ISSN 1977-1002

Dziennik Urzędowy

Unii Europejskiej

C 413
European flag  

Wydanie polskie

Informacje i zawiadomienia

Rocznik 62
9 grudnia 2019

Spis treści

Strona

 

IV   Informacje

 

INFORMACJE INSTYTUCJI, ORGANÓW I JEDNOSTEK ORGANIZACYJNYCH UNII EUROPEJSKIEJ

 

Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej

2019/C 413/01

Ostatnie publikacje Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej

1

 

V   Ogłoszenia

 

POSTĘPOWANIA SĄDOWE

 

Trybunał Sprawiedliwości

2019/C 413/02

Sprawa C-616/17: Wyrok Trybunału (wielka izba izba) z dnia 1 października 2019 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Tribunal correctionnel de Foix – Francja) – postępowanie karne przeciwko Mathieu Blaise’owi i in. (Odesłanie prejudycjalne – Środowisko naturalne – Wprowadzanie do obrotu środków ochrony roślin – Rozporządzenie (WE) nr 1107/2009 – Ważność – Zasada ostrożności – Definicja pojęcia substancji czynnej – Łączenie substancji czynnych – Rzetelność procesu oceny – Publiczny dostęp do dokumentacji – Badania toksyczności długookresowej – Pestycydy – Glifosat)

2

2019/C 413/03

Sprawa C-621/17: Wyrok Trybunału (trzecia izba) z dnia 3 października 2019 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Kúria - Węgry) – Gyula Kiss/CIB Bank Zrt., Emil Kiss, Gyuláné Kiss (Odesłanie prejudycjalne – Ochrona konsumentów – Nieuczciwe warunki w umowach konsumenckich – Dyrektywa 93/13/EWG – Artykuł 3 ust. 1 – Ocena nieuczciwego charakteru warunków umownych – Artykuł 4 ust. 2 – Artykuł 5 – Obowiązek zredagowania warunków umownych w sposób jasny i zrozumiały – Warunki zobowiązujące do zapłaty kosztów za usługi nie określone)

3

2019/C 413/04

Sprawa C-673/17: Wyrok Trybunału (wielka izba) z dnia 1 października 2019 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Bundesgerichtshof - Niemcy) – Bundesverband der Verbraucherzentralen und Verbraucherverbände - Verbraucherzentrale Bundesverband e.V./Planet49 GmbH (Odesłanie prejudycjalne – Dyrektywa 95/46/WE – Dyrektywa 2002/58/WE – Rozporządzenie (UE) 2016/679 – Przetwarzanie danych osobowych i ochrona prywatności w sektorze łączności elektronicznej – Cookies – Pojęcie zgody osoby, której dane dotyczą – Oświadczenie o wyrażeniu zgody za pomocą zaznaczonego domyślnie okienka wyboru)

4

2019/C 413/05

Sprawa C-18/18: Wyrok Trybunału (trzecia izba) z dnia 3 października 2019 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Oberster Gerichtshof - Austria) – Eva Glawischnig-Piesczek/Facebook Ireland Limited (Odesłanie prejudycjalne – Społeczeństwo informacyjne – Swobodny przepływ usług – Dyrektywa 2000/31/WE – Odpowiedzialność usługodawców będących pośrednikami – Artykuł 14 ust. 1 i 3 – Usługodawca świadczący usługi hostingowe – Możliwość wymagania od usługodawcy, by przerwał naruszenie lub mu zapobiegł – Artykuł 18 ust. 1 – Osobowe, materialne i terytorialne granice zakresu nakazu – Artykuł 15 ust. 1 – Brak ogólnego obowiązku w zakresie nadzoru)

5

2019/C 413/06

Sprawa C-42/18: Wyrok Trybunału (trzecia izba) z dnia 3 października 2019 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Bundesfinanzhof – Niemcy) – Finanzamt Trier/Cardpoint GmbH, następca prawny Moneybox Deutschland GmbH (Odesłanie prejudycjalne – Podatki – Podatek od wartości dodanej (VAT) – Szósta dyrektywa 77/388/EWG – Zwolnienia – Artykuł 13 część B lit. d) pkt 3 – Transakcje dotyczące płatności – Usługi świadczone przez spółkę na rzecz banku w związku z obsługą bankomatów)

6

2019/C 413/07

Sprawa C-70/18: Wyrok Trybunału (pierwsza izba) z dnia 3 października 2019 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Raad van State - Niderlandy) – Staatssecretaris van Justitie en Veiligheid/A, B, P (Odesłanie prejudycjalne – Układ stowarzyszeniowy EWG – Turcja – Decyzja nr 2/76 – Artykuł 7 – Decyzja nr 1/80 – Artykuł 13 – Klauzule standstill – Nowe ograniczenie – Pobieranie, rejestrowanie i przechowywanie w centralnym zbiorze danych danych biometrycznych obywateli tureckich – Nadrzędne względy interesu ogólnego – Cel polegający na zapobieganiu przestępstwom związanym z fałszowaniem tożsamości i dokumentów oraz zwalczaniu tych przestępstw – Artykuły 7 i 8 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej – Prawo do poszanowania życia prywatnego – Prawo do ochrony danych osobowych – Proporcjonalność)

6

2019/C 413/08

Sprawa C-93/18: Wyrok Trybunału (pierwsza izba) z dnia 2 października 2019 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Court of Appeal in Northern Ireland – Zjednoczone Królestwo) – Ermira Bajratari/Secretary of State for the Home Department (Odesłanie prejudycjalne – Obywatelstwo Unii Europejskiej – Dyrektywa 2004/38/WE – Prawo pobytu obywatela państwa trzeciego będącego wstępnym w linii prostej małoletnich obywateli Unii – Artykuł 7 ust. 1 lit. b) – Wymóg posiadania wystarczających środków – Środki składające się z dochodów pochodzących z pracy wykonywanej bez zezwolenia na pobyt i zezwolenia na pracę)

7

2019/C 413/09

Sprawy połączone C-152/18 P i C-153/18 P: Wyrok Trybunału (pierwsza izba) z dnia 2 października 2019 r. – Crédit Mutuel Arkéa (C-152/18 P) Crédit Mutuel Arkéa (C-153/18 P)/Europejski Bank Centralny, Komisja Europejska (Odwołanie – Polityka gospodarcza i pieniężna – Artykuł 127 ust. 6 TFUE – Rozporządzenie (UE) nr 1024/2013 – Artykuł 4 ust. 1 lit. g) – Nadzór ostrożnościowy nad instytucjami kredytowymi na zasadzie skonsolidowanej – Rozporządzenie (UE) nr 468/2014 – Artykuł 2 pkt 21 lit. c) – Rozporządzenie (UE) nr 575/2013 – Artykuł 10 – Grupa podlegająca nadzorowi ostrożnościowemu – Instytucje kredytowe trwale powiązane z organem centralnym)

8

2019/C 413/10

Sprawa C-197/18: Wyrok Trybunału (pierwsza izba) z dnia 3 października 2019 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Verwaltungsgericht Wien - Austria) – postępowanie wszczęte przez Wasserleitungsverband Nördliches Burgenland, Robert Prandl, Gemeinde Zillingdorf (Odesłanie prejudycjalne – Środowisko – Dyrektywa 91/676/EWG – Ochrona wód przed zanieczyszczeniami azotanami pochodzenia rolniczego – Cel polegający na ograniczeniu zanieczyszczenia – Wody dotknięte zanieczyszczeniem – Maksymalna zawartość azotanów na poziomie 50 mg/l – Programy działań przyjęte przez państwa członkowskie – Prawa jednostek do zmiany takiego programu – Legitymacja czynna do występowania przed organami i sądami krajowymi)

9

2019/C 413/11

Sprawa C-208/18: Wyrok Trybunału (pierwsza izba) z dnia 3 października 2019 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Nejvyšší soud České republiky – Republika Czeska) – Jana Petruchová/FIBO Group Holdings Limited (Odesłanie prejudycjalne – Współpraca sądowa w sprawach cywilnych – Rozporządzenie (UE) nr 1215/2012 – Artykuł 17 ust. 1 – Jurysdykcja w sprawach dotyczących umów konsumenckich – Pojęcie konsumenta – Osoba fizyczna przeprowadzająca transakcje na międzynarodowym rynku wymiany walut za pośrednictwem spółki brokerskiej – Rozporządzenie (WE) nr 593/2008 (Rzym I) – Dyrektywa 2004/39/WE – Pojęcie klienta detalicznego)

10

2019/C 413/12

Sprawa C-260/18: Wyrok Trybunału (trzecia izba) z dnia 3 października 2019 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Sąd Okręgowy w Warszawie - Polska) – Kamil Dziubak, Justyna Dziubak/Raiffeisen Bank International AG, prowadzący działalność w Polsce w formie oddziału pod nazwą Raiffeisen Bank International AG Oddział w Polsce, dawniej Raiffeisen Bank Polska SA (Odesłanie prejudycjalne – Dyrektywa 93/13/EWG – Umowy zawierane z konsumentami – Nieuczciwe warunki umowne – Kredyt hipoteczny indeksowany do waluty obcej – Klauzula odnosząca się do określania kursu wymiany między walutami – Skutki stwierdzenia nieuczciwego charakteru warunku – Możliwość usunięcia nieuczciwych warunków umownych przez sąd poprzez odwołanie się do klauzul generalnych prawa cywilnego – Ocena interesu konsumenta – Dalsze obowiązywanie umowy z pominięciem nieuczciwych warunków)

11

2019/C 413/13

Sprawa C-267/18: Wyrok Trybunału (czwarta izba) z dnia 3 października 2019 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Curtea de Apel București - Rumunia) – Delta Antrepriză de Construcții și Montaj 93 SA/Compania Națională de Administrare a Infrastructurii Rutiere SA (Odesłanie prejudycjalne – Zamówienia publiczne – Procedura udzielania zamówień publicznych – Dyrektywa 2014/24/UE – Artykuł 57 ust. 4 – Fakultatywne podstawy wykluczenia – Wykluczenie wykonawcy z udziału w postępowaniu o udzielenie zamówienia publicznego – Rozwiązanie wcześniejszej umowy o udzielenie zamówienia publicznego z powodu częściowego podwykonawstwa – Pojęcie znaczących lub uporczywych niedociągnięć – Zakres)

12

2019/C 413/14

Sprawa C-272/18: Wyrok Trybunału (pierwsza izba) z dnia 3 października 2019 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Oberster Gerichtshof - Niemcy) – Verein für Konsumenteninformation/TVP Treuhand- und Verwaltungsgesellschaft für Publikumsfonds mbH & Co KG (Odesłanie prejudycjalne – Przestrzeń wolności, bezpieczeństwa i sprawiedliwości – Współpraca sądowa w sprawach cywilnych – Prawo właściwe dla zobowiązań umownych – Wyłączenie prawa spółek z zakresu zastosowania konwencji rzymskiej oraz rozporządzenia (WE) nr 593/2008 (Rzym I) – Umowa powiernicza zawarta między przedsiębiorcą a konsumentem, której przedmiotem jest wyłącznie zarządzanie udziałem w spółce komandytowej)

13

2019/C 413/15

Sprawa C-274/18: Wyrok Trybunału (trzecia izba) z dnia 3 października 2019 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Arbeits- und Sozialgericht Wien – Austria) – Minoo Schuch-Ghannadan/Medizinische Universität Wien (Odesłanie prejudycjalne – Polityka społeczna – Porozumienie ramowe dotyczące pracy w niepełnym wymiarze godzin – Klauzula 4 – Zasada niedyskryminacji – Mniej korzystne traktowanie pracowników zatrudnionych w niepełnym wymiarze czasu pracy w porównaniu z pracownikami zatrudnionymi w pełnym wymiarze czasu pracy w zakresie warunków zatrudnienia – Zakaz – Ustawodawstwo krajowe określające dłuższy maksymalny okres stosunków pracy zawartych na czas określony w wypadku pracowników zatrudnionych w niepełnym wymiarze czasu pracy niż w wypadku pracowników zatrudnionych w pełnym wymiarze czasu pracy – Zasada pro rata temporis – Dyrektywa 2006/54/WE – Równość traktowania kobiet i mężczyzn w zakresie zatrudnienia i pracy – Artykuł 2 ust. 1 lit. b) – Pojęcie dyskryminacji pośredniej ze względu na płeć – Artykuł 14 ust. 1 lit. c) – Warunki zatrudnienia i pracy – Artykuł 19 – Ciężar dowodu)

14

2019/C 413/16

C-285/18: Wyrok Trybunału (czwarta izba) z dnia 3 października 2019 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Lietuvos Aukščiausiasis Teismas - Litwa) – postępowanie wszczęte przez Kauno miesto savivaldybė, Kauno miesto savivaldybės administracija (Odesłanie prejudycjalne – Zamówienia publiczne – Dyrektywa 2014/24/UE – Artykuł 12 ust. 1 – Stosowanie w czasie – Swoboda państw członkowskich w zakresie wyboru sposobu świadczenia usług – Granice – Zamówienia publiczne będące przedmiotem zamówienia typu in-house – Zamówienie typu in-house – Pokrywanie się zakresów zamówienia publicznego i zamówienia typu in-house)

15

2019/C 413/17

Sprawa C-302/18: Wyrok Trybunału (trzecia izba) z dnia 3 października 2019 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Raad voor Vreemdelingenbetwistingen – Belgia) – X/Belgische Staat (Odesłanie prejudycjalne – Polityka imigracyjna – Status obywateli państw trzecich będących rezydentami długoterminowymi – Dyrektywa 2003/109/WE – Warunki uzyskania statusu rezydenta długoterminowego – Artykuł 5 ust. 1 lit. a) – Stałe, regularne i wystarczające środki)

16

2019/C 413/18

Sprawa C-329/18: Wyrok Trybunału (trzecia izba izba) z dnia 3 października 2019 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Augstākā tiesa - Łotwa) – Valsts ieņēmumu dienests/Altic SIA (Odesłanie prejudycjalne – Podatek od wartości dodanej (VAT) – Dyrektywa 2006/112/WE – Nabycie środków spożywczych – Odliczenie podatku naliczonego – Odmowa odliczenia – Ewentualnie fikcyjny dostawca – Oszustwo w zakresie VAT – Wymagania dotyczące wiedzy posiadanej przez nabywcę – Rozporządzenie (WE) nr 178/2002 – Obowiązek śledzenia przemieszczania żywności i identyfikacji dostawcy – Rozporządzenia (WE) nr 852/2004 i (WE) nr 882/2004 – Obowiązki rejestracyjne spoczywające na przedsiębiorstwach sektora spożywczego – Wpływ na prawo do odliczenia podatku VAT)

16

2019/C 413/19

Sprawa C-378/17: Wyrok Trybunału (ósma izba) z dnia 3 października (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Bundesverwaltungsgericht -Niemcy) – Landwirtschaftskammer Niedersachsen/Reinhard Westphal (Odesłanie prejudycjalne – Rozporządzenie (WE, Euratom) nr 2988/95 – Ochrona interesów finansowych Unii Europejskiej – Artykuł 3 ust. 1 – Termin przedawnienia – Rozporządzenia (EWG) nr 3887/92 i (WE) nr 2419/2001 – Zintegrowany system zarządzania niektórymi systemami pomocy i ich kontroli – Zwrot nienależnych kwot – Zastosowanie łagodniejszego przepisu dotyczącego przedawnienia)

17

2019/C 413/20

Sprawa C-632/18: Wyrok Trybunału (ósma izba) z dnia 3 października 2019 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Conseil d'État - Belgia) – Fonds du Logement de la Région de Bruxelles-Capitale SCRL/Institut des Comptes nationaux (ICN) (Odesłanie prejudycjalne – Polityka gospodarcza i pieniężna – Europejski system rachunków narodowych i regionalnych w Unii Europejskiej – Rozporządzenie (UE) nr 549/2013 – Sektor instytucji rządowych i samorządowych – Instytucja finansowa typu captive – Pojęcie – Spółka oferująca gospodarstwom domowym o średnich lub umiarkowanych dochodach kredyty hipoteczne pod kontrolą instytucji rządowych lub samorządowych)

18

2019/C 413/21

Opinia 1/19: Wniosek o opinię przedstawiony przez Parlament Europejski w trybie art. 218 ust. 11 TFUE

19

2019/C 413/22

Sprawa C-522/19: Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Juzgado de Primera Instancia e Instrucción no 6 de Ceuta (Hiszpania) w dniu 9 lipca 2019 r. – DC/Banco Bilbao Vizcaya Argentaria, S.A.

19

2019/C 413/23

Sprawa C-523/19: Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Juzgado de Primera Instancia e Instrucción no 6 de Ceuta (Hiszpania) w dniu 9 lipca 2019 r. – ED/Banco Bilbao Vizcaya Argentaria, S.A.

20

2019/C 413/24

Sprawa C-527/19: Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Juzgado de Primera Instancia e Instrucción no 6 de Ceuta (Hiszpania) w dniu 9 lipca 2019 r. – HG i IH/Bankia S.A.

21

2019/C 413/25

Sprawa C-582/19 P: Odwołanie od wyroku Sądu (piąta izba) wydanego w dniu 23 maja 2019 r. w sprawach połączonych T-3/18 i T-4/18, Holzer y Cia/EUIPO – Annco, wniesione w dniu 30 lipca 2019 r. przez Holzer y Cia, SA de CV

22

2019/C 413/26

Sprawa C-591/19 P: Odwołanie od wyroku Sądu (piąta izba) wydanego w dniu 11 czerwca 2019 r. w sprawie T-138/18, De Esteban Alonso/Komisja wniesione w dniu 1 sierpnia 2019 r. przez Komisję Europejską

23

2019/C 413/27

Sprawa C-613/19 P: Odwołanie od wyroku Sądu (trzecia izba) wydanego w dniu 6 czerwca 2019 r. w sprawie T-209/18, Dr. Ing. h.c. F. Porsche AG/Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (EUIPO), wniesione w dniu 14 sierpnia 2019 r. przez Dr. Ing. h.c. F. Porsche AG

23

2019/C 413/28

Sprawa C-614/19 P: Odwołanie od wyroku Sądu (trzecia izba) wydanego w dniu 6 czerwca 2019 r. w sprawie T-210/18, Dr. Ing. h.c. F. Porsche AG/Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (EUIPO), wniesione w dniu 14 sierpnia 2019 r. przez Dr. Ing. h.c. F. Porsche AG

24

2019/C 413/29

Sprawa C-618/19: Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Consiglio di Stato (Włochy) w dniu 16 sierpnia 2019 r. – Ge.Fi.L. - Gestione Fiscalità Locale SpA/Regione Campania

24

2019/C 413/30

Sprawa C-649/19: Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Specializiran nakazatelen syd (Bułgaria) w dniu 3 września 2019 r. – postępowanie karne przeciwko IR

25

2019/C 413/31

Sprawa C-674/19: Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Lietuvos vyriausiasis administracinis teismas (Litwa) w dniu 10 września 2019 r. – UAB Skonis ir kvapas/Muitinės departamentas prie Lietuvos Respublikos finansų ministerijos

26

2019/C 413/32

Sprawa C-684/19: Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Oberlandesgericht Düsseldorf (Niemcy) w dniu 17 września 2019 r. – mk advokaten GbR/MBK Rechtsanwälte GbR

27

2019/C 413/33

Sprawa C-704/19: Skarga wniesiona w dniu 20 września 2019 r. – Komisja Europejska/Królestwo Hiszpanii

27

2019/C 413/34

Sprawa C-708/19: Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Finanzgericht Düsseldorf (Niemcy) w dniu 25 września 2019 r. – Von Aschenbach & Voss GmbH/Hauptzollamt Duisburg

28

2019/C 413/35

Sprawa C-718/19: Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Cour constitutionnelle (Belgia) w dniu 27 września 2019 r. – Ordre des barreaux francophones et germanophone, Association pour le droit des Étrangers ASBL, Coordination et Initiatives pour et avec les Réfugiés et Étrangers ASBL, Ligue des Droits de l’Homme ASBL, Vluchtelingenwerk Vlaanderen ASBL przeciwko Radzie ministrów

29

2019/C 413/36

Sprawa C-724/19: Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Specializiran nakazatelen syd (Bułgaria) w dniu 1 października 2019 r. – postępowanie karne przeciwko HP

30

2019/C 413/37

Sprawa C-735/19: Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Augstākā tiesa (Senāts) (Łotwa) w dniu 7 października 2019 r. — Euromin Holdings (Cyprus) Limited/Finanšu un kapitāla tirgus komisija

31

2019/C 413/38

Sprawa C-736/19: Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Augstākā tiesa (Senāts) (Łotwa) w dniu 7 października 2019 r. – ZS Plaukti/Lauku atbalsta dienests

32

2019/C 413/39

Sprawa C-737/19: Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez tribunal administratif de Montreuil (Francja) w dniu 7 października 2019 r. – Bank of China Limited/Ministre de l’Action et des Comptes publics

33

2019/C 413/40

Sprawa C-739/19: Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Supreme Court (Irlandia) w dniu 7 października 2019 r. – VK/An Bord Pleanála

34

2019/C 413/41

Sprawa C-741/19: Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Cour d'appel de Paris (Francja) w dniu 8 października 2019 r. – Republika Mołdawii/spółka Komstroy, następca prawny spółki Energoalians

34

2019/C 413/42

Sprawa C-745/19: Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Sofijski rajonen syd (Bułgaria) w dniu 10 października 2019 r. – PH, OI/Еurobank Bulgaria АD

35

2019/C 413/43

Sprawa C-787/19: Skarga wniesiona w dniu 23 października 2019 r. – Komisja Europejska/Republika Austrii

36

2019/C 413/44

Sprawa C-791/19: Skarga wniesiona w dniu 25 października 2019 r. – Komisja Europejska przeciwko Rzeczypospolitej Polskiej

36

 

Sąd

2019/C 413/45

Sprawa T-586/14 RENV: Wyrok Sądu z dnia 24 września 2019 r. – Xinyi PV Products (Anhui) Holdings/Komisja (Dumping – Przywóz szkła solarnego pochodzącego z Chin – Artykuł 2 ust. 7 lit. b) i c) rozporządzenia (WE) nr 1225/2009 [obecnie art. 2 ust. 7 lit. b) i c) rozporządzenia (UE) 2016/1036] – Status przedsiębiorstwa działającego w warunkach gospodarki rynkowej – Pojęcie znaczących wahań kosztów produkcji i sytuacji finansowej przedsiębiorstw – Korzyści podatkowe – Oczywisty błąd w ocenie)

38

2019/C 413/46

Sprawy T-755/15 i T-759/15: Wyrok Sądu z dnia 24 września 2019 r. – Luksemburg i Fiat Chrysler Finance Europe/Komisja (Pomoc państwa – Pomoc wdrożona przez Luksemburg – Decyzja uznająca pomoc za niezgodną z rynkiem wewnętrznym i bezprawnie przyznaną oraz nakazująca jej odzyskanie – Interpretacja indywidualna przepisów podatkowych (tax ruling) – Korzyść – Zasada pełnej konkurencji – Selektywny charakter – Domniemanie – Ograniczenie konkurencji – Odzyskanie pomocy)

39

2019/C 413/47

Sprawy T-760/15 i T-636/16: Wyrok Sądu z dnia 24 września 2019 r. – Niderlandy i in./Komisja (Pomoc państwa – Pomoc wdrożona przez Niderlandy – Decyzja uznająca pomoc za niezgodną z rynkiem wewnętrznym i bezprawnie przyznaną oraz nakazująca jej odzyskanie – Interpretacja indywidualna przepisów podatkowych (tax ruling) – Ceny transferowe – Obliczanie podstawy opodatkowania – Zasada pełnej konkurencji – Korzyść – System odniesienia – Autonomia podatkowa i proceduralna państw członkowskich)

40

2019/C 413/48

Sprawa T-105/17: Wyrok Sądu z dnia 24 września 2019 r. – HSBC Holdings i in./Komisja (Konkurencja – Porozumienia, decyzje i uzgodnione praktyki – Sektor instrumentów pochodnych stopy procentowej nominowanych w euro – Decyzja stwierdzająca naruszenie art. 101 TFUE i art. 53 porozumienia EOG – Manipulowanie międzybankowymi stopami referencyjnymi Euribor – Wymiana poufnych informacji – Ograniczenie konkurencji ze względu na cel – Jednolite i ciągłe naruszenie – Grzywny – Kwota podstawowa – Wartość sprzedaży – Artykuł 23 ust. 2 rozporządzenia (WE) nr 1/2003 – Obowiązek uzasadnienia)

41

2019/C 413/49

Sprawa T-217/17: Wyrok Sądu z dnia 20 września 2019 r. – FVE Holýšov I i in./Komisja (Pomoc państwa – Rynek energii elektrycznej wytwarzanej z odnawialnych źródeł energii – Przepisy ustalające minimalną cenę odkupu energii elektrycznej wytwarzanej z odnawialnych źródeł energii lub przyznające premię wytwórcom takiej energii elektrycznej – Zmiana pierwotnych przepisów – Decyzja uznająca system pomocy za zgodny z rynkiem wewnętrznym po zakończeniu wstępnego etapu badania – Artykuł 107 ust. 3 lit. c) TFUE – Beneficjenci pomocy i akcjonariusze beneficjentów – Uzasadnione oczekiwania – Zasoby państwowe – Kompetencje Komisji do badania zgodności środków z przepisami prawa Unii innymi niż przepisy odnoszące się do pomocy państwa)

42

2019/C 413/50

Sprawa T-391/17: Wyrok Sądu z dnia 24 września 2019 r. – Rumunia/Komisja (Prawo instytucjonalne – Europejska inicjatywa obywatelska – Ochrona mniejszości narodowych i językowych – Wzmocnienie różnorodności kulturowej i językowej – Częściowa rejestracja – Zasada przyznania kompetencji – Oczywisty brak uprawnień prawodawczych Komisji – Obowiązek uzasadnienia – Artykuł 5 ust 2 TUE – Artykuł 4 ust. 2 lit. b) rozporządzenia (UE) nr 211/2011 – Artykuł 296 TFUE)

43

2019/C 413/51

Sprawa T-466/17: Wyrok Sądu z dnia 24 września 2019 r. – Printeos i in./Komisja (Konkurencja – Porozumienia, decyzje i uzgodnione praktyki – Europejski rynek kopert standardowych/katalogowych i specjalnych kopert z nadrukiem – Decyzja stwierdzająca naruszenie art. 101 TFUE – Częściowe stwierdzenie nieważności z uwagi na naruszenie obowiązku uzasadnienia – Decyzja zmieniająca – Postępowanie ugodowe – Grzywny – Kwota podstawowa – Wyjątkowe dostosowanie – Pułap wynoszący 10 % całkowitego obrotu – Artykuł 23 ust. 2 rozporządzenia (WE) nr 1/2003 – Zasada non bis in idem – Pewność prawa – Uzasadnione oczekiwania – Równość traktowania – Kumulacja sankcji – Proporcjonalność – Zasada słuszności – Nieograniczone prawo orzekania)

44

2019/C 413/52

Sprawa T-780/17: Wyrok Sądu z dnia 24 września 2019 r. – US/EBC (Służba publiczna – Personel EBC – Sprawozdanie z oceny 2016 – Coroczny przegląd wynagrodzeń i dodatków – Odmowa przekształcenia umowy na czas określony w umowę na czas nieokreślony – Obowiązek uzasadnienia – Oczywisty błąd w ocenie)

44

2019/C 413/53

Sprawa T-13/18: Wyrok Sądu z dnia 24 września 2019 r. – Crédit mutuel Arkéa/EUIPO – Confédération nationale du Crédit mutuel (Crédit Mutuel) (Znak towarowy Unii Europejskiej – Postępowanie w sprawie unieważnienia prawa do znaku – Słowny unijny znak towarowy Crédit Mutuel – Bezwzględne podstawy odmowy rejestracji – Charakter opisowy – Brak charakteru odróżniającego – Charakter odróżniający uzyskany w następstwie używania – Skarga wzajemna – Artykuł 7 ust. 1 lit. b) i c) oraz art. 7 ust. 3 rozporządzenia (UE) 2017/1001 – Artykuł 59 ust. 1 lit. a) i art. 59 ust. 2 rozporządzenia 2017/1001)

45

2019/C 413/54

Sprawa T-39/18: Wyrok Sądu z dnia 24 września 2019 r. – VF/EBC (Służba publiczna – Personel EBC – Sprawozdanie z oceny strony skarżącej – Coroczny przegląd wynagrodzeń i dodatków – Odmowa przekształcenia umowy na czas określony w umowę na czas nieokreślony – Obowiązek uzasadnienia – Oczywisty błąd w ocenie – Zasada dobrej administracji)

46

2019/C 413/55

Sprawa T-68/18: Wyrok Sądu z dnia 24 września 2019 r. – Fränkischer Weinbauverband/EUIPO (Kształt butelki elipsoidalnej) (Znak towarowy Unii Europejskiej – Zgłoszenie trójwymiarowego unijnego znaku towarowego – Kształt wypukłej butelki elipsoidalnej, spłaszczonej z przodu i z tyłu – Bezwzględna podstawa odmowy rejestracji – Brak charakteru odróżniającego – Artykuł 7 ust. 1 lit. b) rozporządzenia (UE) 2017/1001)

47

2019/C 413/56

Sprawa T-219/18: Wyrok Sądu z dnia 24 września 2019 r. – Piaggio & C./EUIPO – Zhejiang Zhongneng Industry Group (Mopedy) (Wzór wspólnotowy – Postępowanie w sprawie unieważnienia prawa do wzoru – Zarejestrowany wzór wspólnotowy przedstawiający moped – Wcześniejszy wzór wspólnotowy – Podstawa unieważnienia – Indywidualny charakter – Odmienne całościowe wrażenie – Poinformowany użytkownik – Artykuł 6 i art. 25 ust. 1 lit. b) rozporządzenia (WE) nr 6/2002 – Wykładnia zgodna art. 6 rozporządzenia nr 6/2002 – Brak użycia wcześniejszego niezarejestrowanego trójwymiarowego krajowego znaku towarowego w zarejestrowanym wzorze – Artykuł 25 ust. 1 lit. e) rozporządzenia nr 6/2002 – Brak nieuprawnionego użycia w zarejestrowanym wzorze dzieła chronionego przez prawo autorskie jednego z państw członkowskich – Artykuł 25 ust. 1 lit. f) rozporządzenia nr 6/2002)

47

2019/C 413/57

Sprawa T-255/18: Wyrok Sądu z dnia 24 września 2019 r. – US/EBC (Służba publiczna – Personel EBC – Umowa na czas określony – Odmowa przekształcenia umowy na czas określony w umowę na czas nieokreślony – Obowiązek uzasadnienia – Oczywisty błąd w ocenie)

48

2019/C 413/58

Sprawa T-356/18: Wyrok Sądu z dnia 24 września 2019 r. – Volvo Trademark/EUIPO – Paalupaikka (V V-WHEELS) (Znak towarowy Unii Europejskiej – Postępowanie w sprawie sprzeciwu – Zgłoszenie graficznego unijnego znaku towarowego V V-WHEELS – Wcześniejsze graficzne niezarejestrowane, krajowe i unijne znaki towarowe VOLVO – Względna podstawa odmowy rejestracji – Podobieństwo oznaczeń – Artykuł 8 ust. 5 rozporządzenia (UE) 2017/1001)

49

2019/C 413/59

Sprawa T-458/18: Wyrok Sądu z dnia 20 września 2019 r. – Multifit/EUIPO (real nature) (Znak towarowy Unii Europejskiej – Zgłoszenie słownego unijnego znaku towarowego real nature – Bezwzględne podstawy odmowy rejestracji – Brak charakteru odróżniającego – Artykuł 7 ust. 1 lit. b) i c) rozporządzenia (UE) 2017/1001)

49

2019/C 413/60

Sprawa T-492/18: Wyrok Sądu z dnia 24 września 2019 r. – Zhadanov/EUIPO (Scanner Pro) (Znak towarowy Unii Europejskiej – Zgłoszenie słownego unijnego znaku towarowego Scanner Pro – Bezwzględna podstawa odmowy rejestracji – Brak charakteru odróżniającego uzyskanego w następstwie używania – Artykuł 7 ust. 3 rozporządzenia (UE) 2017/1001)

50

2019/C 413/61

Sprawa T-507/18: Wyrok Sądu z dnia 24 września 2019 r. – Francja/Komisja (EFRG i EFRROW – Wydatki wyłączone z finansowania – Wydatki poniesione przez Francję w ramach programu szczególnych opcji na rzecz regionów oddalonych i wyspiarskich (POSEI) – Nieprawidłowe księgowanie niektórych przesyłek bananów (lata budżetowe 2013 – 2016) – Ryczałtowa korekta finansowa)

51

2019/C 413/62

Sprawa T-650/18: Wyrok Sądu z dnia 20 września 2019 r. – Reaktor Group/EUIPO (REAKTOR) (Znak towarowy Unii Europejskiej – Zgłoszenie słownego unijnego znaku towarowego REAKTOR – Bezwzględne podstawy odmowy rejestracji – Brak charakteru opisowego – Charakter odróżniający – Artykuł 7 ust. 1 lit. b) i c) rozporządzenia (UE) 2017/1001 – Bezpośredni i konkretny związek między towarami i usługami objętymi zgłoszeniem znaku towarowego)

52

2019/C 413/63

Sprawa T-553/16: Postanowienie Sądu z dnia 20 września 2019 r. – von Blumenthal i in./EBI (Służba publiczna – Personel EBI – Wynagrodzenie – Coroczna waloryzacja podstawowej siatki płac – Metoda obliczania – Następcza bezprzedmiotowość sporu – Umorzenie postępowania)

52

2019/C 413/64

Sprawa T-746/17: Postanowienie Sądu z dnia 24 września 2019 r. – TrekStor/EUIPO – Beats Electronics (i.Beat jump) (Znak towarowy Unii Europejskiej – Postępowanie w sprawie stwierdzenia wygaśnięcia prawa do znaku – Wycofanie wniosku o stwierdzenie wygaśnięcia prawa do znaku – Umorzenie postępowania – Artykuł 137 regulaminu postępowania przed Sądem – Koszty sądowe, których można było uniknąć – Artykuł 139 lit. a) regulaminu postępowania przed Sądem)

53

2019/C 413/65

Sprawy połączone T-748/17 i T-770/17: Postanowienie Sądu z dnia 24 września 2019 r. – TrekStor i Beats Electronics/EUIPO – Beats Electronics i TrekStor (iBeat) (Znak towarowy Unii Europejskiej – Postępowanie w sprawie stwierdzenia wygaśnięcia prawa do znaku – Wycofanie wniosku o stwierdzenie wygaśnięcia prawa do znaku – Umorzenie postępowania – Artykuł 137 regulaminu postępowania przed Sądem – Koszty sądowe, których można było uniknąć – Artykuł 139 lit. a) regulaminu postępowania przed Sądem)

54

2019/C 413/66

Sprawa T-749/17: Postanowienie Sądu z dnia 24 września 2019 r. – TrekStor/EUIPO – Beats Electronics (i.Beat jess) (Znak towarowy Unii Europejskiej – Postępowanie w sprawie stwierdzenia wygaśnięcia prawa do znaku – Wycofanie wniosku o stwierdzenie wygaśnięcia prawa do znaku – Umorzenie postępowania – Artykuł 137 regulaminu postępowania przed Sądem – Koszty sądowe, których można było uniknąć – Artykuł 139 lit. a) regulaminu postępowania przed Sądem)

55

2019/C 413/67

Sprawa T-566/19: Postanowienie Prezesa Sądu z dnia 13 września 2019 r. – Scandlines Danmark i Scandlines Deutschland/Komisja (Wniosek o zastosowanie środków tymczasowych – Pomoc państwa – Przedłużenie terminu – Brak interesu)

56

2019/C 413/68

Sprawa T-613/19: Skarga wniesiona w dniu 10 września 2019 r. – ENIL Brussels Office i in./Komisja

56

2019/C 413/69

Sprawa T-648/19: Skarga wniesiona w dniu 26 września 2019 r. – Nike European Operations Netherlands i Converse Netherlands/Komisja

57

2019/C 413/70

Sprawa T-663/19: Skarga wniesiona w dniu 30 września 2019 r. – Hasbro przeciwko EUIPO – Kreativni Dogadaji (MONOPOLY)

58

2019/C 413/71

Sprawa T-693/19: Skarga wniesiona w dniu 9 października 2019 r. – Kerry Luxembourg przeciwko EUIPO – Ornua (KERRYMAID)

59

2019/C 413/72

Sprawa T-696/19: Skarga wniesiona w dniu 14 października 2019 r. – Teva Pharmaceutical Industries/EUIPO (Mniej migreny dla lepszego życia)

60

2019/C 413/73

Sprawa T-697/19: Skarga wniesiona w dniu 14 października 2019 r. – Teva Pharmaceutical Industries/EUIPO (Weniger Migräne. Mehr vom Leben)

61

2019/C 413/74

Sprawa T-705/19: Skarga wniesiona w dniu 15 października 2019 r. – GV/Komisja

61

2019/C 413/75

Sprawa T-707/19: Skarga wniesiona w dniu 16 października 2019 r. – FF&GB Srl/EUIPO (ONE-OFF)

62

2019/C 413/76

Sprawa T-709/19: Skarga wniesiona w dniu 21 października 2019 r. – GW/Trybunał Obrachunkowy

63

2019/C 413/77

Sprawa T-720/19: Skarga wniesiona w dniu 18 października 2019 r. – Ashworth/Parlament

64

2019/C 413/78

Sprawa T-675/18: Postanowienie Sądu z dnia 20 września 2019 r. – Trifolio-M i in./EFSA

66

2019/C 413/79

Sprawa T-287/19: Postanowienie Sądu z dnia 24 września 2019 r. – BigBen Interactive/EUIPO - natcon7 (nacon)

66

2019/C 413/80

Sprawa T-494/19: Postanowienie Sądu z dnia 20 września 2019 r. – CupoNation/EUIPO (Cyber Monday)

66

PL

 

IV Informacje

INFORMACJE INSTYTUCJI, ORGANÓW I JEDNOSTEK ORGANIZACYJNYCH UNII EUROPEJSKIEJ

Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej

9.12.2019   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 413/1

Ostatnie publikacje Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej

(2019/C 413/01)

Ostatnia publikacja

Dz.U. C 406 z 2.12.2019

Wcześniejsze publikacje

Dz.U. C 399 z 25.11.2019

Dz.U. C 383 z 11.11.2019

Dz.U. C 372 z 4.11.2019

Dz.U. C 363 z 28.10.2019

Dz.U. C 357 z 21.10.2019

Dz.U. C 348 z 14.10.2019

Teksty te są dostępne na stronie internetowej:

EUR-Lex: http://eur-lex.europa.eu

V Ogłoszenia

POSTĘPOWANIA SĄDOWE

Trybunał Sprawiedliwości

9.12.2019   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 413/2

Wyrok Trybunału (wielka izba izba) z dnia 1 października 2019 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Tribunal correctionnel de Foix – Francja) – postępowanie karne przeciwko Mathieu Blaise’owi i in.

(Sprawa C-616/17) (1)

(Odesłanie prejudycjalne - Środowisko naturalne - Wprowadzanie do obrotu środków ochrony roślin - Rozporządzenie (WE) nr 1107/2009 - Ważność - Zasada ostrożności - Definicja pojęcia „substancji czynnej” - Łączenie substancji czynnych - Rzetelność procesu oceny - Publiczny dostęp do dokumentacji - Badania toksyczności długookresowej - Pestycydy - Glifosat)

(2019/C 413/02)

Język postępowania: francuski

Sąd odsyłający

Tribunal correctionnel de Foix

Strony w postępowaniu głównym

Mathieu Blaise, Sabrina Dauzet, Alain Feliu, Marie Foray, Sylvestre Ganter, Dominique Masset, Ambroise Monsarrat, Sandrine Muscat, Jean-Charles Sutra, Blanche Yon, Kevin Leo-Pol Fred Perrin, Germain Yves Dedieu, Olivier Godard, Kevin Pao Donovan Schachner, Laura Dominique Chantal Escande, Nicolas Benoit Rey, Eric Malek Benromdan, Olivier Eric Labrunie, Simon Joseph Jeremie Boucard, Alexis Ganter, Pierre André Garcia

przy udziale: Espace Émeraude

Sentencja

Analiza pytań prejudycjalnych nie wykazała istnienia żadnej okoliczności, która mogłaby wpłynąć na ważność rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 1107/2009 z dnia 21 października 2009 r. dotyczącego wprowadzania do obrotu środków ochrony roślin i uchylającego dyrektywy Rady 79/117/EWG i 91/414/EWG.

(1)  Dz.U. C 22 z 22.1.2018.

9.12.2019   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 413/3

Wyrok Trybunału (trzecia izba) z dnia 3 października 2019 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Kúria - Węgry) – Gyula Kiss/CIB Bank Zrt., Emil Kiss, Gyuláné Kiss

(Sprawa C-621/17) (1)

(Odesłanie prejudycjalne - Ochrona konsumentów - Nieuczciwe warunki w umowach konsumenckich - Dyrektywa 93/13/EWG - Artykuł 3 ust. 1 - Ocena nieuczciwego charakteru warunków umownych - Artykuł 4 ust. 2 - Artykuł 5 - Obowiązek zredagowania warunków umownych w sposób jasny i zrozumiały - Warunki zobowiązujące do zapłaty kosztów za usługi nie określone)

(2019/C 413/03)

Język postępowania: węgierski

Sąd odsyłający

Kúria

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: Gyula Kiss

Strona pozwana: CIB Bank Zrt., Emil Kiss, Gyuláné Kiss

Sentencja

1)

Artykuł 4 ust. 2 i art. 5 dyrektywy Rady 93/13/EWG z dnia 5 kwietnia 1993 r. w sprawie nieuczciwych warunków w umowach konsumenckich należy interpretować w ten sposób, że wymóg jasnego i zrozumiałego sformułowania warunku umowy nie oznacza, iż nienegocjowane indywidualnie warunki umowy wskazane w umowie pożyczki zawieranej z konsumentami takie jak rozpatrywane w postępowaniu głównym, określające dokładnie wysokość kosztów zarządzania i prowizji za udzielenie pożyczki obciążających konsumenta, sposób ich obliczania i termin wymagalności, muszą również wyszczególniać wszystkie usługi świadczone w zamian za przedmiotowe kwoty.

2)

Artykuł 3 ust. 1 dyrektywy 93/13 należy interpretować w ten sposób, że warunek umowny taki jak rozpatrywany w postępowaniu głównym, dotyczący kosztów zarządzania umową pożyczki, który nie pozwala jednoznacznie wskazać konkretnych usług świadczonych w ramach świadczenia wzajemnego, co do zasady nie powoduje wbrew wymogowi dobrej wiary znaczącej nierównowagi wynikających z umowy praw i obowiązków stron ze szkodą dla konsumenta.

(1)  Dz.U. C 22 z 22.1.2018.

9.12.2019   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 413/4

Wyrok Trybunału (wielka izba) z dnia 1 października 2019 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Bundesgerichtshof - Niemcy) – Bundesverband der Verbraucherzentralen und Verbraucherverbände - Verbraucherzentrale Bundesverband e.V./Planet49 GmbH

(Sprawa C-673/17) (1)

(Odesłanie prejudycjalne - Dyrektywa 95/46/WE - Dyrektywa 2002/58/WE - Rozporządzenie (UE) 2016/679 - Przetwarzanie danych osobowych i ochrona prywatności w sektorze łączności elektronicznej - Cookies - Pojęcie zgody osoby, której dane dotyczą - Oświadczenie o wyrażeniu zgody za pomocą zaznaczonego domyślnie okienka wyboru)

(2019/C 413/04)

Język postępowania: niemiecki

Sąd odsyłający

Bundesgerichtshof

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: Bundesverband der Verbraucherzentralen und Verbraucherverbände - Verbraucherzentrale Bundesverband e.V.

Strona pozwana: Planet49 GmbH

Sentencja

1)

Artykuł 2 lit. f) i art. 5 ust. 3 dyrektywy 2002/58/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 12 lipca 2002 r. dotyczącej przetwarzania danych osobowych i ochrony prywatności w sektorze łączności elektronicznej (dyrektywy o prywatności i łączności elektronicznej), zmienionej dyrektywą 2009/136/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 25 listopada 2009 r., w związku z art. 2 lit. h) dyrektywy 95/46/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 24 października 1995 r. w sprawie ochrony osób fizycznych w zakresie przetwarzania danych osobowych i swobodnego przepływu tych danych, a także z art. 4 pkt 11 i art. 6 ust. 1 lit. a) rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/679 z dnia 27 kwietnia 2016 r. w sprawie ochrony osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych i w sprawie swobodnego przepływu takich danych oraz uchylenia dyrektywy 95/46/WE (ogólnego rozporządzenia o ochronie danych), należy interpretować w ten sposób, że zgoda, o której mowa w tych przepisach, nie jest ważna, jeżeli przechowywanie informacji lub dostęp do informacji już przechowywanych w urządzeniu końcowym użytkownika strony internetowej, za pośrednictwem plików cookie, zostały zaakceptowane za pomocą domyślnie zaznaczonego okienka wyboru, którego zaznaczenie użytkownik ten musi usunąć, aby odmówić udzielenia zgody.

2)

Sposób interpretowania art. 2 lit. f) i art. 5 ust. 3 dyrektywy 2002/58, zmienionej dyrektywą 2009/136, w związku z art. 2 lit. h) dyrektywy 95/46, a także z art. 4 pkt 11 i art. 6 ust. 1 lit. a) rozporządzenia 2016/679, nie powinien być różny w zależności od tego, czy informacje przechowywane lub udostępniane w urządzeniu końcowym użytkownika strony internetowej stanowią dane osobowe w rozumieniu dyrektywy 95/46 i rozporządzenia 2016/679.

3)

Artykuł 5 ust. 3 dyrektywy 2002/58 należy interpretować w ten sposób, że informacje, jakich usługodawca powinien udzielić użytkownikowi strony internetowej, obejmują również wskazanie okresu funkcjonowania plików cookie oraz określenie, czy osoby trzecie mogą uzyskać dostęp do takich plików.

(1)  Dz.U. C 112 z 26.3.2018.

9.12.2019   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 413/5

Wyrok Trybunału (trzecia izba) z dnia 3 października 2019 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Oberster Gerichtshof - Austria) – Eva Glawischnig-Piesczek/Facebook Ireland Limited

(Sprawa C-18/18) (1)

(Odesłanie prejudycjalne - Społeczeństwo informacyjne - Swobodny przepływ usług - Dyrektywa 2000/31/WE - Odpowiedzialność usługodawców będących pośrednikami - Artykuł 14 ust. 1 i 3 - Usługodawca świadczący usługi hostingowe - Możliwość wymagania od usługodawcy, by przerwał naruszenie lub mu zapobiegł - Artykuł 18 ust. 1 - Osobowe, materialne i terytorialne granice zakresu nakazu - Artykuł 15 ust. 1 - Brak ogólnego obowiązku w zakresie nadzoru)

(2019/C 413/05)

Język postępowania: niemiecki

Sąd odsyłający

Oberster Gerichtshof

Strony w postępowaniu głównym

Strona powodowa: Eva Glawischnig-Piesczek

Strona pozwana: Facebook Ireland Limited

Sentencja

Dyrektywę 2000/31/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 8 czerwca 2000 r. w sprawie niektórych aspektów prawnych usług społeczeństwa informacyjnego, w szczególności handlu elektronicznego w ramach rynku wewnętrznego („dyrektywę o handlu elektronicznym”), w szczególności jej art. 15 ust. 1, należy interpretować w ten sposób, że nie stoi ona na przeszkodzie temu, aby sąd państwa członkowskiego mógł:

—

nakazać dostawcy usług hostingowych usunięcie informacji, które dostawca ten przechowuje i których treść jest identyczna z treścią informacji uprzednio uznanej za mającą bezprawny charakter, lub zablokowanie dostępu do tych informacji, niezależnie od tego, kto wnioskował o przechowywanie tych informacji;

—

nakazać dostawcy usług hostingowych usunięcie informacji, które dostawca ten przechowuje i których treść jest równoznaczna z treścią informacji uprzednio uznanej za mającą bezprawny charakter, lub zablokowanie dostępu do tych informacji, pod warunkiem że nadzorowanie i wyszukiwanie informacji, których dotyczy taki nakaz, jest ograniczone do informacji przekazujących wiadomość, której treść jest w istocie niezmieniona w porównaniu do treści, która doprowadziła do stwierdzenia bezprawności, i zawierających elementy określone w nakazie, oraz że różnice w sformułowaniu tej treści równoznacznej z treścią informacji uprzednio uznanej za mającą bezprawny charakter nie są tego rodzaju, by wymagać od dostawcy usług hostingowych dokonania niezależnej oceny tej treści;

—

nakazać dostawcy usług hostingowych usunięcie informacji, których dotyczy nakaz, lub zablokowanie dostępu do tych informacji na całym świecie, w ramach właściwego prawa międzynarodowego.

(1)  Dz.U. C 104 z 19.3.2018.

9.12.2019   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 413/6

Wyrok Trybunału (trzecia izba) z dnia 3 października 2019 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Bundesfinanzhof – Niemcy) – Finanzamt Trier/Cardpoint GmbH, następca prawny Moneybox Deutschland GmbH

(Sprawa C-42/18) (1)

(Odesłanie prejudycjalne - Podatki - Podatek od wartości dodanej (VAT) - Szósta dyrektywa 77/388/EWG - Zwolnienia - Artykuł 13 część B lit. d) pkt 3 - Transakcje dotyczące płatności - Usługi świadczone przez spółkę na rzecz banku w związku z obsługą bankomatów)

(2019/C 413/06)

Język postępowania: niemiecki

Sąd odsyłający

Bundesfinanzhof

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: Finanzamt Trier

Strona przeciwna: Cardpoint GmbH, następca prawny Moneybox Deutschland GmbH

Sentencja

Artykuł 13 część B lit. d) pkt 3 szóstej dyrektywy Rady 77/388/EWG z dnia 17 maja 1977 r. w sprawie harmonizacji ustawodawstw państw członkowskich w odniesieniu do podatków obrotowych – wspólny system podatku od wartości dodanej: ujednolicona podstawa wymiaru podatku należy interpretować w ten sposób, że w zakres objętej tym przepisem transakcji dotyczącej płatności, zwolnionej z podatku od wartości dodanej, nie wchodzi świadczenie na rzecz banku obsługującego bankomaty usług polegających na uruchamianiu i utrzymywaniu tych bankomatów w ruchu, zaopatrywaniu ich w gotówkę, instalowaniu w nich sprzętu informatycznego i oprogramowania do odczytu danych z kart bankowych, przekazywaniu wniosku o uznanie wypłaty gotówki do banku, który wydał użytą kartę bankową, wypłacie żądanej gotówki i rejestracji operacji wypłaty.

(1)  Dz.U. C 152 z 30.4.2018.

9.12.2019   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 413/6

Wyrok Trybunału (pierwsza izba) z dnia 3 października 2019 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Raad van State - Niderlandy) – Staatssecretaris van Justitie en Veiligheid/A, B, P

(Sprawa C-70/18) (1)

(Odesłanie prejudycjalne - Układ stowarzyszeniowy EWG - Turcja - Decyzja nr 2/76 - Artykuł 7 - Decyzja nr 1/80 - Artykuł 13 - Klauzule „standstill” - Nowe ograniczenie - Pobieranie, rejestrowanie i przechowywanie w centralnym zbiorze danych danych biometrycznych obywateli tureckich - Nadrzędne względy interesu ogólnego - Cel polegający na zapobieganiu przestępstwom związanym z fałszowaniem tożsamości i dokumentów oraz zwalczaniu tych przestępstw - Artykuły 7 i 8 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej - Prawo do poszanowania życia prywatnego - Prawo do ochrony danych osobowych - Proporcjonalność)

(2019/C 413/07)

Język postępowania: niderlandzki

Sąd odsyłający

Raad van State

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: Staatssecretaris van Justitie en Veiligheid

Strona przeciwna: A, B, P

Sentencja

Artykuł 13 decyzji nr 1/80 z dnia 19 września 1980 r. w sprawie rozwoju stowarzyszenia, przyjętej przez Radę Stowarzyszenia utworzoną na podstawie Układu ustanawiającego stowarzyszenie między Europejską Wspólnotą Gospodarczą a Turcją, podpisanego w dniu 12 września 1963 r. w Ankarze przez Republikę Turcji z jednej strony i przez państwa członkowskie EWG oraz Wspólnotę z drugiej strony, zawartego, zatwierdzonego i ratyfikowanego w imieniu tej ostatniej decyzją Rady 64/732/EWG z dnia 23 grudnia 1963 r., należy interpretować w ten sposób, że uregulowania krajowe takie jak te rozpatrywane w postępowaniu głównym, które uzależniają wydanie zezwolenia na pobyt na czas określony na rzecz obywateli państw trzecich, w tym obywateli tureckich, od spełnienia warunku, że ich dane biometryczne będą pobierane, rejestrowane i przechowywane w centralnym zbiorze danych, stanowią „nowe ograniczenie” w rozumieniu tego przepisu. Takie ograniczenie jest jednak uzasadnione celem polegającym na zapobieganiu przestępstwom związanym z fałszowaniem tożsamości i dokumentów oraz zwalczaniu tych przestępstw.

(1)  Dz.U. C 161 z 7.5.2018.

9.12.2019   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 413/7

Wyrok Trybunału (pierwsza izba) z dnia 2 października 2019 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Court of Appeal in Northern Ireland – Zjednoczone Królestwo) – Ermira Bajratari/Secretary of State for the Home Department

(Sprawa C-93/18) (1)

(Odesłanie prejudycjalne - Obywatelstwo Unii Europejskiej - Dyrektywa 2004/38/WE - Prawo pobytu obywatela państwa trzeciego będącego wstępnym w linii prostej małoletnich obywateli Unii - Artykuł 7 ust. 1 lit. b) - Wymóg posiadania wystarczających środków - Środki składające się z dochodów pochodzących z pracy wykonywanej bez zezwolenia na pobyt i zezwolenia na pracę)

(2019/C 413/08)

Język postępowania: angielski

Sąd odsyłający

Court of Appeal in Northern Ireland

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: Ermira Bajratari

Strona pozwana: Secretary of State for the Home Department

przy udziale: Aire Centre

Sentencja

Artykuł 7 ust. 1 lit. b) dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2004/38/WE z dnia 29 kwietnia 2004 r. w sprawie prawa obywateli Unii i członków ich rodzin do swobodnego przemieszczania się i pobytu na terytorium państw członkowskich, zmieniającej rozporządzenie (EWG) nr 1612/68 i uchylającej dyrektywy 64/221/EWG, 68/360/EWG, 72/194/EWG, 73/148/EWG, 75/34/EWG, 75/35/EWG, 90/364/EWG, 90/365/EWG i 93/96/EWG należy interpretować w ten sposób, że małoletni obywatel Unii posiada wystarczające środki, aby nie stanowić obciążenia dla systemu pomocy społecznej przyjmującego państwa członkowskiego w okresie jego pobytu również w sytuacji, jeżeli źródłem tych środków są dochody uzyskiwane z pracy, którą ojciec tego obywatela, będący obywatelem państwa trzeciego i nieposiadający zezwolenia na pobyt i zezwolenia na pracę w tym państwie członkowskim, wykonuje nielegalnie.

(1)  Dz.U. C 152 z 30.4.2018.

9.12.2019   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 413/8

Wyrok Trybunału (pierwsza izba) z dnia 2 października 2019 r. – Crédit Mutuel Arkéa (C-152/18 P) Crédit Mutuel Arkéa (C-153/18 P)/Europejski Bank Centralny, Komisja Europejska

(Sprawy połączone C-152/18 P i C-153/18 P) (1)

(Odwołanie - Polityka gospodarcza i pieniężna - Artykuł 127 ust. 6 TFUE - Rozporządzenie (UE) nr 1024/2013 - Artykuł 4 ust. 1 lit. g) - Nadzór ostrożnościowy nad instytucjami kredytowymi na zasadzie skonsolidowanej - Rozporządzenie (UE) nr 468/2014 - Artykuł 2 pkt 21 lit. c) - Rozporządzenie (UE) nr 575/2013 - Artykuł 10 - Grupa podlegająca nadzorowi ostrożnościowemu - Instytucje kredytowe trwale powiązane z organem centralnym)

(2019/C 413/09)

Język postępowania: francuski

Strony

(Sprawa C-152/18 P)

Wnosząca odwołanie: Crédit mutuel Arkéa (przedstawiciel: H. Savoie, avocat)

Pozostali uczestnicy postępowania: Europejski Bank Centralny (EBC) (przedstawiciele: K. Lackhoff, R. Bax i C. Olivier, pełnomocnicy, wspierani przez P. Honoré, avocat), Komisja Europejska (przedstawiciele: V. Di Bucci, K.P. Wojcik i A. Steiblytė, pełnomocnicy)

Interwenient popierający żądania pozostałych uczestników postępowania: Confédération nationale du Crédit mutuel (przedstawiciele: M. Grégoire i C. De Jonghe, avocats)

(Sprawa C-153/19 P)

Wnosząca odwołanie: Crédit mutuel Arkéa (przedstawiciel: H. Savoie, avocat)

Pozostali uczestnicy postępowania: Europejski Bank Centralny (EBC) (przedstawiciele: K. Lackhoff, R. Bax i C. Olivier, pełnomocnicy, wspierani przez P. Honoré, avocat), Komisja Europejska (przedstawiciele: V. Di Bucci, K.P. Wojcik i A. Steiblytė, pełnomocnicy)

Interwenient popierający żądania pozostałych uczestników postępowania: Confédération nationale du Crédit mutuel (przedstawiciele: M. Grégoire i C. De Jonghe, avocats)

Sentencja

1)

Odwołania zostają oddalone.

2)

Crédit mutuel Arkéa zostaje obciążona kosztami postępowania.

(1)  Dz.U. C 161 z 7.5.2018.

9.12.2019   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 413/9

Wyrok Trybunału (pierwsza izba) z dnia 3 października 2019 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Verwaltungsgericht Wien - Austria) – postępowanie wszczęte przez Wasserleitungsverband Nördliches Burgenland, Robert Prandl, Gemeinde Zillingdorf

(Sprawa C-197/18) (1)

(Odesłanie prejudycjalne - Środowisko - Dyrektywa 91/676/EWG - Ochrona wód przed zanieczyszczeniami azotanami pochodzenia rolniczego - Cel polegający na ograniczeniu zanieczyszczenia - Wody dotknięte zanieczyszczeniem - Maksymalna zawartość azotanów na poziomie 50 mg/l - Programy działań przyjęte przez państwa członkowskie - Prawa jednostek do zmiany takiego programu - Legitymacja czynna do występowania przed organami i sądami krajowymi)

(2019/C 413/10)

Język postępowania: niemiecki

Sąd odsyłający

Verwaltungsgericht Wien

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: Wasserleitungsverband Nördliches Burgenland, Robert Prandl, Gemeinde Zillingdorf

Przy udziale: Bundesministerium für Nachhaltigkeit und Tourismus, dawniej Bundesministerium für Land- und Forstwirtschaft, Umwelt und Wasserwirtschaft

Sentencja

Wykładni art. 288 TFUE w związku z art. 5 ust. 4 i 5 oraz pkt 2 części A załącznika I do dyrektywy Rady 91/676/EWG z dnia 12 grudnia 1991 r. dotyczącej ochrony wód przed zanieczyszczeniami powodowanymi przez azotany pochodzenia rolniczego należy dokonywać w ten sposób, że osoby fizyczne i prawne takie jak skarżący w postępowaniu głównym, odpowiedzialne za zapewnienie zaopatrzenia w wodę lub posiadające uprawnienia do korzystania ze studni, powinny mieć możliwość wymagania od właściwych organów krajowych zmiany istniejącego programu działań lub przyjęcia dodatkowych środków lub podjęcia wzmożonych działań, jak przewidziano w art. 5 ust. 5 tej dyrektywy, o ile w braku takich środków zawartość azotanów w wodach gruntowych przekracza lub może przekroczyć 50 mg/l w dowolnej stacji pomiarowej w rozumieniu art. 5 ust. 6 tej dyrektywy.

(1)  Dz.U. C 268 z 30.7.2018.

9.12.2019   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 413/10

Wyrok Trybunału (pierwsza izba) z dnia 3 października 2019 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Nejvyšší soud České republiky – Republika Czeska) – Jana Petruchová/FIBO Group Holdings Limited

(Sprawa C-208/18) (1)

(Odesłanie prejudycjalne - Współpraca sądowa w sprawach cywilnych - Rozporządzenie (UE) nr 1215/2012 - Artykuł 17 ust. 1 - Jurysdykcja w sprawach dotyczących umów konsumenckich - Pojęcie „konsumenta” - Osoba fizyczna przeprowadzająca transakcje na międzynarodowym rynku wymiany walut za pośrednictwem spółki brokerskiej - Rozporządzenie (WE) nr 593/2008 (Rzym I) - Dyrektywa 2004/39/WE - Pojęcie „klienta detalicznego”)

(2019/C 413/11)

Język postępowania: czeski

Sąd odsyłający

Nejvyšší soud České republiky

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: Jana Petruchová

Strona przeciwna: FIBO Group Holdings Limited

Sentencja

Artykuł 17 ust. 1 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1215/2012 z dnia 12 grudnia 2012 r. w sprawie jurysdykcji i uznawania orzeczeń sądowych oraz ich wykonywania w sprawach cywilnych i handlowych należy interpretować w ten sposób, że osoba fizyczna, która na podstawie umowy takiej jak kontrakt finansowy na transakcje różnicowe zawarty ze spółką brokerską przeprowadza transakcje na międzynarodowym rynku wymiany walut FOREX (Foreign Exchange) za pośrednictwem tej spółki, musi zostać uznana za „konsumenta” w rozumieniu tego przepisu, jeżeli zawarcie tej umowy nastąpiło w celu niezwiązanym z jakąkolwiek działalnością zawodową lub gospodarczą tej osoby, czego ustalenie należy do sądu odsyłającego. Do celów takiej kwalifikacji pozbawione co do zasady znaczenia są, jako takie, po pierwsze, czynniki takie jak wartość transakcji przeprowadzonych na podstawie umów takich jak kontrakty finansowe na transakcje różnicowe, istotne ryzyko strat finansowych związane z zawarciem takich umów, ewentualna fachowa wiedza takiej osoby w dziedzinie instrumentów finansowych czy też jej aktywna postawa w ramach takich transakcji, oraz, po drugie, okoliczność, że instrumenty finansowe nie są objęte zakresem stosowania art. 6 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 593/2008 z dnia 17 czerwca 2008 r. w sprawie prawa właściwego dla zobowiązań umownych (Rzym I) lub że osoba ta jest „klientem detalicznym” w rozumieniu art. 4 ust. 1 pkt 12 dyrektywy 2004/39/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 21 kwietnia 2004 r. w sprawie rynków instrumentów finansowych, zmieniającej dyrektywę Rady 85/611/EWG i 93/6/EWG i dyrektywę 2000/12/WE Parlamentu Europejskiego i Rady oraz uchylającej dyrektywę Rady 93/22/EWG.

(1)  Dz.U. C 200 z 11.6.2018.

9.12.2019   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 413/11

Wyrok Trybunału (trzecia izba) z dnia 3 października 2019 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Sąd Okręgowy w Warszawie - Polska) – Kamil Dziubak, Justyna Dziubak/Raiffeisen Bank International AG, prowadzący działalność w Polsce w formie oddziału pod nazwą Raiffeisen Bank International AG Oddział w Polsce, dawniej Raiffeisen Bank Polska SA

(Sprawa C-260/18) (1)

(Odesłanie prejudycjalne - Dyrektywa 93/13/EWG - Umowy zawierane z konsumentami - Nieuczciwe warunki umowne - Kredyt hipoteczny indeksowany do waluty obcej - Klauzula odnosząca się do określania kursu wymiany między walutami - Skutki stwierdzenia nieuczciwego charakteru warunku - Możliwość usunięcia nieuczciwych warunków umownych przez sąd poprzez odwołanie się do klauzul generalnych prawa cywilnego - Ocena interesu konsumenta - Dalsze obowiązywanie umowy z pominięciem nieuczciwych warunków)

(2019/C 413/12)

Język postępowania: polski

Sąd odsyłający

Sąd Okręgowy w Warszawie

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: Kamil Dziubak, Justyna Dziubak

Strona pozwana: Raiffeisen Bank International AG, prowadzący działalność w Polsce w formie oddziału pod nazwą Raiffeisen Bank International AG Oddział w Polsce, dawniej Raiffeisen Bank Polska SA

Sentencja

1)

Artykuł 6 ust. 1 dyrektywy Rady 93/13/EWG z dnia 5 kwietnia 1993 r. w sprawie nieuczciwych warunków w umowach konsumenckich należy interpretować w ten sposób, że nie stoi on na przeszkodzie temu, aby sąd krajowy, po stwierdzeniu nieuczciwego charakteru niektórych warunków umowy kredytu indeksowanego do waluty obcej i oprocentowanego według stopy procentowej bezpośrednio powiązanej ze stopą międzybankową danej waluty, przyjął, zgodnie z prawem krajowym, że ta umowa nie może nadal obowiązywać bez takich warunków z tego powodu, że ich usunięcie spowodowałoby zmianę charakteru głównego przedmiotu umowy.

2)

Artykuł 6 ust. 1 dyrektywy 93/13 należy interpretować w ten sposób, że z jednej strony skutki dla sytuacji konsumenta wynikające z unieważnienia całości umowy, takie jak te, o których mowa w wyroku z dnia 30 kwietnia 2014 r., Kásler i Káslerné Rábai (C-26/13, EU:C:2014:282), należy oceniać w świetle okoliczności istniejących lub możliwych do przewidzenia w chwili zaistnienia sporu, a z drugiej strony, do celów tej oceny decydująca jest wola wyrażona przez konsumenta w tym względzie.

3)

Artykuł 6 ust. 1 dyrektywy 93/13 należy interpretować w ten sposób, że stoi on na przeszkodzie wypełnieniu luk w umowie, spowodowanych usunięciem z niej nieuczciwych warunków, które się w niej znajdowały, wyłącznie na podstawie przepisów krajowych o charakterze ogólnym, przewidujących, że skutki wyrażone w treści czynności prawnej są uzupełniane w szczególności przez skutki wynikające z zasad słuszności lub ustalonych zwyczajów, które nie stanowią przepisów dyspozytywnych lub przepisów mających zastosowanie, jeżeli strony umowy wyrażą na to zgodę.

4)

Artykuł 6 ust. 1 dyrektywy 93/13 należy interpretować w ten sposób, że stoi on na przeszkodzie utrzymywaniu w umowie nieuczciwych warunków, jeżeli ich usunięcie prowadziłoby do unieważnienia tej umowy, a sąd stoi na stanowisku, że takie unieważnienie wywołałoby niekorzystne skutki dla konsumenta, gdyby ten ostatni nie wyraził zgody na takie utrzymanie w mocy.

(1)  Dz.U. C 259 z 23.10.2018.

9.12.2019   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 413/12

Wyrok Trybunału (czwarta izba) z dnia 3 października 2019 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Curtea de Apel București - Rumunia) – Delta Antrepriză de Construcții și Montaj 93 SA/Compania Națională de Administrare a Infrastructurii Rutiere SA

(Sprawa C-267/18) (1)

(Odesłanie prejudycjalne - Zamówienia publiczne - Procedura udzielania zamówień publicznych - Dyrektywa 2014/24/UE - Artykuł 57 ust. 4 - Fakultatywne podstawy wykluczenia - Wykluczenie wykonawcy z udziału w postępowaniu o udzielenie zamówienia publicznego - Rozwiązanie wcześniejszej umowy o udzielenie zamówienia publicznego z powodu częściowego podwykonawstwa - Pojęcie „znaczących lub uporczywych niedociągnięć” - Zakres)

(2019/C 413/13)

Język postępowania: rumuński

Sąd odsyłający

Curtea de Apel București

Strony w postępowaniu głównym

Strona wnosząca odwołanie: Delta Antrepriză de Construcții și Montaj 93 SA

Druga strona postępowania: Compania Națională de Administrare a Infrastructurii Rutiere SA

Sentencja

Artykuł 57 ust. 4 lit. g) dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2014/24/UE z dnia 26 lutego 2014 r. w sprawie zamówień publicznych, uchylającej dyrektywę 2004/18/WE, należy interpretować w ten sposób, że zlecenie podwykonawcy przez wykonawcę części robót budowlanych w ramach wcześniejszego zamówienia publicznego, o którym to podwykonawstwie zadecydowano bez zgody instytucji zamawiającej i które doprowadziło do rozwiązania umowy dotyczącej tego zamówienia, stanowi znaczące lub uporczywe niedociągnięcie przy wykonywaniu istotnego zobowiązania związanego ze wspomnianym zamówieniem w rozumieniu rzeczonego przepisu, a zatem może ono uzasadniać wykluczenie tego wykonawcy z udziału w późniejszym postępowaniu w sprawie udzielenie zamówienia publicznego, jeżeli po przeprowadzeniu własnej oceny uczciwości i wiarygodności wykonawcy, którego dotyczyło rozwiązanie umowy w sprawie wcześniejszego zamówienia publicznego, instytucja zamawiająca prowadząca owo kolejne postępowanie o udzielenie zamówienia uzna, że takie podwykonawstwo prowadzi do utraty zaufania do danego wykonawcy. Jednakże przed orzeczeniem takiego wykluczenia instytucja zamawiająca powinna zgodnie z art. 57 ust. 6 tej dyrektywy w związku z jej motywem 102 umożliwić temu wykonawcy przedstawienie środków naprawczych, które przyjął w wyniku rozwiązania umowy dotyczącej wcześniejszego zamówienia publicznego.

(1)  Dz.U. C 249 z 16.7.2018.

9.12.2019   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 413/13

Wyrok Trybunału (pierwsza izba) z dnia 3 października 2019 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Oberster Gerichtshof - Niemcy) – Verein für Konsumenteninformation/TVP Treuhand- und Verwaltungsgesellschaft für Publikumsfonds mbH & Co KG

(Sprawa C-272/18) (1)

(Odesłanie prejudycjalne - Przestrzeń wolności, bezpieczeństwa i sprawiedliwości - Współpraca sądowa w sprawach cywilnych - Prawo właściwe dla zobowiązań umownych - Wyłączenie prawa spółek z zakresu zastosowania konwencji rzymskiej oraz rozporządzenia (WE) nr 593/2008 (Rzym I) - Umowa powiernicza zawarta między przedsiębiorcą a konsumentem, której przedmiotem jest wyłącznie zarządzanie udziałem w spółce komandytowej)

(2019/C 413/14)

Język postępowania: niemiecki

Sąd odsyłający

Oberster Gerichtshof

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: Verein für Konsumenteninformation

Strona przeciwna: TVP Treuhand- und Verwaltungsgesellschaft für Publikumsfonds mbH & Co KG

Sentencja

1)

Artykuł 1 ust. 2 lit. e) Konwencji o prawie właściwym dla zobowiązań umownych, otwartej do podpisu w Rzymie dnia 19 czerwca 1980 r. i art. 1 ust. 2 lit. f) rozporządzenia (WE) nr 593/2008 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 17 czerwca 2008 r. w sprawie prawa właściwego dla zobowiązań umownych (Rzym I) należy interpretować w ten sposób, że z zakresów zastosowania tej konwencji i tego rozporządzenia nie są wyłączone zobowiązania umowne, takie jak sporne w postępowaniu głównym, mające swoje źródło w umowie powierniczej, której przedmiotem jest zarządzanie udziałem w spółce komandytowej.

2)

Artykuł 5 ust. 4 lit. b) Konwencji o prawie właściwym dla zobowiązań umownych i art. 6 ust. 4 lit. a) rozporządzenia nr 593/2008 należy interpretować w ten sposób, że nie podlega wyłączeniu przewidzianemu w tych przepisach umowa powiernicza, na mocy której usługi na rzecz konsumenta mają być świadczone na odległość w państwie miejsca zwykłego pobytu tego ostatniego, z terytorium innego państwa.

3)

Artykuł 3 ust. 1 dyrektywy Rady 93/13/EWG z dnia 5 kwietnia 1993 r. w sprawie nieuczciwych warunków w umowach konsumenckich należy interpretować w ten sposób, że dotycząca zarządzania udziałem w spółce komandytowej klauzula umowy powierniczej, takiej jak umowy sporne w postępowaniu głównym, zawartej między przedsiębiorcą a konsumentem, która to klauzula nie była indywidualnie negocjowana i zgodnie z którą prawem właściwym jest prawo państwa członkowskiego siedziby spółki komandytowej, jest nieuczciwa w rozumieniu tego przepisu, jeśli wprowadza konsumenta w błąd, dając mu do zrozumienia, że jedynie prawo tego państwa członkowskiego znajduje zastosowanie do umowy, nie informując go o tym, że korzysta on, na podstawie art. 5 ust. 2 konwencji o prawie właściwym dla zobowiązań umownych oraz art. 6 ust. 2 rozporządzenia nr 593/2008, również z ochrony zapewnianej mu przez bezwzględnie obowiązujące przepisy prawa krajowego, które znajdowałoby zastosowanie w braku tej klauzuli.

(1)  Dz.U. C 221 z 25.6.2018.

9.12.2019   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 413/14

Wyrok Trybunału (trzecia izba) z dnia 3 października 2019 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Arbeits- und Sozialgericht Wien – Austria) – Minoo Schuch-Ghannadan/Medizinische Universität Wien

(Sprawa C-274/18) (1)

(Odesłanie prejudycjalne - Polityka społeczna - Porozumienie ramowe dotyczące pracy w niepełnym wymiarze godzin - Klauzula 4 - Zasada niedyskryminacji - Mniej korzystne traktowanie pracowników zatrudnionych w niepełnym wymiarze czasu pracy w porównaniu z pracownikami zatrudnionymi w pełnym wymiarze czasu pracy w zakresie warunków zatrudnienia - Zakaz - Ustawodawstwo krajowe określające dłuższy maksymalny okres stosunków pracy zawartych na czas określony w wypadku pracowników zatrudnionych w niepełnym wymiarze czasu pracy niż w wypadku pracowników zatrudnionych w pełnym wymiarze czasu pracy - Zasada pro rata temporis - Dyrektywa 2006/54/WE - Równość traktowania kobiet i mężczyzn w zakresie zatrudnienia i pracy - Artykuł 2 ust. 1 lit. b) - Pojęcie „dyskryminacji pośredniej” ze względu na płeć - Artykuł 14 ust. 1 lit. c) - Warunki zatrudnienia i pracy - Artykuł 19 - Ciężar dowodu)

(2019/C 413/15)

Język postępowania: niemiecki

Sąd odsyłający

Arbeits- und Sozialgericht Wien

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: Minoo Schuch-Ghannadan

Strona pozwana: Medizinische Universität Wien

Sentencja

1)

Klauzulę 4 pkt 1 porozumienia ramowego dotyczącego pracy w niepełnym wymiarze godzin, podpisanego w dniu 6 czerwca 1997 r., które zawarto w załączniku do dyrektywy Rady 97/81/WE z dnia 15 grudnia 1997 r. dotyczącej Porozumienia ramowego dotyczącego pracy w niepełnym wymiarze godzin zawartego przez Europejską Unię Konfederacji Przemysłowych i Pracodawców (UNICE), Europejskie Centrum Przedsiębiorstw Publicznych (CEEP) oraz Europejską Konfederację Związków Zawodowych (ETUC), należy interpretować w ten sposób, że stoi ona na przeszkodzie uregulowaniu krajowemu takiemu jak rozpatrywane w postępowaniu głównym, w którym w odniesieniu do wskazanych w nim pracowników zatrudnionych na czas określony określono dłuższy maksymalny okres stosunków pracy w wypadku pracowników zatrudnionych w niepełnym wymiarze czasu pracy niż w wypadku porównywalnych pracowników zatrudnionych w pełnym wymiarze czasu pracy, chyba że takie odmienne traktowanie jest uzasadnione obiektywnymi względami i proporcjonalne w stosunku do wspomnianych względów – co powinien ustalić sąd odsyłający. Klauzulę 4 pkt 2 porozumienia ramowego dotyczącego pracy w niepełnym wymiarze godzin należy interpretować w ten sposób, że wskazana w niej zasada prorata temporis nie ma zastosowania do takiego uregulowania.

2)

Artykuł 2 ust. 1 lit. b) dyrektywy 2006/54/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 5 lipca 2006 r. w sprawie wprowadzenia w życie zasady równości szans oraz równego traktowania kobiet i mężczyzn w dziedzinie zatrudnienia i pracy należy interpretować w ten sposób, że stoi on na przeszkodzie uregulowaniu krajowemu takiemu jak rozpatrywane w postępowaniu głównym, w którym w odniesieniu do wskazanych w nim pracowników zatrudnionych na czas określony określono dłuższy maksymalny okres stosunków pracy w wypadku pracowników zatrudnionych w niepełnym wymiarze czasu pracy niż w wypadku porównywalnych pracowników zatrudnionych w pełnym wymiarze czasu pracy, jeśli ustalono, że uregulowanie to wywiera negatywny wpływ na znacznie wyższy odsetek pracowników płci żeńskiej niż pracowników płci męskiej i jeśli wspomniane uregulowanie nie jest obiektywnie uzasadnione zgodnym z prawem celem lub jeśli środki służące do realizacji tego celu nie są odpowiednie i niezbędne. Artykuł 19 ust. 1 tej dyrektywy należy interpretować w ten sposób, że przepis ten nie wymaga od strony, która uważa się za poszkodowaną taką dyskryminacją, przedstawienia przez nią – w celu wykazania, że prima facie istnieje dyskryminacja – konkretnych statystyk lub okoliczności faktycznych odnoszących się do pracowników, których dotyczy rozpatrywane uregulowanie krajowe, gdy ta strona nie ma dostępu lub ma jedynie utrudniony dostęp do tych statystyk lub informacji dotyczących tych okoliczności.

(1)  Dz.U. C 285 z 13.8.2018.

9.12.2019   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 413/15

Wyrok Trybunału (czwarta izba) z dnia 3 października 2019 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Lietuvos Aukščiausiasis Teismas - Litwa) – postępowanie wszczęte przez Kauno miesto savivaldybė, Kauno miesto savivaldybės administracija

(C-285/18) (1)

(Odesłanie prejudycjalne - Zamówienia publiczne - Dyrektywa 2014/24/UE - Artykuł 12 ust. 1 - Stosowanie w czasie - Swoboda państw członkowskich w zakresie wyboru sposobu świadczenia usług - Granice - Zamówienia publiczne będące przedmiotem zamówienia typu „in-house” - Zamówienie typu in-house - Pokrywanie się zakresów zamówienia publicznego i zamówienia typu in-house)

(2019/C 413/16)

Język postępowania: litewski

Sąd odsyłający

Lietuvos Aukščiausiasis Teismas

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: Kauno miesto savivaldybė, Kauno miesto savivaldybės administracija

Przy udziale: UAB „Irgita”, UAB „Kauno švara”

Sentencja

1)

Sytuacja taka jak rozpatrywana w postępowaniu głównym, w której instytucja zamawiająca udzieliła zamówienia publicznego osobie prawnej, nad którą sprawuje kontrolę podobną do tej, jaką sprawuje nad własnymi jednostkami, w ramach postępowania wszczętego w czasie, gdy dyrektywa 2004/18/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 31 marca 2004 r. w sprawie koordynacji procedur udzielania zamówień publicznych na roboty budowlane, dostawy i usługi nadal obowiązywała i które doprowadziło do zawarcia umowy po uchyleniu tej dyrektywy, czyli w dniu 18 kwietnia 2016 r., wchodzi w zakres stosowania dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2014/24/UE z dnia 26 lutego 2014 r. w sprawie zamówień publicznych, uchylającej dyrektywę 2004/18, jeżeli instytucja zamawiająca ostatecznie rozstrzygnęła kwestię, czy była ona zobowiązana do ogłoszenia wcześniej przetargu w celu udzielenia zamówienia publicznego rozpatrywanego w postępowaniu głównym po tej dacie.

2)

Artykuł 12 ust. 1 dyrektywy 2014/24 należy interpretować w ten sposób, że nie stoi on na przeszkodzie przepisowi krajowemu, na mocy którego państwo członkowskie uzależnia możliwość udzielenia zamówienia typu in-house w szczególności od warunku, że umowy zawierane w ramach udzielania zamówień publicznych nie pozwalają na zapewnienie dobrej jakości, dostępności i ciągłości świadczonych usług, o ile wybór konkretnego sposobu świadczenia usług, dokonany na etapie poprzedzającym udzielenie zamówienia publicznego, jest zgodny z zasadami równego traktowania, niedyskryminacji, wzajemnego uznawania, proporcjonalności i przejrzystości.

3)

Artykuł 12 ust. 1 dyrektywy 2014/24, w świetle zasady przejrzystości, należy interpretować w ten sposób, że warunki, od których państwa członkowskie uzależniają udzielanie zamówień in-house, powinny zostać ustanowione w oparciu o precyzyjne i jasne przepisy prawa dotyczące zamówień publicznych, które muszą być wystarczająco dostępne i przewidywalne w zakresie ich stosowania, tak aby uniknąć wszelkiego ryzyka arbitralności, czego ustalenie należy w niniejszej sprawie do sądu odsyłającego.

4)

Udzielenie zamówienia typu in-house, które spełnia warunki określone w art. 12 ust. 1 lit. a)–c) dyrektywy 2014/24, nie jest samo w sobie zgodne z prawem Unii.

(1)  Dz.U. C 276 z 6.8.2018.

9.12.2019   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 413/16

Wyrok Trybunału (trzecia izba) z dnia 3 października 2019 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Raad voor Vreemdelingenbetwistingen – Belgia) – X/Belgische Staat

(Sprawa C-302/18) (1)

(Odesłanie prejudycjalne - Polityka imigracyjna - Status obywateli państw trzecich będących rezydentami długoterminowymi - Dyrektywa 2003/109/WE - Warunki uzyskania statusu rezydenta długoterminowego - Artykuł 5 ust. 1 lit. a) - Stałe, regularne i wystarczające środki)

(2019/C 413/17)

Język postępowania: niderlandzki

Sąd odsyłający

Raad voor Vreemdelingenbetwistingen

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: X

Strona pozwana: Belgische Staat

Sentencja

Artykuł 5 ust. 1 lit. a) dyrektywy Rady 2003/109/WE z dnia 25 listopada 2003 r. dotyczącej statusu obywateli państw trzecich będących rezydentami długoterminowymi należy interpretować w ten sposób, że pojęcie „środków”, o których mowa w tym przepisie, nie odnosi się wyłącznie do „własnych środków” osoby ubiegającej się o uzyskanie statusu rezydenta długoterminowego, ale może też obejmować środki udostępnione jej przez osobę trzecią, pod warunkiem, że w świetle indywidualnej sytuacji danego wnioskodawcy, środki te można uznać za stałe, regularne i wystarczające.

(1)  Dz.U. C 276 z 6.8.2018.

9.12.2019   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 413/16

Wyrok Trybunału (trzecia izba izba) z dnia 3 października 2019 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Augstākā tiesa - Łotwa) – Valsts ieņēmumu dienests/„Altic” SIA

(Sprawa C-329/18) (1)

(Odesłanie prejudycjalne - Podatek od wartości dodanej (VAT) - Dyrektywa 2006/112/WE - Nabycie środków spożywczych - Odliczenie podatku naliczonego - Odmowa odliczenia - Ewentualnie fikcyjny dostawca - Oszustwo w zakresie VAT - Wymagania dotyczące wiedzy posiadanej przez nabywcę - Rozporządzenie (WE) nr 178/2002 - Obowiązek śledzenia przemieszczania żywności i identyfikacji dostawcy - Rozporządzenia (WE) nr 852/2004 i (WE) nr 882/2004 - Obowiązki rejestracyjne spoczywające na przedsiębiorstwach sektora spożywczego - Wpływ na prawo do odliczenia podatku VAT)

(2019/C 413/18)

Język postępowania: łotewski

Sąd odsyłający

Augstākā tiesa

Strony w postępowaniu głównym

Strona wnosząca kasację: Valsts ieņēmumu dienests

Strona przeciwna:„Altic” SIA

Sentencja

1)

Artykuł 168 lit. a) dyrektywy Rady 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej, zmienionej dyrektywą Rady 2010/45/UE z dnia 13 lipca 2010 r., należy interpretować w ten sposób, że sprzeciwia się on odmówieniu podatnikowi uczestniczącemu w łańcuchu żywnościowym prawa do odliczenia naliczonego podatku od wartości dodanej (VAT) z tego tylko powodu – przy założeniu, że zostało to należycie udowodnione, a czego zweryfikowanie należy do sądu odsyłającego – iż ów podatnik nie przestrzegał ciążących na nim na mocy art. 18 ust. 2 rozporządzenia (WE) nr 178/2002 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 28 stycznia 2002 r. ustanawiającego ogólne zasady i wymagania prawa żywnościowego, powołującego Europejski Urząd ds. Bezpieczeństwa Żywności oraz ustanawiającego procedury w zakresie bezpieczeństwa żywności obowiązków związanych z identyfikacją jego dostawców w celu umożliwienia śledzenia przemieszczania środków spożywczych. Niewykonanie tych obowiązków może jednak stanowić jeden z elementów, które łącznie w spójny sposób wskazują na to, że podatnik wiedział lub powinien był wiedzieć, że uczestniczy w transakcji związanej z oszustwem w zakresie VAT, co podlega ocenie sądu odsyłającego.

2)

Artykuł 168 lit. a) dyrektywy 2006/112, zmienionej dyrektywą 2010/45, należy interpretować w ten sposób, że brak zweryfikowania przez podatnika uczestniczącego w łańcuchu żywnościowym, czy jego dostawcy są zarejestrowani przez właściwe organy zgodnie z art. 6 ust. 2 rozporządzenia (WE) nr 852/2004 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 29 kwietnia 2004 r. w sprawie higieny środków spożywczych i art. 31 ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 882/2004 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 29 kwietnia 2004 r. w sprawie kontroli urzędowych przeprowadzanych w celu sprawdzenia zgodności z prawem paszowym i żywnościowym oraz regułami dotyczącymi zdrowia zwierząt i dobrostanu zwierząt nie ma znaczenia dla celów ustalenia tego, czy podatnik wiedział lub powinien był wiedzieć, że uczestniczy w transakcji związanej z oszustwem w zakresie VAT.

(1)  Dz.U. C 276 z 6.8.2018.

9.12.2019   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 413/17

Wyrok Trybunału (ósma izba) z dnia 3 października (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Bundesverwaltungsgericht -Niemcy) – Landwirtschaftskammer Niedersachsen/Reinhard Westphal

(Sprawa C-378/17) (1)

(Odesłanie prejudycjalne - Rozporządzenie (WE, Euratom) nr 2988/95 - Ochrona interesów finansowych Unii Europejskiej - Artykuł 3 ust. 1 - Termin przedawnienia - Rozporządzenia (EWG) nr 3887/92 i (WE) nr 2419/2001 - Zintegrowany system zarządzania niektórymi systemami pomocy i ich kontroli - Zwrot nienależnych kwot - Zastosowanie łagodniejszego przepisu dotyczącego przedawnienia)

(2019/C 413/19)

Język postępowania: niemiecki

Sąd odsyłający

Bundesverwaltungsgericht

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: Landwirtschaftskammer Niedersachsen

Strona pozwana: Reinhard Westphal

Sentencja

Artykuł 49 ust. 6 rozporządzenia Komisji (WE) nr 2419/2001 z dnia 11 grudnia 2001 r. ustanawiającego szczegółowe zasady stosowania zintegrowanego systemu zarządzania i kontroli niektórych wspólnotowych systemów pomocy ustanowionych rozporządzeniem Rady (EWG) nr 3508/92, zmienionego rozporządzeniem Komisji (WE) nr 118/2004 z dnia 23 stycznia 2004 r., należy interpretować w ten sposób, że początek biegu przedawnienia, który przepis ten przewiduje, jest ustalany zgodnie z art. 3 ust. 1 rozporządzenia Rady (WE, Euratom) nr 2988/95 z dnia 18 grudnia 1995 r. w sprawie ochrony interesów finansowych Wspólnot Europejskich i odpowiada w przypadku nieprawidłowości ciągłych lub powtarzających się dacie ustania nieprawidłowości.

(1)  Dz.U. C 301 z 27.8.2018.

9.12.2019   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 413/18

Wyrok Trybunału (ósma izba) z dnia 3 października 2019 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Conseil d'État - Belgia) – Fonds du Logement de la Région de Bruxelles-Capitale SCRL/Institut des Comptes nationaux (ICN)

(Sprawa C-632/18) (1)

(Odesłanie prejudycjalne - Polityka gospodarcza i pieniężna - Europejski system rachunków narodowych i regionalnych w Unii Europejskiej - Rozporządzenie (UE) nr 549/2013 - Sektor instytucji rządowych i samorządowych - Instytucja finansowa typu captive - Pojęcie - Spółka oferująca gospodarstwom domowym o średnich lub umiarkowanych dochodach kredyty hipoteczne pod kontrolą instytucji rządowych lub samorządowych)

(2019/C 413/20)

Język postępowania: francuski

Sąd odsyłający

Conseil d'État

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: Fonds du Logement de la Région de Bruxelles-Capitale SCRL

Strona przeciwna: Institut des Comptes nationaux (ICN)

Sentencja

1)

Przepisy załącznika A do rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 549/2013 z dnia 21 maja 2013 r. w sprawie europejskiego systemu rachunków narodowych i regionalnych w Unii Europejskiej należy interpretować w ten sposób, że w celu ustalenia, czy odrębna jednostka instytucjonalna kontrolowana przez instytucję rządową lub samorządową należy do sektora instytucji rządowych i samorządowych w rozumieniu zmienionego europejskiego systemu rachunków narodowych ustanowionego na mocy tego rozporządzenia, gdy jednostka ta ma cechy charakterystyczne instytucji finansowych typu captive, konieczne jest zbadanie kryterium narażenia tej jednostki na ryzyko gospodarcze w ramach wykonywanej przez nią działalności.

2)

Jednostkę instytucjonalną, taką jak jednostka będąca przedmiotem postępowania głównego, której stopień niezależności względem instytucji rządowych lub samorządowych jest ograniczony przez prawo krajowe – zgodnie z którym owa jednostka instytucjonalna nie dysponuje pełnią władzy przy zarządzaniu swymi aktywami i pasywami, w zakresie, w jakim owe instytucje rządowe lub samorządowe z jednej strony sprawują kontrolę nad jej aktywami, a z drugiej strony przejmują część ryzyka związanego z jej pasywami – można zaklasyfikować jako „instytucję finansową typu captive” w rozumieniu pkt 2.21–2.23 załącznika A do rozporządzenia nr 549/2013, o ile środki kontroli przewidziane w tym przepisie krajowym mogą być interpretowane przez sąd krajowy w ten sposób, iż skutkują one tym, że dana jednostka instytucjonalna nie może działać niezależnie od tych instytucji rządowych lub samorządowych, ponieważ instytucje te formułują obowiązujące ową jednostkę instytucjonalną warunki działania, przy czym jednostka ta nie ma możliwości dokonania z własnej inicjatywy ich istotnej zmiany.

(1)  Dz.U. C 4 z 7.1.2019.

9.12.2019   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 413/19

Wniosek o opinię przedstawiony przez Parlament Europejski w trybie art. 218 ust. 11 TFUE

(Opinia 1/19)

(2019/C 413/21)

Język postępowania: wszystkie języki urzędowe

Strona przedstawiająca wniosek

Parlament Europejski (przedstawiciele: D. Warin, O. Hrstková Šolcová, A. Neergaard, pełnomocnicy)

Pytania przedstawione Trybunałowi

—

Czy art. 82 ust. 2 i art. 84 TFUE stanowią odpowiednią podstawę prawną aktu Rady dotyczącego zawarcia w imieniu Unii konwencji stambulskiej czy raczej akt ten powinien mieć za podstawę art. 78 ust. 2, art. 82 ust. 2 i art. 83 ust. 1 TFUE oraz czy konieczne bądź możliwe jest rozdzielenie decyzji o podpisaniu i decyzji o zawarciu konwencji w konsekwencji tego wyboru podstawy prawnej?

—

Czy zawarcie przez Unię konwencji stambulskiej na podstawie art. 218 ust. 6 TFUE jest zgodne z traktatami, biorąc pod uwagę brak wspólnego porozumienia ze strony wszystkich państw członkowskich co do ich woli związania się ową konwencją?

9.12.2019   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 413/19

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Juzgado de Primera Instancia e Instrucción no 6 de Ceuta (Hiszpania) w dniu 9 lipca 2019 r. – DC/Banco Bilbao Vizcaya Argentaria, S.A.

(Sprawa C-522/19)

(2019/C 413/22)

Język postępowania: hiszpański

Sąd odsyłający

Juzgado de Primera Instancia e Instrucción no 6 de Ceuta

Strony w postępowaniu głównym

Strona powodowa: DC

Strona pozwana: Banco Bilbao Vizcaya Argentaria, S.A.

Pytania prejudycjalne

1)

Czy w świetle dyrektywy Rady 93/13/EWG z dnia 5 kwietnia 1993 r. w sprawie nieuczciwych warunków w umowach konsumenckich (1), w szczególności jej art. 6 ust. 1 i art. 7 ust. 1, w celu zapewnienia ochrony konsumentów i użytkowników, oraz w świetle odnośnego orzecznictwa wspólnotowego zgodna z prawem Unii jest okoliczność, iż Tribunal Supremo ustalił w wyrokach od 44 do 49 z dnia 23 stycznia 2009 r. jako jednoznaczne kryterium regułę, zgodnie z którą w umowach kredytu hipotecznego zawartych z konsumentami niewynegocjowany warunek stanowiący, że wszystkie koszty związane z uruchomieniem transakcji kredytu hipotecznego muszą zostać przeniesione na kredytobiorcę, jest nieuczciwy, przy czym poszczególne pozycje kosztowe zawarte we wspomnianym nieuczciwym warunku uznanym za nieważny zostają rozdzielone między instytucję bankową, która narzuciła ten warunek, a konsumenta będącego kredytobiorcą – w celu ograniczenia zwrotu kwot nienależnie zapłaconych w wyniku zastosowania ustawodawstwa krajowego?

Oraz czy w świetle z dyrektywy Rady 93/13/EWG z dnia 5 kwietnia 1993 r. w sprawie nieuczciwych warunków w umowach konsumenckich, w szczególności jej art. 6 ust. 1 i art. 7 ust. 1, w celu zapewnienia ochrony konsumentów i użytkowników, oraz w świetle odnośnego orzecznictwa wspólnotowego jest zgodna z prawem Unii okoliczność, że Tribunal Supremo dokonuje wykładni uzupełniającej warunku nieważnego z powodu jego nieuczciwego charakteru, w przypadku gdy usunięcie tego warunku i wynikających z niego skutków nie wpływa na dalsze obowiązywanie umowy kredytu hipotecznego?

2)

Ponadto, czy w odniesieniu do art. 394 LEC (2), ustanawiającego kryterium obiektywnej wymagalności w zakresie kosztów postępowania, należy uznać, że w przypadku gdy zostanie stwierdzona nieważność nieuczciwego warunku dotyczącego kosztów, lecz skutki tej nieważności są ograniczone do wspomnianego wyżej podziału kosztów, powyższe stanowi naruszenie określonych w prawie Unii Europejskiej zasad skuteczności i braku związania w razie częściowego uwzględnienia żądań w wyroku oraz czy można interpretować tę okoliczność jako wywołującą odwrotny skutek odstraszający, a w konsekwencji brak ochrony uzasadnionych interesów konsumentów i użytkowników?

(1)  Dz.U. 1993, L 95, s. 29.

(2)  Ley de Enjuiciamiento Civil (kodeks postępowania cywilnego).

9.12.2019   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 413/20

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Juzgado de Primera Instancia e Instrucción no 6 de Ceuta (Hiszpania) w dniu 9 lipca 2019 r. – ED/Banco Bilbao Vizcaya Argentaria, S.A.

(Sprawa C-523/19)

(2019/C 413/23)

Język postępowania: hiszpański

Sąd odsyłający

Juzgado de Primera Instancia e Instrucción no 6 de Ceuta

Strony w postępowaniu głównym

Strona powodowa: ED

Strona pozwana: Banco Bilbao Vizcaya Argentaria, S.A.

Pytania prejudycjalne

1)

Czy w świetle dyrektywy Rady 93/13/EWG z dnia 5 kwietnia 1993 r. w sprawie nieuczciwych warunków w umowach konsumenckich (1), w szczególności jej art. 6 ust. 1 i art. 7 ust. 1, w celu zapewnienia ochrony konsumentów i użytkowników, oraz w świetle odnośnego orzecznictwa wspólnotowego zgodna z prawem Unii jest okoliczność, iż Tribunal Supremo ustalił w wyrokach od 44 do 49 z dnia 23 stycznia 2009 r. jako jednoznaczne kryterium regułę, zgodnie z którą w umowach kredytu hipotecznego zawartych z konsumentami niewynegocjowany warunek stanowiący, że wszystkie koszty związane z uruchomieniem transakcji kredytu hipotecznego muszą zostać przeniesione na kredytobiorcę, jest nieuczciwy, przy czym poszczególne pozycje kosztowe zawarte we wspomnianym nieuczciwym warunku uznanym za nieważny zostają rozdzielone między instytucję bankową, która narzuciła ten warunek, a konsumenta będącego kredytobiorcą – w celu ograniczenia zwrotu kwot nienależnie zapłaconych w wyniku zastosowania ustawodawstwa krajowego?

Oraz czy w świetle z dyrektywy Rady 93/13/EWG z dnia 5 kwietnia 1993 r. w sprawie nieuczciwych warunków w umowach konsumenckich, w szczególności jej art. 6 ust. 1 i art. 7 ust. 1, w celu zapewnienia ochrony konsumentów i użytkowników, oraz w świetle odnośnego orzecznictwa wspólnotowego jest zgodna z prawem Unii okoliczność, że Tribunal Supremo dokonuje wykładni uzupełniającej warunku nieważnego z powodu jego nieuczciwego charakteru, w przypadku gdy usunięcie tego warunku i wynikających z niego skutków nie wpływa na dalsze obowiązywanie umowy kredytu hipotecznego?

2)

Ponadto, czy w odniesieniu do art. 394 LEC (2), ustanawiającego kryterium obiektywnej wymagalności w zakresie kosztów postępowania, należy uznać, że w przypadku gdy zostanie stwierdzona nieważność nieuczciwego warunku dotyczącego kosztów, lecz skutki tej nieważności są ograniczone do wspomnianego wyżej podziału kosztów, powyższe stanowi naruszenie określonych w prawie Unii Europejskiej zasad skuteczności i braku związania w razie częściowego uwzględnienia żądań w wyroku oraz czy można interpretować tę okoliczność jako wywołującą odwrotny skutek odstraszający, a w konsekwencji brak ochrony uzasadnionych interesów konsumentów i użytkowników?

(1)  Dz.U. 1993, L 95, s. 29.

(2)  Ley de Enjuiciamiento Civil (kodeks postępowania cywilnego).

9.12.2019   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 413/21

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Juzgado de Primera Instancia e Instrucción no 6 de Ceuta (Hiszpania) w dniu 9 lipca 2019 r. – HG i IH/Bankia S.A.

(Sprawa C-527/19)

(2019/C 413/24)

Język postępowania: hiszpański

Sąd odsyłający

Juzgado de Primera Instancia e Instrucción no 6 de Ceuta

Strony w postępowaniu głównym

Strona powodowa: HG i IH

Strona pozwana: Bankia S.A.

Pytania prejudycjalne

1)

Czy w świetle dyrektywy Rady 93/13/EWG z dnia 5 kwietnia 1993 r. w sprawie nieuczciwych warunków w umowach konsumenckich (1), w szczególności jej art. 6 ust. 1 i art. 7 ust. 1, w celu zapewnienia ochrony konsumentów i użytkowników, oraz w świetle odnośnego orzecznictwa wspólnotowego zgodna z prawem Unii jest okoliczność, iż Tribunal Supremo ustalił w wyrokach od 44 do 49 z dnia 23 stycznia 2009 r. jako jednoznaczne kryterium regułę, zgodnie z którą w umowach kredytu hipotecznego zawartych z konsumentami niewynegocjowany warunek stanowiący, że wszystkie koszty związane z uruchomieniem transakcji kredytu hipotecznego muszą zostać przeniesione na kredytobiorcę, jest nieuczciwy, przy czym poszczególne pozycje kosztowe zawarte we wspomnianym nieuczciwym warunku uznanym za nieważny zostają rozdzielone między instytucję bankową, która narzuciła ten warunek, a konsumenta będącego kredytobiorcą – w celu ograniczenia zwrotu kwot nienależnie zapłaconych w wyniku zastosowania ustawodawstwa krajowego?

Oraz czy w świetle z dyrektywy Rady 93/13/EWG z dnia 5 kwietnia 1993 r. w sprawie nieuczciwych warunków w umowach konsumenckich, w szczególności jej art. 6 ust. 1 i art. 7 ust. 1, w celu zapewnienia ochrony konsumentów i użytkowników, oraz w świetle odnośnego orzecznictwa wspólnotowego jest zgodna z prawem Unii okoliczność, że Tribunal Supremo dokonuje wykładni uzupełniającej warunku nieważnego z powodu jego nieuczciwego charakteru, w przypadku gdy usunięcie tego warunku i wynikających z niego skutków nie wpływa na dalsze obowiązywanie umowy kredytu hipotecznego?

2)

Ponadto, czy w odniesieniu do art. 394 LEC (2), ustanawiającego kryterium obiektywnej wymagalności w zakresie kosztów postępowania, należy uznać, że w przypadku gdy zostanie stwierdzona nieważność nieuczciwego warunku dotyczącego kosztów, lecz skutki tej nieważności są ograniczone do wspomnianego wyżej podziału kosztów, powyższe stanowi naruszenie określonych w prawie Unii Europejskiej zasad skuteczności i braku związania w razie częściowego uwzględnienia żądań w wyroku oraz czy można interpretować tę okoliczność jako wywołującą odwrotny skutek odstraszający, a w konsekwencji brak ochrony uzasadnionych interesów konsumentów i użytkowników?

(1)  Dz.U. 1993, L 95, s. 29.

(2)  Ley de Enjuiciamiento Civil (kodeks postępowania cywilnego).

9.12.2019   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 413/22

Odwołanie od wyroku Sądu (piąta izba) wydanego w dniu 23 maja 2019 r. w sprawach połączonych T-3/18 i T-4/18, Holzer y Cia/EUIPO – Annco, wniesione w dniu 30 lipca 2019 r. przez Holzer y Cia, SA de CV

(Sprawa C-582/19 P)

(2019/C 413/25)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona wnosząca odwołanie: Holzer y Cia, SA de CV (przedstawiciel: N.A. Fernández Fernández-Pacheco, abogado)

Pozostali uczestnicy postępowania: Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej, Annco, Inc.

Postanowieniem z dnia 22 października 2019 r. Trybunał Sprawiedliwości (izba ds. przyjmowania odwołań do rozpoznania) orzekł, że odwołanie nie zostanie przyjęte do rozpoznania, oraz obciążył Holzer y Cia, SA de CV własnymi kosztami.

9.12.2019   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 413/23

Odwołanie od wyroku Sądu (piąta izba) wydanego w dniu 11 czerwca 2019 r. w sprawie T-138/18, De Esteban Alonso/Komisja wniesione w dniu 1 sierpnia 2019 r. przez Komisję Europejską

(Sprawa C-591/19 P)

(2019/C 413/26)

Język postępowania: francuski

Strony

Wnoszący odwołanie: Komisja Europejska (przedstawiciel: B. Mongin i J. Baquero Cruz, pełnomocnicy)

Druga strona postępowania: Fernando De Esteban Alonso

Żądania wnoszącego odwołanie

—

uchylenie wyroku z dnia 11 czerwca 2019 r. (T-138/18);

—

oddalenie skargi wniesionej w pierwszej instancji;

—

obciążenie F. De Estebana Alonsa całością kosztów postępowania w obu instancjach.

Zarzuty i główne argumenty

W zarzucie pierwszym, dotyczącym błędnej kwalifikacji prawnej okoliczności faktycznych w świetle art. 4 decyzji Komisji nr 1999/396, Komisja twierdzi, że Sąd nie powinien był uznać, że F. De Estebana Alonsa należy „traktować na równi” z osobami wskazanymi z podaniem nazwiska w nocie OLAF-u skierowanej w dniu 19 marca 2003 r. do organów francuskich lub przynajmniej uznać za zaangażowanego w czyny osobiście, podczas gdy zainteresowany nie należał do żadnej z tych kategorii.

Zarzut drugi dotyczy błędnej co do prawa wykładni art. 9 ust. 4 rozporządzenia nr 1073/1999, zgodnie z którym instytucje powinny podjąć w związku z raportem OLAFU „takie działania, w szczególności dyscyplinarne i prawne, które wymagane są wynikami dochodzenia”. Komisja uważa, że przepisu tego nie należy interpretować a contrario, jako ograniczającego uprawnienia dyskrecjonalne przysługujące jej przy obronie interesów Unii, a w szczególności zabraniającego jej wnoszenia powództwa adhezyjnego i składania doniesień do organów krajowych, gdy uważa to za celowe w świetle posiadanych informacji, w tym na etapie poprzedzającym ewentualny raport OLAF-u.

W zarzucie trzecim, o charakterze subsydiarnym, Komisja podnosi, że Sąd nie mógł uwzględnić skargi odszkodowawczej z powodu braku związku przyczynowego. Sąd niesłusznie pominął własne orzecznictwo, zgodnie z którym nie ma wystarczająco ścisłego związku przyczynowego między przekazaniem przez OLAF informacji organom krajowym a podnoszoną szkodą lub krzywdą.

9.12.2019   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 413/23

Odwołanie od wyroku Sądu (trzecia izba) wydanego w dniu 6 czerwca 2019 r. w sprawie T-209/18, Dr. Ing. h.c. F. Porsche AG/Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (EUIPO), wniesione w dniu 14 sierpnia 2019 r. przez Dr. Ing. h.c. F. Porsche AG

(Sprawa C-613/19 P)

(2019/C 413/27)

Język postępowania: niemiecki

Strony

Wnoszący odwołanie: Dr. Ing. h.c. F. Porsche AG (przedstawiciel: C. Klawitter, Rechtsanwalt)

Druga strona postępowania: Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (EUIPO), Autec AG

Postanowieniem z dnia 24 października 2019 r. Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej (izba ds. przyjmowania odwołań do rozpoznania) nie uwzględnił odwołania i nakazał wnoszącej odwołanie pokrycie własnych kosztów.

9.12.2019   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 413/24

Odwołanie od wyroku Sądu (trzecia izba) wydanego w dniu 6 czerwca 2019 r. w sprawie T-210/18, Dr. Ing. h.c. F. Porsche AG/Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (EUIPO), wniesione w dniu 14 sierpnia 2019 r. przez Dr. Ing. h.c. F. Porsche AG

(Sprawa C-614/19 P)

(2019/C 413/28)

Język postępowania: niemiecki

Strony

Wnosząca odwołanie: Dr. Ing. h.c. F. Porsche AG (przedstawiciel: C. Klawitter, Rechtsanwalt)

Pozostałe strony postępowania: Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej, Autec AG

Postanowieniem z dnia 24 października 2019 r. Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej (izba ds. przyjmowania odwołań do rozpoznania) nie przyjął odwołania do rozpoznania i obciążył wnoszącą odwołanie jej własnymi kosztami.

9.12.2019   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 413/24

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Consiglio di Stato (Włochy) w dniu 16 sierpnia 2019 r. – Ge.Fi.L. - Gestione Fiscalità Locale SpA/Regione Campania

(Sprawa C-618/19)

(2019/C 413/29)

Język postępowania: włoski

Sąd odsyłający

Consiglio di Stato

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: Ge.Fi.L. - Gestione Fiscalità Locale SpA

Strona przeciwna: Regione Campania

Pytanie prejudycjalne

Czy jest sprzeczny z prawem [Unii Europejskiej], a w szczególności z zasadami swobodnego przepływu usług oraz maksymalnego otwarcia na konkurencję w zakresie zamówień publicznych na usługi przepis szczebla regionalnego, jakim jest art. 1 ust. 121 ustawy Regione Campania nr 16 z dnia 7 sierpnia 2014 r., który umożliwia bezpośrednie udzielenie zamówienia, bez organizowania przetargu, na usługi w zakresie zarządzania podatkiem samochodowym w Regione Campania na rzecz Automobile Club d’Italia?

9.12.2019   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 413/25

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Specializiran nakazatelen syd (Bułgaria) w dniu 3 września 2019 r. – postępowanie karne przeciwko IR

(Sprawa C-649/19)

(2019/C 413/30)

Język postępowania: bułgarski

Sąd odsyłający

Specializiran nakazatelen syd

Strony w postępowaniu głównym

IR

Pytania prejudycjalne

Czy prawa osoby oskarżonej określone w art. 4 (zwłaszcza prawo określone w art. 4 ust. 3), art. 6 ust. 2 i art. 7 ust. 1 dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2012/13/UE (1) z dnia 22 maja 2012 r. w sprawie prawa do informacji w postępowaniu karnym odnoszą się do osoby oskarżonej, która jest aresztowana na podstawie europejskiego nakazu aresztowania?

Na wypadek udzielenia odpowiedzi twierdzącej: czy art. 8 decyzji ramowej Rady 2002/584/WSiSW w sprawie europejskiego nakazu aresztowania i procedury wydawania osób między państwami członkowskimi należy interpretować w ten sposób, że dopuszcza on zmianę treści europejskiego nakazu aresztowania, zgodnie z formularzem wskazanym w załączniku – a w szczególności, że dopuszcza on dodanie nowego tekstu w tym formularzu, dotyczącego praw osoby, której dotyczy wniosek, przed sądami wydającego nakaz państwa członkowskiego, w celu umożliwienia zaskarżenia krajowego nakazu aresztowania i europejskiego nakazu aresztowania?

Na wypadek udzielenia odpowiedzi przeczącej na pytanie drugie: czy wydanie europejskiego nakazu aresztowania dokładnie zgodnie z treścią formularza zawartego w załączniku (czyli bez powiadomienia osoby, której dotyczy wniosek, o prawach przysługujących jej przed sądem wydającym nakaz) – natomiast niezwłocznie po powzięciu wiadomości o aresztowaniu tej osoby, sąd wydający nakaz powiadomi ją o tych prawach i przekaże jej odpowiednie dokumenty – będzie zgodne z motywem 12 i art. 1 ust. 3 decyzji ramowej 2002/584/WSiSW, art. 4, art. 6 ust. 2 i art. 7 ust. 1 dyrektywy 2012/13/UE, a także art. 6 i art. 47 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej?

Gdy nie istnieje inny środek prawny gwarantujący określone w art. 4, zwłaszcza w art. 4 ust. 3, art. 6 ust. 2 i art. 7 ust. 1 dyrektywy 2012/13/UE, prawa osoby aresztowanej na podstawie europejskiego nakazu aresztowania – czy obowiązuje wówczas decyzja ramowa 2002/584?

(1)  Dyrektywa Parlamentu Europejskiego i Rady 2012/13/UE z dnia 22 maja 2012 r. w sprawie prawa do informacji w postępowaniu karnym (Dz.U. L 142, 2012 r., s. 1).

9.12.2019   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 413/26

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Lietuvos vyriausiasis administracinis teismas (Litwa) w dniu 10 września 2019 r. – UAB „Skonis ir kvapas”/Muitinės departamentas prie Lietuvos Respublikos finansų ministerijos

(Sprawa C-674/19)

(2019/C 413/31)

Język postępowania: litewski

Sąd odsyłający

Lietuvos vyriausiasis administracinis teismas

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: UAB „Skonis ir kvapas”

Druga strona postępowania: Muitinės departamentas prie Lietuvos Respublikos finansų ministerijos

Pytania prejudycjalne

1)

Czy art. 2 ust. 2 dyrektywy Rady 2011/64/UE z dnia 21 czerwca 2011 r. w sprawie struktury oraz stawek akcyzy stosowanych do wyrobów tytoniowych (1) należy interpretować w ten sposób, że tytoń do fajek wodnych, taki jak w niniejszej sprawie (tj. składający się z tytoniu (do 24 %), syropu cukrowego, gliceryny, środków aromatyzujących i substancji konserwującej), należy traktować – do celów stosowania tego przepisu – jako „składając[y] się […] w części z substancji innych niż tytoń”?

2)

Czy art. 5 ust. 1 dyrektywy 2011/64/UE należy interpretować – w tym także wówczas, gdy uregulowanie to należy stosować łącznie z art. 2 ust. 2 tej dyrektywy – w ten sposób, że jeżeli tytoń zawarty w mieszance przeznaczonej do palenia, którą w niniejszej sprawie jest tytoń do fajek wodnych (sporny w rozpatrywanej sprawie wyrób), spełnia kryteria wskazane w art. 5 ust. 1 dyrektywy 2011/64/UE, cała ta mieszanka ma być uznawana za tytoń do palenia, niezależnie od faktu, że zawiera ona także inne substancje?

3)

Jeżeli odpowiedź na pytanie drugie jest przecząca, czy art. 2 ust. 2 lub art. 5 ust. 1 dyrektywy 2011/64/UE mają być interpretowane w ten sposób, że cały sporny wyrób, taki jak ten w postępowaniu głównym, wyprodukowany w drodze zmieszania tytoniu drobno krojonego z innymi ciekłymi i zazwyczaj drobnoziarnistymi substancjami (syropem cukrowym, gliceryną, środkami aromatyzującymi i substancją konserwującą), należy traktować jako tytoń do palenia dla celów zastosowania tej dyrektywy?

4)

Jeżeli odpowiedź na pytanie drugie jest przecząca, a odpowiedź na pytanie pierwsze i trzecie jest twierdząca, czy pozycję 2403 Nomenklatury scalonej zawartej w załączniku I do rozporządzenia Rady (EWG) nr 2658/87 z dnia 23 lipca 1987 r. w sprawie nomenklatury taryfowej i statystycznej oraz w sprawie Wspólnej Taryfy Celnej, w brzmieniu nadanym rozporządzeniem Komisji (UE) nr 1006/2011 z dnia 27 września 2011 r., rozporządzeniem wykonawczym Komisji (UE) nr 927/2012 z dnia 9 października 2012 r., rozporządzeniem wykonawczym Komisji (UE) nr 1001/2013 z dnia 4 października 2013 r. i rozporządzeniem wykonawczym Komisji (UE) nr 1101/2014 z dnia 16 października 2014 r., należy interpretować w ten sposób, że składników tytoniu do fajek wodnych takich jak (1) syrop cukrowy, (2) środki aromatyzujące lub (3) gliceryna nie należy uważać za „namiastki tytoniu”?

(1)  Dz. U. 2011, L 176, s. 24.

9.12.2019   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 413/27

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Oberlandesgericht Düsseldorf (Niemcy) w dniu 17 września 2019 r. – mk advokaten GbR/MBK Rechtsanwälte GbR

(Sprawa C-684/19)

(2019/C 413/32)

Język postępowania: niemiecki

Sąd odsyłający

Oberlandesgericht Düsseldorf

Strony w postępowaniu głównym

Strona wnosząca zażalenie: mk advokaten GbR

Druga strona postępowania: MBK Rechtsanwälte GbR

Pytania prejudycjalne

Czy osoba trzecia wymieniona we wpisie opublikowanym na stronie internetowej zawierającej oznaczenie identyczne ze znakiem towarowym używa tego znaku towarowego w rozumieniu art. 5 ust. 1 dyrektywy 2008/95/WE (1), jeżeli nie zamieściła ona samodzielnie tego wpisu, lecz uczynił to operator strony internetowej, przejmując ten wpis z innego wpisu, który zamieściła osoba trzecia w sposób naruszający znak towarowy?

(1)  Dyrektywa Parlamentu Europejskiego i Rady 2008/95/WE z dnia 22 października 2008 r. mająca na celu zbliżenie ustawodawstw państw członkowskich odnoszących się do znaków towarowych (Dz.U. 2008, L 299, s. 25).

9.12.2019   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 413/27

Skarga wniesiona w dniu 20 września 2019 r. – Komisja Europejska/Królestwo Hiszpanii

(Sprawa C-704/19)

(2019/C 413/33)

Język postępowania: hiszpański

Strony

Strona skarżąca: Komisja Europejska (przedstawiciele: B. Stromsky i P. Němečková, pełnomocnicy)

Strona pozwana: Królestwo Hiszpanii

Żądania strony skarżącej

—

stwierdzenie, że Królestwo Hiszpanii, nie przyjmując w wyznaczonych terminach wszelkich środków niezbędnych do odzyskania od głównego beneficjenta, Telecom Castilla-La Mancha S.A., pomocy państwa uznanej za przyznaną bezprawnie i niezgodną z rynkiem wewnętrznym w art. 1 decyzji Komisji (UE) 2016/1385 z dnia 1 października 2014 r. w sprawie pomocy państwa SA.27408 (C 24/10) (ex NN 37/10, ex CP 19/09) wdrożonej przez władze regionu Kastylia-La Mancha na rzecz rozwinięcia naziemnej telewizji cyfrowej na obszarach oddalonych i mniej zurbanizowanych w regionie Kastylia-La Mancha (1) (opublikowanej w Dz.U. L 222 z dnia 17 sierpnia 2016 r., s. 52), nie wykazując, że anulowało wszelkie dotychczas niezrealizowane wypłaty tej pomocy i nie informując Komisji w wyznaczonym terminie o środkach podjętych w celu zastosowania się do tej decyzji, uchybiło zobowiązaniom ciążącym na nim na podstawie art. 288 akapit czwarty TFUE oraz art. 3 i 4 tej decyzji;

—

obciążenie Królestwa Hiszpanii kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Królestwo Hiszpanii nie wykonało decyzji w terminach określonych w art. 4 ust. 2 i 3 tej decyzji.

Królestwo Hiszpanii nadal nie odzyskało całkowitej kwoty pomocy od głównego beneficjenta pomocy, a mianowicie Telecom Castilla-La Mancha S.A. Królestwo Hiszpanii nie wykazało, że po przyjęciu decyzji zawieszono wszystkie bieżące wypłaty pomocy. Brak pełnego odzyskania kwot pomocy przyznanej Telecom CLM będącej przedmiotem decyzji oraz wiarygodnego dowodu anulowania wszelkich dotychczas niezrealizowanych wypłat pomocy stanowi naruszenie spoczywającego na Hiszpanii obowiązku wynikającego z art. 3 decyzji.

Ponadto Królestwo Hiszpanii nie przekazało Komisji w wyznaczonym terminie wymaganych informacji dotyczących wykonania decyzji, jak wymaga tego art. 4 ust. 3 i 4 rzeczonej decyzji.

(1)  Dz.U. 2016, L 222, s. 52.

9.12.2019   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 413/28

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Finanzgericht Düsseldorf (Niemcy) w dniu 25 września 2019 r. – Von Aschenbach & Voss GmbH/Hauptzollamt Duisburg

(Sprawa C-708/19)

(2019/C 413/34)

Język postępowania: niemiecki

Sąd odsyłający

Finanzgericht Düsseldorf

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: Von Aschenbach & Voss GmbH

Strona przeciwna: Hauptzollamt Duisburg

Pytania prejudycjalne

1.

Czy art. 1 ust. 1 rozporządzenia wykonawczego Komisji (UE) 2017/271 z dnia 16 lutego 2017 r. rozszerzającego ostateczne cło antydumpingowe, nałożone rozporządzeniem Rady (WE) nr 925/2009 wobec przywozu niektórych rodzajów folii aluminiowej pochodzących z Chińskiej Republiki Ludowej, na przywóz nieznacznie zmienionych niektórych rodzajów folii aluminiowej (1) jest nieważny, ponieważ narusza art. 13 ust. 1 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/1036 z dnia 8 czerwca 2016 r. w sprawie ochrony przed przywozem produktów po cenach dumpingowych z krajów niebędących członkami Unii Europejskiej (2) w ten sposób, że przepis ten rozszerzył cło antydumpingowe, które zgodnie z rozporządzeniem wykonawczym Komisji (UE) 2015/2384 z dnia 17 grudnia 2015 r. nakładającym ostateczne cło antydumpingowe na przywóz niektórych rodzajów folii aluminiowej pochodzących z Chińskiej Republiki Ludowej oraz kończącym postępowanie dotyczące przywozu niektórych rodzajów folii aluminiowej pochodzących z Brazylii w następstwie przeglądu wygaśnięcia zgodnie z art. 11 ust. 2 rozporządzenia Rady (WE) nr 1225/2009 (3) nałożono na folię aluminiową do użytku domowego, również na folię aluminiową do dalszego przetwarzania i przewiduje jej zwolnienie z cła antydumpingowego wyłącznie na warunkach określonych w art. 1 ust. 4 rozporządzenia wykonawczego 2017/271?

2.

Czy art. 1 ust. 1 rozporządzenia wykonawczego 2017/271 jest nieważny ze względu na to, że Komisja, wydając rozporządzenie wykonawcze 2017/271, dopuściła się oczywistego błędu w ocenie, ponieważ jej założenie, zgodnie z którym 80 % produktów objętych dochodzeniem miały stanowić nieznacznie zmienione produkty, nie jest w wystarczającym stopniu uzasadnione?

3.

Czy art. 1 ust. 1 rozporządzenia wykonawczego 2017/271 jest nieważny ze względu na to, że Komisja, wydając rozporządzenie wykonawcze 2017/271, dopuściła się oczywistego błędu w ocenie, ponieważ nie zbadała końcowego przeznaczenia przywożonych folii aluminiowych w Unii Europejskiej?

(1)  Dz.U. 2017, L 40, s. 51.

(2)  Dz.U. 2016, L 176, s. 21.

(3)  Dz.U. 2015, L 332, s. 63.

9.12.2019   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 413/29

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Cour constitutionnelle (Belgia) w dniu 27 września 2019 r. – Ordre des barreaux francophones et germanophone, Association pour le droit des Étrangers ASBL, Coordination et Initiatives pour et avec les Réfugiés et Étrangers ASBL, Ligue des Droits de l’Homme ASBL, Vluchtelingenwerk Vlaanderen ASBL przeciwko Radzie ministrów

(Sprawa C-718/19)

(2019/C 413/35)

Język postępowania: francuski

Sąd odsyłający

Cour constitutionnelle

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: Ordre des barreaux francophones et germanophone, Association pour le droit des Étrangers ASBL, Coordination et Initiatives pour et avec les Réfugiés et Étrangers ASBL, Ligue des Droits de l’Homme ASBL, Vluchtelingenwerk Vlaanderen ASBL

Strona pozwana: Rada ministrów

Pytania prejudycjalne

1)

Czy prawo Unii, a w szczególności art. 20 i 21 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej oraz dyrektywę 2004/38/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 29 kwietnia 2004 r.„w sprawie prawa obywateli Unii i członków ich rodzin do swobodnego przemieszczania się i pobytu na terytorium państw członkowskich, zmieniającą rozporządzenie (EWG) nr 1612/68 i uchylającą dyrektywy 64/221/EWG, 68/360/EWG, 72/194/EWG, 73/148/EWG, 75/34/EWG, 75/35/EWG, 90/364/EWG, 90/365/EWG i 93/96/EWG (1)” należy interpretować w ten sposób, że stoją one na przeszkodzie przepisom prawa krajowego, które stosują do obywateli Unii i członków ich rodzin przepisy podobne do tych, które stanowią transpozycję, w odniesieniu do obywateli państw trzecich, art. 7 ust. 3 dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2008/115/WE z dnia 16 grudnia 2008 r.„w sprawie wspólnych norm i procedur stosowanych przez państwa członkowskie w odniesieniu do powrotów nielegalnie przebywających obywateli państw trzecich”, a mianowicie przepisom pozwalającym zobowiązać obywateli Unii lub członków ich rodzin do poddania się środkom zapobiegawczym w celu uniknięcia ryzyka ucieczki w okresie, który został im wyznaczony na opuszczenie terytorium w następstwie wydania decyzji o zakończeniu pobytu ze względu na porządek publiczny lub w trakcie przedłużenia tego okresu?

2)

Czy prawo Unii, a w szczególności art. 20 i 21 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej oraz dyrektywę 2004/38/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 29 kwietnia 2004 r.„w sprawie prawa obywateli Unii i członków ich rodzin do swobodnego przemieszczania się i pobytu na terytorium Państw Członkowskich, zmieniającą rozporządzenie (EWG) nr 1612/68 i uchylającą dyrektywy 64/221/EWG, 68/360/EWG, 72/194/EWG, 73/148/EWG, 75/34/EWG, 75/35/EWG, 90/364/EWG, 90/365/EWG i 93/96/EWG” należy interpretować w ten sposób, że stoją one na przeszkodzie przepisom prawa krajowego, które stosują do obywateli Unii i członków ich rodzin, którzy nie zastosowali się do decyzji o zakończeniu pobytu wydanej z uwagi na porządek publiczny lub bezpieczeństwo publiczne, przepis identyczny z przepisem stosowanym wobec obywateli państw trzecich znajdujących się w takiej samej sytuacji w odniesieniu do maksymalnego okresu zatrzymania w celu wydalenia, czyli ośmiu miesięcy?

(1)  Dz.U. 2004, L 158, s. 77.

9.12.2019   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 413/30

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Specializiran nakazatelen syd (Bułgaria) w dniu 1 października 2019 r. – postępowanie karne przeciwko HP

(Sprawa C-724/19)

(2019/C 413/36)

Język postępowania: bułgarski

Sąd odsyłający

Specializiran nakazatelen syd

Strony w postępowaniu głównym

HP

Pytania prejudycjalne

Czy przepis krajowy taki jak art. 5 ust. 1 pkt 1 Zakon za Ewropejskata zapowed za razsledwane (ustawy o europejskim nakazie dochodzeniowym) jest zgodny z art. 2 lit. c) ppkt (i) dyrektywy [Parlamentu Europejskiego i Rady nr 2014/41/UE (1) z dnia 3 kwietnia 2014 r. w sprawie europejskiego nakazu dochodzeniowego w sprawach karnych] oraz z zasadą równoważności, jeśli w tym art. 5 ust. 1 pkt 1 wskazano prokuratora jako organ właściwy, w postępowaniu przygotowawczym w ramach postępowania karnego, do wydania europejskiego nakazu dochodzeniowego dotyczącego udostępnienia danych telekomunikacyjnych i informacji o lokalizacji, związanych z wiadomościami przesyłanymi na odległość – podczas gdy w identycznej sytuacji krajowej właściwym organem jest sąd?

Czy uznanie takiego europejskiego nakazu dochodzeniowego przez właściwy organ w państwie wykonującym (prokuratora lub sędziego śledczego) zastępuje postanowienie sądu, wymagane zgodnie z prawem państwa wydającego nakaz?

(1)  Dyrektywa Parlamentu Europejskiego i Rady nr 2014/41/UE z dnia 3 kwietnia 2014 r. w sprawie europejskiego nakazu dochodzeniowego w sprawach karnych, Dz.U. 2014, L 130, s. 1.

9.12.2019   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 413/31

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Augstākā tiesa (Senāts) (Łotwa) w dniu 7 października 2019 r. — Euromin Holdings (Cyprus) Limited/Finanšu un kapitāla tirgus komisija

(Sprawa C-735/19)

(2019/C 413/37)

Język postępowania: łotewski

Sąd odsyłający

Augstākā tiesa (Senāts)

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca w pierwszej instancji i wnosząca kasację: Euromin Holdings (Cyprus) Limited

Strona pozwana w pierwszej instancji i strona wnosząca kasację: Finanšu un kapitāla tirgus komisija

Pytania prejudycjalne

1)

Czy art. 5 dyrektywy 2004/25/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 21 kwietnia 2004 r. w sprawie ofert przejęcia (1) stoi na przeszkodzie przepisowi krajowemu, który przewiduje, że cena akcji w przypadku przymusowej oferty wykupu jest obliczana poprzez podzielenie aktywów netto danej spółki (w tym udziałów niekontrolujących – mniejszościowych) przez liczbę wyemitowanych akcji?

2)

W przypadku udzielenia odpowiedzi przeczącej na pytanie pierwsze, to znaczy w przypadku, gdy aktywa netto danej spółki nie muszą obejmować udziałów niekontrolujących lub mniejszościowych, czy za jasno ustalony w rozumieniu art. 5 ust. 4 akapit drugi dyrektywy 2004/25/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 21 kwietnia 2004 r. w sprawie ofert przejęcia można uznać taki sposób ustalania ceny akcji, którego zrozumienie wymaga zastosowania jednej z metod rozwijania prawa przez sądy – redukcji teleologicznej?

3)

Czy zgodne z art. 5 ust. 4 dyrektywy 2004/25/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 21 kwietnia 2004 r. w sprawie ofert przejęcia, tj. z zasadą ustalania sprawiedliwej ceny, jest uregulowanie, które przewiduje, że należy wybrać najwyższą cenę spośród trzech możliwych wariantów:

3.1)

cenę, po której akcje zostały nabyte przez oferenta lub osoby działające z nim w porozumieniu w ciągu ostatnich 12 miesięcy. W przypadku nabycia akcji po różnych cenach, cenę wykupu stanowi najwyższa cena, po której nabyto akcje w okresie 12 miesięcy poprzedzających powstanie ustawowego obowiązku złożenia oferty wykupu;

3.2)

średnią ważoną cenę akcji na rynku regulowanym lub w ramach wielostronnych platform obrotu o największej liczbie transakcji danymi akcjami w ciągu ostatnich 12 miesięcy. Średnią ważoną cenę akcji oblicza się na podstawie 12 miesięcy poprzedzających powstanie ustawowego obowiązku złożenia oferty wykupu;

3.3)

wartość akcji obliczoną poprzez podzielenie [wartości] aktywów netto danej spółki przez liczbę wyemitowanych akcji. [Wartość] aktywów netto oblicza się poprzez odjęcie od łącznej kwoty aktywów danej spółki części jej własnych akcji i zobowiązań. Czy w celu obliczenia wartości akcji [wartość] aktywów netto należy podzielić proporcjonalnie do procentu reprezentowanego przez każdą wartość nominalną akcji w kapitale zakładowym, jeżeli dana spółka posiada akcje o różnych wartościach nominalnych?

4.

Czy wybór najwyższej ceny jest zawsze zgodny z celem dyrektywy, jeżeli sposób obliczania ustanowiony w prawie krajowym przy wykorzystaniu swobody uznania przyznanej [państwom członkowskim] w art. 5 ust. 4 akapit drugi dyrektywy 2004/25/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 21 kwietnia 2004 r. w sprawie ofert przejęcia, prowadzi do uzyskania ceny wyższej niż ta określona w art. 5 ust. 4 akapit pierwszy?

5.

Czy w przypadku wyrządzenia jednostce szkody w wyniku niewłaściwego stosowania prawa Unii Europejskiej prawo krajowe może przewidywać ograniczenie [wysokości] odszkodowania za tę szkodę, jeżeli ograniczenie to stosuje się do szkody poniesionej w wyniku niewłaściwego stosowania zarówno prawa krajowego jak i prawa Unii Europejskiej?

6.

Czy mające zastosowanie w niniejszej sprawie przepisy dyrektywy 2004/25/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 21 kwietnia 2004 r. w sprawie ofert przejęcia przyznają prawa jednostkom, tj. czy spełniona jest powiązana z tym przesłanka powstania odpowiedzialności państwa?

(1)  Dz.U. 2004, L 142, s. 12

9.12.2019   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 413/32

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Augstākā tiesa (Senāts) (Łotwa) w dniu 7 października 2019 r. – ZS „Plaukti”/Lauku atbalsta dienests

(Sprawa C-736/19)

(2019/C 413/38)

Język postępowania: łotewski

Sąd odsyłający

Augstākā tiesa (Senāts)

Strony w postępowaniu głównym

Strona wnosząca kasację: ZS „Plaukti”

Druga strona postępowania kasacyjnego: Lauku atbalsta dienests

Pytania prejudycjalne

1)

Czy art. 16 ust. 5 akapit trzeci rozporządzenia Komisji (UE) nr 65/2011 z dnia 27 stycznia 2011 r. ustanawiającego szczegółowe zasady wykonania rozporządzenia Rady (WE) nr 1698/2005 w odniesieniu do wprowadzenia procedur kontroli oraz do zasady wzajemnej zgodności w zakresie środków wsparcia rozwoju obszarów wiejskich (1) ma zastosowanie w przypadku, gdy wnioskodawca nie spełnił wymogów związanych z koszeniem obszaru, odnośnie do którego został złożony wniosek o wsparcie na utrzymanie bioróżnorodności na użytkach zielonych (wymogu, który wykracza poza przewidziane w art. 39 ust. 3 rozporządzenia nr 1698/2005 (2) wymogi minimalne), a nie doszło do jakiejkolwiek zmiany w ramach grupy upraw?

2)

Czy za jedno i to samo naruszenie można nałożyć jednocześnie sankcję określoną w art. 16 ust. 5 akapit trzeci rozporządzenia Komisji (UE) nr 65/2011 z dnia 27 stycznia 2011 r. oraz sankcję, o której mowa w art. 18 ust. 1 lit. a) rozporządzenia nr 65/2011?

3)

Czy art. 4 i 6 rozporządzenia Rady (WE) nr 73/2009 z dnia 19 stycznia 2009 r. (3) w związku z art. 39 ust. 3 rozporządzenia Rady (WE) nr 1698/2005 z dnia 20 września 2005 r. sprzeciwiają się przepisowi krajowemu stanowiącemu, że ten sam wymóg może jednocześnie stanowić wymóg minimalny i ustanawiać wymagania wykraczające poza wymogi minimalne (wymóg, którego spełnienie jest konieczne w celu uzyskania wypłaty wsparcia rolnośrodowiskowego)?

(1)  Dz.U. 2011, L 25, s. 8.

(2)  Rozporządzenie Rady (WE) nr 1698/2005 z dnia 20 września 2005 r. w sprawie wsparcia rozwoju obszarów wiejskich przez Europejski Fundusz Rolny na rzecz Rozwoju Obszarów Wiejskich (EFRROW) (Dz.U. 2005, L 277, s. 1).

(3)  Rozporządzenie Rady (WE) nr 73/2009 z dnia 19 stycznia 2009 r. ustanawiające wspólne zasady dla systemów wsparcia bezpośredniego dla rolników w ramach wspólnej polityki rolnej i ustanawiającego określone systemy wsparcia dla rolników, zmieniające rozporządzenia (WE) nr 1290/2005, (WE) nr 247/2006, (WE) nr 378/2007 oraz uchylające rozporządzenie (WE) nr 1782/2003 (Dz.U. 2009, L 30, s. 16).

9.12.2019   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 413/33

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez tribunal administratif de Montreuil (Francja) w dniu 7 października 2019 r. – Bank of China Limited/Ministre de l’Action et des Comptes publics

(Sprawa C-737/19)

(2019/C 413/39)

Język postępowania: francuski

Sąd odsyłający

Tribunal administratif de Montreuil

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: Bank of China Limited

Strona przeciwna: Ministre de l’Action et des Comptes publics

Pytania prejudycjalne

1)

Czy rozwiązania przyjęte w wyroku z dnia 24 stycznia 2019 r., Morgan Stanley & Co International plc przeciwko Ministre de l’Économie et des Finances, C-165/17 są możliwe do zastosowania w przypadku, gdy oddział realizuje w państwie członkowskim zarówno transakcje podlegające opodatkowaniu VAT, jak i świadczenia na rzecz swojego zakładu głównego oraz oddziałów, mających siedziby w państwie trzecim?

2)

Czy w sytuacji, gdy oddział, mający siedzibę w państwie członkowskim, domaga się prawa do odliczenia podatku naliczonego w związku z wydatkami poniesionymi przez ten oddział w celu realizacji świadczeń na rzecz swojego zakładu głównego położonego w państwie trzecim (eksport usług finansowych i bankowych), podatnik może odliczyć podatek od wartości dodanej w oparciu o art. 169 lit. a) [dyrektywy Rady 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz.U. 2006, L 347, s. 1)], czy też w oparciu o lit. c) tego przepisu?

3)

W przypadku udzielenia odpowiedzi twierdzącej na pytanie pierwsze i w przypadku, gdy oddział może domagać się odliczenia na podstawie art. 169 lit. a) [dyrektywy 2006/112], pod jakim warunkiem można uznać, że transakcje bankowe realizowane przez zakład główny mający siedzibę w państwie trzecim dają prawo do odliczenia, jeżeli transakcje te zostały przeprowadzone w państwie członkowskim, w którym ponoszone są wydatki podlegające podatkowi od wartości dodanej? W przypadku udzielenia odpowiedzi twierdzącej na pytanie pierwsze i w przypadku gdy oddział może domagać się odliczenia na podstawie art. 169 lit. c) [dyrektywy 2006/112], w jakich okolicznościach można uznać, że usługobiorca ma siedzibę poza Unią Europejską, w sytuacji gdy oddział znajduje się w Unii Europejskiej i stanowi pod względem prawnym jeden podmiot z zakładem głównym?

9.12.2019   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 413/34

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Supreme Court (Irlandia) w dniu 7 października 2019 r. – VK/An Bord Pleanála

(Sprawa C-739/19)

(2019/C 413/40)

Język postępowania: angielski

Sąd odsyłający

Supreme Court

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: VK

Strona pozwana: An Bord Pleanála

Pytania prejudycjalne

1)

Czy we wszystkich okolicznościach, w których strona, którą prawnik wizytujący chce reprezentować w postępowaniu sądowym, byłaby uprawniona do samodzielnej reprezentacji, państwo członkowskie nie może skorzystać z opcji przewidzianej w art. 5 dyrektywy 77/249/EWG (1) z dnia 22 marca 1977 r., ze zmianami, który to artykuł zezwala państwu członkowskiemu na nałożenie na prawnika prowadzącego działalność polegającą na reprezentowaniu klienta w postępowaniu sądowym wymogu „współpracy z prawnikiem, który wykonuje swój zawód w danej instytucji sądowniczej [przed danym organem sądowym]”?

2)

Jeżeli odpowiedź na pytanie pierwsze jest przecząca, to na podstawie jakich czynników sąd krajowy powinien ocenić, czy dopuszczalne jest nałożenie wymogu „współpracy”?

3)

W szczególności, czy nałożenie ograniczonego obowiązku wykonywania czynności „we współpracy” w sposób opisany wcześniej w niniejszym postanowieniu odsyłającym stanowiłoby proporcjonalną ingerencję w swobodę świadczenia usług przez prawników, tak że byłoby to uzasadnione, biorąc pod uwagę interes publiczny polegający zarówno na potrzebie ochrony konsumentów usług prawnych, jak i na potrzebie zapewnienia prawidłowego sprawowania wymiaru sprawiedliwości?

4)

W przypadku odpowiedzi twierdzącej na pytanie trzecie, czy stanowisko to dotyczy wszystkich okoliczności, a jeśli nie, to jakie czynniki powinien wziąć pod uwagę sąd krajowy przy ustalaniu, czy taki wymóg może zostać nałożony w konkretnym przypadku?

(1)  Dyrektywa Rady 77/249/EWG z dnia 22 marca 1977 r. mająca na celu ułatwienie skutecznego korzystania przez prawników ze swobody świadczenia usług (Dz.U. 1977, L 78, s. 17).

9.12.2019   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 413/34

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Cour d'appel de Paris (Francja) w dniu 8 października 2019 r. – Republika Mołdawii/spółka Komstroy, następca prawny spółki Energoalians

(Sprawa C-741/19)

(2019/C 413/41)

Język postępowania: francuski

Sąd odsyłający

Cour d'appel de Paris

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: Republika Mołdawii

Druga strona postępowania: spółka Komstroy, następca prawny spółki Energoalians

Pytania prejudycjalne

—

Czy art. 1 pkt 6 Traktatu Karty Energetycznej należy interpretować w ten sposób, że wierzytelność wynikająca z umowy sprzedaży energii elektrycznej, która nie implikuje żadnego wkładu ze strony inwestora w państwie przyjmującym, może stanowić „inwestycję” w rozumieniu tego artykułu?

—

Czy art. 26 ust. 1 Traktatu Karty Energetycznej należy interpretować w ten sposób, że nabycie przez inwestora z umawiającej się strony wierzytelności przedsiębiorcy spoza państw stron Traktatu stanowi inwestycję?

—

Czy art. 26 ust. 1 Traktatu Karty Energetycznej należy intepretować w ten sposób, że wierzytelność inwestora wynikająca z umowy sprzedaży energii elektrycznej, dostarczonej do granicy państwa przyjmującego, może stanowić inwestycję dokonywaną na obszarze innej umawiającej się strony, mimo braku wykonywania przez inwestora jakiejkolwiek działalności gospodarczej na terytorium tej umawiającej się strony?

9.12.2019   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 413/35

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Sofijski rajonen syd (Bułgaria) w dniu 10 października 2019 r. – PH, OI/„Еurobank Bulgaria” АD

(Sprawa C-745/19)

(2019/C 413/42)

Język postępowania: bułgarski

Sąd odsyłający

Sofijski rajonen syd

Strony w postępowaniu głównym

Strona powodowa: PH, OI

Strona pozwana:„Еurobank Bulgaria” АD

Pytania prejudycjalne

1)

Jeśli zostanie ustalone, że warunek dotyczący jednostronnej zmiany oprocentowania w umowie o kredyt, zawartej między przedsiębiorcą a konsumentem, jest nieuczciwy, czy sąd krajowy może przyjąć, że należne na podstawie umowy odsetki są stałe (pomimo przeciwnego uzgodnienia w pierwotnej umowie), w wysokości, jaką określono w dacie udzielenia kredytu?

2)

Jeśli odpowiedź na pytanie pierwsze jest przecząca, czy dopuszczalne jest, by sąd krajowy w ogóle zasądzał odsetki przy istnieniu nieuczciwego warunku, w którym nie określono w sposób zgodny z prawem zmiennego oprocentowania umownego?

3)

Jaki wpływ wywiera na odpowiedź na dwa pierwsze pytania okoliczność, że w toku spłaty kredytu konsument zgodził się na stosowanie metodologii dotyczącej określania oprocentowania, która nie zawiera nieuczciwych warunków?

9.12.2019   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 413/36

Skarga wniesiona w dniu 23 października 2019 r. – Komisja Europejska/Republika Austrii

(Sprawa C-787/19)

(2019/C 413/43)

Język postępowania: niemiecki

Strony

Strona skarżąca: Komisja Europejska (przedstawiciele: J. Jokubauskaitė i M. Wasmeier, pełnomocnicy)

Strona pozwana: Republika Austrii

Żądania strony skarżącej

Strona skarżąca wnosi do Trybunału o:

—

uznanie, że Republika Austrii uchybiła zobowiązaniom ciążącym na niej na mocy art. 73 i art. 306-310 dyrektywy Rady 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (1), poprzez wyłączenie usług turystycznych świadczonych na rzecz podatników wykorzystujących je na potrzeby ich przedsiębiorstwa, z uregulowania w zakresie VAT stosowanego dla biur podróży oraz poprzez zezwolenie biurom podróży - w zakresie, w jakim stosuje się wobec nich tę szczególną procedurę - na określenie podstawy opodatkowania VAT zbiorczo dla kategorii usług lub dla wszystkich usług świadczonych w danym okresie podatkowym.

—

obciążenie Republiki Austrii kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Strona skarżąca twierdzi, że przewidziane w Austrii uregulowanie dotyczące obliczania VAT w odniesieniu do usług turystycznych nie jest zgodne z dyrektywą 2006/112. Dyrektywa ta przewiduje w art. 306-310 szczególną procedurę, zgodnie z którą usługi turystyczne świadczone klientowi przez biuro podróży są uznawane za pojedynczą usługę. Prawo austriackie odbiega od tego w niezgodny z prawem sposób.

Po pierwsze, z możliwości stosowania tej szczególnej procedury nie można wykluczyć podatników, którzy wykorzystują usługi turystyczne na potrzeby ich przedsiębiorstwa. Już w wyroku z dnia 26 września 2013 r., Komisja/Hiszpania (C-189/11, EU:C:2013:587), Trybunał orzekł, że omawianą szczególną procedurę stosuje się nie tylko do usług świadczonych na rzecz prywatnego konsumenta końcowego, ale także do usług świadczonych na rzecz podlegającego opodatkowaniu przedsiębiorcy. Państwa członkowskie nie dysponują prawem ograniczenia tej procedury do pierwszej kategorii podmiotów. Trybunał potwierdził to raz jeszcze w wyroku z dnia 8 lutego 2018 r., Komisja/Niemcy (C-380/16, EU:C:2018:76).

Po drugie, metoda obliczania przewidziana w austriackim prawie w zakresie podatku obrotowego jest niezgodna z dyrektywą 2006/112. Zgodnie z art. 73 i 306-310 tej dyrektywy podstawę opodatkowania należy ustalić oddzielnie dla każdej podróży. Tymczasem austriackie prawo pozwala na zbiorowe obliczenie marży dla „kategorii usług” lub dla wszystkich podróży w określonym czasie. W wyżej wskazanych wyrokach Trybunał stwierdził również, że takie zbiorowe traktowanie nie jest zgodne ze wspólnym systemem VAT.

(1)  Dz.U. 2006, L 347, s. 1.

9.12.2019   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 413/36

Skarga wniesiona w dniu 25 października 2019 r. – Komisja Europejska przeciwko Rzeczypospolitej Polskiej

(Sprawa C-791/19)

(2019/C 413/44)

Język postępowania: polski

Strony

Strona skarżąca: Komisja Europejska (przedstawicieli: K. Banks, H. Krämer, S. L. Kalėda, pełnomocnicy)

Strona pozwana: Rzeczpospolita Polska

Żądania strony skarżącej

1.

Stwierdzenie, że

—

dopuszczając, aby treść orzeczeń sądowych mogła być kwalifikowana jako przewinienie dyscyplinarne, wobec sędziów sądów powszechnych (art. 107 § 1 ustawy – Prawo o ustroju sądów powszechnych oraz art. 97 § 1 i 3 ustawy o Sądzie Najwyższym),

—

nie zapewniając niezależności i bezstronności Izby Dyscyplinarnej Sądu Najwyższego, do której właściwości należy kontrola decyzji wydanych w postępowaniach dyscyplinarnych wobec sędziów (art. 3 pkt 5, art. 27 i art. 73 § 1 ustawy o Sądzie Najwyższym, w związku z art. 9a ustawy o Krajowej Radzie Sądownictwa),

—

przyznając Prezesowi Izby Dyscyplinarnej Sądu Najwyższego prawo do dyskrecjonalnego wyznaczania właściwego sądu dyscyplinarnego pierwszej instancji w sprawach sędziów sądów powszechnych (art. 110 § 3 i art. 114 § 7 ustawy – Prawo o ustroju sądów powszechnych), a tym samym nie zapewniając, aby sprawę dyscyplinarną rozstrzygał sąd „ustanowiony na mocy ustawy” oraz

—

przyznając Ministrowi Sprawiedliwości kompetencję do powołania Rzecznika Dyscyplinarnego Ministra Sprawiedliwości (art. 112b ustawy – Prawo o ustroju sądów powszechnych), a tym samym nie zapewniając, aby sprawy dyscyplinarne wobec sędziów sądów powszechnych zostały rozpoznane w rozsądnym terminie, a także przewidując, że: czynności związane z wyznaczeniem obrońcy oraz podjęciem przez niego obrony nie wstrzymują biegu postępowania dyscyplinarnego (art. 113a ustawy – Prawo o ustroju sądów powszechnych) oraz, że sąd dyscyplinarny prowadzi postępowanie pomimo usprawiedliwionej nieobecności zawiadomionego obwinionego lub jego obrońcy (art. 115a § 3 ustawy – Prawo o ustroju sądów powszechnych), a tym samym nie zapewniając prawa do obrony obwinionych sędziów sądów powszechnych,

Rzeczpospolita Polska uchybiła zobowiązaniom wynikającym z art. 19 ust. 1 akapit drugi TUE, a także, że:

—

dopuszczając, aby prawo sądów do kierowania do Trybunału Sprawiedliwości wniosków o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym było ograniczone przez możliwość wszczęcia postępowania dyscyplinarnego,

Rzeczpospolita Polska uchybiła zobowiązaniom wynikającym z art. 267 akapit drugi i trzeci TFUE.

2.

Obciążenie Rzeczpospolitej Polskiej kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Po pierwsze, w przedmiocie naruszenia art. 19 ust. 1 akapit drugi TUE, Komisja podnosi, że kwestionowane przepisy (i) dopuszczają, aby treść orzeczeń sądowych mogła być kwalifikowana jako przewinienie dyscyplinarne, (ii) nie zapewniają niezależności i bezstronności Izby Dyscyplinarnej Sądu Najwyższego, do której właściwości należy kontrola decyzji wydanych w postępowaniach dyscyplinarnych, (iii) przyznają Prezesowi Izby Dyscyplinarnej Sądu Najwyższego prawo do dyskrecjonalnego wyznaczania właściwego sądu dyscyplinarnego pierwszej instancji w sprawach sędziów sądów powszechnych, tym samym nie zapewniając, aby sprawę dyscyplinarną rozstrzygał sąd „ustanowiony na mocy ustawy”, (iv) nie zapewniają, aby sprawy dyscyplinarne wobec sędziów sądów powszechnych zostały rozpoznane w rozsądnym terminie, a także nie gwarantują prawa obwinionego sędziego do obrony.

Po drugie, w przedmiocie naruszenia art. 267 akapit drugi i trzeci TFUE, Komisja podnosi, że sporne przepisy krajowe dopuszczają, aby prawo sądów do kierowania do Trybunału Sprawiedliwości wniosków prejudycjalnych było ograniczone przez możliwość wszczęcia postępowania dyscyplinarnego.

Sąd

9.12.2019   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 413/38

Wyrok Sądu z dnia 24 września 2019 r. – Xinyi PV Products (Anhui) Holdings/Komisja

(Sprawa T-586/14 RENV) (1)

(Dumping - Przywóz szkła solarnego pochodzącego z Chin - Artykuł 2 ust. 7 lit. b) i c) rozporządzenia (WE) nr 1225/2009 [obecnie art. 2 ust. 7 lit. b) i c) rozporządzenia (UE) 2016/1036] - Status przedsiębiorstwa działającego w warunkach gospodarki rynkowej - Pojęcie „znaczących wahań kosztów produkcji i sytuacji finansowej przedsiębiorstw” - Korzyści podatkowe - Oczywisty błąd w ocenie)

(2019/C 413/45)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Xinyi PV Products (Anhui) Holdings Ltd (Anhui, Chiny) (przedstawiciel: Y. Melin, adwokat)

Strona pozwana: Komisja Europejska (przedstawiciele: L. Flynn i T. Maxian Rusche, pełnomocnicy)

Interwenient popierający stronę pozwaną: GMB Glasmanufaktur Brandenburg GmbH (Tschernitz, Niemcy) (przedstawiciel: R. MacLean, adwokat)

Przedmiot

Oparty na art. 263 TFUE wniosek o stwierdzenie nieważności rozporządzenia wykonawczego Komisji (UE) nr 470/2014 z dnia 13 maja 2014 r. nakładającego ostateczne cło antydumpingowe i stanowiącego o ostatecznym pobraniu tymczasowego cła nałożonego na przywóz szkła solarnego pochodzącego z Chińskiej Republiki Ludowej (Dz.U. 2014, L 142, s. 1).

Sentencja

1)

Stwierdza się nieważność rozporządzenia wykonawczego Komisji (UE) nr 470/2014 z dnia 13 maja 2014 r. nakładającego ostateczne cło antydumpingowe i stanowiącego o ostatecznym pobraniu tymczasowego cła nałożonego na przywóz szkła solarnego pochodzącego z Chińskiej Republiki Ludowej.

2)

Komisja Europejska pokrywa, poza własnymi kosztami, koszty poniesione przez Xinyi PV Products (Anhui) Holdings Ltd, z wyłączeniem kosztów związanych z interwencją.

3)

GMB Glasmanufaktur Brandenburg GmbH pokrywa, poza własnymi kosztami, poniesione przez Xinyi PV Products (Anhui) Holdings koszty związane z jej interwencją.

(1)  Dz.U. C 372 z 20.10.2014.

9.12.2019   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 413/39

Wyrok Sądu z dnia 24 września 2019 r. – Luksemburg i Fiat Chrysler Finance Europe/Komisja

(Sprawy T-755/15 i T-759/15) (1)

(Pomoc państwa - Pomoc wdrożona przez Luksemburg - Decyzja uznająca pomoc za niezgodną z rynkiem wewnętrznym i bezprawnie przyznaną oraz nakazująca jej odzyskanie - Interpretacja indywidualna przepisów podatkowych (tax ruling) - Korzyść - Zasada pełnej konkurencji - Selektywny charakter - Domniemanie - Ograniczenie konkurencji - Odzyskanie pomocy)

(2019/C 413/46)

Języki postępowania: francuski i angielski

Strony

Strona skarżąca w sprawie T-755/15: Wielkie Księstwo Luksemburga (przedstawiciele: początkowo D. Holderer i T. Uri, następnie T. Uri, pełnomocnicy, wspierani początkowo przez D. Waelbroecka, S. Naudina i A. Steichena, a następnie przez D. Waelbroecka i A. Steichena, adwokatów)

Strona skarżąca w sprawie T-759/15: Fiat Chrysler Finance Europe (Luksemburg, Luksemburg) (przedstawiciele: J. Rodríguez, solicitor, G. Maisto i M. Engel, adwokaci)

Strona pozwana: Komisja Europejska (przedstawiciele: P. J. Loewenthal i B. Stromsky, pełnomocnicy)

Interwenient popierający strony skarżące: Irlandia (przedstawiciele w sprawie T-755/15: początkowo E. Creedon, G. Hodge i A. Joyce, następnie G. Hodge, M. Browne i A. Joyce, a na końcu A. Joyce i J. Quaney, pełnomocnicy, wspierani przez P. Gallaghera, M. Collinsa, SC, B. Doherty’ego i S. Kingston, barristers, a w sprawie T-759/15: początkowo E. Creedon, G. Hodge, K. Duggan i A. Joyce, następnie G. Hodge, K. Duggan, M. Browne i A. Joyce, a na końcu A. Joyce i J. Quaney, pełnomocnicy, wspierani przez M. Collinsa, P. Gallaghera, SC, S. Kingston i B. Doherty’ego, barristers)

Przedmiot

Wnioski oparte na art. 263 TFUE i mające na celu stwierdzenie nieważności decyzji Komisji (UE) 2016/2326 z dnia 21 października 2015 r. w sprawie pomocy państwa SA.38375 (2014/C ex 2014/NN) wdrożonej przez Luksemburg na rzecz grupy Fiat (Dz.U. 2016, L 351, s. 1).

Sentencja

1)

Sprawy T-755/15 i T-759/15 zostają połączone do celów wydania wyroku.

2)

Skargi zostają oddalone.

(1)  Dz.U. C 59 z 15.2.2016.

9.12.2019   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 413/40

Wyrok Sądu z dnia 24 września 2019 r. – Niderlandy i in./Komisja

(Sprawy T-760/15 i T-636/16) (1)

(Pomoc państwa - Pomoc wdrożona przez Niderlandy - Decyzja uznająca pomoc za niezgodną z rynkiem wewnętrznym i bezprawnie przyznaną oraz nakazująca jej odzyskanie - Interpretacja indywidualna przepisów podatkowych (tax ruling) - Ceny transferowe - Obliczanie podstawy opodatkowania - Zasada pełnej konkurencji - Korzyść - System odniesienia - Autonomia podatkowa i proceduralna państw członkowskich)

(2019/C 413/47)

Języki postępowania: niderlandzki i angielski

Strony

Strona skarżąca w sprawie T-760/15: Królestwo Niderlandów (przedstawiciele: początkowo M. Bulterman, B. Koopman, M. de Ree i M. Noort, a następnie M. Bulterman, M. de Ree i M. Noort, pełnomocnicy)

Strony skarżące w sprawie T-636/16: Starbucks Corp. (Seattle, Waszyngton, Stany Zjednoczone), Starbucks Manufacturing Emea BV (Amsterdam, Niderlandy) (przedstawiciele: S. Verschuur, M. Petite i M. Stroungi, adwokaci)

Strona pozwana: Komisja Europejska (przedstawiciele w sprawie T-760/15: początkowo P. J. Loewenthal i B. Stromsky, następnie P. J. Loewenthal i F. Tomat, pełnomocnicy, a w sprawie T-636/16: P. J. Loewenthal i F. Tomat, pełnomocnicy)

Interwenient popierający stronę skarżącą w sprawie T-760/15: Irlandia (przedstawiciele: początkowo E. Creedon, G. Hodge, K. Duggan i A. Joyce, następnie G. Hodge, A. Joyce, K. Duggan, M. Browne i J. Quaney, pełnomocnicy, wspierani przez M. Collinsa, P. Gallaghera, SC, B. Doherty’ego i S. Kingston, barristers)

Przedmiot

Wnioski oparte na art. 263 TFUE i mające na celu stwierdzenie nieważności decyzji Komisji (UE) 2017/502 z dnia 21 października 2015 r. w sprawie pomocy państwa SA.38374 (2014/C ex 2014/NN) przyznanej przez Niderlandy na rzecz Starbucks (Dz.U. 2017, L 83, s. 38).

Sentencja

1)

Sprawy T-760/15 i T-636/16 zostają połączone do celów wydania niniejszego wyroku.

2)

Stwierdza się nieważność decyzji Komisji (UE) 2017/502 z dnia 21 października 2015 r. w sprawie pomocy państwa SA.38374 (2014/C ex 2014/NN) przyznanej przez Niderlandy na rzecz Starbucks.

3)

Komisja Europejska pokrywa własne koszty oraz koszty poniesione przez Królestwo Niderlandów, Starbucks Corp. i Starbucks Manufacturing Emea BV.

4)

Irlandia pokrywa własne koszty.

(1)  Dz.U. C 59 z 15.2.2016.

9.12.2019   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 413/41

Wyrok Sądu z dnia 24 września 2019 r. – HSBC Holdings i in./Komisja

(Sprawa T-105/17) (1)

(Konkurencja - Porozumienia, decyzje i uzgodnione praktyki - Sektor instrumentów pochodnych stopy procentowej nominowanych w euro - Decyzja stwierdzająca naruszenie art. 101 TFUE i art. 53 porozumienia EOG - Manipulowanie międzybankowymi stopami referencyjnymi Euribor - Wymiana poufnych informacji - Ograniczenie konkurencji ze względu na cel - Jednolite i ciągłe naruszenie - Grzywny - Kwota podstawowa - Wartość sprzedaży - Artykuł 23 ust. 2 rozporządzenia (WE) nr 1/2003 - Obowiązek uzasadnienia)

(2019/C 413/48)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: HSBC Holdings plc (Londyn, Zjednoczone Królestwo), HSBC Bank plc (Londyn), HSBC France (Paryż, Francja) (przedstawiciele: K. Bacon, QC, D. Bailey, barrister, M. Simpson, solicitor, oraz adwokaci Y. Anselin i C. Angeli)

Strona pozwana: Komisja Europejska (przedstawiciele: M. Farley, B. Mongin i F. van Schaik, pełnomocnicy, wspierani przez B. Laska, barrister)

Przedmiot

Oparte na art. 263 TFUE żądanie zmierzające, po pierwsze, do stwierdzenia nieważności części decyzji Komisji C(2016) 8530 final z dnia 7 grudnia 2016 r. dotyczącej postępowania na podstawie art. 101 TFUE i art. 53 porozumienia EOG (sprawa AT.39914 – Euro Interest Rate Derivatives), a po drugie, do zmiany kwoty grzywny nałożonej na skarżące.

Sentencja

1)

Stwierdza się nieważność art. 2 lit. b) decyzji Komisji C(2016) 8530 final z dnia 7 grudnia 2016 r. dotyczącej postępowania na podstawie art. 101 TFUE i art. 53 porozumienia EOG (sprawa AT.39914 – Euro Interest Rate Derivatives).

2)

W pozostałym zakresie skarga zostaje oddalona.

3)

HSBC Holdings plc, HSBC Bank plc i HSBC France pokrywają własne koszty.

4)

Komisja Europejska pokrywa własne koszty.

(1)  Dz.U. C 112 z 10.4.2017.

9.12.2019   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 413/42

Wyrok Sądu z dnia 20 września 2019 r. – FVE Holýšov I i in./Komisja

(Sprawa T-217/17) (1)

(Pomoc państwa - Rynek energii elektrycznej wytwarzanej z odnawialnych źródeł energii - Przepisy ustalające minimalną cenę odkupu energii elektrycznej wytwarzanej z odnawialnych źródeł energii lub przyznające premię wytwórcom takiej energii elektrycznej - Zmiana pierwotnych przepisów - Decyzja uznająca system pomocy za zgodny z rynkiem wewnętrznym po zakończeniu wstępnego etapu badania - Artykuł 107 ust. 3 lit. c) TFUE - Beneficjenci pomocy i akcjonariusze beneficjentów - Uzasadnione oczekiwania - Zasoby państwowe - Kompetencje Komisji do badania zgodności środków z przepisami prawa Unii innymi niż przepisy odnoszące się do pomocy państwa)

(2019/C 413/49)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: FVE Holýšov I s. r. o. (Praga, Republika Czeska) i 27 innych skarżących, których nazwy wymieniono w załączniku I do wyroku (przedstawiciele: adwokaci A. Reuter, H. Wendt, C. Bürger, T. Christner, W. Schumacher, A. Compes i T. Herbold)

Strona pozwana: Komisja Europejska (przedstawiciele: L. Armati, P. Němečková i T. Maxian Rusche, pełnomocnicy)

Interwenientci popierający stronę pozwaną: Republika Czeska (przedstawiciele: M. Smolek, J. Vláčil, T. Müller, O. Serdula i L. Dvořáková, pełnomocnicy), Królestwo Hiszpanii (przedstawiciele: początkowo A. Gavela Llopis, a następnie A. Rubio González i S. Centeno Huerta, pełnomocnicy), Republika Cypryjska (przedstawiciele: E. Symeonidou i E. Zachariadou, pełnomocnicy), Republika Słowacka (przedstawiciele: B. Ricziová i M. Kianička, pełnomocnicy)

Przedmiot

Oparte na art.263 TFUE żądanie stwierdzenia nieważności części decyzji Komisji C(2016) 7827 final z dnia 28 listopada 2016 r. w sprawie pomocy państwa SA.40171 (2015/NN), dotyczącej wspierania produkcji energii ze źródeł odnawialnych, której streszczenie opublikowano w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej (JO 2017, C 69, s. 2)

Sentencja

1)

Skarga zostaje oddalona.

2)

FVE Holýšov I s. r. o. i inni skarżący, których nazwy wymieniono w załączniku, pokrywają, oprócz własnych kosztów, koszty poniesione przez Komisję Europejską.

3)

Republika Czeska, Królestwo Hiszpanii, Republika Cypryjska i Republika Słowacka pokrywają własne koszty.

(1)  Dz.U. C 202 z 26.6.2017.

9.12.2019   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 413/43

Wyrok Sądu z dnia 24 września 2019 r. – Rumunia/Komisja

(Sprawa T-391/17) (1)

(Prawo instytucjonalne - Europejska inicjatywa obywatelska - Ochrona mniejszości narodowych i językowych - Wzmocnienie różnorodności kulturowej i językowej - Częściowa rejestracja - Zasada przyznania kompetencji - Oczywisty brak uprawnień prawodawczych Komisji - Obowiązek uzasadnienia - Artykuł 5 ust 2 TUE - Artykuł 4 ust. 2 lit. b) rozporządzenia (UE) nr 211/2011 - Artykuł 296 TFUE)

(2019/C 413/50)

Język postępowania: rumuński

Strony

Strona skarżąca: Rumunia (przedstawiciele: początkowo R. Radu, C.M. Florescu, E. Gane i L. Lițu, następnie C.M. Florescu, E. Gane i L. Lițu i C.R. Canțăr, pełnomocnicy)

Strona pozwana: Komisja Europejska (przedstawiciele: H. Krämer, L. Radu Bouyon i H. Stancu, pełnomocnicy)

Interwenient popierający stronę pozwaną: Węgry (przedstawiciele: M. Fehér, G. Koós i G. Tornyai, pełnomocnicy)

Przedmiot

Oparte na art. 263 TFUE żądanie stwierdzenia nieważności decyzji Komisji (UE) 2017/652 z dnia 29 marca 2017 r. w sprawie propozycji inicjatywy obywatelskiej „Minority SafePack – one million signatures for diversity in Europe” (Dz.U. 2017, L 92, s. 100).

Sentencja

1)

Skarga zostaje oddalona.

2)

Rumunia pokrywa własne koszty oraz koszty poniesione przez Komisję Europejską, w tym koszty postępowania w przedmiocie środka tymczasowego.

3)

Węgry pokrywają własne koszty.

(1)  Dz.U. C 269 z 14.8.2017.

9.12.2019   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 413/44

Wyrok Sądu z dnia 24 września 2019 r. – Printeos i in./Komisja

(Sprawa T-466/17) (1)

(Konkurencja - Porozumienia, decyzje i uzgodnione praktyki - Europejski rynek kopert standardowych/katalogowych i specjalnych kopert z nadrukiem - Decyzja stwierdzająca naruszenie art. 101 TFUE - Częściowe stwierdzenie nieważności z uwagi na naruszenie obowiązku uzasadnienia - Decyzja zmieniająca - Postępowanie ugodowe - Grzywny - Kwota podstawowa - Wyjątkowe dostosowanie - Pułap wynoszący 10 % całkowitego obrotu - Artykuł 23 ust. 2 rozporządzenia (WE) nr 1/2003 - Zasada non bis in idem - Pewność prawa - Uzasadnione oczekiwania - Równość traktowania - Kumulacja sankcji - Proporcjonalność - Zasada słuszności - Nieograniczone prawo orzekania)

(2019/C 413/51)

Język postępowania: hiszpański

Strony

Strona skarżąca: Printeos, SA (Alcalá de Henares, Hiszpania), Printeos Cartera Industrial, SL (Alcalá de Henares), Tompla Scandinavia AB (Sztokholm, Szwecja), Tompla France (Fleury-Mérogis, Francja), Tompla Druckerzeugnisse Vertriebs GmbH (Leonberg, Niemcy) (przedstawiciele: adwokaci H. Brokelmann i P. Martínez-Lage Sobredo)

Strona pozwana: Komisja Europejska (przedstawiciele: F. Castilla Contreras, F. Jimeno Fernández i C. Urraca Caviedes, pełnomocnicy)

Przedmiot

Oparte na art. 263 TFUE żądanie zmierzające w pierwszej kolejności do stwierdzenia nieważności części decyzji Komisji C(2017) 4112 final z dnia 16 czerwca 2017 r., zmieniającej decyzję Komisji C(2014) 9295 final z dnia 10 grudnia 2014 r. dotyczącą postępowania na podstawie art. 101 [TFUE] i art. 53 porozumienia EOG (AT.39780 – Koperty), a posiłkowo do obniżenia kwoty grzywny nałożonej na skarżące.

Sentencja

1)

Skarga zostaje oddalona.

2)

Komisja Europejska zostaje obciążona kosztami postępowania.

(1)  Dz.U. C 318 z 25.9.2017.

9.12.2019   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 413/44

Wyrok Sądu z dnia 24 września 2019 r. – US/EBC

(Sprawa T-780/17) (1)

(Służba publiczna - Personel EBC - Sprawozdanie z oceny 2016 - Coroczny przegląd wynagrodzeń i dodatków - Odmowa przekształcenia umowy na czas określony w umowę na czas nieokreślony - Obowiązek uzasadnienia - Oczywisty błąd w ocenie)

(2019/C 413/52)

Język postępowania: francuski

Strony

Strona skarżąca: US (przedstawiciele: adwokaci L. Levi i A. Blot)

Strona pozwana: Europejski Bank Centralny (przedstawiciele: F. von Lindeiner i M. Rötting, pełnomocnicy, wspierani przez adwokata B. Wagenbaura)

Przedmiot

Skarga na podstawie art. 270 TFUE i art. 50a statutu Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej, mająca na celu, po pierwsze, stwierdzenie nieważności sprawozdania z oceny skarżącego z 2016 r. i decyzji w sprawie corocznego przeglądu wynagrodzeń i dodatków za 2016 r. a po drugie, uzyskanie naprawienia szkody, jaką miał ponieść skarżący w następstwie tych decyzji.

Sentencja

1)

Skarga zostaje oddalona.

2)

US zostaje obciążony kosztami postępowania.

(1)  Dz.U. C 52 z 12.2.2018.

9.12.2019   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 413/45

Wyrok Sądu z dnia 24 września 2019 r. – Crédit mutuel Arkéa/EUIPO – Confédération nationale du Crédit mutuel (Crédit Mutuel)

(Sprawa T-13/18) (1)

(Znak towarowy Unii Europejskiej - Postępowanie w sprawie unieważnienia prawa do znaku - Słowny unijny znak towarowy Crédit Mutuel - Bezwzględne podstawy odmowy rejestracji - Charakter opisowy - Brak charakteru odróżniającego - Charakter odróżniający uzyskany w następstwie używania - Skarga wzajemna - Artykuł 7 ust. 1 lit. b) i c) oraz art. 7 ust. 3 rozporządzenia (UE) 2017/1001 - Artykuł 59 ust. 1 lit. a) i art. 59 ust. 2 rozporządzenia 2017/1001)

(2019/C 413/53)

Język postępowania: francuski

Strony

Strona skarżąca: Crédit Mutuel Arkéa (Le Relecq Kerhuon, Francja) (przedstawiciele: adwokaci A. Casalonga, L. Codevelle i C. Bercial Arias)

Strona pozwana: Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (przedstawiciel: D. Hanf, pełnomocnik)

Druga strona w postępowaniu przed izbą odwoławczą EUIPO będąca interwenientem przed Sądem: Confédération nationale du Crédit mutuel (Paryż, Francja) (przedstawiciele: adwokaci B. Moreau-Margotin i M. Merli, avocats)

Przedmiot

Skarga na decyzję Piątej Izby Odwoławczej EUIPO z dnia 8 listopada 2017 r. (sprawa R 1724/2016-5) dotyczącą postępowania w sprawie unieważnienia prawa do znaku między Crédit Mutuel Arkéa i Confédération nationale du Crédit Mutuel.

Sentencja

1)

Stwierdza się nieważność decyzji Piątej Izby Odwoławczej Urzędu Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (EUIPO) z dnia 8 listopada 2017 r. (sprawa R 1724/2016-5) w zakresie, w jakim stwierdziła ona, że zakwestionowany znak towarowy uzyskał charakter odróżniający w następstwie używania w odniesieniu do towarów i usług, dla których był opisowy i nie miał charakteru odróżniającego.

2)

W pozostałym zakresie skarga zostaje oddalona.

3)

Skarga wzajemna zostaje oddalona.

4)

Crédit Mutuel Arkéa pokrywa jedną trzecią własnych kosztów oraz jedną trzecią kosztów poniesionych przez EUIPO i Confédération nationale du Crédit mutuel w związku ze skargą główną.

5)

EUIPO pokrywa dwie trzecie własnych kosztów oraz dwie trzecie kosztów poniesionych przez skarżącego w związku ze skargą główną.

6)

Confédération nationale du Crédit mutuel pokrywa dwie trzecie własnych kosztów poniesionych w związku ze skargą główną oraz koszty związane ze skargą wzajemną.

(1)  Dz.U. C 94 z 12.3.2018.

9.12.2019   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 413/46

Wyrok Sądu z dnia 24 września 2019 r. – VF/EBC

(Sprawa T-39/18) (1)

(Służba publiczna - Personel EBC - Sprawozdanie z oceny strony skarżącej - Coroczny przegląd wynagrodzeń i dodatków - Odmowa przekształcenia umowy na czas określony w umowę na czas nieokreślony - Obowiązek uzasadnienia - Oczywisty błąd w ocenie - Zasada dobrej administracji)

(2019/C 413/54)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: VF (przedstawiciele: adwokaci L. Levi i A. Blot)

Strona pozwana: Europejski Bank Centralny (przedstawiciele: F. von Lindeiner i D. Camilleri Podestà, pełnomocnicy, wspierani przez adwokata B. Wagenbaura)

Przedmiot

Skarga na podstawie art. 270 TFUE i art. 50a statutu Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej, zasadniczo mająca na celu, po pierwsze, stwierdzenie nieważności: (1) decyzji w sprawie corocznego przeglądu wynagrodzeń i dodatków za 2016 r. i (2) decyzji o nieprzekształceniu zawartej ze skarżącym umowy o pracę na czas określony w umowę o pracę na czas nieokreślony a po drugie uzyskanie naprawienia szkody, którą miał ponieść skarżący w następstwie tych decyzji.

Sentencja

1)

Skarga zostaje oddalona.

2)

VF zostaje obciążony kosztami postępowania.

(1)  Dz.U. C 112 z 26.3.2018.

9.12.2019   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 413/47

Wyrok Sądu z dnia 24 września 2019 r. – Fränkischer Weinbauverband/EUIPO (Kształt butelki elipsoidalnej)

(Sprawa T-68/18) (1)

(Znak towarowy Unii Europejskiej - Zgłoszenie trójwymiarowego unijnego znaku towarowego - Kształt wypukłej butelki elipsoidalnej, spłaszczonej z przodu i z tyłu - Bezwzględna podstawa odmowy rejestracji - Brak charakteru odróżniającego - Artykuł 7 ust. 1 lit. b) rozporządzenia (UE) 2017/1001)

(2019/C 413/55)

Język postępowania: niemiecki

Strony

Strona skarżąca: Fränkischer Weinbauverband eV (Würzburg, Niemcy) (przedstawiciele: adwokaci L. Petri i M. Gilch)

Strona pozwana: Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (przedstawiciele: W. Schramek, M. Fischer i D. Walicka, pełnomocnicy)

Przedmiot

Skarga na decyzję Czwartej Izby Odwoławczej EUIPO z dnia 4 grudnia 2017 r. (sprawa R 413/2017-4) dotyczącą rejestracji trójwymiarowego oznaczenia tworzonego przez kształt wypukłej butelki elipsoidalnej, spłaszczonej z przodu i z tyłu, jako unijnego znaku towarowego.

Sentencja

1)

Skarga zostaje oddalona.

2)

Fränkischer Weinbauverband eV zostaje obciążona kosztami postępowania.

(1)  Dz.U. C 112 z 26.3.2018.

9.12.2019   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 413/47

Wyrok Sądu z dnia 24 września 2019 r. – Piaggio & C./EUIPO – Zhejiang Zhongneng Industry Group (Mopedy)

(Sprawa T-219/18) (1)

(Wzór wspólnotowy - Postępowanie w sprawie unieważnienia prawa do wzoru - Zarejestrowany wzór wspólnotowy przedstawiający moped - Wcześniejszy wzór wspólnotowy - Podstawa unieważnienia - Indywidualny charakter - Odmienne całościowe wrażenie - Poinformowany użytkownik - Artykuł 6 i art. 25 ust. 1 lit. b) rozporządzenia (WE) nr 6/2002 - Wykładnia zgodna art. 6 rozporządzenia nr 6/2002 - Brak użycia wcześniejszego niezarejestrowanego trójwymiarowego krajowego znaku towarowego w zarejestrowanym wzorze - Artykuł 25 ust. 1 lit. e) rozporządzenia nr 6/2002 - Brak nieuprawnionego użycia w zarejestrowanym wzorze dzieła chronionego przez prawo autorskie jednego z państw członkowskich - Artykuł 25 ust. 1 lit. f) rozporządzenia nr 6/2002)

(2019/C 413/56)

Język postępowania: włoski

Strony

Strona skarżąca: Piaggio & C. SpA (Pontedera, Włochy) (przedstawiciele: adwokaci F. Jacobacci, B. La Tella i B. Lucchetti)

Strona pozwana: Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (przedstawiciele: L. Rampini i J. Crespo Carrillo, pełnomocnicy).

Druga strona w postępowaniu przed izbą odwoławczą EUIPO będąca interwenientem przed Sądem: Zhejiang Zhongneng Industry Group Co. Ltd (Taizhou City, Chiny) (przedstawiciele: adwokaci M. Spolidoro, M. Gurrado, S. Verea i M. Balestriero)

Przedmiot

Skarga na decyzję Trzeciej Izby Odwoławczej EUIPO z dnia 19 stycznia 2018 r. (sprawa R 1496/2015-3) dotyczącą postępowania w sprawie unieważnienia prawa do wzoru między Piaggio & C. a Zhejiang Zhongneng Industry Group.

Sentencja

1)

Skarga zostaje oddalona.

2)

Piaggio & C. SpA zostaje obciążona kosztami postępowania.

(1)  Dz.U. C 182 z 28.5.2018.

9.12.2019   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 413/48

Wyrok Sądu z dnia 24 września 2019 r. – US/EBC

(Sprawa T-255/18) (1)

(Służba publiczna - Personel EBC - Umowa na czas określony - Odmowa przekształcenia umowy na czas określony w umowę na czas nieokreślony - Obowiązek uzasadnienia - Oczywisty błąd w ocenie)

(2019/C 413/57)

Język postępowania: francuski

Strony

Strona skarżąca: US (przedstawiciele: adwokaci L. Levi i A. Blot)

Strona pozwana: Europejski Bank Centralny (przedstawiciele: F. von Lindeiner i M. Rötting, pełnomocnicy, wspierani przez adwokata B. Wagenbaura)

Przedmiot

Skarga na podstawie art. 270 TFUE i art. 50a statutu Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej, mająca na celu, po pierwsze, stwierdzenie nieważności decyzji EBC o nieprzekształceniu zawartej ze skarżącym umowy o pracę w umowę o pracę na czas nieokreślony i po drugie uzyskanie naprawienia szkody, jaką miał ponieść skarżący w następstwie tej decyzji.

Sentencja

1)

Skarga zostaje oddalona.

2)

US zostaje obciążony kosztami postępowania.

(1)  Dz.U. C 231 z 2.7.2018.

9.12.2019   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 413/49

Wyrok Sądu z dnia 24 września 2019 r. – Volvo Trademark/EUIPO – Paalupaikka (V V-WHEELS)

(Sprawa T-356/18) (1)

(Znak towarowy Unii Europejskiej - Postępowanie w sprawie sprzeciwu - Zgłoszenie graficznego unijnego znaku towarowego V V-WHEELS - Wcześniejsze graficzne niezarejestrowane, krajowe i unijne znaki towarowe VOLVO - Względna podstawa odmowy rejestracji - Podobieństwo oznaczeń - Artykuł 8 ust. 5 rozporządzenia (UE) 2017/1001)

(2019/C 413/58)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Volvo Trademark Holding AB (Göteborg, Szwecja) (przedstawiciele: adwokat T. Dolde, i M. Hawkins, solicitor)

Strona pozwana: Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (przedstawiciele: S. Bonne i H. O’Neill, pełnomocnicy)

Druga strona w postępowaniu przed izbą odwoławczą EUIPO: Paalupaikka Oy (Iisalmi, Finlandia)

Przedmiot

Skarga na decyzję Czwartej Izby Odwoławczej EUIPO z dnia 21 marca 2018 r. (sprawa R 1852/2017-4) dotyczącą postępowania w sprawie sprzeciwu między Volvo Trademark Holding a Paalupaikka.

Sentencja

1)

Stwierdza się nieważność decyzji Czwartej Izby Odwoławczej Urzędu Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (EUIPO) z dnia 21 marca 2018 r. (sprawa R 1852/2017-4).

2)

EUIPO zostaje obciążone kosztami postępowania, w tym niezbędnymi kosztami poniesionymi przez Volvo Trademark Holding AB dla celów postępowania przed Izbą Odwoławczą EUIPO.

(1)  Dz.U. C 268 z 30.7.2018.

9.12.2019   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 413/49

Wyrok Sądu z dnia 20 września 2019 r. – Multifit/EUIPO (real nature)

(Sprawa T-458/18) (1)

(Znak towarowy Unii Europejskiej - Zgłoszenie słownego unijnego znaku towarowego real nature - Bezwzględne podstawy odmowy rejestracji - Brak charakteru odróżniającego - Artykuł 7 ust. 1 lit. b) i c) rozporządzenia (UE) 2017/1001)

(2019/C 413/59)

Język postępowania: niemiecki

Strony

Strona skarżąca: Multifit Tiernahrungs GmbH (Krefeld, Niemcy) (przedstawiciele: adwokaci N. Weber i P. Gentili)

Strona pozwana: Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (przedstawiciele: D. Walicka i M. Fischer, pełnomocnicy)

Przedmiot

Skarga na decyzję Drugiej Izby Odwoławczej EUIPO z dnia 28 maja 2018 r. (sprawa R 2650/2017-2) dotyczącą rejestracji oznaczenia słownego real nature jako unijnego znaku towarowego.

Sentencja

1)

Stwierdza się nieważność decyzji Drugiej Izby Odwoławczej Urzędu Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (EUIPO) z dnia 28 maja 2018 r. (sprawa R 2650/2017-2) w zakresie, w jakim na jej mocy odmówiono rejestracji oznaczenia słownego real nature jako unijnego znaku towarowego w odniesieniu do usług: „reklama; marketing; doradztwo organizacyjne i biznesowe w zakresie franchisingu; przekazywanie wiedzy gospodarczej (franchising)”, należących do klasy 35 w rozumieniu Porozumienia nicejskiego dotyczącego międzynarodowej klasyfikacji towarów i usług dla celów rejestracji znaków z dnia 15 czerwca 1957 r., ze zmianami.

2)

W pozostałym zakresie skarga zostaje oddalona.

3)

Multifit Tiernahrungs GmbH pokrywa własne koszty oraz dwie trzecie kosztów poniesionych przez EUIPO. EUIPO pokrywa jedną trzecią własnych kosztów.

(1)  Dz.U. C 319 z 10.9.2018.

9.12.2019   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 413/50

Wyrok Sądu z dnia 24 września 2019 r. – Zhadanov/EUIPO (Scanner Pro)

(Sprawa T-492/18) (1)

(Znak towarowy Unii Europejskiej - Zgłoszenie słownego unijnego znaku towarowego Scanner Pro - Bezwzględna podstawa odmowy rejestracji - Brak charakteru odróżniającego uzyskanego w następstwie używania - Artykuł 7 ust. 3 rozporządzenia (UE) 2017/1001)

(2019/C 413/60)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Igor Zhadanov (Odessa, Ukraina) (przedstawiciel: adwokat P. Olson)

Strona pozwana: Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (przedstawiciele: G. Sakalaitė-Orlovskienė, S. Palmero Cabezas i H. O’Neill pełnomocnicy).

Przedmiot

Skarga na decyzję Drugiej Izby Odwoławczej EUIPO z dnia 6 czerwca 2018 r. (sprawa R 1812/2017-2), dotyczącą rejestracji oznaczenia słownego Scanner Pro jako unijnego znaku towarowego.

Sentencja

1)

Skarga zostaje oddalona.

2)

Igor Zhadanov zostaje obciążony kosztami postępowania.

(1)  Dz.U. C 352 z 1.10.2018.

9.12.2019   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 413/51

Wyrok Sądu z dnia 24 września 2019 r. – Francja/Komisja

(Sprawa T-507/18) (1)

(EFRG i EFRROW - Wydatki wyłączone z finansowania - Wydatki poniesione przez Francję w ramach programu szczególnych opcji na rzecz regionów oddalonych i wyspiarskich (POSEI) - Nieprawidłowe księgowanie niektórych przesyłek bananów (lata budżetowe 2013 - 2016) - Ryczałtowa korekta finansowa)

(2019/C 413/61)

Język postępowania: francuski

Strony

Strona skarżąca: Republika Francuska (przedstawiciele: F. Alabrune, D. Colas,

S. Horrenberger A.-L. Desjonquères, A. Alidière i C. Mosser, pełnomocnicy)

Strona pozwana: Komisja Europejska (przedstawiciele: A. Lewis i J. Aquilina, pełnomocnicy)

Przedmiot

Wniesione na podstawie art. 263 TFUE żądanie stwierdzenie nieważności decyzji wykonawczej Komisji (UE) 2018/873 z dnia 13 czerwca 2018 r. wyłączającej z finansowania Unii Europejskiej niektóre wydatki poniesione przez państwa członkowskie z tytułu Europejskiego Funduszu Rolniczego Gwarancji (EFRG) oraz Europejskiego Funduszu Rolnego na rzecz Rozwoju Obszarów Wiejskich (EFRROW) (JO 2018, L 152, p. 29), w zakresie w jakim na jej podstawie zastosowano wobec Republiki Francuskiej korektę ryczałtową w wysokości 5 %, równą kwocie 1 945 435, 39 EUR, w odniesieniu do „Innej pomocy bezpośredniej – POSEI” ze względu na „[n]ieprawidłowe księgowanie niektórych przesyłek bananów” w latach budżetowych 2013–2016.

Sentencja

1)

Skarga zostaje oddalona.

2)

Republika Francuska zostaje obciążona kosztami postępowania.

(1)  Dz.U. C 392 z 29.10.2018.

9.12.2019   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 413/52

Wyrok Sądu z dnia 20 września 2019 r. – Reaktor Group/EUIPO (REAKTOR)

(Sprawa T-650/18) (1)

(Znak towarowy Unii Europejskiej - Zgłoszenie słownego unijnego znaku towarowego REAKTOR - Bezwzględne podstawy odmowy rejestracji - Brak charakteru opisowego - Charakter odróżniający - Artykuł 7 ust. 1 lit. b) i c) rozporządzenia (UE) 2017/1001 - Bezpośredni i konkretny związek między towarami i usługami objętymi zgłoszeniem znaku towarowego)

(2019/C 413/62)

Język postępowania: fiński

Strony

Strona skarżąca: Reaktor Group Oy (Helsinki, Finlandia) (przedstawiciel: adwokat L. Laaksonen)

Strona pozwana: Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (przedstawiciele: K. Kompari, pełnomocnik).

Przedmiot

Skarga na decyzję Drugiej Izby Odwoławczej EUIPO z dnia 27 sierpnia 2018 r. (sprawa R 2626/2017-2), dotyczącą rejestracji oznaczenia słownego REAKTOR jako unijnego znaku towarowego.

Sentencja

1)

Stwierdza się nieważność decyzji Drugiej Izby Odwoławczej Urzędu Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (EUIPO) z dnia 27 sierpnia 2018 r. (sprawa R 2626/2017-2) w zakresie, w jakim na jej mocy izba odwoławcza oddaliła odwołanie strony skarżącej na podstawie art. 7 ust. 1 lit. b) i c) rozporządzenia 2017/1001.

2)

EUIPO pokrywa koszty postępowania, w tym niezbędne koszty poniesione przez Reaktor Group Oy dla celów postępowania przed izbą odwoławczą.

(1)  Dz.U. C 16 z 14.1.2019.

9.12.2019   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 413/52

Postanowienie Sądu z dnia 20 września 2019 r. – von Blumenthal i in./EBI

(Sprawa T-553/16) (1)

(Służba publiczna - Personel EBI - Wynagrodzenie - Coroczna waloryzacja podstawowej siatki płac - Metoda obliczania - Następcza bezprzedmiotowość sporu - Umorzenie postępowania)

(2019/C 413/63)

Język postępowania: francuski

Strony

Strona skarżąca: Henry von Blumenthal (Bergem, Luksemburg) i 369 pozostałych skarżących wymienionych w załączniku do postanowienia (przedstawiciel: adwokat L. Levi)

Strona pozwana: Europejski Bank Inwestycyjny (przedstawiciele: T. Gilliams, G. Faedo i J. Klein, pełnomocnicy, wspierani przez adwokata A. Dal Ferro)

Przedmiot

Skarga na podstawie art. 270 TFUE i art. 50a statutu Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej, po pierwsze, o stwierdzenie nieważności decyzji zawartych w rozliczeniach wynagrodzenia za luty 2015 r. oraz za kolejne miesiące, w których zastosowano względem skarżących decyzję Rady Dyrektorów EBI z dnia 16 grudnia 2014 r. oraz decyzję komitetu zarządzającego EBI z dnia 4 lutego 2015 r., a także artykuł opublikowany w dniu 6 lutego 2015 r. i zawiadomienie z dnia 10 lutego 2015 r. informujące personel o wydaniu tych dwóch decyzji, a po drugie, o zasądzenie na rzecz skarżących odszkodowania i zadośćuczynienia za doznaną przez skarżących szkodę i krzywdę.

Sentencja

1)

Sąd stwierdza cofnięcie skargi przez Dominique’a Courbin’a.

2)

Umarza się postępowanie w przedmiocie skargi Henry’ego von Blumenthala i pozostałych skarżących oprócz Dominique’a Courbin’a, wymienionych w załączniku.

3)

Europejski Bank Inwestycyjny (EBI) zostaje obciążony kosztami postępowania.

(1)  Dz.U. C 279 z 24.8.2015 (sprawa początkowo zarejestrowana w Sądzie do spraw Służby Publicznej Unii Europejskiej pod numerem F-78/15, przekazana do Sadu Unii Europejskiej w dniu 1.9.2016).

9.12.2019   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 413/53

Postanowienie Sądu z dnia 24 września 2019 r. – TrekStor/EUIPO – Beats Electronics (i.Beat jump)

(Sprawa T-746/17) (1)

(Znak towarowy Unii Europejskiej - Postępowanie w sprawie stwierdzenia wygaśnięcia prawa do znaku - Wycofanie wniosku o stwierdzenie wygaśnięcia prawa do znaku - Umorzenie postępowania - Artykuł 137 regulaminu postępowania przed Sądem - Koszty sądowe, których można było uniknąć - Artykuł 139 lit. a) regulaminu postępowania przed Sądem)

(2019/C 413/64)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: TrekStor Ltd (Hongkong, Chiny) (przedstawiciele: adwokaci O. Spieker, M. Alber i A. Schönfleisch)

Strona pozwana: Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (przedstawiciele: E. Markakis i D. Walicka, a następnie E. Markakis, A. Söder i H. O’Neill).

Druga strona w postępowaniu przed izbą odwoławczą EUIPO będąca interwenientem przed Sądem: Beats Electronics LLC (Culver City, Kalifornia, Stany Zjednoczone) (przedstawiciele: adwokat M. Petersenn i I. Fowler, solicitor)

Przedmiot

Skarga na decyzję Czwartej Izby Odwoławczej EUIPO z dnia 12 września 2017 r. (sprawa R 2236/2016-4), dotyczącą postępowania w sprawie stwierdzenia wygaśnięcia prawa do znaku pomiędzy Beats Electronics a TrekStor.

Sentencja

1)

Postępowanie w sprawie skargi zostaje umorzone.

2)

TrekStor Ltd i Beats Electronics LLC pokrywają własne koszty oraz każda z nich połowę kosztów poniesionych przez Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (EUIPO).

3)

TrekStor i Beats Electronics zostają obciążone obowiązkiem zapłaty, przez każdą z nich, na rzecz Sądu kwoty 2 500 EUR na podstawie art. 139 lit. a) regulaminu postępowania przed Sądem.

(1)  Dz.U. C 32 z 29.1.2018.

9.12.2019   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 413/54

Postanowienie Sądu z dnia 24 września 2019 r. – TrekStor i Beats Electronics/EUIPO – Beats Electronics i TrekStor (iBeat)

(Sprawy połączone T-748/17 i T-770/17) (1)

(Znak towarowy Unii Europejskiej - Postępowanie w sprawie stwierdzenia wygaśnięcia prawa do znaku - Wycofanie wniosku o stwierdzenie wygaśnięcia prawa do znaku - Umorzenie postępowania - Artykuł 137 regulaminu postępowania przed Sądem - Koszty sądowe, których można było uniknąć - Artykuł 139 lit. a) regulaminu postępowania przed Sądem)

(2019/C 413/65)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca w sprawie T-748/17: TrekStor Ltd (Hongkong, Chiny) (przedstawiciele: adwokaci O. Spieker, M. Alber i A. Schönfleisch)

Strona skarżąca w sprawie T-770/17: Beats Electronics LLC (Culver City, Kalifornia, Stany Zjednoczone) (przedstawiciele: adwokat M. Petersenn i I. Fowler, solicitor)

Strona pozwana: Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (przedstawiciele w sprawie T-748/17: początkowo E. Markakis i D. Walicka, a następnie E. Markakis, A. Söder i H. O’Neill, pełnomocnicy, i w sprawie T-770/17: początkowo A. Söder i D. Walicka, a następnie A. Söder i K. Markakis i H. O’Neill, pełnomocnicy)

Druga strona w postępowaniu przed izbą odwoławczą EUIPO będąca interwenientem przed Sądem w sprawie T-748/17: Beats Electronics LLC (Culver City, Kalifornia, Stany Zjednoczone) (przedstawiciele: adwokat M. Petersenn i I. Fowler, solicitor)

Druga strona w postępowaniu przed izbą odwoławczą EUIPO będąca interwenientem przed Sądem w sprawie T-770/17: TrekStor Ltd (Hongkong, Chiny) (przedstawiciele: adwokaci O. Spieker, M. Alber i A. Schönfleisch)

Przedmiot

Skarga na decyzję Czwartej Izby Odwoławczej EUIPO z dnia 12 września 2017 r. (sprawy połączone R 2175/2016-4 i R 2213/2016-4), dotyczącą postępowania w sprawie stwierdzenia wygaśnięcia prawa do znaku pomiędzy Beats Electronics a TrekStor.

Sentencja

1)

Postępowanie w sprawie skargi zostaje umorzone.

2)

TrekStor Ltd i Beats Electronics LLC pokrywają własne koszty oraz każda z nich połowę kosztów poniesionych przez Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (EUIPO).

3)

TrekStor i Beats Electronics zostają obciążone obowiązkiem zapłaty, przez każdą z nich, na rzecz Sądu kwoty 2 500 EUR na podstawie art. 139 lit. a) regulaminu postępowania przed Sądem.

(1)  Dz.U. C 22 z 22.1.2018.

9.12.2019   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 413/55

Postanowienie Sądu z dnia 24 września 2019 r. – TrekStor/EUIPO – Beats Electronics (i.Beat jess)

(Sprawa T-749/17) (1)

(Znak towarowy Unii Europejskiej - Postępowanie w sprawie stwierdzenia wygaśnięcia prawa do znaku - Wycofanie wniosku o stwierdzenie wygaśnięcia prawa do znaku - Umorzenie postępowania - Artykuł 137 regulaminu postępowania przed Sądem - Koszty sądowe, których można było uniknąć - Artykuł 139 lit. a) regulaminu postępowania przed Sądem)

(2019/C 413/66)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: TrekStor Ltd (Hongkong, Chiny) (przedstawiciele: adwokaci O. Spieker, M. Alber i A. Schönfleisch)

Strona pozwana: Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (przedstawiciele: początkowo E. Markakis i D. Walicka, a następnie E. Markakis, A. Söder i H. O’Neill, pełnomocnicy)

Druga strona w postępowaniu przed izbą odwoławczą EUIPO będąca interwenientem przed Sądem: Beats Electronics LLC (Culver City, Kalifornia, Stany Zjednoczone) (przedstawiciele: adwokat M. Petersenn i I. Fowler, solicitor)

Przedmiot

Skarga na decyzję Czwartej Izby Odwoławczej EUIPO z dnia 12 września 2017 r. (sprawa R 2236/2016-4), dotyczącą postępowania w sprawie stwierdzenia wygaśnięcia prawa do znaku pomiędzy Beats Electronics a TrekStor.

Sentencja

1)

Postępowanie w sprawie skargi zostaje umorzone.

2)

TrekStor Ltd i Beats Electronics LLC pokrywają własne koszty oraz każda z nich połowę kosztów poniesionych przez Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (EUIPO).

3)

TrekStor i Beats Electronics zostają obciążone obowiązkiem zapłaty, przez każdą z nich, na rzecz Sądu kwoty 2 500 EUR na podstawie art. 139 lit. a) regulaminu postępowania przed Sądem.

(1)  Dz.U. C 22 z 22.1.2018.

9.12.2019   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 413/56

Postanowienie Prezesa Sądu z dnia 13 września 2019 r. – Scandlines Danmark i Scandlines Deutschland/Komisja

(Sprawa T-566/19)

(Wniosek o zastosowanie środków tymczasowych - Pomoc państwa - Przedłużenie terminu - Brak interesu)

(2019/C 413/67)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Scandlines Danmark ApS (Kopenhaga, Dania), Scandlines Deutschland GmbH (Hamburg, Niemcy) (przedstawiciel: adwokat L. Sandberg-Mørch)

Strona pozwana: Komisja Europejska (przedstawiciele: C. Georgieva-Kecsmar i S. Noë, pełnomocnicy)

Przedmiot

Oparte na art. 278 i 279 TFUE żądanie zawieszenia formalnego postępowania wyjaśniającego w sprawie pomocy państwa SA.39078 (2019/C) (ex 2014/N) – Dania – Finansowanie projektu dotyczącego ustanowienia stałego połączenia przez cieśninę Bełt Fehmarn (Dz.U. 2019. C 226, s. 5).

Sentencja

1)

Wniosek o zastosowanie środków tymczasowych zostaje oddalony.

2)

Rozstrzygnięcie o kosztach nastąpi w orzeczeniu kończącym postępowanie w sprawie.

9.12.2019   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 413/56

Skarga wniesiona w dniu 10 września 2019 r. – ENIL Brussels Office i in./Komisja

(Sprawa T-613/19)

(2019/C 413/68)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: European Network on Independent Living Brussels Office (ENIL Brussels Office) (Bruksela, Belgia), Validity Foundation (Budapeszt, Węgry), Center for Independent Living – Sofia (Sofia, Bułgaria) (przedstawiciele: adwokaci B. Van Vooren i Ł. Gorywoda)

Strona pozwana: Komisja Europejska

Żądania

Skarżące wnoszą do Sądu o:

—

stwierdzenie nieważności aktu Komisji Europejskiej odmawiającego przerwania biegu terminów płatności lub zawieszenia płatności związanych z zaproszeniem do składania wniosków BG16RFOP001–5 002„Wsparcie na rzecz deinstytucjonalizacji usług świadczonych na rzecz osób starszych i niepełnosprawnych” w ramach osi priorytetowej 5 „Infrastruktura społeczna na szczeblu regionalnym” programu operacyjnego „Rozwój regionów”;

—

obciążenie pozwanej kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Na poparcie skargi skarżące podnoszą trzy zarzuty.

1.

Zarzut pierwszy dotyczący tego, że przepisy odnoszące się do legitymacji do zaskarżenia bezprawnego aktu instytucji Unii są dyskryminujące w kontekście niepełnosprawności w związku z podstawowym prawem do skutecznej ochrony sądowej.

—

Skarżące podnoszą, że Konwencja Narodów Zjednoczonych o prawach osób niepełnosprawnych przewiduje możliwość wniesienia skargi przez osobę trzecią, a skarżące są wystarczająco reprezentatywne, aby wnieść skargę w obronie osób, które nie są w stanie bronić się przed dyskryminacją wynikającą z decyzji Komisji odmawiającej przerwania biegu terminów płatności lub zawieszenia płatności związanych z przedmiotowym zaproszeniem do składania wniosków.

2.

Zarzut drugi dotyczący tego, że zaskarżony akt wpływa na sytuację prawną jasno określonej grupy osób, które nie są w stanie występować same przed sądem. Zarzut ten dzieli się na następujące dwie części:

—

Zaskarżony akt dotyczy bezpośrednio i indywidualnie zamkniętej grupy 1020 niepełnosprawnych osób znajdujących się w Bułgarii;

—

Wspomniana grupa osób nie jest w stanie występować samodzielnie przed sądem.

3.

Zarzut trzeci dotyczący tego, że wydając zaskarżony akt, pozwana naruszyła ciążące na niej obowiązki wynikające, po pierwsze, z rozporządzenia (UE) nr 1303/2013 (1), a po drugie, z Konwencji ONZ o prawach osób niepełnosprawnych i z Karty praw podstawowych Unii Europejskiej.

(1)  Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1303/2013 z dnia 17 grudnia 2013 r. ustanawiające wspólne przepisy dotyczące Europejskiego Funduszu Rozwoju Regionalnego, Europejskiego Funduszu Społecznego, Funduszu Spójności, Europejskiego Funduszu Rolnego na rzecz Rozwoju Obszarów Wiejskich oraz Europejskiego Funduszu Morskiego i Rybackiego oraz ustanawiające przepisy ogólne dotyczące Europejskiego Funduszu Rozwoju Regionalnego, Europejskiego Funduszu Społecznego, Funduszu Spójności i Europejskiego Funduszu Morskiego i Rybackiego oraz uchylające rozporządzenie Rady (WE) nr 1083/2006 (Dz.U. 2013, L 347, s. 320).

9.12.2019   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 413/57

Skarga wniesiona w dniu 26 września 2019 r. – Nike European Operations Netherlands i Converse Netherlands/Komisja

(Sprawa T-648/19)

(2019/C 413/69)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Nike European Operations Netherlands BV (Hilversum, Niderlandy) i Converse Netherlands BV (Amsterdam, Niderlandy) (przedstawiciele: adwokaci R. Martens i D. Colgan)

Strona pozwana: Komisja Europejska

Żądania

Skarżące wnoszą do Sądu o:

—

stwierdzenie nieważności w całości zaskarżonej decyzji o wszczęciu postępowania, to jest decyzji Komisji z dnia 10 stycznia 2019 r. o wszczęciu formalnego postępowania wyjaśniającego w sprawie pomocy państwa SA.51284 (2018/NN) – Niderlandy – Ewentualna pomoc państwa na rzecz Nike (1); oraz

—

obciążenie Komisji wszystkimi kosztami niniejszego postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Na poparcie skargi skarżące podnoszą trzy zarzuty.

1.

Zarzut pierwszy dotyczący naruszenia art. 107 ust. 1 TFUE, art. 108 ust. 2 TFUE, art. 1 lit. d), art. 1 lit. e) i art. 6 ust. 1 rozporządzenia Rady (UE) 2015/1589 z dnia 13 lipca 2015 r. (2) ustanawiającego szczegółowe zasady stosowania art. 108 TFUE, a także art. 41 ust. 1 i art. 41 ust. 2 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej, zasady dobrej administracji oraz zasady równego traktowania, w zakresie w jakim Komisja naruszyła prawo przy wstępnej ocenie dotyczącej tego, czy sporne środki mają charakter pomocy.

2.

Zarzut drugi dotyczący naruszenia art. 107 ust. 1 TFUE, art. 108 ust. 2 TFUE, art. 296 ust. 2 TFUE, art. 41 ust. 1 i art. 41 ust. 2 lit. c) Karty praw podstawowych Unii Europejskiej oraz art. 6 ust. 1 rozporządzenia Rady (UE) 2015/1589 z dnia 13 lipca 2015 r. ustanawiającego szczegółowe zasady stosowania art. 108 TFUE, w zakresie w jakim Komisja nie przedstawiła wystarczającego uzasadnienia w odniesieniu do stwierdzenia, że sporne środki posiadają wszystkie elementy pomocy państwa, a w szczególności do kwestii, dlaczego należy je uznać za selektywne.

3.

Zarzut trzeci dotyczący naruszenia art. 296 ust. 2 TFUE, art. 41 ust. 1 i art. 41 ust. 2 lit. c) Karty praw podstawowych Unii Europejskiej oraz art. 6 ust. 1 i art. 7 ust. 1 rozporządzenia Rady (UE) 2015/1589 z dnia 13 lipca 2015 r. ustanawiającego szczegółowe zasady stosowania art. 108 TFUE, w zakresie w jakim Komisja przedwcześnie wszczęła formalne postępowanie wyjaśniające i przedstawiła niewystarczające uzasadnienie w odniesieniu do istnienia pomocy państwa, mimo że nie wystąpiły trudności w kontynuowaniu wstępnego postępowania wyjaśniającego.

(1)  Dz.U. 2019, C 226, s. 31.

(2)  Rozporządzenie Rady (UE) 2015/1589 z dnia 13 lipca 2015 r. ustanawiające szczegółowe zasady stosowania art. 108 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej (Dz.U. 2015, L 248, s. 9).

9.12.2019   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 413/58

Skarga wniesiona w dniu 30 września 2019 r. – Hasbro przeciwko EUIPO – Kreativni Dogadaji (MONOPOLY)

(Sprawa T-663/19)

(2019/C 413/70)

Język skargi: angielski

Strony

Strona skarżąca: Hasbro, Inc. (Pawtucket, Rhode Island, Stany Zjednoczone) (przedstawiciel: J. Moss, Barrister)

Strona pozwana: Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (EUIPO)

Druga strona w postępowaniu przed izbą odwoławczą: Kreativni Dogadaji d.o.o. (Zagrzeb, Chorwacja)

Dane dotyczące postępowania przed EUIPO

Właściciel spornego znaku towarowego: Strona skarżąca

Sporny znak towarowy: Słowny unijny znak towarowy „MONOPOLY” – unijny znak towarowy nr 9 071 961

Postępowanie przed EUIPO: Postępowanie w sprawie unieważnienia prawa do znaku

Zaskarżona decyzja: Decyzja drugiej Izby Odwoławczej EUIPO z dnia 22 lipca 2019 r. w sprawie R 1849/2017-2

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—

stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji;

—

obciążenie EUIPO kosztami strony skarżącej.

Podniesione zarzuty

—

nieprawidłowe zastosowanie art. 59 ust. 1 lit. b) rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2017/1001;

—

naruszenie prawa skarżącej do uczciwego procesu.

9.12.2019   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 413/59

Skarga wniesiona w dniu 9 października 2019 r. – Kerry Luxembourg przeciwko EUIPO – Ornua (KERRYMAID)

(Sprawa T-693/19)

(2019/C 413/71)

Język skargi: angielski

Strony

Strona skarżąca: Kerry Luxembourg Sàrl (Luksemburg, Luksemburg) (przedstawiciele: A. von Mühlendahl i H. Hartwig, adwokaci)

Strona pozwana: Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (EUIPO)

Druga strona w postępowaniu przed izbą odwoławczą: Ornua Co-operative Ltd (Dublin, Irlandia)

Dane dotyczące postępowania przed EUIPO

Zgłaszający sporny znak towarowy: Strona skarżąca

Sporny znak towarowy: Słowny unijny znak towarowy „KERRYMAID” – zgłoszenie nr 10 083 251

Postępowanie przed EUIPO: Postępowanie w sprawie sprzeciwu

Zaskarżona decyzja: Decyzja piątej Izby Odwoławczej EUIPO z dnia 23 lipca 2019 r. w sprawie R 2473/2013-5

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—

stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji w zakresie, w jakim odwołanie wniesione przez skarżącą od decyzji Wydziału Sprzeciwów z dnia 22 października 2013 r. w sprawie B 1 938 417 zostało oddalone;

—

oddalenie sprzeciwu wniesionego przez Ornua Co-operative Ltd od rejestracji unijnego znaku towarowego KERRYMAID, nr 10 083 251;

—

obciążenie EUIPO i Ornua Co-operative Ltd, na wypadek gdyby interweniowała w postępowaniu w niniejszej sprawie, kosztami postępowania.

Podniesione zarzuty

—

Naruszenie art. 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2017/1001.

9.12.2019   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 413/60

Skarga wniesiona w dniu 14 października 2019 r. – Teva Pharmaceutical Industries/EUIPO (Mniej migreny dla lepszego życia)

(Sprawa T-696/19)

(2019/C 413/72)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Teva Pharmaceutical Industries Ltd (Jerozolima, Izrael) (przedstawiciele: adwokaci J. Bogatz i Y. Stone)

Strona pozwana: Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (EUIPO)

Dane dotyczące postępowania przed EUIPO

Sporny znak towarowy: Zgłoszenie słownego unijnego znaku towarowego „Mniej migreny dla lepszego życia” – zgłoszenie nr 17 942 393

Zaskarżona decyzja: Decyzja Piątej Izby Odwoławczej EUIPO z dnia 12 sierpnia 2019 r. w sprawie R 778/2019-5

Żądanie

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—

stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji;

—

obciążenie EUIPO kosztami postępowania.

Podniesione zarzuty

Naruszenie art. 7 ust. 1 lit. b) rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2017/1001.

9.12.2019   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 413/61

Skarga wniesiona w dniu 14 października 2019 r. – Teva Pharmaceutical Industries/EUIPO (Weniger Migräne. Mehr vom Leben)

(Sprawa T-697/19)

(2019/C 413/73)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Teva Pharmaceutical Industries Ltd (Jerozolima, Izrael) (przedstawiciele: adwokaci J. Bogatz i Y. Stone)

Strona pozwana: Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (EUIPO)

Dane dotyczące postępowania przed EUIPO

Sporny znak towarowy: Zgłoszenie słownego unijnego znaku towarowego „Weniger Migräne. Mehr vom Leben” – zgłoszenie nr 17 942 400

Zaskarżona decyzja: Decyzja Piątej Izby Odwoławczej EUIPO z dnia 12 sierpnia 2019 r. w sprawie R 779/2019-5

Żądanie

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—

stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji;

—

obciążenie EUIPO kosztami postępowania.

Podniesione zarzuty

Naruszenie art. 7 ust. 1 lit. b) rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2017/1001.

9.12.2019   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 413/61

Skarga wniesiona w dniu 15 października 2019 r. – GV/Komisja

(Sprawa T-705/19)

(2019/C 413/74)

Język postępowania: francuski

Strony

Strona skarżąca: GV (przedstawiciel: adwokat B.H. Vincent)

Strona pozwana: Komisja Europejska

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—

rozpoznanie sprawy w pierwszej kolejności;

—

stwierdzenie nieważności decyzji z dnia 26 lipca 2019 r. o sygn. R/213/19, oddalającej jej wniosek o udzielenie wsparcia;

—

nakazanie organowi powołującemu podjęcia wszelkich niezbędnych środków w zakresie przeniesienia z urzędu, aby usunąć skarżącego z DG EAC z poszanowaniem grupy zaszeregowania i faktycznego miejsca pracy w Brukseli, w celu uniknięcia wyrządzenia szkody w sferze prywatnej i rodzinnej;

—

zasądzenie od Komisji tymczasowo kwoty 13 018 EUR tytułem odszkodowania oraz 250 EUR zadośćuczynienia za każdy dzień od dnia 1 lutego 2018 r. do dnia wydania wyroku;

—

obciążenie Komisji całością kosztów postepowania zgodnie z regulaminem postepowania.

Zarzuty i główne argumenty

Na poparcie skargi strona skarżąca podnosi pięć zarzutów.

1.

Zarzut pierwszy dotyczący naruszenia art. 24 regulaminu pracowniczego urzędników Unii Europejskiej (zwanego dalej „regulaminem pracowniczym”), zasady dobrej administracji i obowiązku staranności. W tym względzie skarżący podnosi, że Komisja odrzuciła jego wniosek o udzielenie wsparcia, nie podjęła żadnych działań dochodzeniowych i potraktowała jego wniosek w sposób opieszały, biurokratyczny i niestosowny.

2.

Zarzut drugi dotyczący naruszenia art. 12a regulaminu pracowniczego, ze względu na to, że Komisja powinna była uznać czyny wskazane jako podstawa wniosku o udzielenie wsparcia za mobbing.

3.

Zarzut trzeci dotyczący naruszenia art. 7 regulaminu pracowniczego. Skarżący zarzuca Komisji, że nie zachowała niezbędnej równowagi między interesem służby i interesem zainteresowanego urzędnika.

4.

Zarzut czwarty dotyczący art. 270 TFUE i art. 91 regulaminu pracowniczego. Skarżący utrzymuje w tym względzie, że Unia ma obowiązek naprawienia szkody wyrządzonej swoim pracownikom z racji wszelkich bezprawnych działań, których się dopuściła jako pracodawca, bez potrzeby wykazania wystarczająco istotnego naruszenia. Zdaniem skarżącego czyny wskazane jako podstawa wniosku o udzielenie wsparcia stanowią bezprawne działanie w charakterze pracodawcy, a zatem zobowiązują Unię do naprawy szkód majątkowych i niematerialnych, czyli kosztów opieki lekarskiej i pomocy prawnej, a także cierpień doznanych w spornym okresie.

5.

Zarzut piąty dotyczący naruszenia art. 6 konwencji o ochronie praw człowieka i podstawowych wolności oraz art. 47 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej, ze względu na to, że procedury związane z wnioskiem o przeniesienie z urzędu ze swej natury wymagają szybkiej decyzji.

9.12.2019   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 413/62

Skarga wniesiona w dniu 16 października 2019 r. – FF&GB Srl/EUIPO (ONE-OFF)

(Sprawa T-707/19)

(2019/C 413/75)

Język postępowania: włoski

Strony

Strona skarżąca: FF&GB Srl (Mantua, Włochy) (przedatawiciel: adwokat M. Locatelli)

Strona pozwana: Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (EUIPO)

Dane dotyczące postępowania przed EUIPO

Sporny znak towarowy: Graficzny unijny znak towarowy zawierający element słowny „ONE-OFF” – zgłoszenie nr 17 933 041

Zaskarżona decyzja: Decyzja Piątej Izby Odwoławczej EUIPO z dnia 12 sierpnia 2019 r. w sprawie R 239/2019-5

Żądanie

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—

stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji;

—

stwierdzenie, że znak towarowy ONE-OFF może zostać zarejestrowany jako znak towarowy Unii Europejskiej dla towarów klas 18 i 25 jak wskazano w zgłoszeniu nr 17 933 041

—

obciążenie EUIPO kosztami postępowania.

Podniesione zarzuty

—

Naruszenie art. 7 ust. 1 lit. b) i ust. 2 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2017/1001;

—

Naruszenie zasady spójności i równego traktowania.

9.12.2019   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 413/63

Skarga wniesiona w dniu 21 października 2019 r. – GW/Trybunał Obrachunkowy

(Sprawa T-709/19)

(2019/C 413/76)

Język postępowania: francuski

Strony

Strona skarżąca: GW (przedstawiciel: adwokat: J.N. Louis)

Strona pozwana: Europejski Trybunał Obrachunkowy

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—

stwierdzenie nieważności odmownej decyzji Europejskiego Trybunału Obrachunkowego z dnia 22 maja 2019 r. w sprawie wniosku o wystąpienie do Komitetu ds. inwalidztwa o stwierdzenie ewolucji jego stanu zdrowia i ustalenie zasad kontroli lekarskich po przejściu na rentę inwalidzką;

—

obciążenie Trybunału Obrachunkowego kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Na poparcie skargi strona skarżąca podnosi trzy zarzuty.

1.

Zarzut pierwszy dotyczący naruszenia art. 15 załącznika VIII do regulaminu pracowniczego urzędników Unii Europejskiej, ponieważ ten artykuł jedynie zezwala, a nie nakazuje instytucji kierować urzędnika pobierającego rentę inwalidzką na okresowe badania w celu upewnienia się, że nadal spełnia warunki, na podstawie których przysługuje ta renta.

2.

Zarzut drugi dotyczący naruszenia wniosków kolegium szefów administracji nr 273/15 z dnia 25 lutego 2016 r. w sprawie kontroli lekarskich po skierowaniu na rentę inwalidzką, z uwagi na to, że na ich podstawie lekarz zakładowy instytucji może wyjątkowo przyjąć raport sporządzony przez lekarza prowadzącego lub zaniechać kontroli, jeżeli charakter schorzenia, z powodu którego przyznano rentę, nie uzasadnia kontroli mającej na celu ocenę możliwości powrotu do pracy.

3.

Zarzut trzeci dotyczący naruszenia obowiązku staranności. Skarżąca podnosi w tym względzie, że instytucja powinna uwzględnić opinię lekarza prowadzącego i lekarza orzecznika z dnia 23 i 24 sierpnia 2017 r., psycholog z dnia 26 września 2019 r. i lekarza prowadzącego z dnia 11 października 2019 r.

9.12.2019   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 413/64

Skarga wniesiona w dniu 18 października 2019 r. – Ashworth/Parlament

(Sprawa T-720/19)

(2019/C 413/77)

Język postępowania: francuski

Strony

Strona skarżąca: Richard Ashworth (Lingfield, Zjednoczone Królestwo) (przedstawiciele: adwokaci A. Schmitt i A. Waisse)

Strona pozwana: Parlament Europejski

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—

stwierdzenie, że przedmiotowa skarga jest dopuszczalna;

—

w razie potrzeby, w ramach środków organizacji postępowania lub środków dowodowych w przedmiotowej sprawie, nakazanie Parlamentowi Europejskiemu ujawnienia opinii wydanych przez służby prawne Parlamentu Europejskiego, które zostały sporządzone w dniach 16 lipca 2018 r. i 3 grudnia 2018 r., niezależnie od dokładnej daty ich sporządzenia, ale w każdym razie przed wydaniem decyzji Prezydium z dnia 10 grudnia 2018 r. zmieniającej przepisy wykonawcze do statutu posła do Parlamentu Europejskiego (2018/C 466/02, Dz.U. z 28 grudnia 2018 r., C 466/8);

—

stwierdzenie, na podstawie art. 263 TFUE, nieważności zaskarżonej decyzji indywidualnej, dotyczącej prawa strony skarżącej do uzupełniającego dobrowolnego świadczenia emerytalnego, która została doręczona stronie skarżącej przez Dział Wynagrodzeń i Uprawnień Socjalnych Posłów Dyrekcji Generalnej ds. Finansów Parlamentu Europejskiego we wrześniu 2019 r., ze względu na to, że na mocy niniejszej decyzji uzupełniające dobrowolne świadczenie emerytalne należne stronie skarżącej zostało opodatkowane specjalnym podatkiem w wysokości 5 % kwoty nominalnej tego świadczenia, ustanowionym na mocy wyżej wymienionej decyzji Prezydium z dnia 10 grudnia 2018 r.;

—

uznanie, na podstawie art. 277 TFUE, że powyższa decyzja Prezydium z dnia 10 grudnia 2018 r. nie ma zastosowania w zakresie, w jakim zmienia ona art. 76 przepisów wykonawczych do statutu posła do Parlamentu Europejskiego, między innymi w zakresie, w jakim obciąża ona uzupełniające dobrowolne świadczenie emerytalne należne od dnia 1 stycznia 2019 r. specjalnym podatkiem w wysokości 5 % kwoty nominalnej tego świadczenia;

—

obciążenie Parlamentu kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Na poparcie skargi strona skarżąca podnosi pięć zarzutów.

1.

Zarzut pierwszy dotyczący braku kompetencji ratione materiae Prezydium

—

po pierwsze, decyzja Prezydium z dnia 10 grudnia 2018 r. (zwana dalej „decyzją Prezydium”) została wydana z naruszeniem statutu posła do Parlamentu Europejskiego przyjętego decyzją Parlamentu Europejskiego z dnia 28 września 2005 r., 2005/684/WE, Euratom, (Dz.U. 2005, L 262, s. 1) (zwanego dalej „statutem”). Decyzja Prezydium jest w szczególności sprzeczna z przepisami art. 27 statutu, który wymaga zachowania „praw nabytych” i „praw w trakcie nabywania”.

—

po drugie, na mocy decyzji Prezydium ustanowiono podatek, wprowadzając specjalny podatek w wysokości 5 % kwoty nominalnej świadczenia emerytalnego, podczas gdy zgodnie z art. 223 ust. 2 TFUE ustanawianie podatków nie wchodzi w zakres kompetencji Prezydium.

2.

Zarzut drugi dotyczący naruszenia istotnych wymogów proceduralnych

—

po pierwsze, Prezydium wydało decyzję z naruszeniem zasad określonych w art. 223 TFUE.

—

po drugie, decyzja Prezydium jest niewystarczająco uzasadniona i narusza tym samym obowiązek uzasadnienia przewidziany w art. 296 akapit drugi TFUE i art. 41 ust. 2 lit. c) Karty praw podstawowych Unii Europejskiej.

3.

Zarzut trzeci dotyczący naruszenia praw nabytych i praw w trakcie nabywania oraz zasady ochrony uzasadnionych oczekiwań

—

po pierwsze, decyzja Prezydium narusza prawa nabyte i prawa w trakcie nabywania, wynikające zarówno z ogólnych zasad prawa, jak i statutu, który wyraźnie wymaga ich utrzymania „w pełni”(art. 27).

—

po drugie, decyzja Prezydium narusza zasadę ochrony uzasadnionych oczekiwań.

4.

Zarzut czwarty dotyczący naruszenia zasady proporcjonalności oraz zasad równego traktowania i niedyskryminacji

—

po pierwsze, naruszenia praw strony skarżącej są nieproporcjonalne w stosunku do celów decyzji Prezydium.

—

po drugie, decyzja Prezydium powinna zostać uznana za niemającą zastosowania ze względu na naruszenie zasad równego traktowania i niedyskryminacji.

5.

Zarzut piąty dotyczący naruszenia zasady pewności prawa oraz braku przepisów przejściowych

—

po pierwsze, decyzja Prezydium narusza zasadę pewności prawa, ponieważ niezgodnie z prawem działa wstecz.

—

po drugie, decyzja Prezydium narusza zasadę pewności prawa, ponieważ nie ustanawia środków przejściowych.

9.12.2019   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 413/66

Postanowienie Sądu z dnia 20 września 2019 r. – Trifolio-M i in./EFSA

(Sprawa T-675/18) (1)

(2019/C 413/78)

Język postępowania: angielski

Prezes czwartej izby zarządził wykreślenie sprawy.

(1)  Dz.U. C 25 z 21.1.2019.

9.12.2019   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 413/66

Postanowienie Sądu z dnia 24 września 2019 r. – BigBen Interactive/EUIPO - natcon7 (nacon)

(Sprawa T-287/19) (1)

(2019/C 413/79)

Język postępowania: angielski

Prezes piątej izby zarządził wykreślenie sprawy.

(1)  Dz.U. C 220 z 1.7.2019.

9.12.2019   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 413/66

Postanowienie Sądu z dnia 20 września 2019 r. – CupoNation/EUIPO (Cyber Monday)

(Sprawa T-494/19) (1)

(2019/C 413/80)

Język postępowania: niemiecki

Prezes Sądu zarządził wykreślenie sprawy.

(1)  Dz.U. C 288 z 26.8.2019.