—

uwzględniając dyrektywę Parlamentu Europejskiego i Rady 2014/53/UE z dnia 16 kwietnia 2014 r. w sprawie harmonizacji ustawodawstw państw członkowskich dotyczących udostępniania na rynku urządzeń radiowych i uchylającą dyrektywę 1999/5/WE (1),

—

uwzględniając protokół ustaleń w sprawie ujednolicenia możliwości ładowania telefonów komórkowych z dnia 5 czerwca 2009 r.,

—

uwzględniając protokół ustaleń w sprawie przyszłych wspólnych rozwiązań dotyczących ładowania smartfonów z dnia 20 marca 2018 r.,

—

uwzględniając sprawozdanie Komisji z dnia 11 listopada 2018 r. dotyczące funkcjonowania dyrektywy 2014/53/UE w sprawie urządzeń radiowych (COM(2018)0740),

—

uwzględniając art. 132 ust. 2 i 4 Regulaminu,

A.

mając na uwadze, że jednolity rynek był i pozostaje podstawą sukcesu gospodarczego Europy, fundamentem europejskiej integracji oraz motorem wzrostu gospodarczego i tworzenia miejsc pracy;

B.

mając na uwadze, że jednolity rynek nie wykorzystuje w pełni swojego potencjału, a dalsze rozdrobnienie rynku ładowarek do telefonów komórkowych oraz innych małych i średnich urządzeń elektronicznych przekłada się na wzrost ilości odpadów elektronicznych i frustrację konsumentów;

C.

mając na uwadze, że przy zakupie nowych urządzeń konsumenci wciąż muszą nabywać różne ładowarki od różnych sprzedawców, jak również muszą nabywać nową ładowarkę przy zakupie nowego urządzenia od tego samego sprzedawcy;

D.

mając na uwadze, że od ponad 10 lat posłowie do Parlamentu Europejskiego domagają się wprowadzenia uniwersalnej ładowarki do przenośnych urządzeń radiowych, w tym telefonów komórkowych, tabletów, czytników e-książek, inteligentnych aparatów fotograficznych, elektroniki ubieralnej oraz innych urządzeń elektronicznych średniej i małej wielkości; mając na uwadze, że Komisja Europejska wielokrotnie odraczała przyjęcie aktu delegowanego uzupełniającego dyrektywę 2014/53/UE w sprawie urządzeń radiowych;

E.

mając na uwadze, że terminowe wdrożenie przyjętego ustawodawstwa UE poprzez konkretne kroki ustawodawcze ma zasadnicze znaczenie dla wiarygodności Unii Europejskiej w oczach jej obywateli i na arenie międzynarodowej;

F.

mając na uwadze, że dobrowolne porozumienia między podmiotami branżowymi, chociaż znacząco zmniejszają liczbę rodzajów ładowarek dostępnych na rynku, okazały się nieskuteczne, jeśli chodzi o osiągnięcie wspólnego rozwiązania w odniesieniu do ładowarek, a konsumentom w dalszym ciągu są oferowane w sprzedaży różne rodzaje ładowarek;

G.

mając na uwadze, że co roku na świecie wytwarza się około 50 mln ton odpadów elektronicznych, czyli średnio ponad 6 kg na osobę; mając na uwadze, że w 2016 r. w Europie wytworzono łącznie 12,3 mln ton odpadów elektronicznych, co odpowiada średnio 16,6 kg na mieszkańca (2); mając na uwadze, że stanowi to niepotrzebny ślad środowiskowy, który można zredukować;

H.

mając na uwadze, że Parlament Europejski zaapelował w ramach Europejskiego Zielonego Ładu o ambitny nowy plan działania w sprawie gospodarki o obiegu zamkniętym, mający na celu zmniejszenie całkowitego wpływu produkcji i konsumpcji w UE na środowisko i zużycie zasobów, przy czym kluczowymi priorytetami będą efektywne gospodarowanie zasobami, zerowe zanieczyszczenie i zapobieganie powstawaniu odpadów;

I.

mając na uwadze, że tendencje konsumenckie w ciągu ostatnich 10 lat wskazują na coraz częstsze posiadanie wielu urządzeń i krótkie cykle życia niektórych urządzeń radiowych, np. smartfonów; mając na uwadze, że starsze urządzenia często są wymieniane, ponieważ postrzegane są jako niemodne; mając ponadto na uwadze, że takie tendencje prowadzą do wytwarzania dodatkowych odpadów elektronicznych, np. ładowarek;

J.

mając na uwadze, że konsumenci posiadają, używają i często noszą ze sobą wiele różnych ładowarek do podobnych urządzeń zasilanych przez baterie; mając na uwadze, że obecna nadmierna podaż ładowarek powoduje tym samym nadmierne koszty i niedogodności dla konsumentów oraz niepotrzebny ślad środowiskowy;

K.

mając na uwadze, że obecnie ludzie polegają na swoich urządzeniach przenośnych w licznych codziennych sytuacjach, szczególnie w nagłych wypadkach lub podczas podróży, również ze względu na brak publicznych telefonów; mając na uwadze, że ludzie korzystają z telefonów komórkowych, które można łatwo i szybko naładować, aby uzyskać szybki dostęp do podstawowych usług i ważnych narzędzi, takich jak środki płatnicze, wyszukiwarki, urządzenia nawigacyjne itp; mając na uwadze, że urządzenia przenośne są niezbędnym narzędziem pełnego uczestniczenia w życiu społecznym;

1.

2.

3.

4.

5.

6.

7.

8.

9.

10.

—

uwzględniając art. 2 i art. 3 ust. 3 Traktatu o Unii Europejskiej (TUE),

—

uwzględniając art. 8, 151, 153 i 157 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej (TFUE),

—

uwzględniając Kartę praw podstawowych Unii Europejskiej, w szczególności jej przepisy dotyczące równouprawnienia płci,

—

uwzględniając art. 22 i 25 Powszechnej deklaracji praw człowieka,

—

uwzględniając Europejski filar praw socjalnych, a w szczególności jego zasady 2, 3, 6, 9 i 15,

—

uwzględniając Agendę na rzecz zrównoważonego rozwoju 2030 i cele zrównoważonego rozwoju ONZ, w szczególności cele 1, 5, 8 i 10 wraz z odpowiednimi zadaniami i wskaźnikami,

—

uwzględniając konwencję Międzynarodowej Organizacji Pracy (MOP) dotyczącą jednakowego wynagrodzenia z 1951 r. oraz konwencję MOP dotyczącą przemocy i nękania z 2019 r.,

—

uwzględniając zalecenie Komisji z dnia 7 marca 2014 r. w sprawie wzmocnienia zasady równości wynagrodzeń dla kobiet i mężczyzn dzięki przejrzystości (1),

—

uwzględniając strategię Komisji na rzecz równości kobiet i mężczyzn 2010–2015 (COM(2010)0491),

—

uwzględniając dokument Komisji pt. „Strategiczne zaangażowanie na rzecz równouprawnienia płci na lata 2016–2019”;

—

uwzględniając przyjęty przez Komisję Plan działania UE na lata 2017–2019 na rzecz eliminowania zróżnicowania wynagrodzenia ze względu na płeć (COM(2017)0678),

—

uwzględniając sprawozdanie Komisji z 2019 r. w sprawie równości mężczyzn i kobiet w UE,

—

uwzględniając dyrektywę 2006/54/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 5 lipca 2006 r. w sprawie wprowadzenia w życie zasady równości szans oraz równego traktowania kobiet i mężczyzn w dziedzinie zatrudnienia i pracy (2) oraz dyrektywę Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2019/1158 z dnia 20 czerwca 2019 r. w sprawie równowagi między życiem zawodowym a prywatnym rodziców i opiekunów oraz uchylającą dyrektywę Rady 2010/18/UE (3),

—

uwzględniając wskaźnik równouprawnienia płci opracowany przez Europejski Instytut ds. Równości Kobiet i Mężczyzn, w szczególności sprawozdanie dotyczące wskaźnika za 2019 r.,

—

uwzględniając konkluzje Rady z dnia 7 marca 2011 r. w sprawie Europejskiego paktu na rzecz równości płci na lata 2011–2020 (4),

—

uwzględniając konkluzje Rady z dnia 18 czerwca 2015 r. zatytułowane „Równość szans w wynagrodzeniu dla kobiet i mężczyzn: zlikwidowanie zróżnicowania emerytur ze względu na płeć”,

—

uwzględniając konkluzje Rady z dnia 13 czerwca 2019 r. pt. „Zlikwidowanie zróżnicowania wynagrodzenia ze względu na płeć: kluczowe polityki i środki”,

—

uwzględniając konkluzje Rady z dnia 10 grudnia 2019 r. pt. „Gospodarki w UE uwzględniające równość płci: dalsze działania”,

—

uwzględniając swoją rezolucję z dnia 24 maja 2012 r. z zaleceniami dla Komisji w sprawie stosowania zasady równego wynagradzania pracowników płci męskiej i żeńskiej za taką samą pracę lub pracę o takiej samej wartości (5),

—

uwzględniając swoją rezolucję z dnia 26 maja 2016 r. w sprawie ubóstwa: perspektywa płci (6),

—

uwzględniając swoją rezolucję z dnia 19 stycznia 2017 r. w sprawie Europejskiego filaru praw socjalnych (7),

—

uwzględniając swoją rezolucję z dnia 14 czerwca 2017 r. w sprawie potrzeby opracowania unijnej strategii mającej na celu wyeliminowanie różnic w emeryturach ze względu na płeć i zapobieganie występowaniu takich różnic (8),

—

uwzględniając swoją rezolucję z dnia 3 października 2017 r. w sprawie wzmocnienia pozycji gospodarczej kobiet w sektorach prywatnym i publicznym w UE (9),

—

uwzględniając swoją rezolucję z dnia 16 listopada 2017 r. w sprawie zwalczania nierówności jako czynnika sprzyjającego tworzeniu miejsc pracy i wzrostowi (10),

—

uwzględniając art. 132 ust. 2 Regulaminu,

A.

mając na uwadze, że równość płci jest jedną ze wspólnych i podstawowych zasad Unii Europejskiej, zapisaną w art. 2 i art. 3 ust. 3 TUE, art. 8 TFUE i art. 23 Karty praw podstawowych; mając na uwadze, że art. 157 TFUE wyraźnie stanowi, że państwa członkowskie muszą zapewnić stosowanie zasady równości wynagrodzeń dla pracowników płci męskiej i żeńskiej za taką samą pracę lub pracę takiej samej wartości; mając na uwadze, że niezależność ekonomiczna jest podstawowym warunkiem samorealizacji kobiet i mężczyzn, a zagwarantowanie równego dostępu do zasobów finansowych ma decydujące znaczenie dla procesu osiągania równości płci;

B.

mając na uwadze, że zasada nr 2 Europejskiego filaru praw socjalnych stanowi, że należy zagwarantować i wspierać równe traktowanie oraz równość szans mężczyzn i kobiet we wszystkich obszarach, w tym w odniesieniu do uczestnictwa w rynku pracy, warunków zatrudnienia i rozwoju kariery zawodowej, oraz że kobiety i mężczyźni mają prawo do równego wynagrodzenia za pracę o równej wartości;

C.

mając na uwadze, że w zaleceniu Komisji z 2014 r. przedstawiono zestaw podstawowych środków, które mają pomóc państwom członkowskim zwiększyć przejrzystość i wzmocnić zasadę równego wynagrodzenia dla kobiet i mężczyzn; mając na uwadze, że środki te obejmowały prawo pracowników do uzyskiwania informacji na temat poziomu wynagrodzeń, sprawozdawczość w zakresie wynagrodzeń, kontrole wynagrodzeń, umowy zbiorowe, statystyki i dane administracyjne, ochronę danych, wyjaśnienie pojęcia pracy o równej wartości, ocenę pracy i systemy klasyfikacji, wsparcie dla organów ds. równości, konsekwentne monitorowanie i egzekwowanie środków odwoławczych oraz działania informacyjne;

D.

mając na uwadze, że zarobki kobiet w całej UE są niewspółmiernie niższe niż zarobki mężczyzn; mając na uwadze, że zgodnie z najnowszymi danymi Komisji zróżnicowanie wynagrodzenia ze względu na płeć w UE wynosi 16 %, chociaż różni się znacznie w poszczególnych państwach członkowskich; mając na uwadze, że zróżnicowanie wynagrodzenia ze względu na płeć wzrasta do 40 %, jeżeli uwzględni się wskaźniki zatrudnienia i ogólny udział w rynku pracy; mając na uwadze, że w UE zaledwie 8,7 % mężczyzn pracuje w niepełnym wymiarze czasu pracy w porównaniu z prawie jedną trzecią kobiet (31,3 %); mając na uwadze, że istnieje szczególna ujemna korelacja między feminizacją danego zawodu a poziomem płac, co zostało potwierdzone spadkiem średnich wynagrodzeń w przedsiębiorstwach, w których co najmniej 65 % pracowników stanowią kobiety;

E.

mając na uwadze, że zróżnicowanie wynagrodzenia ze względu na płeć definiuje się jako różnicę między średnią stawką godzinową brutto stosowaną w przypadku mężczyzn i kobiet i wyrażoną jako odsetek średniej stawki godzinowej brutto wypłacanej mężczyznom; mając na uwadze, że około dwóch trzecich przypadków zróżnicowania wynagrodzenia ze względu na płeć nie można wyjaśnić różnicami w cechach rynku pracy, takich jak wiek, doświadczenie i wykształcenie, kategoria zawodowa lub czas pracy bądź inne dostrzegalne cechy, co ukazuje wyraźny czynnik dyskryminujący, przy czym dyskryminację ze względu na płeć można również krzyżować z wielorakimi formami dyskryminacji; mając na uwadze, że podejście międzysektorowe ma kluczowe znaczenie dla zrozumienia wielorakich form dyskryminacji, które łączą zróżnicowanie wynagrodzenia ze względu na płeć z połączeniem różnych tożsamości oraz krzyżują płeć z innymi czynnikami społecznymi;

F.

mając na uwadze, że wzmocnienie pozycji gospodarczej kobiet ma kluczowe znaczenie dla wyeliminowania zróżnicowania wynagrodzenia ze względu na płeć; mając na uwadze, że podjęcie działań w tej dziedzinie jest nie tylko kwestią sprawiedliwości, lecz także koniecznością ekonomiczną, gdyż straty gospodarcze wynikające ze zróżnicowania wskaźnika zatrudnienia ze względu na płeć wynoszą ok. 370 mld EUR rocznie (11); mając na uwadze, że brak równego wynagrodzenia dla kobiet ogranicza ich zdolność do osiągnięcia niezależności ekonomicznej, a tym samym do w pełni niezależnego życia; mając na uwadze, że według Instytutu ds. Badań Polityki Dotyczącej Kobiet (Institute for Women’s Policy Research) wskaźnik ubóstwa wśród pracujących kobiet mógłby się zmniejszyć z 8,0 % do 3,8 %, gdyby kobiety zarabiały tyle samo co mężczyźni; mając na uwadze, że 2,5 miliona z 5,6 milionów dzieci żyjących dzisiaj w ubóstwie zostałoby wydźwigniętych z ubóstwa, gdyby zlikwidowano zróżnicowanie wynagrodzenia ze względu na płeć;

G.

mając na uwadze, że zróżnicowanie ze względu na płeć zarobków miesięcznych brutto wśród pracowników w wieku 15–24 lat (7 %) było pięć razy mniejsze niż wśród pracowników w wieku 65 lat i starszych (różnice rzędu 38 %); mając na uwadze, że istnieją również różnice w wynagrodzeniu z uwagi na macierzyństwo, w przypadku których zauważa się różnicę w wynagrodzeniu kobiet będących matkami i kobiet niebędących matkami, a także różnicę w wynagrodzeniu matek i ojców; mając na uwadze, że ubóstwo koncentruje się głównie w rodzinach, w których kobiety są jedynymi żywicielami, ponieważ w 2017 r. 35 % samotnych matek w UE było zagrożonych ubóstwem w porównaniu z 28 % samotnych ojców (12);

H.

mając na uwadze, że opieka jest podstawowym filarem naszego społeczeństwa, a sprawują ją w dużej mierze kobiety; mając na uwadze, że nierównowaga ta odbija się na zróżnicowaniu wynagrodzenia i emerytur ze względu na płeć; mając na uwadze, że macierzyństwo i opieka nad dziećmi i osobami starszymi, chorymi lub niepełnosprawnymi członkami rodziny oraz i innymi osobami niesamodzielnymi stanowi dodatkową pracę (niekiedy w pełnym wymiarze czasu), którą wykonują niemal wyłącznie kobiety; mając na uwadze, że odzwierciedla to segregacja na rynku pracy i wyższy odsetek kobiet pracujących w niepełnym wymiarze czasu pracy, niższe stawki godzinowe, przerwy w karierze zawodowej i krótszy okres zatrudnienia; mając na uwadze, że praca ta jest często nieodpłatna i niewłaściwie wyceniana przez społeczeństwo, mimo że ma ogromne znaczenie społeczne i przyczynia się do dobrobytu społecznego;

I.

mając na uwadze, że ponad połowa kobiet z niepełnosprawnościami w wieku produkcyjnym jest nieaktywnych zawodowo; mając na uwadze, że we wszystkich państwach członkowskich wskaźnik pogłębionej deprywacji materialnej kobiet z niepełnosprawnościami jest wyższy niż też sam wskaźnik dotyczący kobiet bez niepełnosprawności;

J.

mając na uwadze, że konieczna jest obrona praw kobiet – zarówno w aktach prawnych, jak i w życiu – oraz podejmowanie działań w celu zwalczania wszelkich form wykorzystywania, przemocy, ucisku i nierówności między kobietami a mężczyznami;

K.

mając na uwadze, że konsekwencje zróżnicowania wynagrodzenia ze względu na płeć obejmują 37 % zróżnicowanie emerytur ze względu na płeć (sytuacja ta będzie się utrzymywać przez dziesięciolecia) oraz nierówny poziom niezależności ekonomicznej kobiet i mężczyzn, gdzie 1 na 5 pracujących kobiet w UE należy do grupy o najniższych wynagrodzeniach w porównaniu do 1 na 10 mężczyzn; mając na uwadze, że różnica w wysokości emerytur jest również kwestią solidarności międzypokoleniowej;

L.

mając na uwadze, że ta luka emerytalna wynika z nierówności, które kumulują się w trakcie życia zawodowego kobiet, i okresów nieobecności na rynku pracy, które są kobietom narzucane w wyniku wielorakich przejawów nierówności i dyskryminacji, a także niższych wynagrodzeń i dyskryminacji płacowej; mając na uwadze, że w celu przezwyciężenia nierówności w zakresie emerytur oraz ogólnego zabezpieczenia i podniesienia wysokości emerytur konieczne jest, aby systemy zabezpieczenia społecznego nadal istniały w sferze publicznej oraz by uwzględniały zasady solidarności i redystrybucji, a także by podejmowano zdecydowane wysiłki w celu zwalczania niepewności i deregulacji zatrudnienia;

M.

mając na uwadze, że zróżnicowanie wynagrodzenia ze względu na płeć oraz jego przyczyny w dramatycznie szkodliwy sposób odbijają się na kobietach przez całe ich życie, czego kulminacją jest różnica w wysokości emerytur kobiet i mężczyzn, która jest obecnie ponad dwukrotnie większa od różnicy w wynagrodzeniach; mając na uwadze, że ryzyko ubóstwa zdecydowanie wzrasta wraz z wiekiem człowieka, co wskazuje na stopniową kumulację skutków różnic w wynagrodzeniu; mając na uwadze, że ubóstwo wśród osób w wieku 75 lat i starszych konsekwentnie dotyka w większym stopniu kobiety, głównie ze względu na wpływ uwarunkowanych płcią, nieopłacanych obowiązków opiekuńczych, istniejące przez całe życie różnice w wynagrodzeniu i czasie pracy skutkujące niższymi emeryturami, różny wiek emerytalny dla mężczyzn i kobiet w niektórych państwach członkowskich oraz fakt, że więcej starszych kobiet żyje samotnie;

N.

mając na uwadze, że dyrektywa 2006/54/WE przyczyniła się do poprawy sytuacji kobiet na rynku pracy, lecz nie przyniosła głębokich zmian w ustawodawstwie w odniesieniu do likwidowania zróżnicowania wynagrodzenia ze względu na płeć w wielu państwach członkowskich;

O.

mając na uwadze, że przejrzystość wynagrodzeń może odgrywać kluczową rolę w czynieniu znacznych postępów w likwidowaniu zróżnicowania wynagrodzenia ze względu na płeć, gdyż przyczynia się do ukazywania niedoceniania pracy kobiet i podkreśla segmentację rynku pracy ze względu na płeć, również za pomocą narzędzi dostarczających obiektywnych kryteriów umożliwiających neutralną pod względem płci ocenę i porównywalność wartości pracy w różnych zawodach i sektorach;

P.

mając na uwadze, że wolne od dyskryminacji ze względu na płeć metody oceny pracy są kluczowe dla porównywania stanowisk pracy w świetle ich znaczenia i złożoności w celu ustalenia pozycji jednego stanowiska pracy wobec innego w ramach tego samego sektora lub organizacji niezależnie od tego, czy zajmowane jest ono przez mężczyznę czy kobietę;

Q.

mając na uwadze, że ryzyko ubóstwa i mniejszego stopnia autonomii finansowej z uwagi na zróżnicowanie wynagrodzenia i emerytur ze względu na płeć dodatkowo naraża kobiety na przemoc ze względu na płeć, w szczególności na przemoc domową, co sprawia, że trudniej jest im zakończyć związek nacechowany przemocą; mając na uwadze, że według ONZ nękanie psychiczne lub molestowanie seksualne w miejscu pracy bądź nękanie o poważnych konsekwencjach dla aspiracji osobistych i zawodowych dotyka niemal 35 % kobiet na całym świecie i jest szkodliwe dla poczucia własnej wartości kobiet i ich pozycji w negocjacjach mających na celu zapewnienie bardziej sprawiedliwego wynagrodzenia;

R.

mając na uwadze, że przyczyny zróżnicowania wynagrodzenia ze względu na płeć są liczne i obejmują zarówno czynniki strukturalne, jak i kulturowe: z jednej strony są to rynki pracy i sektory segregowane ze względu na płeć, brak opcji i usług w zakresie równowagi między życiem zawodowym a prywatnym, w sytuacji gdy kobiety są głównymi opiekunami dzieci i innych osób niesamodzielnych, utrzymywanie się tzw. „sufitów szklanych” uniemożliwiających kobietom osiągnięcie najwyższego poziomu kariery zawodowej, a tym samym najwyższych wynagrodzeń, a z drugiej strony – utrzymywanie się związanych z płcią stereotypów dotyczących ról i aspiracji kobiet, dyskryminacja ze względu na płeć w strukturach wynagrodzeń i instytucjach ustalających płace oraz głęboko zakorzenione oczekiwania co do roli kobiet jako matek, co prowadzi do przerw w karierze, innych przerw lub przejścia na pracę w niepełnym wymiarze godzin, a także brak przejrzystości wynagrodzeń);

S.

mając na uwadze, że przyczyny zróżnicowania wynagrodzenia ze względu na płeć i związanych z tym różnic w wysokości zarobków i emerytur są liczne, strukturalne i często wzajemnie powiązane; mając na uwadze, że przyczyny te można podzielić na dwie grupy: pierwszą grupę można pozornie „wytłumaczyć” różnicami w dotyczących kobiet i mężczyzn cechach rynku pracy, natomiast istnienia drugiej grupy nie można „wytłumaczyć” żadną z tych cech, ale stanowi ona dominujący składnik zróżnicowania wynagrodzenia kobiet i mężczyzn prawie we wszystkich krajach świata;

T.

mając na uwadze, że różnice w dotyczących kobiet i mężczyzn cechach rynku pracy obejmują wiek, doświadczenie i edukację, sektor zawodowy lub czas pracy; mając na uwadze, że odzwierciedleniem ich jest fakt, iż kobiety częściej pracują w niepełnym wymiarze czasu pracy, borykają się z problemem „szklanego sufitu”, pracują w sektorach i na stanowiskach zdominowanych przez kobiety i gorzej opłacanych lub często muszą ponosić główną odpowiedzialność za opiekę nad rodzinami w wyniku uwarunkowanych płcią norm społecznych, co prowadzi do odchodzenia na pewien czas od zatrudnienia; mając na uwadze, że szerszą, „niewyjaśnioną” grupę przyczyn można przypisać stereotypom związanym z płcią, dyskryminacji płacowej i częstemu niedocenianiu pracy wykonywanej przez kobiety, co może być zarówno bezpośrednie, jak i pośrednie, oraz że pozostaje ona zjawiskiem ukrytym, które należy skuteczniej zwalczać;

U.

mając na uwadze, że choć kobiety stanowią prawie 60 % absolwentów uczelni w UE, to wciąż są nieproporcjonalnie i niedostatecznie reprezentowane w zawodach związanych z naukami przyrodniczymi, technologią, inżynierią i matematyką (STEM) oraz w zawodach związanych z technologią cyfrową; mając na uwadze, że w wyniku tego nierówności w zakresie wybieranych zawodów przybierają nowe formy i, pomimo inwestycji dokonywanych w dziedzinie edukacji, młode kobiety wciąż dwukrotnie częściej niż mężczyźni narażone są na brak aktywności gospodarczej;

1.

2.

3.

4.

5.

6.

7.

8.

9.

10.

11.

12.

13.

14.

15.

16.

17.

18.

19.

20.

21.

22.

23.

24.

—

uwzględniając art. 10 ust. 1 oraz art. 14 ust. 2 i 3 Traktatu o Unii Europejskiej (TUE),

—

uwzględniając akt z 20 września 1976 r. dotyczący wyborów przedstawicieli do Parlamentu Europejskiego w powszechnych wyborach bezpośrednich, dołączony do decyzji Rady 76/787/EWWiS, EWG, Euratom z dnia 20 września 1976 r. (1), w brzmieniu i z numeracją zmienionymi decyzją Rady 2002/772/WE, Euratom z dnia 25 czerwca 2002 r. i 23 września 2002 r. (2),

—

uwzględniając swoją decyzję 2005/684/WE, Euratom z dnia 28 września 2005 r. w sprawie przyjęcia statutu posła do Parlamentu Europejskiego (3), w szczególności jej art. 2 ust. 1 i art. 3 ust. 1,

—

uwzględniając dyrektywę Rady 93/109/WE z dnia 6 grudnia 1993 r. ustanawiającą szczegółowe warunki wykonywania prawa głosowania i kandydowania w wyborach do Parlamentu Europejskiego przez obywateli Unii mających miejsce zamieszkania w państwie członkowskim, którego nie są obywatelami (4), zmienioną dyrektywą Rady 2013/1/UE z dnia 20 grudnia 2012 r. (5),

—

uwzględniając decyzję Rady Europejskiej 2013/312/UE z dnia 28 czerwca 2013 r. ustanawiającą skład Parlamentu Europejskiego (6) i decyzję Rady Europejskiej (UE) 2018/937 z dnia 28 czerwca 2018 r. ustanawiającą skład Parlamentu Europejskiego (7),

—

uwzględniając wyroki Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej z dnia 7 lipca 2005 r., 30 kwietnia 2009 r. i 19 grudnia 2019 r. (8),

—

uwzględniając oficjalne komunikaty właściwych organów państw członkowskich w sprawie wyników wyborów do Parlamentu Europejskiego,

—

uwzględniając decyzję hiszpańskiej centralnej komisji wyborczej (Junta Electoral Central) z 13 czerwca 2019 r., zawierającą nazwiska kandydatów wybranych w wyborach do Parlamentu Europejskiego z 26 maja 2019 r. i opublikowaną w hiszpańskim dzienniku urzędowym (Boletín Oficial del Estado) 14 czerwca 2019 r. (9),

—

uwzględniając art. 3, 4 i 11 Regulaminu oraz załącznik I do Regulaminu,

—

uwzględniając sprawozdanie Komisji Prawnej (A9-0015/2020),

A.

mając na uwadze, że zgodnie z art. 12 aktu z 20 września 1976 r. Parlament Europejski weryfikuje mandaty posłów do Parlamentu Europejskiego i w tym celu odnotowuje wyniki ogłoszone urzędowo przez państwa członkowskie i rozstrzyga spory, które mogą wyniknąć w związku z przepisami aktu z 1976 r., inne niż wynikające z przepisów krajowych, do których odnosi się akt z 1976 r.;

B.

mając na uwadze, że wszystkie państwa członkowskie przekazały Parlamentowi nazwiska wybranych posłów, zgodnie z art. 3 ust. 1 Regulaminu, ale nie przekazano wszystkich nazwisk;

C.

mając na uwadze, że zgodnie z art. 3 decyzji Rady Europejskiej 2013/312/UE z dnia 28 czerwca 2013 r. oraz art. 3 ust. 2 decyzji Rady Europejskiej (UE) 2018/937 z dnia 28 czerwca 2018 r. liczba przedstawicieli Hiszpanii w Parlamencie Europejskim wynosi obecnie 54, a komunikat właściwych organów Hiszpanii zawiera tylko 51 nazwisk; mając na uwadze, że zgodnie z orzecznictwem Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej (10) i z art. 12 aktu z 20 września 1976 r. Parlament w celu sporządzenia listy wybranych posłów odnotowuje decyzję Junta Electoral Central z 13 czerwca 2019 r., zawierającą nazwiska kandydatów wybranych do Parlamentu w wyborach z 26 maja 2019 r. i opublikowaną w Boletín Oficial del Estado z 14 czerwca 2019 r.; mając jednak na uwadze, że w Hiszpanii wybrano 54 przedstawicieli do Parlamentu Europejskiego;

D.

mając na uwadze, że w państwach członkowskich mogą być rozpatrywane, zgodnie z ustawodawstwem krajowym, zastrzeżenia dotyczące ważności wyboru niektórych posłów do Parlamentu Europejskiego i że procedury te mogą doprowadzić do unieważnienia wyboru tych posłów;

E.

mając na uwadze, że niektóre państwa członkowskie przekazały z opóźnieniem lub wcale jeszcze nie przekazały list ewentualnych zastępców w kolejności ustalonej według wyników głosowania, czego wymagają przepisy art. 3 ust. 3 Regulaminu;

F.

mając na uwadze, że zgodnie z art. 3 ust. 3 Regulaminu nie można stwierdzić ważności mandatu posła do Parlamentu Europejskiego, jeżeli nie złoży on pisemnego oświadczenia, że nie zajmuje stanowiska niepołączalnego, i pisemnego oświadczenia o braku konfliktu interesów, zgodnie z art. 3 Regulaminu i z załącznikiem I do Regulaminu;

G.

mając na uwadze, że w art. 7 ust. 1 i 2 aktu z 1976 r. wyraźnie wymieniono stanowiska, których nie można łączyć z funkcją posła do Parlamentu Europejskiego;

H.

mając na uwadze, że zgodnie z art. 11 Regulaminu i z załącznikiem I do Regulaminu każdy poseł do Parlamentu Europejskiego składa szczegółowe oświadczenie dotyczące: a) działalności zawodowej, jaką prowadził w ciągu trzech lat poprzedzających objęcie funkcji posła do Parlamentu, oraz udziału – w tym samym okresie – w radach nadzorczych lub zarządach przedsiębiorstw, organizacji pozarządowych, stowarzyszeń lub innych podmiotów mających osobowość prawną; b) wynagrodzeń z tytułu sprawowania mandatu w innym parlamencie; c) wszelkiej regularnej działalności, którą poseł prowadzi równolegle z wykonywaniem mandatu i za którą otrzymuje wynagrodzenie, zarówno jako zatrudniony pracownik, jak i jako osoba prowadząca działalność na własny rachunek; d) udziału w radach nadzorczych lub zarządach przedsiębiorstw, organizacji pozarządowych, stowarzyszeń lub innych podmiotów mających osobowość prawną, lub wszelkiej innej działalności zewnętrznej, niezależnie od tego, czy za ten udział lub działalność otrzymuje wynagrodzenie, czy też są one nieodpłatne; e) wszelkiej wynagradzanej okazjonalnej działalności zewnętrznej, jeżeli w danym roku kalendarzowym łączne wynagrodzenie za całą działalność okazjonalną posła przekroczyło kwotę 5 000 EUR; f) wszelkich udziałów w przedsiębiorstwie lub partnerstwie, które mogą mieć potencjalnie wpływ na politykę publiczną lub umożliwiają posłowi wywieranie istotnego wpływu na działanie danego podmiotu; g) wszelkiego wsparcia, zarówno finansowego, jak i w postaci udostępnienia personelu lub sprzętu, poza środkami przyznanymi posłowi przez Parlament, udzielonego posłowi w związku z jego działalnością polityczną przez osoby trzecie, ze wskazaniem tożsamości tych osób; h) wszelkich innych interesów finansowych, które mogą wpłynąć na wykonywanie mandatu posła; w każdym z tych przypadków poseł ma obowiązek wskazać, czy otrzymuje wynagrodzenie za daną działalność, a w odniesieniu do lit. a), c), d), e) i f) posłowie podają również odpowiednią kategorię dochodów; mając na uwadze, że informacje podane przez posłów są publikowane na stronie internetowej Parlamentu;

I.

mając na uwadze, że mandat przedstawicieli wybranych w Zjednoczonym Królestwie wynika z członkostwa tego państwa w Unii Europejskiej; mając na uwadze, że w związku z tym, na mocy art. 3 ust. 2 akapit trzeci decyzji Rady Europejskiej (UE) 2018/937 z dnia 28 czerwca 2018 r., mandat tych posłów do Parlamentu Europejskiego wygaśnie automatycznie, jeżeli wystąpienie Zjednoczonego Królestwa z Unii stanie się prawnie skuteczne, z dniem, w którym to nastąpi;

J.

mając na uwadze, że zgodnie z tymi samymi przepisami decyzji Rady Europejskiej (UE) 2018/937 wystąpienie Zjednoczonego Królestwa z Unii Europejskiej nie spowoduje wakatów na mocy art. 13 aktu z 1976 r. i art. 4 Regulaminu, zatem mandaty przedstawicieli wybranych w Zjednoczonym Królestwie wygasną automatycznie i nie będzie to wymagało ogłoszenia ze strony Parlamentu Europejskiego;

K.

mając na uwadze, że w decyzji Rady Europejskiej (UE) 2018/937 ustalono liczbę przedstawicieli poszczególnych państw członkowskich w Parlamencie Europejskim po tym, jak wystąpienie Zjednoczonego Królestwa stanie się skuteczne, oraz że niektóre państwa członkowskie obsadzą dodatkowe miejsca zgodnie z liczbą przedstawicieli przyznaną zgodnie z art. 3 ust. 2 akapit pierwszy i drugi tej decyzji;

L.

mając na uwadze, że niektóre państwa członkowskie przyjęły przepisy ustawowe lub wykonawcze określające warunki organizacji głosowania na listy ponadnarodowe;

M.

mając na uwadze, że obywatele niektórych państw członkowskich mieszkający od określonego czasu za granicą mogą zostać pozbawieni prawa głosowania w państwie członkowskim pochodzenia; mając na uwadze, że w niektórych przypadkach może to wiązać się również z pozbawieniem prawa do kandydowania;

1.

2.

3.

4.

5.

6.

7.

8.

—

uwzględniając fakt, iż w dniu 29 marca 2017 r. Zjednoczone Królestwo notyfikowało Radzie Europejskiej swój zamiar wystąpienia z Unii Europejskiej i Europejskiej Wspólnoty Energii Atomowej na podstawie art. 50 ust. 2 Traktatu o Unii Europejskiej oraz art. 106a Traktatu ustanawiającego Europejską Wspólnotę Energii Atomowej,

—

uwzględniając projekt decyzji Rady w sprawie zawarcia Umowy o wystąpieniu Zjednoczonego Królestwa Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej z Unii Europejskiej i Europejskiej Wspólnoty Energii Atomowej (XT 21105/3/2018),

—

uwzględniając projekt Umowy o wystąpieniu Zjednoczonego Królestwa Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej z Unii Europejskiej i Europejskiej Wspólnoty Energii Atomowej (1),

—

uwzględniając deklarację polityczną określającą ramy przyszłych stosunków między Unią Europejską a Zjednoczonym Królestwem (2),

—

uwzględniając decyzje Rady Europejskiej (UE) 2019/476 z dnia 22 marca 2019 r. (3), (UE) 2019/584 z dnia 11 kwietnia 2019 r. (4) i (UE) 2019/1810 z dnia 29 października 2019 r. (5) przyjęte w porozumieniu ze Zjednoczonym Królestwem, przedłużające okres, o którym mowa w art. 50 ust. 3 TUE, odpowiednio do dnia 12 kwietnia 2019 r., do dnia 31 października 2019 r. i do dnia 31 stycznia 2020 r.,

—

uwzględniając swoje rezolucje z dnia 5 kwietnia 2017 r. w sprawie negocjacji ze Zjednoczonym Królestwem w związku ze złożoną przezeń notyfikacją o zamiarze wystąpienia z Unii Europejskiej (6), z dnia 3 października 2017 r. w sprawie stanu zaawansowania negocjacji ze Zjednoczonym Królestwem (7), z dnia 13 grudnia 2017 r. w sprawie stanu zaawansowania negocjacji ze Zjednoczonym Królestwem (8), z dnia 14 marca 2018 r. w sprawie ram przyszłych stosunków między Unią Europejską a Zjednoczonym Królestwem (9) oraz z dnia 18 września 2019 r. w sprawie wystąpienia Zjednoczonego Królestwa z Unii Europejskiej – rozwój wypadków (10),

—

uwzględniając wniosek o wyrażenie zgody przedstawiony przez Radę na mocy art. 50 ust. 2 Traktatu o Unii Europejskiej (C9-0148/2019),

—

uwzględniając art. 105 ust. 1 i 4 oraz art. 88 Regulaminu,

—

uwzględniając sprawozdanie Komisji Spraw Zagranicznych, Komisji Handlu Międzynarodowego, Komisji Zatrudnienia i Spraw Socjalnych, Komisji Ochrony Środowiska Naturalnego, Zdrowia Publicznego i Bezpieczeństwa Żywności, Komisji Rynku Wewnętrznego i Ochrony Konsumentów, Komisji Transportu i Turystyki, Komisji Rolnictwa i Rozwoju Wsi, Komisji Prawnej, Komisji Wolności Obywatelskich, Sprawiedliwości i Spraw Wewnętrznych oraz Komisji Petycji,

—

uwzględniając zalecenie Komisji Spraw Konstytucyjnych (A9-0004/2020),

1.

2.

—

uwzględniając wniosek Komisji z dnia 14 stycznia 2020 r. dotyczący mianowania Pedra Machado członkiem Jednolitej Rady ds. Restrukturyzacji i Uporządkowanej Likwidacji (C9-0009/2020),

—

uwzględniając art. 56 ust. 6 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 806/2014 z dnia 15 lipca 2014 r. ustanawiającego jednolite zasady i jednolitą procedurę restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji instytucji kredytowych i niektórych firm inwestycyjnych w ramach jednolitego mechanizmu restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji oraz jednolitego funduszu restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji oraz zmieniającego rozporządzenie (UE) nr 1093/2010 (1),

—

uwzględniając swoją rezolucję z dnia 14 marca 2019 r. w sprawie równowagi płci przy obsadzaniu stanowisk w obszarze polityki gospodarczej i monetarnej UE (2),

—

uwzględniając swoją rezolucję z dnia 16 stycznia 2020 r. w sprawie instytucji i organów unii gospodarczej i walutowej: zapobieganie konfliktom interesów związanym z zatrudnianiem byłych urzędników instytucji publicznych (3),

—

uwzględniając art. 131 Regulaminu,

—

uwzględniając sprawozdanie Komisji Gospodarczej i Monetarnej (A9-0009/2020),

A.

mając na uwadze art. 56 ust. 4 rozporządzenia (UE) nr 806/2014, który stanowi, że członkowie Jednolitej Rady ds. Restrukturyzacji i Uporządkowanej Likwidacji, o których mowa w art. 43 ust. 1 lit. b) tego rozporządzenia, mianowani są w oparciu o osiągnięcia, umiejętności, znajomość spraw bankowych i finansowych oraz doświadczenie w dziedzinie nadzoru finansowego, regulacji finansowych oraz restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji banków;

B.

mając na uwadze, że ku ubolewaniu Parlamentu, mimo wymogów określonych w art. 56 ust. 4 rozporządzenia (UE) nr 806/2014 i mimo licznych apeli Parlamentu o przestrzeganie równowagi płci przy przedstawianiu listy kandydatów, wśród kandydatów znaleźli się wyłącznie mężczyźni; mając na uwadze, że Parlament ubolewa nad tym, iż kobiety nadal są niedostatecznie reprezentowane na stanowiskach wykonawczych w sektorze usług bankowych i finansowych, i domaga się, aby przy kolejnej nominacji należycie uwzględnić wymóg równowagi płci; mając na uwadze, że wszystkie instytucje i organy unijne i krajowe powinny wdrożyć konkretne środki w celu zapewnienia równowagi płci;

C.

mając na uwadze, że zgodnie z art. 56 ust. 6 rozporządzenia (UE) nr 806/2014 w dniu 13 listopada 2019 r. Komisja przyjęła listę najlepszych kandydatów na stanowisko członka Jednolitej Rady ds. Restrukturyzacji i Uporządkowanej Likwidacji, o którym mowa w art. 43 ust. 1 lit. b) tego rozporządzenia;

D.

mając na uwadze, że zgodnie z art. 56 ust. 6 rozporządzenia (UE) nr 806/2014 Komisja przekazała tę listę Parlamentowi;

E.

mając na uwadze, że dnia 14 stycznia 2020 r. Komisja przyjęła wniosek dotyczący mianowania Pedra Machado członkiem zarządu Jednolitej Rady ds. Restrukturyzacji i Uporządkowanej Likwidacji i dyrektorem ds. planowania i decyzji dotyczących restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji w Jednolitej Radzie ds. Restrukturyzacji i Uporządkowanej Likwidacji i przekazała ten wniosek Parlamentowi;

F.

mając na uwadze, że Komisja Gospodarcza i Monetarna przystąpiła wówczas do oceny kwalifikacji zaproponowanego kandydata na członka Jednolitej Rady ds. Restrukturyzacji i Uporządkowanej Likwidacji, w szczególności pod kątem wymogów, o których mowa w art. 56 ust. 4 rozporządzenia (UE) nr 806/2014;

G.

mając na uwadze, że dnia 22 stycznia 2020 r. Komisja Gospodarcza i Monetarna przeprowadziła wysłuchanie Pedra Machado, podczas którego wygłosił on oświadczenie, a następnie udzielił odpowiedzi na pytania członków komisji;

1.

2.

—

uwzględniając wniosek Komisji z dnia 14 stycznia 2020 r. dotyczący mianowania Jesúsa Saurina członkiem Jednolitej Rady ds. Restrukturyzacji i Uporządkowanej Likwidacji (C9-0010/2020),

—

uwzględniając art. 56 ust. 6 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 806/2014 z dnia 15 lipca 2014 r. ustanawiającego jednolite zasady i jednolitą procedurę restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji instytucji kredytowych i niektórych firm inwestycyjnych w ramach jednolitego mechanizmu restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji oraz jednolitego funduszu restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji oraz zmieniającego rozporządzenie (UE) nr 1093/2010 (1),

—

uwzględniając swoją rezolucję z dnia 14 marca 2019 r. w sprawie równowagi płci przy obsadzaniu stanowisk w obszarze polityki gospodarczej i monetarnej UE (2),

—

uwzględniając swoją rezolucję z dnia 16 stycznia 2020 r. w sprawie instytucji i organów unii gospodarczej i walutowej: zapobieganie konfliktom interesów związanym z zatrudnianiem byłych urzędników instytucji publicznych (3),

—

uwzględniając art. 131 Regulaminu,

—

uwzględniając sprawozdanie Komisji Gospodarczej i Monetarnej (A9-0011/2020),

A.

mając na uwadze art. 56 ust. 4 rozporządzenia (UE) nr 806/2014, który stanowi, że członkowie Jednolitej Rady ds. Restrukturyzacji i Uporządkowanej Likwidacji, o których mowa w art. 43 ust. 1 lit. b) tego rozporządzenia, są mianowani na podstawie osiągnięć, umiejętności, znajomości spraw bankowych i finansowych oraz doświadczenia w dziedzinie nadzoru finansowego, regulacji finansowych oraz restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji banków;

B.

mając na uwadze, że ku ubolewaniu Parlamentu, mimo obowiązków określonych w art. 56 ust. 4 rozporządzenia (UE) nr 806/2014 i mimo licznych apeli Parlamentu o przestrzeganie równowagi płci przy przedstawianiu listy kandydatów, wśród kandydatów znaleźli się wyłącznie mężczyźni; mając na uwadze, że Parlament ubolewa nad tym, iż kobiety nadal są niedostatecznie reprezentowane na stanowiskach wykonawczych w sektorze usług bankowych i finansowych, i domaga się, aby przy kolejnej nominacji należycie uwzględnić wymóg równowagi płci; mając na uwadze, że wszystkie instytucje i organy unijne i krajowe powinny wdrożyć konkretne środki w celu zapewnienia równowagi płci;

C.

mając na uwadze, że zgodnie z art. 56 ust. 6 rozporządzenia (UE) nr 806/2014 w dniu 13 listopada 2019 r. Komisja przyjęła listę najlepszych kandydatów na stanowisko członka Jednolitej Rady ds. Restrukturyzacji i Uporządkowanej Likwidacji, o którym mowa w art. 43 ust. 1 lit. b) tego rozporządzenia;

D.

mając na uwadze, że zgodnie z art. 56 ust. 6 rozporządzenia (UE) nr 806/2014 Komisja przekazała tę listę Parlamentowi;

E.

mając na uwadze, że 14 stycznia 2020 r. Komisja przyjęła wniosek dotyczący mianowania Jesúsa Saurina członkiem zarządu Jednolitej Rady ds. Restrukturyzacji i Uporządkowanej Likwidacji i dyrektora ds. planowania i decyzji dotyczących restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji w Jednolitej Radzie ds. Restrukturyzacji i Uporządkowanej Likwidacji oraz przekazała ten wniosek Parlamentowi;

F.

mając na uwadze, że Komisja Gospodarcza i Monetarna przystąpiła wówczas do oceny kwalifikacji zaproponowanego kandydata na członka Jednolitej Rady ds. Restrukturyzacji i Uporządkowanej Likwidacji, w szczególności pod kątem wymogów, o których mowa w art. 56 ust. 4 rozporządzenia (UE) nr 806/2014;

G.

mając na uwadze, że 22 stycznia 2020 r. w Komisji Gospodarczej i Monetarnej odbyło się przesłuchanie Jesúsa Saurina, podczas którego wygłosił on oświadczenie wstępne, a następnie udzielił odpowiedzi na pytania członków komisji;

1.

2.

—

uwzględniając wniosek Komisji z dnia 14 stycznia 2020 r. dotyczący mianowania Jana de Carpentiera na wiceprzewodniczącego Jednolitej Rady ds. Restrukturyzacji i Uporządkowanej Likwidacji (C9-0011/2020),

—

uwzględniając art. 56 ust. 6 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 806/2014 z dnia 15 lipca 2014 r. ustanawiającego jednolite zasady i jednolitą procedurę restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji instytucji kredytowych i niektórych firm inwestycyjnych w ramach jednolitego mechanizmu restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji oraz jednolitego funduszu restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji oraz zmieniającego rozporządzenie (UE) nr 1093/2010 (1),

—

uwzględniając swoją rezolucję z dnia 14 marca 2019 r. w sprawie równowagi płci przy obsadzaniu stanowisk w obszarze polityki gospodarczej i monetarnej UE (2),

—

uwzględniając swoją rezolucję z dnia 16 stycznia 2020 r. w sprawie instytucji i organów unii gospodarczej i walutowej: zapobieganie konfliktom interesów związanym z zatrudnianiem byłych urzędników instytucji publicznych (3),

—

uwzględniając art. 131 Regulaminu,

—

uwzględniając sprawozdanie Komisji Gospodarczej i Monetarnej (A9-0010/2020),

A.

mając na uwadze art. 56 ust. 4 rozporządzenia (UE) nr 806/2014, który stanowi, że wiceprzewodniczący Jednolitej Rady ds. Restrukturyzacji i Uporządkowanej Likwidacji jest mianowany w oparciu o osiągnięcia, umiejętności, znajomość spraw bankowych i finansowych oraz doświadczenie w dziedzinie nadzoru finansowego, regulacji finansowych oraz restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji banków;

B.

mając na uwadze, że ku ubolewaniu Parlamentu, mimo obowiązków określonych w art. 56 ust. 4 rozporządzenia (UE) nr 806/2014 i mimo licznych apeli Parlamentu o przestrzeganie równowagi płci przy przedstawianiu listy kandydatów, wśród kandydatów znaleźli się wyłącznie mężczyźni; mając na uwadze, że Parlament ubolewa nad tym, iż kobiety nadal są niedostatecznie reprezentowane na stanowiskach wykonawczych w sektorze usług bankowych i finansowych, i domaga się, aby przy kolejnej nominacji należycie uwzględnić wymóg równowagi płci; mając na uwadze, że wszystkie instytucje i organy unijne i krajowe powinny wdrożyć konkretne środki w celu zapewnienia równowagi płci;

C.

mając na uwadze, że zgodnie z art. 56 ust. 6 rozporządzenia (UE) nr 806/2014 w dniu 13 listopada 2019 r. Komisja przyjęła listę najlepszych kandydatów na stanowisko wiceprzewodniczącego Jednolitej Rady ds. Restrukturyzacji i Uporządkowanej Likwidacji;

D.

mając na uwadze, że zgodnie z art. 56 ust. 6 rozporządzenia (UE) nr 806/2014 Komisja przekazała tę listę Parlamentowi;

E.

mając na uwadze, że 14 stycznia 2020 r. Komisja przyjęła wniosek dotyczący mianowania Jana de Carpentiera na wiceprzewodniczącego Jednolitej Rady ds. Restrukturyzacji i Uporządkowanej Likwidacji i dyrektora ds. obsługi administracyjnej i nadzoru nad jednolitym funduszem restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji (SRF) oraz przekazała ten wniosek Parlamentowi;

F.

mając na uwadze, że Komisja Gospodarcza i Monetarna przystąpiła wówczas do oceny kwalifikacji zaproponowanego kandydata na wiceprzewodniczącego Jednolitej Rady ds. Restrukturyzacji i Uporządkowanej Likwidacji, w szczególności pod kątem wymogów, o których mowa w art. 56 ust. 4 rozporządzenia (UE) nr 806/2014;

G.

mając na uwadze, że 22 stycznia 2020 r. w Komisji Gospodarczej i Monetarnej odbyło się przesłuchanie Jana de Carpentiera, podczas którego wygłosił on oświadczenie wstępne, a następnie udzielił odpowiedzi na pytania członków komisji;

1.

2.

—

uwzględniając wniosek Rady Organów Nadzoru Europejskiego Urzędu Nadzoru Bankowego z dnia 14 stycznia 2020 r. (C9-0006/2020),

—

uwzględniając art. 51 ust. 2 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1093/2010 z dnia 24 listopada 2010 r. w sprawie ustanowienia Europejskiego Urzędu Nadzoru (Europejskiego Urzędu Nadzoru Bankowego), zmiany decyzji nr 716/2009/WE oraz uchylenia decyzji Komisji 2009/78/WE (1),

—

uwzględniając swoją rezolucję z dnia 14 marca 2019 r. w sprawie równowagi płci przy obsadzaniu stanowisk w obszarze polityki gospodarczej i monetarnej UE (2),

—

uwzględniając swoją rezolucję z dnia 16 stycznia 2020 r. w sprawie instytucji i organów unii gospodarczej i walutowej: zapobieganie konfliktom interesów związanym z zatrudnianiem byłych urzędników instytucji publicznych (3),

—

uwzględniając art. 131 Regulaminu,

—

uwzględniając sprawozdanie Komisji Gospodarczej i Monetarnej (A9-0008/2020),

A.

mając na uwadze, że obecny dyrektor wykonawczy Europejskiego Urzędu Nadzoru Bankowego ogłosił rezygnację ze stanowiska ze skutkiem od 31 stycznia 2020 r.;

B.

mając na uwadze, że dnia 14 stycznia 2020 r., po przeprowadzeniu otwartej procedury kwalifikacyjnej, Rada Organów Nadzoru Europejskiego Urzędu Nadzoru Bankowego zaproponowała powołanie Gerry’ego Crossa na stanowisko dyrektora wykonawczego na okres pięciu lat, zgodnie z art. 51 ust. 2 i 3 rozporządzenia (UE) nr 1093/2010;

C.

mając na uwadze, że 22 stycznia 2020 r. w Komisji Gospodarczej i Monetarnej odbyło się przesłuchanie Gerry’ego Crossa, podczas którego wygłosił on oświadczenie wstępne, a następnie udzielił odpowiedzi na pytania członków komisji;

1.

2.