18.9.2020

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 309/4

Kursy walutowe euro (1)

17 września 2020 r.

(2020/C 309/04)

1 euro =

	Waluta	Kurs wymiany
USD	Dolar amerykański	1,1797
JPY	Jen	123,38
DKK	Korona duńska	7,4396
GBP	Funt szterling	0,91530
SEK	Korona szwedzka	10,4080
CHF	Frank szwajcarski	1,0742
ISK	Korona islandzka	162,20
NOK	Korona norweska	10,7238
BGN	Lew	1,9558
CZK	Korona czeska	26,747
HUF	Forint węgierski	361,16
PLN	Złoty polski	4,4579
RON	Lej rumuński	4,8600
TRY	Lir turecki	8,9037
AUD	Dolar australijski	1,6152
CAD	Dolar kanadyjski	1,5567
HKD	Dolar Hongkongu	9,1428
NZD	Dolar nowozelandzki	1,7533
SGD	Dolar singapurski	1,6039
KRW	Won	1 383,16
ZAR	Rand	19,2673
CNY	Yuan renminbi	7,9861
HRK	Kuna chorwacka	7,5418
IDR	Rupia indonezyjska	17 501,07
MYR	Ringgit malezyjski	4,8822
PHP	Peso filipińskie	57,167
RUB	Rubel rosyjski	88,6075
THB	Bat tajlandzki	36,801
BRL	Real	6,2117
MXN	Peso meksykańskie	24,8461
INR	Rupia indyjska	86,8610

(1) Źródło: referencyjny kurs wymiany walut opublikowany przez EBC.

18.9.2020

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 309/7

Zgłoszenie zamiaru koncentracji

(Sprawa M.9951 – PSPIB/Tishman Speyer/Espace Lumière)

Sprawa, która może kwalifikować się do rozpatrzenia w ramach procedury uproszczonej

(Tekst mający znaczenie dla EOG)

(2020/C 309/07)

W dniu 10 września 2020 r., zgodnie z art. 4 rozporządzenia Rady (WE) nr 139/2004 (1), Komisja otrzymała zgłoszenie planowanej koncentracji.

Zgłoszenie to dotyczy następujących przedsiębiorstw:

—	Tishman Speyer Crown Equities 2007 L.L.C. („Tishman Speyer”, USA),

—	Public Sector Pension Investment Board („PSPIB”, Kanada),

—	SCI Espace Lumière („podmiot przejmowany”, Francja).

Tishman Speyer i PSPIB przejmują, w rozumieniu art. 3 ust. 1 lit. b) rozporządzenia w sprawie kontroli łączenia przedsiębiorstw, wspólną kontrolę nad całym podmiotem przejmowanym.

Koncentracja dokonywana jest w drodze zakupu udziałów/akcji.

Przedmiotem działalności gospodarczej przedsiębiorstw biorących udział w koncentracji jest:

—	w przypadku Tishman Speyer: pełnienie funkcji właściciela i dewelopera nieruchomości komercyjnych i mieszkalnych w Stanach Zjednoczonych, Europie, Ameryce Łacińskiej i Azji oraz ich eksploatacja i zarządzanie ich finansami,

—

w przypadku PSPIB: zarządzanie zróżnicowanym globalnym portfelem obejmującym m.in. akcje i obligacje oraz inwestowanie składek netto na rzecz zarządzanych przez przedsiębiorstwo funduszy emerytalnych w kapitał private equity, nieruchomości, infrastrukturę, zasoby naturalne i instrumenty dłużne oferowane na rynku niepublicznym,

—	w przypadku podmiotu przejmowanego: pełnienie funkcji właściciela nieruchomości komercyjnej Espace Lumière zlokalizowanej w Paryżu (Francja).

Po wstępnej analizie Komisja uznała, że zgłoszona transakcja może wchodzić w zakres rozporządzenia w sprawie kontroli łączenia przedsiębiorstw. Jednocześnie Komisja zastrzega sobie prawo do podjęcia ostatecznej decyzji w tej kwestii.

Należy zauważyć, iż zgodnie z zawiadomieniem Komisji w sprawie uproszczonej procedury rozpatrywania niektórych koncentracji na podstawie rozporządzenia Rady (WE) nr 139/2004 (2) sprawa ta może kwalifikować się do rozpatrzenia w ramach procedury określonej w tym zawiadomieniu.

Komisja zwraca się do zainteresowanych osób trzecich o zgłaszanie ewentualnych uwag na temat planowanej koncentracji.

Komisja musi otrzymać takie uwagi w nieprzekraczalnym terminie dziesięciu dni od daty niniejszej publikacji. Należy zawsze podawać następujący numer referencyjny:

M.9951 – PSPIB/Tishman Speyer/Espace Lumiere

Uwagi można przesyłać do Komisji pocztą, pocztą elektroniczną lub faksem. Należy stosować następujące dane kontaktowe:

E-mail: COMP-MERGER-REGISTRY@ec.europa.eu

Faks +32 22964301

Adres pocztowy:

European Commission

Directorate-General for Competition

Merger Registry

1049 Bruxelles/Brussel

BELGIQUE/BELGIË

(1) Dz.U. L 24 z 29.1.2004, s. 1 („rozporządzenie w sprawie kontroli łączenia przedsiębiorstw”).

(2) Dz.U. C 366 z 14.12.2013, s. 5.

18.9.2020

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 309/9

Publikacja wniosku o rejestrację nazwy zgodnie z art. 50 ust. 2 lit. a) rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1151/2012 w sprawie systemów jakości produktów rolnych i środków spożywczych

(2020/C 309/08)

Niniejsza publikacja uprawnia do zgłoszenia sprzeciwu wobec wniosku zgodnie z art. 51 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1151/2012 (1) w terminie trzech miesięcy od daty niniejszej publikacji.

JEDNOLITY DOKUMENT

„DALMATINSKA PEČENICA”

Nr UE: PGI-HR-02456 – 10.4.2019

ChNP ( ) ChOG (X)

1. Nazwa lub nazwy

„Dalmatinska pečenica”

2. Państwo członkowskie lub państwo trzecie

Chorwacja

3. Opis produktu rolnego lub środka spożywczego

3.1. Typ produktu

Klasa 1.2. Produkty wytworzone na bazie mięsa (podgotowanego, solonego, wędzonego itd.)

3.2. Opis produktu, do którego odnosi się nazwa podana w pkt 1

„Dalmatinska pečenica” jest konserwowanym peklowanym produktem mięsnym bez kości, wytwarzanym z poddanego trybowaniu mięśnia najdłuższego grzbietu świni. Produkt ten jest solony lub peklowany w solance, wędzony w zimnym dymie, suszony i poddawany dojrzewaniu wyłącznie na obszarze geograficznym określonym w pkt 4 niniejszego dokumentu.

Produkt „Dalmatinska pečenica” wytwarza się ze schłodzonego lub z zamrożonego mięśnia najdłuższego grzbietu świni (m. longissimus thoracis et lumborum), który otrzymuje się przez oddzielenie części schabu i grzbietu od półtuszy świni.

W chwili wprowadzenia do obrotu „Dalmatinska pečenica” posiada następujące właściwości:

wygląd zewnętrzny: produkt ma cylindryczny kształt, a jego powierzchnia nie jest ponacinana ani w żaden inny sposób uszkodzona; barwa powierzchni zewnętrznej jest jasnobrązowa do ciemnobrązowej, z ewentualnymi plamkami tkanki tłuszczowej o barwie jasnożółtej do jasnobrązowej powstałymi w wyniku procesu wędzenia;

przekrój: produkt ma zwartą, elastyczną konsystencję i zwięzłą strukturę; po przekrojeniu produkt ma jednolitą czerwoną barwę, która na brzegach może przybierać odcień ciemnoczerwony do ciemnobrązowego, z ewentualnymi plamkami tkanki tłuszczowej o barwie białej do jasnożółtej lub jasnobrązowej powstałymi w wyniku procesu wędzenia; produkt łatwo się kroi;

smak i aromat: produkt ma słonawy smak, jest delikatny, soczysty i rozpływa się w ustach; ma wyraźny aromat charakterystyczny dla konserwowanych peklowanych produktów wieprzowych, w którym wyczuwa się łagodny aromat dymu;

właściwości chemiczne: zawartość chlorku sodu nie może przekraczać 7,5 %, zawartość wody nie może przekraczać 55 %, zaś aktywność wody nie może przekraczać 0,93.

Minimalna masa produktu końcowego wynosi 1,3 kg. Produkt „Dalmatinska pečenica” można wprowadzać do obrotu w całości, w kawałkach lub w plastrach.

„Dalmatinska pečenica” to konserwowany, peklowany na sucho produkt mięsny, który zazwyczaj spożywa się bez uprzedniego poddania obróbce termicznej. Cała procedura przetwarzania produktu „Dalmatinska pečenica” – od początku etapu solenia/peklowania w solance do zakończeniu etapu dojrzewania – musi trwać co najmniej 45 dni.

3.3. Pasza (wyłącznie w odniesieniu do produktów pochodzenia zwierzęcego) i surowce (wyłącznie w odniesieniu do produktów przetworzonych)

—

3.4. Poszczególne etapy produkcji, które muszą odbywać się na wyznaczonym obszarze geograficznym

Cały proces produkcji wyrobu „Dalmatinska pečenica” obejmuje następujące etapy: solenie lub peklowanie w solance, wędzenie w zimnym dymie, suszenie i dojrzewanie, które muszą odbywać się na obszarze geograficznym określonym w pkt 4.

3.5. Szczegółowe zasady dotyczące krojenia, tarcia, pakowania itp. produktu, do którego odnosi się zarejestrowana nazwa

—

3.6. Szczegółowe zasady dotyczące etykietowania produktu, do którego odnosi się zarejestrowana nazwa

Przy wprowadzaniu do obrotu – w całości lub w dowolnego rodzaju opakowaniu jednostkowym zawierającym kawałki lub plastry – produkt musi być opatrzony nazwą „Dalmatinska pečenica”, która musi być czytelna i nieusuwalna oraz musi bardziej wyróżniać się pod względem wielkości, rodzaju i koloru zastosowanej czcionki (typografii) od wszelkich innych napisów, w tym numeru (serii) partii produkcyjnej i nazwy producenta. Obok nazwy „Dalmatinska pečenica” nie można umieszczać przymiotników takich jak „prawdziwy”, „tradycyjny”, „rzemieślniczy”, „typowy”, „lokalny”, „domowej roboty” itp. ani określeń związanych z toponimią obszaru produkcji.

4. Zwięzłe określenie obszaru geograficznego

Granice obszaru geograficznego produkcji wyrobu „Dalmatinska pečenica” pokrywają się z granicami administracyjnymi następujących żupanii, miast i gmin:

—	w żupanii licko-seńskiej: wyłącznie obszar miasta Novalja,

—

w żupanii zadarskiej: obszary miast: Benkovac, Biograd, Nin, Obrovac, Pag i Zadar oraz gmin: Bibinje, Galovac, Jasenice, Kali, Kolan, Kukljica, Lišane Ostrovičke, Novigrad, Pakoštane, Pašman, Polača, Poličnik, Posedarje, Povljana, Preko, Privlaka, Ražanac, Sali, Stankovci, Starigrad, Sukošan, Sveti Filip i Jakov, Škabrnja, Tkon, Vir, Vrsi i Zemunik Donji,

—	cały obszar żupanii dubrownicko-neretwiańskiej, splicko-dalmatyńskiej i szybenicko-knińskiej.

5. Związek z obszarem geograficznym

Związek między produktem „Dalmatinska pečenica” a obszarem geograficznym jego produkcji opiera się na renomie i jakości tego produktu, które wywodzą się z tradycyjnej wiedzy fachowej i tradycyjnych umiejętności lokalnych producentów oraz czynników naturalnych przedmiotowego obszaru.

Produkt „Dalmatinska pečenica” posiada szczególne właściwości organoleptyczne. W szczególności ma słonawy smak, jest delikatny, soczysty i rozpływa się w ustach oraz wyróżnia się aromatem i nutami zapachowymi fermentowanej wieprzowiny połączonymi z łagodnym aromatem wędzenia. Charakterystyczny cylindryczny kształt i kolor produktu „Dalmatinska pečenica” oraz jego łagodny aromat wędzenia są wynikiem procesu przetwarzania i szczególnej metody wędzenia. Słonawy smak produktu, a także jego delikatność, soczystość, rozpływająca się w ustach konsystencja oraz aromat i nuty zapachowe są efektem szczególnej wiedzy fachowej i szczególnych umiejętności lokalnych producentów oraz szczególnych warunków klimatycznych panujących w Dalmacji.

Czynniki naturalne

Obszar geograficzny produkcji wyrobu „Dalmatinska pečenica” obejmuje całą Dalmację, tj. długi pas przybrzeżny środkowego i południowego wybrzeża Chorwacji, w tym wyspy (środkowa i południowa Chorwacja Adriatycka). Powierzchnia tego obszaru wynosi około 12 260 km2, przy czym od strony północno-zachodniej jest on oddzielony od Chorwacji kontynentalnej pasmami górskimi Welebitów, Gór Dynarskich i masywem Kamešnicy. Topografia Dalmacji ma w przeważającej części cechy typowe dla krajobrazu krasowego.

W większości Dalmacji panuje klimat śródziemnomorski, charakteryzujący się ciepłymi, suchymi latami oraz łagodnymi, wilgotnymi zimami. Jedną z najważniejszych cech klimatu Dalmacji jest występowanie częstych wiatrów, które wieją naprzemiennie w całym regionie. Wiatry, które wieją naprzemiennie w Dalmacji od października do kwietnia, to bura – przeważnie suchy, zimny wiatr północno-wschodni – oraz jugo, który jest przeważnie wilgotnym, ciepłym wiatrem południowo-wschodnim. Średnia temperatura wynosi 3–9 °C w najzimniejszym miesiącu, tj. w styczniu, oraz 22–26 °C w najcieplejszym miesiącu, tj. w lipcu. Chociaż morze jest stałym źródłem pary wodnej, wysokie temperatury powietrza i częste wiatry sprawiają, że występujący w Dalmacji poziom wilgotności względnej jest najniższy w Chorwacji – średnia roczna wynosi 65–75 %. Dzięki łagodnemu klimatowi i umiarkowanym temperaturom na obszarze geograficznym Dalmacji panują odpowiednie warunki do suszenia i dojrzewania produktu „Dalmatinska pečenica”.

Czynnik ludzki

Umiejętność konserwowania mięsa za pomocą solenia i suszenia rozpowszechniła się w całej Dalmacji już w czasach, kiedy znajdowała się ona pod panowaniem starożytnego Rzymu. Umiejętność tę przekazywano z pokolenia na pokolenie i udoskonalano na przestrzeni czasu. Dzięki korzystnym warunkom klimatycznym panującym w Dalmacji i stałej dostępności soli morskiej opracowano procedurę przetwarzania, która stała się tradycyjną praktyką dalmatyńską.

Tradycyjna wiedza fachowa i tradycyjne umiejętności producentów lokalnych odgrywają istotną rolę na wszystkich etapach produkcji wyrobu „Dalmatinska pečenica”. Przy wyborze wysokiej jakości mięśnia najdłuższego grzbietu świni producenci zwracają uwagę na to, by miał on w mniejszym lub większym stopniu cylindryczny kształt i zwartą strukturę oraz by nie posiadał żadnych większych nacięć czy nierówności ani żadnych odbarwień powierzchni. Umiejętności producentów wykorzystywane na etapach solenia/peklowania w solance oraz przy określaniu ilości używanej soli/solanki są wynikiem wieloletnich doświadczeń. Dzięki nim dojrzały produkt „Dalmatinska pečenica” nie jest zbyt słony, a zawartość soli jest wystarczająca, aby uchronić produkt przed zepsuciem.

Warunki klimatyczne panujące na obszarze geograficznym mają znaczny wpływ na suszenie produktu „Dalmatinska pečenica”. Kolejną szczególną umiejętnością mieszkańców związaną z suszeniem produktu „Dalmatinska pečenica” było wędzenie (wybór drewna opałowego, sposób i czas trwania wędzenia); w suchych i zimnych warunkach pogodowych, kiedy wiał wiatr bura, wynosili oni produkt „Dalmatinska pečenica” z suszarni lub kuchni na świeże powietrze. Dzięki aktywności przeciwutleniającej wędzone mięso można było dłużej przechowywać, a produkt „Dalmatinska pečenica” uzyskiwał łagodny aromat wędzenia.

Chociaż dym jako środek konserwujący nie ma już takiego samego znaczenia we współczesnej produkcji, produkt „Dalmatinska pečenica” nadal poddaje się procesowi wędzenia, w ramach którego wykorzystuje się „zimny dym” powstający podczas tlenia drewna liściastego, tj. procesu znanego jako piroliza polegającego na powolnym spalaniu drewna lub trocin w niskich temperaturach, z dymem, ale bez płomieni. Wykorzystywane w procesie wędzenia w zimnym dymie drewno liściaste pochodzące z takich roślin jak grab, dąb ostrolistny lub dąb omszony tradycyjnie stosuje się jako drewno opałowe w Dalmacji.

Z uwagi na unikalne i wyróżniające cechy produktu „Dalmatinska pečenica” wyrób ten poddano badaniom naukowym. Główną różnicą w metodzie produkcji wyrobu „Dalmatinska pečenica” w stosunku do podobnych produktów (takich jak „Istarski žlomprt”) jest obowiązkowy proces wędzenia na początkowym etapie suszenia (Krvavica, M. i in., „Fizikalna svojstva i oksidativni status dalmatinske pečenice proizvedene u različitim tehnološkim uvjetima”, czasopismo Meso, nr 5, 2016), który zapewnia produktowi „Dalmatinska pečenica” jego charakterystyczną barwę oraz łagodny aromat wędzenia.

Badania naukowe dotyczące lotnych związków aromatycznych zawartych w produkcie „Dalmatinska pečenica” wykazały wysoki udział związków pochodzących z dymu, w szczególności fenoli z aromatycznej grupy metoksyfenoli, w tym wysoki poziom gwajakolu i 4‐metylogwajakolu, które to związki zdaniem naukowców w największym stopniu przyczyniają się do uzyskania aromatu wędzenia. Ponadto metoksyfenole odpowiadają za właściwości przeciwutleniające i przeciwdrobnoustrojowe dymu, co czyni je pożądanymi składnikami zapachowymi. Autorzy powyższej publikacji podkreślają również, że metoda wędzenia oraz temperatura dymu mają znaczący wpływ nie tylko na skład lotnych związków aromatycznych, ale także na barwę produktu „Dalmatinska pečenica”. Jest to spowodowane faktem, że podczas pirolizy drewna w niskich temperaturach tworzą się alifatyczne kwasy karboksylowe i karbonyle, które nadają wędzonemu produktowi „Dalmatinska pečenica” charakterystyczną barwę (Krvavica, M. i in., „Hlapivi spojevi arome dalmatinske pečenice proizvedene različitim postupcima dimljenja”, czasopismo Meso, nr 5, 2018).

Produkt „Dalmatinska pečenica” jest rozpoznawalny przede wszystkim dzięki swojemu łagodnemu aromatowi wędzenia. Szczególne znaczenie mają w tym kontekście wiedza fachowa i umiejętności producentów w zakresie wyboru właściwych rodzajów drewna i ustalenia odpowiedniego czasu rozpoczęcia i długości procesu wędzenia, które zależą w znacznym stopniu od warunków pogodowych i właściwości surowców. Proces wędzenia produktu w zimnym dymie o umiarkowanej intensywności z wykorzystaniem drewna liściastego to jedyny sposób na uzyskanie łagodnego aromatu wędzenia; zbyt intensywny proces wędzenia miałby negatywny wpływ nie tylko na aromat, ale także na barwę, konsystencję i kruchość produktu. Wiedza fachowa producentów ma również istotne znaczenie w kontekście utrzymywania korzystnych warunków mikroklimatycznych (temperatura, wilgotność i przepływ powietrza) w pomieszczaniach produkcyjnych, które muszą zapewniać optymalne tempo suszenia i dojrzewania oraz odpowiednią intensywność procesów biochemicznych zachodzących w tkance produktu, aby zagwarantować uzyskanie przez produkt jego szczególnych właściwości sensorycznych. Dzięki wiedzy fachowej producentów i ich tradycyjnym umiejętnościom w zakresie produkcji produkt „Dalmatinska pečenica” uzyskał szczególne cechy, które przyczyniły się do jego renomy.

Pisemne wzmianki o produkcie „Dalmatinska pečenica” sięgają już początku XX wieku, kiedy to propagator kultury i oświaty Don Frano Ivanišević w swojej książce Poljica – narodni život i običaji 1903-1906 opisał sposób produkcji wyrobu „Dalmatinska pečenica” przez lokalnych producentów z regionu Dalmacji, którzy wykorzystywali wiedzę fachową i umiejętności nabywane przez wiele lat w procesie przetwarzania produktu. Frano Ivanišević pisze również, że: „(...) schab wieprzowy (pečenica w języku chorwackim), który stanowi część tuszy nazywaną na określonym obszarze geograficznym [l.poj.] zarebrica lub zarebrnik, od dawna był bardzo cenionym produktem, który zazwyczaj sprzedawano lub zachowywano, aby ofiarować go w prezencie; część tę wykrajano z tuszy, aby ją sprzedać lub obdarować nią przyjaciela”. Fragment ten świadczy o tym, że wyrób „Dalmatinska pečenica” produkowano w większości gospodarstw, ale w ilościach, które nie wystarczały do prowadzenia masowej sprzedaży poza obszarem produkcji (Ivanišević, F., „Poljica – narodni život i običaji”, 1903–1906, Zagrzeb; przedruk [w]: Društvo Poljičana „Sveti Jure” – Priko, 2006).

Nazwa „Dalmatinska pečenica” pojawia się również w różnych książkach kucharskich takich jak Dalmatinska kuhinja autorstwa Diki Marjanović-Radicy z 1939 r., w której opisano metodę produkcji tego wyrobu (Marjanović-Radica, D., Dalmatinska kuhinja, 1939).

Renomę nazwy „Dalmatinska pečenica” i jej związek z obszarem geograficznym potwierdzają również wyniki przeprowadzonej ankiety. Na pytanie, dlaczego respondenci zdecydowali się na zakup produktu „Dalmatinska pečenica”, aż 85,29 % z nich odpowiedziało, że produkt ten różni się od podobnych produktów pod względem jakości (smak, aromat, nuty zapachowe, kruchość). Większość respondentów zdecydowała się na zakup tego produktu, ponieważ jest to tradycyjny produkt pochodzący z obszaru geograficznego Dalmacji. Większość respondentów spożywa produkt „Dalmatinska pečenica” od ponad 10 lat, a ponad 50 % z nich stwierdziło, że kupuje go od zawsze, co świadczy o głęboko zakorzenionej tradycji produkcji i konsumpcji tego wyrobu. (Ćaćić, M., badanie dotyczące opinii konsumentów w Dalmacji na temat lokalnych tradycyjnych peklowanych produktów mięsnych, 2017).

Fakt, że o wyrobie „Dalmatinska pečenica” i jego metodzie produkcji nadal wspomina się w specjalistycznych czasopismach poświęconych produktom mięsnym, świadczy o renomie, jaką cieszy się on do dziś (Krvavica, M. i in., „Fizikalna svojstva i oksidativni status dalmatinske pečenice proizvedene u različitim tehnološkim uvjetima”, czasopismo Meso, nr 5, 2016)

O renomie produktu „Dalmatinska pečenica” świadczy również fakt, że prezentuje się go podczas licznych wydarzeń kulinarnych poświęconych tradycyjnym peklowanym produktom mięsnym. Podczas wydarzenia kulinarnego, które odbyło się w 2015 r. w hotelu Esplanade w Zagrzebiu i w ramach którego degustowano i oceniano peklowane produkty mięsne, produkt „Dalmatinska pečenica” zdobył trzy pierwsze miejsca w kategorii schabu wieprzowego. Poświęcony temu wydarzeniu artykuł zatytułowany „Dalmacja triumfuje – nasze produkty pršut, panceta i pečenica są najlepsze” autorstwa M. Šilovicia opublikowano w tygodniku Nedjeljna Slobodna Dalmacija (Šilović, M., „Trijumf Dalmacije – imamo najbolji pršut, pancetu i pečenicu”,Nedjeljna Slobodna Dalmacija, 2015).

Produkt „Dalmatinska pečenica” stał się również rozpoznawalnym przysmakiem i jest podawany w wielu restauracjach i placówkach gastronomicznych.

Odesłanie do publikacji specyfikacji produktu

(art. 6 ust. 1 akapit drugi niniejszego rozporządzenia)

https://poljoprivreda.gov.hr/UserDocsImages/dokumenti/hrana/proizvodi_u_postupku_zastite-zoi-zozp-zts/Izmijenjena%20Specifikacija%20proizvoda%20Dalmatinska%20pečenica.pdf

(1) Dz.U. L 343 z 14.12.2012, s. 1.

18.9.2020

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 309/13

(2020/C 309/09)

JEDNOLITY DOKUMENT

„DALMATINSKA PANCETA”

Nr UE: PGI-HR-02455 – 9.4.2019

ChNP ( ) ChOG (X)

1. Nazwa lub nazwy

„Dalmatinska panceta”

2. Państwo członkowskie lub państwo trzecie

Chorwacja

3. Opis produktu rolnego lub środka spożywczego

3.1. Typ produktu

Klasa 1.2. Produkty wytworzone na bazie mięsa (podgotowanego, solonego, wędzonego itd.)

3.2. Opis produktu, do którego odnosi się nazwa podana w pkt 1

„Dalmatinska panceta” jest konserwowanym peklowanym produktem mięsnym o prostokątnym kształcie, wytwarzanym z boczku wieprzowego wraz ze skórą, z chrząstkami żebrowymi lub bez takich chrząstek oraz bez kości żebrowych, którego proces przetwarzania obejmuje solenie lub peklowanie w solance, wędzenie w zimnym dymie, suszenie i dojrzewanie, które to etapy odbywają się wyłącznie na obszarze geograficznym określonym w pkt 4 niniejszego dokumentu.

Wyrób „Dalmatinska panceta” produkuje się ze schłodzonego świeżego lub z zamrożonego boczku wieprzowego. Boczek wykorzystywany do produkcji wyrobu „Dalmatinska panceta” pochodzi z części piersiowej i brzusznej świni.

W chwili wprowadzenia do obrotu „Dalmatinska panceta” posiada następujące właściwości:

—

wygląd zewnętrzny: produkt ma w mniejszym lub większym stopniu prostokątny kształt, z wyraźnie widocznymi śladami żeber lub bez takich śladów; krawędzie i powierzchnia produktu są czyste, bez żadnych nacięć ani innych uszkodzeń; skóra jest jędrna, bez żadnych wyraźnych bruzd; barwa powierzchni zewnętrznej produktu jest jasnobrązowa do ciemnobrązowej,

—

przekrój: produkt ma zwartą, elastyczną konsystencję i zwięzłą strukturę; po przekrojeniu wyraźnie widać czerwony mięsień przechodzący przez tkankę tłuszczową, która ma barwę białą do różowej, ale wzdłuż krawędzi może przybrać odcień jasnożółty, co jest wynikiem procesu wędzenia; produkt łatwo się kroi,

—	smak i zapach: produkt ma słonawy smak, jest delikatny, soczysty i rozpływa się w ustach; ma wyraźny aromat charakterystyczny dla konserwowanych peklowanych produktów wieprzowych, w którym wyczuwa się łagodny aromat dymu,

—	właściwości chemiczne: zawartość chlorku sodu nie może przekraczać 7,5 %, zawartość wody nie może przekraczać 55 %, zaś aktywność wody nie może przekraczać 0,93.

Minimalna masa produktu końcowego wynosi 1,3 kg. Produkt „Dalmatinska panceta” można wprowadzać do obrotu w całości, w kawałkach lub w plastrach.

„Dalmatinska panceta” to konserwowany, peklowany na sucho produkt mięsny, który zazwyczaj spożywa się bez uprzedniego poddania obróbce termicznej. Cała procedura przetwarzania produktu „Dalmatinska panceta” – od początku etapu solenia/peklowania w solance do zakończeniu etapu dojrzewania – musi trwać co najmniej 65 dni.

3.3. Pasza (wyłącznie w odniesieniu do produktów pochodzenia zwierzęcego) i surowce (wyłącznie w odniesieniu do produktów przetworzonych)

—

3.4. Poszczególne etapy produkcji, które muszą odbywać się na wyznaczonym obszarze geograficznym

Cały proces produkcji wyrobu „Dalmatinska panceta” obejmuje następujące etapy: solenie lub peklowanie w solance, wędzenie w zimnym dymie, suszenie i dojrzewanie, które muszą odbywać się na obszarze geograficznym określonym w pkt 4.

3.5. Szczegółowe zasady dotyczące krojenia, tarcia, pakowania itp. produktu, do którego odnosi się zarejestrowana nazwa

—

3.6. Szczegółowe zasady dotyczące etykietowania produktu, do którego odnosi się zarejestrowana nazwa

Przy wprowadzaniu do obrotu – w całości lub w dowolnego rodzaju opakowaniu jednostkowym zawierającym kawałki lub plastry – produkt musi być opatrzony nazwą „Dalmatinska panceta”, która musi być czytelna i nieusuwalna oraz musi bardziej wyróżniać się pod względem wielkości, rodzaju i koloru zastosowanej czcionki (typografii) od wszelkich innych napisów, w tym numeru (serii) partii produkcyjnej i nazwy producenta. Obok nazwy „Dalmatinska panceta” nie można umieszczać przymiotników takich jak „prawdziwy”, „tradycyjny”, „rzemieślniczy”, „typowy”, „lokalny”, „domowej roboty” itp. ani określeń związanych z toponimią obszaru produkcji.

4. Zwięzłe określenie obszaru geograficznego

Granice geograficznego obszaru produkcji wyrobu „Dalmatinska panceta” pokrywają się z granicami administracyjnymi następujących żupanii, miast i gmin:

—	w żupanii licko-seńskiej: wyłącznie obszar miasta Novalja;

—

cały obszar żupanii dubrownicko-neretwiańskiej, splicko-dalmatyńskiej i szybenicko-knińskiej.

5. Związek z obszarem geograficznym

Związek między produktem „Dalmatinska panceta” a obszarem geograficznym jego produkcji opiera się na jego renomie i jakości, które wywodzą się z tradycyjnej wiedzy fachowej i tradycyjnych umiejętności lokalnych producentów oraz czynników naturalnych przedmiotowego obszaru. Produkt „Dalmatinska panceta” posiada szczególne właściwości organoleptyczne. W szczególności ma słonawy smak, jest delikatny, soczysty i rozpływa się w ustach oraz wyróżnia się aromatem i nutami zapachowymi fermentowanej wieprzowiny połączonymi z łagodnym aromatem wędzenia. Po przekrojeniu produkt ma zwartą strukturę z wyraźnie widocznym mięśniem czerwonym przechodzącym przez tkankę tłuszczową, która ma barwę białą do różowej lub – wzdłuż krawędzi – jasnożółtą. Powyższe właściwości organoleptyczne są wynikiem specyficznej metody produkcji wyrobu „Dalmatinska panceta” w szczególnych warunkach klimatycznych panujących w Dalmacji.

Czynniki naturalne

Obszar geograficzny produkcji wyrobu „Dalmatinska panceta” obejmuje całą Dalmację, tj. długi pas przybrzeżny środkowego i południowego wybrzeża Chorwacji, w tym wyspy (środkowa i południowa Chorwacja Adriatycka). Powierzchnia tego obszaru wynosi około 12 260 km2, przy czym od strony północno-zachodniej jest on oddzielony od Chorwacji kontynentalnej pasmami górskimi Welebitów, Gór Dynarskich i masywem Kamešnicy. Ukształtowanie terenu w Dalmacji ma w przeważającej części cechy typowe dla krajobrazu krasowego.

Czynnik ludzki

Tradycyjna wiedza fachowa i tradycyjne umiejętności producentów lokalnych odgrywają istotną rolę na wszystkich etapach produkcji wyrobu „Dalmatinska panceta”. Przy wyborze wysokiej jakości kawałków boczku producenci upewniają się, że mają one w mniejszym lub większym stopniu prostokątny kształt i zwartą strukturę oraz nie posiadają żadnych większych nierówności, z wyjątkiem widocznych wgłębień po usuniętych kościach żebrowych, a także że nie mają żadnych odbarwień powierzchni. Umiejętności producentów wykorzystywane na etapach solenia/peklowania w solance oraz przy określaniu ilości używanej soli/solanki są wynikiem wieloletnich doświadczeń. Dzięki nim dojrzały produkt „Dalmatinska panceta” nie jest zbyt słony, a zawartość soli jest wystarczająca, aby uchronić produkt przed zepsuciem.

Kolejną szczególną umiejętnością jest wędzenie (wybór drewna opałowego, sposób i czas trwania wędzenia), który to proces nadaje produktowi „Dalmatinska panceta” łagodny aromat wędzenia. Warunki klimatyczne panujące na obszarze geograficznym mają znaczny wpływ na suszenie produktu „Dalmatinska panceta”. Na przestrzeni wieków większość rolników w Dalmacji suszyła mięso do użytku domowego lub na sprzedaż. Ponieważ wyrób „Dalmatinska panceta” suszono zazwyczaj przy palenisku (w kuchniach lub specjalnych suszarniach), producenci zauważyli na etapie suszenia, że wykorzystywanie dymu w deszczowych i wilgotnych warunkach pogodowych ogranicza wilgotność otoczenia. Z czasem zdali sobie sprawę, że wędzone mięso jest mniej podatne na psucie, tj. że wędzenie ma działanie konserwujące. W wilgotnych warunkach pogodowych, gdy wiał wiatr jugo, producenci poddawali produkt „Dalmatinska panceta” procesowi wędzenia, zaś w suchych, zimnych warunkach pogodowych, gdy wiał wiatr bura, wynosili produkt ze specjalnych suszarni lub kuchni i poddawali procesowi suszenia na świeżym powietrzu lub wpuszczali powietrze do pomieszczeń, w których odbywał się proces suszenia.

Chociaż dym jako środek konserwujący nie ma już takiego samego znaczenia we współczesnej produkcji, wyrób „Dalmatinska panceta” nadal poddaje się procesowi wędzenia w zimnym dymie, który nadaje mu łagodny aromat wędzenia. Obecnie do wędzenia wykorzystuje się „zimny dym” powstający podczas tlenia drewna liściastego, tj. procesu znanego jako piroliza polegającego na spalaniu drewna lub trocin, z dymem, ale bez płomieni. Do wędzenia w zimnym dymie wykorzystuje się gatunki drewna liściastego stosowane tradycyjnie jako drewno opałowe w Dalmacji.

Pod koniec etapu suszenia producent może na podstawie wyglądu, koloru i konsystencji produktu precyzyjnie wskazać najodpowiedniejszy czas na przeprowadzenie końcowego etapu, tj. dojrzewania produktu „Dalmatinska panceta”. Tradycyjnie do dojrzewania produktu „Dalmatinska panceta” wykorzystuje się piwnice charakteryzujące się stabilnym mikroklimatem, nazywane lokalnie konobe (l.poj. konoba), w których przechowuje się dojrzały produkt aż do chwili, w której będzie gotowy do spożycia lub sprzedaży.

W swojej publikacji Prerada mesa i mlijeka z 1995 r. Đuro Roseg porównał techniki produkcji wyrobu „Dalmatinska panceta” z technikami produkcji podobnych produktów rolnych z innych obszarów geograficznych. Doszedł on do wniosku, że produkt „Dalmatinska panceta” jest najbardziej charakterystyczny, ponieważ różni się od podobnych produktów ze względu na proces wędzenia zimnym dymem: w regionach Istrii i Liki produktu „panceta” nie poddaje się procesowi wędzenia, zaś w Slawonii poddaje się go temu procesowi, ale przez dłuższy okres i w wyższych temperaturach. To właśnie ten specyficzny proces nadaje produktowi „Dalmatinska panceta” jego szczególny aromat wędzenia i brązową barwę powierzchni (Roseg, Đ.,Prerada mesa i mlijeka, 1995, Zagrzeb). W swojej publikacji naukowej M. Krvavica zbadała związki aromatyczne zawarte w produkcie „Dalmatinska panceta” i stwierdziła, że podczas powolnego spalania drewna liściastego, tj. pirolizy, w niskich temperaturach wytwarzają się kwasy karboksylowe i karbonyle, które nadają wędzonemu produktowi „Dalmatinska panceta” jego charakterystyczną barwę, natomiast podczas spalania w wysokich temperaturach tworzą się fenole i związki fenolowe, które stanowią nieodłączny element dymnych nut zapachowych i aromatów charakterystycznych dla produktu „Dalmatinska panceta” (Krvavica, M. i in., „Hlapivi spojevi arome dalmatinske pancete proizvedene u različitim tehnološkim uvjetima”, czasopismo Meso, nr 5, 2017). Ponadto w badaniach nad lotnymi związkami zawartymi w produkcie „Dalmatinska panceta” stwierdzono, że fenole, a w szczególności metoksyfenole, które wykazują znaczną aktywność przeciwutleniającą i przeciwdrobnoustrojową, również występują w znacznych ilościach w aromacie produktu „Dalmatinska panceta”, co jest wynikiem procesu wędzenia w zimnym dymie (Krvavica, M. i in., „Hlapivi spojevi arome dalmatinske pancete proizvedene u različitim tehnološkim uvjetima”, czasopismo Meso, nr 5, 2017).

Produkt „Dalmatinska panceta” jest rozpoznawalny dzięki swojemu łagodnemu aromatowi wędzenia. Szczególne znaczenie mają w tym kontekście wiedza fachowa i umiejętności producentów w zakresie wyboru właściwych rodzajów drewna i ustalenia najodpowiedniejszego czasu rozpoczęcia i długości procesu wędzenia, które zależą w znacznym stopniu od warunków pogodowych i właściwości surowców. Proces wędzenia produktu w zimnym dymie o umiarkowanej intensywności z wykorzystaniem drewna liściastego to jedyny sposób na uzyskanie łagodnego aromatu wędzenia; zbyt intensywny proces wędzenia miałby negatywny wpływ nie tylko na aromat, ale także na barwę, konsystencję i kruchość produktu. Wiedza fachowa producentów ma również istotne znaczenie w kontekście utrzymywania korzystnych warunków mikroklimatycznych (temperatura, wilgotność i przepływ powietrza) w pomieszczaniach produkcyjnych, które muszą zapewniać optymalne tempo suszenia i dojrzewania oraz odpowiednią intensywność procesów biochemicznych zachodzących w tkance produktu, aby zapewnić osiągnięcie przez produkt jego specyficznych właściwości organoleptycznych.

O renomie produktu „Dalmatinska panceta” wspomina się w artykule opublikowanym w czasopiśmie Privreda Dalmacije, w którym stwierdzono, że zorganizowana produkcja tego wyrobu rozpoczęła się w spółdzielniach rolniczych w Dalmacji już w latach 50. XX wieku (Šitin, A., artykuł w czasopiśmie Privreda Dalmacije, 1987).

Aby tradycyjna metoda produkcji wyrobu „Dalmatinska panceta” w regionie Dalmacji nie uległa zapomnieniu, zapisano ją w książce kucharskiej Vodič kroz hrvatske gastro ikone. Biorąc pod uwagę, że celem autorów książki było udokumentowanie różnorodności produktów kulinarnych z całej Chorwacji, które określili mianem „ikon gastronomii”, umieszczenie w niej informacji o wyrobie „Dalmatinska panceta” zdecydowanie świadczy o renomie, jaką produkt ten cieszy się w swoim regionie pochodzenia (Vodič hrvatske gastro ikone, 2007). Nazwa „Dalmatinska panceta” pojawia się również w różnych książkach kucharskich, w których opisuje się metodę produkcji tego wyrobu (Marjanović-Radica, D., Dalmatinska kuhinja, 1939).

Renomy produktu „Dalmatinska panceta” dowodzą również organizowane do dziś wydarzenia degustacyjne, o których informują artykuły prasowe (Šilović, M., artykuł prasowy, Nedjeljna Slobodna Dalmacija, 2015).

Produkt „Dalmatinska panceta” zaprezentowano podczas wydarzenia zatytułowanego Dani dalmatinske pancete i vin (dalmatyńskie dni pancety i wina), gdzie został oceniony i uhonorowany nagrodą przez specjalne jury (wydarzenie Dani dalmatinske pancete i vina we wsi Runović, 2018).

Renomę produktu jako specjalności regionu Dalmacji potwierdził również niedawno M. Mašić, który stwierdził w czasopiśmie Meso, że „»Dalmatinska panceta« jest narodową specjalnością, która odgrywa istotną rolę w dalmatyńskiej gastronomii” (czasopismo Meso, 2003).

Odesłanie do publikacji specyfikacji produktu

(art. 6 ust. 1 akapit drugi niniejszego rozporządzenia)

https://poljoprivreda.gov.hr/UserDocsImages/dokumenti/hrana/zoi-zozp-zts/Izmijenjena%20Specifikacija%20proizvoda%20Dalmatinska%20panceta%202019..pdf

(1) Dz.U. L 343 z 14.12.2012, s. 1.

18.9.2020

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 309/17

(2020/C 309/10)

Niniejsza publikacja uprawnia do zgłoszenia sprzeciwu zgodnie z art. 51 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1151/2012 (1) w terminie trzech miesięcy od daty niniejszej publikacji.

JEDNOLITY DOKUMENT

„RUDARSKA GREBLICA”

Nr UE: PGI-HR-02383 – 3.1.2018

ChNP ( ) ChOG (X)

1. Nazwa lub nazwy

„Rudarska greblica”

2. Państwo członkowskie lub państwo trzecie

Chorwacja

3. Opis produktu rolnego lub środka spożywczego

3.1. Typ produktu

Klasa 2.3. Chleb, ciasto, ciastka, wyroby cukiernicze, herbatniki i inne wyroby piekarnicze

3.2. Opis produktu, do którego odnosi się nazwa podana w pkt 1

„Rudarska greblica” to produkt wypiekany z cienkiego ręcznie wyrabianego ciasta nadziewanego świeżym serem z mleka krowiego. Do sera mogą być dodawane mielone orzechy włoskie, szpinak, boćwina szerokoogonkowa, pokrzywy, por, mięta i tarta żółta marchew.

Po upieczeniu „Rudarska greblica” krojona jest na prostokątne kawałki o wysokości nie większej niż 2,5 cm. „Rudarska greblica” ma miękką część zewnętrzną oraz soczyste i kremowe wnętrze, o konsystencji rozpływającej się w ustach. Barwa: Zewnętrzna część skórki ma barwę od ciemnożółtej do złotej. Smak: Produkt ten pozostawia na podniebieniu słony smak i roztacza aromat sera z mleka krowiego.

Ser „Rudarska greblica” może być spożywany zaledwie kilka minut po wypieku.

3.3. Pasza (wyłącznie w odniesieniu do produktów pochodzenia zwierzęcego) i surowce (wyłącznie w odniesieniu do produktów przetworzonych)

„Rudarska greblica” zawiera następujące składniki: drobnoziarnista mąka pszenna, olej słonecznikowy, tłuszcz ze świni, jaja, masło, świeże mleko, woda, sól, kwaśna śmietana, świeże drożdże, cukier, świeży ser z mleka krowiego, mielone orzechy włoskie, szpinak, boćwina szerokoogonowa, pokrzywy, por, mięta i tarta żółta marchew.

3.4. Poszczególne etapy produkcji, które muszą odbywać się na wyznaczonym obszarze geograficznym

Wszystkie etapy produkcji „Rudarskiej greblicy”, w tym przygotowanie, formowanie i wyrabianie ciasta, przygotowanie nadzienia i wypiek produktu, muszą odbywać się w całości w obrębie obszaru geograficznego, o którym mowa w pkt 4, z wyjątkiem sytuacji, gdy produkt jest wprowadzany do obrotu w postaci zamrożonej, w którym to przypadku może być pieczony poza określonym obszarem geograficznym.

3.5. Szczegółowe zasady dotyczące krojenia, tarcia, pakowania itp. produktu, do którego odnosi się zarejestrowana nazwa

„Rudarska greblica” ma charakterystyczny prostokątny kształt. Taki kształt uzyskuje się poprzez pokrojenie upieczonego produktu końcowego na kawałki o wysokości nie większej niż 2,5 cm. Po upieczeniu wprowadza się ją do obrotu jako produkt gotowy. Można ją również przechowywać w stanie zamrożonym jako produkt gotowy do pieczenia.

3.6. Szczegółowe zasady dotyczące etykietowania produktu, do którego odnosi się zarejestrowana nazwa

—

4. Zwięzłe określenie obszaru geograficznego

Obszar geograficzny „Rudarska greblica” obejmuje miejscowość Rude i sąsiadujące wioski: Cerje Samoborsko, Braslovje, Kotari, Manja Vas, Bukovje Podvrško oraz Prekrižje Plješivičko.

5. Związek z obszarem geograficznym

Ochrona produktu „Rudarska greblica” opiera się na renomie i tradycji produkcji oraz na umiejętnościach związanych z jej przygotowaniem.

Obszar produkcji „Rudarskiej greblicy” znajduje się w dolinie w górach Samobor, słynnej z dużej liczby ongiś bogatych w miedź kopalni, które były eksploatowane już w XIII wieku.

Zgodnie z ustną tradycją mieszkańców tego obszaru „Rudarska greblica” była wytwarzana przez żony górników już w pierwszej połowie XVI wieku. Z uwagi na to, że w tamtych czasach większość rodzin górniczych była uboga, „Rudarska greblica” stanowiła skromną rację żywnościową górników, a często nawet ich główny posiłek. Powszechne ubóstwo sprawiało, że żony górników, sporządzając „Rudarską greblicę”, używały jedynie prostych składników (mąki, mleka, jaj i sera ze świeżego mleka krowiego). Dzięki swojej pomysłowości i kunsztowi udało im się stworzyć jedyny w swoim rodzaju produkt, który z biegiem czasu zaczął być kojarzony z górnictwem.

Nazwa „Rudarska greblica” wywodzi się od nazwy tradycyjnego narzędzia zwanego „greblica” [rodzaj szufelki], które służyło do dokładania węgla do pieca chlebowego w domu górnika, ponieważ kształt ciasta jest podobny do kształtu tego narzędzia.

Mimo że w przypadku sporządzania „Rudarskiej greblicy” niezwykle istotne są wiedza fachowa i specjalne umiejętności, ważne jest przestrzeganie następujących tradycyjnych zasad dotyczących wytwarzania produktu:

„Rudarska greblica” musi być:

—	aromatyczna i zawierać nadzienie z sera z mleka krowiego, do którego można dodać jeden z następujących składników: mielone orzechy włoskie, szpinak, boćwina szerokoogonkowa, mięta, pokrzywy, por lub tarta żółta marchew,

—	ciasto użyte do produkcji „Rudarskiej greblicy” musi być ręcznie wyrobione i bardzo cienkie,

—	brzegi ciasta muszą być sklejone i wywinięte do góry, tak aby nadzienie nie wypłynęło podczas pieczenia produktu,

—	brzeg surowego ciasta wyrabia się ręcznie tak, aby jego dolna część wystawała poza górną, a następnie brzegi zawija się do góry i ręcznie skleja,

—	przed wypiekiem górna powierzchnia ciasta wymaga kilkukrotnego nakłucia, aby nie urosnąć nadmiernie i nie pęknąć,

—	po upieczeniu wierzchnią warstwę ciasta smaruje się masłem lub margaryną.

Od lat 80. XX w. „Rudarska greblica” była reklamowana i pokazywana na wielu krajowych targach kulinarnych, dzięki czemu zyskała na znaczeniu. Z inicjatywy zespołu folklorystycznego Oštrc w Rude w mieście tym od 1985 r. odbywa się impreza pod nazwą Dani Rudarske greblice [Dni (Ciasta Górników) „Rudarskiej greblicy”], tradycyjnie w pierwszy weekend lipca (Samoborske novine (1985), „Dan Rudarske greblice”). W ciągu ostatnich kilku lat organizowano konkurs mający na celu wyłonienie najlepszej „Rudarskiej greblicy”. W konkursie biorą udział mieszkanki Rude, które wywodzą się ze starych górniczych rodzin. Ich rękodzieło jest oceniane przez jury złożone z ekspertów. Najmłodsi goście mogą wziąć udział w warsztatach wytwarzania „Rudarskiej greblicy”.

Tradycja produkcji „Rudarskiej greblicy” jest dziś kontynuowana przez mieszkanki Rude, które nie pozwalają o niej zapomnieć, przekazując ją młodszemu pokoleniu, przede wszystkim swoim córkom (Ekološko društvo Samobor [Stowarzyszenie Ekologiczne w Samoborze] (1992), nagroda dla Any Nikl za „Rudarską greblicę”). Jednym z tradycyjnych zwyczajów, praktykowanych od dawna na określonym obszarze produkcji, o którym mowa w pkt 4, i które dziś nadal mają miejsce, to witanie gości z „Rudarską greblicą” na stole.

Dzięki „Rudarskiej greblicy”, która stała się swoistą marką miasta Rude i otaczających go wsi, rozwinęła się turystyka w tym mieście, co doprowadziło do ponownego otwarcia odrestaurowanej kopalni Sveta Barbara, która również pełni funkcję muzeum. Muzeum to zachowało piękno podziemnego świata znajdującego się pod Rude. W materiałach turystycznych muzeum znajdują się informacje na temat „Rudarskiej greblicy”. Muzeum oferuje również przez cały rok możliwość skosztowania ciasta „Rudarska greblica”.

Dzięki „Rudarskiej greblicy” mieszkańcy określonego obszaru znaleźli źródło utrzymania a ona sama stanowi część dziedzictwa kulturowego regionu. Kolejnym dowodem na to jest fakt, że „Rudarska greblica” stała się również przedmiotem wierszy poetów z Samoboru (Cvetković, K. (2004), „Ja rudarski trsek”, Matica hrvatska).

Dziennikarka Božica Brkan wspomina umiejętności związane z przygotowaniem produktu i jego związek z Rude w artykule, który napisała dla czasopisma Iće & piće [Jedzenie i picie], jednego z najważniejszych czasopism kulinarnych w Chorwacji w 2007 r. (Brkan, B. (2007), Greblica - tenka gibanica rudarska [„Greblica”, cienkie ciasto serowe górników], Iće & Piće).

Potwierdzeniem szczególnej renomy produktu i jego długiej tradycji produkcji jest również fakt, że w 2007 r. „Rudarska greblica” została wpisana na listę chronionych niematerialnych dóbr kultury Republiki Chorwacji, prowadzoną przez Ministerstwo Kultury (decyzja Ministerstwa Kultury w sprawie niematerialnych dóbr kultury, 2007 r.).

Związek między „Rudarską greblicą” a miastem Rude wspomniano również w publikacji Vodič kroz hrvatske gastro ikone [Przewodnik po ikonach kulinarnych Chorwacji] (2007 r.), w którym „Rudarska greblica” znajduje się wśród chorwackich ikon kulinarnych.

Specyfika „Rudarskiej greblicy” kryje się w umiejętnościach i wiedzy fachowej związanych z wytwarzaniem produktu, jak opisano w artykule w czasopiśmie Dobra hrana [Dobra żywność] (Jutarnji list, Dobra hrana, 2012 r.).

Związek przyczynowy między „Rudarską greblicą” a określonym obszarem geograficznym opiera się na renomie produktu i jego tradycyjnej metodzie produkcji, w której czynnik ludzki – umiejętności i wiedza fachowa w zakresie wytwarzania produktu – ma zasadnicze znaczenie. Ta wiedza jest przekazywana z pokolenia na pokolenie, w związku z czym znaczna część mieszkańców miasta Rude umie wytworzyć ten produkt.

Obszar geograficzny produkcji „Rudarskiej greblicy” jest znanym celem turystyki pieszej, usianym licznymi kapliczkami i schroniskami górskimi odwiedzanymi przez stowarzyszenia wspinaczkowe i turystów. Z tego względu w przewodnikach turystycznych wspomina się również o „Rudarskiej greblicy” jako obowiązkowej regionalnej atrakcji, oferowanej przez gospodarzy tego obszaru, którą musi spróbować każdy turysta i odwiedzający (biuletyn AMACIZ, 2013). Ze względu na położenie geograficzne większość mieszkańców Rude i okolic zajmuje się produkcją rolną na małą skalę. W związku z tym oferta dostawców usług gastronomicznych w regionie (Lodziarnia (2016), Slatka tvornica Medenko, [Lodziarnia i cukiernia Medenko], cennik) opiera się głównie na produktach lokalnych (Randić, M. i Ritting-Beljak, N. (2006), Svijet hrane u Hrvatskoj [Świat gastronomii w Chorwacji]).

Na obszarze geograficznym nazwa „Rudarska greblica” używana jest również w języku potocznym (Obrt Parna pekara (2016), paragon).

Odesłanie do publikacji specyfikacji produktu

(art. 6 ust. 1 akapit drugi niniejszego rozporządzenia)

https://poljoprivreda.gov.hr/UserDocsImages/arhiva/datastore/filestore/83/Izmijenjena-Specifikacija-proizvoda-Rudarska-greblica.pdf

(1) Dz.U. L 343 z 14.12.2012, s. 1.

		ISSN 1977-1002
Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej		C 309

Wydanie polskie	Informacje i zawiadomienia	Rocznik 63 18 września 2020

Spis treści		Strona
	II Komunikaty
	KOMUNIKATY INSTYTUCJI, ORGANÓW I JEDNOSTEK ORGANIZACYJNYCH UNII EUROPEJSKIEJ
	Komisja Europejska
2020/C 309/01	Brak sprzeciwu wobec zgłoszonej koncentracji (Sprawa M.9899 – KKR/Koos Holding Coöperatief) ( 1 )	1
2020/C 309/02	Brak sprzeciwu wobec zgłoszonej koncentracji (Sprawa M.9925 – Lactalis Nestlé produits frais/Certain assets of Parmalat) ( 1 )	2
2020/C 309/03	Brak sprzeciwu wobec zgłoszonej koncentracji (Sprawa M.9674 – Vodafone Italia/TIM/INWIT JV) ( 1 )	3

	IV Informacje
	INFORMACJE INSTYTUCJI, ORGANÓW I JEDNOSTEK ORGANIZACYJNYCH UNII EUROPEJSKIEJ
	Komisja Europejska
2020/C 309/04	Kursy walutowe euro — 17 września 2020 r.	4
	INFORMACJE PAŃSTW CZŁONKOWSKICH
2020/C 309/05	Nota informacyjna Komisji na podstawie art. 16 ust. 4 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 1008/2008 w sprawie wspólnych zasad wykonywania przewozów lotniczych na terenie Wspólnoty Ustanowienie obowiązku użyteczności publicznej w zakresie wykonywania regularnych przewozów lotniczych ( 1 )	5
2020/C 309/06	Nota informacyjna Komisji na podstawie art. 17 ust. 5 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 1008/2008 w sprawie wspólnych zasad wykonywania przewozów lotniczych na terenie Wspólnoty Zaproszenie do składania ofert w zakresie wykonywania regularnych przewozów lotniczych zgodnie z obowiązkiem użyteczności publicznej ( 1 )	6

	V Ogłoszenia
	POSTĘPOWANIA ZWIĄZANE Z REALIZACJĄ POLITYKI KONKURENCJI
	Komisja Europejska
2020/C 309/07	Zgłoszenie zamiaru koncentracji (Sprawa M.9951 – PSPIB/Tishman Speyer/Espace Lumière) Sprawa, która może kwalifikować się do rozpatrzenia w ramach procedury uproszczonej ( 1 )	7
	INNE AKTY
	Komisja Europejska
2020/C 309/08	Publikacja wniosku o rejestrację nazwy zgodnie z art. 50 ust. 2 lit. a) rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1151/2012 w sprawie systemów jakości produktów rolnych i środków spożywczych	9
2020/C 309/09	Publikacja wniosku o rejestrację nazwy zgodnie z art. 50 ust. 2 lit. a) rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1151/2012 w sprawie systemów jakości produktów rolnych i środków spożywczych	13
2020/C 309/10	Publikacja wniosku o rejestrację nazwy zgodnie z art. 50 ust. 2 lit. a) rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1151/2012 w sprawie systemów jakości produktów rolnych i środków spożywczych	17