Kursy walutowe euro (1)

19 czerwca 2020 r.

(2020/C 208/01)

1 euro =

	Waluta	Kurs wymiany
USD	Dolar amerykański	1,1210
JPY	Jen	119,77
DKK	Korona duńska	7,4554
GBP	Funt szterling	0,90505
SEK	Korona szwedzka	10,5670
CHF	Frank szwajcarski	1,0656
ISK	Korona islandzka	154,60
NOK	Korona norweska	10,7135
BGN	Lew	1,9558
CZK	Korona czeska	26,683
HUF	Forint węgierski	345,44
PLN	Złoty polski	4,4516
RON	Lej rumuński	4,8428
TRY	Lir turecki	7,6887
AUD	Dolar australijski	1,6261
CAD	Dolar kanadyjski	1,5209
HKD	Dolar Hongkongu	8,6889
NZD	Dolar nowozelandzki	1,7403
SGD	Dolar singapurski	1,5623
KRW	Won	1 353,53
ZAR	Rand	19,4440
CNY	Yuan renminbi	7,9332
HRK	Kuna chorwacka	7,5665
IDR	Rupia indonezyjska	15 927,67
MYR	Ringgit malezyjski	4,7854
PHP	Peso filipińskie	56,133
RUB	Rubel rosyjski	77,6565
THB	Bat tajlandzki	34,765
BRL	Real	6,0029
MXN	Peso meksykańskie	25,3126
INR	Rupia indyjska	85,3520

---

(1)  Źródło: referencyjny kurs wymiany walut opublikowany przez EBC.

Zgłoszenie zamiaru koncentracji

(Sprawa M.9869 – EQT Fund Management/TowerBrook Capital Partners/ACPS Automotive)

Sprawa, która może kwalifikować się do rozpatrzenia w ramach procedury uproszczonej

(Tekst mający znaczenie dla EOG)

(2020/C 208/02)

---

(1)  Dz.U. L 24 z 29.1.2004, s. 1 („rozporządzenie w sprawie kontroli łączenia przedsiębiorstw”).

(2)  Dz.U. C 366 z 14.12.2013, s. 5.

Zgłoszenie zamiaru koncentracji

(Sprawa M.9828 – Blackstone/NIBC Holding)

Sprawa, która może kwalifikować się do rozpatrzenia w ramach procedury uproszczonej

(Tekst mający znaczenie dla EOG)

(2020/C 208/03)

---

(1)  Dz.U. L 24 z 29.1.2004, s. 1 („rozporządzenie w sprawie kontroli łączenia przedsiębiorstw”).

(2)  Dz.U. C 366 z 14.12.2013, s. 5.

Publikacja wniosku o zatwierdzenie zmiany w specyfikacji produktu, która nie jest zmianą nieznaczną, zgodnie z art. 50 ust. 2 lit. a) rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1151/2012 w sprawie systemów jakości produktów rolnych i środków spożywczych

(2020/C 208/04)

Niniejsza publikacja uprawnia do zgłoszenia sprzeciwu wobec wniosku w sprawie zmian zgodnie z art. 51 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1151/2012 (1) w terminie trzech miesięcy od daty niniejszej publikacji.

WNIOSEK O ZATWIERDZENIE ZMIANY W SPECYFIKACJI PRODUKTU OZNACZONEGO CHRONIONĄ NAZWĄ POCHODZENIA/CHRONIONYM OZNACZENIEM GEOGRAFICZNYM, GDY ZMIANA TA NIE JEST NIEZNACZNA

Wniosek o zatwierdzenie zmian zgodnie z art. 53 ust. 2 akapit pierwszy rozporządzenia (UE) nr 1151/2012

„SUSKA SECHLOŃSKA”

Nr UE: PGI-PL-0600-AM01 – 10.10.2019

ChNP ( ) ChOG (X)

1.   Grupa składająca wniosek i mająca uzasadniony interes

Nazwa grupy: Stowarzyszenie Producentów Owoców i Warzyw w Ujanowicach

Adres do korespondencji:

Sechna 32

34-603 Ujanowice

POLSKA

Tel.: +48 183334158

E-mail: biuro@suskasechlonska.pl

Stowarzyszenie Producentów Owoców i Warzyw w Ujanowicach jest grupą, która zrzesza producentów „suski sechlońskiej”. Grupa ta była wnioskodawcą w przypadku wniosku o rejestrację nazwy „suska sechlońska” jako ChOG.

2.   Państwo Członkowskie lub państwo trzecie

Polska

3.   Punkt w specyfikacji produktu, którego dotyczą zmiany

☐	Nazwa produktu

☒	Opis produktu

☐	Obszar geograficzny

☐	Dowód pochodzenia

☒	Metoda produkcji

☒

Związek

☐	Etykietowanie

☐	Inne [określić]

4.   Rodzaj zmian

☒	Zmiana specyfikacji zarejestrowanego produktu oznaczonego ChNP lub ChOG, niekwalifikująca się do uznania za nieznaczną zgodnie z art. 53 ust. 2 akapit trzeci rozporządzenia (UE) nr 1151/2012.

☐	Zmiana specyfikacji zarejestrowanego produktu oznaczonego ChNP lub ChOG, dla których jednolity dokument (lub dokument mu równoważny) nie został opublikowany, niekwalifikująca się do uznania za nieznaczną zgodnie z art. 53 ust. 2 akapit trzeci rozporządzenia (UE) nr 1151/2012.

5.   Zmiany

Opis produktu

W pkt 3.2 jednolitego dokumentu Opis produktu zdanie oraz w pkt 4 specyfikacji suski sechlońskiej (ChOG) zdanie: „Wielkość suski sechlońskiej zależy od wielkości owoców wykorzystanej odmiany śliwek i waha się od 1,5 cm do 4,5 cm, a w 1 kg mieści się od 44 do 99 sztuk owoców” zostało zastąpione zdaniem: „Wielkość suski sechlońskiej zależy od wielkości owoców wykorzystanej odmiany śliwek i waha się od 1,5 cm do 4,5 cm, a w 0,5 kg mieści się od 44 do 99 sztuk owoców”.

Zmiana ta wynika z konieczności usunięcia omyłki pisarskiej.

Metoda produkcji (specyfikacja produktu) i Związek (jednolity dokument)

W pkt 7 specyfikacji „suski sechlońskiej” – Metoda produkcji następujące zdanie: „W trakcie całego procesu produkcji „suski sechlońskiej” zabronione jest wykorzystywanie jakichkolwiek środków konserwujących a wszystkie opisane czynności należy wykonywać ręcznie.” zostało zastąpione zdaniem: „Wszystkie opisane czynności w trakcie całego procesu produkcji „suski sechlońskiej” należy wykonywać ręcznie.” Natomiast po podpunkcie „Ewentualne drylowanie” dodano podpunkt „Konserwacja produktu” o następującej treści: „W celu wydłużenia terminu przydatności do spożycia „suski sechlońskiej” do jej produkcji może być stosowany środek konserwujący: sorbinian potasu (E202). Można go dodawać, w formie roztworu wodnego, na ostatnim etapie podsuszania, tuż przed pakowaniem, metodą namaczania i przewracania śliwek lub poprzez opryskiwanie.”

Powyższa zmiana, polegająca na usunięciu zakazu stosowania substancji konserwujących do produkcji „suski sechlońskiej” i umożliwieniu dodawania sorbinianu potasu (E202) wynika z faktu, że tradycyjnie śliwki te były sprzedawane luzem lub w opakowania przepuszczające powietrze (np. lniane lub jutowe worki) i proces podwędzania oraz podsuszania był wystarczający do wydłużenia trwałości produktu. „Suska sechlońska” zawdzięczała to właściwościom antyseptycznym dymu i zmniejszeniu ilości wody w tkankach podczas podsuszania. Ponadto produkt nie był długo przechowywany, ponieważ był wytwarzany głównie z okazji świąt Bożego Narodzenia i spożywany na własne potrzeby lub sprzedawany lokalnie.

Obecnie nadal jest stosowana tradycyjna metoda wytwarzania „suski sechlońskiej”. Jednakże ze względu na zmieniającą się formę sprzedaży (wymagania dystrybutorów i sieci handlowych) oraz wymagania higieniczno-sanitarne dotyczące pakowania żywności, śliwki muszą być pakowane w szczelnie zamknięte opakowania foliowe. W rezultacie zdarzają się przypadki pleśnienia i pogorszenia jakości produktów. Taka sytuacja może stwarzać zagrożenie dla bezpieczeństwa żywności oraz zdrowia konsumentów i wpływa negatywnie na renomę produktu.

Zgodnie z unijnymi przepisami dotyczącymi dodatków do żywności do owoców suszonych można dodawać substancje konserwujące. Dodatek środka konserwującego nie zmienia właściwości produktu i nie wpływa na cechy specyficzne „suski sechlońskiej” określone w specyfikacji produktu.

Ponadto w pkt 7 specyfikacji „suski sechlońskiej” – Metoda produkcji, w części Układanie owoców następujące zdanie: „Zazwyczaj wysokość warstwy na ruszcie nie przekracza 20 cm” zostało zastąpione zdaniem: „Śliwki podlegające procesowi suszenia i wędzenia zsypywane są w warstwę o grubości od 20 do 40 cm”.

Analogiczna zmiana została dokonana w pkt 5 jednolitego dokumentu i zdanie: „Śliwki podlegające procesowi suszenia i wędzenia zsypywane są w warstwę o grubości od 30 do 50 cm” zostało zastąpione zdaniem: „Śliwki podlegające procesowi suszenia i wędzenia zsypywane są w warstwę o grubości od 20 do 40 cm”.

Powyższa zmiana wynika z potrzeby usankcjonowania praktyki stosowanej przez producentów. Dostrzegli oni, że zmniejszenie grubości śliwek zasypywanych do suszenia i wędzenia korzystnie wpływa na czas i efektywność przeprowadzania obu procesów i nie wpływa na zmianę specyficznych cech „suski sechlońskiej”. Ponadto analogiczne informacje zawarte w specyfikacji produktu w pkt Metoda produkcji) i jednolitym dokumencie w pkt 5 Związek z obszarem geograficznym) zostały ujednolicone.

JEDNOLITY DOKUMENT

„SUSKA SECHLOŃSKA”

Nr UE: PGI-PL-0600-AM01 – 10.10.2019

ChNP ( ) ChOG (X)

1.   Nazwa lub nazwy

„Suska sechlońska”

2.   Państwo członkowskie lub państwo trzecie

Polska

3.   Opis produktu rolnego lub środka spożywczego

3.1.   Typ produktu

Klasa 1.6. Owoce, warzywa i zboża, świeże lub przetworzone

3.2.   Opis produktu, do którego odnosi się nazwa podana w pkt 1

Nazwa „suska sechlońska” wywodzi się z miejscowej gwary. Suska oznacza suszkę, czyli podsuszoną i podwędzoną śliwkę. Dookreślenie „sechlońska” pochodzi od nazwy miejscowości Sechna, leżącej w gminie Laskowa, z której wywodzi się tradycja suszenia.

Suski sechlońskie to śliwki poddane procesowi podsuszania i podwędzania, z pestkami lub drylowane.

Wielkość suski sechlońskiej zależy od wielkości owoców wykorzystanej odmiany śliwek i waha się od 1,5 cm do 4,5 cm, a w 0,5 kg mieści się od 44 do 99 sztuk owoców. Kształt zależy od odmiany owoców przeznaczonych do suszenia i może być od kulisto-spłaszczonego do podłużnego. Suska sechlońska charakteryzuje się elastycznym, mięsistym miąższem i pomarszczoną i lepką skórką w kolorze ciemnogranatowym przechodzącą nawet do czarnego. W smaku suska sechlońska jest lekko słodka z posmakiem i aromatem wędzenia. W momencie sprzedaży zawartość wody w gotowym produkcie wynosi od 24 % do 42 %.

3.3.   Pasza (wyłącznie w odniesieniu do produktów pochodzenia zwierzęcego) i surowce (wyłącznie w odniesieniu do produktów przetworzonych)

Do wyrobu suski sechlońskiej wykorzystywane są owoce odmiany śliwy domowej typowej, tzw. Węgierki (łac. Prunus domestica L. ssp domestica) i jej pochodnych: Promis, Tolar, Nektawit, Valjevka i Stanley. Owoce tych odmian odznaczają się pożądanymi cechami przy procesie suszenia i wędzenia w tym: dużą zawartością cukru oraz stosunkowo małą zawartością wody.

Owoce muszą być zdrowe, bez objawów gnicia, uszkodzeń mechanicznych oraz wolne od widocznych uszkodzeń wyrządzonych przez owady, roztocza lub inne szkodniki. Użyte owoce powinny być wolne od wszystkich innych uszkodzeń, zanieczyszczeń czy obecności innych niewymienionych organizmów, które czyniłyby owoce niezdatnymi do spożycia.

3.4.   Poszczególne etapy produkcji, które muszą odbywać się na wyznaczonym obszarze geograficznym

Na wyznaczonym obszarze geograficznym muszą znajdować się suszarnie i tu musi odbywać się cały proces podsuszania i podwędzania śliwek. Surowiec oraz drewno wykorzystywane do produkcji może pochodzić spoza tego obszaru. Niedopuszczalne jest wykorzystywanie drewna żywicznego. Cały proces podsuszania i podwędzania śliwek przeprowadzany jest w specyficznych sechlońskich suszarniach.

3.5.   Szczegółowe zasady dotyczące krojenia, tarcia, pakowania itp. produktu, do którego odnosi się zarejestrowana nazwa

—

3.6.   Szczegółowe zasady dotyczące etykietowania produktu, do którego odnosi się zarejestrowana nazwa

—

4.   Zwięzłe określenie obszaru geograficznego

Obszar geograficzny, na którym wytwarzana jest suska sechlońska obejmuje 239,55 km2 i położony jest w województwie małopolskim w granicach administracyjnych czterech gmin: Laskowa, Iwkowa, Łososina Dolna i Żegocina. Nazwa suska sechlońska wywodzi się od nazwy wsi Sechna leżącej w gminie Laskowa i jest tradycyjnie używana na całym obszarze geograficznym wytwarzania suski sechlońskiej.

5.   Związek z obszarem geograficznym

5.1.   Specyfika obszaru geograficznego

Obszar geograficzny określony w pkt 4 położony jest na wysokości powyżej 300 m n.p.m. i charakteryzuje się dużą zmiennością przy nachyleniu stoków, najczęściej od 5°do 25°.

W krajobraz obszaru geograficznego wpisane są charakterystyczne suszarnie zaprojektowane i zbudowane przez mieszkańców tego obszaru, których konstrukcja dostosowana jest do tutejszego ukształtowania terenu. Na wyznaczonym obszarze obejmującym cztery gminy znajduje się aż 677 suszarni. Jest to niewątpliwie dowód na bardzo ścisły związek produktu z obszarem geograficznym. Liczba suszarni jest jednym z elementów, który m.in. pozwala na odróżnienie opisywanego obszaru od obszarów sąsiednich.

Suszarnia składa się z podmurówki, w obrębie której znajduje się palenisko, oraz osłoniętej komory, w której umieszczony jest ruszt z drewnianych lasek. Przeciętna wielkość takiej komory ma wymiary od około 2 m szerokości i od około 3,5 m długości. Przez środek komory przebiega stragaż (drewniana przegroda), który dzieli komorę na dwie części. Dolna część komory – ruszt wyłożony jest przylegającymi do siebie drewnianymi laskami bez sęków o szerokości 4 cm, wysokości 3 cm i długości ok. 1 m. Laski umieszczane są na jednym poziomie. Dzięki właściwemu ułożeniu lasek na wysokości około 180 cm nad paleniskiem obieg dymu i ciepłego powietrza jest samoistny. Komory suszarni są zamykane drewnianymi drzwiami, które służą do zasypywania suszarni śliwkami oraz zabezpieczają przed utratą ciepła i niekorzystnymi warunkami atmosferycznymi. Pod każdą komorą umieszczony jest piec–palenisko. Budowlę zabezpiecza dwuspadowy dach. Najczęściej występują suszarnie dwu i trzykomorowe, można jednak spotkać suszarnie jednokomorowe jak również pięciokomorowe.

Temperatura w suszarni przy produkcji suski sechlońskiej wynosi od 45 °C do 60 °C.

Śliwki podlegające procesowi suszenia i wędzenia zsypywane są w warstwę o grubości od 20 do 40 cm. Za pomocą specjalnej łopaty producenci raz dziennie odwracają masę suszących się śliwek. Czas trwania tego procesu wynosi od 4 do 6 dni i uzależniony jest od grubości warstwy śliwek. Taki sposób suszenia i wędzenia śliwek wynika z lokalnych umiejętności tutejszych producentów i stosowany jest tylko do produkcji suski sechlońskiej na wyznaczonym obszarze geograficznym.

5.2.   Specyfika produktu

Suska sechlońska poddawana jest zarówno suszeniu jak i wędzeniu. Podwędzanie i podsuszanie śliwek w suszarniach odbywa się gorącym dymem, co odróżnia suskę sechlońską od śliw suszonych gorącym powietrzem. Podczas podwędzenia dymem śliwka traci część wody zawartej w tkankach, a równocześnie nasyca się dymem, który ma właściwości antyseptyczne. Zmniejszenie zawartości wody w tkance podczas wędzenia oraz działanie antyseptyczne dymu hamują rozwój bakterii gnilnych i zwiększają trwałość wyrobu. Dym nadaje owocom niepowtarzalny kolor, aromat i smak. Dzięki suszeniu śliwek w warstwie o grubości od 20 do 40 cm i odwracaniu jej raz dziennie sok wydobywający się ze śliwek w trakcie suszenia otacza suszone owoce nadając im słodkawy posmak. Uzyskane w ten sposób suski sechlońskie posiadają specyficzny słodki smak, z wyczuwalnym posmakiem i aromatem wędzenia i wygląd – lepką skórkę w kolorze ciemnogranatowym przechodzącą nawet do czarnego.

5.3.   Związek przyczynowy zachodzący pomiędzy charakterystyką obszaru geograficznego a jakością lub właściwościami produktu (w przypadku ChNP) lub szczególne cechy jakościowe, renoma lub inne właściwości produktu (w przypadku ChOG).

Związek suski sechlońskiej z regionem opiera się na renomie, która ukształtowała się w oparciu o długoletnią tradycję wytwarzania tego produktu i wyjątkowych umiejętnościach lokalnych producentów.

Wpływ na jakość suski sechlońskiej mają unikalne umiejętności lokalnych producentów i stosowane przez nich tradycyjne metody produkcji. Konstrukcja suszarni i sposób suszenia są know-how lokalnych producentów i wyraźnie odróżniają się od metod produkcji wykorzystywanych w innych częściach kraju a także używanych w sąsiednich regionach. Odpowiednia konstrukcja suszarni zapewnia jednoczesny obieg ciepłego powietrza i dymu, dzięki czemu śliwki są podsuszane i podwędzane.

O związku suski sechlońskiej z obszarem geograficznym świadczy fakt, że sama nazwa wsi „Sechna” wywodzi się z tradycji podwędzania i podsuszania – „Sechna” – „sechnie, czyli suszenie”. Jest to potwierdzeniem specyfiki produktu oraz tradycyjnej i głęboko zakorzenionej na określonym w pkt 4 obszarze geograficznym metody jego wytwarzania.

Zgodnie ze starymi opowieściami cała historia suszenia tych owoców związana była z działalnością miejscowego duszpasterza, który rozpowszechnił wśród swoich parafian zwyczaj wędzenia śliwek. Dowody długiej tradycji suski sechlonskiej można znaleźć w pracy „Ujanowice – wieś powiatu limanowskiego” Jana Ligęzy wydanej w 1905 r. (prace Komisji etnograficznej Polskiej Akademii Umiejętności nr 9). Zwyczaj ten przetrwał do współczesnych czasów, a stosowana metoda produkcji praktycznie nie uległa zmianie. Najstarsza, już nieużywana, suszarnia ma ponad sto lat. Dowodem potwierdzającym zachowanie starej metody są specyficzne suszarnie wykorzystywane do produkcji suski sechlońskiej, których konstrukcje opracowali miejscowi producenci. Suszarnie te doskonale komponują się z krajobrazem tego obszaru.

Suszenie i wędzenie jest tak popularne, że powstawały różne pieśni i wiersze nawiązujące do tej tradycji – np. stara przyśpiewka:

O renomie produktu świadczą artykuły prasowe np.: „Suszenie śliwek” w Gazecie Krakowskiej z września 2004 r., „Suska sechlońska lepsza niż kalifornijska” (Gazeta Krakowska z 27.04.2007 r.) czy „Suska sechlońska puka do Unii” (Dziennik Polski, 2–3.5 2007 r.), w którym odnotowano fakt aplikowania o rejestrację jako chronione oznaczenie geograficzne.

Renomę suski sechlońskiej potwierdzają także nagrody i wyróżnienia, jakie suska sechlońska otrzymała w poszczególnych konkursach: w 2000 r. wyróżnienie w konkursie „Nasze Kulinarne Dziedzictwo”, w 2004 r. nagroda w konkursie „Perła 2004” na najlepszy polski regionalny produkt żywnościowy, a w 2006 r. I miejsce w plebiscycie „Małopolski Smak”.

O renomie produktu, jego związku tym obszarem oraz o tradycji suszenia śliw świadczy również organizowane od 2001 r. w miejscowości Dobrociesz Święto Suszonej Śliwki, w którym najważniejsze są suszone śliwki pod najrozmaitszymi postaciami. Kolejnym faktem potwierdzającym renomę suski sechlońskiej jest tzw. Szlak Suszonej Śliwki – szlak turystyczny opracowany przez władze samorządowe wyznaczany gospodarstwa posiadające sady śliwkowe oraz suszarnie owoców.

Odesłanie do publikacji specyfikacji

(art. 6 ust. 1 akapit drugi niniejszego rozporządzenia)

https://www.gov.pl/web/rolnictwo/wnioski-przekazane-komisji-europejskiej

---

(1)  Dz.U. L 343 z 14.12.2012, s. 1.

Publikacja wniosku o rejestrację nazwy zgodnie z art. 50 ust. 2 lit. a) rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1151/2012 w sprawie systemów jakości produktów rolnych i środków spożywczych

(2020/C 208/05)

Niniejsza publikacja uprawnia do zgłoszenia sprzeciwu zgodnie z art. 51 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1151/2012 (1) w terminie trzech miesięcy od daty niniejszej publikacji.

JEDNOLITY DOKUMENT

„COLATURA DI ALICI DI CETARA”

Nr UE: PDO-IT-02440 – 16.10.2018

ChNP (X) ChOG ()

1.   Nazwa

„Colatura di alici di Cetara”

2.   Państwo członkowskie lub państwo trzecie

Włochy

3.   Opis produktu rolnego lub środka spożywczego

3.1.   Typ produktu

Klasa 1.7. Świeże ryby, małże i skorupiaki oraz produkty wytwarzane z nich

3.2.   Opis produktu, do którego odnosi się nazwa podana w pkt 1

„Colatura di Alici di Cetara” jest produktem płynnym, otrzymywanym w wyniku procesu marynowania sardeli (Engraulis encrasicolus L.) w soli. W momencie wprowadzenia do obrotu musi posiadać następujące cechy: klarowność: przejrzysta i połyskliwa; barwa: bursztynowa, przechodząca w mahoniowy brąz; zapach: trwały, intensywny, przypominający aromat sardeli w soli, sardeli świeżych lub słonej wody morskiej; smak: umami, intensywny i ostry z uwagi na użycie sardeli i soli jako surowców;

„Colatura di Alici di Cetara” jest rodzajem sosu o wysokiej zawartości białka. Zawiera wolne aminokwasy, które są łatwo przyswajane przez organizm. Obecność tłuszczów wynika z procesu rozpadu komórek, który następuje podczas marynowania sardeli poprzez ścisły kontakt z solą morską wewnątrz terzigni (specjalnych kontenerów) i drewnianych beczek. Tabela przedstawia wartości referencyjne dla pasty „Colatura di Alici di Cetara” na koniec procesu marynowania.

Parametr	Wartość referencyjna
SÓL	≥ 20 g na 100 g produktu
BIAŁKO	≥ 8 g na 100 g produktu
TŁUSZCZ	od 0,1 do 3 g na 100 g produktu
pH	od 5 do 7

3.3.   Pasza (wyłącznie w odniesieniu do produktów pochodzenia zwierzęcego) i surowce (wyłącznie w odniesieniu do produktów przetworzonych)

Sardele (Engraulis encrasicolus) łowione na obszarze morskim, nad którym położona jest prowincja Salerno; sól morska średnio– lub gruboziarnista.

3.4.   Poszczególne etapy produkcji, które muszą odbywać się na wyznaczonym obszarze geograficznym

Połów prowadzi się na obszarze morskim, nad którym położona jest prowincja Salerno, w odległości od brzegu wynoszącej maksymalnie 12 mil. Etapy przetwarzania, marynowania, dojrzewania i nakłuwania sardeli do produkcji „Colatura di Alicia di Cetara” ChNP odbywają się w zakładach przetwórczych na obszarze określonym w pkt 4 poniżej. Czynności związane z dojrzewaniem i nakłuwaniem mogą być również przeprowadzane w przedsiębiorstwach gastronomicznych z siedzibą w gminie Cetara.

3.5.   Szczegółowe zasady dotyczące krojenia, tarcia, pakowania itp. produktu, do którego odnosi się zarejestrowana nazwa

„Colatura di Alici di Cetara” ChNP musi być sprzedawana w specjalnych przezroczystych pojemnikach z jasnego szkła o pojemności od co najmniej 50 ml do maksymalnie 1 000 ml.

3.6.   Szczegółowe zasady dotyczące etykietowania produktu, do którego odnosi się zarejestrowana nazwa

Na etykiecie szklanych pojemników należy umieścić napis „Colatura di Alici di Cetara” D.O.P. [ChNP], wydrukowany w sposób wyraźny, nieusuwalny i różniący się od wszelkich innych sformułowań znajdujących się na etykiecie. Etykieta musi zawierać również następujące elementy: a) logo nazwy; b) symbol Unii Europejskiej; c) rodzaj zbiornika: terzigno lub beczka.

Jeżeli praktykowane jest dojrzewanie, na etykiecie można umieścić wyraz „invecchiata” („leżakująca”), a po nim liczbę miesięcy/lat dojrzewania.

Logo „Colatura di Alici di Cetara” ChNP zawiera cztery stylizowane elementy: terzigno wewnątrz którego widnieje Torre di Cetara (charakterystyczna dla miejscowości Cetara wieża), a na pierwszym planie sardela oraz kropla sosu z sardeli.

4.   Zwięzłe określenie obszaru geograficznego

Obszar połowu sardeli obejmuje strefę morską przed prowincją Salerno i odbywa się w odległości od brzegu wynoszącej maksymalnie 12 mil. Głębokość połowów może się różnić (batymetria od 50 do 200 m). Wszystkie etapy przetwarzania, marynowania, dojrzewania i nakłuwania sardeli muszą odbywać się wyłącznie w gminach prowincji Salerno.

5.   Związek z obszarem geograficznym

Charakterystyczny zapach i smak Colatura di Alici di Cetara” wykorzystywany jest jako naturalny dodatek poprawiający smak makaronu oraz innych prostych lub bardziej złożonych dań.

Trwały i intensywny aromat przypomina zapach sardeli w soli i wody morskiej. Smak jest silny i bardzo wyraźny.

Cechy zapachowe i smakowe „Colatura di Alici di Cetara” wynikają ze szczególnych warunków panujących w strefie połowu w prowincji Salerno, a także z umiejętności przetwarzania sardeli oraz użycia tradycyjnych pojemników, w których odbywa się proces marynowania.

Właściwości fizyczne obszaru produkcji są bardzo nietypowe: na północy jego granice wyznacza pasmo górskie Lattari składające się z Wybrzeża Amalfitańskiego i Półwyspu Sorrentyńskiego (o wysokościach wahających się od 0 do ponad 1 400 m.n.p.m.), natomiast na południu wybrzeże Cilento o podobnej charakterystyce. Ponadto duża różnorodność obszarów morskich przyczynia się do powstania specyficznych warunków środowiskowych, w których rozwijają się docelowe gatunki ryb: niektóre odcinki obszarów morskich już w odległości kilku mil od brzegu są bardzo głębokie. Oznacza to, że obszar połowu obejmuje powierzchnię w odległości maksymalnie 12 mil od brzegu, a średnia głębokość wynosi 200 m. Opisywany obszar morski ma wysokie zasolenie wynoszące około 38/1 000, co wiąże się z mniejszym rozwojem fitoplanktonu, a także z wolniejszym rozwojem sardeli, które mają niską zawartość tłuszczu. Dzięki temu sardele w soli i colatura uzyskana w wyniku przedłużonego procesu solenia zyskują przyjemniejszy smak. Niska zawartość tłuszczu zmniejsza ryzyko zachodzenia reakcji chemicznych, które wywołują zjawisko jełczenia podczas marynowania sardeli w soli.

Połów sardeli tradycyjnie odbywał się w licznych miejscowościach przybrzeżnych w prowincji Salerno, co doprowadziło do rozwoju szczególnych i powszechnie stosowanych umiejętności w zakresie przygotowania i solenia sardeli. Początkowo wiedza na ten temat pielęgnowana była przez rodziny rybaków, następnie w małych warsztatach i wreszcie w przedsiębiorstwach średnich rozmiarów. W produkcji „Colatura di Alici di Cetara”, nawet prowadzonej w średnich przedsiębiorstwach, stosuje się metody o charakterze rzemieślniczym, związane ze zdolnością lokalnych podmiotów gospodarczych.

Wśród głównych umiejętności wyróżnia się umiejętności rzemieślnicze pracowników, zwłaszcza kobiet, w zakresie odgławiania i patroszenia sardeli. Czynności te dokonywane są wyłącznie ręcznie w celu całkowitego usunięcia głowy i podrobów, których brak ma pozytywny wpływ na jakość, zapach oraz walory smakowe „Colatura di Alici di Cetara”. Pozwala to również uniknąć potencjalnych nut goryczy.

Czynności te są wykonywane niezwłocznie po połowie sardeli. Dzięki temu unika się długiego przechowywania w lodówce lub zamrażarce, co spowodowałoby utratę jakości surowca.

Istotne znaczenie ma również zdolność podmiotów gospodarczych do przygotowywania tradycyjnych drewnianych pojemników przeznaczonych do solenia sardeli. Przygotowanie odbywa się wyłącznie ręcznie i polega na naprzemiennym ułożeniu warstw sardeli i soli morskiej. Po zakończeniu układania warstw, pojemnik przykrywany jest płytą, która następnie obciążana jest ciężarami zapewniającymi odpowiednie ciśnienie.

Prawidłowe napełnianie pojemników, uporządkowane i ścisłe rozmieszczenie sardeli w poszczególnych warstwach całkowicie pokrytych solą są konieczne, aby uniknąć niepożądanych procesów oksydacyjnych spowodowanych obecnością zbędnego tlenu. Wszystkie warunki odgrywają ważną rolę, ponieważ to wewnątrz pojemnika sos „Colatura di Alici di Cetara” nabywa w wyniku marynowania sardeli w soli swoje właściwości organoleptyczne: zapach i smak.

Przez wiele wieków zasięg „Colatura di Alici di Cetara” ograniczał się do obszaru Wybrzeża Amalfitańskiego, a przede wszystkim do gminy Cetara, gdzie – zgodnie z podtrzymywaną tradycją – odgrywa główną rolę przy obchodach wigilii Świąt Bożego Narodzenia jako dodatek do makaronu typu spaghetti lub linguine.

Uwaga mediów przyczyniła się do rozpowszechnienia wiedzy na jego temat.

Produkt zaczął być wprowadzany do obrotu w drugiej połowie lat osiemdziesiątych, najpierw na rynek lokalny, a następnie na większą skalę.

„Colatura di alici di Cetara” jest wysoko cenionym elementem gastronomii w całych Włoszech i w wielu przypadkach jego znajomość jako składnika reprezentującego kuchnię regionalną Wybrzeża Amalfitańskiego i w szczególności gminy Cetara przekroczyła granice państwowe.

Odesłanie do publikacji specyfikacji produktu

(art. 6 ust. 1 akapit drugi niniejszego rozporządzenia)

Właściwe władze administracyjne wszczęły krajową procedurę sprzeciwu, publikując propozycję uznania „Colatura di Alici di Cetara” ChNP w Dzienniku Urzędowym Republiki Włoskiej nr 181 z dnia 1 sierpnia 2018 r. Skonsolidowany tekst specyfikacji produkcji znajduje się pod następującym adresem:

https://www.politicheagricole.it/flex/cm/pages/ServeBLOB.php/L/IT/IDPagina/3335

lub

wchodząc na stronę internetową Ministero delle politiche agricole alimentari e forestali (www.politicheagricole.it) po wybraniu zakładki „Prodotti DOP IGP” (z prawej strony na górze ekranu), a następnie „Prodotti DOP IGP STG” (z lewej strony ekranu) i na koniec „Disciplinari di Produzione all’esame dell’UE”.

---

(1)  Dz.U. L 343 z 14.12.2012, s. 1.

Publikacja jednolitego dokumentu zmienionego w następstwie zatwierdzenia zmiany nieznacznej zgodnie z art. 53 ust. 2 akapit drugi rozporządzenia (UE) nr 1151/2012

(2020/C 208/06)

Komisja Europejska zatwierdziła niniejszą zmianę nieznaczną zgodnie z art. 6 ust. 2 akapit trzeci rozporządzenia delegowanego Komisji (UE) nr 664/2014 (1).

Wniosek o zatwierdzenie niniejszej zmiany nieznacznej jest dostępny w bazie danych Komisji eAmbrosia.

JEDNOLITY DOKUMENT

„MELA DI VALTELLINA”

Nr UE: PGI–IT-0574-AM01 – 17.2.2020

ChNP ( ) ChOG (X)

1.   Nazwa lub nazwy

„Mela di Valtellina”

2.   Państwo członkowskie lub państwo trzecie

Włochy

3.   Opis produktu rolnego lub środka spożywczego

3.1.   Typ produktu

Klasa 1.6 – Owoce i warzywa nieprzetworzone lub przetworzone

3.2.   Opis produktu, do którego odnosi się nazwa podana w pkt 1

Do produkcji jabłek „Mela di Valtellina” wykorzystywane są owoce następujących odmian: „Red Delicious” – „Golden Delicious” – „gala”. W momencie ich wprowadzania do obrotu posiadają następujące cechy: Red Delicious: Gruby, mało woskowy egzokarp o lśniącym, intensywnie czerwonym kolorze, z dominującym kolorem pokrywającym ponad 80 % powierzchni, gładki, bez ordzawień i tłustości, odporny na manipulowanie. Kształt ścięty stożkowaty, podłużny, z pięcioma wypustkami, o pięciokątnym przekroju poziomym w połowie wysokości. Kalibraż: średnica minimalna 65 mm. Minimalna zawartość cukrów powyżej 10° Brix. Miąższ: biały, o średnio intensywnym zapachu jabłka. Intensywne aromaty miodu, jaśminu i moreli. Duża chrupkość i soczystość. Przewaga smaku słodkiego z wyczuwalną kwaśnością i średnio intensywnym zapachem. Brak wrażenia goryczy. Twardość miąższu nie mniejsza niż 5 kg/cm2. Golden Delicious charakteryzuje się: mało woskowym egzokarpem o intensywnie żółtym kolorze w stanie dojrzałym, niekiedy o różowym zabarwieniu w części wystawionej na działanie słońca, czasami narażonym na ordzawienia, podatnym na uszkodzenia przy manipulowaniu. Kształt kulisty lub ścięty stożkowaty podłużny, lekko żebrowany w przekroju poprzecznym. Kalibraż: średnica minimalna 65 mm. Minimalna zawartość cukrów powyżej 11.5° Brix. Miąższ w kolorze kremowobiałym, o intensywnym zapachu jabłka. Twardość średnia, podobnie jak chrupkość i soczystość, natomiast praktycznie brak mączystości. Owoce odznaczają się słodyczą, zachowując jednak wyczuwalną kwaśność, która jest oznaką świeżości owocu. Średnio intensywny zapach jabłka. Brak wrażenia goryczy. Twardość miąższu nie mniejsza niż 5 kg/cm2. Gala wyróżnia się: egzokarpem o lśniącym czerwonym kolorze, z dominującym kolorem czerwonym pokrywającym co najmniej 30 % powierzchni w przypadku jabłek Gala standard i 65 % w przypadku ulepszonych odmian. Kształt ścięty stożkowaty, niewysoki, z pięcioma dość wydatnymi wypustkami wierzchołkowymi. Kalibraż: średnica minimalna 65 mm. Minimalna zawartość cukrów powyżej 11° Brix. Miąższ kremowobiały o średnio intensywnym zapachu. Twardość średnia, duża soczystość, brak mączystości. Ma smak słodki, mało kwaśny, zapach przyjemny, średnio intensywny. Brak wrażenia goryczy. Twardość miąższu nie mniejsza niż 5 kg/cm2. Do obrotu wprowadzane są owoce należące do kategorii jakościowych Extra oraz I.

3.3.   Pasza (wyłącznie w odniesieniu do produktów pochodzenia zwierzęcego) i surowce (wyłącznie w odniesieniu do produktów przetworzonych)

—

3.4.   Poszczególne etapy produkcji, które muszą odbywać się na wyznaczonym obszarze geograficznym

Działania związane z produkcją muszą odbywać się w obrębie wyznaczonego obszaru geograficznego.

3.5.   Szczegółowe zasady dotyczące krojenia, tarcia, pakowania itp. produktu, do którego odnosi się zarejestrowana nazwa

Jabłka „Mela di Valtellina” wprowadzane są do obrotu z wykorzystaniem pudełek z tektury falistej – tacek kartonowych – składanych kartonów (traypak) – skrzynek drewnianych – skrzynek wielokrotnego użytku z tworzyw sztucznych – zapieczętowanych opakowań zawierających kilka owoców (tacek, kartonów i toreb).

3.6.   Szczegółowe zasady dotyczące etykietowania produktu, do którego odnosi się zarejestrowana nazwa

Napis „»Mela di Valtellina« Indicazione Geografica Protetta” lub jego skrót IGP musi być umieszczony na zapieczętowanych opakowaniach lub pojedynczych owocach w sposób wyraźny i doskonale czytelny, a jego wymiary muszą być większe niż wymiary wszystkich pozostałych napisów. W przypadku stosowania naklejek na poszczególnych owocach muszą być one umieszczone na co najmniej 50 % owoców znajdujących się w opakowaniu. Jeśli nie stosuje się naklejek na poszczególnych owocach, należy stosować zamknięte i zapieczętowane opakowania. Logo produktu stanowi napis „»Mela di Valtellina« Indicazione Geografica Protetta”. Wskaźniki kolorymetryczne są następujące: czerwony (Pantone Red 032), zielony (Pantone 355) i czarny (100 %). Należy stosować czcionkę Futura Bold.

4.   Zwięzłe określenie obszaru geograficznego

Obszar, na terenie którego odbywa się produkcja jabłek „Mela di Valtellina”, obejmuje terytoria następujących gmin prowincji Sondrio: Albosaggia, Andalo Valtellino, Ardenno, Berbenno di Valtellina, Bianzone, Buglio in Monte, Caiolo, Castello dell’Acqua, Castione Andevenno, Cedrasco, Cercino, Chiavenna, Chiuro, Cino, Civo, Colorina, Cosio Valtellino, Dazio, Delebio, Dubino, Faedo Valtellino, Forcola, Fusine, Gordona, Grosio, Grosotto, Lovero, Mantello, Mazzo di Valtellina, Mese, Mello, Montagna in Valtellina, Morbegno, Novate Mezzola, Piateda, Piantedo, Piuro, Poggiridenti, Ponte in Valtellina, Postalesio, Prata Camportaccio, Rogolo, Samolaco, San Giacomo Filippo, Sernio, Sondalo, Sondrio, Spriana, Talamona, Teglio, Tirano, Torre di Santa Maria, Tovo di Sant’Agata, Traona, Tresivio, Verceia, Vervio, Villa di Chiavenna, Villa di Tirano.

5.   Związek z obszarem geograficznym

Tym, co stanowi o szczególnym charakterze obszaru, na którym produkowane są jabłka „Mela di Valtellina”, jest wyjątkowo korzystne położenie doliny Valtellina. Dolina ta rozciąga się ze wschodu na zachód, od północy osłonięta jest przez Alpy Retyckie, a od południa przez Prealpy Bergamskie. Panujący w niej klimat jest w związku z tym bardzo łagodny, a wyjątkową cyrkulację powietrza dolina zawdzięcza fenowi, ciepłemu i suchemu wiatrowi, który powoduje nagłe wzrosty temperatury i gwałtowne spadki wilgotności powietrza. Dolina rozpościera się na wysokości od 200 do 900 m n.p.m., co sprawia, że sady mają dobre nasłonecznienie i cyrkulację powietrza. Sady te położone są głównie na konoidach pochodzenia aluwialnego o dominującej gruboziarnistej strukturze, przepuszczalnych, gdzie praktycznie nie występują zastoiny wodne, a odczyn gleby jest lekko kwaśny lub kwaśny.

Analizy organoleptyczne wykazały, że trzy odmiany objęte nazwą „Mela di Valtellina” mają wspólne cechy, a mianowicie jędrny, zwarty, chrupki i aromatyczny miąższ. W szczególności:

—	odmiana Gala posiada miąższ średnio zwarty, bardzo soczysty, bez mączystości. Ma smak słodki, mało kwaśny, niegorzki, zapach średnio intensywny,

—	Golden Delicious wyróżnia się średnio intensywną twardością, chrupkością i soczystością, a mączystość nie występuje. Ma słodki smak i intensywny zapach,

—	Red Delicious ma intensywny zapach z nutami miodu, jaśminu i moreli. Miąższ jest bardzo twardy, chrupki i soczysty, a zapach średnio intensywny.

Inną cechą szczególną jest bardzo intensywne zabarwienie owoców i ich bardzo atrakcyjny, podłużny kształt; cechy te uwydatniają się dzięki warunkom nasłonecznienia, które obszar Valtelliny zawdzięcza swemu położeniu opisanemu w punkcie 4.

Renoma jabłek „Mela di Valtellina” sięga czasów po drugiej wojnie światowej i rosła stopniowo z upływem lat dzięki staraniom wielu spółdzielni zajmujących się uprawą warzyw i owoców, które we współpracy z instytutami uniwersyteckimi specjalizującymi się w uprawie jabłek ugruntowały system uprawy jabłek w dolinie Valtellina. Już w 1968 r. w Ponte in Valtellina odbyła się pod patronatem Società Orticola Italiana (Włoskiego Towarzystwa Ogrodniczego) druga konferencja krajowa nt. sadownictwa na terenach górskich, a następnie w 1983 r. miała miejsce konferencja nt. doboru odmian i unowocześnienia sadownictwa na terenach górskich. Uprawa jabłoni opiera się na szeregu tradycyjnych, ugruntowanych zabiegów uprawowych. Zabiegi te są obecnie stosowane w profesjonalnej uprawie jabłoni, która z upływem lat i w miarę własnego rozwoju stała się jednym z fundamentów gospodarki doliny. Wystarczy tutaj wspomnieć wszystkie rodzaje działalności związane z uprawą, takie jak mechanizacja, projektowanie urządzeń do nawadniania, dostawy sprzętu technicznego, usługi handlowe, sektor opakowań, system transportowy itd. Prestiż, jakim cieszy się uprawa jabłek w dolinie Valtellina, pozwolił również przyciągnąć poważne inwestycje, których przykładem jest obejmujący 2 000 ha system nawadniający zarządzany przez Consorzio Sponda Soliva, powstały w latach siedemdziesiątych i sfinansowany z pożyczek udzielonych przez fundusz europejski EFOGR. Zdobyte w ciągu dziesięcioleci rosnące uznanie, jakim owoce cieszą się u konsumentów, ma swe źródło w obszarze, na którym odbywa się produkcja. To, że dolina rozciąga się ze wschodu na zachód, co ją odróżnia od pozostałych obszarów alpejskich, na których uprawiane są owoce, zapewnia lepsze nasłonecznienie jej terenu, co z kolei jest czynnikiem sprawiającym, że egzokarp owoców posiada cechy opisane w punkcie 3.2. Takie ukształtowanie orograficzne obszaru doliny, zapewniające jej doskonałą ekspozycję na promieniowanie świetlne, w połączeniu z dużymi różnicami temperatur dziennych i nocnych, luźnymi glebami pozbawionymi zastoin wodnych i zrównoważonymi opadami atmosferycznymi powodującymi naprzemienne moknięcie i osuszanie egzokarpu owoców zapewnia optymalne warunki dla dojrzewania jabłek, sprawiając, że ich miąższ jest jędrny i chrupki, a kształt bardziej podłużny i lekko żebrowany. Trzy odmiany objęte oznaczeniem geograficznym stanowią szczytowe osiągnięcie w produkcji jabłek w dolinie Valtellina. To właśnie te trzy odmiany, Golden Delicious, Red Delicious i Gala, cieszyły się stopniowo coraz większym zainteresowaniem konsumentów i sadowników, ponieważ lepiej niż inne odzwierciedlają one szczególne właściwości obszaru, w tym również te ukształtowane przez czynniki ludzkie. Specyfika obszaru i umiejętności sadowników, którym udało się przez lata zachować techniki uprawy służące poszanowaniu i ochronie dolin i gór, oraz sięgająca lat osiemdziesiątych chęć informowania konsumentów przez producentów o jakości jabłek z podkreśleniem ich pochodzenia z doliny Valtellina poprzez jednoznaczne oznaczenia na opakowaniach wprowadzanych do obrotu, przyczyniły się do szerokiego spopularyzowania produktu wśród konsumentów włoskich i zagranicznych. Znajduje to potwierdzenie w fakcie, że jabłka „Mela di Valtellina” można znaleźć w punktach sprzedaży nowoczesnej dystrybucji i w specjalistycznych sklepach, gdzie są sprzedawane jako towar „z górnej półki”. Odnotowano, że średnia cena producenta za kilogram produktu wzrosła od 1968 r. z 85 lirów za odmianę Golden i 80 za odmianę Red do, odpowiednio, 105 i 110 lirów w 1974 r. Zaledwie kilka lat później, w 1979 r., ceny uległy potrojeniu, osiągając poziom 330 lirów/kg w przypadku odmiany Golden i 420 lirów/kg dla odmiany Red w ciągu następnego dziesięciolecia w 1987 r. średnie ceny za kilogram wynosiły odpowiednio 680 i 830 lirów. Od 1996 r. do chwili obecnej ceny stale rosły, osiągając w 2006 r. poziom 0,31 EUR/kg za odmianę Golden oraz 0,37 EUR/kg za odmiany Red i Gala. Wyżej wymienione ceny trzech wspomnianych odmian były wyższe średnio o co najmniej 10 % od średnich cen krajowych za te same odmiany.

Odesłanie do publikacji specyfikacji produktu

(art. 6 ust. 1 akapit drugi niniejszego rozporządzenia)

Skonsolidowany tekst specyfikacji produkcji znajduje się pod następującym adresem:

http://www.politicheagricole.it/flex/cm/pages/ServeBLOB.php/L/IT/IDPagina/3335”

lub

bezpośrednio na stronie głównej Ministerstwa Polityki Rolnej, Żywnościowej i Leśnej (www.politicheagricole.it) po otwarciu zakładki „Qualità” (u góry po prawej stronie ekranu), kliknięciu „Prodotti DOP IGP e STG” (po lewej stronie ekranu), a następnie odnośnika „Disciplinari di Produzione all’esame dell’UE”.

---

(1)  Dz.U. L 179 z 19.6.2014, s. 17.

Publikacja jednolitego dokumentu zmienionego w następstwie zatwierdzenia zmiany nieznacznej zgodnie z art. 53 ust. 2 akapit drugi rozporządzenia (UE) nr 1151/2012

(2020/C 208/07)

Komisja Europejska zatwierdziła niniejszą zmianę nieznaczną w rozumieniu art. 6 ust. 2 akapit trzeci rozporządzenia delegowanego Komisji (UE) nr 664/2014 (1).

Wniosek o zatwierdzenie niniejszej zmiany nieznacznej jest dostępny w bazie danych Komisji e-Ambrosia.

JEDNOLITY DOKUMENT

„Aceite Monterrubio”

Nr UE: PDO-ES- 0198-AM01 – 15.10.2019

ChNP (X) ChOG ( )

1.   Nazwa

„Aceite Monterrubio”

2.   Państwo członkowskie lub państwo trzecie

Hiszpania

3.   Opis produktu rolnego lub środka spożywczego

3.1.   Typ produktu

Klasa 1.5. Oleje i tłuszcze

3.2.   Opis produktu, do którego odnosi się nazwa podana w pkt 1

Oliwa z oliwek najwyższej jakości z pierwszego tłoczenia uzyskana z owoców drzewa oliwnego (Olea Europea L.), głównych odmian „Cornezuelo” i „Picual”, w proporcji co najmniej 90 %, reszta z owoców drzewa oliwnego odmian „Mollar”, „Corniche”, „Pico-Limón”, „Morilla” i „Cornicabra”.

Oliwa z oliwek najwyższej jakości z pierwszego tłoczenia „Aceite Monterrubio” posiada następujące właściwości fizyczne, chemiczne i organoleptyczne:

—	Maksymalna kwasowość: 0,5°

—	Wilgotność nie przekracza 0,1 %

—	Zanieczyszczenia nieprzekraczające 0,1 %

—	Wskaźnik K270: poniżej 0,2

—	Liczba nadtlenkowa: poniżej 20

—	Kolor: zielonkawożółty

—	Wysoka stabilność

—	Smak: owocowy, aromatyczny, migdałowy, lekko gorzkawy i ostry.

Odmiana „Cornezuelo” nadaje oliwie smak owocowy, aromatyczny i migdałowy, natomiast odmiana „Picual” nadaje dużą stabilność oraz lekko gorzki i ostry smak.

3.3.   Pasza (wyłącznie w odniesieniu do produktów pochodzenia zwierzęcego) i surowce (wyłącznie w odniesieniu do produktów przetworzonych)

—

3.4.   Poszczególne etapy produkcji, które muszą odbywać się na wyznaczonym obszarze geograficznym

Zarówno etap produkcji (uprawa i zbiór oliwek), jak i wytwarzanie oliwy objętej ChNP przeprowadza się na wyznaczonym obszarze geograficznym.

3.5.   Szczegółowe zasady dotyczące krojenia, tarcia, pakowania itp. produktu, do którego odnosi się zarejestrowana nazwa

Oliwa z oliwek najwyższej jakości z pierwszego tłoczenia objęta ChNP może być wprowadzana do obrotu i dystrybuowana w opakowaniach dozwolonych na mocy obowiązującego prawodawstwa wspólnotowego i krajowego.

3.6.   Szczegółowe zasady dotyczące etykietowania produktu, do którego odnosi się zarejestrowana nazwa

Etykiety, etykiety dodatkowe i banderole pakowanej oliwy muszą obowiązkowo zawierać, umieszczoną w sposób czytelny, Chronioną Nazwę Pochodzenia „Aceite Monterrubio”, jak również informacje określone w stosowanym prawie. Etykieta musi wyraźnie wskazywać pochodzenie produktu.

4.   Zwięzłe określenie obszaru geograficznego

Obszar geograficzny, zarówno pod względem produkcji, jak i pakowania, znajduje się we wschodniej części prowincji Badajoz we Wspólnocie Autonomicznej Estremadury. W jej skład wchodzą gminy Benquerencia de la Serena (i jej wsie), Cabeza del Buey, Capilla, Castuera, Esparragosa de la Serena, Garlitos, Higuera de la Serena, Malpartida de la Serena, Monterrubio de la Serena, Peraleda del Zaucejo, Peñalsordo, Quintana de la Serena, Sancti-Espíritu, Valle de la Serena, Zalamea de la Serena oraz Zarza.

Strefa przetwarzania i pakowania znajduje się w strefie produkcji.

5.   Związek z obszarem geograficznym

1.   Zarys historyczny

La Serena to gmina znajdująca się na wschodzie prowincji Badajoz. Od wieków jej nazwa i historia związane są z jedną z najstarszych instytucji kraju o nazwie Mesta.

Podział gruntów, które od zawsze znajdowały się w rękach wielkich właścicieli ziemskich, odegrał istotną rolę w rozwoju gajów oliwnych w tym regionie. Grunty zostały podzielone między mieszkańców różnych miasteczek, którzy zapoczątkowali uprawę zarówno na małych jak i dużych terenach.

Pierwsza wzmianka o gajach oliwnych położonych na obszarze, która pojawiła się w 1791 r. w dziele „Viajes de La Serena” autorstwa Antonio Agúndez Fernández, wskazuje na obfitość dzikich drzew oliwkowych, z których pochodzą szczepy drzewa oliwkowego.

Obecnie gaje oliwne są drugą (za zbożami) uprawą zarówno pod względem powierzchni upraw, jak i wielkości produkcji. Zajmują około 18 000 ha, co oznacza, że w niektórych gminach możne mówić o prawdziwej monokulturze.

2.   Warunki środowiskowe

Kombinacja czynników takich jak struktura gleby i szczególne warunki klimatyczne, doskonała harmonia między uprawą a środowiskiem naturalnym, rozmieszczenie ludności, istotny rozwój społeczny i gospodarczy oraz głęboko zakorzeniona kultura uprawy drzew oliwkowych umożliwia na tym obszarze produkcję wyróżniającej się oliwy z oliwek najwyższej jakości z pierwszego tłoczenia objętej ChNP „Aceite Monterrubio”, która wyróżnia się i cieszy się renomą wśród ekspertów i konsumentów.

Obszar wpływu i obszar geograficzny objęty ChNP „Aceite Monterrubio” znajduje się na wschodnim krańcu regionu Baja Extremadura, na zboczach Sierra Morena. Teren jest pagórkowaty, ale o niskich wzniesieniach. Drzewa oliwkowe rosną pośród dębów i gospodarstw zbożowych, przy czym ważnym elementem są często występujące zagajniki na terenach wzniesień sierry. Krajobraz ten jest typowy, jak można się domyślić, dla obszaru śródziemnomorskiego podzwrotnikowego i cechuje się łagodnymi zimami, ciepłymi i suchymi latami oraz niewielkimi opadami, które uniemożliwiają innego rodzaju gospodarkę rolną.

Poniżej znajduje się bardziej szczegółowy opis właściwości miejsca, które czynią z oliwy objętej ChNP „Aceite Monterrubio” produkt rodzimy i charakterystyczny dla tego regionu:

a)   Orografia

Wyróżnia się dwie rzeźby terenu:

1.	prawierównia na wysokości 300–500 metrów;

2.	góry o wysokości 600–800 metrów.

Uprawy zbóż, oliwek i winorośli znajdują się na dnie dolin. Zbocza są pokryte pastwiskami górskimi, na terenie których występują dęby ostrolistne i duże gaje oliwne. Szczyty i wyższe partie są pokryte zaroślami, okruchami kamiennymi i skałami kwarcowymi.

Ponadto obszar ten obejmuje dwa duże obszary, łatwe do zidentyfikowania z punktu widzenia krajobrazu: obszar północny – wolny od terenów zalesionych i południowy – porośnięty dębami ostrolistnymi, gajami oliwnymi, winnice itp.

b)   Gleby

Na obszarze produkcji występuje duża różnorodność gleb. Ogólnie większość gleb przeznaczona pod uprawę gajów oliwnych składa się z piasku gliniastego, chociaż w ostatnich latach były one sadzone na lżejszych glebach, gliniastych lub gliniasto-piaszczystych. Odczyn pH zmienia się od kwaśnego do delikatnie kwaśnego. Również głębokość gleb jest bardzo zróżnicowana. W niektórych miejscach widoczne są łupki, a w innych miejscach gleby mogą osiągać głębokość ponad 50 cm i mają dużą zdolność zatrzymywania wody.

c)   Warunki klimatyczne

Na obszarze tym panuje klimat śródziemnomorski z pewnymi wpływami klimatu kontynentalnego, ale są one złagodzone dzięki relatywnej bliskości Oceanu Atlantyckiego. Ogólnie rzecz biorąc, występują łagodne i krótkie zimy oraz długie i gorące lata. Opady wynoszą średnio około 500 mm rocznie, przy czym ich najwyższy poziom przypada na zimę. Można jednak powiedzieć, że na znacznej części obszaru opady deszczu są stosunkowo niskie. Zwłaszcza jesienią i wiosną występują dość niskie opady. Również jesienią i wiosną występuje największa liczba silnych ulew o dużej regularności. Występowanie maksymalnych temperatur ma miejsce w tym samym czasie, co występowanie minimalnych opadów deszczu. Średnie roczne temperatury wynoszą od 16 °C do 18 °C, a najwyższe temperatury występują na obszarach o niższej wysokości. W lecie może to być więcej niż 40 °C.

Odesłanie do publikacji specyfikacji produktu:

(art. 6 ust. 1 akapit drugi niniejszego rozporządzenia)

http://www.juntaex.es/filescms/con03/uploaded_files/SectoresTematicos/Agroalimentario/Denominacionesdeorigen/PropPliegoCondDOPAceiteMonterrubio_ModMen._030220.pdf

---

(1)  Dz.U. L 179 z 19.6.2014, s. 17.

Publikacja wniosku o rejestrację nazwy zgodnie z art. 50 ust. 2 lit. a) rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1151/2012 w sprawie systemów jakości produktów rolnych i środków spożywczych

(2020/C 208/08)

Niniejsza publikacja uprawnia do zgłoszenia sprzeciwu wobec wniosku zgodnie z art. 51 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1151/2012 (1) w terminie trzech miesięcy od daty niniejszej publikacji.

JEDNOLITY DOKUMENT

„Ceylon Cinnamon”

Nr UE: PGI-LK-02298 – 5.3.2017

CHNP ( ) CHOG (X)

1.   Nazwa lub nazwy [CHNP lub CHOG]

„Ceylon Cinnamon”

2.   Państwo członkowskie lub państwo trzecie

Sri Lanka

3.   Opis produktu rolnego lub środka spożywczego

3.1.   Rodzaj produktu

Klasa I.8. Inne produkty wymienione w załączniku I do Traktatu (przyprawy itp.) oraz Klasa 2.10. Olejki eteryczne.

3.2.   Opis produktu, do którego odnosi się nazwa podana w pkt 1

„Ceylon Cinnamon” (cynamon cejloński) to nazwa produktu roślinnego spożywanego głównie jako przyprawa. „Ceylon Cinnamon” jest produkowany z drzewa Cinnamomum zeylanicum Blume, które jest na Sri Lance (Cejlon) gatunkiem rodzimym.

„Ceylon Cinnamon” charakteryzuje się lekko słodkim smakiem i cytrusowym aromatem z nutą miodu. Ma kolor jasnobrązowy do lekko czerwonawego, podczas gdy barwa cynamonu mielonego jest złoto-żółtawa do brązowej.

Surowcami do produkcji „Ceylon Cinnamon” są kora i liście drzewa Cinnamomum zeylanicum Blume. Kora jest szczególnie cienka, delikatna i miękka, co sprawia, że laski łatwo się łamią, i odznacza się miękką konsystencją. Kora ma jasnobrązowy kolor, jest słodka i charakteryzuje się nutą owoców cytrusowych. Zawartość kumaryny w drzewie wynosi poniżej 0,004 %, a zawartość aldehydu cynamonowego w olejkach lotnych wynosi od 8 % do 70 %.

„Ceylon Cinnamon” występuje w różnych formach:

(i)   Laski

Obraną skórkę wewnętrznej kory dojrzałych pni cynamonowych najpierw suszy się na słońcu (bez wystawiania na bezpośrednie działanie promieni słonecznych), następnie zwija się ją w rulon po obu stronach i łączy ze sobą, nakładając obie strony na siebie, a powstałą pustą przestrzeń wewnątrz wypełnia się małymi kawałkami obranego cynamonu o długości ok. 1 050mm ± ok. 50 mm. Zawartość wilgoci nie przekracza 15 %. Zawartość olejku lotnego wynosi co najmniej 1 % w suchej masie. Kolor mieści się w zakresie od CC4 do CC9. Zawartość aldehydu cynamonowego w olejku lotnym wynosi od 50 % do 70 %. Okres trwałości wynosi od 2 do 3 lat.

(ii)   Laski cięte

Laski cięte wytwarza się z lasek cynamonowych poprzez przycięcie ich do wymaganej długości (20 mm ≤ 525 mm). Cięte laski cynamonowe są klasyfikowane pod względem średnicy, barwy oraz zakresu przebarwień. Zawartość wilgoci nie przekracza 15 %. Zawartość olejku lotnego wynosi nie więcej niż 1 % w suchej masie. Zawartość aldehydu cynamonowego w olejku lotnym wynosi od 50 % do 70 %. Kolor mieści się w zakresie od CC4 do CC9. Okres trwałości wynosi od 2 do 3 lat.

(iii)   Proszek

„Ceylon Cinnamon” w proszku ma barwę brązową (CC10) do złotawo-żółtawej (CC5); jest otrzymywany poprzez obranie kory wewnętrznej. Zawartość olejku lotnego wynosi co najmniej 0,5 % w suchej masie. Zawartość aldehydu cynamonowego w olejku lotnym wynosi od 50 % do 70 %. Okres trwałości wynosi od 2 do 3 lat.

(iv)   Olejek z liści

Olejek z „Ceylon Cinnamon” jest pozyskiwany w drodze destylacji parą wodną liści i gałązek cynamonowca pozostałych po zbiorach. Barwa olejku może być zróżnicowana: od białożółtej (CC1) do bursztynowej (CC7). Zawartość aldehydu cynamonowego wynosi od 8 % do 40 % masy. Współczynnik załamania światła waha się od 1,527 do 1,540, natomiast gęstość względna waha się od 1,034 do 1,54 w temperaturze 28 °C. Okres trwałości wynosi 2 lata.

(v)   Olejek z kory

Olejek z kory „Ceylon Cinnamon” jest pozyskiwany w drodze destylacji kory cynamonowca. Zawartość aldehydu cynamonowego w tym produkcie wynosi od 30 % do 70 %; produkt charakteryzuje się barwą od jasnożółtej (CC2) do bursztynowej (CC7). Zawartość aldehydu cynamonowego wynosi od 30 % do 50 % masy. Współczynnik załamania światła waha się od 1,555 do 1,580, a gęstość względna wynosi od 1,01 do 1,03 w temperaturze 28 °C. Okres trwałości wynosi 2 lata.

3.3.   Pasza (wyłącznie w odniesieniu do produktów pochodzenia zwierzęcego) i surowce (wyłącznie w odniesieniu do produktów przetworzonych)

—

3.4.   Poszczególne etapy produkcji, które muszą odbywać się na określonym obszarze geograficznym

Wszystkie etapy produkcji „Ceylon Cinnamon” odbywają się na określonym obszarze geograficznym. Obejmują one:

—	rozmnażanie,

—

uprawę,

—	zarządzanie plantacjami,

—

zbiór,

—	przetwarzanie,

—	klasyfikację.

3.5.   Szczegółowe zasady dotyczące krojenia, tarcia, pakowania itp. produktu, do którego odnosi się zarejestrowana nazwa

Laski, laski cięte i proszek

—

Po przeprowadzeniu procesu krojenia i mielenia produkt jest pakowany w worki jutowe/papierowe/bawełniane/polietylenowe, opakowania z folii aluminiowej przeznaczonej do kontaktu z żywnością lub inne opakowania przeznaczone do kontaktu z żywnością. Opakowania muszą być szczelnie zamknięte, aby zapobiec wchłanianiu wilgoci.

—	Przechowywanie wymaga temperatury pokojowej, suchego i wentylowanego pomieszczenia, aby zapobiec zanieczyszczeniu chemicznemu i mikrobiologicznemu.

—	Wilgotność: < 15 %, bez bezpośredniego nasłonecznienia.

Olejek z kory i olejek z liści

W celu uniknięcia wystawiania na działanie powietrza, olejki z kory i z liści dostarczane są w hermetycznych pojemnikach szklanych lub metalowych pokrytych żywicą epoksydową. Materiał, z którego wykonany jest pojemnik, nie może powodować zmian w produkcie i musi chronić go przed bezpośrednim działaniem promieni słonecznych. Nabywca i dostawca mogą uzgodnić stosowanie innych pojemników pod warunkiem, że olejek jest chroniony przed bezpośrednim działaniem promieni słonecznych.

3.6.   Szczegółowe zasady dotyczące etykietowania produktu, do którego odnosi się zarejestrowana nazwa

Podczas pakowania produktu do dystrybucji do konsumenta jest on etykietowany jako „Ceylon Cinnamon”. Na każdym opakowaniu „Ceylon Cinnamon” musi znajdować się numer rejestracyjny producenta.

Bezwzględnie obowiązujące szczególne przepisy dotyczące etykietowania sproszkowanych lasek „Ceylon Cinnamon” (jako produktu przeznaczonego do spożycia przez ludzi) są następujące:

—	nazwa, nazwa handlowa lub marka i adres producenta lub pakującego,

—	numer partii lub kod,

—	masa netto,

—	klasa produktu (w stosownych przypadkach),

—	miejsce pochodzenia – Sri Lanka.

4.   Zwięzłe określenie obszaru geograficznego

Obszar geograficzny obejmuje całą wyspę Sri Lanka (o powierzchni 65 651 km2), która charakteryzuje się jednolitymi warunkami klimatycznymi i agronomicznymi będącymi rezultatem charakterystycznego układu dwóch występujących corocznie monsunów, powiązanym z tym zjawiskiem rozkładem opadów deszczu, a także regularnym rozkładem nasłonecznienia oraz jednolitymi cechami gleby i innymi cechami agronomicznymi. Warunki te występują na wysokości od 10 m do 700 m nad poziomem morza. Cynamon nieprodukowany na określonych wysokościach i zgodnie ze specyfikacjami nie może być dystrybuowany jako „Ceylon Cinnamon”.

5.   Związek z obszarem geograficznym

Wniosek o rejestrację produktu „Ceylon Cinnamon” opiera się na jakości, cechach i reputacji tego produktu.

5.1.   Specyfika obszaru geograficznego

Czynniki środowiskowe

Obszar geograficzny charakteryzuje się szczególnymi warunkami topograficznymi i klimatycznymi, które są korzystne dla uprawy „Ceylon Cinnamon”. „Ceylon Cinnamon” uprawiany jest na Sri Lance w różnych warunkach – od strefy półsuchej po wilgotną oraz na glebach od „srebrnego piasku” przez gleby piaszczysto-gliniaste i laterytowe po gleby żwirowe.

Temperatury kształtują się zasadniczo na poziomie od 25 °C do 32 °C. Opady deszczu w regionie wynoszą od 1 250 do 3 500 mm rocznie. Na Sri Lance pomiędzy porami monsunowymi występują dwie pory roku, co daje w sumie cztery pory roku, oraz klimat tropikalny, który charakteryzuje się bardzo różniącymi się od siebie porą suchą i deszczową. „Ceylon Cinnamon” uprawia się na całej wyspie Sri Lanka na wysokości od 10 m do 700 m nad poziomem morza.

Czynniki ludzkie

„Ceylon Cinnamon” jest uprawiany i przetwarzany od niepamiętnych czasów, w związku z czym cały proces uprawy opiera się na latach tradycji i praktyki. Umiejętności i techniki są przekazywane z pokolenia na pokolenie w obrębie rodzin pracujących zespołowo.

Na uprawę „Ceylon Cinnamon” składa się szereg etapów, które przyczyniają się do najlepszej możliwej jakości i wydajności:

—

osoby, które zajmują się przygotowywaniem lasek cynamonu, nazywane są „wykwalifikowanymi korowaczami” lub „technikami cynamonowymi”. To korowacz decyduje, kiedy jest najlepszy czas na zbiory. Jeżeli rozwój rośliny i wilgotny klimat spełniają warunki pozwalające na uzyskanie najwyższej jakości produktu „Ceylon Cinnamon”, korowacze rozpoczynają zbiory, odrywając korę wewnętrzną, która łatwo oddziela się od rdzenia drewna. Pozwala to zachować wysoki poziom olejku w korze,

—

osoby prowadzące zbiory wypracowały wiedzę fachową umożliwiającą im identyfikowanie drzew najbardziej odpowiednich do cięcia oraz korzystanie ze specjalnego zestawu narzędzi przeznaczonych do tego celu. Narzędzia te, a w szczególności keththa i sooruna koketha, pozwalają im na cięcie pni cynamonowca w taki sposób, aby uzyskać grubość i długość określone dla lasek „Ceylon Cinnamon”,

—	korowacze oskrobują drzewo z kory zewnętrznej przy użyciu stalowego skrobaka, stosując delikatną i wymagającą umiejętności technikę pozwalającą na uniknięcie uszkodzenia kory wewnętrznej. Następnie kora jest starannie pocierana mosiężnym prętem, aby poluzować ją na drewnianym pniu,

—	korowacze pozyskują zaokrąglone fragmenty kory wewnętrznej i wypełniają je innymi fragmentami kory, tak aby powstały laski o długości 42 cali; długość takiej laski mierzy się drążkiem znanym jako Pethi Kotuwa,

—

po wstępnym suszeniu trwającym około 24 godzin laski są ściskane i rolowane ręcznie, co ma na celu zapewnienie jednolitej średnicy. Laski są następnie klasyfikowane i pozostawiane do wysuszenia po raz drugi, na okres od sześciu do dziesięciu dni, w celu osiągnięcia zawartości wilgoci poniżej 15 %. Laski są suszone na powietrzu na rozciągniętych sznurach lub na specjalnych stojakach umieszczonych blisko sufitu, co zapewnia właściwy obieg powietrza,

—

laski i laski cięte produktu „Ceylon Cinnamon” są klasyfikowane na podstawie tradycyjnego lankijskiego systemu klasyfikacji, w ramach którego przypisuje się je do klasy Alba, co oznacza średnicę około 0,24 cala i dobrą kruchość, klasy Continental, co oznacza średnicę około 0,63 cala i mniejszą kruchość, lecz z sześcioma podklasami, klasy Meksyk, o średnicy mniejszej niż 0,75 cala, do której należy produkt będący składnikiem wielu meksykańskich potraw, o słodkim i ciepłym smaku z delikatnymi nutami owoców cytrusowych, oraz do klasy Hamburg, co oznacza średnicę mniejszą niż 1,3 cala – przyjmuje się, że ten produkt jest grubszy i ciemniejszy niż produkty należące do pozostałych klas.

Opisane wyżej techniki pozwalają na przepływ olejku i wilgoci z rdzenia drzewa do kory wewnętrznej, a co za tym idzie zachowanie ich w produkcie „Ceylon Cinnamon”. Poprawia to jakość produktu „Ceylon Cinnamon”, a zwłaszcza jego wyraziste właściwości organoleptyczne.

Renoma

Istnieją zapisy potwierdzające, że handel produktem „Ceylon Cinnamon” miał miejsce już w czasach starożytnych – egipskich, babilońskich, arabskich, weneckich, greckich i rzymskich.

Arabowie kontrolowali handel cynamonem i utrzymywali źródło produktu w tajemnicy w celu zapewnienia sobie monopolu. Dopiero w XIII w. pojawiła się pierwsza wzmianka o miejscu produkcji tej cennej przyprawy – w arabskiej kronice zatytułowanej „Monument of Places and History of God’s Bondmen”. W tym czasie cynamon uznawano za cenniejszy od złota.

„Nie ma wątpliwości, że »Ceylon Cinnamon« jest najlepszy na świecie i od połowy czternastego stulecia cieszy się wielkim uznaniem, jak wskazują autentyczne zapisy, oraz że jest jednym z nielicznych istotnych rodzimych produktów na wyspie. Dzięki arabskim karawanom był on znany Rzymianom, którzy płacili w Rzymie za tę aromatyczną przyprawę równowartość 8 funtów szterligów. Cejlon (zwany przez De Barrasa »matką cynamonu«) zdecydowanie zasłużył zatem na nazwę »wyspy cynamonu«” (Ferguson, 1887).

W wydaniu Encyklopedii Britannica z 1911 r. stwierdzono, że jakość cynamonu wytwarzanego z tego gatunku w innych miejscach jest daleka od tego „uprawianego na Cejlonie”, zauważając, że w przeciwieństwie do produktu pochodzącego z innych miejsc »Ceylon Cinnamon« charakteryzuje się bardzo cienką i gładką korą o barwie jasnożółtawobrązowej, silnym zapachem i niespotykanie słodkim, ciepłym i przyjemnym, aromatycznym smakiem”.

W 2019 r. w The New Food Magazine ukazał się artykuł „Ceylon Cinnamon” autorstwa Priyashanthy, w którym podkreślono dobrą jakość i dobre właściwości tego produktu, kładąc „szczególny nacisk na wyniki porównania z cynamonem kasja”.

W filmie dokumentalnym na temat olejków eterycznych na Sri Lance, „Przemysł olejków eterycznych na Sri Lance”, przedstawiono historię i renomę produktu „Ceylon Cinnamon” i opisano zalety olejku. Koncepcja filmu powstała na Wydziale Inżynierii Chemicznej i Procesowej Uniwersytetu Moratuwa na Sri Lance; wyprodukowano go w 2014 r. Jest dostępny do oglądania w trzech częściach na dobrze znanych stronach internetowych do udostępniania plików wideo.

Obecnie ekskluzywne restauracje zlokalizowane na przykład w malezyjskich Petronas Towers lub w Hongkongu oferują „Ceylon Cinnamon” do swojej wysokiej jakości herbaty lub churros śniadaniowe z produktem „Ceylon Cinnamon”. Hotele w Waszyngtonie posiadają bezkofeinową herbatę korzenną z „Ceylon Cinnamon” w karcie menu dań i napojów dostarczanych do pokojów hotelowych. W 2020 r. na stronie internetowej „Penzeys Spices” można znaleźć wiele przepisów, w których wykorzystuje się „Ceylon Cinnamon” w postaci lasek i proszku.

5.2.   Specyfika produktu

„Ceylon Cinnamon” wytwarzany jest z drzewa Cinnamomum zeylanicum Blume, które jest gatunkiem uprawnym drzewa cynamonowego rodzimego dla Sri Lanki.

Wszystkie postaci „Ceylon Cinnamon” charakteryzuje intensywny zapach oraz delikatny, lekko słodki smak, cytrusowy aromat z subtelną nutą miodu oraz obecność olejków (laski, kora i proszek).

Kora drzewa Cinnamomum zeylanicum Blume jest szczególnie cienka, delikatna i miękka, co sprawia, że laski łatwo się łamie i mają one delikatną konsystencję. Ma jasnobrązowy kolor, jest słodka i charakteryzuje się nutą owoców cytrusowych. W przeciwieństwie do niej cynamon kasja charakteryzuje się ciemniejszym brązowym odcieniem, grubszą i twardszą korą oraz płaskim smakiem.

Wszystkie postaci „Ceylon Cinnamon” charakteryzują się średnim do niskiego poziomem aldehydu cynamonowego i znikomymi ilościami kumaryny, w porównaniu z cynamonem kasja, w którym występuje bardzo wysoki poziom obu tych substancji.

5.3.   Związek przyczynowy zachodzący pomiędzy charakterystyką obszaru geograficznego a szczególnymi cechami jakościowymi, renomą lub innymi właściwościami produktu

„Ceylon Cinnamon” posiada właściwości i cechy charakterystyczne wynikające z czynników środowiskowych i czynników ludzkich tradycyjnych na Sri Lance, a także wielowiekową renomę, wynikającą z nieprzerwanej tradycji metod produkcji.

Wyjątkowo intensywny aromat i lekko słodki smak „Ceylon Cinnamon” związane są ze szczególnymi warunkami topograficznymi i klimatycznymi (połączenie poziomu opadów, wysokości nad poziomem morza i temperatury) obszaru geograficznego i lokalnymi metodami produkcji.

Szczególne właściwości chemiczne i organoleptyczne cechy charakterystyczne „Ceylon Cinnamon” związane są z okresami zbiorów uzależnionych od monsunu południowo-zachodniego od maja do września i monsunu północnowschodniego od grudnia do lutego, a także z tradycyjną wiedzą na temat pozyskiwania cynamonu, obierania, suszenia i przygotowywania lasek.

Laski są klasyfikowane w oparciu o średnicę i zakres przebarwień. Stosowane klasy to Alba, Continental, Meksyk i Hamburg. W każdej z tych kategorii istnieją podklasy. Klasyfikacja nie opiera się na barwie. Ze względu na tradycyjną wiedzę producentów na temat procesu klasyfikacji, laski mają szczególną postać fizyczną, ponieważ są klasyfikowane zgodnie ze średnicą i zakresem przebarwień.

W porównaniu z cynamonem kasja produkt „Ceylon Cinnamon” wyróżnia się wyrazistszym profilem aromatycznym i słodkością, będących wynikiem warunków klimatycznych, agronomicznych i botanicznych panujących na Sri Lance. Kora jest miękka – bardziej przypomina papier – i cienka. „Ceylon Cinnamon” jest przetwarzany i kształtowany w postaci starannie wytwarzanych lasek, które pełniej wydobywają jego właściwości organoleptyczne. Różnice te sprawiają, że „Ceylon Cinnamon” ma delikatniejszą strukturę i większą zdolność do zachowania opisywanych właściwości po zapakowaniu w okresie przechowywania od 2 do 3 lat, ze względu na wyższą zawartość wilgoci.

Odesłanie do publikacji specyfikacji

(art. 6 ust. 1 akapit drugi niniejszego rozporządzenia)

Skonsolidowany tekst specyfikacji produktu można znaleźć na stronie internetowej, korzystając z poniższego linku SLEDB (Lankijskiej Rady ds. Rozwoju Eksportu): http://pureceyloncinnamon.srilankabusiness.com/index.html

---

(1)  Dz.U. L 343 z 14.12.2012, s. 1.

Sprostowanie do zalecenia Rady z dnia 15 czerwca 2020 r. oceniającego postępy uczestniczących państw członkowskich w wypełnianiu zobowiązań podjętych w ramach stałej współpracy strukturalnej (PESCO)

( Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej C 204 z dnia 18 czerwca 2018 r. )

(2020/C 208/09)

Strona tytułowa i strona 1, tytuł, oraz strona 7, podpis:

zamiast:

powinno być: