Ostatnie publikacje Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej

(2021/C 79/01)

Ostatnia publikacja

Dz.U. C 72 z 1.3.2021

Wcześniejsze publikacje

Dz.U. C 62 z 22.2.2021

Dz.U. C 53 z 15.2.2021

Dz.U. C 44 z 8.2.2021

Dz.U. C 35 z 1.2.2021

Dz.U. C 28 z 25.1.2021

Dz.U. C 19 z 18.1.2021

Teksty te są dostępne na stronie internetowej:

EUR-Lex: http://eur-lex.europa.eu

Wyrok Trybunału (trzecia izba) z dnia 21 stycznia 2021 r. – Republika Federalna Niemiec / Esso Raffinage, Europejska Agencja Chemikaliów, Republika Francuska, Królestwo Niderlandów

(Sprawa C-471/18 P) (1)

(Odwołanie - Rejestracja, ocena i udzielanie zezwoleń w zakresie chemikaliów - Rozporządzenie (WE) nr 1907/2006 (REACH) - Artykuły 5 i 6 - Ogólny obowiązek rejestracji substancji chemicznych - Artykuły 41 i 42 - Ocena dokumentacji rejestracyjnej i kontrola zgodności informacji przekazanych przez rejestrujących - Oświadczenie o braku zgodności z przepisami - Akt podlegający zaskarżeniu - Interes prawny - Legitymacja procesowa - Kompetencje przysługujące odpowiednio Europejskiej Agencji Chemikaliów (ECHA) i organom krajowym - Obowiązek kontrolowania przez ECHA zgodności dalszych informacji przedstawionych na jej wniosek przez rejestrujących - Uprawnienia ECHA do wydania odpowiedniej decyzji w tym przedmiocie - Artykuł 1 - Cel w postaci ochrony zdrowia ludzkiego i środowiska - Artykuły 13 i 25 - Wykorzystanie badań na zwierzętach - Propagowanie metod alternatywnych)

(2021/C 79/02)

Język postępowania: angielski

Strony

Wnoszący odwołanie: Republika Federalna Niemiec (przedstawiciele: początkowo T. Henze i D. Klebs, następnie D. Klebs i J. Möller, pełnomocnicy)

Druga strona postępowania: Esso Raffinage (przedstawiciele: początkowo H. Estreicher, Rechtsanwalt i N. Navin-Jones, solicitor, następnie H. Estreicher, Rechtsanwalt, A. Kołtunowska, adwokat i K. Merten-Lentz, avocate, N. Navin-Jones, solicitor i H. Estreicher, Rechtsanwalt, A. Kołtunowska, adwokat i K. Merten-Lentz, avocate), Europejska Agencja Chemikaliów (ECHA) (przedstawiciele: W. Broere, C. Jacquet i M. Heikkilä, pełnomocnicy), Republika Francuska (przedstawiciele: początkowo D. Colas, J. Traband i A.-L. Desjonquères, następnie E. Leclerc, J. Traband, W. Zemamta i A.-L. Desjonquères, pełnomocnicy), Królestwo Niderlandów (przedstawiciele: M.K. Bulterman i M.L. Noort, pełnomocnicy)

Interwenienci popierający Esso Raffinage: European Coalition to End Animal Experiments (przedstawiciel: T. David, solicitor), Higher Olefins and Poly Alpha Olefins REACH Consortium, Higher Olefins & Poly Alpha Olefins vzw (przedstawiciel: początkowo E. Vermulst, advocaat, następnie P. Kugel, advocaat)

Sentencja

1)	Odwołanie zostaje oddalone.

2)	Republika Federalna Niemiec pokrywa własne koszty oraz koszty poniesione przez Esso Raffinage, a także Europejską Agencję Chemikaliów (ECHA).

3)	Republika Francuska, Królestwo Niderlandów, European Coalition to End Animal Experiments, Higher Olefins and Poly Alpha Olefins REACH Consortium oraz Higher Olefins & Poly Alpha Olefins vzw pokrywają własne koszty.

---

(1)  Dz.U. C 399 z 5.11.2018.

Wyrok Trybunału (piąta izba) z dnia 21 stycznia 2021 r. – Päivi Leino-Sandberg / Parlament Europejski

(Sprawa C-761/18 P) (1)

(Odwołanie - Dostęp do dokumentów instytucji Unii Europejskiej - Rozporządzenie (WE) nr 1049/2001 - Artykuł 10 - Odmowa dostępu - Skarga do Sądu Unii Europejskiej na decyzję Parlamentu Europejskiego odmawiającą dostępu do dokumentu - Ujawnienie dokumentu opatrzonego uwagami przez osobę trzecią po wniesieniu skargi - Umorzenie postępowania przez Sąd ze względu na utratę interesu prawnego - Naruszenie prawa)

(2021/C 79/03)

Język postępowania: angielski

Strony

Wnosząca odwołanie: Päivi Leino-Sandberg (przedstawiciele: O.W. Brouwer i B.A. Verheijen, advocaten, oraz S. Schubert, Rechtsanwalt)

Druga strona postępowania: Parlament Europejski (przedstawiciele: C. Burgos, I. Anagnostopoulou i L. Vétillard, pełnomocnicy)

Interwenienci popierający stronę skarżącą: Republika Finlandii (przedstawiciel: M. Pere, pełnomocnik), Królestwo Szwecji (przedstawiciele: początkowo A. Falk, C. Meyer-Seitz, H. Shev, J. Lundberg i H. Eklinder, następnie C. Meyer-Seitz, H. Shev i H. Eklinder, pełnomocnicy)

Sentencja

1)	Postanowienie Sądu Unii Europejskiej z dnia 20 września 2018 r., Leino-Sandberg/Parlament (T-421/17, niepublikowane, EU:T:2018:628), zostaje uchylone.

2)	Sprawa zostaje przekazana Sądowi Unii Europejskiej do ponownego rozpoznania.

3)	Rozstrzygnięcie o kosztach nastąpi w orzeczeniu kończącym postępowanie w sprawie.

---

(1)  Dz.U. C 82 z 4.3.2019.

Wyrok Trybunału (druga izba) z dnia 20 stycznia 2021 r. [wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Upper Tribunal (Immigration and Asylum Chamber) London – Zjednoczone Królestwo] – Secretary of State for the Home Department / OA

(Sprawa C-255/19) (1)

(Odesłanie prejudycjalne - Dyrektywa 2004/83/WE - Minimalne normy dotyczące warunków przyznania statusu uchodźcy lub statusu ochrony uzupełniającej - Posiadanie przymiotu uchodźcy - Artykuł 2 lit. c) - Utrata statusu uchodźcy - Artykuł 11 - Zmiana okoliczności - Artykuł 11 ust. 1 lit. e) - Możliwość skorzystania z ochrony państwa pochodzenia - Kryteria oceny - Artykuł 7 ust. 2 - Wsparcie finansowe i socjalne - Brak znaczenia)

(2021/C 79/04)

Język postępowania: angielski

Sąd odsyłający

Upper Tribunal (Immigration and Asylum Chamber) London

Strony w postępowaniu głównym

Strona wnosząca odwołanie: Secretary of State for the Home Department

Druga strona postępowania: OA

Przy udziale: Wysokiego Komisarza Narodów Zjednoczonych do spraw Uchodźców (UNHCR)

Sentencja

1)

Artykuł 11 ust. 1 lit. e) dyrektywy Rady 2004/83/WE z dnia 29 kwietnia 2004 r. w sprawie minimalnych norm dla kwalifikacji i statusu obywateli państw trzecich lub bezpaństwowców jako uchodźców lub jako osób, które z innych względów potrzebują międzynarodowej ochrony oraz zawartości przyznawanej ochrony należy interpretować w ten sposób, że „ochrona”, o której mowa w tym przepisie w kontekście utraty statusu uchodźcy, powinna spełniać te same wymogi co te, które w odniesieniu do nadania tego statusu wynikają z art. 2 lit. c) w związku z art. 7 ust. 1 i 2 tej dyrektywy.

2)

Artykuł 11 ust. 1 lit. e) w związku z art. 7 ust. 2 dyrektywy 2004/83 należy interpretować w ten sposób, że ewentualne wsparcie socjalne i finansowe udzielane przez podmioty prywatne, takie jak rodzina lub klan danego obywatela państwa trzeciego, nie spełnia wymogów ochrony wynikających z tych przepisów i nie jest w związku z tym istotne ani dla oceny skuteczności lub dostępności ochrony zapewnianej przez państwo w rozumieniu art. 7 ust. 1 lit. a) tej dyrektywy, ani do celów ustalenia, na podstawie art. 11 ust. 1 lit. e) w związku z art. 2 lit. c) wspomnianej dyrektywy, dalszego istnienia uzasadnionej obawy przed prześladowaniem.

---

(1)  Dz.U. C 206 z 17.6.2019.

Wyrok Trybunału (pierwsza izba) z dnia 20 stycznia 2021 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Finanzgericht des Saarlandes – Niemcy) – QM / Finanzamt Saarbrücken

(Sprawa C-288/19) (1)

(Odesłanie prejudycjalne - Podatki - Podatek od wartości dodanej (VAT) - Dyrektywa 2006/112/WE - Artykuł 2 ust. 1 lit. c) - Odpłatne świadczenie usług - Artykuł 26 ust. 1 - Transakcje uznane za odpłatne świadczenie usług - Artykuł 56 ust. 2 - Określenie miejsca opodatkowania - Wynajem środków transportu - Udostępnienie pracownikom samochodów)

(2021/C 79/05)

Język postępowania: niemiecki

Sąd odsyłający

Finanzgericht des Saarlandes

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: QM

Strona przeciwna: Finanzamt Saarbrücken

Sentencja

Artykuł 56 ust. 2 akapit pierwszy dyrektywy Rady 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej, zmienionej dyrektywą Rady 2008/8/WE z dnia 12 lutego 2008 r., należy interpretować w ten sposób, że zakresem jego stosowania nie jest objęte udostępnienie przez podatnika jego pracownikowi pojazdu stanowiącego część majątku przedsiębiorstwa, jeżeli transakcja ta nie stanowi odpłatnego świadczenia usług w rozumieniu art. 2 ust. 1 lit. c) tej dyrektywy. Wskazany art. 56 ust. 2 akapit pierwszy ma natomiast zastosowanie do takiej transakcji, jeżeli chodzi o odpłatne świadczenie usług w rozumieniu art. 2 ust. 1 lit. c), a pracownik, o którym mowa, ma trwałe prawo do korzystania z tego pojazdu do celów prywatnych i do wykluczenia z tego prawa innych osób w zamian za czynsz w uzgodnionym okresie przekraczającym 30 dni.

---

(1)  Dz.U. C 206 z 17.6.2019.

Wyrok Trybunału (czwarta izba) z dnia 20 stycznia 2021 r. – Komisja Europejska / Printeos, SA

(Sprawa C-301/19 P) (1)

(Odwołanie - Konkurencja - Porozumienia, decyzje i uzgodnione praktyki - Decyzja stwierdzająca naruszenie art. 101 TFUE - Grzywny - Stwierdzenie nieważności - Zwrot głównej kwoty grzywny - Artykuł 266 TFUE - Odsetki za zwłokę - Rozróżnienie pomiędzy odsetkami za zwłokę a odsetkami wyrównawczymi - Obliczanie odsetek - Artykuł 90 ust. 4 lit. a) zdanie drugie rozporządzenia delegowanego (UE) nr 1268/2012)

(2021/C 79/06)

Język postępowania: hiszpański

Strony

Wnosząca odwołanie: Komisja Europejska (przedstawiciele: F. Dintilhac, P. Rossi i F. Jimeno Fernández, pełnomocnicy)

Druga strona postępowania: Printeos, SA (przedstawiciele: H. Brokelmann i P. Martínez-Lage Sobredo, abogada)

Sentencja

1)	Odwołanie zostaje oddalone.

2)	Punkt 2 sentencji wyroku Sądu Unii Europejskiej z dnia 12 lutego 2019 r., Printeos/Komisja (T-201/17, EU:T:2019:81) zostaje uchylony.

3)

Od Komisji Europejskiej zasądza się wypłatę na rzecz Printeos SA odsetek liczonych według stopy procentowej stosowanej przez Europejski Bank Centralny do jego podstawowych operacji refinansowania, powiększonej o 3,5 punktu procentowego, od kwoty 184 592,95 EUR, za okres od dnia 31 marca 2017 r. do dnia całkowitej spłaty.

4)	Komisja Europejska zostaje obciążona, poza własnymi kosztami poniesionymi w postępowaniu w pierwszej instancji w sprawie T-201/17, jak i w postępowaniu przed Trybunałem, również kosztami poniesionymi w tych postępowaniach przez Printeos SA.

---

(1)  Dz.U. C 238 z 15.7.2019.

Wyrok Trybunału (druga izba) z dnia 21 stycznia 2021 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Înalta Curte de Casaţie şi Justiţie – Rumunia) – Consiliul Concurenţei / Whiteland Import Export SRL

(Sprawa C-308/19) (1)

(Odesłanie prejudycjalne - Konkurencja - Sankcje nałożone przez krajowy organ ochrony konkurencji - Termin przedawnienia - Działania przerywające bieg terminu przedawnienia - Przepisy krajowe, w myśl których po wszczęciu dochodzenia wykluczona jest możliwość, by późniejsze działanie podjęte w ramach dochodzenia lub postępowania przerywało bieg nowego terminu przedawnienia - Zasada wykładni zgodnej - Rozporządzenie (WE) nr 1/2003 - Artykuł 25 ust. 3 - Zakres stosowania - Artykuł 4 ust. 3 TUE - Artykuł 101 TFUE - Zasada skuteczności)

(2021/C 79/07)

Język postępowania: rumuński

Sąd odsyłający

Înalta Curte de Casaţie şi Justiţie

Strony w postępowaniu głównym

Strona wnosząca kasację: Consiliul Concurenţei

Strona przeciwna: Whiteland Import Export SRL

Sentencja

1)

Prawo Unii należy interpretować w ten sposób, że sądy krajowe nie mają obowiązku stosowania art. 25 ust. 3 rozporządzenia Rady (WE) nr 1/2003 z dnia 16 grudnia 2002 r. w sprawie wprowadzenia w życie reguł konkurencji ustanowionych w art. [101 i 102 TFUE] do przedawnienia uprawnień krajowego organu ochrony konkurencji do nakładania sankcji za naruszenia prawa konkurencji Unii.

2)

Artykuł 4 ust. 3 TUE i art. 101 TFUE, rozpatrywane w świetle zasady skuteczności, należy interpretować w ten sposób, że stoją one na przeszkodzie przepisom krajowym, podlegającym wykładni właściwych sądów krajowych, zgodnie z którymi wydana przez krajowy organ ochrony konkurencji decyzja o wszczęciu dochodzenia w sprawie naruszenia przepisów prawa konkurencji Unii jest ostatnim działaniem tego organu, którego skutkiem może być przerwanie biegu terminu przedawnienia w odniesieniu do uprawnienia tego organu do nakładania sankcji i które wyłącza możliwość, by późniejsze działanie podjęte w ramach dochodzenia lub postępowania przerywało bieg tego terminu, jeżeli okaże się – w świetle wszystkich elementów rozpatrywanego systemu przedawnienia – że tego rodzaju wyłączenie stwarza systemowe ryzyko bezkarności czynów stanowiących takie naruszenia, przy czym dokonanie ostatecznych ustaleń w tym względzie jest zadaniem sądu odsyłającego.

---

(1)  Dz.U. C 263 z 5.8.2019.

Wyrok Trybunału (czwarta izba) z dnia 14 stycznia 2021 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Raad van State – Belgia) – RTS infra BVBA, Aannemingsbedrijf Norré-Behaegel / Vlaams Gewest

(Sprawa C-387/19) (1)

(Odesłanie prejudycjalne - Zamówienia publiczne - Dyrektywa 2014/24/UE - Artykuł 57 ust. 6 - Fakultatywne podstawy wykluczenia - Środki podjęte przez wykonawcę w celu wykazania swojej rzetelności pomimo istnienia fakultatywnej podstawy wykluczenia - Spoczywający na wykonawcy obowiązek przedstawienia z własnej inicjatywy dowodów podjęcia tych środków - Bezpośrednia skuteczność)

(2021/C 79/08)

Język postępowania: niderlandzki

Sąd odsyłający

Raad van State

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: RTS infra BVBA, Aannemingsbedrijf Norré-Behaegel

Strona przeciwna: Vlaams Gewest

Sentencja

1)

Artykuł 57 ust. 6 dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2014/24/UE z dnia 26 lutego 2014 r. w sprawie zamówień publicznych, uchylającej dyrektywę 2004/18/WE, zmienionej rozporządzeniem delegowanym Komisji (UE) 2015/2170 z dnia 24 listopada 2015 r., należy interpretować w ten sposób, że stoi on na przeszkodzie praktyce państwa członkowskiego, zgodnie z którą wykonawca jest zobowiązany do przedstawienia w chwili składania wniosku o dopuszczenie do udziału lub oferty z własnej inicjatywy dowodu podjęcia środków naprawczych w celu wykazania swojej rzetelności pomimo istnienia względem niego fakultatywnej podstawy wykluczenia, o której mowa w art. 57 ust. 4 tej dyrektywy, zmienionej rozporządzeniem delegowanym 2015/2170, w sytuacji gdy obowiązek taki nie wynika ani z mających zastosowanie przepisów krajowych, ani z dokumentacji zamówienia. Natomiast art. 57 ust. 6 wspomnianej dyrektywy, zmienionej rozporządzeniem delegowanym 2015/2170, nie stoi na przeszkodzie takiemu obowiązkowi, jeżeli został on przewidziany w sposób jasny, precyzyjny i jednoznaczny w mających zastosowanie przepisach krajowych oraz gdy o jego istnieniu dany wykonawca został powiadomiony za pomocą dokumentacji zamówienia.

2)	Artykuł 57 ust. 6 dyrektywy 2014/24, zmienionej rozporządzeniem delegowanym 2015/2170, należy interpretować w ten sposób, że jest on bezpośrednio skuteczny.

---

(1)  Dz.U. C 270 z 12.8.2019.

Wyrok Trybunału (pierwsza izba) z dnia 14 stycznia 2021 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Apelativen sad – Plovdiv – Bułgaria) – postępowanie karne przeciwko OM

(Sprawa C-393/19) (1)

(Odesłanie prejudycjalne - Artykuł 17 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej - Prawo własności - Artykuł 47 karty praw podstawowych - Prawo do skutecznego środka prawnego - Decyzja ramowa 2005/212/WSiSW - Konfiskata korzyści, narzędzi i mienia pochodzących z przestępstwa - Dyrektywa 2014/42/UE - Zamrożenie i konfiskata narzędzi i korzyści pochodzących z przestępstwa w Unii Europejskiej - Uregulowanie krajowe przewidujące przepadek na rzecz państwa mienia użytego w celu popełnienia przestępstwa przemytu celnego - Mienie należące do osoby trzeciej będącej w dobrej wierze)

(2021/C 79/09)

Język postępowania: bułgarski

Sąd odsyłający

Apelativen sad – Plovdiv

Strona w postępowaniu głównym w sprawie karnej

OM

przy udziale: Okrazhna prokuratura – Haskovo, Apelativna prokuratura – Plovdiv

Sentencja

1)

Artykuł 2 ust. 1 decyzji ramowej Rady 2005/212/WSiSW z dnia 24 lutego 2005 r. w sprawie konfiskaty korzyści, narzędzi i mienia pochodzących z przestępstwa, rozpatrywany w świetle art. 17 ust. 1 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej, należy interpretować w ten sposób, że stoi on na przeszkodzie uregulowaniu krajowemu umożliwiającemu konfiskatę narzędzia użytego w celu popełnienia kwalifikowanego przestępstwa przemytu, gdy jest ono własnością osoby trzeciej pozostającej w dobrej wierze.

2)

Artykuł 4 decyzji ramowej 2005/212, rozpatrywany w świetle art. 47 karty praw podstawowych, należy interpretować w ten sposób, że stoi on na przeszkodzie uregulowaniu krajowemu umożliwiającemu w ramach postępowania karnego konfiskatę mienia należącego do osoby innej niż osoba, która popełniła przestępstwo, bez przyznania tej pierwszej osobie skutecznego środka odwoławczego.

---

(1)  Dz.U. C 295 z 2.9.2019.

Wyrok Trybunału (pierwsza izba) z dnia 20 stycznia 2021 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Riigikohus – Estonia) – Maksu- ja Tolliamet / Heavyinstall OÜ

(Sprawa C-420/19) (1)

(Odesłanie prejudycjalne - Dyrektywa 2010/24/UE - Artykuł 16 - Odzyskiwanie wierzytelności dotyczących podatków, ceł i innych obciążeń - Wzajemna pomoc - Wniosek o podjęcie środków zabezpieczających - Orzeczenie sądowe wnioskującego państwa członkowskiego w celu podjęcia środków zabezpieczających - Właściwość sądu współpracującego państwa członkowskiego w zakresie dokonania oceny i ponownego badania uzasadnienia tych środków - Zasady wzajemnego zaufania i wzajemnego uznawania)

(2021/C 79/10)

Język postępowania: estoński

Sąd odsyłający

Riigikohus

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: Maksu- ja Tolliamet

Strona przeciwna: Heavyinstall OÜ

Sentencja

Artykuł 16 dyrektywy Rady 2010/24/UE z dnia 16 marca 2010 r. w sprawie wzajemnej pomocy przy odzyskiwaniu wierzytelności dotyczących podatków, ceł i innych obciążeń należy interpretować w ten sposób, że sądy współpracującego państwa członkowskiego, które orzekają w przedmiocie wniosku o podjęcie środków zabezpieczających, są związane oceną dotyczącą poszanowania, pod względem faktycznym i prawnym, warunków ustanowionych w celu zastosowania tych środków dokonaną przez organy wnioskującego państwa członkowskiego, w szczególności wówczas, gdy ocena ta znajduje się w dokumencie przewidzianym w art. 16 ust. 1 akapit drugi, załączonym do tego wniosku.

---

(1)  Dz.U. C 263 z 5.8.2019.

Wyrok Trybunału (pierwsza izba) z dnia 14 stycznia 2021 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Rechtbank Den Haag, zittingsplaats ’s-Hertogenbosch – Niderlandy) – TQ / Staatssecretaris van Justitie en Veiligheid

(Sprawa C-441/19) (1)

(Odesłanie prejudycjalne - Przestrzeń wolności, bezpieczeństwa i sprawiedliwości - Dyrektywa 2008/115/WE - Wspólne normy i procedury stosowane przez państwa członkowskie w odniesieniu do powrotów nielegalnie przebywających obywateli państw trzecich - Artykuł 5 lit. a), art. 6 ust. 1 i 4, art. 8 ust. 1 i art. 10 - Decyzja nakazująca powrót wydana wobec małoletniego bez opieki - Dobro dziecka - Spoczywający na zainteresowanym państwie członkowskim obowiązek upewnienia się przed wydaniem decyzji nakazującej powrót, że małoletni zostanie przekazany członkowi swojej rodziny lub wyznaczonemu opiekunowi albo zostanie umieszczony w odpowiednim ośrodku w państwie, do którego następuje wydalenie - Rozróżnienie oparte wyłącznie na kryterium wieku małoletniego w odniesieniu do przyznania prawa pobytu - Decyzja nakazująca powrót, po której wydaniu nie przyjęto środków dotyczących wydalenia)

(2021/C 79/11)

Język postępowania: niderlandzki

Sąd odsyłający

Rechtbank Den Haag, zittingsplaats ’s-Hertogenbosch

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: TQ

Druga strona postępowania: Staatssecretaris van Justitie en Veiligheid

Sentencja

1)

Artykuł 6 ust. 1 dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2008/115/WE z dnia 16 grudnia 2008 r. w sprawie wspólnych norm i procedur stosowanych przez państwa członkowskie w odniesieniu do powrotów nielegalnie przebywających obywateli państw trzecich w związku z art. 5 lit. a) tej dyrektywy i art. 24 ust. 2 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej należy interpretować w ten sposób, że przed wydaniem wobec małoletniego bez opieki decyzji nakazującej powrót dane państwo członkowskie musi dokonać ogólnej i pogłębionej oceny sytuacji tego małoletniego z należytym uwzględnieniem dobra dziecka. W tych ramach to państwo członkowskie powinno upewnić się, że w państwie powrotu są dostępne dla rozpatrywanego małoletniego bez opieki odpowiednie warunki przyjęcia.

2)

Artykuł 6 ust. 1 dyrektywy 2008/115 w związku z art. 5 lit. a) tej dyrektywy i w świetle art. 24 ust. 2 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej należy interpretować w ten sposób, że państwo członkowskie nie może wprowadzić rozróżnienia między małoletnimi bez opieki wyłącznie według kryterium ich wieku dla celów sprawdzenia, czy w państwie powrotu istnieją odpowiednie warunki przyjęcia.

3)

Artykuł 8 ust. 1 dyrektywy 2008/115 należy interpretować w ten sposób, że stoi on na przeszkodzie temu, by państwo członkowskie po wydaniu wobec małoletniego bez opieki decyzji nakazującej powrót i upewnieniu się zgodnie z art. 10 ust. 2 tej dyrektywy, że zostanie on przekazany członkowi swojej rodziny lub wyznaczonemu opiekunowi albo zostanie umieszczony w odpowiednim ośrodku w państwie, do którego następuje wydalenie, powstrzymało się następnie od jego wydalenia do chwili osiągnięcia przez niego wieku 18 lat.

---

(1)  Dz.U. C 270 z 12.8.2019.

Wyrok Trybunału (druga izba) z dnia 14 stycznia 2021 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Korkein hallinto-oikeus -Finlandia) – Postępowanie wszczęte przez Kilpailu- ja kuluttajavirasto

(Sprawa C-450/19) (1)

(Odesłanie prejudycjalne - Konkurencja - Artykuł 101 TFUE - Porozumienia, decyzje i uzgodnione praktyki - Manipulowanie postępowaniami przetargowymi - Określenie czasu trwania naruszenia - Włączenie okresu, w którym uczestnicy kartelu wprowadzili w życie antykonkurencyjne porozumienie - Skutki gospodarcze antykonkurencyjnego zachowania - Zaprzestanie naruszenia w chwili ostatecznego udzielenia zamówienia)

(2021/C 79/12)

Język postępowania: fiński

Sąd odsyłający

Korkein hallinto-oikeus

Strony w postępowaniu głównym

Kilpailu- ja kuluttajavirasto

Przy udziale: Eltel Group Oy, Eltel Networks Oy

Sentencja

Artykuł 101 ust. 1 TFUE należy interpretować w ten sposób, że w przypadku gdy przedsiębiorstwo, które miało jakoby uczestniczyć w jednolitym i ciągłym naruszeniu tego postanowienia, którego to naruszenia ostatnim elementem składowym było uzgodnione z konkurentami przedstawienie oferty w celu uzyskania zamówienia publicznego na roboty budowlane – które to zamówienie przedsiębiorstwo to uzyskało, zawierając z instytucją zamawiającą umowę na roboty budowlane, określającą istotne cechy tego zamówienia, a w szczególności całkowitą cenę, jaką należy uiścić tytułem świadczenia wzajemnego za rzeczone roboty, których wykonanie było rozłożone w czasie, tak jak następująca po nich zapłata ceny – okres naruszenia odpowiada okresowi kończącemu się w dniu podpisania umowy zawartej pomiędzy tym przedsiębiorstwem a instytucją zamawiającą na podstawie uzgodnionej oferty złożonej przez to przedsiębiorstwo. Do sądu odsyłającego należy ustalenie daty, kiedy to zostały ostatecznie określone istotne cechy rozpatrywanego zamówienia, a w szczególności całkowita cena, jaką należy uiścić tytułem świadczenia wzajemnego za roboty budowlane.

---

(1)  Dz.U. C 280 z 19.8.2019.

Wyrok Trybunału (pierwsza izba) z dnia 20 stycznia 2021 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Högsta förvaltningsdomstolen – Szwecja) – Lexel AB / Skatteverket

(Sprawa C-484/19) (1)

(Odesłanie prejudycjalne - Artykuł 49 TFUE - Swoboda przedsiębiorczości - Podatek dochodowy od osób prawnych - Opodatkowanie przedsiębiorstw powiązanych - Krajowe uregulowanie podatkowe zakazujące spółce z siedzibą w danym państwie członkowskim odliczenia odsetek zapłaconych spółce z siedzibą w innym państwie członkowskim, należącej do tej samej grupy kapitałowej, w przypadku uzyskania znacznej korzyści podatkowej)

(2021/C 79/13)

Język postępowania: szwedzki

Sąd odsyłający

Högsta förvaltningsdomstolen

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: Lexel AB

Strona przeciwna: Skatteverket

Sentencja

Artykuł 49 TFUE należy interpretować w ten sposób, że stoi on na przeszkodzie uregulowaniu krajowemu takiemu jak rozpatrywane w postępowaniu głównym, zgodnie z którym spółka z siedzibą w danym państwie członkowskim nie jest uprawniona do odliczenia odsetek zapłaconych należącej do tej samej grupy spółce z siedzibą w innym państwie członkowskim, na tej podstawie, że łączące je zobowiązanie zaciągnięto prawdopodobnie głównie w celu uzyskania znacznej korzyści podatkowej, podczas gdy istnienia takiej korzyści podatkowej nie stwierdzono by, gdyby obie spółki miały siedzibę w tym pierwszym państwie członkowskim, ponieważ w takim przypadku znajdowałyby do nich zastosowanie przepisy dotyczące wewnątrzgrupowych transferów finansowych.

---

(1)  Dz.U. C 295 z 2.9.2019.

Wyrok Trybunału (trzecia izba) z dnia 21 stycznia 2021 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Înalta Curte de Casaţie şi Justiţie – Rumunia) – UCMR – ADA Asociaţia pentru Drepturi de Autor a Compozitorilor / Asociatia culturala „Suflet de Român”, reprezentowana przez syndyka, Pro Management Insolv IPURL

(Sprawa C-501/19) (1)

(Odesłanie prejudycjalne - Podatki - Podatek od wartości dodanej (VAT) - Dyrektywa 2006/112/WE - Artykuł 2 ust. 1 lit. c), art. 24 ust. 1 i art. 25 lit. a) - Transakcje podlegające opodatkowaniu - Wynagrodzenie za publiczne udostępnianie utworów muzycznych - Artykuł 28 - Organizacja zbiorowego zarządzania prawami autorskimi - Pobieranie tych wynagrodzeń od użytkownika końcowego w jej imieniu i na rzecz podmiotów praw autorskich)

(2021/C 79/14)

Język postępowania: rumuński

Sąd odsyłający

Înalta Curte de Casaţie şi Justiţie

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: UCMR – ADA Asociaţia pentru Drepturi de Autor a Compozitorilor

Strona przeciwna: Asociatia culturala „Suflet de Român”, reprezentowana przez syndyka, Pro Management Insolv IPURL

Sentencja

1)

Artykuł 2 ust. 1 lit. c) dyrektywy Rady 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej, zmienionej dyrektywą Rady 2010/88/UE z dnia 7 grudnia 2010 r., należy interpretować w ten sposób, że podmiot praw autorskich do utworów muzycznych świadczy odpłatnie usługi na rzecz organizatora spektakli, użytkownika końcowego, jeżeli jest on upoważniony, na podstawie licencji niewyłącznej, do publicznego udostępniania tych utworów w zamian za zapłatę wynagrodzeń pobieranych przez wyznaczoną organizację zbiorowego zarządzania, która działa we własnym imieniu, ale na rzecz tego podmiotu praw autorskich.

2)

Artykuł 28 dyrektywy 2006/112, zmienionej dyrektywą 2010/88, należy interpretować w ten sposób, że organizacja zbiorowego zarządzania, która pobiera we własnym imieniu, ale na rzecz podmiotów praw autorskich do utworów muzycznych, wynagrodzenia należne im w zamian za zezwolenie na publiczne udostępnianie ich utworów chronionych, działa w charakterze „podatnika” w rozumieniu tego artykułu i w związku z tym uważa się, że otrzymała te usługi od tych podmiotów, zanim sama wyświadczyła je użytkownikowi końcowemu. W takim przypadku organizacja ta jest zobowiązana do wystawienia we własnym imieniu na rzecz użytkownika końcowego faktur, na których wykazane są pobrane od niego wynagrodzenia, w tym podatek od wartości dodanej (VAT). Podmioty praw autorskich są z kolei zobowiązane do wystawienia na rzecz organizacji zbiorowego zarządzania faktur obejmujących VAT za usługę świadczoną z tytułu otrzymanych wynagrodzeń.

---

(1)  Dz.U. C 372 z 4.11.2019.

Wyrok Trybunału (pierwsza izba) z dnia 20 stycznia 2021 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Bundesverwaltungsgericht – Niemcy) – Land Baden-Württemberg / D.R.

(Sprawa C-619/19) (1)

(Odesłanie prejudycjalne - Środowisko naturalne - Konwencja z Aarhus - Dyrektywa 2003/4/WE - Publiczny dostęp do informacji dotyczących środowiska - Przedsięwzięcie budowy infrastruktury „Stuttgart 21” - Oddalenie wniosku o udzielenie informacji o środowisku - Artykuł 4 ust. 1 - Podstawy odmowy - Pojęcie „materiałów przeznaczonych do wewnętrznego komunikowania się” - Zakres - Ograniczenie w czasie ochrony takich materiałów)

(2021/C 79/15)

Język postępowania: niemiecki

Sąd odsyłający

Bundesverwaltungsgericht

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: Land Baden-Württemberg

Strona pozwana: D.R.

Przy udziale: Deutsche Bahn AG, Vertreter des Bundesinteresses beim Bundesverwaltungsgericht

Sentencja

1)

Artykuł 4 ust. 1 akapit pierwszy lit. e) dyrektywy 2003/4/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 28 stycznia 2003 r. w sprawie publicznego dostępu do informacji dotyczących środowiska i uchylającej dyrektywę Rady 90/313/EWG należy interpretować w ten sposób, że pojęcie „materiałów przeznaczonych do wewnętrznego komunikowania się” obejmuje wszystkie informacje, które krążą w obrębie organu władzy publicznej i które w dniu złożenia wniosku o udzielenie dostępu nie opuściły wewnętrznej sfery tego organu, ewentualnie po ich otrzymaniu przez ten organ i o ile nie zostały one lub nie powinny były zostać podane do publicznej wiadomości przed tym otrzymaniem.

2)

Artykuł 4 ust. 1 akapit pierwszy lit. e) dyrektywy 2003/4 należy interpretować w ten sposób, że możliwość zastosowania wyjątku od prawa dostępu do informacji o środowisku przewidzianego w nim w odniesieniu do materiałów przeznaczonych do wewnętrznego komunikowania się organów władzy publicznej nie jest ograniczone w czasie. Jednakże wyjątek ten może być stosowany wyłącznie w okresie, w którym ochrona zażądanej informacji jest uzasadniona.

---

(1)  Dz.U. C 406 z 2.12.2019.

Wyrok Trybunału (szósta izba) z dnia 20 stycznia 2021 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Curtea de Apel Alba Iulia – Rumunia) – Administraţia Judeţeană a Finanţelor Publice Sibiu, Direcţia Generală Regională a Finanţelor Publice Braşov / LN

(Sprawa C-655/19) (1)

(Odesłanie prejudycjalne - Podatki - Podatek od wartości dodanej (VAT) - Dyrektywa 2006/112/WE - Artykuł 2 - Artykuł 9 - Pojęcia „działalności gospodarczej” i „podatnika” - Transakcje polegające na wykorzystywaniu majątku w sposób ciągły w celu uzyskania z tego tytułu dochodu - Nabycie przez wierzyciela nieruchomości w ramach postępowania egzekucyjnego wszczętego w celu odzyskania pożyczek zabezpieczonych hipoteką i sprzedaż tych nieruchomości - Zwykłe wykonywanie prawa własności przez uprawnionego)

(2021/C 79/16)

Język postępowania: rumuński

Sąd odsyłający

Curtea de Apel Alba Iulia

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: Administraţia Judeţeană a Finanţelor Publice Sibiu, Direcţia Generală Regională a Finanţelor Publice Braşov

Strona przeciwna: LN

Sentencja

Artykuł 2 ust. 1 lit. a) i art. 9 ust. 1 dyrektywy Rady 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej należy interpretować w ten sposób, że transakcja, w ramach której dana osoba uzyskuje w drodze przysądzenia nieruchomość będącą przedmiotem egzekucji wszczętej w celu odzyskania uprzednio udzielonej pożyczki, a następnie dokonuje sprzedaży tej nieruchomości, nie stanowi sama w sobie działalności gospodarczej, jeżeli transakcja ta wchodzi w zakres zwykłego wykonywania prawa własności oraz prawidłowego zarządzania majątkiem prywatnym, w związku z czym osoby tej nie można uważać za podatnika w odniesieniu do tej transakcji.

---

(1)  Dz.U. C 19 z 20.1.2020.

Wyrok Trybunału (dziewiąta izba) z dnia 14 stycznia 2021 r. – Komisja Europejska / Republika Włoska

(Sprawa C-744/19) (1)

(Uchybienie zobowiązaniom państwa członkowskiego - Dyrektywa 2013/59/Euratom - Podstawowe normy dotyczące ochrony zdrowia przed niebezpieczeństwem promieniowania jonizującego - Artykuł 106 - Brak transpozycji w wyznaczonym terminie)

(2021/C 79/17)

Język postępowania: włoski

Strony

Strona skarżąca: Komisja Europejska (przedstawiciele: R. Tricot i G. Gattinara, pełnomocnicy)

Strona pozwana: Republika Włoska (przedstawiciele: G. Palmieri, pełnomocnik, którego wspierał C. Colelli, avvocato dello Stato)

Sentencja

1)

Nie przyjmując w wyznaczonym terminie przepisów ustawowych, wykonawczych i administracyjnych niezbędnych w celu zastosowania się do dyrektywy Rady 2013/59/Euratom z dnia 5 grudnia 2013 r. ustanawiającej podstawowe normy bezpieczeństwa w celu ochrony przed zagrożeniami wynikającymi z narażenia na działanie promieniowania jonizującego oraz uchylającej dyrektywy 89/618/Euratom, 90/641/Euratom, 96/29/Euratom, 97/43/Euratom i 2003/122/Euratom i nie przekazując Komisji Europejskiej tekstu przepisów prawa wewnętrznego przyjętych ewentualnie w dziedzinie regulowanej przez tę dyrektywę, Republika Włoska uchybiła zobowiązaniom, które na niej ciążą na mocy art. 106 ust. 1 i 3 wspomnianej dyrektywy.

2)	Republika Włoska zostaje obciążona kosztami postępowania.

---

(1)  Dz.U. C 399 z 25.11.2019.

Wyrok Trybunału (ósma izba) z dnia 21 stycznia 2021 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Tribunal Superior de Justicia de Cataluña – Hiszpania) – Instituto Nacional de la Seguridad Social (INSS) / BT

(Sprawa C-843/19) (1)

(Odesłanie prejudycjalne - Polityka społeczna - Równe traktowanie kobiet i mężczyzn w dziedzinie zabezpieczenia społecznego - Dyrektywa 79/7/EWG - Artykuł 4 ust. 1 - Dobrowolne wcześniejsze przejście na emeryturę - Świadczenie emerytalne z tytułu wcześniejszego przejścia na emeryturę - Kwalifikowalność - Kwota należnego świadczenia emerytalnego mająca odpowiadać co najmniej ustawowo określonej kwocie minimalnej - Odsetek pracowników każdej płci wyłączonych z możliwości ubiegania się o wcześniejsze przejście na emeryturę - Uzasadnienie ewentualnego szczególnie mniej korzystnego położenia pracowników płci żeńskiej - Cele polityki społecznej danego państwa członkowskiego)

(2021/C 79/18)

Język postępowania: hiszpański

Sąd odsyłający

Tribunal Superior de Justicia de Cataluña

Strony w postępowaniu głównym

Wnosząca apelację: Instituto Nacional de la Seguridad Social (INSS)

Druga strona postępowania: BT

Sentencja

Artykuł 4 ust. 1 dyrektywy Rady 79/7/EWG z dnia 19 grudnia 1978 r. w sprawie stopniowego wprowadzania w życie zasady równego traktowania kobiet i mężczyzn w dziedzinie zabezpieczenia społecznego należy interpretować w ten sposób, że nie stoi on na przeszkodzie uregulowaniu krajowemu, które w razie dobrowolnego wcześniejszego przejścia na emeryturę pracownika ubezpieczonego w ramach ogólnego systemu zabezpieczenia społecznego uzależnia jego prawo do świadczenia emerytalnego z tego tytułu od spełnienia przesłanki, zgodnie z którą kwota tego świadczenia musi być co najmniej równa minimalnej kwocie świadczenia emerytalnego, do której ów pracownik miałby prawo w wieku 65 lat, nawet jeśli owo uregulowanie stawia w niekorzystnym położeniu szczególnie pracowników płci żeńskiej w porównaniu do pracowników płci męskiej, czego ustalenie należy do sądu odsyłającego, o ile jednakże taki skutek jest uzasadniony zgodnymi z prawem celami polityki społecznej niemającymi nic wspólnego z dyskryminacją ze względu na płeć.

---

(1)  Dz.U. C 54 z 17.2.2020.

Postanowienie Trybunału (szósta izba) z dnia 3 grudnia 2020 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Cour du travail de Liège – Belgia) – Agence fédérale pour l'Accueil des demandeurs d'asile (Fedasil) / M.M. (C-67/20), C. (C-68/20), C. (C-69/20)

(Sprawy połączone od C-67/20 do C-69/20) (1)

(Odesłanie prejudycjalne - Umorzenie postępowania)

(2021/C 79/19)

Język postępowania: francuski

Sąd odsyłający

Cour du travail de Liège

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: Agence fédérale pour l'Accueil des demandeurs d'asile (Fedasil)

Strona przeciwna: M.M. (C-67/20), C. (C-68/20), C. (C-69/20)

Sentencja

Umarza się postępowanie w przedmiocie wniosków o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym cour du travail de Liège (Belgia), złożonych postanowieniami z dnia 10 lutego 2020 r.

---

(1)  Dz.U. C 161 z 11.5.2020.

Postanowienie Trybunału dziewiąta izba) z dnia 3 grudnia 2020 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Curtea de Apel Alba Iulia – Rumunia) – Siebenburgisches Nugat SRL / Direcţia Generală Regională a Finanţelor Publice Braşov, Agenţia Naţională de Administrare Fiscală – Direcţia Generală a Vămilor – Direcţia Regională Vamală Braşov – Biroul Vamal de Interior Sibiu

(Sprawa C-99/20) (1)

(Odesłanie prejudycjalne - Artykuł 99 regulaminu postępowania przed Trybunałem - Unia celna - Wspólna taryfa celna - Nomenklatura scalona - Pozycje taryfowe - Podpozycja 8302 41 30 - Elementy karnisza metalowego)

(2021/C 79/20)

Język postępowania: rumuński

Sąd odsyłający

Curtea de Apel Alba Iulia

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: Siebenburgisches Nugat SRL

Strona pozwana: Direcţia Generală Regională a Finanţelor Publice Braşov, Agenţia Naţională de Administrare Fiscală – Direcţia Generală a Vămilor – Direcţia Regională Vamală Braşov – Biroul Vamal de Interior Sibiu

przy udziale: Hans Draser Internationales Marketing

Sentencja

Nomenklaturę scaloną, znajdującą się w załączniku I do rozporządzenia Rady (EWG) nr 2658/87 z dnia 23 lipca 1987 r. w sprawie nomenklatury taryfowej i statystycznej oraz w sprawie Wspólnej Taryfy Celnej, w brzmieniu wynikającym z rozporządzenia wykonawczego Komisji (UE) 2015/1754 z dnia 6 października 2015 r., należy interpretować w ten sposób, że elementy zestawu karnisza w postaci gotowych rurek (malowanych, niklowanych lub chromowanych) objęte są podpozycją taryfową 8302 41 90, chyba że te gotowe rurki składają się z profili, rur lub prętów, które zostały jedynie przycięte na pożądaną długość, czego sprawdzenie należy do sądu odsyłającego w celu dokonania klasyfikacji taryfowej produktów.

---

(1)  Dz.U. C 279 z 24.8.2020.

Postanowienie Trybunału (dziesiąta izba) z dnia 10 grudnia 2020 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Ufficio del Giudice di Pace di Lanciano – Włochy) – XX / OO

(Sprawa C-220/20) (1)

(Odesłanie prejudycjalne - Artykuł 53 § 2 i art. 94 regulaminu postępowania przed Trybunałem - Krajowy stan zagrożenia zdrowia publicznego - Ciągłość działalności sądowej - Odroczenie rozpraw - Brak dostatecznych wyjaśnień w przedmiocie stanu faktycznego i przyczyn uzasadniających konieczność udzielenia odpowiedzi na pytanie prejudycjalne - Oczywista niedopuszczalność)

(2021/C 79/21)

Język postępowania: włoski

Sąd odsyłający

Ufficio del Giudice di Pace di Lanciano

Strony w postępowaniu głównym

Strona powodowa: XX

Strona pozwana: OO

przy udziale: WW, XC, VS,

Sentencja

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Giudice di pace di Lanciano (sędziego pokoju w Lanciano, Włochy), postanowieniem z dnia 18 maja 2020 r., jest oczywiście niedopuszczalny.

---

(1)  Dz.U. C 279 z 24.8.2020.

Postanowienie Trybunału (dziesiąta izba) z dnia 26 listopada 2020 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Consiglio di Stato – Włochy) – Colt Technology Services SpA, Wind Tre SpA, Telecom Italia SpA, Voidafone Italia SpA, Ministero della Giustizia, Ministero dello Sviluppo economico, Ministero dell’economia e delle finanze / Ministero della Giustizia, Ministero dello Sviluppo Economico, Ministero dell’economia e delle finanze, Wind Tre SpA, Procura generale della Repubblica presso la Corte d’appello di Reggio Calabria, Procura della Repubblica presso il Tribunale di Cagliari, Procura della Repubblica presso il Tribunale di Roma, Procura della Repubblica presso il Tribunale di Locri

(Sprawa C-318/20) (1)

(Odesłanie prejudycjalne - Zasada niedyskryminacji ze względu na przynależność państwową - Uregulowanie krajowe w dziedzinie taryfikacji działań nadzorczych zarządzonych przez organy sądowe - Brak uwzględnienia zasady pełnego zwrotu kosztów operatorów telekomunikacyjnych - Artykuł 53 § 2 i art. 94 regulaminu postępowania przed Trybunałem - Brak dostatecznych wyjaśnień w przedmiocie ram faktycznych i prawnych sporu głównego oraz w przedmiocie względów uzasadniających konieczność uzyskania odpowiedzi na pytania prejudycjalne - Oczywista niedopuszczalność)

(2021/C 79/22)

Język postępowania: włoski

Sąd odsyłający

Consiglio di Stato

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: Colt Technology Services SpA, Wind Tre SpA, Telecom Italia SpA, Ministero della Giustizia, Ministero dello Sviluppo Economico, Ministero dell’Economia e delle Finanze, Vodafone Italia SpA

Przy udziale: Procura generale della Repubblica presso la Corte d’appello di Reggio Calabria, Procura della Repubblica presso il Tribunale di Cagliari, Procura della Repubblica presso il Tribunale di Roma

Strona pozwana: Ministero della Giustizia, Ministero dello Sviluppo Economico, Ministero dell'Economia e delle Finanze, Procura della Repubblica presso il Tribunale di Roma, Procura della Repubblica presso il Tribunale di Cagliari, Procura generale della Repubblica presso la Corte d’appello di Reggio Calabria, Wind Tre SpA, Procura della Repubblica presso il Tribunale di Locri

Sentencja

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Consiglio di Stato (radę stanu, Włochy) postanowieniem z dnia 13 lutego 2020 r. jest oczywiście niedopuszczalny.

---

(1)  Dz.U. C 348 z 10.10.2020.

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Landesverwaltungsgericht Oberösterreich (Austria) w dniu 1 lipca 2020 r. – A, M / Bezirkshauptmannschaft Kirchdorf

(Sprawa C-293/20)

(2021/C 79/23)

Język postępowania: niemiecki

Sąd odsyłający

Landesverwaltungsgericht Oberösterreich

Strony w postępowaniu głównym

Wnoszący odwołanie: A, M

Druga strona postępowania: Bezirkshauptmannschaft Kirchdorf

Uczestnik: Finanzamt Kirchdorf – Perg – Steyr

Trybunał (dziesiąta izba) postanowieniem z dnia 20 stycznia 2021 r. orzekł, że wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Landesverwaltungsgericht Oberösterreich (Austria) postanowieniem z dnia 29 czerwca 2020 r. jest oczywiście niedopuszczalny.

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Juzgado de lo Social no 26 de Barcelona (Hiszpania) w dniu 19 listopada 2020 r. – KM / Instituto Nacional de la Seguridad Social (INSS)

(Sprawa C-625/20)

(2021/C 79/24)

Język postępowania: hiszpański

Sąd odsyłający

Juzgado de lo Social no 26 de Barcelona

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: KM

Druga strona postępowania: Instituto Nacional de la Seguridad Social (INSS)

Pytania prejudycjalne

1)

Czy hiszpańskie uregulowanie dotyczące otrzymywania świadczeń z systemu zabezpieczenia społecznego zawarte w art. 163 ust. 1 LGSS, które zgodnie z wykładnią przyjętą w orzecznictwie uniemożliwia otrzymywanie dwóch świadczeń z tytułu trwałej i całkowitej niezdolności do wykonywania danej pracy przyznanych w ramach tego samego systemu zabezpieczenia społecznego, podczas gdy dopuszcza taką możliwość w przypadku świadczeń przyznanych w ramach różnych systemów zabezpieczenia społecznego, przy czym w każdym przypadku świadczenia te są ustalane w oparciu o odrębnie pobierane składki, co może prowadzić do pośredniej dyskryminacji ze względu na płeć, biorąc pod uwagę udział obu płci w różnych hiszpańskich systemach zabezpieczenia społecznego, jest sprzeczne z art. 4 dyrektywy Rady 79/7/EWG z dnia 19 grudnia 1978 r. w sprawie stopniowego wprowadzania w życie zasady równego traktowania kobiet i mężczyzn w dziedzinie zabezpieczenia społecznego (1) oraz art. 5 dyrektywy 2006/54/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 5 lipca 2006 r. w sprawie wprowadzenia w życie zasady równości szans oraz równego traktowania kobiet i mężczyzn w dziedzinie zatrudnienia i pracy (wersja przeredagowana) (2)?

2)	W przypadku udzielenia na pytanie pierwsze odpowiedzi przeczącej, czy uregulowanie hiszpańskie można uznać za sprzeczne z przywołanym uregulowaniem europejskim, w przypadku gdy dwa świadczenia zostały przyznane w wyniku różnych urazów lub chorób?

---

(1)  Dz.U. 1979, L 006, s. 24.

(2)  Dz.U. 2006, L 204, s. 23.

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Consiglio do Giustizia Amministrativa per la Regione siciliana (Włochy) w dniu 27 listopada 2020 r. – Caruter s.r.l. / S.R.R. Messina Provincia S.c.P.A., Comune di Basicò, Comune di Falcone, Comune di Fondachelli Fantina, Comune di Gioiosa Marea, Comune di Librizzi, Comune di Mazzarrà Sant'Andrea, Comune di Montagnareale, Comune di Oliveri, Comune di Piraino, Comune di San Piero Patti, Regione Siciliana – Urega – Ufficio regionale espletamento gare d’appalti lavori pubblici Messina, Regione Siciliana – Assessorato regionale delle infrastrutture e della mobilità

(Sprawa C-642/20)

(2021/C 79/25)

Język postępowania: włoski

Sąd odsyłający

Consiglio do Giustizia Amministrativa per la Regione siciliana

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: Caruter s.r.l.

Strona pozwana: S.R.R. Messina Provincia S.c.P.A., Comune di Basicò, Comune di Falcone, Comune di Fondachelli Fantina, Comune di Gioiosa Marea, Comune di Librizzi, Comune di Mazzarrà Sant'Andrea, Comune di Montagnareale, Comune di Oliveri, Comune di Piraino, Comune di San Piero Patti, Regione Siciliana – Urega – Ufficio regionale espletamento gare d’appalti lavori pubblici Messina, Regione Siciliana – Assessorato regionale delle infrastrutture e della mobilità

Pytanie prejudycjalne

Czy art. 63 dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2014/24 (1) z dnia 26 lutego 2014 r. dotyczący instytucji wykorzystania zdolności innych podmiotów, w związku z zasadami swobody przedsiębiorczości i swobody świadczenia usług, o których mowa w art. 49 i 56 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej (TFUE), stoi na przeszkodzie stosowaniu włoskiego uregulowania krajowego w dziedzinie „kryteriów wyboru i wezwania do uzupełnienia oferty”, zawartego w art. 83 ust. 8 zdanie przedostatnie kodeksu zamówień publicznych ustanowionego dekretem ustawodawczym nr 50 z dnia 18 kwietnia 2016 r., zgodnie z którym w razie odwołania się do instytucji wykorzystania zdolności innych podmiotów (o której mowa w art. 89 kodeksu zamówień publicznych ustanowionego dekretem ustawodawczym nr 50 z dnia 18 kwietnia 2016 r.) przedsiębiorstwo umocowane musi w każdym przypadku spełniać wymogi i wykonywać świadczenia w przeważającym zakresie?

---

(1)  Dyrektywa Parlamentu Europejskiego i Rady 2014/24/UE z dnia 26 lutego 2014 r. w sprawie zamówień publicznych, uchylająca dyrektywę 2004/18/WE (Tekst mający znaczenie dla EOG) (Dz.U. 2014, L 94, s. 65.).

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Apelatiwen syd – Sofia (Bułgaria) w dniu 15 listopada 2020 r. – postępowanie karne przeciwko VD

(Sprawa C-654/20)

(2021/C 79/26)

Język postępowania: bułgarski

Sąd odsyłający

Apelatiwen syd – Sofia

Strona w postępowaniu głównym

VD

Pytania prejudycjalne

1)

Czy zasada ustawowej określoności przestępstwa i kary dopuszcza krajowe uregulowanie, w którym za ten sam czyn – kierowanie pojazdem w okresie stosowania przymusowego środka administracyjnego polegającego na czasowym zawieszeniu prawa jazdy – przewidziano równocześnie odpowiedzialność administracyjną i karną, bez określenia kryteriów umożliwiających obiektywne rozróżnienie tych dwóch rodzajów odpowiedzialności?

2)	Na wypadek gdyby Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej udzielił odpowiedzi przeczącej na pytanie pierwsze, jakie są uprawnienia sądu krajowego w celu zapewnienia skutecznego stosowania zasad prawa Unii Europejskiej?

3)

Czy kara – za przestępstwo kierowania pojazdem w okresie stosowania przymusowego środka administracyjnego polegającego na czasowym zawieszeniu prawa jazdy – pozbawienia wolności do trzech lat i grzywny w wysokości od 200 do 1 000 BGN jest proporcjonalna w rozumieniu art. 49 ust. 3 KPPUE [Karty praw podstawowych Unii Europejskiej]?

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Sąd Okręgowy w Warszawie (Polska) w dniu 9 grudnia 2020 r. – postępowanie karne przeciwko M. M.

(Sprawa C-671/20)

(2021/C 79/27)

Język postępowania: polski

Sąd odsyłający

Sąd Okręgowy w Warszawie

Strona w postępowaniu głównym

M. M.

Pytania prejudycjalne

1)

Czy prawo Unii – w szczególności art. 2 TUE i wyrażoną w nim wartość państwa prawnego, art. 19 ust. 1 akapit drugi TUE oraz zasady: pierwszeństwa, lojalnej współpracy i pewności prawa – należy interpretować w ten sposób, że stoi ono na przeszkodzie stosowaniu uregulowania państwa członkowskiego, takiego jak art. 41b § 1 i 3 ustawy z dnia 27 lipca 2001 r. – Prawo o ustroju sądów powszechnych (p.u.s.p.), w taki sposób, że prezes sądu może – samodzielnie i bez kontroli sądowej – podjąć decyzję o zmianie składu sądu na skutek wydania przez organ, taki jak Izba Dyscyplinarna, zezwolenia na pociągnięcie do odpowiedzialności karnej sędziego pierwotnie wyznaczonego składu sądu (sędzia sądu okręgowego I. T.), które obejmuje obligatoryjne zawieszenie tego sędziego w czynnościach służbowych, z czym wiąże się w szczególności zakaz zasiadania tego sędziego w składach sądu w sprawach, do których został wyznaczony, w tym także w tych sprawach, do których został wyznaczony przed wydaniem wspomnianego zezwolenia?

2)

Czy prawo Unii – w szczególności przepisy przytoczone w pytaniu 1 – należy interpretować w ten sposób, że stoi ono na przeszkodzie: a) uregulowaniom państwa członkowskiego, takim jak art. 42a § 1 i 2 oraz art. 107 § 1 pkt 3 p.u.s.p., które zakazują sądowi krajowemu oceny – w toku kontroli spełniania przez ten sąd wymogów ustanowienia uprzednio na mocy ustawy – mocy wiążącej i okoliczności prawnych zezwolenia Izby Dyscyplinarnej, o którym mowa w pytaniu 1, będących bezpośrednią przyczyną zmiany składu sądu, przewidując jednocześnie, że próba takiego badania stanowi podstawę odpowiedzialności dyscyplinarnej sędziego? b) orzecznictwu organu krajowego, takiego jak Trybunał Konstytucyjny, zgodnie z którym akty organów krajowych, takich jak Prezydent Rzeczypospolitej Polskiej i Krajowa Rada Sądownictwa, w zakresie powoływania osób do organu, takiego jak Izba Dyscyplinarna, nie podlegają kontroli sądowej, w tym kontroli z punktu widzenia prawa Unii – niezależnie od powagi i stopnia naruszenia – a akt powołania osoby na stanowisko sędziowskie ma charakter ostateczny i niewzruszalny?

3)

Czy prawo Unii – w szczególności przepisy przytoczone w pytaniu 1 – należy interpretować w ten sposób, że stoi ono na przeszkodzie przyznaniu mocy wiążącej zezwoleniu, o którym mowa w pytaniu 1, w szczególności w zakresie zawieszenia sędziego w czynnościach służbowych, z uwagi na wydanie go przez organ, taki jak Izba Dyscyplinarna, wobec czego: a) wszelkie organy państwa (w tym sąd odsyłający, jak również organy mające kompetencje w zakresie wyznaczania i zmiany składu sądu krajowego, w szczególności prezes sądu) mają obowiązek pominąć to zezwolenie i umożliwić sędziemu sądu krajowego, wobec którego zezwolenie to zostało wydane, zasiadanie w składzie orzekającym tego sądu; b) sąd, w składzie którego nie zasiada sędzia pierwotnie wyznaczony do jej rozpoznania – wyłącznie z powodu objęcia tego sędziego wspomnianym zezwoleniem – nie stanowi sądu ustanowionego uprzednio na mocy ustawy i nie może w związku z tym rozstrzygać, jako „sąd”, kwestii dotyczących stosowania lub wykładni prawa Unii?

4)	Czy znaczenie dla odpowiedzi na powyższe pytania ma fakt, że Izba Dyscyplinarna i Trybunał Konstytucyjny nie gwarantują skutecznej ochrony sądowej z uwagi na brak niezawisłości i stwierdzone naruszenia przepisów dotyczących powoływania ich członków?

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Consiglio di Stato (Włochy) w dniu 15 grudnia 2020 r. – Unilever Italia Mkt. Operations Srl / Autorità Garante della Concorrenza e del Mercato

(Sprawa C-680/20)

(2021/C 79/28)

Język postępowania: włoski

Sąd odsyłający

Consiglio di Stato

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: Unilever Italia Mkt. Operations Srl

Duga strona postępowania: Autorità Garante della Concorrenza e del Mercato

Pytania prejudycjalne

1)

Poza przypadkami kontroli korporacyjnej, jakie kryteria są istotne dla ustalenia, czy koordynacja na podstawie umowy między formalnie autonomicznymi i niezależnymi podmiotami gospodarczymi prowadzi do powstania jednego podmiotu gospodarczego w rozumieniu art. 101 i 102 TFUE; w szczególności, czy istnienie pewnego stopnia ingerencji w decyzje handlowe innego przedsiębiorstwa, właściwej dla stosunków współpracy handlowej między producentem a pośrednikami w dystrybucji, może zostać uznane za wystarczające do uznania tych podmiotów za część jednego podmiotu gospodarczego; czy też konieczne jest istnienie „hierarchicznego” związku między dwoma przedsiębiorstwami, które można stwierdzić w przypadku umowy, na mocy której kilka niezależnych spółek „podporządkowuje się” działaniom kierowniczym i koordynacyjnym jednej z nich, w związku z czym Autorità [Garante della Concorrenza e del Mercato] (urząd ochrony konkurencji i rynku) musi przedstawić dowód systematycznej i stałej wielości wytycznych mogących mieć wpływ na decyzje w zakresie zarządzania przedsiębiorstwem, to znaczy na decyzje strategiczne i operacyjne o charakterze finansowym, przemysłowym i handlowym?

2)

Czy w celu dokonania oceny istnienia nadużycia pozycji dominującej wynikającego z klauzul wyłączności, art. 102 TFUE należy interpretować w ten sposób, że urząd ochrony konkurencji jest zobowiązany do ustalenia, czy skutkiem takich klauzul jest wykluczenie z rynku równie skutecznych konkurentów, oraz do zbadania w sposób szczegółowy analiz ekonomicznych przedstawionych przez stronę, dotyczących tego, czy rozpatrywane działania mogą in concreto doprowadzić do wykluczenia z rynku równie skutecznych konkurentów; czy też, w przypadku klauzul wyłączności lub działań charakteryzujących się licznymi praktykami stanowiącymi nadużycie (rabaty lojalnościowe i klauzule wyłączności) nie ma żadnego obowiązku prawnego, aby Autorità [Garante della Concorrenza e del Mercato] oparł zarzut naruszenia prawa ochrony konkurencji na kryterium równie skutecznego konkurenta?

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Augstākā tiesa (Senāts) (Łotwa) w dniu 22 grudnia 2020 r. – SIA DOBELES HES / Sabiedrisko pakalpojumu regulēšanas komisija, Ekonomikas ministrija, Finanšu ministrija

(Sprawa C-702/20)

(2021/C 79/29)

Język postępowania: łotewski

Sąd odsyłający

Augstākā tiesa (Senāts)

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca w pierwszej instancji i strona wnosząca odwołanie wzajemne: SIA DOBELES HES

Strona przeciwna w pierwszej instancji i strona wnosząca odwołanie: Sabiedrisko pakalpojumu regulēšanas komisija

Pozostali uczestnicy postępowania: Ekonomikas ministrija, Finanšu ministrija

Pytania prejudycjalne

1)

Czy nałożony na operatora publicznego obowiązek, by dokonywał zakupu energii elektrycznej po cenie wyższej od ceny rynkowej od producentów wykorzystujących do wytwarzania energii elektrycznej odnawialne źródła energii, przy czym operator ten korzysta z nałożonego na końcowego odbiorcę obowiązku zapłaty proporcjonalnie do zużycia energii, należy uznać za interwencję państwa lub przy użyciu zasobów państwowych w rozumieniu art. 107 ust. 1 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej?

2)

Czy pojęcie „liberalizacji rynku energii elektrycznej” należy interpretować w ten sposób, że liberalizacja już nastąpiła, gdy występują pewne elementy wolnego handlu, jak na przykład umowy zawarte przez operatora publicznego z dostawcami z innych państw członkowskich? Czy można uznać, że liberalizacja rynku energii elektrycznej rozpoczyna się w chwili, gdy przepisy przyznają niektórym odbiorcom energii elektrycznej (na przykład odbiorcom energii elektrycznej przyłączonym do systemu przesyłowego lub niebędącym gospodarstwami domowymi odbiorcom energii elektrycznej przyłączonym do systemu dystrybucyjnego) prawo do zmiany dystrybutora energii elektrycznej? Jaki jest wpływ zmian regulacji rynku energii elektrycznej na Łotwie na ocenę pomocy przyznanej producentom energii elektrycznej w świetle art. 107 ust. 1 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej (do celów udzielenia odpowiedzi na pytanie pierwsze), w szczególności na sytuację sprzed 2007 r.?

3)

W przypadku gdy z odpowiedzi na pytania pierwsze i drugie wynika, że pomoc przyznana producentom energii elektrycznej nie stanowi pomocy państwa w rozumieniu art. 107 ust. 1 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej, to czy okoliczność, że skarżąca działa obecnie na zliberalizowanym rynku energii elektrycznej i że wypłata odszkodowania przysparza jej obecnie korzyści w stosunku do innych operatorów działających na danym rynku, oznacza, że odszkodowanie należy uznać za pomoc państwa w rozumieniu art. 107 ust. 1 Traktatu o funkcjonowaniu Unii?

4)

W przypadku gdy z odpowiedzi na pytania pierwsze i drugie wynika, że pomoc przyznana producentom energii elektrycznej stanowi pomoc państwa w rozumieniu art. 107 ust. 1 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej, to czy w kontekście kontroli pomocy państwa przewidzianej w tym postanowieniu należy uznać, że żądanie skarżącej naprawienia szkody poniesionej przez nią wskutek niepełnego wykonania przewidzianego ustawą prawa do otrzymania wyższej płatności z tytułu wytworzonej energii elektrycznej stanowi wniosek o przyznanie nowej pomocy państwa czy też wniosek o wypłatę części pomocy państwa, która nie została wcześniej otrzymana?

5)

W przypadku gdy na czwarte pytanie prejudycjalne zostanie udzielona odpowiedź, że żądanie odszkodowania należy oceniać w kontekście przeszłych okoliczności jako wniosek o wypłatę części pomocy państwa, która nie została wcześniej otrzymana, to czy z art. 107 ust. 1 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej wynika, iż obecnie w celu rozstrzygnięcia w przedmiocie wypłaty wspomnianej pomocy państwa należy przeanalizować obecną sytuację na rynku i wziąć pod uwagę obowiązujące przepisy (w tym istniejące obecnie ograniczenia zapobiegające nadmiernej rekompensacie)?

6)	Czy okoliczność, że elektrownie wiatrowe, w odróżnieniu od elektrowni wodnych, otrzymały w przeszłości pełną pomoc, ma znaczenie dla celów wykładni art. 107 ust. 1 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej?

7)	Czy okoliczność, że jedynie część elektrowni wodnych, które otrzymały niepełną pomoc, otrzymuje obecnie odszkodowanie, ma znaczenie dla celów wykładni art. 107 ust. 1 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej?

8)

Czy art. 3 ust. 2 i art. 7 ust. 1 rozporządzenia Komisji (UE) nr 1407/2013 z dnia 18 grudnia 2013 r. w sprawie stosowania art. 107 i 108 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej do pomocy de minimis (1) należy interpretować w ten sposób, że ponieważ kwota pomocy będącej przedmiotem niniejszej sprawy nie przekracza progu pomocy de minimis, pomoc tę należy uznać za spełniającą kryteria ustanowione dla pomocy de minimis? Czy art. 5 ust. 2 rozporządzenia nr 1407/2013 należy interpretować w ten sposób, że w niniejszej sprawie, biorąc pod uwagę określone w decyzji Komisji SA.43140 warunki zapobiegania nadmiernej rekompensacie, uznanie wypłaty odszkodowania za poniesioną szkodę za pomoc de minimis może prowadzić do niedopuszczalnej kumulacji?

9)

Czy w przypadku uznania w niniejszej sprawie, że pomoc państwa została przyznana/wypłacona, art. 1 lit. b) i c) rozporządzenia Rady (UE) 2015/1589 z dnia 13 lipca 2015 r. ustanawiającego szczegółowe zasady stosowania art. 108 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej (2) należy interpretować w ten sposób, że okoliczności takie jak w niniejszej sprawie odpowiadają nowej pomocy państwa, a nie istniejącej pomocy państwa?

10)

W przypadku udzielenia odpowiedzi twierdzącej na pytanie dziewiąte, czy przy ocenie zgodności sytuacji skarżącej z pomocą uznawaną za pomoc istniejącą w rozumieniu art. 1 lit. b) ppkt (iv) rozporządzenia nr 2015/1589 należy brać pod uwagę jedynie datę, w której nastąpiła rzeczywista wypłata pomocy, jako początek biegu przedawnienia w rozumieniu art. 17 ust. 2 rozporządzenia nr 2015/1589?

11)

Czy w przypadku uznania, że pomoc państwa została przyznana/wypłacona, art. 108 ust. 3 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej oraz art. 2 ust. 1 i art. 3 rozporządzenia nr 2015/1589 należy interpretować w ten sposób, że postępowanie w sprawie zgłoszenia pomocy państwa, takie jak rozpatrywane w niniejszej sprawie, uznaje się za właściwe, jeżeli sąd krajowy uwzględnia żądanie odszkodowania za poniesioną szkodę pod warunkiem otrzymania decyzji Komisji zezwalającej na pomoc i nakazuje ministerstwu gospodarki przekazanie Komisji odpowiedniego oświadczenia dotyczącego pomocy dla działalności gospodarczej w terminie dwóch miesięcy od dnia wydania wyroku?

12)

Czy okoliczność, że roszczenia o naprawienie poniesionej szkody dochodzi się od podmiotu sektora publicznego (komisji regulacji usług publicznych), który w przeszłości nie musiał ponosić takich kosztów, oraz okoliczność, że budżet tego podmiotu składa się z państwowych opłat uiszczanych przez podmioty świadczące usługi publiczne, należące do sektorów regulowanych, które to opłaty powinny być przeznaczone wyłącznie na działalność regulacyjną, ma znaczenie dla celów wykładni art. 107 ust. 1 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej?

13)

Czy system odszkodowań taki jak rozpatrywany w niniejszej sprawie jest zgodny z zasadami zawartymi w prawie Unii i mającymi zastosowanie do sektorów regulowanych, w szczególności z art. 12 i motywem 30 dyrektywy 2002/20/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 7 marca 2002 r. w sprawie zezwoleń na udostępnienie sieci i usług łączności elektronicznej (dyrektywa o zezwoleniach) (3), zmienionej dyrektywą 2009/140/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 25 listopada 2009 r. (4)?

---

(1)  Dz.U. 2013, L 352, s. 1.

(2)  Dz.U. 2015, L 248, s. 9.

(3)  Dz.U. 2002, L 108, s. 21.

(4)  Dyrektywa Parlamentu Europejskiego i Rady 2009/140/WE z dnia 25 listopada 2009 r. zmieniająca dyrektywy 2002/21/WE w sprawie wspólnych ram regulacyjnych sieci i usług łączności elektronicznej, 2002/19/WE w sprawie dostępu do sieci i usług łączności elektronicznej oraz wzajemnych połączeń oraz 2002/20/WE w sprawie zezwoleń na udostępnienie sieci i usług łączności elektronicznej (Dz.U. 2009, L 337, s. 37).

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Consiglio di Stato (Włochy) w dniu 30 grudnia 2020 r. – Comune di Lerici / Provincia di La Spezia

(Sprawa C-719/20)

(2021/C 79/30)

Język postępowania: włoski

Sąd odsyłający

Consiglio di Stato

Strony w postępowaniu głównym

Strona wnosząca odwołanie: Comune di Lerici

Druga strona postępowania: Provincia di La Spezia

Pytania prejudycjalne

Czy art. 12 dyrektywy 2014/24/UE (1) z dnia 26 lutego 2014 r. stoi na przeszkodzie obowiązywaniu uregulowania krajowego, które nakazuje dokonania połączenia spółek świadczących lokalne usługi użyteczności publicznej o charakterze gospodarczym, w wyniku którego to połączenia wykonawca, który w następstwie zdarzeń korporacyjnych przeprowadzonych zgodnie z przejrzystymi procedurami, w tym fuzji lub przejęć, wstąpił w prawa pierwotnego koncesjonariusza, kontynuuje zarządzanie usługami aż do upływu wyznaczonych terminów, w przypadku gdy:

a)	pierwotny koncesjonariusz jest spółką, której udzielono zamówienia na zasadach in house jako wykonawcy podlegającemu kontroli podobnej sprawowanej wspólnie;

b)	wykonawca będący następcą prawnym został wybrany w drodze przetargu publicznego;

c)	w wyniku połączenia spółek wymogi dotyczące kontroli podobnej sprawowanej wspólnie nie są już spełnione w odniesieniu do jednego z podmiotów władz lokalnych, które pierwotnie powierzyły daną usługę?

---

(1)  Dyrektywa Parlamentu Europejskiego i Rady 2014/24/UE z dnia 26 lutego 2014 r. w sprawie zamówień publicznych, uchylająca dyrektywę 2004/18/WE (Dz.U. 2014, L 94, s. 65).

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Cour de cassation (Francja) w dniu 28 grudnia 2020 r. – Paget Approbois SAS / Depeyre entreprises SARL, Alpha Insurance A/S i Alpha Insurance A/S / Paget Approbois SAS, Depeyre entreprises SARL

(Sprawa C-724/20)

(2021/C 79/31)

Język postępowania: francuski

Sąd odsyłający

Cour de cassation

Strony w postępowaniu głównym

Strony wnoszące skargi kasacyjne: Paget Approbois SAS, Alpha Insurance A/S

Druga strona postępowania: Depeyre entreprises SARL, Alpha Insurance A/S, Paget Approbois SAS

Pytania prejudycjalne

1)

Czy art. 292 dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2009/138/WE z dnia 25 listopada 2009 r. w sprawie podejmowania i prowadzenia działalności ubezpieczeniowej i reasekuracyjnej, zwanej dyrektywą Wypłacalność II (1), należy interpretować w ten sposób, że postępowanie w toku wszczęte przed sądem państwa członkowskiego przez wierzyciela, któremu przysługuje roszczenie o odszkodowanie z tytułu ubezpieczenia, w celu uzyskania zapłaty tego odszkodowania od zakładu ubezpieczeń objętego postępowaniem upadłościowym wszczętym w innym państwie członkowskim, dotyczy zgodnie z tym przepisem rzeczy lub praw, których pozbawiono ów zakład ubezpieczeń?

2)

W przypadku udzielenia odpowiedzi twierdzącej na poprzednie pytanie – czy przepisy prawne państwa członkowskiego, w którym toczy się postępowanie sądowe, powinny regulować wszystkie skutki postępowania upadłościowego dla tego postępowania w toku? W szczególności, czy należy je stosować, jeżeli: — przewidują, że wszczęcie postępowania upadłościowego powoduje zawieszenie postępowania w toku, — uzależniają podjęcie postępowania sądowego od zgłoszenia przez wierzyciela do wykazu pasywów zakładu ubezpieczeń przysługującego mu roszczenia o odszkodowanie z tytułu ubezpieczenia i od zawezwania do sprawy organów odpowiedzialnych za przeprowadzenie postępowania likwidacyjnego, — oraz zakazują zasądzenia zapłaty odszkodowania, ponieważ postępowanie w przedmiocie tego odszkodowania może mieć na celu wyłącznie stwierdzenie jego istnienia i określenie jego wysokości?

---

(1)  Dz.U. 2009, L 335, s. 1.

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Conseil d’État (Belgia) w dniu 29 grudnia 2020 r. – CT, Ferme de la Sarte SPRL / Region Waloński

(Sprawa C-726/20)

(2021/C 79/32)

Język postępowania: francuski

Sąd odsyłający

Conseil d’État

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: CT, Ferme de la Sarte SPRL

Strona pozwana: Region Waloński

Pytanie prejudycjalne

Czy art. 17 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1305/2013 z dnia 17 grudnia 2013 r. w sprawie wsparcia rozwoju obszarów wiejskich przez Europejski Fundusz Rolny na rzecz Rozwoju Obszarów Wiejskich (EFRROW) i uchylającego rozporządzenie Rady (WE) nr 1698/2005 (1) należy interpretować w ten sposób, że wyłącza on z zakresu jego zastosowania uprawę murawy lub zielonych dachów?

---

(1)  Dz.U. 2013, L 347, s. 487

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Conseil d'État (Francja) w dniu 4 stycznia 2021 r. – Fédération des entreprises de la beauté / Agence nationale de sécurité du médicament et des produits de santé

(Sprawa C-4/21)

(2021/C 79/33)

Język postępowania: francuski

Sąd odsyłający

Conseil d'État

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: Fédération des entreprises de la beauté

Strona pozwana: Agence nationale de sécurité du médicament et des produits de santé

Pytania prejudycjalne

1)

Czy pismo z dnia 27 listopada 2019 r., pochodzące od kierownika wydziału „Technologie dla konsumentów, środowiska i zdrowia” dyrekcji generalnej „Rynek wewnętrzny, przemysł, przedsiębiorczość, i MŚP” Komisji Europejskiej, należy uznać za akt przygotowawczy do decyzji, na mocy której Komisja ustala, czy dany środek tymczasowy podjęty przez państwo członkowskie na podstawie art. 27 ust. 3 rozporządzenia (WE) nr 1223/2009 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 30 listopada 2009 r. dotyczącego produktów kosmetycznych (1) jest uzasadniony, czy też nie, z uwagi na sposób sformułowania tego pisma, jak również brak jakichkolwiek przesłanek wskazujących, że osoba, która je podpisała, została upoważniona do podejmowania decyzji w imieniu Komisji, czy też należy je uznać za decyzję wyrażającą ostateczne stanowisko Komisji?

2)

W razie gdyby pismo z dnia 27 listopada 2019 r. należało uznać za akt przygotowawczy do decyzji, na mocy której Komisja ustala, czy środek tymczasowy podjęty przez państwo członkowskie jest czy też nie jest uzasadniony na podstawie art. 27 ust. 3 rozporządzenia (WE) nr 1223/2009 – czy sąd krajowy rozpoznający spór dotyczący zgodności z prawem środka tymczasowego podjętego przez organ krajowy na podstawie art. 27 ust. 1 tego przepisu może w oczekiwaniu na podjęcie decyzji przez Komisję orzec w przedmiocie zgodności wspomnianego środka tymczasowego z tym przepisem i – w przypadku odpowiedzi twierdzącej – w jakim zakresie i w odniesieniu do jakich części, czy też sąd krajowy powinien, dopóki Komisja nie uznała danego środka za nieuzasadniony, uznać środek tymczasowy za zgodny z tym przepisem?

3)	W przypadku odpowiedzi twierdzącej na poprzednie pytanie – czy art. 27 rozporządzenia (WE) nr 1223/2009 należy interpretować w ten sposób, że przepis ten pozwala na podjęcie środków tymczasowych mających zastosowanie do kategorii produktów zawierających tę samą substancję?

4)

W razie gdyby pismo z dnia 27 listopada 2019 r. należało uznać za decyzję wyrażającą ostateczne stanowisko Komisji w przedmiocie danego środka tymczasowego – czy ważność wspomnianej decyzji może zostać zakwestionowana przed sądem krajowym, mimo że nie była ona przedmiotem skargi o stwierdzenie nieważności na podstawie art. 263 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej, z uwzględnieniem okoliczności, że sposób sformułowania wspomnianego pisma pozwalał na uznanie, że chodzi jedynie o akt przygotowawczy oraz że Agence nationale de sécurité du médicament et des produits de santé (agencja bezpieczeństwa sanitarnego produktów zdrowotnych), będąca adresatem tego pisma, odpowiedziała na nie wyrażając swoją dezaprobatę oraz wskazując, że zamierza utrzymać w mocy środek tymczasowy do czasu przedstawienia przez Komisję ostatecznego stanowiska, a sama Komisja nie udzieliła agencji odpowiedzi?

5)

W przypadku odpowiedzi twierdzącej na poprzednie pytanie – czy pismo z dnia 27 listopada 2019 r. zostało podpisane przez osobę upoważnioną do podejmowania decyzji w imieniu Komisji oraz czy jest ono ważne przy uwzględnieniu okoliczności, że opiera się na tej podstawie, iż „mechanizm klauzuli ochronnej wynikający z art. 27 rozporządzenia (WE) nr 1223/2009 dotyczącego produktów kosmetycznych odnosi się do środków o zakresie indywidualnym dotyczących produktów kosmetycznych wprowadzonych na rynek a nie środków o ogólnym zakresie, które mają zastosowanie do pewnej kategorii produktów zawierających określoną substancję” z uwzględnieniem wykładni, jaką należy nadać przepisom art. 27 w związku z art. 31 wspomnianego rozporządzenia?

6)

W przypadku odpowiedzi twierdzącej na poprzednie pytanie lub w przypadku, gdyby pismo z dnia 27 listopada 2019 r. nie mogło już być zaskarżone w ramach niniejszego sporu – czy środek tymczasowy podjęty na podstawie art. 27 rozporządzenia (WE) nr 1223/2009 powinien być uznany za sprzeczny z tym rozporządzeniem począwszy od daty jego wydania, czy też jedynie od daty doręczenia tego pisma Agence nationale de sécurité du médicament et des produits de santé (agencji bezpieczeństwa sanitarnego produktów zdrowotnych), czy też począwszy od upływu rozsądnego terminu biegnącego od daty tego doręczenia, wyznaczonego w celu umożliwienia jego uchylenia, z równoczesnym uwzględnieniem niepewności związanej z zakresem tego pisma oraz okoliczności, że Komisja nie udzieliła odpowiedzi agencji, która zamierzała „utrzymać w mocy, tytułem środka ochronnego, swoją decyzję z dnia 13 marca 2019 r. w oczekiwaniu na decyzję Komisji podjętą zgodnie z przepisami art. 27 rozporządzenia (WE) nr 1223/2009”?

---

(1)  Dz.U 2009, L 342, s. 59.

Postanowienie Prezesa Trybunału z dnia 4 grudnia 2020 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Juzgado Contencioso-Administrativo no 17 de Barcelona – Hiszpania) – UD/ Subdelegación del Gobierno en Barcelona

(Sprawa C-746/19) (1)

(2021/C 79/34)

Język postępowania: hiszpański

Prezes Trybunału zarządził wykreślenie sprawy.

---

(1)  Dz.U. C 19 z 20.01.2020.

Postanowienie Prezesa Trybunału z dnia 21 grudnia 2020 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Rechtbank van eerste aanleg Oost-Vlaanderen Afdeling Gent – Belgia) – Openbaar Ministerie / EA

(Sprawa C-246/20) (1)

(2021/C 79/35)

Język postępowania: niderlandzki

Prezes Trybunału zarządził wykreślenie sprawy.

---

(1)  Dz.U. C 297 z 7.9.2020.

Postanowienie Prezesa Trybunału z dnia 14 grudnia 2020 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Amtsgericht Hamburg – Niemcy) – BC / Deutsche Lufthansa AG

(Sprawa C-467/20) (1)

(2021/C 79/36)

Język postępowania: niemiecki

Prezes Trybunału zarządził wykreślenie sprawy.

---

(1)  Dz.U. C 433 z 14.12.2020.

Wyrok Sądu z dnia 20 stycznia 2021 r. – Foundation for the Protection of the Traditional Cheese of Cyprus named Halloumi / EUIPO – M.J. Dairies (BBQLOUMI)

(Sprawa T-328/17 RENV) (1)

(Znak towarowy Unii Europejskiej - Postępowanie w sprawie sprzeciwu - Zgłoszenie graficznego unijnego znaku towarowego BBQLOUMI - Wcześniejszy unijny znak wspólny HALLOUMI - Względna podstawa odmowy rejestracji - Brak prawdopodobieństwa wprowadzenia w błąd - Artykuł 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia (WE) nr 207/2009 [obecnie art. 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia (UE) 2017/1001])

(2021/C 79/37)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Foundation for the Protection of the Traditional Cheese of Cyprus named Halloumi (Nikozja, Cypr) (przedstawiciele: S. Malynicz, QC, V. Marsland, solicitor, i S. Baran, barrister)

Strona pozwana: Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (przedstawiciele: D. Gája i V. Ruzek, pełnomocnik)

Druga strona w postępowaniu przed izbą odwoławczą EUIPO będąca interwenientem przed Sądem: M.J. Dairies EOOD (Sofia, Bułgaria) (przedstawiciel: adwokat D. Dimitrova)

Przedmiot

Skarga na decyzję Czwartej Izby Odwoławczej EUIPO z dnia 16 marca 2017 r. (sprawa R 497/2016-4) dotyczącą postępowania w sprawie sprzeciwu między Foundation for the Protection of the Traditional Cheese of Cyprus named Halloumi a M.J. Dairies.

Sentencja

1)	Skarga zostaje oddalona.

2)	Foundation for the Protection of the Traditional Cheese of Cyprus named Halloumi zostaje obciążona kosztami związanymi z postępowaniem przed Sdem oraz z postępowaniem odwoławczym przed Trybunałem.

---

(1)  Dz.U. C 239 z 24.7.2017.

Wyrok Sądu z dnia 20 stycznia 2021 r. – Jareš Procházková i Jareš / EUIPO– Elton Hodinářská (MANUFACTURE PRIM 1949)

(Sprawa T-656/18) (1)

(Znak towarowy Unii Europejskiej - Postępowanie w sprawie unieważnienia prawa do znaku - Graficzny unijny znak towarowy MANUFACTURE PRIM 1949 - Brak wcześniejszego prawa nabytego na podstawie prawa krajowego - Artykuł 52 ust. 2 lit. c) rozporządzenia (WE) nr 40/94 [obecnie art. 60 ust. 2 lit. c) rozporządzenia (UE) 2017/1001])

(2021/C 79/38)

Język postępowania: Czech

Strony

Strona skarżąca: Hana Jareš Procházková (Praga, Republika Czeska), Antonín Jareš (Praga) (przedstawiciel: adwokat M. Kyjovský)

Strona pozwana: Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (przedstawiciel: D. Gája, pełnomocnik).

Druga strona w postępowaniu przed izbą odwoławczą EUIPO będąca interwenientem przed Sądem: Elton Hodinářská a.s. (Nowe Miasto nad Metują, Republika Czeska) (przedstawiciel: adwokat T. Matoušek)

Przedmiot

Skarga na decyzję Czwartej Izby Odwoławczej EUIPO z dnia 7 września 2018 r. (sprawa R 1159/2017-4), dotyczącą postępowania w sprawie unieważnienia prawa do znaku między H. Jareš Procházkovą i M. Jarešem, z jednej strony, oraz, Elton Hodinářská, z drugiej strony.

Sentencja

1)	Skarga zostaje oddalona.

2)	Hana Jareš Procházková i M. Antonín Jareš pokrywają własne koszty oraz koszty poniesione przez Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (EUIPO).

3)	Elton Hodinářská a.s. pokrywa własne koszty.

---

(1)  Dz.U. C 4 z 7.1.2019.

Postanowienie Sądu z dnia 19 stycznia 2021 r. Umweltinstitut München / Komisja

(Sprawa T-712/18) (1)

(Dostęp do dokumentów - Rozporządzenie (WE) nr 1049/2001 - Dokumenty dotyczące posiedzenia wspólnego komitetu zarządzającego ds. środków sanitarnych i fitosanitarnych ustanowionego przez umowę gospodarczo-handlową między Kanadą, z jednej strony, a Unią Europejską i jej państwami członkowskimi, z drugiej strony (CETA) - Częściowa odmowa udzielenia dostępu - Ujawnienie dokumentu objętego wnioskiem po wniesieniu skargi - Utrata interesu prawnego - Umorzenie postępowania)

(2021/C 79/39)

Język postępowania: niemiecki

Strony

Strona skarżąca: Umweltinstitut München-Verein zur Erforschung und Verminderung der Umweltbelastung eV (Monachium, Niemcy) (przedstawiciel: adwokat M. John

Strona pozwana: Komisja Europejska (przedstawiciele: C. Ehrbar, F. Erlbacher i C. Vollrath, pełnomocnicy)

Przedmiot

Oparte na art. 263 TFUE żądanie stwierdzenia nieważności decyzji Komisji C(2018) 6539 final z dnia 2 października 2018 r., w drodze której skarżącemu odmówiono ostatecznie dostępu do niektórych dokumentów dotyczących posiedzenia wspólnego komitetu zarządzającego ds. środków sanitarnych i fitosanitarnych ustanowionego przez umowę gospodarczo-handlową między Kanadą, z jednej strony, a Unią Europejską i jej państwami członkowskimi, z drugiej strony (CETA), podpisanej w Brukseli w dniu 30 października 2016 r., które odbyło się w dniach 26 i 27 marca 2018 r. w Ottawie (Kanada).

Sentencja

1)	Postępowanie w przedmiocie skargi zostaje umorzone.

2)	Każda ze stron pokrywa własne koszty.

---

(1)  Dz.U. C 44 z 4.2.2019.

Postanowienie Sądu z dnia 18 stycznia 2021 r. – Datenlotsen Informationssysteme / Komisja

(Sprawa T-34/20) (1)

(Skarga o stwierdzenie nieważności - Pomoc państwa - Oprogramowanie komputerowe dla szkół wyższych - Korzyści podatkowe i finansowanie publiczne - Formalne postępowanie wyjaśniające - Decyzja kwalifikująca wdrożone środki jako istniejącą pomoc - Brak indywidualnego oddziaływania - Brak aktu regulacyjnego - Niedopuszczalność)

(2021/C 79/40)

Język postępowania: niemiecki

Strony

Strona skarżąca: Datenlotsen Informationssysteme GmbH (Hamburg, Niemcy) (przedstawiciel: T. Lübbig, adwokat)

Strona pozwana: Komisja Europejska (przedstawiciele: K. Blanck i K. Herrmann, pełnomocnicy)

Przedmiot

Oparte na art. 263 TFUE żądanie stwierdzenie nieważności decyzji Komisji Europejskiej z dnia 20 września 2019 w sprawie pomocy SA.34402–2015/C (ex 2015/NN) udzielonej przez Niemcy na rzecz Hochschul-Informations-System GmbH (Dz.U. 2020, L 74, s. 22).

Sentencja

1)	Skarga zostaje odrzucona.

2)	Wniosek Republiki Federalnej Niemiec o dopuszczenie do sprawy w charakterze interwenienta stał się bezprzedmiotowy.

3)	Datenlotsen Informationssysteme GmbH zostaje obciążona kosztami postępowania.

---

(1)  Dz.U. C 77 z 9.3.2020.

Skarga wniesiona w dniu 11 grudnia 2020 r. – OP / Komisja

(Sprawa T-736/20)

(2021/C 79/41)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: OP (przedstawiciel: adwokat S. Pappas)

Strona pozwana: Komisja Europejska

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—

stwierdzenie nieważności i) decyzji komisji konkursowej z dnia 5 lutego 2020 r. o nieumieszczeniu nazwiska strony skarżącej na liście rezerwy kadrowej otwartego konkursu EPSO/AST/147/19 oraz ii) decyzji organu powołującego z dnia 3 września 2020 r. oddalającej odwołanie strony skarżącej od decyzji z dnia 5 lutego 2020 r. w zakresie w jakim zawiera dodatkowe uzasadnienie;

—	orzeczenie, że pozwana pokrywa koszty swoje i koszty strony skarżącej w niniejszym postepowaniu.

Zarzuty i główne argumenty

Na poparcie skargi strona skarżąca podnosi cztery zarzuty.

1.	Zarzut pierwszy dotyczący naruszenia zasad równości traktowania, przejrzystości, obiektywizmu i art. 1d ust. 5 regulaminu pracowniczego urzędników.

2.	Zarzut drugi dotyczący naruszenia prawa do dobrej administracji.

3.	Zarzut trzeci dotyczący niewystarczającego i nieadekwatnego uzasadnienia.

4.	Zarzut czwarty dotyczący naruszenia art. 27 regulaminu pracowniczego urzędników.

Skarga wniesiona w dniu 16 grudnia 2020 r. – Advansa Manufacturing i in. / Komisja

(Sprawa T-741/20)

(2021/C 79/42)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Advansa Manufacturing GmbH (Frankfurt nad Menem, Niemcy) i 14 innych podmiotów (przedstawiciele: D. Haverbeke, L. Ruessmann, i P. Sellar, adwokaci)

Strona pozwana: Komisja Europejska

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—	stwierdzenie nieważności załącznika I do komunikatu Komisji Wytyczne w sprawie niektórych środków pomocy państwa w kontekście systemu handlu przydziałami emisji gazów cieplarnianych po 2021 r. (1). w zakresie, w jakim instytucja ta błędnie wyłączyła w nim sektor wytwarzania włókien syntetycznych;

—	stwierdzenia, zgodnie z art. 264 TFUE, że skutki wywierane przez załącznik I do zaskarżonego aktu są utrzymane w mocy do czasu przyjęcia przez pozwaną środków niezbędnych w celu zapewnienia zgodności z wyrokiem Sądu na podstawie art. 266 TFUE;

—	obciążenie pozwanej kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Na poparcie skargi strona skarżąca podnosi siedem zarzutów.

1.

Zarzut pierwszy został oparty na braku właściwości, którym jest dotknięty załącznik I do zaskarżonego aktu. — Zgodnie z art. 5 ust. 1 i 2 TUE Unia działa wyłącznie w granicach kompetencji przyznanych jej przez państwa członkowskie. Wszelkie kompetencje nieprzyznane Unii w traktatach należą do państw członkowskich; — to państwom członkowskim, a nie pozwanej przysługuje, zgodnie z art. 10a ust. 6 dyrektywy 2003/87/WE po zmianach (2), właściwość do przyjęcia zaskarżonego aktu.

2.

Zarzut drugi został oparty na naruszeniu jednego z istotnych wymogów proceduralnych, którym jest dotknięty załącznik I do zaskarżonego aktu. — Wymagane przez art. 296 TFUE uzasadnienie zaskarżonego aktu nie wynika w jasny i jednoznaczny z rozumowania, na którym oparła się pozwana przy obliczaniu intensywności emisji pośrednich w sektorze, w którym prowadzą działalność skarżące, a która to wielkość jest czynnikiem przesądzającym o objęciu załącznikiem I do zaskarżonego aktu; — wskutek tego nieprzedstawienia uzasadnienia skarżące nie są w stanie powołać się na swe uprawnienia przed Sądem, który z kolei nie jest w stanie przeprowadzić kontroli.

3.

Zarzut trzeci, dotyczący tego, że załącznik I do zaskarżonego aktu narusza zasadę pomocniczości. — Zgodnie z art. 5 ust. 3 TFUE w dziedzinach, które nie należą do jej wyłącznej kompetencji, Unia podejmuje działania tylko wówczas i tylko w takim zakresie, w jakim cele zamierzonego działania nie mogą zostać osiągnięte w sposób wystarczający przez państwa członkowskie i jeśli ze względu na rozmiary lub skutki proponowanego działania możliwe jest lepsze ich osiągnięcie na poziomie Unii; — Choć środki krajowe mające za podstawę art. 10a ust. 6 dyrektywy 2009/87 podlegają kontroli w dziedzinie pomocy państwa, pozwana naruszyła zasadę pomocniczości sporządzając ex ante wykaz ograniczający sektory i podsektory kwalifikujące się do objęcia rekompensatą z tytułu kosztów pośrednich emisji, ponieważ a) państwa członkowskie są lepiej umiejscowione do tego, aby dokonać oceny rzeczywistego ryzyka ucieczki emisji w odniesieniu do poszczególnych sektorów przemysłu ze względu na ponoszone przez nie w rzeczywistości znaczne koszty pośrednie; oraz b) pozwana przyjęła załącznik I nie dostarczając wystarczającego wyjaśnienia co do konieczności tego przyjęcia.

4.

Zarzut czwarty, dotyczący tego, że załącznik I do zaskarżonego aktu narusza zasadę przejrzystości. — procesowi, który doprowadził do przyjęcia zaskarżonego aktu, brakuje przejrzystości w jego istotnych aspektach, w szczególności zaś: a) pozwana ani w zaskarżonym akcie ani w towarzyszącej mu ocenie wpływu nie ujawniła danych wykorzystanych do obliczania wielkości intensywności emisji pośrednich dotyczących sektorów skarżących; b) pozwana nie dostarczyła wyjaśnień na poparcie swej oceny dotyczącej podsektorów mających największy potencjał elektryfikacji; — w trakcie procedury przyjmowania zaskarżonego aktu pozwana odmówiła podania do wiadomości stron, których ten akt dotyczy, szczegółowych zasad, zgodnie z którymi była obliczana wielkość intensywności dotyczących ich emisji pośrednich oraz sposobu, w jaki jest obliczane kryterium elektryfikacji, uniemożliwiając im w ten sposób przeprowadzenie z pozwaną merytorycznej dyskusji w okresach przeznaczonych na konsultację; — Pozwana uchybiła więc ciążącym na niej na mocy art. 15 TFUE i art. 11 TUE obowiązkom zapewnienia przejrzystości procesu przyjmowania załącznika I do zaskarżonego aktu.

5.

Zarzut piąty, oparty na oczywistym błędzie w ocenie, którym jest dotknięty załącznik I do zaskarżonego aktu. — W ramach uprawnień dyskrecjonalnych przysługujących pozwanej przy dokonywaniu złożonych ocen gospodarczych i społecznych winna ona być w stanie wykazać, że dokonała ona oceny wszystkich mających znaczenie czynników i okoliczności sytuacji, którą zaskarżony akt ma regulować. Skarżąca dopuściła się szeregu oczywistych błędów w ocenie wyłączając sektor skarżących z wykazu kwalifikujących się sektorów znajdującego się w załączniku I do zaskarżonego aktu, w szczególności ze względu na to, że: a) nie wzięła pod uwagę istotnych i kompletnych danych odnoszących się zużycia energii elektrycznej przez sektor nawozów w celu ustalenia intensywności pośrednich emisji tego sektora, co doprowadziło do niedoszacowania tej intensywności i wyłączenia tego sektora z załącznika I; b) nie wzięła pod uwagę i nie przeanalizowała wszystkich przedstawionych w skardze istotnych okoliczności faktycznych, ponieważ odrzuciła bez uzasadnienia dostarczone przez skarżące dowody; c) w zakresie dotyczącym oceny jakościowej, dokonała nieprawidłowej oceny sektora na podstawie kryterium substytucyjności między paliwami a energią elektryczną i nie przedstawiając powodów, dla których podsektory tego sektora nie zostały włączone do załącznika I na podstawie tego kryterium.

6.

Zarzut szósty został oparty na niewłaściwym zastosowaniu odpowiedniego kryterium oceny, którym został dotknięty załącznik I do zaskarżonego aktu. — W art. 10a ust. 6 dyrektywy 2009/87 ustanowiony został wymóg przeprowadzenia oceny sektorów na podstawie kryterium związanego z oceną „rzeczywistego ryzyka” ucieczki emisji; — pozwana zastosowała odmienne kryterium, a mianowicie kryterium „znacznego ryzyka”. Efektem tego zastosowała ona też nieprawidłowe kryterium prawne.

7.

Zarzut siódmy został na naruszeniu zasady proporcjonalności, którym jest dotknięty załącznik I do zaskarżonego aktu. — Pozwana dopuściła się naruszenia zasady proporcjonalności ze względu na to, że: a) nie usiłowała ona osiągnąć zgodnego z prawem celu polegającego na przekształceniu gospodarki w niskowęglową, charakteryzującą się wysoką opłacalnością w zakresie efektywności kosztów i umożliwiającą sektorom o dużej intensywności energetycznej na inwestycje w opłacalność energetyczną w miejsce przenoszenia ich produkcji do krajów trzecich; b) nałożyła ona na wyłączone sektory nadmierny ciężar, podczas gdy mniej restrykcyjne rozwiązania (takie jak ustalenie maksymalnych poziomów pomocy czy też mechanizmów warunkowości) pozwoliłoby na osiągnięcie celów zaskarżonego aktu w co najmniej taki sam sposób; oraz c) ujawniła ona istotne szczegóły swej oceny kwalifikujących się sektorów dopiero cztery dni przed publikacją zaskarżonego aktu w dniu 25 września 2020 r., czyli nieco ponad trzy miesiące przed końcem obowiązywania ówczesnych wytycznych w sprawie niektórych środków pomocy państwa w kontekście systemu handlu uprawnieniami do emisji (ETS). Efektem tego pozwana dopuściła się naruszenia art. 5 ust. 4 TUE.

---

(1)  Dz.U. 2020 C 317, s. 5.

(2)  Dyrektywa 2003/87/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 13 października 2003 r. ustanawiająca system handlu przydziałami emisji gazów cieplarnianych we Wspólnocie oraz zmieniająca dyrektywę Rady 96/61/WE (Dz.U. 2003, L 275, s. 322), po zmianach.

Skarga wniesiona w dniu 14 stycznia 2021 r. – PJ / EIT

(Sprawa T-12/21)

(2021/C 79/43)

Język postępowania: francuski

Strony

Strona skarżąca: PJ (przedstawiciel: adwokatka N. de Montigny)

Strona pozwana: Europejski Instytut Innowacji i Technologii

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—	stwierdzenie nieważności decyzji z dnia 17 grudnia 2020 r., na podstawie której dyrektor wykonawczy odmówił skarżącej skorzystania z wyjątków od zakazu wykonywania telepracy poza państwem miejsca pracy i odrzucił jej wniosek z dnia 15 grudnia 2020 r. o telepracę z jej miejsca pochodzenia;

—	obciążenie strony skarżącej kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Na poparcie skargi strona skarżąca podnosi dwa zarzuty.

1.

Zarzut pierwszy dotyczący naruszenia, po pierwsze, art. 5.1.b wytycznych dla Komisji znajdujących zastosowanie również do EIT, a po drugie, praw nabytych skarżącej. Skarżąca podnosi następnie naruszenie obowiązku staranności administracji. Powołuje się ona także na arbitralną interpretację pojęcia „ograniczenia w podróży”, brak przewidywalności i pewności prawa, naruszenie krajowych wykładni tych samych środków sanitarnych wprowadzonych w każdym państwie członkowskim. Wreszcie skarżąca wskazuje na naruszenie prawa do życia prywatnego i rodzinnego, nieuwzględnienie jej sytuacji z pominięciem wszelkiego rzeczywistego i usprawiedliwionego interesu służby i nieproporcjonalne naruszenie jej interesów.

2.

Zarzut drugi podnoszący – w razie uznania, że obowiązujące przepisy nie zezwalają skarżącej na telepracę z jej miejsca pochodzenia w jej sytuacji – niezgodność z prawem tych przepisów z tego względu, że naruszają zasadę równości traktowania, prawo do życia prywatnego i rodzinnego, zasady dobrostanu w pracy, pewności prawa i przewidywalności. Skarżąca powołuje się także na siłę wyższą i na naruszenie art. 52 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej w zakresie w jakim ograniczenie jej praw jest nielegalne i nieproporcjonalne.

Skarga wniesiona w dniu 16 stycznia 2021 r. – Be Smart/Komisja

(Sprawa T-18/21)

(2021/C 79/44)

Język postępowania: włoski

Strony

Strona skarżąca: Be Smart (Rzym, Włochy) (przedstawiciele: adwokaci F. Satta, G. Roberti, A. Romano i I. Perego)

Strona pozwana: Komisja Europejska

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—

stwierdzenie, że Komisja ze względu na niewydanie żadnej decyzji na podstawie art. 4 rozporządzenia (UE) nr 2015/1589, w szczególności o wszczęciu postępowania na podstawie w art. 108 ust. 2 TFUE w odniesieniu do skargi złożonej przez skarżącą w dniu 15 października 2014 r. (SA.39639) uchybiła zobowiązaniom ciążącym na niej na podstawie art. 107 i 108 TFUE, art. 41 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej oraz art. 12 ust. 1 i art. 15 ust. 1 rozporządzenia (UE) nr 2015/1589;

—	obciążenie Komisji kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Niniejsza skarga, oparta na art. 265 TFUE, zmierza do stwierdzenia, że Komisja niezgodnie z prawem nie zajęła stanowiska w przedmiocie skargi złożonej przez Be Smart S.r.l. w dniu 15 października 2014 r., zarejestrowanej pod numerem SA.39639, mającej za przedmiot dwa niezgodne z prawem środki pomocy państwa przyjęte na korzyść Consorzio Interuniversitario Cineca.

Na poparcie skargi strona skarżąca podnosi, że Komisja uchybiła obowiązkowi do działania wynikającemu z postanowień dotyczących niezgodnej z prawem pomocy państwa, ponieważ pozostała bezczynna w następstwie otrzymania wezwania do działania i nie zajęła stanowiska w przedmiocie skargi złożonej w dniu 15 października 2014 r. Naruszyła ona również ustanowioną w art. 41 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej podstawową zasadę dobrej administracji.

Skarga wniesiona w dniu 19 stycznia 2021 r. – About You / – Safe-1 Immobilieninvest GmbH (Y/O/U)

(Sprawa T-23/21)

(2021/C 79/45)

Język skargi: angielski

Strony

Strona skarżąca: About You GmbH (Hamburg, Niemcy) (przedstawiciel: adwokat W. Mosing)

Strona pozwana: Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (EUIPO)

Druga strona w postępowaniu przed izbą odwoławczą: Safe-1 Immobilieninvest GmbH (Mauer, Austria)

Dane dotyczące postępowania przed EUIPO

Właściciel spornego znaku towarowego: Druga strona w postępowaniu przed izbą odwoławczą

Sporny znak towarowy: Graficzny unijny znak towarowy Y/O/U – unijny znak towarowy nr 10 226 884

Postępowanie przed EUIPO: Postępowanie w sprawie unieważnienia prawa do znaku

Zaskarżona decyzja: Decyzja Piątej Izby Odwoławczej EUIPO z dnia 20 listopada 2020 r. w sprawie R 527/2020-5

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—	przeprowadzenie rozprawy;

—	stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji, ze skutkiem unieważnienia w całości przez EUIPO unijnego znaku towarowego;

—	obciążenie EUIPO i drugiej strony w postępowaniu przed EUIPO, w sytuacji gdy przedstawi ona uwagi na piśmie, ich własnymi kosztami, oraz kosztami poniesionymi przez skarżącą w postępowaniu przed Sądem oraz w postępowaniu przed izbą odwoławczą EUIPO.

Podniesione zarzuty

—	Naruszenie wymogów proceduralnych w zakresie dowodów w odniesieniu do pewności prawa i zasady ochrony uzasadnionych oczekiwań;

—	Naruszenie art. 58 w związku z art. 18 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady 2017/1001 oraz art. 95 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady 2017/1001 w związku z art. 10, 19 i 27 rozporządzenia delegowanego Komisji 2018/625.

Skarga wniesiona w dniu 20 stycznia 2021 r. – Beveland/EUIPO – Super B (BUCANERO)

(Sprawa T-29/21)

(2021/C 79/46)

Język skargi: hiszpański

Strony

Strona skarżąca: Beveland, SA (Sant Joan les Fonts, Hiszpania) (przedstawiciel: adwokat J. Carbonell Callicó)

Strona pozwana: Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (EUIPO)

Druga strona w postępowaniu przed izbą odwoławczą: Super B, SL (Talavera de la Reina, Hiszpania)

Dane dotyczące postępowania przed EUIPO

Właściciel spornego znaku towarowego: Druga strona w postępowaniu przed izbą odwoławczą

Sporny znak towarowy: Słowny znak towarowy BUCANERO – unijny znak towarowy nr 390 641

Postępowanie przed EUIPO: Postępowanie w sprawie unieważnienia prawa do znaku

Zaskarżona decyzja: Decyzja Piątej Izby Odwoławczej EUIPO z dnia 5 listopada 2020 r. w sprawie R 1046/2020-5

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—	stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji i stwierdzenie wprost wygaśnięcia unijnego znaku towarowego nr 390 641 BUCANERO (słownego) dla wszystkich towarów zarejestrowanych w klasach 32 i 33;

—	obciążenie EUIPO i właściciela spornego znaku towarowego, SUPER B, S.L., wszystkimi kosztami postępowania przed Sądem, a także kosztami związanymi z postępowaniem w sprawie wygaśnięcia prawa do znaku przed EUIPO

Podniesione zarzuty

Naruszenie 18 i 58 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2017/1001.

Skarga wniesiona w dniu 22 stycznia 2021 r. – Ryanair / Komisja

(Sprawa T-34/21)

(2021/C 79/47)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Ryanair DAC (Swords, Irlandia) (przedstawiciele: adwokaci E. Vahida, F.-C. Laprévote, V. Blanc, S. Rating i I. Metaxas-Maranghidis)

Strona pozwana: Komisja Europejska

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—	stwierdzenie nieważności decyzji Komisji Europejskiej (UE) z dnia 25 czerwca 2020 r. w sprawie pomocy państwa SA.57153 (2020/N) – Niemcy – COVID-19 – Pomoc dla Lufthansy; i

—	obciążenie Komisji kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Na poparcie skargi strona skarżąca podnosi pięć zarzutów.

1.

Zarzut pierwszy dotyczy błędnego zastosowania przez Komisję jej komunikatu „Tymczasowe ramy prawne w zakresie pomocy państwa mające na celu wsparcie gospodarki w związku z obecną epidemią COVID-19” (1) i dopuszczenia się nadużycia władzy poprzez stwierdzenie, że Deutsche Lufthansa AG kwalifikuje się do pomocy, brak zbadania, czy były dostępne bardziej odpowiednie i mniej zakłócające środki, stwierdzenie, że kwota rekapitalizacji była proporcjonalna, brak zastosowania odpowiednich warunków dotyczących wyjścia państwa, nakazanie niewystarczającego zbycia przedziałów czasowych na start lub lądowanie i nienałożenie skutecznego zakazu wszelkiej agresywnej ekspansji beneficjenta;

2.

Zarzut drugi dotyczy błędnego zastosowania przez Komisję art. 107 ust. 3 lit. b) TFUE poprzez ustalenie, że pomoc odpowiada na poważne zakłócenia gospodarki niemieckiej, naruszenie spoczywającego na niej obowiązku wyważenia korzystnych skutków pomocy i jej skutków negatywnych dla warunków handlowych i utrzymania niezakłóconej konkurencji (tj. „test bilansujący”) i zażądanie zbyt późnego przedłożenia planu restrukturyzacji;

3.	Zarzut trzeci dotyczy naruszenia przez Komisję ogólnych zasad niedyskryminacji, swobody świadczenia usług i swobody przedsiębiorczości;

4.	Zarzut czwarty dotyczy braku wszczęcia przez Komisję formalnego postępowania wyjaśniającego, chociaż wystąpiły poważne trudności, oraz naruszenia praw procesowych strony skarżącej;

5.	Zarzut piąty dotyczy naruszenia przez Komisję spoczywającego na niej obowiązku uzasadnienia.

---

(1)  Tymczasowe ramy prawne w zakresie pomocy państwa mające na celu wsparcie gospodarki w związku z obecną epidemią COVID-19 (Dz.U. 2020, C 91 I, s. 1), ze zmianami.

Postanowienie Sądu z dnia 13 stycznia 2021 r. – Chiquita Brands/EUIPO – Fyffes International (HOYA)

(Sprawa T-189/20) (1)

(2021/C 79/48)

Język postępowania: angielski

Prezes trzeciej izby zarządził wykreślenie sprawy.

---

(1)  Dz.U. C 191 z 8.6.2020.

Postanowienie Sądu z dnia 15 stycznia 2021 r. – Aldi Stores/EUIPO – Dualit (Kształt opiekacza)

(Sprawa T-199/20) (1)

(2021/C 79/49)

Język postępowania: angielski

Prezes piątej izby zarządził wykreślenie sprawy.

---

(1)  Dz.U. C 201 z 15.6.2020.

Postanowienie Sądu z dnia 20 stycznia 2021 r. – JD / EBI

(Sprawa T-608/20) (1)

(2021/C 79/50)

Język postępowania: angielski

Prezes czwartej izby zarządził wykreślenie sprawy.

---

(1)  Dz.U. C 433 z 14.12.2020.