14.6.2021

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 228/2

Wyrok Trybunału (czwarta izba) z dnia 22 kwietnia 2021 r. – thyssenkrupp Electrical Steel GmbH, thyssenkrupp Electrical Steel Ugo / Komisja Europejska

(Sprawa C-572/18 P) (1)

(Odwołanie - Unia celna - Rozporządzenie (UE) nr 952/2013 - Artykuł 211 ust. 6 - Pozwolenie na procedurę uszlachetniania czynnego niektórych produktów ze stali elektrotechnicznej o ziarnie zorientowanym - Ryzyko negatywnego wpływu na istotne interesy producentów Unii - Sprawdzenie warunków ekonomicznych - Rozporządzenie wykonawcze (UE) 2015/2447 - Artykuł 259 - Rozstrzygnięcie Komisji Europejskiej w sprawie warunków ekonomicznych - Artykuł 263 TFUE - Akt niepodlegający zaskarżeniu)

(2021/C 228/02)

Język postępowania: angielski

Strony

Wnoszący odwołanie: thyssenkrupp Electrical Steel GmbH, thyssenkrupp Electrical Steel Ugo (przedstawiciele: M. Günes i L.C. Heinisch, Rechtsanwälte)

Druga strona postępowania: Komisja Europejska (przedstawiciele: J.F. Brakeland i F. Clotuche-Duvieusart, pełnomocnicy)

Sentencja

1)	Odwołanie w sprawie C-572/18 P zostaje oddalone.

2)	thyssenkrupp Electrical Steel GmbH i thyssenkrupp Electrical Steel Ugo pokrywają własne koszty oraz koszty poniesione przez Komisję Europejską.

(1) Dz.U. C 436 z 3.12.2018.

14.6.2021

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 228/3

Wyrok Trybunału (druga izba) z dnia 22 kwietnia 2021 r. – Rada Unii Europejskiej / Kurdistan Workers’ Party (PKK), Komisja Europejska, Zjednoczone Królestwo Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej

(Sprawa C-46/19 P) (1)

(Odwołanie - Wspólna polityka zagraniczna i bezpieczeństwa - Walka z terroryzmem - Środki ograniczające zastosowane wobec określonych osób i podmiotów - Zamrożenie środków finansowych - Wspólne stanowisko 2001/931/WPZiB - Artykuł 1 ust. 3, 4 i 6 - Rozporządzenie (WE) nr 2580/2001 - Artykuł 2 ust. 3 - Utrzymanie organizacji w wykazie osób, grup i podmiotów zaangażowanych w akty terrorystyczne - Przesłanki - Decyzja właściwej władzy - Dalsze istnienie ryzyka uczestniczenia w działalności terrorystycznej - Podstawa faktyczna decyzji o zamrożeniu środków finansowych - Decyzja wydana w wyniku przeglądu krajowej decyzji uzasadniającej pierwotne umieszczenie - Obowiązek uzasadnienia)

(2021/C 228/03)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona wnosząca odwołanie: Rada Unii Europejskiej (przedstawiciele: B. Driessen i S. Van Overmeire, pełnomocnicy)

Pozostali uczestnicy postępowania: Kurdistan Workers’ Party (PKK) (przedstawiciele: A.M. van Eik i T.M.D. Buruma, advocaten), Komisja Europejska (przedstawiciele: R. Tricot, T. Ramopoulos i J. Norris, pełnomocnicy), Zjednoczone Królestwo Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej (przedstawiciele: początkowo S. Brandon, pełnomocnik, wspierany przez P. Nevill, barrister, a następnie F. Shibli i S. McCroy, pełnomocnicy, wspierani przez P. Nevill, barrister)

Interwenienci popierający stronę wnoszącą odwołanie: Republika Francuska (przedstawiciele: A.L. Desjonquères, B. Fodda i J.L. Carré, pełnomocnicy), Królestwo Niderlandów (przedstawiciele: M.K. Bulterman i J. Langer, pełnomocnicy)

Sentencja

1)	Uchyla się pkt 1–11, pkt 13 i 14 sentencji wyroku Sądu Unii Europejskiej z dnia 15 listopada 2018 r., PKK/Rada (T-316/14, EU:T:2018:788).

2)	Sprawa zostaje przekazana Sądowi Unii Europejskiej do ponownego rozpoznania.

3)	Rozstrzygnięcie o kosztach nastąpi w orzeczeniu kończącym postępowanie w sprawie.

(1) Dz.U. C 103 z 18.3.2019.

14.6.2021

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 228/3

Wyrok Trybunału (pierwsza izba) z dnia 22 kwietnia 2021 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Krajský súd v Prešove – Słowacja) – LH / Profi Credit Slovakia s.r.o.

(Sprawa C-485/19) (1)

(Odesłanie prejudycjalne - Ochrona konsumentów - Dyrektywa 2008/48/WE - Umowy o kredyt konsumencki - Dyrektywa 93/13/EWG - Nieuczciwe warunki umowne - Zapłata dokonana na podstawie niezgodnego z prawem warunku umownego - Bezpodstawne wzbogacenie się kredytodawcy - Przedawnienie prawa do zwrotu - Zasady prawa Unii - Zasada skuteczności - Artykuł 10 ust. 2 dyrektywy 2008/48 - Informacje, które powinny zostać zawarte w umowie o kredyt - Uchylenie niektórych wymogów krajowych w oparciu o orzecznictwo Trybunału - Wykładnia starszego brzmienia uregulowania krajowego zgodnie z tym orzecznictwem - Skutki w czasie)

(2021/C 228/04)

Język postępowania: słowacki

Sąd odsyłający

Krajský súd v Prešove

Strony w postępowaniu głównym

Strona wnosząca apelację: LH

Druga strona postępowania: Profi Credit Slovakia s.r.o.

Sentencja

Zasadę skuteczności należy interpretować w ten sposób, że stoi ona na przeszkodzie krajowemu uregulowaniu przewidującemu, że wytoczone przez konsumenta powództwo o zwrot kwot nienależnie zapłaconych na podstawie nieuczciwych warunków umownych w rozumieniu dyrektywy Rady 93/13/EWG z dnia 5 kwietnia 1993 r. w sprawie nieuczciwych warunków w umowach konsumenckich lub warunków sprzecznych z wymogami dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2008/48/WE z dnia 23 kwietnia 2008 r. w sprawie umów o kredyt konsumencki oraz uchylającej dyrektywę Rady 87/102/EWG podlega trzyletniemu terminowi przedawnienia rozpoczynającemu bieg w dniu, w którym nastąpiło bezpodstawne wzbogacenie się.

Artykuł 10 ust. 2 i art. 22 ust. 1 dyrektywy 2008/48, w wykładni nadanej im przez wyrok z dnia 9 listopada 2016 r., Home Credit Slovakia (C-42/15, EU:C:2016:842), mają zastosowanie do umowy o kredyt, która została zawarta przed ogłoszeniem tego wyroku i przed zmianą uregulowania krajowego dokonaną w celu zapewnienia zgodności z wykładnią przedstawioną we wspomnianym wyroku.

(1) Dz.U. C 305 z 9.9.2019.

14.6.2021

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 228/5

Wyrok Trybunału (pierwsza izba) z dnia 22 kwietnia 2021 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Naczelny Sąd Administracyjny – Polska) – J.K. / Dyrektor Izby Administracji Skarbowej w Katowicach

(Sprawa C-703/19) (1)

(Odesłanie prejudycjalne - Podatki - Wspólny system podatku od wartości dodanej (VAT) - Dyrektywa 2006/112/WE - Artykuł 98 ust. 2 - Uprawnienie państw członkowskich do zastosowania jednej lub dwóch stawek obniżonych VAT do niektórych dostaw towarów i świadczenia usług - Zakwalifikowanie działalności gospodarczej jako „świadczenia usług” - Załącznik III pkt 12a - Rozporządzenie wykonawcze (UE) nr 282/2011 - Artykuł 6 - Pojęcie „usług restauracyjnych i cateringowych” - Posiłki gotowe do natychmiastowego spożycia na miejscu u sprzedawcy lub w wyznaczonych strefach restauracyjnych - Posiłki na wynos gotowe do natychmiastowego spożycia)

(2021/C 228/06)

Język postępowania: polski

Sąd odsyłający

Naczelny Sąd Administracyjny

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: J.K.

Strona przeciwna: Dyrektor Izby Administracji Skarbowej w Katowicach

przy udziale: Rzecznika Małych i Średnich Przedsiębiorców

Sentencja

Artykuł 98 ust. 2 dyrektywy Rady 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej, zmienionej dyrektywą Rady 2009/47/WE z dnia 5 maja 2009 r., w związku z pkt 12a załącznika III do tej dyrektywy oraz art. 6 rozporządzenia wykonawczego Rady (UE) nr 282/2011 z dnia 15 marca 2011 r. ustanawiającego środki wykonawcze do dyrektywy 2006/112, należy interpretować w ten sposób, że pojęcie „usług restauracyjnych i cateringowych” obejmuje dostarczanie żywności wraz z odpowiednimi usługami wspomagającymi, mającymi na celu umożliwienie natychmiastowego spożycia tej żywności przez klienta końcowego, czego zweryfikowanie należy do sądu odsyłającego. Jeżeli klient końcowy podejmie decyzję o nieskorzystaniu z zasobów materialnych i ludzkich udostępnionych mu przez podatnika w związku z konsumpcją dostarczonej żywności, należy uznać, że z dostawą tej żywności nie wiąże się żadna usługa wspomagająca.

(1) Dz.U. C 27 z 27.1.2020.

14.6.2021

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 228/5

Wyrok Trybunału (czwarta izba) z dnia 22 kwietnia 2021 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Landesgericht Korneuburg – Austria) – WZ / Austrian Airlines AG

(Sprawa C-826/19) (1)

(Odesłanie prejudycjalne - Transport lotniczy - Odszkodowanie i pomoc dla pasażerów w przypadku odmowy przyjęcia na pokład albo odwołania lub dużego opóźnienia lotu - Rozporządzenie (WE) nr 261/2004 - Artykuł 6 - Lot opóźniony - Artykuł 8 ust. 3 - Przekierowanie lotu do innego portu lotniczego obsługującego to samo miasto, tę samą aglomerację lub ten sam region - Pojęcie „odwołania” - Nadzwyczajne okoliczności - Roszczenie odszkodowawcze pasażerów lotniczych z tytułu dużego opóźnienia lotu łączonego - Obowiązek pokrycia kosztów transportu między portem lotniczym rzeczywistego przylotu a pierwotnie przewidzianym docelowym portem lotniczym)

(2021/C 228/07)

Język postępowania: niemiecki

Sąd odsyłający

Landesgericht Korneuburg

Strony w postępowaniu głównym

Strona powodowa i wnosząca apelację: WZ

Strona pozwana i druga strona postępowania apelacyjnego: Austrian Airlines AG

Sentencja

Artykuł 8 ust. 3 rozporządzenia nr 261/2004 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 11 lutego 2004 r. ustanawiającego wspólne zasady odszkodowania i pomocy dla pasażerów w przypadku odmowy przyjęcia na pokład albo odwołania lub dużego opóźnienia lotów, uchylającego rozporządzenie (EWG) nr 295/91 należy interpretować w ten sposób, że w przypadku gdy lot zostaje przekierowany do portu lotniczego obsługującego to samo miasto co pierwotnie przewidziany port lotniczy, przewidziane w tym przepisie pokrycie kosztów transportu pasażerów między tymi dwoma portami lotniczymi nie jest uzależnione od spełnienia warunku, by pierwszy z tych portów lotniczych był położony na terytorium tego samego miasta, tej samej aglomeracji lub tego samego regionu co drugi z tych portów lotniczych.

Artykuł 5 ust. 1 lit. c), art. 7 ust. 1 i art. 8 ust. 3 rozporządzenia nr 261/2004 należy interpretować w ten sposób, że przekierowany lot, w wypadku którego lądowanie ma miejsce w porcie lotniczym innym niż pierwotnie przewidziany port lotniczy, lecz obsługującym to samo miasto, tę samą aglomerację lub ten sam region, nie może skutkować przyznaniem pasażerowi prawa do odszkodowania z tytułu odwołania lotu. Jednakże pasażer lotu przekierowanego do zastępczego portu lotniczego obsługującego to samo miasto, tę samą aglomerację lub ten sam region co pierwotnie przewidziany port lotniczy ma co do zasady prawo do odszkodowania na podstawie tego rozporządzenia, jeżeli dotarł do swego miejsca docelowego co najmniej trzy godziny po pierwotnie przewidzianej przez obsługującego lot przewoźnika lotniczego godzinie przylotu.

Artykuły 5 i 7 oraz art. 8 ust. 3 rozporządzenia nr 261/2004 należy interpretować w ten sposób, że w celu określenia wielkości opóźnienia doświadczonego w chwili przylotu przez pasażera przekierowanego lotu zakończonego lądowaniem w porcie lotniczym innym niż pierwotnie przewidziany, lecz obsługującym to samo miasto, tę samą aglomerację lub ten sam region, należy przyjąć za punkt odniesienia godzinę, o której pasażer ten rzeczywiście dotarł, po zrealizowaniu dodatkowego przewozu, do pierwotnie przewidzianego docelowego portu lotniczego lub, w stosownym wypadku, do innego pobliskiego miejsca docelowego uzgodnionego z obsługującym lot przewoźnikiem lotniczym.

Artykuł 5 ust. 3 rozporządzenia nr 261/2004 należy interpretować w ten sposób, że w celu uwolnienia się od obowiązku wypłaty odszkodowania pasażerom w przypadku dużego opóźnienia lotu w chwili przylotu obsługujący lot przewoźnik lotniczy może powołać się na nadzwyczajną okoliczność, która miała wpływ nie na ów opóźniony lot, lecz na wcześniejszy lot obsługiwany przez niego z wykorzystaniem tego samego statku powietrznego w ramach trzeciej od końca rotacji tego statku powietrznego, pod warunkiem że istnieje bezpośredni związek przyczynowy między wystąpieniem tej okoliczności a dużym opóźnieniem późniejszego lotu w chwili przylotu, przy czym ocena spełnienia tego warunku, z uwzględnieniem w szczególności sposobu eksploatacji danego statku powietrznego przez obsługującego lot przewoźnika lotniczego, jest zadaniem sądu odsyłającego.

Artykuł 8 ust. 3 rozporządzenia nr 261/2004 należy interpretować w ten sposób, że w sytuacji gdy przekierowany lot zostaje zakończony lądowaniem w porcie lotniczym innym niż pierwotnie przewidziany, lecz obsługującym to samo miasto, tę samą aglomerację lub ten sam region, obsługujący lot przewoźnik lotniczy jest zobowiązany do zaoferowania pasażerowi z własnej inicjatywy pokrycia kosztów transportu do pierwotnie przewidzianego docelowego portu lotniczego lub, w stosownym wypadku, do innego pobliskiego miejsca docelowego uzgodnionego z tym pasażerem.

Artykuł 8 ust. 3 rozporządzenia nr 261/2004 należy interpretować w ten sposób, że naruszenie przez obsługującego lot przewoźnika lotniczego ciążącego na nim obowiązku pokrycia kosztów transportu pasażera z portu lotniczego, w którym zakończył się lot, do pierwotnie przewidzianego portu lotniczego lub innego miejsca docelowego uzgodnionego z tym pasażerem nie skutkuje przyznaniem temu ostatniemu prawa do odszkodowania ryczałtowego na podstawie art. 7 ust. 1 wskazanego rozporządzenia. Naruszenie to prowadzi natomiast do powstania po stronie rzeczonego pasażera prawa do uzyskania zwrotu wydatkowanych przezeń kwot, które w świetle okoliczności danego przypadku okazały się niezbędne, odpowiednie i rozsądne w celu złagodzenia skutków uchybienia, którego dopuścił się przewoźnik lotniczy.

(1) Dz.U. C 77 z 9.3.2020.

14.6.2021

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 228/7

Wyrok Trybunału (wielka izba) z dnia 20 kwietnia 2021 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Prim’Awla tal-Qorti Ċivili – Ġurisdizzjoni Kostituzzjonali – Malta) – Repubblika / Il-Prim Ministru

(Sprawa C-896/19) (1)

(Odesłanie prejudycjalne - Artykuł 2 TUE - Wartości Unii Europejskiej - Państwo prawne - Artykuł 49 TUE - Przystąpienie do Unii - Nieobniżanie poziomu ochrony wartości Unii - Skuteczna ochrona sądowa - Artykuł 19 TUE - Artykuł 47 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej - Zakres stosowania - Niezawisłość sędziów państwa członkowskiego - Procedura powołania - Uprawnienia premiera - Udział komisji ds. powoływania sędziów)

(2021/C 228/08)

Język postępowania: maltański

Sąd odsyłający

Prim’Awla tal-Qorti Ċivili – Ġurisdizzjoni Kostituzzjonali

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: Repubblika

Strona przeciwna: Il-Prim Ministru

Przy udziale: WY

Sentencja

Artykuł 19 ust. 1 akapit drugi TUE należy interpretować w ten sposób, że może on mieć zastosowanie w sprawie, w której sąd krajowy rozpatruje przewidzianą prawem krajowym skargę o wydanie orzeczenia w przedmiocie zgodności z prawem Unii przepisów krajowych regulujących procedurę powoływania sędziów państwa członkowskiego, do którego należy wspomniany sąd. Przy dokonywaniu wykładni tego postanowienia powinien zostać należycie uwzględniony art. 47 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej.

Artykuł 19 ust. 1 akapit drugi TUE należy interpretować w ten sposób, że nie stoi on na przeszkodzie przepisom krajowym, które przyznają premierowi danego państwa członkowskiego rozstrzygające uprawnienia w procesie powoływania sędziów, przewidując jednocześnie udział w tym procesie niezależnego organu, który ma w szczególności za zadanie ocenę kandydatów na stanowisko sędziego i przedstawienie premierowi opinii.

(1) Dz.U. C 77 z 9.3.2020.

14.6.2021

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 228/8

Wyrok Trybunału (pierwsza izba) z dnia 22 kwietnia 2021 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Bundesgerichtshof – Niemcy) – ZM jako syndyk masy upadłości spółki Oeltrans Befrachtungsgesellschaft mbH / E.A. Frerichs

(Sprawa C-73/20) (1)

(Odesłanie prejudycjalne - Rozporządzenie (WE) nr 1346/2000 - Postępowania upadłościowe - Artykuł 4 - Prawo właściwe dla postępowania upadłościowego - Prawo państwa członkowskiego, w którym zostaje wszczęte postępowanie - Artykuł 13 - Czynności dokonane z pokrzywdzeniem ogółu wierzycieli - Wyjątek - Przesłanki - Czynność podlegająca prawu innego państwa członkowskiego niż państwo wszczęcia postępowania - Czynność niezaskarżalna na podstawie tego prawa - Rozporządzenie (WE) nr 593/2008 - Prawo właściwe dla zobowiązań umownych - Artykuł 12 ust. 1 lit. b) - Zakres statutu kontraktowego - Wykonanie zobowiązań wynikających z umowy - Płatność dokonana w wykonaniu umowy podlegającej prawu innego państwa członkowskiego niż państwo wszczęcia postępowania - Wykonanie przez osobę trzecią - Powództwo o zwrot tej zapłaty wytoczone w ramach postępowania upadłościowego - Prawo właściwe mające zastosowanie do tej płatności)

(2021/C 228/09)

Język postępowania: niemiecki

Sąd odsyłający

Bundesgerichtshof

Strony w postępowaniu głównym

Strona wnosząca skargę rewizyjną: ZM jako syndyk masy upadłości spółki Oeltrans Befrachtungsgesellschaft mbH

Druga strona postępowania: E.A. Frerichs

Sentencja

Artykuł 13 rozporządzenia Rady (WE) nr 1346/2000 z dnia 29 maja 2000 r. w sprawie postępowania upadłościowego oraz art. 12 ust. 1 lit. b) rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 593/2008 z dnia 17 czerwca 2008 r. w sprawie prawa właściwego dla zobowiązań umownych (Rzym I) należy interpretować w ten sposób, że prawo właściwe dla umowy na podstawie tego ostatniego rozporządzenia ma zastosowanie również do płatności dokonanej przez osobę trzecią w wykonaniu umownego zobowiązania do zapłaty ciążącego na jednej ze stron umowy, gdy w ramach postępowania upadłościowego zapłata ta jest podważana jako czynność dokonana z pokrzywdzeniem ogółu wierzycieli.

(1) Dz.U. C 191 z 8.6.2020.

14.6.2021

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 228/8

Wyrok Trybunału (ósma izba) z dnia 22 kwietnia 2021 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Lietuvos vyriausiasis administracinis teismas – Litwa) – „Lifosa” UAB / Muitinės departamentas prie Lietuvos Respublikos finansų ministerijos

(Sprawa C-75/20) (1)

(Odesłanie prejudycjalne - Unia celna - Wspólnotowy kodeks celny - Rozporządzenie (EWG) nr 2913/92 - Artykuł 29 ust. 1 - Artykuł 32 ust. 1 lit. e) ppkt (i) - Unijny kodeks celny - Rozporządzenie (UE) nr 952/2013 - Artykuł 70 ust. 1 - Artykuł 71 ust. 1 lit. e) ppkt (i) - Ustalanie wartości celnej - Wartość transakcyjna - Dostosowanie - Cena obejmująca dostawę do granicy)

(2021/C 228/10)

Język postępowania: litewski

Sąd odsyłający

Lietuvos vyriausiasis administracinis teismas

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca:„Lifosa” UAB

Druga strona postępowania: Muitinės departamentas prie Lietuvos Respublikos finansų ministerijos

Przy udziale: Kauno teritorinė muitinė, „Transchema” UAB

Sentencja

Artykuł 29 ust. 1 i art. 32 ust. 1 lit. e) ppkt (i) rozporządzenia Rady (EWG) nr 2913/92 z dnia 12 października 1992 r. ustanawiającego wspólnotowy kodeks celny oraz art. 70 ust. 1 i art. 71 ust. 1 lit. e) ppkt (i) rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 952/2013 z dnia 9 października 2013 r. ustanawiającego unijny kodeks celny należy interpretować w ten sposób, że do celów ustalenia wartości celnej przywożonych towarów nie należy do wartości transakcyjnej tych towarów dodawać kosztów faktycznie poniesionych przez producenta w celu przetransportowania owych towarów do miejsca ich wprowadzenia na obszar celny Unii Europejskiej, jeżeli zgodnie z uzgodnionymi warunkami dostawy obowiązek pokrycia tych kosztów ciąży na producencie, i to nawet wówczas, gdy wspomniane koszty przekraczają cenę faktycznie poniesioną przez importera, o ile cena ta odpowiada rzeczywistej wartości wspomnianych towarów, czego zweryfikowanie należy do sądu odsyłającego.

(1) Dz.U. C 137 z 27.4.2020.

14.6.2021

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 228/9

Postanowienie Trybunału (siódma izba) z dnia 3 marca 2021 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Audiencia Provincial de Zaragoza – Hiszpania) – Ibercaja Banco, SA / TJ, UK

(Sprawa C-13/19) (1)

(Odesłanie prejudycjalne - Artykuł 53 § 2 i art. 99 regulaminu postępowania przed Trybunałem - Ochrona konsumentów - Dyrektywa 93/13/EWG - Umowa o kredyt hipoteczny - Nieuczciwe warunki umowne - Warunek ograniczający zmienność stopy opracowywania („klauzula dolnego progu”) - Umowa odnowienia zobowiązania - Odstąpienie od sądowego dochodzenia roszczeń umownych - Brak wiążącego charakteru - Dyrektywa 2005/29/WE - Nieuczciwe praktyki handlowe stosowane przez przedsiębiorstwa wobec konsumentów - Artykuł 6 ust. 1 i art. 7 ust. 1)

(2021/C 228/11)

Język postępowania: hiszpański

Sąd odsyłający

Audiencia Provincial de Zaragoza

Strony w postępowaniu głównym

Wnoszący odwołanie: Ibercaja Banco, SA

Druga strona postępowania: TJ, UK

Sentencja

Artykuł 6 ust. 1 dyrektywy Rady 93/13/EWG z dnia 5 kwietnia 1993 r. w sprawie nieuczciwych warunków w umowach konsumenckich należy interpretować w ten sposób, nie sprzeciwia się on temu, by warunek umowy zawartej między przedsiębiorcą a konsumentem, którego nieuczciwy charakter może zostać stwierdzony przez sąd, stał się przedmiotem umowy odnowienia zobowiązania między tym przedsiębiorcą a tym konsumentem, w drodze której konsument odstępuje od dochodzenia roszczeń będących skutkiem stwierdzenia nieuczciwego charakteru tego warunku, z zastrzeżeniem, że odstąpienie jest oparte na dobrowolnej i świadomej zgodzie ze strony konsumenta, czego ustalenie należy do sądu krajowego. Natomiast warunek, zgodnie z którym konsument ten odstępuje, w odniesieniu do przyszłych sporów, od sądowego dochodzenia roszczeń opartych na prawach przysługujących mu na mocy dyrektywy 93/13, nie jest dla niego wiążący.

Artykuł 3 dyrektywy 93/13 należy interpretować w ten sposób, że warunek umowy o kredyt hipoteczny zawartej między przedsiębiorcą a konsumentem w celu zmiany potencjalnie nieuczciwego warunku umowy uprzednio zawartej między nimi lub w celu uregulowania odstąpienia przez konsumenta z dochodzenia od tego przedsiębiorcy roszczeń na drodze sądowej może być uznany za niewynegocjowany indywidualnie, jeżeli konsument ten nie miał wpływu na treść nowego warunku umowy, czego ustalenie należy do sądu odsyłającego.

Artykuły 3–5 dyrektywy 93/13 należy interpretować w ten sposób, że wymóg przejrzystości ciążący na przedsiębiorcy na mocy tych przepisów oznacza, że przy zawieraniu umowy odnowienia zobowiązania, która z jednej strony ma na celu zmianę potencjalnie nieuczciwego warunku umowy zawartej uprzednio, zaś z drugiej strony przewiduje, że konsument odstępuje od sądowego dochodzenia roszczeń od tego przedsiębiorcy, konsument ten musi być w stanie zrozumieć zasadnicze konsekwencje prawne i ekonomiczne, jakie wynikają dla niego z zawarcia owej umowy odnowienia zobowiązania.

4)	Przedstawione przez Audiencia Provincial de Zaragoza (sąd okręgowy w Saragossie, Hiszpania) pytania dziesiąte i trzynaste są oczywiście niedopuszczalne.

(1) Dz.U. C 148 z 29.4.2019.

14.6.2021

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 228/10

Postanowienie Trybunału (ósma izba) z dnia 3 marca 2021 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Juzgado de lo Social no 41 de Madrid – Hiszpania) – JL / Fondo de Garantía Salarial (Fogasa)

(Sprawa C-841/19) (1)

(Odesłanie prejudycjalne - Artykuł 99 regulaminu postępowania przed Trybunałem - Dyrektywa 2006/54/WE - Artykuł 2 ust. 1 i art. 4 - Równe traktowanie w wynagradzaniu pracowników płci męskiej i pracowników płci żeńskiej - Porozumienie ramowe w sprawie pracy w niepełnym wymiarze czasu pracy - Klauzula 4 - Pracownicy zatrudnieni w niepełnym wymiarze czasu pracy, będący w przeważającej części pracownikami płci żeńskiej - Krajowa instytucja gwarantująca zainteresowanym pracownikom zaspokojenie roszczeń niezaspokojonych z powodu niewypłacalności pracodawcy - Górna granica wysokości świadczeń wypłacanych z tytułu tych roszczeń - Niższy wymiar górnej granicy w przypadku pracowników zatrudnionych w niepełnym wymiarze czasu pracy w zależności od czasu pracy tych pracowników w stosunku do czasu pracy pracowników zatrudnionych w pełnym wymiarze czasu pracy - Zasada pro rata temporis)

(2021/C 228/12)

Język postępowania: hiszpański

Sąd odsyłający

Juzgado de lo Social no 41 de Madrid

Strony w postępowaniu głównym

Strona powodowa: JL

Druga strona postępowania: Fondo de Garantía Salarial (Fogasa)

Sentencja

Artykuł 2 ust. 1 i art. 4 dyrektywy 2006/54/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 5 lipca 2006 r. w sprawie wprowadzenia w życie zasady równości szans oraz równego traktowania kobiet i mężczyzn w dziedzinie zatrudnienia i pracy należy interpretować w ten sposób, że nie stoją one na przeszkodzie uregulowaniu krajowemu, które w odniesieniu do wypłacania przez odpowiedzialną instytucję krajową zaległych wynagrodzeń i świadczeń należnych pracownikom od niewypłacalnego pracodawcy ustanawia górną granicę wysokości tej wypłaty w odniesieniu do pracowników zatrudnionych w pełnym wymiarze czasu pracy, która w przypadku pracowników zatrudnionych w niepełnym wymiarze czasu pracy podlega proporcjonalnemu obniżeniu do czasu pracy przepracowanego przez tych pracowników w stosunku do czasu pracy przepracowanego przez pracowników zatrudnionych w pełnym wymiarze czasu pracy.

(1) Dz.U. C 45 z 10.2.2020.

14.6.2021

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 228/11

Postanowienie Trybunału (szósta izba) z dnia 3 marca 2021 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Pécsi Törvényszék – Węgry) – FGSZ Földgázszállító Zrt. / Nemzeti Adó- és Vámhivatal Fellebbviteli Igazgatósága

(Sprawa C-507/20) (1)

(Odesłanie prejudycjalne - Wspólny system podatku od wartości dodanej (VAT) - Dyrektywa 2006/112/WE - Artykuł 90 - Obniżenie podstawy opodatkowania - Całkowity lub częściowy brak zapłaty ceny - Wierzytelność, która stała się ostatecznie nieściągalna - Termin przedawnienia dla wniosku o następcze obniżenie podstawy opodatkowania VAT - Data rozpoczęcia biegu terminu)

(2021/C 228/13)

Język postępowania: węgierski

Sąd odsyłający

Pécsi Törvényszék

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: FGSZ Földgázszállító Zrt.

Strona przeciwna: Nemzeti Adó- és Vámhivatal Fellebbviteli Igazgatósága

Sentencja

Artykuł 90 dyrektywy Rady 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej, w związku z zasadami neutralności podatkowej i skuteczności, należy interpretować w ten sposób, że jeżeli państwo członkowskie ustanawia termin przedawnienia, po upływie którego podatnik będący wierzycielem z tytułu wierzytelności, która stała się ostatecznie nieściągalna, nie może już powołać się na swoje prawo do obniżenia podstawy opodatkowania, termin ten musi być liczony począwszy nie od dnia wykonania pierwotnie przewidzianego zobowiązania do zapłaty, lecz od dnia, w którym wierzytelność stała się ostatecznie nieściągalna.

(1) Dz.U. C 28 z 25.1.2021.

14.6.2021

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 228/11

Postanowienie Trybunału (dziesiąta izba) z dnia 3 marca 2021 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Győri Törvényszék – Węgry) – Koppány 2007 Kft. / Vas Megyei Kormányhivatal

(Sprawa C-523/20) (1)

(Odesłanie prejudycjalne - Artykuł 99 regulaminu postępowania przed Trybunałem - Zabezpieczenia społeczne - Rozporządzenie (UE) nr 1231/2010 - Prawo właściwe - Zaświadczenie A 1 - Artykuł 1 - Rozszerzenie prawa do uzyskania zaświadczenia A 1 na obywateli państw trzecich zamieszkujących legalnie na terytorium państwa członkowskiego - Legalne zamieszkiwanie - Pojęcie)

(2021/C 228/14)

Język postępowania: węgierski

Sąd odsyłający

Győri Törvényszék

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: Koppány 2007 Kft.

Strona przeciwna: Vas Megyei Kormányhivatal

Sentencja

Artykuł 1 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1231/2010 z dnia 24 listopada 2010 r. rozszerzającego rozporządzenie (WE) nr 883/2004 i rozporządzenie (WE) nr 987/2009 na obywateli państw trzecich, którzy nie są jeszcze objęci tymi rozporządzeniami jedynie ze względu na swoje obywatelstwo należy interpretować w ten sposób, że obywatele państw trzecich przebywający tymczasowo w państwie członkowskim w oparciu o dokument pobytowy i dysponujący formularzem zgłoszenia miejsca zamieszkania potwierdzonym przez organ właściwy ds. cudzoziemców w tym państwie członkowskim mogą powoływać się na przepisy koordynujące przewidziane przez rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 883/2004 z dnia 29 kwietnia 2004 r. w sprawie koordynacji systemów zabezpieczenia społecznego, zmienione rozporządzeniem Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 465/2012 z dnia 22 maja 2012 r. i rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 987/2009 z dnia 16 września 2009 r. dotyczące wykonywania rozporządzenia (WE) nr 883/2004 w sprawie koordynacji systemów zabezpieczenia społecznego dla celów ustalenia prawa właściwego w zakresie zabezpieczenia społecznego, któremu podlegają, jeżeli zamieszkują i pracują legalnie na terytorium państw członkowskich.

(1) Dz.U. C 28 z 25.1.2021.

14.6.2021

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 228/12

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Landgericht Düsseldorf (Niemcy) w dniu 11 listopada 2020 r. – NT, RV, BS, ER / British Airways plc

(Sprawa C-592/20)

(2021/C 228/15)

Język postępowania: niemiecki

Sąd odsyłający

Landgericht Düsseldorf

Strony w postępowaniu głównym

Strona powodowa: NT, RV, BS, ER

Strona pozwana: British Airways plc

Trybunał (dziewiąta izba) postanowieniem z dnia 22 kwietnia 2021 r. orzekł, że art. 2 lit. b) i art. 7 ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 261/2004 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 11 lutego 2004 r. ustanawiającego wspólne zasady odszkodowania i pomocy dla pasażerów w przypadku odmowy przyjęcia na pokład albo odwołania lub dużego opóźnienia lotów, uchylającego rozporządzenie (EWG) nr 295/91 (1) należy interpretować w ten sposób, że w ramach lotu łączonego składającego się z dwóch etapów, na który dokonano jednej rezerwacji, pasażer, który przyleciał do miejsca docelowego z opóźnieniem wynoszącym trzy godziny lub więcej, wynikającym z odwołania drugiego etapu lotu, który miał być przeprowadzony przez innego przewoźnika lotniczego niż przewoźnik, z którym pasażer zawarł umowę przewozu, może wytoczyć powództwo o odszkodowanie na podstawie art. 7 ust. 1 tego rozporządzenia przeciw temu przewoźnikowi lotniczemu i zażądać od niego zapłaty odszkodowania przewidzianego w tym przepisie, które ustalane jest na podstawie całkowitej długości lotu łączonego mierzonej od miejsca wylotu pierwszego etapu lotu do miejsca przylotu drugiego etapu lotu.

(1) Dz.U. 2004, L 46, s. 1.

14.6.2021

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 228/14

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Krajową Izbę Odwoławczą (Polska) w dniu 29 stycznia 2021 r. – Konsorcjum: ANTEA POLSKA S.A., „Pectore-Eco” sp. z o.o., Instytut Ochrony Środowiska – Państwowy Instytut Badawczy przeciwko Państwowemu Gospodarstwu Wodnemu Wody Polskie

(Sprawa C-54/21)

(2021/C 228/19)

Język postępowania: polski

Sąd odsyłający

Krajowa Izba Odwoławcza

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: Konsorcjum: ANTEA POLSKA S.A., „Pectore-Eco” sp. z o.o., Instytut Ochrony Środowiska – Państwowy Instytut Badawczy

Strona pozwana: Państwowe Gospodarstwo Wodne Wody Polskie

Pytania prejudycjalne

Czy wyrażona w art. 18 ust. 1 dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2014/24/UE z dnia 26 lutego 2014 r. w sprawie zamówień publicznych, uchylającej dyrektywę 2004/18/WE (1) (zwanej dalej „dyrektywą 2014/24/UE”) zasada równego i niedyskryminacyjnego traktowania wykonawców oraz zasada przejrzystości zezwala na taką interpretację art. 21 ust. 1 dyrektywy 2014/24/UE i art. 2 pkt 1 dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/943 z dnia 8 czerwca 2016 r. w sprawie ochrony niejawnego know-how i niejawnych informacji handlowych (tajemnic przedsiębiorstwa) przed ich bezprawnym pozyskiwaniem, wykorzystywaniem i ujawnianiem (2) (zwanej dalej „dyrektywą 2016/943”), w szczególności zawartych w nich określeń „jako całość lub w szczególnym zestawie i zbiorze ich elementów nie są ogólnie znane lub łatwo dostępne” i „mają wartość handlową dlatego, że są objęte tajemnicą” oraz wskazania, że „instytucja zamawiająca nie ujawnia informacji oznaczonych przez wykonawców jako poufne”, w konsekwencji której wykonawca może zastrzec jako tajemnicę przedsiębiorstwa dowolną informację, z tego powodu, że nie chce jej ujawniać konkurującym z nim wykonawcom?

Czy wyrażona w art. 18 ust. 1 dyrektywy 2014/24/UE zasada równego i niedyskryminacyjnego traktowania wykonawców oraz zasada przejrzystości w związku z art. 58 ust. 1, art. 63 ust. 1 i art. 67 ust. 2 lit b dyrektywy 2014/24/UE zezwala na równoczesne przyjęcie przez instytucję zamawiającą deklaracji wykonawcy, iż dysponuje wymaganymi przez instytucję zamawiającą lub deklarowanymi samodzielnie zasobami osobowymi, podmiotami, na których zasobach chce polegać lub podwykonawcami, co, zgodnie z przepisami musi udowodnić instytucji zamawiającej, oraz deklaracji, że już samo ujawnienie konkurującym z nim wykonawcom danych dotyczących tych osób lub podmiotów (nazwisk, nazw, doświadczenia, kwalifikacji) może spowodować ich „podkupienie” przez tych wykonawców, przez co niezbędne jest objęcie tych informacji tajemnicą przedsiębiorstwa? W związku z powyższym, czy tak nietrwałą więź pomiędzy wykonawcą a tymi osobami i podmiotami można uznać za udowodnienie dysponowania tym zasobem, a w szczególności przyznać wykonawcy dodatkowe punkty w ramach kryteriów oceny ofert?

Czy wyrażona w art. 18 ust. 1 dyrektywy 2014/24/UE zasada równego i niedyskryminacyjnego traktowania wykonawców oraz zasada przejrzystości zezwala na taką interpretację art. 21 ust. 1 dyrektywy 2014/24/UE i art. 2 pkt 1 dyrektywy 2016/943, w konsekwencji której wykonawcy ubiegający się o zamówienie publiczne mogą zastrzec jako tajemnicę przedsiębiorstwa dokumenty wymagane w celu badania zgodności oferty z wymaganiami zamawiającego zawartymi w specyfikacji istotnych warunków zamówienia (w tym w opisie przedmiotu zamówienia) albo w celu oceny oferty w ramach kryteriów oceny ofert, w szczególności jeśli dokumenty te odnoszą się do spełnienia wymagań instytucji zamawiającej zawartych w specyfikacji istotnych warunków zamówienia, w przepisach prawa lub w innych dokumentach powszechnie dostępnych lub dostępnych zainteresowanym, w szczególności, jeśli ocena ta nie przebiega według obiektywnie porównywalnych schematów oraz mierzalnych i porównywalnych matematycznie lub fizycznie wskaźników, lecz według indywidualnej oceny instytucji zamawiającej? W konsekwencji, czy art. 21 ust. 1 dyrektywy 2014/24/UE i art. 2 pkt 1 dyrektywy 2016/943 można interpretować tak, że za tajemnicę przedsiębiorstwa danego wykonawcy można uznać złożoną przez niego w ramach oferty deklarację wykonania danego przedmiotu zamówienia według wskazań instytucji zamawiającej zawartych w specyfikacji istotnych warunków zamówienia, kontrolowanych i ocenianych przez instytucję zamawiającą pod względem zgodności z tymi wymaganiami, nawet jeśli to do wykonawcy należy wybór metod zmierzających do osiągnięcia wymaganego przez instytucję zamawiającą efektu (przedmiotu zamówienia)?

Czy wyrażona w art. 18 ust. 1 dyrektywy 2014/24/UE zasada równego i niedyskryminacyjnego traktowania wykonawców oraz zasada przejrzystości w związku z art. 67 ust. 4 dyrektywy 2014/24/UE wskazującym, że kryteria udzielenia zamówienia nie mogą skutkować przyznaniem instytucji zamawiającej nieograniczonej swobody wyboru, muszą zapewniać możliwość efektywnej konkurencji i umożliwiać skuteczną weryfikację informacji przedstawianych przez oferentów, tak aby ocenić, na ile oferty spełniają kryteria udzielenia zamówienia, zezwala instytucji zamawiającej na ustanowienie danego kryterium oceny ofert, w szczególności kryterium ocenianego według indywidualnej oceny instytucji zamawiającej, chociaż już w momencie ustanawiania tego kryterium wiadome jest, że wykonawcy część oferty odnoszącą się do tego kryterium obejmą tajemnicą przedsiębiorstwa, czemu instytucja zamawiająca się nie sprzeciwia, przez co konkurujący wykonawcy, nie mogąc zweryfikować ofert konkurentów i porównać ich z własnymi ofertami, mogą odnieść wrażenie zupełnej dowolności badania i oceny ofert przez instytucję zamawiającą?

Czy wyrażoną w art. 18 ust 1 dyrektywy 2014/24/UE zasadę równego i niedyskryminacyjnego traktowania wykonawców oraz zasadę przejrzystości w związku z art. 67 ust. 4 dyrektywy 2014/24/UE wskazującym, że kryteria udzielenia zamówienia nie mogą skutkować przyznaniem instytucji zamawiającej nieograniczonej swobody wyboru, muszą zapewniać możliwość efektywnej konkurencji i umożliwiać skuteczną weryfikację informacji przedstawianych przez oferentów, tak aby ocenić, na ile oferty spełniają kryteria udzielenia zamówienia, można interpretować tak, że zezwala ona instytucji zamawiającej na ustanowienie takiego kryterium oceny ofert, jak w niniejszym postępowaniu kryteria „koncepcja opracowania” i „opis sposobu realizacji zamówienia”?

Czy art. 1 ust. 1 i 3 dyrektywy 2007/66/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 11 grudnia 2007 r. zmieniającej dyrektywy Rady 89/665/EWG i 92/13/EWG w zakresie poprawy skuteczności procedur odwoławczych w dziedzinie udzielania zamówień publicznych (3), zwanej dalej „dyrektywą odwoławczą”, nakazujący państwom członkowskim zapewnienie wykonawcom możliwości skutecznego odwołania od decyzji podjętych przez instytucje zamawiające oraz dostępności procedur odwoławczych dla podmiotu, który ma interes w uzyskaniu danego zamówienia i który poniósł szkodę lub może ponieść szkodę w wyniku domniemanego naruszenia, należy tak tłumaczyć, że stwierdzenie przez organ orzekający, że zastrzeżone przez wykonawców w danym postępowaniu dokumenty nie stanowią tajemnicy przedsiębiorstwa, co skutkuje nakazaniem ich ujawnienia przez instytucję zamawiającą i udostępnienia konkurującym wykonawcom – jeżeli taki skutek nie wynika wprost z przepisów prawa – powoduje dla organu orzekającego obowiązek wydania rozstrzygnięcia o treści umożliwiającej temu wykonawcy ponowne wniesienie odwołania – w zakresie wynikającym z treści tych dokumentów, której wcześniej nie znał i z którego to powodu nie mógł skutecznie skorzystać ze środka ochrony prawnej – wobec czynności, co do której odwołanie by nie przysługiwało ze względu na upływ terminu do jego wniesienia, na przykład poprzez unieważnienie czynności badania i oceny ofert, których dotyczą przedmiotowe dokumenty zastrzeżone jako tajemnica przedsiębiorstwa?

(1) Dz. U. 2014, L 94, s. 65.

(2) Dz. U. 2016, L 157, s. 1.

(3) Dz. U. 2007, L 335, s. 31.

14.6.2021

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 228/16

Odwołanie od postanowienia Sądu (siódma izba) wydanego w dniu 24 listopada 2020 r. w sprawie T-367/19, Camerin / Komisja, wniesione w dniu 2 lutego 2021 r. przez Laure Camerin

(Sprawa C-63/21 P)

(2021/C 228/20)

Język postępowania: francuski

Strony

Wnoszący odwołanie: Laure Camerin (przedstawiciel: adwokat M. Casado García-Hirschfeld)

Druga strona postępowania: Komisja Europejska

Żądania wnoszącego odwołanie

—	Uchylenie postanowienia Sądu z dnia 24 listopada 2020 r. w sprawie T-367/19;

—	Obciążenie Komisji kosztami postępowania, w tym kosztami poniesionym przed Sądem.

Zarzuty i główne argumenty

Odwołanie zmierza do uchylenia zaskarżonego postanowienia w zakresie, w jakim Sąd umorzył postępowanie w i stwierdził niedopuszczalność skargi w przedmiocie żądania stwierdzenia częściowej nieważności decyzji PMO z dnia 17 kwietnia 2019 r. oraz zadośćuczynienia krzywdzie doznanej z powodu nieprawidłowości, których dopuściło się PMO nie umożliwiając wnoszącej odwołanie życia w godnych warunkach.

W odwołaniu wnosząca odwołanie kwestionuje w szczególności pkt 50–52, 54, 57–62, 67 i 73– 74 zaskarżonego postanowienia.

Na poparcie odwołania wnosząca odwołanie przedstawia jeden zarzut, dotyczący przeinaczenia okoliczności faktycznych i oczywistych błędów w ocenie skutkujących niezgodnym z faktami uzasadnieniem prawnym.

14.6.2021

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 228/16

Odwołanie od wyroku Sądu (pierwsza izba) wydanego w dniu 2 grudnia 2020 r. w sprawie T-247/19, Thunus i in. / EBI, wniesione w dniu 12 lutego 2021 r. przez Vincenta Thunusa, Jaimego Barragána, Marca D’hooge’a, Alexandrę Felten, Christophe’a Nègre’a, Patricka Vanhoudta

(Sprawa C-90/21 P)

(2021/C 228/21)

Język postępowania: francuski

Strony

Wnoszący odwołanie: Vincent Thunus, Jaime Barragán, Marc D’hooge, Alexandra Felten, Christophe Nègre, Patrick Vanhoudt (przedstawiciel: adwokat L. Levi)

Druga strona postępowania: Europejski Bank Inwestycyjny

Żądania wnoszącego odwołanie

—	Uchylenie wyroku Sądu z dnia 2 grudnia 2020 r. w sprawie T-247/19;

—

W konsekwencji uwzględnienie żądań zgłoszonych przez wnoszących odwołanie w pierwszej instancji i w związku z tym:

—

stwierdzenie nieważności decyzji zawartej w rozliczeniach wynagrodzenia skarżących z lutego 2018 r., ustalającej coroczną waloryzację wynagrodzenia podstawowego ograniczoną do 0,7 % za rok 2018, i w konsekwencji stwierdzenie nieważności podobnych decyzji zawartych w kolejnych rozliczeniach wynagrodzenia;

—

zasądzenie od pozwanej z tytułu naprawienia szkody materialnej: (i) pozostałej kwoty wynagrodzenia w wysokości wynikającej z zastosowania corocznej waloryzacji za 2018 r., czyli podwyżki o 1,4 %, za okres od 1 stycznia 2018 r. do 31 grudnia 2018 r.; (ii) pozostałej kwoty wynagrodzenia w wysokości wynikającej z zastosowania corocznej waloryzacji o 0,7 % za 2018 r. w odniesieniu do kwoty wynagrodzeń, które będą wypłacane od stycznia 2018 r.; (iii) odsetek za zwłokę od pozostałych należnych kwot wynagrodzenia do czasu pełnej spłaty należnych kwot, przy czym stopa odsetek powinna być obliczona na podstawie stopy ustalonej przez Europejski Bank Centralny dla głównych operacji refinansowania, mającej zastosowanie w danym okresie, powiększonej o trzy punkty;

—	obciążenie strony pozwanej kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

1)	Naruszenie prawa do zasięgnięcia opinii kolegium – Przeinaczenie akt sprawy

2)	Naruszenie obowiązku uzasadnienia – Przeinaczenie akt sprawy – Naruszenie przez sąd obowiązku uzasadnienia

3)	Naruszenie obowiązku staranności o zasady proporcjonalności.

14.6.2021

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 228/17

Odwołanie od wyroku Sądu (pierwsza izba) wydanego w dniu 2 grudnia 2020 r. w sprawie T-318/19, Thunus i in. / EBI, wniesione w dniu 12 lutego 2021 r. przez Vincenta Thunusa, Jaimego Barragána, Marca D’hooge’a, Alexandrę Felten, Christophe’a Nègre’a, Patricka Vanhoudta

(Sprawa C-91/21 P)

(2021/C 228/22)

Język postępowania: francuski

Strony

Wnoszący odwołanie: Vincent Thunus, Jaime Barragán, Marc D’hooge, Alexandra Felten, Christophe Nègre, Patrick Vanhoudt (przedstawiciel: adwokat L. Levi)

Druga strona postępowania: Europejski Bank Inwestycyjny

Żądania wnoszącego odwołanie

—	Uchylenie wyroku Sądu z dnia 2 grudnia 2020 r. w sprawie T-318/19;

—

W konsekwencji uwzględnienie żądań zgłoszonych przez wnoszących odwołanie w pierwszej instancji i w związku z tym:

—

stwierdzenie nieważności decyzji zawartej w rozliczeniach wynagrodzenia skarżących z lutego 2019 r., ustalającej coroczną waloryzację wynagrodzenia podstawowego ograniczoną do 0,8 % za rok 2019, i w konsekwencji stwierdzenie nieważności podobnych decyzji zawartych w kolejnych rozliczeniach wynagrodzenia;

—

zasądzenie od pozwanej z tytułu naprawienia szkody materialnej: (i) pozostałej kwoty wynagrodzenia w wysokości wynikającej z zastosowania corocznej waloryzacji za 2019 r., czyli podwyżki o 1,2 %, za okres od 1 stycznia 2019 r. do 31 grudnia 2019 r.; (ii) pozostałej kwoty wynagrodzenia w wysokości wynikającej z zastosowania corocznej waloryzacji o 0,8 % za 2019 r. w odniesieniu do kwoty wynagrodzeń, które będą wypłacane od stycznia 2019 r.; (iii) odsetek za zwłokę od pozostałych należnych kwot wynagrodzenia do czasu pełnej spłaty należnych kwot, przy czym stopa odsetek powinna być obliczona na podstawie stopy ustalonej przez Europejski Bank Centralny dla głównych operacji refinansowania, mającej zastosowanie w danym okresie, powiększonej o trzy punkty;

—	obciążenie strony pozwanej kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

1)	Naruszenie zasad kompetencji organu wydającego dany akt – Naruszenie art. 18 regulaminu – Przeinaczenie akt sprawy – Naruszenie przez sąd obowiązku uzasadnienia

2)	Naruszenie prawa do zasięgnięcia opinii kolegium – Przeinaczenie akt sprawy

3)	Naruszenie obowiązku uzasadnienia – Przeinaczenie akt sprawy – Naruszenie przez sąd obowiązku uzasadnienia

4)	Naruszenie obowiązku staranności o zasady proporcjonalności

14.6.2021

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 228/18

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Oberster Gerichtshof (Austria) w dniu 25 lutego 2021 r. – BT / Laudamotion GmbH

(Sprawa C-111/21)

(2021/C 228/23)

Język postępowania: niemiecki

Sąd odsyłający

Oberster Gerichtshof

Strony w postępowaniu głównym

Strona powodowa: BT

Strona pozwana: Laudamotion GmbH

Pytania prejudycjalne

Czy spowodowany wypadkiem uraz psychiczny pasażera, uznawany za chorobę, stanowi „uszkodzenie ciała” w rozumieniu art. 17 ust. 1 Konwencji o ujednoliceniu niektórych zasad dotyczących międzynarodowego przewozu lotniczego, zawartej w Montrealu w dniu 28 maja 1999 r., podpisanej przez Wspólnotę Europejską w dniu 9 grudnia 1999 r. i zatwierdzonej w jej imieniu decyzją Rady 2001/539/WE (1) z dnia 5 kwietnia 2001 r.?

2.	W przypadku udzielenia na pytanie pierwsze odpowiedzi przeczącej: Czy art. 29 wskazanej konwencji stoi na przeszkodzie roszczeniu odszkodowawczemu, które przysługiwałoby w świetle właściwego prawa krajowego?

(1) Decyzja Rady z dnia 5 kwietnia 2001 r. w sprawie zawarcia przez Wspólnotę Europejską Konwencji w sprawie ujednolicenia niektórych zasad dotyczących międzynarodowego przewozu lotniczego (Konwencja montrealska) (Dz.U. 2001, L 194, s. 38).

14.6.2021

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 228/19

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Curtea de Apel Bucureşti (Rumunia) w dniu 3 marca 2021 r. – Direcţia Generală Regională a Finanţelor Publice Bucureşti – Administraţia Sector 1 a Finanţelor Publice / VB, Direcţia Generalā Regionalā a Finanţelor Publice Bucureşti -Serviciul Soluţionare Contestaţii 1

(Sprawa C-146/21)

(2021/C 228/24)

Język postępowania: rumuński

Sąd odsyłający

Curtea de Apel Bucureşti

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: Direcţia Generală Regională a Finanţelor Publice Bucureşti – Administraţia Sector 1 a Finanţelor Publice

Druga strona postępowania: VB, Direcţia Generalā Regionalā a Finanţelor Publice Bucureşti -Serviciul Soluţionare Contestaţii 1

Pytania prejudycjalne

Czy w okolicznościach takich jak rozpatrywane w postępowaniu głównym dyrektywa 2006/112/WE (1) i zasada neutralności stoją na przeszkodzie przepisowi prawa krajowego lub praktyce podatkowej, zgodnie z którymi do podmiotu podlegającego kontroli, zarejestrowanego jako podatnik VAT po takiej kontroli, nie ma zastosowania system odwrotnego obciążenia (procedury uproszczone) – obowiązkowy w przypadku sprzedaży drewna na pniu – z tej przyczyny, że podmiot kontrolowany ani nie wystąpił o rejestrację jako podatnik VAT, ani takiej rejestracji nie uzyskał przed dokonaniem transakcji lub przed datą, w której przekroczył maksymalny próg?

(1) Dyrektywa Rady 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz.U. 2006 L 347, s. l).

14.6.2021

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 228/19

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Fővárosi Törvényszék (Węgry) w dniu 11 marca 2021 r. – GM / Országos Idegenrendészeti Főigazgatóság i in.

(Sprawa C-159/21)

(2021/C 228/25)

Język postępowania: węgierski

Sąd odsyłający

Fővárosi Törvényszék

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: GM

Strona przeciwna: Országos Idegenrendészeti Főigazgatóság i in.

Pytania prejudycjalne

Czy art. 11 ust. 2, art. 12 ust. 1 lit. d) i ust. 2, art. 23 ust. 1 lit. b) oraz art. 45 ust. 1 i 3-5 dyrektywy w sprawie procedur azylowych (1) należy interpretować – w świetle art. 47 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej, zwanej dalej „kartą praw podstawowych” – w ten sposób, że wymagają one, aby w sytuacji zaistnienia wyjątku, o którym mowa w art. 23 ust. 1 dyrektywy, dotyczącego względów bezpieczeństwa narodowego, organ państwa członkowskiego, który wydał decyzję w przedmiocie ochrony międzynarodowej o odmowie lub cofnięciu statusu w oparciu o względy bezpieczeństwa narodowego oraz wyspecjalizowany organ, który nadał klauzulę tajności muszą zapewnić, aby w każdym przypadku zagwarantowano wnioskodawcy, uchodźcy, cudzoziemcowi objętemu ochroną uzupełniającą lub jego pełnomocnikowi prawo dostępu do, co najmniej, istoty poufnych lub niejawnych informacji lub danych, do których odwołuje się decyzja wydana na tej podstawie oraz do wykorzystywania tych informacji lub danych w postępowaniu toczącym się w przedmiocie wspomnianej decyzji, w przypadku gdy właściwy organ podnosi, że udostępnienie informacji byłoby sprzeczne ze względami bezpieczeństwa narodowego?

2)	W przypadku odpowiedzi twierdzącej, co dokładnie należy rozumieć pod pojęciem „istoty” poufnych zarzutów, do których odwołuje się decyzja, przy zastosowaniu art. 23 ust. 1 lit. b) dyrektywy w sprawie procedur azylowych w świetle artykułów 41 i 47 karty praw podstawowych?

Czy art. 14 ust. 4 lit. a) i art. 17 ust. 1 lit. d) dyrektywy w sprawie kwalifikowania do azylu (2) oraz art. 45 ust. 1 lit. a) i ust. 3-4 i motyw 49 dyrektywy w sprawie procedur azylowych należy interpretować w ten sposób, że stoją one na przeszkodzie uregulowaniu krajowemu, zgodnie z którym cofnięcie statusu uchodźcy lub statusu cudzoziemca objętego ochroną uzupełniającą lub wykluczenie możliwości jego uzyskania następuje na podstawie decyzji pozbawionej uzasadnienia, która jest oparta wyłącznie na automatycznym odwołaniu do wiążącej i bezwzględnie obowiązującej opinii organu wyspecjalizowanego, która sama również jest pozbawiona uzasadnienia, stwierdzającej, że ma miejsce zagrożenie dla bezpieczeństwa narodowego?

Czy motywy 20 i 34 oraz art. 4, art. 10 ust. 2 i ust. 3 lit. d) dyrektywy w sprawie procedur azylowych, a także art. 14 [ust.] 4 lit. a) i art. 17 [ust.] 1 lit. d) dyrektywy w sprawie kwalifikowania do azylu należy interpretować w ten sposób, że stoją one na przeszkodzie uregulowaniu krajowemu, zgodnie z którym wyspecjalizowany organ przeprowadza analizę podstawy wykluczenia i wydaje decyzję merytoryczną w postępowaniu, które nie jest zgodne z przepisami materialnymi i proceduralnymi zawartymi w dyrektywie w sprawie procedur azylowych i dyrektywie w sprawie kwalifikowania do azylu?

Czy art. 17 ust. 1 lit. b) dyrektywy w sprawie kwalifikowania do azylu należy interpretować w ten sposób, że stoi on na przeszkodzie dokonaniu wykluczenia w oparciu o okoliczność lub przestępstwo, które były już znane przed wydaniem wyroku lub decyzji ostatecznej przyznającej status uchodźcy, lecz nie zostały one uznane za podstawę wykluczenia, ani w odniesieniu do przyznania statusu uchodźcy, ani w odniesieniu do objęcia ochroną uzupełniającą?

(1) Dyrektywa Parlamentu Europejskiego i Rady 2013/32/UE z dnia 26 czerwca 2013 r. w sprawie wspólnych procedur udzielania i cofania ochrony międzynarodowej (Dz.U. 2013, L 180, s. 60).

(2) Parlamentu Europejskiego i Rady 2011/95/UE z dnia 13 grudnia 2011 r. w sprawie norm dotyczących kwalifikowania obywateli państw trzecich lub bezpaństwowców jako beneficjentów ochrony międzynarodowej, jednolitego statusu uchodźców lub osób kwalifikujących się do otrzymania ochrony uzupełniającej oraz zakresu udzielanej ochrony (Dz.U. 2011, L 337, s. 9).

14.6.2021

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 228/20

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Cour de cassation (Francja) w dniu 16 marca 2021 r. – Procureur général près la cour d’appel d’Angers / KL

(Sprawa C-168/21)

(2021/C 228/26)

Język postępowania: francuski

Sąd odsyłający

Cour de cassation

Strony w postępowaniu głównym

Strona wnosząca kasację: Procureur général près la cour d’appel d’Angers

Druga strona postępowania: KL

Pytania prejudycjalne

Czy art. 2 ust. 4 i art. 4 ust. 1 decyzji ramowej 2002/584 (1) należy interpretować w ten sposób, że przesłanka podwójnej karalności jest spełniona w sytuacji takiej jak rozpatrywana w postępowaniu głównym, w której wniosek o przekazanie dotyczy czynów, które w państwie wydającym nakaz są kwalifikowane jako niszczenie mienia i szabrownictwo, których istotą jest niszczenie mienia i plądrowanie stanowiące zagrożenie dla porządku publicznego, podczas gdy w państwie wykonującym nakaz odpowiedzialności karalnej podlega kradzież połączona z niszczeniem mienia oraz niszczenie lub uszkadzanie mienia, lecz nie występuje znamię zagrożenia porządku publicznego?

W przypadku udzielenia odpowiedzi twierdzącej na pytanie pierwsze, czy art. 2 ust. 4 i art. 4 ust. 1decyzji ramowej 2002/584 należy interpretować w ten sposób, że sąd państwa wykonującego nakaz może odmówić wykonania europejskiego nakazu aresztowania wydanego w celu wykonania kary, jeżeli stwierdzi, że dana osoba została skazana na tę karę przez organy sądowe państwa wydającego nakaz za popełnienie jednego przestępstwa, przy czym wyrok skazujący obejmował różne czyny, z których jedynie część stanowi przestępstwo w świetle prawa karnego państwa wykonującego nakaz? Czy należy dokonywać rozróżnienia w zależności od tego, czy organy sądowe państwa wydającego nakaz uznały poszczególne czyny za rozłączne lub nierozłączne?

Czy art. 49 ust. 3 Karty praw podstawowych wymaga, aby organ sądowy państwa członkowskiego wykonującego nakaz odmówił wykonania europejskiego nakazu aresztowania w sytuacji, gdy z jednej strony, nakaz ten został wydany w celu wykonania jednej kary orzeczonej za popełnienie jednego przestępstwa, a z drugiej strony – ze względu na to, że niektóre czyny składające się na przestępstwo, za które orzeczona została ta kara, nie stanowią przestępstwa w świetle prawa państwa członkowskiego wykonującego nakaz – zgoda na przekazanie może być wyrażona tylko w odniesieniu do części tych czynów?

(1) Decyzja ramowa Rady z dnia 13 czerwca 2002 r. w sprawie europejskiego nakazu aresztowania i procedury wydawania osób między państwami członkowskimi (Dz.U. 2002, L 190, s. 1).

14.6.2021

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 228/21

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Landgericht Köln (Niemcy) w dniu 19 marca 2021 r. – EF / Deutsche Lufthansa AG

(Sprawa C-172/21)

(2021/C 228/27)

Język postępowania: niemiecki

Sąd odsyłający

Landgericht Köln

Strony w postępowaniu głównym

Strona powodowa: EF

Strona pozwana: Deutsche Lufthansa AG

Pytania prejudycjalne

Czy taryfa firmowa, obniżona w stosunku do taryfy podstawowej (w tym przypadku 152,00 EUR zamiast 169,00 EUR), która opiera się na umowie ramowej między przewoźnikiem lotniczym a innym przedsiębiorstwem i którą mogą zarezerwować wyłącznie pracownicy odnośnego przedsiębiorstwa dla celów podróży służbowych, stanowi taryfę zniżkową w rozumieniu art. 3 ust. 3 zdanie pierwsze rozporządzenia (WE) nr 261/2004 (1), która nie jest bezpośrednio lub pośrednio dostępna powszechnie?

2)	W przypadku udzielenia na pytanie pierwsze odpowiedzi twierdzącej: Czy taka taryfa firmowa nie stanowi również programu lojalnościowego lub innego programu komercyjnego przewoźnika lotniczego lub operatora wycieczki w rozumieniu art. 3 ust. 3 zdanie drugie rozporządzenia (WE) nr 261/2004?

(1) Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 11 lutego 2004 r. ustanawiające wspólne zasady odszkodowania i pomocy dla pasażerów w przypadku odmowy przyjęcia na pokład albo odwołania lub dużego opóźnienia lotów, uchylające rozporządzenie (EWG) nr 295/91 (Dz.U., 2004, L 46, s. 1).

14.6.2021

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 228/21

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Landgericht Saarbrücken (Niemcy) w dniu 23 marca 2021 r. – Maxxus Group GmbH & Co. KG / Globus Holding GmbH & Co. KG

(Sprawa C-183/21)

(2021/C 228/28)

Język postępowania: niemiecki

Sąd odsyłający

Landgericht Saarbrücken

Strony w postępowaniu głównym

Strona powodowa: Maxxus Group GmbH & Co. KG

Strona pozwana: Globus Holding GmbH & Co. KG

Pytanie prejudycjalne

Czy prawo Unii, w szczególności w odniesieniu do dyrektyw(y) w sprawie znaków towarowych, a więc dyrektywy 2008/95/WE (1), w szczególności art. 12, czy też dyrektywy (UE) 2015/2436 (2), w szczególności art. 16, 17, 19, należy interpretować w ten sposób, że skuteczność (effet utile) tych norm stoi na przeszkodzie wykładni krajowego prawa procesowego,

1)	w myśl której w postępowaniu cywilnym zmierzającym do wykreślenia krajowego zarejestrowanego znaku towarowego z tytułu wygaśnięcia ze względu na nieużywanie na stronę powodową nakłada się obowiązek przedstawienia okoliczności faktycznych, który należy odróżnić od ciężaru dowodu, a także

w ramach tego obowiązku przedstawienia okoliczności faktycznych wymaga się od strony powodowej, aby

a.	w miarę możliwości przedstawiła w takim postępowaniu uzasadnioną argumentację, z której wynika nieużywanie znaku towarowego przez stronę pozwaną, oraz

b.	przeprowadziła w tej kwestii własną analizę rynku, która odpowiada żądaniu wykreślenia i specyfice odnośnego znaku towarowego?

(1) Dyrektywa Parlamentu Europejskiego i Rady 2008/95/WE z dnia 22 października 2008 r. mająca na celu zbliżenie ustawodawstw państw członkowskich odnoszących się do znaków towarowych (wersja skodyfikowana) (Dz.U. 2008, L 299, s. 25).

(2) Dyrektywa Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2015/2436 z dnia 16 grudnia 2015 r. mająca na celu zbliżenie ustawodawstw państw członkowskich odnoszących się do znaków towarowych (wersja przekształcona) (Dz.U. 2015, L 336, s. 1).

14.6.2021

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 228/22

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Kúria (Węgry) w dniu 25 marca 2021 r. – FAWKES Kft. / Nemzeti Adó- és Vámhivatal Fellebbviteli Igazgatósága

(Sprawa C-187/21)

(2021/C 228/29)

Język postępowania: węgierski

Sąd odsyłający

Kúria.

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: FAWKES Kft..

Druga strona postępowania: Nemzeti Adó- és Vámhivatal Fellebbviteli Igazgatósága.

Pytania prejudycjalne

Czy art. 30 ust. 2 lit. a) i b) rozporządzenia Rady (EWG) nr 2913/92 z dnia 12 października 1992 r. ustanawiającego wspólnotowy kodeks celny (1) należy interpretować w ten sposób, że jedynie można i należy uwzględnić jako wartość celną wartości, które znajdują się w bazie danych utworzonych na podstawie odpraw celnych przez sam organ celny państwa członkowskiego?

W przypadku odpowiedzi przeczącej na pierwsze pytanie prejudycjalne, czy przy ustalaniu wartości celnej zgodnie z art. 30 ust. 2 lit. a) i b) konieczne jest występowanie do organów celnych innych państw członkowskich w celu uzyskania wartości celnej podobnych towarów znajdujących się w ich bazie danych albo czy konieczne jest dodatkowo lub alternatywnie konsultowanie się z jakąkolwiek wspólnotową bazą danych w celu uzyskania znajdujących się w niej wartości celnych?

Czy art. 30 ust. 2 lit. a) i b) rozporządzenia nr 2913/92 należy interpretować w ten sposób, że w celu ustalenia wartości celnej nie można uwzględniać wartości transakcyjnych, do których odnoszą się transakcje wnioskującego o odprawę celną, pomimo że wartości te nie zostały zakwestionowane ani przez krajowy organ celny, ani przez krajowe organy celne innych państw członkowskich?

4)	Czy ustanowioną w art. 30 ust. 2 lit. a) i b) rozporządzenia nr 2913/92 przesłankę dotyczącą tego samego lub zbliżonego czasu należy interpretować w ten sposób, że czas ten może zostać ograniczony do okresu +/- 45 dni poprzedzających odprawę celną i następujących po niej?

(1) Dz.U. 1992, L 302, s. 1.

14.6.2021

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 228/23

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Kúria (Węgry) w dniu 25 marca 2021 r. – Megatherm-Csillaghegy Kft. / Nemzeti Adó- és Vámhivatal Fellebbviteli Igazgatósága

(Sprawa C-188/21)

(2021/C 228/30)

Język postępowania: węgierski

Sąd odsyłający

Kúria

Strony w postępowaniu głównym

Strona wnosząca skargę kasacyjną: Megatherm-Csillaghegy Kft.

Druga strona postępowania: Nemzeti Adó- és Vámhivatal Fellebbviteli Igazgatósága

Pytania prejudycjalne

Czy zasadę neutralności podatku od wartości dodanej i [motyw 30] oraz art. 63, 167, 168, 178–180, 182 i 273 dyrektywy VAT (1) należy interpretować w ten sposób, że stoją one na przeszkodzie art. 137 ust. 3 zdanie ostatnie az általános forgalmi adóról szóló 2007. évi CXXVII. törvény (ustawy CXXVII z 2007 r. o podatku od wartości dodanej), w brzmieniu obowiązującym w okresie od dnia 1 stycznia 2015 r. do dnia 31 grudnia 2017 r., zgodnie z którym „również w przypadku gdy organ podatkowy uchyli numer identyfikacji podatkowej podatnika bez zawieszenia go, podatnik ten traci prawo do odliczenia podatku w dniu, w którym decyzja o uchyleniu wspomnianego numeru stanie się ostateczna”, i jej art. 137 w brzmieniu obowiązującym w okresie od dnia 1 stycznia 2018 r. do dnia 26 listopada 2020 r., zgodnie z którym „jeżeli państwowy organ podatkowy i celny uchyla numer identyfikacji podatkowej podatnika, podatnik ten traci prawo do odliczenia podatku w dniu, w którym decyzja o uchyleniu wspomnianego numeru stanie się ostateczna”?

2)	Czy art. 273 dyrektywy VAT należy interpretować w ten sposób, że utrata prawa do odliczenia podatku, jako obligatoryjny skutek prawny, wykracza (w sposób nieproporcjonalny) poza to, co jest konieczne do osiągnięcia celu polegającego na poborze podatku i zwalczaniu oszustw podatkowych?

(1) Dyrektywa Rady 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz.U. 2006, L 347, s. 1).

14.6.2021

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 228/23

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez College van Beroep voor het bedrijfsleven (Niderlandy) w dniu 26 marca 2021 r. – R. i R. / Minister van Landbouw, Natuur en Voedselkwaliteit

(Sprawa C-189/21)

(2021/C 228/31)

Język postępowania: niderlandzki

Sąd odsyłający

College van Beroep voor het bedrijfsleven

Strony w postępowaniu głównym

Strona wnosząca środek odwoławczy: R. i R.

Druga strona postępowania: Minister van Landbouw, Natuur en Voedselkwaliteit

Pytania prejudycjalne

Czy wymóg podstawowy w zakresie zarządzania (SMR) nr 10, ustanowiony w załączniku II do rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1306/2013 z dnia 17 grudnia 2013 r. w sprawie finansowania wspólnej polityki rolnej, zarządzania nią i monitorowania jej oraz uchylającego rozporządzenia Rady (EWG) nr 352/78, (WE) nr 165/94, (WE) nr 2799/98, (WE) nr 814/2000, (WE) nr 1290/2005 i (WE) nr 485/2008 (1), który odsyła do art. 55 zdania pierwsze i drugie rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 1107/2009 z dnia 21 października 2009 r. dotyczącego wprowadzania do obrotu środków ochrony roślin i uchylającego dyrektywy Rady 79/117/EWG i 91/414/EWG (2) należy interpretować w ten sposób, że wymóg ten dotyczy również sytuacji, w której zastosowano środek ochrony roślin, który nie uzyskał zezwolenia w danym państwie członkowskim stosownie do tego drugiego rozporządzenia?

(1) Dz.U. 2013, L 347, s. 549.

(2) Dz.U. 2009, L 309, s. 1.

14.6.2021

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 228/24

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Hoge Raad der Nederlanden (Niderlandy) w dniu 29 marca 2021 r. – Staatssecretaris van Financiën / X

(Sprawa C-194/21)

(2021/C 228/32)

Język postępowania: niderlandzki

Sąd odsyłający

Hoge Raad der Nederlanden

Strony w postępowaniu głównym

Strona wnosząca skargę kasacyjną: Staatssecretaris van Financiën

Strona przeciwna: X

Pytania prejudycjalne

Czy art. 184 i 185 dyrektywy VAT 2006 (1) należy interpretować w ten sposób, że podatnik, który nie dokonał odliczenia podatku naliczonego w chwili nabycia towaru lub skorzystania z usługi („pierwotne odliczenie”) w ramach obowiązującego krajowego terminu na wykonanie tego prawa w oparciu o planowane wykorzystanie ich dla celów podlegających opodatkowaniu, ma prawo do skorzystania z odliczenia w ramach korekty – w momencie, w którym dobra lub usługi zostały w późniejszym czasie użyte po raz pierwszy – jeżeli rzeczywiste wykorzystanie w momencie korekty nie różni się od wykorzystania planowanego?

2)	Czy dla udzielenia odpowiedzi na pytanie pierwsze ma znaczenie to, że niewykonanie pierwotnego odliczenia nie ma związku z oszustwem czy nadużyciem prawa, ani nie stwierdzono wystąpienia negatywnych skutków dla skarbu państwa?

(1) Dyrektywa 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej, Dz.U. 2006, L 347, s. 1.

14.6.2021

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 228/24

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Rajonen syd Łukowit (Bułgaria) w dniu 26 marca 2021 r. – LB / Smetna pałata na Republika Byłgarija

(Sprawa C-195/21)

(2021/C 228/33)

Język postępowania: bułgarski

Sąd odsyłający

Rajonen syd Łukowit

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: LB

Strona przeciwna: Smetna pałata na Republika Byłgarija

Pytania prejudycjalne

Czy art. 58 ust. 4 dyrektywy [Parlamentu Europejskiego i Rady 2014/24/UE (1) z dnia 26 lutego 2014 r. w sprawie zamówień publicznych, uchylającej dyrektywę 2004/18/WE] należy interpretować w ten sposób, że nakładane w kryteriach kwalifikacji wymogi dotyczące zdolności zawodowych personelu wykonawców, w odniesieniu do wykonania specyficznego zamówieniа z zakresu budownictwa, mogą być bardziej rygorystyczne od minimalnych wymogów dotyczących wykształcenia i kwalifikacji zawodowych ustanowionych w szczególnym prawie krajowym [art. 163a ust. 4 Zakon za ustrojstwo na teritorijata (ustawy o zagospodarowaniu terytorium)], nie ograniczając a priori konkurencji, a w szczególności czy przewidziany warunek „proporcjonalności” ustanowionych wymogów uczestnictwa w stosunku do przedmiotu zamówienia: a) wymaga, by sąd krajowy przeprowadził taką ocenę proporcjonalności na podstawie zgromadzonych przez niego dowodów i konkretnych parametrów zamówienia, nawet w wypadkach gdy prawo krajowe określa szeroki krąg profesjonalistów, którzy co do zasady mają kwalifikacje do wykonywania działalności określonej w zamówieniu; czy też b) dopuszcza ograniczenie kontroli sądowej jedynie do momentu ustalenia, czy wymogi uczestnictwa są zbyt wygórowane w stosunku do ustanowionych co do zasady w szczególnym prawie krajowym?

Czy reguły zawarte w tytule II, „Środki i kary administracyjne”, rozporządzenia [Rady (WE, Euratom) nr 2988/95 (2) z dnia 18 grudnia 1995 r. w sprawie ochrony interesów finansowych Wspólnot Europejskich] należy interpretować w ten sposób, że te same naruszenia Zakon za obsztestwenite poryczki (ustawy o zamówieniach publicznych) transponującej dyrektywę 2014/24/UE – w tym naruszenie przy określaniu kryteriów kwalifikacji, za które sankcjonowano skarżącego – mogą wywołać różne skutki w zależności od tego, czy chodzi o niezawinione zachowanie czy o naruszenie dokonane celowo lub będące skutkiem zaniedbania?

Czy zasady pewności prawa i skuteczności – mając na względzie cel art. 8 ust. 3 rozporządzenia 2988/95 oraz motywów 43 i 122 rozporządzenia [Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1303/2013 (3) z dnia 17 grudnia 2013 r. ustanawiającego wspólne przepisy dotyczące Europejskiego Funduszu Rozwoju Regionalnego, Europejskiego Funduszu Społecznego, Funduszu Spójności, Europejskiego Funduszu Rolnego na rzecz Rozwoju Obszarów Wiejskich oraz Europejskiego Funduszu Morskiego i Rybackiego oraz ustanawiającego przepisy ogólne dotyczące Europejskiego Funduszu Rozwoju Regionalnego, Europejskiego Funduszu Społecznego, Funduszu Spójności i Europejskiego Funduszu Morskiego i Rybackiego oraz uchylającego rozporządzenie Rady (WE) nr 1083/2006] – dopuszczają, by różne krajowe organy chroniące interesy finansowe Unii Europejskiej oceniały te same okoliczności przy udzielaniu zamówienia publicznego w odmienny sposób, a mianowicie by instytucja zarządzająca programem operacyjnym nie ustalała istnienia naruszenia przy określaniu kryteriów kwalifikacji, zaś Smetna pałata na Republika Byłgarija (trybunał obrachunkowy Republiki Bułgarii) przy dalszej kontroli i bez istnienia szczególnych lub nowych okoliczności przyjął, że kryteria ograniczają konkurencję, nakładając za to administracyjną sankcję na podmiot zamawiający?

Czy zasada proporcjonalności dopuszcza uregulowanie krajowe takie jak art. 247 ust. 1 Zakon za obsztestwenite poryczki, w którym przewidziano nałożenie na podmiot zamawiający, który formalnie naruszył zakaz określony w art. 2 ust. 2 tej ustawy, kary grzywny w wysokości 2 procent wartości zawartej umowy z VAT, jednak nie wyższej niż 10 000 BGN – bez konieczności ustalenia istotności naruszenia i jego rzeczywistego lub potencjalnego wpływu finansowego na interesy Unii?

(1) Dyrektywa Parlamentu Europejskiego i Rady 2014/24/UE z dnia 26 lutego 2014 r. w sprawie zamówień publicznych, uchylająca dyrektywę 2004/18/WE (Dz.U. 2014, L 94, s. 65).

(2) Rozporządzenie Rady (WE, Euratom) nr 2988/95 z dnia 18 grudnia 1995 r. w sprawie ochrony interesów finansowych Wspólnot Europejskich (Dz.U. 1995, L 312, s. 1).

(3) Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1303/2013 z dnia 17 grudnia 2013 r. ustanawiające wspólne przepisy dotyczące Europejskiego Funduszu Rozwoju Regionalnego, Europejskiego Funduszu Społecznego, Funduszu Spójności, Europejskiego Funduszu Rolnego na rzecz Rozwoju Obszarów Wiejskich oraz Europejskiego Funduszu Morskiego i Rybackiego oraz ustanawiające przepisy ogólne dotyczące Europejskiego Funduszu Rozwoju Regionalnego, Europejskiego Funduszu Społecznego, Funduszu Spójności i Europejskiego Funduszu Morskiego i Rybackiego oraz uchylające rozporządzenie Rady (WE) nr 1083/2006 (Dz.U. 2013, L 347, s. 320).

14.6.2021

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 228/25

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Okryżen syd – Burgas (Bułgaria) w dniu 31 marca 2021 r. – postępowanie karne przeciwko „DELTA STROY 2003” EOOD

(Sprawa C-203/21)

(2021/C 228/34)

Język postępowania: bułgarski

Sąd odsyłający

Okryżen syd – Burgas

Strona w postępowaniu głównym

„DELTA STROY 2003” EOOD

Pytania prejudycjalne

Czy art. 4 i art. 5 decyzji ramowej Rady 2005/212/WSiSW z dnia 24 lutego 2005 r. w sprawie konfiskaty korzyści, narzędzi i mienia pochodzących z przestępstwa oraz art. 49 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej należy interpretować w ten sposób, że dopuszczają one uregulowanie prawne państwa członkowskiego, zgodnie z którym sąd krajowy w postępowaniu takim jak postępowanie główne może nałożyć karę na osobę prawną za konkretne przestępstwo, którego popełnienie nie zostało jeszcze ustalone, ponieważ jest przedmiotem niezakończonego prawomocnie równoległego postępowania karnego?

Czy art. 4 i art. 5 decyzji ramowej 2005/212/WSiSW i art. 49 karty należy interpretować w ten sposób, że dopuszczają one uregulowanie prawne państwa członkowskiego, zgodnie z którym sąd krajowy w postępowaniu takim jak postępowanie główne może nałożyć karę na osobę prawną, określając wysokość tej kary w wysokości korzyści, jaką uzyskano by z konkretnego przestępstwa, którego popełnienie nie zostało jeszcze ustalone, ponieważ jest przedmiotem niezakończonego prawomocnie równoległego postępowania karnego?

14.6.2021

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 228/26

Odwołanie od wyroku Sądu (czwarta izba w składzie powiększonym) wydanego w dniu 3 lutego 2021 r. w sprawie T-17/19, Giulia Moi / Parlament Europejski, wniesione w dniu 19 kwietnia 2021 r. przez Parlament Europejski

(Sprawa C-246/21 P)

(2021/C 228/35)

Język postępowania: włoski

Strony

Wnoszący odwołanie: Parlament Europejski (przedstawiciele: S. Seyr, M. Windisch, T. Lazian, pełnomocnicy)

Druga strona postępowania: Giulia Moi

Żądania wnoszącego odwołanie

—	uchylenie zaskarżonego wyroku;

—	ostateczne rozstrzygnięcie sporu wniesionego do Sądu poprzez uwzględnienie żądań przedstawionych przez Parlamentu Europejski w pierwszej instancji;

—	obciążenie skarżącej w pierwszej instancji kosztami postępowania w pierwszej instancji i postępowania odwoławczego.

Zarzuty i główne argumenty

—

Zarzut pierwszy, zgodnie z którym Sąd nadużył władzy, orzekając ultra petita, w zakresie, w jakim uwzględnił w ramach przedmiotu sporu decyzję przewodniczącego Parlamentu Europejskiego stwierdzającą zaistnienie sytuacji mobbingu i stwierdził nieważność tej decyzji (pkt 34, 37, 38 i 76 zaskarżonego wyroku);

—	Zarzut drugi, zgodnie z którym Sąd naruszył prawo Parlamentu do obrony (pkt 35 i 36 zaskarżonego wyroku);

—

Zarzut trzeci, zgodnie z którym Sąd naruszył art. 263 akapit szósty TFUE w zakresie, w jakim zignorował przewidziany w nim termin do wniesienia skargi o stwierdzenie nieważności i uwzględnił w ramach przedmiotu sporu decyzję przewodniczącego Parlamentu Europejskiego stwierdzającą zaistnienie sytuacji mobbingu, która w międzyczasie stała się ostateczna (pkt 76 i 77 zaskarżanego wyroku);

—

Zarzut czwarty, zgodnie z którym Sąd naruszył art. 232 TFUE poprzez zignorowanie kompetencji Parlamentu Europejskiego do swobodnego organizowania jego zasad funkcjonowania, przewidzianych w przepisach wewnętrznych w sprawie nękania psychicznego lub molestowania seksualnego z udziałem posłów do Parlamentu Europejskiego oraz w regulaminie Parlamentu, w szczególności art. 166 i 167, mających zastosowanie w chwili zaistnienia okoliczności faktycznych sprawy, dotyczących sankcji (pkt 12, 13, 63, 66, 129 i 132 zaskarżonego wyroku).

14.6.2021

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 228/28

Wyrok Sądu z dnia 14 kwietnia 2021 r. – Crédit lyonnais / EBC

(Sprawa T-504/19) (1)

(Polityka gospodarcza i pieniężna - Nadzór ostrożnościowy nad instytucjami kredytowymi - Artykuł 4 ust. 1 lit. d) i ust. 3 rozporządzenia (UE) nr 1024/2013 - Obliczanie wskaźnika dźwigni - Częściowa odmowa udzielenia przez EBC zezwolenia na wyłączenie ekspozycji spełniających określone warunki - Artykuł 429 ust. 14 rozporządzenia (UE) nr 575/2013 - Brak zbadania wszystkich istotnych okoliczności danego przypadku - Powaga rzeczy osądzonej - Artykuł 266 TFUE)

(2021/C 228/38)

Język postępowania: francuski

Strony

Strona skarżąca: Crédit lyonnais (Lyon, Francja) (przedstawiciele: adwokaci A. Champsaur i A. Delors)

Strona pozwana: Europejski Bank Centralny (przedstawiciele: J. Poscia, R. Ugena i F. Bonnard, pełnomocnicy, wspierani przez adwokata H.-G. Kamanna)

Przedmiot

Oparte na art. 263 TFUE żądanie stwierdzenia nieważności decyzji EBC ECB-SSM-2019-FRCAG-39 z dnia 3 maja 2019 r., wydanej na podstawie art. 4 ust. 1 lit. d) i art. 10 rozporządzenia Rady (UE) nr 1024/2013 z dnia 15 października 2013 r. powierzającego EBC szczególne zadania w odniesieniu do polityki związanej z nadzorem ostrożnościowym nad instytucjami kredytowymi (Dz.U. 2013, L 287, s. 63), oraz art. 429 ust. 14 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 575/2013 z dnia 26 czerwca 2013 r. w sprawie wymogów ostrożnościowych dla instytucji kredytowych i firm inwestycyjnych, zmieniającego rozporządzenie (UE) nr 648/2012 (Dz.U. 2013, L 176, s. 1, sprostowania: Dz.U. 2013, L 208, s. 68; Dz.U. 2013, L 321, s. 6), w zakresie, w jakim odmawia udzielenia skarżącej zezwolenia na wyłączenie określonych ekspozycji z obliczania jej wskaźnika dźwigni

Sentencja

1)	Stwierdza się nieważność decyzji Europejskiego Banku Centralnego (EBC) ECB-SSM-2019-FRCAG-39 z dnia 3 maja 2019 r. w zakresie, w jakim odmówiono w niej Crédit lyonnais wyłączenia z obliczania jej wskaźnika dźwigni 34 % jej ekspozycji wobec Caisse des dépôts et consignations.

2)	EBC zostaje obciążony kosztami postępowania.

(1) Dz.U. C 312 z 16.9.2019.

14.6.2021

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 228/29

Postanowienie Sądu z dnia 9 kwietnia 2021 r. – Laroni / Parlament

(Sprawa T-415/19) (1)

(Prawo instytucjonalne - Jednolity Statut posła do Parlamentu Europejskiego - Posłowie do Parlamentu Europejskiego wybrani w okręgach włoskich - Przyjęcie przez Ufficio di Presidenza della Camera dei deputati (prezydium izby deputowanych, Włochy) uchwały nr 14/2018 w sprawie emerytur i rent - Zmiana wysokości emerytur i rent włoskich posłów krajowych - Wprowadzona w związku z tym przez Parlament Europejski zmiana wysokości emerytur i rent niektórych byłych posłów do Parlamentu Europejskiego wybranych we Włoszech - Śmierć skarżącego - Niewznowienie postępowania przez spadkobierców - Umorzenie postępowania)

(2021/C 228/39)

Język postępowania: włoski

Strony

Strona skarżąca: Nereo Laroni (Wenecja, Włochy) (przedstawiciel: adwokat M. Merola)

Strona pozwana: Parlament Europejski (przedstawiciele: S. Seyr i S. Alves, pełnomocnicy)

Przedmiot

Oparte na art. 263 TFUE żądanie stwierdzenia nieważności noty z dnia 11 kwietnia 2019 r. wydanej przez Parlament i dotyczącej dostosowania wysokości przysługującej skarżącemu emerytury w następstwie wejścia w życie w dniu 1 stycznia 2019 r. uchwały nr 14/2018 Ufficio di Presidenza della Camera dei deputati.

Sentencja

1)	Postępowanie w sprawie skargi zostaje umorzone.

2)	Każda ze stron pokrywa własne koszty.

(1) Dz.U. C 295 z 2.9.2019.

14.6.2021

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 228/29

Postanowienie Sądu z dnia 8 kwietnia 2021 r. – CRII-GEN i in. / Komisja

(Sprawa T-496/20) (1)

(Skarga o stwierdzenie nieważności - Środki ochrony roślin - Substancja czynna glifosat - Wniosek o przegląd w celu wycofania lub zmiany zatwierdzenia - Artykuł 21 rozporządzenia (WE) nr 1107/2009 - Odrzucenie - Akt niepodlegający zaskarżeniu)

(2021/C 228/40)

Język postępowania: francuski

Strony

Strona skarżąca: Comité de recherche et d’information indépendantes sur le génie génétique (CRII-GEN) (Paryż, Francja) oraz sześć innych skarżących, których nazwy wymieniono w załączniku do postanowienia (przedstawiciel: adwokat C. Lepage)

Strona pozwana: Komisja Europejska (przedstawiciele: X. Lewis, G. Gattinara, I. Naglis i G. Koleva, pełnomocnicy)

Przedmiot

Oparte na art. 263 TFUE żądanie stwierdzenia nieważności decyzji Komisji z dnia 17 czerwca 2020 r. odrzucającej złożony na podstawie art. 21 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 1107/2009 z dnia 21 października 2009 r. dotyczącego wprowadzania do obrotu środków ochrony roślin i uchylającego dyrektywy Rady 79/117/EWG i 91/414/EWG (Dz.U. 2009, L 309, s. 1) wniosek skarżących zmierzający do wycofania lub zmiany zatwierdzenia substancji czynnej glifosat.

Sentencja

1)	Skarga zostaje odrzucona.

2)	Postępowanie w sprawie wniosku Bayer Agriculture BV o dopuszczenie do sprawy w charakterze interwenienta zostaje umorzone.

Comité de recherche et d’information indépendantes sur le génie génétique (CRII-GEN) oraz pozostałe skarżące, których nazwy wymieniono w załączniku, zostają obciążone kosztami postępowania, z wyjątkiem kosztów poniesionych przez Bayer Agriculture w związku z jego wnioskiem o dopuszczenie do sprawy w charakterze interwenienta.

4)	Bayer Agriculture pokrywa koszty związane z wnioskiem o dopuszczenie do sprawy w charakterze interwenienta.

(1) Dz.U. C 329 z 5.10.2020.

14.6.2021

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 228/30

Skarga wniesiona w dniu 22 marca 2021 r. – RG / Rada

(Sprawa T-157/21)

(2021/C 228/41)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: RG (przedstawiciel: R. Purcell, Solicitor)

Strona pozwana: Rada Unii Europejskiej

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—

stwierdzenie nieważności decyzji Rady (UE) 2020/2252 z dnia 29 grudnia 2020 r. (1) w sprawie podpisania, w imieniu Unii, i tymczasowego stosowania Umowy o handlu i współpracy między Unią Europejską i Europejską Wspólnotą Energii Atomowej, z jednej strony, Zjednoczonym Królestwem Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej, z drugiej strony, oraz Umowy między Unią Europejską a Zjednoczonym Królestwem Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej w sprawie procedur bezpieczeństwa na potrzeby wymiany i ochrony informacji niejawnych (2), w zakresie, w jakim decyzja tymczasowo stosuje część trzecią tytuł VII Umowy o handlu i współpracy wobec Irlandii;

—	obciążenie Rady kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Na poparcie skargi strona skarżąca podnosi jedyny zarzut, zgodnie z którym Rada działa poza swoją właściwością, z naruszeniem podstawowego wymogu proceduralnego i z naruszeniem traktatów, wydając decyzję, która ma być wiążąca dla Irlandii w przestrzeni wolności, bezpieczeństwa i sprawiedliwości (zwanej dalej „PWBiS”) bez procedury „opt-in” przewidzianej w protokole 21.

—	Protokół stanowi część prawa pierwotnego Unii. Odzwierciedla on ponadto kluczowy demokratyczny przepis w irlandzkim prawie konstytucyjnym;

—	brzmienie protokołu 21 i odpowiadające mu postanowienie irlandzkiej konstytucji świadczą o tym, że Irlandia zachowała wyłączną właściwość w ramach PWBiS;

—	Umowa o handlu i współpracy stanowi umowę międzynarodową w rozumieniu protokołu. Procedura „opt-in” jest zatem wymagana, aby środki z zakresu PWBiS były wiążące wobec Irlandii;

—	orzecznictwo TSUE potwierdza tezę, że tytuł mający za przedmiot „Zrzeczenie się” jest środkiem nieincydentalnym, którego właściwą podstawę prawną stanowi PWBiS.

(1) OJ 2020, L 444, s. 2

(2) OJ 2020, L 444, s. 14

14.6.2021

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 228/31

Skarga wniesiona w dniu 29 marca 2021 r. – Ubisoft Entertainment / EUIPO – Huawei Technologies (FOR HONOR)

(Sprawa T-171/21)

(2021/C 228/42)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Ubisoft Entertainment (Carentoir, Francja) (przedstawiciel: adwokat J. Bourgeois,)

Strona pozwana: Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (EUIPO)

Druga strona w postępowaniu przed izbą odwoławczą: Huawei Technologies Co. Ltd (Shenzhen, Chiny)

Dane dotyczące postępowania przed EUIPO

Zgłaszający sporny znak towarowy: Strona skarżąca

Sporny znak towarowy: Zgłoszenie graficznego unijnego znaku towarowego zawierającego element słowny „FOR HONOR” – Zgłoszenie nr 14 744 338

Postępowanie przed EUIPO: Postępowanie w sprawie sprzeciwu

Zaskarżona decyzja: Decyzja Czwartej Izby Odwoławczej EUIPO z dnia 25 stycznia 2021 r. w sprawie R 1297/2020-4

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—	stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji;

—	obciążenie EUIPO i interwenienta całością kosztów oraz zasądzenie od nich na rzecz strony skarżącej zwrotu wszystkich kosztów, jakie poniosła z tytułu wniesienia sprzeciwu i odwołania, w tym opłaty od wniesienia odwołania.

Podniesione zarzuty

—	Błędne zastosowanie art. 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (EU) 2017/1001;

—	błędne zastosowanie art. 8 ust. 5 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (EU) 2017/1001.

14.6.2021

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 228/32

Skarga wniesiona w dniu 31 marca 2021 r. – Valve / Komisja

(Sprawa T-172/21)

(2021/C 228/43)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Valve Corp. (Bellevue, Waszyngton, Stany Zjednoczone) (przedstawiciele: adwokaci L. Kjølbye, S. Völcker i G. Caldini)

Strona pozwana: Komisja Europejska

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—

stwierdzenie nieważności decyzji Komisji C(2021) 75 final z dnia 20 stycznia 2021 r. dotyczącej postępowania na podstawie art. 101 TFUE i art. 53 porozumienia EOG (sprawy: AT.40413 – Focus Home, AT.40414 – Koch Media, AT.40420 – ZeniMax, AT.40422 – Bandai Namco i AT.40424 – Capcom) w całości lub w części;

—	obciążenie Komisji Europejskiej kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Na poparcie skargi strona skarżąca podnosi dwa zarzuty.

Zarzut pierwszy dotyczący naruszeń prawa i błędów co do okoliczności faktycznych przy stosowaniu art. 101 ust. 1 TFUE w zakresie stwierdzenia istnienia porozumień/uzgodnionych praktyk między Valve a każdym z pięciu wydawców gier wideo, które to naruszenia i błędy wynikają z nieuzasadnionego rozszerzenia przez Komisję Europejską zakresu właściwego orzecznictwa w celu objęcia nim zachowania, które nie ma charakteru „uzgodnienia”, oraz błędnej oceny przedmiotowego zachowania.

Zarzut drugi dotyczący naruszeń prawa i błędów co do okoliczności faktycznych przy stosowaniu art. 101 ust. 1 TFUE w zakresie dokonanego przez Komisję stwierdzenia, że zarzucane porozumienia/uzgodnione praktyki między Valve a każdym z pięciu wydawców gier wideo ograniczają konkurencję „ze względu na cel” w rozumieniu art. 101 ust. 1 TFUE, które to naruszenia i błędy wynikają z braku dokonania przez Komisję oceny nowości przedmiotowego zachowania, oraz błędnej oceny właściwego kontekstu prawnego i gospodarczego, mianowicie znaczenia dyrektywy o prawach autorskich, roli Valve jako platformy dwustronnej oraz charakteru odnośnych produktów i usług (cyfrowych gier wideo).

14.6.2021

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 228/32

Skarga wniesiona w dniu 16 kwietnia 2021 r. – Polynt / ECHA

(Sprawa T-207/21)

(2021/C 228/44)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Polynt SpA (Scanzorosciate, Włochy) (przedstawiciele: adwokaci C. Mereu, P. Sellar i S. Abdel-Qader)

Strona pozwana: Europejskiej Agencji Chemikaliów

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—	uznanie niniejszej skargi za dopuszczalną i zasadną;

—	stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji

—	obciążenie ECHA kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

W skardze strona skarżąca wnosi o stwierdzenie nieważności decyzji Rady Odwoławczej Europejskiej Agencji Chemikaliów z dnia 9 lutego 2021 r., w której utrzymano w mocy decyzję ECHA w sprawie propozycji przeprowadzenia badań dodatkowych w ramach oceny substancji o nazwie Bezwodnik heksahydro-4-metyloftalowy (sprawa A-015–2019) na podstawie art. 40 rozporządzenia (WE) nr 1907/2006 (1) Parlamentu Europejskiego i Rady (zwanego dalej „rozporządzeniem REACH”). Na poparcie skargi strona skarżąca podnosi pięć zarzutów.

Zarzut pierwszy, dotyczący tego, że Izba Odwoławcza naruszyła prawo, dokonując przeglądu zgodności z prawem decyzji ECHA TPE-D-2114483466–38–01/F z dnia 4 września 2019 r. w sprawie propozycji przeprowadzenia badań substancji o nazwie Bezwodnik heksahydro-4-metyloftalowy (numer WE 243–072–0 i numer CAS 19438–60–9) („4-MHHPA”);

2.	Zarzut drugi, dotyczący tego, że Izba Odwoławcza naruszyła prawo, stwierdzając, że badanie propozycji przeprowadzenia badań jest równoznaczne ze sprawdzeniem zgodności dokumentów rejestracyjnych z przepisami;

Zarzut trzeci, dotyczący tego, że Izba Odwoławcza nie zastosowała właściwego kryterium oceny prawnej w celu przeprowadzenia analizy argumentów strony skarżącej, dokonała odwrócenia ciężaru dowodu w odniesieniu do wymogów określonych w kolumnie 2 sekcji 8.7.3 załącznika X do rozporządzenia REACH i nie odniosła się do argumentów strony skarżącej dotyczących ustaleń zawartych w dokumencie WHO „Concise International Chemical Assessment Document 75” [zwięzły przewodnik międzynarodowej oceny chemicznej 75];

4.	Zarzut czwarty dotyczący tego, że Izba Odwoławcza naruszyła lub niewłaściwie zastosowała art. 91–93 rozporządzenia REACH;

5.	Zarzut piąty dotyczący tego, że Izba Odwoławcza nie ustosunkowała się do zarzutów strony skarżącej dotyczących naruszenia art. 13 TFUE, art. 25 rozporządzenia REACH oraz zasad ochrony dobrostanu zwierząt, proporcjonalności i dobrej administracji.

(1) Rozporządzenie (WE) nr 1907/2006 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 18 grudnia 2006 r. w sprawie rejestracji, oceny, udzielania zezwoleń i stosowanych ograniczeń w zakresie chemikaliów (REACH), utworzenia Europejskiej Agencji Chemikaliów, zmieniające dyrektywę 1999/45/WE oraz uchylające rozporządzenie Rady (EWG) nr 793/93 i rozporządzenie Komisji (WE) nr 1488/94, jak również dyrektywę Rady 76/769/EWG i dyrektywy Komisji 91/155/EWG, 93/67/EWG, 93/105/WE i 2000/21/WE (Dz.U. 2006, L 396, s. 1)

14.6.2021

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 228/33

Skarga wniesiona w dniu 16 kwietnia 2021 r. – Dorit / EUIPO – Erwin Suter (DORIT)

(Sprawa T-208/21)

(2021/C 228/45)

Język skargi: niemiecki

Strony

Strona skarżąca: Dorit-DFT Fleischereimaschinen GmbH (Ellwangen, Niemcy) (przedstawiciel: adwokatka E. Strauß)

Strona pozwana: Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (EUIPO)

Druga strona w postępowaniu przed izbą odwoławczą: Erwin Suter AG, Maschinenfabrik Retus (Kölliken, Szwajcaria)

Dane dotyczące postępowania przed EUIPO

Właściciel spornego znaku towarowego: Druga strona w postępowaniu przed izbą odwoławczą

Sporny znak towarowy: Międzynarodowa rejestracja wskazująca Unię Europejską słownego znaku towarowego DORIT – rejestracja międzynarodowa nr 878 792

Postępowanie przed EUIPO: Postępowanie w sprawie stwierdzenia wygaśnięcia prawa do znaku

Zaskarżona decyzja: Decyzja Piątej Izby Odwoławczej EUIPO z dnia 9 lutego 2021 r. w sprawie R 127/2020-5

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—	zmianę zaskarżonej decyzji i uwzględnienie wniosku o stwierdzenia wygaśnięcia prawa do spornego znaku towarowego;

—	pomocniczo, stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji;

—	obciążenie drugiej strony postępowania kosztami postępowania przed EUIPO oraz, w razie potrzeby, obciążenie pozwanej kosztami niniejszego postępowania.

Podniesione zarzuty

—	Naruszenie art. 60 ust. 1 lit. c) w związku z art. 8 ust. 4 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2017/1001.

14.6.2021

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 228/34

Skarga wniesiona w dniu 19 kwietnia 2021 r. – Vintae Luxury Wine Specialists / EUIPO – R. Lopez de Heredia Viña Tondonia (LOPEZ DE HARO)

(Sprawa T-210/21)

(2021/C 228/46)

Język skargi: hiszpański

Strony

Strona skarżąca: Vintae Luxury Wine Specialists SLU (Logroño, Hiszpania) (przedstawiciele: L. Broschat García i L. Polo Flores, abogados)

Strona pozwana: Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (EUIPO)

Druga strona w postępowaniu przed izbą odwoławczą: R. Lopez de Heredia Viña Tondonia SA (Haro, Hiszpania)

Dane dotyczące postępowania przed EUIPO

Zgłaszający sporny znak towarowy: Strona skarżąca

Sporny znak towarowy: Zgłoszenie graficznego unijnego znaku towarowego LOPEZ DE HARO – zgłoszenie nr 17 909 326

Postępowanie przed EUIPO: Postępowanie w sprawie sprzeciwu

Zaskarżona decyzja: Decyzja Piątej Izby Odwoławczej EUIPO z dnia 16 lutego 2021 r. w sprawie R 1741/2020-5.

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—	stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji;

—	uwzględnienie zgłoszenia unijnego znaku towarowego nr 17 909 326 „LOPEZ DE HARO” (graficzny znak towarowy) dla towarów należących do klasy 33;

—	obciążenie kosztami postępowania każdej strony kwestionującej niniejszą skargę.

Podniesiony zarzut

—	Naruszenie art. 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2017/1001.

14.6.2021

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 228/35

Skarga wniesiona w dniu 16 kwietnia 2021 r. – Mlékárna Hlinsko / Komisja

(Sprawa T-213/21)

(2021/C 228/47)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Mlékárna Hlinsko a.s. (Hlinsko, Republika Czeska) (przedstawiciele: adwokaci S. Sobolová i O. Billard)

Strona pozwana: Komisja Europejska

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—	stwierdzenie nieważności zakazu udzielania dotacji nałożonego pismem strony pozwanej z dnia 22 października 2020 r., ARES (2020) 5759350;

—	obciążenie pozwanej kosztami postępowania poniesionymi przez stronę skarżącą.

Zarzuty i główne argumenty

Na poparcie skargi skarżący podnosi pięć zarzutów.

1.	Zarzut pierwszy, zgodnie z którym prawa podstawowe skarżącej zostały naruszone zarówno bezpośrednio jak i pośrednio przez stronę pozwaną, ponieważ w toku postępowania prowadzącego do przyjęcia zaskarżonych środków strona skarżąca nigdy nie mogła skorzystać z prawa do bycia wysłuchaną.

Zarzut drugi, zgodnie z którym pozwana nie ma kompetencji w zakresie przeprowadzania audytu konkretnych dotacji i podejmowania decyzji w przedmiocie konkretnych wniosków o przyznanie dotacji z europejskich funduszy strukturalnych i inwestycyjnych. Do uprawnień strony pozwanej w tym zakresie należy bowiem jedynie badanie ogólnej zgodności systemów zarządzania i kontroli wdrożonych przez państwa członkowskie, nie posiada ona natomiast żadnych uprawnień w zakresie przeprowadzania szczegółowego audytu i podejmowania decyzji w przedmiocie konkretnych wniosków o przyznanie dotacji złożonych przez poszczególne przedsiębiorstwa.

Zarzut trzeci, zgodnie z którym pozwana nie ma kompetencji w zakresie wykładni i stosowania prawa wewnętrznego państw członkowskich, ponieważ jej kompetencje są ściśle ograniczone zasadą przyznania określoną w art. 5 i 13 traktatu o Unii Europejskiej. Wszelkie odstępstwa od tej zasady muszą być interpretowane w sposób ścisły, a z łącznej wykładni zasady przyznania i postanowień traktatów jasno wynika, że pozwana nie ma kompetencji do stosowania prawa wewnętrznego państwa członkowskiego. W każdym razie przepisy prawa czeskiego, na które powołuje się pozwana, nie mogą być poddane kontroli na podstawie rozporządzenia nr 1303/2013 (1), które stanowi podstawę prawną postępowania audytowego, który doprowadziło do przyjęcia zaskarżonych środków.

Zarzut czwarty, zgodnie z którym pozwana nie przytoczyła treści przepisów prawa czeskiego, dopuściła się błędu w ich wykładni i stosowaniu. Zamiast wykazać treść prawa czeskiego, jak wymaga tego orzecznictwo Trybunału Sprawiedliwości, storna pozwana dokonała rażąco błędnej wykładni prawa czeskiego, a w szczególności sekcji 4c ustawy o konflikcie interesów (2), celowo ignorując orzecznictwo sądów czeskich, jak również ostateczną, wiążącą i wykonalną decyzję władz czeskich dotyczącą przedmiotu postępowania audytowego prowadzącego do przyjęcia zaskarżonych środków.

5.	Zarzut piąty, zgodnie z którym pozwana dopuściła się również błędu w wykładni i stosowaniu prawa UE, ponieważ błędnie stwierdziła naruszenie art. 61 rozporządzenia finansowego (3) i nie uwzględniła, że czeskie przepisy dotyczące konfliktu interesów są sprzeczne z podstawowymi zasadami prawa UE.

(1) Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1303/2013 z dnia 17 grudnia 2013 r. ustanawiające wspólne przepisy dotyczące Europejskiego Funduszu Rozwoju Regionalnego, Europejskiego Funduszu Społecznego, Funduszu Spójności, Europejskiego Funduszu Rolnego na rzecz Rozwoju Obszarów Wiejskich oraz Europejskiego Funduszu Morskiego i Rybackiego oraz ustanawiające przepisy ogólne dotyczące Europejskiego Funduszu Rozwoju Regionalnego, Europejskiego Funduszu Społecznego, Funduszu Spójności i Europejskiego Funduszu Morskiego i Rybackiego oraz uchylające rozporządzenie Rady (WE) nr 1083/2006 (Dz.U. 2013, L 347, p. 320).

(2) Ustawa czeska nr 159/2006, w sprawie konfliktu interesów; ze zmianami.

(3) Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE, Euratom) 2018/1046 z dnia 18 lipca 2018 r. w sprawie zasad finansowych mających zastosowanie do budżetu ogólnego Unii, zmieniające rozporządzenia (UE) nr 1296/2013, (UE) nr 1301/2013, (UE) nr 1303/2013, (UE) nr 1304/2013, (UE) nr 1309/2013, (UE) nr 1316/2013, (UE) nr 223/2014 i (UE) nr 283/2014 oraz decyzję nr 541/2014/UE, a także uchylające rozporządzenie (UE, Euratom) nr 966/2012 (Dz.U. 2018, L 193, p. 1).

14.6.2021

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 228/36

Skarga wniesiona w dniu 20 kwietnia 2021 r. – SB / eu-LISA

(Sprawa T-217/21)

(2021/C 228/48)

Język postępowania: francuski

Strony

Strona skarżąca: SB (przedstawiciel: adwokat H. Tagaras)

Strona pozwana: Europejska Agencja ds. Zarządzania Operacyjnego Wielkoskalowymi Systemami Informatycznymi w Przestrzeni Wolności, Bezpieczeństwa i Sprawiedliwości

Żądania

Skarżący wnosi do Sądu o:

—	uwzględnienie skargi;

—	stwierdzenie nieważności zaskarżonych aktów;

—	obciążenie pozwanej kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Skarżący podnosi sześć zarzutów w uzasadnieniu skargi o stwierdzenie nieważności decyzji Europejskiej Agencji ds. Zarządzania Operacyjnego Wielkoskalowymi Systemami Informatycznymi w Przestrzeni Wolności, Bezpieczeństwa i Sprawiedliwości (eu-LISA) z dnia 3 sierpnia 2020 r. w sprawie rozwiązania z nim stosunku pracy po zakończeniu okresu próbnego.

Zarzut pierwszy dotyczący naruszenia obowiązku uzasadnienia, ponieważ sprawozdanie z okresu próbnego nie zawiera między innymi najmniejszej konkretnej okoliczności faktycznej i ogranicza się do abstrakcyjnych ocen, które nie są poparte ani faktami, ani odniesieniem do rzekomego braku realizacji celów przez skarżącego. Skarżący utrzymuje również, że organ upoważniony do zawierania umów kontrasygnuje sprawozdanie z okresu próbnego, nie precyzując, które z ocen przedstawionych przez autorów sprawozdania bierze pod uwagę.

Zarzut drugi dotyczący naruszenia zasady, zgodnie z którą okres próbny powinien przebiegać w „normalnych warunkach” w zakresie, w jakim skarżący miał wykonywać w sposób niezadowalający zadania, które nigdy nie zostały mu powierzone i nie znał w wystarczającym stopniu języka angielskiego, mimo że pozwana dwukrotnie sprawdzała tę znajomość przed zatrudnieniem skarżącego.

Zarzut trzeci dotyczący naruszenia prawa do bycia wysłuchanym, ponieważ skarżącemu nie umożliwiono przedstawienia uwag do protokołu z formalnej rozmowy z osobą oceniającą jego okres próbny i nie został on wezwany na przesłuchanie przez organ upoważniony do zawierania umów aż do chwili, gdy ten ostatni podjął decyzję o rozwiązaniu z nim stosunku pracy.

Zarzut czwarty dotyczący uchybień proceduralnych polegających między innymi na niedotrzymaniu terminów procedury sporządzania sprawozdania z okresu próbnego, obecności osoby nieprzewidzianej w formalnym dialogu oceniającym, braku konsultacji z bezpośrednim przełożonym skarżącego oraz braku jakiejkolwiek wzmianki w sprawozdaniu z okresu próbnego o przydzieleniu skarżącemu nowych celów w okresie próbnym.

Zarzut piąty dotyczący naruszenia obowiązku staranności i art. 84 warunków zatrudnienia innych pracowników poprzez zachęcanie skarżącego do podjęcia wysiłku intensywnej poprawy pod koniec okresu próbnego, tak aby mógł zostać mianowany i pozostać na stanowisku, a następnie poinformowanie go, że poprawa ta jest spóźniona, mimo że administracja spóźniła się z wszczęciem postępowania. W tym samym kontekście skarżący zarzuca pozwanej, że nie przedłużyła jego okresu próbnego, co pozwoliłoby „zmierzyć” jego poprawę, biorąc również pod uwagę ograniczenia związane z kryzysem sanitarnym.

6.	Zarzut szósty dotyczący oczywistego błędu w ocenie i naruszenia zasady dobrej administracji z powodów przedstawionych powyżej.

14.6.2021

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 228/37

Skarga wniesiona w dniu 23 kwietnia 2021 r. – Agora Invest / EUIPO – Transportes Maquinaria y Obras (TRAMOSA)

(Sprawa T-219/21)

(2021/C 228/49)

Język skargi: hiszpański

Strony

Strona skarżąca: Agora Invest, SA (Barcelona, Hiszpania) (przedstawiciel: adwokat A. Alejos Cutuli)

Strona pozwana: Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (EUIPO)

Druga strona w postępowaniu przed izbą odwoławczą: Transportes Maquinaria y Obras, SA (Madryt, Hiszpania)

Dane dotyczące postępowania przed EUIPO

Zgłaszający sporny znak towarowy: Druga strona w postępowaniu przed izbą odwoławczą

Sporny znak towarowy: Graficzny unijny znak towarowy „TRAMOSA” – zgłoszenie nr 17 236 531

Postępowanie przed EUIPO: Postępowanie w sprawie sprzeciwu

Zaskarżona decyzja: Decyzja Piątej Izby Odwoławczej EUIPO z dnia 16 lutego 2021 r. w sprawie R 566/2020-5

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—	stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji;

—	oddalenie sprzeciwu B 3 029 199 od zgłoszenia unijnego znaku towarowego nr 17 236 531;

—	stwierdzenie, że unijny znak towarowy nr 17 236 531 (z grafiką) podlega rejestracji;

—	obciążenie strony pozwanej kosztami postępowania.

Podniesione zarzuty

Naruszenie art. 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2017/1001.

14.6.2021

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 228/38

Skarga wniesiona w dniu 25 kwietnia 2021 r. – Włochy / Komisja

(Sprawa T-221/21)

(2021/C 228/50)

Język postępowania: włoski

Strony

Strona skarżąca: Republika Włoska (przedstawiciele: G. Palmieri, pełnomocnik, C. Gererdis i E. Feola, avvocati dello Stato)

Strona pozwana: Komisja Europejska

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—

stwierdzenie nieważności decyzji wykonawczej Komisji 2021/261 z dnia 17 lutego 2021 r. w zakresie, w jakim stosuje w odniesieniu do Włoch korekty finansowe dotyczące postępowania kontrolnego AA/2017/013 (Pomoc obszarowa – wszystkie agencje płatnicze – rok budżetowy 2018–67 368 272,99 EUR) i CEB/2018/057 (rok budżetowy 2017 i opóźnienia w płatnościach – wszystkie agencje płatnicze – kwota netto 74 978 660,98 EUR – kwota brutto 75 696 497,283 EUR);

—

tytułem ewentualnym – stwierdzenie nieważności tejże decyzji w zakresie, w jakim stosuje korektę zryczałtowaną w wysokości 67 368 272,99 EUR, dotyczącą postępowania kontrolnego AA/2017/013 (Pomoc obszarowa –wszystkie agencje płatnicze – rok budżetowy 2018–67 368 272,99 EUR), zamiast korekty jednorazowej określonej przez AGEA w wysokości 27 848 824,26 EUR;

—	w każdym wypadku, obciążenie Komisji kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Na poparcie skargi strona skarżąca podnosi cztery zarzuty.

Zarzut pierwszy, dotyczący postępowania kontrolnego AA/2017/013 w sprawie pomocy obszarowej, jest oparty na naruszeniu art. 4 lit. h) rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1307/2013 z dnia 17 grudnia 2013 r. ustanawiającego przepisy dotyczące płatności bezpośrednich dla rolników na podstawie systemów wsparcia w ramach wspólnej polityki rolnej oraz uchylającego rozporządzenie Rady (WE) nr 637/2008 i rozporządzenie Rady (WE) nr 73/2009 (Dz.U. 2013, L 347, s. 608), w związku z definicją „trwałych użytków zielonych” przyjętej na szczeblu krajowym na podstawie dekretu ministerialnego 18/11/2014.

Zarzut drugi, dotyczący postępowania kontrolnego AA/2017/013, jest oparty na naruszeniu art. 52 ust. 2 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1306/2013 z dnia 17 grudnia 2013 r. w sprawie finansowania wspólnej polityki rolnej, zarządzania nią i monitorowania jej oraz uchylającego rozporządzenia Rady (EWG) nr 352/78, (WE) nr 165/94, (WE) nr 2799/98, (WE) nr 814/2000, (WE) nr 1290/2005 i (WE) nr 485/2008 (Dz.U. 2013, L 347, s. 549), a także art. 12 ust. 2 i 6 rozporządzenia Komisji (UE) 907/2014 z dnia 11 marca 2014 r. uzupełniającego rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1306/2013 w odniesieniu do agencji płatniczych i innych organów, zarządzania finansami, rozliczania rachunków, zabezpieczeń oraz stosowania euro (Dz.U. 2014, L 255, s. 18), w związku ze stosowaniem stawki zryczałtowanej, gdy istniała możliwość obliczenia rzeczywistego ryzyka dla budżetu Unii.

3.	Zarzut trzeci, dotyczący postępowania kontrolnego AA/2017/013, jest oparty na naruszeniu art. 296 ust. 2 TFUE i art. 41 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej w związku z zastosowaniem ogólnej klauzuli „niewspółmiernego wysiłku”, która stanowiła uzasadnienie dla korekty ryczałtowej.

Zarzut czwarty, dotyczący postępowania kontrolnego CEB/2018/057 w sprawie opóźnień w płatnościach, jest oparty na naruszeniu art. 5 ust. 4 rozporządzenia (UE) nr 907/2014, w związku z domniemanymi opóźnieniami w płatnościach dotyczących wniosku o jednolitą płatność za rok 2016 pomimo „szczególnych warunków” w zarządzaniu związanych ze stosowaniem reformy WPR 2015–2020.

14.6.2021

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 228/39

Skarga wniesiona w dniu 26 kwietnia 2021 r. – Shopify/EUIPO – Rossi i in. (Shoppi)

(Sprawa T-222/21)

(2021/C 228/51)

Język skargi: angielski

Strony

Strona skarżąca: Shopify Inc. (Ottawa, Ontario, Kanada) (przedstawiciele: adwokaci S. Völker i M. Pemsel)

Strona pozwana: Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (EUIPO)

Druga strona w postępowaniu przed izbą odwoławczą: Massimo Carlo Alberto Rossi (Fiano, Włochy), Salvatore Vacante (Berlin, Niemcy), Shoppi Ltd (Londyn, Zjednoczone Królestwo)

Dane dotyczące postępowania przed EUIPO

Właściciele spornego znaku towarowego: Druga strona w postępowaniu przed izbą odwoławczą

Sporny znak towarowy: Graficzny unijny znak towarowy „Shoppi” w kolorach ciemnoniebieskim, białym, czerwonym, pomarańczowym – unijny znak towarowy nr 16 684 797

Postępowanie przed EUIPO: Postępowanie w sprawie unieważnienia prawa do znaku

Zaskarżona decyzja: Decyzja Drugiej Izby Odwoławczej EUIPO z dnia 18 lutego 2021 r. w sprawie R 785/2020-2

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—	stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji;

—	oddalenie odwołania wniesionego przez drugą stronę w postępowaniu przed Drugą Izbą Odwoławczą EUIPO od decyzji Wydziału Unieważnień z dnia 6 lutego 2020 r. (nr unieważnienia: 000034203 C);

—	obciążenie EUIPO i drugiej strony w postępowaniu przed Drugą Izbą Odwoławczą EUIPO kosztami postępowania, w tym kosztami postępowania przed izbą odwoławczą.

Podniesiony zarzut

—	Naruszenie art. 60 ust. 1 lit. a) w związku z art. 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2017/1001.

14.6.2021

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 228/40

Skarga wniesiona w dniu 27 kwietnia 2021 r. – PepsiCo / EUIPO (Smartfood)

(Sprawa T-224/21)

(2021/C 228/52)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: PepsiCo, Inc. (Raleigh, Północna Karolina, Stany Zjednoczone) (przedstawiciele: adwokaci V. von Bomhard i J. Fuhrmann)

Strona pozwana: Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (EUIPO)

Dane dotyczące postępowania przed EUIPO

Sporny znak towarowy: Zgłoszenie graficznego unijnego znaku towarowego zawierającego kolorowy element słowny „Smartfood”– Zgłoszenie nr 18 170 180

Zaskarżona decyzja: Decyzja Czwartej Izby Odwoławczej EUIPO z dnia 12 lutego 2021 r. w sprawie R 1947/2020-4

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—	stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji;

—	obciążenie EUIPO kosztami strony skarżącej.

Podniesione zarzuty

—	Naruszenie art. 7 ust. 1 lit. b) rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (EU) 2017/1001;

—	Naruszenie art. 94 ust. 1 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (EU) 2017/1001.

14.6.2021

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 228/40

Skarga wniesiona w dniu 27 kwietnia 2021 r. – Ryanair / Komisja

(Sprawa T-225/21)

(2021/C 228/53)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Ryanair DAC (Swords, Irlandia) (przedstawiciele: adwokaci E. Vahida, F-C. Laprévote, S. Rating, V. Blanc i I. Metaxas-Maranghidis)

Strona pozwana: Komisja Europejska

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—	stwierdzenie nieważności decyzji Komisji z dnia 4 września 2020 r. w sprawie pomocy państwa SA.58114 (2020/N) – Włochy – COVID-19 pomoc dla Alitalia (1); i

—	obciążenie pozwanej kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Na poparcie skargi strona skarżąca podnosi pięć zarzutów.

1.	Zarzut pierwszy: pozwana nadużyła swoich uprawnień i błędnie zastosowała art. 107 ust. 2 lit. b) TFUE, nadając pierwszeństwo badaniu tej pomocy i zamrażając badanie niezgodnej z prawem pomocy udzielonej Alitalia w latach 2017 i 2019.

2.	Zarzut drugi: pozwana błędnie zastosowała art. 107 ust. 2 lit. b) TFUE i popełniła oczywisty błąd w ocenie przy badaniu proporcjonalności pomocy względem szkód wyrządzonych przez kryzys COVID-19.

Zarzut trzeci: pozwana naruszyła konkretne postanowienia TFUE i ogólne zasady prawa europejskiego, które leżały u podstaw liberalizacji rynku przewozów lotniczych w Unii Europejskiej od późnych lat 1980-tych (tj. zasadę niedyskryminacji, swobodę świadczenia usług – mającą zastosowanie do przewozów lotniczych poprzez rozporządzenie nr 1088/2008 (2) – i swobodę przedsiębiorczości).

4.	Zarzut czwarty: pozwana nie wszczęła formalnego postępowania wyjaśniającego pomimo poważnych trudności i naruszyła prawa proceduralne skarżących.

5.	Zarzut piąty: pozwana naruszyła obowiązek uzasadnienia.

(1) Dz.U. 2021, C 41, s. 6.

(2) Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 1008/2008 z dnia 24 września 2008 r. w sprawie wspólnych zasad wykonywania przewozów lotniczych na terenie Wspólnoty (Dz.U. 2008, L 293, s. 3).

14.6.2021

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 228/41

Skarga wniesiona w dniu 27 kwietnia 2021 r. – Retail Royalty / EUIPO – Fashion Energy (przedstawienie orła)

(Sprawa T-226/21)

(2021/C 228/54)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Retail Royalty Co. (Las Vegas, Nevada, Stany Zjednoczone) (przedstawiciele: adwokaci J. Bogatz i Y. Stone)

Strona pozwana: Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (EUIPO)

Druga strona w postępowaniu przed izbą odwoławczą: Fashion Energy Srl (Mediolan, Włochy)

Dane dotyczące postępowania przed EUIPO

Właściciel spornego znaku towarowego: Strona skarżąca

Sporny znak towarowy: Unijny graficzny znak towarowy (przedstawienie orła) – unijny znak towarowy nr 5 066 113

Postępowanie przed EUIPO: Postępowanie w sprawie unieważnienia prawa do znaku

Zaskarżona decyzja: Decyzja Piątej Izby Odwoławczej EUIPO z dnia 10 lutego 2021 r. w sprawie R 2813/2019-5

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—	stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji;

—	zasądzenie od EUIPO i drugiej strony w postępowaniu przed izbą odwoławczą kosztów poniesionych przez stronę skarżącą.

Zarzuty

—	Naruszenie art. 58 ust. 1 lit. a), art. 58 ust. 2 i art. 18 ust. 1 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2017/1001 oraz art. 19 ust. 1 rozporządzenia delegowanego Komisji (UE) 2018/625 w związku z art. 10 ust. 3 rozporządzenia delegowanego Komisji (UE) 2018/625;

—	Naruszenie art. 94 ust. 1 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2017/1001.

		ISSN 1977-1002
Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej		C 228

Wydanie polskie	Informacje i zawiadomienia	Rocznik 64 14 czerwca 2021

Spis treści		Strona
	IV Informacje
	INFORMACJE INSTYTUCJI, ORGANÓW I JEDNOSTEK ORGANIZACYJNYCH UNII EUROPEJSKIEJ
	Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej
2021/C 228/01	Ostatnie publikacje Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej	1