Ostatnie publikacje Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej

(2020/C 313/01)

Ostatnia publikacja

Dz.U. C 304 z 14.9.2020

Wcześniejsze publikacje

Dz.U. C 297 z 7.9.2020

Dz.U. C 287 z 31.8.2020

Dz.U. C 279 z 24.8.2020

Dz.U. C 271 z 17.8.2020

Dz.U. C 262 z 10.8.2020

Dz.U. C 255 z 3.8.2020

Teksty te są dostępne na stronie internetowej:

EUR-Lex: http://eur-lex.europa.eu

Postanowienie Trybunału (dziewiąta izba) z dnia 6 lutego 2020 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Landgericht Dresden – Niemcy) – hapeg dresden gmbh / Bayrische Straße 6–8 GmbH & Co. KG

(Sprawa C-137/18) (1)

(Odesłanie prejudycjalne - Artykuł 99 regulaminu postępowania przed Trybunałem - Swoboda świadczenia usług - Dyrektywa 2006/123/WE - Uregulowanie państwa członkowskiego przewidujące minimalną taryfę honorariów inżynierów i architektów)

(2020/C 313/02)

Język postępowania: niemiecki

Sąd odsyłający

Landgericht Dresden

Strony w postępowaniu głównym

Strona powodowa: hapeg dresden gmbh

Strona pozwana: Bayrische Straße 6–8 GmbH & Co. KG

Sentencja

Artykuł 15 ust. 1, art. 15 ust. 2 lit. g) i art. 15 ust. 3 dyrektywy 2006/123/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 12 grudnia 2006 r. dotyczącej usług na rynku wewnętrznym należy interpretować w ten sposób, że stoją one na przeszkodzie uregulowaniu krajowemu, zgodnie z którym w umowach zawieranych z architektami lub inżynierami zakazane jest uzgadnianie taryf niższych od minimalnych kwot określonych według przewidzianej przez to uregulowanie skali honorariów architektów i inżynierów.

---

(1)  Dz.U. C 268 z 30.7.2018.

Postanowienie Trybunału (trzecia izba) z dnia 29 stycznia 2020 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Sąd Najwyższy – Polska) – DŚ / Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w Jaśle

(Sprawa C-522/18) (1)

(Odesłanie prejudycjalne - Umorzenie postępowania)

(2020/C 313/03)

Język postępowania: polski

Sąd odsyłający

Sąd Najwyższy

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: DŚ

Strona przeciwna: Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w Jaśle

Przy udziale: Prokuratury Krajowej

Sentencja

Umarza się postępowanie w sprawie wniosku o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożonego w sprawie C 522/18 przez Sąd Najwyższy (Polska) postanowieniem z dnia 2 sierpnia 2018 r.

---

(1)  Dz.U. C 427 z 26.11.2018.

Postanowienie Trybunału (szósta izba) z dnia 15 stycznia 2020 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Okryżen syd – Widin – Bułgaria) – Corporate Commercial Bank w upadłości / Elit Petrol AD

(Sprawa C-647/18) (1)

(Odesłanie prejudycjalne - Artykuł 53 ust. 2 regulaminu postępowania przed Trybunałem - Współpraca sądowa w sprawach cywilnych - Postępowanie upadłościowe - Zmiana z mocą wsteczną przesłanek dokonania potrącenia wzajemnych wierzytelności z instytucją kredytową w upadłości - Państwo prawa - Zasada pewności prawa - Prawo do skutecznego środka prawnego)

(2020/C 313/04)

Język postępowania: bułgarski

Sąd odsyłający

Okryżen syd – Widin

Strony w postępowaniu głównym

Strona powodowa: Corporate Commercial Bank w upadłości

Strona pozwana: Elit Petrol AD

Sentencja

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Okryżen syd Widin (sąd okręgowy w Widin, Bułgaria) postanowieniem z dnia 15 października 2018 r. jest oczywiście niedopuszczalny.

---

(1)  Dz.U. C 455 z 17.12.2018.

Postanowienie Trybunału (dziewiąta izba) z dnia 6 lutego 2020 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Consiglio di Stato – Włochy) – Azienda ULSS n. 6 Euganea / Pia Opera Croce Verde Padova

(Sprawa C-11/19) (1)

(Odesłanie prejudycjalne - Artykuł 99 regulaminu postępowania przed Trybunałem - Zamówienia publiczne - Dyrektywa 2014/24/UE - Artykuł 10 lit. h) - Artykuł 12 ust. 4 - Wyłączenia szczególne dotyczące zamówień na usługi - Usługi w dziedzinie obrony cywilnej, ochrony ludności i zapobiegania niebezpieczeństwom - Organizacje lub stowarzyszenia o charakterze niekomercyjnym - Usługa zwykłego transportu medycznego oraz transportu ratowniczego - Uregulowanie regionalne nakładające w pierwszej kolejności obowiązek skorzystania z partnerstwa między instytucjami zamawiającymi - Swoboda państw członkowskich w zakresie wyboru sposobu świadczenia usług - Ograniczenia - Obowiązek uzasadnienia)

(2020/C 313/05)

Język postępowania: włoski

Sąd odsyłający

Consiglio di Stato

Strony w postępowaniu głównym

Strona wnosząca odwołanie: Azienda ULSS n. 6 Euganea

Druga strona postępowania: Pia Opera Croce Verde Padova

przy udziale: Azienda Ospedaliera di Padova, Regione Veneto, Croce Verde Servizi

Sentencja

1)

Artykuł 10 lit. h) i art. 12 ust. 4 dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2014/24/UE z dnia 26 lutego 2014 r. w sprawie zamówień publicznych, uchylającej dyrektywę 2004/18/WE, należy interpretować w ten sposób, że nie stoją one na przeszkodzie uregulowaniu regionalnemu, które uzależnia możliwość udzielenia zamówienia publicznego od okoliczności, że partnerstwo między podmiotami sektora publicznego nie umożliwia zapewnienia usług zwykłego transportu sanitarnego, o ile wybór konkretnego sposobu świadczenia usług, dokonany na etapie poprzedzającym udzielenie zamówienia publicznego, jest zgodny z zasadami równego traktowania, niedyskryminacji, wzajemnego uznawania, proporcjonalności i przejrzystości.

2)

Artykuł 10 lit. h) i art. 12 ust. 4 dyrektywy 2014/24 należy interpretować w ten sposób, że nie stoją one na przeszkodzie uregulowaniu regionalnemu, które nakłada na instytucję zamawiającą obowiązek uzasadnienia dokonanego przez nią wyboru udzielenia zamówienia na świadczenie usług zwykłego transportu sanitarnego w drodze przetargu, a nie w drodze bezpośredniego udzielenia zamówienia poprzez zawarcie umowy z inną instytucją zamawiającą.

---

(1)  Dz.U. C 164 z 13.5.2019.

Postanowienie Trybunału (dziewiąta izba) z dnia 6 lutego 2020 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Consiglio di Stato – Włochy) – Rieco SpA / Comune di Lanciano, Ecolan SpA (C-89/19), Comune di Ortona, Ecolan SpA (C-90/19), Comune di San Vito Chietino, Ecolan SpA (C-91/19)

(Sprawy połączone C-89/19 – C-91/19) (1)

(Odesłanie prejudycjalne - Artykuł 99 regulaminu postępowania przed Trybunałem - Zamówienia publiczne - Dyrektywa 2014/24/UE - Artykuł 12 ust. 3 - Przepisy krajowe faworyzujące udzielanie zamówień publicznych ze szkodą dla zamówień in house - Swoboda państw członkowskich w zakresie wyboru sposobu świadczenia usług - Granice - Przepisy krajowe wykluczające możliwość nabycia przez instytucję zamawiającą udziałów w kapitale podmiotu będącego w posiadaniu instytucji zamawiającej, które nie są w stanie zagwarantować kontroli nad tym podmiotem lub uprawnienia do jego blokowania)

(2020/C 313/06)

Język postępowania: włoski

Sąd odsyłający

Consiglio di Stato.

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: Rieco SpA

Druga strona postępowania: Comune di Lanciano, Ecolan SpA (C-89/19), Comune di Ortona, Ecolan SpA (C-90/19), Comune di San Vito Chietino, Ecolan SpA (C-91/19)

przy udziale: Comune di Ortona (C-89/19), Comune di Treglio (C-89/19), Autorità nazionale anticorruzione (ANAC)

Sentencja

1)

Artykuł 12 ust. 3 dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2014/24/UE z dnia 26 lutego 2014 r. w sprawie zamówień publicznych, uchylającej dyrektywę 2004/18/WE należy interpretować w ten sposób, że nie sprzeciwia się on uregulowaniu krajowemu, które uzależnia zawarcie transakcji wewnętrznej, określanej również mianem „umowy in house”, od braku możliwości udzielenia zamówienia publicznego, a w każdym razie od wykazania przez instytucję zamawiającą korzyści szczególnie wiążących się dla danej społeczności z posłużeniem się transakcją wewnętrzną.

2)

Artykuł 12 ust. 3 dyrektywy 2014/24 należy interpretować w ten sposób, że nie sprzeciwia się on przepisom krajowym, które uniemożliwiają instytucji zamawiającej nabycie udziałów w kapitale podmiotu, którego akcjonariuszami są inne instytucje zamawiające, jeżeli udziały te nie są w stanie zagwarantować kontroli lub uprawnienia do blokowania oraz jeżeli wspomniana instytucja zamawiająca zamierza następnie uzyskać pozycję wspólnej kontroli, a w konsekwencji możliwość bezpośredniego udzielania zamówień na rzecz tego podmiotu, którego kapitał znajduje się w posiadaniu kilku instytucji zamawiających.

---

(1)  Dz.U. C 182 z 27.5.2019.

Postanowienie Trybunału (siódma izba) z dnia 31 stycznia 2020 r. – Association européenne du charbon et du lignite (Euracoal) / Deutscher Braunkohlen-Industrie – Verein eV, Lausitz Energie Kraftwerke AG, Mitteldeutsche Braunkohlengesellschaft mbH eins energie in sachsen GmbH & Co. KG, Komisja Europejska

(Sprawa C-172/19 P) (1)

(Odwołanie - Artykuł 181 regulaminu postępowania przed Trybunałem - Środowisko naturalne - Dyrektywa 2010/75/UE - Konkluzje dotyczące najlepszych dostępnych technik (BAT) - Decyzja wykonawcza (UE) 2017/1442 - Duże obiekty energetycznego spalania - Skarga o stwierdzenie nieważności - Niedopuszczalność - Brak bezpośredniego oddziaływania - Udział w procedurze prawodawczej prowadzącej do przyjęcia aktu - Gwarancje proceduralne w trakcie przyjmowania aktu - Zmiana uzasadnienia - Brak zarzutów opartych na naruszeniu praw procesowych skarżącego - Brak indywidualnego oddziaływania - Odwołanie oczywiście bezpodstawne)

(2020/C 313/07)

Język postępowania: niemiecki

Strony

Wnoszący odwołanie: Association européenne du charbon et du lignite (Euracoal) (przedstawiciele: W. Spieth i N. Hellermann, Rechtsanwälte)

Druga strona postępowania: Deutscher Braunkohlen-Industrie – Verein eV, Lausitz Energie Kraftwerke AG, Mitteldeutsche Braunkohlengesellschaft mbH, eins energie in sachsen GmbH & Co. KG (przedstawiciele: W. Spieth i N. Hellermann, Rechtsanwälte), Komisja Europejska (przedstawiciele: R. Tricot i A.C. Becker, pełnomocnicy)

Sentencja

1)	Odwołanie zostaje oddalone jako oczywiście bezzasadne.

2)	Association européenne du charbon et du lignite (Euracoal) zostaje obciążone kosztami postępowania.

---

(1)  Dz.U. C 164 z 13.5.2019.

Postanowienie Trybunału (ósma izba) z dnia 16 stycznia 2020 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Consiglio di Stato – Włochy) – Telecom Italia SpA, Wind Tre SpA, Vodafone Italia SpA, Lindam Srl / Roma Capitale, Regione Lazio, Vodafone Italia SpA, Telecom Italia SpA, Wind Tre SpA, Wind Telecomunicazioni SpA

(Sprawa C-368/19) (1)

(Odesłanie prejudycjalne - Artykuł 53 § 2 i art. 94 regulaminu postępowania przed Trybunałem - Zbliżanie ustawodawstw - Sieci i usługi łączności elektronicznej - Ograniczenia w lokalizacji anten nadawczych telefonii ruchomej nałożone przez władze lokalne - Brak wystarczających wyjaśnień dotyczących przyczyn uzasadniających potrzebę udzielenia odpowiedzi na pytanie prejudycjalne w celu rozstrzygnięcia sporu w postępowaniu głównym - Oczywista niedopuszczalność)

(2020/C 313/08)

Język postępowania: włoski

Sąd odsyłający

Consiglio di Stato

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: Telecom Italia SpA, Wind Tre SpA, Vodafone Italia SpA, Lindam Srl

Strona pozwana: Roma Capitale, Regione Lazio, Vodafone Italia SpA, Telecom Italia SpA, Wind Tre SpA, Wind Telecomunicazioni SpA

przy udziale: Regione Lazio, Wind Tre SpA, Telecom Italia SpA, Ente Suore Francescane Missionarie del Cuore Immacolato di Maria e.a., Agenzia Regionale Protezione Ambiente (ARPA), Congregazione delle Religiose di Gesù e Maria

Sentencja

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Consiglio di Stato (radę stanu, Włochy) postanowieniem z dnia 2 lutego 2018 r. jest oczywiście niedopuszczalny.

---

(1)  Dz.U. C 312 z 16.9.2019.

Postanowienie Trybunału (dziewiąta izba) z dnia 15 stycznia 2020 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Curtea de Apel Cluj – Rumunia) – SC Banca E S.A. / G.D.

(Sprawa C-381/19) (1)

(Odesłanie prejudycjalne - Artykuł 99 regulaminu postępowania przed Trybunałem - Ochrona konsumentów - Dyrektywa 93/13/WE - Wprowadzenie nowego środka prawnego w trakcie postępowania - Zasady pewności prawa i skuteczności)

(2020/C 313/09)

Język postępowania: rumuński

Sąd odsyłający

Curtea de Apel Cluj

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: SC Banca E S.A.

Strona pozwana: G.D.

Sentencja

Zasady pewności prawa i skuteczności należy interpretować w ten sposób, że nie stoją one na przeszkodzie przepisowi proceduralnemu, który zmienia system środków odwoławczych przewidziany w krajowym porządku prawnym poprzez wprowadzenie dodatkowego środka odwoławczego i dodatkowej instancji sądowej, oraz który ma zastosowanie do będącego w toku w chwili dokonywania tej zmiany postępowania dotyczącego sporu między konsumentem i przedsiębiorcą, o ile ów nowy środek odwoławczy jest dostępny zarówno dla konsumenta, jak i dla przedsiębiorcy.

---

(1)  Dz.U. C 288 z 26.8.2019.

Odwołanie od wyroku Sadu (ósma izba) wydanego w dniu 12 marca 2020 r. w sprawie T-835/17, Eurofer/Komisja, wniesione w dniu 29 maja 2020 r. przez Eurofer, Association Européenne de l'Acier, AISBL

(Sprawa C-226/20 P)

(2020/C 313/10)

Język postępowania: angielski

Strony

Wnosząca odwołanie: Eurofer, Association Européenne de l'Acier, AISBL (przedstawiciele: J. Killick, advocaat, G. Forwood, avocate)

Druga strona postępowania: Komisja Europejska, HBIS Group Serbia Iron & Steel LLC Belgrade

Żądania wnoszącej odwołanie

Wnosząca odwołanie wnosi do Trybunału o:

—	uchylenie zaskarżonego wyroku;

—	stwierdzenie nieważności art. 2 spornego rozporządzenia (1);

—	tytułem żądania ewentualnego przekazanie sprawy Sądowi celem ponownego rozpoznania;

—	obciążenie Komisji oraz interwenientów przed Sądem kosztami postępowania odwoławczego oraz postępowania przed Sądem.

Zarzuty i główne argumenty

Na poparcie odwołania wnosząca odwołanie podnosi cztery zarzuty.

1.	Naruszenie prawa poprzez dokonanie wykładni art. 3 ust. 4 rozporządzenia podstawowego (2), zgodnie z którą Komisja dysponuje swobodnym uznaniem w ramach oceny, że przywóz stanowiący udział w rynku przekraczający 1 % jest „nieznaczny”.

2.

Błędy w ramach oceny, zgodnie z którą „wielkość przywozu” z Serbii była „nieznaczna” do celów art. 3 ust. 4 rozporządzenia podstawowego. W szczególności Sąd: 2.1. naruszył prawo uwzględniając elementy ceny przy ocenie nieznacznego charakteru, która jest wyłącznie ilościową oceną związaną z wielkością; 2.2. ponadto, naruszył prawo pomijając inne czynniki (w szczególności dane dotyczące podcięcia cenowego i zaniżania cen), które mogłyby (dokładniej) wskazywać na potencjalne skutki jakie mogłaby mieć wielkość przywozu; oraz 2.3. popełnił oczywisty błąd w ocenie oraz wypaczył dowody uznając, że średnie ceny sprzedaży związane z wielkością przywozu, który stanowi nieznaczny udział w rynku mogą, bez dalszych szczegółów, uzasadniać twierdzenie, że wielkość jest w tym szczególnym przypadku „nieznaczna”.

3.

Błędy w ustaleniu, że „środki ochronne nie są konieczne” do celów art. 9 ust. 2 rozporządzenia podstawowego. W szczególności Sąd: 3.1. naruszył prawo stwierdzając, że Komisja mogła zakończyć dochodzenie nie dokonując analizy potencjalnej szkody; oraz 3.2. naruszył prawo i popełnił oczywisty błąd w ocenie uznając, że Komisja nie przekroczyła zakresu uznania w ramach stosowania art. 9 ust. 2 rozporządzenia podstawowego.

4.

Naruszenie prawa poprzez uznanie, że Komisja nie była zobowiązana do przekazania danych dotyczących podcięcia cenowego i zaniżania cen w odniesieniu do serbskiego eksportera. W szczególności Sąd: 4.1. naruszył prawo uznając, że poszanowanie prawa do obrony Eurofer nie wymaga przekazania danych dotyczących podcięcia cenowego i zaniżania cen; 4.2. naruszył prawo uznając, że skarżący w postępowaniu antydumpingowym nie może powoływać się na wymogi wynikające z zasady poszanowania prawa do obrony; oraz 4.3. naruszył prawo stwierdzając, że sporne rozporządzenie zachowuje zasadę dobrej administracji zapisaną w art. 41 Karty praw podstawowych.

---

(1)  Rozporządzenie wykonawcze Komisji (UE) 2017/1795 z dnia 5 października 2017 r. nakładające ostateczne cło antydumpingowe na przywóz niektórych wyrobów płaskich walcowanych na gorąco z żeliwa, stali niestopowej i pozostałej stali stopowej, pochodzących z Brazylii, Iranu, Rosji i Ukrainy oraz kończące dochodzenie dotyczące przywozu niektórych wyrobów płaskich walcowanych na gorąco z żeliwa, stali niestopowej i pozostałej stali stopowej, pochodzących z Serbii (Dz.U. 2017, L 258, s. 24).

(2)  Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/1036 z dnia 8 czerwca 2016 r. w sprawie ochrony przed przywozem produktów po cenach dumpingowych z krajów niebędących członkami Unii Europejskiej (Dz.U. 2016, L 176, s. 21).

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Appeals Service Northern Ireland (Zjednoczone Królestwo) w dniu 7 kwietnia 2020 r. – VI przeciwko Commissioners for Her Majesty’s Revenue and Customs

(Sprawa C-247/20)

(2020/C 313/11)

Język postępowania: angielski

Sąd odsyłający

Appeals Service Northern Ireland

Strony w postępowaniu głównym

Strona wnosząca odwołanie: VI

Druga strona postępowania: Commissioners for Her Majesty’s Revenue and Customs

Pytania prejudycjalne

1)	Czy dziecko posiadające prawo stałego pobytu w EOG jest zobowiązane do utrzymania pełnego ubezpieczenia zdrowotnego w celu zachowania prawa pobytu, jak miałoby to miejsce gdyby było osobą samowystarczalną zgodnie z art. 4 ust. 1 rozporządzenia z 2016 r.?

2)

Czy za niezgodny z prawem Unii w świetle art. 7 ust. 1 dyrektywy 2004/38 (1) i orzecznictwa Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej przedstawionym w pkt 70 wyroku w sprawie C-480/08 Teixiera należy uznać wymóg, zgodnie z art. 4 ust. 3 lit. b) rozporządzenia z 2016 r. [który stanowi, że ochrona w ramach pełnego ubezpieczenia zdrowotnego w Zjednoczonym Królestwie przysługuje studentowi lub osobie samowystarczalnej, w świetle art. 16 ust. 2 lit. b) ppkt (ii) tego rozporządzenia, wyłącznie jeżeli tego rodzaju ochrona obejmuje zarówno tę osobę, jak i wszystkich właściwych członków jej rodziny]?

3)

Czy w świetle w pkt 53 wyroku w sprawie Ahmad przeciwko Secretary of State for the Home Department [2014] EWCA Civ 988, porozumienia wzajemne w zakresie ubezpieczenia zdrowotnego między Zjednoczonym Królestwem a Republiką Irlandii w ramach wspólnej strefy podróżowania są uznawane za „porozumienia wzajemne” i w związku z tym stanowią pełne ubezpieczenie zdrowotne dla celów art. 4 ust. 1 rozporządzenia z 2016 r.?

---

(1)  Dyrektywa 2004/38/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 29 kwietnia 2004 r. w sprawie prawa obywateli Unii i członków ich rodzin do swobodnego przemieszczania się i pobytu na terytorium Państw Członkowskich, zmieniająca rozporządzenie (EWG) nr 1612/68 i uchylająca dyrektywy 64/221/EWG, 68/360/EWG, 72/194/EWG, 73/148/EWG, 75/34/EWG, 75/35/EWG, 90/364/EWG, 90/365/EWG i 93/96/EWG (Dz.U. 2004, L 158, s. 77).

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Bundesgerichtshof (Niemcy) w dniu 15 czerwca 2020 r. – Thelen Technopark Berlin GmbH / MN

(Sprawa C-261/20)

(2020/C 313/12)

Język postępowania: niemiecki

Sąd odsyłający

Bundesgerichtshof

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: Thelen Technopark Berlin GmbH

Druga strona postępowania: MN

Pytania prejudycjalne

1)

Czy z prawa Unii – a w szczególności z art. 4 ust. 3 TUE, art. 288 akapit trzeci TFUE i art. 260 ust. 1 TFUE – wynika, że art. 15 ust. 1, art. 15 ust. 2 lit. g) i art. 15 ust. 3 dyrektywy 2006/123/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 12 grudnia 2006 r. dotyczącej usług na rynku wewnętrznym (1) wywołują skutek bezpośredni w ramach toczącego się postępowania sądowego między jednostkami w taki sposób, że należy odstąpić od stosowania stojących z tą dyrektywą w sprzeczności uregulowań krajowych zawartych w § 7 niemieckiego Verordnung über die Honorare für Architekten- und Ingenieurleistungen (rozporządzenia w sprawie wynagrodzeń za usługi architektów i inżynierów, zwanego dalej „HOAI”), zgodnie z którym przewidziane w tym regulaminie wynagrodzeń stawki minimalne za usługi planistyczne i nadzorcze świadczone przez architektów i inżynierów – z zastrzeżeniem określonych wyłączeń – są wiążące, a uzgodnienie w umowach z architektami lub inżynierami wynagrodzenia niższego niż to wynikające ze stawek minimalnych jest nieskuteczne?

2)

W przypadku udzielenia na pytanie pierwsze odpowiedzi przeczącej: a) Czy uregulowanie przez Republikę Federalną Niemiec wiążących stawek minimalnych za usługi planistyczne i nadzorcze świadczone przez architektów i inżynierów w § 7 HOAI narusza swobodę przedsiębiorczości w świetle art. 49 TFUE lub inne zasady ogólne prawa Unii? b) W przypadku udzielenia na pytanie drugie lit. a) odpowiedzi twierdzącej: Czy takie naruszenie skutkuje tym, że w toczącym się postępowaniu sądowym między jednostkami należy odstąpić od stosowania krajowych uregulowań dotyczących wiążących stawek minimalnych (w tym przypadku: § 7 HOAI)?

---

(1)  Dz.U. 2006, L 376, s. 36.

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Hof van beroep Antwerpen (Belgia) w dniu 15 czerwca 2020 r. – FN / Universiteit Antwerpen, Vlaamse Autonome Hogeschool Hogere Zeevaartschool, PB, ZK, NG, ZN, UM

(Sprawa C-265/20)

(2020/C 313/13)

Język postępowania: niderlandzki

Sąd odsyłający

Hof van beroep Antwerpen

Strony w postępowaniu głównym

Strona wnosząca apelację: FN

Druga strona postępowania: Universiteit Antwerpen, Vlaamse Autonome Hogeschool Hogere Zeevaartschool, PB, ZK, NG, ZN, UM

Pytania prejudycjalne

Czy klauzulę 4 pkt 1 Porozumienia ramowego w sprawie pracy na czas określony, zawartego w dniu 18 marca 1999 r., stanowiącego załącznik do dyrektywy Rady 1999/70/WE z dnia 28 czerwca 1999 r. dotyczącej Porozumienia ramowego w sprawie pracy na czas określony, zawartego przez Europejską Unię Konfederacji Przemysłowych i Pracodawców (UNICE), Europejskie Centrum Przedsiębiorstw Publicznych (CEEP) oraz Europejską Konfederację Związków Zawodowych (ETUC) (1), i klauzulę 4 pkt 1 Porozumienia ramowego dotyczącego pracy w niepełnym wymiarze godzin, stanowiącego załącznik do dyrektywy Rady 97/81/WE z dnia 15 grudnia 1997 r. dotyczącej Porozumienia ramowego dotyczącego pracy w niepełnym wymiarze godzin zawartego przez Europejską Unię Konfederacji Przemysłowych i Pracodawców (UNICE), Europejskie Centrum Przedsiębiorstw Publicznych (CEEP) oraz Europejską Konfederację Związków Zawodowych (ETUC) (2), należy interpretować w ten sposób, że stoją one na przeszkodzie temu, by uniwersytet mógł na podstawie uregulowania krajowego (art. 91 Universiteitendecreet), zgodnie z którym samodzielna kadra akademicka zatrudniona w pełnym wymiarze czasu pracy zostaje mianowana na stałe, a kadra zatrudniona w niepełnym wymiarze czasu pracy może zostać albo mianowana, albo powołana tymczasowo na podlegające przedłużeniu okresy nieprzekraczające sześciu lat,

1)

w ramach swobody polityki przez dwadzieścia lat zatrudniać profesora na podstawie około dwudziestu następujących po sobie, krótkoterminowych umów o pracę w niepełnym wymiarze czasu pracy i trwających od roku do trzech lat powołań statutowych, bez jakiegokolwiek ograniczenia łącznej liczby przedłużeń, podczas gdy inni współpracownicy o porównywalnym zakresie obowiązków byli mianowani na stałe i w pełnym wymiarze czasu pracy?

2)

określić w swoim statucie pracowniczym jedynie ogólny wymóg minimalny zatrudnienia w wymiarze 50 % czasu pracy, który należy osiągnąć, aby móc otrzymać stałe mianowanie, jednak nie ustalać żadnego kryterium, na podstawie którego członkowie kadry zatrudnieni w niepełnym wymiarze przekraczającym 50 % czasu pracy albo zostają mianowani na stałe, albo są tymczasowo powoływani?

3)	w ramach nieograniczonej „swobody polityki” przydzielać profesorowi zatrudnionemu w niepełnym wymiarze czasu pracy procentowy wymiar powołania bez ustalenia obiektywnych kryteriów i bez przeprowadzenia jakiegokolwiek obiektywnego badania zakresu obciążenia pracą?

4)

odmówić zatrudnionemu tymczasowo w niepełnym wymiarze czasu pracy profesorowi, któremu w ramach „swobody polityki” uniwersytetu nie przedłużono zatrudnienia, prawa powołania się na podnoszony abuzywny charakter warunków zatrudnienia obowiązujących w przeszłości, ponieważ miał on każdorazowo „akceptować” te warunki w sposób dorozumiany poprzez przystąpienie do wykonywania przydzielonej pracy, co pozbawia go ochrony zagwarantowanej w prawie Unii?

---

(1)  Dz.U. 1999, L 175, s. 43.

(2)  Dz.U. 1998, L 14, s. 9.

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Obersten Gerichtshofs (Austria) w dniu 24 czerwca 2020 r. – UM

(Sprawa C-277/20)

(2020/C 313/14)

Język postępowania: niemiecki

Sąd odsyłający

Oberster Gerichtshof

Strony w postępowaniu głównym

Wnioskodawca: UM

Pozostali uczestnicy postępowania: HW jako zarządca masy spadkowej ZL, Marktgemeinde Kötschach-Mauthen, Finanzamt Spittal Villach

Pytania prejudycjalne

1.

Czy art. 3 ust. 1 lit. b) rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 650/2012 z dnia 4 lipca 2012 r. w sprawie w sprawie jurysdykcji, prawa właściwego, uznawania i wykonywania orzeczeń, przyjmowania i wykonywania dokumentów urzędowych dotyczących dziedziczenia oraz w sprawie ustanowienia europejskiego poświadczenia spadkowego (1) należy interpretować w ten sposób, że dotycząca nieruchomości położonej w Austrii i zawarta między dwoma obywatelami niemieckimi mającymi miejsce zwykłego pobytu w Niemczech umowa darowizny na wypadek śmierci, na podstawie której obdarowanemu przysługuje po śmierci darczyńcy roszczenie wobec masy spadkowej o wpisanie jego prawa własności do księgi wieczystej na podstawie tej umowy i aktu zgonu darczyńcy, a zatem bez konieczności zaangażowania sądu spadku, stanowi umowę dotyczącą spadku w rozumieniu tego przepisu?

2.

W przypadku, gdyby odpowiedź na powyższe pytanie była twierdząca: Czy art. 83 ust. 2 rozporządzenia spadkowego należy interpretować w ten sposób, że reguluje on również skuteczność wyboru prawa dokonanego przed dniem 17 sierpnia 2015 r. w odniesieniu do umowy darowizny na wypadek śmierci, którą należy zakwalifikować jako umowę dotyczącą spadku w rozumieniu art. 3 ust. 1 lit. b) tego rozporządzenia?

---

(1)  Dz.U. 2012, L 201, s. 107

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Centrale Raad van Beroep (Niderlandy) w dniu 29 czerwca 2020 r. – K / Raad van bestuur van het Uitvoeringsinstituut werknemersverzekeringen (Uwv)

(Sprawa C-285/20)

(2020/C 313/15)

Język postępowania: niderlandzki

Sąd odsyłający

Centrale Raad van Beroep (Niderlandy)

Strony w postępowaniu głównym

Strona wnosząca środek odwoławczy: K

Druga strona postępowania: Raad van bestuur van het Uitvoeringsinstituut werknemersverzekeringen (Uwv)

Pytania prejudycjalne

1)

Czy art. 65 ust. 2 i 5 rozporządzenia (WE) nr 883/2004 (1) należy interpretować w ten sposób, że całkowicie bezrobotny, który w trakcie otrzymywania we właściwym państwie członkowskim świadczenia pieniężnego w rozumieniu art. 11 ust. 2 rozporządzenia (WE) nr 883/2004 i/lub który przenosi swoje miejsce zamieszkania do innego państwa członkowskiego zanim zakończy się jego stosunek pracy, ma prawo do zasiłku dla bezrobotnych w oparciu o ustawodawstwo państwa członkowskiego, w którym ma miejsce zamieszkania?

2)	Czy mają przy tym znaczenie powody, ze względu na które bezrobotny ten przeniósł swoje miejsce zamieszkania do innego państwa członkowskiego, niż państwo właściwe, na przykład gdy są to względy rodzinne?

---

(1)  Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 883/2004 z dnia 29 kwietnia 2004 r. w sprawie koordynacji systemów zabezpieczenia społecznego, Dz.U. 2004, L 166, s. 1.

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Obersten Gerichtshofs (Austria) w dniu 7 lipca 2020 r. – UE, HC / Vorarlberger Landes- und Hypothekenbank AG

(Sprawa C-301/20)

(2020/C 313/16)

Język postępowania: niemiecki

Sąd odsyłający

Oberster Gerichtshof

Strony w postępowaniu głównym

Strona wnosząca skargę rewizyjną: UE, HC

Druga strona w postępowaniu rewizyjnym: Vorarlberger Landes- und Hypothekenbank AG

Interwenient: masa spadkowa VJ

Pytania prejudycjalne

1.

Czy art. 70 ust. 3 rozporządzenia (UE) nr 650/2012 w sprawie jurysdykcji, prawa właściwego, uznawania i wykonywania orzeczeń, przyjmowania i wykonywania dokumentów urzędowych dotyczących dziedziczenia oraz w sprawie ustanowienia europejskiego poświadczenia spadkowego (1) należy interpretować w ten sposób, że odpis poświadczenia wydanego na czas nieokreślony z naruszeniem tego przepisu ze względu na brak opatrzenia datą ważności: a. jest ważne i skuteczne na czas nieokreślony; lub b. jest ważne tylko przez okres sześciu miesięcy od dnia wydania poświadczonego odpisu; lub c. jest ważne tylko przez okres sześciu miesięcy od innej daty; lub d. jest nieważne i nie może być wykorzystywane do celów wskazanych w art. 63 rozporządzenia nr 650/2012?

2.

Czy art. 65 ust. 1 w związku z art. 69 ust. 3 rozporządzenia (UE) nr 650/2012 w sprawie jurysdykcji, prawa właściwego, uznawania i wykonywania orzeczeń, przyjmowania i wykonywania dokumentów urzędowych dotyczących dziedziczenia oraz w sprawie ustanowienia europejskiego poświadczenia spadkowego (rozporządzenia spadkowego) należy interpretować w ten sposób, że poświadczenie rodzi skutki na korzyść wszystkich osób wymienionych w poświadczeniu jako spadkobierca, zapisobierca, wykonawca testamentu lub zarządca spadku w ten sposób, że również osoby, które same nie wystąpiły w wnioskiem o jego wydanie, mogą wykorzystywać to poświadczenie zgodnie z art. 63 rozporządzenia nr 650/2012?

3.

Czy art. 69 w związku z art. 70 ust. 3 rozporządzenia nr 650/2012 należy interpretować w ten sposób, że skutek legitymacyjny poświadczonego odpisu poświadczenia spadkowego powinien zostać uznany, jeżeli w chwili przedłożenia tego odpisu po raz pierwszy było ono jeszcze ważne, lecz jego ważność wygasła przed wydaniem wnioskowanej decyzji przez organ, czy też przepis ten nie stoi na przeszkodzie prawu krajowemu, jeżeli wymaga ono ważności poświadczenia również w chwili wydania decyzji?

---

(1)  Dz.U. 2012, L 201, s. 107

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez cour d’appel de Paris (Francja) w dniu 9 lipca 2020 r. – A, przy udziale: Autorité des marchés financiers

(Sprawa C-302/20)

(2020/C 313/17)

Język postępowania: francuski

Sąd odsyłający

Cour d’appel de Paris

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: A

Przy udziale: Autorité des marchés financiers

Pytania prejudycjalne

1)

W pierwszej kolejności: a) Czy art. 1 ust. 1 akapit pierwszy dyrektywy 2003/6/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 28 stycznia 2003 r. w sprawie wykorzystywania poufnych informacji i manipulacji na rynku (nadużyć na rynku) (1) w związku z art. 1 ust. 1 dyrektywy Komisji 2003/124/WE z dnia 22 grudnia 2003 r. wykonującej dyrektywę 2003/6/WE Parlamentu Europejskiego i Rady w zakresie definicji i ujawniania informacji wewnętrznych oraz definicji manipulacji na rynku (2) należy interpretować w ten sposób, że informacja o zbliżającej się publikacji artykułu prasowego zawierającego pogłoskę rynkową dotyczącą emitenta instrumentu finansowego może spełniać wymóg szczegółowości wprowadzony w tych przepisach dla kwalifikacji informacji wewnętrznych [poufnych]? b) Czy okoliczność, że artykuł prasowy, którego zbliżająca się publikacja stanowi rozpatrywaną informację, wskazuje – tytułem pogłoski rynkowej – cenę publicznej oferty kupna, ma wpływ na ocenę ściśle określonego charakteru rozpatrywanej informacji? c) Czy renoma dziennikarza, który podpisał artykuł, renoma podmiotu prasowego, który go opublikował, oraz rzeczywiście znaczący wpływ („ex post”) tej publikacji na cenę papierów wartościowych, których ona dotyczy, mają znaczenie dla celów oceny ściśle określonego charakteru rozpatrywanej informacji?

2)

W drugiej kolejności, w przypadku odpowiedzi, że informacja taka jak rozpatrywana może spełniać przewidziany wymóg szczegółowości: a) Czy art. 21 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 596/2014 z dnia 16 kwietnia 2014 r. w sprawie nadużyć na rynku (rozporządzenie w sprawie nadużyć na rynku) oraz uchylającego dyrektywę 2003/6/WE Parlamentu Europejskiego i Rady i dyrektywy Komisji 2003/124/WE, 2003/125/WE i 2004/72/WE (3) należy interpretować w ten sposób, że ujawnienie przez dziennikarza jednemu ze swoich zwykłych źródeł informacji o zbliżającej się publikacji artykułu jego autorstwa, w którym zamieszczono pogłoskę rynkową, następuje „do celów dziennikarskich”? b) Czy odpowiedź na to pytanie zależy w szczególności od tego, czy dziennikarz został poinformowany o pogłosce rynkowej przez to źródło lub też czy ujawnienie informacji o zbliżającej się publikacji artykułu było pomocne w uzyskaniu od tego źródła wyjaśnień co do wiarygodności pogłoski?

3)

W trzeciej kolejności, czy art. 10 i 21 rozporządzenia (UE) nr 596/2014 należy interpretować w ten sposób, że nawet w przypadku ujawnienia informacji poufnych przez dziennikarza „do celów dziennikarskich” w rozumieniu art. 21 zgodność lub niezgodność z prawem ujawnienia wymaga oceny, czy odbyło się „w normalnym trybie wykonywania […] zawodu [dziennikarza]” w rozumieniu art. 10?

4)

W czwartej kolejności, czy art. 10 rozporządzenia (UE) nr 596/2014 należy interpretować w ten sposób, że ujawnienie informacji poufnych, aby mogło mieć miejsce w ramach normalnego trybu wykonywania zawodu dziennikarza, musi być ściśle niezbędne do wykonywania tego zawodu i musi być zgodne z zasadą proporcjonalności?

---

(1)  Dz.U. 2003, L 96, s. 16

(2)  Dz.U. 2003, L 339, s. 70.

(3)  Dz.U. 2014, L 173, s. 1.

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Amtsgericht Nürnberg (Niemcy) w dniu 21 lipca 2020 r. – DQ / Ryanair DAC

(Sprawa C-323/20)

(2020/C 313/18)

Język postępowania: niemiecki

Sąd odsyłający

Amtsgericht Nürnberg

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: DQ

Strona pozwana: Ryanair Designated Activity Company

Pytania prejudycjalne

1)	Czy zorganizowany przez związki zawodowe strajk pracowników obsługującego przewoźnika lotniczego stanowi „nadzwyczajną okoliczność” w rozumieniu art. 5 ust. 3 rozporządzenia (WE) nr 261/2004 (1)?

2)	Czy jest w tym zakresie decydujące, że ów strajk jest spowodowany żądaniami pracowników, które nie zostały do tej pory uzgodnione umownie między pracownikami a obsługującym przewoźnikiem lotniczym?

3)	Czy jest w tym zakresie decydujące, że konkretny strajk został spowodowany określonym zachowaniem w trakcie negocjacji ze związkami zawodowymi przez obsługującego przewoźnika lotniczego? Postanowieniem Prezesa Trybunału z dnia 7 sierpnia 2020 r. sprawa została wykreślona z rejestru Trybunału.

---

(1)  Rozporządzenie (WE) nr 261/2004 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 11 lutego 2004 r. ustanawiające wspólne zasady odszkodowania i pomocy dla pasażerów w przypadku odmowy przyjęcia na pokład albo odwołania lub dużego opóźnienia lotów, uchylające rozporządzenie (EWG) nr 295/91 (Dz.U. 2004, L 46, s. 1.)

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Bundesfinanzhof (Niemcy) w dniu 22 lipca 2020 r. – Finanzamt B / X-Beteiligungsgesellschaft mbH

(Sprawa C-324/20)

(2020/C 313/19)

Język postępowania: niemiecki

Sąd odsyłający

Bundesfinanzhof

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: Finanzamt B

Strona przeciwna: X-Beteiligungsgesellschaft mbH

Pytania prejudycjalne

1)

Czy w przypadku usługi świadczonej jednorazowo, a zatem nie w sposób ciągły, związek z wpłatą zaliczki lub płatnością rat w rozumieniu art. 64 ust. 1 dyrektywy Rady 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (1) wynika z samego porozumienia dotyczącego zapłaty rozłożonej na raty?

2)

Posiłkowo, w przypadku udzielenia na pytanie pierwsze odpowiedzi przeczącej: czy należy stwierdzić niewywiązanie się z płatności w rozumieniu art. 90 ust. 1 tej dyrektywy w sytuacji, w której podatnik w momencie świadczenia usługi uzgodnił, że usługa ta powinna zostać wynagrodzona w pięciu rocznych ratach, a w przypadku późniejszej zapłaty prawo krajowe przewiduje korektę uchylającą uprzednie obniżenie podstawy opodatkowania zgodnie z tym przepisem?

---

(1)  Dz.U. 2006, L 347, s. 1.

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Tribunal du travail du Brabant wallon, oddział w Wavre (Belgia) w dniu 24 lipca 2020 r. – PR / Agence fédérale pour l'Accueil des demandeurs d'asile (Fedasil)

(Sprawa C-335/20)

(2020/C 313/20)

Język postępowania: francuski

Sąd odsyłający

Tribunal du travail du Brabant wallon, oddział w Wavre

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: PR

Strona przeciwna: Agence fédérale pour l'Accueil des demandeurs d'asile (Fedasil)

Pytania prejudycjalne

1)

Czy decyzja o zmianie obowiązkowego miejsca rejestracji osoby ubiegającej się o azyl w ośrodku dla cudzoziemców, którego głównym zadaniem jest ułatwienie przekazania tej osoby do państwa właściwego do rozpatrzenia jej wniosku o udzielenie ochrony, wydana przez państwowy organ administracji i interpretowana jako środek przygotowawczy do faktycznego przekazania, podczas gdy osoba ta wniosła do sądu krajowego skargę o stwierdzenie nieważności i wniosek o zawieszenie wykonania tego nakazu wydalenia, stanowi już wykonanie tej decyzji o wydaleniu w rozumieniu rozporządzenia Dublin III (1)?

2)

Na wypadek udzielenia odpowiedzi twierdzącej, czy jedyny środek zaskarżenia mający skutek zawieszający – a mianowicie wniosek o zawieszenie wykonania w trybie szczególnie pilnym przewidziany w art. 39/82§ 4 ustawy z dnia 15.12.1980 R. o wjeździe na terytorium, pobycie, zamieszkaniu i wydalaniu cudzoziemców – przysługujący osobie ubiegającej się o azyl, której nakazano udać się do innego państwa członkowskiego w celu rozpatrzenia złożonego przez nią wniosku o udzielenie ochrony międzynarodowej, związany z nieuchronnym wykonaniem decyzji o wydaleniu lub odesłaniu, stanowi skuteczny środek zaskarżenia w rozumieniu art. 27 rozporządzenia Dublin III?

---

(1)  Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 604/2013 z dnia 26 czerwca 2013 r. w sprawie ustanowienia kryteriów i mechanizmów ustalania państwa członkowskiego odpowiedzialnego za rozpatrzenie wniosku o udzielenie ochrony międzynarodowej złożonego w jednym z państw członkowskich przez obywatela państwa trzeciego lub bezpaństwowca (Dz.U. 2013, L 180, s. 31).

Odwołanie od postanowienia Sądu (ósma izba) wydanego w dniu 20 maja 2020 r. w sprawie T-526/19, Nord Stream 2/Parlament i Rada, wniesione w dniu 28 lipca 2020 r. przez Nord Stream 2 AG

(Sprawa C-348/20 P)

(2020/C 313/21)

Język postępowania: angielski

Strony

Wnosząca odwołanie: Nord Stream 2 AG (przedstawiciele: L. Van den Hende, advocaat, M. Schonberg, Solicitor, J. Penz-Evren, J. Maly, Rechtsanwälte)

Druga strona postępowania: Parlament Europejski, Rada Unii Europejskiej

Żądania wnoszącej odwołanie

Wnosząca odwołanie wnosi do Trybunału o:

—	uchylenie postanowienia Sądu (ósma izba) z dnia 20 maja 2020 r. w sprawie T-526/19 Nord Stream 2/Parlament i Rada, w szczególności pkt 1, 3, 4 i 6 sentencji;

—

w zakresie, w jakim Trybunał uzna, że stan postępowania na to pozwala – oddalenie zarzutu niedopuszczalności, uznanie skargi za dopuszczalną i przekazanie sprawy Sądowi celem rozpoznania jej co do istoty lub, posiłkowo, o uznanie, że zaskarżony akt dotyczy wnoszącej odwołanie bezpośrednio, i przekazanie sprawy Sądowi, aby orzekł w przedmiocie indywidualnego oddziaływania lub połączył tę kwestię z orzeczeniem co do istoty; i

—	obciążenie Rady i Parlamentu kosztami poniesionymi przez wnoszącą odwołanie, w tym kosztami poniesionymi przed Sądem.

Zarzuty i główne argumenty

W pierwszym zarzucie odwołania, który dzieli się na dwie części, wnosząca odwołanie twierdzi, że Sąd dopuścił się naruszeń prawa, stosując wymóg bezpośredniego oddziaływania i orzekając, że wnosząca odwołanie nie miała legitymacji procesowej do wniesienia skargi o stwierdzenie nieważności dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2019/692 (1) z dnia 17 kwietnia 2019 r. (zwanej dalej „dyrektywą zmieniającą”):

Sąd popełnił błąd, orzekając, że dyrektywa, w tym dyrektywa zmieniająca, nie może samoistnie – przed przyjęciem przepisów transponujących lub przed upływem terminu do dokonania transpozycji – wpływać bezpośrednio na sytuację prawną danego podmiotu, co de facto oznaczałoby wyłączenie jakiejkolwiek skargi o stwierdzenie nieważności na podstawie art. 263 akapit czwarty TFUE.

Sąd popełnił błąd, analizując całkiem ogólnikowo kwestię uznania przysługującego państwom członkowskim i nie badając, jaki byłby konkretny wpływ jakiegokolwiek uznania na sytuację prawną wnoszącej odwołanie, i to w świetle przedmiotu jej skargi.

W drugim zarzucie odwołania wnosząca je twierdzi, że Sąd dopuścił się naruszeń prawa przy dokonywaniu oceny wniosku Rady o wyłączenie niektórych dokumentów z akt sprawy oraz uwzględniając ten wniosek. W szczególności Sąd popełnił błąd, dokonując swojej oceny całkowicie w ramach rozporządzenia 1049/2001 (2) w sprawie publicznego dostępu do dokumentów, nie badając przy tym, czy odnośne dokumenty były oczywiście istotne dla rozstrzygnięcia sporu. Sąd popełnił również błąd, stosując restrykcyjne ramy ustanowione przez Trybunał w szczególnych i pilnych okolicznościach spraw Węgry/Komisja i Słowenia/Chorwacja (3) do innych sytuacji o diametralnie różnym charakterze. Wreszcie Sąd dopuścił się naruszenia prawa, przypisując doniosłe znaczenie istnieniu odrębnego postępowania arbitrażowego wszczętego przez wnoszącą odwołanie na podstawie Karty Energetycznej, co nie jest istotne dla jego oceny na żadnej podstawie, nawet na podstawie rozporządzenia nr 1049/2001.

---

(1)  Dyrektywa Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2019/692 z dnia 17 kwietnia 2019 r. zmieniająca dyrektywę 2009/73/WE dotyczącą wspólnych zasad rynku wewnętrznego gazu ziemnego (Dz.U. 2019, L 117, s. 1).

(2)  Rozporządzenie (WE) nr 1049/2001 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 30 maja 2001 r. w sprawie publicznego dostępu do dokumentów Parlamentu Europejskiego, Rady i Komisji (Dz.U. 2001, L 145, s. 43).

(3)  Postanowienie z dnia 14 maja 2019 r., Węgry/Parlament, C-650/18, niepublikowane, EU:C:2019:438; wyrok z dnia 31 stycznia 2020 r., Słowenia/Chorwacja, C-457/18, EU:C:2020:65.

Odwołanie od postanowienia Sądu (pierwsza izba) wydanego w dniu 12 maja 2020 r. w sprawie T-738/18, Dragnea / Komisja, wniesione w dniu 30 lipca 2020 r. przez Liviu Dragnea

(Sprawa C-351/20 P)

(2020/C 313/22)

Język postępowania: angielski

Strony

Wnoszący odwołanie: Liviu Dragnea (przedstawiciele: adwokaci C. Toby, O. Riffaud, B. Entringer)

Druga strona postępowania: Komisja Europejska

Żądania wnoszącego odwołanie

Skarżący wnosi do Trybunału o:

—	uchylenie zaskarżonego postanowienia Sądu w całości;

—	stwierdzenie nieważności decyzji Komisji (OCM(2018)20575) przesłanej przedstawicielowi skarżącego pismem z dnia 1 października 2018 r.;

—	obciążenie Komisji kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Na poparcie skargi strona skarżąca podnosi trzy zarzuty..

Zarzut pierwszy dotyczący naruszenia art. 9 ust. 1, art. 9 ust. 2 i art. 9 ust. 4 rozporządzenia OLAF (1) oraz naruszenia prawa do obrony skarżącego w ramach dochodzeń, w tym prawa do bycia wysłuchanym i przestrzegania zasady domniemania niewinności.

Zarzut drugi dotyczący naruszenia zasady dobrej administracji w odniesieniu do dochodzeń, jak również odmowy wszczęcia dochodzenia w sprawie przebiegu dochodzenia OLAF-u.

Zarzut trzeci dotyczący naruszenia prawa dostępu do dokumentów dotyczących dochodzeń OLAF-

---

(1)  Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE, Euratom) nr 883/2013 z dnia 11 września 2013 r. dotyczące dochodzeń prowadzonych przez Europejski Urząd ds. Zwalczania Nadużyć Finansowych (OLAF) oraz uchylające rozporządzenie (WE) nr 1073/1999 Parlamentu Europejskiego i Rady i rozporządzenie Rady (Euratom) nr 1074/1999 (Dz.U. 2013, L 248, s. 1).

Postanowienie Prezesa czwartej izby Trybunału z dnia 17 stycznia 2020 [wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Court of Appeal (England & Wales) (Civil Division) – Zjednoczone Królestwo] – Sandoz Ltd, Hexal AG / G.D. Searle LLC, Janssen Sciences Ireland

(Sprawa C-114/18) (1)

(2020/C 313/23)

Język postępowania: angielski

Prezes czwartej izby zarządził wykreślenie sprawy.

---

(1)  Dz.U. C 152 z 30.4.2018.

Postanowienie Prezesa Trybunału z dnia 3 lutego 2020 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Sąd Najwyższy – Polska) –postępowanie wszczęte przez YV, przy udziale Krajowej Rady Sądownictwa

(Sprawa C-537/18) (1)

(2020/C 313/24)

Język postępowania: polski

Prezes Trybunału zarządził wykreślenie sprawy.

---

(1)  Dz.U. C 427 z 26.11.2018.

Postanowienie Prezesa Trybunału z dnia 4 lutego 2020 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Tribunal Superior de Justicia de Canarias – Espagne) – KA / Instituto Nacional de la Seguridad Social (INSS), Tesorería General de la Seguridad Social

(Sprawa C-811/18) (1)

(2020/C 313/25)

Język postępowania: hiszpański

Prezes Trybunału zarządził wykreślenie sprawy.

---

(1)  Dz.U. C 139 z 15.4.2019.

Postanowienie Prezesa pierwszej izby Trybunału z dnia 20 stycznia 2020 r. – Ryanair DAC, dawniej Ryanair Ltd, Airport Marketing Services Ltd / Komisja Europejska

(Sprawa C-202/19 P) (1)

(2020/C 313/26)

Język postępowania: angielski

Prezes pierwszej izby zarządził wykreślenie sprawy.

---

(1)  Dz.U. C 164 z 13.5.2019.

Postanowienie Prezesa Trybunału z dnia 20 stycznia 2020 r. – Ryanair DAC, dawniej Ryanair Ltd, Airport Marketing Services Ltd / Komisja Europejska

(Sprawa C-203/19 P) (1)

(2020/C 313/27)

Język postępowania: angielski

Prezes pierwszej izby zarządził wykreślenie sprawy.

---

(1)  Dz.U. C 164 z 13.5.2019.

Postanowienie Prezesa pierwszej izby Trybunału z dnia 20 stycznia 2020 r. – Ryanair DAC, dawniej Ryanair Ltd, Airport Marketing Services Ltd / Komisja Europejska, Rada Unii Europejskiej

(Sprawa C-204/19 P) (1)

(2020/C 313/28)

Język postępowania: angielski

Prezes pierwszej izby zarządził wykreślenie sprawy.

---

(1)  Dz.U. C 164 z 13.5.2019.

Postanowienie Prezesa pierwszej izby Trybunału z dnia 20 stycznia 2020 r. – Ryanair DAC, dawniej Ryanair Ltd, Airport Marketing Services Ltd / Komisja Europejska, Rada Unii Europejskiej

(Sprawa C-205/19 P) (1)

(2020/C 313/29)

Język postępowania: angielski

Prezes pierwszej izby zarządził wykreślenie sprawy.

---

(1)  Dz.U. C 164 z 13.5.2019.

Postanowienie Prezesa Trybunału z dnia 23 stycznia 2020 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Amtsgericht Hamburg – Niemcy) – YX / Eurowings GmbH

(Sprawa C-542/19) (1)

(2020/C 313/30)

Język postępowania: niemiecki

Prezes Trybunału zarządził wykreślenie sprawy.

---

(1)  Dz.U. C 353 z 11.11.2019.

Postanowienie Prezesa Trybunału z dnia 8 stycznia 2020 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożone przez Handelsgericht Wien – Austria) – flightright GmbH/ Austrian Airlines AG

(Sprawa C-661/19) (1)

(2020/C 313/31)

Język postępowania: niemiecki

Prezes Trybunału zarządził wykreślenie sprawy.

---

(1)  Dz.U. C 406 z 2.12.2019.

Wyrok Sądu z dnia 8 lipca 2020 r. – Ocean Capital Administration i in./ Rada

(Sprawa T-332/15) (1)

(Wspólna polityka zagraniczna i bezpieczeństwa - Środki ograniczające podjęte wobec Iranu - Zamrożenie środków finansowych - Wykaz osób i podmiotów do których mają zastosowanie te środki - Ujęcie nazw skarżących)

(2020/C 313/32)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Ocean Capital Administration GmbH (Hamburg, Niemcy) oraz 31 innych skarżących, których nazwy zostały wymienione w załączniku do wyroku (przedstawiciele: P. Moser, QC, E. Metcalfe, barrister, i M. Taher, solicitor)

Strona pozwana: Rada Unii Europejskiej (przedstawiciele: M. Bishop et V. Piessevaux, pełnomocnicy)

Przedmiot

Po pierwsze, oparte na art. 263 TFUE żądanie stwierdzenia nieważności decyzji Rady (WPZiB) 2015/556 z dnia 7 kwietnia 2015 r. zmieniającej decyzję Rady 2010/413/WPZiB w sprawie środków ograniczających wobec Iranu (Dz.U. 2015, L 92, s. 101) oraz rozporządzenia wykonawczego Rady (UE) 2015/549 z dnia 7 kwietnia 2015 r. w sprawie wykonania rozporządzenia (UE) nr 267/2012 w sprawie środków ograniczających wobec Iranu (Dz.U. 2015, L 92, s. 12) w zakresie, w jakim te akty dotyczą skarżących, oraz po drugie, oparte na art. 277 TFUE żądanie stwierdzenia, że decyzja Rady 2013/497/WPZiB z dnia 10 października 2013 r. zmieniająca decyzję 2010/413/WPZiB w sprawie środków ograniczających wobec Iranu (Dz.U. 2013, L 272, s. 46) oraz rozporządzenie Rady (UE) nr 971/2013 z dnia 10 października 2013 r. zmieniające rozporządzenie (UE) nr 267/2012 w sprawie środków ograniczających wobec Iranu (Dz.U. 2013, L 272, s. 1) nie znajdują zastosowania.

Sentencja

1)	Skarga zostaje oddalona.

2)	Ocean Capital Administration GmbH i pozostali skarżący, których nazwiska zostały wymienione w załączniku, pokrywają koszty postępowania.

---

(1)  Dz.U. C 294 z 7.9.2015.

Wyrok Sądu z dnia 8 lipca 2020 r. – VQ / EBC

(Sprawa T-203/18) (1)

(Polityka gospodarcza i pieniężna - Nadzór ostrożnościowy nad instytucjami kredytowymi - Artykuł 18 ust. 1 rozporządzenia (UE) nr 1024/2013 - Administracyjna sankcja pieniężna nałożona przez EBC na instytucję kredytową za naruszenie art. 77 lit. a) rozporządzenia (UE) nr 575/2013 - Sposoby publikacji na stronie internetowej EBC - Artykuł 18 ust. 6 rozporządzenia nr 1024/2013 i art. 132 ust. 1 rozporządzenia (UE) nr 468/2014)

(2020/C 313/33)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: VQ (przedstawiciel: G. Cahill, barrister)

Strona pozwana: Europejski Bank Centralny (przedstawiciele: E. Koupepidou, E. Yoo i M. Puidokas, pełnomocnicy)

Interwenienci popierający stronę pozwaną: Rada Unii Europejskiej (przedstawiciele: I. Gurov i J. Bauerschmidt, pełnomocnicy), Komisja Europejska (przedstawiciele: L. Armati, A. Steiblytė, K.-P. Wojcik i A. Nijenhuis, pełnomocnicy)

Przedmiot

Oparte na art. 263 TFUE żądanie stwierdzenia nieważności decyzji ECB-SSM-2018-ESSAB-4, SNC-2016–0026 wydanej przez EBC w dniu 14 marca 2018 r. na podstawie art. 18 ust. 1 rozporządzenia Rady (UE) nr 1024/2013 z dnia 15 października 2013 r. powierzającego Europejskiemu Bankowi Centralnemu szczególne zadania w odniesieniu do polityki związanej z nadzorem ostrożnościowym nad instytucjami kredytowymi (Dz.U. 2013, L 287, s. 63), w zakresie, w jakim, po pierwsze, EBC nałożył na skarżącą administracyjną sankcję pieniężną w wysokości 1 600 000 EUR, a po drugie, podjął on decyzję o publikacji informacji o tej sankcji na stronie internetowej EBC bez anonimizacji nazwy skarżącej.

Sentencja

1)	Skarga zostaje oddalona.

2)	VQ pokrywa, poza własnymi kosztami, koszty poniesione przez Europejski Bank Centralny (EBC), w tym koszty związane z postępowaniem w przedmiocie środka tymczasowego.

3)	Rada Unii Europejskiej i Komisja Europejska pokrywają własne koszty.

---

(1)  Dz.U. C 182 z 28.5.2018.

Wyrok Sądu z dnia 8 lipca 2020 r. – Crédit agricole / EBC

(Sprawa T-576/18) (1)

(Polityka gospodarcza i pieniężna - Nadzór ostrożnościowy nad instytucjami kredytowymi - Artykuł 18 ust. 1 rozporządzenia (UE) nr 1024/2013 - Administracyjna sankcja finansowa nałożona przez EBC na instytucję kredytową - Artykuł 26 ust. 3 akapit pierwszy rozporządzenia (UE) nr 575/2013 - Ciągłe naruszenie wymogów w zakresie funduszy własnych - Naruszenie przez niedbalstwo - Zastosowanie z mocą wsteczną przepisów przewidujących mniej surowe kary - Brak - Prawo do obrony - Wysokość sankcji - Obowiązek uzasadnienia)

(2020/C 313/34)

Język postępowania: francuski

Strony

Strona skarżąca: Crédit agricole SA (Montrouge, Francja) (przedstawiciele: adwokaci A. Champsaur i A. Delors)

Strona przeciwna: Europejski Bank Centralny (przedstawiciele: C. Hernández Saseta, A. Pizzolla i D. Segoin, pełnomocnicy)

Przedmiot

Oparte na art. 263 TFUE żądanie stwierdzenia nieważności decyzji ECB/SSM/2018-FRCAG-75 z dnia 16 lipca 2018 r., wydanej przez EBC na podstawie art. 18 ust. 1 rozporządzenia Rady (UE) nr 1024/2013 z dnia 15 października 2013 r. powierzającego Europejskiemu Bankowi Centralnemu szczególne zadania w odniesieniu do polityki związanej z nadzorem ostrożnościowym nad instytucjami kredytowymi (Dz.U. 2013, L 287, s. 63), nakładającej na skarżącą administracyjną sankcję finansową w wysokości 4 300 000 EUR z powodu ciągłego naruszenia wymogów w zakresie funduszy własnych przewidzianych w art. 26 ust. 3 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 575/2013 z dnia 26 czerwca 2013 r. w sprawie wymogów ostrożnościowych dla instytucji kredytowych i firm inwestycyjnych, zmieniającego rozporządzenie (UE) nr 648/2012 (Dz.U. 2013, L 176, s. 1; sprostowania: Dz.U. 2013, L 208, s. 68; Dz.U. 2013, L 321, s. 6)

Sentencja

1)	Stwierdza się nieważność decyzji ECB/SSM/2018-FRCAG-75 Europejskiego Banku Centralnego (EBC) z dnia 16 lipca 2018 r. w zakresie, w jakim nakłada na Crédit agricole SA administracyjną sankcję finansową w wysokości 4 300 000 EUR.

2)	W pozostałym zakresie skarga zostaje oddalona.

3)	Crédit agricole pokrywa własne koszty.

4)	EBC pokrywa własne koszty.

---

(1)  Dz.U. C 436 z 3.12.2018.

Wyrok Sądu z dnia 8 lipca 2020 r. Crédit agricole Corporate and Investment Bank / EBC

(Sprawa C-577/18) (1)

(Polityka gospodarcza i pieniężna - Nadzór ostrożnościowy nad instytucjami kredytowymi - Artykuł 18 ust. 1 rozporządzenia (UE) nr 1024/2013 - Administracyjna sankcja finansowa nałożona przez EBC na instytucję kredytową - Artykuł 26 ust. 3 akapit pierwszy rozporządzenia (UE) nr 575/2013 - Ciągłe naruszenie wymogów w zakresie funduszy własnych - Naruszenie przez niedbalstwo Prawo do obrony - Wysokość sankcji - Obowiązek uzasadnienia)

(2020/C 313/35)

Język postępowania: francuski

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: Crédit agricole Corporate and Investment Bank (Montrouge, Francja) (przedstawiciele: adwokaci A. Champsaur i A. Delors)

Strona pozwana: Europejski Bank Centralny (przedstawiciele: C. Hernández Saseta, A. Pizzolla i D. Segoin, pełnomocnicy)

Przedmiot

Oparte na art. 263 TFUE żądanie stwierdzenia nieważności decyzji ECB/SSM/2018-FRCAG-76 z dnia 16 lipca 2018 r., wydanej przez EBC na podstawie art. 18 ust. 1 rozporządzenia Rady (UE) nr 1024/2013 z dnia 15 października 2013 r. powierzającego Europejskiemu Bankowi Centralnemu szczególne zadania w odniesieniu do polityki związanej z nadzorem ostrożnościowym nad instytucjami kredytowymi (Dz.U. 2013, L 287, s. 63), nakładającej na skarżącą administracyjną sankcję finansową w wysokości 300 000 EUR z powodu ciągłego naruszania wymogów w zakresie funduszy własnych przewidzianych w art. 26 ust. 3 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 575/2013 z dnia 26 czerwca 2013 r. w sprawie wymogów ostrożnościowych dla instytucji kredytowych i firm inwestycyjnych, zmieniającego rozporządzenie (UE) nr 648/2012 (Dz.U. 2013, L 176, s. 1; sprostowania: Dz.U. 2013, L 208, s. 68; Dz.U. 2013, L 321, s. 6).

Sentencja

1)	Stwierdza się nieważność decyzji ECB/SSM/2018-FRCAG-76 Europejskiego Banku Centralnego (EBC) z dnia 16 lipca 2018 r. w zakresie, w jakim nakłada na Crédit agricole Corporate and Investment Bank administracyjną sankcję finansową w wysokości 300 000 EUR.

2)	W pozostałym zakresie skarga zostaje oddalona.

3)	Crédit agricole Corporate and Investment Bank pokrywa własne koszty.

4)	EBC pokrywa własne koszty.

---

(1)  Dz.U. C 436 z 3.12.2018.

Wyrok Sądu z dnia 8 lipca 2020 r. – Pablosky / EUIPO – docPrice (mediFLEX easystep)

(Sprawa T-20/19) (1)

(Znak towarowy Unii Europejskiej - Postępowanie w sprawie sprzeciwu - Zgłoszenie słownego unijnego znaku towarowego mediFLEX easystep - Wcześniejszy graficzny unijny znak towarowy Stepeasy - Względne podstawy odmowy rejestracji - Artykuł 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia (UE) 2017/1001)

(2020/C 313/36)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Pablosky, SL (Madryt, Hiszpania) (przedstawiciel: adwokat M. Centell)

Strona pozwana: Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (przedstawiciele: J. Crespo Carrillo, H. O’Neill i V. Ruzek, pełnomocnicy)

Druga strona w postępowaniu przed izbą odwoławczą EUIPO będąca interwenientem przed Sądem: docPrice GmbH (Koblencja, Niemcy) (przedstawiciel: adwokat K. Landes)

Przedmiot

Skarga na decyzję Czwartej Izby Odwoławczej EUIPO z dnia 8 listopada 2018 r. (sprawa R 77/2018-4) dotyczącą postępowania w sprawie sprzeciwu między Pablosky a docPrice.

Sentencja

1)

Stwierdza się nieważność decyzji Czwartej Izby Odwoławczej Urzędu Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (EUIPO) z dnia 8 listopada 2018 r. (sprawa R 77/2018-4) dotyczącej postępowania w sprawie sprzeciwu między Pablosky, SL a docPrice GmbH w zakresie, w jakim odnosi się ona do „odzieży” i „nakryć głowy” ujętych w klasie 25 w rozumieniu porozumienia nicejskiego.

2)	Odwołanie wniesione przez docPrice do Izby Odwoławczej EUIPO zostaje oddalone w zakresie dotyczącym towarów, o których mowa w pkt 1 sentencji.

3)	W pozostałym zakresie skarga zostaje oddalona.

4)	Każda ze stron pokrywa własne koszty.

---

(1)  Dz.U. C 82 z 4.3.2019.

Wyrok Sądu z dnia 8 lipca 2020 r. – Pablosky / EUIPO – docPrice (mediFLEX easySTEP)

(Sprawa T-21/19) (1)

(Znak towarowy Unii Europejskiej - Postępowanie w sprawie sprzeciwu - Zgłoszenie graficznego unijnego znaku towarowego mediFLEX easySTEP - Wcześniejszy graficzny unijny znak towarowy Stepeasy - Względne podstawy odmowy rejestracji - Artykuł 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia (UE) 2017/1001)

(2020/C 313/37)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Pablosky, SL (Madryt, Hiszpania) (przedstawiciel: adwokat M. Centell)

Strona pozwana: Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (przedstawiciele: J. Crespo Carrillo, H. O’Neill i V. Ruzek, pełnomocnicy).

Druga strona w postępowaniu przed izbą odwoławczą EUIPO będąca interwenientem przed Sądem: docPrice GmbH (Koblencja, Niemcy) (przedstawiciel: adwokat K. Landes)

Przedmiot

Skarga na decyzję Czwartej Izby Odwoławczej EUIPO z dnia 8 listopada 2018 r. (sprawa R 76/2018-4) dotyczącą postępowania w sprawie sprzeciwu między Pablosky a docPrice.

Sentencja

1)

Stwierdza się nieważność decyzji Czwartej Izby Odwoławczej Urzędu Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (EUIPO) z dnia 8 listopada 2018 r. (sprawa R 76/2018-4) dotyczącej postępowania w sprawie sprzeciwu między Pablosky, SL a docPrice GmbH w zakresie, w jakim odnosi się ona do „odzieży” i „nakryć głowy” ujętych w klasie 25 w rozumieniu porozumienia nicejskiego.

2)	Odwołanie wniesione przez docPrice do Izby Odwoławczej EUIPO zostaje oddalone w zakresie dotyczącym towarów, o których mowa w pkt 1 sentencji.

3)	W pozostałym zakresie skarga zostaje oddalona.

4)	Każda ze stron pokrywa własne koszty.

---

(1)  Dz.U. C 82 z 4.3.2019.

Wyrok Sądu z dnia 8 lipca 2020 r. – Scorify / EUIPO – Scor (SCORIFY)

(Sprawa T-328/19) (1)

(Znak towarowy Unii Europejskiej - Postępowanie w sprawie sprzeciwu - Zgłoszenie graficznego unijnego znaku towarowego SCORIFY - Wcześniejszy słowny unijny znak towarowy SCOR - Względna podstawa odmowy rejestracji - Prawdopodobieństwo wprowadzenia w błąd - Artykuł 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia (UE) 2017/1001)

(2020/C 313/38)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Scorify UAB (Wilno, Litwa) (przedstawiciel: adwokat V. Viešūnaitė)

Strona pozwana: Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (przedstawiciele: D. Botis i H. O’Neill, pełnomocnicy)

Druga strona w postępowaniu przed izbą odwoławczą EUIPO będąca interwenientem przed Sądem: Scor SE (Paryż, Francja) (przedstawiciele: adwokaci T. de Haan i C. de Callataÿ)

Przedmiot

Skarga na decyzję Czwartej Izby Odwoławczej EUIPO z dnia 26 marca 2019 r. (sprawa R 1639/2018-4) dotyczącą postępowania w sprawie sprzeciwu między Scor a Scorisk.

Sentencja

1)	Skarga zostaje oddalona.

2)	Scorify UAB zostaje obciążona kosztami postępowania.

---

(1)  Dz.U. C 246 z 22.7.2019.

Wyrok Sądu z dnia 8 lipca 2020 r. – Essential Export / EUIPO – Shenzhen Liouyi International Trading (TOTU)

(Sprawa T-633/19) (1)

(Znak towarowy Unii Europejskiej - Postępowanie w sprawie sprzeciwu - Zgłoszenie graficznego unijnego znaku towarowego zawierającego jakoby element słowny „TOTU” w kolorach czerwonym i czarnym - Wcześniejsze graficzne unijne znaki towarowe TOTO - Względna podstawa odmowy rejestracji - Prawdopodobieństwo wprowadzenia w błąd - Artykuł 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia (UE) 2017/1001)

(2020/C 313/39)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Essential Export SA (San José, Kostaryka) (przedstawiciel: adwokat A.B. Padial Martínez)

Strona pozwana: Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (przedstawiciel: S. Hanne, pełnomocnik)

Druga strona w postępowaniu przed izbą odwoławczą EUIPO: Shenzhen Liouyi International Trading Co. Ltd (Shenzhen, Chiny)

Przedmiot

Skarga na decyzję Drugiej Izby Odwoławczej EUIPO z dnia 22 lipca 2019 r. (sprawa R 362/2019-2) dotyczącą postępowania w sprawie sprzeciwu między Essential Export a Shenzhen Liouyi International Trading.

Sentencja

1)	Skarga zostaje oddalona.

2)	Essential Export SA zostaje obciążona kosztami postępowania.

---

(1)  Dz.U. C 383 z 11.11.2019.

Postanowienie Sądu z dnia 22 czerwca 2020 r. – Sherpa Europe/EUIPO – Núcleo de comunicaciones y control (SHERPA NEXT)

(Sprawa T-170/19) (1)

(Znak towarowy Unii Europejskiej - Postępowanie w sprawie sprzeciwu - Wycofanie sprzeciwu - Umorzenie postępowania)

(2020/C 313/40)

Język postępowania: hiszpański

Strony

Strona skarżąca: Sherpa Europe, SL (Erandio, Hiszpania) (przedstawiciel: adwokat M. Esteve Sanz)

Strona pozwana: Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (przedstawiciele: J. García Murillo i J. Crespo Carrillo, pełnomocnicy).

Druga strona w postępowaniu przed izbą odwoławczą EUIPO: Núcleo de comunicaciones y control, SL (Tres Cantos, Hiszpania)

Przedmiot

Skarga na decyzję Drugiej Izby Odwoławczej EUIPO z dnia 10 grudnia 2018 r. (sprawa R 523/2017-2), dotyczącą postępowania w sprawie sprzeciwu między Núcleo de comunicaciones y control a Sherpa Europe

Sentencja.

1)	Postępowanie w przedmiocie skargi zostaje umorzone.

2)	Sherpa Europe, SL pokrywa własne koszty oraz koszty poniesione przez Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (EUIPO).

3)	Núcleo de comunicaciones y control, SL pokrywa własne koszty.

---

(1)  Dz.U. C 155 6.5.2019.

Postanowienie Prezesa Sądu z dnia 24 czerwca 2020 r. – Price / Rada

(Sprawa T-231/20 R)

(Postępowanie w przedmiocie środków tymczasowych - Przestrzeń wolności, bezpieczeństwa i sprawiedliwości - Decyzja (UE) 2020/135 - Umowa o wystąpieniu Zjednoczonego Królestwa z Unii i Euratomu - Utrata obywatelstwa Unii - Wniosek o zawieszenie wykonania - Oczywista niedopuszczalność skargi głównej - Niedopuszczalność - Odesłanie do Trybunału - Brak właściwości)

(2020/C 313/41)

Język postępowania: francuski

Strony

Strona skarżąca: David Price (Dorat, Francja) (przedstawiciel: adwokat J. Fouchet)

Strona pozwana: Rada Unii Europejskiej (przedstawiciele: M. Bauer, R. Meyer i M.-M. Joséphidès, pełnomocnicy)

Przedmiot

Po pierwsze, oparte na art. 278 i 279 TFUE żądanie częściowego zawieszenia wykonalności decyzji Rady (UE) 2020/135 z dnia 30 stycznia 2020 r. w sprawie zawarcia Umowy o wystąpieniu Zjednoczonego Królestwa Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej z Unii Europejskiej i Europejskiej Wspólnoty Energii Atomowej (Dz.U. 2020, L 29, s. 1) oraz Umowy o wystąpieniu Zjednoczonego Królestwa Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej z Unii Europejskiej i Europejskiej Wspólnoty Energii Atomowej (Dz.U. 2020, L 29, s. 7) w zakresie, w jakim akty te nie pozwalają na zachowanie przez skarżącego obywatelstwa Unii Europejskiej lub przynajmniej art. 127 ust. 1 lit. b) rzeczonej umowy oraz, po drugie, oparte na art. 256 ust. 3 akapit trzeci TFUE żądanie zawieszenia postępowania oraz odesłania sprawy do Trybunału w celu przedłożenia mu pytań prejudycjalnych.

Sentencja

1)	Wniosek w przedmiocie środków tymczasowych zostaje odrzucony

2)	Rozstrzygnięcie o kosztach nastąpi w orzeczeniu kończącym postępowanie w sprawie.

Skarga wniesiona w dniu 20 lipca 2020 r. – Sony Interactive Entertainment Europe / EUIPO –Wong (GT RACING)

(Sprawa T-463/20)

(2020/C 313/42)

Język skargi: angielski

Strony

Strona skarżąca: Sony Interactive Entertainment Europe Ltd (Londyn, Zjednoczone Królestwo) (przedstawiciele: S. Malynicz, QC i adwokat M. Maier)

Strona pozwana: Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (EUIPO)

Druga strona w postępowaniu przed izbą odwoławczą: Wai Leong Wong (Glasgow, Zjednoczone Królestwo)

Dane dotyczące postępowania przed EUIPO

Zgłaszający sporny znak towarowy: Druga strona w postępowaniu przed izbą odwoławczą

Sporny znak towarowy: Zgłoszenie słownego unijnego znaku towarowego GT RACING – zgłoszenie nr 17 138 033

Postępowanie przed EUIPO: Postępowanie w sprawie sprzeciwu

Zaskarżona decyzja: Decyzja Czwartej Izby Odwoławczej EUIPO z dnia 8 maja 2020 r. w sprawie R 1612/2019-4

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—	stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji;

—	obciążenie EUIPO i drugiej strony w postępowaniu przed izbą odwoławczą własnymi kosztami oraz kosztami poniesionymi przez skarżącą.

Podniesione zarzuty

—	Naruszenie art. 8 ust. 1 lit. b) i art. 8 ust. 5 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2017/1001 ze względu na to, że Izba Odwoławcza nie określiła w sposób szczegółowy właściwego kręgu odbiorców;

—	Naruszenie art. 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2017/1001 ze względu na to, że Izba Odwoławcza dokonała błędnego porównania oznaczeń;

—	Naruszenie art. 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2017/1001 ze względu na to, że Izba Odwoławcza dokonała błędnego porównania towarów z klasy 9,16 i 28 oznaczonych wcześniejszym znakiem towarowym i towarów z klasy 18 oznaczonych spornym unijnym znakiem towarowym;

—	Naruszenie art. 8 ust. 1 lit. b) i art. 8 ust. 5 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2017/1001 ze względu na to, że Izba Odwoławcza nie wzięła pod uwagę dowodów co do prawdopodobnego postrzegania wcześniejszego unijnego znaku towarowego przez właściwy krąg odbiorców;

—	Nieuwzględnienie innych spornych kwestii wynikających z wyżej wymienionego art. 8 ust. 1 lit. b) i art. 8 ust. 5;

—	Nieuświadomienie sobie faktu, że jej własne ustalenia faktyczne były wystarczające do tego, aby wykazać istnienie „goodwill”, mylącego przedstawienia i szkody na podstawie obowiązującego w Zjednoczonym Królestwie prawa odnoszącego się do bezprawnego używania nazwy (law of passing off);

—	Nieuwzględnienie innych kryteriów wynikających z prawa odnoszącego się do bezprawnego używania nazwy (law of passing off) na podstawie art. 8 ust. 4 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2017/1001.

Skarga wniesiona w dniu 20 lipca 2020 r. – LF / Komisja

(Sprawa T-466/20)

(2020/C 313/43)

Język postępowania: francuski

Strony

Strona skarżąca: LF (przedstawiciele: adwokaci S. Orlandi i T. Martin)

Strona pozwana: Komisja Europejska

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—	stwierdzenie nieważności decyzji z dnia 11 września 2019 r. o odmowie przyznania jej dodatku zagranicznego;

—	obciążenie Komisji kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Na poparcie skargi strona skarżąca podnosi jednej zarzut, dotyczący naruszenia art. 4 ust. 1 lit. b) załącznika VII do regulaminu pracowniczego urzędników Unii Europejskiej.

Skarga wniesiona w dniu 27 lipca 2020 r. – Alteryx / EUIPO – Allocate Software (ALLOCATE)

(Sprawa T-476/20)

(2020/C 313/44)

Język skargi: angielski

Strony

Strona skarżąca: Alteryx, Inc. (Irvine, Kalifornia, Stany Zjednoczone) (przedstawiciele: A. Poulter i M. Holah, solicitors)

Strona pozwana: Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (EUIPO)

Druga strona w postępowaniu przed izbą odwoławczą: Allocate Software Ltd (Londyn, Zjednoczone Królestwo)

Dane dotyczące postępowania przed EUIPO

Właściciel spornego znaku towarowego: Strona skarżąca

Sporny znak towarowy: Słowny unijny znak towarowy „ALLOCATE” – unijny znak towarowy nr 6 740 658

Postępowanie przed EUIPO: Postępowanie w sprawie unieważnienia prawa do znaku

Zaskarżona decyzja: Decyzja Czwartej Izby Odwoławczej EUIPO z dnia 25 maja 2020 r. w sprawie R 1709/2019-4

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—	stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji;

—	uchylenie decyzji Wydziału Unieważnień;

—	obciążenie strony pozwanej własnymi kosztami oraz kosztami strony skarżącej, w tym kosztami poniesionymi przed izbą odwoławczą;

—	jeżeli druga strona postępowania przed izbą odwoławczą wstąpi do sprawy w charakterze interwenienta, obciążenie jej własnymi kosztami.

Podniesione zarzuty

—	Naruszenie art. 58 ust. 1 lit. a) w związku z art. 18 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2017/1001;

—	Naruszenie art. 94 ust. 1 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2017/1001 w zakresie, w jakim izba odwoławcza nie uzasadniła swojej decyzji.

Skarga wniesiona w dniu 6 sierpnia 2020 r. – Eos Products/EUIPO (Kształt kulistego pojemnika)

(Sprawa T-489/20)

(2020/C 313/45)

Język postępowania: niemiecki

Strony

Strona skarżąca: Eos Products Sàrl (Luksemburg, Luksemburg) (przedstawiciel: adwokat S. Stolzenburg-Wiemer)

Strona pozwana: Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (EUIPO)

Dane dotyczące postępowania przed EUIPO

Sporny znak towarowy: Trójwymiarowy unijny znak towarowy (Kształt kulistego pojemnika) – zgłoszenie nr 15 903 081

Zaskarżona decyzja: Decyzja Czwartej Izby Odwoławczej EUIPO z dnia 8 czerwca 2020 r. w sprawie R 2017/2020-4

Żądanie

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—	stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji;

—	obciążenie EUIPO kosztami postępowania.

Podniesione zarzuty

—	Naruszenie art. 95 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2017/1001;

—	Naruszenie art. 7 ust. 1 lit. b) rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2017/1001.

Skarga wniesiona w dniu 23 lipca 2020 r. – El Corte Inglés / EUIPO – Ou (-Vpro)

(Sprawa T-491/20)

(2020/C 313/46)

Język skargi: hiszpański

Strony

Strona skarżąca: El Corte Inglés, SA (Madryt, Hiszpania) (przedstawiciel: adwokat J.L. Rivas Zurdo)

Strona pozwana: Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (EUIPO)

Druga strona w postępowaniu przed izbą odwoławczą: Kuei-Chin Ou (Tajpej, Taiwan)

Dane dotyczące postępowania przed EUIPO

Zgłaszający sporny znak towarowy: Druga strona w postępowaniu przed izbą odwoławczą

Sporny znak towarowy: Graficzny unijny znak towarowy -Vpro – zgłoszenie nr 17 741 133

Postępowanie przed EUIPO: Postępowanie w sprawie sprzeciwu

Zaskarżona decyzja: Decyzja Pierwszej Izby Odwoławczej EUIPO z dnia 30 kwietnia 2020 r. w sprawie R 1758/2019-1

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—	stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji w zakresie, w jakim oddalając odwołanie wnoszącej sprzeciw, potwierdzono decyzję B 3 055 001 i dopuszczono do rejestracji graficznego unijnego znaku towarowego nr 17 741 133 -Vpro w odniesieniu do towarów z klas 24 i 25;

—	obciążenie strony przeciwnej kosztami postępowania.

Podniesione zarzuty

Naruszenie art. 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2017/1001.

Skarga wniesiona w dniu 24 lipca 2020 r. – S. Tous / EUIPO – Zhejiang China-Best Import & Export (Lampa)

(Sprawa T-492/20)

(2020/C 313/47)

Język skargi: hiszpański

Strony

Strona skarżąca: S. Tous, SL (Manresa, Hiszpania) (przedstawiciele: adwokaci D. Gómez Sánchez i J.L. Gracia Albero)

Strona pozwana: Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (EUIPO)

Druga strona w postępowaniu przed izbą odwoławczą: Zhejiang China-Best Import & Export Co. Ltd (Hangzhou, Chiny)

Dane dotyczące postępowania przed EUIPO

Właściciel spornego wzoru: Druga strona w postępowaniu przed izbą odwoławczą

Sporny wzór: Wzór wspólnotowy (Światła) – wzór wspólnotowy nr 4422343–0012

Zaskarżona decyzja: Decyzja Trzeciej Izby Odwoławczej EUIPO z dnia 26 maja 2020 r. w sprawie R 1553/2019-3

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—	stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji;

—	obciążenie właściciel spornego wzoru kosztami niniejszego postępowania, w tym kosztami poniesionymi w związku z postępowaniem przed Wydziałem Unieważnień i Trzecią Izbą Odwoławczą.

Podniesione zarzuty

Naruszenie art. 25 ust. 1 lit. b) i c) rozporządzenia Rady nr 6/2002 [w związku z art. 6, 7 oraz art. 9 ust. 2 lit. c rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2017/1001].

Skarga wniesiona w dniu 10 sierpnia 2020 r. – Banco Cooperativo Español / SRB

(Sprawa T-499/20)

(2020/C 313/48)

Język postępowania: hiszpański

Strony

Strona skarżąca: Banco Cooperativo Español, SA (Madryd, Hiszpnia) (przedstawiciele: adwokaci D. Sarmiento Ramírez-Escudero, J. Beltrán de Lubiano Sáez de Urabain i P. Biscari García)

Strona pozwana: Jednolita Rada ds. Restrukturyzacji i Uporządkowanej Likwidacji (SRB)

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

(i)	stwierdzenie braku możliwości zastosowania art. 5 ust. 1 rozporządzenia delegowanego 2015/63;

(ii)	stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji ze względu na naruszenie art. 103 ust. 2 akapit drugi dyrektywy 2014/59 i art. 70 rozporządzenia 806/2014, interpretowanych w świetle art. 16 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej i zasady proporcjonalności;

(iii)

w każdym wypadku, stwierdzenie, że zaskarżona decyzja nie może wywierać skutków wstecznych od daty wydania tej decyzji z 2016 r., a w konsekwencji stwierdzenie nieważności art. 3 zaskarżonej decyzji w zakresie, w jakim wywiera on takie skutki;

(iv)

w każdym wypadku orzeczenie, że SRB jest zobowiązana do zapłaty na rzecz strony skarżącej: a) odsetek za zwłokę od kwoty uiszczonej w 2016 r., za okres od 23 czerwca 2016 r. do dnia zapłaty przez SRB należnych kwot, obliczonych według obowiązującej stopy refinansowej EBC (obecnie 0 %) powiększonej o 3,5 punktu procentowego; b) posiłkowo w stosunku do żądania przedstawionego w lit. a) i tylko w wypadku, gdy Sąd uzna, że zaskarżona decyzja, co do istoty, jest zgodna z prawem, ale że nie może ona wywierać skutków wstecznych – odsetek za zwłokę od kwoty uiszczonej w 2016 r., za okres od 23 czerwca 2016 r. do dnia 19 marca 2020 r., tj. daty, od której zaskarżona decyzja wywiera skutki, obliczonych według obowiązującej stopy refinansowej EBC (obecnie 0 %) powiększonej o 3,5 punktu procentowego; c) posiłkowo w stosunku do żądań przedstawionych w lit. a) i b) –równowartości zysku, jaki osiągnęłaby strona skarżąca, gdyby na aukcji w dniu 16 czerwca 2016 r. nabyła dziesięcioletnie obligacje państwa hiszpańskiego za kwotę odpowiadającą składce ex ante za rok 2016, obliczonego za okres od 23 czerwca 2016 r. do zapłaty przez SRB należnych kwot (lub – w wypadku gdy Sąd uzna, że zaskarżona decyzja, co do istoty, jest zgodna z prawem, ale że nie może ona wywierać skutków wstecznych – do dnia 19 marca 2020 r.).

(v)	W każdym wypadku, obciążenie Jednolitej Rady ds. Restrukturyzacji i Uporządkowanej Likwidacji kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Przedmiotem skargi jest decyzja Jednolitej Rady ds. Restrukturyzacji i Uporządkowanej Likwidacji (SRB) z dnia 19 marca 2020 r. w sprawie obliczania składek ex ante na rzecz jednolitego funduszu restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji (SRB/ES/2020/16) (zwana dalej „zaskarżoną decyzją”). Strona skarżąca wyjaśnia, że SRB zamierzała nadać zaskarżonej decyzji moc wsteczną, cofając datę, od której decyzja ta miała wywierać skutki, do dnia 15 kwietnia 2016 r., tj. do dnia, w którym wydano pierwszą decyzję w sprawie składek ex ante za rok 2016.

Na poparcie skargi strona skarżąca podnosi cztery zarzuty.

1.

Zarzut pierwszy oparty na zarzucie niezgodności z prawem w świetle art. 277 TFUE, zmierzający do tego, aby Sąd stwierdził brak zastosowania art. 5 ust. 1 rozporządzenia delegowanego Komisji (UE) 2015/63 z dnia 21 października 2014 r. uzupełniającego dyrektywę Parlamentu Europejskiego i Rady 2014/59/UE w odniesieniu do składek ex ante wnoszonych na rzecz mechanizmów finansowania restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji (Dz.U. L 11 2015, s. 44). — W tym zakresie strona skarżąca twierdzi, że wspomniany artykuł rozporządzenia delegowanego: a) narusza art. 103 ust. 7 dyrektywy 2014/59, ponieważ ustanawia system obliczenia, który obciąża podmiot o konserwatywnym profilu ryzyka składką ex ante właściwą dla jednostki o bardzo wysokim stopniu ryzyka; b) narusza art. 16 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej, ponieważ w nieuzasadniony sposób ogranicza prawo podstawowe do swobody przedsiębiorczości; c) narusza zasadę proporcjonalności, ponieważ nie uwzględnia podwójnego naliczania, które następuje w określonych pasywach skarżącej, co powoduje w ten sposób niekonieczne i nieproporcjonalne oraz oczywiście nieuzasadnione ograniczenie.

2.

Zarzut drugi oparty na naruszeniu art. 103 ust. 2 akapit drugi dyrektywy 2014/59 i art. 70 rozporządzenia 806/2014 interpretowanych w świetle art. 16 karty oraz w świetle zasady proporcjonalności. — W tym zakresie strona skarżąca twierdzi, że słuszne powody braku zastosowania art. 5 ust. 1 rozporządzenia delegowanego 2015/63 wykazują w jasny sposób konieczność dostosowania profilu ryzyka skarżącej do specyfiki działania sieci współpracy, na której czele stoi, zgodnie z wyżej wymienionymi artykułami. Dlatego w zakresie, w jakim zaskarżona decyzja, której treść odpowiada ścisłemu i literalnemu zastosowaniu przepisu, którego treść nie uwzględnia profilu ryzyka skarżącej, należy uznać ją za sprzeczną z art. 103 ust. 2 akapit drugi dyrektywy 2014/59, a w szczególności z rozporządzeniem 806/2014, którego art. 70 dotyczący składek ex ante odsyła do postanowień dyrektywy 2014/59 oraz do jej przepisów wykonawczych.

3.

Zarzut trzeci oparty na naruszeniu orzecznictwa Trybunału dopuszczającego nadanie decyzji mocy wstecznej. — Strona skarżąca podnosi w tym względzie, że zaskarżona decyzja narusza orzecznictwo, ponieważ: a) przedstawione przez SBR względy mające uzasadniać stosowanie zaskarżonej decyzji z mocą wsteczną nie odpowiadają celom interesu ogólnego, które mogłyby uzasadniać odstępstwo od ogólnej zasady zakazującej stosowania aktów Unii z mocą wsteczną; b) w każdym razie moc wsteczna nie ma zasadniczego znaczenia ani niezbędnego charakteru z punktu widzenia realizacji owych celów, zważywszy że istnieją mniej dotkliwe dla stron rozwiązania alternatywne, które zapewniają ich osiągnięcie; c) naruszone zostały uzasadnione oczekiwania strony skarżącej, jako że zachowania SRB nie da się pogodzić ze skutkami, które miał wywrzeć wyrok Sądu w sprawie T-323/16.

4.

Zarzut czwarty oparty na odpowiedzialności pozaumownej SRB w świetle art. 268 i 340 TFUE, a także art. 87 ust. 3 rozporządzenia 806/2014, ze względu na bezpodstawne wzbogacenie. — Strona skarżąca podnosi w tym względzie, że SRB jest zobowiązana, na zasadzie odpowiedzialności pozaumownej, do zwrotu na jej rzecz stanowiącej bezpodstawne wzbogacenie kwoty odsetek naliczonych od dnia zapłaty składki ex ante za rok 2016 – która to płatność, od chwili stwierdzenia nieważności decyzji SRB/ES/SRF/2016/06 wyrokiem w sprawie T-323/16 nie znajduje podstaw w żadnej decyzji SRB – do dnia ostatecznej zapłaty lub, posiłkowo, do dnia wydania zaskarżonej decyzji.

Postanowienie Sądu z dnia 25 czerwca 2020 r. – Einkaufsbüro Deutscher Eisenhändler / EUIPO – Tigges (TOOLINEO)

(Sprawa T-877/19) (1)

(2020/C 313/49)

Język postępowania: niemiecki

Prezes dziewiątej izby zarządził wykreślenie sprawy.

---

(1)  Dz.U. C 61 z 24.2.2020.