1)

Artykuł 108 ust. 3 TFUE należy interpretować w ten sposób, że uregulowanie krajowe, które zmienia system pomocy, ograniczając krąg beneficjentów tej pomocy, podlega co do zasady obowiązkowi zgłoszenia przewidzianemu w tym przepisie.

2)

Artykuł 58 ust. 1 rozporządzenia Komisji (UE) nr 651/2014 z dnia 17 czerwca 2014 r. uznającego niektóre rodzaje pomocy za zgodne z rynkiem wewnętrznym w zastosowaniu art. 107 i 108 [TFUE] należy interpretować w ten sposób, że pomoc przyznaną przed wejściem w życie rzeczonego rozporządzenia na podstawie systemu pomocy takiego jak system rozpatrywany w postępowaniach głównych można na podstawie tego rozporządzenia wyłączyć z obowiązku zgłoszenia przewidzianego w art. 108 ust. 3 TFUE.

3)

Artykuł 44 ust. 3 rozporządzenia nr 651/2014 należy interpretować w ten sposób, że system pomocy taki jak system rozpatrywany w postępowaniach głównych, w przypadku którego kwota zwrotu podatku energetycznego jest wyraźnie określona za pomocą formuły kalkulacyjnej przewidzianej w uregulowaniu krajowym ustanawiającym ten system, jest zgodny z tym przepisem.

1)

Artykuły 63 i 65 TFUE należy interpretować w ten sposób, że stoją one na przeszkodzie uregulowaniu krajowemu, na podstawie którego dywidendy wypłacane przez spółkę będącą rezydentem na rzecz funduszu emerytalnego będącego rezydentem z jednej strony podlegają poborowi podatku u źródła, który może zostać w całości zaliczony na poczet należnego od takiego funduszu podatku dochodowego od osób prawnych oraz zwrócony, jeśli wysokość podatku pobranego u źródła przekracza wysokość należnego od funduszu podatku dochodowego od osób prawnych, a z drugiej strony nie przekładają się na podwyższenie zysku podlegającego opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób prawnych lub przekładają się jedynie na umiarkowane jego podwyższenie związane z możliwością odliczenia od tego zysku rezerw na zobowiązania emerytalne, podczas gdy dywidendy wypłacane funduszowi emerytalnemu niebędącemu rezydentem podlegają poborowi podatku u źródła, który stanowi dla takiego funduszu podatek ostateczny, jeśli fundusz emerytalny niebędący rezydentem przeznacza otrzymane dywidendy na tworzenie rezerw na emerytury, które będzie musiał wypłacać w przyszłości, czego zweryfikowanie należy do sądu odsyłającego.

2)

Artykuł 64 ust. 1 TFUE należy interpretować w ten sposób, że uregulowanie krajowe, na podstawie którego dywidendy wypłacane przez spółkę będącą rezydentem na rzecz funduszu emerytalnego będącego rezydentem z jednej strony podlegają poborowi podatku u źródła, który może zostać w całości zaliczony na poczet należnego od tego funduszu podatku dochodowego od osób prawnych oraz zwrócony, jeśli wysokość podatku pobranego u źródła przekracza wysokość należnego od funduszu podatku dochodowego od osób prawnych, a z drugiej strony nie przekładają się na podwyższenie zysku podlegającego opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób prawnych lub przekładają się jedynie na umiarkowane jego podwyższenie związane z możliwością odliczenia od tego zysku rezerw przeznaczonych na zobowiązania emerytalne, podczas gdy dywidendy wypłacane funduszowi emerytalnemu niebędącemu rezydentem podlegają poborowi podatku u źródła, który stanowi dla takiego funduszu podatek ostateczny, nie może być dla celów tego przepisu traktatu uznane za ograniczenie istniejące w dniu 31 grudnia 1993 r.

1)

Odwołanie zostaje oddalone.

2)

Aanbestedingskalender BV, Negometrix BV, CTM Solution BV, Stillpoint Applications BV iHuisinga Beheer BV zostają obciążone kosztami postępowania.

3)

Królestwo Niderlandów pokrywa własne koszty.

1)

Artykuł 148 ust. 4 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1308/2013 z dnia 17 grudnia 2013 r. ustanawiającego wspólną organizację rynków produktów rolnych oraz uchylającego rozporządzenia Rady (EWG) nr 922/72, (EWG) nr 234/79, (WE) nr 1037/2001 i (WE) nr 1234/2007, zmienionego rozporządzeniem Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2017/2393 z dnia 13 grudnia 2017 r., należy interpretować w ten sposób, że nie sprzeciwia się on uregulowaniu krajowemu takiemu jak przewidziane w art. 3 ust. 3 pkt 1 Lietuvos Respublikos Ūkio subjektų, perkančių-parduodančių žalią pieną ir prekiaujančių pieno gaminiais, nesąžiningų veiksmų draudimo įstatymas Nr. XII-1907 (ustawy nr XII-1907 Republiki Litewskiej zakazującej nieuczciwych praktyk litewskich podmiotów gospodarczych skupujących i sprzedających mleko surowe oraz prowadzących obrót produktami mlecznymi) z dnia 25 czerwca 2015 r., zmienionej ustawą z dnia 22 grudnia 2015 r., które w celu zwalczania nieuczciwych praktyk handlowych zakazuje podmiotem skupującym mleko surowe płacenia różnej ceny zakupu producentom, których należy uznać za należących do tej samej grupy pod względem sprzedawanej dziennej ilości mleka surowego o tym samym składzie i jakości oraz dostarczanego na tych samych warunkach, o ile uregulowanie to jest odpowiednie dla zapewnienia realizacji zamierzonego celu i nie wykracza poza to, co jest konieczne do jego osiągnięcia, co powinien ustalić sąd odsyłający.

2)

Artykuł 148 ust. 4 rozporządzenia nr 1308/2013, zmienionego rozporządzeniem 2017/2393, należy interpretować w ten sposób, że nie sprzeciwia się on uregulowaniu krajowemu takiemu jak przewidziane w art. 3 ust. 3 pkt 3 i art. 5 ustawy nr XII-1907 Republiki Litewskiej z dnia 25 czerwca 2015 r. zakazującej nieuczciwych praktyk litewskich podmiotów gospodarczych skupujących i sprzedających mleko surowe oraz prowadzących obrót produktami mlecznymi, zmienionej ustawą z dnia 22 grudnia 2015 r., które w celu zwalczania nieuczciwych praktyk handlowych zakazuje podmiotowi skupującemu mleko surowe obniżania bez uzasadnienia ceny uzgodnionej z producentem i uzależnia każde obniżenie ceny o ponad 3 % od uzyskania zezwolenia właściwego organu krajowego.

1)

Artykuł 21 ust. 3 dyrektywy Rady 2003/96/WE z dnia 27 października 2003 r. w sprawie restrukturyzacji wspólnotowych przepisów ramowych dotyczących opodatkowania produktów energetycznych i energii elektrycznej należy interpretować w ten sposób, że sprzeciwia się on przepisom lub praktykom krajowym przewidującym opodatkowanie produktów energetycznych zużywanych w elektrociepłowni zakładu, w którym zostały one wytworzone, o ile zużycie to ma na celu produkcję produktów energetycznych poprzez wytwarzanie energii cieplnej niezbędnej w procesie technologicznym wytwarzania tych produktów. Wykładnia ta pozostaje co do zasady bez uszczerbku dla stosowania art. 14 ust. 1 lit. a) tej dyrektywy do części produktów energetycznych zużywanych do celów produkcji energii elektrycznej.

2)

Artykuł 2 ust. 3 dyrektywy 2003/96 oraz zasadę proporcjonalności należy interpretować w ten sposób, że sprzeciwiają się one przepisom lub praktykom krajowym, które dla sytuacji braku wystąpienia z wnioskiem do właściwych organów podatkowych o dokonanie klasyfikacji dla celów podatku akcyzowego produktów energetycznych, których poziom opodatkowania nie został ustalony w tej dyrektywie, przewidują stosowanie stawki podatku akcyzowego przewidzianej dla oleju napędowego i utrzymanie tej stawki nawet wówczas, gdy później uzyskano decyzję dokonującą klasyfikacji i zrównującą owe produkty z olejem opałowym.

1)

Zasadę niedyskryminacji przewidzianą w art. 3 ust. 1 dyrektywy 2009/72/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 13 lipca 2009 r. dotyczącej wspólnych zasad rynku wewnętrznego energii elektrycznej i uchylającej dyrektywę 2003/54/WE należy interpretować w ten sposób, że nie stoi ona na przeszkodzie przepisom krajowym ustanawiającym podatki od wytwarzania i składowania paliwa jądrowego i odpadów jądrowych takie jak podatki, o których mowa w sprawach rozpatrywanych w postępowaniach głównych, którym podlegają jedynie przedsiębiorstwa wytwarzające energię elektryczną przy użyciu energii jądrowej i których głównym celem nie jest ochrona środowiska, lecz zwiększenie przychodów w systemie finansowania energii elektrycznej.

2)

Artykuł 3 ust. 2 dyrektywy 2009/72 należy interpretować w ten sposób, że nie stoi on na przeszkodzie przepisom krajowym takim jak te, o których mowa w sprawach rozpatrywanych w postępowaniach głównych, w sytuacji gdy cel związany z ochroną środowiska i cechy charakterystyczne podatków środowiskowych nie zostały skonkretyzowane w części normatywnej aktu prawnego zawierającego te przepisy.

1)

Artykuł 191 ust. 2 TFUE i art. 9 ust. 1 dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2000/60/WE z dnia 23 października 2000 r. ustanawiającej ramy wspólnotowego działania w dziedzinie polityki wodnej należy interpretować w ten sposób, że nie sprzeciwiają się one istnieniu opłaty za korzystanie z wód śródlądowych w celu wytwarzania energii elektrycznej, takiej jak opłata będąca przedmiotem spraw rozpatrywanych w postępowaniach głównych, która nie zachęca do efektywnego użycia wody ani nie ustanawia mechanizmów na rzecz zachowania i ochrony publicznych zasobów wodnych i której sposób naliczania jest całkowicie oderwany od możliwości spowodowania szkód w publicznych zasobach wodnych i skoncentrowany jest wyłącznie na zdolności generowania przez wytwórców energii hydroelektrycznej dochodów.

2)

Zasadę niedyskryminacji przewidzianą w art. 3 ust. 1 dyrektywy 2009/72/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 13 lipca 2009 r. dotyczącej wspólnych zasad rynku wewnętrznego energii elektrycznej i uchylającej dyrektywę 2003/54/WE należy interpretować w ten sposób, że nie sprzeciwia się ona istnieniu opłaty takiej jak analizowana w postępowaniach głównych opłata za korzystanie z wód śródlądowych w celu wytwarzania energii elektrycznej, którą pobiera się wyłącznie od wytwórców energii hydroelektrycznej prowadzących działalność w miejscach położonych w dorzeczach rozciągających się na terytorium więcej niż jednej wspólnoty autonomicznej.

3)

Artykuł 107 ust. 1 TFUE należy interpretować w ten sposób, że okoliczność, iż badana w postępowaniach głównych opłata za korzystanie z wód śródlądowych w celu wytwarzania energii elektrycznej nie jest pobierana, po pierwsze, od wytwórców energii hydroelektrycznej prowadzących działalność w miejscach położonych w dorzeczach znajdujących się na terytorium jednej wspólnoty autonomicznej, a po drugie, od wytwórców energii elektrycznej, której źródłem nie jest woda, nie stanowi pomocy państwa, w rozumieniu tego postanowienia, na rzecz tych wytwórców, ponieważ w świetle właściwego układu odniesienia oraz celu, któremu służy ta opłata, nie znajdują się oni w sytuacji porównywalnej z sytuacją wytwórców energii hydroelektrycznej prowadzących działalność w miejscach położonych w dorzeczach rozciągających się na terytorium więcej niż jednej wspólnoty autonomicznej objętych rzeczoną opłatą, czego potwierdzenie należy jednak do sądu odsyłającego.

1)

Pojęcie „zmiany statusu” w rozumieniu art. 12 ust. 2 rozporządzenia delegowanego Komisji (UE) 2015/63 z dnia 21 października 2014 r. uzupełniającego dyrektywę Parlamentu Europejskiego i Rady 2014/59/UE w odniesieniu do składek ex ante wnoszonych na rzecz mechanizmów finansowania restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji należy interpretować w ten sposób, że obejmuje ono operację taką jak będąca przedmiotem postępowania głównego, w wyniku której instytucja przestaje w ciągu danego roku podlegać nadzorowi krajowego organu ds. restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji w następstwie połączenia transgranicznego poprzez jej przejęcie przez spółkę dominującą, i że w związku z tym operacja ta nie ma wpływu na obowiązek uiszczenia przez tę instytucję wszystkich składek zwyczajnych należnych za dany rok składkowy.

2)

Artykuł 12 ust. 2 rozporządzenia delegowanego 2015/63 należy interpretować w ten sposób, że ma on zastosowanie do sytuacji, w której połączenie transgraniczne poprzez przejęcie instytucji działającej w danym państwie członkowskim przez jej spółkę dominującą z siedzibą w innym państwie członkowskim i wynikające z niego rozwiązanie owej przejętej instytucji nastąpiło w 2015 r., kiedy to ani krajowy organ ds. restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji, ani fundusz krajowy nie zostały jeszcze formalnie przez owo pierwsze państwo członkowskie ustanowione, a składki nie zostały jeszcze obliczone.

3)

Artykuł 104 dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2014/59/UE z dnia 15 maja 2014 r. ustanawiającej ramy na potrzeby prowadzenia działań naprawczych oraz restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji w odniesieniu do instytucji kredytowych i firm inwestycyjnych oraz zmieniającej dyrektywę Rady 82/891/EWG i dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2001/24/WE, 2002/47/WE, 2004/25/WE, 2005/56/WE, 2007/36/WE, 2011/35/UE, 2012/30/UE i 2013/36/UE oraz rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1093/2010 i (UE) nr 648/2012 należy interpretować w ten sposób, że instytucja mająca siedzibę w państwie członkowskim, która połączyła się poprzez przejęcie ze spółką dominującą mającą siedzibę w innym państwie członkowskim przed dniem, w którym została ustanowiona składka nadzwyczajna przez krajowy organ ds. restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji w pierwszym państwie członkowskim, nie jest zobowiązana do zapłaty tej składki.

1)

Nie podejmując wszelkich środków niezbędnych do wykonania wyroku z dnia 3 lipca 2008 r., Komisja/Irlandia (C-215/06, EU:C:2008:380), Irlandia uchybiła zobowiązaniom ciążącym na niej na podstawie art. 260 ust. 1 TFUE.

2)

Od Irlandii zasądza się zapłatę na rzecz Komisji Europejskiej ryczałtu w wysokości 5 000 000 EUR.

3)

Od Irlandii zasądza się zapłatę na rzecz Komisji okresowej kary pieniężnej w wysokości 15 000 EUR dziennie, licząc od dnia ogłoszenia niniejszego wyroku do dnia wykonania wyroku z dnia 3 lipca 2008 r., Komisja/Irlandia (C-215/06, EU:C:2008:380).

4)

Irlandia zostaje obciążona kosztami postępowania.

1)

Artykuł 6 dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2011/92/UE z dnia 13 grudnia 2011 r. w sprawie oceny skutków wywieranych przez niektóre przedsięwzięcia publiczne i prywatne na środowisko należy interpretować w ten sposób, że stoi on na przeszkodzie temu, aby państwo członkowskie prowadziło związane z przedsięwzięciem działania w zakresie udziału społeczeństwa w podejmowaniu decyzji na szczeblu siedziby właściwego regionalnego organu administracyjnego, a nie na szczeblu gminy, od której zależy lokalizacja tego przedsięwzięcia, w sytuacji gdy wdrożone konkretne szczegółowe zasady nie zapewniają skutecznego przestrzegania praw zainteresowanej społeczności, czego zbadanie należy do sądu krajowego.

2)

Artykuły 9 i 11 dyrektywy 2011/92 należy interpretować w ten sposób, że stoją one na przeszkodzie uregulowaniu, takiemu jak rozpatrywane w postępowaniu głównym, które prowadzi do powołania się wobec członków zainteresowanej społeczności na upływ terminu na złożenie skargi rozpoczynającego bieg z chwilą ogłoszenia o zezwoleniu na przedsięwzięcie w Internecie, jeżeli owi członkowie zainteresowanej społeczności nie mieli wcześniej odpowiedniej możliwości uzyskania informacji dotyczących procedury udzielania zezwoleń na inwestycje zgodnie z art. 6 ust. 2 tej dyrektywy.

1)

Wyrok Sądu Unii Europejskiej z dnia 8 marca 2018 r., Rose Vision/Komisja (T-45/13 RENV i T-587/15, niepublikowany, EU:T:2018:124) zostaje uchylony w zakresie, w jakim Sąd orzekł w pkt 160 tego wyroku, że nie ma potrzeby stwierdzenia, na podstawie art. 340 akapit pierwszy TFUE, że skarżąca poniosła szkodę umowną wskutek naruszenia pkt II.22 ust. 1 warunków ogólnych stanowiących integralną część umów zawartych między Rose Vision SL a Komisją Europejską w ramach siódmego programu ramowego przyjętego decyzją nr 1982/2006/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 18 grudnia 2006 r. dotyczącą siódmego programu ramowego Wspólnoty Europejskiej w zakresie badań, rozwoju technologicznego i demonstracji (2007–2013).

2)

W pozostałym zakresie odwołanie zostaje oddalone.

3)

Stwierdza się, że Komisja Europejska naruszyła umowę o udzielenie dotacji dotyczącą projektu FutureNEM w zakresie poufności audytu 11-INFS-025.

4)

Rose Vision SL pokrywa, poza własnymi kosztami, połowę kosztów poniesionych przez Komisję Europejską zarówno w postępowaniu w pierwszej instancji, jak i w postępowaniu odwoławczym.

1)

Artykuł 3 ust. 8 rozporządzenia (WE) nr 1371/2007 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 23 października 2007 r. dotyczącego praw i obowiązków pasażerów w ruchu kolejowym należy interpretować w ten sposób, że sytuacja, w której pasażer wsiada do swobodnie dostępnego pociągu w celu odbycia podróży bez uprzedniego zakupienia biletu, wchodzi w zakres pojęcia „umowy przewozu” w rozumieniu tego przepisu.

2)

Artykuł 6 ust. 1 dyrektywy Rady 93/13/EWG z dnia 5 kwietnia 1993 r. w sprawie nieuczciwych warunków w umowach konsumenckich należy interpretować w ten sposób, że stoi on na przeszkodzie z jednej strony temu, aby sąd krajowy, który stwierdza nieuczciwy charakter przewidzianego w umowie zawartej między przedsiębiorcą a konsumentem warunku dotyczącego kary umownej, zmniejszył kwotę kary nałożonej na tego konsumenta, oraz z drugiej strony – aby zastąpił tę klauzulę, na podstawie przepisu prawa krajowego o charakterze dyspozytywnym, zgodnie z zasadami jego prawa umów, chyba że dana umowa nie może nadal istnieć w przypadku usunięcia nieuczciwego warunku, a rozwiązanie umowy jako całości naraża konsumenta na szczególnie szkodliwe skutki.

1)

Artykuł 1 ust. 1, art. 3 ust. 1, art. 6 ust. 1 i art. 7 ust. 1 dyrektywy Rady 93/13/EWG z dnia 5 kwietnia 1993 r. w sprawie nieuczciwych warunków w umowach konsumenckich należy interpretować w ten sposób, że nie stoją one na przeszkodzie przepisom krajowym, takim jak będące przedmiotem postępowania głównego, które w celu zabezpieczenia zapłaty wierzytelności wynikającej z umowy o kredyt konsumencki zawartej między przedsiębiorcą a konsumentem umożliwiają określenie w tej umowie zobowiązania kredytobiorcy do wystawienia weksla własnego in blanco i które uzależniają zgodność z prawem wystawienia takiego weksla własnego od uprzedniego zawarcia porozumienia wekslowego określającego warunki, na jakich taki weksel może zostać uzupełniony, z zastrzeżeniem – czego zbadanie należy do sądu odsyłającego – że postanowienie to i to porozumienie są zgodne z art. 3 i 5 tej dyrektywy oraz art. 10 dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2008/48/WE z dnia 23 kwietnia 2008 r. w sprawie umów o kredyt konsumencki oraz uchylającej dyrektywę Rady 87/102/EWG.

2)

Artykuł 6 ust. 1 i art. 7 ust. 1 dyrektywy 93/13 oraz art. 10 ust. 2 dyrektywy 2008/48 należy interpretować w ten sposób, że w wypadku gdy w okolicznościach takich jak rozpatrywane w postępowaniu głównym sąd krajowy ma poważne wątpliwości co do zasadności roszczenia opartego na wekslu własnym, który służy zabezpieczeniu wierzytelności wynikającej z umowy kredytu konsumenckiego, oraz gdy ten weksel własny początkowo został wystawiony przez wystawcę jako weksel in blanco, a następnie uzupełniony przez remitenta, sąd ten powinien z urzędu zbadać, czy postanowienia uzgodnione między stronami mają nieuczciwy charakter, i w tym zakresie może zażądać od przedsiębiorcy przedstawienia pisemnego zapisu tych postanowień, tak aby móc zapewnić poszanowanie praw konsumentów wynikających z tych dyrektyw.

1)

Prawo Unii, a w szczególności rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 1107/2009 z dnia 21 października 2009 r. dotyczące wprowadzania do obrotu środków ochrony roślin i uchylające dyrektywy Rady 79/117/EWG i 91/414/EWG, należy interpretować w ten sposób, że nie stoi ono na przeszkodzie postępowaniu krajowemu, w ramach którego właściwy organ jest uprawniony do podjęcia z urzędu inicjatywy w celu dostosowania pozwolenia na handel równoległy do okresu ważności odnowionego zezwolenia na wprowadzanie środka referencyjnego do obrotu.

Rozporządzenie nr 1107/2009, a w szczególności jego art. 52, należy interpretować w ten sposób, że dostosowanie okresu ważności pozwolenia na handel równoległy nie wynika automatycznie z decyzji o odnowieniu zezwolenia na wprowadzanie środka referencyjnego do obrotu, lecz wymaga podjęcia decyzji w tym przedmiocie.

Rozporządzenie nr 1107/2009 należy interpretować w ten sposób, że w przypadku gdy chodzi o dostosowanie okresu ważności pozwolenia na handel równoległy do okresu ważności odnowionego zezwolenia na wprowadzanie środka referencyjnego do obrotu, muszą być spełnione warunki określone w art. 52 ust. 1–3 rozporządzenia nr 1107/2009, konieczne dla uzyskania tego pozwolenia, zaś do właściwego organu danego państwa członkowskiego należy weryfikacja, czy rzeczywiście tak jest.

2)

Artykuł 52 ust. 3 lit. a) rozporządzenia nr 1107/2009 należy interpretować w ten sposób, że obejmuje on sytuację, gdy środek ochrony roślin, który uzyskał zezwolenie w państwie członkowskim pochodzenia, jest wytwarzany przez przedsiębiorstwo A, natomiast referencyjny środek ochrony roślin jest wytwarzany zgodnie z takim samym procesem, lecz w miejscu produkcji innym niż poprzednie, przez przedsiębiorstwo B za zgodą przedsiębiorstwa A, pod warunkiem że zgoda ta jest podobna pod względem okresu obowiązywania do umowy licencyjnej.

3)

Artykuł 52 ust. 2–4 rozporządzenia nr 1107/2009 należy interpretować w ten sposób, że do posiadacza pozwolenia na handel równoległy należy złożenie nowego kompletnego wniosku oraz dostarczenie informacji, o których mowa w art. 52 ust. 4, w celu wykazania, że dane środki są nadal „identyczne”, w rozumieniu art. 52 ust. 3, z zastrzeżeniem możliwości wystąpienia przez właściwy organ do państwa członkowskiego pochodzenia przywożonego środka z wnioskiem o dostarczenie informacji koniecznych dla dokonania oceny identycznego charakteru tych środków. W przypadku zakwestionowania decyzji o udzieleniu pozwolenia na handel równoległy stosuje się przepisy krajowe danego państwa członkowskiego w odniesieniu do ciężaru dowodu, pod warunkiem że przestrzegają one zasady równoważności i nie uniemożliwiają w praktyce lub nadmiernie nie utrudniają wykonywania praw przyznanych przez porządek prawny Unii.

1)

Odwołanie zostaje oddalone.

2)

Outsource Professional Services Ltd pokrywa własne koszty oraz koszty poniesione przez Flatworld Solutions Pvt Ltd w postępowaniu odwoławczym.

3)

Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (EUIPO) pokrywa własne koszty poniesione w postępowaniu odwoławczym.

1)

Artykuł 4 pkt 10 rozporządzenia (UE) nr 655/2014 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 15 maja 2014 r. ustanawiającego procedurę europejskiego nakazu zabezpieczenia na rachunku bankowym w celu ułatwienia transgranicznego dochodzenia wierzytelności w sprawach cywilnych i handlowych należy interpretować w ten sposób, że nakaz zapłaty, taki jak wydany w postępowaniu głównym, który nie jest wykonalny, nie jest objęty zakresem znaczeniowym pojęcia „dokumentu urzędowego” w rozumieniu przywołanego przepisu rozporządzenia.

2)

Artykuł 5 lit. a) rozporządzenia nr 655/2014 należy interpretować w ten sposób, że będące w toku postępowanie o wydanie nakazu zapłaty, takie jak w postępowaniu głównym, można uznać za „postępowanie w sprawie głównej” w rozumieniu rzeczonego przepisu rozporządzenia.

3)

Artykuł 45 rozporządzenia nr 655/2014 należy interpretować w ten sposób, że okresy wakacji sądowych nie są objęte zakresem znaczeniowym pojęcia „wyjątkowych okoliczności” w rozumieniu przywołanego przepisu rozporządzenia.

1)

Odwołanie zostaje oddalone.

2)

Silec Cable SAS i General Cable Corp. zostają obciążone kosztami postępowania.

1)

Odwołanie zostaje oddalone jako oczywiście bezzasadne.

2)

Fred Olsen SA zostaje obciążona, poza własnymi kosztami związanymi z odwołaniem, kosztami poniesionymi przez Naviera Armas SA.

3)

Komisja Europejska pokrywa własne koszty.

1)

Czy w świetle dyrektywy Rady 93/13/EWG z dnia 5 kwietnia 1993 r. w sprawie nieuczciwych warunków w umowach konsumenckich (1), w szczególności jej art. 6 ust. 1 i art. 7 ust. 1, w celu zapewnienia ochrony konsumentów i użytkowników, oraz w świetle odnośnego orzecznictwa wspólnotowego zgodna z prawem Unii jest okoliczność, iż Tribunal Supremo ustalił w wyrokach od 44 do 49 z dnia 23 stycznia 2009 r. jako jednoznaczne kryterium regułę, zgodnie z którą w umowach kredytu hipotecznego zawartych z konsumentami niewynegocjowany warunek stanowiący, że wszystkie koszty związane z uruchomieniem transakcji kredytu hipotecznego muszą zostać przeniesione na kredytobiorcę, jest nieuczciwy, przy czym poszczególne pozycje kosztowe zawarte we wspomnianym nieuczciwym warunku uznanym za nieważny zostają rozdzielone między instytucję bankową, która narzuciła ten warunek, a konsumenta będącego kredytobiorcą – w celu ograniczenia zwrotu kwot nienależnie zapłaconych w wyniku zastosowania ustawodawstwa krajowego?

Oraz czy w świetle z dyrektywy Rady 93/13/EWG z dnia 5 kwietnia 1993 r. w sprawie nieuczciwych warunków w umowach konsumenckich, w szczególności jej art. 6 ust. 1 i art. 7 ust. 1, w celu zapewnienia ochrony konsumentów i użytkowników, oraz w świetle odnośnego orzecznictwa wspólnotowego jest zgodna z prawem Unii okoliczność, że Tribunal Supremo dokonuje wykładni uzupełniającej warunku nieważnego z powodu jego nieuczciwego charakteru, w przypadku gdy usunięcie tego warunku i wynikających z niego skutków nie wpływa na dalsze obowiązywanie umowy kredytu hipotecznego?

2)

Ponadto, czy w odniesieniu do art. 394 LEC (2), ustanawiającego kryterium obiektywnej wymagalności w zakresie kosztów postępowania, należy uznać, że w przypadku gdy zostanie stwierdzona nieważność nieuczciwego warunku dotyczącego kosztów, lecz skutki tej nieważności są ograniczone do wspomnianego wyżej podziału kosztów, powyższe stanowi naruszenie określonych w prawie Unii Europejskiej zasad skuteczności i braku związania w razie częściowego uwzględnienia żądań w wyroku oraz czy można interpretować tę okoliczność jako wywołującą odwrotny skutek odstraszający, a w konsekwencji brak ochrony uzasadnionych interesów konsumentów i użytkowników?

—

stwierdzenie, że Królestwo Belgii uchybiło zobowiązaniom ciążącym na nim na mocy dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2009/72/WE z dnia 13 lipca 2009 r. dotyczącej wspólnych zasad rynku wewnętrznego energii elektrycznej i uchylającej dyrektywę 2003/54/WE (1) oraz dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2009/73/WE z dnia 13 lipca 2009 r. dotyczącej wspólnych zasad rynku wewnętrznego gazu ziemnego i uchylającej dyrektywę 2003/55/WE (2), nie dokonując prawidłowej transpozycji:

—

obciążenie Królestwa Belgii kosztami postępowania.

a.

Czy art. 13 ust. 3 rozporządzenia [nr 1215/2012] (1) wymaga, by przyczyna powództwa wniesionego przez poszkodowanego przeciwko posiadaczowi polisy/ubezpieczonemu obejmowała sprawę dotyczącą ubezpieczenia?

b.

Jeżeli odpowiedź na pytanie (a) jest twierdząca, to czy okoliczność, że powództwo, które poszkodowany zamierza wnieść przeciwko posiadaczowi polisy/ubezpieczonemu opiera się na tym samym stanie faktycznym i jest wnoszone w ramach tego samego postępowania, co bezpośrednie powództwo przeciwko ubezpieczycielowi, jest wystarczająca by uzasadnić wniosek, że powództwo poszkodowanego obejmuje sprawę dotyczącą ubezpieczenia?

c.

Jeżeli odpowiedź na pytanie (a) jest przecząca, to czy jest wystarczające, że przypozwanie ubezpieczonego w ramach bezpośredniego powództwa przeciwko ubezpieczycielowi jest dopuszczone przez prawo właściwe dla bezpośredniego powództwa przeciwko ubezpieczycielowi?

d.

Czy pojęcie „poszkodowany” w rozumieniu art. 13 ust. 2 obejmuje osobę urodzoną w wyniku zastosowania technik wspomaganej prokreacji w sytuacji, w której ta osoba zamierza wnieść powództwo zarzucając, że w ramach wykonywania technik wspomaganej prokreacji prowadzących do jej poczęcia dopuszczono się niedbalstwa?

—

uchylenie wyroku w sprawie T-308/18;

—

wydanie ostatecznego rozstrzygnięcia w odniesieniu do kwestii stanowiących przedmiot niniejszego odwołania; oraz

—

obciążenie strony skarżącej w sprawie T-308/18 kosztami poniesionymi przez Radę w pierwszej instancji oraz w niniejszym postępowaniu odwoławczym.

1)

Stwierdza się nieważność art. 1 decyzji Komisji C(2017) 900 final z dnia 8 lutego 2017 r. dotyczącej postępowania na podstawie art. 101 TFUE (sprawa AT.40018 – Recykling baterii samochodowych) w zakresie, w jakim odnosi się on do okresu od dnia 10 lutego 2010 r. do dnia 10 stycznia 2011 r. oraz do okresu od dnia 4 kwietnia 2011 r. do dnia 7 marca 2012 r. w części dotyczącej Campine NV i Campine Recycling NV.

2)

Stwierdza się nieważność art. 2 decyzji C(2017) 900 final w zakresie, w jakim ustala on kwotę grzywny nałożonej na Campine i Campine Recycling na poziomie 8 158 000 EUR.

3)

Kwota grzywny nałożonej na Campine i Campine Recycling w art. 2 decyzji C(2017) 900 final zostaje ustalona na 4 275 648 EUR.

4)

W pozostałym zakresie skarga zostaje oddalona.

5)

Campine i Campine Recycling pokrywają dwie trzecie własnych kosztów.

6)

Komisja Europejska pokrywa własne koszty oraz jedną trzecią kosztów poniesionych przez Campine i Campine Recycling.

1)

Stwierdza się nieważność decyzji Pierwszej Izby Odwoławczej Urzędu Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (EUIPO) z dnia 14 lutego 2017 r. (sprawa R 2125/2016-1) w zakresie, w jakim na mocy tej decyzji izba odwoławcza uwzględniła żądanie unieważniania prawa do znaku towarowego dla „towarów i preparatów do hodowli ptaków, gadów i płazów” z klasy 31 oraz dla „towarów i preparatów weterynaryjnych, terapeutycznych, dezynfekujących i higienicznych do terrariów” z klasy 5.

2)

Odwołanie wniesione przez Aviário Tropical, SA, od decyzji Wydziału Unieważnień EUIPO z dnia 15 lipca 2013 r. (No 6029C) zostaje oddalone w zakresie, w jakim zmierza do unieważnienia prawa do znaku towarowego TROPICAL dla „towarów i preparatów do hodowli ptaków, gadów i płazów” z klasy 31 oraz dla „towarów i preparatów weterynaryjnych, terapeutycznych, dezynfekujących i higienicznych do terrariów” z klasy 5”.

3)

W pozostałym zakresie skarga zostaje oddalona.

4)

Tadausz Ogrodnik pokrywa połowę kosztów EUIPO oraz połowę własnych kosztów.

5)

EUIPO pokrywa połowę kosztów T. Ogrodnika oraz połowę własnych kosztów.

1)

Skarga zostaje oddalona.

2)

Luigi Bruno zostaje obciążony kosztami postępowania.

3)

Parlament Europejski i Rada Unii Europejskiej pokrywają własne koszty.

1)

Skarga zostaje oddalona.

2)

Każda ze stron pokrywa własne koszty.

1)

Skarga zostaje oddalona.

2)

Neoperl AG zostaje obciążona kosztami postępowania.

1)

Skarga zostaje w części odrzucona, a w pozostałym zakresie oddalona.

2)

Rezon OOD zostaje obciążona kosztami postępowania.

1)

Stwierdza się nieważność decyzji Dziewiątej Izby Odwoławczej Urzędu Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (EUIPO) z dnia 30 listopada 2018 r. (sprawa R 876/2018-2).

2)

Odwołanie wniesione do EUIPO przez Jumbo Africa, SL, zostaje oddalone.

3)

EUIPO pokrywa własne koszty oraz koszty poniesione przez Société des produits Nestlé w postępowaniu przed Sądem.

4)

Jumbo Africa pokrywa niezbędne koszty poniesione przez Société des produits Nestlé w związku z postępowaniem przed izbą odwoławczą EUIPO.

5)

W pozostałym zakresie skarga zostaje oddalona.

—

stwierdzenie nieważności decyzji strony pozwanej C(2019) 2526 final z dnia 2 kwietnia 2019 r. w sprawie pomocy państwa SA.44896 wdrożonej przez Zjednoczone Królestwo, dotyczącej zwolnienia podatkowego dla finansowania grup kontrolowanych spółek zagranicznych;

—

obciążenie strony pozwanej kosztami poniesionymi przez stronę skarżącą.

1.

Zarzut pierwszy oparty na twierdzeniu, że Komisja naruszyła prawo lub dopuściła się oczywistych błędów w ocenie i nie przedstawiła wystarczającego uzasadnienia w związku z określeniem w zaskarżonej decyzji systemu odniesienia.

2.

Zarzut drugi oparty na twierdzeniu, że Komisja naruszyła prawo lub dopuściła się oczywistych błędów w ocenie i nie przedstawiła wystarczającego uzasadnienia w związku z błędnym scharakteryzowaniem w zaskarżonej decyzji zwolnienia podatkowego dla finansowania grup kontrolowanych spółek zagranicznych jako odstępstwa od normalnego funkcjonowania systemu odniesienia.

3.

Zarzut trzeci oparty na twierdzeniu, że Komisja naruszyła prawo lub dopuściła się oczywistych błędów w ocenie, uznając w zaskarżonej decyzji, że zwolnienie podatkowe dla finansowania grup kontrolowanych spółek zagranicznych skutkuje dyskryminowaniem niektórych podmiotów gospodarczych względem innych.

4.

Zarzut czwarty oparty na twierdzeniu, że Komisja naruszyła prawo lub dopuściła się oczywistych błędów w ocenie, uznając w zaskarżonej decyzji, że zwolnienie podatkowe dla finansowania grup kontrolowanych spółek zagranicznych nie jest uzasadnione charakterem ani ogólną strukturą systemu odniesienia.

—

stwierdzenie nieważności decyzji strony pozwanej C(2019) 2526 final z dnia 2 kwietnia 2019 r. w sprawie pomocy państwa SA.44896 wdrożonej przez Zjednoczone Królestwo, dotyczącej zwolnienia podatkowego dla finansowania grup kontrolowanych spółek zagranicznych, w zakresie, w jakim decyzja ta dotyczy skarżących lub którejkolwiek z nich;

—

obciążenie strony pozwanej kosztami poniesionymi przez skarżące.

1.

Zgodnie z zarzutem pierwszym Komisja błędnie zastosowała art. 107 ust. 1 TFUE lub dopuściła się oczywistego błędu w ocenie, dokonując wyboru ram odniesienia dla analizy systemu podatkowego. Komisja powinna była przyjąć jako ramy odniesienia brytyjski system opodatkowania osób prawnych, a nie wyłącznie system opodatkowania kontrolowanych spółek zagranicznych (KSZ).

2.

Zgodnie z zarzutem drugim Komisja naruszyła prawo stosując art. 107 ust. 1 TFUE lub dopuściła się oczywistego błędu w ocenie, przyjmując błędne podejście do analizy systemu opodatkowania kontrolowanych spółek zagranicznych. Komisja w motywach 124–126 zaskarżonej decyzji błędnie odniosła się do przepisów rozdziału 9 części 9A Taxation (International and Other Provisions) Act 2010 [ustawy podatkowej (międzynarodowe i inne przepisy) z 2010 r.] jako do formy odstępstwa od ogólnego obciążenia podatkowego ustanowionego w przepisach rozdziału 5 tej ustawy.

3.

Zgodnie z zarzutem trzecim Komisja naruszyła prawo stosując art. 107 ust. 1 TFUE, stwierdziwszy w motywach 127–151 zaskarżonej decyzji, że kryterium selektywności zostało spełnione, ponieważ przedsiębiorstwa znajdujące się w porównywalnej sytuacji faktycznej i prawnej były traktowane w odmienny sposób.

4.

Zgodnie z zarzutem czwartym zwolnienie podatkowe w wysokości 75 % zastosowane na podstawie przepisów sekcji 371ID Taxation (International and Other Provisions) Act 2010 jest uzasadnione charakterem i ogólną strukturą systemu podatkowego.

5.

Zarzut piąty dotyczy okoliczności, że nałożenie obciążenia podatkowego na ZSK spełniające przesłanki objęcia zwolnieniem ustanowionym we wskazanym rozdziale 9 jako kategoria narusza swobodę przedsiębiorczości skarżących przewidzianą w art. 49 TFUE.

6.

Zgodnie z zarzutem szóstym Komisja dopuściła się oczywistego błędu w ocenie zwolnienia podatkowego w wysokości 75 % oraz stałego współczynnika [kapitalizacji].

7.

Zgodnie z zarzutem siódmym decyzja Komisji narusza zakaz dyskryminacji i ogólną zasadę równego traktowana w prawie Unii.

8.

Zgodnie z zarzutem ósmym Komisja również naruszyła prawo, stosując przez analogię przepisy dyrektywy Rady (UE) 2016/1164 (1), która ratione temporis nie znajduje zastosowania do okoliczności niniejszej sprawy lub powołując się na przepisy tej dyrektywy w sposób nieuzasadniony.

9.

Zgodnie z zarzutem dziewiątym Komisja naruszyła prawo stosując art. 107 ust. 1 TFUE, stwierdziwszy w motywie 176 zaskarżonej decyzji, że istnieje grupa beneficjentów (do której należą skarżące) oraz że skarżące uzyskały pomoc, która powinna zostać odzyskana na podstawie art. 2 ust. 1 zaskarżonej decyzji.

—

stwierdzenie nieważności decyzji Komisji z dnia 20 grudnia 2018 r.;

—

obciążenie Komisji kosztami postępowania

1.

Zarzut pierwszy dotyczący naruszenia art. 11 ust. 2 załącznika VIII do regulaminu pracowniczego i art. 7 ust. 1 OPW:

2.

Zarzut drugi dotyczący bezpodstawnego wzbogacenia Unii:

—

stwierdzenie nieważności decyzji strony pozwanej C(2019) 2526 final z dnia 2 kwietnia 2019 r. w sprawie pomocy państwa SA.44896 wdrożonej przez Zjednoczone Królestwo, dotyczącej zwolnienia podatkowego dla finansowania grup kontrolowanych spółek zagranicznych, w zakresie, w jakim decyzja ta dotyczy skarżących lub którejkolwiek z nich;

—

obciążenie strony pozwanej kosztami poniesionymi przez skarżące.

1.

Zgodnie z zarzutem pierwszym Komisja błędnie zastosowała art. 107 ust. 1 TFUE lub dopuściła się oczywistego błędu w ocenie, dokonując wyboru ram odniesienia dla analizy systemu podatkowego. Komisja powinna była przyjąć jako ramy odniesienia brytyjski system opodatkowania osób prawnych, a nie wyłącznie system opodatkowania kontrolowanych spółek zagranicznych (KSZ).

2.

Zgodnie z zarzutem drugim Komisja naruszyła prawo stosując art. 107 ust. 1 TFUE lub dopuściła się oczywistego błędu w ocenie, przyjmując błędne podejście do analizy systemu opodatkowania kontrolowanych spółek zagranicznych. Komisja w motywach 124–126 zaskarżonej decyzji błędnie odniosła się do przepisów rozdziału 9 części 9A Taxation (International and Other Provisions) Act 2010 [ustawy podatkowej (międzynarodowe i inne przepisy) z 2010 r.] jako do formy odstępstwa od ogólnego obciążenia podatkowego ustanowionego w przepisach rozdziału 5 tej ustawy.

3.

Zgodnie z zarzutem trzecim Komisja naruszyła prawo stosując art. 107 ust. 1 TFUE, stwierdziwszy w motywach 127–151 zaskarżonej decyzji, że kryterium selektywności zostało spełnione, ponieważ przedsiębiorstwa znajdujące się w porównywalnej sytuacji faktycznej i prawnej były traktowane w odmienny sposób.

4.

Zgodnie z zarzutem czwartym zwolnienie podatkowe w wysokości 75 % zastosowane na podstawie przepisów sekcji 371ID Taxation (International and Other Provisions) Act 2010 jest uzasadnione charakterem i ogólną strukturą systemu podatkowego.

5.

Zarzut piąty dotyczy okoliczności, że nałożenie obciążenia podatkowego na ZSK spełniające przesłanki objęcia zwolnieniem ustanowionym we wskazanym rozdziale 9 jako kategoria narusza swobodę przedsiębiorczości skarżących przewidzianą w art. 49 TFUE.

6.

Zgodnie z zarzutem szóstym Komisja dopuściła się oczywistego błędu w ocenie zwolnienia podatkowego w wysokości 75 % oraz stałego współczynnika [kapitalizacji].

7.

Zgodnie z zarzutem siódmym decyzja Komisji narusza zakaz dyskryminacji i ogólną zasadę równego traktowana w prawie Unii.

8.

Zgodnie z zarzutem ósmym Komisja również naruszyła prawo, stosując przez analogię przepisy dyrektywy Rady (UE) 2016/1164 (1), która ratione temporis nie znajduje zastosowania do okoliczności niniejszej sprawy lub powołując się na przepisy tej dyrektywy w sposób nieuzasadniony.

—

stwierdzenie nieważności decyzji strony pozwanej C(2019) 2526 final z dnia 2 kwietnia 2019 r. w sprawie pomocy państwa SA.44896 wdrożonej przez Zjednoczone Królestwo, dotyczącej zwolnienia podatkowego dla finansowania grup kontrolowanych spółek zagranicznych, w zakresie, w jakim decyzja ta dotyczy skarżących lub którejkolwiek z nich;

—

obciążenie strony pozwanej kosztami poniesionymi przez skarżące.

1.

Zgodnie z zarzutem pierwszym Komisja błędnie zastosowała art. 107 ust. 1 TFUE lub dopuściła się oczywistego błędu w ocenie, dokonując wyboru ram odniesienia dla analizy systemu podatkowego. Komisja powinna była przyjąć jako ramy odniesienia brytyjski system opodatkowania osób prawnych, a nie wyłącznie system opodatkowania kontrolowanych spółek zagranicznych (KSZ).

2.

Zgodnie z zarzutem drugim Komisja naruszyła prawo stosując art. 107 ust. 1 TFUE lub dopuściła się oczywistego błędu w ocenie, przyjmując błędne podejście do analizy systemu opodatkowania kontrolowanych spółek zagranicznych. Komisja w motywach 124–126 zaskarżonej decyzji błędnie odniosła się do przepisów rozdziału 9 części 9A Taxation (International and Other Provisions) Act 2010 [ustawy podatkowej (międzynarodowe i inne przepisy) z 2010 r.] jako do formy odstępstwa od ogólnego obciążenia podatkowego ustanowionego w przepisach rozdziału 5 tej ustawy.

3.

Zgodnie z zarzutem trzecim Komisja naruszyła prawo stosując art. 107 ust. 1 TFUE, stwierdziwszy w motywach 127–151 zaskarżonej decyzji, że kryterium selektywności zostało spełnione, ponieważ przedsiębiorstwa znajdujące się w porównywalnej sytuacji faktycznej i prawnej były traktowane w odmienny sposób.

4.

Zgodnie z zarzutem czwartym „całkowite” zwolnienie podatkowe zastosowane na podstawie przepisów sekcji 371IB Taxation (International and Other Provisions) Act 2010 jest uzasadnione charakterem i ogólną strukturą systemu podatkowego.

5.

Zgodnie z zarzutem piątym zwolnienie podatkowe w wysokości 75 % zastosowane na podstawie przepisów sekcji 371ID Taxation (International and Other Provisions) Act 2010 jest uzasadnione charakterem i ogólną strukturą systemu podatkowego.

6.

Zarzut szósty dotyczy okoliczności, że nałożenie obciążenia podatkowego na ZSK spełniające przesłanki objęcia zwolnieniem ustanowionym we wskazanym rozdziale 9 jako kategoria narusza swobodę przedsiębiorczości skarżących przewidzianą w art. 49 TFUE.

7.

Zgodnie z zarzutem siódmym Komisja dopuściła się oczywistego błędu w ocenie zwolnienia podatkowego w wysokości 75 % oraz stałego współczynnika [kapitalizacji].

8.

Zgodnie z zarzutem ósmym decyzja Komisji narusza zakaz dyskryminacji i ogólną zasadę równego traktowana w prawie Unii.

9.

Zgodnie z zarzutem dziewiątym Komisja również naruszyła prawo, stosując przez analogię przepisy dyrektywy Rady (UE) 2016/1164 (1), która ratione temporis nie znajduje zastosowania do okoliczności niniejszej sprawy lub powołując się na przepisy tej dyrektywy w sposób nieuzasadniony.

10.

Zgodnie z zarzutem dziesiątym Komisja naruszyła prawo stosując art. 107 ust. 1 TFUE, stwierdziwszy w motywie 176 zaskarżonej decyzji, że istnieje grupa beneficjentów (do której należą skarżące) oraz że skarżące uzyskały pomoc, która powinna zostać odzyskana na podstawie art. 2 ust. 1 zaskarżonej decyzji.

—

stwierdzenie nieważności decyzji strony pozwanej C(2019) 2526 final z dnia 2 kwietnia 2019 r. w sprawie pomocy państwa SA.44896 wdrożonej przez Zjednoczone Królestwo, dotyczącej zwolnienia podatkowego dla finansowania grup kontrolowanych spółek zagranicznych, w zakresie, w jakim decyzja ta dotyczy skarżących lub którejkolwiek z nich;

—

obciążenie strony pozwanej kosztami poniesionymi przez skarżące.

1.

Zgodnie z zarzutem pierwszym Komisja błędnie zastosowała art. 107 ust. 1 TFUE lub dopuściła się oczywistego błędu w ocenie, dokonując wyboru ram odniesienia dla analizy systemu podatkowego. Komisja powinna była przyjąć jako ramy odniesienia brytyjski system opodatkowania osób prawnych, a nie wyłącznie system opodatkowania kontrolowanych spółek zagranicznych (KSZ).

2.

Zgodnie z zarzutem drugim Komisja naruszyła prawo stosując art. 107 ust. 1 TFUE lub dopuściła się oczywistego błędu w ocenie, przyjmując błędne podejście do analizy systemu opodatkowania kontrolowanych spółek zagranicznych. Komisja w motywach 124–126 zaskarżonej decyzji błędnie odniosła się do przepisów rozdziału 9 części 9A Taxation (International and Other Provisions) Act 2010 [ustawy podatkowej (międzynarodowe i inne przepisy) z 2010 r.] jako do formy odstępstwa od ogólnego obciążenia podatkowego ustanowionego w przepisach rozdziału 5 tej ustawy.

3.

Zgodnie z zarzutem trzecim Komisja naruszyła prawo stosując art. 107 ust. 1 TFUE, stwierdziwszy w motywach 127–151 zaskarżonej decyzji, że kryterium selektywności zostało spełnione, ponieważ przedsiębiorstwa znajdujące się w porównywalnej sytuacji faktycznej i prawnej były traktowane w odmienny sposób.

4.

Zgodnie z zarzutem czwartym „całkowite” zwolnienie podatkowe zastosowane na podstawie przepisów sekcji 371IB Taxation (International and Other Provisions) Act 2010 jest uzasadnione charakterem i ogólną strukturą systemu podatkowego.

5.

Zgodnie z zarzutem piątym zwolnienie podatkowe w wysokości 75 % zastosowane na podstawie przepisów sekcji 371ID Taxation (International and Other Provisions) Act 2010 jest uzasadnione charakterem i ogólną strukturą systemu podatkowego.

6.

Zarzut szósty dotyczy okoliczności, że nałożenie obciążenia podatkowego na ZSK spełniające przesłanki objęcia zwolnieniem ustanowionym we wskazanym rozdziale 9 jako kategoria narusza swobodę przedsiębiorczości skarżących przewidzianą w art. 49 TFUE.

7.

Zgodnie z zarzutem siódmym Komisja dopuściła się oczywistego błędu w ocenie zwolnienia podatkowego w wysokości 75 % oraz stałego współczynnika [kapitalizacji].

8.

Zgodnie z zarzutem ósmym decyzja Komisji narusza zakaz dyskryminacji i ogólną zasadę równego traktowana w prawie Unii.

9.

Zgodnie z zarzutem dziewiątym Komisja również naruszyła prawo, stosując przez analogię przepisy dyrektywy Rady (UE) 2016/1164 (1), która ratione temporis nie znajduje zastosowania do okoliczności niniejszej sprawy lub powołując się na przepisy tej dyrektywy w sposób nieuzasadniony.

10.

Zgodnie z zarzutem dziesiątym Komisja naruszyła prawo stosując art. 107 ust. 1 TFUE, stwierdziwszy w motywie 176 zaskarżonej decyzji, że istnieje grupa beneficjentów (do której należą skarżące) oraz że skarżące uzyskały pomoc, która powinna zostać odzyskana na podstawie art. 2 ust. 1 zaskarżonej decyzji.

—

stwierdzenie nieważności decyzji Komisji Europejskiej z dnia z dnia 2 kwietnia 2019 r. w sprawie pomocy państwa SA.44896 wdrożonej przez Zjednoczone Królestwo dotyczącej zwolnienia podatkowego dla finansowania grup kontrolowanych spółek zagranicznych, w zakresie, w jakim decyzja ta dotyczy skarżących lub którejkolwiek z nich;

—

obciążenie strony pozwanej kosztami postępowania poniesionymi przez skarżące.

1.

Zgodnie z zarzutem pierwszym Komisja błędnie zastosowała art. 107 ust. 1 TFUE lub dopuściła się oczywistego błędu w ocenie, dokonując wyboru ram odniesienia dla analizy systemu podatkowego. Komisja powinna była przyjąć jako ramy odniesienia brytyjski system opodatkowania osób prawnych, a nie wyłącznie system opodatkowania kontrolowanych spółek zagranicznych (KSZ).

2.

Zgodnie z zarzutem drugim Komisja naruszyła prawo stosując art. 107 ust. 1 TFUE lub dopuściła się oczywistego błędu w ocenie, przyjmując błędne podejście do analizy systemu opodatkowania kontrolowanych spółek zagranicznych. Komisja w motywach 124–126 zaskarżonej decyzji błędnie odniosła się do przepisów rozdziału 9 części 9A Taxation (International and Other Provisions) Act 2010 [ustawy podatkowej (międzynarodowe i inne przepisy) z 2010 r.] jako do formy odstępstwa od ogólnego obciążenia podatkowego ustanowionego w przepisach rozdziału 5 tej ustawy.

3.

Zgodnie z zarzutem trzecim Komisja naruszyła prawo stosując art. 107 ust. 1 TFUE, stwierdziwszy w motywach 127–151 zaskarżonej decyzji, że kryterium selektywności zostało spełnione, ponieważ przedsiębiorstwa znajdujące się w porównywalnej sytuacji faktycznej i prawnej były traktowane w odmienny sposób.

4.

Zgodnie z zarzutem czwartym zwolnienie podatkowe w wysokości 75 % zastosowane na podstawie przepisów sekcji 371ID Taxation (International and Other Provisions) Act 2010 jest uzasadnione charakterem i ogólną strukturą systemu podatkowego.

5.

Zarzut piąty dotyczy okoliczności, że nałożenie obciążenia podatkowego na ZSK spełniające przesłanki objęcia zwolnieniem ustanowionym we wskazanym rozdziale 9 jako kategoria narusza swobodę przedsiębiorczości skarżących przewidzianą w art. 49 TFUE.

6.

Zgodnie z zarzutem szóstym Komisja dopuściła się oczywistego błędu w ocenie zwolnienia podatkowego w wysokości 75 % oraz stałego współczynnika [kapitalizacji].

7.

Zgodnie z zarzutem siódmym decyzja Komisji narusza zakaz dyskryminacji i ogólną zasadę równego traktowana w prawie Unii.

8.

Zgodnie z zarzutem ósmym Komisja również naruszyła prawo, stosując przez analogię przepisy dyrektywy Rady (UE) 2016/1164 (1), która ratione temporis nie znajduje zastosowania do okoliczności niniejszej sprawy lub powołując się na przepisy tej dyrektywy w sposób nieuzasadniony.

9.

Zgodnie z zarzutem dziewiątym Komisja naruszyła prawo stosując art. 107 ust. 1 TFUE, stwierdziwszy w motywie 176 zaskarżonej decyzji, że istnieje grupa beneficjentów (do której należą skarżące) oraz że skarżące uzyskały pomoc, która powinna zostać odzyskana na podstawie art. 2 ust. 1 zaskarżonej decyzji.

—

stwierdzenie nieważności decyzji Komisji Europejskiej z dnia 2 kwietnia 2019 r. w sprawie pomocy państwa SA.44896 wdrożonej przez Zjednoczone Królestwo dotyczącej zwolnienia podatkowego dla finansowania grup kontrolowanych spółek zagranicznych, w zakresie, w jakim decyzja ta dotyczy skarżących lub którejkolwiek z nich;

—

obciążenie strony pozwanej kosztami postępowania poniesionymi przez skarżące.

1.

Zgodnie z zarzutem pierwszym Komisja błędnie zastosowała art. 107 ust. 1 TFUE lub dopuściła się oczywistego błędu w ocenie, dokonując wyboru ram odniesienia dla analizy systemu podatkowego. Komisja powinna była przyjąć jako ramy odniesienia brytyjski system opodatkowania osób prawnych, a nie wyłącznie system opodatkowania kontrolowanych spółek zagranicznych (KSZ).

2.

Zgodnie z zarzutem drugim Komisja naruszyła prawo stosując art. 107 ust. 1 TFUE lub dopuściła się oczywistego błędu w ocenie, przyjmując błędne podejście do analizy systemu opodatkowania kontrolowanych spółek zagranicznych. Komisja w motywach 124–126 zaskarżonej decyzji błędnie odniosła się do przepisów rozdziału 9 części 9A Taxation (International and Other Provisions) Act 2010 [ustawy podatkowej (międzynarodowe i inne przepisy) z 2010 r.] jako do formy odstępstwa od ogólnego obciążenia podatkowego ustanowionego w przepisach rozdziału 5 tej ustawy.

3.

Zgodnie z zarzutem trzecim Komisja naruszyła prawo stosując art. 107 ust. 1 TFUE, stwierdziwszy w motywach 127–151 zaskarżonej decyzji, że kryterium selektywności zostało spełnione, ponieważ przedsiębiorstwa znajdujące się w porównywalnej sytuacji faktycznej i prawnej były traktowane w odmienny sposób.

4.

Zgodnie z zarzutem czwartym zwolnienie podatkowe w wysokości 75 % zastosowane na podstawie przepisów sekcji 371ID Taxation (International and Other Provisions) Act 2010 jest uzasadnione charakterem i ogólną strukturą systemu podatkowego.

5.

Zarzut piąty dotyczy okoliczności, że nałożenie obciążenia podatkowego na ZSK spełniające przesłanki objęcia zwolnieniem ustanowionym we wskazanym rozdziale 9 jako kategoria narusza swobodę przedsiębiorczości skarżących przewidzianą w art. 49 TFUE.

6.

Zgodnie z zarzutem szóstym Komisja dopuściła się oczywistego błędu w ocenie zwolnienia podatkowego w wysokości 75 % oraz stałego współczynnika [kapitalizacji].

7.

Zgodnie z zarzutem siódmym decyzja Komisji narusza zakaz dyskryminacji i ogólną zasadę równego traktowana w prawie Unii.

8.

Zgodnie z zarzutem ósmym Komisja również naruszyła prawo, stosując przez analogię przepisy dyrektywy Rady (UE) 2016/1164 (1), która ratione temporis nie znajduje zastosowania do okoliczności niniejszej sprawy lub powołując się na przepisy tej dyrektywy w sposób nieuzasadniony.

9.

Zgodnie z zarzutem dziesiątym Komisja naruszyła prawo stosując art. 107 ust. 1 TFUE, stwierdziwszy w motywie 176 zaskarżonej decyzji, że istnieje grupa beneficjentów (do której należą skarżące) oraz że skarżące uzyskały pomoc, która powinna zostać odzyskana na podstawie art. 2 ust. 1 zaskarżonej decyzji.

—

stwierdzenie nieważności rozporządzenia wykonawczego Komisji (UE) 2019/1295 z dnia 1 sierpnia 2019 r. zmieniającego rozporządzenie wykonawcze (UE) 2018/1469 nakładające ostateczne cło antydumpingowe na przywóz niektórych rur i przewodów bez szwu, z żelaza lub stali, pochodzących z Rosji i Ukrainy, w następstwie częściowego przeglądu okresowego, zgodnie z art. 11 ust. 3 rozporządzenia (UE) 2016/1036;

—

obciążenie Komisji kosztami postępowania.

1.

Zarzut pierwszy dotyczący tego, że Komisja naruszyła art. 2 ust. 3 akapit pierwszy, art. 2 ust. 4 akapit pierwszy, art. 2 ust. 6 zdanie pierwsze i art. 9 ust. 4 rozporządzenia (UE) 2016/1036 („rozporządzenia podstawowego”) (1) oraz art. 2.2.2 zdanie pierwsze i art. 9.3 porozumienia antydumpingowego WTO, uwzględniając w obliczaniu marginesu dumpingu koszty sprzedaży, koszty ogólne i administracyjne („SG&A”) związane ze sprzedażą, poniesione przez stronę skarżącą na rzecz jej powiązanego krajowego przedsiębiorstwa handlowego.

2.

Zarzut drugi dotyczący tego, że Komisja popełniła oczywisty błąd w ocenie, odejmując od ceny eksportowej strony skarżącej kwotę odpowiadającą kosztom SG&A powiązanego przedsiębiorstwa handlowego oraz hipotetyczny zysk niepowiązanego importera tytułem dostosowania na podstawie art. 2 ust. 10 lit. i) i art. 2 ust. 10 akapit pierwszy rozporządzenia podstawowego.

3.

Zarzut trzeci dotyczący tego, że Komisja naruszyła art. 11 ust. 9 rozporządzenia podstawowego i niezgodnie z prawem obliczyła margines dumpingu strony skarżącej, stosując inną metodę w celu ustalenia wartości normalnej i ceny eksportowej strony skarżącej niż metoda zastosowana w poprzednim postępowaniu, które doprowadziło do zastosowania środka poddanego przeglądowi.

4.

Zarzut czwarty, w którym strona skarżąca twierdzi, że Komisja naruszyła prawo strony skarżącej do obrony w zakresie, w jakim drugie dodatkowe ustalenia, otrzymane w tym samym dniu co dzień publikacji zaskarżonego rozporządzenia, zawierają nowe okoliczności faktyczne, co do których strona skarżąca nie miała możliwości się ustosunkować.

—

stwierdzenie nieważności decyzji Komisji Europejskiej z dnia 2 kwietnia 2019 r. w sprawie pomocy państwa SA.44896 wdrożonej przez Zjednoczone Królestwo dotyczącej zwolnienia podatkowego dla finansowania grup kontrolowanych spółek zagranicznych, w zakresie, w jakim decyzja ta dotyczy skarżących lub którejkolwiek z nich;

—

obciążenie strony pozwanej kosztami postępowania poniesionymi przez skarżące.

1.

Zgodnie z zarzutem pierwszym Komisja błędnie zastosowała art. 107 ust. 1 TFUE lub dopuściła się oczywistego błędu w ocenie, dokonując wyboru ram odniesienia dla analizy systemu podatkowego. Komisja powinna była przyjąć jako ramy odniesienia brytyjski system opodatkowania osób prawnych, a nie wyłącznie system opodatkowania kontrolowanych spółek zagranicznych (KSZ).

2.

Zgodnie z zarzutem drugim Komisja naruszyła prawo stosując art. 107 ust. 1 TFUE lub dopuściła się oczywistego błędu w ocenie, przyjmując błędne podejście do analizy systemu opodatkowania kontrolowanych spółek zagranicznych. Komisja w motywach 124–126 zaskarżonej decyzji błędnie odniosła się do przepisów rozdziału 9 części 9A Taxation (International and Other Provisions) Act 2010 [ustawy podatkowej (międzynarodowe i inne przepisy) z 2010 r.] jako do formy odstępstwa od ogólnego obciążenia podatkowego ustanowionego w przepisach rozdziału 5 tej ustawy.

3.

Zgodnie z zarzutem trzecim Komisja naruszyła prawo stosując art. 107 ust. 1 TFUE, stwierdziwszy w motywach 127–151 zaskarżonej decyzji, że kryterium selektywności zostało spełnione, ponieważ przedsiębiorstwa znajdujące się w porównywalnej sytuacji faktycznej i prawnej były traktowane w odmienny sposób.

4.

Zgodnie z zarzutem czwartym zwolnienie podatkowe w wysokości 75 % zastosowane na podstawie przepisów sekcji 371ID Taxation (International and Other Provisions) Act 2010 jest uzasadnione charakterem i ogólną strukturą systemu podatkowego.

5.

Zarzut piąty dotyczy okoliczności, że wyjątek dotyczący „zbieżnych interesów” przewidziany w sekcji 371IE Taxation (International and Other Provisions) Act 2010 [ustawy Zjednoczonego Królestwa z 2010 r. w sprawie regulacji podatkowych (międzynarodowych i innych)] jest uzasadniony charakterem i ogólną strukturą systemu podatkowego.

6.

Zarzut szósty dotyczy okoliczności, że nałożenie obciążenia podatkowego na ZSK spełniające przesłanki objęcia zwolnieniem ustanowionym we wskazanym rozdziale 9 jako kategoria narusza swobodę przedsiębiorczości skarżących przewidzianą w art. 49 TFUE.

7.

Zgodnie z zarzutem siódmym Komisja dopuściła się oczywistego błędu w ocenie zwolnienia podatkowego w wysokości 75 % oraz stałego współczynnika [kapitalizacji].

8.

Zgodnie z zarzutem ósmym decyzja Komisji narusza zakaz dyskryminacji i ogólną zasadę równego traktowana w prawie Unii.

9.

Zgodnie z zarzutem dziewiątym Komisja również naruszyła prawo, stosując przez analogię przepisy dyrektywy Rady (UE) 2016/1164 (1), która ratione temporis nie znajduje zastosowania do okoliczności niniejszej sprawy lub powołując się na przepisy tej dyrektywy w sposób nieuzasadniony.

—

stwierdzenie nieważności decyzji Komisji Europejskiej z dnia 2 kwietnia 2019 r. w sprawie pomocy państwa SA.44896 wdrożonej przez Zjednoczone Królestwo dotyczącej zwolnienia podatkowego dla finansowania grup kontrolowanych spółek zagranicznych, w zakresie, w jakim decyzja ta dotyczy skarżących lub którejkolwiek z nich;

—

obciążenie strony pozwanej kosztami postępowania poniesionymi przez skarżące.

1.

Zgodnie z zarzutem pierwszym Komisja błędnie zastosowała art. 107 ust. 1 TFUE lub dopuściła się oczywistego błędu w ocenie, dokonując wyboru ram odniesienia dla analizy systemu podatkowego. Komisja powinna była przyjąć jako ramy odniesienia brytyjski system opodatkowania osób prawnych, a nie wyłącznie system opodatkowania kontrolowanych spółek zagranicznych (KSZ).

2.

Zgodnie z zarzutem drugim Komisja naruszyła prawo stosując art. 107 ust. 1 TFUE lub dopuściła się oczywistego błędu w ocenie, przyjmując błędne podejście do analizy systemu opodatkowania kontrolowanych spółek zagranicznych. Komisja w motywach 124–126 zaskarżonej decyzji błędnie odniosła się do przepisów rozdziału 9 części 9A Taxation (International and Other Provisions) Act 2010 [ustawy podatkowej (międzynarodowe i inne przepisy) z 2010 r.] jako do formy odstępstwa od ogólnego obciążenia podatkowego ustanowionego w przepisach rozdziału 5 tej ustawy.

3.

Zgodnie z zarzutem trzecim Komisja naruszyła prawo stosując art. 107 ust. 1 TFUE, stwierdziwszy w motywach 127–151 zaskarżonej decyzji, że kryterium selektywności zostało spełnione, ponieważ przedsiębiorstwa znajdujące się w porównywalnej sytuacji faktycznej i prawnej były traktowane w odmienny sposób.

4.

Zgodnie z zarzutem czwartym zwolnienie podatkowe w wysokości 75 % zastosowane na podstawie przepisów sekcji 371ID Taxation (International and Other Provisions) Act 2010 jest uzasadnione charakterem i ogólną strukturą systemu podatkowego.

5.

Zarzut piąty dotyczy okoliczności, że nałożenie obciążenia podatkowego na ZSK spełniające przesłanki objęcia zwolnieniem ustanowionym we wskazanym rozdziale 9 jako kategoria narusza swobodę przedsiębiorczości skarżących przewidzianą w art. 49 TFUE.

6.

Zgodnie z zarzutem szóstym Komisja dopuściła się oczywistego błędu w ocenie zwolnienia podatkowego w wysokości 75 % oraz stałego współczynnika [kapitalizacji].

7.

Zgodnie z zarzutem siódmym decyzja Komisji narusza zakaz dyskryminacji i ogólną zasadę równego traktowana w prawie Unii.

8.

Zgodnie z zarzutem ósmym Komisja również naruszyła prawo, stosując przez analogię przepisy dyrektywy Rady (UE) 2016/1164 (1), która ratione temporis nie znajduje zastosowania do okoliczności niniejszej sprawy lub powołując się na przepisy tej dyrektywy w sposób nieuzasadniony.

9.

Zgodnie z zarzutem dziesiątym Komisja naruszyła prawo stosując art. 107 ust. 1 TFUE, stwierdziwszy w motywie 176 zaskarżonej decyzji, że istnieje grupa beneficjentów (do której należą skarżące) oraz że skarżące uzyskały pomoc, która powinna zostać odzyskana na podstawie art. 2 ust. 1 zaskarżonej decyzji.

—

zmianę zaskarżonej decyzji;

—

obciążenie EUIPO kosztami postępowania.

—

Naruszenie art. 7 ust. 1 lit. b) rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2017/1001;

—

Naruszenie art. 7 ust. 1 lit. c) rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2017/1001;

—

Naruszenie art. 7 ust. 2 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2017/1001.

—

stwierdzenie nieważności rozporządzenia wykonawczego Komisji (UE) 2019/1688 z dnia 8 października 2019 r. nakładającego ostateczne cło antydumpingowe i stanowiące o ostatecznym pobraniu cła tymczasowego nałożonego na przywóz mieszanin mocznika i azotanu amonu pochodzących z Rosji, Trynidadu i Tobago oraz ze Stanów Zjednoczonych Ameryki, w zakresie, w jakim dotyczy ono strony skarżącej;

—

obciążenie Komisji kosztami postępowania.

—

stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji;

—

obciążenie EUIPO kosztami postępowania.

—

Naruszenie art. 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2017/1001;

—

Naruszenie art. 37 ust. 1 (UE) rozporządzenia delegowanego Komisji 2018/625;

—

Naruszenie zasady równego traktowania i dobrej administracji;

—

Naruszenie art. 94 ust. 1 zdanie pierwsze rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2017/1001.

—

stwierdzenie nieważności art. 1 rozporządzenia wykonawczego Komisji (UE) 2019/1382 (1) w zakresie, w jakim ma on zastosowanie do strony skarżącej;

—

podtrzymanie skutków prawnych zaskarżonego rozporządzenia do czasu przyjęcia przez stronę pozwaną środków niezbędnych dla wykonania wyroku Sądu, zgodnie z art. 264 akapit drugi TFUE;

—

obciążenie strony pozwanej kosztami poniesionymi przez stronę skarżącą w niniejszym postępowaniu.

1.

Zarzut pierwszy dotyczący tego, że strona pozwana nie miała kompetencji i działała z naruszeniem art. 1 ust. 1 rozporządzenia (UE) 2015/477 („rozporządzenia w sprawie połączonego oddziaływania”) (2) oraz art. 9 ust. 5 rozporządzenia (UE) 2016/1036 („podstawowego rozporządzenia antydumpingowego”) (3), nakładając różne poziomy ceł antydumpingowych w zależności od tego, czy kontyngenty w ramach środków ochronnych zostały wyczerpane.

2.

Zarzut drugi dotyczący tego, że strona pozwana popełniła oczywisty błąd w ocenie i działała z naruszeniem art. 1 ust. 1 rozporządzenia w sprawie połączonego oddziaływania oraz art. 9 ust. 5 podstawowego rozporządzenia antydumpingowego, zmieniając środki antydumpingowe dopiero po wyczerpaniu kontyngentów w ramach środków ochronnych.

—

zmianę zaskarżonej decyzji i oddalenie sprzeciwu;

—

subsydiarnie, stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji;

—

obciążenie EUIPO i drugiej strony postępowania kosztami postępowania przed Drugą Izbą Odwoławczą oraz przed Sądem.

—

Naruszenie art. 42 ust. 2 rozporządzenia Rady nr 207/2009/rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2017/1001/rozporządzenia nr 2868/95;

—

Naruszenie art. 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2017/1001.

—

stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji, w której Komisja postanowiła nie wnosić zastrzeżeń wobec „Modyfikacji mechanizmu wynagradzania za dostępność zasobów dla zapewnienia wystarczalności. Wprowadzenie wymogów w zakresie ochrony środowiska”, pomoc państwa SA 53821 (2019/N);

—

obciążenie strony pozwanej kosztami postępowania.

1.

Zarzut pierwszy dotyczy naruszenia jej praw procesowych wynikających z art. 108 ust. 2 TFUE, ze względu na to, że nie została wezwana - w ramach formalnego postępowania wyjaśniającego, które nie zostało wszczęte w niniejszym przypadku – do przedstawienia swoich uwag co do zamiaru zwiększenia liczby uczestników rynku zdolności produkcyjnej, poprzez objęcie pojęciem „nowych zdolności produkcyjnych”, oprócz nowych jednostek produkcyjnych, dla których zostały już wydane wszystkie dokumenty uprawniające do budowy i użytkowania zakładów, również nowe jednostki produkcyjne, w odniesieniu do który postępowania administracyjne w celu wydania takich dokumentów zostały dopiero wszczęte.

2.

Zarzut drugi dotyczy braku zbadania sprawy i braku uzasadnienia aktu.

3.

Skarżąca podnosi w tym względzie, że Komisja zaniechała zbadania dodatkowych aspektów zgłoszonego uregulowania, które zmieniają zatwierdzony już system i które silnie wpływają na działalność podmiotów gospodarczych uczestniczących w rynku zdolności produkcyjnej.

—

stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji, w której Komisja postanowiła nie wnosić zastrzeżeń wobec „Modyfikacji mechanizmu wynagradzania za dostępność zasobów dla zapewnienia wystarczalności. Wprowadzenie wymogów w zakresie ochrony środowiska”, pomoc państwa SA 53821 (2019/N);

—

obciążenie strony pozwanej kosztami postępowania.

—

W tym względzie skarżąca zwraca uwagę na różne aspekty i skutki otwarcia rynku energii na nowe, nieautoryzowane jednostki produkcyjne, co do których brak jest właściwej oceny przez Komisję, i wskazuje, że istnieją dalsze aspekty uregulowania, które zostały zmienione, co do których Komisja zaniechała badania lub dokonała błędnej oceny.

—

uznanie, że niniejsza skarga jest dopuszczalna i zasadna;

—

stwierdzenie nieważności decyzji Komisji z dnia 15 października 2019 r. nakazującej obniżenie kwoty zamówienia CARDS/2008/166-429 z 1 199 125 EUR do 0 (zero) EUR i odzyskanie wszystkich płatności w wysokości 1 197 055,86 EUR zrealizowanych z tytułu rzeczonego zamówienia;

—

nakazanie zwrotu wszystkich kwot ewentualnie odzyskanych przez Komisję na podstawie tej decyzji, powiększonych o odsetki za zwłokę według stopy procentowej stosowanej przez Europejski Bank Centralny, powiększonej o 7 punktów;

—

nakazanie uiszczenia zapłaty z tytułu ostatniej faktury wystawionej przez skarżącą na kwotę 437 649,39 EUR podwyższonej o odsetki za zwłokę według stopy procentowej stosowanej przez Europejski Bank Centralny, powiększonej o 7 punktów, a także uwolnienia gwarancji bankowej o danej kwocie i naprawienia szkody majątkowej poniesionej ze względu na to późne uwolnienie gwarancji;

—

nakazanie zapłaty symbolicznego 1 EUR z tytułu odszkodowania, z zastrzeżeniem możliwości zmiany;

—

obciążenie Komisji wszystkimi kosztami postępowania.

1.

Zarzut pierwszy dotyczący braku właściwości Komisji do wydania zaskarżonej decyzji, braku podstawy prawnej tejże decyzji oraz naruszenia zasady uzasadnionych oczekiwań. Strona skarżąca podnosi w tym względzie, że Komisja nie była właściwa do wydania zaskarżonej decyzji, stanowiącej tytuł egzekucyjny do celów odzyskania wierzytelności, którą Komisja uważa, że ma względem strony skarżącej, w przypadku braku klauzuli arbitrażowej przyznającej jurysdykcję sądom Unii dla zachodzących między nimi sporów w sprawach dotyczących umów.

2.

Zarzut drugi dotyczący przedawnienia podnoszonej wierzytelności, a w każdym razie naruszenia rozsądnego terminu, art. 73a ust. 1 rozporządzenia Rady (WE, Euratom) nr 1605/2002 z dnia 25 czerwca 2002 r. w sprawie rozporządzenia finansowego mającego zastosowanie do budżetu ogólnego Wspólnot Europejskich (Dz.U. 2002, L 248, s. 1) (zwanego dalej „rozporządzeniem finansowym z 2002 r.”), prawa do dobrej administracji ustanowionego w art. 41 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej oraz art. 6 Konwencji o ochronie praw człowieka i podstawowych wolności (zwanej dalej „EKPC”). Zdaniem strony skarżącej wierzytelność, którą Komisja uważa posiadać względem strony skarżącej, jest przedawniona, ponieważ upłynął pięcioletni termin przewidziany w art. 73a rozporządzenia finansowego z 2002 r. Artykuł 85b ust. 4 rozporządzenia Komisji (WE, Euratom) nr 2342/2002 z dnia 23 grudnia 2002 r. ustanawiającego szczegółowe zasady wykonania rozporządzenia Rady (WE, Euratom) nr 1605/2002 w sprawie rozporządzenia finansowego mającego zastosowanie do budżetu ogólnego Wspólnot Europejskich (Dz.U. 2002, L 357, s. 1) (zwanego dalej „rozporządzeniem wykonawczym z 2002 r.) dotyczący przyczyn przerwania biegu terminu przedawnienia jest ponadto nieistotny dla sprawy. W każdym razie, a nawet gdyby bieg terminu przedawnienia był przerywany zgodnie z prawem, termin na wydanie zaskarżonej decyzji i towarzyszącej jej noty debetowej jest oczywiście nierozsądny oraz narusza art. 41 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej i art. 6 ust. 1 EKPC (który przewiduje prawo podstawowe stanowiące także ogólną zasadę prawa).

3.

Zarzut trzeci dotyczący naruszenia postanowień wyroku tribunal de première instance de Bruxelles [sądu pierwszej instancji w Brukseli (Belgia)] z dnia 5 października 2017 r. oraz zasady, zgodnie z którą »postępowanie administracyjne zawiesza się do czasu zakończenia postępowania karnego«. Strona skarżąca twierdzi, że Komisja jest związana wyrokiem z dnia 5 października 2017 r. wydanym przez belgijski sąd karny, w którym uznano postępowanie karne za niedopuszczalne ze względu na brak dowodów wykazujących popełnienie zarzucanych czynów. Jako że Komisja, która zresztą występowała w roli strony cywilnej przed sądem karnym, postanowiła poczekać z wydaniem decyzji w sprawie odzyskania środków do zakończenia postępowania belgijskiego, jest ona związana zakończeniem tego postępowania oraz ustaleniami sądu krajowego, również w przypadku, gdyby wyrok sądu belgijskiego nie wywierał wobec Komisji skutków powagi rzeczy osądzonej.

4.

Zarzut czwarty dotyczący oczywistych błędów w ocenie, jakimi ma być dotknięta zaskarżona decyzja. Strona skarżąca uważa w tym względzie, że zarzucane czyny nie są wykazane w oczywisty sposób oraz że nie istnieją w oczywisty sposób nieprawidłowości, a tym bardziej poważne nieprawidłowości. Zaskarżona decyzja opiera się na dwóch sprawozdaniach OLAF-u. Zarzuty podniesione przez stronę pozwaną nie zostały jednak udowodnione.

5.

Zarzut piąty dotyczący naruszenia instrukcji dla oferentów i art. 103 rozporządzenia finansowego z 2002 r. Strona skarżąca uważa, że żaden z zarzutów podniesionych przez stronę pozwaną wobec strony skarżącej nie dotyczy faktu, że ta ostatnia otrzymała informacje poufne, zawarła niezgodne z prawem porozumienie z konkurentem, miała wpływ na komitet ds. oceny lub na instytucję zamawiającą przy badaniu, objaśnianiu, ocenie lub porównywaniu ofert. W związku z tym ani przesłanki z art. 103 rozporządzenia finansowego z 2002 r., ani te z art. 13 lit. a) instrukcji dla oferentów nie są spełnione.

6.

Zarzut szósty dotyczący naruszenia prawa do obrony ze względu na to, że naruszono przysługujące stronie skarżącej prawo do bycia wysłuchanym.

7.

Zarzut siódmy dotyczący naruszenia zasady dobrej administracji, zasady wykonywania umów w dobrej wierze oraz zasady zakazu „nadużycia prawa”. Strona skarżąca twierdzi w tym zakresie, że Komisja nie działała ani w sposób staranny, ani bezstronny.

8.

Zarzut ósmy stanowiący zarzut niezgodności z prawem art. 103 rozporządzenia finansowego z 2002 r., ponieważ artykuł ten narusza ogólną zasadę zakazu bezpodstawnego wzbogacenia. Artykuł 103 rozporządzenia finansowego z 2002 r. daje bowiem instytucji możliwość windykacji wszystkich kwot zapłaconych w trakcie całego okresu wykonywania umowy, nawet jeśli umowa ta została całkowicie wykonana przez wykonawcę. Artykuł 103 rozporządzenia finansowego z 2002 r. oznacza, że instytucja może zatem korzystać ze wszystkich świadczeń zrealizowanych przez wykonawcę bez żadnych płatności należnych z tego tytułu. Ów art. 103 należy uznać za niezgodny z prawem, ponieważ upoważnia instytucję do nieuzasadnionego powiększenia jej majątku ze szkodą dla majątku wykonawcy.

9.

Zarzut dziewiąty, pomocniczo, dotyczący naruszenia art. 103 rozporządzenia finansowego z 2002 r. i zasady proporcjonalności. Zdaniem strony skarżącej instytucja powinna dokonywać oceny zgodnie z art. 103 rozporządzenia finansowego z 2002 r. Oznacza to, że Komisja nie może stosować kilku kar, ponieważ ów art. 103 przewiduje listę kar, które się nie kumulują. Ponadto, oceny tej powinno się dokonywać zgodnie z zasadą proporcjonalności, a instytucja powinna upewnić się, że jej decyzja jest proporcjonalna do wagi rozpatrywanej nieprawidłowości. Ten obowiązek zachowania proporcjonalności stanowi wyraz zasady dobrej wiary, którą stosuje się do wykonywania umów. Tymczasem nie miało to miejsca w niniejszej sprawie.

—

uznanie, że niniejsza skarga jest dopuszczalna i zasadna;

—

stwierdzenie nieważności decyzji Komisji z dnia 15 października 2019 r. nakazującej obniżenie kwoty zamówienia TACIS/2006/101-510 z 4 410 000 EUR do 0 (zero) EUR i odzyskanie wszystkich płatności w wysokości 4 241 507 EUR zrealizowanych z tytułu rzeczonego zamówienia;

—

nakazanie zwrotu wszystkich kwot ewentualnie odzyskanych przez Komisję na podstawie tej decyzji, powiększonych o odsetki za zwłokę według stopy procentowej stosowanej przez Europejski Bank Centralny, powiększonej o 7 punktów;

—

nakazanie zapłaty symbolicznego 1 EUR z tytułu odszkodowania, z zastrzeżeniem możliwości zmiany;

—

obciążenie Komisji wszystkimi kosztami postępowania.

1.

Zarzut pierwszy dotyczący braku właściwości Komisji do wydania zaskarżonej decyzji, braku podstawy prawnej tejże decyzji oraz naruszenia zasady uzasadnionych oczekiwań. Strona skarżąca podnosi w tym względzie, że Komisja nie była właściwa do wydania zaskarżonej decyzji, stanowiącej tytuł egzekucyjny do celów odzyskania wierzytelności, którą Komisja uważa, że ma względem strony skarżącej, w przypadku braku klauzuli arbitrażowej przyznającej jurysdykcję sądom Unii dla zachodzących między nimi sporów w sprawach dotyczących umów.

2.

Zarzut drugi dotyczący przedawnienia podnoszonej wierzytelności, a w każdym razie naruszenia rozsądnego terminu, art. 73a ust. 1 rozporządzenia Rady (WE, Euratom) nr 1605/2002 z dnia 25 czerwca 2002 r. w sprawie rozporządzenia finansowego mającego zastosowanie do budżetu ogólnego Wspólnot Europejskich (Dz.U. 2002, L 248, s. 1) (zwanego dalej „rozporządzeniem finansowym z 2002 r.”), prawa do dobrej administracji ustanowionego w art. 41 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej oraz art. 6 Konwencji o ochronie praw człowieka i podstawowych wolności (zwanej dalej „EKPC”). Zdaniem strony skarżącej wierzytelność, którą Komisja uważa posiadać względem strony skarżącej, jest przedawniona, ponieważ upłynął pięcioletni termin przewidziany w art. 73a rozporządzenia finansowego z 2002 r. Artykuł 85b ust. 4 rozporządzenia Komisji (WE, Euratom) nr 2342/2002 z dnia 23 grudnia 2002 r. ustanawiającego szczegółowe zasady wykonania rozporządzenia Rady (WE, Euratom) nr 1605/2002 w sprawie rozporządzenia finansowego mającego zastosowanie do budżetu ogólnego Wspólnot Europejskich (Dz.U. 2002, L 357, s. 1) (zwanego dalej „rozporządzeniem wykonawczym z 2002 r.”) dotyczący przyczyn przerwania biegu terminu przedawnienia jest ponadto nieistotny dla sprawy. W każdym razie, a nawet gdyby bieg terminu przedawnienia był przerywany zgodnie z prawem, termin na wydanie zaskarżonej decyzji i towarzyszącej jej noty debetowej jest oczywiście nierozsądny i narusza art. 41 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej i art. 6 ust. 1 EKPC (który przewiduje prawo podstawowe stanowiące także ogólną zasadę prawa).

3.

Zarzut trzeci dotyczący naruszenia postanowień wyroku tribunal de première instance de Bruxelles [sądu pierwszej instancji w Brukseli (Belgia)] z dnia 5 października 2017 r. oraz zasady, zgodnie z którą „postępowanie administracyjne zawiesza się do czasu zakończenia postępowania karnego”. Strona skarżąca twierdzi, że Komisja jest związana wyrokiem z dnia 5 października 2017 r. wydanym przez belgijski sąd karny, w którym uznano postępowanie karne za niedopuszczalne ze względu na brak dowodów wykazujących popełnienie zarzucanych czynów. Jako że Komisja, która zresztą występowała w roli strony cywilnej przed sądem karnym, postanowiła poczekać z wydaniem decyzji w sprawie odzyskania środków do zakończenia postępowania belgijskiego, jest ona związana zakończeniem tego postępowania oraz ustaleniami sądu krajowego, również w przypadku, gdyby wyrok sądu belgijskiego nie wywierał wobec Komisji skutków powagi rzeczy osądzonej.

4.

Zarzut czwarty dotyczący oczywistych błędów w ocenie, jakimi ma być dotknięta zaskarżona decyzja. Strona skarżąca uważa w tym względzie, że zarzucane czyny nie są wykazane w oczywisty sposób oraz że nie istnieją w oczywisty sposób nieprawidłowości, a tym bardziej poważne nieprawidłowości. Zaskarżona decyzja opiera się na dwóch sprawozdaniach OLAF-u. Zarzuty podniesione przez stronę pozwaną nie zostały jednak udowodnione.

5.

Zarzut piąty dotyczący naruszenia instrukcji dla oferentów i art. 103 rozporządzenia finansowego z 2002 r. Strona skarżąca uważa, że żaden z zarzutów podniesionych przez stronę pozwaną wobec strony skarżącej nie dotyczy faktu, że ta ostatnia otrzymała informacje poufne, zawarła niezgodne z prawem porozumienie z konkurentem, miała wpływ na komitet ds. oceny lub na instytucję zamawiającą przy badaniu, objaśnianiu, ocenie lub porównywaniu ofert. W związku z tym ani przesłanki z art. 103 rozporządzenia finansowego z 2002 r., ani te z art. 13 lit. a) instrukcji dla oferentów nie są spełnione.

6.

Zarzut szósty dotyczący naruszenia prawa do obrony ze względu na to, że naruszono przysługujące stronie skarżącej prawo do bycia wysłuchanym.

7.

Zarzut siódmy dotyczący naruszenia zasady dobrej administracji, zasady wykonywania umów w dobrej wierze oraz zasady zakazu „nadużycia prawa”. Strona skarżąca twierdzi w tym zakresie, że Komisja nie działała ani w sposób staranny, ani bezstronny.

8.

Zarzut ósmy stanowiący zarzut niezgodności z prawem art. 103 rozporządzenia finansowego z 2002 r., ponieważ artykuł ten narusza ogólną zasadę zakazu bezpodstawnego wzbogacenia. Artykuł 103 rozporządzenia finansowego z 2002 r. daje bowiem instytucji możliwość windykacji wszystkich kwot zapłaconych w trakcie całego okresu wykonywania umowy, nawet jeśli umowa ta została całkowicie wykonana przez wykonawcę. Artykuł 103 rozporządzenia finansowego z 2002 r. oznacza, że instytucja może zatem korzystać ze wszystkich świadczeń zrealizowanych przez wykonawcę bez żadnych płatności należnych z tego tytułu. Ów art. 103 należy uznać za niezgodny z prawem, ponieważ upoważnia instytucję do nieuzasadnionego powiększenia jej majątku ze szkodą dla majątku wykonawcy.

9.

Zarzut dziewiąty, pomocniczo, dotyczący naruszenia art. 103 rozporządzenia finansowego z 2002 r. i zasady proporcjonalności. Zdaniem strony skarżącej instytucja powinna dokonywać oceny zgodnie z art. 103 rozporządzenia finansowego z 2002 r. Ponadto, oceny tej powinno się dokonywać zgodnie z zasadą proporcjonalności, a instytucja powinna upewnić się, że jej decyzja jest proporcjonalna do wagi rozpatrywanej nieprawidłowości. Ten obowiązek zachowania proporcjonalności stanowi wyraz zasady dobrej wiary, którą stosuje się do wykonywania umów. Tymczasem nie miało to miejsca w niniejszej sprawie.

—

stwierdzenie nieważności decyzji pozwanego z dnia 14 listopada 2019 r. o cofnięciu zezwolenia Anglo Austrian AAB Bank AG jako instytucji kredytowej;

—

obciążenie pozwanego kosztami postępowania;

—

rozpoznanie sprawy w pierwszej kolejności ze względu na okoliczności sprawy zgodnie z art. 67 §2 regulaminu postępowania przed sądem.

1.

Pozwany naruszył art. 14 ust. 5 rozporządzenia Rady (UE) nr 1024/2013 (1) poprzez błędne zastosowanie prawa krajowego mającego zastosowanie do cofnięcia zezwolenia na podstawie art. 4 ust. 3 tego rozporządzenia.

2.

Pozwany naruszył zasadę proporcjonalności w ten sposób, że poprzez cofnięcie zezwolenia w niedopuszczalny sposób zastosował ultima ratio możliwych środków nadzoru.

3.

Pozwany naruszył prawo Anglo Austrian AAB Bank AG do skutecznego środka prawnego w ten sposób, że nie zawiesił wykonania decyzji.

4.

Pozwany naruszył art. 41 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej, art. 31 i 32 rozporządzenia (UE) nr 1024/2013, § 70 ust. 4 Bankwesengesetz (ustawy bankowej) oraz art. 6 europejskiej Konwencji o ochronie praw człowieka i podstawowych wolności w ten sposób, że nie przestrzegał zagwarantowanych w tych przepisach praw procesowych Anglo Austrian AAB Bank AG.

5.

Pozwany naruszył prawo własności Belegging-Maatschappij „Far-East” B.V. w ten sposób, że cofnął zezwolenie Anglo Austrian AAB Bank AG i tym samym zniszczył wartość ekonomiczną akcji posiadanych przez Belegging-Maatschappij „Far-East” B.V. w Anglo Austrian AAB Bank AG.