Ostatnie publikacje Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej

(2021/C 310/01)

Ostatnia publikacja

Dz.U. C 297 z 26.7.2021

Wcześniejsze publikacje

Dz.U. C 289 z 19.7.2021

Dz.U. C 278 z 12.7.2021

Dz.U. C 263 z 5.7.2021

Dz.U. C 252 z 28.6.2021

Dz.U. C 242 z 21.6.2021

Dz.U. C 228 z 14.6.2021

Teksty te są dostępne na stronie internetowej:

EUR-Lex: http://eur-lex.europa.eu

Wyrok Trybunału (piąta izba) z dnia 17 czerwca 2021 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Ondernemingsrechtbank Antwerpen – Belgia) – Mircom International Content Management & Consulting (M.I.C.M.) Limited / Telenet BVBA

(Sprawa C-597/19) (1)

(Odesłanie prejudycjalne - Własność intelektualna - Prawo autorskie i prawa pokrewne - Dyrektywa 2001/29/WE - Artykuł 3 ust. 1 i 2 - Pojęcie „podawania do publicznej wiadomości” - Pobieranie poprzez sieć równorzędną (peer-to-peer) pliku zawierającego chroniony utwór z jednoczesnym podaniem do wiadomości segmentów tego pliku w celu ich zamieszczania - Dyrektywa 2004/48/WE - Artykuł 3 ust. 2 - Nadużywanie środków, procedur i środków naprawczych - Artykuł 4 - Osoby uprawnione do występowania o zastosowanie środków, procedur i środków naprawczych - Artykuł 8 - Prawo do informacji - Artykuł 13 - Pojęcie „uszczerbku” - Rozporządzenie (UE) 2016/679 - Artykuł 6 ust. 1 akapit pierwszy lit. f) - Ochrona osób fizycznych w zakresie przetwarzania danych osobowych - Zgodność przetwarzania z prawem - Dyrektywa 2002/58/WE - Artykuł 15 ust. 1 - Przepisy ustawowe mające na celu ograniczenie zakresu praw i obowiązków - Prawa podstawowe - Artykuł 7 i 8, art. 17 ust. 2 oraz art. 47 akapit pierwszy Karty praw podstawowych Unii Europejskiej)

(2021/C 310/02)

Język postępowania: niderlandzki

Sąd odsyłający

Ondernemingsrechtbank Antwerpen

Strony w postępowaniu głównym

Strona powodowa: Mircom International Content Management & Consulting (M.I.C.M.) Limited

Strona pozwana: Telenet BVBA

Przy udziale: Proximus NV, Scarlet Belgium NV

Sentencja

1)

Artykuł 3 ust. 1 i 2 dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2001/29/WE z dnia 22 maja 2001 r. w sprawie harmonizacji niektórych aspektów praw autorskich i pokrewnych w społeczeństwie informacyjnym należy interpretować w ten sposób, że podawaniem do publicznej wiadomości w rozumieniu tego przepisu jest zamieszczanie z urządzenia końcowego użytkownika sieci równorzędnej (peer-to-peer) na urządzeniu końcowym innych użytkowników tej sieci uprzednio pobranych przez tego użytkownika segmentów pliku medialnego zawierającego chroniony utwór, choć te pobrane segmenty nadają się jako takie do wykorzystania dopiero po osiągnięciu pewnego określonego w procentach minimum ilościowego. Bez znaczenia jest przy tym to, że ze względu na konfigurację oprogramowania do wymiany plików BitTorrent client zamieszczanie to odbywa się automatycznie w sytuacji, gdy użytkownik zarejestrował to oprogramowanie na urządzeniu końcowym, z którego dokonywane jest to zamieszczanie, udzielając zgody na jego stosowanie po należytym poinformowaniu go o jego właściwościach.

2)

Dyrektywę 2004/48/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 29 kwietnia 2004 r. w sprawie egzekwowania praw własności intelektualnej należy interpretować w ten sposób, że podmiot, który stał się w drodze umowy podmiotem pewnych praw własności intelektualnej, jednak sam ich nie wykonuje, lecz ogranicza się do dochodzenia roszczeń odszkodowawczych od podmiotów, które w jego ocenie naruszają te prawa, może co do zasady skorzystać ze środków, procedur i środków naprawczych przewidzianych w rozdziale II tej dyrektywy, chyba że na mocy ustanowionego w art. 3 ust. 2 tej dyrektywy ogólnego obowiązku i po przeprowadzeniu całościowego i szczegółowego badania zostanie stwierdzone, że żądanie ich zastosowania ma znamiona nadużycia prawa. W szczególności, jeśli chodzi o żądanie udzielenia informacji skierowane na podstawie art. 8 tej dyrektywy, należy je również odrzucić wówczas, gdy jest ono nieuzasadnione lub nieproporcjonalne, czego sprawdzenie należy do sądu odsyłającego.

3)

Artykuł 6 ust. 1 akapit pierwszy lit. f) rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/679 z dnia 27 kwietnia 2016 r. w sprawie ochrony osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych i w sprawie swobodnego przepływu takich danych oraz uchylenia dyrektywy 95/46/WE (ogólnego rozporządzenia o ochronie danych) w związku z art. 15 ust. 1 dyrektywy 2002/58/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 12 lipca 2002 r. dotyczącej przetwarzania danych osobowych i ochrony prywatności w sektorze łączności elektronicznej (dyrektywy o prywatności i łączności elektronicznej), zmienionej dyrektywą Parlamentu Europejskiego i Rady 2009/136/WE z dnia 25 listopada 2009 r., należy interpretować w ten sposób, że nie sprzeciwia się on co do zasady ani systematycznej rejestracji przez podmiot praw własności intelektualnej oraz dla niego przez osobę trzecią adresów IP użytkowników sieci równorzędnych (peer-to-peer), których łącza internetowe miały być wykorzystywane do działań naruszających prawa własności intelektualnej, ani udostępnieniu temu podmiotowi praw własności intelektualnej czy też osobie trzeciej nazwisk i adresów pocztowych tych użytkowników celem wniesienia do sądu cywilnego powództwa o odszkodowanie za szkodę, jaka miała zostać wyrządzona przez tych użytkowników, pod warunkiem jednak, że żądania i wnioski kierowane w tym względzie przez ten podmiot czy też osobę trzecią są uzasadnione, proporcjonalne i nie mają znamion nadużycia oraz znajdują podstawę prawną w krajowym środku ustawodawczym w rozumieniu art. 15 ust. 1 dyrektywy 2002/58 zmienionej dyrektywą 2009/136, który ogranicza zakres zastosowania zasad ustanowionych w art. 5 i 6 tej dyrektywy po zmianach.

---

(1)  Dz.U. C 383 z 11.11.2019.

Wyrok Trybunału (wielka izba) z dnia 15 czerwca 2021 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Hof van beroep te Brussel – Belgia) – Facebook Ireland Limited, Facebook Inc., Facebook Belgium BVBA / Gegevensbeschermingsautoriteit

(Sprawa C-645/19) (1)

(Odesłanie prejudycjalne - Ochrona osób fizycznych w zakresie przetwarzania danych osobowych - Karta praw podstawowych Unii Europejskiej - Artykuły 7, 8 i 47 - Rozporządzenie (UE) 2016/679 - Transgraniczne przetwarzanie danych osobowych - Mechanizm kompleksowej współpracy - Lojalna i skuteczna współpraca między organami nadzorczymi - Właściwość i uprawnienia - Uprawnienie do wszczęcia postępowania sądowego)

(2021/C 310/03)

Język postępowania: niderlandzki

Sąd odsyłający

Hof van beroep te Brussel

Strony w postępowaniu głównym

Strona wnosząca odwołanie: Facebook Ireland Limited, Facebook Inc., Facebook Belgium BVBA

Druga strona postępowania: Gegevensbeschermingsautoriteit

Sentencja

1)

Artykuł 55 ust. 1, art. 56–58 oraz art. 60–66 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/679 z dnia 27 kwietnia 2016 r. w sprawie ochrony osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych i w sprawie swobodnego przepływu takich danych oraz uchylenia dyrektywy 95/46/WE (ogólne rozporządzenie o ochronie danych) w związku z art. 7, 8 i 47 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej należy interpretować w ten sposób, że organ nadzorczy państwa członkowskiego, który na podstawie ustawodawstwa krajowego wydanego w wykonaniu art. 58 ust. 5 tego rozporządzenia jest uprawniony do podnoszenia wszelkich zarzucanych naruszeń tego rozporządzenia przed sądami tego państwa członkowskiego i, w stosownych przypadkach, do wszczęcia postępowania sądowego, może wykonywać to uprawnienie w zakresie dotyczącym transgranicznego przetwarzania danych, pomimo tego, że nie jest on w odniesieniu do takiego przetwarzania danych „wiodącym organem nadzorczym” w rozumieniu art. 56 ust. 1 tego rozporządzenia, pod warunkiem że jest to jeden z przypadków, w których rozporządzenie 2016/679 przyznaje temu organowi nadzorczemu uprawnienie do wydania decyzji stwierdzającej, iż owo przetwarzanie narusza normy ustanowione w tym rozporządzeniu, i że uprawnienie to jest wykonywane z poszanowaniem ustanowionych w tym rozporządzeniu procedur współpracy i kontroli spójności.

2)

Artykuł 58 ust. 5 rozporządzenia 2016/679 należy interpretować w ten sposób, że w przypadku transgranicznego przetwarzania danych wykonywanie przysługującego organowi nadzorczemu państwa członkowskiego innemu niż wiodący organ nadzorczy uprawnienia do wszczęcia postępowania sądowego w rozumieniu tego przepisu nie wiąże się z wymogiem, aby administrator danych lub podmiot dokonujący transgranicznego przetwarzania danych osobowych, przeciwko któremu zostało wytoczone powództwo, posiadał główną lub inną jednostkę organizacyjną na terytorium tego państwa członkowskiego.

3)

Artykuł 58 ust. 5 rozporządzenia 2016/679 należy interpretować w ten sposób, że przysługujące organowi nadzorczemu danego państwa członkowskiego innemu niż wiodący organ nadzorczy uprawnienie do podnoszenia przed sądami tego państwa wszelkich zarzucanych naruszeń tego rozporządzenia oraz, w stosownych przypadkach, do wszczęcia postępowania sądowego w rozumieniu tego przepisu, może być wykonywane zarówno w odniesieniu do głównej jednostki organizacyjnej administratora danych znajdującej się w państwie członkowskim owego organu, jak i w odniesieniu do innej jednostki organizacyjnej tego administratora, pod warunkiem że powództwo dotyczy przetwarzania danych dokonywanego w związku z działalnością prowadzoną przez tę jednostkę, a organ ten jest właściwy do wykonywania tego uprawnienia, zgodnie z tym, co zostało wskazane w odpowiedzi na pierwsze z zadanych pytań prejudycjalnych.

4)

Artykuł 58 ust. 5 rozporządzenia 2016/679 należy interpretować w ten sposób, że jeżeli organ nadzorczy państwa członkowskiego, który nie jest „wiodącym organem nadzorczym” w rozumieniu art. 56 ust. 1 tego rozporządzenia, wniósł do sądu powództwo dotyczące transgranicznego przetwarzania danych osobowych przed dniem 25 maja 2018 r., czyli przed dniem, począwszy od którego rozporządzenie to ma zastosowanie, powództwo to może, z punktu widzenia prawa Unii, zostać podtrzymane na podstawie przepisów dyrektywy 95/46/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 24 października 1995 r. w sprawie ochrony osób fizycznych w zakresie przetwarzania danych osobowych i swobodnego przepływu tych danych, mającej nadal zastosowanie w zakresie dotyczącym naruszeń przewidzianych w niej norm, których dopuszczono się aż do dnia, w którym dyrektywa ta została uchylona. Takie powództwo może także zostać wniesione przez ten organ w związku z naruszeniami popełnionymi po tej dacie na podstawie art. 58 ust. 5 rozporządzenia 2016/679, pod warunkiem że ma to miejsce w jednej z sytuacji, w których w drodze wyjątku rozporządzenie to przyznaje organowi nadzorczemu państwa członkowskiego, który nie jest „wiodącym organem nadzorczym”, uprawnienie do wydania decyzji stwierdzającej, że rozpatrywane przetwarzanie danych narusza zawarte w tym rozporządzeniu przepisy dotyczące ochrony praw osób fizycznych w zakresie przetwarzania danych osobowych, i to w poszanowaniu przewidzianych w tym samym rozporządzeniu procedur współpracy i kontroli spójności, czego sprawdzenie należy do sądu odsyłającego.

5)

Artykuł 58 ust. 5 rozporządzenia 2016/679 należy interpretować w ten sposób, że przepis ten ma bezpośrednią skuteczność, wobec czego krajowy organ nadzorczy może powołać się na ten przepis w celu wszczęcia lub dalszego prowadzenia postępowania przeciwko jednostkom, nawet jeśli nie został on konkretnie przetransponowany do ustawodawstwa danego państwa członkowskiego.

---

(1)  Dz.U. C 406 z 2.12.2019.

Wyrok Trybunału (pierwsza izba) z dnia 17 czerwca 2021 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Sąd Apelacyjny w Warszawie – Polska) – Mittelbayerischer Verlag KG / SM

(Sprawa C-800/19) (1)

(Odesłanie prejudycjalne - Współpraca sądowa w sprawach cywilnych - Rozporządzenie (UE) nr 1215/2012 - Jurysdykcja i uznawanie orzeczeń sądowych oraz ich wykonywanie w sprawach cywilnych i handlowych - Artykuł 7 pkt 2 - Jurysdykcja szczególna w sprawach dotyczących czynu niedozwolonego lub czynu podobnego do czynu niedozwolonego - Miejsce, w którym nastąpiło lub może nastąpić zdarzenie wywołujące szkodę - Osoba podnosząca naruszenie jej dóbr osobistych wynikające z publikacji artykułu w Internecie - Miejsce, w którym szkoda się urzeczywistniła - Centrum interesów życiowych danej osoby)

(2021/C 310/04)

Język postępowania: polski

Sąd odsyłający

Sąd Apelacyjny w Warszawie

Strony w postępowaniu głównym

Strona wnosząca zażalenie: Mittelbayerischer Verlag KG

Druga strona postępowania: SM

Sentencja

Artykuł 7 pkt 2 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1215/2012 z dnia 12 grudnia 2012 r. w sprawie jurysdykcji i uznawania orzeczeń sądowych oraz ich wykonywania w sprawach cywilnych i handlowych należy interpretować w ten sposób, że sąd, w którego obszarze właściwości znajduje się centrum interesów życiowych osoby podnoszącej naruszenie jej dóbr osobistych przez treści opublikowane na stronie internetowej, ma jurysdykcję do rozpoznania – w odniesieniu do całości doznanych krzywd i poniesionych szkód – powództwa odszkodowawczego wniesionego przez tę osobę tylko wtedy, gdy treści te zawierają obiektywne i możliwe do zweryfikowania elementy, pozwalające na bezpośrednie lub pośrednie indywidualne zidentyfikowanie tej osoby.

---

(1)  Dz.U. C 27 z 27.1.2020.

Wyrok Trybunału (piąta izba) z dnia 17 czerwca 2021 r. – Republika Czeska / Komisja Europejska, Rzeczpospolita Polska

(Sprawa C-862/19 P) (1)

(Odwołanie - Europejski Fundusz Społeczny (EFS) - Europejski Fundusz Rozwoju Regionalnego (EFRR) - Częściowe uchylenie pomocy na programy operacyjne w Republice Czeskiej - Dyrektywa 2004/18/WE - Artykuł 16 lit. b) - Wyłączenie szczególne - Zamówienia publiczne na usługi dotyczące programów przeznaczonych do transmisji)

(2021/C 310/05)

Język postępowania: czeski

Strony

Wnosząca odwołanie: Republika Czeska (przedstawiciele: M. Smolek, O. Serdula, J. Vláčil i I. Gavrilová, pełnomocnicy)

Pozostali uczestnicy postępowania: Komisja Europejska (przedstawiciele: P. Ondrůšek i P. Arenas, pełnomocnicy), Rzeczpospolita Polska

Sentencja

1)	Odwołanie zostaje oddalone.

2)	Republika Czeska pokrywa własne koszty oraz koszty poniesione przez Komisję Europejską.

---

(1)  Dz.U. C 27 z 27.1.2020.

Wyrok Trybunału (czwarta izba) z dnia 17 czerwca 2021 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Klagenævnet for Udbud – Dania) – Simonsen & Weel A/S / Region Nordjylland og Region Syddanmark

(Sprawa C-23/20) (1)

(Odesłanie prejudycjalne - Zamówienia publiczne - Umowa ramowa - Dyrektywa 2014/24/UE - Artykuł 5 ust. 5 - Artykuł 18 ust. 1 - Artykuły 33 i 49 - Załącznik V, część C, pkt 7, 8 i 10 - Rozporządzenie wykonawcze (UE) 2015/1986 - Załącznik II, rubryki II.1.5) i II.2.6) - Procedury udzielania zamówień publicznych - Obowiązek wskazania w ogłoszeniu o zamówieniu lub w specyfikacji warunków zamówienia, po pierwsze, szacunkowej ilości lub wartości, a po drugie, maksymalnej ilości lub wartości produktów, które mają zostać dostarczone na podstawie umowy ramowej - Zasady przejrzystości i równego traktowania - Dyrektywa 89/665/EWG - Artykuł 2d ust. 1 - Procedury odwoławcze w dziedzinie udzielania zamówień publicznych - Brak skutków umowy - Wyłączenie)

(2021/C 310/06)

Język postępowania: duński

Sąd odsyłający

Klagenævnet for Udbud

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: Simonsen & Weel A/S

Druga strona postępowania: Region Nordjylland og Region Syddanmark

Przy udziale: Nutricia A/S

Sentencja

1)

Artykuł 49 dyrektywy 2014/24/UE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 26 lutego 2014 r. w sprawie zamówień publicznych, uchylającej dyrektywę 2004/18/WE, pkt 7 i 8 oraz pkt 10 lit. a) części C załącznika V do tej dyrektywy w związku z art. 33 tej dyrektywy oraz zasadami równego traktowania i przejrzystości, o których mowa w jej art. 18 ust. 1, należy interpretować w ten sposób, że w ogłoszeniu o zamówieniu należy podać szacunkową ilość lub wartość, jak również maksymalną ilość lub wartość produktów, które mają zostać dostarczone na podstawie umowy ramowej, a po osiągnięciu wskazanego limitu skutki umowy ramowej ustają.

2)

Artykuł 49 dyrektywy 2014/24 oraz pkt 7 i pkt 10 lit. a) części C załącznika V do tej dyrektywy w związku z art. 33 tej dyrektywy oraz zasadami równego traktowania i przejrzystości, o których mowa w jej art. 18 ust. 1, należy interpretować w ten sposób, że szacunkową ilość lub wartość, jak również maksymalną ilość lub wartość produktów, które mają zostać dostarczone na podstawie umowy ramowej, należy podać w ogłoszeniu o zamówieniu w ujęciu całościowym, natomiast można w nim określić dodatkowe wymagania, które instytucja zamawiająca postanowi dodać.

3)

Artykuł 2d ust. 1 lit. a) dyrektywy Rady 89/665/EWG z dnia 21 grudnia 1989 r. w sprawie koordynacji przepisów ustawowych, wykonawczych i administracyjnych odnoszących się do stosowania procedur odwoławczych w zakresie udzielania zamówień publicznych na dostawy i roboty budowlane, zmienionej dyrektywą Parlamentu Europejskiego i Rady 2014/23/UE z dnia 26 lutego 2014 r., należy interpretować w ten sposób, że nie znajduje on zastosowania w sytuacji, gdy ogłoszenie o zamówieniu zostało opublikowane w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej, nawet jeśli, po pierwsze, szacunkowa ilość lub wartość produktów, które mają zostać dostarczone na podstawie planowanej umowy ramowej, wynika nie z ogłoszenia o zamówieniu, lecz ze specyfikacji warunków zamówienia, a po drugie, ani w ogłoszeniu o zamówieniu, ani w specyfikacji warunków zamówienia nie podano maksymalnej ilości lub wartości produktów, które mają zostać dostarczone na podstawie tej umowy ramowej.

---

(1)  Dz.U. C 95 z 23.3.2020.

Wyrok Trybunału (pierwsza izba) z dnia 17 czerwca 2021 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Bundesfinanzgericht – Austria) – K (C-58/20), DBKAG (C-59/20) / Finanzamt Österreich, dawniej Finanzamt Linz

(Sprawy połączone C-58/20 i C-59/20) (1)

(Odesłanie prejudycjalne - Podatek od wartości dodanej (VAT) - Dyrektywa 2006/112/WE - Artykuł 135 ust. 1 - Zwolnienia - Zarządzanie specjalnymi funduszami inwestycyjnymi - Outsourcing - Świadczenie usług przez osobę trzecią)

(2021/C 310/07)

Język postępowania: niemiecki

Sąd odsyłający

Bundesfinanzgericht

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: K (C-58/20), DBKAG (C-59/20)

Strona przeciwna: Finanzamt Österreich, dawniej Finanzamt Linz

Sentencja

Artykuł 135 ust. 1 lit. g) dyrektywy Rady 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej należy interpretować w ten sposób, że usługi świadczone przez osoby trzecie na rzecz spółek zarządzających specjalnymi funduszami inwestycyjnymi, takie jak zadania podatkowe polegające na zapewnieniu zgodnego z prawem krajowym opodatkowania dochodów otrzymywanych przez posiadaczy jednostek uczestnictwa oraz przyznanie prawa do korzystania z oprogramowania służącego wyłącznie do przeprowadzenia obliczeń istotnych dla zarządzania ryzykiem i do pomiaru rentowności, są objęte zwolnieniem przewidzianym w tym przepisie, jeżeli pozostają w nierozerwalnym związku z zarządzaniem specjalnymi funduszami inwestycyjnymi i są świadczone wyłącznie dla celów zarządzania takimi funduszami, pomimo że takie świadczenie usług nie było w całości przedmiotem outsourcingu.

---

(1)  Dz.U. C 191 z 8.6.2020.

Wyrok Trybunału (dziewiąta izba) z dnia 17 czerwca 2021 r. – Republika Litewska / Komisja Europejska, Republika Czeska

(Sprawa C-153/20 P) (1)

(Odwołanie - Europejski Fundusz Rolniczy Gwarancji (EFRG) i Europejski Fundusz Rolny na rzecz Rozwoju Obszarów Wiejskich (EFRROW) - Wydatki wyłączone z finansowania przez Unię Europejską - Wydatki poniesione przez Republikę Litewską - Rozporządzenie (UE) nr 65/2011 - Kontrole administracyjne - Kontrola na miejscu - Jakość kontroli - Status wnioskodawcy - Sztucznie stworzone warunki - Wydatki poniesione w ramach przedsięwzięć)

(2021/C 310/08)

Język postępowania: litewski

Strony

Wnoszący odwołanie: Republika Litewska (przedstawiciele: R. Dzikovič i K. Dieninio, pełnomocnicy)

Druga strona postępowania: Komisja Europejska (przedstawiciele: A. Sauka i A. Steiblytė, pełnomocnicy), Republika Czeska (przedstawiciele: M. Smolek, J. Pavliš i J. Vláčil, pełnomocnicy)

Sentencja

1)	Odwołanie zostaje oddalone.

2)	Republika Litewska pokrywa, poza własnymi kosztami, koszty poniesione przez Komisję Europejską.

3)	Republika Czeska pokrywa własne koszty.

---

(1)  Dz.U. C 215 z 29.6.2020.

Postanowienie Trybunału (dziewiąta izba) z dnia 5 maja 2021 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Tribunal du travail de Liège – Belgia) – VT / Centre public d’action sociale de Líège (CPAS)

(Sprawa C-641/20) (1)

(Odesłanie prejudycjalne - Przestrzeń wolności, bezpieczeństwa i sprawiedliwości - Dyrektywa 2008/115/WE - Powrót nielegalnie przebywających obywateli państw trzecich - Decyzja nakazująca powrót - Skarga - Tymczasowe prawo pobytu i prawo do pomocy społecznej podczas okresu, w którym skarga jest zawisła)

(2021/C 310/09)

Język postępowania: francuski

Sąd odsyłający

Tribunal du travail de Liège

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: VT

Strona pozwana: Centre public d’action sociale de Liège (CPAS)

Sentencja

Artykuły 5 i 13 dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2008/115/WE z dnia 16 grudnia 2008 r. w sprawie wspólnych norm i procedur stosowanych przez państwa członkowskie w odniesieniu do powrotów nielegalnie przebywających obywateli państw trzecich w świetle art. 19 ust. 2 i art. 47 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej oraz art. 14 ust. 1 lit. b) tej dyrektywy należy interpretować w ten sposób, że stoją one na przeszkodzie ustawodawstwu krajowemu, które nie przyznaje skutku zawieszającego z mocy prawa skardze wniesionej przez obywatela państwa trzeciego na decyzję nakazującą powrót w rozumieniu art. 3 pkt 4 wspomnianej dyrektywy, która to decyzja została wydana wobec niego w następstwie cofnięcia mu przez właściwy organ statusu uchodźcy na podstawie art. 11 dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2011/95/UE z dnia 13 grudnia 2011 r. w sprawie norm dotyczących kwalifikowania obywateli państw trzecich lub bezpaństwowców jako beneficjentów ochrony międzynarodowej, jednolitego statusu uchodźców lub osób kwalifikujących się do otrzymania ochrony uzupełniającej oraz zakresu udzielanej ochrony, i w związku z tym tymczasowego prawa do pobytu oraz do zapewnienia zaspokojenia podstawowych potrzeb do chwili wydania orzeczenia w przedmiocie tej skargi w wyjątkowym przypadku, w którym obywatel ten, cierpiący na poważną chorobę, może wskutek wykonania tej decyzji zostać narażony na poważne ryzyko ciężkiego i nieodwracalnego pogorszenia stanu zdrowia. W tych ramach sąd krajowy rozpatrujący spór, którego rozstrzygniecie jest związane z ewentualnym skutkiem zawieszającym decyzji nakazującej powrót, powinien uznać, że skarga wniesiona na tę decyzję wywołuje z mocy prawa skutek zawieszający, o ile skarga ta zawiera argumentację, która nie wydaje się oczywiście bezpodstawna i która ma na celu wykazanie, iż wykonanie tej decyzji naraziłoby obywatela państwa trzeciego na poważne ryzyko ciężkiego i nieodwracalnego pogorszenia stanu zdrowia.

---

(1)  Dz.U. C 44 z 8.2.2021.

Odwołanie od wyroku Sądu (druga izba) wydanego w dniu 6 października 2020 r. w sprawie T-180/20, Sharpston / Rada i Konferencja przedstawicieli rządów państw członkowskich, wniesione w dniu 16 grudnia 2020 r. przez Eleanor Sharpston

(Sprawa C-684/20 P)

(2021/C 310/10)

Język postępowania: angielski

Strony

Wnoszący odwołanie: Eleanor Sharpston (przedstawiciele: N. Forwood, Barrister-at-Law, J. Robb, Barrister, J. Flynn QC i H. Mercer QC)

Druga strona postępowania: Rada Unii Europejskiej, Konferencja przedstawicieli rządów państw członkowskich

Postanowieniem z dnia 16 czerwca 2021 r. Trybunał Sprawiedliwości (pierwsza izba) postanowił że odwołanie zostaje odrzucone jako w części oczywiście niedopuszczalne i oddalone jako w części oczywiście bezzasadne oraz że wnosząca odwołanie pokrywa własne koszty.

Odwołanie od wyroku Sądu (druga izba) wydanego w dniu 6 października 2020 r. w sprawie T-550/20, Sharpston / Rada i Konferencja przedstawicieli rządów państw członkowskich, wniesione w dniu 16 grudnia 2020 r. przez Eleanor Sharpston

(Sprawa C-685/20 P)

(2021/C 310/11)

Język postępowania: angielski

Strony

Wnoszący odwołanie: Eleanor Sharpston (przedstawiciele: N. Forwood, Barrister-at-Law, J. Robb, Barrister, J. Flynn QC i H. Mercer QC)

Druga strona postępowania: Rada Unii Europejskiej, Konferencja przedstawicieli rządów państw członkowskich

Postanowieniem z dnia 16 czerwca 2021 r. Trybunał Sprawiedliwości (pierwsza izba) postanowił że odwołanie zostaje odrzucone jako w części oczywiście niedopuszczalne i oddalone jako w części oczywiście bezzasadne oraz że wnosząca odwołanie pokrywa własne koszty.

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Sąd Rejonowy w Nysie (Polska) w dniu 21 grudnia 2020 r. – Centraal Justitieel Incassobureau, Ministerie van Veiligheid en Justitie (CJIB) przeciwko AP

(Sprawa C-699/20)

(2021/C 310/12)

Język postępowania: polski

Sąd odsyłający

Sąd Rejonowy w Nysie

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: Centraal Justitieel Incassobureau, Ministerie van Veiligheid en Justitie (CJIB)

Strona pozwana: AP

Postanowieniem z dnia 8 czerwca 2021 r. Trybunał (szósta izba) uznał wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym, złożony przez Sąd Rejonowy w Nysie, II Wydział Karny (Polska), za oczywiście niedopuszczalny.

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Landessozialgericht Nordrhein-Westfalen (Niemcy) w dniu 4 maja 2021 r. – VA / Deutsche Rentenversicherung Bund

(Sprawa C-283/21)

(2021/C 310/13)

Język postępowania: niemiecki

Sąd odsyłający

Landessozialgericht Nordrhein-Westfalen

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: VA

Strona pozwana: Deutsche Rentenversicherung Bund

Uczestnik postępowania: RB

Pytania prejudycjalne

1)

Czy należy przyjąć, że ustawodawstwo niderlandzkie – jako ustawodawstwo państwa właściwego na podstawie tytułu II rozporządzenia (WE) nr 883/2004 (1) – uwzględnia okresy przeznaczone na wychowywanie dziecka w rozumieniu art. 44 ust. 2 rozporządzenia (WE) nr 987/2009 (2) w ten sposób, że okresy przeznaczone na wychowywanie dziecka w Niderlandach powodują powstanie prawa do świadczeń emerytalno-rentowych po prostu jako okresy zamieszkiwania? W przypadku odpowiedzi przeczącej na pytanie pierwsze:

2)

Czy art. 44 ust. 2 rozporządzenia (WE) nr 987/2009 – w rozumieniu rozwiniętym w wyrokach Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej z dnia 23 listopada 2000 r., C-135/99 (3), i z dnia 19 lipca 2012 r., C-522/10 (4) – należy rozszerzająco interpretować w ten sposób, że właściwe państwo członkowskie musi uwzględnić okres przeznaczony na wychowywanie dziecka także wtedy, gdy osoba wychowująca dzieci posiada wprawdzie okresy uprawniające do świadczeń emerytalno-rentowych z tytułu edukacji lub pracy najemnej przed i po wychowywaniu dzieci wyłącznie w systemie tego państwa, jednakże bezpośrednio przed ani po okresie wychowywaniu dzieci nie uiszczała składek do tego systemu?

---

(1)  Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 883/2004 z dnia 29 kwietnia 2004 r. w sprawie koordynacji systemów zabezpieczenia społecznego (Dz.U. 2004, L 166, S. 1).

(2)  Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 987/2009 z dnia 16 września 2009 r. dotyczące wykonywania rozporządzenia (WE) nr 883/2004 w sprawie koordynacji systemów zabezpieczenia społecznego (Dz.U. 2009, L 284, S. 1).

(3)  ECLI:EU:C:2000:647, Elsen.

(4)  ECLI:EU:C:2012:475, Reichel-Albert.

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Landgericht Kleve (Niemcy) w dniu 14 maja 2021 r. – AB i in. / Ryanair DAC

(Sprawa C-307/21)

(2021/C 310/14)

Język postępowania: niemiecki

Sąd odsyłający

Landgericht Kleve.

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: AB i in.

Strona pozwana: Ryanair DAC

Pytanie prejudycjalne

Czy wykładni art. 5 ust. 1 lit. c) i art. 7 rozporządzenia (WE) nr 261/2004 (1) należy dokonywać w ten sposób, że w przypadku odwołania lotu, o którym pasażer nie został poinformowany co najmniej dwa tygodnie przed planowym czasem odlotu, obsługujący przewoźnik jest zobowiązany do zapłaty odszkodowania również wówczas, gdy ów przewoźnik lotniczy wysłał informację w odpowiednim czasie, przed upływem dwóch tygodni, na jedyny adres poczty elektronicznej podany mu w ramach rezerwacji, nie wiedząc, że rezerwacja została dokonana za pośrednictwem biura podróży lub strony internetowej tego biura, a za pośrednictwem adresu poczty elektronicznej wskazanego przez platformę rezerwacyjną można było skontaktować się co najwyżej z biurem podróży a nie bezpośrednio z pasażerem?

---

(1)  Rozporządzenie (WE) nr 261/2004 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 11 lutego 2004 r. ustanawiające wspólne zasady odszkodowania i pomocy dla pasażerów w przypadku odmowy przyjęcia na pokład albo odwołania lub dużego opóźnienia lotów, uchylające rozporządzenie (EWG) nr 295/91 (Dz.U. 2004, L 46, s. 1).

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Corte d'appello di Venezia (Włochy) w dniu 21 maja 2021 r. – Agecontrol SpA / ZR, Lidl Italia Srl

(Sprawa C-319/21)

(2021/C 310/15)

Język postępowania: włoski

Sąd odsyłający

Corte d'appello di Venezia

Strony w postępowaniu głównym

Wnosząca apelację: Agecontrol SpA

Druga strona postępowania: ZR, Lidl Italia Srl

Pytanie prejudycjalne

Czy art. 5 ust. 4 rozporządzenia Komisji (UE) nr 543/2011 (1) w związku z art. 5 ust. 1 i art. 8 tego rozporządzenia oraz w związku z art. 113 i 113a rozporządzenia Rady (UE) nr 1234/2007 (2) z dnia 22 października 2007 r. należy interpretować w ten sposób, że wymaga on sporządzenia dokumentu towarzyszącego, zawierającego nazwę i państwo pochodzenia wysyłanych owoców i warzyw paczkowanych lub w oryginalnych opakowaniach przygotowanych przez producenta, podczas ich transportu z platformy dystrybucyjnej spółki wprowadzającej produkt do obrotu do punktu sprzedaży tej spółki, niezależnie od okoliczności, że na jednej stronie opakowania znajduje się nieusuwalny nadruk umieszczony bezpośrednio na opakowaniu lub etykieta, która stanowi integralną część opakowania lub jest trwale do niego przymocowana, zawierająca szczegółowe informacje przewidziane w rozdziale I rozporządzenia (UE) nr 543/2011 (w tym informacje dotyczące nazwy i państwa pochodzenia produktów), oraz że informacje te są również zawarte w fakturach wystawionych przez dostawcę, od którego spółka wprowadzająca produkt do obrotu nabyła go, i przechowywanych w biurach rachunkowych tej spółki oraz w dokumencie umieszczonym w widocznym miejscu w środku transportu, którym produkt jest przewożony?

---

(1)  Rozporządzenie wykonawcze Komisji (UE) nr 543/2011 z dnia 7 czerwca 2011 r. ustanawiające szczegółowe zasady stosowania rozporządzenia Rady (WE) nr 1234/2007 w odniesieniu do sektora owoców i warzyw oraz sektora przetworzonych owoców i warzyw (Dz.U. 2011, L 157, s. 1).

(2)  Rozporządzenie Rady (WE) nr 1234/2007 z dnia 22 października 2007 r. ustanawiające wspólną organizację rynków rolnych oraz przepisy szczegółowe dotyczące niektórych produktów rolnych (rozporządzenie o jednolitej wspólnej organizacji rynku) (Dz.U. 2007, L 299, s. 1).

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Tribunale di Rieti (Włochy) w dniu 26 maja 2021 r. – Postępowanie karne przeciwko G.B., R.H.

(Sprawa C-334/21)

(2021/C 310/16)

Język postępowania: włoski

Sąd odsyłający

Tribunale di Rieti

Oskarżeni w postępowaniu głównym

G.B., R.H.

Pytania prejudycjalne

1)

Czy wykładni art. 15 ust. 1 dyrektywy 2002/58 (1) w świetle art. 7, 8 i 11 oraz art. 52 ust. 1 karty nicejskiej, a także w świetle zasad ustanowionych przez sam [Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej] w wyroku z dnia 2 marca 2021 r. w sprawie C-746/18, należy dokonywać w ten sposób, że stoi on na przeszkodzie przepisom krajowym przewidzianym w art. 132 ust. 3 decreto legislativo (dekretu ustawodawczego) nr 196/2003, które przyznają prokuraturze, organowi posiadającemu pełne i całkowite gwarancje niezależności i autonomii przewidziane w postanowieniach tytułu IV konstytucji włoskiej, uprawnienie do nakazania, w drodze uzasadnionego zarządzenia, pozyskania danych o ruchu i danych o lokalizacji dla celów postępowania przygotowawczego?

2)

W przypadku udzielenia odpowiedzi przeczącej na pytanie pierwsze, czy możliwe jest przedstawienie dodatkowych wyjaśnień interpretacyjnych dotyczących ewentualnego nieretroaktywnego stosowania zasad ustanowionych w wyroku z dnia 2 marca 2021 r. w sprawie C-746/18, biorąc pod uwagę nadrzędne wymogi pewności prawa w dziedzinie zapobiegania, wykrywania i zwalczania poważnej przestępczości lub zagrożeń dla bezpieczeństwa?

3)

Czy wykładni art. 15 ust. 1 dyrektywy 2002/58 w świetle art. 7, 8 i 11 oraz art. 52 ust. 1 karty nicejskiej, a także w świetle zasad ustanowionych przez sam [Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej] w wyroku z dnia 2 marca 2021 r. w sprawie C-746/18, należy dokonywać w ten sposób, że stoi on na przeszkodzie przepisom krajowym przewidzianym w art. 132 ust. 3 decreto legislativo (dekretu ustawodawczego) nr 196/2003 w związku z art. 267 ust. 2 Codice di procedura penale (kodeksu postępowania karnego), który zezwala prokuraturze w pilnych przypadkach na niezwłoczne pozyskanie danych o ruchu telefonicznym, podlegające późniejszemu zatwierdzeniu i kontroli właściwego sądu?

---

(1)  Dyrektywa 2002/58/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 12 lipca 2002 r. dotycząca przetwarzania danych osobowych i ochrony prywatności w sektorze łączności elektronicznej (dyrektywa o prywatności i łączności elektronicznej) (Dz.U. 2002, L 201, s. 37).

Odwołanie od wyroku Sądu (siódma izba) wydanego w dniu 24 marca 2021 r. w sprawie T-374/20, KM / Komisja Europejska, wniesione w dniu 2 czerwca 2021 r. przez Komisję Europejską

(Sprawa C-341/21 P)

(2021/C 310/17)

Język postępowania: niemiecki

Strony

Wnosząca odwołanie: Komisja Europejska (przedstawiciele: T.S. Bohr und B. Mongin, pełnomocnicy)

Pozostali uczestnicy postępowania: KM, Parlament Europejski, Rada Unii Europejskiej

Żądania wnoszącej odwołanie

—	uchylenie wyroku Sądu Unii Europejskiej z dnia 24 marca 2011 r. (siódma izba), KM / Komisja, w sprawie T-374/20;

—	oddalenie skargi;

—	obciążenie drugiej strony postępowania kosztami postępowania w pierwszej instancji;

—	obciążenie drugiej strony postępowania kosztami postępowania odwoławczego

Zarzuty i główne argumenty

Na poparcie odwołania Komisja podnosi trzy zarzuty.

W ramach zarzutu pierwszego Komisja podnosi naruszenie prawa w odniesieniu do kryteriów oceny zgodności z prawem rozstrzygnięć dokonanych przez prawodawcę oraz naruszenie obowiązku uzasadnienia. Sąd jej zdaniem odstąpił od zasady, zgodnie z którą ocena zgodności z prawem aktu Unii w świetle praw podstawowych nie może opierać się na twierdzeniach dotyczących skutków wywołanych przez ten akt w indywidualnym przypadku; niezgodność z prawem przepisu regulaminu pracowniczego nie może opierać się na „niewłaściwym” charakterze rozstrzygnięcia prawodawcy; Sąd z naruszeniem zasad określonych w wyroku z dnia 19 grudnia 2019 r. w sprawie C-460/18 P (1) nie uwzględnił ogółu elementów cechujących obie sytuacje podlegające porównaniu.

W ramach zarzutu drugiego Komisja podnosi naruszenie prawa przy wykładni zasady niedyskryminacji ze względu na wiek, według której to wykładni sytuacje wskazane w art. 18 i 20 załącznika VIII do regulaminu pracowniczego są porównywalne. Data zawarcia związku małżeńskiego nie jest jedynym kryterium odróżniającym art. 18 od art. 20 załącznika VIII. Różnica opiera się na pewnej liczbie czynników, których uwzględnienia Sąd odmówił; Sąd powinien był uwzględnić cel przewidzianego w art. 18 i 20 warunku minimalnego czasu trwania małżeństwa, co wyraźnie ukazałoby różnice między nimi; ten sam wniosek dotyczy dyskryminacji ze względu na wiek.

Wreszcie, w ramach zarzutu trzeciego Komisja podnosi naruszenie prawa przy wykładni art. 52 ust. 1 karty praw podstawowych (2) oraz kilka naruszeń obowiązku uzasadnienia. Po pierwsze, dopuszczono się naruszenia prawa przy wykładni art. 52 ust. 1 karty praw podstawowych, według której to wykładni skutki śmierci urzędnika dla żyjącego małżonka nie należy różnicować w zależności od tego, czy związek małżeński został zawarty przed odejściem ze służby czy po tym odejściu; po drugie, Sąd naruszył prawo przy wykładni celu zapobiegania nadużyciom oraz naruszył obowiązek uzasadnienia.

---

(1)  Wyrok z dnia 19 grudnia 2019 r., HK / Komisja, ECLI:EU:C:2019:1119.

(2)  Karta praw podstawowych Unii Europejskiej (Dz.U. 2012, C 326, s. 391).

Odwołanie od wyroku Sądu (siódma izba) wydanego w dniu 24 marca 2021 r. w sprawie T-374/20, KM / Komisja Europejska, wniesione w dniu 7 czerwca 2021 r. przez Radę Unii Europejskiej

(Sprawa C-357/21 P)

(2021/C 310/18)

Język postępowania: niemiecki

Strony

Wnosząca odwołanie: Rada Unii Europejskiej (przedstawiciele: M. Bauer i M. Alver, pełnomocnicy)

Pozostali uczestnicy postępowania: KM, Komisja Europejska, Parlament Europejski

Żądania wnoszącej odwołanie

—	uwzględnienie odwołania i uchylenie wyroku Sądu Unii Europejskiej z dnia 24 marca 2011 r. (siódma izba), KM/Komisja, w sprawie T-374/20;

—	wydanie orzeczenia w sprawie i oddalenie skargi wniesionej w pierwszej instancji jako bezzasadnej;

—	obciążenie skarżącej w pierwszej instancji kosztami, które poniosła Rada w ramach postępowania odwoławczego i postępowania w pierwszej instancji.

Zarzuty i główne argumenty

Na poparcie odwołania Rada podnosi cztery zarzuty.

W ramach zarzutu pierwszego Rada podnosi naruszenie prawa przez Sąd w odniesieniu do tego, że w przedmiocie przyznania renty rodzinnej na podstawie art. 18 lub art. 20 załącznika VIII do regulaminu pracowniczego odmiennie zostali potratowani żyjący małżonek byłego urzędnika, który zawarł związek małżeński przed odejściem ze służby, oraz żyjący małżonek byłego urzędnika, który zawarł związek małżeński po odejściu ze służby. Sąd nie ocenił jednak porównywalności rozpatrywanych sytuacji w świetle ogółu cechujących je elementów, w szczególności stanu prawnego, z uwzględnieniem przedmiotu i celu rozpatrywanego aktu Unii. Sąd tym samym naruszył prawo, ustalając, że data zawarcia związku małżeńskiego jest jedynym kryterium, według którego określa się, czy należy stosować art. 18 czy art. 20 załącznika VIII, choć odmienne traktowanie uzasadnione jest podstawową faktyczną i prawną różnicą pomiędzy sytuacją prawną urzędnika mającego jeden ze statusów służbowych określonych w art. 35 regulaminu pracowniczego a sytuacją prawną byłego urzędnika.

Rada podnosi zarzuty odwołania drugi i trzeci posiłkowo.

W ramach zarzutu drugiego Rada podnosi naruszenie prawa w odniesieniu do zakresu przeprowadzanej przez Sąd kontroli sądowej rozstrzygnięć dokonanych przez prawodawcę Unii. Sąd wskazał według Rady na istnienie „zwykłego” zakresu uznania, który pociąga za sobą konieczność sprawdzenia, czy nie wydaje się nierozsądne, że ustawodawca Unii uznał wprowadzone odmienne traktowanie za odpowiednie i konieczne dla celów osiągnięcia zamierzonego celu. Sąd pominął przy tym, że sądy uznają, iż prawodawcy Unii przysługuje w ramach wykonywania przyznanych mu kompetencji szeroki zakres uznania w dziedzinach wymagających od niego dokonywania rozstrzygnięć natury politycznej, gospodarczej lub społecznej oraz złożonych ocen i analiz, co ma miejsce w przypadku kształtowania systemu zabezpieczenia społecznego. Tym samym nie chodzi o ustalenie, czy środek przyjęty w danej dziedzinie był jedynym możliwym środkiem lub środkiem najlepszym z możliwych. Jedynie bowiem jego oczywiście niewłaściwy charakter w stosunku do zamierzonego przez właściwe instytucje celu ma wpływ na zgodność z prawem tego środka. Dokonując kontroli wykraczającej poza kwestię oczywiście niewłaściwego charakteru spornego środka Sąd zastąpił ocenę prawodawcy swoją własną oceną i tym samym przekroczył granice przysługującej mu kontroli zgodności z prawem.

W ramach zarzutu trzeciego Rada podnosi naruszenie prawa przez Sąd przy badaniu uzasadnienia odmiennego traktowania. Zdaniem Rady badanie to jest przede wszystkim obarczone naruszeniem prawa przez Sąd w odniesieniu do ustalenia zakresu przeprowadzanej przez niego kontroli rozstrzygnięć dokonanych przez prawodawcę. Następnie Sąd nie uwzględnił także orzecznictwa, zgodnie z którym to na stronie skarżącej ciąży obowiązek przedstawienia dowodu niezgodności przepisu prawa z prawem pierwotnym, a nie na instytucjach jako autorach aktu – obowiązek udowodnienia jego legalności. Ponadto Sąd naruszył prawo przy badaniu uzasadnienia odmiennego traktowania w świetle orzecznictwa, zgodnie z którym ogólne domniemanie występowania nadużyć nie wystarczy dla uzasadnienia środka naruszającego cele traktatu FUE, dochodząc do wniosku, że art. 20 załącznika VIII do regulaminu pracowniczego ustanawia ogólne niewzruszalne domniemanie nadużycia w odniesieniu do związków małżeńskich trwających krócej niż pięć lat. Z tego wynika ostatecznie, że przy uwzględnieniu okoliczności, że art. 20 załącznika VIII do regulaminu pracowniczego nie ustanawia domniemania nadużycia lub braku nadużycia względem związku małżeńskiego, wzmiankowana w zaskarżonym wyroku możliwość przedstawienia obiektywnych dowodów w celu obalenia domniemania nadużycia jest w niniejszym przypadku pozbawiona znaczenia.

Wreszcie, w ramach zarzutu czwartego Rada podnosi naruszenie prawa oraz naruszenie obowiązku uzasadnienia w związku z wnioskiem Sądu dotyczącym naruszenia zasady niedyskryminacji ze względu na wiek. Według Rady Sąd odnosi się w zaskarżonym wyroku czasami do wieku żyjącego małżonka, czasami do wieku urzędnika lub byłego urzędnika i pomija w tym względzie obowiązek uzasadnienia. Ponadto ustalenie istnienia szczególnie niekorzystnego położenia w odniesieniu do osób w określonym wieku lub należących do określonej grupy wiekowej zależy od dowodu, że rozpatrywane uregulowanie wpływa negatywnie na znacznie wyższy odsetek osób w określonym wieku w stosunku do osób w innym wieku; takiego dowodu jednak w niniejszym przypadku nie przedstawiono. Nawet gdyby założyć, że ma miejsce takie odmienne traktowanie, które opiera się pośrednio na wieku byłego urzędnika w chwili zawarcia związku małżeńskiego, Sąd pominął sprawdzenie, czy to odmienne traktowanie jest mimo to zgodne z art. 21 ust. 1 karty praw podstawowych (1) i czy spełnia kryteria art. 52 ust. 1 karty.

---

(1)  Karta praw podstawowych Unii Europejskiej (Dz.U. 2012, C 326, s. 391).

Odwołanie od wyroku Sądu (dziewiąta izba) wydanego w dniu 14 kwietnia 2021 r. w sprawie T-285/19, SGI Studio Galli Ingegneria Srl / Komisja, wniesione w dniu 14 czerwca 2021 r. przez SGI Studio Galli Ingegneria Srl

(Sprawa C-371/21 P)

(2021/C 310/19)

Język postępowania: włoski

Strony

Wnoszący odwołanie: SGI Studio Galli Ingegneria Srl (przedstawiciele: F.S. Marini, V. Catenacci, R. Viglietta, avvocati)

Druga strona postępowania: Komisja Europejska

Żądania wnoszącego odwołanie

Strona wnosząca odwołanie wnosi do Trybunału Sprawiedliwości o:

uchylenie zaskarżonego wyroku Sadu, izba dziewiąta, ogłoszonego w dniu 14 kwietnia 2021 r. i w tym dniu notyfikowanego, wydanego w sprawie T-285/19, SGI Studio Galli Ingegneria S.r.l. przeciwko Komisji Europejskiej, a konsekwencji o uwzględnienie żądań przedstawionych przed Sądem przez S.G.I w określonym tam porządku, to znaczy:

—

stwierdzenie, że wnosząca odwołanie nie ma obowiązku zapłaty na rzecz Komisji Europejskiej kwot żądanych przez tę ostatnią w nocie obciążeniowej nr 3241902288 doręczonej w dniu 22 lutego 2019 r. i ostatnio w piśmie doręczonym w dniu 29 kwietnia 2019 r. – Ref. Ares(2019)2858540, tytułem odzyskania wkładu i wypłaty odszkodowania ze względu na zarzucane uchybienie przez Studio Galli Ingegneria obowiązkom spoczywającym na nim na mocy umowy powierzenia grantu nr 619120 dotyczącej projektu zwanego „MARSOL”;

—	stwierdzenie nieistnienia uchybień podnoszonych przez Komisję;

—

stwierdzenie bezprawności, nieważności, a w każdym razie bezzasadności wstępnego pisma informacyjnego z dnia 19 grudnia 2018 r., sprawozdania z kontroli OLAF-u, noty obciążeniowej z dnia 22 lutego 2019 r., kolejnego przypomnienia z dnia 2 kwietnia 2019 r. oraz ostatecznego pisma z dnia 29 kwietnia 2019 r. określającego żądaną kwotę i oddalającego kolejne wnioski SGI – Ref. Ares(2019)2858540;

—	stwierdzenie nieistnienia wierzytelności zgłoszonej przez Komisję;

—	stwierdzenie prawa skarżącej do wkładu rzeczywiście wypłaconego przez Komisję na mocy umowy powierzenia grantu nr 619120 na projekt „MARSOL”;

—	tytułem ewentualnym – stwierdzenie, że kwota będąca przedmiotem odzyskania przez Komisję nie może przekraczać 100 044,99 EUR, jak zostało wskazane w zarzucie trzecim skargi;

—	dalszym tytułem ewentualnym – zobowiązanie Komisji do zapłaty na rzecz SGI kosztów poniesionych na wykonanie projektu „MARSOL” tytułem bezpodstawnego wzbogacenia.

Zarzuty i główne argumenty

1.

Zarzut pierwszy odwołania. Niezgodność zaskarżonego wyroku z prawem w zakresie, w jakim oddalił zarzut pierwszy skargi. Naruszenie/niewłaściwe zastosowanie art. 41, 42 i 47 KPP. Naruszenie zasady dobrej wiary w umowach równiez rozumieniu art. 1134 belgijskiego kodeksu cywilnego. Odwołanie od wyroku Sądu dotyczy tego, że stwierdza on, iż nie uwzględniając wniosku wnoszącej odwołanie o zawieszenie postępowania oraz o dostęp do akt postępowania kontrolnego OLAF-u, Komisja nie naruszyła praw, o których mowa w art. 41, 42 i 47 KPP, i zasady dobrej wiary w umowach. Przeciwnie, ponieważ spółka nie miała faktycznej możliwości polemiki ze sprawozdaniem finansowym OLAF-u z powodu patologicznej sytuacji wewnętrznej, skuteczność tych praw została naruszona, zarówno w kwestiach proceduralnych, jak i w konsekwencji w postępowaniu sądowym.

2.

Zarzut drugi odwołania. Niezgodność wyroku z prawem w zakresie, w jakim oddalił zarzut drugi skargi. Naruszenie/niewłaściwe zastosowanie art. 317 TFUE, art. 172-bis, par. 1, rozporządzenia nr 2342/2002 (1) , art. 31 ust. 3 lit. a) i c) rozporządzenia nr 1906/2006 (2) , art. II.5 oraz II.14, ust. 1 ogólnych warunków umowy powierzenia grantu. Naruszenie zasad domniemania niewinności, ciężaru dowodu i słuszności, o których mowa w rozporządzeniu Parlamentu Europejskiego i Rady (UE, Euratom) nr 883/2013 (3) z dnia 11 września 2013 r. Błąd w ocenie dowodu naruszający art. 1315 belgijskiego kodeksu cywilnego. Odwołanie od wyroku Sądu zostaje wniesione w zakresie, w jakim poprzez oddalenie zarzutu drugiego skargi stwierdził, że wnosząca odwołanie nie wykazała dopuszczalności bezpośrednich i pośrednich kosztów dotyczących personelu ani przez OLAF-em i Komisją, ani w postępowaniu sądowym. Przeciwnie, nie bierze on pod uwagę, że zarzuty OLAF-u nie dotyczyły spornego projektu, lecz innych subwencjonowanych projektów, a zatem nie zastosowano prawidłowo domniemania niewinności i zasady dotyczącej ciężaru dowodu. Ponadto arkusze czasu pracy przedstawione w postępowaniu sądowym powinny zostać uznane, wobec braku innych kwestii spornych i wobec stwierdzonego zakończenie projektu, za dowód wystarczający do stwierdzenia kwalifikowalności poniesionych kosztów żądanych od Komisji.

3.

Zarzut trzeci odwołania. Niezgodność zaskarżonego wyroku z prawem w zakresie, w jakim oddalił zarzut trzeci skargi. Naruszenie zasady proporcjonalności, słuszności i dobrej wiary w umowach. Naruszenie art. 5, ust. 4 TFUE. Naruszenie art. II.22 umowy powierzenia grantu. Odwołanie od wyroku zostaje wniesione w zakresie, w jakim poprzez oddalenie zarzutu trzeciego Sąd uznał, że Komisja nie naruszyła zasady proporcjonalności, żądając wszystkich bezpośrednich i pośrednich kosztów dotyczących personelu. Przeciwnie, ponieważ postępowanie kontrolne wykazało niezgodności tylko w przypadku dwóch specjalistów zaangażowanych w projekt, żądanie powinno dotyczyć jedynie tych kosztów. Należy tak uznać również ze względu na stwierdzoną realizację projektu i weryfikację kosztów przez zewnętrznego specjalistę, zaakceptowaną przez Komisję. Ewentualnie, również na podstawie zasady proporcjonalności, Sąd powinien był uwzględnić podniesione tytułem ewentualnym żądanie określenia wysokości kwoty podlegającej odzyskaniu.

4.

Zarzut czwarty odwołania. Niezgodność wyroku z prawem w zakresie, w jakim oddalił zarzut czwarty skargi. Naruszenie lub niewłaściwe zastosowanie art. 2 lit. b) rozporządzenia Rady nr 58/2003 (4) z dnia 19 grudnia 2002 r. i umowy powierzenia grantu. Brak uzasadnienie i niespójność wyroku w zakresie, w jakim jest on sprzeczny z wcześniejszymi orzeczeniami Sądu i TSUE dotyczącymi bezpodstawnego wzbogacenia. Odwołanie od wyroku zostaje wniesione w zakresie, w jakim oddalając zarzut czwarty skargi, odmówił on wnoszącej odwołanie prawa do zatrzymania wkładu wypłaconego z tytułu bezpośrednich i pośrednich kosztów personelu, gdyż w przeciwnym razie nastąpiłoby bezpodstawne wzbogacenie Komisji. Ponieważ w niniejszej sprawie spełnione są przesłanki wniesienia skargi, to znaczy wzbogacenie jednej strony umowy i zubożenie drugiej, a także istnieje związek przyczynowy pomiędzy wzbogaceniem i zubożeniem, orzeczenie Sądu jest niezgodne z prawem.

---

(1)  Rozporządzenie Komisji (WE, Euratom) nr 2342/2002 z dnia 23 grudnia 2002 r. ustanawiające szczegółowe zasady wykonania rozporządzenia Rady (WE, Euratom) nr 1605/2002 w sprawie rozporządzenia finansowego mającego zastosowanie do budżetu ogólnego Wspólnot Europejskich (Dz.U. 2002, L 357, s. 1).

(2)  Rozporządzenie (WE) nr 1906/2006 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 18 grudnia 2006 r. ustanawiające zasady uczestnictwa przedsiębiorstw, ośrodków badawczych i uczelni wyższych w działaniach prowadzonych w ramach siódmego programu ramowego oraz zasady upowszechniania wyników badań (2007–2013) (Dz.U. 2006, L 391, s. 1).

(3)  Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE, Euratom) nr 883/2013 z dnia 11 września 2013 r. dotyczące dochodzeń prowadzonych przez Europejski Urząd ds. Zwalczania Nadużyć Finansowych (OLAF) oraz uchylające rozporządzenie (WE) nr 1073/1999 Parlamentu Europejskiego i Rady i rozporządzenie Rady (Euratom) nr 1074/1999 (Dz.U. 2013, L 248, s. 1).

(4)  Rozporządzenie Rady (WE) nr 58/2003 z dnia 19 grudnia 2002 r. ustanawiające statut agencji wykonawczych, którym zostaną powierzone niektóre zadania w zakresie zarządzania programami wspólnotowymi (Dz.U. 2003, L 11, s. 1).

Wyrok Sądu z dnia 16 czerwca 2021 r. – Włochy i Hiszpania / Komisja

(Sprawy T-695/17 i T-704/17) (1)

(System językowy - Ogłoszenie o konkursie otwartym celem naboru tłumaczy języka niemieckiego, francuskiego, włoskiego i niderlandzkiego - Ograniczenie wyboru języków 2 i 3 konkursów do języków angielskiego, francuskiego i niemieckiego - Rozporządzenie nr 1 - Artykuł 1d ust. 1 i 6, art. 27 i art. 28 lit. f) regulaminu pracowniczego - Dyskryminacja ze względu na język - Interes służby - Proporcjonalność - Obowiązek uzasadnienia)

(2021/C 310/20)

Języki postępowania: włoski i hiszpański

Strony

Strona skarżąca w sprawie T-695/17: Republika Włoska (przedstawiciele: G. Palmieri, pełnomocnik, którą wspomagał P. Gentili, avvocato dello Stato)

Strona skarżąca w sprawie T-704/17: Królestwo Hiszpanii (przedstawiciel: L. Aguilera Ruiz, pełnomocnik)

Strona pozwana: Komisja Europejska (przedstawiciele: G. Gattinara, D. Milanowska, N. Ruiz García i L. Vernier, pełnomocnicy)

Przedmiot

Złożony na podstawie art. 263 TFUE wniosek zmierzający do stwierdzenia nieważności ogłoszenia o konkursach otwartych w celu wyłonienia listy rezerwy kadrowej tłumaczy (AD 5) języka niemieckiego (EPSO/AD/343/17), języka francuskiego (EPSO/AD/344/17), języka włoskiego (EPSO/AD/345/17) i języka niderlandzkiego (EPSO/AD/346/17) (Dz.U. 2017, C 224 A, s. 1).

Sentencja

1)	Sprawy T-695/17 i T-704/17 zostają połączone do celów wydania wyroku.

2)	Stwierdza się nieważność ogłoszenia o konkursach otwartych w celu wyłonienia listy rezerwy kadrowej tłumaczy (AD 5) języka niemieckiego (EPSO/AD/343/17), języka francuskiego (EPSO/AD/344/17), języka włoskiego (EPSO/AD/345/17) i języka niderlandzkiego (EPSO/AD/346/17).

3)	Komisja Europejska pokrywa własne koszty postępowania oraz koszty poniesione przez Republikę Włoską w sprawie T-695/17 i przez Królestwo Hiszpanii w sprawie T-704/17.

---

(1)  Dz.U. C 424 z 11.12.2017.

Wyrok Sądu z dnia 16 czerwca 2021 r. – Krajowa Izba Gospodarcza Chłodnictwa i Klimatyzacji / Komisja

(Sprawa T-126/19) (1)

(Środowisko naturalne - Rozporządzenie (UE) nr 517/2014 - Fluorowane gazy cieplarniane - Przydział kontyngentów na wprowadzanie wodorofluorowęglowodorów do obrotu - Zarzut niezgodności z prawem - Artykuł 16 rozporządzenia nr 517/2014 oraz załączniki V i VI do tego rozporządzenia - Zasada niedyskryminacji - Obowiązek uzasadnienia)

(2021/C 310/21)

Język postępowania: polski

Strony

Strona skarżąca: Krajowa Izba Gospodarcza Chłodnictwa i Klimatyzacji (Warszawa, Polska) (przedstawiciel: A. Galos, radca prawny)

Strona pozwana: Komisja Europejska (przedstawiciele: J.F. Brakeland, A. Becker, K. Herrmann i M. Jáuregui Gómez, pełnomocnicy)

Interwenienci popierający stronę pozwaną: Parlament Europejski (przedstawiciele: L. Visaggio, A. Tamás i W. Kuzmienko, pełnomocnicy), Rada Unii Europejskiej (przedstawiciele: K. Michoel i I. Tchórzewska, pełnomocnicy)

Przedmiot

Oparte na art. 263 TFUE żądanie stwierdzenia nieważności decyzji Komisji z dnia 11 grudnia 2018 r. przydzielającej skarżącej kontyngent 4 096 ton ekwiwalentu CO2 wodorofluorowęglowodorów na rok 2019.

Sentencja

1)	Skarga zostaje oddalona.

2)	Krajowa Izba Gospodarcza Chłodnictwa i Klimatyzacji pokrywa własne koszty oraz koszty poniesione przez Komisję Europejską.

3)	Rada Unii Europejskiej i Parlament Europejski pokrywają własne koszty.

---

(1)  Dz.U. C 148 z 29.4.2019.

Wyrok Sądu z dnia 16 czerwca 2021 r. – Cypr / EUIPO – Filotas Bellas & Yios (Halloumi Vermion)

(Sprawy połączone T-281/19 i T-351/19) (1)

(Znak towarowy Unii Europejskiej - Postępowanie w sprawie unieważnienia prawa do znaku - Graficzny unijny znak towarowy Halloumi χαλλούμι Vermion grill cheese M BELAS PREMIUM GREEK DAIRY SINCE 1927 - Wcześniejsze słowne krajowe znaki certyfikujące ΧΑΛΛΟΥΜΙ HALLOUMI - Zła wiara - Artykuł 52 ust. 1 lit. b) rozporządzenia (WE) nr 207/2009 [obecnie art. 59 ust. 1 lit. b) rozporządzenia (UE) 2017/1001] - Względna podstawa unieważnienia - Artykuł 53 ust. 1 lit. a), art. 8 ust. 1 lit. b) i art. 8 ust. 5 rozporządzenia nr 207/2009 [obecnie art. 60 ust. 1 lit. a), art. 8 ust. 1 lit. b) i art. 8 ust. 5 rozporządzenia 2017/1001])

(2021/C 310/22)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Republika Cypryjska (przedstawiciele: S. Malynicz, QC, S. Baran, barrister, i V. Marsland, solicitor)

Strona pozwana: Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (przedstawiciel: D. Gája, pełnomocnik)

Druga strona w postępowaniu przed izbą odwoławczą EUIPO: Filotas Bellas & Yios AE (Alexandreia Imathias, Grecja)

Przedmiot

Skargi na decyzje Czwartej Izby Odwoławczej EUIPO z dnia 15 lutego 2019 r. (sprawa R 2298/2017-4) i z dnia 9 kwietnia 2019 r. (sprawa R 2297/2017-4), dotyczące postępowań w sprawie unieważnienia prawa do znaku między Republiką Cypryjską a Filotas Bellas & Yios.

Sentencja

1)	Skargi zostają oddalone.

2)	Republika Cypryjska pokrywa własne koszty oraz koszty poniesione przez Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (EUIPO).

---

(1)  Dz.U. C 213 z 24.6.2019.

Wyrok Sądu z dnia 16 czerwca 2021 r. – Lucaccioni / Komisja

(Sprawa T-316/19) (1)

(Służba publiczna - Urzędnicy - Zabezpieczenie społeczne - Artykuł 73 regulaminu pracowniczego - Wspólne przepisy dotyczące ubezpieczenia od następstw nieszczęśliwych wypadków i chorób zawodowych - Choroba zawodowa - Artykuł 9 - Wniosek o zwrot kosztów leczenia - Artykuł 23 - Zasięgnięcie opinii innego lekarza - Odmowa przekazania sprawy komisji lekarskiej na podstawie art. 22 - Brak zastosowania w drodze analogii art. 22 ust. 1 akapit drugi - Zasada zgodności skargi z zażaleniem - Stosowanie prawa w czasie)

(2021/C 310/23)

Język postępowania: włoski

Strony

Strona skarżąca: Arnaldo Lucaccioni (San Benedetto del Tronto, Włochy) (przedstawiciel: adwokat E. Bonanni)

Strona pozwana: Komisja Europejska (przedstawiciele: T. Bohr i L. Vernier, pełnomocnicy, których wspiera adwokat A. Dal Ferro)

Przedmiot

Oparte na art. 270 TFUE żądanie, po pierwsze, stwierdzenia nieważności decyzji Komisji z dnia 2 sierpnia 2018 r. oddalającej wnioski skarżącego z dni 23 marca i 8 czerwca 2018 r. o przekazanie sprawy komisji lekarskiej na podstawie art. 22 wspólnych zasad ubezpieczenia urzędników Wspólnot Europejskich od ryzyka wypadku i choroby zawodowej, oraz po drugie, naprawienia szkód, które skarżący miał ponieść w związku z tą decyzją.

Sentencja

1)	Skarga zostaje oddalona.

2)	Arnaldo Lucaccioni zostaje obciążony kosztami postępowania.

---

(1)  Dz.U. C 238 z 15.7.2019.

Wyrok Sądu z dnia 16 czerwca 2021 r. – CE / Komitet Regionów

(Sprawa T-355/19) (1)

(Służba publiczna - Personel tymczasowy - Artykuł 2 lit. c) WZIP - Umowa na czas nieokreślony - Wcześniejsze rozwiązanie za wypowiedzeniem - Artykuł 47 lit. c) ppkt (i) WZIP - Utrata zaufania - Sposoby wypowiedzenia - Nadużycie proceduralne - Prawo do bycia wysłuchanym - Zasada dobrej administracji - Prawo do obrony - Oczywisty błąd w ocenie)

(2021/C 310/24)

Język postępowania: francuski

Strony

Strona skarżąca: CE (przedstawiciel: adwokat M. Casado García-Hirschfeld)

Strona pozwana: Komitet Regionów (przedstawiciele: S. Bachotet i M. Esparrago Arzadun, pełnomocnicy, wspierani przez adokata B. Wägenbaura)

Przedmiot

Oparte na art. 270 TFUE żądanie mające na celu, po pierwsze, stwierdzenie nieważności, tytułem głównym, decyzji z dnia 16 kwietnia 2019 r., którą Komitet Regionów rozwiązał umowę o pracę ze skarżącą, oraz, posiłkowo, pisma z dnia 16 maja 2019 r., w którym Komitet Regionów przedłużył termin, do którego skarżąca mogła odebrać swoje rzeczy osobiste i mieć dostęp do poczty elektronicznej w okresie wypowiedzenia, a po drugie, naprawienie szkody i krzywdy, które skarżąca miała ponieść wskutek tej decyzji.

Sentencja

1)	Stwierdza się nieważność decyzji Komitetu Regionów z dnia 16 kwietnia 2019 r. o rozwiązaniu umowy o pracę z CE w odniesieniu do szczegółowych zasad wykonania wypowiedzenia.

2)	W pozostałym zakresie skarga zostaje oddalona.

3)	Każda ze stron pokrywa własne koszty, w tym koszty związane z postępowaniem w przedmiocie środków tymczasowych.

---

(1)  Dz.U. C 255 z 29.7.2019.

Wyrok Sądu z dnia 16 czerwca 2021 r. – PL / Komisja

(Sprawa T-586/19) (1)

(Służba publiczna - Urzędnicy - Sprawozdanie z przebiegu kariery zawodowej - Postępowanie w sprawie oceny 2017 - Wyznaczenie oceniającego - Artykuł 22a regulaminu pracowniczego - Ogólne przepisy wykonawcze do art. 43 regulaminu pracowniczego - Obowiązek dbałości - Zasada bezstronności - Artykuł 41 karty praw podstawowych - Obowiązek uzasadnienia - Artykuł 26 regulaminu pracowniczego - Prawo do obrony)

(2021/C 310/25)

Język postępowania: francuski

Strony

Strona skarżąca: PL (przedstawiciele: adwokaci J.-N. Louis i J. Van Rossum)

Strona pozwana: Komisja Europejska (przedstawiciele: I. Melo Sampaio i L. Vernier, pełnomocnicy)

Przedmiot

Złożony na podstawie art. 270 TFUE wniosek o stwierdzenie nieważności decyzji Komisji z dnia 12 października 2018 r. w sprawie sporządzenia sprawozdania z przebiegu kariery zawodowej (2017) skarżącego.

Sentencja

1)	Skarga zostaje oddalona.

2)	PL zostaje obciążony kosztami postępowania.

---

(1)  Dz.U. C 363 z 28.10.2019.

Wyrok Sądu z dnia 16 czerwca 2021 r. – Health Product Group / EUIPO – Bioline Pharmaceutical (Enterosgel)

(Sprawa T-678/19) (1)

(Znak towarowy Unii Europejskiej - Postępowanie w sprawie unieważnienia prawa do znaku - Rejestracja międzynarodowa wskazująca Unię Europejską - Graficzny znak towarowy Enterosgel - Brak złej wiary - Artykuł 51 ust. 1 lit. b) rozporządzenia (WE) nr 40/94 [obecnie art. 59 ust. 1 lit. b) rozporządzenia (UE) 2017/1001])

(2021/C 310/26)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Health Product Group sp. z o.o. (Warszawa, Polska) (przedstawiciele: adwokaci M. Kondrat, M. Stępień i A. Przytuła)

Strona pozwana: Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (przedstawiciele: E. Markakis i V. Ruzek, pełnomocnicy)

Druga strona w postępowaniu przed izbą odwoławczą EUIPO będąca interwenientem przed Sądem: Bioline Pharmaceutical AG (Baar, Szwajcaria) (przedstawiciele: adwokaci T. Grucelski, H. Gajek i M. Furmańska)

Przedmiot

Skarga na decyzję czwartej Izby Odwoławczej EUIPO z dnia 8 sierpnia 2019 r. (sprawa R 482/2018-4), dotyczącą postępowania w sprawie unieważnienia prawa do znaku między Health Product Group a Bioline Pharmaceutical.

Sentencja

1)	Skarga zostaje oddalona.

2)	Health Product Group sp. z o.o. zostaje obciążona kosztami postępowania.

---

(1)  Dz.U. C 399 z 25.11.2019.

Wyrok Sądu z dnia 16 czerwca 2021 r. – RA / Trybunał Obrachunkowy

(Sprawa T-867/19) (1)

(Służba publiczna - Urzędnicy - Awans - Postępowanie w sprawie awansu za 2016 r. - Decyzja o nieawansowaniu skarżącego do grupy zaszeregowania AD 11 - Brak sprawozdania z oceny - Porównanie osiągnięć - Wykonanie wyroku Sądu - Przyjęcie nowej decyzji o nieawansowaniu - Obowiązek uzasadnienia - Artykuł 45 regulaminu pracowniczego - Oczywisty błąd w ocenie)

(2021/C 310/27)

Język postępowania: francuski

Strony

Strona skarżąca: RA (przedstawiciel: adwokat S. Orlandi)

Strona pozwana: Europejski Trybunał Obrachunkowy (przedstawiciele: C. Lesauvage i A.-M. Feipel-Cosciug, pełnomocnicy)

Przedmiot

Skarga, na podstawie art. 270 TFUE, po pierwsze, o stwierdzenie nieważności decyzji z dnia 27 lutego 2019 r., w której Trybunał Obrachunkowy postanowił nie awansować skarżącego do grupy AD 11 i, po drugie, o naprawienie szkody, jaką skarżący miał ponieść w związku z tą decyzją.

Sentencja

1)	Skarga zostaje oddalona.

2)	RA zostaje obciążony kosztami postępowania.

---

(1)  Dz.U. C 68 z 2.3.2020.

Wyrok Sądu z dnia 16 czerwca 2021 r. – Davide Groppi / EUIPO – Viabizzuno (Lampa stołowa)

(Sprawa T-187/20) (1)

(Wzór wspólnotowy - Postępowanie w sprawie unieważnienia prawa do wzoru - Zarejestrowany wzór wspólnotowy przedstawiający lampę stołową - Wcześniejszy wzór wspólnotowy - Podstawa unieważnienia - Brak indywidualnego charakteru - Artykuł 6 rozporządzenia (WE) nr 6/2002)

(2021/C 310/28)

Język postępowania: włoski

Strony

Strona skarżąca: Davide Groppi Srl (Piacenza, Włochy) (przedstawiciele: adwokaci F. Boscariol de Roberto, D. Capra i V. Malerba)

Strona pozwana: Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (przedstawiciel: L. Rampini, pełnomocnik).

Druga strona postępowania przed izbą odwoławczą EUIPO: Viabizzuno Srl (Bentivoglio, Włochy)

Przedmiot

Skarga na decyzję Trzeciej Izby Odwoławczej EUIPO z dnia 23 stycznia 2020 r. (sprawa R 126/2019-3) dotyczącą postępowania w sprawie unieważnienia prawa do wzoru między Viabizzuno i Davide Groppi.

Sentencja

1)	Skarga zostaje oddalona.

2)	Davide Groppi Srl zostaje obciążona kosztami postępowania.

---

(1)  Dz.U. C 191 z 8.6.2020.

Wyrok Sądu z dnia 16 czerwca 2021 r. – Chanel / EUIPO – Innovative Cosmetic Concepts (INCOCO)

(Sprawa T-196/20) (1)

(Znak towarowy Unii Europejskiej - Postępowanie w sprawie sprzeciwu - Rejestracja międzynarodowa wskazująca Unię Europejską - Słowny znak towarowy INCOCO - Wcześniejsze słowne krajowe znaki towarowe COCO - Względna podstawa odmowy rejestracji - Prawdopodobieństwo wprowadzenia w błąd - Artykuł 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia (WE) nr 207/2009 [obecnie art. 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia (UE) 2017/1001])

(2021/C 310/29)

Język postępowania: francuski

Strony

Strona skarżąca: Chanel (Neuilly-sur-Seine, Francja) (przedstawiciel: adwokat J. Passa)

Strona pozwana: Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (przedstawiciele: S. Pétrequin, J. Crespo Carrillo i V. Ruzek, pełnomocnicy).

Druga strona w postępowaniu przed izbą odwoławczą EUIPO będąca interwenientem przed Sądem: Innovative Cosmetic Concepts LLC (Clifton, New Jersey, Stany Zjednoczone) (przedstawiciele: adwokaci I. Temiño Ceniceros, J. Oria Sousa-Montes i P. Revuelta Martos)

Przedmiot

Skarga na decyzję Pierwszej Izby Odwoławczej EUIPO z dnia 16 stycznia 2020 r. (sprawa R 194/2019-1), dotyczącą postępowania w sprawie sprzeciwu między Chanel a Innovative Cosmetic Concepts.

Sentencja

1)	Stwierdza się nieważność decyzji Pierwszej Izby Odwoławczej Urzędu Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (EUIPO) z dnia 16 stycznia 2020 r. (sprawa R 194/2019-1).

2)	EUIPO i Innovative Cosmetic Concepts LLC zostają obciążone kosztami postępowania.

---

(1)  Dz.U. C 201 z 15.6.2020.

Wyrok Sądu z dnia 16 czerwca 2021 r. – Fidia farmaceutici / EUIPO – Ioulia and Irene Tseti Pharmaceutical Laboratories (HYAL)

(Sprawa T-215/20) (1)

(Znak towarowy Unii Europejskiej - Postępowanie w sprawie unieważnienia prawa do znaku - Słowny unijny znak towarowy HYAL - Artykuł 51 ust. 1 lit. a) rozporządzenia (WE) nr 40/94 [obecnie art. 59 ust. 1 lit. a) rozporządzenia (UE) 2017/1001] - Bezwzględna podstawa odmowy rejestracji - Artykuł 7 ust. 1 lit. c) rozporządzenia nr 40/94 [obecnie art. 7 ust. 1 lit. c) rozporządzenia 2017/1001] - Prawo do bycia wysłuchanym - Zasada kontradyktoryjności - Obowiązek uzasadnienia - Dobra administracja i równość traktowania - Artykuł 165 ust. 1 rozporządzenia 2017/1001)

(2021/C 310/30)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Fidia farmaceutici SpA (Abano Terme, Włochy) (przedstawiciele: adwokaci R. Kunz-Hallstein i H.P. Kunz-Hallstein)

Strona pozwana: Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (przedstawiciele: E. Śliwinska, V. Ruzek i H. O’Neill, pełnomocnicy).

Druga strona w postępowaniu przed izbą odwoławczą EUIPO będąca interwenientem przed Sądem: Ioulia and Irene Tseti Pharmaceutical Laboratories SA (Ateny, Grecja) (przedstawiciele: adwokaci C. Chrysanthis, P.-V. Chardalia i A. Vasilogamvrou)

Przedmiot

Skarga na decyzję Piątej Izby Odwoławczej EUIPO z dnia 24 stycznia 2020 r. (sprawa R 613/2019-5), dotyczącą postępowania w sprawie unieważnienia prawa do znaku towarowego między Ioulia and Irene Tseti Pharmaceutical Laboratories a Fidia farmaceutici.

Sentencja

1)	Skarga zostaje oddalona.

2)	Fidia farmaceutici SpA zostaje obciążona kosztami postępowania.

---

(1)  Dz.U. C 201 z 15.6.2020.

Wyrok Sądu z dnia 16 czerwca 2021 r. – Smiley Miley / EUIPO – Cyrus Trademarks (MILEY CYRUS)

(Sprawa T-368/20) (1)

(Znak towarowy Unii Europejskiej - Postępowanie w sprawie sprzeciwu - Zgłoszenie słownego unijnego znaku towarowego MILEY CYRUS - Wcześniejszy graficzny unijny znak towarowy CYRUS - Artykuł 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia (WE) nr 207/2009 [obecnie art. 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia (UE) 2017/1001)

(2021/C 310/31)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Smiley Miley, Inc. (Nashville, Tennessee, Stany Zjednoczone) (przedstawiciel: adwokat J.-B. Devaureix)

Strona pozwana: Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (przedstawiciel: V Ruzek, pełnomocnik).

Druga strona w postępowaniu przed izbą odwoławczą EUIPO: Cyrus Trademarks Ltd (Road Town, Brytyjskie Wyspy Dziewicze)

Przedmiot

Skarga na decyzję Czwartej Izby Odwoławczej EUIPO z dnia 2 kwietnia 2020 r. (sprawa R 2520/2018-4) dotyczącą postępowania w sprawie sprzeciwu między Cyrus Trademarks a Smiley Miley.

Sentencja

1)	Stwierdza się nieważność decyzji Czwartej Izby Odwoławczej Urzędu Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (EUIPO) z dnia 2 kwietnia 2020 r. (sprawa R 2520/2018-4).

2)	EUIPO zostaje obciążony kosztami postępowania.

---

(1)  Dz.U. C 255 z 3.8.2020.

Wyrok Sądu z dnia 16 czerwca 2021 r. – KT / EBI

(Sprawa T-415/20) (1)

(Służba publiczna - Personel EBI - Postępowanie dyscyplinarne - Zwolnienie z poważnej przyczyny - Prawo do obrony - Przesłuchanie świadków - Delegowanie uprawnień - Przygotowanie zaskarżonej decyzji - Rozsądny termin - Bezstronność - Ochrona danych osobowych - Proporcjonalność)

(2021/C 310/32)

Język postępowania: francuski

Strony

Strona skarżąca: KT (przedstawiciel: adwokat K. Levi)

Strona pozwana: Europejski Bank Inwestycyjny (przedstawiciele: K. Carr i M. Loizou, pełnomocnicy, wspierani przez adwokat A. Duron)

Przedmiot

Oparte na art. 270 TFUE i na art. 50a Statutu Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej żądanie stwierdzenia nieważności decyzji EBI z dnia 24 marca 2020 r., mocą której zastosowano wobec niej tytułem kary dyscyplinarnej zwolnienie z poważnej przyczyny, bez zachowania okresu wypowiedzenia, lecz z odprawą.

Sentencja

1)	Skarga zostaje oddalona.

2)	KT pokrywa, poza własnymi kosztami, koszty poniesione przez Europejski Bank Inwestycyjny (EBI).

---

(1)  Dz.U. C 297 z 7.9.2020.

Wyrok Sądu z dnia 16 czerwca 2021 r. – Magnetec / EUIPO (CoolTUBE)

(Sprawa T-481/20) (1)

(Znak towarowy Unii Europejskiej - Zgłoszenie słownego unijnego znaku towarowego CoolTUBE - Bezwzględna podstawa odmowy rejestracji - Charakter odróżniający - Artykuł 7 ust. 1 lit. b) rozporządzenia (UE) 2017/1001)

(2021/C 310/33)

Język postępowania: niemiecki

Strony

Strona skarżąca: Magnetec – Gesellschaft für Magnettechnologie mbH (Langenselbold, Niemcy) (przedstawiciele: adwokaci M. Kloth, R. Briske i D. Habel)

Strona pozwana: Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (przedstawiciel: A. Söder, pełnomocnik).

Przedmiot

Skarga na decyzję Pierwszej Izby Odwoławczej EUIPO z dnia 15 maja 2020 r. (sprawa R 1755/2019-1), dotyczącą rejestracji oznaczenia słownego CoolTUBE jako unijnego znaku towarowego.

Sentencja

1)	Stwierdza się nieważność decyzji Pierwszej Izby Odwoławczej Urzędu Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (EUIPO) z dnia 15 maja 2020 r. (sprawa R 1755/2019-1).

2)	EUIPO pokrywa własne koszty oraz koszty poniesione przez Magnetec – Gesellschaft für Magnettechnologie mbH, w tym niezbędne koszty poniesione w związku z postępowaniem odwoławczym przed Izbą Odwoławczą.

---

(1)  Dz.U. C 304 z 14.9.2020.

Wyrok Sądu z dnia 16 czerwca 2021 r. – Rezon / EUIPO (imot.bg)

(Sprawa T-487/20) (1)

(Znak towarowy Unii Europejskiej - Zgłoszenie graficznego unijnego znaku towarowego imot.bg - Bezwzględne podstawy odmowy rejestracji - Brak charakteru odróżniającego - Charakter opisowy - Artykuł 7 ust. 1 lit. b) i c) rozporządzenia (UE) 2017/1001 - Obowiązek uzasadnienia - Artykuł 94 ust. 1 zdanie pierwsze rozporządzenia 2017/1001 - Decyzja częściowo potwierdzająca)

(2021/C 310/34)

Język postępowania: bułgarski

Strony

Strona skarżąca: Rezon OOD (Sofia, Bułgaria) (przedstawiciel: adwokat M. Yordanova-Harizanova)

Strona pozwana: Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (przedstawiciele: A. Folliard-Monguiral i P. Angelova Georgieva, pełnomocnicy)

Przedmiot

Skarga na decyzję Pierwszej Izby Odwoławczej EUIPO z dnia 2 czerwca 2020 r. (sprawa R 2270/2019-1), dotyczącą zgłoszenia oznaczenia graficznego imot.bg jako unijnego znaku towarowego.

Sentencja

1)	Skarga zostaje oddalona.

2)	Rezon OOD zostaje obciążona kosztami postępowania.

---

(1)  Dz.U. C 329 z 5.10.2020.

Postanowienie Sądu z dnia 8 czerwca 2021 r. – Shindler i in. / Rada

(Sprawa T-198/20) (1)

(Skarga o stwierdzenie nieważności - Przestrzeń wolności, bezpieczeństwa i sprawiedliwości - Umowa o wystąpieniu Zjednoczonego Królestwa z Unii i Euratomu - Decyzja Rady w sprawie zawarcia umowy o wystąpieniu - Obywatele Zjednoczonego Królestwa - Utrata obywatelstwa Unii - Brak indywidualnego oddziaływania - Akt nieregulacyjny - Niedopuszczalność)

(2021/C 310/35)

Język postępowania: francuski

Strony

Strona skarżąca: Harry Shindler (Porto d’Ascoli, Włochy) oraz 9 innych skarżących, których nazwiska zostały wymienione w załączniku do postanowienia (przedstawiciel: adwokat J. Fouchet)

Strona pozwana: Rada Unii Europejskiej (przedstawiciele: M. Bauer, R. Meyer i J. Ciantar, pełnomocnicy)

Przedmiot

Wniosek na podstawie art. 263 TFUE o stwierdzenie całkowitej lub częściowej nieważności, po pierwsze, Umowy o wystąpieniu Zjednoczonego Królestwa Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej z Unii Europejskiej i Europejskiej Wspólnoty Energii Atomowej (Dz.U. 2020, L 29, s. 7) oraz, po drugie, decyzji Rady (UE) 2020/135 z dnia 30 stycznia 2020 r. w sprawie zawarcia Umowy o wystąpieniu Zjednoczonego Królestwa Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej z Unii Europejskiej i Europejskiej Wspólnoty Energii Atomowej (Dz.U. 2020, L 29, s. 1),

Sentencja

1)	Skarga zostaje odrzucona jako niedopuszczalna.

2)	Postępowanie w przedmiocie wniosków Komisji Europejskiej i British in Europe o dopuszczenie do sprawy w charakterze interwenienta zostaje umorzone.

3)	Harry Shindler i pozostali skarżący, których nazwiska zostały wymienione w załączniku, pokrywają poza własnymi kosztami koszty poniesione przez Radę Unii Europejskiej, z wyjątkiem kosztów związanych z wnioskami o dopuszczenie do sprawy w charakterze interwenienta.

4)	Harry Shindler i pozostali skarżący, których nazwiska zostały wymienione w załączniku, Rada, Komisja i British in Europe pokrywają własne koszty związane z wnioskami o dopuszczenie do sprawy w charakterze interwenienta.

---

(1)  Dz.U. C 201 z 15.6.2020.

Postanowienie Sądu z dnia 8 czerwca 2021 r. – Price / Rada

(Sprawa T-231/20) (1)

(Skarga o stwierdzenie nieważności - Przestrzeń wolności, bezpieczeństwa i sprawiedliwości - Umowa o wystąpieniu Zjednoczonego Królestwa z Unii i Euratomu - Decyzja Rady w sprawie zawarcia umowy o wystąpieniu - Obywatele Zjednoczonego Królestwa - Utrata obywatelstwa Unii - Brak indywidualnego oddziaływania - Akt nieregulacyjny - Niedopuszczalność)

(2021/C 310/36)

Język postępowania: francuski

Strony

Strona skarżąca: David Price (Le Dorat, Francja) (przedstawiciel: adwokat J. Fouchet)

Strona pozwana: Rada Unii Europejskiej (przedstawiciele: M. Bauer, R. Meyer i M.-M. Joséphidès, pełnomocnicy)

Przedmiot

Wniosek na podstawie art. 263 TFUE o stwierdzenie częściowej nieważności, po pierwsze, Umowy o wystąpieniu Zjednoczonego Królestwa Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej z Unii Europejskiej i Europejskiej Wspólnoty Energii Atomowej (Dz.U. 2020, L 29, s. 7) oraz, po drugie, decyzji Rady (UE) 2020/135 z dnia 30 stycznia 2020 r. w sprawie zawarcia Umowy o wystąpieniu Zjednoczonego Królestwa Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej z Unii Europejskiej i Europejskiej Wspólnoty Energii Atomowej (Dz.U. 2020, L 29, s. 1),

Sentencja

1)	Skarga zostaje odrzucona jako niedopuszczalna.

2)	Postępowanie w przedmiocie wniosku Komisji Europejskiej o dopuszczenie do sprawy w charakterze interwenienta zostaje umorzone.

3)	David Price pokrywa poza własnymi kosztami koszty poniesione przez Radę Unii Europejskiej, w tym kosztami postępowania w przedmiocie środka tymczasowego, z wyjątkiem kosztów związanych z wnioskiem o dopuszczenie do sprawy w charakterze interwenienta.

4)	David Price, Rada i Komisja pokrywają własne koszty związane z wnioskami o dopuszczenie do sprawy w charakterze interwenienta.

---

(1)  Dz.U. C 209 z 22.6.2020.

Postanowienie Sądu z dnia 8 czerwca 2021 r. – Silver i in. / Rada

(Sprawa T-252/20) (1)

(Skarga o stwierdzenie nieważności - Przestrzeń wolności, bezpieczeństwa i sprawiedliwości - Umowa o wystąpieniu Zjednoczonego Królestwa z Unii i Euratomu - Decyzja Rady w sprawie zawarcia umowy o wystąpieniu - Obywatele Zjednoczonego Królestwa - Utrata obywatelstwa Unii - Brak indywidualnego oddziaływania - Akt nieregulacyjny - Niedopuszczalność)

(2021/C 310/37)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Joshua Silver (Bicester, Zjednoczone Królestwo) oraz pozostałych 6 skarżących, których nazwiska zostały wymienione w załączniku do tego postanowienia (przedstawiciele: P. Tridimas, barrister, D. Harrison i A. von Westernhagen, solicitors)

Strona pozwana: Rada Unii Europejskiej (przedstawiciele: M. Bauer, R. Meyer i J. Ciantar, pełnomocnicy)

Przedmiot

Wniosek na podstawie art. 263 TFUE o stwierdzenie częściowej nieważności decyzji Rady (UE) 2020/135 z dnia 30 stycznia 2020 r. w sprawie zawarcia Umowy o wystąpieniu Zjednoczonego Królestwa Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej z Unii Europejskiej i Europejskiej Wspólnoty Energii Atomowej (Dz.U. 2020, L 29, s. 1)

Sentencja

1)	Skarga zostaje odrzucona jako niedopuszczalna.

2)	Postępowanie w przedmiocie wniosków Komisji Europejskiej, British in Europe, Plaid Cymru – The Party of Wales, European Democracy Lab, ECIT i European Alternatives Ltd o dopuszczenie do sprawy w charakterze interwenienta zostaje umorzone.

3)	Joshua Silver i pozostali skarżący, których nazwiska zostały wymienione w załączniku, pokrywają poza własnymi kosztami koszty poniesione przez Radę Unii Europejskiej, z wyjątkiem kosztów związanych z wnioskami o dopuszczenie do sprawy w charakterze interwenienta.

4)

Joshua Silver i pozostali skarżący, których nazwiska zostały wymienione w załączniku, Rada, Komisja, British in Europe, Plaid Cymru – The Party of Wales, European Democracy Lab, ECIT i European Alternatives Ltd pokrywają własne koszty związane z wnioskami o dopuszczenie do sprawy w charakterze interwenienta.

---

(1)  Dz.U. C 215 z 29.6.2020.

Postanowienie Sądu z dnia 16 czerwca 2021 r. – Sony Interactive Entertainment Europe / EUIPO – Huawei Technologies (GT8)

(Sprawa T-420/20) (1)

(Znak towarowy Unii Europejskiej - Postępowanie w sprawie sprzeciwu - Zgłoszenie słownego unijnego znaku towarowego GT8 - Wcześniejszy graficzny unijny znak towarowy GT - Względna podstawa odmowy rejestracji - Artykuł 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia (WE) nr 207/2009 [obecnie art. 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia (UE) 2017/1001] - Artykuł 8 ust. 5 rozporządzenia nr 207/2009 (obecnie art. 8 ust. 5 rozporządzenia nr 2017/1001) - Właściwy krąg odbiorców - Poziom uwagi - Skarga oczywiście zasadna)

(2021/C 310/38)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Sony Interactive Entertainment Europe Ltd (Londyn, Zjednoczone Królestwo) (przedstawiciele: S. Malynicz, QC i adwokat M. Maier)

Strona pozwana: Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (przedstawiciele: H. O’Neill i V. Ruzek, pełnomocnicy).

Druga strona w postępowaniu przed izbą odwoławczą EUIPO: Huawei Technologies Co. Ltd (Shenzhen, Chiny)

Przedmiot

Skarga na decyzję Czwartej Izby Odwoławczej EUIPO z dnia 24 kwietnia 2020 r. (sprawa R 1611/2019-4) dotyczącą postępowania w sprawie sprzeciwu między Sony Interactive Entertainment Europe a Huawei Technologies.

Sentencja

1)	Stwierdza się nieważność decyzji Czwartej Izby Odwoławczej Urzędu Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (EUIPO) z dnia 24 kwietnia 2020 r. (sprawa R 1611/2019-4)

2)	EUIPO pokrywa własne koszty oraz koszty poniesione przez Sony Interactive Entertainment Europe Ltd.

---

(1)  Dz.U. C 287 z 31.8.2020.

Postanowienie Sądu z dnia 16 czerwca 2021 r. – Sony Interactive Entertainment Europe / EUIPO – Huawei Technologies (GT3)

(Sprawa T-421/20) (1)

(Znak towarowy Unii Europejskiej - Postępowanie w sprawie sprzeciwu - Zgłoszenie słownego unijnego znaku towarowego GT3 - Wcześniejszy graficzny unijny znak towarowy GT - Względna podstawa odmowy rejestracji - Artykuł 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia (WE) nr 207/2009 [obecnie art. 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia (UE) 2017/1001] - Artykuł 8 ust. 5 rozporządzenia nr 207/2009 (obecnie art. 8 ust. 5 rozporządzenia nr 2017/1001) - Właściwy krąg odbiorców - Poziom uwagi - Skarga oczywiście zasadna)

(2021/C 310/39)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Sony Interactive Entertainment Europe Ltd (Londyn, Zjednoczone Królestwo) (przedstawiciele: S. Malynicz, QC i adwokat M. Maier)

Strona pozwana: Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (przedstawiciele: H. O’Neill i V. Ruzek, pełnomocnicy)

Druga strona w postępowaniu przed izbą odwoławczą EUIPO: Huawei Technologies Co. Ltd (Shenzhen, Chiny)

Przedmiot

Skarga na decyzję Czwartej Izby Odwoławczej EUIPO z dnia 24 kwietnia 2020 r. (sprawa R 1609/2019-4) dotyczącą postępowania w sprawie sprzeciwu między Sony Interactive Entertainment Europe a Huawei Technologies.

Sentencja

1)	Stwierdza się nieważność decyzji Czwartej Izby Odwoławczej Urzędu Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (EUIPO) z dnia 24 kwietnia 2020 r. (sprawa R 1609/2019-4)

2)	EUIPO pokrywa własne koszty oraz koszty poniesione przez Sony Interactive Entertainment Europe Ltd.

---

(1)  Dz.U. C 287 z 31.8.2020.

Postanowienie Sądu z dnia 16 czerwca 2021 r. – Sony Interactive Entertainment Europe / EUIPO – Huawei Technologies (GT5)

(Sprawa T-422/20) (1)

(Znak towarowy Unii Europejskiej - Postępowanie w sprawie sprzeciwu - Zgłoszenie słownego unijnego znaku towarowego GT5 - Wcześniejszy graficzny unijny znak towarowy GT - Względna podstawa odmowy rejestracji - Artykuł 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia (WE) nr 207/2009 [obecnie art. 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia (UE) 2017/1001] - Artykuł 8 ust. 5 rozporządzenia nr 207/2009 (obecnie art. 8 ust. 5 rozporządzenia nr 2017/1001) - Właściwy krąg odbiorców - Poziom uwagi - Skarga oczywiście zasadna)

(2021/C 310/40)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Sony Interactive Entertainment Europe Ltd (Londyn, Zjednoczone Królestwo) (przedstawiciele: S. Malynicz, QC i adwokat M. Maier)

Strona pozwana: Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (przedstawiciele: H. O’Neill i V. Ruzek, pełnomocnicy)

Druga strona w postępowaniu przed izbą odwoławczą EUIPO: Huawei Technologies Co. Ltd (Shenzhen, Chiny)

Przedmiot

Skarga na decyzję Czwartej Izby Odwoławczej EUIPO z dnia 24 kwietnia 2020 r. (sprawa R 1600/2019-4) dotyczącą postępowania w sprawie sprzeciwu między Sony Interactive Entertainment Europe a Huawei Technologies.

Sentencja

1)	Stwierdza się nieważność decyzji Czwartej Izby Odwoławczej Urzędu Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (EUIPO) z dnia 24 kwietnia 2020 r. (sprawa R 1600/2019-4)

2)	EUIPO pokrywa własne koszty oraz koszty poniesione przez Sony Interactive Entertainment Europe Ltd.

---

(1)  Dz.U. C 287 z 31.8.2020.

Postanowienie Sądu z dnia 16 czerwca 2021 r. – Sony Interactive Entertainment Europe / EUIPO – Huawei Technologies (GT9)

(Sprawa T-423/20) (1)

(Znak towarowy Unii Europejskiej - Postępowanie w sprawie sprzeciwu - Zgłoszenie słownego unijnego znaku towarowego GT9 - Wcześniejszy graficzny unijny znak towarowy GT - Względna podstawa odmowy rejestracji - Artykuł 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia (WE) nr 207/2009 [obecnie art. 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia (UE) 2017/1001] - Artykuł 8 ust. 5 rozporządzenia nr 207/2009 (obecnie art. 8 ust. 5 rozporządzenia nr 2017/1001) - Właściwy krąg odbiorców - Poziom uwagi - Skarga oczywiście zasadna)

(2021/C 310/41)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Sony Interactive Entertainment Europe Ltd (Londyn, Zjednoczone Królestwo) (przedstawiciele: S. Malynicz, QC i adwokat M. Maier)

Strona pozwana: Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (przedstawiciele: H. O’Neill i V. Ruzek, pełnomocnicy)

Druga strona w postępowaniu przed izbą odwoławczą EUIPO: Huawei Technologies Co. Ltd (Shenzhen, Chiny)

Przedmiot

Skarga na decyzję Czwartej Izby Odwoławczej EUIPO z dnia 24 kwietnia 2020 r. (sprawa R 1610/2019-4) dotyczącą postępowania w sprawie sprzeciwu między Sony Interactive Entertainment Europe a Huawei Technologies.

Sentencja

1)	Stwierdza się nieważność decyzji Czwartej Izby Odwoławczej Urzędu Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (EUIPO) z dnia 24 kwietnia 2020 r. (sprawa R 1610/2019-4)

2)	EUIPO pokrywa własne koszty oraz koszty poniesione przez Sony Interactive Entertainment Europe Ltd.

---

(1)  Dz.U. C 287 z 31.8.2020.

Postanowienie Sądu z dnia 14 czerwca 2021 r. – TrekStor / EUIPO – Zagg (Pokrowiec ochronny na sprzęt komputerowy)

(Sprawa T-512/20) (1)

(Wzór wspólnotowy - Postępowanie w sprawie unieważnienia prawa do wzoru - Zarejestrowany wzór wspólnotowy przedstawiający pokrowiec ochronny na sprzęt komputerowy - Podstawa unieważnienia - Nieuprawnione użycie dzieła chronionego przez przepisy z zakresu prawa autorskiego jednego z państw członkowskich - Artykuł 25 ust. 1 lit. f) rozporządzenia (WE) nr 6/2002 - Wniosek o przesłuchanie świadków - Skarga prawnie oczywiście bezzasadna)

(2021/C 310/42)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: TrekStor GmbH (Bensheim, Niemcy) (przedstawiciele: adwokaci O. Spieker, A. Schönfleisch i N. Willich)

Strona pozwana: Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (przedstawiciel: A. Folliard-Monguiral, pełnomocnik)

Druga strona w postępowaniu przed izbą odwoławczą EUIPO będąca interwenientem przed Sądem: Zagg Inc. (Midvale, Utah, Stany Zjednoczone) (przedstawiciele: adwokaci T. Schmitz i M. Breuer)

Przedmiot

Skarga na decyzję Trzeciej Izby Odwoławczej EUIPO z dnia 8 czerwca 2020 r. (sprawa R 294/2019-3), dotyczącą postępowania w sprawie unieważnienia prawa do wzoru między TrekStor a Zagg.

Sentencja

1)	Skarga zostaje oddalona.

2)	TrekStor GmbH zostaje obciążona kosztami postępowania.

---

(1)  Dz.U. C 378 z 9.11.2020.

Postanowienie Sądu z dnia 16 czerwca 2021 r. – Sony Interactive Entertainment Europe / EUIPO – Huawei Technologies (GT10)

(Sprawa T-588/20) (1)

(Znak towarowy Unii Europejskiej - Postępowanie w sprawie sprzeciwu - Zgłoszenie słownego unijnego znaku towarowego GT10 - Wcześniejszy graficzny unijny znak towarowy GT - Względna podstawa odmowy rejestracji - Artykuł 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia (WE) nr 207/2009 [obecnie art. 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia (UE) 2017/1001] - Artykuł 8 ust. 5 rozporządzenia nr 207/2009 (obecnie art. 8 ust. 5 rozporządzenia 2017/1001) - Właściwy krąg odbiorców - Poziom uwagi - Skarga oczywiście zasadna)

(2021/C 310/43)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Sony Interactive Entertainment Europe Ltd (Londyn, Zjednoczone Królestwo) (przedstawiciele: S. Malynicz, QC, i adwokat M. Maier)

Strona pozwana: Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (przedstawiciele: H. O’Neill i V. Ruzek, pełnomocnicy)

Druga strona w postępowaniu przed izbą odwoławczą EUIPO: Huawei Technologies Co. Ltd (Shenzhen, Chiny)

Przedmiot

Skarga na decyzję Czwartej Izby Odwoławczej EUIPO z dnia 8 lipca 2020 r. (sprawa R 2554/2019-4) dotyczącą postępowania w sprawie sprzeciwu między Sony Interactive Entertainment Europe a Huawei Technologies.

Sentencja

1)	Stwierdza się nieważność decyzji Czwartej Izby Odwoławczej Urzędu Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (EUIPO) z dnia 8 lipca 2020 r. (sprawa R 2554/2019-4).

2)	EUIPO pokrywa własne koszty oraz koszty poniesione przez Sony Interactive Entertainment Europe Ltd.

---

(1)  Dz.U. C 371 z 3.11.2020.

Postanowienie Sądu z dnia 14 czerwca 2021 r. – TrekStor / EUIPO – Zagg (Pokrowiec ochronny na sprzęt komputerowy)

(Sprawa T-564/20) (1)

(Wzór wspólnotowy - Postępowanie w sprawie unieważnienia prawa do wzoru - Zarejestrowany wzór wspólnotowy przedstawiający pokrowiec ochronny na sprzęt komputerowy - Podstawa unieważnienia - Nieuprawnione użycie dzieła chronionego przez przepisy z zakresu prawa autorskiego jednego z państw członkowskich - Artykuł 25 ust. 1 lit. f) rozporządzenia (WE) nr 6/2002 - Wniosek o przesłuchanie świadków - Skarga prawnie oczywiście bezzasadna)

(2021/C 310/44)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: TrekStor GmbH (Bensheim, Niemcy) (przedstawiciele: adwokaci O. Spieker, A. Schönfleisch i N. Willich)

Strona pozwana: Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (przedstawiciel: A. Folliard-Monguiral, pełnomocnik)

Druga strona w postępowaniu przed izbą odwoławczą EUIPO będąca interwenientem przed Sądem: Zagg Inc. (Midvale, Utah, Stany Zjednoczone) (przedstawiciele: adwokaci T. Schmitz i M. Breuer)

Przedmiot

Skarga na decyzję Trzeciej Izby Odwoławczej EUIPO z dnia 17 czerwca 2020 r. (sprawa R 296/2019-3), dotyczącą postępowania w sprawie unieważnienia prawa do wzoru między TrekStor a Zagg.

Sentencja

1)	Skarga zostaje oddalona.

2)	TrekStor GmbH zostaje obciążona kosztami postępowania.

---

(1)  Dz.U. C 378 z 9.11.2020.

Postanowienie Sądu z dnia 14 czerwca 2021 r. – TrekStor / EUIPO – Zagg (Pokrowiec ochronny na sprzęt komputerowy)

(Sprawa T-565/20) (1)

(Wzór wspólnotowy - Postępowanie w sprawie unieważnienia prawa do wzoru - Zarejestrowany wzór wspólnotowy przedstawiający pokrowiec ochronny na sprzęt komputerowy - Podstawa unieważnienia - Nieuprawnione użycie dzieła chronionego przez przepisy z zakresu prawa autorskiego jednego z państw członkowskich - Artykuł 25 ust. 1 lit. f) rozporządzenia (WE) nr 6/2002 - Wniosek o przesłuchanie świadków - Skarga prawnie oczywiście bezzasadna)

(2021/C 310/45)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: TrekStor GmbH (Bensheim, Niemcy) (przedstawiciele: adwokaci O. Spieker, A. Schönfleisch i N. Willich)

Strona pozwana: Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (przedstawiciel: A. Folliard-Monguiral, pełnomocnik)

Druga strona w postępowaniu przed izbą odwoławczą EUIPO będąca interwenientem przed Sądem: Zagg Inc. (Midvale, Utah, Stany Zjednoczone) (przedstawiciele: adwokaci T. Schmitz i M. Breuer)

Przedmiot

Skarga na decyzję Trzeciej Izby Odwoławczej EUIPO z dnia 17 czerwca 2020 r. (sprawa R 297/2019-3), dotyczącą postępowania w sprawie unieważnienia prawa do wzoru między TrekStor a Zagg.

Sentencja

1)	Skarga zostaje oddalona.

2)	TrekStor GmbH zostaje obciążona kosztami postępowania.

---

(1)  Dz.U. C 378 z 9.11.2020.

Postanowienie Sądu z dnia 8 czerwca 2021 r. – One Voice / ECHA

(Sprawa T-663/20) (1)

(Skarga o stwierdzenie nieważności - REACH - Substancja homosalate - Wyłączne wykorzystanie do wytwarzania produktów kosmetycznych - Kontrola zgodności dokumentów rejestracyjnych z przepisami - Artykuł 41 ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 1907/2006 - Termin do wniesienia skargi - Artykuł 21 ust. 5 rozporządzenia (WE) nr 771/2008 - Artykuł 59 regulaminu postępowania - Niedopuszczalność)

(2021/C 310/46)

Język postępowania: francuski

Strony

Strona skarżąca: One Voice (Strasburg, Francja) (przedstawiciel: adwokat A. Ghersi)

Strona pozwana: Europejska Agencja Chemikaliów (przedstawiciele: W. Broere i L. Bolzonello, pełnomocnicy, wspierani przez adwokata S. Raes)

Przedmiot

Oparte na art. 263 TFUE żądanie stwierdzenia nieważności wydanej przez Radę Odwoławczą ECHA decyzji z dnia 18 sierpnia 2020 r. A-009–2018 dotyczącej kontroli zgodności dokumentów rejestracyjnych z przepisami w odniesieniu do substancji homosalate.

Sentencja

1)	Skarga zostaje odrzucona jako niedopuszczalna.

2)	One Voice zostaje obciążona kosztami postępowania.

---

(1)  Dz.U. C 9 z 11.1.2021.

Postanowienie Sądu z dnia 8 czerwca 2021 r. – One Voice / ECHA

(Sprawa T-664/20) (1)

(Skarga o stwierdzenie nieważności - REACH - Substancja salicylan 2-etyloheksylu - Wyłączne wykorzystanie do wytwarzania produktów kosmetycznych - Kontrola zgodności dokumentów rejestracyjnych z przepisami - Artykuł 41 ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 1907/2006 - Termin do wniesienia skargi - Artykuł 21 ust. 5 rozporządzenia (WE) nr 771/2008 - Artykuł 59 regulaminu postępowania - Niedopuszczalność)

(2021/C 310/47)

Język postępowania: francuski

Strony

Strona skarżąca: One Voice (Strasburg, Francja) (przedstawiciel: adwokat A. Ghersi)

Strona pozwana: Europejska Agencja Chemikaliów (przedstawiciele: W. Broere i L. Bolzonello, pełnomocnicy, wspierani przez adwokata S. Raes)

Przedmiot

Oparte na art. 263 TFUE żądanie stwierdzenia nieważności wydanej przez Radę Odwoławczą ECHA decyzji z dnia 18 sierpnia 2020 r. A-010–2018 dotyczącej kontroli zgodności dokumentów rejestracyjnych z przepisami w odniesieniu do salicylanu 2-etyloheksylu.

Sentencja

1)	Skarga zostaje odrzucona jako niedopuszczalna.

2)	One Voice zostaje obciążona kosztami postępowania.

---

(1)  Dz.U. C 9 z 11.1.2021.

Skarga wniesiona w dniu 2 czerwca 2021 r. – SY / Komisja Europejska

(Sprawa T-312/21)

(2021/C 310/48)

Język postępowania: niemiecki

Strony

Strona skarżąca: SY (przedstawiciel: adwokat T. Walberer)

Strona pozwana: Komisja Europejska

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu, na podstawie art. 270 TFUE, art. 91 ust. 1 regulaminu pracowniczego, art. 263 TFUE i art. 265 TFUE, o:

—

stwierdzenie nieważności listy rezerwy kadrowej konkursu EPSO/AD/374/19–1, decyzji o zatrudnieniu kandydatów z listy rezerwowej, decyzji komisji konkursowej z dnia 21 kwietnia 2021 r. i z dnia 14 stycznia 2021 r. o nieumieszczeniu strony skarżącej na liście rezerwy kadrowej w dziedzinie konkurencji, „załącznika” do ogłoszenia o konkursie EPSO/AD/374/19–1 z dnia 5 listopada 2020 r. oraz wezwania strony skarżącej do stawiennictwa z dnia 20 listopada 2020 r.;

—

tytułem żądania ewentualnego, stwierdzenie nieważności decyzji komisji konkursowej z dnia 21 kwietnia 2021 r. i z dnia 14 stycznia 2021 r. w odniesieniu do strony skarżącej oraz udzielenie pozwanej w wyroku konkretnych wskazówek koniecznych do należytego przywrócenia sytuacji prawnej strony skarżącej sprzed naruszeń prawa, co umożliwiłoby pozwanej wpisanie strony skarżącej na listę rezerwową, od razu lub po ponownej ocenie jej wyników, stwierdzenie nieważności „załącznika” do ogłoszenia o konkursie EPSO/AD/374/19–1 z dnia 5 listopada 2020 r. oraz wezwania strony skarżącej do stawiennictwa w dniu 20 listopada 2020 r.;

—	stwierdzenie, że strona pozwana naruszyła art. 265 TFUE, ponieważ nie wydała w stosunku do strony skarżącej decyzji w odpowiedzi na zażalenie z dnia 17 stycznia 2021 r.;

—	obciążenie strony pozwanej kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Na poparcie skargi strona skarżąca podnosi cztery zarzuty.

1.	Zarzut pierwszy: zmiana warunków konkursu z mocą wsteczną jest niezgodna z prawem z uwagi na brak podstawy prawnej i sprzeczność z prawem, jak również naruszenie jasności prawa, obowiązku uzasadnienia i prawa do udziału.

2.	Zarzut drugi: naruszenie zakazu dyskryminacji w związku z istniejącą wcześniej chorobą strony skarżącej, ponieważ pozwana nie zapewniła mu szczególnych warunków podczas egzaminu.

3.	Zarzut trzeci: strona skarżąca była dyskryminowana ze względu na to, że nie dorównywała innym uczestnikom czysto elektronicznej oceny zintegrowanej.

4.	Zarzut czwarty: strona skarżąca była dyskryminowana w stosunku do pracowników strony pozwanej.

Skarga wniesiona w dniu 8 czerwca 2021 r. – Castel Frères / EUIPO – Shanghai Panati (Przedstawienie znaków pisma chińskiego)

(Sprawa T-323/21)

(2021/C 310/49)

Język skargi: angielski

Strony

Strona skarżąca: Castel Frères (Blanquefort, Francja) (przedstawiciel: adwokat T. de Haan)

Strona pozwana: Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (EUIPO)

Druga strona w postępowaniu przed izbą odwoławczą: Shanghai Panati Co. (Szanghaj, Chiny)

Dane dotyczące postępowania przed EUIPO

Właściciel spornego znaku towarowego: Strona skarżąca

Sporny znak towarowy: Graficzny unijny znak towarowy (Przedstawienie znaków pisma chińskiego) – unijny znak towarowy nr 6 785 109

Postępowanie przed EUIPO: Postępowanie w sprawie unieważnienia prawa do znaku

Zaskarżona decyzja: Decyzja Piątej Izby Odwoławczej EUIPO z dnia 22 marca 2021 r. w sprawie R 753/2020-5

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—	stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji;

—	obciążenie EUIPO i interwenienta kosztami postępowania, w tym kosztami poniesionymi przez skarżącą w postępowaniu przed Piątą Izbą Odwoławczą Urzędu.

Podniesiony zarzut

—	Naruszenie art. 58 ust. 1 lit. a) i art. 18 ust. 1 lit. a) rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2017/1001.

Skarga wniesiona w dniu 11 czerwca 2021 r. – Wizz Air Hungary / Komisja

(Sprawa T-332/21)

(2021/C 310/50)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Wizz Air Hungary Légiközlekedési Zrt. (Wizz Air Hungary Zrt.) (Budapeszt, Węgry) (przedstawiciele: adwokaci E. Vahida, S. Rating i I. Metaxas-Maranghidis)

Strona pozwana: Komisja Europejska

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—	stwierdzenie nieważności decyzji Komisji z dnia 2 października 2020 r. w sprawie pomocy państwa SA.56810 (2020/N) – Rumunia – COVID-19: Aid to TAROM (1); i

—	obciążenie Komisji kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Na poparcie skargi strona skarżąca podnosi pięć zarzutów.

1.	Zarzut pierwszy dotyczący błędnego zastosowania przez pozwaną art. 107 ust. 2 lit. b) TFUE oraz popełnienia przez nią oczywistego błędu w ocenie przy kontroli proporcjonalności pomocy do szkody spowodowanej kryzysem COVID-19.

2.

Zarzut drugi dotyczący naruszenia przez pozwaną konkretnych postanowień TFUE oraz zasad ogólnych prawa europejskiego, na których opierała się liberalizacja transportu lotniczego w Unii zapoczątkowana pod koniec lat 80-tych (tj. zakazu dyskryminacji, swobody świadczenia usług – stosowanej do transportu lotniczego poprzez rozporządzenie nr 1008/2008 (2) – i swobody przedsiębiorczości).

3.	Zarzut trzeci dotyczący braku wszczęcia przez pozwaną formalnego postępowania wyjaśniającego pomimo poważnych trudności oraz naruszenia uprawnień procesowych skarżącej.

4.	Zarzut czwarty dotyczący naruszenia przez pozwaną spoczywającego na niej obowiązku uzasadnienia.

---

(1)  Dz.U. 2021, C 94, s. 1.

(2)  Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 1008/2008 z dnia 24 września 2008 r. w sprawie wspólnych zasad wykonywania przewozów lotniczych na terenie Wspólnoty (Wersja przekształcona) (Dz.U. 2008, L 293, s. 3–20).

Skarga wniesiona w dniu 14 czerwca 2021 r. – Ryanair / Komisja

(Sprawa T-333/21)

(2021/C 310/51)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Ryanair DAC (Swords, Irlandia) (przedstawiciele: adwokaci F.-C. Laprévote, E. Vahida, V. Blanc, S. Rating i I. Metaxas-Maranghidis)

Strona pozwana: Komisja Europejska

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—	stwierdzenie nieważności decyzji Komisji z dnia 29 grudnia 2020 r. w sprawie pomocy państwa SA.59188 (2020/NN) – Włochy – Alitalia COVID-19 Damage Compensation II (1); i

—	obciążenie Komisji kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Na poparcie skargi strona skarżąca podnosi pięć zarzutów.

1.

Zarzut pierwszy dotyczący nadużycia uprawnień i błędnego zastosowania art. 107 ust. 2 lit. b) przez pozwaną poprzez przyznanie pierwszeństwa przeglądowi pomocy i zamrożenie prowadzonego przez nią dochodzenia w sprawie niezgodnej z prawem pomocy na ratowanie przyznanej spółce Alitalia w latach 2017 i 2019.

2.	Zarzut drugi dotyczący błędnego zastosowania przez pozwaną art. 107 ust. 2 lit. b) TFUE oraz popełnienia przez nią oczywistego błędu w ocenie przy kontroli proporcjonalności pomocy do szkody spowodowanej kryzysem COVID-19.

3.

Zarzut trzeci dotyczący naruszenia przez pozwaną konkretnych postanowień TFUE oraz zasad ogólnych prawa europejskiego, na których opierała się liberalizacja transportu lotniczego w Unii zapoczątkowana pod koniec lat 80-tych (tj. zakazu dyskryminacji, swobody świadczenia usług – stosowanej do transportu lotniczego poprzez rozporządzenie nr 1008/2008 (2) – i swobody przedsiębiorczości).

4.	Zarzut czwarty dotyczący braku wszczęcia przez pozwaną formalnego postępowania wyjaśniającego pomimo poważnych trudności oraz naruszenia uprawnień procesowych skarżącej.

5.	Zarzut piąty dotyczący naruszenia przez pozwaną spoczywającego na niej obowiązku uzasadnienia.

---

(1)  Dz.U. 2021, C 134, s. 2.

(2)  Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 1008/2008 z dnia 24 września 2008 r. w sprawie wspólnych zasad wykonywania przewozów lotniczych na terenie Wspólnoty (Wersja przekształcona) (Dz.U. 2008, L 293, s. 3).

Skarga wniesiona w dniu 15 czerwca 2021 r. – PJ / EIT

(Sprawa T-335/21)

(2021/C 310/52)

Język postępowania: francuski

Strony

Strona skarżąca: PJ (przedstawiciel: adwokat N. de Montigny)

Strona pozwana: Europejski Instytut Innowacji i Technologii

Żądania

Skarżąca wnosi do Sądu o:

—	stwierdzenie nieważności decyzji dyrektora wykonawczego z dnia 13 października 2020 r. odmawiającej jej możliwości telepracy z miejsca jej pochodzenia;

—	o ile zajdzie taka potrzeba, stwierdzenie nieważności decyzji dyrektora wykonawczego z dnia 9 marca 2021 r. oddalającej zażalenie skarżącej złożone w dniu 10 listopada 2020 r.;

—	obciążenie strony pozwanej kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Na poparcie skargi skarżąca podnosi osiem zarzutów.

1.	Zarzut pierwszy dotyczący naruszenia obowiązku bezstronności, obiektywizmu i neutralności przez organ upoważniony do zawierania umów o pracę oraz dotyczący przyjęcia regulaminu wewnętrznego przez niekompetentny organ.

2.	Zarzut drugi dotyczący naruszenia prawa do bycia wysłuchanym.

3.	Zarzut trzeci dotyczący braku uzasadnienia.

4.	Zarzut czwarty dotyczący naruszenia regulaminu wewnętrznego oraz arbitralnej i nieracjonalnej jego wykładni, jak również braku przewidywalności i pewności prawa.

5.	Zarzut piąty dotyczący naruszenia obowiązku dbałości, nieuwzględnienia interesów zarówno instytucji, jak i skarżącej oraz nieproporcjonalności decyzji w stosunku do rzeczywistych interesów instytucji.

6.	Zarzut szósty dotyczący naruszenia prawa do poszanowania życia prywatnego i rodzinnego, o którym mowa w art. 7 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej (zwanej dalej „kartą”) oraz prawa do godzenia życia prywatnego i zawodowego, o którym mowa w art. 33 karty.

7.	Zarzut siódmy dotyczący naruszenia skutecznego prawa do zatrudnienia i do godziwych warunków pracy.

8.	Zarzut ósmy dotyczący nieuwzględnienia siły wyższej.