Ostatnie publikacje Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej

(2020/C 371/01)

Ostatnia publikacja

Dz.U. C 359 z 26.10.2020

Wcześniejsze publikacje

Dz.U. C 348 z 19.10.2020

Dz.U. C 339 z 12.10.2020

Dz.U. C 329 z 5.10.2020

Dz.U. C 320 z 28.9.2020

Dz.U. C 313 z 21.9.2020

Dz.U. C 304 z 14.9.2020

Teksty te są dostępne na stronie internetowej:

EUR-Lex: http://eur-lex.europa.eu

Utworzenie izb i przydział sędziów do izb

(2020/C 371/02)

W dniu 7 października 2020 r. Sąd złożony z 49 sędziów, w następstwie ustąpienia ze stanowiska przez sędziego Sądu J.M. Passera, podjął decyzję o zmianie decyzji w sprawie utworzenia izb z dnia 30 września 2019 r. (1). ze zm (2). oraz decyzji w sprawie przydziału sędziów do izb z dnia 4 października 2019 r. (3). ze zm (4)., na okres od 7 października 2020 r. do 31 sierpnia 2022 r. oraz o następującym przydziale sędziów do izb:

Pierwsza izba powiększona, w składzie pięciu sędziów:

H. Kanninen, prezes izby, M. Jaeger, N. Półtorak, O. Porchia i M. Stancu, sędziowie.

Pierwsza izba, w składzie trzech sędziów:

H. Kanninen, prezes izby;

Konfiguracja A: M. Jaeger i N. Półtorak; sędziowie;

Konfiguracja B: M. Jaeger i O. Porchia; sędziowie;

Konfiguracja C: M. Jaeger i M. Stancu; sędziowie;

Konfiguracja D: N. Półtorak i O. Porchia; sędzie;

Konfiguracja E: N. Półtorak i M. Stancu; sędzie;

Konfiguracja F: O. Porchia i M. Stancu; sędzie.

Druga izba powiększona, w składzie pięciu sędziów:

V. Tomljenović, prezes izby, F. Schalin, P. Škvařilová-Pelzl, I. Nõmm i G. Steinfatt, sędziowie.

Druga izba, w składzie trzech sędziów:

V. Tomljenović, prezes izby;

Konfiguracja A: F. Schalin i P. Škvařilová-Pelzl, sędziowie;

Konfiguracja B: F. Schalin i I. Nõmm, sędziowie;

Konfiguracja C: P. Škvařilová-Pelzl i I. Nõmm, sędziowie.

Trzecia izba powiększona, w składzie pięciu sędziów:

A.M. Collins, prezes izby, V. Kreuschitz, Z. Csehi, G. De Baere i G. Steinfatt, sędziowie.

Trzecia izba, w składzie trzech sędziów:

A.M. Collins, prezes izby;

Konfiguracja A: V. Kreuschitz i Z. Csehi, sędziowie;

Konfiguracja B: V. Kreuschitz i G. De Baere, sędziowie;

Konfiguracja C: V. Kreuschitz i G. Steinfatt, sędziowie;

Konfiguracja D: Z. Csehi i G. De Baere, sędziowie;

Konfiguracja E: Z. Csehi i G. Steinfatt, sędziowie;

Konfiguracja F: G. De Baere i G. Steinfatt, sędziowie.

Czwarta izba powiększona, w składzie pięciu sędziów:

S. Gervasoni, prezes izby, L. Madise, P. Nihoul, R. Frendo i J. Martín y Pérez de Nanclares, sędziowie.

Czwarta izba, w składzie trzech sędziów:

S. Gervasoni, prezes izby;

Konfiguracja A: L. Madise i P. Nihoul, sędziowie;

Konfiguracja B: L. Madise i R. Frendo, sędziowie;

Konfiguracja C: L. Madise i J. Martín y Pérez de Nanclares, sędziowie;

Konfiguracja D: P. Nihoul i R. Frendo, sędziowie;

Konfiguracja E: P. Nihoul i J. Martín y Pérez de Nanclares, sędziowie;

Konfiguracja F: R. Frendo i J. Martín y Pérez de Nanclares, sędziowie.

Piąta izba powiększona, w składzie pięciu sędziów:

D. Spielmann, prezes izby, U. Öberg, O. Spineanu-Matei, R. Mastroianni i R. Norkus, sędziowie.

Piąta izba, w składzie trzech sędziów:

D. Spielmann, prezes izby;

Konfiguracja A: U. Öberg i O. Spineanu-Matei, sędziowie;

Konfiguracja B: U. Öberg i R. Mastroianni, sędziowie;

Konfiguracja C: O. Spineanu-Matei i R. Mastroianni, sędziowie.

Szósta izba powiększona, w składzie pięciu sędziów:

A. Marcoulli, prezes izby, S. Frimodt Nielsen, J. Schwarcz, C. Iliopoulos i R. Norkus, sędziowie.

Szósta izba, w składzie trzech sędziów:

A. Marcoulli, prezes izby;

Konfiguracja A: S. Frimodt Nielsen i J. Schwarcz, sędziowie;

Konfiguracja B: S. Frimodt Nielsen i C. Iliopoulos, sędziowie;

Konfiguracja C: S. Frimodt Nielsen i R. Norkus, sędziowie;

Konfiguracja D: J. Schwarcz i C. Iliopoulos, sędziowie;

Konfiguracja E: J. Schwarcz i R. Norkus, sędziowie;

Konfiguracja F: C. Iliopoulos i R. Norkus, sędziowie.

Siódma izba powiększona, w składzie pięciu sędziów:

R. da Silva Passos, prezes izby, V. Valančius, I. Reine, L. Truchot i M. Sampol Pucurull, sędziowie.

Siódma izba, w składzie trzech sędziów:

R. da Silva Passos, prezes izby;

Konfiguracja A: V. Valančius i I. Reine, sędziowie;

Konfiguracja B: V. Valančius i L. Truchot, sędziowie;

Konfiguracja C: V. Valančius i M. Sampol Pucurull, sędziowie;

Konfiguracja D: I. Reine i L. Truchot, sędziowie;

Konfiguracja E: I. Reine i M. Sampol Pucurull, sędziowie;

Konfiguracja F: L. Truchot i M. Sampol Pucurull, sędziowie.

Ósma izba powiększona, w składzie pięciu sędziów:

J. Svenningsen, prezes izby, R. Barents, C. Mac Eochaidh, T.R. Pynnä i J.C. Laitenberger, sędziowie.

Ósma izba, w składzie trzech sędziów:

J. Svenningsen, prezes izby;

Konfiguracja A: R. Barents i C. Mac Eochaidh, sędziowie;

Konfiguracja B: R. Barents i T.R. Pynnä, sędziowie;

Konfiguracja C: R. Barents i J.C. Laitenberger, sędziowie;

Konfiguracja D: C. Mac Eochaidh i T.R. Pynnä, sędziowie;

Konfiguracja E: C. Mac Eochaidh i J.C. Laitenberger, sędziowie;

Konfiguracja F: T.R. Pynnä i J.C. Laitenberger, sędziowie.

Dziewiąta izba powiększona, w składzie pięciu sędziów:

M.J. Costeira, prezes izby, D. Gratsias, M. Kancheva, B. Berke i T. Perišin, sędziowie.

Dziewiąta izba, w składzie trzech sędziów:

M.J. Costeira, prezes izby;

Konfiguracja A: D. Gratsias i M. Kancheva, sędziowie;

Konfiguracja B: D. Gratsias i B. Berke, sędziowie;

Konfiguracja C: D. Gratsias i T. Perišin, sędziowie;

Konfiguracja D: M. Kancheva i B. Berke, sędziowie;

Konfiguracja E: M. Kancheva i T. Perišin, sędzie;

Konfiguracja F: B. Berke i T. Perišin, sędziowie.

Dziesiąta izba powiększona, w składzie pięciu sędziów:

A. Kornezov, prezes izby, E. Buttigieg, K. Kowalik-Bańczyk, G. Hesse i M. Stancu, sędziowie.

Dziesiąta izba, w składzie trzech sędziów:

A. Kornezov, prezes izby;

Konfiguracja A: E. Buttigieg i K. Kowalik-Bańczyk, sędziowie;

Konfiguracja B: E. Buttigieg i G. Hesse, sędziowie;

Konfiguracja C: K. Kowalik-Bańczyk i G. Hesse, sędziowie.

Druga izba złożona z czterech sędziów będzie powiększana w drodze dołączenia piątego sędziego, z trzeciej izby. Piąta izba złożona z czterech sędziów będzie powiększana w drodze dołączenia piątego sędziego, z szóstej izby. Dziesiąta izba złożona z czterech sędziów będzie powiększana w drodze dołączenia piątego sędziego, z pierwszej izby. Piątego sędziego wyznacza się na podstawie porządku odwrotnego w stosunku do tego określonego w art. 8 regulaminu postępowania na okres do 31 sierpnia 2022 r.

Sąd podtrzymuje swą decyzję z dnia 4 października 2019 r., zgodnie z którą izby pierwsza, czwarta, siódma i ósma rozpoznają sprawy wniesione na podstawie art. 270 TFUE oraz, w stosownym przypadku, art. 50a Protokołu w sprawie statutu Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej, zaś izby druga, trzecia, piąta, szósta, dziewiąta i dziesiąta rozpoznają sprawy dotyczące prawa własności intelektualnej, o których mowa w tytule IV regulaminu postępowania.

Sąd podtrzymuje również decyzję o tym, iż prezes i wiceprezes nie są przydzieleni na stałe do żadnej izby.

Ponadto sąd zdecydował, iż:

—	prezes i wiceprezes nie są przydzieleni na stałe do izby,

—	w każdym roku sądowym wiceprezes zasiada w każdej z dziesięciu izb rozpoznających sprawy w składzie pięciu sędziów w jednej sprawie, w następującej kolejności:

—	pierwsza sprawa przekazana decyzją Sądu powiększonej konfiguracji rozpoznającej sprawę w składzie pięciu sędziów pierwszej izby, drugiej izby, trzeciej izby, czwartej izby oraz piątej izby,

—	trzecia sprawa przekazana decyzją Sądu powiększonej konfiguracji rozpoznającej sprawę w składzie pięciu sędziów szóstej izby, siódmej izby, ósmej izby, dziewiątej izby i dziesiątej izby.

Gdy izba, w której zasiada wiceprezes, złożona jest:

—

z pięciu sędziów, wówczas skład powiększony złożony jest z wiceprezesa, sędziów konfiguracji trzyosobowej, do której sprawa początkowo wpłynęła, oraz jednego z pozostałych sędziów danej izby, wyznaczanego na podstawie porządku odwrotnego w stosunku do tego określonego w art. 8 regulaminu postępowania,

—	z czterech sędziów, wówczas skład powiększony złożony jest z wiceprezesa, sędziów konfiguracji trzyosobowej, do której sprawa początkowo wpłynęła, oraz czwartego sędziego danej izby.

---

(1)  Dz.U. C 372 z 4.11.2019, s. 3.

(2)  Dz.U. C 68 z 2.3.2020, s. 2 i Dz.U. C 114 z 6.4.2020, s. 2.

(3)  Dz.U. C 372 z 4.11.2019, s. 3.

(4)  Dz.U. C 68 z 2.3.2020, s. 2. i Dz.U. C 114 z 6.4.2020, s. 2.

Odwołanie od wyroku Sądu (dziesiąta izba) wydanego w dniu 2 kwietnia 2020 r. w sprawie T-474/18, Sebastian Veit / Europejski Bank Centralny, wniesione w dniu 19 czerwca 2020 r. przez Sebastiana Veita

(Sprawa C-272/20 P)

(2020/C 371/03)

Język postępowania: niemiecki

Strony

Wnoszący odwołanie: Sebastian Veit (przedstawiciel: K. Kujath, Rechtsanwalt)

Druga strona postępowania: Europejski Bank Centralny

Żądania wnoszącego odwołanie

—	uchylenie wyroku Sądu Unii Europejskiej (dziesiąta izba) z dnia 2 kwietnia 2020 r. w sprawie T-474/18;

—	stwierdzenie nieważności decyzji Europejskiego Banku Centralnego z dnia 3 stycznia 2018 r. o zaszeregowaniu wnoszącego odwołanie ze skutkiem od dnia 1 styczni 2018 r. na podstawie decyzji Europejskiego Banku Centralnego z dnia 2 maja 2018 r.;

—	obciążenie Europejskiego Banku Centralnego kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Zaskarżony wyrok narusza prawo Unii. Sąd dokonał nietrafnej wykładni ogólnej zasady równego traktowania ustanowionej w art. 20, art. 51 ust. 1 i art. 52 ust. 1 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej.

W swoim wyroku Sąd błędnie orzekł, że różne traktowanie wewnętrznych i zewnętrznych kandydatów na stanowiska przy zaszeregowaniu do przedziału płacowego przez Europejski Bank Centralny ze względu na odmienne regulacje jest uzasadnione i proporcjonalne.

Zastosowane odpowiednio przez Sąd do niniejszego przypadku orzecznictwo Trybunału w przedmiocie wykładni przepisów statutu dotyczących ustalenia stopnia służbowego urzędnika w służbie czynnej nie ma znaczenia w odniesieniu do stanu faktycznego leżącego u podstaw sporu.

Odwołanie od postanowienia Sądu (dziewiąta izba) wydanego w dniu 2 lipca 2020 r. w sprawie T-562/19, Christoph Klein / Komisja Europejska, wniesione w dniu 11 września 2020 r. przez Christopha Kleina

(Sprawa C-430/20 P)

(2020/C 371/04)

Język postępowania: niemiecki

Strony

Wnoszący odwołanie: Christoph Klein (przedstawiciel: H.-J. Ahlt, Rechtsanwalt)

Druga strona postępowania: Komisja Europejska

Żądania wnoszącego odwołanie

—	uchylenie postanowienia Sądu (dziewiąta izba) z dnia 2 lipca 2020 r. w sprawie T-562/19;

—

stwierdzenie, że skarga jest dopuszczalna i że Komisja Europejska naruszyła traktat, pozostając bezczynną w postępowaniu w sprawie klauzuli ochronnej wszczętym w dniu 7 stycznia 1998 r. przez Republikę Federalną Niemiec w odniesieniu do wyrobu medycznego oznaczonego znakiem CE „Inhaler Broncho-Air” i nie wydając decyzji zgodnie z art. 8 ust. 2 dyrektywy 93/42/EWG (1);

—	posiłkowo, uchylenie postanowienia Sadu i przekazanie sprawy Sądowi do ponownego rozpoznania;

—	obciążenie Komisji Europejskiej kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Wnoszący odwołanie utrzymuje, że Sąd przeinaczył okoliczności faktyczne i dowody, nie zakwalifikował prawidłowo faktów oraz naruszył prawo Unii, a w szczególności art. 265 TFUE i prawo do bycia wysłuchanym, w zakresie, w jakim uznał, że skarga została wniesiona po upływie terminu i zakwestionował z urzędu legitymację procesową czynną skarżącego.

Ponadto Sąd dokonał błędnej wykładni prawa Unii i naruszył art. 8 ust. 2 dyrektywy 93/42.

Zaskarżone postanowienie Sądu obarczone jest wreszcie brakiem uzasadnienia.

---

(1)  Dyrektywa Rady 93/42/EWG z dnia 14 czerwca 1993 r. dotycząca wyrobów medycznych (Dz.U. 1993, L 169, s. 1).

Wyrok Sądu z dnia 15 lipca 2020 r. – Irlandia i in. / Komisja

(Sprawy połączone T-778/16 i T-892/16) (1)

(Pomoc państwa - Pomoc wdrożona przez Irlandię - Decyzja stwierdzająca niezgodność pomocy z rynkiem wewnętrznym i jej bezprawność oraz nakazująca jej odzyskanie - Interpretacje indywidualne prawa podatkowego (tax rulings) - Selektywne korzyści podatkowe - Zasada ceny rynkowej)

(2020/C 371/05)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca w sprawie T-778/16: Irlandia (przedstawiciele: K. Duggan, M. Browne, J. Quaney, A. Joyce, pełnomocnicy, których wspierali P. Gallagher, M. Collins, SC, P. Baker, QC, S. Kingston, C. Donnelly, A. Goodman i B. Doherty, barristers)

Strona skarżąca w sprawie T-892/16: Apple Sales International (Cork, Irlandia), Apple Operations Europe (Cork) (przedstawiciele: A. von Bonin, E. van der Stok, avocats, D. Beard, QC, A. Bates, L. Osepciu i J. Bourke, barristers)

Strona pozwana: Komisja Europejska (przedstawiciele: P.-J. Loewenthal i R. Lyal, pełnomocnicy)

Interwenient w sprawie T-778/16, popierający stronę skarżącą: Wielkie Księstwo Luksemburga (przedstawiciele: T. Uri, pełnomocnik, którego wspierali D. Waelbroeck i S. Naudin, avocats)

Interwenient w sprawie T-892/16, popierający stronę skarżącą: Irlandia (przedstawiciele: K. Duggan, J. Quaney, M. Browne, A. Joyce, których wspierali P. Gallagher, M. Collins, P. Baker, S. Kingston, C. Donnelly, i B. Doherty)

Interwenient w sprawie T-778/16, popierający stronę pozwaną: Rzeczpospolita Polska (przedstawiciele: B. Majczyna, M. Rzotkiewicz i A. Kramarczyk-Szaładzińska, pełnomocnicy)

Interwenient w sprawie T-892/16, popierający stronę pozwaną: Urząd Nadzoru EFTA (przedstawiciele: C. Zatschler, M. Sánchez Rydelski i C. Simpson, pełnomocnicy)

Przedmiot

Oparte na art. 263 TFUE żądania stwierdzenia nieważności decyzji Komisji (UE) 2017/1283 z dnia 30 sierpnia 2016 r. w sprawie pomocy państwa SA.38373 (2014/C) (ex 2014/NN) (ex 2014/CP) wdrożonej przez Irlandię na rzecz Apple (Dz.U. 2017, L 187, s. 1)

Sentencja

1.	Sprawy T-778/16 i T-892/16 zostają połączone w celu wydania niniejszego wyroku.

2.	Stwierdza się nieważność decyzji Komisji (UE) 2017/1283 z dnia 30 sierpnia 2016 r. w sprawie pomocy państwa SA.38373 (2014/C) (ex 2014/NN) (ex 2014/CP) wdrożonej przez Irlandię na rzecz Apple.

3.	Komisja Europejska pokrywa własne koszty oraz koszty poniesione przez Irlandię w sprawie T-778/16 oraz Apple Sales International i Apple Operations Europe.

4.	Irlandia w sprawie T-892/16, Wielkie Księstwo Luksemburga, Rzeczpospolita Polska i Urząd Nadzoru EFTA pokrywają własne koszty.

---

(1)  Dz.U. C C 38 z 6.2.2017

Wyrok Sądu z dnia 25 czerwca 2020 r. – ZS / EBI

(Sprawa T-659/18) (1)

(Służba publiczna - Personel EBI - Stan zdrowia - Częściowa niezdolność do pracy - Listy obecności - Nieusprawiedliwione nieobecności - Compensations réduites - Odpowiedzialność)

(2020/C 371/06)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: ZS (przedstawiciel: adwokat B. Maréchal)

Strona pozwana: Europejski Bank Inwestycyjny (przedstawiciele: G. Faedo i M. Loizou, pełnomocnicy, wspierani przez adwokatów J. Curralla i B. Wägenbaura)

Przedmiot

Skarga na podstawie art. 270 TFUE i art. 50a Statutu Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej, mająca na celu po pierwsze, stwierdzenie nieważności decyzji EBI z dnia 27 września i z dnia 22 grudnia 2017 r. ustalających wysokość odszkodowania należnego skarżącemu w związku z jego niezdolnością do pracy, a po drugie, naprawienie szkody, jaką skarżący miał w swej ocenie ponieść.

Sentencja

1)	Stwierdza się nieważność decyzji Europejskiego Banku Inwestycyjnego (EBI) z dnia 27 września 2017 r.

2)	W pozostałym zakresie skarga zostaje oddalona.

3)	ZS pokrywa połowę swoich kosztów postępowania.

4)	EBI pokrywa, poza własnymi kosztami postępowania, połowę kosztów poniesionych przez ZS.

---

(1)  Dz.U. C 4 z 7.1.2019.

Wyrok Sądu z dnia 15 lipca 2020 r. – Itinerant Show Room/EUIPO – Save the Duck (FAKE DUCK)

(Sprawa T-371/19) (1)

(Znak towarowy Unii Europejskiej - Postępowanie w sprawie sprzeciwu - Zgłoszenie graficznego unijnego znaku towarowego FAKE DUCK - Wcześniejszy graficzny unijny znak towarowy SAVE THE DUCK - Względna podstawa odmowy rejestracji - Prawdopodobieństwo wprowadzenia w błąd - Właściwy krąg odbiorców - Podobieństwo towarów i usług - Podobieństwo oznaczeń - Całościowa ocena prawdopodobieństwa wprowadzenia w błąd - Artykuł 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia (UE) 2017/1001)

(2020/C 371/07)

Język postępowania: włoski

Strony

Strona skarżąca: Itinerant Show Room Srl (San Giorgio in Bosco, Włochy) (przedstawiciele: adwokaci A. Visentin, M. Cartella i B. Cartella)

Strona pozwana: Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (przedstawiciel: M. Capostagno, pełnomocnik)

Druga strona w postępowaniu przed izbą odwoławczą EUIPO będąca interwenientem przed Sądem: Save the Duck SpA (Mediolan, Włochy) (przedstawiciel: adwokat M. De Vietro)

Przedmiot

Skarga na decyzję Pierwszej Izby Odwoławczej EUIPO z dnia 5 kwietnia 2019 r. (sprawa R 1117/2018-1) dotyczącą postępowania w sprawie sprzeciwu pomiędzy Forest Srl a Itinerant Show Room.

Sentencja

1)	Skarga zostaje oddalona.

2)	Itinerant Show Room S.r.l. zostaje obciążona kosztami postępowania.

---

(1)  Dz.U. C 263 z 5.8.2019.

Postanowienie Sądu z dnia 17 sierpnia 2020 r. – Polska / Komisja

(Sprawa T-376/17) (1)

(EFRG i EFRROW - Zawieszenie pomocy finansowej - Pomoc na wstępne uznanie grup producentów w sektorze owoców i warzyw - Utrata interesu prawnego - Umorzenie postępowania)

(2020/C 371/08)

Język postępowania: polski

Strony

Strona skarżąca: Rzeczpospolita Polska (przedstawiciele: B. Majczyna, B. Paziewska, M. Pawlicka i K. Straś, pełnomocnicy)

Strona pozwana: Komisja Europejska (przedstawiciele: X. Lewis, M. Kaduczak i A. Stobiecka-Kuik, pełnomocnicy)

Przedmiot

Oparte na art. 263 TFUE żądanie stwierdzenia nieważności decyzji wykonawczej Komisji Europejskiej C(2017) 2104 final z dnia 4 kwietnia 2017 r. przedłużającej zawieszenie płatności miesięcznych na rzecz Polski dotyczących pomocy na wstępne uznanie grup producentów w sektorze owoców i warzyw w ramach Europejskiego Funduszu Rolniczego Gwarancji.

Sentencja

1)	Postępowanie w przedmiocie niniejszej skargi zostaje umorzone.

2)	Każda ze stron pokrywa własne koszty.

---

(1)  Dz.U. C 269 z 14.8.2017.

Postanowienie Sądu z dnia 20 sierpnia 2020 r. – FL Brüterei M-V i in./Komisja

(Sprawa T-755/18) (1)

(Skarga o stwierdzenie nieważności i o odszkodowanie - Rolnictwo ekologiczne - Produkcja zwierzęca - Szczególne zasady produkcji w przypadku braku dostępności ekologicznych środków produkcji - Użycie zwierząt nieekologicznych - Przedłużenie okresu stosowania szczególnych zasad produkcji - Brak bezpośredniego oddziaływania - Brak wystarczająco istotnego naruszenia normy prawnej przyznającej uprawnienia jednostkom - Skarga w części oczywiście niedopuszczalna, a w części prawnie oczywiście bezzasadna)

(2020/C 371/09)

Język postępowania: niemiecki

Strony

Strona skarżąca: FL Brüterei M-V GmbH (Finkenthal, Niemcy), Erdegut GmbH (Finkenthal), Ökofarm Groß Markow GmbH (Lelkendorf, Niemcy) (przedstawiciel: adwokat H. Schmidt)

Strona pozwana: Komisja Europejska (przedstawiciele: A. Dawes, B. Eggers i B. Hofstötter, pełnomocnicy)

Przedmiot

Z jednej strony oparte na art. 263 TFUE żądanie stwierdzenia nieważności art. 1 ust. 4 rozporządzenia wykonawczego Komisji (UE) 2018/1584 z dnia 22 października 2018 r. zmieniającego rozporządzenie (WE) nr 889/2008 ustanawiające szczegółowe zasady wdrażania rozporządzenia Rady (WE) nr 834/2007 w sprawie produkcji ekologicznej i znakowania produktów ekologicznych w odniesieniu do produkcji ekologicznej, znakowania i kontroli (Dz.U. 2018, L 264, s. 1), a z drugiej strony, oparte na art. 268 TFUE żądanie naprawienia, po pierwsze, szkody, jaką miały ponieść skarżące w związku z przyjęciem tego artykułu oraz, po drugie, szkody, jaką miała ponieść FL Brüterei M-V ze względu na niezapewnienie przez Komisję przestrzegania przez organy Królestwa Niderlandów art. 42 rozporządzenia Komisji (WE) nr 889/2008 z dnia 5 września 2008 r. ustanawiającego szczegółowe zasady wdrażania rozporządzenia Rady (WE) nr 834/2007 w sprawie produkcji ekologicznej i znakowania produktów ekologicznych w odniesieniu do produkcji ekologicznej, znakowania i kontroli (Dz.U. 2008, L 250, s. 1).

Sentencja

1)	Skarga zostaje oddalona.

2)	FL Brüterei M-V GmbH, Erdegut GmbH i Ökofarm Groß Markow GmbH zostają obciążone kosztami postepowania.

---

(1)  Dz.U. C 93 z 11.3.2019.

Postanowienie Sądu z dnia 25 czerwca 2020 r. – Noguer Enríquez i in./Komisja

(Sprawa T-22/19) (1)

(Skarga o odszkodowanie - Układ monetarny pomiędzy Unią a Księstwem Andory - Domniemane zaniedbanie Komisji dotyczące treści układu - Domniemane zaniedbanie Komisji w monitorowaniu stosowania układu - Skarga prawnie oczywiście bezzasadna)

(2020/C 371/10)

Język postępowania: hiszpański

Strony

Strona skarżąca: Roser Noguer Enríquez (Andora, Andora), TB, Successors d’Higini Cierco García, SA (Andora), Cierco Martínez 22003, SL (Andora) (przedstawiciele: adwokaci J. Álvarez González i S. San Felipe Menéndez)

Strona pozwana: Komisja Europejska (przedstawiciele: D. Triantafyllou i J. Baquero Cruz, pełnomocnicy)

Przedmiot

Przedstawione na podstawie art. 268 TFUE żądanie naprawienia szkody, jakiej mieli doznać skarżący, po pierwsze, wskutek zaniedbania Komisji w monitorowaniu stosowania Układu monetarnego pomiędzy Unią Europejską a Księstwem Andory z dnia 30 czerwca 2011 r., a po drugie, zaniedbania, którego dopuściła się Komisja, dotyczącego treści tego układu.

Sentencja

1)	Skarga zostaje oddalona.

2)	Roser Noguer Enríquez, TB, Successors d’Higini Cierco García, SA i Cierco Martínez 22003, SL, zostają obciążone kosztami postępowania.

---

(1)  Dz.U. C 82 z 4.3.2019.

Postanowienie Sądu z dnia 17 sierpnia 2020 r. – BF/Komisja

(Sprawa T-190/19) (1)

(Skarga na bezczynność - Pomoc państwa - Eksploatacja urządzeń zaopatrzenia w wodę i modernizacja - Wstępne badanie domniemanej pomocy przyznanej przez władze niemieckie - Drugie wezwanie do działania - Zajęcie stanowiska Komisji - Artykuł 12 ust. 1 akapit drugi rozporządzenia (UE) nr 2015/1589 - Artykuł 24 ust. 2 rozporządzenia nr 2015/1589 - Termin do wniesienia skargi - Oczywista niedopuszczalność)

(2020/C 371/11)

Język postępowania: niemiecki

Strony

Strona skarżąca: BF (przedstawiciele: S. Gesterkamp, adwokat i C. Koenig, profesor)

Strona pozwana: Komisja Europejska (przedstawiciele: P. Němečková i K.-P. Wojcik, pełnomocnicy)

Przedmiot

Oparte na art. 265 TFUE i zmierzające do stwierdzenia, że Komisja w sposób niezgodny z prawem powstrzymała się od wydania ostatecznej decyzji kończącą postępowanie badania wstępnego odnośnie do utrzymywanej pomocy państwa przyznanej przez władze niemieckie na rzecz spółki A z jednej strony i na rzecz spółki B z drugiej.

Sentencja

1)	Skarga zostaje odrzucona jako oczywiście niedopuszczalna.

2)	BF pokrywa koszty własne jak i koszty przedstawione przez Komisję Europejską.

---

(1)  Dz.U. C 213 z 24.6.2019.

Postanowienie Sądu z dnia 31 lipca 2020 r. – TO / ESDZ

(Sprawa T-272/19) (1)

(Skarga o stwierdzenie nieważności oraz o odszkodowanie i zadośćuczynienie - Służba publiczna - Personel kontraktowy - Odmowa zatrudnienia ze względu na niezdolność do wykonywania obowiązków - Termin do wniesienia skargi - Bezwzględna przesłanka procesowa - Przekroczenie terminu - Obliczanie terminu - Ustalenie daty, od której zainteresowany mógł zapoznać się z treścią decyzji - Oczywista niedopuszczalność)

(2020/C 371/12)

Język postępowania: francuski

Strony

Strona skarżąca: TO (przedstawiciel: adwokat É. Boigelot)

Strona pozwana: Europejska Służba Działań Zewnętrznych (przedstawiciele: S. Marquardt i R. Spac, pełnomocnicy)

Przedmiot

Oparte na art. 270 TFUE żądanie z jednej strony stwierdzenia nieważności, po pierwsze, decyzji ESDZ z dnia 15 czerwca 2018 r., poprzez którą skarżącą poinformowano, że nie spełnia wszystkich warunków zatrudnienia przewidzianych w art. 82 Warunków zatrudnienia innych pracowników Unii Europejskiej i nie może być zatrudniona w ESDZ w charakterze członka personelu kontraktowego, po drugie, decyzji tego samego organu z dnia 14 stycznia 2019 r. oddalającej zażalenie skarżącej z dnia 14 września 2018 r., oraz z drugiej strony zasądzenia odszkodowania i zadośćuczynienia za podnoszone przez skarżącą szkody i krzywdy

Sentencja

1)	Skarga zostaje odrzucona jako oczywiście niedopuszczalna.

2)	TO zostaje obciążona kosztami postępowania.

---

(1)  Dz.U. C 213 z 24.6.2019.

Postanowienie Sądu z dnia 23 lipca 2020 r. – Palacio Domecq / EUIPO – Domecq Bodega Las Copas (PALACIO DOMECQ 1778)

(Sprawa T-354/19) (1)

(Znak towarowy Unii Europejskiej - Postępowanie w sprawie sprzeciwu - Cofnięcie zaskarżonej decyzji - Następcza bezprzedmiotowość sporu - Umorzenie postępowania)

(2020/C 371/13)

Język postępowania: hiszpański

Strony

Strona skarżąca: Palacio Domecq, SL (Madryt, Hiszpania) (przedstawiciel: adwokat A. Otero Iglesias)

Strona pozwana: Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (przedstawiciel: J. Crespo Carrillo, pełnomocnik)

Druga strona w postępowaniu przed izbą odwoławczą EUIPO będąca interwenientem przed Sądem: Domecq Bodega Las Copas, SL (Jerez de la Frontera, Hiszpania)

Przedmiot

Skarga na decyzję Pierwszej Izby Odwoławczej EUIPO z dnia 28 marca 2019 r. (sprawa R 867/2018-1), dotyczącą postępowania w sprawie sprzeciwu między Domecq Bodega Las Copas a Palacio Domecq.

Sentencja

1)	Postępowanie w sprawie skargi zostaje umorzone.

2)	Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (EUIPO) zostaje obciążony kosztami postępowania.

---

(1)  Dz.U. C 255 z 29.7.2019.

Postanowienie Sądu z dnia 3 sierpnia 2020 r. – Inova Semiconductors/EUIPO – Venta Servicio LED (ISELED)

(Sprawa T-604/19) (1)

(Znak towarowy Unii Europejskiej - Rezygnacja ze wskazania Unii Europejskiej w ramach zgłoszenia międzynarodowego - Następcza bezprzedmiotowość sporu - Umorzenie postępowania)

(2020/C 371/14)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Inova Semiconductors GmbH (Monachium, Niemcy) (przedstawiciel: adwokat T. Schmidpeter)

Strona pozwana: Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (przedstawiciel: S. Palmero Cabezas, pełnomocnik)

Druga strona w postępowaniu przed izbą odwoławczą EUIPO będąca interwenientem przed Sądem: Venta Servicio LED, SL (Martorell, Hiszpania)

Przedmiot

Skarga na decyzję Pierwszej Izby Odwoławczej EUIPO z dnia 25 czerwca 2019 r. (sprawa R 2149/2018-1), dotyczącą postępowania w sprawie sprzeciwu między Venta Servicio LED a Inova Semiconductors.

Sentencja

1)	Postępowanie w sprawie skargi zostaje umorzone.

2)	Inova Semiconductors GmbH pokrywa własne koszty oraz koszty poniesione przez Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (EUIPO).

---

(1)  Dz.U. C 363 z 28.10.2019.

Postanowienie Sądu z dnia 2 września 2020 r. – ENIL Brussels Office i in./Komisja

(Sprawa T-613/19) (1)

(Skarga o stwierdzenie nieważności - EFRR - Program operacyjny „Rozwijające się regiony” - Oś priorytetowa nr 5 (Regionalna infrastruktura społeczna) - Subwencja mająca na celu wsparcie odinstytucjonalizowania usług dla osób dorosłych i niepełnosprawnych - Odmowa zawieszenia zaproszenia do składania wniosków na żądanie organizacji broniących i reprezentujących osoby niepełnosprawne - Akt niepodlegający zaskarżeniu - Niedopuszczalność)

(2020/C 371/15)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: European Network on Independent Living Brussels Office (ENIL Brussels Office) (Bruksela, Belgia), Validity Foundation-Mental Disability Advocacy Centre (Budapeszt, Węgry), Center for Independent Living Association (Sofia, Bułgaria) (przedstawiciele: B. Van Vooren i L. Gorywoda, adwokaci)

Strona pozwana: Komisja Europejska (przedstawiciele: S. Pardo Quintillán i J. Hradil, pełnomocnicy)

Przedmiot

Oparte na art. 263 TFUE żądanie stwierdzenia nieważności pisma Komisji z dnia 24 maja 2019 r., w którym instytucja ta zajęła stanowisko w przedmiocie wezwania do działania, które skarżące skierowały do niej na podstawie art. 265 TFUE w piśmie z dnia 26 kwietnia 2019 r i które miało w istocie na celu nakłonienie Komisji do zawieszenia zaproszenia do składania wniosków o przyznanie subwencji w ramach procedury „Wsparcie odinstytucjonalizowania usług socjalnych dla osób starszych i niepełnosprawnych” (BG16RFOP0001–5.002) oraz wszystkich odnośnych płatności.

Sentencja

1)	Skarga zostaje odrzucona jako niedopuszczalna.

2)	European Network on Independent Living Brussels Office (ENIL Brussels Office), Validity Foundation-Mental Disability Advocacy Centre i Center for Independent Living Association zostają obciążone kosztami postępowania.

---

(1)  Dz.U. C 413 z 9.12.2019.

Postanowienie Sądu z dnia 2 września 2020 r. – DTE Systems / EUIPO – Speed-Buster (PedalBox +)

(Sprawa T-801/19) (1)

(Skarga o stwierdzenie nieważności - Znak towarowy Unii Europejskiej - Postępowanie w sprawie unieważnienia prawa do znaku - Słowny unijny znak towarowy PedalBox + - Bezwzględna podstawa odmowy rejestracji - Charakter opisowy - Nadużycie prawa - Artykuł 7 ust. 1 lit. c) rozporządzenia (WE) nr 207/2009 - Skarga prawnie oczywiście bezzasadna)

(2020/C 371/16)

Język postępowania: niemiecki

Strony

Strona skarżąca: DTE Systems GmbH (Recklinghausen, Niemcy) (przedstawiciel: adwokat U. Vietmeyer)

Strona pozwana: Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (przedstawiciel: S. Hanne, pełnomocnik)

Druga strona w postępowaniu przed izbą odwoławczą EUIPO będąca interwenientem przed Sądem: Speed-Buster GmbH & Co. KG (Sinzig, Niemcy) (przedstawiciel: adwokat C. Gries)

Przedmiot

Skarga na decyzję Pierwszej Izby Odwoławczej EUIPO z dnia 5 września 2019 r. (sprawa R 1934/2018-1) dotyczącą postępowania w sprawie unieważnienia prawa do znaku między Speed-Buster a DTE Systems.

Sentencja

1)	Skarga zostaje oddalona.

2)	DTE Systems GmbH zostaje obciążona kosztami postępowania.

---

(1)  Dz.U. C 27 z 27.1.2020.

Postanowienie Prezesa Sądu z dnia 12 sierpnia 2020 r. – Indofil Industries (Netherlands)/EFSA

(Sprawa T-162/20 R)

(Postępowanie w przedmiocie środków tymczasowych - Środki ochrony roślin - Rozporządzenie (WE) nr 1107/2009 - Publikacja stanowiska w sprawie dokonanej przez EFSA oceny dotyczącej weryfikacji zatwierdzenia substancji czynnej mankozeb - Wniosek o zachowanie poufności niektórych fragmentów - Odmowa zachowania poufności - Wniosek o zastosowanie środków tymczasowych - Brak fumus boni iuris)

(2020/C 371/17)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Indofil Industries (Netherlands) BV (Amsterdam, Niderlandy) (przedstawiciele: adwokaci C. Mereu i S. Englebert)

Strona pozwana: Europejski Urząd ds. Bezpieczeństwa Żywności (przedstawiciele: D. Detken i S. Gabbi, pełnomocnicy, których wspierali adwokaci G. Rusconi i O. Cesana)

Przedmiot

Przedstawione na podstawie art. 278 i 279 TFUE żądanie zawieszenia wykonania decyzji EFSA EFSA/LA/DEC/22911258/2020 z dnia 28 stycznia 2020 r. odnoszącej się do wniosku o wszczęcie wewnętrznej procedury odwoławczej w sprawie decyzji dotyczącej wniosków skarżącej o zachowanie poufności złożonych w odniesieniu do wniosków z wzajemnej weryfikacji oceny ryzyka dotyczącej substancji czynnej mankozeb.

Sentencja

1)	Wniosek w przedmiocie środków tymczasowych zostaje oddalony.

2)	Postanowienie z dnia 7 kwietnia 2020 r. wydane w sprawie T-162/20 R zostaje uchylone.

3)	Rozstrzygnięcie o kosztach nastąpi w orzeczeniu kończącym postępowanie w sprawie.

Postanowienie Prezesa Sądu z dnia 18 sierpnia 2020 r. – Net Technologies Finland / REA

(Sprawa T-358/20 R)

(Środki tymczasowe - Umowa o udzielenie dotacji zawarta w oparciu o siódmy program ramowy w zakresie badań, rozwoju technologicznego i demonstracji (2007 – 2013) - Zwrot wypłaconych kwot - Noty debitowe - Wniosek o zawieszenie egzekucji - Brak pilnego charakteru)

(2020/C 371/18)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Net Technologies Finland Oy (Helsinki, Finlandia) (przedstawiciele: S. Pappas oraz N. Kyriazopoulou, avocats)

Strona pozwana: Agencja Wykonawcza ds.. Badań Naukowych (REA) (reprezentowana przez: S. Payan-Lagrou i V. Canetti, działających w charakterze pełnomocników, wspieranych przez M. Le Berre, avocat)

Przedmiot

Sformułowane na podstawie art. 278 i 279 TFUE wnioski o zawieszenie egzekucji dwóch not debitowych wystawionych wobec REA w dniu 7 maja 2020 r. i zobowiązujących ją do zapłaty kwoty 188 477,27 EUR w terminie do dnia 22 czerwca 2020 r.

Sentencja

1)	Wniosek w przedmiocie środków tymczasowych zostaje oddalony.

2)	Postanowienie z 18 czerwca 2020 r., Net Technologies Finland/REA (T-358/20 R), zostaje uchylone.

3)	Rozstrzygnięcie o kosztach nastąpi w orzeczeniu kończącym postępowanie w sprawie.

Skarga wniesiona w dniu 27 lipca 2020 r. – Satabank / EBC

(Sprawa T-494/20)

(2020/C 371/19)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Satabank plc (St. Julians, Malta) (przedstawiciel: O. Behrends, lawyer)

Strona pozwana: Europejski Bank Centralny (EBC)

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—

stwierdzenie nieważności decyzji wydanej w dniu 15 maja 2020 r., na mocy której EBC odmówił przejęcia bezpośredniego nadzoru i wydania polecenia uprawnionym osobom w celu zapewnienia, iż Bankowi nie będzie dłużej odmawiało się dostępu do jego biur, systemu informatycznego, plików, dokumentów, personelu i zasobów;

—	obciążenie strony pozwanej kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Na poparcie skargi strona skarżąca podnosi następujące zarzuty.

1.	Zarzut pierwszy dotyczący błędnego przyjęcia przez EBC, że działanie, którego domagała się strona skarżąca wykracza poza kompetencje EBC oraz braku dostatecznego uzasadnienia takiego stanowiska.

2.	Zarzut drugi, zgodnie z którym zaskarżona decyzja narusza prawa strony skarżącej wynikające z art. 47 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej

3.	Zarzut trzeci, zgodnie z którym kwestionowana decyzja narusza prawa strony skarżącej wynikające z art. 41 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej

4.	Zarzut czwarty, zgodnie z którym EBC naruszył prawa strony skarżącej wynikające z art. 17 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej

5.	Zarzut piąty, zgodnie z którym EBC naruszył prawa strony skarżącej wynikające z art. 16 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej

6.	Zarzut szósty dotyczący naruszenia przez EBC obowiązków ciążących na nim na mocy art. 6 ust. 5 lit. b) rozporządzenia Rady (UE) nr 1024/2013 (1) oraz art. 67 rozporządzenia UE Europejskiego Banku Centralnego nr 468/2014 (2).

7.	Zarzut siódmy, zgodnie z którym EBC naruszył zasadę, w myśl której jest zobowiązany umożliwić wypełnienie obowiązków regulacyjnych.

8.	Zarzut ósmy, dotyczący działania przez EBC z naruszeniem przysługujących mu kompetencji (détournement de pouvoir).

---

(1)  Rozporządzenie Rady (UE) nr 1024/2013 z dnia 15 października 2013 r. powierzające Europejskiemu Bankowi Centralnemu szczególne zadania w odniesieniu do polityki związanej z nadzorem ostrożnościowym nad instytucjami kredytowymi, Dz.U. 2013, L 287, s. 63.

(2)  Rozporządzenie UE nr 468/2014 Europejskiego Banku Centralnego z dnia 16 kwietnia 2014 r. ustanawiające ramy współpracy pomiędzy Europejskim Bankiem Centralnym a właściwymi organami krajowymi oraz wyznaczonymi organami krajowymi w ramach Jednolitego Mechanizmu Nadzorczego (rozporządzenie ramowe w sprawie Jednolitego Mechanizmu Nadzorczego), Dz.U. 2014, L 141, s. 1.

Skarga wniesiona w dniu 24 sierpnia 2020 r. – Green Power Technologies/Komisja i Wspólne Przedsięwzięcie ECSEL

(Sprawa T-533/20)

(2020/C 371/20)

Język postępowania: hiszpański

Strony

Strona skarżąca: Green Power Technologies (Bollullos de la Mitación, Hiszpania) (przedstawiciele: adwokaci, A. León González y A. Martínez Solís)

Strona pozwana: Komisja Europejska i Wspólne Przedsięwzięcie ECSEL

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—

stwierdzenie i orzeczenie, że Europejski Urząd ds. Zwalczania Nadużyć Finansowych (OLAF) poprzez sprawozdanie z dnia 9 lipca 2018 r., decyzję zatwierdzającą to sprawozdanie w drodze wiadomości elektronicznej z dnia 12 czerwca 2020 r. i zachowanie w niniejszej sprawie naruszył dorobek prawny Unii i w konsekwencji stwierdzenie nieważności wspomnianego sprawozdania;

—

stwierdzenie i orzeczenie, że GPTECH prawidłowo wykonało zobowiązania umowne ciążące na nim na podstawie projektów POLLUX (100205), IoE (269374), MOTORBRAIN (270693) i AGATE (325630); w konsekwencji orzeczenie, że wydatki, do których odzyskania zmierzano w nocie obciążeniowej 4440200016 wystawionej przez ECSEL, są kwalifikowalne;

—	zgodnie z powyższym orzeczenie, że żądanie przez ECSEL kwoty 200 930,35 EUR jest bezzasadne i niezgodne z prawem, a wskutek tego, stwierdzenie nieważności noty obciążeniowej wystawionej przez ECSEL, a także wezwania do zapłaty z dnia 20 stycznia 2019 r. leżącego u podstaw tej noty;

—	tytułem ewentualnym, w wypadku gdyby nie stwierdzono nieważności noty obciążeniowej, stwierdzenie odpowiedzialności Komisji z tytułu bezpodstawnego wzbogacenia;

—	obciążenie Komisji i ECSEL kosztami postępowania lub, w przypadku gdyby nie uwzględniono żądań niniejszej skargi, wstrzymanie się od obciążenia skarżącej kosztami ze względu na złożoność niniejszej sprawy, a także występujące w niej wątpliwości natury faktycznej lub prawnej.

Zarzuty i główne argumenty

Niniejsza skarga zawiera żądania o stwierdzenie nieważności i żądania oparte na art. 272 TFUE. W odniesieniu do tych ostatnich, strona skarżąca wnosi do Sądu o stwierdzenie, że nie należy nakazywać zwrotu rzekomo należnych kwot ani zasądzać odszkodowania wskazanych w nocie obciążeniowej wystawionej przez ECSEL.

Na poparcie skargi strona skarżąca podnosi pięć zarzutów:

1.

Zarzut pierwszy oparty na naruszeniu przez OLAF i ECSEL praw podstawowych Unii Europejskiej w tym znaczeniu, że generalny charakter wspomnianych praw oznacza, iż żadna z tych jednostek organizacyjnych nie może podejmować działań naruszających prawa podstawowe i charakterystyczny dorobek prawny Unii.

2.

Zarzut drugi oparty na tym, że OLAF nie zna zwykłego funkcjonowania GPTECH i nie skorzystał z usług ekspertów wyspecjalizowanych w badaniach i rozwoju umożliwiających zrozumienie tego funkcjonowania.

3.

Zarzut trzeci oparty na tym, że OLAF nie uwzględnił argumentów GPTECH i nie przekazał załączników, które stanowią podstawę jego decyzji, co stanowi naruszenie prawa do dobrej administracji (art. 41 karty) i prawa do obrony (art. 47 i 48 karty).

4.

Zarzut czwarty oparty na kwalifikowalności wydatków, do których odzyskania zmierzano w rozpatrywanej nocie obciążeniowej i na naruszeniu pkt II.4, II.7.1; II.14.1.a), b), c) i f) oraz pkt II.15 siódmego programu ramowego w zakresie badań.

5.

Zarzut piąty oparty na bezpodstawnym wzbogaceniu ECSEL, ponieważ projekty wykonano w wyznaczonym terminie.

Skarga wniesiona w dniu 2 września 2020 r. – MD / Komisja

(Sprawa T-552/20)

(2020/C 371/21)

Język postępowania: włoski

Strony

Strona skarżąca: MD (przedstawiciel: adwokat A. Ricci)

Strona pozwana: Komisja Europejska

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—	stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji;

—	obciążenie Komisji kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Niniejsza skarga jest skierowana przeciwko decyzji o nieawansowaniu skarżącego do grupy zaszeregowania AD 14 w ramach postępowania w sprawie awansu w 2019 r. (ogłoszenie administracyjne nr 32–2019 z dnia 14.11.2019 R.).

Na poparcie skargi skarżący podnosi cztery zarzuty.

1.

Zarzut pierwszy dotyczący niewystarczającego uzasadnienia decyzji oddalającej jego zażalenie. Skarżący twierdzi w tym zakresie, że: — w decyzji o oddalającej zażalenie organ powołujący nie wskazuje indywidualnej i istotnej przyczyny uzasadniającej decyzję o nieawansowaniu go; — całkowicie brak jest uzasadnienia w odniesieniu do drugiego zarzutu przedstawionego w zażaleniu (naruszenie zasady równego traktowania, w szczególności w badaniu porównawczym); — podano niewystarczające uzasadnienie w odniesieniu do trzeciego zarzutu zażalenia (naruszenie art. 6 ust. 2 regulaminu pracowniczego).

2.

Zarzut drugi dotyczący naruszenia art. 45 regulaminu pracowniczego, a w szczególności braku skutecznej analizy porównawczej osiągnięć urzędników. Skarżący twierdzi w tym względzie, że: — popełniono oczywisty błąd w ocenie w odniesieniu do poziomu obowiązków wykonywanych przez skarżącego w całym okresie referencyjnym w stosunku do innych awansowanych urzędników wymienionych w skardze; — popełniono oczywisty błąd w ocenie w odniesieniu do kryterium używania, przy wykonywaniu obowiązków, języków innych niż język ojczysty w stosunku do języków innych urzędników awansowanych, wymienionych w skardze.

3.

Zarzut trzeci dotyczący dyskryminacji ze względu na wiek w odniesieniu do rzekomej skuteczności („effet utile”) każdego awansu. Skarżący podnosi w tym względzie: — rzekome uzasadnienie nieawansowania z powodu braku korzyści finansowych z samego awansu z uwagi na wiek skarżącego, który jest obecnie bliski przejścia na emeryturę; — zakaz dyskryminacji ze względu na wiek i wprowadzenie niezgodnego z prawem kryterium ekonomicznego wśród pomocniczych kryteriów awansu.

4.

Zarzut czwarty, dotyczący naruszenia art. 6 ust. 2 regulaminu pracowniczego. Skarżący twierdzi w tym względzie, że: — nie przestrzegano średniej stopy awansu dla grupy zaszeregowania AD 14 w okresie pięciu lat; — dane dotyczące zgodności z art. 6 ust. 2 nie zostały przekazane ani pracownikom Komisji, ani skarżącemu w odpowiedzi na jego zażalenie; — biorąc pod uwagę szczególny kontekst, ciężar dowodu spoczywa na pozwanej administracji.

Skarga wniesiona w dniu 4 września 2020 r. – D&A Pharma/Komisja i EMA

(Sprawa T-556/20)

(2020/C 371/22)

Język postępowania: francuski

Strony

Strona skarżąca: Debregeas et associés Pharma (D&A Pharma) (Paryż, Francja) (przedstawiciele: adwokaci N. Viguié i D. Krzisch)

Strona pozwana: Komisja Europejska i Europejska Agencja Leków

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—	stwierdzenie nieważności decyzji wykonawczej Komisji z dnia 6 lipca 2020 r. w sprawie odmowy wydania pozwolenia na dopuszczenie do obrotu produktu leczniczego stosowanego u ludzi „Hopveus – hydroksymaślan sodu” na podstawie rozporządzenia (WE) nr 726/2004 Parlamentu Europejskiego i Rady;

—	obciążenie Komisji Europejskiej i EMA wydatkami i kosztami niniejszego postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Na poparcie skargi strona skarżąca podnosi sześć zarzutów.

1.

Zarzut pierwszy dotyczący naruszenia, po pierwsze, art. 62 ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 726/2004 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 31 marca 2004 r. ustanawiającego wspólnotowe procedury wydawania pozwoleń dla produktów leczniczych stosowanych u ludzi i do celów weterynaryjnych i nadzoru nad nimi oraz ustanawiającego Europejską Agencję Leków oraz, po drugie, art. 11 regulaminu wewnętrznego Stałego Komitetu ds. Produktów Leczniczych Stosowanych u Ludzi (zwanego dalej „Komitetem”). Skarżąca podnosi, że procedura, która doprowadziła do wydania opinii Komitetu, jest nieprawidłowa, ponieważ Komitet był zobowiązany do zasięgnięcia opinii naukowej grupy doradczej „Scientific Advisory Group on Psychiatry”, właściwego i niezależnego organu, gdy zwrócono się do niego o to w ramach procedury ponownego rozpatrzenia wniosku o warunkowe pozwolenie na dopuszczenie do obrotu dla produktu leczniczego Hopveus. Tymczasem Komitet tego nie zrobił.

2.

Zarzut drugi dotyczący naruszenia art. 63 ust. 2 rozporządzenia nr 726/2004 ze względu na to, że postępowanie przed Komitetem było dotknięte brakiem bezstronności z powodu konfliktów interesów niektórych ekspertów zasiadających w komitecie ad hoc zwołanym przez Komitet. Skarżąca twierdzi, że eksperci, którzy pracują między innymi jako doradcy firm farmaceutycznych w związku z opracowywaniem terapii, które mogą stanowić konkurencję dla produktu leczniczego Hopveus, nie mogą uczestniczyć w grupach ekspertów ad hoc. Ich udział naruszył zatem zasadę obiektywnej bezstronności zdefiniowaną przez sąd Unii i Europejski Trybunał Praw Człowieka oraz wzbudził uzasadnione podejrzenie, czy rozpatrzenie złożonego przez skarżącą wniosku o warunkowe pozwolenie na dopuszczenie do obrotu zostało przeprowadzone w sposób neutralny i obiektywny.

3.	Zarzut trzeci dotyczący niezgodności protokołu z posiedzenia komitetu ad hoc z dnia 6 kwietnia 2020 r. z przepisami art. 3.7 dokumentu EMA „Zakres uprawnień, cele i regulamin wewnętrzny naukowych grup doradczych (SAG) i grup ekspertów ad hoc”.

4.

Zarzut czwarty dotyczący tego, że odmawiając wydania warunkowego pozwolenia na dopuszczenie do obrotu ze względu na to, że „bilans ryzyko/korzyść dla [produktu leczniczego] Hopveus nie jest korzystny”, Komisja Europejska naruszyła ramy określone w rozporządzeniu Komisji nr 507/2006 z dnia 29 marca 2006 r., w sprawie warunkowego dopuszczenia do obrotu produktów leczniczych stosowanych u ludzi wchodzących w zakres rozporządzenia (WE) nr 726/2004 Parlamentu Europejskiego i Rady i tym samym przyjęła zaskarżoną decyzję z naruszeniem zasady równego traktowania i niedyskryminacji. Zdaniem skarżącej wniosek ten oparty jest na naruszeniu prawa i na oczywistym błędzie w ocenie, ponieważ rozporządzenie nr 507/2006 nie uzależnia przyznania warunkowego pozwolenia na dopuszczenie do obrotu od przedłożenia przez kandydata wyczerpujących i wolnych od ograniczeń metodologicznych danych klinicznych. Warunkowe pozwolenia na dopuszczenie do obrotu „opierają się na mniej kompletnych danych niż dane zwykle wymagane i podlegają szczególnym obowiązkom”. W niniejszej sprawie, badania te zostały nawet poddane przeglądowi przez Komitet ds. Oceny Ryzyka w ramach Nadzoru nad Bezpieczeństwem Farmakoterapii (zwany dalej „PRAC”) oraz przez Komitet w kontekście corocznej oceny produktów leczniczych na bazie hydroksymaślanu sodu, a zatem ich ważność została potwierdzona przez ten organ oraz przez Komisję Europejską w odniesieniu do biorównoważnego produktu leczniczego Alcover. Skarżąca stwierdza, że EMA nie mogła zatem uznać, że ograniczenia badań przedłożonych przez skarżącą, z których część została zatwierdzona w opinii naukowej z 2010 r., były istotne i decydujące odnośnie do warunkowego pozwolenia na dopuszczenie do obrotu, podczas gdy podobne uwagi krytyczne nie zostały sformułowane w ramach bezwarunkowych pozwoleń udzielonych konkurentom.

5.

Zarzut piąty dotyczący tego, że odmawiając wydania warunkowego pozwolenia na dopuszczenie do obrotu ze względu na to, że „bilans ryzyko/korzyść dla [produktu leczniczego] Hopveus nie jest korzystny”, Komisja Europejska przyjęła swoją decyzję z naruszeniem zasady równego traktowania i niedyskryminacji, w połączeniu z oczywistym błędem w ocenie i z naruszeniem art. 16 rozporządzenia nr 726/2004. Skarżąca podnosi, że organy EMA (Komitet i PRAC) wydały sprzeczne opinie w przedmiocie bilansów ryzyko/korzyść dla, odpowiednio, produktu leczniczego Alcover i produktu leczniczego Hopveus, mimo że biorównoważność tych produktów leczniczych jest uznana oraz że oba dotyczą leczenia tej samej patologii. Tych rozbieżnych opinii nie można wyjaśnić żadną obiektywną różnicą, w szczególności w świetle celów prawodawstwa europejskiego dotyczącego produktów leczniczych. Ponadto bilans ryzyko/korzyść nie może być odmienny odnośnie do analizy przed wydaniem pozwolenia na dopuszczenie do obrotu i analizy po wydaniu pozwolenia na dopuszczenie do obrotu.

6.

Zarzut szósty dotyczący tego, że zaskarżona decyzja uchybiła zasadom równego traktowania i spójności opinii organów EMA, jak również zasadzie dobrej administracji, ponieważ Komitet i PRAC konsekwentnie wydawały sprzeczne opinie dotyczące ambulatoryjnego i szpitalnego podawania produktów leczniczych Hopveus i Alcover.

Skarga wniesiona w dniu 8 września 2020 r. – Sony Interactive Entertainment Europe / EUIPO – Huawei Technologies (GT10)

(Sprawa T-558/20)

(2020/C 371/23)

Język skargi: angielski

Strony

Strona skarżąca: Sony Interactive Entertainment Europe Ltd (Londyn, Zjednoczone Królestwo) (przedstawiciele: S. Malynicz, QC, i adwokat M. Maier)

Strona pozwana: Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (EUIPO)

Druga strona w postępowaniu przed izbą odwoławczą: Huawei Technologies Co. Ltd (Shenzhen, Chiny)

Dane dotyczące postępowania przed EUIPO

Zgłaszający sporny znak towarowy: Druga strona w postępowaniu przed izbą odwoławczą

Sporny znak towarowy: Słowny unijny znak towarowy GT10 – zgłoszenie nr 14 738 306

Postępowanie przed EUIPO: Postępowanie w sprawie sprzeciwu

Zaskarżona decyzja: Decyzja Czwartej Izby Odwoławczej EUIPO z dnia 8 lipca 2020 r. w sprawie R 2554/2019-4

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—	stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji;

—	obciążenie EUIPO i drugiej strony postępowania przed Izbą Odwoławczą własnymi kosztami oraz kosztami poniesionymi przez stronę skarżącą.

Podniesione zarzuty

—	Naruszenie art. 8 ust. 1 lit. b) i art. 8 ust. 5 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2017/1001 ze względu na to, że Izba Odwoławcza nie określiła szczegółowo właściwego kręgu odbiorców;

—	Naruszenie art. 8 ust. 1 lit. b) i art. 8 ust. 5 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2017/1001 ze względu na to, że Izba Odwoławcza nie wzięła pod uwagę dowodów dotyczących prawdopodobnego postrzegania wcześniejszego znaku towarowego przez właściwy krąg odbiorców;

—	Nieuwzględnienie innych kwestii spornych wynikających z wyżej wymienionych art. 8 ust. 1 lit. b) i art. 8 ust. 5;

—	Niezastosowanie krajowych przepisów, o których mowa w art. 8 ust. 4 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2017/1001;

—	Naruszenie art. 8 ust. 4 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2017/1001 ze względu na to, że Izba Odwoławcza nie wzięła pod uwagę innych kwestii wynikających z prawa odnoszącego się do bezprawnego używania nazwy (law of passing off).

Skarga wniesiona w dniu 7 września 2020 r. – Yadex International / EUIPO – Sütas süt ürünleri (PINAR Süzme Peynir)

(Sprawa T-559/20)

(2020/C 371/24)

Język skargi: niemiecki

Strony

Strona skarżąca: Yadex International GmbH (Frankfurt nad Menem, Niemcy) (przedstawiciel: adwokat N. Johnson)

Strona pozwana: Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (EUIPO)

Druga strona w postępowaniu przed izbą odwoławczą: Sütas süt ürünleri AS (Bursa, Turcja)

Dane dotyczące postępowania przed EUIPO

Zgłaszający sporny znak towarowy: Strona skarżąca

Sporny znak towarowy: Międzynarodowa rejestracja wskazująca Unię Europejską graficznego znaku towarowego PINAR Süzme Peynir – rejestracja międzynarodowa nr 1 394 295

Postępowanie przed EUIPO: Postępowanie w sprawie sprzeciwu

Zaskarżona decyzja: Decyzja Pierwszej Izby Odwoławczej EUIPO z dnia 2 lipca 2020 r. w sprawie R 2127/2019-1

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—	stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji i uwzględnienie odwołania skarżącej z dnia 23 września 2019 r. od decyzji Wydziału Sprzeciwów z dnia 23 lipca 2019 r.;

—	obciążenie drugiej strony postępowania przed Izbą Odwoławczą kosztami postępowania, w tym kosztami poniesionymi w toku postępowania odwoławczego.

Podniesione zarzuty

—	Naruszenie art. 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2017/1001.

Skarga wniesiona w dniu 7 września 2020 r. – Yadex International / EUIPO – Sütas süt ürünleri (PINAR Tam kivaminda Süzme Peynir Yumusacik ve Leziz)

(Sprawa T-560/20)

(2020/C 371/25)

Język skargi: niemiecki

Strony

Strona skarżąca: Yadex International GmbH (Frankfurt nad Menem, Niemcy) (przedstawiciel: adwokat N. Johnson)

Strona pozwana: Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (EUIPO)

Druga strona w postępowaniu przed izbą odwoławczą: Sütas süt ürünleri AS (Bursa, Turcja)

Dane dotyczące postępowania przed EUIPO

Zgłaszający sporny znak towarowy: Strona skarżąca

Sporny znak towarowy: Międzynarodowa rejestracja wskazująca Unię Europejską graficznego znaku towarowego PINAR Tam kivaminda Süzme Peynir Yumusacik ve Leziz – rejestracja międzynarodowa nr 1 396 036

Postępowanie przed EUIPO: Postępowanie w sprawie sprzeciwu

Zaskarżona decyzja: Decyzja Pierwszej Izby Odwoławczej EUIPO z dnia 2 lipca 2020 r. w sprawie R 2126/2019-1

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—	stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji i uwzględnienie odwołania skarżącej z dnia 23 września 2019 r. od decyzji Wydziału Sprzeciwów z dnia 23 lipca 2019 r.;

—	obciążenie drugiej strony postępowania przed Izbą Odwoławczą kosztami postępowania, w tym kosztami poniesionymi w toku postępowania odwoławczego.

Podniesione zarzuty

—	Naruszenie art. 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2017/1001.

Skarga wniesiona w dniu 8 września 2020 r. – Sony Interactive Entertainment Europe / EUIPO – Vieta Audio (Vita)

(Sprawa T-561/20)

(2020/C 371/26)

Język skargi: angielski

Strony

Strona skarżąca: Sony Interactive Entertainment Europe Ltd (Londyn, Zjednoczone Królestwo) (przedstawiciele: S. Malynicz, QC, i adwokat P. Ruess)

Strona pozwana: Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (EUIPO)

Druga strona w postępowaniu przed izbą odwoławczą: Vieta Audio, SA (Barcelona, Hiszpania)

Dane dotyczące postępowania przed EUIPO

Właściciel spornego znaku towarowego: Strona skarżąca

Sporny znak towarowy: Słowny unijny znak towarowy Vita – unijny znak towarowy nr 9 993 361

Postępowanie przed EUIPO: Postępowanie w sprawie stwierdzenia wygaśnięcia prawa do znaku

Zaskarżona decyzja: Decyzja Drugiej Izby Odwoławczej EUIPO z dnia 22 czerwca 2020 r. w sprawie R 425/2020-2

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—	stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji;

—	obciążenie EUIPO i drugiej strony postępowania własnymi kosztami oraz kosztami poniesionymi przez stronę skarżącą.

Podniesione zarzuty

—	Naruszenie art. 58 ust. 1 lit. a) rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2017/1001.

Skarga wniesiona w dniu 10 września 2020 r. – Upper Echelon Products / EUIPO (Everlasting Comfort)

(Sprawa T-562/20)

(2020/C 371/27)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Upper Echelon Products LLC (Austin, Teksas, Stany Zjednoczone) (przedstawiciel: adwokat M. Izquierdo Blanco)

Strona pozwana: Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (EUIPO)

Dane dotyczące postępowania przed EUIPO

Sporny znak towarowy: Międzynarodowa rejestracja wskazująca Unię Europejską słownego znaku towarowego Everlasting Comfort – zgłoszenie nr 11 429 637

Zaskarżona decyzja: Decyzja Pierwszej Izby Odwoławczej EUIPO z dnia 14 lipca 2020 r. w sprawie R 952/2020-1

Żądanie

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—	stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji i dopuszczenie rejestracji znaku towarowego nr 11 429 637 dla wszystkich towarów objętych zgłoszeniem;

—	obciążenie EUIPO kosztami postępowania.

Podniesione zarzuty

—	Naruszenie art. 75 rozporządzenia nr 207/2009;

—	Naruszenie art. 7 ust. 1 lit. c) w związku z art. 7 ust. 2 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2017/1001.

Skarga wniesiona w dniu 11 września 2020 r. – Residencial Palladium / EUIPO – Fiesta Hotels & Resorts (PALLADIUM HOTEL GARDEN BEACH)

(Sprawa T-566/20)

(2020/C 371/28)

Język skargi: hiszpański

Strony

Strona skarżąca: Residencial Palladium, SL (Ibiza, Hiszpania) (przedstawiciel: adwokat D. Solana Giménez)

Strona pozwana: Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (EUIPO)

Druga strona w postępowaniu przed izbą odwoławczą: Fiesta Hotels & Resorts, SL (Ibiza, Hiszpania)

Dane dotyczące postępowania przed EUIPO

Właściciel spornego znaku towarowego: Druga strona w postępowaniu przed izbą odwoławczą

Sporny znak towarowy: Graficzny unijny znak towarowy PALLADIUM HOTEL GARDEN BEACH – zgłoszenie nr 8 564 701

Postępowanie przed EUIPO: Postępowanie w sprawie unieważnienia prawa do znaku

Zaskarżona decyzja: Decyzja Czwarta Izby Odwoławczej EUIPO z dnia 30 czerwca 2020 r. w sprawie R 1542/2019-4

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—	stwierdzenie nieważności i pozostawienie bez skutku zaskarżonej decyzji i unieważnienie prawa do unijnego znaku towarowego nr 8 564 701;

—	obciążenie strony pozwanej kosztami postępowania.

Podniesione zarzuty

Na poparcie skargi strona skarżąca podnosi, że Izba Odwoławcza popełniła błąd, opierając swoją decyzję na tym, że strona skarżąca nie dowiodła należycie używania i nie tylko lokalnego zasięgu wcześniejszego niezarejestrowanego oznaczenia GRAND HOTEL PALLADDIUM.

Skarga wniesiona w dniu 10 września 2020 r. – ML / Komisja

(Sprawa T-567/20)

(2020/C 371/29)

Język postępowania: francuski

Strony

Strona skarżąca: ML (przedstawiciele: adwokaci L. Levi i M. Vandenbussche)

Strona pozwana: Komisja Europejska

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—	stwierdzenie dopuszczalności i zasadności niniejszej skargi;

w konsekwencji:

—	stwierdzenie nieważności decyzji Komisji z dnia 30 czerwca 2020 r. w sprawie braku uwzględnienia oferty skarżącej złożonej w ramach procedury zamówienia nr [poufne] (1);

—	nakazanie naprawienia szkody polegającej na utracie szansy na przeprowadzenie oceny złożonej oferty i uzyskanie zamówienia, oszacowanej na kwotę 1 500 000 EUR w okresie 10 lat;

—	nakazanie zapłaty symbolicznego euro tytułem odszkodowania, z zastrzeżeniem możliwości zmiany;

—	obciążenie Komisji kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Na poparcie skargi strona skarżąca podnosi trzy zarzuty.

1.	Zarzut pierwszy – dotyczący naruszenia obowiązku uzasadnienia. W tym względzie strona skarżąca jest zdania, że uzasadnienie zaskarżonej decyzji nie jest wystarczające, w szczególności jeśli chodzi o kryterium sytuacji ekonomicznej i finansowej.

2.

Zarzut drugi – dotyczący naruszenia specyfikacji warunków zamówienia i oczywistego błędu w ocenie. Zgodnie z zaskarżoną decyzją skarżąca nie spełniła ani kryteriów dotyczących sytuacji ekonomicznej i finansowej, ani kryteriów dotyczących kwalifikacji technicznych i zawodowych. Strona skarżąca jest zaś zdania, po pierwsze, że pismo gwarancyjne, jakie przedstawiła, powinno było skłonić stronę pozwaną do stwierdzenia, że spełniono kryterium sytuacji ekonomicznej i finansowej. Po drugie, co się tyczy kryterium kwalifikacji technicznych i zawodowych, skarżąca jest zdania, że spełniła kryterium, na mocy którego była zobowiązana do wykazania zarządzania co najmniej dwoma przedsiębiorstwami oznaczonymi znakiem [poufne] lub wszelkim równoważnym znakiem.

3.

Zarzut trzeci – dotyczący naruszenia prawa do obrony i zasady dobrej administracji, ustanowionych w art. 41 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej, a także naruszenia zasady proporcjonalności i pkt 18.7 załącznika I do rozporządzenia finansowego (2). Zdaniem skarżącej strona pozwana oparła swoją decyzję na informacjach, które nie były zawarte w aktach postępowania przetargowego i co do których nie mogła ona się wypowiedzieć przed wyciągnięciem z nich niekorzystnych konsekwencji. Ponadto strona skarżąca dodaje, że jeśli strona pozwana uznała, iż spółka gwarantująca nie spełnia mających zastosowanie kryteriów wyboru, powinna była zażądać zastąpienia tej spółki, a nie oddalić ofertę strony skarżącej w całości.

---

(1)  Dane poufne utajnione.

(2)  Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE, Euratom) 2018/1046 z dnia 18 lipca 2018 r. w sprawie zasad finansowych mających zastosowanie do budżetu ogólnego Unii, zmieniające rozporządzenia (UE) nr 1296/2013, (UE) nr 1301/2013, (UE) nr 1303/2013, (UE) nr 1304/2013, (UE) nr 1309/2013, (UE) nr 1316/2013, (UE) nr 223/2014 i (UE) nr 283/2014 oraz decyzję nr 541/2014/UE, a także uchylające rozporządzenie (UE, Euratom) nr 966/2012 (Dz.U. 2018, L 193, s. 1).

Skarga wniesiona w dniu 11 września 2020 r. – Kedrion/EMA

(Sprawa T-570/20)

(2020/C 371/30)

Język postępowania: włoski

Strony

Strona skarżąca: Kedrion SpA (Barga, Włochy) (przedstawiciel: adwokat V. Salvatore)

Strona pozwana: Europejska Agencja Leków (EMA)

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—	stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji oraz

—	obciążenie Europejskiej Agencji Leków kosztami postępowania poniesionymi przez skarżącą.

Zarzuty i główne argumenty

Niniejsza skarga dotyczy decyzji oddalającej ponowny wniosek o udostępnienie dokumentów złożony przez skarżącą, wydanej przez Europejską Agencję Leków na podstawie art. 8 rozporządzenia (WE) nr 1049/2001 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 30 maja 2001 r. w sprawie publicznego dostępu do dokumentów Parlamentu Europejskiego, Rady i Komisji (1) (dokument: EMA/336464/2020). Przedmiotem tego wniosku były dokumenty przedłożone przez nowego dostawcę usług dotyczących pobierania i frakcjonowania osocza we Włoszech świadczonych przez włoskie ośrodki.

W celu uzupełnienia podstaw odmowy dostępu do żądanych dokumentów, już podniesionych w decyzji oddalającej pierwotny wniosek, w części powtórzonych w zaskarżonej decyzji, EMA sprecyzowała następnie, że odmowę dostępu należy uznać za uzasadnioną ze względu na okoliczność, iż żądany dokument obejmuje informacje zawarte także w module 3.2.S wniosku o wydanie pozwolenia na dopuszczenie do obrotu produktu leczniczego, a także informacje dotyczące ustaleń umownych i porozumień między posiadaczem głównego zbioru danych dotyczących osocza (PMF) a ośrodkami, a jednocześnie potwierdziła potrzebę ochrony takich informacji jako uznanych za szczególnie chronione informacje handlowe.

Na poparcie skargi strona skarżąca podnosi dwa zarzuty.

1.

Zarzut pierwszy dotyczący naruszenia art. 4 ust. 2 rozporządzenia (WE) nr 1049/2001 — W tym względzie skarżąca podnosi, że prawo dostępu do dokumentów stanowi jeden ze sposobów, poprzez które wykonywana jest i gwarantowana zasada przejrzystości, jedna z podstawowych zasad, na których opiera się sama Unia, do tego stopnia, że zasada ta jest wyrażona w art. 1 Traktatu o Unii Europejskiej. W związku z tym instytucja, do której złożono wniosek, nie może ograniczyć się do stwierdzenia, że nie udziela dostępu do dokumentu, ponieważ zawiera on informacje poufne, lecz powinna przeprowadzić szczegółowe i skrupulatne badanie jego treści, aby następnie udzielić dostępu do dokumentu po ewentualnym pominięciu informacji lub ich części uważanych za szczególnie chronione informacje handlowe w celu ochrony ich poufności. EMA nie może ogólnikowo powoływać się na ochronę uzgodnień handlowych lub porozumień, które mogłyby być odzwierciedlone w PMF, z obawy o naruszenie interesu posiadacza PMF, podczas gdy takie zastrzeżenie nie ma znaczenia w odniesieniu do wniosku o udzielenie dostępu do części dokumentu zawierającej wykaz ośrodków pobierania osocza.

2.

Zarzut drugi dotyczący niezgodności z prawem zaskarżonej decyzji ze względu na nadużycie władzy, niewystarczające uzasadnienie, jego nielogiczność i wewnętrzną sprzeczność. — W tym względzie skarżąca podnosi, że art. 4 ust. 2 rozporządzenia nr 1049/2001 przewiduje, że nawet gdy żądany dokument zawiera szczególnie chronione informacje handlowe, dostęp może zostać udzielony, jeżeli za ujawnieniem zawartych w nim informacji przemawia interes publiczny. W tym względzie pozwana, powołując się na orzecznictwo, twierdzi, że do skarżącej należy wskazanie konkretnych okoliczności faktycznych, na których opiera się nadrzędny interes publiczny uzasadniający ujawnienie dokumentów zawierających szczególnie chronione informacje handlowe. Nie może to jednak, po pierwsze, zwolnić instytucji, do której złożono wniosek, ze stwierdzenia, że istnieje nadrzędny interes publiczny uzasadniający ujawnienie dokumentu, gdy jest on możliwy do stwierdzenia, ani po drugie, uzasadniać wniosku, w wyniku wystąpienia okoliczności wskazanych przez wnioskodawcę, opartego na spostrzeżeniu, iż, ponieważ nie były to ustalenia z kontroli dokonanych w przeszłości, należy sądzić, że zmienianie się przedsiębiorstw zaangażowanych w zarządzanie usługą pobierania osocza wytwarzanego przez ośrodki krwiodawstwa, a także wytwarzanie, składowanie i dostarczanie produktów leczniczych z osocza może mieć miejsce zgodnie z prawem bez naruszenia interesu publicznego.

---

(1)  Dz.U 2001, L 145, s. 43.

Skarga wniesiona w dniu 7 września 2020 r. – Spisto / Komisja

(Sprawa T-572/20)

(2020/C 371/31)

Język postępowania: francuski

Strony

Strona skarżąca: Amanda Spisto (Amsterdam, Niderlandy) (przedstawiciel: adwokat N. de Montigny)

Strona pozwana: Komisja Europejska

Żądania

Skarżąca wnosi do Sądu o:

—	stwierdzenie nieważności decyzji z dnia 24 września 2019 r. oddalającej jej wniosek o ponowne rozpatrzenie w ramach konkursu EPSO/AD/371/19 – Field 1;

—	w razie potrzeby stwierdzenie nieważności decyzji oddalającej zażalenie z dnia 26 maja 2020 r.;

—	obciążenie strony pozwanej kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Na poparcie skargi skarżąca podnosi trzy zarzuty.

1.

Zarzut pierwszy dotyczący niezgodności z prawem ogłoszenia o konkursie, na podstawie którego została wydana zaskarżona decyzja, ze względu na to, że narusza ono zasady pewności prawa, przejrzystości i przewidywalności, nie tylko przy ocenie kryteriów wyboru, ale również „znaczenia”, jakie członkowie komisji konkursowej EPSO powinni oceniać i stosować w ramach testu „osoby oceniającej talenty”.

2.	Zarzut drugi dotyczący braku uzasadnienia zaskarżonej decyzji. Skarżąca podnosi, że zaskarżona decyzja nie pozwalała, po wydaniu decyzji przez komisję konkursową EPSO, skontrolować sposobu dokonania oceny, zastosowanych kryteriów i sposobu, w jaki oceniano znaczenie dla pytań.

3.	Zarzut trzeci dotyczący oczywistego błędu w ocenie występującego w zaskarżonej decyzji.

Skarga wniesiona w dniu 14 września 2020 r. – MG/EBI

(Sprawa T-573/20)

(2020/C 371/32)

Język postępowania: francuski

Strony

Strona skarżąca: MG (przedstawiciele: adwokaci L. Levi, A. Blot)

Strona pozwana: Europejski Bank Inwestycyjny

Żądania

Skarżący wnosi do Sądu o:

—	stwierdzenie, że niniejsza skarga jest dopuszczalna i zasadna;

w rezultacie:

—

stwierdzenie nieważności decyzji EBI z dnia 11 października 2018 r., na mocy której skarżący został pozbawiony dodatków rodzinnych (w tym w szczególności kosztów garderie i CPE, niesłusznie potrącanych przez EBI z wynagrodzenia skarżącego do listopada 2019 r.) oraz pochodnych praw finansowych (w tym w szczególności ulg podatkowych i zwrot kosztów leczenia dzieci, ponoszonych przez skarżącego);

—	w razie potrzeby, stwierdzenie nieważności pisma/ decyzji z dnia 7 stycznia 2019 r. oddalającej całość żądań skarżącego;

—	w razie potrzeby, stwierdzenie nieważności decyzji EBI z dnia 30 lipca 2020 r. stwierdzającej brak postępowania pojednawczego i potwierdzającej decyzję z dnia 11 października 2018 r.;

—	naprawienie szkody i krzywdy skarżącego;

—	obciążenie strony pozwanej kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Na poparcie skargi skarżący podnosi sześć zarzutów.

1.	Zarzut pierwszy dotyczący naruszenia prawa do bycia wysłuchanym.

2.	Zarzut drugi dotyczący naruszenia obowiązku uzasadnienia.

3.	Zarzut trzeci dotyczący oczywistego błędu w ocenie. Pomocniczo, skarżący podnosi zarzut niezgodności z prawem przepisów administracyjnych dotyczących dodatków rodzinnych z tego powodu, że jego zdaniem są one sprzeczne z zasadą równego traktowania i z zasadą proporcjonalności.

4.	Zarzut czwarty dotyczący, po pierwsze, naruszenia art. 3 ust. 4 rozporządzenia Rady (EWG, Euratom, EWWiS) nr 260/68 z dnia 29 lutego 1968 r. ustanawiającego warunki i procedurę stosowania podatku na rzecz Wspólnot Europejskich (Dz.U. L 56, s. 8) oraz, po drugie, oczywistego błędu w ocenie.

5.

Zarzut piąty dotyczący: (i) naruszenia art. 4 ust. 1 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 2018/1725 z dnia 23 października 2018 r. w sprawie ochrony osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych przez instytucje, organy i jednostki organizacyjne Unii i swobodnego przepływu takich danych oraz uchylenia rozporządzenia (WE) nr 45/2001 i decyzji nr 1247/2002/WE (Dz.U. L 295, s. 39); (ii) naruszenia art. 12 regulaminu pracowniczego oraz (iii) naruszenia zasady dobrej administracji i obowiązku dbałości. Na poparcie tego zarzutu skarżący powołuje się na niezgodny z prawem dostęp do swoich danych osobowych, odmowę wszczęcia dochodzenia przez stronę pozwaną oraz nienależne wsparcie świadczone przez tę ostatnią dla jego byłej żony.

6.	Zarzut szósty, dotyczący naruszenia art. 41 regulaminu pracowniczego, naruszenia zasady dobrej administracji i naruszenia obowiązku dbałości.

Skarga wniesiona w dniu 21 września 2020 r. – YP / Komisja

(Sprawa T-581/20)

(2020/C 371/33)

Język postępowania: francuski

Strony

Strona skarżąca: YP (przedstawiciele: adwokaci J. Van Rossum i J.N. Louis)

Strona pozwana: Komisja Europejska

Żądania

Skarżąca wnosi do Sądu o:

—	stwierdzenie nieważności decyzji Komisji z dnia 14 listopada 2019 r. o nieawansowaniu skarżącej do grupy zaszeregowania AD 14 w postępowaniu w sprawie awansu w 2019 r.;

—	obciążenie strony pozwanej kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Na poparcie skargi skarżąca podnosi cztery zarzuty.

1.	Zarzut pierwszy dotyczący naruszenia art. 45 Regulaminu pracowniczego urzędników Unii Europejskiej (zwanego dalej „regulaminem pracowniczym”). Skarżąca twierdzi, że Komisja nie uwzględniła jej bogatej kombinacji językowej w ramach porównywania osiągnięć urzędników.

2.

Zarzut drugi dotyczący naruszenia zasady domniemania niewinności. Skarżąca zarzuca Komisji, że zaskarżona decyzja automatycznie wykluczyła ją z listy urzędników kwalifikujących się do awansu na podstawie praktyki administracyjnej polegającej na automatycznym usunięciu z listy awansów nazwisk wszystkich pracowników, którzy są objęci dochodzeniem lub którzy zostali poddani karze administracyjnej lub dyscyplinarnej. Zdaniem skarżącej, taka praktyka narusza zasadę domniemania niewinności.

3.	Zarzut trzeci dotyczący naruszenia ugody z dnia 18 września 2019 r. zawartej w sprawach T-562/18 YP/Komisja i T-563/18 YP/Komisja. Skarżąca twierdzi, że ugoda jest wiążąca dla stron i że są one zobowiązane do przestrzegania wszystkich jej postanowień.

4.

Zarzut czwarty, dotyczący naruszenia art. 9 ust. 3 załącznika IX do regulaminu pracowniczego. Skarżąca uważa, że zgodnie z tym artykułem to samo przewinienie może skutkować tylko jedną karą dyscyplinarną. Chociaż automatyczne wykluczenie z listy proponowanych kandydatów i z listy awansowanych kandydatów nie stanowi samo w sobie kary dyscyplinarnej, to jednak jest bezpośrednią konsekwencją wszczęcia dochodzenia, postępowania dyscyplinarnego lub kary dyscyplinarnej.

Postanowienie Sądu z dnia 24 lipca 2020 r. – VG / Komisja

(Sprawa T-229/19) (1)

(2020/C 371/34)

Język postępowania: francuski

Prezes piątej izby zarządził wykreślenie sprawy.

---

(1)  Dz.U. C 230 z 8.7.2019.

Postanowienie Sądu z dnia 25 sierpnia 2020 r. – Republika Czeska / Komisja

(Sprawa T-8/20) (1)

(2020/C 371/35)

Język postępowania: czeski

Prezes dziesiątej izby zarządził wykreślenie sprawy.

---

(1)  Dz.U. C 77 z 9.3.2020.

Postanowienie Sądu z dnia 25 sierpnia 2020 r. – Republika Czeska / Komisja

(Sprawa T-76/20) (1)

(2020/C 371/36)

Język postępowania: czeski

Prezes trzeciej izby zarządził wykreślenie sprawy.

---

(1)  Dz.U. C 103 z 30.3.2020.

Postanowienie Sądu z dnia 25 sierpnia 2020 r. – Tempora / Parlament

(Sprawa T-450/20) (1)

(2020/C 371/37)

Język postępowania: francuski

Prezes czwartej izby zarządził wykreślenie sprawy.

---

(1)  Dz.U. C 279 z 24.8.2020.