Ostatnie publikacje Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej

(2021/C 206/01)

Ostatnia publikacja

Dz.U. C 189 z 17.5.2021

Wcześniejsze publikacje

Dz.U. C 182 z 10.5.2021

Dz.U. C 180 z 10.5.2021

Dz.U. C 163 z 3.5.2021

Dz.U. C 148 z 26.4.2021

Dz.U. C 138 z 19.4.2021

Dz.U. C 128 z 12.4.2021

Teksty te są dostępne na stronie internetowej:

http://eur-lex.europa.eu

Wyrok Trybunału (czwarta izba) z dnia 25 marca 2021 r. – Sun Pharmaceutical Industries Ltd, dawniej Ranbaxy Laboratories Ltd, Ranbaxy (UK) Ltd / Komisja Europejska

(Sprawa C-586/16 P) (1)

(Odwołanie - Konkurencja - Porozumienia, decyzje i uzgodnione praktyki - Produkty lecznicze - Rynek leków przeciwdepresyjnych (citalopram) - Ugody w sporach dotyczących patentów na proces, zawartych między wytwórcą oryginalnych produktów leczniczych będącym uprawnionym z tych patentów a wytwórcami generycznych produktów leczniczych - Artykuł 101 TFUE - Potencjalna konkurencja - Ograniczenie ze względu na cel - Kwalifikacja - Obliczanie kwoty grzywny)

(2021/C 206/02)

Język postępowania: angielski

Strony

Wnoszący odwołanie: Sun Pharmaceutical Industries Ltd, dawniej Ranbaxy Laboratories Ltd, Ranbaxy (UK) Ltd (przedstawiciele: R. Vidal, solicitor, B. Kennely, QC, i L. Penny, solicitor)

Druga strona postępowania: Komisja Europejska (przedstawiciele: F. Castilla Contreras, T. Vecchi, B. Mongin i C. Vollrath, pełnomocnicy, których wspierali B. Rayment, barrister, D. Bailey, barrister, G. Peretz, QC, i S. Kingston, SC)

Interwenient popierający stronę pozwaną: Zjednoczone Królestwo Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej (przedstawiciele: początkowo D. Guðmundsdóttir, Z. Lavery i D. Robertson, pełnomocnicy, których wspierał J. Holmes, QC, następnie D. Guðmundsdóttir, pełnomocniczka, którą wspierał J. Holmes, QC)

Sentencja

1)	Odwołanie zostaje oddalone.

2)	Sun Pharmaceutical Industries Ltd i Ranbaxy (UK) Ltd zostają obciążone własnymi kosztami oraz kosztami poniesionymi przez Komisję Europejską.

3)	Zjednoczone Królestwo Wielkiej Brytanii I Irlandii Północnej pokrywa własne koszty.

---

(1)  Dz.U. C 30 z 30.1.2017.

Wyrok Trybunału (czwarta izba) z dnia 25 marca 2021 r. – Generics (UK) Ltd / Komisja Europejska

(Sprawa C-588/16 P) (1)

(Odwołanie - Konkurencja - Porozumienia, decyzje i uzgodnione praktyki - Produkty lecznicze - Rynek leków przeciwdepresyjnych (citalopram) - Ugody w sporach dotyczących patentów na proces, zawierane między będącym uprawnionym z tych patentów wytwórcą oryginalnych produktów leczniczych a wytwórcami generycznych produktów leczniczych - Artykuł 101 TFUE - Potencjalna konkurencja - Ograniczenie ze względu na cel - Kwalifikacja - Obliczanie kwoty grzywny)

(2021/C 206/03)

Język postępowania: angielski

Strony

Wnosząca odwołanie: Generics (UK) Ltd (przedstawiciele: I. Vandenborre, advocaat, T. Goetz, Rechtsanwalt i M. Brealey, QC

Druga strona postępowania: Komisja Europejska (przedstawiciele: F. Castilla Contreras, T. Vecchi i B. Mongin oraz C. Vollrath, pełnomocnicy, wspierani przez B. Raymenta i D. Bailey’a, barristers, G. Peretza, QC, i S. Kingstona, SC)

Interwenient na poparcie żądań stronu pozwanej w postępowaniu w pierwszej instancji: Zjednoczone Królestwo Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej (przedstawiciele: początkowo D. Guðmundsdóttir, Z. Lavery i D. Robertson, pełnomocnicy, wspierani przez J. Holmesa, QC, następnie D. Guðmundsdóttir, pełnomocnik, wspierany przez J. Holmesa, QC)

Sentencja

1)	Odwołanie zostaje oddalone.

2)	Generics (UK) Ltd pokrywa, poza własnymi kosztami, koszty poniesione przez Komisję Europejską.

3)	Zjednoczone Królestwo Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej pokrywa własne koszty.

---

(1)  Dz.U. C 30 z 30.1.2017 R.

Wyrok Trybunału (czwarta izba) z dnia 25 marca 2021 r. – H. Lundbeck A/S, Lundbeck Ltd / Komisja Europejska, European Federation of Pharmaceutical Industries and Associations (EFPIA)

(Sprawa C-591/16 P) (1)

(Odwołanie - Konkurencja - Porozumienia, decyzje i uzgodnione praktyki - Produkty lecznicze - Rynek leków przeciwdepresyjnych (citalopram) - Ugody w sporach dotyczących patentów na proces, zawierane między będącym uprawnionym z tych patentów wytwórcą oryginalnych produktów leczniczych a wytwórcami generycznych produktów leczniczych - Artykuł 101 TFUE - Potencjalna konkurencja - Ograniczenie ze względu na cel - Kwalifikacja - Obliczanie kwoty grzywny - Sprzedaż mająca bezpośredni lub pośredni związek z naruszeniem)

(2021/C 206/04)

Język postępowania: angielski

Strony

Wnoszące odwołanie: H. Lundbeck A/S, Lundbeck Ltd (przedstawiciele: początkowo R. Subiotto, QC, i T. Kuhn, Rechtsanwalt, a następnie R. Subiotto, QC)

Pozostali uczestnicy postępowania: Komisja Europejska (przedstawiciele: F. Castilla Contreras, T. Vecchi, B. Mongin i C. Vollrath, pełnomocnicy, których wspierali B. Rayment i D. Bailey, barristers, G. Peretz, QC, i S. Kingston, SC), European Federation of Pharmaceutical Industries and Associations (EFPIA) (przedstawiciele: F. Carlin, barrister, i N. Niejahr, Rechtsanwältin)

Interwenient popierający żądania Komisji Europejskiej: Zjednoczone Królestwo Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej (przedstawiciele: początkowo D. Guðmundsdóttir, Z. Lavery i D. Robertson, pełnomocnicy, których wspierali J. Turner, QC, J. Holmes, QC, M. Demetriou, QC, i T. Sebastian, barrister, a następnie D. Guðmundsdóttir, pełnomocniczka, którą wspierali J. Turner, QC, J. Holmes, QC, i M. Demetriou, QC, i T. Sebastian, barrister)

Sentencja

1)	Odwołanie zostaje oddalone.

2)	H. Lundbeck A/S i Lundbeck Ltd pokrywają poza własnymi kosztami również koszty poniesione przez Komisję Europejską.

3)	European Federation of Pharmaceutical Industries and Associations (EFPIA) pokrywa własne koszty.

4)	Zjednoczone Królestwo Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej pokrywa własne koszty.

---

(1)  Dz.U. C 30 z 30.1.2017.

Wyrok Trybunału (czwarta izba) z dnia 25 marca 2021 r. – Arrow Group ApS, Arrow Generics Ltd / Komisja Europejska

(Sprawa C-601/16 P) (1)

(Odwołanie - Konkurencja - Porozumienia, decyzje i uzgodnione praktyki - Produkty lecznicze - Rynek leków przeciwdepresyjnych (citalopram) - Ugody w sporach dotyczących patentów na proces, zawierane między będącym uprawnionym z tych patentów wytwórcą oryginalnych produktów leczniczych a wytwórcami generycznych produktów leczniczych - Artykuł 101 TFUE - Potencjalna konkurencja - Ograniczenie ze względu na cel - Kwalifikacja - Obliczanie kwoty grzywny)

(2021/C 206/05)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona wnosząca odwołanie: Arrow Group ApS, Arrow Generics Ltd (przedstawiciele: C. Firth, solicitor, S. Kon solicitor, i C. Humpe, solicitor)

Druga strona postępowania: Komisja Europejska (przedstawiciele: F. Castilla Contreras, T. Vecchi, B. Mongin i C. Vollrath, pełnomocnicy, których wspierali B. Rayment, barrister i D. Bailey, barrister, G. Peretz, QC i S. Kingston, SC)

Interwenient popierający żądania Komisji Europejskiej: Zjednoczone Królestwo Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej (przedstawiciele: początkowo D. Guðmundsdóttir, Z. Lavery i D. Robertson, pełnomocnicy, których wspierali J. Holmes, QC, następnie D. Guðmundsdóttir, pełnomocniczka, którą wspierał J. Holmes, QC)

Sentencja

1)	Odwołanie zostaje oddalone.

2)	Arrow Group ApS i Arrow Generics Ltd pokrywają, poza własnymi kosztami również koszty poniesione przez Komisję Europejską.

3)	Zjednoczone Królestwo Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej pokrywa własne koszty.

---

(1)  Dz.U. C 30 z 30.1.2017.

Wyrok Trybunału (czwarta izba) z dnia 25 marca 2021 r. – Xellia Pharmaceuticals ApS, Alpharma, LLC, dawniej Zoetis Products LLC / Komisja Europejska

(Sprawa C-611/16 P) (1)

(Odwołanie - Konkurencja - Porozumienia, decyzje i uzgodnione praktyki - Produkty lecznicze - Rynek leków przeciwdepresyjnych (citalopram) - Ugody w sporach dotyczących patentów na proces, zawierane między będącym uprawnionym z tych patentów wytwórcą oryginalnych produktów leczniczych a wytwórcami generycznych produktów leczniczych - Artykuł 101 TFUE - Potencjalna konkurencja - Ograniczenie ze względu na cel - Kwalifikacja - Obliczanie kwoty grzywny - Prawo do obrony - Rozsądny termin - Utrata dokumentów wskutek upływu czasu - Ogólny obowiązek ostrożności - Rozporządzenie (WE) nr 1/2003 - Artykuł 23 ust. 2 akapit drugi - Górna granica grzywny - Uwzględnienie roku obrotowego poprzedzającego rok wydania decyzji Komisji Europejskiej - Ostatni rok obrotowy prowadzonej normalnie działalności gospodarczej)

(2021/C 206/06)

Język postępowania: angielski

Strony

Wnoszące odwołanie: Xellia Pharmaceuticals ApS, Alpharma, LLC, dawniej Zoetis Products LLC (przedstawiciel: D.W. Hull, solicitor)

Druga strona postępowania: Komisja Europejska (przedstawiciele: F. Castilla Contreras, T. Vecchi, B. Mongin i C. Vollrath, pełnomocnicy, których wspierali B. Rayment i D. Bailey, barristers, G. Peretz, QC, i S. Kingston, SC)

Interwenient popierający żądania Komisji Europejskiej: Zjednoczone Królestwo Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej (przedstawiciele: początkowo D. Guðmundsdóttir, Z. Lavery i D. Robertson, pełnomocnicy, których wspierał J. Holmes, QC, a następnie D. Guðmundsdóttir, pełnomocniczka, którą wspierał J. Holmes, QC)

Sentencja

1)	Odwołanie zostaje oddalone.

2)	Xellia Pharmaceuticals ApS i Alpharma LLC pokrywają poza własnymi kosztami również koszty poniesione przez Komisję Europejską.

3)	Zjednoczone Królestwo Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej pokrywa własne koszty.

---

(1)  Dz.U. C 30 z 30.1.2017.

Wyrok Trybunału (czwarta izba) z dnia 25 marca 2021 r. – Merck KGaA / Komisja Europejska, Generics (UK) Ltd

(Sprawa C-614/16 P) (1)

(Odwołanie - Konkurencja - Porozumienia, decyzje i uzgodnione praktyki - Produkty lecznicze - Rynek leków przeciwdepresyjnych (citalopram) - Ugody w sporach dotyczących patentów na proces, zawierane między będącym uprawnionym z tych patentów wytwórcą oryginalnych produktów leczniczych a wytwórcami generycznych produktów leczniczych - Artykuł 101 TFUE - Potencjalna konkurencja - Ograniczenie ze względu na cel - Kwalifikacja - Obliczanie kwoty grzywny)

(2021/C 206/07)

Język postępowania: angielski

Strony

Wnosząca odwołanie: Merck KGaA (przedstawiciele: B. Bär-Bouyssière, solicitor i S. Smith, solicitor, R. Kreisberger, QC i D. Mackersie, barrister)

Pozostali uczestnicy postępowania: Komisja Europejska (przedstawiciele: T. Vecchi, F. Castilla Contreras, B. Mongin i C. Vollrath, pełnomocnicy, których wspierali B. Rayment, barrister i D. Bailey, barrister, G. Peretz, QC i S. Kingston, SC), Generics (UK) Ltd

Interwenient popierający żądania strony pozwanej w postępowaniu w pierwszej instancji: Zjednoczone Królestwo Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej (przedstawiciele: początkowo D. Guðmundsdóttir, Z. Lavery i D. Robertson, pełnomocnicy, których wspierał J. Holmes, QC, następnie D. Guðmundsdóttir, pełnomocniczka, którą wspierał J. Holmes, QC)

Sentencja

1)	Odwołanie zostaje oddalone.

2)	Merck KGaA pokrywa, poza własnymi kosztami również koszty poniesione przez Komisję Europejską.

3)	Zjednoczone Królestwo Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej pokrywa własne koszty.

---

(1)  Dz.U. C 30 z 30.1.2017.

Wyrok Trybunału (czwarta izba) z dnia 25 marca 2021 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Administrativen sad Sofia-grad – Bułgaria) – BT / Balgarska Narodna Banka

(Sprawa C-501/18) (1)

(Odesłanie prejudycjalne - Systemy gwarancji depozytów - Dyrektywa 94/19/WE - Artykuł 1 pkt 3 ppkt (i) - Artykuł 7 ust. 6 - Artykuł 10 ust. 1 - Pojęcie „depozytu niedostępnego” - Stwierdzenie niedostępności depozytu - Właściwy organ - Prawo deponenta do odszkodowania - Warunek umowny sprzeczny z dyrektywą 94/19 - Zasada pierwszeństwa prawa Unii - Europejski System Nadzoru Finansowego - Europejski Urząd Nadzoru Bankowego (EUNB) - Rozporządzenie (UE) nr 1093/2010 - Artykuł 1 ust. 2 - Artykuł 4 pkt 2 ppkt (iii) - Artykuł 17 ust. 3 - Zalecenie EUNB dla krajowego organu bankowego dotyczące środków, jakie należy podjąć w celu zastosowania się do dyrektywy 94/19 - Skutki prawne - Ważność - Reorganizacja i likwidacja instytucji kredytowych - Dyrektywa 2001/24/WE - Artykuł 2 tiret siódme - Pojęcie „środków służących reorganizacji” - Zgodność z art. 17 ust. 1 i art. 52 ust. 1 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej - Odpowiedzialność państw członkowskich w wypadku naruszenia prawa Unii - Przesłanki - Wystarczająco istotne naruszenie prawa Unii - Autonomia proceduralna państw członkowskich - Zasada lojalnej współpracy - Artykuł 4 ust. 3 TUE - Zasady równoważności i skuteczności)

(2021/C 206/08)

Język postępowania: bułgarski

Sąd odsyłający

Administrativen sad Sofia-grad

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: BT

Strona przeciwna: Balgarska Narodna Banka

Sentencja

1)

Artykuł 7 ust. 6 dyrektywy 94/19/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 30 maja 1994 r. w sprawie systemów gwarancji depozytów, zmienionej dyrektywą Parlamentu Europejskiego i Rady 2009/14/WE z dnia 11 marca 2009 r., należy interpretować w ten sposób, że przewidziane w nim prawo do odszkodowania dla deponenta obejmuje wyłącznie zwrot w ramach systemu gwarancji depozytów niedostępnych depozytów tego deponenta do wysokości określonej w art. 7 ust. 1a tej dyrektywy, zmienionej dyrektywą 2009/14, w wyniku stwierdzenia przez właściwy organ krajowy niedostępności depozytów posiadanych przez daną instytucję kredytową zgodnie z art. 1 pkt 3 ppkt (i) wspomnianej dyrektywy, zmienionej dyrektywą 2009/14, a tym samym art. 7 ust. 6 tej dyrektywy, zmienionej dyrektywą 2009/14, nie może ustanawiać na rzecz wspomnianego deponenta prawa do odszkodowania za szkodę wyrządzoną w wyniku opóźnionego zwrotu gwarantowanej kwoty wszystkich jego depozytów lub w wyniku nieprawidłowego nadzoru ze strony właściwych organów krajowych nad instytucjami kredytowymi, których depozyty stały się niedostępne.

2)

Postanowienia art. 1 pkt 3 ppkt (i) w związku z art. 7 ust. 6 i art. 10 ust. 1 dyrektywy 94/19, zmienionej dyrektywą 2009/14, należy interpretować w ten sposób, że sprzeciwiają się one uregulowaniu krajowemu lub warunkowi umownemu, na podstawie których depozyt w instytucji kredytowej, której płatności zostały zawieszone, staje się wymagalny dopiero po cofnięciu przez właściwy organ zezwolenia bankowego wydanego owej instytucji i pod warunkiem, iż deponent zażądał wyraźnie zwrotu tego depozytu. Zgodnie z zasadą pierwszeństwa prawa Unii każdy sąd krajowy rozpatrujący skargę o naprawienie szkody wyrządzonej potencjalnie poprzez zwrot gwarantowanej kwoty po terminie przewidzianym w art. 10 ust. 1 tej dyrektywy, zmienionej dyrektywą 2009/14, jest zobowiązany przy rozpatrywaniu skargi odstąpić od stosowania takiego uregulowania krajowego lub takiego warunku umownego.

3)

Artykuł 17 ust. 3 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1093/2010 z dnia 24 listopada 2010 r. w sprawie ustanowienia Europejskiego Urzędu Nadzoru (Europejskiego Urzędu Nadzoru Bankowego), zmiany decyzji nr 716/2009/WE oraz uchylenia decyzji Komisji 2009/78/WE w związku z motywem 27 tego rozporządzenia należy interpretować w ten sposób, że sąd krajowy powinien uwzględnić przyjęte na podstawie tego przepisu zalecenie Europejskiego Urzędu Nadzoru Bankowego przy rozstrzyganiu zawisłego przed nim sporu, w szczególności w ramach skargi mającej na celu pociągnięcie do odpowiedzialności państwa członkowskiego za szkody wyrządzone jednostce w wyniku niezastosowania lub nieprawidłowego bądź niewystarczającego zastosowania prawa Unii leżącego u podstaw postępowania wyjaśniającego zakończonego przyjęciem tego zalecenia. Jednostki poszkodowane przez stwierdzone w takim zaleceniu naruszenie prawa Unii, nawet jeśli nie są adresatami tego zalecenia, powinny móc oprzeć się na tym zaleceniu w celu stwierdzenia przed właściwymi sądami krajowymi odpowiedzialności danego państwa członkowskiego za wspomniane naruszenie prawa Unii. Zalecenie EBA/REC/2014/02 Europejskiego Urzędu Nadzoru Bankowego z dnia 17 października 2014 r. skierowane do Balgarska narodna banka (bułgarskiego banku narodowego) i Fond za garantirane na vlogovete v bankite (funduszu gwarancji depozytów bankowych), w przedmiocie środków niezbędnych w celu zastosowania się do dyrektywy 94/19/WE, jest nieważne w zakresie, w jakim zrównuje ono decyzję Balgarska narodna banka (bułgarskiego banku narodowego) o objęciu Korporativna targovska banka AD specjalnym nadzorem i o zawieszeniu jego zobowiązań ze stwierdzeniem niedostępności depozytów w rozumieniu art. 1 pkt 3 ppkt (i) dyrektywy 94/19, zmienionej dyrektywą 2009/14.

4)

Artykuł 2 tiret siódme dyrektywy 2001/24/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 4 kwietnia 2001 r. w sprawie reorganizacji i likwidacji instytucji kredytowych w świetle art. 17 ust. 1 i art. 52 ust. 1 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej należy interpretować w ten sposób, że środek zawieszenia płatności, zastosowany przez krajowy bank centralny w stosunku do instytucji kredytowej jako środek służący reorganizacji mający na celu zachowanie lub przywrócenie sytuacji finansowej tej instytucji, stanowi nieuzasadnioną i nieproporcjonalną ingerencję w wykonywanie prawa własności przez deponentów wspomnianej instytucji, jeżeli nie jest on zgodny z istotą tego prawa oraz jeżeli z uwagi na nieuchronne ryzyko strat finansowych, na jakie zostaliby narażeni deponenci w przypadku upadłości tej instytucji, inne, mniej restrykcyjne środki pozwoliłyby na osiągnięcie tych samych rezultatów, czego zweryfikowanie należy do sądu odsyłającego.

5)

Prawo Unii, a w szczególności zasada odpowiedzialności państw członkowskich za szkody wyrządzone jednostkom z powodu naruszenia prawa Unii oraz zasady równoważności i skuteczności, należy interpretować w ten sposób, że: — nie sprzeciwia się ono przepisom krajowym, które uzależniają prawo jednostek do uzyskania odszkodowania za poniesioną szkodę w wyniku naruszenia prawa Unii od uprzedniego stwierdzenia nieważności aktu administracyjnego lub zaniechania administracyjnego leżącego u podstaw szkody, o ile takie stwierdzenie nieważności, nawet jeśli jest wymagane w przypadku podobnych żądań opartych na naruszeniu prawa krajowego, nie jest w praktyce wykluczone lub bardzo ograniczone; — sprzeciwia się uregulowaniu krajowemu, które uzależnia prawo jednostek do uzyskania odszkodowania za poniesioną szkodę w wyniku naruszenia prawa Unii od przesłanki dotyczącej umyślnego charakteru szkody wyrządzonej przez dany organ krajowy; — nie sprzeciwia się uregulowaniu krajowemu, które uzależnia prawo jednostek do uzyskania odszkodowania za poniesioną szkodę w wyniku naruszenia prawa Unii od obowiązku przedstawienia dowodu rzeczywistej i pewnej szkody w chwili wniesienia skargi, pod warunkiem że wymóg ten, po pierwsze, nie jest mniej korzystny niż wymóg mający zastosowanie do podobnych żądań opartych na naruszeniu prawa krajowego, oraz po drugie, nie został skonstruowany w sposób, który z uwagi na szczególne okoliczności konkretnego przypadku czyni niemożliwym lub nadmiernie utrudnionym wykonywanie tego prawa.

6)

Zasady równoważności i skuteczności należy interpretować w ten sposób, że nie nakładają one na sąd rozpatrujący skargę o odszkodowanie formalnie opartą na przepisie prawa krajowego dotyczącym odpowiedzialności państwa za szkody wynikające z działalności administracji, lecz na poparcie której podnoszone są zarzuty dotyczące naruszenia prawa Unii w wyniku takiej działalności, obowiązku zakwalifikowania z urzędu tej skargi jako skargi opartej na art. 4 ust. 3 TUE, o ile właściwe przepisy prawa krajowego nie sprzeciwiają się temu, aby sąd ten zbadał podniesione na poparcie owej skargi zarzuty dotyczące naruszenia prawa Unii.

---

(1)  Dz.U. C 364 z 8.10.2018.

Wyrok Trybunału (trzecia izba izba) z dnia 25 marca 2021 r. – Deutsche Telekom AG / Komisja Europejska, Slovanet, a.s.

(Sprawa C-152/19 P) (1)

(Odwołanie - Konkurencja - Artykuł 102 TFUE - Nadużycie pozycji dominującej - Słowacki rynek usług szerokopasmowego dostępu do Internetu - Regulacyjny obowiązek udzielenia dostępu do pętli lokalnej dotyczący operatorów o znaczącej pozycji - Warunki uwolnionego dostępu innych operatorów do pętli lokalnej ustalone przez operatora zasiedziałego - Niezbędny charakter dostępu - Możliwość przypisania spółce dominującej zachowania spółki zależnej - Prawo do obrony)

(2021/C 206/09)

Język postępowania: niemiecki

Strony

Wnoszący odwołanie: Deutsche Telekom AG (przedstawiciele: D. Schroeder i K. Apel, Rechtsanwälte)

Druga strona postępowania: Komisja Europejska (przedstawiciele: M. Kellerbauer, M. Farley, L. Malferrari, C. Vollrath i L. Wildpanner, pełnomocnicy), Slovanet, a.s. (przedstawiciel: P. Tisaj, advokát)

Sentencja

1)	Odwołanie zostaje oddalone.

2)	Deutsche Telekom AG pokrywa, oprócz własnych kosztów, koszty poniesione przez Komisję Europejską.

---

(1)  Dz.U. C 164 z 13.5.2019.

Wyrok Trybunału (trzecia izba) z dnia 25 marca 2021 r. – Slovak Telekom, a.s. / Komisja Europejska, Solvanet, a.s.

(Sprawa C-165/19 P) (1)

(Odwołanie - Konkurencja - Artykuł 102 TFUE - Nadużycie pozycji dominującej - Słowacki rynek usług szerokopasmowego dostępu do Internetu - Regulacyjny obowiązek udzielenia dostępu do pętli lokalnej dotyczący operatorów mających znaczącą pozycję - Warunki uwolnionego dostępu innych operatorów do pętli lokalnej ustalone przez operatora zasiedziałego - Niezbędny charakter dostępu - Zaniżanie marży - Koszty - Konkurent co najmniej równie efektywny jak przedsiębiorstwo zajmujące pozycję dominującą - Prawo do obrony)

(2021/C 206/10)

Język postępowania: angielski

Strony

Wnoszący odwołanie: Slovak Telekom, a.s. (przedstawiciele: adwokat D. Geredin, R. O’Donoghue, QC)

Druga strona postępowania: Komisja Europejska (przedstawiciele: M. Farley, M. Kellerbauer, L. Malferrari, C. Vollrath i L. Wildpanner, pełnomocnicy), Slovanet, a.s. (przedstawiciel: P. Tisaj, advokát)

Sentencja

1)	Odwołanie zostaje oddalone.

2)	Slovak Telekom a.s. pokrywa, oprócz własnych kosztów, koszty poniesione przez Komisję Europejską.

---

(1)  Dz.U. C 148 z 29.4.2019.

Wyrok Trybunału (pierwsza izba) z dnia 25 marca 2021 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Visoki trgovački sud Republike Hrvatske – Chorwacja) – Obala i lučice d.o.o. / NLB Leasing d.o.o.

(Sprawa C-307/19) (1)

(Odesłanie prejudycjalne - Prawo właściwe - Rozporządzenie (WE) nr 864/2007 i rozporządzenie (WE) nr 593/2008 - Zakres stosowania ratione temporis - Brak właściwości Trybunału - Artykuł 94 regulaminu postępowania przed Trybunałem - Współpraca sądowa w sprawach cywilnych - Rozporządzenie (UE) nr 1215/2012 - Artykuł 1 ust. 1 - Przedmiotowy zakres stosowania - Pojęcie „spraw cywilnych i handlowych” - Artykuł 7 pkt 1 - Pojęcia „spraw dotyczących umowy” i „umowy o świadczenie usług” - Artykuł 24 pkt 1 - Pojęcie „najmu lub dzierżawy nieruchomości” - Rozporządzenie (WE) nr 1393/2007 - Doręczanie dokumentów sądowych i pozasądowych - Notariusze działający w ramach postępowań egzekucyjnych - Postępowanie mające doprowadzić do ściągnięcia opłaty za dzienny bilet parkingowy za postój pojazdu na miejscu parkingowym znajdującym się na drodze publicznej)

(2021/C 206/11)

Język postępowania: chorwacki

Sąd odsyłający

Visoki trgovački sud Republike Hrvatske

Strony w postępowaniu głównym

Strona powodowa: Obala i lučice d.o.o.

Strona pozwana: NLB Leasing d.o.o.

Sentencja

1)

Artykuł 1 ust. 1 rozporządzenia Rady (WE) nr 1215/2012 z dnia 12 grudnia 2012 r. w sprawie jurysdykcji i uznawania orzeczeń sądowych oraz ich wykonywania w sprawach cywilnych i handlowych należy interpretować w ten sposób, że pojęcie „spraw cywilnych i handlowych” w rozumieniu tego przepisu obejmuje powództwo mające doprowadzić do ściągnięcia opłaty za dzienny bilet parkingowy za postój na wydzielonym miejscu parkingowym znajdującym się na drodze publicznej wytoczone przez spółkę, która została upoważniona przez jednostkę samorządu terytorialnego do zarządzania takimi miejscami parkingowymi.

2)

Artykuł 24 pkt 1 rozporządzenia nr 1215/2012 należy interpretować w ten sposób, że zakres pojęcia „najmu lub dzierżawy nieruchomości” w rozumieniu tego przepisu nie obejmuje powództwa mającego doprowadzić do ściągnięcia opłaty za dzienny bilet parkingowy za postój na wydzielonym miejscu parkingowym znajdującym się na drodze publicznej.

3)

Artykuł 7 pkt 1 rozporządzenia nr 1215/2012 należy interpretować w ten sposób, że, po pierwsze, zakresem pojęcia „spraw dotyczących umowy” w rozumieniu tego przepisu jest objęte powództwo mające doprowadzić do ściągnięcia opłaty mające za podstawę umowę o korzystanie z wydzielonych miejsc parkingowych znajdujących się na drodze publicznej, wyznaczanych i zarządzanych przez upoważnioną do tego spółkę, oraz po drugie, że umowa ta stanowi umowę o świadczenie usług w rozumieniu art. 7 pkt 1 lit. b) tiret drugie rzeczonego rozporządzenia.

---

(1)  Dz.U. C 263 z 5.8.2019.

Wyrok Trybunału (trzecia izba) z dnia 25 marca 2021 r. – Maria Alvarez y Bejarano i in. / Komisja Europejska, Rada Unii Europejskiej, Parlament Europejski

(Sprawy połączone C-517/19 P i C-518/19 P) (1)

(Odwołanie - Służba publiczna - Regulamin pracowniczy urzędników Unii Europejskiej - Nowelizacja regulaminu pracowniczego - Rozporządzenie (WE, Euratom) nr 1023/2013 - Nowe przepisy dotyczące zwrotu kosztów corocznej podróży i przyznawania czasu podróży - Związek ze statusem ekspatrianta lub osoby zatrudnionej za granicą - Zarzut niezgodności z prawem - Zasady równego traktowania i proporcjonalności - Dogłębność kontroli sądowej)

(2021/C 206/12)

Język postępowania: francuski

Strony

Wnoszący odwołanie: Bejarano, María Álvarez y Bejarano, Ana-Maria Enescu, Lucian Micu, Angelica Livia Salanta, Svetla Shulga, Soldimar Urena de Poznanski, Angela Vakalis, Luz Anamaria Chu, Marli Bertolete, María Castro Capcha, Hassan Orfe El, Evelyne Vandevoorde (C-517/19 P), Jakov Ardalic, Liliana Bicanova, Monica Brunetto, Claudia Istoc, Sylvie Jamet, Despina Kanellou, Christian Stouraitis, Abdelhamid Azbair, Abdel Bouzanih, Bob Kitenge Ya Musenga, El Miloud Sadiki, Cam Tran Thi (C-518/19 P) (przedstawiciele: adwokaci S. Orlandi i T. Martin)

Pozostałe strony postępowania: Komisja Europejska (C-517/19 P) (przedstawiciele: G. Gattinara i B. Mongin, pełnomocnicy), Rada Unii Europejskiej (C-518/19 P) (przedstawiciele: M. Bauer i R. Meyer, pełnomocnicy), Parlament Europejski (C-517/19 i C-518/19) (przedstawiciele: C. González Argüelles i E. Taneva, pełnomocnicy)

Sentencja

1)	Odwołania w sprawach C-517/19 P i C-518/19 P zostają oddalone.

2)

Maria Alvarez y Bejarano, Ana-Maria Enescu, Angelica Livia Salanta, Svetla Shulga, Soldimar Urena de Poznanski, Angela Vakalis, Luz Anamaria Chu, Marli Bertolete, Maria Castro Capcha, Evelyne Vandevoorde, Lucian Micu i Hassan Orfe El pokrywają własne koszty oraz koszty poniesione przez Komisję Europejską w związku z postępowaniem odwoławczym w sprawie C-517/19 P.

3)

Jakov Ardalic, Christian Stouraitis, Abdelhamid Azbair, Abdel Bouzanih, Bob Kitenge Ya Musenga, El Miloud Sadiki, Cam Tran Thi, Liliana Bicanova, Monica Brunetto, Claudia Istoc, Sylvie Jamet i Despina Kanellou pokrywają własne koszty oraz koszty poniesione przez Radę Unii Europejskiej w związku z postępowaniem odwoławczym w sprawie C-518/19 P.

4)	Rada Unii Europejskiej ponosi własne koszty poniesione w związku z postępowaniem odwoławczym w sprawie C-517/19 P.

5)	Parlament Europejski ponosi własne koszty poniesione w związku z postępowaniem odwoławczym w sprawie C-517/19 P i C-518/19 P.

---

(1)  Dz.U. C 357 z 21.10.2019.

Wyrok Trybunału (czwarta izba) z dnia 25 marca 2021 r. – Armando Carvalho i in. / Parlament Europejski, Rada Unii Europejskiej

(Sprawa C-565/19 P) (1)

(Odwołanie - Skarga o stwierdzenie nieważności i o odszkodowanie - Środowisko - Pakiet klimatyczno-energetyczny 2030 - Artykuł 263 akapit czwarty TFUE - Brak indywidualnego oddziaływania)

(2021/C 206/13)

Język postępowania: angielski

Strony

Wnoszący odwołanie: Armando Carvalho, Diogo Carvalho, Ildebrando Conceição, Alfredo Sendim, Joaquim Caxeiro, Renaud Feschet, Guylaine Feschet, Gabriel Feschet, Maurice Feschet, Geneviève Gassin, Roba Waku Guya, Fadhe Hussein Tache, Sado Guyo, Issa Guyo, Jibril Guyo, Adanoor Guyo, Mohammed Guyo, Petru Vlad, Ana Tricu, Petru Arin Vlad, Maria Ioana Vlad, Andrei Nicolae Vlad, Giorgio Davide Elter, Sara Burland, Soulail Elter, Alice Elter, Rosa Elter, Maria Elter, Maike Recktenwald, Michael Recktenwald, Lueke Recktenwald, Petero Qaloibau, Melania Cironiceva, Katarina Dimoto, Petero Jnr Qaloibau, Elisabeta Tokalau, Sáminuorra (przedstawiciele: G. Winter, Professor, H. Leith, Barrister, R. Verheyen, Rechtsanwältin)

Pozostali uczestnicy postępowania: Parlament Europejski (przedstawiciele: M. Peternel, C. Ionescu Dima i A. Tamás, pełnomocnicy), Rada Unii Europejskiej (przedstawiciele: M. Moore i K. Michoel, pełnomocnicy)

Interwenient popierający żądania Parlamentu Europejskiego i Rady Unii Europejskiej: Komisja Europejska (przedstawiciele: A.C. Becker i J.F. Brakeland, pełnomocnicy)

Sentencja

1)	Odwołanie zostaje oddalone.

2)	Armando Carvalho i 36 pozostałych wnoszących odwołanie, których imiona i nazwiska zostały wskazane w załączniku do niniejszego wyroku, pokrywają poza własnymi kosztami również koszty poniesione przez Parlament Europejski i Radę Unii Europejskiej.

3)	Komisja Europejska pokrywa własne koszty.

---

(1)  Dz.U. C 372 z 4.11.2019

Wyrok Trybunału (szósta izba) z dnia 25 marca 2021 r. – Komisja Europejska / Węgry

(Sprawa C-856/19) (1)

(Uchybienie zobowiązaniom państwa członkowskiego - Artykuł 258 TFUE - Dyrektywa 2011/64/UE - Artykuł 10 ust. 2 i 3 - Akcyza stosowana do wyrobów tytoniowych - Całkowity podatek akcyzowy od papierosów niższy od przewidzianej stawki minimalnej - Trudności wewnętrzne - Poważne zagrożenie zakłócenia porządku publicznego - Obowiązek lojalnej współpracy)

(2021/C 206/14)

Język postępowania: węgierski

Strony

Strona skarżąca: Komisja Europejska (przedstawiciele: C. Perrin i A. Sipos, pełnomocnicy)

Strona pozwana: Węgry (przedstawiciele: M. Z. Fehér i G. Koós, pełnomocnicy)

Sentencja

1)

Stosując, i to po wygaśnięciu okresu przejściowego trwającego do dnia 31 grudnia 2017 r., całkowity podatek akcyzowy niższy od 60 % średnioważonej ceny sprzedaży detalicznej papierosów dopuszczonych do konsumpcji i opodatkowując 1 000 papierosów podatkiem akcyzowym niższym niż 115 EUR, Węgry uchybiły zobowiązaniom ciążącym na nich na mocy art. 10 ust. 2 i 3 dyrektywy Rady 2011/64/UE z dnia 21 czerwca 2011 r. w sprawie struktury oraz stawek akcyzy stosowanych do wyrobów tytoniowych.

2)	Węgry zostają obciążone kosztami postępowania.

---

(1)  Dz.U. C 19 z 20.1.2020.

Wyrok Trybunału (pierwsza izba) z dnia 25 marca 2021 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Bundesfinanzhof – Niemcy) – Q-GmbH / Finanzamt Z

(Sprawa C-907/19) (1)

(Odesłanie prejudycjalne - Dyrektywa 2006/112/WE - Podatek od wartości dodanej (VAT) - Zwolnienia - Artykuł 135 ust. 1 lit. a) - Transakcje ubezpieczeniowe oraz usługi pokrewne świadczone przez brokerów ubezpieczeniowych i agentów ubezpieczeniowych - Świadczenie wykonywane na rzecz ubezpieczyciela, składające się z różnych usług - Kwalifikacja jako jedno świadczenie)

(2021/C 206/15)

Język postępowania: niemiecki

Sąd odsyłający

Bundesfinanzhof

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: Q-GmbH

Strona przeciwna: Finanzamt Z

Sentencja

Artykuł 135 ust. 1 lit. a) dyrektywy Rady 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej należy interpretować w ten sposób, że przewidziane w nim zwolnienie z podatku od wartości dodanej (VAT) nie ma zastosowania do świadczeń wykonywanych przez podatnika, które obejmują dostawę produktu ubezpieczeniowego na rzecz zakładu ubezpieczeń, a tytułem pomocniczym wykonywanie czynności pośrednictwa w odniesieniu do tego produktu na rachunek tego zakładu, a także zarządzanie zawartymi umowami ubezpieczenia, w przypadku gdyby sąd odsyłający uznał te świadczenia za jedno świadczenie w kontekście VAT.

---

(1)  Dz.U. C 87 z 16.3.2020.

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Curtea de Apel Cluj (Rumunia) w dniu 11 lutego 2021 r. – NSV, NM / BT

(Sprawa C-87/21)

(2021/C 206/16)

Język postępowania: rumuński

Sąd odsyłający

Curtea de Apel Cluj

Strony w postępowaniu głównym

Wnoszący apelację: NSV, NM

Druga strona postępowania: BT

Pytania prejudycjalne

1)

Czy art. 1 ust. 2, art. 5 [i] art. 4 ust. 1 dyrektywy 93/13/EWG (1) należy interpretować w ten sposób, że nie jest wyłączony spod kontroli warunek dotyczący ryzyka kursowego, transponujący do umowy o charakterze odpłatnym, opartej na stosunku sił, zasadę wyrażoną w normie względnie obowiązującej, mającą zastosowanie do umowy o charakterze nieodpłatnym, która to norma ma na celu zapewnienie stronom umowy równych warunków i która nie była przedmiotem oceny ustawodawcy mającej na celu ustanowienie rozsądnej równowagi między interesami przedsiębiorcy a interesami konsumenta, w przypadku gdy transpozycji tej dokonał przedsiębiorca, nie udzielając konsumentowi na etapie poprzedzającym zawarcie umowy informacji, doradztwa i ostrzeżeń dotyczących szczególnych cech produktu bankowego w odniesieniu do waluty kredytu, tak aby konsument mógł zrozumieć konsekwencje ekonomiczne podjętego zobowiązania?

2)

Czy dyrektywę 93/13/EWG należy interpretować w ten sposób, że wyłączenie spod kontroli nie jest uzasadnione, jeżeli istnieją dowody wskazujące na to, że przedsiębiorca wprowadził ów warunek w złej wierze, wiedząc, iż zastosowanie zasady wyrażonej w normie względnie obowiązującej może doprowadzić do znaczącej nierównowagi praw i obowiązków stron ze szkodą dla konsumenta?

---

(1)  Dyrektywa Rady 93/13/EWG z dnia 5 kwietnia 1993 r. w sprawie nieuczciwych warunków w umowach konsumenckich (Dz.U. 1993, L 95, s. 29).

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Fővárosi Törvényszék (Węgry) w dniu 3 marca 2021 r. – BE / Nemzeti Adatvédelmi és Információszabadság Hatóság

(Sprawa C-132/21)

(2021/C 206/17)

Język postępowania: węgierski

Sąd odsyłający

Fővárosi Törvényszék

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: BE

Druga strona postępowania: Nemzeti Adatvédelmi és Információszabadság Hatóság.

Interwenient: Budapesti Elektromos Művek Zrt.

Pytania prejudycjalne

1)

Czy art. 77 ust. 1 i art. 79 ust. 1 [rozporządzenia 2016/679] (1) należy interpretować w ten sposób, że administracyjny środek ochrony prawnej określony w art. 77 stanowi instrument wykonywania praw publicznych, natomiast środek ochrony prawnej przed sądem określony w art. 79 stanowi instrument wykonywania praw prywatnych? Czy wynika z tego, w przypadku udzielenia odpowiedzi twierdzącej, że organ nadzorczy właściwy do rozpoznawania administracyjnych środków ochrony prawnej ma pierwszeństwo w ustaleniu istnienia naruszenia?

2)

Czy w przypadku gdy osoba, której dane dotyczą, i której zdaniem przetwarzanie dotyczących jej danych osobowych naruszyło rozporządzenie 2016/679, korzysta jednocześnie z prawa do wniesienia skargi zgodnie z art. 77 ust. 1 tego rozporządzenia i z prawa do środka ochrony prawnej przed sądem zgodnie z art. 79 ust. 1 tego samego rozporządzenia, należy uznać, że z wykładni zgodnej z art. 47 karty praw podstawowych wynika, że: a) organ nadzorczy i sąd są zobowiązani do niezależnego zbadania istnienia naruszenia, a w konsekwencji mogą nawet dojść do rozbieżnych ustaleń, czy też b) decyzji organu nadzorczego przysługuje pierwszeństwo w zakresie ustalenia popełnienia naruszenia ze względu na uprawnienia, o których mowa w art. 51 ust. 1 rozporządzenia 2016/679 i uprawnienia wynikające z art. 58 ust. 2 lit. b) i d) tego rozporządzenia?

3)

Czy niezależność organu nadzoru zapewnianą przez art. 51 ust. 1 i art. 52 ust. 1 rozporządzenia 2016/679 należy rozumieć w ten sposób, że organ ten, rozpatrując i rozstrzygając skargę określoną w art. 77, jest niezwiązany tym, co sąd właściwy na podstawie art. 79 stwierdzi w prawomocnym wyroku tak, że może nawet podjąć odmienną decyzję odnośnie do tego samego domniemanego naruszenia?

---

(1)  Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/679 z dnia 27 kwietnia 2016 r. w sprawie ochrony osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych i w sprawie swobodnego przepływu takich danych oraz uchylenia dyrektywy 95/46/WE (Dz.U. 2016, L 119, s. 1).

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Efeteio Athinon (Grecja) w dniu 3 marca 2021 r. – VP, CX, RG, TR i in. / Elliniko Dimosio

(Sprawa C-133/21)

(2021/C 206/18)

Język postępowania: grecki

Sąd odsyłający

Efeteio Athinon (sąd apelacyjny w Atenach, Grecja)

Strony w postępowaniu głównym

Strona wnosząca apelację: VP, CX, RG, TR i in.

Strona przeciwna: Elliniko Dimosio

Pytania prejudycjalne

Czy przepisy krajowe, takie jak [te] będące przedmiotem sporu, które wprowadzają odmienne traktowanie pod względem wynagrodzenia na niekorzyść pracowników zatrudnionych na podstawie umów o pracę na czas określony w rozumieniu klauzuli 1 dyrektywy 99/70/WE (1) w stosunku do porównywalnych pracowników zatrudnionych na czas nieokreślony, w przypadku gdy jedynym kryterium zróżnicowania jest to, czy ich umowa została zakwalifikowana jako umowa na czas określony przez pracodawcę, czy też na mocy ustawy, są zgodne z klauzulą 4 dyrektywy 99/70/WE?

W szczególności, czy przepisy krajowe, które uzasadniają odmienne traktowanie pod względem wynagrodzenia pracowników z tego powodu, że wykonywali oni pracę na podstawie umów o pracę na czas określony, wiedząc, iż ich praca odpowiada stałym i trwałym potrzebom pracodawcy, są zgodne z klauzulą 4 dyrektywy 99/70/WE?

---

(1)  Dyrektywa Rady 99/70/WE z dnia 28 czerwca 1999 r. dotycząca Porozumienia ramowego w sprawie pracy na czas określony, zawartego przez Europejską Unię Konfederacji Przemysłowych i Pracodawców (UNICE), Europejskie Centrum Przedsiębiorstw Publicznych (CEEP) oraz Europejską Konfederację Związków Zawodowych (ETUC) (Dz.U 1999, L 175, s. 43).

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Svea Hovrätt (Szwecja) w dniu 10 marca 2021 r. – Republika Włoska / Athena Investments A/S (wcześniej Greentech Energy Systems A/S), NovEnergia II Energy & Environment (SCA) SICAR, NovEnergia II Italian Portfolio SA

(Sprawa C-155/21)

(2021/C 206/19)

Język postępowania: szwedzki

Sąd odsyłający

Svea Hovrätt

Strony w postępowaniu głównym

Wnosząca odwołanie: Republika Włoska

Druga strona postępowania: Athena Investments A/S (wcześniej Greentech Energy Systems A/S), NovEnergia II Energy & Environment (SCA) SICAR, NovEnergia II Italian Portfolio SA

Pytania prejudycjalne

1)

Czy TKE (1) należy interpretować w ten sposób, że klauzula arbitrażowa zawarta w jego art. 26 (2), na mocy której umawiająca się strona wyraża zgodę na międzynarodowy arbitraż sporu między umawiającą się stroną a inwestorem innej umawiającej się strony, dotyczącego inwestycji tego ostatniego na terytorium tej pierwszej strony, znajduje zastosowanie również do sporu między, z jednej strony, państwem członkowskim Unii Europejskiej a inwestorem z innego państwa członkowskiego Unii z drugiej strony?

2)

W przypadku udzielenia odpowiedzi twierdzącej na pytanie pierwsze: czy art. 19 i art. 4 ust. 3 TUE oraz art. 267 i 344 TFUE należy interpretować w ten sposób, że stoją one na przeszkodzie klauzuli arbitrażowej zawartej w art. 26 TKE lub stosowaniu tej klauzuli w sytuacji gdy inwestor z państwa członkowskiego Unii może na podstawie art. 26 TKE w wypadku sporu dotyczącego inwestycji w innym państwie członkowskim Unii wszcząć postępowanie przeciwko temu ostatniemu państwu członkowskiemu przed sądem polubownym, którego właściwość i orzeczenie to państwo członkowskie jest zobowiązane zaakceptować?

3)

W przypadku udzielenia odpowiedzi twierdzącej na pytanie drugie: czy prawo Unii, w szczególności zasadę pierwszeństwa prawa Unii i wymóg jego skuteczności, należy interpretować w ten sposób, że stoi ono na przeszkodzie stosowaniu przepisu prawa krajowego przewidującego przedawnienie, takiego jak § 34 akapit drugi SFL, jeżeli w rezultacie takiego stosowania strona postępowania mającego na celu uchylenie orzeczenia arbitrażowego nie może podnieść zarzutu braku ważnego zapisu na sąd polubowny na tej podstawie, że klauzula arbitrażowa zawarta w art. 26 TKE lub oferta na podstawie tego artykułu są nieważne lub nie mają zastosowania, ponieważ są sprzeczne z prawem Unii?

---

(1)  Decyzja Rady i Komisji 98/181/WE, EWWS, Euratom z dnia 23 września 1997 r. w sprawie zawarcia przez Wspólnoty Europejskie Traktatu w sprawie Karty energetycznej i Protokołu do Karty energetycznej, w sprawie efektywności energetycznej i związanych z nią aspektów środowiskowych (Dz.U. 1998 L 69, s. 1).

(2)  Akt Końcowy Europejskiej Konferencji Karty Energetycznej – Załącznik 1: Traktat Karty Energetycznej – Załącznik 2: Decyzje dotyczące Traktatu Karty Energetycznej (Dz.U. L 380 z 31.12.1994, s. 24; polskie wyd. specjalne: rozdz. 12, t. 1, s. 178).

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Administratiwen syd Wielkie Tyrnowo (Bułgaria) w dniu 10 marca 2021 r. – „NIKOPOLIS AD ISTRUM 2010” EOOD / Izpyłnitelen direktor na Dyrżawen fond „Zemedelie”

(Sprawa C-160/21)

(2021/C 206/20)

Język postępowania: bułgarski

Sąd odsyłający

Administratiwen syd Wielkie Tyrnowo

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca:„NIKOPOLIS AD ISTRUM 2010” EOOD

Strona przeciwna: Izpyłnitelen direktor na Dyrżawen fond „Zemedelie”

Pytania prejudycjalne

1)

Czy wykorzystany w art. 75 ust. 1 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1306/2013 (1) z dnia 17 grudnia 2013 r. w sprawie finansowania wspólnej polityki rolnej, zarządzania nią i monitorowania jej oraz uchylającego rozporządzenia Rady (EWG) nr 352/78, (WE) nr 165/94, (WE) nr 2799/98, (WE) nr 814/2000, (WE) nr 1290/2005 i (WE) nr 485/2008, termin „płatność” oznacza zakończenie postępowania dotyczącego złożonego wniosku o dokonanie płatności?

2)

Czy faktyczne otrzymanie żądanej przez producenta rolnego kwoty pieniężnej jest równoznaczne z pozytywną odpowiedzią agencji płatniczej na złożony wniosek o aktywowanie uprawnień do płatności i, odpowiednio, czy brak otrzymania środków pieniężnych przy publicznie wnioskowanej płatności kwot w ramach danego środka stanowi odmowę uznania zgłoszonych uprawnień do płatności, gdy zainteresowanego podmiotu nie powiadomiono o przedłużeniu postępowania w ramach nowych kontroli?

3)	Czy termin określony w art. 75 ust. 1 rozporządzenia nr 1306/2013 zobowiązuje państwo członkowskie do przeprowadzenia przed jego upływem kontroli warunków dopuszczalności – i jedynie w drodze wyjątku kontrole te mogą być przedłużone?

4)	Gdy producent rolny nie został powiadomiony o przeprowadzeniu dodatkowych kontroli i nie sporządzono dokumentu dotyczącego takich kontroli, czy nieprzestrzeganie terminu określonego w art. 75 ust. 1 rozporządzenia nr 1306/2013 stanowi dorozumianą odmowę wypłaty wsparcia?

---

(1)  Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1306/2013 z dnia 17 grudnia 2013 r. w sprawie finansowania wspólnej polityki rolnej, zarządzania nią i monitorowania jej oraz uchylającego rozporządzenia Rady (EWG) nr 352/78, (WE) nr 165/94, (WE) nr 2799/98, (WE) nr 814/2000, (WE) nr 1290/2005 i (WE) nr 485/2008 (Dz.U. 2013, L 347, s. 549).

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez le Københavns Byret (Dania) w dniu 11 marca 2021 r. – Orion Corporation / Lægemiddelstyrelsen

(Sprawa C-165/21)

(2021/C 206/21)

Język postępowania: duński

Sąd odsyłający

Københavns Byret

Strony w postępowaniu głównym

Strona powodowa: Orion Corporation

Strona pozwana: Lægemiddelstyrelsen

Interwenient: Teva Danmark A/S, popierająca żądania strony powodowej

Pytania prejudycjalne

1)

Czy w świetle art. 12 ust. 2 rozporządzenia nr 726/2004 (1) (wcześniej art. 12 ust. 2 rozporządzenia nr 2309/1993 (2)) oraz sekcji 2.3 rozdziału 2 [Notice to Applicants] informacji Komisji UE dla wnioskodawców produkt leczniczy, taki jak sporny w niniejszej sprawie Precedex, który uzyskał pozwolenie na dopuszczenie do obrotu w państwie członkowskim zgodnie z przepisami krajowymi przed przystąpieniem tego państwa do Unii Europejskiej, lecz po tym, jak produkt ten uzyskał negatywną ocenę [Komitetu ds. Leków Gotowych] CPMP [obecnie CHMP] na podstawie rozporządzenia nr 2309/1993 w oparciu o tę samą podstawę kliniczną, można uznać za referencyjny produkt leczniczy w rozumieniu art. 10 ust. 2 lit. a) dyrektywy 2001/83 w sytuacji, gdy krajowe pozwolenie na dopuszczenie do obrotu nie zostało po przystąpieniu tego państwa członkowskiego do Unii Europejskiej zaktualizowane w oparciu o nową dokumentację kliniczną lub związane z nią sprawozdanie sporządzone przez eksperta i w związku z tym może stanowić on podstawę „ogólnego pozwolenia na dopuszczenie do obrotu” w rozumieniu art. 6 ust. 1 dyrektywy 2001/83 (3)?

2)

Czy produkt leczniczy, taki jak sporny w niniejszej sprawie Precedex, który dopuszczono do obrotu w państwie członkowskim na podstawie przepisów krajowych przed przystąpieniem tego państwa do Unii Europejskiej, przy czym właściwy organ tego państwa członkowskiego nie miał dostępu do części zastrzeżonej (dla) ASM w ramach procedury [European Drug Master File proceduren (obecnie Active Substance Master File)] europejskiego zbioru danych dotyczących produktu leczniczego w sytuacji, gdy krajowe pozwolenie na dopuszczenie do obrotu nie zostało zaktualizowane w oparciu o część zastrzeżoną (dla) ASM po przystąpieniu państwa członkowskiego do Unii Europejskiej, można uznać za referencyjny produkt leczniczy w rozumieniu art. 10 ust. 2 lit. a) dyrektywy 2001/83 i może on w związku z tym stanowić podstawę „ogólnego pozwolenia na dopuszczenie do obrotu” w rozumieniu art. 6 [ust. 1] dyrektywy 2001/83?

3)	Czy na odpowiedź na pytania pierwsze lub drugie ma wpływ okoliczność, że dane krajowe pozwolenie na dopuszczenie do obrotu nie może stanowić podstawy wzajemnego uznawania zgodnie z art. 28 dyrektywy 2001/83?

4)

Czy właściwy organ krajowy referencyjnego państwa członkowskiego lub zainteresowanego państwa członkowskiego objętego procedurą zdecentralizowaną przewidzianą w art. 28 dyrektywy 2001/83 w odniesieniu do generycznego produktu leczniczego jest uprawniony lub zobowiązany do odmowy stosowania produktu leczniczego jako referencyjnego produktu leczniczego, jeżeli dany produkt leczniczy został dopuszczony do obrotu w innym państwie członkowskim przed przystąpieniem tego państwa do Unii Europejskiej, w okolicznościach wskazanych w pytaniach pierwszym lub drugim?

5)

Czy na odpowiedź na pytanie czwarte ma wpływ okoliczność, że właściwy organ krajowy referencyjnego państwa członkowskiego lub zainteresowanego państwa członkowskiego posiadał informacje, z których wynikało, że przedmiotowy produkt leczniczy otrzymał negatywną ocenę wydaną przez CPMP na podstawie rozporządzenia nr 2309/1993 przed wydaniem pozwolenia w innym państwie członkowskim przed przystąpieniem tego państwa do Unii Europejskiej?

---

(1)  Rozporządzenie (WE) nr 726/2004 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 31 marca 2004 r. ustanawiające wspólnotowe procedury wydawania pozwoleń dla produktów leczniczych stosowanych u ludzi i do celów weterynaryjnych i nadzoru nad nimi oraz ustanawiające Europejską Agencję Leków (Dz.U. 2004, L 136, s. 1).

(2)  Rozporządzenie Rady (EWG) nr 2309/93 z dnia 22 lipca 1993 r. ustanawiające wspólnotowe procedury wydawania pozwoleń dla produktów leczniczych stosowanych u ludzi i do celów weterynaryjnych i nadzoru nad nimi oraz ustanawiające Europejską Agencję ds. Oceny Produktów Leczniczych (Dz.U. 1993, L 214, s. 1).

(3)  Dyrektywa 2001/83/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 6 listopada 2001 r. w sprawie wspólnotowego kodeksu odnoszącego się do produktów leczniczych stosowanych u ludzi (Dz.U. 2003, L 311, s. 67)

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Sofijski rajonen syd (Bułgaria) w dniu 15 marca 2021 r. – „Profi Credit Bulgaria” EOOD / T.I.T.

(Sprawa C-170/21)

(2021/C 206/22)

Język postępowania: bułgarski

Sąd odsyłający

Sofijski rajonen syd

Strony w postępowaniu głównym

Wnioskodawca:„Profi Credit Bulgaria” EOOD

Dłużnik: T.I.T.

Pytania prejudycjalne

1.

Czy art. 6 ust. 1 dyrektywy Rady 93/13/EWG (1) z dnia 5 kwietnia 1993 r. w sprawie nieuczciwych warunków w umowach konsumenckich należy interpretować w ten sposób, że w wypadkach postępowań, w których dłużnik nie uczestniczy do chwili wydania orzeczenia sądu dotyczącego płatności, sąd ma obowiązek rozpatrzenia z urzędu nieuczciwego charakteru warunku umownego i – jeśli poweźmie wątpliwość, że taki warunek umowny jest nieuczciwy – ma obowiązek odstąpienia od jego stosowania?

2.	Na wypadek udzielenia odpowiedzi twierdzącej na pytanie pierwsze, czy sąd krajowy ma obowiązek w całości odmówić wydania orzeczenia nakazującego zapłatę, gdy część roszczenia opiera się na nieuczciwym warunku umownym wpływającym na wysokość dochodzonego roszczenia?

3.	Na wypadek udzielenia odpowiedzi twierdzącej na pytanie pierwsze, lecz odpowiedzi przeczącej na pytanie drugie, czy sąd krajowy ma obowiązek częściowo odmówić wydania orzeczenia nakazującego zapłatę – w odniesieniu do części roszczenia, która opiera się na nieuczciwym warunku umownym?

4.

Na wypadek udzielenia odpowiedzi twierdzącej na pytanie trzecie, czy i na jakich warunkach sąd krajowy ma obowiązek z urzędu uwzględnić skutki związane z nieuczciwym charakterem warunku umownego – gdy istnieją dane dotyczące płatności dokonanych na podstawie tego warunku – w tym dokonać potrącenia z pozostałymi niezapłaconymi zobowiązaniami wynikającymi z umowy?

5.

Na wypadek udzielenia odpowiedzi twierdzącej na pytanie czwarte, czy sąd krajowy jest związany wskazówkami sądu wyższej instancji, które zgodnie z prawem krajowym są wiążące dla kontrolowanej instancji – lecz które to wskazówki nie uwzględniają skutków związanych z nieuczciwym charakterem warunku umownego?

---

(1)  Dyrektywa Rady 93/13/EWG z dnia 5 kwietnia 1993 r. w sprawie nieuczciwych warunków w umowach konsumenckich (Dz.U. 1993, L 95, s. 29).

Skarga wniesiona w dniu 21 marca 2021 r. – Komisja Europejska / Republika Bułgarii

(Sprawa C-174/21)

(2021/C 206/23)

Język postępowania: bułgarski

Strony

Strona skarżąca: Komisja Europejska (przedstawiciel: I. Załogin, M. Noll-Ehlers)

Strona pozwana: Republika Bułgarii

Żądania strony skarżącej

—

Stwierdzenie, że ze względu na to, iż nie przyjęła wszystkich niezbędnych środków w celu wykonania wyroku Trybunału z dnia 5 kwietnia 2017 r., Komisja/Bułgaria (C-488/15, EU:C:2017:267), Republika Bułgarii uchybiła swoim zobowiązaniom określonym w art. 260 ust. 1 TFUE w odniesieniu do obszarów i aglomeracji BG0001 Sofia, BG0002 Płowdiw, BG0004 Północny, BG0005 Południowozachodni i BG0006 Południowowschodni;

—

Zasądzenie od Republiki Bułgarii na rzecz Komisji płatności kwoty w wysokości 3 156 EUR za dzień, licząc od daty wydania wyroku z dnia 5 kwietnia 2017 r., Komisja/Bułgaria (C-488/15, EU:C:2017:267), do daty wydania orzeczenia w niniejszej sprawie, lub, na wypadek gdyby uchybienie zobowiązaniom zakończyło się wcześniej, do dnia 31 grudnia ostatniego roku niewykonania, lecz w każdym wypadku kwoty nie niższej niż minimalna jednokrotnie płatna kwota w wysokości 653 000 EUR;

—

Zasądzenie od Republiki Bułgarii na rzecz Komisji płatności okresowej sankcji majątkowej w wysokości 5 677,20 EUR za dzień w odniesieniu do każdego z obszarów jakości powietrza, licząc od daty wydania wyroku Trybunału w niniejszej sprawie do roku pełnego wykonania wyroku z dnia 5 kwietnia 2017 r., Komisja/Bułgaria (C-488/15, EU:C:2017:267); oraz

—	obciążenie Republiki Bułgarii kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Bułgaria nie wykonała w niezbędnym zakresie wyroku Trybunału wydanego w sprawie C-488/15, ponieważ nadal narusza: (i) swoje zobowiązania określone w art. 13 dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2008/50/WE z dnia 21 maja 2008 r. w sprawie jakości powietrza i czystszego powietrza dla Europy w związku z załącznikiem XI do tej dyrektywy; (ii) swoje zobowiązania określone w art. 23 tej dyrektywy.

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Administratiwen syd – Błagojewgrad (Bułgaria) w dniu 23 marca 2021 r. – VS / Inspektor w Inspektorata kym Wisszija sydeben sywet

(Sprawa C-180/21)

(2021/C 206/24)

Język postępowania: bułgarski

Sąd odsyłający

Administratiwen syd – Błagojewgrad

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: VS

Strona przeciwna: Inspektor w Inspektorata kym Wisszija sydeben sywet

Pytania prejudycjalne

1)

Czy art. 1 ust. 1 dyrektywy [Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/680 (1) z dnia 27 kwietnia 2016 r. w sprawie ochrony osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych przez właściwe organy do celów zapobiegania przestępczości, prowadzenia postępowań przygotowawczych, wykrywania i ścigania czynów zabronionych i wykonywania kar, w sprawie swobodnego przepływu takich danych oraz uchylającej decyzję ramową Rady 2008/977/WSiSW] należy interpretować w ten sposób, że przy wskazaniu celów wylicza on „zapobieganie, prowadzenie postępowań przygotowawczych, wykrywanie i ściganie czynów zabronionych” jako aspekty jednego ogólnego celu?

2)

Czy przepisy rozporządzenia [Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/679 (2) z dnia 27 kwietnia 2016 r. w sprawie ochrony osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych i w sprawie swobodnego przepływu takich danych oraz uchylenia dyrektywy 95/46/WE (ogólnego rozporządzenia o ochronie danych)] mają zastosowanie do [prokuratury] ze względu na to, że zebrane przez nią w charakterze „administratora”, o którym mowa w art. 3 pkt 8 [dyrektywy 2016/680], informacje o danej osobie, odnoszące się do wszczętego przeciwko tej osobie i prowadzonego przez prokuratora postępowania przygotowawczego mającego na celu kontrolę okoliczności dotyczących popełnionego przestępstwa, są wykorzystywane przez prokuraturę w celu obrony przed sądem w charakterze strony postępowania cywilnego – poprzez powiadomienie o fakcie wszczęcia wspomnianego postępowania przygotowawczego lub poprzez przedstawienie materiałów z tego postępowania?

2.1

W razie udzielenia na powyższe pytanie odpowiedzi twierdzącej: Czy zawarte w art. 6 ust. 1 lit. f) [rozporządzenia 2016/679] wyrażenie „prawnie uzasadnione interesy” należy interpretować w ten sposób, że obejmuje ono ujawnienie w całości lub częściowo informacji o danej osobie – zebranych, we wszczętym przeciwko niej postępowaniu prowadzonym przez prokuratora, dla celów zapobiegania przestępczości, prowadzenia postępowań przygotowawczych, wykrywania i ścigania czynów zabronionych, gdy to ujawnienie jest dokonywane w celu obrony administratora jako strony postępowania cywilnego – i że wyłącza ono konieczność uzyskania zgody osoby, której dotyczą wspomniane dane?

---

(1)  Dz.U. 2016, L 119, s. 89.

(2)  Dz.U. 2016, L 119, s. 1.

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Upravno sodišče Republike Slovenije (Słowenia) w dniu 25 marca 2021 r. – Republika Słowenii

(Sprawa C-186/21)

(2021/C 206/25)

Język postępowania: słoweński

Sąd odsyłający

Upravno sodišče Republike Slovenije

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: J.A.

Strona pozwana: Republika Słowenii

Pytania prejudycjalne

1)	Czy art. 8 ust. 3 lit. d) dyrektywy w sprawie przyjmowania uchodźców II (1) należy interpretować w ten sposób, że samo sformułowanie „w tym” wyraźnie zalicza do obiektywnych kryteriów okoliczność, że wnioskodawca miał już możliwość wszczęcia postępowania w sprawie azylu?

2)

W przypadku odpowiedzi przeczącej na to pytanie, czy art. 8 ust. 3 lit. d) dyrektywy w sprawie przyjmowania uchodźców II należy interpretować w ten sposób, że w tych okolicznościach ograniczenie przemieszczania się jest dopuszczalne jedynie na podstawie uprzednio ustalonych obiektywnych kryteriów i uprzedniego stwierdzenia, że wnioskodawca miał już możliwość złożenia wniosku o ochronę międzynarodową, co prowadziłoby do wniosku, że istnieje uzasadnione domniemanie, iż wniosek ten został złożony wyłącznie w celu opóźnienia lub skomplikowania decyzji o powrocie?

---

(1)  Dyrektywa Parlamentu Europejskiego i Rady 2013/33/UE z dnia 26 czerwca 2013 r. w sprawie ustanowienia norm dotyczących przyjmowania wnioskodawców ubiegających się o ochronę międzynarodową (wersja przekształcona) (Dz.U. L 180, z dnia 29 czerwca 2013 r., s. 96).

Odwołanie wniesione w dniu 2 kwietnia 2021 r. przez Komisję Europejską od wyroku Sądu (trzecia izba w składzie powiększonym) z dnia 27 stycznia 2021 r. w sprawie T-699/17, Rzeczpospolita Polska przeciwko Komisji Europejskiej

(Sprawa C-207/21 P)

(2021/C 206/26)

Język postępowania: polski

Strony

Strona skarżąca: Komisja Europejska (Przedstawiciele: R. Tricot, Ł. Habiak, K. Herrmann, C. Valero, pełnomocnicy)

Pozostali uczestnicy postępowania: Rzeczpospolita Polska, Węgry, Republika Bułgarii, Królestwo Belgii, Królestwo Szwecji, Republika Francuska

Żądania wnoszącego odwołanie

—	uchylenie wyroku Sądu z dnia 27 stycznia 2021 r. w sprawie T-699/17, Rzeczpospolita Polska przeciwko Komisji Europejskiej w całości;

—	oddalenie pierwszego zarzutu skargi Rzeczypospolitej Polskiej w sprawie T-699/17;

—	skierowanie sprawy do ponownego rozpoznania przez Sąd co do zarzutów 2-5, które nie zostały rozpatrzone w pierwszej instancji;

oraz

—	pozostawienie rozstrzygnięcia w sprawie kosztów postępowania w pierwszej instancji oraz niniejszego odwołania w orzeczeniu kończącym postępowanie w sprawie.

Zarzuty i główne argumenty

Zdaniem Komisji wyrok Sądu w sprawie T-699/17 powinien zostać uchylony, bowiem obarczony jest błędami prawnymi, które prowadzą do naruszenia art.16 ust.4 i 5 TUE.

Po pierwsze, przyjmując w motywach 40 i 41 zaskarżonego wyroku podstawowe założenie, że przyznane państwom członkowskim w art. 3 ust. 2 protokołu nr 36 uprawnienie do zażądania głosowania większością kwalifikowaną zgodnie z zasadami określonymi w art.3 ust.3 tegoż protokołu (zasady wg. traktatu z Nicei) musi zachować swoją skuteczność także po upływie okresu przejściowego w dniu 31 marca 2017 r., Sąd naruszył wyraźnie określone ramy czasowe okresu przejściowego przewidziane w art. 16 ust.5 TUE. Ponadto, naruszył on ogólną definicję większości kwalifikowanej, wprowadzoną traktatem z Lizbony w art. 16 ust. 4 TUE i skuteczną od dnia 1 listopada 2014 r., która zwiększa legitymację demokratyczną w głosowaniach w Radzie i w Komitecie ustanowionym na mocy art. 75 dyrektywy 2010/75/UE (1). Tym samym Sąd ograniczył pełną skuteczność tej definicji ogólnej.

Po drugie, dokonując w motywach 48 i 50 zaskarżonego wyroku rozszerzającej wykładni czasowego zakresu obowiązywania postanowienia przejściowego ustanowionego art. 16 ust. 5 TUE oraz art. 3 ust. 2 protokołu nr 36, Sąd naruszył utrwalone orzecznictwo dotyczące obowiązku ścisłej interpretacji postanowień przejściowych.

Po trzecie, wbrew twierdzeniom zawartym w motywach 53, 54 i 55 zaskarżonego wyroku, przeprowadzona przez Sąd wykładnia art.3 ust. 2 protokołu nr 36 naruszyła zasadę pewności prawa, ponieważ prowadzi do niemożliwego do przewidzenia i nieokreślonego w czasie obowiązywania nicejskiej większości kwalifikowanej przewidzianej w art.3 ust.3 protokołu 36.

---

(1)  Dyrektywa Parlamentu Europejskiego i Rady 2010/75/UE z dnia 24 listopada 2010 r. w sprawie emisji przemysłowych (zintegrowane zapobieganie zanieczyszczeniom i ich kontrola) (Dz.U. 2010, L 334, s. 17).

Wyrok Sądu z dnia 17 marca 2021 r. – Tehrani / EUIPO – Blue Genes (Earnest Sewn)

(Sprawa T-853/19) (1)

(Znak towarowy Unii Europejskiej - Postępowanie w sprawie unieważnienia prawa do znaku - Słowny unijny znak towarowy Earnest Sewn - Unieważnienie prawa do znaku - Bezwzględna podstawa odmowy rejestracji - Zła wiara - Artykuł 52 ust. 1 lit. b) rozporządzenia (WE) nr 207/2009 [obecnie art. 59 ust. 1 lit. b) rozporządzenia (UE) 2017/1001)

(2021/C 206/27)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Reza Hossein Khan Tehrani (Nordhorn, Niemcy) (przedstawiciel: adwokat D. Wiedemann)

Strona pozwana: Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (przedstawiciele: D. Hanf i V. Ruzek, pełnomocnicy)

Druga strona w postępowaniu przed izbą odwoławczą EUIPO: Blue Genes, Inc. (Gardena, Kalifornia, Stany Zjednoczone)

Przedmiot

Skarga na decyzję Piątej Izby Odwoławczej EUIPO z dnia 4 października 2019 r. (sprawa R 531/2018-5) dotyczącą postępowania w sprawie unieważnienia prawa do znaku między Blue Genes a R. Tehranim.

Sentencja

1)	Skarga zostaje oddalona.

2)	Reza Hossein Khan Tehrani zostaje obciążony kosztami postępowania.

---

(1)  Dz.U. C 54 z 17.2.2020.

Wyrok Sądu z dnia 17 marca 2021 r. – Bende / EUIPO – Julius-K9 (K-9)

(Sprawa T-878/19) (1)

(Znak towarowy Unii Europejskiej - Postępowanie w sprawie unieważnienia prawa do znaku - Słowny unijny znak towarowy K-9 - Bezwzględne podstawy odmowy rejestracji - Oznaczenia, które stały się zwyczajowe - Artykuł 7 ust. 1 lit. d) rozporządzenia (WE) nr 207/2009 [obecnie art. 7 ust. 1 lit. d) rozporządzenia (UE) 2017/1001)

(2021/C 206/28)

Język postępowania: węgierski

Strony

Strona skarżąca: Gábor Bende (Beloinannisz, Węgry) (przedstawiciel: adwokat R. Tóth)

Strona pozwana: Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (przedstawiciel: P. Sipos, pełnomocnik).

Druga strona w postępowaniu przed izbą odwoławczą EUIPO będąca interwenientem przed Sądem: Julius-K9 Zrt. (Szigetszentmiklós, Węgry) (przedstawiciel: adwokat G. Jambrik)

Przedmiot

Skarga na decyzję Drugiej Izby Odwoławczej EUIPO z dnia 1 października 2019 r. (sprawa R 560/2018-2), sprostowaną w dniu 12 marca 2020 r., dotyczącą postępowania w sprawie unieważnienia prawa do znaku między G. Bende a Julius-K9.

Sentencja

1)	Skarga zostaje oddalona.

2)	Gábor Bende pokrywa koszty postępowania.

---

(1)  Dz.U. C 61 z 24.2.2020.

Wyrok Sądu z dnia 17 marca 2021 r. – Chatwal / EUIPO – Timehouse Capital (THE TIME)

(Sprawa T-186/20) (1)

(Znak towarowy Unii Europejskiej - Postępowanie w sprawie sprzeciwu - Zgłoszenie słownego unijnego znaku towarowego THE TIME - Wcześniejszy słowny unijny znak towarowy TIMEHOUSE - Względna podstawa odmowy rejestracji - Prawdopodobieństwo wprowadzenia w błąd - Artykuł 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia (UE) 2017/1001)

(2021/C 206/29)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Chatwal Hotels & Resorts LLC (Nowy Jork, Nowy Jork, Stany Zjednoczone) (przedstawiciel: N. Hine, solicitor)

Strona pozwana: Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (przedstawiciele: J. Crespo Carrillo i V. Ruzek, pełnomocnicy).

Druga strona w postępowaniu przed izbą odwoławczą EUIPO będąca interwenientem przed Sądem: Timehouse Capital GmbH (Grasbrunn, Niemcy) (przedstawiciel: adwokat T. Farkas)

Przedmiot

Skarga na decyzję Pierwszej Izby Odwoławczej EUIPO z dnia 28 stycznia 2020 r. (sprawa R 2264/2018-1), dotyczącą postępowania w sprawie sprzeciwu między Timehouse Capital a Chatwal Hotels & Resorts.

Sentencja

1)	Skarga zostaje oddalona.

2)	Chatwal Hotels & Resorts LLC zostaje obciążona kosztami postępowania.

---

(1)  Dz.U. C 191 z 8.6.2020.

Wyrok Sądu z dnia 17 marca 2021 r. – Steinel / EUIPO (MobileHeat)

(Sprawa T-226/20) (1)

(Znak towarowy Unii Europejskiej - Zgłoszenie słownego unijnego znaku towarowego MobileHeat - Bezwzględna podstawa odmowy rejestracji - Charakter opisowy - Artykuł 7 ust. 1 lit. c) rozporządzenia (UE) 2017/1001)

(2021/C 206/30)

Język postępowania: niemiecki

Strony

Strona skarżąca: Steinel GmbH (Herzebrock-Clarholz, Niemcy) (przedstawiciele: adwokaci M. Breuer i K. Freudenstein)

Strona pozwana: Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (przedstawiciel: E. Markakis, pełnomocnik)

Przedmiot

Skarga na decyzję Drugiej Izby Odwoławczej EUIPO z dnia 3 lutego 2020 r. (sprawa R 2472/2019) dotyczącą rejestracji oznaczenia słownego MobileHeat jako unijnego znaku towarowego.

Sentencja

1)	Skarga zostaje oddalona.

2)	Steinel GmbH zostaje obciążona kosztami postępowania.

---

(1)  Dz.U. C 201 z 15.6.2020

Postanowienie Sądu z dnia 24 marca 2021 r. – Graanhandel P. van Schelven / Komisja

(Sprawa T-306/19) (1)

(Skarga o stwierdzenie nieważności - Polityka rolna - Produkcja ekologiczna - Rozporządzenie (WE) nr 834/2007 - Produkcja i etykietowanie produktów ekologicznych - Produkty ekologiczne przywożone do Unii - Certyfikacja produktów przez jednostkę certyfikującą - Brak interesu prawnego - Brak bezpośredniego oddziaływania - Oczywista niedopuszczalność)

(2021/C 206/31)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Graanhandel P. van Schelven BV (Nieuwe-Tonge, Niderlandy) (przedstawiciel: adwokat C. Almeida)

Strona pozwana: Komisja Europejska (przedstawiciele: D. Bianchi, A. Dawes i B. Hofstötter, pełnomocnicy)

Przedmiot

Złożony na podstawie art. 263 TFUE wniosek o stwierdzenie nieważności art. 1 ust. 3 rozporządzenia wykonawczego Komisji (UE) 2019/446 z dnia 19 marca 2019 r. w sprawie zmiany i sprostowania rozporządzenia (WE) nr 1235/2008 ustanawiającego szczegółowe zasady wykonania rozporządzenia Rady (WE) nr 834/2007 w odniesieniu do ustaleń dotyczących przywozu produktów ekologicznych z krajów trzecich (Dz.U. 2019, L 77, s. 67), w zakresie w jakim przepis ten w związku z pkt 3 załącznika II do tego rozporządzenia wykonawczego przewiduje cofnięcie uznania podmiotu Control Union Certifications za jednostkę certyfikującą uprawnioną do prowadzenia kontroli i wydawania świadectw kontroli umożliwiających wprowadzanie na rynek Unii jako produktów ekologicznych produktów przywożonych z Kazachstanu, Mołdawii, Rosji, Turcji i Zjednoczonych Emiratów Arabskich.

Sentencja

1)	Skarga zostaje odrzucona jako oczywiście niedopuszczalna.

2)	Nie ma potrzeby orzekania w przedmiocie wniosków o zastosowanie środków organizacji postepowania i przesłuchanie świadków, złożonych przez Graanhandel P. van Schelven BV.

3)	Graanhandel P. van Schelven zostaje obciążony kosztami postępowania.

---

(1)  Dz.U. C 280 z 19.8.2019.

Postanowienie Sądu z dnia 26 marca 2021 r. – SATSE / Komisja

(Sprawa T-484/20) (1)

(Skarga o stwierdzenie nieważności - Zdrowie publiczne - Załącznik III do dyrektywy 2000/54/WE - Wykaz czynników biologicznych o znanej zakaźności dla ludzi - Dyrektywa (UE) 2020/739 - Umieszczenie SARS-CoV-2 w wykazie - Włączenie czynników biologicznych o znanej zakaźności dla ludzi do grupy ryzyka 3 - Akt regulacyjny wymagający przyjęcia środków wykonawczych do grupy ryzyka 3 - Brak indywidualnego oddziaływania - Niedopuszczalność)

(2021/C 206/32)

Język postępowania: hiszpański

Strony

Strona skarżąca: Sindicato de Enfermería (SATSE) (Madryt, Hiszpania) (przedstawiciel: adwokat M. Sesmero González)

Strona pozwana: Komisja Europejska (przedstawiciele: C. Valero i N. Ruiz García, pełnomocnicy)

Przedmiot

Oparte na art. 263 TFUE żądanie stwierdzenia nieważności dyrektywy Komisji (UE) 2020/739 z dnia 3 czerwca 2020 r. zmieniającej załącznik III do dyrektywy 2000/54/WE Parlamentu Europejskiego i Rady w odniesieniu do włączenia SARS-CoV-2 do wykazu czynników biologicznych o znanej zakaźności dla ludzi oraz zmieniającej dyrektywę Komisji (UE) 2019/1833 (Dz.U. 2020, L 175, s. 11).

Sentencja

1)	Skarga zostaje odrzucona jako niedopuszczalna.

2)	Nie ma potrzeby orzekania w przedmiocie wniosku złożonego przez Republikę Federalną Niemiec o dopuszczenie do sprawy w charakterze interwenienta.

3)	Sindicato de Enfermería (SATSE) pokrywa koszty poniesione przez Komisję Europejską, z wyjątkiem kosztów wynikających ze złożenia wniosku o dopuszczenie do sprawy w charakterze interwenienta.

4)	SATSE, Komisja, a także Republika Federalna Niemiec pokrywają własne koszty wynikające ze złożenia wniosku o dopuszczenie do sprawy w charakterze interwenienta.

---

(1)  Dz.U. C 304 z 14.9.2020.

Postanowienie Prezesa Sądu z dnia 24 marca 2021 r. – The Floow / Komisja

(Sprawa T-765/20 R)

(Postępowanie w przedmiocie środków tymczasowych - Umowa o udzielenie dotacji zawarta w ramach programu ramowego w zakresie badań naukowych i innowacji „Horyzont 2020” (2014–2020) - Odzyskanie wypłaconych kwot - Wniosek o zastosowanie środków tymczasowych - Brak pilnego charakteru)

(2021/C 206/33)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: The Floow Ltd (Londyn, Zjednoczone Królestwo) (przedstawiciele: A. Howard, barrister, i J. Berry, solicitor)

Strona pozwana: Komisja Europejska (przedstawiciele: J. Estrada de Solà i L. André, pełnomocnicy)

Przedmiot

Oparty na art. 278 i 279 TFUE wniosek o zarządzenie środków tymczasowych w przedmiocie, po pierwsze, zawieszenia wykonania decyzji Komisji C(2020) 8138 final z dnia 17 listopada 2020 r. nakazującej stronie skarżącej zwrot kwoty 161 990,80 EUR wraz z odsetkami, a po drugie, zakazania Komisji przystąpienia do wykonania zaskarżonej decyzji lub odzyskania środków pieniężnych oraz rozszerzenia i ekstrapolacji dokonanych przez nią ustaleń na okres nieobjęty audytem w odniesieniu do projektu i na inne projekty.

Sentencja

1)	Wniosek o zastosowanie środków tymczasowych zostaje oddalony.

2)	Rozstrzygnięcie o kosztach nastąpi w orzeczeniu kończącym postępowanie w sprawie.

Skarga wniesiona w dniu 28 lutego 2021 r. – Região Autónoma da Madeira / Komisja

(Sprawa T-131/21)

(2021/C 206/34)

Język postępowania: portugalski

Strony

Strona skarżąca: Região Autónoma da Madeira (autonomiczny region Madery, Portugalia) (przedstawiciele: adwokaci M. Gorjão-Henriques i A. Saavedra)

Strona pozwana: Komisja Europejska

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—	nakazanie dołączenia do akt sprawy – w zakresie wnioskowanym w niniejszej skardze – dokumentów z postępowania administracyjnego, które doprowadziło do wydania zaskarżonej decyzji;

—	połączenie niniejszej sprawy ze sprawą T-95/21 (Portugalia/Komisji);

—	stwierdzenie nieważności art. 1 i art. 4–6 decyzji Komisji C(2020)8550 final z dnia 4 grudnia 2020 r.„w sprawie programu pomocy SA.21259 (2018/C) (ex2018/NN) wdrożonego przez Portugalię na rzecz Zona Franca da Madeira (ZFM) – Program III”;

—	obciążenie Komisji Europejskiej całością kosztów postępowania, w tym kosztami poniesionymi przez stronę skarżącą.

Zarzuty i główne argumenty

Na poparcie skargi strona skarżąca podnosi sześć zarzutów.

1.

Zarzut pierwszy, dotyczący naruszenia prawa lub braku uzasadnienia, ponieważ sporny środek nie stanowi pomocy państwa, gdyż ma charakter ogólny i nieselektywny w rozumieniu art. 107 ust. 1 TFUE. Strona skarżąca podnosi w szczególności, że środek ten nie ma charakteru selektywnego, ponieważ wpisuje się on w ogólną strukturę portugalskiego systemu podatkowego.

2.

Zarzut drugi, dotyczący naruszenia prawa w zakresie, w jakim program III ZFM został wdrożony zgodnie z decyzjami Komisji z 2007 r. i 2013 r. oraz z art. 107 i 108 TFUE. Strona skarżąca podnosi, że wymóg, aby zyski pochodziły z działalności faktycznie i materialnie wykonywanej w autonomicznym regionie Madery nie powinien być interpretowany w ten sposób, że uwzględniane są jedynie dodatkowe koszty przedsiębiorstw zarejestrowanych w ZFM wynikające z faktu odległego położenia tego regionu, że ulgi podatkowe mogą być stosowane jedynie do zysków tych przedsiębiorstw pochodzących z działalności bezpośrednio obciążonej tymi dodatkowymi kosztami oraz że wyłączona jest działalność wykonywana poza Maderą przez przedsiębiorstwa zarejestrowane w ZFM prowadzące działalność międzynarodową.

3.

Zarzut trzeci, dotyczący błędu w zakresie podstawy faktycznej decyzji Komisji lub niewystarczającego uzasadnienia ze względu na to, że wymogi systemu podatkowego i nadzór nad nim sprawowany przez władze krajowe i regionalne jest właściwym systemem kontroli programu III ZFM. Strona skarżąca podnosi między innymi, że wymogi prawne dotyczące oddzielnego księgowania dochodów uzyskanych w ZFM oraz przestrzegania szerokiego katalogu obowiązków podatkowych umożliwia skuteczną i odpowiednią kontrolę oraz nadzór nad programem III ZFM przez władze krajowe i regionalne.

4.

Zarzut czwarty, dotyczący tego, że decyzja Komisji narusza prawo, ponieważ pojęcie „miejsc pracy” mające zastosowanie do programu III ZFM jest instytucją prawa krajowego nieznajdującą zastosowania do metodologii miejsc pracy w „EPC” (ekwiwalent pełnego czasu pracy) i „RJP” (roczne jednostki pracy). Strona skarżąca podnosi, że dla celów oceny wymogu programu III ZFM dotyczącego tworzenia lub utrzymania miejsc pracy, zaskarżona decyzja narusza prawo stosując metodologię definiowania pojęcia miejsca pracy w „EPC” i „RJP”, ponieważ pojęciem miejsca pracy znajdującym zastosowanie do programu ZFM jest pojęcie wynikające z krajowego prawa pracy.

5.

Zarzut piąty, dotyczący błędu w zakresie podstawy faktycznej decyzji lub braku uzasadnienia, ponieważ kontrola wymogu tworzenia/utrzymania miejsc pracy była odpowiednia i skuteczna. Strona skarżąca podnosi, że władze krajowe dostarczyły Komisji Europejskiej dowody umożliwiające jej ocenę kontroli warunku dotyczącego tworzenia/utrzymania miejsc pracy w ZFM, w związku z czym zaskarżona decyzja zawiera błędy w zakresie podstawy faktycznej lub jest obarczona brakiem uzasadnienia.

6.	Zarzut szósty, dotyczący naruszenia ogólnych zasad prawa Unii Europejskiej. W szczególności strona skarżąca podnosi, że decyzja narusza ogólne zasady prawa Unii Europejskiej dotyczące proporcjonalności, pewności prawa, uzasadnionych oczekiwań i dobrej administracji.

Skarga wniesiona w dniu 3 marca 2021 r. – Trasta Komercbanka / EBC

(Sprawa T-135/21)

(2021/C 206/35)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Trasta Komercbanka AS (Ryga, Łotwa) (przedstawiciel: adwokat O. Behrends)

Strona pozwana: Europejski Bank Centralny

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—	zasądzenie od pozwanej rekompensaty finansowej za szkodę poniesioną przez skarżącą wskutek decyzji pozwanej ECB/SSM/2016–529900WIPOINFDAWTJ81/1 WOANCA-2016–0005 z dnia 3 marca 2016 r. o cofnięciu skarżącej licencji;

—	ustalenie, że szkoda majątkowa wynosi co najmniej 126 mln EUR wraz z odsetkami wyrównawczymi naliczanymi od dnia 3 marca 2016 r. do dnia wydania wyroku w niniejszej sprawie oraz odpowiednimi odsetkami za zwłokę od dnia wydania wyroku do pełnej spłaty; oraz

—	obciążenie strony pozwanej kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Na poparcie skargi strona skarżąca podnosi cztery zarzuty.

1.

Zarzut pierwszy dotyczy tego, że pozwana nie zajęła się należycie kwestią nieprawidłowości proceduralnych. Polegały one na tym, że łotewska FCMC (1) uznała, bezpośrednio przed wszczęciem procedury prowadzącej do cofnięcia licencji, że cofnięcie licencji nie jest uzasadnione, a fakt ten nie został następnie uwzględniony we wniosku FCMC o cofnięcie licencji. Skarżąca zarzuca ponadto, że angielskojęzyczna wersja najnowszej decyzji FCMC została zmanipulowana. Inne podnoszone nieprawidłowości dotyczą braku skutecznego działania wobec potencjalnej korupcji cechującej zachowanie łotewskich i europejskich urzędników w niniejszej sprawie.

2.	Zarzut drugi dotyczy naruszenia przez pozwaną przepisów materialnych, poprzez działanie poza zakresem kompetencji przy wydawaniu spornej decyzji, w szczególności w odniesieniu do kwestii prania brudnych pieniędzy, oraz przyjęcia przez pozwaną błędnych podstaw do cofnięcia licencji.

3.	Zarzut trzeci dotyczy poniesienia przez skarżącą znaczącej szkody finansowej, w szczególności z racji jej likwidacji w wyniku bezprawnego cofnięcia licencji.

4.	Zarzut czwarty dotyczy związku przyczynowego między cofnięciem licencji a poniesioną przez skarżącą szkodą.

---

(1)  Financial and Capital Markets Commission [komisja ds. rynków finansowych i kapitałowych].

Skarga wniesiona w dniu 4 marca 2021 r. – Virbac / Komisja

(Sprawa T-138/21)

(2021/C 206/36)

Język postępowania: francuski

Strony

Strona skarżąca: Virbac (Carros, Francja) (przedstawiciele: adwokaci M. Thill-Tayara, S. Pelé i L. Bary)

Strona pozwana: Komisja Europejska

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—

stwierdzenie nieważności decyzji wykonawczej Komisji Europejskiej C(2020) 7930 final z dnia 10 listopada 2020 r. w sprawie pozwolenia na dopuszczenie do obrotu weterynaryjnego produktu leczniczego „Librela – bedinvetmab”, opublikowanej w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej w dniu 30 grudnia 2020 r. (Dz.U. C 453 z 30.12.2020, s. 1), ponieważ została ona przyjęta z naruszeniem art. 37 rozporządzenia (WE) nr 726/2004 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 31 marca 2004 r. ustanawiającego wspólnotowe procedury wydawania pozwoleń dla produktów leczniczych stosowanych u ludzi i do celów weterynaryjnych i nadzoru nad nimi oraz ustanawiającego Europejską Agencję Leków;

—

stwierdzenie nieważności decyzji wykonawczej Komisji Europejskiej C(2020) 7930 final z dnia 10 listopada 2020 r. w sprawie pozwolenia na dopuszczenie do obrotu weterynaryjnego produktu leczniczego „Librela – bedinvetmab”, opublikowanej w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej w dniu 30 grudnia 2020 r. (Dz.U. C 453 z 30.12.2020, s. 1), ponieważ została ona przyjęta z naruszeniem art. 31 rozporządzenia (WE) nr 726/2004 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 31 marca 2004 r. ustanawiającego wspólnotowe procedury wydawania pozwoleń dla produktów leczniczych stosowanych u ludzi i do celów weterynaryjnych i nadzoru nad nimi oraz ustanawiającego Europejską Agencję Leków;

—

stwierdzenie nieważności decyzji wykonawczej Komisji Europejskiej C(2020) 7930 final z dnia 10 listopada 2020 r. w sprawie pozwolenia na dopuszczenie do obrotu weterynaryjnego produktu leczniczego „Librela – bedinvetmab”, opublikowanej w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej w dniu 30 grudnia 2020 r. (Dz.U. C 453 z 30.12.2020, s. 1), ponieważ została ona przyjęta z naruszeniem art. 102 TFUE, a tym samym narusza wiążące Komisję Europejską zasady skuteczności, legalności i dobrej administracji;

—	obciążenie Komisji kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Na poparcie skargi strona skarżąca podnosi trzy zarzuty.

1.

Zarzut pierwszy, dotyczący naruszenia art. 37 rozporządzenia (WE) nr 726/2004 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 31 marca 2004 r. ustanawiającego wspólnotowe procedury wydawania pozwoleń dla produktów leczniczych stosowanych u ludzi i do celów weterynaryjnych i nadzoru nad nimi oraz ustanawiającego Europejską Agencję Leków (Dz.U. L 136, s. 1) w zakresie, w jakim zaskarżona decyzja zezwala na wprowadzenie Libreli® na rynek europejski, mimo że bezpieczeństwo i skuteczność tego produktu nie zostały w świetle tego przepisu dowiedzione w sposób właściwy i dostateczny.

2.

Zarzut drugi, dotyczący naruszenie art. 31 przywołanego rozporządzenia (WE) nr 726/2004) w zakresie, w jakim zaskarżona decyzja narusza przepisy dotyczące sporządzania charakterystyki produktu leczniczego, co powinno było skłonić Komisję Europejską do stwierdzenia, że wprowadzone dla Libreli® specjalne ostrzeżenie dotyczące działania przeciwciał przeciwlekowych jest zbyt ogólne i nieprecyzyjne.

3.

Zarzut trzeci, dotyczący naruszenie skuteczności art. 102 TFUE oraz zasad legalności i dobrej administracji, ponieważ zaskarżona decyzja stanowi nadużycie pozycji dominującej, którego dopuściła się grupa Zoetis w związku z zaniechaniem rozwoju produktu konkurencyjnego względem Libreli®, na który licencję uzyskała strona skarżąca.

Skarga wniesiona w dniu 3 marca 2021 r. – Fursin i in. / EBC

(Sprawa T-145/21)

(2021/C 206/37)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Ivan Fursin (Kijów, Ukraina) i 5 innych skarżących (przedstawiciel: adwokat O. Behrends)

Strona pozwana: Europejski Bank Centralny

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—	zasądzenie od pozwanej rekompensaty finansowej za szkodę poniesioną przez skarżących wskutek decyzji pozwanej ECB/SSM/2016–529900WIPOINFDAWTJ81/1 WOANCA-2016–0005 z dnia 3 marca 2016 r. o cofnięciu licencji Trasta Komercbanka AS;

—	ustalenie, że szkoda majątkowa wynosi co najmniej 25 mln EUR (1) wraz z odsetkami wyrównawczymi naliczanymi od dnia 3 marca 2016 r. do dnia wydania wyroku w niniejszej sprawie oraz odpowiednimi odsetkami za zwłokę od dnia wydania wyroku do pełnej spłaty; oraz

—	obciążenie strony pozwanej kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Na poparcie skargi skarżący podnoszą cztery zarzuty.

1.

Zarzut pierwszy dotyczy tego, że pozwana nie zajęła się należycie kwestią nieprawidłowości proceduralnych. Polegały one na tym, że łotewska FCMC (2) uznała, bezpośrednio przed wszczęciem procedury prowadzącej do cofnięcia licencji, że cofnięcie licencji nie jest uzasadnione, a fakt ten nie został następnie uwzględniony we wniosku FCMC o cofnięcie licencji. Skarżący zarzucają ponadto, że angielskojęzyczna wersja najnowszej decyzji FCMC została zmanipulowana. Inne podnoszone nieprawidłowości dotyczą braku skutecznego działania wobec potencjalnej korupcji cechującej zachowanie łotewskich i europejskich urzędników w niniejszej sprawie.

2.	Zarzut drugi dotyczy naruszenia przez pozwaną przepisów materialnych, poprzez działanie poza zakresem kompetencji przy wydawaniu spornej decyzji, w szczególności w odniesieniu do kwestii prania brudnych pieniędzy, oraz przyjęcia przez pozwaną błędnych podstaw do cofnięcia licencji.

3.	Zarzut trzeci dotyczy poniesienia przez skarżących znaczącej szkody finansowej, w szczególności z racji likwidacji Trasta Komercbanka AS w wyniku bezprawnego cofnięcia licencji.

4.	Zarzut czwarty dotyczy związku przyczynowego między cofnięciem licencji a poniesioną przez skarżących szkodą.

---

(1)  Kwoty przypadają na każdego ze skarżących zgodnie z wysokością ich udziałów w Trasta Komercbanka AS.

(2)  Financial and Capital Markets Commission [komisja ds. rynków finansowych i kapitałowych].

Skarga wniesiona w dniu 11 marca 2021 r. – Paccor Packaging i in. / Komisja

(Sprawa T-148/21)

(2021/C 206/38)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Paccor Packaging GmbH (Düsseldorf, Niemcy) i 6 innych skarżących (przedstawiciele: adwokaci P. Kugel i G. Dávid)

Strona pozwana: Komisja Europejska

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—

stwierdzenie nieważności rozporządzenia wykonawczego (UE) 2020/2151 z dnia 17 grudnia 2020 (1) r. w całości lub ewentualnie stwierdzenie nieważności rozporządzenia nr 2020/2151 w części, w stosunku do jego art. 2 ust. 4 oraz załącznika IV do tego rozporządzenia lub ewentualnie stwierdzenie nieważności rozporządzenia nr 2020/2151 w części, w zakresie w jakim dotyczy ono kubków na napoje wykonanych w całości z tworzywa sztucznego;

—	stwierdzenie nieważności rozporządzenia nr 2020/2151 w części w stosunku do jego art. 3;

—	stwierdzenie częściowej nieważności dyrektywy (UE) 2019/904 z dnia 5 czerwca 2019 r. (2). w stosunku do jej art. 7 w zakresie, w jakim ma on zastosowanie do kubków na napoje, oraz pkt 4 części D załącznika do tej dyrektywy; oraz

—	obciążenie strony pozwanej kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Na poparcie skargi strona skarżąca podnosi siedem zarzutów i zarzut niezgodności z prawem.

1.	Zarzut pierwszy, dotyczący tego, że pozwana przyjmując rozporządzenie 2020/2151 naruszyła art. 7 dyrektywy 2019/904 w sprawie zmniejszenia wpływu niektórych produktów z tworzyw sztucznych na środowisko oraz przekroczyła uprawnienia przyznane jej przez Radę Unii Europejskiej i Parlament Europejski.

2.

Zarzut drugi, dotyczący tego, że pozwana przyjmując rozporządzenie nr 2020/2151 naruszyła istotne wymogi proceduralne przyjmując to rozporządzenie po dniu 3 lipca 2020 r., a jego poprawionych wersji językowych, ponad 6 miesięcy po terminie wyznaczonym przez Radę Unii Europejskiej i Parlament Europejski w dyrektywie 2019/904.

3.	Zarzut trzeci, dotyczący tego, że przyjmując rozporządzenie nr 2020/2151 strona pozwana naruszyła art. 7 dyrektywy 2019/904 oraz zasady pewności prawa i ochrony uzasadnionych oczekiwań.

4.	Zarzut czwarty, dotyczący tego, że strona pozwana wydając rozporządzenie nr 2020/2151 naruszyła obowiązek uzasadnienia.

5.	Zarzut piąty, dotyczący tego, że pozwana naruszyła art. 7 ust. 1 dyrektywy 2019/904, dopuściła się oczywistego błędu w ocenie i przekroczyła swoje kompetencje.

6.	Zarzut szósty, dotyczący tego, że pozwana naruszyła art. 7 ust. 2 lit. c) dyrektywy 2019/904 i dokonała oczywiści błędnej w oceny.

7.	Zarzut siódmy, dotyczący tego, że strona pozwana naruszyła zasadę proporcjonalności. Strona skarżąca podnosi również zarzut niezgodności z prawem na podstawie art. 277 TFUE twierdząc, że art. 7 i część D pkt 4 załącznika do dyrektywy 2019/904 są niezgodne z prawem.

---

(1)  Rozporządzenie wykonawcze Komisji (UE) 2020/2151 z dnia 17 grudnia 2020 r. ustanawiające zasady dotyczące zharmonizowanych specyfikacji w odniesieniu do oznakowania produktów jednorazowego użytku z tworzyw sztucznych wymienionych w części D załącznika do dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2019/904 w sprawie zmniejszenia wpływu niektórych produktów z tworzyw sztucznych na środowisko (Tekst mający znaczenie dla EOG) (Dz.U. 2020 L 428, s. 57)

(2)  Dyrektywa Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2019/904 z dnia 5 czerwca 2019 r. w sprawie zmniejszenia wpływu niektórych produktów z tworzyw sztucznych na środowisko (Tekst mający znaczenie dla EOG) (Dz.U. 2019 L 155, s. 1)

Skarga wniesiona w dniu 25 marca 2021 r. – Laboratorios Ern / EUIPO – Malpricht (APIRETAL)

(Sprawa T-160/21)

(2021/C 206/39)

Język skargi: angielski

Strony

Strona skarżąca: Laboratorios Ern, SA (Barcelona, Hiszpania) (przedstawiciel: adwokat T. González Martínez)

Strona pozwana: Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (EUIPO)

Druga strona w postępowaniu przed izbą odwoławczą: Ingrid Malpricht (Ludwigshafen, Niemcy)

Dane dotyczące postępowania przed EUIPO

Właściciel spornego znaku towarowego: Strona skarżąca

Sporny znak towarowy: Słowny unijny znak towarowy „APIRETAL” – unijny znak towarowy nr 4 814 158

Postępowanie przed EUIPO: Postępowanie w sprawie stwierdzenia wygaśnięcia prawa do znaku

Zaskarżona decyzja: Decyzja Czwartej Izby Odwoławczej EUIPO z dnia 20 stycznia 2021 r. w sprawie R 1004/2020-4

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—	uwzględnie skargi;

—	uchylenie decyzji strony pozwanej z dnia 20 marca 2020 r.;

—	stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji z dnia 20 stycznia 2021 r.;

—	uchylenie stwierdzenia wygaśnięcia prawa do znaku wskutek nieużywania unijnego znaku towarowego nr 4 814 158 „APERITAL” w odniesieniu do zakwestionowanych towarów z klasy 5 i utrzymanie rejestracji dla tych towarów (oraz „preparatów farmaceutycznych”);

—	obciążenie kosztami postępowania EUIPO i drugiej strony postępowania odwoławczego w razie wstąpienia przez nią do niniejszego postępowania w charakterze interwenienta.

Podniesione zarzuty

—	Błędna wykładnia art. 58 ust. 1 lit. a) rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2017/1001 przy badaniu pojęcia rzeczywistego używania zakwestionowanego znaku towarowego w odniesieniu do każdego z zakwestionowanych towarów;

—	Błędna wykładnia art. 58 ust. 1 lit. a) rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2017/1001 przy ocenie pojęcia uzasadnionego powodu nieużywania.

Skarga wniesiona w dniu 23 marca 2021 r. – De Capitani / Rada

(Sprawa T-163/21)

(2021/C 206/40)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Emilio De Capitani (Bruksela, Belgia) (przedstawiciele: adwokaci O. Brouwer i B. Verheijen)

Strona pozwana: Rada Unii Europejskiej

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—

stwierdzenie nieważności wydanej przez stronę pozwaną decyzji odmawiającej dostępu do określonych dokumentów żądanych na podstawie rozporządzenia (WE) nr 1049/2001 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 30 maja 2001 r. w sprawie publicznego dostępu do dokumentów Parlamentu Europejskiego, Rady i Komisji, którą to decyzję doręczono stronie skarżącej w dniu 14 stycznia 2021 r. w piśmie o sygnaturze SGS 21/000067, w tym załącznika do tej decyzji;

—	obciążenie Rady na podstawie art. 134 regulaminu postępowania przed Sądem kosztami postępowania, w tym ewentualnymi kosztami poniesionymi przez interwenientów.

Zarzuty i główne argumenty

Na poparcie skargi strona skarżąca podnosi trzy zarzuty.

1.

Zarzut pierwszy dotyczący naruszeń prawa i oczywistego błędu w ocenie, skutkujących błędnym zastosowaniem wyjątku dotyczącego ochrony procesu podejmowania decyzji (art. 4 ust. 3 akapit pierwszy rozporządzenia nr 1049/2001 (1)), oraz braku uzasadnienia, ze względu na to, że ujawnienie dokumentów doprowadziłoby do poważnego naruszenia procesu podejmowania decyzji. — Strona skarżąca podnosi, że zaskarżona decyzja nie uwzględnia nowego ładu konstytucyjnego, który powstał wraz z wejściem w życie traktatu z Lizbony, w szczególności art. 15 ust. 2 TFUE, i który doprowadził do ustanowienia nowego systemu publicznego dostępu do dokumentów, w szczególności w zakresie dokumentów ustawodawczych. — Strona skarżąca podnosi ponadto, że w zaskarżonej decyzji nie zastosowano i nie spełniono właściwego kryterium wynikającego z art. 4 ust. 3 rozporządzenia nr 1049/2001 oraz że decyzję tę niesłusznie oparto na argumencie, iż ujawnienie żądanych dokumentów podważyłoby ostateczne wybory dokonane przez państwa członkowskie i doprowadziłoby do powstania niepotrzebnego stanu niepewności co do ich zamiarów. — Strona skarżąca twierdzi również, że zaskarżoną decyzję niesłusznie oparto na argumencie, iż ujawnienie żądanych dokumentów utrudniłoby delegacjom możliwość znalezienia równowagi pomiędzy różnymi interesami w ramach odnośnej procedury ustawodawczej, oraz że niesłusznie oparto ją na argumencie, iż odmowa ujawnienia ograniczonej liczby dokumentów nie jest równoznaczna z pozbawieniem obywateli możliwości uzyskania informacji na temat procesu podejmowania decyzji w ramach procedury ustawodawczej.

2.

Zarzut drugi dotyczący naruszeń prawa i oczywistego błędu w ocenie, skutkujących błędnym zastosowaniem wyjątku dotyczącego ochrony procesu podejmowania decyzji (art. 4 ust. 3 akapit pierwszy rozporządzenia nr 1049/2001), oraz braku uzasadnienia, ze względu na to, że w zaskarżonej decyzji nie uznano istnienia nadrzędnego interesu publicznego, który przemawiałby za udzieleniem dostępu do dokumentów. — Strona skarżąca zauważa, że w zaskarżonej decyzji nie uznano istnienia nadrzędnego interesu publicznego, który przemawiałby za udzieleniem dostępu do dokumentów. W szczególności twierdzi ona, że nadrzędny interes publiczny w udzieleniu dostępu istnieje z tego względu, że ujawnienie dokumentów umożliwiłoby obywatelom europejskim udział w procesie ustawodawczym i zapewniłoby, że proces ten nie przedłużałby się, lecz byłby kontynuowany i prowadziłby do sformułowania wniosków.

3.

Zarzut trzeci, podniesiony tytułem ewentualnym, dotyczący naruszeń prawa i oczywistego błędu w ocenie, skutkujących błędnym zastosowaniem przepisu przewidującego obowiązek udzielenia częściowego dostępu do dokumentów (art. 4 ust. 6 rozporządzenia nr 1049/2001), oraz braku uzasadnienia. — Strona skarżąca podnosi, że w zaskarżonej decyzji nie zbadano i nie udzielono częściowego dostępu do dokumentów w sposób wymagany prawem. Błędnie zastosowano w niej kryterium prawne, które wymaga dokonania oceny, czy wyjątek, na który powołano się w celu odmowy dostępu, dotyczy każdej części żądanego dokumentu.

---

(1)  Rozporządzenie (WE) nr 1049/2001 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 30 maja 2001 r. w sprawie publicznego dostępu do dokumentów Parlamentu Europejskiego, Rady i Komisji (Dz.U. 2001, L 145, s. 43).

Skarga wniesiona w dniu 29 marca 2021 r. – European Gaming and Betting Association / Komisja

(Sprawa T-167/21)

(2021/C 206/41)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: European Gaming and Betting Association (Etterbeek, Belgia) (przedstawiciele: T. De Meese, K. Bourgeois i M. Van Nieuwenborgh, lawyers)

Strona przeciwna: Komisja Europejska

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—	stwierdzenie nieważności decyzji strony przeciwnej z dnia 18 grudnia 2020 r. w sprawie SA.44830 (2016/FC) – Niderlandy: Przedłużenie zezwoleń na prowadzenie działalności w zakresie gier hazardowych w Niderlandach (1);

—	obciążenie strony przeciwnej kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Na poparcie skargi strona skarżąca podnosi dwa zarzuty.

1.

Zarzut pierwszy dotyczący tego, że strona przeciwna naruszyła prawa proceduralne skarżącej, nie wszczynając formalnego postępowania wyjaśniającego na podstawie art. 108 ust. 2 TFUE, podczas gdy jej wstępne postępowanie wyjaśniające nie rozwiało wszystkich wątpliwości co do istnienia pomocy państwa. — Podniesiono, że długość i okoliczności wstępnego badania stanowią dowód na to, że strona przeciwna miała wątpliwości co do istnienia pomocy państwa. — Ponadto skarżąca twierdzi, że znacząca zmiana w analizie przeprowadzonej przez stronę przeciwną w trakcie wstępnego badania stanowi dowód na to, że strona przeciwna miała wątpliwości co do istnienia pomocy państwa. — Skarżąca twierdzi również, że strona przeciwna błędnie uznała, iż nie istnieją żadne wątpliwości co do tego, czy przedłużenie przez Niderlandy istniejących zezwoleń na organizowanie zakładów sportowych, zakładów na wyścigi konne, loterii i kasyn dla dotychczasowych podmiotów upoważnionych stanowi korzyść dla tych podmiotów.

2.

Zarzut drugi dotyczący dopuszczenia się przez stronę przeciwną oczywistego błędu w ocenie, uznając, że przedłużenie przez Niderlandy istniejących zezwoleń na organizowanie zakładów sportowych, zakładów na wyścigi konne, loterii i kasyn dla dotychczasowych podmiotów upoważnionych nie stanowi przyznania korzyści w rozumieniu art. 107 ust. 1 TFUE. — Podniesiono, że strona przeciwna popełniła oczywiste błędy w ustaleniach faktycznych, po pierwsze, w odniesieniu do ustalenia przez stronę przeciwną, że wszystkie podmioty upoważnione są prawnie zobowiązane do przekazywania wpływów netto z działalności w zakresie gier hazardowych na cele służące wspólnemu interesowi, a po drugie, w odniesieniu do ustalenia przez stronę przeciwną, że podmioty upoważnione nie były w stanie osiągnąć zysku. — Ponadto skarżąca utrzymuje, że strona przeciwna dopuściła się oczywistych błędów co do prawa, jeśli chodzi o stwierdzenie przez stronę przeciwną, że udzielenie omawianych zezwoleń nie przysporzyło korzyści beneficjentom, ponieważ nie można uznać, że zezwolenia te poprawiły sytuację finansową podmiotów upoważnionych.

---

(1)  Dz.U. 2021 C 17, s. 1

Skarga wniesiona w dniu 31 marca 2021 r. – Agrofert / Parlament

(Sprawa T-174/21)

(2021/C 206/42)

Język postępowania: czeski

Strony

Strona skarżąca: Agrofert, a.s. (Praga, Republika Czeska) (przedstawiciel: S. Sobolová, adwokat)

Strona pozwana: Parlament Europejski

Żądania strony skarżącej

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—	uznanie skargi za dopuszczalną i zasadną;

—

stwierdzenie nieważności decyzji Parlamentu Europejskiego z dnia 15 stycznia 2021 r., A (2019) 8551 C (D 300153), w której odmówiono skarżącej dostępu do dokumentów będących przedmiotem wniosku na podstawie rozporządzenia (WE) nr 1049/2001 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 30 maja 2001 r. w sprawie publicznego dostępu do dokumentów Parlamentu Europejskiego, Rady i Komisji;

—	obciążenie strony pozwanej kosztami postępowania;

—	podjęcie w sprawie wszelkich środków jakie Sąd uzna za konieczne.

Zarzuty i główne argumenty

Na poparcie skargi strona skarżąca podnosi dwa zarzuty.

1.

Zarzut pierwszy dotyczy tego, że strona pozwana nie wykazała spełnienia przesłanek odmowy dostępu do dokumentów będących przedmiotem wniosku, zgodnie z rozporządzeniem (WE) nr 1049/2001 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 30 maja 2001 r. w sprawie publicznego dostępu do dokumentów Parlamentu Europejskiego, Rady i Komisji. Ujawnienie dokumentów będących przedmiotem wniosku nie mogło prowadzić do naruszenia ochrony celu dochodzenia, jak twierdziła strona pozwana. Strona pozwana nie wykazała, że występowało jakiekolwiek, a tym bardziej racjonalnie przewidywalne ryzyko konkretnego i rzeczywistego zagrożenia dla tego dochodzenia poprzez ujawnienie dokumentów, których treść jest już nawet w części publicznie znana.

2.	Zarzut drugi dotyczy tego, że strona pozwana pominęła ponadto całkowicie nadrzędny interes publiczny przemawiający za ujawnieniem dokumentów będących przedmiotem wniosku, który w tym wypadku obejmuje poszanowanie wartości praworządności przy zachowaniu podstawowych praw i wolności.

Skarga wniesiona w dniu 2 kwietnia 2021 r. – RH / Komisja

(Sprawa T-175/21)

(2021/C 206/43)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: RH (przedstawiciele: adwokaci L. Levi i M. Vandenbussche)

Strona pozwana: Komisja Europejska

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—

stwierdzenie nieważności decyzji Komisji z dnia 18 lutego 2021 r. o wykluczeniu udziału skarżącej w przetargach na zamówienia publiczne i dotacje podlegające budżetowi Unii i 11. Europejskiemu Funduszowi Rozwoju lub jej wyboru do celów wrażania funduszy UE na podstawie rozporządzenia (EU, Euratom) nr 2018/1046 i wdrażania funduszy na podstawie Europejskiego Funduszu Rozwoju podlegającego rozporządzeniu (EU) nr 2018/1877 na okres 18 miesięcy i o ogłoszeniu wykluczenia na stronie internetowej Komisji;

—	przyznanie skarżącej odszkodowania w kwocie 17 385 832 EUR;

—	obciążenie strony pozwanej kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Na poparcie skargi skarżąca podnosi siedem zarzutów.

1.

Zarzut pierwszy dotyczy naruszenia prawa przy kwalifikacji prawnej poważnego wykroczenia zawodowego. — Skarżąca podnosi, że całość zarzutów pozwanej opiera się na li tylko hipotetycznym założeniu, że skarżąca mogła potencjalnie mieć dostęp do informacji poufnych, gdy spotykała się z beneficjentami. Pozwana naruszyła w ten sposób prawo przy kwalifikacji prawnej poważnego wykroczenia zawodowego w rozumieniu art. 93 ust. 1 rozporządzenia Rady (EC, Euratom) nr 1605/2002 (1), art. 106 ust. 1 lit. c) rozporządzenia (EU, Euratom) nr 966/2012 (2) i art. 136 ust. 1 lit. c) ppkt v) rozporządzenia (EU, Euratom) nr 2018/1046 (3).

2.

Zarzut drugi dotyczy naruszenia domniemania niewinności i odwrócenia ciężaru dowodu. — Oprócz tego, że zaskarżona decyzja nie dokonuje właściwej kwalifikacji „poważnego wykroczenia zawodowego”, to skarżąca podnosi, iż ciężar udowodnienia zarzutów spoczywa na pozwanej, gdyż skarżąca jest niewinna, dopóki nie udowodni się jej winy.

3.

Zarzut trzeci dotyczy błędu w ocenie okoliczności faktycznych i oczywistego braku poważnego wykroczenia zawodowego, w szczególności określonego w art. 136 ust. 1 lit. c) ppkt v) rozporządzenia (EU, Euratom) nr 2018/1046 (co w każdym razie stanowi oczywisty błąd), a także braku zgodności z prawem raportu OLAF-u i zaskarżonej decyzji. — Skarżąca zdecydowanie kwestionuje twierdzenia Komisji i wniosek na temat wykroczenia zawodowego oraz utrzymuje, że nie usiłowała pozyskać ani nie pozyskała poufnych informacji związanych ze swoimi projektami. OLAF i DG NEAR rażąco błędnie odczytały okoliczności faktyczne, przeinaczyły dowody przedstawiane przez skarżącą i wyciągnęły błędne wnioski prawne w związku z tymi okolicznościami i dowodami.

4.	Zarzut czwarty dotyczy naruszenia obowiązku staranności i dobrej administracji zawartego w art. 41 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej. — Skarżąca podnosi, że pozwana nie działała z należytą starannością zarówno jeśli chodzi o prowadzenie dochodzenia OLAF-u, jak i decyzję DG NEAR.

5.

Zarzut piąty dotyczy naruszenia prawa do obrony. — Skarżąca podnosi, że w czasie wizytacji przez OLAF w siedzibie skarżącej nie wskazano jasno, iż skarżąca jest postrzegana/określana jako osoba objęta dochodzeniem. Skarżąca po raz pierwszy zorientowała się, że uznaje się ją za osobę objętą dochodzeniem w wyniku doręczenia podsumowania okoliczności faktycznych. Skoro OLAF uznawał skarżącą za osobę objętą dochodzeniem, to jest tym bardziej niezrozumiałe, dlaczego zarząd skarżącej nie został przesłuchany w czasie dochodzenia prowadzącego do podsumowania okoliczności faktycznych.

6.

Zarzut szósty dotyczy naruszenia obowiązku uzasadnienia. — W niniejszej sprawie pozwana oskarża skarżącą o usiłowanie pozyskania poufnych informacji, lecz nie wskazuje danych informacji ani konkretnych okoliczności uzasadniających kwalifikacje prawną jako „poważnego wykroczenia zawodowego”. Skarżąca nie jest więc w stanie zrozumieć zaskarżonej decyzji i w pełni skontrolować jej zgodności z prawem, a także ustalić, czy informacje rzeczywiście były poufne oraz dostarczyć dowodów, że były one jednak publicznie dostępne dla wszystkich potencjalnych konkurentów. — Pozwana nie wyjaśniła również w ocenie skarżącej, dlaczego zarzucane wykroczenie, o ile zostanie ono wykazane (quod non), należałoby uznać za poważne w świetle okoliczności sprawy. Sankcja publicznego ogłoszenia wykluczenia również nie jest jej zdaniem właściwie uzasadniona.

7.

Zarzut siódmy dotyczy naruszenia zasady proporcjonalności w odniesieniu do sankcji wykluczenia i jego publicznego ogłoszenia. — Skarżąca podnosi, że pozwana naruszyła prawo poprzez naruszenie zasady proporcjonalności przy ocenie kryteriów uzasadniających sankcję wykluczenia. Ponadto twierdzi, tytułem ewentualnym, że gdyby okoliczności należało uznać za poważne wykroczenie zawodowe (quod non), sankcja wykluczenia na 18 miesięcy z jego ogłoszeniem jest nieproporcjonalna w świetle konkretniej oceny kryteriów określonych w art. 136 ust, 3 rozporządzenia (EU, Euratom) nr 2018/1046.

---

(1)  Rozporzadzenie Rady (WE, Euratom) nr 1605/2002 z dnia 25 czerwca 2002 r. w sprawie rozporzadzenia finansowego majacego zastosowanie do budzetu ogólnego Wspólnot Europejskich (Dz.U. 2002 L 248, s. 1).

(2)  Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE, Euratom) nr 966/2012 z dnia 25 października 2012 r. w sprawie zasad finansowych mających zastosowanie do budżetu ogólnego Unii oraz uchylające rozporządzenie Rady (WE, Euratom) nr 1605/2002 (Dz.U. 2012 L 298, s. 1).

(3)  Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE, Euratom) 2018/1046 z dnia 18 lipca 2018 r. w sprawie zasad finansowych mających zastosowanie do budżetu ogólnego Unii, zmieniające rozporządzenia (UE) nr 1296/2013, (UE) nr 1301/2013, (UE) nr 1303/2013, (UE) nr 1304/2013, (UE) nr 1309/2013, (UE) nr 1316/2013, (UE) nr 223/2014 i (UE) nr 283/2014 oraz decyzję nr 541/2014/UE, a także uchylające rozporządzenie (UE, Euratom) nr 966/2012 (Dz.U. 2018 L 193, s. 1).

Skarga wniesiona w dniu 31 marca 2021 r. – CCTY Bearing Company / EUIPO – CCVI International (CCTY)

(Sprawa T-176/21)

(2021/C 206/44)

Język skargi: angielski

Strony

Strona skarżąca: CCTY Bearing Company (Zhenjiang, Chiny) (przedstawiciel: adwokat L. Genz)

Strona pozwana: Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (EUIPO)

Druga strona w postępowaniu przed izbą odwoławczą: CCVI International Srl (Vicenza, Włochy)

Dane dotyczące postępowania przed EUIPO

Właściciel spornego znaku towarowego: Strona skarżąca

Sporny znak towarowy: Słowny unijny znak towarowy „CCTY” – unijny znak towarowy nr 11 550 886

Postępowanie przed EUIPO: Postępowanie w sprawie unieważnienia prawa do znaku

Zaskarżona decyzja: Decyzja Czwartej Izby Odwoławczej EUIPO z dnia 3 lutego 2021 r. w sprawie R 779/2020-4

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—	stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji;

—	obciążenie interwenienta kosztami postępowania, w tym kosztami poniesionymi w toku postępowania odwoławczego i postępowania w sprawie unieważnienia prawa do znaku.

Podniesione zarzuty

—	Naruszenie art. 71 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2017/1001 w związku z art. 27 rozporządzenia delegowanego Komisji (UE) 2018/625;

—	Naruszenie art. 60 ust. 1 lit. a) w związku z art. 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2017/1001.

Skarga wniesiona w dniu 31 marca 2021 r. – LF / Komisja

(Sprawa T-178/21)

(2021/C 206/45)

Język postępowania: francuski

Strony

Strona skarżąca: LF (przedstawiciel: adwokat S. Orlandi)

Strona pozwana: Komisja Europejska

Żądania

Skarżący wnosi do Sądu o:

—	stwierdzenie nieważności decyzji odmownej z dnia 20 maja 2020 r. w sprawie przyznania skarżącemu dodatku zagranicznego;

—	obciążenie Komisji kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

W uzasadnieniu swojej skargi skarżący podnosi jeden zarzut dotyczący naruszenia art. 4 ust. 1 lit. b) załącznika VII do Regulaminu pracowniczego urzędników Unii Europejskiej, ponieważ w dziesięcioletnim okresie odniesienia przebywał częściowo w Belgii wyłącznie w związku z wykonywaniem obowiązków na rzecz instytucji europejskich, podczas gdy stałe centrum jego interesów znajdowało się we Francji, gdzie mieszka od czwartego roku życia i gdzie znajduje się jego rodzina i teściowie.

Skarga wniesiona w dniu 31 marca 2021 r. – QN / Komisja

(Sprawa T-179/21)

(2021/C 206/46)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: QN (przedstawiciele: adwokaci L. Levi i N. Flandin)

Strona pozwana: Komisja Europejska

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—	stwierdzenie nieważności sprawozdania z przebiegu kariery zawodowej (CDR) (1) skarżącego za 2019 r.;

—	ewentualnie stwierdzenie nieważności sprawozdania z przebiegu kariery zawodowej skarżącego w zakresie, w jakim zawiera kwestionowane uwagi;

—	jednocześnie, w razie potrzeby, stwierdzenie nieważności decyzji pozwanej oddalającej zażalenie skarżącego złożone na podstawie art. 90 ust. 2 regulaminu pracowniczego na sprawozdanie z przebiegu kariery zawodowej za 2019 r.;

—	zasądzenie zadośćuczynienia za krzywdę poniesioną przez skarżącego oraz

—	obciążenie strony pozwanej kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Na poparcie skargi strona skarżąca podnosi cztery zarzuty.

1.	Zarzut pierwszy dotyczy naruszenia przez pozwaną obowiązku ustalenia celów w sprawozdaniu z przebiegu kariery zawodowej. Skarżący podnosi również, że pozwana popełniła oczywisty błąd w ocenie i naruszyła obowiązek dbałości i zasadę dobrej administracji.

2.

Zarzut drugi dotyczy naruszenia przez pozwaną art. 43 regulaminu pracowniczego, art. 7 ust. 3 decyzji pozwanej z dnia 16 grudnia 2013 r. (2) oraz wewnętrznych wytycznych dla oceniających (3). Skarżący zarzuca ponadto, że pozwana popełniła oczywiste błędy w ocenie i nadużyła władzy. Podnosi także, że pozwana naruszyła obowiązek dbałości i zasadę dobrej administracji.

3.	Zarzut trzeci dotyczy naruszenia przez pozwaną art. 41 ust. 1 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej. Skarżący zarzuca także pozwanej naruszenie zasad obiektywności i bezstronności.

4.	Zarzut czwarty dotyczy naruszenia przez pozwaną art. 296 ust. 2 TFUE. Skarżący podnosi również, że pozwana naruszyła art. 25 ust. 2 regulaminu pracowniczego i art. 41 ust. 2 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej. Skarżący zarzuca także pozwanej naruszenie obowiązku uzasadnienia.

---

(1)  Career Development Report.

(2)  Decyzja Komisji z dnia 16 grudnia 2013 r. w sprawie ogólnych przepisów wykonawczych do art. 43 regulaminu pracowniczego i stosowania art. 44 ust. 1 regulaminu pracowniczego [C(2013) 8985 final].

(3)  Wewnętrzne wytyczne Komisji „Constructive dialogue and fair report: guidance for Reporting Officers”.

Skarga wniesiona w dniu 10 kwietnia 2021 r. – Aloe Vera of Europe / Komisja

(Sprawa T-189/21)

(2021/C 206/47)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Aloe Vera of Europe BV (Amsterdam, Niderlandy) (przedstawiciel: adwokat B. Van Vooren)

Strona pozwana: Komisja Europejska

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—	stwierdzenie nieważności rozporządzenia Komisji (UE) 2021/468; oraz

—	obciążenie Komisji kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Na poparcie skargi strona skarżąca podnosi tylko jeden zarzut, zgodnie z którym zaskarżony akt narusza zasadę ostrożności, zarówno pod względem materialnym jak i proceduralnym.

1.

Część pierwsza jedynego zarzutu skargi, dotyczy tego, że rozporządzenie Komisji (UE) 2021/468 (1) narusza zasadę ostrożności. Strona skarżąca podnosi, że zasada ostrożności pozwala na prewencyjne działania prawotwórcze tylko wówczas, gdy zgodnie z oceną naukową potencjalne ryzyko przekracza poziom, wciąż akceptowalny dla społeczeństwa. W niniejszej sprawie zaskarżone rozporządzenie zakazało [stosowania w żywności] żelu z wnętrza liści Aloe vera, podczas gdy zgodnie z oceną naukową nie istnieje żadne ryzyko związane z tym produktem. Strona skarżąca twierdzi ponadto, że zaskarżone rozporządzenie, zamiast opierać się na nauce, było wynikiem szeregu arbitralnych decyzji.

2.

Część druga przytoczonego zarzutu, drugi dotyczący tego, że rozporządzenie (UE) 2021/468 zostało przyjęte z proceduralnym naruszeniem zasady ostrożności. Skarżąca twierdzi, że Komisja nie zastosowała się do ram określonych w art. 8 rozporządzenia (WE) nr 1925/2006 (2) Parlamentu Europejskiego i Rady i błędnie zastosowała procedurę pisemną z art. 3 ust. 5 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 182/2011 (3) oraz naruszyła zasady proporcjonalności i niedyskryminacji.

---

(1)  Rozporządzenie Komisji (UE) 2021/468 z dnia 18 marca 2021 r. zmieniające załącznik III do rozporządzenia (WE) nr 1925/2006 Parlamentu Europejskiego i Rady w odniesieniu do gatunków roślin zawierających pochodne hydroksyantracenu (Dz.U. 2021, L 96, s. 6)

(2)  Rozporządzenie (WE) nr 1925/2006 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 20 grudnia 2006 r. w sprawie dodawania do żywności witamin i składników mineralnych oraz niektórych innych substancji (Dz.U. 2006, L 404, s. 26)

(3)  Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 182/2011 z dnia 16 lutego 2011 r. ustanawiające przepisy i zasady ogólne dotyczące trybu kontroli przez państwa członkowskie wykonywania uprawnień wykonawczych przez Komisję (Dz.U. 2011, L 55, s. 13)

Skarga wniesiona w dniu 8 kwietnia 2021 r. – Klymenko / Rada

(Sprawa T-195/21)

(2021/C 206/48)

Język postępowania: francuski

Strony

Strona skarżąca: Oleksandr Viktorovych Klymenko (Moskwa, Rosja) (przedstawiciel: adwokat M. Phelippeau)

Strona pozwana: Rada Unii Europejskiej

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—	uwzględnienie skargi Oleksandra Viktorovycha Klymenki;

w zakresie, w jakim dotyczy skarżącego,

—	decyzja Rady (WPZiB) 2021/394 z dnia 4 marca 2021 r. zmieniająca decyzję 2014/119/WPZiB w sprawie środków ograniczających skierowanych przeciwko niektórym osobom, podmiotom i organom w związku z sytuacją na Ukrainie;

—	rozporządzenie wykonawcze Rady (UE) 2021/391 z dnia 4 marca 2021 r. dotyczące wykonania rozporządzenia (UE) nr 208/2014 w sprawie środków ograniczających skierowanych przeciwko niektórym osobom, podmiotom i organom w związku z sytuacją na Ukrainie;

—	obciążenie Rady Unii Europejskiej kosztami postępowania, zgodnie z art. 87 i 91 regulaminu postępowania przed Sądem.

Zarzuty i główne argumenty

Na poparcie skargi skierowanej przeciwko decyzji Rady (WPZiB) 2021/394 z dnia 4 marca 2021 r. zmieniającej decyzję 2014/119/WPZiB w sprawie środków ograniczających skierowanych przeciwko niektórym osobom, podmiotom i organom w związku z sytuacją na Ukrainie (Dz.U. 2021, L 77, s. 29) oraz rozporządzeniu wykonawczemu Rady (UE) 2021/391 z dnia 4 marca 2021 r. dotyczącemu wykonania rozporządzenia (UE) nr 208/2014 w sprawie środków ograniczających skierowanych przeciwko niektórym osobom, podmiotom i organom w związku z sytuacją na Ukrainie (Dz.U. 2021, L 77, s. 2), w zakresie, w jakim te akty go dotyczą, strona skarżąca podnosi cztery zarzuty.

1.	Zarzut pierwszy dotyczący naruszenia obowiązku uzasadnienia w zakresie, w jakim w szczególności sporne akty nie zawierają uzasadnienia zasadności podjętych środków oraz weryfikacji w zakresie poszanowania prawa do obrony i skutecznej ochrony sądowej.

2.

Zarzut drugi dotyczący popełnienia błędu w ocenie oraz nadużycia władzy, ponieważ skarżący przedstawił dowody wykazujące brak wystarczającej podstawy faktycznej mogącej uzasadnić jakiekolwiek postępowanie karne oraz dowody wskazujące na liczne naruszenia jego praw podstawowych, z których Rada nie wyciągnęła żadnych wniosków.

3.	Zarzut trzeci dotyczący naruszenia praw podstawowych, a w szczególności poszanowania prawa do obrony i prawa do skutecznej ochrony sądowej oraz prawa równości broni.

4.	Zarzut czwarty dotyczący braku podstawy prawnej w zakresie, w jakim art. 29 TUE nie może stanowić właściwej podstawy prawnej dla zastosowanego wobec skarżącego środka ograniczającego.

Postanowienie Sądu z dnia 25 marca 2021 r. – Evropská vodní doprava-sped. i in. / Parlament i Rada

(Sprawa T-576/20) (1)

(2021/C 206/49)

Język postępowania: niemiecki

Prezes ósmej izby zarządził wykreślenie sprawy.

---

(1)  Dz.U.C 433 z 14.12.2020.