6.3.2020

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 73/5

KOMISJA ADMINISTRACYJNA DS. KOORDYNACJI SYSTEMÓW ZABEZPIECZENIA SPOŁECZNEGO

DECYZJA nr E7

z dnia 27 czerwca 2019 r.

w sprawie praktycznych ustaleń dotyczących współpracy i wymiany danych do czasu pełnego wdrożenia w państwach członkowskich systemu elektronicznej wymiany informacji dotyczących zabezpieczenia społecznego (EESSI)

(Tekst mający znaczenie dla EOG oraz dla Umowy między WE a Szwajcarią)

(2020/C 73/04)

KOMISJA ADMINISTRACYJNA DS. KOORDYNACJI SYSTEMÓW ZABEZPIECZENIA SPOŁECZNEGO,

uwzględniając art. 72 lit. a) rozporządzenia (WE) nr 883/2004 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 29 kwietnia 2004 r. w sprawie koordynacji systemów zabezpieczenia społecznego (1), zgodnie z którym Komisja Administracyjna odpowiada za rozpatrywanie wszelkich spraw administracyjnych lub dotyczących wykładni, wynikających z przepisów rozporządzenia (WE) nr 883/2004 i rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 987/2009 z dnia 16 września 2009 r. dotyczącego wykonywania rozporządzenia (WE) nr 883/2004 w sprawie koordynacji systemów zabezpieczenia społecznego (2),

uwzględniając art. 72 lit. d) rozporządzenia (WE) nr 883/2004, zgodnie z którym Komisja Administracyjna powinna zachęcać, na ile to możliwe, do wykorzystywania nowych technologii,

uwzględniając art. 76 ust. 3 i 4 rozporządzenia (WE) nr 883/2004, na mocy którego instytucje mają obowiązek współpracy i wzajemnej komunikacji do celów rozporządzeń,

uwzględniając art. 4 rozporządzenia (WE) nr 987/2009, w myśl którego przekazywanie danych między instytucjami lub instytucjami łącznikowymi odbywa się drogą elektroniczną, a Komisja Administracyjna określa szczegółowe ustalenia dotyczące wymiany dokumentów oraz standardowych dokumentów elektronicznych,

a także mając na uwadze, co następuje:

(1)

decyzją nr E4 z dnia 13 marca 2014 r. przedłużono okresy przejściowe, o których mowa w art. 95 ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 987/2009, w odniesieniu do pełnej wymiany danych drogą elektroniczną przez państwa członkowskie o dwa lata od daty, w której centralny system EESSI zostanie opracowany, przetestowany i dostarczony do produkcji oraz będzie gotowy do rozpoczęcia integracji z systemem centralnym przez państwa członkowskie;

(2)	decyzją E5 z dnia 16 marca 2017 r. określono praktyczne ustalenia dotyczące okresu przejściowego dla wymiany danych drogą elektroniczną, o której mowa w art. 4 rozporządzenia (WE) nr 987/2009.

(3)	na 351. posiedzeniu w dniach 27–28 czerwca 2017 r. Komisja Administracyjna potwierdziła, że centralny system EESSI jest gotowy do rozpoczęcia wymiany informacji w ramach EESSI, a dwuletni okres określony w decyzji E4 rozpoczął się w dniu 3 lipca 2017 r.:

(4)	na 358. posiedzeniu w dniach 27–28 marca 2019 r. Komisja Administracyjna uzgodniła, że zgodnie z art. 95 rozporządzenia (WE) nr 987/2009 oraz decyzją E4 z dnia 13 marca 2014 r. okres przejściowy EESSI kończy się z dniem 2 lipca 2019 r.:

(5)	uwzględniając potrzebę zapewnienia i zachowania praw obywateli zgodnie z zasadami koordynacji systemów zabezpieczenia społecznego;

(6)

uwzględniając złożoność i status projektu EESSI w momencie przyjęcia niniejszej decyzji, potrzebę zapewnienia jego uporządkowanego i skutecznego wprowadzenia do produkcji, a także wspólne zobowiązanie Komisji Europejskiej i państw członkowskich do dalszej poprawy stabilności i bezpieczeństwa projektu EESSI;

(7)

uwzględniając wymaganą intensywną działalność krajową państw członkowskich oraz opóźnienia, jakie wystąpiły w projekcie EESSI, a także fakt, że nie wszystkie instytucje będą w pełni gotowe do wymiany wszystkich wiadomości w systemie EESSI w dniu 3 lipca 2019 r., należy określić – na podstawie zasady dobrej współpracy między instytucjami – tymczasowe ustalenia praktyczne dotyczące wymiany danych do czasu pełnego wdrożenia EESSI we wszystkich państwach członkowskich oraz w systemie centralnym EESSI;

(8)	zważywszy, że w przypadku awarii systemu centralnego EESSI konieczne jest zapewnienie rozwiązania awaryjnego;

(9)	zważywszy, że konieczne jest, aby niniejsza decyzja była stosowana od dnia 3 lipca 2019 r. w celu zapewnienia pewności prawnej dla instytucji oraz ochrony praw osób objętych wymienionymi rozporządzeniami,

STANOWI, CO NASTĘPUJE:

Od dnia 3 lipca 2019 r. przekazywanie danych między instytucjami odbywa się za pomocą środków elektronicznych w ramach systemu EESSI i w oparciu o elektroniczną wersję standardowych dokumentów elektronicznych (SED) w odpowiednich biznesowych przypadkach użycia. Pozostaje to bez uszczerbku dla wymiany danych w formie papierowej przewidzianej w rozporządzeniach w sprawie koordynacji systemów zabezpieczenia społecznego, takich jak dowody uzupełniające.

Niezależnie od pkt 1, aby umożliwić ciągłość działania i ochronę praw osób objętych rozporządzeniami, państwa członkowskie, które nie są gotowe do elektronicznej wymiany w odniesieniu do danego biznesowego przypadku użycia, mogą nadal, w razie potrzeby, wymieniać dane dotyczące tego przypadku za pośrednictwem wszelkich dokumentów, nawet jeżeli są one oparte na przestarzałym formacie, treści lub strukturze, do momentu, aż liczba państw członkowskich, które są gotowe do stosowania EESSI w odniesieniu do tego konkretnego biznesowego przypadku użycia, osiągnie próg 80 %.

Jeżeli stosuje się format inny niż standardowy dokument elektroniczny (SED), który nie zawiera wszystkich obowiązkowych informacji zawartych w SED, państwo członkowskie, które wymaga takich informacji, zwraca się o nie do państwa członkowskiego, które wydało przestarzały format dokumentu. W przypadku wątpliwości dotyczących praw zainteresowanego obywatela instytucja przyjmująca kontaktuje się z instytucją, która wydała dokument, w duchu dobrej współpracy.

Nie później niż sześć miesięcy po osiągnięciu progu przewidzianego w pkt 2 państwa członkowskie wykorzystują EESSI wyłącznie w swoich wymianach z innymi państwami członkowskimi i nie będą już mogły prowadzić wymian poza systemem EESSI. Państwa członkowskie, które nie są gotowe do stosowania EESSI do niektórych biznesowych przypadków użycia, podejmują niezbędne kroki na poziomie krajowym, aby móc przesyłać i otrzymywać wszystkie dane dotyczące tych biznesowych przypadków użycia do i z innych państw członkowskich za pośrednictwem systemu EESSI.

Niezależnie od pkt 1, dwa państwa członkowskie lub większa ich liczba mogą uzgodnić, że niezbędna wymiana informacji na potrzeby przetwarzania dużej liczby komunikatów, takich jak roszczenia o zwrot kosztów opieki zdrowotnej, dane dotyczące wypadków przy pracy i chorób zawodowych lub świadczeń dla bezrobotnych, może być kontynuowana w dowolnym formacie innym niż EESSI (np. w formacie projektów Build), dopóki dane państwa członkowskie nie będą gotowe do stosowania EESSI.

Państwa członkowskie, które nie są gotowe do pełnego wypełnienia zobowiązań określonych w pkt 1, przedkładają Komisji Administracyjnej do października 2019 r. swoje zobowiązania dotyczące gotowości krajowych planów wdrożenia i głównych etapów do stosowania EESSI w odniesieniu do wszystkich biznesowych przypadków użycia bez dalszej zwłoki; następnie przedkładają Komisji Administracyjnej sprawozdanie o bieżącym statusie z częstotliwością kwartalną, do czasu, gdy staną się one gotowe do stosowania EESSI w odniesieniu do wszystkich biznesowych przypadków użycia.

Gotowość do stosowania EESSI w odniesieniu do konkretnego biznesowego przypadku użycia oznacza, że dane państwo członkowskie może zarówno wysyłać, jak i otrzymywać wszystkie wiadomości dotyczące tego przypadku lub, w stosownych przypadkach, podprocesu tego przypadku, do lub z innych państw członkowskich. Jeśli biznesowe przypadki użycia nie są objęte przepisami danego państwa członkowskiego, gotowość do stosowania EESSI może odnosić się jedynie do odbioru komunikatów odnoszących się do danego przypadku użycia.

Z chwilą gdy dwa państwa członkowskie będą gotowe do stosowania EESSI w odniesieniu do danego biznesowego przypadku użycia, wymiana informacji między nimi odbywa się w ramach systemu EESSI w odniesieniu do każdej wymiany informacji, mającej zastosowanie w tym przypadku użycia. Pozostaje to bez uszczerbku dla wyjątkowych i obiektywnie uzasadnionych sytuacji, takich jak zapewnienie ciągłości działania w przypadku awarii systemu technicznego, lub jakichkolwiek porozumień dwustronnych, które mogą na przykład dotyczyć wspólnych badań, projektów pilotażowych, szkoleń lub podobnych przypadków.

W sytuacji wielostronnego biznesowego przypadku użycia, a mianowicie przypadku, w którym uczestniczą więcej niż dwa państwa członkowskie, wymiana informacji w ramach EESSI rozpoczyna się dopiero po stwierdzeniu, że - państwa członkowskie uczestniczące w tej wymianie zadeklarowały swoją gotowość do stosowania EESSI w odniesieniu do tego konkretnego biznesowego przypadku użycia. Pozostaje to bez uszczerbku dla zobowiązań państw członkowskich określonych w pkt 4. Zasady, o których mowa w pkt 7, mają również zastosowanie w przypadkach, w których w danym biznesowym przypadku użycia uczestniczą więcej niż dwa państwa członkowskie.

10.	Państwa członkowskie informują Komisję Administracyjną przynajmniej 30 dni przed osiągnięciem gotowości do stosowania EESSI w odniesieniu do konkretnego biznesowego przypadku użycia.

11.	Informacje o tym, które biznesowe przypadki użycia w których państwach członkowskich mają status gotowości do stosowania EESSI są udostępniane instytucjom krajowym regularnie (co najmniej raz na miesiąc) i muszą zostać odnotowane w repozytorium instytucji EESSI.

12.

Komisja Administracyjna monitoruje postępy państw członkowskich na swoich kwartalnych posiedzeniach, dopóki wszystkie państwa członkowskie nie będą gotowe do stosowania EESSI w odniesieniu do wszystkich biznesowych przypadków użycia. Przegląd statusu i działań, które należy podjąć w tych ramach, odbywa się co najmniej raz na sześć miesięcy, a wnioski należy podawać do wiadomości publicznej.

13.

Wymiany informacji, które rozpoczęły się poza EESSI przed terminem określonym w pkt 1 lub zgodnie z pkt 2 niniejszej decyzji, mogą zostać sfinalizowane poza EESSI. Alternatywne rozwiązania mogą być uzgadniane dwustronnie między państwami członkowskimi lub przez Komisję Administracyjną, jeżeli zajdzie taka potrzeba.

14.	W ciągu sześciu miesięcy po publikacji, Komisja Administracyjna ocenia funkcjonowanie niniejszej decyzji, a także ewentualne potrzeby wprowadzenia zmian.

15.	Niniejsza decyzja jest publikowana w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej. Niniejszą decyzję stosuje się od dnia 3 lipca 2019 r.

Adriana STOINEA

Przewodnicząca Komisji Administracyjnej

(1) Dz.U. L 166 z 30.4.2004, s. 1.

(2) Dz.U. L 284 z 30.10.2009, s. 1.

6.3.2020

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 73/11

Publikacja specyfikacji produktu zmienionej w następstwie zatwierdzenia zmiany nieznacznej zgodnie z art. 53 ust. 2 akapit drugi rozporządzenia (UE) nr 1151/2012

(2020/C 73/07)

Komisja Europejska zatwierdziła niniejszą zmianę nieznaczną zgodnie z art. 6 ust. 2 akapit trzeci rozporządzenia delegowanego Komisji (UE) nr 664/2014 (1).

Wniosek o zatwierdzenie niniejszej zmiany nieznacznej jest dostępny w bazie danych Komisji e-Ambrosia.

SPECYFIKACJA PRODUKTU BĘDĄCEGO GWARANTOWANĄ TRADYCYJNĄ SPECJALNOŚCIĄ

„ФИЛЕ ЕЛЕНА” („FILE ELENA”)

Nr UE: TSG-BG-01017-AM01 – 23 lipca 2019

„Bułgaria”

1. Nazwy, które mają być zarejestrowane

„Филе Елена” („File Elena”)

2. Rodzaj produktu

Klasa 1.2. Produkty wytworzone na bazie mięsa (podgotowanego, solonego, wędzonego itd.)

3. Podstawy do rejestracji

3.1. Czy produkt

☒ jest wynikiem sposobu produkcji lub przetwarzania odpowiadającego tradycyjnej praktyce w odniesieniu do tego produktu lub środka spożywczego, lub jego skład odpowiada takiej praktyce;

☐ jest wytwarzany z tradycyjnie stosowanych surowców lub składników.

Produkt został zarejestrowany rozporządzeniem wykonawczym Komisji (UE) nr 835/2014.

3.2. Czy nazwa

☒ jest tradycyjnie stosowana w odniesieniu do konkretnego produktu;

☐ określa tradycyjny lub specyficzny charakter produktu.

„Филе Елена” („File Elena”) to szczególny wyrób z suszonej polędwicy wieprzowej, wyrabiany z surowego mięsa. Nazwa pochodzi od miasta Elena w północnej Bułgarii, położonego wśród lasów podnóża Elenskiego Bałkanu. Już sama nazwa jest specyficzna, jako odnosząca się do powszechnie znanego Bułgarom miasta, a jej obiegowe użycie nie wiąże się z wpływem konkretnego regionu geograficznego na jakość czy też szczególne cechy tego produktu.

4. Opis

4.1. Opis produktu, do którego odnosi się nazwa podana w pkt 1, w tym jego najważniejszych cech fizycznych, chemicznych, mikrobiologicznych lub organoleptycznych, świadczących o jego szczególnym charakterze (art. 7 ust. 2 przedmiotowego rozporządzenia)

„Филе Елена” („File Elena”) to wyrób ze sprasowanego, suszonego mięsa surowego, wytwarzany ze schłodzonej lub mrożonej polędwicy wieprzowej, z dodatkiem pewnych dodatkowych składników i przypraw naturalnych. Nadaje się do bezpośredniej konsumpcji dla dowolnego konsumenta.

Cechy fizyczne – kształt i rozmiary

—	kształt owalno-cylindryczny, spłaszczony i podłużny, bez ściśle określonych rozmiarów.

Właściwości chemiczne

—	zawartość wody: nie więcej niż 55 % całkowitej masy,

—	sól (chlorek sodu): nie więcej niż 6,3 % całkowitej masy,

—	odczyn pH: nie niższy niż 5,4.

Właściwości organoleptyczne

—	wygląd zewnętrzny i barwa: czysta, całkiem obsuszona powierzchnia pokryta zielem cząbru i czarnym pieprzem, cząber nadaje powierzchni zieloną barwę,

—	powierzchnia przekrojona: mięso w przekroju ma barwę czerwono-różowawą, ciemniejsze w odcieniu brzegi, a tłuszcz ma kolor bladoróżowy aż po odcień kremowy,

—	smak i zapach: charakterystyczny, przyjemny, lekko słony z wyraźną nutą użytych przypraw, bez obcych domieszek i woni,

—	konsystencja: spoista, elastyczna.

Wyrób „Филе Елена” („File Elena”) oferowany jest w sprzedaży w całości, w kawałkach lub plasterkach, w opakowaniu próżniowym, w celofanie bądź też opakowane w zmodyfikowanej atmosferze.

4.2. Opis metody wytwarzania produktu, do którego odnosi się nazwa podana w pkt 1, obowiązkowo stosowanej przez producenta, w tym, w stosownych przypadkach, charakteru i właściwości używanych surowców lub składników oraz metody przygotowywania produktu (art. 7 ust. 2 przedmiotowego rozporządzenia)

Skład:

—	polędwica wieprzowa, chłodzona lub mrożona: 100 kg,

—	mieszanka do solenia – na 100 kg polędwicy wieprzowej: 3,5 kg soli, 40 g przeciwutleniacza, tj. kwasu askorbinowego (INN: E300), 100 g azotanu potasu lub 85 g azotanu sodu i 500 g rafinowanego cukru kryształ,

—	mieszanka do przyprawiania – na 100 kg polędwicy wieprzowej: 2 kg ziela cząbru oraz 200 g zmielonego czarnego pieprzu,

—	sznurek: dopuszczony do zastosowań spożywczych.

Metoda produkcji:

Wyrób „Филе Елена” („File Elena”) jest wytwarzany z chłodzonej lub mrożonej polędwicy wieprzowej o odczynie pH w zakresie: 5,6–6,2. Polędwicę odkrawa się za pomocą noża wzdłuż wypukłej powierzchni żeber w dół kręgosłupa, wzdłuż wyrostków poprzecznych. Następnie usuwa się tkankę mięśniową pomiędzy wyrostkami poprzecznymi kręgów piersiowych. Filety z polędwicy, oczyszczone z tłuszczu i powięzi, umieszcza się w czystych pojemnikach do osolenia. Dla dokładniejszego wymieszania składników mieszanki do solenia, azotany zostają zmieszane z solą, a następnie dodaje się pozostałe składniki. Solenie przeprowadza się na sucho – każdy filet z polędwicy naciera się ręcznie lub maszynowo mieszanką do solenia. Osolone kawałki rozkłada się w wielu warstwach w odpowiednich pojemnikach, a następnie magazynuje w chłodniach o temperaturze powietrza 0–4 °С. Po pięciu dniach filety przekłada się (kawałki wierzchnie zamienia się miejscami z tymi ułożonymi pod spodem), by przeleżały tak przez co najmniej kolejne pięć dni w niezmienionych warunkach. Po zakończeniu procesu solenia na każdy filet z polędwicy nakłada się wykonaną ze sznurka pętlę do wieszania. Tak przygotowane filety z polędwicy wiesza się na drewnianych bądź stalowych ramach (prętach) zamontowanych na wózkach wędliniarskich ze stojakami ze stali nierdzewnej. Zawieszone filety nie mogą się stykać. Pozostawione na stojakach obsychają przez nie więcej niż 24 godziny przy temperaturze powietrza nieprzekraczającej 12 °С. Po odsączeniu umieszcza się je w naturalnie przewiewnych lub klimatyzowanych komorach o regulowanej temperaturze i wilgotności. Suszenie przebiega w temperaturze nieprzekraczającej 17 °С przy względnej wilgotności 70–85 %. W trakcie suszenia filety zostają sprasowane w drewnianych prasach. Pozostają one w prasach przez 12 do 24 godzin. Prasowaniu podlegają one dopiero, gdy odpowiednio podeschną, a na ich powierzchni pojawi się wyczuwalna skorupka. Prasowanie powtarza się do czasu, aż filety z polędwicy uzyskają pożądany kształt. Prasa musi wydobyć i wchłonąć całą wilgoć, dlatego musi być zbudowana z naturalnego materiału (drewno), który można czyścić i suszyć. Ostateczny wygląd wyrobu jest efektem prasowania. Po skończeniu prasowania filety z polędwicy pokrywa się wstępnie jednorodną mieszanką mielonego czarnego pieprzu oraz rozdrobnionego cząbru, zgodnie z przepisem.

Proces suszenia trwa co najmniej 25 dni, w zależności od rozmiarów filetów, aż do chwili osiągnięcia charakterystycznej dla produktu, spoistej i elastycznej konsystencji mięsa.

4.3. Opis najważniejszych elementów decydujących o tradycyjnym charakterze produktu (art. 7 ust. 2 przedmiotowego rozporządzenia)

Specyfika produktu

Specyficzne cechy „Филе Елена” („File Elena”) przypisuje się sumie następujących właściwości charakterystycznych:

—	surowiec: części tuszy wieprzowej wysokiej jakości o znacznej wartości odżywczej, a mianowicie polędwica,

—	powierzchnia gotowego wyrobu: pokryta cząbrem i czarnym pieprzem w odpowiednich proporcjach, zgodnie z przepisem, co nadaje produktowi szczególną, zielonkawą barwę, niespotykaną wśród innych wyrobów suszonych z surowego mięsa należących do tej samej grupy,

—

smak i zapach: charakterystyczny smak i zapach produktu są wynikiem starannie dobranych i przetworzonych składników, szczególnych warunków suszenia i prasowania oraz wyboru odpowiednich przypraw. W tym względzie najważniejszą rolę odgrywa cząber, nadający wędlinie rozpoznawalny i charakterystyczny smak.

Specyfika produktu

„Филе Елена” („File Elena”) to wyrób z suszonego, surowego niesproszkowanego mięsa. Wielowiekowa, właściwa Bułgarii tradycja przygotowywania delikatesów z wołowiny, cielęciny, baraniny i koźliny stworzyła dobry grunt dla wprowadzenia podobnych technik w odniesieniu do wieprzowiny. W szeregu regionów bułgarskich, w których możliwa była hodowla świń, tego rodzaju wyroby wykonywano w gospodarstwach. Kiedy jednak Bułgaria wchodziła w skład Imperium Otomańskiego, z przyczyn religijnych sprzedaż wyrobów ze świniny była nieomal niemożliwa. Pierwsze wzmianki o wytwarzaniu podobnych produktów z wieprzowiny pochodzą z 1855 r., kiedy to Stojan Arnaudov z Gabrova wyrabiał w swojej rzeźni surową suszoną świninę o niebagatelnej wówczas wartości 2 090 groszy (Petar Tsonchev: Iz stopanskoto minalo na Gabrovo (Gospodarka miejscowości Gabrovo w dawnych czasach), Hudozhnik Publishing House, Sofia, 1929).

Pierwszy dokument normatywny odnoszący się do „Филе Елена” („File Elena”) to norma branżowa ON 18 64338-73, Surowa suszona polędwica wieprzowa „Elena”, Ministerstwo Rolnictwa i Przemysłu Spożywczego, Sofia, 1973, którą opracowali Ivan Konovski i Trendafil Ignatov. Ostateczną recepturę tego wyrobu ustalono dopiero w początkach lat 80. XX w., kiedy przemysł mięsny był kontrolowany przez państwo, a fachowcy wędliniarscy pracujący w zakładach w rejonie Eleny zdołali zgromadzić wieloletnie doświadczenie. Ostatni w kolejności publikacji państwowy dokument normatywny, TU 22/18 maja 1983, Specyfikacja techniczna: Surowa suszona polędwica wieprzowa „File Elena”, NAPS, Sofia, 1983, wraz z szczegółowymi instrukcjami w załączniku (Techniczna receptura wyrobu surowej suszonej polędwicy wieprzowej „File Elena”, Ministerstwo Rolnictwa i Przemysłu Spożywczego, Sofia, 1983). „File Elena” wytwarza się obecnie na podstawie wymienionych specyfikacji.

Metodę produkcji i recepturę wyrobu opisano również w publikacji Sbornik tehnologicheski instruktsii za proizvodstvo na mesni proizvedenia, w części pt. „Instrukcje techniczne wyrobu delikatesów z polędwicy wieprzowej”, s. 319, „File Elena”; NAPS-DSO Rodopa i Instytut Przemysłu Mięsnego, Sofia, 1980; jak również w opracowaniu Tehnologicheski narachnik za dobiv i prerabotka na meso ot svine, edar i dreben rogat dobitak, s. 98, NAPS-DSO Rodopa i Instytut Przemysłu Mięsnego, Sofia, 1984. W roku 2003 bułgarskie Stowarzyszenie Przetwórców Mięsa zebrało tradycyjne receptury i techniki przetwórstwa surowego, niesproszkowanego mięsa w kompendium Sbornik s traditsionni balgarski retsepturi i tehnologii, gdzie na s. 88–89 opisano „File Elena”.

Tradycyjny charakter „Филе Елена” („File Elena”) wyraża się poprzez:

—	niezmienność przepisu,

—	stosowane do produkcji metody obróbki,

—	tradycyjny smak.

Tradycyjny, niezmienny od wielu lat przepis: tradycyjny charakter przepisu polega na samych głównych składnikach, składzie mieszanki do solenia oraz mieszanki do przyprawiania (jak opisano w pkt 4.2). Przepis ten pochodzi z pierwszych opisów zawartych w cytowanych wyżej dokumentach – w normie branżowej ON 18 64338-73 oraz specyfikacji TU 22/18 maja 1983, które zachowały ważność po dzień dzisiejszy.

Tradycyjne metody obróbki stosowane w produkcji oraz charakterystyczne cechy „Филе Елена” („File Elena”) zostały również opisane w dokumentach autorstwa Hristo Savatova, długoletniego pracownika i specjalisty zakładów mięsnych Rodopa w miejscowości Veliko Tarnovo.

Do wspomnianych tradycyjnych metod należą: solenie, prasowanie i suszenie, jak również przyprawianie.

—	Solenie przeprowadza się na sucho – każdy filet z polędwicy naciera się ręcznie lub maszynowo mieszanką do solenia. W czasie solenia, które trwa nie mniej niż 10 dni, rozpoczyna się proces dojrzewania.

—

Kolejną cechą charakterystyczną wyrobu jest równomierne nawilgocenie, zapewniane przez prasowanie. Dzięki temu mięso jest równomiernie obsuszone, a tym samym dojrzewanie przebiega prawidłowo. Mięso prasuje się z pomocą pras z naturalnego surowego drewna. Drewno jest nie tylko wytrzymałe na nacisk, ale w części absorbuje wilgoć z mięsa, co ma znaczenie nie tylko dla kształtu, ale również dla rozwoju naturalnej i specyficznej mikroflory.

—

Suszenie wymaga z kolei dokładnie określonych warunków temperatury i wilgotności powietrza, w celu wyboru szczególnej mikroflory, przyczyniającej się do wyróżniających produkt charakterystycznych cech organoleptycznych, odżywczych i smakowych gotowego wyrobu. Tradycyjne techniki wymagają stosownych pomieszczeń – suszalni i dojrzewalni, dzięki którym możliwy jest rozwój i zachowanie szczególnych kultur mikroflory w środowisku kwasu mlekowego właściwych Bułgarii. Nieznaczne usprawnienia naturalnego procesu, jaki zachowano dzięki tradycyjnej metodzie suszenia, są wynikiem pracy i wiedzy pokoleń bułgarskich specjalistów, które odzwierciedla już pierwsza dokumentacja techniczna z 1973 r.

—

Cechy charakterystyczne właściwej mieszanki do solenia obejmują zarówno sposób przygotowania, jak i zastosowania. Tradycyjnie suszone ziele cząbru jest rozdrabniane, a nie mielone, a polędwice są obtaczane, a tym samym pokrywane mieszanką do przyprawiania. Te tradycyjne metody przyrządzania (rozdrabnianie cząbru) oraz pokrywanie (obtaczanie) w mieszance do przyprawiania zapewniają zachowanie olejków eterycznych zawartych w przyprawach, nadając gotowym wyrobom bardziej wyrazisty smak. Tym samym zachowana jest świeża, zielona barwa mieszanki do przyprawiania pokrywającej gotowe wyroby.

Smak produktu pozostaje niezmienny w ciągu tak długich lat produkcji i sprzedaży „Филе Елена” („File Elena”).

Uzyskanie tradycyjnego smaku

Naturalna selekcja mikroflory w drodze tradycyjnych metod suszenia i prasowania, wraz ze szczególnym doborem i zrównoważeniem przypraw przyczynia się do zachowania charakterystycznego aromatu i smaku „Филе Елена” („File Elena”) po dziś dzień.

Jak zauważa prof. Kalinka Boshkova, wyrób „Филе Елена” („File Elena”) jest tradycyjnie związany ze złożonymi procesami mikrobiologicznymi, fizyko- i biochemicznymi, które zachodzą w składnikach mięsnych w trakcie osalania, dojrzewania, suszenia i prasowania (zob. Boshkova Kalinka, Mikrobiologia na mesoto, ribata i yaytsata, Płowdiw, 1994). Procesy te pozwalają właśnie na osiągnięcie jednolitej barwy, właściwej jędrności oraz przyjemnego aromatu i smaku gotowego produktu. Wiąże się to z doborem gatunków występujących w naturalnej mikroflorze i jej rozwoju w składnikach mięsnych. Mikroflorę stanowią w głównej mierze ziarenkowce, lat. Micrococcus (M. varians), oraz odmiany Lactobacillusa (L. plantarum, L. casei). Prowadzono w tej dziedzinie badania, zob. V. Peneva, S. Brachkova, G. Stoeva i S. Kuncheva: Sadarzhanie na nitriti v mesni produkti, zbiór artykułów z Drugiego Międzynarodowego Sympozjum „Azotyny a jakość wyrobów mięsnych”, s. 115, Varna, 1984, oraz R. Kiseva: Usavershenstvuvane na tehnologiyata za proizvodstvo na surovo-susheni mesni produkti ot nerazdrobeni surovini. Disertatsia, Instytut Przemysłu Mięsnego, Sofia, 1985.

„Филе Елена” („File Elena”) zdobyła liczne nagrody na targach i wystawach w Bułgarii i za granicą, w tym dyplomy i złote medale, m.in. na 57. Wystawie Międzynarodowej w Brukseli z 1986 r., nagrodę w konkursie Taynata na balgarskia vkus podczas jubileuszowej edycji „Meatmanii” – międzynarodowej wystawy mięs i wyrobów mięsnych w Sofii (Yubileyno izdanie „10 godini AMB – 1994–2003”, s. 22–30), jak również nagrody na międzynarodowych targach IFFA w Niemczech w roku 2010 i 2013. Uzyskała ponadto świadectwo doskonałości konkursu tradycyjnych bułgarskich produktów zorganizowanego przez ambasadę Belgii w Sofii w 2007 r.

(1) Dz.U. L 179 z 19.6.2014, s. 17.

6.3.2020

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 73/16

Publikacja informacji dotyczącej zatwierdzenia standardowej zmiany w specyfikacji produktu objętego nazwą pochodzenia w sektorze winorośli i wina, o której to zmianie mowa w art. 17 ust. 2 i 3 rozporządzenia delegowanego Komisji (UE) 2019/33.

(2020/C 73/08)

Niniejsza informacja zostaje opublikowana zgodnie z art. 17 ust. 5 rozporządzenia delegowanego Komisji (UE) 2019/33 (1).

INFORMACJA DOTYCZĄCA ZATWIERDZENIA STANDARDOWEJ ZMIANY

„Ribera del Duero”

Numer referencyjny: PDO-ES-A0626-AM04

Data przekazania informacji: 20 listopada 2019

OPIS I UZASADNIENIE ZATWIERDZONEJ ZMIANY

1. Włączenie win białych i określenia „clarete” (pkt 2 specyfikacji produktu i pkt 1.4 jednolitego dokumentu)

Opis i uzasadnienie

Dodano wina białe do gamy produktów objętych ChNP „Ribera del Duero” oraz włączono synonim „clarete” do definicji win różowych w celu poprawy wyników handlowych.

Zdaniem organu regulacyjnego doświadczenie w zakresie produkcji win białych w regionie, nabyte w szczególności w ciągu ostatnich dwudziestu lat w oparciu o miejscową odmianę albillo mayor, osiągnęło wystarczający poziom, aby wina te mogły zostać objęte ChNP „Ribera del Duero”.

Dążenie do zachowania historycznych upraw tych białych odmian winorośli w regionie, ich różnorodność genetyczna, a także nagłośnienie w mediach i sukces handlowy tych win na rynkach uzasadniają opracowanie przez organ regulacyjny zasad ochrony produkcji, na co nalega sektor.

Obecnie istnieje co najmniej 25 producentów, którzy z dużym powodzeniem wprowadzają do obrotu tego rodzaju wino białe produkowane z odmiany winorośli albillo mayor, zwykle z oznaczeniem ChOG „Vino de la Tierra de Castilla y León” (pięć win z odmiany albillo mayor znajduje się na liście prestiżowej publikacji The Wine Advocate z ocenami powyżej 91 punktów).

Postanowiono uwzględnić termin „clarete” w odniesieniu do win różowych, aby sprostać zapotrzebowaniu podmiotów gospodarczych, które chcą utrzymać stosowanie w regionie tradycyjnego terminu w celu określania win zgodnie z ich kolorem. Włączenie to nie oznacza żadnej zmiany warunków lub metod produkcji.

Rodzaj zmiany: standardowa

Do kategorii wina włączono zarówno wina białe, jak i wina clarete (które są winami tego samego rodzaju co wina różowe, ale określa się je tradycyjną nazwą regionalną, która stanowi odniesienie do koloru uznanego w krajowych przepisach dotyczących etykietowania), a zatem w specyfikacji produktu figuruje nadal jedna zatwierdzona kategoria. Uznaje się zatem, że nie zmieniono, nie dodano ani nie skreślono żadnej kategorii win, a zatem zmiana ta nie wchodzi w zakres żadnego z rodzajów zmian przewidzianych w art. 14 ust. 1 rozporządzenia (UE) 2019/33.

2. Opis właściwości fizykochemicznych win białych (pkt 2 specyfikacji produktu i pkt 1.4 jednolitego dokumentu)

Opis i uzasadnienie

Określono analityczne cechy charakterystyczne, jakie muszą posiadać wina białe, aby były zgodne ze specyfikacją produktu i w związku z tym objęte ChNP „Ribera del Duero”.

Włączenie tego nowego rodzaju wina powoduje konieczność określenia jego właściwości fizycznych i chemicznych, co najmniej zgodnie z parametrami określonymi w art. 20 rozporządzenia wykonawczego Komisji (UE) 2019/34 z dnia 17 października 2018 r. ustanawiającego zasady dotyczące stosowania rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1308/2013 oraz rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1306/2013.

Rodzaj zmiany: standardowa

Zmiana ta polega na dostosowaniu właściwości fizycznych i chemicznych bez istotnego wpływu na produkt końcowy, który dzięki wzajemnemu oddziaływaniu między czynnikami naturalnymi i ludzkimi zachowuje właściwości i profil opisane w punkcie dotyczącym związków. Przedmiotowa zmiana nie odpowiada zatem żadnemu z rodzajów zmian przewidzianych w art. 14 ust. 1 rozporządzenia (UE) 2019/33.

3. Ponowne określenie właściwości organoleptycznych (pkt 2 specyfikacji produktu i pkt 1.4 jednolitego dokumentu)

Opis i uzasadnienie

Ponownie określono parametry organoleptyczne, które muszą spełniać poszczególne kategorie wina do objęcia ChNP „Ribera del Duero” w celu lepszego dostosowania do aktualnych technik analizy sensorycznej.

Dodano właściwości organoleptyczne, które muszą posiadać wina białe objęte chronioną nazwą pochodzenia.

W związku z doświadczeniem zdobytym w ramach projektu finansowanego przez Europejski Fundusz Rolny na rzecz Rozwoju Obszarów Wiejskich (EFRROW) zatytułowanego „Rozwój narzędzi analitycznych służących normalizacji analiz sensorycznych przeprowadzanych przez komitety degustacji win objętych ChNP w regionie Kastylia i León” organ regulacyjny zalecił bardziej precyzyjne określenie poszczególnych rodzajów produktów, jak również włączenie niektórych wcześniejszych określeń, które ułatwiają interpretację. W szczególności zmiany tej dokonano, aby lepiej zilustrować cechy charakterystyczne, które musi posiadać każdy rodzaj wina, oraz aby ułatwić stosowanie systemu analizy sensorycznej (obecnie opracowywanego) zgodnie z normą UNE-EN ISO/IEC 17025:2017.

Jeżeli chodzi o określanie win białych, wykorzystano zarówno dane ze wspomnianego wyżej projektu, w którym wprowadzono pewne odniesienia w tym zakresie, jak i określenia tego rodzaju wina wypracowane na przestrzeni lat, które eksperymentalnie wprowadzano już na szeroką skalę w regionie, m.in. przez dział ds. eksperymentów i badań samego organu regulacyjnego.

Nie jest to zmiana właściwości produktu, ale dokładniejszy i lepiej dostosowany opis nowych technik analizy sensorycznej.

Rodzaj zmiany: standardowa

Zmiana ta polega na dostosowaniu właściwości organoleptycznych bez istotnego wpływu na produkt objęty chronioną nazwą pochodzenia, który dzięki wzajemnemu oddziaływaniu między czynnikami naturalnymi i ludzkimi zachowuje właściwości i profil opisane w punkcie dotyczącym związków. Przedmiotowa zmiana nie odpowiada zatem żadnemu z rodzajów zmian przewidzianych w art. 14 ust. 1 rozporządzenia (UE) 2019/33.

4. Zmiana praktyk uprawy (pkt 3 lit. a) specyfikacji produktu i pkt 1.5.1 jednolitego dokumentu)

Opis i uzasadnienie

Określono minimalną naturalną zawartość alkoholu w winogronach odmiany albillo mayor przeznaczonej do produkcji win objętych chronioną nazwą pochodzenia.

Ze względu na znaczenie świeżości w przypadku tego rodzaju wina oraz w świetle zdobytego doświadczenia i sprawozdań dotyczących odmiany sporządzonych przez Instituto Tecnológico Agrario de Castilla y León (Instytut Technologii Rolniczych w Kastylii i León, ITACyL) podczas selekcji klonów przeprowadzonej w odniesieniu do odmiany albillo mayor postanowiono ustalić minimalną naturalną zawartość alkoholu na poziomie 17,9 stopnia w skali Brixa (10,5 stopnia Baumé). Na decyzję tę wpłynęły również trendy rynkowe, które faworyzują świeże wina białe tego rodzaju, a także wyraźne różnice warunków klimatycznych w poszczególnych latach.

Ustalono również, że parametry będą wyrażane w stopniach w skali Brixa, ponieważ jednostka ta jest bardziej przydatna przy opracowywaniu zadań z zakresu kontroli zbiorów.

Rodzaj zmiany: standardowa

Zmiana ta polega wyłącznie na dostosowaniu pierwotnych parametrów surowca bez istotnego wpływu na produkt objęty chronioną nazwą pochodzenia, który dzięki wzajemnemu oddziaływaniu między czynnikami naturalnymi i ludzkimi zachowuje właściwości i profil opisane w punkcie dotyczącym związków. Przedmiotowa zmiana nie odpowiada zatem żadnemu z rodzajów zmian przewidzianych w art. 14 ust. 1 rozporządzenia (UE) 2019/33.

5. Zmiana warunków produkcji: uzysk z ekstrakcji (pkt 3 lit. b) specyfikacji produktu i pkt 1.5.1 jednolitego dokumentu)

Opis i uzasadnienie

Uzysk z ekstrakcji zwiększono z 70 l na 100 kg winogron do 72 l na 100 kg winogron.

Na przestrzeni ostatnich lat w zakładach produkcji wina wprowadzono nowe rozwiązania techniczne oraz zaczęto stosować techniki chłodnicze i filtry próżniowe do klasyfikacji moszczu, co pozwala na lepsze wykorzystanie soku winogronowego bez używania wyższego ciśnienia, które ma niekorzystny wpływ na jakość, oraz na lepszy uzysk przy zachowaniu tego samego poziomu jakości jak przewidziany w specyfikacji produktu.

Rodzaj zmiany: standardowa

Zmiana ta nie wpływa znacząco na produkt objęty chronioną nazwą pochodzenia, który dzięki wzajemnemu oddziaływaniu między czynnikami naturalnymi i ludzkimi zachowuje właściwości i profil opisane w punkcie dotyczącym związków. Przedmiotowa zmiana nie odpowiada zatem żadnemu z rodzajów zmian przewidzianych w art. 14 ust. 1 rozporządzenia (UE) 2019/33.

6. Warunki i okresy dojrzewania (pkt 3 lit. b) specyfikacji produktu i pkt 1.5.1 jednolitego dokumentu)

Opis i uzasadnienie

Warunki i okresy dojrzewania określone wcześniej w pkt 8 przeniesiono do pkt 3, ponieważ jest to bardziej uzasadnione.

Warunki i okresy dojrzewania nie uległy zmianie – zostały po prostu przeniesione z pkt 8 lit. b) ppkt 3 „Przepisy dotyczące etykietowania”, gdzie wskazano je jako warunki stosowania na etykietach określeń tradycyjnych i określeń fakultatywnych, do pkt 3 lit. b) ppkt 3 „Szczególne praktyki enologiczne: warunki dojrzewania”.

Ponadto dodano wyjaśnienie dotyczące obliczania okresów dojrzewania wskazanych w tym punkcie, których bieg nie może w żadnym razie rozpocząć się przed dniem 1 października roku zbiorów. Co więcej minimalny okres dojrzewania niezbędny w celu umożliwienia stosowania określeń tradycyjnych „RESERVA” i „GRAN RESERVA” oblicza się od momentu umieszczenia wina w dębowych beczkach.

Istnieje również warunek dotyczący maksymalnej pojemności beczek, którą uznaje się za niezbędną dla jakości produktu końcowego (330 w przypadku win objętych określeniami tradycyjnymi i 600 w przypadku dębowych beczek).

Rodzaj zmiany: standardowa

Zmiana ta polega po prostu na zmianie punktu i dodaniu wyjaśnienia. Nie wpływa ona znacząco na produkt objęty chronioną nazwą pochodzenia, który dzięki wzajemnemu oddziaływaniu między czynnikami naturalnymi i ludzkimi zachowuje właściwości i profil opisane w punkcie dotyczącym związków. Przedmiotowa zmiana nie odpowiada zatem żadnemu z rodzajów zmian przewidzianych w art. 14 ust. 1 rozporządzenia (UE) 2019/33.

7. Zmiana ograniczeń mających zastosowanie do produkcji wina: odmiany winorośli stosowane w produkcji win czerwonych (pkt 3 lit. c) specyfikacji produktu i pkt 1.5.1 jednolitego dokumentu)

Opis i uzasadnienie

Ponownie określono odmiany winorośli stosowane w produkcji win czerwonych objętych ChNP „Ribera del Duero”, co przekłada się na zwiększenie dozwolonego udziału odmiany grenache noir do 25 %; wynika to z tego, że odmiana ta jest coraz bardziej ceniona na rynku.

Postanowiono faktycznie dostosować dozwolony udział odmiany grenache noir do udziału stosowanego w przypadku pozostałych dozwolonych czerwonych odmian winorośli. Zmiany tej dokonano na wniosek sektora, który uważa, że nuty wnoszone przez tę odmianę są interesujące, przy czym przedmiotowa zmiana nie ma wpływu na wykorzystanie tej odmiany, o ile utrzymany zostanie minimalny próg dla tempranillo, tinto fino lub tinta del país wynoszący 75 %. Niektórzy producenci coraz częściej wykorzystują odmianę grenache noir, podkreślając dobre oceny uzyskiwane przez te wina, a także przez wina, które nie mogą zostać objęte ChNP z powodu zbyt dużej zawartości tej odmiany winorośli w ich składzie. Ponadto grenache noir jest odmianą winorośli tradycyjnie stosowaną w lokalnych winach czerwonych, co świadczy o jej historycznym charakterze i związku z regionem.

Z drugiej strony działki w regionie obsadzone odmianą grenache noir stanowią bogate źródło genotypowe tej odmiany, ponieważ obsadę na tych działkach pozyskano w drodze intensywnej selekcji na przestrzeni kilku pokoleń, co pozwoliło na doskonałe dostosowanie ich do obszaru, a utrzymanie i promowanie tego atutu regionu, głównie w celu sprostania zmieniającym się warunkom, w szczególności globalnemu ociepleniu, jest zgodne z założeniami organu regulacyjnego.

Ponadto obecny popyt rynkowy na wina charakteryzujące się większą świeżością uzasadnia zwiększone wykorzystywanie tej odmiany winorośli, ponieważ zwiększa to prawdopodobieństwo wyprodukowania takich win.

Rodzaj zmiany: standardowa

8. Zmiana ograniczeń mających zastosowanie do produkcji wina: odmiany winorośli stosowane w produkcji win białych (pkt 3 lit. c) specyfikacji produktu i pkt 1.5.1 jednolitego dokumentu)

Opis i uzasadnienie

Określono udziały procentowe odmian winorośli, które należy zachować w produkcji win białych objętych chronioną nazwą pochodzenia produkowanych głównie z odmiany albillo mayor.

Wina białe produkowane przez zarejestrowane podmioty gospodarcze i coraz częściej wprowadzane do obrotu bez objęcia chronioną nazwą pochodzenia, charakteryzują się dużą zawartością miejscowej odmiany albillo mayor, którą to zawartość można by odpowiednio przełożyć na udział głównej odmiany wynoszący 75 %, jeżeli przyjmie się ten sam tok rozumowania co w przypadku win czerwonych z tego regionu, w których minimalny udział odmiany tempranillo wynosi również 75 %.

W każdym razie pierwszy przepis przejściowy obowiązującego rozporządzenia w sprawie nazwy pochodzenia „Ribera del Duero” i jego organu regulacyjnego stanowi, co następuje:

„Zgodnie z trzecim przepisem przejściowym rozporządzenia z dnia 21 lipca 1982 r. organ regulacyjny może zezwolić na produkcję win objętych chronioną nazwą pochodzenia z winogron pochodzących z winnic znajdujących się na obszarze produkcji, w których uprawia się mieszankę odmian, pod warunkiem że w mieszance tej przeważają odmiany zatwierdzone w niniejszym rozporządzeniu”.

Ponadto należy rozważyć wprowadzenie dalszych dostosowań w specyfikacji produktu w odniesieniu do nowych rodzajów wina; z jednej strony należy zatem zagwarantować typowy charakter miejscowej odmiany, a z drugiej strony zapewnić swobodę działania w zakresie wprowadzania do win innych tradycyjnych odmian, pod warunkiem że w przyszłości uzasadnią to badania techniczne.

Ponadto wina produkowane z odmiany albillo mayor wprowadza się do obrotu na niszowym rynku win gatunkowych, których oferta cechuje się zasadniczo wysokimi cenami, co pozwala na zaliczenie ich do prestiżowych win białych.

Rodzaj zmiany: standardowa

Jak wyjaśniono powyżej, włączenia win białych nie można uznać za zmianę na szczeblu Unii. Po włączeniu tych win uściślono warunki ich produkcji i związane z nimi ograniczenia w celu zachowania charakteru win z regionu. Przedmiotowa zmiana nie odpowiada zatem żadnemu z rodzajów zmian przewidzianych w art. 14 ust. 1 rozporządzenia (UE) 2019/33.

9. Zmiana obszaru geograficznego (pkt 4 specyfikacji produktu i pkt 1.6 jednolitego dokumentu)

Opis i uzasadnienie

Zmiana obszaru geograficznego

Nie zmieniono wyznaczonego obszaru – zaktualizowano jedynie nazwy gmin, które go tworzą, ponieważ od momentu stworzenia nazwy pochodzenia nastąpiły zmiany podziałów administracyjnych gmin i mniejszych jednostek lokalnych.

Rodzaj zmiany: standardowa

Zmieniono jedynie brzmienie tego punktu, a nie obszar geograficzny.

10. Dodanie ograniczenia maksymalnej wydajności z hektara dla odmiany albillo mayor (pkt 5 specyfikacji produktu i pkt 1.5.2 jednolitego dokumentu)

Opis i uzasadnienie

Opis i uzasadnienie: określono maksymalną dopuszczalną wielkość produkcji na hektar dla odmiany albillo mayor, która wynosi 9 500 kg/ha.

Chociaż wydajność odmiany winorośli może różnić się w winnicach produkujących wino „Ribera del Duero”, badania przeprowadzone przez ITACyL podczas selekcji klonów odmiany albillo mayor wskazują, że 9 500 kilogramów na hektar stanowi rozsądną wielkość produkcji tej odmiany zgodną ze specyfikacją produktu.

Wielkość wskazana przez ITACyL wydaje się właściwa również w świetle doświadczenia, ponieważ w ramach obowiązujących limitów produkcji, które w kategorii win objętych obecnie chronioną nazwą pochodzenia obejmują wyłącznie wina czerwone lub różowe, konieczne jest zwykle wykorzystywanie wielu gron.

Limit ten, który przewyższa obowiązujący wcześniej limit, wynika również z włączenia do specyfikacji produktu win białych produkowanych z tej odmiany winorośli – w ich przypadku celem jest osiągnięcie wyraźnej świeżości, którą jest trudniej uzyskać przy limicie produkcji ustalonym wcześniej dla wspomnianej odmiany.

Rodzaj zmiany: standardowa

Odmiana albillo mayor, która będzie wykorzystywana w szczególności do produkcji win białych, wymaga ustalenia konkretnej maksymalnej wydajności z hektara. Przedmiotowa zmiana nie odpowiada zatem żadnemu z rodzajów zmian przewidzianych w art. 14 ust. 1 rozporządzenia (UE) 2019/33.

11. Dodanie odmiany albillo mayor jako odmiany głównej (pkt 6 specyfikacji produktu i pkt 1.7 jednolitego dokumentu)

Opis i uzasadnienie

Opis i uzasadnienie: albillo mayor staje się główną odmianą, ponieważ zawsze była to najlepsza biała odmiana winorośli w tym regionie.

Włączenie win białych do specyfikacji produktu musi wiązać się ze znaczną zawartością winogron albillo mayor w winach, a zatem odmiana ta musi stać się główną odmianą, a nie tylko być wymieniana wśród zatwierdzonych odmian.

Istnieje kilka powodów, które tłumaczą konieczność stosowania albillo mayor jako głównej odmiany do produkcji win białych w winnicach produkujących wino „Ribera del Duero”:

—	po pierwsze, jest to jedyna zatwierdzona w regionie biała odmiana winorośli;

—	po drugie, jest to podstawowa odmiana wykorzystywana w produkcji win białych, które wprowadzają do obrotu zarejestrowani producenci wina i których komercyjny sukces i uznanie krytyków zwiększa zainteresowanie konsumentów;

—	po trzecie, jest to najlepsza tradycyjna biała odmiana winorośli na obszarze chronionym, a cechy charakterystyczne są silnie związane z typowymi właściwościami win białych i w związku z tym należy ją uznawać za główną odmianę wykorzystywaną do produkcji win białych „Ribera del Duero”.

Biorąc pod uwagę powyższe warunki, w odniesieniu do włączenia win białych w ramach obszaru objętego chronioną nazwą pochodzenia wskazanie odmiany albillo mayor jako odmiany głównej wydaje się właściwsze, aby zapewnić typowe, tradycyjne cechy win z regionu.

Z historycznego punktu widzenia odmiana albillo mayor zawsze współistniała w winnicach regionu z odmianą tempranillo, co wyjaśnia, dlaczego to właśnie te dwie odmiany określają charakter win „Ribera del Duero”.

Rodzaj zmiany: standardowa

Odmiana albillo mayor, która będzie wykorzystywana w szczególności do produkcji win białych, zawsze była dozwolona i stanowi najlepszą białą odmianę winorośli w tym regionie. Chodzi nie o zmianę, lecz o uznanie odmiany. Przedmiotowa zmiana nie odpowiada zatem żadnemu z rodzajów zmian przewidzianych w art. 14 ust. 1 rozporządzenia (UE) 2019/33.

12. Wprowadzenie odstępstwa dla historycznych odmian mniejszościowych (pkt 6 specyfikacji produktu)

Opis i uzasadnienie

Do produkcji win z rodziny win objętych chronioną nazwą pochodzenia dopuszcza się winogrona z historycznych winnic.

Wykorzystywanie niektórych odmian wykorzystywanych w niewielkim stopniu, które miesza się z odmianami głównymi, stanowi tradycyjną praktykę stosowaną od zawsze, a więc również od czasu stworzenia nazwy pochodzenia w przypadku win różowych/clarete (zgodnie z dotyczącymi ich szczegółowymi przepisami poprzedzającymi opracowanie specyfikacji produktu).

Z drugiej strony działki obsadzone różnymi historycznymi odmianami, które znajdują się w regionie, stanowią ważne źródło różnorodności genetycznej, ponieważ odmiany te pozyskano w drodze intensywnej selekcji na przestrzeni kilku pokoleń, co pozwoliło na doskonałe dostosowanie ich do obszaru, a utrzymanie i promowanie tej tradycji regionalnej, głównie w celu sprostania zmieniającym się warunkom, w szczególności globalnemu ociepleniu, jest zgodne z założeniami organu regulacyjnego

Ponadto obecny popyt rynkowy na wina charakteryzujące się większą świeżością i złożonością uzasadnia zwiększone wykorzystywanie tych odmian winorośli, czego regularnie domagają się podmioty gospodarcze.

Rodzaj zmiany: standardowa

Zmiana ta nie ma istotnego wpływu na właściwości produktu, które pozostają właściwościami opisanymi w punkcie dotyczącym związków. Celem jest pogodzenie tradycyjnych praktyk i możliwości oferowanych przez odmiany uprawiane w regionie z nowymi trendami enologicznymi, aby uzyskać produkt wysokiej jakości, który odpowiada aktualnym upodobaniom konsumentów. Przedmiotowa zmiana nie odpowiada zatem żadnemu z rodzajów zmian przewidzianych w art. 14 ust. 1 rozporządzenia (UE) 2019/33.

13. Uaktualnienie brzmienia punktu dotyczącego związku (pkt 7 specyfikacji produktu i pkt 1.8 jednolitego dokumentu)

Opis i uzasadnienie

Wprowadzono minimalne zmiany w brzmieniu punktu dotyczącego związku w celu wyjaśnienia niektórych pojęć i uzasadnienia proponowanych zmian.

Proponowane zmiany specyfikacji produktu objętego ChNP „Ribera del Duero” nie wiążą się z żadną istotną zmianą związku ani go nie podważają, ale zmiana specyfikacji była konieczna, aby wyjaśnić niektóre pojęcia, w szczególności w celu podkreślenia, że przedmiotowe zmiany są uzasadnione i nie naruszają związku przyczynowego.

Rodzaj zmiany: standardowa

Nie jest to istotna zmiana, a jedynie odpowiedniejsze przeredagowanie. Przedmiotowa zmiana nie odpowiada zatem żadnemu z rodzajów zmian przewidzianych w art. 14 ust. 1 rozporządzenia (UE) 2019/33.

14. Zmiana pkt 8 dotyczącego dodatkowych obowiązujących wymogów (pkt 8 specyfikacji produktu i pkt 1.9 jednolitego dokumentu)

Opis i uzasadnienie

Wprowadzono zmiany w pkt 8 „Dodatkowe obowiązujące wymogi” w celu zaktualizowania ram prawnych i wyjaśnienia niektórych pojęć, takich jak obowiązek rejestracji, wyjątki od stosowania wydajności, uzasadnienie butelkowania u źródła i dane szczegółowe na etykietach. Dodano również możliwość stosowania jednostek osadniczych jako mniejszych jednostek geograficznych.

W rzeczywistości punkt ten zmieniono w całości w celu wyjaśnienia nieprecyzyjnych pojęć i dostosowania ich brzmienia do obowiązujących przepisów.

Jeżeli chodzi o stosowanie określenia fakultatywnego związanego z nazwą mniejszej jednostki geograficznej, w odpowiedzi na zapotrzebowanie sektora i obecnych konsumentów, którzy coraz bardziej doceniają oznaczenie pochodzenia produktu, dodano możliwość stosowania odniesień do nazw gmin i mniejszych jednostek lokalnych (jednostek osadniczych) na danym obszarze geograficznym.

Wyznaczenie tych jednostek osadniczych należy uznać za dokładne, ponieważ jest zgodne z podziałem administracyjnym.

Rodzaj zmiany: standardowa

Zmiany zaproponowane w tym punkcie nie mają wpływu na chronioną nazwę i nie powodują żadnych nowych ograniczeń we wprowadzaniu do obrotu. Przedmiotowa zmiana nie odpowiada zatem żadnemu z rodzajów zmian przewidzianych w art. 14 ust. 1 rozporządzenia (UE) 2019/33.

15. Uaktualnienie pkt 9 lit. B). Weryfikacja zgodności ze specyfikacją produktu: zadania z zakresu kontroli (pkt 9 lit. b) specyfikacji produktu)

Opis i uzasadnienie

Opis i uzasadnienie: uaktualniono punkt dotyczący zadań z zakresu kontroli.

Procedura akredytacji zgodnie z normą UNE-EN-ISO 17065, nad którą obecnie pracuje organ regulacyjny, powoduje konieczność zmiany tego punktu w celu zapewnienia jego zgodności z zasadami ustanowionymi w tej normie.

Rodzaj zmiany: standardowa

Zmiana ta nie odpowiada żadnemu z rodzajów zmian przewidzianych w art. 14 ust. 1 rozporządzenia (UE) 2019/33.

JEDNOLITY DOKUMENT

1. Nazwa produktu

Ribera del Duero

2. Rodzaj oznaczenia geograficznego

ChNP – chroniona nazwa pochodzenia

3. Kategorie produktów sektora wina

Wino

4. Opis wina lub win

WINO CZERWONE MŁODE LUB MŁODE W DĘBOWYCH BECZKACH

WINA MŁODE (bez dojrzewania bądź poddawane dojrzewaniu lub fermentacji w beczkach przez okres krótszy niż trzy miesiące)

Wygląd: barwa przejrzysta o średniej lub wyraźniejszej intensywności, w odcieniach od purpurowego do burgundu.

Aromat: średnio intensywne aromaty czerwonych owoców (czereśni, truskawki, maliny, porzeczki) lub świeżych czarnych owoców.

Smak: wina świeże i zrównoważone dzięki kwaśnym składnikom, o umiarkowanie lub niezbyt pełnym i raczej słabo utrzymującym się smaku.

WINA MŁODE W DĘBOWYCH BECZKACH (poddawane dojrzewaniu lub fermentacji w beczkach przez okres dłuższy niż trzy miesiące)

Wygląd: barwa przejrzysta o średniej lub wyraźniejszej intensywności, w odcieniach od purpurowego do burgundu.

Aromat: aromaty czerwonych owoców (czereśni, truskawki, maliny, porzeczki) lub świeżych czarnych owoców oraz aromaty wynikające z dojrzewania w dębowych beczkach.

Smak: wina świeże i zrównoważone dzięki kwaśnym składnikom, o umiarkowanie pełnym i raczej słabo utrzymującym się smaku.

We wszystkich przypadkach parametry fizykochemiczne określone w niniejszym punkcie są zgodne z limitami ustanowionymi w prawie Unii.

Ogólne analityczne cechy charakterystyczne
Maksymalna całkowita zawartość alkoholu (w % objętości)
Minimalna rzeczywista zawartość alkoholu (w % objętości)	11,5
Minimalna kwasowość miareczkowa	4 gramy na litr, wyrażona jako kwas winowy
Maksymalna kwasowość lotna (w miliekwiwalentach na litr) (*1)	0,833
Maksymalna całkowita zawartość dwutlenku siarki (w miligramach na litr)	150

„CRIANZA”

Wygląd: barwa przejrzysta o średniej lub wyraźniejszej intensywności, w odcieniach od barwy owocu granatu do purpurowego. Brak dwutlenku węgla.

Aromat: aromaty czerwonych owoców (czereśni, truskawki, maliny, porzeczki) lub świeżych czarnych owoców oraz aromaty wynikające z dojrzewania w dębowych beczkach, o średniej lub wyraźniejszej intensywności.

Smak: wina zrównoważone, o pełnym smaku, wystarczającej kwaśnej świeżości i średniej do wysokiej trwałości smakowej.

We wszystkich przypadkach parametry fizykochemiczne określone w niniejszym punkcie są zgodne z limitami ustanowionymi w prawie Unii.

Ogólne analityczne cechy charakterystyczne
Maksymalna całkowita zawartość alkoholu (w % objętości)
Minimalna rzeczywista zawartość alkoholu (w % objętości)	11,5
Minimalna kwasowość miareczkowa	4 miliekwiwalenty na litr
Maksymalna kwasowość lotna (w miliekwiwalentach na litr) (*2)	0,833
Maksymalna całkowita zawartość dwutlenku siarki (w miligramach na litr)	150

WINO CZERWONE „RESERVA” I „GRAN RESERVA” ORAZ INNE WINA CZERWONE STARSZE NIŻ DWULETNIE

„RESERVA” i „GRAN RESERVA”

Wygląd: barwa czysta lub lekko mętna o średniej lub wyraźniejszej intensywności, w odcieniach od ceglastego do purpurowego. Brak dwutlenku węgla.

Aromat: średnio intensywne aromaty wynikające z dojrzewania w dębowych beczkach, z ewentualną nutą przecierów owocowych, ale nie świeżych owoców.

Smak: wina zrównoważone, o pełnym smaku, wystarczającej kwasowości i średniej do wysokiej trwałości smakowej.

INNE WINA STARSZE NIŻ DWULETNIE (poddawane dojrzewaniu lub fermentacji w beczkach przez okres dłuższy niż trzy miesiące)

Wygląd: barwa czysta lub lekko mętna o średniej lub wyraźniejszej intensywności, w odcieniach od ceglastego do burgundu.

Aromat: aromaty wynikające z dojrzewania w dębowych beczkach.

Smak: wina zrównoważone, o pełnym smaku, wystarczającej kwasowości i średniej do wysokiej trwałości smakowej.

We wszystkich przypadkach parametry fizykochemiczne określone w niniejszym punkcie są zgodne z limitami ustanowionymi w prawie Unii.

Ogólne analityczne cechy charakterystyczne
Maksymalna całkowita zawartość alkoholu (w % objętości)
Minimalna rzeczywista zawartość alkoholu (w % objętości)	11,5
Minimalna kwasowość miareczkowa	4 gramy na litr, wyrażona jako kwas winowy
Maksymalna kwasowość lotna (w miliekwiwalentach na litr) (*3)	0,833
Maksymalna całkowita zawartość dwutlenku siarki (w miligramach na litr)	150

WINO RÓŻOWE/CLARETE

Bez dojrzewania

Wygląd: barwa przejrzysta w odcieniu od łupiny cebuli do malinowego różu, a nawet szarości.

Aromat: aromaty czerwonych owoców (czereśni, truskawki, maliny, porzeczki) lub innych owoców.

Smak: wina zrównoważone i świeże, średnio lub bardzo kwaśne, o niezbyt lub umiarkowanie pełnym smaku.

Poddane dojrzewaniu

Wygląd: barwa czysta w odcieniu od łupiny cebuli do malinowego różu, a nawet szarości.

Aromat: aromaty świeżych owoców lub przecierów z czerwonych owoców (czereśni, truskawki, maliny, porzeczki) lub innych owoców, którym towarzyszą aromaty drzewne. W przypadku win „reserva” i „gran reserva” zapachy owocowe mogą być nieobecne.

Smak: wina zrównoważone i świeże, średnio lub bardzo kwaśne, o niezbyt lub umiarkowanie pełnym smaku.

We wszystkich przypadkach parametry fizykochemiczne określone w niniejszym punkcie są zgodne z limitami ustanowionymi w prawie Unii.

Ogólne analityczne cechy charakterystyczne
Maksymalna całkowita zawartość alkoholu (w % objętości)
Minimalna rzeczywista zawartość alkoholu (w % objętości)	11
Minimalna kwasowość miareczkowa	4,3 grama na litr, wyrażona jako kwas winowy
Maksymalna kwasowość lotna (w miliekwiwalentach na litr) (*4)	0,833
Maksymalna całkowita zawartość dwutlenku siarki (w miligramach na litr)	180

WINA BIAŁE

Bez dojrzewania

Wygląd: barwa przejrzysta w słomkowożółtym odcieniu.

Aromat: aromaty różnych owoców, którym towarzyszą niekiedy nuty roślinne.

Smak: wina zrównoważone i świeże, średnio lub bardzo kwaśne, o niezbyt lub umiarkowanie pełnym smaku.

Poddane dojrzewaniu

Wygląd: barwa czysta od słomkowożółtej do złotożółtej. Wina opatrzone określeniami tradycyjnymi „crianza”, „reserva” lub „gran reserva” mogą mieć barwę starego złota.

Aromat: aromaty różnych owoców, świeżych lub przecierów owocowych, którym towarzyszą aromaty drzewne. W przypadku win „reserva” i „gran reserva” zapachy owocowe mogą być nieobecne.

Smak: wina zrównoważone i świeże, średnio lub bardzo kwaśne, o niezbyt lub umiarkowanie pełnym smaku.

Maksymalna kwasowość lotna:

0,65 g/l w przypadku win niepoddanych fermentacji lub dojrzewaniu w beczkach (10,83 miliekwiwalentu na litr),

0,80 g/l w przypadku win poddanych fermentacji lub dojrzewaniu w beczkach (13,33 miliekwiwalentu na litr).

Ogólne analityczne cechy charakterystyczne
Maksymalna całkowita zawartość alkoholu (w % objętości)
Minimalna rzeczywista zawartość alkoholu (w % objętości)	11
Minimalna kwasowość miareczkowa	4,5 grama na litr, wyrażona jako kwas winowy
Maksymalna kwasowość lotna (w miliekwiwalentach na litr)	10,83
Maksymalna całkowita zawartość dwutlenku siarki (w miligramach na litr)	180

5. Praktyki winiarskie

a) Podstawowe praktyki enologiczne

Praktyka uprawy

Działki, na których produkuje się winogrona, muszą znajdować się co najmniej w trzecim cyklu rozwojowym od momentu posadzenia, aby można było włączyć je do produkcji wina objętego ChNP „Ribera del Duero”.

Praktyka uprawy

Minimalna gęstość obsady dla nowych plantacji wynosi 2 000 winorośli na hektar.

Szczególne praktyki enologiczne

19,1 topnia w skali Brixa (11 stopni Baumé) w przypadku czerwonych odmian winorośli i 17,9 stopnia w skali Brixa (10,5 stopnia Baumé) w przypadku białych odmian winorośli.

Szczególne praktyki enologiczne

Maksymalne ograniczenie wynosi 72 litry wina lub moszczu na 100 kilogramów zebranych winogron.

Warunki dojrzewania

Szczególne praktyki enologiczne

„CRIANZA”: wina czerwone o okresie dojrzewania trwającym co najmniej 24 miesiące, w tym co najmniej 12 miesięcy w dębowych beczkach. Wina różowe/clarete i wina białe o okresie dojrzewania trwającym co najmniej 18 miesięcy, w tym co najmniej 6 miesięcy w dębowych beczkach.

„RESERVA”: wina czerwone o okresie dojrzewania trwającym co najmniej 36 miesięcy, w tym co najmniej 12 miesięcy w dębowych beczkach, a reszta czasu w butelkach. Wina różowe/clarete i wina białe o okresie dojrzewania trwającym co najmniej 24 miesiące, w tym co najmniej 6 miesięcy w dębowych beczkach, a reszta czasu w butelkach.

„GRAN RESERVA”: wina czerwone o okresie dojrzewania trwającym co najmniej 60 miesięcy, w tym co najmniej 24 miesiące w dębowych beczkach, a reszta czasu w butelkach. Wina różowe/clarete i wina białe o okresie dojrzewania trwającym co najmniej 48 miesięcy, w tym co najmniej 6 miesięcy w dębowych beczkach, a reszta czasu w butelkach.

Warunki dojrzewania

Szczególne praktyki enologiczne

Określenie „ROBLE/BARRICA”

Wina czerwone, wina różowe/clarete i wina białe o okresie dojrzewania w beczkach trwającym co najmniej trzy miesiące.

Warunki dojrzewania

Szczególne praktyki enologiczne

W przypadku win noszących określenie „CRIANZA”, „RESERVA” i „GRAN RESERVA” maksymalna pojemność dębowych beczek wynosi 330 litrów.

W przypadku win noszących określenie „ROBLE/BARRICA” maksymalna pojemność wynosi 600 litrów.

Ograniczenie mające zastosowanie do produkcji wina

W przypadku produkcji win objętych ChNP „Ribera del Duero” należy przestrzegać następujących proporcji odmian winorośli w zależności od rodzaju wina.

Wina czerwone: muszą zawierać co najmniej 95 % winogron pochodzących z czerwonych odmian winorośli zatwierdzonych w niniejszej specyfikacji produktu. Udział odmian tempranillo, tinto fino lub tinta del país w tych winach nie może wynosić poniżej 75 %.

Wina różowe/clarete: muszą być wyprodukowane w co najmniej 50 % z czerwonych odmian winorośli zatwierdzonych w niniejszej specyfikacji produktu.

Wina białe: muszą być wyprodukowane w co najmniej 75 % z odmiany albillo mayor.

b) Maksymalne zbiory

CZERWONE ODMIANY WINOROŚLI

7 000 kilogramów winogron z hektara

CZERWONE ODMIANY WINOROŚLI

50,4 hektolitra z hektara

BIAŁE ODMIANY WINOROŚLI

9 500 kilogramów winogron z hektara

BIAŁE ODMIANY WINOROŚLI

68,4 hektolitra z hektara

6. Wyznaczony obszar geograficzny

PROWINCJA BURGOS: ADRADA DE HAZA, ANGUIX, ARANDA DE DUERO (LA AGUILERA y SINOVAS), BAÑOS DE VALDEARADOS, BERLANGAS DE ROA, CALERUEGA, CAMPILLO DE ARANDA, CASTRILLO DE LA VEGA, LA CUEVA DE ROA, FRESNILLO DE LAS DUEÑAS, FUENTECEN, FUENTELCESPED, FUENTELISENDO, FUENTEMOLINOS, FUENTENEBRO, FUENTESPINA, GUMIEL DE IZÁN, GUMIEL DE MERCADO, HAZA, HONTANGAS, HONTORIA DE VALDEARADOS, LA HORRA, HOYALES DE ROA, MAMBRILLA DE CASTREJÓN, MILAGROS, MORADILLO DE ROA, NAVA DE ROA, OLMEDILLO DE ROA, PARDILLA, PEDROSA DE DUERO (BOADA DE ROA, GUZMÁN, QUINTANAMANVIRGO i VALCABADO DE ROA), PEÑARANDA DE DUERO (CASANOVA), QUEMADA, QUINTANA DEL PIDIO, ROA, SAN JUAN DEL MONTE, SAN MARTÍN DE RUBIALES, SANTA CRUZ DE LA SALCEDA, LA SEQUERA DE HAZA, SOTILLO DE LA RIBERA (PINILLOS DE ESGUEVA), TERRADILLOS DE ESGUEVA, TORREGALINDO, TÓRTOLES DE ESGUEVA (VILLOVELA DE ESGUEVA), TUBILLA DEL LAGO, VADOCONDES, VALDEANDE, VALDEZATE, LA VID Y BARRIOS (GUMA i ZUZONES), VILLAESCUSA DE ROA, VILLALBA DE DUERO, VILLALBILLA DE GUMIEL, VILLANUEVA DE GUMIEL, VILLATUELDA i ZAZUAR.

PROWINCJA SEGOVIA: ALDEHORNO, HONRUBIA DE LA CUESTA, MONTEJO DE LA VEGA DE LA SERREZUELA i VILLAVERDE DE MONTEJO (VILLALVILLA DE MONTEJO).

PROWINCJA SORIA: ALCUBILLA DE AVELLANEDA (ALCOBA DE LA TORRE i ZAYAS DE BÁSCONES), (ALCUBILLA DEL MARQUÉS), CASTILLEJO DE ROBLEDO, LANGA DE DUERO (ALCOZAR, BOCIGAS DE PERALES, VALDANZO, VALDANZUELO i ZAYAS DE TORRE), MIÑO DE SAN ESTEBAN i SAN ESTEBAN DE GORMAZ (ALDEA DE SAN ESTEBAN, ATAUTA, INES, MATANZA DE SORIA, OLMILLOS, PEDRAJA DE SAN ESTEBAN, PEÑALBA DE SAN ESTEBAN, QUINTANILLA DE TRES BARRIOS, REJAS DE SAN ESTEBAN, SOTO DE SAN ESTEBAN, VELILLA DE SAN ESTEBAN i VILLÁLVARO).

PROWINCJA VALLADOLID: BOCOS DE DUERO, CANALEJAS DE PEÑAFIEL, CASTRILLO DE DUERO, CURIEL DE DUERO, FOMPEDRAZA, MANZANILLO, OLIVARES DE DUERO, OLMOS DE PEÑAFIEL, PEÑAFIEL (ALDEAYUSO, MÉLIDA i PADILLA DE DUERO), PESQUERA DE DUERO, PIÑEL DE ABAJO, PIÑEL DE ARRIBA, QUINTANILLA DE ARRIBA, QUINTANILLA DE ONÉSIMO, RÁBANO, ROTURAS, TORRE DE PEÑAFIEL (MOLPECERES), VALBUENA DE DUERO (SAN BERNARDO) i VALDEARCOS DE LA VEGA.

7. Główne odmiany winorośli

TEMPRANILLO – TINTA DEL PAIS

TEMPRANILLO – TINTO FINO

ALBILLO MAYOR

8. Opis związku lub związków

Obszar i klimat obszaru geograficznego określonego w pkt 5 nadają winom z tego obszaru ich swoisty charakter. Lokalne podobieństwa głównych odmian winorośli pokazują, że winogrona produkowane na tym obszarze charakteryzują się pewnymi szczególnymi nutami, które uzasadniają występowanie tych podobieństw.

To zróżnicowanie przekłada się na zrównoważoną naturalną kwasowość win – w przypadku win czerwonych towarzyszy jej wytwarzanie dużej ilości związków fenolowych, w których wyróżniają się niebieskawe antocyjany i wityzyny oraz garbnik o najwyższej jakości polimerycznej.

Klimat, zwłaszcza ze względu na dużą średnią wysokość nad poziomem morza, wywiera wyraźny wpływ na winogrona, natomiast ostatecznie to opisane powyżej powolne dojrzewanie, w połączeniu ze znaczną amplitudą temperatur między dniem a nocą, pozwala na intensywną produkcję interesujących składników w ciągu dnia, które nocą podlegają nieznacznemu spalaniu metabolicznemu. To długie dojrzewanie łagodzi również w naturalny sposób taninę.

W związku z tym obszar produkcji objęty ChNP „Ribera del Duero” sprzyja produkcji win gatunkowych, pod warunkiem ograniczenia ilości winogron z danej winorośli i niestosowania żadnej późnej odmiany. Latem, w okresie mięknięcia i przebarwiania winogron oraz dojrzewania, na obszarze występuje duża ilość światła (ponad 2 400 słonecznych godzin rocznie) i wysokie temperatury, które są niezbędne do uzyskania odpowiedniej zawartości polifenoli.

Krótko mówiąc, ten ograniczony obszar umożliwia produkcję win gatunkowych, ale konieczne jest dostosowanie do niej zarówno miejsca sadzenia, jak i odmian winorośli, dynamiki ich rozwoju, prac związanych z uprawą itd.

Z punktu widzenia orograficznego, klimatycznego i glebowego warunki naturalne obszaru produkcji pozwalają na optymalny rozwój winorośli, które wyjątkowo dobrze dostosowały się do warunków na przestrzeni lat.

Oprócz opisanych powyżej szczególnych warunków, które panują na obszarze, ważne są również właściwości występującej w regionie odmiany winorośli tinto fino, ponieważ nadają one winom wyjątkową osobowość. To dostosowanie odmiany winorośli, która stała się odmianą miejscową, nadaje surowcowi szczególne właściwości, które sprzyjają produkcji subtelnych win, w szczególności win długo dojrzewających, czego od wieków dowodzą zarówno upodobania konsumentów, jak i prowadzona obecnie sprzedaż win objętych chronioną nazwą pochodzenia.

Odmianę albillo mayor można uznać z kolei za główną, miejscową, białą odmianę winorośli w regionie, ponieważ jest ona od dawna najbardziej rozpowszechniona na tym obszarze i to w oparciu o nią – zgodnie z tradycją – od zawsze produkowano lokalne wina białe.

9. Dodatkowe wymogi zasadnicze (pakowanie, etykietowanie i inne wymogi)

Butelkowanie na wyznaczonym obszarze

Ramy prawne:

przepisy krajowe

Rodzaj wymogów dodatkowych:

pakowanie na wyznaczonym obszarze geograficznym

Opis wymogu:

Proces produkcji wina obejmuje butelkowanie i dojrzewanie win; występowanie organoleptycznych cech charakterystycznych i właściwości fizykochemicznych, które opisano w niniejszej specyfikacji produktu, można bowiem zapewnić tylko wtedy, gdy wszystkie czynności podejmowane w odniesieniu do wina będą miały miejsce na obszarze produkcji. W rezultacie w związku z tym, że butelkowanie win objętych ChNP „Ribera del Duero” jest jednym z podstawowych etapów, które umożliwiają uzyskanie właściwości określonych w specyfikacji produktu, czynność tę należy przeprowadzać w zakładach rozlewni zarejestrowanych na obszarze produkcji w celu zachowania jakości win, zagwarantowania ich pochodzenia i zapewnienia kontroli.

Wymogi dotyczące etykietowania

Ramy prawne:

prawo Unii Europejskiej

Rodzaj wymogów dodatkowych:

dodatkowe przepisy dotyczące etykietowania

Opis wymogu:

W przypadku wszystkich win objętych ChNP na etykiecie musi znajdować się nazwa geograficzna „RIBERA DEL DUERO”.

Określeniem tradycyjnym, który zastępuje ChNP, jest określenie „Nazwa pochodzenia” („Denominación de Origen”, DO).

Wymogi dotyczące etykietowania

Ramy prawne:

organ zarządzający ChNP/ChOG, w przypadkach przewidzianych przez państwa członkowskie

Rodzaj wymogów dodatkowych:

dodatkowe przepisy dotyczące etykietowania

Opis wymogu:

Na etykietach win objętych chronioną nazwą pochodzenia można umieszczać określenia tradycyjne „CRIANZA”, „RESERVA” i „GRAN RESERVA”, o ile wina spełniają warunki dojrzewania określone w specyfikacji produktu (pkt 3 lit. b) ppkt 2).

Na etykietach win objętych chronioną nazwą pochodzenia można umieszczać określenie „ROBLE/BARRICA”, o ile wina spełniają warunki dojrzewania określone w specyfikacji produktu (pkt 3 lit. b) ppkt 2).

Wymogi dotyczące etykietowania

Ramy prawne:

organ zarządzający ChNP/ChOG, w przypadkach przewidzianych przez państwa członkowskie

Rodzaj wymogów dodatkowych:

dodatkowe przepisy dotyczące etykietowania

Opis wymogu:

Na winach objętych ChNP „Ribera del Duero” może fakultatywnie znajdować się odniesienie do nazwy jednej z mniejszych jednostek geograficznych (jednostek osadniczych) wymienionych w pkt 5 niniejszego dokumentu, pod warunkiem że 85 % winogron wykorzystywanych do produkcji wina pochodzi z działek znajdujących się w tej jednostce geograficznej.

Link do specyfikacji produktu

www.itacyl.es/documents/20143/342640/Ppta+Mod+PCC+DO+RIBERA+Rev+3.docx/77b3b8ce-6ae7-0506-4314-1a47654af80a

(1) Dz.U. L 9 z 11.1.2019, s. 2.

(*1) 0,833 miliekwiwalentu na litr dla każdego punktu procentowego rzeczywistej zawartości alkoholu w przypadku win wprowadzanych do obrotu w tym samym roku, w którym zostały wyprodukowane. Wina starsze niż jednoroczne nie mogą przekraczać limitu obliczanego w następujący sposób: 1 g/l do 10 % alkoholu, a następnie 0,06 g/l za każdy punkt procentowy zawartości alkoholu powyżej 10.

(*2) 0,833 miliekwiwalentu na litr dla każdego punktu procentowego rzeczywistej zawartości alkoholu w przypadku win wprowadzanych do obrotu w tym samym roku, w którym zostały wyprodukowane. Wina starsze niż jednoroczne nie mogą przekraczać limitu obliczanego w następujący sposób: 1 g/l do 10 % alkoholu, a następnie 0,06 g/l za każdy punkt procentowy zawartości alkoholu powyżej 10.

(*3) 0,833 miliekwiwalentu na litr dla każdego punktu procentowego rzeczywistej zawartości alkoholu w przypadku win wprowadzanych do obrotu w tym samym roku, w którym zostały wyprodukowane. Wina starsze niż jednoroczne nie mogą przekraczać limitu obliczanego w następujący sposób: 1 g/l do 10 % alkoholu, a następnie 0,06 g/l za każdy punkt procentowy zawartości alkoholu powyżej 10.

(*4) 0,833 miliekwiwalentu na litr dla każdego punktu procentowego rzeczywistej zawartości alkoholu w przypadku win wprowadzanych do obrotu w tym samym roku, w którym zostały wyprodukowane. Wina starsze niż jednoroczne nie mogą przekraczać limitu obliczanego w następujący sposób: 1 g/l do 10 % alkoholu, a następnie 0,06 g/l za każdy punkt procentowy zawartości alkoholu powyżej 10.

6.3.2020

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 73/29

(2020/C 73/09)

Niniejsza informacja zostaje opublikowana zgodnie z art. 17 ust. 5 rozporządzenia delegowanego Komisji (UE) 2019/33.

INFORMACJA DOTYCZĄCA ZATWIERDZENIA STANDARDOWEJ ZMIANY

„Cornas”

PDO-FR-A0697-AM01

Data przekazania informacji: 20 grudnia 2019

OPIS I UZASADNIENIE ZATWIERDZONEJ ZMIANY

1. Określenie obszaru geograficznego i obszaru bezpośredniego sąsiedztwa

W pkt IV specyfikacji produktu podano odniesienie do oficjalnego kodu geograficznego „code officiel géographique” z 2019 r., aby uściślić wykaz gmin tworzących obszar geograficzny i obszar bezpośredniego sąsiedztwa.

Odniesienie to umożliwiło ustalenie – na poziomie obszaru bezpośredniego sąsiedztwa – że nazwy gmin „Mercurol” i „Veaunes” w departamencie Drôme określa się wspólną nazwą „Mercurol-Veaunes”.

W związku z tym zaktualizowano punkt „wymogi dodatkowe” niniejszego jednolitego dokumentu.

2. Praktyki uprawy

Uzupełnia się pkt VI specyfikacji produktu – „Prowadzenie winnicy” – dodając przepis zobowiązujący do sadzenia materiału roślinnego wolnego od mikoplazmy żółknięcia dorée winorośli. Przepis ten sformułowano w następujący sposób i wprowadzono do punktu „Praktyki winiarskie – praktyki uprawy” niniejszego jednolitego dokumentu:

„Począwszy od dnia 1 stycznia 2020 r. sadzenie winorośli i wymianę sadzonek winorośli przeprowadza się przy użyciu materiału roślinnego, który został poddany obróbce w gorącej wodzie lub dowolnej innej obróbce uznanej przez Ministerstwo Rolnictwa za jedną z metod zwalczania mikoplazmy żółknięcia dorée winorośli”.

JEDNOLITY DOKUMENT

1. Nazwa produktu

Cornas

2. Rodzaj oznaczenia geograficznego

ChNP – chroniona nazwa pochodzenia

3. Kategorie produktów sektora wina

Wino

4. Opis wina lub win

Nazwa pochodzenia „Cornas” jest zastrzeżona dla czerwonych win niemusujących.

Minimalna naturalna objętościowa zawartość alkoholu w tych winach wynosi 10,5 %.

Zawartość kwasu jabłkowego w winach na etapie pakowania nie przekracza 0,4 grama na litr.

Zawartość cukrów fermentacyjnych (glukozy i fruktozy) w winach na etapie pakowania:

—	nie przekracza 3 gramów na litr w przypadku win, w których naturalna objętościowa zawartość alkoholu nie przekracza 13,5 %;

—	nie przekracza 4 gramów na litr w przypadku win, w których naturalna objętościowa zawartość alkoholu przekracza 13,5 %.

Całkowita objętościowa zawartość alkoholu w winach po wzbogacaniu nie przekracza 13,5 %.

Kwasowość miareczkowa, niesprecyzowana kwasowość lotna i całkowita zawartość dwutlenku siarki są zgodne z wartościami określonymi w przepisach wspólnotowych.

Są to wyłącznie wina czerwone, przy czym „Cornas” jest jedyną kontrolowaną nazwą pochodzenia spośród wszystkich nazw z regionu winiarskiego „Côtes du Rhône septentrionales”, w przypadku której wino produkuje się wyłącznie z odmiany syrah N.

Wina te posiadają zawsze charakterystyczną, bardzo ciemną szatę o barwie owocu granatu, która wpada niemal w czerń, nabierającą w miarę dojrzewania bursztynowych akcentów. Wina te są mocne i dobrze zbudowane oraz osiągają apogeum po długim okresie dojrzewania. Ze względu na tę strukturę uznawane są często za „męskie”.

Ogólne analityczne cechy charakterystyczne
Maksymalna całkowita zawartość alkoholu (w % objętości)
Minimalna rzeczywista zawartość alkoholu (w % objętości)
Minimalna kwasowość miareczkowa
Maksymalna kwasowość lotna (w miliekwiwalentach na litr)
Maksymalna całkowita zawartość dwutlenku siarki (w miligramach na litr)

5. Praktyki winiarskie

a) Podstawowe praktyki enologiczne

Praktyka uprawy

—	Minimalna gęstość obsady w winnicy wynosi 4 400 roślin na hektar.

—	Na każdą roślinę przypada maksymalnie 2,30 m2 powierzchni; powierzchnię tę oblicza się, mnożąc odległości między rzędami i odległość między roślinami w tym samym rzędzie.

—	Odstęp między rzędami winorośli w winnicy nie przekracza 2,50 metra.

Winorośl przycina się na maksymalnie 8 oczek na łozę według następujących technik:

—	cięcie krótkie czopowe (kielich, jedno- lub dwuramienny sznur skośny Royat);

—	jednoramienny lub dwuramienny sznur Guyota.

Maksymalna wysokość sznura wynosi 0,60 m. Wysokość tę mierzy się od ziemi do dolnej części ramion konstrukcji.

—	Wina produkuje się z zebranych ręcznie winogron. Kiści winogron przewozi są w całości aż do miejsca, w którym przeprowadza się winifikację.

Począwszy od dnia 1 stycznia 2020 r. sadzenie winorośli i wymianę sadzonek winorośli przeprowadza się przy użyciu materiału roślinnego, który został poddany obróbce w gorącej wodzie lub dowolnej innej obróbce uznanej przez Ministerstwo Rolnictwa za jedną z metod zwalczania mikoplazmy żółknięcia dorée winorośli.

Szczególne praktyki enologiczne

—	Zakazana jest wszelka obróbka termiczna winogron, w której stosuje się temperaturę powyżej 40 °C.

—	Niedopuszczalne jest wykorzystywanie kawałków drewna.

Poza wymienionymi powyżej zakazami w praktykach enologicznych towarzyszących produkcji wina należy przestrzegać wymogów obowiązujących na poziomie wspólnotowym oraz zawartych w kodeksie rolnictwa i rybołówstwa morskiego.

b) maksymalne zbiory

46 hektolitrów z hektara

6. Wyznaczony obszar geograficzny

Zbiór winogron, winifikacja i produkcja wina odbywają się na obszarze gminy Cornas w departamencie Ardèche.

7. Główne odmiany winorośli

syrah N – shiraz

8. Opis związku lub związków

W systemie kontrolowanych nazw pochodzenia z Doliny Rodanu kontrolowana nazwa pochodzenia „Cornas” jest częścią „Crus des Côtes du Rhône”.

Położony w północnej części obszaru kontrolowanej nazwy pochodzenia „Côtes du Rhône” obszar kontrolowanej nazwy pochodzenia „Cornas” jest najbardziej wysuniętym na południe terenem, na którym produkuje się wina czerwone.

Winnica położona jest bowiem na prawym brzegu Rodanu, naprzeciwko miasta Valence, między obszarami geograficznymi kontrolowanych nazw pochodzenia „Saint-Péray” i „Saint-Joseph”.

Obszar geograficzny ograniczony jest wyłącznie do gminy Cornas w departamencie Ardèche.

Obszar geograficzny nazwy „Cornas” obejmuje głównie granitowy, dobrze wyeksponowany, chroniony przed wiatrami i ciepłem amfiteatr, na którym występują wzgórza tworzące tarasy. Są one podtrzymywane przez murki budowane cierpliwie i nadal chronione przez społeczność producentów wina, która troszczy się o zachowanie zarówno potencjału produkcyjnego, jak i związanego z nim krajobrazu.

Kontynuując tradycję ręcznego zbioru winogron, producenci wina „Cornas” przyczyniają się do zachowania oryginalnego charakteru i szczególnych cech tej położonej na wzgórzach winnicy.

Gmina kontrolowanej nazwy pochodzenia prawdopodobnie zawdzięcza swoją nazwę mezoklimatowi, ponieważ w języku celtyckim „Cornas” oznacza „spaloną ziemię”. Te łagodne warunki klimatyczne umożliwiają wczesne dojrzewanie, które tłumaczy, dlaczego – pomimo położenia w odległości zaledwie 12 kilometrów na południe od terytorium kontrolowanej nazwy pochodzenia „Hermitage” – na obszarze nazwy „Cornas” zbiory rozpoczynają się często tydzień wcześniej.

Wszystkie te warunki naturalne umożliwiły zasadzenie na tym terenie odmiany syrah N, która nadal stanowi symbol tego terytorium, mimo że rozpowszechniła się w innych regionach. Z winogron, które pochodzą ze starannie wyznaczonych działek i które wcześnie osiągają dojrzałość, powstają wina męskie wyróżniające się czarną szatą, bogatymi, ale jedwabistymi taninami, mocnymi aromatami i strukturą, dzięki której wina te doskonale nadają się do dojrzewania. Mogą się one również poszczycić jednogłośnie uznaną na całym świecie, docenianą od wieków jakością, o czym świadczą rozległe archiwa.

Kontrolowana nazwa pochodzenia „Cornas” uzyskała swoją renomę wyłącznie dzięki winu czerwonemu, równolegle do „Saint-Péray”, sąsiedniej kontrolowanej nazwy pochodzenia, którą objęte są wyłącznie wina białe.

Poza szczególnymi właściwościami organoleptycznymi, ograniczonym rozmiarem winnicy oraz klimatem „Cornas” zawdzięcza swój oryginalny charakter i swoją tożsamość swojej jednolitości (jedna gmina, jedna odmiana, głównie granitowe gleby).

9. Dodatkowe wymogi zasadnicze (pakowanie, etykietowanie i inne wymogi)

Ramy prawne:

przepisy krajowe

Rodzaj wymogów dodatkowych:

przepisy dodatkowe dotyczące etykietowania

Opis wymogu

na etykiecie wina objętego kontrolowaną nazwą pochodzenia można umieścić nazwę mniejszej jednostki geograficznej, pod warunkiem że:

—	jest to lokalizacja wpisana do ksiąg wieczystych;

—	została ona podana w deklaracji zbiorów.

na etykiecie wina objętego kontrolowaną nazwą pochodzenia można umieścić nazwę większej jednostki geograficznej: „Cru des Côtes du Rhône” lub „Vignobles de la Vallée du Rhône”. Warunki stosowania nazwy większej jednostki geograficznej „Vignobles de la Vallée du Rhône” uściślono w umowie podpisanej między poszczególnymi zainteresowanymi organami ds. ochrony i zarządzania.

Obszar bezpośredniego sąsiedztwa

Ramy prawne:

przepisy krajowe

Rodzaj wymogów dodatkowych:

odstępstwo dotyczące produkcji na wyznaczonym obszarze geograficznym

Opis wymogu

Obszar bezpośredniego sąsiedztwa, określony na zasadzie odstępstwa w odniesieniu do produkcji wina, stanowi obszar następujących gmin, zgodnie z oficjalnym kodem geograficznym „code officiel géographique” z dnia 1 stycznia 2019 r.:

—

w departamencie Ardèche: Alboussière, Andance, Ardoix, Arlebosc, Arras-sur-Rhône, Boffres, Bogy, Champagne, Champis, Charmes-sur-Rhône, Charnas, Châteaubourg, Cheminas, Colombier-le-Cardinal, Eclassan, Etables, Félines, Gilhac-et-Bruzac, Glun, Guilherand-Granges, Lemps, Limony, Mauves, Ozon, Peaugres, Peyraud, Plats, Quintenas, Saint-Barthélemy-le-Plain, Saint-Cyr, Saint-Georges-les-Bains, Saint-Romain-d’Ay, Saint-Romain-de-Lerps, Sarras, Sécheras, Serrières, Saint-Désirat, Saint-Etienne-de-Valoux, Saint-Jean-de-Muzols, Saint-Péray, Soyons, Talencieux, Thorrenc, Toulaud, Tournon-sur-Rhône, Vernosc-lès-Annonay, Vinzieux, Vion;

—

w departamencie Drôme: Albon, Andancette, Beaumont-Monteux, Beausemblant, Bourg-lès-Valence, Chanos-Curson, Chantemerle-les-Blés, Châteauneuf-sur-Isère, Chavannes, Clérieux, Crozes-Hermitage, Erôme, Gervans, Granges-les-Beaumont, Larnage, Laveyron, Mercurol-Veaunes, La Motte-de-Galaure, Ponsas, Pont-de-l’Isère, La Roche-de-Glun, Saint-Barthélemy-de-Vals, Saint-Donat-sur-l’Herbasse, Saint-Rambert-d’Albon, Saint-Uze, Saint-Vallier, Serves-sur-Rhône, Tain-l’Hermitage, Triors, Valence;

—	w departamencie Isère: Chonas-l’Amballan, Le-Péage-de-Roussillon, Reventin-Vaugris, Les Roches-de-Condrieu, Sablons, Saint-Alban-du-Rhône, Saint-Clair-du-Rhône, Saint-Maurice-l’Exil, Salaise-sur-Sanne, Seyssuel, Vienne;

—	w departamencie Loire: Bessey, La Chapelle-Villars, Chavanay, Chuyer, Lupé, Maclas, Malleval, Pélussin, Roisey, Saint-Michel-sur-Rhône, Saint-Pierre-de-Bœuf, Saint-Romain-en-Jarez, Vérin;

—	w departamencie Rhône: Ampuis, Condrieu, Les Haies, Loire-sur-Rhône, Longes, Saint-Cyr-sur-le-Rhône, Saint-Romain-en-Gal, Sainte-Colombe, Tupin-et-Semons.

Link do specyfikacji produktu

https://info.agriculture.gouv.fr/gedei/site/bo-agri/document_administratif-352971f9-f819-4a53-8429-9ee9238c98c4

6.3.2020

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 73/33

Publikacja jednolitego dokumentu zmienionego w następstwie wniosku o zatwierdzenie nieznacznej zmiany zgodnie z art. 53 ust. 2 akapit drugi rozporządzenia (UE) nr 1151/2012

(2020/C 73/10)

Komisja Europejska zatwierdziła niniejszą nieznaczną zmianę w rozumieniu art. 6 ust. 2 akapit trzeci rozporządzenia delegowanego Komisji (UE) nr 664/2014 (1).

Wniosek o zatwierdzenie niniejszej zmiany nieznacznej jest dostępny w bazie danych Komisji e-Ambrosia.

JEDNOLITY DOKUMENT

„WEST COUNTRY LAMB”

Nr UE: PGI-UK-0667-AM02 – 1 sierpnia 2018

ChOG ( ) ChOG (X)

1. Nazwa lub nazwy

„West Country Lamb”

2. Państwo członkowskie lub państwo trzecie

Zjednoczone Królestwo

3. Opis produktu rolnego lub środka spożywczego

3.1. Rodzaj produktu

Klasa 1.1 Mięso świeże (i podroby)

3.2. Opis produktu, do którego odnosi się nazwa podana w pkt 1

Nazwa „West Country Lamb” odnosi się do tusz, półtusz i kawałków jagnięciny pochodzącej z owiec urodzonych i hodowanych w regionie West Country w Anglii, ubijanych zgodnie z normami Meat South West (MSW) lub równorzędnymi.

W momencie uboju owce muszą mieć minimum 12 miesięcy. Mięso zwierząt (i) urodzonych przed 1 października każdego roku i (ii) poddanych ubojowi w okresie od 1 stycznia do 30 kwietnia następnego roku musi zostać poddane procesowi dojrzewania. Może on obejmować minimum pięciodniowe chłodzenie pomiędzy ubojem a sprzedażą konsumentowi końcowemu lub jeden z procesów dojrzewania określonych w dokumencie Lamb Blueprint Komisji ds. Mięsa i Inwentarza Żywego (Meat & Livestock Commission, MLC) z 1994 r. (w tym stymulację elektryczną i podwieszanie na hakach). Masa ubojowa owiec wynosi od 9 do 26 kg.

Oparta na trawie dieta owiec korzystnie wpływa na chemiczny skład jagnięciny mięśniowej (zob. tabela 1 poniżej) i właściwości organoleptyczne mięsa w porównaniu ze zwierzętami karmionymi kiszonką.

Tabela 1.

Skład kwasów tłuszczowych (mg/100 g mięsa) i zawartość witaminy E (mg/kg) w polędwicy jagnięcej

	Trawa	Koncentraty
18:2 (2)	98	143
18:3 (3)	52	29
EPA (4)	23	15
DHA (5)	6,5	4,9
Witamina E	4,6	1,9
18:2 / 18:3	1,9	5

W efekcie otrzymuje się niezmiennie smaczne mięso gwarantujące wyjątkowe doznania smakowe. Kolor tłuszczu waha się od białego do żółtego, lecz za sprawą charakterystycznej diety zwierząt zyskuje kremową barwę. Mięso jest koloru różowego do ciemnoczerwonego, przy czym w procesie dojrzewania zyskuje ono ciemniejszą czerwoną barwę. W celu zapewnienia optymalnych właściwości kulinarnych tusz stosuje się następujący system klasyfikacji (opracowany w oparciu o system EUROP):

Tusze zaklasyfikowane jako należące do klasy O lub wyższej muszą posiadać okrywę tłuszczową od 2 do 3H. Wielkość tusz może różnić się w zależności od zapotrzebowania rynkowego i odmiany owiec.

	Wzrost okrywy tłuszczowej =>
Wzrost klasy =>		1	2	3L	3H	4L	4HL	5
	E
	U
	R
	O
	P

Po dokonaniu uboju produkt „West Country Lamb” wprowadzany jest do obrotu w następujących postaciach:

—	cała tusza, z wyłączeniem niejadalnych okrawków, skór, głowy i kopyt; nerki i otaczający je tłuszcz mogą zostać pozostawione na miejscu;

—	cała półtusza: pół tuszy przekrojonej wzdłuż;

—	kawałki mięsa: powstałe w wyniku podziału tusz/półtusz na mniejsze, standardowe części (odpowiadające preferencjom konsumentów). Kawałki te mogą być sprzedawane z kością lub bez, także w opakowaniach ochronnych.

—	jadalne podroby uzyskane przed sklasyfikowaniem.

Mięso „West Country Lamb” może być sprzedawane świeże (chłodzone) lub mrożone.

3.3. Pasza (wyłącznie w odniesieniu do produktów pochodzenia zwierzęcego) i surowce (wyłącznie w odniesieniu do produktów przetworzonych)

Owcom można podawać suplementy na etapie odsadzania i w ostatnim okresie tuczu. W takim wypadku skład i fakt zakupu suplementów dokumentowany jest przez rolnika w dzienniku karmienia i przedkładany do kontroli inspektorowi w celu zapewnienia użycia minimum 70 % paszy zielonej. Wymogi obejmują istnienie rozbudowanego systemu zakładającego najczęściej minimum dwa miesiące wypasania zwierząt przed ubojem.

3.4. Poszczególne etapy produkcji, które muszą odbywać się na wyznaczonym obszarze geograficznym

Owce rodzą się, są hodowane i osiągają dojrzałość ubojową w regionie West Country.

3.5. Szczegółowe zasady dotyczące krojenia, tarcia, pakowania itp. produktu, do którego odnosi się zarejestrowana nazwa

—

3.6. Szczegółowe zasady dotyczące etykietowania produktu, do którego odnosi się zarejestrowana nazwa

—

4. Zwięzłe określenie obszaru geograficznego

Obszar geograficzny obejmuje sześć hrabstw: Cornwall, Devon, Dorset, Gloucestershire, Somerset i Wiltshire, wchodzących w skład angielskiego regionu West Country.

5. Związek z obszarem geograficznym

Specyfika obszaru geograficznego

Związek między „West Country Lamb” a danym obszarem geograficznym opiera się na określonej jakości i innych cechach produktu.

Angielski region West Country opisywany bywa jako półwysep pastwisk. Granica pomiędzy użytkami zielonymi a ziemią uprawną wyznaczona jest częściowo przez różne rodzaje gleby. W West Country w dużej mierze występują gleby glejowe i brunatne, stanowiące korzystne podłoże dla trawy, ale niezbyt nadające się pod uprawę. Na obszarach uprawnych częściej występują łatwiejsze do osuszenia gleby gliniaste i piaszczyste. W West Country występują ponadto najwyższe średnie temperatury oraz najwyższe temperatury minimalne i maksymalne w całym Zjednoczonym Królestwie.

West Country to największy i najbardziej rolniczy region Anglii. Tutejsze środowisko charakteryzuje się największym bogactwem w Zjednoczonym Królestwie. W tutejszych gospodarstwach hoduje się szacunkowo 21 % angielskich owiec, co wraz z 24-procentowym udziałem w produkcji wołowiny ukształtowało i pozwoliło zachować krajobraz i dziedzictwo regionu. Duża gęstość obsady zwierząt wpłynęła na rozwój sektora przetwórstwa mięsnego, dzięki któremu powstały ważne dla regionu miejsca pracy.

Występujące na terenie West Country połączenie ciepłych i łagodnych temperatur, regularnie występujących w skali roku opadów i głębokich, zatrzymujących wilgoć gleb sprawiło, że rosnąca tu trawa i rośliny pastewne pozwalają na niemal całoroczny wypas zwierząt. Większość regionu jest porośnięta trawą przez ponad 300 dni w roku. Wspomniana całoroczna produkcja jest typowa dla West Country i wyjaśnia dominujący charakter hodowli zwierząt. Dodatkowo ponad 25 % pastwisk West Country położonych jest w parkach narodowych lub na obszarach cennych przyrodniczo (Areas of Outstanding Natural Beauty, AONB). W regionie tym znajduje się ponadto 57 % kwitnących łąk Zjednoczonego Królestwa. Badania przeprowadzone na Uniwersytecie w Bristolu wykazały, że jagnięcina pochodząca ze zwierząt karmionych trawą ma bardziej wyrazisty i przyjemniejszy smak niż mięso zwierząt karmionych koncentratami paszowymi.

Wyjątkowo łagodny klimat i całoroczna obecność trawy pozwalają dodatkowo na całoroczną hodowlę owiec.

Specyfika produktu:

W West Country panuje duża zależność od świeżej trawy i jej produktów. Ma to swoje odzwierciedlenie w jakości mięsa i wartościach odżywczych jagnięciny pod względem składu kwasów tłuszczowych, zawartości witaminy E i właściwości organoleptycznych. Badania naukowe wyraźnie potwierdzają tę zależność. Wykazały one różnice w składzie kwasów tłuszczowych pomiędzy mięsem owiec karmionych paszą zbożową (koncentratami) a tych, dla których podstawowe wyżywienie stanowiła trawa (tabela 1). Profil kwasów tłuszczowych zwierząt karmionych trawą wyraźnie różnił się od profilu zwierząt karmionych koncentratami. Poziom kwasu linolowego i jego produktu, kwasu arachidonowego, obydwu należących do grupy kwasów tłuszczowych n-6 (omega-6), był wyższy w mięśniach owiec karmionych koncentratem; natomiast zawartość kwasu linolowego i jego produktów eikozapentaenowych EPA i dokozaheksaenowych DHA, z grupy kwasów tłuszczowych n-3 (omega-3), była wyższa w mięśniach owiec karmionych trawą. Proporcja kwasów tłuszczowych n-6 do kwasów tłuszczowych n-3 była zdecydowanie wyższa u zwierząt karmionych koncentratem. Zalecana proporcja tych tłuszczów w ludzkiej diecie wynosi 4 lub poniżej, co łatwo jest osiągnąć w przypadku zwierząt karmionych trawą, jednak nie w przypadku zwierząt karmionych koncentratem. Owce karmione trawą można odróżnić od owiec karmionych koncentratem za pomocą wskaźnika 18:2/18:3, osiągającego wg tabeli 1 wartości około 1,9 i 5 odpowiednio w odniesieniu do zwierząt karmionych trawą i koncentratem.

Trawa, zarówno świeża, jak i w formie przetworzonej, jest źródłem kwasu alfa-linolenowego, który jest w organizmach zwierząt przetwarzany w długi łańcuch n-3 (omega-3) wielonienasyconych kwasów tłuszczowych, stanowiących wartościowy składnik ludzkiej diety. Trawa zawiera także witaminę E, której poziom, podobnie jak kwasów tłuszczowych n-3, jest wyższy w mięsie owiec karmionych trawą. Wspomniane składniki odżywcze mają także wpływ na smak mięsa.

Dieta oparta na trawie i paszy zielonej wyraźnie wpływa na kształtowanie się charakterystycznego profilu kwasów tłuszczowych w tkance mięśniowej, co odróżnia ją od diety opartej na koncentratach. W jagnięcinie pochodzącej ze zwierząt karmionych trawą zawartość kwasu linolenowego wynosi ok. 1,5 %, EPA – ok. 0,7 % i DHA – > 0,2 %, Podane powyżej wartości procentowe odnoszą się do proporcji w ogólnej zawartości kwasów tłuszczowych, co stanowi popularną formę opisu składu kwasów tłuszczowych. Opisana zależność korzystnie wpływa na „West Country Lamb”. Naturalnie występująca w trawie witamina E wchodzi w skład tkanki mięśniowej i tłuszczowej owiec. Owce karmione kiszonką z trawy miały ponad dwukrotnie więcej witaminy E w tkance mięśniowej niż te karmione koncentratami. W efekcie ich mięso dłużej zachowuje jasnoczerwoną barwę podczas ekspozycji handlowej.

Brytyjskie badania dowiodły, że smak jagnięciny pochodzącej z owiec, które w okresie tuczu końcowego karmione są trawą, jest lepszy niż tych karmionych zbożami. Wartości smakowe jagnięciny są większe w przypadku karmienia trawą niż w przypadku karmienia koncentratem. Anomalie smakowe występują rzadziej w przypadku zwierząt karmionych trawą.

Niezależne sprawozdanie wykazało, że opisywana jagnięcina wyróżnia się niewielkim występowaniem kwasów tłuszczowych n-6 w porównaniu z kwasami tłuszczowymi n-3 oraz wysoką zawartością witaminy E.

—	18:2 / 18:3 – poniżej 4

—	Witamina E > 3 mg/kg polędwicy

Polled Dorset i Dorset Horn to zaledwie dwa przykłady miejscowych ras, które rozwinęły się dzięki niemal całorocznej obecności trawy w regionie. Wielu farmerów wybiera te rasy ze względu na ich cechy hodowlane pozwalające na przyjście na świat młodych na jesieni. Dzięki temu producenci mogą otrzymać gotową do sprzedaży jagnięcinę od końca stycznia. W stadach hodowanych na nizinach młode przychodzą na świat w styczniu i lutym, podczas gdy w gospodarstwach w wyżej położonych regionach Bodmin Moor, Dartmoor i Exmoor jagnięta rodzą się zwykle w kwietniu i maju, co pozwala na całoroczną produkcję i przyrost stad.

Klimat, ukształtowanie terenu, warunki geologiczne i wynikająca z nich bujność trawy w angielskim regionie West Country nadają hodowanym na tym obszarze owcom, a co za tym idzie, pozyskiwanemu z niego mięsu, szczególne właściwości. Dużą część obszarów uprawnych regionu stanowi trawa, która idealnie nadaje się do hodowli owiec i może być wykorzystywana w paszy uzupełniającej.

Istnieją poważne i obiektywne dowody naukowe wskazujące na ścisły związek pomiędzy angielskim regionem West Country a produkowaną w nim jagnięciną, które są wynikiem łatwości w dostępie do trawy i zastosowaniu jej jako podstawowej paszy zwierząt, co skutkuje większą zawartością wielonienasyconych kwasów tłuszczowych n-3 i witaminy E w mięsie.

Wzrost trawy uzależniony jest od rodzaju gleby, temperatury, opadów i nasłonecznienia. Kolejnym istotnym czynnikiem jest ukształtowanie terenu, a dokładnie wysokość – wraz z jej wzrostem zmniejsza się bujność trawy. Korzystny klimat West Country sprawia, że w porównaniu z innymi regionami okres wzrostu trawy jest tu dłuższy. W całym regionie West Country trawa rośnie przez ponad 220 dni w roku, dłużej niż gdziekolwiek w Wielkiej Brytanii, zaś w niektórych jego częściach okres ten przekracza nawet 300 dni.

Odesłanie do publikacji specyfikacji

(art. 6 ust. 1 akapit drugi niniejszego rozporządzenia)

https://assets.publishing.service.gov.uk/government/uploads/system/uploads/attachment_data/file/762856/west-country-lamb-pgi-spec.pdf

(1) Dz.U. L 179 z 19.6.2014, s. 17.

(2) kwasy: linolowy

(3) linolenowy

(4) eikozapentaenowy

(5) dokozaheksaenowy

6.3.2020

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 73/37

(2020/C 73/11)

Niniejsza informacja zostaje opublikowana zgodnie z art. 17 ust. 5 rozporządzenia delegowanego Komisji (UE) 2019/33 (1)

INFORMACJA DOTYCZĄCA ZATWIERDZENIA STANDARDOWEJ ZMIANY

„Corbières”

PDO-FR-A0671-AM02

Data przekazania informacji: 20 grudnia 2019

OPIS I UZASADNIENIE ZATWIERDZONEJ ZMIANY

1. Obszar geograficzny i obszar bezpośredniego sąsiedztwa

Pkt IV ppkt 1 i 3 specyfikacji produktu dotyczący obszaru geograficznego i obszaru bezpośredniego sąsiedztwa zaktualizowano względem oficjalnego kodu geograficznego „code officiel géographique” z 2019 r.

W związku z tym zaktualizowano nazwy trzech gmin w wykazie gmin tworzących obszar geograficzny – „Fraisse-des-Corbières”, „Mayronnes”, „Portel-des-Corbières”, przy czym aktualizacja ta nie stanowi zmiany granic obszaru geograficznego.

Zaktualizowano nazwę jednej gminy w wykazie gmin tworzących obszar bezpośredniego sąsiedztwa – „Opoul-Perillos” w departamencie Pyrénées Orientales. Aktualizacja ta nie stanowi zmiany granic obszaru bezpośredniego sąsiedztwa.

Zaktualizowano punkty „wyznaczony obszar geograficzny” i „wymogi dodatkowe – obszar bezpośredniego sąsiedztwa” w jednolitym dokumencie.

2. Odmiany winorośli

W pkt V specyfikacji produktu dodano drugorzędne odmiany winorośli, aby umożliwić łatwiejsze przystosowanie materiału roślinnego do warunków glebowo-klimatycznych panujących na obszarze geograficznym. Profil win objętych kontrolowaną nazwą pochodzenia zostaje zachowany, a wprowadzone odmiany stanowią maksymalnie 10 % wszystkich wykorzystywanych do produkcji odmian winorośli.

—	W przypadku wina czerwonego: dodanie odmiany marselan N jako odmiany dodatkowej.

—	W przypadku wina różowego i białego: dodanie odmian carignan blanc B i viognier B.

—

W przypadku wina różowego: zmiana odmiany piquepoul noir N z głównej odmiany winorośli na drugorzędną odmianę winorośli oraz wykreślenie odmiany muscat à petits grains blancs B z wykazu drugorzędnych odmian winorośli ze względu na to, że nie wykorzystuje się jej do produkcji win objętych kontrolowaną nazwą pochodzenia.

Zmieniono punkty „główne winne odmiany winorośli” i „drugorzędne winne odmiany winorośli” w jednolitym dokumencie.

3. Wydajność w przypadku win czerwonych

Wydajność w przypadku win czerwonych (pkt VIII specyfikacji produktu) została zmniejszona w stosunku do win różowych i białych, z 60 hl/ha przewidzianych do tej pory dla wszystkich win do 58 hl/ha.

Jednolity dokument zaktualizowano o przedmiotowe wartości.

W związku ze zmianą wydajności w przypadku win czerwonych zmniejszono również maksymalną średnią ilość winogron z danej działki w przypadku win czerwonych, określoną w pkt VI specyfikacji produktu – „Prowadzenie winnicy” – z 9 000 kg/ha przewidzianych wstępnie dla wszystkich win do 8 500 kg/ha. Zmiana ta nie ma wpływu na jednolity dokument.

4. Aktualizacja brzmienia punktu „Etykietowanie”

W pkt XII ppkt 2 lit. b) specyfikacji produktu zaktualizowano brzmienie przepisu szczególnego dotyczącego etykietowania, bez wprowadzania zmian merytorycznych.

Wcześniejsze brzmienie przepisu było następujące:

„– Na etykiecie wina objętego kontrolowaną nazwą pochodzenia można umieścić nazwę większej jednostki geograficznej »Languedoc«.

Czcionka, którą zapisana jest ta nazwa, nie może być większa (wysokość i szerokość) niż połowa wielkości czcionki, którą zapisano kontrolowaną nazwę pochodzenia”.

Termin „oznaczenie” zastąpiono wyrażeniem „jednostka geograficzna”.

Termin „kontrolowana nazwa pochodzenia” zastąpiono wyrażeniem „nazwa pochodzenia”.

Zaktualizowano brzmienie punktu „Wymogi dodatkowe – etykietowanie”.

JEDNOLITY DOKUMENT

1. Nazwa produktu

Corbières

2. Rodzaj oznaczenia geograficznego

ChNP – chroniona nazwa pochodzenia

3. Kategorie produktów sektora wina

Wino

4. Opis wina lub win

Analityczne cechy charakterystyczne

Są to białe, czerwone i różowe wytrawne wina niemusujące.

Naturalna objętościowa zawartość alkoholu w winach białych i różowych wynosi co najmniej 11,5 % objętości.

Naturalna objętościowa zawartość alkoholu w winach czerwonych wynosi co najmniej 12 % objętości.

Na etapie pakowania i wprowadzania do obrotu produktu przeznaczonego dla konsumenta zawartość kwasu jabłkowego w winach czerwonych nie przekracza 0,4 grama na litr.

Na etapie pakowania i wprowadzania do obrotu produktu przeznaczonego dla konsumenta zawartość cukrów fermentacyjnych (glukozy i fruktozy) w winach czerwonych, w których naturalna objętościowa zawartość alkoholu wynosi maksymalnie 14 %, nie przekracza 3 gramów na litr, zawartość cukrów fermentacyjnych (glukozy i fruktozy) w winach czerwonych, w których zawartość alkoholu jest wyższa niż 14 %, nie przekracza 4 gramów na litr, zaś zawartość cukrów fermentacyjnych (glukozy i fruktozy) w winach białych i różowych nie przekracza 4 gramów na litr.

Kwasowość miareczkowa, kwasowość lotna i całkowita zawartość dwutlenku siarki są zgodne z wartościami określonymi w przepisach wspólnotowych.

Ogólne analityczne cechy charakterystyczne
Maksymalna całkowita zawartość alkoholu (w % objętości)
Minimalna rzeczywista zawartość alkoholu (w % objętości)
Minimalna kwasowość miareczkowa
Maksymalna kwasowość lotna (w miliekwiwalentach na litr)
Maksymalna całkowita zawartość dwutlenku siarki (w miligramach na litr)

Opis win czerwonych

Wytrawne wino czerwone wytwarzane jest w wyniku połączenia co najmniej dwóch odmian winorośli, w tym często odmiany carignan N. Odmiana ta przyczynia się do ukształtowania się struktury wina, zaś pozostałe odmiany winorośli nadają mu krągłość i złożoność aromatyczną.

Na ogół są to wina zrównoważone, dobrze zbudowane i mocne, w których wyczuwalne są często intensywne nuty czerwonych owoców (czereśni, truskawki, maliny, porzeczki) i przypraw.

Można spożywać je jako wina młode, ale nadają się one również dobrze do starzenia.

Opis win różowych

Wino różowe jest winem wytrawnym o eleganckim zapachu, w którym wyczuwalne są najczęściej nuty kwiatowe i owocowe. Atak wina jest świeży, a następnie krągły.

Opis win białych

Wino białe jest winem wytrawnym, które charakteryzuje się głównie eleganckimi aromatami białych kwiatów i równowagą między krągłością a subtelnością.

5. Praktyki winiarskie

a) podstawowe praktyki enologiczne

Szczególne praktyki enologiczne

Do produkcji win różowych dopuszcza się wykorzystywanie przez producenta wina węgla do celów enologicznych wyłącznie w przypadku tłoczonego moszczu i młodych win w trakcie fermentacji oraz w zakresie, który nie może przekraczać 20 % objętości win różowych wytworzonych przez danego producenta wina z danych zbiorów.

Praktyka uprawy

Minimalna gęstość obsady w winnicy wynosi 4 000 roślin na hektar.

Odległość między rzędami wynosi maksymalnie 2,50 metra.

Na każdą roślinę przypada maksymalnie 2,5 m2 powierzchni. Powierzchnię tę oblicza się, mnożąc odległości między rzędami i odległość między roślinami w tym samym rzędzie.

Winorośle prowadzone w formie kielicha przycinane są krótko, na maksymalnie 6 czopów na łozę. Każdy czop posiada maksymalnie 2 oczka.

Winorośle prowadzone w formie sznura skośnego Royat przycinane są krótko:

—	na maksymalnie 6 czopów na łozę, przy czym każdy czop posiada maksymalnie 2 oczka, albo

—	na maksymalnie 10 czopów na łozę, przy czym każdy czop posiada maksymalnie 1 oczko.

Można zezwolić na nawadnianie.

b) maksymalna wydajność

W przypadku win białych i różowych:

60 hektolitrów z hektara.

W przypadku win czerwonych:

58 hektolitrów z hektara.

6. Wyznaczony obszar geograficzny

Zbiór winogron, ich fermentacja i produkcja wina odbywają się na obszarze następujących gmin w departamencie Aude, zgodnie z oficjalnym kodem geograficznym „code officiel géographique” z 2019 r.:

Albas, Arquettes-en-Val, Bages, Barbaira, Bizanet, Boutenac, Camplong-d’Aude, Canet, Capendu, Cascastel-des-Corbières, Caunettes-en-Val, Caves, Comigne, Conilhac-Corbières, Coustouge, Cruscades, Cucugnan, Davejean, Dernacueillette, Douzens, Duilhac-sous-Peyreperthuse, Durban-Corbières, Embres-et-Castelmaure, Escales, Fabrezan, Felines-Termenès, Ferrals-les-Corbières, Feuilla, Fitou, Floure, Fontcouverte, Fontiès-d’Aude, Fontjoncouse, Fraisse-des-Corbières, Gruissan, Jonquières, Labastide-en-Val, Lagrasse, Laroque-de-Fa, Leucate, Lézignan-Corbières, Luc-sur-Orbieu, Mayronnes, Maisons, Montbrun-des-Corbières, Montgaillard, Montirat, Montlaur, Montredon-des-Corbières, Montséret, Monze, Moux, Narbonne, Névian, Ornaisons, Padern, Palairac, La Palme, Paziols, Peyriac-de-Mer, Port-la-Nouvelle, Portel-des-Corbières, Pradelles-en-Val, Quintillan, Ribaute, Rieux-en-Val, Roquefort-des-Corbières, Rouffiac-des-Corbières, Saint-André-de-Roquelongue, Saint-Jean-de-Barrou, Saint-Laurent-de-la-Cabrerisse, Saint-Pierre-des-Champs, Serviès-en-Val, Sigean, Talairan, Taurize, Termes, Thézan-des-Corbières, Tournissan, Treilles, Tuchan, Vignevieille, Villar-en-Val, Villeneuve-les-Corbières, Villerouge-Termenès, Villesèque-des-Corbières, Villetritouls.

7. Główne odmiany winorośli

vermentino B – rolle

carignan N

grenache N

lledoner pelut N

mourvèdre N – monastrell

syrah N – shiraz

cinsaut N – cinsault

marsanne B

bourboulenc B – doucillon blanc

grenache blanc B

macabeu B – macabeo

roussanne B

8. Opis związku lub związków

Masyw Corbières stanowi granicę naturalną, historyczną i kulturową z regionem Roussillon, a położona na jego terytorium winnica jest otwarta na Morze Śródziemne i na równiny Langwedocji. Stanowiący przez długi okres granicę z Hiszpanią region Corbières utracił swój status granicy w 1659 r. wraz z podpisaniem pokoju pirenejskiego, na mocy którego do Francji przyłączono „północną Katalonię”.

W regionie Corbières, rozciągającym się na długości 60 km, od wybrzeża narbońskiego aż po bramy Carcassonne, występuje szereg zróżnicowanych basenów podzielonych na cztery lub pięć wyraźnie odróżniających się jednostek geograficznych, stanowiących część tego wyjątkowego masywu.

Klimat śródziemnomorski oddziałuje na cały masyw, na którego obszarze, z wyjątkiem szczytów, dominuje roślinność śródziemnomorska konkurująca o przestrzeń z winoroślą w sercu tego niezwykle suchego regionu, w którym wiatry występują przez niemal 300 dni w roku.

Kolejne pokolenia producentów zbudowały winnice „Corbières” na tym rozdrobionym, nasłonecznionym, ale trudnym terenie, na którym rzadkie deszcze występujące jesienią i wiosną są niekiedy intensywne.

Producenci opracowali racjonalny sposób sadzenia winorośli poszczególnych odmian, dostosowując praktyki uprawy i metody prowadzenia winorośli do różnych warunków.

W związku z tym bardzo powszechna odmiana carignan N pozostaje preferowaną odmianą na terenach o najtrudniejszych warunkach, ponieważ jest idealnie dostosowana do ciepłego, suchego i wietrznego klimatu panującego na tym obszarze. Ponadto w regionie tym uprawiane są odmiany grenache N, mourvèdre N i syrah N. Odmiana syrah N, będąca odmianą wczesną, sadzona jest na terenach, na których występują głębsze i świeższe gleby. Biorąc pod uwagę jej wrażliwość na wiatr, winorośle tej odmiany poddaje się na ogół palikowaniu. Późniejsza odmiana mourvèdre N sprawdza się na najcieplejszych glebach, na pasie brzegowym i na terenach osłoniętych. Wszechobecna odmiana grenache N, wraz z odmianą carignan N, zajmują ubogie i suche wzgórza.

Dzięki dopasowaniu przez producentów miejsc uprawy poszczególnych odmian winorośli do właściwości tych odmian na obszarze objętym przedmiotową nazwą w winach odzwierciedlenie znajduje potencjał ubogich i kamienistych terenów, które nadają winom czerwonym ich strukturę i moc, oraz potencjał głębszych i świeższych gleb, którym wina różowe zawdzięczają swoje charakterystyczne owocowe aromaty. Producenci wykorzystują jednocześnie działki osłonięte, które umożliwiają wykształcenie się w winach czerwonych i różowych giętkości wynikającej z obecności tanin oraz charakterystycznych nut owocowych (zwłaszcza czerwonych owoców (czereśni, truskawki, maliny, porzeczki) w przypadku win czerwonych). Ponadto ciepły klimat śródziemnomorski umożliwia uzyskanie krągłych i zrównoważonych win białych.

Komplementarny charakter odmian winorośli stanowi zaletę win objętych kontrolowaną nazwą pochodzenia „Corbières”. Te cieszące się ugruntowaną renomą wina stanowią od dawna domenę wysoce rozwiniętego lokalnego handlu, co umożliwiło ich szeroką dystrybucję na rynku francuskim.

Położone na wapiennych grzbietach zamki Peyrepertuse, Puylaurens, Quéribus, Termes i Aguilar, zwane pięcioma synami Carcassonne, świadczą o burzliwej przeszłości „Corbières”, tj. o czasach, w których w górach rozgrywały się tragiczne wydarzenia z udziałem katarów. Pozostałości wspaniałych opactw Lagrasse i Fontfroide przypominają o istotnej roli, jaką odgrywali mnisi w sadzeniu winorośli będącej jedyną rośliną, która jest w stanie wykorzystać w maksymalnym stopniu ubogie i suche tereny powstałe na garigu, torfowiskach i skałach i która napawa producentów „Corbières” dumą i siłą, by bronić renomy przedmiotowej kontrolowanej nazwy pochodzenia.

9. Dodatkowe wymogi zasadnicze (pakowanie, etykietowanie i inne wymogi)

Ramy prawne:

przepisy krajowe

Rodzaj wymogów dodatkowych:

przepisy dodatkowe dotyczące etykietowania

Opis wymogu

Na etykiecie wina objętego kontrolowaną nazwą pochodzenia można umieścić nazwę mniejszej jednostki geograficznej, pod warunkiem że:

—	jest to lokalizacja wpisana do ksiąg wieczystych;

—	została ona podana w deklaracji zbiorów.

Nazwę lokalizacji wpisanej do ksiąg wieczystych zapisuje się bezpośrednio po kontrolowanej nazwie pochodzenia czcionką o wymiarach nieprzekraczających (pod względem wysokości i szerokości) połowy wymiarów czcionki, którą zapisano chronioną nazwę pochodzenia.

Na etykiecie wina objętego kontrolowaną nazwą pochodzenia można umieścić nazwę większej jednostki geograficznej „Languedoc”.

Czcionka, którą zapisana jest ta nazwa, nie może być większa (wysokość i szerokość) niż połowa wielkości czcionki, którą zapisano kontrolowaną nazwę pochodzenia.

Ramy prawne:

przepisy krajowe

Rodzaj wymogów dodatkowych:

odstępstwo dotyczące produkcji na wyznaczonym obszarze geograficznym

Opis wymogu

Obszar bezpośredniego sąsiedztwa, określony na zasadzie wyjątku w odniesieniu do fermentacji winogron i wytwarzania wina, stanowi obszar następujących gmin:

—

w departamencie Aude: Argens-Minervois, Armissan, Auriac, Badens, Blomac, Bouilhonnac, Carcassonne, Castelnau-d’Aude, Clermont-sur-Lauquet, Coursan, Cuxac-d’Aude, Fajac-en-Val, Fleury, Greffeil, Ladern-sur-Lauquet, Lairière, Mailhac, Marcorignan, Marseillette, Mas-des-Cours, Massac, Montjoi, Moussan, Mouthoumet, Palaja, Paraza, Puicheric, Raissac-d’Aude, Roquecourbe-Minervois, Roubia, Rustiques, Saint-Couat-d’Aude, Saint-Martin-des-Puits, Soulatgé, Tourouzelle, Trèbes, Villedaigne, Vinassan;

—	w departamencie Pyrénées-Orientales: Le Barcarès, Maury, Opoul-Périllos, Rivesaltes, Saint-Paul-de-Fenouillet, Salses-le-Château, Tautavel, Vingrau.

Link do specyfikacji produktu

https://info.agriculture.gouv.fr/gedei/site/bo-agri/document_administratif-72919cce-47ac-43c8-bbfd-7524f14d9e66

(1) Dz.U. L 9 z 11.1.2019, s. 2.

		ISSN 1977-1002
Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej		C 73

Wydanie polskie	Informacje i zawiadomienia	Rocznik 63 6 marca 2020

Spis treści		Strona
	II Komunikaty
	KOMUNIKATY INSTYTUCJI, ORGANÓW I JEDNOSTEK ORGANIZACYJNYCH UNII EUROPEJSKIEJ
	Komisja Europejska
2020/C 73/01	Powiadomienie w sprawie publikacji wielkości produkcji mleka surowego, o której mowa w art. 149 ust. 5 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1308/2013	1
2020/C 73/02	Brak sprzeciwu wobec zgłoszonej koncentracji (Sprawa M.9681 — Inflexion/ICG/Marston) ( 1 )	3

	IV Informacje
	INFORMACJE INSTYTUCJI, ORGANÓW I JEDNOSTEK ORGANIZACYJNYCH UNII EUROPEJSKIEJ
	Komisja Europejska
2020/C 73/03	Kursy walutowe euro — 5 marca 2020 r.	4
2020/C 73/04	Komisja Administracyjna ds. Koordynacji Systemów Zabezpieczenia Społecznego — Decyzja nr E7 z dnia 27 czerwca 2019 r. w sprawie praktycznych ustaleń dotyczących współpracy i wymiany danych do czasu pełnego wdrożenia w państwach członkowskich systemu elektronicznej wymiany informacji dotyczących zabezpieczenia społecznego (EESSI) ( 1 )	5

Dane roczne (1000 t)
Wielkość produkcji mleka surowego (*2) zgodnie z art. 149 ust. 5 rozporządzenia (UE) nr 1308/2013
2018	Krowy	Owce	Kozy	Bawoły
BE	4 178,00	0,00	41,00	0,00
BG	898,77	71,54	43,14	11,75
CZ	3 161,51	0,02 (*3)	0,05 (*3)	0,00
DK	5 615,20	0,00	0,00	0,00
DE	33 086,81	6,65	16,19	0,00
EE	796,90	0,00	0,70	0,00
IE	7 831,25	0,00	0,00	0,00
EL	654,80	851,70	338,40	0,00
ES	7 335,62	566,36	515,55	0,00
FR	25 054,77	317,59	639,90	0,00
HR	618,00	7,00	9,00	0,00
IT	12 339,75	485,11	61,99	244,79
CY	228,08	34,15	32,42	0,00
LV	980,20	0,00	2,70	0,00
LT	1 568,01	0,00	3,83	0,00
LU	407,62	0,05	3,22	0,00
HU	1 948,83	1,65	3,28	0,00
MT	40,41	1,89	0,93	0,00
NL	14 090,00	0,00	335,00	1,20
AT	3 821,19	12,69	26,11	0,00
PL	14 171,15	0,61	7,45	0,00
PT	1 939,67	72,57	28,05	0,00
RO	3 797,60	401,30	228,20	16,20
SI	628,93	0,62	1,68	0,00
SK	904,62	12,07	0,31	0,00
FI	2 397,88	0,00	0,00	0,00
SE	2 760,23	0,00	0,00	0,00
UK	15 488,11	0,00	0,00	0,00
UE-28	166 743,91	2 843,57	2 339,10	273,94

	Waluta	Kurs wymiany
USD	Dolar amerykański	1,1187
JPY	Jen	119,63
DKK	Korona duńska	7,4712
GBP	Funt szterling	0,86670
SEK	Korona szwedzka	10,5915
CHF	Frank szwajcarski	1,0663
ISK	Korona islandzka	142,20
NOK	Korona norweska	10,3710
BGN	Lew	1,9558
CZK	Korona czeska	25,346
HUF	Forint węgierski	335,70
PLN	Złoty polski	4,3029
RON	Lej rumuński	4,8110
TRY	Lir turecki	6,8038
AUD	Dolar australijski	1,6917
CAD	Dolar kanadyjski	1,5021
HKD	Dolar Hongkongu	8,6936
NZD	Dolar nowozelandzki	1,7744
SGD	Dolar singapurski	1,5495
KRW	Won	1 327,01
ZAR	Rand	17,2746
CNY	Yuan renminbi	7,7579
HRK	Kuna chorwacka	7,4905
IDR	Rupia indonezyjska	15 851,98
MYR	Ringgit malezyjski	4,6532
PHP	Peso filipińskie	56,785
RUB	Rubel rosyjski	74,3070
THB	Bat tajlandzki	35,295
BRL	Real	5,1480
MXN	Peso meksykańskie	22,0737
INR	Rupia indyjska	82,1530

	V Ogłoszenia
	POSTĘPOWANIA ZWIĄZANE Z REALIZACJĄ POLITYKI KONKURENCJI
	Komisja Europejska
2020/C 73/05	Zgłoszenie zamiaru koncentracji (Sprawa: M.9764 — Red Rock Power/Capman Infra Lux Management/NH-Amundi Asset Management/JV) Sprawa, która może kwalifikować się do rozpatrzenia w ramach procedury uproszczonej ( 1 )	8
2020/C 73/06	Zgłoszenie zamiaru koncentracji (Sprawa M.9734 — HPS/MDP/Arachas) Sprawa, która może kwalifikować się do rozpatrzenia w ramach procedury uproszczonej ( 1 )	10
	INNE AKTY
	Komisja Europejska
2020/C 73/07	Publikacja specyfikacji produktu zmienionej w następstwie zatwierdzenia zmiany nieznacznej zgodnie z art. 53 ust. 2 akapit drugi rozporządzenia (UE) nr 1151/2012	11
2020/C 73/08	Publikacja informacji dotyczącej zatwierdzenia standardowej zmiany w specyfikacji produktu objętego nazwą pochodzenia w sektorze winorośli i wina, o której to zmianie mowa w art. 17 ust. 2 i 3 rozporządzenia delegowanego Komisji (UE) 2019/33.	16
2020/C 73/09	Publikacja informacji dotyczącej zatwierdzenia standardowej zmiany w specyfikacji produktu objętego nazwą pochodzenia w sektorze winorośli i wina, o której to zmianie mowa w art. 17 ust. 2 i 3 rozporządzenia delegowanego Komisji (UE) 2019/33	29
2020/C 73/10	Publikacja jednolitego dokumentu zmienionego w następstwie wniosku o zatwierdzenie nieznacznej zmiany zgodnie z art. 53 ust. 2 akapit drugi rozporządzenia (UE) nr 1151/2012	33
2020/C 73/11	Publikacja informacji dotyczącej zatwierdzenia standardowej zmiany w specyfikacji produktu objętego nazwą pochodzenia w sektorze winorośli i wina, o której to zmianie mowa w art. 17 ust. 2 i 3 rozporządzenia delegowanego Komisji (UE) 2019/33	37