Ostatnie publikacje Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej

(2021/C 391/01)

Ostatnia publikacja

Dz.U. C 382 z 20.9.2021

Wcześniejsze publikacje

Dz.U. C 368 z 13.9.2021

Dz.U. C 357 z 6.9.2021

Dz.U. C 349 z 30.8.2021

Dz.U. C 338 z 23.8.2021

Dz.U. C 329 z 16.8.2021

Dz.U. C 320 z 9.8.2021

Teksty te są dostępne na stronie internetowej:

EUR-Lex: http://eur-lex.europa.eu

Postanowienie Trybunału (ósma izba) z dnia 6 lipca 2021 r. – Marina Karpeta-Kovalyova / Komisja Europejska

(Sprawa C-717/20 P) (1)

((Odwołanie - Artykuł 181 regulaminu postępowania przed Trybunałem - Służba publiczna - Personel kontraktowy - Małżonka greckiego dyplomaty mająca przed zatrudnieniem miejsce zamieszkania w Brukseli - Ustalenie miejsca zatrudnienia i centrum interesów życiowych - Odmowa przyznania skarżącej dodatku zagranicznego i związanych z nim przywilejów - Odwołanie oczywiście bezzasadne))

(2021/C 391/02)

Język postępowania: angielski

Strony

Wnoszący odwołanie: Marina Karpeta-Kovalyova (przedstawiciel: adwokat S. Pappas)

Druga strona postępowania: Komisja Europejska

Sentencja

1)	Odwołanie zostaje oddalone jako oczywiście bezzasadne.

2)	Marina Karpeta-Kovalyova pokrywa własne koszty.

---

(1)  Dz.U. C 329 z 16.8.2021.

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Tribunale ordinario di Pordenone (Włochy) w dniu 14 stycznia 2021 r. – PH / Regione Autonoma Friuli Venezia Giulia

(Sprawa C-24/21)

(2021/C 391/03)

Język postępowania: włoski

Sąd odsyłający

Tribunale ordinario di Pordenone

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: PH

Strona pozwana: Regione Autonoma Friuli Venezia Giulia

Pytania prejudycjalne

1)

Czy zakaz zawarty w art. 2.1 ustawy regionalnej nr 5/2011, który wprowadza środki dotyczące współistnienia upraw prowadzące do zakazu uprawiania odmiany kukurydzy MON 810 na terytorium regionu Friuli-Wenecja Julijska, jest zgodny z ogólną systematyką dyrektywy 2001/18 (1), w szczególności w świetle rozporządzenia nr 1829/2003 (2) i uściśleń ujętych w zaleceniu [2010]/C200/01 (3) czy też jest sprzeczny z tą systematyką?

2)	Czy zakaz ten może również stanowić środek o skutku równoważnym, a zatem jest sprzeczny z art. 34, 35 i 36 TFUE?

---

(1)  Dyrektywa Parlamentu Europejskiego i Rady 2001/18/WE z dnia 12 marca 2001 r. w sprawie zamierzonego uwalniania do środowiska organizmów zmodyfikowanych genetycznie i uchylająca dyrektywę Rady 90/220/EWG (Dz.U. 2001, L 106, s. 1).

(2)  Rozporządzenie (WE) nr 1829/2003 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 22 września 2003 r. w sprawie genetycznie zmodyfikowanej żywności i paszy (tekst mający znaczenie dla EOG) (Dz.U. 2003, L 268, s. 1).

(3)  Zalecenie Komisji z dnia 13 lipca 2010 r. w sprawie wytycznych w zakresie opracowywania krajowych środków dotyczących współistnienia upraw i mających na celu zapobieżenie niezamierzonemu występowaniu GMO w uprawach konwencjonalnych i ekologicznych (Dz.U. 2010, C 200, s. 1).

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Landgericht Köln (Niemcy) w dniu 22 lutego 2021 r. – Deutsche Lufthansa AG / NB

(Sprawa C-108/21)

(2021/C 391/04)

Język postępowania: niemiecki

Sąd odsyłający

Landgericht Köln

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: Deutsche Lufthansa AG

Strona przeciwna: NB

Pytanie prejudycjalne

Czy strajk własnych pracowników przewoźnika lotniczego w odpowiedzi na wezwanie związku zawodowego stanowi nadzwyczajną okoliczność w rozumieniu art. 5 ust. 3 rozporządzenia (WE) nr 261/2004 (1)?

Postanowieniem Prezesa Trybunału z dnia 17 czerwca 2021 r. sprawa została wykreślona z rejestru Trybunału.

---

(1)  Rozporządzenie (WE) nr 261/2004 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 11 lutego 2004 r. ustanawiające wspólne zasady odszkodowania i pomocy dla pasażerów w przypadku odmowy przyjęcia na pokład albo odwołania lub dużego opóźnienia lotów, uchylające rozporządzenie (EWG) nr 295/91 (Dz.U. 2004, L 46, s. 1).

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Landgericht Köln (Niemcy) w dniu 5 marca 2021 r. – Deutsche Lufthansa AG / ED

(Sprawa C-140/21)

(2021/C 391/05)

Język postępowania: niemiecki

Sąd odsyłający

Landgericht Köln

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: Deutsche Lufthansa AG

Strona pozwana: ED

Pytanie prejudycjalne

Czy strajk własnych pracowników przewoźnika lotniczego w odpowiedzi na wezwanie związku zawodowego stanowi nadzwyczajną okoliczność w rozumieniu art. 5 ust. 3 rozporządzenia (WE) nr 261/2004 (1)?

Postanowieniem Trybunału z dnia 18 czerwca 2021 r. sprawa została wykreślona z rejestru Trybunału.

---

(1)  Rozporządzenie (WE) nr 261/2004 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 11 lutego 2004 r. ustanawiające wspólne zasady odszkodowania i pomocy dla pasażerów w przypadku odmowy przyjęcia na pokład albo odwołania lub dużego opóźnienia lotów, uchylające rozporządzenie (EWG) nr 295/91 (Dz.U. 2004, L 46, s. 1).

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Landgericht Köln (Niemcy) w dniu 15 marca 2021 r. – Deutsche Lufthansa AG / PJ

(Sprawa C-167/21)

(2021/C 391/06)

Język postępowania: niemiecki

Sąd odsyłający

Landgericht Köln

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: Deutsche Lufthansa AG

Strona pozwana: PJ

Pytanie prejudycjalne

Czy strajk własnych pracowników przewoźnika lotniczego w odpowiedzi na wezwanie związku zawodowego stanowi nadzwyczajną okoliczność w rozumieniu art. 5 ust. 3 rozporządzenia (WE) nr 261/2004 (1)?

Postanowieniem Trybunału z dnia 18 czerwca 2021 r. sprawa została wykreślona z rejestru Trybunału.

---

(1)  Rozporządzenie (WE) nr 261/2004 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 11 lutego 2004 r. ustanawiające wspólne zasady odszkodowania i pomocy dla pasażerów w przypadku odmowy przyjęcia na pokład albo odwołania lub dużego opóźnienia lotów, uchylające rozporządzenie (EWG) nr 295/91 (Dz.U. 2004, L 46, s. 1).

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Landgericht Frankfurt am Main (Niemcy) w dniu 31 maja 2021 r. – FH / SunExpress Günes Ekspres Havacilik A.S.

(Sprawa C-337/21)

(2021/C 391/07)

Język postępowania: niemiecki

Sąd odsyłający

Landgericht Frankfurt am Main

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: FH

Strona pozwana: SunExpress Günes Ekspres Havacilik A.S.

Pytanie prejudycjalne

Czy art. 7 rozporządzenia (WE) nr 261/2004 (1) należy interpretować w ten sposób, że w przypadku lotów zarezerwowanych jednolicie u różnych przewoźników lotniczych za pośrednictwem pośrednika internetowego, roszczenie o odszkodowanie przysługuje przewoźnikowi lotniczemu obsługującemu pierwszy odcinek podróży, jeżeli opóźnienie przylotu lotu na pierwszym odcinku było mniejsze niż trzy godziny, ale opóźnienie to spowodowało utratę połączenia, w wyniku czego pasażer przybył do miejsca docelowego z ponad trzygodzinnym opóźnieniem, a obsługujący lot na pierwszym odcinku nie był stroną umowy przewozu na drugim odcinku ani nie wiedział o tym, że lot z przesiadką został również zarezerwowany u innego przewoźnika lotniczego w tym samym czasie?

Postanowieniem prezesa Trybunału z dnia 28 czerwca 2021 r. sprawa została wykreślona z rejestru Trybunału.

---

(1)  Rozporządzenie (WE) nr 261/2004 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 11 lutego 2004 r. ustanawiające wspólne zasady odszkodowania i pomocy dla pasażerów w przypadku odmowy przyjęcia na pokład albo odwołania lub dużego opóźnienia lotów, uchylające rozporządzenie (EWG) nr 295/91 (Dz.U. 2004, L 46, s. 1).

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Sąd Rejonowy dla m.st. Warszawy w Warszawie (Polska) w dniu 7 czerwca 2021 r. – J.K. przeciwko TP S.A.

(Sprawa C-356/21)

(2021/C 391/08)

Język postępowania: polski

Sąd odsyłający

Sąd Rejonowy dla m.st. Warszawy w Warszawie

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: J.K.

Strona pozwana: TP S.A.

Pytanie prejudycjalne

Czy artykuł 3 ustęp 1 litera a i c dyrektywy Rady nr 2000/78/WE z dnia 27 listopada 2000 roku ustanawiającej ogólne warunki ramowe równego traktowania w zakresie zatrudnienia i pracy (1) należy rozumieć w ten sposób, iż pozwala na wyłączenie z zakresu zastosowania dyrektywy Rady nr 2000/78/WE, a w konsekwencji także na wyłączenie zastosowania sankcji wprowadzonych w prawie krajowym na podstawie artykułu 17 dyrektywy Rady nr 2000/78/WE, swobody wyboru strony umowy, o ile tylko nie jest oparty na płci, rasie, pochodzeniu etnicznym lub narodowości, w sytuacji, w której przejawem dyskryminacji miałaby być odmowa zawarcia umowy cywilnoprawnej, na podstawie której miałaby być świadczona praca przez osobę fizyczną prowadzącą działalność gospodarczą na własny rachunek, gdy przesłanką tej odmowy byłaby orientacja seksualna potencjalnego kontrahenta?

---

(1)  Dz.U. 2000, L 303, s. 16; Polskie wydanie specjalne: Rozdział 05 Tom 004 P. 79 – 85.

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Sąd Okręgowy w Warszawie (Polska) w dniu 14 czerwca 2021 r. – Hewlett Packard Development Company LP przeciwko Senetic Spółka Akcyjna

(Sprawa C-367/21)

(2021/C 391/09)

Język postępowania: polski

Sąd odsyłający

Sąd Okręgowy w Warszawie

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: Hewlett Packard Development Company LP

Strona pozwana: Senetic Spółka Akcyjna

Pytania prejudycjalne

1)

Czy artykuł 36 zdanie 2 TFUE w związku z artykułem 15 ustęp 1 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady UE nr 2017/1001 z 14 czerwca 2017 roku w sprawie znaku towarowego Unii Europejskiej (1), a także w związku z artykułem 19 ustęp 1 zdanie 2 Traktatu o Unii Europejskiej rozumieć należy w ten sposób, że sprzeciwiają się one praktyce sądów krajowych państw członkowskich, polegającej na tym, że sądy: — uwzględniając żądania uprawnionego z unijnego znaku towarowego o zakazanie przywozu – importu, wywozu – eksportu[,] reklamowania towarów oznaczonych unijnym znakiem towarowym lub nakazanie wycofania z obrotu takich towarów, — orzekając w postępowaniu zabezpieczającym o zajęciu towarów oznaczonych unijnym znakiem towarowym; odwołują się w treści orzeczeń do „przedmiotów, które nie zostały wprowadzone do obrotu na terytorium Europejskiego Obszaru Gospodarczego przez uprawnionego ze znaku towarowego lub za jego zgodą” – w następstwie czego ustalenie, których przedmiotów oznaczonych znakiem unijnym dotyczą orzeczone nakazy i zakazy (tj. ustalenie, które przedmioty nie zostały wprowadzone do obrotu na terytorium Europejskiego Obszaru Gospodarczego przez uprawnionego ze znaku towarowego lub za jego zgodą) jest, wobec ogólnego sformułowania treści orzeczenia, pozostawione organowi egzekucyjnemu, organ ten – dokonując wskazanych ustaleń – opiera się na oświadczeniach uprawnionego ze znaku towarowego lub dostarczonych przez uprawnionego narzędziach (w tym narzędziach informatycznych i bazach danych), a dopuszczalność kwestionowania powyższych ustaleń organu egzekucyjnego przed sądem w postępowaniu rozpoznawczym jest wyłączona lub ograniczona przez charakter środków prawnych przysługujących pozwanemu w postępowaniu zabezpieczającym oraz egzekucyjnym?

2)

Czy przepisy art. 34, 35 i 36 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej powinny być interpretowane w ten sposób, że wyłączają możliwość powołania się przez uprawnionego z rejestracji wspólnotowego (obecnie – unijnego) znaku towarowego na ochronę przewidzianą w art. 9 i art. 102 rozporządzenia Rady (WE) nr 207/2009 z 26 lutego 2009 r. w sprawie wspólnotowego znaku towarowego (obecnie – art. 9 i art. 130 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 2017/1001 z 14 czerwca 2017 r. w sprawie znaku towarowego Unii Europejskiej) w sytuacji, gdy: — uprawniony z rejestracji wspólnotowego (unijnego znaku towarowego) prowadzi, w granicach Europejskiego Obszaru Gospodarczego oraz poza nim[,] dystrybucję towarów oznaczonych tym znakiem w ten sposób, że jest ona prowadzona za pośrednictwem autoryzowanych dystrybutorów, którzy mogą dokonywać dalszej sprzedaży towarów oznaczonych znakiem, podmiotom nie będącym odbiorcami końcowymi tych towarów, wyłącznie należącym do oficjalnej sieci dystrybucji – a jednocześnie autoryzowani dystrybutorzy zobowiązani są do nabywania towarów wyłącznie od innych autoryzowanych dystrybutorów lub od podmiotu uprawnionego do znaku towarowego; — towary oznaczone znakiem towarowym nie posiadają żadnych oznaczeń ani innych cech odróżniających, które pozwoliłyby na ustalenie miejsca ich wprowadzenia do obrotu przez uprawnionego ze znaku towarowego lub za jego zgodą; — pozwany nabył towary oznaczone znakiem na obszarze Europejskiego Obszaru Gospodarczego; — pozwany odebrał oświadczenia od sprzedawców towarów oznaczonych znakiem, że towary te mogą być, zgodnie z przepisami prawa, przedmiotem obrotu na terytorium Europejskiego Obszaru Gospodarczego; — uprawiony z rejestracji unijnego znaku towarowego nie udostępnia żadnego narzędzia informatycznego (ani innego narzędzia) ani nie stosuje systemu oznaczeń – pozwalających potencjalnemu nabywcy towaru oznaczonego znakiem na samodzielną weryfikację legalności obrotu tymi towarami na terytorium Europejskiego Obszaru Gospodarczego przed nabyciem towaru – i odmawia dokonania takiej weryfikacji na prośbę nabywcy?

---

(1)  Dz. U.2017, L 154, s. 1

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Wyrchowen administratiwen syd (Bułgaria) w dniu 17 czerwca 2021 r. – Zamestnik-ministyr na regionałnoto razwitie i błagoustrojstwoto i rykowoditeł na Uprawljawasztija organ na Operatiwna programa „Regioni w rasteż” 2014–2020 / Obsztina Razłog

(Sprawa C-376/21)

(2021/C 391/10)

Język postępowania: bułgarski

Sąd odsyłający

Wyrchowen administratiwen syd

Strony w postępowaniu głównym

Skarżący w postępowaniu kasacyjnym: Zamestnik-ministyr na regionałnoto razwitie i błagoustrojstwoto i rykowoditeł na Uprawljawasztija organ na Operatiwna programa „Regioni w rasteż” 2014–2020

Strona przeciwna w postępowaniu kasacyjnym: Obsztina Razłog

Pytania prejudycjalne

1)

Czy art. 160 ust. 1 i 2 rozporządzenia 2018/1046 (1) oraz art. 102 ust. 1 i 2 rozporządzenia nr 966/2012 należy interpretować w ten sposób, że mają one zastosowanie również do instytucji zamawiających z państw członkowskich Unii Europejskiej, gdy udzielane przez nie zamówienia publiczne są finansowane ze środków europejskich funduszy strukturalnych i inwestycyjnych?

2)

Na wypadek udzielenia odpowiedzi twierdzącej na pytanie pierwsze, czy zasady przejrzystości, proporcjonalności, równego traktowania i niedyskryminacji, o których mowa w art. 160 ust. 1 rozporządzenia 2018/1046 i w art. 102 ust. 1 rozporządzenia nr 966/2012, należy interpretować w ten sposób, że dopuszczają one pełne ograniczenie konkurencji przy udzieleniu zamówienia publicznego w ramach procedury negocjacyjnej bez uprzedniej publikacji, gdy przedmiot zamówienia publicznego nie odróżnia się specyfiką, która obiektywnie wymagałaby jego wykonania jedynie przez zaproszony podmiot gospodarczy? W szczególności czy art. 160 ust. 1 i 2 w związku z art. 164 ust. 1 lit. d) rozporządzenia 2018/1046 oraz art. 102 ust. 1 i 2 w związku z art. 104 ust. 1 lit. d) rozporządzenia nr 966/2012 należy interpretować w ten sposób, że dopuszczają one krajowe uregulowanie takie jak rozpatrywane w postępowaniu głównym, zgodnie z którym po zakończeniu procedury udzielenia zamówienia publicznego ze względu na okoliczność, że jedyna złożona oferta jest nieodpowiednia, instytucja zamawiająca może skierować zaproszenie do uczestniczenia w procedurze negocjacyjnej bez uprzedniej publikacji wyłącznie do danego podmiotu gospodarczego, gdy przedmiot zamówienia publicznego nie odróżnia się specyfiką, która obiektywnie wymagałaby jego wykonania jedynie przez zaproszony podmiot gospodarczy?

---

(1)  Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE, Euratom) 2018/1046 z dnia 18 lipca 2018 r. w sprawie zasad finansowych mających zastosowanie do budżetu ogólnego Unii, zmieniające rozporządzenia (UE) nr 1296/2013, (UE) nr 1301/2013, (UE) nr 1303/2013, (UE) nr 1304/2013, (UE) nr 1309/2013, (UE) nr 1316/2013, (UE) nr 223/2014 i (UE) nr 283/2014 oraz decyzję nr 541/2014/UE, a także uchylające rozporządzenie (UE, Euratom) nr 966/2012 (Dz.U. 2018, L 193, s. 1).

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Cour du travail de Mons (Belgia) w dniu 21 czerwca 2021 r. – Ville de Mons, Zone de secours Hainaut – Centre / RM

(Sprawa C-377/21)

(2021/C 391/11)

Język postępowania: francuski

Sąd odsyłający

Cour du travail de Mons

Strony w postępowaniu głównym

Strona wnosząca apelację: Ville de Mons, Zone de secours Hainaut – Centre

Druga strona postępowania: RM

Pytania prejudycjalne

Czy wykładni klauzuli 4 porozumienia ramowego, wprowadzonego w życie przez dyrektywę Rady 97/81/WE dotyczącą Porozumienia ramowego dotyczącego pracy w niepełnym wymiarze godzin zawartego przez Europejską Unię Konfederacji Przemysłowych i Pracodawców (UNICE), Europejskie Centrum Przedsiębiorstw Publicznych (CEEP) oraz Europejską Konfederację Związków Zawodowych (ETUC) (1), należy dokonywać w ten sposób, że nie sprzeciwia się ona uregulowaniu krajowemu, które dla celów obliczenia wynagrodzenia strażaków zawodowych zatrudnionych w pełnym wymiarze czasu pracy, nakazuje doliczać jako staż służby dla celów uposażeniowych pracę świadczoną w charakterze strażaka ochotnika w niepełnym wymiarze czasu pracy, z uwzględnieniem czasu pracy, czyli czasu faktycznie świadczonej pracy, zgodnie z zasadą „pro rata temporis”, nie biorąc pod uwagę okresu, w ciągu którego ta praca była świadczona?

---

(1)  (Dz. U 1998, L 14, s. 9).

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Înalta Curte de Casaţie şi Justiţie (Rumunia) w dniu 22 czerwca 2021 r. – Zenith Media Communications SRL / Consiliul Concurenţei

(Sprawa C-385/21)

(2021/C 391/12)

Język postępowania: rumuński

Sąd odsyłający

Înalta Curte de Casaţie şi Justiţie

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: Zenith Media Communications SRL

Strona pozwana: Consiliul Concurenţei

Pytania prejudycjalne

Czy art. 4 ust. 3 TUE i art. 101 TFUE należy interpretować w ten sposób, że:

1)

nakładają na organ ochrony konkurencji państwa członkowskiego obowiązek dokonywania wykładni przepisów prawa krajowego regulujących określenie sankcji w postaci grzywny zgodnie z zasadą proporcjonalności, w ten sposób, że należy zweryfikować okoliczność, czy całkowity obrót wskazany w rachunku zysków i strat bilansu księgowego za poprzedni rok obrotowy wiernie odzwierciedla transakcje gospodarczo-finansowe, zgodnie z rzeczywistością gospodarczą?

2)

w świetle zasady proporcjonalności, stoją na przeszkodzie praktyce organu ochrony konkurencji państwa członkowskiego nakładania grzywny w odniesieniu do obrotu wskazanego w rachunku zysków i strat bilansu księgowego za poprzedni rok obrotowy, który obejmuje kwoty refakturowane na klientów końcowych za usługi, w odniesieniu do których wykonywana była działalność pośrednictwa zakupu powierzchni w mediach, a nie jedynie prowizje wynikające z działalności pośrednictwa?

3)

stoją na przeszkodzie wykładni przepisu prawa krajowego w ten sposób, że odpowiedzialność za prawidłowe zapisanie w księgach rachunkowych i wierne przedstawienie transakcji gospodarczo-finansowych, zgodnie z rzeczywistością gospodarczą, spoczywa na ukaranym przedsiębiorstwie, i że organ ochrony konkurencji państwa członkowskiego jest związany sposobem, w jaki ukarane przedsiębiorstwo wywiązuje się z tego obowiązku?

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Curtea de Apel Cluj (Rumunia) w dniu 24 czerwca 2021 r. – TJ / Inspectoratul General pentru Imigrări

(Sprawa C-392/21)

(2021/C 391/13)

Język postępowania: rumuński

Sąd odsyłający

Curtea de Apel Cluj

Strony w postępowaniu głównym

Strona wnosząca apelację–skarżący: TJ

Druga strona postępowania–pozwany: Inspectoratul General pentru Imigrări

Pytania prejudycjalne

1)

Czy wyrażenie „specjalne okulary lub szkła kontaktowe korygujące wzrok”, o którym mowa w art. 9 dyrektywy Rady z dnia 29 maja 1990 r. w sprawie minimalnych wymagań w dziedzinie bezpieczeństwa i ochrony zdrowia przy pracy z urządzeniami wyposażonymi w monitory ekranowe (90/270/EWG) (1), należy interpretować w ten sposób, że nie może ono dotyczyć okularów?

2)	Czy przez wyrażenie „specjalne okulary lub szkła kontaktowe korygujące wzrok”, o którym mowa w art. 9 dyrektywy Rady 90/270/EWG, należy rozumieć jedynie okulary lub szkła kontaktowe używane wyłącznie na stanowisku pracy lub podczas wykonywania zadań?

3)

Czy ustanowiony w art. 9 dyrektywy Rady 90/270/EWG obowiązek zapewnienia specjalnych okularów lub szkieł kontaktowych korygujących wzrok dotyczy wyłącznie zakupu okularów lub szkieł kontaktowych przez pracodawcę, czy też może być interpretowany szeroko, co oznacza, że obejmuje również sytuację, w której pracodawca pokrywa niezbędne koszty poniesione przez pracownika w celu nabycia okularów lub szkieł kontaktowych?

4)	Czy pokrycie przez pracodawcę takich kosztów w formie ogólnej podwyżki wynagrodzenia, wypłacanej w sposób ciągły z tytułu „podwyżki z tytułu uciążliwych warunków pracy”, jest zgodne z art. 9 dyrektywy Rady 90/270/EWG?

---

(1)  Dz.U. 1990, L 156, s. 14.

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Raad van State (Niderlandy) w dniu 30 czerwca 2021 r. – Staatssecretaris van Justitie en Veiligheid, E, C / S, Staatssecretaris van Justitie en Veiligheid

(Sprawa C-402/21)

(2021/C 391/14)

Język postępowania: niderlandzki

Sąd odsyłający

Raad van State

Strony w postępowaniu głównym

Strona wnosząca środek odwoławczy: Staatsecretaris van Justitie en Veiligheid, E, C

Druga strona postępowania: S, Staatssecretaris van Justitie en Veiligheid

Pytanie prejudycjalne

1)	Czy obywatele tureccy korzystający z praw określonych w art. 6 lub 7 decyzji nr 1/80 mogą powoływać się także na art. 13 decyzji nr 1/80 (1)?

2)	Czy z art. 14 decyzji nr 1/80 wynika, że obywatele tureccy nie mogą już powoływać się na art. 13 decyzji nr 1/80, jeżeli ze względu na swoje indywidualne zachowanie stanowią aktualne, rzeczywiste i wystarczająco poważne zagrożenie dla podstawowych interesów społeczeństwa?

3)

Czy nowe ograniczenie, zgodnie z którym można pozbawić prawa pobytu obywatela tureckiego ze względów porządku publicznego również po upływie dwudziestu lat, może być uzasadnione zmianą poglądów społecznych, która doprowadziła do wprowadzenia tego ograniczenia? Czy wystarczające jest przy tym, że nowe ograniczenie odpowiada interesowi porządku publicznego, czy też wymagane jest, aby ograniczenie to było odpowiednie dla zagwarantowania realizacji tego celu i nie wykraczało poza to, co jest konieczne do jego osiągnięcia?

---

(1)  Decyzja nr 1/80 Rady Stowarzyszenia z dnia 19 września 1980 r. w sprawie rozwoju stowarzyszenia EWG–Turcja

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Hof van Cassatie (Belgia) w dniu 5 lipca 2021 r. – FU, DRV Intertrans BV

(Sprawa C-410/21)

(2021/C 391/15)

Język postępowania: niderlandzki

Sąd odsyłający

Hof van Cassatie

Strony w postępowaniu głównym

Strona wnosząca kasację: FU, DRV Intertrans BV

Pytania prejudycjalne

1)

Czy art. 5 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 987/2009 (1) z dnia 16 września 2009 r. dotyczącego wykonywania rozporządzenia (WE) nr 883/2004 w sprawie koordynacji systemów zabezpieczenia społecznego należy interpretować w ten sposób, że: — jeżeli na skutek złożenia przez władze państwa członkowskiego miejsca zatrudnienia wniosku o wycofanie z mocą wsteczną zaświadczeń Al władze państwa członkowskiego, które wydały te zaświadczenia Al, ograniczają się jedynie do tymczasowego wycofania tych zaświadczeń ze wskazaniem, że nie mają już one mocy wiążącej, tak aby możliwe było kontynuowanie postępowania karnego w państwie członkowskim miejsca zatrudnienia, a ostateczna decyzja w przedmiocie zaświadczeń Al zostanie podjęta przez państwo członkowskie, które je wydało, dopiero po prawomocnym zakończeniu postępowania karnego w państwie członkowskim miejsca zatrudnienia, to przestaje obowiązywać wynikające z zaświadczeń Al domniemanie prawidłowości przynależności danych pracowników do systemu zabezpieczenia społecznego państwa członkowskiego, które je wydało, i zaświadczenia A1 nie mają już mocy wiążącej dla władz państwa członkowskiego miejsca zatrudnienia — w przypadku udzielenia na powyższe pytanie odpowiedzi przeczącej: czy władze państwa członkowskiego miejsca zatrudnienia mogą w świetle orzecznictwa Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej nie uwzględniać wspomnianych zaświadczeń Al ze względu na oszustwo?

2)

Czy art. 13 ust. 1 lit. b) ppkt (i) rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 883/2004 (2) z dnia 29 kwietnia 2004 r. w sprawie koordynacji systemów zabezpieczenia społecznego, art. 3 ust. 1 lit. a) oraz art. 11 ust. 1 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 1071/2009 (3) z dnia 21 października 2009 r. ustanawiającego wspólne zasady dotyczące warunków wykonywania zawodu przewoźnika drogowego i uchylającego dyrektywę Rady 96/26/WE oraz art. 4 ust. 1 lit. a) rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 1072/2009 (4) z dnia 21 października 2009 r. dotyczącego wspólnych zasad dostępu do rynku międzynarodowych przewozów drogowych należy interpretować w ten sposób, że z okoliczności, iż przedsiębiorstwo uzyskało na podstawie rozporządzenia (WE) nr 1071/2009 i rozporządzenia (WE) nr 1072/2009 zezwolenie na przewóz drogowy, a zatem musi posiadać rzeczywistą i stałą siedzibę w tym państwie członkowskim, wynika siłą rzeczy, iż na potrzeby ustalenia mającego zastosowanie systemu zabezpieczenia społecznego wykazane zostało w sposób niewzruszalny, że jego siedziba znajduje się w tym państwie członkowskim w rozumieniu art. 13 ust. 1 rozporządzenia nr 883/2004/WE, oraz że władze państwa członkowskiego miejsca zatrudnienia są związane tym ustaleniem?

---

(1)  Dz.U. 2009, L 284, s. 1.

(2)  Dz.U. 2004, L 166, s. 1.

(3)  Dz.U. 2009, L 300, s. 51.

(4)  Dz.U. 2009, L 300, s. 72.

Wniosek w wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Curtea de Apel Craiova (Rumunia) w dniu 14 lipca 2021 r. – RS

(Sprawa C-430/21)

(2021/C 391/16)

Język postępowania: rumuński

Sąd odsyłający

Curtea de Apel Craiova

Strony

Strona skarżąca: RS

Pytania prejudycjalne

1)

Czy zasada niezawisłości sędziowskiej ustanowiona w art. 19 ust. 1 akapit drugi TUE w związku z art. 2 TUE i art. 47 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej stoi na przeszkodzie przepisowi krajowemu, takiemu jak art. 148 ust. 2 konstytucji Rumunii w wykładni dokonanej przez Curtea Constituțională (trybunał konstytucyjny) w orzeczeniu nr 390/2021, zgodnie z którym sądy krajowe nie są uprawnione do badania zgodności przepisu krajowego, uznanego za zgodny z konstytucją na mocy orzeczenia Curtea Constituțională, z przepisami prawa Unii Europejskiej?

2)

Czy zasada niezawisłości sędziowskiej ustanowiona w art. 19 ust. 1 akapit drugi TUE w związku z art. 2 TUE i art. 47 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej stoi na przeszkodzie przepisowi krajowemu, takiemu jak art. 99 lit. ș) rumuńskiej ustawy nr 303/2004 o statusie sędziów i prokuratorów, który umożliwia wszczęcie postępowania dyscyplinarnego i nałożenie kary dyscyplinarnej na sędziego za niewykonanie orzeczenia Curtea Constituțională (trybunału konstytucyjnego), w przypadku gdy sędzia ten ma uznać pierwszeństwo stosowania prawa Unii Europejskiej względem uzasadnienia orzeczenia Curtea Constituțională, a zatem przepisu krajowego, który pozbawia tego sędziego uprawnienia do zastosowania wyroku Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej (TSUE), któremu przyznaje pierwszeństwo?

3)

Czy zasada niezawisłości sędziowskiej ustanowiona w art. 19 ust. 1 akapit drugi TUE w związku z art. 2 TUE i art. 47 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej stoi na przeszkodzie krajowym praktykom sądowym zabraniającym sędziemu, pod groźbą konsekwencji dyscyplinarnych, stosowania orzecznictwa Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej w postępowaniu karnym, obejmującym spór dotyczący rozsądnego czasu trwania postępowania karnego, który został uregulowany w art. 4881 rumuńskiego kodeksu postępowania karnego?

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Consiglio di Stato (Włochy) w dniu 16 lipca 2021 r. – Liberty Lines SpA / Ministero delle Infrastrutture e dei Trasporti

(Sprawa C-437/21)

(2021/C 391/17)

Język postępowania: włoski

Sąd odsyłający

Consiglio di Stato

Strony w postępowaniu głównym

Strona wnosząca odwołanie: Liberty Lines SpA

Druga strona postępowania: Ministero delle Infrastrutture e dei Trasporti

Pytanie prejudycjalne

Czy przepis taki jak art. 47 ust. 11a decreto legge (dekretu z mocą ustawy) nr 50 z dnia 24 kwietnia 2017 r., przekształconego w ustawę nr 96 z dnia 21 czerwca 2017 r., który:

—

zrównuje lub co najmniej zezwala na zrównanie w drodze ustawy szybkiego pasażerskiego transportu morskiego między portem w Mesynie a portem w Reggio Calabria z transportem kolejowym drogą morską między półwyspem a Sycylią, o którym mowa w art. 2 lit. e) decreto del Ministero dei trasporti e della navigazione (dekretu ministra transportu i żeglugi) nr 138 T z dnia 31 października 2000 r.;

—	wprowadza lub wydaje się, że może wprowadzać zastrzeżenie na rzecz Rete ferroviaria italiana S.p.a. usługi połączenia kolejowego drogą morską, również przy użyciu szybkich statków, między Sycylią a półwyspem,

jest sprzeczny z prawem [Unii], a w szczególności z zasadami swobody przepływu usług i maksymalnego otwarcia na konkurencję w zakresie zamówień publicznych na usługi?

Odwołanie od wyroku Sądu (siódma izba w składzie rozszerzonym) wydanego w dniu 5 maja 2021 r. w sprawie T-611/18, Pharmaceutical Works Polpharma / EMA, wniesione w dniu 14 lipca 2021 r. przez Komisję Europejską

(Sprawa C-438/21 P)

(2021/C 391/18)

Język postępowania: angielski

Strony

Wnosząca odwołanie: Komisja Europejska (przedstawiciele: L. Haasbeek, S. Bourgois, A. Sipos, pełnomocnicy)

Druga strona postępowania: Pharmaceutical Works Polpharma S.A., European Medicines Agency, Biogen Netherlands BV

Żądania wnoszącej odwołanie

—	Uchylenie zaskarżonego wyroku;

—	oddalenie skargi wniesionej w pierwszej instancji;

—	obciążenie Pharmaceutical Works Polpharma S.A. kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Odwołanie skierowane jest przeciwko pkt 181–218, 224–238, 248–265, 273–275, 280–282, 288, 289 i 292 zaskarżonego wyroku, a także przeciwko wnioskom zawartym w pkt 295 i 296 oraz przeciwko sentencji.

Na poparcie odwołania Komisja podnosi cztery zarzuty.

1.

Sąd w sposób oczywisty przeinaczył okoliczności faktyczne, co spowodowało oczywiste naruszenie prawa, ponieważ swoje rozumowanie w zaskarżonym wyroku oparł na błędnym założeniu, że ocena Fumadermu została przeprowadzona przez German Bundesinstitut für Arzneimittel und Mediczinprodukte C) po raz pierwszy i jedyny w 1994 r.

2.

Sąd naruszył art. 6 ust. 1 dyrektywy 2001/83 (1), taki jak interpretuje go orzecznictwo Trybunału, wymagając – jako części przeprowadzanej przez EMA i przez Komisję oceny, czy dwa produkty lecznicze są objęte tym samym ogólnym pozwoleniem na dopuszczenie do obrotu (zwanym dalej „OPDO”) – ponownej oceny składu jakościowego pierwotnego produktu leczniczego pod względem substancji czynnych. Po pierwsze, Sąd niezgodnie z prawem włączył do OPDO ocenę stanowiącą część postępowania w sprawie udzielenia pozwolenia na dopuszczenie do obrotu pierwotnego produktu leczniczego. Po drugie Sąd niezgodnie z prawem stworzył dwa odmienne pojęcia OPDO, w zależności od tego, czy ocena do celów OPDO jest przeprowadzana przez Komisję i EMA, czy też przez właściwy organ krajowy.

3.

Sąd naruszył system zdecentralizowanego stosowania przepisów farmaceutycznych Unii ustanowiony rozporządzeniem 726/2004 (2) i dyrektywą 2001/83, zasadę przyznania kompetencji i zasadę pomocniczości ustanowione w art. 5 TUE, zasadę wzajemnego zaufania, a także art. 6 ust. 1, art. 30 i 31 dyrektywy 2001/83, oraz art. 60 rozporządzenia nr 726/2004, stwierdzając, że Komisja i EMA mają kompetencję i obowiązek– w ramach oceny, czy dwa produkty lecznicze są objęte tym samym OPDO – przeprowadzenia przez właściwy organ krajowy ponownej oceny bądź weryfikacji wcześniejszej oceny składu jakościowego jednego z tych produktów leczniczych pod względem substancji czynnych.

4.	Sąd przekroczył granice kontroli sądowej, zastępując swoją własną ocean naukową ocenę dokonaną przez właściwe organy regulacyjne.

---

(1)  Dyrektywa 2001/83/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 6 listopada 2001 r. w sprawie wspólnotowego kodeksu odnoszącego się do produktów leczniczych stosowanych u ludzi (Dz.U. 2001, L 311, s. 67).

(2)  Rozporządzenie (WE) nr 726/2004 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 31 marca 2004 r. ustanawiające wspólnotowe procedury wydawania pozwoleń dla produktów leczniczych stosowanych u ludzi i do celów weterynaryjnych i nadzoru nad nimi oraz ustanawiające Europejską Agencję Leków (Dz.U. 2004, L 136, s. 1).

Odwołanie od wyroku Sądu (siódma izba w składzie rozszerzonym) wydanego w dniu 5 maja 2021 r. w sprawie T-611/18, Pharmaceutical Works Polpharma / EMA, wniesione w dniu 14 lipca 2021 r. przez Biogen Netherlands BV

(Sprawa C-439/21 P)

(2021/C 391/19)

Język postępowania: angielski

Strony

Wnosząca odwołanie: Biogen Netherlands BV (przedstawiciel: C. Schoonderbeek, advocaat)

Druga strona postępowania: Pharmaceutical Works Polpharma S.A., Europejska Agencja Leków, Komisja Europejska

Żądania wnoszącej odwołanie

—	Uwzględnienie odwołania;

—	uchylenie zaskarżonego wyroku.

Zarzuty i główne argumenty

Zarzut pierwszy odwołania: Sąd niewłaściwie zastosował art. 277 TFUE, nie uznając, że zarzut niezgodności z prawem podniesiony przeciwko decyzji Komisji z dnia 30 stycznia 2014 r. przyznającej pozwolenie na dopuszczenie do obrotu produktu leczniczego Tecfidera jest niedopuszczalny, ponieważ od tej decyzji Polpharma mogła odwołać się bezpośrednio, gdyż jest to akt regulacyjny, który nie wymaga środków wykonawczych i dotyczy jej bezpośrednio.

Zarzut drugi odwołania: oceniając zarzut niezgodności z prawem, Sąd dokonał błędnej wykładni i niewłaściwego zastosowania pojęcia ogólnego pozwolenia na dopuszczenie do obrotu, o którym mowa w art. 6 ust. 1 dyrektywy 2001/83/EC (1).

Zarzut trzeci odwołania: Sąd dokonał błędnej wykładni wymogów prawnych, którym podlegało dopuszczenie do obrotu skojarzonych produktów leczniczych w 1994 r., i badając tę kwestię, nie uznał, odnowienia pozwolenia dotyczącego Fumadermu w 2013 r.

Zarzut czwarty odwołania: Sąd dokonał błędnej wykładni i niewłaściwego zastosowania zasady wzajemnego uznawania ocen i decyzji wydawanych przez organy krajowe, stwierdzając, że w rozpatrywanym przypadku zasada ta nie ma zastosowania do EMA i Komisji.

Zarzut piąty odwołania: Sąd niewłaściwie zastosował stopień kontroli sądowej mającej zastosowanie w odniesieniu do ocen naukowych i dowodów naukowych, dokonując własnej oceny danych naukowych zawartych w aktach sprawy.

---

(1)  Dyrektywa 2001/83/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 6 listopada 2001 r. w sprawie wspólnotowego kodeksu odnoszącego się do produktów leczniczych stosowanych u ludzi (Dz.U. 2001, L 311, s. 67).

Odwołanie od wyroku Sądu (siódma izba w składzie powiększonym) wydanego w dniu 5 maja 2021 r. w sprawie T-611/18, Pharmaceutical Works Polpharma / EMA, wniesione w dniu 15 lipca 2021 r. przez Europejską Agencję Leków

(Sprawa C-440/21 P)

(2021/C 391/20)

Język postępowania: angielski

Strony

Wnosząca odwołanie: Europejska Agencja Leków (przedstawiciel(-e): S. Marino, S. Drosos, H. Kerr, pełnomocnicy)

Druga strona postępowania: Pharmaceutical Works Polpharma S.A., Komisja Europejska, Biogen Netherlands BV

Żądania wnoszącej odwołanie

—	Uchylenie zaskarżonego wyroku;

—	oddalenie skargi o stwierdzenie nieważności w sprawie T-611/18 oraz

—	obciążenie strony skarżącej w pierwszej instancji kosztami postępowania w sprawie T-611/18 i kosztami postępowania związanymi z niniejszym postępowaniem odwoławczym.

Zarzuty i główne argumenty

Na poparcie odwołania EMA podnosi cztery zarzuty.

1.

W zarzucie pierwszym odwołania EMA podnosi, że Sąd popełnił podwójny błąd, ponieważ z faktu niedawnego odnowienia pozwolenia na dopuszczenie do obrotu skojarzonego produktu leczniczego nie wywiódł, że odnowienie to zostało dokonane wbrew dowodom dostępnym w chwili odnowienia i unormowaniom regulacyjnym mającym wówczas zastosowanie.

2.

W zarzucie drugim odwołania EMA podnosi, że Sąd naruszył prawo, uznając, że EMA i Komisja pełnią szczególną funkcję, która wymaga, aby ta ostatnia zweryfikowała skutki terapeutyczne jednej z substancji czynnych produktu skojarzonego dopuszczonego na poziomie krajowym, ustalając prawa do ochrony danych dopuszczonej zgodnie z procedurą scentralizowaną monoterapii zawierającej jedną z substancji czynnych produktu skojarzonego.

3.

W zarzucie trzecim odwołania EMA podnosi, że Sąd dokonał błędnej wykładni art. 6 ust. 1 akapit drugi dyrektywy 2001/83/WE (1), uznając, że przeprowadzenie oceny do celów ogólnego pozwolenia na dopuszczenie do obrotu wymaga zweryfikowania przez Komisje skutku terapeutycznego jednej z substancji czynnych produktu skojarzonego dopuszczonego na poziomie krajowym.

4.	W zarzucie czwartym odwołania EMA podnosi, że Sąd przekroczył zakres swoich uprawnień w zakresie kontroli sądowej, przystępując do dokonania ponownej oceny niektórych dowodów naukowych i zarzucając Komisji niezbadanie rzekomych wątpliwości towarzyszących jakoby tym dowodom naukowym.

---

(1)  Dyrektywa 2001/83/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 6 listopada 2001 r. w sprawie wspólnotowego kodeksu odnoszącego się do produktów leczniczych stosowanych u ludzi (Dz.U. 2001, L 311, s. 67).

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Rechtbank Den Haag, zittingsplaats ’s-Hertogenbosch (Niderlandy) w dniu 23 lipca 2021 r. – E, F / Staatssecretaris van Justitie en Veiligheid

(Sprawa C-456/21)

(2021/C 391/21)

Język postępowania: niderlandzki

Sąd odsyłający

Rechtbank Den Haag, zittingsplaats ’s Hertogenbosch

Strony w postępowaniu głównym

Wnoszące odwołanie: E, F

Druga strona postępowania: Staatssecretaris van Justitie en Veiligheid

Pytania prejudycjalne

1)

Czy art. 10 ust. 1 lit. d) dyrektywy w sprawie kwalifikowania (1) należy interpretować w ten sposób, że zachodnie normy, wartości i zachowania przejęte przez obywateli państw trzecich, w sytuacji gdy obywatele ci przebywali w państwie członkowskim przez znaczną część tej fazy życia, podczas której kształtowała się ich tożsamość, oraz uczestniczyli w pełni w życiu społecznym, powinny być uznawane za nieusuwalną wspólną przeszłość lub też rys na tyle istotny z punktu widzenia tożsamości, że nie należy nikogo zmuszać do wyrzeczenia się go?

2)

W przypadku gdy na pytanie pierwsze zostanie udzielona odpowiedź twierdząca, czy obywatele państw trzecich, którzy – niezależnie od motywów – przejęli tego rodzaju zachodnie normy i wartości na skutek faktycznego pobytu w państwie członkowskim w trakcie fazy życia, podczas której kształtowała się ich tożsamość, powinni być uznawani za „członków szczególnej grupy społecznej” w rozumieniu art. 10 ust. 1 lit. d) dyrektywy w sprawie kwalifikowania? Czy kwestię tego, czy w danej sytuacji jest mowa o „szczególnej grupie społecznej, która posiada odrębną tożsamość w danym państwie”, należy przy tym oceniać z perspektywy państwa członkowskiego, czy też przepis ten rozpatrywany w związku z art. 10 ust. 2 dyrektywy w sprawie kwalifikowania należy interpretować w ten sposób, że kwestią decydującą jest to, czy cudzoziemiec uprawdopodobni, że w państwie pochodzenia zostanie uznany za członka szczególnej grupy społecznej, a przynajmniej taka przynależność zostanie mu przypisana? Czy wymóg, zgodnie z którym westernizacja stanowi podstawę otrzymania statusu uchodźcy tylko wtedy, gdy wynika ona z motywów religijnych lub politycznych, jest zgodny z art. 10 dyrektywy w sprawie kwalifikowania rozpatrywanym w związku z zasadą non-refoulement oraz prawem do azylu?

3)

Czy praktyka krajowa, zgodnie z którą organ decyzyjny, dokonując oceny wniosku o udzielenie ochrony międzynarodowej, dokonuje wyważenia dobra dziecka bez wcześniejszego ustalenia (bądź zlecenia takiego ustalenia) (w każdym postępowaniu), na czym konkretnie to dobro polega, jest zgodne z prawem Unii, a w szczególności z art. 24 ust. 2 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej (zwanej dalej: „kartą praw podstawowych”) w związku z art. 51 ust. 1 tej karty? Czy odpowiedź na powyższe pytanie będzie inna, jeżeli państwo członkowskie będzie musiało rozpatrzeć wniosek o pozwolenie na pobyt na zasadach ogólnych, a dobro dziecka będzie musiało zostać uwzględnione w ramach decyzji w przedmiocie takiego wniosku?

4)

W jaki sposób i na którym etapie rozpatrywania wniosku o udzielenie ochrony międzynarodowej należy w świetle art. 24 ust. 2 karty praw podstawowych uwzględnić i dokonać wyważenia dobra dziecka, w szczególności krzywdy, jakiej doznał małoletni na skutek długotrwałego faktycznego pobytu w państwie członkowskim? Czy ma przy tym znaczenie to, czy ten faktyczny pobyt był legalny? Czy w ramach dokonywanego w trakcie rozpatrywania wniosku, o którym mowa powyżej, wyważenia dobra dziecka znaczenie ma to, czy państwo członkowskie wydało decyzję w przedmiocie wniosku o udzielenie ochrony międzynarodowej w terminie przewidzianym na wydanie takiej decyzji zgodnie z prawem Unii, czy zastosowano się do wcześniej nałożonego zobowiązania do powrotu i czy państwo członkowskie po wydaniu wcześniej decyzji nakazującej powrót nie wykonało jednak tej decyzji, na skutek czego faktyczny pobyt małoletniego w tym państwie członkowskim mógł trwać nadal?

5)

Czy praktyka krajowa, zgodnie z którą dokonuje się rozróżnienia pomiędzy pierwszym oraz kolejnym wnioskiem o udzielenie ochrony międzynarodowej, w tym sensie, że w przypadku kolejnego wniosku o udzielenie ochrony międzynarodowej nie bada się, czy zachodzą ogólne podstawy umożliwiające uzyskanie prawa pobytu, jest w świetle art. 7 karty praw podstawowych w związku z art. 24 ust. 2 karty zgodna z prawem Unii?

---

(1)  Dyrektywa Parlamentu Europejskiego i Rady 2011/95/UE z dnia 13 grudnia 2011 r. w sprawie norm dotyczących kwalifikowania obywateli państw trzecich lub bezpaństwowców jako beneficjentów ochrony międzynarodowej, jednolitego statusu uchodźców lub osób kwalifikujących się do otrzymania ochrony uzupełniającej oraz zakresu udzielanej ochrony (Dz.U. 2011, L 337, s. 9).

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Supreme Court (Irlandia) w dniu 3 sierpnia 2021 r. – postępowania karne przeciwko SN i SD. Pozostałe strony: Governor of Cloverhill Prison, Irlandia, Attorney General, Governor of Mountjoy prison

(Sprawa C-479/21)

(2021/C 391/22)

Język postępowania: angielski

Sąd odsyłający

Supreme Court

Postępowania karne przeciwko

SN i SD

Pytania prejudycjalne

1)	Czy postanowienia umowy o wystąpieniu, które przewidują dalsze utrzymanie systemu ENA (1) w odniesieniu Zjednoczonego Królestwa w przewidzianym w tej umowie okresie przejściowym, można uznać za wiążące dla Irlandii, biorąc pod uwagę, że należą one w istotnym zakresie do PWBS (2)?

2)	Czy postanowienia umowy o handlu i współpracy, które przewidują utrzymanie systemu ENA w odniesieniu do Zjednoczonego Królestwa po upływie odpowiedniego okresu przejściowego, można uznać za wiążące dla Irlandii, biorąc pod uwagę, że należą one w istotnym zakresie do PWBS?

---

(1)  Europejskiego nakazu aresztowania.

(2)  Przestrzeni wolności, bezpieczeństwa i sprawiedliwości.

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Supreme Court (Irlandia) w dniu 3 sierpnia 2021 r. – W O, J L / Minister for Justice and Equality

(Sprawa C-480/21)

(2021/C 391/23)

Język postępowania: angielski

Sąd odsyłający

Supreme Court

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: W O, J L

Strona pozwana: Minister for Justice and Equality

Pytania prejudycjalne

1)

Czy należy stosować kryterium określone w wyroku LM [wyroku z dnia 25 lipca 2018 r., Minister for Justice and Equality (Nieprawidłowości w systemie sądownictwa), C-216/18 PPU, ECLI:EU:C:2018:586] i potwierdzone w wyroku L i P [wyroku z dnia 17 grudnia 2020 r., Openbaar Ministerie (Niezależność wydającego nakaz organu sądowego), C-354/20 PPU i C-412/20 PPU, EU:C:2020:1033], jeżeli istnieje rzeczywiste ryzyko, że wnoszący odwołanie będą sądzeni przed sądami, które nie są ustanowione ustawą?

2)

Czy należy stosować kryterium określone w wyroku LM i potwierdzone w wyroku L i P w sytuacji, gdy osoba zamierzająca zakwestionować wniosek złożony w kontekście ENA nie może spełnić tego kryterium z tej przyczyny, że w danym momencie nie jest możliwe ustalenie składu sądów, przed którymi będzie sądzona, ze względu na sposób losowego przydzielania spraw?

3)

Czy brak skutecznego środka odwoławczego umożliwiającego zakwestionowanie ważności powołania sędziów w Polsce, w okolicznościach, w których jest oczywiste, że wnoszący odwołanie nie mogą w tym momencie ustalić, że sądy, przed którymi będą sądzeni, będą składały się z sędziów, którzy nie zostali ważnie powołani, stanowi naruszenie istoty prawa do rzetelnego procesu sądowego wymagające od wykonującego nakaz państwa odmowy przekazania wnoszących odwołanie?

Odwołanie od wyroku Sądu (dziesiąta izba) wydanego w dniu 9 czerwca 2021 r. w sprawie T-235/19, Health Information Management (HIM) / Komisja, wniesione w dniu 13 sierpnia 2021 r. przez Health Information Management (HIM)

(Sprawa C-500/21 P)

(2021/C 391/24)

Język postępowania: francuski

Strony

Wnoszący odwołanie: Health Information Management (HIM) (przedstawiciel: adwokat P. Zeegers)

Druga strona postępowania: Komisja Europejska

Żądania wnoszącego odwołanie

—	stwierdzenie dopuszczalności i w konsekwencji zasadności niniejszego odwołania;

—	uchylenie pkt 93–97 i 117–185 wyroku Sądu Unii Europejskiej z dnia 9 czerwca 2021 r. wydanego w sprawie T-235/19, Health Information Management / Komisja;

—	uchylenie pkt 1, 2, 3 i 5 sentencji zaskarżonego wyroku;

—	przekazanie sprawy Sądowi, aby mógł rozpoznać żądanie wniesione przez wnoszącego odwołanie w jego skardze złożonej w dniu 4 kwietnia 2019 r.;

—	obciążenie Komisji Europejskiej całością kosztów, w tym kosztami i honorariami jej doradcy, których wysokość została wstępnie ustalona na 15 000 EUR bez VAT.

Zarzuty i główne argumenty

W uzasadnieniu odwołania Health Information Management podnosi trzy zarzuty: (i) naruszenie prawa do obrony i prawa do dobrej administracji zapisanych w art. 41 karty praw podstawowych; (ii) naruszenie obowiązku uzasadnienia na podstawie art. 296 akapit drugi TFUE; i (iii) naruszenie i błędne zastosowanie art. 272 TFUE i w konsekwencji naruszenie zasad bezstronności i proporcjonalności.

Postanowienie Prezesa Sądu z dnia 22 lipca 2021 r. – CCPL i in. / Komisja

(Sprawa T-130/21 R)

(Postępowanie w przedmiocie środków tymczasowych - Konkurencja - Porozumienia, decyzje i uzgodnione praktyki - Rynek opakowań spożywczych do sprzedaży detalicznej - Decyzja nakładająca grzywny - Gwarancja finansowa - Wytyczne w sprawie metody ustalania grzywien z 2006 r. - Zdolność płatnicza - Wniosek o zawieszenie wykonania - Brak fumus boni iuris)

(2021/C 391/25)

Język postępowania: włoski

Strony

Strona skarżąca: CCPL – Consorzio Cooperative di Produzione e Lavoro SC (Reggio Emilia, Włochy), Coopbox Group SpA (Bibbiano, Włochy), Coopbox Eastern s.r.o. (Nowe Miasto nad Wagiem, Słowacja) (przedstawiciele: E. Cucchiara i E. Rocchi, adwokaci)

Strona pozwana: Komisja Europejska (przedstawiciele: P. Rossi i T. Baumé, pełnomocnicy)

Przedmiot

Oparty na art. 278 i 279 TFUE wniosek o zawieszenie wykonania decyzji Komisji C(2020) 8940 final z dnia 17 grudnia 2020 r., zastępującej grzywny nałożone decyzją Komisji C(2015) 4336 final z dnia 24 czerwca 2015 r. dotyczącą postępowania przewidzianego w art. 101 TFUE oraz art. 53 porozumienia EOG w odniesieniu do CCPL – Consorzio Cooperative di Produzione e Lavoro SC, Coopbox Group SpA i Coopbox Eastern s.r.o. (sprawa AT.39563 – Opakowania spożywcze do sprzedaży detalicznej) w zakresie, w jakim nakłada na skarżące obowiązek dostarczenia gwarancji finansowej lub tymczasowej zapłaty nałożonych grzywien.

Sentencja

1)	Wniosek w przedmiocie środków tymczasowych zostaje oddalony.

2)	Rozstrzygnięcie o kosztach nastąpi w orzeczeniu kończącym postępowanie w sprawie.

Postanowienie Prezesa Sądu z dnia 22 lipca 2021 r. – Aloe Vera of Europe / Komisja

(Sprawa T-189/21 R)

(Środki tymczasowe - Rozporządzenie (WE) nr 1925/2006 - Substancje, których stosowanie podlega zakazowi, ograniczeniu lub kontroli przez Wspólnotę - Rozporządzenie (UE) 2021/468 - Zakaz preparatów z liści gatunków Aloe zawierającego pochodne hydroksyantracenu - Wniosek o zawieszenie wykonania - Brak pilnego charakteru)

(2021/C 391/26)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Aloe Vera of Europe BV (Amsterdam, Niderlandy) (przedstawiciel: B. Van Vooren, adwokat)

Strona pozwana: Komisja Europejska (przedstawiciele: W. Farrell i B. Rous Demiri, pełnomocnicy)

Przedmiot

Oparte na 278 i 279 TFUE żądanie zawieszenia wykonania rozporządzenia Komisji (UE) 2021/468 z dnia 18 marca 2021 r. zmieniającego załącznik III do rozporządzenia (WE) nr 1925/2006 Parlamentu Europejskiego i Rady w odniesieniu do gatunków roślin zawierających pochodne hydroksyantracenu (Dz.U. 2021, L 96, s. 6) na okres 9 miesięcy od daty wydania niniejszego postanowienia.

Sentencja

1)	Wniosek w przedmiocie środków tymczasowych zostaje oddalony.

2)	Rozstrzygnięcie o kosztach nastąpi w orzeczeniu kończącym postępowanie w sprawie.

Postanowienie Prezesa Sądu z dnia 27 lipca 2021 r. – Alliance française de Bruxelles / Komisja

(Sprawa T-285/21 R)

(Postępowanie w przedmiocie środków tymczasowych - Zamówienia publiczne na usługi - Usługi szkolenia językowego - Wniosek o zastosowanie środków tymczasowych - Brak pilnego charakteru)

(2021/C 391/27)

Język postępowania: francuski

Strony

Strona skarżąca: Alliance française de Bruxelles Europe (Bruksela, Belgia) i pozostałych 7 skarżących wymienionych w załączniku do postanowienia (przedstawiciel: adwokat E. van Nuffel d’Heynsbroeck)

Strona pozwana: Komisja Europejska (przedstawiciele: B. Araujo Arce i M. Ilkova, pełnomocnicy)

Przedmiot

Złożony na podstawie art. 278 i 279 TFUE wniosek o zawieszenie wykonania decyzji Komisji z dnia 19 kwietnia 2021 t. o udzieleniu części nr 4 (nauka języka francuskiego) zamówienia dotyczącego umów ramowych na szkolenia językowe dla instytucji, organów i agencji Unii Europejskiej (HR/2020/OP/0014) na pierwszym miejscu konsorcjum CLL Centre de Langues – Allingua, a dopiero na drugim miejscu – konsorcjum Alliance Europe Multilingue, złożonemu ze skarżących, oraz o zastosowanie dowolnych innych środków tymczasowych, jakie Sąd uzna za stosowne.

Sentencja

1)	Wniosek o zastosowanie środków tymczasowych zostaje oddalony.

2)	Rozstrzygnięcie o kosztach nastąpi w orzeczeniu kończącym postępowanie w sprawie.

Skarga wniesiona w dniu 20 lipca 2021 r. – TM / EBC

(Sprawa T-440/21)

(2021/C 391/28)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: TM (przedstawiciele: adwokaci L. Levi and A. Champetier)

Strona pozwana: Europejski Bank Centralny

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—	stwierdzenie nieważności decyzji Zarządu z dnia 15 grudnia 2020 r. o powołaniu P., a nie skarżącego, na stanowisko dyrektora generalnego DG-IS;

—	w razie potrzeby stwierdzenie nieważności decyzji Zarządu z dnia 11 maja 2021 r. oddalającej szczególne odwołanie skarżącego od decyzji o niepowołaniu do na to stanowisko;

—	przyznanie skarżącemu odszkodowania za szkodę poniesioną z tytułu decyzji z dnia 15 grudnia 2020 r. w kwocie 73 679,47 EUR;

—	przyznanie skarżącemu zadośćuczynienia za krzywdę wynoszącego symboliczne 1 EUR.

Zarzuty i główne argumenty

Na poparcie skargi strona skarżąca podnosi trzy zarzuty.

1.	Zarzut pierwszy, dotyczący oczywistego błędu w ocenie i naruszenia art. 8 lit. c) warunków zatrudnienia, a także art. 1a.1.1 lit. b), art. 1a.2.1.1 i 1a.2.6.1 regulaminu pracowniczego; naruszenia ogłoszenia o naborze; naruszenia interesu służby.

2.	Zarzut drugi, dotyczący niezgodnego z prawem przebiegu postępowania w sprawie naboru 2020–2738- EXT z uwagi na naruszenie art. 1a.3.1.2 § 4 regulaminu pracowniczego oraz nadużycie władzy.

3.	Zarzut trzeci, dotyczący naruszenia art. 1a.2.7.9, 1a.2.7.10 I 1a.2.7.11 regulaminu pracowniczego; braku uzasadnienia; naruszenia zasady dobrej administracji.

Skarga wniesiona w dniu 2 sierpnia 2021 r. – Coulter Ventures / EUIPO – iWeb (R)

(Sprawa T-457/21)

(2021/C 391/29)

Język skargi: angielski

Strony

Strona skarżąca: Coulter Ventures LLC (Columbus, Ohio, Stany Zjednoczone) (przedstawiciel: adwokat R. Dissmann)

Strona pozwana: Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (EUIPO)

Druga strona w postępowaniu przed izbą odwoławczą: iWeb GmbH (Berlin, Niemcy)

Dane dotyczące postępowania przed EUIPO

Zgłaszający sporny znak towarowy: Strona skarżąca

Sporny znak towarowy: Zgłoszenie graficznego unijnego znaku towarowego R – zgłoszenie nr 13 750 849

Postępowanie przed EUIPO: Postępowanie w sprawie sprzeciwu

Zaskarżona decyzja: Decyzja Czwartej Izby Odwoławczej EUIPO z dnia 2 czerwca 2021 r. w sprawie R 2789/2019-4

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—	stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji;

—	obciążenie EUIPO kosztami postępowania, w tym kosztami poniesionymi przez skarżącą w postępowaniu przed EUIPO.

Podniesiony zarzut

—	Naruszenie art. 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2017/1001.

Skarga wniesiona w dniu 6 sierpnia 2021 r. – Francja / Komisja

(Sprawa T-475/21)

(2021/C 391/30)

Język postępowania: francuski

Strony

Strona skarżąca: Republika Francuska, (przedstawiciele: F. Alabrune, T. Stéhelin, A-L. Desjonquères, G. Bain, pełnomocnicy)

Strona pozwana: Komisja Europejska

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—

Stwierdzenie nieważności w części decyzji wykonawczej Komisji (UE) 2021/988 z dnia 16 czerwca 2021 r. wyłączającej z finansowania Unii Europejskiej niektóre wydatki poniesione przez państwa członkowskie z tytułu Europejskiego Funduszu Rolniczego Gwarancji (EFRG) oraz Europejskiego Funduszu Rolnego na rzecz Rozwoju Obszarów Wiejskich (EFRROW) w zakresie, w jakim stosuje korektę w kwocie 45 869 990,19 EUR w odniesieniu do „dobrowolnego wsparcia związanego z produkcją” w oparciu o podstawy brzmiące „Środek 24 – Rok składania wniosków 2017 (rok budżetowy 2018)” oraz „Środek 24 – Rok składania wniosków 2017 (rok budżetowy 2019)” dla lat 2018 i 201;

—	Obciążenie Komisji kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Na poparcie skargi strona skarżąca względem zaskarżonej decyzji podnosi jedyny zarzut.

Zdaniem skarżącej Komisja naruszyła prawo, dokonując błędnej wykładni art. 52 ust. 2 rozporządzenia nr 1307/2013 (1), uznając, że rośliny strączkowe uprawiane w mieszance z trawami nie mogą kwalifikować się do fakultatywnego systemu wsparcia związanego z wielkością produkcji.

Po pierwsze, art. 52 ust. 2 rozporządzenia nr 1307/2013 umożliwia państwom członkowskim ustanowienie systemu wsparcia związanego z wielkością produkcji w odniesieniu do wszystkich wspólnych i utrwalonych praktyk w danym państwie członkowskim w sektorze roślin wysokobiałkowych, który jest ukierunkowany na rośliny strączkowe uprawiane ze względu na wysoką zawartość białka.

Po drugie, art. 52 ust. 2 rozporządzenia nr 1307/2013 należy interpretować w ten sposób, że sektor roślin wysokobiałkowych obejmuje praktykę, powszechną w szczególności we Francji, polegającą na uprawie mieszanek składających się w przeważającej mierze z pastewnych roślin strączkowych z trawami.

W związku z tym, uznając przy wydawaniu zaskarżonej decyzji, że uprawa mieszanek z przewagą pastewnych roślin strączkowych z trawami nie może kwalifikować się do fakultatywnego wsparcia związanego z wielkością produkcji przewidzianego w art. 52 rozporządzenia nr 1307/2013, Komisja naruszyła prawo.

---

(1)  Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1307/2013 z dnia 17 grudnia 2013 r. ustanawiające przepisy dotyczące płatności bezpośrednich dla rolników na podstawie systemów wsparcia w ramach wspólnej polityki rolnej oraz uchylające rozporządzenie Rady (WE) nr 637/2008 i rozporządzenie Rady (WE) nr 73/2009 (Dz.U. 2013 L 347, s. 608).

Skarga wniesiona w dniu 6 sierpnia 2021 r. – TransnetBW / ACER

(Sprawa T-476/21)

(2021/C 391/31)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: TransnetBW GmbH (Stuttgart, Niemcy) (przedstawiciele: adwokaci T. Burmeister i P. Kistner)

Strona pozwana: Agencja Unii Europejskiej ds. Współpracy Organów Regulacji Energetyki (ACER)

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—

stwierdzenie nieważności decyzji Komisji Odwoławczej ACER z dnia 28 maja 2021 r., sprawa nr A-001–2021 (cons.), dotyczącej odwołania od decyzji ACER nr 30/2020 w sprawie metody podziału kosztów redysponowania i zakupów przeciwnych (zwanej) dla rdzenia regionu wyznaczania zdolności przesyłowych (zwanej dalej „zaskarżoną decyzją”);

—	obciążenie ACER kosztami postępowania poniesionymi przez TransnetBW GmbH.

Zarzuty i główne argumenty

Na poparcie skargi strona skarżąca podnosi cztery zarzuty.

1.

Zarzut pierwszy dotyczący niezgodności z prawem zakresu metody podziału kosztów redysponowania i zakupów przeciwnych potwierdzonej w zaskarżonej decyzji. Metoda podziału kosztów redysponowania i zakupów przeciwnych potwierdzona w zaskarżonej decyzji w sposób niezgodny z prawem rozszerza zakres stosowania zasady „zanieczyszczający płaci” na podział kosztów działań zaradczych prowadzonych w zasadzie na wszystkich elementach sieci przesyłowej w rdzeniu regionu wyznaczania zdolności przesyłowych, mimo że zgodnie z prawem zasada ta ma stanowić zwolnienie ze spoczywającego na właścicielach sieci ogólnego obowiązku utrzymywania i rozbudowy sieci stosownie do potrzeb rynku (zasada „właściciel płaci”).

2.

Zarzut drugi dotyczący niezgodności z prawem określenia wspólnego progu przepływu kołowego na poziomie 10 % w ramach metody podziału kosztów redysponowania i zakupów przeciwnych potwierdzonej w zaskarżonej decyzji. ACER nie miała kompetencji do określenia wspólnego progu przepływu kołowego, a tym samym Komisja Odwoławcza ACER nie miała kompetencji do potwierdzenia wspólnego progu przepływu kołowego. Wspólny próg przepływu kołowego ustalono na zbyt niskim poziomie wynoszącym 10 % i oparto na niewystarczających i kwestionowanych danych.

3.

Zarzut trzeci dotyczący niezgodności z prawem penalizacji przepływów kołowych powyżej progu. Penalizacja przepływów kołowych powyżej progu w porównaniu z przepływami wewnętrznymi nie ma podstawy prawnej, narusza zasadę „zanieczyszczający płaci”, zasadę niedyskryminacji i zasadę proporcjonalności oraz ustanawia niewłaściwe zachęty.

4.

Zarzut czwarty dotyczący tego, że Komisja Odwoławcza ACER niezgodnie z prawem przeprowadziła jedynie ograniczoną kontrolę złożonych ocen o charakterze technicznym i ekonomicznym, jakich ACER miała dokonać w toku procedury zatwierdzania metody podziału kosztów redysponowania i zakupów przeciwnych, co narusza obowiązkową dogłębność kontroli dokonywanej przez Komisję Odwoławczą ACER, określoną przez Sąd w wyroku w sprawie Aquind (wyrok Sądu z dnia 18 listopada 2020 r., sprawa nr T-735/18).

Skarga wniesiona w dniu 9 sierpnia 2021 r. – British Airways / Komisja

(Sprawa T-480/21)

(2021/C 391/32)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: British Airways plc (Harmondsworth, Zjednoczone Królestwo) (przedstawiciele: adwokaci A. Lyle-Smythe i R. O’Donoghue)

Strona pozwana: Komisja Europejska

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—

zasądzenie od Komisji natychmiastowej zapłaty kwoty odsetek za zwłokę, odpowiadającej odsetkom za zwłokę od sumy 104 040 000 EUR według stopy refinansowania EBC powiększonej o 3,5 % za okres od dnia 14 lutego 2011 r. do dnia 8 lutego 2016 r. (po odliczeniu kwoty już zapłaconej tytułem „gwarantowanego zwrotu”) lub ewentualnie według stopy, którą Sąd uzna za odpowiednią;

—

zasądzenie od Komisji zapłaty odsetek składanych (lub ewentualnie odsetek za zwłokę) od kwoty odsetek za zwłokę (lub innej kwoty, której zapłatę Sąd zasądzi od Komisji zgodnie z powyższym żądaniem) według stopy refinansowania EBC powiększonej o 3,5 % lub według innej stopy, którą Sąd uzna za odpowiednią;

—	stwierdzenie nieważności decyzji Komisji odmawiającej zapłaty wspomnianych wyżej kwot w jej pismach z dnia 30 kwietnia 2021 r. i z dnia 2 lipca 2021 r. oraz uznanie jej za nieważną i niebyłą;

—	obciążenie Komisji kosztami postępowania i innymi wydatkami poniesionymi przez skarżącą.

Zarzuty i główne argumenty

Na poparcie skargi strona skarżąca podnosi cztery zarzuty.

1.	Zarzut pierwszy oparty na tym, że British Airways jest uprawniona do żądania zapłaty kwoty odsetek za zwłokę w drodze skargi na podstawie art. 266 akapit pierwszy TFUE, ponieważ Komisja była zobowiązana do zapłaty tej kwoty w celu wykonania wyroku Sądu w sprawie T-48/11.

2.	Zarzut drugi oparty na tym, że British Airways jest ewentualnie uprawniona do żądania zapłaty kwoty odsetek za zwłokę w drodze skargi o stwierdzenie odpowiedzialności pozaumownej na podstawie art. 266 akapit drugi, art. 268 i art. 340 TFUE.

3.	Zarzut trzeci oparty na tym, że w każdym wypadku British Airways ma zgodnie z art. 266 akapit pierwszy TFUE lub ewentualnie zgodnie z art. 266 akapit drugi, art. 268 i art. 340 TFUE prawo do zapłaty odsetek składanych od sumy, która powinna była zostać jej zapłacona w dniu 8 lutego 2016 r.

4.

Zarzut czwarty oparty na tym, że odmowa zapłaty przez Komisję kwoty odsetek za zwłokę i odsetek składanych, zawarta w jej pismach z dnia 30 kwietnia 2021 r. (1).. i z dnia 2 lipca 2021 r. (2), opiera się na naruszeniu traktatów (to jest art. 266 TFUE) lub ogólnej zasady prawa Unii, zgodnie z którą instytucje Unii są zobowiązane dokonać zwrotu w następstwie wyroku stwierdzającego nieważność danego środka. Strona skarżąca utrzymuje zatem, że należy stwierdzić nieważność tej decyzji zgodnie z art. 263 TFUE.

---

(1)  Pismo Komisji do skarżącej z dnia 30 kwietnia 2021 r.

(2)  Pismo Komisji do skarżącej z dnia 2 lipca 2021 r., ARES(2021)4317994.

Skarga wniesiona w dniu 10 sierpnia 2021 r. – Neoperl / EUIPO (Przedstawienie cylindrycznej wbudowanej części sanitarnej)

(Sprawa T-487/21)

(2021/C 391/33)

Język postępowania: niemiecki

Strony

Strona skarżąca: Neoperl AG (Reinach, Szwajcaria) (przedstawiciele: adwokaci H. Börjes Pestalozza i U. Kaufmann)

Strona pozwana: Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (EUIPO)

Dane dotyczące postępowania przed EUIPO

Sporny znak towarowy: Pozycyjny unijny znak towarowy (Przedstawienie cylindrycznej wbudowanej części sanitarnej) – zgłoszenie nr 15 786 544

Zaskarżona decyzja: Decyzja Piątej Izby Odwoławczej EUIPO z dnia 3 czerwca 2021 r. w sprawie R 2327/2019-5

Żądanie

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—	stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji;

—	obciążenie EUIPO kosztami postępowania.

Podniesione zarzuty

—	Naruszenie art. 7 ust. 1 lit. b) rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2017/1001;

—	Naruszenie art. 95 ust. 1 zdanie pierwsze rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2017/1001.

Skarga wniesiona w dniu 11 sierpnia 2021 r. – Aquind i in. / ACER

(Sprawa T-492/21)

(2021/C 391/34)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Aquind Ltd (Londyn, Zjednoczone Królestwo), Aquind Energy Sàrl (Luksemburg, Luksemburg), Aquind SAS (Rouen, Francja) (przedstawiciele: adwokaci S. Goldberg, L. Van den Hende, L. Malý i E. White)

Strona pozwana: Agencja Unii Europejskiej ds. Współpracy Organów Regulacji Energetyki (ACER)

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—	stwierdzenie nieważności decyzji komisji odwoławczej ACER z dnia 4 czerwca 2021 r.; i

—	obciążenie pozwanej kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Na poparcie skargi strona skarżąca podnosi dwa zarzuty.

1.

Zarzut pierwszy oparty na tym, że komisja odwoławcza ACER popełniła błąd, uznając, że wniesione do niej odwołanie jest niedopuszczalne. Strona skarżąca twierdzi, że pozwana była nadal uprawniona do zastąpienia nową decyzją decyzji, której nieważność stwierdzono (1), oraz do przyznania zezwolenia w odniesieniu do połączenia wzajemnego AQUIND na podstawie art. 17 rozporządzenia (WE) nr 714/2009 (2). Ponadto strona skarżąca twierdzi, że komisja odwoławcza ACER nie spełniła spoczywającego na niej obowiązku zapewnienia pełnego wykonania wyroku Sądu z dnia 18 listopada 2020 r. (3)

2.

Zarzut drugi oparty na tym, że komisja odwoławcza ACER naruszyła wymogi określone w art. 25 ust. 3 i art. 28 ust. 4 rozporządzenia (UE) nr 2019/942 (4) oraz w regulaminie wewnętrznym komisji odwoławczej ACER. Strona skarżąca twierdzi, że komisja odwoławcza ACER nie przestrzegała obowiązującej procedury, gdyż jeden z jej członków był nieobecny podczas przesłuchania, postępowanie ustne nie jest źródłem dowodów i protokół narady nie został opublikowany.

---

(1)  Decyzja A-001–2018 komisji odwoławczej ACER z dnia 17 października 2018 r.

(2)  Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 714/2009 z dnia 13 lipca 2009 r. w sprawie warunków dostępu do sieci w odniesieniu do transgranicznej wymiany energii elektrycznej i uchylające rozporządzenie (WE) nr 1228/2003 (Dz.U. 2009, L 211, s. 15).

(3)  Wyrok z dnia 18 listopada 2020 r., Aquind/ACER, T-735/18, EU:T:2020:542.

(4)  Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2019/942 z dnia 5 czerwca 2019 r. ustanawiające Agencję Unii Europejskiej ds. Współpracy Organów Regulacji Energetyki (Dz.U. 2019, L 158, s. 22).

Skarga wniesiona w dniu 6 sierpnia 2021 r. – Ryanair i Malta Air / Komisja

(Sprawa T-494/21)

(2021/C 391/35)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Ryanair DAC (Swords, Irlandia) i Malta Air ltd. (Pietà, Malta) (przedstawiciele: adwokaci F-C. Laprévote, E. Vahida, V. Blanc, S. Rating i I. Metaxas-Maranghidis)

Strona pozwana: Komisja Europejska

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—	stwierdzenie nieważności decyzji Komisji z dnia 5 kwietnia 2021 r. w sprawie pomocy państwa SA.59913 (2021/N) – France – COVID-19 – Recapitalisation of Air France and the Air France – KLM Holding (1); i

—	obciążenie pozwanej kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Na poparcie skargi strona skarżąca podnosi siedem zarzutów.

1.	Zarzut pierwszy: pozwana błędnie wyłączyła KLM z zakresu zaskarżonej decyzji.

2.	Zarzut drugi: pozwana błędnie zastosowała Tymczasowe ramy środków pomocy państwa w celu wsparcia gospodarki w kontekście trwającej epidemii COVID-19.

3.	Zarzut trzeci: pozwana błędnie zastosowała art. 107 ust. 3 lit. b) TFUE.

4.	Zarzut czwarty: zaskarżona decyzja narusza konkretne postanowienia TFUE oraz ogólne zasady prawa Unii, które leżą u podstaw liberalizacji unijnego transportu powietrznego od końca lat 80 (czyli niedyskryminacji, swobody świadczenia usług (2) i swobody przedsiębiorczości).

5.	Zarzut piąty: pozwana pomimo istnienia poważnych trudności nie wszczęła formalnego postępowania wyjaśniającego i naruszyła prawa proceduralne strony skarżącej.

6.	Zarzut szósty: pozwana uchybiła obowiązkowi uzasadnienia.

7.	Zarzut siódmy: zaskarżona decyzja nie spełnia wymogów art. 342 TFUE i rozporządzenia 1/58 (3) dotyczących języka aktów urzędowych instytucji Unii Europejskiej.

---

(1)  Dz.U. 2021, C 240, s. 13.

(2)  Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 1008/2008 z dnia 24 września 2008 r. w sprawie wspólnych zasad wykonywania przewozów lotniczych na terenie Wspólnoty (Wersja przekształcona) (Tekst mający znaczenie dla EOG) (Dz.U. 2008, L 293, s. 3).

(3)  Rada EWG: Rozporządzenie nr 1 w sprawie określenia systemu językowego Europejskiej Wspólnoty Gospodarczej (Dz.U. 1958, 17, s. 385).

Skarga wniesiona w dniu 16 sierpnia 2021 r. – Lotion / EUIPO (BLACK IRISH)

(Sprawa T-498/21)

(2021/C 391/36)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Lotion LLC (Woodland Hills, Kalifornia, Stany Zjednoczone) (przedstawiciel: adwokat A. Deutsch)

Strona pozwana: Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (EUIPO)

Dane dotyczące postępowania przed EUIPO

Sporny znak towarowy: Słowny unijny znak towarowy BLACK IRISH – zgłoszenie nr 18 189 156

Zaskarżona decyzja: Decyzja Piątej Izby Odwoławczej EUIPO z dnia 7 czerwca 2021 r. w sprawie R 199/2021-5

Żądanie

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—	stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji;

—	uwzględnienie spornego zgłoszenia dla spornych towarów oraz towarów objętych wnioskiem

—	obciążenie EUIPO kosztami postępowania poniesionymi przez skarżącego, w tym kosztami postępowania przed Izbą Odwoławczą.

Podniesione zarzuty

—	Naruszenie art. 7 ust. 1 lit. b) rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2017/1001;

—	Naruszenie art. 7 ust. 1 lit. c) rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2017/1001;

—	Naruszenie art. 94 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2017/1001;

—	Naruszenie zasad ogólnych prawa Unii, w szczególności zasady równości traktowania oraz zasady dobrej administracji.

Skarga wniesiona w dniu 14 sierpnia 2021 r. – Ryanair / Komisja

(Sprawa T-499/21)

(2021/C 391/37)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Ryanair DAC (Swords, Irlandia) (przedstawiciele: adwokaci E. Vahida, F-C. Laprévote, V. Blanc, S. Rating i I. Metaxas-Maranghidis)

Strona pozwana: Komisja Europejska

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—	stwierdzenie nieważności decyzji Komisji z dnia 23 kwietnia 2021 r. w sprawie pomocy państwa SA.62304 (2021/N) – Portugal – COVID-19: Damage compensation to TAP Portugal (1); i

—	obciążenie pozwanej kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Na poparcie skargi strona skarżąca podnosi cztery zarzuty.

1.	Zarzut pierwszy: pozwana błędnie zastosowała art. 107 ust. 3 lit. b) TFUE i popełniła oczywisty błąd w ocenie proporcjonalności pomocy względem szkody wyrządzonej przez kryzys COVID-19.

2.	Zarzut drugi: pozwana naruszyła konkretne postanowienia TFUE oraz ogólne zasady prawa Unii, które leżą u podstaw liberalizacji unijnego transportu powietrznego od końca lat 80 (czyli niedyskryminacji, swobody świadczenia usług (2) i swobody przedsiębiorczości).

3.	Zarzut trzeci: pomimo istnienia poważnych trudności pozwana nie wszczęła formalnego postępowania wyjaśniającego i naruszyła prawa proceduralne strony skarżącej.

4.	Zarzut czwarty: pozwana uchybiła spoczywającemu na niej obowiązkowi uzasadnienia.

---

(1)  Dz.U. 2021, C 240, s. 33.

(2)  Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 1008/2008 z dnia 24 września 2008 r. w sprawie wspólnych zasad wykonywania przewozów lotniczych na terenie Wspólnoty (Wersja przekształcona) (Tekst mający znaczenie dla EOG) (Dz.U. 2008, L 293, s. 3).

Skarga wniesiona w dniu 16 sierpnia 2021 r. – Philip Morris Products / EUIPO (TOGETHER. FORWARD.)

(Sprawa T-500/21)

(2021/C 391/38)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Philip Morris Products SA (Neuchâtel, Szwajcaria) (przedstawiciel: adwokat L. Alonso Domingo)

Strona pozwana: Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (EUIPO)

Dane dotyczące postępowania przed EUIPO

Sporny znak towarowy: Słowny unijny znak towarowy TOGETHER. FORWARD. – zgłoszenie nr 18 288 035

Zaskarżona decyzja: Decyzja Piątej Izby Odwoławczej EUIPO z dnia 2 czerwca 2021 r. w sprawie R 417/2021-5

Żądanie

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—	stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji;

—	nakazanie EUIPO pokrycia własnych kosztów oraz kosztów skarżącej.

Podniesione zarzuty

—	Naruszenie art. 7 ust. 1 lit. b) rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2017/1001, a w konsekwencji art. 7 ust. 2 tego rozporządzenia poprzez błędną ocenę sposobu postrzegania właściwego dla zainteresowanych konsumentów;

—	Naruszenie art. 7 ust. 1 lit. b) rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2017/1001 w odniesieniu do spornego znaku towarowego.

Skarga wniesiona w dniu 16 sierpnia 2021 r. – Philip Morris Products / EUIPO (Przedstawienie połączenia czarno-białych linii tworzących kąt sześciościanu)

(Sprawa T-501/21)

(2021/C 391/39)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Philip Morris Products SA (Neuchâtel, Szwajcaria) (przedstawiciel: adwokat L. Alonso Domingo)

Strona pozwana: Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (EUIPO)

Dane dotyczące postępowania przed EUIPO

Sporny znak towarowy: Graficzny unijny znak towarowy (Przedstawienie połączenia czarno-białych linii tworzących kąt sześciościanu) – zgłoszenie nr 18 252 130

Zaskarżona decyzja: Decyzja Piątej Izby Odwoławczej EUIPO z dnia 3 czerwca 2021 r. w sprawie R 79/2021-5

Żądanie

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—	stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji;

—	nakazanie EUIPO pokrycia własnych kosztów oraz kosztów skarżącej.

Podniesione zarzuty

—	Naruszenie art. 7 ust. 1 lit. b) rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2017/1001, a w konsekwencji art. 7 ust. 2 tego rozporządzenia poprzez błędną ocenę sposobu postrzegania właściwego dla zainteresowanych konsumentów;

—	Naruszenie art. 7 ust. 1 lit. b) rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2017/1001 w odniesieniu do spornego znaku towarowego.

Skarga wniesiona w dniu 16 sierpnia 2021 r. – Philip Morris Products / EUIPO (Przedstawienie połączenia czarno-białych linii tworzących kwadrat)

(Sprawa T-502/21)

(2021/C 391/40)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Philip Morris Products SA (Neuchâtel, Szwajcaria) (przedstawiciel: adwokat L. Alonso Domingo)

Strona pozwana: Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (EUIPO)

Dane dotyczące postępowania przed EUIPO

Sporny znak towarowy: Graficzny unijny znak towarowy (Przedstawienie połączenia czarno-białych linii tworzących kwadrat) – zgłoszenie nr 18 252 146

Zaskarżona decyzja: Decyzja Piątej Izby Odwoławczej EUIPO z dnia 26 maja 2021 r. w sprawie R 78/2021-5

Żądanie

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—	stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji;

—	nakazanie EUIPO pokrycia własnych kosztów oraz kosztów skarżącej.

Podniesione zarzuty

—	Naruszenie art. 7 ust. 1 lit. b) rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2017/1001, a w konsekwencji art. 7 ust. 2 tego rozporządzenia poprzez błędną ocenę sposobu postrzegania właściwego dla zainteresowanych konsumentów;

—	Naruszenie art. 7 ust. 1 lit. b) rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2017/1001 w odniesieniu do spornego znaku towarowego.