Ostatnie publikacje Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej

(2020/C 255/01)

Ostatnia publikacja

Dz.U. C 247 z 27.7.2020

Wcześniejsze publikacje

Dz.U. C 240 z 20.7.2020

Dz.U. C 230 z 13.7.2020

Dz.U. C 222 z 6.7.2020

Dz.U. C 215 z 29.6.2020

Dz.U. C 209 z 22.6.2020

Dz.U. C 201 z 15.6.2020

Teksty te są dostępne na stronie internetowej:

EUR-Lex: http://eur-lex.europa.eu

Wyrok Trybunału (czwarta izba) z dnia 28. maja 2020 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Wojewódzki Sąd Administracyjny w Kielcach – Polska) – Syndyk Masy Upadłości ECO-WIND Construction S.A. w upadłości, dawniej ECO-WIND Construction S.A. / Samorządowe Kolegium Odwoławcze w Kielcach

(Sprawa C-727/17) (1)

(Odesłanie prejudycjalne - Dyrektywa (UE) 2015/1535 - Normy i przepisy techniczne - Turbiny wiatrowe - Dyrektywa 2006/123/WE - Pojęcie „usługi” - Środowisko - Dyrektywa 2009/28/WE - Promowanie stosowania energii ze źródeł odnawialnych - Obowiązkowe krajowe cele ogólne - Dotyczący procedur autoryzacji przepis krajowy mający zastosowanie do instalacji służących do wytwarzania energii elektrycznej ze źródeł odnawialnych - Proporcjonalność - Uregulowanie państwa członkowskiego przewidujące ograniczenia w zakresie lokalizacji elektrowni wiatrowych)

(2020/C 255/02)

Język postępowania: polski

Sąd odsyłający

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Kielcach

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: Syndyk Masy Upadłości ECO-WIND Construction S.A. w upadłości, dawniej ECO-WIND Construction S.A.

Strona pozwana: Samorządowe Kolegium Odwoławcze w Kielcach

Sentencja

1)

Artykuł 1 ust. 1 lit. f) dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2015/1535 z dnia 9 września 2015 r. ustanawiającej procedurę udzielania informacji w dziedzinie przepisów technicznych oraz zasad dotyczących usług społeczeństwa informacyjnego należy interpretować w ten sposób, że wymóg zachowania minimalnej odległości usytuowania elektrowni wiatrowych od budynków mieszkalnych nie stanowi przepisu technicznego, który jest objęty obowiązkiem notyfikacji w rozumieniu art. 5 tej dyrektywy, o ile jego ustanowienie nie skutkuje jedynie marginalnym użytkowaniem turbin wiatrowych, czego sprawdzenie należy do sądu odsyłającego.

2)

Artykuł 15 ust. 2 lit. a) dyrektywy 2006/123/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 12 grudnia 2006 r. dotyczącej usług na rynku wewnętrznym należy interpretować w ten sposób, że uregulowanie ustanawiające wymóg zachowania minimalnej odległości usytuowania elektrowni wiatrowych od budynków mieszkalnych nie należy do przepisów, które uzależniają podejmowanie lub prowadzenie działalności usługowej od ograniczenia terytorialnego, zwłaszcza w postaci limitów ustalonych w związku z minimalną odległością geograficzną pomiędzy usługodawcami, które to przepisy państwo członkowskie winno notyfikować Komisji Europejskiej zgodnie z art. 15 ust. 7 tej dyrektywy.

3)

Artykuł 3 ust. 1 akapit pierwszy i art. 13 ust. 1 akapit pierwszy dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2009/28/WE z dnia 23 kwietnia 2009 r. w sprawie promowania stosowania energii ze źródeł odnawialnych zmieniającej i w następstwie uchylającej dyrektywy 2001/77/WE oraz 2003/30/WE w wersji zmienionej dyrektywą Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2015/1513 z dnia 9 września 2015 r. należy interpretować w ten sposób, że nie sprzeciwiają się one uregulowaniu, które wprowadza wymóg zachowania minimalnej odległości usytuowania elektrowni wiatrowych od budynków mieszkalnych, jeśli to uregulowanie jest niezbędne i proporcjonalne w świetle wiążącego dane państwo członkowskie obowiązkowego krajowego celu ogólnego, czego sprawdzenie należy do sądu odsyłającego.

---

(1)  Dz.U. C 134 z 16.4.2018.

Wyrok Trybunału (pierwsza izba) z dnia 28 maja 2020 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Bundesverwaltungsgericht -Niemcy) – IL i in. / Land Nordrhein-Westfalen

(Sprawa C-535/18) (1)

(Odesłanie prejudycjalne - Środowisko - Konwencja z Aarhus - Dyrektywa 2011/92/UE - Ocena skutków wywieranych przez niektóre przedsięwzięcia na środowisko naturalne - Udział społeczeństwa w podejmowaniu decyzji - Nieprawidłowości w procedurze udzielenia zezwolenia na przedsięwzięcie - Dostęp do wymiaru sprawiedliwości - Ograniczenia przewidziane w prawie krajowym - Dyrektywa 2000/60/WE - Polityka wodna Unii Europejskiej - Pogorszenie się stanu jednolitej części wód podziemnych - Metody oceny - Prawo jednostek do podejmowania środków mających na celu zapobieganie zanieczyszczeniu - Legitymacja czynna do występowania przed sądami krajowymi)

(2020/C 255/03)

Język postępowania: niemiecki

Sąd odsyłający

Bundesverwaltungsgericht

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: IL, JK, KJ, LI, NG, MH, OF, PE, spadkobiercy QD w osobach RC i SB, TA, UZ, VY, WX

Strona pozwana: Land Nordrhein-Westfalen

Sentencja

1)

Artykuł 11 ust. 1 lit. b) dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2011/92/UE z dnia 13 grudnia 2011 r. w sprawie oceny skutków wywieranych przez niektóre przedsięwzięcia publiczne i prywatne na środowisko należy interpretować w ten sposób, że pozwala on, by państwa członkowskie przewidziały, że jeżeli uchybienie proceduralne, które obciąża decyzję o zezwoleniu na przedsięwzięcie, nie może zmienić jej treści, żądanie uchylenia tej decyzji jest dopuszczalne jedynie wówczas, gdy rozpatrywana nieprawidłowość pozbawiła skarżącego przysługującego mu prawa do udziału w procesie decyzyjnym w sprawach dotyczących środowiska, zagwarantowanego w art. 6 tej dyrektywy.

2)

Artykuł 4 dyrektywy 2000/60/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 23 października 2000 r. ustanawiającej ramy wspólnotowego działania w dziedzinie polityki wodnej należy interpretować w ten sposób, że sprzeciwia się temu, by przeprowadzana przez właściwy organ kontrola przestrzegania przewidzianych w nim obowiązków, wśród których znajduje się zapobieganie pogorszeniu się stanu jednolitej części wód, zarówno powierzchniowych, jak i podziemnych, których dotyczy przedsięwzięcie, mogła mieć miejsce dopiero po udzieleniu zezwolenia na nie. Artykuł 6 dyrektywy 2011/92 należy interpretować w ten sposób, że informacje udostępnione społeczeństwu w toku procedury udzielenia zezwolenia na przedsięwzięcie powinny zawierać dane niezbędne do oceny jego oddziaływania na wody w świetle kryteriów i obowiązków przewidzianych w szczególności w art. 4 ust. 1 dyrektywy 2000/60.

3)

Artykuł 4 ust. 1 lit. b) ppkt (i) dyrektywy 2000/60 należy interpretować w ten sposób, że za pogorszenie stanu chemicznego jednolitej części wód podziemnych w wyniku przedsięwzięcia należy uznać, po pierwsze, przekroczenie co najmniej jednej z norm jakości lub jednej wartości progowej w rozumieniu art. 3 ust. 1 dyrektywy 2006/118/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 12 grudnia 2006 r. w sprawie ochrony wód podziemnych przed zanieczyszczeniem i pogorszeniem ich stanu, a po drugie, przewidywalne zwiększenie stężenia zanieczyszczenia, w sytuacji gdy ustalony dla niego próg jest już przekroczony. Wartości zmierzone w każdym miejscu monitorowania należy uwzględnić indywidualnie.

4)

Artykuł 1 akapit pierwszy lit. b) i art. 1 akapit drugi tiret pierwsze oraz art. 4 ust. 1 lit. b) dyrektywy 2000/60 w związku z art. 19 TUE i art. 288 TFUE należy interpretować w ten sposób, że członkowie społeczności, której dotyczy przedsięwzięcie, powinni mieć możliwość podniesienia przed właściwymi sądami krajowymi zarzutu naruszenia obowiązku zapobiegania pogarszaniu stanu jednolitej części wód i poprawienia jej stanu, jeżeli to naruszenie dotyczy ich bezpośrednio.

---

(1)  Dz.U. C 427 z 26.11.2018.

Wyrok Trybunału (piąta izba) z dnia 28 maja 2020 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Verwaltungsgericht Stuttgart – Niemcy) – Interseroh Dienstleistungs GmbH / SAA Sonderabfallagentur Baden-Württemberg GmbH

(Sprawa C-654/18) (1)

(Odesłanie prejudycjalne - Środowisko naturalne - Przemieszczanie odpadów - Rozporządzenie (WE) nr 1013/2006 - Procedura uprzedniego pisemnego zgłoszenia i zgody - Ogólne obowiązki w zakresie informowania - Załącznik IIIA - Mieszanina papieru, tektury i wyrobów papierniczych - Kod B3020 załącznika IX do konwencji bazylejskiej - Zanieczyszczenia - Zanieczyszczenie mieszaniny innymi materiałami - Unieszkodliwianie w sposób racjonalny ekologicznie)

(2020/C 255/04)

Język postępowania: niemiecki

Sąd odsyłający

Verwaltungsgericht Stuttgart

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: Interseroh Dienstleistungs GmbH

Strona pozwana: SAA Sonderabfallagentur Baden-Württemberg GmbH

Sentencja

1.

Artykuł 3 ust. 2 lit. a) rozporządzenia (WE) nr 1013/2006 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 14 czerwca 2006 r. w sprawie przemieszczania odpadów, zmienionego rozporządzeniem Komisji (UE) 2015/2002 z dnia 10 listopada 2015 r., należy interpretować w ten sposób, że nie ma on zastosowania do mieszaniny odpadów papieru, tektury i wyrobów papierniczych, w wypadku której każdy rodzaj wchodzących w jej skład odpadów podlega któremuś z trzech pierwszych tiret kodu B3020 załącznika IX do konwencji o kontroli transgranicznego przemieszczania i usuwania odpadów niebezpiecznych, podpisanej w Bazylei w dniu 22 marca 1989 r., zatwierdzonej w imieniu Wspólnoty Europejskiej decyzją Rady 93/98/EWG z dnia 1 lutego 1993 r., zamieszczonego również w części 1 wykazu B załącznika V do tego rozporządzenia, i która zawiera do 10 % zanieczyszczeń.

2.

Artykuł 3 ust. 2 lit. b) rozporządzenia nr 1013/2006, zmienionego rozporządzeniem 2015/2002, należy interpretować w ten sposób, że ma on zastosowanie do takiej mieszaniny odpadów, jeżeli, po pierwsze, mieszanina ta nie zawiera substancji objętych tiret czwartym kodu B3020 załącznika IX do tej konwencji, zamieszczonego również w części 1 wykazu B załącznika V do tego rozporządzenia, a po drugie, są spełnione warunki określone w pkt 1 załącznika IIIA do wskazanego rozporządzenia, czego ustalenie należy do sądu odsyłającego.

---

(1)  Dz.U. C 35 z 28.1.2019.

Wyrok Trybunału (dziewiąta izba) z dnia 28 maja 2020 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Curtea de Apel Bucureşti – Rumunia) – World Comm Trading Gfz SRL / Agenţia Naţională de Administrare Fiscală (ANAF), Direcţia Generală Regională a Finanţelor Publice Ploieşti

(Sprawa C-684/18) (1)

(Odesłanie prejudycjalne - Podatki - Podatek od wartości dodanej (VAT) - Dyrektywa 2006/112/WE - Artykuł 90 - Artykuły od 184 do 186 - Zasada neutralności VAT - Korekta wstępnego odliczenia podatku - Rabaty przyznawane z tytułu wewnątrzwspólnotowych i wewnętrznych dostaw towarów)

(2020/C 255/05)

Język postępowania: rumuński

Sąd odsyłający

Curtea de Apel Bucureşti

Strony w postępowaniu głównym

Strona wnosząca odwołanie: World Comm Trading Gfz SRL

Druga strona postępowania: Agenţia Naţională de Administrare Fiscală (ANAF), Direcţia Generală Regională a Finanţelor Publice Ploieşti

Sentencja

1)

Artykuł 185 dyrektywy Rady 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej należy interpretować w ten sposób, że krajowe organy podatkowe powinny zobowiązać podatnika do dokonania korekty wstępnego odliczenia podatku od wartości dodanej, jeżeli w wyniku uzyskania rabatów z tytułu wewnętrznych dostaw towarów organy te uznają, że wstępne odliczenie było wyższe niż to, do którego dokonania podatnik miał prawo.

2)

Artykuł 185 dyrektywy 2006/112 należy interpretować w ten sposób, że podatnik mający siedzibę w państwie członkowskim ma obowiązek dokonania korekty wstępnego odliczenia podatku od wartości dodanej (VAT) nawet wówczas, gdy dostawca tego podatnika zaprzestał działalności w tym państwie członkowskim oraz gdy wspomniany dostawca nie może już z tego powodu dochodzić zwrotu części zapłaconego przez niego VAT.

---

(1)  Dz.U. C 44 z 4.2.2019.

Wyrok Trybunału (czwarta izba) z dnia 28 maja 2020 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Oberlandesgericht Düsseldorf – Niemcy) – Informatikgesellschaft für Software-Entwicklung (ISE) mbH / Stadt Köln

(Sprawa C-796/18) (1)

(Odesłanie prejudycjalne - Zamówienia publiczne - Dyrektywa 2014/24/UE - Artykuł 2 ust. 1 pkt 5 - Artykuł 12 ust. 4 - Artykuł 18 ust. 1 - Pojęcie „umowy o charakterze odpłatnym” - Umowa między dwiema instytucjami zamawiającymi realizującymi wspólny cel leżący w interesie publicznym - Udostępnienie oprogramowania do koordynacji interwencji straży pożarnej - Brak finansowego świadczenia wzajemnego - Związek z umową o współpracy przewidującą wzajemne nieodpłatne udostępnianie uzupełniających modułów do tego oprogramowania - Zasada równego traktowania - Zakaz stawiania prywatnego przedsiębiorstwa w uprzywilejowanej pozycji wobec konkurencji)

(2020/C 255/06)

Język postępowania: niemiecki

Sąd odsyłający

Oberlandesgericht Düsseldorf

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: Informatikgesellschaft für Software-Entwicklung (ISE) mbH

Strona przeciwna: Stadt Köln

Przy udziale: Land Berlin

Sentencja

1)

Dyrektywę Parlamentu Europejskiego i Rady 2014/24/UE z dnia 26 lutego 2014 r. w sprawie zamówień publicznych, uchylającą dyrektywę 2004/18/WE, należy interpretować w ten sposób, że umowa stanowiąca, iż instytucja zamawiająca udostępnia nieodpłatnie oprogramowanie innej instytucji zamawiającej, związana z umową o współpracy, na mocy której każda z jej stron jest zobowiązana do nieodpłatnego udostępnienia drugiej stronie wszelkich rozszerzeń tego oprogramowania, które może opracować w przyszłości, stanowi „zamówienie publiczne” w rozumieniu art. 2 ust. 1 pkt 5 tej dyrektywy, jeżeli zarówno z warunków tych umów, jak i z mających zastosowanie przepisów krajowych wynika, że co do zasady oprogramowanie to będzie przystosowywane.

2)

Artykuł 12 ust. 4 dyrektywy 2014/24 należy interpretować w ten sposób, że współpracę między instytucjami zamawiającymi można wyłączyć z zakresu stosowania przepisów dotyczących udzielania zamówień publicznych przewidzianych w tej dyrektywie, jeżeli współpraca ta dotyczy działań pomocniczych względem usług publicznych, które muszą świadczyć wszyscy uczestnicy współpracy, choćby indywidualnie, pod warunkiem że te działania pomocnicze służą faktycznemu świadczeniu tych usług publicznych.

3)

Artykuł 12 ust. 4 dyrektywy 2014/24 w związku z motywem 33 akapit drugi i art. 18 ust. 1 tej dyrektywy należy interpretować w ten sposób, że współpraca między instytucjami zamawiającymi nie może skutkować, zgodnie z zasadą równego traktowania, postawieniem jednego przedsiębiorstwa prywatnego w uprzywilejowanej pozycji w stosunku do jego konkurentów.

---

(1)  Dz.U. C 93 z 11.3.2019.

Wyrok Trybunału (dziesiąta izba) z dnia 28 maja 2020 r. – Komisja Europejska / Republika Bułgarii

(Sprawa C-33/19) (1)

(Uchybienie zobowiązaniom państwa członkowskiego - Bezpieczeństwo kolei - Dyrektywa 2004/49/WE - Artykuł 21 ust. 1 i 2 - Brak przyjęcia przepisów koniecznych do zapewnienia jednostce dochodzeniowej niezależności organizacyjnej oraz autonomicznego dostępu do wystarczających środków)

(2020/C 255/07)

Język postępowania: bułgarski

Strony

Strona skarżąca: Komisja Europejska (przedstawiciele: C. Vrignon, C. Georgieva-Kecsmar i J. Hottiaux, pełnomocnicy)

Strona pozwana: Republika Bułgarii (przedstawiciele: L. Zaharieva i E. Petranova, pełnomocnicy)

Sentencja

1)

Nie przyjmując środków koniecznych do zagwarantowania jednostce dochodzeniowej niezależności organizacyjnej od zarządcy struktury kolejowej kontrolowanego przez ministra transportu, technologii informacyjnych i łączności oraz jej niezależności względem tego zarządcy w zakresie dostępu do środków niezbędnych do wykonywania jej zadań, Republika Bułgarii uchybiła zobowiązaniom, które na niej ciążą na mocy art. 21 ust. 1 i 2 dyrektywy 2004/49/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 29 kwietnia 2004 r. w sprawie bezpieczeństwa kolei wspólnotowych oraz zmieniająca dyrektywę Rady 95/18/WE w sprawie przyznawania licencji przedsiębiorstwom kolejowym, oraz dyrektywę 2001/14/WE w sprawie alokacji zdolności przepustowej infrastruktury kolejowej i pobierania opłat za użytkowanie infrastruktury kolejowej oraz certyfikację w zakresie bezpieczeństwa (dyrektywy w sprawie bezpieczeństwa kolei).

2)	Republika Bułgarii zostaje obciążona kosztami postępowania.

---

(1)  Dz.U. C 122 z 1.4.2019.

Wyrok Trybunału (ósma izba) z dnia 28 maja 2020 r. – Asociación de fabricantes de morcilla de Burgos / Komisja Europejska

(Sprawa C-309/19 P) (1)

(Odwołanie - Artykuł 73 § 1 regulaminu postępowania przed Sądem - Postanowienie Sądu stwierdzające oczywistą niedopuszczalność skargi z powodu braku odręcznego podpisu - Skarga w wersji papierowej zawierająca wydruk uwierzytelnionego podpisu elektronicznego)

(2020/C 255/08)

Język postępowania: hiszpański

Strony

Wnosząca odwołanie: Asociación de fabricantes de morcilla de Burgos (przedstawiciele: J. Azcárate Olano i E. Almarza Nantes, abogados)

Druga strona postępowania: Komisja Europejska (przedstawiciele: F. Castillo de la Torre i I. Naglis, pełnomocnicy)

Sentencja

1)	Odwołanie zostaje oddalone.

2)	Asociación de fabricantes de morcilla de Burgos zostaje obciążona kosztami postępowania.

---

(1)  Dz.U. C 263 z 5.8.2019.

Odwołanie od postanowienia Sądu (trzecia izba) wydanego w dniu 27 czerwca 2019 r. — T-1/19, CJ / Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej, wniesione w dniu 25 sierpnia 2019 r. przez CJ

(Sprawa C-634/19 P)

(2020/C 255/09)

Język postępowania: angielski

Strony

Wnoszący odwołanie: CJ (przedstawiciel: V. Kolias, dikigoros)

Druga strona postępowania: Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej

Postanowieniem z dnia 16 czerwca 2020 r. Trybunał (siódma izba) oddalił odwołanie jako oczywiście bezzasadne i orzekł, że CJ pokrywa własne koszty.

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Varhoven Kasatsionen sad (Bułgaria) i Sofiyski Rayonen sad (Bułgaria) w dniach 6 listopada 2019 r. i 3 grudnia 2019 r. – „Marvik-Pastrogor” EOOD i „RODES-08” EOOD

(Sprawy C-818/19 i C-878/19)

(2020/C 255/10)

Język postępowania: bułgarski

Sąd odsyłający

Varhoven Kasatsionen sad, Sofiyski Rayonen sad

Strony w postępowaniu głównym

Strona powodowa:„Marvik-Pastrogor” EOOD i „RODES-08” EOOD

Strona pozwana: Darzhavata, predstavlyavana ot ministara na finansite, Narodno sabranie na Republika Bulgaria

Postanowieniem z dnia 30 kwietnia 2020 r. Trybunał (dziesiąta izba) orzekł, że jest oczywiście niewłaściwy do udzielenia odpowiedzi na przedłożone pytania.

Odwołanie od wyroku Sądu wydanego w dniu 20 listopada 2019 r. w sprawie T-101/19, Rezon / Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (EUIPO) (imot.bg), wniesione w dniu 20 stycznia 2020 r. przez Rezon OOD

(Sprawa C-26/20 P)

(2020/C 255/11)

Język postępowania: bułgarski

Strony

Wnosząca odwołanie: Rezon OOD (przedstawiciel: M. Yordanova-Harizanova, adwokat)

Druga strona postępowania: Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (EUIPO)

Postanowieniem z dnia 21 kwietnia 2020 r. Trybunał Sprawiedliwości (izba ds. przyjmowania odwołań do rozpoznania) uznał rozpatrywane odwołanie za oczywiście niedopuszczalne.

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Verwaltungsgericht Berlin (Niemcy) w dniu 16 kwietnia 2020 r. – ET als Insolvenzverwalter der Air Berlin PLC & Co. Luftverkehrs KG (AB KG) / Bundesrepublik Deutschland

(Sprawa C-165/20)

(2020/C 255/12)

Język postępowania: niemiecki

Sąd odsyłający

Verwaltungsgericht Berlin

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: ET als Insolvenzverwalter der Air Berlin PLC & Co. Luftverkehrs KG (AB KG)

Druga strona postępowania: Bundesrepublik Deutschland

Pytania prejudycjalne

1)

Mając na względzie motyw 20 dyrektywy 2008/101/WE, czy dyrektywę 2003/87/WE (1) i dyrektywę 2008/101/WE (2) należy interpretować w ten sposób, że nie dopuszczają one unieważnienia nieodpłatnego przydziału uprawnień do emisji lotniczych operatorom statków powietrznych w odniesieniu do okresu 2018–2020 r., jeśli przydział w odniesieniu do okresu 2013–2020 r. został dokonany, a w 2017 r. operator statku powietrznego zakończył działalność lotniczą ze względu na niewypłacalność? Czy art. 3f ust. 1 dyrektywy 2003/87/WE należy interpretować w ten sposób, że unieważnienie decyzji w sprawie przydziału po zakończeniu działalności lotniczej ze względu na niewypłacalność jest uzależnione od przedłużenia działalności lotniczej przez pozostałych operatorów statków powietrznych? Czy art. 3f ust. 1 dyrektywy 2003/87/WE należy interpretować w ten sposób, że przedłużono prowadzenie działalności lotniczej, jeśli część (działalność związana z lotami krótko- i średniodystansowymi niewypłacalnego przewoźnika lotniczego) praw do lądowania na tzw. skoordynowanych lotniskach (miejsc do lądowania) została odsprzedana innym trzem operatorom statków powietrznych?

2)

Na wypadek udzielenia odpowiedzi twierdzącej na pytanie pierwsze: Czy przepisy art. 10 ust. 5, art. 29, art. 55 ust. 1 lit. a) i art. 55 ust. 3, a także art. 56 rozporządzenia nr 389/2013 (3) (zwanego dalej rozporządzeniem w sprawie rejestru z 2013 r.) są zgodne z dyrektywą 2003/87/WE i dyrektywą 2008/101/WE oraz ważne, jeśli nie dopuszczają one wydania przydzielonych, lecz jeszcze niewydanych nieodpłatnych uprawnień do emisji lotniczych, gdy operator statku powietrznego zakończył działalność ze względu na niewypłacalność?

3)	Na wypadek udzielenia odpowiedzi przeczącej na pytanie pierwsze: Czy dyrektywy 2003/87/WE i 2008/101/WE należy interpretować w ten sposób, że unieważnienie decyzji w sprawie nieodpłatnego przydziału uprawnień do emisji lotniczych jest wymagane w świetle prawa Unii?

4)

Na wypadek udzielenia odpowiedzi twierdzącej na pytanie pierwsze i odpowiedzi przeczącej na pytanie trzecie: Czy art. 3c ust. 3а, art. 28a ust. 1 i 2 oraz art. 28b ust. 2 dyrektywy 2003/87/WE, zmienionej dyrektywą (UE) 2018/410 (4), należy interpretować w ten sposób, że w odniesieniu do operatora statku powietrznego trzeci okres rozliczeniowy nie kończy się z upływem 2020 r., lecz dopiero w 2023 r.?

5)

Na wypadek udzielenia odpowiedzi przeczącej na pytanie czwarte: Czy prawa do przydziału dalszych uprawnień do nieodpłatnych emisji operatorowi statku powietrznego w odniesieniu do trzeciego okresu rozliczeniowego mogą zostać przyznane po upływie tego trzeciego okresu z praw dotyczących czwartego okresu rozliczeniowego, jeśli kwestia istnienia takich praw do przydziału podlega ustaleniu w trybie sądowym dopiero po upływie trzeciego okresu rozliczeniowego – czy też prawa do przydziału, co do których nie wydano decyzji, wygasają wraz z upływem trzeciego okresu rozliczeniowego?

---

(1)  Dyrektywa 2003/87/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 13 października 2003 r. ustanawiająca system handlu przydziałami emisji gazów cieplarnianych w Unii oraz zmieniająca dyrektywę Rady 96/61/WE (Dz.U. 2003, L 275, s. 32).

(2)  Dyrektywa Parlamentu Europejskiego i Rady 2008/101/WE z dnia 19 listopada 2008 r. zmieniająca dyrektywę 2003/87/WE w celu uwzględnienia działalności lotniczej w systemie handlu przydziałami emisji gazów cieplarnianych we Wspólnocie (Dz.U. 2009, L 8, s. 3).

(3)  Rozporządzenie Komisji (UE) nr 389/2013 z dnia 2 maja 2013 r. ustanawiające rejestr Unii zgodnie z dyrektywą 2003/87/WE Parlamentu Europejskiego i Rady, decyzjami nr 280/2004/WE i nr 406/2009/WE Parlamentu Europejskiego i Rady oraz uchylające rozporządzenia Komisji (UE) nr 920/2010 i nr 1193/2011 (Dz.U. 2013, L 122, s. 1).

(4)  Dyrektywa Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2018/410 z dnia 14 marca 2018 r. zmieniająca dyrektywę 2003/87/WE w celu wzmocnienia efektywnych pod względem kosztów redukcji emisji oraz inwestycji niskoemisyjnych oraz decyzję (UE) 2015/1814 (Dz.U. 2018, L 76, s. 3).

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Vilniaus apygardos administracinis teismas (Litwa) w dniu 28 kwietnia 2020 r. – OT przeciwko Vyriausioji tarnybinės etikos komisija

(Sprawa C-184/20)

(2020/C 255/13)

Język postępowania: litewski

Sąd odsyłający

Vilniaus apygardos administracinis teismas

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: OT

Strona pozwana: Vyriausioji tarnybinės etikos komisija

Pytania prejudycjalne

1)

Czy warunek określony w art. 6 ust. 1 lit. e) rozporządzenia [2016/679] (1), w myśl którego przetwarzanie musi być niezbędne do wykonania zadania realizowanego w interesie publicznym lub w ramach sprawowania władzy publicznej powierzonej administratorowi, w związku z wymogami określonymi w art. 6 ust. 3 tego rozporządzenia, w tym wymogiem, w myśl którego przepisy państwa członkowskiego muszą służyć realizacji celu leżącego w interesie publicznym, oraz być proporcjonalne do wyznaczonego, prawnie uzasadnionego celu, w kontekście art. 7 i 8 karty [praw podstawowych] (2) należy interpretować w ten sposób, że przepisy krajowe nie mogą przewidywać wymogu ujawnienia oświadczeń o prywatnych interesach i opublikowania ich na stronie internetowej administratora danych, jakim jest Vyriausioji tarnybinės etikos komisija (główna komisja ds. etyki urzędowej), wskutek czego dostęp do tych danych uzyskują wszystkie osoby mające dostęp do Internetu?

2)

Czy zakaz przetwarzania szczególnych kategorii danych osobowych przewidziany w art. 9 ust. 1 rozporządzenia [2016/679], mając na uwadze warunki przewidziane w art. 9 ust. 2 tego rozporządzenia, w tym warunek przewidziany w jego lit. g), w myśl którego przetwarzanie musi być niezbędne ze względów związanych z ważnym interesem publicznym, na podstawie prawa Unii lub prawa państwa członkowskiego, które są proporcjonalne do wyznaczonego celu, nie naruszają istoty prawa do ochrony danych i przewidują odpowiednie i konkretne środki ochrony praw podstawowych i interesów osoby, której dane dotyczą, należy interpretować, również w kontekście art. 7 i 8 karty [praw podstawowych], w ten sposób, że przepisy krajowe nie mogą przewidywać wymogu ujawnienia danych związanych z oświadczeniem o interesach prywatnych, w którym mogą zostać ujawnione dane osobowe, w tym dane umożliwiające ustalenie poglądów politycznych danej osoby, przynależności do związków zawodowych, orientacji seksualnej i innych danych osobowych, i opublikowania tych danych na stronie internetowej administratora danych, jakim jest Vyriausioji tarnybinės etikos komisija, wskutek czego wszystkie te dane zostają udostępnione wszystkim osobom mającym dostęp do Internetu?

---

(1)  Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/679 z dnia 27 kwietnia 2016 r. w sprawie ochrony osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych i w sprawie swobodnego przepływu takich danych oraz uchylenia dyrektywy 95/46/WE (ogólne rozporządzenie o ochronie danych) (Dz.U. 2016, L 119, s. 1).

(2)  Karta praw podstawowych Unii Europejskiej (Dz.U. 2012, C 326, s. 391).

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Landgericht Ravensburg (Niemcy) w dniu 28 kwietnia 2020 r. – JL / BMW Bank GmbH, DT / Volkswagen Bank GmbH

(Sprawa C-187/20)

(2020/C 255/14)

Język postępowania: niemiecki

Sąd odsyłający

Landgericht Ravensburg

Strony w postępowaniu głównym

Strona powodowa: JL, DT

Strona pozwana: BMW Bank GmbH, Volkswagen Bank GmbH

Pytania prejudycjalne

1)

Czy art. 10 ust. 2 lit. a) dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2008/48/WE (1) z dnia 23 kwietnia 2008 r. w sprawie umów o kredyt konsumencki oraz uchylającej dyrektywę Rady 87/102/EWG (zwanej dalej „dyrektywą 2008/48/WE”) należy interpretować w ten sposób, że rodzaj kredytu powinien wskazywać w stosownych przypadkach, że dana umowa jest umową o kredyt wiązany lub umową o kredyt na czas określony?

2)

Czy art. 10 ust. 2 lit. d) dyrektywy 2008/48/WE należy interpretować w ten sposób, że w przypadku umów o kredyt wiązany na sfinansowanie nabywanego towaru, gdy kwota kredytu jest wypłacana sprzedawcy, warunki dokonywania wypłat kredytu powinny wskazywać, że kredytobiorca jest zwolniony z obowiązku zapłaty ceny w wysokości wypłaconej kwoty i że sprzedawca musi mu wydać nabywany towar, o ile cena została zapłacona w całości?

3)

Czy art. 10 ust. 2 lit. l) dyrektywy 2008/48/WE należy interpretować w ten sposób, że: a) należy podać stopę oprocentowania dla odsetek za opóźnienie obowiązującą w chwili zawarcia umowy o kredyt wyrażoną jako wartość bezwzględna, a przynajmniej, iż należy podać tak wyrażoną obowiązującą stopę referencyjną (w tym przypadku stopę bazową zgodnie z § 247 BGB – niemieckiego kodeksu cywilnego), z której wynika obowiązująca stopa oprocentowania dla odsetek za opóźnienie poprzez dodanie odpowiedniej wartości (w tym przypadku pięciu punktów procentowych zgodnie z § 288 ust. 1 zdanie drugie BGB)? b) mechanizm dokonywania zmian stopy oprocentowania dla odsetek za opóźnienie musi być konkretnie określony, a przynajmniej należy wskazać przepisy krajowe, z których wynikają zmiany stopy oprocentowania dla odsetek za opóźnienie (§ 247, § 288 ust. 1 zdanie drugie BGB)?

4)

a) Czy art. 10 ust. 2 lit. r) dyrektywy 2008/48/WE należy interpretować w ten sposób, że w umowie o kredyt należy podać konkretną, zrozumiałą dla konsumenta metodę obliczania rekompensaty należnej w przypadku przedterminowej spłaty pożyczki, tak aby konsument mógł przynajmniej w przybliżeniu obliczyć wysokość rekompensaty należnej w przypadku wcześniejszego wypowiedzenia umowy? b) [na wypadek udzielenia odpowiedzi twierdzącej na pytanie 4 a)] Czy art. 10 ust. 2 lit. r) i art. 14 ust. 1 zdanie drugie dyrektywy 2008/48/WE stoją na przeszkodzie krajowemu uregulowaniu prawnemu, które w przypadku niepełnych informacji w rozumieniu art. 10 ust. 2 lit. r) dyrektywy 2008/48/WE przewiduje, że termin do odstąpienia rozpoczyna bieg mimo wszystko z chwilą zawarcia umowy, a jedynie kredytodawcy nie przysługuje roszczenie o rekompensatę za przedterminową spłatę kredytu?

5)

Czy art. 10 ust. 2 lit. s) dyrektywy 2008/48/WE należy interpretować w ten sposób, że a) w umowie o kredyt należy również podać określone w prawie krajowym prawa stron do wypowiedzenia umowy, w szczególności także prawo pożyczkobiorcy do wypowiedzenia z ważnego powodu na podstawie § 314 BGB umowy pożyczki zawartej na czas określony oraz że przepis, w którym jest uregulowane to prawo do wypowiedzenia, musi być wyraźnie wskazany? b) [na wypadek udzielenia odpowiedzi przeczącej na pytanie 5 a)]: nie stoi on na przeszkodzie krajowemu uregulowaniu prawnemu przewidującemu, że wskazanie szczególnego prawa do rozwiązania umowy zgodnie z prawodawstwem krajowym stanowi obowiązkową informację w rozumieniu art. 10 ust. 2 lit. s) dyrektywy 2008/48/WE? c) w umowie o kredyt odnośnie do wszelkich praw do wypowiedzenia tej umowy należy wskazać przewidziane dla wykonania danego prawa termin do złożenia oświadczenia o wypowiedzeniu i formę takiego oświadczenia?

6)

Czy art. 10 ust. 2 lit. t) dyrektywy 2008/48/WE należy interpretować w ten sposób, że istotne wymogi formalne dotyczące reklamacji lub odwołania w ramach pozasądowego postępowania reklamacyjnego lub odwoławczego muszą być podane do wiadomości w umowie kredytowej? Czy w tym zakresie niewystarczające jest odwołanie się do dostępnego w Internecie regulaminu pozasądowego postępowania reklamacyjnego lub odwoławczego?

7)

Czy w wypadku umowy o kredyt konsumencki wykluczona jest możliwość podniesienia przez kredytodawcę zarzutu utraty prawa w odniesieniu do wykonania prawa do odstąpienia od umowy przez konsumenta zgodnie z art. 14 ust. 1 zdanie pierwsze dyrektywy 2008/48/WE, a) jeśli część przewidzianych w art. 10 ust. 2 dyrektywy 2008/48/WE obowiązkowych informacji ani nie została prawidłowo wskazana w umowie o kredyt, ani następnie nie została prawidłowo udostępniona, w związku z czym termin do odstąpienia zgodnie z art. 14 ust. 1 dyrektywy 2008/48/WE nie rozpoczął biegu? b) [na wypadek udzielenia odpowiedzi przeczącej na pytanie 7 a)]: jeśli utrata prawa w decydującym stopniu opiera się na upływie czasu od chwili zawarcia umowy lub na całkowitym wykonaniu umowy przez obydwie strony lub na okoliczności, że kredytodawca dysponuje zwróconą kwotą kredytu, lub na zwrocie zabezpieczeń kredytu lub (w wypadku umowy kupna-sprzedaży powiązanej z umową o kredyt) na używaniu lub sprzedaży sfinansowanego towaru przez konsumenta, lecz w istotnym okresie i w chwili wystąpienia istotnych okoliczności konsument nie wiedział o nadal obowiązującym prawie do odstąpienia i nie był odpowiedzialny za ten brak wiedzy, a kredytodawca również nie mógł przyjąć, że konsument nie ma odpowiedniej wiedzy?

8)

Czy w wypadku umowy o kredyt konsumencki wykluczona jest możliwość podniesienia przez kredytodawcę zarzutu nadużycia prawa w odniesieniu do wykonania prawa do odstąpienia przez konsumenta zgodnie z art. 14 ust. 1 zdanie pierwsze dyrektywy 2008/48/WE, a) jeśli część przewidzianych w art. 10 ust. 2 dyrektywy 2008/48/WE obowiązkowych informacji ani nie została prawidłowo wskazana w umowie o kredyt, ani następnie nie została prawidłowo udostępniona, w związku z czym termin do odstąpienia zgodnie z art. 14 ust. 1 dyrektywy 2008/48/WE nie rozpoczął biegu? b) [na wypadek udzielenia odpowiedzi przeczącej na pytanie 8 a)] jeśli nadużycie prawa w decydującym stopniu opiera się na upływie czasu od chwili zawarcia umowy lub na całkowitym wykonaniu umowy przez obydwie strony lub na okoliczności, że kredytodawca dysponuje zwróconą kwotą kredytu, lub na zwrocie zabezpieczeń kredytu lub (w wypadku umowy kupna-sprzedaży powiązanej z umową o kredyt) na używaniu lub sprzedaży sfinansowanego towaru przez konsumenta, lecz w istotnym okresie i w chwili wystąpienia istotnych okoliczności konsument nie wiedział o nadal obowiązującym prawie do odstąpienia i nie był odpowiedzialny za ten brak wiedzy, a kredytodawca również nie mógł przyjąć, że konsument nie ma odpowiedniej wiedzy?

---

(1)  Dyrektywa Parlamentu Europejskiego i Rady 2008/48/WE z dnia 23 kwietnia 2008 r. w sprawie umów o kredyt konsumencki oraz uchylająca dyrektywę Rady 87/102/EWG (Dz.U. 2008, L 133, s. 66).

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Sofiyski rayonen sad (Bułgaria) w dniu 14 maja 2020 r. – „Topłofikacija Sofia” EAD „CZEZ Elektro Byłgarija” AD i „Agentsia za kontrol na prosrocheni zadalzhenia” EOOD

(Sprawa C-208/20)

(2020/C 255/15)

Język postępowania: bułgarski

Sąd odsyłający

Sofiyski rayonen sad

Strony w postępowaniu głównym

Strona powodowa:„Topłofikacija Sofia” EAD „CZEZ Elektro Byłgarija” AD i „Agentsia za kontrol na prosrocheni zadalzhenia” EOOD

Pytania prejudycjalne

1)

Czy art. 20 ust. 2 lit. a) Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej w związku z art. 47 ust. 2 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej, zasadą zakazu dyskryminacji i zasadą równoważności środków procesowych w krajowym postępowaniu sądowym, a także art. 1 [ust. 1] lit. a) rozporządzenia Rady (WE) nr 1206/2001 (1) z dnia 28 maja 2001 r. w sprawie współpracy między sądami państw członkowskich przy przeprowadzaniu dowodów w sprawach cywilnych lub handlowych należy interpretować w ten sposób, że gdy w prawie krajowym sądu rozpatrującego sprawę przewidziano ustalenie przezeń z urzędu adresu pozwanego w kraju, natomiast ustalono, iż ten pozwany znajduje się w innym państwie Unii Europejskiej, rozpatrujący sprawę sąd krajowy ma obowiązek zarządzenia czynności związanych z ustaleniem adresu pozwanego również przed właściwymi organami w państwie, w którym przebywa pozwany?

2)

Czy art. 5 ust. 1 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1215/2012 (2) z dnia 12 grudnia 2012 r. w sprawie jurysdykcji i uznawania orzeczeń sądowych oraz ich wykonywania w sprawach cywilnych i handlowych w związku z zasadą zapewnienia przed sądem krajowym w toku procesu środków mających na celu skuteczną ochronę praw wynikających z prawa Unii Europejskiej należy interpretować w ten sposób, że przy określaniu zwykłego miejsca pobytu dłużnika jako określonej w prawie krajowym przesłanki przeprowadzenia jednostronnego formalnego postępowania bez gromadzenia dowodów, jakim jest wydanie nakazu zapłaty, sąd krajowy ma obowiązek interpretacji wszelkiej zasadnej wątpliwości dotyczącej okoliczności, że dłużnik ma zwykłe miejsce pobytu w innym państwie Unii Europejskiej, jako braku przesłanki prawnej do wydania takiego nakazu, odpowiednio – jako podstawy do nieuprawomocnienia się nakazu?

3)

Czy art. 5 ust. 1 rozporządzenia nr 1215/2012 w związku z zasadą zapewnienia przed sądem krajowym w toku procesu środków mających na celu skuteczną ochronę praw wynikających z prawa Unii Europejskiej należy interpretować w ten sposób, że zobowiązuje on sąd krajowy, który po wydaniu nakazu zapłaty przeciwko danemu dłużnikowi ustalił, że ten dłużnik prawdopodobnie nie ma zwykłego miejsca pobytu w państwie sądu – i w sytuacji gdy stanowi to przeszkodę dla wydania nakazu zapłaty przeciwko takiemu dłużnikowi zgodnie z prawem krajowym – do uchylenia wydanego nakazu zapłaty z urzędu pomimo braku wyraźnego przepisu ustawowego w tym względzie?

4)

Na wypadek udzielenia odpowiedzi przeczącej na pytanie 3, to czy wskazane w tym pytaniu przepisy należy interpretować w ten sposób, że zobowiązują one sąd krajowy do uchylenia wydanego nakazu zapłaty, jeśli przeprowadził kontrolę i ustalił z pewnością, że dłużnik nie ma zwykłego miejsca pobytu w państwie sądu rozpatrującego sprawę?

---

(1)  Dz.U. 2001, L 174, s. 1.

(2)  Dz.U. 2012, L 351, s. 1.

Skarga wniesiona w dniu 1 czerwca 2020 r. – Komisja Europejska/Republika Włoska

(Sprawa C-227/20)

(2020/C 255/16)

Język postępowania: włoski

Strony

Strona skarżąca: Komisja Europejska (przedstawiciele: R. Tricot, G. Gattinara, pełnomocnicy)

Strona pozwana: Republika Włoska

Żądania strony skarżącej

1)

Stwierdzenie, że nie ustanowiwszy przepisów dotyczących sankcji stosowanych w przypadku naruszenia art. 4 i 7 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 511/2014 z dnia 16 kwietnia 2014 r. w sprawie środków zapewniających zgodność użytkowników w Unii z wymogami wynikającymi z Protokołu w Nagoi dotyczącego dostępu do zasobów genetycznych oraz uczciwego i sprawiedliwego podziału korzyści wynikających z wykorzystania tych zasobów (1), nie podjąwszy wszelkich środków koniecznych do zapewnienia, że takie przepisy zostaną zastosowane i że przewidziane sankcje będą skuteczne, proporcjonalne i odstraszające oraz nie powiadomiwszy Komisji o wspomnianych przepisów dotyczących sankcji do dnia 11 czerwca 2015 r., Republika Włoska uchybiła zobowiązaniom ciążącym na niej na podstawie art. 11 rozporządzenia nr 511/2014;

2)	obciążenie Republiki Włoskiej kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Komisja podnosi, że środki określające sankcje w przypadku naruszenia art. 4 i 7 rozporządzenia nr 511/2014 nie zostały jeszcze podjęte przez Republikę Włoską, mimo tego że z jednej strony wspomniane środki powinny zostać ustanowione w porządku prawnym państw członkowskich już od dnia 11 czerwca 2014 r. i z drugiej strony, że w ich następstwie państwa członkowskie powinny także podjąć „wszelkie konieczne środki, by zapewnić, że zostaną one zastosowane”, jak wskazano w art. 11 ust. 1 zdanie ostatnie rozporządzenia nr 511/2014.

Ponadto naruszenie art. 11 tego rozporządzenia dotyczy także braku powiadomienia przez Republikę Włoską o środkach dotyczących sankcji. W tym względzie zgodnie z art. 11 ustęp ostatni rozporządzenia nr 511/2014, na Republice Włoskiej ciążył obowiązek powiadomienia Komisji o przepisach, „o których mowa w ust. 1” tego przepisu, czyli „przepisach stosowanych w przypadku naruszenia art. 4 i 7” do dnia 11 czerwca 2015 r.

---

(1)  Dz.U 2014, L 150, s. 59.

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Augstākā tiesa (Senāts) (Łotwa) w dniu 3 czerwca 2020 r. – AAS „BTA Baltic Insurance Company” / Valsts ieņēmumu dienests

(Sprawa C-230/20)

(2020/C 255/17)

Język postępowania: łotewski

Sąd odsyłający

Augstākā tiesa (Senāts).

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: AAS „BTA Baltic Insurance Company”.

Druga strona postępowania: Valsts ieņēmumu dienests.

Pytania prejudycjalne

1)

Czy gwaranta, o którym mowa w art. 195 rozporządzenia Rady (EWG) nr 2913/92 z dnia 12 października 1992 r. ustanawiającego Wspólnotowy Kodeks Celny (1) – w wersji zmienionej rozporządzeniem Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 2700/2000 z dnia 16 listopada 2000 r. (2) – należy uznać za dłużnika w rozumieniu art. 221 ust. 3 [tego rozporządzenia], a w rezultacie, czy wobec gwaranta ma zastosowanie termin określony w przywołanym art. 221 ust. 3?

2)

W przypadku udzielenia na pytanie pierwsze odpowiedzi przeczącej, czy zgodnie z art. 232 ust. 1 lit. a) przywołanego rozporządzenia należy uznać gwaranta za adresata [decyzji w przedmiocie] wykonania decyzji [ustalającej wysokość długu celnego] lub za osobę, której dotyczy wykonanie decyzji, i czy w związku z tym mają w odniesieniu do gwaranta zastosowanie przepisy prawa państwa członkowskiego dotyczące egzekucji [długu celnego], w tym przepisy regulujące stosowane terminy?

3)

W przypadku, gdy zgodnie z przepisami prawa mającymi zastosowanie w Unii Europejskiej gwaranta nie można uznać ani za dłużnika w rozumieniu art. 221 ust. 3 rozporządzenia, ani za adresata [decyzji w przedmiocie] wykonania decyzji [ustalającej wysokość długu celnego] lub osobę, której dotyczy wykonanie decyzji, czy wobec gwaranta również należy stosować wynikający z zasady pewności prawa wymóg przestrzegania rozsądnego terminu przedawnienia?

---

(1)  Dz.U. 1992, L 302, s. 1.

(2)  Rozporządzenie (WE) NR 2700/2000 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 16 listopada 2000 r. zmieniające rozporządzenie Rady (EWG) nr 2913/92 ustanawiające Wspólnotowy Kodeks Celny (Dz.U. 2000, L 311, s. 17).

Wyrok Sądu z dnia z dnia 10 czerwca 2020 r. – B.D. / EUIPO – Philicon-97 (PHILIBON)

(Sprawa T-717/18) (1)

(Znak towarowy Unii Europejskiej - Postępowanie w sprawie unieważnienia prawa do znaku - Słowny unijny znak towarowy PHILIBON - Wcześniejszy graficzny krajowy znak towarowy PHILICON - Względna podstawa odmowy rejestracji - Znak towarowy powszechnie znany w rozumieniu art. 6 bis konwencji paryskiej - Artykuł 8 ust. 2 lit. c) rozporządzenia (WE) nr 207/2009 [obecnie art. 8 ust. 2 lit. c) rozporządzenia (UE) 2017/1001])

(2020/C 255/18)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: B.D. — Boyer Developpement (Moissac, Francja) (przedstawiciel: adwokat E. Junca)

Strona pozwana: Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (przedstawiciele: L. Lapinskaite, A. Folliard-Monguiral, H. O’Neill i V. Ruzek, pełnomocnicy)

Druga strona w postępowaniu przed izbą odwoławczą EUIPO będąca interwenientem przed Sądem: Philicon-97 AD (Płowdiw, Bułgaria) (przedstawiciele: adwokaci V. Pavlov i M. Lazarov)

Przedmiot

Skarga na decyzję Czwartej Izby Odwoławczej EUIPO z dnia 10 października 2018 r. (sprawa R 375/2018-4) dotyczącą postępowania w sprawie unieważnienia prawa do znaku między Philicon 97 a B.D. – Boyer Developpement.

Sentencja

1)	Skarga zostaje oddalona.

2)	B.D. – Boyer Developpement zostaje obciążona kosztami postępowania.

---

(1)  Dz.U. C 54 z 11.2.2019.

Wyrok Sądu z dnia z dnia 10 czerwca 2020 r. – Boyer / EUIPO – Philicon-97 (PHILIBON DEPUIS 1957 www.philibon.com)

(Sprawa T-718/18) (1)

(Znak towarowy Unii Europejskiej - Postępowanie w sprawie unieważnienia prawa do znaku - Graficzny unijny znak towarowy PHILIBON DEPUIS 1957 www.philibon.com - Wcześniejszy graficzny krajowy znak towarowy PHILICON - Względna podstawa odmowy rejestracji - Znak towarowy powszechnie znany w rozumieniu art. 6 bis konwencji paryskiej - Artykuł 8 ust. 2 lit. c) rozporządzenia (WE) nr 207/2009 [obecnie art. 8 ust. 2 lit. c) rozporządzenia (UE) 2017/1001])

(2020/C 255/19)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Boyer (Moissac, Francja) (przedstawiciel: adwokat E. Junca)

Strona pozwana: Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (przedstawiciele: L. Lapinskaite, A. Folliard-Monguiral, H. O’Neill i V. Ruzek, pełnomocnicy)

Druga strona w postępowaniu przed izbą odwoławczą EUIPO będąca interwenientem przed Sądem: Philicon-97 AD (Płowdiw, Bułgaria) (przedstawiciele: adwokaci V. Pavlov i M. Lazarov)

Przedmiot

Skarga na decyzję Czwartej Izby Odwoławczej EUIPO z dnia 10 października 2018 r. (sprawa R 374/2018-4) dotyczącą postępowania w sprawie unieważnienia prawa do znaku między Philicon 97 a Boyer.

Sentencja

1)	Skarga zostaje oddalona.

2)	Boyer zostaje obciążona kosztami postępowania.

---

(1)  Dz.U. C 54 z 11.2.2019.

Wyrok Sądu z dnia 10 czerwca 2020 r. – Louis Vuitton Malletier / EUIPO – Wiśniewski (Przedstawienie wzoru w szachownicę)

(Sprawa T-105/19) (1)

(Znak towarowy Unii Europejskiej - Postępowanie w sprawie unieważnienia prawa do znaku - Rejestracja międzynarodowa wskazująca Unię Europejską - Graficzny znak towarowy przedstawiający wzór w szachownicę - Bezwzględna podstawa odmowy rejestracji - Brak charakteru odróżniającego - Fakty notoryjne - Charakter odróżniający uzyskany w następstwie używania - Całościowa ocena dowodów na uzyskanie charakteru odróżniającego w następstwie używania - Artykuł 7 ust. 1 lit. b) i art. 7 ust. 3 rozporządzenia (UE) 2017/1001 - Artykuł 59 ust. 1 i 2 rozporządzenia 2017/1001)

(2020/C 255/20)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Louis Vuitton Malletier (Paryż, Francja) (przedstawiciele: adwokaci P. Roncaglia, G. Lazzeretti, F. Rossi, N. Parrotta i P.Y. Gautier)

Strona pozwana: Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (przedstawiciele: V. Ruzek i H. O’Neill, pełnomocnicy).

Druga strona w postępowaniu przed izbą odwoławczą EUIPO: Norbert Wiśniewski (Warszawa, Polska)

Przedmiot

Skarga na decyzję Drugiej Izby Odwoławczej EUIPO z dnia 22 listopada 2018 r. (sprawa R 274/2017-2) dotyczącą postępowania w sprawie unieważnienia prawa do znaku między N. Wiśniewskim a Louis Vuitton Malletier.

Sentencja

1)	Stwierdza się nieważność decyzji Drugiej Izby Odwoławczej Urzędu Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (EUIPO) z dnia 22 listopada 2018 r. (sprawa R 274/2017-2).

2)	EUIPO zostaje obciążone kosztami postępowania.

---

(1)  Dz.U. C 139 z 15.4.2019.

Wyrok Sądu z dnia 10 czerwca 2020 r. – Leinfelder Uhren München / EUIPO – Schafft (Leinfelder)

(Sprawa T-577/19) (1)

(Znak towarowy Unii Europejskiej - Postępowanie w sprawie stwierdzenia wygaśnięcia prawa do znaku - Słowny unijny znak towarowy Leinfelder - Brak rzeczywistego używania znaku towarowego - Artykuł 58 ust. 1 lit. a) rozporządzenia (UE) 2017/1001 - Nadużycie prawa)

(2020/C 255/21)

Język postępowania: niemiecki

Strony

Strona skarżąca: Leinfelder Uhren München GmbH & Co. KG (Monachium, Niemcy) (przedstawiciel: adwokat S. Lüft)

Strona pozwana: Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (przedstawiciel: M. Fischer, pełnomocnik)

Druga strona w postępowaniu przed izbą odwoławczą EUIPO będąca interwenientem przed Sądem: Thomas Schafft (Monachium) (przedstawiciel: adwokat V. Sandulache)

Przedmiot

Skarga na decyzję Drugiej Izby Odwoławczej EUIPO z dnia 14 maja 2019 r. (sprawy połączone R 1930/2018-2 i R 1937/2018-2), dotyczącą postępowania w sprawie stwierdzenia wygaśnięcia prawa do znaku między T. Schafftem a Leinfelder Uhren München.

Sentencja

1)	Skarga zostaje oddalona.

2)	Leinfelder Uhren München GmbH & Co. KG zostaje obciążona kosztami postępowania.

---

(1)  Dz.U. C 328 z 30.9.2019.

Postanowienie Sądu z dnia 11 czerwca 2020 r. – Lípidos Santiga / Komisja

(Sprawa T-561/19) (1)

(Skarga o stwierdzenie nieważności - Energia - Dyrektywa (UE) 2018/2001 w sprawie promowania stosowania energii ze źródeł odnawialnych - Ograniczenie wykorzystywania biopaliw wytwarzanych z upraw przeznaczonych do celów spożywczych lub pastewnych - Rozporządzenie delegowane (UE) 2019/807 - Definicja surowców o wysokim ryzyku spowodowania pośredniej zmiany użytkowania gruntów (ILUC) - Olej palmowy - Czynna legitymacja procesowa - Brak indywidualnego oddziaływania - Niedopuszczalność)

(2020/C 255/22)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Lípidos Santiga, SA (Santa Perpètua de Mogoda, Hiszpania) (przedstawiciel: adwokat P. Muñiz Fernández)

Strona pozwana: Komisja Europejska (przedstawiciele: J.-F. Brakeland i Y. Marinova, pełnomocnicy)

Przedmiot

Oparte na art. 263 TFUE żądanie stwierdzenia częściowej nieważności rozporządzenia delegowanego Komisji (UE) 2019/807 z dnia 13 marca 2019 r. uzupełniającego dyrektywę Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2018/2001 w zakresie w jakim dotyczy ono po pierwsze, określania surowców o wysokim ryzyku spowodowania pośredniej zmiany użytkowania gruntów, w przypadku których zaobserwowano znaczącą ekspansję obszaru produkcji na tereny zasobne w pierwiastek węgla, a po drugie, certyfikowania biopaliw, biopłynów i paliw z biomasy o niskim ryzyku spowodowania pośredniej zmiany użytkowania gruntów (Dz.U. 2019, L 133, s. 1).

Sentencja

1)	Skarga zostaje odrzucona jako niedopuszczalna.

2)	Lípidos Santiga, SA, zostaje obciążona kosztami postępowania.

---

(1)  Dz.U. C 328 z 30.9.2019.

Postanowienie Prezesa Sądu z dnia 11 czerwca 2020 r. – Elevolution – Engenharia, S.A. / Komisja

(Sprawa T-652/19 R)

(Postępowanie w przedmiocie środków tymczasowych - Zamówienia publiczne na roboty budowlane - Wniosek o zawieszenie wykonania - Brak pilnego charakteru)

(2020/C 255/23)

Język postępowania: portugalski

Strony

Strona skarżąca: Elevolution – Engenharia, S.A. (Amadora, Portugalia) (przedstawiciele: M. Marques Mendes, R. Campos, A. Dias Henriques, M. Troncoso Ferrer i C. García Fernández, adwokaci)

Strona pozwana: Komisja Europejska (przedstawiciele: F. Dintilhac i I. Melo Sampaio, pełnomocnicy)

Przedmiot

Oparty na art. 278 i 279 TFUE wniosek zmierzający do zawieszenia wykonania decyzji Komisji z dnia 12 lipca 2019 r., która wyklucza skarżącą na okres trzech lat z postępowań w sprawie udzielenia zamówień publicznych i przyznawania subwencji finansowanych z EDF (Europejskiego Funduszu Rozwoju) w ramach rozporządzenia Rady (UE) nr 2015/323 z dnia 2 marca 2015 r. w sprawie rozporządzenia finansowego mającego zastosowanie do 11. Europejskiego Funduszu Rozwoju (Dz.U. 2015, L 58, s. 17), a ponadto zarządza publikację o wykluczeniu na stronie internetowej Komisji.

Sentencja

1)	Wniosek o zastosowanie środka tymczasowego zostaje oddalony.

2)	Rozstrzygnięcie o kosztach nastąpi w orzeczeniu kończącym postępowanie w sprawie.

Postanowienie prezesa Sądu z dnia 8 czerwca 2020 r. – Ascenza Agro/Komisja

(Sprawa T-77/20 R)

(Postępowanie w przedmiocie środków tymczasowych - Środki ochrony roślin - Rozporządzenie (WE) nr 1107/2009 - Rozporządzenie wykonawcze Komisji (UE) 2020/17 - Nieodnowienie zatwierdzenia substancji czynnej chloropiryfos metylu - Wniosek o zawieszenie wykonania - Brak pilnego charakteru - Poważna i nieodwracalna szkoda - Brak)

(2020/C 255/24)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Ascenza Agro, SA (Setúbal, Portugalia) (przedstawiciele: K. Van Maldegem i P. Sellar, Rechtsanwälte oraz Solicitor V. McElwee, Solicitor)

Strona pozwana: Komisja Europejska (przedstawiciele: A Dawes, F. Castilla Contreras i I. Naglis, pełnomocnicy)

Przedmiot

Oparte na art. 278 i 279 TFUE i mające na celu zawieszenie wykonania rozporządzenia wykonawczego Komisji (UE) 2020/17 z dnia 10 stycznia 2020 r. w sprawie nieodnowienia zatwierdzenia substancji czynnej chloropiryfos metylu, zgodnie z rozporządzeniem Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 1107/2009 dotyczącym wprowadzania do obrotu środków ochrony roślin, oraz w sprawie zmiany załącznika do rozporządzenia wykonawczego Komisji (UE) nr 540/2011 (Dz.U. 2020, L 7, s. 11).

Sentencja

1)	Wniosek o zastosowanie środków tymczasowych zostaje odrzucony

2)	Rozstrzygnięcie o kosztach nastąpi w orzeczeniu kończącym postępowanie w sprawie.

Postanowienie prezesa Sądu z dnia 8 czerwca 2020 r. – Industrias Afrasa/Komisja

(Sprawa T-77/20 RII)

(Postępowanie w przedmiocie środków tymczasowych - Środki ochrony roślin - Rozporządzenie (WE) nr 1107/2009 - Rozporządzenie wykonawcze Komisji (UE) 2020/17 - Nieodnowienie zatwierdzenia substancji czynnej chloropiryfos metylu - Wniosek o zawieszenie wykonania - Brak pilnego charakteru - Poważna i nieodwracalna szkoda - Brak)

(2020/C 255/25)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Industrias Afrasa, SA (Paterna, Hiszpania) (przedstawiciele: K. Van Maldegem, P. Sellar, adwokaci i G. McElwee, solicitor)

Strona pozwana: Komisja Europejska (przedstawiciele: A Dawes, F. Castilla Contreras i I. Naglis, pełnomocnicy)

Przedmiot

Oparte na art. 278 i 279 TFUE i mające na celu zawieszenie wykonania rozporządzenia wykonawczego Komisji (UE) 2020/17 z dnia 10 stycznia 2020 r. w sprawie nieodnowienia zatwierdzenia substancji czynnej chloropiryfos metylu, zgodnie z rozporządzeniem Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 1107/2009 dotyczącym wprowadzania do obrotu środków ochrony roślin, oraz w sprawie zmiany załącznika do rozporządzenia wykonawczego Komisji (UE) nr 540/2011 (Dz.U. 2020, L 7, s. 11).

Sentencja

1)	Wniosek o zastosowanie środków tymczasowych zostaje odrzucony.

2)	Rozstrzygnięcie o kosztach nastąpi w orzeczeniu kończącym postępowanie w sprawie.

Skarga wniesiona w dniu 13 maja 2020 r. – Billions Europe i in. / Komisja

(Sprawa T-283/20)

(2020/C 255/26)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Billions Europe Ltd (Stockton-on-Tees, Zjednoczone Królestwo) i siedmiu innych skarżących (przedstawiciele: adwokaci J. Montfort, T. Delille i P. Chopova-Leprêtre)

Strona pozwana: Komisja Europejska

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—

stwierdzenie nieważności rozporządzenia delegowanego Komisji (UE) 2020/217 (1) (zwanego dalej „zaskarżonym rozporządzeniem”) w zakresie, w jakim dotyczy ono ditlenku tytanu, a mianowicie: motywu 5 zaskarżonego rozporządzenia, załączników I i II do zaskarżonego rozporządzenia, zmian części 1 załącznika VI do rozporządzenia (WE) nr 1272/2008 (2) wprowadzonych w załączniku III do zaskarżonego rozporządzenia, a także umieszczenia ditlenku tytanu w części 3 załącznika VI do rozporządzenia nr 1272/2008 na mocy załącznika III do zaskarżonego rozporządzenia;

—	obciążenie strony pozwanej kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Na poparcie skargi strona skarżąca podnosi sześć zarzutów.

1.

Zarzut pierwszy oparty na twierdzeniu, że zaskarżone rozporządzenie zostało przyjęte z naruszeniem szeregu bezwzględnie wiążących przepisów rozporządzenia (WE) nr 1272/2008 regulujących klasyfikowanie substancji w kategorii zagrożenia dla zdrowia ludzi „rakotwórczość”, w tym w szczególności art. 36 rozporządzenia (WE) nr 1272/2008 i pkt 3.6 załącznika I do tego rozporządzenia. — Komitet ds. Oceny Ryzyka („RAC”) popełnił szereg błędów w zakresie ustaleń faktycznych przy ocenie dostępnych informacji oraz nie wykazał w wystarczający sposób, że dostępne dane są „wiarygodne i akceptowalne” i sugerują, że swoistą właściwością TiO2 jest powodowanie raka. Gdyby RAC nie popełnił tego rodzaju błędów, musiałby siłą rzeczy wydać opinię, w której opowiadałby się na „nieklasyfikowaniem” TiO2. Substancja ta nie mogłaby zatem zostać sklasyfikowana zgodnie z prawem.

2.

Zarzut drugi oparty na twierdzeniu, że w zaskarżonym rozporządzeniu naruszono zasadę pewności prawa. Podmioty gospodarcze, w tym skarżący, zostały pozbawione możliwości poznania dokładnego zakresu ciążących na nich obowiązków i podjęcia stosownych środków prawnych. Niepewność ta istnieje w odniesieniu do zakresu zharmonizowanej klasyfikacji, stosowania uwag oraz wpływu zaskarżonego rozporządzenia na status prawny i regulacyjny produktów wytworzonych z TiO2 lub zawierających tę substancję, jak też klasyfikacji zagrożeń powodowanych przez odpady pochodzące z tych produktów.

3.

Zarzut trzeci, według którego zaskarżone rozporządzenie zostało przyjęte z naruszeniem zasady proporcjonalności, ponieważ nie jest ono niezbędne (jako że skutki rakotwórcze zostały zaobserwowane jedynie w ramach badań na zwierzętach przeprowadzanych w warunkach skrajnego przeciążenia płuc, które w rzeczywistości nigdy nie wystąpiłyby, nawet przy założeniu najbardziej niekorzystnego scenariusza) a niekorzystne skutki zharmonizowanej klasyfikacji TiO2 są nieproporcjonalne do zamierzonych celów.

4.

Zarzut czwarty oparty na twierdzeniu, że przyjmując zaskarżone rozporządzenie Komisja nieprawidłowo skorzystała z przysługującego jej zakresu uznania oraz naruszyła ciążący na niej obowiązek staranności. Komisja oparła się po prostu na opinii RAC dotyczącej TiO2, bez dokonania wystarczającej oceny wartości dowodowej takiej opinii RAC, a tym samym nie dopełniła obowiązków, jakie ciążą na niej w tym względzie. — Komisja opowiedziała się za szeroką interpretacją wymogów dotyczących klasyfikacji, oznakowania i pakowania regulujących zagrożenie dla zdrowia ludzi określane jako „rakotwórczość” oraz terminu „swoista właściwość” substancji. Oparła się jedynie na opinii RAC, bez zbadania zakresu i skutków tak szerokiej interpretacji czy wyznaczenia właściwych granic, które umożliwiłyby zastosowanie jej w prawidłowy sposób. Komisja oparła przy tym zaskarżone rozporządzenie na nieprawidłowych ustaleniach faktycznych i nie wzięła pod uwagę wszystkich istotnych czynników ani okoliczności zachodzących w rozpatrywanej sytuacji.

5.

Zarzut piąty, według którego przyjmując zaskarżone rozporządzenie Komisja naruszyła art. 37 ust. 4 rozporządzenia (WE) nr 1272/2008, ciążący na niej obowiązek dobrej administracji i przysługujące skarżącym prawo do bycia wysłuchanym. W szczególności skarżącym nie stworzono adekwatnej możliwości przedstawienia użytecznych uwag w przedmiocie samej opinii RAC, która znacząco odbiegała od pierwotnej propozycji klasyfikacji, zarówno pod względem przedstawionego uzasadnienia naukowego, jak i końcowego wniosku w odniesieniu do klasyfikacji TiO2. Natomiast, gdyby skarżącym stworzono, formalnie i w wystarczającym stopniu, możliwość ustosunkowania się do opinii RAC w toku jej przyjmowania, efektem uwag, które mogłyby one przedstawić, prawdopodobnie byłaby zmiana wyniku procesu podejmowania decyzji.

6.

Zarzut szósty oparty na twierdzeniu, że przyjmując zaskarżone rozporządzenie bez uprzedniego przeprowadzenia i udokumentowania oceny skutków, Komisja naruszyła zobowiązania ciążące na niej na mocy porozumienia instytucjonalnego w sprawie lepszego stanowienia prawa (3) oraz zasadę dobrej administracji.

---

(1)  Rozporządzenie delegowane Komisji (UE) 2020/217 z dnia 4 października 2019 r. zmieniające, w celu dostosowania do postępu naukowo-technicznego, rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 1272/2008 w sprawie klasyfikacji, oznakowania i pakowania substancji i mieszanin, oraz w sprawie sprostowania tego rozporządzenia (Dz.U. 2020, L 44, s. 1).

(2)  Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 1272/2008 z dnia 16 grudnia 2008 r. w sprawie klasyfikacji, oznakowania i pakowania substancji i mieszanin, zmieniające i uchylające dyrektywy 67/548/EWG i 1999/45/WE oraz zmieniające rozporządzenie (WE) nr 1907/2006 (Dz.U. 2008, L 353, s. 1).

(3)  Porozumienie międzyinstytucjonalne pomiędzy Parlamentem Europejskim, Radą Unii Europejskiej a Komisją Europejską w sprawie lepszego stanowienia prawa, zawarte w dniu 13 kwietnia 2016 r. (Dz.U. 2016, L 123, s. 1).

Skarga wniesiona w dniu 12 maja 2020 r. – Foz / Rada

(Sprawa T-296/20)

(2020/C 255/27)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Amer Foz (Dubaj, Zjednoczone Emiraty Arabskie) (przedstawiciel: adwokat L. Cloquet)

Strona pozwana: Rada Unii Europejskiej

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—	stwierdzenie nieważności decyzji wykonawczej Rady (WPZiB) 2020/212 z dnia 17 lutego 2020 r. w sprawie wykonania decyzji 2013/255/WPZiB dotyczącej środków ograniczających skierowanych przeciwko Syrii (1) w zakresie, w jakim dotyczy ona skarżącego;

—	stwierdzenie nieważności rozporządzenia wykonawczego (UE) 2020/211 z dnia 17 lutego 2020 r. wykonującego rozporządzenie (UE) nr 36/2012 w sprawie środków ograniczających w związku z sytuacją w Syrii (2) w zakresie, w jakim dotyczy ono skarżącego; oraz

—	obciążenie Rady całością kosztów postępowania, w tym kosztami poniesionymi przez skarżącego.

Zarzuty i główne argumenty

Na poparcie skargi strona skarżąca podnosi sześć zarzutów.

1.	Zarzut pierwszy, dotyczący oczywistego błędu w ocenie okoliczności faktycznych. — Skarżący podnosi, że Rada popełniła oczywisty błąd w ocenie okoliczności faktycznych uznając, że popiera on reżim Assada i jest jego beneficjentem.

2.	Zarzut drugi, dotyczący ogólnej zasady proporcjonalności. — Skarżący twierdzi, że ekonomiczne skutki zastosowanych wobec niego sankcji są katastrofalne i nieproporcjonalne do celów zaskarżonych aktów.

3.	Zarzut trzeci, dotyczący nieproporcjonalnego naruszenia prawa własności i prawa do wykonywania zawodu.

4.	Zarzut czwarty, dotyczący nadużycia władzy.

5.	Zarzut piąty, dotyczący naruszenia obowiązku uzasadnienia.

6.	Zarzut szósty dotyczący naruszenia prawa do obrony i prawa do uczciwego procesu.

---

(1)  Dz.U. 2020 L 431, s. 6.

(2)  Dz.U. 2020 L 431, s. 1.

Skarga wniesiona w dniu 22 maja 2020 r. – Fashioneast i AM.VI. / EUIPO – Moschillo (RICH JOHN RICHMOND)

(Sprawa T-297/20)

(2020/C 255/28)

Język skargi: angielski

Strony

Strona skarżąca: Fashioneast Sàrl (Luksemburg, Luksemburg), AM.VI. Srl (Neapol, Włochy) (przedstawiciele: adwokaci A. Camusso i M. Baghetti)

Strona pozwana: Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (EUIPO)

Druga strona w postępowaniu przed izbą odwoławczą: Moschillo Srl (Avellino, Włochy)

Dane dotyczące postępowania przed EUIPO

Właściciel spornego znaku towarowego: Strona skarżąca

Sporny znak towarowy: Graficzny unijny znak towarowy RICH JOHN RICHMOND – unijny znak towarowy nr 3 815 149

Postępowanie przed EUIPO: Postępowanie w sprawie unieważnienia prawa do znaku

Zaskarżona decyzja: Decyzja Drugiej Izby Odwoławczej EUIPO z dnia 16 marca 2020 r. w sprawie R 1381/2019-2

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—	stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji;

—	stwierdzenie, że strona skarżąca nie ponosi wszelkich opłat i kosztów związanych z postępowaniem odwoławczym i postępowaniem w sprawie unieważnienia prawa do znaku;

—	obciążenie EUIPO kosztami postępowania.

Podniesione zarzuty

—	Naruszenie art. 58 ust. 1 lit. a) w związku z art. 18 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2017/1001.

Skarga wniesiona w dniu 25 maja 2020 r. – Unger Marketing International / EUIPO – Orben Wasseraufbereitung (Water purifiers)

(Sprawa T-325/20)

(2020/C 255/29)

Język skargi: angielski

Strony

Strona skarżąca: Unger Marketing International LLC (Bridgeport, Connecticut, Stany Zjednoczone) (przedstawiciele: adwokaci T. Huber i K. von Seydlitz-Brandl)

Strona pozwana: Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (EUIPO)

Druga strona w postępowaniu przed izbą odwoławczą: Orben Wasseraufbereitung GmbH & Co. KG (Wiesbaden, Niemcy)

Dane dotyczące postępowania przed EUIPO

Właściciel spornego wzoru: Strona skarżąca

Sporny wzór: Wzór wspólnotowy nr 2 555 425-0002

Zaskarżona decyzja: Decyzja Trzeciej Izby Odwoławczej EUIPO z dnia 26 lutego 2020 r. w sprawie R 740/2018-3

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—	stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji;

—	obciążenie EUIPO własnymi kosztami i kosztami poniesionymi przez Unger;

—	na wypadek gdyby druga strona w postępowaniu przed izbą odwoławczą przystąpiła do postępowania w niniejszej sprawie w charakterze interwenienta – obciążenie jej kosztami postępowania, w tym kosztami poniesionymi przez skarżącą.

Podniesione zarzuty

—	Naruszenie art. 8 ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 6/2002;

—	naruszenie art. 65 ust. 1 lit. f) rozporządzenia (WE) nr 6/2002.

Skarga wniesiona w dniu 29 maja 2020 r. – König Ludwig International / EUIPO (Royal Bavarian Beer)

(Sprawa T-332/20)

(2020/C 255/30)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: König Ludwig International GmbH & Co. KG (Geltendorf, Niemcy) (przedstawiciele: adwokaci O. Spuhler i J. Stock)

Strona pozwana: Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (EUIPO)

Dane dotyczące postępowania przed EUIPO

Sporny znak towarowy: Międzynarodowa rejestracja wskazująca Unię Europejską znaku towarowego „Royal Bavarian Beer” – zgłoszenie nr 1 384 147

Zaskarżona decyzja: Decyzja Czwartej Izby Odwoławczej EUIPO z dnia 1 kwietnia 2020 r. w sprawie R 1714/2019-4

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—	stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji;

—	obciążenie EUIPO kosztami postępowania.

Podniesione zarzuty

—	Naruszenie art. 7 ust. 1 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2017/1001 w związku z art. 94 ust. 1 tego rozporządzenia i prawem do bycia wysłuchanym;

—	Naruszenie art. 7 ust. 1 lit. c) rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2017/1001;

—	Naruszenie art. 7 ust. 1 lit. b) i art. 7 ust. 2 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2017/1001;

—	Naruszenie art. 1 ust. 2 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2017/1001.

Skarga wniesiona w dniu 1 czerwca 2020 r. – Fidia farmaceutici / EUIPO – Giuliani (IALO TSP)

(Sprawa T-333/20)

(2020/C 255/31)

Język skargi: angielski

Strony

Strona skarżąca: Fidia farmaceutici SpA (Abano Terme, Włochy) (przedstawiciele: adwokaci R. Kunz-Hallstein i H. Kunz-Hallstein)

Strona pozwana: Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (EUIPO)

Druga strona w postępowaniu przed izbą odwoławczą: Giuliani SpA (Mediolan, Włochy)

Dane dotyczące postępowania przed EUIPO

Zgłaszający sporny znak towarowy: Druga strona w postępowaniu przed izbą odwoławczą

Sporny znak towarowy: Słowny unijny znak towarowy „IALO TSP” – zgłoszenie nr 17 676 271

Postępowanie przed EUIPO: Postępowanie w sprawie sprzeciwu

Zaskarżona decyzja: Decyzja Piątej Izby Odwoławczej EUIPO z dnia 17 marca 2020 r. w sprawie R 2107/2019-5

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—	stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji;

—	obciążenie EUIPO kosztami postępowania; ewentualnie, jeżeli druga strona postępowania przed izbą odwoławczą wstąpi do sprawy w charakterze interwenienta, obciążenie kosztami postępowania, solidarnie, EUIPO i interwenienta.

Podniesione zarzuty

—	Naruszenie art. 165 ust. 1 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2017/1001 oraz art. 32 lit. f) i art. 39 ust. 5 rozporządzenia delegowanego Komisji (UE) 2018/625;

—	Naruszenie art. 166 ust. 4 lit. c) rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2017/1001 oraz art. 32 lit. f) i art. 39 ust. 5 rozporządzenia delegowanego Komisji (UE) 2018/625;

—	Naruszenie art. 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2017/1001;

—	Naruszenie art. 94 ust. 1 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2017/1001 ze względu na brak uzasadnienia spornej decyzji Izby Odwoławczej;

—	Naruszenie zasad równego traktowania i dobrej administracji.

Skarga wniesiona w dniu 27 maja 2020 r. – Hochmann Marketing / EUIPO (bittorrent)

(Sprawa T-337/20)

(2020/C 255/32)

Język postępowania: niemiecki

Strony

Strona skarżąca: Hochmann Marketing GmbH (Neu-Isenburg, Niemcy) (przedstawiciel: adwokat J. Jennings)

Strona pozwana: Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (EUIPO)

Dane dotyczące postępowania przed EUIPO

Sporny znak towarowy: Słowny unijny znak towarowy „bittorent” – słowny unijny znak towarowy nr 3 216 439

Zaskarżona decyzja: Decyzja Czwartej Izby Odwoławczej EUIPO z dnia 30 marca 2020 r. w sprawie R 187/2020-4

Żądanie

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—	stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji;

—	obciążenie EUIPO kosztami postępowania.

Podniesione zarzuty

—	Poważne naruszenie prawa z uwagi na to, że konwersja w austriacki znak towarowy nie jest w oczywisty sposób wykluczona;

—	Naruszenie art. 47 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej oraz arbitralne założenie, że skarżąca w żadnym momencie nie podniosła w sposób poparty dowodami, iż należy przyjąć używanie w Austrii;

—	Naruszenie art. 103 ust. 1 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2017/1001;

—	Poważne uchybienie proceduralne i naruszenie prawa z uwagi na to, że Izba Odwoławcza pominęła ustalenie i wolę Urzędu, zgodnie z którymi konwersja w niemiecki znak towarowy była zgodna z prawem;

—	Naruszenie art. 47 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej poprzez ponowne pominięcie dowodów używania przedstawionych w postępowaniu C-118/18 P;

—	Uchybienie proceduralne i naruszenie art. 47 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej z uwagi na to, że skarżąca zachowuje interes gospodarczy w odniesieniu do wyniku postępowania;

—	Poważne uchybienie proceduralne i naruszenie prawa z uwagi na uwzględnienie argumentów zawartych w piśmie interwenienta z dnia 23 września 2019 r. z powodu rzekomego dokonania przez skarżącą krajowego zgłoszenia znaku towarowego w złej wierze;

—	Poważne naruszenie prawa ze względu na konwersję na mocy art. 139 ust. 2 lit. a) rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2017/1001 z uwagi na wyrok w sprawie C-149/11;

—	Poważne uchybienie proceduralne i naruszenie prawa z uwagi na to, że zwrócono się o stanowisko Urzędu dopiero o unieważnieniu prawa do austriackiego znaku towarowego, a Urząd do tej pory nie wypowiedział się w sprawie argumentów skarżącej zawartych we wniosku o konwersję;

—	Naruszenie prawa w odniesieniu do rozstrzygnięcia o kosztach.

Skarga wniesiona w dniu 29 maja 2020 r. – EAB/EUIPO (RADIOSHUTTLE)

(Sprawa T-341/20)

(2020/C 255/33)

Język postępowania: szwedzki

Strony

Strona skarżąca: EAB AB (Smålandsstenar, Szwecja) (przedstawiciel: adwokaci J. Norderyd i C. Sundén)

Strona pozwana: Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (EUIPO)

Dane dotyczące postępowania przed EUIPO

Sporny znak towarowy: Zgłoszenie do rejestracji słownego unijnego znaku towarowego RADIOSHUTTLE – zgłoszenie nr 179 709 13

Zaskarżona decyzja: Decyzja Pierwszej Izby Odwoławczej EUIPO z dnia 23 marca 2020 r. w sprawie R 1428/2019-1

Żądanie

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—	stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji;

—	obciążenie EUIPO kosztami postępowania.

Podniesione zarzuty

—	Naruszenie art. 7 ust. 1 lit. b), art. 7 ust. 1 lit. c) i art. 7 ust. 2 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2017/1001.

Skarga wniesiona w dniu 5 czerwca 2020 r. – Krasnyj Octyabr / EUIPO – Spółdzielnia „Pokój” (Pokój TRADYCJA JAKOŚĆ KRÓWKA SŁODKIE CHWILE Z DZIECIŃSTWA TRADYCYJNA RECEPTURA)

(Sprawa T-355/20)

(2020/C 255/34)

Język skargi: angielski

Strony

Strona skarżąca: PAO Moscow Confectionery Factory „Krasnyj Octyabr” (Moskwa, Rosja) (przedstawiciele: adwokaci M. Geitz i J. Stock)

Strona pozwana: Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (EUIPO)

Druga strona w postępowaniu przed izbą odwoławczą: Spółdzielnia „Pokój” (Bielsko-Biała, Polska)

Dane dotyczące postępowania przed EUIPO

Właściciel spornego znaku towarowego: Druga strona w postępowaniu przed izbą odwoławczą

Sporny znak towarowy: Graficzny unijny znak towarowy Pokój TRADYCJA JAKOŚĆ KRÓWKA SŁODKIE CHWILE Z DZIECIŃSTWA TRADYCYJNA RECEPTURA – unijny znak towarowy nr 15 371 305

Postępowanie przed EUIPO: Postępowanie w sprawie unieważnienia prawa do znaku

Zaskarżona decyzja: Decyzja Pierwszej Izby Odwoławczej EUIPO z dnia 2 kwietnia 2020 r. w sprawie R 1974/2019-1

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—	stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji;

—	obciążenie EUIPO kosztami postępowania.

Podniesione zarzuty

—	Naruszenie art. 60 ust. 1 lit. a) w związku z art. 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2017/1001.

Skarga wniesiona w dniu 8 czerwca 2020 r. – Jiruš / EUIPO – Nile Clothing (Racing Syndicate)

(Sprawa T-356/20)

(2020/C 255/35)

Język skargi: angielski

Strony

Strona skarżąca: Václav Jiruš (Vitín, Republika Czeska) (przedstawiciel: adwokat: J. Zedníková)

Strona pozwana: Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (EUIPO)

Druga strona w postępowaniu przed izbą odwoławczą: Nile Clothing AG (Sutz, Szwajcaria)

Dane dotyczące postępowania przed EUIPO

Właściciel spornego znaku towarowego: Strona skarżąca

Sporny znak towarowy: Graficzny unijny znak towarowy „Racing Syndicate” – unijny znak towarowy nr 11 801 065

Postępowanie przed EUIPO: Postępowanie w sprawie unieważnienia prawa do znaku

Zaskarżona decyzja: Decyzja Piątej Izby Odwoławczej EUIPO z dnia 31 marca 2020 r. w sprawie R 1488/2019-5.

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—	stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania;

—	obciążenie drugiej strony postępowania przed izbą odwoławczą wszystkimi kosztami poniesionymi przez stronę skarżącą.

Podniesione zarzuty

—	Naruszenie art. 72 ust. 2 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2017/1001;

—	Naruszenie art. 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2017/1001.

Skarga wniesiona w dniu 8 czerwca 2020 r. – Team Beverage / EUIPO – Zurich Deutscher Herold Lebensversicherung (Team Beverage)

(Sprawa T-359/20)

(2020/C 255/36)

Język skargi: niemiecki

Strony

Strona skarżąca: Team Beverage AG (Brema, Niemcy) (przedstawiciele: adwokaci O. Spieker, A. Schönfleisch, N. Willich i N. Achilles)

Strona pozwana: Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (EUIPO)

Druga strona w postępowaniu przed izbą odwoławczą: Zurich Deutscher Herold Lebensversicherung AG (Bonn, Niemcy)

Dane dotyczące postępowania przed EUIPO

Zgłaszający sporny znak towarowy: Strona skarżąca

Sporny znak towarowy: Słowny unijny znak towarowy Team Beverage – zgłoszenie nr 17 665 704

Postępowanie przed EUIPO: Postępowanie w sprawie sprzeciwu

Zaskarżona decyzja: Decyzja Czwartej Izby Odwoławczej EUIPO z dnia 8 kwietnia 2020 r. w sprawie R 2727/2019-4

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—	stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji;

—	obciążenie EUIPO kosztami postępowania.

Podniesione zarzuty

—	Naruszenie art. 18 i 47 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2017/1001 w związku z art. 10 rozporządzenia delegowanego Komisji (UE) 2018/625;

—	Naruszenie art. 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2017/1001.

Skarga wniesiona w dniu 10 czerwca 2020 r. – El Corte Inglés / EUIPO – Europull (GREEN COAST)

(Sprawa T-361/20)

(2020/C 255/37)

Język skargi: hiszpański

Strony

Strona skarżąca: El Corte Inglés, SA (Madryt, Hiszpania) (przedstawiciel: adwokat J.L. Rivas Zurdo)

Strona pozwana: Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (EUIPO)

Druga strona w postępowaniu przed izbą odwoławczą: Europull Srl (Carpi, Włochy)

Dane dotyczące postępowania przed EUIPO

Właściciel spornego znaku towarowego: Strona skarżąca

Sporny znak towarowy: Graficzny unijny znak towarowy GREEN COAST – unijny znak towarowy nr 14 936 694

Postępowanie przed EUIPO: Postępowanie w sprawie unieważnienia prawa do znaku

Zaskarżona decyzja: Decyzja Czwartej Izby Odwoławczej EUIPO z dnia 30 marca 2020 r. w sprawie R 1555/2019-4

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—

stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji w zakresie, w jakim oddalenie odwołania strony skarżącej potwierdza decyzję Wydziału Unieważnień w sprawie uwzględnienia wniosku o unieważnienie prawa do znaku nr 13 595 C i potwierdza unieważnienie graficznego unijnego znaku towarowego nr 14 936 694 GREEN COAST dla towarów z klasy 25;

—	obciążenie strony pozwanej i innych stron popierających jej żądania kosztami postępowania.

Podniesione zarzuty

—

Zaskarżona decyzja nie jest zgodna z przepisami dotyczącymi dowodu na okoliczność praw wcześniejszych (włoski znak towarowy z numerem zgłoszenia MO1997C000283 i numerem w rejestrze 0001247661), szczególnie z uwagi na to, że w pkt 22 tej decyzji Izba Odwoławcza uznaje, iż ten dowód został przedstawiony, a w pkt 15–21 tej decyzji przedstawia ona podstawowe rozważania, które pozwoliły jej dojść do tego wniosku;

—	Naruszenie art. 12 ust. 2 lit. a) oraz art. 2 ust. 2 lit. b) ppkt (i), do którego ten wcześniejszy artykuł odsyła, a także, analogicznie, art. 7 ust. 2 lit. a) ppkt (ii) rozporządzenia delegowanego Komisji (UE) 2018/625;

—	Naruszenie art. 18 ust. 1 lit. a) rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2017/1001.

Skarga wniesiona w dniu 11 czerwca 2020 r. – Acciona / EUIPO – Agencia Negociadora PB (REACCIONA)

(Sprawa T-362/20)

(2020/C 255/38)

Język skargi: hiszpański

Strony

Strona skarżąca: Acciona, SA (Alcobendas, Hiszpania) (przedstawiciel: adwokat J.C. Erdozain López)

Strona pozwana: Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (EUIPO)

Druga strona w postępowaniu przed izbą odwoławczą: Agencia Negociadora PB, SL (Las Rozas, Hiszpania)

Dane dotyczące postępowania przed EUIPO

Właściciel spornego znaku towarowego: Strona skarżąca

Sporny znak towarowy: Słowny znak towarowy REACCIONA – unijny znak towarowy nr 8 605 578

Postępowanie przed EUIPO: Postępowanie w sprawie stwierdzenia wygaśnięcia prawa do znaku

Zaskarżona decyzja: Decyzja Czwartej Izby Odwoławczej EUIPO z dnia 2 kwietnia 2020 r. w sprawie R 652/2019-4

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—	stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji;

—	obciążenie EUIPO i interwenienta, w razie wstąpienia przez niego do postępowania i zakwestionowania niniejszej skargi, kosztami postępowania.

Podniesione zarzuty

—	Naruszenie art. 58 ust. 1 lit. a) rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2017/1001.

Skarga wniesiona w dniu 9 czerwca 2020 r. – Krasnyj Octyabr / EUIPO – Spółdzielnia „Pokój” (KRÓWKA MLECZNA Milk FUDGE)

(Sprawa T-363/20)

(2020/C 255/39)

Język skargi: angielski

Strony

Strona skarżąca: PAO Moscow Confectionery Factory „Krasnyj Octyabr” (Moskwa, Rosja) (przedstawiciele: adwokaci M. Geitz i J. Stock)

Strona pozwana: Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (EUIPO)

Druga strona w postępowaniu przed izbą odwoławczą: Spółdzielnia „Pokój” (Bielsko-Biała, Polska)

Dane dotyczące postępowania przed EUIPO

Właściciel spornego znaku towarowego: Druga strona w postępowaniu przed izbą odwoławczą

Sporny znak towarowy: Graficzny unijny znak towarowy KRÓWKA MLECZNA Milk FUDGE – unijny znak towarowy nr 15 371 255

Postępowanie przed EUIPO: Postępowanie w sprawie unieważnienia prawa do znaku

Zaskarżona decyzja: Decyzja Pierwszej Izby Odwoławczej EUIPO z dnia 7 kwietnia 2020 r. w sprawie R 1532/2019-1

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—	stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji;

—	obciążenie EUIPO kosztami postępowania.

Podniesione zarzuty

—	Naruszenie art. 60 ust. 1 lit. a) w związku z art. 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2017/1001;

—	naruszenie art. 94 ust. 1 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2017/1001;

—	naruszenie prawa do bycia wysłuchanym.

Skarga wniesiona w dniu 11 czerwca 2020 r. – Birkenstock Sales / EUIPO (Kształt wzoru podeszwy buta)

(Sprawa T-365/20)

(2020/C 255/40)

Język postępowania: niemiecki

Strony

Strona skarżąca: Birkenstock Sales GmbH (Linz am Rhein, Niemcy) (przedstawiciele: adwokaci C. Menebröcker i K. Middelhoff)

Strona pozwana: Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (EUIPO)

Dane dotyczące postępowania przed EUIPO

Sporny znak towarowy: Pozycyjny unijny znak towarowy (Kształt wzoru podeszwy buta) – zgłoszenie nr 14 576 284

Zaskarżona decyzja: Decyzja Pierwszej Izby Odwoławczej EUIPO z dnia 19 marca 2020 r. w sprawie R 1706/2019-1

Żądanie

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—	stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji;

—	obciążenie EUIPO kosztami postępowania.

Podniesione zarzuty

—	Naruszenie art. 7 ust. 1 lit. b) rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2017/1001.

Skarga wniesiona w dniu 12 czerwca 2020 r. – 1031023 B.C. / EUIPO – Bodegas San Valero (Przedstawienie okrągłego elementu przypominającego pociągnięcie pędzlem)

(Sprawa T-366/20)

(2020/C 255/41)

Język skargi: hiszpański

Strony

Strona skarżąca: 1031023 B.C. Ltd (Richmond, British Columbia, Kanada) (przedstawiciel: adwokat M. González Gordon)

Strona pozwana: Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (EUIPO)

Druga strona w postępowaniu przed izbą odwoławczą: Bodegas San Valero, S. Coop. (Cariñena, Hiszpania)

Dane dotyczące postępowania przed EUIPO

Zgłaszający sporny znak towarowy: Strona skarżąca

Sporny znak towarowy: Graficzny unijny znak towarowy (Przedstawienie okrągłego elementu przypominającego pociągnięcie pędzlem) – zgłoszenie nr 17 890 405

Postępowanie przed EUIPO: Postępowanie w sprawie sprzeciwu

Zaskarżona decyzja: Decyzja Pierwszej Izby Odwoławczej EUIPO z dnia 9 marca 2020 r. w sprawie R 2142/2019-1

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—

Dopuszczenie skargi i załączonej do nich dokumentów i uznanie skargi na zaskarżoną decyzję za wniesioną w terminie i we właściwej formie oraz po przeprowadzeniu stosownego postępowania wydanie orzeczenia uwzględniającego żądania strony skarżącej i dopuszczającego zgłoszenie unijnego znaku towarowego nr 17 890 405.

Podniesione zarzuty

Naruszenie art. 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2017/1001.

Skarga wniesiona w dniu 12 czerwca 2020 r. – Smiley Miley / EUIPO – Cyrus Trademarks (MILEY CYRUS)

(Sprawa T-368/20)

(2020/C 255/42)

Język skargi: angielski

Strony

Strona skarżąca: Smiley Miley, Inc. (Nashville, Tennessee, Stany Zjednoczone) (przedstawiciel: adwokat J. Devaureix)

Strona pozwana: Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (EUIPO)

Druga strona w postępowaniu przed izbą odwoławczą: Cyrus Trademarks Ltd (Road Town, Brytyjskie Wyspy Dziewicze)

Dane dotyczące postępowania przed EUIPO

Zgłaszający sporny znak towarowy: Strona skarżąca

Sporny znak towarowy: Słowny unijny znak towarowy „MILEY CYRUS” – zgłoszenie nr 12 807 111

Postępowanie przed EUIPO: Postępowanie w sprawie sprzeciwu

Zaskarżona decyzja: Decyzja Czwartej Izby Odwoławczej EUIPO z dnia 2 kwietnia 2020 r. w sprawie R 2520/2018-4

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—	przyjęcie skargi do rozpoznania, w tym wszystkich dokumentów znajdujących się w załącznikach do niej oraz ich kopii;

—	uwzględnienie całego materiału dowodowego załączonego do skargi;

—	stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji;

—	obciążenie EUIPO oraz ewentualnego interwenienta kosztami postępowania.

Podniesione zarzuty

—	Naruszenie art. 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2017/1001.

Skarga wniesiona w dniu 13 czerwca 2020 r. – EFFAS / EUIPO – CFA Institute

(CEFA Certified European Financial Analyst)

(Sprawa T-369/20)

(2020/C 255/43)

Język skargi: angielski

Strony

Strona skarżąca: European Federation of Financial Analysts Society (EFFAS) (Frankfurt nad Menem, Niemcy) (przedstawiciele: adwokaci S. Merico i G. Macias Bonilla)

Strona pozwana: Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (EUIPO)

Druga strona w postępowaniu przed izbą odwoławczą: CFA Institute (Charlottesville, Wirginia, Stany Zjednoczone)

Dane dotyczące postępowania przed EUIPO

Zgłaszający sporny znak towarowy: Strona skarżąca

Sporny znak towarowy: Słowny unijny znak towarowy „CEFA Certified European Financial Analyst” – zgłoszenie nr 14 902 341

Postępowanie przed EUIPO: Postępowanie w sprawie sprzeciwu

Zaskarżona decyzja: Decyzja Piątej Izby Odwoławczej EUIPO z dnia 31 marca 2020 r. w sprawie R 1082/2019-5

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—	stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji;

—	obciążenie EUIPO kosztami postępowania.

Podniesione zarzuty

—	Naruszenie art. 8 ust. 1 lit b) rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2017/1001.

Skarga wniesiona w dniu 11 czerwca 2020 r. – KL / EBI

(Sprawa T-370/20)

(2020/C 255/44)

Język postępowania: francuski

Strony

Strona skarżąca: KL (przedstawiciele: adwokaci L. Levi i A. Champetier)

Strona pozwana: Europejski Bank Inwestycyjny

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—	stwierdzenie, że niniejsza skarga jest dopuszczalna i zasadna;

w konsekwencji

—	stwierdzenie nieważności decyzji EBI z dnia 8 lutego i 8 marca 2019 r. uznających, że skarżący jest zdolny do pracy, a jego nieobecność od dnia 18 lutego 2019 r. jest nieusprawiedliwiona;

—	w razie potrzeby, stwierdzenie nieważności decyzji prezesa EBI z dnia 16 marca 2020 r. potwierdzającej wnioski komisji pojednawczej, a w konsekwencji decyzji z dnia 8 lutego i 8 marca 2019 r.;

w związku z tym

—	nakazanie pozwanemu wypłaty renty inwalidzkiej z mocą wsteczną co do zasady od dnia 1 lutego 2019 r.;

—	zasądzenie od pozwanego odsetek za zwłokę od renty inwalidzkiej należnych od dnia 1 lutego 2019 r. do dnia całkowitej spłaty, przy czym wysokość odsetek ustala się według stopy procentowej Europejskiego Banku Centralnego powiększonej o dwa punkty procentowe;

—	zasądzenie od EBI zadośćuczynienia za krzywdę doznaną przez skarżącego;

—	obciążenie EBI całością kosztów postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Na poparcie skargi strona skarżąca podnosi dwa zarzuty.

1.	Zarzut pierwszy, dotyczący naruszenia art. 46-1 i 48-1 regulaminu w sprawie rent i emerytur oraz art. 11 ust. 1 i 3 przepisów administracyjnych a także oczywistego błędu w ocenie.

2.	Zarzut drugi, dotyczący naruszenia obowiązku staranności.

Skarga wniesiona w dniu 15 czerwca 2020 r. – KM / Komisja

(Sprawa T-374/20)

(2020/C 255/45)

Język postępowania: niemiecki

Strony

Strona skarżąca: KM (przedstawiciel: adwokat M. Müller-Trawinski)

Strona pozwana: Komisja Europejska

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—

stwierdzenie nieważności decyzji strony pozwanej z dnia 7 października 2019 r. zawartej w decyzji „Autorité Investie du Pouvoir de Nomination (AIPN)” nr R/627/19 z dnia 20 marca 2020 r., w której strona pozwana odmówiła przyznania stronie skarżącej renty rodzinnej oraz nakazanie stronie pozwanej wydania nowej decyzji zgodnie ze stanowiskiem Sądu i przyznania skarżącej renty rodzinnej;

—	obciążenie strony pozwanej kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Na poparcie skargi strona skarżąca podnosi następujące zarzuty.

1.

Zarzut pierwszy. Zarzut pierwszy dotyczy dyskryminacji polegającej na tym, że dla uzyskania prawa do renty rodzinnej istnieje wymóg zawarcia związku małżeńskiego przez pary heteroseksualne, podczas gdy w odniesieniu do wszystkich innych par wystarczająca jest jakakolwiek forma trwałego zarejestrowanego związku partnerskiego.

2.

Zarzut drugi. Drugi zarzut dotyczy tego, że art. 18 załącznika VIII do Regulaminu pracowniczego urzędników Unii Europejskiej w związku z art. 20 tego samego załącznika ma charakter dyskryminujący i w związku z tym jest nieważny, ponieważ w przypadku urzędników pozostających w czynnej służbie jeden rok małżeństwa wystarcza do ustalenia istnienia stałego związku, uprawniającego do otrzymania renty rodzinnej w przypadku śmierci urzędnika, podczas gdy w przypadku małżonków urzędników, którzy zawarli z nimi związek małżeński po przejściu na emeryturę, aby móc otrzymać rentę rodzinną, należy wykazać aż pięć lat małżeństwa.

Skarga wniesiona w dniu 19 czerwca 2020 r. – Ryanair/Komisja

(Sprawa T-378/20)

(2020/C 255/46)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Ryanair DAC (Swords, Irlandia) (przedstawiciele: adwokaci E. Vahida, F. Laprévote, S. Rating i I. Metaxas-Maranghidis)

Strona pozwana: Komisja Europejska

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—	Stwierdzenie nieważności decyzji Komisji Europejskiej z dnia 15 kwietnia 2020 r. w sprawie pomocy państwa SA.56795 (1); oraz

—	obciążenie Komisji Europejskiej kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Na poparcie skargi strona skarżąca podnosi pięć zarzutów.

1.	Zarzut pierwszy dotyczący tego, że Komisja Europejska naruszyła wymóg prawny zgodnie z którym, pomoc zatwierdzona na podstawie art. 107 ust. 2 lit. b) TFUE powinna służyć naprawieniu szkód spowodowanych zdarzeniami nadzwyczajnymi a nie tylko szkód wyrządzonych jednemu poszkodowanemu takich zdarzeń.

2.	Zarzut drugi dotyczący tego, że Komisja Europejska przeprowadzając kontrolę proporcjonalności pomocy w stosunku do szkód spowodowanych przez kryzys COVID-19, popełniła oczywisty błąd w ocenie.

3.

Zarzut trzeci dotyczący tego, że Komisja Europejska naruszyła konkretne postanowienia TFUE oraz ogólne zasady prawa europejskiego dotyczące zakazu dyskryminacji, swobodnego przepływu usług i swobodę przedsiębiorczości, które stanowiły podstawę liberalizacji transportu lotniczego w UE od końca lat 80. Liberalizacja rynku transportu lotniczego w UE pozwoliła na rozwój prawdziwie paneuropejskich tanich linii lotniczych. Komisja Europejska pominęła szkody spowodowane przez kryzys COVID-19 w odniesieniu do tych paneuropejskich linii lotniczych oraz ich rolę w sieci połączeń lotniczych Danii, pozwalając Danii na zastrzeżenie pomocy tylko dla SAS. W art. 107 ust. 2 lit. b) TFUE przewidziano wyjątek od zakazu udzielania pomocy państwa zgodnie z art. 107 ust. 1 TFUE, ale nie przewidziano wyjątku od innych norm i zasad TFUE.

4.	Zarzut czwarty dotyczący tego, że Komisja Europejska nie wszczęła formalnego postępowania wyjaśniającego pomimo poważnych trudności i naruszyła prawa proceduralne skarżącej.

5.	Zarzut piąty dotyczący tego, że wydając swą decyzję Komisja uchybiła ciążącemu na niej obowiązkowi uzasadnienia.

---

(1)  Decyzja Komisji Europejskiej (UE) z dnia 15 kwietnia 2020 r. w sprawie pomocy państwa SA.56795 -- Dania – Odszkodowanie za szkody wyrządzone Scandinavian Airlines w wyniku epidemii COVID-19 (jeszcze nieopublikowana w Dzienniku Urzędowym)

Skarga wniesiona w dniu 19 czerwca 2020 r. – Ryanair/Komisja

(Sprawa T-379/20)

(2020/C 255/47)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Ryanair DAC (Swords, Irlandia) (przedstawiciele: adwokaci E. Vahida, F. Laprévote, S. Rating i I. Metaxas-Maranghidis)

Strona pozwana: Komisja Europejska

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—	Stwierdzenie nieważności decyzji Komisji Europejskiej (UE) z dnia 24 kwietnia 2020 r. w sprawie pomocy państwa SA.57061 (1); oraz

—	obciążenie Komisji Europejskiej kosztami postępowania.

Strona skarżąca wniosła także o rozpatrzenie jej skargi w trybie przyspieszonym, o którym mowa w art. 23a Statutu Trybunału Sprawiedliwości.

Zarzuty i główne argumenty

Na poparcie skargi strona skarżąca podnosi pięć zarzutów, które są podobne do zarzutów przedstawionych w sprawie T-378/20, Ryanair/Komisja.

---

(1)  Decyzja Komisji Europejskiej (UE) z dnia 24 kwietnia 2020 r. w sprawie pomocy państwa SA.57061 -- Szwecja – Odszkodowanie za szkody wyrządzone Scandinavian Airlines w wyniku epidemii COVID-19 (jeszcze nieopublikowana w Dzienniku Urzędowym)