1)

Artykuł 3 ust. 1 dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2001/29/WE z dnia 22 maja 2001 r. w sprawie harmonizacji niektórych aspektów praw autorskich i pokrewnych w społeczeństwie informacyjnym należy interpretować w ten sposób, że operator platformy do udostępniania filmów lub platformy do przechowywania i udostępniania plików, na której użytkownicy mogą bezprawnie podawać do publicznej wiadomości treści chronione, nie dokonuje „publicznego udostępniania” tych treści w rozumieniu tego przepisu, chyba że przyczynia się – w inny sposób niż samo udostępnienie tej platformy – do publicznego udostępniania takich treści z naruszeniem prawa autorskiego. Jest tak zwłaszcza w przypadku, gdy ów operator posiada wiarygodne wiadomości o bezprawnym udostępnieniu treści chronionych prawem autorskim na swojej platformie, a mimo to niezwłocznie ich nie usuwa lub nie blokuje do nich dostępu, bądź gdy ów operator, mimo iż wie lub powinien wiedzieć, że co do zasady użytkownicy jego platformy bezprawnie podają do publicznej wiadomości treści chronione za jej pośrednictwem, nie wdraża odpowiednich rozwiązań technicznych, których można oczekiwać od operatora wykazującego należytą staranność w jego sytuacji, w celu wiarygodnego i skutecznego przeciwdziałania naruszeniom praw autorskich na tej platformie, bądź też gdy ów operator uczestniczy w wyborze treści chronionych bezprawnie udostępnianych publicznie, udostępnia na swojej platformie specjalne narzędzia umożliwiające bezprawne udostępnianie takich treści lub świadomie wspiera takie udostępnianie, o czym może świadczyć przyjęty przez tego operatora model biznesowy, który zachęca użytkowników jego platformy do bezprawnego publicznego udostępniania na niej chronionych treści.

2)

Artykuł 14 ust. 1 dyrektywy 2000/31/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 8 czerwca 2000 r. w sprawie niektórych aspektów prawnych usług społeczeństwa informacyjnego, w szczególności handlu elektronicznego w ramach rynku wewnętrznego (dyrektywy o handlu elektronicznym) należy interpretować w ten sposób, że działalność operatora platformy do udostępniania filmów lub platformy do przechowywania i udostępniania plików jest objęta zakresem stosowania tego przepisu, pod warunkiem że operator ten nie odgrywa aktywnej roli, dzięki której ma informacje o treściach zamieszczonych na jego platformie i może je kontrolować.

Artykuł 14 ust. 1 lit. a) dyrektywy 2000/31 należy interpretować w ten sposób, że brak możliwości skorzystania przez operatora – w oparciu o ten przepis – ze zwolnienia od odpowiedzialności przewidzianego w tym art. 14 ust. 1, jest uzależniony od posiadania przez niego wiadomości o konkretnych bezprawnych działaniach ze strony użytkowników tej platformy dotyczących zamieszczonych na niej treści chronionych.

3)

Artykuł 8 ust. 3 dyrektywy 2001/29 należy interpretować w ten sposób, że nie stoi on na przeszkodzie sytuacji, w której podmiot praw autorskich może na podstawie prawa krajowego uzyskać nakaz sądowy przeciwko pośrednikowi, którego usługi zostały wykorzystane przez osobę trzecią do naruszenia przysługujących mu praw bez wiedzy owego pośrednika w rozumieniu art. 14 ust. 1 lit. a) dyrektywy 2000/31, dopiero wówczas, gdy przed wszczęciem postępowania sądowego ów pośrednik został powiadomiony o tym naruszeniu i nie podjął niezwłocznie działań, aby usunąć dane treści lub zablokować do nich dostęp i zapewnić, by takie naruszenia nie powtarzały się. Do sądów krajowych należy jednakże zapewnienie, aby stosowanie takiego warunku nie powodowało opóźnienia rzeczywistego zaprzestania naruszenia w sposób powodujący nieproporcjonalną szkodę dla tego podmiotu.

1)

Artykuł 10 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/679 z dnia 27 kwietnia 2016 r. w sprawie ochrony osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych i w sprawie swobodnego przepływu takich danych oraz uchylenia dyrektywy 95/46/WE (ogólnego rozporządzenia o ochronie danych) należy interpretować w ten sposób, że ma on zastosowanie do przetwarzania danych osobowych dotyczących punktów karnych nakładanych na kierowców pojazdów za wykroczenia drogowe.

2)

Przepisy rozporządzenia (UE) 2016/679, a w szczególności jego art. 5 ust. 1, art. 6 ust. 1 lit. e) i art. 10, należy interpretować w ten sposób, że sprzeciwiają się one przepisom krajowym, które nakładają na organ publiczny prowadzący rejestr, w którym wpisywane są punkty karne nakładane na kierowców pojazdów za wykroczenia drogowe, obowiązek publicznego ujawniania tych danych, nie przewidują zaś obowiązku wykazania przez osobę żądającą dostępu szczególnego interesu w ich uzyskaniu.

3)

Przepisy rozporządzenia (UE) 2016/679, a w szczególności jego art. 5 ust. 1, art. 6 ust. 1 lit. e) i art. 10, należy interpretować w ten sposób, że sprzeciwiają się one przepisom krajowym, które zezwalają organowi publicznemu prowadzącemu rejestr, w którym wpisywane są punkty karne nakładane na kierowców pojazdów za wykroczenia drogowe, na ujawnianie tych danych podmiotom gospodarczym w celu ponownego wykorzystania.

4)

Zasadę pierwszeństwa prawa Unii należy interpretować w ten sposób, że sprzeciwia się ona temu, by trybunał konstytucyjny państwa członkowskiego, do którego wniesiono skargę na ustawodawstwo krajowe, które w świetle orzeczenia Trybunału wydanego w przedmiocie wniosku o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym okazuje się niezgodne z prawem Unii, postanowił w oparciu o zasadę pewności prawa, że skutki prawne tego ustawodawstwa zostaną utrzymane do dnia ogłoszenia przez ten sąd wyroku, którym ostatecznie rozstrzygnie on tę skargę konstytucyjną.

1)

Klauzulę 5 pkt 1 porozumienia ramowego w sprawie pracy na czas określony, zawartego w dniu 18 marca 1999 r., stanowiącego załącznik do dyrektywy Rady 1999/70/WE z dnia 28 czerwca 1999 r. dotyczącej Porozumienia ramowego w sprawie pracy na czas określony, zawartego przez Europejską Unię Konfederacji Przemysłowych i Pracodawców (UNICE), Europejskie Centrum Przedsiębiorstw Publicznych (CEEP) oraz Europejską Konfederację Związków Zawodowych (ETUC), należy interpretować w ten sposób, że do sądu krajowego należy dokonanie oceny, zgodnie z wszystkimi mającymi zastosowanie regułami prawa krajowego, czy ograniczenie do trzech kolejnych lat, bez szczególnych warunków, zatrudnienia pracowników na czas określony na mocy umów zwanych „fijos de obra” przez to samo przedsiębiorstwo w różnych znajdujących się w tej samej prowincji miejscach pracy i przyznanie tym pracownikom świadczenia z tytułu rozwiązania stosunku pracy – przy założeniu, że ów sąd krajowy stwierdzi, iż faktycznie przyjęto owe środki wobec wspomnianych pracowników – stanowią odpowiednie środki w celu zapobieżenia i, w danym wypadku, karania nadużyć wynikających z zawierania kolejnych umów o pracę lub stosunków pracy na czas określony lub „równoważne rozwiązania prawne” w rozumieniu tej klauzuli 5 pkt 1. W każdym wypadku takie ustawodawstwo krajowe nie może być stosowane przez organy danego państwa członkowskiego w taki sposób, iż odnowienie kolejnych umów o pracę na czas określony zwanych „fijos de obra” zostanie uznane za uzasadnione „obiektywnymi powodami” w rozumieniu klauzuli 5 pkt 1 lit. a) tego porozumienia ramowego jedynie ze względu na to, że każda z tych umów jest co do zasady zawierana w celu wykonania konkretnych robót budowlanych, niezależnie od czasu ich trwania, ponieważ takie ustawodawstwo krajowe nie uniemożliwiałoby w praktyce danemu pracodawcy zaspokojenia poprzez takie odnowienie stałych długookresowych potrzeb kadrowych.

2)

Artykuł 3 ust. 1 akapit pierwszy dyrektywy Rady 2001/23/WE z dnia 12 marca 2001 r. w sprawie zbliżania ustawodawstw państw członkowskich odnoszących się do ochrony praw pracowniczych w przypadku przejęcia przedsiębiorstw, zakładów lub części przedsiębiorstw lub zakładów należy interpretować w ten sposób, że nie stoi on na przeszkodzie uregulowaniu krajowemu, na mocy którego przy przejęciu pracowników w ramach zamówień publicznych prawa i obowiązki przejętego pracownika, jakich musi przestrzegać przedsiębiorstwo przystępujące do zamówienia, ograniczają się wyłącznie do praw i obowiązków wynikających z ostatniej umowy, jaką ten pracownik zawarł z przedsiębiorstwem występującym z zamówienia publicznego, pod warunkiem że stosowanie tego uregulowania nie skutkuje postawieniem wspomnianego pracownika w mniej korzystnej sytuacji jedynie ze względu na to przejęcie, co powinien ustalić sąd odsyłający.

1)

Królestwo Hiszpanii uchybiło zobowiązaniom ciążącym na nim:

2)

W pozostałym zakresie skarga zostaje oddalona.

3)

Komisja Europejska i Królestwo Hiszpanii pokrywają własne koszty.

1)

Wyrok Sądu Unii Europejskiej z dnia 20 września 2019 r., Wenezuela / Rada (T- 65/18, EU:T:2019:649), zostaje uchylony w zakresie, w jakim odrzuca on skargę Boliwariańskiej Republiki Wenezueli o stwierdzenie nieważności art. 2, 3, 6 i 7 rozporządzenia Rady (UE) 2017/2063 z dnia 13 listopada 2017 r. w sprawie środków ograniczających w związku z sytuacją w Wenezueli..

2)

Skarga zostaje przekazana Sądowi Unii Europejskiej w celu wydania orzeczenia co do istoty sprawy.

3)

Rozstrzygnięcie o kosztach nastąpi w orzeczeniu kończącym postępowanie w sprawie.

1)

Artykuł 13 ust. 1, art. 14 ust. 9 i art. 18 lit. c) rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 913/2010 z dnia 22 września 2010 r. w sprawie europejskiej sieci kolejowej ukierunkowanej na konkurencyjny transport towarowy oraz art. 27 ust. 1 i 2 dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2012/34/UE z dnia 21 listopada 2012 r. w sprawie utworzenia jednolitego europejskiego obszaru kolejowego w związku z pkt 3 lit. a) załącznika IV do tej dyrektywy należy interpretować w ten sposób, że zdefiniowany w art. 3 pkt 2 wspomnianej dyrektywy zarządca infrastruktury jest organem właściwym do wydania, w ramach regulaminu sieci krajowej, przepisów mających zastosowanie do procedury składania wniosków o przyznanie zdolności przepustowej infrastruktury, w tym w zakresie wyłącznego korzystania z określonego elektronicznego systemu rezerwacji, w punkcie kompleksowej obsługi przewidzianym w tym art. 13 ust. 1.

2)

Kontrola dokonywana przez krajowy organ regulacyjny przepisów dotyczących procedury składania wniosków o przyznanie zdolności przepustowej infrastruktury w punkcie kompleksowej obsługi przewidzianych w regulaminie sieci powinna być prowadzona zgodnie z przepisami art. 20 rozporządzenia nr 913/2010, a przepisy te należy interpretować w ten sposób, że organ regulacyjny państwa członkowskiego nie może sprzeciwić się tym przepisom bez wywiązania się z obowiązków współpracy, które wynikają z tego art. 20, a w szczególności bez skonsultowania się z organami regulacyjnymi pozostałych państw członkowskich uczestniczących w danym korytarzu towarowym w celu przyjęcia w miarę możliwości wspólnego sposobu postępowania.

3)

Artykuł 14 ust. 1 rozporządzenia nr 913/2010 należy interpretować w ten sposób, że ogólne ramy alokacji zdolności przepustowej infrastruktury w danym korytarzu towarowym ustalone przez radę wykonawczą na podstawie tego przepisu nie stanowią aktu prawa Unii.

1)

Odwołanie zostaje oddalone.

2)

WD pokrywa własne koszty postępowania w odwołaniu oraz koszty poniesione przez Europejski Urząd ds. Bezpieczeństwa Żywności (EFSA).

1)

Artykuł 56 TFUE należy interpretować w ten sposób, że nie sprzeciwia się dualnemu systemowi organizacji rynku gier losowych z tego tylko powodu, że praktyki reklamowe posiadacza monopolu w zakresie loterii i kasyn zmierzają do zachęcenia do aktywnego udziału w grach, na przykład poprzez banalizację gry, kształtowanie jej pozytywnego obrazu w związku z wykorzystywaniem przychodów na działalność leżącą w interesie ogólnym lub poprzez zwiększenie jej atrakcyjności za pomocą chwytliwych haseł reklamowych kuszących znacznymi wygranymi.

2)

Zasadę pierwszeństwa prawa Unii należy interpretować w ten sposób, że zobowiązuje ona sąd państwa członkowskiego do niezastosowania przepisu prawa krajowego sprzecznego z art. 56 TFUE, również wtedy gdy sąd wyższej instancji tego państwa członkowskiego uznał ten przepis za zgodny z prawem Unii.

1)

Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej jest oczywiście niewłaściwy, aby odpowiedzieć na pierwsze i drugie pytanie prejudycjalne postawione przez Tribunale do Potenza (sąd w Potenzy).

2)

Trzecie pytanie prejudycjalne postawione przez Tribunale do Potenza (sąd w Potenzy) jest oczywiście niedopuszczalne.

1)

Czy mechanizm współpracy i weryfikacji (MWiW), ustanowiony zgodnie z decyzją Komisji 2006/928/WE z dnia 13 grudnia 2006 r. (1). należy uznawać za akt przyjęty przez instytucję Unii Europejskiej w rozumieniu art. 267 TFUE, który może podlegać wykładni Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej? Czy treść, charakter i zakres czasowy MWiW, ustanowionego zgodnie z decyzją Komisji Europejskiej nr 2006/928/WE z dnia 13 grudnia 2006 r., wchodzą w zakres traktatu dotyczącego przystąpienia Republiki Bułgarii i Rumunii do Unii Europejskiej, podpisanego przez Rumunię w Luksemburgu dnia 25 kwietnia 2005 r.? Czy wymogi sformułowane w sprawozdaniach sporządzonych w ramach MWiW są wiążące dla państwa rumuńskiego?

2)

Czy zasada niezawisłości sędziowskiej, ustanowiona w art. 19 [ust. 1] akapit drugi Traktatu o Unii Europejskiej (TUE) i przez art. 47 Karty praw podstawowych, a także w orzecznictwie Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej, z odniesieniem do art. 2 TUE, może być interpretowana w ten sposób, że dotyczy ona także postępowań w sprawie awansu sędziów?

3)

Czy zasada ta zostaje naruszona poprzez ustanowienie systemu awansowania do sądu wyższej instancji opartego wyłącznie na pobieżnej ocenie działalności i zachowania dokonywanej przez komisję złożoną z prezesa organu kontroli sądowej i z sędziów tego ostatniego, która poza okresową oceną sędziów przeprowadza, odrębnie, zarówno ocenę sędziów pod względem awansu, jak i sądową kontrolę wydanych przez nich wyroków?

4)

Czy zasada niezawisłości sędziowskiej, ustanowiona w art. 19 [ust. 1] [akapit] drugi Traktatu o Unii Europejskiej (TUE) i w art. 47 Karty praw podstawowych, a także w orzecznictwie Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej, z odniesieniem do art. 2 TUE, zostaje naruszona, jeżeli państwo rumuńskie nie stosuje się do [wymogów] przewidywalności i pewności prawa Unii Europejskiej, przyjmując MWiW i jego sprawozdania i przestrzegając ich przez ponad 10 lat, a następnie zmieniając bez uprzedzenia procedurę awansowania sędziów zajmujących stanowiska niekierownicze, w sprzeczności z zaleceniami MWiW?

—

potwierdzenie pkt 24–48 zaskarżonego postanowienia, w pełni odrzucając podniesiony przez Komisję zarzut niedopuszczalności;

—

w pozostałym zakresie uchylenie zaskarżonego postanowienia;

—

stwierdzenie, zgodnie z art. 263 TFUE, nieważności decyzji Komisji zawartej w nieopatrzonym datą piśmie otrzymanym w dniu 2 kwietnia 2018 r., odrzucającym wspólną ofertę złożoną przez wnoszącego odwołanie na prowadzenie badania następczego na temat praktyk związków zawodowych dotyczących niedyskryminacji i różnorodności w miejscu pracy (przetarg JUST/2017/RDIS/FW/EQUA/0042; OJ/S S215–09/11/2017–2017/S 215–446067);

—

zasądzenie od Komisji odszkodowania w wysokości 1 EUR;

—

tytułem żądania ewentualnego – przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania przez Sąd; a w każdym razie

—

obciążenie Komisji kosztami postępowania odwoławczego oraz postępowania przed Sądem.

1.

W przypadku udzielenia odpowiedzi twierdzącej na pytanie 1:

2.

3.

Czy przedsiębiorstwo takie jak Facebook Ireland, które prowadzi finansowany z reklam cyfrowy portal społecznościowy i oferuje w swoich warunkach użytkowania personalizację treści i reklam, bezpieczeństwo sieci, ulepszanie produktów oraz ciągłe i niezakłócone korzystanie ze wszystkich produktów własnych grupy, może powołać się na uzasadnienie w postaci konieczności wykonania umowy zgodnie z art. 6 ust. 1 lit. b) RODO lub realizacji uzasadnionych interesów zgodnie z art. 6 ust. 1 lit. f) RODO, jeżeli w tym celu gromadzi dane z innych serwisów należących do koncernu oraz ze stron internetowych i aplikacji osób trzecich za pośrednictwem zintegrowanych z nimi interfejsów, takich jak „Facebook Business Tools”, lub za pośrednictwem plików cookie lub podobnych technologii przechowywania danych stosowanych na komputerze lub mobilnym urządzeniu końcowym internauty, łączy je z kontem użytkownika w serwisie Facebook.com i wykorzystuje?

4.

Czy w takim przypadku również

5.

Czy w takim przypadku gromadzenie danych z innych serwisów należących do grupy oraz ze stron internetowych i aplikacji osób trzecich za pośrednictwem zintegrowanych z nimi interfejsów, takich jak „Facebook Business Tools”, lub za pośrednictwem plików cookie lub podobnych technologii przechowywania danych stosowanych na komputerze lub mobilnym urządzeniu końcowym internauty, połączenie z kontem użytkownika w serwisie Facebook.com i wykorzystanie lub wykorzystanie [Or. 5] już w inny sposób legalnie zgromadzonych i powiązanych danych w poszczególnych przypadkach może być również uzasadnione na podstawie art. 6 ust. 1 lit. c), d) i e) RODO, na przykład w celu odpowiedzi na zgodny z prawem wniosek o określone dane [lit. c)], w celu zwalczania szkodliwych zachowań i wspierania bezpieczeństwa (lit. d)), w celu prowadzenia badań na rzecz społeczeństwa oraz wspierania ochrony, integralności i bezpieczeństwa [lit. e)]?

6.

Czy można wyrazić wobec przedsiębiorstwa, zajmującego pozycję dominującą na rynku, jakim jest Facebook Ireland, skuteczną, w szczególności zgodnie z art. 4 pkt 11 RODO dobrowolną zgodę w rozumieniu art. 6 ust. 1 lit. a), 9 ust. 2 lit. a) RODO?

Jeżeli na pytanie 1 należy udzielić odpowiedzi przeczącej:

7.

Jeżeli na pytanie 7 należy udzielić odpowiedzi twierdzącej, konieczne jest udzielenie odpowiedzi na pytania 3–5 w odniesieniu do danych dotyczących korzystania z należącego do grupy serwisu Instagram.

1.

Czy przewidziane w art. 2 ust. 1 lit. a) dyrektywy 89/665/EWG (1) w brzmieniu nadanym dyrektywą 2014/23/UE (2) postępowanie w przedmiocie wydania zarządzenia tymczasowego, które w Austrii jest przewidziane również przed Bundesverwaltungsgericht (federalnym sądem administracyjnym) i w którym to postępowaniu możliwe jest również np. uzyskanie tymczasowego zakazu zawierania umów ramowych lub zawierania umów dostawy, stanowi spór dotyczący sprawy cywilnej i handlowej w rozumieniu art. 1 ust. 1 rozporządzenia (UE) nr 1215/2012 (3)? Czy takie postępowanie w przedmiocie wydania zarządzenia tymczasowego, o którym mowa w poprzednim pytaniu, stanowi przynajmniej sprawę cywilną w rozumieniu art. 81 ust. 1 TFUE? Czy postępowanie w przedmiocie wydania zarządzenia tymczasowego na podstawie art. 2 ust. 1 lit. a) dyrektywy 89/665/EWG w brzmieniu nadanym dyrektywą 2014/23/UE jest postępowaniem o zastosowanie środków tymczasowych na podstawie art. 35 rozporządzenia (UE) nr 1215/2012?

2.

Czy zasadę równoważności, przy uwzględnieniu pozostałych przepisów prawa Unii, należy interpretować w ten sposób, że przyznaje ona jednostkom prawa podmiotowe wobec państwa członkowskiego i stoi na przeszkodzie stosowaniu austriackich przepisów krajowych, zgodnie z którymi sąd – przed rozstrzygnięciem wniosku o wydanie zarządzenia tymczasowego przewidzianego w art. 2 ust. 1 lit. a) dyrektywy 89/665/EWG w brzmieniu nadanym dyrektywą 2014/23/UE – musi ustalić rodzaj postępowania o udzielenie zamówienia i (szacunkową) wartość zamówienia oraz sumę podlegających odrębnemu zaskarżeniu decyzji, które zaskarżono w ramach określonych postępowań, względnie ewentualnie również etap danego postępowania o udzielenie zamówienia, aby następnie wydać ewentualnie za pośrednictwem przewodniczącego właściwej izby orzekającej sądu zarządzenie w sprawie uzupełnienia braków poprzez dopłatę do wniesionej opłaty, a w przypadku nieuiszczenia opłaty nałożyć te opłaty procesowe przez izbę orzekającą sądu właściwą w sprawie wniosku o wszczęcie postępowania odwoławczego – przed lub najpóźniej w tym samym momencie, kiedy nastąpiło odrzucenie wniosku o wydanie zarządzenia tymczasowego z powodu nieuiszczenia dodatkowej opłaty, gdyż w przeciwnym wypadku roszczenie o opłaty wygaśnie, gdy w (pozostałych) sprawach cywilnych w Austrii jest inaczej, jak np. w przypadku powództw o odszkodowanie lub zaniechanie z tytułu naruszenia konkurencji, gdzie nieuiszczenie opłat nie stanowi przeszkody dla rozstrzygnięcia powiązanego wniosku o wydanie zarządzenia tymczasowego, niezależnie od kwestii należnych w jakimkolwiek zakresie opłat sądowych, nieuiszczenie opłat ryczałtowych nie stanowi także zasadniczo przeszkody dla rozstrzygnięcia wniosku o wydanie zarządzenia tymczasowego złożonego w sprawie cywilnej oddzielnie od pozwu; a także dla porównania nieuiszczenie w Austrii opłat od odwołania od decyzji administracyjnych czy też opłat od skargi lub rewizji do trybunału konstytucyjnego lub trybunału administracyjnego, stanowiących środki odwoławcze przeciwko orzeczeniom sądów administracyjnych, nie prowadzi do odrzucenia danego środka odwoławczego z powodu nieuiszczenia opłat i przykładowo nie prowadzi też do tego, że wnioski o zawieszenie w tych postępowaniach ze skargi czy rewizji podlegają koniecznie odrzuceniu?

2.1.

Czy zasadę równoważności, przy uwzględnieniu pozostałych przepisów prawa Unii, należy interpretować w ten sposób, że stoi ona na przeszkodzie stosowaniu austriackich przepisów krajowych, zgodnie z którymi przed rozstrzygnięciem wniosku w sprawie wydania zarządzenia tymczasowego, tak jak w przypadku przewidzianym w art. 2 ust. 1 lit. a) dyrektywy 89/665 w brzmieniu nadanym dyrektywą 2014/23, przewodniczący izby orzekającej jako jedyny sędzia wydaje zarządzenie w sprawie uzupełnienia opłat z powodu nieuiszczenia wystarczającej kwoty opłaty ryczałtowej i ten sędzia musi odrzucić wniosek o wydanie zarządzenia tymczasowego z powodu braku uiszczenia opłaty, gdy w przypadku powództw cywilnych w Austrii, w razie wniosku o wydanie zarządzenia tymczasowego składanego razem z pozwem nie są zgodnie z Gerichtsgebührengesetz (ustawą o kosztach sądowych) należne żadne dodatkowe ryczałtowe opłaty sądowe oprócz opłaty od pozwu w pierwszej instancji i również w przypadku wniosków o zawieszenie wykonania decyzji, które zostały złożone łącznie z odwołaniem od decyzji do sądu administracyjnego lub łącznie z rewizją od decyzji do trybunału administracyjnego, względnie ze skargą na decyzję do trybunału konstytucyjnego i które funkcjonalnie mają taki sam lub podobny cel w zakresie ochrony prawnej, jak wniosek o wydanie zarządzenia tymczasowego, nie są należne żadne odrębne opłaty za te akcesoryjne wnioski o zawieszenie wykonania?

3.

Czy wymóg zawarty w art. 2 ust. 1 lit. a) dyrektywy 89/665 w brzmieniu nadanym dyrektywą 2014/24/UE (4), przedsięwzięcia, w możliwie najkrótszym terminie, w drodze postanowienia, środków tymczasowych w celu naprawy domniemanego naruszenia lub zapobieżenia dalszym szkodom wobec podmiotów, których to dotyczy, należy, przy uwzględnieniu pozostałych przepisów prawa Unii, interpretować w ten sposób, że ten wymóg niezwłoczności przyznaje prawo podmiotowe do niezwłocznego rozstrzygnięcia wniosku o wydanie zarządzenia tymczasowego i stoi on na przeszkodzie stosowaniu austriackich przepisów krajowych, zgodnie z którymi, sąd nawet w przypadku nietransparentnych postępowań o udzielenie zamówień publicznych, w każdym przypadku przed rozstrzygnięciem wniosku o wydanie zarządzenia tymczasowego, mającym na celu uniemożliwienie dalszych zamówień publicznych przez instytucję zamawiającą musi ustalić, nawet przy braku znaczenia dla rozstrzygnięcia, rodzaj postępowania o udzielenie zamówienia i (szacunkową) wartość zamówienia oraz sumę podlegających odrębnemu zaskarżeniu decyzji, które zaskarżono lub które mogą zostać zaskarżone w ramach określonych postępowań, względnie ewentualnie również etap danego postępowania o udzielenie zamówienia, aby następnie, ewentualnie wydać za pośrednictwem przewodniczącego właściwej izby orzekającej sądu zarządzenie w sprawie uzupełnienia braków poprzez dopłatę do wniesionej opłaty, a w przypadku nieuiszczenia opłaty nałożyć na skarżącego opłaty procesowe przez izbę orzekającą sądu właściwą w sprawie rozstrzygnięcia wniosku o wszczęcie postępowania odwoławczego – przed lub najpóźniej w tym samym momencie, kiedy nastąpiło odrzucenie wniosku o wydanie zarządzenia tymczasowego z powodu nieuiszczenia dodatkowej opłaty – gdyż w przeciwnym wypadku roszczenie o opłaty wobec skarżącego wygaśnie?

4.

Czy prawo do rzetelnego procesu przed sądem zgodnie z art. 47 karty praw podstawowych (5), przy uwzględnieniu pozostałych przepisów prawa Unii, należy interpretować w ten sposób, że przyznaje ono jednostkom prawa podmiotowe i stoi na przeszkodzie stosowaniu austriackich przepisów krajowych, zgodnie z którymi sąd musi, nawet przy braku znaczenia dla rozstrzygnięcia i nawet w przypadku nietransparentnych postępowań o udzielenie zamówień publicznych przed rozstrzygnięciem wniosku w sprawie wydania zarządzenia tymczasowego, mającym na celu uniemożliwienie dalszych zamówień publicznych przez instytucję zamawiającą ustalić rodzaj postępowania o udzielenie zamówienia i (szacunkową) wartość zamówienia oraz sumę podlegających odrębnemu zaskarżeniu decyzji, które zaskarżono w ramach określonych postępowań, względnie ewentualnie również etap danego postępowania o udzielenie zamówienia, aby następnie, ewentualnie wydać za pośrednictwem przewodniczącego właściwej izby orzekającej sądu zarządzenie w sprawie uzupełnienia braków poprzez dopłatę do wniesionej opłaty, a w przypadku nieuiszczenia opłaty nałożyć na skarżącego opłaty procesowe przez izbę orzekającą sądu właściwą w sprawie rozstrzygnięcia wniosku o wszczęcie postępowania odwoławczego – przed lub najpóźniej w tym samym momencie, kiedy nastąpiło odrzucenie wniosku o wydanie zarządzenia tymczasowego z powodu nieuiszczenia dodatkowej opłaty – gdyż w przeciwnym wypadku roszczenie o opłaty wygaśnie?

5.

Czy zasadę równoważności, przy uwzględnieniu pozostałych przepisów prawa Unii, należy interpretować w ten sposób, że przyznaje ona jednostkom prawa podmiotowe w stosunku do państwa członkowskiego i stoi na przeszkodzie stosowaniu austriackich przepisów krajowych, zgodnie z którymi w przypadku nieuiszczenia ryczałtowych opłat za wniosek o wydanie zarządzenia tymczasowego w rozumieniu dyrektywy 89/665 w obowiązującym brzmieniu (jedynie) izba orzekająca sądu administracyjnego jako organ właściwy do rozstrzygnięcia może nałożyć opłaty ryczałtowe (z konsekwentnie wynikającym z tego ograniczeniem ochrony prawnej dla strony zobowiązanej do uiszczenia opłat), jeżeli w przypadku opłaty od pozwu, opłaty od wniosku o wydanie zarządzenia tymczasowego i opłaty od środka odwoławczego w postępowaniu przed sądem cywilnym są one, w razie braku uiszczenia, nakładane decyzją zgodnie z Gerichtliches Einbringungsgesetz (ustawą o wnoszeniu opłat sądowych), a opłaty od przewidzianych w prawie administracyjnym środków odwoławczych w postaci skargi do sądu administracyjnego lub do trybunału konstytucyjnego, względnie w postaci rewizji do trybunału administracyjnego, w przypadku nieuiszczenia tych opłat, są co do zasady nakładane w drodze decyzji organu właściwego w sprawach opłat, od której (to znaczy od decyzji o nałożeniu opłat) zawsze można wnieść środek odwoławczy do sądu administracyjnego, a następnie od niego rewizję do trybunału administracyjnego lub skargę do trybunału konstytucyjnego?

6.

Czy art. 1 ust. 1 dyrektywy 89/665 w brzmieniu nadanym dyrektywą 2014/23 w świetle innych przepisów prawa Unii należy interpretować w ten sposób, że zawarcie umowy ramowej z jednym wykonawcą zgodnie z art. 33 ust. 3 dyrektywy 2014/24 stanowi zawarcie umowy zgodnie z art. 2a ust. 2 dyrektywy 89/665 w brzmieniu nadanym dyrektywą 2014/23?

6.1.

Czy sformułowanie zawarte w art. 33 ust. 3 dyrektywy 2014/24: „zamówienia oparte na takiej umowie [ramowej]” należy interpretować w ten sposób, że zamówienie oparte na umowie ramowej występuje wówczas, gdy instytucja zamawiająca udziela pojedynczego zamówienia z wyraźnym odniesieniem do zawartej umowy ramowej? Czy też cytowany fragment „zamówienia oparte na takiej umowie [ramowej]” należy interpretować w ten sposób, że nie chodzi już o zamówienie oparte na pierwotnie zawartej umowie ramowej, jeżeli ogólna liczba zamówień umowy ramowej w rozumieniu wyroku Trybunału w sprawie C-216/17 (6), pkt 64, została już wyczerpana?

7.

Czy prawo do rzetelnego procesu przed sądem zgodnie z art. 47 karty praw podstawowych, przy uwzględnieniu pozostałych przepisów prawa Unii, należy interpretować w ten sposób, że stoi ono na przeszkodzie stosowaniu przepisu, zgodnie z którym instytucja zamawiająca wskazana w sporze dotyczącym zamówień publicznych powinna w postępowaniu o wydanie zarządzenia tymczasowego udzielić wszystkich wymaganych informacji i przedstawić wszystkie wymagane dokumenty – w każdym razie z możliwością wydania w przeciwnym wypadku na jej niekorzyść zaocznego orzeczenia – jeżeli członkowie jej organów lub pracownicy tej instytucji zamawiającej, którzy są zobowiązani do udzielenia tych informacji w imieniu instytucji zamawiającej, są w ten sposób niekiedy narażeni na ryzyko, że będą musieli ewentualnie nawet sami ponieść przez to odpowiedzialność karną na skutek udzielenia informacji lub przedstawienia dokumentów?

8.

Czy wymóg zawarty w art. 1 ust. 1 dyrektywy Rady 89/665, w brzmieniu nadanym dyrektywą 2014/24, by procedury odwoławcze w zakresie udzielania zamówień publicznych były przeprowadzane możliwie skutecznie, zważywszy dodatkowo na prawo do skutecznego środka prawnego, o którym mowa w art. 47 karty praw podstawowych, przy uwzględnieniu pozostałych przepisów prawa Unii, należy interpretować w ten sposób, że przepisy te przyznają prawa podmiotowe i stoją na przeszkodzie stosowaniu przepisów krajowych, zgodnie z którymi na poszukującym ochrony prawnej skarżącym ubiegającym się o wydanie zarządzenia tymczasowego spoczywa obowiązek wskazania we wniosku o wydanie zarządzenia tymczasowego konkretnego postępowania o udzielenie zamówienia i konkretnej decyzji instytucji zamawiającej, nawet jeśli skarżący ten w przypadku postępowania o udzielenie zamówienia bez uprzedniej publikacji nie będzie co do zasady wiedział, ile nietransparentnych postępowań o udzielenie zamówień przeprowadziła instytucja zamawiająca i ile decyzji o udzieleniu zamówienia zostało już wydanych w ramach nietransparentnych postępowań o udzielenie zamówień?

9.

Czy wymóg rzetelnego procesu przed sądem, o którym mowa w art. 47 karty praw podstawowych, przy uwzględnieniu pozostałych przepisów prawa Unii, należy interpretować w ten sposób, że przepis ten przyznaje prawa podmiotowe i stoi na przeszkodzie stosowaniu przepisów krajowych, zgodnie z którymi na poszukującym ochrony prawnej skarżącym spoczywa obowiązek wskazania we wniosku o wydanie zarządzenia tymczasowego konkretnego postępowania o udzielenie zamówienia i konkretnej oddzielnie zaskarżalnej, a także zaskarżonej decyzji instytucji zamawiającej, nawet jeśli skarżący ten w przypadku nietransparentnego dla niego postępowania o udzielenie zamówienia bez uprzedniej publikacji nie może co do zasady wiedzieć, ile nietransparentnych postępowań o udzielenie zamówień przeprowadziła instytucja zamawiająca i ile decyzji o udzieleniu zamówienia zostało już wydanych w ramach nietransparentnych postępowań o udzielenie zamówień?

10.

Czy wymóg rzetelnego procesu przed sądem, o którym mowa w art. 47 karty praw podstawowych, przy uwzględnieniu innych przepisów prawa Unii, należy interpretować w ten sposób, że przepis ten przyznaje prawa podmiotowe i stoi na przeszkodzie stosowaniu przepisów krajowych, zgodnie z którymi na poszukującym ochrony prawnej skarżącym ubiegającym się o wydanie zarządzenia tymczasowego spoczywa obowiązek uiszczenia ryczałtowych opłat w wysokości, której nie może on wcześniej przewidzieć, ponieważ skarżący ten w przypadku nietransparentnego dla niego postępowania o udzielenie zamówienia bez uprzedniej publikacji nie może co do zasady wiedzieć, czy instytucja zamawiająca przeprowadziła, a jeśli tak, to ewentualnie ile nietransparentnych postępowań o udzielenie zamówień, o jakiej szacunkowej wartości zamówienia, a także nie będzie co do zasady wiedział, ile odrębnie zaskarżalnych decyzji o udzieleniu zamówienia zostało już wydanych w ramach nietransparentnych postępowań o udzielenie zamówień?

1.

Czy postępowanie odwoławcze przed Bundesverwaltungsgericht (federalnym sądem administracyjnym), które toczy się w wykonaniu dyrektywy 89/665/EWG (1) w brzmieniu nadanym dyrektywą 2014/23/UE (2), stanowi spór dotyczący sprawy cywilnej i handlowej w rozumieniu art. 1 ust. 1 rozporządzenia (UE) nr 1215/2012 (3)? Czy takie postępowanie odwoławcze, o którym mowa w poprzednim pytaniu, stanowi przynajmniej sprawę cywilną w rozumieniu art. 81 ust. 1 TFUE?

2.

Czy zasadę równoważności, przy uwzględnieniu pozostałych przepisów prawa Unii, należy interpretować w ten sposób, że przyznaje ona jednostkom prawa podmiotowe wobec państwa członkowskiego i stoi na przeszkodzie stosowaniu austriackich przepisów krajowych, zgodnie z którymi sąd – przed rozstrzygnięciem wniosku o wszczęcie postępowania odwoławczego, który musi zmierzać do stwierdzenia nieważności poszczególnej podlegającej odrębnemu zaskarżeniu decyzji instytucji zamawiającej – musi ustalić rodzaj postępowania o udzielenie zamówienia i (szacunkową) wartość zamówienia oraz sumę podlegających odrębnemu zaskarżeniu decyzji, które zaskarżono w ramach określonych postępowań, względnie ewentualnie również etap danego postępowania o udzielenie zamówienia, aby następnie wydać ewentualnie za pośrednictwem przewodniczącego właściwej izby orzekającej sądu zarządzenie w sprawie uzupełnienia braków poprzez dopłatę do wniesionej opłaty, a następnie w przypadku nieuiszczenia opłaty nałożyć te opłaty procesowe przez izbę orzekającą sądu właściwą w sprawie wniosku o wszczęcie postępowania odwoławczego przed lub najpóźniej w tym samym momencie, kiedy nastąpiło odrzucenie wniosku o wszczęcie postępowania odwoławczego z powodu nieuiszczenia dodatkowej opłaty, gdyż w przeciwnym wypadku roszczenie o opłaty wygaśnie, gdy w sprawach cywilnych w Austrii jest inaczej, jak np. w przypadku powództw o odszkodowanie lub zaniechanie z tytułu naruszenia konkurencji, gdzie nieuiszczenie opłat nie stanowi przeszkody dla rozstrzygnięcia powództwa, niezależnie od kwestii należnych w jakimkolwiek zakresie opłat sądowych, a także dla porównania nieuiszczenie w Austrii opłat od odwołania od decyzji administracyjnych czy też opłat od skargi lub rewizji do trybunału konstytucyjnego lub trybunału administracyjnego, stanowiących środki odwoławcze przeciwko orzeczeniom sądów administracyjnych, nie prowadzi do odrzucenia danego środka odwoławczego z powodu nieuiszczenia opłat.

2.1.

Czy zasadę równoważności, przy uwzględnieniu pozostałych przepisów prawa Unii, należy interpretować w ten sposób, że stoi ona na przeszkodzie stosowaniu austriackich przepisów krajowych, zgodnie z którymi przed rozstrzygnięciem wniosku w sprawie wydania zarządzenia tymczasowego, tak jak w przypadku przewidzianym w art. 2 ust. 1 lit. a) dyrektywy 89/665 w brzmieniu nadanym dyrektywą 2014/23, przewodniczący izby orzekającej jako jedyny sędzia wydaje zarządzenie w sprawie uzupełnienia opłat z powodu nieuiszczenia wystarczającej kwoty opłaty ryczałtowej i ten sędzia musi odrzucić wniosek o wydanie zarządzenia tymczasowego z powodu braku uiszczenia opłaty, gdy w przypadku powództw cywilnych w Austrii, w razie wniosku o wydanie zarządzenia tymczasowego składanego razem z pozwem nie są zgodnie z Gerichtsgebührengesetz (ustawą o kosztach sądowych) należne żadne dodatkowe ryczałtowe opłaty sądowe oprócz opłaty od pozwu w pierwszej instancji i również w przypadku wniosków o zawieszenie wykonania decyzji, które zostały złożone łącznie z odwołaniem od decyzji do sądu administracyjnego lub łącznie z rewizją od decyzji do trybunału administracyjnego, względnie ze skargą na decyzję do trybunału konstytucyjnego i które funkcjonalnie mają taki sam lub podobny cel w zakresie ochrony prawnej jak wniosek o wydanie zarządzenia tymczasowego, nie są należne żadne odrębne opłaty za te akcesoryjne wnioski o zawieszenie wykonania?

3.

Czy wymóg zawarty w art. 1 ust. 1 dyrektywy Rady 89/665 w brzmieniu nadanym dyrektywą 2014/23, zgodnie z którym procedury odwoławcze w zakresie udzielania zamówień publicznych powinny być przeprowadzane możliwie szybko, należy, przy uwzględnieniu pozostałych przepisów prawa Unii, interpretować w ten sposób, że ten wymóg szybkości przyznaje prawo podmiotowe do szybkiego postępowania odwoławczego i że stoi on na przeszkodzie stosowaniu austriackich przepisów krajowych, zgodnie z którymi sąd nawet w przypadku nietransparentnych postępowań o udzielenie zamówień publicznych, w każdym przypadku przed rozstrzygnięciem wniosku o wszczęcie postępowania odwoławczego, który musi zmierzać do stwierdzenia nieważności poszczególnej podlegającej odrębnemu zaskarżeniu decyzji instytucji zamawiającej, musi ustalić, nawet przy braku znaczenia dla rozstrzygnięcia, rodzaj postępowania o udzielenie zamówienia i (szacunkową) wartość zamówienia oraz sumę podlegających odrębnemu zaskarżeniu decyzji, które zaskarżono w ramach określonych postępowań, względnie ewentualnie również etap danego postępowania o udzielenie zamówienia, aby następnie, ewentualnie wydać za pośrednictwem przewodniczącego izby orzekającej sądu zarządzenie w sprawie uzupełnienia braków poprzez dopłatę do wniesionej opłaty, a w przypadku nieuiszczenia opłaty nałożyć na skarżącego opłaty procesowe przez izbę orzekającą sądu właściwą w sprawie rozstrzygnięcia wniosku o wszczęcie postępowania odwoławczego – przed lub najpóźniej w tym samym momencie, kiedy nastąpiło odrzucenie wniosku o wszczęcie postępowania odwoławczego z powodu nieuiszczenia dodatkowej opłaty – gdyż w przeciwnym wypadku roszczenie o opłaty skierowane przeciwko skarżącemu wygaśnie?

4.

Czy prawo do rzetelnego procesu przed sądem zgodnie z art. 47 karty praw podstawowych (4), przy uwzględnieniu wymogu przejrzystości wynikającego z art. 18 ust. 1 dyrektywy 2014/24/UE (5) i innych przepisów prawa Unii, należy interpretować w ten sposób, że stoi ono na przeszkodzie stosowaniu austriackich przepisów krajowych, zgodnie z którymi sąd w każdym przypadku również przy nietransparentnych postępowaniach o udzielenie zamówień publicznych przed rozstrzygnięciem wniosku o wszczęcie postępowania odwoławczego, który musi zmierzać do stwierdzenia nieważności poszczególnej podlegającej odrębnemu zaskarżeniu decyzji instytucji zamawiającej, musi ustalić rodzaj postępowania o udzielenie zamówienia i (szacunkową) wartość zamówienia oraz sumę podlegających odrębnemu zaskarżeniu decyzji, które zaskarżono w ramach określonych postępowań, względnie ewentualnie również etap danego postępowania o udzielenie zamówienia, aby następnie, ewentualnie wydać za pośrednictwem przewodniczącego izby orzekającej sądu zarządzenie w sprawie uzupełnienia braków poprzez dopłatę do wniesionej opłaty, a w przypadku nieuiszczenia opłaty nałożyć na skarżącego opłaty procesowe przez izbę orzekającą sądu właściwą w sprawie wniosku o wszczęcie postępowania odwoławczego – przed lub najpóźniej w tym samym momencie, kiedy nastąpiło odrzucenie wniosku o wszczęcie postępowania odwoławczego z powodu nieuiszczenia dodatkowej opłaty – gdyż w przeciwnym wypadku roszczenie o opłaty wobec skarżącego wygaśnie?

5.

Czy zasadę równoważności, przy uwzględnieniu pozostałych przepisów prawa Unii, należy interpretować w ten sposób, że przyznaje ona jednostkom prawa podmiotowe w stosunku do państwa członkowskiego i stoi na przeszkodzie stosowaniu austriackich przepisów krajowych, zgodnie z którymi w przypadku nieuiszczenia ryczałtowych opłat za wniesienie do sądu środka odwoławczego w odniesieniu do decyzji instytucji zamawiającej – w rozumieniu dyrektywy 89/665 w obowiązującym brzmieniu – (lub ewentualnie środka odwoławczego do sądu zmierzającego do stwierdzenia niezgodności z prawem w związku z udzieleniem zamówienia w celu uzyskania odszkodowania) izba orzekająca sądu administracyjnego jako organ właściwy do rozstrzygnięcia (jedynie ona) może nałożyć nieuiszczone, ale należne opłaty ryczałtowe (z konsekwentnie wynikającym z tego ograniczeniem ochrony prawnej dla strony zobowiązanej do uiszczenia opłat), jeżeli w przypadku opłaty od pozwu i opłaty od środka odwoławczego w postępowaniu przed sądem cywilnym są one, w razie braku uiszczenia, nakładane administracyjną decyzją zgodnie z Gerichtliches Einbringungsgesetz (ustawą o wnoszeniu opłat sądowych), a również opłaty od przewidzianych w prawie administracyjnym środków odwoławczych w postaci skargi do sądu administracyjnego lub do trybunału konstytucyjnego, względnie w postaci rewizji do trybunału administracyjnego, w przypadku nieuiszczenia tych opłat, są co do zasady nakładane w drodze decyzji organu administracyjnego, od której (to znaczy od decyzji o nałożeniu opłat) zasadniczo zawsze można wnieść środek odwoławczy do sądu administracyjnego, a następnie od niego rewizję do trybunału administracyjnego lub skargę do trybunału konstytucyjnego?

6.

Czy art. 1 ust. 1 dyrektywy 89/665 w brzmieniu nadanym dyrektywą 2014/23 w świetle innych przepisów prawa Unii należy interpretować w ten sposób, że zawarcie umowy ramowej z jednym wykonawcą zgodnie z art. 33 ust. 3 dyrektywy 2014/24 stanowi zawarcie umowy zgodnie z art. 2a ust. 2 dyrektywy 89/665 w brzmieniu nadanym dyrektywą 2014/23, a zatem decyzja instytucji zamawiającej, z którym indywidualnym wykonawcą ta umowa ramowa ma zostać zawarta zgodnie z art. 33 ust. 3 dyrektywy 2014/24, stanowi decyzję o udzieleniu zamówienia zgodnie z art. 2a ust. 1 dyrektywy 89/665 w brzmieniu nadanym dyrektywą 2014/23?

6.1.

Czy sformułowanie zawarte w art. 33 ust. 3 dyrektywy 2014/24: „zamówienia oparte na takiej umowie [ramowej]” należy interpretować w ten sposób, że zamówienie oparte na umowie ramowej występuje wówczas, gdy instytucja zamawiająca udziela pojedynczego zamówienia z wyraźnym odniesieniem do zawartej umowy ramowej? Czy też cytowany fragment „zamówienia oparte na takiej umowie [ramowej]” należy interpretować w ten sposób, że nie chodzi już o zamówienie oparte na pierwotnie zawartej umowie ramowej, jeżeli ogólna liczba zamówień umowy ramowej w rozumieniu wyroku Trybunału w sprawie C-216/17 (6), pkt 64, została już wyczerpana?

6.2.

W przypadku udzielenia odpowiedzi twierdzącej na pytanie 6.1:

Czy art. 4 i 5 dyrektywy 2014/24, przy uwzględnieniu pozostałych przepisów prawa Unii, należy interpretować w ten sposób, że szacunkowa wartość zamówienia w przypadku pojedynczego zamówienia opartego na umowie ramowej jest zawsze szacunkową wartością zamówienia zgodnie z art. 5 ust. 5 dyrektywy 2014/24? Czy też, w przypadku pojedynczego zamówienia opartego na umowie ramowej, szacunkowa wartość zamówienia zgodnie z art. 4 tej dyrektywy jest wartością zamówienia wynikającą z zastosowania art. 5 tej dyrektywy dla celów ustalenia szacunkowej wartości zamówienia dla pojedynczego zamówienia na dostawy opartego na umowie ramowej?

7.

Czy prawo do rzetelnego procesu przed sądem zgodnie z art. 47 karty praw podstawowych, przy uwzględnieniu pozostałych przepisów prawa Unii, należy interpretować w ten sposób, że stoi ono na przeszkodzie stosowaniu przepisu, zgodnie z którym instytucja zamawiająca wskazana w sporze dotyczącym zamówień publicznych powinna udzielić wszystkich wymaganych informacji i przedstawić wszystkie wymagane dokumenty – w każdym razie z możliwością wydania w przeciwnym wypadku na jej niekorzyść zaocznego orzeczenia – jeżeli członkowie jej organów lub pracownicy tej instytucji zamawiającej, którzy są zobowiązani do udzielenia tych informacji w imieniu instytucji zamawiającej, są w ten sposób niekiedy narażeni na ryzyko, że będą musieli ewentualnie sami ponieść przez to odpowiedzialność karną na skutek udzielenia informacji lub przedstawienia dokumentów?

8.

Czy wymóg zawarty w art. 1 ust. 1 dyrektywy Rady 89/665, w brzmieniu nadanym dyrektywą 2014/24, by procedury odwoławcze w zakresie udzielania zamówień publicznych były przeprowadzane możliwie skutecznie, zważywszy dodatkowo na prawo do skutecznego środka prawnego, o którym mowa w art. 47 karty praw podstawowych, przy uwzględnieniu pozostałych przepisów prawa Unii, należy interpretować w ten sposób, że przepisy te przyznają prawa podmiotowe i stoją na przeszkodzie stosowaniu przepisów krajowych, zgodnie z którymi na poszukującym ochrony prawnej skarżącym składającym wniosek o wszczęcie postępowania odwoławczego spoczywa obowiązek wskazania we wniosku o wszczęcie postępowania odwoławczego każdego konkretnego postępowania o udzielenie zamówienia i konkretnej oddzielnie zaskarżalnej decyzji instytucji zamawiającej, nawet jeśli skarżący ten w przypadku danego postępowania o udzielenie zamówienia bez uprzedniej publikacji nie będzie co do zasady wiedział, czy instytucja zamawiająca udzieliła nietransparentnych dla skarżącego bezpośrednich zamówień zgodnie z prawem krajowym lub nietransparentnych dla skarżącego zamówień w procedurze negocjacyjnej bez uprzedniej publikacji, względnie czy zostało przeprowadzone jedno czy więcej nietransparentnych postępowań o udzielenie zamówień oraz czy zapadły w nich po jednej czy więcej zaskarżalnych decyzji?

9.

Czy wymóg rzetelnego procesu przed sądem, o którym mowa w art. 47 karty praw podstawowych, przy uwzględnieniu pozostałych przepisów prawa Unii, należy interpretować w ten sposób, że przepis ten przyznaje prawa podmiotowe i stoi na przeszkodzie stosowaniu przepisów krajowych, zgodnie z którymi na poszukującym ochrony prawnej skarżącym spoczywa obowiązek wskazania we wniosku o wszczęcie postępowania odwoławczego konkretnego postępowania o udzielenie zamówienia i konkretnej oddzielnie zaskarżalnej decyzji instytucji zamawiającej, nawet jeśli skarżący ten w przypadku postępowania o udzielenie zamówienia bez uprzedniej publikacji nie może co do zasady wiedzieć, czy instytucja zamawiająca udzieliła nietransparentnych dla skarżącego bezpośrednich zamówień zgodnie z prawem krajowym lub nietransparentnych dla skarżącego zamówień w procedurze negocjacyjnej bez uprzedniej publikacji, względnie czy zostało przeprowadzone jedno czy więcej postępowań o udzielenie zamówień oraz czy zapadły w nich po jednej czy więcej oddzielnie zaskarżalnych decyzji?

10.

Czy wymóg rzetelnego procesu przed sądem, o którym mowa w art. 47 karty praw podstawowych, przy uwzględnieniu innych przepisów prawa Unii, należy interpretować w ten sposób, że przepis ten przyznaje prawa podmiotowe i stoi na przeszkodzie stosowaniu przepisów krajowych, zgodnie z którymi na poszukującym ochrony prawnej skarżącym składającym wniosek o wszczęcie postępowania odwoławczego spoczywa obowiązek uiszczenia ryczałtowych opłat w wysokości, której nie może on przewidzieć w momencie składania wniosku, ponieważ skarżący ten w przypadku nietransparentnego dla niego postępowania o udzielenie zamówienia bez uprzedniej publikacji nie może co do zasady wiedzieć, czy instytucja zamawiająca udzieliła bezpośrednich zamówień zgodnie z prawem krajowym lub nietransparentnych dla skarżącego zamówień w procedurze negocjacyjnej bez uprzedniej publikacji oraz jaka jest szacunkowa wartość zamówienia w wypadku ewentualnie przeprowadzonej procedury negocjacyjnej bez uprzedniej publikacji, względnie ile odrębnie zaskarżalnych decyzji zostało wydanych?

1)

Czy art. 1 ust. 2 lit. b) dyrektywy Rady nr 93/83/EWG z dnia 27 września 1993 r. w sprawie koordynacji niektórych zasad dotyczących prawa autorskiego oraz praw pokrewnych stosowanych w odniesieniu do przekazu satelitarnego oraz retransmisji drogą kablową (1) należy interpretować w ten sposób, że nie tylko organizacja radiowa i telewizyjna, lecz także dostawca pakietu satelitarnego uczestniczący w niepodzielnej i jednolitej czynności nadawania dokonuje – w stosownym przypadku wymagającej uzyskania zgody – czynności korzystania tylko w tym państwie, w którym sygnały będące nośnikami programu są wprowadzane, pod kontrolą organizacji radiowej i telewizyjnej i na jej odpowiedzialność, do zamkniętego łańcucha przekazu, prowadzącego do satelity i z powrotem na Ziemię, wobec czego współdziałanie dostawcy pakietu satelitarnego w czynności nadawania nie może prowadzić do jakiegokolwiek naruszenia praw autorskich w państwie odbioru?

2)

W razie udzielenia odpowiedzi przeczącej na pytanie pierwsze:

Czy pojęcie „publicznego przekazu” zawarte w art. 1 ust. 2 lit. a) i c) dyrektywy Rady nr 93/83 oraz w art. 3 ust. 1 dyrektywy 2001/29/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 22 maja 2001 r. w sprawie harmonizacji niektórych aspektów praw autorskich i pokrewnych w społeczeństwie informacyjnym (2) należy interpretować w ten sposób, że dostawca pakietu satelitarnego – współdziałający jako dalszy podmiot w ramach publicznego przekazu satelitarnego – który łączy w pakiet według własnego uznania kilka zakodowanych sygnałów wysokiej rozdzielczości bezpłatnych i płatnych programów telewizyjnych różnych organizacji radiowych i telewizyjnych oraz oferuje swoim klientom za opłatą powstały w ten sposób samoistny produkt audiowizualny, jest obowiązany uzyskać odrębną zgodę od podmiotu danych praw także w odniesieniu do objętych ochroną treści w ramach bezpłatnych programów telewizyjnych zawartych w pakiecie programów, mimo że i tak zapewnia on swoim klientom dostęp do takich utworów, które w obszarze nadawania już są dla każdego swobodnie dostępne, choć w niższej jakości obejmującej rozdzielczość standardową?

1)

Czy zasądzenie odszkodowania na podstawie art. 82 rozporządzenia (UE) 2016/679 (1) (RODO) wymaga, oprócz naruszenia przepisów RODO, aby powód poniósł szkodę, czy też samo naruszenie przepisów RODO jest wystarczające do zasądzenia odszkodowania?

2)

Czy dla ustalenia wysokości odszkodowania poza zasadami skuteczności i równoważności istnieją inne wymogi w prawie Unii?

3)

Czy zgodny z prawem Unii jest pogląd, że warunkiem stwierdzenia poniesienia szkody niemajątkowej jest to, iż powstała ona w konsekwencji lub w następstwie naruszenia prawa o przynajmniej pewnej wadze, która wykracza poza poczucie wzburzenia spowodowane naruszeniem prawa?

—

Uchylenie zaskarżonego postanowienia;

—

rozstrzygnięcie, że skarga wniesiona w pierwszej instancji jest zasadna i stwierdzenie nieważności rozporządzenia delegowanego 2020/389 (1) w zakresie, w jakim dotyczy ono wnoszących odwołanie; oraz

—

zasądzenie od Komisji kosztów poniesionych w ramach odwołania i postępowania przed Sądem.

1)

W jaki sposób należy interpretować pojęcie „ogólnej ochrony pracowników tymczasowych” w art. 5 ust. 3 dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2008/104/WE z dnia 19 listopada 2008 r. w sprawie pracy tymczasowej (1), a w szczególności czy ma ono szerszy zakres niż bezwzględnie obowiązująca ochrona wszystkich pracowników przewidziana przez prawo krajowe i prawo Unii?

2)

Jakie warunki i kryteria muszą być spełnione, aby można było przyjąć, że ustalenia w układzie zbiorowym w zakresie warunków pracy i zatrudnienia pracowników tymczasowych ustanawiające odstępstwo od zasady równego traktowania określonej w art. 5 ust. 1 dyrektywy 2008/104/WE zostały wprowadzone z poszanowaniem ogólnej ochrony pracowników tymczasowych?

3)

Czy ustawodawca krajowy jest zobowiązany do wyznaczenia partnerom społecznym warunków i kryteriów poszanowania ogólnej ochrony pracowników w rozumieniu art. 5 ust. 3 dyrektywy 2008/104/WE, jeżeli przyznaje on im możliwość zawierania układów zbiorowych wprowadzających ustalenia w zakresie warunków pracy i zatrudnienia pracowników tymczasowych odbiegające od wymogu równego traktowania, a krajowy system układów zbiorowych pracy przewiduje wymagania pozwalające oczekiwać odpowiedniej równowagi interesów między stronami układu zbiorowego pracy (tak zwana gwarancja prawidłowości układów zbiorowych pracy)?

4)

W razie udzielenia odpowiedzi twierdzącej na pytanie trzecie:

5)

W razie udzielenia odpowiedzi przeczącej na pytanie trzecie:

Czy w przypadku uregulowań przewidujących odstępstwa od zasady równego traktowania w zakresie warunków pracy i zatrudnienia pracowników tymczasowych wprowadzonych na mocy układów zbiorowych pracy zgodnie z art. 5 ust. 3 dyrektywy 2008/104/WE sądy krajowe mogą bez ograniczeń dokonywać kontroli tych układów pod kątem tego, czy owe odstępstwa zostały wprowadzone z poszanowaniem ogólnej ochrony pracowników tymczasowych, czy też art. 28 karty praw podstawowych oraz powołanie się na „autonomię partnerów społecznych” w motywie 19 dyrektywy 2008/104/WE wymagają przyznania stronom układu zbiorowego pracy zakresu oceny w odniesieniu do poszanowania ogólnej ochrony pracowników tymczasowych stanowiącego przedmiot jedynie ograniczonej kontroli sądowej, a jeśli tak, to jak szeroki jest ten zakres?

1)

Czy art. 63 ust. 1 akapit drugi dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2014/24/UE z dnia 26 lutego 2014 r. w sprawie zamówień publicznych, uchylającej dyrektywę 2004/18/WE (1) rozpatrywany samodzielnie, a także w związku z zakresem zastosowania określonych w prawie Unii zasad, a mianowicie zasady równości, niedyskryminacji i przejrzystości w dziedzinie zamówień publicznych, należy interpretować w ten sposób, że jeżeli instytucja zamawiająca stwierdzi, że podmiot, na którego zdolnościach polega wykonawca, nie spełnia kryteriów kwalifikacji, to zobowiązana jest ona do zwrócenia się do wykonawcy o zastąpienie tego podmiotu, czy też instytucja ta posiada możliwość zwrócenia się o takie zastąpienie, o ile wykonawca chce, aby jego oferta została wybrana?

2)

Czy istnieją okoliczności, w których zgodnie z zasadami równości, niedyskryminacji i przejrzystości, również w zależności od przebiegu postępowania o udzielenie zamówienia, instytucja zamawiająca nie musi (już) lub nie może (już) wymagać zastąpienia?

1)

2)

Jeżeli na pytanie 1 należy udzielić odpowiedzi twierdzącej, to czy art. 27 ust. 1 rozporządzenia (UE) nr 604/2013, rozpatrywany w świetle motywu 19 tego rozporządzenia, należy interpretować w ten sposób, że sprzeciwia się on temu, aby osoba ubiegająca się o udzielenie ochrony międzynarodowej skutecznie podniosła w ramach środka zaskarżenia decyzji o przekazaniu, że przekazanie to nie może nastąpić, ponieważ upłynął termin na uzgodnione wcześniej pomiędzy dwoma państwami członkowskimi (w niniejszej sprawie Niemcami i Włochami) przekazanie?

1)

Czy art. 29 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 604/2013 z dnia 26 czerwca 2013 r. w sprawie ustanowienia kryteriów i mechanizmów ustalania państwa członkowskiego odpowiedzialnego za rozpatrzenie wniosku o udzielenie ochrony międzynarodowej złożonego w jednym z państw członkowskich przez obywatela kraju trzeciego lub bezpaństwowca (Dz.U. 2013, L 180 (1)) należy interpretować w ten sposób, że termin, o którym mowa w art. 29 ust. 1 i 2 rozpoczyna swój bieg na nowo w momencie, gdy cudzoziemiec, po uniemożliwieniu państwu członkowskiemu swojego przekazania poprzez ucieczkę, złoży w innym (w niniejszej sprawie trzecim) państwie członkowskim nowy wniosek o udzielenie ochrony międzynarodowej?

2)

Jeżeli na pytanie 1 należy udzielić odpowiedzi przeczącej, to czy art. 27 ust. 1 rozporządzenia (UE) nr 604/2013, rozpatrywany w świetle motywu 19 tego rozporządzenia, należy interpretować w ten sposób, że sprzeciwia się on temu, aby osoba ubiegająca się o udzielenie ochrony międzynarodowej skutecznie podniosła w ramach środka zaskarżenia decyzji o przekazaniu, że przekazanie to nie może nastąpić, ponieważ upłynął termin na uzgodnione wcześniej pomiędzy dwoma państwami członkowskimi (w niniejszej sprawie Francją i Austrią) przekazanie, na skutek czego upłynął także termin, w trakcie którego Niderlandy mogą dokonać przekazania?

1)

Czy wykładnia art. 45 ust. 4 rozporządzenia Komisji (WE) nr 1974/2006 (1) z dnia 15 grudnia 2006 r. ustanawiającego szczegółowe zasady stosowania rozporządzenia Rady (WE) nr 1698/2005 w sprawie wsparcia rozwoju obszarów wiejskich przez Europejski Fundusz Rolny na rzecz Rozwoju Obszarów Wiejskich (EFRROW) umożliwia przyjęcie, że w wypadku takim jak niniejszy istnieją „nowy podział gospodarstwa” lub „działania władz państwowych związane ze scalaniem gruntów”, ze względu na które beneficjent nie może nadal wykonywać podjętych zobowiązań?

2)

Na wypadek udzielenia odpowiedzi twierdzącej na pytanie pierwsze, czy przy braku podjęcia niezbędnych środków przez państwo członkowskie w celu dostosowania zobowiązań beneficjenta do nowej sytuacji gospodarstwa istnieje podstawa, aby nie wymagać zwrotu środków w odniesieniu do okresu, w którym wykonywano zobowiązanie?

3)

Na wypadek udzielenia odpowiedzi przeczącej na pytanie pierwsze, jak należy interpretować, przy ustalonych w postępowaniu co do istoty okolicznościach faktycznych, art. 31 rozporządzenia Rady (WE) nr 73/2009 (2) z dnia 19 stycznia 2009 r. ustanawiającego wspólne zasady dla systemów wsparcia bezpośredniego dla rolników w ramach wspólnej polityki rolnej i ustanawiającego określone systemy wsparcia dla rolników, zmieniającego rozporządzenia (WE) nr 1290/2005, (WE) nr 247/2006, (WE) nr 378/2007 oraz uchylającego rozporządzenie (WE) nr 1782/2003, i jaki jest charakter terminu określonego w art. 75 ust. 2 rozporządzenia Komisji (WE) nr 1122/2009 (3) z dnia 30 listopada 2009 r. ustanawiającego szczegółowe zasady wykonania rozporządzenia Rady (WE) nr 73/2009 odnośnie do zasady wzajemnej zgodności, modulacji oraz zintegrowanego systemu zarządzania i kontroli w ramach systemów wsparcia bezpośredniego przewidzianych w wymienionym rozporządzeniu oraz wdrażania rozporządzenia Rady (WE) nr 1234/2007 w odniesieniu do zasady wzajemnej zgodności w ramach systemu wsparcia ustanowionego dla sektora wina?

1.

Czy art. 55 konwencji wykonawczej do układu z Schengen (KWUS) (1) jest zgodny z art. 50 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej i nadal obowiązuje w zakresie, w jakim dopuszcza od zakazu ponownego ścigania za ten sam czyn zabroniony wyjątek, zgodnie z którym umawiająca się strona może w momencie ratyfikacji, przyjęcia lub zatwierdzenia tej konwencji oświadczyć, że nie jest związana art. 54 KWUS, jeśli czyny, których dotyczy zagraniczny wyrok, stanowią przestępstwo przeciwko bezpieczeństwu narodowemu lub innym równoważnym podstawowym interesom tej umawiającej się strony?

2.

W przypadku udzielenia odpowiedzi twierdzącej na pytanie 1:

Czy art. 54, 55 KWUS, art. 50, 52 karty stoją na przeszkodzie dokonaniu przez sądy niemieckie wykładni deklaracji Republiki Federalnej Niemiec w sprawie ratyfikacji KWUS w odniesieniu do § 129 Strafgesetzbuch (niemieckiego kodeksu karnego, Bundesgesetzblatt 1994 II, s. 631) w ten sposób, że deklaracja ta obejmuje również takie organizacje przestępcze, jak ta w niniejszym postępowaniu – które zajmują się wyłącznie działalnością przestępczą przeciwko mieniu, a ponadto nie realizują żadnych celów politycznych, ideologicznych, religijnych lub światopoglądowych, jak również nie dążą do uzyskania przy pomocy nieuczciwych środków wpływu na politykę, media, administrację publiczną, wymiar sprawiedliwości lub gospodarkę?

—

uchylenie zaskarżonego wyroku;

—

obciążenie Crédit lyonnais kosztami.

—

przekroczył granice kontroli sądowej, zastępując własną ocenę złożonych elementów ekonomicznych oceną EBC, z naruszeniem standardów ustanowionych w tym zakresie sądy Unii;

—

naruszył obowiązek uzasadnienia, nie pozwalając EBC zrozumieć, w jaki sposób jego ocena podwójnej gwarancji państwa udzielona w ramach oszczędności regulowanych mogła być obarczona błędem;

—

wypaczył dowody przedstawione mu w toku postępowania, dokonując oczywiście błędnej interpretacji zarówno decyzji zaskarżonej w pierwszej instancji (decyzja EBC-SSM-2019-FRCAG-39 z dnia 3 maja 2019 r.), jak i metodologii zastosowanej przez EBC, w świetle której zbadano wniosek o wyłączenie złożony przez Crédit Lyonnais;

—

naruszył art. 4 ust. 1 pkt 94 CRR (1) poprzez dodanie do definicji ryzyka nadmiernej dźwigni finansowej kryteriów, które nie są w niej zawarte, oraz naruszył art. 429 ust. 14 CRR dotyczący wyłączenia niektórych ekspozycji z obliczania wskaźnika dźwigni, pozbawiając EBC swobody uznania przyznanej mu w tym artykule.

1)

Stwierdza się nieważność decyzji Europejskiego Banku Centralnego z dnia 23 lipca 2014 r. kończącej postępowanie w przedmiocie uznania zawodowego podłoża choroby BZ.

2)

W pozostałym zakresie skarga zostaje oddalona.

3)

EBC zostaje obciążony kosztami postępowania.

1)

Skarga zostaje oddalona.

2)

FD zostaje obciążony kosztami postępowania.

1)

Stwierdza się nieważność decyzji Trybunału Obrachunkowego z dnia 22 maja 2019 r. o oddaleniu wniosku GW o skierowanie sprawy do komitetu ds. inwalidztwa.

2)

Trybunał Obrachunkowy zostaje obciążony kosztami postępowania.

1)

Stwierdza się nieważność decyzji Europejskiego Banku Centralnego (EBC) z dnia 28 stycznia 2019 r. w zakresie, w jakim odmówiono w niej przyznania GY dodatku na gospodarstwo domowe w 2019 r.

2)

EBC zostaje obciążony kosztami postępowania.

1)

Skarga zostaje oddalona.

2)

Joëlle Mélin zostaje obciążona kosztami postępowania.

1)

Wniosek w przedmiocie środków tymczasowych zostaje oddalony.

2)

Rozstrzygnięcie o kosztach nastąpi w orzeczeniu kończącym postępowanie w sprawie.

1)

Wniosek w przedmiocie środków tymczasowych zostaje oddalony.

2)

Rozstrzygnięcie o kosztach nastąpi w orzeczeniu kończącym postępowanie w sprawie.

—

stwierdzenie nieważności decyzji Komisji, konkretnie indywidualnego aktu prawnego „nakaz odzyskania środków i nota obciążeniowa” wydanego przez Komisję Europejską, DG ds. Sieci Komunikacyjne, Treści i Technologie, numer referencyjny ARES(2021)1955613 z dnia 18 marca 2021 r.;

—

przywrócenie wniosków finansowych do procesu kontroli Komisji Europejskiej i nakazanie zwrotu odpowiednich kosztów dopuszczalnych zgodnie z umową o udzielenie dotacji „Slovak Safer Internet”, nr SI-2010-SIC-1231002;

—

obciążenie Komisji kosztami postępowania.

1.

Zarzut pierwszy dotyczący stwierdzenia nieważności decyzji pozwanej i nakazu odzyskania środków o numerze referencyjnym ARES(2021)1955613 z powodu naruszenia istotnych wymogów proceduralnych, naruszenia traktatów lub wszelkich przepisów związanych z ich stosowaniem, nadużycia władzy, w szczególności nieprawidłowej oceny prawnej faktów i ustaleń (naruszenie prawa do obrony, naruszenie prawa do dobrej administracji, naruszenie zasady proporcjonalności, zasady pewności prawa, zasady państwa prawa, zasady uzasadnionych oczekiwań i niedziałania prawa wstecz, nieprawidłowa ocena prawna faktów i ustaleń kontroli 12-INFS-024 i kontroli uzupełniającej 15-NR01–044).

2.

Zarzut drugi dotyczący nakazania pozwanej zapłaty kosztów kwalifikowalnych na rzecz skarżącej jako pierwotnego beneficjenta i strony umowy o udzielenie dotacji nr SI-2010-SIC-123002 – „Slovak Safer Internet”, zgodnie z ważną i skuteczną umową o udzielenie dotacji, w oparciu o okoliczność, że pozwana jest właściwa do zajmowania się kwestiami realizacji projektu i transferów finansowych w związku z ważną i skuteczną umową pomiędzy pozwaną a skarżącą.

3.

Zarzut trzeci dotyczący zasądzenia od strony pozwanej zwrotu kosztów i wydatków związanych z postępowaniem. W związku z powyższą argumentacją oraz arbitralnym charakterem zaskarżonej decyzji, skarżący wnosi o zwrot kosztów i wydatków związanych z postępowaniem przed Sądem Unii Europejskiej, jak również kosztów i wydatków poniesionych na pomoc prawną w związku z niniejszym żądaniem.

—

stwierdzenie nieważności decyzji z dnia 15 czerwca 2020 r. o nieprzedłużeniu umowy o pracę ze skarżącą;

—

stwierdzenie nieważności sprawozdania z oceny skarżącej za rok 2019;

—

w stosownym wypadku, stwierdzenie nieważności decyzji z dnia 11 lutego 2021 r. oddalającej jej zażalenie;

—

zasądzenie na rzecz skarżącej odszkodowania za poniesioną przez nią szkodę w wysokości wyliczonej w niniejszej skardze;

—

zasądzenie na rzecz skarżącej zadośćuczynienia za wyrządzoną jej krzywdę w wysokości ustalonej ex aequo et bono na 10 000 EUR;

—

obciążenie strony pozwanej kosztami postępowania.

1.

Zarzut pierwszy dotyczący tego, że sprawozdanie z oceny za rok 2019 nie zostało należycie sfinalizowane, przy czym owo niesfinalizowane sprawozdanie posłużyło za podstawę sprawozdania w sprawie przedłużenia umowy o pracę (SPU).

2.

Zarzut drugi dotyczący naruszenia zasady bezstronności, art. 11 regulaminu pracowniczego i art. 41 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej.

3.

Zarzut trzeci dotyczący naruszenia prawa do bycia wysłuchanym oraz obowiązku uzasadnienia, naruszenia art. 25 regulaminu pracowniczego, art. 41 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej oraz pkt 6.7, 6.9 i 6.10 procedury w sprawie przedłużenia umowy o pracę w ramach EIOPA.

4.

Zarzut czwarty dotyczący oczywistego błędu w ocenie, nieprzeprowadzenia rzetelnej analizy wszystkich aspektów sprawy oraz naruszenia art. 41 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej i art. 4 oraz 6.5 procedury w sprawie przedłużenia umowy o pracę.

5.

Zarzut piąty dotyczący dyskryminacji skarżącej ze względu na jej płeć i sytuację rodzinną, co stanowi naruszenie art. 1d regulaminu pracowniczego oraz art. 21 i 23 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej.

6.

Zarzut szósty dotyczący naruszenia obowiązku dbałości o dobro pracownika.

—

Stwierdzenie nieważności decyzji Komisji Europejskiej, a konkretnie indywidualnego aktu prawnego „Termination of Action” (zakończenie postępowania w sprawie wniosku), wydanej przez Komisję Europejską, INEA, Nr ARES(2021)1953853, wydanej w dniu 30 marca 2021 r.;

—

Przekazanie wniosku do ponownego rozpoznania Komisji Europejskiej i INEA oraz uznanie wniosku i umowy subwencyjnej za ważne i niezakończone zgodnie z umową subwencyjną nr INEA/CEF/ICT/A2015/1154788 na projekt „Slovak Safer Internet Centre IV”, nro 2015 SK IA 0038;

—

Obciążenie Komisji kosztami i nakazanie jej zwrotu kosztów postępowania.

1.

Zarzut pierwszy dotyczący stwierdzenia nieważności decyzji Komisji „Termination of the Action” Ref. ARES(2021)1953853, z powodu naruszenia istotnego wymogu postępowania, naruszenia traktatów i każdej zasady dotyczącej ich stosowania, przekroczenia kompetencji, szczególnie nieprawidłowej oceny prawnej okoliczności faktycznych i ustaleń (naruszenie zasady dobrej administracji, naruszenie zasad proporcjonalności, zasady pewności prawa, zgodności z prawem, ochrony uzasadnionych oczekiwań oraz nieprawidłowa ocena prawna okoliczności i ustaleń faktycznych żądania ostatniej płatności w ramach projektu 2015-SK-IA-0038 Slovak Safer Internet Centre IV).

2.

Zarzut drugi dotyczący tego, aby żądanie ostatniej płatności w ramach projektu „Slovak Safer Internet Centre IV” zostało przekazane Komisji i INEA w celu jego oceny oraz dokonania oceny kontroli kompetencji oraz wykonania obowiązków umownych w oparciu o umowę o przyznaniu finansowania Nr INEA/CEF/ICT/A2015/1154788 oraz tego, aby nakazać Komisji dokonanie ostatecznej płatności kwalifikowalnych kosztów na rzecz skarżących zgodnie z ważną i skuteczną umową o przyznaniu finansowania, w oparciu o to, że Komisja jest właściwa do rozpoznawania spraw związanych z wykonywaniem projektów i transferami finansowymi na podstawie ważnej i skutecznej umowy pomiędzy Komisją i skarżącą.

3.

Zarzut trzeci dotyczący nakazania Komisji zwrotu kosztów postępowania. Zgodnie z powyższymi argumentami i arbitralnym charakterem decyzji Komisji, skarżąca żąda zwrotu kosztów związanych z postępowaniem poprzedzającym wniesienie skargi jak i kosztów i wydatków związanych z pomocą prawną związaną z jej roszczeniem.

—

stwierdzenie nieważności decyzji sekretarza generalnego Parlamentu Europejskiego z dnia 16 marca 2021 r.;

—

stwierdzenie nieważności noty obciążeniowej nr 701000052 wystawionej przez Parlament Europejski w dniu 31 marca 2021 r.;

—

obciążenie Parlamentu kosztami postępowania.

1.

Zarzut pierwszy dotyczący tego, że Parlament bez uzasadnienia niesłusznie i w sposób nieracjonalny opóźnił wydanie decyzji, wbrew zasadzie, zgodnie z którą w postępowaniu administracyjnym działanie powinno zostać podjęte w rozsądnym terminie, ustanowionej w art. 41 ust. 1 Karty Praw Podstawowych Unii Europejskiej. Z tego względu prawo skarżącego do obrony zostało naruszone w wyniku zbyt późnego wszczęcia wobec niego postępowania w sprawę odzyskania wierzytelności, ponieważ czas trwania tego postępowania pozbawił go możliwości skutecznej obrony przed postawionymi zarzutami i przedstawienia dowodów.

2.

Zarzut drugi dotyczący tego, że będąca podstawą noty obciążeniowej decyzja sekretarza generalnego Parlamentu Europejskiego, stanowiąca środek prawny negatywnie wpływający na sytuację skarżącego, została wydana z naruszeniem zasad bezstronnego i rzetelnego postępowania i równości broni oraz prawa skarżącego do obrony:

3.

Zarzut trzeci dotyczący tego, że Parlament popełnił błąd w ocenie, ponieważ nie ocenił przedstawionego przez skarżącego dowodu potwierdzającego, że okoliczności, do których odniósł się przed Sądem asystent, na których opiera się Parlament i w oparciu o które zostało wszczęte postępowanie w sprawie odzyskania, są błędne (potwierdzają, że dochodzenie zostało wszczęte bez uzasadnienia) i naruszają obowiązek uzasadnienia wynikający z art. 41 ust. 2 lit. c) karty.

4.

Zarzut czwarty dotyczący naruszenia przez Parlament zasady proporcjonalności i obowiązku uzasadnienia ustanowionej w art. 296 TFUE i art. 41 ust. 2 lit. c) karty, w zakresie, w jakim kwota podlegająca zwrotowi została ustalona na 78 838,21 EUR. Kwota wymagana do spłaty nie została w pełni uzasadniona i z tego względu zaskarżona decyzja zakłada, że asystent parlamentarny nigdy nie pracował dla skarżącego.

5.

Zarzut piąty dotyczący tego, że publicznie dostępna informacja Parlamentu potwierdza, iż asystent parlamentarny pełnił swoją funkcję nie później niż do dnia 15 grudnia 2015 r., co wskazuje, że wszczęcie postępowania w celu odzyskania środków finansowych było nieracjonalne, w związku z czym należy stwierdzić nieważność zaskarżonej decyzji.

—

stwierdzenie nieważności rozporządzenia wykonawczego Komisji (UE) 2021/546 z dnia 29 marca 2021 r. nakładającego ostateczne cło antydumpingowe i stanowiącego o ostatecznym pobraniu cła tymczasowego nałożonego na przywóz elementów wyciskanych z aluminium pochodzących z Chińskiej Republiki Ludowej (1);

—

obciążenie Komisji kosztami poniesionymi w niniejszym postępowaniu przez nią samą i skarżącą.

1.

Zarzut pierwszy dotyczący naruszenia zasad równości stron i dobrej administracji, oczywistego błędu w ocenie oraz naruszenia prawa skarżącej do obrony i jej prawa do ujawnienia.

2.

Zarzut drugi dotyczący oczywistego błędu w dokonanej przez Komisję ocenie szkody i związku przyczynowego w odniesieniu do zastosowanej metody i procedury oraz wykorzystanych danych, a także naruszenia art. 3 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/1036 z dnia 8 czerwca 2016 r. w sprawie ochrony przed przywozem produktów po cenach dumpingowych z krajów niebędących członkami Unii Europejskiej (zwanego dalej „rozporządzeniem podstawowym”) (2).

3.

Zarzut trzeci dotyczący naruszenia art. 1 ust. 2 i art. 5 ust. 2 rozporządzenia podstawowego z uwagi na nieprawidłową definicje produktu objętego postępowaniem.

4.

Zarzut czwarty dotyczący naruszenia art. 2 ust. 1 i art. 3 rozporządzenia podstawowego jak też oczywistego błędu w ocenie co do zakresu produktu objętego postępowaniem jak również oceny przywozu z państwa, którego dotyczy postępowanie dla celów analizy szkody i związku przyczynowego (kod CN 7610 90 90).

5.

Zarzut piąty dotyczący naruszenia art. 2 ust. 6a lit. a) rozporządzenia podstawowego z uwagi na to, że Komisja dokonała niewłaściwego wyboru „odpowiedniego reprezentatywnego” kraju.

6.

Zarzut szósty dotyczący naruszenia art. 2 ust. 6a rozporządzenia podstawowego w zakresie statusu prawnego sprawozdania, w którym Komisja stwierdziła istnienie znaczących zakłóceń rynku w określonym państwie lub w określonym sektorze tego państwa. Skarżąca twierdzi, że doszło do naruszenia rozporządzenia nr 1/1958 w sprawie określenia systemu językowego Europejskiej Wspólnoty Gospodarczej (3) oraz jej praw podstawowych ze względu na to, iż nie otrzymała ona tego sprawozdania sporządzonego w języku włoskim.

—

stwierdzenie nieważności i uchylenie decyzji Komisji Europejskiej – Dyrekcji Generalnej ds. Zatrudnienia, Spraw Społecznych i Włączenia Społecznego (EMPL) z dnia 14 kwietnia 2021 r. w sprawie odrzucenia wniosku, EMPL.B.2/AP/ab; sygn. akt Ares (2021);

—

zobowiązanie Komisji do wydania zgodnej z prawem decyzji o przyznaniu pomocy;

—

obciążenie pozwanej kosztami postępowania.

1.

Zaskarżona decyzja Komisji z dnia 14 kwietnia 2021 r. w sprawie odrzucenia wniosku nie uwzględnia znaczenia art. 197 ust. 2 lit. c) rozporządzenia finansowego UE (1) w związku z zaproszeniem do składania wniosków VP/2020/008 i w sposób prawnie niedopuszczalny stosuje ten przepis do europejskich rad zakładowych. Wymóg przedstawienia przez składające wniosek europejskie rady zakładowe własnego budżetu lub bilansu rocznego i rachunku bankowego jako dowodu stabilności i zdolności finansowej z góry wykluczyłby zdecydowaną większość europejskich rad zakładowych, którym przepisy krajowe transponujące dyrektywę 2009/38/WE (2) nie przyznają osobowości prawnej. Narusza to zasadę równego traktowania i niedyskryminacji i zarazem diametralnie sprzeciwia się celowi programu wsparcia.

2.

Ponieważ ograniczenie kręgu osób uprawnionych do składania wniosków nie jest wymienione w zaproszeniu do składania wniosków, a zaproszenie to jest nawet wyraźnie i bez ograniczeń skierowane m.in. do europejskich rad zakładowych Zjednoczonego Królestwa, ograniczenie to naruszałoby dodatkowo podstawową unijną zasadę przejrzystości.

3.

Wykładnia przedstawiona w decyzji o odrzuceniu i jej zastosowanie do europejskich rad zakładowych prowadziłaby ponadto do niedopuszczalnego preferencyjnego traktowania przedsiębiorstw, które jako partnerzy społeczni zostały zasadniczo wezwane w zaproszeniu VP/2020/008 do przedstawienia odpowiednich projektów wsparcia.

—

stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji;

—

obciążenie EUIPO kosztami postępowania.

—

Naruszenie art. 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2017/1001;

—

Naruszenie art. 95 ust. 2 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2017/1001 oraz art. 27 ust. 4 rozporządzenia delegowanego Komisji (UE) 2018/625.

—

stwierdzenie nieważności decyzji Rady z dnia 8 marca 2021 r. dotyczącą złożonych przez skarżącą na podstawie art. 90 ust. 2 regulaminu pracowniczego urzędników Unii Europejskiej zażalenia i zażalenia uzupełniającego na decyzję wykonawczą Rady Unii Europejskiej (UE) 2020/1117 z dnia 27 lipca 2020 r. w sprawie powołania prokuratorów europejskich w Prokuraturze Europejskiej w zakresie, w jakim na stanowisko prokuratora Europejskiego w Prokuraturze Europejskiej jako pracownik zatrudniony na czas określony w grupie zaszeregowania AD 13 na nieodnawialną trzyletnią kadencję rozpoczynającą się w dniu 29 lipca 2020 r. został powołany José Eduardo Moreira Alves d’Oliveira Guerra, jeden z trzech kandydatów wskazanych początkowo przez Portugalię (Dz.U. 2020, L 244, s. 18);

—

stwierdzenie nieważności decyzji wykonawczej Rady Unii Europejskiej (UE) 2020/1117 z dnia 27 lipca 2020 r. w sprawie powołania prokuratorów europejskich w Prokuraturze Europejskiej w zakresie, w jakim na stanowisko prokuratora Europejskiego w Prokuraturze Europejskiej jako pracownik zatrudniony na czas określony w grupie zaszeregowania AD 13 na nieodnawialną trzyletnią kadencję rozpoczynającą się w dniu 29 lipca 2020 r. został powołany José Eduardo Moreira Alves d’Oliveira Guerra;

—

obciążenie Rady unii Europejskiej kosztami obu stron.

1.

Zarzut pierwszy, dotyczący oczywistego błędu w ocenie w zakresie, w jakim Rada uważa, że nie jest „organem powołującym” („AIPN”) w rozumieniu art. 1 ust. 1 i 2 regulaminu pracowniczego w związku z art. 6 warunków zatrudnienia innych pracowników, gdy powołuje ona prokuratorów europejskich zgodnie z art. 96 ust. 1 rozporządzenia 2017/1939.

2.

Zarzut drugi, dotyczący naruszenia przepisów mających zastosowanie do powoływania prokuratorów europejskich, które gwarantują niezależność prokuratury Europejskiej. Skarżąca podnosi, że zakwestionowanie przez rząd portugalski w piśmie wystosowanym do Rady Unii Europejskiej w dniu 29 listopada 2019 r. zakwalifikowania przez komitet selekcyjny, o którym mowa w art. 14 ust. 3 rozporządzenia (UE) 2017/1939, kandydatów przedstawionych przez ten sam rząd i wskazanie innego, preferowanego przez ten rząd kandydata, oraz wybranie go przez Radę podważa strukturę procesu powoływania prokuratorów europejskich.

3.

Zarzut trzeci, dotyczący oczywistego błędu dotyczącego motywów decyzji. Skarżąca podnosi w szczególności, że pismo rządu portugalskiego do Rady z dnia 29 listopada 2019 r. zawiera dwa poważne błędy, przyznane zresztą przez sam rząd. Polegały one na sześciokrotnym określeniu kandydata preferowanego przez rząd portugalski jako „zastępcę prokuratora generalnego José Guerrę” oraz twierdzeniu, że prokurator wykonywał funkcje śledcze i oskarżycielskie w ważnym procesie dotyczącym przestępstw przeciwko interesom finansowym Unii Europejskiej.

4.

Zarzut czwarty, dotyczący nadużycia uprawnień. Skarżąca podnosi, że cele, w świetle których zostały Radzie powierzone kompetencje w zakresie procesu wyboru i powoływania prokuratorów europejskich polegają na zagwarantowaniu niezależności tego organu i powołaniu kandydatów krajowych mających najlepsze kwalifikacje i oferujących wszelkie gwarancje niezależności w wykonywaniu funkcji prokuratora europejskiego.

5.

Zarzut piąty, dotyczący naruszenia prawa do dobrej administracji. Skarżąca utrzymuje, że w zakresie, w jakim Rada nie zastosowała się do opinii komitetu selekcyjnego, a tym samym porządku pierwszeństwa opartego na wynikach oceny dokonanej przez ten komitet, ogólne uzasadnienie w postaci zwykłego odesłania do „odmiennej oceny zasług kandydatów przeprowadzonej przez właściwe organy przygotowawcze Rady” jest równoznaczne z całkowitym brakiem uzasadnienia, ponieważ nie pozwala skarżącej na poznanie powodów, dla których została odrzucona.

6.

Zarzut szósty, dotyczący naruszenia zasady równości traktowania i niedyskryminacji. Skarżąca twierdzi, że dokonując „odmiennej oceny zasług kandydatów przeprowadzonej przez właściwe organy przygotowawcze Rady” w zakresie, w jakim dotyczy to skarżącej, Rada naruszyła zasadę równości traktowania i niedyskryminacji.

—

stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji w odniesieniu do usług, dla których odmówiono rejestracji;

—

stwierdzenie nieważności decyzji Wydziału Operacji z dnia 17 kwietnia 2020 r. wydanej w postępowaniu w sprawie zgłoszenia nr 17 975 929 w odniesieniu do usług, dla których odmówiono rejestracji;

—

ponowne przekazanie sprawy EUIPO w celu zmiany decyzji co do istoty i rejestracji unijnego znaku towarowego nr 17 975 929 w odniesieniu do wszystkich usług objętych zgłoszeniem;

—

obciążenie EUIPO kosztami postępowania przed Wydziałem Operacji, Izbą Odwoławczą i Sądem.

—

Naruszenie art. 7 ust. 1 lit. b) rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2017/1001.

—

stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji;

—

w konsekwencji wydanie orzeczenia co do istoty potwierdzającego ważność rejestracji unijnego znaku towarowego nr 2 756 740;

—

obciążenie drugiej strony kosztami postępowania, w tym kosztami postępowania przed EUIPO.

—

Naruszenie art. 7 ust. 1 lit. c) rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2017/1001;

—

Naruszenie art. 7 ust. 1 lit. b) rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2017/1001;

—

Naruszenie art. 7 ust. 1 lit. g) rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2017/1001;

—

Nietrafna ocena przedstawionych przez skarżącą dowodów charakteru odróżniającego uzyskanego przez oznaczenie w następstwie używania.

—

stwierdzenie nieważności decyzji jury Europejskiego Urzędu Doboru Kadr (EPSO) w konkursie EPSO/AD/371/19 (AD 7) – 6 – Administratorzy w dziedzinie badań naukowych z dnia 9 marca 2020 r. oraz jego decyzji w przedmiocie ponownego rozpatrzenia sprawy z dnia 19 sierpnia 2020 r. o nieumieszczeniu skarżącej na liście rezerwy kadrowej;

—

w razie potrzeby, stwierdzenie nieważności decyzji oddalającej zażalenie z dnia 15 marca 2021 r.;

—

nakazanie przedstawienia egzaminów i wyników dla każdego testu w odniesieniu do skarżącej, a także wyników kolejnego etapu, w celu umożliwienia materialnej oceny wyników związanych z każdą nieprawidłowością oraz wagi konsekwencji stresu spowodowanego stwierdzonymi nieprawidłowościami, na podstawie art. 91 regulaminu postępowania przed Sądem;

—

obciążyć stronę pozwaną kosztami postępowania.

1.

Część pierwsza, dotycząca wystąpienia błędów technicznych przy organizacji egzaminów w konkursie EPSO/AD/371/19 (AD 7) – 6 – Administratorzy w dziedzinie badań naukowych, do których administracja się przyznała, a które wywołały u skarżącej zwiększony stres w trakcie egzaminów.

2.

Cześć druga, dotycząca braku staranności administracji i braku reakcji w celu naprawienia wskazanych błędów.

3.

Część trzecia, dotycząca braku uwzględnienia błędów przy ocenie udziału skarżącej, oraz braku ustanowienia procedur gwarantujących równość kandydatów.

4.

Część czwarta, dotycząca oczywistego błędu w ocenie udziału skarżącej.

—

stwierdzenie nieważności decyzji Jednolitej Rady ds. Restrukturyzacji i Uporządkowanej Likwidacji z dnia 14 kwietnia 2021 r. w sprawie obliczenia składek ex ante za rok 2021 na rzecz jednolitego funduszu restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji (SRB/ES/2021/22), wraz z załącznikami, a w każdym razie w zakresie, w jakim decyzja ta wraz z załącznikami dotyczy kwoty, jaka ma uiścić skarżąca;

—

zawieszenie postępowania na podstawie art. 69 lit. c) lub art. 69 lit. d) regulaminu postępowania przed Sądem do czasu wydania prawomocnego wyroku w (połączonych) sprawach C-584/20 P (1) i C-621/20 P (2), C-663/20 P (3) i C-664/20 P (4), ponieważ te odwołania, które są od pewnego czasu zawisłe, dotyczą w dużej mierze tych samych kwestii prawnych;

—

obciążenie Jednolitej Rady ds. Restrukturyzacji i Uporządkowanej Likwidacji kosztami postępowania.

1.

Zarzut pierwszy: naruszenie istotnych wymogów proceduralnych z powodu niepełnego podania do wiadomości zaskarżonej decyzji

2.

Zarzut drugi: naruszenie istotnych wymogów proceduralnych z powodu braku uzasadnienia zaskarżonej decyzji

3.

Zarzut trzeci: naruszenie istotnych wymogów proceduralnych z powodu braku wysłuchania i naruszenia prawa do bycia wysłuchanym

4.

Zarzut czwarty: niezgodność z prawem rozporządzenia delegowanego (UE) 2015/63 (5) jako podstawy wydania zaskarżonej decyzji lub niezgodność z prawem metodyki korekty ryzyka określonej w rozporządzeniu delegowanym (UE) 2015/63

5.

Zarzut piąty: niezgodność z prawem dyrektywy 2014/59/UE (6) i rozporządzenia (UE) nr 806/2014 (7) jako podstawy wydania rozporządzenia delegowanego (UE) 2015/63, a tym samym zaskarżonej decyzji

—

stwierdzenie nieważności decyzji Jednolitej Rady ds. Restrukturyzacji i Uporządkowanej Likwidacji z dnia 14 kwietnia 2021 r. w sprawie obliczenia składek ex ante za rok 2021 na rzecz jednolitego funduszu restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji (SRB/ES/2021/22), wraz z załącznikami, a w każdym razie w zakresie, w jakim decyzja ta wraz z załącznikami dotyczy kwoty, jaka ma uiścić skarżąca;

—

zawieszenie postępowania na podstawie art. 69 lit. c) lub art. 69 lit. d) regulaminu postępowania przed Sądem do czasu wydania prawomocnego wyroku w (połączonych) sprawach C-584/20 P (1) i C-621/20 P (2), C-663/20 P (3) i C-664/20 P (4), ponieważ te odwołania, które są od pewnego czasu zawisłe, dotyczą w dużej mierze tych samych kwestii prawnych;

—

obciążenie Jednolitej Rady ds. Restrukturyzacji i Uporządkowanej Likwidacji kosztami postępowania.

—

stwierdzenie nieważności decyzji Wydziału Unieważnień nr 22964C z dnia 4 grudnia 2019 r. o unieważnieniu prawa do znaku oraz utrzymującej ją w mocy decyzji Piątej Izby Odwoławczej EUIPO z dnia 20 kwietnia 2021 r. wraz z rozstrzygnięciem o kosztach oraz oddalenie wniosku o stwierdzenie nieważności złożonego przez drugą stroną w postępowaniu przed Izbą Odwoławczą;

—

tytułem żądania ewentualnego, stwierdzenie nieważności decyzji Wydziału Unieważnień nr 22964C z dnia 4 grudnia 2019 r. o unieważnieniu prawa do znaku oraz utrzymującej ją w mocy decyzji Piątej Izby Odwoławczej EUIPO z dnia 20 kwietnia 2021 r. wraz z rozstrzygnięciem o kosztach oraz oddalenie wniosku o stwierdzenie nieważności złożonego przez drugą stroną w postępowaniu przed Izbą Odwoławczą w odniesieniu do pojazdów i części pojazdów należących do klasy 12, mianowicie pojazdów lądowych i części do tych pojazdów;

—

tytułem dalszego żądania ewentualnego, stwierdzenie nieważności decyzji Wydziału Unieważnień nr 22964C z dnia 4 grudnia 2019 r. o unieważnieniu prawa do znaku oraz utrzymującej ją w mocy decyzji Piątej Izby Odwoławczej EUIPO z dnia 20 kwietnia 2021 r. wraz z rozstrzygnięciem o kosztach oraz oddalenie wniosku o stwierdzenie nieważności złożonego przez drugą stroną w postępowaniu przed Izbą Odwoławczą w odniesieniu do pojazdów i części pojazdów należących do klasy 12, mianowicie rowerów i pojazdów dwukołowych

—

Naruszenie art. 58 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2017/1001;

—

Naruszenie art. 95 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2017/1001.

—

stwierdzenie nieważności decyzji pozwanej z dnia 14 kwietnia 2021 r. w sprawie obliczenia składek ex ante na rzecz jednolitego funduszu restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji za 2021 r. (SRB/ES/2021/22) w zakresie, w jakim decyzja ta dotyczy skarżącej;

—

zawieszenie postępowania na podstawie art. 69 lit. c) i d) regulaminu postępowania przed Sądem do czasu prawomocnego rozstrzygnięcia lub w inny sposób zakończenia postępowań w sprawach skarg T-413/18 (1), T-481/19 (2), T-339/20 (3) oraz T-424/20 (4) i C-664/20 P (5);

—

obciążenie pozwanej kosztami postępowania.

1.

Zarzut pierwszy: naruszenie rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 806/2014 (6), rozporządzenia wykonawczego Rady (UE) 2015/81 (7) i TFUE poprzez żądanie wniesienia składek na rzecz funduszu od skarżącej

2.

Zarzut drugi: naruszenie art. 41 ust. 2 lit. c) i art. 47 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej (zwanej dalej „kartą”), ponieważ metoda obliczania nie pozwala na pełne uzasadnienie obliczenia składki. Rozporządzenie delegowane (UE) 2015/63 jest częściowo bezskuteczne.

3.

Zarzut trzeci: naruszenie art. 16 i 20 karty, ponieważ ze względu na szczególną sytuację skarżącej zaskarżona decyzja narusza ogólną zasadę równego traktowania i podstawowe prawo do swobody przedsiębiorczości.

4.

Zarzut czwarty: naruszenie istotnych wymogów proceduralnych oraz potencjalnie art. 5 ust. 1 rozporządzenia wykonawczego (UE) 2015/81, ponieważ nie ma pewności, czy decyzja SRB została potwierdzona. Ponadto pozwana niedostatecznie wyjaśniła stan faktyczny, nie wysłuchała skarżącej przed wydaniem decyzji SRB i niedostatecznie uzasadniła swoją decyzję.

5.

Zarzut piąty (pomocniczo): naruszenie art. 69 ust. 1 rozporządzenia nr 806/2014 poprzez zawyżenie kwoty docelowej, gdyż pozwana powinna była ustalić kwotę docelową na poziomie maksymalnie 55.000.000.000 EUR.

6.

Zarzut szósty (pomocniczo): naruszenie art. 70 ust. 2 rozporządzenia nr 806/2014 w związku z art. 103 ust. 7 dyrektywy 2014/59/UE, ponieważ przy obliczaniu kwoty składki pozwana powinna była wyłączyć zobowiązania wolne od ryzyka z istotnych zobowiązań.

7.

Zarzut siódmy (pomocniczo): naruszenie art. 70 ust. 6 rozporządzenia nr 806/2014 w związku z art. 5 ust. 3 i 4 rozporządzenia delegowanego nr 2015/63, ponieważ pozwana błędnie obliczyła wysokość składek skarżącej na podstawie podejścia brutto w odniesieniu do umów na instrumenty pochodne.

8.

Zarzut ósmy (pomocniczo): naruszenie art. 70 ust. 6 rozporządzenia nr 806/2014 w związku z art. 6 ust. 8 lit. a) rozporządzenia delegowanego nr 2015/63, ponieważ pozwana błędnie uznała skarżącą za instytucję podlegającą reorganizacji.

—

stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji w zakresie dotyczącym odrzucenia zgłoszenia;

—

zmianę zaskarżonej decyzji poprzez uwzględnienie odwołania wniesionego od decyzji eksperta o odrzuceniu zgłoszenia w odniesieniu do towarów należących do klasy 16;

—

obciążenie EUIPO kosztami poniesionymi przez skarżącą w związku z niniejszym postępowaniem zarówno przed Sądem, jak i przed EUIPO.

—

obciążenie EUIPO kosztami poniesionymi przez skarżącą w postępowaniu przed Sądem.

—

Naruszenie art. 7 ust. 1 lit. b) rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2017/1001;

—

Naruszenie art. 7 ust. 1 lit. c) rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2017/1001;

—

Naruszenie art. 165 ust. 5 rozporządzenia (UE) 2017/1001 oraz art. 36 ust. 1 lit. g) i art. 36 ust. 2 rozporządzenia delegowanego Komisji (UE) 2018/625.