Ostatnie publikacje Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej

(2020/C 175/01)

Ostatnia publikacja

Dz.U. C 161 z 11.5.2020.

Dz.U. C 162 z 11.5.2020.

Wcześniejsze publikacje

Dz.U. C 137 z 27.4.2020.

Dz.U. C 129 z 20.4.2020.

Dz.U. C 114 z 6.4.2020.

Dz.U. C 103 z 30.3.2020.

Dz.U. C 95 z 23.3.2020.

Dz.U. C 87 z 16.3.2020.

Teksty te są dostępne na stronie internetowej:

EUR-Lex: http://eur-lex.europa.eu

Złożenie ślubowania przez nowego członka Trybunału

(2020/C 175/02)

Jean Richard de la Tour, powołany na stanowisko rzecznika generalnego Trybunału Sprawiedliwości decyzją przedstawicieli rządów państw członkowskich Unii Europejskiej z dnia 11 marca 2020 r. (1) na kadencję trwającą od 23 marca 2020 r. do 6 października 2024 r., złożył ślubowanie przed Trybunałem w dniu 23 marca 2020 r.

---

(1)  Dz.U. L 79 z 16.3.2020, s. 1.

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Bundesfinanzhof (Niemcy) w dniu 19 lutego 2020 r. – Hauptzollamt B / XY

(Sprawa C-87/20)

(2020/C 175/03)

Język postępowania: niemiecki

Sąd odsyłający

Bundesfinanzhof

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: Hauptzollamt B

Strona przeciwna: XY

Pytania prejudycjalne

1)

Czy art. 57 ust. 5 lit. a) rozporządzenia nr 865/2006 (1) należy interpretować w ten sposób, że osobie dokonującej przywozu, która wiezie ze sobą całkowitą ilość kawioru gatunków ryb jesiotrokształtnych (Acipenseriformes spp.) przekraczającą 125 gramów (g) w indywidualnie oznaczonych opakowaniach i nie przedstawia ani dokumentu (powrotnego) wywozu ani zezwolenia na przywóz, należy pozostawić ilość kawioru nie przekraczającą 125 g, pod warunkiem że przywóz nie służy żadnemu z celów wymienionych w art. 57 ust. 1 akapit pierwszy rozporządzenia nr 865/2006? W razie udzielenia na to pytanie odpowiedzi twierdzącej:

2)

Czy okazy wprowadzone na obszar celny Unii również wtedy zaliczają się do dóbr osobistych lub stanowiących część gospodarstwa domowego, o których mowa w art. 7 ust. 3 rozporządzenia nr 338/97 (2), jeżeli w momencie wprowadzenia osoba dokonująca przywozu oświadcza, że zamierza podarować je innym osobom po dokonaniu przywozu?

---

(1)  Rozporządzenie Komisji (WE) nr 865/2006 z dnia 4 maja 2006 r. ustanawiające przepisy wykonawcze do rozporządzenia Rady (WE) nr 338/97 w sprawie ochrony gatunków dzikiej fauny i flory w drodze regulacji handlu nimi (Dz.U. 2006, L 166, s. 1).

(2)  Rozporządzenie Rady (WE) NR 338/97 z dnia 9 grudnia 1996 r. w sprawie ochrony gatunków dzikiej fauny i flory w drodze regulacji handlu nimi (Dz.U. 1997, L 61, s. 1).

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez l’Administrativen Sad Varna (Bułgaria) w dniu 25 lutego 2020 r. – VARCHEV FINANS/KOMISIA ZA FINANSOV NADZOR

(Sprawa C-95/20)

(2020/C 175/04)

Język postępowania: bułgarski

Sąd odsyłający

Administrativen sad Varna

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca w postępowaniu kasacyjnym:„VARCHEV FINANS” EOOD.

Strona przeciwna: Komisia za finansov nadzor

Pytania prejudycjalne

1)

Czy art. 56 ust. 2 w związku z art. 72 ust. 2 w związku z załącznikiem I do rozporządzenia delegowanego Komisji (UE) 2017/565 (1) z dnia 25 kwietnia 2016 r. uzupełniającego dyrektywę Parlamentu Europejskiego i Rady 2014/65/UE w odniesieniu do wymogów organizacyjnych i warunków prowadzenia działalności przez firmy inwestycyjne oraz pojęć zdefiniowanych na potrzeby tej dyrektywy wymaga, by: — firmy inwestycyjne prowadziły (utrzymywały) samodzielny jednolity rejestr (jako informacyjną bazę danych) z wpisami odnoszącymi się do dokonanych ocen odpowiedniości i adekwatności w stosunku do każdego klienta, o treści określonej w art. 25 ust. 2 i 3 dyrektywy 2014/65/UE, a także w art. 50 rozporządzenia delegowanego Komisji 2017/565 z dnia 25 kwietnia 2016 r.? Czy też wystarczające jest, że powyższe dane znajdują się w posiadaniu firmy inwestycyjnej i są załączone do akt danego klienta zgodnie z art. 25 ust. 5 dyrektywy 2014/65, zaś informacje te są przechowywane w sposób dostępny dla celów przyszłych czynności właściwego organu, w formie i w sposób zapewniający przestrzeganie warunków określonych w art. 72 ust. 1 rozporządzenia delegowanego?

2)

Czy art. 72 ust. 2 w związku z załącznikiem I do rozporządzenia delegowanego 2017/565 wymaga, by: — firmy inwestycyjne prowadziły (utrzymywały) samodzielny jednolity rejestr (jako informacyjną bazę danych) z wpisami odnoszącymi się do udzielonych każdemu klientowi informacji o kosztach i powiązanych opłatach, o treści określonej w art. 45 rozporządzenia delegowanego 2017/565, w odniesieniu do wszystkich klientów? Czy też wystarczające jest, że powyższe dane znajdują się w posiadaniu firmy inwestycyjnej i są załączone do akt danego klienta zgodnie z art. 25 ust. 5 dyrektywy 2014/65, zaś informacje te są przechowywane w sposób dostępny dla celów przyszłych czynności właściwego organu, w formie i w sposób zapewniający przestrzeganie warunków określonych w art. 72 ust. 1 rozporządzenia delegowanego?

---

(1)  Dz.U. 2017, L 87, s. 1.

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez tribunal du travail de Nivelles (Belgia) w dniu 27 lutego 2020 r. – UF przeciwko Union Nationale des Mutualités Libres (Partenamut) (UNMLibres)

(Sprawa C-105/20)

(2020/C 175/05)

Język postępowania: francuski

Sąd odsyłający

Tribunal du travail de Nivelles

Strony w postępowaniu głównym

Strona powodowa: UF

Strona pozwana: Union Nationale des Mutualités Libres (Partenamut) (UNMLibres)

Pytania prejudycjalne

1)

Czy dekret królewski z dnia 20 lipca 1971 r. ustanawiający ubezpieczenie w zakresie zasiłków i macierzyństwa dla osób prowadzących działalność na własny rachunek i pomagających im małżonków narusza art. 21 i 23 karty praw podstawowych, dyrektywę Rady 92/85/EWG z dnia 19 października 1992 r. w sprawie wprowadzenia środków służących wspieraniu poprawy w miejscu pracy bezpieczeństwa i zdrowia pracownic w ciąży, pracownic, które niedawno rodziły, i pracownic karmiących piersią (1), dyrektywę 2006/54/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 5 lipca 2006 r. w sprawie wprowadzenia w życie zasady równości szans oraz równego traktowania kobiet i mężczyzn w dziedzinie zatrudnienia i pracy (wersja przeredagowana) (2), dyrektywę 86/613/EWG Rady z dnia 11 grudnia 1986 r. w sprawie stosowania zasady równego traktowania kobiet i mężczyzn pracujących na własny rachunek, w tym w rolnictwie, oraz w sprawie ochrony kobiet pracujących na własny rachunek w okresie ciąży i macierzyństwa (3) i porozumienie ramowe dotyczące pracy w niepełnym wymiarze godzin, wprowadzone dyrektywą Rady 97/81/WE z dnia 15 grudnia 1997 r. dotyczącą Porozumienia ramowego dotyczącego pracy w niepełnym wymiarze godzin (4), ponieważ nie przewidziano w nim odpowiedniego świadczenia w ramach urlopu macierzyńskiego dla osób prowadzących dodatkową działalność na własny rachunek w niepełnym wymiarze czasu pracy, jednak opłacających składki jak osoby prowadzące główną działalność, podczas gdy osoba prowadząca główną działalność na własny rachunek w niepełnym wymiarze czasu pracy pobiera zasiłek macierzyński w pełnej wysokości?

2)

Czy dekret królewski z dnia 20 lipca 1971 r. ustanawiający ubezpieczenie w zakresie zasiłków i macierzyństwa dla osób prowadzących działalność na własny rachunek i pomagających im małżonków narusza art. 21 i 23 karty praw podstawowych, dyrektywę Rady 92/85/EWG z dnia 19 października 1992 r. w sprawie wprowadzenia środków służących wspieraniu poprawy w miejscu pracy bezpieczeństwa i zdrowia pracownic w ciąży, pracownic, które niedawno rodziły, i pracownic karmiących piersią, dyrektywę 2006/54/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 5 lipca 2006 r. w sprawie wprowadzenia w życie zasady równości szans oraz równego traktowania kobiet i mężczyzn w dziedzinie zatrudnienia i pracy (wersja przeredagowana), dyrektywę 86/613/EWG Rady z dnia 11 grudnia 1986 r. w sprawie stosowania zasady równego traktowania kobiet i mężczyzn pracujących na własny rachunek, w tym w rolnictwie, oraz w sprawie ochrony kobiet pracujących na własny rachunek w okresie ciąży i macierzyństwa i porozumienie ramowe dotyczące pracy w niepełnym wymiarze godzin, wprowadzone dyrektywą Rady 97/81/WE z dnia 15 grudnia 1997 r. dotyczącą Porozumienia ramowego dotyczącego pracy w niepełnym wymiarze godzin, ponieważ nie przewidziano w nim odpowiedniego zasiłku w ramach urlopu macierzyńskiego dla osoby, która w pełnym wymiarze czasu pracy jest jednocześnie zatrudniona jako pracownik najemny i prowadzi działalność na własny rachunek, podczas gdy osoba prowadząca działalność na własny rachunek w pełnym wymiarze czasu pobiera zasiłek macierzyński w pełnej wysokości?

---

(1)  Dz.U. 1992, L 348, s. 1.

(2)  Dz.U. 2006, L 204, s. 23.

(3)  Dz.U. 1986, L 359, s. 56.

(4)  Dyrektywa Rady 97/81/WE z dnia 15 grudnia 1997 r. dotycząca Porozumienia ramowego dotyczącego pracy w niepełnym wymiarze godzin zawartego przez Europejską Unię Konfederacji Przemysłowych i Pracodawców /UNICE/, Europejskie Centrum Przedsiębiorstw Publicznych /CEEP/ oraz Europejską Konfederację Związków Zawodowych /ETUC/ (Dz.U. 1998, L 14, s. 9).

Odwołanie od postanowienia Sądu (piąta izba) wydanego w dniu 10 grudnia 2019 r. w sprawie T-319/19, Bruno Gollnisch / Parlament Europejski, wniesione w dniu 21 lutego 2020 r. przez Bruna Gollnischa

(Sprawa C-122/20 P)

(2020/C 175/06)

Język postępowania: francuski

Strony

Wnoszący odwołanie: Bruno Gollnisch (przedstawiciel: adwokat B. Bonnefoy-Claudet)

Druga strona postępowania: Parlament Europejski

Żądania wnoszącego odwołanie

Wnoszący odwołanie wnosi do Trybunału o:

—	Uchylenie postanowienia z dnia 10 grudnia 2019 r. wydanego przez Sąd Unii Europejskiej w sprawie T-319/19;

—	Przekazanie sprawy Sądowi Unii Europejskiej celem ponownego rozpoznania;

—	Zasądzenie na rzecz wnoszącego odwołanie również kwoty 5 000 EUR tytułem kosztów postępowania poniesionych w związku z niniejszym odwołaniem;

—	Obciążenie Parlamentu Europejskiego kosztami postępowania.

Jeżeli Trybunał Sprawiedliwości uzna, że jest dostatecznie poinformowany, wnoszący odwołanie wnosi ponadto do Trybunału Sprawiedliwości o:

—	Rozpatrzenie sporu co do istoty sprawy;

—	Stwierdzenie nieważności decyzji Prezydium Parlamentu Europejskiego z dnia 10 grudnia 2018 r. zmieniającej przepisy wykonawcze do statutu posła do Parlamentu Europejskiego;

—	Zasądzenie na rzecz wnoszącego odwołanie żądań wysuniętych przez niego w pierwszej instancji, bez uszczerbku dla żądań skierowanych przeciwko postanowieniu będącemu przedmiotem odwołania;

—	Obciążenie Parlamentu Europejskiego całością kosztów postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Zarzuty względem postanowienia są następujące: w postanowieniu niesłusznie stwierdzono, że zaskarżona decyzja nie dotyczy wnoszącego odwołanie indywidualnie, że w związku z tym jego zażalenie z dnia 27 lutego 2019 r. nie stanowi postępowania poprzedzającego wniesienie skargi oraz że w braku jego uwzględnienia należy przyjąć, że termin do wniesienia skargi upłynął.

Skarga wniesiona w dniu 4 marca 2020 r. – Komisja Europejska / Królestwo Hiszpanii

(Sprawa C-125/20)

(2020/C 175/07)

Język postępowania: hiszpański

Strony

Strona skarżąca: Komisja Europejska (przedstawiciele: A. C. Becker, M. Jauregui Gomez i M. Noll-Ehlers, pełnomocnicy)

Strona pozwana: Królestwo Hiszpanii

Żądania strony skarżącej

—

Stwierdzenie, że Królestwo Hiszpanii dopuściło się naruszenia art. 13 ust. 1 w związku z załącznikiem XI dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2008/50/WE z dnia 21 maja 2008 r. w sprawie jakości powietrza i czystszego powietrza dla Europy (1) ze względu na to, że roczna wartość dopuszczalna dwutlenku azotu NO2 była począwszy od 2010 r. w sposób systematyczny i ciągły przekraczana w następujących strefach: ES0901 Obszar Barcelony, ES0902 Vallès – Baix Llobregat i ES1301 Madryt;

—

stwierdzenie, że Królestwo Hiszpanii dopuściło się naruszenia art. 13 ust. 1 w związku z załącznikiem XI dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2008/50/WE z dnia 21 maja 2008 r. w sprawie jakości powietrza i czystszego powietrza dla Europy ze względu na to, że godzinowa wartość dopuszczalna dwutlenku azotu NO2 była począwszy od 2010 r. w sposób systematyczny i ciągły przekraczana w strefie ES1301 Madryt;

—

stwierdzenie, że począwszy od dnia 11 czerwca 2010 r. Królestwo Hiszpanii uchybiło obowiązkom ciążącym na nim na podstawie art. 23 ust. 1 wskazanej dyrektywy w związku z jej załącznikiem XV, a w szczególności ustanowionemu w jej art. 23 ust. 1 akapit drugi obowiązkowi zapewnienia, aby okres nieprzestrzegania norm był jak najkrótszy, a to ze względu na brak przyjęcia środków odpowiednich do zapewnienia tego, aby okres przekraczania wartości dopuszczalnych w strefach ES0901 Obszar Barcelony, ES0902 Vallès – Baix Llobregat i ES1301 Madryt był jak najkrótszy;

—	obciążenie Królestwa Hiszpanii kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

W art. 13 ust. 1 dyrektywy 2008/50/WE ustanowiony został ciążący na państwach członkowskich obowiązek zagwarantowania, że we wszystkich określonych zgodnie z art. 4 tej dyrektywy obszarach zarządzania jakością powietrza poziomy dwutlenku siarki nie przekraczają wartości dopuszczalnych określonych w załączniku XI do tej dyrektywy. W załączniku tym zostały określone odnośnie do dwutlenku azotu dwie wartości dopuszczalne, obie mające zastosowanie począwszy od dnia 1 stycznia 2010 r. Pierwszą z nich określa się w skali roku: państwa członkowskie nie mogą przekraczać wartości 40 mg/m3 na rok kalendarzowy. Druga wartość jest określona godzinowo: państwa członkowskie nie mogą przekraczać wartości 200 mg/m3 więcej niż 18 razy w roku kalendarzowym.

Te dopuszczalne wartości NO2 zostały już określone w dyrektywie Rady 99/30/WE z dnia 22 kwietnia 1999 r. odnoszącej się do wartości dopuszczalnych dla dwutlenku siarki, dwutlenku azotu i tlenków azotu oraz pyłu i ołowiu w otaczającym powietrzu. W jej art. 4 nałożono bowiem na państwa członkowskie obowiązek przyjęcia środków niezbędnych w celu zapewnienia, aby stężenia dwutlenku azotu w otaczającym powietrzu nie przekraczały tych wartości, a w jej załączniku II określone zostały progresywne ramy czasowe do uczynienia zadość temu obowiązkowi, którego ostateczna data została określona właśnie na dzień 1 stycznia 2010 r.

Królestwo Hiszpanii w drodze rocznych raportów przewidzianych w art. 27 tej dyrektywy podało do wiadomości Komisji średnie roczne wartości NO2 odpowiadające latom 2010, 2011, 2012, 2013, 2014 2015, 2016, 2017 i 2018. Zgodnie z tymi danymi Królestwo Hiszpanii w sposób systematyczny i ciągły przekraczało roczne wartości dopuszczalne w następujących strefach: ES0901 Obszar Barcelony, ES0902 Vallès – Baix Llobregat i ES1301 Madryt.

W art. 23 ust. 1 dyrektywy ustanowiony został ciążący na państwach członkowskich obowiązek przyjęcia w przypadku przekroczenia wartości dopuszczalnych planów ochrony powietrza określających środki odpowiednie do zagwarantowania tego, aby okres przekraczania wartości dopuszczalnych był jak najkrótszy.

W planach ochrony powietrza przyjętych po wejściu w życie dyrektywy 2008/50/WE Królestwo Hiszpanii nie przewidziało środków odpowiednich i wystarczających do zagwarantowania tego, aby okres przekraczania wartości dopuszczalnych na trzech rozpatrywanych obszarach był jak najkrótszy.

---

(1)  Dz.U. 2008, L 152, s. 1

Wyrok Sądu z dnia 12 mars 2020 r. – Valencia Club de Fútbol / Komisja

(Sprawa T-732/16) (1)

(Pomoc państwa - Pomoc udzielona przez Hiszpanię na rzecz zawodowych klubów piłkarskich - Gwarancja - Decyzja uznająca pomoc za niezgodną z rynkiem wewnętrznym - Korzyść - Zagrożone przedsiębiorstwo - Kryterium inwestora prywatnego - Wytyczne dotyczące pomocy państwa w celu ratowania i restrukturyzacji zagrożonych przedsiębiorstw - Kwota pomocy - Beneficjent pomocy - Zasada niedyskryminacji - Obowiązek uzasadnienia)

(2020/C 175/08)

Język postępowania: hiszpański

Strony

Strona skarżąca: Valencia Club de Fútbol, SAD (Walencja, Hiszpania) (przedstawiciele: adwokaci J. García-Gallardo Gil-Fournier, G. Cabrera López i D. López Rus)

Strona pozwana: Komisja Europejska (przedstawiciele: G. Luengo, B. Stromsky i P. Němečková, pełnomocnicy)

Interwenient popierający stronę skarżącą: Królestwo Hiszpanii (przedstawiciele: M. J. García-Valdecasas Dorrego i M. J. Ruiz Sánchez, pełnomocnicy)

Przedmiot

Oparte na art. 263 TFUE żądanie stwierdzenia nieważności decyzji Komisji (UE) 2017/365 z dnia 4 lipca 2016 r. w sprawie pomocy państwa SA.36387 (2013/C) (ex 2013/NN) (ex 2013/CP) wdrożonej przez Hiszpanię na rzecz Valencia Club de Fútbol SAD, Hércules Club de Fútbol SAD i Elche Club de Fútbol SAD (Dz.U. 2017, L 55, s. 12).

Sentencja

1)

Stwierdza się nieważność decyzji Komisji (UE) 2017/365 z dnia 4 lipca 2016 r. w sprawie pomocy państwa SA.36387 (2013/C) (ex 2013/NN) (ex 2013/CP) wdrożonej przez Hiszpanię na rzecz Valencia Club de Fútbol, SAD, Hércules Club de Fútbol, SAD, oraz Elche Club de Fútbol, SAD (Dz.U. 2017, L 55, s. 12) w zakresie, w jakim dotyczy ona Valencia Club de Fútbol, SAD.

2)	Komisja Europejska pokrywa własne koszty oraz koszty poniesione przez Valencia Club de Fútbol w tym koszty związane z postępowaniem w przedmiocie środka tymczasowego.

3)	Królestwo Hiszpanii pokrywa własne koszty.

---

(1)  Dz.U. C 454 z 5.12.2016

Wyrok Sądu z dnia 12 mars 2020 r. – Elche Club de Fútbol / Komisja

(Sprawa T-901/16) (1)

(Pomoc państwa - Pomoc udzielona przez Hiszpanię na rzecz niektórych zawodowych klubów piłkarskich - Gwarancja - Decyzja uznająca pomoc za niezgodną z rynkiem wewnętrznym - Pośredni beneficjent - Możliwość przypisania państwu - Korzyść - Kryterium inwestora prywatnego)

(2020/C 175/09)

Język postępowania: hiszpański

Strony

Strona skarżąca: Elche Club de Fútbol, SAD (Elche, Hiszpania) (przedstawiciele: adwokaci M. Segura Catalán, M. Clayton i J. Morant Vidal)

Strona pozwana: Komisja Europejska (przedstawiciele: G. Luengo, B. Stromsky i P. Němečková, pełnomocnicy)

Interwenient popierający stronę skarżącą: Królestwo Hiszpanii (przedstawiciele: M. J. García-Valdecasas Dorrego, pełnomocnik)

Przedmiot

Oparte na art. 263 TFUE żądanie stwierdzenia nieważności decyzji Komisji (UE) 2017/365 z dnia 4 lipca 2016 r. w sprawie pomocy państwa SA.36387 (2013/C) (ex 2013/NN) (ex 2013/CP) wdrożonej przez Hiszpanię na rzecz Valencia Club de Fútbol SAD, Hércules Club de Fútbol SAD i Elche Club de Fútbol SAD (Dz.U. 2017, L 55, s. 12).

Sentencja

1)

Stwierdza się nieważność decyzji Komisji (UE) 2017/365 z dnia 4 lipca 2016 r. w sprawie pomocy państwa SA.36387 (2013/C) (ex 2013/NN) (ex 2013/CP) wdrożonej przez Hiszpanię na rzecz Valencia Club de Fútbol, SAD, Hércules Club de Fútbol, SAD, oraz Elche Club de Fútbol, SAD w zakresie, w jakim dotyczy ona Elche Club de Fútbol, SAD.

2)	Komisja Europejska pokrywa własne koszty oraz koszty poniesione przez Elche Club de Fútbol, w tym koszty związane z postępowaniem w przedmiocie środka tymczasowego.

3)	Królestwo Hiszpanii pokrywa własne koszty.

---

(1)  Dz.U. C 53 z 20.2.2017

Wyrok Sądu z dnia 2 kwietnia 2020 r. – Hansol Paper/Komisja

(Sprawa T-383/17) (1)

(Dumping - Przywóz niektórych rodzajów lekkiego papieru termoczułego pochodzących z Korei Południowej - Ostateczne cło antydumpingowe - Obliczanie marginesu dumpingu - Obliczanie marginesu szkody - Ustalenie szkody)

(2020/C 175/10)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Hansol Paper Co. Ltd (Seul, Korea Południowa) (przedstawiciele: J.F. Bellis i B. Servais, adwokaci)

Strona pozwana: Komisja Europejska (przedstawiciele: A. Demeneix, M. França i N. Kuplewatzky, pełnomocnicy)

Interwenient popierający stronę pozwaną: European Thermal Paper Association (ETPA) (Zurych, Szwajcaria) (przedstawiciele: H. Hobbelen, J. Rivas Andrés i B. Vleeshouwers, adwokaci)

Przedmiot

Sformułowane na podstawie art. 263 TFUE żądanie stwierdzenia nieważności rozporządzenia wykonawczego Komisji (UE) 2017/763 z dnia 2 maja 2017 r. nakładającego ostateczne cło antydumpingowe oraz stanowiącego o ostatecznym pobraniu cła tymczasowego nałożonego na przywóz niektórych rodzajów lekkiego papieru termoczułego pochodzących z Republiki Korei (Dz.U. 2017, L 114, s. 3), w zakresie w jakim dotyczy ono skarżącej.

Sentencja

1)	Dokument wymieniony w załączniku A.32 do skargi zostaje usunięty z akt sprawy.

2)

Stwierdza się nieważność rozporządzenia wykonawczego Komisji (UE) 2017/763 z dnia 2 maja 2017 r. nakładającego ostateczne cło antydumpingowe oraz stanowiącego o ostatecznym pobraniu cła tymczasowego nałożonego na przywóz niektórych rodzajów lekkiego papieru termoczułego pochodzących z Republiki Korei, w zakresie w jakim dotyczy ono Hansol Paper Co. Ltd.

3)	Komisja Europejska pokrywa, poza własnymi kosztami, koszty poniesione przez Hansol Paper.

4)	European Thermal Paper Association (ETPA) pokrywa własne koszty.

---

(1)  Dz.U. C 269 z 14.8.2017.

Wyrok Sądu z dnia 2 kwietnia 2020 r. – UG / Komisja

(Sprawa T-571/17) (1)

(Służba publiczna - Personnel kontraktowy - Umowa na czas nieokreślony - Artykuł 47 lit. c) pkt i) WZIP - Rozwiązanie umowy za wypowiedzeniem - Podstawy wypowiedzenia - Zachowanie w ramach służby i postawa wobec pracy nie do pogodzenia z interesem służby - Oczywisty błąd w ocenie - Kontrola prawidłowości ustaleń faktycznych - Brak dowodów - Odpowiedzialność - Szkoda majątkowa - Wypłata zaległych wynagrodzeń)

(2020/C 175/11)

Język postępowania: francuski

Strony

Strona skarżąca: UG (przedstawiciele: adwokaci M. Richard i P. Junqueira de Oliveira)

Strona pozwana: Komisja Europejska (przedstawiciele: G. Berscheid, L. Radu Bouyon i B. Mongin, pełnomocnicy)

Przedmiot

Wniesiona na podstawie art. 270 TFUE skarga zmierzająca, po pierwsze, do stwierdzenia nieważności decyzji z dnia 17 października 2016 r., w której Urząd ds. Infrastruktury i Logistyki w Luksemburgu (OIL) Komisji rozwiązał umowę o pracę ze skarżącą na podstawie art. 47 lit. c) pkt i) Warunków zatrudnienia innych pracowników Unii Europejskiej z dniem 20 sierpnia 2017 r., a po drugie, uzyskania odszkodowania za szkody majątkowe, które skarżąca poniosła wskutek tej decyzji, oraz zadośćuczynienia krzywdzie doznanej przez nią wskutek poniżającego traktowania, któremu była poddawana za swoją działalność związkową i skorzystanie z urlopu rodzicielskiego.

Sentencja

1)	Stwierdza się nieważność decyzji Komisji Europejskiej z dnia 17 października 2016 r. o rozwiązaniu umowy zawartej na czas nieokreślony z UG.

2)

Strony przekażą Sądowi w terminie trzech miesięcy od ogłoszenia niniejszego wyroku tymczasowego albo ustaloną za porozumieniem stron kwotę rekompensaty finansowej związanej z bezprawnym charakterem decyzji z dnia 17 października 2016 r., albo, w braku porozumienia, wyrażone liczbowo żądania dotyczące tej kwoty.

3)	W pozostałym zakresie skarga zostaje oddalona.

4)	Rozstrzygnięcie o kosztach nastąpi w orzeczeniu kończącym postępowanie w sprawie.

---

(1)  Dz.U. C 357 z 23.10.2017.

Wyrok Sądu z dnia 26 marca 2020 r. – ViaSat / Komisja

(Sprawa T-734/17) (1)

(Dostęp do dokumentów - Rozporządzenie (WE) nr 1049/2001 - Operator systemów satelitarnej komunikacji ruchomej - Dokumenty przekazane Komisji przez kandydata wybranego w ramach postępowania przetargowego - Wyraźna i dorozumiana odmowa dostępu - Wyjątek dotyczący ochrony interesów handlowych osoby trzeciej - Nadrzędny interes publiczny - Odmowa częściowego dostępu)

(2020/C 175/12)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: ViaSat, Inc. (Carlsbad, Kalifornia, Stany Zjednoczone) (przedstawiciele: J. Ruiz Calzado, L. Marco Perpiñà, P. de Bandt i M. Gherghinaru, adwokaci)

Strona pozwana: Komisja Europejska (przedstawiciele: S. Delaude i C. Ehrbar, pełnomocnicy)

Interwenient popierający stronę pozwaną: Inmarsat Ventures Ltd (Londyn, Zjednoczone Królestwo) (przedstawiciele: C. Spontoni, B. Amory, É. Barbier de La Serre, adwokaci, i A. Howard, barrister)

Przedmiot

Oparte na art. 263 TFUE żądanie stwierdzenia nieważności dorozumianej decyzji Komisji oddalającej ponowny wniosek skarżącej z dnia 10 lipca 2017 r. o udzielenie dostępu do wszystkich informacji przekazanych przez Inmarsat plc, Inmarsat Ventures lub jej spółki zależne w związku z ich udziałem w postępowaniu przetargowym Unii Europejskiej, które doprowadziło do wydania decyzji Komisji 2009/449/WE z dnia 13 maja 2009 r. w sprawie selekcji operatorów ogólnoeuropejskich systemów dostarczających satelitarne usługi komunikacji ruchomej (MSS) (Dz.U. 2009, L 149, s. 65), oraz do wszelkiej wymiany informacji w tym przedmiocie między Inmarsat i Komisją, oraz nieważności decyzji Komisji C(2018) 180 final z dnia 11 stycznia 2018 r. odmawiającej dostępu do tych informacji.

Sentencja

1)

Umarza się postępowanie w sprawie zgodności z prawem dorozumianej decyzji Komisji Europejskiej oddalającej ponowny wniosek skarżącej z dnia 10 lipca 2017 r. o udzielenie dostępu do wszystkich informacji przekazanych przez Inmarsat plc, Inmarsat Ventures lub jej spółki zależne w związku z ich udziałem w postępowaniu przetargowym Unii Europejskiej, które doprowadziło do wydania decyzji Komisji 2009/449/WE z dnia 13 maja 2009 r. w sprawie selekcji operatorów ogólnoeuropejskich systemów dostarczających satelitarne usługi komunikacji ruchomej (MSS), oraz do wszelkiej wymiany informacji w tym przedmiocie między Inmarsat i Komisją.

2)	W pozostałym zakresie skarga zostaje oddalona.

3)	ViaSat, Inc. zostaje obciążona trzema czwartymi własnych kosztów oraz trzema czwartymi kosztów poniesionych przez Komisję i przez Inmarsat Ventures.

4)	Komisja zostaje obciążona jedną czwartą własnych kosztów oraz jedną czwartą kosztów poniesionych przez par ViaSat i przez Inmarsat Ventures.

---

(1)  Dz.U. C 22 z 22.1.2018.

Wyrok Sądu z dnia 12 marca 2020 r. – Eurofer/Komisja

(Sprawa T-835/17) (1)

(Dumping - Przywóz wyrobów płaskich walcowanych na gorąco z żeliwa, stali niestopowej i pozostałej stali stopowej pochodzących z Brazylii, Iranu, Rosji, Serbii i Ukrainy - Zakończenie postępowania dotyczącego przywozu z Serbii - Ustalenie istnienia szkody - Kumulatywna ocena skutków przywozu z więcej niż jednego państwa - Artykuł 3 ust. 4 rozporządzenia (UE) 2016/1036 - Zakończenie postępowania bez nałożenia środków - Artykuł 9 ust. 2 rozporządzenia 2016/1036 - Ostateczne ujawnienie najważniejszych ustaleń i faktów, na podstawie których ma być zalecone nałożenie środków ostatecznych lub zakończenie dochodzenia lub postępowania bez nałożenia środków - Artykuł 20 ust. 2 rozporządzenia 2016/1036)

(2020/C 175/13)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Eurofer, Association Européenne de l’Acier, AISBL (Bruksela, Belgia) (przedstawiciele: adwokaci J. Killick i G. Forwood)

Strona pozwana: Komisja Europejska (przedstawiciele: T. Maxian Rusche, N. Kuplewatzky i A. Demeneix, pełnomocnicy)

Interwenient popierający stronę pozwaną: HBIS Group Serbia Iron & Steel LLC Belgrade (przedstawiciel: adwokat R. Luff)

Przedmiot

Skarga oparta na art. 263 TFUE zmierzająca do stwierdzenia częściowej nieważności rozporządzenia wykonawczego Komisji (UE) 2017/1795 z dnia 5 października 2017 r. nakładającego ostateczne cło antydumpingowe na przywóz niektórych wyrobów płaskich walcowanych na gorąco z żeliwa, stali niestopowej i pozostałej stali stopowej, pochodzących z Brazylii, Iranu, Rosji i Ukrainy oraz kończącego dochodzenie dotyczące przywozu niektórych wyrobów płaskich walcowanych na gorąco z żeliwa, stali niestopowej i pozostałej stali stopowej, pochodzących z Serbii (Dz.U. 2017, L 258, s. 24)

Sentencja

1)	Skarga zostaje oddalona.

2)	Eurofer, Association Européenne de l’Acier, AISBL, pokrywa, oprócz własnych kosztów, koszty poniesione przez Komisję Europejską i przez HBIS Group Serbia Iron & Steel LLC Belgrade.

---

(1)  Dz.U. C 72 z 26.2.2018.

Wyrok Sądu z dnia 2 kwietnia 2020 r. – Barata / Parlament

(Sprawa T-81/18) (1)

(Służba publiczna - Urzędnicy - Awans - Procedura certyfikacji - Postępowanie w sprawie awansu (2016) - Nieuwzględnienie na ostatecznej liście urzędników wybranych do celów programu szkoleniowego - Artykuł 45a regulaminu pracowniczego - Obowiązek uzasadnienia - Oczywisty błąd w ocenie - Równość traktowania - Prawo do obrony)

(2020/C 175/14)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: João Miguel Barata (Evere, Belgia) (przedstawiciele: adwokaci G. Pandey, D. Rovetta i V. Villante)

Strona pozwana: Parlament Europejski (przedstawiciele: J. Steele i I. Terwinghe, pełnomocnicy)

Przedmiot

Oparte na art. 270 TFUE żądanie zmierzające do stwierdzenia nieważności, po pierwsze, decyzji Parlamentu Europejskiego z dnia 30 października 2017 r., na mocy której oddalono zażalenie skarżącego; po drugie, pisma z dnia 20 marca 2017 r. zawierającego opinię Wspólnego Komitetu ds. Procedury Poświadczania, w której zalecono, aby organ powołujący oddalił skargę skarżącego; po trzecie, pisma z dnia 14 lutego 2017 r., w którym powiadomiono skarżącego o jego wynikach i poinformowano go o sporządzeniu projektu listy zawierającej nazwiska siedmiu osób wybranych do celów programu szkoleniowego; po czwarte, pisma z dnia 8 grudnia 2016 r., w którym powiadomiono skarżącego o wynikach, jakie uzyskał w pierwszym etapie procedury certyfikacji w 2016 r.; po piąte, pisma z dnia 21 grudnia 2016 r., w którym poinformowano skarżącego o wyniku jego wniosku o ponowne rozpatrzenie; oraz po szóste, wewnętrznego ogłoszenia o naborze 2016/014 z dnia 7 października 2016 r., podanego do wiadomości personelu w dniu 20 października 2016.r, oraz całego projektu listy urzędników wybranych do wzięcia udziału w programie szkoleniowym.

Sentencja

1)	Skarga zostaje oddalona.

2)	João Miguel Barata pokrywa koszty postępowania.

---

(1)  Dz.U. C 142 z 23.4.2018.

Wyrok Sądu z dnia 12 marca 2020 r. – QB/EBC

(Sprawa T-215/18) (1)

(Służba publiczna - Personel EBC - Postępowanie w sprawie oceny - Sprawozdanie z oceny za 2016 r. - Autor sprawozdania z oceny - Oczywisty błąd w ocenie - Zwolnienie chorobowe - Przeniesienie z urzędu - Wynagrodzenie - Decyzja odmowna w sprawie przyznania awansu płacowego - Właściwość organu wydającego akt niekorzystny - Odpowiedzialność)

(2020/C 175/15)

Język postępowania: francuski

Strony

Strona skarżąca: QB (przedstawiciel: adwokat L. Levi)

Strona pozwana: Europejski Bank Centralny (przedstawiciele: F. von Lindeiner i M. Rötting, pełnomocnicy, wspierani przez adwokata B. Wägenbaura)

Przedmiot

Skarga na podstawie art. 270 TFUE i art. 50a Statutu Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej zmierzająca, po pierwsze, do stwierdzenia nieważności sprawozdania z oceny skarżącej za 2016 r. oraz decyzji odmownej EBC z dnia 23 maja 2017 r. w sprawie przyznania jej awansu płacowego, a także o ile zajdzie taka potrzeba, do stwierdzenia nieważności decyzji EBC z dnia 18 września 2017 r. i dorozumianej decyzji EBC oddalającej odpowiednio skargę administracyjną i zażalenie skarżącej oraz, po drugie, do naprawienia szkody, jaką skarżąca w swej ocenie poniosła.

Sentencja

1)	Stwierdza się nieważność decyzji odmownej Europejskiego Banku Centralnego z dnia 23 maja 2017 r. w sprawie przyznania QB awansu płacowego.

2)	W pozostałym zakresie skarga zostaje oddalona.

3)	QB pokrywa dwie trzecie swoich kosztów postępowania.

4)	EBC pokrywa własne koszty postępowania oraz jedną trzecią kosztów poniesionych przez QB.

---

(1)  Dz.U. C 211 z 18.6.2018.

Wyrok Sądu z dnia 2 kwietnia 2020 r. – Veit / EBC

(Sprawa T-474/18) (1)

(Służba publiczna - Personel EBCE - Wynagrodzenie - Konkurs - Równość traktowania kandydatów wewnętrznych i zewnętrznych - Stopień służbowy)

(2020/C 175/16)

Język postępowania: niemiecki

Strony

Strona skarżąca: Sebastian Veit (Frankfurt nad Menem, Niemcy) (przedstawiciel: adwokat K. Kujath)

Strona pozwana: Centralny Bank Europejski (przedstawiciele: F. von Lindeiner i M. Rötting, pełnomocnicy, wspierani przez adwokata B. Wägenbaura)

Przedmiot

Oparte na art. 270 TFUE i art. 50a statutu Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej żądanie stwierdzenia nieważności, po pierwsze, decyzji EBC z dnia 3 stycznia 2018 r w zakresie, w jakim EBC przyznał skarżącemu zaledwie stopień 17 w grupie płac F/G, a po drugie, decyzji EBC z dnia 25 maja 2018 r., na mocy której oddalono zażalenie skarżącego.

Sentencja

1)	Skarga zostaje oddalona.

2)	Sebastian Veit pokrywa koszty postępowania.

---

(1)  Dz.U. C 352 z 1.10.2018.

Wyrok Sądu z dnia 12 marca 2020 r. – XB / EBC

(Sprawa T-484/18) (1)

(Służba publiczna - Personel EBC - Wynagrodzenie - Dodatek na gospodarstwo domowe - Dodatek na dziecko pozostające na utrzymaniu - Dodatki edukacyjne i przedszkolne - Kwalifikowalność - Oddalenie wniosków o przyznanie tych dodatków - Warunki zatrudnienia krótkoterminowego - Warunki i zasady mające zastosowanie do krótkoterminowych umów o pracę)

(2020/C 175/17)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: XB (przedstawiciele: adwokaci L. Levi i A. Champetier)

Strona pozwana: Europejski Bank Centralny (przedstawiciele: D. Camilleri Podestà i F. von Lindeiner, pełnomocnicy, wspierani przez adwokata B. Wägenbaura)

Przedmiot

Skarga na podstawie art. 270 TFUE i art. 50a statutu Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej, mająca na celu, po pierwsze, stwierdzenie nieważności decyzji EBC z dni 6 listopada i 4 grudnia 2017 r. odmawiających przyznania niektórych dodatków, oraz ewentualnie decyzji EBC: z dnia 2 lutego 2018 r. oddalającej wniosek o przeprowadzenie kontroli administracyjnej i z dnia 5 czerwca 2018 r. oddalającej wniosek złożony na podstawie postępowania zażaleniowego, a po drugie, nakazanie EBC wypłaty kwot odpowiadających tym dodatkom.

Sentencja

1)	Skarga zostaje oddalona.

2)	XB zostaje obciążony kosztami postępowania.

---

(1)  Dz.U. C 373 z 15.10.2018.

Wyrok Sądu z dnia 12 marca 2020 r. – LL-Carpenter / Komisja

(Sprawa T-531/18) (1)

(Konkurencja - Porozumienia, decyzje i uzgodnione praktyki - Rynek pojazdów silnikowych w Republice Czeskiej - Decyzja o odrzuceniu skargi do Komisji - Artykuł 7 rozporządzenia (WE) nr 773/2004 - Artykuł 13 ust. 2 rozporządzenia (WE) nr 1/2003 - Obowiązek uzasadnienia)

(2020/C 175/18)

Język postępowania: czeski

Strony

Strona skarżąca: LL-CARPENTER s. r. o. (Praga, Republika Czeska) (przedstawiciel: M. Nedelka, adwokat)

Strona pozwana: Komisja Europejska (przedstawiciele: A. Dawes, M. Farley oraz K. Walkerová, pełnomocnicy)

Przedmiot

Oparte na art. 263 TFUE żądanie stwierdzenia nieważności decyzji Komisji C(2018) 4138 final z dnia 26 czerwca 2018 r. dotyczącej odrzucenia skargi do Komisji wniesionej przez skarżącą w przedmiocie naruszeń art. 101 i 102 TFUE, jakich miały się dopuścić przedsiębiorstwa grupy Subaru w sektorze sprzedaży pojazdów silnikowych (sprawa AT.40037 – Carpenter/Subaru).

Sentencja

1)	Skarga zostaje oddalona.

2)	LL-CARPENTER s. r. o. zostaje obciążona kosztami postępowania.

---

(1)  Dz.U. C 399 z 5.11.2018.

Wyrok Sądu z dnia 26 marca 2020 r. – Teeäär/BCE

(Sprawa T-547/18) (1)

(Służba publiczna - Personel EBC - Program wspierania rozwoju kariery zawodowej poza EBC - Oddalenie wniosku o dopuszczenie do udziału - Przesłanki kwalifikujące - Odmienne wymagania dotyczące stażu pracy w zależności od tego, czy członek personelu jest zaklasyfikowany do pojedynczego czy podwójnego przedziału płacowego - Zaszeregowanie do przedziału płacowego w zależności od rodzaju stanowiska pracy - Równość traktowania - Proporcjonalność - Oczywisty błąd w ocenie)

(2020/C 175/19)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Raivo Teeäär (Tallin, Estonia) (przedstawiciel: adwokat L. Levi)

Strona pozwana: Europejski Bank Centralny (przedstawiciele: D. Camilleri Podestà i F. Malfrère, pełnomocnicy, wspierani przez adwokata B. Wägenbaura)

Przedmiot

Skarga na podstawie art. 270 TFUE i art. 50a statutu Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej, po pierwsze, o stwierdzenie nieważności decyzji EBC z dnia 27 lutego 2018 r. odrzucającej zgłoszenie skarżącego do programu pilotażowego wspierania kariery zawodowej poza EBC oraz, w razie potrzeby, decyzji EBC z dnia 3 lipca 2018 r. oddalającej szczególne odwołanie skarżącego od wspomnianej decyzji z dnia 27 lutego 2018 r., a po drugie, o naprawienie szkody, jaką miał ponieść z powodu tej decyzji.

Sentencja

1)	Skarga zostaje oddalona.

2)	Raivo Teeäär zostaje obciążony kosztami postępowania.

---

(1)  Dz.U. C 427 z 26.11.2018.

Wyrok Sądu z dnia 26 marca 2020 r. – Bonnafous / Komisja

(Sprawa T-646/18) (1)

(Dostęp do dokumentów - Rozporządzenie (WE) nr 1049/2001 - Sprawozdanie z audytu dotyczącego zasobów ludzkich EACEA - Odmowa dostępu - Wyjątek dotyczący ochrony celów kontroli, dochodzenia i audytu)

(2020/C 175/20)

Język postępowania: francuski

Strony

Strona skarżąca: Laurence Bonnafous (Bruksela, Belgia) (przedstawiciele: adwokaci A. Blot i S. Rodrigues)

Strona pozwana: Komisja Europejska (przedstawiciele: C. Ehrbar i K. Herrmann, pełnomocnicy)

Przedmiot

Oparte na art. 263 TFUE żądanie stwierdzenia nieważności decyzji Komisji C(2018) 6753 final z dnia 9 października 2018 r. oddalającej złożony przez skarżącą wniosek o udzielenie dostępu do końcowego sprawozdania z audytu z 2018 r. dotyczącego zasobów ludzkich Agencji Wykonawczej ds. Edukacji, Kultury i Sektora Audiowizualnego (EACEA) z dnia 21 stycznia 2018 r.

Sentencja

1)	Skarga zostaje oddalona.

2)	Laurence Bonnafous zostaje obciążona kosztami postępowania.

---

(1)  Dz.U. C 25 z 21.1.2019.

Wyrok Sądu z dnia 26 marca 2020 r. – Alcar Aktiebolag/EUIPO – Alcar Holding (alcar.se)

(Sprawa T-77/19) (1)

(Znak towarowy Unii Europejskiej - Postępowanie w sprawie sprzeciwu - Zgłoszenie graficznego unijnego znaku towarowego alcar.se - Wcześniejszy słowny unijny znak towarowy ALCAR - Względna podstawa odmowy rejestracji - Prawdopodobieństwo wprowadzenia w błąd - Artykuł 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia (UE) 2017/1001)

(2020/C 175/21)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Alcar Aktiebolag (Bromma, Szwecja) (przedstawiciel: adwokat M. Ateva)

Strona pozwana: Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (przedstawiciel: D. Gája, pełnomocnik)

Druga strona w postępowaniu przed izbą odwoławczą EUIPO będąca interwenientem przed Sądem: Alcar Holding GmbH (Wiedeń, Austria) (przedstawiciel: adwokat C. Onken)

Przedmiot

Skarga na decyzję Pierwszej Izby Odwoławczej EUIPO z dnia 14 listopada 2018 r. (sprawa R 378/2018-1) dotyczącą postępowania w sprawie sprzeciwu między Alcar Holding a Alcar Aktiebolag.

Sentencja

1)	Skarga zostaje oddalona.

2)	Alcar Aktiebolag zostaje obciążona kosztami postępowania.

---

(1)  Dz.U. C 131 z 8.4.2019.

Wyrok Sądu z dnia 12 marca 2020 r. – Gwo Chyang Biotech/EUIPO – Norma (KinGirls)

(Sprawa T-85/19) (1)

(Znak towarowy Unii Europejskiej - Postępowanie w sprawie sprzeciwu - Zgłoszenie unijnego znaku towarowego KinGirls - Wcześniejszy niemiecki słowny znak towarowy King - Względna podstawa odmowy rejestracji - Prawdopodobieństwo wprowadzenia w błąd - Artykuł 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia (UE) 2017/1001)

(2020/C 175/22)

Język postępowania: niemiecki

Strony

Strona skarżąca: Gwo Chyang Biotech Co. Ltd (Tainan City, Tajwan) (przedstawiciel: adwokat J. Kakoures)

Strona pozwana: Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (przedstawiciele: W. Schramek, A. Söder i D. Hanf, pełnomocnicy)

Druga strona w postępowaniu przed izbą odwoławczą EUIPO będąca interwenientem przed Sądem: Norma Lebensmittelfilialbetrieb Stiftung & Co. KG (Norymberga, Niemcy)

Przedmiot

Skarga na decyzję Czwartej Izby Odwoławczej EUIPO z dnia 12 grudnia 2018 r. (sprawa R 718/2018-4) dotyczącą postępowania w sprawie sprzeciwu między Norma Lebensmittelfilialbetrieb Stiftung & Co. a Gwo Chyang Biotech.

Sentencja

1)	Skarga zostaje oddalona.

2)	Gwo Chyang Biotech Co. Ltd zostaje obciążona kosztami postępowania.

---

(1)  Dz.U. C 122 z 1.4.2019.

Wyrok Sądu z dnia 12 marca 2020 r. – Sumol + Compal Marcas / EUIPO – Heretat Mont-Rubi (SUM011)

(Sprawa T-296/19) (1)

(Znak towarowy Unii Europejskiej - Postępowanie w sprawie sprzeciwu - Zgłoszenie słownego unijnego znaku towarowego SUM011 - Wcześniejszy graficzny unijny znak towarowy Sumol i wcześniejszy słowny krajowy znak towarowy SUMOL - Względna podstawa odmowy rejestracji - Brak prawdopodobieństwa wprowadzenia w błąd - Brak podobieństwa towarów i usług - Artykuł 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia (UE) 2017/1001)

(2020/C 175/23)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Sumol + Compal Marcas, SA (Carnaxide, Portugalia) (przedstawiciele: adwokaci J.M. Pimenta i A.M. Sebastião)

Strona pozwana: Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (przedstawiciele: L. Lapinskaite, J. Crespo Carrillo i H. O’Neill, pełnomocnicy)

Druga strona w postępowaniu przed izbą odwoławczą EUIPO: Heretat Mont-Rubi, SA (Font-Rubi, Hiszpania)

Przedmiot

Skarga na decyzję Piątej Izby Odwoławczej EUIPO z dnia 12 lutego 2019 r. (sprawa R 1662/2018-5) dotyczącą postępowania w sprawie sprzeciwu między Sumol + Compal Marcas a Heretat Mont-Rubi.

Sentencja

1)	Skarga zostaje oddalona.

2)	Sumol + Compal Marcas, SA, zostaje obciążona kosztami postępowania.

---

(1)  Dz.U. C 213 z 24.6.2019.

Wyrok Sądu z dnia 26 marca 2020 r. – Wilhelm Sihn jr. / EUIPO – Golden Frog (CHAMELEON)

(Sprawa T-312/19) (1)

(Znak towarowy Unii Europejskiej - Postępowanie w sprawie sprzeciwu - Zgłoszenie słownego unijnego znaku towarowego CHAMELEON - Wcześniejsze słowne, międzynarodowy i krajowy, znaki towarowe CHAMELEON - Względna podstawa odmowy rejestracji - Brak prawdopodobieństwa wprowadzenia w błąd - Artykuł 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia (UE) 2017/1001)

(2020/C 175/24)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Wilhelm Sihn jr. GmbH & Co. KG (Niefern-Öschelbronn, Niemcy) (przedstawiciel: adwokat H. Twelmeier)

Strona pozwana: Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (przedstawiciel: P. Sipos, pełnomocnik).

Druga strona w postępowaniu przed izbą odwoławczą EUIPO będąca interwenientem przed Sądem: Golden Frog GmbH (Meggen, Szwajcaria) (przedstawiciel: G. Messenger, barrister)

Przedmiot

Skarga na decyzję Czwartej Izby Odwoławczej EUIPO z dnia 7 marca 2019 r. (sprawa R 1551/2018-4), dotyczącą postępowania w sprawie sprzeciwu między Wilhelm Sihn jr. a Golden Frog.

Sentencja

1)	Skarga zostaje oddalona.

2)	Wilhelm Sihn jr. GmbH & Co. KG pokrywa koszty postępowania.

---

(1)  Dz.U. C 230 z 8.7.2019.

Wyrok Sądu z dnia 12 marca 2020 r. – Maternus / EUIPO – adp Gauselmann (Jokers WILD Casino)

(Sprawa T-321/19) (1)

(Znak towarowy Unii Europejskiej - Postępowanie w sprawie stwierdzenia wygaśnięcia prawa do znaku - Graficzny unijny znak towarowy Jokers WILD Casino - Obowiązek uzasadnienia - Artykuł 94 ust. 1 zdanie pierwsze rozporządzenia (UE) 2017/1001 - Brak rzeczywistego używania znaku towarowego - Artykuł 58 ust. 1 lit. a) rozporządzenia 2017/1001)

(2020/C 175/25)

Język postępowania: niemiecki

Strony

Strona skarżąca: Maternus GmbH (Monachium, Niemcy) (przedstawiciele: adwokaci M. Zöbisch i R. Drozdz)

Strona pozwana: Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (przedstawiciele: J. Schäfer, A. Söder i D. Walicka, pełnomocnicy)

Druga strona w postępowaniu przed izbą odwoławczą EUIPO będąca interwenientem przed Sądem: adp Gauselmann GmbH (Espelkamp, Niemcy) (przedstawiciele: adwokaci K. Mandel i K. Guridi Sedlak)

Przedmiot

Skarga na decyzję Pierwszej Izby Odwoławczej EUIPO z dnia 27 lutego 2019 r. (sprawa R 803/2018-1) dotyczącą postępowania w sprawie stwierdzenia wygaśnięcia prawa do znaku między adp Gauselmann a Maternus.

Sentencja

1)	Skarga zostaje oddalona.

2)	Maternus GmbH zostaje obciążona kosztami postępowania.

---

(1)  Dz.U. C 238 z 15.7.2019.

Wyrok Sądu z dnia 26 marca 2020 r. – Conlance / EUIPO – LG Electronics (SONANCE)

(Sprawa T-343/19) (1)

(Znak towarowy Unii Europejskiej - Postępowanie w sprawie sprzeciwu - Zgłoszenie słownego unijnego znaku towarowego SONANCE - Wcześniejszy słowny krajowy znak towarowy conlance - Względna podstawa odmowy rejestracji - Brak prawdopodobieństwa wprowadzenia w błąd - Artykuł 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia (UE) 2017/1001)

(2020/C 175/26)

Język postępowania: niemiecki

Strony

Strona skarżąca: Conlance GmbH (Augsburg, Niemcy) (przedstawiciel: adwokat A. Hayn)

Strona pozwana: Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (przedstawiciel: D. Walicka, pełnomocnik)

Druga strona w postępowaniu przed izbą odwoławczą EUIPO będąca interwenientem przed Sądem: LG Electronics, Inc. (Seul, Korea Południowa)

Przedmiot

Skarga na decyzję Pierwszej Izby Odwoławczej EUIPO z dnia 5 kwietnia 2019 r. (sprawa R 1085/2018-1) dotyczącą postępowania w sprawie sprzeciwu między Conlance a LG Electronics.

Sentencja

1)	Skarga zostaje oddalona.

2)	Conlance GmbH zostaje obciążona kosztami postępowania.

---

(1)  Dz.U. C 246 z 22.7.2019.

Wyrok Sądu z dnia 12 marca 2020 r. – Gamma-A/EUIPO – Zivju pārstrādes uzņēmumu serviss (Opakowanie dla środków spożywczych)

(Sprawa T-352/19) (1)

(Wzór wspólnotowy - Postępowanie w sprawie unieważnienia prawa do wzoru - Zarejestrowany wzór wspólnotowy przedstawiający opakowanie dla środków spożywczych - Wcześniejszy wzór - Podstawa unieważnienia - Brak indywidualnego charakteru - Brak odmiennego całościowego wrażenia - Artykuł 6 ust. 1 lit. b) i art. 25 ust. 1 lit. b) rozporządzenia (WE) nr 6/2002)

(2020/C 175/27)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Gamma-A SIA (Ryga, Łotwa) (przedstawiciel: adwokat M. Liguts)

Strona pozwana: Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (przedstawiciel: S. Hanne, pełnomocnik).

Druga strona w postępowaniu przed izbą odwoławczą EUIPO będąca interwenientem przed Sądem: Zivju pārstrādes uzņēmumu serviss SIA (Ryga) (przedstawiciel: adwokatka J. Alfejeva)

Przedmiot

Skarga na decyzję Trzeciej Izby Odwoławczej EUIPO z dnia 25 marca 2019 r. (sprawa R 2516/2017-3), dotyczącą postępowania w sprawie unieważnienia prawa do wzoru.

Sentencja

1)	Skarga zostaje oddalona.

2)	Gamma-A SIA pokrywa koszty postępowania.

---

(1)  Dz.U. C 255 z 29.7.2019.

Wyrok Sądu z dnia 12 marca 2020 r. – Gamma-A/EUIPO – Zivju pārstrādes uzņēmumu serviss (Opakowanie dla środków spożywczych)

(Sprawa T-353/19) (1)

(Wzór wspólnotowy - Postępowanie w sprawie unieważnienia prawa do wzoru - Zarejestrowany wzór wspólnotowy przedstawiający opakowanie dla środków spożywczych - Wcześniejszy wzór - Dowód ujawnienia - Artykuł 7 rozporządzenia (WE) nr 6/2002 - Podstawa unieważnienia - Brak indywidualnego charakteru - Brak odmiennego całościowego wrażenia - Artykuł 6 ust. 1 lit. b) i art. 25 ust. 1 lit. b) rozporządzenia nr 6/2002)

(2020/C 175/28)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Gamma-A SIA (Ryga, Łotwa) (przedstawiciel: adwokat M. Liguts)

Strona pozwana: Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (przedstawiciel: S. Hanne, pełnomocnik).

Druga strona w postępowaniu przed izbą odwoławczą EUIPO będąca interwenientem przed Sądem: Zivju pārstrādes uzņēmumu serviss SIA (Ryga) (przedstawiciel: adwokatka J. Alfejeva)

Przedmiot

Skarga na decyzję Trzeciej Izby Odwoławczej EUIPO z dnia 12 lutego 2019 r. (sprawa R 2543/2017-3), dotyczącą postępowania w sprawie unieważnienia prawa do wzoru.

Sentencja

1)	Skarga zostaje oddalona.

2)	Gamma-A SIA pokrywa koszty postępowania.

---

(1)  Dz.U. C 255 z 29.7.2019.

Wyrok Sądu z dnia 26 marca 2020 r. – Muratbey Gida / EUIPO (Kształt plecionego sera)

(Sprawa T-570/19) (1)

(Znak towarowy Unii Europejskiej - Zgłoszenie trójwymiarowego unijnego znaku towarowego - Kształt plecionego sera - Bezwzględna podstawa odmowy rejestracji - Brak charakteru odróżniającego - Artykuł 7 ust. 1 lit. b) rozporządzenia (UE) 2017/1001)

(2020/C 175/29)

Język postępowania: niemiecki

Strony

Strona skarżąca: Muratbey Gida Sanayi ve Ticaret AŞ (Stambuł, Turcja) (przedstawiciel: adwokat M. Schork)

Strona pozwana: Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (przedstawiciel: Söder, pełnomocnik)

Przedmiot

Skarga na decyzję Czwartej Izby Odwoławczej EUIPO z dnia 13 czerwca 2019 r. (sprawa R 106/2019-4) dotyczącą rejestracji oznaczenia trójwymiarowego tworzonego przez kształt plecionego sera jako unijnego znaku towarowego.

Sentencja

1)	Skarga zostaje oddalona.

2)	Muratbey Gida Sanayi ve Ticaret AŞ zostaje obciążona kosztami postępowania.

---

(1)  Dz.U. C 328 z 30.9.2019.

Wyrok Sądu z dnia 26 marca 2020 r. – Muratbey Gida / EUIPO (Kształt plecionego sera)

(Sprawa T-571/19) (1)

(Znak towarowy Unii Europejskiej - Zgłoszenie trójwymiarowego unijnego znaku towarowego - Kształt plecionego sera - Bezwzględna podstawa odmowy rejestracji - Brak charakteru odróżniającego - Artykuł 7 ust. 1 lit. b) rozporządzenia (UE) 2017/1001)

(2020/C 175/30)

Język postępowania: niemiecki

Strony

Strona skarżąca: Muratbey Gida Sanayi ve Ticaret AŞ (Istanbuł, Turcja) (przedstawiciel: adwokatka M. Schork)

Strona pozwana: Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (przedstawiciel: A. Söder, pełnomocnik)

Przedmiot

Skarga na decyzję Czwartej Izby Odwoławczej EUIPO z dnia 13 czerwca 2019 r. (sprawa R 107/2019-4), dotyczącą zgłoszenia trójwymiarowego oznaczenia tworzonego przez kształt plecionego sera jako unijnego znaku towarowego.

Sentencja

1)	Skarga zostaje oddalona.

2)	Muratbey Gida Sanayi ve Ticaret AŞ pokrywa koszty postępowania.

---

(1)  Dz.U. C 328 z 30.9.2019.

Wyrok Sądu z dnia 26 marca 2020 r. – Muratbey Gida / EUIPO (Kształt plecionego sera)

(Sprawa T-572/19) (1)

(Znak towarowy Unii Europejskiej - Zgłoszenie trójwymiarowego unijnego znaku towarowego - Kształt plecionego sera - Bezwzględna podstawa odmowy rejestracji - Brak charakteru odróżniającego - Artykuł 7 ust. 1 lit. b) rozporządzenia (UE) 2017/1001)

(2020/C 175/31)

Język postępowania: niemiecki

Strony

Strona skarżąca: Muratbey Gida Sanayi ve Ticaret AŞ (Stambuł, Turcja) (przedstawiciel: adwokat M. Schork)

Strona pozwana: Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (przedstawiciel: Söder, pełnomocnik)

Przedmiot

Skarga na decyzję Czwartej Izby Odwoławczej EUIPO z dnia 13 czerwca 2019 r. (sprawa R 108/2019-4) dotyczącą rejestracji oznaczenia trójwymiarowego tworzonego przez kształt plecionego sera jako unijnego znaku towarowego.

Sentencja

1)	Skarga zostaje oddalona.

2)	Muratbey Gida Sanayi ve Ticaret AŞ zostaje obciążona kosztami postępowania.

---

(1)  Dz.U. C 328 z 30.9.2019.

Postanowienie Sądu z dnia 25 marca 2020 r. – Necci / Komisja

(Sprawa T-129/19) (1)

(Skarga o stwierdzenie nieważności - Służba publiczna - Personel kontraktowy - Zabezpieczenie społeczne - RCAM - Odrzucenie wniosku o objęcie ubezpieczeniem - Przekroczenie terminu - Nowa istotna okoliczność faktyczna - Niedopuszczalność)

(2020/C 175/32)

Język postępowania: francuski

Strony

Strona skarżąca: Claudio Necci (Bruksela, Belgia) (przedstawiciele: adwokaci S. Orlandi i T. Martin)

Strona pozwana: Komisja Europejska (przedstawiciele: B. Mongin i T. Bohr, pełnomocnicy)

Interwenienci popierający żądania strony pozwanej: Parlament Europejski (przedstawiciele: J. Van Pottelberge i I. Terwinghe, pełnomocnicy), Rada Unii Europejskiej (przedstawiciele: R. Meyer i M. Alver, pełnomocnicy)

Przedmiot

Skarga na podstawie art. 270 TFUE o stwierdzenie nieważności decyzji Komisji z dnia 18 kwietnia 2018 r. oddalającej w sposób dorozumiany złożony w dniu 18 grudnia 2017 r. przez skarżącego wniosek o objęcie go wspólnym systemem ubezpieczeń zdrowotnych instytucji Wspólnot Europejskich (RCAM).

Sentencja

1)	Skarga zostaje odrzucona jako niedopuszczalna.

2)	Claudio Necci pokrywa własne koszty postępowania oraz koszty poniesione przez Komisję Europejską.

3)	Parlament Europejski i Rada Unii Europejskiej pokrywają swoje własne koszty postępowania.

---

(1)  Dz.U. C 155 z 6.5.2019.

Postanowienie Sądu z dnia 13 marca 2020 r. – Jalkh / Parlament

(Sprawa T-183/19) (1)

(Skarga o stwierdzenie nieważności - Prawo instytucjonalne - Zmiany do regulaminu Parlamentu - Interpelacje dotyczące kwestii pierwszorzędnych - Uchybienie wymogom formalnym - Artykuł 76 lit. d) regulaminu postępowania - Legitymacja procesowa - Brak bezpośredniego oddziaływania - Brak indywidualnego oddziaływania - Akt regulacyjny - Środki wykonawcze - Niedopuszczalność)

(2020/C 175/33)

Język postępowania: francuski

Strony

Strona skarżąca: Jean-François Jalkh (Gretz-Armainvilliers, Francja) (przedstawiciel: adwokat F. Wagner)

Strona pozwana: Parlament Europejski (przedstawiciele: S. Alonso de León i T. Lukácsi, pełnomocnicy)

Przedmiot

Wniesiona na podstawie art. 263 TFUE skarga o stwierdzenie nieważności decyzji Parlamentu P8_TA(2019)0046 z dnia 31 stycznia 2019 r. w sprawie poprawek do Regulaminu Parlamentu mających wpływ na tytuł I rozdziały 1 i 4, tytuł V rozdział 3, tytuł VII rozdziały 4 i 5, tytuł VIII rozdział 1, tytuł XII, tytuł XIV oraz załącznik II [2018/2170(REG)].

Sentencja

1)	Skarga zostaje odrzucona jako niedopuszczalna.

2)	Jean-François Jalkh zostaje obciążony kosztami postępowania.

---

(1)  Dz.U. C 182 z 27.5.2019.

Postanowienie Sądu z dnia 12 mars 2020 – Le Comité de Douzelage de Houffalize/Komisja i EACEA

(Sprawa T-236/19) (1)

(Skarga o stwierdzenie nieważności - Program „Europa dla Obywateli” (2014-2020) - Zaproszenia do składania kandydatur „Partnerstwo miast 2017, drugi termin” (EACEA 36/2014) - Decyzja EACEA odrzucająca kandydaturę skarżącej ze względu na niespełnienie kryteriów wymagalności - Decyzja Komisji oddalająca skargę administracyjną odnoszącą się do decyzji EACEA - Kandydatura przedstawiona przez stowarzyszenie niemające osobowości prawnej - Brak zdolności sądowej - Brak dowodu posiadania osobowości prawnej - Niedopuszczalność)

(2020/C 175/34)

Język postępowania: francuski

Strony

Strona skarżąca: Le Comité de Douzelage de Houffalize (Belgia) (przedstawiciel: A. Kettels, adwokatka)

Strona pozwana: Komisja Europejska (przedstawiciele: G. Wils i A. Kyratsou, pełnomocnicy), Agencja Wykonawcza do spraw Edukacji, Kultury i Sektora Audiowizualnego (EACEA) (przedstawiciele: H. Monet i N. Durand, pełnomocnicy)

Przedmiot

Oparte na art. 263 TFUE żądanie zmierzające do stwierdzenia lub zmiany, po pierwsze, wydanej przez EACEA decyzji z dnia 25 czerwca 2018 r. odmawiającej przyznania dotacji na rzecz jej kandydatury przedstawionej w ramach zaproszenia do składania kandydatur „Partnerstwo miast 2017, drugi termin” (EACEA 36/2014) oraz, po drugie, decyzji wykonawczej Komisji C (2019) 572 z dnia 4 lutego 2019 r., oddalającej skargę administracyjną wniesioną przez stronę skarżącą na podstawie art. 22 ust. 1 rozporządzenia Rady (WE) nr 58/2003 z dnia 19 grudnia 2002 r. ustanawiającego statut agencji wykonawczych, którym zostaną powierzone niektóre zadania w zakresie zarządzania programami wspólnotowymi (Dz.U. 2003, L 11, s. 1).

Sentencja

1)	Skarga zostaje odrzucona.

2)	Postępowanie w przedmiocie podniesionego przez Agencję Wykonawczą do spraw Edukacji, Kultury i Sektora Audiowizualnego (EACEA) zarzutu niedopuszczalności zostaje umorzone.

3)	Nie ma potrzeby rozstrzygania w przedmiocie wniosku EACE o dopuszczenie do udziału w sprawie w charakterze interwenienta.

4)	Le Comité du Douzelage de Houffalize pokrywa, poza własnymi kosztami, również te poniesione przez Komisję Europejską i EACEA, z wyjątkiem kosztów związanych z wnioskiem o dopuszczenie do sprawy w charakterze interwenienta.

5)	EACEA pokrywa koszty związane z wnioskiem o dopuszczenie do sprawy w charakterze interwenienta.

---

(1)  Dz.U. C 270 z 12.8.2019.

Postanowienie Sądu z dnia 25 marca 2020 r. – Lucaccioni / Komisja

(Sprawa T-507/19) (1)

(Skarga o stwierdzenie nieważności - Służba publiczna - Czynność przygotowawcza - Skarga o odszkodowanie - Skarga ściśle związana ze skargą o stwierdzenie nieważności - Niedopełnienie wymogów postępowania poprzedzającego wniesienie skargi - Niedopuszczalność)

(2020/C 175/35)

Język postępowania: włoski

Strony

Strona skarżąca: Arnaldo Lucaccioni (San Benedetto del Tronto, Włochy) (przedstawiciel: adwokat E. Bonanni)

Strona pozwana: Komisja Europejska (przedstawiciele: T. Bohr i L. Vernier, pełnomocnicy, wspierani przez adwokata A. Dal Ferrę)

Przedmiot

Skarga na podstawie art. 270 TFUE zmierzająca, po pierwsze, do stwierdzenia nieważności decyzji Komisji z dnia 13 września 2018 r. oddalającej wniosek o wyłączenie z postępowania doktora A, lekarza wyznaczonego przez Komisję w ramach komisji lekarskiej ustanowionej w związku ze złożonym przez skarżącego wnioskiem o stwierdzenie zaostrzenia choroby zawodowej, a po drugie, do naprawienia szkody, jaką w swej ocenie poniósł skarżący.

Sentencja

1)	Skarga zostaje odrzucona jako niedopuszczalna.

2)	Arnaldo Lucaccioni zostaje obciążony kosztami postępowania.

---

(1)  Dz.U. C 295 z 2.9.2019.

Postanowienie prezesa Sądu z dnia 13 marca 2020 r. – Helsingin Bussiliikenne / Komisja

(Sprawa T-603/19 R)

(Środek tymczasowy - Pomoc państwa - Decyzja uznająca pomoc za niezgodną z rynkiem wewnętrznym i nakazująca jej odzyskanie - Wniosek o zawieszenie wykonania - Brak pilnego charakteru)

(2020/C 175/36)

Język postępowania: fiński

Strony

Strona skarżąca: Helsingin Bussiliikenne Oy (Helsinki, Finlandia) (przedstawiciele: adwokaci O. Hyvönen i N. Rosenlund)

Strona pozwana: Komisja Europejska (przedstawiciele: M. Huttunen i F. Tomat, pełnomocnicy)

Interwenient popierający stronę skarżącą: Republika Finlandii (przedstawiciel: J. Heliskoski, pełnomocnik)

Przedmiot

Złożony na podstawie art. 278 i 279 TFUE wniosek o zawieszenie wykonania decyzji Komisji C(2019) 3152 final z dnia 28 czerwca 2019 r. w sprawie pomocy państwa SA.33846 (2015/C) (ex 2014/NN) (ex 2011/CP) przyznanej przez Republikę Finlandii stronie skarżącej.

Sentencja

1)	Wniosek o zastosowanie środków tymczasowych zostaje oddalony.

2)	Nie ma potrzeby orzekać w przedmiocie wniosku spółek Nobina Oy i Nobina AB o dopuszczenie do sprawy w charakterze interwenienta, jak również w przedmiocie wniosku Komisji Europejskiej o zachowanie poufności.

3)	Rozstrzygnięcie o kosztach nastąpi w orzeczeniu kończącym postępowanie, z wyjątkiem kosztów poniesionych przez spółki Nobina Oy i Nobina AB, które pokryją własne koszty związane z ich wnioskiem o dopuszczenie do sprawy w charakterze interwenienta w postępowaniu w przedmiocie środków tymczasowych.

Postanowienie Prezesa Sądu z dnia 11 marca 2020 r. – Aceto Agricultural Chemicals / Komisja

(Sprawa T-612/19 R)

(Postępowanie w przedmiocie środka tymczasowego - Środki ochrony roślin - Nieodnowienie zatwierdzenia substancji czynnej chloroprofam - Wniosek o zawieszenie wykonania - Brak pilnego charakteru)

(2020/C 175/37)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Aceto Agricultural Chemicals Corp. Ltd (Chester, Zjednoczone Królestwo) (przedstawiciele: adwokaci C. Mereu i P. Sellar)

Strona pozwana: Komisja Europejska (przedstawiciele: F. Castilla Contreras, A. Dawes i I. Naglis, pełnomocnicy)

Przedmiot

Wniosek na podstawie art. 278 i 279 TFUE o zawieszenie wykonania rozporządzenia wykonawczego Komisji (UE) 2019/989 z dnia 17 czerwca 2019 r. w sprawie nieodnowienia zatwierdzenia substancji czynnej chloroprofam, zgodnie z rozporządzeniem Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 1107/2009 dotyczącym wprowadzania do obrotu środków ochrony roślin, oraz w sprawie zmiany załącznika do rozporządzenia wykonawczego Komisji (UE) nr 540/2011 (Dz.U. 2019, L 160, s. 11).

Sentencja

1)	Wniosek w przedmiocie środka tymczasowego zostaje oddalony.

2)	Rozstrzygnięcie o kosztach nastąpi w orzeczeniu kończącym postępowanie w sprawie.

Postanowienie Prezesa Sądu z dnia 13 marca 2020 r. – Intertranslations (Intertransleïsions) Metafraseis / Parlament

(Sprawa T-20/20 R)

(Postępowanie w przedmiocie środków tymczasowych - Zamówienia publiczne na usługi - Wniosek o zastosowanie środków tymczasowych - Brak pilnego charakteru)

(2020/C 175/38)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Intertranslations (Intertransleïsions) Metafraseis AE (Kalitea, Grecja) (przedstawiciel: adwokat N. Korogiannakis)

Strona pozwana: Parlament Europejski (przedstawiciele: S. Toliušis i E. Taneva, pełnomocnicy)

Przedmiot

Złożony na podstawie art. 278 i 279 TFUE wniosek o zastosowanie środków tymczasowych, mających na celu, po pierwsze, zawieszenie wykonania decyzji Parlamentu z dnia 4 grudnia 2019 r. o sklasyfikowaniu oferty skarżącej na drugim miejscu w kaskadzie dotyczącej części 5 przetargu na usługi tłumaczeń pisemnych na język angielski, należącej do przetargu TRA/EU19/2019, oraz o udzieleniu pierwszego zamówienia na podstawie tego przetargu innemu oferentowi, po drugie – zawieszenie wykonania umowy zawartej z tym drugim oferentem, a po trzecie – nakazanie Parlamentowi przekazania skarżącej brakujących fragmentów uzasadnienia komisji przetargowej.

Sentencja

1)	Wniosek o zastosowanie środków tymczasowych zostaje oddalony.

2)	Rozstrzygnięcie o kosztach nastąpi w orzeczeniu kończącym postępowanie w sprawie.

Skarga wniesiona w dniu 27 lutego 2020 r. – Philip Morris Products / EUIPO (SIENNA SELECTION)

(Sprawa T-130/20)

(2020/C 175/39)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Philip Morris Products SA (Neuchâtel, Szwajcaria) (przedstawiciel: adwokat L. Alonso Domingo)

Strona pozwana: Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (EUIPO)

Dane dotyczące postępowania przed EUIPO

Sporny znak towarowy: Słowny unijny znak towarowy SIENNA SELECTION – zgłoszenie nr 17 954 903

Zaskarżona decyzja: Decyzja Piątej Izby Odwoławczej EUIPO z dnia 18 grudnia 2019 r. w sprawie R 1675/2019-5

Żądanie

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—	stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji;

—	nakazanie EUIPO pokrycia własnych kosztów oraz kosztów poniesionych przez stronę skarżącą.

Podniesione zarzuty

—	Naruszenie art. 7 ust. 1 lit. c) rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2017/1001;

—	Naruszenie art. 7 ust. 1 lit. b) rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2017/1001.

Skarga wniesiona w dniu 9 marca 2020 r. – FC / EASO

(Sprawa T-148/20)

(2020/C 175/40)

Język postępowania: grecki

Strony

Strona skarżąca: FC (przedstawiciel: adwokat B. Christianós)

Strona pozwana: Europejski Urząd Wsparcia w dziedzinie Azylu (EASO)

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—

stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji EASO z dnia 18 grudnia 2019 r., nr EASO/ED/2019/509 w sprawie oddalenia zażalenia strony skarżącej złożonego w dniu 5 września 2019 r. na podstawie art. 90 ust. 2 regulaminu pracowniczego urzędników Unii Europejskiej (zwanego dalej „regulaminem pracowniczym”),

—	stwierdzenie nieważności decyzji EASO z dnia 7 czerwca 2019 r. w sprawie odrzucenia cofnięcia – opatrzonego datą 23 maja 2019 r. – przez stronę skarżącą jej wypowiedzenia z dnia 1o marca 2019 r.,

—

zasądzenie od EASO zapłaty, tytułem odszkodowania, na rzecz strony skarżącej – wraz z odsetkami – kwoty odpowiadającej wynagrodzeniu, które otrzymałaby ona, gdyby zachowała stanowisko zajmowane w EASO, czyli od dnia 1o czerwca 2019 r. do dnia ponownego objęcia jej funkcji w EASO, bądź ewentualnie do końca jej umowy z EASO lub do zatrudnienia na innym stanowisku z odpowiednim wynagrodzeniem w wysokości 7 534,03 EUR miesięcznie (do dnia 15 lipca 2019 r.) i w wysokości 7 777,25 EUR miesięcznie (od dnia 16 lipca 2019 r.),

—	zasądzenie od EASO zapłaty na rzecz strony skarżącej łącznej kwoty 250 000 EUR tytułem zadośćuczynienia za szkodę niemajątkową i szkodę na zdrowiu, jaką ona dotychczas poniosła, oraz

—	obciążenie EASO wszystkimi kosztami postępowania poniesionymi przez stronę skarżącą.

Zarzuty i główne argumenty

Na poparcie skargi strona skarżąca podnosi dwa zarzuty.

1.

Zarzut pierwszy dotyczący okoliczności, że zaskarżona decyzja nr EASO/ED/2019/509 jest wadliwa z następujących względów: — naruszenie prawa strony skarżącej do dobrej administracji (art. 41 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej, zwanej dalej „kartą”) z punktu widzenia zasady bezstronności, obowiązku zachowania należytej staranności i zasady obiektywności, jak również domniemania niewinności (pierwsza podstawa stwierdzenia nieważności w ramach zarzutu pierwszego); — naruszenie prawa strony skarżącej do uwzględnienia jej interesu przez administrację, co wynika z prawa do dobrej administracji (art. 41 karty) i z obowiązku wspomagania (art. 24 regulaminu pracowniczego) (druga podstawa stwierdzenia nieważności w ramach zarzutu pierwszego); — wspomniane niezgodne z prawem praktyki i zaniechania EASO są obarczone oczywistym błędem w ocenie, naruszeniem prawa i niewystarczającym uzasadnieniem (trzecia podstawa stwierdzenia nieważności w ramach zarzutu pierwszego).

2.

Zarzut drugi dotyczący okoliczności, że zaskarżona decyzja nr EASO/ED/2019/509 jest wadliwa z następujących względów: — błędy wynikające z oczywistego błędu w ocenie, naruszenia prawa i niewystarczającego uzasadnienia, w szczególności w odniesieniu do złożenia wypowiedzenia na podstawie art. 47 lit. b) ppkt ii) Warunków zatrudnienia innych pracowników Unii Europejskiej oraz możliwości cofnięcia wypowiedzenia (pierwsza podstawa stwierdzenia nieważności w ramach zarzutu drugiego); — naruszenie prawa strony skarżącej do dobrej administracji (art. 41 karty) i obowiązku wspomagania (art. 24 regulaminu pracowniczego, mający zastosowanie w drodzy analogii), w szczególności z punktu widzenia prawa strony skarżącej do uwzględnienia jej interesu przez administrację (druga podstawa stwierdzenia nieważności w ramach zarzutu drugiego).

Skarga wniesiona w dniu 24 marca 2020 r. – Tartu Agru / Komisja

(Sprawa T-150/20)

(2020/C 175/41)

Język postępowania: estoński

Strony

Strona skarżąca: AS Tartu Agru (przedstawiciele: adwokaci T. Järviste, T. Kaurov, M. Peetsalu i M. A. R. Valberg)

Strona pozwana: Komisja Europejska

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—	stwierdzenie dopuszczalności skargi;

—	stwierdzenie nieważności decyzji Komisji z dnia 24 stycznia 2020 r. w sprawie pomocy państwa SA.39182 (2017/C), dotyczącej udzielenia Tartu Agro pomocy rzekomo niezgodnej z prawem;

—	obciążenie Komisji kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Na poparcie skargi strona skarżąca podnosi osiem zarzutów.

1.	Skarga jest dopuszczalna. — Skarga jest dopuszczalna, ponieważ zgodnie z zaskarżoną decyzją skarżąca jest domniemanym beneficjentem pomocy. Stąd decyzja ta dotyczy jej bezpośrednio i indywidualnie.

2.

Komisja naruszyła zasadniczo przepisy materialne i proceduralne, oceniając na podstawie procedury przetargowej, czy transakcja była zgodna z zasadami rynkowymi, nie wypełniła spoczywającego na niej obowiązku uzasadnienia i dokonała błędnej interpretacji okoliczności faktycznych. — Komisja powinna była uwzględnić czasowy kontekst chwili zawarcia umowy dzierżawy, ówczesne względy gospodarcze i obowiązujące wówczas kryteria wykładni. — Komisja doszła do błędnego wniosku, że procedura przetargowa nie odpowiadała wymogom zapewniającym warunki rynkowe, ponieważ warunki procedury przetargowej ogółem umożliwiły maksymalizację zysku państwa.

3.

Komisja naruszyła zasadniczo przepisy materialne i proceduralne, badając, czy uzgodniony w umowie dzierżawy czynsz dzierżawny odpowiadał warunkom rynkowym, naruszyła reguły ciężaru dowodu przy badaniu istnienia pomocy państwa i dokonała błędnej interpretacji okoliczności faktycznych. — Komisja stwierdziła istnienie pomocy państwa na podstawie nieistotnych i niedostatecznych danych. Powinna była stwierdzić, że inwestycje w poprawę gruntów, koszty utrzymania gruntów i poprawa jakości gleby stanowiły integralną część czynszu. — Komisja błędnie nie uwzględniła, że korzyść gospodarcza wynikająca rzekomo z umowy dzierżawy została w każdym wypadku zneutralizowana poprzez prywatyzację skarżącej i połączenie jej z właścicielami jej udziałów najpóźniej w roku 2002.

4.	Komisja naruszyła zasadniczo przepisy przy ustalaniu wysokości odniesionej korzyści i błędnie oceniła okoliczności faktyczne. — Komisja błędnie posłużyła się przy ocenie środkami arytmetycznymi i statystycznymi czynszami dzierżawnymi, a także uchybiła obowiązkowi uzasadnienia.

5.

Komisja naruszyła zasadniczo przepisy materialne i błędnie oceniła okoliczności faktyczne, kwalifikując stan faktyczny jako nową pomoc. — Jakakolwiek rzekomo udzielona pomoc została udzielona przed przystąpieniem Estonii do Unii i w chwili przystąpienia była całkowicie zakończona ze względu na to, że przedsiębiorstwo zostało sprywatyzowane w roku 2001 a połączenie skarżącej i właścicieli jej udziałów nastąpiło w roku 2002.

6.

Komisja naruszyła zasadniczo przepisy i błędnie oceniła okoliczności faktyczne, uznając pomoc za przedawnioną jedynie częściowo. — Komisja powinna była dojść do wniosku, że wynikająca rzekomo z umowy dzierżawy pomoc państwa zakończyła się najpóźniej przy połączeniu skarżącej z właścicielami jej udziałów w roku 2002 i dlatego jest w pełnym zakresie przedawniona.

7.

Komisja naruszyła przepisy, zobowiązując Republikę Estonii sprzecznie z zasadami ochrony uzasadnionych oczekiwań i pewności prawa do odzyskania pomocy od Tartu Agro. — Występują szczególne okoliczności, z których wynika, że odzyskanie pomocy od skarżącej byłoby skrajnie niesłuszne – skarżąca nie musiała rozpoznać istnienia pomocy państwa.

8.

Komisja w oczywisty sposób naruszyła przepisy i błędnie oceniła okoliczności faktyczne, kwalifikując pomoc jako niezgodną z rynkiem wewnętrznym. — Strony uzasadniły merytorycznie, w jaki sposób umowa dzierżawy przyczyniła się do wsparcia rozwoju gospodarczego, ale Komisja tego merytorycznie nie rozpatrzyła.

Skarga wniesiona w dniu 16 marca 2020 r. – Republika Czeska / Komisja

(Sprawa T-151/20)

(2020/C 175/42)

Język postępowania: czeski

Strony postępowania

Strona skarżąca: Republika Czeska (przedstawiciele: M. Smolek, J. Vláčil i O. Serdula, pełnomocnicy)

Strona pozwana: Unia Europejska, reprezentowana przez Komisję Europejską

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—	nakazanie Unii Europejskiej, reprezentowanej przez Komisję Europejską, dokonania na rzecz Republiki Czeskiej zwrotu nienależnego świadczenia w wysokości odpowiadającej kwocie 40 482 255 CZK, która w dniu 17 marca 2015 r. nienależnie została warunkowo wpłacona na rachunek Komisji Europejskiej;

—	nakazanie Unii Europejskiej, reprezentowanej przez Komisję Europejską, dokonania na rzecz Republiki Czeskiej zwrotu nienależnego świadczenia w wysokości odpowiadającej kwocie 2 698 817 CZK, która w dniu 22 grudnia 2016 r. nienależnie została wpłacona na rachunek Komisji Europejskiej;

—	obciążenie Unii Europejskiej, reprezentowanej przez Komisję Europejską, kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Na poparcie skargi strona skarżąca podnosi jeden zarzut.

Strona skarżąca twierdzi, że sporna kwota odpowiada niepobranym należnościom celnym z tytułu przywozu zapalniczek krzemieniowych z Laosu w wysokości 53 976 340 CZK po odjęciu kosztów poboru. W dniu 17 marca 2015 r. została na rachunek Komisji warunkowo wpłacona kwota 40 482 255 CZK (75 % niepobranych należności celnych), w następstwie wniosku Komisji z dnia 21 stycznia 2015 r. W dniu 22 grudnia 2016 r. została na rachunek Komisji wpłacona kwota 2 698 817 CZK (5 % niepobranych należności celnych), zgodnie z żądaniem Komisji zapłacenia różnicy odpowiadającej zwiększeniu części odprowadzanej do Unii do 80 %.

Wpłata tej kwoty na rachunek Komisji była nienależna, ponieważ przedmiotowe cło nie mogło zostać pobrane z przyczyn, których nie można przypisać Republice Czeskiej. Zgodnie z art. 17 ust. 2 lit. b) rozporządzenia nr 1150/2000 z dnia 22 maja 2000 r. (1), Republika Czeska nie była zatem zobowiązana do udostępnienia Komisji spornej kwoty.

---

(1)  Rozporządzenie Rady (WE, Euratom) nr 1150/2000 z dnia 22 maja 2000 r. wykonujące decyzję 94/728/WE, Euratom w sprawie systemu środków własnych Wspólnot (Dz.U. 2000, L 130, s. 1).

Skarga wniesiona w dniu 27 marca 2020 r. – Ighoga Region 10 / Komisja

(Sprawa T-161/20)

(2020/C 175/43)

Język postępowania: niemiecki

Strony

Strona skarżąca: Ighoga Region 10 eV (Ingolstadt, Niemcy) (przedstawiciel: adwokat A. Bartosch)

Strona pozwana: Komisja Europejska

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o stwierdzenie, że strona pozwana naruszyła ciążące na niej obowiązki wynikające z TFUE, gdyż mimo upływu niemalże 2 ¾ lat od złożenia do niej skargi przez stronę skarżącą i po tym, jak została ona wezwana do wydania decyzji końcowej w celu zamknięcia postępowania, strona pozwana nie przyjęła formalnej decyzji zgodnie z jedną z możliwych alternatyw przewidzianych w art. 4 tzw. reguł postępowania w przypadkach pomocy państwa, lecz pozostała raczej bezczynna.

Zarzuty i główne argumenty

Skarga została wniesiona na bezczynność Komisji w związku z niewydaniem decyzji w sprawie skargi strony skarżącej złożonej do tej instytucji w dniu 4 lipca 2017 r. dotyczącej pomocy państwa uregulowanej w prawie Unii Europejskiej w przypadku SA.48582 – domniemana pomoc państwa dla Maritim-Gruppe i KHI Immobilien GmbH.

Skarga wniesiona w dniu 20 marca 2020 r. – Tornado Boats International / EUIPO – Haygreen (TORNADO)

(Sprawa T-167/20)

(2020/C 175/44)

Język skargi: angielski

Strony

Strona skarżąca: Tornado Boats International ApS (Lystrup, Dania) (przedstawiciel: adwokat M. Hoffgaard Rasmussen)

Strona pozwana: Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (EUIPO)

Druga strona w postępowaniu przed izbą odwoławczą: David Haygreen (Colwyn Bay, Zjednoczone Królestwo)

Dane dotyczące postępowania przed EUIPO

Właściciel spornego znaku towarowego: Strona skarżąca

Sporny znak towarowy: Graficzny unijny znak towarowy TORNADO – zgłoszenie nr 10 097 368

Postępowanie przed EUIPO: Postępowanie w sprawie unieważnienia prawa do znaku

Zaskarżona decyzja: Decyzja Pierwszej Izby Odwoławczej EUIPO z dnia 17 stycznia 2020 r. w sprawie R 1169/2018-1

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—	stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji;

—	uchylenie decyzji o unieważnieniu prawa do znaku towarowego.

Podniesione zarzuty

—	Naruszenie art. 59 ust. 1 lit. b) rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2017/1001.

Skarga wniesiona w dniu 4 kwietnia 2020 r. – Comune di Stintino / Komisja

(Sprawa T-174/20)

(2020/C 175/45)

Język postępowania: włoski

Strony

Strona skarżąca: Comune di Stintino (przedstawiciel: adwokat G. Machiavelli)

Strona pozwana: Komisja Europejska

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o stwierdzenie nieważności:

—

środka, o którym mowa w zawiadomieniu Ref. Ares(2020)734033-05/02/2020 Komisji Europejskiej, Dyrekcja Generalna ds. Środowiska, Dyrekcja AENV. A – Polityka, Koordynacja, LIFE, Zarządzanie i Zasoby, ENV. A.4. – Zarządzanie LIFE-m, Administracja, IT i Usługi Wsparcia Kierowników Wydziałów, za pomocą którego to środka postanowiono o obniżeniu finansowania przyznanego Comune di Stintino (gminie Stintino, Włochy) na program „LIFE10 NAT/IT/000244 – ST.e.R.N.A.” i nakazano odzyskanie wypłaconych już nadwyżek;

—	noty debetowej Komisji Europejskiej nr 3242002652 z dnia 24 lutego 2020 r., w której to nocie zażądano od Comune di Stintino zapłaty kwoty 447 078,63 EUR tytułem zwrotu kwot nienależnych w związku z powyższym środkiem;

—

środka, o którym mowa w zawiadomieniu Ref. Ares(2019)6551262-23/10/2019 Komisji Europejskiej, Dyrekcja Generalna ds. Środowiska, Dyrekcja AENV. A – Polityka, Koordynacja, LIFE, Zarządzanie i Zasoby, ENV. A.4. – Zarządzanie LIFE-m, Administracja, IT i Usługi Wsparcia Kierowników Wydziałów, za pomocą którego to środka ustalono wysokość wydatków niekwalifikujących się do objęcia wskazanym wyżej finansowaniem oraz przyznano Comune di Stintino termin 30 dni na wniesienie zastrzeżeń (dok. nr R3);

—	wszelkich innych wcześniejszych, późniejszych lub w każdym powiązanych z nimi aktów lub środków.

Zarzuty i główne argumenty

Na poparcie skargi strona skarżąca podnosi następujące zarzuty:

1.

Ogólny plan działania: naruszenie istotnych wymogów proceduralnych, naruszenie art. 15 i 296 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej, a także naruszenie art. 41 ust. 2 lit. c) Karty praw podstawowych Unii Europejskiej: brak uzasadnienia, ponieważ nie można zrozumieć, jak został ustalony procent zastosowanej obniżki.

2.	Ogólny plan działania: naruszenie istotnych wymogów proceduralnych, zasady proporcjonalności i art. 5 Traktatu o Unii Europejskiej, ponieważ obniżka nie jest proporcjonalna do przeprowadzonych akcji.

3.	Ogólny plan działania: naruszenie istotnych wymogów proceduralnych, zasady proporcjonalności i art. 5 Traktatu o Unii Europejskiej, ponieważ procent projektu, który został wykonany, był wyższy od procentu zastosowanego do obniżki.

4.

Nabycie terenu i renaturalizacja laguny, kanału i zatok: naruszenie istotnych wymogów proceduralnych, zasady proporcjonalności, art. 5 Traktatu o Unii Europejskiej i art. 35.1 Ogólnych przepisów regulujących finansowanie, jak również naruszenie uzasadnionych oczekiwań, ponieważ zaskarżone akty naruszają wskazane wyżej przepisy i ponieważ nie jest kwestionowana okoliczność, że akcja została w pełni przeprowadzona.

5.

Monitoring terenu, edukacja w zakresie ochrony środowiska i dostępna sieć ekologiczna: naruszenie istotnych wymogów proceduralnych, zasady proporcjonalności, art. 5 Traktatu o Unii Europejskiej i art. 18 Ogólnych przepisów regulujących finansowanie, jak również naruszenie uzasadnionych oczekiwań, ponieważ akcja została w pełni przeprowadzona i opóźnienia, na które się uskarżano, nie wpłynęły negatywnie w dłuższej perspektywie na rozwój działań w zakresie rozpowszechniania. Akcja została bowiem przeprowadzona w pełni w odniesieniu do części, w której było to możliwe w świetle ograniczeń związanych z ochroną środowiska.

6.

Koordynacja projektu: naruszenie uzasadnionych oczekiwań, naruszenie istotnych wymogów proceduralnych, art. 15 i 296 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej, jak również naruszenie art. 41 ust. 2 lit. c) Karty praw podstawowych Unii Europejskiej, brak uzasadnienia, naruszenie zasady proporcjonalności, art. 5 Traktatu o Unii Europejskiej i art. 18 Ogólnych przepisów regulujących finansowanie, ponieważ nie jest zrozumiałe, jak został ustalony procent obniżki, a w każdym razie zastosowany procent nie jest proporcjonalny do wykonanej działalności.

Skarga wniesiona w dniu 31 marca 2020 r. – Laboratorios Ern / EUIPO – Sanolie (SANOLIE)

(Sprawa T-175/20)

(2020/C 175/46)

Język skargi: hiszpański

Strony

Strona skarżąca: Laboratorios Ern, SA (Barcelona, Hiszpania) (przedstawiciel: adwokat R. Guerras Mazón)

Strona pozwana: Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (EUIPO)

Druga strona w postępowaniu przed izbą odwoławczą: Sanolie (Istambuł, Turcja)

Dane dotyczące postępowania przed EUIPO

Zgłaszający sporny znak towarowy: Druga strona w postępowaniu przed izbą odwoławczą

Sporny znak towarowy: Słowny unijny znak towarowy SANOLIE – zgłoszenie nr 17 042 292

Postępowanie przed EUIPO: Postępowanie w sprawie sprzeciwu

Zaskarżona decyzja: Decyzja Czwartej Izby Odwoławczej EUIPO z dnia 22 stycznia 2020 r. w sprawie R 2405/2018-4

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—	stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji w zakresie dotyczącym dopuszczenia do rejestracji znaku w odniesieniu do zgłoszonych towarów: „masło do ciała; kremy do twarzy do użytku kosmetycznego; olejki do ciała [kosmetyki]; olejki do twarzy; olejki do celów kosmetycznych”, należących do klasy 3;

—	odrzucenie zgłoszenia unijnego znaku towarowego nr 17 042 292 „SANOLIE” w odniesieniu do wspomnianych towarów: „masło do ciała; kremy do twarzy do użytku kosmetycznego; olejki do ciała [kosmetyki]; olejki do twarzy; olejki do celów kosmetycznych”, należących do klasy 3;

—	obciążenie strony pozwanej i – w razie wstąpienia do postępowania – interwenienta kosztami postępowania.

Podniesione zarzuty

Naruszenie art. 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2017/1001 / rozporządzenia nr 2868/95.

Postanowienie Sądu z dnia 12 marca 2020 r. – Riginos Emporiki kai Mesitiki/EUIPO – Honda Motor (ONDA 1962)

(Sprawa T-548/19) (1)

(2020/C 175/47)

Język postępowania: angielski

Prezes szóstej izby zarządził wykreślenie sprawy.

---

(1)  Dz.U. C 337 z 7.10.2019.