—

uwzględniając Traktat o Unii Europejskiej (TUE) i Traktat o funkcjonowaniu Unii Europejskiej (TFUE),

—

uwzględniając Kartę praw podstawowych Unii Europejskiej z dnia 7 grudnia 2000 r. („Kartę”), ogłoszoną w dniu 12 grudnia 2007 r. w Strasburgu, która weszła w życie wraz z Traktatem z Lizbony w grudniu 2009 r.,

—

uwzględniając notyfikację złożoną przez premier Zjednoczonego Królestwa do Rady Europejskiej w dniu 29 marca 2017 r. zgodnie z art. 50 ust. 2 Traktatu o Unii Europejskiej,

—

uwzględniając rezolucje z dnia 5 kwietnia 2017 r. w sprawie negocjacji ze Zjednoczonym Królestwem w związku ze złożoną przez nie notyfikacją o zamiarze wystąpienia z Unii Europejskiej (1), z dnia 3 października 2017 r. w sprawie stanu zaawansowania negocjacji ze Zjednoczonym Królestwem (2), z dnia 13 grudnia 2017 r. w sprawie stanu zaawansowania negocjacji ze Zjednoczonym Królestwem (3) oraz z dnia 14 marca 2018 r. w sprawie ram przyszłych stosunków między UE a Zjednoczonym Królestwem (4),

—

uwzględniając wytyczne Rady Europejskiej (art. 50) z dnia 29 kwietnia 2017 r., wydane w następstwie notyfikacji złożonej przez Zjednoczone Królestwo na mocy art. 50 TUE oraz załącznik do decyzji Rady z dnia 22 maja 2017 r., w którym ustanowiono wytyczne negocjacyjne dotyczące umowy ze Zjednoczonym Królestwem Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej określającej warunki jego wystąpienia z Unii Europejskiej,

—

uwzględniając wytyczne Rady Europejskiej (art. 50) z dnia 15 grudnia 2017 r. oraz załącznik do decyzji Rady z dnia 29 stycznia 2018 r. uzupełniającej decyzję Rady z dnia 22 maja 2017 r. upoważniającą do rozpoczęcia negocjacji ze Zjednoczonym Królestwem Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej w sprawie umowy określającej warunki jego wystąpienia z Unii Europejskiej,

—

uwzględniając wspólne sprawozdanie negocjatorów z ramienia Unii Europejskiej i rządu Zjednoczonego Królestwa z dnia 8 grudnia 2017 r. w sprawie postępów poczynionych na pierwszym etapie negocjacji na mocy art. 50 TUE dotyczących uporządkowanego wystąpienia Zjednoczonego Królestwa z Unii Europejskiej,

—

uwzględniając Umowę o wystąpieniu Zjednoczonego Królestwa Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej z Unii Europejskiej i Europejskiej Wspólnoty Energii Atomowej, zatwierdzoną przez Radę Europejską w dniu 25 listopada 2018 r. (zwaną dalej „umową o wystąpieniu”), oraz oświadczenia zawarte w protokole posiedzenia Rady Europejskiej z tego samego dnia,

—

uwzględniając deklarację polityczną określającą ramy przyszłych stosunków między Unią Europejską a Zjednoczonym Królestwem zatwierdzoną przez Radę Europejską w dniu 25 listopada 2018 r. (zwaną dalej „deklaracją polityczną”),

—

uwzględniając konkluzje Rady Europejskiej (art. 50) z dnia 13 grudnia 2018 r.,

—

uwzględniając wspólne oświadczenie uzupełniające deklarację polityczną i instrument dotyczący umowy o wystąpieniu z dnia 11 marca 2019 r.,

—

uwzględniając decyzję Rady Europejskiej (UE) 2019/476 przyjętą w porozumieniu ze Zjednoczonym Królestwem z dnia 22 marca 2019 r. przedłużającą okres, o którym mowa w art. 50 ust. 3 TUE (5),

—

uwzględniając decyzję Rady Europejskiej (UE) 2019/584 przyjętą w porozumieniu ze Zjednoczonym Królestwem z dnia 11 kwietnia 2019 r. przedłużającą okres, o którym mowa w art. 50 ust. 3 TUE (6),

—

uwzględniając decyzję Rady (UE) 2019/642 z dnia 13 kwietnia 2019 r. (7) zmieniającą decyzję Rady (UE) 2019/274 z dnia 11 stycznia 2019 r., która upoważnia do podpisania w imieniu Unii Europejskiej i Europejskiej Wspólnoty Energii Atomowej Umowy o wystąpieniu, z zastrzeżeniem jej zawarcia,

—

uwzględniając art. 132 ust. 2 Regulaminu,

A.

mając na uwadze, że brexit jest bezprecedensowym i niefortunnym wydarzeniem, którego negatywne skutki byłyby złagodzone przez uporządkowane wystąpienie Zjednoczonego Królestwa z Unii Europejskiej;

B.

mając na uwadze, że Zjednoczone Królestwo i UE pozostaną bliskimi sąsiadami i nadal będą je łączyły liczne wspólne interesy; mając na uwadze, że ramy takich bliskich stosunków są określone w deklaracji politycznej, zgodnie z którą można chronić te wspólne interesy i wspierać je, w tym poprzez nowe stosunki handlowe;

C.

mając na uwadze, że Parlament Europejski reprezentuje obywateli UE i w całym procesie prowadzącym do wystąpienia Zjednoczonego Królestwa będzie miał na względzie ochronę ich interesów;

D.

mając na uwadze, że obecnie ok. 3,2 mln obywateli z pozostałych 27 państw członkowskich (UE-27) zamieszkuje w Zjednoczonym Królestwie, a 1,2 mln obywateli Zjednoczonego Królestwa zamieszkuje w UE-27; mając na uwadze, że obywatele ci osiedlili się w innym państwie członkowskim, zrobili to na gruncie praw, jakie przysługują im na mocy prawa UE, oraz przy założeniu, że przez całe życie nadal będą korzystać z tych praw;

E.

mając ponadto na uwadze dodatkowe 1,8 mln obywateli, którzy urodzili się w Irlandii Północnej i którzy na mocy porozumienia wielkopiątkowego mają prawo do obywatelstwa irlandzkiego, a tym samym mają prawo do obywatelstwa UE oraz do praw wynikających z obywatelstwa UE w miejscu ich zamieszkania;

F.

mając na uwadze, że UE i Zjednoczone Królestwo, jako występujące państwo członkowskie, mają nadrzędny obowiązek zapewnienia kompleksowego i wzajemnego podejścia do ochrony praw obywateli UE mieszkających w Zjednoczonym Królestwie i obywateli Zjednoczonego Królestwa mieszkających w UE-27;

G.

mając na uwadze, że niedawne oświadczenia rządu Zjednoczonego Królestwa na rzecz prowadzenia polityki obejmującej rozbieżności regulacyjne z UE budzą wątpliwości co do tego, jak ścisłe będą mogły być przyszłe stosunki gospodarcze między UE a Zjednoczonym Królestwem;

H.

mając na uwadze, że wystąpienie Zjednoczonego Królestwa z UE nie może w żaden sposób zagrażać procesowi pokojowemu w Irlandii Północnej ani zaszkodzić gospodarce wyspy Irlandii, do czego doszłoby w przypadku jakiegokolwiek usztywnienia granicy między Irlandią Północną a Irlandią, przy czym rozwiązanie awaryjne uzgodnione przez Zjednoczone Królestwo i UE w umowie o wystąpieniu zostało opracowane specjalnie, aby temu zapobiec, bez względu na okoliczności;

I.

mając na uwadze, że w porozumieniu wielkopiątkowym uznaje się „legitymację każdego wyboru swobodnie dokonanego przez większość narodu Irlandii Północnej odnośnie do statusu tego kraju”;

J.

mając na uwadze, że rząd Zjednoczonego Królestwa utrzymuje, iż rozwiązanie awaryjne musi zostać usunięte z umowy o wystąpieniu, ale do tej pory nie przedstawił prawnie obowiązujących wniosków, które mogłyby je zastąpić;

K.

mając na uwadze, że wydaje się, iż rząd Zjednoczonego Królestwa uczynił z „braku porozumienia” swój główny priorytet polityczny oraz że niektórzy członkowie rządu Zjednoczonego Królestwa uważają, iż wyjście Zjednoczonego Królestwa z UE przy braku porozumienia byłoby optymalnym uwieńczeniem procesu wystąpienia Zjednoczonego Królestwa z UE;

L.

mając na uwadze, że premier Zjednoczonego Królestwa stwierdził, że „brak porozumienia” świadczyłby o „braku umiejętności rządzenia krajem”;

M.

mając na uwadze, że zgodnie ze wspólnym instrumentem dotyczącym umowy o wystąpieniu, uzgodnionym w dniu 11 marca 2019 r. ze względu na naciski ze strony Zjednoczonego Królestwa, wspólne prace nad rozwiązaniami alternatywnymi wymagają ratyfikacji umowy o wystąpieniu;

N.

mając na uwadze, że wystąpienie Zjednoczonego Królestwa z UE przy braku porozumienia byłoby ekonomicznie wysoce szkodliwe dla obu stron, chociaż, jak wynika z oficjalnych danych liczbowych i sprawozdań rządu Zjednoczonego Królestwa, takie straty gospodarcze byłyby nieproporcjonalnie wysokie w przypadku Zjednoczonego Królestwa, w tym jego terytoriów zamorskich;

O.

mając na uwadze, że jedność instytucji UE i UE-27 nadal ma zasadnicze znaczenie i zostanie utrzymana;

1.

2.

3.

4.

5.

6.

7.

8.

9.

10.

11.

12.

13.

14.

15.

16.

17.

18.

19.

20.

21.

22.

23.

24.

25.

26.

27.

28.

—

uwzględniając swoje wcześniejsze rezolucje w sprawie Turcji, w szczególności rezolucję z dnia 24 listopada 2016 r. w sprawie stosunków między UE i Turcją (1), z dnia 27 października 2016 r. w sprawie sytuacji dziennikarzy w Turcji (2), z dnia 8 lutego 2018 r. w sprawie bieżącej sytuacji w zakresie praw człowieka w Turcji (3) oraz z dnia 13 marca 2019 r. w sprawie sprawozdania Komisji za 2018 r. w sprawie Turcji (4),

—

uwzględniając komunikat Komisji z dnia 29 maja 2019 r. dla Parlamentu Europejskiego, Rady, Europejskiego Komitetu Ekonomiczno-Społecznego i Komitetu Regionów w sprawie polityki rozszerzenia UE (COM(2019)0260) oraz dokument roboczy służb Komisji towarzyszący sprawozdaniu za 2019 r. w sprawie Turcji (SWD(2019)0220),

—

uwzględniając konkluzje Rady z dnia 18 czerwca 2018 r. oraz wcześniejsze odnośne konkluzje Rady i Rady Europejskiej,

—

uwzględniając wstępne wnioski przedstawione przez misję obserwacji wyborów Kongresu Władz Lokalnych i Regionalnych Rady Europy,

—

uwzględniając zalecenia Komisji Weneckiej i zobowiązanie się Turcji do przestrzegania Europejskiej karty samorządu lokalnego,

—

uwzględniając rezolucję nr 2260 Zgromadzenia Parlamentarnego Rady Europy z dnia 24 stycznia 2019 r. zatytułowaną „The worsening situation of opposition politicians in Turkey: what can be done to protect their fundamental rights in a Council of Europe member State?” (Pogarszająca się sytuacja opozycyjnych polityków w Turcji: co można zrobić, aby chronić ich prawa podstawowe w państwie członkowskim Rady Europy?),

—

uwzględniając oświadczenia rzecznik Europejskiej Służby Działań Zewnętrznych (ESDZ) z dnia 19 sierpnia 2019 r. w sprawie zawieszenia wybranych burmistrzów i zatrzymania setek osób w południowo-wschodniej Turcji,

—

uwzględniając orzeczenie Europejskiego Trybunału Praw Człowieka w sprawie Selahattin Demirtaş przeciwko Turcji,

—

uwzględniając rezolucję Zgromadzenia Parlamentarnego Rady Europy nr 2156 (2017) w sprawie funkcjonowania instytucji demokratycznych w Turcji,

—

uwzględniając fakt, że wartości leżące u podstaw UE opierają się na praworządności i poszanowaniu praw człowieka oraz wartościach, które obowiązują również wszystkie kraje kandydujące do UE;

—

uwzględniając europejską konwencję o ochronie praw człowieka i Międzynarodowy pakt praw obywatelskich i politycznych, których Turcja jest stroną,

—

uwzględniając Powszechną deklarację praw człowieka,

—

uwzględniając art. 144 ust. 5 i art. 132 ust. 4 Regulaminu,

A.

mając na uwadze, że Turcja jest ważnym partnerem UE i oczekuje się od niej, jako państwa kandydującego, stania na straży najwyższych standardów demokracji, w tym poszanowania praw człowieka, praworządności, wiarygodnych wyborów, podstawowych wolności oraz powszechnego prawa do sprawiedliwego procesu;

B.

mając na uwadze, że wybory lokalne odbyły się w Turcji w dniu 31 marca 2019 r. i „zostały przeprowadzone w sposób uporządkowany”, zgodnie ze wstępnymi wnioskami delegacji obserwacji wyborów Kongresu Władz Lokalnych i Regionalnych Rady Europy; mając na uwadze, że w wyborach lokalnych odnotowano imponującą frekwencję wyborczą; mając na uwadze, że wybory zostały szeroko skrytykowane przez obserwatorów z powodu nadmiernej stronniczości mediów na korzyść rządzącego Sojuszu Ludu;

C.

mając na uwadze, że w wyborach lokalnych w dniu 31 marca 2019 r. burmistrz Adnan Selçuk Mızraklı z Diyarbakır uzyskał większość 63 % głosów, burmistrz Ahmet Türk z Mardin większość 56 % głosów, a burmistrz Bedia Özgökçe z Wan większość 54 % głosów, co oznacza, że wszystkich troje burmistrzów otrzymało wyraźny mandat ludowy do pełnienia obowiązków związanych z ich urzędami burmistrzowskimi;

D.

mając na uwadze, że wszyscy trzej burmistrzowie otrzymali zgodę Najwyższej Rady Wyborczej Republiki Turcji (YSK) na kandydowanie w wyborach;

E.

mając na uwadze, że demokratycznie wybrani burmistrzowie Diyarbakır, Wan i Mardin w południowo-wschodniej Turcji zostali zastąpieni przez mianowanych przez rząd gubernatorów/pełnomocników prowincjonalnych, ponieważ stwierdzono, że istnieją podstawy do objęcia ich w chwili obecnej postępowaniem karnym dotyczącym domniemanych związków z terroryzmem;

F.

mając na uwadze, że zastąpienie Adnana Selçuka Mızraklı, Ahmeta Türka i Bedii Özgökçe Ertan przez mianowanych przez rząd gubernatorów budzi poważne obawy, ponieważ podważa poszanowanie demokratycznych wyników wyborów z dnia 31 marca 2019 r.; mając na uwadze, że dodatkowych 418 cywilów, głównie członków rad miejskich i pracowników z 29 różnych prowincji w całej Turcji, zostało w dniu 18 sierpnia 2019 r. zatrzymanych na podstawie podobnych nieuzasadnionych zarzutów;

G.

mając na uwadze, że we wrześniu 2016 r. turecka ustawa o władzach samorządowych została zmieniona na mocy dekretu o stanie wyjątkowym w celu ułatwienia administracyjnego usunięcia burmistrzów oskarżonych o powiązania z terroryzmem i zastąpienia ich gubernatorami prowincjonalnymi; mając na uwadze, że Komisja Wenecka wezwała władze tureckie do uchylenia przepisów wprowadzonych przez turecki dekret z mocą ustawy nr 674 z dnia 1 września 2016 r. – tych, które nie są ściśle wymagane przez stan wyjątkowy – w szczególności przepisów dotyczących zasad umożliwiających obsadzanie wolnych stanowisk burmistrzów, zastępców burmistrzów i członków rad lokalnych w drodze mianowania;

H.

mając na uwadze, że w dniu 9 kwietnia 2019 r. YSK ogłosiła niekwalifikowalność do objęcia urzędu czterech innych wybranych burmistrzów i członków rad lokalnych w południowo-wschodniej Turcji, mimo że zatwierdziła ich kandydatury przed wyborami dnia 31 marca 2019 r., argumentując, że kandydaci ci byli wcześniej urzędnikami służby cywilnej i zostali zwolnieni z pracy na mocy dekretu rządowego; mając na uwadze, że w następstwie tej decyzji YSK przyznała te stanowiska kandydatom z Partii Sprawiedliwości i Rozwoju (AKP); mając na uwadze, że rozprawienie się z turecką opozycją polityczną ma miejsce w kontekście kurczącej się przestrzeni dla głosów demokratycznych oraz ciągłych działań władz tureckich mających na celu uciszenie głosów sprzeciwu – również tych należących do dziennikarzy, obrońców praw człowieka, pracowników naukowych, sędziów i prawników;

I.

mając na uwadze, że wiele podejmowanych środków jest nieproporcjonalnych, łamie tureckie prawo krajowe, stanowi naruszenie zobowiązań wynikających z członkostwa w Radzie Europy i jest sprzeczne z Międzynarodowym paktem praw obywatelskich i politycznych; mając na uwadze, że w ramach represji po próbie zamachu stanu ponad 150 000 osób pozbawiono wolności, 78 000 aresztowano pod zarzutem terroryzmu, a ponad 50 000 osób wciąż przebywa w więzieniu, w większości mimo braku jednoznacznych dowodów winy; mając na uwadze, że według stanu na grudzień 2018 r. łączna liczba osób zatrzymanych w więzieniu bez aktu oskarżenia lub oczekujących na proces wynosi około 57 000; mając na uwadze, że ponad 20 % tych pozbawionych wolności osób przebywa w więzieniu wskutek zarzutów związanych z terroryzmem, co dotyczy dziennikarzy, działaczy politycznych, prawników i obrońców praw człowieka, i prowadzi to do wzrostu obaw o niezawisłość sądownictwa;

J.

mając na uwadze, że decyzje YSK o ponownym przeprowadzeniu metropolitalnych wyborów burmistrza Stambułu oraz o obsadzeniu poszczególnych gmin w południowo-wschodniej Turcji kandydatami z dalszych miejsc budzą poważne zaniepokojenie, w szczególności jeśli chodzi o poszanowanie legalności i integralności procesu wyborczego oraz niezależność instytucji od ingerencji politycznej;

K.

mając na uwadze, że 3 września 2019 r. minister spraw wewnętrznych Turcji ogłosił, że wydane zostaną kolejne nakazy odwołania funkcjonariuszy publicznych pochodzących z wyboru, a szczególnie zagroził zastąpieniem burmistrza Stambułu Ekrema İmamoğlu;

L.

mając na uwadze, że 6 września 2019 r. przewodniczący prowincjonalny Republikańskiej Partii Ludowej (CHP) Canan Kaftancıoğlu został skazany na 9 lat i 8 miesięcy pozbawienia wolności za obrazę prezydenta, obrazę funkcjonariuszy państwowych, znieważenie państwa, podżeganie do wrogości i nienawiści oraz wykorzystywanie mediów społecznościowych do rozpowszechniania propagandy na rzecz organizacji terrorystycznych w latach 2012–2017;

M.

mając na uwadze, że niektórych demonstracji publicznych przeciw odwołaniu burmistrzów zakazano ze względów bezpieczeństwa, a te, które się odbyły, zakończyły się ich siłowym rozproszeniem przez policję, czemu często towarzyszyły masowe zatrzymania i stawianie zarzutów uczestnikom; mając na uwadze, że wynika to z przepisów wprowadzonych natychmiast po zniesieniu stanu wyjątkowego;

N.

mając na uwadze, że w Turcji doszło do szeregu ataków, a w 2016 r. dokonano próby zamachu stanu, w wyniku czego zginęło 248 osób;

1.

2.

3.

4.

5.

6.

7.

8.

9.

10.

11.

12.

13.

14.

15.

—

uwzględniając swoje poprzednie rezolucje w sprawie Mjanmy i w sprawie sytuacji Rohingjów, w szczególności rezolucje z 21 maja 2015 r. (1), 7 lipca 2016 r. (2), 15 grudnia 2016 r. (3), 14 września 2017 r. (4), 14 czerwca 2018 r. (5) i 13 września 2018 r. (6),

—

uwzględniając konkluzje Rady z 26 lutego 2018 r. i 10 grudnia 2018 r. w sprawie Mjanmy/Birmy,

—

uwzględniając piąty dialog na temat praw człowieka między Unią Europejską a Mjanmą, który odbył się w Naypyidaw w Mjanmie 14 czerwca 2019 r.,

—

uwzględniając Konwencję ONZ dotyczącą statusu uchodźców z 1951 r. oraz protokół do tej konwencji z 1967 r.,

—

uwzględniając Konwencję ONZ w sprawie zapobiegania i karania zbrodni ludobójstwa z 1948 r.,

—

uwzględniając sprawozdanie końcowe i zalecenia komisji doradczej ds. stanu Arakan działającej pod przewodnictwem Kofiego Annana,

—

uwzględniając sprawozdanie sekretarza generalnego Rady Bezpieczeństwa ONZ z 23 marca 2018 r. w sprawie przemocy seksualnej związanej z konfliktami (S/2018/250),

—

uwzględniając sprawozdanie Rady Praw Człowieka ONZ z 8 sierpnia 2018 r. (A/HRC/42/50) w sprawie szczegółowych ustaleń niezależnej międzynarodowej misji rozpoznawczej w sprawie Mjanmy (UNIFFM), rezolucję Rady Praw Człowieka ONZ z 3 października 2018 r. w sprawie sytuacji w zakresie praw człowieka muzułmańskiej mniejszości Rohingja oraz innych mniejszości w Mjanmie (A/HRC/RES/39/2) oraz sprawozdanie Rady Praw Człowieka ONZ z 7 sierpnia 2019 r. w sprawie niezależnego mechanizmu śledczego ONZ ds. Mjanmy (A/HRC/42/66),

—

uwzględniając sprawozdanie UNIFFM z 22 sierpnia 2019 r. w sprawie przemocy seksualnej i przemocy ze względu na płeć w Mjanmie oraz skutki konfliktów etnicznych w aspekcie płci (A/HRC/42/CRP.4),

—

uwzględniając konwencję genewską z 1949 r. i protokoły dodatkowe do niej,

—

uwzględniając Powszechną deklarację praw człowieka z 1948 r.,

—

uwzględniając art. 144 ust. 5 i art. 132 ust. 4 Regulaminu,

A.

mając na uwadze, że od 2017 r. ponad 700 000 Rohingjów uciekło z Mjanmy i schroniło się w sąsiednim Bangladeszu ze względu na represje, nieustanne poważne naruszenia praw człowieka, w tym powszechne morderstwa, gwałty i palenie wiosek, których dopuszczają się mjanmańskie ugrupowania zbrojne w stanie Arakan zamieszkiwanym wcześniej przez ponad 1 mln Rohingjów;

B.

mając na uwadze, że Rohingjów powszechnie uważa się za jedną z najbardziej prześladowanych mniejszości i stanowią oni największą grupę bezpaństwowców, a wielu z nich mieszka obecnie w największym na świecie obozowisku dla uchodźców Kutupalong w bangladeskim Koks Badźar;

C.

mając na uwadze, że obozy dla uchodźców w Bangladeszu są przepełnione i panują w nich tragiczne warunki sanitarne, kobiety i dzieci mają w nich ograniczony dostęp do opieki zdrowotnej, a same obozy są szczególnie narażone na klęski żywiołowe, w tym osunięcia ziemi i powodzie; mając na uwadze, że Rohingjowie mieszkający w obozach dla uchodźców ciągle zmagają się z poważnymi zagrożeniami i ze względu na niską jakość żywności i wody narażeni są na wysokie ryzyko różnych chorób i zakażeń; mając na uwadze, że dzieci Rohingja nie mają wystarczającego dostępu do formalnego kształcenia; mając na uwadze, że w ciągu ostatnich kilku tygodni w Bangladeszu uchodźcom z mniejszości Rohingja ograniczono prawa do wolności słowa, pokojowego zgromadzania się i zrzeszania; mając na uwadze, że wprowadzenie godziny policyjnej i blokada łączności mogą jeszcze zwiększyć liczbę poważnych naruszeń przysługujących im praw człowieka;

D.

mając na uwadze, że według szacunków około 600 000 Rohingjów pozostaje w stanie Arakan, gdzie nadal stosuje się dyskryminacyjne strategie polityczne i praktyki, dochodzi do systematycznego łamania prawa podstawowych Rohingjów, bezpodstawnych aresztowań, przetrzymywania w przeludnionych obozach oraz obowiązuje zakaz swobodnego przemieszczania się, a dostęp do edukacji i opieki zdrowotnej jest poważnie ograniczony;

E.

mając na uwadze, że od czerwca 2019 r. władze Mjanmy wprowadziły blackout telekomunikacyjny w północnej i środkowej części stanu Arakan oraz w miejscowości Paletwa w stanie Czin; mając na uwadze, że w stanie Arakan obowiązuje ścisła kontrola wojskowa ograniczająca dostęp do środków masowego przekazu i przekaz medialny;

F.

mając na uwadze, że Mjanma i Bangladesz ogłosiły plany repatriacyjne, które zostały anulowane z uwagi na brak gwarancji; mając na uwadze, że uchodźcy doznali poważnej traumy i boją się wracać; mając na uwadze, że wszystkie powroty muszą być bezpieczne, dobrowolne, godne, trwałe i zgodne z zasadą non-refoulement;

G.

mając na uwadze, że 27 sierpnia 2018 r. UNIFFM opublikowała sprawozdanie, w którym stwierdza, że w świetle prawa międzynarodowego przeciwko Rohingjom popełniono najpoważniejsze naruszenia praw człowieka i najpoważniejsze zbrodnie, w tym zbrodnie przeciwko ludzkości i prawdopodobnie ludobójstwo; mając na uwadze, że 10 grudnia 2018 r. Rada wyraziła głębokie zaniepokojenie ustaleniami UNIFFM; mając na uwadze, że Mjanma do tej pory nie zezwoliła na przeprowadzenie na swoim terytorium misji rozpoznawczej Rady Praw Człowieka ONZ oraz odmówiła wstępu specjalnej sprawozdawczyni ONZ ds. sytuacji w zakresie praw człowieka w Mjanmie;

H.

mając na uwadze, że zgodnie z ostatnim sprawozdaniem UNIFFM z 16 września 2019 r. działania rządu Mjanmy w dalszym ciągu stanowią element powszechnego i systematycznego ataku na Rohingjów pozostających w stanie Arakan, który urasta do rangi prześladowania i zbrodni przeciwko ludzkości; mając na uwadze również to, że w sprawozdaniu z 22 sierpnia 2019 r. UNIFFM zgłosiła poważne i nieustające umyślne akty przemocy seksualnej i przemocy ze względu na płeć, w tym systematyczne gwałty, gwałty zbiorowe i przymusowe akty seksualne popełniane przez wojsko i siły bezpieczeństwa Mjanmy na kobietach Rohingja, dzieciach i osobach transpłciowych w ramach czystek mających na celu zastraszanie i karanie mniejszości etnicznych; mając na uwadze, że przemoc seksualna jest stosowana w celu poróżnienia całych społeczności i zniechęcenia kobiet i dziewcząt do powrotu do domów; mając na uwadze, że w obozach ofiary gwałtów mogą spotkać się z ostracyzmem ze strony swoich społeczności;

I.

mając na uwadze, że UE konsekwentnie wzywa do pociągania do odpowiedzialności sprawców tego typu zbrodni oraz przedstawiła i wsparła rezolucje przyjęte na posiedzeniu Rady Praw Człowieka ONZ 27 września 2018 r. i na posiedzeniu Trzeciego Komitetu Zgromadzenia Ogólnego ONZ 16 listopada 2018 r.; mając na uwadze, że władze Mjanmy odmawiają rzetelnego zbadania przypadków łamania praw człowieka ludności Rohingja i pociągnięcia ich sprawców do odpowiedzialności; mając na uwadze, że Mjanma w dalszym ciągu neguje przypadki naruszania tych praw; mając na uwadze, że najwyżsi rangą wojskowi, którzy nadzorowali ataki na Rohingjów, pozostają na stanowiskach; mając na uwadze, że władze odmawiają współpracy z mechanizmami ONZ;

J.

mając na uwadze, że 29 kwietnia 2019 r. Rada przedłużyła o rok obowiązywanie środków ograniczających wobec Mjanmy (do 30 kwietnia 2020 r.), w tym zamrożenie aktywów i zakaz podróżowania wobec 14 wysokich rangą mjanmańskich wojskowych, funkcjonariuszy straży granicznej i policji, którzy są odpowiedzialni za naruszenia praw człowieka Rohingjów, przedstawicieli mniejszości etnicznych oraz cywilów w stanach Arakan, Kaczin i Szan;

K.

mając na uwadze, że od wejścia w życie w 1982 r. birmańskich przepisów dotyczących obywatelstwa Rohingjowie formalnie są bezpaństwowcami, co pozbawia ich podstawowych praw cywilnych, politycznych i społeczno-gospodarczych, takich jak swoboda przemieszczania się, udział w życiu politycznym, zatrudnienie i opieka społeczna; mając na uwadze, że szacunkowo 1,1 mln Rohingjów zostało pozbawionych obywatelstwa; mając na uwadze, że Rohingjowie, którzy mimo wszystko zdecydują się na powrót, będą zmuszeni podpisać krajowe karty weryfikacji, co pozbawiłoby ich obywatelstwa Mjanmy;

1.

2.

3.

4.

5.

6.

7.

8.

9.

10.

11.

12.

13.

14.

15.

—

uwzględniając swoje wcześniejsze rezolucje w sprawie Iranu, w szczególności rezolucję z 14 marca 2019 r. w sprawie Iranu, w szczególności sytuacji obrońców praw człowieka (1), rezolucję z 13 grudnia 2018 r. w sprawie Iranu, w szczególności sprawa Nasrin Sotude (2), rezolucję z 31 maja 2018 r. w sprawie sytuacji osób posiadających podwójne – unijne i irańskie – obywatelstwo, uwięzionych w Iranie (3), rezolucję z 25 października 2016 r. w sprawie strategii UE wobec Iranu po zawarciu porozumienia w sprawie energii jądrowej (4), rezolucję z 3 kwietnia 2014 r. w sprawie strategii UE wobec Iranu (5), rezolucję z 8 października 2015 r. w sprawie kary śmierci (6) oraz rezolucję z 17 listopada 2011 r. w sprawie Iranu – niedawne przypadki łamania praw człowieka (7),

—

uwzględniając konkluzje Rady w sprawie Iranu z 4 lutego 2019 r. oraz rozporządzenie wykonawcze Rady (UE) 2019/560 z dnia 8 kwietnia 2019 r. w sprawie wykonania rozporządzenia Rady (UE) nr 359/2011 dotyczącego środków ograniczających skierowanych przeciwko niektórym osobom, podmiotom i organom w związku z sytuacją w Iranie, które przedłuża o rok, do 13 kwietnia 2020 r., środki ograniczające związane z poważnymi naruszeniami praw człowieka w Iranie (8),

—

uwzględniając sprawozdanie Sekretarza Generalnego ONZ z 8 lutego 2019 r. w sprawie sytuacji w zakresie praw człowieka w Islamskiej Republice Iranu,

—

uwzględniając sprawozdania specjalnego sprawozdawcy ds. sytuacji w zakresie praw człowieka w Islamskiej Republice Iranu z września 2018 r., z 30 stycznia 2019 r. i z 18 lipca 2019 r., a także jego oświadczenie z 16 sierpnia 2019 r. w sprawie zatrzymania i skazania na długie kary więzienia Mojgan Keshavarz, Monireh Arabshahi i Yasaman Aryani, trzech irańskich kobiet arbitralnie zatrzymanych z powodu publicznego protestu przeciwko obowiązkowi zakrywania głowy,

—

uwzględniając oświadczenie ekspertów ONZ w dziedzinie praw człowieka z 29 listopada 2018 r. pt. „Iran musi chronić orędowników praw kobiet”,

—

uwzględniając wytyczne UE w sprawie kary śmierci, tortur, wolności wypowiedzi w internecie i poza nim oraz obrońców praw człowieka,

—

uwzględniając oświadczenie rzecznika Europejskiej Służby Działań Zewnętrznych (ESDZ) z 12 marca 2019 r. w sprawie skazania Nasrin Sotoudeh, irańskiej prawniczki specjalizującej się w prawach człowieka,

—

uwzględniając Powszechną deklarację praw człowieka z 1948 r.,

—

uwzględniając Międzynarodowy pakt praw obywatelskich i politycznych z 1966 r., którego jedną ze stron jest Iran,

—

uwzględniając rezolucję Zgromadzenia Ogólnego ONZ z 17 grudnia 2018 r. w sprawie sytuacji w zakresie praw człowieka w Islamskiej Republice Iranu,

—

uwzględniając nowe strategiczne ramy UE oraz plan działania dotyczące praw człowieka i demokracji, które mają umieścić ochronę praw człowieka i ich monitorowanie w centrum wszystkich strategii politycznych UE,

—

uwzględniając ogół zasad ONZ w dziedzinie ochrony wszystkich osób przed wszelkimi formami zatrzymania i uwięzienia z 1988 r.,

—

uwzględniając oenzetowskie wzorcowe reguły minimalne traktowania więźniów („reguły Nelsona Mandeli”) z 2015 r.,

—

uwzględniając Kartę praw obywatelskich prezydenta Iranu,

—

uwzględniając art. 144 ust. 5 i art. 132 ust. 4 Regulaminu,

A.

mając na uwadze, że w ostatnich miesiącach irańskie sądy rewolucyjne znacznie zaostrzyły zdecydowane kroki, w tym długość kar więzienia, wobec pokojowych aktów oporu podejmowanych przez obrońców praw kobiet protestujących przeciwko obowiązkowi noszenia hidżabu; mając na uwadze, że według ONZ od 2018 r. aresztowano co najmniej 32 osoby, a co najmniej 10 uwięziono za protestowanie przeciwko obowiązkowemu noszeniu hidżabu;

B.

mając na uwadze, że irańskie aktywistki Mojgan Keshavarz, Monireh Arabshahi i Yasaman Aryani zostały arbitralnie zatrzymane w kwietniu 2019 r. po opublikowaniu w internecie nagrania wideo, na którym pokazują się bez chust na głowach, rozdając 8 marca 2019 r., w Międzynarodowym Dniu Kobiet, w teherańskim metrze kwiaty, w pokojowym proteście przeciwko irańskim przepisom narzucającym obowiązek okrywania głowy; mając na uwadze, że Sahar Khodayari, Iranka, która próbowała obejrzeć mecz piłki nożnej na stadionie, dokonała samospalenia w proteście na wiadomość, że za ten czyn grozi jej kara pozbawienia wolności na sześć miesięcy;

C.

mając na uwadze, że w sierpniu 2019 r. na Mojgan Keshavarz, Yasaman Aryani, Monireh Arabshahi i Sabę Kord-Afshari wydano wyroki pozbawienia wolności od 16 do 24 lat; mając na uwadze, że na wstępnym etapie dochodzenia odmówiono im kontaktu z prawnikami, a ich przedstawiciele prawni mieli podobno zakaz reprezentowania ich na rozprawie; mając na uwadze, że nałożone na nie wyroki są bezpośrednio związane z pokojowym korzystaniem z prawa do wolności wypowiedzi i zgromadzeń w obronie równości płci w Iranie;

D.

mając na uwadze, że 27 sierpnia 2019 r. sąd pierwszej instancji skazał trzy działaczki na rzecz praw pracowniczych – Sepideh Gholian, Sanaz Allahyari i Asal Mohammadi – między innymi pod zarzutem „zgromadzenia i zmowy w celu działania przeciwko bezpieczeństwu narodowemu”; mając na uwadze, że 24 i 31 sierpnia okazało się, iż Marzieh Amiri i Atefeh Rangriz, dwie obrończynie praw pracowniczych, które były przetrzymywane od momentu aresztowania podczas pokojowego protestu w Dniu Święta Pracy, zostały skazane odpowiednio na dziesięć i pół roku więzienia i 148 batów oraz jedenaście i pół roku więzienia i 74 baty pod zarzutem między innymi „zgromadzenia i zmowy w celu działania przeciwko bezpieczeństwu narodowemu”, „propagandy antypaństwowej” i „zakłócenia porządku publicznego”;

E.

mając na uwadze, że Iran nie ratyfikował Konwencji w sprawie likwidacji wszelkich form dyskryminacji kobiet przyjętej w 1979 r. przez Zgromadzenie Ogólne ONZ; mając na uwadze, że w Iranie obowiązuje szereg dyskryminujących ustaw, w szczególności dotyczących przepisów prawa o statusie osobowym;

F.

mając na uwadze, że nadal aresztuje się osoby mające podwójne – europejskie i irańskie – obywatelstwo, a następnie są one przez długi czas przetrzymywane w izolacji i przesłuchiwane, pozbawione sprawiedliwości proceduralnej i rzetelnego procesu sądowego, otrzymują długie wyroki pozbawienia wolności na podstawie niejasnych lub nieokreślonych zarzutów dotyczących „bezpieczeństwa narodowego” i „szpiegostwa”, a przeciwko osobom przebywającym w więzieniu państwo prowadzi kampanie oszczerstw; mając na uwadze, że Iran nie uznaje podwójnego obywatelstwa, ograniczając w ten sposób dostęp przedstawicieli zagranicznych ambasad do osób posiadających podwójne obywatelstwo przetrzymywanych w tym kraju;

G.

mając na uwadze, że obecnie w irańskich więzieniach przebywa co najmniej sześcioro obywateli posiadających podwójne, europejskie i irańskie, obywatelstwo: Nazanin Zaghari-Ratcliffe, Ahmadreza Djalali, Kamal Ahmady, Kamran Ghaderi, Massud Mossaheb i Morad Tahbaz;

H.

mając na uwadze, że Nazanin Zaghari-Ratcliffe, obywatelka brytyjsko-irańska zatrudniona przez Thomson Reuters Foundation, bezprawnie przetrzymywana przez wiele miesięcy, oskarżona o szpiegostwo, a następnie pozbawiona wolnego i rzetelnego procesu sądowego, przebywa bezprawnie w więzieniu w Iranie od 3 kwietnia 2016 r.; mając na uwadze, że wielokrotnie pozbawiano ją opieki medycznej, co doprowadziło do pogorszenia jej zdrowia fizycznego i psychicznego; mając na uwadze, że niedawno odmówiono jej prowadzenia międzynarodowych rozmów telefonicznych, a wizyty członków rodziny zostały ograniczone do jednej w miesiącu;

I.

mając na uwadze, że antropolog społeczny Kameel Ahmady, posiadający obywatelstwo irańsko-brytyjskie, od 11 sierpnia 2019 r. przebywa w areszcie w Teheranie pod nieujawnionymi zarzutami; mając na uwadze, że w styczniu 2018 r. biznesmen Morad Tahbaz, który posiada obywatelstwo irańskie, brytyjskie i amerykańskie, został zatrzymany wraz z co najmniej dziewięcioma ekologami pod zarzutem szpiegostwa;

J.

mając na uwadze, że Ahmadreza Djalali, urodzony w Iranie szwedzki naukowiec i lekarz, jest od kwietnia 2016 r. przetrzymywany w więzieniu w Evin, a w październiku 2017 r. skazano go na karę śmierci pod zarzutem szpiegostwa na podstawie przypuszczalnie wymuszonego zeznania;

K.

mając na uwadze, że Kamran Ghaderi, obywatel Iranu i Austrii, był dyrektorem generalnym austriackiej firmy IT, gdy 2 stycznia 2016 r. agenci Ministerstwa Wywiadu aresztowali go na międzynarodowym lotnisku w Teheranie, po czym otrzymał dziesięcioletni wyrok pozbawienia wolności za „prowadzenie szpiegostwa na rzecz wrogich państw”;

L.

mając na uwadze, że 11 marca 2019 r. laureatka Nagrody im. Sacharowa z 2012 r., obrończyni praw człowieka i prawniczka Nasrin Sotoudeh została skazana zaocznie na karę 38 lat pozbawienia wolności i 148 batów, między innymi w związku z jej pracą polegającą na obronie kobiet oskarżonych o protestowanie przeciwko przymusowemu noszeniu hidżabu; mając na uwadze, że ponad milion osób dołączyło do światowej kampanii w czerwcu, żądając od rządu Iranu uwolnienia Nasrin Sotoudeh;

M.

mając na uwadze, że w październiku 2016 r. Atena Daemi i Golrock Ebrahimi Iraee zostały skazane na karę sześciu lat pozbawienia wolności; mając na uwadze, że we wrześniu 2019 r. ich karę przedłużono o dwa kolejne lata, oskarżywszy je o „znieważenie najwyższego przywódcy”; mając na uwadze, że wyrok ten został prawdopodobnie wydany w odwecie za protesty obrońców praw kobiet w więzieniach;

N.

mając na uwadze doniesienia dotyczące licznych przypadków nieludzkich i poniżających warunków, zwłaszcza w więzieniu w Evin, oraz braku wystarczającego dostępu do opieki medycznej podczas pobytu w irańskich więzieniach, co narusza oenzetowskie wzorcowe reguły minimalne traktowania więźniów;

O.

mając na uwadze, że w Iranie obrońcy praw człowieka, dziennikarze, prawnicy, działacze na rzecz środowiska, związkowcy i aktywiści internetowi wciąż są prześladowani, arbitralnie przetrzymywani, zatrzymywani i ścigani za swoją pracę;

P.

mając na uwadze, że władze nadal kryminalizują działalność na rzecz praw człowieka i wykorzystują art. 48 irańskiego kodeksu postępowania karnego, by ograniczać aresztowanym dostęp do wybranego adwokata oraz odmawiać im pomocy konsularnej; mając na uwadze, że nie istnieją niezależne mechanizmy zapewniające odpowiedzialność w sądownictwie;

Q.

mając na uwadze, że UE przyjęła środki ograniczające w związku z naruszeniami praw człowieka, w tym zamrożenie aktywów i zakaz wydawania wiz dla osób i podmiotów odpowiedzialnych za poważne naruszenia praw człowieka oraz zakaz wywozu do Iranu sprzętu, który mógłby zostać wykorzystany do represji wewnętrznych, oraz sprzętu służącego do monitorowania telekomunikacji; mając na uwadze, że środki te są regularnie aktualizowane i pozostają w mocy;

R.

mając na uwadze, że Iran w dalszym ciągu często stosuje karę śmierci; mając na uwadze, że laureatka Nagrody Per Anger Narges Mohammadi odbywa obecnie szesnastoletni wyrok za prowadzenie kampanii na rzecz zniesienia kary śmierci i pracę z laureatką Nagrody Nobla Shirin Ebadi;

1.

2.

3.

4.

5.

6.

7.

8.

9.

10.

11.

12.

13.

14.

15.

16.

17.

18.

19.

—

uwzględniając swoją rezolucję z dnia 10 maja 2012 r. w sprawie patentowania procesów o charakterze czysto biologicznym (1),

—

uwzględniając swoją rezolucję z dnia 17 grudnia 2015 r. w sprawie patentów i praw do ochrony odmian roślin (2),

—

uwzględniając dyrektywę 98/44/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 6 lipca 1998 r. w sprawie ochrony prawnej wynalazków biotechnologicznych (3), w szczególności jej art. 4, który stanowi, że nie udziela się patentów na produkty uzyskane w procesach czysto biologicznych,

—

uwzględniając Konwencję o udzielaniu patentów europejskich z dnia 5 października 1973 r., w szczególności jej art. 53 lit. b),

—

uwzględniając przepisy wykonawcze Konwencji o udzielaniu patentów europejskich, zwłaszcza zawartą w nich zasadę 26, w której stwierdzono, że w przypadku europejskich zgłoszeń patentowych i patentów, których przedmiotem są wynalazki biotechnologiczne, stosuje się dyrektywę 98/44/WE jako uzupełniający środek interpretacji,

—

uwzględniając zawiadomienie Komisji z dnia 8 listopada 2016 r. w sprawie niektórych artykułów dyrektywy 98/44/WE Parlamentu Europejskiego i Rady w sprawie ochrony prawnej wynalazków biotechnologicznych (4),

—

uwzględniając konkluzje Rady z dnia 1 marca 2017 r. dotyczące zawiadomienia Komisji w sprawie niektórych artykułów dyrektywy 98/44/WE Parlamentu Europejskiego i Rady w sprawie ochrony prawnej wynalazków biotechnologicznych (5),

—

uwzględniając decyzję Rady Administracyjnej Europejskiego Urzędu Patentowego z dnia 29 czerwca 2017 r., zmieniającą zasady nr 27 i 28 Regulaminu wykonawczego Konwencji o udzielaniu patentów europejskich (CA/D 6/17) (6),

—

uwzględniając wystosowanie przez prezesa Europejskiego Urzędu Patentowego do Wielkiej Izby Odwoławczej EPO szeregu pytań dotyczących decyzji T 1063/18 Technicznej Komisji Odwoławczej 3.3.04 Europejskiego Urzędu Patentowego (EPO) z dnia 5 grudnia 2018 r. (7),

—

uwzględniając rozporządzenie Rady (WE) nr 2100/94 z dnia 27 lipca 1994 r. w sprawie wspólnotowego systemu ochrony odmian roślin (8) (zwane dalej „rozporządzeniem Rady (WE) nr 2100/94”), w szczególności jego art. 15 lit. c), przewidujący wyłączenie na rzecz hodowców,

—

uwzględniając Porozumienie w sprawie handlowych aspektów praw własności intelektualnej, łącznie z handlem podrabianymi towarami (TRIPS), w szczególności jego art. 27 ust. 3,

—

uwzględniając art. 136 ust. 5 i art. 132 ust. 4 Regulaminu,

A.

mając na uwadze, że swobodny dostęp do biologicznego materiału roślinnego (łącznie z cechami roślin) jest absolutnie niezbędny dla innowacyjności europejskiego sektora uprawy roślin i sektora rolnego, ich konkurencyjności i tworzenia nowych odmian roślin w celu zagwarantowania bezpieczeństwa żywnościowego na świecie, przeciwdziałania zmianie klimatu i zapobiegania monopolom w sektorze hodowli roślin, przy równoczesnym oferowaniu większych szans MŚP oraz rolnikom;

B.

mając na uwadze, że wszelkie ograniczenia lub próby utrudnienia dostępu do zasobów genetycznych mogą prowadzić do nadmiernej koncentracji rynku w dziedzinie hodowli roślin, ze szkodą dla konkurencji rynkowej, konsumentów i europejskiego rynku wewnętrznego oraz bezpieczeństwa żywnościowego;

C.

mając na uwadze, że patenty na produkty uzyskane w procesach czysto biologicznych lub na materiał genetyczny niezbędny do konwencjonalnej hodowli podważają wyłączenie zawarte w art. 53 lit. b) Konwencji o udzielaniu patentów europejskich i w art. 4 dyrektywy 98/44/WE;

D.

mając na uwadze, że należy wykluczyć możliwość udzielania patentów na produkty uzyskane w procesach czysto biologicznych, takie jak rośliny, nasiona, naturalne cechy i geny;

E.

mając na uwadze, że hodowla roślin i zwierząt to innowacyjny proces stosowany przez rolników i społeczności rolnicze, odkąd narodziło się rolnictwo, a możliwość nieograniczonego stosowania odmian i metod hodowli ma duże znaczenie dla różnorodności genetycznej;

F.

mając na uwadze, że dyrektywa 98/44/WE ustanawia przepisy dotyczące wynalazków biotechnologicznych, w szczególności inżynierii genetycznej;

G.

mając na uwadze, że w zawiadomieniu z dnia 8 listopada 2016 r. Komisja stwierdza, iż w momencie przyjęcia dyrektywy 98/44/WE zamiarem prawodawcy UE było wyłączenie ze zdolności patentowej produktów uzyskiwanych w wyniku procesów czysto biologicznych;

H.

mając na uwadze, że w konkluzjach z dnia 3 lutego 2017 r. Rada z zadowoleniem przyjęła wyżej wymienione zawiadomienie Komisji; mając na uwadze, że wszyscy zaangażowani prawodawcy UE wyraźnie stwierdzili, iż w momencie przyjęcia dyrektywy 98/44/WE zamiarem prawodawcy UE było wyłączenie ze zdolności patentowej produktów pochodzących z procesów czysto biologicznych;

I.

mając na uwadze, że w dniu 29 czerwca 2017 r. Rada Administracyjna EPO zmieniła zasady nr 27 i 28 przepisów wykonawczych Konwencji o udzielaniu patentów europejskich (9) i postanowiła, że patenty na rośliny i zwierzęta uzyskiwane w wyniku procesów czysto biologicznych są zakazane;

J.

mając na uwadze, że 38 umawiających się państw Konwencji o udzielaniu patentów europejskich potwierdziło, że ich krajowe przepisy i praktyki rzeczywiście wyłączają ze zdolności patentowej produkty uzyskiwane w wyniku procesów czysto biologicznych;

K.

mając na uwadze, że umawiające się państwa Konwencji o udzielaniu patentów europejskich wyraziły zaniepokojenie w związku z niepewnością prawa spowodowaną decyzją T 1063/18 (10) z dnia 5 grudnia 2018 r. podjętą przez Techniczną Komisję Odwoławczą 3.3.04;

L.

mając na uwadze, że podczas 159. posiedzenia Rady Administracyjnej w marcu 2019 r. prezes EPO odwołał się od tej decyzji do Wielkiej Izby Odwoławczej EPO;

M.

mając na uwadze, że EPO nie podjął jeszcze decyzji w sprawie licznych zgłoszeń patentowych dotyczących produktów uzyskanych w procesach czysto biologicznych, co sprawia, że zgłaszający oraz wszystkie podmioty, dla których przedmiotowe patenty mają znaczenie, pilnie potrzebują pewności prawa co do ważności zasady 28 ust. 2;

N.

mając na uwadze, że u podstaw międzynarodowego systemu ochrony odmian roślin opierającego się na konwencji UPOV z 1991 r. oraz unijnego systemu opierającego się na rozporządzeniu Rady (WE) nr 2100/94 leży zasada, iż posiadacz prawa do ochrony odmiany rośliny nie może uniemożliwiać innym wykorzystywania chronionej odmiany roślin do dalszej działalności hodowlanej;

1.

2.

3.

4.

5.

6.

7.

8.

9.

10.

11.

12.

13.

—

uwzględniając uniwersalne zasady praw człowieka i podstawowe zasady Unii Europejskiej jako wspólnoty wartości,

—

uwzględniając oświadczenie pierwszego wiceprzewodniczącego Komisji F. Timmermansa i komisarz V. Jourovej z dnia 22 sierpnia 2019 r. wydane w przededniu Europejskiego Dnia Pamięci Ofiar Wszystkich Reżimów Totalitarnych i Autorytarnych,

—

uwzględniając Powszechną deklarację praw człowieka Organizacji Narodów Zjednoczonych, przyjętą dnia 10 grudnia 1948 r.,

—

uwzględniając swoją rezolucję z dnia 12 maja 2005 r. w sprawie sześćdziesiątej rocznicy zakończenia II Wojny Światowej 8 maja 1945 r. (1),

—

uwzględniając rezolucję nr 1481 Zgromadzenia Parlamentarnego Rady Europy z dnia 26 stycznia 2006 r. w sprawie konieczności międzynarodowego potępienia zbrodni totalitarnych reżimów komunistycznych,

—

uwzględniając decyzję ramową Rady 2008/913/WSiSW z dnia 28 listopada 2008 r. w sprawie zwalczania pewnych form i przejawów rasizmu i ksenofobii za pomocą środków prawnokarnych (2),

—

uwzględniając deklarację w sprawie europejskiego sumienia i komunizmu, przyjętą w Pradze w dniu 3 czerwca 2008 r.,

—

uwzględniając swoją deklarację w sprawie ogłoszenia dnia 23 sierpnia Europejskim Dniem Pamięci Ofiar Stalinizmu i Nazizmu, przyjętą w dniu 23 września 2008 r. (3),

—

uwzględniając swoją rezolucję z dnia 2 kwietnia 2009 r. w sprawie świadomości europejskiej i totalitaryzmu (4),

—

uwzględniając sprawozdanie Komisji z dnia 22 grudnia 2010 r. w sprawie pamięci o zbrodniach popełnionych przez reżimy totalitarne w Europie (COM(2010)0783),

—

uwzględniając konkluzje Rady ze szczytu w dniach 9–10 czerwca 2011 r. w sprawie pamięci o zbrodniach popełnionych przez reżimy totalitarne w Europie,

—

uwzględniając deklarację warszawską przyjętą 23 sierpnia 2011 r. z okazji Europejskiego Dnia Pamięci Ofiar Reżimów Totalitarnych,

—

uwzględniając wspólne oświadczenie przedstawicieli rządów państw członkowskich UE z dnia 23 sierpnia 2018 r. w sprawie upamiętnienia ofiar komunizmu,

—

uwzględniając swoją przełomową rezolucję w sprawie sytuacji w Estonii, na Łotwie i na Litwie przyjętą dnia 13 stycznia 1983 r. w odpowiedzi na Apel Bałtycki wystosowany przez 45 obywateli tych krajów,

—

uwzględniając rezolucje i deklaracje w sprawie zbrodni totalitarnych reżimów komunistycznych przyjęte przez kilka parlamentów krajowych,

—

uwzględniając art. 132 ust. 2 i 4 Regulaminu,

A.

mając na uwadze, że w tym roku mija 80 lat od wybuchu drugiej wojny światowej, która przysporzyła ludziom cierpień na niewyobrażalną dotąd skalę i doprowadziła do kilkudziesięcioletniej okupacji europejskich krajów;

B.

mając na uwadze, że 80 lat temu w dniu 23 sierpnia 1939 r. Związek Radziecki i nazistowskie Niemcy podpisały pakt o nieagresji, znany jako pakt Ribbentrop-Mołotow, oraz załączony do niego tajny protokół dodatkowy, w którym oba totalitarne reżimy podzieliły Europę i terytoria niezależnych państw na swoje strefy interesów, co przyczyniło się do wybuchu drugiej wojny światowej;

C.

mając na uwadze, że wskutek paktu Ribbentrop-Mołotow, po którym w dniu 28 września 1939 r. podpisano Traktat o granicach i przyjaźni między III Rzeszą a ZSRR, Polska została zaatakowana przez Hitlera, a dwa tygodnie później przez Stalina, co oznaczało utratę niepodległości i bezprecedensową tragedię Polaków; mając na uwadze, że następnie Związek Radziecki dnia 30 listopada 1939 r. rozpoczął agresywną wojnę z Finlandią, a w czerwcu 1940 r. zajął część Rumunii – terytoria, które nigdy nie zostały zwrócone – oraz zaanektował niepodległe republiki – Litwę, Łotwę i Estonię;

D.

mając na uwadze, że po klęsce nazistowskiego reżimu i zakończeniu drugiej wojny światowej niektóre państwa europejskie mogły przystąpić do odbudowy i rozpocząć proces pojednania, natomiast inne przez pół wieku pozostały dyktaturami – niektóre bezpośrednio pod okupacją sowiecką lub w sowieckiej strefie wpływów – i wciąż były pozbawione wolności, suwerenności, godności, praw człowieka i możliwości rozwoju społeczno-gospodarczego;

E.

mając na uwadze, że podczas gdy zbrodnie nazistowskiego reżimu zbadano w procesach norymberskich, a ich sprawców ukarano, wciąż istnieje pilna potrzeba rozpowszechniania wiedzy na temat zbrodni stalinizmu i innych dyktatur oraz przeprowadzenia moralnej oceny i prawnych dochodzeń w sprawie tych zbrodni;

F.

mając na uwadze, że w niektórych państwach członkowskich komunistyczna i nazistowska ideologia są prawnie zakazane;

G.

mając na uwadze, że integracja europejska od samego początku stanowiła odpowiedź na cierpienia zadane w wyniku dwóch wojen światowych oraz nazistowskiej tyranii, która doprowadziła do Holocaustu, oraz na rozprzestrzenianie się totalitarnych i niedemokratycznych reżimów komunistycznych w Europie Środkowo-Wschodniej, a także była sposobem przezwyciężenia głębokich podziałów i wrogości w Europie za pomocą współpracy i integracji oraz sposobem na zakończenie wojny i zapewnienie demokracji w Europie, mając na uwadze, że dla państw europejskich, które cierpiały pod sowiecką okupacją i dyktaturami komunistycznymi, rozszerzenie UE – zapoczątkowane w 2004 r. – oznacza powrót do europejskiej rodziny, do której należą;

H.

mając na uwadze, że należy podtrzymywać pamięć o tragicznych wydarzeniach z historii Europy, aby móc złożyć hołd ofiarom, skazać sprawców i stworzyć podwaliny pojednania opartego na prawdzie i pamięci;

I.

mając na uwadze, że upamiętnienie ofiar reżimów totalitarnych oraz uznanie wspólnego europejskiego dziedzictwa zbrodni popełnionych przez komunistów, nazistów i innych dyktatorów, a także rozpowszechnianie wiedzy na ten temat są kluczowe dla zapewnienia jedności Europy i Europejczyków oraz budowania odporności na współczesne zagrożenia zewnętrzne;

J.

mając na uwadze, że 30 lat temu, w dniu 23 sierpnia 1989 r., obchodzono 50. rocznicę podpisania paktu Ribbentrop-Mołotow i upamiętniono ofiary reżimów totalitarnych podczas bałtyckiego łańcucha – bezprecedensowej demonstracji z udziałem dwóch milionów Litwinów, Łotyszy i Estończyków, którzy, chwytając się za ręce, utworzyli żywy łańcuch ciągnący się od Wilna, przez Rygę, do Tallina;

K.

mając na uwadze, że pomimo faktu, iż w dniu 24 grudnia 1989 r. Zjazd Deputowanych Ludowych ZSRR potępił podpisanie paktu Ribbentrop-Mołotow, a także innych porozumień z nazistowskimi Niemcami, władze rosyjskie odrzuciły odpowiedzialność za to porozumienie i jego konsekwencje w sierpniu 2019 r. i obecnie rozpowszechniają pogląd, że to Polska, kraje bałtyckie i Zachód w rzeczywistości wywołały drugą wojnę światową;

L.

mając na uwadze, że upamiętnienie ofiar totalitarnych i autorytarnych reżimów oraz uznanie wspólnego europejskiego dziedzictwa zbrodni stalinizmu, nazizmu i innych dyktatur, a także rozpowszechnianie wiedzy na ten temat są kluczowe dla zapewnienia jedności Europy i Europejczyków oraz budowania odporności na współczesne zagrożenia zewnętrzne;

M.

mając na uwadze, że ugrupowania i partie polityczne prezentujące otwarcie poglądy radykalne, rasistowskie i ksenofobiczne podżegają do nienawiści i przemocy w społeczeństwie, na przykład szerząc mowę nienawiści w internecie, co często prowadzi do wzrostu przemocy, ksenofobii i nietolerancji;

1.

2.

3.

4.

5.

6.

7.

8.

9.

10.

11.

12.

13.

14.

15.

16.

17.

18.

19.

20.

21.

22.

—

uwzględniając dyrektywę Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2015/849 z dnia 20 maja 2015 r. w sprawie zapobiegania wykorzystywaniu systemu finansowego do prania pieniędzy lub finansowania terroryzmu, zmieniającą rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 648/2012 i uchylającą dyrektywę Parlamentu Europejskiego i Rady 2005/60/WE (1) oraz dyrektywę Komisji 2006/70/WE (czwarta dyrektywa w sprawie przeciwdziałania praniu pieniędzy) (2), która została zmieniona dyrektywą Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2018/843 z dnia 30 maja 2018 r. zmieniającą dyrektywę (UE) 2015/849 w sprawie zapobiegania wykorzystywaniu systemu finansowego do prania pieniędzy lub finansowania terroryzmu oraz zmieniającą dyrektywy 2009/138/WE i 2013/36/UE (piąta dyrektywa w sprawie przeciwdziałania praniu pieniędzy) (3),

—

uwzględniając dyrektywę Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2019/1153 z dnia 20 czerwca 2019 r. ustanawiającą zasady ułatwiające korzystanie z informacji finansowych i innych informacji w celu zapobiegania niektórym przestępstwom, ich wykrywania, prowadzenia dochodzeń w ich sprawie lub ich ścigania oraz uchylającą decyzję Rady 2000/642/WSiSW (4), dyrektywę Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2018/1673 z dnia 23 października 2018 r. w sprawie zwalczania prania pieniędzy za pomocą środków prawnokarnych (5) oraz rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2018/1672 z dnia 23 października 2018 r. w sprawie kontroli środków pieniężnych wwożonych do Unii lub wywożonych z Unii oraz uchylające rozporządzenie (WE) nr 1889/2005 (6),

—

uwzględniając pakiet Komisji w sprawie przeciwdziałania praniu pieniędzy przyjęty 24 lipca 2019 r., na który składają się: komunikat polityczny pt. „Jak zapewnić lepsze wdrażanie ram regulacyjnych UE dotyczących przeciwdziałania praniu pieniędzy i finansowaniu terroryzmu” (COM(2019)0360), sprawozdanie w sprawie oceny niedawnych domniemanych przypadków prania pieniędzy z udziałem instytucji kredytowych z UE („sprawozdanie z autopsji”) (COM(2019)0373), sprawozdanie w sprawie ryzyka związanego z praniem pieniędzy i finansowaniem terroryzmu, które ma wpływ na rynek wewnętrzny i dotyczy działalności transgranicznej (sprawozdanie z ponadnarodowej oceny ryzyka) (COM(2019)0370) i dołączony do niego dokument roboczy służb Komisji (SWD(2019)0650) oraz sprawozdanie w sprawie integracji krajowych scentralizowanych automatycznych mechanizmów (centralnych rejestrów lub centralnych systemów wyszukiwania danych elektronicznych) państw członkowskich dotyczących rachunków bankowych (COM(2019)0372),

—

uwzględniając opinię Europejskiego Urzędu Nadzoru Bankowego w sprawie informowania nadzorowanych podmiotów w zakresie ryzyka związanego z praniem pieniędzy i finansowaniem terroryzmu w ramach nadzoru ostrożnościowego, opublikowaną 24 lipca 2019 r.,

—

uwzględniając plan działania Komisji pt. „Towards a new methodology for the EU assessment of High Risk Third Countries under Directive (EU) 2015/849 on the prevention of the use of the financial system for the purposes of money laundering or terrorist financing” [W kierunku nowej metodyki unijnej oceny państw trzecich wysokiego ryzyka zgodnie z dyrektywą (UE) 2015/849 w sprawie zapobiegania wykorzystywaniu systemu finansowego do prania pieniędzy lub finansowania terroryzmu],

—

uwzględniając dokument roboczy służb Komisji z 22 czerwca 2018 r. pt. „Methodology for identifying high risk third countries under Directive (EU) 2015/849” [Metodyka identyfikacji państw trzecich wysokiego ryzyka na mocy dyrektywy (UE) 2015/849] (SWD(2018)0362),

—

uwzględniając cztery rozporządzenia delegowane przyjęte przez Komisję – (UE) 2016/1675, (UE) 2018/105, (UE) 2018/212 i (UE) 2018/1467 – uzupełniające dyrektywę Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2015/849 przez wskazanie państw trzecich wysokiego ryzyka wykazujących strategiczne braki,

—

uwzględniając swoją rezolucję z dnia 14 marca 2019 r. w sprawie pilnej potrzeby stworzenia unijnej czarnej listy państw trzecich zgodnie z dyrektywą w sprawie przeciwdziałania praniu pieniędzy (7);

—

uwzględniając swoją rezolucję z dnia 26 marca 2019 r. w sprawie przestępstw finansowych, uchylania się od opodatkowania i unikania opodatkowania (8),

—

uwzględniając wymianę poglądów przeprowadzoną 5 września 2019 r. przez Komisję Gospodarczą i Monetarną z przedstawicielami Komisji i Europejskiego Urzędu Nadzoru Bankowego,

—

uwzględniając art. 132 ust. 2 Regulaminu,

A.

mając na uwadze, że unijne ramy przeciwdziałania praniu pieniędzy i finansowaniu terroryzmu są stopniowo wzmacniane przez przyjęcie w maju 2015 r. czwartej dyrektywy w sprawie przeciwdziałania praniu pieniędzy i w kwietniu 2018 r. piątej dyrektywy w sprawie przeciwdziałania praniu pieniędzy oraz dat ich transpozycji do ustawodawstwa krajowego państw członkowskich odpowiednio do czerwca 2017 r. i stycznia 2020 r., a także innych towarzyszących aktów prawnych i działań;

B.

mając na uwadze, że według ustaleń Europolu aż 0,7–1,28 % rocznego PKB Unii jest powiązane z podejrzaną działalnością finansową (9), taką jak pranie pieniędzy związane z korupcją, handlem bronią, handlem ludźmi, handlem narkotykami, uchylaniem się od opodatkowania i nadużyciami finansowymi, finansowaniem terroryzmu lub innymi nielegalnymi działaniami, które dotykają obywateli UE w ich codziennym życiu;

C.

mając na uwadze, że zgodnie z art. 9 czwartej dyrektywy w sprawie przeciwdziałania praniu pieniędzy Komisja jest uprawniona do przyjmowania aktów delegowanych w celu zidentyfikowania państw trzecich wysokiego ryzyka, z uwzględnieniem braków strategicznych w różnych obszarach; mając na uwadze, że Parlament popiera ustanowienie przez Komisję nowej metodyki, która nie opiera się wyłącznie na zewnętrznych źródłach informacji w celu zidentyfikowania państw trzecich wysokiego ryzyka wykazujących strategiczne braki pod względem przeciwdziałania praniu pieniędzy i finansowaniu terroryzmu, stanowiących zagrożenie dla systemu finansowego UE i w przypadku których konieczne jest na mocy czwartej dyrektywy w sprawie przeciwdziałania praniu pieniędzy oraz piątej dyrektywy w sprawie przeciwdziałania praniu pieniędzy zastosowanie wzmocnionych środków należytej staranności wobec klienta w unijnych podmiotach zobowiązanych;

D.

mając na uwadze, że trzecia dyrektywa w sprawie przeciwdziałania praniu pieniędzy, która weszła w życie 15 grudnia 2007 r., została uchylona przyjęciem czwartej dyrektywy w sprawie przeciwdziałania praniu pieniędzy; mając na uwadze, że wdrożenie szeregu przepisów trzeciej dyrektywy w sprawie przeciwdziałania praniu pieniędzy, w tym dotyczących stosownych uprawnień i personelu właściwych organów krajowych, nie zostało odpowiednio sprawdzone w przeszłości i powinno być traktowane priorytetowo w toku bieżących kontroli kompletności i poprawności oraz postępowań w sprawie uchybienia zobowiązaniom państwa członkowskiego prowadzonych przez Komisję w związku z wykonaniem czwartej dyrektywy w sprawie przeciwdziałania praniu pieniędzy;

E.

mając na uwadze, że Rada i Parlament odrzuciły trzy zaproponowane zmieniające rozporządzenia delegowane (10), ponieważ wniosków nie przygotowano w ramach przejrzystego i odpornego procesu, czynnie zachęcając zainteresowane kraje do podjęcia zdecydowanych działań, a zarazem przestrzegając ich prawa do bycia wysłuchanymi, albo przyjęta przez Komisję procedura identyfikacji państw trzecich wysokiego ryzyka nie była wystarczająco niezależna;

F.

mając na uwadze, że 13 lutego 2019 r. Komisja, stosując nową metodykę, przyjęła nowy wykaz 23 państw trzecich wykazujących strategiczne braki w ramach prawnych służących przeciwdziałaniu praniu pieniędzy i finansowaniu terroryzmu, obejmujący Afganistan, Samoa Amerykańskie, Bahamy, Botswanę, Koreańską Republikę Ludowo-Demokratyczną, Etiopię, Ghanę, Guam, Iran, Irak, Libię, Nigerię, Panamę, Pakistan, Puerto Rico, Samoa, Arabię Saudyjską, Sri Lankę, Syrię, Trynidad i Tobago, Tunezję, Wyspy Dziewicze Stanów Zjednoczonych oraz Jemen; mając na uwadze, że 7 marca 2019 r. Rada odrzuciła ten akt delegowany w Radzie ds. Wymiaru Sprawiedliwości i Spraw Wewnętrznych;

G.

mając na uwadze, że Komisja wszczęła postępowania w sprawie uchybienia zobowiązaniom państwa członkowskiego przeciwko większości państw członkowskich z powodu braku prawidłowej transpozycji czwartej dyrektywy w sprawie przeciwdziałania praniu pieniędzy do prawa krajowego;

H.

mając na uwadze, że 24 lipca 2019 r. Komisja przyjęła pakiet w sprawie przeciwdziałania praniu pieniędzy, informując Parlament i Radę o dotychczasowych osiągnięciach i pozostałych brakach w unijnych ramach przeciwdziałania praniu pieniędzy i finansowaniu terroryzmu, i tym samym stworzyła warunki do dalszego usprawnienia egzekwowania i stosowania istniejących przepisów oraz do ewentualnych reform legislacyjnych i instytucjonalnych w przyszłości;

I.

mając na uwadze, że podczas wymiany poglądów z Komisją i Europejskim Urzędem Nadzoru Bankowego (EUNB) przeprowadzonej 5 września 2019 r. w Komisji Gospodarczej i Monetarnej przewodniczący EUNB José Manuel Campa stwierdził, że EUNB nie jest organem nadzorczym w obszarze przeciwdziałania praniu pieniędzy, ale raczej organem, którego uprawnienia obejmują wydawanie wytycznych w celu pobudzania współpracy i koordynacji, a także ocenę wykonania przepisów w zakresie przeciwdziałania praniu pieniędzy; mając na uwadze, że podkreślił on również, iż główna odpowiedzialność za wykonanie spoczywa na organach krajowych;

J.

mając na uwadze, że zgodnie z komunikatem Komisji z 24 lipca 2019 r. pt. „Jak zapewnić lepsze wdrażanie ram regulacyjnych UE dotyczących przeciwdziałania praniu pieniędzy i finansowaniu terroryzmu” można by zastanowić się nad dalszą harmonizacją zbioru przepisów w zakresie przeciwdziałania praniu pieniędzy i finansowaniu terroryzmu, np. w drodze przekształcenia dyrektywy w sprawie przeciwdziałania praniu pieniędzy w rozporządzenie, co umożliwiłoby ustalenie zharmonizowanych, mających bezpośrednie zastosowanie unijnych ram regulacyjnych dotyczących przeciwdziałania praniu pieniędzy;

K.

mając na uwadze, że zdaniem Komisji – wyrażonym we wspomnianym wyżej komunikacie – oceny wskazują na potrzebę wzmocnienia mechanizmu koordynacji oraz wspierania współpracy transgranicznej i analiz prowadzonych przez jednostki analityki finansowej;

1.

2.

3.

4.

5.

6.

7.

8.

9.

10.

11.

—

uwzględniając zalecenie Rady z 9 lipca 2019 r. (1),

—

uwzględniając art. 283 ust. 2 akapit drugi Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej, zgodnie z którym Rada skonsultowała się z Parlamentem (C9-0048/2019),

—

uwzględniając art. 130 Regulaminu,

—

uwzględniając sprawozdanie Komisji Gospodarczej i Monetarnej (A9-0008/2019),

A.

mając na uwadze, że pismem z 16 lipca 2019 r. Rada Europejska zasięgnęła opinii Parlamentu Europejskiego w sprawie powołania Christine Lagarde na stanowisko prezesa Europejskiego Banku Centralnego na okres ośmiu lat ze skutkiem od 1 listopada 2019 r.;

B.

mając na uwadze, że Komisja Gospodarcza i Monetarna Parlamentu Europejskiego oceniła kwalifikacje kandydatki, zwłaszcza pod kątem wymogów określonych w art. 283 ust. 2 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej oraz w świetle potrzeby zapewnienia pełnej niezależności EBC zgodnie z art. 130 tego traktatu; mając na uwadze, że w procesie oceny komisja otrzymała życiorys kandydatki oraz odpowiedzi na pytania ujęte w przesłanym jej kwestionariuszu;

C.

mając na uwadze, że komisja przeprowadziła następnie 4 września 2019 r. dwuipółgodzinne wysłuchanie kandydatki, która wygłosiła oświadczenie wstępne i odpowiedziała na pytania członków komisji;

1.

2.

—

uwzględniając wniosek Europejskiego Banku Centralnego z 9 kwietnia 2019 r. dotyczący mianowania wiceprzewodniczącego Rady ds. Nadzoru Europejskiego Banku Centralnego (C9-0028/2019),

—

uwzględniając art. 26 ust. 3 rozporządzenia Rady (UE) nr 1024/2013 z dnia 15 października 2013 r. powierzającego Europejskiemu Bankowi Centralnemu szczególne zadania w odniesieniu do polityki związanej z nadzorem ostrożnościowym nad instytucjami kredytowymi (1),

—

uwzględniając Porozumienie międzyinstytucjonalne między Parlamentem Europejskim a Europejskim Bankiem Centralnym w sprawie praktycznych zasad egzekwowania demokratycznej odpowiedzialności i sprawowania nadzoru nad wykonywaniem zadań powierzonych EBC w ramach jednolitego mechanizmu nadzorczego (2),

—

uwzględniając swoją rezolucję z 14 marca 2019 r. w sprawie równowagi płci przy obsadzaniu stanowisk w obszarze polityki gospodarczej i monetarnej UE (3),

—

uwzględniając art. 131 Regulaminu,

—

uwzględniając sprawozdanie Komisji Gospodarczej i Monetarnej (A9-0007/2019),

A.

mając na uwadze, że zgodnie z art. 26 ust. 3 rozporządzenia (UE) nr 1024/2013 Europejski Bank Centralny (EBC) przedkłada Parlamentowi do zatwierdzenia wniosek dotyczący mianowania wiceprzewodniczącego Rady ds. Nadzoru, wybieranego spośród członków Zarządu EBC;

B.

mając na uwadze, że według art. 26 ust. 2 rozporządzenia (UE) nr 1024/2013 skład Rady ds. Nadzoru mianowanej zgodnie z tym rozporządzeniem powinien odzwierciedlać zasady równowagi płci, doświadczenia i kwalifikacji;

C.

mając na uwadze, że 22 listopada 2012 r. Rada Europejska mianowała Yves’a Merscha członkiem Zarządu EBC na okres ośmiu lat od 15 grudnia 2012 r. zgodnie z art. 283 ust. 2 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej;

D.

mając na uwadze, że w piśmie z 9 kwietnia 2019 r. EBC przedłożył Parlamentowi wniosek dotyczący mianowania Yves’a Merscha na stanowisko wiceprzewodniczącego Rady ds. Nadzoru EBC na okres pozostający do końca jego kadencji jako członka Zarządu, czyli do 14 grudnia 2020 r.;

E.

mając na uwadze, że Komisja Gospodarcza i Monetarna Parlamentu oceniła kwalifikacje kandydata, zwłaszcza pod kątem wymogów określonych w art. 26 ust. 2 i 3 rozporządzenia (UE) nr 1024/2013;

F.

mając na uwadze, że 4 września 2019 r. w komisji odbyło się wysłuchanie kandydata, który wygłosił oświadczenie wstępne, a następnie udzielił odpowiedzi na pytania członków komisji;

1.

2.

—

uwzględniając projekt Rady (07290/2019),

—

uwzględniając art. 39 ust. 1 Traktatu o Unii Europejskiej, zmienionego traktatem z Amsterdamu, oraz art. 9 Protokołu nr 36 w sprawie postanowień przejściowych, na mocy których Rada skonsultowała się z Parlamentem (C8-0154/2019),

—

uwzględniając decyzję Rady 2008/615/WSiSW z dnia 23 czerwca 2008 r. w sprawie intensyfikacji współpracy transgranicznej, szczególnie w zwalczaniu terroryzmu i przestępczości transgranicznej (1), w szczególności jej art. 33,

—

uwzględniając art. 82 Regulaminu,

—

uwzględniając sprawozdanie Komisji Wolności Obywatelskich, Sprawiedliwości i Spraw Wewnętrznych (A9-0003/2019),

1.

2.

3.

4.

—

uwzględniając art. 314 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej,

—

uwzględniając art. 106a Traktatu ustanawiającego Europejską Wspólnotę Energii Atomowej,

—

uwzględniając rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE, Euratom) nr 2018/1046 z dnia 18 lipca 2018 r. w sprawie zasad finansowych mających zastosowanie do budżetu ogólnego Unii, zmieniające rozporządzenia (UE) nr 1296/2013, (UE) nr 1301/2013, (UE) nr 1303/2013, (UE) nr 1304/2013, (UE) nr 1309/2013, (UE) nr 1316/2013, (UE) nr 223/2014 i (UE) nr 283/2014 oraz decyzję nr 541/2014/UE, a także uchylające rozporządzenie (UE, Euratom) nr 966/2012 (1), w szczególności jego art. 18 ust. 3 i art. 44,

—

uwzględniając budżet ogólny Unii Europejskiej na rok budżetowy 2019, w formie przyjętej ostatecznie w dniu 12 grudnia 2018 r. (2),

—

uwzględniając rozporządzenie Rady (UE, Euratom) nr 1311/2013 z dnia 2 grudnia 2013 r. określające wieloletnie ramy finansowe na lata 2014–2020 (3),

—

uwzględniając Porozumienie międzyinstytucjonalne z dnia 2 grudnia 2013 r. pomiędzy Parlamentem Europejskim, Radą i Komisją w sprawie dyscypliny budżetowej, współpracy w kwestiach budżetowych i należytego zarządzania finansami (4),

—

uwzględniając decyzję Rady 2014/335/UE, Euratom z dnia 26 maja 2014 r. w sprawie systemu zasobów własnych Unii Europejskiej (5),

—

uwzględniając projekt budżetu korygującego nr 1/2019 przyjęty przez Komisję dnia 15 kwietnia 2019 r. (COM(2019)0300),

—

uwzględniając stanowisko dotyczące projektu budżetu korygującego nr 1/2019 przyjęte przez Radę dnia 3 września 2019 r. i przekazane Parlamentowi tego samego dnia (11730/2019 – C9-0115/2019),

—

uwzględniając art. 94 i 96 Regulaminu,

—

uwzględniając sprawozdanie Komisji Budżetowej (A9-0005/2019),

A.

mając na uwadze, że projekt budżetu korygującego nr 1/2019 ma na celu zapisanie w budżecie na rok 2019 nadwyżki z roku budżetowego 2018 w wysokości 1 802 mln EUR;

B.

mając na uwadze, że główne czynniki tej nadwyżki to dodatni wynik po stronie dochodów w wysokości 1 274,6 mln EUR oraz niepełne wykorzystanie środków przewidzianych na wydatki w wysokości 527,8 mln EUR;

C.

mając na uwadze, że po stronie dochodów największa różnica wynika z odsetek od zaległych płatności i grzywien (1 312,6 mln EUR), a na wynik ten składają się grzywny za naruszenie zasad konkurencji oraz odsetki od zaległych płatności, inne kary pieniężne oraz odsetki związane z grzywnami i karami pieniężnymi;

D.

mając na uwadze, że po stronie wydatków poziom niepełnego wykorzystania środków przez Komisję wynosi 322,2 mln EUR w 2018 r. (z czego 120 mln pochodzi z rezerwy na pomoc nadzwyczajną) oraz 68 mln EUR w odniesieniu do środków przeniesionych z 2017 r., natomiast w przypadku innych instytucji odpowiednio 75,9 mln EUR i 61,6 mln EUR;

1.

2.

3.

4.

5.

—

uwzględniając art. 314 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej,

—

uwzględniając art. 106a Traktatu ustanawiającego Europejską Wspólnotę Energii Atomowej,

—

uwzględniając rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE, Euratom) 2018/1046 z dnia 18 lipca 2018 r. w sprawie zasad finansowych mających zastosowanie do budżetu ogólnego Unii, zmieniające rozporządzenia (UE) nr 1296/2013, (UE) nr 1301/2013, (UE) nr 1303/2013, (UE) nr 1304/2013, (UE) nr 1309/2013, (UE) nr 1316/2013, (UE) nr 223/2014 i (UE) nr 283/2014 oraz decyzję nr 541/2014/UE, a także uchylające rozporządzenie (UE, Euratom) nr 966/2012 (1), w szczególności jego art. 18 ust. 3 i art. 44,

—

uwzględniając budżet ogólny Unii Europejskiej na rok budżetowy 2019, w formie ostatecznie przyjętej w dniu 12 grudnia 2018 r. (2),

—

uwzględniając rozporządzenie Rady (UE, Euratom) nr 1311/2013 z dnia 2 grudnia 2013 r. określające wieloletnie ramy finansowe na lata 2014–2020 (3),

—

uwzględniając Porozumienie międzyinstytucjonalne z dnia 2 grudnia 2013 r. pomiędzy Parlamentem Europejskim, Radą i Komisją w sprawie dyscypliny budżetowej, współpracy w kwestiach budżetowych i należytego zarządzania finansami (4),

—

uwzględniając decyzję Rady 2014/335/UE, Euratom z dnia 26 maja 2014 r. w sprawie systemu zasobów własnych Unii Europejskiej (5),

—

uwzględniając projekt budżetu korygującego nr 2/2019 przyjęty przez Komisję dnia 15 maja 2019 r. (COM(2019)0320),

—

uwzględniając stanowisko dotyczące projektu budżetu korygującego nr 2/2019 przyjęte przez Radę dnia 3 września 2019 r. i przekazane Parlamentowi Europejskiemu tego samego dnia (11731/2019 – C9-0112/2019),

—

uwzględniając art. 94 i 96 Regulaminu,

—

uwzględniając sprawozdanie Komisji Budżetowej (A9-0004/2019),

A.

mając na uwadze, że na skutek nalegań Parlamentu Parlament Europejski i Rada uzgodniły w ramach procedury budżetowej na 2019 r. zapisanie kwoty 100 mln EUR w budżecie korygującym w 2019 r. w celu zasilenia programów „Horyzont 2020” i Erasmus+; Parlament i Rada zwróciły się do Komisji, aby przedstawiła ona ten budżet korygujący, który nie będzie zawierał żadnych innych elementów, gdy tylko zostanie zakończone wiosną 2019 r. dostosowanie techniczne wieloletnich ram finansowych na 2020 r., obejmujące również obliczenie łącznego marginesu na zobowiązania;

B.

mając na uwadze, że Komisja zaproponowała w związku z tym korektę budżetu na 2019 r. w celu odzwierciedlenia tego porozumienia;

C.

mając na uwadze, że Komisja zaproponowała przyznanie dodatkowych 80 mln EUR na wzmocnienie programu „Horyzont 2020” oraz dodatkowych 20 mln EUR na budżet programu Erasmus+; mając na uwadze, że w porozumieniu w sprawie budżetu na 2019 r. nie wskazano udziału każdego z instrumentów w ogólnym zwiększeniu środków;

D.

mając na uwadze, że w ramach zasilenia programu „Horyzont 2020” Komisja zaproponowała przyznanie dodatkowych 34,6 mln EUR na dotyczącą tego programu pozycję budżetową 08 02 03 04 — „Zapewnienie europejskiego systemu transportowego, który jest zasobooszczędny, przyjazny dla środowiska, bezpieczny i bezawaryjny” w celu wzmocnienia działań na rzecz przeciwdziałania zmianie klimatu w 2019 r., w szczególności działań związanych z bateriami, pojazdami ekologicznymi i ekologizacją lotnictwa, a także dodatkowych 45,4 mln EUR na dotyczącą programu „Horyzont 2020” pozycję budżetową 08 02 01 02 — „Rozwój badań naukowych w zakresie przyszłych i powstających technologii” w celu zwiększenia kwoty przeznaczonej na takie dziedziny, jak „Przełomowe bezemisyjne technologie produkcji energii na rzecz pełnej dekarbonizacji” oraz „Technologie związane z energią i zmianą klimatu”;

E.

mając na uwadze, że Komisja zaproponowała zwiększenie wsparcia dla głównych działań z zakresu mobilności w ramach Erasmus+, w szczególności w dziedzinie szkolnictwa wyższego oraz kształcenia i szkolenia zawodowego, a także w odniesieniu do centrów doskonałości zawodowej; mając na uwadze, że zaproponowała również, by część dodatkowych środków przeznaczyć na europejskie szkoły wyższe w związku z najnowszym i zasadniczym działaniem opracowanym w ramach Europejskiego obszaru edukacji, który ma zostać utworzony do 2025 r., w celu wspierania doskonałości, innowacji i włączenia społecznego w szkolnictwie wyższym w całej Europie;

1.

2.

3.

4.

5.

—

uwzględniając wniosek Komisji przedłożony Parlamentowi Europejskiemu i Radzie (COM(2019)0206 – C9-0005/2019),

—

uwzględniając rozporządzenie Rady (WE) nr 2012/2002 z dnia 11 listopada 2002 r. ustanawiające Fundusz Solidarności Unii Europejskiej (1),

—

uwzględniając rozporządzenie Rady (UE, Euratom) nr 1311/2013 z dnia 2 grudnia 2013 r. określające wieloletnie ramy finansowe na lata 2014–2020 (2), w szczególności jego art. 10,

—

uwzględniając Porozumienie międzyinstytucjonalne z dnia 2 grudnia 2013 r. pomiędzy Parlamentem Europejskim, Radą i Komisją w sprawie dyscypliny budżetowej, współpracy w kwestiach budżetowych i należytego zarządzania finansami (3), w szczególności jego pkt 11,

—

uwzględniając pismo Komisji Rozwoju Regionalnego,

—

uwzględniając sprawozdanie Komisji Budżetowej (A9-0002/2019),

1.

2.

3.

4.

5.

6.

—

uwzględniając art. 314 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej,

—

uwzględniając art. 106a Traktatu ustanawiającego Europejską Wspólnotę Energii Atomowej,

—

uwzględniając rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE, Euratom) 2018/1046 z dnia 18 lipca 2018 r. w sprawie zasad finansowych mających zastosowanie do budżetu ogólnego Unii, zmieniające rozporządzenia (UE) nr 1296/2013, (UE) nr 1301/2013, (UE) nr 1303/2013, (UE) nr 1304/2013, (UE) nr 1309/2013, (UE) nr 1316/2013, (UE) nr 223/2014 i (UE) nr 283/2014 oraz decyzję nr 541/2014/UE, a także uchylające rozporządzenie (UE, Euratom) nr 966/2012 (1), w szczególności jego art. 44,

—

uwzględniając budżet ogólny Unii Europejskiej na rok budżetowy 2019, w formie przyjętej ostatecznie w dniu 12 grudnia 2018 r. (2),

—

uwzględniając rozporządzenie Rady (UE, Euratom) nr 1311/2013 z dnia 2 grudnia 2013 r. określające wieloletnie ramy finansowe na lata 2014–2020 (3),

—

uwzględniając Porozumienie międzyinstytucjonalne z dnia 2 grudnia 2013 r. pomiędzy Parlamentem Europejskim, Radą i Komisją w sprawie dyscypliny budżetowej, współpracy w kwestiach budżetowych i należytego zarządzania finansami (4),

—

uwzględniając decyzję Rady 2014/335/UE, Euratom z dnia 26 maja 2014 r. w sprawie systemu zasobów własnych Unii Europejskiej (5),

—

uwzględniając projekt budżetu korygującego nr 3/2019 przyjęty przez Komisję dnia 22 maja 2019 r. (COM(2019)0205),

—

uwzględniając stanowisko dotyczące projektu budżetu korygującego nr 3/2019 przyjęte przez Radę dnia 3 września 2019 r. i przekazane Parlamentowi tego samego dnia (11732/2019 – C9-0113/2019),

—

uwzględniając art. 94 i 96 Regulaminu,

—

uwzględniając sprawozdanie Komisji Budżetowej (A9-0006/2019),

A.

mając na uwadze, że projekt budżetu korygującego nr 3/2019 obejmuje proponowane uruchomienie Funduszu Solidarności Unii Europejskiej w celu udzielenia pomocy Rumunii w związku z powodziami w Regionie Północno-Wschodnim, Włochom w związku z powodziami i osunięciami ziemi po obfitych opadach deszczu od obszarów alpejskich na północy po Sycylię, a także Austrii w związku z tymi samymi zjawiskami w regionie alpejskim i w regionach południowych w 2018 r.,

B.

mając na uwadze, że w rezultacie Komisja proponuje wprowadzić poprawkę do budżetu ogólnego Unii Europejskiej na rok budżetowy 2019 i zwiększyć linię budżetową 13 06 01 „Wspieranie państw członkowskich w przypadku poważnych klęsk żywiołowych istotnie wpływających na warunki życia, środowisko naturalne lub gospodarkę” o kwotę 293 551 794 EUR w środkach na zobowiązania oraz środkach na płatności;

C.

mając na uwadze, że Fundusz Solidarności Unii Europejskiej jest specjalnym instrumentem określonym w rozporządzeniu w sprawie wieloletnich ram finansowych, a odpowiednie środki na zobowiązania oraz środki na płatności należy ująć w budżecie poza pułapami przyjętymi w wieloletnich ramach finansowych;

1.

2.

3.

—

uwzględniając wniosek Komisji przedłożony Parlamentowi Europejskiemu i Radzie (COM(2019)0290 – C9-0026/2019),

—

uwzględniając rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1309/2013 z dnia 17 grudnia 2013 r. w sprawie Europejskiego Funduszu Dostosowania do Globalizacji (2014–2020) i uchylenia rozporządzenia (WE) nr 1927/2006 (1) (rozporządzenie w sprawie EFG),

—

uwzględniając rozporządzenie Rady (UE, Euratom) nr 1311/2013 z dnia 2 grudnia 2013 r. określające wieloletnie ramy finansowe na lata 2014–2020 (2), w szczególności jego art. 12,

—

uwzględniając Porozumienie międzyinstytucjonalne z dnia 2 grudnia 2013 r. pomiędzy Parlamentem Europejskim, Radą i Komisją w sprawie dyscypliny budżetowej, współpracy w kwestiach budżetowych i należytego zarządzania finansami (3) (porozumienie międzyinstytucjonalne z dnia 2 grudnia 2013 r.), w szczególności jego pkt 13,

—

uwzględniając swoją rezolucję z dnia 30 maja 2018 r. w sprawie wniosku dotyczącego decyzji Parlamentu Europejskiego i Rady w sprawie uruchomienia Europejskiego Funduszu Dostosowania do Globalizacji (EGF/2018/000 TA 2018 – Pomoc techniczna z inicjatywy Komisji) (4),

—

uwzględniając pierwsze czytanie w PE wniosku dotyczącego rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady w sprawie Europejskiego Funduszu Dostosowania do Globalizacji (EFG) (5),

—

uwzględniając procedurę rozmów trójstronnych przewidzianą w pkt 13 porozumienia międzyinstytucjonalnego z dnia 2 grudnia 2013 r.,

—

uwzględniając sprawozdanie Komisji Budżetowej (A9-0001/2019),

A.

mając na uwadze, że Unia opracowała instrumenty ustawodawcze i budżetowe w celu udzielenia dodatkowego wsparcia pracownikom dotkniętym skutkami istotnych zmian w strukturze światowego handlu lub światowego kryzysu finansowego i gospodarczego oraz z myślą o ułatwieniu im koniecznego i szybkiego powrotu na rynek pracy;

B.

mając na uwadze, że pomoc Unii dla zwolnionych pracowników powinna mieć charakter dynamiczny i powinno się jej udzielać jak najszybciej i jak najskuteczniej, zgodnie ze wspólną deklaracją Parlamentu Europejskiego, Rady i Komisji, przyjętą na posiedzeniu pojednawczym w dniu 17 lipca 2008 r., a także przy należytym uwzględnieniu porozumienia międzyinstytucjonalnego z dnia 2 grudnia 2013 r. w odniesieniu do przyjmowania decyzji o uruchomieniu Europejskiego Funduszu Dostosowania do Globalizacji (EFG);

C.

mając na uwadze, że przyjęcie rozporządzenia w sprawie EFG odzwierciedla porozumienie osiągnięte przez Parlament i Radę w sprawie ponownego wprowadzenia kryterium uruchomienia z powodu kryzysu, zwiększenia wkładu finansowego Unii do 60 % łącznych szacunkowych kosztów proponowanych działań, poprawy skuteczności rozpatrywania wniosków o uruchomienie EFG przez Komisję oraz przez Parlament i Radę dzięki skróceniu czasu oceny i zatwierdzania, w sprawie rozszerzenia zakresu kwalifikowalnych działań i beneficjentów poprzez włączenie osób samozatrudnionych i osób młodych oraz w sprawie finansowania środków zachęcających do podejmowania własnej działalności gospodarczej;

D.

mając na uwadze, że maksymalny roczny budżet dostępny dla EFG wynosi 150 mln EUR w cenach z 2011 r., tj. 175 748 000 EUR w cenach z 2019 r., oraz mając na uwadze, że zgodnie z art. 11 ust. 1 rozporządzenia w sprawie EFG na pomoc techniczną z inicjatywy Komisji można udostępnić do 0,5 % tej kwoty w celu sfinansowania działań przygotowawczych, monitorowania, gromadzenia danych oraz tworzenia bazy wiedzy, a także w celu sfinansowania wsparcia administracyjnego i technicznego, działań informacyjnych i komunikacyjnych oraz działań w zakresie audytu, kontroli i oceny niezbędnych do wykonania rozporządzenia w sprawie EFG;

E.

mając na uwadze, że proponowana kwota 610 000 EUR stanowi około 0,35 % maksymalnego rocznego budżetu dostępnego na EFG w 2019 r.;

1.

2.

3.

4.

5.

6.

7.

8.

9.

10.

11.

12.