Ostatnie publikacje Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej

(2020/C 433/01)

Ostatnia publikacja

Dz.U. C 423 z 7.12.2020

Wcześniejsze publikacje

Dz.U. C 414 z 30.11.2020

Dz.U. C 399 z 23.11.2020

Dz.U. C 390 z 16.11.2020

Dz.U. C 378 z 9.11.2020

Dz.U. C 371 z 3.11.2020

Dz.U. C 359 z 26.10.2020

Teksty te są dostępne na stronie internetowej:

EUR-Lex: http://eur-lex.europa.eu

Wyrok Trybunału (wielka izba) z dnia 6 padziernika 2020 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Investigatory Powers Tribunal – London – Zjednoczone Królestwo) – Privacy International / Secretary of State for Foreign and Commonwealth Affairs, Secretary of State for the Home Department, Government Communications Headquarters, Security Service, Secret Intelligence Service

(Sprawa C-623/17) (1)

(Odesłanie prejudycjalne - Przetwarzanie danych osobowych w sektorze łączności elektronicznej - Dostawcy usług łączności elektronicznej - Uogólniona i niezróżnicowana transmisja danych o ruchu i danych o lokalizacji - Ochrona bezpieczeństwa narodowego - Dyrektywa 2002/58/WE - Zakres stosowania - Artykuł 1 ust. 3 i art. 3 - Poufność łączności elektronicznej - Ochrona - Artykuł 5 i artykuł 15 ust. 1 - Karta praw podstawowych Unii Europejskiej - Artykuły 7, 8 i 11 oraz art. 52 ust. 1 - Artykuł 4 ust. 2 TUE)

(2020/C 433/02)

Język postępowania: angielski

Sąd odsyłający

Investigatory Powers Tribunal – London

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: Privacy International

Strona pozwana: Secretary of State for Foreign and Commonwealth Affairs, Secretary of State for the Home Department, Government Communications Headquarters, Security Service, Secret Intelligence Service

Sentencja

1)

Artykuł 1 ust. 3, art. 3 i art. 15 ust. 1 dyrektywy 2002/58/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 12 lipca 2002 r. dotyczącej przetwarzania danych osobowych i ochrony prywatności w sektorze łączności elektronicznej (dyrektywy o prywatności i łączności elektronicznej), zmienionej dyrektywą Parlamentu Europejskiego i Rady 2009/136/WE z dnia 25 listopada 2009 r., w związku z art. 4 ust. 2 TUE, należy interpretować w ten sposób, że zakresem stosowania tej dyrektywy objęte jest uregulowanie krajowe umożliwiające organowi państwa zobowiązanie dostawców usług łączności elektronicznej do transmitowania służbom wywiadu i bezpieczeństwa danych o ruchu i danych o lokalizacji do celów ochrony bezpieczeństwa narodowego.

2)

Artykuł 15 ust. 1 dyrektywy 2002/58, zmienionej dyrektywą 2009/136, w związku z art. 4 ust. 2 TUE, a także art. 7, 8 i 11 oraz 52 ust. 1 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej, należy interpretować w ten sposób, że stoi on na przeszkodzie uregulowaniu krajowemu umożliwiającemu organowi państwa nałożenie na dostawców usług łączności elektronicznej obowiązku uogólnionego i niezróżnicowanego transmitowania służbom wywiadu i bezpieczeństwa danych o ruchu i danych o lokalizacji do celów ochrony bezpieczeństwa narodowego.

---

(1)  Dz.U. C 22 z 22.1.2018

Wyrok Trybunału (wielka izba) z dnia 6 października 2020 r. (wnioski o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożone przez Conseil d'État, Cour constitutionnelle – Belgia, Francja) – La Quadrature du Net (C-511/18 i C-512/18), French Data Network (C-511/18 i C-512/18), Fédération des fournisseurs d’accès à Internet associatifs (C-511/18 i C-512/18), Igwan.net (C-511/18) / Premier ministre (C-511/18 i C-512/18), Garde des Sceaux, ministre de la Justice (C-511/18 i C-512/18), Ministre de l’Intérieur (C-511/18), Ministre des Armées (C-511/18), Ordre des barreaux francophones et germanophone, Académie Fiscale ASBL, UA, Liga voor Mensenrechten ASBL, Ligue des Droits de l’Homme ASBL, VZ, WY, XX / Conseil des ministres

(Sprawy połączone C-511/18, C-512/18 i C-520/18) (1)

(Odesłanie prejudycjalne - Przetwarzanie danych osobowych w sektorze łączności elektronicznej - Dostawcy usług łączności elektronicznej - Dostawcy usług hostingowych i dostawcy dostępu do Internetu - Uogólnione i niezróżnicowane zatrzymywanie danych o ruchu i danych o lokalizacji - Zautomatyzowana analiza danych - Dostęp do danych w czasie rzeczywistym - Ochrona bezpieczeństwa narodowego i walka z terroryzmem - Zwalczanie przestępczości - Dyrektywa 2002/58/WE - Zakres stosowania - Artykuł 1 ust. 3 i art. 3 - Poufność łączności elektronicznej - Ochrona - Artykuł 5 i art. 15 ust. 1 - Dyrektywa 2000/31/WE - Zakres stosowania - Karta praw podstawowych Unii Europejskiej - Artykuły 4, 6 – 8 i 11 oraz art. 52 ust. 1 - Artykuł 4 ust. 2 TUE)

(2020/C 433/03)

Język postępowania: francuski

Sąd odsyłający

Conseil d'État, Cour constitutionnelle

Strony w postępowaniu głównym

(Sprawy C-511/18 i C-512/18)

Strona skarżąca: La Quadrature du Net (C-511/18 i C-512/18), French Data Network (C-511/18 i C-512/18), Fédération des fournisseurs d’accès à Internet associatifs (C-511/18 i C-512/18), Igwan.net (C-511/18)

Strona pozwana: Premier ministre (C-511/18 i C-512/18), Garde des Sceaux, ministre de la Justice (C-511/18 i C-512/18), Ministre de l’Intérieur (C-511/18), Ministre des Armées (C-511/18)

przy udziale: Privacy International (C-512/18), Center for Democracy and Technology (C-512/18),

(Sprawa C-520/18)

Strona skarżąca: Ordre des barreaux francophones et germanophone, Académie Fiscale ASBL, UA, Liga voor Mensenrechten ASBL, Ligue des Droits de l’Homme ASBL, VZ, WY, XX

Strona pozwana: Conseil des ministres

przy udziale: Child Focus (C-520/18

Sentencja

1)

Artykuł 15 ust. 1 dyrektywy 2002/58/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 12 lipca 2002 r. dotyczącej przetwarzania danych osobowych i ochrony prywatności w sektorze łączności elektronicznej (dyrektywy o prywatności i łączności elektronicznej), zmienionej dyrektywą 2009/136/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 25 listopada 2009 r., w związku z art. 7, 8 i 11 oraz art. 52 ust. 1 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej należy interpretować w ten sposób, że stoi on na przeszkodzie środkom ustawodawczym przewidującym, w celach, o których mowa w tym art. 15 ust. 1, prewencyjne uogólnione i niezróżnicowane zatrzymywanie danych o ruchu i danych o lokalizacji. Natomiast wspomniany art. 15 ust. 1 dyrektywy 2002/58, zmienionej dyrektywą 2009/136, w związku z art. 7, 8 i 11 oraz art. 52 ust. 1 karty praw podstawowych nie stoi na przeszkodzie przepisom ustawodawczym — umożliwiającym, w celu ochrony bezpieczeństwa narodowego, posłużenie się skierowanym do dostawców usług łączności elektronicznej nakazem uogólnionego i niezróżnicowanego zatrzymywania danych o ruchu i danych o lokalizacji w sytuacjach, gdy dane państwo członkowskie napotyka poważne zagrożenie dla bezpieczeństwa narodowego, które okazuje się rzeczywiste i aktualne lub możliwe do przewidzenia, przy czym decyzja o wydaniu takiego nakazu może być przedmiotem skutecznej kontroli sądu lub niezależnego organu administracyjnego, którego decyzja wywiera wiążący skutek, mającej na celu weryfikację występowania jednej z takich sytuacji oraz poszanowania warunków i gwarancji, które powinny zostać przewidziane, zaś wspomniany nakaz można wydać jedynie na określony czas ograniczony do tego, co ściśle niezbędne, jednak z możliwością przedłużenia w przypadku utrzymywania się tego zagrożenia; — przewidującym w celu ochrony bezpieczeństwa narodowego, zwalczania poważnej przestępczości i zapobiegania poważnym zagrożeniom dla bezpieczeństwa publicznego ukierunkowane zatrzymywanie danych o ruchu i danych o lokalizacji, którego granice zostają wyznaczone na podstawie obiektywnych i niedyskryminacyjnych przesłanek w zależności od kręgu osób, których dane dotyczą, lub kryterium geograficznego, na okres ograniczony do tego, co ściśle niezbędne, ale odnawialny; — przewidującym w celu ochrony bezpieczeństwa narodowego, zwalczania poważnej przestępczości i zapobiegania poważnym zagrożeniom dla bezpieczeństwa publicznego, uogólnione i niezróżnicowane zatrzymywanie adresów IP przydzielonych źródłu połączenia, w okresie ograniczonym do tego, co ściśle niezbędne; — przewidującym w celu ochrony bezpieczeństwa narodowego, zwalczania przestępczości i ochrony bezpieczeństwa publicznego, uogólnione i niezróżnicowane zatrzymywanie danych dotyczących tożsamości cywilnej użytkowników środków łączności elektronicznej; oraz — umożliwiającym, w celu zwalczania poważnej przestępczości oraz, a fortiori, ochrony bezpieczeństwa narodowego, posłużenie się nakazem skierowanym do dostawców usług łączności elektronicznej, w drodze decyzji właściwego organu poddanej skutecznej kontroli sądowej, szybkiego zatrzymywania przez określony czas danych o ruchu i danych o lokalizacji, którymi dysponują ci dostawcy usług, jeśli środki te zawierają jasne i precyzyjne przepisy zapewniające, że rozpatrywane zatrzymywanie danych jest uzależnione od spełnienia związanych z nim materialnych i proceduralnych warunków, oraz że osoby, których dane dotyczą, dysponują skutecznymi gwarancjami chroniącymi przed ryzykiem nadużyć.

2)

Artykuł 15 ust. 1 dyrektywy 2002/58, zmienionej dyrektywą 2009/136, w związku z art. 7, 8 i 11 oraz art. 52 ust. 1 karty praw podstawowych należy interpretować w ten sposób, że nie stoi on na przeszkodzie uregulowaniu krajowemu zobowiązującemu dostawców usług łączności elektronicznej, po pierwsze, do posłużenia się zautomatyzowaną analizą oraz do gromadzenia w czasie rzeczywistym w szczególności danych o ruchu i danych o lokalizacji, a po drugie do gromadzenia w czasie rzeczywistym danych technicznych o lokalizacji wykorzystywanych urządzeń końcowych, jeśli — posłużenie się zautomatyzowaną analizą ogranicza się do sytuacji, w których państwo członkowskie napotyka na poważne zagrożenie dla bezpieczeństwa narodowego, które okazuje się rzeczywiste i aktualne lub przewidywalne, przy czym posłużenie się tą analizą może podlegać skutecznej kontroli sądu lub niezależnego organu administracyjnego, którego decyzja ma wiążący skutek, mającej na celu sprawdzenie, czy wystąpiła sytuacja uzasadniająca wspomniany środek, jak również weryfikację poszanowania warunków i gwarancji, które powinny zostać przewidziane, oraz — korzystanie z gromadzenia w czasie rzeczywistym danych o ruchu i danych o lokalizacji jest ograniczone do osób, wobec których istnieje uzasadniony powód, by podejrzewać, że są one zaangażowane w taki lub inny sposób w działalność terrorystyczną, i podlega uprzedniej kontroli dokonywanej albo przez sąd, albo przez niezależny organ administracyjny, którego decyzja ma wiążący skutek, w celu zapewnienia, że takie gromadzenie w czasie rzeczywistym jest dozwolone jedynie w granicach tego, co jest ściśle niezbędne. W należycie uzasadnionych pilnych przypadkach kontrola powinna nastąpić w krótkim czasie.

3)

Dyrektywę 2000/31/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 8 czerwca 2000 r. w sprawie niektórych aspektów prawnych usług społeczeństwa informacyjnego, w szczególności handlu elektronicznego w ramach rynku wewnętrznego (dyrektywę o handlu elektronicznym) należy interpretować w ten sposób, że nie ma ona zastosowania w dziedzinie ochrony poufności porozumiewania się i osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych w ramach usług społeczeństwa informacyjnego, ponieważ ochrona ta jest w zależności od przypadku regulowana przez dyrektywę 2002/58, zmienioną dyrektywą 2009/136, lub przez rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/679 z dnia 27 kwietnia 2016 r. w sprawie ochrony osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych i w sprawie swobodnego przepływu takich danych oraz uchylenia dyrektywy 95/46. Artykuł 23 ust. 1 rozporządzenia 2016/679 w związku z art. 7, 8 i 11 oraz art. 52 ust. 1 karty praw podstawowych należy interpretować w ten sposób, że stoi on na przeszkodzie przepisom krajowym nakładającym na dostawców dostępu do usług internetowej komunikacji publicznej i na dostawców usług hostingowych obowiązek uogólnionego i niezróżnicowanego zatrzymywania między innymi danych osobowych dotyczących tych usług.

4)

Sąd krajowy nie może zastosować przepisu prawa krajowego, który upoważnia go do ograniczenia w czasie skutków stwierdzenia niezgodności z prawem, którego ma on dokonać na mocy tego prawa w odniesieniu do ustawodawstwa krajowego nakładającego na dostawców usług łączności elektronicznej obowiązek, w szczególności w celu ochrony bezpieczeństwa narodowego i zwalczania przestępczości, uogólnionego i niezróżnicowanego zatrzymywania danych o ruchu i danych o lokalizacji niezgodnego z art. 15 ust. 1 dyrektywy 2002/58, zmienionej dyrektywą 2009/136, w związku z art. 7, 8 i 11 oraz art. 52 ust. 1 karty praw podstawowych. Ów art. 15 ust. 1, interpretowany w świetle zasady skuteczności, zobowiązuje krajowy sąd karny do nieuwzględnienia informacji i dowodów uzyskanych w wyniku uogólnionego i niezróżnicowanego zatrzymywania danych o ruchu i danych o lokalizacji niezgodnego z prawem Unii w ramach postępowania karnego wszczętego przeciwko osobom podejrzanym o popełnienie przestępstwa, jeżeli osoby te nie są w stanie skutecznie ustosunkować się do tych informacji i dowodów należących do dziedziny niepodlegającej rozpoznaniu przez sąd i mogących mieć decydujący wpływ na ocenę okoliczności faktycznych.

---

(1)  Dz.U. C 392 z 29.10.2018.

Dz.U. C 408 z 12.11. 2018.

Wyrok Trybunału (piąta izba) z dnia 28 października 2020 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Tribunale Amministrativo Regionale per il Lazio – Włochy) – Pegaso Srl Servizi Fiduciari, Sistemi di Sicurezza Srl, YW / Poste Tutela SpA

(Sprawa C-521/18) (1)

(Odesłanie prejudycjalne - Udzielanie zamówień w sektorach gospodarki wodnej, energetyki, transportu i usług pocztowych - Dyrektywa 2014/25/UE - Artykuł 13 - Działalność związana ze świadczeniem usług pocztowych - Podmioty zamawiające - Przedsiębiorstwa publiczne - Dopuszczalność)

(2020/C 433/04)

Język postępowania: włoski

Sąd odsyłający

Tribunale Amministrativo Regionale per il Lazio

Strony w postpowaniu głównym

Strona skarżąca: Pegaso Srl Servizi Fiduciari, Sistemi di Sicurezza Srl, YW

Strona przeciwna: Poste Tutela SpA

przy udziale: Poste Italiane SpA, Services Group

Sentencja

Artykuł 13 ust. 1 dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2014/25/UE z dnia 26 lutego 2014 r. w sprawie udzielania zamówień przez podmioty działające w sektorach gospodarki wodnej, energetyki, transportu i usług pocztowych, uchylającej dyrektywę 2004/17/WE należy interpretować w ten sposób, że znajduje on zastosowanie do działalności obejmującej świadczenie usług dozoru, recepcji i kontroli dostępu w lokalach dostawców usług pocztowych, w sytuacji gdy działalność ta ma związek z działalnością należącą do sektora pocztowego w tym znaczeniu, że służy ona rzeczywiście wykonywaniu tej działalności poprzez umożliwienie jej realizacji we właściwy sposób w normalnych warunkach jej prowadzenia.

---

(1)  Dz.U. C 436 z 3.12.2018.

Wyrok Trybunału (siódma izba) z dnia 24 października 2020 r. – Pirelli & C. SpA / Komisja Europejska, Prysmian Cavi e Sistemi Srl

(Sprawa C-611/18 P) (1)

(Odwołanie - Konkurencja - Porozumienia, decyzje i uzgodnione praktyki - Europejski rynek kabli elektrycznych - Podział rynku w ramach projektów - Rozporządzenie (CE) nr 1/2003 - Artykuł 23 ust. 2 - Uprawnienia Komisji Europejskiej w zakresie grzywien - Możliwość przypisania naruszenia - Domniemanie rzeczywistego wywierania decydującego wpływu - Obowiązek uzasadnienia - Prawa podstawowe - Beneficium ordinis seu excussionis - Nieograniczone prawo orzekania)

(2020/C 433/05)

Język postępowania: włoski

Strony

Wnosząca odwołanie: Pirelli & C. SpA (przedstawiciele: M. Siragusa i G. Rizza, avvocati)

Druga strona postępowania: Komisja Europejska, (przedstawiciele: L. Malferrari, P. Rossi, C. Sjödin i T Vecchi, pełnomocnicy), Prysmian Cavi e Sistemi Srl (przedstawiciele: początkowo C. Tesauro i L. Armati, avvocati, następnie V. Roppo i P. Canepa, avvocati)

Sentencja

1)	Odwołanie zostaje oddalone.

2)	Pirelli & C. SpA zostaje obciążona, poza własnymi kosztami, kosztami poniesionymi przez Komisję Europejską.

3)	Prysmian Cavi e Sistemi Srl pokrywa własne koszty.

---

(1)  Dz.U. C 408 z 12.11.2018.

Wyrok Trybunału (czwarta izba) z dnia 22 października 2020 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Oberlandesgericht Düsseldorf – Niemcy) – Ferrari S.p.A. / DU

(Sprawy C-720/18 i C-721/18) (1)

(Odesłanie prejudycjalne - Zbliżanie ustawodawstw - Znaki towarowe - Dyrektywa 2008/95/WE - Artykuł 12 ust. 1 - Rzeczywiste używanie znaku towarowego - Ciężar dowodu - Artykuł 13 - Dowód używania „w odniesieniu do części towarów lub usług” - Znak towarowy oznaczający model samochodu, który został wycofany z produkcji - Używanie znaku towarowego w odniesieniu do części zamiennych oraz usług związanych z tym modelem - Używanie znaku towarowego w odniesieniu do samochodów używanych - Artykuł 351 TFUE - Konwencja między Republiką Federalną Niemiec a Konfederacją Szwajcarską - Wzajemna ochrona patentów, wzorów i znaków towarowych)

(2020/C 433/06)

Język postępowania: niemiecki

Sąd odsyłający

Oberlandesgericht Düsseldorf

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: Ferrari S.p.A.

Strona pozwana: DU

Sentencja

1)

Artykuł 12 ust. 1 i art. 13 dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2008/95/WE z dnia 22 października 2008 r. mającej na celu zbliżenie ustawodawstw państw członkowskich odnoszących się do znaków towarowych należy interpretować w ten sposób, że znak towarowy zarejestrowany dla określonej kategorii towarów i składających się na nie części zamiennych powinno się uznać za „rzeczywiście używany” w rozumieniu wspomnianego art. 12 ust. 1 w odniesieniu do wszystkich towarów należących do tej kategorii i składających się na nie części zamiennych, gdy znak ten był używany w ten sposób jedynie dla niektórych z tych towarów, takich jak drogie luksusowe samochody sportowe, lub wyłącznie w odniesieniu do części zamiennych lub akcesoriów do niektórych ze wspomnianych towarów, chyba że z okoliczności faktycznych oraz materiału dowodowego wynika, iż konsument pragnący nabyć te towary postrzega je jako niezależną podkategorię w ramach kategorii towarów, dla której dany znak został zarejestrowany.

2)	Artykuł 12 ust. 1 dyrektywy 2008/95 należy interpretować w ten sposób, że znak towarowy można uznać za rzeczywiście używany przez właściciela przy dokonywaniu przez niego odprzedaży towarów używanych, które zostały wprowadzone do obrotu pod tym znakiem towarowym.

3)

Artykuł 12 ust. 1 dyrektywy 2008/95 należy interpretować w ten sposób, że znak towarowy jest rzeczywiście używany przez właściciela, w przypadku gdy właściciel świadczy określone usługi dotyczące towarów wcześniej sprzedawanych pod tym znakiem towarowym, pod warunkiem że usługi te są świadczone z wykorzystaniem owego znaku.

4)

Artykuł 351 akapit pierwszy TFUE należy interpretować w ten sposób, że pozwala on sądowi państwa członkowskiego na stosowanie umowy zawartej między państwem członkowskim Unii Europejskiej a państwem trzecim przed dniem 1 stycznia 1958 r. lub, w odniesieniu do państw przystępujących do Unii, przed datą ich przystąpienia, takiej jak Konwencji między Szwajcarią a Niemcami w sprawie wzajemnej ochrony patentów, wzorów i znaków towarowych, podpisanej w Berlinie w dniu 13 kwietnia 1892 r., ze zmianami, która przewiduje, że używanie znaku towarowego zarejestrowanego w tym państwie członkowskim na terytorium owego państwa trzeciego należy uwzględniać do celów ustalenia, czy rozpatrywany znak towarowy był „rzeczywiście używany” w rozumieniu art. 12 ust. 1 dyrektywy 2008/95, do czasu, gdy któryś ze środków przewidzianych w akapicie drugim tego postanowienia umożliwi wyeliminowanie ewentualnych niezgodności między traktatem a tą umową.

5)	Artykuł 12 ust. 1 dyrektywy 2008/95 należy interpretować w ten sposób, że ciężar dowodu na okoliczność, iż znak towarowy był „rzeczywiście używany” w rozumieniu tego przepisu, spoczywa na właścicielu tego znaku.

---

(1)  Dz.U. C 54 z 11.2.2019.

Wyrok Trybunału (dziesiąta izba) z dnia 28 października 2020 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Verwaltungsgericht Aachen – Niemcy) – Marvin M. / Kreis Heinsberg

(Sprawa C-112/19) (1)

(Odesłanie prejudycjalne - Dyrektywa 2006/126/WE - Artykuł 2 ust. 1 i art. 11 ust. 4 - Prawa jazdy - Wzajemne uznawanie - Zakres obowiązku uznawania - Prawo jazdy, które było przedmiotem wymiany - Wymiana dokonana w chwili, gdy uprawnienie do kierowania pojazdami zostało cofnięte przez państwo członkowskie, które wydało prawo jazdy - Oszustwo - Odmowa uznania prawa jazdy wydanego w ramach wymiany)

(2020/C 433/07)

Język postępowania: niemiecki

Sąd odsyłający

Verwaltungsgericht Aachen

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: Marvin M.

Strona pozwana: Kreis Heinsberg

Sentencja

1)

Artykuł 2 ust. 1 dyrektywy 2006/126/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 20 grudnia 2006 r. w sprawie praw jazdy należy interpretować w ten sposób, że przewidziane w nim wzajemne uznawanie, bez żadnych formalności, znajduje zastosowanie do prawa jazdy wydanego w następstwie wymiany na podstawie art. 11 ust. 1 tej dyrektywy, z zastrzeżeniem wyjątków przewidzianych w tej samej dyrektywie.

2)

Artykuł 11 ust. 4 akapit drugi dyrektywy 2006/126 należy interpretować w ten sposób, że pozwala on państwu członkowskiemu na odmowę uznania prawa jazdy, które było przedmiotem wymiany na podstawie art. 11 ust. 1 tej dyrektywy, ze względu na to, że przed tą wymianą wskazane państwo członkowskie cofnęło uprawnienie do kierowania pojazdami przyznane posiadaczowi tego prawa jazdy.

---

(1)  Dz.U. C 172 z 20.5.2019.

Wyrok Trybunału (druga izba) z dnia 29 października 2020 r. [wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Augstākā tiesa (Senāts) – Łotwa] – A / Veselības ministrija

(Sprawa C-243/19) (1)

(Odesłanie prejudycjalne - Zabezpieczenie społeczne - Rozporządzenie (WE) nr 883/2004 - Artykuł 20 ust. 2 - Dyrektywa 2011/24/UE - Artykuł 8 ust. 1 i 5 oraz art. 8 ust. 6 lit. d) - Ubezpieczenie zdrowotne - Opieka szpitalna udzielona w państwie członkowskim innym niż państwo członkowskie ubezpieczenia - Odmowa udzielenia uprzedniej zgody - Leczenie szpitalne, które może zostać skutecznie przeprowadzone w państwie członkowskim ubezpieczenia - Artykuł 21 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej - Odmienne traktowanie ze względu na religię)

(2020/C 433/08)

Język postępowania: łotewski

Sąd odsyłający

Augstākā tiesa (Senāts)

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: A

Strona pozwana: Veselības ministrija

Sentencja

1)

Artykuł 20 ust. 2 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 883/2004 z dnia 29 kwietnia 2004 r. w sprawie koordynacji systemów zabezpieczenia społecznego w związku z art. 21 ust. 1 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej należy interpretować w ten sposób, że nie stoi on na przeszkodzie temu, by państwo członkowskie miejsca zamieszkania ubezpieczonego odmówiło mu wydania zgody, o której mowa w art. 20 ust. 1 tego rozporządzenia, w sytuacji gdy w państwie tym jest dostępne leczenie szpitalne, którego skuteczność medyczna nie budzi żadnych wątpliwości, lecz stosowana metoda leczenia jest niezgodna z przekonaniami religijnymi zainteresowanego.

2)

Artykuł 8 ust. 5 i art. 8 ust. 6 lit. d) dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2011/24/UE z dnia 9 marca 2011 r. w sprawie stosowania praw pacjentów w transgranicznej opiece zdrowotnej w związku z art. 21 ust. 1 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej należy interpretować w ten sposób, że stoi on na przeszkodzie temu, by państwo członkowskie ubezpieczenia pacjenta odmówiło mu wydania zgody, o której mowa w art. 8 ust. 1 tej dyrektywy, w sytuacji gdy w państwie tym jest dostępne leczenie szpitalne, którego skuteczność medyczna nie budzi żadnych wątpliwości, lecz stosowana metoda leczenia jest niezgodna z przekonaniami religijnymi tego pacjenta, chyba że wspomniana odmowa jest obiektywnie umotywowana uzasadnionym celem polegającym na utrzymaniu potencjału w zakresie leczenia lub kompetencji medycznych i stanowi właściwy i konieczny środek do osiągnięcia tego celu, czego ustalenie należy do sądu odsyłającego.

---

(1)  Dz.U. C 182 z 27.5.2019.

Wyrok Trybunału (dziesiąta izba) z dnia 22 października 2020 r. – Ethniko Kentro Erevnas kai Technologikis Anaptyxis (EKETA) / Komisja Europejska

(Sprawa C-273/19 P) (1)

(Odwołanie - Klauzula arbitrażowa - Rozporządzenie (WE, Euratom) nr 1605/2002 - Artykuł 52 - Rozporządzenie (WE) nr 2321/2002 - Decyzja nr 1513/2002/WE - Umowa o udzielenie dotacji - Projekt Sensation - Szósty program ramowy - Koszty kwalifikowalne - Konflikt interesów - Ciężar dowodu - Arkusze czasu pracy - Sprawozdanie z audytu - Wartość dowodowa - Zasada należytego zarządzania finansami - Zasada proporcjonalności)

(2020/C 433/09)

Język postępowania: grecki

Strony

Wnoszący odwołanie: Ethniko Kentro Erevnas kai Technologikis Anaptyxis (EKETA) (przedstawiciele: V. Christianos i D. Karagkounis, dikigoroi)

Druga strona postępowania: Komisja Europejska (przedstawiciele: O. Verheecke i A. Katsimerou, pełnomocnicy)

Sentencja

1)	Odwołanie zostaje oddalone.

2)	Ethniko Kentro Erevnas kai Technologikis Anaptyxis (EKETA) zostaje obciążony kosztami postępowania.

---

(1)  Dz.U. C 182 z 27.5.2019.

Wyrok Trybunału (dziesiąta izba) z dnia 22 października 2020 r. – Ethniko Kentro Erevnas kai Technologikis Anaptyxis (EKETA) / Komisja Europejska

(Sprawa C-274/19 P) (1)

(Odwołanie - Klauzula arbitrażowa - Rozporządzenie (WE, Euratom) nr 1605/2002 - Rozporządzenie (WE, Euratom) nr 2342/2002 - Rozporządzenie (WE) nr 1906/2006 - Umowa o udzielenie dotacji Actibio - Projekt Actibio - Siódmy program ramowy - Koszty kwalifikowalne - Konflikt interesów - Ciężar dowodu - Arkusze czasu pracy - Sprawozdanie z audytu - Wartość dowodowa - Zasada proporcjonalności)

(2020/C 433/10)

Język postępowania: grecki

Strony

Wnoszący odwołanie: Ethniko Kentro Erevnas kai Technologikis Anaptyxis (EKETA) (przedstawiciel: V. Christianos, dikigoros)

Druga strona postępowania: Komisja Europejska (przedstawiciele: O. Verheecke i A. Katsimerou, pełnomocnicy)

Sentencja

1)	Odwołanie zostaje oddalone.

2)	Ethniko Kentro Erevnas kai Technologikis Anaptyxis (EKETA) zostaje obciążony kosztami postępowania.

---

(1)  Dz.U. C 182 z 27.5.2019.

Wyrok Trybunału (dziewiąta izba) z dnia 22 października 2020 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Supremo Tribunal de Justiça – Portugalia) – Sportingbet PLC, Internet Opportunity Entertainment Ltd / Santa Casa da Misericórdia de Lisboa

(Sprawa C-275/19) (1)

(Odesłanie prejudycjalne - Procedura udzielania informacji w zakresie norm i przepisów technicznych oraz zasad dotyczących usług społeczeństwa informacyjnego - Pojęcie „przepisu technicznego” - Ciążący na państwach członkowskich obowiązek notyfikowania Komisji Europejskiej każdego projektu przepisu technicznego - Niemożność powołania się wobec jednostek na nienotyfikowany przepis techniczny - Brak możliwości zastosowania do usługodawców)

(2020/C 433/11)

Język postępowania: portugalski

Sąd odsyłający

Supremo Tribunal de Justiça

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: Sportingbet PLC, Internet Opportunity Entertainment Ltd

Strona pozwana: Santa Casa da Misericórdia de Lisboa

Przy udziale: Sporting Clube de Braga, Sporting Clube de Braga – Futebol, SAD

Sentencja

1)

Artykuł 1 pkt 5 dyrektywy Rady 83/189/EWG z dnia 28 marca 1983 r. ustanawiającej procedurę udzielania informacji w zakresie norm i przepisów technicznych, zmienionej dyrektywą Rady 88/182/EWG z dnia 22 marca 1988 r. należy interpretować w ten sposób, że przepisy krajowe, które stanowią, iż prawo prowadzenia gier losowych jest zastrzeżone dla państwa i może być wykonywane tylko przez przedsiębiorstwa utworzone w formie spółek akcyjnych, którym dane państwo członkowskie udziela odpowiedniej koncesji, i które to przepisy określają warunki i obszary wykonywania tej działalności, nie stanowią „przepisu technicznego” w rozumieniu tego przepisu.

2)

Artykuł 1 pkt 11 dyrektywy 98/34/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 22 czerwca 1998 r. ustanawiającej procedurę udzielania informacji w zakresie norm i przepisów technicznych, zmienionej dyrektywą 98/48/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 20 lipca 1998 r., w związku z art. 1 pkt 5 tej dyrektywy należy interpretować w ten sposób, że przepisy krajowe, które przewidują, iż prowadzenie niektórych gier losowych przyznane na zasadach wyłączności podmiotowi publicznemu na całym terytorium kraju obejmuje działalność prowadzoną przez internet, stanowią „przepis techniczny” w rozumieniu pierwszego z tych przepisów, a okoliczność, że owe przepisy nie zostały podane do wiadomości Komisji zgodnie z art. 8 ust. 1 tej dyrektywy, sprawia, iż nie można powoływać się na wspomniane przepisy wobec jednostek.

---

(1)  Dz.U. C 206 z 17.6.2019.

Wyrok Trybunału (pierwsza izba) z dnia 28 października 2020 r. – Associazione Nazionale GranoSalus – Liberi Cerealicoltori & Consumatori (Associazione GranoSalus) / Komisja Europejska

(Sprawa C-313/19 P) (1)

(Odwołanie - Wprowadzanie do obrotu środków ochrony roślin - Rozporządzenie (WE) nr 1107/2009 - Odnowienie zatwierdzenia substancji czynnej glifosat - Rozporządzenie wykonawcze (UE) 2017/2324 - Skarga o stwierdzenie nieważności wniesiona przez stowarzyszenie - Dopuszczalność - Artykuł 263 akapit czwarty TFUE - Akt regulacyjny niewymagający przyjęcia środków wykonawczych - Osoba, której akt dotyczy bezpośrednio)

(2020/C 433/12)

Język postępowania: włoski

Strony

Wnoszący odwołanie: Associazione Nazionale GranoSalus – Liberi Cerealicoltori & Consumatori (Associazione GranoSalus) (przedstawiciel: G. Dalfino, avvocato)

Druga strona postępowania: Komisja Europejska (przedstawiciele: F. Castillo de la Torre, D. Bianchi i I. Naglis, pełnomocnicy)

Sentencja

1)	Odwołanie zostaje oddalone

2)	L’Associazione Nazionale GranoSalus – Liberi Cerealicoltori & Consumatori zostaje obciążona, poza własnymi kosztami, kosztami poniesionymi przez Komisję Europejską.

---

(1)  Dz.U. C 270 z 12.8.2019.

Wyrok Trybunału (pierwsza izba) z dnia 28 października 2020 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Oberverwaltungsgericht für das Land Nordrhein-Westfalen – Niemcy) – BY, CZ / Bundesrepublik Deutschland

(Sprawa C-321/19) (1)

(Odesłanie prejudycjalne - Dyrektywa 1999/62/WE - Dyrektywa 2006/38/WE - Pobieranie opłat za użytkowanie niektórych typów infrastruktury przez pojazdy ciężarowe - Artykuł 7 ust. 9 - Artykuł 7a ust. 1 i 2 - Opłaty za przejazd - Zasada zwrotu kosztów infrastruktury - Koszty infrastruktury - Koszty eksploatacji - Koszty związane z policją drogową - Przekroczenie kosztów - Bezpośrednia skuteczność - Uzasadnienie ex post nadmiernej stawki opłaty za przejazd - Ograniczenie w czasie skutków wyroku)

(2020/C 433/13)

Język postępowania: niemiecki

Sąd odsyłający

Oberverwaltungsgericht für das Land Nordrhein-Westfalen

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: BY, CZ

Strona pozwana: Bundesrepublik Deutschland

Sentencja

1)

Artykuł 7 ust. 9 dyrektywy 1999/62/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 17 czerwca 1999 r. w sprawie pobierania opłat za użytkowanie niektórych typów infrastruktury przez pojazdy ciężarowe, zmienionej dyrektywą 2006/38/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 17 maja 2006 r., należy interpretować w ten sposób, że koszty związane z policją drogową nie wchodzą w zakres pojęcia „kosztów eksploatacji” w rozumieniu tego przepisu.

2)

Artykuł 7 ust. 9 dyrektywy 1999/62, zmienionej dyrektywą 2006/38, należy interpretować w ten sposób, że sprzeciwia się on temu, by opłaty za przejazd wyliczane na podstawie średniej ważonej przekraczały koszty infrastruktury danej sieci infrastruktury o 3,8 % lub 6 % z powodu istotnych błędów w obliczeniach lub z powodu uwzględnienia kosztów niewchodzących w zakres pojęcia „kosztów infrastruktury” w rozumieniu tego przepisu.

3)

Jednostka może powoływać się bezpośrednio przed sądami krajowymi na obowiązek uwzględnienia wyłącznie kosztów infrastruktury, o których mowa w art. 7 ust. 9 dyrektywy 1999/62, zmienionej dyrektywą 2006/38, nałożony tym przepisem oraz art. 7a ust. 1 i 2 tej dyrektywy, przeciwko państwu członkowskiemu, jeżeli owo państwo uchybiło temu obowiązkowi lub dokonało jego nieprawidłowej transpozycji.

4)

Dyrektywę 1999/62, zmienioną dyrektywą 2006/38, odczytywaną w świetle pkt 138 wyroku z dnia 26 września 2000 r., Komisja/Austria (C-205/98, EU:C:2000:493), należy interpretować w ten sposób, że sprzeciwia się ona temu, by nadmierna stawka opłat za przejazd była uzasadniona ex post nowym obliczeniem kosztów infrastruktury przedstawionym w toku postępowania sądowego.

---

(1)  Dz.U. C 220 z 1.7.2019.

Wyrok Trybunału (dziewiąta izba) z dnia 29 października 2020 r. – Intercept Pharma Ltd, Intercept Pharmaceuticals, Inc. / Europejska Agencja Leków

(Sprawa C-576/19 P) (1)

(Odwołanie - Dostęp do dokumentów instytucji, organów lub jednostek organizacyjnych Unii - Rozporządzenie (WE) nr 1049/2001 - Artykuł 4 ust. 2 tiret drugie - Wyjątek dotyczący ochrony postępowań sądowych - Artykuł 4 ust. 2 tiret pierwsze - Wyjątek dotyczący ochrony interesów handlowych - Dokumenty przedstawione w ramach wniosku o wydanie pozwolenia na dopuszczenie do obrotu produktu leczniczego stosowanego u ludzi - Decyzja o udzieleniu dostępu do dokumentów osobie trzeciej)

(2020/C 433/14)

Język postępowania: angielski

Strony

Wnoszące odwołanie: Intercept Pharma Ltd, Intercept Pharmaceuticals, Inc. (przedstawiciele: L. Tsang, solicitor, i F. Campbell, barrister, J. Mulryne i E. Amos, solicitors)

Druga strona postępowania: Europejska Agencja Leków (przedstawiciele: T. Jabłoński, S. Drosos, R. Pita, S. Marino i H. Kerr, pełnomocnicy)

Sentencja

1)	Odwołanie zostaje oddalone.

2)	Intercept Pharma Ltd i Intercept Pharmaceuticals Inc. zostają obciążone własnymi kosztami oraz kosztami poniesionymi przez Europejską Agencję Leków (EMA).

---

(1)  Dz.U. C 432 z 23.12.2019.

Wyrok Trybunału (ósma izba) z dnia 28 października 2020 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Consiglio do Stato – Włochy) – Istituto nazionale per l’assicurazione contro gli infortuni sul lavoro (INAIL) / Zennaro Giuseppe Legnami Sas di Zennaro Mauro & C.

(Sprawa C-608/19) (1)

(Odesłanie prejudycjalne - Pomoc państwa - Rozporządzenie (UE) nr 1407/2013 - Artykuł 3 - Pomoc de minimis - Artykuł 6 - Monitorowanie - Przedsiębiorstwa przekraczające pułap de minimis z powodu kumulacji z pomocą uzyskaną wcześniej - Możliwość dokonania wyboru między obniżeniem wcześniejszej pomocy lub rezygnacją z niej w celu przestrzegania pułapu de minimis)

(2020/C 433/15)

Język postępowania: włoski

Sąd odsyłający

Consiglio do Stato

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: Istituto nazionale per l’assicurazione contro gli infortuni sul lavoro (INAIL)

Strona pozwana: Zennaro Giuseppe Legnami Sas di Zennaro Mauro & C.

Sentencja

1)

Artykuły 3 i 6 rozporządzenia Komisji (UE) nr 1407/2013 z dnia 18 grudnia 2013 r. w sprawie stosowania art. 107 i 108 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej do pomocy de minimis należy interpretować w ten sposób, że przedsiębiorstwo, któremu państwo członkowskie jego siedziby zamierza przyznać pomoc de minimis, która ze względu na istnienie wcześniejszej pomocy podniosłaby całkowitą kwotę pomocy przyznaną temu przedsiębiorstwu do poziomu przekraczającego pułap 200 000 EUR w okresie trzech lat podatkowych przewidzianym w art. 3 ust. 2 rozporządzenia nr 1407/2013, może wybrać, do momentu przyznania tej pomocy, zmniejszenie wnioskowanego finansowania lub zrzeczenie się – w całości lub w części – już otrzymanych wcześniejszych dotacji, aby nie przekroczyć tego pułapu.

2)

Artykuły 3 i 6 rozporządzenia nr 1407/2013 należy interpretować w ten sposób, że państwa członkowskie nie są zobowiązane do zezwolenia wnioskującym przedsiębiorstwom na zmianę ich wniosków o przyznanie pomocy przed jej przyznaniem, tak aby nie przekroczyć pułapu 200 000 EUR w okresie trzech lat podatkowych przewidzianym w art. 3 ust. 2 rozporządzenia nr 1407/2013. Do sądu odsyłającego należy ocena skutków prawnych braku przysługującego przedsiębiorstwom uprawnienia do dokonania takich zmian, przy czym należy podkreślić, że zmiany te mogą zostać dokonane jedynie przed dniem przyznania pomocy de minimis.

---

(1)  Dz.U. C 357 z 21.10.2019.

Wyrok Trybunału (piąta izba) z dnia 28 października 2020 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Svea hovrätt – Patent- och marknadsöverdomstolen – Szwecja) – BY / CX

(Sprawa C-637/19) (1)

(Odesłanie prejudycjalne - Prawo autorskie i prawa pokrewne - Dyrektywa 2001/29/WE - Społeczeństwo informacyjne - Harmonizacja niektórych aspektów prawa autorskiego i praw pokrewnych - Artykuł 3 ust. 1 - Publiczne udostępnianie - Pojęcie „publicznego” - Przekazanie sądowi drogą elektroniczną kopii chronionego utworu w ramach postępowania sądowego)

(2020/C 433/16)

Język postępowania: szwedzki

Sąd odsyłający

Svea hovrätt – Patent- och marknadsöverdomstolen

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: BY

Strona pozwana: CX

Sentencja

Artykuł 3 ust. 1 dyrektywy 2001/29/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 22 maja 2001 r. w sprawie harmonizacji niektórych aspektów praw autorskich i pokrewnych w społeczeństwie informacyjnym należy interpretować w ten sposób, że pojęcie „publicznego udostępniania”, o którym mowa w tym przepisie, nie obejmuje przekazania sądowi drogą elektroniczną chronionego utworu w charakterze dowodu w ramach toczącego się między jednostkami postępowania sądowego.

---

(1)  Dz.U. C 372 z 4.11.2019.

Wyrok Trybunału (dziewiąta izba) z dnia 22 października 2020 r. – Silver Plastics GmbH & Co. KG, Johannes Reifenhäuser Holding GmbH & Co. KG / Komisja Europejska

(Sprawa C-702/19 P) (1)

(Odwołanie - Konkurencja - Porozumienia, decyzje i uzgodnione praktyki - Rynek opakowań spożywczych do sprzedaży detalicznej - Decyzja stwierdzająca naruszenie art. 101 TFUE - Rozporządzenie (WE) nr 1/2003 – Artykuł 23 - Artykuł 6 europejskiej konwencji praw człowieka - Prawo podstawowe do rzetelnego procesu sądowego - Zasada równości broni - Prawo „do konfrontacji” - Przesłuchanie świadków - Uzasadnienie - Jednolite i ciągłe naruszenie - Górna granica grzywny)

(2020/C 433/17)

Język postępowania: niemiecki

Strony

Wnoszący odwołanie: Silver Plastics GmbH & Co. KG (przedstawiciele: M. Wirtz i S. Möller, Rechtsanwälte), Johannes Reifenhäuser Holding GmbH & Co. KG (przedstawiciel: C. Karbaum, Rechtsanwalt)

Druga strona postępowania: Komisja Europejska (przedstawiciele: G. Meessen, I. Zaloguin i L. Wildpanner, pełnomocnicy)

Sentencja

1)	Odwołanie zostaje oddalone.

2)	Silver Plastics GmbH & Co. KG i Johannes Reifenhäuser Holding GmbH & Co. KG pokrywają własne koszty oraz koszty poniesione przez Komisję Europejską.

---

(1)  Dz.U. C 383 z 11.11.2019.

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Sąd Okręgowy w Gorzowie Wielkopolskim (Polska) w dniu 3 października 2018 r. – Prokuratura Rejonowa w Słubicach przeciwko BQ

(Sprawa C-623/18)

(2020/C 433/18)

Język postępowania: polski

Sąd odsyłający

Sąd Okręgowy w Gorzowie Wielkopolskim

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: Prokuratura Rejonowa w Słubicach

Strona pozwana: BQ

Postanowieniem z dnia 6 października 2020 r. Trybunał (ósma izba) postanowił, że wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym jest oczywiście niedopuszczalny.

Odwołanie od wyroku Sądu (trzecia izba) wydanego w dniu 28 maja 2020 r. w sprawie T-518/18, YG / Komisja, wniesione w dniu 4 sierpnia 2020 r. przez YG

(Sprawa C-361/20 P)

(2020/C 433/19)

Język postępowania: angielski

Strony

Wnoszący odwołanie: YG (przedstawiciele: adwokaci A. Champetier i S. Rodrigues)

Druga strona postępowania: Komisja Europejska

Żądania wnoszącego odwołanie

Wnosząca odwołanie zwraca się do Trybunału o:

—	uchylenie w części zaskarżonego wyroku i stwierdzenie, że żądania wnoszącej odwołanie w sprawie T-518/18 są dopuszczalne i zasadne, oraz utrzymanie obciążenia kosztami pozwanej; a w konsekwencji

—	stwierdzenie nieważności decyzji zaskarżonych w pierwszej instancji; lub, jeżeli to nie możliwe,

—	przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania przez Sąd.

Zarzuty i główne argumenty

1.	Przeinaczenie dowodów i naruszenie prawa do obrony.

2.	Niewystarczające i wewnętrznie sprzeczne uzasadnienie.

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Bundesfinanzgericht (Austria) w dniu 6 sierpnia 2020 r. – QY / Finanzamt Wien für den 8., 16. und 17. Bezirk

(Sprawa C-372/20)

(2020/C 433/20)

Język postępowania: niemiecki

Sąd odsyłający

Bundesfinanzgericht

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: QY

Druga strona postępowania: Finanzamt Wien für den 8., 16. und 17. Bezirk

Pytania prejudycjalne

Pytanie pierwsze:

Czy art. 11 ust. 3 lit. e) rozporządzenia nr 883/2004 (1) należy interpretować w ten sposób, że obejmuje on sytuację, w której pracownica będąca obywatelką państwa członkowskiego, w którym zarówno ona, jak i jej dzieci mają miejsce zamieszkania, nawiązuje z pracodawcą mającym siedzibę w innym państwie członkowskim stosunek pracy w charakterze pracownika organizacji humanitarnej podlegający zgodnie z prawem państwa siedziby systemowi ubezpieczeń obowiązkowych i jakkolwiek nie bezpośrednio po zatrudnieniu, ale po zakończeniu okresu przygotowawczego i [do czasu] powrotu na okres reintegracji do państwa siedziby zostaje delegowana przez pracodawcę do państwa trzeciego?

Pytanie drugie:

Czy przepis prawa krajowego państwa członkowskiego taki jak § 53 ust. 1 FLAG, który ustanawia między nimi niezależny nakaz równego traktowania jak obywateli krajowych, narusza zakaz transpozycji rozporządzeń w rozumieniu art. 288 ust. 2 TFUE?

Pytania trzecie i czwarte zostały zadane na wypadek przyjęcia, że sytuacja strony skarżącej jest objęta zakresem zastosowania art. 11 ust. 3 lit. e) rozporządzenia nr 883/2004, a prawo Unii zobowiązuje do udzielania świadczeń rodzinnych jedynie państwo członkowskie miejsca zamieszkania.

Pytanie trzecie:

Czy zakaz dyskryminacji ze względu na przynależność państwową w odniesieniu do pracowników zawarty w art. 45 ust. 2 TFUE oraz pomocniczo w art. 18 TFUE należy interpretować w ten sposób, że sprzeciwia się on przepisowi prawa krajowego takiemu jak § 13 ust. 1 Entwicklungshelfergesetz (ustawy o pracownikach organizacji humanitarnych, zwanej dalej „EHG”) w brzmieniu obowiązującym do dnia 31 grudnia 2018 r. (zwanym dalej „starym brzmieniem”), który uzależnia prawo do świadczeń rodzinnych w państwie członkowskim, które nie jest właściwe na podstawie prawa Unii, od tego, żeby pracownik organizacji humanitarnej już przed rozpoczęciem zatrudnienia miał ośrodek interesów życiowych lub miejsce swojego zwykłego pobytu na terytorium państwa członkowskiego siedziby tej organizacji, przy czym ten wymóg stosuje się również do obywateli krajowych?

Pytanie czwarte:

Czy art. 68 ust. 3 rozporządzenia nr 883/2004 i art. 60 ust. 2 i 3 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 987/2009 (2) z dnia 16 września 2009 r. dotyczącego wykonywania rozporządzenia (WE) nr 883/2004 w sprawie koordynacji systemów zabezpieczenia społecznego (Dz.U. 2009, L 284, s. 1, zwanego dalej „rozporządzeniem nr 987/2009” lub „rozporządzeniem wykonawczym”) należy interpretować w ten sposób, że instytucja państwa członkowskiego, co do którego strona skarżąca przyjmowała, że jest to państwo zatrudnienia, którego ustawodawstwo ma zastosowanie na zasadzie pierwszeństwa, i do której to instytucji złożono wniosek o przyznanie świadczeń rodzinnych – z zastrzeżeniem, że ustawodawstwo tego państwa członkowskiego nie ma zastosowania ani na zasadzie pierwszeństwa, ani nie jest właściwe w dalszej kolejności, jednak w tym państwie członkowskim stronie skarżącej przysługuje prawo do świadczeń rodzinnych na podstawie alternatywnej normy prawnej prawa krajowego tego państwa członkowskiego – powinna stosować przez analogię przepisy dotyczące obowiązku przekazania wniosku, udzielenia informacji, podjęcia tymczasowej decyzji w sprawie znajdujących zastosowanie zasad pierwszeństwa oraz przyznania tymczasowych świadczeń pieniężnych?

Pytanie piąte:

Czy obowiązek wydania tymczasowej decyzji w sprawie zasad pierwszeństwa, które mają być stosowane, spoczywa wyłącznie na będącym stroną przeciwną organie jako instytucji [w rozumieniu rozporządzenia nr 883/2004], czy również na sądzie administracyjnym, do którego wniesiono środek odwoławczy?

Pytanie szóste:

W którym momencie sąd administracyjny jest zobowiązany do wydania decyzji tymczasowej w sprawie zasad pierwszeństwa, które mają być stosowane?

Pytanie siódme zostało zadane na wypadek przyjęcia, że sytuacja strony skarżącej jest objęta zakresem zastosowania art. 11 ust. 3 lit. a) rozporządzenia 883/2004, a prawo Unii zobowiązuje państwo członkowskie zatrudnienia i państwo członkowskie zamieszkania do wspólnego udzielania świadczeń rodzinnych.

Pytanie siódme:

Czy wyrażenie „instytucja (…) przekazuje taki wniosek” zawarte w art. 68 ust. 3 lit. a) rozporządzenia nr 883/2004 oraz wyrażenie „przekazuje wniosek” zawarte w art. 60 rozporządzenia nr 987/2009 należy interpretować w ten sposób, że przepisy te łączą instytucję państwa członkowskiego, którego ustawodawstwo ma zastosowanie na zasadzie pierwszeństwa, i instytucję państwa członkowskiego właściwego w dalszej kolejności w taki sposób, że obydwa państwa członkowskie muszą wspólnie rozpoznać JEDEN (jeden jako liczba pojedyncza) wniosek o przyznanie świadczeń rodzinnych, czy też wnioskodawca powinien osobno wnosić o przyznanie ewentualnie przysługujących dopłat przez instytucję państwa członkowskiego, którego ustawodawstwo znajduje zastosowanie w dalszej kolejności, a więc powinien złożyć fizycznie dwa wnioski (formularze) do dwóch instytucji dwóch państw członkowskich, co z natury rzeczy wiąże się z uruchomieniem różnych terminów?

Pytania ósme i dziewiąte dotyczą okresu od dnia 1 stycznia 2019 r., z którym Austria wraz z wprowadzeniem indeksacji świadczeń rodzinnych zniosła przyznawanie świadczeń rodzinnych dla pracowników organizacji humanitarnych, uchylając § 13 ust. 1 EHG w starym brzmieniu.

Pytanie ósme:

Czy art. 4 ust. 4, art. 45, 208 TFUE, art. 4 ust. 3 TUE oraz art. 2, 3, 7 i tytuł II rozporządzenia nr 883/2004 należy interpretować w ten sposób, że generalnie zakazują one państwu członkowskiemu zniesienia świadczeń rodzinnych dla pracowników organizacji humanitarnych, którzy zabierają ze sobą członków rodziny do miejsca pełnienia służby w państwie trzecim?

Alternatywnie pytanie dziewiąte:

Czy art. 4 ust. 4, art. 45, 208 TFUE, art. 4 ust. 3 TUE oraz art. 2, 3, 7 i tytuł II rozporządzenia (WE) nr 883/2004 należy interpretować w ten sposób, że w sytuacji takiej jak w postępowaniu głównym, gwarantują one pracownikowi organizacji humanitarnej, który nabył już prawo do świadczeń rodzinnych za poprzednie okresy, indywidualne i konkretne uprawnienie do dalszej realizacji tego prawa w czasie, mimo iż państwo członkowskie odstąpiło od udzielania świadczeń rodzinnych pracownikom organizacji humanitarnych?

---

(1)  Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 883/2004 z dnia 29 kwietnia 2004 r. w sprawie koordynacji systemów zabezpieczenia społecznego (Dz.U. 2004, L 166, s. 1).

(2)  Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 987/2009 z dnia 16 września 2009 r. dotyczące wykonywania rozporządzenia (WE) nr 883/2004 w sprawie koordynacji systemów zabezpieczenia społecznego (Dz.U. 2009, L 284, s. 1).

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Bundesgerichtshof (Niemcy) w dniu 14 sierpnia 2020 r. – Bundesverband der Verbraucherzentralen und Verbraucherverbände – Verbraucherzentrale Bundesverband e.V. / Dr. August Oetker Nahrungsmittel KG

(Sprawa C-388/20)

(2020/C 433/21)

Język postępowania: niemiecki

Sąd odsyłający

Bundesgerichtshof

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: Bundesverband der Verbraucherzentralen und Verbraucherverbände – Verbraucherzentrale Bundesverband e.V.

Strona przeciwna: Dr. August Oetker Nahrungsmittel KG

Pytania prejudycjalne

1.	Czy art. 31 ust. 3 akapit drugi rozporządzenia nr 1169/2011 (1) należy interpretować w ten sposób, że przepis ten obowiązuje wyłącznie w odniesieniu do żywności wymagającej przygotowania, której sposób przygotowania jest określony?

2.

W przypadku udzielenia odpowiedzi przeczącej na pytanie pierwsze: czy sformułowanie „w przeliczeniu na 100 g” w art. 33 ust. 2 akapit drugi rozporządzenia nr 1169/2011 oznacza wyłącznie 100 gramów produktu dostępnego w sprzedaży lub też – przynajmniej również – 100 gramów żywności po jej przygotowaniu?

---

(1)  Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1169/2011 z dnia 25 października 2011 r. w sprawie przekazywania konsumentom informacji na temat żywności, zmiany rozporządzeń Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 1924/2006 i (WE) nr 1925/2006 oraz uchylenia dyrektywy Komisji 87/250/EWG, dyrektywy Rady 90/496/EWG, dyrektywy Komisji 1999/10/WE, dyrektywy 2000/13/WE Parlamentu Europejskiego i Rady, dyrektyw Komisji 2002/67/WE i 2008/5/WE oraz rozporządzenia Komisji (WE) nr 608/2004 (Dz.U. 2011, L 304, s. 18).

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Oberlandesgericht Düsseldorf (Niemcy) w dniu 8 września 2020 r. – Acacia Srl / Bayerische Motoren Werke Aktiengesellschaft

(Sprawa C-421/20)

(2020/C 433/22)

Język postępowania: niemiecki

Sąd odsyłający

Oberlandesgericht Düsseldorf

Strony w postępowaniu głównym

Strona wnosząca apelację: Acacia Srl

Druga strona postępowania apelacyjnego: Bayerische Motoren Werke Aktiengesellschaft

Pytania prejudycjalne

1)

Czy w przypadku naruszenia wzoru wspólnotowego sąd krajowy rozpoznający sprawę naruszenia w ramach jurysdykcji międzynarodowej ustalonej zgodnie z art. 82 ust. 5 rozporządzenia nr 6/2002 (1) na podstawie miejsca, w którym nastąpiło naruszenie, może stosować prawo krajowe państwa członkowskiego, w którym znajduje się ten sąd (lex fori), do roszczeń dodatkowych dotyczących terytorium tego państwa członkowskiego?

2)

W przypadku udzielenia odpowiedzi przeczącej na pytanie pierwsze: Czy „pierwotne miejsce naruszenia” w rozumieniu wyroku Trybunału w sprawach C-24/16 i C-25/16 (Nintendo/BigBen) (2) służące do określenia prawa mającego zastosowanie do roszczeń dodatkowych na podstawie art. 8 ust. 2 rozporządzenia (WE) nr 864/2007 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 11 lipca 2007 r. dotyczącego prawa właściwego dla zobowiązań pozaumownych („Rzym II”) (zwanego dalej „rozporządzeniem Rzym II”) (3) może być położone również w państwie członkowskim, w którym mieszkają konsumenci, do których skierowana jest reklama internetowa, i w którym wprowadza się do obrotu przedmioty naruszające wzór w rozumieniu art. 19 rozporządzenia nr 6/2002, jeżeli kwestionowane jest tylko oferowanie i wprowadzanie do obrotu w danym państwie członkowskim i to również wówczas, gdy oferty internetowe stanowiące podstawę takiego oferowania i wprowadzania do obrotu stosowane były także w innym państwie członkowskim?

---

(1)  Rozporządzenie Rady (WE) z dnia 12 grudnia 2001 r. w sprawie wzorów wspólnotowych (Dz.U. 2002, L 3, s. 1).

(2)  EU:C:2017:724.

(3)  Dz.U. 2007, L 199, s. 40.

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Landgericht Frankfurt am Main (Niemcy) w dniu 16 września 2020 r. – flightright GmbH / SunExpressGünes Ekspres Havacilik A.S.

(Sprawa C-434/20)

(2020/C 433/23)

Język postępowania: niemiecki

Sąd odsyłający

Landgericht Frankfurt am Main

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: flightright GmbH

Strona pozwana: SunExpressGünes Ekspres Havacilik A.S.

Pytania prejudycjalne

1.

Czy art. 4 i 7 rozporządzenia (WE) nr 261/2004 (1) należy interpretować w ten sposób, że zmiana rezerwacji na inny, wcześniejszy lot, którym pasażer dociera do swojego miejsca docelowego na 10 godzin i 1 minutę przed planowym czasem przylotu pierwotnie zarezerwowanego lotu, stanowi przypadek odmowy przyjęcia na pokład rodzący obowiązek odszkodowawczy?

2.

W przypadku udzielenia odpowiedzi twierdzącej na pytanie pierwsze: Czy pasażer musi – jak tego zasadniczo wymaga art. 3 ust. 2, względnie art. 2 lit. j) rozporządzenia (WE) nr 261/2004 – również wówczas stawić się w określonym czasie, względnie nie później niż 45 minut przed ogłoszoną godziną odlotu na odprawę pasażerów lub do wejścia na pokład, aby można było stosować rozporządzenie (WE) nr 261/2004 lub aby można było przyjąć, że doszło do odmowy przyjęcia na pokład rodzącej obowiązek odszkodowawczy, chociaż nie jest to faktycznie możliwe wskutek skorzystania z wcześniejszego lotu zastępczego objętego zmianą rezerwacji?

---

(1)  Rozporządzenie (WE) nr 261/2004 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 11 lutego 2004 r. ustanawiające wspólne zasady odszkodowania i pomocy dla pasażerów w przypadku odmowy przyjęcia na pokład albo odwołania lub dużego opóźnienia lotów, uchylające rozporządzenie (EWG) nr 295/91 (Dz.U. 2004, L 46, s. 1).

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Schleswig-Holsteinisches Verwaltungsgericht (Niemcy) w dniu 16 września 2020 r. – C / Bundesrepublik Deutschland

(Sprawa C-435/20)

(2020/C 433/24)

Język postępowania: niemiecki

Sąd odsyłający

Schleswig-Holsteinisches Verwaltungsgericht

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: C

Strona przeciwna: Republika Federalna Niemiec

Pytania prejudycjalne

1.

Czy uregulowanie krajowe, na podstawie którego wniosek o udzielenie ochrony międzynarodowej może zostać odrzucony jako niedopuszczalny kolejny wniosek, jest zgodne z art. 33 ust. 2 lit. d) i art. 2 lit. q) dyrektywy 2013/32/UE (1), jeżeli bezskuteczna pierwsza procedura azylowa została przeprowadzona w innym państwie członkowskim Unii Europejskiej?

2.

W razie udzielenia odpowiedzi twierdzącej na pytanie pierwsze: czy uregulowanie krajowe, na podstawie którego wniosek o udzielenie ochrony międzynarodowej może zostać odrzucony jako niedopuszczalny kolejny wniosek, jest zgodne z art. 33 ust. 2 lit. d) i art. 2 lit. q) dyrektywy 2013/32/UE, jeżeli bezskuteczna pierwsza procedura azylowa nie została przeprowadzona w państwie członkowskim Unii Europejskiej, lecz w Szwajcarii?

3.

W razie udzielenia odpowiedzi przeczącej na pytanie drugie: czy uregulowanie krajowe, na podstawie którego wniosek o udzielenie azylu jest niedopuszczalny w przypadku kolejnego wniosku, bez dokonywania rozróżnienia między statusem uchodźcy i statusem ochrony uzupełniającej, jest zgodne z art. 33 ust. 2 lit. d) dyrektywy 2013/32/UE?

---

(1)  Dyrektywa Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 26 czerwca 2013 r. w sprawie wspólnych procedur udzielania i cofania ochrony międzynarodowej (Dz.U. 2013, L 180, s. 60).

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Landgericht Düsseldorf (Niemcy) w dniu 18 września 2020 r. – BT / Eurowings GmbH

(Sprawa C-438/20)

(2020/C 433/25)

Język postępowania: niemiecki

Sąd odsyłający

Landgericht Düsseldorf

Strony w postępowaniu głównym

Strona powodowa i wnosząca odwołanie: BT

Strona pozwana i druga strona postępowania odwoławczego: Eurowings GmbH

Pytania prejudycjalne

1)

Czy do „odmowy przyjęcia na pokład” w rozumieniu art. 4 i art. 2 lit. j) rozporządzenia (WE) nr 261/2004 (1) dochodzi również wtedy, kiedy pasażerom odmawia się przewozu danym lotem nie dopiero przy wejściu na pokład (bramce), lecz już wcześniej przy stanowisku odpraw, w związku z czym nie stawiają się oni w ogóle do wejścia na pokład (na bramce)?

2)

W przypadku udzielenia odpowiedzi twierdzącej na pytanie pierwsze: Czy do „odmowy przyjęcia na pokład” w rozumieniu art. 4 i art. 2 lit. j) rozporządzenia (WE) nr 261/2004 dochodzi również wtedy, kiedy pasażerowi odmawia się przewozu przy stanowisku odpraw dopiero na kilka minut przed planową godziną odlotu, tj. w momencie, w którym wchodzenie pasażerów na pokład wyraźnie się już zakończyło, w związku z czym zabranie pasażerów de facto nie jest już możliwe?

3)

W przypadku udzielenia odpowiedzi przeczącej na pytanie drugie: Czy zmiana rezerwacji pasażera na inny lot stanowi „odmowę przyjęcia na pokład” w rozumieniu art. 4 i art. 2 lit. j) rozporządzenia (WE) nr 261/2004, jeżeli pasażer dochodzi do stanowiska odpraw dopiero na kilka minut przed planową godziną odlotu, tj. w momencie, w którym wchodzenie pasażerów na pokład wyraźnie się już zakończyło, w związku z czym zabranie pasażerów de facto nie jest już możliwe, i odmawia mu się przewozu ze względu na to, że wchodzenie pasażerów na pokład już się zakończyło?

4)

W przypadku udzielenia odpowiedzi przeczących na pytania od pierwszego do trzeciego: Czy art. 2 lit. j) rozporządzenia (WE) nr 261/2004 należy interpretować w ten sposób, że w sytuacji, w której pasażerowie z odpowiednim wyprzedzeniem (w tym przypadku około dwóch godzin) przed odlotem ustawiają się w kolejce do stanowiska odpraw, ale ze względu na braki organizacyjne linii lotniczej (na przykład niewystarczającą liczbę otwartych stanowisk odpraw, brak personelu, brak informowania pasażerów przez systemy głośników) lub ze względu na zakłócenia po stronie lotniska (w tym przypadku uszkodzenie taśmy służącej do transportu bagażu) dochodzą do stanowiska odpraw dopiero w momencie (w tym przypadku pięć minut przed planową godziną odlotu), w którym wchodzenie pasażerów na pokład już się zakończyło, w związku z czym nie mogą oni zostać przewiezieni, dochodzi do „odmowy przyjęcia na pokład” w rozumieniu art. 2 lit. j) rozporządzenia (WE) nr 261/2004?

---

(1)  Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 11 lutego 2004 r. ustanawiające wspólne zasady odszkodowania i pomocy dla pasażerów w przypadku odmowy przyjęcia na pokład albo odwołania lub dużego opóźnienia lotów, uchylające rozporządzenie (EWG) nr 295/91 (Dz.U. 2004, L 46, s. 1).

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Amtsgericht Nürnberg (Niemcy) w dniu 21 września 2020 r. – flightright GmbH / Ryanair Designated Activity Company

(Sprawa C-442/20)

(2020/C 433/26)

Język postępowania: niemiecki

Sąd odsyłający

Amtsgericht Nürnberg

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: flightright GmbH

Strona pozwana: Ryanair Designated Activity Company

Pytania prejudycjalne

1)	Czy zorganizowany przez związek zawodowy strajk pracowników obsługującego przewoźnika lotniczego stanowi „nadzwyczajną okoliczność” w rozumieniu art. 5 ust. 3 rozporządzenia (WE) nr 261/2004 (1)?

2)	Czy jest w tym zakresie decydujące, że ów strajk jest spowodowany żądaniami pracowników, które nie zostały do tej pory uzgodnione umownie między pracownikami a obsługującym przewoźnikiem lotniczym?

3)	Czy jest w tym zakresie decydujące, że konkretny strajk został spowodowany określonym zachowaniem w trakcie negocjacji ze związkami zawodowymi przez obsługującego przewoźnika lotniczego?

---

(1)  Rozporządzenie (WE) nr 261/2004 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 11 lutego 2004 r. ustanawiające wspólne zasady odszkodowania i pomocy dla pasażerów w przypadku odmowy przyjęcia na pokład albo odwołania lub dużego opóźnienia lotów, uchylające rozporządzenie (EWG) nr 295/91 (Dz.U. 2004, L 46, s. 1).

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Amtsgericht Nürnberg (Niemcy) w dniu 21 września 2020 r. – flightright GmbH / Ryanair Designated Activity Company

(Sprawa C-443/20)

(2020/C 433/27)

Język postępowania: niemiecki

Sąd odsyłający

Amtsgericht Nürnberg

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: flightright GmbH

Strona pozwana: Ryanair Designated Activity Company

Pytania prejudycjalne

1)	Czy zorganizowany przez związek zawodowy strajk pracowników obsługującego przewoźnika lotniczego stanowi „nadzwyczajną okoliczność” w rozumieniu art. 5 ust. 3 rozporządzenia (WE) nr 261/2004 (1)?

2)	Czy jest w tym zakresie decydujące, że ów strajk jest spowodowany żądaniami pracowników, które nie zostały do tej pory uzgodnione umownie między pracownikami a obsługującym przewoźnikiem lotniczym?

3)	Czy jest w tym zakresie decydujące, że konkretny strajk został spowodowany określonym zachowaniem w trakcie negocjacji ze związkami zawodowymi przez obsługującego przewoźnika lotniczego?

---

(1)  Rozporządzenie (WE) nr 261/2004 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 11 lutego 2004 r. ustanawiające wspólne zasady odszkodowania i pomocy dla pasażerów w przypadku odmowy przyjęcia na pokład albo odwołania lub dużego opóźnienia lotów, uchylające rozporządzenie (EWG) nr 295/91 (Dz.U. 2004, L 46, s. 1).

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Amtsgericht Nürnberg (Niemcy) w dniu 21 września 2020 r. – flightright GmbH / Ryanair Designated Activity Company

(Sprawa C-444/20)

(2020/C 433/28)

Język postępowania: niemiecki

Sąd odsyłający

Amtsgericht Nürnberg

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: flightright GmbH

Strona pozwana: Ryanair Designated Activity Company

Pytania prejudycjalne

1)	Czy zorganizowany przez związek zawodowy strajk pracowników obsługującego przewoźnika lotniczego stanowi „nadzwyczajną okoliczność” w rozumieniu art. 5 ust. 3 rozporządzenia (WE) nr 261/2004 (1)?

2)	Czy jest w tym zakresie decydujące, że ów strajk jest spowodowany żądaniami pracowników, które nie zostały do tej pory uzgodnione umownie między pracownikami a obsługującym przewoźnikiem lotniczym?

3)	Czy jest w tym zakresie decydujące, że konkretny strajk został spowodowany określonym zachowaniem w trakcie negocjacji ze związkami zawodowymi przez obsługującego przewoźnika lotniczego?

---

(1)  Rozporządzenie (WE) nr 261/2004 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 11 lutego 2004 r. ustanawiające wspólne zasady odszkodowania i pomocy dla pasażerów w przypadku odmowy przyjęcia na pokład albo odwołania lub dużego opóźnienia lotów, uchylające rozporządzenie (EWG) nr 295/91 (Dz.U. 2004, L 46, s. 1).

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Amtsgericht Nürnberg (Niemcy) w dniu 21 września 2020 r. – PN i LM / Ryanair Designated Activity Company

(Sprawa C-445/20)

(2020/C 433/29)

Język postępowania: niemiecki

Sąd odsyłający

Amtsgericht Nürnberg

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: PN, LM

Strona pozwana: Ryanair Designated Activity Company

Pytania prejudycjalne

1)	Czy zorganizowany przez związek zawodowy strajk pracowników obsługującego przewoźnika lotniczego stanowi „nadzwyczajną okoliczność” w rozumieniu art. 5 ust. 3 rozporządzenia (WE) nr 261/2004 (1)?

2)	Czy jest w tym zakresie decydujące, że ów strajk jest spowodowany żądaniami pracowników, które nie zostały do tej pory uzgodnione umownie między pracownikami a obsługującym przewoźnikiem lotniczym?

3)	Czy jest w tym zakresie decydujące, że konkretny strajk został spowodowany określonym zachowaniem w trakcie negocjacji ze związkami zawodowymi przez obsługującego przewoźnika lotniczego?

---

(1)  Rozporządzenie (WE) nr 261/2004 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 11 lutego 2004 r. ustanawiające wspólne zasady odszkodowania i pomocy dla pasażerów w przypadku odmowy przyjęcia na pokład albo odwołania lub dużego opóźnienia lotów, uchylające rozporządzenie (EWG) nr 295/91 (Dz.U. 2004, L 46, s. 1).

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Supremo Tribunal Administrativo (Portugalia) w dniu 22 września 2020 r. – Real Vida Seguros SA / Autoridade Tributária e Aduaneira

(Sprawa C-449/20)

(2020/C 433/30)

Język postępowania: portugalski

Sąd odsyłający

Supremo Tribunal Administrativo.

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: Real Vida Seguros SA.

Druga strona postępowania: Autoridade Tributária e Aduaneira.

Pytania prejudycjalne

Czy okoliczność, że zgodnie z art. 31 i 2 Estatuto dos Benefícios Fiscais [kodeksu korzyści podatkowych] do celów imposto sobre [o rendimento] das pessoas coletivas (IRC) [podatku dochodowego od osób prawnych], nałożonego na skarżącego za lata 1999 i 2000, odliczeniu do 50 % podlegają dywidendy uzyskane na giełdach krajowych (portugalskich), przy czym przyjmuje się, że ze wspomnianego odliczenia są wyłączone dywidendy uzyskane na pozostałych giełdach państw Unii Europejskiej, jest sprzeczna z art. 63 i nast. TFUE?

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Landesgericht Korneuburg (Austria) w dniu 23 sierpnia 2020 r. – Airhelp Limited / Austrian Airlines AG

(Sprawa C-451/20)

(2020/C 433/31)

Język postępowania: niemiecki

Sąd odsyłający

Landesgericht Korneuburg

Strony w postępowaniu głównym

Strona powodowa: Airhelp Limited

Strona pozwana: Austrian Airlines AG

Pytania prejudycjalne

1)

Czy art. 3 ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 261/2004 (1) należy interpretować w ten sposób, że rozporządzenie to należy stosować również do objętego jedną rezerwacją połączenia lotniczego składającego się z dwóch lotów, w przypadku którego oba loty miały być obsługiwane przez jednego (tego samego) przewoźnika wspólnotowego, jeżeli zarówno miejsce odlotu pierwszego lotu, jak również miejsce przylotu drugiego lotu są położone w kraju trzecim, a jedynie miejsce przylotu pierwszego lotu i miejsce odlotu drugiego lotu jest położone na terytorium państwa członkowskiego? W przypadku odpowiedzi twierdzącej na pytanie pierwsze:

2)

Czy art. 5 ust. 1 lit. c) ppkt (iii) rozporządzenia nr 261/2004 należy interpretować w ten sposób, że pasażerowi przysługuje prawo do odszkodowania na podstawie art. 7 ust. 1 tego rozporządzenia również wówczas, gdy w ramach zaoferowanej mu zmiany planu podróży miał wprawdzie planowo dotrzeć do miejsca docelowego nie później niż dwie godziny po planowym czasie przylotu odwołanego lotu, lecz w rzeczywistości nie dotarł do niego w tym czasie?

---

(1)  Rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 11 lutego 2004 r. ustanawiające wspólne zasady odszkodowania i pomocy dla pasażerów w przypadku odmowy przyjęcia na pokład albo odwołania lub dużego opóźnienia lotów, uchylające rozporządzenie (EWG) nr 295/91 (Dz.U. 2004, L 46, s. 1).

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Rajonen syd Łukowit (Bułgaria) w dniu 23 września 2020 r. – postępowanie karne przeciwko AZ

(Sprawa C-454/20)

(2020/C 433/32)

Język postępowania: bułgarski

Sąd odsyłający

Rajonen syd Łukowit

Oskarżony w postępowaniu głównym

AZ

Pytania prejudycjalne

1)

Czy zasada ustawowej określoności przestępstwa i kary dopuszcza krajowe uregulowanie, które za jeden i ten sam czyn – prowadzenie pojazdu silnikowego, który nie jest zarejestrowany we właściwym trybie – przewiduje równocześnie odpowiedzialność administracyjną i karną, bez wskazania kryteriów umożliwiających obiektywne stopniowanie społecznej szkodliwości?

2)	Na wypadek gdyby Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej udzielił odpowiedzi przeczącej na pytanie pierwsze, jakie są uprawnienia sądu krajowego w celu zapewnienia skutecznego stosowania zasad prawa Unii Europejskiej?

3)	Czy procesowa możliwość uniewinnienia przez sąd danej osoby od zarzutu popełnienia przestępstwa poprzez nałożenie na tę osobę kary administracyjnej stanowi wystarczającą gwarancję przeciwko arbitralnemu stosowaniu prawa?

4)	Czy kara pozbawienia wolności do jednego roku jest proporcjonalna w rozumieniu art. 49 ust. 3 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej w wypadku przestępstwa popełnionego poprzez prowadzenie pojazdu silnikowego, który nie jest zarejestrowany we właściwym trybie?

Odwołanie od wyroku Sądu (druga izba w składzie powiększonym) wydanego w dniu 8 lipca 2020 r. w sprawie T-576/18, Crédit agricole SA. / EBC wniesione w dniu 21 września 2020 r. przez Crédit agricole SA

(Sprawa C-456/20 P)

(2020/C 433/33)

Język postępowania: francuski

Strony

Wnoszący odwołanie: Crédit agricole SA (przedstawiciele: A. Champsaur, A. Delors, adwokaci)

Druga strona postępowania: Europejski Bank Centralny

Żądania wnoszącego odwołanie

—	Uchylenie pkt. 2 sentencji wyroku wydanego przez Sąd w dniu 8 lipca 2020 r. w sprawie T-576/18, Crédit Agricole SA / EBC oddalającego w pozostałym zakresie żądania wnoszącego odwołanie dotyczące stwierdzenia nieważności decyzji EBC z dnia 16 lipca 2018 r. (ECB/SSM/2018-FRCAG-75);

—	Uwzględnienie wszystkich żądań przedstawionych przez wnoszącego odwołanie w postępowaniu w pierwszej instancji przed Sądem;

—	Obciążenie EBC całością kosztów postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Wnoszący odwołanie utrzymuje, że:

(1)

Sąd dopuścił się błędu co do prawa w ramach stosowania przepisów art. 26 ust. 3 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 575/2013 z dnia 26 czerwca 2013 r. w sprawie wymogów ostrożnościowych dla instytucji kredytowych i firm inwestycyjnych, a także naruszył zasadę stosowania z mocą wsteczną łagodniejszej ustawy karnej, uznając, że wnoszący odwołanie dopuścił się naruszenia w odniesieniu do swoich publikacji informacyjnych w ramach trzeciego filaru i swojego oświadczenia COREP za drugi kwartał 2016 r.;

(2)

Sąd dopuścił się błędu co do prawa i naruszył obowiązek uzasadnienia poprzez zaniechanie rozpatrzenia zarzutu naruszenia, przez decyzję ECB/SSM/2018-FRCAG-75, zasady pewności prawa i naruszył zasadę pewności prawa przyjmując wystąpienie naruszenia art. 26 ust. 3 rozporządzenia nr 575/2013 i jednocześnie przyznając w sposób wyraźny brak jasności tego przepisu;

(3)

Sąd naruszył art. 18 ust. 1 rozporządzenia Rady (UE) nr 1024/2013 z dnia 15 października 2013 r. powierzającego Europejskiemu Bankowi Centralnemu szczególne zadania w odniesieniu do polityki związanej z nadzorem ostrożnościowym nad instytucjami kredytowymi, jak również obowiązek uzasadnienia, nie wykazując niedbałego zachowania po stronie wnoszącego odwołanie;

(4)

Sąd dopuścił się błędu co do prawa i naruszył obowiązek uzasadnienia poprzez zaniechanie rozpatrzenia zarzutu naruszenia, przez decyzję ECB/SSM/2018-FRCAG-75, zasady proporcjonalności oraz zasady równego traktowania i naruszył te dwie zasady uznając w sposób dorozumiany, że sankcja jest co do istoty zasadna.

Odwołanie od wyroku Sądu (druga izba w składzie powiększonym) wydanego w dniu 8 lipca 2020 r. w sprawie T-577/18, Crédit agricole Corporate and Investment Bank / BCE, wniesione w dniu 21 września 2020 r. przez Crédit agricole Corporate and Investment Bank

(Sprawa C-457/20 P)

(2020/C 433/34)

Język postępowania: francuski

Strony

Wnoszący odwołanie: Crédit agricole Corporate and Investment Bank (przedstawiciele: A. Champsaur, A. Delors, adwokaci)

Druga strona postępowania: Europejski Bank Centralny

Żądania wnoszącego odwołanie

—	Uchylenie pkt 2 sentencji wyroku Sądu w dniu 8 lipca 2020 r. w sprawie T-577/18, Crédit Agricole Corporate and Investment Bank/EBC, oddalającego w pozostałym zakresie żądania wnoszącego odwołanie dotyczące stwierdzenia nieważności decyzji EBC z dnia 16 lipca 2018 r. (ECB/SSM/2018-FRCAG-76);

—	Uwzględnienie wszystkich żądań przedstawionych przez Crédit Agricole Corporate and Investment Bank w postępowaniu w pierwszej instancji przed Sądem;

—	Obciążenie EBC całością kosztów postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

W trzech zarzutach odwołania, wnoszący odwołanie utrzymuje, że:

(1)

Sąd dopuścił się błędu co do prawa i naruszył obowiązek uzasadnienia poprzez zaniechanie rozpatrzenia zarzutu naruszenia, przez decyzję ECB/SSM/2018-FRCAG-76, zasady pewności prawa i naruszył zasadę pewności prawa uznając naruszenie art. 26 ust. 3 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 575/2013 w sprawie wymogów ostrożnościowych dla instytucji kredytowych i firm inwestycyjnych, przyznając jednocześnie wyraźnie brak jasności tego przepisu;

(2)

Sąd naruszył art. 18 ust. 1 rozporządzenia Rady (UE) nr 1024/2013 z dnia 15 października 2013 r. powierzającego Europejskiemu Bankowi Centralnemu szczególne zadania w odniesieniu do polityki związanej z nadzorem ostrożnościowym nad instytucjami kredytowymi, jak również obowiązek uzasadnienia, nie wykazując niedbałego zachowania po stronie wnoszącego odwołanie;

(3)

Sąd dopuścił się błędu co do prawa i naruszył obowiązek uzasadnienia poprzez zaniechanie rozpatrzenia zarzutu naruszenia, przez decyzję ECB/SSM/2018-FRCAG-76, zasady proporcjonalności oraz zasady równego traktowania i naruszył te dwie zasady uznając w sposób dorozumiany, że sankcja jest co do istoty zasadna.

Odwołanie od wyroku Sądu (druga izba w składzie powiększonym) wydanego w dniu 8 lipca 2020 r. w sprawie T-578/18, CA Consumer Finance / EBC, wniesione w dniu 21 września 2020 r. przez CA Consumer Finance

(Sprawa C-458/20 P)

(2020/C 433/35)

Język postępowania: francuski

Strony

Wnoszący odwołanie: CA Consumer Finance (przedstawiciele: A. Champsaur, A. Delors, adwokaci)

Druga strona postępowania: Europejski Bank Centralny

Żądania wnoszącego odwołanie

—	Uchylenie pkt. 2 sentencji wyroku wydanego przez Sąd w dniu 8 lipca 2020 r. w sprawie T-578/18, CA Consumer Finance/EBC, oddalającego w pozostałym zakresie żądania wnoszącego odwołanie dotyczące stwierdzenia nieważności decyzji EBC z dnia 16 lipca 2018 r. (ECB/SSM/2018-FRCAG-77)

—	Uwzględnienie wszystkich żądań przedstawionych przez CA Consumer Finance w postępowaniu w pierwszej instancji przed Sądem;

—	Obciążenie EBC całością kosztów postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

W trzech zarzutach odwołania, wnoszący odwołanie utrzymuje, że:

(1)

Sąd dopuścił się błędu co do prawa i naruszył obowiązek uzasadnienia poprzez zaniechanie rozpatrzenia zarzutu naruszenia, przez decyzję ECB/SSM/2018-FRCAG-76, zasady pewności prawa i naruszył zasadę pewności prawa przyjmując wystąpienie naruszenia art. 26 ust. 3 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 575/2013 w sprawie wymogów ostrożnościowych dla instytucji kredytowych i firm inwestycyjnych, i jednocześnie przyznając w sposób wyraźny brak jasności tego przepisu;

(2)

Sąd naruszył art. 18 ust. 1 rozporządzenia Rady (UE) nr 1024/2013 z dnia 15 października 2013 r. powierzającego Europejskiemu Bankowi Centralnemu szczególne zadania w odniesieniu do polityki związanej z nadzorem ostrożnościowym nad instytucjami kredytowymi, jak również obowiązek uzasadnienia, nie wykazując niedbałego zachowania po stronie wnoszącego odwołanie;

(3)

Sąd dopuścił się błędu co do prawa i naruszył obowiązek uzasadnienia poprzez zaniechanie rozpatrzenia zarzutu naruszenia, przez decyzję ECB/SSM/2018-FRCAG-77, zasady proporcjonalności oraz zasady równego traktowania i naruszył te dwie zasady uznając w sposób dorozumiany, że sankcja jest co do istoty zasadna.

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Tribunale di Milano (Włochy) w dniu 25 września 2020 r. – Associazione per gli Studi Giuridici sull’Immigrazione (ASGI) i in. / Presidenza del Consiglio dei Ministri – Dipartimento per le politiche della famiglia, Ministero dell’Economia e delle Finanze

(Sprawa C-462/20)

(2020/C 433/36)

Język postępowania: włoski

Sąd odsyłający

Tribunale di Milano

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: Associazione per gli Studi Giuridici sull’Immigrazione (ASGI), Avvocati per niente onlus (APN), Associazione NAGA – Organizzazione di volontariato per l’Assistenza Socio-Sanitaria e per i Diritti di Cittadini Stranieri, Rom e Sinti

Druga strona postępowania: Presidenza del Consiglio dei Ministri – Dipartimento per le politiche della famiglia, Ministero dell’Economia e delle Finanze

Pytania prejudycjalne

1)

Czy art. 11 ust. 1 lit. d) lub f) dyrektywy 2003/109/WE (1) stoi na przeszkodzie przepisom krajowym, takim jak rozpatrywane w postępowaniu głównym, które przewidują wydanie przez rząd państwa członkowskiego dokumentu uprawniającego do zniżki na towary i usługi świadczone przez podmioty publiczne i prywatne, które zawarły umowę z rządem tego państwa członkowskiego, wyłącznie obywatelom owego państwa członkowskiego i obywatelom innych państw członkowskich Unii Europejskiej, a nie obywatelom państw trzecich będących rezydentami długoterminowymi?

2)

Czy art. 12 ust. 1 lit. e) dyrektywy 2011/98/UE (2), w związku z art. 1 lit. z) i art. 3 [ust. 1] lit. j) rozporządzenia (WE) nr 883/2004 (3) lub art. 12 ust. 1 lit. g) dyrektywy 2011/98/UE, stoi na przeszkodzie przepisom krajowym, takim jak rozpatrywane w postępowaniu głównym, które przewidują wydanie przez rząd państwa członkowskiego dokumentu uprawniającego do zniżki na towary i usługi świadczone przez podmioty publiczne i prywatne, które zawarły umowę z rządem tego państwa członkowskiego, wyłącznie obywatelom owego państwa członkowskiego i obywatelom innych państw członkowskich Unii Europejskiej, a nie obywatelom państw trzecich, o których mowa w art. 3 ust. 1 lit. b) i c) dyrektywy 2011/98/UE?

3)

Czy art. 14 ust. 1 lit. e) dyrektywy 2009/50/WE (4), w związku z art. 1 lit. z) i art. 3 [ust. 1] lit. j) rozporządzenia (WE) nr 883/2004 lub art. 14 ust. 1 lit. g) dyrektywy 2009/50/WE, stoi na przeszkodzie przepisom krajowym, takim jak rozpatrywane w postępowaniu głównym, które przewidują wydanie przez rząd państwa członkowskiego dokumentu uprawniającego do zniżki na towary i usługi świadczone przez podmioty publiczne i prywatne, które zawarły umowę z rządem tego państwa członkowskiego, wyłącznie obywatelom owego państwa członkowskiego i obywatelom innych państw członkowskich Unii Europejskiej, a nie obywatelom państw trzecich, którzy posiadają „niebieską kartę UE” w rozumieniu dyrektywy 2009/50/WE?

4)

Czy art. 29 dyrektywy 2011/95/UE stoi na przeszkodzie przepisom krajowym, takim jak rozpatrywane w postępowaniu głównym, które przewidują wydanie przez rząd państwa członkowskiego dokumentu uprawniającego do zniżki na towary i usługi świadczone przez podmioty publiczne i prywatne, które zawarły umowę z rządem tego państwa członkowskiego, wyłącznie obywatelom owego państwa członkowskiego i obywatelom innych państw członkowskich Unii Europejskiej, a nie obywatelom państw trzecich korzystających z ochrony międzynarodowej?

---

(1)  Dyrektywa Rady 2003/109/WE z dnia 25 listopada 2003 r. dotycząca statusu obywateli państw trzecich będących rezydentami długoterminowymi (Dz.U. 2004, L 16, s. 44).

(2)  Dyrektywa Parlamentu Europejskiego i Rady 2011/98/UE z dnia 13 grudnia 2011 r. w sprawie procedury jednego wniosku o jedno zezwolenie dla obywateli państw trzecich na pobyt i pracę na terytorium państwa członkowskiego oraz w sprawie wspólnego zbioru praw dla pracowników z państw trzecich przebywających legalnie w państwie członkowskim (Dz.U. 2011, L 343, s. 1).

(3)  Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 883/2004 z dnia 29 kwietnia 2004 r. w sprawie koordynacji systemów zabezpieczenia społecznego (Dz.U. 2004, L 166, s. 1).

(4)  Dyrektywa Rady 2009/50/WE z dnia 25 maja 2009 r. w sprawie warunków wjazdu i pobytu obywateli państw trzecich w celu podjęcia pracy w zawodzie wymagającym wysokich kwalifikacji (Dz.U. 2009, L 155, s. 17).

Odwołanie od postanowienia Sądu (siódma izba) wydanego w dniu 10 lipca 2020 r. w sprawie T-619/19, KF / Centrum Satelitarne Unii Europejskiej, wniesione w dniu 26 września 2020 r. przez KF

(Sprawa C-464/20 P)

(2020/C 433/37)

Język postępowania: angielski

Strony

Wnosząca odwołanie: KF (przedstawiciel: A. Kunst, Rechtsanwältin)

Druga strona postępowania: Centrum Satelitarne Unii Europejskiej (SatCen)

Żądania wnoszącego odwołanie

Wnosząca odwołanie wnosi do Trybunału o:

—	uchylenie zaskarżonego postanowienia (żądanie pierwsze);

—	uwzględnienie skargi w zakresie żądania pierwszego (żądanie drugie); i, w konsekwencji,

—	stwierdzenie nieważności decyzji dyrektora SatCenu z dnia 3 lipca 2019 r. o wznowieniu postępowania administracyjnego i decyzji dyrektora utrzymującej tę decyzję w mocy w następstwie wniesienia zażalenia wewnętrznego;

—

nakazanie SatCen zapłaty stronie skarżącej słusznego zadośćuczynienia wynikającego z wyroku Sądu z dnia 25 października 2018 r., wydanego w sprawie KF/Centrum Satelitarne Unii Europejskiej (sprawa T-286/15, zwanego dalej „wyrokiem podlegającym wykonaniu”, EU:T:2018:718), co jest jedynym sposobem usunięcia stwierdzonych nieprawidłowości, przywrócenia strony skarżącej do sytuacji, w jakiej się znajdowała, i wykonania wyroku;

—	nakazanie SatCen zapłaty na rzecz strony skarżącej odszkodowania i zadośćuczynienia za wyrządzone szkodę i krzywdę, jakie wynikają z decyzji o wznowieniu dochodzenia administracyjnego, oszacowanych tymczasowo ex æquo et bono na kwotę 30 000 EUR;

—	posiłkowo, przekazanie sprawy Sądowi w celu orzeczenia co do istoty;

—	obciążenie strony pozwanej kosztami postępowania poniesionymi w postępowaniu w pierwszej instancji i w postępowaniu odwoławczym.

Zarzuty i główne argumenty

Na poparcie odwołania wnosząca odwołanie podnosi trzy zarzuty:

1.

Zarzut pierwszy, dotyczący naruszenia art. 266 TFEU i prawa strony skarżącej do pełnego poszanowania wyroku podlegającego wykonaniu, ponieważ Sąd naruszył prawo, orzekając, że decyzja o wznowieniu dochodzenia administracyjnego jest aktem przygotowawczym, który nie narusza interesów KF. Jest to decyzja niewykonująca wyroku prawidłowo – czyli zgodnie z art. 266 TFUE – mając również na względzie szczególne okoliczności związane z sytuacją KF, która to decyzja natychmiast i bezpośrednio naruszyła zatem interesy KF. Sąd naruszył prawo, nie uwzględniając szczególnych okoliczności związanych z sytuacją KF, wśród których należy wymienić nieodwracalne nieprawidłowości pierwotnego dochodzenia administracyjnego. Sąd naruszył prawo, nie uznając, że: — SatCen nie może obiektywnie usunąć nieprawidłowości, wznawiając dochodzenie administracyjne, również ze względu na wpływ wywarty w pierwotnym dochodzeniu na nieprawidłowo ustanowionych świadków i ciężkie naruszenie czci i reputacji zawodowej KF, jak stwierdzono to w wyroku podlegającym wykonaniu; — nie można zapewnić gwarancji rzetelnego procesu; i — doszło do naruszenia zasady rozsądnego terminu.

2.

Zarzut drugi, dotyczący naruszenia art. 266 TFUE i zasady uzasadnionych oczekiwań, ponieważ Sąd naruszył prawo, nie uwzględniając i nie stwierdzając, że: — uprawnienia dyskrecjonalne przy prawidłowym wykonaniu wyroków mogą być ograniczone, tak jak w wypadku KF, w możliwym zakresie, a mianowicie do słusznego odszkodowania i zadośćuczynienia dla KF za nieprawidłowości stwierdzone w wyroku podlegającym wykonaniu; — każde orzeczenie końcowe kończące postępowanie i każda decyzja do tego prowadząca byłyby koniecznie i obowiązkowo dotknięte tymi samymi nieprawidłowościami, co stwierdzone w wyroku podlegającym wykonaniu; — wykonanie wyroku jest związane ze szczególnymi trudnościami; — KF powzięła uzasadnione oczekiwania, że otrzyma słuszne odszkodowanie i zadośćuczynienie; — zapłata słusznego odwołania i zadośćuczynienia jest jedynym sposobem usunięcia stwierdzonych nieprawidłowości.

3.

Zarzut trzeci, dotyczący naruszenia art. 268 i 340 akapit drugi TFUE, ponieważ Sąd naruszył prawo, stwierdzając niedopuszczalność skargi odszkodowawczej w dziedzinie odpowiedzialności pozaumownej w odniesieniu do decyzji o wznowieniu postępowania administracyjnego. KF złożyła dopuszczalną skargę i, w konsekwencji, również związana z nią skarga odszkodowawcza jest dopuszczalna.

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Amtsgericht Hamburg (Niemcy) w dniu 28 września 2020 r. – BC / Deutsche Lufthansa AG

(Sprawa C-467/20)

(2020/C 433/38)

Język postępowania: niemiecki

Sąd odsyłający

Amtsgericht Hamburg

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: BC

Strona pozwana: Deutsche Lufthansa AG

Pytanie prejudycjalne

Czy art. 5 ust. 1 lit. c) i art. 7 ust. 1 rozporządzenia nr 261/2004 (1) w związku z art. 3 ust. 5 tego rozporządzenia należy interpretować w ten sposób, że pasażer, który w ramach lotu łączonego, składającego się z dwóch lotów (a więc lotu z przesiadką), obejmującego wylot z lotniska znajdującego się poza terytorium państwa członkowskiego (w państwie trzecim), międzylądowanie na lotnisku państwa trzeciego oraz lot na lotnisko docelowe znajdujące się na terytorium państwa członkowskiego, będącego przedmiotem jednej rezerwacji, dociera na miejsce docelowe z opóźnieniem wynoszącym trzy lub więcej godzin, wynikającym z pierwszego lotu wykonywanego w ramach lotu łączonego, który był obsługiwany – w ramach umowy o wspólnej obsłudze połączenia – przez przewoźnika lotniczego z siedzibą w państwie trzecim, może na podstawie tego rozporządzenia wytoczyć powództwo o odszkodowanie przeciwko przewoźnikowi wspólnotowemu, u którego dokonano jednej rezerwacji na lot łączony i który obsługiwał tylko drugi lot w ramach lotu łączonego?

---

(1)  Rozporządzenie (WE) nr 261/2004 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 11 lutego 2004 r. ustanawiające wspólne zasady odszkodowania i pomocy dla pasażerów w przypadku odmowy przyjęcia na pokład albo odwołania lub dużego opóźnienia lotów, uchylające rozporządzenie (EWG) nr 295/91 (Dz.U. 2004, L 46, s. 1).

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Riigikohus (Estonia) w dniu 29 września 2020 r. – AS Veejaam, OÜ Espo/Elering AS

(Sprawa C-470/20)

(2020/C 433/39)

Język postępowania: estoński

Sąd odsyłający

Riigikohus

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: AS Veejaam, OÜ Espo

Druga strona postępowania: Elering AS

Pytania prejudycjalne

1)

Czy przepisy prawa Unii dotyczące pomocy państwa, m.in. wymóg efektu zachęty przewidziany w pkt 50 komunikatu Komisji „Wytyczne w sprawie pomocy państwa na ochronę środowiska i cele związane z energią w latach 2014-2020” (1), należy interpretować w ten sposób, że zgodny z nimi jest program pomocy, który umożliwia producentowi energii ze źródeł odnawialnych ubieganie się o wypłatę pomocy państwa po rozpoczęciu prac nad projektem, jeżeli przepis krajowy przyznaje prawo do uzyskania wsparcia każdemu producentowi, który spełnia warunki określone w ustawie i nie pozostawia właściwemu organowi żadnej swobody uznania w tym zakresie?

2)

Czy wykluczone jest, by pomoc państwa stwarzała efekt zachęty w każdym wypadku, gdy inwestycja, na przeprowadzenie której ma zostać udzielona pomoc, została zrealizowana ze względu na zmianę warunków pozwolenia środowiskowego nawet jeżeli, jak w niniejszej sprawie, wnioskodawca prawdopodobnie zakończyłby swoją działalność ze względu na bardziej rygorystyczne warunki pozwolenia, gdyby nie otrzymał pomocy państwa?

3)

Czy – biorąc pod uwagę, m. in. rozważania Trybunału Sprawiedliwości w wyroku w sprawie C-590/14 P (2) (pkt. 49 i 50) – w przypadku, w którym Komisja, tak jak w niniejszej sprawie, w decyzji dotyczącej pomocy państwa uznała zarówno istniejący program pomocy, jak i planowane zmiany do niego za zgodne z rynkiem wewnętrznym, a państwo wskazało m.in., że będzie stosować istniejący program pomocy tylko do określonej daty, mamy do czynienia z nową pomocą w rozumieniu art. 1 lit. c) rozporządzenia (UE) nr 2015/1589 (3), jeżeli istniejący program pomocy jest na podstawie obowiązujących przepisów nadal stosowany po dacie wskazanej przez państwo?

4)

Czy w przypadku gdy Komisja postanowiła w późniejszym czasie nie wnosić zastrzeżeń wobec programu pomocy stosowanego z naruszeniem art. 108 ust. 3 TFUE, osoby, które mają prawo do otrzymania pomocy operacyjnej, mogą złożyć wniosek o wypłatę pomocy również w odniesieniu do okresu poprzedzającego decyzję Komisji, o ile zezwalają na to krajowe przepisy proceduralne?

5)

Czy wnioskodawca, który złożył wniosek o pomoc operacyjną w ramach programu pomocy i który rozpoczął realizację projektu spełniającego warunki uznane za zgodne z rynkiem wewnętrznym w czasie, gdy program pomocy był stosowany zgodnie z prawem, ale który złożył wniosek o pomoc państwa w czasie, gdy program pomocy został przedłużony bez powiadamiania Komisji, ma prawo do otrzymania pomocy, niezależnie od zasady określonej w art. 108 ust. 3 TFUE?

---

(1)  Dz.U. 2014, C 200, s. 1.

(2)  Wyrok Trybunału z dnia 26 października 2016 r., DEI/Komisja, C-590/14 P, ECLI:EU:C:2016:797).

(3)  Rozporządzenie Rady (UE) 2015/1589 z dnia 13 lipca 2015 r. ustanawiające szczegółowe zasady stosowania art. 108 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej (Dz.U. 2015, L 248, s. 9).

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Sofijski rajonen syd (Bułgaria) w dniu 30 września 2020 r. – Invest Fund Management AD / Komisija za finansow nadzor

(Sprawa C-473/20)

(2020/C 433/40)

Język postępowania: bułgarski

Sąd odsyłający

Sofijski rajonen syd

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: Invest Fund Management AD

Strona pozwana: Komisija za finansow nadzor

Pytania prejudycjalne

1)

Jakie jest nadane przez prawodawcę znaczenie pojęcia „zasadnicze elementy” prospektów, wskazanego w art. 72 dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2009/65/WE (1) z dnia 13 lipca 2009 r. w sprawie koordynacji przepisów ustawowych, wykonawczych i administracyjnych odnoszących się do przedsiębiorstw zbiorowego inwestowania w zbywalne papiery wartościowe (UCITS) ([…] Dz.U. L 302, z dnia 17.11.2009 R., s. 32)?

2)

Czy art. 69 ust. 2 dyrektywy 2009/65/WE należy interpretować w ten sposób, że każda zmiana minimalnych wymaganych informacji w prospektach, przewidzianych w załączniku I tabela А, zawsze jest objęta pojęciem „zasadnicze elementy”, określonym w art. 72 tej dyrektywy, co wymaga aktualizacji tych informacji we właściwym czasie?

3)

Na wypadek udzielenia odpowiedzi przeczącej na pytanie drugie, czy należy przyjąć, że informacja dotycząca zmiany składu osobowego członków rady dyrektorów danej spółki zarządzającej, którzy nie są członkami wykonawczymi i którym nie powierzono zarządzania, jest objęta zakresem pojęcia „zasadnicze elementy”, wskazanego w art. 72 dyrektywy 2009/65/WE?

4)

Czy art. 99а lit. r) dyrektywy 2009/65/WE należy interpretować w ten sposób, że nałożenie sankcji na spółkę zarządzającą – w odniesieniu do każdego z zarządzanych przez nią funduszy inwestycyjnych – jest dopuszczalne jedynie w wypadkach systematycznego nieprzestrzegania obowiązków związanych z udzielanymi inwestorom informacjami, nałożonych zgodnie z krajowymi przepisami mającymi na celu transpozycję art. 68–82 dyrektywy 2009/65/WE?

---

(1)  Dz.U. 2009, L 302, s. 32.

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Oberlandesgericht München (Niemcy) w dniu 1 października 2020 r. – Vodafone Kabel Deutschland GmbH / Bundesverband der Verbraucherzentralen und Verbraucherverbände – Verbraucherzentrale Bundesverband e.V.

(Sprawa C-484/20)

(2020/C 433/41)

Język postępowania: niemiecki

Sąd odsyłający

Oberlandesgericht München

Strony w postępowaniu głównym

Strona pozwana i wnosząca apelację: Vodafone Kabel Deutschland GmbH

Strona powodowa i druga strona w postępowaniu apelacyjnym: Bundesverband der Verbraucherzentralen und Verbraucherverbände – Verbraucherzentrale Bundesverband e.V.

Pytanie prejudycjalne

Czy art. 62 ust. 4 dyrektywy 2015/2366 (1) należy interpretować w ten sposób, że stoi on na przeszkodzie regulacji lub praktyce krajowej, która ustanawia system przejściowy, w ramach którego, w przypadku zawartych z konsumentami stosunków zobowiązaniowych o charakterze ciągłym, zgodny z odpowiednim krajowym przepisem transponującym [dyrektywę] zakaz pobierania opłat za korzystanie z instrumentów płatniczych i za usługi płatnicze ma zastosowanie tylko wtedy, gdy stosunek zobowiązaniowy, z którego wynika ta opłata, powstał po dniu 13 stycznia 2018 r., zakaz ten nie ma natomiast zastosowania wtedy, gdy taki stosunek zobowiązaniowy powstał przed dniem 13 stycznia 2018 r., chociaż przetwarzanie (kolejnych) transakcji płatniczych nie rozpoczęło się przed dniem 13 stycznia 2018 r.?

---

(1)  Dyrektywa Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2015/2366 z dnia 25 listopada 2015 r. w sprawie usług płatniczych w ramach rynku wewnętrznego, zmieniająca dyrektywy 2002/65/WE, 2009/110/WE, 2013/36/UE i rozporządzenie (UE) nr 1093/2010 oraz uchylająca dyrektywę 2007/64/WE (Dz.U. 2015, L 337, s. 35).

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Curtea de Apel de Alba Iulia (Rumunia) w dniu 2 października 2020 r. – Philips Orăștie S.R. L. / Direcția Generală de Administrare a Marilor Contribuabili

(Sprawa C-487/20)

(2020/C 433/42)

Język postępowania: rumuński

Sąd odsyłający

Curtea de Apel de Alba Iulia

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: Philips Orăștie S.R. L.

Druga strona postępowania: Direcția Generală de Administrare a Marilor Contribuabili

Pytania prejudycjalne

Czy przepisy art. 179 [akapit pierwszy] i art. 183 [akapit pierwszy] dyrektywy 112/2006/WE (1) w związku z zasadami równoważności, skuteczności i neutralności można interpretować w ten sposób, że stoją one na przeszkodzie ustawodawstwu lub praktyce krajowej, które nakładają obowiązek obniżenia kwoty zwrotu VAT poprzez uwzględnienie w obliczeniu VAT należnego kwot dodatkowych zobowiązań płatniczych określonych w decyzji w sprawie wymiaru wysokości zobowiązania podatkowego, uchylonej nieprawomocnym wyrokiem, w przypadku gdy takie dodatkowe zobowiązania są zabezpieczone gwarancją bankową, a krajowe przepisy postępowania podatkowego uznają skutek zawieszający wykonanie tej gwarancji w odniesieniu do innych opłat i podatków?

---

(1)  Dyrektywa Rady 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz.U. 2006, L 347, s. 1).

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Lietuvos vyriausiasis administracinis teismas (Litwa) w dniu 2 października 2020 r. – UB /Kauno teritorinė muitinė

(Sprawa C-489/20)

(2020/C 433/43)

Język postępowania: litewski

Sąd odsyłający

Lietuvos vyriausiasis administracinis teismas

Strony w postępowaniu głównym

Strona wnosząca odwołanie: UB

Strona przeciwna: Kauno teritorinė muitinė

Pytania prejudycjalne

1)

Czy art. 124 ust. 1 lit. e) rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 952/2013 (1) z dnia 9 października 2013 r. ustanawiającego unijny kodeks celny należy interpretować w ten sposób, że dług celny wygasa, jeżeli w sytuacji takiej jak ta w niniejszej sprawie towary będące przedmiotem przemytu zostały zajęte, a następnie uległy przepadkowi już po ich nielegalnym wprowadzeniu (dopuszczeniu do konsumpcji) na obszar celny Unii Europejskiej?

2)

W przypadku odpowiedzi twierdzącej na pytanie pierwsze, czy art. 2 lit. b) i art. 7 ust. 1 dyrektywy Rady 2008/118/WE (2) z dnia 16 grudnia 2008 r. w sprawie ogólnych zasad dotyczących podatku akcyzowego, uchylającej dyrektywę 92/12/EWG oraz art. 2 ust. 1 lit. d) i art. 70 dyrektywy 2006/112/WE (3) Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej należy interpretować w ten sposób, że obowiązek uiszczenia podatku akcyzowego lub podatku VAT nie wygasa, jeżeli w sytuacji takiej jak ta w niniejszej sprawie towary będące przedmiotem przemytu zostają zajęte, a następnie ulegają przepadkowi już po ich nielegalnym wprowadzeniu (dopuszczeniu do konsumpcji) na obszar celny Unii Europejskiej, nawet jeżeli dług celny wygasł na podstawie przewidzianej w art. 124 ust. 1 lit. e) rozporządzenia (UE) nr 952/2013?

---

(1)  Dz.U. 2013, L 269, s. 1.

(2)  Dz.U. 2009, L 9, s. 12.

(3)  Dz.U. 2006, L 347, s. 1.

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Administratiwen syd Sofija-grad (Bułgaria) w dniu 2 października 2020 r. – B.M.A. / Stoliczna obsztina, rajon „Panczarewo”

(Sprawa C-490/20)

(2020/C 433/44)

Język postępowania: bułgarski

Sąd odsyłający

Administratiwen syd Sofija-grad

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: B.M.A.

Strona przeciwna: Stoliczna obsztina, rajon „Panczarewo”

Pytania prejudycjalne

1.

Czy art. 20 i 21 TFUE oraz art. 7, 24 i 45 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej należy interpretować w ten sposób, że stoją one na przeszkodzie odmowie wydania przez bułgarskie organy administracji – rozpatrujące wniosek o wydanie zaświadczenia o urodzeniu dziecka, będącego bułgarskim obywatelem, które miało miejsce w innym państwie członkowskim Unii Europejskiej i zostało poświadczone hiszpańskim aktem urodzenia, w którym wpisano dwie osoby płci żeńskiej jako matki, bez uściślenia, czy i która z nich jest biologiczną matką dziecka – bułgarskiego aktu urodzenia ze względu na to, że strona skarżąca odmawia wskazania, kto jest biologiczną matką dziecka?

2.

Czy art. 4 ust. 2 TUE oraz art. 9 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej należy interpretować w ten sposób, że ochrona tożsamości narodowej i konstytucyjnej państw członkowskich Unii Europejskiej zakłada, że państwa te dysponują szerokim zakresem uznania w odniesieniu do zasad ustalania pochodzenia. W szczególności: — Czy art. 4 ust. 2 TUE należy interpretować w ten sposób, że umożliwia on państwom członkowskim żądanie udzielenia informacji dotyczących biologicznego pochodzenia dziecka? — Czy art. 4 ust. 2 TUE w związku z art. 7 i art. 24 ust. 2 karty należy interpretować w ten sposób, że należy dążyć do osiągnięcia balansu między tożsamością narodową i konstytucyjną państwa członkowskiego a dobrem dziecka – biorąc pod uwagę, że aktualnie brak konsensusu zarówno pod względem wartości, jak i pod względem prawnym w odniesieniu do możliwości wpisania jako rodziców w akcie urodzenia osób tej samej płci, bez uściślenia, czy i która z nich jest biologicznym rodzicem dziecka? Na wypadek udzielenia odpowiedzi twierdzącej: w jaki konkretnie sposób można by osiągnąć ten balans?

3.

Czy znaczenie dla odpowiedzi na pytanie pierwsze mają skutki prawne Brexitu w zakresie, w jakim jedna z matek wskazanych w akcie urodzenia wydanym w innym państwie członkowskim jest obywatelką Zjednoczonego Królestwa a druga jest obywatelką państwa członkowskiego Unii Europejskiej, biorąc pod uwagę w szczególności fakt, że odmowa wydania bułgarskiego aktu urodzenia dziecka uniemożliwia wydanie dokumentu tożsamości dziecka przez państwo członkowskie Unii Europejskiej – i stąd, ewentualnie, utrudnia pełnowartościowe wykonywanie praw przysługujących obywatelowi Unii?

4.	Na wypadek udzielenia odpowiedzi twierdzącej na pytanie pierwsze, czy prawo Unii, a w szczególności zasada skuteczności, nakłada na właściwe organy krajowe obowiązek odstąpienia od stosowania formularza aktu urodzenia, który stanowi część obowiązującego prawa krajowego?

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Corte suprema di cassazione (Włochy) w dniu 30 września 2020 r. – Randstad Italia SpA / Umana SpA i in.

(Sprawa C-497/20)

(2020/C 433/45)

Język postępowania: włoski

Sąd odsyłający

Corte suprema di cassazione

Strony w postępowaniu głównym

Wnosząca skargę kasacyjną: Randstad Italia SpA

Druga strona postępowania kasacyjnego: Umana SpA, Azienda USL Valle d’Aosta, IN. VA SpA, Synergie Italia agenzia per il lavoro SpA

Pytania prejudycjalne

1)

Czy art. 4 ust. 3 i art. 19 ust. 1 TUE oraz art. 2 ust. 1 i 2 i art. 267 TFUE, interpretowane również w świetle art. 47 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej, stoją na przeszkodzie takiej praktyce interpretacyjnej, dotyczącej art. 111 akapit ósmy Costituzione (konstytucji Włoch), art. 360 akapit pierwszy pkt 1 i art. 362 akapit pierwszy codice di procedura civile (włoskiego kodeksu postępowania cywilnego) oraz art. 110 codice del processo amministrativo (włoskiego kodeksu postępowania administracyjnego) – w zakresie, w jakim przepisy te dopuszczają wniesienie skargi kasacyjnej od wyroków Consiglio di Stato „ze względów związanych z właściwością sądu” – która wynika z wyroku Corte costituzionale (trybunału konstytucyjnego, Włochy) nr 6 z 2018 r. i z późniejszego orzecznictwa krajowego, w którym – zmieniając wcześniejsze wytyczne – uznano, że skarga kasacyjna, z punktu widzenia tzw. „braku uprawnień do orzekania”, nie może być stosowana do zaskarżania wyroków Consiglio di Stato, w których stosuje się praktykę interpretacyjną wypracowaną w orzecznictwie krajowym sprzeczną z wyrokami Trybunału Sprawiedliwości w kwestiach podlegających prawu Unii Europejskiej (w tym przypadku w zakresie udzielania zamówień publicznych), w których to kwestiach państwa członkowskie zrzekły się wykonywania swoich suwerennych uprawnień w sposób, który byłby niezgodny z tym prawem, powodując utrwalanie się naruszeń prawa wspólnotowego, które mogłyby zostać skorygowane za pomocą wyżej wymienionego środka, i wpływając na brak jednolitego stosowania prawa unijnego i skuteczność sądowej ochrony podmiotowych sytuacji prawnych mających znaczenie na szczeblu wspólnotowym, w sprzeczności z koniecznością pełnego i sprawnego stosowania tego prawa przez każdy sąd, w sposób wiążący i zgodny z prawidłową wykładnią tego prawa dokonaną przez Trybunał Sprawiedliwości, z uwzględnieniem ograniczeń „autonomii proceduralnej” państw członkowskich w ustalaniu kwestii proceduralnych?

2)

Czy art. 4 ust. 3 i art. 19 ust. 1 TUE oraz art. 267 TFUE, interpretowane również w świetle art. 47 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej, stoją na przeszkodzie wykładni i zastosowaniu art. 111 akapit ósmy Costituzione (konstytucji Włoch), art. 360 akapit pierwszy pkt 1 oraz art. 362 akapit pierwszy codice di procedura civile (włoskiego kodeksu postępowania cywilnego) i art. 110 codice processo amministrativo (włoskiego kodeksu postępowania administracyjnego), jakie wynikają z krajowej praktyki orzeczniczej, zgodnie z którą skarga kasacyjna do Sezioni Unite [(izb połączonych) sądu kasacyjnego] „ze względów związanych z właściwością sądu”, z punktu widzenia tzw. „braku uprawnień do orzekania”, nie jest dopuszczalna jako środek odwoławczy od wyroków Consiglio di Stato, w których, rozstrzygając spory w kwestiach dotyczących stosowania prawa Unii, bezpodstawnie pomija się skierowanie pytania prejudycjalnego do Trybunału Sprawiedliwości, w przypadku braku zaistnienia przesłanek, w ścisłej wykładni, określonych przez Trybunał w sposób wyczerpujący (począwszy od wyroku z dnia 6 października 1982 r. w sprawie C 238/81 Cilfit), które zwalniają sąd krajowy z powyższego obowiązku, wbrew zasadzie, zgodnie z którą za niezgodne z prawem Unii uznaje się krajowe przepisy prawa lub praktyki orzecznicze, nawet jeśli wynikają z przepisów prawa lub konstytucji, które przewidują pozbawienie – nawet czasowe – sądu krajowego (ostatniej lub innej instancji) swobody wystąpienia z wnioskiem o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym, powodując tym samym wkroczenie w obszar wyłącznej właściwości Trybunału Sprawiedliwości w zakresie prawidłowej i wiążącej interpretacji prawa wspólnotowego, nieodwracalność (i przyczynianie się do utrwalania) ewentualnej sprzeczności wykładni między prawem stosowanym przez sąd krajowy a prawem Unii oraz zakłócenie jednolitego stosowania prawa unijnego i skuteczności sądowej ochrony podmiotowych sytuacji prawnych wynikających z prawa Unii?

3)

Czy zasady ustalone przez Trybunał Sprawiedliwości w wyrokach z dnia 5 września 2019 r. w sprawie C-333/18 Lombardi; z dnia 5 kwietnia 2016 r. C- 689/13 PFE; z dnia 4 lipca 2013 r. C-100/12 Fastweb, w związku z art. 1 ust. 1 i 3 oraz art. 2 ust. 1 dyrektywy 89/665/EWG (1), zmienionej dyrektywą 2007/66/WE (2), mają zastosowanie w przypadku będącym przedmiotem postępowania głównego, w którym po zakwestionowaniu przez konkurencyjną spółkę wykluczenia z postępowania o udzielenie zamówienia i udzieleniu zamówienia innej spółce Consiglio di Stato rozpatruje co do istoty wyłącznie ten zarzut odwołania, w którym wykluczona spółka kwestionuje przyznanie jej ofercie technicznej punktacji niższej niż „próg dopuszczający”, i w pierwszej kolejności rozpatruje odwołania wzajemne instytucji zamawiającej i przedsiębiorstwa, któremu udzielono zamówienia, uwzględniając je i odrzucając jako niedopuszczalne (bez rozpatrzenia co do istoty) inne zarzuty odwołania głównego, kwestionujące wynik przetargu z innych powodów (ze względu na niejednoznaczność kryteriów oceny ofert w dokumentacji przetargowej, brak uzasadnienia przyznanych ocen, bezprawne powołanie i skład komisji przetargowej), przy zastosowaniu krajowej praktyki orzeczniczej, zgodnie z którą spółka wykluczona z przetargu nie ma prawa do podnoszenia zarzutów w celu zakwestionowania udzielenia zamówienia przedsiębiorstwu konkurencyjnemu, nawet poprzez unieważnienie procedury przetargowej, w sytuacji gdy należy ocenić, czy pozbawienie przedsiębiorstwa prawa skierowania do rozpatrzenia przez sąd każdej podstawy zakwestionowania wyniku przetargu jest zgodne z prawem Unii w sytuacji, w której wykluczenie go nie zostało ostatecznie potwierdzone i w której każdy uczestnik przetargu może powołać się na ten sam uzasadniony interes w wykluczeniu ofert pozostałych uczestników, co może doprowadzić instytucję zamawiającą do stwierdzenia niemożności dokonania wyboru prawidłowej oferty i wszczęcia nowej procedury udzielania zamówienia, w której mógłby uczestniczyć każdy z oferentów?

---

(1)  Dyrektywa Rady 89/665/EWG z dnia 21 grudnia 1989 r. w sprawie koordynacji przepisów ustawowych, wykonawczych i administracyjnych odnoszących się do stosowania procedur odwoławczych w zakresie udzielania zamówień publicznych na dostawy i roboty budowlane (Dz.U. 1989, L 395, s. 33).

(2)  Dyrektywa 2007/66/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 11 grudnia 2007 r. zmieniająca dyrektywy Rady 89/665/EWG i 92/13/EWG w zakresie poprawy skuteczności procedur odwoławczych w dziedzinie udzielania zamówień publicznych (Dz.U. 2007, L 335, s. 31).

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Symvoulio tis Epikrateias (Grecja) w dniu 1 października 2020 r. – DIMCO Dimovasili M.I.K.E. / Ypourgos Perivallontos kai Energeias

(Sprawa C-499/20)

(2020/C 433/46)

Język postępowania: grecki

Sąd odsyłający

Symvoulio tis Epikrateias

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: DIMCO Dimovasili M.I.K.E.

Strona pozwana: Ypourgos Perivallontos kai Energeias

Pytanie prejudycjalne

Czy art. 4 ust. 1.1, art. 7 ust. 4 i art. 8 w związku z załącznikiem I do dyrektywy 97/23/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 29 maja 1997 r. w sprawie zbliżenia ustawodawstw państw członkowskich dotyczących urządzeń ciśnieniowych (Dz.U. L 181) należy interpretować w ten sposób, że stoją one na przeszkodzie przepisom krajowym, takim jak § § 1.2.4, P9.5.6.9 i P9.5.8.2 greckiego rozporządzenia technicznego dotyczącego wewnętrznych instalacji gazu ziemnego o ciśnieniu roboczym do 500 mbar, o których mowa w postępowaniu głównym, które ze względów bezpieczeństwa ludzi, przede wszystkim na wypadek zjawisk sejsmicznych, ustanawiają warunki i ograniczenia (obowiązek wentylacji, zakaz montażu podziemnego) dotyczące sposobu instalacji urządzeń ciśnieniowych (przewodów gazowych), w przypadku gdy wymienione warunki i ograniczenia stosuje się bez rozróżnienia również do przewodów rurowych, które podobnie jak rozpatrywane w niniejszej sprawie posiadają oznakowanie CE i są certyfikowane przez producenta jako nadające się do bezpiecznego zainstalowania i użytkowania, lecz nie spełniają wyżej wymienionych warunków i ograniczeń?;

Czy też wymienione powyżej przepisy dyrektywy 97/23/WE w związku z jej art. 2 należy interpretować w ten sposób, że nie stoją one na przeszkodzie warunkom i ograniczeniom dotyczącym sposobów instalowania urządzeń ciśnieniowych (przewodów gazowych), takich jak rozpatrywane w niniejszej sprawie?

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Landesverwaltungsgericht Steiermark (Austria) w dniu 9 października 2020 r. – RM / Landespolizeidirektion Steiermark

(Sprawa C-508/20)

(2020/C 433/47)

Język postępowania: niemiecki

Sąd odsyłający

Landesverwaltungsgericht Steiermark

Strony w postępowaniu głównym

Strona wnosząca skargę rewizyjną: RM

Organ będący drugą stroną postępowania: Landespolizeidirektion Steiermark

1)

Czy sąd krajowy w ramach postępowania karnego, które jest prowadzone w celu ochrony uregulowania dotyczącego monopolu, powinien zbadać stosowaną przez siebie normę przewidującą sankcje karne w świetle swobody świadczenia usług, jeżeli już wcześniej zbadał uregulowanie dotyczące tego monopolu zgodnie ze wskazówkami Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej, a badanie to wykazało, że owo uregulowanie jest uzasadnione?

2)

W razie udzielenia na pytanie pierwsze odpowiedzi twierdzącej: 2a) Czy art. 56 TFUE należy interpretować w ten sposób, że stoi on na przeszkodzie normie prawa krajowego, która za udostępnianie w ramach działalności gospodarczej nielegalnych loterii w rozumieniu Glücksspielgesetz (ustawy o grach losowych) przewiduje obligatoryjnie nałożenie grzywny za każdy automat do gry bez określenia bezwzględnej górnej granicy łącznej sumy nałożonych grzywien? 2b) Czy art. 56 TFUE należy interpretować w ten sposób, że stoi on na przeszkodzie normie prawa krajowego, która za udostępnianie w ramach działalności gospodarczej nielegalnych loterii w rozumieniu Glücksspielgesetz przewiduje obligatoryjnie nałożenie kary minimalnej w wysokości 6 000 EUR za każdy automat do gry? 2c) Czy art. 56 TFUE należy interpretować w ten sposób, że stoi on na przeszkodzie normie prawa krajowego, która za udostępnianie w ramach działalności gospodarczej nielegalnych loterii w rozumieniu Glücksspielgesetz przewiduje nałożenie zastępczej kary pozbawienia wolności za każdy automat do gry bez określenia bezwzględnej górnej granicy łącznej sumy nałożonych zastępczych kar pozbawienia wolności? 2d) Czy art. 56 TFUE należy interpretować w ten sposób, że stoi on na przeszkodzie normie prawa krajowego, która w przypadku kary za udostępnianie w ramach działalności gospodarczej nielegalnych loterii w rozumieniu Glücksspielgesetz przewiduje udział w kosztach postępowania karnego w wysokości 10 % nałożonych grzywien?

3)

W razie udzielenia na pytanie pierwsze odpowiedzi przeczącej: 3a) Czy art. 49 ust. 3 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej (zwanej dalej „kartą”) (1) należy interpretować w ten sposób, że stoi on na przeszkodzie normie prawa krajowego, która za udostępnianie w ramach działalności gospodarczej nielegalnych loterii w rozumieniu Glücksspielgesetz przewiduje obligatoryjnie nałożenie grzywny za każdy automat do gry bez określenia bezwzględnej górnej granicy łącznej sumy nałożonych grzywien? 3b) Czy art. 49 ust. 3 karty należy interpretować w ten sposób, że stoi on na przeszkodzie normie prawa krajowego, która za udostępnianie w ramach działalności gospodarczej nielegalnych loterii w rozumieniu Glücksspielgesetz przewiduje obligatoryjnie nałożenie kary minimalnej w wysokości 6 000 EUR za każdy automat do gry? 3c) Czy art. 49 ust. 3 karty należy interpretować w ten sposób, że stoi on na przeszkodzie normie prawa krajowego, która za udostępnianie w ramach działalności gospodarczej nielegalnych loterii w rozumieniu Glücksspielgesetz przewiduje nałożenie zastępczej kary pozbawienia wolności za każdy automat do gry bez określenia bezwzględnej górnej granicy łącznej sumy nałożonych zastępczych kar pozbawienia wolności? 3d) Czy art. 49 ust. 3 karty należy interpretować w ten sposób, że stoi on na przeszkodzie normie prawa krajowego, która w przypadku kary za udostępnianie w ramach działalności gospodarczej nielegalnych loterii w rozumieniu Glücksspielgesetz przewiduje udział w kosztach postępowania karnego w wysokości 10 % nałożonych grzywien?

---

(1)  Dz.U. 2010, C 83, s. 389.

Skarga wniesiona w dniu 12 października 2020 r. – Komisja Europejska / Republika Bułgarii

(Sprawa C-510/20)

(2020/C 433/48)

Język postępowania: bułgarski

Strony

Strona skarżąca: Komisja Europejska (przedstawiciele: O. Beynet, Iwan Załogin, pełnomocnicy)

Strona pozwana: Republika Bułgarii

Żądania strony skarżącej

—

Stwierdzenie, że Republika Bułgarii uchybiła swoim zobowiązaniom określonym w art. 5 ust. 2 lit. a) ppkt (i), (ii) oraz (iii) i art. 17 ust. 2 i 3 dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2008/56/WE (1) z dnia 17 czerwca 2008 r. ustanawiającej ramy działań Wspólnoty w dziedzinie polityki środowiska morskiego (dyrektywa ramowa w sprawie strategii morskiej);

—	obciążenie Republiki Bułgarii kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Z naruszeniem wyżej wspomnianych przepisów dyrektywy 2008/56/WE Republika Bułgarii nie przedstawiła Komisji w terminie obowiązkowych aktualizacji pierwotnej oceny stanu środowiska morskiego, określenia dobrostanu środowiska naturalnego i celów ekologicznych.

---

(1)  Dz.U. 2008, L 164, s. 19

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Administratiwen syd Silistra (Bułgaria) w dniu 16 października 2020 r. – DB, LY / Naczałnik na Rajonno uprawlenie Silistra pri Obłastna direkcija na Ministerstwoto na wytresznite raboti

(Sprawa C-520/20)

(2020/C 433/49)

Język postępowania: bułgarski

Sąd odsyłający

Administratiwen syd Silistra

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: DB, LY

Strona przeciwna: Naczałnik na Rajonno uprawlenie Silistra pri Obłastna direkcija na Ministerstwoto na wytresznite raboti

Pytanie prejudycjalne

Czy art. 39, a w szczególności art. 39 ust. 3, decyzji Rady 2007/533/WSiSW z dnia 12 czerwca 2007 r. w sprawie utworzenia, funkcjonowania i użytkowania Systemu Informacyjnego Schengen drugiej generacji (SIS II) należy interpretować w ten sposób, że dopuszczalne są krajowe uregulowania i praktyka decyzyjna administracji, zgodnie z którymi – gdy istnieją dane uzasadniające wywód, że wpis dokonany w SIS wykracza poza zakres celów, dla których realizacji został on zarejestrowany, a w szczególności celów określonych w art. 38 ust. 1 – właściwy organ wykonujący może i powinien odmówić wykonania?

Wyrok Sądu z dnia 5 października 2020 r. – Francja i IFP Énergies nouvelles / Komisja

(Sprawy połączone T-479/11 RENV i T-157/12 RENV) (1)

(Pomoc państwa - Poszukiwanie paliw - System pomocy wdrożony przez Francję - Dorozumiana i nieograniczona gwarancja państwa przyznana IFPEN poprzez nadanie statusu EPIC - Korzyść - Domniemanie istnienia korzyści - Proporcjonalność)

(2020/C 433/50)

Język postępowania: francuski

Strony

Strona skarżąca w sprawie T-479/11 RENV: Republika Francuska (przedstawiciel: P. Dodeller, pełnomocnik)

Strona skarżąca w sprawie T-157/12 RENV: IFP Énergies nouvelles (Rueil-Malmaison, Francja) (przedstawiciele: E. Lagathu i É. Barbier de La Serre, adwokaci)

Strona pozwana: Komisja Europejska (przedstawiciele: B. Stromsky i D. Grespan, pełnomocnicy)

Przedmiot

Oparte na art. 263 TFUE żądanie stwierdzenia nieważności decyzji Komisji 2012/26/UE z dnia 29 czerwca 2011 r. w sprawie pomocy państwa C 35/08 (ex NN 11/08) przyznanej przez Francję na rzecz przedsiębiorstwa publicznego Institut français du pétrole (Dz.U. 2012, L 14, s. 1).

Sentencja

1)

Stwierdza się nieważność art. 5 ust. 3 i 4 oraz art. 6 ust. 1 w zakresie, w jakim dotyczy maksymalnego wpływu gwarancji państwa zgodnie z wyceną jak w art. 5 ust. 3 i 4 decyzji Komisji 2012/26/UE z dnia 29 czerwca 2011 r. w sprawie pomocy państwa C 35/08 (ex NN 11/08) przyznanej przez Francję na rzecz przedsiębiorstwa publicznego „Institut français du pétrole”.

2)	W pozostałym zakresie skargi zostają oddalone.

3)	Komisja Europejska, Republika Francuska i IFP Énergies nouvelles pokrywają własne koszty w sprawach T-479/11 i T-157/12.

4)	Republika Francuska, IFP Énergies nouvelles i Komisja pokrywają własne koszty w sprawie C-438/16 P.

5)	Republika Francuska pokrywa, poza własnymi kosztami, również te poniesione przez Komisję w sprawie T-479/11 RENV.

6)	IFP Énergies nouvelles i Komisja pokrywają własne koszty w sprawie T-157/12 RENV.

---

(1)  Dz.U. C 340 z 19.11.2011.

Wyrok Sądu z dnia 15 października 2020 r. – První novinová společnost / Komisja

(Sprawa T-316/18) (1)

(Pomoc państwa - Sektor pocztowy - Obowiązek świadczenia usługi powszechnej - Decyzja o niewnoszeniu zastrzeżeń - Ochrona uprawnień procesowych - Czas trwania postępowania - Kompletne i wystarczające badanie sprawy przez Komisję - Rekompensata za wykonanie obowiązku świadczenia usługi powszechnej - Usługa w ogólnym interesie gospodarczym - Dyrektywa 97/67/WE - Metoda kosztów netto, których można uniknąć - Obowiązek uzasadnienia)

(2020/C 433/51)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: První novinová společnost a.s., następca prawny Mediaservis s.r.o. (Praga, Republika Czeska) (przedstawiciele: adwokaci D. Vosol i C. Schneider)

Strona pozwana: Komisja Europejska (przedstawiciele: L. Flynn, D. Recchia i K. Blanck, pełnomocnicy)

Interwenienci popierający stronę pozwaną: Republika Czeska (przedstawiciele: M. Smolek, J. Vláčil, T. Müller i I. Gavrilová, pełnomocnicy), Česká pošta s. p. (Praga) (przedstawiciel: adwokat P. Kadlec)

Przedmiot

Oparte na art. 263 TFUE żądanie stwierdzenia nieważności decyzji Komisji C(2018) 753 final z dnia 19 lutego 2018 r. pomoc państwa SA.45281 (2017/N) i pomoc państwa SA. 44859 (2016/FC) uznającej, że rekompensaty przyznane przez Republikę Czeską spółce Česká pošta za realizację działalności pocztowej w ramach obowiązku świadczenia usługi powszechnej w okresie 2013–2017, stanowią pomoc państwa zgodną z rynkiem wewnętrznym na podstawie art. 106 ust. 2 TFUE.

Sentencja

1)	Skarga zostaje oddalona.

2)	První novinová společnost a.s., następca prawny Mediaservis s. r. o., pokrywa własne koszty oraz koszty poniesione przez Komisję Europejską.

3)	Republika Czeska i Česká pošta s. p. pokrywają własne koszty.

---

(1)  Dz.U. C 276 z 6.8.2018.

Wyrok Sądu z dnia 5 października 2020 r. – GVN/Komisja

(Sprawa T-583/18) (1)

(Pomoc państwa - Publiczny transport pasażerski - Rekompensata kosztów związanych z wykonywaniem zobowiązań z zakresu usług publicznych - Obowiązek ustanowienia maksymalnych opłat dla uczniów, studentów, stażystów i osób o ograniczonej możliwości poruszania się - Artykuł 7a Niedersächsisches Nahverkehrsgesetz (ustawa o transporcie lokalnym kraju związkowego Dolna Saksonia) - Decyzja o niewnoszeniu zastrzeżeń - Artykuł 3 ust. 2 i 3 rozporządzenia (WE) nr 1370/2007 - Przekazanie środków finansowych kraju związkowego podmiotom organizującym transport na poziomie gminy - Pojęcie pomocy)

(2020/C 433/52)

Język postępowania: niemiecki

Strony

Strona skarżąca: Gesamtverband Verkehrsgewerbe Niedersachsen e.V. (GVN) (Hanower, Niemcy) (przedstawiciel: C. Antweiler, adwokat)

Strona pozwana: Komisja Europejska (przedstawiciele: F. Tomat i K.-P. Wojcik, pełnomocnicy)

Interwenienci popierający stronę pozwaną: Republika Federalna Niemiec (przedstawiciele: J. Möller, D. Klebs i S. Heimerl, pełnomocnicy) i Land Niedersachsen (Niemcy) (przedstawiciele: S. Barth i H. Gading, adwokaci)

Przedmiot

Oparte na art. 263 TFUE żądanie stwierdzenia nieważności decyzji Komisji z dnia 12 lipca 2018 r. – C(2018) 4385 final o niewnoszeniu zastrzeżeń odnośnie do środka przyjętego przez Land Niedersachsen na podstawie art. 7a Niedersächsisches Nahverkehrsgesetzes (dolnosaksońska ustawa o transporcie lokalnym) [sprawa SA. 46538 (2017/NN)] (Dz.U. 2018, C 292, s. 1).

Sentencja

1)	Skarga zostaje oddalona.

2)	Gesamtverband Verkehrsgewerbe Niedersachsen e.V. (GVN) pokrywa oprócz własnych kosztów koszty poniesione przez Komisję Europejską.

3)	Republika Federalna Niemiec i Land Niedersachsen pokrywają własne koszty.

---

(1)  Dz.U. C 427 z 26.11.2018.

Wyrok Sądu z dnia 5 października 2020 r. – Hermann Albers /Komisja

(Sprawa T-597/18) (1)

(Pomoc państwa - Pasażerski transport publiczny - Rekompensata kosztów związanych z wykonywaniem zobowiązań z zakresu usług publicznych - Obowiązek ustalenia taryf maksymalnych dla uczniów, studentów, praktykantów i osób o ograniczonej sprawności ruchowej - Artykuł 7a Niedersächsisches Nahverkehrsgesetz (ustawy w sprawie komunikacji podmiejskiej w Dolnej Saksonii) - Decyzja o niewnoszeniu zastrzeżeń - Artykuł 3 ust. 2 i 3 rozporządzenia (WE) nr 1370/2007 - Przekazanie środków finansowych przez kraj związkowy organom organizującym transport na szczeblu gminnym - Pojęcie pomocy - Obowiązek zgłoszenia)

(2020/C 433/53)

Język postępowania: niemiecki

Strony

Strona skarżąca: Hermann Albers e.K. (Neubörger, Niemcy) (przedstawiciel: adwokat S. Roling)

Strona pozwana: Komisja Europejska (przedstawiciele: F. Tomat i K.P. Wojcik, pełnomocnicy)

Interwenienci popierający stronę pozwaną: Republika Federalna Niemiec (przedstawiciele: J. Möller, D. Klebs i S. Heimerl, pełnomocnicy) i Land Niedersachsen (Niemcy) (przedstawiciele: adwokaci S. Barth i H. Gading)

Przedmiot

Oparte na art. 263 TFUE żądanie stwierdzenia nieważności decyzji Komisji C(2018) 4385 final z dnia 12 lipca 2018 r. o niewnoszeniu zastrzeżeń w odniesieniu do środka przyjętego przez Land Niedersachsen zgodnie z art. 7a Niedersächsisches Nahverkehrsgesetz (ustawy w sprawie komunikacji podmiejskiej w Dolnej Saksonii, zwanej dalej „NNVG”) (sprawa SA.46697 [2017/NN]) (Dz.U. 2018, C 292, s. 1).

Sentencja

1)	Skarga zostaje oddalona.

2)	Hermann Albers e.K. pokrywa, poza własnymi kosztami, koszty poniesione przez Komisję Europejską.

3)	Republika Federalna Niemiec i Land Niedersachsen pokrywają własne koszty.

---

(1)  Dz.U. C 427 z 26.11.2018.

Wyrok Sądu z dnia 15 października 2020 r. – smart things solutions / EUIPO – Samsung Electronics (smart:) things)

(Sprawa T-48/19) (1)

(Znak towarowy Unii Europejskiej - Postępowanie w sprawie unieważnienia prawa do znaku - Graficzny unijny znak towarowy smart:)things - Bezwzględna podstawa odmowy rejestracji - Charakter opisowy - Artykuł 7 ust. 1 lit. c) rozporządzenia (UE) 2017/1001 - Artykuł 59 ust. 1 lit. a) rozporządzenia 2017/1001 - Artykuł 95 ust. 1 rozporządzenia 2017/1001)

(2020/C 433/54)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: smart things solutions GmbH (Seefeld, Niemcy) (przedstawiciel: adwokat R. Dissmann)

Strona pozwana: Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (przedstawiciele: A. Söder, H. O’Neill i V. Ruzek, pełnomocnicy)

Druga strona w postępowaniu przed izbą odwoławczą EUIPO będąca interwenientem przed Sądem: Samsung Electronics GmbH (Schwalbach/Taunus, Niemcy) (przedstawiciele: adwokaci T. Schmitz, M. Breuer i I. Dimitrov)

Przedmiot

Skarga na decyzję Czwartej Izby Odwoławczej EUIPO z dnia 20 listopada 2018 r. (sprawa R 835/2018-4) dotyczącą postępowania w sprawie unieważnienia prawa do znaku między Samsung Electronics a smart things solutions.

Sentencja

1)	Skarga zostaje oddalona.

2)	smart things solutions GmbH pokrywa własne koszty oraz koszty poniesione przez Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (EUIPO) i przez Samsung Electronics GmbH.

---

(1)  Dz.U. C 103 z 18.3.2019.

Wyrok Sądu z dnia 15 października 2020 r. Karpeta-Kovalyova / Komisja

(Sprawa T-249/19) (1)

(Służba publiczna - Personel kontraktowy - Wynagrodzenie - Decyzja odmowna w sprawie prawa do dodatku zagranicznego, diety dziennej, dodatku na zagospodarowanie i zwrotu kosztów przeprowadzki i podróży w związku z podjęciem służby - Artykuł 4 ust. 1 lit. a) załącznika VII do regulaminu pracowniczego - Status dyplomatyczny - Pięcioletni okres odniesienia - Pojęcie zwykłego miejsca zamieszkania)

(2020/C 433/55)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Marina Karpeta-Kovalyova (Woluwe-Saint-Pierre, Belgia) (przedstawiciel: adwokat S. Pappas)

Strona pozwana: Komisja Europejska (przedstawiciele: T. Bohr i D. Milanowska, pełnomocnicy)

Przedmiot

Skarga na podstawie art. 270 TFUE o stwierdzenie nieważności decyzji odmownej Komisji z dnia 14 czerwca 2018 r. w sprawie przyznania skarżącej dodatku zagranicznego, diety dziennej, dodatku na zagospodarowanie oraz zwrotu kosztów podróży w związku z objęciem stanowiska oraz kosztów przeprowadzki.

Sentencja

1)	Skarga zostaje oddalona.

2)	Marina Karpeta-Kovalyova zostaje obciążona kosztami postępowania.

---

(1)  Dz.U. C 187 z 3.6.2019.

Wyrok Sądu z dnia 15 października 2020 r. – Decathlon / EUIPO – Athlon Custom Sportswear (athlon custom sportswear)

(Sprawa T-349/19) (1)

(Znak towarowy Unii Europejskiej - Postępowanie w sprawie sprzeciwu - Zgłoszenie graficznego unijnego znaku towarowego athlon custom sportswear - Wcześniejszy słowny unijny znak towarowy DECATHLON - Względna podstawa odmowy rejestracji - Brak prawdopodobieństwa wprowadzenia w błąd - Artykuł 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia (UE) nr 2017/1001)

(2020/C 433/56)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Decathlon (Villeneuve d’Ascq, Francja) (przedstawiciele: adwokaci A. Cléry i C. Devernay)

Strona pozwana: Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (przedstawiciel: L. Rampini, pełnomocnik)

Druga strona w postępowaniu przed izbą odwoławczą EUIPO: Athlon Custom Sportswear P.C. (Kallithea, Grecja)

Przedmiot

Skarga na decyzję Drugiej Izby Odwoławczej EUIPO z dnia 27 marca 2019 r. (sprawa R 1724/2018-2) dotyczącą postępowania w sprawie sprzeciwu między Decathlon a Athlon Custom Sportswear.

Sentencja

1)	Skarga zostaje oddalona.

2)	Decathlon zostaje obciążony kosztami postępowania.

---

(1)  Dz.U. C 255 z 29.7.2019.

Wyrok Sądu z dnia 15 października 2020 r. – Itinerant Show Room / EUIPO

(Sprawa T-607/19) (1)

(Znak towarowy Unii Europejskiej - Zgłoszenie graficznego unijnego znaku towarowego FAKE DUCK - Bezwzględna podstawa odmowy rejestracji - Charakter opisowy - Artykuł 7 ust. 1 lit. c) rozporządzenia (UE) 2017/1001 - Zasady równego traktowania i legalności)

(2020/C 433/57)

Język postępowania: włoski

Strony

Strona skarżąca: Itinerant Show Room Srl (San Giorgio in Bosco, Włochy) (przedstawiciel: adwokat E. Montelione)

Strona pozwana: Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (przedstawiciel: M. Capostagno, pełnomocnik).

Przedmiot

Skarga na decyzję drugiej izby odwoławczej EUIPO z dnia 1 lipca 2019 r. w sprawie R 830/2019-2, dotyczącej zgłoszenia graficznego unijnego znaku towarowego FAKE DUCK.

Sentencja

1)	Skarga zostaje oddalona.

2)	Itinerant Show Room Srl zostaje obciążony kosztami postępowania.

---

(1)  Dz.U. C 372 z 4.11.2019.

Wyrok Sądu z dnia 15 października 2020 r. – Body Attack Sports Nutrition/EUIPO – Sakkari (Sakkattack)

(Sprawa T-788/19) (1)

(Znak towarowy Unii Europejskiej - Postępowanie w sprawie sprzeciwu - Zgłoszenie graficznego unijnego znaku towarowego Sakkattack - Wcześniejsze słowne międzynarodowe znaki towarowe ATTACK i Body Attack oraz wcześniejszy graficzny międzynarodowy znak towarowy Body Attack SPORTS NUTRITION - Względna podstawa odmowy rejestracji - Prawdopodobieństwo wprowadzenia w błąd - Artykuł 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia (UE) 2017/1001)

(2020/C 433/58)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Body Attack Sports Nutrition GmbH & Co. KG (Hamburg, Niemcy) (przedstawiciel: adwokat S. Labesius)

Strona pozwana: Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (przedstawiciele: J. Crespo Carrillo i V. Ruzek, pełnomocnicy)

Druga strona w postępowaniu przed izbą odwoławczą EUIPO będąca interwenientem przed Sądem: Maria Sakkari (Nikozja, Cypr) (przedstawiciel: adwokat M. Nikolaraki)

Przedmiot

Skarga na decyzję Czwartej Izby Odwoławczej EUIPO z dnia 26 sierpnia 2019 r. (sprawy połączone R 2432/2018-4 i R 2562/2018-4), dotyczącą postępowania w sprawie sprzeciwu między Body Attack Sports Nutrition i Marią Sakkari.

Sentencja

1)	Skarga zostaje oddalona.

2)	Body Attack Sports Nutrition GmbH & Co. KG zostaje obciążona kosztami postępowania.

---

(1)  Dz.U. C 10 z 13.1.2020.

Wyrok Sądu z dnia 15 października 2020 r. – Dvectis CZ/EUIPO – Yado (Poduszki podpierające)

(Sprawa T-818/19) (1)

(Wzór wspólnotowy - Postępowanie w sprawie unieważnienia prawa do wzoru - Zarejestrowany wzór wspólnotowy przedstawiający poduszkę podpierającą - Wcześniejszy wzór wspólnotowy - Podstawa unieważnienia - Brak indywidualnego charakteru - Poinformowany użytkownik - Stopień swobody twórcy - Brak innego całościowego wrażenia - Artykuł 6 i art. 25 ust. 1 lit. b) rozporządzenia (WE) nr 6/2002 - Obowiązek uzasadnienia)

(2020/C 433/59)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Dvectis CZ s.r.o. (Brno, Republika Czeska) (przedstawiciel: J. Svojanovská, adwokat)

Strona pozwana: Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (przedstawiciele: J. Ivanauskas i V. Ruzek, pełnomocnicy)

Druga strona w postępowaniu przed izbą odwoławczą EUIPO będąca interwenientem przed Sądem: Yado s.r.o. (Handlová, Słowacja)

Przedmiot

Skarga na decyzję Trzeciej Izby Odwoławczej EUIPO z dnia 10 września 2019 r. (sprawa R 513/2018-3) dotyczącą postępowania między Yado a Dvectis CZ w sprawie unieważnienia prawa do wzoru.

Sentencja

1)	Skarga zostaje oddalona.

2)	Dvectis CZ s.r.o. zostaje obciążona kosztami postepowania.

---

(1)  Dz.U. C 27 z 27.1.2020.

Wyrok Sądu z dnia 5 października 2020 r. – X-cen-tek / EUIPO – Altenloh, Brinck & Co. (PAX)

(Sprawa T-847/19) (1)

(Znak towarowy Unii Europejskiej - Postępowanie w sprawie sprzeciwu - Zgłoszenie słownego unijnego znaku towarowego PAX - Wcześniejsze graficzne, unijny i międzynarodowy, znaki towarowe SPAX - Względna podstawa odmowy rejestracji - Element dominujący - Brak neutralizacji - Prawdopodobieństwo wprowadzenia w błąd - Artykuł 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia (WE) nr 207/2009 [obecnie art. 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia (UE) 2017/1001] - Stosowanie przepisów w czasie)

(2020/C 433/60)

Język postępowania: niemiecki

Strony

Strona skarżąca: X-cen-tek GmbH & Co. KG (Wardenburg, Niemcy) (przedstawiciel: adwokat H. Hillers)

Strona pozwana: Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (przedstawiciel: S. Hanne, pełnomocnik)

Druga strona w postępowaniu przed izbą odwoławczą EUIPO: Altenloh, Brinck & Co. GmbH & Co. KG (Ennepetal, Niemcy)

Przedmiot

Skarga na decyzję Drugiej Izby Odwoławczej EUIPO z dnia 27 września 2019 r. (sprawa R 2324/2018-2) dotyczącą postępowania w sprawie sprzeciwu między Altenloh, Brinck & Co. a X-cen-tek.

Sentencja

1)	Skarga zostaje oddalona.

2)	X-cen-tek GmbH & Co. KG zostaje obciążona kosztami postępowania.

---

(1)  Dz.U. C 45 z 10.2.2020.

Wyrok Sądu z dnia 15 października 2020 r. – Body Attack Sports Nutrition / EUIPO – Sakkari (SAKKATTACK)

(Sprawa T-851/19) (1)

(Znak towarowy Unii Europejskiej - Postępowanie w sprawie sprzeciwu - Zgłoszenie graficznego unijnego znaku towarowego SAKKATTACK - Wcześniejsze słowne międzynarodowe znaki towarowe ATTACK i Body Attack oraz wcześniejszy graficzny znak towarowy Body Attack SPORTS NUTRITION - Względna podstawa odmowy rejestracji - Prawdopodobieństwo wprowadzenia w błąd - Artykuł 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia (UE) 2017/1001)

(2020/C 433/61)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Body Attack Sports Nutrition GmbH & Co. KG (Hamburg, Niemcy) (przedstawiciel: adwokat S. Labesius)

Strona pozwana: Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (przedstawiciele: J. Crespo Carrillo i V. Ruzek, pełnomocnicy)

Druga strona w postępowaniu przed izbą odwoławczą EUIPO będąca interwenientem przed Sądem: Maria Sakkari (Nikozja, Cypr) (przedstawiciel: adwokat M. Nikolaraki)

Przedmiot

Skarga na decyzję Czwartej Izby Odwoławczej EUIPO z dnia 14 października 2019 r. (sprawa R 2560/2018-4) dotyczącą postępowania w sprawie sprzeciwu między Body Attack Sports Nutrition a M. Sakkari.

Sentencja

1)	Skarga zostaje oddalona.

2)	Body Attack Sports Nutrition GmbH & Co. KG zostaje obciążona kosztami postępowania.

---

(1)  Dz.U. C 61 z 24.2.2020.

Wyrok Sądu z dnia 15 października 2020 r. – Laboratorios Ern / EUIPO – Bio-tec Biologische Naturverpackungen (BIOPLAST BIOPLASTICS FOR A BETTER LIFE)

(Sprawa T-2/20) (1)

(Znak towarowy Unii Europejskiej - Postępowanie w sprawie sprzeciwu - Zgłoszenie rejestracji międzynarodowej wskazującej Unię Europejską - Graficzny znak towarowy BIOPLAST BIOPLASTICS FOR A BETTER LIFE - Wcześniejszy słowny krajowy znak towarowy BIOPLAK - Względna podstawa odmowy rejestracji - Brak prawdopodobieństwa wprowadzenia w błąd - Artykuł 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia (UE) 2017/1001)

(2020/C 433/62)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Laboratorios Ern, SA (Barcelona, Hiszpania) (przedstawiciel: adwokat S. Correa Rodríguez)

Strona pozwana: Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (przedstawiciele: J. Crespo Carrillo i E. Śliwińska, pełnomocnicy)

Druga strona w postępowaniu przed izbą odwoławczą EUIPO będąca interwenientem przed Sądem: Bio-tec Biologische Naturverpackungen GmbH & Co. KG (Emmerich, Niemcy)

Przedmiot

Skarga na decyzję Piątej Izby Odwoławczej EUIPO z dnia 10 października 2019 r. (sprawa R 418/2019-5), dotyczącą postępowania w sprawie sprzeciwu między Laboratorios Ern a Bio-tec Biologische Naturverpackungen.

Sentencja

1)	Skarga zostaje oddalona.

2)	Laboratorios Ern, SA zostaje obciążona kosztami postępowania.

---

(1)  Dz.U. C 68 z 2.3.2020.

Wyrok Sądu z dnia 15 października 2020 r. – Rothenberger / EUIPO – Paper Point (ROBOX)

(Sprawa T-49/20) (1)

(Znak towarowy Unii Europejskiej - Postępowanie w sprawie sprzeciwu - Zgłoszenie słownego unijnego znaku towarowego ROBOX - Wcześniejszy słowny unijny znak towarowy OROBOX - Względna podstawa odmowy rejestracji - Prawdopodobieństwo wprowadzenia w błąd - Niezależna podkategoria towarów - Uwzględnienie elementu opisowego - Artykuł 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia (WE) nr 207/2009 [obecnie art. 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia (UE) 2017/1001])

(2020/C 433/63)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Rothenberger AG (Kelkheim, Niemcy) (przedstawiciele: adwokaci V. von Bomhard i J. Fuhrmann)

Strona pozwana: Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (przedstawiciele: G. Sakalaitė-Orlovskienė, J. Crespo Carrillo i V. Ruzek, pełnomocnicy)

Druga strona w postępowaniu przed izbą odwoławczą EUIPO będąca interwenientem przed Sądem: Paper Point S.n.c. di Daria Fabbroni e Simone Borghini (Arezzo, Włochy)

Przedmiot

Skarga na decyzję Pierwszej Izby Odwoławczej EUIPO z dnia 31 października 2019 r. (sprawa R 210/2019-1), dotyczącą postępowania w sprawie sprzeciwu między Paper Point a Rothenberger.

Sentencja

1)	Skarga zostaje oddalona.

2)	Rothenberger AG zostaje obciążona kosztami postępowania.

---

(1)  Dz.U. C 87 z 16.3.2020.

Postanowienie Sądu z dnia z dnia 6 października 2020 r. – Sharpston / Rada i Konferencja przedstawicieli rządów państw członkowskich

(Sprawa T-180/20) (1)

(Skarga o stwierdzenie nieważności - Wystąpienie Zjednoczonego Królestwa z Unii - Deklaracja Konferencji przedstawicieli rządów państw członkowskich dotycząca skutków wystąpienia Zjednoczonego Królestwa dla rzeczników generalnych Trybunału - Akt niepodlegający zaskarżeniu - Niedopuszczalność)

(2020/C 433/64)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Eleanor Sharpston (Schoenfels, Luksemburg) (przedstawiciele: N. Forwood, J. Robb, barristers, i H. Mercer, QC)

Strona pozwana: Rada Unii Europejskiej, Konferencja przedstawicieli rządów państw członkowskich (przedstawiciele: M. Bauer, R. Meyer i A. Sikora-Kalėda, pełnomocnicy)

Przedmiot

Oparte na art. 263 TFUE żądanie stwierdzenia częściowej nieważności Deklaracji Konferencji przedstawicieli rządów państw członkowskich z dnia 29 stycznia 2020 r. dotyczącej skutków wystąpienia Zjednoczonego Królestwa z Unii Europejskiej dla rzeczników generalnych Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej.

Sentencja

1)	Skarga zostaje oddalona.

2)	Eleanor Sharpston pokrywa własne koszty oraz koszty poniesione przez Radę Unii Europejskiej i Konferencję przedstawicieli rządów państw członkowskich.

---

(1)  Dz.U. C 201 z 15.6.2020.

Postanowienie Sądu z dnia 6 października 2020 r. – Sharpston/Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej

(Sprawa T-184/20) (1)

(Skarga o stwierdzenie nieważności - Wystąpienie Zjednoczonego Królestwa z Unii - Pismo prezesa Trybunału, w którym zwrócono się do Państw Członkowskich o obsadzenie w drodze powołania stanowiska rzecznika generalnego - Akt niepodlegający zaskarżeniu - Niedopuszczalność)

(2020/C 433/65)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Eleanor Sharpston (Schoenfels, Luksemburg) (przedstawiciel: N. Forwood, barrister)

Strona pozwana: Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej (przedstawiciele: J. Inghelram i Á. Almendros Manzano, pełnomocnicy)

Przedmiot

Oparte na art. 263 TFUE żądanie stwierdzenia nieważności decyzji zawartej w piśmie prezesa Trybunału z dnia 31 stycznia 2020 r. skierowanym do Rady Unii Europejskiej, w drodze którego zwrócono się do Państw Członkowskich o obsadzenie w drodze powołania rzecznika generalnego na stanowisku aktualnie zajmowanym przez skarżącą.

Sentencja

1)	Skarga zostaje odrzucona.

2)	Eleanor Sharpston pokrywa własne koszty oraz koszty poniesione przez Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej.

---

(1)  Dz.U. C 201 z 15.6.2020.

Postanowienie Sądu z dnia 6 października 2020 r. – Sharpston / Rada i przedstawiciele rządów państw członkowskich

(Sprawa T-550/20) (1)

(Skarga o stwierdzenie nieważności - Wystąpienie Zjednoczonego Królestwa z Unii - Decyzja przedstawicieli rządów państw członkowskich o mianowaniu rzecznika generalnego Trybunału - Akt niepodlegający zaskarżeniu - Oczywista niedopuszczalność)

(2020/C 433/66)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Eleanor Sharpston (Schoenfels, Luksemburg) (przedstawiciele: N. Forwood, barrister, i J. Flynn, QC)

Strona pozwana: Rada Unii Europejskiej, Przedstawiciele rządów państw członkowskich (przedstawiciele: M. Bauer, R. Meyer i A. Sikora-Kalėda, pełnomocnicy)

Przedmiot

Oparte na art. 263 TFUE żądanie stwierdzenia częściowej nieważności decyzji przedstawicieli rządów państw członkowskich (UE) 2020/1251 z dnia 2 września 2020 r. w sprawie mianowania trzech sędziów i rzecznika generalnego Trybunału Sprawiedliwości (Dz. 2020, L 292, s. 1) w zakresie, w jakim dotyczy ona mianowania Athanasiosa Rantosa na stanowisko rzecznika generalnego Trybunału.

Sentencja

1)	Skarga zostaje oddalona.

2)	Eleanor Sharpston pokrywa własne koszty oraz koszty poniesione przez Radę Unii Europejskiej i przedstawicieli rządów państw członkowskich, w tym koszty poniesione w ramach postępowania w przedmiocie środków tymczasowych przed Sądem i Trybunałem w sprawach T 550/20 R, C 423/20 P(R) i C 424/20 P(R).

---

(1)  Dz.U. C 348 z 10.10.2020.

Skarga wniesiona w dniu 11 września 2020 r. – OD / Komisja

(Sprawa T-575/20)

(2020/C 433/67)

Język postępowania: słoweński

Strony

Strona skarżąca: OD (przedstawicielka: V. Cukrov, avvocatessa)

Strona pozwana: Komisja Europejska

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—

stwierdzenie całkowitej nieważność decyzji wykonawczej Komisji (UE) 2020/1025 z dnia 13 lipca 2020 r. w sprawie stosowania art. 34 dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2014/25/UE do towarowego transportu kolejowego w Słowenii [notyfikowanej jako dokument nr C(2020) 4540] zarówno co się tyczy art. 1, na mocy którego dyrektywa 2014/25/UE nadal ma zastosowanie do zamówień udzielanych przez podmioty zamawiające, mających na celu umożliwienie świadczenia usług towarowego transportu kolejowego na terytorium Słowenii, jak i co się tyczy art. 2, na mocy którego owa decyzja skierowana jest do Republiki Słowenii.

—

obciążenie Komisji Europejskiej całością kosztów postępowania, w tym kosztami poniesionymi przez stronę skarżącą, które zostały wyszczególnione w zestawieniu kosztów, płatnymi w terminie 15 dni od ogłoszenia wyroku, w przypadku opóźnienia wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi od dnia upływu terminu 15 dni.

Zarzuty i główne argumenty

Na poparcie skargi strona skarżąca podnosi pięć zarzutów.

1.

Zarzut pierwszy dotyczący materialnej niezgodności z prawem zaskarżonej decyzji ze względu na błędne wskazanie adresata — strona pozwana skierowała decyzję w art. 2 do Republiki Słowenii, pomimo że strona skarżąca była jedynym podmiotem, który uczestniczył w postępowaniu przed stroną pozwaną, a ponadto wniosła, aby jako adresatów decyzji wskazać skarżącą i Republikę Słowenii.

2.

Zarzut drugi dotyczący formalnej niezgodności z prawem zaskarżonej decyzji — strona pozwana nie wezwała skarżącej do przedstawienia niezbędnych dodatkowych danych i bez tych danych wydała błędną decyzję, zgodne z którą właściwy rynek (produktowy) nie obejmuje towarowego transportu drogowego, przez co naruszyła zasadę dobrej administracji; — strona pozwana nie uzasadniła wystarczająco zaskarżonej decyzji w odniesieniu do motywów trzeciego, czwartego i piątego, ponieważ nie odniosła się do swoich wcześniejszych decyzji, które są korzystne dla skarżącej, przez co naruszyła podstawowe wymogi formalne.

3.

Zarzut trzeci dotyczący materialnej niezgodności z prawem zaskarżonej decyzji ze względu na błędną definicję właściwego rynku (produktowego) — strona pozwana wbrew własnej praktyce [na przykład decyzja wykonawcza Komisji (UE) 2017/132 z dnia 24 stycznia 2017 r.] ograniczyła właściwy rynek (produktowy) do rynku transportu kolejowego w miejsce rynku transportu kolejowego, drogowego i lotniczego; — strona pozwana naruszyła w ten sposób zasadę równego traktowania i zakaz dyskryminacji strony skarżącej, ponieważ w wyżej przywołanej sprawie, zasadniczo podobnej, wydała decyzję korzystną dla wnioskodawcy, natomiast wniosek skarżącej rozpatrzyła odmownie.

4.

Zarzut czwarty dotyczący materialnej niezgodności z prawem zaskarżonej decyzji ze względu na błędną definicję właściwego rynku geograficznego — strona pozwana w sposób nieuzasadniony ograniczyła rynek geograficzny do terytorium Republiki Słowenii na podstawie błędnego tłumaczenia sprawozdania specjalnego nr 8/2016 zatytułowanego „Železniški promet v EU še vedno ni na pravi poti”, wydanego przez Trybunał Obrachunkowy, bez uwzględnienia przesłanek i dowodów strony skarżacej, która faktycznie prowadzi działalność zawodową w dziedzinie transportu międzynarodowego.

5.

Zarzut piąty dotyczący materialnej niezgodności z prawem zaskarżonej decyzji ze względu nieuwzględnienie wszystkich wskaźników oceny konkurencji — strona pozwana, w ramach oceny konkurencji, uwzględniła wyłącznie udział w rynku skarżącej, chociaż powinna była uwzględnić szereg innych wskażników, takich jak rzeczywista lub potencjalna obecność konkurentów, zgodnie z art. 34 ust. 2 dyrektywy 2014/25/UE; strona pozwana nie uwzględniła wejścia na rynek czterech nowych konkurentów poza trzema istniejącymi konkurentami oraz faktu, że w przyszłości udział strony skarżącej w rynku będzie nadal spadał; — strona pozwana, uwzględniając wyłącznie udział w rynku strony skarżącej, niesłusznie stwierdziła, że ów udział (85,21 %) jest zbyt duży, aby uznać, że rynek jest otwarty na konkurencję, pomimo iż w swojej wcześniejszej praktyce uznawała już, że udziały rzędu 86,7 % i 73,6 % nie są zbyt duże, jeżeli weźmie się pod uwagę inne okoliczności (decyzja Komisji 2007/706/WE z dnia 29 października 2007 r. i decyzja Komisji 2006/422/WE z dnia 29 października 2007 r.).

Skarga wniesiona w dniu 17 września 2020 r. – Evropská vodní doprava-sped. i in./Parlament i Rada

(Sprawa T-576/20)

(2020/C 433/68)

Język postępowania: niemiecki

Strony

Strona skarżąca: Evropská vodní doprava-sped. s. r. o. (Praga, Republika Czeska), Konakl s. r. o. (Klíčany, Republika Czeska), Eurex AD s. r. o. (Děčín, Republika Czeska), Ladislav Říha (Heřmanov, Republika Czeska), Vladimír Hurych (Ústí nad Labem, Republika Czeska) (przedstawiciel: A. Verny, adwokat)

Strona pozwana: Parlament Europejski i Rada Unii Europejskiej

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—

stwierdzenie nieważności rozporządzenia (UE) 2020/1054 (1) zmieniającego rozporządzenia (WE) nr 561/2006 i (UE) nr 165/2014, które zostało wydane na podstawie dyrektywy (UE) 2018/957 (2), w drodze której [została zmieniona] dyrektywa 96/71/WE (3) dotycząca delegowania pracowników w ramach świadczenia usług;

—

stwierdzenie nieważności rozporządzenia (UE) 2020/1055 (4) zmieniającego rozporządzenia (WE) nr 1071/2009, (WE) nr 1072/2009 i (UE) nr 1024/2012 w celu dostosowania ich do zmian w transporcie drogowym, które zostało wydane na podstawie dyrektywy (UE) 2018/957, w drodze której [została zmieniona] dyrektywa 96/71/WE dotycząca delegowania pracowników w ramach świadczenia usług;

—

stwierdzenie nieważności dyrektywy (UE) 2020/1057 (5) dotyczącej ukształtowania dyrektyw 96/71/WE i 2014/67/UE oraz zmieniającej dyrektywę 2006/22/WE (6), która została wydane na podstawie dyrektywy (UE) 2018/957, w drodze której [została zmieniona] dyrektywa 96/71/WE dotycząca delegowania pracowników w ramach świadczenia usług;

—	w razie stwierdzenia dopuszczalności, połączenie niniejszego postępowania do celów łącznego rozpoznania, w drodze analogicznego zastosowania art. 68 regulaminu postępowania przed Sądem, ze sprawami C-626/18 i C-620/18;

—	obciążenie Parlamentu Europejskiego i Rady Unii Europejskiej zgodnie z art. 87§ 2 regulaminu postępowania przed Sądem obowiązkiem zwrotu niezbędnych kosztów.

Zarzuty i główne argumenty

Na poparcie skargi strona skarżąca podnosi następujące zarzuty.

Przedmiotem skargi są przede wszystkim, i to w przewidzianym terminie, przepisy prawne ustanowione przez Parlament Europejski i Radę Europejskiej, które rzekomo dyskryminują względnie stawiają skarżących w niekorzystnej sytuacji konkurencyjnej, zgodnie z trzema pierwszymi żądaniami zawartymi w skardze, które to przepisy zostały wydane na podstawie dyrektywy (UE) 2018/957, w drodze której [została zmieniona] dyrektywa 96/71/WE dotycząca delegowania pracowników w ramach świadczenia usług.

Zdaniem skarżących, treść wyżej wymienionych przepisów zawiera istotną przewagę dla sektora transportu drogowego w postaci tzw. „pakietu dotyczącego transportu drogowego” względem przepisów, które pozostają bezwzględnie obowiązujące dla skarżących na mocy dyrektywy (UE) 2018/957.

Tytułem żądania ewentualnego, skarżące – podobnie jak Rzeczpospolita Polska w sprawie C-626/18 i Węgry w sprawie C-620/18 – wnoszą o stwierdzenie nieważności dyrektywy 2018/957 w części lub, tytułem żądania ewentualnego, w całości, ponieważ dyrektywa ta stanowi podstawę opisanej powyżej dyskryminacji skarżącego sektora usług.

---

(1)  Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2020/1054 z dnia 15 lipca 2020 r. zmieniające rozporządzenie (WE) nr 561/2006 w odniesieniu do minimalnych wymogów dotyczących maksymalnego dziennego i tygodniowego czasu prowadzenia pojazdu, minimalnych przerw oraz dziennego i tygodniowego okresu odpoczynku oraz zmieniające rozporządzenie (UE) nr 165/2014 w odniesieniu do określania położenia za pomocą tachografów (Dz.U. 2020, L 249, s. 1).

(2)  Dyrektywa Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2018/957 z dnia 28 czerwca 2018 r. zmieniająca dyrektywę 96/71/WE dotyczącą delegowania pracowników w ramach świadczenia usług (Dz.U. 2018, L 173, s. 16).

(3)  Dyrektywa 96/71/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 16 grudnia 1996 r. dotycząca delegowania pracowników w ramach świadczenia usług (Dz.U. 1997, L 18, s. 1- wyd. spec. w jęz. polskim, rozdz. 5 t. 2, s. 431–436)

(4)  Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2020/1055 z dnia 15 lipca 2020 r. zmieniające rozporządzenia (WE) nr 1071/2009, (WE) nr 1072/2009 i (UE) nr 1024/2012 w celu dostosowania ich do zmian w transporcie drogowym (Dz.U. 2020, L 249, s. 17).

(5)  Dyrektywa Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2020/1057 z dnia 15 lipca 2020 r. ustanawiająca przepisy szczególne w odniesieniu do dyrektywy 96/71/WE i dyrektywy 2014/67/UE dotyczące delegowania kierowców w sektorze transportu drogowego oraz zmieniająca dyrektywę 2006/22/WE w odniesieniu do wymogów w zakresie egzekwowania przepisów oraz rozporządzenie (UE) nr 1024/2012 (Dz.U. 2020, L 249, s. 49).

(6)  Dyrektywa 2006/22/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 15 marca 2006 r. w sprawie minimalnych warunków wykonania rozporządzeń Rady (EWG) nr 3820/85 i (EWG) nr 3821/85 dotyczących przepisów socjalnych odnoszących się do działalności w transporcie drogowym oraz uchylająca dyrektywę Rady 88/599/EWG (Dz.U. 2006, L 102, s. 35).

Skarga wniesiona w dniu 24 września 2020 r. – MN / Europol

(Sprawa T-586/20)

(2020/C 433/69)

Język postępowania: francuski

Strony

Strona skarżąca: MN (przedstawiciele: adwokaci S. Orlandi i T. Martin)

Strona pozwana: Agencja Unii Europejskiej ds. Współpracy Organów Ścigania (Europol)

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—	stwierdzenie nieważności decyzji z dnia 6 marca 2020 r. o nieprzedłużeniu z nią umowy na czas nieokreślony;

—	zasądzenie od Europolu na jej rzecz kwoty 25 000 EUR tytułem zadośćuczynienia krzywdzie wyrządzonej jej przez zaskarżoną decyzję;

—	obciążenie Europolu kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Na poparcie skargi strona skarżąca podnosi dwa zarzuty.

1.	Zarzut pierwszy dotyczący niezgodności z prawem kryterium stosowanego w celu uzasadnienia nieprzedłużenia ze skarżącą umowy na czas nieokreślony, gdyż nie pozwala ono na wskazanie interesu służby.

2.	Zarzut drugi dotyczący, tytułem ewentualnym, dotyczący licznych oczywistych błędów w ocenie, obarczających wadami zaskarżoną decyzję.

Skarga wniesiona w dniu 24 września 2020 r. – MO / Rada

(Sprawa T-587/20)

(2020/C 433/70)

Język postępowania: francuski

Strony

Strona skarżąca: MO (przedstawiciel: adwokat A. Guillerme)

Strona pozwana: Rada Unii Europejskiej

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—	stwierdzenie nieważności decyzji organu powołującego z dnia 19 lipca 2019 r. w sprawie przeniesienia MO z urzędu do wydziału tłumaczeń języka rumuńskiego;

—	stwierdzenie nieważności sprawozdania z oceny 2019 skarżącej;

—	stwierdzenie niezgodnego z prawem zachowania administracji wobec skarżącej od 2016 r. i zasądzenie od pozwanej zadośćuczynienia za doznaną krzywdę w kwocie 277 371,36 EUR;

—	obciążenie strony pozwanej kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Na poparcie skargi strona skarżąca podnosi trzy zarzuty.

1.

Zarzut pierwszy dotyczący stwierdzenia nieważności decyzji w sprawie przeniesienia z urzędu do wydziału tłumaczeń języka rumuńskiego, ze względu na naruszenie obowiązku dbałości. Zarzut dzieli się na dwie części. — Część pierwsza to zarzut, że decyzja o przeniesieniu z urzędu nie jest zgodna z interesem służby, interesem skarżącej ani zasadą równoważności stanowisk; — Część druga dotyczy braku poszanowania prawa do bycia wysłuchanym przed wydaniem decyzji o przeniesieniu z urzędu.

2.

Zarzut drugi, dotyczący stwierdzenia nieważności decyzji w sprawie przeniesienia z urzędu do wydziału tłumaczeń języka rumuńskiego, ze względu na naruszenie prawa do bycia wysłuchanym. Zarzut dzieli się na dwie części. — Cześć pierwsza dotyczy naruszenia prawa do uprzedniego zostania wysłuchanym, ze względu na brak przekazania skarżącej informacji umożliwiających realną obronę; — Cześć druga dotyczy błędów co do okoliczności faktycznych oraz oczywistego błędu w ocenie, obarczających wadami sprawozdanie z oceny 2019 skarżącej.

3.

Zarzut trzeci dotyczący zadośćuczynienia szacowanego, z zastrzeżeniem możliwości podwyższenia lub obniżenia w toku postępowania, na 277 371,36 EUR, ze względu na niezgodne z prawem zachowanie i decyzje Rady. Zarzut dzieli się na pięć części. — Część pierwsza dotyczy na niezgodnego z prawem zachowania administracji w trakcie dochodzenia administracyjnego w sprawie mobbingu wobec skarżącej i po jego zakończeniu; — Część druga dotyczy niezgodności z prawem decyzji w sprawie przeniesienia z urzędu, która spowodowała krzywdę, za którą skarżąca dochodzi zadośćuczynienia; — Cześć trzecia dotyczy braku akredytacji skarżącej podczas nowelizacji regulaminu pracowniczego w 2014 r.; — Cześć czwarta dotyczy naruszenia danych medycznych skarżącej; — Część piąta dotyczy niezgodności z prawem postępowania w sprawie oceny 2019.

Skarga wniesiona w dniu 29 września 2020 r. – JD / EBI

(Sprawa T-608/20)

(2020/C 433/71)

Język postępowania: angielski

Strony

Skarżący: JD (przedstawiciel: adwokat H. Hansen)

Strona pozwana: Europejski Bank Inwestycyjny (EBI)

Żądania

Skarżący wnosi do Sądu o:

—

stwierdzenie nieważności decyzji (i) zobowiązującej skarżącego do podpisania aneksu do umowy o pracę przewidującego zrzeczenie się gwarantowanych świadczeń oraz (ii) uniemożliwiającej podjęcie przez skarżącego służby u pozwanej, jeżeli nie podpisze wspomnianego aneksu, co znalazło wyraz w (a) piśmie pozwanej do skarżącego z dnia 20 stycznia 2020 r., wysłanego wiadomością elektroniczną dopiero dnia 23 stycznia 2020 r., (b) korespondencji elektronicznej pozwanej ze skarżącym w okresie od 29 stycznia 2020 r. do 7 lutego 2020 r., oraz (c) piśmie pozwanej do skarżącego z dnia 3 marca 2020 r.;

—	stwierdzenie nieważności decyzji wydanej w odwołaniu w toku instancji, potwierdzającej pierwotną decyzję, wyrażonej w piśmie pozwanej do prawnika skarżącego z dnia 18 czerwca 2020 r., wysłanym wiadomością elektroniczną dopiero w dniu 19 czerwca 2020 r.;

—	w związku z tym nakazanie pozwanej cofnięcia pisma z dnia 20 stycznia 2020 r., pisma z dnia 18 czerwca 2020 r., a także związanego z nimi żądania podpisania przez skarżącego rozpatrywanego aneksu jako warunku podjęcia służby;

—

sprostowanie zaświadczenia lekarskiego wystawionego przez lekarza medycyny pracy pozwanej, z dnia 10 czerwca 2020 r., wysłanego skarżącemu w tym samym dniu wiadomością elektroniczną, w zakresie w jakim nie powinno ono zawierać klauzuli o istniejącym schorzeniu, które rzekomo mogłoby powodować w przyszłości niepełnosprawność;

—	nakazanie, tytułem głównym, stworzenia skarżącemu przez pozwaną realnej możliwości podjęcia służby w EBI, z wypłatą zaległego wynagrodzenia i świadczeń od przewidzianego w umowie dnia podjęcia służby, czyli od dnia 1 lutego 2020 r., lub, ewentualnie, zasądzenie następującego odszkodowania:

—	zasądzenie od pozwanej na rzecz skarżącego odszkodowania w kwocie wynoszącej równowartość czteroletniego wynagrodzenia, czyli 367 499,52 EUR;

—

w każdym razie, zasądzenie wypłaty następujących rekompensat: — zasądzenie od pozwanej na rzecz skarżącego zadośćuczynienia w kwocie 20 000 EUR; — zasądzenie od pozwanej na rzecz skarżącego zwrotu za koszty przeprowadzki w kwocie 2 104,19 EUR; — zasądzenie od pozwanej na rzecz skarżącego odszkodowania za niewypłacony dodatek na zagospodarowanie w kwocie 15 312,48 EUR; — w każdym razie zasądzenie od pozwanej na rzecz skarżącego zwrotu za wydatki poniesione na porady prawne przed wniesieniem niniejszej sprawy w kwocie 15 000 EUR, w zakresie w jakim te honoraria nie są wliczone w koszty podlegające zwrotowi, przy czym skarżący wyraźnie zastrzega sobie prawo podwyższenia tej kwoty w trakcie postępowania;

—	obciążenie strony pozwanej kosztami postępowania; oraz

—	zastrzeżenie wszelkich praw skarżącego.

Zarzuty i główne argumenty

Na poparcie skargi skarżący podnosi siedem zarzutów.

1.

Zarzut pierwszy, dotyczący naruszenia istotnych wymogów proceduralnych. — Skarżący podnosi, że zaświadczenie lekarskie wystawione przez lekarza medycyny pracy pozwanej z dnia 10 stycznia 2020 r. zawierało dane osobowe skarżącego, wykraczające poza to, czego ujawnienie było wymagane zgodnie z obowiązującymi przepisami.

2.

Zarzut drugi, dotyczący naruszenia zasady prawnej odnoszącej się do stosowania traktatów. — Skarżący podnosi, że brak było podstawy prawnej do pozbawienia go świadczeń lub ochrony ubezpieczeniowej; — Skarżący podnosi ponadto, że pozwana dokonała błędnej wykładni art. 6-1 przepisów w sprawie systemu emerytalnego, ponieważ użyła argumentu opartego na art. 32 Warunków zatrudnienia innych pracowników Unii Europejskiej; — Skarżący podnosi także, że dokonanej przez pozwaną wykładani art. 6-1 przepisów w sprawie systemu emerytalnego sprzeciwia się (i) historia wydania tych przepisów oraz (ii) treść komunikacji pozwanej z własnym personelem.

3.

Zarzut trzeci, dotyczący naruszenia zasady prawnej odnoszącej się do stosowania traktatów. – Skarżący podnosi w tym zarzucie, że nie istniała podstawa prawna żądania od niego podpisania aneksu do umowy o pracę przewidującego zrzeczenie się przez niego określonych uprawnień z zakresu zabezpieczenia społecznego.

4.

Zarzut czwarty, dotyczący naruszenia traktatów, a w szczególności szeregu postanowień Karty Praw Podstawowych Unii Europejskiej. — Skarżący podnosi, że zachowanie pozwanej stanowi dyskryminację i narusza art. 21 ust. 1 i art. 34 ust. 1 karty praw podstawowych; — Naruszone zostały prawa procesowe skarżącego przysługujące mu na podstawie art. 41 oraz prawo dostępu do informacji na podstawie art. 42 karty praw podstawowych; — Ponadto naruszono prawa skarżącego do skutecznego środka prawnego i rzetelnego procesu, przysługujące na podstawie karty praw podstawowych.

5.	Zarzut piąty, dotyczący naruszenia istotnych wymogów proceduralnych. – Skarżący podnosi, że badanie lekarskie przed przyjęciem do pracy powinno być polegać na ocenie stanu zdrowia przeprowadzonej osobiście, co nie miało w niniejszej sprawie miejsca.

6.

Zarzut szósty, dotyczący dalszych naruszeń istotnych wymogów proceduralnych. – Skarżący podnosi, że zaskarżona decyzja potwierdzająca została wydana przez osoby utrzymujące, że działają na podstawie delegowanych uprawnień prezesa EBI jako organu odwoławczego, podczas gdy brak było podstawy prawnej do takiego działania; – Ewentualnie, gdyby prezes EBI był uprawniony do delegowania swoich uprawnień jako organu odwoławczego, należy stwierdzić nieważność zaskarżonej decyzji potwierdzającej, ponieważ wydały ja osoby, w przypadku których zachodził konflikt interesów, więc nie były one bezstronne. Naruszono zatem zasadę dobrej administracji i wymogi art. 41 karty praw podstawowych.

7.

Zarzut siódmy, w którym skarżący odnosi się do żądań skargi. – Skarżący wnosi tytułem głównym o wykonanie umowy, czyli przyjęcie go do służby u pozwanej z wypłatą zaległego wynagrodzenia; – Ewentualnie skarżący wnosi o zasądzenie odszkodowania w kwocie wynoszącej równowartość wynagrodzenia za okres, na który zawarto z nim umowę na czas określony; – W każdym razie, czyli niezależnie od uwzględnienia przez Sąd żądania głównego lub ewentualnego skarżącego, skarżący wnosi o zasądzenie odszkodowania z tytułu szeregu strat poniesionych z racji zachowania pozwanej i jej niezgodnych z prawem decyzji.

Skarga wniesiona w dniu 1 października 2020 r. – Casino, Guichard-Perrachon / Komisja

(Sprawa T-614/20)

(2020/C 433/72)

Język postępowania: francuski

Strony

Strona skarżąca: Casino, Guichard-Perrachon (Saint-Étienne, Francja) (przedstawiciele: adwokaci: O. de Juvigny, A. Sunderland, I. Simic i G. Aubron)

Strona pozwana: Komisja Europejska

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—	stwierdzenie nieważności decyzji Komisji Europejskiej C(2020) 5192 final z dnia 23 lipca 2020 r.;

—	obciążenie Komisji Europejskiej kosztami postępowania w całości.

Zarzuty i główne argumenty

Na poparcie skargi strona skarżąca podnosi jeden zarzut dotyczący niezgodności z prawem zaskarżonej decyzji w zakresie, w jakim została ona wydana na podstawie dokumentów uzyskanych przez Komisję przy okazji wcześniejszych kontroli przeprowadzonych na podstawie niezgodnych z prawem decyzji, które były przedmiotem skarg o stwierdzenie nieważności w sprawach T-249/17 Casino, Guichard-Perrachon/Komisja i T-538/19 Casino, Guichard-Perrachon/Komisja.

Skarga wniesiona w dniu 5 października 2020 r. – FZ i in. / Komisja

(Sprawa T-618/20)

(2020/C 433/73)

Język postępowania: francuski

Strony

Strona skarżąca: FZ I 17 innych skarżących (przedstawiciel: adwokat J.N. Louis)

Strona pozwana: Komisja Europejska

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—	stwierdzenie nieważności decyzji Komisji w sprawie rozliczeń wynagrodzenia skarżących za grudzień 2019 r., ponieważ w rozliczeniach tych po raz pierwszy zastosowano współczynniki korygujące ustalone z mocą wsteczną od dnia 1 kwietnia i od dnia 1 lipca 2019 r.;

—	obciążenie Komisji kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Na poparcie skargi skarżący podnoszą zarzuty dotyczące naruszenia art. 64 i 65 Regulaminu pracowniczego urzędników Unii Europejskiej (zwanego dalej „regulaminem pracowniczym”), naruszenia zasady równego traktowania w zakresie równoważności siły nabywczej oraz oczywistego błędu w ocenie.

Skarżący uważają, że w celu ustalenia współczynnika korygującego stosowanego do wynagrodzenia skarżących pełniących służbę poza terytorium Unii, Eurostat musi zebrać dane specyficzne dla ich miejsca zatrudnienia, zgodnie ze szczegółowymi zasadami stosowania art. 64 i 65 regulaminu pracowniczego, określonymi w załączniku XI do tego regulaminu.

Podnoszą oni również, że współczynniki ustalone w ramach międzynarodowego porozumienia o współpracy między Eurostatem, OECD i ONZ zostały obniżone w okresie od stycznia 2018 r. do stycznia 2019 r. z 239,7 do 94,0, podczas gdy w tym samym okresie współczynniki stosowane do wynagrodzeń pracowników ONZ zostały podwyższone w celu uwzględnienia inflacji. W 2017 r. frank kongijski (CDF) doświadczył gwałtownej dewaluacji w stosunku do dolara (USD) i euro, w połączeniu z wysoką inflacją, która doprowadziła do znacznego wzrostu cen dolara, jak wynika z analiz MFW.

Zdaniem skarżących pozwana nie wyjaśnia, w jaki sposób zastosowane współczynniki uwzględniają te istotne okoliczności.

Skarga wniesiona w dniu 5 października 2020 r. – FJ i in. / ESDZ

(Sprawa T-619/20)

(2020/C 433/74)

Język postępowania: francuski

Strony

Strona skarżąca: FJ i 5 innych skarżących (przedstawiciel: adwokat J.N. Louis)

Strona pozwana: Europejska Służba Działań Zewnętrznych

Żądania

Skarżący wnoszą do Sądu o:

—	stwierdzenie nieważności swoich rozliczeń wynagrodzenia za grudzień 2019 r., ponieważ w rozliczeniach tych po raz pierwszy zastosowano współczynniki korygujące ustalone z mocą wsteczną od dnia 1 kwietnia i od dnia 1 lipca 2019 r.;

—	obciążenie ESDZ kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Na poparcie skargi skarżący podnoszą zarzuty dotyczące naruszenia art. 64 i 65 Regulaminu pracowniczego urzędników Unii Europejskiej (zwanego dalej „regulaminem pracowniczym”), naruszenia zasady równego traktowania w zakresie równoważności siły nabywczej oraz oczywistego błędu w ocenie.

Skarżący uważają, że w celu ustalenia współczynnika korygującego stosowanego do wynagrodzenia skarżących pełniących służbę poza terytorium Unii Eurostat musi zebrać dane specyficzne dla ich miejsca zatrudnienia, zgodnie ze szczegółowymi zasadami stosowania art. 64 i 65 regulaminu pracowniczego, określonymi w załączniku XI do tego regulaminu.

Podnoszą oni również, że współczynniki ustalone w ramach międzynarodowego porozumienia o współpracy między Eurostatem, OECD i ONZ zostały obniżone w okresie od stycznia 2018 r. do stycznia 2019 r. z 239,7 do 94,0, podczas gdy w tym samym okresie współczynniki stosowane do wynagrodzeń pracowników ONZ zostały podwyższone w celu uwzględnienia inflacji. W 2017 r. frank kongijski (CDF) doświadczył gwałtownej dewaluacji w stosunku do dolara (USD) i euro, w połączeniu z wysoką inflacją, która doprowadziła do znacznego wzrostu cen dolara, jak wynika z analiz MFW.

Zdaniem skarżących pozwana nie wyjaśnia, w jaki sposób zastosowane współczynniki uwzględniają te istotne okoliczności.

Skarga wniesiona w dniu 5 października 2020 r. – Les Mousquetaires i ITM Entreprises / Komisja

(Sprawa T-625/20)

(2020/C 433/75)

Język postępowania: francuski

Strony

Strona skarżąca: Les Mousquetaires (Paryż, Francja), ITM Entreprises (Paryż) (przedstawiciele: adwokaci N. Jalabert-Doury i K. Mebarek)

Strona pozwana: Komisja Europejska

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—	stwierdzenie nieważności decyzji z dnia 23 lipca 2020 r. dotyczącej postępowania na podstawie art. 18 ust. 3 rozporządzenia Rady (WE) nr 1/2003 (sprawa AT.40466 – Alliance Casino i Intermarché);

—	obciążenie Komisji Europejskiej kosztami postępowania w całości.

Zarzuty i główne argumenty

Na poparcie swojej skargi strona skarżąca podnosi jeden zarzut dotyczący naruszenia prawa do skutecznego środka prawnego na podstawie art. 18 ust. 3 rozporządzenia Rady (WE) nr 1/2003 z dnia 16 grudnia 2002 r. w sprawie wprowadzenia w życie reguł konkurencji ustanowionych w art. [101 i 102 TFUE] Traktatu (Dz.U. 2003, L 1, s. 1) oraz brak podstawy prawnej, ponieważ zaskarżona decyzja wymaga od skarżących wskazania spotkań oraz ponownego złożenia dowodów wcześniej zatrzymanych przez Komisję, których nieważność stwierdził już Sąd Pierwszej Instancji Unii Europejskiej.

Skarga wniesiona w dniu 15 października 2020 r. – Delifruit / Komisja

(Sprawa T-629/20)

(2020/C 433/76)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Delifruit, SA (Guayaquil, Ekwador) (przedstawiciele: K. Van Maldegem, P. Sellar i S. Saez Moreno, adwokaci)

Strona pozwana: Komisja Europejska

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—	uznanie skargi za dopuszczalną i zasadną;

—	stwierdzenie nieważności zaskarżonego aktu, zmienionego sprostowaniem do rozporządzenia Komisji (UE) nr 2020/1085, w zakresie w jakim ustala on najwyższe dopuszczalne poziomy pozostałości chloropiryfosu w bananach w wysokości 0,01 mg/kg; oraz,

—	obciążenie Komisji Europejskiej kosztami tego postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Strona skarżąca wnosi o stwierdzenie częściowej nieważności rozporządzenia Komisji (UE) nr 2020/1085 z dnia 23 lipca 2020 r. zmieniające załączniki II i V do rozporządzenia (WE) nr 396/2005 Parlamentu Europejskiego i Rady w odniesieniu do najwyższych dopuszczalnych poziomów pozostałości chloropiryfosu i chloropiryfosu metylowego w określonych produktach lub na ich powierzchni (1), zmienione sprostowaniem do rozporządzenia Komisji (UE) nr 2020/1085 (2).

Na poparcie skargi strona skarżąca podnosi, że Komisja popełniła oczywisty błąd w ocenie poprzez brak uwzględnienia istotnego czynnika (merytorycznego badania kwestionującego jeden z rzekomych powodów ustalenia najwyższego dopuszczalnego poziomu pozostałości), który doprowadził do wydania zaskarżonego aktu, tym samym naruszyła także art. 14 ust. 2 lit. a) i f) rozporządzenia 396/2005, które wymaga, aby wszystkie istotne i dostępne dane zostały uwzględnione.

---

(1)  Dz.U. L 239 z 24.7.2020 R., s. 7.

(2)  Dz.U. L 245, 30.7.2020 R., s. 33.

Skarga wniesiona w dniu 15 października 2020 r. – JP / Komisja

(Sprawa T-638/20)

(2020/C 433/77)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: JP (przedstawiciele: adwokaci S. Rodrigues i A. Champetier)

Strona pozwana: Komisja Europejska

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—	stwierdzenie nieważności decyzji z dnia 17 lipca 2019 r. o nieumieszczeniu strony skarżącej na liście rezerwy kadrowej konkursu EPSO/AD/363/18 – Administratorzy (AD7) wraz z decyzją z dnia 10 grudnia 2019 r. oddalającą wniosek strony skarżącej o ponowne rozpatrzenie sprawy;

—	stwierdzenie nieważności decyzji z dnia 7 lipca 2020 r. oddalającej zażalenie strony skarżącej z dnia 5 marca 2020 r.;

—	zobowiązanie strony pozwanej do naprawienia szkody wyrządzonej stronie skarżącej;

—	obciążenie strony pozwanej kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Na poparcie skargi strona skarżąca podnosi trzy zarzuty.

1.

Zarzut pierwszy dotyczący po pierwsze, naruszenia zasady, zgodnie z którą członkowie komisji konkursowej powinni posiadać umiejętności niezbędne do dokonania obiektywnej oceny wyników i kwalifikacji zawodowych kandydata podczas rozmowy kwalifikacyjnej w danej dziedzinie, po drugie, naruszenia zasady równego traktowania, a wreszcie naruszenia zasady uzasadnionych oczekiwań.

2.	Zarzut drugi dotyczący naruszenia zasady, zgodnie z którą skład komisji konkursowej musi być wystarczająco stały.

3.	Zarzut trzeci dotyczący kilku oczywistych błędów w ocenie.

Skarga wniesiona w dniu 22 października 2020 r. – TIB Chemicals /Komisja

(Sprawa T-639/20)

(2020/C 433/78)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: TIB Chemicals AG (Mannheim, Niemcy) (przedstawiciel: adwokat K. Fischer)

Strona pozwana: Komisja Europejska

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—

stwierdzenie częściowej nieważności rozporządzenia delegowanego Komisji (UE) 2020/1182 (1) z dnia 19 maja 2020 r. w zakresie, w jakim dotyczy ono substancji dilaurynianu dioktylocyny; [1] dioktylo-, bis(koko acyloksy) pochodnych wodorku cyny [2]; oraz w zakresie, w jakim zmienia załącznik VI do rozporządzenia (WE) nr 1272/2008 (2) poprzez włączenie tej substancji wraz z odpowiednimi elementami klasyfikacji i oznakowania do tabeli 3 w części 3 załącznika VI do rozporządzenia (WE) nr 1272/2008; oraz

—	obciążenie strony pozwanej wszystkimi kosztami i wydatkami poniesionymi w niniejszym postępowaniu.

Zarzuty i główne argumenty

Na poparcie skargi strona skarżąca podnosi siedem zarzutów.

1.

Zarzut pierwszy dotyczący tego, że zaskarżone rozporządzenie narusza art. 37 ust. 1 i 5 rozporządzenia (WE) nr 1272/2008 w związku z częścią 2 załącznika VI do rozporządzenia (WE) nr 1272/2008, ponieważ nie uwzględnia dostępnych informacji dotyczących substancji zawartych w dokumentacji rejestracyjnej REACH. Stanowi to oczywisty błąd w ocenie.

2.

Zarzut drugi dotyczący tego, że zaskarżone rozporządzenie narusza art. 5, 9, 36 i 37 rozporządzenia (WE) nr 1272/2008 w związku z częścią 1 (sekcją 1.1.1.3) i częścią 3 (sekcją 3.7.2.2 i sekcją 3.7.2.3) załącznika I do rozporządzenia (WE) nr 1272/2008, ponieważ odpowiednie dostępne informacje nie zostały odpowiednio zbadane, ocenione i uwzględnione zgodnie z rzetelnymi zasadami naukowymi.

3.

Zarzut trzeci dotyczący tego, że zaskarżone rozporządzenie narusza art. 5, 36 i 37 rozporządzenia (WE) nr 1272/2008w związku z częścią 1 (sekcją 1.1.1.3) i częścią 3 (sekcją 3.7.2.2 i sekcją 3.7.2.3) załącznika I do rozporządzenia (WE) nr 1272/2008, ponieważ zastosowane podejście przekrojowe nie zostało przeprowadzone w oparciu o rzetelne podstawy naukowe, a Komisja błędnie oceniła wagę dostępnych dowodów.

4.

Zarzut czwarty dotyczący tego, że zaskarżone rozporządzenie zostało wydane z naruszeniem art. 36 ust. 1 lit. d) i art. 37 ust. 5 rozporządzenia (WE) nr 1272/2008 w związku z sekcją 3.7 części 3 załącznika I do rozporządzenia (WE) nr 1272/2008, ponieważ Komisja nie mogła przedstawić jasnych dowodów naukowych na to, że przedmiotowa substancja spełnia wymogi odpowiedniej klasyfikacji ze względu na szkodliwe działanie na rozrodczość (kategoria 1B) i STOT RE1.

5.	Zarzut piąty dotyczący tego, że zaskarżone rozporządzenie zostało wydane z naruszeniem zasady proporcjonalności, ponieważ klasyfikacja przedmiotowej substancji nie jest ani odpowiednia, ani konieczna. W szczególności skarżącej odmówiono możliwości zwolnienia.

6.

Zarzut szósty dotyczący tego, że przyjmując zaskarżone rozporządzenie, Komisja naruszyła art. 37 ust. 4 rozporządzenia (WE) nr 1272/2008 oraz prawo skarżącej do dobrej administracji i prawo do bycia wysłuchaną. W szczególności skarżącej odmówiono odpowiedniej możliwości przedstawienia istotnych uwag do samej opinii Komitetu ds. Oceny Ryzyka i udowodnienia, że opinia ta jest błędna z naukowego punktu widzenia.

7.	Zarzut siódmy dotyczący tego, że przyjmując zaskarżone rozporządzenie bez uprzedniego przeprowadzenia i udokumentowania oceny skutków, Komisja naruszyła swoje zobowiązania wynikające z porozumienia międzyinstytucjonalnego w sprawie lepszego stanowienia prawa.

---

(1)  Rozporządzenie delegowane Komisji (UE) 2020/1182 z dnia 19 maja 2020 r. zmieniające, w celu dostosowania do postępu naukowo-technicznego, część 3 załącznika VI do rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 1272/2008 w sprawie klasyfikacji, oznakowania i pakowania substancji i mieszanin (Dz.U. 2020, L 261, s. 2).

(2)  Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 1272/2008 z dnia 16 grudnia 2008 r. w sprawie klasyfikacji, oznakowania i pakowania substancji i mieszanin, zmieniające i uchylające dyrektywy 67/548/EWG i 1999/45/WE oraz zmieniające rozporządzenie (WE) nr 1907/2006 (Dz.U. 2008, L 353, s. 1).

Skarga wniesiona w dniu 23 października 2020 r. – NG i in. / Parlament i Rada

(Sprawa T-646/20)

(2020/C 433/79)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: NG i siedemnastu innych skarżących (przedstawiciel: adwokat R. Martens)

Strona pozwana: Rada Unii Europejskiej, Parlament Europejski

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—

stwierdzenie nieważności art. 1 ust. 6 lit. c) i d) rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2020/1054 z dnia 15 lipca 2020 r. zmieniającego rozporządzenie (WE) nr 561/2006 w odniesieniu do minimalnych wymogów dotyczących maksymalnego dziennego i tygodniowego czasu prowadzenia pojazdu, minimalnych przerw oraz dziennego i tygodniowego okresu odpoczynku oraz zmieniającego rozporządzenie (UE) nr 165/2014 w odniesieniu do określania położenia za pomocą tachografów;

—	obciążenie strony pozwanej wszystkimi kosztami postępowania, w tym kosztami, co do których w postępowaniu w przedmiocie środka tymczasowego postanowiono, że rozstrzygnięcie nastąpi w orzeczeniu kończącym postępowanie w sprawie.

Zarzuty i główne argumenty

Na poparcie skargi strona skarżąca podnosi pięć zarzutów.

1.

Zarzut pierwszy dotyczący naruszenia art. 2, art. 4 ust. 2 i art. 9 TUE, art. 18 i 95 TFUE, art. 21 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej oraz zasad równości i niedyskryminacji, jako zasad ogólnych prawa Unii, w związku z art. 5 ust. 4 TUE oraz zasadą proporcjonalności, jako zasadą ogólną prawa Unii, ze względu na rzeczywistą i pośrednią dyskryminację.

2.

Zarzut drugi dotyczący naruszenia art. 26 i 56 TFUE, art. 16 i art. 52 ust. 1 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej, w związku z art. 5 ust. 4 TUE i zasadą proporcjonalności, jako zasadą ogólną prawa Unii, ze względu na niezgodne z prawem ograniczenie swobody świadczenia usług i swobody prowadzenia działalności gospodarczej.

3.	Zarzut trzeci dotyczący naruszenia art. 3 ust. 3 TUE, art. 11 i 191 TFUE oraz art. 36 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej, ze względu na naruszenie wymogu zachowania, ochrony i polepszania jakości środowiska naturalnego.

4.

Zarzut czwarty dotyczący naruszenia art. 296 akapit drugi TFUE, art. 5 protokołu 2 TFUE, porozumienia międzyinstytucjonalnego w sprawie lepszego stanowienia prawa oraz obowiązku uzasadnienia, ze względu na nieprzedstawienie szczegółowego uzasadnienia i brak przeprowadzenia ocen oddziaływania na środowisko.

5.

Zarzut piąty dotyczący naruszenia art. 91 i 94 TFUE oraz art. 7 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej w związku z prawem podstawowym do poszanowania życia prywatnego i rodzinnego zagwarantowanym w art. 8 europejskiej konwencji praw człowieka i jako zasadą ogólną prawa Unii, ze względu na poważne naruszenie standardu życia i poziomu zatrudnienia, jak też niezgodną z prawem ingerencję w życie prywatne i rodzinne.

Skarga wniesiona w dniu 27 października 2020 r. – Impresa comune Clean Sky 2 / NG

(Sprawa T-649/20)

(2020/C 433/80)

Język postępowania: włoski

Strony

Strona skarżąca: Impresa comune Clean Sky 2 (przedstawiciele: adwokat M. Velardo, i B. Mastantuono, pełnomocnik)

Strona pozwana: NG

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—

zasądzenie od strony pozwanej zapłaty na rzecz Impresa comune Clean Sky 2 kwoty 168 062,23 EUR z tytułu umowy o dotację nr 632420 „FIMAC, FAST impact cross-analysis methodology for Composite leading edge Structures”, w ramach 7 programu ramowego Unii Europejskiej, powiększonej o odsetki w wysokości 3,5 % stosowane przez Europejski Bank Centralny do podstawowych operacji refinansujących, liczone od dnia 13 lipca 2019 r. do dnia faktycznej zapłaty;

—	obciążenie pozwanej kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Na poparcie skargi strona skarżąca podnosi następujący zarzut.

Strona pozwana nie wypełniła swoich zobowiązań umownych, nie zwróciwszy kwoty dotyczącej kosztów osobowych uznanych za niekwalifikujące się do finansowania. W konsekwencji strona skarżąca wystawiła w dniu 12 lipca 2019 r. notę obciążeniową na kwotę 168 062,23 EUR, wypłaconą już spółce Alpha Consulting Service Srl, wykreślonej z rejestru przedsiębiorstw. Zgodnie z prawem włoskim strona pozwana jest bowiem odpowiedzialna za niewypełnienie zobowiązań umownych spółki Alpha Consulting Service Srl, ponieważ przyjęła rolę udziałowca i likwidatora a także przedstawiciela przedsiębiorstwa Alpha Consulting Service Srl, wykreślonego z rejestru przedsiębiorstw. Zastrzeżenia wyrażone przez tę spółkę w następstwie wystawienia noty obciążeniowej są ogólne, niepełne i niepoparte dowodami i tym samym są zupełnie bezpodstawne. W konsekwencji strona skarżąca jest uprawniona do żądania odzyskania i zwrotu wypłaconej kwoty wraz z odsetkami z zwłokę.

Skarga wniesiona w dniu 28 października 2020 r. – Mylan Ireland / EMA

(Sprawa T-653/20)

(2020/C 433/81)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Mylan Ireland Ltd (Dublin, Irlandia) (przedstawiciel: adwokat O. Swens)

Strona pozwana: Europejska Agencja Leków (EMA)

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—

stwierdzenie, że zarzut niezgodności z prawem podniesiony przez stronę skarżącą dotyczący twierdzenia Komitetu ds. Produktów Leczniczych Stosowanych u Ludzi (CHMP), że Sanofi wyprodukowało produkt mający status nowej substancji czynnej, jak wspomniano w decyzji z dnia 26 sierpnia 2013 r. dopuszczającej do obrotu „AubagioTM – Teriflunomide” jest dopuszczalny i zasadny;

—	stwierdzenie nieważności decyzji EMA z dnia 18 sierpnia 2020 r. o niezatwierdzeniu wniosku Mylan o wydanie pozwolenia na dopuszczenie do obrotu dotyczącego generycznej wersji produktu leczniczego AubagioTM; oraz,

—	obciążenie EMA kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Na poparcie skargi strona skarżąca podnosi dwa zarzuty.

1.

Zarzut pierwszy, zgodnie z którym zarzut niezgodności z prawem jest uzasadniony, zaskarżona decyzja jest zatem prawnie niedopuszczalna, ponieważ EMA naruszyła prawo i popełniła błędy w ustaleniach faktycznych, a także uchybiła ciążącym na niej obowiązkom przedstawienia uzasadnienia oraz dokonania starannej i dogłębnej oceny, o których mowa w art. 296 TFUE.

2.

Zarzut drugi, zgodnie z którym zgodność z prawem zaskarżonej decyzji również może być kwestionowana, ponieważ status „nowej substancji aktywnej” powinien był być ponownie zbadany po złożeniu przez Mylan sprzeciwu na etapie składania wniosku. W związku z tym, zdaniem strony skarżącej, EMA nie wykonała swoich obowiązków w sposób należyty, a w szczególności nie dokonała skutecznej i starannej oceny oraz nie przedstawiła uzasadnienia zgodnie z wymaganiami art. 296 TFUE, co czyni zaskarżoną decyzję niezgodną z prawem.

Skarga wniesiona w dniu 30 października 2020 r. – Ryanair/Komisja

(Sprawa T-657/20)

(2020/C 433/82)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Ryanair DAC (Swords, Irlandia) (przedstawiciele: adwokaci F. Laprévote, V. Blanc, E. Vahida, S. Rating i I. Metaxas-Maranghidis)

Strona pozwana: Komisja Europejska

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—	stwierdzenie nieważności decyzji Komisji Europejskiej (UE) z dnia 9 czerwca 2020 r. w sprawie pomocy państwa SA.57410 COVID – dokapitalizowanie Finnairu (1); oraz

—	obciążenie Komisji Europejskiej kosztami postępowania.

Skarżąca wniosła również o rozpoznanie skargi w trybie przyspieszonym, o którym mowa w art. 23a statutu Trybunału Sprawiedliwości.

Zarzuty i główne argumenty

Na poparcie skargi strona skarżąca podnosi cztery zarzuty.

1.

Zarzut pierwszy dotyczący tego, że Komisja niewłaściwie zastosowała art. 107 ust. 3 lit. b) TFUE oraz zastosowała w sposób niekompletny tymczasowe ramy prawne, a także dopuściła się oczywistego błędu w ocenie, uznając, że pomoc ma na celu zaradzenie poważnym zakłóceniom w funkcjonowaniu fińskiej gospodarki i naruszając ciążący na niej obowiązek wyważenia korzystnych skutków pomocy z jej niekorzystnym wpływem na warunki wymiany handlowej i utrzymanie niezakłóconej konkurencji (tj. „test bilansujący”) oraz uznając, że Finnair nie posiada znaczącej pozycji rynkowej.

2.

Zarzut drugi dotyczący tego, że Komisja naruszyła szczególne postanowienia traktatu FUE oraz ogólne zasady prawa europejskiego dotyczące zakazu dyskryminacji, swobodnego świadczenia usług i swobody przedsiębiorczości, które stanowią podstawę liberalizacji transportu lotniczego w Unii Europejskiej od końca lat 80. ubiegłego wieku. Liberalizacja rynku transportu lotniczego w Unii pozwoliła na rozwój prawdziwie paneuropejskich tanich linii lotniczych. Zezwalając Finlandii na zastrzeżenie pomocy dla Finnairu, Komisja Europejska zignorowała szkody, jakie kryzys związany z COVID-19 poczynił takim paneuropejskim liniom lotniczym, oraz rolę, jaką one odgrywają w sieci połączeń lotniczych Finlandii.

3.	Zarzut trzeci dotyczący tego, że Komisja nie wszczęła, pomimo poważnych trudności, formalnego postępowania wyjaśniającego oraz naruszyła uprawnienia procesowe skarżącej.

4.	Zarzut czwarty dotyczący tego, że Komisja naruszyła ciążący na niej obowiązek uzasadnienia.

---

(1)  Decyzja Komisji Europejskiej (UE) z dnia 9 czerwca 2020 r. w sprawie pomocy państwa SA.57410 COVID – dokapitalizowanie Finnairu (Dz.U. 2020, C 310, s. 6).

Skarga wniesiona w dniu 2 listopada 2020 r. – Jakober / EUIPO (Kształt filiżanki)

(Sprawa T-658/20)

(2020/C 433/83)

Język postępowania: niemiecki

Strony

Strona skarżąca: Philip Jakober (Stuttgart, Niemcy) (przedstawiciel: adwokat J. Klink)

Strona pozwana: Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (EUIPO)

Dane dotyczące postępowania przed EUIPO

Sporny znak towarowy: Trójwymiarowy unijny znak towarowy (Kształt filiżanki) – zgłoszenie nr 15 963 994

Zaskarżona decyzja: Decyzja Piątej Izby Odwoławczej EUIPO z dnia 20 sierpnia 2020 r. w sprawie R 554/2020-5

Żądanie

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—	stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji;

—	zmianę zaskarżonej decyzji w taki sposób, by odwołanie zostało uznane za zasadne, a w konsekwencji zgłoszenie unijnego znaku towarowego nr 15 963 994 zostało dopuszczone do rejestracji w rejestrze EUIPO;

—	obciążenie EUIPO kosztami postępowania.

Podniesione zarzuty

—	Naruszenie art. 7 ust. 1 lit. b) rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2017/1001;

—	Naruszenie art. 7 ust. 3 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2017/1001.

Postanowienie Sądu z dnia 30 września 2020 r. – Banco Comercial Português i in. / Komisja

(Sprawa T-298/18) (1)

(2020/C 433/84)

Język postępowania: angielski

Prezes dziewiątej izby zarządził wykreślenie sprawy.

---

(1)  Dz.U. C 249 z 16.7.2018.

Postanowienie Sądu z dnia 30 września 2020 r. – DEI / Komisja

(Sprawa T-694/18) (1)

(2020/C 433/85)

Język postępowania: grecki

Prezes szóstej izby zarządził wykreślenie sprawy.

---

(1)  Dz.U. C 35 z 28.1.2019.