Ostatnie publikacje Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej

(2020/C 348/01)

Ostatnia publikacja

Dz.U. C 339 z 12.10.2020

Wcześniejsze publikacje

Dz.U. C 329 z 5.10.2020

Dz.U. C 320 z 28.9.2020

Dz.U. C 313 z 21.9.2020

Dz.U. C 304 z 14.9.2020

Dz.U. C 297 z 7.9.2020

Dz.U. C 287 z 31.8.2020

Teksty te są dostępne na stronie internetowej:

EUR-Lex: http://eur-lex.europa.eu

Odwołanie od postanowienia Sądu (czwarta izba) wydanego w dniu 21 listopada 2019 r. w sprawie T-727/18, ZW / EBI, wniesione w dniu 29 stycznia 2020 r. przez ZW

(Sprawa C-50/20 P)

(2020/C 348/02)

Język postępowania: angielski

Strony

Wnoszący odwołanie: ZW (przedstawiciel: T. Petsas, dikigoros)

Druga strona postępowania: Europejski Bank Inwestycyjny (EBI)

Postanowieniem z dnia 3 września 2020 r. Trybunał Sprawiedliwości (ósma izba) stwierdził, że odwołanie zostaje w części odrzucone jako oczywiście niedopuszczalne, a w części oddalone jako oczywiście bezzasadne i obciążył wnoszącego odwołanie jego własnymi kosztami.

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Landesverwaltungsgericht Steiermark (Austria) w dniu 8 maja 2020 r. – NE / Bezirkshauptmannschaft Hartberg-Fürstenfeld

(Sprawa C-205/20)

(2020/C 348/03)

Język postępowania: niemiecki

Sąd odsyłający

Landesverwaltungsgericht Steiermark

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: NE

Strona przeciwna: Bezirkshauptmannschaft Hartberg-Fürstenfeld

Przy udziale: Finanzpolizei Team 91

Pytania prejudycjalne

1)

Czy określony w art. 20 dyrektywy 2014/67/UE (1) oraz interpretowany w postanowieniach Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej w sprawach Bezirkshauptmannschaft Hartberg-Fürstenfeld (C-645/18) (2) i Bezirkshauptmannschaft Hartberg-Fürstenfeld (C-140/19, C-141/19, C-492/19, C-493/19 i C-494/19) (3) wymóg proporcjonalności kar stanowi przepis dyrektywy mający bezpośrednie zastosowanie?

2)

Na wypadek udzielenia na pytanie pierwsze odpowiedzi przeczącej: Czy wykładnia prawa państwa członkowskiego zgodnie z prawem Unii umożliwia i wymaga, aby sądy i organy administracyjne państwa członkowskiego uzupełniły mające zastosowanie w niniejszej sprawie krajowe przepisy karne o kryteria proporcjonalności ustalone w postanowieniach Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej w sprawach Bezirkshauptmannschaft Hartberg-Fürstenfeld (C-645/18) i Bezirkshauptmannschaft Hartberg-Fürstenfeld (C-140/19, C-141/19, C-492/19, C-493/19 i C-494/19) bez ustanowienia nowego przepisu krajowego.

---

(1)  Dyrektywa Parlamentu Europejskiego i Rady 2014/67/UE z dnia 15 maja 2014 r. w sprawie egzekwowania dyrektywy 96/71/WE dotyczącej delegowania pracowników w ramach świadczenia usług, zmieniająca rozporządzenie (UE) nr 1024/2012 w sprawie współpracy administracyjnej za pośrednictwem systemu wymiany informacji na rynku wewnętrznym („rozporządzenie w sprawie IMI”) (Dz.U. 2014, L 159, s. 11).

(2)  ECLI:EU:C:2019:1108.

(3)  ECLI:EU:C:2019:1103.

Odwołanie od wyroku Sądu (ósma izba) wydanego w dniu 2 kwietnia 2020 r. w sprawie T-571/17, UG / Komisja, wniesione w dniu 9 czerwca 2020 r. przez Komisję Europejską

(Sprawa C-249/20 P)

(2020/C 348/04)

Język postępowania: francuski

Strony

Wnoszący odwołanie: Komisja Europejska (przedstawiciele: B. Mongin, L. Radu Bouyon, pełnomocnicy)

Druga strona postępowania: UG

Żądania wnoszącego odwołanie

—	uchylenie wyroku Sądu Unii Europejskiej (ósma izba) z dnia 2 kwietnia 2020 r., wydanego w sprawie T-571/17, UG / Komisja;

—	przekazanie sprawy Sądowi do ponownego rozpoznania;

—	rozstrzygnięcie o kosztach poniesionych w pierwszej instancji i w postępowaniu odwoławczym w orzeczeniu kończącym postępowanie w sprawie.

Zarzuty i główne argumenty

1.

Zarzut pierwszy: przeinaczenie okoliczności faktycznych (pkt 64–71 zaskarżonego wyroku) Zgodnie z utrwalonym orzecznictwem, przeinaczenie podlega kontroli Trybunału, jeżeli ocena istniejących dowodów wydaje się oczywiście błędna. Takie przeinaczenie musi w sposób oczywisty wynikać z dokumentów znajdujących się w aktach. W pierwszej części zarzutu Komisja podnosi, że konkluzji Sądu, zgodnie z którą organ upoważniony do zawieranie umów (OUZU) wyznaczył UG zbyt krótki termin na zaradzenie nienależytemu wykonywaniu obowiązków zawodowych, zaprzeczają dowody zawarte w aktach sprawy. OUZU nie wymagał od UG spełnienia wszystkich celów określonych w sprawozdaniu z oceny za 2015 r. oraz przywrócenia w ciągu trzech miesięcy relacji opartych na zaufaniu ze swoimi współpracownikami. Zgodnie z drugą częścią zarzutu, Sąd niesłusznie skoncentrował swoje badanie na kwestii nieusprawiedliwionych nieobecności i nie uwzględnił powtarzającego się charakteru kilku aspektów nienależytego wykonywania obowiązków zawodowych, stwierdzonych w decyzji z dnia 17 października 2016 r. i w piśmie z dnia 8 września 2016 r.

2.

Zarzut drugi: naruszenie prawa (pkt 72–77 zaskarżonego wyroku) Sąd stwierdził nieważność zaskarżonej decyzji z uwagi na błąd dotyczący okoliczności faktycznych, nie wykazując jednak, że błąd ten był „oczywisty”. Tymczasem OUZU dysponuje szerokim zakresem uznania w odniesieniu do rozwiązania stosunku pracy, a kontrola Sądu ogranicza się do sprawdzenia, czy nie wystąpił oczywisty błąd w ocenie lub nadużycie władzy. Sąd stwierdził w zaskarżonej decyzji błąd, który dotyczył tylko jednego z aspektów nienależytego wykonywania obowiązków zawodowych, na które OUZU zwrócił uwagę UG. Omawiany błąd nie był „oczywisty” i w związku z tym nie mógł doprowadzić do stwierdzenia nieważności zaskarżonej decyzji.

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Landgericht Erfurt (Niemcy) w dniu 24 czerwca 2020 r. – A.G.E. / B AG

(Sprawa C-276/20)

(2020/C 348/05)

Język postępowania: niemiecki

Sąd odsyłający

Landgericht Erfurt

Strony w postępowaniu głównym

Strona powodowa: A.G.E.

Strona pozwana: B AG

Pytania prejudycjalne

1.

Czy prawo Unii, a w szczególności zasada skuteczności i europejskie prawa podstawowe, nakazuje, aby w przypadku naruszenia przez producenta pojazdu lub silnika europejskiego prawa dotyczącego rejestracji pojazdów i europejskich norm emisji spalin faktyczne używanie pojazdu nie było zaliczane na poczet szkody poniesionej przez kupującego? Czy taki zakaz odliczania ma zastosowanie w każdym razie w przypadku, gdy producent wyrządza klientowi szkodę niezgodnie z zasadami współżycia społecznego i umyślnie?

2.	Czy sąd odsyłający jest niezawisłym i bezstronnym sądem w rozumieniu art. 267 TFUE w związku z art. 19 ust. 1 zdanie trzecie TUE i art. 47 akapit drugi Karty praw podstawowych Unii Europejskiej?

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Bundesgerichtshof (Niemcy) w dniu 3 lipca 2020 r. – Commerzbank AG / E.O.

(Sprawa C-296/20)

(2020/C 348/06)

Język postępowania: niemiecki

Sąd odsyłający

Bundesgerichtshof

Strony w postępowaniu głównym

Strona powodowa: Commerzbank AG

Strona pozwana: E.O.

Pytania prejudycjalne

1)

Czy art. 15 ust. 1 lit. c) konwencji z Lugano II (1) należy interpretować w ten sposób, że „prowadzenie” działalności zawodowej lub gospodarczej w państwie związanym konwencją, na którego terytorium konsument ma miejsce zamieszkania, zakłada, że kontrahent konsumenta prowadzi działalność transgraniczną już w momencie podjęcia czynności celem zawarcia umowy i samego jej zawarcia, czy też postanowienie to należy stosować w celu ustalenia sądu właściwego do rozpoznania powództwa również wtedy, gdy strony mają w momencie zawarcia umowy miejsce zamieszkania w rozumieniu art. 59 i 60 konwencji z Lugano II w tym samym państwie związanym konwencją, a element transgraniczny w stosunku prawnym występuje dopiero później poprzez to, że konsument przeniósł się następnie do innego państwa związanego konwencją?

2)

Jeżeli działalność transgraniczna nie jest konieczna w momencie zawarcia umowy: Czy art. 15 ust. 1 lit. c) konwencji z Lugano II w związku z art. 16 ust. 2 tej konwencji wyklucza zasadniczo określenie sądu właściwego na podstawie art. 5 pkt 1 konwencji z Lugano II, jeżeli konsument przeniósł się do innego państwa związanego konwencją w okresie między zawarciem umowy a wniesieniem powództwa, czy też jest dodatkowo wymagane, aby kontrahent konsumenta prowadził swoją działalność zawodową lub gospodarczą również w nowym państwie zamieszkania lub kierował ją do tego państwa, a umowa wchodziła w zakres tej działalności?

---

(1)  Konwencja o jurysdykcji i uznawaniu oraz wykonywaniu orzeczeń sądowych w sprawach cywilnych i handlowych (Dz.U. 2007, L 339, s. 3).

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Landgericht Mainz (Niemcy) w dniu 16 lipca 2020 r. – KX / PY GmbH

(Sprawa C-317/20)

(2020/C 348/07)

Język postępowania: niemiecki

Sąd odsyłający

Landgericht Mainz

Strony w postępowaniu głównym

Strona powodowa: KX

Strona pozwana: PY GmbH

Pytanie prejudycjalne

Czy art. 18 ust. 1 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1215/2012 z dnia 12 grudnia 2012 r. w sprawie jurysdykcji i uznawania orzeczeń sądowych oraz ich wykonywania w sprawach cywilnych i handlowych (1) należy interpretować w ten sposób, że reguluje on nie tylko jurysdykcję międzynarodową, lecz zawiera również normę dotyczącą właściwości miejscowej sądów krajowych w sprawach z zakresu umów o podróż, która to norma wiąże sąd, przed którym wytoczono powództwo, jeżeli zarówno konsument jako podróżny, jak i jego kontrahent będący organizatorem podróży mają miejsce zamieszkania lub siedzibę w tym samym państwie członkowskim, a miejsce przeznaczenia podróży nie znajduje się w owym państwie członkowskim, lecz za granicą („fałszywe sytuacje wewnętrzne”), w związku z czym konsument, niezależnie od krajowych przepisów dotyczących właściwości, może dochodzić od organizatora podróży praw wynikających z umowy przed sądem swojego miejsca zamieszkania?

---

(1)  Dz.U. 2012, L 351, s. 1.

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Consiglio di Stato (Włochy) w dniu 13 lipca 2020 r. –Colt Technology Services SpA, Wind Tre SpA, Telecom Italia SpA, Vodafone Italia SpA / Ministero della Giustizia, Ministero dello sviluppo economico, Ministero dell'Economia e delle Finanze, Procura generale della Repubblica presso la Corte d’appello di Reggio Calabria, Procura della Repubblica presso il Tribunale di Cagliari, Procura della Repubblica presso il Tribunale di Roma, Procura della Repubblica presso il Tribunale di Locri

(Sprawa C-318/20)

(2020/C 348/08)

Język postępowania: włoski

Sąd odsyłający

Consiglio di Stato

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: Colt Technology Services SpA, Wind Tre SpA, Telecom Italia SpA, Ministero della Giustizia, Ministero dello sviluppo economico, Ministero dell'Economia e delle Finanze, Vodafone Italia SpA

Strona pozwana: Ministero della Giustizia, Ministero dello sviluppo economico, Ministero dell'economia e delle finanze, Wind Tre SpA, Procura Generale della Repubblica presso la Corte d’appello di Reggio Calabria, Procura della Repubblica presso il Tribunale di Cagliari, Procura della Repubblica presso il Tribunale di Roma, Procura della Repubblica presso il Tribunale di Locri

Pytanie prejudycjalne

Czy zasady ogólne, o których mowa w art. 18, 26 oraz 102 i nast. TFUE, sprzeciwiają się uregulowaniu krajowemu, które przy określaniu metod kalkulacji stawki za wykonywanie przez operatorów telekomunikacyjnych czynności przechwytywania zleconych przez organy wymiaru sprawiedliwości nie wymaga przestrzegania zasady pełnego zwrotu kosztów?

Odwołanie od wyroku Sądu (szósta izba) wydanego w dniu 13 maja 2020 r. w sprawie T-284/19, Wonder Line / Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej – De Longhi Benelux (KENWELL), wniesione w dniu 14 lipca 2020 r. przez Wonder Line, SL

(Sprawa C-322/20 P)

(2020/C 348/09)

Język postępowania: angielski

Strony

Wnosząca odwołanie: Wonder Line, SL (przedstawiciel: E. Manresa Medina, abogado)

Druga strona postępowania: Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej

Postanowieniem wiceprezes z dnia 26 sierpnia 2020 r. Trybunał Sprawiedliwości odrzucił odwołanie jako niedopuszczalne i obciążył wnoszącą odwołanie jej własnymi kosztami.

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Bundesverwaltungsgericht (Niemcy) w dniu 30 lipca 2020 r. – Bundesrepublik Deutschland / BL, BC

(Sprawa C-355/20)

(2020/C 348/10)

Język postępowania: niemiecki

Sąd odsyłający

Bundesverwaltungsgericht

Strony w postępowaniu głównym

Strona wnosząca skargę rewizyjną: Bundesrepublik Deutschland

Druga strona postępowania: BL, BC

przy udziale: Stadt Chemnitz

Pytania prejudycjalne

1)

a) Czy w przypadku dołączania do małoletniego uchodźcy pozbawionego opieki zgodnie z art. 10 ust. 3 lit. a) i art. 2 lit. f) dyrektywy Rady 2003/86/WE (1) dalsze trwanie małoletniości może stanowić „warunek” w rozumieniu art. 16 ust. 1 lit. a) dyrektywy 2003/86/WE? Czy z wymienionymi wyżej przepisami zgodne jest uregulowanie państwa członkowskiego przyznające rodzicom dołączającym do małoletniego uchodźcy pozbawionego opieki w rozumieniu art. 2 lit. f) dyrektywy 2003/86/WE (pochodne) prawo pobytu w państwie członkowskim tylko dopóty, dopóki uchodźca rzeczywiście jest jeszcze małoletni? b) W przypadku udzielenia na pytania z pkt la) odpowiedzi twierdzących: Czy art. 16 ust. 1 lit. a) w związku z art. 10 ust. 3 lit. a) i art. 2 lit. f) dyrektywy 2003/86/WE należy interpretować w ten sposób, że państwo członkowskie, które zgodnie ze swoimi przepisami ogranicza (pochodne) prawo pobytu rodziców do okresu trwającego do uzyskania przez dziecko pełnoletniości, może oddalić wniosek o wjazd i pobyt w celu łączenia rodziny złożony przez rodziców, którzy przebywają jeszcze w państwie trzecim, jeżeli uchodźca uzyskał pełnoletniość przed wydaniem w postępowaniu administracyjnym lub sądowym ostatecznego rozstrzygnięcia w sprawie wniosku złożonego w terminie trzech miesięcy po nadaniu statusu uchodźcy?

2)

Jeżeli w świetle odpowiedzi na pytania z pkt 1 oddalenie wniosku o łączenie rodziny nie jest dopuszczalne: Jakie wymogi muszą spełniać faktyczne więzi rodzinne w rozumieniu art. 16 ust. l lit. b) dyrektywy 2003/86/WE w przypadku dołączenia rodziców do uchodźcy, który uzyskał pełnoletniość przed wydaniem rozstrzygnięcia w sprawie wniosku o wjazd i pobyt w celu łączenia rodziny? W szczególności: a) Czy wystarczy bycie wstępnym pierwszego stopnia w prostej linii [art. 10 ust. 3 lit. a) dyrektywy 2003/86/WE], czy też konieczne jest również rzeczywiste prowadzenie życia rodzinnego? b) Jeżeli wymagane jest również rzeczywiste prowadzenie życia rodzinnego: Jaka intensywność jest w tym celu wymagana? Czy wystarczą na przykład okazjonalne lub regularne odwiedziny, czy konieczne jest mieszkanie razem we wspólnym gospodarstwie domowym, czy też ponadto tworzenie wspierającej się wzajemnie wspólnoty, której członkowie są na siebie zdani? c) Czy dołączenie rodziców, którzy znajdują się jeszcze w państwie trzecim i złożyli wniosek o dołączenie do dziecka, któremu nadano status uchodźcy i które uzyskało tymczasem pełnoletniość, wymaga prognozy, zgodnie z którą po wjeździe wskazane osoby (ponownie) podejmą w państwie członkowskim życie rodzinne w sposób wymagany w świetle pytania z pkt 2b)?

---

(1)  Dyrektywa Rady 2003/86/WE z dnia 22 września 2003 r. w sprawie prawa do łączenia rodzin (Dz.U. 2003, L 251, s. 12).

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Landesverwaltungsgericht Steiermark (Austria) w dniu 5 sierpnia 2020 r. – NW / Landespolizeidirektion Steiermark

(Sprawa C-368/20)

(2020/C 348/11)

Język postępowania: niemiecki

Sąd odsyłający

Landesverwaltungsgericht Steiermark

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: NW

Druga strona postępowania: Landespolizeidirektion Steiermark

Pytania prejudycjalne

1)

Czy prawo Unii stoi na przeszkodzie przepisom prawa krajowego, na mocy których w wyniku wydawania kolejnych rozporządzeń krajowych dochodzi do kumulacji okresów przedłużenia skutkującej przywróceniem kontroli granicznej z przekroczeniem ograniczeń czasowych do dwóch lat, o których mowa w art. 25 i 29 rozporządzenia (UE) 2016/399 (1), i bez odpowiedniej decyzji wykonawczej Rady wydanej na podstawie art. 29 tego rozporządzenia?

2)

W razie udzielenia na pytanie pierwsze odpowiedzi przeczącej: Czy prawo obywateli Unii do swobodnego przemieszczania się ustanowione w art. 21 ust. 1 TFUE i art. 45 ust. 1 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej (2) należy interpretować – w szczególności w świetle zasady braku odprawy granicznej osób na granicach wewnętrznych przewidzianej w art. 22 rozporządzenia 2016/399 – w ten sposób, że obejmuje ono prawo do tego, by na granicach wewnętrznych nie być poddawanym odprawie granicznej osób, z zastrzeżeniem warunków i odstępstw określonych w traktatach oraz w szczególności we wspomnianym rozporządzeniu?

---

(1)  Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/399 z dnia 9 marca 2016 r. w sprawie unijnego kodeksu zasad regulujących przepływ osób przez granice (kodeks graniczny Schengen) (Dz.U. 2016, L 77, s. 1).

(2)  Dz.U. 2012, C 326, s. 391.

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Landesverwaltungsgericht Steiermark (Austria) w dniu 5 sierpnia 2020 r. – NW / Bezirkshauptmannschaft Leibnitz

(Sprawa C-369/20)

(2020/C 348/12)

Język postępowania: niemiecki

Sąd odsyłający

Landesverwaltungsgericht Steiermark

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: NW

Druga strona postępowania: Bezirkshauptmannschaft Leibnitz

Pytania prejudycjalne

1)

Czy prawo Unii stoi na przeszkodzie przepisom prawa krajowego, na mocy których w wyniku wydawania kolejnych rozporządzeń krajowych dochodzi do kumulacji okresów przedłużenia skutkującej przywróceniem kontroli granicznej z przekroczeniem ograniczeń czasowych do dwóch lat, o których mowa w art. 25 i 29 rozporządzenia (UE) 2016/399 (1), i bez odpowiedniej decyzji wykonawczej Rady wydanej na podstawie art. 29 tego rozporządzenia?

2)

Czy prawo obywateli Unii do swobodnego przemieszczania się ustanowione w art. 21 ust. 1 TFUE i art. 45 ust. 1 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej (2) należy interpretować – w szczególności w świetle zasady braku odprawy granicznej osób na granicach wewnętrznych przewidzianej w art. 22 rozporządzenia 2016/399 – w ten sposób, że obejmuje ono prawo do tego, by na granicach wewnętrznych nie być poddawanym odprawie granicznej osób, z zastrzeżeniem warunków i odstępstw określonych w traktatach oraz w szczególności we wspomnianym rozporządzeniu?

3)

W razie udzielenia na pytanie drugie odpowiedzi twierdzącej: Czy art. 21 ust. 1 TFUE i art. 45 ust. 1 karty praw podstawowych w świetle praktycznej skuteczności prawa do swobodnego przemieszczania się należy interpretować w ten sposób, że stoją one na przeszkodzie stosowaniu uregulowania krajowego, które przewiduje obowiązek okazania paszportu lub dowodu osobistego przy przekraczaniu granicy wewnętrznej pod groźbą kary administracyjnej, również jeżeli dana kontrola na granicy wewnętrznej jest niezgodna z przepisami prawa Unii?

---

(1)  Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/399 z dnia 9 marca 2016 r. w sprawie unijnego kodeksu zasad regulujących przepływ osób przez granice (kodeks graniczny Schengen) (Dz.U. 2016, L 77, s. 1).

(2)  Dz.U. 2012, C 326, s. 391.

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Bundesgerichtshof (Niemcy) w dniu 7 sierpnia 2020 r. – Peek & Cloppenburg KG, reprezentowana przez Peek & Cloppenburg Düsseldorf Komplementär B.V. / Peek & Cloppenburg KG, reprezentowana przez Van Graaf Management GmbH

(Sprawa C-371/20)

(2020/C 348/13)

Język postępowania: niemiecki

Sąd odsyłający

Bundesgerichtshof

Strony w postępowaniu głównym

Strona wnosząca skargę rewizyjną: Peek & Cloppenburg KG, reprezentowana przez osobiście odpowiadającą wspólniczkę Peek & Cloppenburg Düsseldorf Komplementär B.V.

Druga strona postępowania rewizyjnego: Peek & Cloppenburg KG, reprezentowana przez osobiście odpowiadającą wspólniczkę Van Graaf Management GmbH..

Pytania prejudycjalne

1)

Czy „zapłata” za promocję produktu w rozumieniu pkt 11 zdanie 1 załącznika I do dyrektywy 2005/29/WE (1) ma miejsce tylko wtedy, gdy świadczenie wzajemne za wykorzystywanie treści redakcyjnych w mediach w celu promocji produktu jest spełniane poprzez zapłatę w pieniądzu, czy też pojęcie „zapłaty” obejmuje każdy rodzaj świadczenia wzajemnego, niezależnie od tego, czy stanowi ono pieniądze, towary lub usługi, lub inne wartości majątkowe?

2)

Czy pkt 11 zdanie 1 załącznika I do dyrektywy 2005/29/WE wymaga, aby podmiot prowadzący działalność gospodarczą przyznawał przedsiębiorcy z sektora mediów korzyść o wartości pieniężnej jako świadczenie wzajemne za wykorzystywanie treści redakcyjnej, a jeśli tak, to czy należy przyjąć, że takie świadczenie wzajemne ma miejsce również wtedy, gdy przedsiębiorca z sektora mediów przedstawia relację prasową dotyczącą akcji reklamowej zorganizowanej wspólnie z podmiotem gospodarczym, gdy podmiot ten udostępnił przedsiębiorcy z sektora mediów prawa do materiału zdjęciowego dla celów relacji, obaj przedsiębiorcy uczestniczyli w kosztach i wydatkach związanych z akcją reklamową i akcja reklamowa ma na celu promocję sprzedaży produktów obu przedsiębiorców?

---

(1)  Dyrektywa 2005/29/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 11 maja 2005 r. dotycząca nieuczciwych praktyk handlowych stosowanych przez przedsiębiorstwa wobec konsumentów na rynku wewnętrznym oraz zmieniająca dyrektywę Rady 84/450/EWG, dyrektywy 97/7/WE, 98/27/WE i 2002/65/WE Parlamentu Europejskiego i Rady oraz rozporządzenie (WE) nr 2006/2004 Parlamentu Europejskiego i Rady (Dyrektywa o nieuczciwych praktykach handlowych) (Dz.U. 2005, L 149, s. 22).

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Tribunal da Relação de Coimbra (Portugalia) w dniu 10 sierpnia 2020 r. – Liberty Seguros, SA/DR

(Sprawa C-375/20)

(2020/C 348/14)

Język postępowania: portugalski

Sąd odsyłający

Tribunal da Relação de Coimbra

Strony w postępowaniu głównym

Strona wnosząca odwołanie: Liberty Seguros, SA

Strona przeciwna: DR

Interwenienci: Fundo de Garantia Automóvel, VS, FN, JT, Seguradoras Unidas, SA

Pytanie prejudycjalne

Czy prawo Unii, w szczególności dyrektywa Parlamentu Europejskiego i Rady 2009/103/WE (1) stoi na przeszkodzie przepisom krajowym, które zezwalają na powołanie się wobec poszkodowanych osób trzecich i Fundo de Garantia Automóvel [funduszu gwarancyjnego ubezpieczeń samochodowych], na nieważność umowy ubezpieczenia od odpowiedzialności cywilnej za szkody powstałe w związku z ruchem pojazdów mechanicznych, jeżeli nieważność ta wynika z okoliczności, że ubezpieczający przeznaczył pojazd objęty ubezpieczeniem na odpłatny, nielegalny i niezgodny z prawem przewóz osób i towarów oraz zataił ten cel przed zakładem ubezpieczeń? Czy odpowiedź byłaby taka sama, nawet gdyby pasażerowie wiedzieli o nielegalnym i niezgodnym z prawem charakterze przewozu?

---

(1)  Dyrektywa Parlamentu Europejskiego i Rady 2009/103/WE z dnia 16 września 2009 r. w sprawie ubezpieczenia od odpowiedzialności cywilnej za szkody powstałe w związku z ruchem pojazdów mechanicznych i egzekwowania obowiązku ubezpieczania od takiej odpowiedzialności (Dz.U. 2009, L 263, s. 11).

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Consiglio di Stato (Włochy) w dniu 29 lipca 2020 r. – Servizio Elettrico Nazionale SpA i in. / Autorità Garante della Concorrenza e del Mercato i in.

(Sprawa C-377/20)

(2020/C 348/15)

Język postępowania: włoski

Sąd odsyłający

Consiglio di Stato

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: Servizio Elettrico Nazionale SpA i in.

Druga strona postępowania: Autorità Garante della Concorrenza e del Mercato i in.

Pytania prejudycjalne

1)

Czy zachowania konkretyzujące nadużywanie pozycji dominującej mogą same w sobie być całkowicie zgodne z prawem i zostać zakwalifikowane jako „nadużycie” wyłącznie ze względu na (potencjalnie) ograniczający skutek generowany na rynku referencyjnym; lub czy muszą one również charakteryzować się szczególnym elementem bezprawności, polegającym na stosowaniu „metod (lub środków) konkurencji innych” niż „normalne”; w tym drugim przypadku, na podstawie jakich kryteriów można ustalić granicę między konkurencją „normalną” i „zakłóconą”?

2)

Czy funkcją przepisu prawa sankcjonującego nadużywanie jest maksymalizacja dobrobytu konsumentów, co do którego sąd zobowiązany jest ocenić wystąpienie (lub niebezpieczeństwo wystąpienia) jego zmniejszenia; czy też przepis prawa sankcjonujący wykroczenie przeciwko konkurencji ma sam w sobie za zadanie zachowanie konkurencyjnej struktury rynku, aby zapobiec tworzeniu się skupisk siły ekonomicznej uznawanych w każdym przypadku za szkodliwe dla wspólnoty?

3)

Czy w przypadku nadużywania pozycji dominującej, polegającego na próbach zapobieżenia utrzymaniu się istniejącego poziomu konkurencji lub jej rozwojowi, przedsiębiorstwo dominujące jest w każdym razie uprawnione do udowadniania, że – pomimo abstrakcyjnej przydatności skutku ograniczającego – zachowanie okazało się pozbawione konkretnej naganności; w przypadku udzielenia odpowiedzi twierdzącej, czy do celów dokonania oceny istnienia nietypowego nadużycia o charakterze wykluczającym, art. 102 TFUE należy interpretować w ten sposób, że na organie ciąży obowiązek szczegółowego zbadania przedstawionych przez stronę analiz ekonomicznych dotyczących konkretnej zdolności zachowania będącego przedmiotem dochodzenia do wykluczenia konkurentów z rynku?

4)

Czy nadużywanie pozycji dominującej powinno być oceniane jedynie pod kątem jego skutków na rynku (choćby tylko potencjalnych), niezależnie od subiektywnego motywu przedstawiciela; lub czy wykazanie zamiaru ograniczającego stanowi parametr użyteczny (także wyłącznie) dla dokonania oceny bezprawnego zachowania przedsiębiorstwa dominującego; lub czy to wykazanie elementu subiektywnego służy jedynie przerzuceniu ciężaru dowodu na przedsiębiorstwo dominujące (które w tym momencie byłoby obciążone obowiązkiem przedstawienia dowodu na brak wystąpienia skutku wykluczenia)?

5)

Czy, w sytuacji pozycji dominującej odnoszącej się [do] wielu przedsiębiorstw należących do tej samej grupy kapitałowej, członkostwo w wyżej wymienionej grupie jest wystarczające dla przyjęcia, że nawet przedsiębiorstwa, które nie dopuszczały się nadużyć, przyczyniły się do popełnienia wykroczenia – tak że dla organu wystarczające byłoby wykazanie świadomego paralelizmu, aczkolwiek nie zmowy, przedsiębiorstw działających w ramach zbiorowo dominującej grupy – lub czy (podobnie jak ma to miejsce w przypadku zakazu porozumień) konieczne jest w każdym razie przedstawienie dowodu, nawet pośredniego, na wystąpienie konkretnej sytuacji w zakresie koordynacji i instrumentarium pomiędzy różnymi przedsiębiorstwami grupy zajmującej pozycję dominującą, w szczególności w celu wykazania zaangażowania spółki dominującej?

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Østre Landsret (Dania) w dniu 11 sierpnia 2020 r. – B/Udlændingenævnet

(Sprawa C-379/20)

(2020/C 348/16)

Język postępowania: duński

Sąd odsyłający

Østre Landsret

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: B

Druga strona postępowania: Udlændingenævnet

Pytanie prejudycjalne

Czy art. 13 decyzji Rady Stowarzyszenia nr 1/80 z dnia 19 września 1980 r. (1) w sprawie rozwoju stowarzyszenia, załączonej do Układu ustanawiającego stowarzyszenie między Europejską Wspólnotą Gospodarczą a Turcją, podpisanego w dniu 12 września 1963 r. w Ankarze przez Republikę Turcji z jednej strony i przez państwa członkowskie EWG oraz Wspólnotę z drugiej strony, który został zawarty, zatwierdzony i ratyfikowany w imieniu tej ostatniej decyzją Rady 64/732/EWG (2) z dnia 23 grudnia 1963 r., stoi na przeszkodzie wprowadzeniu i stosowaniu nowego uregulowania krajowego, w myśl którego połączenie rodziny między aktywnym gospodarczo obywatelem Turcji, który zgodnie z prawem przebywa w odnośnym państwie członkowskim, a jego dzieckiem, które ukończyło 15 rok życia, opiera się na założeniu, że za takim łączeniem przemawiają bardzo szczególne powody, takie jak względy związane z zachowaniem jedności rodziny i najlepszym interesem dziecka?

---

(1)  Decyzja Rady Stowarzyszenia nr 1/80 z dnia 19 września 1980 r. w sprawie rozwoju stowarzyszenia (niepublikowana).

(2)  Decyzja Rady 64/732/EWG z dnia 23 grudnia 1963 r. w sprawie zawarcia Układu ustanawiającego stowarzyszenie między Europejską Wspólnotą Gospodarczą a Turcją (Dz.U. 1964 217, s. 3685).

Odwołanie od postanowienia Sądu (czwarta izba) wydanego w dniu 11 czerwca 2020 r. w sprawie T-561/19, Lípidos Santiga/Komisja, wniesione w dniu 24 sierpnia 2020 r. przez Lípidos Santiga, SA

(Sprawa C-402/20 P)

(2020/C 348/17)

Język postępowania: angielski

Strony

Wnosząca odwołanie: Lípidos Santiga, SA (przedstawiciel: P. Muñiz Fernández, abogado)

Druga strona postępowania: Komisja Europejska

Żądania wnoszącej odwołanie

Wnosząca odwołanie wnosi do Trybunału o:

—	uchylenie postanowienia Sądu (czwarta izba) z dnia 11 czerwca 2020 r., Lipidos Santiga/Komisji (sprawa T-561/19), doręczonego wnoszącej odwołanie w dniu 12 czerwca 2020 r., w zakresie, w jakim odrzuca ono skargę jako niedopuszczalną;

—	uznanie skargi wniesionej przez wnoszącą odwołanie za dopuszczalną i przekazanie sprawy Sądowi do ponownego rozpoznania co do istoty; oraz

—	obciążenie Komisji Europejskiej kosztami niniejszego postępowania oraz postępowania przed Sądem.

Zarzuty i główne argumenty

Pierwszy zarzut odwołania: Sąd naruszył prawo, uznając, że na sytuację wnoszącej odwołanie nie ma wpływu wykluczenie przez Unię Europejską biopaliwa z oleju palmowego z rynku UE.

A.	Nie zbadawszy, czy istnieje rynek biopaliwa z oleju palmowego poza obowiązkowymi celami RED II (1), Sąd uchybił obowiązkowi przedstawienia wystarczającego uzasadnienia.

B.	Sąd naruszył prawo, stwierdzając, że zaskarżone przepisy nie powodują wyraźnego zakazu wynikającego z art. 26 ust. 2 RED II dotyczącego stosowania biopaliwa z oleju palmowego.

C.	Sąd naruszył prawo uznając, że zaskarżone przepisy nie mają bezpośredniego wpływu na wnoszącą odwołanie ze względu na wyjątek niskiego ryzyka pośredniej zmiany użytkowania gruntów.

Drugi zarzut odwołania: Sąd naruszył prawo, uznając, że państwa członkowskie dysponują zakresem swobodnego uznania przy wprowadzaniu w życie zakazu określonego w art. 26 ust. 2 RED II, który wynika z zaskarżonych przepisów.

Trzeci zarzut odwołania: Dokonana przez Sąd kwalifikacja prawna skutków zaskarżonych przepisów dla sytuacji wnoszącej odwołanie, jak również wykładnia i zastosowanie kryterium bezpośredniego oddziaływania, są oczywiście błędne.

---

(1)  Dyrektywa Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2018/2001 z dnia 11 grudnia 2018 r. w sprawie promowania stosowania energii ze źródeł odnawialnych (Dz.U. 2018, L 328, s. 82).

Postanowienie Sądu z dnia 3 lipca 2020 r. – Solar Ileias Bompaina / Komisja

(Sprawa T-143/19) (1)

(Skarga o stwierdzenie nieważności - Pomoc państwa - Podmioty gospodarcze działające na rynku energii elektrycznej wytwarzanej ze źródeł odnawialnych - Umowy sprzedaży energii elektrycznej - Zmiany legislacyjne polegające na ograniczeniu korzyści taryfowych ze skutkiem wstecznym - Skarga do Komisji zarzucająca istnienie pomocy na rzecz dostawców energii elektrycznej - Decyzja uznająca pomoc za zgodną z rynkiem wewnętrznym - Status zainteresowanej strony - Ochrona uprawnień procesowych - Niedopuszczalność)

(2020/C 348/18)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Solar Ileias Bompaina AE (Ateny, Grecja) (przedstawiciele: adwokaci A. Metaxas i A. Bartosch)

Strona pozwana: Komisja Europejska (przedstawiciele: K. P. Wojcik i K. Herrmann, pełnomocnicy)

Przedmiot

Oparte na art. 263 TFUE żądanie stwierdzenia zasadniczo częściowej nieważności decyzji Komisji C(2018) 6777 final z dnia 10 października 2018 r. w sprawie pomocy państwa SA.38967 (2014/NN-2) – Grecja – Krajowy program pomocy operacyjnej na rzecz instalacji wykorzystujących odnawialne źródła energii oraz wysokosprawnych układów kogeneracyjnych.

Sentencja

1)	Skarga zostaje odrzucona jako niedopuszczalna.

2)	Solar Ileias Bompaina AE pokrywa własne koszty oraz koszty poniesione przez Komisję Europejską.

---

(1)  Dz.U. C 148 z 29.4.2019.

Postanowienie Sądu z dnia 2 lipca 2020 r. – Klein / Komisja

(Sprawa T-562/19) (1)

(Skarga na bezczynność - Wyroby medyczne - Artykuł 8 ust. 1 i 2 dyrektywy 93/42/EWG - Postępowanie w sprawie klauzuli ochronnej - Zgłoszenie przez państwo członkowskie decyzji o zakazie wprowadzania do obrotu wyrobu medycznego - Brak decyzji Komisji - Termin do wniesienia skargi - Niedopuszczalność)

(2020/C 348/19)

Język postępowania: niemiecki

Strony

Strona skarżąca: Christoph Klein (Großgmain, Austria) (przedstawiciel: adwokat H.J. Ahlt)

Strona pozwana: Komisja Europejska (przedstawiciele: A.C. Becker, F. Thiran i G. von Rintelen, pełnomocnicy)

Przedmiot

Skarga na podstawie art. 265 TFUE zmierzająca do stwierdzenia, że Komisja bezprawnie zaniechała podjęcia działań w postępowaniu w sprawie klauzuli ochronnej wszczętym w dniu 7 stycznia 1998 r. przez Republikę Federalną Niemiec i wydania decyzji zgodnie z dyrektywą Rady 93/42/EWG z dnia 14 czerwca 1993 r. dotyczącą wyrobów medycznych (Dz.U. 1993, L 169, s. 1) w odniesieniu do wyrobu Inhaler Broncho Air®.

Sentencja

1)	Skarga zostaje odrzucona jako niedopuszczalna.

2)	Christoph Klein zostaje obciążony kosztami postępowania.

---

(1)  Dz.U. C 337 z 7.10.2019.

Postanowienie Sądu z dnia 10 lipca 2020 r. – Katjes Fassin / EUIPO – Haribo The Netherlands & Belgium (WONDERLAND)

(Sprawa T-616/19) (1)

(Skarga o stwierdzenie nieważności - Znak towarowy Unii Europejskiej - Postępowanie w sprawie sprzeciwu - Zgłoszenie słownego unijnego znaku towarowego WONDERLAND - Wcześniejszy słowny znak towarowy Beneluksu WONDERMIX - Względne podstawy odmowy rejestracji - Prawdopodobieństwo wprowadzenia w błąd - Artykuł 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia (UE) 2017/1001 - Skarga prawnie oczywiście bezzasadna)

(2020/C 348/20)

Język postępowania: niemiecki

Strony

Strona skarżąca: Katjes Fassin GmbH & Co. KG (Emmerich am Rhein, Niemcy) (przedstawiciele: adwokaci T. Schmitz i M. Breuer)

Strona pozwana: Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (przedstawiciel: A. Söder, pełnomocnik)

Druga strona w postępowaniu przed izbą odwoławczą EUIPO będąca interwenientem przed Sądem: Haribo The Netherlands & Belgium BV (Breda, Niderlandy) (przedstawiciele: adwokaci A. Tiemann i C. Elkemann)

Przedmiot

Skarga na decyzję Czwartej Izby Odwoławczej EUIPO z dnia 8 lipca 2019 r. (sprawa R 2164/2018-4) dotyczącą postępowania w sprawie sprzeciwu między Haribo The Netherlands & Belgium a Katjes Fassin.

Sentencja

1)	Skarga zostaje oddalona jako prawnie oczywiście bezzasadna.

2)	Katjes Fassin GmbH & Co. KG pokrywa własne koszty oraz koszty poniesione w ramach niniejszego postępowania przez Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (EUIPO) i przez Haribo The Netherlands & Belgium BV.

---

(1)  Dz.U. C 363 z 28.10.2019.

Postanowienie Sądu z dnia 10 lipca 2020 r. – KF / SatCen

(Sprawa T-619/19) (1)

(Skarga o stwierdzenie nieważności oraz o odszkodowanie i zadośćuczynienie - Personel SatCenu - Personel kontraktowy - Właściwość sądów Unii - Wspólna polityka zagraniczna i bezpieczeństwa - Decyzja o wszczęciu dochodzenia administracyjnego w sprawie skarżącej w celu wykonania wyroku Sądu - Akt niekorzystny - Żądanie odsetek od kwoty zasądzonej przez Sąd tytułem naprawienia poniesionej szkody - Artykuł 76 lit. d) regulaminu postępowania - Skarga oczywiście niedopuszczalna)

(2020/C 348/21)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: KF (przedstawiciele: adwokat A. Kunst i N. Macaulay, barrister)

Strona pozwana: Centrum Satelitarne Unii Europejskiej (przedstawiciel: adwokat A. Guillerme)

Przedmiot

Po pierwsze, oparte na art. 263 TFUE żądanie stwierdzenia nieważności decyzji dyrektora SatCenu z dnia 3 lipca 2019 r. o wszczęciu dochodzenia administracyjnego w sprawie skarżącej, oraz po drugie, oparte na art. 268 TFUE żądanie odszkodowania i zadośćuczynienia za szkodę i krzywdę, które skarżąca miała ponieść między innymi wskutek tej decyzji.

Sentencja

1)	Skarga zostaje oddalona.

2)	KF zostaje obciążona kosztami postępowania, w tym kosztami związanymi z postępowaniem w przedmiocie środków tymczasowych.

3)	Nie ma potrzeby orzekania w przedmiocie wniosku Rady Unii Europejskiej o dopuszczenie do sprawy w charakterze interwenienta.

4)	Strony pokrywają własne koszty związane z wnioskiem o dopuszczenie do sprawy w charakterze interwenienta.

---

(1)  Dz.U. C 399 z 25.11.2019.

Postanowienie Sądu z dnia 14 lipca 2020 r. – Shindler i in. / Komisja

(Sprawa T-627/19) (1)

(Skarga na bezczynność i o stwierdzenie nieważności - Przestrzeń wolności, bezpieczeństwa i sprawiedliwości - Wystąpienie Zjednoczonego Królestwa z Unii - Wnioski o przyjęcie decyzji utrzymującej obywatelstwo Unii w odniesieniu do określonych obywateli Zjednoczonego Królestwa i decyzji w przedmiocie różnych środków dotyczących praw obywateli Zjednoczonego Królestwa - Zajęcie stanowiska przez Komisję - Brak wezwania do działania - Odmowa przyjęcia decyzji utrzymującej obywatelstwo Unii w odniesieniu do określonych obywateli Zjednoczonego Królestwa - Brak interesu prawnego - Skarga oczywiście niedopuszczalna)

(2020/C 348/22)

Język postępowania: francuski

Strony

Strona skarżąca: Harry Shindler (Porto d’Ascoli, Włochy) oraz pozostałych pięciu skarżących, którzy zostali wymienieni z nazwisk w załączniku do postanowienia (przedstawiciel: adwokat J. Fouchet)

Strona pozwana: Komisja Europejska (przedstawiciele: F. Erlbacher, C. Giolito i E. Montaguti, pełnomocnicy)

Interwenient popierający żądania strony pozwanej: Rada Unii Europejskiej (przedstawiciele: M. Bauer i R. Meyer, pełnomocnicy)

Przedmiot

Po pierwsze, żądanie stwierdzenia, na podstawie art. 265 TFUE, że Komisja w sposób niezgodny z prawem zaniechała przyjęcia decyzji utrzymującej, po dacie wystąpienia Zjednoczonego Królestwa z Unii, obywatelstwo Unii w odniesieniu do określonych obywateli tego państwa, którzy nie mieli w tym momencie obywatelstwa państwa członkowskiego Unii, niezależnie od ewentualnego zawarcia porozumienia ustalającego zasady owego wystąpienia, i decyzji w przedmiocie różnych środków dotyczących praw obywateli Zjednoczonego Królestwa na wypadek wspomnianego wystąpienia bez zawarcia takiego porozumienia, a po drugie, żądanie stwierdzenia nieważności, na podstawie art. 263 TFUE, pisma Komisji z dnia 11 września 2019 r. zawierającego odmowę przyjęcia decyzji utrzymującej obywatelstwo Unii w odniesieniu do owych obywateli Zjednoczonego Królestwa.

Sentencja

1)	Skarga zostaje odrzucona.

2)	Harry Shindler i pozostali skarżący, którzy zostali wymienieni z nazwisk w załączniku, zostają obciążeni kosztami postępowania, w tym kosztami postępowania w przedmiocie zastosowania środków tymczasowych.

3)	Rada Unii Europejskiej pokrywa własne koszty.

---

(1)  Dz.U. C 383 z 11.11.2019.

Postanowienie Sądu z dnia 14 lipca 2020 r. – Sasol Germany i in. / ECHA

(Sprawa T-640/19) (1)

(Skarga o stwierdzenie nieważności - REACH - Substancje wzbudzające szczególnie duże obawy - Ustalenie listy substancji zidentyfikowanych w celu ich ewentualnego umieszczenia w załączniku XIV do rozporządzenia (WE) nr 1907/2006 - Decyzja identyfikująca 4-tert-butylofenol jako substancję spełniającą kryteria włączenia na listę - Zarzut niedopuszczalności - Akt niepodlegający zaskarżeniu - Akt czysto wykonawczy - Brak interesu prawnego - Niedopuszczalność)

(2020/C 348/23)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Sasol Germany GmbH (Hamburg, Niemcy), SI Group – Béthune (Béthune, Francja) BASF SE (Ludwigshafen am Rhein, Niemcy) (przedstawiciele: C. Mereu, P. Sellar i S. Saez Moreno, adwokaci)

Strona pozwana: Europejska Agencja Chemikaliów (przedstawiciele: M. Heikkilä i W. Broere, pełnomocnicy, wspierani przez adwokata S. Raesa)

Przedmiot

Oparte na art. 263 TFUE żądanie stwierdzenia częściowej nieważności decyzji ED/71/2019 ECHA w zakresie, w jakim włącza ona 4-tert-butylofenol jako substancję wzbudzającą szczególnie duże obawy na listę substancji zidentyfikowanych w celu ewentualnego umieszczenia w załączniku XIV do rozporządzenia (WE) nr 1907/2006 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 18 grudnia 2006 r. w sprawie rejestracji, oceny, udzielania zezwoleń i stosowanych ograniczeń w zakresie chemikaliów (REACH) i utworzenia Europejskiej Agencji Chemikaliów, zmieniającego dyrektywę 1999/45/WE oraz uchylającego rozporządzenie Rady (EWG) nr 793/93 i rozporządzenie Komisji (WE) nr 1488/94, jak również dyrektywę Rady 76/769/EWG i dyrektywy Komisji 91/155/EWG, 93/67/EWG, 93/105/WE i 2000/21/WE (Dz.U. 2006, L 396, s. 1; sprostowanie Dz.U. 2007, L 136, s. 3).

Sentencja

1)	Skarga zostaje odrzucona jako niedopuszczalna.

2)	Postępowanie w przedmiocie wniosków Republiki Federalnej Niemiec, Królestwa Szwecji i Komisji Europejskiej o dopuszczenie do sprawy w charakterze interwenienta zostaje umorzone.

3)	Sasol Germany GmbH, SI Group – Béthune i BASF SE zostają obciążone własnymi kosztami oraz kosztami poniesionymi przez Europejską Agencję Chemikaliów (ECHA), z wyjątkiem kosztów związanych ze złożeniem wniosków o dopuszczenie do sprawy w charakterze interwenienta.

4)	Sasol Germany GmbH, SI Group – Béthune, BASF SE, Europejska Agencja Chemikaliów (ECHA), Republika Federalna Niemiec, Królestwo Szwecji i Komisja Europejska pokrywają własne koszty związane ze złożeniem wniosków o dopuszczenie do sprawy w charakterze interwenienta.

---

(1)  Dz.U. C 406 z 2.12.2019.

Postanowienie Sądu z dnia 17 lipca 2020 r. – Wagenknecht / Rada Europejska

(Sprawa T-715/19) (1)

(Skarga na bezczynność - Ochrona interesów finansowych Unii - Zwalczanie nadużyć finansowych - Posiedzenie Rady Europejskiej - Wieloletnie ramy finansowe - Rozporządzenie finansowe - Sytuacja konfliktu interesów, w jakiej miał się znajdować przedstawiciel Republiki Czeskiej uczestniczący w posiedzeniu Rady Europejskiej - Niepodjęcie działań zarzucane Radzie Europejskiej - Artykuł 130 regulaminu postępowania - Interes prawny - Legitymacja procesowa - Zajęcie stanowiska przez Radę Europejską - Położenie kresu bezczynności - Niedopuszczalność - Artykuł 15 ust 2 TUE - Skarga prawnie oczywiście bezzasadna)

(2020/C 348/24)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Lukáš Wagenknecht (Pardubice, Republika Czeska) (przedstawiciel: adwokat A. Dolejská)

Strona pozwana: Rada Europejska (przedstawiciele: A. Westerhof Löfflerová, A. Jensen i J. Bauerschmidt, pałnomocnicy)

Przedmiot

Oparte na art. 265 TFUE żądanie stwierdzenia, że Rada Europejska bezprawnie zaniechała działania w sprawie wniosku skarżącego o wykluczenie premiera Republiki Czeskiej, Andreja Babiša, z posiedzenia Rady Europejskiej z dnia 20 czerwca 2019 r. oraz przyszłych posiedzeń poświęconych negocjacjom w sprawie perspektyw finansowych z uwagi na sytuację konfliktu interesów, do jakiej ma dochodzić w świetle wymogów określonych w art. 325 ust. 1 TFUE oraz art. 61 ust. 1 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE, Euratom) 2018/1046 z dnia 18 lipca 2018 r. w sprawie zasad finansowych mających zastosowanie do budżetu ogólnego Unii, zmieniającego rozporządzenia (UE) nr 1296/2013, (UE) nr 1301/2013, (UE) nr 1303/2013, (UE) nr 1304/2013, (UE) nr 1309/2013, (UE) nr 1316/2013, (UE) nr 223/2014 i (UE) nr 283/2014 oraz decyzję nr 541/2014/UE, a także uchylającego rozporządzenie (UE, Euratom) nr 966/2012 (Dz.U. 2018, L 193, s. 1).

Sentencja

1)	Skarga zostaje odrzucona jako niedopuszczalna, a w każdym wypadku jako prawnie oczywiście bezzasadna.

2)	Lukáš Wagenknecht zostaje obciążony kosztami postępowania.

---

(1)  Dz.U. C 54 z 17.2.2020.

Postanowienie Sądu z dnia 15 lipca 2020 r. – Koopman International / EUIPO – Tinnus Enterprises i Mystic Products (Urządzenia do dystrybucji płynów)

(Sprawa T-838/19) (1)

(Skarga o stwierdzenie nieważności - Wzór wspólnotowy - Postępowanie w sprawie unieważnienia prawa do wzoru - Zarejestrowany wzór wspólnotowy przedstawiający urządzenia do dystrybucji płynów - Zawieszenie postępowania przed Izbą Odwoławczą - Akt niepodlegający zaskarżeniu - Czynność przygotowawcza - Niedopuszczalność)

(2020/C 348/25)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Koopman International BV (Amsterdam, Niderlandy) (przedstawiciele: adwokaci G. van den Bergh i B. Brouwer)

Strona pozwana: Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (przedstawiciel: A. Folliard-Monguiral, pełnomocnik)

Druga strona w postępowaniu przed izbą odwoławczą EUIPO będąca interwenientem przed Sądem: Tinnus Enterprises LLC (Plano, Teksas, Stany Zjednoczone) (przedstawiciel: adwokat A. Odle)

Druga strona w postępowaniu przed izbą odwoławczą EUIPO: Mystic Products Import & Export, SL (Badalona, Hiszpania)

Przedmiot

Skarga na decyzję tymczasową Trzeciej Izby Odwoławczej EUIPO z dnia 18 września 2019 r. (sprawa R 1005/2018-3) dotyczącą postępowania w sprawie unieważnienia prawa do wzoru między Mystic Products Import & Export i Koopman International a Tinnus Enterprises.

Sentencja

1)	Skarga zostaje odrzucona jako niedopuszczalna.

2)	Koopman International BV pokrywa własne koszty oraz koszty poniesione przez Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (EUIPO) i Tinnus Enterprises LLC.

---

(1)  Dz.U. C 45 z 10.2.2020.

Postanowienie Sądu z dnia 15 lipca 2020 r. – Koopman International / EUIPO – Tinnus Enterprises i Mystic Products (Urządzenia do dystrybucji płynów)

(Sprawa T-839/19) (1)

(Skarga o stwierdzenie nieważności - Wzór wspólnotowy - Postępowanie w sprawie unieważnienia prawa do wzoru - Zarejestrowany wzór wspólnotowy przedstawiający urządzenia do dystrybucji płynów - Zawieszenie postępowania przed Izbą Odwoławczą - Akt niepodlegający zaskarżeniu - Czynność przygotowawcza - Niedopuszczalność)

(2020/C 348/26)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Koopman International BV (Amsterdam, Niderlandy) (przedstawiciele: adwokaci G. van den Bergh i B. Brouwer)

Strona pozwana: Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (przedstawiciel: A. Folliard-Monguiral, pełnomocnik)

Druga strona w postępowaniu przed izbą odwoławczą EUIPO będąca interwenientem przed Sądem: Tinnus Enterprises LLC (Plano, Teksas, Stany Zjednoczone) (przedstawiciel: adwokat A. Odle)

Druga strona w postępowaniu przed izbą odwoławczą EUIPO: Mystic Products Import & Export, SL (Badalona, Hiszpania)

Przedmiot

Skarga na decyzję tymczasową Trzeciej Izby Odwoławczej EUIPO z dnia 18 września 2019 r. (sprawa R 1006/2018-3) dotyczącą postępowania w sprawie unieważnienia prawa do wzoru między Mystic Products Import & Export i Koopman International a Tinnus Enterprises.

Sentencja

1)	Skarga zostaje odrzucona jako niedopuszczalna.

2)	Koopman International BV pokrywa własne koszty oraz koszty poniesione przez Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (EUIPO) i Tinnus Enterprises LLC.

---

(1)  Dz.U. C 45 z 10.2.2020.

Postanowienie Sądu z dnia 15 lipca 2020 r. – Koopman International / EUIPO – Tinnus Enterprises i Mystic Products (Urządzenia do dystrybucji płynów)

(Sprawa T-840/19) (1)

(Skarga o stwierdzenie nieważności - Wzór wspólnotowy - Postępowanie w sprawie unieważnienia prawa do wzoru - Zarejestrowany wzór wspólnotowy przedstawiający urządzenia do dystrybucji płynów - Zawieszenie postępowania przed Izbą Odwoławczą - Akt niepodlegający zaskarżeniu - Czynność przygotowawcza - Niedopuszczalność)

(2020/C 348/27)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Koopman International BV (Amsterdam, Niderlandy) (przedstawiciele: adwokaci G. van den Bergh i B. Brouwer)

Strona pozwana: Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (przedstawiciel: A. Folliard-Monguiral, pełnomocnik)

Druga strona w postępowaniu przed izbą odwoławczą EUIPO będąca interwenientem przed Sądem: Tinnus Enterprises LLC (Plano, Teksas, Stany Zjednoczone) (przedstawiciel: adwokat A. Odle)

Druga strona w postępowaniu przed izbą odwoławczą EUIPO: Mystic Products Import & Export, SL (Badalona, Hiszpania)

Przedmiot

Skarga na decyzję tymczasową Trzeciej Izby Odwoławczej EUIPO z dnia 18 września 2019 r. (sprawa R 1008/2018-3) dotyczącą postępowania w sprawie unieważnienia prawa do wzoru między Mystic Products Import & Export i Koopman International a Tinnus Enterprises.

Sentencja

1)	Skarga zostaje odrzucona jako niedopuszczalna.

2)	Koopman International BV pokrywa własne koszty oraz koszty poniesione przez Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (EUIPO) i Tinnus Enterprises LLC.

---

(1)  Dz.U. C 45 z 10.2.2020.

Postanowienie Sądu z dnia 15 lipca 2020 r. – Koopman International / EUIPO – Tinnus Enterprises i Mystic Products (Urządzenia do dystrybucji płynów)

(Sprawa T-841/19) (1)

(Skarga o stwierdzenie nieważności - Wzór wspólnotowy - Postępowanie w sprawie unieważnienia prawa do wzoru - Zarejestrowany wzór wspólnotowy przedstawiający urządzenia do dystrybucji płynów - Zawieszenie postępowania przed Izbą Odwoławczą - Akt niepodlegający zaskarżeniu - Czynność przygotowawcza - Niedopuszczalność)

(2020/C 348/28)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Koopman International BV (Amsterdam, Niderlandy) (przedstawiciele: adwokaci G. van den Bergh i B. Brouwer)

Strona pozwana: Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (przedstawiciel: A. Folliard-Monguiral, pełnomocnik)

Druga strona w postępowaniu przed izbą odwoławczą EUIPO będąca interwenientem przed Sądem: Tinnus Enterprises LLC (Plano, Teksas, Stany Zjednoczone) (przedstawiciel: adwokat A. Odle)

Druga strona w postępowaniu przed izbą odwoławczą EUIPO: Mystic Products Import & Export, SL (Badalona, Hiszpania)

Przedmiot

Skarga na decyzję tymczasową Trzeciej Izby Odwoławczej EUIPO z dnia 18 września 2019 r. (sprawa R 1009/2018-3) dotyczącą postępowania w sprawie unieważnienia prawa do wzoru między Mystic Products Import & Export i Koopman International a Tinnus Enterprises.

Sentencja

1)	Skarga zostaje odrzucona jako niedopuszczalna.

2)	Koopman International BV pokrywa własne koszty oraz koszty poniesione przez Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (EUIPO) i Tinnus Enterprises LLC.

---

(1)  Dz.U. C 45 z 10.2.2020.

Postanowienie Sądu z dnia 15 lipca 2020 r. – Koopman International / EUIPO – Tinnus Enterprises i Mystic Products (Urządzenia do dystrybucji płynów)

(Sprawa T-842/19) (1)

(Skarga o stwierdzenie nieważności - Wzór wspólnotowy - Postępowanie w sprawie unieważnienia prawa do wzoru - Zarejestrowany wzór wspólnotowy przedstawiający urządzenia do dystrybucji płynów - Zawieszenie postępowania przed Izbą Odwoławczą - Akt niepodlegający zaskarżeniu - Czynność przygotowawcza - Niedopuszczalność)

(2020/C 348/29)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Koopman International BV (Amsterdam, Niderlandy) (przedstawiciele: adwokaci G. van den Bergh i B. Brouwer)

Strona pozwana: Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (przedstawiciel: A. Folliard-Monguiral, pełnomocnik)

Druga strona w postępowaniu przed izbą odwoławczą EUIPO będąca interwenientem przed Sądem: Tinnus Enterprises LLC (Plano, Teksas, Stany Zjednoczone) (przedstawiciel: adwokat A. Odle)

Druga strona w postępowaniu przed izbą odwoławczą EUIPO: Mystic Products Import & Export, SL (Badalona, Hiszpania)

Przedmiot

Skarga na decyzję tymczasową Trzeciej Izby Odwoławczej EUIPO z dnia 18 września 2019 r. (sprawa R 1010/2018-3) dotyczącą postępowania w sprawie unieważnienia prawa do wzoru między Mystic Products Import & Export i Koopman International a Tinnus Enterprises.

Sentencja

1)	Skarga zostaje odrzucona jako niedopuszczalna.

2)	Koopman International BV pokrywa własne koszty oraz koszty poniesione przez Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (EUIPO) i Tinnus Enterprises LLC.

---

(1)  Dz.U. C 45 z 10.2.2020.

Postanowienie Prezesa Sądu z dnia 22 lipca 2020 r. – KN / EKES

(Sprawa T-377/20 R)

(Postępowanie w przedmiocie środków tymczasowych - Służba publiczna - Członek EKES - Mobbing - Dochodzenie OLAF - Decyzja prezydium EKES - Wniosek o zawieszenie wykonania - Brak pilnego charakterū)

(2020/C 348/30)

Język postępowania: francuski

Strony

Strona skarżąca: KN (przedstawiciele: adwokaci M. Casado García-Hirschfeld i M. Aboudi)

Strona pozwana: Europejski Komitet Ekonomiczno-Społeczny (przedstawiciele: M. Pascua Mateo, K. Gambino, X. Chamodraka, I. Pouli i A. Carvajal García-Valdecasas, pełnomocnicy)

Przedmiot

Wniosek na podstawie art. 278 i 279 TFUE po pierwsze, o zawieszenie wykonania decyzji EKES z dnia 9 czerwca 2020 r., na mocy której skarżący został między innymi zwolniony z obowiązku podejmowania wszelkiej działalności w zakresie kierowania i zarządzania personelem oraz po drugie, o tymczasowe zawieszenie przekazania tej decyzji instytucjom Unii Europejskiej i niektórym organom państw członkowskich.

Sentencja

1)	Wniosek o zastosowanie środków tymczasowych zostaje oddalony.

2)	Rozstrzygnięcie o kosztach nastąpi w orzeczeniu kończącym postępowanie w sprawie.

Skarga wniesiona w dniu 21 lipca 2020 r. – Niderlandy / Komisja

(Sprawa T-469/20)

(2020/C 348/31)

Język postępowania: niderlandzki

Strony

Strona skarżąca: Królestwo Niderlandów (przedstawiciele: M. Bulterman, J. Langer i M. de Ree, pełnomocnicy)

Strona pozwana: Komisja Europejska

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—	stwierdzenie nieważności decyzji Komisji Europejskiej C(2020) final 2998 z dnia 12 maja 2020 r. w sprawie pomocy państwa SA.54537 (2020/NN) – Niderlandy, zakaz wykorzystywania węgla do produkcji energii elektrycznej w Niderlandach;

—	obciążenie Komisji Europejskiej kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Na poparcie skargi strona skarżąca podnosi pięć zarzutów.

1.	Zarzut pierwszy dotyczący niewłaściwego zastosowania art. 107 ust. 1 TFUE, ponieważ Komisja uważa, że Vattenfall otrzymał korzyść.

2.	Zarzut drugi dotyczący niewłaściwego zastosowania art. 107 ust. 1 TFUE, ponieważ Komisja wychodzi z założenia, że miało miejsce niewłaściwe rozłożenie ciężaru dowodu.

3.

Zarzut trzeci dotyczący naruszenia obowiązku uzasadnienia wynikającego z art. 296 TFUE, ponieważ Komisja nie przedstawia uzasadnienia twierdzenia jakoby istniały wątpliwości co do prawa do odszkodowania oraz nie stwierdza w jakiej wysokości Vattenfall miałby otrzymać nadpłatę odszkodowania, co czyni decyzję wewnętrznie sprzeczną.

4.	Zarzut czwarty dotyczący naruszenia art. 107 ust. 3 TFUE, ponieważ Komisja uznała odszkodowanie przyznane Vattenfall za zgodne z rynkiem wewnętrznym, nie będąc do tego uprawnioną.

5.	Zarzut piąty dotyczący naruszenia zasady pewności prawa, ponieważ Komisja nie stwierdza, czy odszkodowanie przyznane Vattenfall stanowi pomoc państwa w rozumieniu art. 107 ust. 1 TFUE.

Skarga wniesiona w dniu 27 lipca 2020 r. – LG i in. / Komisja

(Sprawa T-482/20)

(2020/C 348/32)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: LG oraz pięć innych skarżących (przedstawiciele: adwokaci A. Sigal i M. Teder)

Strona pozwana: Komisja Europejska

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—

stwierdzenie nieważności, na podstawie art. 263 TFUE, dorozumianej decyzji Europejskiego Urzędu ds. Zwalczania Nadużyć Finansowych (OLAF-u) z dnia 26 maja 2020 r., oddalającej wniosek skarżących o ochronę poufności informacji wymienianych między skarżącymi a ich zewnętrznym doradcą prawnym, chyba że skarżące wyjaśnią kontekst i treść takiej poufnej wymiany informacji;

—	obciążenie strony pozwanej kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Na poparcie skargi strona skarżąca podnosi trzy zarzuty.

1.

Zarzut pierwszy dotyczący tego, że prawo skarżących do ochrony poufności informacji wymienianych między adwokatem a klientem jest podstawowym, choć niepisanym prawem wynikającym z prawa Unii, uznanym w orzecznictwie Trybunału Sprawiedliwości. Zdaniem skarżących korzystanie z tego prawa nie może być uzależnione od wykazania przez skarżące, że ich poufna wymiana informacji ma istotny związek z samym dochodzeniem, w ramach którego poufność informacji podlega ochronie; byłoby to sprzeczne z celem ochrony poufności informacji wymienianych między adwokatem a klientem.

2.

Zarzut drugi dotyczący tego, że prawo skarżących do ochrony poufności informacji wymienianych między adwokatem a klientem wynika zarówno z EKPC jak i z Karty praw podstawowych Unii Europejskiej, a w szczególności z prawa do poszanowania prywatności zgodnie z art. 8 EKPC (art. 7 karty) oraz prawa do obrony zgodnie z art. 6 EKPC (art. 47 karty). Zdaniem skarżących prawo do ochrony poufności informacji wymienianych między adwokatem a klientem określone w EKPC oraz w karcie nie zależy od celu i treści stosownej wymiany informacji, lecz jedynie od tożsamości ich uczestników.

3.

Zarzut trzeci dotyczący tego, że nawet jeśli prawo do ochrony poufności informacji wymienianych między adwokatem a klientem określone w EKPC oraz w karcie może zostać ograniczone ze względu na interes publiczny, ograniczenia takie muszą być przewidziane przez prawo. Zdaniem skarżących nie mogą one opierać się na uznaniowej decyzji organu administracyjnego.

Skarga wniesiona w dniu 13 sierpnia 2020 r. – LP / Parlament

(Sprawa T-519/20)

(2020/C 348/33)

Język postępowania: niderlandzki

Strony

Strona skarżąca: LP (przedstawiciele: J. Bosquet i G. Op de Beeck, advocaaten)

Strona pozwana: Parlament Europejski

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—	stwierdzenie nieważności decyzji odmawiającej zatrudnienia skarżącego jako akredytowanego asystenta parlamentarnego w Parlamencie Europejskim wydanej przez organ powołujący w dniu 22 października 2019 r. (pierwsza zaskarżona decyzja);

—	stwierdzenie nieważności decyzji sekretarza generalnego Parlamentu Europejskiego z dnia 14 maja 2020 r. oddalającej zażalenie wniesione przez skarżącego na podstawie art. 90 ust. 2 regulaminu pracowniczego od pierwszej zaskarżonej decyzji (druga zaskarżona decyzja);

—	obciążenie strony pozwanej kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Na poparcie skargi strona skarżąca podnosi jeden zarzut.

Jedyny zarzut: naruszenie art. 128 ust. 2 lit. c) warunków zatrudnienia innych pracowników Unii Europejskiej i art. 41 ust. 1 i 2 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej.

—

Naruszenie art. 128 ust. 2 lit. c) warunków zatrudnienia innych pracowników Unii Europejskiej ze względu na to, że Parlament Europejski dokonał niewłaściwej wykładni rzeczonego artykułu, w myśl której wolny od wszelkich wzmianek wyciąg z rejestru karnego miałby stanowić wymóg. Przywołany przepis nawiązuje natomiast do gwarancji związanych z wykonywaną funkcją, przy czym wzmianka w wyciągu z rejestru karnego ma znaczenie jedynie wtedy gdy jest ona tego rodzaju, że może negować cechę istotną z punktu widzenia wykonywanej funkcji lub tego rodzaju, że może mieć ona wpływ na wykonywanie zawodu w konkretnym przypadku. Uzasadnienia zaskarżonych decyzji są sprzeczne z ww. przepisem, ponieważ strona pozwana stwierdza w drugiej zaskarżonej decyzji, że nie występuje aktualne, rzeczywiste i wystarczająco poważne zagrożenie dla należytego wykonywania obowiązków, jako że mowa jest jedynie o „wątpliwościach” co do integralności moralnej skarżącego.

—

Naruszenie art. 41 ust. 1 i 2 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej i wyrażonej tam zasady staranności ze względu na to, że podejmując decyzję o ewentualnym zatrudnieniu skarżącego Parlament Europejski nie wziął pod uwagę wszystkich istotnych elementów. Nie zostało wzięte pod uwagę zaufanie jakim obdarza skarżącego członek parlamentu, którego asystentem miałby zostać skarżący, ani fakt, że skarżący jest już asystentem parlamentarnym w parlamencie jednego z krajów związkowych Belgii. Jednocześnie Parlament Europejski nie wziął pod uwagę faktu uznania przez skarżącego własnej winy w jego skardze, uznając, że nie miał on poczucia odpowiedzialności, relatywizując przestępstwo wymienione w wyciągu z rejestru karnego. Zaskarżone decyzje nie zawierają również uzasadnienia.

Skarga wniesiona w dniu 21 sierpnia 2020 r. – Phi Group / EUIPO – Gruppo Cadoro (REDELLO)

(Sprawa T-532/20)

(2020/C 348/34)

Język skargi: angielski

Strony

Strona skarżąca: Phi Group GmbH (Zug, Szwajcaria) (przedstawiciele: adwokaci P. Campolini i L. Bidaine)

Strona pozwana: Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (EUIPO)

Druga strona w postępowaniu przed izbą odwoławczą: Gruppo Cadoro GmbH (Eglisau, Szwajcaria)

Dane dotyczące postępowania przed EUIPO

Zgłaszający sporny znak towarowy: Strona skarżąca

Sporny znak towarowy: Słowny unijny znak towarowy „REDELLO” – zgłoszenie nr 17 929 193

Postępowanie przed EUIPO: Postępowanie w sprawie sprzeciwu

Zaskarżona decyzja: Decyzja Czwartej Izby Odwoławczej EUIPO z dnia 22 czerwca 2020 r. w sprawie R 2677/2019-4

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—	stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji;

—	oddalenie sprzeciwu wobec rejestracji znaku towarowego w całości albo przekazanie sprawy EUIPO do ponownego rozpoznania z uwzględnieniem wszystkich skutków wynikających z orzeczenia Sądu;

—	obciążenie drugiej strony w postępowaniu przed izbą odwoławczą wszystkimi kosztami tamtego postępowania;

—	obciążenie EUIPO, a w stosownym wypadku również interwenienta, kosztami niniejszego postępowania.

Podniesione zarzuty

—	Naruszenie art. 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2017/1001.

Skarga wniesiona w dniu 26 sierpnia 2020 r. – Müller / EUIPO (TIER SHOP)

(Sprawa T-535/20)

(2020/C 348/35)

Język postępowania: niemiecki

Strony

Strona skarżąca: Müller GmbH & Co. KG (Ulm, Niemcy) (przedstawiciel: adwokat S. Mühlberger)

Strona pozwana: Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (EUIPO)

Dane dotyczące postępowania przed EUIPO

Sporny znak towarowy: Graficzny unijny znak towarowy TIER SHOP – zgłoszenie nr 18 022 495

Zaskarżona decyzja: Decyzja Piątej Izby Odwoławczej EUIPO z dnia 29 czerwca 2020 r. w sprawie R 2600/2019-5

Żądanie

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—	stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji w zakresie, w jakim odrzucono zgłoszenie graficznego unijnego znaku towarowego nr 18 022 495.

Podniesione zarzuty

—	Naruszenie art. 7 ust. 1 lit. b) rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2017/1001.

Skarga wniesiona w dniu 27 sierpnia 2020 r. – Magic Box Int. Toys / EUIPO – KMA Concepts (SUPERZINGS)

(Sprawa T-549/20)

(2020/C 348/36)

Język skargi: hiszpański

Strony

Strona skarżąca: Magic Box Int. Toys SLU (Sant Cugat del Vallés, Hiszpania) (przedstawiciel: adwokat J.L. Rivas Zurdo)

Strona pozwana: Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (EUIPO)

Druga strona w postępowaniu przed izbą odwoławczą: KMA Concepts Ltd. (Hong Kong, Chiny)

Dane dotyczące postępowania przed EUIPO

Właściciel spornego znaku towarowego: Druga strona w postępowaniu przed izbą odwoławczą

Sporny znak towarowy: Słowny unijny znak towarowy SUPERZINGS –unijny znak towarowy nr 16 164 204

Postępowanie przed EUIPO: Postępowanie w sprawie unieważnienia prawa do znaku

Zaskarżona decyzja: Decyzja Czwartej Izby Odwoławczej EUIPO z dnia 29 czerwca 2020 r. w sprawie R 2511/2019-4

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—	stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji;

—	obciążenie strony lub stron przeciwnych kosztami postępowania.

Podniesione zarzuty

Naruszenie art. 60 ust. 1 lit. a) w związku z art. 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2017/1001.

Skarga wniesiona w dniu 4 września 2020 r. – Sharpston / Rada i Przedstawiciele rządów państw członkowskich

(Sprawa T-550/20)

(2020/C 348/37)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Eleanor Sharpston (Schoenfels, Luksemburg) (przedstawiciel: N. Forwood, Barrister-at-Law, i J. Flynn, QC)

Strona pozwana: Rada Unii Europejskiej, Przedstawiciele rządów państw członkowskich

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—

stwierdzenie nieważności decyzji Przedstawicieli rządów państw członkowskich z dnia 2 września 2020 r. o mianowaniu trzech sędziów i rzecznika generalnego Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej w zakresie, w jakim na jej mocy mianowano Anathasiosa Rantosa rzecznikiem generalnym Trybunału Sprawiedliwości ze skutkiem od dnia 7 września 2020 r.

—	obciążenie strony pozwanej kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Na poparcie skargi strona skarżąca podnosi trzy zarzuty.

1.

Zarzut pierwszy dotyczący naruszenia prawa przez błędną wykładnię art. 50 ust. 1 TUE. Ani ten artykuł, ani żadne inne postanowienie prawa pierwotnego Unii nie przewiduje ani nie wymaga automatycznego przerwania mandatu rzecznika generalnego strony skarżącej, który wygasa w dniu 6 października 2021 r. W związku z tym nie było wakującego stanowiska, na które zgodnie z prawem mógłby być powołany A. Rantos.

2.

Zarzut drugi dotyczący naruszenia zasady niezależności sądownictwa, będącej konstytucyjną zasadą prawa Unii. Świadomie rozstrzygając sporną i kontrowersyjną kwestię dotyczącą mandatu urzędującego członka Trybunału Sprawiedliwości, zaskarżona decyzja narusza ustanowione w prawie pierwotnym Unii (w szczególności w tytule pierwszym Statutu Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej) gwarancje w celu przedwczesnego usunięcia członka Trybunału Sprawiedliwości z urzędu.

3.

Zarzut trzeci dotyczący naruszenia zasady proporcjonalności oraz braku „nadrzędnych i prawnie uzasadnionych względów”. Żadne z postanowień traktatów ani też sam urząd rzecznika generalnego nie zakładają istnienia związków między rzecznikiem generalnym a jakimkolwiek państwem członkowskim po jego mianowaniu na ten urząd. Każde wygaszenie mandatu jest w związku z tym nieproporcjonalne i nie jest usprawiedliwione „nadrzędnymi i prawnie uzasadnionymi względami”, od wystąpienia których orzecznictwo uzależnia ingerencję w mandat urzędującego członka Trybunału Sprawiedliwości.

Postanowienie Sądu z dnia 17 lipca 2020 r. – Kahimbi Kasagwe / Rada

(Sprawa T-117/19) (1)

(2020/C 348/38)

Język postępowania: francuski

Prezes siódmej izby zarządził wykreślenie sprawy.

---

(1)  Dz.U. C 139 z 15.4.2019.

Postanowienie Sądu z dnia 8 lipca 2020 r. – Bontempi I in. /EUIPO – Sand Cph (WhiteSand)

(Sprawa T-350/19) (1)

(2020/C 348/39)

Język postępowania: angielski

Prezes dziesiątej izby zarządził wykreślenie sprawy.

---

(1)  Dz.U. C 255 z 29.7.2019.

Postanowienie Sądu z dnia 16 lipca 2020 r. – IF / Parlament

(Sprawa T-36/20) (1)

(2020/C 348/40)

Język postępowania: angielski

Prezes pierwszej izby zarządził wykreślenie sprawy.

---

(1)  Dz.U. C 114 z 6.4.2020.

Postanowienie Sądu z dnia 14 lipca 2020 r. – IV / Komisja

(Sprawa T-145/20) (1)

(2020/C 348/41)

Język postępowania: francuski

Prezes trzeciej izby zarządził wykreślenie sprawy.

---

(1)  Dz.U. C 201 z 15.6.2020.