Ostatnie publikacje Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej

(2020/C 87/01)

Ostatnia publikacja

Dz.U. C 77 z 9.3.2020

Wcześniejsze publikacje

Dz.U. C 68 z 2.3.2020

Dz.U. C 61 z 24.2.2020

Dz.U. C 54 z 17.2.2020

Dz.U. C 45 z 10.2.2020

Dz.U. C 36 z 3.2.2020

Dz.U. C 27 z 27.1.2020

Teksty te są dostępne na stronie internetowej:

EUR-Lex: http://eur-lex.europa.eu

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Tribunale di Potenza (Włochy) w dniu 26 lipca 2019 r. – OM / Ministero dell’Istruzione, dell’Università e della Ricerca i in.

(Sprawa C-569/19)

(2020/C 87/02)

Język postępowania: włoski

Sąd odsyłający

Tribunale di Potenza

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: OM

Strona pozwana: Ministero dell’Istruzione, dell’Università e della Ricerca, Ministero dell’Economia e delle Finanze, Presidenza del Consiglio dei Ministri

Postanowieniem z dnia 7 listopada 2019 r. Trybunał (dziewiąta izba) stwierdził, że wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Tribunale di Potenza jest oczywiście niedopuszczalny.

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Amtsgericht Hamburg (Niemcy) w dniu 13 listopada 2019 r. – XY / KLM Cityhopper BV

(Sprawa C-829/19)

(2020/C 87/03)

Język postępowania: niemiecki

Sąd odsyłający

Amtsgericht Hamburg

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: XY

Strona pozwana: KLM Cityhopper BV

Postanowieniem Trybunału z dnia 17 stycznia 2020 r. sprawa została wykreślona z rejestru Trybunału.

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Verwaltungsgericht Gera (Niemcy) w dniu 18 listopada 2019 r. – Toropet Ltd. / Landkreis Greiz

(Sprawa C-836/19)

(2020/C 87/04)

Język postępowania: niemiecki

Sąd odsyłający

Verwaltungsgericht Gera

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: Toropet Ltd.

Druga strona postępowania: Landkreis Greiz

Pytania prejudycjalne

1)	Czy art. 10 lit. a) rozporządzenia nr 1069/2009 (1) należy interpretować w ten sposób, że pierwotna klasyfikacja materiału do kategorii 3 przestaje być aktualna, gdy ze względu na rozkład i zepsucie produkty stają się niezdatne do spożycia?

2)

Czy art. 10 lit. f) rozporządzenia nr 1069/2009 należy interpretować w ten sposób, że pierwotna klasyfikacja produktów pochodzenia zwierzęcego lub środków spożywczych zawierających produkty pochodzenia zwierzęcego jako materiału kategorii 3 przestaje być aktualna, gdy w wyniku późniejszych procesów rozkładu lub zepsucia produkty te stanowią zagrożenie dla zdrowia ludzi lub zwierząt?

3)	Czy przepis art. 9 lit. d) rozporządzenia nr 1069/2009 należy interpretować zawężająco w ten sposób, że materiał zmieszany z ciałami obcymi, takimi jak trociny, należy zaklasyfikować jako materiał kategorii 2 tylko wtedy, gdy jest to materiał przeznaczony do przetworzenia i na paszę dla zwierząt?

---

(1)  Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 1069/2009 z dnia 21 października 2009 r. określające przepisy sanitarne dotyczące produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego, nieprzeznaczonych do spożycia przez ludzi, i uchylające rozporządzenie (WE) nr 1774/2002 (Dz.U. 2009, L 300, s. 1).

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Verwaltungsgericht Köln (Niemcy) w dniu 22 listopada 2019 r. – Vodafone GmbH / Bundesrepublik Deutschland

(Sprawa C-854/19)

(2020/C 87/05)

Język postępowania: niemiecki

Sąd odsyłający

Verwaltungsgericht Köln

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: Vodafone GmbH

Druga strona postępowania: Bundesrepublik Deutschland

Pytania prejudycjalne

1)

a) Czy w przypadku oferowania taryfy za połączenia komórkowe, z której klienci mogą korzystać za granicą i która przewiduje miesięczny limit danych dla mobilnego przesyłu danych, po wykorzystaniu którego prędkość transmisji jest zmniejszona, oraz która może zostać rozszerzona o bezpłatną opcję taryfową, na podstawie której niektóre usługi przedsiębiorstw partnerskich przedsiębiorstwa telekomunikacyjnego mogą być wykorzystywane w kraju bez odliczania ilości danych zużytych przy korzystaniu z tych usług od miesięcznego limitu danych objętych taryfą za połączenia komórkowe, podczas gdy za granicą ilość tych danych jest wliczana do miesięcznego limitu danych objętych taryfą za połączenia komórkowe, pojęcie usługi transmisji danych w roamingu regulowanym w rozumieniu art. 6a w związku z art. 2 ust. 2 lit. m) rozporządzenia nr. 531/2012 (1) należy rozumieć w ten sposób, że ta taryfa za połączenia komórkowe i opcja taryfowa kwalifikują się łącznie jako jednolita usługa transmisji danych w roamingu regulowanym, z takim skutkiem, iż niedozwolone jest odliczanie od miesięcznego limitu danych wyłącznie ilości danych zużytych przy korzystaniu z tych usług w kraju? b) W przypadku udzielenia odpowiedzi twierdzącej na pytanie pierwsze lit. a): Czy w sytuacji takiej jak ta rozpatrywana w niniejszym postępowaniu art. 6a rozporządzenia nr 531/2012 należy interpretować w ten sposób, że wliczenie ilości danych zużytych w związku z korzystaniem z usług przedsiębiorstw partnerskich za granicą do miesięcznego limitu danych objętych taryfą za połączenia komórkowe należy zakwalifikować jako pobranie opłaty dodatkowej? c) W przypadku udzielenia odpowiedzi twierdzącej na pytanie pierwsze lit. a) i b): Czy ma to zastosowanie również, gdy w sytuacji takiej jak ta rozpatrywana w niniejszym postępowaniu za opcję taryfową jest naliczana opłata?

2)

a) W przypadku udzielenia odpowiedzi twierdzącej na pytanie pierwsze lit. a): Czy w sytuacji takiej jak ta rozpatrywana w niniejszym postępowaniu art. 6b ust. 1 akapit pierwszy rozporządzenia nr 531/2012 należy interpretować w ten sposób, że polityka uczciwego korzystania („Fair Use Policy”) w odniesieniu do korzystania z detalicznych usług roamingu regulowanego może odnosić się również do opcji taryfowej jako takiej? b) W przypadku udzielenia odpowiedzi twierdzącej na pytanie pierwsze lit. a) i przeczącej na pytanie drugie lit. a): Czy w sytuacji takiej jak ta rozpatrywana w niniejszym postępowaniu art. 6b ust. 1 akapit pierwszy rozporządzenia nr 531/2012 należy interpretować w ten sposób, że może zostać ustalona wspólna polityka uczciwego korzystania („Fair Use Policy”) w odniesieniu do korzystania z detalicznych usług roamingu regulowanego dotycząca zarówno taryfy za połączenia komórkowe, jak i opcji taryfowej, z tym skutkiem, iż całkowita krajowa cena detaliczna taryfy za połączenia komórkowe względnie suma całkowitych krajowych cen detalicznych taryfy za połączenia komórkowe i opcji taryfowej powinna stanowić podstawę do określenia ilości danych, którą należy udostępnić w ramach wspólnej „Fair Use Policy”? c) W przypadku udzielenia odpowiedzi twierdzącej na pytanie pierwsze lit. a) i przeczącej na pytanie drugie lit. a) i b): Czy w sytuacji takiej jak ta rozpatrywana w niniejszym postępowaniu art. 6b ust. 1 akapit pierwszy rozporządzenia nr 531/2012 w związku z art. 4 ust. 2 akapit pierwszy rozporządzenia wykonawczego 2016/2286 (2) znajduje zastosowanie przez analogię w taki sposób, że dla opcji taryfowej jako takiej może być przewidziana polityka uczciwego korzystania („Fair Use Policy”)?

3)

a) W przypadku udzielenia odpowiedzi twierdzącej na pytanie drugie lit. a) lub c): Czy pojęcie otwartego pakietu danych w rozumieniu art. 6b ust. 1 akapit pierwszy rozporządzenia nr 531/2012 w związku z art. 4 ust. 2 akapit pierwszy i art. 2 ust. 2 lit. c) rozporządzenia wykonawczego 2016/2286 należy interpretować w ten sposób, że opcja taryfowa, za którą naliczana jest opłata, sama w sobie powinna zostać zakwalifikowana jako otwarty pakiet danych? b) W przypadku udzielania odpowiedzi twierdzącej na pytanie trzecie lit. a): Czy ma to zastosowanie również w sytuacji takiej jak ta rozpatrywana w niniejszym postępowaniu, gdy za opcję taryfową nie jest naliczana opłata?

4)

W przypadku udzielenia odpowiedzi twierdzącej na pytanie drugie lit. a) lub c) i przeczącej na pytanie trzecie lit. a) lub b): Czy w sytuacji takiej jak ta rozpatrywana w niniejszym postępowaniu art. 6b ust. 1 akapit pierwszy rozporządzenia nr 531/2012 w związku z art. 4 ust. 2 akapit pierwszy rozporządzenia wykonawczego 2016/2286 należy interpretować w ten sposób, że całkowitą krajową cenę detaliczną taryfy za połączenia komórkowe należy uwzględnić również przy obliczaniu ilości danych, którą trzeba udostępnić klientom korzystającym z roamingu w ramach „Fair Use Policy” odnoszącej się wyłącznie do opcji taryfowej jako takiej?

---

(1)  Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 531/2012 z dnia 13 czerwca 2012 r. w sprawie roamingu w publicznych sieciach łączności ruchomej wewnątrz Unii (Dz.U. 2012, L 172, s. 10).

(2)  Rozporządzenie wykonawcze Komisji (UE) 2016/2286 z dnia 15 grudnia 2016 r. ustanawiające szczegółowe przepisy dotyczące stosowania polityki uczciwego korzystania i metod oceny zrównoważonego charakteru zniesienia dodatkowych opłat z tytułu detalicznych usług roamingu oraz dotyczące wniosku, jaki ma obowiązek złożyć dostawca usług roamingu na potrzeby tej oceny (Dz.U. 2016, L 344, s. 46).

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Tribunal Supremo (Hiszpania) w dniu 28 listopada 2019 r. – L./Banco de Caja España de inversiones, Salamanca y Soria, S.A.U.

(Sprawa C-869/19)

(2020/C 87/06)

Język postępowania: hiszpański

Sąd odsyłający

Tribunal Supremo

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: L

Druga strona postępowania: Banco de Caja España de Inversiones, Salamanca y Soria, S.A.U.

Pytanie prejudycjalne

Czy art. 6 ust. 1 dyrektywy 93/13/EWG (1) stoi na przeszkodzie zastosowaniu proceduralnych zasad dyspozycyjności, spójności i zakazu reformatio in peius, które uniemożliwiają sądowi rozstrzygającemu w przedmiocie apelacji wniesionej przez bank od wyroku, w którym ograniczono w czasie zwrot kwot nienależnie zapłaconych przez konsumenta wskutek stwierdzenia nieważności „klauzuli dolnego progu”, zasądzenie zwrotu tych kwot w pełnej wysokości pogarszając w ten sposób sytuację wnoszącego apelację, ponieważ ograniczenie to nie zostało zaskarżone przez konsumenta?

---

(1)  Dyrektywa Rady 93/13/EWG z dnia 5 kwietnia 1993 r. w sprawie nieuczciwych warunków w umowach konsumenckich (Dz.U. L 95, 21.4.1993, s. 29).

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Schleswig-Holsteinisches Verwaltungsgericht (Niemcy) w dniu 29 listopada 2019 r. – Deutsche Umwelthilfe eV / Bundesrepublik Deutschland

(Sprawa C-873/19)

(2020/C 87/07)

Język postępowania: niemiecki

Sąd odsyłający

Schleswig-Holsteinisches Verwaltungsgericht

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: Deutsche Umwelthilfe eV

Druga strona postępowania: Bundesrepublik Deutschland

Uczestnik postępowania: Volkswagen AG

Pytania prejudycjalne

1)

Czy art. 9 ust. 3 Konwencji o dostępie do informacji, udziale społeczeństwa w podejmowaniu decyzji oraz dostępie do sprawiedliwości w sprawach dotyczących środowiska, podpisanej w dniu 25 czerwca 1998 r. w Aarhus, zatwierdzonej decyzją Rady 2005/370/WE z dnia 17 lutego 2005 r. w imieniu Wspólnoty Europejskiej (1), w związku z art. 47 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej należy interpretować w ten sposób, że stowarzyszenia ochrony środowiska powinny mieć zasadniczo możliwość wniesienia do sądu skargi na decyzję zezwalającą – ewentualnie z naruszeniem art. 5 ust. 2 rozporządzenia (WE) nr 715/2007 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie homologacji typu pojazdów silnikowych w odniesieniu do emisji zanieczyszczeń pochodzących z lekkich pojazdów pasażerskich i użytkowych (Euro 5 i Euro 6) oraz w sprawie dostępu do informacji dotyczących naprawy i utrzymania pojazdów (2) – na produkcję samochodów osobowych z silnikami o zapłonie samoczynnym wyposażonych w urządzenia ograniczające skuteczność działania?

2)

W razie udzielenie odpowiedzi twierdzącej na pytanie pierwsze: a) Czy art. 5 ust. 2 rozporządzenia nr 715/2007 należy interpretować w ten sposób, że parametrem w odniesieniu do kwestii niezbędności urządzenia ograniczającego skuteczność działania dla zabezpieczenia silnika przed uszkodzeniem lub awarią i ze względu na bezpieczeństwo użytkowania pojazdu jest co do zasady aktualny stan techniki w rozumieniu możliwości technicznych w chwili udzielenia homologacji typu WE? b) Czy oprócz stanu techniki należy uwzględnić także inne okoliczności, które mogą prowadzić do dopuszczalności urządzenia ograniczającego skuteczność działania, mimo że w świetle danego aktualnego stanu techniki ono samo nie byłoby „niezbędne” w rozumieniu art. 5 ust. 2 zdanie drugie lit. a) rozporządzenia nr 715/2007?

---

(1)  Decyzja Rady z dnia 17 lutego 2005 r. w sprawie zawarcia w imieniu Wspólnoty Europejskiej Konwencji o dostępie do informacji, udziale społeczeństwa w podejmowaniu decyzji oraz dostępie do sprawiedliwości w sprawach dotyczących środowiska (Dz.U. 2005, L 124, s. 1).

(2)  Dz.U. 2007, L 171, s. 1.

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Amtsgericht Düsseldorf (Niemcy) w dniu 3 grudnia 2019 r. – VZ i in. / Eurowings GmbH

(Sprawa C-880/19)

(2020/C 87/08)

Język postępowania: niemiecki

Sąd odsyłający

Amtsgericht Düsseldorf

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: VZ i in.

Strona pozwana: Eurowings GmbH

Pytania prejudycjalne

1)

Czy art. 5 ust. 1 lit. c) ppkt (iii) rozporządzenia WE nr 261/04 (1) należy interpretować w ten sposób, że wskazana w tym przepisie zmiana planu podróży umożliwiająca pasażerowi odlot nie wcześniej, niż godzinę przed planowanym czasem odlotu, musi nastąpić z tego samego miejsca odlotu, co zarezerwowany lot, czy też może również nastąpić odlot z innego portu lotniczego?

2)

Czy w przypadku gdy może nastąpić odlot z innego portu lotniczego, decydujące jest wówczas jedynie to, by odlot nie miał miejsca wcześniej niż jedną godzinę przed planowanym czasem odlotu, niezależnie od tego, jak daleki jest dojazd pasażera na lotnisko, czy też różnicę czasu należy obliczyć również w związku z dojazdem pasażera na lotnisko?

---

(1)  Rozporządzenie (WE) nr 261/2004 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 11 lutego 2004 r. ustanawiające wspólne zasady odszkodowania i pomocy dla pasażerów w przypadku odmowy przyjęcia na pokład albo odwołania lub dużego opóźnienia lotów, uchylające rozporządzenie (EWG) nr 295/91 (Dz.U. 2004, L 46, s. 1).

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Audiencia Provincial de Barcelona (Hiszpania) w dniu 3 grudnia 2019 r. – Sumal, S.L / Mercedes Benz Trucks España, S.L.

(Sprawa C-882/19)

(2020/C 87/09)

Język postępowania: hiszpański

Sąd odsyłający

Audiencia Provincial de Barcelona.

Strony w postępowaniu głównym

Strona powodowa: Sumal, S.L.

Strona pozwana: Mercedes Benz Trucks España, S.L.

Pytania prejudycjalne

A)	Czy doktryna jedności gospodarczej, która wynika z orzecznictwa samego Trybunału Sprawiedliwości, uzasadnia rozszerzenie odpowiedzialności spółki dominującej na spółkę zależną, czy też doktryna ta ma zastosowanie wyłącznie do rozszerzenia odpowiedzialności spółek zależnych na spółkę dominującą?

B)

Czy rozszerzenie pojęcia jedności gospodarczej w dziedzinie stosunków wewnątrz grupy powinno być dokonywane wyłącznie na podstawie kryteriów kontroli, czy też może się ono również opierać na innych kryteriach, w tym na fakcie, że spółka zależna mogła odnieść korzyść z działań stanowiących naruszenie?

C)	W przypadku stwierdzenia możliwości rozszerzenia odpowiedzialności spółki dominującej na spółkę zależną, jakie byłyby przesłanki, które by to umożliwiały?

D)

W przypadku udzielenia na powyższe pytania odpowiedzi opowiadających się za przyjęciem rozszerzenia odpowiedzialności za działania spółek dominujących na spółki zależne, czy zgodny z taką doktryną unijną jest przepis krajowy, taki jak art. [71.2] Ley de Defensa de la Competencia (ustawy o ochronie konkurencji)[,] który przewiduje jedynie możliwość rozszerzenia odpowiedzialności spółki zależnej na spółkę dominującą i to pod warunkiem, sprawowania kontroli przez spółkę dominującą nad spółką zależną?

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Verwaltungsgerichtshof Baden-Württemberg (Niemcy) w dniu 10 grudnia 2019 r. – CF, DN / Republika Federalna Niemiec

(Sprawa C-901/19)

(2020/C 87/10)

Język postępowania: niemiecki

Sąd odsyłający

Verwaltungsgerichtshof Baden-Württemberg

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: CF, DN

Druga strona postępowania: Republika Federalna Niemiec

Pytania prejudycjalne

1.

Czy art. 15 lit. c) i art. 2 lit. f) dyrektywy 2011/95/UE (1) stoją na przeszkodzie wykładni i stosowaniu przepisu prawa krajowego, zgodnie z którym poważne indywidualne zagrożenie życia lub integralności osoby cywilnej wynikające z masowej przemocy w sytuacjach konfliktu zbrojnego (w tym znaczeniu, że osoba cywilna wystawia się rzeczywiście na niebezpieczeństwo narażenia się na takie zagrożenie ze względu na sam fakt przebywania na danym obszarze) może mieć miejsce – w przypadkach, w których dana sytuacja nie dotyczy konkretnie tej osoby ze względu na elementy charakteryzujące jej sytuację osobistą – tylko wtedy, gdy stwierdzono już minimalną liczbę ofiar cywilnych (zabitych i rannych)?

2.

W razie udzielenia odpowiedzi twierdzącej na pytanie pierwsze: Czy ocena istnienia zagrożenia w takim znaczeniu powinna być dokonywana w oparciu o szerokie uwzględnienie wszystkich okoliczności konkretnego przypadku? W przypadku odpowiedzi przeczącej: Jakie inne wymogi prawa Unii istnieją w odniesieniu do tej oceny?

---

(1)  Dyrektywa Parlamentu Europejskiego i Rady 2011/95/UE z dnia 13 grudnia 2011 r. w sprawie norm dotyczących kwalifikowania obywateli państw trzecich lub bezpaństwowców jako beneficjentów ochrony międzynarodowej, jednolitego statusu uchodźców lub osób kwalifikujących się do otrzymania ochrony uzupełniającej oraz zakresu udzielanej ochrony (Dz.U. 2011, L 337, s. 9).

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Bundesfinanzhof (Niemcy) w dniu 11 grudnia 2019 r. – Q-GmbH/Z.

(Sprawa C-907/19)

(2020/C 87/11)

Język postępowania: niemiecki

Sąd odsyłający

Bundesfinanzhof

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: Q-GmbH

Druga strona postępowania: Finanzamt Z

Pytanie prejudycjalne

Czy ma miejsce usługa pokrewna z transakcjami ubezpieczeniowymi i reasekuracyjnymi świadczona bez naliczenia podatku przez brokerów ubezpieczeniowych i agentów ubezpieczeniowych w rozumieniu art. 135 ust. 1 lit. a) dyrektywy Rady 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (1), w wypadku gdy podatnik prowadzący działalność pośrednictwa na rzecz towarzystwa ubezpieczeniowego udostępnia dodatkowo temu towarzystwu ubezpieczeniowemu również produkt ubezpieczeniowy objęty pośrednictwem tego podatnika?

---

(1)  Dz.U. 2006, L 347, s. 1.

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Consiglio di Stato (Włochy) w dniu 12 grudnia 2019 r. – Ministero della Giustizia, reprezentowane przez urzędującego ministra / GN

(Sprawa C-914/19)

(2020/C 87/12)

Język postępowania: włoski

Sąd odsyłający

Consiglio di Stato

Strony w postępowaniu głównym

Wnosząca odwołanie: Ministero della Giustizia, reprezentowane przez urzędującego ministra

Druga strona postępowania: GN

przy udziale: HM, JL, JJ

Pytanie prejudycjalne

Czy art. 21 karty praw podstawowych Unii Europejskiej, art. 10 TFUE oraz art. 6 dyrektywy Rady i 20007/8/WE (1) z dnia 27 listopada 2000 r., w części w której zakazują dyskryminacji ze względu na wiek w dostępie do zatrudnienia, sprzeciwiają się wprowadzeniu przez państwo członkowskie górnej granicy wieku w związku z dostępem do zawodu notariusza?

---

(1)  Dyrektywa Rady 2000/78/WE z dnia 27 listopada 2000 r. ustanawiająca ogólne warunki ramowe równego traktowania w zakresie zatrudnienia i pracy (Dz.U. 2000, L 303, s. 16).

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Najvyšší súd Slovenskej republiky (Słowacja) w dniu 16 grudnia 2019 r. – postępowanie karne przeciwko X.Y.

(Sprawa C-919/19)

(2020/C 87/13)

Język postępowania: słowacki

Sąd odsyłający

Najvyšší súd Slovenskej republiky

Strony w postępowaniu głównym

Generálna prokuratúra Slovenskej republiky, X.Y.

Pytania prejudycjalne

1)

Czy art. 4 ust. 1 lit. a) decyzji ramowej (1) należy interpretować w ten sposób, że określone w nim kryteria będą spełnione tylko wtedy, gdy osoba skazana ma w państwie członkowskim, którego jest obywatelem, takie więzi rodzinne, społeczne, zawodowe lub innego rodzaju, na podstawie których można zasadnie zakładać, że wykonanie kary w tym państwie może ułatwić jej resocjalizację, a więc, że sprzeciwia się takiej regulacji krajowej jak § 4 ust. 1 lit. a) ustawy nr 549/2011 (w brzmieniu obowiązującym do dnia 31 grudnia 2019 r.), która umożliwia w takich wypadkach uznanie i wykonanie wyroku jedynie na podstawie formalnie zarejestrowanego zwykłego pobytu w państwie wykonującym, bez względu na to, czy osoba skazana ma w tym państwie konkretne więzi umożliwiające zwiększenie szans na jej resocjalizację?

2)

W wypadku udzielenia odpowiedzi twierdzącej na poprzednie pytanie: czy art. 4 ust. 2 decyzji ramowej należy interpretować w ten sposób, że również w sytuacji uregulowanej w art. 4 ust. 1 lit. a) decyzji ramowej właściwy organ państwa wydającego powinien ustalić jeszcze przed przekazaniem wyroku i zaświadczenia, że wykonanie kary przez państwo wykonujące będzie służyć celowi ułatwienia resocjalizacji osoby skazanej, a jednocześnie uzyskane w tym względzie informacje powinien umieścić w części d) pkt 4 zaświadczenia, w szczególności gdy osoba skazana w stanowisku, o którym mowa w art. 6 ust. 3 decyzji ramowej twierdzi, że ma konkretne więzi rodzinne, społeczne lub zawodowe w państwie wydającym?

3)

W wypadku udzielenia odpowiedzi twierdzącej na pytanie pierwsze: czy art. 9 ust. 1 lit. b) decyzji ramowej należy interpretować w ten sposób, że powód odmowy uznania i wykonania wyroku występuje również wtedy, gdy w sytuacji określonej w art. 4 ust. 1 lit. a) decyzji ramowej, pomimo przeprowadzenia konsultacji na podstawie ust. 3 tego przepisu i ewentualnego udzielenia dalszych koniecznych informacji, nie zostanie wykazane istnienie takich rodzinnych, społecznych, zawodowych lub innego rodzaju więzi, na podstawie których można by zasadnie zakładać, że wykonanie kary w państwie wykonującym może ułatwić resocjalizację skazanego?

---

(1)  Decyzja ramowa Rady 2008/909/WSiSW z dnia 27 listopada 2008 r. o stosowaniu zasady wzajemnego uznawania do wyroków skazujących na karę pozbawienia wolności lub inny środek polegający na pozbawieniu wolności – w celu wykonania tych wyroków w Unii Europejskiej (Dz.U. 2008, L 327, s. 27), w brzmieniu decyzji ramowej Rady 2009/299/WSiSW z dnia 26 lutego 2009 r. (Dz.U. 2009, L 81, s. 24).

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Bundesfinanzgericht (Austria) w dniu 20 grudnia 2019 r. – Titanium Ltd / Finanzamt Wien 1/23

(Sprawa C-931/19)

(2020/C 87/14)

Język postępowania: niemiecki

Sąd odsyłający

Bundesfinanzgericht

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: Titanium Ltd

Strona przeciwna: Finanzamt Wien 1/23

Pytanie prejudycjalne (1)

Czy pojęcie „stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej” należy interpretować w ten sposób, że zakłada ono obecność zasobów ludzkich oraz technicznych, i w związku z tym w miejscu prowadzenia działalności gospodarczej konieczna jest obecność własnego personelu usługodawcy, czy też w konkretnym przypadku podlegającego opodatkowaniu wynajmu nieruchomości położonej na terytorium krajowym, który to wynajem stanowi tylko bierną usługę polegającą na tolerowaniu [działań usługobiorcy], można to miejsce uznać za „stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej” również w sytuacji braku występowania w tym miejscu zasobów ludzkich?

---

(1)  Dotyczące wykładni dyrektywy Rady 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz.U. 2006, L 347, s. 1) w brzmieniu nadanym jej dyrektywą 2008/8/WE (Dz.U. 2008, L 44, s. 11) oraz rozporządzenia wykonawczego Rady (UE) nr 282/2011 z dnia 15 marca 2011 r. ustanawiającego środki wykonawcze do dyrektywy 2006/112/WE (Dz.U. 2011, L 77, s.1).

Odwołanie od wyroku Sądu (dziewiąta izba) wydanego w dniu 24 października 2019 r. w sprawie T-778/17, Autostrada Wielkopolska S.A. / Komisja, wniesione w dniu 20 grudnia 2019 r. przez Autostrada Wielkopolska S.A.

(Sprawa C-933/19 P)

(2020/C 87/15)

Język postępowania: angielski

Strony

Wnosząca odwołanie: Autostrada Wielkopolska S.A. (przedstawiciele: O. Geiss, Rechtsanwalt, T. Siakka, dikigoros)

Druga strona postępowania: Komisja Europejska, Rzeczpospolita Polska

Żądania wnoszącej odwołanie

—	uchylenie zaskarżonego wyroku

—	stwierdzenie nieważności decyzji Komisji (UE) 2018/556 z dnia 25 sierpnia 2017 r. w sprawie pomocy państwa SA.35356 (2013/C) (ex 2013/NN, ex 2012/N) wdrożonej przez Polskę na rzecz spółki Autostrada Wielkopolska S.A. lub, ewentualnie, zwrócenie sprawy do Sądu;

—	w każdym wypadku – obciążenie Komisji kosztami poniesionymi przez wnosząca odwołanie w postępowaniu odwoławczym i w postępowaniu przed Sądem w sprawie T-778/17.

Zarzuty i główne argumenty

Wnosząca odwołanie podnosi na jego poparcie następujące cztery zarzuty.

Zarzut pierwszy: Sąd w sposób oczywisty naruszył prawo, oddalając żądanie pierwsze wnoszącej odwołanie, ponieważ po dokonaniu słusznego stwierdzenia, że Komisja powinna była dać wnoszącej odwołanie możliwość ponownego przedstawienia uwag w toku postępowania administracyjnego (które to twierdzenie nie jest podważane w niniejszym postępowaniu), zastosował błędne kryterium prawne(wymagając określenia potencjalnego skutku decyzji), przeinaczył treść zaskarżonej decyzji i nie uzasadnił w sposób odpowiedni ustalenia, że kryterium to (prawnie błędne) nie zostało spełnione.

Zarzut drugi: oczywiste naruszenie prawa przez Sąd obejmuje niedokonanie oceny zastosowania przez Komisję kryterium inwestora prywatnego wbrew właściwym standardom prawnym, z naruszeniem art. 107 ust. 1 TFUE, przekroczenie uprawnień kontrolnych poprzez zastąpienie uzasadnienia zaskarżonej decyzji własnym uzasadnieniem, odwrócenie ciężaru dowodu, niewłaściwe uzasadnienie, przeinaczenie dowodów, nieprzestrzeganie zasad postępowania dowodowego (w związku z własnymi ustaleniami i z ze spoczywającym na nim obowiązkiem ocenienie dokonana przez Komisję oceny pod kątem właściwych standardów prawnych) oraz naruszenie fundamentalnej zasady nadrzędności prawa UE. Dokładniej rzecz ujmując, naruszenia dotyczą stwierdzenia, że Komisja nie była zobowiązana uwzględnić i ocenić ryzyka związanego z inflacją i kursem walut, uznania przez Sąd ustawy z dnia 28 lipca 2005 r. za granicę kryterium inwestora prywatnego, stwierdzenia, że Komisja nie była zobowiązana uwzględnić i ocenić ryzyka związanego z wypowiedzeniem umowy i postępowaniami sądowymi, oraz błędów dotyczących dokonanej przez Sąd oceny trzeciego czynnika w pkt 152.

Zarzut trzeci: nie uwzględniając części drugiej zarzutu drugiego, Sąd w sposób oczywisty naruszył prawo poprzez niezastosowanie właściwego kryterium, nieuprawnione zastąpienie uzasadnienia Komisji własnym uzasadnieniem, odwrócenie ciężaru dowodu, niewłaściwe uzasadnienie i nieprzestrzeganie zasad postępowania dowodowego.

Zarzut czwarty: nie uwzględniając części pierwszej zarzutu piątego, Sąd naruszył prawo poprzez przeinaczenie jasnego znaczenia dowodów i przedstawienie niewłaściwego uzasadnienia.

Odwołanie od postanowienia Sądu (ósma izba) wydanego w dniu 10 października 2019 r. w sprawie T-2/19, Algebris (UK) i Anchorage Capital Group/Jednolita Rada ds. Restrukturyzacji i Uporządkowanej Likwidacji, wniesione w dniu 20 grudnia 2019 r. przez Algebris (UK) Ltd, Anchorage Capital Group LLC

(Sprawa C-934/19 P)

(2020/C 87/16)

Język postępowania: angielski

Strony

Wnoszące odwołanie: Algebris (UK) Ltd, Anchorage Capital Group LLC (przedstawiciele: T. Soames, adwokat, N. Chesaites, adwokat, R. East, Solicitor, D. Mackersie, Barrister)

Druga strona postępowania: Jednolita Rada ds. Restrukturyzacji i Uporządkowanej Likwidacji (zwana dalej „Jednolitą Radą”)

Żądania wnoszącego odwołanie

Wnoszące odwołanie wnoszą do Trybunału o:

—	uchylenie pkt 1 sentencji zaskarżonego postanowienia;

—	uchylenie pkt 2 sentencji zaskarżonego postanowienia oraz obciążenie Jednolitej Rady własnymi kosztami i kosztami poniesionymi przez wnoszące odwołanie w postępowaniu przed Sądem oraz w postępowaniu odwoławczym;

—	przyznanie wnoszącym odwołanie prawa do żądania stwierdzenia nieważności decyzji zaskarżonej przed Sądem.

Zarzuty i główne argumenty

W pierwszym zarzucie wnoszące odwołanie podnoszą, że orzekając o braku bezpośredniego oddziaływania na wnoszące odwołanie, Sąd naruszył prawo poprzez dokonanie błędnej wykładni art. 20 ust. 11 akapit pierwszy rozporządzenia (UE) nr 806/2014 (1) (zwanego dalej „rozporządzeniem SRM”), a także dokonał naruszenia ich praw własności.

Wykładnia dokonana przez Sąd doprowadziła go do błędnego wniosku, że w okolicznościach takich jak w niniejszej sprawie: 1) wywłaszczonym stronom, takim jak wnoszące odwołanie, prawo do zakwestionowania niedokonania ostatecznej wyceny ex post przysługuje tylko wtedy, gdy mogą uzyskać rekompensatę na podstawie art. 20 ust. 11 akapit drugi lit. b) rozporządzenia SRM; 2) rekompensata na mocy art. 20 ust. 11 akapit drugi lit. b) jest należna jedynie wtedy, gdy zastosowany program restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji wykorzystuje instrument umorzenia lub konwersji długu zgodnie z art. 27 rozporządzenia SRM, instrument instytucji pomostowej zgodnie z art. 25 rozporządzenia SRM lub instrument wydzielenia aktywów zgodnie z art. 26 rozporządzenia SRM; 3) w związku z tym wierzycielom (i akcjonariuszom) nie przysługuje prawo głosu. W rezultacie w okolicznościach takich jak w niniejszej sprawie, w których trudno jest wyobrazić sobie, by prawo zakwestionowania niedokonania przez Jednolitą Radę ostatecznej wyceny ex post przysługiwało podmiotom innym niż wywłaszczeni akcjonariusze i wierzyciele, Jednolita Rada może opierać się na istotnie wadliwych, wysoce niewiarygodnych tymczasowych wycenach. Niedokonanie w decyzji ostatecznej wyceny ma na wnoszące odwołanie bezpośrednie oddziaływanie, ponieważ jest wysoce prawdopodobne, że ostateczna wycena ex post nr 1 i 2 potwierdziłaby, że Bank został wyceniony nieprawidłowo, wymagając od Jednolitej Rady rozważenia, czy wnoszące odwołanie powinny uzyskać rekompensatę w postaci odpisania roszczeń wierzycieli i/lub zwiększenia kwoty wynagrodzenia wypłaconego przez Santander na podstawie art. 20 ust. 12 rozporządzenia SRM. Gdyby Jednolita Rada skorzystała z przysługującego jej dyskrecjonalnego uprawnienia do nieprzyznania rekompensaty, jej decyzja również podlegałaby odwołaniu i mogłaby stanowić przedmiot skargi o odszkodowanie.

Dokonana przez Sąd wykładnia art. 20 ust. 11 narusza również prawo do własności zagwarantowane w art. 17 karty praw podstawowych, ponieważ ostateczna wycena ex post jest konieczna do zapewnienia, aby: 1) wywłaszczenie obligacji należących do kapitałów dodatkowych Tier 1 i Tier 2 następowało w przypadkach i na warunkach przewidzianych w ustawie oraz 2) rekompensata została wypłacona w sposób sprawiedliwy, tzn. w drodze określenia wartości Banku w oparciu o ostateczną wycenę ex post.

2. W drugim zarzucie wnoszące odwołanie twierdzą, że w każdym razie Sąd naruszył prawo, stwierdzając, że wnoszącym odwołanie na mocy art. 20 ust. 12 lit. a) rozporządzenia SRM nie przysługiwałoby prawo do uzyskania rekompensaty, tym samym dokonując błędnej wykładni tego przepisu i naruszając zasadę niedyskryminacji.

Wnoszące odwołanie podnoszą, że w przypadku restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji banku art. 20 ust. 12 lit. a) powinien uwzględniać okoliczność, że odpowiednie instrumenty kapitałowe (tj. obligacje należące do kapitałów dodatkowych Tier 1 i Tier 2) zostają umorzone w 100 % (jak w niniejszej sprawie), niezależnie od tego, czy umorzenie następuje na mocy art. 22 ust. 1 rozporządzenia SRM, czy w oparciu o instrument umorzenia lub konwersji długu, z dwóch powodów. Po pierwsze, podejście to odpowiada okoliczności, że 100 % „umorzenie lub konwersja długu” oraz 100 % „umorzenie”/„konwersja” w przypadku obligacji należących do kapitałów dodatkowych Tier 1 i Tier 2 sprowadzają się w istocie do tego samego (wywołują takie same skutki gospodarcze), ponieważ oba te instrumenty prowadzą do umorzenia długu banku wobec jego wierzycieli bądź jego konwersji na kapitał własny. Po drugie, dyskryminująca i paradoksalna byłaby sytuacja, w której wierzyciele/akcjonariusze, których instrumenty dłużne zostały umorzone i uległy konwersji na mocy art. 22 ust. 1 rozporządzenia SRM nie mogliby uzyskać rekompensaty, podczas gdy ci, którzy podlegają instrumentowi umorzenia lub konwersji długu przewidzianemu w art. 27 rozporządzenia SRM, taką rekompensatę uzyskać by mogli, pomimo okoliczności, że: 1) mechanizm prawny i rzeczywisty skutek instrumentu umorzenia i konwersji przewidzianego w art. 21 rozporządzenia SRM oraz instrumentu umorzenia lub konwersji długu przewidzianego w art. 27 rozporządzenia SRM są takie same, a ponadto 2) oba środki zostały zakomunikowane w tej samej wycenie tymczasowej.

---

(1)  Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 806/2014 z dnia 15 lipca 2014 r. ustanawiające jednolite zasady i jednolitą procedurę restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji instytucji kredytowych i niektórych firm inwestycyjnych w ramach jednolitego mechanizmu restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji oraz jednolitego funduszu restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji oraz zmieniające rozporządzenie (UE) nr 1093/2010 (Dz.U. 2014, L 225, s. 1).

Odwołanie od postanowienia Sądu (ósma izba) wydanego w dniu 24 października 2019 r. w sprawie T-557/17, Liaño Reig/SRB, wniesione w dniu 23 grudnia 2019 r. przez Carmen Liaño Reig

(Sprawa C-947/19 P)

(2020/C 87/17)

Język postępowania: hiszpański

Strony

Wnosząca odwołanie: Carmen Liaño Reig (przedstawiciel: F. López Antón, adwokat)

Druga strona postępowania: Jednolita Rada ds. Restrukturyzacji i Uporządkowanej Likwidacji (SRB)

Żądania wnoszącego odwołanie

Wnosząca odwołanie wnosi do Trybunału o:

(i)

uwzględnienie niniejszego odwołania i uchylenie postanowienia Sądu (ósma izba) z dnia 24 października 2019 r., wydanego w sprawie T-557/17 (Carmen Liaño Reig/Jednolita Rada ds. Restrukturyzacji i Uporządkowanej Likwidacji) w zakresie odrzucenia skargi wniesionej przez wnoszącą odwołanie do Sądu i obciążenia wnoszącej odwołanie kosztami poniesionymi przez SRB, określonymi odpowiednio w pkt 1 i 3 sentencji lub części dyspozytywnej postanowienia.

(ii)

wydanie, na podstawie art. 61 akapit pierwszy Statutu Trybunału Unii Europejskiej orzeczenia ostatecznego w sprawie będącej przedmiotem skargi wniesionej przez wnoszącą odwołanie do Sądu w ww. sprawie i uwzględnienie wszystkich żądań przedstawionych przez wnoszącą odwołanie w skardze wniesionej do Sądu, jeżeli Trybunał uzna, że stan postępowania na to pozwala lub w przeciwnym wypadku skierowanie sprawy do ponownego rozpoznania przez Sąd, z zastrzeżeniem, że rozstrzygnięcie o kosztach nastąpi w orzeczeniu kończącym postępowanie w sprawie.

Zarzuty i główne argumenty

A)   W odniesieniu do zarzutu niedopuszczalności skargi ze względu na uznanie przez Sąd w postanowieniu, że żądanego przez wnoszącą odwołanie częściowego stwierdzenia nieważności decyzji w sprawie restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji nie można oddzielić od pozostałych części sentencji bez zmiany istoty tej decyzji.

1o Podstawa wskazana w pkt 40 postanowienia jest obarczona brakiem uzasadnienia.

2o Zawarte w pkt 40 postanowienia twierdzenie jest błędne i bezzasadne ze względu na nieuwzględnienie danych dotyczących kwot instrumentów w Tier II, o których mowa w art. 6 ust. 1 lit. d) decyzji w sprawie restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji będących przedmiotem konwersji na akcje Banco Popular.

3o Sąd nie uwzględnił w postanowieniu orzecznictwa Trybunału dotyczącego kwestii, że zmianę istoty aktu należy oceniać na podstawie kryterium obiektywnego.

4o Punkty 30 i 35 postanowienia są wadliwe ze względu na brak uzasadnienia w odniesieniu do domniemanej konieczności konwersji wszystkich instrumentów w Tier II jako wstępnej przesłanki wykonania instrumentu restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji służącego zbyciu działalności.

5o Sąd naruszył prawo w postanowieniu, ponieważ oparł się na złożonej przez Banco de Santander ofercie zakupu, która nie zalicza się do dokumentów zawartych w aktach sprawy.

6o Sąd naruszył prawo w postanowieniu, ponieważ nie uwzględnił w jego pkt 31 i 32 argumentów wnoszącej odwołanie w odniesieniu do skuteczności wyceny 2 i nie przeanalizował zawartych w aktach sprawy dokumentów uzasadniających te argumenty.

7o Sąd naruszył prawo w pkt 42 postanowienia ze względu na brak jego uzasadnienia.

8o Sąd pominął w postanowieniu argument wnoszącej odwołanie dotyczący stosowania art. 21 ust. 1 lit. c) rozporządzenia w odniesieniu do spełnienia wymogu rozdzielnego charakteru i z tego względu uzasadnienie pkt 42 postanowienia jest błędne.

B)   W odniesieniu do zarzutu niedopuszczalności skargi ze względu na uznanie przez Sąd w postanowieniu, że żądane przez wnoszącą odwołanie częściowe stwierdzenie nieważności decyzji w sprawie restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji jest niezgodne z zasadą sprawiedliwego traktowania wierzycieli tej samej kategorii.

9o Sąd dopuścił się w pkt 48 i 51 postanowienia błędu w ocenie argumentów przedstawionych przez wnoszącą odwołanie.

10o Sąd naruszył prawo w pkt 45 i 46 postanowienia poprzez błędne zastosowanie w odniesieniu do obligacji BPEF określonej w art. 15 ust. 1 lit. f) rozporządzenia ogólnej zasady restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji.

11o Sąd naruszył prawo w pkt 44–46 i 51 poprzez błędne zastosowanie w odniesieniu do obligacji BPEF zasady sprawiedliwego traktowania, a ponadto oparł postanowienie na błędnych podstawach.

C)   W odniesieniu do odrzucenia przez Sąd w postanowieniu żądania unieważnienia wycen 1 i 2 jako niedopuszczalnego

12o Sąd uzasadnił w pkt 55 postanowienia niedopuszczalność żądania unieważnienia wycen 1 i 2 wyłącznie niedopuszczalnością wniesionego przez skarżącą żądania stwierdzenia częściowej nieważności decyzji w sprawie restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji.

D)   W odniesieniu do odrzucenia przez Sąd w postanowieniu żądania odszkodowawczego

13o Sąd uzasadnił w pkt 66 postanowienia niedopuszczalność wniesionego przez wnoszącą odwołanie żądania wyłącznie niedopuszczalnością żądania stwierdzenia nieważności dotyczącego konwersji obligacji BPEF na akcje Banco Popular.

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Tallinna Ringkonnakohus (Estonia) w dniu 7 stycznia 2020 r. – Sotsiaalministeerium / Innove SA

(Sprawa C-6/20)

(2020/C 87/18)

Język postępowania: estoński

Sąd odsyłający

Tallinna Ringkonnakohus

Strony w postępowaniu głównym

Strona wnosząca odwołanie: Sotsiaalministeerium

Druga strona postępowania: Innove SA

Pytania prejudycjalne

1)

Czy art. 2 i 46 dyrektywy 2004/18/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 31 marca 2004 r. w sprawie koordynacji procedur udzielania zamówień publicznych na roboty budowlane, dostawy i usługi (1) należy interpretować w ten sposób, że sprzeciwiają się one przepisom krajowym takim jak § 41 ust. 3 Riigihangete seadus (RHS, ustawy o zamówieniach publicznych), zgodnie z którymi w przypadku gdy prawo określa szczególne wymogi dotyczące czynności, które mają być wykonywane na podstawie zamówienia publicznego, instytucja zamawiająca musi określić w ogłoszeniu o zamówieniu, jakie rejestracje lub pozwolenia na prowadzenie działalności są wymagane do zakwalifikowania oferenta, oraz musi zażądać przedłożenia dowodu posiadania pozwolenia na prowadzenie działalności lub dowodu rejestracji w celu sprawdzenia, czy spełnione są szczególne wymogi prawne zawarte w ogłoszeniu o zamówieniu, a jeżeli oferent nie posiada odpowiedniego pozwolenia na prowadzenie działalności lub rejestracji, musi odrzucić go jako niekwalifikującego się do udziału?

2)

Czy art. 2 i 46 dyrektywy 2004/18/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 31 grudnia 2004 r. w sprawie koordynacji procedur udzielania zamówień publicznych na roboty budowlane, dostawy i usługi, należy interpretować łącznie w ten sposób, że sprzeciwiają się one temu, aby instytucja zamawiająca, w przypadku zamówienia na pomoc żywnościową przekraczającą próg międzynarodowy, ustanowiła dla oferentów kryterium wyboru, zgodnie z którym wszyscy oferenci, niezależnie od ich dotychczasowego miejsca prowadzenia działalności, muszą już w chwili składania ofert posiadać pozwolenie na prowadzenie działalności lub być zarejestrowani w kraju, w którym pomoc żywnościowa jest udzielana, nawet jeśli dany oferent nie prowadził dotychczas działalności w tym państwie członkowskim?

3)

W przypadku udzielenia odpowiedzi twierdzącej na poprzednie pytanie a) Czy art. 2 i 46 dyrektywy 2004/18/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 31 marca 2004 r. w sprawie koordynacji procedur udzielania zamówień publicznych na roboty budowlane, dostawy i usługi należy uznać za przepisy, które są na tyle jasne, że nie można powoływać przeciwko nim zasady ochrony uzasadnionych oczekiwań? b) Czy art. 2 i 46 dyrektywy 2004/18/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 31 marca 2004 r. w sprawie koordynacji procedur udzielania zamówień publicznych na roboty budowlane, dostawy i usługi należy interpretować w ten sposób, że jeśli instytucja zamawiająca w ramach zamówienia publicznego dotyczącego pomocy żywnościowej wymaga od oferentów na podstawie ustawy o środkach spożywczych posiadania pozwolenia na prowadzenie działalności już w chwili składania ofert, to sytuacja taka może zostać uznana za oczywiste naruszenie obowiązujących uregulowań, niedbalstwo lub nadużycie, które uniemożliwiają powołanie się na zasadę ochrony uzasadnionych oczekiwań?

---

(1)  Dyrektywa 2004/18/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 31 marca 2004 r. w sprawie koordynacji procedur udzielania zamówień publicznych na roboty budowlane, dostawy i usługi (Dz.U. 2004, L 134, s. 114).

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Schleswig-Holsteinisches Verwaltungsgericht (Niemcy) w dniu 9 stycznia 2020 r. – L.R./Republika Federalna Niemiec

(Sprawa C-8/20)

(2020/C 87/19)

Język postępowania: niemiecki

Sąd odsyłający

Schleswig-Holsteinisches Verwaltungsgericht

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: L.R.

Strona pozwana: Republika Federalna Niemiec

Pytanie prejudycjalne

Czy uregulowanie krajowe, na podstawie którego wniosek o udzielenie ochrony międzynarodowej może zostać odrzucony jako niedopuszczalny drugi wniosek, jest zgodne z art. 33 ust. 2 lit. d) i art. 2 lit. q) dyrektywy 2013/32/UE (1), jeżeli bezskuteczna pierwsza procedura azylowa nie została przeprowadzona w państwie członkowskim Unii, lecz w Norwegii?

---

(1)  Dyrektywa Parlamentu Europejskiego i Rady 2013/32/UE z dnia 26 czerwca 2013 r. w sprawie wspólnych procedur udzielania i cofania ochrony międzynarodowej (Dz.U. 2013, L 180, s. 60).

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez cour d’appel de Bruxelles (Belgia) w dniu 14 stycznia 2020 r. – Top System SA / État belge

(Sprawa C-13/20)

(2020/C 87/20)

Język postępowania: francuski

Sąd odsyłający

Cour d’appel de Bruxelles

Strony w postępowaniu głównym

Strona wnosząca odwołanie: Top System SA

Strona przeciwna: État belge

Pytania prejudycjalne

1.

Czy artykuł 5 ust. 1 dyrektywy 91/250/EWG Rady z dnia 14 maja 1991 r. w sprawie ochrony prawnej programów komputerowych (1) należy interpretować w ten sposób, że zezwala on uprawnionemu nabywcy programu komputerowego na dokonanie dekompilacji całości lub części tego programu, jeżeli dekompilacja ta jest konieczna, aby pozwolić mu na poprawienie błędów mających wpływ na funkcjonowanie tego programu, również w przypadku, gdy poprawka ta polega na wyłączeniu funkcji mającej wpływ na poprawne funkcjonowanie aplikacji, której program ten jest częścią?

2.	W przypadku udzielenia odpowiedzi twierdzącej na pytanie pierwsze, czy ponadto muszą zostać spełnione warunki określone w art. 6 dyrektywy lub jakieś inne warunki?

---

(1)  Dz.U. 1991, L 122, s. 42

Skarga wniesiona w dniu 17 stycznia 2020 r. – Komisja Europejska/Królestwo Szwecji

(Sprawa C-22/20)

(2020/C 87/21)

Język postępowania: szwedzki

Strony

Strona skarżąca: Komisja Europejska (przedstawiciele: E. Manhaeve, C. Hermes, E. Ljung Rasmussen i K. Simonsson)

Strona pozwana: Królestwo Szwecji

Żądania strony skarżącej

—

stwierdzenie, że Królestwo Szwecji uchybiło zobowiązaniom, które na nim ciążą na mocy art. 4 ust. 3 Traktatu o Unii Europejskiej, ponieważ nie przekazało Komisji informacji niezbędnych do oceny prawdziwości twierdzeń, że aglomeracje Habo i Töreboda spełniają wymogi dyrektywy Rady 91/271/EWG z dnia 21 maja 1991 r. dotyczącej oczyszczania ścieków komunalnych (1);

—

stwierdzenie, że Królestwo Szwecji uchybiło zobowiązaniom, które na nim ciążą na mocy art. 4 w związku z art. 10 i 15 dyrektywy 91/271/EWG, ponieważ nie zapewniło, aby ścieki komunalne z aglomeracji Lycksele, Malå, Mockfjärd, Pajala, Robertsfors i Tänndalen przed ich odprowadzeniem były poddawane wtórnemu lub innemu równie skutecznemu oczyszczaniu zgodnie z wymogami dyrektywy;

—

stwierdzenie, że Królestwo Szwecji uchybiło zobowiązaniom, które na nim ciążą na mocy art. 5 w związku z art. 10 i 15 dyrektywy 91/271/EWG, ponieważ nie zapewniło, aby ścieki komunalne z aglomeracji Borås, Skoghall, Habo och Töreboda przed ich odprowadzeniem były poddawane bardziej rygorystycznemu oczyszczaniu niż opisane w art. 4 dyrektywy, zgodnie z wymogami tej dyrektywy, oraz

—	obciążenie Królestwa Szwecji kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

—	Zgodnie z art. 4 ust. 1 dyrektywy Rady 91/271/EWG państwa członkowskie mają zapewnić, aby ścieki komunalne z aglomeracji o określonej wielkości były przed odprowadzeniem poddawane wtórnemu oczyszczaniu lub innemu równie skutecznemu oczyszczaniu.

—	Ponadto, zgodnie z art. 5 dyrektywy, państwa członkowskie są zobowiązane zapewnić, aby ścieki komunalne z aglomeracji o określonej wielkości były przed odprowadzeniem do obszarów wrażliwych poddawane bardziej rygorystycznemu oczyszczaniu niż określone w art. 4.

—

Artykuł 4 ust. 3 w związku z pkt B.2 i tabelą 1 załącznika I do dyrektywy – jak również art. 5 ust. 3 w związku z pkt B.3 i tabelą 2 załącznika I do dyrektywy w przypadku zrzutów z aglomeracji o równoważnej liczbie mieszkańców ponad 10 000 – określają wymagania mające zastosowanie do zrzutów oczyszczonych ścieków („wymagania dotyczące zrzutów”). Wymagania te określają, w zakresie istotnym dla niniejszej sprawy, wartości dopuszczalne biochemicznego zapotrzebowania na tlen (BZT), chemicznego zapotrzebowania tlenu (ChZT) i azotu.

—	Artykuł 15 w związku z pkt D załącznika I do dyrektywy określa wymogi, które mają zastosowanie do monitorowania i oceny zgodności z wymogami dotyczącymi zrzutów. W wymogach tych określono liczbę rocznych próbek i częstotliwość ich pobierania („wymogi dotyczące kontroli”).

—	W art. 10 dyrektywy określono wymogi, które mają zastosowanie do projektowania, budowy, eksploatacji i konserwacji obiektów zbudowanych w celu spełnienia wymogów dotyczących zrzutów.

—	Komisja uważa, po dokonaniu oceny informacji przedstawionych przez Szwecję, że Szwecja nie spełnia wymagań art. 4 w związku z art. 10 i 15 przedmiotowej dyrektywy w przypadku sześciu aglomeracji w zakresie, w jakim nie są spełnione wymagania dotyczące zrzutów lub wymagania dotyczące kontroli.

—	Komisja uważa również, po dokonaniu oceny informacji przedstawionych przez Szwecję, że Szwecja nie spełnia wymagań art. 5 w związku z art. 10 i 15 dyrektywy w przypadku dodatkowych czterech aglomeracji, ponieważ nie są spełnione wymagania dotyczące zrzutów.

—

W odniesieniu do dwóch z tych aglomeracji Szwecja twierdzi, że wymagania dotyczące zrzutów azotu są spełnione na podstawie naturalnego zatrzymywania. Szwecja nie dostarczyła jednak Komisji informacji niezbędnych do oceny prawdziwości twierdzeń Szwecji dotyczących zakresu naturalnego zatrzymywania azotu i zgodności z wymogiem dyrektywy dotyczącym usuwania azotu na tej podstawie. Komisja uważa, że w ten sposób Szwecja naruszyła zasadę lojalnej współpracy zapisaną w art. 4 ust. 3 TUE.

---

(1)  Dz.U. 1991 L 135, s. 40; polskie wydanie specjalne rozdz. 15, tom 002 s. 26-38.

Skarga wniesiona w dniu 29 stycznia 2020 r.– Komisja Europejska/Republika Grecka

(Sprawa C-51/20)

(2020/C 87/22)

Język postępowania: grecki

Strony

Strona skarżąca: Komisja Europejska (przedstawiciele: A. Bouchagiar i B. Stromsky)

Strona pozwana: Republika Grecka

Żądania strony skarżącej

Skarżąca wnosi do Trybunału o:

—	stwierdzenie, że nie podjąwszy wszystkich środków koniecznych do wykonania wyroku Trybunału z dnia 9 listopada 2017 r. w sprawie Komisja/Grecja, C-481/16, EU:C:2017:845, Republika Grecka uchybiła zobowiązaniom, które na niej ciążą na podstawie wspomnianego wyroku i na mocy art. 260 ust. 1 TFUE,

—

zasądzenie od Republiki Greckiej zapłaty na rzecz Komisji okresowej kary pieniężnej w wysokości 26 697,89 EUR za każdy dzień zwłoki w wykonaniu wyroku Trybunału z dnia 9 listopada 2017 r. w sprawie C-481/16, począwszy od dnia ogłoszenia wyroku, który zapadnie w niniejszej sprawie, do dnia pełnego wykonania wyroku z dnia 9 listopada 2017 r.,

—	zasądzenie od Republiki Greckiej zapłaty na rzecz Komisji ryczałtu, którego wysokość wynika z pomnożenia kwoty dziennej wynoszącej 3 709,23 EUR przez liczbę dni, które upłynęły od dnia ogłoszenia wyroku z dnia 9 listopada 2017 r. do dnia ogłoszenia wyroku w niniejszej sprawie,

—	obciążenie Republiki Greckiej kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Zgodnie z decyzją Komisji Europejskiej z dnia 27 marca 2014 r. w postępowaniu SA.34572 Republika Grecka powinna była odzyskać w terminie czterech miesięcy niezgodną z rynkiem wewnętrznym pomoc, którą przyznała na rzecz spółki Larco, oraz powiadomić Komisję w sposób zgodny z wymogami prawa o podjęciu wszelkich niezbędnych środków w tym zakresie. Pomoc, o której mowa, polegała na gwarancjach państwowych przyznanych Larco na 2008 r., 2010 r. i 2011 r. oraz na publicznym udziale w podwyższeniu kapitału zakładowego spółki w 2009 r.

W dniu 2 września 2016 r. Komisja wniosła do Trybunału skargę o stwierdzenie uchybienia zobowiązaniom państwa członkowskiego na podstawie art. 108 ust. 2 TFUE (sprawa C-481/16). Trybunał orzekł w dniu 9 listopada 2017 r., że nie podjąwszy w wyznaczonych terminach wszelkich środków koniecznych do wykonania decyzji Komisji oraz nie informując Komisji o środkach podjętych na podstawie wspomnianej decyzji, Republika Grecka uchybiła zobowiązaniom, które na niej ciążą na podstawie art. 3–5 wspomnianej decyzji, a także Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej.

Nie podjąwszy środków niezbędnych do wykonania wyroku Trybunału z dnia 9 listopada 2017 r., Republika Grecka uchybiła zobowiązaniom, które na niej ciążą na podstawie wspomnianej decyzji i na mocy art. 260 ust. 1 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej.

Skarga wniesiona w dniu 4 lutego 2020 – Komisja Europejska / Republika Federalna Niemiec

(Sprawa C-57/20)

(2020/C 87/23)

Język postępowania: niemiecki

Strony

Strona skarżąca: Komisja Europejska (przedstawiciele: R. Pethke i J. Jokubauskaitė, pełnomocnicy)

Strona pozwana: Republika Federalna Niemiec

Żądania strony skarżącej

Skarżąca wnosi o orzeczenie, że:

—

Republika Federalna Niemiec uchybiła zobowiązaniom ciążącym na niej na mocy art. 296 ust. 1 i 299 dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (1) poprzez zastosowanie systemu ryczałtowego zasadniczo do wszystkich rolników niezależnie od tego, czy zastosowanie zasad ogólnych VAT lub procedury szczególnej dla małych przedsiębiorstw powodowałoby dla nich trudności, oraz, ponadto poprzez zastosowanie stawki podatkowej zryczałtowanych rekompensat, co prowadzi do strukturalnej, nadmiernej rekompensaty uiszczonego podatku;

—	obciążenie Republiki Federalnej Niemiec kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Zarzut pierwszy – Naruszenie art. 296 ust. 1 dyrektywy 2006/112/WE.

W pierwszym zarzucie Komisja podnosi, że stosując system ryczałtowy do wszystkich rolników, niezależnie od ewentualnych trudności, jakie rolnicy napotykają przy stosowaniu zwykłej procedury VAT lub procedury szczególnej dla małych przedsiębiorstw, Republika Federalna Niemiec naruszyła art. 296 ust. 1 dyrektywy 2006/112/WE.

Artykuł 296 dyrektywy 2006/112 wymaga odpowiedniego zróżnicowania rolników, dla których system ryczałtowy może być korzystny. W związku z tym, rolnicy będący beneficjentami powinni mieć trudności ze stosowaniem zasad ogólnych VAT lub procedury szczególnej przewidzianej w rozdziale 1, co stanowi kryterium kwalifikujące. Republika Federalna Niemiec nie dokonała takiego kwalifikowanego wyboru rolników będących beneficjentami.

Drugi zarzut dotyczy naruszenia przez Republikę Federalną Niemiec art. 299 dyrektywy 2006/112 w związku z tym, że ustalona przez nią stawka podatkowa zryczałtowanych rekompensat prowadzi do strukturalnej nadmiernej rekompensaty podatku naliczonego rzeczywiście zapłaconego przez rolników ryczałtowych.

W obliczeniach, z jednej strony, usługi rolnicze świadczone przez komercyjnych kontrahentów zostały odliczone od obrotów całego sektora rolnego, ale z drugiej strony, obciążenie podatkiem naliczonym całego sektora rolnego zostało zmniejszone tylko o obciążenie podatkiem naliczonym rolników opodatkowanych w ramach systemu zwykłego, a nie o obciążenie podatkiem naliczonym komercyjnych kontrahentów. Prowadzi to do strukturalnej nadmiernej rekompensaty w postaci zryczałtowanego, zwróconego podatku naliczonego rolników ryczałtowych.

---

(1)  Dz.U. 2006 L 347, s. 1.

Postanowienie Prezesa Sądu z dnia 12 grudnia 2019 r. – KF / EUSC

(Sprawa T-619/19 R)

(Decyzja o wszczęciu dochodzenia administracyjnego - Wniosek o zawieszenie wykonania decyzji - Wniosek o zastosowanie środków tymczasowych - Niedopuszczalność - Brak pilnego charakteru)

(2020/C 87/24)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: KF (przedstawiciele: adwokat A. Kunst i N. Macaulay, barrister)

Strona pozwana: Centrum Satelitarne Unii Europejskiej (przedstawiciel: A. Guillerme, pełnomocnik).

Przedmiot

Oparte na art. 278 i art. 279 TFUE żądanie zawieszenia wykonania decyzji dyrektora Centrum Satelitarnego Unii Europejskiej z dnia 3 lipca 2019 r. w sprawie wznowienia dochodzenia administracyjnego przeciwko KF.

Sentencja

1)	Wniosek o zastosowanie środków tymczasowych zostaje odrzucony.

2)	Rozstrzygnięcie o kosztach nastąpi w orzeczeniu kończącym postępowanie w sprawie.

Skarga wniesiona w dniu 11 grudnia 2019 r. – Multi-Service / Komisja

(Sprawa T-873/19)

(2020/C 87/25)

Język postępowania: polski

Strony

Strona skarżąca: Multi-Service S.A. (Kwidzyn, Polska) (przedstawiciel: P. Jankowski, adwokat)

Strona pozwana: Komisja Europejska

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—	stwierdzenie nieważności decyzji Komisji ARES (2019) 6103796 z dnia 3 października 2019 r. w sprawie stanu rejestracji w rejestrze zgodnie z rozporządzeniem wykonawczym Komisji (UE) 2019/661, Registry ID 9920, i przywrócenie rejestracji przedsiębiorstwa w rejestrze,

—	obciążenie Komisji kosztami postępowania,

—	dopuszczenie dowodu z pisma z dnia 23 października 2019 r.

Zarzuty i główne argumenty

Na poparcie skargi strona skarżąca podnosi jeden jedyny zarzut.

Zarzuca ona stronie pozwanej naruszenie art. 17 rozporządzenia nr 517/2014 w związku z art. 6 rozporządzenia wykonawczego 2019/661, poprzez niezasadne anulowanie rejestracji skarżącego przedsiębiorstwa z rejestru wodorofluorowęglowodorów (HFC).

Skarga wniesiona w dniu 31 grudnia 2019 r. – GABO:mi / Komisja

(Sprawa T-881/19)

(2020/C 87/26)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: GABO:mi Gesellschaft für Ablauforganisation:milliarium mbH & Co. KG (Monachium, Niemcy) (przedstawiciel: adwokat C. Mayer)

Strona pozwana: Komisja Europejska

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—	zasądzenie od pozwanej zapłaty 1 680 681,82 EUR wraz z odsetkami w wysokości 76 552,60 EUR;

—	obciążenie pozwanej wszystkimi kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Na poparcie skargi strona skarżąca podnosi trzy zarzuty.

1.

Zarzut pierwszy dotyczący tego, że pozwana powinna zwrócić koszty kwalifikowalne. — Skarżąca świadczyła swoje usługi w ramach umów o udzielenie dotacji FP6 i FP7. W okresie od 1 sierpnia 2015 r. do 30 kwietnia 2016 r. skarżąca pracowała w ogółem 37 projektach badawczych. Od 1 maja 2016 r. do 30 czerwca 2016 r. skarżąca świadczyła usługi w ogółem 38 projektach badawczych. Wszystkie koszty poniesione w tych okresach spełniają kryteria kwalifikowalności określone w umowach o udzielenie dotacji zawartych przez strony (art. II.14.1). Do chwili obecnej pozwana nie zwróciła tych kosztów. Pozwana jest zobowiązana zwrócić te koszty zgodnie z tymi umowami o udzielenie dotacji.

2.

Zarzut drugi dotyczący tego, że potrącenia dokonane w okresie od sierpnia 2015 r. do kwietnia 2016 r. są nieskuteczne. — Potrącenia dokonane w okresie od sierpnia 2015 r. do kwietnia 2016 r. są nieskuteczne zgodnie z niemieckim prawem upadłościowym. W odniesieniu do części kwoty w wysokości 274 248,27 EUR nieskuteczność potrąceń z roszczeniami skarżącej wynika z § 95 ust. 1 zdanie trzecie niemieckiego prawa upadłościowego (Insolvenzordnung, zwanego dalej „InsO”). W zakresie, w jakim potrącenia dotyczą pozostałej kwoty 1 144 394,33 EUR, zgodnie z wyrokiem z dnia 25 września 2018 r., GABO:mi Gesellschaft für Ablauforganisation:milliarium mbH & Co. KG / Komisja (T-10/16, EU:T:2018:600), ich nieskuteczność wynika z § 96 ust. 1 zdanie trzecie InsO w związku z § 133 ust. 1 InsO (dawne brzmienie).

3.

Zarzut trzeci dotyczący nieskuteczności potrąceń dokonanych w toku tymczasowego postępowania upadłościowego (od maja do czerwca 2016 r.). — Potrącenia dokonane przez pozwaną w okresie od maja do czerwca 2016 r. są nieskuteczne zgodnie z § 96 ust. 1 zdanie trzecie InsO w związku z § 130 ust. 1 pkt 2 InsO. Paragraf 96 ust. 1 zdanie trzecie InsO przewiduje nieskuteczność dla celów postępowania upadłościowego takich potrąceń, które zostały zgłoszone przed otwarciem postępowania upadłościowego albo po nim, jeżeli prawo do potrącenia zostało uzyskane w sposób podlegający unieważnieniu.

Skarga wniesiona w dniu 3 stycznia 2020 r. – Sieć Badawcza Łukasiewicz – Port Polski Ośrodek Rozwoju Technologii / Komisja

(Sprawa T-4/20)

(2020/C 87/27)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Sieć Badawcza Łukasiewicz – Port Polski Ośrodek Rozwoju Technologii (Wrocław, Polska) (przedstawiciel: adwokat Ł. Stępkowski)

Strona pozwana: Komisja Europejska

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—

stwierdzenie braku istnienia roszczenia umownego pozwanej określonego w piśmie z dnia 13 listopada 2019 r. [ref. Ares (2019)6993009], datowanym na dzień 12 listopada 2019 r., i w sześciu notach obciążeniowych wystawionych przez pozwaną z dołączonym pismem przewodnim na kwotę ogółem 180 893,90 EUR, składającą się z kwoty głównej wynoszącej 164 EUR oraz ryczałtowego odszkodowania w wysokości 16 444,90 EUR, a w konsekwencji:

—	stwierdzenie, że koszty osobowe będące przedmiotem skargi są kosztami kwalifikowalnymi należnymi od pozwanej;

—	zasądzenie od pozwanej zapłaty skarżącemu kwoty 180 893,90 EUR plus ustawowe odsetki za opóźnienie na mocy prawa belgijskiego w wysokości 8 % rocznie od dnia 24 grudnia 2019 r. do dnia zapłaty kwoty głównej; i

—	tytułem żądania posiłkowego – w zakresie, w jakim pismo pozwanej z dnia 13 listopada 2019 r. [ref. Ares (2019)6993009] stanowi akt zaskarżalny – stwierdzenie nieważności decyzji Komisji zawartej w tym piśmie;

—	w każdym wypadku obciążenie pozwanej kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Na poparcie skargi strona skarżąca podnosi następujące zarzuty.

1.	Zarzut pierwszy główny dotyczący naruszenia umowy: naruszenie art. II.14 ust. 1 lit. a) i b) w związku z art. II.6 ust. 6, art. II.22 ust. 6 i art. II.24 ust. 1 załączników II do umów o dotację nr 248577-C2POWER, 257626-ACROPOLIS i 215669-EUWB.

2.	Zarzut drugi główny dotyczący naruszenia prawa właściwego, a mianowicie prawa belgijskiego: naruszenie art. 1134, 1135 i 1315 belgijskiego kodeksu cywilnego.

3.	Zarzut trzeci główny dotyczący naruszenia prawa właściwego, a mianowicie prawa polskiego: naruszenie art. 113, art. 18 ust. 2 i art. 140 polskiego kodeksu pracy.

4.	Zarzut czwarty główny podnoszący, że pozwana jest zobowiązana wypłacić odsetki za opóźnienie na podstawie ogólnej zasady prawa Unii dotyczącej odsetek za opóźnienie i na podstawie prawa belgijskiego.

5.	Zarzut piąty główny dotyczący naruszenia zasady uzasadnionych oczekiwań, ponieważ pozwana udzieliła konkretnych i bezwarunkowych gwarancji, których nie dotrzymano.

6.	Zarzut szósty główny, dotyczący kosztów, podnoszący żądanie obciążenia kosztami pozwanej jako strony przegrywającej.

7.	Zarzut pierwszy posiłkowy dotyczący naruszenia prawa do obrony poprzez to, że pozwana nie przedstawiła dowodów i nie wysłuchała skarżącej.

8.	Zarzut drugi posiłkowy, dotyczący oczywistego błędu w ocenie poprzez to, że pozwana popełniła błędy faktyczne i nie przedłożyła spójnych dowodów.

9.	Zarzut trzeci posiłkowy, dotyczący naruszenia obowiązku uzasadnienia poprzez to, że pozwana nie przedstawiła swego uzasadnienia i odmówiła wyjaśnienia swojego stanowiska.

10.	Zarzut czwarty posiłkowy, dotyczący naruszenia zasady uzasadnionych oczekiwań poprzez to, że pozwana udzieliła konkretnych i bezwarunkowych gwarancji, których nie dotrzymano.

11.	Zarzut piąty posiłkowy, dotyczący kosztów, podnoszący żądanie obciążenia kosztami pozwanej jako strony przegrywającej.

Skarga wniesiona w dniu 7 stycznia 2020 r. – Global Translation Solutions / Parlament

(Sprawa T-7/20)

(2020/C 87/28)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Global Translation Solutions ltd. (Valletta, Malta) (przedstawiciele: adwokat C. Mifsud-Bonnici)

Strona pozwana: Parlament Europejski

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—	stwierdzenie nieważności decyzji strony pozwanej z dnia 28 października 2019 r. o odrzuceniu oferty złożonej przez stronę skarżącą w odniesieniu do części 15 w ramach postępowania o udzielenie zamówienia TRA/EU19/2019 (1);

—	pomocniczo, stwierdzenie nieważności decyzji strony pozwanej z dnia 5 grudnia 2019 r. o udzieleniu zamówienia na część 15 w ramach postępowania o udzielenie zamówienia TRA/EU19/2019 tylko jednemu podmiotowi gospodarczemu; oraz

—	obciążenie strony pozwanej kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Na poparcie skargi strona skarżąca podnosi trzy zarzuty.

1.

Zarzut pierwszy dotyczący tego, że decyzja strony pozwanej z dnia 28 października 2019 r. o odrzuceniu oferty złożonej w odniesieniu do części 15 w ramach postępowania o udzielenie zamówienia TRA/EU19/2019 jest niezgodna z prawem, ponieważ opiera się na błędnej ocenie stanu faktycznego, a w szczególności na stwierdzeniu, że format pliku „.doc” nie spełniał wymogów obowiązujących dla dokumentacji przetargowej z uwagi na to, że: — dokumentacja przetargowa nie została zredagowana w sposób wystarczająco jasny, dokładny i jednoznaczny; oraz — format pliku „.doc” jest funkcjonalnie równoważny z formatem pliku „.docx”.

2.

Zarzut drugi dotyczący tego, że decyzja strony pozwanej z dnia 28 października 2019 r. o odrzuceniu oferty złożonej w odniesieniu do części 15 w ramach postępowania o udzielenie zamówienia TRA/EU19/2019 jest niezgodna z prawem z uwagi na to, że: — zachowanie strony pozwanej było niezgodne z prawem, w tym między innymi z art. 106 ust. 3 rozporządzenia wykonawczego Komisji (2) oraz sprzeczne z ogólnymi zasadami prawa Unii, w tym w szczególności z zasadą proporcjonalności w odniesieniu do zamówień publicznych; oraz — zachowanie strony pozwanej było niezgodne z prawem, w tym między innymi z art. 96 ust. 2 rozporządzenia finansowego (3), oraz z ogólnymi zasadami prawa Unii, w tym w szczególności z zasadą dobrej administracji oraz obowiązkiem sumienności.

3.

Zarzut trzeci dotyczący tego, że decyzja strony pozwanej z dnia 5 grudnia 2019 r. o udzieleniu zamówienia na część 15 w ramach postępowania o udzielenie zamówienia TRA/EU19/2019 tylko jednemu podmiotowi gospodarczemu [jest niezgodna z prawem] z uwagi na to, że jest ona sprzeczna z ogólnymi zasadami prawa Unii, w tym w z zasadami obowiązującymi w dziedzinie zamówień publicznych oraz przepisami dotyczącymi udzielania zamówień publicznych.

---

(1)  Dz.U. 2019/S 54-123613.

(2)  Rozporządzenie delegowane Komisji (UE) nr 1268/2012 z dnia 29 października 2012 r. w sprawie zasad stosowania rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE, Euratom) nr 966/2012 w sprawie zasad finansowych mających zastosowanie do budżetu ogólnego Unii (Dz.U. L 362, s. 1).

(3)  Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE, Euratom) nr 966/2012 z dnia 25 października 2012 r. w sprawie zasad finansowych mających zastosowanie do budżetu ogólnego Unii oraz uchylające rozporządzenie Rady (WE, Euratom) nr 1605/2002 (Dz.U. L 298, s. 1).

Skarga wniesiona w dniu 20 stycznia 2020 r. – West End Drinks / EUIPO – Pernod Ricard (The King of SOHO)

(Sprawa T-31/20)

(2020/C 87/29)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: West End Drinks Ltd (Londyn, Zjednoczone Królestwo) (przedstawiciel: C. Hawkes, solicitor, i C. Hall, barrister)

Strona pozwana: Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (EUIPO)

Druga strona w postępowaniu przed izbą odwoławczą: Pernod Ricard SA (Paryż, Francja)

Dane dotyczące postępowania przed EUIPO

Zgłaszający sporny znak towarowy: Strona skarżąca

Sporny znak towarowy: Zgłoszenie graficznego unijnego znaku towarowego The King of SOHO w kolorach złotym, ciemnożółtym, jasnożółtym i kremowym – zgłoszenie nr 11 539 103

Postępowanie przed EUIPO: Postępowanie w sprawie sprzeciwu

Zaskarżona decyzja: Decyzja Pierwszej Izby Odwoławczej EUIPO z dnia 16 października 2019 r. w sprawie R 1543/2018-1

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—	stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji;

—	uchylenie decyzji Wydziału Sprzeciwów;

—	obciążenie EUIPO kosztami postępowania.

Podniesione zarzuty

—	Naruszenie art. 42 ust. 3 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2017/1001;

—	Naruszenie art. 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2017/1001.

Skarga wniesiona w dniu 27 stycznia 2020 r. – AV i AW/Parlament

(Sprawa T-43/20)

(2020/C 87/30)

Język postępowania: francuski

Strony

Strona skarżąca: AV i AW (przedstawiciele: adwokaci L. Levi i S. Rodrigues)

Strona pozwana: Parlament Europejski

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—	stwierdzenie, że niniejsza skarga jest dopuszczalna i zasadna;

—	stwierdzenie nieważności zaskarżonych decyzji i przypomnienie stronie pozwanej, w razie potrzeby, o obowiązku wyciągnięcia z tego wszelkich konsekwencji w stosunku do skarżących, zgodnie z art. 266 TFUE, w szczególności w zakresie wynagrodzenia i awansu;

—	obciążenie strony pozwanej całością kosztów postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Na poparcie skargi na decyzje z dnia 21 czerwca 2019 r., na których podstawie Parlament nałożył na skarżących kary dyscyplinarne w postaci obniżenia grupy zaszeregowania, odpowiednio, o cztery i o dwie grupy, skarżący podnoszą pięć zarzutów.

1.	Zarzut pierwszy dotyczący naruszenia prawa do bycia wysłuchanym ze względu na to, że skarżący nie zostali przesłuchani przez właściwy organ.

2.	Zarzut drugi dotyczący naruszenia prawa do obrony i zasady dobrej administracji.

3.	Zarzut trzeci dotyczący nieprawidłowości czynności przygotowawczych przed wydaniem zaskarżonych decyzji. Skarżący powołują się w tym względzie na nieprawidłowość sprawozdania z dochodzenia Europejskiego Urzędu ds. Zwalczania Nadużyć Finansowych (OLAF) oraz opinii komisji dyscyplinarnej.

4.

Zarzut czwarty, dotyczący naruszenia art. 4 i 16 załącznika IX do Regulaminu pracowniczego urzędników Unii Europejskiej (zwanego dalej „regulaminem pracowniczym”) oraz zasad przyznania kompetencji i autonomii proceduralnej państwom członkowskim. Skarżący podnoszą, że komisja dyscyplinarna i organ powołujący były zobowiązane do zweryfikowania ważności, zgodnie z prawem portugalskim, mandatu adwokata podczas przesłuchania w dniu 20 lutego 2018 r. Dodają oni, że w każdym razie po zgłoszeniu nieważności mandatu komisja dyscyplinarna i organ powołujący powinny były wyciągnąć niezbędne konsekwencje dla postępowania dyscyplinarnego, w szczególności w odniesieniu do braku zgody skarżących co do zarzucanych im faktów oraz wniosków OLAF-u i osób prowadzących dochodzenie.

5.	Zarzut piąty dotyczący naruszenia art. 10 załącznika do regulaminu pracowniczego w zakresie, w jakim kary nie są proporcjonalne do wagi popełnionych czynów.

Skarga wniesiona w dniu 28 stycznia 2020 r. – Sahaj Marg Spirituality Foundation / EUIPO (Heartfulness)

(Sprawa T-48/20)

(2020/C 87/31)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Sahaj Marg Spirituality Foundation (Manapakkam, Indie) (przedstawiciel: adwokat E. Manresa Medina)

Strona pozwana: Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (EUIPO)

Dane dotyczące postępowania przed EUIPO

Sporny znak towarowy: Międzynarodowa rejestracja wskazująca Unię Europejską graficznego znaku towarowego Heartfulness – zgłoszenie nr 1 433 232

Zaskarżona decyzja: Decyzja Czwartej Izby Odwoławczej EUIPO z dnia 26 listopada 2019 r. w sprawie R 1266/2019-4

Żądanie

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—	stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji;

—	obciążenie EUIPO kosztami postępowania.

Podniesione zarzuty

—	Naruszenie art. 7 ust. 1 lit. c) rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2017/1001;

—	Naruszenie art. 7 ust. 1 lit. b) rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2017/1001;

—	Naruszenie art. 7 ust. 2 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2017/1001.

Skarga wniesiona w dniu 29 stycznia 2020 r. – Rothenberger / EUIPO – Paper Point (ROBOX)

(Sprawa T-49/20)

(2020/C 87/32)

Język skargi: angielski

Strony

Strona skarżąca: Rothenberger AG (Kelkheim, Niemcy) (przedstawiciele: adwokaci V. von Bomhard i J. Fuhrmann)

Strona pozwana: Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (EUIPO)

Druga strona w postępowaniu przed izbą odwoławczą: Paper Point Snc di Daria Fabbroni e Simone Borghini (Arezzo, Włochy)

Dane dotyczące postępowania przed EUIPO

Zgłaszający sporny znak towarowy: Strona skarżąca

Sporny znak towarowy: Zgłoszenie słownego unijnego znaku towarowego ROBOX – zgłoszenie nr 16 462 971

Postępowanie przed EUIPO: Postępowanie w sprawie sprzeciwu

Zaskarżona decyzja: Decyzja Pierwszej Izby Odwoławczej EUIPO z dnia 31 października 2019 r. w sprawie R 210/2019-1

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—	stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji;

—	obciążenie EUIPO i interwenienta, na wypadek gdyby wstąpił do postępowania, kosztami postępowania.

Podniesiony zarzut

—	Naruszenie art. 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2017/1001.

Skarga wniesiona w dniu 31 stycznia 2020 r. – Mélin / Parlament

(Sprawa T-51/20)

(2020/C 87/33)

Język postępowania: francuski

Strony

Strona skarżąca: Joëlle Mélin (Aubagne, Francja) (przedstawiciel: adwokat F. Wagner)

Strona pozwana: Parlament Europejski

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—	stwierdzenie dopuszczalności zarzutu niezgodności z prawem i stwierdzenie niezgodności z prawem art. 33 ust. 1 i 2 i art. 68 ust. 1 i 2 PWSP (przepisów wykonawczych do statutu posła);

—	w konsekwencji orzeczenie, że decyzja sekretarza generalnego z dnia 17 grudnia 2019 r. jest pozbawiona podstawy prawnej i stwierdzenie jej nieważności;

—	posiłkowo, stwierdzenie naruszenia art. 68 ust. 2 PWSP przez sekretarza generalnego i stwierdzenie nieważności jego decyzji z dnia 17 grudnia 2019 r.; tytułem żądania głównego:

—	stwierdzenie, że Joëlle Mélin przedstawiła dowody na okoliczność, że praca jej asystentki jest zgodna z art. 33 ust. 1 i 2 PWSP oraz z orzecznictwem Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej; w konsekwencji,

—

stwierdzenie nieważności decyzji sekretarza generalnego Parlamentu Europejskiego z dnia 17 grudnia 2019 r., doręczonej pismem nr D202484 z dnia 18 grudnia 2019 r., wydanej na podstawie art. 68 decyzji 2009/C 159/01 Prezydium Parlamentu Europejskiego z dnia 19 maja i 9 lipca 2008 r.„ustanawiającej przepisy wykonawcze do Statutu posła do Parlamentu Europejskiego” ze zmianami, stwierdzającej w stosunku do skarżącej wierzytelność w wysokości 130 339,35 EUR z tytułu kwot wypłaconych nienależnie w ramach zatrudniania asystentów parlamentarnych i uzasadniającą jego windykację;

—

stwierdzenie nieważności noty obciążeniowej nr 2019-2018 informującej skarżącą, że w odniesieniu do niej została stwierdzona wierzytelność, zgodnie z decyzją sekretarza generalnego z dnia 17 grudnia 2019 r., windykacja nienależnie wypłaconych kwot z tytułu zatrudniania asystentów parlamentarnych – zastosowanie art. 68 PWSP i art. 98-101 rozporządzenia finansowego;

—	obciążenie Parlamentu Europejskiego całością kosztów postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Na poparcie skargi strona skarżąca podnosi dwa zarzuty.

1.

Zarzut pierwszy dotyczący niezgodności z prawem w związku z naruszeniem zasad pewności prawa i uzasadnionych oczekiwań przez art. 33 i 68 przepisów wykonawczych do statutu posła (zwanych dalej „przepisami wykonawczymi”), przyjętych decyzją Prezydium Parlamentu Europejskiego z dnia 19 maja i 9 lipca 2008 r., w szczególności ze względu na ich niejasność oraz brak precyzji. Skarżąca twierdzi, że brak precyzji zaskarżonych przepisów wymaga sądowej wykładni zgodności z prawem przepisów wykonawczych. Tymczasem, szczegóły dotyczące dowodu pracy asystentów parlamentarnych zostały wywiedzione z orzeczenia Montel dopiero w 2017 r., bowiem orzeczenie Gorostiaga z 2005 r. dotyczyło jedynie dowodu wypłaty wynagrodzenia przez osobę trzecią. W rezultacie, w zaskarżonych przepisach od 2008 r. cechowały się niepewnością oraz brakiem jasności. Skarżąca dodaje, że mimo ryzyka braku pewności prawa, Parlament Europejski nie uregulował w sposób precyzyjny i jasny postępowania dotyczącego kontroli asystentów parlamentarnych, nie sformalizował obowiązku gromadzenia i przechowywania dokumentacji po stronie posłów ani systemu dopuszczalnych, możliwych do zidentyfikowania i opatrzonych datą dowodów.

2.

Zarzut drugi dotyczący naruszenia istotnych wymogów proceduralnych oraz prawa do obrony. Skarżąca podnosi, że sekretarz generalny zrezygnował z przeprowadzenia jakichkolwiek przesłuchań i całego postępowania poprzedzającego wydanie nowej decyzji, nie zwrócił się do niej z wnioskiem o przedstawienie jakichkolwiek wyjaśnień oraz, że akta, które analizuje nie uwzględniają dodatkowych dokumentów przedłożonych przez nią na poparcie skargi w dniu 7 grudnia 2018 r. Ponadto skarżąca uważa, że nie przestrzegając procedury przewidzianej w art. 68 ust. 2 przepisów wykonawczych, sekretarz generalny pozbawił ją możliwości przedłożenia tych dodatkowych dokumentów i tym samym naraził ją na ryzyko odrzucenia tych dokumentów przez Sąd jako nieprzedłożonych do oceny przez sekretarza generalnego na początku postępowania mającego na celu odzyskanie wierzytelności.

Skarga wniesiona w dniu 3 lutego 2020 r. – Bezos Family Foundation / EUIPO – SNCF Mobilités (VROOM)

(Sprawa T-56/20)

(2020/C 87/34)

Język skargi: angielski

Strony

Strona skarżąca: Bezos Family Foundation (Seattle, Waszyngton, Stany Zjedoczone) (przedstawiciele: adwokaci A. Klett i M. Schaffner)

Strona pozwana: Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (EUIPO)

Druga strona w postępowaniu przed izbą odwoławczą: SNCF Mobilités, établissement public à caractère industriel et commercial (Saint-Denis, Francja)

Dane dotyczące postępowania przed EUIPO

Zgłaszający sporny znak towarowy: Strona skarżąca

Sporny znak towarowy: Słowny unijny znak towarowy „VROOM” – zgłoszenie nr 17 569 997

Postępowanie przed EUIPO: Postępowanie w sprawie sprzeciwu

Zaskarżona decyzja: Decyzja Piątej Izby Odwoławczej EUIPO z dnia 20 listopada 2019 r. w sprawie R 1288/2019-5

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—	stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji;

—	oddalenie sprzeciwu nr B 3 051 050;

—	zezwolenie na rejestrację unijnego znaku towarowego nr 17 569 997 „VROOM”;

—	obciążenie EUIPO kosztami postępowania związanymi zarówno z postępowaniem przed Sądem, jak i przed EUIPO (poniesionymi przed Izbą Odwoławczą i Wydziałem Sprzeciwów), w tym kosztami poniesionymi w tych postępowaniach przez stronę skarżącą.

Podniesione zarzuty

—	Naruszenie art. 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2017/1001.

Skarga wniesiona w dniu 3 lutego 2020 r. – Group / EUIPO – Iliew (GROUP Company TOURISM & TRAVEL)

(Sprawa T-57/20)

(2020/C 87/35)

Język skargi: bułgarski

Strony

Strona skarżąca: Group EOOD (Sofia, Bułgaria) (przedstawiciele: adwokaci D. Dragiew, A. Andreew)

Strona pozwana: Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (EUIPO)

Druga strona w postępowaniu przed izbą odwoławczą: Kosta Iliew (Sofia, Bułgaria)

Dane dotyczące postępowania przed EUIPO

Zgłaszający sporny znak towarowy: Druga strona w postępowaniu przed izbą odwoławczą

Sporny znak towarowy: Zgłoszenie graficznego unijnego znaku towarowego „GROUP Company TOURISM & TRAVEL” w kolorach liliowym, szarym, czarnym, fioletowym, pomarańczowym, czerwonym, żółtym – zgłoszenie nr 10 640 449

Postępowanie przed EUIPO: Postępowanie w sprawie sprzeciwu

Zaskarżona decyzja: Decyzja Piątej Izby Odwoławczej EUIPO z dnia 8 listopada 2019 r. w sprawie R 2059/2018-5

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—	stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji;

—	obciążenie EUIPO i Kosty Iliewa, na wypadek gdyby wstąpił do postępowania w charakterze interwenienta, kosztami postępowania.

Podniesiony zarzut

—	Naruszenie art. 8 ust. 4 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2017/1001.

Skarga wniesiona w dniu 3 lutego 2020 r. – Sonova / EUIPO – Digitmarket (B-Direct)

(Sprawa T-61/20)

(2020/C 87/36)

Język skargi: niemiecki

Strony

Strona skarżąca: Sonova AG (Stäfa, Szwajcaria) (pełnomocnik: adwokat A. Sabellek)

Strona pozwana: Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (EUIPO)

Druga strona w postępowaniu przed izbą odwoławczą: Digitmarket – Sistemas de lnformação SA (Maia, Portugalia)

Dane dotyczące postępowania przed EUIPO

Zgłaszająca sporny znak towarowy: Strona skarżąca

Sporny znak towarowy: Międzynarodowa rejestracja wskazująca Unię Europejską słownego znaku towarowego B-Direct – rejestracja międzynarodowa wskazująca Unię Europejską nr 1 342 390

Postępowanie przed EUIPO: Postępowanie w sprawie sprzeciwu

Zaskarżona decyzja: Decyzja Pierwszej Izby Odwoławczej EUIPO z dnia 28 listopada 2019 r. w sprawie R 88/2019-1

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—	stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji;

—	obciążenie EUIPO kosztami postępowania.

Podniesione zarzuty

—	Naruszenie art. 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2017/1001.