—

uwzględniając art. 168 i art. 179–181 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej (TFUE),

—

uwzględniając art. 35 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej,

—

uwzględniając pytanie wymagające odpowiedzi na piśmie, skierowane do Komisji 2 września 2019 r., w sprawie badań nad encefalopatią mialgiczną (ME) (E-002599/2019), oraz odpowiedź Komisji z 28 października 2019 r.,

—

uwzględniając pytanie wymagające odpowiedzi na piśmie, skierowane do Komisji 4 grudnia 2018 r., w sprawie zespołu chronicznego zmęczenia (E-006124/2018), oraz odpowiedź Komisji z 30 stycznia 2019 r.,

—

uwzględniając pytanie wymagające odpowiedzi na piśmie, skierowane do Komisji 28 sierpnia 2018 r., w sprawie encefalopatii mialgicznej: uznania przez Światową Organizację Zdrowia i wsparcia badań i szkoleń przez Komisję (E-004360/2018), oraz odpowiedź Komisji z 1 listopada 2018 r.,

—

uwzględniając pytanie wymagające odpowiedzi na piśmie, skierowane do Komisji 9 listopada 2017 r., w sprawie finansowania badań nad ME/CFS (E-006901/2017), oraz odpowiedź Komisji z 18 grudnia 2017 r.,

—

uwzględniając art. 227 ust. 2 Regulaminu,

A.

mając na uwadze, że Komisja Petycji otrzymała wiele petycji od osób zaniepokojonych brakiem metod leczenia i obecnym niedofinansowaniem badań biomedycznych nad encefalopatią mialgiczną (zespół chronicznego zmęczenia, ME/CFS) w UE;

B.

mając na uwadze, że zgodnie z art. 35 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej każdy ma „prawo dostępu do profilaktycznej opieki zdrowotnej i prawo do korzystania z leczenia na warunkach ustanowionych w ustawodawstwach i praktykach krajowych”, a w innych instrumentach międzynarodowych dotyczących praw człowieka, w tym w Powszechnej deklaracji praw człowieka, Międzynarodowym pakcie praw gospodarczych, społecznych i kulturalnych oraz Konwencji o prawach osób niepełnosprawnych, uznano prawo do zdrowia lub jego elementy, np. prawo do opieki medycznej, lub odniesiono się do takiego prawa lub jego elementów;

C.

mając na uwadze, że działania państw członkowskich i Unii muszą być ukierunkowane na poprawę zdrowia publicznego; mając na uwadze, że cel ten należy osiągnąć dzięki wsparciu Unii dla państw członkowskich, przez rozwijanie współpracy i wspieranie badań nad przyczynami chorób, ich rozprzestrzenianiem się oraz zapobieganiem im;

D.

mając na uwadze, że ME/CFS jest wycieńczającą, przewlekłą chorobą wieloukładową o nieznanej etiologii oraz niezwykle zróżnicowanych objawach, dotkliwości i przebiegu;

E.

mając na uwadze, że Światowa Organizacja Zdrowia klasyfikuje ME/CFS w Międzynarodowej Klasyfikacji Chorób i Problemów Zdrowotnych (ICD-11) jako zaburzenie neurologiczne pod kodem 8E49 (zespół zmęczenia po zakażeniach wirusowych);

F.

mając na uwadze, że ME/CFS to choroba złożona, powodująca znaczną niepełnosprawność, ponieważ skrajne zmęczenie i inne objawy fizyczne mogą uniemożliwiać wykonywanie codziennych czynności; mając na uwadze, że ME/CFS może mieć poważny wpływ na jakość życia oraz prowadzić do choroby obłożnej lub uniemożliwić wychodzenie z domu, co oznacza poważne cierpienie, negatywny wpływ na relacje społeczne i rodzinne oraz znaczne koszty dla społeczeństwa w postaci utraconej zdolności do pracy;

G.

mając na uwadze, że należy zwrócić szczególną uwagę na wysokie ryzyko wykluczenia społecznego osób dotkniętych ME/CFS; mając na uwadze, że w tym sensie dla osób pracujących, które cierpią na tę chorobę, niezwykle istotna jest możliwość utrzymania pracy, aby nie popaść w izolację;

H.

mając na uwadze, że należy podjąć wszelkie możliwe środki, by dostosować warunki i środowisko pracy osób cierpiących na ME/CFS; mając na uwadze, że osoby te powinny mieć również prawo do dostosowania miejsca i czasu pracy;

I.

mając na uwadze, że nie ma jak dotąd uznanych biomedycznych testów diagnostycznych ani metod leczenia ME/CFS zatwierdzonych przez UE i Europejską Agencję Leków;

J.

mając na uwadze, że wskutek braku skoordynowanego i kompleksowego gromadzenia danych na szczeblu UE współczynniki zachorowalności i chorobowości ME/CFS w UE nie są znane, podobnie jak wynikające z tej choroby ogólne obciążenie społeczne i gospodarcze;

K.

mając na uwadze, że zgodnie z odpowiedzią Komisji na petycję nr 0204/2019, z 30 sierpnia 2019 r., ME/CFS zdiagnozowano u około 24 mln osób na całym świecie, lecz uważa się, że to zaledwie 10 % łącznej populacji cierpiącej na ME/CFS;

L.

mając na uwadze, że Amerykańskie Stowarzyszenie Encefalopatii Mialgicznej i Zespołu Chronicznego Zmęczenia (ang. American Myalgic Encephalomyelitis and Chronic Fatigue Syndrome Society) szacuje, iż na ME/CFS cierpi około 17–24 mln osób na całym świecie;

M.

mając na uwadze, że uważa się, iż w UE na ME/CFS cierpi około dwóch milionów osób o różnym pochodzeniu etnicznym, wieku czy płci; mając na uwadze, że wśród dorosłych choroba ta najczęściej dotyka kobiety;

N.

mając na uwadze, że jak dotąd nie rozumiemy dostatecznie mechanizmów ME/CFS, dlatego jest ona słabo rozpoznawana, gdyż pracownicy służby zdrowia mają niewystarczającą wiedzę na temat tej choroby lub napotykają trudności w wykrywaniu objawów, a przy tym brak jest odpowiednich testów diagnostycznych; mając na uwadze, że niezrozumienie mechanizmów ME/CFS może znacznie utrudniać rozpoznawanie u pacjentów niezdolności do wykonywania zawodu;

O.

mając na uwadze, że społeczność pacjentów odczuwa deprywację i czuje się ignorowana przez organy publiczne i całe społeczeństwo oraz słusznie domaga się zwiększenia świadomości i dodatkowego finansowania, które wsparłoby postępy w badaniach; mając na uwadze, że pacjenci ujawniają, iż na skutek niskiego poziomu wiedzy o tej chorobie padają ofiarami stygmatyzacji; mając na uwadze, że zbyt często niewystarczająco dostrzega się stygmatyzację towarzyszącą prawom osób cierpiących na ME/CFS i związany z nią stres psychologiczny, który ma ogromny wpływ na poszczególne osoby, rodziny i społeczeństwo oraz na każdy aspekt życia obywateli;

P.

mając na uwadze, że dzieci i osoby młode cierpiące na ME/CFS mogą mieć utrudniony dostęp do edukacji;

Q.

mając na uwadze oczywistą potrzebę lepszego rozpoznawania tego rodzaju chorób na szczeblu państw członkowskich; mając na uwadze, że należy zapewnić specjalnie ukierunkowane szkolenia, aby zwiększyć świadomość wśród organów publicznych, pracowników służby zdrowia i ogólnie urzędników;

R.

mając na uwadze, że wiele osób złożyło i nadal składa podpisy na poparcie petycji nr 0204/2019, w tym pacjenci i ich rodziny, a także przedstawiciele środowiska naukowego, wzywający do zainwestowania większych środków w badania biomedyczne nad ME/CFS i we wsparcie dla pacjentów;

S.

mając na uwadze, że na przestrzeni lat różni posłowie do Parlamentu Europejskiego kierowali do Komisji pytania dotyczące dostępności unijnego finansowania badań nad ME/CFS;

T.

mając na uwadze, że badania nad ME/CFS nadal są dość rozdrobnione i nie są koordynowane na szczeblu UE; mając na uwadze, że co prawda z programu „Horyzont 2020” (program ramowy UE w zakresie badań naukowych i innowacji na lata 2014–2020) przydzielono wsparcie dla szeregu projektów badawczych dotyczących zaburzeń neurologicznych o różnej etiologii, a także badań nad bólem (np. Help4Me, GLORIA i RTCure), to jednak Komisja przyznała w odpowiedzi z 30 stycznia 2019 r. na pytanie wymagające odpowiedzi na piśmie E-006124/2018, że „jak dotąd z programów ramowych UE w zakresie badań naukowych i innowacji nie wspierano żadnych konkretnych projektów dotyczących diagnozowania i leczenia ME/CFS”;

1.

2.

3.

4.

5.

6.

7.

8.

9.

10.

11.

12.

13.

14.

15.

16.

17.

18.

19.

—

uwzględniając swoje rezolucje z 16 lutego 2017 r. w sprawie poprawy funkcjonowania Unii Europejskiej w oparciu o potencjał Traktatu z Lizbony (1), z 16 lutego 2017 r. w sprawie ewentualnych zmian i dostosowań w obecnej strukturze instytucjonalnej Unii Europejskiej (2), z 16 lutego 2017 r. w sprawie mechanizmu zdolności fiskalnej dla strefy euro (3) oraz z 13 lutego 2019 r. w sprawie stanu debaty na temat przyszłości Europy (4),

—

uwzględniając swoją rezolucję z 19 stycznia 2017 r. w sprawie europejskiego filaru praw socjalnych (5),

—

uwzględniając propozycję świeżo wtedy nominowanej przewodniczącej Komisji Ursuli von der Leyen z 16 lipca 2019 r. w ramach wytycznych politycznych dla następnej Komisji Europejskiej na lata 2019–2024 dotyczącą organizacji konferencji w sprawie przyszłości Europy (zwanej dalej „konferencją”),

—

uwzględniając komunikat Komisji z 22 stycznia 2020 r. pt. „Formuła konferencji w sprawie przyszłości Europy” (COM(2020)0027),

—

uwzględniając konkluzje Rady Europejskiej z 12 grudnia 2019 r. w sprawie ogólnego podejścia do konferencji w sprawie przyszłości Europy,

—

uwzględniając swoją rezolucję z 15 stycznia 2020 r. w sprawie stanowiska Parlamentu Europejskiego dotyczącego konferencji w sprawie przyszłości Europy (6),

—

uwzględniając rezolucję Komitetu Regionów z 12 lutego 2020 r. dotyczącą konferencji w sprawie przyszłości Europy,

—

uwzględniając swoją rezolucję z 17 kwietnia 2020 r. w sprawie skoordynowanych działań UE na rzecz walki z pandemią COVID-19 i jej skutkami (7)

—

uwzględniając swoją rezolucję z 15 maja 2020 r. w sprawie nowych wieloletnich ram finansowych, zasobów własnych i planu naprawy gospodarczej (8),

—

uwzględniając oświadczenie Konferencji Przewodniczących w sprawie 70. rocznicy ogłoszenia deklaracji Schumana,

—

uwzględniając art. 132 ust. 2 Regulaminu,

A.

mając na uwadze, że należy stawić czoła zarówno wyzwaniom wewnętrznym, jak i zewnętrznym, przed którymi stoi Europa, a także nowym wyzwaniom społecznym i ponadnarodowym, których nie przewidziano w momencie podpisywania traktatu lizbońskiego; mając na uwadze, że liczba poważnych kryzysów nękających Unię wskazuje na konieczność reform instytucjonalnych i politycznych w wielu obszarach zarządzania;

B.

mając na uwadze, że obecny kryzys COVID-19 boleśnie uświadomił nam, że UE pozostaje niedokończonym projektem oraz że podczas konferencji należy rozwiązać problemy takie jak brak solidarności i koordynacji, wstrząsy gospodarcze, zdrowotne i społeczne oraz nieustanne ataki na prawa podstawowe i praworządność; mając na uwadze, że obecny kryzys czyni zatem jeszcze pilniejszą konieczność rozpoczęcia w Unii Europejskiej prac nad tym, jak uczynić ją bardziej skuteczną, demokratyczną i bliższą obywatelom;

C.

mając na uwadze, że Parlament, Komisja i Rada stwierdziły, że należy zorganizować konferencję w sprawie przyszłości Europy i że powinna ona być okazją do bliskiego oddolnego zaangażowania obywateli UE, zapewniając im, że zostaną wysłuchani, a ich opinie zostaną uwzględnione w debacie nad przyszłością Europy;

D.

mając na uwadze, że konferencja powinna umożliwiać otwartą dyskusję wszystkim uczestnikom, bez odgórnie określonych wyników; mając na uwadze, że wspólne uzgodnienia trzech instytucji powinny się zatem ograniczyć do kwestii dotyczących formatu i organizacji konferencji;

1.

2.

3.

4.

5.

6.

7.

8.

9.

—

uwzględniając art. 2 Traktatu o Unii Europejskiej oraz art. 2, 9, 10, 19 i art. 216 ust. 2 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej (TFUE),

—

uwzględniając Kartę praw podstawowych Unii Europejskiej, w szczególności jej art. 3, 15, 20, 21, 23, 25, 26 i 47,

—

uwzględniając Europejski filar praw socjalnych, w szczególności zasadę 17 dotyczącą integracji osób z niepełnosprawnościami, zasadę 3 dotyczącą równych szans oraz zasadę 10 dotyczącą zdrowego, bezpiecznego i dobrze dostosowanego środowiska pracy oraz ochrony danych,

—

uwzględniając Konwencję ONZ o prawach osób niepełnosprawnych i jej wejście w życie 21 stycznia 2011 r. zgodnie z decyzją Rady 2010/48/WE z dnia 26 listopada 2009 r. w sprawie zawarcia przez Wspólnotę Europejską Konwencji Narodów Zjednoczonych o prawach osób niepełnosprawnych (1),

—

uwzględniając Komentarz ogólny do Konwencji ONZ o prawach osób niepełnosprawnych, stanowiący miarodajne wytyczne dotyczące stosowania tej konwencji,

—

uwzględniając kodeks postępowania pomiędzy Radą, państwami członkowskimi i Komisją zawierający wewnętrzne ustalenia dotyczące wdrażania przez Unię Europejską i reprezentowania Unii w odniesieniu do Konwencji Narodów Zjednoczonych o prawach osób niepełnosprawnych (2),

—

uwzględniając przyjęte przez Komitet ONZ ds. Praw Osób z Niepełnosprawnościami uwagi podsumowujące z 2 października 2015 r. dotyczące wstępnego sprawozdania Unii Europejskiej,

—

uwzględniając Powszechną deklarację praw człowieka, Konwencję o ochronie praw człowieka i podstawowych wolności (europejską konwencję praw człowieka) , Międzynarodowy pakt praw gospodarczych, społecznych i kulturalnych oraz Międzynarodowy pakt praw obywatelskich i politycznych,

—

uwzględniając Konwencję ONZ o prawach dziecka i Konwencję ONZ w sprawie likwidacji wszelkich form dyskryminacji kobiet,

—

uwzględniając dochodzenia strategiczne Europejskiego Rzecznika Praw Obywatelskich dotyczące sposobu, w jaki Komisja Europejska zapewnia osobom z niepełnosprawnością dostęp do swoich stron internetowych (OI/6/2017/EA), i sposobu traktowania przez Komisję Europejską osób z niepełnosprawnością w ramach wspólnego systemu ubezpieczenia chorobowego dla pracowników UE (OI/4/2016/EA), a także decyzję w połączonym dochodzeniu w sprawach 1337/2017/EA i 1338/2017/EA dotyczących dostępności procedur naboru służących rekrutacji urzędników służby cywilnej UE i organizowanych przez Europejski Urząd Doboru Kadr dla kandydatów niedowidzących,

—

uwzględniając Agendę na rzecz zrównoważonego rozwoju 2030 oraz określone w niej cele zrównoważonego rozwoju, które UE zobowiązała się osiągnąć,

—

uwzględniając zawarte w celach zrównoważonego rozwoju wyraźne odniesienia do niepełnosprawności w celach dotyczących edukacji (cel 4), wzrostu i zatrudnienia (cel 8), nierówności (cel 10), dostępności osiedli ludzkich (cel 11) i gromadzenia danych (cel 17),

—

uwzględniając Konwencję Rady Europy o zapobieganiu i zwalczaniu przemocy wobec kobiet i przemocy domowej (konwencję stambulską),

—

uwzględniając opinię rozpoznawczą Europejskiego Komitetu Ekonomiczno-Społecznego dotyczącą sytuacji kobiet z niepełnosprawnościami, o którą to opinię wystąpił Parlament Europejski,

—

uwzględniając dyrektywę Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2019/882 z dnia 17 kwietnia 2019 r. w sprawie wymogów dostępności produktów i usług (3),

—

uwzględniając dyrektywę Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/2102 z dnia 26 października 2016 r. w sprawie dostępności stron internetowych i mobilnych aplikacji organów sektora publicznego (4),

—

uwzględniając dyrektywę Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2018/1808 z dnia 14 listopada 2018 r. zmieniającą dyrektywę 2010/13/UE w sprawie koordynacji niektórych przepisów ustawowych, wykonawczych i administracyjnych państw członkowskich dotyczących świadczenia audiowizualnych usług medialnych (dyrektywa o audiowizualnych usługach medialnych) ze względu na zmianę sytuacji na rynku (5),

—

uwzględniając dyrektywę Rady 2000/78/WE z dnia 27 listopada 2000 r. ustanawiającą ogólne warunki ramowe równego traktowania w zakresie zatrudnienia i pracy (6),

—

uwzględniając swoją rezolucję z dnia 15 września 2016 r. w sprawie stosowania dyrektywy Rady 2000/78/WE z dnia 27 listopada 2000 r. ustanawiającej ogólne warunki ramowe równego traktowania w zakresie zatrudnienia i pracy (dyrektywa w sprawie równego traktowania w obszarze zatrudnienia i pracy) (7),

—

uwzględniając dyrektywę Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2018/1972 z dnia 11 grudnia 2018 r. ustanawiającą Europejski kodeks łączności elektronicznej (wersja przekształcona) (8),

—

uwzględniając komunikat Komisji z dnia 15 listopada 2010 r. zatytułowany „Europejska strategia w sprawie niepełnosprawności 2010–2020: Odnowione zobowiązanie do budowania Europy bez barier” (COM(2010)0636),

—

uwzględniając komunikat Komisji z dnia 14 stycznia 2020 r. pt. „Silna Europa socjalna na rzecz sprawiedliwej transformacji” (COM(2020)0014),

—

uwzględniając dokument roboczy służb Komisji z dnia 2 lutego 2017 r. pt. „Sprawozdanie z postępów w realizacji europejskiej strategii w sprawie niepełnosprawności (2010–2020)” (SWD(2017)0029),

—

uwzględniając wniosek Komisji dotyczący dyrektywy Rady w sprawie wprowadzenia w życie zasady równego traktowania osób bez względu na religię lub światopogląd, niepełnosprawność, wiek lub orientację seksualną (COM(2008)0426) oraz stanowisko Parlamentu w tej sprawie z dnia 2 kwietnia 2009 r. (9),

—

uwzględniając swoją rezolucję z 16 stycznia 2019 r. w sprawie sytuacji w zakresie praw podstawowych w Unii Europejskiej w 2017 r. (10),

—

uwzględniając swoją rezolucję z dnia 30 listopada 2017 r. w sprawie wdrażania europejskiej strategii w sprawie niepełnosprawności (11),

—

uwzględniając swoją rezolucję z dnia 7 lipca 2016 r. w sprawie wdrażania Konwencji ONZ o prawach osób niepełnosprawnych ze szczególnym uwzględnieniem uwag podsumowujących Komitetu ONZ do spraw Praw Osób Niepełnosprawnych (12),,

—

uwzględniając swoją rezolucję z dnia 20 maja 2015 r. w sprawie listy pytań wstępnych przyjętej przez Komitet do spraw Praw Osób Niepełnosprawnych ONZ w odniesieniu do wstępnego sprawozdania Unii Europejskiej (13),

—

uwzględniając swoją rezolucję z dnia 25 października 2011 r. w sprawie mobilności i integracji osób niepełnosprawnych oraz europejskiej strategii na rzecz osób niepełnosprawnych 2010–2020 (14),

—

uwzględniając swoją rezolucję z dnia 6 maja 2009 r. w sprawie aktywnej integracji osób wykluczonych z rynku pracy (15),

—

uwzględniając swoje rezolucje z 17 czerwca 1988 r. w sprawie języków migowych dla osób niesłyszących (16), z 18 listopada 1998 r. w sprawie języków migowych (17) oraz z 23 listopada 2016 r. w sprawie języków migowych i zawodowych tłumaczy języka migowego (18),

—

uwzględniając badanie Departamentu Tematycznego C Parlamentu Europejskiego (Dyrekcja Generalna ds. Polityki Wewnętrznej Unii Europejskiej) z 2016 r. zatytułowane „Europejskie fundusze strukturalne i inwestycyjne a osoby z niepełnosprawnościami w Unii Europejskiej”,

—

uwzględniając briefing Biura Analiz Parlamentu Europejskiego pt. „Europejska strategia w sprawie niepełnosprawności 2010–2020”,

—

uwzględniając sprawozdanie roczne Europejskiego Rzecznika Praw Obywatelskich za 2018 r.,

—

uwzględniając opinię Europejskiego Komitetu Ekonomiczno-Społecznego pt. „Kształtowanie programu UE w zakresie praw osób z niepełnosprawnościami na lata 2020–2030”,

—

uwzględniając sprawozdania Agencji Praw Podstawowych Unii Europejskiej (FRA) za rok 2019 dotyczące praw podstawowych,

—

uwzględniając sprawozdania tematyczne FRA,

—

uwzględniając oświadczenie Komisji z 17 grudnia 2019 r. nt. strategii UE w sprawie niepełnosprawności na okres po roku 2020,

—

uwzględniając statystyki Eurostatu dotyczące niepełnosprawności w odniesieniu do dostępu do rynku pracy, dostępu do edukacji i szkoleń oraz ubóstwa i nierówności dochodowych,

—

uwzględniając sprawozdania i zalecenia organizacji przedstawicielskich osób z niepełnosprawnościami,

—

uwzględniając rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1303/2013 z dnia 17 grudnia 2013 r. ustanawiające wspólne przepisy dotyczące Europejskiego Funduszu Rozwoju Regionalnego, Europejskiego Funduszu Społecznego, Funduszu Spójności, Europejskiego Funduszu Rolnego na rzecz Rozwoju Obszarów Wiejskich oraz Europejskiego Funduszu Morskiego i Rybackiego oraz ustanawiające przepisy ogólne dotyczące Europejskiego Funduszu Rozwoju Regionalnego, Europejskiego Funduszu Społecznego, Funduszu Spójności i Europejskiego Funduszu Morskiego i Rybackiego oraz uchylające rozporządzenie Rady (WE) nr 1083/2006 (19), w szczególności jego art. 4, 6 i 7,

—

uwzględniając rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1301/2013 z dnia 17 grudnia 2013 r. w sprawie Europejskiego Funduszu Rozwoju Regionalnego i przepisów szczególnych dotyczących celu „Inwestycje na rzecz wzrostu i zatrudnienia” oraz w sprawie uchylenia rozporządzenia (WE) nr 1080/2006 (20), w szczególności jego art. 5 ust. 9 lit. a),

—

uwzględniając rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1304/2013 z dnia 17 grudnia 2013 r. w sprawie Europejskiego Funduszu Społecznego i uchylające rozporządzenie Rady (WE) nr 1081/2006 (21), w szczególności jego art. 2 ust. 3 i art. 8,

—

uwzględniając rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1305/2013 z dnia 17 grudnia 2013 r. w sprawie wsparcia rozwoju obszarów wiejskich przez Europejski Fundusz Rolny na rzecz Rozwoju Obszarów Wiejskich (EFRROW) i uchylające rozporządzenie Rady (WE) nr 1698/2005 (22),

—

uwzględniając projekt rezolucji Komisji Zatrudnienia i Spraw Socjalnych,

—

uwzględniając art. 132 ust. 2 Regulaminu,

A.

mając na uwadze, że jako pełnoprawni obywatele wszystkie osoby z niepełnosprawnościami mają równe prawa we wszystkich dziedzinach życia (co obejmuje dostęp do otwartego rynku pracy i edukacji) oraz że przysługuje im niezbywalne prawo do godności, równego traktowania, samodzielnego życia, niezależności i pełnego uczestnictwa w życiu społecznym, z poszanowaniem i docenieniem ich wkładu w społeczny i ekonomiczny rozwój UE; mając na uwadze, że ponad połowa państw członkowskich pozbawia osoby cierpiące na zaburzenia psychiczne lub niepełnosprawność intelektualną prawa do głosowania;

B.

mając na uwadze, że w Unii Europejskiej mieszka około 100 mln osób z niepełnosprawnościami (23), którym w dalszym ciągu odmawia się podstawowych praw człowieka i które codziennie napotykają przeszkody na drodze do samodzielnego życia; mając na uwadze, że ponad 60 % osób z niepełnosprawnościami to kobiety i zdecydowana większość opiekunów osób z niepełnosprawnościami to także kobiety; mając na uwadze, że z powodu braku statystyk nieznana jest dokładna liczba dzieci z niepełnosprawnościami, ale według szacunków liczba ta wynosi około 15 % liczby wszystkich dzieci mieszkających w Unii Europejskiej; mając na uwadze, że społeczeństwo starzeje się i w coraz większym stopniu będzie doświadczać niepełnosprawności, a tym samym będzie potrzebować bardziej dostępnego i sprzyjającego otoczenia, w tym odpowiednio dostosowanych usług;

C.

mając na uwadze, że TFUE wymaga, aby przy określaniu i realizacji polityki i działań Unia zwalczała dyskryminację ze względu na niepełnosprawność (art. 10), oraz daje jej prawo do przyjmowania prawodawstwa mającego na celu zwalczanie takiej dyskryminacji (art. 19);

D.

mając na uwadze, że art. 21 i 26 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej wyraźnie zakazują dyskryminacji ze względu na niepełnosprawność i zapewniają osobom z niepełnosprawnościami równe prawo do udziału w życiu społecznym;

E.

mając na uwadze, że Konwencja ONZ o prawach osób niepełnosprawnych jest pierwszym traktatem międzynarodowym dotyczącym praw człowieka ratyfikowanym przez UE i wszystkie państwa członkowskie;

F.

mając na uwadze, że w orzecznictwie Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej podkreśla się, że Konwencja o prawach osób niepełnosprawnych jest wiążąca dla UE i dla jej państw członkowskich przy dostosowywaniu i wdrażaniu prawa UE, ponieważ stanowi jeden z instrumentów prawa wtórnego (24);

G.

mając na uwadze, że UE i kilka państw członkowskich nie ratyfikowały protokołu fakultatywnego do Konwencji o prawach osób niepełnosprawnych;

H.

mając na uwadze, że dzieci z niepełnosprawnościami powinny w pełni korzystać ze wszystkich praw człowieka i podstawowych wolności na równych zasadach z innymi dziećmi, w tym prawa do dorastania w swoich rodzinach lub w środowisku rodzinnym zgodnie z zasadą dobra dziecka zapisaną w Konwencji o prawach dziecka; mając na uwadze, że członkowie rodziny często muszą ograniczyć lub przerwać pracę zawodową, by opiekować się niepełnosprawnymi członkami rodziny; mając na uwadze, że w opracowanym przez Komisję studium wykonalności (sprawozdanie śródokresowe) na temat gwarancji dla dzieci wskazano, że głównymi barierami dla dzieci z niepełnosprawnościami są problemy z dostępem fizycznym, niedostosowanie usług i infrastruktury do potrzeb dzieci i w wielu przypadkach po prostu ich niedostępność; mając na uwadze, że dyskryminacja jest często cytowana w odniesieniu do problemów związanych z edukacją, a przystępność cenowa w doniesieniu do problemów związanych z lokalami mieszkalnymi;

I.

mając na uwadze, że zasady określone w Konwencji ONZ o prawach osób niepełnosprawnych dotyczą nie tylko dyskryminacji, lecz wskazują też drogę ku pełnemu korzystaniu z praw człowieka przez wszystkie osoby niepełnosprawne i ich rodziny w społeczeństwie integracyjnym;

J.

mając na uwadze, że zgodnie z orzecznictwem TSUE przepisy mogą być uznane za pośrednio dyskryminujące, jeżeli w praktyce kwestionowany przepis negatywnie wpływa na znacznie wyższy odsetek osób z niepełnosprawnościami; mając na uwadze, że jeżeli natomiast podejrzewa się, że przepis ma z natury charakter dyskryminujący i może mieć podobne negatywne skutki, uznaje się go za dyskryminujący;

K.

mając na uwadze, że art. 1 Konwencji ONZ o prawach osób niepełnosprawnych stanowi, iż „[d]o osób niepełnosprawnych zalicza się te osoby, które mają długotrwale naruszoną sprawność fizyczną, umysłową, intelektualną lub w zakresie zmysłów, co może, w oddziaływaniu z różnymi barierami, utrudniać im pełny i skuteczny udział w życiu społecznym na zasadzie równości z innymi osobami”; mając na uwadze, że szczególne znaczenie w tym zakresie ma art. 9 Konwencji ONZ o prawach osób niepełnosprawnych;

L.

mając na uwadze, że według dostępnych danych z 2018 r. u 37 % ludności UE-28 w wieku co najmniej 15 lat występują umiarkowane lub poważne ograniczenia fizyczne lub sensoryczne; mając na uwadze, że w 2018 r. u 24,7 % osób w wieku co najmniej 16 lat w UE-28 odnotowano niektóre lub poważne długotrwałe ograniczenia w codziennych czynnościach z powodu problemów zdrowotnych; mając na uwadze, że u 17,7 % stwierdzono pewne długotrwałe ograniczenia, a u 7 % – poważne długotrwałe ograniczenia (25);

M.

mając na uwadze, że obciążenia związane z poważnymi chorobami przewlekłymi oblicza się na podstawie lat życia skorygowanych niepełnosprawnością (DALY); mając na uwadze, że przepisy dotyczące chorób przewlekłych są zróżnicowane w całej Unii Europejskiej i w niektórych państwach członkowskich mogą wchodzić w skład szerszych systemów świadczeń z tytułu niepełnosprawności;

N.

mając na uwadze, że Eurofound zwrócił uwagę na brak jasności co do włączenia pojęcia „choroby” (przewlekłej) do definicji niepełnosprawności (26); mając na uwadze, że agencja ta zaleca, aby podczas przeglądu europejskiej strategii w sprawie niepełnosprawności spróbować rozwiązać ten problem;

O.

mając na uwadze, że w europejskiej strategii w sprawie niepełnosprawności 2010–2020 nie uwzględniono aspektu równouprawnienia płci, ani nie uwzględniono szczególnej sytuacji, form dyskryminacji oraz łamania i pozbawiania praw kobiet i dziewcząt z niepełnosprawnościami, które zmagają się z dyskryminacją z wielu przyczyn jednocześnie; mając na uwadze, że skutki dyskryminacji z wielu przyczyn jednocześnie, takie jak ubóstwo, wykluczenie społeczne i edukacyjne, wykluczenie z rynku pracy (większe prawdopodobieństwo wykonywania pracy nisko płatnej, tymczasowej lub niepewnej), wywołują u osób z niepełnosprawnościami, ich rodzin i opiekunów stres i stanowią dodatkowe obciążenie psychologiczne; mając na uwadze, że równe traktowanie można zapewnić przez stosowanie pozytywnych środków i strategii na rzecz kobiet z niepełnosprawnościami, matek i ojców dzieci z niepełnosprawnościami, samotnych rodziców z niepełnosprawnościami lub samotnych rodziców dzieci z niepełnosprawnościami; mając na uwadze, że włączenie aspektu płci do europejskiej strategii w sprawie niepełnosprawności, która ma zostać przyjęta na okres po 2020 r., przyczyni się do wypracowania zintegrowanego podejścia do eliminowania dyskryminacji kobiet i dziewcząt z niepełnosprawnościami;

P.

mając na uwadze, że w 2018 r. w UE 28,7 % wszystkich osób z niepełnosprawnościami (w wieku od 16 lat) było zagrożonych ubóstwem i wykluczeniem społecznym (27);

Q.

mając na uwadze, że choć art. 19 Konwencji ONZ o prawach osób niepełnosprawnych stanowi, iż „Państwa Strony niniejszej konwencji uznają równe prawo wszystkich osób niepełnosprawnych do życia w społeczeństwie, wraz z prawem dokonywania wyborów, na równi z innymi osobami, oraz podejmują skuteczne i odpowiednie środki w celu ułatwienia pełnego korzystania przez osoby niepełnosprawne z tego prawa oraz ich pełnego włączenia i udziału w społeczeństwie (…)”, w UE nadal mieszka 800 tys. osób z niepełnoprawnościami, którym odmawia się prawa do głosowania;

R.

mając na uwadze, że osoby głuchoniewidome cierpią na wyjątkową podwójną niepełnosprawność, łączącą upośledzenie dwóch zmysłów – wzroku i słuchu, co ogranicza ich pełne uczestnictwo i powoduje szczególne problemy, takie jak dostęp do komunikacji, informacji, mobilności i interakcji społecznych;

S.

mając na uwadze, że świadczenia związane z niepełnosprawnością należy uznawać za wsparcie ze strony państwa, które ma pomóc ludziom w usuwaniu barier wynikających z ich niepełnosprawności lub stanu zdrowia tak, aby mogli w pełni uczestniczyć w życiu społecznym, a ponadto w razie potrzeby otrzymać dochód zastępczy;

T.

mając na uwadze, że w art. 9 Konwencji ONZ o prawach osób niepełnosprawnych stwierdza się, że należy wprowadzić odpowiednie środki, aby zapewnić osobom z niepełnosprawnościami, w szczególności kobietom i dziewczętom, rzeczywisty dostęp do środowiska fizycznego, środków transportu, informacji i komunikacji, w tym technologii informacyjno-komunikacyjnych, a także do innych udogodnień i usług, powszechnie dostępnych lub powszechnie zapewnianych zarówno na obszarach wiejskich, jak i miejskich;

U.

mając na uwadze, że przyjęta w czerwcu 2019 r. dyrektywa w sprawie równowagi między życiem zawodowym a prywatnym rodziców i opiekunów (28) ustanawia po raz pierwszy na szczeblu UE prawo każdego pracownika do urlopu opiekuńczego w wymiarze pięciu dni roboczych w roku;

V.

mając na uwadze, że europejska strategia w sprawie niepełnosprawności 2010–2020 (strategia) służy jako ramy wniosków politycznych i ustawodawczych dotyczących wdrażania Konwencji ONZ o prawach osób niepełnosprawnych zarówno w UE, jak i poza nią;

W.

mając na uwadze, że osoby z niepełnosprawnościami nadal nie uczestniczą w pełni w życiu społecznym i nie korzystają z przysługujących im praw; mając na uwadze, że zgodnie z art. 29 Konwencji ONZ o prawach osób niepełnosprawnych, udział osób z niepełnosprawnościami można zapewnić tylko dzięki ich włączaniu w życie polityczne i publiczne, w którym są często niedostatecznie reprezentowane;

X.

mając na uwadze, że nie dostosowano strategii do powstających dziedzin polityki, np. nie dostosowano jej do Agendy 2030, do której wdrożenia UE i wszystkie państwa członkowskie są zobowiązane, ani do Europejskiego filaru praw socjalnych;

Y.

mając na uwadze, że podczas kryzysu związanego z COVID-19 osoby z niepełnosprawnościami doświadczyły poważnych wyzwań i naruszeń praw, takich jak przerwanie świadczenia usług osobistej pomocy, opieki i wsparcia, nierówny dostęp do informacji dotyczących zdrowia i do opieki zdrowotnej lub całkowite pozbawienie ich tych informacji i opieki, w tym w nagłych przypadkach, brak ogólnych związanych z bezpieczeństwem publicznym informacji przedstawionych w jasny i prosty sposób, w tym w dostępnych, nieograniczonych i nadających się do wykorzystania formatach, brak środków ostrożności w zakładach opieki, nierówny dostęp do rozwiązań alternatywnych oferowanych przez instytucje edukacyjne, a mianowicie do uczenia się na odległość i przez internet, oraz wzrost liczby przypadków przemocy domowej; mając na uwadze, że pandemia i wymienione wyżej wyzwania mogą powrócić w nadchodzących miesiącach;

Z.

mając na uwadze, że strategia nie uwzględnia wszystkich postanowień Konwencji ONZ o prawach osób niepełnosprawnych;

AA.

mając na uwadze, że Komisja do tej pory nie przeprowadziła przekrojowego, kompleksowego przeglądu swojego ustawodawstwa w celu zapewnienia pełnej harmonizacji z postanowieniami Konwencji ONZ o prawach osób niepełnosprawnych;

AB.

mając na uwadze, że w ramach europejskiej strategii w sprawie niepełnosprawności 2010–2020 osiągnięto ograniczone postępy;

AC.

mając na uwadze, że w wielu dziedzinach polityki UE brakuje włączenia praw osób niepełnosprawnych do głównego nurtu polityki;

AD.

mając na uwadze, że nadal wprowadza się nowe i zmienione prawodawstwo, które w żaden sposób nie odnosi się do Konwencji ONZ o prawach osób niepełnosprawnych ani do dostępności; mając na uwadze, że dostępność jest podstawowym warunkiem niezależnego życia i uczestnictwa; mając na uwadze, że UE jako strona Konwencji ONZ o prawach osób niepełnosprawnych ma obowiązek zapewnić ścisłe zaangażowanie oraz aktywny udział osób niepełnosprawnych i ich organizacji przedstawicielskich w przygotowywaniu i we wdrażaniu prawodawstwa oraz polityki przy jednoczesnym poszanowaniu różnych koncepcji niepełnosprawności;

AE.

mając na uwadze, że konieczne jest zapewnienie osobom z niepełnosprawnościami pełnego i równego dostępu do rynku pracy, co nadal jest problematyczne, biorąc pod uwagę fakt, że stopa zatrudnienia osób z niepełnosprawnościami wynosi 50,6 % (53,3 % mężczyzn i 48,3 % kobiet z niepełnosprawnościami) w porównaniu z 74,8 % wśród osób bez niepełnosprawności (29), a stopa bezrobocia osób z niepełnosprawnościami w przedziale wiekowym 20–64 wynosi 17 % w porównaniu z 10 % wśród osób bez niepełnosprawności, co uniemożliwia wielu osobom z niepełnosprawnościami prowadzenie samodzielnego i aktywnego życia; mając na uwadze, że wśród czterech milionów osób doświadczających każdego roku bezdomności jest wiele osób z niepełnosprawnością; mając na uwadze, że dane te różnią się znacznie w zależności od różnych rodzajów niepełnosprawności i potrzeb w zakresie wsparcia;

AF.

mając na uwadze, że należy wspierać i motywować pracodawców, aby zapewnić wzmocnienie pozycji osób niepełnosprawnych w całym procesie przechodzenia od edukacji do zatrudnienia; mając na uwadze, że w dążeniu do osiągnięcia tego celu jednym ze sposobów walki z dyskryminacją związaną z zatrudnianiem osób z niepełnosprawnościami jest uświadamianie pracodawców;

AG.

mając na uwadze, że działania podejmowane w miejscu pracy mają kluczowe znaczenie dla promocji zdrowia psychicznego oraz zapobiegania problemom w zakresie zdrowia psychicznego i niepełnosprawności psychospołecznej;

AH.

mając na uwadze, że działania mające na celu sprostanie wyzwaniom związanym ze zmianami demograficznymi muszą obejmować odpowiednie środki na rzecz utrzymania aktywności osób z niepełnosprawnościami oraz zapewnienia ich obecności na rynku pracy; mając na uwadze, że obejmuje to nie tylko środki zapobiegawcze dotyczące bezpieczeństwa i higieny pracy, ale także środki koncentrujące się na rehabilitacji i udziale w życiu zawodowym po chorobie lub wypadku;

AI.

mając na uwadze, że uczestnictwo może zostać w pełni osiągnięte tylko wówczas, gdy uwzględni się szeroki wachlarz osób z niepełnosprawnościami i reprezentujących je organizacji oraz przeprowadzi konstruktywne konsultacje ze wszystkimi rodzajami zainteresowanych stron, przy poszanowaniu różnych koncepcji niepełnosprawności;

1.

2.

3.

4.

5.

6.

7.

8.

9.

10.

11.

12.

13.

14.

15.

16.

17.

18.

19.

20.

21.

22.

23.

24.

25.

26.

27.

28.

29.

30.

31.

32.

33.

34.

35.

36.

37.

38.

39.

40.

41.

42.

43.

44.

45.

46.

47.

48.

49.

50.

51.

52.

53.

54.

55.

56.

57.

58.

59.

60.

61.

62.

63.

64.

65.

66.

—

uwzględniając Traktat o funkcjonowaniu Unii Europejskiej (TFUE), w szczególności art. 101–109,

—

uwzględniając stosowne zasady, wytyczne, rezolucje, konsultacje społeczne, komunikaty i dokumenty Komisji dotyczące konkurencji,

—

uwzględniając sprawozdanie Komisji z dnia 15 lipca 2019 r. dotyczące polityki konkurencji za rok 2018 (COM(2019)0339) oraz towarzyszący mu dokument roboczy służb Komisji opublikowany w tym samym dniu,

—

uwzględniając swoją rezolucję z dnia 31 stycznia 2019 r. w sprawie sprawozdania rocznego dotyczącego polityki konkurencji Unii Europejskiej (1),

—

uwzględniając pismo przewodniczącej elekt Ursuli von der Leyen z dnia 10 września 2019 r. określające zadania Margrethe Vestager i do niej skierowane,

—

uwzględniając odpowiedzi udzielone pisemnie i ustnie przez kandydatkę na komisarza Margrethe Vestager w ramach wysłuchania w Parlamencie Europejskim w dniu 8 października 2019 r.,

—

uwzględniając komunikat Komisji – Zawiadomienie Komisji w sprawie odzyskiwania pomocy państwa niezgodnej z prawem i z rynkiem wewnętrznym (2019/C 247/01), (2)

—

uwzględniając dyrektywę Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2019/1 z dnia 11 grudnia 2018 r. mającą na celu nadanie organom ochrony konkurencji państw członkowskich uprawnień w celu skuteczniejszego egzekwowania prawa i zapewnienia należytego funkcjonowania rynku wewnętrznego (3),

—

uwzględniając rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2019/1150 z 20 czerwca 2019 r. w sprawie propagowania sprawiedliwości i przejrzystości dla użytkowników biznesowych korzystających z usług pośrednictwa internetowego (4);

—

uwzględniając opinię Europejskiego Komitetu Ekonomiczno-Społecznego z dnia 11 grudnia 2019 r. w sprawie sprawozdania Komisji z dnia 15 lipca 2019 r. dotyczącego polityki konkurencji za rok 2018,

—

uwzględniając opinię Komitetu Regionów z dnia 5 grudnia 2019 r. w sprawie sprawozdania Komisji z dnia 15 lipca 2019 r. dotyczącego polityki konkurencji za rok 2018,

—

uwzględniając raport ekspertów wysokiego szczebla Komisji Europejskiej z dnia 4 kwietnia 2019 r. pt. „Polityka konkurencji w erze cyfrowej”,

—

uwzględniając wstępną opinię Europejskiego Inspektora Ochrony Danych z dnia 26 marca 2014 r. pt. „Prywatność i konkurencyjność w erze dużych zbiorów danych: powiązania między ochroną danych, prawem konkurencji i ochroną konsumentów w gospodarce cyfrowej” oraz opinię 8/2016 Europejskiego Inspektora Ochrony Danych z dnia 23 września 2016 r. w sprawie spójnego egzekwowania praw podstawowych w erze dużych zbiorów danych,

—

uwzględniając oświadczenie Europejskiej Rady Ochrony Danych z dnia 29 sierpnia 2018 r. w sprawie wpływu koncentracji gospodarczej na ochronę danych,

—

uwzględniając pismo ministrów gospodarki i finansów Francji, Niemiec, Włoch i Polski z dnia 4 lutego 2020 r. do komisarz Margrethe Vestager, a także wspólny dokument Austrii, Czech, Estonii, Finlandii, Łotwy, Litwy, Luksemburga, Malty, Holandii, Polski, Portugalii, Słowacji, Słowenii, Szwecji i Szwecji opracowany w ramach przygotowań do nadchodzącego posiedzenia Rady Europejskiej w marcu 2020 r.,

—

uwzględniając propozycję Francji, Niemiec i Polski z dnia 4 lipca 2019 r. dotyczącą modernizacji europejskiej polityki konkurencji,

—

uwzględniając raport Europejskiej Organizacji Konsumentów z 2019 r. pt. „The Role of Competition Policy in Protecting Consumers’ Well-being in the Digital Era” [Rola polityki konkurencji w ochronie dobrobytu konsumentów w erze cyfrowej],

—

uwzględniając decyzję Komisji z dnia 7 stycznia 2019 r. o przedłużeniu stosowania siedmiu zestawów zasad pomocy państwa UE (inicjatywa na rzecz unowocześnienia polityki w dziedzinie pomocy państwa na lata 2014–2020) do końca 2022 r. oraz przeprowadzeniu ocen w tym okresie,

—

uwzględniając konkluzje Rady z 22 marca i 27 maja 2019 r.,

—

uwzględniając oświadczenie 18 państw członkowskich z 6. Ministerialnej Konferencji Przyjaciół Przemysłu z dnia 18 grudnia 2018 r.,

—

uwzględniając sprawozdanie strategicznego forum ds. ważnych projektów stanowiących przedmiot wspólnego europejskiego zainteresowania pt. „Strengthening strategic value chains for a future-ready EU industry” [Wzmocnienie strategicznych łańcuchów wartości na potrzeby unijnego przemysłu przyszłości],

—

uwzględniając przeprowadzaną obecnie rewizję wytycznych w sprawie horyzontalnych porozumień kooperacyjnych,

—

uwzględniając konsultacje społeczne na temat rozporządzeń horyzontalnych w sprawie wyłączeń grupowych,

—

uwzględniając opinię Europejskiego Komitetu Ekonomiczno-Społecznego z dnia 19 czerwca 2019 r. pt. „W kierunku europejskich ram prawnych dostosowanych do przedsiębiorstw gospodarki społecznej”,

—

uwzględniając art. 54 Regulaminu,

—

uwzględniając opinie przedstawione przez Komisję Handlu Międzynarodowego oraz Komisję Rolnictwa i Rozwoju Wsi,

—

uwzględniając pismo przesłane przez Komisję Rynku Wewnętrznego i Ochrony Konsumentów,

—

uwzględniając sprawozdanie Komisji Gospodarczej i Monetarnej (A9-0022/2020),

A.

mając na uwadze, że konkurencja i skuteczne egzekwowanie polityki konkurencji musi przynosić korzyści wszystkim obywatelom UE, zwłaszcza osobom mającym słabą pozycję konsumencką, a jednocześnie wspierać innowacje i uczciwą konkurencję między przedsiębiorstwami działającymi na jednolitym rynku, w szczególności przez zapewnienie małym i średnim przedsiębiorstwom (MŚP) możliwości konkurowania na sprawiedliwych zasadach;

B.

mając na uwadze, że polityka konkurencji musi być dostosowana do wyzwań cyfrowych, ekologicznych, geopolitycznych, przemysłowych i społecznych oraz musi być zgodna z priorytetami określonymi w Europejskim Zielonym Ładzie i z celami porozumienia paryskiego, aby zapewnić równe warunki działania we wszystkich sektorach jako podstawę społecznej gospodarki rynkowej UE, przy jednoczesnym uwzględnieniu przedsiębiorstw gospodarki społecznej;

C.

mając na uwadze, że globalna współpraca w dziedzinie egzekwowania reguł konkurencji pomaga unikać niespójności w stosowanych środkach zaradczych i skutkach egzekwowania prawa, a także pozwala przedsiębiorcom zmniejszyć koszty przestrzegania przepisów;

D.

mając na uwadze, że w przypadku szybko zmieniających się rynków cyfrowych polityka konkurencji może w niektórych przypadkach być zbyt powolna i w związku z tym może być nieskuteczna, jeśli chodzi o zaradzenie systemowym niedoskonałościom rynku i przywrócenie konkurencji; mając na uwadze, że uzupełniające regulacje ex ante i monitorowanie mogą przyczynić się do zapewnienia bardziej skutecznego nadzoru;

E.

mając na uwadze, że europejskie organy ochrony konkurencji powinny w takim samym stopniu zwracać uwagę na niedostateczne egzekwowanie przepisów na rynkach cyfrowych, jak te rynki zwracają uwagę na nadmierne egzekwowanie;

F.

mając na uwadze, że podstawowym celem unijnej polityki konkurencji jest zapobieganie zakłóceniom konkurencji, aby zachować integralność rynku wewnętrznego i chronić konsumentów;

G.

mając na uwadze, że ostatnie skandale dotyczące danych, dochodzenia i dowody pokazały, w jaki sposób dane osobowe są gromadzone, wykorzystywane i sprzedawane stronom trzecim przez platformy oraz w jaki sposób dominujące platformy i przedsiębiorstwa technologiczne systematycznie śledzą konsumentów w internecie;

1.

2.

3.

4.

5.

6.

7.

8.

9.

10.

11.

12.

13.

14.

15.

16.

17.

18.

19.

20.

21.

22.

23.

24.

25.

26.

27.

28.

29.

30.

31.

32.

33.

34.

35.

36.

37.

38.

39.

40.

41.

42.

43.

44.

45.

46.

47.

48.

49.

50.

51.

52.

53.

54.

55.

56.

57.

58.

59.

60.

61.

62.

63.

64.

65.

66.

67.

68.

69.

70.

71.

72.

73.

74.

75.

76.

77.

78.

79.

80.

81.

82.

83.

84.

85.

86.

87.

88.

89.

90.

91.

92.

93.

94.

95.

96.

97.

98.

99.

100.

101.

102.

103.

104.

105.

106.

107.

108.

109.

110.

111.

—

uwzględniając art. 13 ust. 2 i art. 17 ust. 3 Traktatu o Unii Europejskiej (TUE),

—

uwzględniając swoje wcześniejsze decyzje i rezolucje w sprawie absolutorium dla Komisji za lata 2014, 2015, 2016, 2017 i 2018,

—

uwzględniając postępowania administracyjne prowadzone przez Europejski Urząd ds. Zwalczania Nadużyć Finansowych (OLAF) dotyczące projektu w Republice Czeskiej znanego jako „Bocianie Gniazdo”, w których stwierdzono „poważne nieprawidłowości”,

—

uwzględniając misję informacyjną w Republice Czeskiej przeprowadzoną przez Komisję Kontroli Budżetowej w dniach 26 i 27 marca 2014 r.,

—

uwzględniając swoją rezolucję z dnia 13 grudnia 2018 r. w sprawie konfliktu interesów oraz ochrony budżetu UE w Republice Czeskiej (1),

—

uwzględniając czeską ustawę nr 159/2006 z dnia 16 marca 2006 r. w sprawie konfliktów interesów, której art. 4 lit. c) wszedł w życie w lutym 2017 r.,

—

uwzględniając rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE, Euratom) nr 2018/1046 z dnia 18 lipca 2018 r. w sprawie zasad finansowych mających zastosowanie do budżetu ogólnego Unii (2) (nowe rozporządzenie finansowe), które weszło w życie 2 sierpnia 2018 r., w szczególności jego art. 61,

—

uwzględniając art. 144 i 145 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1303/2013 z dnia 17 grudnia 2013 r. ustanawiające wspólne przepisy dotyczące Europejskiego Funduszu Rozwoju Regionalnego, Europejskiego Funduszu Społecznego, Funduszu Spójności, Europejskiego Funduszu Rolnego na rzecz Rozwoju Obszarów Wiejskich oraz Europejskiego Funduszu Morskiego i Rybackiego oraz ustanawiające przepisy ogólne dotyczące Europejskiego Funduszu Rozwoju Regionalnego, Europejskiego Funduszu Społecznego, Funduszu Spójności i Europejskiego Funduszu Morskiego i Rybackiego (3),

—

uwzględniając skierowaną do Komisji skargę oraz pytania dotyczące potencjalnego konfliktu interesów w Republice Czeskiej (4),

—

uwzględniając opinię Służby Prawnej Komisji Europejskiej z dnia 19 listopada 2018 r. zatytułowaną „Wpływ art. 61 nowego rozporządzenia finansowego (konflikt interesów) na płatności z europejskich funduszy strukturalnych i inwestycyjnych”,

—

uwzględniając konferencję prasową Prokuratora Generalnego z dnia 4 grudnia 2019 r. dotyczącą wznowienia postępowania w sprawie sprzeniewierzenia funduszy UE przez premiera Republiki Czeskiej,

—

uwzględniając debatę plenarną w PE z dnia 18 grudnia 2019 r. na temat konfliktu interesów i korupcji w kontekście ochrony interesów finansowych UE w państwach członkowskich,

—

uwzględniając debatę plenarną w PE z dnia 15 stycznia 2020 r. w sprawie wznowienia postępowania przeciwko premierowi Republiki Czeskiej w związku ze sprzeniewierzeniem funduszy UE i możliwym konfliktem interesów,

—

uwzględniając misję informacyjną w Republice Czeskiej przeprowadzoną przez Komisję Kontroli Budżetowej w dniach 26–28 lutego 2020 r.,

—

uwzględniając decyzję Pl. ÚS 4/17 czeskiego Trybunału Konstytucyjnego z dnia 18 lutego 2020 r.,

—

uwzględniając art. 132 ust. 2 Regulaminu,

A.

mając na uwadze, że czeski Prokurator Generalny wznowił postępowanie karne w sprawie czeskiego premiera Andreja Babiša, wszczęte pierwotnie w wyniku raportu OLAF w sprawie nieprawidłowego wykorzystania dotacji UE przeznaczonych dla małych przedsiębiorstw i zawieszone po dwóch latach; przypomina, że w ramach projektu „Bocianie Gniazdo” firma Agrofert sztucznie utworzyła średniej wielkości spółkę, która pozostawała pod kontrolą Agrofertu, w celu pozyskania funduszy przeznaczonych dla małych i średnich przedsiębiorstw na łączną kwotę około 2 mln EUR;

B.

mając na uwadze, że czeski Prokurator Generalny potępił wstrzymanie postępowania karnego, określając je jako „bezprawne i przedwczesne”, ponieważ nie uwzględniono prawa UE, i dodając, że kontrola procedury przyznawania dotacji była niewystarczająca;

C.

mając na uwadze, że art. 61 ust. 1 rozporządzenia finansowego (w połączeniu z art. 61 ust. 3) nakłada na podmioty finansowe:

D.

mając na uwadze, że art. 63 rozporządzenia finansowego wymaga, aby państwa członkowskie wprowadziły systemy zarządzania i kontroli, które zgodnie z art. 36 ust. 3 powinny umożliwić unikanie konfliktów interesów;

E.

mając na uwadze, że w lutym 2017 r. w czeskiej ustawie nr 159/2006 o konfliktach interesów wprowadzono rozszerzony wykaz działań zakazanych, w tym przepisy uniemożliwiające niektórym przedsiębiorstwom udział w zamówieniach publicznych nawet jako podwykonawcy oraz otrzymywanie dotacji; mając na uwadze, że ustawa ta ma zapobiegać wszelkim formom konfliktu interesów;

F.

mając na uwadze, że przepisy dotyczące zamówień publicznych zobowiązują państwa członkowskie do unikania konfliktów interesów (art. 24 dyrektywy 2014/24/UE (5)), w tym bezpośrednich lub pośrednich interesów osobistych, a także mając na uwadze, że istnieją już zasady odnoszące się do sytuacji postrzeganych jako konflikty interesów lub do szczególnych zobowiązań w ramach zarządzania dzielonego (np. rozporządzenie (UE) nr 1303/2013);

G.

mając na uwadze, że zgodnie z orzecznictwem Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej (6)„konflikt interesów, obiektywnie i sam w sobie, stanowi poważną nieprawidłowość i nie ma potrzeby oceny intencji zaangażowanych stron ani tego, czy działały one w dobrej czy w złej wierze”.

H.

mając na uwadze, że obowiązkiem Komisji jest zawieszenie płatności z funduszów UE w sytuacjach, gdy występują poważne braki w działaniu systemów zarządzania i kontroli oraz gdy ujawniono nieodkryte, niezgłoszone i nieskorygowane poważne nieprawidłowości związane z konfliktem interesów;

I.

mając na uwadze, że Agrofert jest konglomeratem stworzonym przez premiera Czech, składającym się z ponad 230 przedsiębiorstw i zatrudniającym ponad 34 000 pracowników (stan na 2017 r.); mając na uwadze, że wykazano również, iż A. Babiš jest właścicielem rzeczywistym Agrofert – spółki kontrolującej grupę Agrofert, w której skład wchodzi m.in. szereg liczących się czeskich mediów – za pośrednictwem funduszy powierniczych AB I i AB II, których jest założycielem, a jednocześnie jedynym beneficjentem; mając na uwadze, że kiedy tylko A. Babiš zdecyduje się na rozwiązanie tych funduszy powierniczych, odzyska on pełną własność wszystkich posiadanych przez nie aktywów;

J.

mając na uwadze, że w styczniu i lutym 2019 r. kilka służb Komisji (DG REGIO/DG EMPL, DG AGRI (powiązana DG)) przeprowadziło skoordynowany i kompleksowy audyt dotyczący stosowania prawa UE i prawa krajowego; mając na uwadze, że audyt prowadzony obecnie przez AGRI bada domniemane konflikty interesów w odniesieniu do czeskiego ministra rolnictwa;

K.

mając na uwadze, że w listopadzie 2019 r. Komisja przekazała władzom czeskim końcowe sprawozdanie z audytu przygotowane przez DG REGIO i DG EMPL w następstwie doniesień o konfliktach interesów w Republice Czeskiej na podstawie art. 61 rozporządzenia finansowego, które to sprawozdanie wyciekło do czeskich mediów;

L.

mając na uwadze, że w dniu 16 grudnia 2019 r. Komisja Kontroli Budżetowej odbyła posiedzenie przy drzwiach zamkniętych z komisarzem ds. budżetu i administracji Johannesem Hahnem;

M.

mając na uwadze, że komisarz Hahn poinformował Komisję Kontroli Budżetowej, że Komisja Europejska upubliczni swoje wnioski z audytu dopiero wówczas, kiedy wszystkie dowody zostaną należycie uwzględnione i szczegółowo przeanalizowane; mając na uwadze, że 29 maja 2020 r. władze czeskie przedstawiły swoje odpowiedzi na końcowe sprawozdanie z audytu przygotowane przez DG REGIO;

N.

mając na uwadze, że audyt Komisji wciąż trwa i, jako środek zapobiegawczy do czasu wyjaśnienia sytuacji, żadne płatności z budżetu UE w ramach europejskich funduszy strukturalnych i inwestycyjnych nie są dokonywane na rzecz przedsiębiorstw należących bezpośrednio lub pośrednio do A. Babiša, które mogłyby być uwikłane w domniemany konflikt interesów;

O.

mając na uwadze, że Komisja nie zwraca władzom czeskim kosztów z tytułu płatności dokonanych w ramach Funduszu Rozwoju Obszarów Wiejskich na rzecz projektów grupy Agrofert, których potencjalnie mógłby dotyczyć domniemany konflikt interesów;

P.

mając na uwadze, że czeski parlament nie ma żadnej kontroli nad ewentualnymi zamówieniami publicznymi, dotacjami na poziomie krajowym ani inwestycjami publicznymi wspieranymi przez państwo, które grupa Agrofert może nadal uzyskiwać;

Q.

mając na uwadze, że grupa Agrofert jest właścicielem dwóch największych czeskich gazet codziennych: Mladá fronta Dnes oraz Lidové Noviny, a także kontroluje stację telewizyjną Óčko oraz stacje radiowe Impuls i RockZone; mając na uwadze, że zgodnie z raportem Europejskiej Federacji Dziennikarzy A. Babiš jest faktycznym właścicielem 30 % prywatnych mediów w Czechach (7);

R.

mając na uwadze, że przychody grupy Agrofert znacznie wzrosły w okresie sprawowania urzędu publicznego przez A. Babiša, a jednocześnie grupa Agrofert skorzystała z unijnych dotacji rolnych w łącznej wysokości 970 414 000 CZK w 2016 r., 1 048 685 000 CZK w 2017 r. i 973 284 000 CZK w 2018 r. w samych Czechach; mając na uwadze, że według doniesień grupa Agrofert otrzymała w Czechach dotacje z Funduszu Spójności UE w wysokości 427 385 000 CZK na lata 2014–2020; mając na uwadze, że grupa Agrofert najprawdopodobniej otrzymała dodatkowe dotacje w innych państwach członkowskich, takich jak Słowacja i Niemcy;

S.

mając na uwadze, że w decyzji Pl. ÚS 4/17 z lutego 2020 r. Trybunał Konstytucyjny Republiki Czeskiej odrzucił wniosek Prezydenta Republiki Czeskiej i posłów do Parlamentu Republiki Czeskiej w sprawie uchylenia czeskiej ustawy określającej konflikty interesów w przypadku osób sprawujących urzędy publiczne; mając na uwadze, że w tej samej decyzji Trybunał Konstytucyjny wyjaśnił, że wyborów nie należy wykorzystywać jako sposobu przejęcia kontroli nad państwem w celu wykorzystania lub nawet nadużycia jego zdolności i zasobów;

1.

2.

3.

4.

5.

6.

7.

8.

9.

10.

11.

12.

13.

14.

15.

16.

17.

18.

19.

20.

21.

22.

23.

24.

25.

26.

27.

28.

29.

30.

31.

32.

33.

34.

35.

36.

37.

38.

39.

40.

41.

42.

43.

44.

45.

46.

47.

48.

49.

50.

—

uwzględniając swoją rezolucję z 16 stycznia 2019 r. w sprawie unii bankowej – sprawozdanie za rok 2018 (1),

—

uwzględniając otrzymane od Komisji i Europejskiego Banku Centralnego (EBC) informacje zwrotne dotyczące rezolucji Parlamentu z dnia 16 stycznia 2019 r. w sprawie unii bankowej – sprawozdania za rok 2018,

—

uwzględniając zatwierdzenie pakietu bankowego przez Parlament Europejski i Radę,

—

uwzględniając sprawozdanie pięciu przewodniczących z dnia 22 czerwca 2015 r. pt. „Dokończenie budowy europejskiej unii gospodarczej i walutowej”,

—

uwzględniając wniosek Komisji z dnia 24 listopada 2015 r. dotyczący rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady zmieniającego rozporządzenie (UE) nr 806/2014 w celu ustanowienia europejskiego systemu gwarantowania depozytów (COM(2015)0586),

—

uwzględniając porozumienie ramowe w sprawie stosunków między Parlamentem Europejskim a Komisją Europejską z 2010 r.

—

uwzględniając wytyczne polityczne na następną kadencję Komisji Europejskiej w latach 2019–2024, zatytułowane „Unia, która mierzy wyżej: Mój program dla Europy”, przedstawione przez Ursulę von der Leyen w dniu 16 lipca 2019 r.,

—

uwzględniając swoją rezolucję z dnia 23 listopada 2016 r. w sprawie finalizacji pakietu Bazylea III (2), oraz konkluzje Rady Ecofin z 12 lipca 2016 r.,

—

uwzględniając wniosek Komisji z dnia 24 maja 2018 r. dotyczący rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady w sprawie papierów wartościowych zabezpieczonych obligacjami skarbowymi (COM(2018)0339),

—

uwzględniając raport roczny EBC z działalności nadzorczej za 2018 r., opublikowany w marcu 2019 r. (3),

—

uwzględniając sprawozdanie Europejskiej Rady ds. Ryzyka Systemowego (ERRS) z lipca 2019 r. zatytułowane „EU Non-bank Financial Intermediation Risk Monitor 2019” [Unijne pozabankowe ramy monitorowania ryzyka pośrednictwa finansowego 2019] (4),

—

uwzględniając wnioski z konsultacji planu w zakresie technologii finansowej Europejskiego Urzędu Nadzoru Bankowego (EUNB) z marca 2018 r. dotyczące podejścia EUNB do technologii finansowej (FinTech),

—

uwzględniając sprawozdanie EUNB z listopada 2019 r. zatytułowane „Ocena ryzyka europejskiego systemu bankowego” (5),

—

uwzględniając sprawozdanie EUNB z dnia 18 lipca 2019 r. w sprawie granic regulacyjnych, statusu regulacyjnego i podejściach opartych na zezwoleniach w odniesieniu do działalności w branży technologii finansowych,

—

uwzględniając sprawozdanie europejskich urzędów nadzoru ze stycznia 2019 r. zatytułowane „FinTech: Regulatory sandboxes and innovation hubs” [Technologie finansowe: regulacyjne środowiska testowe i ośrodki innowacji] (6),

—

uwzględniając Porozumienie międzyinstytucjonalne z dnia 7 listopada 2013 r. między Parlamentem Europejskim a Europejskim Bankiem Centralnym w sprawie praktycznych zasad egzekwowania demokratycznej odpowiedzialności i sprawowania nadzoru nad wykonywaniem zadań powierzonych EBC w ramach jednolitego mechanizmu nadzorczego (7),

—

uwzględniając protokół ustaleń z dnia 9 października 2019 r. między EBC a Europejskim Trybunałem Obrachunkowym (ETO) dotyczący kontroli zadań nadzorczych EBC (8),

—

uwzględniając zatwierdzenie w dniu 14 grudnia 2018 r. przez szczyt państw strefy euro sprawozdania Eurogrupy w rozszerzonym składzie w sprawie ustanowienia Grupy Roboczej Wysokiego Szczebla,

—

uwzględniając zatwierdzenie przez ten sam szczyt strefy euro specyfikacji istotnych warunków wspólnego mechanizmu ochronnego w ramach jednolitego funduszu restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji,

—

uwzględniając sprawozdanie Komisji z dnia 30 kwietnia 2019 r. w sprawie stosowania i przeglądu dyrektywy 2014/59/UE (dyrektywa w sprawie naprawy oraz restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji banków) oraz rozporządzenia (UE) nr 806/2014 (rozporządzenie w sprawie jednolitego mechanizmu restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji) (COM(2019)0213),

—

uwzględniając oświadczenie przyjęte na szczycie strefy euro dnia 21 czerwca 2019 r.,

—

uwzględniając specjalne sprawozdanie ETO z dnia 10 lipca 2019 r. w sprawie ogólnounijnych testów warunków skrajnych dla banków (9),

—

uwzględniając ogłoszenie przez EBC w dniu 22 sierpnia 2019 r. przeglądu oczekiwań w zakresie nadzoru odnośnie do rezerw ostrożnościowych na potrzeby nowych kredytów zagrożonych w celu uwzględnienia nowego rozporządzenia UE w sprawie oczekiwań w zakresie nadzoru odnośnie do rezerw ostrożnościowych (10),

—

uwzględniając komunikat Komisji z dnia 12 czerwca 2019 r. zatytułowany „Czwarte sprawozdanie z postępów w zmniejszaniu wolumenu kredytów zagrożonych i dalszym ograniczaniu ryzyka w unii bankowej” (COM(2019)0278),

—

uwzględniając opinię techniczną Europejskiego Urzędu Nadzoru Giełd i Papierów Wartościowych dla Komisji z dnia 18 lipca 2019 r. w sprawie względów zrównoważonego rozwoju na rynku ratingów kredytowych (11),

—

uwzględniając dokument otwierający debatę dotyczący Europejskiego Mechanizmu Stabilności z października 2019 r. zatytułowany „Completing banking union to support Economic and Monetary Union” [Ukończenie unii bankowej w celu wsparcia unii gospodarczej i walutowej] (12),

—

uwzględniając komunikat Komisji pt. „Plan działania: finansowanie zrównoważonego wzrostu gospodarczego” (COM(2018)0097),

—

uwzględniając swoją rezolucję z dnia 8 czerwca 2011 r. w sprawie agencji ratingowych: przyszłych perspektyw (13),

—

uwzględniając badanie Komisji Europejskiej z listopada 2019 r. w sprawie różnic między przepisami dotyczącymi upadłości banków i ich potencjalnej harmonizacji,

—

uwzględniając swoją rezolucję z dnia 19 września 2019 r. w sprawie stanu wdrażania przepisów Unii dotyczących przeciwdziałania praniu pieniędzy (14),

—

uwzględniając opinie EUNB z 8 sierpnia 2019 r. w sprawie kwalifikowalności depozytów, poziomu gwarancji i współpracy między systemami gwarancji depozytów, z dnia 30 października 2019 r. w sprawie wypłat z systemu gwarancji depozytów i z 23 stycznia 2020 r. w sprawie finansowania systemów gwarancji depozytów i wykorzystania funduszy w ramach systemu gwarancji depozytów,

—

uwzględniając wspólną opinię europejskich organów nadzoru z dnia 4 października 2019 r. w sprawie ryzyka prania pieniędzy i finansowania terroryzmu mających wpływ na sektor finansowy Unii Europejskiej (15),

—

uwzględniając badanie Komisji Europejskiej z listopada 2019 r. w sprawie możliwości i swobód uznania na mocy dyrektywy w sprawie systemów gwarancji depozytów oraz ich traktowania w ramach europejskiego systemu gwarantowania depozytów,

—

uwzględniając porozumienie w sprawie wymiany informacji pomiędzy EBC a właściwymi organami odpowiedzialnymi za przeciwdziałanie praniu pieniędzy i finansowaniu terroryzmu (AML/CFT),

—

uwzględniając wycofanie przez Komisję jej wniosku w sprawie środków strukturalnych zwiększających odporność instytucji kredytowych UE (COM(2014)0043),

—

uwzględniając sprawozdanie EUNB z listopada 2019 r. pt. „Sprawozdanie na temat kredytów zagrożonych (16),

—

uwzględniając przegląd stabilności finansowej EBC z listopada 2019 r.,

—

uwzględniając wspólną poradę europejskich urzędów nadzoru dla Komisji Europejskiej z 10 kwietnia 2019 r. dotyczącą konieczności poprawy wymogów związanych z zarządzaniem ryzykiem ICT w unijnym sektorze finansowym (17),

—

uwzględniając roczne sprawozdanie gospodarcze za rok 2018 Banku Rozrachunków Międzynarodowych,

—

uwzględniając sprawozdanie EUNB z 29 października 2019 r. w sprawie potencjalnych przeszkód w transgranicznym świadczeniu usług bankowych i płatniczych, (18)

—

uwzględniając art. 54 Regulaminu,

—

uwzględniając sprawozdanie Komisji Gospodarczej i Monetarnej (A9-0026/2020),

A.

mając na uwadze, że bardziej stabilna, konkurencyjna i spójna unia gospodarcza i walutowa wymaga solidnej unii bankowej oraz lepiej rozwiniętej i bezpiecznej unii rynków kapitałowych, a także utworzenia instrumentu budżetowego;

B.

mając na uwadze, że urzeczywistnienie unii bankowej ma zasadnicze znaczenie dla postrzegania euro w skali międzynarodowej i zwiększenia jego roli na rynkach światowych;

C.

mając na uwadze, że ryzyko pogorszenia się wzrostu gospodarczego na świecie i w strefie euro wzrosło, szczególnie od czasu wybuchu pandemii COVID-19 i nadal stwarza wyzwania związane ze stabilnością finansową;

D.

mając na uwadze, że unia bankowa pozostanie niekompletna dopóty, dopóki nie będzie miała ochrony w postaci jednolitego funduszu restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji oraz europejskiego systemu gwarantowania depozytów jako trzeciego filara unii bankowej;

E.

mając na uwadze, że dobrze funkcjonujący rynek detalicznych usług finansowych jest ważny zarówno dla gospodarki, a także dla obywateli UE;

F.

mając na uwadze, że w unii bankowej wciąż brakuje skutecznych narzędzi do wyeliminowania problemów, z którymi borykają się konsumenci, jak: sztuczna złożoność, nieuczciwe praktyki handlowe, wykluczenie najsłabszych grup z korzystania z podstawowych usług oraz ograniczone zaangażowanie władz publicznych;

G.

mając na uwadze, że mimo ogólnego zmniejszenia w ostatnich latach wolumenu kredytów zagrożonych, ich poziom w niektórych instytucjach finansowych nadal jest wysoki;

H.

mając na uwadze, że powierzenie EBC nadzoru nad instytucjami finansowymi o znaczeniu systemowym przyniosło dobre rezultaty; mając na uwadze, że EBC może w razie potrzeby wykonywać zadania nadzorcze w odniesieniu do wszystkich instytucji kredytowych, które posiadają zezwolenie w uczestniczących państwach członkowskich, oraz ich wszystkich oddziałów mających siedzibę w takich państwach.

I.

mając na uwadze, że rozwój jednolitego mechanizmu restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji, którego celem jest zagwarantowanie jednolitych zasad i procedur oraz wspólnego procesu decyzyjnego, aby umożliwić należytą restrukturyzację i uporządkowaną likwidację upadających banków, która wywrze minimalny wpływ na gospodarkę realną, był skuteczny; mając jednak na uwadze, że pozostaje jeszcze wiele do zrobienia, aby skutecznie zapobiegać ratowaniu upadających banków pieniędzmi podatnika;

J.

mając na uwadze, że niedawne duże skandale związane z praniem pieniędzy z udziałem instytucji finansowych w UE świadczą o tym, że nadzór ostrożnościowy i nadzór w zakresie przeciwdziałania praniu pieniędzy nie mogą być traktowane oddzielnie oraz że brakuje odpowiedniego systemu nadzoru i egzekwowania przepisów UE;

K.

mając na uwadze, że europejski sektor bankowy nadal w dużej mierze pozostaje głównym źródłem finansowania dla przedsiębiorstw, w przeciwieństwie do innych jurysdykcji, w których znaczną część finansowania przedsiębiorstw zapewniają rynki kapitałowe;

L.

mając na uwadze, że ponad dziesięć lat po kryzysie finansowym problemy związane z bankami określanymi jako „zbyt duże, by upaść” i „zbyt powiązane, by upaść” nadal nie są rozwiązane w wystarczającym stopniu i znajdują się w fazie przeglądu przez Radę Stabilności Finansowej;

1.

2.

3.

4.

5.

6.

7.

8.

9.

10.

11.

12.

13.

14.

15.

16.

17.

18.

19.

20.

21.

22.

23.

24.

25.

26.

27.

28.

29.

30.

31.

32.

33.

34.

35.

36.

37.

38.

39.

40.

41.

42.

43.

44.

45.

46.

47.

48.

49.

50.

51.

52.

53.

54.

55.

56.

57.

—

uwzględniając art. 132 ust. 2 i 4 Regulaminu,

A.

mając na uwadze, że turystyka jest przekrojowym rodzajem działalności gospodarczej o szerokim zasięgu oddziaływania na wzrost gospodarczy, zatrudnienie oraz społeczny i zrównoważony rozwój;

B.

mając na uwadze, że sektor turystyczny zatrudnia 22,6 mln osób, co stanowi 11,2 % całkowitego zatrudnienia w UE, wytworzył 9,5 % PKB UE w 2019 r., pomaga wspierać zrównoważoną strukturę regionalną i ma pozytywny wpływ na rozwój regionalny; odnotowuje, że w UE zagrożonych jest co najmniej 6,4 mln miejsc pracy;

C.

mając na uwadze, że turystyka, a w szczególności nadmierny napływ turystów, jak każda ludzka działalność, wpływa negatywnie na zmianę klimatu, oraz ma konsekwencje dla środowiska i gospodarki, takie jak wzrost zanieczyszczenia, utrata różnorodności biologicznej, zatory komunikacyjne, koszty utrzymania infrastruktury i wzrost cen; mając jednak na uwadze, że sektor jest zaangażowany w przyspieszenie postępu w kierunku zrównoważonego rozwoju turystyki oraz w zapewnienie, że przyczyni się on do osiągnięcia europejskich i międzynarodowych celów klimatycznych poprzez inicjatywy mające na celu zmniejszenie emisji;

D.

mając na uwadze, że turystyka obejmuje złożony łańcuch wartości wielu podmiotów, który ma bezpośrednie powiązanie z działalnością w zakresie transportu pasażerskiego;

E.

mając na uwadze, że spośród wszystkich głównych sektorów gospodarki pandemia COVID-19 najbardziej uderzyła w transport, kulturę i turystykę, a bezrobocie na dużą skalę dotknęło w szczególności pracowników sezonowych i pracowników znajdujących się w trudnej sytuacji;

F.

mając na uwadze, że kryzys zdrowotny szczególnie mocno uderzył w miejsca imprez kulturalnych, festiwale i muzea, podczas gdy czterech na dziesięciu turystów wybiera miejsce podróży w zależności od jego oferty kulturalnej;

G.

mając na uwadze, że wraz z przyjęciem 13 maja 2020 r. komunikatu zatytułowanego „Turystyka i transport w roku 2020 i w dalszej przyszłości” (COM(2020)0550) oraz pakietu dla branży turystycznej i transportowej Komisja poczyniła pierwszy niezbędny krok w celu wsparcia odbudowy naszych cennych sektorów transportu i turystyki po wybuchu pandemii COVID-19;