—

uwzględniając komunikat Komisji z dnia 17 maja 2018 r. pt. „Droga do zautomatyzowanej mobilności: strategia UE na rzecz mobilności w przyszłości” (COM(2018)0283);

—

uwzględniając komunikat Komisji z dnia 30 listopada 2016 r. pt. „Europejska strategia na rzecz współpracujących inteligentnych systemów transportowych – ważny krok w kierunku mobilności pojazdów współpracujących, połączonych i zautomatyzowanych” (COM(2016)0766),

—

uwzględniając swoją rezolucję z dnia 1 czerwca 2017 r. w sprawie łączności internetowej na rzecz wzrostu gospodarczego, konkurencyjności i spójności: europejskie społeczeństwo gigabitowe i 5G (1),

—

uwzględniając swoją rezolucję z dnia 13 marca 2018 r. w sprawie europejskiej strategii na rzecz współpracujących inteligentnych systemów transportowych (2),

—

uwzględniając art. 52 Regulaminu,

—

uwzględniając sprawozdanie Komisji Transportu i Turystyki oraz opinie przedstawione przez Komisję Rynku Wewnętrznego i Ochrony Konsumentów, Komisję Prawną, a także Komisję Przemysłu, Badań Naukowych i Energii (A8-0425/2018),

A.

mając na uwadze, że unijna strategia dotycząca opartej na sieci i zautomatyzowanej mobilności jest ściśle związana z priorytetami politycznymi Komisji, w szczególności jej agendami na rzecz zatrudnienia, wzrostu i inwestycji, badań i innowacji, środowiska i zmiany klimatu, ekologicznych i bezpiecznych mobilności i transportu, bezpieczeństwa drogowego i zmniejszenia zagęszczenia ruchu drogowego, jednolitego rynku cyfrowego oraz unii energetycznej;

B.

mając na uwadze, że szybkie tempo rozwoju technologii, zarówno w sektorze transportu, jak i w dziedzinie robotyki i sztucznej inteligencji, ma znaczący wpływ na gospodarkę i społeczeństwo; mając na uwadze, że pojazdy autonomiczne zmienią w sposób istotny nasze życie codzienne, określą przyszły kształt światowego transportu drogowego, zmniejszą koszty transportu, poprawią bezpieczeństwo ruchu drogowego, zwiększą mobilność i ograniczą oddziaływania na środowisko; mając na uwadze, że w sektorze transportu drogowego można dopuścić nowe usługi i środki transportu i zaspokoić tym samym rosnący popyt w obszarze mobilności indywidualnej, a nawet przyczynić się do zrewolucjonizowania planowania urbanistycznego;

C.

mając na uwadze, że celem Komisji jest zmniejszenie do 2020 r. o połowę liczby osób, które co roku giną w wypadkach drogowych w UE, w porównaniu z liczbą ofiar odnotowaną w 2010 r., zgodnie z celami całkowitego wyeliminowania ofiar śmiertelnych („Wizja Zero”); mając na uwadze, że wydaje się, iż w ostatnim czasie nie odnotowuje się spadku całkowitej liczby ofiar śmiertelnych i rannych, zważywszy że w 2016 r. ponad 25 000 osób straciło życie na drogach UE, a kolejne 135 000 osób odniosło poważne obrażenia; mając na uwadze ogromne problemy związane z mobilnością w unijnych miastach, potęgowane dodatkowo zanieczyszczeniem i zmianą klimatu;

D.

mając na uwadze, że zaawansowane systemy wspomagania kierowcy, takie jak ostrzeganie przed niezamierzoną zmianą pasa ruchu i automatyczny hamulec awaryjny, już okazują się mieć wpływ na poprawę bezpieczeństwa ruchu drogowego i spadek liczby poważnych wypadków;

E.

mając na uwadze, że przytłaczająca większość wypadków drogowych spowodowana jest niewłaściwym zachowaniem się człowieka i że w związku z tym istnieje pilna potrzeba ograniczenia możliwości występowania takich wypadków dzięki obowiązkowemu używaniu istotnych dla bezpieczeństwa systemów wspomagania kierowcy, przy jednoczesnym zachowaniu mobilności osobistej;

F.

mając na uwadze, że nastąpiło spowolnienie pozytywnej tendencji w zakresie bezpieczeństwa ruchu drogowego obserwowanej w UE w ostatnim dziesięcioleciu; mając na uwadze, że transport drogowy jest wciąż odpowiedzialny za ogromną ilość emisji, jeśli chodzi o emisje gazów cieplarnianych i czynniki zanieczyszczenia powietrza;

G.

mając na uwadze, że na całym świecie obserwuje się rosnące potrzeby zarówno w sektorze transportu pasażerskiego, jak i w sektorze transportu towarowego, którym towarzyszy coraz większa świadomość ograniczonego charakteru zasobów naszej planety, oraz że w związku z tym wydajność różnych rodzajów transportu stanowi wyzwanie o coraz bardziej kluczowym znaczeniu;

H.

mając na uwadze, że UE powinna propagować technologie cyfrowe zautomatyzowanej mobilności i dalej je rozwijać, by łagodzić skutki niewłaściwego zachowania się człowieka oraz ograniczać liczbę wypadków drogowych i ofiar śmiertelnych takich wypadków;

I.

mając na uwadze, że automatyzacja i wdrażanie nowych technologii zwiększy bezpieczeństwo transportu i systemów transportu oraz wyeliminuje niektóre występujące czynniki ludzkie; mając na uwadze, że równolegle z automatyzacją należy wziąć pod uwagę różnorodność i stan systemów transportowych w poszczególnych państwach członkowskich; mając na uwadze, że należy budować nowe systemy transportowe, a istniejące i nowe systemy transportu wyposażyć w odpowiednie zabezpieczenia przed wprowadzeniem automatyzacji;

J.

mając na uwadze, ze wśród istniejących poziomów automatyzacji poziomy 1 i 2 są już obecne na rynku, ale oczekuje się, że wprowadzenie poziomów uwarunkowanej i wysokiej pełnej automatyzacji (kiedy pojazdy stają się autonomiczne) nastąpi dopiero w latach 2020–2030, oraz mając w związku z tym na uwadze znaczenie systemów wspomagania kierowcy jako podstawowej technologii na drodze do pełnej automatyzacji;

K.

mając na uwadze, że należy zapewnić inwestycje zarówno na etapie badań naukowych, jak i na etapie późniejszych prac rozwojowych, aby udoskonalić dostępne technologie i wdrożyć bezpieczną i inteligentną infrastrukturę transportową;

L.

mając na uwadze, że szereg krajów na całym świecie (np. Stany Zjednoczone, Australia, Japonia, Korea i Chiny) w szybkim tempie przechodzą do udostępniania na rynku opartej na sieci i zautomatyzowanej mobilności; mając na uwadze, że Europa musi aktywniej działać na rzecz szybkich zmian w tym sektorze, wspierać inicjatywy i promować rygorystyczne wymogi dotyczące bezpieczeństwa dla wszystkich użytkowników transportu morskiego, śródlądowego drogą wodną, drogowego, lotniczego lub kolejowego oraz transportu mieszanego;

M.

mając na uwadze, że Komisja spodziewa się, iż nowy rynek zautomatyzowanych i podłączonych do sieci pojazdów gwałtownie wzrośnie, przy czym szacuje się, że do 2025 r. dochody w przemyśle motoryzacyjnym UE przekroczą 620 mld EUR, a w sektorze elektroniki – 180 mld EUR;

N.

mając na uwadze, że w deklaracji z Amsterdamu (2016 r.) nakreślono ramy współpracy między państwami członkowskimi, Komisją i przemysłem w obszarze opartej na sieci i zautomatyzowanej mobilności;

O.

mając na uwadze, że transport autonomiczny obejmuje wszystkie formy zdalnie kierowanych, zautomatyzowanych i autonomicznych środków transportu drogowego, kolejowego, lotniczego, morskiego i transportu śródlądowego drogą wodną;

P.

mając na uwadze, że komunikat Komisji w sprawie drogi do zautomatyzowanej mobilności stanowi ważny etap w unijnej strategii dotyczącej opartej na sieci i zautomatyzowanej mobilności;

Q.

mając na uwadze, że nacisk należy położyć na mobilność autonomiczną, gdyż całkowicie autonomiczne pojazdy przyniosą zauważalne korzyści w zakresie bezpieczeństwa drogowego i będą mogły działać bez funkcji opartych na sieci; mając na uwadze, że dodatkowe zdolności i usługi mogą nadal wymagać komunikacji cyfrowej;

R.

mając na uwadze, że wprowadzenie pojazdów autonomicznych, spodziewane już w 2020 r., przyniesie istotne korzyści, ale niesie ze sobą również szereg nowych zagrożeń, zwłaszcza w zakresie bezpieczeństwa ruchu drogowego, odpowiedzialności cywilnej i ubezpieczenia, cyberbezpieczeństwa, praw własności intelektualnej, ochrony danych i dostępu do danych, infrastruktury technicznej, normalizacji i zatrudnienia; mając na uwadze, że nie można w pełni przewidzieć długofalowego wpływu autonomicznej mobilności na miejsca pracy i środowisko; mając na uwadze, że kluczowe znaczenie ma zapewnienie, aby ramy prawne UE pozwalały odpowiednio reagować na te wyzwania, a także zwiększyć świadomość społeczną i akceptację pojazdów autonomicznych;

S.

mając na uwadze, że kwestie etyczne związane ze stosowaniem tych technologii sprawiają, iż konieczne jest opracowanie wytycznych dotyczących wdrożenia sztucznej inteligencji oraz systemów gwarantujących spójne rozwiązywanie tych kwestii etycznych;

1.

2.

3.

4.

5.

6.

7.

8.

9.

10.

11.

12.

13.

14.

15.

16.

17.

18.

19.

20.

21.

22.

23.

24.

25.

26.

27.

28.

29.

30.

31.

32.

33.

34.

35.

36.

37.

38.

39.

40.

41.

42.

43.

44.

45.

46.

47.

48.

49.

50.

51.

52.

53.

54.

55.

56.

57.

58.

59.

60.

61.

62.

63.

64.

65.

66.

67.

68.

69.

70.

71.

72.

73.

74.

75.

76.

77.

78.

79.

80.

81.

82.

—

uwzględniając art. 2 i 3 Traktatu o Unii Europejskiej (TUE), w których zasada równouprawnienia płci została uznana za podstawową wartość Unii,

—

uwzględniając Traktat o funkcjonowaniu Unii Europejskiej (TFUE), w szczególności jego art. 8 i 19,

—

uwzględniając art. 23 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej, który zawiera szczegółowe postanowienia w sprawie horyzontalnej zasady równości kobiet i mężczyzn, a także art. 6 TUE uznający, że Karta ma taką samą moc prawną jak Traktaty,

—

uwzględniając Konwencję o ochronie praw człowieka i podstawowych wolności (EKPC),

—

uwzględniając Powszechną deklarację praw człowieka z 1948 r.,

—

uwzględniając Konwencję w sprawie likwidacji wszelkich form dyskryminacji kobiet (CEDAW), przyjętą przez ONZ w 1979 r.,

—

uwzględniając konwencję stambulską o zapobieganiu i zwalczaniu przemocy wobec kobiet i przemocy domowej z dnia 11 maja 2011 r.,

—

uwzględniając swoją rezolucję z dnia 24 listopada 2016 r. w sprawie przystąpienia UE do Konwencji Rady Europy o zapobieganiu i zwalczaniu przemocy wobec kobiet i przemocy domowej (1),

—

uwzględniając deklarację pekińską i pekińską platformę działania, przyjęte podczas Czwartej Światowej Konferencji w sprawie Kobiet w dniu 15 września 1995 r., późniejsze dokumenty końcowe przyjęte na posiedzeniach specjalnych Organizacji Narodów Zjednoczonych Pekin + 5 (2000 r.), Pekin + 10 (2005 r.) i Pekin + 15 (2010 r.), a także dokument końcowy z konferencji przeglądowej Pekin + 20,

—

uwzględniając swoje rezolucje z dnia 10 lutego 2010 r. w sprawie równości kobiet i mężczyzn w Unii Europejskiej – rok 2009 (2), z dnia 8 marca 2011 r. w sprawie równości kobiet i mężczyzn w Unii Europejskiej – rok 2010 (3), z dnia 13 marca 2012 r. w sprawie równości kobiet i mężczyzn w Unii Europejskiej – rok 2011 (4), z dnia 10 marca 2015 r. w sprawie postępów w dążeniu do równości kobiet i mężczyzn w Unii Europejskiej – 2013 r. (5), a także z dnia 14 marca 2017 r. w sprawie równości kobiet i mężczyzn w Unii Europejskiej w latach 2014–2015 (6),

—

uwzględniając swoją rezolucję z dnia 13 marca 2003 r. w sprawie uwzględniania aspektu płci w Parlamencie Europejskim (7),

—

uwzględniając swoją rezolucję z dnia 18 stycznia 2007 r. w sprawie zintegrowanego podejścia do równouprawnienia kobiet i mężczyzn w ramach prac komisji (8),

—

uwzględniając swoją rezolucję z dnia 22 kwietnia 2009 r. w sprawie zintegrowanego podejścia do kwestii równouprawnienia kobiet i mężczyzn w ramach prac komisji i delegacji (9),

—

uwzględniając swoją rezolucję z dnia 7 maja 2009 r. w sprawie uwzględniania tematyki płci w stosunkach zewnętrznych UE oraz w procesie budowania pokoju i ugruntowywania tożsamości narodowej (10),

—

uwzględniając swoją rezolucję z dnia 13 marca 2012 r. w sprawie udziału kobiet w podejmowaniu decyzji politycznych (11),

—

uwzględniając swoją rezolucję z dnia 9 czerwca 2015 r. w sprawie strategii UE na rzecz równości kobiet i mężczyzn w okresie po 2015 r. (12),

—

uwzględniając swoją rezolucję z dnia 3 lutego 2016 r. w sprawie nowej strategii na rzecz praw kobiet i równouprawnienia płci w Europie po roku 2015 (13),

—

uwzględniając swoją rezolucję z dnia 8 marca 2016 r. w sprawie uwzględniania aspektu płci w pracach Parlamentu Europejskiego (14),

—

uwzględniając swoją rezolucję z dnia 26 października 2017 r. w sprawie przeciwdziałania molestowaniu i wykorzystywaniu seksualnemu w UE (15),

—

uwzględniając swoją rezolucję z dnia 11 września 2018 r. w sprawie środków na rzecz zapobiegania mobbingowi i molestowaniu seksualnemu w pracy, przestrzeni publicznej i życiu politycznym w UE, a także zwalczania tych zjawisk (16),

—

uwzględniając Regulamin pracowniczy urzędników Unii Europejskiej i warunki zatrudnienia innych pracowników Unii Europejskiej ustanowione w rozporządzeniu Rady (EWG, Euratom, EWWiS) nr 259/68 (17), w szczególności jego art. 1 lit. c) i d),

—

uwzględniając wydaną w 2018 r. broszurę zatytułowaną „Kobiety w Parlamencie Europejskim”,

—

uwzględniając opublikowane w sierpniu 2018 r. sprawozdanie roczne w sprawie zasobów kadrowych Parlamentu Europejskiego za 2017 r.,

—

uwzględniając wytyczne dotyczące języka neutralnego płciowo w Parlamencie Europejskim,

—

uwzględniając skierowane do Prezydium Parlamentu Europejskiego sprawozdanie Dimitriosa Papadimoulisa, wiceprzewodniczącego Parlamentu Europejskiego i przewodniczącego Grupy Wysokiego Szczebla ds. Równości Płci i Różnorodności, zatytułowane „Równość kobiet i mężczyzn w Sekretariacie Parlamentu Europejskiego – aktualna sytuacja i perspektywy na lata 2017–2019”, które zostało przyjęte na posiedzeniu Prezydium w dniu 16 stycznia 2017 r.,

—

uwzględniając plan działania na lata 2017–2019 dotyczący realizacji sprawozdania pt. „Równość kobiet i mężczyzn w Sekretariacie Parlamentu Europejskiego – aktualna sytuacja i perspektywy na lata 2017–2019”,

—

uwzględniając plan działania na rzecz promowania równouprawnienia płci i różnorodności w Sekretariacie Parlamentu Europejskiego na lata 2014–2019,

—

uwzględniając mandat Grupy Wysokiego Szczebla ds. Równości Płci i Różnorodności,

—

uwzględniając swoje wytyczne dotyczące równości w odniesieniu do członków komisji selekcyjnych i osób rekrutujących zasiadających w komisjach selekcyjnych,

—

uwzględniając komunikat Komisji z dnia 19 lipca 2017 r. pt. „Lepsze miejsce pracy dla wszystkich: od równych szans do różnorodności i integracji (C(2017)5300) (18) oraz stanowiącą jego część kartę na rzecz różnorodności i integracji (19),

—

uwzględniając dokument roboczy służb Komisji z dnia 3 grudnia 2015 r. zatytułowany „Strategiczne zaangażowanie na rzecz równouprawnienia płci w latach 2016–2019” (SWD(2015)0278) (20),

—

uwzględniając strategię Rady Europy na rzecz równości płci na lata 2018–2023 (21),

—

uwzględniając wspólne oświadczenie Parlamentu Europejskiego, Rady i Komisji z dnia 19 listopada 2013 r. w sprawie uwzględniania aspektu płci, które stanowi załącznik do rezolucji ustawodawczej Parlamentu Europejskiego w sprawie projektu rozporządzenia Rady w sprawie określenia wieloletnich ram finansowych na lata 2014–2020 i które załączono do wieloletnich ram finansowych (WRF) (22),

—

uwzględniając sprawozdanie Unii Międzyparlamentarnej z 2011 r. zatytułowane „Parlamenty wyczulone na kwestie równości płci: ogólny przegląd dobrych praktyk”,

—

uwzględniając art. 52 Regulaminu,

—

uwzględniając sprawozdanie Komisji Praw Kobiet i Równouprawnienia (A8-0429/2018),

A.

mając na uwadze, że zasada równouprawnienia płci stanowi podstawową zasadę UE i jest zapisana w Traktatach UE i w Karcie praw podstawowych; mając na uwadze, że zgodnie z art. 8 TFUE Unia Europejska we wszystkich swoich działaniach zmierza do zniesienia nierówności, wspierania równouprawnienia płci i zwalczania dyskryminacji przy określaniu i realizacji swoich polityk i działań;

B.

mając na uwadze, że osiągnięcie równouprawnienia płci ma w ogólnym ujęciu zasadnicze znaczenie dla ochrony praw człowieka, funkcjonowania demokracji, poszanowania praworządności oraz wzrostu gospodarczego, włączenia społecznego i zrównoważonego rozwoju, a uwzględnienie wymiaru płci ma znaczenie dla wszystkich obszarów polityki wchodzących w zakres kompetencji UE;

C.

mając na uwadze, że prawo do równości i gwarancja niedyskryminacji są podstawowymi zasadami leżącymi u podstaw uwzględniania aspektu płci; mając na uwadze, że uwzględnianie aspektu płci oznacza ukierunkowanie na prawa, perspektywy i dobrostan kobiet, dziewcząt, osób LGBTIQ i osób o dowolnej tożsamości płciowej;

D.

mając na uwadze, że postępy w osiąganiu równości płci w UE nie tylko ulegają stagnacji w całej Unii, ale również odnotowuje się znaczne opóźnienia w tym względzie w niektórych państwach członkowskich;

E.

mając na uwadze, że konwencja stambulska podkreśla znaczenie zmiany mentalności i nastawienia w celu wyrwania się ze spirali przemocy ze względu na płeć bez względu na formę, jaką ta przemoc przybiera; mając na uwadze, że w związku z tym konieczne jest kształcenie na wszystkich szczeblach i we wszystkich grupach wiekowych w zakresie równości między kobietami a mężczyznami, przełamywania stereotypów ról przypisanych płci oraz poszanowania integralności osobistej;

F.

mając na uwadze, że środki finansowe i zasoby kadrowe przeznaczane na zapewnianie rzeczywistych postępów w uwzględnianiu aspektu płci w kierunkach polityki, programach, inicjatywach i działaniach UE nie są wystarczające;

G.

mając na uwadze, że ludność Unii Europejskiej składa się w połowie z kobiet i w połowie z mężczyzn, ale skład Parlamentu Europejskiego odzwierciedla wyraźnie niedostateczną reprezentację kobiet, ponieważ stanowią one jedynie 36,1 % posłów; mając na uwadze, że o tej różnicy dodatkowo świadczy skład Prezydium Parlamentu, w którym zasiada 7 kobiet i 13 mężczyzn; mając na uwadze, że zrównoważona pod względem płci reprezentacja i różnorodność w organach Parlamentu przyczyniają się do przełamywania stereotypów, ograniczania dyskryminacji i zwiększania demokratycznej reprezentacji obywateli UE oraz legitymizacji podejmowanych przez Parlament decyzji;

H.

mając na uwadze, że kobiety stanowiły zaledwie 11 % osób mianowanych na stanowiska kierownicze wyższego szczebla w Parlamencie (dyrektorzy generalni i dyrektorzy) w 2016 r. i zaledwie 33 % w 2017 r.;

I.

mając na uwadze, że w ramach celu zrównoważonego rozwoju nr 5 dąży się do „osiągnięcia równości płci oraz wzmocnienia pozycji kobiet i dziewcząt” w perspektywie 2030 r. i że cel ten jest celem przekrojowym w zakresie wszystkich siedemnastu celów zrównoważonego rozwoju; mając na uwadze, że uwzględnianie problematyki płci jest narzędziem skutecznego, długotrwałego i zrównoważonego sprawiedliwego rozwoju, co ma pozytywny wpływ na realizację celów związanych z ograniczaniem ubóstwa; mając jednak na uwadze, że postępy w dziedzinie równouprawnienia płci dokonują się bardzo powoli, a w wielu państwach na całym świecie (23), w tym w Europie, zmiany są jedynie minimalne; mając na uwadze, że realizacja celu zrównoważonego rozwoju nr 5 przyniosła mieszane rezultaty w państwach członkowskich UE i pomiędzy nimi, a także mając na uwadze, że odsetek kobiet zasiadających w parlamentach narodowych i na stanowiskach decyzyjnych nadal nie dorównuje mężczyznom (24);

J.

mając na uwadze, że przeprowadzanie ocen wpływu w aspekcie płci jest konieczne do oceny i określenia prawdopodobieństwa negatywnego oddziaływania wszelkich decyzji na równouprawnienie płci; mając na uwadze, że w związku z tym zasadnicze znaczenie ma analiza budżetów z perspektywy płci w celu dostarczenia informacji na temat różnych możliwych skutków wszelkiego przydziału i podziału środków budżetowych dla równouprawnienia płci, a także w celu zwiększenia przejrzystości i rozliczalności;

K.

mając na uwadze, że uwzględnianie aspektu płci uznaje się za skuteczną i ogólnie przyjętą strategię mającą na celu osiągnięcie równouprawnienia płci i zwalczanie dyskryminacji poprzez reorganizację, usprawnienia, rozwój i ocenę procesów politycznych, tak aby podmioty zaangażowane w kształtowanie polityki włączały perspektywę równouprawnienia płci do wszystkich strategii politycznych, środków regulacyjnych i programów wydatkowania oraz na wszystkich szczeblach i etapach; mając na uwadze, że uwzględnianie aspektu płci dostarcza kluczowych narzędzi do tego, aby we wszystkich obszarach polityki i działaniach systematycznie uwzględniać różnice pomiędzy warunkami, sytuacją i potrzebami kobiet i mężczyzn, a także umacniać równouprawnienie płci i promować równe prawa i zrównoważoną pod względem płci reprezentację na różnych szczeblach administracyjnych, politycznych, społecznych i gospodarczych oraz w procesie podejmowania decyzji;

L.

mając na uwadze, że potrzebna jest szersza współpraca międzyinstytucjonalna w sprawie uwzględniania aspektu płci między Parlamentem, Radą i Komisją w celu zapewnienia możliwości wprowadzenia perspektywy płci na wszystkich etapach budżetu, polityki, programów i inicjatyw Unii, co ułatwiłoby działania Parlamentu w zakresie uwzględniania aspektu płci;

M.

mając na uwadze, że poprawki mające na celu włączenie perspektywy płci przyjęte przez Komisję Praw Kobiet i Równouprawnienia i przedstawiane do zatwierdzenia przez inne komisje stanowią skuteczne narzędzie gwarantujące, że równouprawnienie płci będzie należycie uwzględniane w sprawozdaniach i rezolucjach Parlamentu Europejskiego;

N.

mając na uwadze, że sporządzanie budżetu z uwzględnieniem aspektu płci w wymiarze planowania i programowania przyczynia się do umacniania równouprawnienia płci i przestrzegania praw kobiet i jest jednym z kluczowych narzędzi wykorzystywanych przez decydentów politycznych do promowania równouprawnienia płci, niemniej jednak nadal nie jest systematycznie stosowane przez żadną z instytucji UE;

O.

mając na uwadze, że zgodnie z najnowszymi dostępnymi danymi (25) kobiety stanowią 59 % personelu Parlamentu, ale wciąż są niewystarczająco reprezentowane na wszystkich szczeblach kierowniczych; mając na uwadze, że liczba kobiet na stanowiskach kierowniczych wyższego szczebla wręcz zmalała od czerwca 2017 r., natomiast liczba kobiet na stanowiskach kierowniczych średniego szczebla zwiększyła się tylko nieznacznie;

P.

mając na uwadze, że w wydanym w 2017 r. sprawozdaniu wiceprzewodniczącego Parlamentu Dimitriosa Papadimoulisa dotyczącym równouprawnienia płci ustanowione zostały trzy cele dotyczące reprezentacji kobiet na stanowiskach kierowniczych średniego i wyższego szczebla, które mają zostać osiągnięte do 2019 r.: 30 % kobiet na szczeblu dyrektora generalnego, 35 % kobiet na szczeblu dyrektora oraz 40 % kobiet na szczeblu kierownika działu, a także mając na uwadze, że w opracowanym następnie planie działania wskazano, jak należy osiągnąć te cele;

Q.

mając na uwadze, że z myślą o promowaniu uwzględniania aspektu płci w pracach komisji i delegacji Parlamentu wyznacza się – w każdej komisji i Konferencji Przewodniczących Delegacji – posła odpowiedzialnego za uwzględnianie aspektu płci, który dzieli się doświadczeniami i najlepszymi praktykami w ramach sieci ds. uwzględniania aspektu płci;

R.

mając na uwadze, że zapewnienie spójności między wewnętrzną polityką dotyczącą zasobów kadrowych stosowaną przez Parlament i inne instytucje unijne oraz podejmowanymi przez nie zewnętrznymi działaniami w dziedzinie promowania równouprawnienia płci i praw osób LGBTIQ ma kluczowe znaczenie dla wiarygodności tych instytucji;

S.

mając na uwadze, że w 2014 r. do regulaminu Parlamentu Europejskiego wprowadzono zapis, zgodnie z którym różnorodność Parlamentu musi znajdować odzwierciedlenie w składzie prezydium każdej komisji parlamentarnej, przy czym w skład prezydium nie mogą wchodzić wyłącznie mężczyźni lub wyłącznie kobiety;

T.

mając na uwadze, że wyższe stanowiska kierownicze w Parlamencie są obsadzane wyłącznie przez Prezydium Parlamentu Europejskiego;

U.

mając na uwadze, że uwzględnianie aspektu płci w Parlamencie Europejskim musi odbywać się z należytym uwzględnieniem praw, perspektyw i dobrostanu osób LGBTIQ i osób o różnych tożsamościach płciowych; mając na uwadze, że chociaż Parlament przywiązuje coraz większą wagę do kwestii LGBTIQ, to osoby LGBTIQ są stosunkowo słabo wyeksponowane, a ich głos jest słaby;

V.

mając na uwadze, że zachodzi potrzeba uznania społecznej i politycznej wartości organizacji kobiecych i przestrzeni kobiet, ich historii i pracy oraz ich kluczowej roli w zapobieganiu przemocy ze względu na płeć i promowaniu równouprawnienia płci, samostanowienia kobiet i dialogu międzykulturowego; mając na uwadze, że nie ma świadomego uwzględniania problematyki płci bez miejsc, które mogą sprzyjać samostanowieniu kobiet i budować ich autorytet oraz pozwalać na zwalczanie przemocy wobec kobiet;

W.

mając na uwadze, że wciąż niekiedy podważa się zasadność obecności kobiet w sferze politycznej, oraz mając na uwadze, że kobiety padają ofiarami stereotypów, które zniechęcają je do angażowania się w politykę, co widać wyjątkowo wyraźnie wszędzie tam, gdzie kobiety są niedostatecznie reprezentowane w polityce;

X.

mając na uwadze, że kobiety mają w UE takie same prawa polityczne i obywatelskie co mężczyźni, ale mimo to często stają w obliczu nierówności socjalnych, społecznych lub ekonomicznych;

Y.

mając na uwadze, że równouprawnienie płci przyczynia się do bardziej kompleksowej debaty i lepszego podejmowania decyzji, ponieważ może skutkować uwzględnieniem w pluralistyczny sposób wszystkich punktów widzenia;

Z.

mając na uwadze, że instytucje muszą odpowiadać za unikanie segregacji pionowej i poziomej pod względem płci;

AA.

mając na uwadze, że Parlament od wielu lat angażuje się w promowanie równouprawnienia płci, oraz mając na uwadze, że Komisja Praw Kobiet i Równouprawnienia jest odpowiedzialna za wdrażanie i dalszy rozwój uwzględniania aspektu płci we wszystkich sektorach polityki;

AB.

mając na uwadze, że Parlament powinien nadal zwalczać molestowanie seksualne i stosować odpowiednie środki;

AC.

mając na uwadze, że Parlament posiada szereg różnych organów odpowiedzialnych za rozwój i wdrażanie uwzględniania aspektu płci oraz promowanie równości płci i różnorodności, zarówno na szczeblu politycznym, jak i administracyjnym, takich jak Grupa Wysokiego Szczebla ds. Równości Płci i Różnorodności, Komisja Praw Kobiet i Równouprawnienia, sieć ds. uwzględniania aspektu płci, Dział Równości Szans i Różnorodności, Komitet ds. Równych Szans i Różnorodności (COPEC), Égalité, stowarzyszenie osób LGBTI + pracowników instytucji UE, Komitet Doradczy ds. Bezpieczeństwa, Higieny i Ochrony w Miejscu Pracy oraz Grupa Koordynatorów ds. Równości Szans i Różnorodności; mając jednak na uwadze, że nie istnieje wyraźna koordynacja lub spójność między tymi organami;

AD.

mając na uwadze, że uwzględnianie aspektu płci to proces, który wymaga szczególnych umiejętności i wiedzy, a także zaangażowania i jako taki jest skuteczny tylko wtedy, gdy towarzyszy mu działalność w zakresie podnoszenia świadomości i budowania zdolności w instytucjach i wśród pracowników;

AE.

mając na uwadze, że Parlament zobowiązał się już w 2003 r. do przyjęcia i wdrożenia planu polityki w zakresie uwzględniania aspektu płci, którego priorytetem jest włączenie perspektywy płci do prac komisji i delegacji przy wykorzystaniu konkretnych narzędzi służących promowaniu, zwiększaniu świadomości i wdrażaniu zasady uwzględniania aspektu płci w ich codziennej pracy;

1.

2.

3.

4.

5.

6.

7.

8.

9.

10.

11.

12.

13.

14.

15.

16.

17.

18.

19.

20.

21.

22.

23.

24.

25.

26.

27.

28.

29.

30.

31.

32.

33.

34.

35.

36.

37.

38.

39.

40.

41.

42.

43.

44.

45.

46.

47.

48.

49.

50.

51.

52.

53.

54.

—

uwzględniając wniosek Komisji dotyczący decyzji Rady zmieniającej decyzję 2007/198/Euratom powołującą Europejskie Wspólne Przedsięwzięcie na rzecz Realizacji Projektu ITER i Rozwoju Energii Termojądrowej oraz przyznającą mu określone korzyści (COM(2018)0445),

—

uwzględniając decyzję Rady 2007/198/Euratom powołującą Europejskie Wspólne Przedsięwzięcie na rzecz Realizacji Projektu ITER i Rozwoju Energii Termojądrowej oraz przyznającą mu określone korzyści (1),

—

uwzględniając sprawozdanie Europejskiego Trybunału Obrachunkowego z dnia 13 listopada 2017 r. dotyczące rocznego sprawozdania finansowego Europejskiego Wspólnego Przedsięwzięcia na rzecz Realizacji Projektu ITER i Rozwoju Energii Termojądrowej za rok budżetowy 2016 wraz z odpowiedzią Wspólnego Przedsięwzięcia,

—

uwzględniając komunikat Komisji z dnia 14 czerwca 2017 r. w sprawie wkładu UE w realizację zreformowanego projektu ITER (COM(2017)0319),

—

uwzględniając art. 52 Regulaminu,

—

uwzględniając sprawozdanie Komisji Przemysłu, Badań Naukowych i Energii (A8-0393/2018),

A.

mając na uwadze, iż synteza jądrowa może w przyszłości odgrywać kluczową rolę w krajobrazie energetycznym Europy i świata jako potencjalnie niewyczerpalne, bezpieczne, przyjazne dla klimatu oraz środowiska i konkurencyjne gospodarczo źródło energii;

B.

mając na uwadze, że synteza jądrowa już przynosi konkretne korzyści dla przemysłu i ma pozytywny wpływ na zatrudnienie, wzrost gospodarczy i innowacje, pozytywnie oddziałując także poza obszarami syntezy jądrowej i energii;

C.

mając na uwadze, że Europejskie Wspólne Przedsięwzięcie na rzecz Realizacji Projektu ITER i Rozwoju Energii Termojądrowej koordynuje działania w ramach badań naukowych i technologicznych i rozwoju w dziedzinie syntezy jądrowej;

D.

mając na uwadze, że od samego początku Europa odgrywa wiodącą rolę w projekcie ITER, rozwijanym w ścisłej współpracy z pozaeuropejskimi sygnatariuszami umowy ITER (USA, Rosją, Chinami, Japonią, Koreą Południową i Indiami), a także mając na uwadze, że europejski wkład przekazywany za pośrednictwem Wspólnego Przedsięwzięcia stanowi 45 % kosztów realizacji projektu;

E.

mając na uwadze, że wniosek Komisji dotyczący zmiany decyzji Rady 2007/198/Euratom ma na celu zapewnienie finansowania dalszego europejskiego uczestnictwa w projekcie ITER w całym okresie obowiązywania kolejnych wieloletnich ram finansowych, aby zagwarantować ciągłość projektu mającego na celu dokonanie przełomowych odkryć naukowych w zakresie syntezy jądrowej w obszarze cywilnym, które to odkrycia pozwoliłyby na produkowanie bezpiecznej i opłacalnej energii zgodnej z celami porozumienia paryskiego;

1.

2.

3.

4.

5.

6.

7.

8.

—

uwzględniając analizę pt. „Wykorzystanie budżetu UE na potrzeby reformy sektora publicznego”, opublikowaną w 2016 r. przez Dyrekcję Generalną ds. Polityki Wewnętrznej (1),

—

uwzględniając strategię „Europa 2020”,

—

uwzględniając bieżący okres finansowania w UE (2014–2020) oraz wniosek Komisji dotyczący nowych wieloletnich ram finansowych (2021–2028),

—

uwzględniając porozumienie osiągnięte przez współustawodawców w lipcu 2018 r. w sprawie podniesienia środków budżetowych na program wspierania reform strukturalnych,

—

uwzględniając art. 197 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej,

—

uwzględniając art. 52 Regulaminu,

—

uwzględniając sprawozdanie Komisji Kontroli Budżetowej oraz opinię Komisji Rozwoju Regionalnego (A8-0378/2018),

A.

mając na uwadze, że administracja publiczna w państwach członkowskich odgrywa zasadniczą rolę przy wdrażaniu budżetu UE oraz że jeżeli działa skutecznie, może pomóc wprowadzać nowoczesne systemy z korzyścią dla dobrobytu i dobrostanu w UE;

B.

mając na uwadze, że w obecnej wersji wniosku w sprawie nowych wieloletnich ram finansowych nie przewiduje się specjalnego celu w zakresie administracji publicznej;

1.

2.

3.

4.

5.

6.

7.

8.

9.

10.

11.

12.

13.

14.

15.

16.

17.

18.

19.

20.

21.

22.

23.

24.

25.

26.

27.

28.

29.

—

uwzględniając międzynarodową ochronę prawną wolności myśli, sumienia, religii lub przekonań, zagwarantowaną w art. 18 Powszechnej deklaracji praw człowieka (PDPC) z 1948 r., w art. 18 Międzynarodowego paktu praw obywatelskich i politycznych (ICCPR) z 1966 r., w deklaracji z 1981 r. w sprawie likwidacji wszelkich form nietolerancji i dyskryminacji ze względu na religię lub przekonania, w art. 9 europejskiej konwencji praw człowieka oraz w art. 10, 21 i 22 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej,

—

uwzględniając komentarz nr 22 Rady Praw Człowieka Organizacji Narodów Zjednoczonych z dnia 30 lipca 1993 r. w sprawie art. 18 PDPC z 1948 r. i rezolucję Rady Praw Człowieka ONZ nr 16/18 z dnia 12 kwietnia 2011 r. w sprawie zwalczania nietolerancji, negatywnych stereotypów, piętnowania, dyskryminacji, podżegania do przemocy oraz przemocy na tle religijnym i wyznaniowym,

—

uwzględniając Traktat o Unii Europejskiej (TUE), w szczególności jego art. 2 i 21,

—

uwzględniając art. 17 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej(TFUE),

—

uwzględniając konkluzje Rady z dnia 21 lutego 2011 r. w sprawie nietolerancji, dyskryminacji i przemocy na tle religijnym lub wyznaniowym,

—

uwzględniając strategiczne ramy UE i plan działania dotyczący praw człowieka i demokracji na lata 2015–2019, przyjęte przez Radę dnia 25 czerwca 2012 r., oraz plan działania UE dotyczący praw człowieka i demokracji na lata 2015–2019,

—

uwzględniając wytyczne UE z dnia 24 czerwca 2013 r. w sprawie propagowania i ochrony wolności religii lub przekonań,

—

uwzględniając swoje zalecenie z dnia 13 czerwca 2013 r. w sprawie projektu wytycznych UE dotyczących propagowania i ochrony wolności religii lub przekonań (1),

—

uwzględniając swoje rezolucje: z dnia 20 stycznia 2011 r. w sprawie sytuacji chrześcijan w kontekście wolności wyznania (2), z dnia 4 lutego 2016 r. w sprawie systematycznego masowego mordowania mniejszości religijnych przez tzw. „ISIS/Daisz” (3) oraz z dnia 14 grudnia 2017 r. w sprawie sytuacji Rohingjów (4),

—

uwzględniając swoją rezolucję z dnia 9 lipca 2015 r. w sprawie nowego podejścia UE do praw człowieka i demokracji – ocena działalności Europejskiego Funduszu na rzecz Demokracji (EED) od początku jego utworzenia (5), a w szczególności jej ust. 27 i 28,

—

uwzględniając swoje rezolucje: z dnia 14 grudnia 2016 r. (6) oraz z dnia 23 listopada 2017 r. (7) w sprawie rocznych sprawozdań dotyczących praw człowieka i demokracji na świecie odpowiednio za rok 2015 i rok 2016 oraz polityki Unii Europejskiej w tym zakresie – w odniesieniu do 2015 r. w szczególności ust. 14 rezolucji z 2016 r., a w odniesieniu do 2016 r. w szczególności ust. 8 rezolucji z 2017 r.,

—

uwzględniając „plan działania z Rabatu” opublikowany dnia 5 października 2012 r. przez Biuro Wysokiego Komisarza Narodów Zjednoczonych ds. Praw Człowieka (OHCHR) dotyczący zakazu szerzenia nienawiści narodowej, rasowej lub religijnej równoznacznego z podżeganiem do dyskryminacji, wrogości lub przemocy,

—

uwzględniając mandat specjalnego wysłannika ds. propagowania wolności myśli, sumienia i religii poza UE,

—

uwzględniając rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 235/2014 z dnia 11 marca 2014 r. ustanawiające instrument finansowy na rzecz wspierania demokracji i praw człowieka na świecie (8),

—

uwzględniając konkluzje Rady z dnia 19 maja 2014 r. w sprawie podejścia do współpracy na rzecz rozwoju, które jest oparte na prawach i obejmuje wszystkie prawa człowieka, oraz dokument roboczy służb Komisji z dnia 30 kwietnia 2014 r. zatytułowany „Podejście do współpracy UE na rzecz rozwoju oparte na poszanowaniu praw i obejmujące wszystkie prawa człowieka” (SWD(2014)0152),

—

uwzględniając przyznanie przez Parlament Europejski w 2015 r. Nagrody im. Sacharowa za wolność myśli saudyjskiemu blogerowi i aktywiście Raifowi Badawiemu za jego godne pochwały działania na rzecz otwartej dyskusji na temat religii i polityki w jego kraju; uwzględniając jego przedłużający się areszt w następstwie wyroku skazującego go na 10 lat więzienia, tysiąc batów oraz wysoką grzywnę za zarzut „znieważenia islamu”,

—

uwzględniając przypadek pakistańskiej chrześcijanki Asi Bibi, którą uwięziono i skazano na karę śmierci za bluźnierstwo, a także jej niedawne uniewinnienie,

—

uwzględniając art. 52 Regulaminu,

—

uwzględniając sprawozdanie Komisji Spraw Zagranicznych (A8-0449/2018),

A.

mając na uwadze, że wolność myśli, sumienia, religii i przekonań, powszechnie nazywana w unijnych ramach prawnych oraz w niniejszej rezolucji prawem do wolności religii lub przekonań, stanowi właściwe wszystkim ludziom prawo człowieka oraz prawo podstawowe każdego człowieka, będące na równi z innymi prawami, które nie powinno być w żaden sposób dyskryminowane, co zapisano w międzynarodowych i europejskich aktach założycielskich, w tym Powszechnej deklaracji praw człowieka, europejskiej konwencji praw człowieka oraz w Karcie praw podstawowych Unii Europejskiej; mając na uwadze, że każdy człowiek ma prawo do poszanowania wszystkich praw człowieka uznanych w Powszechnej deklaracji praw człowieka i w Karcie praw podstawowych Unii Europejskiej, bez dyskryminacji ze względu na rasę, pochodzenie etniczne, zdolności, płeć, orientację seksualną, przekonania religijne lub brak przekonań religijnych; mając na uwadze, że na mocy art. 21 Traktatu o Unii Europejskiej zewnętrzne działania Unii opierają się na zasadach, które leżą u podstaw jej utworzenia; mając na uwadze, że na mocy art. 2 traktatu Unia opiera się na społeczeństwach, które charakteryzuje pluralizm i tolerancja;

B.

mając na uwadze, że zasada rozdziału Kościoła od państwa jest główną zasadą konstytucyjną na całym świecie i w Europie;

C.

mając na uwadze, że Parlament Europejski określił świeckość jako ścisły podział władz religijnych i politycznych, który oznacza odrzucenie jakiejkolwiek ingerencji religijnej w funkcjonowanie instytucji publicznych oraz wszelkiej interwencji publicznej w kwestie religijne, z wyjątkiem sytuacji, w której służy to przestrzeganiu zasad bezpieczeństwa i ochrony porządku publicznego (w tym poszanowania wolności innych osób) oraz zagwarantowaniu wszystkim ludziom – wierzącym, agnostykom i ateistom – takiej samej wolności sumienia;

D.

mając na uwadze, że prawo do wolności religii lub przekonań oznacza prawo każdej osoby do wyboru, w co wierzy, lub prawo do bycia osobą niewierzącą, nieograniczone prawo do zmiany lub porzucenia wyznania i przekonań oraz prawo do wyznawania i okazywania myśli, sumienia, religii i przekonań zgodnie ze swoim wyborem, zarówno indywidualnie, jak i we wspólnocie, prywatnie lub publicznie; mając na uwadze, że okazywanie myśli, sumienia, religii lub przekonań może przybierać postać kultu, obrządku, praktyk i nauczania; mając na uwadze, że wolność religii lub przekonań wiąże się z prawem wspólnot wyznawców i wspólnot osób niewierzących do zachowania lub odrzucenia swojego etosu i postępowania zgodnie z nim, a także z prawem do uznania osobowości prawnej organizacji religijnych, świeckich i niewyznaniowych; mając na uwadze, że ochrona osób wyznających dowolną religię i niewierzących oraz skuteczne zwalczanie naruszeń prawa do wolności religii lub przekonań (takich jak dyskryminacja lub ograniczenia prawne ze względu na wyznanie lub przekonania) są podstawowymi warunkami dla zagwarantowania, że wszyscy ludzie korzystają z prawa do wolności religii lub przekonań na równych zasadach;

E.

mając na uwadze, że przekonania o charakterze teistycznym, nieteistycznym czy ateistycznym, a także prawo do niewyznawania żadnej religii lub nieposiadania żadnych przekonań są chronione na mocy art. 18 ICCPR; mając na uwadze, że wyznawanie bądź niewyznawanie religii lub posiadanie bądź nieposiadanie przekonań to prawo absolutne, którego nie można ograniczać w żadnych okolicznościach;

F.

mając na uwadze, że wszystkie prawa człowieka i podstawowe wolności są niepodzielne, współzależne i powiązane; mając na uwadze, że wolność religii lub przekonań obejmuje wiele elementów innych praw człowieka i podstawowych wolności, takich jak wolność wypowiedzi oraz wolność zgromadzeń i zrzeszania się, a także jest od tych elementów zależna; mając na uwadze, że razem odgrywają one ważną rolę w walce ze wszelkimi formami nietolerancji i dyskryminacji ze względu na religię lub przekonania;

G.

mając na uwadze, że wolność religii musi kończyć się tam, gdzie jej praktykowanie narusza prawa i wolności innych osób, a także mając na uwadze, że praktykowanie religii lub wyrażanie przekonań nie może nigdy, w żadnych okolicznościach, uzasadniać agresywnego ekstremizmu ani okaleczeń, nie może też być traktowana jako pretekst do działania w sposób szkodliwy dla przyrodzonej godności jednostki;

H.

mając na uwadze, że poszanowanie wolności religii lub przekonań bezpośrednio przyczynia się do demokracji, rozwoju, praworządności, pokoju i stabilności; mając na uwadze, że przypadki łamania prawa do wolności religii lub przekonań są powszechne, dotykają ludzi we wszystkich częściach świata, naruszają godność życia ludzkiego i powodują lub potęgują nietolerancję, co często stanowi wczesną zapowiedź potencjalnej przemocy i konfliktów; mając na uwadze, że państwa muszą postępować z należytą starannością, aby zapobiegać aktom przemocy lub groźbom takich aktów wobec osób ze względu na ich religię lub przekonania, badać i karać takie akty i groźby, a także zadbać o to, by sprawcy takich naruszeń zostali pociągnięci do odpowiedzialności;

I.

mając na uwadze, że zgodnie z art. 21 TUE Unia Europejska propaguje i chroni powszechność i niepodzielność praw człowieka i podstawowych wolności oraz poszanowanie godności ludzkiej jako część zasad przewodnich swojej polityki zagranicznej;

J.

mając na uwadze, że w wielu krajach nadal dochodzi do ograniczeń i antagonizmów religijnych ze strony rządów lub społeczeństw; mając na uwadze, że niektóre mniejszości wyznaniowe borykają się z nasileniem gróźb i prześladowań ze strony podmiotów państwowych i niepaństwowych; mając na uwadze, że obrońcy praw człowieka walczący na całym świecie na rzecz wolności religii lub przekonań zmagają się z nasileniem gróźb i ataków;

K.

mając na uwadze, że w dążeniu do celu, jakim jest propagowanie wolności myśli, sumienia i religii za pośrednictwem polityki zagranicznej UE, w czerwcu 2013 r. Rada przyjęła wytyczne UE dotyczące propagowania i ochrony wolności myśli, sumienia i religii, a w maju 2016 r. Komisja wyznaczyła pierwszego specjalnego wysłannika ds. propagowania wolności myśli, sumienia i religii poza UE na jednoroczny mandat, który został już dwukrotnie odnowiony;

L.

mając na uwadze, że UE propaguje wolność religii lub przekonań na szczeblu międzynarodowym oraz w ramach wielostronnych forów, w szczególności dzięki podejmowaniu inicjatyw w zakresie rezolucji tematycznych w sprawie wolności religii lub przekonań w łonie Zgromadzenia Ogólnego Narodów Zjednoczonych i Rady Praw Człowieka ONZ oraz dzięki wspieraniu mandatu specjalnego sprawozdawcy Narodów Zjednoczonych ds. wolności religii lub przekonań i podejmowaniu wraz z nim działań, a także dzięki współpracy z państwami trzecimi o podobnych poglądach;

M.

mając na uwadze, że propagowanie wolności myśli, sumienia i religii – w tym poprzez wspieranie społeczeństwa obywatelskiego w zakresie ochrony praw osób wierzących i niewierzących, w szczególności praw osób należących do mniejszości religijnych i światopoglądowych, wspieranie obrońców praw człowieka oraz zwalczanie dyskryminacji ze względu na religię lub przekonania, a także propagowanie dialogu między kulturami i religiami – stanowi podstawowy priorytet Europejskiego Instrumentu na rzecz Wspierania Demokracji i Praw Człowieka na lata 2014–2020; mając na uwadze, że Europejski Fundusz Rozwoju (EFR) i unijne instrumenty finansowe, takie jak Instrument Finansowania Współpracy na rzecz Rozwoju, Europejski Instrument Sąsiedztwa, Instrument na rzecz Przyczyniania się do Stabilności i Pokoju oraz Instrument Pomocy Przedakcesyjnej (IPA), także wspierają projekty prowadzące do poprawy otoczenia wolności myśli, sumienia i religii;

1.

2.

3.

4.

5.

6.

7.

8.

9.

10.

11.

12.

13.

14.

15.

16.

17.

18.

19.

20.

21.

22.

23.

24.

25.

26.

27.

28.

29.

30.

31.

—

uwzględniając art. 2 i art. 3 ust. 3 Traktatu o Unii Europejskiej (TUE),

—

uwzględniając art. 8, 10, 11, 153 i 157 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej (TFUE),

—

uwzględniając art. 23 i art. 33 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej,

—

uwzględniając Plan działania UE dotyczący praw człowieka i demokracji na lata 2015–2019,

—

uwzględniając konkluzje Rady z dnia 16 czerwca 2016 r. w sprawie równości płci (00337/2016),

—

uwzględniając europejski pakt na rzecz równości płci na lata 2011–2020 zawarty w załączniku do konkluzji Rady z dnia 7 marca 2011 r. (07166/2011),

—

uwzględniając Konwencję o ochronie praw człowieka i podstawowych wolności (EKPC), w szczególności jej art. 14 zakazujący dyskryminacji,

—

uwzględniając Międzynarodowy pakt praw gospodarczych, społecznych i kulturalnych oraz raport ONZ z 15 stycznia 2016 r. zatytułowany „Final study on illicit financial flows, human rights and the 2030 Agenda for Sustainable Development' by the Independent Expert on the effects of foreign debt and other related international financial obligations of states on the full enjoyment of all human rights, particularly economic, social and cultural rights” [Końcowe badanie dotyczące nielegalnych przepływów finansowych, praw człowieka i agendy na rzecz zrównoważonego rozwoju 2030 przygotowane przez niezależnego eksperta ONZ ds. wpływu zadłużenia zagranicznego i innych powiązanych międzynarodowych zobowiązań finansowych państw na pełne korzystanie z praw człowieka, w szczególności z praw gospodarczych, społecznych i kulturalnych],

—

uwzględniając Konwencję ONZ z dnia 18 grudnia 1979 r. w sprawie likwidacji wszelkich form dyskryminacji kobiet,

—

uwzględniając deklarację pekińską i pekińską platformę działania, przyjęte podczas czwartej Światowej Konferencji w sprawie Kobiet w dniu 15 września 1995 r., oraz późniejsze dokumenty końcowe przyjęte na posiedzeniach specjalnych Organizacji Narodów Zjednoczonych Pekin + 5 (2000 r.), Pekin + 10 (2005 r.), Pekin + 15 (2010 r.) oraz Pekin + 20 (2015 r.),

—

uwzględniając Konwencję Rady Europy w sprawie zapobiegania i zwalczania przemocy wobec kobiet i przemocy domowej (konwencja stambulska) i jej art. 3, w którym zdefiniowano „płeć społeczno-kulturową” jako „społecznie skonstruowane role, zachowania, działania i atrybuty, które dane społeczeństwo uznaje za odpowiednie dla kobiet lub mężczyzn”, oraz Międzyamerykańską konwencję w sprawie zapobiegania przemocy wobec kobiet oraz jej sankcjonowania i zwalczania (Konwencja z Belém do Pará) z 1994 r.,

—

uwzględniając rezolucję Zgromadzenia Ogólnego ONZ 70/1 z dnia 25 września 2015 r. zatytułowaną „Transforming our world: the 2030 Agenda for Sustainable Development” [Przekształcamy nasz świat: Program działań na rzecz zrównoważonego rozwoju do roku 2030],

—

uwzględniając kluczowe konwencje Międzynarodowej Organizacji Pracy w sprawie równouprawnienia płci, w tym Konwencję nr 100 MOP dotyczącą jednakowego wynagrodzenia, Konwencję nr 111 MOP dotyczącą dyskryminacji w zakresie zatrudnienia i wykonywania zawodu, Konwencję nr 156 MOP dotyczącą pracowników mających obowiązki rodzinne i Konwencję nr 183 MOP dotyczącą ochrony macierzyństwa,

—

uwzględniając wspólny dokument przedstawiony przez Centrum Praw Gospodarczych i Społecznych (CESR), Alliance Sud, Global Justice Clinic w Wyższej Szkole Prawa Uniwersytetu w Nowym Jorku, Public Eye i the Tax Justice Network przedłożony Komitetowi ds. Likwidacji Dyskryminacji Kobiet zatytułowany „Swiss Responsibility for the Exterritorial Impacts of Tax Abuse on Women’s Rights” [Odpowiedzialność Szwajcarii za eksterytorialny wpływ nadużyć podatkowych na prawa kobiet], w którym podkreślono nieproporcjonalne obciążenie podatkowe kobiet, w szczególności kobiet o niskich dochodach i kobiet w krajach rozwijających się, które wynika z utraty dochodów publicznych z powodu transgranicznych nadużyć podatkowych,

—

uwzględniając dokument roboczy służb Komisji z dnia 3 grudnia 2015 r. zatytułowany „Strategic engagement for gender equality 2016–2019” [Strategiczne zaangażowanie na rzecz równouprawnienia płci w latach 2016–2019] (SWD(2015)0278),

—

uwzględniając strategię Komisji „Europa 2020” na rzecz inteligentnego, trwałego wzrostu gospodarczego sprzyjającego włączeniu społecznemu,

—

uwzględniając sprawozdania Komisji z 2018 r. dotyczące poszczególnych państw w ramach europejskiego semestru,

—

uwzględniając sprawozdanie Komisji z 2017 r. w sprawie równości mężczyzn i kobiet w Unii Europejskiej,

—

uwzględniając sprawozdanie Komisji zatytułowane „Taxation Trends in the European Union – Data for the EU Member States, Iceland and Norway, 2018 Edition” [Tendencje w opodatkowaniu w Unii Europejskiej – Dane dla państw członkowskich UE, Islandii i Norwegii, wydanie z 2018 r.],

—

uwzględniając sprawozdanie Komisji z dnia 8 maja 2018 r. w sprawie rozwoju struktur opieki nad małymi dziećmi w celu zwiększenia uczestnictwa kobiet w rynku pracy, wspierania równowagi między życiem zawodowym a prywatnym pracujących rodziców i zapewnienia w Europie trwałego wzrostu gospodarczego sprzyjającego włączeniu społecznemu („cele barcelońskie”) (COM(2018)0273),

—

uwzględniając dyrektywę Rady 2004/113/WE z dnia 13 grudnia 2004 r. wprowadzającą w życie zasadę równego traktowania mężczyzn i kobiet w zakresie dostępu do towarów i usług oraz dostarczania towarów i usług,

—

uwzględniając wniosek dotyczący dyrektywy Rady z dnia 18 stycznia 2018 r. zmieniającej dyrektywę 2006/112/WE w zakresie stawek podatku od wartości dodanej (COM(2018)0020),

—

uwzględniając wskaźnik równouprawnienia płci opracowany przez Europejski Instytut ds. Równości Kobiet i Mężczyzn (EIGE),

—

uwzględniając sprawozdanie Jednostki Narodów Zjednoczonych ds. Równości Płci i Uwłasnowolnienia Kobiet z 2015 r. pt. „Progress of the World's Women 2015–2016: Transforming Economies, Realizing Rights” [Postępy w zakresie sytuacji kobiet na świecie w latach 2015–2016: transformacja gospodarek, korzystanie z praw],

—

uwzględniając sprawozdanie końcowe grupy ekspertów Rady Europy ds. sporządzania budżetu z uwzględnieniem aspektu płci (z 2005 r.), w którym sporządzanie budżetu z uwzględnieniem aspektu płci zdefiniowano jako „dokonywanie oceny budżetów w oparciu o kwestię równości płci, uwzględnianie perspektywy równości płci na wszystkich poziomach procesu budżetowego oraz restrukturyzację dochodów i wydatków w celu propagowania równości mężczyzn i kobiet”,

—

uwzględniając badanie Biura Analiz Parlamentu Europejskiego z 2015 r. pt. „Bringing transparency, coordination and convergence to corporate tax policies in the European Union – I – Assessment of the magnitude of aggressive corporate tax planning” [Wprowadzenie przejrzystości, koordynacji i konwergencji do polityki opodatkowania osób prawnych w Unii Europejskiej – I – Ocena skali agresywnego planowania podatkowego w kontekście podatku od osób prawnych],

—

uwzględniając uwagi końcowe Komitetu ds. Likwidacji Dyskryminacji Kobiet odnoszące się do zobowiązań eksterytorialnych dotyczących wpływu nielegalnych przepływów finansowych w aspekcie płci i unikania opodatkowania podatkiem dochodowym od osób prawnych w przypadku Szwajcarii w 2016 r. i Luksemburga w 2018 r. (1),

—

uwzględniając dokument informacyjny Institute of Development Studies (Instytut Rozwoju) z 2016 r. zatytułowany „Redistributing Unpaid Care Work – Why Tax Matters for Women’s Rights” [Redystrybucja nieodpłatnej pracy związanej z opieką – Dlaczego podatki mają znaczenie dla praw kobiet],

—

uwzględniając badanie Departamentu Tematycznego C Parlamentu Europejskiego ds. Praw Obywatelskich i Spraw Konstytucyjnych z kwietnia 2017 r. pt. „Gender equality and taxation in the European Union” [Równouprawnienie płci i opodatkowanie w Unii Europejskiej],

—

uwzględniając sprawozdanie UN Women z kwietnia 2018 r. pt. „Gender, taxation and equality in developing countries” [Płeć, opodatkowanie i równość w krajach rozwijających się],

—

uwzględniając swoją rezolucję z dnia 11 września 2012 r. w sprawie roli kobiet w gospodarce ekologicznej (2),

—

uwzględniając sprawozdanie OECD w sprawie wdrożenia zalecenia OECD w sprawie równości płci (czerwiec 2017 r.) oraz w sprawie modeli podatkowych i modeli świadczeń (2015 r.),

—

uwzględniając swoją rezolucję z dnia 9 czerwca 2015 r. w sprawie strategii UE na rzecz równości kobiet i mężczyzn w okresie po 2015 r. (3),

—

uwzględniając swoją rezolucję z dnia 28 kwietnia 2016 r. w sprawie kobiet wykonujących pracę domową i opiekuńczą w UE (4),

—

uwzględniając swoją rezolucję z dnia 26 maja 2016 r. w sprawie ubóstwa: perspektywa płci (5),

—

uwzględniając swoją rezolucję z dnia 14 marca 2017 r. w sprawie równości kobiet i mężczyzn w Unii Europejskiej w latach 2014–2015 (6),

—

uwzględniając swoje zalecenie dla Rady i Komisji z dnia 13 grudnia 2017 r. przyjęte w następstwie dochodzenia w sprawie prania pieniędzy, unikania opodatkowania i uchylania się od opodatkowania (7),

—

uwzględniając art. 52 Regulaminu,

—

uwzględniając wspólne obrady Komisji Gospodarczej i Monetarnej oraz Komisji Praw Kobiet i Równouprawnienia zgodnie z art. 55 Regulaminu,

—

uwzględniając sprawozdanie Komisji Gospodarczej i Monetarnej oraz opinię Komisji Praw Kobiet i Równouprawnienia (A8-0416/2018),

A.

mając na uwadze, że art. 2 i 3 TUE potwierdzają niedyskryminację i równość kobiet i mężczyzn jako dwie podstawowe wartości i cele, na których opiera się UE; mając na uwadze, że art. 8 i 10 TFUE zobowiązują Unię Europejską do dążenia do zniesienia nierówności, wspierania równości kobiet i mężczyzn oraz zwalczania dyskryminacji przy określaniu i realizacji polityk i działań; mając na uwadze, że Karta praw podstawowych zawiera prawa i zasady dotyczące zakazu bezpośredniej i pośredniej dyskryminacji (art. 21 ust. 1) oraz równości kobiet i mężczyzn (art. 23); mając na uwadze, że prawa przewidziane w Karcie dotyczą bezpośrednio państw członkowskich w ramach wdrażania prawa Unii (art. 51);

B.

mając na uwadze, że w całej Unii Europejskiej kobiety są niewystarczająco reprezentowane na rynku pracy, a ogólny wskaźnik zatrudnienia kobiet utrzymuje się na poziomie niższym o prawie 12 % od wskaźnika zatrudnienia mężczyzn; mając na uwadze, że 31,5 % pracujących kobiet w UE pracuje w niepełnym wymiarze czasu pracy w porównaniu z 8,2 % pracujących mężczyzn;

C.

mając na uwadze, jak bardzo ważne jest, by podjąć kwestię różnicy wskaźnika zatrudnienia kobiet i mężczyzn i zmniejszyć zróżnicowanie emerytur ze względu na płeć, które wynosi w UE średnio niemal 40 %, a jego przyczyną są nierówności kumulujące się przez całe życie kobiet oraz okresy nieobecności kobiet na rynku pracy;

D.

mając na uwadze, że zróżnicowanie wynagrodzeń ze względu na płeć w UE wynosi 16 %, co oznacza, że w całej gospodarce UE kobiety zarabiają przeciętnie o 16 % mniej za godzinę pracy niż mężczyźni;

E.

mając na uwadze, że skumulowane skutki wielu różnic między kobietami a mężczyznami, które negatywnie wpływają na kobiety (zróżnicowanie wynagrodzenia ze względu na płeć, różnica wskaźnika zatrudnienia kobiet i mężczyzn, przerwy w karierze zawodowej, przerwy ze względu na opiekę nad dziećmi oraz praca w pełnym wymiarze czasu pracy w stosunku do pracy w niepełnym wymiarze czasu pracy) istotnie przyczyniają się do zróżnicowania wynagrodzeń i emerytur ze względu na płeć, co skutkuje większym narażeniem kobiet na ubóstwo i wykluczenie społeczne, przy czym negatywne skutki tej sytuacji wpływają również na ich dzieci i rodziny;

F.

mając na uwadze, że pekińska platforma działania podkreśla potrzebę przeanalizowania pod kątem płci różnych polityk i programów, w tym związanych z opodatkowaniem, oraz dostosowania ich tam, gdzie to konieczne, aby promować bardziej sprawiedliwy podział dóbr produkcyjnych, bogactwa, możliwości, dochodów i usług;

G.

mając na uwadze, że Konwencja w sprawie likwidacji wszelkich form dyskryminacji kobiet wymaga, aby rodziny funkcjonowały w oparciu o zasadę równości, sprawiedliwości i samorealizacji każdego z członków, przy czym kobiety należy traktować na równi z mężczyznami – również w prawie podatkowym – jako jednostki i niezależnych obywateli, a nie jako osoby pozostające na utrzymaniu mężczyzn;

H.

mając na uwadze, że państwa członkowskie jako sygnatariusze Międzynarodowego paktu praw gospodarczych, społecznych i kulturalnych zobowiązały się do przestrzegania obowiązku mobilizowania jak największej ilości dostępnych środków finansowych w celu stopniowej realizacji praw gospodarczych, społecznych i kulturalnych;

I.

mając na uwadze, że przepisy dotyczące podatku dochodowego od osób fizycznych, które w sposób dorozumiany stawiają kobiety w niekorzystnej sytuacji pod względem dostępu do zatrudnienia i warunków zatrudnienia lub emerytur zapewnianych przez pracodawcę, mogą naruszać art. 14 dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2006/54/WE (8) z 5 lipca 2006 r. w sprawie wprowadzenia w życie zasady równości szans oraz równego traktowania kobiet i mężczyzn w dziedzinie zatrudnienia (9);

J.

mając na uwadze, że w dokumencie roboczym służb Komisji pt. „Strategiczne zaangażowanie na rzecz równości płci (2016–2019)” określono kluczowe obszary działań na rzecz równości płci, w tym politykę podatkową, ale brakuje w nim wiążących przepisów lub wezwania do podjęcia zobowiązania do uwzględniania problematyki płci na szczeblu państw członkowskich;

K.

mając na uwadze, że polityka podatkowa może być obciążona wyraźnymi lub dorozumianymi nierównościami ze względu na płeć; mając na uwadze, że wyraźna nierówność oznacza, że przepis podatkowy jest w wyraźny sposób skierowany bezpośrednio do mężczyzn lub kobiet, zaś dorozumiana nierówność oznacza, że przepis teoretycznie odnosi się w równym stopniu do wszystkich, ale w rzeczywistości ma miejsce dyskryminacja, ponieważ polityka jest określana w powiązaniu z modelami zachowania / modelami dochodów, które w różny sposób wpływają na każdą z płci; mając na uwadze, że większość państw członkowskich zniosła przepisy podatkowe, które wyraźnie rozróżniają między mężczyznami i kobietami, lecz ukryte obciążenia podatkowe są nadal powszechne w całej UE, ponieważ przepisy podatkowe są związane z realiami społeczno-gospodarczymi;

L.

mając na uwadze, że decyzje polityczne dotyczące zwiększenia i redystrybucji przychodów mogą mieć nieproporcjonalnie duży wpływ na dochody kobiet i ich bezpieczeństwo ekonomiczne, a także ograniczyć ich dostęp do wysokiej jakości usług publicznych, co osłabi ich zdolność do korzystania z przysługujących im praw gospodarczych i społecznych oraz utrudni postępy w dążeniu do równości płci;

M.

mając na uwadze, że brak podejścia uwzględniającego problematykę płci w unijnych i krajowych politykach podatkowych zwiększa obecne różnice w traktowaniu kobiet i mężczyzn (zatrudnienie, dochody, nieodpłatna praca, emerytury, ubóstwo, majątek itp.), zniechęca kobiety do wchodzenia na rynek pracy i pozostania na tym rynku oraz powiela tradycyjne role i stereotypy dotyczące płci;

N.

mając na uwadze, że koncepcja polityki podatkowej jest istotnym elementem strategii „Europa 2020”; mając na uwadze, że głównym celem europejskiego semestru jest nadal zapewnienie zgodności z paktem stabilności i wzrostu i że aspekty związane z płcią są zwykle pomijane w priorytetach i zaleceniach, w szczególności w kwestiach związanych z opodatkowaniem;

O.

mając na uwadze, że zmiany w kierunku regresywności w opodatkowaniu pracy, przedsiębiorstw, konsumpcji i majątku, możliwe do zaobserwowania w ostatnich dziesięcioleciach we wszystkich państwach członkowskich, doprowadziły do osłabienia redystrybucyjnego wpływu systemów podatkowych i przyczyniły się do tendencji wzrostu nierówności dochodowych; mając na uwadze, że strukturalna zmiana systemu podatkowego przesunęła obciążenie podatkowe na grupy o niskich dochodach, a zatem w szczególności na kobiety, ze względu na nierówny podział dochodu między kobietami i mężczyznami, niewielki odsetek kobiet wśród najlepiej zarabiających, ponadprzeciętne wskaźniki konsumpcji dla kobiet w odniesieniu do podstawowych dóbr i usług oraz stosunkowo duży udział dochodów z pracy i niewielki udział dochodów kapitałowych w całkowitych dochodach kobiet (10);

P.

mając na uwadze, że w szczególności kobiety mogą cierpieć z powodu nierówności ekonomicznych ze względu na nierówny podział dochodu między nimi a mężczyznami, niewielki odsetek kobiet wśród najlepiej zarabiających, oraz stosunkowo duży udział dochodów z pracy i niewielki udział dochodów kapitałowych w całkowitych dochodach kobiet (11);

Q.

mając na uwadze, że średnie stawki podatku od osób prawnych obniżyły się gwałtownie od 1980 r., od powyżej 40 % do 21,9 % w 2018 r., natomiast od 2009 r. wzrosła liczba podatków konsumpcyjnych (gdzie VAT stanowi istotny składnik), osiągając poziom 20,6 % w 2016 r. (12);

R.

mając na uwadze, że obecna polityka makroekonomiczna powinna lepiej odzwierciedlać znaczenie nieodpłatnej opieki i pracy w domu oraz mając na uwadze, że z danych wynika, iż 80 % usług opieki w UE świadczą nieopłacani opiekunowie nieformalni, a 75 % z nich stanowią kobiety; mając na uwadze, że niektóre strategie podatkowe, niedofinansowane usługi publiczne i dostęp do usług socjalnych w sposób nieproporcjonalny wpływają na grupy o niskich dochodach, a zwłaszcza na kobiety, ponieważ często wypełniają one luki w zakresie opieki, edukacji i innych rodzajów wsparcia rodzinnego, zazwyczaj bez wynagrodzenia, utrwalając w ten sposób nieproporcjonalną odpowiedzialność kobiet za opiekę; mając na uwadze, że to najuboższe i najbardziej narażone kobiety w państwach UE doświadczają podwójnego obciążenia nieformalną pracą związaną z opieką i nisko płatną niepewną formą zatrudnienia (13);

S.

mając na uwadze, że prawie wszystkie państwa członkowskie wprowadziły dualne systemy opodatkowania dochodów, stosując wyższą krańcową stawkę podatkową w odniesieniu do dochodów drugich żywicieli rodziny oraz wprowadzając jednolite stawki podatkowe dla większości rodzajów dochodów kapitałowych; mając na uwadze, że nieproporcjonalnie wysokie obciążenia podatkowe dla drugich żywicieli rodziny w większości państw członkowskich, wynikające z systemu bezpośrednich podatków progresywnych obciążających dochody z pracy, są – obok innych wspólnych przepisów podatkowych i przepisów dotyczących świadczeń oraz kosztów i braku powszechnych usług opieki nad dziećmi – jednym z głównych czynników zniechęcających kobiety do udziału w rynku pracy (14);

T.

mając na uwadze, że poziomy pułapki socjalnej (obecnie 40 %) oraz pułapki niskich płac, które nieproporcjonalnie oddziałują na kobiety i zniechęcają je do pełnego udziału w rynku pracy, wynikają w znacznym stopniu z przepisów w zakresie podatków bezpośrednich, poza tym, że są pochodną zagrożenia utratą świadczeń;

U.

mając na uwadze, że w niektórych państwach członkowskich rodziny mogą nadal korzystać z ulg podatkowych w przypadku posiadania małżonka pozostającego na utrzymaniu, ulg dla małżeństw lub ulg podatkowych dla par, w których tylko jedna osoba jest żywicielem rodziny, co utrwala asymetrię w odniesieniu do rodzin z jednym rodzicem, którym w większości przypadków jest kobieta, oraz nie uwzględnia zróżnicowania sytuacji rodzinnych występujących w UE; mając na uwadze, że takie korzyści podatkowe zazwyczaj zniechęcają małżonkę do dostępu do zatrudnienia oraz bezpośrednio lub pośrednio skłaniają do przeniesienia czasu pracy kobiet z pracy płatnej na pracę nieodpłatną;

V.

mając na uwadze, że wpływ opodatkowania na różnice w traktowaniu kobiet i mężczyzn w zakresie majątku przedsiębiorstwa i majątku osobistego to słabo rozwinięta dziedzina badań oraz że w tych obszarach istnieje pilna potrzeba dostępności danych segregowanych według kryterium płci;

1.

2.

3.

4.

5.

6.

7.

8.

9.

10.

11.

12.

13.

14.

15.

16.

17.

18.

19.

20.

21.

22.

23.

24.

25.

26.

27.

28.

29.

30.

31.

32.

33.

34.

35.

36.

37.

38.

39.

40.

41.

—

uwzględniając decyzję Parlamentu z dnia 6 lutego 2018 r. w sprawie powołania komisji specjalnej ds. unijnej procedury wydawania zezwoleń na dopuszczenie pestycydów do obrotu, jej zakresu odpowiedzialności, składu liczbowego i czasu trwania mandatu (1),

—

uwzględniając art. 191 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej (TFUE),

—

uwzględniając 7. ogólny unijny program działań w zakresie środowiska do 2020 r. (2),

—

uwzględniając Konwencję Europejskiej Komisji Gospodarczej ONZ (EKG ONZ) o dostępie do informacji, udziale społeczeństwa w podejmowaniu decyzji oraz dostępie do sprawiedliwości w sprawach dotyczących środowiska (konwencja z Aarhus),

—

uwzględniając rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 1107/2009 z dnia 21 października 2009 r. dotyczące wprowadzania do obrotu środków ochrony roślin i uchylające dyrektywy Rady 79/117/EWG i 91/414/EWG (3) („rozporządzenie”),

—

uwzględniając rozporządzenie (WE) nr 396/2005 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 23 lutego 2005 r. w sprawie najwyższych dopuszczalnych poziomów pozostałości pestycydów w żywności i paszy pochodzenia roślinnego i zwierzęcego oraz na ich powierzchni, zmieniające dyrektywę Rady 91/414/EWG (4),

—

uwzględniając rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 1272/2008 z dnia 16 grudnia 2008 r. w sprawie klasyfikacji, oznakowania i pakowania substancji i mieszanin, zmieniające i uchylające dyrektywy 67/548/EWG i 1999/45/WE oraz zmieniające rozporządzenie (WE) nr 1907/2006 (5),

—

uwzględniając dyrektywę 2003/35/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 26 maja 2003 r. przewidującą udział społeczeństwa w odniesieniu do sporządzania niektórych planów i programów w zakresie środowiska oraz zmieniającą w odniesieniu do udziału społeczeństwa i dostępu do wymiaru sprawiedliwości dyrektywy Rady 85/337/EWG i 96/61/WE (6),

—

uwzględniając rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 182/2011 z dnia 16 lutego 2011 r. ustanawiające przepisy i zasady ogólne dotyczące trybu kontroli przez państwa członkowskie wykonywania uprawnień wykonawczych przez Komisję (7),

—

uwzględniając rozporządzenie Komisji (UE) nr 546/2011 z dnia 10 czerwca 2011 r. wykonujące rozporządzenie (WE) nr 1107/2009 Parlamentu Europejskiego i Rady w odniesieniu do jednolitych zasad oceny i udzielania zezwolenia na środki ochrony roślin (8),

—

uwzględniając rozporządzenie Komisji (UE) nr 283/2013 z dnia 1 marca 2013 r. ustanawiające wymogi dotyczące danych dla substancji czynnych (9),

—

uwzględniając rozporządzenie Komisji (UE) nr 284/2013 z dnia 1 marca 2013 r. ustanawiające wymogi dotyczące danych dla środków ochrony roślin (10),

—

uwzględniając rozporządzenie wykonawcze Komisji (UE) 2016/1056 z dnia 29 czerwca 2016 r. zmieniające rozporządzenie wykonawcze (UE) nr 540/2011 w odniesieniu do przedłużenia okresu zatwierdzenia substancji czynnej glifosat (11) i rozporządzenie wykonawcze Komisji (UE) 2016/1313 z dnia 1 sierpnia 2016 r. zmieniające rozporządzenie wykonawcze (UE) nr 540/2011 w odniesieniu do warunków zatwierdzenia substancji czynnej glifosat (12),

—

uwzględniając rozporządzenie wykonawcze Komisji (UE) 2017/2324 z dnia 12 grudnia 2017 r. w sprawie odnowienia zatwierdzenia substancji czynnej glifosat, zgodnie z rozporządzeniem Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 1107/2009 dotyczącym wprowadzania do obrotu środków ochrony roślin, oraz w sprawie zmiany załącznika do rozporządzenia wykonawczego Komisji (UE) nr 540/2011 (13),

—

uwzględniając swoje rezolucje z dnia 13 kwietnia 2016 r. (14) i z dnia 24 października 2017 r. (15) w sprawie projektu rozporządzenia wykonawczego Komisji w sprawie odnowienia zatwierdzenia substancji czynnej glifosat, zgodnie z rozporządzeniem Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 1107/2009 dotyczącym wprowadzania do obrotu środków ochrony roślin, oraz w sprawie zmiany załącznika do rozporządzenia wykonawczego (UE) nr 540/2011,

—

uwzględniając swoją rezolucję z dnia 15 lutego 2017 r. w sprawie pestycydów niskiego ryzyka pochodzenia biologicznego (16),

—

uwzględniając swoją rezolucję z dnia 7 czerwca 2016 r. w sprawie zwiększania innowacji i rozwoju gospodarczego w przyszłym zarządzaniu gospodarstwami rolnymi w Europie (17),

—

uwzględniając swoją rezolucję z dnia 7 czerwca 2016 r. w sprawie rozwiązań technologicznych dla zrównoważonego rolnictwa w UE (18),

—

uwzględniając swoją rezolucję z dnia 13 września 2018 r. w sprawie wykonania rozporządzenia w sprawie środków ochrony roślin (WE) nr 1107/2009 (19),

—

uwzględniając europejską ocenę wdrożenia rozporządzenia (WE) nr 1107/2009 i jego odpowiednich załączników, opublikowaną przez Dyrekcję Generalną ds. Analiz Parlamentarnych (EPRS) w kwietniu 2018 r.,

—

uwzględniając wyrok Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej z dnia 23 listopada 2016 r. w sprawie C-442/14 Bayer CropScience SA-NV, Stichting De Bijenstichting przeciwko College voor de toelating van gewasbeschermingsmiddelen en biociden (20),

—

uwzględniając decyzję Europejskiej Rzecznik Praw Obywatelskich z dnia 18 lutego 2016 r. w sprawie 12/2013/MDC dotyczącej praktyk Komisji w zakresie udzielania zezwoleń i wprowadzania do obrotu środków ochrony roślin (pestycydów),

—

uwzględniając ekspertyzę „IARC Monographs Volume 112: evaluation of five organophosphate insecticides and herbicides”, opublikowaną dnia 20 marca 2015 r.,

—

uwzględniając wnioski Europejskiego Urzędu ds. Bezpieczeństwa Żywności (EFSA) z przeglądu w ramach oceny zagrożeń stwarzanych przez pestycydy, dotyczącej substancji czynnej glifosatu (21), opublikowane w dniu 12 listopada 2015 r., oraz przegląd EFSA w ramach oceny zagrożeń stwarzanych przez pestycydy, dotyczącej potencjalnych właściwości glifosatu w zakresie zaburzania funkcjonowania układu hormonalnego (22), opublikowany w dniu 7 września 2017 r.,

—

uwzględniając opinię Komitetu ds. Oceny Ryzyka (RAC) Europejskiej Agencji Chemikaliów (ECHA) w sprawie klasyfikacji glifosatu z dnia 15 marca 2017 r.,

—

uwzględniając opinię naukową nr 5/2018 Scientific Advice Mechanism (mechanizmu doradztwa naukowego – SAM) w sprawie unijnych procedur wydawania zezwoleń na środki ochrony roślin z czerwca 2018 r. (23),

—

uwzględniając sprawozdanie Komisji dla Parlamentu Europejskiego i Rady w sprawie wdrożenia rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 1185/2009 z dnia 25 listopada 2009 r. w sprawie statystyk dotyczących pestycydów (COM(2017) 0109),

—

uwzględniając plan wdrażania dotyczący zwiększenia dostępności środków ochrony roślin niskiego ryzyka i przyspieszenia wprowadzania integrowanej ochrony roślin w państwach członkowskich, opracowany przez grupę ekspertów ds. zrównoważonej ochrony roślin i zatwierdzony przez Radę w dniu 28 czerwca 2016 r.,

—

uwzględniając sprawozdanie specjalnego sprawozdawcy Rady Praw Człowieka ds. prawa do pożywienia z dnia 24 stycznia 2017 r. w sprawie globalnego stosowania pestycydów w rolnictwie i jego wpływu na prawa człowieka;

—

uwzględniając art. 13 TFUE, który stanowi, że przy formułowaniu i wykonywaniu polityk Unii, w szczególności tych dotyczących rynku wewnętrznego, w pełni uwzględnia się wymagania w zakresie dobrostanu zwierząt jako istot zdolnych do odczuwania,

—

uwzględniając dyrektywę Parlamentu Europejskiego i Rady 2010/63/UE z dnia 22 września 2010 r. w sprawie ochrony zwierząt wykorzystywanych do celów naukowych (24),

—

uwzględniając specjalne badanie Eurobarometr nr 442 z marca 2016 r., według którego 89 % obywateli UE zgadza się, że Unia powinna w większym stopniu upowszechniać wiedzę o znaczeniu dobrostanu zwierząt na poziomie międzynarodowym, a 90 % obywateli UE zgadza się, że ważne jest ustalenie wysokich standardów dobrostanu zwierząt,

—

uwzględniając fakt, że Parlament otrzymuje liczne petycje od zaniepokojonych obywateli korzystających z praw przysługujących im na mocy art. 24 i 227 TFUE oraz art. 44 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej, w których wzywają oni do zaprzestania badań na zwierzętach w Europie i na całym świecie oraz do ustanowienia międzynarodowych standardów w zakresie dobrostanu zwierząt,

—

uwzględniając wniosek Komisji dotyczący rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady w sprawie przejrzystości i zrównoważonego charakteru unijnej oceny ryzyka w łańcuchu żywnościowym (COM(2018)0179) (25),

—

uwzględniając trwającą ocenę REFIT rozporządzenia (WE) nr 1107/2009 prowadzoną przez Komisję,

—

uwzględniając art. 52 Regulaminu,

—

uwzględniając sprawozdanie Komisji Specjalnej ds. Unijnej Procedury Wydawania Zezwoleń na Dopuszczenie Pestycydów do Obrotu (A8-0475/2018),

A.

mając na uwadze, że celem rozporządzenia (WE) nr 1107/2009 („rozporządzenie”) jest „zapewnienie wysokiego poziomu ochrony zdrowia ludzi i zwierząt oraz środowiska, a także poprawa funkcjonowania rynku wewnętrznego poprzez zharmonizowanie zasad dotyczących wprowadzania do obrotu środków ochrony roślin, przy równoczesnej poprawie produkcji rolnej”;

B.

mając na uwadze, że unijna procedura wydawania zezwoleń na środki ochrony roślin jest jedną z najbardziej rygorystycznych na świecie; mając na uwadze, że w świetle obaw dotyczących oceny glifosatu zgłoszonych przez kilka zainteresowanych stron Komisja Specjalna ds. Unijnej Procedury Wydawania Zezwoleń na Dopuszczenie Pestycydów do Obrotu (PEST) dąży do określenia obszarów, które można jeszcze usprawnić w związku z unijną procedurą udzielania zezwoleń na środki ochrony roślin, dostarczając zalecenia, które uważa za konieczne, aby zapewnić osiągnięcie wysokiego poziomu ochrony zdrowia ludzi i zwierząt oraz środowiska;

C.

mając na uwadze, że zasada ostrożności stanowi nadrzędną zasadę polityki Unii, zgodnie z art. 191 TFUE; mając na uwadze, że rozporządzenie, zgodnie z jego art. 1 ust. 4, opiera się na zasadzie ostrożności; mając na uwadze, że decyzja dotycząca zarządzania ryzykiem, zgodnie z art. 13 ust. 2, musi spełniać warunki zasady ostrożności określone w art. 7 ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 178/2002; mając na uwadze, że art. 7 ust. 2 rozporządzenia (WE) nr 178/2002 stanowi, iż środki przyjęte w oparciu o zasadę ostrożności muszą być proporcjonalne;

D.

mając na uwadze, że kilka zainteresowanych stron wyraziło obawy co do oceny glifosatu, w szczególności co do tego, czy przeprowadzono niezależną, obiektywną i przejrzystą ocenę, czy prawidłowo zastosowano kryteria klasyfikacji określone w rozporządzeniu (WE) nr 1272/2008, a także czy odpowiednio zastosowano wytyczne oraz kryteria zatwierdzania i zasadę ostrożności;

E.

mając na uwadze, że zgodnie z art. 4 ust. 3 rozporządzenia środek ochrony roślin stosowany w sposób zgodny z dobrą praktyką ochrony roślin i z uwzględnieniem realistycznych warunków stosowania nie może mieć, między innymi, natychmiastowego lub opóźnionego szkodliwego wpływu na zdrowie ludzi, w tym grup szczególnie wrażliwych, i nie może mieć żadnego niedopuszczalnego wpływu na środowisko;

F.

mając na uwadze, że ocena wykonania rozporządzenia wykazała, że cele ochrony zdrowia ludzi i zwierząt oraz środowiska nie są w pełni osiągane oraz że można by wprowadzić ulepszenia, aby osiągnąć wszystkie cele rozporządzenia;

G.

mając na uwadze, że sprawą najwyższej wagi jest pełne wdrożenie rozporządzenia we wszystkich państwach członkowskich;

H.

mając na uwadze, że praca właściwych organów krajowych zaangażowanych w proces zatwierdzania i udzielania zezwoleń jest często opóźniona; mając na uwadze, że stwierdzono, iż właściwe organy krajowe zaangażowane w proces zatwierdzania i udzielania zezwoleń mają w niektórych przypadkach niedobory kadrowe i są niedofinansowane; mając na uwadze, że oprócz opóźnień w ocenie brak środków może mieć wpływ na jakość ocen, zarówno w odniesieniu do substancji czynnych, jak i środków ochrony roślin;

I.

mając na uwadze, że niezależność oceny ryzyka jest podstawą zaufania do rozporządzenia i prawa żywnościowego UE;

J.

mając na uwadze, że w trakcie całej procedury stwierdzono brak przejrzystości w procesie decyzyjnym, począwszy od braku publicznego dostępu do pełnych badań i surowych danych, aż po etap zarządzania ryzykiem;

K.

mając na uwadze, że prawo dostępu do dokumentów przechowywanych przez agencje UE stanowi ważne prawo, od którego wyjątki należy interpretować w sposób zawężający; wskazuje na orzecznictwo Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej, zgodnie z którym przejrzystość i dostęp do dokumentów przyczyniają się do większej legitymizacji agencji UE w oczach obywateli i do zapewnienia większej odpowiedzialności agencji UE przed obywatelami w systemie demokratycznym (26);

L.

mając na uwadze, że rozporządzenie Komisji (UE) nr 283/2013 ustanawiające wymogi dotyczące danych dla substancji czynnych powinno być regularnie aktualizowane, aby uwzględniało aktualną wiedzę naukową i techniczną; mając na uwadze, że komunikat Komisji w ramach wykonywania rozporządzenia Komisji (UE) nr 283/2013 z dnia 1 marca 2013 r. ustanawiającego wymogi dotyczące danych dla substancji czynnych (27) pozostaje najbardziej wszechstronnym źródłem wytycznych i wytycznych dotyczących testów, chociaż kilka z wymienionych dokumentów mogło zostać zastąpionych i powinno zostać zaktualizowanych; mając na uwadze, że metody stosowane do naukowej oceny substancji czynnych, w formie wytycznych stosowanych przez EFSA i państwa członkowskie, nie zawsze odzwierciedlają bieżący stan wiedzy naukowej i technicznej zgodnie z wymogami art. 4 rozporządzenia; mając na uwadze, że w ocenie ryzyka nie uwzględnia się niektórych kluczowych testów lub brakuje najnowszych metod naukowych (jak w przypadku aktualnych badań ekotoksykologicznych dla organizmów glebowych i oceny stężenia w środowisku oraz pozostałości w pyle, wietrze, powietrzu i wodzie);

M.

mając na uwadze, że aktualne wytyczne dotyczące pszczół zastosowane przez EFSA w jego niedawnym przeglądzie trzech neonikotynoidów nie zostały jeszcze formalnie przyjęte; mając na uwadze, że wytyczne dotyczące organizmów glebowych stosowane obecnie przez EFSA pochodzą z 2002 r.;

N.

mając na uwadze, że wytyczne przekładają wymogi prawodawstwa na praktyczne działania, wyjaśniając, co należy zrobić, a wytyczne dotyczące testów określają protokoły testów, których należy przestrzegać przy generowaniu danych, wyjaśniające, jak należy przeprowadzać testy;

O.

mając na uwadze, że powszechne stosowanie środków ochrony roślin oraz ich profilaktyczne stosowanie w nieodpowiednich przypadkach budzą niepokój;

P.

mając na uwadze, że stosowanie środków ochrony roślin do desykacji (tj. stosowania na roślinach uprawnych przed zbiorem w celu przyspieszenia dojrzewania i ułatwienia zbiorów) jest nieodpowiednie;

Q.

mając na uwadze, że stosowanie środków ochrony roślin na obszarach wykorzystywanych przez ogół społeczeństwa lub grupy szczególnie wrażliwe jest nieodpowiednie;

R.

mając na uwadze, że według danych zgromadzonych przez Organizację Narodów Zjednoczonych ds. Wyżywienia i Rolnictwa (FAO) w 2016 r. UE zużyła 368 588 ton pestycydów, co stanowi 11,8 % globalnego zużycia;

S.

mając na uwadze, że według FAO zużycie pestycydów w UE wykazuje tendencję zwyżkową od 2009 r.; mając na uwadze, że tendencje są jednak bardzo zróżnicowane między państwami członkowskimi, od gwałtownego wzrostu w niektórych z nich po duży spadek w innych; mając na uwadze, że między 2011 r. a 2016 r. sprzedaż substancji czynnych stosowanych w pestycydach w 16 państwach członkowskich wzrosła o 1,6 %;

T.

mając na uwadze, że do 2018 r. zatwierdzono 493 substancje czynne i podstawowe;

U.

mając na uwadze, że w sprawozdaniu Komisji w sprawie wdrożenia rozporządzenia (WE) nr 1185/2009 zwrócono uwagę na braki w danych statystycznych na temat stosowania pestycydów oraz brak wiedzy na temat stosowania konkretnych substancji czynnych;

V.

mając na uwadze, że według sprawozdania Unii Europejskiej w sprawie pozostałości pestycydów w żywności za 2016 r. (28), opublikowanego przez EFSA w 2018 r., 96,2 % próbek odpowiadało poziomom dopuszczalnym w prawodawstwie UE;

W.

mając na uwadze brak wiedzy ogółu społeczeństwa na temat zagrożenia i ryzyka oraz dopuszczalnych i niedopuszczalnych zagrożeń i ryzyka, a także na temat stopnia zgodności z najwyższymi dopuszczalnymi poziomami pozostałości w Europie;

X.

mając na uwadze, że decyzje w sprawie udzielania zezwoleń na nowe substancje czynne i środki ochrony roślin są zawsze podejmowane w warunkach niepewności w odniesieniu do ich rzeczywistego wpływu; mając na uwadze brak monitorowania po wydaniu zezwolenia; mając na uwadze, że nie są dostępne dane na temat dokładnych ilości każdego zastosowanego środka ochrony roślin, wdrażania i skuteczności środków ograniczających ryzyko, a także potencjalnych szkodliwych skutków dla zdrowia ludzi i zwierząt oraz środowiska;

Y.

mając na uwadze, że brak danych dotyczy rzeczywistego wpływu substancji czynnych, sejfnerów, synergetyków i składników obojętnych oraz ich metabolitów, a także postaci użytkowych i mieszanin produktów; mając na uwadze, że w związku z tym pełny wpływ pestycydów na zdrowie ludzi i zwierząt oraz na środowisko nie jest właściwie znany;

Z.

mając na uwadze, że pomimo włączenia go do budżetu Unii na lata budżetowe 2017 i 2018 projekt pilotażowy dotyczący wykorzystania pszczół miodnych do monitorowania środowiska pod kątem stosowania pestycydów nie został jeszcze wdrożony;

AA.

mając na uwadze, że jednym z celów 7. ogólnego unijnego programu działań w zakresie środowiska naturalnego do 2020 r. jest produkcja i stosowanie chemikaliów w sposób, który będzie prowadzić do minimalizacji istotnych negatywnych skutków dla zdrowia ludzi i środowiska naturalnego, oraz mając na uwadze, że nadal nie ma pewności co do wpływu na środowisko i zdrowie ludzi wywieranego przez łączne skutki różnych chemikaliów;

AB.

mając na uwadze, że art. 4 ust. 3 rozporządzenia stanowi, iż środki ochrony roślin nie mogą mieć „natychmiastowego lub opóźnionego szkodliwego wpływu na zdrowie ludzi (…) z uwzględnieniem znanego wpływu w postaci kumulacji w organizmie i działania synergicznego, w przypadku gdy dostępne są naukowe, zaakceptowane przez Urząd metody oceny takiego wpływu”; mając na uwadze, że rozporządzenie (WE) nr 396/2005 stanowi, iż uwzględnia się „znane efekty ich kumulacji i synergii, jeżeli dostępne są metody oceny tych efektów”;

AC.

mając na uwadze, że takie metody są już dostępne i oczekuje się, że do końca 2019 r. EFSA sfinalizuje ocenę pilotażową dotyczącą skumulowanych skutków narażenia na pestycydy w żywności dla układu nerwowego i tarczycy człowieka;

AD.

mając na uwadze, że obecnie nie ma prawnego obowiązku testowania substancji czynnych pod kątem ich neurotoksyczności rozwojowej (DNT), czego przykładem mogą być autyzm, zespół nadpobudliwości psychoruchowej z deficytem uwagi (ADHD) i dysleksja; mając na uwadze, że badania toksyczności rozwojowej i neurotoksyczności są wymagane i mogą zapoczątkować projekty badań podejmowane ad hoc w celu rozwiązania konkretnych problemów; mając na uwadze, że w tym kontekście EFSA pracuje nad trwającym obecnie projektem mającym na celu opracowanie alternatywnych rozwiązań bez wykorzystania zwierząt na potrzeby kontroli skutków DNT;

AE.

mając na uwadze, że istnieją obawy, iż wdrożenie rozporządzenia, w zakresie wykorzystywania zwierząt w badaniach służących identyfikacji zagrożeń i ocenie ryzyka, nie jest zgodne z zasadą 3Z (zastąpienie, zmniejszenie i złagodzenie) dyrektywy 2010/63/UE w sprawie doświadczeń na zwierzętach, jako że rozporządzenia Komisji (UE) nr 283/2013 i (UE) nr 284/2013, a także odpowiednie wytyczne nie zostały zaktualizowane od czasu ich przyjęcia, pomimo dostępności zatwierdzonych alternatywnych badań i technologii;

AF.

mając na uwadze, że badania skutków dla zdrowia ludzi obejmują wykorzystanie zwierząt, w związku z czym niekoniecznie prawidłowo przewidują reakcje u ludzi;

AG.

mając na uwadze, że trzeba przyspieszyć opracowywanie i zatwierdzanie nowych metod badawczych niewymagających wykorzystania zwierząt i dostarczających wiedzy na temat podstawowych mechanizmów działań toksycznych dla ludzi, w tym ścieżek prowadzących do niekorzystnych skutków u ludzi;

AH.

mając na uwadze, że wiele produktów rolnych z państw trzecich charakteryzuje się niższym poziomem ochrony zdrowia ludzi i zwierząt oraz środowiska na etapach zatwierdzania i stosowania środków ochrony roślin; mając na uwadze, że istnieje potrzeba zapewnienia, by unijny poziom ochrony nie był obniżany przez przywóz produktów rolnych z państw trzecich;

AI.

mając na uwadze, że nielegalnie przywożone środki ochrony roślin są przedmiotem obrotu i zastosowania w UE, stwarzając potencjalne zagrożenie dla zdrowia publicznego i nieuczciwą konkurencję dla środków ochrony roślin, które podlegają procedurze udzielania zezwoleń zgodnie z obowiązującymi przepisami UE;

AJ.

mając na uwadze, że w kontekście przejrzystości i konfliktu interesów kilka zainteresowanych stron poruszyło kwestię prawa wnioskodawców do wyboru państwa członkowskiego pełniącego rolę sprawozdawcy przy pierwszym wniosku o zatwierdzenie substancji czynnej;

AK.

mając na uwadze, że w kontekście przejrzystości i konfliktów interesów kilka zainteresowanych stron wyraziło ponadto obawy co do tego, że państwo członkowskie pełniące rolę sprawozdawcy, któremu Komisja powierzyła odpowiedzialność za odnowienie sprawozdania z oceny, może być tym samym państwem, które sporządziło wstępny projekt sprawozdania z oceny;

AL.

mając na uwadze, że od czasu wejścia w życie rozporządzenia w przypadku nowych substancji czynnych wnioskodawcy wybrali tylko 11 z 28 państw członkowskich jako państwa członkowskie pełniące rolę sprawozdawców, co wskazuje na znaczne różnice dotyczące wiedzy fachowej i personelu;

AM.

mając na uwadze, że Francja, Niderlandy, Niemcy i Zjednoczone Królestwo rozpatrywały 80 % całej dokumentacji; mając na uwadze, że brexit wywrze znaczny wpływ na obciążenie pracą w innych państwach członkowskich;

AN.

mając na uwadze, że art. 8 ust. 1 rozporządzenia wymaga, aby wnioskodawca przedstawił dokumentację skróconą, która obejmuje między innymi podsumowania oraz wyniki testów i badań dla każdego punktu określającego wymogi dotyczące danych, w tym ocenę wszystkich przedłożonych informacji;

AO.

mając na uwadze, że kilka zainteresowanych stron wyraziło zaniepokojenie podejściem do oceny ustanowionym przez prawo, a zwłaszcza tym, kto powinien opracowywać ekspertyzy naukowe i dowody dotyczące oceny substancji czynnych, kto powinien przedstawiać recenzowane publikacje naukowe oraz kto powinien dokonywać ocen tych ekspertyz;

AP.

mając na uwadze, że zgodnie z art. 8 ust. 5 rozporządzenia wnioskodawca musi dołączyć do dokumentacji recenzowane, ogólnie dostępne publikacje naukowe dotyczące substancji czynnej i jej istotnych metabolitów;

AQ.

mając na uwadze, że w przypadku nowych substancji czynnych dostępne są zwykle tylko dane z badań podlegających regulacjom opracowanych przez wnioskodawcę;

AR.

mając na uwadze, że ocena ryzyka musi opierać się na wszystkich właściwych dostępnych dowodach naukowych; mając na uwadze, że recenzowane, ogólnie dostępne publikacje naukowe stanowią ważną informację uzupełniającą dla badań opartych na dobrych praktykach laboratoryjnych (DPL) dostarczonych przez wnioskodawców i mogą zawierać wyniki, które ostrzegają oceniających przed efektami szkodliwymi niewidocznymi w standardowych badaniach;

AS.

mając na uwadze, że zasady dobrych praktyk laboratoryjnych opracowała OECD, aby zapewnić przeprowadzenie badania zgodnie z określoną metodą badawczą w celu zapobieżenia oszukańczym praktykom; mając na uwadze, że UE przyjęła te zasady na mocy dyrektywy 2004/10/WE, która zobowiązuje państwa członkowskie do zapewnienia, by laboratoria przeprowadzające badania bezpieczeństwa produktów chemicznych przestrzegały zasad dobrych praktyk laboratoryjnych OECD oraz przepisów dyrektywy 2004/9/WE, wymagających od państw członkowskich wyznaczenia organów odpowiedzialnych za inspekcje DPL na ich terytorium;

AT.

mając na uwadze, że zgodnie z informacjami przekazanymi przez Komisję w 2015 r. wszystkie państwa członkowskie dokonały transpozycji dyrektyw w sprawie DPL i ustanowiły funkcjonujące krajowe programy monitorowania zgodności z DPL;

AU.

mając na uwadze, że wytyczne OECD dotyczące testów zapewniają, by badania były odtwarzalne, spójne i jednolite, oraz umożliwiają organom regulacyjnym ocenę jakości i istotności badania w celu zapewnienia metodologicznej ważności badania i ułatwienia wzajemnej akceptacji danych przez państwa członkowskie;

AV.

mając na uwadze, że zgodnie z art. 11 ust. 2 rozporządzenia „Państwo członkowskie pełniące rolę sprawozdawcy dokonuje niezależnej, obiektywnej i przejrzystej oceny w świetle aktualnej wiedzy naukowej i technicznej”;

AW.

mając na uwadze, że okazało się, iż różne państwa członkowskie, działając jako państwo członkowskie pełniące rolę sprawozdawcy, stosują różne praktyki wobec odniesień do streszczeń recenzowanych publikacji sporządzanych przez wnioskodawcę; mając na uwadze, że podstawową zasadą jest to, iż każda praca naukowa powinna jednoznacznie wskazywać cytowane zdania innych autorów za pomocą cudzysłowu;

AX.

mając na uwadze, że Parlament dostrzega debatę nad recenzją publikacji w sprawozdaniu dotyczącym oceny ryzyka glifosatu przeprowadzonej przez Niemiecki Federalny Instytut ds. Oceny Ryzyka (BfR); mając na uwadze, że kilka zainteresowanych stron wyraziło zaniepokojenie, iż ważne elementy oceny zawarte w projekcie sprawozdania z oceny ryzyka glifosatu zostały zaczerpnięte z wniosku, ale nie zostały wyraźnie wskazane jako dokumenty odniesienia;

AY.

mając na uwadze, że wiarygodność unijnego systemu udzielania zezwoleń na środki ochrony roślin jest silnie uzależniona od zaufania publicznego do EFSA, który przedstawia opinie naukowe stanowiące podstawę dla decyzji dotyczących bezpieczeństwa żywności w Europie; mając na uwadze, że zmniejszające się zaufanie publiczne do EFSA budzi obawy;

AZ.

mając na uwadze, że obecnie około dwóch trzecich ekspertów krajowych pracujących dla EFSA pochodzi tylko z sześciu państw członkowskich;

BA.

mając na uwadze, że zgodnie z art. 4 ust. 1 akapit drugi rozporządzenia w ocenie substancji czynnej należy ustalać najpierw, czy zostały spełnione kryteria zatwierdzenia określone w pkt 3.6.2–3.6.4 i 3.7 załącznika II (= „kryteria graniczne”); mając na uwadze, że jedno z tych kryteriów granicznych dotyczy klasyfikacji substancji jako substancji rakotwórczej (kategoria 1A lub 1B) zgodnie z przepisami rozporządzenia (WE) nr 1272/2008;

BB.

mając na uwadze, że Międzynarodowa Agencja Badań nad Rakiem (IARC) sklasyfikowała glifosat jako prawdopodobnie rakotwórczy dla ludzi (grupa 2A) zgodnie z jej nomenklaturą (równoważny kategorii 1B w rozporządzeniu (WE) nr 1272/2008); mając na uwadze, że po dokonaniu przeglądu dostępnych informacji, w tym oceny sporządzonej przez IARC, EFSA i ECHA, unijne agencje odpowiedzialne za przedstawianie ocen naukowych stanowiących podstawę dla unijnych decyzji dotyczących zarządzania ryzykiem stwierdziły brak klasyfikacji środka jako rakotwórczy zgodnie z przepisami rozporządzenia (WE) nr 1272/2008;

BC.

mając na uwadze, że podczas gdy IARC oparła swoje wnioski na opublikowanej literaturze zgodnie ze swoimi zasadami roboczymi, EFSA i ECHA wykorzystały dodatkowo jako zasadniczą podstawę oceny nieopublikowane ekspertyzy przedłożone przez wnioskodawcę zgodnie z art. 8 rozporządzenia oraz dodatkowo miały dostęp do odpowiednich surowych danych;

BD.

mając na uwadze, że kilka innych właściwych organów na całym świecie, w tym z USA, Kanady, Nowej Zelandii, Australii i Japonii, sfinalizowało następnie nowe oceny glifosatu i stwierdziło, że nie jest on rakotwórczy; mając na uwadze, że glifosat nadal jest przedmiotem przeglądu amerykańskiej Agencji Ochrony Środowiska, która w swoim projekcie oceny ryzyka ekologicznego wyraźnie stwierdza, iż istnieje możliwość wywierania wpływu na ptaki, ssaki oraz rośliny lądowe i wodne;

BE.

mając na uwadze, że według porównania przeprowadzonego przez EFSA w 2017 r. obejmującego 54 pestycydy, które poddano ocenie w ramach zarówno systemów UE, jak i IARC, w 14 przypadkach klasyfikacja UE była bardziej zachowawcza (a zatem bardziej rygorystyczna) niż klasyfikacja IARC, w 11 przypadkach (glifosat i 10 innych substancji czynnych) mniej rygorystyczna, a w 29 przypadkach równorzędna;

BF.

mając na uwadze, że kilka zainteresowanych stron nadal wyraża zaniepokojenie opiniami EFSA i ECHA dotyczącymi wniosków tych agencji przemawiających za nieklasyfikowaniem glifosatu jako rakotwórczego;

BG.

mając na uwadze, że niestety nie udało się rozwiązać tych kontrowersji w Komisji Specjalnej;

BH.

mając na uwadze, że w październiku 2017 r. Komisja stwierdziła dopuszczalność europejskiej inicjatywy obywatelskiej (EIO) „Zakaz stosowania glifosatu i ochrona ludzi i środowiska przed toksycznymi pestycydami”; mając na uwadze, że ponad milion obywateli wezwało Komisję do zaproponowania państwom członkowskim wprowadzenia zakazu stosowania glifosatu, przeprowadzenia reformy procedury zatwierdzania pestycydów oraz do ustalenia obowiązkowych celów na szczeblu UE dotyczących ograniczenia stosowania pestycydów;

BI.

mając na uwadze, że tak zwane dokumenty Monsanto oraz niedawny wyrok Sądu Najwyższego stanu Kalifornia w sprawie Dewayne Johnson przeciwko Monsanto (sprawa nr CGC-16-550128) i późniejsza apelacja rodzą obawy dotyczące niezależności i konfliktów interesów w procesie oceny glifosatu;

BJ.

mając na uwadze, że rozporządzenie zobowiązuje Komisję do przedstawienia projektu rozporządzenia w terminie sześciu miesięcy od przedstawienia wniosków EFSA;

BK.

mając na uwadze, że decyzja o przedłużeniu zatwierdzenia glifosatu nie zawiera żadnych prawnie wiążących środków zmniejszających ryzyko na szczeblu Unii; mając na uwadze, że Komisja postanowiła przyjąć szczegółowe zalecenie w warunkach zatwierdzenia, by państwa członkowskie, podczas przyznawania zezwoleń na środki ochrony roślin zawierające glifosat, zwracały szczególną uwagę na ryzyko dla kręgowców lądowych; mając na uwadze, że duże ryzyko długofalowe stwierdzono w przypadku prawie wszystkich zastosowań glifosatu dla kręgowców lądowych niebędących przedmiotem zwalczania, w tym ssaków i ptaków;

BL.

mając na uwadze, że ECHA stwierdził, iż glifosat powoduje poważne uszkodzenie oczu i działa toksycznie na organizmy wodne, powodując długotrwałe skutki;

BM.

mając na uwadze, że nie jest jasne, na jakich warunkach Komisja i państwa członkowskie uważają, że ryzyko jest niedopuszczalne dla środowiska;

BN.

mając na uwadze, że fakt, iż Komisja przy wsparciu państw członkowskich zatwierdza substancje czynne uznane przez EFSA za stwarzające wysokie zagrożenie dla środowiska i różnorodności biologicznej, stanowi powód do niepokoju, ponieważ zgodnie z art. 4 ust. 3 lit. e) rozporządzenia środek ochrony roślin nie może mieć żadnego niedopuszczalnego wpływu na środowisko;

BO.

mając na uwadze, że Europejska Rzecznik Praw Obywatelskich w swojej decyzji z dnia 18 lutego 2016 r. w sprawie 12/2013/MDC stwierdziła, iż przedstawienie informacji potwierdzających nie powinno dotyczyć wymogów w zakresie danych, które istniały w momencie składania wniosku w związku z oceną ryzyka dla zdrowia i dla których dostępne były odpowiednie wytyczne;

BP.

mając na uwadze, że dane potwierdzające zasadniczo nie podlegają takiej samej kontroli naukowej lub ocenie jak dane przedłożone w pierwotnym wniosku, ponieważ nie są one systematycznie poddawane wzajemnej ocenie przez EFSA; mając na uwadze, że Europejska Rzecznik Praw Obywatelskich w swojej decyzji z 2016 r. wezwała Komisję do rozważenia, czy odtąd wszystkie informacje potwierdzające powinny być systematycznie poddawane wzajemnej ocenie przez EFSA i czy dokumenty zawierające wytyczne powinny zostać odpowiednio zmienione;

BQ.

mając na uwadze, na podstawie sprawozdania uzupełniającego złożonego przez Komisję w lutym 2018 r. w odniesieniu do dziesięciu substancji czynnych zbadanych w kontekście zapytania Europejskiej Rzecznik Praw Obywatelskich, że procedura na podstawie danych potwierdzających doprowadziła do sytuacji, w której dwie substancje czynne, haloksyfop-P i malation, które w przeciwnym razie byłyby zakazane, pozostawały na rynku przez dłuższy czas;

BR.

mając na uwadze, że braki w danych w przypadku pestycydów biologicznych niskiego ryzyka występują głównie dlatego, iż wymogi dotyczące danych opracowane są z myślą o chemicznych środkach ochrony roślin, a tym samym nie są odpowiednie do stosowania w odniesieniu do biologicznych środków ochrony roślin niskiego ryzyka;

BS.

mając na uwadze, że pomimo ryzyka stwierdzonego przez EFSA we wnioskach dotyczących substancji czynnych, Komisja często pozostawia państwom członkowskim środki zmniejszające ryzyko, niezależnie od przyznanej jej na mocy rozporządzenia możliwości nałożenia ich na poziomie UE; mając na uwadze, że podejście to skrytykowała Europejska Rzecznik Praw Obywatelskich w swojej decyzji w sprawie 12/2013/MDC;

BT.

mając na uwadze, że państwa członkowskie powinny mieć możliwość podejmowania decyzji w sprawie środków zarządzania ryzykiem w odniesieniu do problemów specyficznych dla ich sytuacji;

BU.

mając na uwadze, że środki ochrony roślin niskiego ryzyka są niedostępne; mając na uwadze, że z łącznej liczby prawie 500 substancji dostępnych na rynku UE tylko dziesięć zostało zatwierdzonych jako substancje czynne niskiego ryzyka; mając na uwadze, że brak dostępności środków ochrony roślin niskiego ryzyka utrudnia wdrażanie i rozwój integrowanej ochrony roślin; mając na uwadze, że ten brak dostępności wynika z długotrwałego procesu oceny, udzielania zezwolenia i rejestracji;

BV.

mając na uwadze, że obecnie do precyzyjnego nadzorowania i usuwania chwastów lub szkodliwych owadów na wczesnym etapie można wykorzystywać zaawansowane techniki, takie jak rolnictwo precyzyjne i robotykę; mając na uwadze, że zaawansowane techniki są nadal słabo rozwinięte w Unii Europejskiej oraz potrzebują wsparcia UE i państw członkowskich;

BW.

mając na uwadze, że przed wydaniem zezwolenia środki ochrony roślin należy poddać gruntownej ocenie zgodnie z obecnym stanem wiedzy naukowej i technicznej; mając na uwadze, że braki kadrowe lub niedofinansowanie mogą prowadzić do nadmiernego polegania na ocenie przeprowadzonej w celu zatwierdzenia substancji czynnych w kontekście decyzji dotyczących środków ochrony roślin;

BX.

mając na uwadze, że procedura wydawania zezwoleń na środki ochrony roślin, w szczególności wymogi dotyczące danych do celów oceny ryzyka, powinny uwzględniać rzeczywiste stosowanie środków ochrony roślin;

BY.

mając na uwadze, że przy udzielaniu zezwoleń na środki ochrony roślin należy zwrócić szczególną uwagę na ryzyko dla grup szczególnie wrażliwych; mając na uwadze, że rozporządzenie określa grupy szczególnie wrażliwe jako osoby wymagające szczególnego uwzględnienia przy ocenie ostrych i przewlekłych skutków środków ochrony roślin dla zdrowia; mając na uwadze, że kategoria ta obejmuje kobiety w ciąży i kobiety karmiące, nienarodzone dzieci, niemowlęta i dzieci, osoby starsze, pracowników i mieszkańców w dużym stopniu i przez długi czas narażonych na pestycydy;

BZ.

mając na uwadze, że art. 25 rozporządzenia wymaga, aby sejfnery i synergetyki podlegały takiej samej procedurze zatwierdzania jak substancje czynne do celów umieszczenia ich w wykazie substancji dopuszczonych; mając na uwadze, że Komisja nie zatwierdziła jeszcze żadnego sejfnera ani synergetyka;

CA.

mając na uwadze, że art. 27 rozporządzenia zobowiązuje Komisję do włączenia do załącznika III wykazu niedopuszczalnych składników obojętnych; mając na uwadze, że Komisja nie przyjęła jeszcze wykazu niedopuszczalnych składników obojętnych, ale oświadczyła, że zamierza to uczynić do końca 2018 r.; mając na uwadze, że opóźnienie to jest niedopuszczalne ze względu na wpływ wywierany przez te substancje; mając na uwadze, że wobec braku wykazu niedopuszczalnych składników obojętnych na poziomie Unii niektóre państwa członkowskie same opracowały takie wykazy;

CB.

mając na uwadze, że brak takich wykazów unijnych utrudnia dokładniejszą ocenę ryzyka związanego ze środkami ochrony roślin;

CC.