7.6.2021

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 217/2

Wyrok Trybunału (piąta izba) z dnia 15 kwietnia 2021 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Tribunale Amministrativo Regionale per il Lazio – Włochy) – Federazione nazionale delle imprese elettrotecniche ed elettroniche (Anie) i in. (C-798/18), Athesia Energy Srl i in. (C-799/18) / Ministero dello Sviluppo Economico, Gestore dei servizi energetici (GSE) SpA

(Sprawy połączone C-798/18 i C-799/18) (1)

(Odesłanie prejudycjalne - Środowisko naturalne - Artykuły 16 i 17 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej - Zasady pewności prawa oraz ochrony uzasadnionych oczekiwań - Traktat karty energetycznej - Artykuł 10 - Stosowanie - Dyrektywa 2009/28/WE - Artykuł 3 ust. 3 lit. c) - Wspieranie użycia energii ze źródeł odnawialnych - Wytwarzanie energii elektrycznej przez instalacje fotowoltaiczne wykorzystujące energię słoneczną - Zmiana systemu pomocy)

(2021/C 217/02)

Język postępowania: włoski

Sąd odsyłający

Tribunale Amministrativo Regionale per il Lazio

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: Federazione nazionale delle imprese elettrotecniche ed elettroniche (Anie) i in. (C-798/18), Athesia Energy Srl i in. (C-799/18)

Strona pozwana: Ministero dello Sviluppo Economico, Gestore dei servizi energetici (GSE) SpA

przy udziale: Elettricità Futura Unione delle imprese elettriche italiane, Confederazione generale dell’agricoltura italiana – Confagricoltura

Sentencja

Z zastrzeżeniem weryfikacji, których powinien dokonać sąd odsyłający z uwzględnieniem wszystkich istotnych okoliczności, art. 3 ust. 3 lit. a) dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2009/28/WE z dnia 23 kwietnia 2009 r. w sprawie promowania stosowania energii ze źródeł odnawialnych, zmieniającej i w następstwie uchylającej dyrektywy 2001/77/WE oraz 2003/30/WE i art. 16 i 17 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej rozpatrywane w związku z zasadami pewności prawa i ochrony uzasadnionych oczekiwań należy interpretować w ten sposób, że nie stoją one na przeszkodzie uregulowaniu krajowemu, które przewiduje obniżenie lub odroczenie płatności zachęt do energii wytwarzanej przez słoneczne instalacje fotowoltaiczne przyznanych wcześniej w drodze decyzji administracyjnych i potwierdzonych w specjalnych umowach zawartych między przedsiębiorcami eksploatującymi te instalacje a spółką publiczną, gdy uregulowanie to dotyczy zachęt już przewidzianych, lecz które nie są jeszcze wymagalne.

(1) Dz.U. C 122 z 1.4.2019.

7.6.2021

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 217/3

Wyrok Trybunału (wielka izba) z dnia 15 kwietnia 2021 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Högsta domstolen – Szwecja) – Diskrimineringsombudsmannen / Braathens Regional Aviation AB

(Sprawa C-30/19) (1)

(Odesłanie prejudycjalne - Równość traktowania osób bez względu na pochodzenie rasowe lub etniczne - Dyrektywa 2000/43/WE - Artykuł 7 - Ochrona praw - Artykuł 15 - Sankcje - Skarga o odszkodowanie oparta na zarzucie dyskryminacji - Uznanie roszczenia odszkodowawczego przez pozwanego bez przyznania istnienia zarzucanej dyskryminacji - Związek między wypłaconym odszkodowaniem a zarzucaną dyskryminacją - Artykuł 47 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej - Prawo do skutecznej ochrony sądowej - Krajowe przepisy proceduralne uniemożliwiające sądowi rozpoznającemu skargę orzeczenie w przedmiocie istnienia zarzucanej dyskryminacji pomimo wyraźnego żądania powoda)

(2021/C 217/03)

Język postępowania: szwedzki

Sąd odsyłający

Högsta domstolen

Strony w postępowaniu głównym

Wnoszący odwołanie: Diskrimineringsombudsmannen

Druga strona postępowania: Braathens Regional Aviation AB

Sentencja

Wykładni art. 7 i 15 dyrektywy Rady 2000/43/WE z dnia 29 czerwca 2000 r. wprowadzającej w życie zasadę równego traktowania osób bez względu na pochodzenie rasowe lub etniczne w związku z art. 47 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej należy dokonywać w ten sposób, że stoją one na przeszkodzie przepisom krajowym, które uniemożliwiają sądowi rozpoznającemu powództwo o odszkodowanie, oparte na zarzucie zakazanej przez tę dyrektywę dyskryminacji, zbadanie żądania stwierdzenia istnienia tej dyskryminacji, jeżeli pozwany zgadza się na wypłatę żądanego odszkodowania, nie przyznając jednak istnienia tej dyskryminacji. Do sądu krajowego, przed którym toczy się spór między jednostkami, należy zapewnienie, w ramach jego właściwości, ochrony prawnej wynikającej dla podmiotów prawa z art. 47 karty, w razie potrzeby poprzez odstąpienie od stosowania wszelkich sprzecznych z nimi przepisów prawa krajowego.

(1) Dz.U. C 103 z 18.3.2019.

7.6.2021

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 217/3

Wyrok Trybunału (wielka izba) z dnia 15 kwietnia 2021 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Conseil d'État – Belgia) – H.A. / État belge

(Sprawa C-194/19) (1)

(Odesłanie prejudycjalne - Rozporządzenie (UE) nr 604/2013 - Ustalenie państwa członkowskiego odpowiedzialnego za rozpatrzenie wniosku o udzielenie ochrony międzynarodowej - Artykuł 27 - Środek prawny - Uwzględnienie okoliczności zaistniałych po wydaniu decyzji o przekazaniu - Skuteczna ochrona sądowa)

(2021/C 217/04)

Język postępowania: francuski

Sąd odsyłający

Conseil d'État

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: H.A.

Strona przeciwna: État belge

Sentencja

Artykuł 27 ust. 1 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 604/2013 z dnia 26 czerwca 2013 r. w sprawie ustanowienia kryteriów i mechanizmów ustalania państwa członkowskiego odpowiedzialnego za rozpatrzenie wniosku o udzielenie ochrony międzynarodowej złożonego w jednym z państw członkowskich przez obywatela państwa trzeciego lub bezpaństwowca w związku z motywem 19 tego rozporządzenia i art. 47 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej należy interpretować w ten sposób, iż stoją one na przeszkodzie ustawodawstwu krajowemu, które przewiduje, że sąd, do którego wniesiono skargę o stwierdzenie nieważności decyzji o przekazaniu, nie może w ramach badania tej skargi uwzględniać okoliczności zaistniałych po wydaniu tej decyzji, które mają kluczowe znaczenie dla prawidłowego stosowania tego rozporządzenia, chyba że ustawodawstwo to przewiduje szczególny środek zaskarżenia zapewniający rozpatrzenie ex nunc sytuacji zainteresowanej osoby, którego wynik jest wiążący dla właściwych organów, i który można wnieść w następstwie zaistnienia takich okoliczności, a skorzystanie z niego nie może być w szczególności uzależnione od tego, że zainteresowana osoba została pozbawiona wolności, ani od okoliczności, że wykonanie wspomnianej decyzji ma nastąpić wkrótce.

(1) Dz.U. C 164 z 13.5.2019.

7.6.2021

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 217/4

Wyrok Trybunału (czwarta izba) z dnia 15 kwietnia 2021 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Sąd Okręgowy w Gdańsku – Polska) – AV

(Sprawa C-221/19) (1)

(Odesłanie prejudycjalne - Współpraca wymiarów sprawiedliwości w sprawach karnych - Decyzja ramowa 2008/909/WSiSW - Artykuł 8 ust. 2 – 4 - Artykuł 17 ust. 1 i 2 - Artykuł 19 - Uwzględnienie do celów wydania wyroku łącznego wyroku skazującego zapadłego w innym państwie członkowskim, który ma zostać wykonany w państwie członkowskim, w którym ten wyrok łączny zostaje wydany - Przesłanki - Decyzja ramowa 2008/675/WSiSW - Artykuł 3 ust. 3 - Pojęcie „naruszenia wyroku skazującego lub jego wykonania”, które należy uwzględnić w nowym postępowaniu karnym wszczętym w państwie członkowskim innym niż państwo wydania orzeczenia)

(2021/C 217/05)

Język postępowania: polski

Sąd odsyłający

Sąd Okręgowy w Gdańsku

Strony w postępowaniu głównym

przy udziale: Pomorskiego Wydziału Zamiejscowego Departamentu do Spraw Przestępczości Zorganizowanej i Korupcji Prokuratury Krajowej

Sentencja

Wykładni art. 8 ust. 2–4 decyzji ramowej Rady 2008/909/WSiSW z dnia 27 listopada 2008 r. o stosowaniu zasady wzajemnego uznawania do wyroków skazujących na karę pozbawienia wolności lub inny środek polegający na pozbawieniu wolności – w celu wykonania tych wyroków w Unii Europejskiej, zmienionej decyzją ramową Rady 2009/299/WSiSW z dnia 26 lutego 2009 r., w związku z art. 17 ust. 1 i 2 oraz art. 19 tej decyzji należy dokonywać w ten sposób, że zezwalają one na wydanie wyroku łącznego obejmującego nie tylko jedną lub więcej kar uprzednio orzeczonych względem zainteresowanego wyrokiem zapadłym w państwie członkowskim, w którym ten wyrok łączny zostaje wydany, lecz również jedną lub więcej kar orzeczonych względem niego wyrokiem zapadłym w innym państwie członkowskim, które są wykonywane na mocy tej decyzji ramowej w pierwszym państwie członkowskim. Taki wyrok łączny nie może jednak prowadzić do dostosowania wymiaru lub rodzaju wspomnianych kar, wykraczającego poza ścisłe granice przewidziane w art. 8 ust. 2–4 decyzji ramowej 2008/909, do naruszenia nałożonego w art. 17 ust. 2 tej decyzji ramowej obowiązku zaliczenia pełnego okresu pozbawienia wolności już odbytego w stosownym wypadku przez osobę skazaną w państwie wydającym na poczet całkowitego okresu kary pozbawienia wolności, która ma zostać odbyta w państwie wykonującym, czy też do rewizji kar orzeczonych wyrokami zapadłymi w innym państwie członkowskim z naruszeniem art. 19 ust. 2 omawianej decyzji ramowej.

Wykładni art. 3 ust. 3 decyzji ramowej Rady 2008/675/WSiSW z dnia 24 lipca 2008 r. w sprawie uwzględniania w nowym postępowaniu karnym wyroków skazujących zapadłych w państwach członkowskich Unii Europejskiej w związku z jej motywem 14 należy dokonywać w ten sposób, że zezwala on na wydanie wyroku łącznego obejmującego nie tylko jedną lub więcej kar uprzednio orzeczonych wyrokiem zapadłym względem zainteresowanego w państwie członkowskim, w którym zostaje wydany ten wyrok łączny, lecz również jedną lub więcej kar orzeczonych względem niego wyrokiem zapadłym w innym państwie członkowskim, które są wykonywane na podstawie decyzji ramowej 2008/909, zmienionej decyzją ramową 2009/299, w pierwszym państwie członkowskim, pod warunkiem przestrzegania we wspomnianym wyroku łącznym warunków i ograniczeń wynikających z art. 8 ust. 2–4, art. 17 ust. 2 i art. 19 ust. 2 decyzji ramowej 2008/909 ze zmianami w odniesieniu do tych ostatnich kar.

(1) Dz.U. C 280 z 19.8.2019.

7.6.2021

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 217/5

Wyrok Trybunału (pierwsza izba) z dnia 15 kwietnia 2021 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez High Court – Irlandia) – Friends of the Irish Environment Ltd / Commissioner for Environmental Information

(Sprawa C-470/19) (1)

(Odesłanie prejudycjalne - Konwencja z Aarhus - Dyrektywa 2003/4/WE - Prawo dostępu do informacji o środowisku będących w posiadaniu organów władzy publicznej - Artykuł 2 pkt 2 - Pojęcie „organu władzy publicznej” - Pojęcie organów lub instytucji pełniących funkcje o charakterze sądowym - Informacje zawarte w aktach zakończonego postępowania sądowego)

(2021/C 217/06)

Język postępowania: angielski

Sąd odsyłający

High Court (Irlandia)

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: Friends of the Irish Environment Ltd

Strona pozwana: Commissioner for Environmental Information

Przy udziale: Courts Service of Ireland

Sentencja

Artykuł 2 pkt 2 dyrektywy 2003/4/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 28 stycznia 2003 r. w sprawie publicznego dostępu do informacji dotyczących środowiska i uchylającej dyrektywę Rady 90/313/EWG należy interpretować w ten sposób, że nie reguluje on kwestii dostępu do informacji o środowisku zawartych w aktach sądowych, ponieważ ani sądy, ani organy lub instytucje pozostające pod ich kontrolą i, co za tym idzie, w ścisłym związki z tymi sądami, nie stanowią „organów władzy publicznej” w rozumieniu tego przepisu i nie wchodzą zatem w zakres zastosowania tej dyrektywy.

(1) Dz.U. C 280 z 19.8.2019

7.6.2021

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 217/6

Wyrok Trybunału (trzecia izba) z dnia 15 kwietnia 2021 r (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Areios Pagos – Grecja) – AB / Olympiako Athlitiko Kentro Athinon – Spyros Louis

(Sprawa C-511/19) (1)

(Odesłanie prejudycjalne - Polityka społeczna - Dyrektywa 2000/78/WE - Zasada równego traktowania w zakresie zatrudnienia i pracy - Zakaz dyskryminacji ze względu na wiek - Pracownicy umieszczeni w systemie rezerwy kadrowej do czasu rozwiązania z nimi umowy o pracę - Obniżenie wynagrodzeń oraz obniżenie lub utrata odprawy z tytułu zwolnienia - System mający zastosowanie do pracowników sektora publicznego bliskich nabycia pełnych uprawnień emerytalnych - Ograniczenie wydatków na wynagrodzenia sektora publicznego - Artykuł 6 ust. 1 - Zgodny z przepisami cel polityki społecznej - Sytuacja kryzysu gospodarczego)

(2021/C 217/07)

Język postępowania: grecki

Sąd odsyłający

Areios Pagos

Strony w postępowaniu głównym

Strona powodowa: AB

Strona pozwana: Olympiako Athlitiko Kentro Athinon – Spyros Louis

Sentencja

Artykuł 2 oraz art. 6 ust. 1 dyrektywy Rady 2000/78/WE z dnia 27 listopada 2000 r. ustanawiającej ogólne warunki ramowe równego traktowania w zakresie zatrudnienia i pracy należy interpretować w ten sposób, że nie stoją na przeszkodzie uregulowaniu krajowemu, na mocy którego pracownicy sektora publicznego spełniający w określonym czasie przesłanki do pobierania emerytury w pełnej wysokości są umieszczani w systemie rezerwy kadrowej do czasu rozwiązania ich umowy o pracę, co prowadzi do obniżenia ich wynagrodzenia, utraty możliwości ewentualnego awansu oraz do zmniejszenia, a nawet pozbawienia ich, odprawy z tytułu zwolnienia, której mogliby się domagać wraz z rozwiązaniem stosunku pracy, w sytuacji gdy uregulowanie to zmierza do zgodnego z przepisami celu polityki zatrudnienia, a środki służące realizacji tego celu są właściwe i konieczne.

(1) Dz.U. C 319 z 23.09.2019.

7.6.2021

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 217/6

Wyrok Trybunału (druga izba) z dnia 15 kwietnia 2021 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Conseil d’État – Francja) – Eutelsat SA / Autorité de régulation des communications électroniques et des postes, Inmarsat Ventures SE, dawniej Inmarsat Ventures Ltd

(Sprawa C-515/19) (1)

(Odesłanie prejudycjalne - Zbliżanie ustawodawstw - Sektor telekomunikacji - Zharmonizowane wykorzystanie widma radiowego w pasmach częstotliwości 2 GHz w celu wdrożenia systemów dostarczających satelitarne usługi komunikacji ruchomej - Decyzja nr 626/2008/WE - Artykuł 2 ust. 2 lit. a) i b) - Artykuł 4 ust. 1 lit. c) ppkt (ii) - Artykuł 7 ust. 1 i 2 - Artykuł 8 ust. 1 i 3 - Systemy satelitarnej komunikacji ruchomej - Pojęcie „stacji ruchomej ziemskiej” - Pojęcie „uzupełniających elementów naziemnych” - Pojęcie „wymaganej jakości” - Rola, odpowiednio, elementów satelitarnych i naziemnych - Ciążący na wybranym operatorze systemów satelitarnej komunikacji ruchomej obowiązek obsługiwania określonego procentowo udziału ludności i terytorium - Niedochowanie - Wpływ)

(2021/C 217/08)

Język postępowania: francuski

Sąd odsyłający

Conseil d’État

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: Eutelsat SA

Strona przeciwna: Autorité de régulation des communications électroniques et des postes, Inmarsat Ventures SE, dawniej Inmarsat Ventures Ltd

przy udziale: Viasat Inc., Viasat UK Ltd

Sentencja

Artykuł 2 ust. 2 lit. a) i b) decyzji Parlamentu Europejskiego i Rady nr 626/2008/WE z dnia 30 czerwca 2008 r. w sprawie selekcji i zezwoleń dotyczących systemów dostarczających satelitarne usługi komunikacji ruchomej (MSS) w związku z art. 8 ust. 1 i 3 tej decyzji należy interpretować w ten sposób, że system satelitarnej komunikacji ruchomej nie powinien opierać się głównie, w zakresie przepustowości, na komponencie satelitarnym tego systemu i że uzupełniające elementy naziemne systemów satelitarnej komunikacji ruchomej mogą być zainstalowane w taki sposób, że będą obejmowały zasięgiem całe terytorium Unii Europejskiej, ze względu na to, że ten komponent satelitarny nie pozwala na zapewnienie łączności w żadnym punkcie tego terytorium z „wymaganą jakością” w rozumieniu art. 2 ust. 2 lit. b) wspomnianej decyzji, rozumianą jako poziom jakości niezbędny do świadczenia usługi oferowanej przez operatora, pod warunkiem że nie zostanie zakłócona konkurencja i że rzeczony komponent satelitarny jest rzeczywiście i konkretnie użyteczny w tym znaczeniu, że taki komponent musi być niezbędny do funkcjonowania systemu satelitarnej komunikacji ruchomej, z zastrzeżeniem samodzielnego funkcjonowania uzupełniających elementów naziemnych w razie awarii elementu satelitarnego, które nie może przekroczyć 18 miesięcy.

Pojęcie „stacji ruchomej ziemskiej” w rozumieniu art. 2 ust. 2 lit. a) decyzji nr 626/2008 należy interpretować w ten sposób, że do objęcia zakresem tego pojęcia nie jest wymagane, aby taka stacja mogła być w stanie komunikować się, bez odrębnego sprzętu, zarówno z uzupełniającym elementem naziemnym, jak i z satelitą.

Artykuł 8 ust. 1 decyzji nr 626/2008 w związku z art. 7 ust. 1 tej decyzji należy interpretować w ten sposób, że w przypadku gdy okaże się, iż operator wybrany zgodnie z tytułem II wspomnianej decyzji oraz upoważniony do korzystania z widma radiowego na podstawie jej art. 7 nie dostarczał usług satelitarnej komunikacji ruchomej za pomocą systemu satelitarnej komunikacji ruchomej w dniu określonym jako docelowy w art. 4 ust. 1 lit c) ppkt (ii) decyzji nr 626/2008, właściwe organy państw członkowskich nie są uprawnione do odmówienia wydania temu operatorowi zezwoleń koniecznych do zapewnienia uzupełniających elementów naziemnych systemów satelitarnej komunikacji ruchomej na tej podstawie, że wspomniany operator nie dochował zobowiązania podjętego we wniosku.

(1) Dz.U. C 295 z 2.9.2019.

7.6.2021

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 217/7

Wyrok Trybunału (piąta izba) z dnia 15 kwietnia 2021 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Bundesfinanzgericht, Außenstelle Graz – Austria) – SK Telecom Co. Ltd. / Finanzamt Graz-Stadt

(Sprawa C-593/19) (1)

(Odesłanie prejudycjalne - Podatek od wartości dodanej (VAT) - Dyrektywa 2006/112/WE - Określenie miejsca świadczenia usług telekomunikacyjnych - Roaming obywateli państw trzecich w sieciach łączności komórkowej w Unii Europejskiej - Artykuł 59a akapit pierwszy lit. b) - Możliwość przenoszenia przez państwa członkowskie miejsca świadczenia usług telekomunikacyjnych na ich terytorium)

(2021/C 217/09)

Język postępowania: niemiecki

Sąd odsyłający

Bundesfinanzgericht, Außenstelle Graz

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: SK Telecom Co. Ltd.

Druga strona postępowania: Finanzamt Graz-Stadt

Sentencja

Artykuł 59a akapit pierwszy lit. b) dyrektywy Rady 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej, zmienionej od dnia 1 stycznia 2010 r. dyrektywą Rady 2008/8/WE z dnia 12 lutego 2008 r., należy interpretować w ten sposób, że usługi roamingu świadczone przez operatora telefonii komórkowej, mającego siedzibę w państwie trzecim, na rzecz jego klientów, którzy mają również siedzibę lub stałe miejsce zamieszkania lub zwykłe miejsce pobytu w tym państwie trzecim, co pozwala im na korzystanie z krajowej sieci łączności komórkowej w państwie członkowskim, w którym przebywają oni tymczasowo, należy uznać za będące przedmiotem „faktycznego użytkowania lub wykorzystania” na terytorium tego państwa członkowskiego w rozumieniu tego przepisu, tak że owo państwo członkowskie może uznać miejsce świadczenia tych usług roamingu za znajdujące się na jego terytorium, jeżeli, bez względu na traktowanie pod względem podatkowym, jakiemu podlegają te usługi na podstawie krajowego prawa podatkowego rzeczonego państwa trzeciego, skorzystanie z takiego uprawnienia skutkuje uniknięciem nieopodatkowania tych usług w Unii.

(1) Dz.U. C 27 z 27.1.2020.

7.6.2021

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 217/8

Wyrok Trybunału (dziewiąta izba) z dnia 15 kwietnia 2021 r. – Italmobiliare SpA, Sirap-Gema SpA, Sirap France SAS, Petruzalek GmbH, Petruzalek s.r.o., Petruzalek s.r.o., Petruzalek kft / Komisja Europejska

(Sprawa C-694/19 P) (1)

(Odwołanie - Konkurencja - Porozumienia, decyzje i uzgodnione praktyki - Rynek opakowań spożywczych do sprzedaży detalicznej - Możliwość przypisania zachowania noszącego znamiona naruszenia - Warunki przyznania zwolnienia - Wytyczne w sprawie metody ustalania grzywien z 2006 r. - Wartość sprzedaży - Górna granica grzywny - Czas trwania postępowania administracyjnego - Rozsądny termin - Zdolność płatnicza)

(2021/C 217/10)

Język postępowania: włoski

Strony

Wnoszące odwołanie: Italmobiliare SpA, Sirap-Gema SpA, Sirap France SAS, Petruzalek GmbH, Petruzalek s.r.o., Petruzalek s.r.o., Petruzalek kft (przedstawiciel: F. Moretti, avvocatessa)

Druga strona postępowania: Komisja Europejska (przedstawiciele: początkowo P. Rossi, T. Vecchi, następnie P. Rossi, G. Conte i C. Sjödin, pełnomocnicy)

Sentencja

1)	Odwołanie zostaje oddalone.

2)	Italmobiliare SpA, Sirap-Gema SpA, Sirap France SAS, Petruzalek GmbH, Petruzalek s.r.o., Petruzalek s.r.o. et Petruzalek kft pokrywają własne koszty oraz koszty poniesione przez Komisję Europejską.

(1) Dz.U. C 372 z 4.11.2019.

7.6.2021

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 217/9

Wyrok Trybunału (trzecia izba) z dnia 15 kwietnia 2021 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Court of Appeal in Northern Ireland – Zjednoczone Królestwo) – TKF / Department of Justice for Northern Ireland

(Sprawa C-729/19) (1)

(Odesłanie prejudycjalne - Współpraca sądowa w sprawach cywilnych - Uznawanie i wykonywanie orzeczeń w przedmiocie zobowiązań alimentacyjnych - Rozporządzenie (WE) nr 4/2009 - Zakres stosowania ratione temporis - Artykuł 75 - Orzeczenia wydane przez sąd państwa członkowskiego przed przystąpieniem do Unii Europejskiej)

(2021/C 217/11)

Język postępowania: angielski

Sąd odsyłający

Court of Appeal in Northern Ireland

Strony w postępowaniu głównym

Strona wnosząca apelację: TKF

Druga strona postępowania: Department of Justice for Northern Ireland

Sentencja

Artykuł 75 ust. 2 lit. a) rozporządzenia Rady (WE) nr 4/2009 z dnia 18 grudnia 2008 r. w sprawie jurysdykcji, prawa właściwego, uznawania i wykonywania orzeczeń oraz współpracy w zakresie zobowiązań alimentacyjnych należy interpretować w ten sposób, że ma on zastosowanie wyłącznie do orzeczeń wydanych przez sądy krajowe w państwach, które były już członkami Unii Europejskiej w chwili wydania tych orzeczeń.

Rozporządzenie nr 4/2009 należy interpretować w ten sposób, że żaden przepis tego rozporządzenia nie zezwala na to, aby orzeczenia w przedmiocie zobowiązań alimentacyjnych, wydane w jednym państwie przed jego przystąpieniem do Unii i przed datą rozpoczęcia stosowania tego rozporządzenia, były uznawane i wykonywane, po przystąpieniu tego państwa do Unii, w innym państwie członkowskim.

(1) Dz.U. C 423 z 16.12.2019.

7.6.2021

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 217/9

Wyrok Trybunału (pierwsza izba) z dnia 15 kwietnia 2021 r. – Królestwo Niderlandów / Rada Unii Europejskiej, Parlament Europejski

(Sprawa C-733/19) (1)

(Skarga o stwierdzenie nieważności - Wspólna polityka rybołówstwa - Rozporządzenie (UE) nr 1380/2013 - Ochrona i zrównoważona eksploatacja morskich zasobów rybnych - Ochrona ekosystemów morskich - Rozporządzenie (UE) nr 2019/1241 - Środki techniczne - Załącznik V, część D - Zakaz połowów przy użyciu włoków rozprzowych zelektryfikowanych - Zasada proporcjonalności - Zasada ostrożności)

(2021/C 217/12)

Język postępowania: niderlandzki

Strony

Strona skarżąca: Królestwo Niderlandów (przedstawiciele: M.K. Bulterman, M. Noort i P. Huurnink, pełnomocnicy)

Strona pozwana: Rada Unii Europejskiej (przedstawiciele: F. Naert i A. Maceroni, pełnomocnicy), Parlament Europejski (przedstawiciele: R. van de Westelaken, I. Liukkonen i K. Zejdová, pełnomocnicy)

Interwenient popierający stronę pozwaną: Republika Francuska (przedstawiciele: A.-L. Desjonquères i M. J.-L. Carré, pełnomocnicy)

Sentencja

1)	Skarga zostaje oddalona.

2)	Królestwo Niderlandów zostaje obciążone, poza własnymi kosztami, kosztami poniesionymi przez Radę Unii Europejskiej i Parlament Europejski.

3)	Republika Francuska ponosi własne koszty.

(1) Dz.U. C 423 z 16.12.2019.

7.6.2021

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 217/10

Wyrok Trybunału (szósta izba) z dnia 15 kwietnia 2021 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Augstākā tiesa – Łotwa) – ZS „Plaukti”

(Sprawa C-736/19) (1)

(Odesłanie prejudycjalne - Rolnictwo - Europejski Fundusz Rolny na rzecz Rozwoju Obszarów Wiejskich (EFRROW) - Rozporządzenie (WE) nr 1698/2005 - Rozporządzenie (UE) nr 65/2011 - Artykuł 16 ust. 5 akapit trzeci - Rozporządzenie (WE) nr 73/2009 - Artykuły 4 i 6 - Rozporządzenie (WE) nr 1122/2009 - Wsparcie rozwoju obszarów wiejskich - Płatności rolnośrodowiskowe - Pomoc na utrzymanie różnorodności biologicznej na użytkach zielonych - Niespełnienie warunków przyznania tych płatności - Przedwczesne skoszenie - Zmniejszenie i wykluczenie wspomnianych płatności - Normy obowiązkowe - Wymogi podstawowe w zakresie zarządzania - Wymogi minimalne w zakresie dobrej kultury rolnej zgodnej z ochroną środowiska - Zobowiązania, które wykraczają poza normy obowiązkowe, wymogi minimalne i inne odpowiednie wymogi obowiązkowe ustanowione w ustawodawstwie krajowym)

(2021/C 217/13)

Język postępowania: łotewski

Sąd odsyłający

Augstākā tiesa (Senāts)

Strony w postępowaniu głównym

ZS „Plaukti”

przy udziale: Lauku atbalsta dienests

Sentencja

Artykuł 16 ust. 5 akapit trzeci rozporządzenia Komisji (UE) nr 65/2011 z dnia 27 stycznia 2011 r. ustanawiającego szczegółowe zasady wykonania rozporządzenia Rady (WE) nr 1698/2005 w odniesieniu do wprowadzenia procedur kontroli oraz do zasady wzajemnej zgodności w zakresie środków wsparcia rozwoju obszarów wiejskich należy interpretować w ten sposób, że nie ma on zastosowania w przypadku, gdy wnioskodawca pomocy nie spełnił zobowiązań rolnośrodowiskowych dotyczących wymogów związanych z koszeniem, jednak nie stwierdzono jakiejkolwiek zmiany w danej grupie upraw.

Artykuły 4 i 6 rozporządzenia Rady (WE) nr 73/2009 z dnia 19 stycznia 2009 r. ustanawiającego wspólne zasady dla systemów wsparcia bezpośredniego dla rolników w ramach wspólnej polityki rolnej i ustanawiającego określone systemy wsparcia dla rolników, zmieniającego rozporządzenia (WE) nr 1290/2005, (WE) nr 247/2006, (WE) nr 378/2007 oraz uchylającego rozporządzenie (WE) nr 1782/2003 w związku z art. 39 ust. 3 rozporządzenia Rady (WE) nr 1698/2005 z dnia 20 września 2005 r. w sprawie wsparcia rozwoju obszarów wiejskich przez Europejski Fundusz Rolny na rzecz Rozwoju Obszarów Wiejskich (EFRROW) należy interpretować w ten sposób, że stoją one na przeszkodzie uregulowaniu krajowemu, zgodnie z którym ten sam wymóg może jednocześnie stanowić wymóg minimalny w zakresie dobrej kultury rolnej zgodnej z ochroną środowiska i wymóg wykraczający poza te wymogi minimalne, czyli warunek przyznania pomocy dotyczący płatności rolnośrodowiskowych.

(1) Dz.U. C 413 z 9.12.2019.

7.6.2021

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 217/11

Wyrok Trybunału (trzecia izba) z dnia 15 kwietnia 2021 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Finanzgericht Köln – Niemcy) – The North of England P & I Association Ltd., następca prawny Marine Shipping Mutual Insurance Company / Bundeszentralamt für Steuern

(Sprawa C-786/19) (1)

(Odesłanie prejudycjalne - Ubezpieczenie bezpośrednie inne niż ubezpieczenie na życie - Druga dyrektywa 88/357/EWG - Artykuł 2 lit. d) tiret drugie - Dyrektywa 92/49/EWG - Artykuł 46 ust. 2 akapit pierwszy - Podatek od składek ubezpieczeniowych - Pojęcie „państwa członkowskiego umiejscowienia ryzyka” - Pojazdy wszelkiego rodzaju - Pojęcie „państwa członkowskiego zarejestrowania” - Ubezpieczenie statków morskich - Statek wpisany do rejestru statków państwa członkowskiego, ale podnoszący banderę innego państwa członkowskiego lub państwa trzeciego na podstawie tymczasowego zezwolenia na opuszczenie bandery)

(2021/C 217/14)

Język postępowania: niemiecki

Sąd odsyłający

Finanzgericht Köln

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: The North of England P & I Association Ltd., następca prawny Marine Shipping Mutual Insurance Company

Strona przeciwna: Bundeszentralamt für Steuern

Sentencja

Artykuł 46 ust. 2 akapit pierwszy dyrektywy Rady 92/49/EWG z dnia 18 czerwca 1992 r. w sprawie koordynacji przepisów ustawowych, wykonawczych i administracyjnych odnoszących się do ubezpieczeń bezpośrednich innych niż ubezpieczenia na życie oraz zmieniającej dyrektywy 73/239/EWG i 88/357/EWG (trzeciej dyrektywy w sprawie ubezpieczeń innych niż ubezpieczenia na życie) w związku z art. 2 lit. d) tiret drugie drugiej dyrektywy Rady 88/357/EWG z dnia 22 czerwca 1988 r. w sprawie koordynacji przepisów ustawowych, wykonawczych i administracyjnych odnoszących się do ubezpieczeń bezpośrednich innych niż ubezpieczenia na życie i ustanowienia przepisów ułatwiających skuteczne korzystanie ze swobody świadczenia usług oraz zmieniającej dyrektywę 73/239/EWG, należy interpretować w ten sposób, że jeżeli umowy ubezpieczenia dotyczą pokrycia różnych rodzajów ryzyka związanych z eksploatacją statków morskich wpisanych do rejestru statków prowadzonego przez państwo członkowskie, lecz podnoszących banderę innego państwa członkowskiego lub państwa trzeciego na podstawie tymczasowego zezwolenia na opuszczenie bandery, to za „państwo członkowskie zarejestrowania” danego statku, a tym samym za „państwo członkowskie umiejscowienia ryzyka” w rozumieniu tych przepisów, które to państwo ma wyłączną kompetencję do opodatkowania składek ubezpieczeniowych zapłaconych na podstawie wspomnianych umów ubezpieczenia, należy uznać państwo członkowskie, które prowadzi rejestr statków, do którego ów statek został wpisany, zasadniczo w celu wykazania jego własności.

(1) Dz.U. C 45 z 10.2.2020.

7.6.2021

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 217/11

Wyrok Trybunału (trzecia izba) z dnia 15 kwietnia 2021 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Tribunal d'arrondissement – Luksemburg) – EQ / Administration de l'Enregistrement, des Domaines et de la TVA

(Sprawa C-846/19) (1)

(Odesłanie prejudycjalne - Podatek od wartości dodanej (VAT) - Dyrektywa 2006/112 WE - Działalność gospodarcza - Świadczenie usług dokonywane odpłatnie - Artykuł 2 ust. 1 lit. c) i art. 9 ust. 1 - Zwolnienia - Artykuł 132 ust. 1 lit. g) - Świadczenie usług ściśle związanych z opieką i pomocą społeczną - Usługi świadczone przez adwokata w zakresie zleceń w ramach systemów ochrony ubezwłasnowolnionych osób pełnoletnich - Podmiot uznany za mający charakter społeczny)

(2021/C 217/15)

Język postępowania: francuski

Sąd odsyłający

Tribunal d'arrondissement

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: EQ

Strona przeciwna: Administration de l'Enregistrement, des Domaines et de la TVA

Sentencja

Artykuł 9 ust. 1 dyrektywy Rady 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej należy interpretować w ten sposób, że usługi na rzecz ubezwłasnowolnionych osób pełnoletnich mające na celu zapewnienie im ochrony w ramach czynności cywilnoprawnych, których świadczenie zostało powierzone usługodawcy przez organ sądowy na podstawie ustawy, a wynagrodzenie z tego tytułu zostało ustalone przez ten organ w sposób ryczałtowy lub na podstawie oceny dokonywanej odrębnie dla każdego przypadku, z uwzględnieniem w szczególności sytuacji finansowej osoby ubezwłasnowolnionej, przy czym wynagrodzenie to może zostać pokryte przez państwo w przypadku złego stanu majątkowego wspomnianej osoby wówczas, gdy usługi te są świadczone odpłatnie, a usługodawca uzyskuje z tego tytułu stały dochód i wysokość całej rekompensaty jest określona zgodnie z kryteriami gwarantującymi, iż wystarcza ona do pokrycia kosztów działalności poniesionych przez tego usługodawcę, stanowią działalność gospodarczą w rozumieniu rzeczonego przepisu.

Artykuł 132 ust. 1 lit. g) dyrektywy 2006/112 należy interpretować w ten sposób, że, po pierwsze, usługi na rzecz ubezwłasnowolnionych osób pełnoletnich mające na celu zapewnienie im ochrony w ramach czynności cywilnoprawnych stanowią „świadczenie usług ściśle związane z opieką i pomocą społeczną”, a po drugie, że nie można wykluczyć, iż adwokat świadczący takie usługi z zakresu opieki społecznej może zostać uznany, do celów prowadzonej przez niego działalności, i w granicach tych usług, za podmiot o charakterze społecznym, przy czym jednak kwalifikacji takiej musi obowiązkowo dokonać organ sądowy wyłącznie wówczas, gdy dane państwo członkowskie, odmawiając takiej kwalifikacji, przekroczyło granice przysługujących mu w tym względzie uprawnień dyskrecjonalnych.

Zasada ochrony uzasadnionych oczekiwań nie sprzeciwia się temu, aby organ podatkowy obejmował podatkiem od wartości dodanej (VAT) niektóre transakcje dokonane w okresie, który już upłynął, w sytuacji gdy organ ten akceptował przez wiele lat deklaracje VAT podatnika niewłączające transakcji tego samego rodzaju do transakcji podlegających opodatkowaniu i w której podatnik nie jest w stanie odzyskać VAT należnego od podmiotów, które zapłaciły za te transakcje, przy czym uznaje się, że wynagrodzenie już zapłacone zawiera już ów VAT.

(1) Dz.U. C 54 z 17.2.2020.

7.6.2021

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 217/12

Wyrok Trybunału (siódma izba) z dnia 15 kwietnia 2021 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Finanzgericht Berlin-Brandenburg – Niemcy) – M-GmbH / Finanzamt für Körperschaften

(Sprawa C-868/19) (1)

(Odesłanie prejudycjalne - Podatek od wartości dodanej (VAT) - Dyrektywa 2006/112/WE - Artykuł 9 - Podatnicy - Artykuł 11 - Uprawnienie państw członkowskich do uznania uznawać za jednego podatnika podmioty niezależne pod względem prawnym, lecz ściśle powiązane pod względem finansowym, ekonomicznym i organizacyjnym („grupa VAT”) - Pojęcie „ścisłego związku finansowego” - Przepisy krajowe wykluczające możliwość bycia członkiem grupy VAT przez spółki osobowe, których wspólnicy, obok podmiotu dominującego, nie są jedynie osobami powiązanymi finansowo z przedsiębiorstwem podmiotu dominującego - Pewność prawa - Środki zapobiegające uchylaniu się od płacenia podatków lub unikaniu ich płacenia - Proporcjonalność - Neutralność VAT)

(2021/C 217/16)

Język postępowania: niemiecki

Sąd odsyłający

Finanzgericht Berlin-Brandenburg

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: M-GmbH

Pozwany organ: Finanzamt für Körperschaften.

Sentencja

Artykuł 11 ust. 1 dyrektywy Rady 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej w świetle zasad proporcjonalności i neutralności podatkowej należy interpretować w ten sposób, że sprzeciwia się on przepisowi krajowemu, który uzależnia możliwość stworzenia przez spółkę osobową wraz z przedsiębiorstwem podmiotu dominującego, grupy osób, którą można uznać za jednego podatnika podatku od wartości dodanej, od spełnienia warunku, że wspólnikami spółki osobowej, obok podmiotu dominującego, są jedynie osoby, które pod względem finansowym są włączone do tego przedsiębiorstwa.

(1) Dz.U. C 77 z 9.3.2020.

7.6.2021

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 217/14

Wyrok Trybunału (dziewiąta izba) z dnia 15 kwietnia 2021 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu – Polska) – Grupa Warzywna Sp. z o.o. / Dyrektor Izby Administracji Skarbowej we Wrocławiu

(Sprawa C-935/19) (1)

(Odesłanie prejudycjalne - Wspólny system podatku od wartości dodanej (VAT) - Dyrektywa 2006/112/WE - Artykuł 273 - Zawyżenie kwoty zwrotu VAT w deklaracji podatkowej - Popełniony przez podatnika błąd w ocenie w kwestii podlegania przez transakcję opodatkowaniu - Korekta deklaracji podatkowej w wyniku kontroli - Sankcja wynosząca 20 % kwoty zawyżenia zwrotu VAT - Zasada proporcjonalności)

(2021/C 217/19)

Język postępowania: polski

Sąd odsyłający

Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: Grupa Warzywna Sp. z o.o.

Strona przeciwna: Dyrektor Izby Administracji Skarbowej we Wrocławiu

Sentencja

Artykuł 273 dyrektywy Rady 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej i zasadę proporcjonalności należy interpretować w ten sposób, że stoją one na przeszkodzie przepisom krajowym, które nakładają na podatnika, który błędnie zakwalifikował transakcję zwolnioną z podatku od wartości dodanej (VAT) jako transakcję podlegającą temu podatkowi, sankcję wynoszącą 20 % kwoty zawyżenia zwrotu VAT nienależnie żądanej, w zakresie, w jakim sankcja ta ma zastosowanie bez rozróżnienia zarówno w sytuacji, w której nieprawidłowość wynika z błędu w ocenie popełnionego przez strony transakcji co do podlegania przez dostawę opodatkowaniu, który to błąd cechuje brak przesłanek wskazujących na oszustwo i uszczuplenia wpływów do skarbu państwa, jak i w sytuacji, w której nie występują takie szczególne okoliczności.

(1) Dz.U. C 191 z 8.6.2020.

7.6.2021

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 217/15

Wyrok Trybunału (czwarta izba) z dnia 15 kwietnia 2021 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Bundesgerichtshof – Niemcy) – Hengstenberg GmbH & Co. KG / Spreewaldverein eV

(Sprawa C-53/20) (1)

(Odesłanie prejudycjalne - Ochrona oznaczeń geograficznych i nazw pochodzenia produktów rolnych i środków spożywczych - Rozporządzenie (UE) nr 1151/2012 - Artykuł 49 ust. 3 akapit pierwszy i art. 49 ust. 4 akapit drugi - Artykuł 53 ust. 2 akapit pierwszy - Zmiany w specyfikacji produktu - Ogórki spreewaldzkie (Niemcy) „Spreewälder Gurken (IGP)” - Zmiany, które nie są nieznaczne - Postępowanie w sprawie sprzeciwu - Sprzeciw od wniosku o zmianę - Środek odwoławczy od decyzji uwzględniającej ten wniosek - Pojęcie uzasadnionych interesów)

(2021/C 217/20)

Język postępowania: niemiecki

Sąd odsyłający

Bundesgerichtshof

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: Hengstenberg GmbH & Co. KG

Strona pozwana: Spreewaldverein eV

Sentencja

Wykładni art. 49 ust. 3 akapit pierwszy i art. 49 ust. 4 akapit drugi rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1151/2012 z dnia 21 listopada 2012 r. w sprawie systemów jakości produktów rolnych i środków spożywczych w związku z art. 53 ust. 2 akapit pierwszy tego aktu należy dokonywać w ten sposób, że w ramach procedury mającej zastosowanie do wniosków o zmianę specyfikacji produktu, która nie jest nieznaczna, każda osoba fizyczna lub prawna, na którą wnioskowane zmiany w sposób rzeczywisty lub potencjalny mają oddziaływanie gospodarcze, które jednak nie wykracza poza granicę wszelkiego prawdopodobieństwa, może wykazać „uzasadniony interes” wymagany dla zgłoszenia sprzeciwu wobec wniosku o zmianę lub złożenia odwołania od decyzji uwzględniającej ten wniosek, jeśli ryzyko naruszenia interesów takiej osoby nie jest czysto nieprawdopodobne lub hipotetyczne, czego ocena należy do sądu odsyłającego.

(1) Dz.U. C 161 z 11.5.2020.

7.6.2021

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 217/15

Wyrok Trybunału (druga izba) z dnia 15 kwietnia 2021 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Nederlandstalige rechtbank van eerste aanleg Brussel – Belgia) – Vogel Import Export NV / Belgische Staat

(Sprawa C-62/20) (1)

(Odesłanie prejudycjalne - Rozporządzenie (EWG) nr 2658/87 - Unia celna - Wspólna taryfa celna - Klasyfikacja taryfowa - Nomenklatura scalona - Pozycje taryfowe - Pozycje 4407 i 4409 - Strugane deski drewniane, których wszystkie cztery kanty zostały nieznacznie zaokrąglone na całej długości deski)

(2021/C 217/21)

Język postępowania: niderlandzki

Sąd odsyłający

Nederlandstalige rechtbank van eerste aanleg Brussel

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: Vogel Import Export NV

Strona przeciwna: Belgische Staat

Sentencja

Nomenklaturę scaloną zawartą w załączniku I do rozporządzenia Rady (EWG) nr 2658/87 z dnia 23 lipca 1987 r. w sprawie nomenklatury taryfowej i statystycznej oraz w sprawie Wspólnej taryfy celnej, w wersji wynikającej z rozporządzenia wykonawczego Komisji (UE) 2016/1821 z dnia 6 października 2016 r., należy interpretować w ten sposób, że struganych desek drewnianych, których wszystkie cztery kanty zostały nieznacznie zaokrąglone na całej długości deski, nie można uznać za kształtowane oraz że deski te mogą być objęte pozycją CN 4407.

(1) Dz.U. C 201 z 15.6.2020.

7.6.2021

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 217/18

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Landgericht Ravensburg (Niemcy) w dniu 17 lutego 2021 r. – QB / Daimler AG

(Sprawa C-100/21)

(2021/C 217/28)

Język postępowania: niemiecki

Sąd odsyłający

Landgericht Ravensburg

Strony w postępowaniu głównym

Strona powodowa: QB

Strona pozwana: Daimler AG

Pytania prejudycjalne

1)	Czy celem art. 18 ust. 1, art. 26 ust. 1 i art. 46 dyrektywy 2007/46/WE (1) w związku z art. 5 ust. 2 rozporządzenia (WE) nr 715/2007 (2) jest również ochrona interesów indywidualnych nabywców pojazdów silnikowych? W przypadku udzielenia odpowiedzi twierdzącej:

Czy zalicza się do tego również interes indywidualnego nabywcy pojazdu polegający na nienabyciu pojazdu, który nie spełnia wymogów wynikających z prawa Unii, w szczególności pojazdu, który wyposażono w zabronione urządzenie ograniczające skuteczność działania w rozumieniu art. 5 ust. 2 rozporządzenia (WE) nr 715/2007?

W przypadku udzielenia na pierwsze pytanie prejudycjalne odpowiedzi przeczącej:

Czy z prawem Unii niezgodne jest, by nabywca, który wbrew swojej woli kupił pojazd wprowadzony przez producenta do obrotu z zabronionym urządzeniem ograniczającym skuteczność działania w rozumieniu art. 5 ust. 2 rozporządzenia (WE) nr 715/2007, mógł dochodzić od producenta pojazdu w ramach odpowiedzialności deliktowej roszczeń cywilnoprawnych o naprawienie szkody, w tym w szczególności również roszczenia o zwrot ceny uiszczonej za pojazd w zamian za jego wydanie i przewłaszczenie, jedynie w drodze wyjątku wtedy, gdy producent pojazdu działał umyślnie i w sposób naruszający dobre obyczaje

W przypadku udzielenia odpowiedzi twierdzącej:

Czy prawo Unii wymaga, aby nabywcy pojazdu przysługiwało wobec producenta pojazdu roszczenie cywilnoprawne o naprawienie szkody w ramach odpowiedzialności deliktowej w przypadku każdego zawinionego (wynikającego z niedbalstwa lub umyślnego) działania producenta przy wprowadzeniu do obrotu pojazdu, który wyposażono w zabronione urządzenie ograniczające skuteczność działania w rozumieniu art. 5 ust. 2 rozporządzenia (WE) nr 715/2007?

Niezależnie od odpowiedzi udzielonych na pytania prejudycjalne od pierwszego do czwartego:

Czy z prawem Unii niezgodne jest to, że w świetle prawa krajowego nabywcy pojazdu należy zaliczyć korzyść z rzeczywistego użytkowania pojazdu, kiedy żąda on od producenta w ramach naprawienia szkody na podstawie odpowiedzialności deliktowej zwrotu ceny sprzedaży pojazdu, który wprowadzono na rynek z zabronionym urządzeniem ograniczającym skuteczność działania w rozumieniu art. 5 ust. 2 rozporządzenia (WE) nr 715/2007, w zamian za przekazanie i przewłaszczenie pojazdu?

W przypadku udzielenia odpowiedzi przeczącej:

Czy z prawem Unii niezgodne jest to, że tę korzyść z użytkowania określa się na podstawie pełnej ceny sprzedaży, nie obniżając jej ze względu na obniżenie wartości pojazdu wynikające z wyposażenia pojazdu w zabronione urządzenie ograniczające skuteczność działania lub ze względu na to, że nabywca wbrew swojej woli korzystał z pojazdu niezgodnego z prawem Unii?

Niezależnie od odpowiedzi udzielonych na pytania prejudycjalne od pierwszego do szóstego:

Czy § 348 ust. 3 ZPO (niemieckiego kodeksu postępowania cywilnego), w zakresie, w jakim przepis ten dotyczy również wydawania postanowień w sprawie wniosków o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym zgodnie z art. 267 akapit drugi TFUE, jest niezgodny z uprawnieniem sądów krajowych do składania tych wniosków zgodnie z art. 267 akapit drugi TFUE, a zatem nie znajduje zastosowania do wydawania tych postanowień?

(1) Dyrektywa 2007/46/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 5 września 2007 r. ustanawiająca ramy dla homologacji pojazdów silnikowych i ich przyczep oraz układów, części i oddzielnych zespołów technicznych przeznaczonych do tych pojazdów (dyrektywa ramowa) (Dz.U. 2007, L 263, s. 1).

(2) Rozporządzenie (WE) nr 715/2007 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie homologacji typu pojazdów silnikowych w odniesieniu do emisji zanieczyszczeń pochodzących z lekkich pojazdów pasażerskich i użytkowych (Euro 5 i Euro 6) oraz w sprawie dostępu do informacji dotyczących naprawy i utrzymania pojazdów (Dz.U. 2007, L 171, s. 1).

7.6.2021

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 217/19

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Verwaltungsgericht, Autonome Sektion für die Provinz Bozen (Włochy) w dniu 18 lutego 2021 r. – KW / Autonome Provinz Bolzano

(Sprawa C-102/21)

(2021/C 217/29)

Język postępowania: niemiecki

Sąd odsyłający

Verwaltungsgericht, Autonome Sektion für die Provinz Bozen

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: KW

Druga strona postępowania: Autonome Provinz Bolzano

Pytania prejudycjalne

Czy zatwierdzona decyzją Komisji SA.32113 (2010/N) z dnia 25 lipca 2012 r. pomoc w wymiarze 80 % na budowę małych elektrowni wodnych wytwarzających energię elektryczną ze źródeł odnawialnych na własny użytek na potrzeby bacówek i chat na obszarze położonym w wysokich Alpach, których podłączenie do sieci elektroenergetycznej nie jest wykonalne bez odpowiednich nakładów technicznych i finansowych, wygasła w dniu 31 grudnia 2016 r.?

2)	W przypadku udzielenia na to pytanie odpowiedzi twierdzącej:

2.1)	Czy wykładni art. 20 rozporządzenia (UE) 2015/1589 (1) należy dokonywać w ten sposób, że w przypadku nadużyć w stosowaniu pomocy Komisja powinna wydać decyzję o odzyskaniu pomocy przed podjęciem działania przez organy krajowe?

2.2)	Czy wspomniana pomoc jest zgodna z rynkiem wewnętrznym w rozumieniu art. 107 ust. 3 lit. c) TFUE, ponieważ jest przeznaczona na ułatwianie rozwoju niektórych regionów gospodarczych, czy też może ona zakłócać konkurencję oraz wpływać na wymianę handlową między państwami członkowskimi?

(1) Rozporządzenie Rady z dnia 13 lipca 2015 r. ustanawiające szczegółowe zasady stosowania art. 108 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej (Dz.U. 2015, L 248, s. 9).

7.6.2021

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 217/20

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Verwaltungsgericht, Autonome Sektion für die Provinz Bozen (Włochy) w dniu 18 lutego 2021 r. – SG / Autonome Provinz Bolzano

(Sprawa C-103/21)

(2021/C 217/30)

Język postępowania: niemiecki

Sąd odsyłający

Verwaltungsgericht, Autonome Sektion für die Provinz Bozen

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: SG

Druga strona postępowania: Autonome Provinz Bolzano

Pytania prejudycjalne

2)	W przypadku udzielenia na to pytanie odpowiedzi twierdzącej:

2.1)	Czy należy wówczas zbadać dodatkowo, czy wykładni art. 20 rozporządzenia (UE) 2015/1589 (1) należy dokonywać w ten sposób, że w przypadku nadużyć w stosowaniu pomocy Komisja powinna wydać decyzję o odzyskaniu pomocy przed podjęciem działania przez organy krajowe?

2.2)

Czy należy zbadać, czy wspomniana pomoc jest zgodna z rynkiem wewnętrznym w rozumieniu art. 107 ust. 3 lit. c) TFUE, ponieważ jest przeznaczona na ułatwianie rozwoju niektórych regionów gospodarczych, lub też czy może ona zakłócać konkurencję oraz wpływać na wymianę handlową między państwami członkowskimi?

(1) Rozporządzenie Rady z dnia 13 lipca 2015 r. ustanawiające szczegółowe zasady stosowania art. 108 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej (Dz.U. 2015, L 248, s. 9).

7.6.2021

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 217/20

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez tribunal du travail de Liège (Belgia) w dniu 4 marca 2021 r. – EV / Agence fédérale pour l'Accueil des demandeurs d'asile (Fedasil)

(Sprawa C-134/21)

(2021/C 217/31)

Język postępowania: francuski

Sąd odsyłający

Tribunal du travail de Liège

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: EV

Strona przeciwna: Agence fédérale pour l'Accueil des demandeurs d'asile (Fedasil)

Postanowieniem z dnia 26 marca 2021 r. Trybunał (piąta izba) orzekł:

Artykuł 27 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 604/2013 z dnia 26 czerwca 2013 r. w sprawie ustanowienia kryteriów i mechanizmów ustalania państwa członkowskiego odpowiedzialnego za rozpatrzenie wniosku o udzielenie ochrony międzynarodowej złożonego w jednym z państw członkowskich przez obywatela państwa trzeciego lub bezpaństwowca należy interpretować w ten sposób, że nie stoi on na przeszkodzie możliwości zastosowania przez państwo członkowskie wobec wnioskodawcy, który wniósł odwołanie od decyzji o przekazaniu do innego państwa członkowskiego w rozumieniu art. 26 ust. 1 tego rozporządzenia, środków przygotowawczych z myślą o tym przekazaniu, takich jak umieszczenie w specjalnym ośrodku dla cudzoziemców, w którym osobom w nim zakwaterowanym udzielana jest pomoc w celu przygotowania ich przekazania.

7.6.2021

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 217/21

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Oberster Gerichtshof (Austria) w dniu 9 marca 2021 r. – RW / Österreichische Post AG

(Sprawa C-154/21)

(2021/C 217/32)

Język postępowania: niemiecki

Sąd odsyłający

Oberster Gerichtshof

Strony w postępowaniu głównym

Wnoszący skargę rewizyjną: RW

Druga strona postępowania rewizyjnego: Österreichische Post AG

Pytanie prejudycjalne

Czy wykładni art. 15 ust. 1 lit. c) rozporządzenia (UE) 2016/679 (1) należy dokonywać w ten sposób, że prawo do informacji jest ograniczone do kategorii odbiorców w sytuacji, gdy nie są jeszcze znani konkretni odbiorcy planowanych ujawnień, jednakże gdy dane zostały już ujawnione, prawo to musi obejmować również odbiorców tych ujawnień danych?

(1) Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/679 z dnia 27 kwietnia 2016 r. w sprawie ochrony osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych i w sprawie swobodnego przepływu takich danych oraz uchylenia dyrektywy 95/46/WE (ogólne rozporządzenie o ochronie danych) (Dz.U. 2016, L 119, s. 1).

7.6.2021

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 217/21

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Tribunal Supremo (Hiszpania) w dniu 11 marca 2021 r. – Ministerio Fiscal, Abogacía del Estado i Partido político VOX / Lluís Puig Gordi, Carles Puigdemont Casamajó, Antoni Comín Oliveres, Clara Ponsatí Obiols, Meritxell Serret Aleu, Marta Rovira Vergés i Anna Gabriel Sabaté

(Sprawa C-158/21)

(2021/C 217/33)

Język postępowania: hiszpański

Sąd odsyłający

Tribunal Supremo

Strony w postępowaniu głównym

Oskarżyciele: Ministerio Fiscal, Abogacía del Estado i Partido político VOX

Oskarżeni: Lluís Puig Gordi, Carles Puigdemont Casamajó, Antoni Comín Oliveres, Clara Ponsatí Obiols, Meritxell Serret Aleu, Marta Rovira Vergés i Anna Gabriel Sabaté

Pytania prejudycjalne

1)	Czy decyzja ramowa 2002/584/WSiSW (1) umożliwia wykonującemu nakaz organowi sądowemu odmowę przekazania osoby, której dotyczy ENA, w oparciu o podstawy odmowy, które są przewidziane w jego prawie krajowym, lecz nie są wymienione jako takie w decyzji ramowej?

W przypadku udzielenia odpowiedzi twierdzącej na poprzednie pytanie oraz w celu zapewnienia możliwości realizacji ENA i odpowiedniego skorzystania ze środka przewidzianego w art. 15 ust. 3 decyzji ramowej 2002/584/WSiSW:

Czy wydający nakaz organ sądowy powinien badać i analizować różne porządki prawne państw w celu uwzględnienia ewentualnych podstaw odmowy wykonania ENA, które nie są przewidziane w decyzji ramowej 2002/584/WSiSW?

W świetle odpowiedzi udzielonych na poprzednie pytania, biorąc pod uwagę, że zgodnie z art. 6 ust. 1 decyzji ramowej 2002/584/WSiSW właściwość wydającego nakaz organu sądowego do wydania ENA wynika z prawa obowiązującego w państwie wydającym nakaz:

Czy wspomniany przepis należy interpretować w ten sposób, że wykonujący nakaz organ sądowy może zakwestionować właściwość wydającego nakaz organu sądowego do działania w konkretnej sprawie karnej i odmówić przekazania ze względu na to, że uważa, iż ów wydający nakaz organ sądowy nie jest właściwy do jego wydania?

W odniesieniu do ewentualnej możliwości badania przez wykonujący nakaz organ sądowy poszanowania praw podstawowych osoby, której dotyczy nakaz, w państwie wydającym nakaz:

4.1.

Czy decyzja ramowa 2002/584/WSiSW umożliwia wykonującemu nakaz organowi sądowemu odmowę przekazania osoby, której dotyczy nakaz, z tego powodu, że na podstawie raportu Grupy Roboczej przedstawionego krajowemu organowi wykonującemu nakaz przez samą osobę, której dotyczy nakaz, uważa on, iż istnieje ryzyko naruszenia praw podstawowych owej osoby w wydającym nakaz państwie członkowskim?

4.2.	Czy dla celów poprzedniego pytania raport taki stanowi obiektywny, wiarygodny, dokładny i należycie zaktualizowany element, który uzasadnia w świetle orzecznictwa Trybunału odmowę przekazania osoby, której dotyczy nakaz, ze względu na poważne ryzyko naruszenia jej praw podstawowych?

4.3.

W przypadku udzielenia odpowiedzi twierdzącej na poprzednie pytanie, jakie elementy są wymagane przez prawo Unii, aby państwo członkowskie mogło stwierdzić, że w wydającym nakaz państwie członkowskim istnieje ryzyko naruszenia praw podstawowych, na które powołuje się osoba, której dotyczy nakaz, i które uzasadnia odmowę wykonania ENA?

Czy okoliczność, że osoba, o której przekazanie wniesiono, mogła podnieść przed sądami państwa wydającego nakaz, w tym w postępowaniu dwuinstancyjnym, brak właściwości wydającego nakaz organu sądowego oraz zakwestionować nakaz jej aresztowania i gwarancję jej praw podstawowych, ma wpływ na odpowiedzi na powyższe pytania?

Czy okoliczność, że wykonujący nakaz organ sądowy odmawia wykonania ENA w oparciu o podstawy, które nie są wyraźnie przewidziane w decyzji ramowej 2002/584/WSiSW, w szczególności ze względu na to, iż uważa on, że wydający nakaz organ sądowy nie jest właściwy oraz że istnieje poważne ryzyko naruszenia praw podstawowych w państwie wydającym nakaz, i czyni to bez wystąpienia do wydającego nakaz organu sądowego o przekazanie konkretnych informacji dodatkowych, które miałyby wpływ na to orzeczenie, ma znaczenie dla odpowiedzi na powyższe pytania?

Jeżeli z odpowiedzi na powyższe pytania będzie wynikać, że w okolicznościach niniejszej sprawy decyzja ramowa 2002/584/WSiSW stoi na przeszkodzie odmowie przekazania osoby w oparciu o wymienione podstawy odmowy:

Czy decyzja ramowa 2002/584/WSiSW stałaby na przeszkodzie wydaniu przez sąd odsyłający nowego ENA przeciwko tej samej osobie i wobec tego samego państwa członkowskiego?

(1) Decyzja ramowa Rady z dnia 13 czerwca 2002 r. w sprawie europejskiego nakazu aresztowania i procedury wydawania osób między państwami członkowskimi (Dz.U. 2002, L 190, s. 1)

7.6.2021

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 217/23

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Corte dei Conti – Sezione regionale di controllo per la Campania (Włochy) w dniu 10 marca 2021 r. – Comune di Camerota

(Sprawa C-161/21)

(2021/C 217/34)

Język postępowania: włoski

Sąd odsyłający

Corte dei conti – Sezione regionale di controllo per la Campania (trybunał obrachunkowy – regionalna izba kontroli regionu Kampania)

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: Comune di Camerota (gmina Camerota)

Pytania prejudycjalne

Czy art. 2 (w szczególności zasady państwa prawnego) i art. 19 TUE, art. 47 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej, art. 120 ust. 1 i art. 126 ust. 1 TFUE, art. 3 ust. 1, art. 6 ust. 1 lit. b) i art. 12 dyrektywy 2011/85/UE (1), art. 5 rozporządzenia (UE) nr 473/2013 (2), jak również unijne zasady proporcjonalności, lojalnej współpracy i skuteczności (effet utile), wynikające z art. 4 i 5 TUE, stoją na przeszkodzie wykładni i stosowaniu nadzwyczajnego uregulowania krajowego, takiego jak art. 53 ust. 8 dekretu z mocą ustawy nr 104 z dnia 14 sierpnia 2020 r., przekształconego w ustawę, w brzmieniu wynikającym z ustawy nr 126 z dnia 13 października 2020 r. w zakresie, w jakim owo uregulowanie zawiesza, tymczasowo (w okresie od 15 sierpnia 2020 r. do 30 czerwca 2021 r., a więc już po zniesieniu stanu wyjątkowego), możliwość przeprowadzania przez niezawisły organ sądowy, działający na podstawie wewnętrznych unormowań rangi konstytucyjnej i ustawowej i wykonujący zadania z zakresu kontroli rachunków publicznych, taki jak Corte di conti (trybunał obrachunkowy), w odpowiednim terminie skutecznej kontroli sądowej przestrzegania reguł budżetowych, wskutek zawieszenia między innymi funkcji kontrolnych tego organu sądowego względem podmiotów lokalnych zmagających się z poważną nierównowagą strukturalną mogącą doprowadzić do ich dissesto (niewypłacalności) i realizujących długoterminową strategię restrukturyzacyjną, które – właśnie z tego powodu, jak również z powodu trudności spowodowanych kryzysem zdrowotnym – bardziej niż inne podmioty, powinny podlegać niezależnej, skutecznej i terminowej kontroli, pozwalającej na zażegnanie możliwości pogłębienia się kryzysu finansowego i nieodwracalnego zaprzestania reform, co mogłoby doprowadzić do dissesto (niewypłacalności) takiego podmiotu?

Czy art. 3 ust. 3 TUE, art. 3 ust. 1 lit. b), art. 119 ust. 1 i 2 i art. 120 TFUE, art. 1 i 4 dyrektywy 2011/7/UE (3), a także protokół (nr 27) [do TFUE] w sprawie rynku wewnętrznego i konkurencji stoją na przeszkodzie wykładni i stosowaniu nadzwyczajnego uregulowania krajowego, takiego jak art. 53 ust. 9 dekretu z mocą ustawy nr 104 z dnia 14 sierpnia 2020 r., przekształconego w ustawę, w brzmieniu wynikającym z ustawy nr 126 z dnia 13 października 2020 r., w zakresie, w jakim owo uregulowanie przewiduje ponowne zawieszenie, w okresie od 15 sierpnia 2020 r. do 30 czerwca 2021 r., możliwości wszczynania postępowań egzekucyjnych przez wierzycieli podmiotów z zatwierdzonymi planami restrukturyzacyjnymi, wyłącznie z powodu kryzysu zdrowotnego, stanowiąc przedłużenie zawieszenia przyznanego owym podmiotom na mocy art. 243a ust. 4 w związku z art. 243c ust. 5 Tuel, bez dopuszczenia możliwości przeprowadzenia postępowań zbiorowych przewidujących zastępcze sposoby zaspokojenia wierzycieli, przy czym konsekwencją tego ponownego i długotrwałego zawieszenia postępowań egzekucyjnych będzie zwiększenie opóźnień w płatnościach należnych ze strony organów władzy publicznej, a tym samym pogorszenie się ochrony konkurencji i konkurencyjności przedsiębiorstw będących wierzycielami?

(1) Dyrektywa Rady 2011/85/UE z dnia 8 listopada 2011 r. w sprawie wymogów dla ram budżetowych państw członkowskich (Dz.U. 2011, L 306, s. 41).

(2) Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 473/2013 z dnia 21 maja 2013 r. w sprawie wspólnych przepisów dotyczących monitorowania i oceny projektów planów budżetowych oraz zapewnienia korekty nadmiernego deficytu w państwach członkowskich należących do strefy euro (Dz.U. 2013, L 140, s. 11).

(3) Dyrektywa Parlamentu Europejskiego i Rady 2011/7/UE z dnia 16 lutego 2011 r. w sprawie zwalczania opóźnień w płatnościach w transakcjach handlowych (Dz.U. 2011, L 48, s. 1).

7.6.2021

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 217/24

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Landgericht Ravensburg (Niemcy) w dniu 22 marzec 2021 r. – GL i in. / Volkswagen AG i Audi AG

(Sprawa C-178/21)

(2021/C 217/35)

Język postępowania: niemiecki

Sąd odsyłający

Landgericht Ravensburg

Strony w postępowaniu głównym

Strona powodowa: GL, DV, UK.

Strona pozwana: Volkswagen AG, Audi AG

Pytania prejudycjalne

1)	Czy celem art. 18 ust. 1, art. 26 ust. 1 i art. 46 dyrektywy 2007/46/WE (1) w związku z art. 5 ust. 2 rozporządzenia (WE) nr 715/2007 (2) jest również ochrona interesów indywidualnych nabywców pojazdów silnikowych? Jeżeli tak, to:

Niezależnie od odpowiedzi na pytania pierwsze i drugie:

Jeżeli tak, to:

Niezależnie od odpowiedzi na pytania od pierwszego do czwartego:

Jeżeli nie, to:

Niezależnie od odpowiedzi na pytania od pierwszego do szóstego:

Czy § 348 ust. 3 pkt 2 Zivilprozessordnung (kodeksu postępowania cywilnego) w zakresie, w jakim przepis ten odnosi się również do wydawania postanowień o wystąpieniu z wnioskiem o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym zgodnie z art. 267 ust. 2 TFUE, jest niezgodny z uprawnieniem do występowania z takim wnioskiem przez sądy krajowe zgodnie z art. 267 ust. 2 TFUE i dlatego nie powinien znajdować zastosowania do wydawania postanowień o wystąpieniu z wnioskiem o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym?

7.6.2021

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 217/25

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez tribunal de l’entreprise francophone de Bruxelles (Belgia) w dniu 24 marca 2021 r. – Christian Louboutin / Amazon.com, Inc., Amazon Services LLC

(Sprawa C-184/21)

(2021/C 217/36)

Język postępowania: francuski

Sąd odsyłający

Tribunal de l’entreprise francophone de Bruxelles

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: Christian Louboutin

Strona pozwana: Amazon.com, Inc., Amazon Services LLC

Pytania prejudycjalne

Czy art. 9 ust. 2 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2017/1001 z dnia 14 czerwca 2017 r. w sprawie znaku towarowego Unii Europejskiej (1) należy interpretować w ten sposób, że używanie oznaczenia identycznego ze znakiem towarowym w reklamie wyświetlanej na stronie internetowej co do zasady można przypisać jej operatorowi, jeżeli w odczuciu właściwie poinformowanego i dostatecznie uważnego internauty operator ten odgrywał czynną rolę przy opracowywaniu tej reklamy, lub gdy reklama ta może być postrzegana przez takiego internautę jako część własnej komunikacji handlowej tego operatora?

Czy na takie postrzeganie ma wpływ:

—	okoliczność, że ten operator jest renomowanym dystrybutorem bardzo zróżnicowanych towarów, w tym towarów zaliczanych do kategorii towarów zachwalanych w tej reklamie;

—	lub okoliczność, że wyświetlona w ten sposób reklama jest opatrzona nagłówkiem, w którym przedstawiono znak towarowy dla usługi tego operatora, przy czym znak ten cieszy się renomą jako znak towarowy dystrybutora;

—	czy też okoliczność, że ten operator oferuje jednocześnie z wyświetleniem tej reklamy usługi tradycyjnie oferowane przez dystrybutorów towarów należących do tej samej kategorii co towar zachwalany w tej reklamie?

Czy art. 9 ust. 2 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady nr 2017/1001 w sprawie znaku towarowego Unii Europejskiej należy interpretować w ten sposób, że wysyłka w obrocie handlowym i bez zgody właściciela znaku towarowego konsumentowi końcowemu towaru opatrzonego oznaczeniem identycznym ze znakiem towarowym stanowi używanie, które można przypisać nadawcy, tylko w przypadku, gdy ten ostatni rzeczywiście wiedział o umieszczeniu tego oznaczenia na tym towarze?

Czy taki nadawca używa przedmiotowego oznaczenia, jeżeli on sam lub podmiot powiązany gospodarczo powiadomił konsumenta końcowego o tym, że dokonuje on tej wysyłki, a wcześniej on sam lub podmiot powiązany gospodarczo składował towar w tym celu?

Czy taki nadawca używa przedmiotowego oznaczenia, jeżeli on sam lub podmiot powiązany gospodarczo aktywnie przyczynił się wcześniej do wyświetlenia w obrocie handlowym reklamy towaru opatrzonego tym oznaczeniem lub zarejestrował zamówienie konsumenta końcowego w związku z tą reklamą?

(1) Dz.U. 2017, L 154, s. 1.

7.6.2021

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 217/26

Odwołanie od wyroku Sądu (ósma izba w składzie rozszerzonym) wydanego w dniu 10 lutego 2021 r. w sprawach połączonych T-345/19, T-346/19, od T-364/19 do T-366/19, od T-372/19 do T-375/19, T-385/19, Santini i in. / Parlament, wniesione w dniu 29 marca 2021 r. przez Giacoma Santiniego i in.

(Sprawa C-198/21 P)

(2021/C 217/37)

Język postępowania: włoski

Strony

Wnoszący odwołanie: Giacomo Santini, Marco Cellai, Domenico Ceravolo, Natalino Gatti, Antonio Mazzone, Luigi Moretti, Gabriele Sboarina, Lina Wuhrer, Patrizia Capraro, Luciana Meneghini (przedstawiciel: M. Paniz, avvocato)

Druga strona postępowania: Parlament Europejski

Żądania wnoszących odwołanie

—

Uchylenie zaskarżonego wyroku z powodu: błędnego zastosowanie zasad ogólnych pewności prawa, ochrony uzasadnionych oczekiwań i proporcjonalności, a także praw zagwarantowanych w karcie praw podstawowych z punktu widzenia nieuzasadnionego i nieproporcjonalnego naruszenia prawa własności; błędnego uznania, że zaskarżone środku mogą zgodnie z prawem być oparte na załączniku III do przepisów ZKDP; błędnego włączenia ich do aktów bieżącego zarządu delegowanych lub podlegających delegowaniu do właściwości kierownika wydziału; poważnej niedokładności, niekompletności i nieprawidłowości rozumowania dotyczącego naruszenia obowiązku uzasadnienia; skutkiem tego – stwierdzenie nieważności wszystkich zaskarżonych aktów, komunikatów lub decyzji; obciążenie Parlamentu Europejskiego kosztami postępowania w obu instancjach.

Zarzuty i główne argumenty

Na poparcie odwołania wnoszący je podnoszą sześć zarzutów.

Zarzut pierwszy: Naruszenie prawa lub błąd co do faktu poprzez stwierdzenie, że zaskarżony środek dotyczył wyłącznie kwoty świadczenia emerytalnego, nie zaś prawa do emerytury i etapu kształtowania się tego prawa, i niesłuszne uznanie go za zgodny z zasadami ogólnymi Unii i kartą praw podstawowych. Wnoszący odwołanie podnoszą niezgodność zaskarżonego wyroku z prawem, ponieważ prawo do emerytury zostało w nim pomylone z prawem do wysokości świadczenia emerytalnego, co spowodowało wyłączenie stosowania zasady niezmienności prawa do emerytury, mającej w istocie zastosowanie; niesłusznie nie została uwzględniona okoliczność, że wpływ na dożywotnią rentę wnoszących odwołanie nie polega jedynie na zwykłym obniżeniu odnośnej kwoty, tylko na kompleksowej zmianie systemu, która w sposób retroaktywny i trwały wpłynęła na etap kształtowania się już powstałych i od lat nabytych praw do rent, które weszły w sposób ostateczny do majątku osób zainteresowanych; niesłusznie nie została uwzględniona okoliczność, że Parlament nie przeprowadził żadnej weryfikacji zgodności zaskarżonych aktów z prawem Unii i że w tym względzie zabrakło jakiegokolwiek uzasadnienia.

Zarzut drugi: Naruszenia prawa przy dokonywaniu wykładni art. 75 przepisów wykonawczych do statutu posła, art. 28 statutu posła oraz załączników I, II i III przepisów ZKDP. Naruszenie prawa do emerytury, zasad ogólnych i karty praw podstawowych. Wnoszący odwołanie podnoszą niezgodność zaskarżonego wyroku z prawem, ponieważ zawiera on błędną wykładnię przepisów, do których się odnosi, przypisując załącznikowi III do przepisów ZKDP ciągłą ważność i skuteczność pomimo jego wyraźnego uchylenia i pomimo braku wyraźnego przepisu, który przewidywałby dalsze utrzymanie jego ważności; niezgodnie z prawem pominięta została okoliczność, że w niniejszej sprawie uległy zmianie warunki nabycia prawa do emerytury poza zakresem art. 2 załącznika III oraz z naruszeniem zasad ogólnych Unii i karty praw podstawowych.

Zarzut trzeci: Naruszenie prawa lub błąd co do faktu poprzez uznanie zaskarżonego środka za zgodny z zasadami ogólnymi Unii i kartą praw podstawowych, zasadą ochrony uzasadnionych oczekiwań, zasadą proporcjonalności i równości oraz prawem własności. Wnoszący odwołanie podnoszą niezgodność zaskarżonego wyroku z prawem, ponieważ w wyroku tym, poprzez zaniechanie dokonania oceny szczególnych okoliczności niniejszego przypadku i błędną wykładnię przepisów, do których się odnosi, zostało uznane, że zaskarżone środki są zgodne z prawem Unii i z zasadami karty praw podstawowych; w wyroku tym nie zostały uwzględnione dowody, w tym dowody z dokumentów, potwierdzające wielokrotnie udzielone wnoszącym odwołanie zapewnienia, że przedmiotowe prawo zostanie utrzymane w mocy i nie ulegnie zmianie; nie została w nim uwzględniona okoliczność, że zaskarżone środki były pozbawione uzasadnienia i nieracjonalne, a ponadto stanowiły interwencję oczywiście nieproporcjonalną i całkowicie bezzasadną.

Zarzut czwarty: Naruszenie prawa przy dokonywaniu wykładni art. 74 i 75 przepisów wykonawczych do statutu posła, a także załącznika III do przepisów ZKDP. Wnoszący odwołanie podnoszą niezgodność zaskarżonego wyroku z prawem, ponieważ niesłusznie zostało w nim uznane, że podstawę zaskarżonego środka mógł zgodne z prawem stanowić załącznik III do przepisów ZKDP, kiedy załącznik ów już nie obowiązywał, gdyż w międzyczasie został uchylony.

Zarzut piąty: Naruszenie prawa przy ocenie naruszeń proceduralnych: właściwość. Wnoszący odwołanie podnoszą niezgodność zaskarżonego wyroku z prawem, ponieważ kierownik wydziału „Wynagrodzenia i prawa socjalne posłów” został w nim niesłusznie uznany za podmiot właściwy do wydania zaskarżonych środków, podczas gdy chodziło o środki niepodlegające delegowaniu środki nadzwyczajnego zarządu należące do właściwości Prezydium Parlamentu Europejskiego.

Zarzut szósty: Naruszenie prawa przy ocenie naruszeń proceduralnych: uzasadnienie. Wnoszący odwołanie podnoszą niezgodność zaskarżonego wyroku z prawem, ponieważ niesłusznie za wystarczające i odpowiednie zostało w nim uznane uzasadnienie w rzeczywistości nieistniejące; nie zostało w nim stwierdzone, że Parlament Europejski powinien był przeprowadzić kontrolę zgodności z prawem, przedstawiając jej wyniki z odpowiednim uzasadnieniem, i że taka weryfikacja i uzasadnienie zostały zaniechane; zostało w nim zawarte odniesienie do art. 1 ust. 7 uchwały 14/2018, przez co jako element gwarancji została potraktowana norma już nieistniejąca, ponieważ uchylna przez tę samą Izbę Deputowanych ogłoszonym już wyrokiem nr 2/2020.

7.6.2021

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 217/27

Odwołanie od wyroku Sądu (dziesiąta izba w składzie powiększonym) wydanego w dniu 20 stycznia 2021 r. w sprawie T-758/18, ABLV Bank / SRB, wniesione w dniu 30 marca 2021 r. przez ABLV Bank AS w likwidacji

(Sprawa C-202/21 P)

(2021/C 217/38)

Język postępowania: angielski

Strony

Wnosząca odwołanie: ABLV Bank AS w likwidacji (przedstawiciel: O. Behrends, Rechtsanwalt)

Pozostali uczestnicy postępowania: Jednolita Rada ds. Restrukturyzacji i Uporządkowanej Likwidacji (SRB), Komisja Europejska

Żądania wnoszącej odwołanie

Wnosząca odwołanie wnosi do Trybunału:

—	o uchylenie zaskarżonego wyroku;

—	o stwierdzenie nieważności decyzji SRB z dnia 17 października 2018 r. w odniesieniu do ABLV Bank AS;

—	o obciążenie SRB kosztami poniesionymi przez wnoszącą odwołanie oraz kosztami postępowania odwoławczego;

—	w zakresie, w jakim Trybunał Sprawiedliwości nie jest w stanie orzec co do istoty – o przekazanie sprawy Sądowi do ponownego rozpoznania.

Zarzuty i główne argumenty

Wnosząca odwołanie podnosi na jego poparcie trzynaście zarzutów.

Zarzut pierwszy dotyczący tego, że Sąd dokonał błędnej wykładni art. 70 ust. 4 rozporządzenia SRM (1).

Zarzut drugi dotyczący oparcia zaskarżonego wyroku na błędnej wykładni i błędnym zastosowaniu art. 12 rozporządzenia delegowanego 2015/63 (2).

Zarzut trzeci dotyczący tego, że Sąd popełnił błąd w odniesieniu do znaczenia art. 7 rozporządzenia delegowanego 2017/2361 (3) dla wykładni art. 12 ust. 2 rozporządzenia delegowanego 2015/63.

Zarzut czwarty dotyczący tego, że Sąd popełnił błąd w zakresie prawidłowej wykładni i prawidłowego zastosowania zasady bezpodstawnego wzbogacenia.

Zarzut piąty dotyczący tego, że Sąd nie odniósł się do podniesionego przez wnoszącą odwołanie zarzutu niezgodności z prawem dotyczącego przepisu znajdującego zastosowanie w niniejszej sprawie.

Zarzut szósty dotyczący tego, że Sąd naruszył prawo, uznając, że przewidziany w decyzji SRB/ES/SRF/2018/03 zwrot przez SRB składek ex ante, które zgodnie z tymi samymi przepisami są prawnie należne, jest pozbawiony znaczenia, gdyż stanowi jedynie praktykę.

Zarzut siódmy dotyczący tego, że Sąd popełnił błąd w zakresie wykładni i oceny znaczenia art. 17 rozporządzenia delegowanego 2015/63.

Zarzut ósmy dotyczący tego, że Sąd błędnie ocenił prawne znaczenie istnienia nieodwołalnych zobowiązań do zapłaty.

Zarzut dziewiąty dotyczący tego, że Sąd naruszył prawo, nie odnosząc się do podniesionych przez wnoszącą odwołanie zarzutów związanych z żądaniem zwrotu pozostałej części składek za rok 2015.

Zarzut dziesiąty dotyczący tego, że Sąd naruszył zasady pewności prawa i ochrony uzasadnionych oczekiwań.

Zarzut jedenasty dotyczący tego, że sąd popełnił błąd w zakresie stosowania zasady proporcjonalności.

Zarzut dwunasty dotyczący oparcia zaskarżonego wyroku na błędnym zastosowaniu zasady nemo auditur.

Zarzut trzynasty dotyczący oparcia zaskarżonego wyroku na błędnym zastosowaniu wymogu uzasadnienia (art. 296 TFUE).

(1) Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 806/2014 z dnia 15 lipca 2014 r. ustanawiające jednolite zasady i jednolitą procedurę restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji instytucji kredytowych i niektórych firm inwestycyjnych w ramach jednolitego mechanizmu restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji oraz jednolitego funduszu restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji oraz zmieniające rozporządzenie (UE) nr 1093/2010 (Dz.U. 2014, L 225, s. 1).

(2) Rozporządzenie delegowane Komisji (UE) 2015/63 z dnia 21 października 2014 r. uzupełniające dyrektywę Parlamentu Europejskiego i Rady 2014/59/UE w odniesieniu do składek ex ante wnoszonych na rzecz mechanizmów finansowania restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji (Dz.U. 2015, L 11, s. 44).

(3) Rozporządzenie delegowane Komisji (UE) 2017/2361 z dnia 14 września 2017 r. w sprawie ostatecznego systemu składek na rzecz wydatków administracyjnych Jednolitej Rady ds. Restrukturyzacji i Uporządkowanej Likwidacji (Dz.U. 2017, L 337, s. 6).

7.6.2021

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 217/29

Odwołanie od wyroku Sądu (druga izba w składzie powiększonym) wydanego w dniu 27 stycznia 2021 r. w sprawie T-9/19, ClientEarth / EBI, wniesione w dniu 2 kwietnia 2021 r. przez Europejski Bank Inwestycyjny

(Sprawa C-212/21 P)

(2021/C 217/39)

Język postępowania: angielski

Strony

Wnoszący odwołanie: Europejski Bank Inwestycyjny (EBI) (przedstawiciele: T. Gilliams, G. Faedo i K. Carr, pełnomocnicy)

Druga strona postępowania: ClientEarth, Komisja Europejska

Żądania wnoszącego odwołanie

Wnoszący odwołanie wnosi do Trybunału o:

—	stwierdzenie, że odwołanie jest dopuszczalne i zasadne;

—	uchylenie zaskarżonego wyroku w całości, a w szczególności jego sentencji;

—	jeżeli Trybunał uzna, że stan postępowania na to pozwala, oddalenie skargi w pierwszej instancji;

—	obciążenie ClientEarth kosztami poniesionymi przez obie strony zarówno w postępowaniu odwoławczym, jak i w postępowaniu w pierwszej instancji.

Zarzuty i główne argumenty

Wnoszący odwołanie podnosi trzy zarzuty.

Po pierwsze, w zaskarżonym wyroku błędnie uznano za niedopuszczalny środek obrony EBI dotyczący jego niezależności w dziedzinie operacji finansowych. Sąd nie uwzględnił przepisów prawa pierwotnego Unii, na których opiera się środek obrony EBI, niewłaściwie zastosował obowiązek uzasadnienia i zniekształcił odpowiedź EBI na wniosek ClientEarth o wszczęcie wewnętrznej procedury odwoławczej na podstawie art. 10 rozporządzenia Aarhus (1). W konsekwencji Sąd dokonał błędnej wykładni pojęcia „aktu administracyjnego” w rozumieniu art. 2 ust. 1 lit. g) rozporządzenia Aarhus.

Po drugie, w zaskarżonym wyroku błędnie uznano, że przyjęta przez Radę Dyrektorów EBI w dniu 12 kwietnia 2018 r. uchwała, w której zatwierdzono propozycję finansowania projektu budowy elektrowni na biomasę w Curtis (Hiszpania), stanowi akt administracyjny mający „prawnie wiążący charakter i skutek zewnętrzny” w rozumieniu art. 2 ust. 1 lit. g) rozporządzenia Aarhus. Sąd naruszył zasadę pierwszeństwa prawa pierwotnego Unii przed prawem wtórnym Unii i przed umowami międzynarodowymi, nie uwzględnił art. 271 lit. c) i art. 263 akapit czwarty TFUE oraz błędnie zastosował art. 263 TFUE.

Po trzecie, w zaskarżonym wyroku błędnie uznano, że uchwała Rady Dyrektorów EBI z dnia 12 kwietnia 2018 r. stanowiła akt administracyjny wydany „w zakresie prawa ochrony środowiska” w rozumieniu art. 2 ust. 1 lit. g) rozporządzenia Aarhus. Sąd dokonał błędnej wykładni definicji zawartej w art. 2 ust. 1 lit. f) rozporządzenia Aarhus, nie wskazał prawidłowej podstawy prawnej spornej uchwały i dokonał niespójnej wykładni rozporządzenia Aarhus w świetle konwencji z Aarhus.

(1) Rozporządzenie (WE) nr 1367/2006 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 6 września 2006 r. w sprawie zastosowania postanowień Konwencji z Aarhus o dostępie do informacji, udziale społeczeństwa w podejmowaniu decyzji oraz dostępie do sprawiedliwości w sprawach dotyczących środowiska do instytucji i organów Wspólnoty (Dz.U. 2006, L 264, s. 13).

7.6.2021

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 217/30

Odwołanie od wyroku Sądu (druga izba w składzie powiększonym) wydanego w dniu 27 stycznia 2021 r. w sprawie T-9/19, ClientEarth / EBI, wniesione w dniu 6 kwietnia 2021 r. przez Komisję Europejską

(Sprawa C-223/21 P)

(2021/C 217/40)

Język postępowania: angielski

Strony

Wnosząca odwołanie: Komisja Europejska (przedstawiciele: F. Blanc i G. Gattinara, pełnomocnicy)

Druga strona postępowania: ClientEarth, Europejski Bank Inwestycyjny (EBI)

Żądania wnoszącej odwołanie

Wnosząca odwołanie wnosi do Trybunału o:

—	uchylenie zaskarżonego wyroku;

—	obciążenie ClientEarth kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Komisja podnosi trzy zarzuty.

Zarzut dotyczący naruszeń prawa przy stosowaniu zasady wykładni zgodnej w odniesieniu do konwencji z Aarhus oraz przy wykładni art. 2 i 9 konwencji z Aarhus (ów pierwszy zarzut dotyczy pkt 107, 125 i 126 zaskarżonego wyroku).

Zarzut dotyczący naruszenia prawa przy wykładni art. 2 ust. 1 lit. g) rozporządzenia Aarhus (1) w odniesieniu do pojęcia „aktu administracyjnego”; zarzut ten składa się z trzech części:

—	naruszenie prawa przy wykładni pojęcia „przepisów prawnych” zawartego w art. 2 ust. 1 lit. f) rozporządzenia Aarhus (ta część zarzutu drugiego dotyczy pkt 121–124 zaskarżonego wyroku);

—	naruszenie prawa przy wykładni pojęcia „indywidualnie adresowanego środka” w rozumieniu art. 2 ust. 1 lit. g) rozporządzenia Aarhus (ta część zarzutu drugiego dotyczy pkt 126–142 zaskarżonego wyroku);

—	naruszenie prawa przy wykładni sformułowania „mający prawnie wiążący charakter i skutek zewnętrzny”, zawartego w tym samym przepisie (ta część zarzutu drugiego dotyczy pkt 149–173 zaskarżonego wyroku).

Zarzut dotyczący naruszenia art. 271 lit. c) TFUE (ów zarzut dotyczy pkt 89–92, 150–152 i 169–171 zaskarżonego wyroku).

7.6.2021

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 217/31

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Corte suprema di cassazione (Włochy) w dniu 8 kwietnia 2021 r. – Ministero dell’Interno, Dipartimento per le Libertà civili e l'Immigrazione – Unità di Dublino / CZA

(Sprawa C-228/21)

(2021/C 217/41)

Język postępowania: włoski

Sąd odsyłający

Corte suprema di cassazione

Strony w postępowaniu głównym

Wnoszący odwołanie: Ministero dell’Interno, Dipartimento per le Libertà civili e l'Immigrazione – Unità di Dublino

Druga strona postępowania: CZA

Pytania prejudycjalne

Czy art. 4 rozporządzenia należy interpretować w ten sposób, że w ramach odwołania wniesionego na podstawie art. 27 rozporządzenia (UE) nr 604/2013 (1) od decyzji o przekazaniu, wydanej przez państwo członkowskie zgodnie z mechanizmem przewidzianym w art. 26 rozporządzenia i na podstawie obowiązku wtórnego przejęcia ustanowionego w art. 18 ust. 1 lit. b) tego rozporządzenia, można podnieść samą okoliczność, że ulotka informacyjna, o której mowa w art. 4 ust. 2 rozporządzenia, nie została dostarczona przez państwo, które wydało decyzję o przekazaniu?

Czy art. 27 rozporządzenia w związku z motywami 18 i 19 oraz art. 4 tego rozporządzenia należy interpretować w ten sposób, że w przypadku stwierdzenia naruszenia obowiązków określonych w art. 4 skuteczny środek zaskarżenia wymaga wydania przez sąd orzeczenia stwierdzającego nieważność decyzji o przekazaniu?

W przypadku udzielenia na pytanie drugie odpowiedzi przeczącej, czy art. 27 rozporządzenia w związku z motywami 18 i 19 oraz art. 4 tego rozporządzenia należy interpretować w ten sposób, że w przypadku stwierdzenia naruszenia obowiązków określonych w art. 4 skuteczny środek zaskarżenia wymaga, aby sąd zbadał znaczenie tego naruszenia w świetle okoliczności podnoszonych przez wnoszącego odwołanie, i pozwala na utrzymanie w mocy decyzji o przekazaniu w każdym przypadku, gdy nie ma powodów do wydania decyzji o przekazaniu o innej treści?

(1) Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 604/2013 z dnia 26 czerwca 2013 r. w sprawie ustanowienia kryteriów i mechanizmów ustalania państwa członkowskiego odpowiedzialnego za rozpatrzenie wniosku o udzielenie ochrony międzynarodowej złożonego w jednym z państw członkowskich przez obywatela państwa trzeciego lub bezpaństwowca (Dz.U. 2013, L 180, s. 31).

7.6.2021

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 217/31

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez cour d’appel de Bruxelles (Belgia) w dniu 9 kwietnia 2021 r. – Port de Bruxelles / Infrabel SA i Région de Bruxelles-Capitale / Infrabel SA

(Sprawa C-229/21)

(2021/C 217/42)

Język postępowania: francuski

Sąd odsyłający

Cour d’appel de Bruxelles

Strony w postępowaniu głównym

Wnoszący apelację: Port de Bruxelles, Région de Bruxelles-Capitale

Druga strona postępowania: Infrabel SA

Pozostałe strony postępowania: Région de Bruxelles-Capitale, Port de Bruxelles, Lineas SA

Pytanie prejudycjalne

Czy w przypadku, gdy port śródlądowy, który należy do sieci bazowej, jest już połączony z drogami i siecią kolejową, art. 15 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1315/2013 z dnia 11 grudnia 2013 r. w sprawie unijnych wytycznych dotyczących rozwoju transeuropejskiej sieci transportowej i uchylającego decyzję 661/2010/UE (1), rozpatrywany samodzielnie lub w związku z innymi przepisami tego rozporządzenia, nakłada obowiązek zachowania i utrzymywania tych dwóch połączeń, czy też powstrzymania się od usunięcia jednego z nich, choćby w wyniku braku jego utrzymywania?

(1) Dz.U. 2013, L 348, s. 1.

7.6.2021

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 217/32

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Vrhovno sodišče Republike Slovenije (Słowenia) w dniu 12 kwietnia 2021 r. – RAIFFEISEN LEASING, trgovina in leasing d. o. o. / Republika Slovenija

(Sprawa C-235/21)

(2021/C 217/43)

Język postępowania: słoweński

Sąd odsyłający

Vrhovno sodišče Republike Slovenije

Strony

Wnosząca skargę kasacyjną: RAIFFEISEN LEASING, trgovina in leasing d. o. o.

Druga strona postępowania: Republika Slovenija

Pytania prejudycjalne

1.	Czy umowa na piśmie może zostać uznana za fakturę w rozumieniu art. 203 dyrektywy VAT (1) tylko wtedy, gdy zawiera wszystkie informacje wymagane dla faktury zgodnie z rozdziałem 3 („Fakturowanie”) dyrektywy VAT? lub w przypadku odpowiedzi przeczącej,

2.	Jakie są wymogi lub okoliczności, w oparciu o które, w każdym przypadku, umowa na piśmie może zostać uznana (także) za fakturę powodująca powstanie obowiązku zapłaty VAT zgodnie z art. 203 dyrektywy VAT? lub, w szczególności,

Czy umowa na piśmie, zawarta przez dwóch podatników VAT i której przedmiotem jest dostawa towarów lub świadczenie usług, może być uznana za fakturę w rozumieniu art. 203 dyrektywy VAT, jeśli z umowy tej wynika wyraźna i obiektywnie rozpoznawalna wola sprzedawcy lub usługodawcy, jako umawiającej się strony, do wystawienia faktury dotyczącej określonej transakcji, która może spowodować u nabywcy uzasadnione przekonanie, że może na jej podstawie odliczyć naliczony VAT?

(1) Dyrektywa 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz.U. 2006, L 347, s. 1).

7.6.2021

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 217/33

Odwołanie od postanowienia Sądu (druga izba) wydanego w dniu 11 lutego 2021 r. w sprawie T-92/20, Fryč/Komisja, wniesione w dniu 14 kwietnia 2021 r. przez Petra Fryča

(Sprawa C-239/21 P)

(2021/C 217/44)

Język postępowania: czeski

Strony

Wnoszący odwołanie: Petr Fryč (przedstawiciel: Š. Oharková, advokátka)

Druga strona postępowania: Komisja Europejska

Żądania wnoszącego odwołanie

—	Wnoszący odwołanie wnosi, aby Trybunał orzekł, że sprawa zostaje skierowana do ponownego rozpoznania przez Sąd i że Sąd zostaje zobowiązany do rozpatrzenia również argumentów zawartych w replice z dnia 2 października 2020 r., ponieważ w zaskarżonym orzeczeniu Sądu zostały one po prostu pominięte.

—

Na wypadek gdyby sprawa nie została skierowana do ponownego rozpoznania przez Sąd, wnoszący odwołanie wnosi, aby Trybunał orzekł, że instytucje Unii Europejskiej poważnie naruszyły swoje obowiązki i wyrządziły wnoszącemu odwołanie szkodę, ponieważ:

Komisja Europejska przyjęła GBER w formie, w której m.in. przekracza prawne upoważnienie wynikające z traktatów, nie zapewnia przestrzegania konstytucyjnych zasad dotyczących wyjątkowego i uzasadnionego charakteru ingerowania w konkurencję, które ma wpływ na wspólny rynek, oraz niezgodnie z prawem umożliwiła wprowadzenie w życie pomocy państwa w ramach OPPI, która to pomoc przyniosła szkodę działalności gospodarczej prowadzonej przez wnoszącego odwołanie;

b)	Komisja Europejska decyzją z dnia 3 grudnia 2007 r. przyjęła program operacyjny sprzeczny z traktatami i kartą praw podstawowych i nie opublikowała tej decyzji;

Komisja Europejska nie postępowała w sposób właściwy przy rozpatrywaniu wniesionej do niej przez wnoszącego odwołanie skargi na niezgodność OPPI z prawem, ponieważ ani nie zbadała okoliczności ustanowienia i wprowadzenia w życie OPPI, ani nie uzasadniła należycie odrzucenia skargi wniesionej do niej przez wnoszącego odwołanie;

Sąd odmówił rozpatrzenia sprawy co do istoty w ramach skargi o stwierdzenie nieważności GBER i oddalił skargę jako oczywiście bezzasadną, przez co naruszył swój prawny obowiązek przestrzegania zasady proporcjonalności i poprzez nadmiernie formalistyczne jednostronne podejście naruszył konstytucyjne prawo wnoszącego odwołanie do skutecznego środka prawnego i dostępu do bezstronnego sądu.

—	Wnoszący odwołanie wnosi, aby Trybunał orzekł, że Komisja powinna zapłacić na rzecz wnoszącego odwołanie kwotę pieniężną w wysokości 4 800 000 EUR tytułem naprawienia szkody spowodowanej w wyżej wskazany sposób, w terminie trzech dni od uprawomocnienia się wyroku.

—	Wnoszący odwołanie wnosi, aby Trybunał orzekł, że Komisja powinna zwrócić wnoszącemu odwołanie koszty postępowania na ręce jego pełnomocnika.

Zarzuty i główne argumenty

Na poparcie odwołania wnoszący je podnosi następujące zarzuty:

Zarzut pierwszy dotyczy skutków obecnie stosowanego systemu pomocy państwa, który powoduje nienaturalną i szkodliwą zmianę całej struktury gospodarki. Tym sposobem dochodzi do zakłócenia funkcjonowania całego rynku i do naruszenia praw ekonomicznych, gdy o sukcesie na rynku decyduje przed wszystkim możliwość korzystania z pomocy państwa, o której zadecydowano w sposób polityczny, nie zaś na podstawie prawa.

2.	Zarzut drugi dotyczy braku działań kontrolnych Komisji. System pomocy publicznej staje się w ten sposób czekiem in blanco dla organów wykonawczych, mogących uznać którykolwiek z wymienionych lub później wyznaczonych przez nie obszarów za zgodne ze wspólnym rynkiem.

Zarzut trzeci dotyczy błędnej oceny początku biegu terminu przedawnienia do wniesienia skargi. Wnoszący odwołanie był przekonany, że w Unii Europejskiej funkcjonuje mechanizm, który gwarantuje, że Komisja nieustannie monitoruje, czy pomoc publiczna przyznana zgodnie z art. 107 TFUE (Traktatem o funkcjonowaniu Unii Europejskiej) nie wpływa na wspólny rynek, jak zostało wskazane w art. 108 ust. 1 TFUE. Z tego powodu wnoszący odwołanie wystąpił do Komisji z wnioskiem o zbadanie sytuacji pod względem pomocy publicznej udzielonej w Republice Czeskiej w ramach programu OPPI. Komisja odrzuciła ten wniosek, z czego wnoszący odwołanie wywnioskował, że system kontroli przewidziany w art. 108 TFUE nie działa. Skargę do Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej wnoszący odwołanie uważał za ostateczną możliwość, wierząc, że nie będzie musiał jej wnosić. Wnoszący odwołanie wykazał ponadprzeciętną staranność, zwracając uwagę Komisji na nieprawidłowości, do których doszło w ramach wniosku i realizacji OPPI, i z pewnością nie można uznać, że wnoszący odwołanie pozostawał bezczynny w czasie biegu terminu przedawnienia.

Zarzut czwarty dotyczy pilnego interesu prawnego. Bez względu na rozstrzygnięcie sądowe w kwestii tego, czy roszczenie wnoszącego odwołanie uległo, czy też nie uległo przedawnieniu, wnoszący odwołanie jest przekonany, że z uwagi nie tylko na krajowe, ale również na ogólnoeuropejskie oddziaływanie rozpatrywanej kwestii konieczne jest, aby Trybunał odpowiedział na pytanie, kto ponosi odpowiedzialność za niewłaściwą politykę w zakresie dotacji, to znaczy czy ponosi ją Unia Europejska, czy też państwo członkowskie.

7.6.2021

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 217/34

Odwołanie od wyroku Sądu (siódma izba) wydanego w dniu 3 lutego 2021 r. w sprawie T-111/19, Evariste Boshab / Rada Unii Europejskiej

(Sprawa C-242/21 P)

(2021/C 217/45)

Język postępowania: francuski

Strony

Wnoszący odwołanie: Évariste Boshab (przedstawiciele: adwokaci T. Bontinck, P. De Wolf, T. Payan, A. Guillerme)

Druga strona postępowania: Rada unii Europejskiej

Żądania

Wnoszący odwołanie wnosi do Sądu o:

—	uchylenie wyroku Sądu Unii Europejskiej z dnia 3 lutego 2021 r., doręczonego w dniu 3 lutego 2021 r., Evariste Boshab/Rada Unii Europejskiej (T-111/19);

—

odniesienie się do istoty skargi i stwierdzenie nieważności decyzji Rady (WPZiB) 2018/1940 z dnia 10 grudnia 2018 r. w zakresie, w jakim na jej podstawie pozostawiono nazwisko wnoszącego odwołanie w pkt 8 załącznika II do decyzji 2010/788/WPZiB, oraz rozporządzenia wykonawczego Rady (EU) 2018/1931 z dnia 10 grudnia 2018 r. w zakresie, w jakim na jego podstawie pozostawiono nazwisko wnoszącego odwołanie w pkt 8 załącznika Ia do rozporządzenia (WE) nr 1183/2005 (1);

—	obciążenie Rady Unii Europejskiej kosztami postepowania w obu instancjach.

Zarzuty i główne argumenty

W odwołaniu wnoszący odwołanie wnosi o uchylenie wyroku Sądu Unii Europejskiej z dnia 3 lutego 2021 r., Evariste Boshab/Rada Unii Europejskiej w sprawie T-111/19, na poparcie którego podnosi dwa zarzuty prawne, dotyczące naruszenia prawa do obrony oraz oczywistego błędu w ocenie.

W odniesieniu do zarzutu pierwszego wnoszący odwołanie podnosi, że Sąd naruszył przysługujące mu prawo do obrony, a w szczególności prawo do bycia wysłuchanym w zakresie, w jakim:

—

stwierdził, że opóźnione przekazanie informacji przez Radę Unii Europejskiej, które uniemożliwiło wnoszącemu odwołanie przedstawienie uwag przed wydaniem odnośnej decyzji przedłużającej obowiązywanie środków ograniczających, nie stanowi naruszenia prawa do bycia wysłuchanym, ponieważ informacje te nie stanowiły nowego elementu; oraz

—	nie wyciągnął należytych wniosków z okoliczności, że Rada nie przeprowadziła w niniejszym przypadku jakiejkolwiek weryfikacji.

W odniesieniu do zarzutu drugiego wnoszący odwołanie utrzymuje, że Sąd popełnił oczywisty błąd w ocenie w zakresie, w jakim:

—

nie uwzględnił okoliczności, że środki ograniczające mają charakter zabezpieczający oraz z definicji tymczasowy, a ich ważność jest uzależniona od trwania okoliczności faktycznych i prawnych, które spowodowały ich przyjęcie, a także od konieczności ich utrzymania w celu realizacji związanego z nimi celu;

—	nie stwierdził, że okoliczności przedstawione przez Radę nie mogły w żaden sposób uzasadniać istnienia jakiegokolwiek zachowania objętego kryterium umieszczenia w spornych wykazach, a mianowicie czynów stanowiących poważne przypadki naruszania praw człowieka; oraz

—	nie zarzucił Radzie, że nie zbadała informacji przekazanych przez wnoszącego odwołanie w ramach procedury ponownego badania oraz że nie przeprowadziła na tej podstawie własnej weryfikacji.

(1) Rozporządzenie Rady (WE) nr 1183/2005 z dnia 18 lipca 2005 r. wprowadzające niektóre szczególne środki ograniczające skierowane przeciwko osobom naruszającym embargo na broń w odniesieniu do Demokratycznej Republiki Konga; Dz.U. 2005, L 193, s. 1 (ES, CS, DA, DE, ET, EL, EN, FR, IT, LV, LT, HU, NL, PL, PT, SK, SL, FI, SV), Dz.U. 2008, L 352 M, s. 231 (MT).

7.6.2021

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 217/35

Skarga wniesiona w dniu 22 kwietnia 2021 r. – Parlament Europejski / Rada Unii Europejskiej

(Sprawa C-259/21)

(2021/C 217/46)

Język postępowania: francuski

Strony

Strona skarżąca: Parlament Europejski (przedstawiciele: I. Liukkonen, I. Terwinghe, pełnomocnicy)

Strona pozwana: Rada Unii Europejskiej

Żądania strony skarżącej

—

stwierdzenie nieważności art. 15–17 i 20 oraz art. 59 ust. 2 rozporządzenia Rady (UE) 2021/92 z dnia 28 stycznia 2021 r. w sprawie ustalenia uprawnień do połowów na rok 2021 w odniesieniu do niektórych stad ryb i grup stad ryb, mających zastosowanie w wodach Unii oraz, dla unijnych statków rybackich, w niektórych wodach nienależących do Unii (1);

—	obciążenie Rady kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Według Parlamentu akty ustawodawcze regulujące tę dziedzinę, mianowicie art. 10 ust. 4 i art. 15 rozporządzenia (UE) 2019/1241 (2) oraz art. 9 rozporządzenia (UE) 2019/472 (3) przewidują, że środki takie jak wskazane w niniejszej skardze powinny być przyjmowane w drodze aktów delegowanych, o których mowa w art. 290 TFUE.

Na poparcie skargi Parlament podnosi zatem dwa zarzuty. Pierwszy dotyczy nieprawidłowości i nadużycia proceduralnego w odniesieniu do tego, że zakwestionowane środki powinny były zostać wprowadzone w drodze aktów delegowanych, o których mowa w art. 290 TFUE, a nie w drodze procedury określonej w art. 43 ust. 3 TFUE. Drugi dotyczy przerwania lojalnej współpracy z naruszeniem art. 13 ust. 2 TUE. Przyjmując zaskarżone przepisy w drodze innej procedury niż przewidziana w tym celu w aktach, których jest współautorem, Rada pozbawiła Parlament prawa do badania, z którego skorzystałby on, gdyby zastosowano należytą procedurę.

(1) Dz.U. 2021, L 31, s. 31.

(2) Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2019/1241 z dnia 20 czerwca 2019 r. w sprawie zachowania zasobów rybnych i ochrony ekosystemów morskich za pomocą środków technicznych, zmieniające rozporządzenia Rady (WE) nr 2019/2006, (WE) nr 1224/2009 i rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1380/2013, (UE) 2016/1139, (UE) 2018/973, (UE) 2019/472 i (UE) 2019/1022 oraz uchylające rozporządzenia Rady (WE) nr 894/97, (WE) nr 850/98, (WE) nr 2549/2000, (WE) nr 254/2002, (WE) nr 812/2004 i (WE) nr 2187/2005 (Dz.U. 2019, L 198, s. 105).

(3) Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2019/472 z dnia 19 marca 2019 r. ustanawiające wieloletni plan gospodarowania stadami poławianymi w wodach zachodnich i wodach z nimi sąsiadujących oraz połowami eksploatującymi te stada, zmieniające rozporządzenia (UE) 2016/1139 i (UE) 2018/973 oraz uchylające rozporządzenia Rady (WE) nr 811/2004, (WE) nr 2166/2005, (WE) nr 388/2006, (WE) nr 509/2007 i (WE) nr 1300/2008 (Dz.U. 2019, L 83, s. 1).

7.6.2021

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 217/37

Wyrok Sądu z dnia 24 marca 2021 r. – Andreas Stihl / EUIPO – Giro Travel Company (Kombinacja kolorów szarego i pomarańczowego)

(Sprawa T-193/18) (1)

(Znak towarowy Unii Europejskiej - Postępowanie w sprawie unieważnienia prawa do znaku - Unijny znak towarowy utworzony z kombinacji kolorów pomarańczowego i szarego - Bezwzględna podstawa odmowy rejestracji - Artykuł 4 i art. 7 ust. 1 lit. a) rozporządzenia (WE) nr 40/94 [obecnie art. 7 ust. 1 lit. a) rozporządzenia (UE) 2017/1001] - Wystarczająco jasne i precyzyjne przedstawienie graficzne - Konieczność istnienia systematycznego układu łączącego kolory w określony z góry i stały sposób)

(2021/C 217/47)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Andreas Stihl AG & Co. KG (Waiblingen, Niemcy) (przedstawiciele: adwokaci S. Völker, M. Pemsel i C. Eulenpesch)

Strona pozwana: Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (przedstawiciele: A. Folliard-Monguiral i V. Ruzek, pełnomocnicy)

Druga strona w postępowaniu przed izbą odwoławczą EUIPO będąca interwenientem przed Sądem: Giro Travel Company SRL (Roman, Rumunia) (przedstawiciel: adwokat C. Frisch)

Przedmiot

Skarga na decyzję Drugiej Izby Odwoławczej EUIPO z dnia 23 stycznia 2018 r. (sprawa R 200/2017-2), dotyczącą postępowania w sprawie unieważnienia prawa do znaku między Giro Travel Company a Andreas Stihl.

Sentencja

1)	Stwierdza się nieważność Drugiej Izby Odwoławczej Urzędu Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (EUIPO) z dnia 23 stycznia 2018 r. (sprawa R 200/2017-2).

2)	EUIPO pokrywa własne koszty oraz koszty poniesione przez Andreas Stihl AG & Co. KG.

3)	Giro Travel Company SRL pokrywa własne koszty.

(1) Dz.U. C 166 z 14.5.2018.

7.6.2021

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 217/37

Wyrok Sądu z dnia 24 marca 2021 r. – BK / EASO

(Sprawa T-277/19) (1)

(Służba publiczna - Personel tymczasowy - Tymczasowe przeniesienie z urzędu - Skarga o stwierdzenie nieważności - Akt wyłącznie potwierdzający - Niedopuszczalność - Wyraźna decyzja o oddaleniu zażalenia - Autonomiczny zakres - Zawieszenie skutków decyzji będącej przedmiotem zażalenia - Interes prawny - Skarga o odszkodowanie - Ścisły związek z żądaniami stwierdzenia nieważności - Brak postępowania poprzedzającego wniesienie skargi - Niedopuszczalność)

(2021/C 217/48)

Język postępowania: grecki

Strony

Strona skarżąca: BK (przedstawiciele: V. Christianos, A. Skoulikis i D. Karagkounis, adwokaci)

Strona pozwana: Europejski Urząd Wsparcia w dziedzinie Azylu (przedstawiciele: P. Eyckmans i A. Stamatopoulou, pełnomocnicy, wspierani przez adwokatów D. Waelbroecka i A. Duron)

Przedmiot

Skarga na podstawie art. 270 TFUE, po pierwsze, o stwierdzenie nieważności decyzji EASO z dnia 20 września 2018 r. o zatrudnieniu skarżącej na Malcie ze skutkiem od dnia 1 listopada 2018 r., dorozumianej decyzji oddalającej zażalenie na tę decyzję oraz decyzji EASO z dnia 6 czerwca 2019 r. wyraźnie oddalającej to zażalenie, a po drugie, o naprawienie szkody, jaką skarżąca miała ponieść i krzywdy, jakiej miała doznać w związku z tą ostatnią decyzją.

Sentencja

1)	Skarga zostaje oddalona.

2)	BK pokrywa połowę własnych kosztów postępowania.

3)	Europejski Urząd Wsparcia w dziedzinie Azylu (EASO) pokrywa własne koszty postępowania oraz połowę kosztów poniesionych przez BK.

(1) Dz.U. C 213 z 24.6.2019.

7.6.2021

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 217/38

Wyrok Sądu z dnia 24 marca 2021 r. – Foundation for the Protection of the Traditional Cheese of Cyprus named Halloumi/EUIPO – Filotas Bellas & Yios (Halloumi)

(Sprawa T-282/19) (1)

(Znak towarowy Unii Europejskiej - Postępowanie w sprawie unieważnienia prawa do znaku - Graficzny unijny znak towarowy Halloumi χαλλούμι Vermion grill cheese/grill est/grill kase M BELAS PREMIUM GREEK DAIRY SINCE 1927 - Wcześniejszy słowny wspólny unijny znak towarowy HALLOUMI - Względna podstawa odmowy rejestracji - Zła wiara - Artykuł 52 ust. 1 lit. b) rozporządzenia (WE) nr 207/2009 [obecnie art. 59 ust. 1 lit. b) rozporządzenia (UE) 2017/1001] - Artykuł 53 ust. 1 lit. a), art. 8 ust. 1 lit. b) i art. 8 ust. 5 rozporządzenia nr 207/2009 [obecnie art. 60 ust. 1 lit. a), art. 8 ust. 1 lit. b) i art. 8 ust. 5 rozporządzenia 2017/1001)

(2021/C 217/49)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Foundation for the Protection of the Traditional Cheese of Cyprus named Halloumi (Nikozja, Cypr) (przedstawiciele: S. Malynicz QC, S. Baran, barrister, i V. Marsland, solicitor)

Strona pozwana: Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (przedstawiciel: D. Gája, pełnomocnik)

Druga strona w postępowaniu przed izbą odwoławczą EUIPO będąca interwenientem przed Sądem: Filotas Bellas & Yios AE (Alexándreia Imathias, Grecja)

Przedmiot

Skarga na decyzję Czwartej Izby Odwoławczej EUIPO z dnia 15 lutego 2019 r. (sprawa R 2295/2017-4) dotyczącą postępowania w sprawie unieważnienia prawa do znaku między Foundation for the Protection of the Traditional Cheese of Cyprus named Halloumi a Filotas Bellas & Yios.

Sentencja

1)	Skarga zostaje oddalona.

2)	Foundation for the Protection of the Traditional Cheese of Cyprus named Halloumi pokrywa własne koszty oraz koszty poniesione przez Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (EUIPO).

(1) Dz.U. C 213 z 24.6.2019.

7.6.2021

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 217/39

Wyrok Sądu z dnia 24 marca 2021 r. – Lego/EUIPO – Delta Sport Handelskontor (Element konstrukcyjny stanowiący część zestawu konstrukcyjnego)

(Sprawa T-515/19) (1)

(Wzór wspólnotowy - Postępowanie w sprawie unieważnienia prawa do wzoru - Zarejestrowany wzór wspólnotowy przedstawiający element konstrukcyjny stanowiący część zestawu konstrukcyjnego - Podstawa unieważnienia - Niedochowanie wymagań dotyczących ochrony - Artykuł 25 ust. 1 lit. b) rozporządzenia (WE) nr 6/2002 - Cechy postaci produktu wynikające wyłącznie z jego funkcji technicznej - Cechy postaci produktu, które należy koniecznie odtworzyć w ich dokładnej formie i dokładnych rozmiarach, aby produkt mógł nadawać się do wzajemnego połączenia z innymi produktami - Wzory mające na celu umożliwienie montowania lub wielorakiego połączenia wymiennych produktów w ramach systemu modułowego - Artykuł 8 ust. 1–3 rozporządzenia nr 6/2002)

(2021/C 217/50)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Lego A/S (Billund, Dania) (przedstawiciele: adwokaci V. von Bomhard i J. Fuhrmann)

Strona pozwana: Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (przedstawiciel: S. Hanne, pełnomocnik)

Druga strona w postępowaniu przed izbą odwoławczą EUIPO będąca interwenientem przed Sądem: Delta Sport Handelskontor GmbH (Hamburg, Niemcy) (przedstawiciele: adwokaci C. Klawitter i L.E. Appel)

Przedmiot

Skarga na decyzję Trzeciej Izby Odwoławczej Urzędu Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (EUIPO) z dnia 10 kwietnia 2019 r. (sprawa R 31/2018-3) dotyczącą postępowania w sprawie unieważnienia prawa do wzoru między Delta Sport Handelskontor a Lego.

Sentencja

1)	Stwierdza się nieważność decyzji Trzeciej Izby Odwoławczej Urzędu Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (EUIPO) z dnia 10 kwietnia 2019 r. (sprawa R 31/2018-3).

2)	W pozostałym zakresie skarga zostaje oddalona.

3)	EUIPO i Delta Sport Handelskontor GmbH pokrywają własne koszty oraz po połowie koszty poniesione przez Lego A/S.

(1) Dz.U. C 305 z 9.9.2019.

7.6.2021

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 217/40

Wyrok Sądu z dnia 24 marca 2021 r. – Novomatic/EUIPO – adp Gauselmann (Power Stars)

(Sprawa T-588/19) (1)

(Znak towarowy Unii Europejskiej - Postępowanie w sprawie stwierdzenia wygaśnięcia prawa do znaku - Graficzny unijny znak towarowy Power Stars - Stwierdzenie częściowego wygaśnięcia prawa do znaku - Częściowy brak rzeczywistego używania - Dowód rzeczywistego używania - Artykuł 51 ust. 1 lit. a) i art. 51 ust. 2 rozporządzenia (WE) nr 207/2009 [obecnie art. 58 ust. 1 lit. a) i art. 58 ust. 2 rozporządzenia (UE) 2017/1001] - Obowiązek uzasadnienia - Artykuł 75 ust. 1 zdanie pierwsze rozporządzenia nr 207/2009 (obecnie art. 94 ust. 1 zdanie pierwsze rozporządzenia 2017/1001) - Prawo do bycia wysłuchanym - Artykuł 75 ust. 1 zdanie drugie rozporządzenia nr 207/2009 (obecnie art. 94 ust. 1 zdanie drugie rozporządzenia 2017/1001))

(2021/C 217/51)

Język postępowania: niemiecki

Strony

Strona skarżąca: Novomatic AG (Gumpoldskirchen, Austria) (przedstawiciel: adwokat M. Ringer)

Strona pozwana: Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (przedstawiciele: D. Walicka i S. Hanne, pełnomocnicy)

Druga strona w postępowaniu przed izbą odwoławczą EUIPO będąca interwenientem przed Sądem: adp Gauselmann GmbH (Espelkamp, Niemcy) (przedstawiciel: adwokat K. Mandel)

Przedmiot

Skarga na decyzję Drugiej Izby Odwoławczej EUIPO z dnia 13 czerwca 2019 r. (sprawa R 2038/2018-2) dotyczącą postępowania w sprawie stwierdzenia wygaśnięcia prawa do znaku między adp Gauselmann a Novomatic.

Sentencja

1)	Skarga zostaje oddalona.

2)	Novomatic AG zostaje obciążona kosztami postępowania.

(1) Dz.U. C 337 z 7.10.2019.

7.6.2021

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 217/40

Wyrok Sądu z dnia 24 marca 2021 r. – Bennahmias/Parlament

(Sprawa T-798/19) (1)

(Prawo instytucjonalne - Przepisy dotyczące zwrotu kosztów i diet posłów do Parlamentu - Dodatek na zatrudnienie asystentów parlamentarnych - Windykacja nienależnie wypłaconych kwot - Ciężar dowodu - Obowiązek uzasadnienia - Naruszenie prawa - Błąd dotyczący okoliczności faktycznych - Proporcjonalność)

(2021/C 217/52)

Język postępowania: francuski

Strony

Strona skarżąca: Jean-Luc Bennahmias (Marsylia, Francja) (przedstawiciele: adwokaci J.M. Rikkers, J.L. Teheux, M. Ganilsy i C. De Kuyper)

Strona pozwana: Parlament Europejski (przedstawiciele: N. Lorenz i M. Ecker, pełnomocnicy)

Przedmiot

Żądanie, na podstawie art. 263 TFUE, stwierdzenia nieważności decyzji sekretarza generalnego Parlamentu z dnia 16 września 2019 r. w sprawie windykacji kwoty 29 806 EUR nienależycie wypłaconej skarżącemu tytułem zatrudnienia asystentów parlamentarnych i związana z tym nota obciążeniowa z dnia 19 września 2019 r.

Sentencja

1)	Skarga zostaje oddalona.

2)	Jean-Luc Bennahmias pokrywa własne koszty oraz koszty poniesione przez Parlament Europejski.

(1) Dz.U. C 45 z 10.2.2020.

7.6.2021

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 217/41

Wyrok Sądu z dnia 24 marca 2021 r. – Bennahmias/Parlament

(Sprawa T-799/19) (1)

(2021/C 217/53)

Język postępowania: francuski

Strony

Strona skarżąca: Jean-Luc Bennahmias (Marsylia, Francja) (przedstawiciele: adwokaci J.M. Rikkers, J.L. Teheux, M. Ganilsy i C. De Kuyper)

Strona pozwana: Parlament Europejski (przedstawiciele: N. Lorenz i M. Ecker, pełnomocnicy)

Przedmiot

Żądanie, na podstawie art. 263 TFUE, stwierdzenia nieważności decyzji sekretarza generalnego Parlamentu z dnia 16 września 2019 r. w sprawie windykacji kwoty 15 105 EUR nienależycie wypłaconej skarżącemu tytułem zatrudnienia asystentów parlamentarnych i związana z tym nota obciążeniowa z dnia 19 września 2019 r.

Sentencja

1)	Skarga zostaje oddalona.

2)	Jean-Luc Bennahmias pokrywa własne koszty oraz koszty poniesione przez Parlament Europejski.

(1) Dz.U. C 45 z 10.2.2020.

7.6.2021

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 217/41

Wyrok Sądu z dnia 24 marca 2021 r. – Albert Darboven Holding / EUIPO (WINDSOR-CASTLE)

(Sprawa T-93/20) (1)

(Znak towarowy Unii Europejskiej - Zgłoszenie słownego unijnego znaku towarowego WINDSOR CASTLE - Bezwzględna podstawa odmowy rejestracji - Charakter odróżniający - Artykuł 7 ust. 1 lit. b) rozporządzenia (UE) 2017/1001 - Charakter zachwalający)

(2021/C 217/54)

Język postępowania: niemiecki

Strony

Strona skarżąca: Albert Darboven Holding GmbH & Co. KG (Hamburg, Niemcy) (przedstawiciel: adwokat A. Thünken

Strona pozwana: Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (przedstawiciele: J. Schäfer, A. Söder i D. Hanf, pełnomocnicy).

Przedmiot

Skarga na decyzję Pierwszej Izby Odwoławczej EUIPO z dnia 19 grudnia 2019 r. (sprawa 2448/2018–1), dotyczącą zgłoszenia oznaczenia słownego WINDSOR-CASTLE jako unijnego znalu towarowego.

Sentencja

1)	Stwierdza się nieważność decyzji Pierwszej Izby Odwoławczej Urzędu Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (EUIPO) z dnia 19 grudnia 2019 r. (sprawa 2448/2018–1).

2)	EUIPO zostaje obciążone kosztami postępowania.

(1) Dz.U. C 114 z 6.4.2020.

7.6.2021

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 217/42

Wyrok Sądu z dnia 24 marca 2021 r. – Creaton South-East Europe / EUIPO – Henkel (CREATHERM)

(Sprawa T-168/20) (1)

(Znak towarowy Unii Europejskiej - Postępowanie w sprawie sprzeciwu - Zgłoszenie słownego unijnego znaku towarowego CREATHERM - Wcześniejszy słowny międzynarodowy znak towarowy CERETHERM - Względna podstawa odmowy rejestracji - Artykuł 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia (UE) 2017/1001)

(2021/C 217/55)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Creaton South-East Europe Kft. (Lenti, Węgry) (przedstawiciele: adwokaci J. Muyldermans i P. Maeyaert)

Strona pozwana: Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (przedstawiciele: E. Markakis i V. Ruzek, pełnomocnicy).

Druga strona w postępowaniu przed izbą odwoławczą EUIPO będąca interwenientem przed Sądem: Henkel AG & Co. KGaA (Düsseldorf, Niemcy)

Przedmiot

Skarga na decyzję Drugiej Izby Odwoławczej EUIPO z dnia 15 stycznia 2020 r. (sprawa R 1090/2019-2), dotyczącą postępowania w sprawie sprzeciwu między Henkel a Creaton South-East Europe.

Sentencja

1)	Skarga zostaje oddalona.

2)	Creaton South-East Europe Kft. zostaje obciążona kosztami postępowania.

(1) Dz.U. C 191 z 8.6.2020.

7.6.2021

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 217/43

Wyrok Sądu z dnia 24 marca 2021 r. – Laboratorios Ern / EUIPO

(Sprawa T-175/20) (1)

(Znak towarowy Unii Europejskiej - Postępowanie w sprawie sprzeciwu - Zgłoszenie słownego znaku towarowego Unii Europejskiej SANOLIE - Wcześniejszy krajowy znak towarowy SANODIN - Względna podstawa odmowy rejestracji - Prawdopodobieństwo wprowadzenia w błąd - Artykuł 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia (WE) nr 207/2009 [obecnie art. 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia (UE) 2017/1001])

(2021/C 217/56)

Język postępowania: hiszpański

Strony

Strona skarżąca: Laboratorios Ern, SA (Barcelona, Hiszpania) (przedstawiciel: adwokat R. Guerras Mazón)

Strona pozwana: Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (przedstawiciel: S. Palmero Cabezas, pełnomocnik)

Druga strona w postępowaniu przed izbą odwoławczą EUIPO będąca interwenientem przed Sądem: Sanolie (Stambuł, Turcja)

Przedmiot

Skarga na decyzję Czwartej Izby Odwoławczej EUIPO z dnia 22 stycznia 2020 r. (sprawa R 2405/2018-4) dotyczącą postępowania w sprawie sprzeciwu między Laboratorios Ern a Sanolie.

Sentencja

1)	Skarga zostaje oddalona.

2)	Laboratorios Ern, SA zostają obciążone kosztami postępowania

(1) Dz.U. C 175 z 25.5.2020.

7.6.2021

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 217/43

Wyrok Sądu z dnia 24 marca 2021 r. – Kfz-Gewerbe / EUIPO – The Blink Fish (Przedstawienie ryby)

(Sprawa T-354/20) (1)

(Znak towarowy Unii Europejskiej - Postępowanie w sprawie unieważnienia prawa do znaku - Graficzny unijny znak towarowy przedstawiający rybę - Wcześniejszy słowny krajowy znak towarowy BLINKA - Względna podstawa odmowy rejestracji - Brak prawdopodobieństwa wprowadzenia w błąd - Brak podobieństwa oznaczeń - Artykuł 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia (UE) 2017/1001 - Obowiązek uzasadnienia - Artykuł 94 ust. 1 zdanie pierwsze rozporządzenia 2017/1001)

(2021/C 217/57)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Wirtschaftsgesellschaft des Kfz-Gewerbes mbH (Bonn, Niemcy) (przedstawiciel: adwokat N. Hebeis)

Strona pozwana: Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (przedstawiciele: L. Lapinskaite, J. Crespo Carrillo i V. Ruzek, pełnomocnicy)

Druga strona w postępowaniu przed izbą odwoławczą EUIPO: The Blink Fish Srl (Mediolan, Włochy)

Przedmiot

Skarga na decyzję Czwartej Izby Odwoławczej EUIPO z dnia 6 kwietnia 2020 r. (sprawa R 2333/2019-4) dotyczącą postępowania w sprawie unieważnienia prawa do znaku między Wirtschaftsgesellschaft des Kfz-Gewerbes a The Blink Fish.

Sentencja

1)	Skarga zostaje oddalona.

2)	Wirtschaftsgesellschaft des Kfz-Gewerbes mbH zostaje obciążona kosztami postępowania.

(1) Dz.U. C 262 z 10.8.2020.

7.6.2021

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 217/44

Wyrok Sądu z dnia 24 marca 2021 r. – KM / Komisja

(Sprawa T-374/20) (1)

(Służba publiczna - Urzędnicy - Żyjący małżonek - Renta rodzinna - Artykuły 18 i 20 załącznika VIII do regulaminu pracowniczego - Przesłanki kwalifikujące - Czas trwania małżeństwa - Zarzut niezgodności z prawem - Równość traktowania - Zasada niedyskryminacji ze względu na wiek - Proporcjonalność)

(2021/C 217/58)

Język postępowania: niemiecki

Strony

Strona skarżąca: KM (przedstawiciel: adwokat M. Müller-Trawinski)

Strona pozwana: Komisja Europejska (przedstawiciel: B. Mongin i T. Bohr, pełnomocnicy)

Interwenienci popierający stronę pozwaną: Parlament Europejski (przedstawiciele: M. Windisch i U. Rösslein, pełnomocnicy), Rada Unii Europejskiej (przedstawiciele: M. Bauer i M. Alver, pełnomocnicy)

Przedmiot

Żądanie na podstawie art. 270 TFUE, po pierwsze, stwierdzenia nieważności decyzji Komisji z dnia 7 października 2019 r. oddalającej wniosek skarżącej o przyznanie renty rodzinnej oraz, po drugie, nakazania Komisji wydania nowej decyzji i przyznania jej renty rodzinnej.

Sentencja

1)	Stwierdza się nieważność decyzji Komisji Europejskiej z dnia 7 października 2019 r. oddalającej wniosek KM o przyznanie renty rodzinnej.

2)	W pozostałym zakresie skarga zostaje oddalona.

3)	Komisja pokrywa, poza własnymi kosztami postępowania, koszty poniesione przez KM.

4)	Parlament Europejski i Rada Unii Europejskiej pokrywają każde własne koszty postępowania.

(1) Dz.U. C 255 z 3.8.2020.

7.6.2021

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 217/45

Postanowienie Sądu z dnia 26 marca 2021 r. – Paravan / EUIPO – paragon (Paragon)

(Sprawa T-11/20) (1)

(Znak towarowy Unii Europejskiej - Postępowanie w sprawie stwierdzenia wygaśnięcia prawa do znaku towarowego - Wycofanie wniosku o stwierdzenie wygaśnięcia prawa do znaku towarowego - Umorzenie postępowania)

(2021/C 217/59)

Język postępowania: niemiecki

Strony

Strona skarżąca: Paravan GmbH (Pfronstetten-Aichelau, Niemcy) (przedstawiciele: adwokaci I. Jung i L. Delpy)

Strona pozwana: Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (przedstawiciel: D. Walicka, pełnomocnik)

Druga strona w postępowaniu przed izbą odwoławczą EUIPO będąca interwenientem przed Sądem: paragon GmbH & Co. KGaA (Delbrück, Niemcy) (przedstawiciel: adwokat A. Wulff)

Przedmiot

Skarga na decyzję Czwartej Izby Odwoławczej EUIPO z dnia 29 października 2019 r. (sprawa R 28/2019-4) dotyczącą postępowania w sprawie stwierdzenia wygaśnięcia znaku towarowego między Paravan GmbH a paragon GmbH & Co. KGaA

Sentencja

1)	Postępowanie w sprawie skargi zostaje umorzone.

2)	Paravan GmbH et paragon GmbH & Co. KGaA pokrywają własne koszty oraz po połowie kosztów poniesionych przez Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (EUIPO).

(1) Dz.U. C 68 z 2.3.2020.

7.6.2021

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 217/45

Skarga wniesiona w dniu 24 marca 2021 r. – Minority SafePack – milion podpisów za różnorodnością w Europie / Komisja

(Sprawa T-158/21)

(2021/C 217/60)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Komitet obywatelski europejskiej inicjatywy obywatelskiej „Minority SafePack – milion podpisów za różnorodnością w Europie” (Cîrţa, Rumunia) (przedstawiciel: adwokat T. Hieber)

Strona pozwana: Komisja Europejska

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—	stwierdzenie nieważności komunikatu Komisji z dnia 14 stycznia 2021 r. w sprawie europejskiej inicjatywy obywatelskiej „Minority SafePack – milion podpisów za różnorodnością w Europie”, C(2021)171 final;

—	obciążenie Komisji kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Na poparcie skargi strona skarżąca podnosi dwa zarzuty.

1.	Zarzut pierwszy dotyczący naruszenia przez Komisję Europejską obowiązku uzasadnienia zgodnie z art. 296 ust. 2 TFUE;

2.	Zarzut drugi dotyczący popełnienia przez Komisję Europejską oczywistego błędu w ocenie poprzez odmowę przyjęcia wniosku ustawodawczego w następstwie skutecznego przedstawienia europejskiej inicjatywy obywatelskiej „Minority SafePack – milion podpisów za różnorodnością w Europie”.

7.6.2021

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 217/46

Skarga wniesiona w dniu 30 marca 2021 r. – Magnetec / EUIPO (jasnoniebieski)

(Sprawa T-168/21)

(2021/C 217/61)

Język postępowania: niemiecki

Strony

Strona skarżąca: Magnetec GmbH (Langenselbold, Niemcy) (przedstawiciele: adwokaci M. Kloth, R. Briske i D. Habel)

Strona pozwana: Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (EUIPO)

Dane dotyczące postępowania przed EUIPO

Sporny znak towarowy: Unijny znak towarowy przedstawiający kolor jasnoniebieski – zgłoszenie nr 18 022 608

Zaskarżona decyzja: Decyzja Czwartej Izby Odwoławczej EUIPO z dnia 18 stycznia 2021 r. w sprawie R 217/2020-4

Żądanie

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—	stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji;

—	obciążenie EUIPO kosztami postępowania, w tym kosztami postępowania odwoławczego.

Podniesione zarzuty

—	Naruszenie art. 49 w związku z art. 33 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2017/1001;

—	Naruszenie art. 7 ust. 1 lit. b) rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2017/1001.

7.6.2021

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 217/46

Skarga wniesiona w dniu 26 marca 2021 r. – The Smiley Company / EUIPO – SC Ha Ha Ha Production (SMILEY)

(Sprawa T-169/21)

(2021/C 217/62)

Język skargi: angielski

Strony

Strona skarżąca: The Smiley Company SPRL (Bruksela, Belgia) (przedstawiciel: adwokat B. Fontaine)

Strona pozwana: Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (EUIPO)

Druga strona w postępowaniu przed izbą odwoławczą: SC Ha Ha Ha Production SRL (Calinesti, Rumania)

Dane dotyczące postępowania przed EUIPO

Zgłaszający sporny znak towarowy: Druga strona w postępowaniu przed izbą odwoławczą

Sporny znak towarowy: Słowny unijny znak towarowy „SMILEY” – zgłoszenie nr 17 569 641

Postępowanie przed EUIPO: Postępowanie w sprawie sprzeciwu

Zaskarżona decyzja: Decyzja Piątej Izby Odwoławczej EUIPO z dnia 15 stycznia 2021 r. w sprawie R 2936/2019-5

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—	stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji;

—	obciążenie EUIPO kosztami postępowania.

Podniesione zarzuty

—	Naruszenie art. 94 ust. 1 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2017/1001;

—	Naruszenie art. 47 ust. 2 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2017/1001;

—	Naruszenie art. 10 ust. 3 rozporządzenia delegowanego Komisji (UE) 2018/625;

—	Naruszenie art. 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2017/1001.

7.6.2021

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 217/47

Skarga wniesiona w dniu 25 marca 2021 r. – Ben Ali / Rada

(Sprawa T-170/21)

(2021/C 217/63)

Język postępowania: francuski

Strony

Strona skarżąca: Mehdi Ben Tijani Ben Haj Hamda Ben Haj Hassen Ben Ali (Saint-Étienne-du-Rouvray, Francja) (przedstawiciel: adwokat A. de Saint Remy)

Strona pozwana: Rada Unii Europejskiej

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—	uwzględnienie skargi Mehdiego Bena Aliego oraz stwierdzenie jej zasadności;

—	pilne wydanie orzeczenia na podstawie obowiązujących przepisów proceduralnych;

—	w każdym wypadku przyjęcie środka organizacji postępowania na podstawie art. 64 regulaminu postępowania przed Sądem mającego na celu doprowadzenie do ujawnienia przez Komisję „wszystkich dokumentów dotyczących przyjęcia” zaskarżonego rozporządzenia;

—

stwierdzenie nieważności ze skutkiem natychmiastowym wydanej wobec niego decyzji Rady (WPZiB) 2021/55, doręczonej pismem SGS 21/0041 z dnia 25 stycznia 2021 r., wysłanego listem poleconym za zwrotnym potwierdzeniem odbioru w dniu 26 stycznia 2021 r. i otrzymanym w dnu 29 stycznia 2021 r., mającej na celu pozostawienie jego nazwiska w wykazie osób objętych środkami ograniczającymi określonym w załączniku do decyzji Rady Unii Europejskiej 2011/72/WPZiB, zmienionej decyzją Rady 2021/55/ WPZiB, i w załączniku I do rozporządzenia Rady (UE) 101/2011, wykonywanego rozporządzeniem wykonawczym Rady (UE) 2021/49 dotyczącym środków ograniczających skierowanych przeciwko niektórym osobom i podmiotom w związku z sytuacją w Tunezji, a także stwierdzenie nieważności rozporządzenia wykonawczego Rady (UE) 2021/49, wykonywanego rozporządzeniem wykonawczym Rady (UE) nr 101/2011 dotyczącym środków ograniczających skierowanych przeciwko niektórym osobom i podmiotom w związku z sytuacją w Tunezji;

—	obciążenie Rady Unii Europejskiej zapłatą na rzecz Mehdiego Bena Aliego łącznej kwoty 150 000 EUR z tytułu naprawienia wszystkich rodzajów poniesionych szkód;

—	zasądzenie od Rady Unii Europejskiej na rzecz Mehdiego Bena Aliego, oprócz kosztów obrony będących zgodnie z art. 91 regulaminu postępowania kosztami podlegającymi zwrotowi, kwoty 30 000 EUR z tytułu kosztów obrony w ramach niniejszej skargi;

—	obciążenie Rady Unii Europejskiej jej wszystkimi kosztami.

Zarzuty i główne argumenty

Na poparcie skargi strona skarżąca podnosi siedem zarzutów.

Zarzut pierwszy dotyczący braku wystarczającej podstawy prawnej. Skarżący podnosi, że dana sankcja może być uzasadniona wyłącznie realizacją celów, dla których została przyjęta oraz że samo stwierdzenie istnienia zagrożenia dla pokoju nie jest wystarczające. Tymczasem w niniejszym przypadku Rada Unii Europejskiej uzasadniła niekorzystne dla niego środki celem zrównoważonego rozwoju tunezyjskiej gospodarki i społeczeństwa. Sankcja ta powinna w konsekwencji zostać uchylona lub zmieniona.

Zarzut drugi dotyczący naruszenia prawa do obrony i prawa do skutecznej ochrony sądowej. Skarżący uważa przede wszystkim, że w wyniku stosowanych procedur na etapie podejmowania decyzji, z uwagi na niezachowanie równowagi między przyjętym uzasadnieniem a poszanowaniem indywidualnych praw, doszło do naruszenia jego podstawowych praw. Następnie, w odniesieniu do etapu wyznaczania, skarżący twierdzi, że jego prawa miały zostać naruszone w wyniku niewystarczających procedur, które uniemożliwiały mu skuteczne skorzystanie ze środków odwoławczych. Wreszcie skarżący podnosi, że na etapie wykonywania procedura odstępstwa odbywała się z naruszeniem prawa do skutecznego środka odwoławczego.

3.	Zarzut trzeci dotyczący naruszenia obowiązku uzasadnienia. Skarżący wskazuje w tym względzie na brak wydania przez państwo tunezyjskie decyzji, a w szczególności omówienia istotnych okoliczności faktycznych sprawy, które mogłoby uzasadnić umieszczenie jego nazwiska w spornym wykazie.

Zarzut czwarty dotyczący oczywistego błędu w ocenie. Zdaniem skarżącego oczywisty błąd polega na braku dowodu jego uczestnictwa w popełnieniu jakichkolwiek bezprawnych czynów, które miałyby stanowić sprzeniewierzenie tunezyjskich środków publicznych lub operacje prania pieniędzy. Ponadto zarzut aktu pomocnictwa w ramach nadużycia stanowiska przez urzędnika państwowego nie miał również zostać poparty żadnymi dowodami.

Zarzut piąty dotyczący naruszenia Konwencji Narodów Zjednoczonych przeciwko korupcji. Skarżący podnosi w tym względzie, że zgodnie z tymi postanowieniami podstawą zastosowania środka dotyczącego zabezpieczenia i konfiskaty musi być albo decyzja wydana przez wzywające państwo stronę, albo przedstawienie istotnych okoliczności faktycznych przez to wzywające państwo wraz z opisem wymaganych środków. Tymczasem zdaniem skarżącego środki ograniczające zostały wobec niego zarządzone bez spełnienia tych kryteriów.

6.	Zarzut szósty dotyczący błędu w ocenie, jakiego Komisja miała się dopuścić w świetle zasady proporcjonalności zastosowanych wobec skarżącego środków.

7.	Zarzut siódmy dotyczący nadużycia władzy.

7.6.2021

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 217/49

Skarga wniesiona w dniu 31 marca 2021 r. – Novelis Deutschland / EUIPO – Cuki Cofresco (Tacka do grillowania)

(Sprawa T-173/21)

(2021/C 217/64)

Język skargi: niemiecki

Strony

Strona skarżąca: Novelis Deutschland GmbH (Göttingen, Niemcy) (przedstawiciel: adwokat U. Herberth)

Strona pozwana: Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (EUIPO)

Druga strona w postępowaniu przed izbą odwoławczą: Cuki Cofresco Srl (Volpiano, Włochy)

Dane dotyczące postępowania przed EUIPO

Właściciel spornego wzoru: Strona skarżąca

Sporny wzór: Wzór wspólnotowy nr 516836–0007 (Tacka do grillowania)

Zaskarżona decyzja: Decyzja Trzeciej Izby Odwoławczej EUIPO z dnia 1 lutego 2021 r. w sprawie R 1856/2019-3

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—	stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji;

—	oddalenie wniosku o unieważnienie prawa do spornego wzoru wspólnotowego

—	obciążenie EUIPO kosztami postępowania, w tym kosztami postępowania odwoławczego.

Podniesione zarzuty

—	Naruszenie art. 6 ust. 1 lit. b) rozporządzenia Rady (WE) nr 6/2002.

7.6.2021

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 217/49

Skarga wniesiona w dniu 7 kwietnia 2021 r. – LG Electronics / EUIPO – Anferlux-Electrodomésticos (SmartThinQ)

(Sprawa T-181/21)

(2021/C 217/65)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: LG Electronics, Inc. (Seul, Republika Korei) (przedstawiciel: adwokat M. Graf)

Strona pozwana: Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (EUIPO)

Druga strona w postępowaniu przed izbą odwoławczą: Anferlux-Electrodomésticos, Lda (Vila Nova de Monsarros, Portugalia)

Dane dotyczące postępowania przed EUIPO

Właściciel spornego znaku towarowego: Strona skarżąca

Sporny znak towarowy: Graficzny unijny znak towarowy zawierający element słowny „SmartThinQ”– unijny znak towarowy 14 983 861

Postępowanie przed EUIPO: Postępowanie w sprawie unieważnienia prawa do znaku

Zaskarżona decyzja: Decyzja Czwartej Izby Odwoławczej EUIPO z dnia 3 lutego 2021 r. w sprawie R 1657/2020-4

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—	stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji;

—	obciążenie EUIPO kosztami postępowania.

Podniesione zarzuty

—

Naruszenie zasady neutralności, w szczególności art. 95 ust. 1 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (EU) 2017/1001, oraz zasady równości broni poprzez niewłaściwe zastosowanie art. 16 ust. 2 w związku z art. 2 ust. 2 lit. g) i art. 12 ust. 2 lit. c) rozporządzenia delegowanego Komisji (UE) 2018/625, które są oparte na art. 146 ust. 7 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (EU) 2017/1001 oraz pozostają w związku z art. 25 ust. 2 lit. a) rozporządzenia wykonawczego Komisji (EU) 2018/626;

—	Naruszenie art. 17 ust. 3 rozporządzenia delegowanego Komisji (UE) 2018/625;

—	Naruszenie art. 64 ust. 2 i 3 w związku z art. 47 ust. 2 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (EU) 2017/1001 poprzez błędne przyjęcie, że wcześniejszy znak towarowy był rzeczywiście używany w odniesieniu do określonych towarów;

—	Naruszenie art. 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (EU) 2017/1001 w związku z jego art. 60 ust. 1 lit. a).

7.6.2021

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 217/50

Skarga wniesiona w dniu 7 kwietnia 2021 r. – PKK / Rada Unii Europejskiej

(Sprawa T-182/21)

(2021/C 217/66)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Partia Pracujących Kurdystanu (PKK) (przedstawiciele: adwokaci A. van Eik i T. Buruma)

Strona pozwana: Rada Unii Europejskiej

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—	stwierdzenie nieważności decyzji Rady (WPZiB) 2021/142 oraz rozporządzenia wykonawczego Rady (UE) w zakresie, w jakim dotyczą PKK (znanej również pod nazwami „KADEK”; „KONGRA-GEL);

—	obciążenie Rady kosztami wraz z odsetkami, które zostaną określone na późniejszym etapie postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Na poparcie skargi strona skarżąca podnosi siedem zarzutów.

Zarzut pierwszy dotyczący nieważności decyzji (WPZiB) 2021/142 (1) oraz rozporządzenia wykonawczego Rady (UE) 2021/138 (2) w zakresie, w jakim dotyczą skarżącej, ponieważ naruszają one zasadę pewności prawa i art. 1 ust. 2 wspólnego stanowiska Rady 2001/931/ WPZiB (3) i art.2 ust. 3 rozporządzenia Rady nr 2580/2001 (4). Skarżąca utrzymuje, że Rada nie dostarczyła jasnych i precyzyjnych wskazówek dotyczących konceptualizacji PKK.

Zarzut drugi dotyczący nieważności decyzji (WPZiB) 2021/142 oraz rozporządzenia wykonawczego Rady (UE) 2021/138 w zakresie, w jakim dotyczą skarżącej, ponieważ nie może być ona zostać uznana za grupę lub podmiot uczestniczący w aktach terrorystycznych zgodnie z definicją zawartą w art. 1 ust. 3 wspólnego stanowiska Rady 2001/931/WPZiB.

3.	Zarzut trzeci dotyczący nieważności decyzji (WPZiB) 2021/142 oraz rozporządzenia wykonawczego Rady (UE) 2021/138 w zakresie, w jakim dotyczą skarżącej, ponieważ nie istnieje żadna decyzja wydana przez właściwy organ, tak jak tego wymaga art. 1 ust. 4 wspólnego stanowiska Rady 2001/931/WPZiB.

4.	Zarzut czwarty dotyczący nieważności decyzji (WPZiB) 2021/142 oraz rozporządzenia wykonawczego Rady (UE) 2021/138 w zakresie, w jakim dotyczą skarżącej, ponieważ Rada nie przeprowadziła żadnej kontroli, tak jak tego wymaga art. 1 ust. 6 wspólnego stanowiska Rady 2001/931/WPZiB.

5.	Zarzut piąty dotyczący nieważności decyzji (WPZiB) 2021/142 oraz rozporządzenia wykonawczego Rady (UE) 2021/138 w zakresie, w jakim dotyczą skarżącej, ponieważ rzeczona decyzja i rozporządzenie wykonawcze nie spełniają wymogów proporcjonalności i pomocniczości.

6.	Zarzut szósty dotyczący nieważności decyzji (WPZiB) 2021/142 oraz rozporządzenia wykonawczego Rady (UE) 2021/138 w zakresie, w jakim dotyczą skarżącej, ponieważ nie dopełniono obowiązku uzasadnienia z naruszeniem art. 296 Traktat o funkcjonowaniu Unii Europejskiej.

7.	Zarzut siódmy dotyczący nieważności decyzji (WPZiB) 2021/142 oraz rozporządzenia wykonawczego Rady (UE) 2021/138 w zakresie, w jakim dotyczą skarżącej, ponieważ naruszają one przysługujące jej prawo do obrony i prawo do skutecznej ochrony sądowej.

(1) Decyzja Rady (WPZiB) 2021/142 z dnia 5 lutego 2021 r. w sprawie aktualizacji listy osób, grup i podmiotów objętych art. 2, 3 i 4 wspólnego stanowiska 2001/931/WPZiB w sprawie zastosowania szczególnych środków w celu zwalczania terroryzmu oraz uchylenia decyzji (WPZiB) 2020/1132 (Dz.U. L 43, s.14).

(2) Rozporządzenie wykonawcze Rady (UE) 2021/138 z dnia 5 lutego 2021 w sprawie wykonania art. 2 ust. 3 rozporządzenia (WE) nr 2580/2001 w sprawie szczególnych środków restrykcyjnych skierowanych przeciwko niektórym osobom i podmiotom mających na celu zwalczanie terroryzmu oraz uchylenia rozporządzenia wykonawczego (UE) 2020/1128 (Dz.U. L 43, s. 1).

(3) Wspólne stanowisko Rady 2001/931/WPZiB z dnia 27 grudnia 2001 r. w sprawie zastosowania szczególnych środków w celu zwalczania terroryzmu (Dz.U. L 344, s. 93).

(4) Rozporządzenie Rady (WE) nr 2580/2001 z dnia 27 grudnia 2001 r. w sprawie szczególnych środków restrykcyjnych skierowanych przeciwko niektórym osobom i podmiotom mających na celu zwalczanie terroryzmu (Dz.U. 2001, L 344, s. 70).

7.6.2021

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 217/51

Skarga wniesiona w dniu 7 kwietnia 2021 r. – QP i in. / Rada i in.

(Sprawa T-183/21)

(2021/C 217/67)

Język postępowania: francuski

Strony

Strona skarżąca: QP i 15 innych skarżących (przedstawiciel: adwokat N. de Montigny)

Strona pozwana: Rada Unii Europejskiej, Komisja Europejska, Europejska Służba Działań Zewnętrznych (ESDZ) i Eulex Kosovo

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

tytułem głównym:

—

w odniesieniu do stosunku pracy:

—

na rzecz wszystkich skarżących:

—	zmianę kwalfikacji stosunku umownego skarżących na umowę o pracę na czas nieokreślony;

—	zasądzenie od pozwanych na rzecz skarżących odszkodowania z tytułu braku objęcia krajowym systemem zabezpieczenia społecznego, ustalonego na podstawie mającego zastosowanie ustawodawstwa;

—	zasądzenie od nich odsetek od tych kwot;

—	wyznaczenie stronom terminu na określenie wspomnianego odszkodowania podlegającego ustaleniu na podstawie ustawodawstwa mającego zastosowanie w tej dziedzinie według zasad orzeczonych przez Sąd w mającym zapaść orzeczeniu;

—

na rzecz skarżących, których stosunek umowny ustał w wyniku jednostronnej decyzji pozwanych:

—

zasądzenie od pozwanych odszkodowania z tytułu wypowiedzenia:

—	na rzecz skarżącego QP – 42 092,50 EUR;

—	na rzecz skarżącego QT – 69 880,54 EUR;

—	na rzecz skarżącego QU – 53 749,17 EUR;

—	na rzecz skarżącego QV – 57 159,69 EUR;

—	na rzecz skarżącego QY – 63 298,15 EUR;

—	na rzecz skarżącego RB – 55 303,02 EUR;

—	na rzecz skarżącego RD – 55 373,64 EUR;

—	na rzecz skarżącego RF – 40 201,21 EUR;

—	zasądzenie od pozwanych na rzecz każdego z następujących skarżących odszkodowania za niezgodne z prawem zwolnienie szacowanego ex aequo et bono na 12 500 EUR za każdy rok stażu pracy;

—	zasądzenie od pozwanych na rzecz każdego ze skarżących QP, QR, QS, QT, QU, QV, QW, QY, QZ, RA, RB, RC, RD i RE zapłaty kwoty różnicy względem zbyt niskiego wynagrodzenia pobieranego od daty zmiany zaszeregowania płacowego dokonanej w dniu 1 września 2012 r.;

—	zasądzenie od nich odsetek od tych kwot;

—

w odniesieniu do pozostałych roszczeń:

—

stwierdzenie, że skarżący powinni byli zostać zatrudnieni w charakterze członków personelu tymczasowego jednej z trzech pierwszych pozwanych i uznanie, że trzy pierwsze pozwane traktowały skarżących w sposób niezgodny z prawem i dyskryminujący – bez obiektywnego uzasadnienia – co się tyczy ich wynagrodzenia, przysługujących im uprawnień emerytalnych i powiązanych korzyści, a także co się tyczy gwarancji późniejszego zatrudnienia;

—

zasądzenie od trzech pierwszych pozwanych odszkodowania na rzecz każdego ze skarżących za szkodę poniesioną z uwagi na niezastosowanie wynagrodzenia, uprawnień emerytalnych, dodatków i korzyści wynikających ze stosowania warunków zatrudnienia innych pracowników Unii Europejskiej, spowodowaną niezgodnym z prawem nierównym traktowaniem;

—	zasądzenie od nich odsetek od tych kwot;

—

wyznaczenie stronom terminu na oszacowanie wspomnianego odszkodowania z uwzględnieniem grupy i stopnia, do których skarżący powinni byli zostać odpowiednio zaszeregowani przy zatrudnieniu, przeciętnego wzrostu płacy, rozwoju ich kariery zawodowej, świadczeń, które powinni byli wówczas pobierać na podstawie tych umów o pracę w charakterze członka personelu tymczasowego, oraz porównanie otrzymanych wyników z wynagrodzeniem faktycznie pobranym przez skarżących;

posiłkowo:

—	zasądzenie od trzech pierwszych pozwanych odszkodowania na rzecz skarżących z tytułu odpowiedzialności umownej wynikającej z nieposzanowania ich praw podstawowych, szacowanego ex aequo et bono na 20 000 EUR za każdy rok stażu pracy;

—	zasądzenie od nich odsetek od tych kwot; wysłuchanie pozwanych obciążonych kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Na poparcie skargi skarżący podnoszą siedem zarzutów.

Zarzut pierwszy dotyczący nadużycia prawa poprzez zawieranie kolejnych umów na czas określony i naruszenia zasady proporcjonalności. Skarżący powołują się na stosowanie prawa materialnego mającego zastosowanie do ich umów i żądają zmiany kwalifikacji ich umów o pracę w ramach instytucji na umowy o pracę na czas nieokreślony oraz zapłaty z mocą wsteczną ich należności socjalnych oraz w odniesieniu do niektórych z nich zapłaty odszkodowania za wypowiedzenie.

Zarzut drugi dotyczący naruszenia zasady równego traktowania i niedyskryminacji. Skarżący uważają, że ramy prawne wprowadzone przez pozwane w odniesieniu do zawierania międzynarodowych indywidualnych umów o pracę są, po pierwsze, dyskryminujące w stosunku do warunków zatrudnienia innych pracowników Unii, a po drugie, niejasne oraz, wreszcie, sprzeczne z zasadami europejskiego porządku publicznego, w tym z wartościami i zasadami ustanowionymi w Karcie praw podstawowych Unii Europejskiej.

3.	Zarzut trzeci dotyczący naruszenia prawa do bycia wysłuchanym.

4.	Zarzut czwarty dotyczący niepewności prawa i naruszenia prawa do dobrej administracji.

5.	Zarzut piąty dotyczący naruszenia zasady prowadzenia konsultacji z przedstawicielami personelu.

6.	Zarzut szósty dotyczący naruszenia przez pozwanych Europejskiego kodeksu dobrej praktyki administracyjnej.

7.	Zarzut siódmy dotyczący naruszenia przez pozwanych prawa do swobodnego przepływu pracowników.

7.6.2021

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 217/53

Skarga wniesiona w dniu 9 kwietnia 2021 – Firearms United Network i in. / Komisja Europejska

(Sprawa T-187/21)

(2021/C 217/68)

Język postępowania: polski

Strony

Strony skarżące: Firearms United Network (Warszawa, Polska), Tomasz Walter Stępień (Żelechów, Polska), Michał Budzyński (Cegłów, Polska), Andrzej Marcjanik (Złotokłos, Polska) (przedstawiciel: E. Woźniak, adwokat)

Strona pozwana: Komisja Europejska

Żądania

Skarżący wnoszą do Sądu o:

Stwierdzenie nieważności i uchylenie Rozporządzenia Komisji (UE) 2021/57 z dnia 25 stycznia 2021 zmieniające załącznik XVII do rozporządzenia (WE) nr 1907/2006 Parlamentu Europejskiego i Rady w sprawie rejestracji, oceny, udzielania zezwoleń i stosowanych ograniczeń w zakresie chemikaliów (REACH) w odniesieniu do ołowiu w amunicji śrutowej na obszarach wodno-błotnych lub wokół nich (1).

Zarzuty i główne argumenty

Na poparcie skargi skarżący podnoszą cztery zarzuty.

Zarzut pierwszy dotyczący naruszenia przepisów Karty Praw Podstawowych Unii Europejskiej (2) (artykuły: 16, 17 ust. 1, 21 ust. 1, 45 ust. 1, 48 ust. 1) poprzez ograniczenie wolności podejmowania i prowadzenia działalności gospodarczej związanej ze strzelectwem, ograniczenie prawa własności, używania, rozporządzania bronią palną, amunicją zawierającą ołów, obiektami stanowiącymi strzelnice, dyskryminację strzelców sportowych i myśliwskich, ograniczenie możliwości przemieszczania się z amunicją zawierającą ołów, wprowadzenie domniemania winy osób, które przemieszczają się po terenach „wodno-błotnych” z amunicją zawierającą ołów jako osób, które dokonują strzelań z użyciem amunicji zawierającej ołów na terenach „wodno-błotnych”, a zatem osób dopuszczających się naruszenia ustanowionego zakazu.

Zarzut drugi dotyczący naruszenia przepisów Traktatu o Unii Europejskiej (3) (artykuły: 2, 3 ust. 2, 3 ust. 3) poprzez naruszenie wolności i prawa do uprawniania strzelectwa myśliwskiego i sportowego, naruszenie zasady państwa prawnego w drodze wprowadzenia domniemania winy osób przemieszczających się po terenach „wodno-błotnych” z amunicją zawierającą ołów – jako osób, które dokonują strzelań z użyciem amunicji zawierającej ołów na terenach „wodno-błotnych”, naruszenie poczucia bezpieczeństwa poprzez wprowadzenie przepisów uniemożliwiających identyfikację terenów „wodno-błotnych”, a zatem zakresu terytorialnego obowiązywania zakazu, a co za tym idzie dostosowania swojego zachowania do obowiązujących przepisów.

Zarzut trzeci dotyczący naruszenia przepisów Traktatu o Unii Europejskiej (artykuły: 5 ust. 2, 5 ust. 3, 5 ust. 4) poprzez naruszenie zasady przyznania, polegające na podjęciu działań, które w wystarczający sposób mogłyby zostać podjęte przez Państwa Członkowskie, a także wykroczenia formą i zakresem działań poza to, co jest konieczne do osiągnięcia treści Traktatów.

4.	Zarzut czwarty dotyczący: nadużycia władzy poprzez wydanie rozporządzenia, które miało na celu znaczące ograniczenie strzelectwa cywilnego na terenie Unii Europejskiej.

(1) Dz.U. 2021, L 24, s. 19

(2) Dz.U. 2012,C 326, s. 391

(3) Dz. U. 2016, C 202, s. 13

7.6.2021

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 217/54

Skarga wniesiona w dniu 9 kwietnia 2021 r. – Lück / EUIPO – R.H. Investment (MALLE)

(Sprawa T-188/21)

(2021/C 217/69)

Język skargi: niemiecki

Strony

Strona skarżąca: Jörg Lück (Hilden, Niemcy) (przedstawiciel: adwokat L. Becker)

Strona pozwana: Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (EUIPO)

Druga strona w postępowaniu przed izbą odwoławczą: R.H. Investment UG (spółka z ograniczoną odpowiedzialnością) (Erlangen, Niemcy)

Dane dotyczące postępowania przed EUIPO

Właściciel spornego znaku towarowego: Strona skarżąca

Sporny znak towarowy: Słowny unijny znak towarowy MALLE – unijny znak towarowy nr 2 631 166

Postępowanie przed EUIPO: Postępowanie w sprawie unieważnienia prawa do znaku

Zaskarżona decyzja: Decyzja Piątej Izby Odwoławczej EUIPO z dnia 21 grudnia 2020 r. w sprawie R 1393/2020-5

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—	stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji łącznie z decyzją Wydziału Unieważnień z dnia 18 maja 2020 r.;

—	obciążenie interwenienta całością kosztów postępowania.

Podniesione zarzuty

Naruszenie art. 7 ust. 1 lit. c) rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2017/1001.

7.6.2021

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 217/55

Skarga wniesiona w dniu 7 kwietnia 2021 r. – RI i in. / Rada i in.

(Sprawa T-190/21)

(2021/C 217/70)

Język postępowania: francuski

Strony

Strona skarżąca: RI i 15 innych skarżących (przedstawiciel: adwokat N. de Montigny)

Strona pozwana: Rada Unii Europejskiej, Komisja Europejska, Europejska Służba Działań Zewnętrznych (ESDZ) i Eulex Kosovo

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

tytułem głównym:

—

w odniesieniu do stosunku pracy:

—	zmianę kwalfikacji stosunku umownego skarżących na umowę o pracę na czas nieokreślony;

—

zasądzenie od pozwanych odszkodowania z tytułu wypowiedzenia:

—	na rzecz skarżącego RW – 65 726,17 EUR;

—	na rzecz skarżącego RZ – 84 748,27 EUR;

—	zasądzenie od pozwanych na rzecz skarżących odszkodowania z tytułu braku objęcia krajowym systemem zabezpieczenia społecznego, ustalonego na podstawie mającego zastosowanie ustawodawstwa;

—	zasądzenie od nich odsetek od tych kwot;

—	wyznaczenie stronom terminu na oszacowanie wspomnianego podlegającego ustaleniu odszkodowania;

—

w odniesieniu do pozostałych roszczeń:

—

—	zasądzenie od nich odsetek od tych kwot;

—

wyznaczenie stronom terminu na oszacowanie wspomnianego odszkodowania z uwzględnieniem grupy i stopnia, do których skarżący powinni byli zostać odpowiednio zaszeregowani przy zatrudnieniu, przeciętnego wzrostu płacy, rozwoju ich kariery zawodowej, świadczeń, które powinni byli wówczas pobierać na podstawie umów o pracę w charakterze członka personelu tymczasowego, oraz porównanie otrzymanych wyników z wynagrodzeniem faktycznie pobranym przez skarżących;

posiłkowo:

—	zasądzenie od trzech pierwszych pozwanych odszkodowania na rzecz skarżących z tytułu odpowiedzialności umownej wynikającej z nieposzanowania ich praw podstawowych, szacowanego ex aequo et bono na 20 000 EUR za każdy rok stażu pracy;

—	zasądzenie od nich odsetek od tych kwot;

wysłuchanie pozwanych obciążonych kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Na poparcie skargi skarżący podnoszą siedem zarzutów, które w istocie są identyczne z zarzutami podniesionymi w ramach sprawy T-183/21, QP i in. / Rada i in., lub do nich podobne.

7.6.2021

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 217/56

Skarga wniesiona w dniu 12 kwietnia 2021 r. – Laboratorios Ern/EUIPO – Beta Sports (META)

(Sprawa T-192/21)

(2021/C 217/71)

Język skargi: hiszpański

Strony

Strona skarżąca: Laboratorios Ern, SA (Barcelona, Hiszpania) (przedstawiciel: T. González Martínez, abogada)

Strona pozwana: Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (EUIPO)

Druga strona w postępowaniu przed izbą odwoławczą: Beta Sports LLC (Coconut Creek, Floryda, Stany Zjednoczone)

Dane dotyczące postępowania przed EUIPO

Zgłaszający sporny znak towarowy: Druga strona w postępowaniu przed izbą odwoławczą

Sporny znak towarowy: Zgłoszenie słownego unijnego znaku towarowego META – zgłoszenie nr 17 973 308

Postępowanie przed EUIPO: Postępowanie w sprawie sprzeciwu

Zaskarżona decyzja: Decyzja Drugiej Izby Odwoławczej EUIPO z dnia 22 stycznia 2021 r. w sprawie R 1152/2020-2

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—	stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji;

—	odrzucenie zgłoszenia unijnego znaku towarowego nr 17 973 308 META w odniesieniu do klasy 5;

—	obciążenie strony pozwanej, i w razie potrzeby drugiej strony w postępowaniu przed izbą odwoławczą, kosztami postępowania.

Podniesiony zarzut

Naruszenie art. 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2017/1001.

7.6.2021

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 217/57

Skarga wniesiona w dniu 12 kwietnia 2021 r. – Fidia farmaceutici / EUIPO – Stelis Biopharma (HYALOSTEL ONE)

(Sprawa T-194/21)

(2021/C 217/72)

Język skargi: angielski

Strony

Strona skarżąca: Fidia farmaceutici SpA (Abano Terme, Włochy) (przedstawiciele: adwokaci R. Kunz-Hallstein i H. Kunz-Hallstein)

Strona pozwana: Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (EUIPO)

Druga strona w postępowaniu przed izbą odwoławczą: Stelis Biopharma ltd. (Karnataka, Indie)

Dane dotyczące postępowania przed EUIPO

Właściciel spornego znaku towarowego: Druga strona w postępowaniu przed izbą odwoławczą

Sporny znak towarowy: Międzynarodowa rejestracja wskazująca Unię Europejską graficznego znaku towarowego HYALOSTEL ONE – rejestracja międzynarodowa wskazująca Unię Europejską nr 1 399 649

Postępowanie przed EUIPO: Postępowanie w sprawie sprzeciwu

Zaskarżona decyzja: Decyzja Piątej Izby Odwoławczej EUIPO z dnia 27 stycznia 2021 r. w sprawie R 831/2020-5

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—	stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji;

—	obciążenie EUIPO kosztami postępowania; ewentualnie, w przypadku przystąpienia do sprawy w charakterze interwenienta przez drugą stronę w postępowaniu przed izbą odwoławczą, obciążenie EUIPO i interwenienta solidarnie kosztami postępowania.

Podniesione zarzuty

—	Naruszenie art. 165 ust. 1 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2017/1001 oraz art. 32 lit. f) i art. 39 ust. 5 rozporządzenia delegowanego Komisji (UE) 2018/625;

—	Naruszenie prawa do bycia wysłuchanym i obowiązku uzasadnienia na podstawie art. 94 ust. 1 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2017/1001;

—	Naruszenie art. 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2017/1001.

7.6.2021

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 217/58

Skarga wniesiona w dniu 12 kwietnia 2021 r. – Lea Nature Services / EUIPO – Debonair Trading Internacional (SO…?)

(Sprawa T-196/21)

(2021/C 217/73)

Język skargi: angielski

Strony

Strona skarżąca: Lea Nature Services (Périgny, Francja) (przedstawiciel: adwokat F. Drageon)

Strona pozwana: Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (EUIPO)

Druga strona w postępowaniu przed izbą odwoławczą: Debonair Trading Internacional Lda (Funchal, Portugalia)

Dane dotyczące postępowania przed EUIPO

Właściciel spornego znaku towarowego: Druga strona w postępowaniu przed izbą odwoławczą

Sporny znak towarowy: Graficzny unijny znak towarowy „SO…?” – unijny znak towarowy nr 17 473 513

Postępowanie przed EUIPO: Postępowanie w sprawie unieważnienia prawa do znaku

Zaskarżona decyzja: Decyzja Czwartej Izby Odwoławczej EUIPO z dnia 11 lutego 2021 r. w sprawie R 1235/2020-4

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—	stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji;

—	obciążenie strony pozwanej i drugiej strony w postępowaniu przed izbą odwoławczą kosztami postępowania, które poniosły w postępowaniu przed Sądem.

Podniesione zarzuty

—	Naruszenie art. 7 ust. 1 lit. b) rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2017/1001;

—	Naruszenie art. 7 ust. 1 lit. c) rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2017/1001.

7.6.2021

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 217/59

Skarga wniesiona w dniu 12 kwietnia 2021 r. – Lea Nature Services / EUIPO – Debonair Trading Internacional (SO…?)

(Sprawa T-197/21)

(2021/C 217/74)

Język skargi: angielski

Strony

Strona skarżąca: Lea Nature Services (Périgny, Francja) (przedstawiciel: adwokat F. Drageon)

Strona pozwana: Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (EUIPO)

Druga strona w postępowaniu przed izbą odwoławczą: Debonair Trading Internacional Lda (Funchal, Portugalia)

Dane dotyczące postępowania przed EUIPO

Właściciel spornego znaku towarowego: Druga strona w postępowaniu przed izbą odwoławczą

Sporny znak towarowy: Słowny unijny znak towarowy „SO…?”– unijny znak towarowy nr 485 078

Postępowanie przed EUIPO: Postępowanie w sprawie unieważnienia prawa do znaku

Zaskarżona decyzja: Decyzja Czwartej Izby Odwoławczej EUIPO z dnia 11 lutego 2021 r. w sprawie R 1234/2020-4

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—	stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji;

—	obciążenie strony pozwanej i drugiej strony w postępowaniu przed izbą odwoławczą kosztami postępowania, które poniosły w postępowaniu przed Sądem.

Podniesione zarzuty

—	Naruszenie art. 7 ust. 1 lit. b) rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2017/1001;

—	Naruszenie art. 7 ust. 1 lit. c) rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2017/1001.

7.6.2021

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 217/59

Skarga wniesiona w dniu 12 kwietnia 2021 r. – Ancor Group/EUIPO – Cody’s Drinks International (CODE-X)

(Sprawa T-198/21)

(2021/C 217/75)

Język skargi: niemiecki

Strony

Strona skarżąca: Ancor Group GmbH (Igersheim, Niemcy) (przedstawiciele: Rechtsanwälte J. Wachsmuth i W. Berlit)

Strona pozwana: Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (EUIPO)

Druga strona w postępowaniu przed izbą odwoławczą: Cody’s Drinks International GmbH (Brema, Niemcy)

Dane dotyczące postępowania przed EUIPO

Zgłaszający sporny znak towarowy: Strona skarżąca

Sporny znak towarowy: Zgłoszenie słownego unijnego znaku towarowego CODE-X – zgłoszenie nr 17 893 826

Postępowanie przed EUIPO: Postępowanie w sprawie sprzeciwu

Zaskarżona decyzja: Decyzja Piątej Izby Odwoławczej EUIPO z dnia 4 lutego 2021 r. w sprawie R 208/2020-5

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—	stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji;

—	utrzymanie w mocy decyzji Wydziału Sprzeciwów z dnia 28 listopada 2018 r. oddalającej sprzeciw wobec zgłoszenia unijnego znaku towarowego nr 17 893 826;

—	obciążenie EUIPO kosztami postępowania.

Podniesiony zarzut

—	Naruszenie art. 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2017/1001.

7.6.2021

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 217/60

Skarga wniesiona w dniu 30 marca 2021 r. – EurO3zon / ECHA

(Sprawa T-199/21)

(2021/C 217/76)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: EurO3zon (Zemst, Belgia) (przedstawiciele: adwokaci I. de Seze, F. Puel i L. Marchal)

Strona pozwana: Europejska Agencja Chemikaliów

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—	stwierdzenie nieważności aktu, którym pozwana zawiesiła ocenę dokumentacji skarżącej dotyczącej substancji czynnej ozon (O3) na podstawie rozporządzenia w sprawie produktów biobójczych (1) i połączyła to postępowanie w przedmiocie oceny z dokumentacją innego skarżącego; oraz

—	obciążenie pozwanej kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Na poparcie skargi strona skarżąca podnosi pięć zarzutów.

W zarzucie pierwszym twierdzi ona, że pozwana działała ultra vires i nie była właściwa do wydania zakwestionowanego aktu, gdyż w braku odpowiedniego przepisu prawnego pozwanej nie przysługuje wyraźne lub dorozumiane uprawnienie do działania w dziedzinie oceny biobójczych substancji czynnych na podstawie prawa Unii Europejskiej lub do obowiązkowej wymiany danych.

—

Ponadto podnosi ona, że w przypadku uzasadnienia przytoczonego przez pozwaną w odniesieniu do zakwestionowanego aktu chodzi o dokument, w którym zaprotokołowano konsensus osiągnięty przez Komisję Europejską i państwa członkowskie zasiadające w Komitecie ds. Produktów Biobójczych; dokument ten nie jest właściwy ani pod względem merytorycznym, ani wiążący dla pozwanej.

W zarzucie drugim skarżąca twierdzi, że pozwana naruszyła zasadę pewności prawa i uzasadnione oczekiwania skarżącej.

—	W zakwestionowanym akcie nie został wskazany ani przytoczony żaden przepis prawa, który uprawniałby pozwaną do działania w sposób, jak to uczyniła.

—	Co więcej, zakwestionowany akt narusza uzasadnione oczekiwania skarżącej, ponieważ pozwana odchodzi w nim od wyraźnych prawnych i proceduralnych kroków przewidzianych w rozporządzeniu w sprawie produktów biobójczych, a w szczególności od przewidzianych w nim obowiązkowych terminów.

—

Zakwestionowany akt narusza także uzasadnione oczekiwania skarżącej z tego względu, że dokument przytoczony przez pozwaną jako uzasadnienie aktu dotyczy w rzeczywistości procedur i stanów faktycznych, które są nieistotne dla sytuacji skarżącej. Skarżąca podnosi również, że zakwestionowany akt powoduje brak pewności prawa dla podmiotów gospodarczych.

W zarzucie trzecim skarżąca twierdzi, że pozwana potraktowała ją w dyskryminacyjny sposób.

—	W jej opinii zakwestionowany akt prowadzi do tego, że skarżąca jest zobowiązana przestrzegać wymogów proceduralnych i terminów, których dochowania nie wymaga się od osób trzecich w porównywalnych sytuacjach.

—	Zakwestionowany akt skutkuje naruszeniem wyłącznych praw skarżącej do informacji zastrzeżonych i ich wykorzystaniem na rzecz osób trzecich bez rekompensaty finansowej; takie postępowanie nie miało miejsca w stosunku do osób trzecich w porównywalnych sytuacjach.

—

Ponadto skarżąca zarzuca, że poufne informacje handlowe zawarte w jej dokumentacji dotyczącej substancji czynnej zostały udostępnione osobom trzecim bez jej zgody i bez zobowiązania ich do zachowania poufności; takie postępowanie nie miało miejsca w stosunku do osób trzecich w porównywalnych sytuacjach.

4.	W zarzucie czwartym skarżącym twierdzi, że zakwestionowany akt nie zawiera uzasadnienia, ponieważ nie wskazano w nim w jasny i jednoznaczny sposób rozumowania Agencji, który umożliwiałby skarżącej zrozumienie powodów przyjętego środka i pozwalałby właściwemu sądowi na dokonanie kontroli.

W zarzucie piątym skarżąca utrzymuje, że pozwana, wydając zakwestionowany akt, naruszyła zasadę proporcjonalności, ponieważ nie prowadzi on do podjęcia odpowiednich kroków służących osiągnięciu uzasadnionych celów przyświecających temu aktowi i wykracza on poza to, co jest konieczne do ich osiągnięcia.

—	Co więcej, zdaniem skarżącej środki wynikające z zakwestionowanego aktu nie są najmniej uciążliwym środkiem pozwalającym osiągnąć przyświecające mu cele.

(1) Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 528/2012 z dnia 22 maja 2012 r. w sprawie udostępniania na rynku i stosowania produktów biobójczych (Dz.U. 2012, L 167, s. 1).

7.6.2021

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 217/61

Skarga wniesiona w dniu 29 marca 2021 r. – JS / EIOD

(Sprawa T-200/21)

(2021/C 217/77)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: JS (przedstawiciele: adwokaci L. Levi i A. Champetier)

Strona pozwana: Europejski Inspektor Ochrony Danych

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—	stwierdzenie nieważności decyzji EIOD z dnia 18 stycznia 2021 r. oddalającej skargę złożoną przez skarżącego;

—	w zakresie, w jakim jest to konieczne, stwierdzenie również nieważności decyzji EIOD z dnia 9 marca 2021 r. oddalającej wniosek o ponowne rozpatrzenie tej pierwotnej decyzji;

—	zasądzenie odszkodowania z tytułu poniesionej szkody;

—	obciążenie pozwanego kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Na poparcie skargi strona skarżąca podnosi tylko jeden zarzut, w którym zarzuca naruszenie art. 4 ust. 1, art. 5, art. 19, art. 20 i art. 23 rozporządzenia nr 2018/1725 (1), zasad konieczności i proporcjonalności oraz art. 8 i 41 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej.

(1) Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2018/1725 z dnia 23 października 2018 r. w sprawie ochrony osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych przez instytucje, organy i jednostki organizacyjne Unii i swobodnego przepływu takich danych oraz uchylenia rozporządzenia (WE) nr 45/2001 i decyzji nr 1247/2002/WE (Dz.U. 2018, L 295, s. 39).

7.6.2021

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 217/62

Skarga wniesiona w dniu 6 kwietnia 2021 r. – Covington & Burling i Van Vooren / Komisja

(Sprawa T-201/21)

(2021/C 217/78)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Covington & Burling (Saint-Josse-ten-Noode, Belgia) i Bart Van Vooren (Meise, Belgia) (przedstawiciel: adwokat P. Diaz-Gavier)

Strona pozwana: Komisja Europejska

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—	stwierdzenie nieważności decyzji Komisji z dnia 12 marca 2021 r. odmawiającej udzielenia dostępu do żądanych dokumentów (1) na mocy rozporządzenia w sprawie przejrzystości;

—	nakazanie Komisji niezwłocznego udzielenia dostępu do żądanych dokumentów; oraz

—	obciążenie Komisji kosztami postępowania i innymi kosztami poniesionymi przez Covington w niniejszej sprawie.

Zarzuty i główne argumenty

Na poparcie skargi strona skarżąca podnosi pięć zarzutów.

1.	Zarzut pierwszy dotyczy błędnego oparcia się przez Komisję na art. 4 ust. 3 tiret drugie rozporządzenia w sprawie przejrzystości (2) w celu uzasadnienia odmowy udzielenia dostępu do żądanych dokumentów.

2.	Zarzut drugi dotyczy tego, że nawet gdyby art. 4 ust. 3 tiret drugie rozporządzenia o powszechnym dostępie do dokumentów lub inny przepis tego rozporządzenia miał zastosowanie, Komisja nie wykazała, w jaki sposób żądane dokumenty spełniały wymagane warunki.

3.	Zarzut trzeci dotyczy niesłusznego oparcia się przez Komisję na rozporządzeniu o procedurze komitetowej (3) w celu uzasadnienia odmowy udzielenia dostępu do żądanych dokumentów.

4.	Zarzut czwarty dotyczy niesłusznego oparcia się przez Komisję na wzorze regulaminu wewnętrznego dla komitetów w celu uzasadnienia swojej odmowy.

5.	Zarzut piąty dotyczy naruszenia w zaskarżonej decyzji ogólnych zasad przejrzystości i podważenia demokratycznej legitymacji aktów wykonawczych.

(1) Uwaga redakcyjna: żądane dokumenty dotyczą procedury komitetowej, a w szczególności dokumentów dotyczących sposobu, w jaki niektóre państwa członkowskie głosowały w sprawie projektu rozporządzenia Komisji zmieniającego załącznik III do rozporządzenia (WE) nr 1925/2006 Parlamentu Europejskiego i Rady w odniesieniu do gatunków roślin zawierających pochodne hydroksyantracenu.

(2) Rozporządzenie (WE) nr 1049/2001 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 30 maja 2001 r. w sprawie publicznego dostępu do dokumentów Parlamentu Europejskiego, Rady i Komisji (Dz.U 2001 L 145, s. 43).

(3) Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 182/2011 z dnia 16 lutego 2011 r. ustanawiające przepisy i zasady ogólne dotyczące trybu kontroli przez państwa członkowskie wykonywania uprawnień wykonawczych przez Komisję (Dz.U. 2011, L 55, s. 13).

7.6.2021

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 217/63

Skarga wniesiona w dniu 13 kwietnia 2021 r.– Vita Zahnfabrik / EUIPO – VIPI Produtos Odontológicos (VITABLOCS TriLuxe forte)

(Sprawa T-202/21)

(2021/C 217/79)

Język skargi: angielski

Strony

Strona skarżąca: Vita Zahnfabrik H. Rauter GmbH & Co. KG (Bad Säckingen, Niemcy) (przedstawiciele: adwokaci A. Theis i F. Hauck)

Strona pozwana: Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (EUIPO)

Druga strona w postępowaniu przed izbą odwoławczą: VIPI Indústria, Comércio, Exportação E Importação De Produtos Odontológicos LTDA (Pirassununga, Brazylia)

Dane dotyczące postępowania przed EUIPO

Właściciel spornego znaku towarowego: Strona skarżąca

Sporny znak towarowy: Międzynarodowa rejestracja wskazująca Unię Europejską słownego znaku towarowego VITABLOCS TriLuxe forte – rejestracja międzynarodowa wskazująca Unię Europejską nr 1 346 271

Postępowanie przed EUIPO: Postępowanie w sprawie sprzeciwu

Zaskarżona decyzja: Decyzja Czwartej Izby Odwoławczej EUIPO z dnia 9 stycznia 2021 r. w sprawie R 818/2020-4

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—	zmianę zaskarżonej decyzji, w taki sposób aby sprzeciw przeciwko międzynarodowej rejestracji wskazującej Unię Europejską nr 1 346 271 został w całości oddalony oraz aby druga strona w postepowaniu przed Izbą Odwoławczą została obciążona kosztami postępowania przed EUIPO;

—	stwierdzenie tytułem żądania ewentualnego nieważności zaskarżonej decyzji;

—	obciążenie EUIPO kosztami postępowania przed Sądem.

Podniesione zarzuty

—	Błędne zastosowanie art. 47 ust. 5 i art. 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2017/1001.

7.6.2021

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 217/64

Skarga wniesiona w dniu 12 kwietnia 2021 r. – IN.PRO.DI/EUIPO – Aiello (CAPRI)

(Sprawa T-203/21)

(2021/C 217/80)

Język skargi: włoski

Strony

Strona skarżąca: IN.PRO.DI – Inghirami produzione distribuzione SpA (Mediolan, Włochy) (przedstawiciel: adwokat V. Piccarreta)

Strona pozwana: Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (EUIPO)

Druga strona w postępowaniu przed izbą odwoławczą: Antonino Aiello (Neapol, Włochy)

Dane dotyczące postępowania przed EUIPO

Zgłaszający sporny znak towarowy: Strona skarżąca

Sporny znak towarowy: Zgłoszenie słownego unijnego znaku towarowego CAPRI – zgłoszenie nr 13 768 197

Postępowanie przed EUIPO: Postępowanie w sprawie sprzeciwu

Zaskarżona decyzja: Decyzja Pierwszej Izby Odwoławczej EUIPO z dnia 3 lutego 2021 r. w sprawie R 49/2020-1

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—	stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji i w konsekwencji, w drodze zmiany decyzji Wydziału Sprzeciwów z dnia 12 listopada 2019 r., stwierdzenie, że sprzeciw wobec zgłoszenia unijnego znaku towarowego nr 13 768 197 zostaje oddalony w całości, a tym samym uwzględnienie tego zgłoszenia w całości;

—	obciążenie A. Aiella kosztami poniesionymi przed wszystkimi instancjami sądowymi.

Podniesione zarzuty

—	Naruszenie art. 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2017/1001.

7.6.2021

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 217/64

Skarga wniesiona w dniu 14 kwietnia 2021 r. – Stryker/EUIPO (RUGGED)

(Sprawa T-204/21)

(2021/C 217/81)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Stryker Corp. (Kalamazoo, Michigan, Stany Zjednoczone) (przedstawiciele: adwokaci I. Fowler, I. Junkar i B. Worbes)

Strona pozwana: Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (EUIPO)

Dane dotyczące postępowania przed EUIPO

Sporny znak towarowy: Międzynarodowa rejestracja wskazująca Unię Europejską słownego znaku towarowego RUGGED

Zaskarżona decyzja: Decyzja Piątej Izby Odwoławczej EUIPO z dnia 26 stycznia 2021 r. w sprawie R 370/2020-5

Żądanie

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—	stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji;

—	obciążenie EUIPO kosztami postępowania.

Podniesione zarzuty

—	Naruszenie art. 71 ust. 1 w związku z art. 67 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2017/1001 oraz brak kompetencji poprzez przekroczenie granic swoich uprawnień;

—	Naruszenie art. 7 ust. 3 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2017/1001 oraz błędne stwierdzenie, że dowody przedstawione w odniesieniu do uzyskania charakteru odróżniającego są niewystarczające;

—	Naruszenie art. 94 ust. 1 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2017/1001 z powodu braku uzasadnienia swojej decyzji.

7.6.2021

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 217/65

Skarga wniesiona w dniu 15 kwietnia 2021 r. – Kewazo/EUIPO (Liftbot)

(Sprawa T-205/21)

(2021/C 217/82)

Język postępowania: niemiecki

Strony

Strona skarżąca: Kewazo GmbH (Garching, Niemcy) (przedstawiciel: adwokat P. Baronikians)

Strona pozwana: Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (EUIPO)

Dane dotyczące postępowania przed EUIPO

Sporny znak towarowy: Zgłoszenie słownego unijnego znaku towarowego Liftbot – zgłoszenie nr 18 191 963

Zaskarżona decyzja: Decyzja Piątej Izby Odwoławczej EUIPO z dnia 2 lutego 2021 r. w sprawie R 1160/2020-5

Żądanie

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—	stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji;

—	stwierdzenie nieważności decyzji EUIPO z dnia 15 września 2020 r. o odrzuceniu zgłoszenia;

—	obciążenie EUIPO kosztami postępowania.

Podniesione zarzuty

—	Naruszenie art. 7 ust. 1 lit. c) rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2017/1001;

—	Naruszenie art. 7 ust. 1 lit. b) rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2017/1001.

7.6.2021

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 217/66

Skarga wniesiona w dniu 16 kwietnia 2021 r. – Kalita i Haas / EUIPO – Kitzbühel Tourismus (Przedstawienie dwóch zwierząt)

(Sprawa T-206/21)

(2021/C 217/83)

Język skargi: niemiecki

Strony

Strona skarżąca: Oliver Kalita (Jochberg, Austria) i Christian Haas (Kitzbühel, Austria) (przedstawiciel: adwokat G. Donath)

Strona pozwana: Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (EUIPO)

Druga strona w postępowaniu przed izbą odwoławczą: Kitzbühel Tourismus, Körperschaft des öffentlichen Rechts (Kitzbühel, Austria)

Dane dotyczące postępowania przed EUIPO

Zgłaszający sporny znak towarowy: Strona skarżąca

Sporny znak towarowy: Graficzny unijny znak towarowy (Przedstawienie dwóch zwierząt) – zgłoszenie nr 17 997 789

Postępowanie przed EUIPO: Postępowanie w sprawie sprzeciwu

Zaskarżona decyzja: Decyzja Pierwszej Izby Odwoławczej EUIPO z dnia 2 lutego 2021 r. w sprawie R 863/2020-1

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—	stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji;

posiłkowo

—	zmiana zaskarżonej decyzji poprzez oddalenie odwołania w całości i przywrócenie decyzji Wydziału Sprzeciwów EUIPO z dnia 6 kwietnia 2020 r.

w każdym przypadku obciążenie EUIPO i innych uczestników postępowania występujących w charakterze interwenienta kosztami postępowania w całości.

Podniesione zarzuty

—	Naruszenie art. 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2017/1001;

—	Naruszenie art. 8 ust. 5 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2017/1001.

7.6.2021

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 217/67

Skarga wniesiona w dniu 17 kwietnia 2021 r. – Ignacio Carrasco / EUIPO – Santos Carrasco Manzano (La Hoja del Carrasco)

(Sprawa T-209/21)

(2021/C 217/84)

Język skargi: hiszpański

Strony

Strona skarżąca: Ignacio Carrasco SL (Guijuelo, Hiszpania) (przedstawiciel: adwokat J.L. Donoso Romero)

Strona pozwana: Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (EUIPO)

Druga strona w postępowaniu przed izbą odwoławczą: Santos Carrasco Manzano SA (Guijuelo, Hiszpania)

Dane dotyczące postępowania przed EUIPO

Właściciel spornego znaku towarowego: Druga strona w postępowaniu przed izbą odwoławczą

Sporny znak towarowy: Graficzny unijny znak towarowy La Hoja del Carrasco – unijny znak towarowy nr 15 670 813

Postępowanie przed EUIPO: Postępowanie w sprawie unieważnienia prawa do znaku

Zaskarżona decyzja: Decyzja Pierwszej Izby Odwoławczej EUIPO z dnia 10 lutego 2021 r. w sprawie R 175/2020-1

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—	stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji w całości;

—	w konsekwencji oddalenie wniosku o unieważnienie prawa do znaku towarowego w całości;

—	obciążenie EUIPO i Santos Carrasco Manzano SA kosztami postępowania.

Podniesione zarzuty

Naruszenie art. 60 ust. 1 lit. a) w związku z art. 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2017/1001.

7.6.2021

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 217/67

Skarga wniesiona w dniu 19 kwietnia 2021 r. – Groschopp / EUIPO (Sustainability through Quality)

(Sprawa T-212/21)

(2021/C 217/85)

Język postępowania: niemiecki

Strony

Strona skarżąca: Groschopp AG Drives & More (Viersen, Niemcy) (przedstawiciel: adwokat R. Schiffer)

Strona pozwana: Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (EUIPO)

Dane dotyczące postępowania przed EUIPO

Sporny znak towarowy: Słowny unijny znak towarowy „Sustainability through Quality” – zgłoszenie nr 18 158 368

Zaskarżona decyzja: Decyzja Pierwszej Izby Odwoławczej EUIPO z dnia 11 lutego 2021 r. w sprawie R 1076/2020-1

Żądanie

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—	stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji;

—	obciążenie EUIPO kosztami postępowania.

Podniesione zarzuty

—	Naruszenie art. 7 ust. 1 lit. b) rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2017/1001;

—	Naruszenie art. 7 ust. 1 lit. c) rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2017/1001.

7.6.2021

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 217/68

Skarga wniesiona w dniu 20 kwietnia 2021 r. – Ryanair i Malta Air / Komisja

(Sprawa T-216/21)

(2021/C 217/86)

Język postępowania: x

Strony

Strona skarżąca: Ryanair DAC (Swords, Irlandia) i Malta Air ltd. (Pietà, Malta) (przedstawiciele: adwokaci F-C. Laprévote, E. Vahida, V. Blanc, S. Rating i I. Metaxas-Maranghidis)

Strona pozwana: Komisja Europejska

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—	stwierdzenie nieważności decyzji Komisji C(2020) 2983 final z dnia 4 maja 2020 r. w sprawie pomocy państwa SA.57082 (2020/N) – Francja – COVID-19: ramy tymczasowe, art. 107 ust. 3 lit. b) TFUE – Gwarancja i pożyczka akcjonariusza na rzecz Air Francja (1);

—	obciążenie pozwanej kosztami postępowania;

—	rozpoznanie niniejszej skargi przez Sąd w trybie przyspieszonym przewidzianym w art. 23a statutu Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej.

Zarzuty i główne argumenty

Na poparcie skargi strona skarżąca podnosi pięć zarzutów.

1.	Zarzut pierwszy: pozwana błędnie wyłączyła KLM i Air France-KLM z zakresu zaskarżonej decyzji.

Zarzut drugi: pozwana nadużyła swoich uprawnień i błędnie zastosowała art. 107 ust. 3 TFUE i ramy tymczasowe poprzez (i) stwierdzenie, że pomoc odnosi się do poważnych zaburzeń w gospodarce francuskiej; (ii) niedokonane właściwej oceny, czy beneficjent miał trudności finansowe; (iii) stwierdzenie, że pożyczka akcjonariusza była zgodna z mającymi wówczas zastosowanie ramami tymczasowymi, i uznanie jej za instrument dłużny, a nie kapitałowy; i (iv) naruszenie spoczywającego na niej obowiązku wyważenia korzystnych skutków pomocy z jej negatywnymi skutkami dla warunków wymiany handlowej i zachowania niezakłóconej konkurencji (tj. „kryterium wyważenia”).

Zarzut trzeci: pozwana naruszyła konkretne postanowienia TFUE i ogólne zasady prawa europejskiego dotyczące zakazu dyskryminacji, swobody świadczenia usług i swobody przedsiębiorczości, które leżały u podstaw liberalizacji rynku przewozów lotniczych w Unii Europejskiej od późnych lat 1980-tych (2). Liberalizacja rynku przewozów lotniczych w Unii Europejskiej pozwoliła na rozwój prawdziwie paneuropejskich tanich linii lotniczych. Pozwana nie uwzględniła jednak szkód, jakie kryzys spowodowany przez COVID-19 wyrządził takim liniom i ich roli w lotniczym skomunikowaniu Francji, zezwalając Francji na zastrzeżenie pomocy jedynie dla Air France. Skarżący twierdzą również, że art. 107 ust. 3 lit. b) TFUE przewiduje wyjątek od zakazu pomocy państwa na podstawie art. 107 ust. 1 TFUE, ale nie przewiduje wyjątku od innych reguł i zasad przewidzianych w TFUE.

4.	Zarzut czwarty: pozwana nie wszczęła formalnego postępowania wyjaśniającego pomimo poważnych trudności i naruszyła prawa proceduralne skarżących.

5.	Zarzut piąty: pozwana naruszyła obowiązek uzasadnienia.

(1) Dz.U. 2021, C 50, s. 3.

(2) Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 1008/2008 z dnia 24 września 2008 r. w sprawie wspólnych zasad wykonywania przewozów lotniczych na terenie Wspólnoty (Dz.U. 2008, L 293, s. 3).

7.6.2021

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 217/69

Skarga wniesiona w dniu 23 kwietnia 2021 r. – Thomas Henry / EUIPO (Spicy Ginger)

(Sprawa T-220/21)

(2021/C 217/87)

Język postępowania: niemiecki

Strony

Strona skarżąca: Thomas Henry GmbH (Berlin, Niemcy) (przedstawiciele: adwokaci O. Spieker, A. Schönfleisch, N. Willich)

Strona pozwana: Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (EUIPO)

Dane dotyczące postępowania przed EUIPO

Sporny znak towarowy: Zgłoszenie słownego unijnego znaku towarowego Spicy Ginger – zgłoszenie nr 18 093 014

Zaskarżona decyzja: Decyzja Pierwszej Izby Odwoławczej EUIPO z dnia 12 lutego 2021 r. w sprawie R 435/2020-1

Żądanie

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—	stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji;

—	obciążenie EUIPO kosztami postępowania.

Podniesione zarzuty

—	Naruszenie art. 7 ust. 1 lit. c) w związku z art. 7 ust. 2 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2017/1001;

—	Naruszenie art. 7 ust. 1 lit. b) w związku z art. 7 ust. 2 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2017/1001.

		ISSN 1977-1002
Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej		C 217

Wydanie polskie	Informacje i zawiadomienia	Rocznik 64 7 czerwca 2021

Spis treści		Strona
	IV Informacje
	INFORMACJE INSTYTUCJI, ORGANÓW I JEDNOSTEK ORGANIZACYJNYCH UNII EUROPEJSKIEJ
	Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej
2021/C 217/01	Ostatnie publikacje Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej	1