Ostatnie publikacje Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej

(2020/C 359/01)

Ostatnia publikacja

Dz.U. C 348 z 19.10.2020

Wcześniejsze publikacje

Dz.U. C 339 z 12.10.2020

Dz.U. C 329 z 5.10.2020

Dz.U. C 320 z 28.9.2020

Dz.U. C 313 z 21.9.2020

Dz.U. C 304 z 14.9.2020

Dz.U. C 297 z 7.9.2020

Teksty te są dostępne na stronie internetowej:

EUR-Lex: http://eur-lex.europa.eu

Odwołanie od wyroku Sądu (piąta izba) wydanego w dniu 12 marca 2020 r. w sprawie T-352/19, Gamma-A / EUIPO – Zivju pārstrādes uzņēmumu serviss, wniesione w dniu 11 maja 2020 r. przez Gamma-A SIA

(Sprawa C-199/20 P)

(2020/C 359/02)

Język postępowania: angielski

Strony

Wnoszący odwołanie: Gamma-A SIA (przedstawiciel: M. Liguts, advokāts)

Druga strona postępowania: Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej

Postanowieniem z dnia 3 września 2020 r. Trybunał (izba ds. przyjmowania odwołań do rozpoznania) odmówił przyjęcia odwołania do rozpoznania i obciążył wnoszącego odwołanie własnymi kosztami.

Odwołanie od wyroku Sądu (piąta izba) wydanego w dniu 12 marca 2020 r. w sprawie T-353/19, Gamma-A / EUIPO – Zivju pārstrādes uzņēmumu serviss, wniesione w dniu 11 maja 2020 r. przez Gamma-A SIA

(Sprawa C-200/20 P)

(2020/C 359/03)

Język postępowania: angielski

Strony

Wnosząca odwołanie: Gamma-A SIA (przedstawiciel: M. Liguts, advokāts)

Druga strona postępowania: Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (EUIPO)

Postanowieniem z dnia 3 września 2020 r. Trybunał Sprawiedliwości (izba ds. przyjmowania odwołań do rozpoznania) odmówił przyjęcia odwołania do rozpoznania i obciążył wnoszącą odwołanie jej własnymi kosztami.

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Bundesgerichtshof (Niemcy) w dniu 15 lipca 2020 r. – Facebook Ireland Limited / Bundesverband der Verbraucherzentralen und Verbraucherverbände – Verbraucherzentrale Bundesverband e.V.

(Sprawa C-319/20)

(2020/C 359/04)

Język postępowania: niemiecki

Sąd odsyłający

Bundesgerichtshof

Strony w postępowaniu głównym

Strona pozwana i wnosząca skargę rewizyjną: Facebook Ireland Limited

Strona powodowa i druga strona w postępowaniu rewizyjnym: Bundesverband der Verbraucherzentralen und Verbraucherverbände – Verbraucherzentrale Bundesverband e.V.

Pytania prejudycjalne

Czy przepisy rozdziału VIII rozporządzenia 2016/679 (1), w szczególności jego art. 80 ust. 1 i 2 oraz art. 84 ust. 1, stoją na przeszkodzie uregulowaniom krajowym, które – poza uprawnieniami interwencyjnymi organów nadzorczych właściwych w zakresie monitorowania i wykonywania rozporządzenia oraz możliwościami ochrony osób, których dane dotyczą – przyznają z jednej strony konkurentom, a z drugiej strony uprawnionym na mocy prawa krajowego stowarzyszeniom, instytucjom i izbom prawo do występowania w drodze powództwa do sądu cywilnego z powodu naruszenia rozporządzenia 2016/679 niezależnie od naruszenia konkretnych praw poszczególnych osób, których dane dotyczą, i bez upoważnienia otrzymanego od osoby, której dane dotyczą, przeciwko sprawcy, z punktu widzenia zakazu stosowania nieuczciwych praktyk handlowych lub naruszenia przepisów o ochronie konsumentów, lub zakazu stosowania bezskutecznych ogólnych warunków handlowych?

---

(1)  Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/679 z dnia 27 kwietnia 2016 r. w sprawie ochrony osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych i w sprawie swobodnego przepływu takich danych oraz uchylenia dyrektywy 95/46/WE (ogólne rozporządzenie o ochronie danych) (Dz.U. 2016, L 119, s. 1).

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Audiencia Provincial de Barcelona (Hiszpania) w dniu 20 lipca 2020 r. – CDT, SA / MIMR, HRMM

(Sprawa C-321/20)

(2020/C 359/05)

Język postępowania: hiszpański

Sąd odsyłający

Audiencia Provincial de Barcelona

Strony w postępowaniu głównym

Wnosząca apelację: CDT, SA

Druga strona postępowania: MIMR, HRMM

Pytania prejudycjalne

1)

Czy wyrok Trybunału, w którym dokonano wykładni dyrektywy Unii i zastosowano tę dyrektywę i w którym stwierdzono, iż prawo krajowe jest sprzeczne z ową dyrektywą, pozbawia prawo krajowe skuteczności w trybie natychmiastowym, czy też prawo to obowiązuje w stosunkach między jednostkami do dnia wejścia w życie jego zmiany dokonanej przez ustawodawcę krajowego? Odpowiedź na przedstawione pytanie powinna zostać udzielona w sposób ogólny lub w nawiązaniu do wyroku z dnia 14 czerwca 2012 r. (1) i jego wpływu na [pierwotne brzmienie art. 83 Texto Refundido de la Ley General para la Defensa de los Consumidores y Usuarios (tekstu jednolitego ustawy ogólnej o ochronie konsumentów i użytkowników)].

2)

Czy sprzeczne z zasadą pewności prawa, stanowiącą część porządku prawnego Unii Europejskiej, jest całkowite usunięcie treści warunku umownego uznanego za nieuczciwy w przypadku, gdy w chwili zawierania umowy i ustalenia treści warunku umownego nie istniało w odniesieniu do treści tego warunku kryterium definiujące, co stanowi o jego nieuczciwym charakterze, ponieważ nie istniały żadne przepisy prawa ani orzeczenia sądów, które odnosiłyby się do tej kwestii? W przypadku odpowiedzi twierdzącej, czy należy w konsekwencji usunąć ze spornego warunku umownego jedynie ten jego fragment, który został uznany za nieuczciwy?

3)

Czy ta sama zasada stoi na przeszkodzie zastosowaniu wypracowanego w orzecznictwie kryterium interpretacji przepisów prawa krajowego do umów zawartych przed zdefiniowaniem tego kryterium, to jest kiedy stosowano w orzecznictwie sądów ogólne kryterium interpretacyjne sprzeczne z nowym kryterium interpretacyjnym wypracowanym w orzecznictwie?

---

(1)  Wyrok z dnia 14 czerwca 2012 r., Banco Español de Crédito (C-618/10, EU:C:2012:349).

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Tribunal Superior de Justicia (Hiszpania) w dniu 23 lipca 2020 r. – IP / Tribunal Económico-Administrativo Regional de Cataluña (TEAR de Cataluña)

(Sprawa C-330/20)

(2020/C 359/06)

Język postępowania: hiszpański

Sąd odsyłający

Tribunal Superior de Justicia

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: IP

Druga strona postępowania: Tribunal Económico-Administrativo Regional de Cataluña (TEAR de Cataluña)

Pytania prejudycjalne

1)

Czy przepis krajowy taki jak art. 39 ust. 2 Ley 35/2006 del Impuesto sobre la Renta de las Personas Físicas (ustawy 35/2006 o podatku dochodowym od osób fizycznych) z dnia 28 listopada w brzmieniu nadanym przez art. 3 [ust.] 2 Ley 7/2012 (ustawy 7/2012) z dnia 29 października, który kwalifikuje jako „nieuzasadnione zyski majątkowe”, „w każdym przypadku”, podlegające opodatkowaniu w najstarszym z nieprzedawnionych okresów [posiadanie, zgłoszenie lub nabycie dóbr lub praw], w odniesieniu do których nie spełniono formalnie obowiązku ujawnienia na podstawie formularza „Modelo 720” dóbr znajdujących się lub praw i aktywów zdeponowanych za granicą lub spełniono go po terminie, bez zachowania zasad dotyczących przedawnienia przewidzianych w Ley General Tributaria 58/2003 (ordynacji podatkowej 58/2003), chyba że jest to „dochód zadeklarowany” lub pochodzący z okresów, w których nie posiadano statusu rezydenta podatkowego w Hiszpanii, jest sprzeczny z prawem Unii – art. 63 i 65 TFUE oraz z podstawowymi zasadami swobodnego przepływu, równego traktowania i niedyskryminacji? W przypadku udzielenia odpowiedzi przeczącej z powodu uznania go za proporcjonalny:

2)

Czy przepis krajowy taki jak art. 39 ust. 2 Ley 35/2006 del Impuesto sobre la Renta de las Personas Físicas (ustawy 35/2006 o podatku dochodowym od osób fizycznych) z dnia 28 listopada, który przewiduje wyżej opisane skutki również w sytuacji, gdy takie dochody zostały zgłoszone po terminie, ale przed wszczęciem i ogłoszeniem jakiejkolwiek postępowania kontrolnego, przy czym nie złożono żadnego wniosku o wymianę informacji podatkowych z państwem trzecim pomimo istnienia mechanizmu służącego tej wymianie?

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Cour de cassation (Francja) w dniu 24 lipca 2020 r. – VD

(Sprawa C-339/20)

(2020/C 359/07)

Język postępowania: francuski

Sąd odsyłający

Cour de cassation.

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: VD

Pytania prejudycjalne

1)

Czy art. 12 ust. 2 lit. a) i d) dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2003/6/WE z dnia 28 stycznia 2003 r. w sprawie wykorzystywania informacji poufnych i manipulacji na rynku (nadużycia na rynku) (1), podobnie jak art. 23 ust. 2 lit. g) i h) rozporządzenia (UE) nr 596/2014 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 16 kwietnia 2014 r. w sprawie nadużyć na rynku (2), które zastąpiło pierwsze z wymienionych rozporządzeń z dniem 3 lipca 2016 r., w związku z motywem 65 tego rozporządzenia, nie oznaczają z uwagi na poufny charakter wymienianych informacji oraz ogólny zakres osób, których prawa mogłyby zostać naruszone, możliwości nałożenia przez krajowego prawodawcę na operatorów łączności elektronicznej obowiązku czasowego przechowywania wszystkich danych o połączeniach w celu umożliwienia organowi administracji, o którym mowa w art. 11 dyrektywy i art. 22 rozporządzenia, w sytuacji gdy w stosunku do pewnych osób ujawni się uzasadnione podejrzenie, że podejmują działania polegające na wykorzystywaniu informacji poufnych i manipulacji na rynku, żądania wydania przez operatora istniejących zapisów danych o ruchu w przypadkach, w których istnieją podstawy do założenia, że owe zapisy związane z przedmiotem dochodzenia mogą okazać się istotne dla uzyskania dowodu na przebieg naruszenia poprzez umożliwienie w szczególności prześledzenia kontaktów nawiązanych przez zainteresowanych przed pojawieniem się podejrzeń?

2)

W wypadku gdyby odpowiedź Trybunału Sprawiedliwości była taka, że skłoniłaby Cour de cassation (sąd kasacyjny, Francja) do uznania, że francuskie przepisy dotyczące przechowywania danych o połączeniach nie są zgodne z prawem Unii, czy skutki tych przepisów mogłyby zostać tymczasowo utrzymane w celu uniknięcia niepewności prawa i umożliwienia wykorzystania uprzednio zebranych i zachowanych danych w jednym z celów określonych przez to ustawodawstwo?

3)

Czy sąd krajowy może tymczasowo utrzymać w mocy skutki przepisów pozwalających funkcjonariuszom niezależnego organu administracyjnego odpowiedzialnego za prowadzenie dochodzeń w sprawie nadużyć na rynku na zażądanie przekazania danych o połączeniach bez uprzedniej kontroli sądu lub innego niezależnego organu administracyjnego?

---

(1)  Dz.U. 2003, L 96, s. 16.

(2)  Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 596/2014 z dnia 16 kwietnia 2014 r. w sprawie nadużyć na rynku (rozporządzenie w sprawie nadużyć na rynku) oraz uchylające dyrektywę 2003/6/WE Parlamentu Europejskiego i Rady i dyrektywy Komisji 2003/124/WE, 2003/125/WE i 2004/72/WE (Dz.U. 2014, L 173, s. 1).

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Verwaltungsgericht Wien (Austria) w dniu 31 lipca 2020 r. – IE / Magistrat der Stadt Wien

(Sprawa C-357/20)

(2020/C 359/08)

Język postępowania: niemiecki

Sąd odsyłający

Verwaltungsgericht Wien

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: IE

Druga strona postępowania: Magistrat der Stadt Wien

Pytania prejudycjalne

1)	Co należy rozumieć pod pojęciem „terenu rozrodu” w rozumieniu art. 12 ust. 2 lit. b) dyrektywy siedliskowej (1), i w jaki sposób należy wyznaczyć granicę w przestrzeni między „terenem rozrodu” a innymi obszarami?

2)	Według jakich determinantów należy ustalić, czy i w razie odpowiedzi twierdzącej na jaki okres istnienie terenu rozrodu jest ograniczone pod względem czasowym?

3)	Według jakich kryteriów należy ustalić, czy wskutek określonego działania lub zaniechania doszło do pogorszenia stanu lub zniszczenia terenu rozrodu?

4)	Według jakich kryteriów należy ustalić, czy doszło do pogorszenia stanu lub zniszczenia „terenu odpoczynku” w rozumieniu art. 12 ust. 2 lit. b) dyrektywy siedliskowej?

---

(1)  Dyrektywa Rady 92/43/EWG z dnia 21 maja 1992 r. w sprawie ochrony siedlisk przyrodniczych oraz dzikiej fauny i flory (Dz.U. 1992, L 206, s. 7) w brzmieniu nadanym ostatnio dyrektywą Rady 2013/17/UE z dnia 13 maja 2013 r. dostosowującą niektóre dyrektywy w dziedzinie środowiska w związku z przystąpieniem Republiki Chorwacji (Dz.U. 2013, L 158, s. 193).

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Tribunal Superior de Justicia de Cataluña (Hiszpania) w dniu 5 sierpnia 2020 r. – CZ / Tribunal Económico-Administrativo Regional de Cataluña (TEAR de Cataluña)

(Sprawa C-366/20)

(2020/C 359/09)

Język postępowania: hiszpański

Sąd odsyłający

Tribunal Superior de Justicia de Cataluña.

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: CZ.

Druga strona postępowania: Tribunal Económico-Administrativo Regional de Cataluña (TEAR de Cataluña).

Pytania prejudycjalne

1)

Czy przepis krajowy taki jak art. 39 ust. 2 Ley 35/2006 del Impuesto sobre la Renta de las Personas Físicas (ustawy 35/2006 o podatku dochodowym od osób fizycznych) z dnia 28 listopada w brzmieniu nadanym przez art. 3 [ust.] 2 Ley 7/2012 (ustawy 7/2012) z dnia 29 października, który kwalifikuje jako „nieuzasadnione zyski majątkowe”, „w każdym przypadku”, podlegające opodatkowaniu w najstarszym z nieprzedawnionych okresów [posiadanie, zgłoszenie lub nabycie dóbr lub praw], w odniesieniu do których nie spełniono formalnie obowiązku ujawnienia na podstawie formularza „Modelo 720” dóbr znajdujących się lub praw i aktywów zdeponowanych za granicą lub spełniono go po terminie, bez zachowania zasad dotyczących przedawnienia przewidzianych w Ley General Tributaria 58/2003 (ordynacji podatkowej 58/2003), chyba że jest to „dochód zadeklarowany” lub pochodzący z okresów, w których nie posiadano statusu rezydenta podatkowego w Hiszpanii, jest sprzeczny z prawem Unii – art. 63 i 65 TFUE oraz z podstawowymi zasadami swobodnego przepływu, równego traktowania i niedyskryminacji? W przypadku udzielenia odpowiedzi przeczącej z powodu uznania go za proporcjonalny:

2)

Czy przepis krajowy taki jak art. 39 ust. 2 Ley 35/2006 del Impuesto sobre la Renta de las Personas Físicas (ustawy 35/2006 o podatku dochodowym od osób fizycznych) z dnia 28 listopada, który przewiduje wyżej opisane skutki również w sytuacji, gdy takie dochody zostały zgłoszone po terminie, ale przed wszczęciem i ogłoszeniem jakiejkolwiek postępowania kontrolnego, przy czym nie złożono żadnego wniosku o wymianę informacji podatkowych z państwem trzecim pomimo istnienia mechanizmu służącego tej wymianie?

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony w dniu 29 lipca 2020 r. przez Satversmes tiesa (Łotwa) –Boriss Cilevičs i in / Latvijas Republikas Saeima

(Sprawa C-391/20)

(2020/C 359/10)

Język postępowania: łotewski

Sąd odsyłający

Satversmes tiesa

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: Satversmes tiesa Boriss Cilevičs, Valērijs Agešins, Vjačeslavs Dombrovskis, Vladimirs Nikonovs, Artūrs Rubiks, Ivans Ribakovs, Nikolajs Kabanovs, Igors Pimenovs, Vitālijs Orlovs, Edgars Kucins, Ivans Klementjevs, Inga Goldberga, Evija Papule, Jānis Krišāns, Jānis Urbanovičs, Ļubova Švecova, Sergejs Dolgopolovs, Andrejs Klementjevs, Regīna Ločmele-Luņova, Ivars Zariņš

Instytucja, od której pochodzi zaskarżony akt: Latvijas Republikas Saeima.

Pytania prejudycjalne

1)

Czy przepisy takie jak będące przedmiotem postępowania głównego stanowią ograniczenie swobody przedsiębiorczości ustanowionej w art. 49 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej lub ewentualnie swobody świadczenia usług zagwarantowanej w art. 56 [tego traktatu], jak również swobody przedsiębiorczości uznanej w art. 16 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej?

2)	Jakie względy należy wziąć pod uwagę przy ocenie, czy takie przepisy są uzasadnione, właściwe i proporcjonalne w stosunku do ich zgodnego z prawem celu, jakim jest ochrona języka urzędowego jako przejawu tożsamości narodowej?

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Cour de cassation (Francja) w dniu 20 sierpnia 2020 r. – SR

(Sprawa C-397/20)

(2020/C 359/11)

Język postępowania: francuski

Sąd odsyłający

Cour de cassation

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: SR

Pytania prejudycjalne

1)

Czy art. 12 ust. 2 lit. a) i d) dyrektywy 2003/6/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 28 stycznia 2003 r. w sprawie wykorzystywania poufnych informacji i manipulacji na rynku (1) oraz art. 23 ust. 2 lit. g) i h) rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 596/2014 z dnia 16 kwietnia 2014 r. w sprawie nadużyć na rynku (2) (który to przepis zastąpił ten pierwszy od dnia 3 lipca 2016 r.), w zwia)ązku z motywem 65 tego rozporządzenia, mogą stanowić dla krajowego ustawodawcy podstawę – zważywszy, że wymieniane informacje są objęte tajemnicą i że dotyczyłoby to ogółu ludności – do nałożenia na operatorów łączności elektronicznej obowiązku czasowego lecz uogólnionego zatrzymywania danych dotyczących połączeń, po to by organ administracji, o którym mowa w art. 11 dyrektywy i art. 22 rozporządzenia, gdy poweźmie uzasadnione podejrzenia, że pewne osoby wykorzystują informacje poufne lub dopuszczają się manipulacji na rynku, mógł zażądać od operatora przekazania istniejących zapisów danych o ruchu, jeżeli istnieją podstawy, aby przypuszczać, że te związane z przedmiotem czynności wyjaśniających zapisy mogą okazać się istotnym dowodem popełnienia przestępstwa, umożliwiając w szczególności odtworzenie kontaktów nawiązywanych przez zainteresowane osoby przed pojawieniem się podejrzeń?

2)

Gdyby w związku z udzieloną przez Trybunał Sprawiedliwości odpowiedzią Cour de cassation (sąd kasacyjny) miał uznać, że francuskie przepisy dotyczące zatrzymywania danych dotyczących połączeń są niezgodne z prawem Unii, czy dopuszczalne byłoby tymczasowe utrzymanie w mocy skutków tych przepisów dla uniknięcia niepewności prawa i umożliwienia wykorzystania wcześniej zebranych i zatrzymanych danych do jednego z celów wskazanych w tych przepisach?

3)

Czy sąd krajowy może tymczasowo utrzymać w mocy skutki przepisu krajowego umożliwiającego funkcjonariuszom niezależnego organu administracji odpowiedzialnego za prowadzenie czynności wyjaśniających w sprawach nadużyć na rynku uzyskiwanie, bez uprzedniej kontroli sądu lub innego organu administracji, informacji o danych dotyczących połączeń?

---

(1)  Dz.U. 2003, L 96, s. 16.

(2)  Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 596/2014 z dnia 16 kwietnia 2014 r. w sprawie nadużyć na rynku (rozporządzenie w sprawie nadużyć na rynku) oraz uchylające dyrektywę 2003/6/WE Parlamentu Europejskiego i Rady i dyrektywy Komisji 2003/124/WE, 2003/125/WE i 2004/72/WE (Dz.U. 2014, L 173, s. 1).

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Krajský soud v Brně (Republika Czeska) w dniu 20 sierpnia 2020 r. – ELVOSPOL / Odvolací finanční ředitelství

(Sprawa C-398/20)

(2020/C 359/12)

Język postępowania: czeski

Sąd odsyłający

Krajský soud v Brně

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: ELVOSPOL

Strona przeciwna: Odvolací finanční ředitelství

Pytanie prejudycjalne

Czy w sprzeczności z celem art. 90 ust. 1 i 2 dyrektywy Rady 2006/112/WE (1) z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej pozostaje regulacja prawa krajowego, która ustanawia warunek uniemożliwiający podatnikowi podatku od wartości dodanej, u którego powstał obowiązek naliczenia podatku w związku z dokonaniem podlegającego opodatkowaniu świadczenia na rzecz innego podatnika, dokonanie korekty kwoty podatku należnego z kwoty wierzytelności powstałej w okresie sześciu miesięcy przed orzeczeniem przez sąd o upadłości tego innego podatnika, który za świadczenie zapłacił tylko w części albo nie zapłacił wcale?

---

(1)  Dz.U. 2006, L 347, s. 1.

Odwołanie od postanowienia Sądu (ósma izba) wydanego w dniu 3 lipca 2020 r. w sprawach połączonych T-347/19 i T-348/19, Enrico Falqui i Danilo Poggiolini / Parlament Europejski, wniesione w dniu 1 września 2020 r. przez Danila Poggioliniego

(Sprawa C-408/20 P)

(2020/C 359/13)

Język postępowania: włoski

Strony

Wnoszący odwołanie: Danilo Poggiolini (przedstawiciele: adwokaci F. Sorrentino, A. Sandulli i B. Cimino)

Druga strona postępowania: Parlament Europejski

Żądania wnoszącego odwołanie

—

stwierdzenie dopuszczalności wniesionej przez D. Poggioliniego skargi o stwierdzenie nieważności noty Dyrekcji Generalnej ds. Finansów Parlamentu Europejskiego nr D(2019) 14435 z dnia 11 kwietnia 2019 r. oraz skargi o stwierdzenie nieważności noty Dyrekcji Generalnej ds. Finansów – Dyrekcji ds. Uprawnień Finansowych i Socjalnych Posłów – Działu Wynagrodzeń i Uprawnień Socjalnych Posłów – kierownika wydziału Parlamentu Europejskiego nr D309419 z dnia 8 lipca 2019 r.; i następnie stwierdzenie nieważności owych not, względnie przekazanie sprawy Sądowi Unii Europejskiej do ponownego rozpatrzenia;

—	obciążenie Parlamentu Europejskiego kosztami niniejszego postępowania oraz kosztami postępowania przed Sądem Pierwszej Instancji Unii Europejskiej

Zarzuty i główne argumenty

Na poparcie żądania uchylenia postanowienia z dnia 3 lipca 2020 r., Falqui i Poggiolini/Parlament (T-347/19 i T-348/19, nieopublikowanego, EU:T:2020:303) wydanego przez Sąd Unii Europejskiej (ósma izba) wnoszący odwołanie podnosi trzy zarzuty, a mianowicie:

zarzut dotyczący opóźnienia zarzutu podniesionego przez Parlament Europejski dotyczącego niedopuszczalności skargi wniesionej przez A. Poggioliniego do Sądu w stosunku do terminu dwóch miesięcy przewidzianego w przepisach art. 81 w związku z art. 130 § 1 regulaminu postępowania przed Sądem, oraz dotyczący zastosowania do składania dokumentów za pośrednictwem systemu e-Curia art. 60 regulaminu postępowania przed Sądem, zgodnie z którym „terminy procesowe przedłuża się o dziesięciodniowy termin uwzględniający odległość”;

zarzut dotyczący zaskarżalności noty Dyrekcji Generalnej ds. Finansów Parlamentu Europejskiego nr D(2019) 14435 z dnia 11 kwietnia 2019 r. w zakresie, w jakim ma ona skutek natychmiastowy, oraz w związku z tym zarzut dotyczący dopuszczalności skargi o stwierdzenie nieważności tej noty;

zarzut dotyczący dopuszczalności skargi o stwierdzenie nieważności noty Dyrekcji Generalnej ds. Finansów – Dyrekcji ds. Uprawnień Finansowych i Socjalnych Posłów – Działu Wynagrodzeń i Uprawnień Socjalnych Posłów – kierownika wydziału Parlamentu Europejskiego nr D309419, sporządzonej wraz z wnioskiem o dostosowanie skargi, o którym mowa w art. 86 regulaminu postępowania przed Sądem w związku z koniecznością przekształcenia tego wniosku w skargę, jako że spełnione zostały wszystkie wymogi w tym zakresie;

Strona skarżąca podnosi trzy dalsze zarzuty dotyczące niezgodności z prawem noty D(2019) 14435 z dnia 11 kwietnia 2019 r. i noty D309419 z dnia 8 lipca 2019 r., w szczególności:

zarzut dotyczący naruszenia decyzji Prezydium Parlamentu Europejskiego z dnia 19 maja i 9 lipca 2008 r. ustanawiającej przepisy wykonawcze do Statutu posła do Parlamentu Europejskiego;

zarzut dotyczący zaniechania przez Parlament Europejski odstąpienia od zastosowania nieważnego przepisu krajowego (wprowadzonego na mocy postanowienia Ufficio di Presidenza della Camera dei deputati italiana [prezydium włoskiego parlamentu] nr 14/2018);

zarzut dotyczący niezgodnego z prawem zastosowania przez Parlament Europejski ustawodawstwa krajowego, które jest sprzeczne z podstawowymi zasadami porządku prawnego Unii oraz, in primis, z zasadą ochrony uzasadnionych oczekiwań, a także dotyczący naruszenia zasady pierwszeństwa prawa Unii.

Odwołanie od wyroku Sądu (druga izba) wydanego w dniu 3 lipca 2020 r. w sprawie T-143/19, Solar Ileias Bompaina AE / Komisja, wniesione w dniu 11 września 2020 r. przez Solar Ileias Bompaina AE

(Sprawa C-429/20 P)

(2020/C 359/14)

Język postępowania: angielski

Strony

Wnoszący odwołanie: Solar Ileias Bompaina AE (przedstawiciele: A. Metaxas, dikigoros, A. Bartosch, Rechtsanwalt)

Druga strona postępowania: Komisja Europejska

Żądania wnoszącego odwołanie

—	Uchylenie zaskarżonego postanowienia.

—	Stwierdzenie dopuszczalności skargi i przekazanie sprawy do rozpoznania przez Sąd.

Zarzuty i główne argumenty

Wnoszący odwołanie podnosi w nim dwa zarzuty.

Po pierwsze, Sąd przeprowadził błędną analizę prawną okoliczności faktycznych leżących u podstaw skargi, ponieważ pominął treść skargi złożonej do Komisji przez wnoszącego odwołanie, chociaż doskonale zrozumiał tą treść.

Po drugie, Sąd zastosował również błędny standard dowodu.

Skarga wniesiona w dniu 18 sierpnia 2020 r. – Litwa / Komisja

(Sprawa T-537/20)

(2020/C 359/15)

Język postępowania: litewski

Strony

Strona skarżąca: Republika Litewska (przedstawiciele: R. Dzikovič i K. Dieninis)

Strona pozwana: Komisja Europejska

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—	stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji (1) w zakresie, w jakim dotyczy ona Republiki Litewskiej i odnosi się do środka „Wcześniejsza emerytura” (środek 113);

—	obciążenie Komisji kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Na poparcie skargi strona skarżąca podnosi jeden zarzut. Twierdzi ona, że wydając zaskarżoną decyzję, w której nałożyła na Litwę korektę w kwocie 2 186 447,97 EUR ze względu na niedociągnięcia w kluczowych mechanizmach kontroli, Komisja naruszyła art. 52 ust. 2 rozporządzenia (UE) nr 1306/2013 (2) oraz art. 34 ust. 6 i art. 35 ust. 1 rozporządzenia (UE) nr 908/2014 (3), a także nie przestrzegała zasady proporcjonalności i obowiązku współpracy.

Ustalając skalę niezgodności, charakter naruszenia i szkodę finansową wyrządzoną Unii, Komisja zastosowała wobec Litwy korektę zryczałtowaną, pomimo że władze litewskie przeprowadziły kontrole ex post oparte na kryteriach poprawionych w świetle wyroku Sądu Unii Europejskiej w sprawie T-508/15, Litwa/Komisja, których wyniki pozwoliły dokładnie określić rzeczywistą szkodę wyrządzoną Unii, a skala niezgodności była tak niewielka, że Komisja w zupełności mogła przerwać dochodzenie.

---

(1)  Decyzja wykonawcza Komisji (UE) 2020/859 z dnia 16 czerwca 2020 r. wyłączająca z finansowania Unii Europejskiej niektóre wydatki poniesione przez państwa członkowskie z tytułu Europejskiego Funduszu Rolniczego Gwarancji (EFRG) oraz Europejskiego Funduszu Rolnego na rzecz Rozwoju Obszarów Wiejskich (EFRROW) (Dz.U. 2020, L 195, s. 59).

(2)  Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1306/2013 z dnia 17 grudnia 2013 w sprawie finansowania wspólnej polityki rolnej, zarządzania nią i monitorowania jej oraz uchylające rozporządzenia Rady (EWG) nr 352/78, (WE) nr 165/94, (WE) nr 2799/98, (WE) nr 814/2000, (WE) nr 1290/2005 i (WE) nr 485/2008 (Dz.U. 2013, L 347, s. 549).

(3)  Rozporządzenie wykonawcze Komisji (UE) no 908/2014 z dnia 6 sierpnia 2014 r. ustanawiające zasady dotyczące stosowania rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1306/2013 w odniesieniu do agencji płatniczych i innych organów, zarządzania finansami, rozliczania rachunków, przepisów dotyczących kontroli, zabezpieczeń i przejrzystości (Dz.U 2014, L 255, s. 59).

Skarga wniesiona w dniu 26 sierpnia 2020 r. – Guasch Pubill / EUIPO – Napkings (Ścierki do czyszczenia, obrusy)

(Sprawa T-538/20)

(2020/C 359/16)

Język skargi: hiszpański

Strony

Strona skarżąca: Marcos Guasch Pubill (Barcelona, Hiszpania) (przedstawiciel: adwokat R. Guerras Mazón)

Strona pozwana: Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (EUIPO)

Druga strona w postępowaniu przed izbą odwoławczą: Napkings, SL (Madryt, Hiszpania)

Dane dotyczące postępowania przed EUIPO

Właściciel spornego wzoru: Strona skarżąca

Sporny wzór: Wzór wspólnotowy (Ścierki do czyszczenia, obrusy) – wzór wspólnotowy nr 650 627–0003

Zaskarżona decyzja: Decyzja Trzeciej Izby Odwoławczej EUIPO z dnia 23 czerwca 2020 r. w sprawie R 1051/2019-3

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—	stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji, uwzględniając zarzut powagi rzeczy osądzonej, oraz obciążenie EUIPO kosztami postępowania;

—

posiłkowo nieuwzględnienie przywoływanego uzasadnienia, stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji i wydanie nowego rozstrzygnięcia oddalającego wniosek o unieważnienie prawa do wzoru w odniesieniu do wszystkich punktów jego uzasadnienia lub przekazanie sprawy EUIPO celem rozpoznania „dodatkowych motywów”, co do których urząd ten dotychczas się nie ustosunkował, oraz obciążenie EUIPO kosztami postępowania.

Podniesione zarzuty

—	Naruszenie art. 52 ust. 3 rozporządzenia nr 6/2002;

—	Naruszenie art. 7 ust. 1 rozporządzenia nr 6/2002;

—	Naruszenie art. 25 ust. 1 lit. b) w związku z at. 6 rozporządzenia nr 6/2002.

Skarga wniesiona w dniu 2 września 2020 r. – Sopra Steria Benelux i Unisys Belgium / Komisja

(Sprawa T-546/20)

(2020/C 359/17)

Język postępowania: francuski

Strony

Strona skarżąca: Sopra Steria Benelux (Ixelles, Belgia), Unisys Belgium (Machelen, Belgia) (przedstawiciele: L. Masson i G. Tilman, avocats)

Strona pozwana: Komisja Europejska

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—

stwierdzenie nieważności podjętej przez Komisję Europejską w ramach zamówienia publicznego ogłoszonego pod numerem TAXUD/2019/OP/0006 i zatytułowanego „CCN-Evolution: Specification, development, maintenance and 3rd level support of TAXUD IT platforms – Lot A: Evolution services for the CCN/CSI Platform” decyzji o: — odrzuceniu oferty konsorcjum utworzonego przez skarżących; — udzieleniu zamówienia konsorcjum ARHS-IBM;

—	obciążenie Komisji całością kosztów postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Na poparcie skargi strona skarżąca podnosi dwa zarzuty.

1.

Zarzut pierwszy dotyczy z jednej strony naruszenia art. 23 załącznika I do rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE, Euratom) 2018/1046 z dnia 18 lipca 2018 r. w sprawie zasad finansowych mających zastosowanie do budżetu ogólnego Unii, zmieniającego rozporządzenia (UE) nr 1296/2013, (UE) nr 1301/2013, (UE) nr 1303/2013, (UE) nr 1304/2013, (UE) nr 1309/2013, (UE) nr 1316/2013, (UE) nr 223/2014 i (UE) nr 283/2014 oraz decyzję nr 541/2014/UE, a także uchylającego rozporządzenie (UE, Euratom) nr 966/2012 (Dz.U. 2018, L 193, s. 1). Z drugiej strony zarzut ten dotyczy oczywistego błędu w ocenie: — przez to, że Komisja nie zweryfikowała niezwyczajności ceny wybranego oferenta; — przez to, że Komisja nie uznała oferty wybranego oferenta za rażąco niską.

2.	Zarzut drugi dotyczy naruszenia obowiązku uzasadnienia określonego w szczególności w art. 41 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej, ponieważ Komisja nie uzasadniła odpowiednio decyzji o nieuznaniu oferty wybranego oferenta za rażąco niską.

Skarga wniesiona w dniu 3 września 2020 r. – Jeronimo Martins Polska / EUIPO – Rivella International (Riviva)

(Sprawa T-551/20)

(2020/C 359/18)

Język skargi: angielski

Strony

Strona skarżąca: Jeronimo Martins Polska S.A. (Kostrzyn, Polska) (przedstawiciel: R. Skubisz, radca prawny)

Strona pozwana: Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (EUIPO)

Druga strona w postępowaniu przed izbą odwoławczą: Rivella International AG (Rothrist, Szwajcaria)

Dane dotyczące postępowania przed EUIPO

Zgłaszający sporny znak towarowy: Strona skarżąca

Sporny znak towarowy: Słowny unijny znak towarowy Riviva – zgłoszenie nr 16 888 174

Postępowanie przed EUIPO: Postępowanie w sprawie sprzeciwu

Zaskarżona decyzja: Decyzja Czwartej Izby Odwoławczej EUIPO z dnia 1 lipca 2020 r. w sprawie R 2420/2019-4

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—	stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji;

—	obciążenie kosztami postępowania EUIPO oraz, w razie wstąpienia do postępowania drugiej strony postępowania przed Izbą Odwoławczą, interwenienta.

Podniesione zarzuty

—	Naruszenie art. 47 ust. 2 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2017/1001;

—	Naruszenie art. 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2017/1001.

Skarga wniesiona w dniu 3 września 2020 r. – QB / EBC

(Sprawa T-555/20)

(2020/C 359/19)

Język postępowania: francuski

Strony

Strona skarżąca: QB (przedstawiciel: adwokat L. Levi)

Strona pozwana: Europejski Bank Centralny

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—	stwierdzenie, że niniejsze skarga jest dopuszczalna i zasadna;

w konsekwencji:

—	stwierdzenie nieważności sprawozdania z oceny za 2015 r., sporządzonego w dniu 8 października 2019 r.;

—	w razie potrzeby stwierdzenie nieważności decyzji z dni 7 lutego 2020 r. i 24 czerwca 2020 r. oddalających, odpowiednio, skargę w trybie administracyjnym i zażalenie, które złożyła skarżąca;

—	zasądzenie od strony pozwanej zadośćuczynienia za krzywdę oszacowaną ex aequo et bono na 15 000 EUR;

—	obciążenie strony pozwanej całością kosztów postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Na poparcie skargi skarżąca podnosi trzy zarzuty.

1.	Zarzut pierwszy dotyczący naruszenia art. 26 TFUE i przewodnika w sprawie oceny, w szczególności ze względu na to, że nie dokonano nowej oceny skarżącej, lecz po prostu skopiowano i wklejono oceny zawarte w pierwotnym sprawozdaniu z oceny.

2.	Zarzut drugi dotyczący naruszenia przewodnika w sprawie oceny oraz procedury a także naruszenia obowiązku dbałości, w szczególności ze względu na to, że w sprawozdaniu z oceny skarżącej nie wskazano środków poprawy i nie określono celów w znaczeniu wymaganym przez przewodnik w sprawie oceny.

3.	Zarzut trzeci dotyczący oczywistego błędu w ocenie, zawartego w spornym sprawozdaniu z oceny w odniesieniu do oceny przedstawionych w tym sprawozdaniu faktów.