—

uwzględniając projekt rozporządzenia Komisji zmieniającego załącznik XVII do rozporządzenia (WE) nr 1907/2006 Parlamentu Europejskiego i Rady w sprawie rejestracji, oceny, udzielania zezwoleń i stosowanych ograniczeń w zakresie chemikaliów (REACH) odnośnie do ołowiu i jego związków (D063675/03,

—

uwzględniając rozporządzenie (WE) nr 1907/2006 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 18 grudnia 2006 r. w sprawie rejestracji, oceny, udzielania zezwoleń i stosowanych ograniczeń w zakresie chemikaliów (REACH) i utworzenia Europejskiej Agencji Chemikaliów, zmieniające dyrektywę 1999/45/WE oraz uchylające rozporządzenie Rady (EWG) nr 793/93 i rozporządzenie Komisji (WE) nr 1488/94, jak również dyrektywę Rady 76/769/EWG i dyrektywy Komisji 91/155/EWG, 93/67/EWG, 93/105/WE i 2000/21/WE („rozporządzenie REACH”) (1), w szczególności jego art. 68 ust. 1,

—

uwzględniając decyzję Parlamentu Europejskiego i Rady nr 1386/2013/UE z dnia 20 listopada 2013 r. w sprawie ogólnego unijnego programu działań w zakresie środowiska do 2020 r. „Dobra jakość życia z uwzględnieniem ograniczeń naszej planety” (2),

—

uwzględniając swoją rezolucję z dnia 3 kwietnia 2001 r. w sprawie zielonej księgi Komisji w sprawie ochrony środowiska naturalnego w związku z wykorzystaniem PCV (3),

—

uwzględniając swoją rezolucję z dnia 9 lipca 2015 r. w sprawie oszczędnego gospodarowania zasobami: ku gospodarce o obiegu zamkniętym (4),

—

uwzględniając swoją rezolucję z dnia 25 listopada 2015 r. w sprawie projektu decyzji wykonawczej Komisji z dnia XXX udzielającej zezwolenia na zastosowanie ftalanu bis(2-etyloheksylu) (DEHP) na podstawie rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 1907/2006 (5),

—

uwzględniając swoją rezolucję z dnia 13 września 2018 r. w sprawie wdrażania pakietu dotyczącego gospodarki o obiegu zamkniętym: warianty podejścia do interakcji między przepisami w zakresie chemikaliów, produktów i odpadów (6),

—

uwzględniając swoją rezolucję z dnia 15 stycznia 2020 r. w sprawie Europejskiego Zielonego Ładu (7),

—

uwzględniając wyrok Sądu z dnia 7 marca 2019 r. w sprawie T-837/16 (8),

—

uwzględniając art. 5a ust. 3 lit. b) decyzji Rady 1999/468/WE z dnia 28 czerwca 1999 r. ustanawiającej warunki wykonywania uprawnień wykonawczych przyznanych Komisji (9),

—

uwzględniając art. 112 ust. 2 i 3 oraz art. 112 ust. 4 lit. c) Regulaminu,

—

uwzględniając projekt rezolucji Komisji Ochrony Środowiska Naturalnego, Zdrowia Publicznego i Bezpieczeństwa Żywności,

A.

mając na uwadze, że projekt rozporządzenia Komisji ma na celu ograniczenie poziomu ołowiu stosowanego jako stabilizator w polimerach lub kopolimerach chlorku winylu (PCW);

B.

mając na uwadze, że ołów jest substancją toksyczną, która może wywoływać poważne skutki zdrowotne, w tym nieodwracalne uszkodzenia neurologiczne, nawet w niskich dawkach (10); mając na uwadze, że w przypadku ołowiu nie ma bezpiecznych poziomów narażenia (11), (12); mając na uwadze, że ołów jest również szkodliwy dla środowiska: jest bardzo toksyczny dla organizmów wodnych (13) i utrzymuje się w środowisku (14);

C.

mając na uwadze, że problem stosowania ołowiu jako stabilizatora w PCW został już poruszony przez Komisję w zielonej księdze z dnia 26 lipca 2000 r. w sprawie ochrony środowiska naturalnego w związku z wykorzystaniem PCV (15);

D.

mając na uwadze, że Komisja stwierdziła w swojej zielonej księdze, iż opowiada się za ograniczeniem stosowania ołowiu jako stabilizatora w wyrobach z PCW, oraz przewidziała szereg środków, w tym stopniowe wycofanie z rynku, lecz ostatecznie zadowoliła się dobrowolnym zobowiązaniem branży PCW do zaprzestania stosowania ołowiu jako stabilizatora polichlorku winylu do 2015 r. (16);

E.

mając na uwadze, że podejście to było sprzeczne ze stanowiskiem Parlamentu, który w reakcji na zieloną księgę wezwał Komisję do zakazania stosowania ołowiu jako stabilizatora w wyrobach PCW (17);

F.

mając na uwadze, że ówczesne podejście Komisji, a mianowicie brak działania, oznaczało, że w okresie od 2000 r. do 2015 r. wyprodukowano miliony ton PCW, do których jako stabilizatora użyto setek tysięcy ton ołowiu (18); mając na uwadze, że owe wyroby z PCW zawierającego ołów stopniowo stają się odpadami;

G.

mając na uwadze, że po wywiązaniu się branży PCW z dobrowolnego zobowiązania w 2015 r. Komisja zdała sobie sprawę, że ołów w dalszym ciągu wykorzystuje się w importowanych wyrobach z PCW; mając na uwadze, że w związku z tym Komisja zwróciła się do Europejskiej Agencji Chemikaliów („Agencji”) o sporządzenie sprawozdania w sprawie ograniczeń na mocy załącznika XV;

H.

mając na uwadze, że zasadnicze znaczenie ograniczenia importu wyrobów z PCW potwierdziła Agencja, stwierdzając: „ponieważ europejska branża PCW rozpoczęła już proces wycofywania związków ołowiu jako stabilizatorów PCW, około 90 % szacowanych emisji ołowiu przypada na wyroby z PCW importowane do UE w 2016 r.” (19);

I.

mając na uwadze, że w projekcie rozporządzenia Komisji zaproponowano ograniczenie stosowania i obecności ołowiu i jego związków w wyrobach wyprodukowanych z PCW, ustalając maksymalne dopuszczalne stężenie ołowiu w wysokości 0,1 % masy materiału z PCW (20);

J.

mając na uwadze, że to ustalenie opiera się na wniosku, iż ryzyko dla człowieka związane ze stabilizatorami ołowiowymi w wyrobach z PCW w Unii nie jest odpowiednio kontrolowane (21); mając na uwadze, że przy tworzeniu charakterystyki ryzyka związanego z ołowiem w kontekście proponowanego ograniczenia ryzyka nie uwzględniono zagrożenia dla środowiska (22);

K.

mając na uwadze, że limit ten został określony w oparciu o następujące rozumowanie: „Biorąc pod uwagę, że związki ołowiu nie mogą skutecznie stabilizować PCW przy stężeniach mniejszych niż około 0,5 % w/w, proponowana przez Agencję wartość stężenia granicznego 0,1 % powinna zapewnić, aby celowe dodawanie związków ołowiu jako stabilizatorów podczas tworzenia PCW nie mogło już występować w Unii” (23);

L.

mając na uwadze, że trzeba wiedzieć, iż próg 0,1 % nie stanowi „bezpiecznego poziomu”, lecz raczej poziom ustalony administracyjnie w celu uniknięcia wszelkiego stosowania ołowiu jako stabilizatora w PCW;

M.

mając na uwadze, że projekt rozporządzenia Komisji przewiduje dwa odstępstwa dla odzyskanych materiałów z PCW na okres 15 lat: jedno zezwalające na stężenie ołowiu nieprzekraczające 2 % masy materiału odzyskanego w twardym PCW (24), a drugie zezwalające na stężenie ołowiu nieprzekraczające 1 % masy materiału odzyskanego w elastycznym (miękkim) PCW (25);

N.

mając na uwadze, że stężenia ołowiu w wysokości 1 % lub 2 % z pewnością nie odpowiadają „poziomom bezpieczeństwa”, lecz mają na celu umożliwienie branży dalszej optymalizacji korzyści finansowych wynikających z recyklingu odpadów PCW zawierających ołów (26);

O.

mając na uwadze, że takie odstępstwa utrwalają stosowanie „odziedziczonych” substancji w wyrobach z PCW z odzysku, pomimo że Komisja wyraźnie uznała, iż istnieją alternatywne rozwiązania (27);

P.

mając na uwadze, że takie odstępstwa są sprzeczne z niezmiennym od lat stanowiskiem Parlamentu, które potwierdził w wielu rezolucjach, ostatnio w rezolucji z dnia 15 stycznia 2020 r.; mając na uwadze, że Parlament podkreślił już w szczególności w 2001 r., że „recykling polichlorku winylu nie może utrwalać problemu zanieczyszczenia metalami ciężkimi” (28); mając na uwadze, że Parlament w rezolucji z dnia 9 lipca 2015 r. w sprawie oszczędnego gospodarowania zasobami: ku gospodarce o obiegu zamkniętym podkreślił, iż „recykling nie powinien usprawiedliwiać ciągłego wykorzystywania niebezpiecznych substancji” (29); mając na uwadze, że w 2015 r. Parlament postąpił zgodnie z tym stwierdzeniem, wyrażając sprzeciw wobec zezwolenia na stosowanie DEHP, innej substancji „odziedziczonej”, w związku z recyklingiem PCW (30); mając na uwadze, że w 2018 r. Parlament przypomniał, że „zgodnie z hierarchią postępowania z odpadami zapobieganie ma pierwszeństwo przed recyklingiem, a zatem recykling nie powinien usprawiedliwiać dalszego wykorzystywania »odziedziczonych« substancji niebezpiecznych” (31); mając na uwadze, że w swojej rezolucji z dnia 15 stycznia 2020 r. w sprawie Europejskiego Zielonego Ładu Parlament wyraźnie stwierdził, że zakazane substancje „nie powinny […] być ponownie wprowadzane na rynek UE w produktach konsumpcyjnych przez recykling”;

Q.

mając na uwadze, że w projekcie rozporządzenia Komisji uzasadnia się odstępstwa w odniesieniu do PCW z odzysku, stwierdzając, że „rozwiązanie alternatywne w stosunku do recyklingu takich wyrobów, tj. unieszkodliwianie odpadów PCW poprzez ich składowanie i spalanie, doprowadziłoby do zwiększenia emisji do środowiska i nie ograniczyłoby ryzyka” (32);

R.

mając na uwadze, że rozumowanie, na którym oparto projekt rozporządzenia Komisji, nie uwzględnia faktu, że recykling nie jest w gruncie rzeczy alternatywą dla składowania lub spalania, ponieważ PCW nie można poddawać recyklingowi bez końca, zatem tylko odkłada się na później ostateczne usuwanie odpadów PCW zawierającego ołów i wynikające stąd emisje, a podczas recyklingu i późniejszego wykorzystania powstają dodatkowe emisje;

S.

mając na uwadze, że projekt rozporządzenia Komisji ograniczyłby w istocie import 1 000 do 4 000 ton ołowiu zawartego w przywożonych wyrobach z PCW, a jednocześnie co roku umożliwiłby (ponowne) wprowadzanie na rynek 2 500 do 10 000 ton ołowiu zawartego w PCW z odzysku (33);

T.

mając na uwadze, innymi słowy, że projekt rozporządzenia Komisji ograniczyłby import ołowiu w wyrobach z PCW, by jednocześnie osłabić skutek tego ograniczenia przez ponowne wprowadzenie na rynek dwukrotnie większej ilości ołowiu, znajdującej się w wyrobach z zawierającego ołów PCW z odzysku;

U.

mając na uwadze, że odstępstwa dotyczące PCW z odzysku zapisane w projekcie rozporządzenia Komisji są zatem sprzeczne z pierwotnym celem rozporządzenia REACH, jakim jest zapewnienie wysokiego poziomu ochrony zdrowia ludzkiego i środowiska (34);

V.

mając na uwadze, że odstępstwa takie oznaczają również naruszenie zobowiązań zapisanych w siódmym programie działań w zakresie środowiska, przyjętym w 2013 r., w którym jednoznacznie wezwano do opracowania nietoksycznych cykli materiałowych, by odpady poddane recyklingowi można było wykorzystywać jako główne, godne zaufania źródło surowców w Unii (35);

W.

mając na uwadze, że takie odstępstwa doprowadzą do powstania rynku produktów o dwóch poziomach jakości: wytwarzanych z pierwotnego PCW, wolnych od ołowiu, oraz pochodzących z PCW z odzysku, zawierających znaczne ilości ołowiu; mając na uwadze, że taka tolerancja dla ołowiu w produktach powstałych z PCW z odzysku dyskredytuje odzysk produktów;

X.

mając na uwadze, że nie należy odsuwać na później rozwiązywania problemów, jakie wiążą się z racjonalnym ekologicznie gospodarowaniem odpadami PCW zawierającymi ołów, a tym bardziej wprowadzać ołowiu do wyrobów następnej generacji;

Y.

mając na uwadze, że w projekcie rozporządzenia Komisji wprowadzono odstępstwa dotyczące tylko niektórych zastosowań PCW oraz wymóg, by w określonych produktach ołów był zamknięty w warstwie nowo wyprodukowanego PCW, przy czym wymóg ten obejmie elastyczne PCW z pięcioletnim opóźnieniem;

Z.

mając na uwadze, że ograniczenie odstępstw nie rozwiązuje problemu emisji ołowiu podczas ostatecznego usuwania odpadów, czyli 95 % łącznych emisji;

AA.

mając na uwadze, że w projekcie rozporządzenia Komisji wymaga się ponadto, by produkty zawierające PCW z odzysku były opatrzone napisem: „Zawiera PCW z odzysku”; mając na uwadze, że Komitet ds. Oceny Ryzyka (RAC) Agencji stwierdził, iż takie oznakowanie „nie wystarczy samo w sobie, by odróżnić recyklaty wolne od ołowiu od recyklatów zawierających ołów” (36);

AB.

mając na uwadze, że takie oznakowanie jest rzeczywiście mylące, ponieważ wskazanie, że wyrób zawiera materiały z odzysku, jest kojarzone pozytywnie, a w tym przypadku oznacza ono w istocie, że produkty z odzysku zawierają znaczne ilości ołowiu, gdy tymczasem produkty wytworzone z pierwotnego PCW są wolne od ołowiu;

AC.

mając na uwadze, że takie mylące oznakowanie promujące produkty z PCW z odzysku, zawierające ołów, jest sprzeczne z celem rozporządzenia REACH, jakim jest zapewnienie wysokiego poziomu ochrony zdrowia ludzkiego i środowiska;

AD.

mając na uwadze, że projekt rozporządzenia Komisji przewiduje ponadto system certyfikatów potwierdzających pochodzenie PCW z odzysku, by odróżnić je od produktów wytwarzanych z pierwotnego PCW, do którego zastosowanie ma inna wartość dopuszczalna;

AE.

mając na uwadze, że wprowadzenie kolejnego poziomu certyfikatów budzi wątpliwości co do możliwości wdrożenia tego przepisu, a zatem jest sprzeczne z przepisami załącznika XV do rozporządzenia REACH, zgodnie z którym ograniczenie musi być możliwe do wdrożenia, egzekwowania i zarządzania;

AF.

mając na uwadze, że w projekcie rozporządzenia Komisji wyłączono z ograniczeń dwa pigmenty ołowiowe, ponieważ są one objęte wymogiem uzyskania zezwolenia zgodnie z rozporządzeniem REACH;

AG.

mając na uwadze, że RAC uznał jednoznacznie, iż „ryzyko […] wiąże się również ze związkami ołowiu, które nie były stosowane jako stabilizatory” (37);

AH.

mając na uwadze, że trudno jest dokładnie zidentyfikować związki ołowiu występujące w PCW i określić ich funkcję, co jednoznacznie stwierdził RAC (38);

AI.

mając na uwadze, że takie wyłączenie stwarza zatem problemy w egzekwowaniu przepisów, czyli jest sprzeczne z przepisami załącznika XV do rozporządzenia REACH, zgodnie z którym ograniczenie musi być możliwe do wdrożenia, egzekwowania i zarządzania;

AJ.

mając na uwadze, że takie wyłączenie nie uwzględnia również wyroku w sprawie T-837/16, w którym stwierdzono nieważność zezwolenia na stosowanie wspomnianych pigmentów ołowiowych;

AK.

mając na uwadze, że w projekcie rozporządzenia Komisji dano podmiotom gospodarczym 24-miesięczny okres karencji, między innymi na „pozbycie się zapasów” (39);

AL.

mając na uwadze, że zezwolenie importerom na sprzedaż wyrobów z PCW zawierających tysiące ton ołowiu przez kolejne 24 miesiące, podczas gdy żaden taki wyrób zawierający PCW nie będzie już produkowany w Unii, jest sprzeczne z celem rozporządzenia REACH, jakim jest osiągnięcie wysokiego poziomu ochrony zdrowia ludzkiego i środowiska;

AM.

mając na uwadze, że w 2001 r. Parlament uznał, iż „konieczne są dalsze badania technologiczne, głównie nad recyklingiem chemicznym, który pozwala oddzielić chlor od metali ciężkich […] by zwiększyć odsetek odpadów PCW poddanych recyklingowi” (40);

AN.

mając na uwadze, że ani Agencja, ani Komisja nie oceniły wykonalności chemicznego recyklingu odpadów PCW, umożliwiającego oddzielenie i bezpieczne składowanie ołowiu; mając na uwadze, że według branży PCW takie technologie są dostępne (41), (42);

AO.

mając na uwadze, że Europejskie Stowarzyszenie Przemysłu Chemicznego popiera recykling chemiczny jako metodę ostrożnego obchodzenia się z substancjami potencjalnie niebezpiecznymi (43);

AP.

mając na uwadze, że – aby podsumować – projekt rozporządzenia Komisji przedstawiono o 18 lat za późno i zawiera on elementy niezgodne z celem lub treścią rozporządzenia REACH: odstępstwa dla PCW z odzysku, pozytywnie kojarzone oznakowanie PCW z odzysku mimo wysokiej zawartości ołowiu, wyłączenie dla pigmentów ołowiowych oraz długi okres karencji;

AQ.

mając na uwadze, że Komisja przedłożyła projekt rozporządzenia Komisji ponad rok po terminie określonym w rozporządzeniu REACH (44);

1.

2.

3.

4.

5.

6.

7.

—

uwzględniając art. 8 i 9 dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2012/29/UE z dnia 25 października 2012 r. ustanawiającej normy minimalne w zakresie praw, wsparcia i ochrony ofiar przestępstw oraz zastępującej decyzję ramową Rady 2001/220/WSiSW („dyrektywa w sprawie praw ofiar”) (1), której przepisy mają także zastosowanie do ofiar okaleczania żeńskich narządów płciowych,

—

uwzględniając art. 11 i 21 dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2013/33/UE z dnia 26 czerwca 2013 r. ustanawiającej normy dotyczące przyjmowania osób ubiegających się o ochronę międzynarodową (dyrektywa o warunkach przyjmowania) (2), w której wymienia się konkretnie ofiary okaleczania żeńskich narządów płciowych wśród kategorii osób wymagających szczególnej troski, które powinny uzyskać odpowiednią opiekę zdrowotną podczas procedury azylowej,

—

uwzględniając art. 20 dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2011/95/UE z dnia 13 grudnia 2011 r. w sprawie norm dotyczących kwalifikowania obywateli państw trzecich lub bezpaństwowców jako beneficjentów ochrony międzynarodowej, jednolitego statusu uchodźców lub osób kwalifikujących się do otrzymania ochrony uzupełniającej oraz zakresu udzielanej ochrony (dyrektywa w sprawie kwalifikowania) (3), w której okaleczanie żeńskich narządów płciowych – jako poważną formę przemocy psychicznej, fizycznej lub seksualnej – uznano za podstawę do rozważenia przyznania ochrony międzynarodowej,

—

uwzględniając swoją rezolucję z dnia 14 czerwca 2012 r. w sprawie położenia kresu okaleczaniu żeńskich narządów płciowych (4), w której wezwano do wyeliminowania tej praktyki na całym świecie za pomocą zapobiegania, środków ochrony oraz prawodawstwa,

—

uwzględniając swoją rezolucję z dnia 6 lutego 2014 r. w sprawie komunikatu Komisji zatytułowanego „Położenie kresu okaleczaniu żeńskich narządów płciowych” (5),

—

uwzględniając swoją rezolucję z dnia 7 lutego 2018 r. w sprawie zerowej tolerancji dla okaleczania żeńskich narządów płciowych (6),

—

uwzględniając sprawozdania roczne UE dotyczące praw człowieka i demokracji na świecie, a w szczególności swoją rezolucję z dnia 15 stycznia 2020 r. (7),

—

uwzględniając konkluzje Rady z czerwca 2014 r. pt. „Zapobieganie wszelkim formom przemocy wobec kobiet i dziewcząt, w tym okaleczaniu żeńskich narządów płciowych, i zwalczanie takiej przemocy”,

—

uwzględniając konkluzje Rady z dnia 8 marca 2010 r. w sprawie wykorzeniania przemocy wobec kobiet w Unii Europejskiej,

—

uwzględniając komunikat Komisji z dnia 25 listopada 2013 r. zatytułowany „Położenie kresu okaleczaniu żeńskich narządów płciowych” (COM(2013)0833),

—

uwzględniając wspólne oświadczenie z dnia 6 lutego 2013 r. w sprawie Międzynarodowego Dnia Zerowej Tolerancji dla Okaleczania Narządów Płciowych Kobiet, w którym wiceprzewodnicząca Komisji / wysoka przedstawiciel Unii do spraw zagranicznych i polityki bezpieczeństwa oraz pięciu komisarzy potwierdzili zaangażowanie UE w walkę z okaleczaniem żeńskich narządów płciowych w ramach stosunków zewnętrznych,

—

uwzględniając plan działania UE dotyczący praw człowieka i demokracji na lata 2015–2019, w szczególności cel 14b, w którym wyraźnie wymienia się okaleczanie żeńskich narządów płciowych, a także biorąc pod uwagę obecny przegląd planu działania oraz negocjacje w sprawie jego odnowienia,

—

uwzględniając doświadczenie zdobyte dzięki wdrożeniu strategicznego zaangażowania Komisji na rzecz równouprawnienia płci na lata 2016–2019 oraz dzięki realizacji środków określonych w planie działania stanowiącym część komunikatu Komisji z dnia 25 listopada 2013 r.,

—

uwzględniając agendę na rzecz zrównoważonego rozwoju 2030, a w szczególności cel 5.3 dotyczący wyeliminowania wszelkich szkodliwych praktyk, takich jak dziecięce, przedwczesne i przymusowe małżeństwa oraz okaleczanie żeńskich narządów płciowych,

—

uwzględniając międzynarodową konferencję na temat ludności i rozwoju (ICPD), która odbyła się w Kairze w 1994 r., oraz jej program działania, a także wyniki kolejnych konferencji przeglądowych, w szczególności szczyt w Nairobi zorganizowany w 25. rocznicę ICPD i podjęte w jego trakcie zobowiązanie do wyeliminowania okaleczania żeńskich narządów płciowych,

—

uwzględniając pekińską platformę działania i wyniki kolejnych dotyczących jej konferencji przeglądowych;

—

uwzględniając unijny plan działania w sprawie równości płci na lata 2016–2020 (GAP II), a zwłaszcza zapisany w nim priorytet tematyczny B obejmujący szczegółowy wskaźnik dotyczący okaleczania żeńskich narządów płciowych, a także biorąc pod uwagę obecny przegląd planu działania oraz negocjacje w sprawie jego odnowienia,

—

uwzględniając zawarte w wytycznych politycznych przewodniczącej Komisji zobowiązanie do przyjęcia środków mających na celu zwalczanie przemocy wobec kobiet,

—

uwzględniając spodziewaną nową strategię UE na rzecz równouprawnienia płci,

—

uwzględniając sprawozdanie Europejskiego Instytutu ds. Równości Kobiet i Mężczyzn (EIGE) z 2013 r. zatytułowane „Okaleczanie żeńskich narządów płciowych w Unii Europejskiej i Chorwacji”, a także dwa kolejne sprawozdania zatytułowane „Szacowanie liczby dziewcząt zagrożonych okaleczeniem żeńskich narządów płciowych w Unii Europejskiej” dotyczące Irlandii, Portugalii i Szwecji (w 2015 r.) oraz Belgii, Grecji, Francji, Włoch, Cypru i Malty (w 2018 r.),

—

mając na uwadze Konwencję Rady Europy o zapobieganiu i zwalczaniu przemocy wobec kobiet i przemocy domowej (konwencja stambulska) z 2014 r., której art. 38 zobowiązuje wszystkie państwa-strony do penalizacji okaleczania żeńskich narządów płciowych,

—

uwzględniając rezolucję Parlamentu Europejskiego z dnia 12 września 2017 r. w sprawie wniosku dotyczącego decyzji Rady w sprawie zawarcia, w imieniu Unii Europejskiej, Konwencji Rady Europy o zapobieganiu i zwalczaniu przemocy wobec kobiet i przemocy domowej (COM(2016)0109 – 2016/0062(NLE)) (8),

—

uwzględniając swoją rezolucję z dnia 28 listopada 2019 r. w sprawie przystąpienia UE do konwencji stambulskiej i innych środków przeciwdziałania przemocy ze względu na płeć (9),

—

uwzględniając deklarację Komitetu Ministrów Rady Europy z dnia 13 września 2017 r. w sprawie potrzeby zwiększenia wysiłków na rzecz zapobiegania okaleczaniu żeńskich narządów płciowych i przymusowym małżeństwom kobiet w Europie oraz zwalczania tych zjawisk,

—

uwzględniając wytyczne WHO dotyczące zarządzania powikłaniami zdrowotnymi będącymi skutkiem okaleczania żeńskich narządów płciowych,

—

uwzględniając rezolucję Rady Praw Człowieka ONZ z dnia 5 lipca 2018 r. zatytułowaną „Położenie kresu okaleczaniu żeńskich narządów płciowych”,

—

uwzględniając sprawozdanie sekretarza generalnego ONZ z dnia 27 lipca 2018 r. zatytułowane „Zwiększenie globalnych wysiłków na rzecz zaprzestania praktyki okaleczania żeńskich narządów płciowych”,

—

uwzględniając rezolucję Zgromadzenia Ogólnego ONZ z dnia 14 listopada 2018 r. zatytułowaną „Zwiększenie globalnych wysiłków na rzecz zaprzestania praktyki okaleczania żeńskich narządów płciowych”,

—

uwzględniając umowę z Kotonu i trwający proces jej przeglądu,

—

uwzględniając inicjatywę „Spotlight” UE i ONZ z września 2017 r. na rzecz wyeliminowania przemocy wobec kobiet i dziewcząt,

—

uwzględniając art. 132 ust. 2 Regulaminu,

A.

mając na uwadze, że okaleczanie żeńskich narządów płciowych jest uznawane na całym świecie za rażące i systematyczne naruszanie praw człowieka, formę przemocy wobec kobiet i dziewcząt oraz przejaw nierówności płci, które nie są związane z żadną religią czy kulturą, oraz że uznaje się je obecnie za kwestię globalną dotykającą co najmniej 200 milionów kobiet i dziewcząt w 30 krajach, zgodnie ze sprawozdaniami statystycznymi UNICEF, Funduszu Ludnościowego ONZ (UNFPA) i WHO; mając jednak na uwadze, że istnieją dowody na występowanie tej praktyki w ponad 90 krajach na wszystkich kontynentach;

B.

mając na uwadze, że – według danych UNFPA z 2018 r. – jeżeli wśród ludności utrzymają się obecne tendencje, 68 milionów dziewcząt na świecie będzie zagrożonych okaleczeniem żeńskich narządów płciowych do 2030 r., przy czym przewiduje się, że roczny wzrost liczby przypadków wzrośnie z szacowanych 4,1 miliona w 2019 r. do 4,6 milionów rocznie do 2030 r.;

C.

mając na uwadze, że według najnowszych danych krajowych dostępnych w Europie szacuje się, że około 600 tysięcy kobiet i dziewcząt w Europie żyje z trwającymi całe życie fizycznymi i psychicznymi skutkami okaleczania żeńskich narządów płciowych, a kolejne 180 tysięcy dziewcząt jest w wysokim stopniu zagrożone okaleczeniem żeńskich narządów płciowych w 13 państwach europejskich;

D.

mając na uwadze, że okaleczanie żeńskich narządów płciowych obejmuje wszystkie praktyki polegające na częściowym lub całkowitym usunięciu zewnętrznych żeńskich narządów płciowych, takie jak klitoridektomia, ekscyzja, infibulacja i inne szkodliwe praktyki, które celowo zmieniają narządy płciowe kobiet lub powodują ich zranienie do celów pozamedycznych, pociągając za sobą zaburzenia zdrowotne o charakterze fizycznym, seksualnym i psychologicznym, które mogą prowadzić do śmierci.

E.

mając na uwadze, że okaleczanie żeńskich narządów płciowych przeprowadza się głównie w odniesieniu do młodych dziewcząt w okresie od niemowlęctwa do 15 roku życia; mając ponadto na uwadze, że dziewczyna lub kobieta może być wielokrotnie w ciągu życia narażona na okaleczanie żeńskich narządów płciowych, na przykład gdy ma wkrótce wyjść za mąż lub zamierza udać się w podróż za granicę;

F.

mając na uwadze, że niedawny wzrost odsetka kobiet i dziewcząt, które potencjalnie już doświadczyły okaleczenia żeńskich narządów płciowych (według danych Biura Wysokiego Komisarza Narodów Zjednoczonych ds. Uchodźców (UNHCR) z 2018 r.), oznacza, iż kwestia ta nabiera jeszcze większego znaczenia, a liczba kobiet i dziewcząt dotkniętych tą praktyką lub narażonych na nią stale rośnie; mając na uwadze, że według UNHCR w ciągu ostatnich pięciu lat do Europy przybyło ponad sto tysięcy kobiet ubiegających się o azyl, które potencjalnie doświadczyły okaleczenia żeńskich narządów płciowych;

G.

mając na uwadze, że według UNICEF osiągnięto postępy, gdyż na okaleczanie żeńskich narządów płciowych narażonych jest dzisiaj o jedną trzecią dziewcząt mniej niż 30 lat temu; mając jednak na uwadze, że przy uwzględnieniu wszystkich dostępnych danych i na 10 lat przed 2030 r. cel zrównoważonego rozwoju 5.3 dotyczący wyeliminowania okaleczania żeńskich narządów płciowych jest daleki od osiągnięcia; mając na uwadze, że bezwzględna liczba kobiet i dziewcząt dotkniętych tą praktyką wydaje się rosnąć i nadal będzie rosła, jeżeli w trybie pilnym nie zostaną podjęte wzmożone wysiłki, aby temu zapobiec;

H.

mając na uwadze, że w celu przyspieszenia zmian i osiągnięcia celu, jakim jest wyeliminowanie okaleczania żeńskich narządów płciowych na całym świecie do 2030 r., istnieje pilna potrzeba nasilenia i koordynacji już prowadzonych działań na rzecz położenia kresu tej praktyce na szczeblu lokalnym, krajowym, regionalnym i międzynarodowym, oparcia się na tych działaniach i doprowadzenia do znacznej i trwałej zmiany dzięki skutecznym i kompleksowym strategiom;

I.

mając na uwadze, że okaleczanie żeńskich narządów płciowych jest formą przemocy ze względu na płeć, zatem zajęcie się pierwotnymi przyczynami braku równości płci na szczeblu wspólnotowym, w tym stereotypami dotyczącymi płci i szkodliwymi normami społecznymi, ma zasadnicze znaczenie dla położenia kresu okaleczaniu żeńskich narządów płciowych;

J.

mając na uwadze, że okaleczanie żeńskich narządów płciowych jest często nierozerwalnie związane z innymi kwestiami dotyczącymi nierówności płci i jest tylko jednym z wielu naruszeń praw kobiet, takich jak brak dostępu dziewcząt do kształcenia, w tym do kompleksowej edukacji seksualnej, brak zatrudnienia kobiet, niemożność posiadania lub dziedziczenia majątku, przymusowe lub przedwczesne małżeństwa dzieci, przemoc seksualna i fizyczna oraz brak dobrej jakości opieki zdrowotnej, w tym usług w zakresie zdrowia seksualnego i reprodukcyjnego oraz związanych z nimi praw;

K.

mając na uwadze, że medykalizacja okaleczania żeńskich narządów płciowych jest praktyką okaleczania żeńskich narządów płciowych wykonywaną przez pracownika służby zdrowia lub w szpitalu bądź przychodni; mając na uwadze, że medykalizacja okaleczania żeńskich narządów płciowych stanowi niebezpieczną próbę zalegalizowania praktyki okaleczania żeńskich narządów płciowych, a nawet potencjalnie czerpania z niej korzyści;

1.

2.

3.

4.

5.

6.

7.

8.

9.

10.

11.

12.

13.

14.

15.

16.

17.

18.

19.

20.

21.

22.

23.

24.

25.

26.

27.

—

uwzględniając swoją rezolucję z dnia 12 lutego 2019 r. w sprawie kompleksowej europejskiej polityki przemysłowej w dziedzinie sztucznej inteligencji i robotyki (1),

—

uwzględniając swoją rezolucję z dnia 16 lutego 2017 r. zawierającą zalecenia dla Komisji w sprawie przepisów prawa cywilnego dotyczących robotyki (2),

—

uwzględniając sprawozdanie pt. „Odpowiedzialność za sztuczną inteligencję i inne powstające technologie cyfrowe”, sporządzone przez grupę ekspertów Komisji ds. odpowiedzialności i nowych technologii oraz opublikowane 21 listopada 2019 r.;

—

uwzględniając sprawozdanie pt. „Zalecenia polityczne i inwestycyjne dotyczące sztucznej inteligencji godnej zaufania”, sporządzone przez działającą w łonie Komisji grupę ekspertów wysokiego szczebla ds. sztucznej inteligencji i opublikowane 26 czerwca 2019 r.;

—

uwzględniając dokument pt. „Wytyczne w zakresie etyki w odniesieniu do sztucznej inteligencji godnej zaufania”, sporządzone przez działającą w łonie Komisji grupę ekspertów wysokiego szczebla ds. sztucznej inteligencji i opublikowane 8 kwietnia 2019 r., a także uwzględniając listę kontrolną w zakresie sztucznej inteligencji godnej zaufania;

—

uwzględniając komunikat Komisji z 8 kwietnia 2019 r. w sprawie budowania zaufania do sztucznej inteligencji ukierunkowanej na człowieka (COM(2019)0168),

—

uwzględniając komunikat Komisji z 7 grudnia 2018 r. w sprawie skoordynowanego planu w dziedzinie sztucznej inteligencji (COM(2018)0795),

—

uwzględniając komunikat Komisji z 25 kwietnia 2018 r. w sprawie sztucznej inteligencji dla Europy (COM(2018)0237),

—

uwzględniając projekt rezolucji Komisji Rynku Wewnętrznego i Ochrony Konsumentów,

—

uwzględniając pytanie do Komisji w sprawie zautomatyzowanych procesów decyzyjnych – zagwarantowanie ochrony konsumenta oraz swobodnego przepływu towarów i usług (O-000008/2020 – B9-0007/2020),

—

uwzględniając art. 136 ust. 5 i art. 132 ust. 2 Regulaminu,

A.

mając na uwadze, że postęp technologiczny w dziedzinie sztucznej inteligencji, uczenia maszynowego, systemów opartych na algorytmach i zautomatyzowanych procesów decyzyjnych następuje w szybkim tempie, a także mając na uwadze, że aplikacje, możliwości i wyzwania związane z tymi technologiami są liczne i mają wpływ na praktycznie wszystkie sektory rynku wewnętrznego;

B.

mając na uwadze, że oczekuje się, iż rozwój zautomatyzowanych procesów podejmowania decyzji wniesie znaczący wkład w gospodarkę opartą na wiedzy oraz przyniesie korzyści społeczeństwu, m.in. poprzez poprawę jakości usług publicznych, konsumentom dzięki innowacyjnym produktom i usługom oraz przedsiębiorstwom dzięki optymalizacji wyników;

C.

mając na uwadze, że wykorzystywanie i rozwój sztucznej inteligencji i zautomatyzowanych procesów podejmowania decyzji stanowi również wyzwanie w zakresie zaufania i dobrobytu konsumentów, zwłaszcza jeżeli chodzi o kwestię wzmocnienia pozycji konsumentów w zakresie identyfikowania takich procesów, rozumienia sposobu ich funkcjonowania, podejmowania świadomych decyzji dotyczących ich stosowania i rezygnacji z nich;

D.

mając na uwadze, że wytyczne w zakresie etyki, takie jak zasady przyjęte przez działającą w łonie Komisji grupę ekspertów wysokiego szczebla ds. sztucznej inteligencji, stanowią pewien punkt wyjścia; mając jednak na uwadze, że potrzebna jest analiza obecnych ram prawnych UE, w tym dorobku prawnego w dziedzinie prawa konsumenckiego oraz przepisów dotyczących bezpieczeństwa produktów i nadzoru nad rynkiem, aby sprawdzić, czy ramy te są w stanie reagować na pojawienie się sztucznej inteligencji i zautomatyzowanych procesów decyzyjnych oraz czy mogą zapewnić wysoki poziom ochrony konsumentów zgodnie z wymogami art. 38 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej;

E.

mając na uwadze, że wspólne podejście UE do rozwoju zautomatyzowanych procesów decyzyjnych pomoże zagwarantować korzyści wynikające z tych procesów, ograniczyć ryzyko w całej UE i uniknąć fragmentacji rynku wewnętrznego, a także umożliwi UE lepsze propagowanie swojego podejścia i swoich wartości na całym świecie;

1.

2.

3.

4.

5.

6.

7.

8.

9.

10.

11.

12.

13.

14.

15.

16.

—

uwzględniając Traktat o Unii Europejskiej (TUE) i Traktat o funkcjonowaniu Unii Europejskiej (TFUE),

—

uwzględniając Kartę praw podstawowych Unii Europejskiej (zwaną dalej „Kartą”),

—

uwzględniając swoje rezolucje z dnia 5 kwietnia 2017 r. w sprawie negocjacji ze Zjednoczonym Królestwem w związku ze złożoną przezeń notyfikacją o zamiarze wystąpienia z Unii Europejskiej (1), z dnia 3 października 2017 r. w sprawie stanu zaawansowania negocjacji ze Zjednoczonym Królestwem (2), z dnia 13 grudnia 2017 r. w sprawie stanu zaawansowania negocjacji ze Zjednoczonym Królestwem (3), z dnia 14 marca 2018 r. w sprawie ram przyszłych stosunków między Unią Europejską a Zjednoczonym Królestwem (4), z dnia 18 września 2019 r. w sprawie wystąpienia Zjednoczonego Królestwa z Unii Europejskiej – rozwój wypadków (5) oraz z dnia 15 stycznia 2020 r. w sprawie wdrożenia i monitorowania przepisów dotyczących praw obywateli zawartych w umowie o wystąpieniu (6),

—

uwzględniając swoją rezolucję ustawodawczą z dnia 29 stycznia 2020 r. w sprawie projektu decyzji Rady w sprawie zawarcia Umowy o wystąpieniu Zjednoczonego Królestwa Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej z Unii Europejskiej i Europejskiej Wspólnoty Energii Atomowej (7),

—

uwzględniając Umowę o wystąpieniu Zjednoczonego Królestwa Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej z Unii Europejskiej i Europejskiej Wspólnoty Energii Atomowej (8) (zwaną dalej „umową o wystąpieniu”) i deklarację polityczną określającą ramy przyszłych stosunków między Unią Europejską a Zjednoczonym Królestwem, towarzyszącą umowie o wystąpieniu (9), (zwaną dalej „deklaracją polityczną”),

—

uwzględniając sprawozdanie Komisji Spraw Zagranicznych, Komisji Handlu Międzynarodowego, Komisji Budżetowej, Komisji Kontroli Budżetowej, Komisji Gospodarczej i Monetarnej, Komisji Ochrony Środowiska Naturalnego, Zdrowia Publicznego i Bezpieczeństwa Żywności, Komisji Przemysłu, Badań Naukowych i Energii, Komisji Rynku Wewnętrznego i Ochrony Konsumentów, Komisji Transportu i Turystyki, Komisji Rozwoju Regionalnego, Komisji Rolnictwa i Rozwoju Wsi, Komisji Rybołówstwa, Komisji Wolności Obywatelskich, Sprawiedliwości i Spraw Wewnętrznych, Komisji Spraw Konstytucyjnych oraz Podkomisji Bezpieczeństwa i Obrony,

—

uwzględniając Zalecenie w sprawie decyzji Rady upoważniającej do rozpoczęcia negocjacji dotyczących nowego partnerstwa ze Zjednoczonym Królestwem Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej, w którym to zaleceniu Komisję wyznaczono na negocjatora Unii, oraz załącznik do tego zalecenia zawierający wytyczne negocjacyjne dotyczące nowego partnerstwa (COM(2020)0035) (zwane dalej „wytycznymi negocjacyjnymi”),

—

uwzględniając art. 132 ust. 2 i 4 Regulaminu,

A.

mając na uwadze, że 31 stycznia 2020 r. o północy (czasu środkowoeuropejskiego) Zjednoczone Królestwo przestało być państwem członkowskim Unii Europejskiej (UE);

B.

mając na uwadze, że deklaracja polityczna ustanawia parametry opartego na kompleksowej i wyważonej umowie o wolnym handlu, ambitnego, szerokiego, pogłębionego i elastycznego partnerstwa w dziedzinach współpracy handlowej i gospodarczej, ścigania przestępstw i wymiaru sprawiedliwości w sprawach karnych, polityki zagranicznej, bezpieczeństwa i obrony oraz szerszych obszarów współpracy, a także określa, że jeżeli w trakcie negocjacji UE i Zjednoczone Królestwo uznają, że leży to w ich wzajemnym interesie, przyszłe stosunki mogą również wykroczyć poza obszary współpracy opisane w deklaracji politycznej;

C.

mając na uwadze, że przyszłe stosunki powinny opierać się na równowadze praw i obowiązków, przy poszanowaniu integralności jednolitego rynku i unii celnej, a także niepodzielności czterech swobód; mając na uwadze, że państwo nienależące do UE, które nie spełnia takich samych obowiązków jak państwo członkowskie, nie może mieć takich samych praw ani czerpać takich samych korzyści jak państwo członkowskie;

D.

mając na uwadze, że w deklaracji politycznej stwierdzono, iż podstawą przyszłego partnerstwa gospodarczego będą postanowienia zapewniające równe warunki działania umożliwiające otwartą i uczciwą konkurencję;

E.

mając na uwadze, że UE i Zjednoczone Królestwo pozostaną bliskimi sąsiadami i nadal będą je łączyły liczne wspólne interesy;

F.

mając na uwadze, że te bliskie stosunki w formie kompleksowej umowy o partnerstwie między UE a Zjednoczonym Królestwem można by uznać za odpowiednie ramy przyszłych stosunków, dzięki którym możliwa będzie ochrona i promowanie tych wspólnych interesów, włącznie z nowymi stosunkami handlowymi;

G.

mając na uwadze, że umowa w sprawie przyszłych stosunków między UE a Zjednoczonym Królestwem powinna zapewniać elastyczne ramy umożliwiające różne stopnie współpracy w wielu różnych obszarach polityki w oparciu o wspólną strukturę zarządzania i z odpowiednimi postanowieniami dotyczącymi rozstrzygania sporów;

H.

mając na uwadze, że współpraca ta będzie wymagać od obu stron utrzymania wysokich standardów i zobowiązań międzynarodowych w wielu obszarach polityki;

I.

mając na uwadze, że Protokół w sprawie Irlandii / Irlandii Północnej zawarty w umowie o wystąpieniu ustanawia ramy prawne pozwalające na zachowanie wszystkich części porozumienia wielkopiątkowego oraz praw ludności Irlandii Północnej, a także chroniące integralność jednolitego rynku i gospodarkę całej wyspy, a tym samym pozwalające uniknąć twardej granicy, pod warunkiem że mechanizm udzielania zgody przewiduje kontynuację protokołu; mając na uwadze, że obowiązek zapewnienia przez Zjednoczone Królestwo stosowania wszystkich części porozumienia wielkopiątkowego ma zastosowanie we wszystkich okolicznościach;

J.

mając na uwadze, że właściwe jest, aby instytucje UE i państwa członkowskie, wraz z instytucjami publicznymi i prywatnymi, podejmowały prace w celu przygotowania się na wszelkie ewentualności, jakie mogą pojawić się w wyniku negocjacji między UE a Zjednoczonym Królestwem;

K.

mając na uwadze, że trwała jedność instytucji UE i państw członkowskich ma zasadnicze znaczenie dla obrony interesów UE i jej obywateli na kolejnych etapach negocjacji, ale także dla zapewnienia pomyślnego i terminowego zakończenia tych negocjacji;

1.

2.

3.

4.

5.

6.

7.

8.

9.

10.

11.

12.

13.

14.

15.

16.

17.

18.

19.

20.

21.

22.

23.

24.

25.

26.

27.

28.

29.

30.

31.

32.

33.

34.

35.

36.

37.

38.

39.

40.

41.

42.

43.

44.

45.

46.

47.

48.

49.

50.

51.

52.

53.

54.

55.

56.

57.

58.

59.

60.

61.

62.

63.

64.

65.

66.

67.

68.

69.

70.

71.

72.

73.

74.

75.

76.

77.

78.

79.

80.

81.

82.

83.

84.

85.

86.

87.

88.

89.

90.

91.

92.

93.

94.

95.

96.

97.

98.

99.

100.

101.

102.

103.

104.

105.

—

uwzględniając roczny raport Europejskiego Banku Centralnego (EBC) za rok 2018,

—

uwzględniając Statut Europejskiego Systemu Banków Centralnych (ESBC) i Europejskiego Banku Centralnego, w szczególności jego art. 15,

—

uwzględniając art. 127 ust. 1 i 2, art. 130 i art. 284 ust. 3 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej (TFUE),

—

uwzględniając wysłuchanie kandydatki na prezesa Europejskiego Banku Centralnego Christine Lagarde z dnia 4 września 2019 r.,

—

uwzględniając dialog monetarny Maria Draghiego w charakterze prezesa Europejskiego Banku Centralnego z Parlamentem Europejskim z dnia 23 września 2019 r.,

—

uwzględniając sprawozdanie grupy roboczej G7 ds. stabilnych kryptowalut z dnia 18 października 2019 r. zatytułowany „Investigating the impact of global stablecoins” [Badanie wpływu globalnych stabilnych kryptowalut],

—

uwzględniając informacje przekazane przez EBC w odpowiedzi na uwagi Parlamentu Europejskiego zawarte w rezolucji w sprawie raportu rocznego Europejskiego Banku Centralnego za rok 2017,

—

uwzględniając sprawozdanie końcowe grupy ekspertów wysokiego szczebla ds. zrównoważonego finansowania z dnia 31 stycznia 2018 r. zatytułowane „Finansowanie zrównoważonej gospodarki europejskiej”,

—

uwzględniając swoją rezolucję z dnia 29 maja 2018 r. w sprawie zrównoważonych finansów (1) oraz rezolucję ustawodawczą z dnia 28 marca 2019 r. w sprawie wniosku dotyczącego rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady w sprawie ustanowienia ram ułatwiających zrównoważone inwestycje (2),

—

uwzględniając Agendę ONZ na rzecz zrównoważonego rozwoju 2030 i cele zrównoważonego rozwoju ONZ,

—

uwzględniając porozumienie paryskie w ramach Ramowej konwencji Narodów Zjednoczonych w sprawie zmian klimatu,

—

uwzględniając art. 142 ust. 1 Regulaminu,

—

uwzględniając sprawozdanie Komisji Gospodarczej i Monetarnej (A9-0016/2020),

A.

mając na uwadze, że według prognozy gospodarczej Komisji z jesieni 2019 r. najnowsze dane za 2019 r. wskazują na spowolnienie tempa wzrostu PKB w 2018 r. w strefie euro z 1,9 % do 1,1 % w 2019 r. oraz w UE-27 z 2,1 % w 2018 r. do 1,4 % w 2019 r., spowodowane niedawną eskalacją napięć handlowych, związaną z tym niepewnością oraz brexitem;

B.

mając na uwadze, że według danych Eurostatu stopa bezrobocia w sierpniu 2019 r. wyniosła 6,2 % w UE i 7,4 % w strefie euro, co oznacza najniższe stopy od lipca 2008 r.; mając na uwadze, że stopa bezrobocia pozostaje niejednolita w całej Unii Europejskiej; mając na uwadze, że poważnym problemem do rozwiązania w UE pozostaje wysoka stopa bezrobocia młodzieży, ponad dwukrotnie wyższa od średniej; mając na uwadze, że niesłychane nierówności na szczeblu regionalnym utrzymują się zarówno w obrębie państw członkowskich, jak i między nimi;

C.

mając na uwadze, że według makroekonomicznych prognoz ekspertów Eurosystemu z września 2019 r. roczna stopa inflacji w strefie euro na podstawie zharmonizowanego indeksu cen konsumpcyjnych (HICP) ma osiągnąć w latach 2019, 2020 i 2021 odpowiednio 1,2 %, 1,0 % i 1,5 %, a więc nie uda się utrzymać stopy inflacji poniżej, choć blisko, 2 %; mając na uwadze, że prognozy dotyczące inflacji są bardzo zróżnicowane w całej strefie euro;

D.

mając na uwadze, że pod koniec 2018 r. bilans Eurosystemu osiągnął rekordowo wysoki poziom 4,7 bln EUR, przekraczając 40 % PKB strefy euro, co stanowi wzrost o 4,25 % (0,2 bln) w porównaniu z końcem 2017 r.;

E.

mając na uwadze, że w 2018 r. zysk netto EBC wyniósł 1,575 mld EUR w porównaniu z 1,275 mld EUR w 2017 r.; mając na uwadze, że wzrost ten można głównie przypisać wzrostowi wyniku odsetkowego netto w portfelu denominowanym w dolarach amerykańskich oraz w portfelu programu zakupu aktywów (APP);

F.

mając na uwadze, że silniejsza pozycja euro i jego częstsze wykorzystywanie jako waluty rezerwowej zwiększyłyby zdolność UE do obierania kursu polityki niezależnie od innych światowych mocarstw i są niezwykle istotny ochrony europejskiej suwerenności gospodarczej;

G.

mając na uwadze, że aby euro mogło zyskać silniejszą pozycję na świecie, strefa euro musi najpierw udowodnić, że jest w stanie przetrwać recesję bez uciekania się przez żadne z jej państw członkowskich do dokonywania (dobrowolnie lub nie) odpisów obniżających wartość długu publicznego;

H.

mając na uwadze, że art. 127 ust. 5 TFUE zobowiązuje ESBC do przyczyniania się do stabilności systemu finansowego;

I.

mając na uwadze, że MŚP, które są wciąż filarem gospodarki i społeczeństwa UE oraz zwiększają spójność gospodarczą i społeczną, potrzebują dalszego wsparcia;

J.

mając na uwadze, że globalna wartość emisji obligacji ekologicznych wzrosła z mniej niż 1 mld EUR w 2008 r. do ponad 120 mld EUR w 2017 r., a od 2013 r. wartość netto emisji obligacji ekologicznych denominowanych w euro wzrosła dziesięciokrotnie; mając na uwadze, że stopniowo zanikła różnica między spreadami obligacji ekologicznych a spreadami obligacji w całym sektorze przemysłowym;

K.

mając na uwadze, że pomimo tej pozytywnej tendencji obligacje ekologiczne nadal stanowią zaledwie 1 % ogólnej podaży obligacji denominowanych w euro;

L.

mając na uwadze, że liczba transakcji przeprowadzanych przy użyciu walut wirtualnych gwałtownie wzrasta i jest wyzwaniem dla przewagi tradycyjnych systemów prawnych środków płatniczych; mając na uwadze, że waluty wirtualne są alternatywnymi opcjami dokonywania płatności, a nie prawnym środkiem płatniczym;

M.

mając na uwadze, że zgodnie z badaniem Eurobarometr z grudnia 2018 r. poparcie społeczne dla euro w 2018 r. wzrosło do 75 %;

1.

2.

3.

4.

5.

6.

7.

8.

9.

10.

11.

12.

13.

14.

15.

16.

17.

18.

19.

20.

21.

22.

23.

24.

25.

26.

27.

28.

29.

30.

31.

32.

33.

34.

35.

36.

37.

38.

39.

40.

41.

42.

43.

44.

45.

46.

47.

—

uwzględniając dyrektywę Rady 92/65/EWG z dnia 13 lipca 1992 r. ustanawiającą wymagania dotyczące zdrowia zwierząt regulujące handel i przywóz do Wspólnoty zwierząt, nasienia, komórek jajowych i zarodków nieobjętych wymaganiami dotyczącymi zdrowia zwierząt ustanowionymi w szczególnych zasadach Wspólnoty określonych w załączniku A pkt I do dyrektywy 90/425/EWG (1),

—

uwzględniając art. 13 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej (TFUE), który stanowi, że przy formułowaniu i wykonywaniu polityki unijnej UE i jej państwa członkowskie w pełni uwzględniają wymagania w zakresie dobrostanu zwierząt jako istot zdolnych do odczuwania,

—

uwzględniając art. 114 TFUE dotyczący ustanowienia i funkcjonowania jednolitego rynku oraz art. 169 TFUE w sprawie środków ochrony konsumentów,

—

uwzględniając rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/429 z dnia 9 marca 2016 r. w sprawie przenośnych chorób zwierząt (Prawo o zdrowiu zwierząt) (2) oraz uprawnienia delegowane i wykonawcze przyznane Komisji na podstawie tego rozporządzenia,

—

uwzględniając rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 576/2013 z dnia 12 czerwca 2013 r. w sprawie przemieszczania o charakterze niehandlowym zwierząt domowych i uchylające rozporządzenie (WE) nr 998/2003 (3) oraz rozporządzenie wykonawcze Komisji (UE) nr 577/2013 z dnia 28 czerwca 2013 r. w sprawie wzorów dokumentów identyfikacyjnych dla przemieszczania o charakterze niehandlowym psów, kotów i fretek, ustanowienia wykazów terytoriów i państw trzecich oraz formatu, szaty graficznej i wymogów językowych dotyczących oświadczeń potwierdzających spełnienie określonych warunków przewidzianych w rozporządzeniu Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 576/2013 (4),

—

uwzględniając swoją rezolucję z dnia 25 lutego 2016 r. w sprawie wprowadzenia kompatybilnych systemów rejestracji zwierząt domowych we wszystkich państwach członkowskich (5),

—

uwzględniając sfinansowane przez Komisję (SANCO 2013/12364) badanie na temat dobrostanu psów i kotów będących przedmiotem transakcji handlowych, które to badanie przeprowadzono w następstwie oświadczenia Komisji załączonego do rozporządzenia (UE) nr 576/2013 (6),

—

uwzględniając wyniki skoordynowanego unijnego planu kontroli sprzedaży psów i kotów przez internet (7),

—

uwzględniając pytania do Komisji i Rady w sprawie ochrony rynku wewnętrznego UE i praw konsumentów przed negatywnymi skutkami nielegalnego handlu zwierzętami domowymi (O-000011/2020 – B9-0004/2020 i O-000010/2020 – B9-0003/2020),

—

uwzględniając art. 136 ust. 5 i art. 132 ust. 2 Regulaminu,

—

uwzględniając projekt rezolucji Komisji Ochrony Środowiska Naturalnego, Zdrowia Publicznego i Bezpieczeństwa Żywności,

A.

mając na uwadze, że organizacje pozarządowe, organy ścigania, właściwe organy i weterynarze wykazali, że coraz więcej zwierząt domowych jest nielegalnie sprzedawanych między państwami członkowskim, często przez zorganizowane grupy przestępcze, przez unikanie kontroli, fałszowanie dokumentów i powszechne niewłaściwe stosowanie przepisów rozporządzenia (UE) nr 576/2013), które reguluje przemieszczanie o charakterze niehandlowym zwierząt domowych, podczas gdy ich transport powinien się odbywać zgodnie z dyrektywą Rady 92/65/EWG;

B.

mając na uwadze, że według szacunków nielegalny handel zwierzętami domowymi w UE może przynosić podmiotom uczestniczącym w tym procederze, w tym nielegalnym hodowcom, bardzo duże zyski przy minimalnym ryzyku, wpływając tym samym niekorzystnie na dochodowość sektora legalnej hodowli;

C.

mając na uwadze, że wiele ogłoszeń o sprzedaży zwierząt przez internet pochodzi z nielegalnych źródeł;

D.

mając na uwadze, że na poziomie UE nie istnieją wspólne przepisy dotyczące hodowli zwierząt domowych, a występujące między państwami członkowskimi różnice w normach stosowanych przez hodowców w zakresie dobrostanu zwierząt spowodowały duże różnice w cenach zwierząt domowych sprzedawanych na rynku wewnętrznym, co wykorzystują nielegalni handlarze;

E.

mając na uwadze, że w dużych obiektach masowej hodowli zwierzęta nie są traktowane w sposób zgodny z ich potrzebami, co powoduje poważne i długotrwałe konsekwencje dla ich zdrowia, dobrostanu i rozwoju behawioralnego;

F.

mając na uwadze, że nielegalni handlarze i sprzedawcy często działają całkiem bezkarnie, gdyż dobrze wiedzą, że większość klientów, którzy kupili zwierzę domowe w złym stanie zdrowia, nie wniesie sprawy do sądu;

G.

mając na uwadze, że nielegalna hodowla kotów i psów jest często prowadzona w tragicznych warunkach i po jak najmniejszych kosztach; mając na uwadze, że nielegalnie hodowane nowo narodzone zwierzęta często oddziela się od matek o wiele za wcześnie, są słabo socjalizowane oraz narażone na choroby, stres, niedożywienie, odwodnienie i zwiększone ryzyko hipotermii podczas przewozów na dużą odległość po całej UE, w ciasnocie i brudzie, bez pożywienia, wody i klimatyzacji czy przerw; mając na uwadze, że szczenięta i kocięta zazwyczaj przybywają do państwa przeznaczenia nieodsadzone od matki i pozbawione podstawowych umiejętności socjalizacji;

H.

mając na uwadze, że pomimo usprawnień nadal istnieją poważne obawy dotyczące paszportów zwierząt domowych związane z weryfikacją wieku poszczególnych zwierząt oraz możliwością zmiany paszportów; mając na uwadze, że odnotowano wiele przypadków przedstawiania fałszywych paszportów zwierząt domowych, a lekarze weterynarii często uczestniczą w tym nielegalnym procederze w zmowie z handlarzami, co czyni kontrole i dochodzenia bardziej złożonymi (8);

I.

mając na uwadze, że nielegalnie hodowane zwierzęta domowe często są szczepione częściowo lub wcale nieszczepione ani nie są należycie leczone w przypadku innych chorób; mając na uwadze, że nielegalny handel zwierzętami domowymi wiąże się z różnymi zagrożeniami chorobami odzwierzęcymi, włącznie z wprowadzeniem wścieklizny występującej w niektórych częściach Europy do krajów, w których choroba ta nie występuje, oraz z rozprzestrzenieniem się takich pasożytów jak bąblowiec wielojamowy, który łatwo się roznosi i jest trudny do opanowania (9);

J.

mając na uwadze, że Prawo o zdrowiu zwierząt, które będzie obowiązywać od dnia 21 kwietnia 2021 r., umożliwi większą przejrzystość handlu kotami i psami w internecie oraz poprawi zdrowie i dobrostan zwierząt; mając na uwadze, że Prawo o zdrowiu zwierząt surowo zobowiązuje wszystkich sprzedawców, hodowców, przewoźników oraz punkty gromadzenia psów i kotów do rejestrowania ich siedzib w odpowiednich właściwych organach krajowych;

K.

mając na uwadze, że nielegalny handel zwierzętami domowymi ma negatywny wpływ nie tylko na dobrostan zwierząt, lecz również na ochronę konsumentów i na sprawne funkcjonowanie rynku wewnętrznego UE z powodu nieuczciwej konkurencji oraz na finanse publiczne z powodu uszczuplenia dochodów podatkowych;

L.

mając na uwadze, że szczególnie popularną metodą nabywania zwierząt domowych w UE jest obecnie zakup za pośrednictwem ogłoszeń drobnych w internecie, a drugie pod względem popularności jest korzystanie w tym celu z mediów społecznościowych (10); mając na uwadze, że prawa konsumentów, którzy kupują zwierzęta domowe za pośrednictwem ogłoszeń internetowych, są chronione jedynie w niewielkim stopniu zarówno na szczeblu krajowym, jak i unijnym; mając na uwadze wysoką liczbę nielegalnie hodowanych zwierząt domowych sprzedawaną na rynkach państw członkowskich lub bezpośrednio z samochodów wzdłuż wewnętrznych granic UE;

M.

mając na uwadze, że 65 % respondentów badania Eurobarometr Flash dotyczącego nielegalnych treści w internecie nie uważa, że internet jest bezpieczny dla użytkowników, a 90 % zgadza się, że podmioty świadczące internetowe usługi hostingowe powinny niezwłocznie usuwać treści oznaczone jako nielegalne przez organy publiczne lub organy ścigania; mając na uwadze, że 60 % internautów powiedziało, że co najmniej raz w tygodniu korzysta z internetowych serwisów społecznościowych, a większość użytkowników internetu przynajmniej raz na jakiś czas korzysta z internetowych platform handlowych, przy czym 30 % korzysta z nich co najmniej raz w tygodniu; mając na uwadze, że 69 % użytkowników internetu w UE przyznało, że dokonuje zakupów w internecie, oraz że liczba ta rośnie z roku na rok, również w odniesieniu do sprzedaży zwierząt (11);

N.

mając na uwadze, że złe traktowanie zwierząt domowych, w tym zwierząt hodowanych, utrzymywanych i sprzedawanych jako zwierzęta domowe, zwierzęta towarzyszące człowiekowi wykorzystywane do celów rozrywkowych, sportowych i zawodowych (np. greyhoundy i charty hiszpańskie (galgos)), oraz bezpańskich zwierząt stanowi poważny problem dla wielu obywateli; mając na uwadze, że (lepsza) identyfikacja i rejestracja zwierząt domowych może być przydatnym narzędziem w walce przeciwko nadużyciom wobec zwierząt oraz w rozwijaniu odpowiedzialnego podejścia do posiadania zwierząt domowych; mając na uwadze, że identyfikacja i rejestracja to kluczowe elementy humanitarnego zarządzania populacją bezpańskich zwierząt polegającego na nieuśmiercaniu ich, a także stopniowego zmniejszania tej populacji;

O.

mając na uwadze, że ponad 70 % nowych chorób, które dotknęły ludzi w ciągu ostatnich dziesięcioleci, to choroby odzwierzęce, a zwierzęta powszechnie trzymane jako domowe są nosicielami ponad 41 chorób odzwierzęcych, w tym wścieklizny (12);

P.

mając na uwadze, że zwierzęta domowe należące do gatunków wymienionych w części A załącznika I do rozporządzenia (UE) nr 576/2013 nie mogą być przemieszczane z jednego państwa członkowskiego do drugiego, chyba że mają wszczepiony transponder; mając na uwadze, że nie ma wymogu zharmonizowanej obowiązkowej identyfikacji kotów i psów, które pozostają w obrębie granic jednego państwa i nie są przemieszczane do innych państw członkowskich; mając na uwadze, że wiele kotów i psów w państwach członkowskich pozostaje niezidentyfikowanych i niezarejestrowanych;

Q.

mając na uwadze, że w przypadku 42 % skontrolowanych ogłoszeń skoordynowany unijny plan kontroli sprzedaży w internecie psów i kotów wykazał niespójności między działalnością a statusem handlowca (13);

R.

mając na uwadze, że niektóre strony internetowe z płatnymi ogłoszeniami zaczynają dobrowolnie stosować surowsze zasady w celu kontroli tożsamości sprzedawców internetowych i poprawy dobrostanu sprzedawanych zwierząt;

S.

mając na uwadze, że większość państw członkowskich stosuje już pewne wymogi dotyczące identyfikacji i rejestracji psów i kotów; mając na uwadze, że wymogi w zakresie identyfikacji kotów, psów i fretek nie są zharmonizowane, co między innymi skutkuje niewłaściwym stosowaniem kodów państw, kodami podwójnymi i nieprawidłowymi (14); mając na uwadze, że większość baz danych rejestracyjnych nie jest połączona ze sobą, co ogranicza identyfikowalność w UE;

2.

3.

4.

5.

6.

7.

8.

9.

10.

11.

12.

13.

14.

15.

16.

17.

18.

19.

20.

21.

22.

23.

24.

25.

26.

27.

28.

29.

30.

31.

32.

33.

34.

35.

36.

37.

—

uwzględniając swoje wcześniejsze rezolucje w sprawie Republiki Gwinei,

—

uwzględniając wspólne oświadczenie Organizacji Narodów Zjednoczonych, Unii Europejskiej oraz ambasad Stanów Zjednoczonych i Francji w Republice Gwinei z 5 listopada 2019 r.,

—

uwzględniając komunikat Komisji Wspólnoty Gospodarczej Państw Afryki Zachodniej (ECOWAS) z 4 listopada 2019 r. w sprawie incydentów w Konakry,

—

uwzględniając komunikat prasowy Afrykańskiej Komisji Praw Człowieka i Ludów z 9 listopada 2019 r. w sprawie stłumienia demonstracji w Republice Gwinei,

—

uwzględniając trzydziestą piątą sesję grupy roboczej Rady Praw Człowieka ONZ ds. powszechnego okresowego przeglądu praw człowieka, która odbyła się w dniach 20–31 stycznia 2020 r.;

—

uwzględniając Międzynarodowy pakt praw obywatelskich i politycznych (MPPOiP) z 1966 r.,

—

uwzględniając Umowę o partnerstwie między członkami grupy państw Afryki, Karaibów i Pacyfiku z jednej strony a Wspólnotą Europejską i jej państwami członkowskimi z drugiej strony (umowę z Kotonu),

—

uwzględniając Afrykańską kartę praw człowieka i ludów przyjętą 27 czerwca 1981 r., która weszła w życie 21 października 1986 r.,

—

uwzględniając konstytucję Republiki Gwinei, która została zatwierdzona przez Tymczasową Radę Narodową w dniu 19 kwietnia 2010 r. i przyjęta 7 maja 2010 r.,

—

uwzględniając Powszechną deklarację praw człowieka,

—

uwzględniając krajowy program orientacyjny w ramach 11. Europejskiego Funduszu Rozwoju na lata 2015–2020, w którym przyznano środki finansowe Republice Gwinei,

—

uwzględniając art. 144 ust. 5 i art. 132 ust. 4 Regulaminu,

A.

mając na uwadze, że władzę w Republice Gwinei sprawuje prezydent Alpha Condé, który został wybrany w 2010 r. i skutecznie ubiegał się o reelekcję w 2015 r.; mając na uwadze, że od połowy października 2019 r. w kraju dochodzi do masowych demonstracji, organizowanych głównie przez Narodowy Front Obrony Konstytucji (FNDC), a ich powodem są obawy opozycji, że prezydent Condé będzie chciał rozszerzyć swoje uprawnienia konstytucyjne; mając na uwadze, że zgodnie z konstytucją Republiki Gwinei prezydent kraju może sprawować urząd przez maksymalnie dwie kadencje; mając na uwadze, że druga kadencja prezydenta Condégo upływa pod koniec 2020 r.;

B.

mając na uwadze, że jego wybór na urząd prezydenta w 2010 r. był pierwszym krokiem na drodze ku reformom demokratycznym i przejrzystości po latach rządów wojskowych; mając na uwadze, że prezydent Condé jest oskarżany o korupcję oraz o ograniczanie wolności politycznej; mając na uwadze, że reforma konstytucyjna, której jedynym celem jest wydłużenie kadencji prezydenta, tak aby Alpha Condé mógł utrzymać się przy władzy, doprowadziła do wybuchu przemocy;

C.

mając na uwadze, że prezydent Condé próbował również niedawno ominąć przeszkody instytucjonalne dla wprowadzanych przez niego reform, wywierając nacisk na Trybunał Konstytucyjny i Komisję Wyborczą Republiki Gwinei; mając na uwadze, że w marcu 2018 r. usunięto z urzędu prezesa Trybunału Konstytucyjnego Kéléfę Salla; mając na uwadze, że minister sprawiedliwości Cheick Sako ustąpił ze stanowiska w geście sprzeciwu wobec zmian konstytucyjnych umożliwiających wybór prezydenta na trzecią kadencję;

D.

mając na uwadze, że partia rządząca Zgromadzenie Ludu Gwinei nie posiada większości dwóch trzecich głosów w parlamencie, niezbędnej do zmiany konstytucji; mając na uwadze, że referendum w sprawie zmiany konstytucji oznaczałoby pominięcie parlamentu Republiki Gwinei w procesie decyzyjnym;

E.

mając na uwadze, że 19 grudnia 2019 r. prezydent Condé ogłosił, że referendum w sprawie reformy konstytucyjnej odbędzie się 1 marca 2020 r.; mając na uwadze, że wybory parlamentarne, które pierwotnie zaplanowano na 16 lutego 2020 r., zostały przełożone i odbędą się tego samego dnia, co referendum; mając na uwadze, że proponowana nowa konstytucja przewiduje wydłużenie kadencji prezydenta z pięciu do sześciu lat, przy utrzymaniu limitu dwóch kadencji; mając na uwadze obawy, że prezydent Condé wykorzysta zmianę konstytucji do tego, aby sprawować władzę przez trzecią kadencję;

F.

mając na uwadze, że Narodowy Front Obrony Konstytucji (FNDC), sojusz partii opozycyjnych, organizacji społeczeństwa obywatelskiego i związków zawodowych, organizuje protesty i planuje strajki w ramach sprzeciwu wobec zmian konstytucyjnych; mając na uwadze, że w okresie od 12 października do 28 listopada 2019 r. aresztowano co najmniej siedmiu członków FNDC pod zarzutem, że ich apele o protesty przeciwko nowemu projektowi konstytucji stanowiły akty lub działania, które mogą zakłócić porządek publiczny i zagrozić bezpieczeństwu publicznemu; mając na uwadze, że osoby te zostały ostatecznie uniewinnione w wyniku nacisków międzynarodowych;

G.

mając na uwadze, że sytuacja w kraju jest bardzo napięta, dochodzi do silnych antagonizmów politycznych i gwałtownych protestów; mając na uwadze, że protesty te spotkały się z surową reakcją rządu, a policja odpowiedziała użyciem przesadnej, niewspółmiernej i nielegalnej siły wobec demonstrantów; mając na uwadze, że ze strony organizacji praw człowieka pojawiły się doniesienia o barykadach, strzelaninach i użyciu gazu łzawiącego, głównie w stolicy kraju Konakry oraz w Mamou – leżącym na północy bastionie opozycji; mając na uwadze, że według doniesień w dzielnicy Wanindara policja użyła jednej z kobiet jako żywej tarczy do ochrony przed kamieniami rzucanymi przez demonstrantów;

H.

mając na uwadze, że Fodé Oussou Fofana, wiceprzewodniczący głównej partii opozycyjnej, Unii Sił Demokratycznych Republiki Gwinei, oskarżył prezydenta o „konstytucyjny zamach stanu” i „oszustwo”; mając na uwadze, że partie opozycyjne ogłosiły, że w ramach protestu zamierzają zbojkotować wybory parlamentarne;

I.

mając na uwadze, że zarówno ECOWAS, jak i Afrykańska Komisja Praw Człowieka i Ludów wezwały do poszanowania podstawowych praw demonstrantów i zaapelowały o bardziej powściągliwą reakcję na protesty ze strony sił bezpieczeństwa;

J.

mając na uwadze, że Komisja Praw Człowieka ONZ zwróciła uwagę, że siły bezpieczeństwa w reakcji na protesty, które rozpoczęły się w Konakry 14 i 15 października 2019 r., „nie przestrzegały międzynarodowych norm i standardów dotyczących użycia siły”; mając na uwadze, że w trakcie pogrzebu demonstrantów, którzy zginęli podczas tych protestów, doszło do kolejnych aktów przemocy ze skutkiem śmiertelnym;

K.

mając na uwadze, że w światowym rankingu wolności prasy za rok 2019 Republika Gwinei plasuje się na 101. miejscu wśród 180 krajów; mając na uwadze, że od 2015 r. co najmniej 20 dziennikarzy zostało wezwanych przed sąd, zatrzymanych lub oskarżonych w postępowaniach sądowych; mając na uwadze, że od czasu rozpoczęcia demonstracji w październiku 2019 r. aresztowano wielu dziennikarzy, obrońców praw człowieka i działaczy społeczeństwa obywatelskiego, np. Abdourahmane'a Sanoha (koordynatora FNDC), który został następnie zwolniony, podczas gdy inni wciąż przebywają w niewoli i padają ofiarą przemocy; mając na uwadze, że w czasie protestów zabito co najmniej 28 cywilów i jednego żandarma; mając na uwadze, że według szacunków organizacji praw człowieka od 2015 r. zginęło co najmniej 70 protestujących i osób postronnych, w tym Amadou Boukariou Baldé, student pobity na śmierć przez funkcjonariuszy policji podczas protestów na Uniwersytecie w Labé w maju 2019 r.;

L.

mając na uwadze, że kilka lokalnych organizacji pozarządowych potępiło warunki panujące w więzieniach w Republice Gwinei, a zwłaszcza „poważne braki, takie jak przepełnienie, złe warunki żywieniowe oraz brak przeszkolenia w przypadku większości strażników więziennych” (według sprawozdania Human Rights Watch); mając na uwadze, że niepokój budzą warunki w placówkach penitencjarnych w całym kraju, w szczególności jednak w głównym więzieniu w Konakry;

M.

mając na uwadze, że choć Republika Gwinei posiada największe na świecie złoża boksytu w kopalniach w okolicach miasta Boké, jest ona jednym z najuboższych krajów Afryki i nadal cierpi z powodu wielu lat złego zarządzania gospodarczego i korupcji; mając na uwadze, że dwie trzecie spośród 12,5 mln mieszkańców tego kraju żyje w ubóstwie, a kryzys związany z wirusem Ebola w latach 2013–2016 poważnie osłabił gospodarkę kraju; mając na uwadze, że osoby młode w wieku poniżej 25 lat, które stanowią ponad 60 % ludności, są szczególnie dotknięte bezrobociem;

N.

mając na uwadze, że w świetle protestów przeciwko reformie konstytucji, które nasiliły konflikt między rządem a partiami opozycyjnymi, OGDH (Gwinejska Organizacja Obrony Praw Człowieka) potępiła powtarzające się naruszenia praw człowieka w Republice Gwinei; mając na uwadze, że naruszenia te prowadzą do niszczenia budynków i obiektów publicznych, prób wzniecenia podziałów etnicznych oraz przymusowych eksmisji z własności prywatnej; mając na uwadze, że w okresie od lutego do maja 2019 r. rząd Republiki Gwinei przeprowadził przymusową eksmisję ponad 20 tysięcy osób z dzielnic Konakry w celu przekazania gruntów na potrzeby ministerstw, zagranicznych ambasad, przedsiębiorstw i innych projektów publicznych;

O.

mając na uwadze, że w latach 2014–2020 Unia Europejska udzieliła Republice Gwinei wsparcia w ramach krajowego programu orientacyjnego w ramach 11. Europejskiego Funduszu Rozwoju w wysokości 244 000 000 EUR, które koncentrowało się na reformie instytucjonalnej i modernizacji administracji, miejskich systemów kanalizacji, służby zdrowia, transportu drogowego i wsparciu dla krajowego urzędnika zatwierdzającego;

1.

2.

3.

4.

5.

6.

7.

8.

9.

10.

11.

12.

13.

14.

15.

16.

17.

18.

19.

—

uwzględniając swoje poprzednie rezolucje w sprawie Madagaskaru, w szczególności z 9 czerwca 2011 r. (1) i z 16 listopada 2017 r. (2),

—

uwzględniając Konwencję ONZ o prawach dziecka,

—

uwzględniając Powszechną deklarację praw człowieka z 1948 r.,

—

uwzględniając Deklarację praw dziecka (deklarację genewską) z 1924 r. oraz jej przyjęcie przez Zgromadzenie Ogólne ONZ w 1959 r.,

—

uwzględniając wytyczne UE w sprawie praw dziecka,

—

uwzględniając art. 3 Traktatu o Unii Europejskiej, w którym za jeden z celów UE wyraźnie uznaje się propagowanie praw dziecka w sprawach wewnętrznych i zewnętrznych,

—

uwzględniając Konwencję nr 138 Międzynarodowej Organizacji Pracy (MOP) dotyczącą najniższego wieku dopuszczenia do zatrudnienia z dnia 6 czerwca 1973 r. oraz Konwencję nr 182 Międzynarodowej Organizacji Pracy dotyczącą zakazu i natychmiastowych działań na rzecz eliminowania najgorszych form pracy dzieci z dnia 1 czerwca 1999 r.,

—

uwzględniając swoje stanowisko przyjęte w pierwszym czytaniu z dnia 16 marca 2017 r. w sprawie wniosku dotyczącego rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady ustanawiającego unijny system certyfikacji własnej w zakresie należytej staranności w łańcuchu dostaw odpowiedzialnych importerów cyny, tantalu i wolframu, ich rud oraz złota pochodzących z obszarów dotkniętych konfliktami i obszarów wysokiego ryzyka (3) (rozporządzenia w sprawie minerałów z regionów ogarniętych konfliktami),

—

uwzględniając Kartę praw podstawowych Unii Europejskiej (zwaną dalej „Kartą”),

—

uwzględniając Konwencję o prawach dziecka,

—

uwzględniając konkluzje Rady z dnia 20 czerwca 2016 r. dotyczące pracy dzieci,

—

uwzględniając Agendę na rzecz zrównoważonego rozwoju 2030 i cele zrównoważonego rozwoju Organizacji Narodów Zjednoczonych,

—

uwzględniając wytyczne ONZ dotyczące biznesu i praw człowieka: wdrażanie ram ONZ „Ochrona, poszanowanie i naprawa” z 2011 r.,

—

uwzględniając swoją rezolucję z dnia 26 listopada 2019 r. w sprawie praw dziecka z okazji 30. rocznicy przyjęcia Konwencji ONZ o prawach dziecka (4),

—

uwzględniając rezolucję Zgromadzenia Ogólnego ONZ z dnia 25 lipca 2019 r., w której ogłoszono rok 2021 Międzynarodowym Rokiem Walki z Pracą Dzieci,

—

uwzględniając konkluzje Rady z dnia 10 grudnia 2019 r. pt. „Budowanie zrównoważonej Europy do 2030 r.” (5),

—

uwzględniając wytyczne OECD dotyczące należytej staranności w zakresie odpowiedzialnych łańcuchów dostaw minerałów z obszarów dotkniętych konfliktami i obszarów wysokiego ryzyka, łącznie z wszystkimi załącznikami i dodatkami;

—

uwzględniając swoją rezolucję z dnia 5 lipca 2016 r. w sprawie wdrażania zaleceń Parlamentu z 2010 r. w sprawie norm społecznych i środowiskowych, praw człowieka i odpowiedzialności biznesu (6),

—

uwzględniając swoją rezolucję z dnia 12 września 2017 r. w sprawie wpływu międzynarodowych i unijnych politycznych strategii handlowych na globalne łańcuchy wartości (7),

—

uwzględniając wytyczne ONZ z 2011 r. dotyczące biznesu i praw człowieka,

—

uwzględniając komentarz ogólny nr 24 (2017) Komitetu Praw Gospodarczych, Społecznych i Kulturalnych ONZ w sprawie zobowiązań państw w ramach Międzynarodowego paktu praw gospodarczych, społecznych i kulturalnych w kontekście działalności gospodarczej (E/C.12/GC/24),

—

uwzględniając zasady w zakresie praw dziecka i przedsiębiorczości, opracowane przez UNICEF,

—

uwzględniając konkluzje Rady z dnia 12 maja 2016 r. w sprawie UE i odpowiedzialnych globalnych łańcuchów wartości,

—

uwzględniając swoją rezolucję z dnia 25 października 2016 r. w sprawie odpowiedzialności przedsiębiorstw za poważne naruszenia praw człowieka w państwach trzecich (8),

—

uwzględniając sprawozdanie międzynarodowej federacji Terre des Hommes z listopada 2019 r. pt. „Praca dzieci w sektorze wydobycia miki na Madagaskarze” (9),

—

uwzględniając art. 26 umowy z Kotonu,

—

uwzględniając art. 144 ust. 5 i art. 132 ust. 4 Regulaminu,

A.

mając na uwadze, że zgodnie z art. 32 Konwencji ONZ o prawach dziecka „Państwa-Strony uznają prawo dziecka do ochrony przed wyzyskiem ekonomicznym, przed wykonywaniem pracy, która może być niebezpieczna lub też może kolidować z kształceniem dziecka, bądź może być szkodliwa dla zdrowia dziecka lub jego rozwoju fizycznego, umysłowego, duchowego, moralnego czy społecznego”;

B.

mając na uwadze, że Konwencja ONZ o prawach dziecka, ratyfikowana przez wszystkie państwa członkowskie Unii Europejskiej, jest jednym z najpowszechniej ratyfikowanych międzynarodowych traktatów o prawach człowieka i ustanawia jasne zobowiązania prawne w zakresie propagowania, ochrony i przestrzegania praw każdego dziecka znajdującego się w ich jurysdykcji;

C.

mając na uwadze, że Unia Europejska zobowiązała się do propagowania i ochrony praw dziecka w swoich działaniach wewnętrznych i zewnętrznych oraz do działania zgodnie z prawem międzynarodowym, w tym z postanowieniami Konwencji ONZ o prawach dziecka i jej protokołów fakultatywnych (10);

D.

mając na uwadze, że w Karcie zapisano wymóg, aby we wszystkich działaniach UE traktować priorytetowo nadrzędny interes dziecka, oraz zakaz pracy dzieci, poprzez ustalenie minimalnego wieku dopuszczenia do zatrudnienia, który nie może być niższy niż minimalny wiek ukończenia szkoły, a także stwierdzenie, że młodym ludziom dopuszczonym do pracy należy zapewnić warunki odpowiednie do ich wieku oraz ochronę przed wyzyskiem ekonomicznym i przed wszelką pracą, która może zaszkodzić ich bezpieczeństwu, zdrowiu albo rozwojowi fizycznemu, psychicznemu, moralnemu czy społecznemu lub zakłócić ich edukację;

E.

mając na uwadze, że w art. 12 Konwencji ONZ o prawach dziecka i w art. 24 Karty zapisano obowiązek poszanowania prawa dziecka do bycia wysłuchanym i do tego, by jego poglądy w sprawach, które go dotyczą, były brane pod uwagę stosownie do jego wieku i dojrzałości;

F.

mając na uwadze, że UE zobowiązała się do wdrożenia Agendy ONZ na rzecz zrównoważonego rozwoju 2030 i do osiągnięcia jej celów, w tym celu zrównoważonego rozwoju nr 8.7, który wymaga podjęcia natychmiastowych i skutecznych środków, by wyeliminować pracę przymusową, współczesne formy niewolnictwa i handel ludźmi, by zakazać najgorszych form pracy dzieci, w tym werbowania dzieci i wykorzystywania ich jako żołnierzy, oraz by zlikwidować te zjawiska, a do 2025 r. wyeliminować pracę dzieci we wszystkich jej formach (11);

G.

mając na uwadze, że około 152 mln dziewcząt i chłopców w wieku od 5 do 17 lat na całym świecie musi pracować (12), a najwyższy odsetek pracujących dzieci żyje w krajach najsłabiej rozwiniętych; mając na uwadze, że regiony o najwyższej liczbie ofiar pracy dzieci na świecie to Afryka – 72,1 mln oraz Azja i Pacyfik – 62,1 mln; mając na uwadze, że rolnictwo, usługi i przemysł, w tym górnictwo, to trzy główne sektory, w których zatrudnia się dzieci; mając na uwadze, że mimo pewnych postępów w ograniczaniu pracy dzieci MOP szacuje, że jeśli utrzyma się obecne tempo spadku, do 2025 r. nadal pracować będzie 121 mln chłopców i dziewcząt;

H.

mając na uwadze, że art. 3 lit. d) Konwencji nr 182 Międzynarodowej Organizacji Pracy z 1999 r. dotyczącej zakazu i natychmiastowych działań na rzecz eliminowania najgorszych form pracy dzieci określa niebezpieczną pracę dzieci jako „pracę, która ze względu na swój charakter lub okoliczności, w których jest prowadzona, może zagrażać zdrowiu, bezpieczeństwu lub moralności dzieci”; mając na uwadze, że Madagaskar ratyfikował wszystkie najważniejsze traktaty międzynarodowe dotyczące pracy dzieci, w tym Konwencję o prawach dziecka (i jej dwa protokoły fakultatywne), konwencję nr 138 MOP dotyczącą najniższego wieku dopuszczenia do zatrudnienia oraz konwencję nr 182 MOP dotyczącą najgorszych form pracy dzieci; mając na uwadze, że rząd opracował krajowy plan walki z pracą dzieci na Madagaskarze we współpracy między innymi z międzynarodowymi organizacjami pracodawców i pracowników; mając na uwadze, że te zobowiązania i środki nie przynoszą rzeczywistych rezultatów w praktyce;

I.

mając na uwadze, że zgodnie z definicją pracy dzieci Międzynarodowej Organizacji Pracy nie każdą pracę wykonywaną przez dzieci należy klasyfikować jako pracę dzieci, którą trzeba wyeliminować; mając na uwadze, że udział dzieci lub nastolatków w pracy, która nie wpływa negatywnie na ich zdrowie i rozwój indywidualny ani nie koliduje z nauką szkolną, jest ogólnie uznawany za zjawisko pozytywne; mając na uwadze, że w Agendzie 2063 Unii Afrykańskiej oraz podpisanym niedawno dziesięcioletnim planie zwalczania pracy dzieci, pracy przymusowej, handlu ludźmi i współczesnego niewolnictwa w Afryce (2020–2030) państwa afrykańskie zobowiązały się do wyeliminowania wszelkich form pracy dzieci na tym kontynencie zgodnie z celem zrównoważonego rozwoju 8.7 zawartym w Agendzie ONZ na rzecz zrównoważonego rozwoju 2030;

J.

mając na uwadze, że wśród najgorszych form pracy dzieci najliczniejszą kategorią jest niebezpieczna praca, która dotyczy około 73 milionów dzieci w wieku od 5 do 17 lat, pracujących w niebezpiecznych warunkach w wielu sektorach, w tym w górnictwie (13); mając na uwadze, że w 2018 r. pracowało 47 % dzieci malgaskich w wieku od 5 do 17 lat, w tym około 86 000 w górnictwie (14); mając na uwadze, że górnictwo to sektor, w którym odsetek ofiar śmiertelnych wśród dzieci jest najwyższy i wynosi średnio 32 zgony na 100 000 dzieci w wieku od 5 do 17 lat;

K.

mając na uwadze, że Madagaskar zajmuje piąte miejsce wśród państw o największej liczbie dzieci nieuczęszczających do szkoły (15); mając na uwadze, że u połowy dzieci malgaskich w wieku poniżej pięciu lat występuje zahamowanie wzrostu, a tylko 13 % ma dostęp do elektryczności (16); mając na uwadze, że 74 % mieszkańców Madagaskaru żyje poniżej krajowej granicy ubóstwa, a 80 % mieszka na obszarach wiejskich (17); mając na uwadze, że trzy czwarte mieszkańców żyje za mniej niż 1,9 dolara dziennie; mając na uwadze, że według UNICEF-u tylko 30 % dzieci malgaskich ma dostęp do szkoły podstawowej; mając na uwadze, że edukacja ma kluczowe znaczenie w zapobieganiu pracy dzieci i życiu na ulicy, gdzie mogą paść ofiarą handlu ludźmi i wyzysku;

L.

mając na uwadze, że Madagaskar zajmuje trzecie miejsce wśród eksporterów miki i że eksport ten przyniósł w 2017 r. 6,5 mln USD, a Madagaskar należy także do państw, w których występuje największe ryzyko naruszenia praw dziecka w kopalniach miki, obok Indii, Chin, Sri Lanki, Pakistanu i Brazylii;

M.

mając na uwadze, że nazwą mika określa się grupę różnych minerałów wykorzystywanych w elektronice i motoryzacji, a także w wielu wyrobach, od farb po środki poprawiające właściwości gleby i od kosmetyków po smartfony;

N.

mając na uwadze, że według szacunków w kopalniach miki na Madagaskarze pracuje 11 000 dzieci; mając na uwadze, że większość z nich pracuje w trzech południowych prowincjach: Anosy, Androy i Horombe, gdzie u dzieci odnotowuje się gorsze wyniki zdrowotne, a także gorsze odżywienie i rozwój edukacyjny;

O.

mając na uwadze, że w kopalniach miki na Madagaskarze dzieci pracują w ciężkich i niebezpiecznych warunkach, cierpią na bóle pleców, ból głowy spowodowany wysoką temperaturą oraz brakiem wody i niedostatkiem tlenu w kopalniach, bóle mięśni wywołane powtarzalną i ciężką pracą polegającą na przenoszeniu znacznych ładunków, częsty kaszel i trudności w oddychaniu spowodowane występowaniem bardzo drobnego pyłu miki w kopalniach i zakładach przetwórczych oraz w ich okolicy, a ponadto grozi im śmierć w wyniku zawału w kopalni lub osuwania się ziemi; mając na uwadze, że władze Madagaskaru nie są w stanie zapewnić wielu społecznościom górniczym odpowiedniego dostępu do służby zdrowia, edukacji i czystej wody pitnej;

P.

mając na uwadze, że do pierwotnych przyczyn zjawiska pracy dzieci należą: ubóstwo, migracja, wojna lub zniszczenie środowiska i zmiana klimatu, brak dostępu do edukacji dobrej jakości, brak godnych miejsc pracy dla rodziców, brak ochrony socjalnej i norm socjalnych; mając na uwadze, że rozwiązanie problemu pracy dzieci wymaga zatem wieloaspektowego podejścia i analizy wzorców pracy dzieci w danym kontekście;

Q.

mając na uwadze, że Madagaskar zajmuje jedno z najniższych miejsc pod względem wskaźnika rozwoju społecznego ONZ (w 2017 r. zajął 161. miejsce spośród 189), według wskaźnika ubóstwa wielowymiarowego (MPI) 57 % mieszkańców tego kraju żyje w głębokim, wielowymiarowym ubóstwie, a w marcu 2019 r. 1,3 mln osób na Madagaskarze dotkliwie odczuwało brak bezpieczeństwa żywnościowego (18); mając na uwadze, że praca dzieci wskazuje na występowanie wzajemnie zaogniających się czynników, w tym ubóstwa, nierówności i braku dostępu do podstawowych usług socjalnych; mając na uwadze, że pracy dzieci nie można zatem rozpatrywać w izolacji;

R.

mając na uwadze, że na system opodatkowania sektora miki na Madagaskarze składa się szereg złożonych uzgodnień, a stopa opodatkowania eksportu jest stosunkowo niska i nie zawsze przynosi bezpośrednie korzyści społecznościom górniczym; mając na uwadze, że wydano zaledwie 40 pozwoleń eksportowych, co sugeruje, że zdecydowana większość wydobycia miki jest nielegalna i odbywa się w nieregulowanych zakładach rzemieślniczych o niepewnych warunkach pracy; mając na uwadze, że wzrost eksportu w połączeniu ze znacznym spadkiem ceny za tonę zwiększył ryzyko wyzysku pracowników;

S.

mając na uwadze, że plan działania Unii Europejskiej na rzecz demokracji i praw człowieka na lata 2015–2019 ma przynieść rozwiązanie problemu pracy dzieci, w tym przez wspieranie „krajów partnerskich w celu promowania, ochrony i przestrzegania praw dziecka, ze szczególnym naciskiem na prawa społeczne i gospodarcze, takie jak prawo do nauki, opieki zdrowotnej i odżywiania, ochrony socjalnej, oraz na zwalczanie najgorszych form pracy dzieci, zawsze w najlepszym interesie dziecka” (19);

T.

mając na uwadze, że w komentarzu ogólnym nr 16 Komitetu Praw Dziecka „uzna[no], że zadania i obowiązki dotyczące poszanowania praw dzieci nie dotyczą w praktyce wyłącznie państw i państwowych służb i instytucji, dotyczą natomiast również podmiotów prywatnych i przedsiębiorstw”, i dodano, że „wszystkie przedsiębiorstwa muszą wywiązywać się z obowiązków dotyczących praw dziecka, a państwa muszą to zapewnić”;

U.

mając na uwadze, że Ursula von der Leyen, przewodnicząca Komisji Europejskiej, zobowiązała się do stosowania polityki zerowej tolerancji wobec pracy dzieci w umowach handlowych zawieranych przez UE (20) oraz wezwała kandydatkę na wiceprzewodniczącą ds. demokracji i demografii Dubravkę Šuicę do opracowania pełnej strategii praw dziecka (21);

V.

mając na uwadze, że w ostatnich latach UE zaczęła przyjmować przepisy mające zwiększyć odpowiedzialność przedsiębiorstw oraz włączyć elementy należytej staranności w dziedzinie praw człowieka do przepisów, w tym do rozporządzenia UE w sprawie minerałów z regionów ogarniętych konfliktami oraz do dyrektywy UE w sprawie ujawniania informacji niefinansowych; mając na uwadze, że państwa członkowskie zaczęły przyjmować przepisy krajowe służące temu samemu celowi, takie jak brytyjska ustawa o współczesnych formach niewolnictwa, francuska ustawa o obowiązku dochowania należytej staranności przez przedsiębiorstwa wielonarodowe, holenderska ustawa o dochowaniu należytej staranności w odniesieniu do pracy dzieci, niemiecki i włoski krajowy plan działań służących wdrożeniu wytycznych ONZ dotyczących biznesu i praw człowieka; mając na uwadze, że Komisja ogłosiła, że zamierza szukać metod zwiększenia przejrzystości w całym łańcuchu dostaw, w tym z wykorzystaniem obowiązku dochowania należytej staranności;

W.

mając na uwadze, że w rezolucji z 2010 r. Parlament wezwał Komisję, by rozważyła wprowadzenie zakazu przywozu do UE produktów powstałych z wykorzystaniem pracy dzieci, i ponowił ten apel w rezolucji z 2016 r., w której wezwał „do przedstawienia zrównoważonej i realistycznej inicjatywy ustawodawczej”, obejmującej takie środki jak oznakowanie „wyprodukowane bez udziału pracy dzieci” oraz zakaz przywozu towarów powstałych z wykorzystaniem pracy dzieci;

1.

2.

3.

4.

5.

6.

7.

8.

9.

10.

11.

12.

13.

14.

15.

16.

17.

18.

19.

20.

21.

22.

23.

24.

25.

—

uwzględniając 64. sesję Komisji ONZ ds. Statusu Kobiet oraz jej priorytetowy temat dotyczący przeglądu i oceny wdrażania deklaracji pekińskiej i pekińskiej platformy działania,

—

uwzględniając IV Światową Konferencję w sprawie Kobiet, która odbyła się w Pekinie we wrześniu 1995 r., deklarację i platformę działania na rzecz podniesienia statusu kobiet przyjęte w Pekinie, a także późniejsze dokumenty końcowe z sesji specjalnych ONZ „Pekin + 5”, „Pekin + 10”, „Pekin + 15” i „Pekin + 20” poświęconych dalszym działaniom i inicjatywom mającym na celu wdrożenie deklaracji pekińskiej i pekińskiej platformy działania, przyjęte odpowiednio 9 czerwca 2000 r., 11 marca 2005 r., 2 marca 2010 r. i 9 marca 2015 r.,

—

uwzględniając Konwencję ONZ z 1979 r. w sprawie likwidacji wszelkich form dyskryminacji kobiet,

—

uwzględniając Agendę na rzecz zrównoważonego rozwoju 2030 przyjętą we wrześniu 2015 r. i jej cele zrównoważonego rozwoju, w szczególności trzeci i piąty cel zrównoważonego rozwoju,

—

uwzględniając porozumienie paryskie z 12 grudnia 2015 r.,

—

uwzględniając opublikowane w 2019 r. sprawozdanie Europejskiego Instytutu ds. Równości Kobiet i Mężczyzn (EIGE) zatytułowane „Pekin + 25 – 5. przegląd realizacji pekińskiej platformy działania przez państwa członkowskie UE”,

—

uwzględniając rezolucję ECE/AC.28/2019/3 Europejskiej Komisji Gospodarczej (regionalne posiedzenie przeglądowe Pekin + 25),

—

uwzględniając unijny plan działania w sprawie równości płci na lata 2016–2020 (GAP II), przyjęty przez Radę Unii Europejskiej 26 października 2015 r., oraz roczne sprawozdanie z jego realizacji za rok 2018 opublikowane 11 września 2019 r. przez Komisję Europejską i Wysoką Przedstawiciel,

—

uwzględniając inicjatywę UE i ONZ o nazwie „Spotlight”, mającą na celu eliminację wszelkich form przemocy wobec kobiet i dziewcząt,

—

uwzględniając konkluzje Rady z 10 grudnia 2018 r. pt. „Kobiety, pokój i bezpieczeństwo”,

—

uwzględniając konkluzje Rady z 9–10 grudnia 2019 r. pt. „Gospodarki w UE uwzględniające równość płci: dalsze działania”,

—

uwzględniając konkluzje prezydencji z 6 grudnia 2018 r. pt. „Równouprawnienie płci, młodzież i cyfryzacja”,

—

uwzględniając swoją rezolucję z dnia 13 marca 2018 r. w sprawie równouprawnienia płci w umowach handlowych zawieranych przez UE (1),

—

uwzględniając swoją rezolucję z 3 października 2017 r. w sprawie wzmocnienia pozycji gospodarczej kobiet w sektorach prywatnym i publicznym w UE (2),

—

uwzględniając swoją rezolucję z 15 stycznia 2019 r. w sprawie równouprawnienia płci w kontekście polityki podatkowej w UE (3),

—

uwzględniając swoją rezolucję z 28 listopada 2019 r. w sprawie przystąpienia UE do konwencji stambulskiej i innych środków przeciwdziałania przemocy ze względu na płeć (4),

—

uwzględniając art. 157 ust. 4 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej,

—

uwzględniając pytanie do Rady w sprawie priorytetów UE na 64. sesję Komisji ONZ ds. Statusu Kobiet (O-000006/2020 – B9-0005/2020),

—

uwzględniając art. 136 ust. 5 i art. 132 ust. 2 Regulaminu,

A.

mając na uwadze, że równość między mężczyznami i kobietami stanowi jedną z podstawowych zasad UE, uznaną w traktacie o Unii Europejskiej oraz w Karcie prawa podstawowych, i że uwzględnianie aspektu płci jest zatem ważnym narzędziem włączania tej zasady do wszystkich strategii politycznych, środków i działań UE, w tym do jej wymiaru zewnętrznego;

B.

mając na uwadze, że prawa kobiet i równouprawnienie płci to nie tylko podstawowe prawa człowieka, których kobiety i mężczyźni powinni w równym stopniu bronić, ale także warunki wstępne dalszego rozwoju społecznego i gospodarczego oraz ograniczenia ubóstwa, a ponadto niezbędny fundament dla pokojowego, zamożnego i zrównoważonego świata;

C.