16.12.2019

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 423/2

Wyrok Trybunału (druga izba) z dnia 10 października 2019 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Korkein hallinto-oikeus - Finlandia) – postępowanie wszczęte przez Luonnonsuojeluyhdistys Tapiola Pohjois-Savo – Kainuu ry

(Sprawa C-674/17) (1)

(Odesłanie prejudycjalne - Ochrona siedlisk przyrodniczych oraz dzikiej fauny i flory - Dyrektywa 92/43/EWG - Artykuł 12 ust. 1 - System ścisłej ochrony gatunków zwierząt - Załącznik IV - Canis lupus (wilk) - Artykuł 16 ust. 1 lit. e) - Odstępstwo zezwalające na pozyskiwanie ograniczonej liczby niektórych okazów danego gatunku - Polowania prowadzone w celu ochrony populacji - Ocena stanu ochrony populacji danego gatunku)

(2019/C 423/02)

Język postępowania: fiński

Sąd odsyłający

Korkein hallinto-oikeus

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: Luonnonsuojeluyhdistys Tapiola Pohjois-Savo – Kainuu ry

Strona pozwana: Risto Mustonen, Kai Ruhanen, Suomen riistakeskus

Sentencja

Artykuł 16 ust. 1 lit. e) dyrektywy Rady 92/43/EWG z dnia 21 maja 1992 r. w sprawie ochrony siedlisk przyrodniczych oraz dzikiej fauny i flory, należy interpretować w ten sposób, że stoi on na przeszkodzie przyjmowaniu decyzji wprowadzających odstępstwa od zakazu celowego zabijania wilków, przewidzianego w art. 12 ust. 1 lit. a) w związku z lit. a) załącznika IV do tej dyrektywy, z tytułu polowań prowadzonych w celu ochrony populacji, zmierzających do walki z kłusownictwem, jeżeli:

—	cel, który realizują takie odstępstwa, nie jest jasno i precyzyjnie uzasadniony i jeżeli, w świetle ścisłych danych naukowych, organ krajowy nie jest w stanie wykazać, że odstępstwa są odpowiednim środkiem do osiągnięcia tego celu,

—	nie zostało należycie wykazane, że zamierzony cel nie może zostać osiągnięty za pomocą innego zadowalającego rozwiązania, ponieważ samo istnienie nielegalnej działalności lub trudności, na jakie napotyka sprawowanie nad nią kontroli, nie mogą stanowić wystarczającego dowodu w tym względzie,

—	nie ma gwarancji, że odstępstwa nie zaszkodzą zachowaniu we właściwym stanie ochrony populacji danego gatunku w ich naturalnym zasięgu,

—

odstępstwa nie były przedmiotem oceny stanu ochrony populacji danego gatunku oraz oddziaływania, jakie przewidziane odstępstwo może na nie wywierać na poziomie terytorium tego państwa członkowskiego lub w stosownych przypadkach na poziomie danego regionu biogeograficznego, jeżeli granice tego państwa członkowskiego pokrywają się z kilkoma regionami biogeograficznymi lub jeżeli wymaga tego naturalny zasięg gatunku oraz, w miarę możliwości, na poziomie transgranicznym, oraz

—

nie są spełnione wszystkie przesłanki wymagające, by pozyskiwanie ograniczonej i określonej liczby niektórych osobników gatunków wymienionych w załączniku IV do wspomnianej dyrektywy, odbywało się w sposób wybiórczy i w ograniczonym stopniu w ściśle nadzorowanych warunkach, których przestrzeganie musi zostać ustalone w szczególności na podstawie liczebności populacji danego gatunku, jego stanu ochrony i cech biologicznych.

Do sądu odsyłającego należy sprawdzenie, czy przypadek taki zachodzi w sprawie w postępowaniu głównym.

(1) Dz.U. C 63 z 19.2.2018.

16.12.2019

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 423/3

Wyrok Trybunału (druga izba) z dnia 17 października 2019 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Supremo Tribunal Administrativo - Portugalia) – Paulo Nascimento Consulting - Mediação Imobiliária Lda/Autoridade Tributária e Aduaneira

(Sprawa C-692/17) (1)

(Odesłanie prejudycjalne - Podatek od towarów i usług (VAT) - Dyrektywa 2006/112/WE - Zwolnienia - Artykuł 135 ust. 1 lit. b) i d) - Transakcje dotyczące udzielania kredytów i pośrednictwa kredytowego oraz zarządzania kredytami - Transakcje dotyczące długów, z wyjątkiem windykacji należności - Odpłatna cesja na rzecz osoby trzeciej pozycji procesowej w postępowaniu mającym na celu egzekucję wierzytelności, której istnienie zostało stwierdzone orzeczeniem sądowym)

(2019/C 423/03)

Język postępowania: portugalski

Sąd odsyłający

Supremo Tribunal Administrativo

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: Paulo Nascimento Consulting - Mediação Imobiliária Lda

Strona przeciwna: Autoridade Tributária e Aduaneira

Sentencja

Artykuł 135 ust. 1 lit. b) dyrektywy Rady 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej należy interpretować w ten sposób, że zwolnienie, które przepis ten przewiduje dla transakcji dotyczących udzielania kredytów, pośrednictwa kredytowego lub zarządzania kredytami, nie ma zastosowania do transakcji, która polega na odpłatnej cesji, dokonanej przez podatnika na rzecz osoby trzeciej, wszystkich praw i obowiązków wynikających z jego pozycji procesowej w postępowaniu mającym na celu egzekucję wierzytelności, której istnienie zostało stwierdzone orzeczeniem sądowym i za którą zapłata została zabezpieczona prawem do zajętej nieruchomości przysądzonej temu podatnikowi.

(1) Dz.U. C 94 z 12.3.2018.

16.12.2019

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 423/4

Wyrok Trybunału (druga izba) z dnia 10 października 2019 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Oberlandesgericht Wien – Austria) – Adelheid Krah/Universität Wien

(Sprawa C-703/17) (1)

(Odesłanie prejudycjalne - Swobodny przepływ osób - Artykuł 45 TFUE - Pracownicy - Rozporządzenie (UE) nr 492/2011 - Artykuł 7 ust. 1 - Starsi wykładowcy w stopniu doktora - Ograniczenie uwzględnienia wcześniejszych istotnych okresów zatrudnienia ukończonych w innym państwie członkowskim - System wynagrodzeń uzależniający możliwość otrzymania wyższego wynagrodzenia od stażu pracy zdobytego u aktualnego pracodawcy)

(2019/C 423/04)

Język postępowania: niemiecki

Sąd odsyłający

Oberlandesgericht Wien

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: Adelheid Krah

Strona pozwana: Universität Wien

Sentencja

Artykuł 45 ust. 1 TFUE należy interpretować w ten sposób, że stoi on na przeszkodzie uregulowaniu uniwersytetu państwa członkowskiego takiemu jak rozpatrywane w postępowaniu głównym, na mocy którego dla celów określenia grupy zaszeregowania płacowego pracownika pracującego na stanowisku starszego wykładowcy w stopniu doktora na tym uniwersytecie uwzględnia się w całkowitej wysokości maksymalnie czterech lat okresy wcześniejszego zatrudnienia ukończone przez tego pracownika w innym państwie członkowskim, gdy to zatrudnienie jest równoważne, a nawet identyczne, z zatrudnieniem wykonywanym przez wspomnianego pracownika na tym stanowisku starszego wykładowcy w stopniu doktora.

Artykuł 45 TFUE i art. 7 ust. 1 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 492/2011 z dnia 5 kwietnia 2011 r. w sprawie swobodnego przepływu pracowników wewnątrz Unii należy interpretować w ten sposób, że nie stoją one na przeszkodzie takiemu uregulowaniu, gdy wcześniejsze zatrudnienie w tym innym państwie członkowskim nie jest równoważne, lecz jest po prostu użyteczne dla wykonywania zadań na wspomnianym stanowisku starszego wykładowcy w stopniu doktora.

(1) Dz.U. C 13 z 9.4.2018.

16.12.2019

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 423/4

Wyrok Trybunału (piąta izba) z dnia 16 października 2019 r. (wnioski o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożone przez Bundesfinanzhof - Niemcy) – Michael Winterhoff, działający w charakterze syndyka masy upadłości DIREKTexpress Holding AG/Finanzamt Ulm (C-4/18) i Jochen Eisenbeis, działający w charakterze syndyka masy upadłości JUREX GmbH/Bundeszentralamt für Steuern (C-5/18)

(Sprawy połączone C-4/18 i C-5/18) (1)

(Odesłanie prejudycjalne - Podatki - Wspólny system podatku od wartości dodanej (VAT) - Dyrektywa 2006/112/WE - Artykuł 132 ust. 1 lit. a) - Zwolnienia dotyczące określonych czynności wykonywanych w interesie publicznym - Publiczne służby pocztowe - Dyrektywa 97/67/WE - Operator świadczący powszechną usługę pocztową - Podmiot prywatny świadczący usługę formalnego doręczenia pism organów sądowych lub administracyjnych)

(2019/C 423/05)

Język postępowania: niemiecki

Sąd odsyłający

Bundesfinanzhof

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: Michael Winterhoff, działający w charakterze syndyka masy upadłości DIREKTexpress Holding AG (C-4/18), i Jochen Eisenbeis, działający w charakterze syndyka masy upadłości JUREX GmbH (C-5/18)

Strona przeciwna: Finanzamt Ulm (C-4/18), Bundeszentralamt für Steuern (C-5/18)

Sentencja

Artykuł 2 pkt 13 i art. 3 dyrektywy 97/67/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 15 grudnia 1997 r. w sprawie wspólnych zasad rozwoju rynku wewnętrznego usług pocztowych Wspólnoty oraz poprawy jakości usług, zmienionej dyrektywą Parlamentu Europejskiego i Rady 2008/6/WE z dnia 20 lutego 2008 r. należy interpretować w ten sposób, że operatorzy świadczący usługę doręczania listów, tacy jak będący przedmiotem postępowań głównych, którzy jako posiadacze koncesji krajowej upoważniającej ich do świadczenia tej usługi są zobowiązani, zgodnie z przepisami prawa krajowego do świadczenia usług formalnego doręczania pism organów sądowych lub administracyjnych, powinni być uznani za „operatorów świadczących usługę powszechną” w rozumieniu tych przepisów, co oznacza, że usługi te powinny być zwolnione z podatku od wartości dodanej na podstawie art. 132 ust. 1 lit. a) dyrektywy Rady 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej jako usługi świadczone przez „publiczne służby pocztowe”.

(1) Dz.U. C 123 z 9.4.2018.

16.12.2019

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 423/5

Wyrok Trybunału (piąta izba) z dnia 17 października 2019 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Administrativen sad Sofia-grad - Bułgaria) – „Elektrorazpredelenie Yug” EAD/Komisia za energiyno i vodno regulirane (KEVR)

(Sprawa C-31/18) (1)

(Odesłanie prejudycjalne - Dyrektywa 2009/72/WE - Rynek wewnętrzny energii elektrycznej - Artykuł 2 pkt 3 - 6 - Pojęcia systemu przesyłu energii elektrycznej i systemu dystrybucji energii elektrycznej - Kryteria rozróżnienia - Poziom napięcia - Własność instalacji - Artykuł 17 ust. 1 lit. a) - Niezależny operator systemu przesyłowego - Artykuły 24 i 26 - Operator systemu dystrybucyjnego - Artykuł 32 ust. 1 - Swobodny dostęp dla osób trzecich - Dostęp do energii elektrycznej średniego napięcia - Punkty wzajemnych połączeń między systemami przesyłowym i dystrybucyjnym - Zakres swobody państw członkowskich)

(2019/C 423/06)

Język postępowania: bułgarski

Sąd odsyłający

Administrativen sad Sofia-grad

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca:„Elektrorazpredelenie Yug” EAD

Strona pozwana: Komisia za energiyno i vodno regulirane (KEVR)

przy udziale:„BMF Port Burgas” EAD

Sentencja

Artykuł 2 pkt 3 i 5 dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2009/72/WE z dnia 13 lipca 2009 r. dotyczącej wspólnych zasad rynku wewnętrznego energii elektrycznej i uchylającej dyrektywę 2003/54/WE należy interpretować w ten sposób, że:

—

nie sprzeciwia się on uregulowaniu krajowemu, takiemu jak to rozpatrywane w postępowaniu głównym, które przewiduje, że przekształcanie napięcia energii elektrycznej w celu umożliwienia przejścia z wysokiego napięcia na średnie napięcie wchodzi w zakres działalności systemu przesyłu energii elektrycznej,

—

natomiast sprzeciwia się on takim uregulowaniom, które definiują pojęcia systemu przesyłu energii elektrycznej i systemu dystrybucji energii elektrycznej nie tylko na podstawie kryterium poziomu napięcia, ale również na podstawie kryterium własności aktywów wykorzystywanych do prowadzenia działalności odpowiednio w zakresie przesyłu i dystrybucji.

Taka wykładnia pozostaje jednak bez uszczerbku, po pierwsze, dla stosowania art. 17 ust. 1 lit. a) wskazanej dyrektywy, zgodnie z którym niezależny operator systemu przesyłowego musi być właścicielem tego systemu, a po drugie, dla prawa państw członkowskich do nałożenia na operatora systemu dystrybucyjnego obowiązku bycia właścicielem tego systemu, pod warunkiem jednak – co powinien ustalić sąd odsyłający – że wymóg ten nie utrudnia realizacji celów wyznaczonych w tej dyrektywie, w szczególności poprzez wyłączenie zastosowania wobec takiego systemu reguł, którym w myśl tej dyrektywy powinien on podlegać.

Dyrektywę 2009/72, a w szczególności jej art. 2 pkt 3–6 i art. 32 ust. 1, należy interpretować w ten sposób, że użytkownik podłączony do sieci elektrycznej na poziomie urządzenia średniego napięcia nie musi być uznawany za odbiorcę operatora systemu dystrybucji energii elektrycznej posiadającego wyłączną licencję na dystrybucję energii elektrycznej na danym terytorium, niezależnie od charakteru stosunku umownego łączącego tego użytkownika z operatorem systemu przesyłu energii elektrycznej, gdyż użytkownika takiego można uznać za odbiorcę systemu przesyłu energii elektrycznej, w sytuacji gdy jest on przyłączony do urządzenia średniego napięcia będącego częścią – co powinien zweryfikować sąd odsyłający – podstacji elektrycznej, której działanie polegające na przetwarzaniu napięcia elektrycznego w celu umożliwienia przejścia z wysokiego na średnie napięcie wchodzi w zakres funkcjonowania tego systemu.

(1) Dz.U. C 123 z 9.4.2018.

16.12.2019

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 423/6

Wyrok Trybunału (wielka izba) z dnia 15 października 2019 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Hanseatisches Oberlandesgericht Hamburg – Niemcy) – Wykonanie europejskiego nakazu aresztowania wydanego przeciwko Dumitru-Tudorowi Dorobantu

(Sprawa C-128/18) (1)

(Odesłanie prejudycjalne - Współpraca policyjna i wymiarów sprawiedliwości w sprawach karnych - Decyzja ramowa 2002/584/WSiSW - Europejski nakaz aresztowania - Podstawy odmowy wykonania - Artykuł 4 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej - Zakaz nieludzkiego lub poniżającego traktowania - Warunki pozbawienia wolności w wydającym nakaz państwie członkowskim - Ocena przeprowadzana przez wykonujący nakaz organ sądowy - Kryteria)

(2019/C 423/07)

Język postępowania: niemiecki

Sąd odsyłający

Hanseatisches Oberlandesgericht Hamburg

Strona w postępowaniu głównym

Dumitru-Tudor Dorobantu

Sentencja

Artykuł 1 ust. 3 decyzji ramowej Rady 2002/584/WSiSW z dnia 13 czerwca 2002 r. w sprawie europejskiego nakazu aresztowania i procedury wydawania osób między państwami członkowskimi, zmienionej decyzją ramową Rady 2009/299/WSiSW z dnia 26 lutego 2009 r., w związku z art. 4 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej należy interpretować w ten sposób, że w przypadku gdy wykonujący organ sądowy dysponuje obiektywnymi, wiarygodnymi, dokładnymi i należycie zaktualizowanymi danymi świadczącymi o istnieniu systemowych lub ogólnych nieprawidłowości w zakresie warunków pozbawienia wolności w zakładach karnych wydającego nakaz państwa członkowskiego, powinien on, w celu dokonania oceny, czy istnieją poważne i sprawdzone podstawy, by sądzić, że po przekazaniu do tego państwa członkowskiego osoba, przeciwko której wydano europejski nakaz aresztowania, będzie narażona na rzeczywiste niebezpieczeństwo poddania jej nieludzkiemu lub poniżającemu traktowaniu w rozumieniu tego art. 4, uwzględnić wszystkie istotne aspekty bytowe warunków pozbawienia wolności w zakładzie karnym, w którym konkretnie przewidywane jest osadzenie tej osoby, takie jak dostępna dla osoby pozbawionej wolności przestrzeń osobista w celi tego zakładu, warunki sanitarne oraz zakres swobody przemieszczania się osoby pozbawionej wolności wewnątrz zakładu. Ocena ta nie ogranicza się do sprawdzenia, czy nie występują oczywiste niedostatki. W celu przeprowadzenia takiej oceny wykonujący nakaz organ sądowy powinien zwrócić się do wydającego nakaz organu sądowego o informacje, które uważa za niezbędne, i zasadniczo, w braku konkretnych dowodów pozwalających na stwierdzenie, że warunki pozbawienia wolności naruszają art. 4 karty praw podstawowych, powinien polegać na zapewnieniach udzielonych przez ten ostatni organ.

Jeżeli chodzi w szczególności o przestrzeń osobistą dostępną dla osoby pozbawionej wolności, wykonujący nakaz organ sądowy powinien, przy obecnym braku minimalnych norm w tym zakresie w prawie Unii, uwzględnić minimalne wymogi wynikające z art. 3 europejskiej Konwencji o ochronie praw człowieka i podstawowych wolności, podpisanej w Rzymie w dniu 4 listopada 1950 r., zgodnie z wykładnią tego postanowienia dokonaną przez Europejski Trybunał Praw Człowieka. O ile do celów obliczenia tej dostępnej przestrzeni nie należy brać pod uwagę przestrzeni zajmowanej przez urządzenia sanitarne, o tyle obliczenie to powinno uwzględniać przestrzeń zajmowaną przez meble. Osoby pozbawione wolności powinny jednak zachować możliwość normalnego poruszania się po celi.

Wykonujący nakaz organ sądowy nie może wykluczyć istnienia rzeczywistego niebezpieczeństwa nieludzkiego lub poniżającego traktowania wyłącznie na tej podstawie, że dana osoba dysponuje w wydającym nakaz państwie członkowskim środkiem prawnym umożliwiającym jej zakwestionowanie zastosowanych wobec niej warunków pozbawienia wolności lub że w tym państwie członkowskim istnieją środki ustawodawcze lub strukturalne mające na celu wzmocnienie kontroli warunków pozbawienia wolności.

Stwierdzenie przez wspomniany organ, że istnieją poważne i sprawdzone podstawy, aby sądzić, że osoba, której dotyczy europejski nakaz aresztowania, po jej przekazaniu do wydającego nakaz państwa członkowskiego będzie narażona na niebezpieczeństwo nieludzkiego lub poniżającego traktowania ze względu na warunki pozbawienia wolności panujące w zakładzie karnym, w którym konkretnie przewidywane jest jej osadzenie, nie może być dla celów wydania rozstrzygnięcia w sprawie takiego przekazania kompensowane względami związanymi ze skutecznością współpracy wymiarów sprawiedliwości w sprawach karnych oraz zasadami wzajemnego zaufania i uznawania.

(1) Dz.U. C 268 z 30.7.2018.

16.12.2019

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 423/7

Wyrok Trybunału (wielka izba) z dnia 7 października 2019 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Court of Appeal – Zjednoczone Królestwo) – Safeway Ltd/Andrew Richard Newton, Safeway Pension Trustees Ltd

(Sprawa C-171/18) (1)

(Odesłanie prejudycjalne - Polityka społeczna - Artykuł 119 traktatu WE (obecnie, po zmianie, art. 141 WE) - Pracownicy płci męskiej i pracownicy płci żeńskiej - Równość wynagrodzeń - Prywatny pracowniczy program emerytalny - Zróżnicowany w zależności od płci powszechny wiek emerytalny - Data przyjęcia środków przywracających równe traktowanie - Ujednolicenie z mocą wsteczną tego wieku z powszechnym wiekiem emerytalnym osób znajdujących się wcześniej w mniej korzystnej sytuacji)

(2019/C 423/08)

Język postępowania: angielski

Sąd odsyłający

Court of Appeal

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: Safeway Ltd

Strona pozwana: Andrew Richard Newton, Safeway Pension Trustees Ltd

Sentencja

Artykuł 119 traktatu WE (obecnie, po zmianie art. 141 WE) należy interpretować w ten sposób, że stoi on na przeszkodzie przyjęciu, w braku obiektywnego uzasadnienia, w programie emerytalnym, celem wyeliminowania sprzecznej z tym postanowieniem dyskryminacji wynikającej z wprowadzenia różnego w zależności od płci powszechnego wieku emerytalnego, środka ujednolicającego z mocą wsteczną powszechny wiek emerytalny uczestników tego programu z powszechnym wiekiem emerytalnym osób znajdujących się wcześniej w mniej korzystnej sytuacji, za okres między zawiadomieniem o tym środku a jego przyjęciem, nawet w sytuacji gdy środek taki jest dozwolony przez prawo krajowe i przez akt założycielski tego programu emerytalnego.

(1) Dz.U. C 190 z 4.6.2018.

16.12.2019

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 423/8

Wyrok Trybunału (piąta izba) z dnia 16 października 2019 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Fővárosi Közigazgatási és Munkaügyi Bíróság - Węgry) – Glencore Agriculture Hungary Kft./Nemzeti Adó- és Vámhivatal Fellebbviteli Igazgatósága

(Sprawa C-189/18) (1)

(Odesłanie prejudycjalne - Podatek od wartości dodanej (VAT) - Dyrektywa 2006/112/WE - Artykuły 167 i 168 - Prawo do odliczenia VAT - Odmowa - Oszustwo - Przeprowadzanie dowodów - Zasada poszanowania prawa do obrony - Prawo do bycia wysłuchanym - Dostęp do akt - Artykuł 47 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej - Skuteczna kontrola sądowa - Zasada równości broni - Zasada kontradyktoryjności - Uregulowanie krajowe lub praktyka krajowa, zgodnie z którymi przy weryfikacji prawa podatnika do odliczenia VAT organ podatkowy jest związany ustaleniami faktycznymi i kwalifikacjami prawnymi dokonanymi przez niego w ramach powiązanych postępowań administracyjnych, w których podatnik ten nie był stroną)

(2019/C 423/09)

Język postępowania: węgierski

Sąd odsyłający

Fővárosi Közigazgatási és Munkaügyi Bíróság

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: Glencore Agriculture Hungary Kft.

Strona przeciwna: Nemzeti Adó- és Vámhivatal Fellebbviteli Igazgatósága

Sentencja

Dyrektywę Rady 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej, zasadę poszanowania prawa do obrony oraz art. 47 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej należy interpretować w ten sposób, że co do zasady nie sprzeciwiają się one uregulowaniu lub praktyce danego państwa członkowskiego, zgodnie z którymi w trakcie weryfikacji wykonanego przez podatnika prawa do odliczenia podatku od wartości dodanej (VAT) organ podatkowy jest związany ustaleniami faktycznymi i kwalifikacjami prawnymi dokonanymi już przez siebie w ramach powiązanych postępowań administracyjnych wszczętych przeciwko dostawcom tego podatnika, na których zostały oparte decyzje, które stały się ostateczne, stwierdzające istnienie oszustwa w zakresie VAT popełnionego przez dostawców, z zastrzeżeniem, po pierwsze, że nie zwalniają one organu podatkowego z obowiązku zapoznania podatnika z dowodami, w tym z dowodami pochodzącymi z owych powiązanych postępowań administracyjnych, na podstawie których zamierza on wydać decyzję, oraz że podatnik ten nie zostaje w ten sposób pozbawiony prawa do użytecznego zakwestionowania w trakcie toczącego się przeciwko niemu postępowania owych ustaleń faktycznych i kwalifikacji prawnych, po drugie, że wspomniany podatnik może w trakcie tego postępowania uzyskać dostęp do wszystkich dowodów zebranych w trakcie owych powiązanych postępowań administracyjnych lub w jakimkolwiek innym postępowaniu, na których to dowodach wspomniany organ zamierza oprzeć swą decyzję lub które to dowody mogą zostać wykorzystane przy wykonywaniu prawa do obrony, chyba że cele leżące w interesie ogólnym uzasadniają ograniczenie tego dostępu, oraz po trzecie, że sąd rozpoznający skargę na tę decyzję może skontrolować zgodność z prawem uzyskania i wykorzystania owych dowodów oraz ustaleń, które mają decydujące znaczenie dla rozstrzygnięcia skargi, dokonanych w decyzjach administracyjnych wydanych względem wspomnianych dostawców.

(1) Dz.U. C 221 z 25.6.2018.

16.12.2019

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 423/9

Wyrok Trybunału (piąta izba) z dnia 17 października 2019 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Thüringer Oberlandesgericht - Niemcy) – Saatgut-Treuhandverwaltungs GmbH/Freistaat Thüringen

(Sprawa C-239/18) (1)

(Odesłanie prejudycjalne - Ochrona odmian roślin - Rozporządzenie (WE) nr 2100/94 - Odstępstwo przewidziane w art. 14 - Rozporządzenie (WE) nr 1768/95 - Artykuł 11 ust. 1 i 2 - Wnioski o udzielenie informacji - Informacje dostarczane przez organy urzędowe - Wniosek o udzielenie informacji na temat rzeczywistego wykorzystania materiału rozmnożeniowego danych gatunków lub odmian - Treść wniosku)

(2019/C 423/10)

Język postępowania: niemiecki

Sąd odsyłający

Thüringer Oberlandesgericht

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: Saatgut-Treuhandverwaltungs GmbH

Druga strona postępowania: Freistaat Thüringen

Sentencja

Artykuł 11 ust. 1 rozporządzenia Komisji (WE) nr 1768/95 z dnia 24 lipca 1995 r. ustanawiającego przepisy wykonawcze w zakresie odstępstwa rolnego przewidzianego w art. 14 ust. 3 rozporządzenia Rady (WE) nr 2100/94 w sprawie wspólnotowego systemu ochrony odmian roślin należy interpretować w ten sposób, że nie przewiduje on, iż posiadacz wspólnotowego prawa do ochrony odmian roślin może zwrócić się do organu urzędowego z wnioskiem o udzielenie informacji dotyczących wykorzystania materiału rozmnożeniowego gatunków, gdy taki wniosek nie wskazuje konkretnej chronionej odmiany, w odniesieniu do której żąda się takich informacji.

(1) Dz.U. C 249 z 16.7.2018.

16.12.2019

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 423/10

Wyrok Trybunału (piąta izba) z dnia 16 października 2019 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Conseil d’État – Francja) – UPM France/Premier ministre, Ministre de l'Action et des Comptes publics

(Sprawa C-270/18) (1)

(Odesłanie prejudycjalne - Dyrektywa 2003/96/WE - Opodatkowanie produktów energetycznych i energii elektrycznej - Artykuł 21 ust. 5 akapit trzeci - Zwolnienie drobnych producentów energii elektrycznej, uzależnione od opodatkowania wyprodukowanej energii elektrycznej - Brak, w dozwolonym okresie przejściowym, podatku wewnętrznego od końcowego zużycia energii elektrycznej - Artykuł 14 ust. 1 lit. a) - Obowiązek zwolnienia produktów energetycznych i energii elektrycznej wykorzystywanych do produkcji energii elektrycznej)

(2019/C 423/11)

Język postępowania: francuski

Sąd odsyłający

Conseil d’État

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: UPM France

Strona przeciwna: Premier ministre, Ministre de l'Action et des Comptes publics

Sentencja

Artykuł 21 ust. 5 akapit trzeci zdanie drugie dyrektywy Rady 2003/96/WE z dnia 27 października 2003 r. w sprawie restrukturyzacji wspólnotowych przepisów ramowych dotyczących opodatkowania produktów energetycznych i energii elektrycznej należy interpretować w ten sposób, że przewidziane w tym przepisie zwolnienie drobnych producentów energii elektrycznej, pod warunkiem że w drodze odstępstwa od art. 14 ust. 1 lit. a) tej dyrektywy produkty energetyczne wykorzystywane do produkcji tej energii elektrycznej podlegają opodatkowaniu, nie mogło być stosowane przez Republikę Francuską w przyznanym jej okresie przejściowym, zgodnie z art. 18 ust. 10 akapit drugi tej dyrektywy, do dnia 1 stycznia 2009 r., w którym to okresie owo państwo członkowskie nie wprowadziło systemu opodatkowania energii elektrycznej przewidzianego w tej dyrektywie.

(1) Dz.U. C 211 z 18.6.2018.

16.12.2019

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 423/10

Wyrok Trybunału (ósma izba) z dnia 17 października 2019 r. – Alcogroup SA, Alcodis SA/Komisja Europejska, Orde van Vlaamse Balies, Ordre des barreaux francophones et germanophone, Ordre français des avocats du barreau de Bruxelles

(Sprawa C-403/18 P) (1)

(Odwołanie - Konkurencja - Porozumienia, decyzje i uzgodnione praktyki - Rynek etanolu - Rozporządzenie (WE) nr 1/2003 - Artykuł 20 ust. 4 - Decyzja w sprawie kontroli - Przebieg kontroli - Poufność korespondencji między adwokatem a klientem - Odmowa zawieszenia środków dochodzeniowych - Skarga o stwierdzenie nieważności - Dopuszczalność - Decyzja przygotowawcza)

(2019/C 423/12)

Język postępowania: francuski

Strony

Wnoszące odwołanie: Alcogroup SA, Alcodis SA (przedstawiciele: P. de Bandt, J. Dewispelaere i J. Probst, avocats)

Druga strona postępowania: Komisja Europejska (przedstawiciele: T. Christoforou, V. Bottka, C. Giolito i F. Jimeno Fernández, pełnomocnicy), Orde van Vlaamse Balies (przedstawiciele: F. Wijckmans i S. De Keer, advocaten, oraz S. Engelen, avocat), Ordre des barreaux francophones et germanophone, Ordre français des avocats du barreau de Bruxelles (przedstawiciele: T. Bontinck, A. Guillerme i P. Goffinet, avocats)

Sentencja

1)	Odwołanie zostaje oddalone.

2)	Alcogroup SA i Alcodis SA zostają obciążone kosztami postępowania.

(1) Dz.U. C 294 z 20.8.2018.

16.12.2019

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 423/11

Wyrok Trybunału (ósma izba) z dnia 17 października 2019 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Finanzgericht Baden-Württemberg – Niemcy) – Südzucker AG/Hauptzollamt Karlsruhe

(Sprawa C-423/18) (1)

(Odesłanie prejudycjalne - Rolnictwo - Wspólna organizacja rynków - Rozporządzenie (WE) nr 9 67/2006 - Artykuł 3 ust. 2 - Cukier - Opłata za nadwyżki - Termin powiadomienia o całkowitej kwocie opłaty do uiszczenia - Maksymalny termin następczej korekty - Zasady proporcjonalności, pewności prawa i ochrony uzasadnionych oczekiwań)

(2019/C 423/13)

Język postępowania: niemiecki

Sąd odsyłający

Finanzgericht Baden-Württemberg

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: Südzucker AG

Strona pozwana: Hauptzollamt Karlsruhe

Sentencja

Artykuł 3 ust. 2 zdanie pierwsze rozporządzenia Komisji (WE) nr 967/2006 z dnia 29 czerwca 2006 r. ustanawiającego szczegółowe zasady stosowania rozporządzenia Rady (WE) nr 318/2006 w odniesieniu do pozakwotowej produkcji cukru należy interpretować w ten sposób, że w przypadku gdy właściwy organ państwa członkowskiego wysyła danemu producentowi cukru powiadomienie o nadwyżce cukru w terminie określonym w tym przepisie, termin ten ma co do zasady również zastosowanie do sprostowania takiego powiadomienia wynikającego z kontroli przeprowadzonej na podstawie art. 10 rozporządzenia Komisji (WE) nr 952/2006 z dnia 29 czerwca 2006 r. ustanawiającego szczegółowe zasady stosowania rozporządzenia Rady (WE) nr 318/2006 w odniesieniu do zarządzania rynkiem wewnętrznym cukru oraz systemu kwot, zmienionego rozporządzeniem Komisji (WE) nr 707/2008 z dnia 24 lipca 2008 r. Przekroczenie tego terminu może być jednak dopuszczalne, jeżeli właściwy organ krajowy, z wyjątkiem przypadku niedbalstwa z jego strony, nie miał wiedzy o szczegółach produkcji cukru danego przedsiębiorstwa, i że ten brak wiedzy można racjonalnie przypisać wspomnianemu przedsiębiorstwu, ponieważ nie działało ono w dobrej wierze i nie przestrzegało wszystkich istotnych przepisów. Ustalenie, czy taka sytuacja ma miejsce w postępowaniu głównym należy, w świetle ogółu okoliczności tej sprawy, do sądu odsyłającego.

W braku przepisów prawa Unii dotyczących obowiązującego państwa członkowskie terminu do wysłania producentom cukru powiadomienia o korekcie wysokości opłaty za nadwyżki wyprodukowanego cukru po upływie terminu wyznaczonego w art. 3 ust. 2 zdanie pierwsze rozporządzenia nr 967/2006, do sądu krajowego należy ustalenie, w każdym konkretnym przypadku i w świetle wszystkich okoliczności sprawy w postępowaniu głównym, czy termin ten jest zgodny z zasadami równoważności i skuteczności, a także z zasadą pewności prawa.

(1) Dz.U. C 373 z 15.10.2018.

16.12.2019

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 423/12

Wyrok Trybunału (siódma izba) z dnia 17 października 2019 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Rechtbank van eerste aanleg te Antwerpen - Belgia) – Argenta Spaarbank NV/Belgische Staat

(Sprawa C-459/18) (1)

(Odesłanie prejudycjalne - Przepisy podatkowe - Podatek dochodowy od osób prawnych - Odliczenie na kapitał wysokiego ryzyka - Pomniejszenie kwoty podlegającej odliczeniu przez spółki mające stały zakład w innym państwie członkowskim i osiągające dochody zwolnione na podstawie umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania - Artykuł 49 TFUE - Swoboda przedsiębiorczości - Niekorzystne traktowanie - Brak)

(2019/C 423/14)

Język postępowania: niderlandzki

Sąd odsyłający

Rechtbank van eerste aanleg te Antwerpen

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: Argenta Spaarbank NV

Strona przeciwna: Belgische Staat

Sentencja

Artykuł 49 TFUE należy interpretować w ten sposób, że nie sprzeciwia się on uregulowaniu krajowemu, takiemu jak omawiane w postępowaniu głównym, na podstawie którego przy obliczaniu odliczenia przyznanego spółce podlegającej w całości opodatkowaniu w danym państwie członkowskim i posiadającej w innym państwie członkowskim stały zakład, którego dochody są zwolnione w pierwszym państwie członkowskim na mocy umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania, wartość netto aktywów tego stałego zakładu jest uwzględniana, z jednej strony, przy obliczaniu odliczenia na kapitał wysokiego ryzyka przyznanego spółce będącej rezydentem, ale, z drugiej strony, kwota odliczenia jest pomniejszana o najmniejszą z następujących kwot, to znaczy, o część odliczenia na kapitał wysokiego ryzyka dotyczącą stałego zakładu lub o dodatni wynik osiągnięty przez ten stały zakład, podczas gdy takie pomniejszenie nie ma zastosowania w przypadku, gdy stały zakład jest położony w pierwszym państwie członkowskim.

(1) Dz.U. C 373 z 15.10.2018.

16.12.2019

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 423/13

Wyrok Trybunału (dziewiąta izba) z dnia 16 października 2019 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Budapest Környéki Közigazgatási és Munkaügyi Bíróság - Węgry) – SD/Agrárminiszter

(Sprawa C-490/18) (1)

(Odesłanie prejudycjalne - Wspólna polityka rolna - Sektor pszczelarski - Rozporządzenie (UE) nr 1308/2013 - Rozporządzenie delegowane (UE) 2015/1366 - Wniosek o przyznanie pomocy - Warunki - Minimalna liczba kolonii pszczół - Ustalenie z mocą wsteczną - Zasada pewności prawa - Zasada ochrony uzasadnionych oczekiwań)

(2019/C 423/15)

Język postępowania: węgierski

Sąd odsyłający

Budapest Környéki Közigazgatási és Munkaügyi Bíróság

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: SD

Strona przeciwna: Agrárminiszter

Sentencja

Z zastrzeżeniem ustaleń, jakich powinien dokonać sąd odsyłający, zasady pewności prawa i ochrony uzasadnionych oczekiwań należy interpretować w ten sposób, że nie stoją one na przeszkodzie temu, by uregulowanie krajowe takie jak to rozpatrywane w postępowaniu głównym, które na podstawie art. 55 ust. 1 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1308/2013 z dnia 17 grudnia 2013 r. ustanawiającego wspólną organizację rynków produktów rolnych oraz uchylającego rozporządzenia Rady (EWG) nr 922/72, (EWG) nr 234/79, (WE) nr 1037/2001 i (WE) nr 1234/2007 ustanawia program w sektorze pszczelarskim na kolejny okres trzech lat, po pierwsze, określało warunki przyznania pomocy w tym sektorze odmienne od warunków przewidzianych w poprzednich programach, a po drugie, pozwalało pszczelarzom na korzystanie z tej pomocy od daty wcześniejszej niż data wejścia w życie owego uregulowania, jeśli spełniają oni nowe warunki przewidziane w tym uregulowaniu.

(1) Dz.U. C 25 z 21.1.2019.

16.12.2019

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 423/13

Wyrok Trybunału (dziesiąta izba) z dnia 17 października 2019 r. – Landeskammer für Land- und Forstwirtschaft in Steiermark/Gabriele Schmid, Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (EUIPO)

(Sprawa C-514/18 P) (1)

(Odwołanie - Znak towarowy Unii Europejskiej - Rozporządzenie (WE) nr 207/2009 - Artykuł 15 - Pojęcie „rzeczywistego używania” - Wymóg używania znaku towarowego zgodnie z jego podstawową funkcją)

(2019/C 423/16)

Język postępowania: niemiecki

Strony

Wnoszący odwołanie: Landeskammer für Land- und Forstwirtschaft in Steiermark (przedstawiciele: I. Hödl i S. Schoeller, Rechtsanwälte)

Druga strona postępowania: Gabriele Schmid (przedstawiciel: B. Kuchar, Rechtsanwältin), Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (przedstawiciel: D. Hanf, pełnomocnik)

Sentencja

1)	Odwołanie zostaje oddalone.

2)	Landeskammer für Land- und Forstwirtschaft in Steiermark (regionalna izba ds. rolnictwa i leśnictwa w Styrii, Austria) pokrywa własne koszty oraz koszty poniesione przez Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (EUIPO) i Gabrielę Schmid.

(1) Dz.U. C 408 z 12.11.2018.

16.12.2019

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 423/14

Wyrok Trybunału (pierwsza izba) z dnia 9 października 2019 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Saarländisches Oberlandesgericht - Niemcy) – BGL BNP Paribas SA/TeamBank AG Nürnberg

(Sprawa C-548/18) (1)

(Odesłanie prejudycjalne - Przestrzeń wolności, bezpieczeństwa i sprawiedliwości - Współpraca sądowa w sprawach cywilnych - Rozporządzenie (WE) nr 593/2008 - Prawo właściwe dla zobowiązań umownych - Artykuł 14 - Cesja wierzytelności - Skuteczność wobec osób trzecich)

(2019/C 423/17)

Język postępowania: niemiecki

Sąd odsyłający

Saarländisches Oberlandesgericht

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: BGL BNP Paribas SA

Strona przeciwna: TeamBank AG Nürnberg

Sentencja

Artykuł 14 rozporządzenia (WE) nr 593/2008 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 17 czerwca 2008 r. dotyczącego prawa właściwego dla zobowiązań umownych (Rzym I) należy interpretować w ten sposób, że nie wskazuje on – ani bezpośrednio, ani poprzez analogię – prawa właściwego dla kwestii skuteczności wobec osób trzecich przelewu wierzytelności w przypadku wielokrotnego przelewu wierzytelności dokonywanego przez tego samego wierzyciela na rzecz kolejnych cesjonariuszy.

(1) Dz.U. C 436 z 3.12.2018.

16.12.2019

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 423/15

Wyrok Trybunału (dziewiąta izba) z dnia 17 października 2019 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Consiglio di Stato - Włochy) – Caseificio Cirigliana Srl, Mail Srl, Sorì Italia Srl/Ministero delle Politiche agricole, alimentari e forestali, Presidenza del Consiglio dei Ministri, Ministero della Salute

(Sprawa C-569/18) (1)

(Odesłanie prejudycjalne - Rozporządzenie (UE) nr 1151/2012 - Artykuł 4 lit. c) i art. 7 ust. 1 lit. e) - Systemy jakości mające zastosowanie do produktów rolnych i środków spożywczych - Uczciwa konkurencja - Mozzarella di Bufala Campana ChNP - Obowiązek wyodrębnienia stref do produkcji sera Mozzarella di Bufala Campana ChNP)

(2019/C 423/18)

Język postępowania: włoski

Sąd odsyłający

Consiglio di Stato

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: Caseificio Cirigliana Srl, Mail Srl, Sorì Italia Srl

Strona pozwana: Ministero delle Politiche agricole, alimentari e forestali, Presidenza del Consiglio dei Ministri, Ministero della Salute

przy udziale: Consorzio di Tutela del Formaggio Mozzarella di Bufala Campana

Sentencja

Artykuł 4 lit. c) i art. 7 ust. 1 lit. e) rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1151/2012 z dnia 21 listopada 2012 r. w sprawie systemów jakości produktów rolnych i środków spożywczych oraz specyfikację produktu Mozzarella di Bufala Campana ChNP należy interpretować w ten sposób, że nie stoją one na przeszkodzie uregulowaniu krajowemu takiemu jak analizowane w postępowaniu głównym, które stanowi, że działalność w zakresie produkcji sera Mozzarella di Bufala Campana ChNP powinna być prowadzona w strefach przeznaczonych wyłącznie do tej produkcji, w tym także w obrębie jednego zakładu, w których zakazane jest posiadanie oraz przechowywanie mleka pochodzącego z gospodarstw nieobjętych systemem kontroli chronionej nazwy pochodzenia (ChNP) „Mozzarella di Bufala Campana”, jeżeli uregulowanie to stanowi niezbędny i proporcjonalny środek umożliwiający ochronę jakości takiego produktu lub zapewnienie kontroli specyfikacji tej ChNP, co powinien zweryfikować sąd odsyłający.

(1) Dz.U. C 436 z 3.11.2018.

16.12.2019

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 423/16

Wyrok Trybunału (dziesiąta izba) z dnia 9 października 2019 r. (wnioski o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożone przez Bundesfinanzhof - Niemcy) – C GmbH & Co. KG (C-573/18), C-eG (C-574/18)/Finanzamt Z

(Sprawa połączone C-573/18 i C-574/18) (1)

(Odesłanie prejudycjalne - Szósta dyrektywa 77/388/EWG - Artykuł 11 część A ust. 1 lit. a) - Podstawa opodatkowania - Subwencja związana bezpośrednio z ceną - Rozporządzenie (WE) nr 2200/96 - Artykuł 11 ust. 1 i art. 15 - Organizacja producentów rolnych, która utworzyła fundusz operacyjny - Dostawy dokonane przez organizację producentów na rzecz jej członków za opłatą niepokrywającą całości ceny zakupu - Dodatkowe finansowanie z funduszu operacyjnego)

(2019/C 423/19)

Język postępowania: niemiecki

Sąd odsyłający

Bundesfinanzhof

Strony w postępowaniach głównych

Strony skarżące: C GmbH & Co. KG (C-573/18), C-eG (C-574/18)

Strona przeciwna: Finanzamt Z

Sentencja

Artykuł 11 część A ust. 1 lit. a) szóstej dyrektywy Rady 77/388/EWG z dnia 17 maja 1977 r. w sprawie harmonizacji ustawodawstw państw członkowskich w odniesieniu do podatków obrotowych – wspólny system podatku od wartości dodanej: ujednolicona podstawa wymiaru podatku, należy interpretować w ten sposób, że w okolicznościach takich jak te rozpatrywane w postępowaniach głównych, w których „organizacja producentów” w rozumieniu art. 11 rozporządzenia (WE) Rady nr 2200/96 z dnia 28 października 1996 r. w sprawie wspólnej organizacji rynku owoców i warzyw dokonuje zakupu towarów od poddostawców, dostarcza te towary zrzeszonym w niej członkom i otrzymuje od nich płatność niepokrywającą ceny zakupu, kwota, jaką fundusz operacyjny, taki jak przewidziany w art. 15 tego rozporządzenia, wypłaca tej organizacji producentów za dostawę tych towarów na rzecz producentów, wlicza się do świadczenia wzajemnego oraz powinna zostać uznana za wypłacaną przez osobę trzecią subwencję bezpośrednio związaną z ceną tej transakcji.

(1) Dz.U. C 427 z 26.11.2018.

16.12.2019

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 423/16

Wyrok Trybunału (dziewiąta izba) z dnia 17 października 2019 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Cour d'appel de Liège - Belgia) – Ministère public, Ministre des Finances du Royaume de Belgique/QC, Comida paralela 12

(Sprawa C-579/18) (1)

(Odesłanie prejudycjalne - Podatek akcyzowy - Dyrektywa 2008/118/WE - Artykuły 8 i 38 - Dłużnik z tytułu podatku akcyzowego w następstwie nieprawidłowego wprowadzenia wyrobów na terytorium państwa członkowskiego - Pojęcie - Spółka odpowiedzialna cywilnoprawnie za czyny popełnione przez osobę zarządzającą spółką)

(2019/C 423/20)

Język postępowania: francuski

Sąd odsyłający

Cour d'appel de Liège

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: Ministère public, Ministre des Finances du Royaume de Belgique

Strona przeciwna: QC, Comida paralela 12

Sentencja

Artykuł 38 w związku z art. 8 ust. 2 dyrektywy Rady 2008/118/WE z dnia 16 grudnia 2008 r. w sprawie ogólnych zasad dotyczących podatku akcyzowego, uchylającej dyrektywę 92/12/EWG należy interpretować w ten sposób, że nie stoi on na przeszkodzie przepisom krajowym, takim jak będące przedmiotem postępowania głównego, które w przypadku nieprawidłowego wprowadzenia na terytorium państwa członkowskiego wyrobów akcyzowych dopuszczonych do konsumpcji w innym państwie członkowskim, czynią dłużnikiem solidarnym z tytułu podatku akcyzowego osobę prawną odpowiedzialną cywilnoprawnie za czyny zabronione karnie, popełnione przez osobę nią zarządzającą.

(1) Dz.U. C 427 z 26.11.2018.

16.12.2019

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 423/17

Wyrok Trybunału (dziesiąta izba) z dnia 17 października 2019 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Naczelny Sąd Administracyjny – Polska) – Unitel Sp. z o.o. w Warszawie/Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie

(Sprawa C-653/18) (1)

(Odesłanie prejudycjalne - Podatki - Podatek od wartości dodanej (VAT) - Dyrektywa 2006/112/WE - Artykuł 146 - Zwolnienia w eksporcie - Pojęcie „dostawy towarów” - Artykuł 131 - Warunki ustanawiane przez państwa członkowskie - Zasada proporcjonalności - Zasada neutralności podatkowej - Dowody - Oszustwo - Praktyka państwa członkowskiego polegająca na odmowie przyznania prawa do zwolnienia, w przypadku gdy nabywca wywożonych towarów nie jest ustalony)

(2019/C 423/21)

Język postępowania: polski

Sąd odsyłający

Naczelny Sąd Administracyjny

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: Unitel Sp. z o.o. w Warszawie

Strona przeciwna: Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie

Sentencja

Artykuł 146 ust. 1 lit. a) i b) oraz art. 131 dyrektywy Rady 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej, a także zasady neutralności podatkowej i proporcjonalności należy interpretować w ten sposób, że sprzeciwiają się one praktyce krajowej, takiej jak będąca przedmiotem postępowania głównego, polegającej na uznawaniu w każdym wypadku, że nie dochodzi do dostawy towarów w rozumieniu tego pierwszego przepisu, i w konsekwencji na odmowie skorzystania ze zwolnienia z podatku od wartości dodanej (VAT), jeżeli dane towary zostały wywiezione poza terytorium Unii Europejskiej, a po dokonaniu wywozu organy podatkowe stwierdziły, że nabywcą tych towarów nie była osoba wykazana na fakturze wystawionej przez podatnika, lecz inny nieustalony podmiot. W takich okolicznościach należy odmówić skorzystania ze zwolnienia z VAT przewidzianego w art. 146 ust. 1 lit. a) i b) tej dyrektywy, jeżeli brak ustalenia rzeczywistego nabywcy uniemożliwia wykazanie, że dana transakcja stanowi dostawę towarów w rozumieniu tego przepisu, lub jeżeli zostanie stwierdzone, że podatnik ten wiedział lub powinien był wiedzieć, iż owa transakcja wiąże się z oszustwem popełnionym na szkodę wspólnego systemu VAT.

Dyrektywę 2006/112 należy interpretować w ten sposób, że, gdy w tych okolicznościach następuje odmowa skorzystania ze zwolnienia z podatku od wartości dodanej (VAT) przewidzianego w art. 146 ust. 1 lit. a) i b) dyrektywy 2006/112, należy uznać, że dana transakcja nie stanowi transakcji podlegającej opodatkowaniu i w związku z tym nie uprawnia do odliczenia VAT naliczonego.

(1) Dz.U. C 44 z 4.2.2019.

16.12.2019

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 423/18

Wyrok Trybunału (druga izba) z dnia 9 października 2019 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Kammergericht Berlin – Niemcy) – Wykonanie europejskiego nakazu aresztowania wydanego przeciwko NJ

(C-489/19 PPU) (1)

(Odesłanie prejudycjalne - Pilny tryb prejudycjalny - Współpraca policyjna i wymiarów sprawiedliwości w sprawach karnych - Europejski nakaz aresztowania - Decyzja ramowa 2002/584/WSiSW - Artykuł 1 ust. 1 - Pojęcie „europejskiego nakazu aresztowania” - Minimalne wymogi przesądzające o ważności - Artykuł 6 ust. 1 - Pojęcie „wydającego nakaz organu sądowego” - Europejski nakaz aresztowania wydany przez prokuraturę państwa członkowskiego - Status - Istnienie stosunku podporządkowania organowi władzy wykonawczej - Uprawnienie ministra sprawiedliwości do wydawania indywidualnych instrukcji - Zatwierdzenie europejskiego nakazu aresztowania przez sąd przed jego przekazaniem)

(2019/C 423/22)

Język postępowania: niemiecki

Sąd odsyłający

Kammergericht Berlin

Strona w postępowaniu głównym

Przy udziale: Generalstaatsanwaltschaft Berlin

Sentencja

Pojęcie „europejskiego nakazu aresztowania”, o którym mowa w art. 1 ust. 1 decyzji ramowej Rady 2002/584/WSiSW z dnia 13 czerwca 2002 r. w sprawie europejskiego nakazu aresztowania i procedury wydawania osób między państwami członkowskimi, zmienionej decyzją ramową Rady 2009/299/WSiSW z dnia 26 lutego 2009 r., należy interpretować w ten sposób, że obejmuje ono europejskie nakazy aresztowania wydane przez prokuratury państwa członkowskiego, mimo że owe prokuratury są w kontekście wydawania tych nakazów aresztowania narażone na ryzyko bezpośredniego lub pośredniego podlegania indywidualnym poleceniom lub instrukcjom ze strony władzy wykonawczej, takiej jak minister sprawiedliwości, pod warunkiem że te nakazy aresztowania, by mogły zostać przekazane przez te prokuratury, obligatoryjnie podlegają zatwierdzeniu przez sąd, który w ramach tej procedury kontroluje – w sposób niezależny i obiektywny, posiadając dostęp do całości akt sprawy karnej, do których dołączane są ewentualne indywidualne polecenia i instrukcje ze strony władzy wykonawczej – przesłanki wydania oraz proporcjonalność wspomnianych nakazów aresztowania, podejmując w ten sposób autonomiczną decyzję, nadającą im ostateczną formę.

(1) Dz.U. C 280 z 19.8.2019.

16.12.2019

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 423/19

Postanowienie Trybunału (ósma izba) z dnia 3 października 2019 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Administrativen sad – Chaskowo – Bułgaria) – SZ/Mitnitsa Burgas

(Sprawa C-652/18) (1)

(Odesłanie prejudycjalne - Artykuł 99 regulaminu postępowania przed Trybunałem - Kontrola środków pieniężnych wwożonych do Unii Europejskiej lub wywożonych z Unii Europejskiej - Rozporządzenie (WE) nr 1889/2005 - Artykuł 3 ust. 1 - Naruszenie obowiązku zadeklarowania - Artykuł 9 ust. 1 - Sankcje przewidziane w prawie krajowym - Przepisy krajowe - Grzywna i przepadek niezadeklarowanej kwoty na rzecz państwa - Proporcjonalność)

(2019/C 423/23)

Język postępowania: bułgarski

Sąd odsyłający

Administrativen sad – Chaskowo

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: SZ

Strona przeciwna: Mitnitsa Burgas

przy udziale: Okrazhna prokuratura – Chaskowo

Sentencja

Artykuł 9 ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 1889/2005 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 26 października 2005 r. w sprawie kontroli środków pieniężnych wwożonych do Wspólnoty lub wywożonych ze Wspólnoty należy interpretować w ten sposób, że stoi on na przeszkodzie uregulowaniu krajowemu takiemu jak rozpatrywane w postępowaniu głównym, w którym w celu nałożenia sankcji za naruszenie obowiązku złożenia deklaracji przewidzianego w art. 3 tego rozporządzenia przewidziano, poza wymierzeniem grzywny administracyjnej, przepadek niezadeklarowanej kwoty na rzecz państwa.

(1) Dz.U. C 4 z 7.1.2019.

16.12.2019

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 423/20

Postanowienie Trybunału (druga izba) z dnia 24 września 2019 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Spetsializiran nakazatelen sad – Bulgaria) – postępowanie karne przeciwko QR

(Sprawa C-467/19 PPU) (1)

(Odesłanie prejudycjalne - Pilny tryb prejudycjalny - Współpraca wymiarów sprawiedliwości w sprawach karnych - Dyrektywa (UE) 2016/343 - Artykuł 7 ust. 4 - Wzmocnienie niektórych aspektów domniemania niewinności i prawa do obecności na rozprawie w postępowaniu karnym - Prawo do nieskładania wyjaśnień i prawo do nieobciążania samego siebie - Ugoda zawarta między prokuratorem a sprawcą przestępstwa - Zatwierdzenie takiej ugody przez sąd - Warunek - Zgoda pozostałych oskarżonych - Karta praw podstawowych Unii Europejskiej - Brak możliwości zastosowania)

(2019/C 423/25)

Język postępowania: bułgarski

Sąd odsyłający

Spetsializiran nakazatelen sad

Strona w postępowaniu głównym w sprawie karnej

przy udziale: Spetsializirana prokuratura, YM, ZK, HD

Sentencja

Artykuł 7 ust. 4 dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/343 z dnia 9 marca 2016 r. w sprawie wzmocnienia niektórych aspektów domniemania niewinności i prawa do obecności na rozprawie w postępowaniu karnym należy interpretować w ten sposób, że nie reguluje on kwestii tego, czy zatwierdzenie przez sąd ugody w sprawie zastosowania uzgodnionej kary, takiej jak rozpatrywana w postępowaniu głównym, zawartej między oskarżonym o przynależność do grupy przestępczej a prokuratorem, może być uzależnione od warunku wyrażenia zgody na zawarcie tej ugody przez pozostałych oskarżonych o przynależność do tej grupy przestępczej.

(1) Dz.U. C 280 z 19.8.2019.

16.12.2019

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 423/21

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Raad van State (Nederland) w dniu 11 września 2019 r. – M, A, Staatssecretaris van Justitie en Veiligheid/Staatssecretaris van Justitie en Veiligheid, T

(Sprawa C-673/19)

(2019/C 423/26)

Język postępowania: niderlandzki

Sąd odsyłający

Raad van State

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: M, A, Staatssecretaris van Justitie en Veiligheid

Strona przeciwna: Staatssecretaris van Justitie en Veiligheid, T

Pytanie prejudycjalne

Czy dyrektywa Parlamentu Europejskiego i Rady 2008/115/WE z dnia 16 grudnia 2008 r. w sprawie wspólnych norm i procedur stosowanych przez państwa członkowskie w odniesieniu do powrotów nielegalnie przebywających obywateli państw trzecich (1), w szczególności jej art. 3, 4, 6 i 15, stoi na przeszkodzie umieszczeniu na mocy ustawodawstwa krajowego w ośrodku detencyjnym cudzoziemca, który korzysta z ochrony międzynarodowej w innym państwie członkowskim UE, jeżeli zastosowanie tego środka detencyjnego ma na celu wydalenie do innego państwa członkowskiego i z tego względu cudzoziemca zobowiązano wcześniej do wyjazdu na terytorium tego państwa członkowskiego, ale nie wydano następnie decyzji nakazującej powrót?

(1) Dz.U. z 2008 r., L 348, s. 98.

16.12.2019

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 423/21

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Tribunalul Ilfov (Rumunia) w dniu 12 września 2019 r. – NL/Direcția Generală Regională a Finanțelor Publice București

(Sprawa C-679/19)

(2019/C 423/27)

Język postępowania: rumuński

Sąd odsyłający

Tribunalul Ilfov

Strony w postępowaniu głównym

Strona wnosząca odwołanie: NL

Druga strona postępowania: Direcția Generală Regională a Finanțelor Publice București

Pytania prejudycjalne

Czy art. 9 ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 1889/2005 Parlamentu Europejskiego i Rady w sprawie kontroli środków pieniężnych wwożonych do Wspólnoty lub wywożonych ze Wspólnoty (1) należy interpretować w ten sposób, że sprzeciwia się on sankcji takiej jak przewidziana w art. 653 lit. i) Hotărârea Guvernului nr. 707/2006 (dekretu rządowego nr 707/2006), który stanowi, że środki pieniężne niezgłoszone w formie pisemnej organom celnym, przekraczające limit 10 000 EUR, podlegają przepadkowi w całości i ostatecznie?

Czy art. 9 ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 1889/2005 Parlamentu Europejskiego i Rady w sprawie kontroli środków pieniężnych wwożonych do Wspólnoty lub wywożonych ze Wspólnoty należy interpretować w ten sposób, że sprzeciwia się on temu, by państwa członkowskie stosowały sankcję za wykroczenie w postaci całkowitego przepadku niezgłoszonej kwoty bez uprzedniej lub późniejszej weryfikacji pochodzenia lub przeznaczenia kwoty i niezależnie od jej pochodzenia lub przeznaczenia?

(1) Dz.U. 2005, L 309, s. 9.

16.12.2019

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 423/22

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Tribunal Supremo (Hiszpania) w dniu 16 września 2019 r. – Viesgo Infraestructuras Energéticas, S.L./Administración del Estado i in.

(Sprawa C-683/19)

(2019/C 423/28)

Język postępowania: hiszpański

Sąd odsyłający

Tribunal Supremo

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: Viesgo Infraestructuras Energéticas, S.L.

Druga strona postępowania: Administración del Estado, Iberdrola, S.A., Gas Natural SDG, S.A., EDP España, S.A., CIDE, Asociación de Distribuidores de Energía Eléctrica, Endesa, S.A., Agri-Energía, S.A., Navarro Generación, S.A., Electra del Cardener, Serviliano García, S.A., Energías de Benasque, S.L., Candín Energía, S.L., Cooperativa Eléctrica Benéfica Catralense, Cooperativa Valenciana, Eléctrica Vaquer, S.A., Hijos de José Bassols, S.A., Electra Aduriz, S.A., El Gas, S.A., Estabanell y Pahisa, S.A., Electra Caldense, S.A., Cooperativa Popular de Fluid Electric Camprodon, S.C.C.L., Fuciños Rivas, S.L., Electra del Maestrazgo, S.A.

Pytania prejudycjalne

Czy stosownie do utrwalonego orzecznictwa Trybunału Sprawiedliwości – między innymi wyroków z dnia 20 kwietnia 2010 r. (sprawa C-265/08, Federutility) (1) i z dnia 7 września 2016 r. (sprawa C-121/15, ANODE) (2) –uregulowanie krajowe takie jak uregulowanie zawarte w art. 45 ust. 4 Ley 24/2013, de 26 de diciembre [ustawy 24/2013 z dnia 26 grudnia 2013 r.] i uszczegółowione następnie w art. 2 i 3 Real Decreto 968/2014, de 21 de noviembre [dekretu królewskiego 968/2014 z dnia 21 listopada 2014 r.], zgodnie z którym finansowanie bonu społecznego spoczywa na określonych podmiotach z sektora energii elektrycznej, mianowicie na spółkach dominujących dla grup spółek lub w stosownym przypadku spółek prowadzących jednocześnie działalność w zakresie wytwarzania, dystrybucji i sprzedaży energii elektrycznej, jest zgodne z wymogami przewidzianymi w art. 3 ust. 2 dyrektywy 2009/72/WE (3), zważywszy, że niektóre z podmiotów zobowiązanych w tym zakresie mają bardzo niewielkie znaczenie w tym sektorze rozpatrywanym jako całość, podczas gdy z ponoszenia tych kosztów zwolniono inne podmioty lub grupy spółek, które mogą znajdować się w lepszej sytuacji pozwalającej im na pokrycie tych kosztów, czy to z uwagi na wielkość ich obrotów, czy też ich relatywne znaczenie w którymś z sektorów działalności, bądź też dlatego, że prowadzą jednocześnie i w sposób zintegrowany dwie z tych działalności?

Czy z wymogiem proporcjonalności przewidzianym we wspomnianym art. 3 ust. 2 dyrektywy 2009/72/WE jest zgodne uregulowanie krajowe, z którego wynika, iż obowiązek finansowania bonu społecznego nie jest obowiązkiem o charakterze nadzwyczajnym ani obowiązkiem ustanowionym na czas określony, lecz wprowadzono go na czas nieokreślony, bez możliwości zwrotu kosztów i bez jakiegokolwiek środka wyrównawczego?

(1) EU:C:2010:205.

(2) EU:C:2016:637.

(3) Dyrektywa 2009/72/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 13 lipca 2009 r. dotycząca wspólnych zasad rynku wewnętrznego energii elektrycznej i uchylająca dyrektywę 2003/54/WE (Dz.U. 2009, L 211, s. 55.

16.12.2019

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 423/23

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Audiencia Provincial de Alicante (Hiszpania) w dniu 18 września 2019 r. – Banco Santander, S.A./VF i WD

(Sprawa C-691/19)

(2019/C 423/29)

Język postępowania: hiszpański

Sąd odsyłający

Audiencia Provincial de Alicante

Strony w postępowaniu głównym

Strona wnosząca odwołanie: Banco Santander, SA

Druga strona postępowania: VF i WD

Pytania prejudycjalne

Czy zgodna z określoną w art. 6 ust. 1 dyrektywy (1) zasadą braku związania jest wykładnia sądowa (polegająca na tym, że zwrot kwot nienależnie zapłaconych na podstawie warunku dotyczącego kosztów ujętego w umowie kredytu hipotecznego zawartej z konsumentem nie jest skutkiem stwierdzenia nieważności, lecz niezależnego roszczenia podlegającego terminowi przedawnienia), która pozwala na ostateczne związanie konsumenta warunkiem dotyczącym kosztów, gdyż nie może on uzyskać zwrotu, jeżeli wspomniane roszczenie uległo przedawnieniu?

2)	Czy zgodna ze wspomnianą zasadą jest instytucja przedawnienia roszczenia o zwrot kwoty nienależnie zapłaconej na podstawie zastosowania warunku uznanego za nieuczciwy, gdyż może ono się wiązać z utratą prawa do zwrotu, niezależnie od stwierdzenia nieważności warunku?

Na wypadek udzielenia odpowiedzi twierdzącej na powyższe pytanie, czy pojęcie „rozsądnego terminu przedawnienia”, do którego odniósł się Trybunał, należy interpretować wyłącznie w oparciu o parametry krajowe, czy też przeciwnie, ten rozsądny charakter musi spełniać jakieś wymogi po to, aby zapewnić minimalny poziom ochrony dla konsumentów będących kredytobiorcami na całym obszarze Unii Europejskiej, i nie może stanowić zagrożenia dla istoty prawa do braku związania warunkiem uznanym za nieuczciwy?

Na wypadek uznania, że rozsądny charakter terminu przedawnienia musi spełniać pewne minimalne wymogi, czy ów rozsądny charakter może zależeć od chwili, w której ustawodawstwo krajowe przewiduje możliwość wytoczenia powództwa? Czy rozsądne jest, aby bieg terminu przedawnienia rozpoczynał się w dniu zawarcia umowy, czy też, przeciwnie, zasada braku związania nieuczciwymi warunkami wymaga uprzedniego lub jednoczesnego stwierdzenia nieważności warunku dotyczącego kosztów, tak aby kredytobiorcy przysługiwał rozsądny termin na zażądanie zwrotu nienależnego świadczenia?

(1) Dyrektywa Rady 93/13/EWG z dnia 5 kwietnia 1993 r. w sprawie nieuczciwych warunków w umowach konsumenckich (Dz.U. 1993, L 95, s. 29).

16.12.2019

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 423/24

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Watford Employment Trinbunal (Zjednoczone Królestwo) w dniu 19 września 2019 r. – B/Yodel Delivery Network Ltd

(Sprawa C-692/19)

(2019/C 423/30)

Język postępowania: angielski

Sąd odsyłający

Watford Employment Trinbunal

Strony w postępowaniu głównym

Strona powodowa: B

Strona pozwana: Yodel Delivery Network Ltd

Pytania prejudycjalne

Czy dyrektywa 2003/88/WE (1) dotycząca niektórych aspektów organizacji czasu pracy stoi na przeszkodzie przepisom prawa krajowego, które – w celu objęcia zakresem dyrektywy – nakładają na osobę fizyczną obowiązek zobowiązania się do wykonywania lub świadczenia wszelkiej wymaganej od niej pracy lub usług „osobiście”?

W szczególności:

2.1.

Czy okoliczność, że dana osoba ma prawo angażować podwykonawców lub „zastępców” w celu wykonania całości lub części powierzonej jej pracy lub powierzonych jej usług wyklucza możliwość uznania jej za pracownika w rozumieniu dyrektywy 2003/88/WE:

2.1.1.

w ogóle (prawo do zastępstwa jest niezgodne ze statusem pracownika); lub

2.1.2.

wyłącznie w związku z okresem korzystania z prawa do zastępstwa (czyli należy uznawać ją za pracownika w związku z okresami, w których osoba ta faktycznie wykonywała pracę lub świadczyła usługi)?

2.2.	Czy dla ustalenia statusu pracownika w rozumieniu dyrektywy 2003/88/WE istotne jest to, że powód nie skorzystał z prawa do powierzenia wykonania lub zastępstwa w sytuacji, gdy z prawa tego skorzystały inne podmioty zatrudnione zasadniczo na takich samych warunkach?

2.3.	Czy dla ustalenia statusu pracownika w rozumieniu dyrektywy 2003/88/WE istotne jest to, że inne podmioty, w tym spółki z ograniczoną odpowiedzialnością (limited companies) i spółki komandytowe (limited liability partnerships), były „zatrudnione” zasadniczo na takich samych warunkach jak powód?

Czy dla ustalenia statusu pracownika w rozumieniu dyrektywy 2003/88/WE istotne jest to, że podmiot uznawany za pracodawcę nie ma obowiązku zaoferowania pracy danemu powodowi, co oznacza, że praca oferowana jest „stosownie do potrzeb”, lub że dany powód nie ma obowiązku przyjęcia oferty pracy, mianowicie przy podejmowaniu decyzji w tym względzie może on zawsze skorzystać z „przysługującego kurierowi bezwarunkowego prawa do odmowy przyjęcia zaoferowanej pracy”?

Czy dla ustalenia statusu pracownika w rozumieniu dyrektywy 2003/88/WE istotne jest to, że dany powód nie ma obowiązku świadczenia pracy wyłącznie na rzecz podmiotu uznawanego za pracodawcę, lecz może jednocześnie świadczyć podobne usługi na rzecz dowolnej osoby trzeciej, w tym bezpośrednich konkurentów podmiotu uznawanego za pracodawcę?

5	Czy dla ustalenia statusu pracownika w rozumieniu dyrektywy 2003/88/WE istotne jest to, że powód nie skorzystał z prawa do świadczenia podobnych usług na rzecz osób trzecich w sytuacji, gdy z prawa tego skorzystały inne podmioty zatrudnione zasadniczo na takich samych warunkach?

W jaki sposób do celów [art. 2 pkt 1] dyrektywy 2003/88/WE należy obliczać czas pracy pracownika w okolicznościach, w których dany powód nie ma obowiązku wykonywać pracy w ustalonych godzinach, lecz ma możliwość wyznaczenia godzin pracy w ramach określonych parametrów, na przykład między godziną 7.30 a godziną 21.00? W szczególności w jaki sposób należy obliczać czas pracy w sytuacji, gdy:

6.1.	dana osoba nie ma obowiązku wykonywania pracy wyłącznie na rzecz podmiotu uznawanego za pracodawcę w tych godzinach lub niektóre czynności wykonywane w tych godzinach (na przykład prowadzenie samochodu) mogą być korzystne zarówno dla podmiotu uznawanego za pracodawcę, jak i dla osoby trzeciej;

6.2.	pracownik ma dużą swobodę w wyborze sposobu wykonywania pracy, dzięki czemu może dostosować swój czas do własnych potrzeb, a nie tylko do interesów podmiotu uznawanego za pracodawcę.

(1) Dyrektywa 2003/88/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 4 listopada 2003 r. dotycząca niektórych aspektów organizacji czasu pracy (Dz.U. 2003, L 299, s. 9).

16.12.2019

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 423/25

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Tribunal Supremo (Hiszpania) w dniu 24 września 2019 r. – Novo Banco S.A./Junta de Andalucía

(Sprawa C-712/19)

(2019/C 423/31)

Język postępowania: hiszpański

Sąd odsyłający

Tribunal Supremo

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: Novo Banco S.A.

Druga strona postępowania: Junta de Andalucía

Pytania prejudycjalne

Czy art. 49, 56 i 63 TFUE, które gwarantują, odpowiednio, swobodę przedsiębiorczości, swobodę świadczenia usług i swobodny przepływ kapitału, należy interpretować w ten sposób, że stoją one na przeszkodzie w szczególności systemowi odliczeń podatkowych takiemu jak system przewidziany w zakresie podatku od depozytów w art. 6 ust. 7 pkt 2 i 3 andaluzyjskiej Ley 11/2010, de 3 de diciembre, de medidas fiscales para la reducción del déficit público y para la sostenibilidad (ustawy 11/2010 z dnia 3 grudnia 2010 r. o środkach fiskalnych służących zmniejszeniu deficytu publicznego i zapewnieniu stabilności budżetowej)?

Czy PODATEK OD DEPOZYTÓW POBIERANY OD INSTYTUCJI KREDYTOWYCH W ANDALUZJI (podatek od depozytów) należy uznać za podatek pośredni, mimo że art. 6 ust. 2 andaluzyjskiej ustawy 11/2010 nadaje mu charakter podatku bezpośredniego, a jeżeli tak, czy w świetle art. 401 i art. 135 ust. 1 lit. d) dyrektywy VAT (1) jego istnienie i wymagalność są zgodne z VAT?

(1) Dyrektywa Rady 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz.U. 2006, L 347, s. 1).

16.12.2019

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 423/26

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Juzgado de lo Mercantil no 2 de Madrid (Hiszpania) w dniu 26 września 2019 r. – ZA i in./Repsol Comercial de Productos Petrolíferos SA

(Sprawa C-716/19)

(2019/C 423/32)

Język postępowania: hiszpański

Sąd odsyłający

Juzgado de lo Mercantil no 2 de Madrid

Strony w postępowaniu głównym

Strona powodowa: ZA, AZ, BX, CV, DU, ET

Strona pozwana: Repsol Comercial de Productos Petrolíferos SA

Pytania prejudycjalne

Czy w świetle rozporządzenia (WE) nr 1/2003 (1) można uznać, że okoliczności faktyczne będące przedmiotem dochodzenia i uznane za udowodnione w decyzji wydanej przez krajowy organ ochrony konkurencji państwa członkowskiego UE – gdy organ ten działa na podstawie art. 101 TFUE i 102 TFUE w ramach zadań powierzonych mu na mocy wspomnianego rozporządzenia oraz zawiadomienia w sprawie współpracy pomiędzy Komisją i sądami państw członkowskich UE, a także obwieszczenia Komisji w sprawie współpracy w ramach sieci organów ochrony konkurencji (2004/C 101/03) z dnia 27 kwietnia 2004 r. –, która to decyzja została następnie utrzymana w mocy i stała się ostateczna w wyniku orzeczenia sądu wyższej instancji, mają pełną moc dowodową i wywołują skutek warunkujący lub przesądzający (wiążący) dla rozstrzygnięcia przez inny sąd w kolejnych sprawach dotyczących tych samych okoliczności faktycznych?

Czy w przypadku, gdy krajowy organ ochrony konkurencji rozstrzyga w przedmiocie istnienia naruszenia w odniesieniu do sieci porozumień, należy uznać, o ile podmiot dopuszczający się naruszenia nie przedstawi dowodu przeciwnego, że treść tego rozstrzygnięcia dotyczy wszystkich porozumień wchodzących w skład tej sieci? Innymi słowy, czy rozstrzygnięcia dotyczące sieci porozumień prowadzą do odwrócenia ciężaru dowodu?

(1) Rozporządzenie Rady (WE) nr 1/2003 z dnia 16 grudnia 2002 r. w sprawie wprowadzenia w życie reguł konkurencji ustanowionych w art. 81 i 82 Traktatu (Dz.U. 2003, L 1, s. 1).

16.12.2019

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 423/27

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez High Court of Justice (Chancery Division) (Zjednoczone Królestwo) w dniu 2 października 2019 r. – Beverly Hills Teddy Bear Company/PMS International Group

(Sprawa C-728/19)

(2019/C 423/33)

Język postępowania: angielski

Sąd odsyłający

High Court of Justice (Chancery Division)

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: Beverly Hills Teddy Bear Company

Strona pozwana: PMS International Group

Pytania prejudycjalne

Czy dla powstania ochrony niezarejestrowanego wzoru wspólnotowego na podstawie art. 11 rozporządzenia Rady (WE) nr 6/2002 (1) z dnia 12 grudnia 2001 r. (zwanego dalej „rozporządzeniem”) poprzez udostępnienie publiczne wzoru w rozumieniu art. 11 ust. 1 wydarzenie powodujące ujawnienie w rozumieniu art. 11 ust. 1 musi nastąpić na terytorium geograficznym Wspólnoty, czy wystarczy, by wydarzenie, niezależnie od tego, gdzie miało miejsce, było tego rodzaju, że mogło stać się dostatecznie znane podczas zwykłego toku prowadzenia spraw środowiskom wyspecjalizowanym w danej branży działającym we Wspólnocie (przy założeniu, że wzór nie został ujawniony pod warunkiem zachowania poufności w rozumieniu ostatniego zdania art. 11 ust. 2)?

Czy datą oceny nowości wzoru, o którego ochronę jako niezarejestrowanego wzoru wspólnotowego w rozumieniu art. 5 ust. 1 lit. a) rozporządzenia się wnosi, jest data, w której powstała ochrona niezarejestrowanego wzoru wspólnotowego zgodnie z art. 11 rozporządzenia, czy też ewentualnie data, w której istotne wydarzenie powodujące ujawnienie wzoru w rozumieniu art. 7 ust. 1 rozporządzenia mogło stać się dostatecznie znane podczas zwykłego toku prowadzenia spraw środowiskom wyspecjalizowanym w danej branży, działającym we Wspólnocie (przy założeniu, że wzór nie został ujawniony pod warunkiem zachowania poufności zgodnie z ostatnim zdaniem art. 7 ust. 1) lub ewentualnie inna, a jeśli tak, to jaka data?

(1) Rozporządzenie Rady (WE) NR 6/2002 z dnia 12 grudnia 2001 r. w sprawie wzorów wspólnotowych (Dz.U. 2002, L 3, s. 1).

16.12.2019

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 423/27

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Court of Appeal in Northern Ireland y(Zjednoczone Królestwo) w dniu 2 października 2019 r. – TKF przeciwko Department of Justice for Northern Ireland

(Sprawa C-729/19)

(2019/C 423/34)

Język postępowania: angielski

Sąd odsyłający

Court of Appeal in Northern Ireland

Strony w postępowaniu głównym

Strona wnosząca apelację: TKF

Druga strona postępowania: Department of Justice for Northern Ireland

Pytania prejudycjalne

1)	Czy art. 75 ust. 2 rozporządzenia Rady (WE) nr 4/2009 w sprawie świadczeń alimentacyjnych (1) należy interpretować jako mający zastosowanie wyłącznie do „orzeczeń” wydanych w państwach, które – w chwili ich wydania – były państwami członkowskimi Unii Europejskiej?

Biorąc pod uwagę fakt, że Polska jest obecnie państwem członkowskim Unii związanym Protokołem haskim – czy orzeczenia w przedmiocie świadczeń alimentacyjnych, które zostały wydane przez sąd polski w 1999 r. i 2003 r., czyli przed przystąpieniem Polski do Unii, mogą zostać obecnie zarejestrowane i wykonane w innym państwie członkowskim Unii na podstawie jakiegokolwiek przepisu rozporządzenia Rady (WE) nr 4/2009 w sprawie świadczeń alimentacyjnych, a w szczególności:

a)	na podstawie art. 75 ust. 3 i art. 56 rozporządzenia w sprawie świadczeń alimentacyjnych;

b)	na podstawie art. 75 ust. 2 i sekcji 2 rozdziału IV rozporządzenia w sprawie świadczeń alimentacyjnych;

c)	na podstawie art. 75 ust. 2 lit. a) i sekcji 3 rozdziału IV rozporządzenia w sprawie świadczeń alimentacyjnych;

d)	na podstawie któregokolwiek z pozostałych artykułów tego rozporządzenia?

(1) Rozporządzenie Rady z dnia 18 grudnia 2008 r. w sprawie jurysdykcji, prawa właściwego, uznawania i wykonywania orzeczeń oraz współpracy w zakresie zobowiązań alimentacyjnych (Dz.U. L 2009, L 7, s. 1).

16.12.2019

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 423/28

Skarga wniesiona w dniu 4 października 2019 r. – Królestwo Niderlandów/Rada Unii Europejskiej, Parlament Europejski

(Sprawa C-733/19)

(2019/C 423/35)

Język postępowania: niderlandzki

Strony

Strona skarżąca: Królestwo Niderlandów (przedstawiciele: M. Bulterman, M. Noort, P. Huurnink, pełnomocnicy)

Strona pozwana: Rada Unii Europejskiej, Parlament Europejski

Żądania strony skarżącej

Skarżąca wnosi do Trybunału:

—

tytułem żądania głównego: o stwierdzenie nieważności

—	pkt 1 części D załącznika V, ustanawiającego zakaz połowów przy użyciu włoków rozprzowych zelektryfikowanych;

—	pkt 2 części D załącznika V w zakresie, w jakim mowa w nim o okresie przejściowym oraz w zakresie, w jakim mowa w nim o warunku by nie więcej niż 5 % floty trawlerów poławiających włokami rozprzowymi stosowało włok rozprzowy zelektryfikowany [pkt 2 lit. a)] oraz

—	pkt 3, 4 i 5 części D załącznika V do zaskarżonego rozporządzenia (1);

—

tytułem żądania ewentualnego, na wypadek gdyby Trybunał nie mógł stwierdzić nieważności wskazanych elementów części D załącznika V: o stwierdzenie nieważności części D załącznika V w całości, włącznie ze zdaniem podrzędnym rozpoczynającym się od słów „który jest dozwolony […]”, występującym w art. 7 ust. 1 lit. b) zaskarżonego rozporządzenia i dokonującym odesłania do części D załącznika V;

—	tytułem kolejnego żądania ewentualnego: na wypadek gdyby Trybunał nie mógł uwzględnić ani żądania głównego, ani żądania ewentualnego dotyczącego stwierdzenia częściowej nieważności zaskarżonego rozporządzenia: o stwierdzenie nieważności rzeczonego rozporządzenia w całości oraz

—	obciążenie Parlamentu Europejskiego i Rady Unii Europejskiej kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Zarzut pierwszy: naruszenie art. 3 ust. 3 TUE w zw. z art. 11 TFUE, w zw. z art. 191 ust. 3 TFUE, w zw. z art. 2 ust. 3 lit. c), h), i i) oraz art. 6 ust. 2 rozporządzenia podstawowego (2), a także art. 3 ust. 1 zaskarżonego rozporządzenia ze względu na ustanowienie przez Parlament i Radę zakazu połowów przy użyciu włoków rozprzowych zelektryfikowanych oraz okresu przejściowego bez należytego uwzględnienia najlepszych dostępnych opinii naukowych.

Zarzut drugi: naruszenie art. 3 ust. 3 TUE w zw. z art. 11 TFUE, w zw. z art. 173 ust. 1 i 3 TFUE, w zw. z art. 2 ust. 3 lit. h) oraz art. 6 ust. 2 rozporządzenia podstawowego, a także art. 3 ust. 1 zaskarżonego rozporządzenia ze względu na ustanowienie przez Parlament i Radę zakazu połowów przy użyciu włoków rozprzowych zelektryfikowanych oraz okresu przejściowego z naruszeniem obowiązku stymulacji innowacji oraz rozwoju technologii.

Zarzut trzeci: naruszenie art. 3 ust. 3 TUE w zw. z art. 11 TFUE, w zw. z art. 191 ust. 2 akapit pierwszy TFUE, w zw. z art. 2 ust. 2 oraz art. 3 lit. h) rozporządzenia podstawowego, a także art. 3 ust. 1 zaskarżonego rozporządzenia w zakresie, w jakim Parlament i Rada oparły zakaz połowów przy użyciu włoków rozprzowych zelektryfikowanych oraz okres przejściowy na zasadzie ostrożności.

(1) Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2019/1241 z dnia 20 czerwca 2019 r. w sprawie zachowania zasobów rybnych i ochrony ekosystemów morskich za pomocą środków technicznych, zmieniające rozporządzenia Rady (WE) nr 2019/2006, (WE) nr 1224/2009 i rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1380/2013, (UE) 2016/1139, (UE) 2018/973, (UE) 2019/472 i (UE) 2019/1022 oraz uchylające rozporządzenia Rady (WE) nr 894/97, (WE) nr 850/98, (WE) nr 2549/2000, (WE) nr 254/2002, (WE) nr 812/2004 i (WE) nr 2187/2005, Dz.U. 2019, L 198, s. 105.

(2) Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1380/2013 z dnia 11 grudnia 2013 r. w sprawie wspólnej polityki rybołówstwa, zmieniające rozporządzenia Rady (WE) nr 1954/2003 i (WE) nr 1224/2009 oraz uchylające rozporządzenia Rady (WE) nr 2371/2002 i (WE) nr 639/2004 oraz decyzję Rady 2004/585/WE, Dz.U. 2013, L 354, s. 22.

16.12.2019

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 423/29

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Conseil d’État (Belgia) w dniu 15 października 2019 r. – T.H.C./Commissaire général aux réfugiés et aux apatrides

(Sprawa C-755/19)

(2019/C 423/36)

Język postępowania: francuski

Sąd odsyłający

Conseil d’État

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: T.H.C.

Druga strona postępowania: Commissaire général aux réfugiés et aux apatrides

Pytanie prejudycjalne

Czy art. 46 dyrektywy 2013/32/UE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 26 czerwca 2013 r. w sprawie wspólnych procedur udzielania i cofania ochrony międzynarodowej (1) (wersja przekształcona), zgodnie z którym wnioskodawcy powinni mieć prawo do skutecznego środka zaskarżenia decyzji „podjętej w sprawie ich wniosków o udzielenie ochrony międzynarodowej”, i art. 47 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej należy interpretować w ten sposób, że stoją one na przeszkodzie krajowemu przepisowi proceduralnemu, takiemu jak art. 39/57 § 1 akapit drugi pkt 3o zdanie drugie ustawy z dnia 15 grudnia 1980 r. w sprawie wjazdu na terytorium, pobytu, osiedlania się i wydalania cudzoziemców w związku z art. 57/6 § 3 akapit pierwszy pkt 5o i art. 57/6/2 § 1 tej samej ustawy, zgodnie z którym termin do wniesienia odwołania od decyzji stwierdzającej niedopuszczalność kolejnego wniosku o udzielenie ochrony międzynarodowej złożonego przez obywatela państwa trzeciego wynosi pięć dni „kalendarzowych” od dnia doręczenia tejże decyzji administracyjnej w przypadku, gdy „cudzoziemiec w chwili złożenia wniosku znajduje się w określonym miejscu, o którym mowa w art. 74/8 i 74/9 tej samej ustawy, lub znajduje się w dyspozycji służb państwowych”?

(1) Dz. U. 2013, L 180, s. 60.

16.12.2019

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 423/30

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Rīgas apgabaltiesas Civillietu tiesu kolēģija (Łotwa) w dniu 17 października 2019 r. – SIA „CV-Online Latvia”/SIA „Melons”

(Sprawa C-762/19)

(2019/C 423/37)

Język postępowania: łotewski

Sąd odsyłający

Rīgas apgabaltiesas Civillietu tiesu kolēģija

Strony w postępowaniu głównym

Strona powodowa w pierwszej instancji i druga strona postępowania apelacyjnego: SIA „CV-Online Latvia”

Strona pozwana w pierwszej instancji i strona wnosząca apelację: SIA „Melons”

Pytania prejudycjalne

Czy działanie strony pozwanej polegające na przekierowaniu użytkownika końcowego za pomocą hiperłącza do witryny internetowej strony powodowej, w której to witrynie możliwe jest przeglądanie bazy danych z ogłoszeniami o pracę, należy interpretować w ten sposób, że jest ono objęte definicją „wtórnego wykorzystania” zawartą w art. 7 ust. 2 lit. b) dyrektywy 96/9/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 11 marca 1996 r. w sprawie ochrony prawnej baz danych (1), a konkretnie stanowi wtórne wykorzystanie bazy danych poprzez transmisję w innej formie?

Czy informacje zawierające metaznaczniki wyświetlane w wyszukiwarce strony pozwanej należy interpretować w ten sposób, że są one objęte definicją „pobierania danych” zawartą w art. 7 ust. 2 lit. a) dyrektywy 96/9/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 11 marca 1996 r. w sprawie ochrony prawnej baz danych, a konkretnie stanowią one stałe lub czasowe przeniesienie całej lub istotnej części zawartości bazy danych na inny nośnik danych, w jakikolwiek sposób i w jakiejkolwiek formie?

(1) Dyrektywa 96/9/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 11 marca 1996 r. w sprawie ochrony prawnej baz danych (Dz.U. 1996, L 77., s. 20).

16.12.2019

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 423/31

Wyrok Sądu z dnia 24 września 2019 r. – Fortischem/Komisja

(Sprawa T-121/15) (1)

(Pomoc państwa - Przemysł chemiczny - Decyzja uznająca pomoc za niezgodną z rynkiem wewnętrznym - Pojęcie pomocy państwa - Zasoby państwowe - Korzyść - Odzyskanie pomocy - Ciągłość gospodarcza - Zasada dobrej administracji - Obowiązek uzasadnienia)

(2019/C 423/38)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Fortischem a.s. (Nováky, Słowacja) (przedstawiciele: adwokaci C. Arhold, P. Hodál i M. Staroň)

Strona pozwana: Komisja Europejska (przedstawiciele: L. Armati i G. Conte, pełnomocnicy)

Interwenient popierający stronę pozwaną: AlzChem AG (Trostberg, Niemcy) (przedstawiciele: początkowo P. Alexiadis, solicitor, oraz adwokaci A. Borsos i I. Georgiopoulos, następnie adwokaci P. Alexiadis, A. Borsos i V. Dolka)

Przedmiot

Oparte na art. 263 TFUE żądanie stwierdzenia nieważności art. 1 i 3–5 decyzji Komisji Europejskiej (UE) 2015/1826 z dnia 15 października 2014 r. w sprawie pomocy państwa SA.33797 (2013/C) (ex 2013/NN) (ex 2011/CP) wdrożonej przez Słowację na rzecz NCHZ (Dz.U. 2015, L 269, s. 71).

Sentencja

1)	Skarga zostaje oddalona.

2)	Fortischem a.s. pokrywa własne koszty oraz koszty poniesione przez Komisję Europejską.

3)	AlzChem AG pokrywa własne koszty.

(1) Dz.U. C 178 z 1.6.2015.

16.12.2019

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 423/32

Wyrok Sądu z dnia 24 września 2019 r. – Hubei Xinyegang Special Tube/Komisja

(Sprawa T-500/17) (1)

(Dumping - Przywóz niektórych rur i przewodów rurowych bez szwu z żelaza innego niż żeliwo lub stali innej niż nierdzewna, o przekroju okrągłym i o średnicy zewnętrznej przekraczającej 406,4 mm pochodzących z Chin - Ostateczne cło antydumpingowe - Szkoda - Podcięcie cenowe - Związek przyczynowy)

(2019/C 423/39)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Hubei Xinyegang Special Tube Co. Ltd (Huangshi, Chiny) (przedstawiciele: adwokaci E. Vermulst i J. Cornelis)

Strona pozwana: Komisja Europejska (przedstawiciele: T. Maxian Rusche i N. Kuplewatzky, pełnomocnicy)

Interwenienci popierający stronę pozwaną: ArcelorMittal Tubular Products Roman SA (Roman, Rumunia), Válcovny trub Chomutov a.s. (Chomutov, Republika Czeska), Vallourec Deutschland GmbH (Düsseldorf, Niemcy) (przedstawiciele: G. Berrisch, adwokat, i B. Byrne, solicitor)

Przedmiot

Skarga oparta na art. 263 TFUE zmierzająca do stwierdzenia nieważności rozporządzenia wykonawczego Komisji (UE) 2017/804 z dnia 11 maja 2017 r. nakładającego ostateczne cło antydumpingowe na przywóz niektórych rur i przewodów rurowych bez szwu z żelaza innego niż żeliwo lub stali innej niż nierdzewna, o przekroju okrągłym i o średnicy zewnętrznej przekraczającej 406,4 mm pochodzących z Chińskiej Republiki Ludowej (Dz.U. 2017, L 121, s. 3), w zakresie, w jakim dotyczy ono skarżącej.

Sentencja

Stwierdza się nieważność rozporządzenia wykonawczego Komisji (UE) 2017/804 z dnia 11 maja 2017 r. nakładającego ostateczne cło antydumpingowe na przywóz niektórych rur i przewodów rurowych bez szwu z żelaza innego niż żeliwo lub stali innej niż nierdzewna, o przekroju okrągłym i o średnicy zewnętrznej przekraczającej 406,4 mm pochodzących z Chińskiej Republiki Ludowej, w zakresie, w jakim dotyczy ono produktów wytwarzanych przez Hubei Xinyegang Special Tube Co. Ltd.

2)	Komisja Europejska pokrywa, poza własnymi kosztami, również koszty poniesione przez Hubei Xinyegang Special Tube.

3)	ArcelorMittal Tubular Products Roman SA, Válcovny trub Chomutov a.s. oraz Vallourec Deutschland GmbH pokrywają własne koszty.

(1) Dz.U. C 318 z 25.9.2017.

16.12.2019

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 423/33

Wyrok Sądu z dnia 3 października 2019 r. – BASF/ECHA

(Sprawa T-805/17) (1)

(REACH - Artykuł 11 rozporządzenia (WE) nr 1907/2006 - Artykuł 3 ust. 3 rozporządzenia wykonawczego (UE) 2016/9 - Obowiązek wspólnego przedłożenia danych - Wspólne przedłożenie z możliwością pełnego odstępstwa - Praktyka administracyjna ECHA wymagająca zawarcia porozumienia w sprawie warunków dostępu do wspólnego przedłożenia z wiodącym rejestrującym w zakresie zarejestrowanej substancji - Brak porozumienia - Mechanizm rozstrzygania sporów stosowany przez analogię - Decyzja w sprawie udzielenia dostępu do wspólnego przedłożenia - Podstawa prawna - Uprawnienia dyskrecjonalne ECHA - Oczywisty błąd w ocenie - Obowiązek uzasadnienia - Pewność prawa)

(2019/C 423/40)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: BASF SE (Ludwigshafen am Rhein, Niemcy) (przedstawiciele: adwokaci R. Cana, D. Abrahams, E. Mullier i H. Widemann)

Strona pozwana: Europejska Agencja Chemikaliów (przedstawiciele: M. Heikkilä, C. Jacquet i T. Basmatzi, pełnomocnicy)

Przedmiot

Oparte na art. 263 TFUE żądanie stwierdzenia nieważności decyzji ECHA DSH-30–3-0122–2017 z dnia 2 października 2017 r. przyznającej Sustainability Support Services (Europe) AB dostęp do wspólnego przedłożenia złożonego przez REACH & colours jako wiodącego rejestrującego w zakresie substancji 4,4’-bis[(4-anilino-6-morfolino-1, 3, 5-triazin-2-yl)amino]stilben-2,2’-disulfonian disodu, o numerze CE 240–245–2 i o numerze CAS 16090–02–1.

Sentencja

1)	Skarga zostaje oddalona.

2)	BASF SE i Europejska Agencja Chemikaliów (ECHA) pokrywają własne koszty.

(1) Dz.U. C 52 z 12.2.2018 r.

16.12.2019

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 423/33

Wyrok Sądu z dnia 3 października 2019 r. – BASF i REACH & colours/ECHA

(Sprawa T-806/17) (1)

(REACH - Artykuł 11 rozporządzenia (WE) nr 1907/2006 - Artykuł 3 ust. 3 rozporządzenia wykonawczego (UE) 2016/9 - Wymóg wspólnego przedłożenia danych - Wspólne przedłożenie z opcją całkowitego odstępstwa - Praktyka administracyjna ECHA wymagająca porozumienia dotyczącego warunków dostępu do wspólnego przedłożenia z wiodącym rejestrującym dla substancji zarejestrowanej - Brak porozumienia - Mechanizm rozstrzygania sporów stosowany analogicznie - Decyzja udzielająca dostępu do wspólnego przedłożenia - Podstawa prawna - Uprawnienia dyskrecjonalne ECHA - Oczywisty błąd w ocenie - Obowiązek uzasadnienia - Pewność prawa)

(2019/C 423/41)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: BASF SE (Ludwigshafen am Rhein, Niemcy) i REACH & colours Kereskedelmi és Szolgáltató Kft. (REACH & colours Kft.) (Budapeszt, Węgry) (przedstawiciele: R. Cana, D. Abrahams, E. Mullier i H. Widemann, adwokaci)

Strona pozwana: Europejska Agencja Chemikaliów (przedstawiciele: M. Heikkilä, C. Jacquet, i T. Basmatzi, pełnomocnicy)

Przedmiot

Oparte na art. 263 TFUE żądanie stwierdzenia nieważności decyzji DSH-30-3-0123-2017 wydanej przez ECHA w dniu 2 października 2017 r., udzielającej Sustainability Support Services (Europe) AB dostępu do wspólnego przedłożenia dokonanego przez REACH & colours jako wiodącego rejestrującego dla substancji 2,2’-[winylenobis[(3-sulfoniano-4,1-fenyleno)imino[6-(dietylamino)-1, 3, 5-triazyno-4,2-diylo]imino]]bis(benzeno-1,4-disulfonian) heksasodu, oznaczonej numerem WE 255-217-5 i numerem CAS 41098-56-0.

Sentencja

1)	Skarga zostaje oddalona.

2)	BASF SE, REACH & colours Kereskedelmi és Szolgáltató Kft. (REACH & colours Kft.) i Europejska Agencja Chemikaliów (ECHA) pokrywają własne koszty.

(1) Dz.U. C 52 z 12.2.2018.

16.12.2019

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 423/34

Wyrok Sądu z dnia 24 września 2019 r. – Pink Lady America/CPVO - WAAA

(Sprawa T-112/18) (1)

(Odmiany roślin - Postępowanie w sprawie unieważnienia - Odmiana jabłka Cripps Pink - Artykuły 10 i 116 rozporządzenia (WE) nr 2100/94 - Nowość - Przedłużenie okresu obowiązywania odstępstwa - Pojęcie wykorzystywania odmiany - Ocena handlowa - Artykuł 76 rozporządzenia (WE) nr 874/2009 - Dowody przedstawione z opóźnieniem przed izbą odwoławczą - Dowody przedstawione po raz pierwszy przed Sądem)

(2019/C 423/42)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Pink Lady America LLC (przedstawiciele: początkowo R. Manno i S. Travaglio, a następnie R. Manno, adwokaci)

Strona przeciwna: Wspólnotowy Urząd Ochrony Odmian Roślin (CPVO) (przedstawiciele: M. Ekvad, F. Mattina i M. Garcia Monco-Fuente, pełnomocnicy)

Druga strona w postępowaniu przed izbą odwoławczą CPVO, będąca interwenientem przed Sądem: Western Australian Agruculture Authority (WAAA) (South Perth, Australia) (przedstawiciele: T. Bouvet i L. Romestant, adwokaci)

Przedmiot

Skarga na decyzję izby odwoławczej CPVO z dnia 14 września 2017 (sprawa A 007/2016) dotyczącą postępowania w sprawie unieważnienia pomiędzy WAAA i Pink Lady America.

Sentencja

1)	Skarga zostaje oddalona.

2)	Pink Lady America LLC zostaje obciążona kosztami.

(1) Dz.U. C 152 z 30.4.2018.

16.12.2019

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 423/35

Wyrok Sądu z dnia 24 września 2019 r. – Roxtec/EUIPO – Wallmax (Przedstawienie czarnego kwadratu zawierającego siedem niebieskich koncentrycznych kręgów)

(Sprawa T-261/18) (1)

(Znak towarowy Unii Europejskiej - Postępowanie w sprawie unieważnienia prawa do znaku - Graficzny unijny znak towarowy przedstawiający czarny kwadrat zawierający siedem niebieskich koncentrycznych kręgów - Bezwzględna podstawa odmowy rejestracji - Oznaczenie tworzone wyłącznie przez kształt towaru niezbędny do uzyskania efektu technicznego - Artykuł 7 ust. 1 lit. e) ppkt (ii) rozporządzenia (UE) 2017/1001)

(2019/C 423/43)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Roxtec AB (Karlskrona, Szwecja) (przedstawiciele: adwokaci J. Olsson i J. Adamsson)

Strona pozwana: Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (przedstawiciele: V. Ruzek i H. O’Neill, pełnomocnicy)

Druga strona w postępowaniu przed izbą odwoławczą EUIPO będąca interwenientem przed Sądem: Wallmax Srl (Mediolan, Włochy) (przedstawiciele: adwokaci F. Ferrari i L. Goglia)

Przedmiot

Skarga na decyzję Drugiej Izby Odwoławczej EUIPO z dnia 8 stycznia 2018 r. (sprawa R 940/2017-2) dotyczącą postępowania w sprawie unieważnienia prawa do znaku między Wallmax a Roxtec.

Sentencja

1)	Skarga zostaje oddalona.

2)	Roxtec AB pokrywa własne koszty oraz koszty poniesione przez Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (EUIPO).

3)	Wallmax Srl pokrywa własne koszty.

(1) Dz.U. C 231 z 2.7.2018.

16.12.2019

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 423/36

Wyrok Sądu z dnia 24 września 2019 r. – Yanukovych/Rada

(Sprawa T-300/18) (1)

(Wspólna polityka zagraniczna i bezpieczeństwa - Środki ograniczające przyjęte w związku z sytuacją na Ukrainie - Zamrożenie środków finansowych - Wykaz osób, podmiotów i organów, do których ma zastosowanie zamrożenie środków finansowych i zasobów gospodarczych - Pozostawienie nazwiska skarżącego w wykazie - Obowiązek ustalenia przez Radę, że decyzja organu państwa trzeciego została przyjęta z poszanowaniem prawa do obrony i prawa do skutecznej ochrony sądowej)

(2019/C 423/44)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Viktor Feodorovych Yanukovych (Rostów nad Donem, Rosja) (przedstawiciele: T. Beazley, QC, E. Dean i J. Marjason-Stamp, barristers)

Strona pozwana: Rada Unii Europejskiej (przedstawiciele: P. Mahnič i J.P. Hix, pełnomocnicy)

Przedmiot

Żądanie, na podstawie art. 263 TFUE, stwierdzenia nieważności decyzji Rady (WPZiB) 2018/333 z dnia 5 marca 2018 r. zmieniającej decyzję 2014/119/WPZiB w sprawie środków ograniczających skierowanych przeciwko niektórym osobom, podmiotom i organom w związku z sytuacją na Ukrainie (Dz.U. 2018, L 63, s. 48), a także rozporządzenia wykonawczego Rady (UE) 2018/326 z dnia 5 marca 2018 r. dotyczącego wykonania rozporządzenia (UE) nr 208/2014 w sprawie środków ograniczających skierowanych przeciwko niektórym osobom, podmiotom i organom w związku z sytuacją na Ukrainie (Dz.U. 2018, L 63, s. 5) w zakresie, w jakim nazwisko skarżącego utrzymano w wykazie osób, podmiotów i organów, do których stosuje się te środki ograniczające.

Sentencja

Stwierdza się nieważność decyzji Rady (WPZiB) 2018/333 z dnia 5 marca 2018 r. zmieniającej decyzję 2014/119/WPZiB w sprawie środków ograniczających skierowanych przeciwko niektórym osobom, podmiotom i organom w związku z sytuacją na Ukrainie, a także rozporządzenia wykonawczego Rady (UE) 2018/326 z dnia 5 marca 2018 r. dotyczącego wykonania rozporządzenia (UE) nr 208/2014 w sprawie środków ograniczających skierowanych przeciwko niektórym osobom, podmiotom i organom w związku z sytuacją na Ukrainie w zakresie, w jakim nazwisko Viktora Feodorovycha Yanukovycha utrzymano w wykazie osób, podmiotów i organów, do których stosuje się te środki ograniczające.

2)	Rada Unii Europejskiej zostaje obciążona kosztami postępowania.

(1) Dz.U. C 231 z 2.7.2018.

16.12.2019

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 423/37

Wyrok Sądu z dnia 24 września 2019 r. – Yanukovych/Rada

(Sprawa T-301/18) (1)

(2019/C 423/45)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Oleksandr Viktorovych Yanukovych (Sankt Petersburg, Rosja) (przedstawiciele: T. Beazley, QC, E. Dean i J. Marjason-Stamp, barristers)

Strona pozwana: Rada Unii Europejskiej (przedstawiciele: P. Mahnič i J.P. Hix, pełnomocnicy)

Przedmiot

Sentencja

Stwierdza się nieważność decyzji Rady (WPZiB) 2018/333 z dnia 5 marca 2018 r. zmieniającej decyzję 2014/119/WPZiB w sprawie środków ograniczających skierowanych przeciwko niektórym osobom, podmiotom i organom w związku z sytuacją na Ukrainie, a także rozporządzenia wykonawczego Rady (UE) 2018/326 z dnia 5 marca 2018 r. dotyczącego wykonania rozporządzenia (UE) nr 208/2014 w sprawie środków ograniczających skierowanych przeciwko niektórym osobom, podmiotom i organom w związku z sytuacją na Ukrainie w zakresie, w jakim nazwisko Oleksandra Viktorovycha Yanukovycha utrzymano w wykazie osób, podmiotów i organów, do których stosuje się te środki ograniczające.

2)	Rada Unii Europejskiej zostaje obciążona kosztami postępowania.

(1) Dz.U. C 231 z 2.7.2018.

16.12.2019

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 423/38

Wyrok Sądu z dnia 10 października 2019 r. – Colombani/ESDZ

(Sprawa T-372/18) (1)

(Służba publiczna - Urzędnicy - Awans - Postepowanie w sprawie awansu 2017 - Decyzja o nieprzyznaniu skarżącemu awansu do grupy zaszeregowania AD 14 - Artykuł 43 i art. 45 ust. 1 regulamin pracowniczego - Porównanie osiągnięć - Uwzględnienie sprawozdań z oceny do celów awansu - Oceny wyłącznie opisowe - Brak metody umożliwiającej porównanie sprawozdań z oceny do celów awansu)

(2019/C 423/46)

Język postępowania: francuski

Strony

Strona skarżąca: Jean-Marc Colombani (Bruksela, Belgia) (przedstawiciel: adwokat N. de Montigny)

Strona pozwana: Europejska Służba Działań Zewnętrznych (przedstawiciele: S. Marquardt i R. Spac, pełnomocnicy, wspierani przez adwokatów M. Troncosa Ferrera, F.M. Hislaire’a i S. Moyę Izquierdo)

Przedmiot

Złożony na podstawie art. 270 TFUE wniosek o stwierdzenie nieważności decyzji ESDZ ADMIN(2017) 21 z dnia 9 listopada 2017 r. o nieprzyznaniu skarżącemu awansu do grupy zaszeregowania AD 14 w postępowaniu w sprawie awansu 2017.

Sentencja

1)	Stwierdza się nieważność decyzji Europejskiej Służby Działań Zewnętrznych (ESDZ) ADMIN(2017) 21 z dnia 9 listopada 2017 r. o nieprzyznaniu Jeanowi-Marcowi Colombaniemu awansu do grupy zaszeregowania AD 14 w postępowaniu w sprawie awansu 2017.

2)	ESDZ zostaje obciążona kosztami postępowania.

(1) Dz.U. C 319 z 10.9.2018.

16.12.2019

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 423/39

Wyrok Sądu z dnia 10 października 2019 r. – McDreams Hotel/EUIPO – McDonald’s International Property (mc dreams hotels Träumen zum kleinen Preis!)

(Sprawa T-428/18) (1)

(Znak towarowy Unii Europejskiej - Postępowanie w sprawie sprzeciwu - Zgłoszenie graficznego unijnego znaku towarowego mc dreams hotels Träumen zum kleinen Preis! - Wcześniejszy słowny unijny znak towarowy McDONALD’S - Artykuł 8 ust. 5 rozporządzenia (UE) 2017/1001 - Rodzina znaków towarowych - Czerpanie nienależnej korzyści z charakteru odróżniającego lub renomy wcześniejszego znaku towarowego)

(2019/C 423/48)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: McDreams Hotel GmbH (Feldkirchen, Niemcy) (przedstawiciele: adwokaci S. Schenk i S. Kleinmanns)

Strona pozwana: Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (przedstawiciele: V. Ruzek i H. O’Neill, pełnomocnicy)

Druga strona w postępowaniu przed izbą odwoławczą EUIPO będąca interwenientem przed Sądem: McDonald's International Property Co. Ltd (Wilmington, Delaware, Stany Zjednoczone) (przedstawiciele: adwokaci C. Eckhartt i K. Thanbichler-Brandl)

Przedmiot

Skarga na decyzję Drugiej Izby Odwoławczej EUIPO z dnia 18 kwietnia 2018 r. (sprawa R 972/2017-2) dotyczącą postępowania w sprawie sprzeciwu między McDonald’s International Property a McDreams Hotel.

Sentencja

1)	Skarga zostaje oddalona.

2)	McDreams Hotel GmbH pokrywa własne koszty oraz koszty poniesione przez Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (EUIPO) i interwenienta.

(1) Dz.U. C 319 z 10.9.2018.

16.12.2019

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 423/40

Wyrok Sądu z dnia 10 października 2019 r. – Biasotto/EUIPO – Oofos (OOF)

(Sprawa T-453/18) (1)

(Znak towarowy Unii Europejskiej - Postępowanie w sprawie sprzeciwu - Zgłoszenie graficznego unijnego znaku towarowego OOF - Wcześniejszy słowny unijny znak towarowy OOFOS - Względna podstawa odmowy rejestracji - Prawdopodobieństwo wprowadzenia w błąd - Artykuł 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia (UE) 2017/1001)

(2019/C 423/49)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Alessandro Biasotto (Treviso, Włochy) (przedstawiciele: adwokaci F. Le Divelec Lemmi, R. Castiglioni i E. Cammareri)

Strona pozwana: Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (przedstawiciele: E. Markakis i H. O’Neill, pełnomocnicy)

Druga strona w postępowaniu przed izbą odwoławczą EUIPO będąca interwenientem przed Sądem: Oofos, Inc. (Reno, Nevada, Stany Zjednoczone) (przedstawiciel: adwokat J. Klink)

Przedmiot

Skarga wniesiona na decyzję Drugiej Izby Odwoławczej EUIPO z dnia 10 maja 2018 r. (sprawa R 1270/2017-2), dotyczącą postępowania w sprawie sprzeciwu pomiędzy Oofos i Biasotto.

Sentencja

1)	Skarga zostaje oddalona.

2)	Alessandro Biasotto zostaje obciążony kosztami postępowania.

(1) Dz.U. C 352 z 1.10.2018.

16.12.2019

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 423/40

Wyrok Sądu z dnia 3 października 2019 r. – Vafo Praha/EUIPO – Rutzinger-Kurpas (Meatlove)

(Sprawa T-491/18) (1)

(Znak towarowy Unii Europejskiej - Postępowanie w sprawie sprzeciwu - Zgłoszenie słownego unijnego znaku towarowego Meatlove - Wcześniejszy słowny unijny znak towarowy carnilove - Względna podstawa odmowy rejestracji - Prawdopodobieństwo wprowadzenia w błąd - Artykuł 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia (WE) nr 207/2009 [obecnie art. 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia (UE) 2017/1001)

(2019/C 423/50)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Vafo Praha s.r.o (Chrášt’any, Czechy) (przedstawiciel: adwokat, M. Vojáček)

Strona pozwana: Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (przedstawiciele: S. Bonne i H. O’Neill, pełnomocnicy)

Druga strona w postępowaniu przed izbą odwoławczą EUIPO będąca interwenientem przed Sądem: Susanne Rutzinger-Kurpas (Spiegelau, Niemcy) (przedstawiciel: adwokat, F. Lichtnecker)

Przedmiot

Skarga na decyzję Czwartej Izby Odwoławczej EUIPO z dnia 12 czerwca 2018 r. (sprawa R 264/2018-4) dotyczącą postępowania w sprawie sprzeciwu pomiędzy Vafo Praha i Rutzinger-Kurpas.

Sentencja

1)	Stwierdza się nieważność decyzji Czwartej Izby Odwoławczej Urzędu Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (EUIPO) z dnia 12 czerwca 2018 r. (sprawa R 264/2018-4).

2)	EUIPO pokrywa własne koszty i koszty poniesione przez Vafo Praha s.r.o.

3)	Susanne Rutzinger-Kurpas pokrywa własne koszty.

(1) Dz.U. C 352 z 1.10.2018.

16.12.2019

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 423/41

Wyrok Sądu z dnia 24 września 2019 r. – IAK – Forum International/EUIPO – Schwalb (IAK)

(Sprawa T-497/18) (1)

(Znak towarowy Unii Europejskiej - Postępowanie w sprawie unieważnienia prawa do znaku towarowego - Graficzny unijny znak towarowy IAK - Wcześniejszy słowny krajowy znak towarowy IAK - Institut für angewandte Kreativität - Względna podstawa odmowy rejestracji - Prawdopodobieństwo wprowadzenia w błąd - Artykuł 8 ust. 1 lit. b) i art. 60 ust. 1 lit. a) rozporządzenia (UE) 2017/1001 - Rzeczywiste używanie wcześniejszego znaku towarowego)

(2019/C 423/51)

Język postępowania: niemiecki

Strony

Strona skarżąca: IAK – GmbH Forum International (Kirchzarten, Niemcy) (przedstawiciel: adwokat G. Wilke)

Strona pozwana: Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (przedstawiciel: M. Fischer, pełnomocnik)

Druga strona w postępowaniu przed izbą odwoławczą EUIPO: Ulrich Schwalb (Kolonia, Niemcy)

Przedmiot

Skarga na decyzję Czwartej Izby Odwoławczej EUIPO z dnia 11 czerwca 2018 r. (sprawa R 1511/2017-4) dotyczącą postępowania w sprawie unieważnienia prawa do znaku między Schwalb a IAK – Forum International

Sentencja

1)	Skarga zostaje oddalona.

2)	IAK GmbH – Forum International zostaje obciążona kosztami postępowania.

(1) Dz.U. C 352 z 1.10.2018.

16.12.2019

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 423/42

Wyrok Sądu z dnia 3 października 2019 r. – Puma/EUIPO – Destilerias MG (MG PUMA)

(Sprawa T-500/18) (1)

(Znak towarowy Unii Europejskiej - Postępowanie w sprawie sprzeciwu - Zgłoszenie słownego unijnego znaku towarowego MG PUMA - Wcześniejszy słowny unijny znak towarowy GINMG - Względna podstawa odmowy rejestracji - Podobieństwo oznaczeń - Prawdopodobieństwo wprowadzenia w błąd - Artykuł 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia (UE) 2017/1001)

(2019/C 423/52)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Puma SE (Herzogenaurach, Niemcy) (przedstawiciele: P. Trieb i M. Schunke)

Strona pozwana: Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (przedstawiciele: K. Zajfert, A. Folliard-Monguiral i H. O’Neill, pełnomocnicy)

Druga strona w postępowaniu przed izbą odwoławczą EUIPO będąca interwenientem przed Sądem: Destilerias MG, SL (Vilanova i la Geltru, Hiszpania) (przedstawiciele: adwokaci E. Manresa Medina i J. Manresa Medina)

Przedmiot

Skarga na decyzję Drugiej Izby Odwoławczej EUIPO z dnia 6 czerwca 2018 r. (sprawa R 2019/2017-2), dotyczącą postępowania w sprawie sprzeciwu pomiędzy spółkami Destilerias MG i Puma.

Sentencja

1)	Skarga zostaje oddalona.

2)	Puma SE zostaje obciążona kosztami postępowania.

(1) Dz.U. C 373 z 15.10.2018.

16.12.2019

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 423/43

Wyrok Sądu z dnia 3 października 2019 r. – Wanda Films i Wanda Visión/EUIPO – Dalian Wanda Group (WANDA FILMS)

(Sprawa T-533/18) (1)

(Znak towarowy Unii Europejskiej - Postępowanie w sprawie sprzeciwu - Zgłoszenie słownego unijnego znaku towarowego WANDA FILMS - Wcześniejszy słowny unijny znak towarowy WANDA - Względna podstawa odmowy rejestracji - Ograniczenie zgłoszenia do rejestracji - Prawdopodobieństwo wprowadzenia w błąd - Artykuł 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia (UE) 2017/1001)

(2019/C 423/53)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Wanda Films, SL (Pozuelo de Alarcón, Hiszpania) i Wanda Visión, SA (Pozuelo de Alarcón) (przedstawiciel: adwokat C. Planas Silva)

Strona pozwana: Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (przedstawiciele: P. Sipos i H. O’Neill, pełnomocnicy)

Druga strona w postępowaniu przed izbą odwoławczą EUIPO będąca interwenientem przed Sądem: Dalian Wanda Group Co. Ltd (Dalian, Chiny) (przedstawiciele: M. Hawkins, solicitor, i adwokaci T. Dolde i K. Lüder)

Przedmiot

Skarga na decyzję Piątej Izby Odwoławczej EUIPO z dnia 26 czerwca 2018 r. (sprawa R 401/2017-5) dotyczącą postępowania w sprawie sprzeciwu między Dalian Wanda Group a Wanda Films.

Sentencja

1)	Skarga zostaje oddalona.

2)	Wanda Films, SL i Wanda Visión, SA pokrywają koszty postępowania, w tym koszty poniesione przez Dalian Wanda Group Co. Ltd w związku z postępowaniem przed izbą odwoławczą Urzędu Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (EUIPO).

(1) Dz.U. C 399 z 5.11.2018.

16.12.2019

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 423/43

Wyrok Sądu z dnia 10 października 2019 r. – Société des produits Nestlé/EUIPO – European Food (FITNESS)

(Sprawa T-536/18) (1)

(Znak towarowy Unii Europejskiej - Postępowanie w sprawie unieważnienia prawa do znaku - Słowny unijny znak towarowy FITNESS - Bezwzględne podstawy odmowy rejestracji - Decyzja wydana w następstwie stwierdzenia przez Sąd nieważności wcześniejszej decyzji - Artykuł 65 ust. 6 rozporządzenia (WE) nr 207/2009 [obecnie art. 72 ust. 6 rozporządzenia (UE) 2017/1001] - Przedstawienie dowodów po raz pierwszy przed izbą odwoławczą)

(2019/C 423/54)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Société des produits Nestlé SA (Vevey, Szwajcaria) (przedstawiciele: adwokaci A. Jaeger-Lenz, A. Lambrecht i C. Elkemann)

Strona pozwana: Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (przedstawiciele: V. Ruzek i H. O’Neill, pełnomocnicy)

Druga strona w postępowaniu przed izbą odwoławczą EUIPO będąca interwenientem przed Sądem: European Food SA (Drăgănești, Rumunia) (przedstawiciele: adwokaci I. Speciac, R. Dincă, I.F. Cofaru, V.F. Diaconită i V. Stănese)

Przedmiot

Skarga na decyzję Drugiej Izby Odwoławczej EUIPO z dnia 6 czerwca 2018 r. (sprawa R 755/2018-2) dotyczącą postępowania w sprawie unieważnienia prawa do znaku pomiędzy spółkami European Food a Société des produits Nestlé.

Sentencja

1)	Stwierdza się nieważność decyzji Drugiej Izby Odwoławczej Urzędu Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (EUIPO) z dnia 6 czerwca 2018 r. (sprawa R 755/2018-2).

2)	EUIPO pokrywa własne koszty oraz koszty poniesione przez Société des produits Nestlé SA.

3)	European Food SA pokrywa własne koszty.

(1) Dz.U. C 399 z 5.11.2018.

16.12.2019

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 423/44

Wyrok Sądu z dnia 3 października 2019 r. – Wanda Films i Wanda Visión/EUIPO – Dalian Wanda Group Co. (wanda films)

(Sprawa T-542/18) (1)

(Znak towarowy Unii Europejskiej - Postępowanie w sprawie sprzeciwu - Zgłoszenie graficznego unijnego znaku towarowego wanda films - Wcześniejszy słowny unijny znak towarowy WANDA - Względna podstawa odmowy rejestracji - Ograniczenie zgłoszenia do rejestracji - Prawdopodobieństwo wprowadzenia w błąd - Artykuł 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia (UE) 2017/1001)

(2019/C 423/55)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Wanda Films, SL (Pozuelo de Alarcón, Hiszpania) i Wanda Visión, SA (Pozuelo de Alarcón) (przedstawiciel: adwokat C. Planas Silva)

Strona pozwana: Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (przedstawiciele: P. Sipos i H. O’Neill, pełnomocnicy)

Przedmiot

Skarga na decyzję Piątej Izby Odwoławczej EUIPO z dnia 6 lipca 2018 r. (sprawa R 829/2017-5) dotyczącą postępowania w sprawie sprzeciwu między Dalian Wanda Group i Wanda Films.

Sentencja

1)	Skarga zostaje oddalona.

2)	Wanda Films, SL i Wanda Visión, SA pokrywają koszty postępowania, w tym koszty poniesione przez Dalian Wanda Group Co. w związku z postępowaniem przed izbą odwoławczą Urzędu Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (EUIPO).

(1) Dz.U. C 399 z 5.11.2018.

16.12.2019

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 423/45

Wyrok Sądu z dnia 10 października 2019 r. – ZM i in./Rada

(Sprawa T-632/18) (1)

(Służba publiczna - Urzędnicy - Personel tymczasowy - Wynagrodzenie - Dodatki rodzinne - Dodatek edukacyjny - Odmowa zwrotu wydatków na edukację - Artykuł 3 ust. 1 załącznika VII do regulaminu pracowniczego)

(2019/C 423/56)

Język postępowania: francuski

Strony

Strona skarżąca: ZM, ZN, ZO (przedstawiciel: adwokat N. de Montigny)

Strona pozwana: Rada Unii Europejskiej (przedstawiciele: R. Meyer i M. Alver, pełnomocnicy)

Interwenient popierający stronę pozwaną: Parlament Europejski (przedstawiciele: E. Taneva i M. Windisch, pełnomocnicy)

Przedmiot

Skarga na podstawie art. 270 TFUE o stwierdzenie nieważności decyzji Rady o niezwróceniu skarżącym wydatków na edukację za rok szkolny 2017/2018, które to decyzje zostały wyrażone albo w decyzji indywidualnej albo poprzez wzmiankę w wewnętrznym systemie informatycznym Sysper/Ariane.

Sentencja

1)	Skarga zostaje oddalona.

2)	ZM, ZN i ZO zostają obciążeni kosztami postępowania.

3)	Parlament Europejski pokrywa własne koszty postępowania.

(1) Dz.U. C 455 z 17.12.2018.

16.12.2019

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 423/46

Wyrok Sądu z dnia 3 października 2019 r. – 6Minutes Media/EUIPO – ad pepper media International (ad pepper)

(Sprawa T-666/18) (1)

(Znak towarowy Unii Europejskiej - Postępowanie w sprawie stwierdzenia wygaśnięcia prawa do znaku towarowego - Graficzny znak towarowy ad pepper - Rzeczywiste używanie znaku towarowego - Artykuł 18 ust. 1 lit. a) i art. 58 ust. 1 lit. a) rozporządzenia (UE) 2017/1001 - Postać różniąca się pod względem elementów, które nie zmieniają charakteru odróżniającego)

(2019/C 423/57)

Język postępowania: niemiecki

Strony

Strona skarżąca: 6Minutes Media GmbH (Berlin, Niemcy) (przedstawiciele: adwokaci P. Koch i T. Hilser)

Strona pozwana: Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (przedstawiciel: E. Markakis, pełnomocnik)

Druga strona w postępowaniu przed izbą odwoławczą EUIPO będąca interwenientem przed Sądem: ad pepper media International NV (Norymberga, Niemcy) (przedstawiciel: adwokat S. Lux)

Przedmiot

Skarga na decyzję Pierwszej Izby Odwoławczej EUIPO z dnia 20 czerwca 2018 r. (sprawa R 839/2017-1), dotyczącą postępowania w sprawie stwierdzenia wygaśnięcia prawa do znaku towarowego między 6Minutes Media a ad pepper media International

Sentencja

1)	Skarga zostaje oddalona

2)	6Minutes Media GmbH zostaje obciążona kosztami postępowania.

(1) Dz.U. C 25 z 21.1.2019.

16.12.2019

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 423/46

Wyrok Sądu z dnia 3 października 2019 r. – 6Minutes Media/EUIPO – ad pepper media International (ADPepper)

(Sprawa T-668/18) (1)

(Znak towarowy Unii Europejskiej - Postępowanie w sprawie stwierdzenia wygaśnięcia prawa do znaku towarowego - Słowny znak towarowy ADPepper - Rzeczywiste używanie znaku towarowego - Artykuł 18 ust. 1 lit. a), art. 58 ust. 1 lit. a) i art. 95 ust. 2 rozporządzenia (UE) 2017/1001 - Postać różniąca się pod względem elementów, które nie zmieniają charakteru odróżniającego)

(2019/C 423/58)

Język postępowania: niemiecki

Strony

Strona skarżąca: 6Minutes Media GmbH (Berlin, Niemcy) (przedstawiciele: adwokaci P. Koch i T. Hilser)

Strona pozwana: Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (przedstawiciel: E. Markakis, pełnomocnik)

Druga strona w postępowaniu przed izbą odwoławczą EUIPO będąca interwenientem przed Sądem: ad pepper media International NV (Norymberga, Niemcy) (przedstawiciel: adwokat S. Lux)

Przedmiot

Skarga na decyzję Pierwszej Izby Odwoławczej EUIPO z dnia 20 czerwca 2018 r. (sprawa R 840/2017-1) dotyczącą postępowania w sprawie stwierdzenia wygaśnięcia prawa do znaku między 6Minutes Media a ad pepper media International.

Sentencja

1)	Skarga zostaje oddalona.

2)	6Minutes Media GmbH zostaje obciążona kosztami postępowania.

(1) Dz.U. C 25 z 21.1.2019.

16.12.2019

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 423/48

Wyrok Sądu z dnia 10 października 2019 r. – Kalypso Media Group/EUIPO – Wizards of the Coast (DUNGEONS)

(Sprawa T-700/18) (1)

(Znak towarowy Unii Europejskiej - Postępowanie w sprawie sprzeciwu - Zgłoszenie słownego unijnego znaku towarowego DUNGEONS - Wcześniejszy słowny unijny znak towarowy DUNGEONS & DRAGONS - Względna podstawa odmowy rejestracji - Prawdopodobieństwo wprowadzenia w błąd - Artykuł 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia (UE) 2017/1001)

(2019/C 423/60)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Kalypso Media Group GmbH (Worms, Niemcy) (przedstawiciel: adwokat T. Boddien)

Strona pozwana: Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (przedstawiciele: G. Sakalaité-Orlovskiené, A. Folliard-Monguiral i H. O’Neill, pełnomocnicy)

Druga strona w postępowaniu przed izbą odwoławczą EUIPO będąca interwenientem przed Sądem: Wizards of the Coast LLC (Pawtucket, Rhode Island, Stany Zjednoczone)

Przedmiot

Skarga na decyzję Czwartej Izby Odwoławczej EUIPO z dnia 21 września 2018 r. (sprawa R 599/2018-4), dotyczącą postępowania w sprawie sprzeciwu między Wizards of the Coast a Kalypso Media Group.

Sentencja

1)	Skarga zostaje oddalona.

2)	Każda ze stron pokrywa swoje własne koszty.

(1) Dz.U. C 25 z 21.1.2019.

16.12.2019

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 423/48

Wyrok Sądu z dnia 3 października 2019 r. – DQ i in./Parlament

(Sprawa T-730/18) (1)

(Służba publiczna - Urzędnicy - Artykuł 24 regulaminu pracowniczego - Wniosek o udzielenie wsparcia - Artykuł 12a regulaminu pracowniczego - Mobbing - Zakres obowiązku wspomagania - Środek polegający na odseparowaniu od siebie stron konfliktu - Czas trwania postępowania administracyjnego - Odpowiedzialność - Krzywda)

(2019/C 423/61)

Język postępowania: francuski

Strony

Strona skarżąca: DQ i 11 innych skarżących, których nazwiska zostały wymienione w załączniku do wyroku (przedstawiciel: adwokat M. Casado García-Hirschfeld)

Strona pozwana: Parlament Europejski (przedstawiciele: E. Taneva i T. Lazian, pełnomocnicy)

Przedmiot

Oparte na art. 270 TFUE żądanie naprawienia krzywdy, jakiej w swej ocenie skarżący doznali zasadniczo z powodu nieprawidłowości przy rozpatrywaniu ich wniosku o udzielenie wsparcia dotyczącego czynów stanowiących mobbing, zarzucanych ich przełożonemu.

Sentencja

Parlament Europejski zapłaci DQ i innym skarżącym, których nazwiska wymienione zostały w załączniku, z tytułu wyrządzonej im krzywdy całkowitą kwotę 36 000 EUR, która powinna zostać podzielona między nich, powiększoną o odsetki od dnia 13 grudnia 2017 r. według stopy Europejskiego Banku Centralnego (EBC) dla głównych operacji refinansujących, powiększonej o trzy i pół punktu procentowego, do dnia zapłaty przez Parlament kwoty 36 000 EUR.

2)	W pozostałym zakresie skarga zostaje oddalona.

3)	Parlament pokrywa swoje własne koszty oraz połowę kosztów poniesionych przez DQ i innych skarżących, których nazwiska zostały wymienione w załączniku.

4)	DQ i inni skarżący, których nazwiska zostały wymienione w załączniku, pokrywają połowę ich własnych kosztów.

(1) Dz.U. C 54 z 11.2.2019.

16.12.2019

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 423/50

Postanowienie Sądu z dnia 24 września 2019 r. – Opere Pie d’Onigo/Komisja

(Sprawa T-491/17) (1)

(Skarga o stwierdzenie nieważności - Pomoc państwa - System pomocy wprowadzony przez Włochy na rzecz niektórych podmiotów świadczących usługi socjalne i zdrowotne - Koszty związane z nieobecnościami pracowników z powodu macierzyństwa i pomocy członkom rodziny pozostającym na utrzymaniu - Wkłady wpłacane przez państwo na rzecz przedsiębiorstw prywatnych - Decyzja o niewnoszeniu zastrzeżeń - Brak postawienia w niekorzystnej sytuacji konkurencyjnej - Brak bezpośredniego oddziaływania - Niedopuszczalność)

(2019/C 423/63)

Język postępowania: włoski

Strony

Strona skarżąca: Istituzione pubblica di assistenza e beneficienza „Opere Pie d’Onigo”(Pederobba, Włochy) (przedstawiciel: adwokat G. Maso)

Strona pozwana: Komisja Europejska (przedstawiciele: L. Armati i D. Recchia, pełnomocnicy)

Przedmiot

Oparte na art. 263 TFUE żądanie stwierdzenia nieważności decyzji Komisji z dnia 27 marca 2017 r. o niewnoszeniu zastrzeżeń wobec systemu pomocy wprowadzonego przez Włochy na rzecz niektórych prywatnych podmiotów świadczących usługi socjalne i zdrowotne [pomoc państwa SA.38825 (2016/NN)] (Dz.U. 2017, C 219, s. 1)

Sentencja

1)	Skarga zostaje odrzucona jako niedopuszczalna.

Postępowanie zostaje umorzone w zakresie wniosków o dopuszczenie do sprawy w charakterze interwenienta złożonych przez Ipab di Vicenza, Ipab Casa Gino e Pierina Marani, Ipab Centro Residenziale per Anziani di Cittadella, Azienda Pubblica dei Servizi alla Persona „Grimani Buttari – residenze per Anziani in Osimo” oraz przez Republikę Włoską.

3)	Istituzione pubblica di assistenza e beneficienza „Opere Pie d’Onigo” zostaje obciążona kosztami postępowania.

Ipab di Vicenza, Ipab Casa Gino e Pierina Marani, Ipab Centro Residenziale per Anziani di Cittadella, Azienda Pubblica dei Servizi alla Persona „Grimani Buttari – residenze per Anziani in Osimo” oraz Republika Włoska pokrywają własne koszty związane z wnioskami o dopuszczenie do sprawy w charakterze interwenienta.

(1) Dz.U. C 330 z 2.10.2017.

16.12.2019

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 423/51

Postanowienie Sądu z dnia 18 września 2019 r. – ClientEarth/Komisja

(Sprawa T-677/17) (1)

(Skarga o stwierdzenie nieważności - Rynek wewnętrzny - Środowisko naturalne - Rozporządzenie (UE) 2017/1154 - Następcza bezprzedmiotowość sporu - Umorzenie postępowania)

(2019/C 423/65)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: ClientEarth (Londyn, Zjednoczone Królestwo) (przedstawiciel: A. Jones, barrister)

Strona pozwana: Komisja Europejska (przedstawiciele: A. Becker, G. Gattinara i M. Huttunen, pełnomocnicy)

Przedmiot

Oparta na art. 263 TFUE skarga o stwierdzenie nieważności części rozporządzenia Komisji (UE) 2017/1154 z dnia 7 czerwca 2017 r. zmieniającego rozporządzenie (UE) 2017/1151 uzupełniające rozporządzenie (WE) nr 715/2007 Parlamentu Europejskiego i Rady w sprawie homologacji typu pojazdów silnikowych w odniesieniu do emisji zanieczyszczeń pochodzących z lekkich pojazdów pasażerskich i użytkowych (Euro 5 i Euro 6) oraz w sprawie dostępu do informacji dotyczących naprawy i utrzymania pojazdów, zmieniającego dyrektywę 2007/46/WE Parlamentu Europejskiego i Rady, rozporządzenie Komisji (WE) nr 692/2008 i rozporządzenie Komisji (UE) nr 1230/2012 oraz uchylającego rozporządzenie Komisji (WE) nr 692/2008 oraz dyrektywę 2007/46/WE Parlamentu Europejskiego i Rady w odniesieniu do emisji zanieczyszczeń w rzeczywistych warunkach jazdy pochodzących z lekkich pojazdów pasażerskich i użytkowych (Euro 6) (Dz.U. 2017, L 175, s. 708).

Sentencja

1)	Postępowanie w przedmiocie skargi zostaje umorzone.

2)	Każda ze stron pokrywa własne koszty.

(1) Dz.U. C 392 z 20.11.2017.

16.12.2019

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 423/52

Postanowienie Sądu z dnia 25 września 2019 r. – Triantafyllopoulos i in./EBC

(Sprawa T-451/18) (1)

(Skarga o odszkodowanie - Szkoda, jaką mieli ponieść skarżący wskutek braku kontroli sprawowanej nad achajskim bankiem spółdzielczym przez Bank Grecji i EBC - Termin przedawnienia - Artykuł 46 statutu Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej - Związek przyczynowy - Skarga w części oczywiście niedopuszczalna, a w części prawnie oczywiście bezzasadna)

(2019/C 423/66)

Język postępowania: grecki

Strony

Strona skarżąca: Panagiotis Triantafyllopoulos (Patras, Grecja) i 487 pozostałych skarżących, których nazwiska zostały wymienione w załączniku do postanowienia (przedstawiciel: adwokat N. Ioannou)

Strona pozwana: Europejski Bank Centralny (przedstawiciele: C. Hernandez Saseta i M. Anastasiou, pełnomocnicy)

Przedmiot

Oparte na art. 268 TFUE żądanie naprawienia szkody, jaką skarżący mieli ponieść wskutek niewystarczającego nadzoru ze strony EBC nad Trapeza tis Ellados (Bankiem Grecji), który z kolei sprawował niewystarczający nadzór nad Achaïki Synetairistiki Trapeza SYN.PE (achajskim bankiem spółdzielczym, Grecja), w którym posiadają oni udziały.

Sentencja

1)	Skarga zostaje oddalona.

2)	Panagiotis Triantafyllopoulos i pozostali skarżący, których nazwiska zostały wymienione w załączniku do postanowienia, pokrywają własne koszty oraz koszty poniesione przez Europejski Bank Centralny (EBC).

(1) Dz.U. C 373 z 15.10.2018.

16.12.2019

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 423/53

Postanowienie Sądu z dnia 10 października 2019 r. – Aeris Invest/SRB

(Sprawa T-599/18) (1)

(Skarga o stwierdzenie nieważności - Polityka gospodarcza i pieniężna - Jednolity mechanizm restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji instytucji kredytowych i niektórych firm inwestycyjnych - Program restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji wobec Banco Popular Español - Brak ostatecznej wyceny ex post Banco Popular Español - Akt niezaskarżalny - Niedopuszczalność)

(2019/C 423/67)

Język postępowania: francuski

Strony

Strona skarżąca: Aeris Invest Sàrl (Luksemburg, Luksemburg) (przedstawiciele: adwokaci R. Vallina Hoset, P. Medina Sánchez i A. Sellés Marco)

Strona pozwana: Jednolita Rada ds. Restrukturyzacji i Uporządkowanej Likwidacji (przedstawiciele: A. Valavanidou, I. Georgiopoulos i E. Muratori, pełnomocnicy, wspierani przez adwokatów B. Meyringa, S. Schelo, F. Málagę Diégueza, F. Fernándeza de Trocóniz Roblesa, T. Klupscha, M. Bettermanna, S. Ianca i M. Rickerta)

Przedmiot

Oparte na art. 263 TFUE żądanie stwierdzenia nieważności „decyzji SRB w sprawie niedokonywania ostatecznej wyceny ex post Banco Popular Español, SA przekazanej skarżącej pismem z dnia 14 września 2018 r.”.

Sentencja

1)	Skarga zostaje odrzucona jako niedopuszczalna.

2)	Aeris Invest Sàrl zostaje obciążona kosztami postępowania.

(1) Dz.U. C 427 z 26.11.2018.

16.12.2019

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 423/54

Postanowienie Sądu z dnia 9 października 2019 r. – Essity Hygiene and Health/EUIPO (Przedstawienie liścia)

(Sprawa T-607/18) (1)

(Znak towarowy Unii Europejskiej - Zgłoszenie graficznego unijnego znaku towarowego przedstawiającego liść - Bezwzględna podstawa odmowy rejestracji - Uchylenie zaskarżonej decyzji - Następcza bezprzedmiotowość sporu - Umorzenie postępowania)

(2019/C 423/68)

Język postępowania: szwedzki

Strony

Strona skarżąca: Essity Hygiene and Health AB (Göteborg, Szwecja) (przedstawiciel: adwokat U. Wennermark)

Strona pozwana: Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (przedstawiciele: J. Crespo Carrillo, pełnomocnik)

Przedmiot

Skarga na decyzję Piątej Izby Odwoławczej EUIPO z dnia 6 lipca 2018 r. (sprawa R 2196/2017-5), dotyczącą rejestracji oznaczenia graficznego przedstawiającego liść jako unijnego znaku towarowego.

Sentencja

1)	Postępowanie w sprawie skargi zostaje umorzone.

2)	Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (EUIPO) pokrywa koszty postępowania.

(1) Dz.U. C 436 z 3.12.2018.

16.12.2019

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 423/54

Postanowienie Sądu z dnia 26 września 2019 r. – Nissin Foods Holdings/EUIPO – The GB Foods (Soba JAPANESE FRIED NOODLES)

(Sprawa T-663/18) (1)

(Znak towarowy Unii Europejskiej - Postępowanie w sprawie unieważnienia prawa do znaku - Graficzny unijny znak towarowy Soba JAPANESE FRIED NOODLES - Bezwzględna podstawa unieważnienia - Artykuł 59 ust. 1 lit. a) rozporządzenia (UE) 2017/1001 - Brak charakteru odróżniającego - Artykuł 7 ust. 1 lit. b) rozporządzenia 2017/1001 - Skarga prawnie oczywiście bezzasadna)

(2019/C 423/69)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Nissin Foods Holdings Co. Ltd (Osaka, Japonia) (przedstawiciele: S. Malynicz, QC, G. Messenger, barristers i K. Gilbert i G. Lodge, solicitors)

Strona pozwana: Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (przedstawiciele: G. Sakalaitė-Orlovskienė i J. Crespo Carrillo, pełnomocnicy)

Druga strona w postępowaniu przed izbą odwoławczą EUIPO będąca interwenientem przed Sądem: The GB Foods, SA (L’Hospitalet de Llobregat, Hiszpania) (przedstawiciel: adwokat E. Torner Lasalle)

Przedmiot

Skarga na decyzję Czwartej Izby Odwoławczej EUIPO z dnia 29 sierpnia 2018 r. (sprawa R 111/2018-4), dotyczącą postępowania w sprawie unieważnienia prawa do znaku pomiędzy The GB Foods a Nissin Foods Holdings.

Sentencja

1)	Skarga zostaje oddalona jako prawnie oczywiście bezzasadna.

2)	Nissin Foods Holdings Co. Ltd pokrywa własne koszty oraz koszty poniesione przez Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (EUIPO).

3)	The GB Foods, SA pokrywa własne koszty.

(1) Dz.U. C 25 z 21.1.2019.

16.12.2019

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 423/55

Postanowienie Sądu z dnia 9 października 2019 r. – Esim Chemicals/EUIPO – Sigma-Tau Industrie Farmaceutiche Riunite (ESIM Chemicals)

(Sprawa T-713/18) (1)

(Znak towarowy Unii Europejskiej - Postępowanie w sprawie sprzeciwu - Zgłoszenie słownego unijnego znaku towarowego ESIM Chemicals - Wcześniejszy słowny krajowy znak towarowy ESKIM - Względna podstawa odmowy rejestracji - Niedochowanie obowiązku uiszczenia w terminie opłaty za odwołanie - Decyzja izby odwoławczej uznająca odwołanie za niewniesione - Skarga prawnie oczywiście bezzasadna)

(2019/C 423/70)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Esim Chemicals GmbH (Linz, Austria) (przedstawiciele: adwokaci I. Rungg i I. Innerhofer)

Strona pozwana: Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (przedstawiciel: H. O’Neill, pełnomocnik)

Druga strona w postępowaniu przed izbą odwoławczą EUIPO: Sigma-Tau Industrie Farmaceutiche Riunite SpA (Rzym, Włochy)

Przedmiot

Skarga na decyzję Piątej Izby Odwoławczej EUIPO z dnia 2 października 2018 r. (sprawa R 1267/2018-5) dotyczącą postępowania w sprawie sprzeciwu między Sigma-Tau Industrie Farmaceutiche Riunite a Esim Chemicals.

Sentencja

1)	Skarga zostaje oddalona.

2)	Esim Chemicals GmbH pokrywa, poza własnymi kosztami postępowania, koszty poniesione przez Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (EUIPO).

(1) Dz.U. C 44 z 4.2.2019.

16.12.2019

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 423/56

Postanowienie Sądu z dnia 10 października 2019 r. – Algebris (UK) i Anchorage Capital Group/SRB

(Sprawa T-2/19) (1)

(Skarga o stwierdzenie nieważności - Polityka gospodarcza i walutowa - Jednolity mechanizm restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji instytucji kredytowych i niektórych przedsiębiorstw inwestycyjnych - Program restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji w odniesieniu do Banco Popular Español - Brak bezpośredniego oddziaływania - Niedopuszczalność)

(2019/C 423/71)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Algebris (UK) Ltd (Londyn, Zjednoczone Królestwo) i Anchorage Capital Group LLC (Nowy Jork, Stany Zjednoczone) (przedstawiciele: T. Soames, adwokat, R. East, solicitor, N. Chesaites i D. Mackersie, barristers)

Strona pozwana: Jednolita Rada ds. Restrukturyzacji i Uporządkowanej Likwidacji (SRB) (przedstawiciele: A. Valavanidou, I. Georgiopoulos i E. Muratori, pełnomocnicy wspierani przez adwokatów H.-G. Kamann, F. Louis, V. Del Pozo Espinosa De Los Monteros, G. Barthet i C. Schwedler)

Przedmiot

Sformułowane na podstawie art. 263 TFUE żądanie stwierdzenia nieważności „decyzji SRB, notyfikowanej skarżącym w dniu 18 grudnia 2018 r., o odstąpieniu od dokonywania ostatecznej wyceny ex post Banco Popular Español, SA”.

Sentencja

1)	Skarga zostaje odrzucona jako niedopuszczalna.

2)	Algebris (UK) Ltd i Anchorage Capital Group LLC zostają obciążone kosztami postępowania.

(1) Dz.U. C 82 z 4.3.2019.

16.12.2019

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 423/57

Postanowienie Sądu z dnia 25 września 2019 r. – Magnan/Komisja

(Sprawa T-99/19) (1)

(Skarga na bezczynność, skarga o odszkodowanie i skarga o stwierdzenie nieważności - Swobodny przepływ pracowników - Wolność wyboru zawodu - Umowa między Wspólnotą Europejską i jej państwami członkowskimi, z jednej strony, a Szwajcarią, z drugiej strony, w sprawie swobodnego przepływu osób - Domniemane naruszenie tej umowy przez szwajcarskie przepisy ustawowe i wykonawcze dotyczące wykonywania zawodu lekarza - Żądanie przyjęcia środków przeciwko Szwajcarii oraz żądanie odszkodowania ze względu na poniesione szkody - Odpowiedź ESDZ - Skarga w części oczywiście niedopuszczalna, a w części prawnie oczywiście bezzasadna)

(2019/C 423/72)

Język postępowania: francuski

Strony

Strona skarżąca: Nathaniel Magnan (Aix-en-Provence, Francja) (przedstawiciel: adwokat J. Fayolle)

Strona pozwana: Komisja Europejska (przedstawiciele: H. Støvlbæk, J. Hottiaux i M. Šimerdová, pełnomocnicy)

Przedmiot

Po pierwsze, oparte na art. 265 TFUE żądanie stwierdzenia, że Komisja w sposób sprzeczny z prawem powstrzymała się od przyjęcia środków przeciwko Konfederacji Szwajcarskiej w związku z domniemanym naruszeniem umowy miedzy Wspólnotą Europejską i jej państwami członkowskimi, z jednej strony, a Konfederacją Szwajcarską, z drugiej strony, w sprawie swobodnego przepływu osób (Dz.U. 2002, L 114, s. 6), podpisanej w Luksemburgu w dniu 21 czerwca 1999 r., po drugie, oparte na art. 263 TFUE żądanie stwierdzenia nieważności decyzji Komisji dotyczącej odmowy przyjęcia środków przeciwko Konfederacji Szwajcarskiej, zawartej w piśmie Europejskiej Służby Działań Zewnętrznych (ESDZ) z dnia 20 grudnia 2018 r. i po trzecie, oparte na art. 268 i 340 TFUE żądanie mające na celu uzyskanie naprawienia szkody, którą skarżący miał ponosić od 2013 r. z powodu naruszenia umowy między Wspólnotą Europejską i jej państwami członkowskimi, z jednej strony, a Konfederacją Szwajcarską, z drugiej strony, w sprawie swobodnego przepływu osób, a także zapłaty okresowej kary pieniężnej.

Sentencja

1)	Skarga zostaje oddalona.

2)	Nathaniel Magnan zostaje obciążony kosztami postępowania.

(1) Dz.U. C 206 z 17.6.2019.

16.12.2019

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 423/57

Postanowienie Sądu z dnia 7 października 2019 r. – Garriga Polledo i in./Parlament

(Sprawa T-102/19 i T-132/19) (1)

(Skarga o stwierdzenie nieważności - Prawo instytucjonalne - Przepisy dotyczące zwrotu kosztów i diet posłów do Parlamentu Europejskiego - Zmiana uzupełniającego dobrowolnego systemu emerytalnego - Akt regulacyjny - Środki wykonawcze - Brak indywidualnego oddziaływania - Niedopuszczalność)

(2019/C 423/73)

Język postępowania: francuski

Strony

Skarżący w sprawie T-102/19: Salvador Garriga Polledo (Madryt, Hiszpania) oraz 43 innych skarżących, których nazwiska zostały wymienione w załączniku do postanowienia (przedstawiciele: adwokaci A. Schmitt i A. Waisse)

Skarżący w sprawie T-132/19: Richard Ashworth (Lingfield, Zjednoczone Królestwo) (przedstawiciele: adwokaci A. Schmitt i A. Waisse)

Strona pozwana: Parlament Europejski (przedstawiciele: N. Görlitz, M. Ecker i Z. Nagy, pełnomocnicy)

Przedmiot

Skarga na podstawie art. 263 TFUE o stwierdzenie nieważności decyzji Prezydium Parlamentu z dnia 10 grudnia 2018 r. zmieniającej przepisy wykonawcze do Statutu posła do Parlamentu Europejskiego (Dz.U. 2018, C 466, s. 8).

Sentencja

1)	Sprawy T-102/19 i T-132/19 zostają połaczone do celów wydania niniejszego postanowienia..

2)	Skargi zostają odrzucone jako niedopuszczalne.

3)	Salvador Garriga Polledo i inni skarżący wymienieni w załączniku oraz Richard Ashworth pokrywają własne koszty oraz koszty poniesione przez Parlament Europejski.

(1) Dz.U. C 139 z 15.4.2019.

16.12.2019

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 423/58

Postanowienie Prezesa Sądu z dnia 13 września 2019 r. – Intering i in./Komisja

(Sprawa T-525/19 R)

(Postępowanie w przedmiocie środków tymczasowych - Postępowanie o udzielenie zamówienia publicznego - Wniosek o zawieszenie wykonania - Wniosek o zastosowanie środków tymczasowych - Brak pilnego charakteru)

(2019/C 423/74)

Język postępowania: niemiecki

Strony

Strona skarżąca: Intering Sh.p.k. (Republika Kosowa), Steinmüller Engineering GmbH (Gummersbach, Niemcy), Deling d.o.o. za proizvodnju, promet i usluge (Tuzla, Bośnia i Hercegowina), ZM- Vikom d.o.o. za proizvodnju, konstruckcije i montažu (Šibenik, Chorwacja) (przedstawiciel: R. Spielhofen, Rechtsanwalt)

Strona pozwana: Komisja Europejska (przedstawiciele: A. Aresu, J. Estrada de Solà i B. Bertelmann, pełnomocnicy)

Przedmiot

Oparte na art. 278 i 279 TFUE żądanie zawieszenia wykonania decyzji Komisji Europejskiej, przekazanej pismem z dnia 30 lipca 2019 r. [Ares(2019) Na/vk], dotyczącej braku zgody dla strony skarżącej na przedstawienie szczegółowej oferty w ramach postępowania w sprawie udzielenia zmówienia EuropeAid/140043/DH/WKS/XK oraz zarządzenia tymczasowego zawieszenia postępowania w sprawie udzielenia zmówienia.

Sentencja

1)	Żądanie zostaje oddalone.

2)	Rozstrzygnięcie o kosztach nastąpi w postanowieniu kończącym postępowanie w sprawie.

16.12.2019

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 423/59

Skarga wniesiona w dniu 27 września 2019 r. – BP International/Komisja

(Sprawa T-662/19)

(2019/C 423/76)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: BP International Ltd (Middlesex, Zjednoczone Królestwo) (przedstawiciel: M. Anderson, Solicitor)

Strona pozwana: Komisja Europejska

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—	stwierdzenie nieważności całości decyzji strony pozwanej z dnia 2 kwietnia 2019 r. w sprawie pomocy państwa SA.44896 wdrożonej przez Zjednoczone Królestwo w formie zwolnienia podatkowego dla finansowania grup zagranicznych spółek kontrolowanych w zakresie, w jakim dotyczy ona skarżącej;

—

na wypadek, gdyby nie stwierdzono nieważności całości zaskarżonej decyzji, stwierdzenie, że przy ustalaniu podlegającej odzyskaniu kwoty pomocy straty, ulgi lub zwolnienia podatkowe, na które skarżąca mogła powołać się w czasie, gdy wnosiła o zastosowanie zwolnienia podatkowego dla finansowania grup zagranicznych spółek kontrolowanych (group financing exemption, dalej: „GFE”), lub na które skarżąca mogłaby w owym czasie powołać się, gdyby nie wniosła o zastosowanie GFE, powinny w każdym wypadku zostać wzięte pod uwagę, nawet jeśli uprawnienie do powołania się na takie straty, ulgi lub zwolnienia podatkowe uległo już przedawnieniu w świetle prawa Zjednoczonego Królestwa i niezależnie od tego, czy takie straty ulgi lub zwolnienia są uwzględniane automatycznie.

Zarzuty i główne argumenty

Na poparcie skargi strona skarżąca podnosi dziewięć zarzutów.

Zarzut pierwszy oparty na twierdzeniu, że strona pozwana nie wykazała, iż GFE stanowi korzyść

—

Strona skarżąca podnosi, że strona pozwana nie wykazała, iż korzyść występuje w każdym przypadku, w którym zawnioskowano o zastosowanie GFE. Ponadto strona skarżąca twierdzi, że postanowiła zawnioskować o zastosowanie GFE bez rozważenia, czy jej zobowiązanie podatkowe mogłoby być niższe, gdyby przeprowadziła analizę w oparciu o kryterium funkcji kluczowego personelu (significant people funcions test, dalej: „kryterium SPF”) przewidzianego w sekcji 371EB rozdziału 5 części 9A Taxation (International and Other Provisions) Act 2010 [ustawy Zjednoczonego Królestwa z 2010 r. w sprawie regulacji podatkowych (międzynarodowych i innych)].

Zarzut drugi oparty na twierdzeniu, że nie miała miejsce interwencja państwa ani interwencja przy użyciu zasobów państwowych

—	Strona skarżąca podnosi, że strona pozwana nie udowodniła, iż ubieganie się o przyznanie GFE oczywiście prowadziło do obniżenia zobowiązania z tytułu brytyjskiego podatku od osób prawnych

Zarzut trzeci dotyczący okoliczności, że GFE nie sprzyja niektórym przedsiębiorstwom ani produkcji niektórych towarów.

—

Strona skarżąca podnosi, że strona pozwana popełniła błędy polegające na i) zdefiniowaniu systemu odniesienia w sposób zbyt wąski jako przepisów zawartych w części 9A Taxation (International and Other Provisions) Act 2010 zamiast jako szerszego systemu brytyjskiego podatku od osób prawnych; ii) braku zrozumienia, że rozdział 9 części 9A Taxation (International and Other Other Provisions) Act 2010 nie stanowi odstępstwa od rozdziału 5; oraz iii) braku uznania, że nawet jeśli rzeczony rozdział 9 stanowi odstępstwo od rozdziału 5, to jest ono uzasadnione charakterem i ogólną strukturą wskazanej części 9A.

Zarzut czwarty, oparty na twierdzeniu, że GFE nie wywiera wpływu na wymianę handlową między państwami członkowskimi

—	Strona skarżąca podnosi, że strona pozwana błędnie uznała, iż GFE może wpływać na decyzje międzynarodowych koncernów dotyczące lokalizacji ośrodków zarządzania finansami oraz wyboru siedziby na terenie Unii.

Zarzut piąty, w ramach którego strona skarżąca twierdzi, że GFE nie zakłóca konkurencji ani nie grozi jej zakłóceniem

—	Strona skarżąca podnosi, że strona pozwana nie udowodniła, iż ubieganie się o przyznanie GFE oczywiście prowadziło do obniżenia zobowiązania z tytułu brytyjskiego podatku od osób prawnych.

Zarzut szósty, oparty na twierdzeniu, że odzyskanie domniemanej pomocy byłoby sprzeczne z zasadami ogólnymi prawa Unii

—

Strona skarżąca utrzymuje, że kryterium SPF nie spełnia wymogów pewności prawa, że Zjednoczone Królestwo dysponowało zakresem uznania pozwalającym na zajęcie się tą kwestią braku pewności i że strona pozwana uchybiła ciążącemu na niej obowiązkowi przeprowadzenia kompleksowej analizy wszystkich istotnych czynników. Nakazując odzyskanie pomocy strona pozwana postąpiła wbrew art. 16 ust. 1 rozporządzenia Rady (UE) 2015/1589 (1), który zakazuje odzyskania pomocy, w sytuacji gdy byłoby to sprzeczne z ogólną zasadą prawa Unii.

Zarzut siódmy, oparty na twierdzeniu, że selektywna korzyść zostałaby wyeliminowana, a odzyskanie nie byłoby wymagane, gdyby Zjednoczone Królestwo miało rozszerzyć GFE z mocą wsteczną na pożyczki na rzecz spółek wyższego szczebla oraz na pożyczki na rzecz stron trzecich

—

Strona skarżąca podnosi, że strona pozwana nie uwzględniła okoliczności, iż podjęcie takiego działania wyeliminowałoby wszelkie selektywne korzyści (zakładając na chwilę, że korzyści takie w ogóle zostały przysporzone) i w takim wypadku nie istniałaby niezgodna z prawem pomoc państwa podlegająca odzyskaniu na podstawie prawa Unii.

Zarzut ósmy, w ramach którego strona skarżąca twierdzi, że przy ustalaniu kwoty pomocy podlegającej odzyskaniu straty, ulgi lub zwolnienia podatkowe, które były dostępne dla skarżącej (jako roszczenie, w drodze wyboru lub automatycznie) w czasie, gdy wnosiła o zastosowanie GFE, lub które byłyby dla niej dostępne w owym czasie, gdyby nie wniosła o zastosowanie GFE, powinny były zostać uwzględnione, nawet jeśli uprawnienie do powołania się na takie straty, ulgi lub zwolnienia podatkowe uległo już przedawnieniu w świetle prawa Zjednoczonego Królestwa

—

Strona skarżąca utrzymuje, że w taki sposób należy interpretować motyw 203 zaskarżonej decyzji, przy czym jeśli tak nie jest, to decyzja ta jest nieprawidłowa, ponieważ brak uwzględnienia takich strat, ulg lub zwolnień podatkowych skutkuje zawyżeniem kwoty pomocy, co prowadzi do powstania zakłócenia na rynku wewnętrznym.

Zarzut dziewiąty, oparty na twierdzeniu, że strona pozwana nie przedstawiła uzasadnienia w odniesieniu do zwolnienia dotyczącego zasobów kwalifikowalnych i zwolnienia dotyczącego zbieżnych interesów oraz nie przeprowadziła kompleksowej analizy wszystkich istotnych czynników

—

Strona skarżąca podnosi, że strona pozwana nie dokonała rozróżnienia pomiędzy trzema odrębnymi zwolnieniami przewidzianymi w rozdziale 9 części 9A 9A Taxation (International and Other Other Provisions) Act 2010, które funkcjonują niezależnie, i nie zrozumiała, że zwolnienie dotyczące zasobów kwalifikowalnych i zwolnienie dotyczące zbieżnych interesów nie upoważniają do zastosowania kryterium SPF. Co więcej, istnienie we wskazanym rozdziale 9 zwolnienia dotyczącego zbieżnych interesów świadczy o tym, że strona pozwana popełniła błąd, definiując system odniesienia zbyt wąsko jako przepisy zawarte w części 9A Taxation (International and Other Other Provisions) Act 2010, a nie szerzej, jako brytyjski system podatku od osób prawnych.

(1) Rozporządzenie Rady (UE) 2015/1589 z dnia 13 lipca 2015 r. ustanawiające szczegółowe zasady stosowania art. 108 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej (Dz.U. 2015, L 248, s. 9).

16.12.2019

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 423/62

Skarga wniesiona w dniu 30 września 2019 r. – Irish Wind Farmers’ Association i in./Komisja

(Sprawa T-680/19)

(2019/C 423/77)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Irish Wind Farmers’ Association Clg (Kilkenny, Irlandia), Carrons Windfarm Ltd (Shanagolden, Irlandia), Foyle Windfarm Ltd (Dublin, Irlandia), Greenoge Windfarm Ltd (Bunclody, Irlandia) (przedstawiciele: adwokaci M. Segura Catalán i M. Clayton)

Strona pozwana: Komisja Europejska

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—	stwierdzenie nieważności decyzji Komisji C(2019) 5257 final z dnia 9 lipca 2019 r. - SA.44671 (2019/NN) – Irlandia, dotyczącej niezgodnej z prawem pomocy państwa przyznanej jakoby na rzecz sektora paliw kopalnych w formie obniżonej stawki podatku dochodowego od osób prawnych;

—	obciążenie Komisji kosztami postepowania.

Zarzuty i główne argumenty

Na poparcie skargi strona skarżąca podnosi jeden zarzut, że Komisja nie wszczęła formalnego postępowania wyjaśniającego na podstawie z art. 108 ust. 2 TFUE oraz art. 4 ust. 4 rozporządzenia (UE) 2015/1589 (1), mimo wątpliwości co do zaistnienia pomocy państwa, pozbawiając tym samym stronę skarżącą jej praw procesowych.

(1) Rozporządzenie Rady (UE) 2015/1589 z dnia 13 lipca 2015 r. ustanawiające szczegółowe zasady stosowania art. 108 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej (Dz.U. 2015, L 248, s. 9).

16.12.2019

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 423/62

Skarga wniesiona w dniu 8 października 2019 r. – ZU/ESDZ

(Sprawa T-689/19)

(2019/C 423/78)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: ZU (przedstawiciel: adwokat C. Bernard-Glanz)

Strona pozwana: Europejska Służba Działań Zewnętrznych

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—	stwierdzenie nieważności decyzji organu powołującego z dnia 30 listopada 2018 r. oddalających wnioski skarżącego z dnia 27 lipca 2018 r. (i) o zwrot kosztów podróży służbowych i (ii) o udzielenie wsparcia;

—	zasądzenie od strony pozwanej kwoty 70 000 EUR tytułem zadośćuczynienia za doznaną krzywdę wraz z odsetkami ustawowymi do dnia całkowitej zapłaty;

—	obciążenie strony pozwanej kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Na poparcie skargi strona skarżąca podnosi dwa zarzuty.

Zarzut pierwszy odnoszący się do oddalenia wniosku o zwrot kosztów podróży służbowych, dotyczący oczywistego błędu w ocenie, naruszenia zasady dobrej administracji, nieprzestrzegania zasady proporcjonalności, naruszenia art. 71 regulaminu pracowniczego i jego przepisów pochodnych zawartych w załączniku VII do tego regulaminu i wytycznych dotyczących podróży służbowych (2008 r.) oraz dotyczący nieistotności żądania przedstawienia kart pokładowych jako warunku wstępnego zwrotu kosztów podróży służbowych strony skarżącej.

2.	Zarzut drugi odnoszący się do oddalenia wniosku o udzielenie wsparcia, dotyczący błędu w ocenie, naruszenia art. 12a i 24 regulaminu pracowniczego oraz art. 1, art. 31 ust. 2, art. 41 i 48 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej, a także nadużycia władzy.

16.12.2019

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 423/63

Skarga wniesiona w dniu 18 października 2019 r. – Rübig/Parlament

(Sprawa T-721/19)

(2019/C 423/79)

Język postępowania: francuski

Strony

Strona skarżąca: Paul Rübig (Wels, Austria) (przedstawiciele: adwokaci A. Schmitt i A. Waisse)

Strona pozwana: Parlament Europejski

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—	stwierdzenie, że przedmiotowa skarga jest dopuszczalna;

—

w razie potrzeby, w ramach środków organizacji postępowania lub środków dowodowych w przedmiotowej sprawie, nakazanie Parlamentowi Europejskiemu ujawnienia opinii wydanych przez służby prawne Parlamentu Europejskiego, które zostały sporządzone w dniach 16 lipca 2018 r. i 3 grudnia 2018 r., niezależnie od dokładnej daty ich sporządzenia, ale w każdym razie przed wydaniem decyzji Prezydium z dnia 10 grudnia 2018 r. zmieniającej przepisy wykonawcze do statutu posła do Parlamentu Europejskiego (2018/C 466/02, Dz.U. z 28 grudnia 2018 r., C 466/8);

—

stwierdzenie, na podstawie art. 263 TFUE, nieważności zaskarżonej decyzji indywidualnej, dotyczącej prawa strony skarżącej do uzupełniającego dobrowolnego świadczenia emerytalnego, która została doręczona stronie skarżącej przez Dział Wynagrodzeń i Uprawnień Socjalnych Posłów Dyrekcji Generalnej ds. Finansów Parlamentu Europejskiego we wrześniu 2019 r., ze względu na to, że na mocy niniejszej decyzji uzupełniające dobrowolne świadczenie emerytalne należne stronie skarżącej zostało opodatkowane specjalnym podatkiem w wysokości 5 % kwoty nominalnej tego świadczenia, ustanowionym na mocy wyżej wymienionej decyzji Prezydium z dnia 10 grudnia 2018 r.;

—

uznanie, na podstawie art. 277 TFUE, że powyższa decyzja Prezydium z dnia 10 grudnia 2018 r. nie ma zastosowania w zakresie, w jakim zmienia ona art. 76 przepisów wykonawczych do statutu posła do Parlamentu Europejskiego, między innymi w zakresie, w jakim obciąża ona uzupełniające dobrowolne świadczenie emerytalne należne od dnia 1 stycznia 2019 r. specjalnym podatkiem w wysokości 5 % kwoty nominalnej tego świadczenia;

—	obciążenie Parlamentu kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Na poparcie skargi strona skarżąca podnosi pięć zarzutów.

Zarzut pierwszy dotyczący braku kompetencji ratione materiae Prezydium

—

po pierwsze, decyzja Prezydium z dnia 10 grudnia 2018 r. (zwana dalej „decyzją Prezydium”) została wydana z naruszeniem statutu posła do Parlamentu Europejskiego przyjętego decyzją Parlamentu Europejskiego z dnia 28 września 2005 r., 2005/684/WE, Euratom, (Dz.U. 2005, L 262, s. 1) (zwanego dalej „statutem”). Decyzja Prezydium jest w szczególności sprzeczna z przepisami art. 27 statutu, który wymaga zachowania „praw nabytych” i „praw w trakcie nabywania”.

—	po drugie, na mocy decyzji Prezydium ustanowiono podatek, wprowadzając specjalny podatek w wysokości 5 % kwoty nominalnej świadczenia emerytalnego, podczas gdy zgodnie z art. 223 ust. 2 TFUE ustanawianie podatków nie wchodzi w zakres kompetencji Prezydium.

Zarzut drugi dotyczący naruszenia istotnych wymogów proceduralnych

—	po pierwsze, Prezydium wydało decyzję z naruszeniem zasad określonych w art. 223 TFUE.

—	po drugie, decyzja Prezydium jest niewystarczająco uzasadniona i narusza tym samym obowiązek uzasadnienia przewidziany w art. 296 akapit drugi TFUE i art. 41 ust. 2 lit. c) Karty praw podstawowych Unii Europejskiej.

Zarzut trzeci dotyczący naruszenia praw nabytych i praw w trakcie nabywania oraz zasady ochrony uzasadnionych oczekiwań

—	po pierwsze, decyzja Prezydium narusza prawa nabyte i prawa w trakcie nabywania, wynikające zarówno z ogólnych zasad prawa, jak i statutu, który wyraźnie wymaga ich utrzymania „w pełni”(art. 27).

—	po drugie, decyzja Prezydium narusza zasadę ochrony uzasadnionych oczekiwań.

Zarzut czwarty dotyczący naruszenia zasady proporcjonalności oraz zasad równego traktowania i niedyskryminacji

—	po pierwsze, naruszenia praw strony skarżącej są nieproporcjonalne w stosunku do celów decyzji Prezydium.

—	po drugie, decyzja Prezydium powinna zostać uznana za niemającą zastosowania ze względu na naruszenie zasad równego traktowania i niedyskryminacji.

Zarzut piąty dotyczący naruszenia zasady pewności prawa oraz braku przepisów przejściowych

—	po pierwsze, decyzja Prezydium narusza zasadę pewności prawa, ponieważ niezgodnie z prawem działa wstecz.

—	po drugie, decyzja Prezydium narusza zasadę pewności prawa, ponieważ nie ustanawia środków przejściowych.

16.12.2019

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 423/65

Skarga wniesiona w dniu 18 października 2019 r. – Grossetete/Parlament

(Sprawa T-722/19)

(2019/C 423/80)

Język postępowania: francuski

Strony

Strona skarżąca: Françoise Grossetete (Saint-Étienne, Francja) (przedstawiciele: adwokaci A. Schmitt i A. Waisse)

Strona pozwana: Parlament Europejski

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—	stwierdzenie, że przedmiotowa skarga jest dopuszczalna;

—

—	obciążenie Parlamentu kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Na poparcie skargi strona skarżąca podnosi pięć zarzutów.

Zarzut pierwszy dotyczący braku kompetencji ratione materiae Prezydium

—

—	po drugie, na mocy decyzji Prezydium ustanowiono podatek, wprowadzając specjalny podatek w wysokości 5 % kwoty nominalnej świadczenia emerytalnego, podczas gdy zgodnie z art. 223 ust. 2 TFUE ustanawianie podatków nie wchodzi w zakres kompetencji Prezydium.

Zarzut drugi dotyczący naruszenia istotnych wymogów proceduralnych

—	po pierwsze, Prezydium wydało decyzję z naruszeniem zasad określonych w art. 223 TFUE.

—	po drugie, decyzja Prezydium jest niewystarczająco uzasadniona i narusza tym samym obowiązek uzasadnienia przewidziany w art. 296 akapit drugi TFUE i art. 41 ust. 2 lit. c) Karty praw podstawowych Unii Europejskiej.

Zarzut trzeci dotyczący naruszenia praw nabytych i praw w trakcie nabywania oraz zasady ochrony uzasadnionych oczekiwań

—	po pierwsze, decyzja Prezydium narusza prawa nabyte i prawa w trakcie nabywania, wynikające zarówno z ogólnych zasad prawa, jak i statutu, który wyraźnie wymaga ich utrzymania „w pełni”(art. 27).

—	po drugie, decyzja Prezydium narusza zasadę ochrony uzasadnionych oczekiwań.

Zarzut czwarty dotyczący naruszenia zasady proporcjonalności oraz zasad równego traktowania i niedyskryminacji

—	po pierwsze, naruszenia praw strony skarżącej są nieproporcjonalne w stosunku do celów decyzji Prezydium.

—	po drugie, decyzja Prezydium powinna zostać uznana za niemającą zastosowania ze względu na naruszenie zasad równego traktowania i niedyskryminacji.

Zarzut piąty dotyczący naruszenia zasady pewności prawa oraz braku przepisów przejściowych

—	po pierwsze, decyzja Prezydium narusza zasadę pewności prawa, ponieważ niezgodnie z prawem działa wstecz.

—	po drugie, decyzja Prezydium narusza zasadę pewności prawa, ponieważ nie ustanawia środków przejściowych.

16.12.2019

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 423/66

Skarga wniesiona w dniu 18 października 2019 r. – Díaz de Mera García Consuegra/Parlament

(Sprawa T-723/19)

(2019/C 423/81)

Język postępowania: francuski

Strony

Strona skarżąca: Agustin Díaz de Mera García Consuegra (Ávila, Hiszpania) (przedstawiciele: adwokaci A. Schmitt i A. Waisse)

Strona pozwana: Parlament Europejski

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—	stwierdzenie, że przedmiotowa skarga jest dopuszczalna;

—

—	obciążenie Parlamentu kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Na poparcie skargi strona skarżąca podnosi pięć zarzutów.

Zarzut pierwszy dotyczący braku kompetencji ratione materiae Prezydium

—

—	po drugie, na mocy decyzji Prezydium ustanowiono podatek, wprowadzając specjalny podatek w wysokości 5 % kwoty nominalnej świadczenia emerytalnego, podczas gdy zgodnie z art. 223 ust. 2 TFUE ustanawianie podatków nie wchodzi w zakres kompetencji Prezydium.

Zarzut drugi dotyczący naruszenia istotnych wymogów proceduralnych

—	po pierwsze, Prezydium wydało decyzję z naruszeniem zasad określonych w art. 223 TFUE.

—	po drugie, decyzja Prezydium jest niewystarczająco uzasadniona i narusza tym samym obowiązek uzasadnienia przewidziany w art. 296 akapit drugi TFUE i art. 41 ust. 2 lit. c) Karty praw podstawowych Unii Europejskiej.

Zarzut trzeci dotyczący naruszenia praw nabytych i praw w trakcie nabywania oraz zasady ochrony uzasadnionych oczekiwań

—	po pierwsze, decyzja Prezydium narusza prawa nabyte i prawa w trakcie nabywania, wynikające zarówno z ogólnych zasad prawa, jak i statutu, który wyraźnie wymaga ich utrzymania „w pełni”(art. 27).

—	po drugie, decyzja Prezydium narusza zasadę ochrony uzasadnionych oczekiwań.

Zarzut czwarty dotyczący naruszenia zasady proporcjonalności oraz zasad równego traktowania i niedyskryminacji

—	po pierwsze, naruszenia praw strony skarżącej są nieproporcjonalne w stosunku do celów decyzji Prezydium.

—	po drugie, decyzja Prezydium powinna zostać uznana za niemającą zastosowania ze względu na naruszenie zasad równego traktowania i niedyskryminacji.

Zarzut piąty dotyczący naruszenia zasady pewności prawa oraz braku przepisów przejściowych

—	po pierwsze, decyzja Prezydium narusza zasadę pewności prawa, ponieważ niezgodnie z prawem działa wstecz.

—	po drugie, decyzja Prezydium narusza zasadę pewności prawa, ponieważ nie ustanawia środków przejściowych.

16.12.2019

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 423/68

Skarga wniesiona w dniu 18 października 2019 r. – Ayuso/Parlament

(Sprawa T-724/19)

(2019/C 423/82)

Język postępowania: francuski

Strony

Strona skarżąca: Pilar Ayuso (Madryt, Hiszpania) (przedstawiciele: adwokaci A. Schmitt i A. Waisse)

Strona pozwana: Parlament Europejski

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—	stwierdzenie, że przedmiotowa skarga jest dopuszczalna;

—

—	obciążenie Parlamentu kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Na poparcie skargi strona skarżąca podnosi pięć zarzutów.

Zarzut pierwszy dotyczący braku kompetencji ratione materiae Prezydium

—

—	po drugie, na mocy decyzji Prezydium ustanowiono podatek, wprowadzając specjalny podatek w wysokości 5 % kwoty nominalnej świadczenia emerytalnego, podczas gdy zgodnie z art. 223 ust. 2 TFUE ustanawianie podatków nie wchodzi w zakres kompetencji Prezydium.

Zarzut drugi dotyczący naruszenia istotnych wymogów proceduralnych

—	po pierwsze, Prezydium wydało decyzję z naruszeniem zasad określonych w art. 223 TFUE.

—	po drugie, decyzja Prezydium jest niewystarczająco uzasadniona i narusza tym samym obowiązek uzasadnienia przewidziany w art. 296 akapit drugi TFUE i art. 41 ust. 2 lit. c) Karty praw podstawowych Unii Europejskiej.

Zarzut trzeci dotyczący naruszenia praw nabytych i praw w trakcie nabywania oraz zasady ochrony uzasadnionych oczekiwań

—	po pierwsze, decyzja Prezydium narusza prawa nabyte i prawa w trakcie nabywania, wynikające zarówno z ogólnych zasad prawa, jak i statutu, który wyraźnie wymaga ich utrzymania „w pełni”(art. 27).

—	po drugie, decyzja Prezydium narusza zasadę ochrony uzasadnionych oczekiwań.

Zarzut czwarty dotyczący naruszenia zasady proporcjonalności oraz zasad równego traktowania i niedyskryminacji

—	po pierwsze, naruszenia praw strony skarżącej są nieproporcjonalne w stosunku do celów decyzji Prezydium.

—	po drugie, decyzja Prezydium powinna zostać uznana za niemającą zastosowania ze względu na naruszenie zasad równego traktowania i niedyskryminacji.

Zarzut piąty dotyczący naruszenia zasady pewności prawa oraz braku przepisów przejściowych

—	po pierwsze, decyzja Prezydium narusza zasadę pewności prawa, ponieważ niezgodnie z prawem działa wstecz.

—	po drugie, decyzja Prezydium narusza zasadę pewności prawa, ponieważ nie ustanawia środków przejściowych.

16.12.2019

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 423/70

Skarga wniesiona w dniu 18 października 2019 r. – de Grandes Pascual/Parlament

(Sprawa T-725/19)

(2019/C 423/83)

Język postępowania: francuski

Strony

Strona skarżąca: Luis de Grandes Pascual (Guadalajara, Hiszpania) (przedstawiciele: adwokaci A. Schmitt i A. Waisse)

Strona pozwana: Parlament Europejski

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—	stwierdzenie, że przedmiotowa skarga jest dopuszczalna;

—

—	obciążenie Parlamentu kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Na poparcie skargi strona skarżąca podnosi pięć zarzutów.

Zarzut pierwszy dotyczący braku kompetencji ratione materiae Prezydium

—

—	po drugie, na mocy decyzji Prezydium ustanowiono podatek, wprowadzając specjalny podatek w wysokości 5 % kwoty nominalnej świadczenia emerytalnego, podczas gdy zgodnie z art. 223 ust. 2 TFUE ustanawianie podatków nie wchodzi w zakres kompetencji Prezydium.

Zarzut drugi dotyczący naruszenia istotnych wymogów proceduralnych

—	po pierwsze, Prezydium wydało decyzję z naruszeniem zasad określonych w art. 223 TFUE.

—	po drugie, decyzja Prezydium jest niewystarczająco uzasadniona i narusza tym samym obowiązek uzasadnienia przewidziany w art. 296 akapit drugi TFUE i art. 41 ust. 2 lit. c) Karty praw podstawowych Unii Europejskiej.

Zarzut trzeci dotyczący naruszenia praw nabytych i praw w trakcie nabywania oraz zasady ochrony uzasadnionych oczekiwań

—	po pierwsze, decyzja Prezydium narusza prawa nabyte i prawa w trakcie nabywania, wynikające zarówno z ogólnych zasad prawa, jak i statutu, który wyraźnie wymaga ich utrzymania „w pełni”(art. 27).

—	po drugie, decyzja Prezydium narusza zasadę ochrony uzasadnionych oczekiwań.

Zarzut czwarty dotyczący naruszenia zasady proporcjonalności oraz zasad równego traktowania i niedyskryminacji

—	po pierwsze, naruszenia praw strony skarżącej są nieproporcjonalne w stosunku do celów decyzji Prezydium.

—	po drugie, decyzja Prezydium powinna zostać uznana za niemającą zastosowania ze względu na naruszenie zasad równego traktowania i niedyskryminacji.

Zarzut piąty dotyczący naruszenia zasady pewności prawa oraz braku przepisów przejściowych

—	po pierwsze, decyzja Prezydium narusza zasadę pewności prawa, ponieważ niezgodnie z prawem działa wstecz.

—	po drugie, decyzja Prezydium narusza zasadę pewności prawa, ponieważ nie ustanawia środków przejściowych.

16.12.2019

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 423/71

Skarga wniesiona w dniu 30 października 2019 r. – Dinamo/EUIPO (Favorit)

(Sprawa T-729/19)

(2019/C 423/84)

Język postępowania: niemiecki

Strony

Strona skarżąca: Dinamo GmbH (Bazylea, Szwajcaria) (przedstawiciel: Rechtsanwalt C. Weil)

Strona pozwana: Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (EUIPO)

Dane dotyczące postępowania przed EUIPO

Sporny znak towarowy: Rejestracja słownego unijnego znaku towarowego „Favorit” – zgłoszenie nr 17 924 051

Zaskarżona decyzja: Decyzja Drugiej Izby Odwoławczej EUIPO z dnia 18 września 2019 r. w sprawie R 985/2019-2

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—	stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji;

—	uwzględnienie skargi;

—	obciążenie EUIPO kosztami postępowania.

Podniesiony zarzut

—	Naruszenie art. 7 ust. 1 lit. b) i c) rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2017/1001.

16.12.2019

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 423/74

Sprostowanie komunikatu w Dzienniku Urzędowym w sprawie T-642/19

( Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej C 383 z dnia 11 listopada 2019 r. )

(2019/C 423/88)

Strona 75, treść komunikatu w Dzienniku Urzędowym w sprawie T-642/19, JCDecaux Street Furniture Belgium/Komisja zostaje zmieniona w następujący sposób:

„Skarga wniesiona w dniu 25 września 2019 r. – JCDecaux Street Furniture Belgium/Komisja

(Sprawa T-642/19)

(2019/C 423/88)

Langue de procédure: le français

Strony

Strona skarżąca: JCDecaux Street Furniture Belgium (Bruksela, Belgia) (przedstawiciele: adwokaci A. Winckler i G. Babin)

Strona pozwana: Komisja Europejska

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—

stwierdzenie nieważności art. 1 zaskarżonej decyzji w zakresie, w jakim stwierdza się w niej istnienie pomocy państwa niezgodnej z rynkiem wewnętrznym zastosowanej na rzecz JCDecaux w ramach realizacji umowy z 1984 r. oraz art. 2 - 4 tej decyzji w zakresie, w jakim nakazują one państwu belgijskiemu odzyskanie pomocy od JCDecaux;

—	obciążenie Komisji kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Na poparcie skargi na decyzję Komisji C(2019) 4466 final z dnia 24 czerwca 2019 r. dotyczącą pomocy państwa SA.33078 (2015/C) (ex 2015/NN) wdrożonej przez Belgię na rzecz JC Decaux Belgium Publicité, stona skarżąca podnosi cztery zarzuty.

Zarzut pierwszy dotyczy oczywistego błędu w ocenie i naruszenia prawa, którego dopuściła się Komisja, uznając, że wykorzystywanie przez stronę skarżącą niektórych urządzeń reklamowych, wchodzących w zakres umowy z dnia 16 lipca 1984 r. po upływie terminu jej obowiązywania, stanowi korzyść.

—	Komisja doszła do błędnego wniosku, że wystąpiła korzyść gospodarcza, pomimo iż miasto Bruksela zastosowało mechanizm kompensacyjny w ramach realizacji obowiązku zachowania równowagi ekonomicznej umowy.

—	Komisja dopuściła się oczywistego błędu w ocenie i naruszyła prawo, uznając, że strona skarżąca skorzystała z oszczędności w zakresie czynszów i podatków, co stanowiło korzyść.

—	Umowy z dnia 16 lipca 1984 r. i z dnia 14 października 1999 r. nie mają „wyłącznie handlowego charakteru”, a kryteria określone w wyroku w sprawie Altmark zostały spełnione w niniejszej sprawie.

Zarzut drugi, podniesiony tytułem ewentualnym, dotyczy zgodności - pomocy państwa, która jakoby miała zostać przyznana - z rynkiem wewnętrznym, na podstawie komunikatu Komisji w sprawie ram usług świadczonych w ogólnym interesie gospodarczym i decyzji w sprawie usług świadczonych w ogólnym interesie gospodarczym z 2012 r..

Zarzut trzeci, podniesiony tytułem ewentualnym, dotyczy naruszenia przez Komisję obowiązku uzasadnienia wysokości kwoty podlegającej odzyskaniu.

—	Komisja nie ustosunkowała się w wystarczającym stopniu do dowodów podniesionych przez strony, przesądziła o kwocie pomocy podlegającej odzyskaniu w komunikacie prasowym i naruszyła wewnętrzne przepisy proceduralne.

—	Ilościowe określenie kwoty pomocy, która jakoby miała zostać przyznana, było niemożliwe i stanowiło przeszkodę w jej odzyskaniu.

4.	Zarzut czwarty, podniesiony tytułem ewentualnym, dotyczy przedawnienia pomocy państwa stwierdzonej w zaskarżonej decyzji”.

		ISSN 1977-1002
Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej		C 423

Wydanie polskie	Informacje i zawiadomienia	Rocznik 62 16 grudnia 2019

Spis treśći		Strona
	IV Informacje
	INFORMACJE INSTYTUCJI, ORGANÓW I JEDNOSTEK ORGANIZACYJNYCH UNII EUROPEJSKIEJ
	Trybunał Sprawiedliwości
2019/C 423/01	Ostatnie publikacje Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej	1

	Sprostowania
2019/C 423/88	Sprostowanie komunikatu w Dzienniku Urzędowym w sprawie T-642/19 ( Dz.U. C 383 z 11.11.2019 )	74