Ogłoszenie skierowane do osób objętych środkami ograniczającymi przewidzianymi w decyzji Rady (WPZiB) 2017/2074, zmienionej decyzją Rady (WPZiB) 2020/898, i w rozporządzeniu Rady (UE) 2017/2063, wykonywanym rozporządzeniem wykonawczym Rady (UE) 2020/897, w sprawie środków ograniczających w związku z sytuacją w Wenezueli

(2020/C 216/01)

Następujące informacje są skierowane do osób wymienionych w załączniku I do decyzji Rady (WPZiB) 2017/2074 (1), zmienionej decyzją Rady (WPZiB) 2020/898 (2), i w załączniku IV do rozporządzenia Rady (UE) 2017/2063 (3), wykonywanego rozporządzeniem wykonawczym Rady (UE) 2020/897 (4), w sprawie środków ograniczających w związku z sytuacją w Wenezueli.

Rada Unii Europejskiej zdecydowała, że osoby wyszczególnione w wyżej wymienionych załącznikach powinny znaleźć się w wykazie osób i podmiotów objętych środkami ograniczającymi przewidzianymi w decyzji (WPZiB) 2017/2074 i rozporządzeniu (UE) 2017/2063 w sprawie środków ograniczających w związku z sytuacją w Wenezueli. Powody umieszczenia tych osób w wykazie podano przy odnośnych wpisach w tych załącznikach.

Zwraca się uwagę zainteresowanych osób na możliwość złożenia wniosku do właściwych organów w odpowiednim państwie członkowskim lub w odpowiednich państwach członkowskich, które to organy wskazano na stronach internetowych wymienionych w załączniku III do rozporządzenia (UE) 2017/2063 dotyczącego środków ograniczających w związku z sytuacją w Wenezueli, o uzyskanie zezwolenia na skorzystanie z zamrożonych środków finansowych w celu zaspokojenia podstawowych potrzeb lub dokonania określonych płatności (por. art. 9 rozporządzenia).

Zainteresowane osoby mogą wystąpić do Rady o ponowne rozpatrzenie decyzji o umieszczeniu ich w wyżej wspomnianych wykazach; wniosek w tej sprawie wraz z dokumentami uzupełniającymi należy złożyć przed dniem 24 sierpnia 2020 r. na następujący adres:

Rada Unii Europejskiej

Sekretariat Generalny

RELEX.1.C

Rue de la Loi 175/Wetstraat 175

1048 Bruxelles/Brussels

BELGIQUE/BELGIË

E-mail: sanctions@consilium.europa.eu

Wszelkie przedłożone uwagi zostaną uwzględnione do celów regularnego przeglądu przeprowadzanego przez Radę zgodnie z art. 13 decyzji (WPZiB) 2017/2074 i z art. 17 ust. 4 rozporządzenia (UE) 2017/2063.

Zwraca się także uwagę odnośnych osób na to, że mogą one zaskarżyć decyzję Rady do Sądu Unii Europejskiej zgodnie z warunkami określonymi w art. 275 akapit drugi oraz w art. 263 akapity czwarty i szósty Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej.

---

(1)  Dz.U. L 295 z 14.11.2017, s. 60.

(2)  Dz.U. L 205 I z 29.6.2020, s. 6.,

(3)  Dz.U. L 295 z 14.11.2017, s. 21.

(4)  Dz.U. L 205 I z 29.6.2020, s. 1.,

Ogłoszenie skierowane do osób, których dotyczą dane, do których to osób mają zastosowanie środki ograniczające przewidziane w decyzji Rady (WPZiB) 2017/2074 i w rozporządzeniu Rady (UE) 2017/2063 w sprawie środków ograniczających wobec Wenezueli

(2020/C 216/02)

Uwagę osób, których dotyczą dane, zwraca się na następujące informacje zgodnie z art. 16 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2018/1725 (1).

Podstawą prawną przedmiotowej operacji przetwarzania jest decyzja Rady (WPZiB) 2017/2074 (2), zmieniona decyzją Rady (WPZiB) 2020/898 (3), i rozporządzenie (UE) 2017/2063 (4), wykonywane rozporządzeniem wykonawczym Rady (UE) 2020/897 (5).

Administratorem danych dla tej operacji przetwarzania jest dział RELEX.1.C w Dyrekcji Generalnej C – Sprawy Zagraniczne, Rozszerzenie i Ochrona Ludności (RELEX) Sekretariatu Generalnego Rady. Kontakt:

Rada Unii Europejskiej

Sekretariat Generalny

RELEX.1.C

Rue de la Loi 175/Wetstraat 175

1048 Bruxelles/Brussels

BELGIQUE/BELGIË

E-mail: sanctions@consilium.europa.eu

Dane kontaktowe inspektora ochrony danych w Sekretariacie Generalnym Rady:

Inspektor ochrony danych

data.protection@consilium.europa.eu

Celem operacji przetwarzania jest ustanowienie i aktualizacja wykazu osób objętych środkami ograniczającymi zgodnie z decyzją (WPZiB) 2017/2074, zmienioną decyzją (WPZiB) 2020/898, i z rozporządzeniem (UE) 2017/2063, wykonywanym rozporządzeniem wykonawczym (UE) 2020/897.

Osoby, których dotyczą dane, są osobami fizycznymi spełniającymi kryteria umieszczenia w wykazie, określone w decyzji (WPZiB) 2017/2074 i w rozporządzeniu (UE) 2017/2063.

Gromadzone dane osobowe obejmują: dane niezbędne do prawidłowej identyfikacji danych osób, uzasadnienie oraz wszelkie inne powiązane dane.

Gromadzone dane osobowe mogą być w razie potrzeby udostępniane Europejskiej Służbie Działań Zewnętrznych i Komisji.

Bez uszczerbku dla ograniczeń określonych w art. 25 rozporządzenia (UE) 2018/1725, wykonywanie praw przysługujących osobom, których dane dotyczą, takich jak prawo dostępu, jak również prawo do sprostowania lub prawo do sprzeciwu, będzie rozpatrywane zgodnie z rozporządzeniem (UE) 2018/1725.

Dane osobowe będą przechowywane jeszcze przez 5 lat od momentu, gdy osoba, której dane dotyczą, zostanie usunięta z wykazu osób objętych środkami ograniczającymi lub gdy ważność danego środka wygaśnie, lub też przez okres trwania postępowania sądowego, jeżeli zostanie ono wszczęte.

Bez uszczerbku dla sądowych, administracyjnych lub pozasądowych środków ochrony prawnej każda osoba, której dotyczą dane, może wnieść skargę do Europejskiego Inspektora Ochrony Danych zgodnie z rozporządzeniem (UE) 2018/1725 (edps@edps.europa.eu).

---

(1)  Dz.U. L 295 z 21.11.2018, s. 39.

(2)  Dz.U. L 295 z 14.11.2017, s. 60.

(3)  Dz.U. L 205 I z 29.6.2020, s. 6.

(4)  Dz.U. L 295 z 14.11.2017, s. 21.

(5)  Dz.U. L 205 I z 29.6.2020, s. 1.

Kursy walutowe euro (1)

29 czerwca 2020 r.

(2020/C 216/03)

1 euro =

	Waluta	Kurs wymiany
USD	Dolar amerykański	1,1284
JPY	Jen	121,07
DKK	Korona duńska	7,4531
GBP	Funt szterling	0,91540
SEK	Korona szwedzka	10,4780
CHF	Frank szwajcarski	1,0669
ISK	Korona islandzka	155,40
NOK	Korona norweska	10,9013
BGN	Lew	1,9558
CZK	Korona czeska	26,848
HUF	Forint węgierski	356,30
PLN	Złoty polski	4,4664
RON	Lej rumuński	4,8440
TRY	Lir turecki	7,7351
AUD	Dolar australijski	1,6406
CAD	Dolar kanadyjski	1,5409
HKD	Dolar Hongkongu	8,7456
NZD	Dolar nowozelandzki	1,7533
SGD	Dolar singapurski	1,5708
KRW	Won	1 352,81
ZAR	Rand	19,4262
CNY	Yuan renminbi	7,9841
HRK	Kuna chorwacka	7,5690
IDR	Rupia indonezyjska	16 213,08
MYR	Ringgit malezyjski	4,8352
PHP	Peso filipińskie	56,258
RUB	Rubel rosyjski	78,9169
THB	Bat tajlandzki	34,845
BRL	Real	6,1105
MXN	Peso meksykańskie	25,9230
INR	Rupia indyjska	85,1920

---

(1)  Źródło: referencyjny kurs wymiany walut opublikowany przez EBC.

Opinia Komitetu Doradczego ds. Praktyk Ograniczających Konkurencję i Pozycji Dominujących wydana na posiedzeniu w dniu 18 września 2017 r. dotycząca projektu decyzji w sprawie AT.39824 – Samochody ciężarowe

Sprawozdawca: Irlandia

(2020/C 216/04)

Opinia Komitetu Doradczego ds. Praktyk Ograniczających Konkurencję i Pozycji Dominujących wydana na posiedzeniu w dniu 25 września 2017 r. dotycząca projektu decyzji w sprawie AT.39824(2) – Samochody ciężarowe

Sprawozdawca: Irlandia

(2020/C 216/05)

Sprawozdanie końcowe urzędnika przeprowadzającego spotkanie wyjaśniające (1)

Samochody ciężarowe (Scania)

(Sprawa AT.39824)

(2020/C 216/06)

---

(1)  Zgodnie z art. 16 i 17 decyzji 2011/695/UE Przewodniczącego Komisji Europejskiej z dnia 13 października 2011 r. w sprawie funkcji i zakresu uprawnień urzędnika przeprowadzającego spotkanie wyjaśniające w niektórych postępowaniach z zakresu konkurencji (Dz.U. L 275 z 20.10.2011, s. 29).

(2)  Zob. decyzja Komisji C(2016) 4673 z dnia 19 lipca 2016 r. (streszczenie opublikowane w Dz.U. C 108 z 6.4.2017, s. 6) oraz sprawozdanie końcowe urzędnika przeprowadzającego spotkanie wyjaśniające (Dz.U. C 108 z 6.4.2017, s. 4).

(3)  Rozporządzenie (WE) nr 1049/2001 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 30 maja 2001 r. w sprawie publicznego dostępu do dokumentów Parlamentu Europejskiego, Rady i Komisji (Dz.U. L 145 z 31.5.2001, s. 43).

Streszczenie decyzji Komisji

z dnia 27 września 2017 r.

dotyczącej postępowania przewidzianego w art. 101 Traktatu o Funkcjonowaniu Unii Europejskiej oraz art. 53 Porozumienia EOG

(Sprawa AT.39824 – Samochody ciężarowe)

(notyfikowana jako dokument nr C(2017) 6467)

(Jedynie tekst w języku angielskim jest autentyczny)

(2020/C 216/07)

W dniu 27 września 2017 r. Komisja przyjęła decyzję dotyczącą postępowania przewidzianego w art. 101 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej i art. 53 Porozumienia EOG. Zgodnie z przepisami art. 30 rozporządzenia Rady (WE) nr 1/2003 (1) Komisja podaje niniejszym do wiadomości nazwy stron oraz zasadniczą treść decyzji, wraz z informacjami na temat wszelkich nałożonych kar, uwzględniając uzasadnione prawo przedsiębiorstw do ochrony ich tajemnic handlowych.

1.   WPROWADZENIE

1)

Decyzja dotyczy pojedynczego i ciągłego naruszenia art. 101 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej oraz art. 53 Porozumienia EOG.

2)

Decyzja skierowana jest do następujących podmiotów: Scania AB (publ), Scania CV AB (publ) oraz Scania Deutschland GmbH (łącznie zwanych „Scania” lub „adresatami”).

2.   OPIS SPRAWY

2.1.   Procedura

3)

W następstwie wniosku o zwolnienie z grzywny złożonego w dniu 20 września 2010 r. przez producenta samochodów ciężarowych niebędącego adresatem decyzji Komisja przeprowadziła w dniach 18–21 stycznia 2011 r. kontrole w pomieszczeniach kilku producentów samochodów ciężarowych.

4)

W dniu 20 listopada 2014 r. Komisja wszczęła postępowanie na podstawie art. 11 ust. 6 rozporządzenia (WE) nr 1/2003 przeciwko Scanii i innym producentom samochodów ciężarowych („strony”). Komisja przyjęła pisemne zgłoszenie zastrzeżeń, które przekazano do wiadomości stron.

5)

Po przyjęciu pisemnego zgłoszenia zastrzeżeń strony skontaktowały się nieformalnie ze służbami Komisji i zwróciły o dalsze rozstrzygnięcie sprawy w postępowaniu ugodowym. Komisja podjęła decyzję o rozpoczęciu postępowania ugodowego po tym, jak każda ze stron potwierdziła swoją gotowość do zaangażowania się w rozmowy mające na celu zawarcie ugody. Następnie wszystkie strony z wyjątkiem Scanii („strony postępowania ugodowego”) przedłożyły Komisji formalny wniosek o przeprowadzenie postępowania ugodowego na podstawie art. 10a ust. 2 rozporządzenia (WE) nr 773/2004 (2). W dniu 19 lipca 2016 r. Komisja przyjęła decyzję na podstawie art. 7 i art. 23 ust. 2 rozporządzenia (WE) nr 1/2003 skierowaną do stron postępowania ugodowego, przypisując im odpowiedzialność za ich zachowanie w tej sprawie.

6)

W związku z decyzją Scanii o nieprzedłożeniu propozycji ugody Komisja kontynuowała postępowanie wyjaśniające w sprawie zachowania Scanii zgodnie ze standardową procedurą.

7)

W dniu 25 września 2017 r. Komitet Doradczy ds. Praktyk Ograniczających Konkurencję i Pozycji Dominujących wydał pozytywną opinię. Następnie w dniu 27 września 2017 r. Komisja przyjęła decyzję skierowaną do Scanii.

2.2.   Adresaci decyzji i czas trwania naruszenia przepisów

8)

Adresaci decyzji uczestniczyli w zmowie lub ponoszą w tym zakresie odpowiedzialność, co stanowi naruszenie art. 101 Traktatu, we wskazanych poniżej okresach. Podmiot Czas trwania Scania AB (publ), Scania CV AB (publ), Scania Deutschland GmbH (3). 17 stycznia 1997 r.–18 stycznia 2011 r.

2.3.   Krótki opis naruszenia

9)

Naruszenie dotyczy samochodów ciężarowych o masie od 6 do 16 ton („średnie samochody ciężarowe”) i samochodów ciężarowych o masie przekraczającej 16 ton („duże samochody ciężarowe”) będących zarówno samochodami ciężarowymi skrzyniowymi, jak i ciągnikami siodłowymi (średnie i duże samochody ciężarowe zwane są dalej łącznie „samochodami ciężarowymi”) (4). Sprawa nie dotyczy usług posprzedażowych, innych usług i gwarancji na samochody ciężarowe, sprzedaży używanych samochodów ciężarowych bądź innych towarów i usług.

10)

Naruszenie to polegało na dokonaniu ustaleń w zmowie dotyczących cen i podwyższania cen brutto samochodów ciężarowych na terytorium Europejskiego Obszaru Gospodarczego; oraz harmonogramu i przenoszenia kosztów wprowadzania technologii emisji dla średnich i dużych samochodów ciężarowych, co jest wymagane przez standardy EURO 3-6. Główne siedziby przedsiębiorstw, o których mowa, były bezpośrednio zaangażowane w dyskusje na temat cen, podwyższania cen i wprowadzania nowych standardów emisji do 2004 r. Począwszy co najmniej od sierpnia 2002 r. dyskusje te odbywały się za pośrednictwem niemieckich spółek zależnych, które w różnym stopniu informowały główne siedziby o tych dyskusjach. Dyskusje prowadzono w ramach stosunków wielostronnych i dwustronnych.

11)

Ustalenia dokonane w zmowie obejmowały porozumienia i praktyki uzgodnione dotyczące cen i podwyżek cen brutto w celu wyrównania ich na terytorium EOG oraz harmonogramu i przenoszenia kosztów wprowadzenia technologii emisji, co jest wymagane przez standardy EURO 3-6.

12)

Naruszenie dotyczyło całego EOG i trwało od 17 stycznia 1997 r. do 18 stycznia 2011 r.

2.4.   Środki zaradcze

13)

W przypadku decyzji zastosowanie mają wytyczne w sprawie grzywien z 2006 r. (5)

2.4.1. Podstawowa kwota grzywny

14)

Ustalając wysokość grzywien, Komisja wzięła pod uwagę sprzedaż dużych samochodów ciężarowych (określonych w pkt 9)) prowadzoną przez Scanię na terytorium EOG w ostatnim roku przed zakończeniem trwania naruszenia; fakt, że uzgadnianie cen należy do najpoważniejszych ograniczeń konkurencji; czas trwania naruszenia; wysoki udział stron w europejskim rynku dużych i średnich samochodów ciężarowych; fakt, że naruszenie obejmowało całe terytorium EOG oraz dodatkową kwotę w celu zniechęcania przedsiębiorstw do stosowania praktyk z zakresu uzgadniania cen.

2.4.2. Dostosowania kwoty podstawowej

15)

Komisja nie zastosowała żadnych okoliczności obciążających ani łagodzących.

3.   WNIOSEK

16)

Na podstawie art. 23 ust. 2 rozporządzenia (WE) nr 1/2003 nałożono następujące grzywny: 880 523 000 EUR solidarnie na przedsiębiorstwa Scania AB (publ) i Scania CV AB (publ); w ramach tej kwoty przedsiębiorstwo Scania Deutschland GmbH ponosi solidarną odpowiedzialność na kwotę 440 003 282 EUR.

---

(1)  Dz.U. L 1 z 4.1.2003, s. 1. Rozporządzenie zmienione rozporządzeniem (WE) nr 411/2004 (Dz.U. L 68 z 6.3.2004, s. 1).

(2)  Rozporządzenie Komisji (WE) nr 773/2004 z dnia 7 kwietnia 2004 r. odnoszące się do prowadzenia przez Komisję postępowań zgodnie z art. 81 i art. 82 Traktatu WE (Dz.U. L 123 z 27.4.2004, s. 18).

(3)  Scania Deutschland GmbH uczestniczyła w zmowie i ponosi odpowiedzialność w tym zakresie jedynie w odniesieniu do okresu od 20 stycznia 2004 r. do 18 stycznia 2011 r.

(4)  Z wyjątkiem samochodów ciężarowych używanych do celów wojskowych.

(5)  Wytyczne w sprawie metody ustalania grzywien nakładanych na mocy art. 23 ust. 2 lit. a) rozporządzenia (WE) nr 1/2003 (Dz.U. C 210 z 1.9.2006, s. 2).

Opinia Komitetu Doradczego ds. Koncentracji wydana na posiedzeniu w dniu 3 grudnia 2018 r. dotycząca wstępnego projektu decyzji w sprawie M.8909 – KME/MKM

Sprawozdawca: Cypr

(Tekst mający znaczenie dla EOG)

(2020/C 216/08)

Transakcja

1.

Komitet Doradczy (7 państw członkowskich) zgadza się z Komisją, że zgłoszona transakcja stanowi koncentrację w rozumieniu art. 3 ust. 1 lit. b) rozporządzenia Rady (WE) nr 139/2004 („rozporządzenie w sprawie kontroli łączenia przedsiębiorstw”).

Wymiar unijny

2.

Komitet Doradczy (7 państw członkowskich) zgadza się z Komisją, że zgłoszona transakcja ma wymiar unijny zgodnie z art. 1 ust. 3 rozporządzenia w sprawie kontroli łączenia przedsiębiorstw.

Rynek produktowy

3.

Komitet Doradczy (7 państw członkowskich) zgadza się z podanymi przez Komisję definicjami właściwych rynków produktowych zawartymi w projekcie decyzji na potrzeby dokonania oceny przedmiotowej transakcji, a mianowicie rynków: a. dostaw taśm wstępnie walcowanych; b. dostaw wyrobów walcowanych; c. dostaw miedzianych rur sanitarnych.

Rynek geograficzny

4.

Komitet Doradczy (7 państw członkowskich) zgadza się z definicjami właściwych rynków geograficznych przedstawionymi przez Komisję w projekcie decyzji, w szczególności z tym, że: a. właściwy rynek dostaw taśm wstępnie walcowanych obejmuje cały obszar EOG; b. właściwy rynek dostaw wyrobów walcowanych obejmuje cały obszar EOG; c. dokładne rynki geograficzne dostaw miedzianych rur sanitarnych mogą mieć zasięg krajowy lub obejmować cały obszar EOG, ale mogą również pozostać otwarte.

Ocena wpływu na konkurencję

Nieskoordynowane skutki horyzontalne

5.

Komitet Doradczy (7 państw członkowskich) zgadza się z przeprowadzoną przez Komisję oceną nieskoordynowanych skutków horyzontalnych, mianowicie z faktem, że transakcja nie zakłóci w znaczący sposób efektywnej konkurencji: a) na rynku wyrobów walcowanych z miedzi w EOG; b) na rynku miedzianych rur sanitarnych obejmującym całe EOG lub poszczególne kraje należące do EOG.

Nieskoordynowane skutki wertykalne

6.

Komitet Doradczy (7 państw członkowskich) zgadza się z oceną Komisji, że transakcja nie zakłóci w znaczący sposób konkurencji w wyniku skutków wertykalnych między rynkami taśm wstępnie walcowanych i wyrobów walcowanych z miedzi.

Zgodność z rynkiem wewnętrznym

7.

Komitet Doradczy (7 państw członkowskich) zgadza się ze stanowiskiem Komisji, w myśl którego zgłoszona koncentracja powinna zostać uznana za zgodną z rynkiem wewnętrznym oraz funkcjonowaniem Porozumienia EOG zgodnie z art. 2 ust. 2 i art. 8 ust. 1 rozporządzenia w sprawie kontroli łączenia przedsiębiorstw oraz art. 57 Porozumienia EOG.

Sprawozdanie końcowe urzędnika przeprowadzającego spotkanie wyjaśniające (1)

(M.8909 – KME/MKM)

(Tekst mający znaczenie dla EOG)

(2020/C 216/09)

---

(1)  Zgodnie z art. 16 i 17 decyzji 2011/695/UE Przewodniczącego Komisji Europejskiej z dnia 13 października 2011 r. w sprawie funkcji i zakresu uprawnień urzędnika przeprowadzającego spotkanie wyjaśniające w niektórych postępowaniach z zakresu konkurencji (Dz.U. L 275 z 20.10.2011, s. 29) („decyzja 2011/695/UE”).

(2)  Rozporządzenie Rady (WE) nr 139/2004 z dnia 20 stycznia 2004 r. w sprawie kontroli koncentracji przedsiębiorstw (Dz.U. L 24 z 29.1.2004, s. 1).

(3)  Rozporządzenie Komisji (WE) nr 802/2004 w sprawie wykonania rozporządzenia Rady (WE) nr 139/2004 w sprawie kontroli koncentracji przedsiębiorstw (Dz.U. L 133 z 30.4.2004, s. 1; sprostowanie Dz.U. L 172 z 6.5.2004, s. 9).

STRESZCZENIE DECYZJI KOMISJI

z dnia 11 grudnia 2018 r.

uznającej koncentrację za zgodną z rynkiem wewnętrznym oraz z funkcjonowaniem Porozumienia EOG

(Sprawa M.8909 – KME/MKM)

(notyfikowana jako dokument nr C(2018) 8497)

(Jedynie tekst w języku angielskim jest autentyczny)

(Tekst mający znaczenie dla EOG)

(2020/C 216/10)

W dniu 11 grudnia 2018 r. Komisja przyjęła decyzję w sprawie połączenia przedsiębiorstw na podstawie rozporządzenia Rady (WE) nr 139/2004 z dnia 20 stycznia 2004 r. w sprawie kontroli koncentracji przedsiębiorstw  (1) , w szczególności art. 8 ust. 1 tego rozporządzenia. Pełny tekst decyzji w wersji nieopatrzonej klauzulą poufności, w autentycznej wersji językowej postępowania znajduje się na stronie internetowej Dyrekcji Generalnej ds. Konkurencji pod następującym adresem: http://ec.europa.eu/competition/elojade/isef/index.cfm?clear=1&policy_area_id=2

I.   STRONY I TRANSAKCJA

2)

KME jest europejską grupą przemysłową z siedzibą w Niemczech, która prowadzi działalność w zakresie produkcji i wprowadzania do obrotu produktów z miedzi i stopów miedzi, w tym rur. Posiada ona kilka zakładów produkcyjnych w Niemczech, Włoszech, Francji, Hiszpanii, Stanach Zjednoczonych i Chinach. KME jest spółką zależną należącą w całości do Intek Group S.p.A, notowanej na giełdzie spółki akcyjnej prawa włoskiego z siedzibą w Mediolanie we Włoszech.

3)

Spółka MKM, zarejestrowana w Niemczech, jest producentem produktów pośrednich i półproduktów z miedzi i stopów miedzi. MKM produkuje między innymi drut miedziany, taśmę wstępnie walcowaną, wyroby walcowane i rury. MKM posiada jeden zakład w Niemczech. MKM posiada partnerów handlowych w 24 państwach, dzięki czemu jej produkty są dostępne na całym świecie. Jedynym udziałowcem MKM jest Copper 1909 BidCo GmbH, niemiecka spółka z ograniczoną odpowiedzialnością pośrednio należąca do Copper KG, niemieckiej spółki komandytowej, której jedynym komandytariuszem jest Copper GP, niemiecka spółka z ograniczoną odpowiedzialnością.

4)

Przedmiotowa transakcja zostanie zrealizowana w drodze zawarcia umowy sprzedaży, kupna i przeniesienia własności, na podstawie której KME przejmie całkowity kapitał zakładowy Copper GP i wszystkie udziały w spółce komandytowej Copper KG, a tym samym obejmie pośrednią wyłączną kontrolę nad MKM. W dniu 28 marca 2018 r. strony zawarły podstawowe ustalenia.

II.   WYMIAR UNIJNY

5)

Łączny światowy obrót stron wynosi ponad 2 500 mln EUR (2), a obrót każdej ze stron z całego EOG przekracza 100 mln EUR. W Niemczech, Francji i we Włoszech łączny obrót KME i MKM wynosi ponad 100 mln EUR, a obrót indywidualny KME i MKM wynosi ponad 25 mln EUR. W żadnym państwie członkowskim żadna ze stron nie osiąga więcej niż dwie trzecie swojego łącznego obrotu na terenie Unii. W związku z tym transakcja ma wymiar unijny.

III.   PROCEDURA

6)

W dniu 23 lipca 2018 r. na podstawie badania rynku Komisja wyraziła poważne wątpliwości co do zgodności transakcji z zasadami rynku wewnętrznego i przyjęła decyzję o wszczęciu postępowania zgodnie z art. 6 ust. 1 lit. c) rozporządzenia w sprawie kontroli łączenia przedsiębiorstw.

7)

W dniu 8 sierpnia 2018 r. strony zwróciły się o przedłużenie przewidzianego prawem terminu o dziesięć dni roboczych na podstawie art. 10 ust. 3 akapit drugi zdanie pierwsze rozporządzenia w sprawie kontroli łączenia przedsiębiorstw.

IV.   OCENA

8)

Transakcja dotyczy produkcji w EOG półproduktów walcowanych z miedzi i stopów miedzi („wyroby walcowane”) oraz produkcji miedzianych rur sanitarnych, które są produktami wyciskanymi. Właściwe rynki produktowe i geograficzne określono poniżej.

1.   Definicje dotyczące rynku właściwego

1.1.   Taśma wstępnie walcowana

9)

Taśma wstępnie walcowana to cienki zwój miedzi lub stopu miedzi, który stanowi kluczowy materiał w produkcji wyrobów walcowanych. Komisja uważa, że rynek taśmy wstępnie walcowanej jest rynkiem oddzielnym od rynku wyrobów walcowanych, ponieważ między taśmą wstępnie walcowaną i wyrobami walcowanymi nie występuje substytucyjność po stronie popytu, a jedynie ograniczona substytucyjność po stronie podaży. Komisja uważa, że rynek taśmy wstępnie walcowanej obejmuje cały obszar EOG.

1.2.   Wyroby walcowane

10)

Komisja uważa, że rynkiem właściwym jest ogólny rynek wyrobów walcowanych, który jest bardzo zróżnicowany. Komisja jest zdania, że rynek wyrobów walcowanych składa się z wielu segmentów charakteryzujących się różnymi parametrami produkcyjnymi, technicznymi właściwościami produktu oraz zróżnicowanymi wymogami dotyczącymi wyrobów walcowanych w różnych zastosowaniach końcowych. Ponadto Komisja uważa, że z jednej strony na rynku wyrobów walcowanych istnieją segmenty rynku w większym stopniu standaryzowane, a z drugiej strony segmenty charakteryzujące się wysoką wartością. Komisja stwierdziła, że poziom wiedzy eksperckiej i zaawansowania sprzętu, intensywność konkurencji i dynamika rynku w segmentach rynku w większym stopniu standaryzowanych różnią się od segmentów rynku charakteryzujących się wysoką wartością. Uwzględniając precedensy oraz wyniki badania rynku, Komisja uważa, że rynek geograficzny wyrobów walcowanych obejmuje cały EOG.

1.3.   Miedziane rury sanitarne

11)

Komisja jest zdania, że miedziane rury sanitarne stanowią odrębny rynek produktowy i, zgodnie z precedensami, uważa, iż nie obejmuje on rur sanitarnych wykonanych z innych materiałów, takich jak rury z tworzyw sztucznych i rury wielowarstwowe. Definicja rynku geograficznego w przypadku miedzianych rur sanitarnych może być definicją krajową lub obejmującą cały obszar EOG i ostatecznie może pozostać otwarta.

2.   Ocena wpływu na konkurencję

2.1.   Dwie transakcje przeprowadzane w krótkim odstępie czasu w tej samej branży oraz zastosowanie zasady pierwszeństwa

12)

W następstwie zgłoszenia dotyczącego transakcji, w dniu 13 czerwca 2018 r. Wieland Werke AG („Wieland”) zgłosiła Komisji, że w rozumieniu art. 3 ust. 1 lit. b) rozporządzenia w sprawie kontroli łączenia przedsiębiorstw zamierza nabyć działalność przedsiębiorstwa Aurubis w zakresie wyrobów walcowanych płaskich oraz 50 % udziałów Aurubis w Schwermetall, spółce joint venture Wieland i Aurubis o strukturze udziałów 50:50. Zgłoszona następnie transakcja („Wieland/ARP/Schwermetall”) częściowo wpływa na te same rynki co transakcja w niniejszej sprawie: rynki taśmy wstępnie walcowanej i wyrobów walcowanych wykonanych z miedzi i stopów miedzi.

13)

W przypadku równoległych dochodzeń w sprawie koncentracji mającej wpływ na te same rynki właściwe stała praktyka Komisji polega na tym, że pierwszą zgłoszoną transakcję ocenia się osobno i na podstawie struktury rynku występującej w momencie zgłoszenia. W niniejszej sprawie Komisja przeprowadza ocenę transakcji na podstawie struktury rynku, w przypadku której Wieland i Aurubis traktowane są jako dwa odrębne podmioty.

2.2.   Ocena nieskoordynowanych skutków horyzontalnych na rynku wyrobów walcowanych

14)

Komisja ustaliła, że w wyniku transakcji umiarkowany łączny udział w rynku wyrobów walcowanych wyniósłby ([20–30] %) pod względem wielkości i ([20–30] %) pod względem wartości. Ponadto Komisja zauważyła, że w latach 2015–2017 sprzedaż KME zmniejszała się i spółka traciła udziały w rynku, co znalazło odzwierciedlenie również w słabych wynikach finansowych KME. W związku z powyższym oraz biorąc pod uwagę wzrost popytu na wyroby walcowane, Komisja uważa, że konkurencyjne znaczenie KME na rynku wyrobów walcowanych spada i wzrost MKM nie może go zrównoważyć.

15)

Dowody w sprawie wskazują, że KME posiada szeroki asortyment wyrobów walcowanych przeznaczonych do segmentów standaryzowanych i wysokiej klasy, natomiast MKM koncentruje się na standaryzowanych segmentach rynku, produkując wyroby walcowane z głównie czystej miedzi. W związku z tym Komisja uzupełnia swoją analizę dotyczącą ogólnego rynku wyrobów walcowanych o ocenę segmentów standaryzowanych, w których działalność stron się pokrywa, a mianowicie segmentów miedzi wykorzystywanej do pokrycia dachów/DHP i miedzi stosowanej w przemyśle elektronicznym/ETP.

16)

Komisja ustaliła, że w standaryzowanych segmentach rynku, w których strony ściśle konkurują, występuje nadwyżka mocy produkcyjnych i jest obecnych wielu konkurentów.

17)

Komisja jest zdania, że po transakcji konkurenci będą w stanie zapobiec ewentualnej podwyżce cen przez podmiot powstały w wyniku połączenia z następujących powodów.

18)

Po pierwsze, Komisja uważa, że po transakcji podmiot powstały w wyniku połączenia będzie w dalszym ciągu zmagać się z silną konkurencją ze strony kilku konkurentów, z których większość jest obecna w standaryzowanych segmentach wyrobów walcowanych z czystej miedzi i mosiądzu. Ponadto w przypadku wzrostu cen w następstwie transakcji konkurenci obecnie koncentrujący się na segmentach rynku wysokiej klasy mogliby szybko powrócić do obsługi standaryzowanych segmentów, ponieważ posiadaliby niezbędne zdolności i motywację do zaopatrywania tych segmentów.

19)

Po drugie, Komisja uważa, że dostępne wolne moce produkcyjne i technologia w przemyśle umożliwiająca łatwe przestawienie się na produkcję pomiędzy różnymi materiałami, w szczególności w odniesieniu do produktów standaryzowanych, wywarłyby silną presję konkurencyjną na zdolność stron do podnoszenia cen po transakcji.

20)

Po trzecie, Komisja stwierdziła, że przywóz z Turcji i Serbii, chociaż stosunkowo niewielki, dotyczy głównie standaryzowanej części rynku i wywiera presję konkurencyjną na uznanych uczestników rynku w EOG, takich jak strony.

21)

Po czwarte, Komisja uważa, że po przeprowadzeniu transakcji klienci będą w stanie realizować strategie dotyczące wielostronnego zaopatrzenia, które ograniczają motywację podmiotu powstałego w wyniku połączenia do podnoszenia cen. Większość respondentów uczestniczących w badaniu rynku stwierdziła, że pozyskuje wyroby walcowane nie tylko od stron, ale również od innych dostawców z EOG i spoza EOG. Klienci stron stwierdzili, że posiadają od trzech do dziesięciu zatwierdzonych dostawców wyrobów walcowanych. Ponadto wyniki badania rynku potwierdziły, że procesy kwalifikowania w segmentach standaryzowanych, jeśli w ogóle byłyby konieczne, nie stanowiłyby znaczącej bariery dla klientów, jeśli chodzi o zmianę dostawcy w przypadku podniesienia ceny po transakcji.

22)

Komisja zauważa również, że chociaż większość klientów stron, którzy uczestniczyli w badaniu rynku, wyraziła obawy dotyczące ewentualnego wzrostu cen po transakcji, klienci ci przedstawili swoje opinie, uwzględniając również inne publicznie ogłoszone połączenie (tj. Wieland/ARP/Schwermetall). Biorąc pod uwagę, że respondenci prawdopodobnie przewidzieli scenariusz, w którym liczba dostępnych dostawców dodatkowo zmniejszyła się z powodu dwóch połączeń, Komisja uważa, że wyniki badania rynku w niniejszej sprawie były przypuszczalnie bardziej negatywne niż byłoby to uzasadnione, gdyby uwzględniono jedynie przedmiotową transakcję.

23)

Komisja przeprowadziła również analizę obaw klientów dotyczących bardzo niskiej liczby dostępnych dostawców określonego paska miedzianego do kabli częstotliwości radiowych. Komisja ustaliła, że produkt ten stanowi bardzo mały segment, a powodem, dla którego dostępna jest jedynie niewielka liczba dostawców, może być brak interesu handlowego wynikający z ograniczonej wielkości popytu. Niemniej jednak Komisja uważa, że w przypadku podniesienia cen po transakcji inni konkurenci mieliby motywację do wejścia do segmentu, w którym klienci zazwyczaj wspierają proces kwalifikowania.

24)

W związku z powyższym Komisja stwierdza, że transakcja nie doprowadzi do znacznego zakłócenia efektywnej konkurencji wskutek nieskoordynowanych skutków horyzontalnych na rynku wyrobów walcowanych, w tym w segmentach w większym stopniu standaryzowanych, w których działalność stron głównie się pokrywa. W szczególności ocena dotycząca pokrywania się działalności w segmentach miedzi wykorzystywanej do pokrycia dachów/DHP i miedzi stosowanej w przemyśle elektronicznym/ETP nie prowadzi do odmiennych wyników.

2.3.   Ocena nieskoordynowanych skutków wertykalnych na rynku wyrobów walcowanych z miedzi

25)

Komisja oceniła również stosunki wertykalne wynikające z transakcji, która łączy działania MKM (KME nie występuje) na rynku wyższego szczebla sprzedaży taśm wstępnie walcowanych oraz działalność stron na rynku niższego szczebla wyrobów walcowanych.

26)

Komisja stwierdziła, że transakcja nie doprowadzi do znacznego zakłócenia konkurencji wskutek nieskoordynowanych skutków wertykalnych na rynku wyrobów walcowanych. Komisja uznała, że nie istnieje ryzyko zamknięcia dostępu do czynników produkcji, ponieważ po transakcji podmiot powstały w wyniku połączenia nie miałby możliwości wykluczenia konkurentów z powodu braku władzy rynkowej na rynku wyższego szczebla i istnienia innych alternatywnych dostawców. Ponadto nie było dowodów na to, że MKM podjęłaby próbę zamknięcia w przeszłości.

27)

Gdyby rozważono pozycję MKM w segmencie czystej miedzi lub brązu, wniosek nie różniłby się od tego, który wyciągnięto w odniesieniu do całego rynku. Chociaż udział MKM w sprzedaży taśm wstępnie walcowanych w tych segmentach byłby wyższy, Komisja stwierdziła istnienie wiarygodnych alternatywnych dostawców, którzy prowadzą już działalność w tych segmentach.

28)

Komisja stwierdziła również, że motywacja podmiotu powstałego w wyniku połączenia do dalszej sprzedaży taśm wstępnie walcowanych na rynek handlowy prawdopodobnie nie uległaby zmianie po transakcji, ponieważ podmiot powstały w wyniku połączenia nadal będzie posiadał znaczne wolne moce produkcyjne przekraczające jego obecne łączne zapotrzebowanie i wszelkie plany rozszerzenia działalności na rynku wyrobów walcowanych. W związku z tym podmiot powstały w wyniku połączenia miałby motywację do maksymalnego wykorzystania swojej linii do produkcji taśmy wstępnie walcowanej w celu zmniejszenia kosztów.

29)

Komisja jest również zdania, że żadna strategia podmiotu powstałego w wyniku połączenia dotycząca zamknięcia dostępu nie miałaby znaczącego wpływu na konkurencję na rynku wyrobów walcowanych, ponieważ klienci MKM nabywający taśmę wstępnie walcowaną nie są zależni od zakupów od MKM, aby konkurować na rynku wyrobów walcowanych. Ponadto podmiot powstały w wyniku połączenia nie mógłby przyczynić się do zwiększenia kosztów innych konkurentów na rynku niższego szczebla wyrobów walcowanych, ponieważ są oni zintegrowani wertykalnie (na przykład Wieland, Aurubis, EGM i Sofia Med), albo nabywają taśmę wstępnie walcowaną od innych dostawców.

2.4.   Ocena nieskoordynowanych skutków horyzontalnych na rynku miedzianych rur sanitarnych

30)

Komisja jest zdania, że w wyniku nieskoordynowanych skutków horyzontalnych transakcja nie zakłóciłaby znacząco skutecznej konkurencji na rynkach miedzianych rur sanitarnych w EOG i na rynkach krajowych, na których działalność stron pokrywa się (tj. w Austrii, Belgii, Niemczech, Francji, Czechia, Danii, na Węgrzech i w Niderlandach), w szczególności z następujących powodów: a) pomimo dużego udziału w rynku w niektórych państwach członkowskich w EOG nadal istnieje duża liczba wiarygodnych konkurentów na poziomie EOG i na każdym rynku krajowym, którzy powinni być w stanie wywierać presję konkurencyjną na podmiot powstały w wyniku połączenia. Konkurenci, którzy prowadzą działalność w obszarze rur sanitarnych wykonanych z innych materiałów, takich jak aluminium, tworzywa sztuczne i PEX, również wywierają bardziej pośrednią presję na podmiot powstały w wyniku połączenia; b) konkurenci dysponują znaczną dostępną zdolnością w zakresie miedzianych rur sanitarnych (przekraczającą wielkość sprzedaży podmiotu powstałego w wyniku połączenia), co umożliwiłoby im zwiększenie podaży, aby zapobiec podniesieniu cen po transakcji. Konkurenci mają również motywację do zwiększenia podaży, ponieważ – jak wskazują dowody – mogliby zwiększyć dostępną zdolność bez ponoszenia znacznych kosztów; c) bariery wejścia lub ekspansji na rynek krajowy nie są szczególnie znaczące (można łatwo uzyskać niezbędną certyfikację krajową; obecność na rynku krajowym można zorganizować za pośrednictwem niezależnych przedstawicieli przy niskich kosztach, przy czym sprzedaż bezpośrednia bez obecności na rynku krajowym również jest możliwa). W związku z tym, jeśli cena po transakcji wzrośnie, konkurenci posiadający wolne moce produkcyjne mogliby zwiększyć podaż na rynkach krajowych, na których są już obecni, lub wejść na rynki krajowe, na których jeszcze nie prowadzą działalności.

31)

Oprócz powodów przedstawionych powyżej Komisja zauważa, że w ostatnich latach KME posiadająca [20–30] % udział w wielkości sprzedaży na poziomie EOG zmaga się z trudnościami przy obsłudze rynku miedzianych rur sanitarnych. Z danych dotyczących udziału w rynku oraz dokumentów wewnętrznych KME wynika, że w latach 2015–2017 jej sprzedaż spadła na korzyść konkurentów, w szczególności w Austrii, Francji i Danii.

32)

Komisja zauważa również, że MKM jest małym konkurentem, którego sprzedaż jest przedmiotem zaledwie [5–10] % popytu na poziomie EOG. Ponadto MKM sprzedaje wyłącznie rury inne niż Sanco, natomiast KME sprzedaje zarówno rury Sanco, jak i rury inne niż Sanco („Sanco” oznacza „nierdzewne” i jest znakiem jakości). W związku z tym działalność pokrywa się jedynie w odniesieniu do rur innych niż Sanco, co zasadniczo odpowiada połowie popytu.

33)

Większość klientów nie wyraziła obaw co do skutków transakcji dla któregokolwiek z rynków krajowych, na które będzie miała wpływ, z wyjątkiem Niemiec. Około połowa klientów niemieckich, którzy uczestniczyli w badaniu rynku, wyraziła obawę, że transakcja wyeliminuje jedną niemiecką alternatywę dla KME i doprowadzi do koncentracji mocy produkcyjnych. Komisja poddała te obawy ocenie w kontekście cech rynku: dostępnej nadwyżki mocy produkcyjnych znajdującej się w posiadaniu konkurentów; niedawnego wejścia na rynek włoskich i polskich producentów; niskich barier ekspansji; faktu, że strony konkurują jedynie o mniej niż połowę całkowitego popytu (wyłącznie rury inne niż Sanco). W związku z tym Komisja stwierdza, że transakcja nie doprowadzi do znacznego zakłócenia konkurencji na rynku rur sanitarnych w Niemczech.

2.5.   Ocena skoordynowanych skutków horyzontalnych na rynku miedzianych rur sanitarnych

34)

Komisja uważa również, że nie istnieje prawdopodobieństwo, aby po transakcji koordynacja na rynku miedzianych rur sanitarnych wzrosła z powodu ograniczonej liczby konkurentów w państwach, w których działalność stron pokrywa się, ponieważ obecni są tam dostawcy alternatywni, którzy dysponują dużymi, dostępnymi mocami produkcyjnymi, a bariery wejścia są niskie. Komisja nie stwierdziła istnienia żadnych mechanizmów, za pomocą których po transakcji można by ułatwić wdrożenie dorozumianego systemu koordynacji miedzianych rur sanitarnych lub nadać mu bardziej zrównoważony charakter.

V.   WNIOSEK

35)

Z powodów wymienionych powyżej Komisja stwierdza, że planowana koncentracja nie zakłóci znacząco skutecznej konkurencji na rynku wewnętrznym lub jego istotnej części. W związku z powyższym Komisja uznaje koncentrację za zgodną z rynkiem wewnętrznym oraz z funkcjonowaniem Porozumienia EOG zgodnie z art. 2 ust. 2 i art. 8 ust. 1 rozporządzenia w sprawie kontroli łączenia przedsiębiorstw oraz art. 57 Porozumienia EOG.

---

(1)  Dz.U. L 24 z 29.1.2004, s. 1.

(2)  Obrót obliczony zgodnie z art. 5 rozporządzenia w sprawie kontroli łączenia przedsiębiorstw oraz skonsolidowanym obwieszczeniem Komisji dotyczącym kwestii jurysdykcyjnych (Dz.U. C 95 z 16.4.2008, s. 1).

Zaproszenie do składania wniosków o dotacje na proste programy promocyjne dotyczące produktów rolnych wdrażanych na rynku wewnętrznym i w państwach trzecich w celu przywrócenia sytuacji rynkowej zgodnie z rozporządzeniem (UE) nr 1144/2014

(2020/C 216/11)

Niniejszym zawiadamia się o rozpoczęciu procedury zaproszenia do składania wniosków dotyczących prostych programów promocyjnych opublikowanych w ramach rocznego programu prac na rok 2020 w zakresie promocji produktów rolnych w celu przywrócenia sytuacji rynkowej w sektorze.

Całkowity przybliżony budżet dostępny na finansowanie projektów wybranych w ramach tego zaproszenia wynosi 5 mln EUR.

Ostateczny termin składania wniosków upływa dnia 27 sierpnia 2020 r.

Pełny tekst zaproszenia dostępny jest na portalu „Funding & Tenders” (https:// ec.europa.eu/info/funding-tenders/opportunities/portal/screen/home) wraz z wytycznymi dla wnioskodawców dotyczącymi sposobu składania wniosków. Wszystkie istotne informacje będą uaktualniane w miarę potrzeb na tym samym portalu.

Zaproszenie do składania wniosków o dotacje na programy promocyjne, w których uczestniczy wiele państw, dotyczące produktów rolnych wdrażanych na rynku wewnętrznym i w państwach trzecich w celu przywrócenia sytuacji rynkowej zgodnie z rozporządzeniem (UE) nr 1144/2014

(2020/C 216/12)

Niniejszym zawiadamia się o rozpoczęciu procedury zaproszenia do składania wniosków dotyczących programów promocyjnych, w których uczestniczy wiele państw, opublikowanych w ramach rocznego programu prac na rok 2020 w zakresie promocji produktów rolnych w celu przywrócenia sytuacji rynkowej w sektorze.

Całkowity przybliżony budżet dostępny na finansowanie projektów wybranych w ramach tego zaproszenia wynosi 5 mln EUR.

Ostateczny termin składania wniosków upływa dnia 27 sierpnia 2020 r.

Pełny tekst zaproszenia dostępny jest na portalu „Funding & Tenders” (https://ec.europa.eu/info/funding-tenders/opportunities/portal/screen/home) wraz z wytycznymi dla wnioskodawców dotyczącymi sposobu składania wniosków. Wszystkie istotne informacje będą uaktualniane w miarę potrzeb na tym samym portalu.

Zgłoszenie zamiaru koncentracji

(Sprawa M.9796 – Uniqa/Axa (Insurance, asset management and pensions – Czechia, Poland and Slovakia))

(Tekst mający znaczenie dla EOG)

(2020/C 216/13)

---

(1)  Dz.U. L 24 z 29.1.2004, s. 1 („rozporządzenie w sprawie kontroli łączenia przedsiębiorstw”).

Zgłoszenie zamiaru koncentracji

(Sprawa M.9790 – Blackstone/KP1)

(Tekst mający znaczenie dla EOG)

(2020/C 216/14)

---

(1)  Dz.U. L 24 z 29.1.2004, s. 1 („rozporządzenie w sprawie kontroli łączenia przedsiębiorstw”).

Publikacja wniosku o zatwierdzenie zmiany w specyfikacji produktu, która nie jest zmianą nieznaczną, zgodnie z art. 50 ust. 2 lit. b) rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1151/2012 w sprawie systemów jakości produktów rolnych i środków spożywczych

(2020/C 216/15)

Niniejsza publikacja uprawnia do zgłoszenia sprzeciwu wobec wniosku w sprawie zmian zgodnie z art. 51 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1151/2012 (1) w terminie trzech miesięcy od daty niniejszej publikacji.

WNIOSEK O ZATWIERDZENIE ZMIANY SPECYFIKACJI PRODUKTU BĘDĄCEGO GWARANTOWANĄ TRADYCYJNĄ SPECJALNOŚCIĄ, JEŻELI ZMIANA NIE JEST NIEZNACZNA

Wniosek o zatwierdzenie zmian zgodnie z art. 53 ust. 2 akapit pierwszy rozporządzenia (UE) nr 1151/2012

„TRÓJNIAK STAROPOLSKI TRADYCYJNY”

Nr UE: TSG-PL-0033-AM02 – 11.1.2019

1.   Grupa składająca wniosek i uzasadniony interes

Nazwa grupy: Związek Pracodawców Polska Rada Winiarstwa

Adres:	ul. Świętokrzyska 20 00-002 Warszawa POLSKA
Telefon:	+ 48 222434176
E-mail:	office@zpprw.pl

Związek Pracodawców Polska Rada Winiarstwa jest największą w Polsce organizacją reprezentującą branżę winiarską. W jej skład wchodzą producenci wyrobów fermentowanych w tym miodów pitnych. Jest niezależną jednostką, utworzoną przez członków Krajowej Rada Winiarstwa i Miodosytnictwa przy Stowarzyszeniu Naukowo‐Technicznym Inżynierów i Techników Przemysłu Spożywczego, będącej wnioskodawcą o rejestrację nazwy jako GTS.

2.   Państwo członkowskie lub państwo trzecie

Polska

3.   Nagłówek w specyfikacji produktu, którego dotyczą zmiany

☐	Nazwa produktu

☒	Opis produktu

☒	Metoda produkcji

☒	Inne. Opis najważniejszych elementów decydujących o tradycyjnym charakterze produktu

4.   Rodzaj zmian

☒	Zmiana specyfikacji zarejestrowanego produktu będącego GTS niekwalifikująca się jako nieznaczna zgodnie z art. 53 ust. 2 akapit czwarty rozporządzenia (UE) nr 1151/2012.

5.   Zmiany

W punkcie 3.2 zdanie:

zastąpiono zdaniem:

Skorygowano w ten sposób informację o tym, że słowo „trójniak” odnosi się do proporcji wody i miodu w brzeczce miodowej. Wprowadzono zapis, zgodnie z którym podstawą jest proporcja między wodą a miodem w miodzie pitnym. Zmiana ta ma charakter porządkowy i nie wpływa na specyfikę produktu. Wynika ona z faktu, że zgodnie z przepisami krajowymi już od 1948 r. „Trójniakiem może być nazwany tylko miód pitny, wyprodukowany z jednej części objętościowej miodu naturalnego i dwóch części wody”. Miód pszczeli jest dodawany w czasie procesu produkcyjnego nie tylko na etapie przygotowania brzeczki, w związku z tym należy brać pod uwagę proporcje pomiędzy miodem i wodą lub sokiem w gotowym miodzie pitnym.

Opis produktu

Zadnie:

zostało zastąpione zdaniem:

Jest to zmiana porządkowa. Oryginalna specyfikacja produktu dopuszcza możliwość dodawania soków owocowych przy produkcji „trójniaka staropolskiego tradycyjnego”. Należy zatem uwzględnić wpływ soków na smak wyrobu. We wniosku zaproponowano rozszerzenie sekcji „Surowce” o chmiel. Celowe jest zatem uwzględnienie również wpływu chmielu na smak „trójniaka staropolskiego tradycyjnego”.

Dodano zdanie:

„Trójniak staropolski tradycyjny” występuje w dwóch rodzajach: sycony i niesycony. Oryginalna specyfikacja produktu uwzględnia tylko rodzaj sycony. Proponowana zmiana ma na celu uwzględnienie w specyfikacji produktu również rodzaju niesyconego. Zmiana ta znajduje uzasadnienie w źródłach historycznych. Informacje zawarte w źródłach literaturowych z XIX w. (m.in. „Najdokładniejszy sposób sycenia różnych gatunków miodów”, Józef Ambrożewicz, 1891 r.; „Miodosytnictwo – czyli nauka przerabiania miodu i owoców na napoje”, Teofil Ciesielski, 1892 r.) wskazują, że z miodu pitnego wytwarzano napoje dwiema metodami: z zastosowaniem procesu gotowania oraz z pominięciem obróbki termicznej. Ponadto w „Małej encyklopedii rolniczej” z 1964 r. również ujęto podział miodów pitnych na sycone i niesycone.

Produkcja miodów pitnych niesyconych jest praktyką o wielowiekowej tradycji, lecz jednocześnie procesem trudnym technologicznie ze względu na przygotowanie brzeczki bez poddawania jej obróbce termicznej. Wysokie ryzyko zakażenia nastawu, szczególnie w czasie fermentacji i stabilizacji, było powodem zaprzestania stosowania tej metody. Została ona jednak w ostatnich latach odtworzona, w związku z czym zasadne jest jej uwzględnienie w specyfikacji produktu, jako równoważnej do produkcji miodów pitnych syconych.

Różnica w metodzie produkcji obu rodzajów miodów pitnych wynika jedynie z innego sposobu przygotowania brzeczki. W przypadku miodów pitnych niesyconych odbywa się ono bez udziału podwyższonej temperatury, natomiast brzeczka do produkcji miodów pitnych syconych poddawana jest gotowaniu. Kolejne etapy procesu technologicznego są takie same dla obydwu typów.

Metoda produkcji

W sekcji „Surowce” zdanie:

zastąpiono następującym:

Proponowana zmiana ma na celu rozszerzenie katalogu stosowanych przypraw (w stosunku do czterech wymienionych z nazwy w oryginalnej specyfikacji) oraz dopuszczenie dodatku chmielu. Jest to uzasadnione historycznie, gdyż chmiel i duża liczba przypraw jest wymieniona w publikacjach branżowych począwszy od XIX w. Przepisy krajowe z 1948 r. zezwalały na zakres dodatków zgodny z przedstawioną propozycją modyfikacji.

Dodano podpunkt: „Kwas winowy i cytrynowy”

Uwzględnienie zastosowania kwasu winowego lub cytrynowego jest celowe ze względów technologicznych. Zabieg taki jest uzasadniony historycznie – dopuszczały go już przepisy krajowe z 1948 r.

W sekcji „Metoda produkcji Etap 1” w miejsce treści:

wprowadzono zapis:

Zaproponowana zmiana uwzględnia różnice w przygotowaniu brzeczki miodowej przy produkcji miodów pitnych syconych i niesyconych, gdzie istotą jest przygotowanie brzeczki miodowej poprzez rozpuszczenie miodu w letniej wodzie.

Wyeliminowano zapis wskazujący na znaczenie proporcji miodu i wody w brzeczce miodowej, co odpowiada zmianom ujętym w punkcie 3.2.

Dopisano również (w ostatnim zdaniu) możliwość dodania chmielu obok przypraw ziołowo-korzennych. Zmiana wynika z uzupełnienia listy dopuszczonych surowców.

Zdanie:

zastąpiono następującym:

Uzupełniono informację, że kwestia dotyczy miodów pitnych syconych. Konieczność zastosowania kotłów warzelnych z płaszczem wodnym nie występuje w przypadku miodów pitnych niesyconych – przy przygotowaniu brzeczki na zimno, karmelizacja cukrów nie występuje.

W sekcji „Metoda produkcji Etap 2” zdanie:

zastąpiono zdaniem:

Zmiana ta ma na celu uzupełnienie informacji, że studzenie brzeczki przeprowadza się w przypadku produkcji miodów pitnych syconych. Brzeczka miodów pitnych niesyconych, ze względu na niską temperaturę przygotowania, nie wymaga tego zabiegu.

W sekcji „Metoda produkcji” Etap 5 zdanie:

„Odciąg odfermentowanego nastawu znad osadu drożdżowego.”

zastąpiono zdaniem:

„Obciąg odfermentowanego nastawu znad osadu drożdżowego.”.

Słowo „odciąg” zastąpiono prawidłową nazwą zabiegu „obciąg” – skorygowano w ten sposób błąd literowy. W sekcji „Metoda produkcji” Etap 7 uzupełniono konsekwentnie, w związku z rozszerzeniem listy dopuszczonych surowców o chmiel, kwas winowy lub cytrynowy.

Podpunkt:

zastąpiono następującym:

Dodano podpunkt:

Opis najważniejszych elementów decydujących o tradycyjnym charakterze produktu

W sekcji „Specyficzny charakter produktu” zdanie:

zastąpiono następującym:

Wprowadzono zatem zapis, zgodnie z którym istotą jest proporcja między wodą a miodem w miodzie pitnym, a nie w brzeczce miodowej, co odpowiada zmianom ujętym w punkcie 3.2.

W sekcji „Specyficzny charakter produktu” w punkcie „Cechy fizyko-chemiczne i organoleptyczne” podpunkt:

„—	cukry redukujące po inwersji powyżej 65–120 g/l,”

zastąpiono następującym:

„—	cukry redukujące po inwersji 65–120 g/l,”.

Wprowadzono konieczną korektę porządkową. Po zmianie (usunięciu zbędnego słowa) wartości odpowiadają zamieszczonym w specyfikacji wskaźnikom fizykochemicznym charakterystycznym dla miodu pitnego „trójniaka staropolskiego tradycyjnego”.

Opis elementów decydujących o tradycyjnym charakterze uzupełniono o cytaty dokumentujące tradycyjny charakter dwóch sposobów przygotowania brzeczki, w wyniku których powstają miody pitne sycone i niesycone.

Ponadto, przeprowadzono w treści korektę nazwy. W odpowiednich miejscach termin „trójniak” zastąpiono aktualną nazwą – „ trójniak staropolski tradycyjny”.

SPECYFIKACJA PRODUKTU BĘDĄCEGO GWARANTOWANĄ TRADYCYJNĄ SPECJALNOŚCIĄ

„TRÓJNIAK STAROPOLSKI TRADYCYJNY”

Nr UE: TSG-PL-0033-AM02 – 11.1.2019

Polska

1.   Nazwa lub nazwy

2.   Typ produktu

Klasa 1.8. Inne produkty wymienione w załączniku I do Traktatu (przyprawy itd.)

3.   Podstawy do rejestracji

3.1.   Czy produkt:

☒	jest wynikiem sposobu produkcji lub przetwarzania odpowiadającego tradycyjnej praktyce w odniesieniu do tego produktu lub środka spożywczego, lub jego skład odpowiada takiej praktyce;

☐	jest wytwarzany z tradycyjnie stosowanych surowców lub składników.

Miody pitne są produkowane na terenie Polski od ponad tysiąca lat, co potwierdzają liczne źródła historyczne. Pierwsze wzmianki w literaturze pochodzą z X w., a w publikacjach z XVII –XVIII wieku można znaleźć informacje na temat różnych rodzajów tych trunków. Stosowana od stuleci technologia produkcji uległa jedynie niewielkim modyfikacjom. „Trójniak staropolski tradycyjny” to jeden z czterech typów miodów pitnych. Jest wytwarzany zgodnie z tradycyjnymi recepturami, przy zachowaniu ściśle określonych proporcji miodu pszczelego i wody.

3.2.   Czy nazwa:

☒	jest tradycyjnie stosowana w odniesieniu do konkretnego produktu;

☒	określa tradycyjny lub specyficzny charakter produktu

Termin trójniak wywodzi się od liczebnika „3” („trzy”) i odnosi się bezpośrednio do historycznie ustalonego składu i sposobu produkcji trójniaka – ustalonych proporcji wody i miodu w miodzie pitnym, które wynoszą 1 część miodu oraz 2 części wody. Nazwa ta wyraża zatem specyficzny charakter produktu. Ponieważ termin trójniak jest słowotworem używanym wyłącznie do określenia konkretnego rodzaju miodu pitnego, należy również uznać, że nazwa jest także sama w sobie specyficzna.

4.   Opis

4.1.   Opis produktu, do którego odnosi się nazwa podana w pkt 1, w tym jego najważniejszych cech fizycznych, chemicznych, mikrobiologicznych lub organoleptycznych, świadczących o jego szczególnym charakterze (art. 7 ust. 2 niniejszego rozporządzenia)

„Trójniak staropolski tradycyjny” to miód pitny, klarowny napój fermentowany z brzeczki miodowej wyróżniający się charakterystycznym miodowym aromatem i smakiem użytego surowca.

„Trójniak staropolski tradycyjny” może charakteryzować się smakiem wzbogaconym o smak właściwy dla użytych przypraw, chmielu i soków owocowych. Kolor „trójniaka staropolskiego tradycyjnego” waha się od złocistego do ciemno‐bursztynowego i uzależniony jest od rodzaju miodu pszczelego użytego do produkcji.

W zależności od zastosowanej metody przygotowania brzeczki rozróżnia się dwa typy „trójniaka staropolskiego tradycyjnego”: sycony i niesycony.

Wskaźniki fizyko-chemiczne charakterystyczne dla miodu pitnego „trójniaka staropolskiego tradycyjnego”:

—	zawartość alkoholu od 12 do 15 % obj.,

—	cukry redukujące po inwersji od 65 do 120 g/l,

—	kwasowość ogólna wyrażona jako kwas jabłkowy w ilości od 3,5 do 8 gramów na litr,

—	kwasowość lotna wyrażona jako kwas octowy w ilości nie większej niż 1,4 grama na litr,

—	ilość gramów cukrów ogółem, która po zsumowaniu z pomnożonym przez 18 rzeczywistym stężeniem alkoholu w % objętościowych daje wartość nie mniejszą niż 323,

—	ekstrakt bezcukrowy nie mniej niż: — 20 gramów na litr, — 25 gramów na litr – w przypadku miodu pitnego owocowego,

—	popiół – nie mniej niż 1,3 grama na litr – w przypadku miodu pitnego owocowego.

Przy produkcji „trójniaka staropolskiego tradycyjnego” zabrania się użycia konserwantów, stabilizatorów, sztucznych barwników lub aromatów.

4.2.   Opis metody wytwarzania produktu, do którego odnosi się nazwa podana w pkt 1, obowiązkowo stosowanej przez producenta, w tym, w stosownych przypadkach, charakteru i właściwości używanych surowców lub składników oraz metody przygotowywania produktu (art. 7 ust. 2 niniejszego rozporządzenia)

Surowce:

—

Naturalny miód pszczeli o następujących parametrach: — zawartość wody nie więcej niż 20 % (m/m), — zawartość cukrów redukujących nie mniej niż 70 % (m/m), — zawartość sacharozy łącznie z melecytozą nie więcej niż 5 % (m/m), — kwasowość ogólna ml 1 mol/l roztworu NaOH na 100 g miodu, w zakresie 1–5, — zawartość 5-hydroksymetylofurfurolu (HMF), mg/100 g miodu, nie więcej niż 4,0.

—	Drożdże miodowe wysokiego odfermentowania – przystosowane są do odfermentowania wysokich ekstraktów w nastawach.

—	Przyprawy ziołowe i korzenne lub chmiel.

—	Soki naturalne owocowe lub świeże owoce.

—	Kwas winowy lub cytrynowy.

Metoda produkcji:

Etap 1

Przygotowanie brzeczki miodowej:

W przypadku miodów pitnych niesyconych, miód pszczeli rozpuszczany jest w letniej wodzie o temperaturze 20–30 °C.

Przy wytwarzaniu miodów pitnych syconych prowadzi się sycenie (warzenie) brzeczki miodowej w temperaturze 95–105 °C.

Wymagana proporcja miodu i wody dla trójniaka wynosi: 1 objętość miodu i 2 objętości wody (ewentualnie wody z sokiem owocowym) z ewentualnym dodatkiem przypraw ziołowo-korzennych lub chmielu. W przypadku produkcji miodów pitnych owocowych minimum 30 % wody zastępuje się sokiem owocowym.

W przypadku miodów pitnych syconych ścisłe zachowanie proporcji wody i miodu i uzyskanie wymaganego ekstraktu odbywa się w kotle warzelnym z płaszczem parowym. Taki sposób warzenia zapobiega karmelizacji cukrów.

Etap 2

Studzenie brzeczki do temperatury 20–22 °C, optymalnej dla namnażania drożdży, przeprowadza się w przypadku miodów pitnych syconych. Brzeczka musi być schłodzona w dniu wyprodukowania, a czas chłodzenia uzależniony jest od wydajności chłodnicy. Chłodzenie gwarantuje bezpieczeństwo mikrobiologiczne brzeczki.

Etap 3

Sporządzenie nastawu, szczepienie brzeczki miodowej roztworem drożdży w zbiorniku fermentacyjnym.

Etap 4

A. Fermentacja burzliwa 6–10 dni. Utrzymanie temperatury do 28 °C zapewnia prawidłowy przebieg procesu fermentacji.

B. Fermentacja cicha – 3–6 tygodni. Czas cichej fermentacji zapewnia uzyskanie właściwych parametrów fizyko-chemicznych.

Etap 5

Obciąg odfermentowanego nastawu znad osadu drożdżowego.

Po uzyskaniu zawartości alkoholu minimum 12 % obj. należy dokonać obciągu znad osadu do leżakowni. Gwarantuje to uzyskanie właściwych cech fizyko‐chemicznych i organoleptycznych miodu pitnego. Przetrzymanie nastawu na osadzie drożdżowym ponad czas fermentacji cichej wpływa niekorzystnie na cechy organoleptyczne z powodu autolizy drożdży.

Etap 6

Leżakowanie (dojrzewanie) i ściąganie znad osadu (dekantacja) – czynność tę powtarza się zależnie od potrzeb, zapobiegając niewłaściwym procesom zachodzącym w osadach (autoliza drożdży). W okresie leżakowania przewiduje się możliwość przeprowadzenia zabiegów technologicznych, jak pasteryzacja, filtracja. Etap ten jest istotny dla zagwarantowania właściwych cech organoleptycznych w produkcie.

Okres leżakowania „trójniaka staropolskiego tradycyjnego” wynosi minimum 1 rok.

Etap 7

Doprawianie (zestawianie) – etap dotyczy przygotowania produktu finalnego o cechach organoleptycznych i fizyko‐chemicznych właściwych dla „trójniaka staropolskiego tradycyjnego”. Dla zapewnienia wymaganych parametrów istnieje możliwość przeprowadzenia korekty cech organoleptycznych i fizyko-chemicznych poprzez:

—	dosłodzenie miodu pitnego miodem pszczelim,

—	dodatek wyciągów ziołowo‐korzennych lub chmielu,

—	dodatek kwasu winowego lub cytrynowego.

Celem etapu jest otrzymanie produktu o charakterystycznym bukiecie dla „trójniaka staropolskiego tradycyjnego”.

Etap 8

Rozlew do opakowań jednostkowych na gorąco w temperaturze 55–60 °C. Do konfekcjonowania „trójniaka staropolskiego tradycyjnego” zaleca się stosowanie tradycyjnych opakowań, takich jak: gąsiorki szklane, opakowania ceramiczne, ewentualnie beczki dębowe.

4.3.   Opis najważniejszych elementów decydujących o tradycyjnym charakterze produktu (art. 7 ust. 2 niniejszego rozporządzenia)

Specyficzny charakter produktu:

Specyficzny charakter „trójniaka staropolskiego tradycyjnego” wynika z:

—	przygotowania brzeczki (składu i proporcji surowców),

—	leżakowania i dojrzewania,

—	cech fizyko-chemicznych i organoleptycznych.

Przygotowanie brzeczki (skład i proporcja surowców):

Specyficzny charakter „trójniaka staropolskiego tradycyjnego” wynika w szczególności z zastosowania i ścisłego przestrzegania ustalonych proporcji wody i miodu w miodzie pitnym – składa się on z 1 części miodu oraz 2 części wody. Proporcja ta warunkuje wszelkie dalsze etapy jego produkcji, dzięki którym miód pitny „trójniak staropolski tradycyjny” posiada wyjątkowe cechy.

Leżakowanie i dojrzewanie:

Zgodnie z tradycyjną staropolską recepturą charakter produktu wymaga przestrzegania określonego okresu leżakowania i dojrzewania. W przypadku „trójniaka staropolskiego tradycyjnego” okres ten wynosi przynamniej 1 rok.

Cechy fizyko-chemiczne i organoleptyczne:

Przestrzeganie wszystkich etapów produkcji zawartych w specyfikacji zapewnia uzyskanie produktu o niepowtarzalnym smaku i aromacie. Wyjątkowy smak i zapach „trójniaka staropolskiego tradycyjnego” jest efektem odpowiedniej zawartości cukru i alkoholu:

—	cukry redukujące po inwersji 65–120 g/l,

—	ilość gramów cukrów ogółem, która po zsumowaniu z pomnożonym przez 18 rzeczywistym stężeniem alkoholu w % objętościowych daje wartość nie mniejszą niż 323,

—	zawartość alkoholu od 12 do 15 % obj.

Z uwagi na wykorzystane do wyrobu „trójniaka staropolskiego tradycyjnego” ściśle określonych proporcji składników „trójniak staropolski tradycyjny” posiada charakterystyczną lepką i płynną konsystencję odróżniającą go od pozostałych gatunków miodów pitnych.

Tradycyjna metoda produkcji:

Produkcja miodów pitnych w Polsce charakteryzuje się ponad tysiącletnią tradycją i bardzo dużą różnorodnością. W wyniku rozwoju i udoskonalania metody produkcji na przestrzeni wieków wykształciło się wiele rodzajów miodów pitnych. Historia ich produkcji sięga początków państwowości polskiej. W 966 roku w zapisach hiszpańskiego dyplomaty, kupca i podróżnika Ibrahima Ibn Jakuba odnotowano, że „w kraju Mieszka I, obok żywności, mięsa, ziemi ornej obfituje miód, a słowiańskie wina i upajające napoje zwą się miodami” (Mieszko I – pierwszy historyczny władca Polski). W Kronikach Galla Anonima, który opisywał dzieje Polski na przełomie XI i XII wieku, znajdują się także liczne wzmianki o produkcji miodów pitnych.

W polskiej epopei narodowej „Pan Tadeusz” Adama Mickiewicza, w którym to dziele opisana jest historia szlachecka dziejąca się w latach 1811–1812, znaleźć można wiele informacji na temat produkcji, zwyczajów spożywania i rodzajów miodów pitnych. Wzmianki o miodach pitnych znaleźć też można m.in.. w wierszach Tomasza Zana (1796–1855) oraz trylogii Henryka Sienkiewicza opisującej dzieje Rzeczypospolitej w XVII w. („Ogniem i mieczem” wydane w 1884 roku, „Potop” wydany w 1886 roku oraz „Pan Wołodyjowski” wydany w 1887 i 1888 roku).

W materiałach źródłowych opisujących tradycję kulinarne Polski w XVII–XVIII wieku znajdują się już nie tylko ogólne wzmianki o miodach pitnych, ale także o ich szczególnych rodzajach. W zależności od metody produkcji, miody dzielono na: „półtoraki”, „dwójniaki”, „trójniaki” i „czwórniaki”. Każda z nich odnosi się do innego typu miodu pitnego – produkowanego z innych proporcji miodu i wody lub soku oraz o różnych okresach leżakowania. Technologia produkcji trójniaka stosowana jest – z niewielkimi modyfikacjami – od stuleci.

Tradycyjny skład:

Tradycyjny podział miodów pitnych na „półtoraki”, „dwójniaki”, „trójniaki” i „czwórniaki” istnieje w Polsce od wieków i przetrwał w świadomości konsumentów do dziś. Po zakończeniu II wojny światowej zostały podjęte próby prawnego uregulowania tradycyjnego podziału miodów pitnych na cztery kategorie. Ostatecznie podział ten został wprowadzony do polskiego porządku prawnego w roku 1948 Ustawą o produkcji win, moszczów winnych, miodów pitnych oraz o obrocie tymi produktami (Dziennik Ustaw Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 18 listopada 1948 roku). W ustawie tej podaje się przepisy dotyczące produkcji miodów pitnych, określając ścisłe proporcje użycia miodu i wody oraz wymagania technologiczne. Udział wody i miodu dla trójniaka brzmi następująco: „Trójniakiem może być nazwany tylko miód pitny, wyprodukowany z jednej części objętościowej miodu naturalnego i dwóch części wody”.

Dwa sposoby przygotowania brzeczki:

Brzeczka do produkcji tradycyjnych miodów pitnych może być przygotowana na dwa sposoby: poprzez warzenie (sycenie) i z pominięciem etapu sycenia. Dwie metody produkcji wyróżnione zostały w wielu źródłach literaturowych np.:

—

„Najdokładniejszy sposób sycenia różnych gatunków miodów” księdza Józefa Ambrożewicza wydana w Warszawie w 1891 roku. Przedstawia dwa sposoby wyrobu miodów pitnych. „Sposób w jaki możemy z miodu surowego wyrabiać miód pitny jest dwojaki: 1) przy współdziałaniu ognia, czyli przez warzenie lub gotowanie, 2) bez ognia czyli gotowania”.

—

„Miodosytnictwo – czyli nauka przerabiania miodu i owoców na napoje” Teofila Ciesielskiego wydana we Lwowie w 1892 r. przedstawia podział miodów pitnych ze względu na sposób przygotowania brzeczki miodowej do fermentacji: „Droga, jaką możemy z miodu wyrabiać napoje, jest dwojaka, a mianowicie: a) przy współdziałaniu ognia, czyli przez warzenie lub gotowanie b) w drodze zimnej”.

—	„Mała encyklopedia rolnicza” wydana przez Państwowe Wydawnictwa Rolnicze i Leśne Warszawa 1964 rok, na stronie 410 opisuje podział miodów:

„Zależnie od sposobu przygotowania brzeczki miodowej rozróżnia się miody niesycone, otrzymane z brzeczki niegotowanej, oraz sycone (warzone), otrzymane z brzeczki syconej (gotowanej, warzonej).”

---

(1)  Dz.U. L 343 z 14.12.2012, s. 1.

Publikacja wniosku o zatwierdzenie zmiany w specyfikacji produktu, która nie jest zmianą nieznaczną, zgodnie z art. 50 ust. 2 lit. b) rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1151/2012 w sprawie systemów jakości produktów rolnych i środków spożywczych

(2020/C 216/16)

Niniejsza publikacja uprawnia do zgłoszenia sprzeciwu wobec wniosku w sprawie zmian zgodnie z art. 51 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1151/2012 (1) w terminie trzech miesięcy od daty niniejszej publikacji.

WNIOSEK O ZATWIERDZENIE ZMIANY SPECYFIKACJI PRODUKTU BĘDĄCEGO GWARANTOWANĄ TRADYCYJNĄ SPECJALNOŚCIĄ, JEŻELI ZMIANA NIE JEST NIEZNACZNA

Wniosek o zatwierdzenie zmian zgodnie z art. 53 ust. 2 akapit pierwszy rozporządzenia (UE) nr 1151/2012

„DWÓJNIAK STAROPOLSKI TRADYCYJNY”

Nr UE: TSG-PL-0036-AM02 – 11.1.2019

1.   Grupa składająca wniosek i uzasadniony interes

Nazwa grupy: Związek Pracodawców Polska Rada Winiarstwa

Adres:	:	ul. Świętokrzyska 20 00-002 Warszawa POLSKA
Telefon	:	+48 222434176
E-mail	:	office@zpprw.pl

Związek Pracodawców Polska Rada Winiarstwa jest największą w Polsce organizacją reprezentującą branżę winiarską. W jej skład wchodzą producenci wyrobów fermentowanych w tym miodów pitnych. Jest niezależną jednostką, utworzoną przez członków Krajowej Rada Winiarstwa i Miodosytnictwa przy Stowarzyszeniu Naukowo‐Technicznym Inżynierów i Techników Przemysłu Spożywczego, będącej wnioskodawcą o rejestrację nazwy jako GTS.

2.   Państwo członkowskie lub państwo trzecie

Polska

3.   Nagłówek w specyfikacji produktu, którego dotyczą zmiany

☐ Nazwa produktu

☒ Opis produktu

☒ Metoda produkcji

☒ Inne. Opis najważniejszych elementów decydujących o tradycyjnym charakterze produktu

4.   Rodzaj zmian

☒ Zmiana specyfikacji zarejestrowanego produktu będącego GTS niekwalifikująca się jako nieznaczna zgodnie z art. 53 ust. 2 akapit czwarty rozporządzenia (UE) nr 1151/2012.

5.   Zmiany

W punkcie 3.2 zdanie:

zastąpiono zdaniem:

Skorygowano w ten sposób informację o tym, że słowo „dwójniak” odnosi się do proporcji wody i miodu w brzeczce miodowej. Wprowadzono zapis, zgodnie z którym podstawą jest proporcja między wodą a miodem w miodzie pitnym. Zmiana ta ma charakter porządkowy i nie wpływa na specyfikę produktu. Wynika ona z faktu, że zgodnie z przepisami krajowymi już od 1948 r. „Dwójniakiem może być nazwany tylko miód pitny, wyprodukowany z jednej części objętościowej miodu naturalnego i jednej części wody”. Miód pszczeli jest dodawany w czasie procesu produkcyjnego nie tylko na etapie przygotowania brzeczki, w związku z tym należy brać pod uwagę proporcje pomiędzy miodem i wodą lub sokiem w gotowym miodzie pitnym.

Opis produktu

Zdanie:

zostało zastąpione zdaniem:

Jest to zmiana porządkowa. Oryginalna specyfikacja produktu dopuszcza możliwość dodawania soków owocowych przy produkcji „dwójniaka staropolskiego tradycyjnego”. Należy zatem uwzględnić wpływ soków na smak wyrobu. We wniosku zaproponowano rozszerzenie sekcji „surowce” o chmiel. Celowe jest zatem uwzględnienie również wpływu chmielu na smak „dwójniaka staropolskiego tradycyjnego”.

Dodano zdanie:

„Dwójniak staropolski tradycyjny” występuje w dwóch rodzajach: sycony i niesycony. Oryginalna specyfikacja produktu uwzględnia tylko rodzaj sycony. Proponowana zmiana ma na celu uwzględnienie w specyfikacji produktu również rodzaju niesyconego. Zmiana ta znajduje uzasadnienie w źródłach historycznych. Informacje zawarte w źródłach literaturowych z XIX w. (m.in. „Najdokładniejszy sposób sycenia różnych gatunków miodów”, Józef Ambrożewicz, 1891 r.; „Miodosytnictwo – czyli nauka przerabiania miodu i owoców na napoje”, Teofil Ciesielski, 1892 r.) wskazują, że z miodu pitnego wytwarzano napoje dwiema metodami: z zastosowaniem procesu gotowania oraz z pominięciem obróbki termicznej. Ponadto w „Małej encyklopedii rolniczej” z 1964 r. również ujęto podział miodów pitnych na sycone i niesycone.

Produkcja miodów pitnych niesyconych jest praktyką o wielowiekowej tradycji, lecz jednocześnie procesem trudnym technologicznie ze względu na przygotowanie brzeczki bez poddawania jej obróbce termicznej. Wysokie ryzyko zakażenia, szczególnie w czasie fermentacji i stabilizacji, było powodem zaprzestania stosowania tej metody. Została ona jednak w ostatnich latach odtworzona, w związku z czym zasadne jest jej uwzględnienie w specyfikacji produktu, jako równoważnej do produkcji miodów pitnych syconych.

Różnica w metodzie produkcji obu rodzajów miodów pitnych wynika jedynie z innego sposobu przygotowania brzeczki. W przypadku miodów pitnych niesyconych odbywa się ono bez udziału podwyższonej temperatury, natomiast brzeczka do produkcji miodów pitnych syconych poddawana jest gotowaniu. Kolejne etapy procesu technologicznego są takie same dla obydwu typów.

Metoda produkcji

W sekcji „Surowce” podpunkt:

„—	Przyprawy ziołowe i korzenne: goździki, cynamon, gałka muszkatołowa lub imbir”

zastąpiono następującym:

„—	Przyprawy ziołowe i korzenne lub chmiel”.

Proponowana zmiana ma na celu rozszerzenie katalogu stosowanych przypraw (w stosunku do czterech wymienionych z nazwy w oryginalnej specyfikacji) oraz dopuszczenie dodatku chmielu.

Jest to uzasadnione historycznie, gdyż chmiel i duża liczba przypraw jest wymieniana w publikacjach branżowych począwszy od XIX w. Przepisy krajowe z 1948 r. zezwalały na zakres dodatków zgodny z przedstawioną propozycją modyfikacji.

Podpunkt:

„—	Alkohol etylowy pochodzenia rolniczego (ewentualnie)”

zastąpiono następującym:

„—	Alkohol etylowy pochodzenia rolniczego lub destylat miodowy (ewentualnie)”.

Oprócz dodatku alkoholu etylowego pochodzenia rolniczego dopuszczono destylat miodowy – produkt wysokojakościowy, którego użycie ma pozytywny wpływ na smak miodu pitnego.

Dodano podpunkt:

„—	Kwas winowy lub cytrynowy”.

Uwzględnienie zastosowania kwasu winowego lub cytrynowego jest celowe ze względów technologicznych. Zabieg taki jest uzasadniony historycznie – dopuszczały go już przepisy krajowe z 1948 r.

Zdanie:

zastąpiono zdaniami:

Zmiana ta ma na celu wprowadzenie informacji o dwóch metodach przygotowywania brzeczki miodowej do produkcji miodów pitnych w zależności od tego czy są to miody pitne sycone, czy niesycone.

W sekcji „Metod produkcji, Etap 1” zdanie:

zastąpiono następującym:

Dopisano tym samym możliwość dodania chmielu obok przypraw ziołowo-korzennych. Zmiana wynika z uzupełnienia listy dopuszczonych surowców.

Zdanie:

zastąpiono zdaniem:

Uzupełniono informację, że kwestia dotyczy miodów pitnych syconych. Konieczność zastosowania kotłów warzelnych z płaszczem wodnym nie występuje w przypadku miodów pitnych niesyconych – przy przygotowaniu brzeczki na zimno, karmelizacja cukrów nie występuje.

W sekcji „Metoda produkcji Etap 2” zadnie:

zastąpiono zdaniem:

Zmiana ta ma na celu uzupełnienie informacji, że studzenie brzeczki przeprowadza się w przypadku produkcji miodów pitnych syconych. Brzeczka miodów pitnych niesyconych, ze względu na niską temperaturę przygotowania, nie wymaga tego zabiegu.

W sekcji „Metoda produkcji” Etap 5

zdanie:

„Odciąg odfermentowanego nastawu znad osadu drożdżowego.” zastąpiono zdaniem:

Słowo „odciąg” zastąpiono prawidłową nazwą zabiegu „obciąg” – skorygowano w ten sposób błąd literowy

W sekcji „Metoda produkcji” Etap 7 uzupełniono konsekwentnie, w związku z rozszerzeniem listy dopuszczonych surowców o chmiel, kwas winowy lub cytrynowy i destylat miodowy.

Podpunkt:

„—	dodatek wyciągów ziołowo – korzennych”

zastąpiono następującym:

„—	dodatek wyciągów ziołowo – korzennych lub chmielu”.

Dodano podpunkt:

„—	dodatek kwasu winowego lub cytrynowego”.

Podpunkt:

„—	Dodanie alkoholu etylowego pochodzenia rolniczego”

zastąpiono podpunktem:

„—	Dodanie alkoholu etylowego pochodzenia rolniczego i/lub destylatu miodowego. Dodany alkohol podlega przeliczeniu na równoważną ilość miodu pszczelego”.

Informacja o przeliczeniu dodanego alkoholu na równoważną ilość miodu pszczelego wynika z obowiązujących przepisów krajowych. Z uwagi na fakt, że kwestia dotycząca przeliczana ujęta jest w polskich przepisach branżowych, a produkty będące gwarantowanymi tradycyjnymi specjalnościami mogą być produkowane poza krajem wnioskodawcy, dodanie tego zapisu wydaje się zasadne.

Opis najważniejszych elementów decydujących o tradycyjnym charakterze produktu

W sekcji „Specyficzny charakter produktu” zdanie:

zastąpiono następującym:

Wprowadzono zatem zapis, zgodnie z którym istotą jest proporcja między wodą a miodem w miodzie pitnym, a nie w brzeczce miodowej, co odpowiada zmianom ujętym w punkcie 3.2.

W sekcji „Specyficzny charakter produktu” w punkcie „Cechy fizyko-chemiczne i organoleptyczne” podpunkt:

„—	cukry redukujące po inwersji powyżej 175–230 g/l,”

zastąpiono następującym:

„—	cukry redukujące po inwersji 175–230 g/l,”.

Wprowadzono konieczną korektę porządkową. Po zmianie (usunięciu zbędnego słowa) wartości odpowiadają zamieszczonym w specyfikacji wskaźnikom fizykochemicznym charakterystycznym dla miodu pitnego „dwójniaka staropolskiego tradycyjnego”.

Opis elementów decydujących o tradycyjnym charakterze uzupełniono o cytaty dokumentujące tradycyjny charakter dwóch sposobów przygotowania brzeczki, w wyniku których powstają miody pitne sycone i niesycone.

Ponadto przeprowadzono w treści specyfikacji korektę nazwy. W odpowiednich miejscach termin „dwójniak” zastąpiono aktualną nazwą – dwójniak staropolski tradycyjny”.

SPECYFIKACJA PRODUKTU BĘDĄCEGO GWARANTOWANĄ TRADYCYJNĄ SPECJALNOŚCIĄ

„DWÓJNIAK STAROPOLSKI TRADYCYJNY”

Nr UE: TSG-PL-0036-AM02 – 11.1.2019

Polska

1.   Nazwa lub nazwy

„Dwójniak staropolski tradycyjny”

2.   Typ produktu

Klasa 1.8. Inne produkty wymienione w załączniku I do Traktatu (przyprawy itd.)

3.   Podstawy do rejestracji

3.1.   Czy produkt:

☒ jest wynikiem sposobu produkcji lub przetwarzania odpowiadającego tradycyjnej praktyce w odniesieniu do tego produktu lub środka spożywczego, lub jego skład odpowiada takiej praktyce;

☐ jest wytwarzany z tradycyjnie stosowanych surowców lub składników.

Miody pitne są produkowane na terenie Polski od ponad tysiąca lat, co potwierdzają liczne źródła historyczne. Pierwsze wzmianki w literaturze pochodzą z X w., a w publikacjach z XVII –XVIII wieku można znaleźć informacje na temat różnych rodzajów tych trunków. Stosowana od stuleci technologia produkcji uległa jedynie niewielkim modyfikacjom. „Dwójniak staropolski tradycyjny” to jeden z czterech typów miodów pitnych. Jest wytwarzany zgodnie z tradycyjnymi recepturami, przy zachowaniu ściśle określonych proporcji miodu pszczelego i wody.

3.2.   Czy nazwa:

☒ jest tradycyjnie stosowana w odniesieniu do konkretnego produktu;

☒ określa tradycyjny lub specyficzny charakter produktu

Termin dwójniak wywodzi się od liczebnika „2” („dwa”) i odnosi się bezpośrednio do historycznie ustalonego składu i sposobu produkcji dwójniaka – ustalonych proporcji wody i miodu w miodzie pitnym, które wynoszą 1 część miodu oraz 1 części wody. Nazwa ta wyraża zatem specyficzny charakter produktu. Ponieważ termin dwójniak jest słowotworem używanym wyłącznie do określenia konkretnego rodzaju miodu pitnego, należy również uznać, że nazwa jest także sama w sobie specyficzna.

4.   Opis

4.1.   Opis produktu, do którego odnosi się nazwa podana w pkt 1, w tym jego najważniejszych cech fizycznych, chemicznych, mikrobiologicznych lub organoleptycznych, świadczących o jego szczególnym charakterze (art. 7 ust. 2 niniejszego rozporządzenia)

„Dwójniak staropolski tradycyjny” to miód pitny, klarowny napój fermentowany z brzeczki miodowej wyróżniający się charakterystycznym miodowym aromatem i smakiem użytego surowca.

„Dwójniak staropolski tradycyjny” może charakteryzować się smakiem wzbogaconym o smak właściwy dla użytych przypraw, chmielu i soków owocowych. Kolor „dwójniaka staropolskiego tradycyjnego” waha się od złocistego do ciemno-bursztynowego i uzależniony jest od rodzaju miodu pszczelego użytego do produkcji.

W zależności od zastosowanej metody przygotowania brzeczki rozróżnia się dwa typy „dwójniaka staropolskiego tradycyjnego”: sycony i niesycony.

Wskaźniki fizyko-chemiczne charakterystyczne dla miodu pitnego „dwójniaka staropolskiego tradycyjnego”:

—	zawartość alkoholu od 15 do 18 % obj.

—	cukry redukujące po inwersji od 175 do 230 g/l,

—	kwasowość ogólna wyrażona jako kwas jabłkowy w ilości od 3,5 do 8 gramów na litr,

—	kwasowość lotna wyrażona jako kwas octowy w ilości nie większej niż 1,4 grama na litr,

—	ilość gramów cukrów ogółem, która po zsumowaniu z pomnożonym przez 18 rzeczywistym stężeniem alkoholu w % objętościowych daje wartość nie mniejszą niż 490,

—	ekstrakt bezcukrowy nie mniej niż: — 25 gramów na litr, — 30 gramów na litr – w przypadku miodu pitnego owocowego,

—	popiół – nie mniej niż 1,3 grama na litr – w przypadku miodu pitnego owocowego.

Przy produkcji „dwójniaka staropolskiego tradycyjnego” zabrania się użycia konserwantów, stabilizatorów, sztucznych barwników lub aromatów.

4.2.   Opis metody wytwarzania produktu, do którego odnosi się nazwa podana w pkt 1, obowiązkowo stosowanej przez producenta, w tym, w stosownych przypadkach, charakteru i właściwości używanych surowców lub składników oraz metody przygotowywania produktu (art. 7 ust. 2 niniejszego rozporządzenia)

Surowce:

—	Naturalny miód pszczeli o następujących parametrach:

—	zawartość wody nie więcej niż 20 % (m/m),

—	zawartość cukrów redukujących nie mniej niż 70 % (m/m),

—	zawartość sacharozy łącznie z melecytozą nie więcej niż 5 % (m/m),

—	kwasowość ogólna ml 1 mol/l roztworu NaOH na 100 g miodu, w zakresie 1–5,

—	zawartość 5-hydroksymetylofurfurolu (HMF), mg/100 g miodu, nie więcej niż 4,0.

—	Drożdże miodowe wysokiego odfermentowania – przystosowane są do odfermentowania wysokich ekstraktów w nastawach.

—	Przyprawy ziołowe i korzenne lub chmiel,

—	Soki naturalne owocowe lub świeże owoce.

—	Alkohol etylowy pochodzenia rolniczego lub destylat miodowy (ewentualnie).

—	Kwas winowy lub cytrynowy.

Metoda produkcji:

Etap 1 Przygotowanie brzeczki miodowej: W przypadku miodów pitnych niesyconych, miód pszczeli rozpuszczany jest w letniej wodzie o temperaturze 20–30 °C. Przy wytwarzaniu miodów pitnych syconych prowadzi się sycenie (warzenie) brzeczki miodowej w temperaturze 95–105 °C. Wymagana proporcja miodu i wody dla „dwójniaka staropolskiego tradycyjnego” wynosi: 1 objętość miodu i 1 objętości wody (ewentualnie wody z sokiem owocowym) w wyrobie gotowym. Z uwagi na zbyt wysokie stężenie cukru dla pracy drożdży w procesie fermentacji przygotowuje się brzeczkę w proporcji: 1 objętość miodu i 2 objętości wody z ewentualnym dodatkiem przypraw ziołowo‐korzennych lub chmielu. W przypadku produkcji miodów pitnych owocowych minimum 30 % wody zastępuje się sokiem owocowym. Dla zachowania właściwej proporcji miodu i wody charakterystycznej dla „dwójniaka staropolskiego tradycyjnego” pozostałą część miodu dodajemy w końcowej fazie fermentacji lub w trakcie leżakowania. W przypadku miodów pitnych syconych, ścisłe zachowanie proporcji wody i miodu i uzyskanie wymaganego ekstraktu odbywa się w kotle warzelnym z płaszczem parowym. Taki sposób warzenia zapobiega karmelizacji cukrów.

Etap 2 Studzenie brzeczki do temperatury 20–22 °C, optymalnej dla namnażania drożdży, przeprowadza się w przypadku miodów pitnych syconych. Brzeczka musi być schłodzona w dniu wyprodukowania, a czas chłodzenia uzależniony jest od wydajności chłodnicy. Chłodzenie gwarantuje bezpieczeństwo mikrobiologiczne brzeczki.

Etap 3 Sporządzenie nastawu, szczepienie brzeczki miodowej roztworem drożdży w zbiorniku fermentacyjnym.

Etap 4 A. Fermentacja burzliwa 6–10 dni. Utrzymanie temperatury do 28 °C zapewnia prawidłowy przebieg procesu fermentacji. B. Fermentacja cicha – 3–6 tygodni. Czas cichej fermentacji zapewnia uzyskanie właściwych parametrów fizyko-chemicznych. Na tym etapie można dodać pozostałą ilości miodu przeznaczonej dla wymaganej proporcji w dwójniaku.

Etap 5 Obciąg odfermentowanego nastawu znad osadu drożdżowego. Po uzyskaniu zawartości alkoholu minimum 12 % obj. należy dokonać obciągu znad osadu do leżakowni. Gwarantuje to uzyskanie właściwych cech fizyko‐chemicznych i organoleptycznych miodu pitnego. Przetrzymanie nastawu na osadzie drożdżowym ponad czas fermentacji cichej wpływa niekorzystnie na cechy organoleptyczne z powodu autolizy drożdży.

Etap 6 Leżakowanie (dojrzewanie) i ściąganie znad osadu (dekantacja) – czynność tę powtarza się zależnie od potrzeb, zapobiegając niewłaściwym procesom zachodzącym w osadach (autoliza drożdży). W okresie leżakowania przewiduje się możliwość przeprowadzenia zabiegów technologicznych, jak pasteryzacja, filtracja. Na tym etapie można dodać pozostałą ilości miodu przeznaczonej dla wymaganej proporcji w dwójniaku, jeśli nie została ona uzupełniona w końcowej fazie fermentacji. Etap ten jest istotny dla zagwarantowania właściwych cech organoleptycznych w produkcie. Okres leżakowania dla „dwójniaka staropolskiego tradycyjnego” wynosi minimum 2 lata.

Etap 7 Doprawianie (zestawianie) – etap dotyczy przygotowania produktu finalnego o cechach organoleptycznych i fizyko‐chemicznych właściwych dla „dwójniaka staropolskiego tradycyjnego”. Dla zapewnienia wymaganych parametrów istnieje możliwość przeprowadzenia korekty cech organoleptycznych i fizyko-chemicznych poprzez: — dosłodzenie miodu pitnego miodem pszczelim, — dodatek wyciągów ziołowo – korzennych lub chmielu — dodanie alkoholu etylowego pochodzenia rolniczego i/lub destylatu miodowego. Dodany alkohol podlega przeliczeniu na równoważną ilość miodu pszczelego — dodatek kwasu winowego lub cytrynowego. Celem etapu jest otrzymanie produktu o charakterystycznym bukiecie dla „dwójniaka staropolskiego tradycyjnego”.

Etap 8 Rozlew do opakowań jednostkowych w temperaturze 18–25 °C. Do konfekcjonowania „dwójniaka staropolskiego tradycyjnego” zaleca się stosowanie tradycyjnych opakowań, takich jak: gąsiorki szklane, opakowania ceramiczne, ewentualnie beczki dębowe.

4.3.   Opis najważniejszych elementów decydujących o tradycyjnym charakterze produktu (art. 7 ust. 2 niniejszego rozporządzenia)

Specyficzny charakter produktu:

Specyficzny charakter „dwójniaka staropolskiego tradycyjnego” wynika z:

—	przygotowania brzeczki (składu i proporcji surowców),

—	leżakowania i dojrzewania,

—	cech fizyko-chemicznych i organoleptycznych.

Przygotowanie brzeczki (skład i proporcja surowców):

Specyficzny charakter „dwójniaka staropolskiego tradycyjnego” wynika w szczególności z zastosowania i ścisłego przestrzegania ustalonych proporcji wody i miodu w miodzie pitnym – składa się on z 1 części miodu oraz 1 części wody. Proporcja ta warunkuje wszelkie dalsze etapy jego produkcji, dzięki którym miód pitny „dwójniak staropolski tradycyjny” posiada wyjątkowe cechy.

Leżakowanie i dojrzewanie:

Zgodnie z tradycyjną staropolską recepturą charakter produktu wymaga przestrzegania określonego okresu leżakowania i dojrzewania. W przypadku „dwójniaka staropolskiego tradycyjnego” okres ten wynosi przynamniej 2 lata.

Cechy fizyko-chemiczne i organoleptyczne:

Przestrzeganie wszystkich etapów produkcji zawartych w specyfikacji zapewnia uzyskanie produktu o niepowtarzalnym smaku i aromacie. Wyjątkowy smak i zapach „dwójniaka staropolskiego tradycyjnego” jest efektem odpowiedniej zawartości cukru i alkoholu:

—	cukry redukujące po inwersji 175–230 g/l,

—	ilość gramów cukrów ogółem, która po zsumowaniu z pomnożonym przez 18 rzeczywistym stężeniem alkoholu w % objętościowych daje wartość nie mniejszą niż 490,

—	zawartość alkoholu od 15 do 18 % obj.

Z uwagi na wykorzystane do wyrobu „dwójniaka staropolskiego tradycyjnego” ściśle określonych proporcji składników „dwójniak staropolski tradycyjny” posiada charakterystyczną lepką i płynną konsystencję odróżniającą go od pozostałych gatunków miodów pitnych.

Tradycyjna metoda produkcji:

Produkcja miodów pitnych w Polsce charakteryzuje się ponad tysiącletnią tradycją i bardzo dużą różnorodnością. W wyniku rozwoju i udoskonalania metody produkcji na przestrzeni wieków wykształciło się wiele rodzajów miodów pitnych. Historia ich produkcji sięga początków państwowości polskiej. W 966 roku w zapisach hiszpańskiego dyplomaty, kupca i podróżnika Ibrahima Ibn Jakuba odnotowano, że „w kraju Mieszka I, obok żywności, mięsa, ziemi ornej obfituje miód, a słowiańskie wina i upajające napoje zwą się miodami” (Mieszko I – pierwszy historyczny władca Polski). W Kronikach Galla Anonima, który opisywał dzieje Polski na przełomie XI i XII wieku, znajdują się także liczne wzmianki o produkcji miodów pitnych.

W polskiej epopei narodowej „Pan Tadeusz” Adama Mickiewicza, w którym to dziele opisana jest historia szlachecka dziejąca się w latach 1811–1812, znaleźć można wiele informacji na temat produkcji, zwyczajów spożywania i rodzajów miodów pitnych. Wzmianki o miodach pitnych znaleźć też można m.in.. w wierszach Tomasza Zana (1796–1855) oraz trylogii Henryka Sienkiewicza opisującej dzieje Rzeczypospolitej w XVII w. („Ogniem i mieczem” wydane w 1884 roku, „Potop” wydany w 1886 roku oraz „Pan Wołodyjowski” wydany w 1887 i 1888 roku).

W materiałach źródłowych opisujących tradycję kulinarne Polski w XVII–XVIII wieku znajdują się już nie tylko ogólne wzmianki o miodach pitnych, ale także o ich szczególnych rodzajach. W zależności od metody produkcji, miody dzielono na: „półtoraki”, „dwójniaki”, „trójniaki” i „czwórniaki”. Każda z nich odnosi się do innego typu miodu pitnego – produkowanego z innych proporcji miodu i wody lub soku oraz o różnych okresach leżakowania. Technologia produkcji dwójniaka stosowana jest – z niewielkimi modyfikacjami – od stuleci.

Tradycyjny skład:

Tradycyjny podział miodów pitnych na „półtoraki”, „dwójniaki”, „trójniaki” i „czwórniaki” istnieje w Polsce od wieków i przetrwał w świadomości konsumentów do dziś. Po zakończeniu II wojny światowej zostały podjęte próby prawnego uregulowania tradycyjnego podziału miodów pitnych na cztery kategorie. Ostatecznie podział ten został wprowadzony do polskiego porządku prawnego w roku 1948 Ustawą o produkcji win, moszczów winnych, miodów pitnych oraz o obrocie tymi produktami (Dziennik Ustaw Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 18 listopada 1948 roku). W ustawie tej podaje się przepisy dotyczące produkcji miodów pitnych, określając ścisłe proporcje użycia miodu i wody oraz wymagania technologiczne. Udział wody i miodu dla dwójniaka brzmi następująco: „Dwójniakiem może być nazwany tylko miód pitny, wyprodukowany z jednej części objętościowej miodu naturalnego i jednej części wody”.

Dwa sposoby przygotowania brzeczki:

Brzeczka do produkcji tradycyjnych miodów pitnych może być przygotowana na dwa sposoby: poprzez warzenie (sycenie) i z pominięciem etapu sycenia. Dwie metody produkcji wyróżnione zostały w wielu źródłach literaturowych np.:

—

„Najdokładniejszy sposób sycenia różnych gatunków miodów” księdza Józefa Ambrożewicza wydana w Warszawie w 1891 roku. Przedstawia dwa sposoby wyrobu miodów pitnych. „Sposób w jaki możemy z miodu surowego wyrabiać miód pitny jest dwojaki: 1) przy współdziałaniu ognia, czyli przez warzenie lub gotowanie, 2) bez ognia czyli gotowania”.

—

„Miodosytnictwo – czyli nauka przerabiania miodu i owoców na napoje” Teofila Ciesielskiego wydana we Lwowie w 1892 r. przedstawia podział miodów pitnych ze względu na sposób przygotowania brzeczki miodowej do fermentacji: „Droga, jaką możemy z miodu wyrabiać napoje, jest dwojaka, a mianowicie: a) przy współdziałaniu ognia, czyli przez warzenie lub gotowanie b) w drodze zimnej”.

—

„Mała encyklopedia rolnicza” wydana przez Państwowe Wydawnictwa Rolnicze i Leśne Warszawa 1964 rok, na stronie 410 opisuje podział miodów: „Zależnie od sposobu przygotowania brzeczki miodowej rozróżnia się miody niesycone, otrzymane z brzeczki niegotowanej, oraz sycone (warzone), otrzymane z brzeczki syconej (gotowanej, warzonej).

---

(1)  Dz.U. L 343 z 14.12.2012, s. 1.

Publikacja informacji dotyczącej zatwierdzenia standardowej zmiany w specyfikacji produktu objętego nazwą pochodzenia w sektorze winorośli i wina, o której to zmianie mowa w art. 17 ust. 2 i 3 rozporządzenia delegowanego Komisji (UE) 2019/33

(2020/C 216/17)

Niniejsza informacja zostaje opublikowana zgodnie z art. 17 ust. 5 rozporządzenia delegowanego Komisji (UE) 2019/33 (1)

INFORMACJA DOTYCZĄCA ZATWIERDZENIA STANDARDOWEJ ZMIANY

„CERASUOLO DI VITTORIA”

Numer referencyjny: PDO-IT-A0773-AM02

Data przekazania informacji: 5.3.2020

OPIS I UZASADNIENIE ZATWIERDZONEJ ZMIANY

1.   Opis win

Opis: obniża się minimalną całkowitą objętościową zawartość alkoholu w „Cerasuolo di Vittoria” i „Cerasuolo di Vitoria Classico” z 13 % do 12,5 % obj.

Uzasadnienie: biorąc pod uwagę jakość winogron użytych do produkcji win DOCG „Cerasuolo di Vittoria” i „Cerasuolo di Vittoria Classico”, a także dane odnoszące się do ostatnich pięciu zbiorów na wszystkich czterech obszarach reprezentujących zmienność orograficzną „terroir”, średnia odnotowana naturalna objętościowa zawartość alkoholu w winogronach ze zbiorów była zawsze wyższa niż 12,5 %. W związku z tym pragniemy zaoferować konsumentowi wino, którego zawartość alkoholu pochodzi wyłącznie z cukru użytych winogron, bez konieczności stosowania praktyki wzbogacania w czasie przygotowywania moszczy lub win. Z tego względu, poprzez wyrównanie minimalnej naturalnej objętościowej zawartości alkoholu przy spożyciu wina, nazwa „Cerasuolo di Vittoria” ma na celu określenie dążenia do naturalności, wyrażenia jakości i cech obszarów przyrodniczych przeznaczonych do produkcji dwóch odmian winorośli nero d’Avola i frappato. Jest to również zgodne z tendencjami rynku, który jest coraz bardziej wyczulony na zrównoważony rozwój oraz dążenie do naturalnych wartości, które w kategoriach jakościowych odzwierciedlają związek ze środowiskiem.

Zmiany dotyczą sekcji 1.3 jednolitego dokumentu (Opis win) oraz art. 6 specyfikacji produktu.

2.   Szczególne praktyki enologiczne

Opis:

zakaz wzbogacania w procesie produkcji.

Uzasadnienie:

zakaz stanowi część wysokiej jakości ram produkcji winogron na potrzeby „Cerasuolo di Vittoria” i „Cerasuolo di Vittoria Classico” DOCG, co zwiększa czynnik naturalny w produkcji tych win; analiza danych dotyczących zbiorów w ostatnich latach pokazuje, że średnia minimalna naturalna objętościowa zawartość alkoholu w winogronach była zawsze wyższa od ustalonego limitu 12,5 % obj. Dlatego też nie ma potrzeby podejmowania działań związanych ze wzbogacaniem podczas wytwarzania moszczy lub win.

Zmiana dotyczy sekcji 1.5 jednolitego dokumentu oraz art. 5 specyfikacji produktu.

JEDNOLITY DOKUMENT

1.   Nazwa produktu

„Cerasuolo di Vittoria”

2.   Rodzaj oznaczenia geograficznego

ChNP – chroniona nazwa pochodzenia

3.   Kategorie produktów sektora wina

1.

Wino

4.   Opis wina

„Cerasuolo di Vittoria” i „Cerasuolo di Vittoria Classico”

barwa: od wiśniowoczerwonej do purpurowej lub przechodząca w bordo

zapach: od kwiecistego do owocowego; wiśniowy, który w winach dojrzewających może mieć również nuty suchych śliwek, czekolady, skóry, tytoniu

smak: wytrwany, pełny, łagodny, harmonijny

minimalna całkowita objętościowa zawartość alkoholu: 12,50 % obj.

Minimalna zawartość ekstraktu bezcukrowego: 27 gramów na litr.

Ogólne właściwości analityczne
Maksymalna całkowita zawartość alkoholu (w % objętości):
Minimalna rzeczywista zawartość alkoholu (w % objętości):
Minimalna kwasowość ogólna:	5 g na litr, wyrażona jako kwas winowy
Maksymalna kwasowość lotna (w miliekwiwalentach na litr):
Maksymalna całkowita zawartość dwutlenku siarki (w miligramach na litr):

5.   Praktyki Winiarskie

a)   Szczególne praktyki enologiczne

Zakaz wzbogacania

Odpowiednie ograniczenia dotyczące produkcji win

Zakaz wzbogacania podczas produkcji stanowi część wysokiej jakości ram produkcji winogron na potrzeby „Cerasuolo di Vittoria” i „Cerasuolo di Vittoria Classico” DOCG, co zwiększa czynnik naturalny w produkcji tych win. Wynika to z faktu, że minimalna objętościowa zawartość alkoholu w winogronach wynosi 12,5 %, co gwarantuje, że wina z nich wyprodukowane mają odpowiednią całkowitą objętościową zawartość alkoholu, bez ingerowania poprzez dodawanie egzogennych cukrów.

b)   Maksymalna wydajność

„Cerasuolo di Vittoria”, „Cerasuolo di Vittoria Classico”

8 000 kg winogron z hektara

6.   Wyznaczony obszar geograficzny

Obszar produkcji znajduje się na Sycylii i obejmuje w prowincji Ragusa całe terytorium gmin Vittoria, Comiso, Acate, Chiarmonte Gulfi, Santa Croce Camerina i część obszaru gminy Ragusa. W prowincji Caltanissetta obszar produkcji obejmuje obszar następujących gmin: Niscemi, Gela, Riesi, Butera i Mazzarino. W prowincji Katania obszar produkcji obejmuje obszar następujących gmin: Caltagirone, Licodia Eubea i Mazzarrone.

7.   Główne odmiany winorośli do produkcji wina

Calabrese, N. – Nero d’Avola N.

Frappato N. – Frappato d’Italia

8.   Opis związku lub związków

„Cerasuolo di Vittoria” DOCG

Istotnym elementem związanym z obszarem produkcji są czynniki ludzkie, które poprzez tradycję przyczyniły się do uzyskania win „Cerasuolo di Vittoria” DOCG. Z punktu widzenia analitycznego i organoleptycznego, wina te posiadają wyjątkowe i wyraźne cechy, które pozwalają na ich przejrzystą identyfikację i przypisanie do danego obszaru geograficznego.

9.   Dodatkowe Wymogi Zasadnicze (Pakowanie, Etykietowanie I Inne Wymogi)

BRAK

Link do specyfikacji produktu

https://www.politicheagricole.it/flex/cm/pages/ServeBLOB.php/L/IT/IDPagina/15124

---

(1)  Dz.U. L 9 z 11.1.2019, s. 2.