ZALECENIE EUROPEJSKIEJ RADY DS. RYZYKA SYSTEMOWEGO

z dnia 26 września 2019 r.

w sprawie wymiany i gromadzenia informacji do celów makroostrożnościowych w odniesieniu do oddziałów instytucji kredytowych mających siedzibę zarządu w innym państwie członkowskim lub w państwie trzecim

(ERRS/2019/18)

(2019/C 412/01)

RADA GENERALNA EUROPEJSKIEJ RADY DS. RYZYKA SYSTEMOWEGO,

uwzględniając Traktat o funkcjonowaniu Unii Europejskiej,

uwzględniając rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1092/2010 z dnia 24 listopada 2010 r. w sprawie unijnego nadzoru makroostrożnościowego nad systemem finansowym i ustanowienia Europejskiej Rady ds. Ryzyka Systemowego (1), w szczególności art. 3 ust. 2 lit. b), d) i f) oraz art. 16-18,

uwzględniając decyzję Europejskiej Rady ds. Ryzyka Systemowego ERRS/2011/1 z dnia 20 stycznia 2011 r. ustanawiającą regulamin Europejskiej Rady ds. Ryzyka Systemowego (2), w szczególności art. 15 ust. 3 lit. e) oraz art. 18–20,

a także mając na uwadze, co następuje:

(1)	Ostatecznym celem polityki makroostrożnościowej jest przyczynianie się do ochrony stabilności systemu finansowego jako całości, w tym poprzez wzmacnianie odporności systemu finansowego i ograniczanie powstawania ryzyk systemowych.

(2)

Rozporządzenie (UE) nr 1092/2010 uznaje, że monitorowanie i ocena potencjalnego ryzyka systemowego powinny opierać się na szerokim zestawie odpowiednich danych i wskaźników makroekonomicznych i mikrofinansowych oraz przyznaje Europejskiej Radzie ds. Ryzyka Systemowego (ERRS) dostęp do wszystkich informacji niezbędnych do wykonywania jej obowiązków w zakresie nadzoru makroostrożnościowego, przy jednoczesnym zachowaniu poufności tych informacji zgodnie z odpowiednimi wymogami.

(3)

Inne organy, którym powierzono zadanie przyjmowania lub aktywowania środków polityki makroostrożnościowej lub inne zadania w zakresie stabilności finansowej – w tym organy, które zapewniają analizy wspierającą decyzje w zakresie polityki makroostrożnościowej – również powinny mieć dostęp do odpowiedniego zestawu danych i wskaźników potrzebnych do wykonywania swoich zadań. Informacje dostępne właściwym organom na temat oddziałów na ich terytoriach różnią się w poszczególnych państwach członkowskich pod względem zakresu i częstotliwości.

(4)

Zalecenie Europejskiej Rady ds. Ryzyka Systemowego ERRS/2011/3 (3) zaleca między innymi, aby państwa członkowskie zapewniły, by organy makroostrożnościowe – na podstawie uzasadnionego wniosku oraz z zastrzeżeniem odpowiednich ustaleń w celu zapewnienia poufności – były uprawnione do żądania i uzyskiwania w odpowiednim czasie wszystkich krajowych danych i informacji istotnych z punktu widzenia wykonywania ich zadań, w tym informacji pochodzących od organów nadzoru mikroostrożnościowego i nadzoru rynkiem papierów wartościowych oraz informacji spoza obszaru regulacji, a także informacji dotyczących konkretnych instytucji. Zalecenie to nie mogło jednak przewidzieć szeregu rozwiązań instytucjonalnych w zakresie określania i prowadzenia polityki makroostrożnościowej, które od 2011 r. ewoluowały w państwach członkowskich. W związku z tym nie odniesiono się w nim konkretnie do rozwiązań instytucjonalnych, które mogą być potrzebne, aby zapewnić organom makroostrożnościowym dostęp do informacji, które uznaje się za niezbędne do wykonywania ich zadań, ale które nie są dla nich dostępne.

(5)

Obecnie świadczenie transgranicznych usług finansowych za pośrednictwem oddziałów instytucji kredytowych mających siedzibę zarządu w innym państwie członkowskim lub w państwie trzecim stanowi istotną część systemu finansowego w wielu państwach członkowskich. W takich państwach członkowskich niektóre oddziały: a) zostały wyznaczone przez właściwe organy jako istotne zgodnie z art. 51 dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2013/36/UE (4), b) spełniają kryteria innych instytucji o znaczeniu systemowym zgodnie z art. 131 dyrektywy 2013/36/UE, c) pełnią funkcje krytyczne na podstawie europejskich przepisów dotyczących restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji, lub d) posiadają znaczący udział w rynku w odniesieniu do rodzajów działalności istotnych z punktu widzenia stabilności finansowej (oddziały te są dalej zwane łącznie „oddziałami istotnymi dla stabilności finansowej”). Prawo Unii nie przewiduje zharmonizowanej definicji oddziałów istotnych dla stabilności finansowej. Oczekuje się, że w przyszłości, w miarę postępowania integracji finansowej w Unii Europejskiej, świadczenie transgranicznych usług finansowych za pośrednictwem takich oddziałów wzrośnie. Każdy organ, któremu powierzono przyjęcie lub aktywację środków polityki makroostrożnościowej lub inne zadania w zakresie stabilności finansowej, musi mieć możliwość uzyskania pewnych podstawowych informacji na temat wszystkich oddziałów, które działają w ramach jego jurysdykcji i których dominujące instytucje kredytowe mają siedzibę zarządu w innym państwie członkowskim lub w państwie trzecim. Jest to konieczne, aby organ mógł co najmniej ocenić, czy oddziały te mają znaczenie dla stabilności finansowej w kraju, w którym prowadzą działalność. Jeżeli organ uzna, że tak jest, musi również mieć możliwość uzyskania bardziej szczegółowych informacji na temat działalności tych oddziałów.

(6)

Oddziały instytucji kredytowych mających siedzibę zarządu w innym państwie członkowskim lub w państwie trzecim różnią się pod względem wielkości i znaczenia. Jeżeli oddziały te uznaje się za istotne dla stabilności finansowej w kraju, w którym prowadzą działalność, istnieje potrzeba zintensyfikowania współpracy między właściwymi organami przyjmującego państwa członkowskiego i państwa członkowskiego pochodzenia. W takich przypadkach konieczna jest wymiana wybranych informacji na temat instytucji dominujących i grup, w których skład wchodzą te oddziały, w celu oceny potencjalnego wzmocnienia negatywnego wpływu, jaki takie oddziały mogą mieć w okresach nadmiernego wzrostu akcji kredytowej lub kryzysu. Niezbędna dla zapewnienia skuteczności polityki makroostrożnościowej w przyjmujących państwach członkowskich tych oddziałów jest również wymiana takich wybranych informacji na temat instytucji dominujących i grup, dotyczących funduszy własnych i dźwigni finansowej (w tym odpowiednich wymogów w zakresie buforów), finansowania i ryzyka utraty płynności, strategii biznesowej oraz niektórych aspektów planów naprawy.

(7)

Z tych względów uznaje się, że do wypełniania mandatów przez organy, którym powierzono przyjmowanie lub aktywowanie środków polityki makroostrożnościowej lub inne zadania związane ze stabilnością finansową, konieczne jest dostarczenie zestawu informacji określonych w zaleceniu C. Takie informacje powinny być przekazywane tym organom na podstawie uzasadnionego wniosku, zgodnie z zasadą ograniczonego dostępu oraz w granicach mających zastosowanie przepisów unijnych i krajowych. W przypadku gdy organy te muszą uzyskać dodatkowe informacje w celu wykonywania swoich zadań i monitorowania lub oceny ryzyka systemowego lub w celu opracowania nowych instrumentów polityki, powinny one otrzymać te dodatkowe informacje na swój uzasadniony wniosek.

(8)

Ani dyrektywa 2013/36/UE, w szczególności jej art. 56, ani rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 575/2013 (5) nie wykluczają lub nie utrudniają wymiany informacji między właściwymi organami a organami lub podmiotami, których zadaniem jest utrzymanie stabilności systemu finansowego w państwach członkowskich, w wykonywaniu ich funkcji nadzorczych. Prawo Unii określa ramy wymiany informacji między właściwymi organami w celach mikroostrożnościowych, nie istnieją natomiast żadne ramy wymiany informacji w celach makroostrożnościowych.

(9)

Banki centralne gromadzą informacje dotyczące oddziałów instytucji kredytowych mających siedzibę zarządu w innym państwie członkowskim lub w państwie trzecim. Krajowe banki centralne w ramach Europejskiego Systemu Banków Centralnych zachęca się do udostępniania takich informacji odpowiednim organom na ich uzasadnione żądanie i na zasadzie ograniczonego stępu, ponieważ uznaje się to za skuteczny sposób ułatwienia wykonywania ich zadań.

(10)

Właściwie określone zasady wymiany informacji na temat oddziałów instytucji kredytowych mających siedzibę zarządu w innym państwie członkowskim lub w państwie trzecim mogą wspierać organy, którym powierzono przyjmowanie lub aktywowanie środków polityki makroostrożnościowej lub inne zadania w zakresie stabilności finansowej, w wykonywaniu ich zadań. Stosowanie protokołów ustaleń oznaczałoby wprowadzenie standaryzacji i przewidywalności oraz stworzenie wspólnego rozumienia tego, co stanowi istotne informacje potrzebne do wykonywania ich zadań; protokoły ustaleń są również uznawane za skuteczny i efektywny środek służący osiągnięciu celu, jakim jest ustanowienie kultury wymiany informacji między odpowiednimi organami w celach makroostrożnościowych. W tym kontekście nordycko-bałtyckie forum makroostrożnościowe (6) oraz ostatni Protokół ustaleń w sprawie współpracy i koordynacji w zakresie transgranicznej stabilności finansowej w regionie nordycko-bałtyckim (7) może służyć jako punkt odniesienia dla ram ścisłej współpracy między właściwymi organami.

(11)	Zgodnie z zasadą pomocniczości wybór odpowiedniego organu w celu gromadzenia informacji na potrzeby stabilności finansowej lub dla celów makroostrożnościowych powinien być dokonany przez dane państwo członkowskie.

(12)

Zgodnie z art. 40 dyrektywy 2013/36/UE właściwe organy przyjmujących państw członkowskich mogą wymagać, aby wszystkie instytucje kredytowe posiadające oddziały na ich terytorium przekazywały im okresowo sprawozdania dotyczące działalności prowadzonej przez te instytucje w tych przyjmujących państwach członkowskich. Sprawozdawczość ta może być wymagana (i) do celów informacyjnych i statystycznych, (ii) dla identyfikacji oddziałów jako istotnych lub (iii) do celów związanych z zadaniami nadzorczymi powierzonymi właściwemu organowi przyjmującemu na mocy dyrektywy 2013/36/UE. Nie jest jasne, czy informacje gromadzone na podstawie tego artykułu mogą być również wykorzystywane do celów makroostrożnościowych, ponieważ odpowiedni przepis nie wprowadza rozróżnienia między nadzorem mikroostrożnościowym a nadzorem makroostrożnościowym. W ramach przeglądu przewidzianego w art. 513 rozporządzenia (UE) nr 575/2013 Komisja Europejska powinna zatem rozważyć, czy należy zmienić prawo unijne, a mianowicie wyjaśnić, że informacje pochodzące z oddziałów mogą być również gromadzone do celów makroostrożnościowych.

(13)

Oddziały instytucji kredytowych, których siedziba zarządu znajduje się w państwie trzecim, podlegają jedynie prawu krajowemu, a przepisy krajowe w tym zakresie nie są zharmonizowane przez prawo Unii. Zgodnie z ostatnimi zmianami wprowadzonymi dyrektywą Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2019/878 (8) art. 47 dyrektywy 2013/36/UE stanowi, że właściwe organy krajowe zbierają z oddziałów instytucji kredytowych mających siedzibę zarządu w państwie trzecim minimalny zestaw informacji uzupełniony o wszelkie inne informacje uznane za niezbędne w celu umożliwienia kompleksowego monitorowania działalności oddziału. Informacje takie powinny być udostępniane organom, którym powierzono przyjmowanie lub aktywację środków polityki makroostrożnościowej lub inne zadania w zakresie stabilności finansowej, o ile jest to możliwe i stosowne. W ramach przeglądu przewidzianego w art. 513 rozporządzenia (UE) nr 575/2013 w odniesieniu do tego, czy należy zmienić prawo Unii, a mianowicie wyjaśnić, że informacje pochodzące z oddziałów mogą być również gromadzone do celów makroostrożnościowych (o którym mowa również powyżej), Komisja powinna również rozważyć wykonalność gromadzenia w tym celu danych od oddziałów instytucji kredytowych mających siedzibę zarządu w państwie trzecim.

(14)

Zgodnie z rozporządzeniem Rady (UE) nr 1024/2013 (9) (zwanym dalej „rozporządzeniem w sprawie Jednolitego Mechanizmu Nadzorczego”) EBC jest właściwym organem w odniesieniu do istotnych instytucji kredytowych w kontekście Jednolitego Mechanizmu Nadzorczego. EBC jest zatem odpowiedzialny za nadzorowanie istotnych instytucji kredytowych i ściśle współpracuje z właściwymi organami krajowymi w celu wykonywania swoich zadań za pośrednictwem wspólnych zespołów nadzorczych, w skład których wchodzą pracownicy EBC i odpowiednich właściwych organów krajowych. Pozwala to na sprawną i szybką wymianę informacji dotyczących nadzorowanych instytucji kredytowych. Organy, którym powierzono zadanie przyjmowania lub aktywowania środków polityki makroostrożnościowej lub inne zadania w zakresie stabilności finansowej, mogą zwracać się do EBC w jego roli nadzorczej o udostępnienie informacji dotyczących oddziałów instytucji kredytowych mających siedzibę zarządu w innym państwie członkowskim, i takie informacje otrzymywać.

(15)

Zgodnie z art. 5 ust. 2 rozporządzenia w sprawie Jednolitego Mechanizmu Nadzorczego EBC jest odpowiedzialny za ocenę środków makroostrożnościowych przyjmowanych przez organy krajowe oraz, w razie konieczności, za stosowanie wyższych wymogów dotyczących buforów kapitałowych i bardziej rygorystycznych środków. W związku z tym informacje dotyczące oddziałów instytucji kredytowych mających siedzibę zarządu w innym państwie członkowskim lub w państwie trzecim należą do kategorii informacji, które mogą być niezbędne do wykonywania tych zadań przez EBC.

(16)

Właściwe organy państw członkowskich nie uczestniczących w Jednolitym Mechanizmie Nadzorczym mogą współpracować i wymieniać informacje na temat nadzorowanych instytucji kredytowych w kolegiach organów nadzoru ustanowionych zgodnie z art. 51 i art. 116 dyrektywy 2013/36/UE, które służą jako narzędzie koordynacji zadań nadzorczych związanych z działalnością transgraniczną prowadzoną przez instytucje kredytowe.

(17)

Ten transgraniczny mechanizm wymiany informacji koncentruje się na celach nadzoru mikroostrożnościowego. W związku z tym art. 51 i art. 116 dyrektywy 2013/36/UE oraz rozporządzenie delegowane Komisji (UE) nr 2016/98 (10), które określa ogólne warunki funkcjonowania kolegiów organów nadzoru, nie przewidują udziału organów, którym powierzono przyjmowanie lub aktywację środków polityki makroostrożnościowej lub inne zadania w zakresie stabilności finansowej, w odpowiednich kolegiach organów nadzoru. Niemniej jednak odpowiedni właściwy organ państwa członkowskiego pochodzenia zasadniczo może zaprosić inne podmioty do uczestnictwa w posiedzeniach kolegiów organów nadzorczych, pod warunkiem że wszyscy członkowie kolegium wyrażą na to zgodę. Niektóre informacje dotyczące instytucji kredytowej, do której należy oddział, i które są udostępniane w kolegiach organów nadzoru, mogą być istotne z punktu widzenia celów makroostrożnościowych. W związku z tym zachęca się właściwe organy do zaproszenia odpowiednich organów, którym powierzono zadanie przyjmowania lub aktywowania środków polityki makroostrożnościowej lub inne zadania w zakresie stabilności finansowej, do udziału w rozpatrywaniu konkretnych tematów dotyczących kwestii makroostrożnościowych, które są omawiane w kolegiach organów nadzorczych. Wyraźne włączenie takich odpowiednich organów w kolegia organów nadzorczych jako potencjalnych obserwatorów na mocy rozporządzenia delegowanego Komisji (UE) 2016/98 mogłoby dać większą pewność w odniesieniu do tej roli. Zaproszenia kierowane do przedstawicieli organów makroostrożnościowych do uczestnictwa w posiedzeniach kolegiów organów nadzorczych w celu informowania innych uczestników o ryzykach makroostrożnościowych lub rozwoju sytuacji regulacyjnej w obszarach makroostrożnościowych mogą również być korzystne dla dyskusji w ramach kolegiów organów nadzorczych.

(18)

Aby zapewnić spójne, skuteczne i efektywne podejście do wymiany informacji do celów niniejszego zalecenia, Europejski Urząd Nadzoru Bankowego (EUNB), we współpracy z ERRS, powinien opracować wytyczne i monitorować wymianę informacji. Aby osiągnąć pewien stopień zbieżności informacji otrzymanych od odpowiednich zainteresowanych stron, EUNB powinien ustanowić wspólne ramy dla protokołów ustaleń we współpracy ze wszystkimi zainteresowanymi stronami.

(19)	Niniejsze zalecenie nie narusza kompetencji banków centralnych Unii w zakresie polityki pieniężnej.

(20)	Zalecenia ERRS są publikowane po poinformowaniu ich adresatów oraz po poinformowaniu Rady Unii Europejskiej o takim zamiarze przez Radę Generalną i umożliwieniu Radzie zajęcia stanowiska w tym zakresie,

PRZYJMUJE NINIEJSZE ZALECENIE:

SEKCJA 1

ZALECENIA

Zalecenie A – Współpraca i wymiana informacji na zasadzie ograniczonego dostępu

Zaleca się, aby odpowiednie organy:

1.

dokonywały wymiany informacji uznanych za niezbędne do wykonywania ich zadań związanych z przyjmowaniem lub aktywowaniem środków polityki makroostrożnościowej lub innych zadań w zakresie stabilności finansowej, w skuteczny i wydajny sposób, w odniesieniu do znajdujących się w przyjmującym państwie członkowskim oddziałów instytucji kredytowych mających siedzibę zarządu w innym państwie członkowskim lub w państwie trzecim. Wymiana informacji powinna odbywać się po otrzymaniu uzasadnionego wniosku o udostępnienie informacji dotyczących tych oddziałów – z uwzględnieniem wytycznych wydanych przez EUNB zgodnie z zaleceniem C(1) – przedłożonego przez odpowiedni organ przyjmującego państwa członkowskiego, któremu powierzono zadanie przyjmowania lub aktywowania środków polityki makroostrożnościowej lub inne zadania w zakresie stabilności finansowej. Informacje podlegające wymianie powinny być proporcjonalne do istotności oddziałów dla stabilności finansowej w przyjmującym państwie członkowskim.

2.

zawierały protokoły ustaleń lub inne formy dobrowolnych porozumień o współpracy i wymianie informacji między sobą – lub z odpowiednim organem państwa trzeciego – dotyczące znajdujących się w przyjmującym państwie członkowskim oddziałów instytucji kredytowych mających siedzibę zarządu w innym państwie członkowskim lub w państwie trzecim, jeżeli wszystkie zainteresowane strony uznają to za konieczne i stosowne dla ułatwienia wymiany informacji.

Zalecenie B – Zmiany w ramach prawnych Unii

Zaleca się, aby Komisja Europejska:

1.

dokonała oceny, czy istnieją jakiekolwiek przeszkody w prawie Unii, które uniemożliwiają organom, którym powierzono przyjmowanie lub aktywowanie środków polityki makroostrożnościowej albo inne zadania w zakresie stabilności finansowej, posiadanie lub uzyskiwanie niezbędnych informacji na temat oddziałów w celu wykonywania tych funkcji lub zadań;

2.	zaproponowała zmianę prawodawstwa Unii w celu usunięcia takich przeszkód – w przypadku gdy na podstawie swojej oceny Komisja Europejska stwierdzi, że takie przeszkody istnieją.

Zalecenie C – Wytyczne dotyczące wymiany informacji i jej monitorowanie

Zaleca się, aby Europejski Urząd Nadzoru Bankowego:

1.

wydał wytyczne zgodnie z zaleceniem A dotyczące wymiany informacji między odpowiednimi organami w odniesieniu do oddziałów instytucji kredytowych mających siedzibę zarządu w innym państwie członkowskim, które powinny zawierać wykaz informacji podlegających wymianie co najmniej na zasadzie ograniczonego dostępu oraz w granicach mających zastosowanie przepisów unijnych i krajowych. Wykaz ten powinien zawierać co najmniej informacje pochodzące z każdej z następujących kategorii:   na poziomie oddziału: a) aktywa i ekspozycje, z podziałem; b) podział aktywów pod względem środków ukierunkowanych na kredytobiorców; c) zobowiązania, z podziałem; d) ekspozycje w obrębie sektora finansowego; e) informacje niezbędne do identyfikacji innych instytucji o znaczeniu systemowym;   na poziomie grupy dominującej/instytucji dominującej: f) fundusze własne i dźwignia finansowa; g) finansowanie i płynność; h) istotne informacje na temat oddziałów, takie jak strategia biznesowa i niektóre elementy planów naprawy instytucji kredytowych i ocen nadzorczych;

2.	regularnie monitorował, we współpracy z ERRS, skuteczność i efektywność wymiany informacji między odpowiednimi organami w odniesieniu do oddziałów instytucji kredytowych mających siedzibę zarządu w innym państwie członkowskim lub w państwie trzecim.

SEKCJA 2

IMPLEMENTACJA

1.   Definicje

Użyte w niniejszym zaleceniu wyrażenia oznaczają:

a)	„oddział” – miejsce prowadzenia działalności, które prawnie stanowi zależną część instytucji kredytowej i które realizuje bezpośrednio wszystkie bądź niektóre spośród transakcji nieodłącznie związanych z działalnością instytucji kredytowych;

b)	„instytucja kredytowa” – instytucję kredytową w rozumieniu art. 4 ust. 1 pkt 1 rozporządzenia (UE) nr 575/2013;

c)

„oddział istotny dla stabilności finansowej” – znajdujący się w przyjmującym państwie członkowskim oddział instytucji kredytowej mającej siedzibę zarządu w innym państwie członkowskim lub w państwie trzecim, który spełnia dowolne z poniższych kryteriów: (i) organ właściwy przyjmującego państwa członkowskiego ustalił, że oddział ten został wskazany jako istotny zgodnie z art. 51 dyrektywy 2013/36/UE; (ii) właściwy lub wyznaczony organ przyjmującego państwa członkowskiego ustalił, że dany oddział spełnia kryteria, o których mowa w art. 131 ust. 3 dyrektywy 2013/36/UE na potrzeby identyfikacji innych instytucji o znaczeniu systemowym, zgodnie z wytycznymi Europejskiego Urzędu Nadzoru Bankowego EBA/GL/2014/10 (11); (iii) krajowy organ ds. restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji przyjmującego państwa członkowskiego ustalił, że w przyjmującym państwie członkowskim oddział pełni funkcje krytyczne w rozumieniu art. 2 ust. 1 pkt 35) dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2014/59/UE (12); (iv) oddział posiada udział w rynku przekraczający 2 % jednej lub większej liczby kategorii ekspozycji określonych w art. 133 ust. 5 lit. a) i b) dyrektywy 2013/36/UE (13);

d)	„przyjmujące państwo członkowskie” – przyjmujące państwo członkowskie w rozumieniu art. 4 ust. 1 pkt 44) rozporządzenia (UE) nr 575/2013;

e)	„państwo członkowskie pochodzenia” – państwo członkowskie pochodzenia w rozumieniu art. 4 ust. 1 pkt 43) rozporządzenia (UE) nr 575/2013;

f)

„właściwy organ” – organ lub podmiot publiczny oficjalnie uznany przez prawo krajowe, który jest uprawniony na mocy prawa krajowego do sprawowania nadzoru nad instytucjami kredytowymi w ramach systemu nadzoru w danym państwie członkowskim, oraz EBC na mocy art. 9 ust. 1 rozporządzenia (UE) nr 1024/2013;

g)	„protokół ustaleń” – dobrowolne porozumienie określające sposób, w jaki właściwe organy zamierzają ze sobą współpracować, oraz szczegółowe informacje dotyczące danych i informacji podlegających wymianie, zgodnie z mającymi zastosowanie przepisami ustawowymi i wykonawczymi;

h)

„odpowiedni organ”: 1) organ, któremu powierzono przyjmowanie lub aktywowanie środków polityki makroostrożnościowej lub inne zadania w zakresie stabilności finansowej, takie jak powiązane analizy uzupełniające, w tym w szczególności: (i) wyznaczony organ – na podstawie rozdziału 4 tytułu VII dyrektywy 2013/36/UE lub art. 458 ust. 1 rozporządzenia (UE) nr 575/2013; (ii) EBC – na mocy art. 9 ust. 1 rozporządzenia (UE) nr 1024/2013; (iii) organ makroostrożnościowy, którego cele, organizację, zadania, kompetencje, instrumenty, zasady ponoszenia odpowiedzialności i inne cechy zostały określone w zaleceniu ERRS/2011/3; 2) właściwy organ.

2.   Kryteria implementacji

1.

Do implementacji niniejszego zalecenia stosuje się następujące kryteria: a) należy przestrzegać zasady ograniczonego dostępu i zasady proporcjonalności, z uwzględnieniem celu i treści poszczególnych zaleceń; b) należy spełniać szczegółowe kryteria zgodności określone w załączniku w odniesieniu do każdego zalecenia.

2.

Adresaci informują ERRS oraz Radę o działaniach podjętych w celu realizacji niniejszego zalecenia lub we właściwy sposób uzasadniają niepodjęcie takich działań. Sprawozdania takie powinny obejmować co najmniej: a) informacje dotyczące treści i harmonogramu podjętych działań; b) ocenę funkcjonowania podjętych działań, z wzięciem pod uwagę celów niniejszego zalecenia; c) szczegółowe uzasadnienie niepodjęcia działań lub odstępstw od postanowień niniejszego zalecenia, w tym opóźnień.

3.   Terminy informowania o realizacji zaleceń

W terminach określonych poniżej adresaci informują ERRS oraz Radę o działaniach podjętych w celu realizacji niniejszego zalecenia lub we właściwy sposób uzasadniają niepodjęcie takich działań.

1.   Zalecenie A

a)	W terminie do 31 grudnia 2020 r. odpowiednie organy przekazują ERRS i Radzie sprawozdanie okresowe dotyczące implementacji zalecenia A.

b)	W terminie do 31 grudnia 2024 r. odpowiednie organy przekazują ERRS i Radzie sprawozdanie końcowe dotyczące implementacji zalecenia A, uwzględniając potencjalne zmiany prawa krajowego i prawa Unii oraz wytycznych EUNB.

2.   Zalecenie B

W terminie do 31 grudnia 2022 r. Komisja przekazuje ERRS i Radzie sprawozdanie dotyczące implementacji zalecenia B.

3.   Zalecenie C

W terminie do 31 grudnia 2023 r. EUNB przekazuje ERRS i Radzie sprawozdanie dotyczące implementacji zalecenia C.

4.   Monitorowanie i ocena

1.

Sekretariat ERRS: a) udziela pomocy adresatom poprzez zapewnianie koordynacji składania sprawozdań, dostarczanie odpowiednich wzorów i formularzy oraz, w razie potrzeby, szczegółowe określanie procedury i terminów informowania o realizacji zaleceń; b) weryfikuje realizację zaleceń przez adresatów, udziela im pomocy na ich wniosek, oraz składa Radzie Generalnej za pośrednictwem Komitetu Sterującego sprawozdania dotyczące realizacji zaleceń.

2.

Rada Generalna ocenia działania adresatów i przedstawiane przez nich uzasadnienia oraz, w razie potrzeby, może stwierdzić nieodpowiednie zastosowanie się do niniejszego zalecenia lub brak odpowiedniego uzasadnienia niepodjęcia działań.

---

(1)  Dz.U. L 331 z 15.12.2010, s. 1.

(2)  Dz.U. C 58 z 24.2.2011, s. 4.

(3)  Zalecenie Europejskiej Rady ds. Ryzyka Systemowego ERRS/2011/3 z dnia 22 grudnia 2011 r. w sprawie mandatu makroostrożnościowego organów krajowych (Dz.U. C 41 z 14.2.2012, s. 1).

(4)  Dyrektywa Parlamentu Europejskiego i Rady 2013/36/UE z dnia 26 czerwca 2013 r. w sprawie warunków dopuszczenia instytucji kredytowych do działalności oraz nadzoru ostrożnościowego nad instytucjami kredytowymi i firmami inwestycyjnymi, zmieniająca dyrektywę 2002/87/WE i uchylająca dyrektywy 2006/48/WE oraz 2006/49/WE (Dz.U. L 176 z 27.6.2013, s. 338).

(5)  Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 575/2013 z dnia 26 czerwca 2013 r. w sprawie wymogów ostrożnościowych dla instytucji kredytowych i firm inwestycyjnych, zmieniające rozporządzenie (UE) nr 648/2012 (Dz.U. L 176 z 27.6.2013, s. 1).

(6)  Nordycko-Bałtyckie Forum Makroostrożnościowe (Nordic-Baltic Macroprudential Forum, NBMF) to regionalny organ współpracy, w skład którego wchodzą prezesi banków centralnych i przewodniczący organów nadzorczych. NBMF regularnie omawia zagrożenia dla stabilności finansowej w regionie nordycko-bałtyckim oraz jego poszczególnych krajach, a także środki makroostrożnościowe i ich wzajemność jako sposób ograniczania tych zagrożeń i wzmacniania koordynacji regionalnej.

(7)  Protokół ustaleń w sprawie współpracy i koordynacji w zakresie transgranicznej stabilności finansowej między odpowiednimi ministerstwami, bankami centralnymi, organami nadzoru finansowego oraz organami ds. restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji Danii, Estonii, Finlandii, Islandii, Łotwy, Litwy, Norwegii i Szwecji z dnia 31 stycznia 2018 r.

(8)  Dyrektywa Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2019/878 z dnia 20 maja 2019 r. zmieniającej dyrektywę 2013/36/UE w odniesieniu do podmiotów wyłączonych, finansowych spółek holdingowych, finansowych spółek holdingowych o działalności mieszanej, wynagrodzeń, środków i uprawnień nadzorczych oraz środków ochrony kapitału (Dz.U. L 150 z 7.6.2019, s. 253).

(9)  Rozporządzenie Rady (UE) nr 1024/2013 z dnia 15 października 2013 r. powierzające Europejskiemu Bankowi Centralnemu szczególne zadania w odniesieniu do polityki związanej z nadzorem ostrożnościowym nad instytucjami kredytowymi (Dz.U. L 287 z 29.10.2013, s. 63).

(10)  Rozporządzenie delegowane Komisji (UE) 2016/98 z dnia 16 października 2015 r. uzupełniające dyrektywę Parlamentu Europejskiego i Rady 2013/36/UE w odniesieniu do regulacyjnych standardów technicznych dotyczących określania ogólnych warunków funkcjonowania kolegiów organów nadzoru (Dz.U. L 21 z 28.1.2016, s. 2).

(11)  Wytyczne Europejskiego Urzędu Nadzoru Bankowego z dnia 16 grudnia 2014 r. w sprawie kryteriów określania warunków stosowania art. 131 ust. 3 dyrektywy 2013/36/UE (CRD) w odniesieniu do oceny innych instytucji o znaczeniu systemowym (EBA/GL/2014/10).

(12)  Dyrektywa Parlamentu Europejskiego i Rady 2014/59/UE z dnia 15 maja 2014 r. ustanawiająca ramy na potrzeby prowadzenia działań naprawczych oraz restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji w odniesieniu do instytucji kredytowych i firm inwestycyjnych oraz zmieniająca dyrektywę Rady 82/891/EWG i dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2001/24/WE, 2002/47/WE, 2004/25/WE, 2005/56/WE, 2007/36/WE, 2011/35/UE, 2012/30/UE i 2013/36/EU oraz rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1093/2010 i (UE) nr 648/2012 (Dz.U. L 173 z 12.6.2014, s. 190).

(13)  W brzmieniu zmienionym dyrektywą (UE) 2019/878.

Brak sprzeciwu wobec zgłoszonej koncentracji

(Sprawa M.9512 — EQT/Colony Capital/Zayo)

(tekst mający znaczenie dla EOG)

(2019/C 412/02)

W dniu 22 listopada 2019 r. Komisja podjęła decyzję o niewyrażaniu sprzeciwu wobec powyższej zgłoszonej koncentracji i uznaniu jej za zgodną z rynkiem wewnętrznym. Decyzja ta została oparta na art. 6 ust. 1 lit. b) rozporządzenia Rady (WE) nr 139/2004 (1). Pełny tekst decyzji dostępny jest wyłącznie w języku angielskim i zostanie podany do wiadomości publicznej po uprzednim usunięciu ewentualnych informacji stanowiących tajemnicę handlową. Tekst zostanie udostępniony:

—

w dziale dotyczącym połączeń przedsiębiorstw na stronie internetowej Komisji poświęconej konkurencji (http://ec.europa.eu/competition/mergers/cases/). Powyższa strona została wyposażona w różne funkcje pomagające odnaleźć konkretną decyzję w sprawie połączenia, w tym indeksy wyszukiwania według nazwy przedsiębiorstwa, numeru sprawy, daty i sektora,

—	w formie elektronicznej na stronie internetowej EUR-Lex (http://eur-lex.europa.eu/homepage.html?locale=pl) jako dokument nr 32019M9512. Strona EUR-Lex zapewnia internetowy dostęp do europejskiego prawa.

---

(1)  Dz.U. L 24 z 29.1.2004, s. 1.

Konkluzje Rady i przedstawicieli rządów państw członkowskich zebranych w Radzie pt. „Kształcenie i szkolenie osób pracujących z młodzieżą”

(2019/C 412/03)

RADA I PRZEDSTAWICIELE RZĄDÓW PAŃSTW CZŁONKOWSKICH ZEBRANI W RADZIE,

UZNAJĄC, ŻE:

1.

W rezolucji Rady dotyczącej Strategii Unii Europejskiej na rzecz młodzieży na lata 2019–2027 wzywa się państwa członkowskie i Komisję Europejską, by, między innymi, wspierały rozwijanie wysokiej jakości pracy z młodzieżą na szczeblu lokalnym, regionalnym, krajowym i europejskim, w tym szkolenie osób pracujących z młodzieżą.

2.

Różnorodność i cechy szczególne charakteryzujące pracę z młodzieżą w państwach członkowskich są odzwierciedleniem historii, warunków społeczno-gospodarczych i kontekstu kulturowego państw członkowskich, a także ich krajowych, regionalnych i lokalnych priorytetów.

3.

Pomimo różnic istnieje wspólna płaszczyzna porozumienia co do potrzeb w zakresie kształcenia i szkolenia osób pracujących z młodzieżą, której podstawą są długotrwała europejska współpraca na rzecz młodzieży, wspólne wartości oraz znaczna liczba opracowań, deklaracji, programów, konkluzji i zaleceń dotyczących pracy z młodzieżą (1). Działania mające na celu, między innymi, sklasyfikowanie na szczeblu europejskim standardów zawodowych, sporządzenie zestawienia ścieżek edukacyjnych i zawodowych osób pracujących z młodzieżą, poprawę jakości pracy z młodzieżą, dostarczanie informacji na temat pracy z młodzieżą oraz wspieranie rozwoju zawodowego osób pracujących z młodzieżą poprzez programy unijne oraz portfolio Rady Europy dotyczące pracy z młodzieżą wnoszą przydatne elementy do tej wspólnej płaszczyzny.

4.

Kształcenie i szkolenie osób pracujących z młodzieżą powinno być dostosowane do szczególnych potrzeb i warunków w danym państwie członkowskim. W związku z tym kształcenie i szkolenie osób pracujących z młodzieżą wymaga elastycznego, ukierunkowanego na adresata, wielopoziomowego i międzysektorowego podejścia.

5.

Kształcenie i szkolenie osób pracujących z młodzieżą może być prowadzone przez, między innymi, organizacje młodzieżowe, organizacje zajmujące się pracą z młodzieżą, w ramach pracy z młodzieżą na szczeblu lokalnym lub regionalnym i przez inne organizacje społeczeństwa obywatelskiego, a także przez instytucje kształcenia i szkolenia, które zapewniają opracowania dotyczące pracy z młodzieżą.

6.

Ponieważ kształcenie i szkolenie osób pracujących z młodzieżą musi być dostosowane do warunków krajowych, nie zawsze możliwe jest przeniesienie odnośnych modeli i praktyk do innych państw członkowskich.

7.

Ostatnio przeprowadzone badania i ankiety (2) wskazują na niedobory, jeśli chodzi o dobrej jakości kształcenie w dziedzinie pracy z młodzieżą, oraz niedobory szkoleń dla osób pracujących z młodzieżą w Europie. Brakuje również informacji i danych na temat potrzeb w zakresie kształcenia i szkolenia oraz na temat możliwości istniejących w różnych państwach członkowskich.

8.

Wysokiej jakości, elastyczne i zorientowane na praktykę kształcenie i szkolenie osób pracujących z młodzieżą, poparte regularnymi badaniami naukowymi, stanowią zasadniczy warunek wstępny i narzędzie promowania zarówno jakości pracy z młodzieżą, jak i uznania dla tej pracy.

PODKREŚLAJĄC:

9.

Potrzebę rozwijania i zapewniania dobrej jakości kształcenia i szkolenia osób pracujących z młodzieżą, z wykorzystaniem różnorodności charakteryzującej pracę z młodzieżą w Europie.

10.

Potrzebę dalszego badania ścieżek edukacyjnych i ścieżek uczenia się osób, które pracują z młodzieżą za wynagrodzeniem i na zasadzie wolontariatu. Brakuje wiedzy na temat tego, w jaki sposób edukacja formalna i uczenie się pozaformalne przydają się osobom pracującym z młodzieżą w faktycznym wykonywaniu pracy z młodzieżą i w jaki sposób przygotowują je do tej pracy. Istnieje również potrzeba określenia ścieżek zawodowych osób pracujących z młodzieżą i zapewnienia głębszego wglądu w to, w jaki sposób zarządzane są organizacje młodzieżowe, organizacje zajmujące się pracą z młodzieżą oraz praca z młodzieżą prowadzona na szczeblu lokalnym lub regionalnym w celu wsparcia uczenia się i szkolenia w miejscu pracy. Potrzebne są również dalsze informacje na temat tego, jak wyposażyć stowarzyszenia i sieci zrzeszające osoby pracujące z młodzieżą w zdolności do partnerskiego uczenia się, wzajemnego doradztwa i wzajemnego wsparcia, i wzmocnić je w tym zakresie.

11.

Kluczową rolę badań oraz opartych na praktyce i oddolnych perspektyw i podejść do kształcenia i szkolenia osób pracujących z młodzieżą.

12.

Znaczenie i potencjał, jaki w dziedzinie kształcenia i szkolenia osób pracujących z młodzieżą mają: partnerskie uczenie się, partnerski coaching, mentoring oraz praktyka nadzorowana i praktyka oparta na refleksji.

13.

Uznawanie różnorodności kompetencji (3), których osoby pracujące z młodzieżą potrzebują do pracy z młodymi ludźmi w miarę, jak sytuacje życiowe młodych ludzi ewoluują.

14.

Znaczenie początkowego i ciągłego kształcenia i szkolenia osób pracujących z młodzieżą dla zapewnienia, by potrafili działać w obliczu pojawiających się wyzwań istotnych dla młodych ludzi – takich jak te związane z cyfryzacją, migracją, zmianą klimatu, zmieniającym się rynkiem pracy, zagrożeniami dla demokracji i praw człowieka oraz zwiększoną niepewnością – oraz na nie reagować.

15.

Możliwość uznania kształcenia i szkolenia osób pracujących z młodzieżą za jedno z narzędzi służących do realizacji celów europejskiej polityki młodzieżowej i strategii na rzecz pracy z młodzieżą, w szczególności strategii Unii Europejskiej na rzecz młodzieży na lata 2019–2027.

16.

Znaczenie tworzenia lub wzmacniania, stosownie do przypadku, trwałych struktur i zasobów na potrzeby rozwijania kształcenia i szkolenia osób pracujących z młodzieżą w Europie.

WZYWAJĄ PAŃSTWA CZŁONKOWSKIE I KOMISJĘ EUROPEJSKĄ, ABY W SWOICH OBSZARACH KOMPETENCJI I NA ODPOWIEDNICH SZCZEBLACH, Z NALEŻYTYM UWZGLĘDNIENIEM ZASADY POMOCNICZOŚCI:

17.

W oparciu o istniejące zestawienia – prowadziły dalsze badania dotyczące obecnych systemów kształcenia i szkolenia osób pracujących z młodzieżą w Europie, aby pogłębić wiedzę na temat wpływu polityk, metod i narzędzi opracowanych na szczeblu europejskim na kształcenie i szkolenie osób pracujących z młodzieżą w państwach członkowskich. W miarę możliwości informacje należy zbierać za pośrednictwem dostępnych instrumentów, takich jak Europejskie Centrum Wiedzy o Polityce Młodzieżowej i serwis internetowy Youth Wiki.

18.

Wypracowały wspólne dla państw członkowskich rozumienie, na czym polega dobrej jakości kształcenie i szkolenie osób pracujących z młodzieżą i jakie są jego cele, wspierając opracowywanie elastycznych, opartych na praktyce i wielopoziomowych podejść do kształcenia i szkolenia osób pracujących z młodzieżą, które to podejścia można dostosowywać do krajowych, regionalnych i lokalnych potrzeb i oczekiwań w każdym państwie członkowskim.

19.

Stworzyły oparte na kompetencjach ramy formalnego i pozaformalnego kształcenia i szkolenia osób pracujących z młodzieżą, które to ramy odzwierciedlają różnice w potrzebach w zakresie szkolenia osób pracujących z młodzieżą w oparciu o umowę o pracę / za wynagrodzeniem, osób pragnących zająć się zawodowo pracą z młodzieżą, wolontariuszy i liderów młodzieżowych i które opierają się na partnerskim uczeniu się oraz wykorzystują cyfrowe uczenie się i inne innowacyjne metody. Takie ramy nie będą nakładać żadnych wymogów formalnych na krajowe programy edukacyjne i będą w pełni respektować kompetencje krajowe.

20.

Zachęcały państwa członkowskie do sporządzenia, w stosownym przypadku, zestawienia odnoszącego się do konkretnego kraju i dotyczącego kompetencji niezbędnych w pracy z młodzieżą i ich kluczowych elementów oraz do – odpowiednio – dokonywania oceny, uaktualniania lub dalszego rozwijania programów kształcenia i szkolenia osób pracujących z młodzieżą, prowadzonych przez instytucje kształcenia lub szkolenia szczebla lokalnego, regionalnego lub krajowego lub przez organizacje zapewniające szkolenie w zakresie pracy z młodzieżą, w odniesieniu do zarówno uczenia się początkowego, jak i ciągłego.

21.

Zachęcały państwa członkowskie, Komisję Europejską i odnośne krajowe instytucje i podmioty zajmujące się pracą z młodzieżą do wspólnej pracy z Radą Europy, organizacjami młodzieżowymi i innymi odpowiednimi organizacjami i sieciami nad dalszym rozwijaniem, na szczeblu europejskim, kształcenia i szkolenia osób pracujących z młodzieżą.

22.

Propagowały i ułatwiały dwustronną i wielostronną współpracę – w szczególności na poziomie interdyscyplinarnym – między administracjami publicznymi w państwach członkowskich, szkołami wyższymi, instytucjami edukacyjnymi, w tym instytucjami kształcenia zawodowego i organizacjami dysponującymi programami kształcenia i szkolenia dla osób pracujących z młodzieżą oraz tymi, którzy starają się opracować takie programy.

23.

Promowały stałą współpracę między publicznymi podmiotami prowadzącymi pracę z młodzieżą a organizacjami społeczeństwa obywatelskiego zaangażowanymi w kształcenie i szkolenie osób pracujących z młodzieżą z myślą o wymianie doświadczeń i dzieleniu się inspiracjami w całej Europie. W tym celu w stosownych przypadkach należy wykorzystać możliwości oferowane przez odnośne programy UE, takie jak Erasmus+.

24.

Wzmacniały kształcenie i szkolenie osób pracujących z młodzieżą, badania związane z pracą młodzieżą oraz uznawanie uczenia się pozaformalnego w dziedzinie pracy z młodzieżą, przez zapewnianie możliwości w zakresie wymiany, współpracy i tworzenia sieci, skutecznie wykorzystując w tym celu możliwości oferowane przez unijne programy i fundusze, takie jak Erasmus+, Europejski Korpus Solidarności, europejskie fundusze strukturalne i inwestycyjne, „Horyzont 2020” i Kreatywna Europa.

ZWRACAJĄ SIĘ DO KOMISJI EUROPEJSKIEJ, BY:

25.

Rozważyła – przed końcem 2021 r. – warianty dalszego rozwijania kształcenia i szkolenia osób pracujących z młodzieżą, w tym opracowanie zalecenia Rady na ten temat.

26.

Działała na rzecz zwiększenia kompetencji cyfrowych w drodze uczenia się i szkolenia pozaformalnego, z uwzględnieniem aktualizacji istniejącego Planu działania w dziedzinie edukacji cyfrowej w celu objęcia nim pracy z młodzieżą.

---

(1)  Zob. odesłania w załączniku.

(2)  Zob. pkt 4 w załączniku.

(3)  Tomi Kiilakoski i Marko Kovacic: Sprawozdanie z Konferencji w sprawie młodzieży (Helsinki, 1–3 lipca 2019 r.), Youth work (education) in flux: contemporary challenges in an erratic Europe.

Konkluzje Rady w sprawie Eurojustu: unijna jednostka współpracy wymiarów sprawiedliwości w erze cyfrowej

(2019/C 412/04)

RADA PRZYJMUJE NASTĘPUJĄCE KONKLUZJE:

1.

Rada nawiązuje do nowego programu strategicznego na lata 2019–2024 przyjętego przez Radę Europejską w dniu 20 czerwca 2019 r., w którym jako jeden z kluczowych priorytetów kolejnego cyklu instytucjonalnego wskazano ochronę obywateli i swobód. Zgodnie z tym programem strategicznym Unia zobowiązuje się oprzeć swoje działania na coraz bardziej zdecydowanej walce z terroryzmem i przestępczością transgraniczną, zacieśniając współpracę i usprawniając wymianę informacji oraz dalej rozwijając wspólne unijne instrumenty.

2.

Rada wyraża zadowolenie z rocznego sprawozdania Eurojustu za rok 2018 (7944/19) oraz z dalszego postępu, jaki Eurojust poczynił w wypełnianiu swojej misji jednego z kluczowych podmiotów ułatwiających i wzmacniających koordynację i współpracę w dziedzinie wymiaru sprawiedliwości między krajowymi organami w zakresie prowadzenia postępowań przygotowawczych oraz wnoszenia i popierania oskarżeń w sprawach, które dotyczą najpoważniejszych form przestępczości transgranicznej, w szczególności terroryzmu, handlu ludźmi, przemytu migrantów, cyberprzestępczości i korupcji. Tak jak w poprzednich latach, w roku 2018 odnotowano stały wzrost, jeśli chodzi o nowe sprawy wnoszone do Eurojustu.

3.

Rada z zadowoleniem stwierdza, że Eurojust zawarł nowe umowy o współpracy z Albanią i Gruzją i zakończył negocjacje w sprawie umowy o współpracy z Serbią oraz że do Eurojustu oddelegowano nowych prokuratorów łącznikowych. Wspomniane umowy o współpracy z zainteresowanymi państwami trzecimi w zasadniczy sposób przyczyniają się do ułatwienia współpracy wymiarów sprawiedliwości, podobnie jak prokuratorzy łącznikowi. Może to przynosić korzyści także innym podmiotom, w szczególności Prokuraturze Europejskiej ustanowionej rozporządzeniem (UE) 2017/1939 (1). Zachęca się Eurojust do zapewnienia, by nowe umowy o współpracy weszły w życie jak najszybciej, a w każdym razie przed dniem 12 grudnia 2019 r., kiedy to zacznie być stosowane rozporządzenie (UE) nr 2018/1727 (2). Zachęca się Eurojust do przeanalizowania potrzeby zawarcia umów o współpracy z innymi państwami trzecimi w kontekście ustanowienia strategii współpracy na podstawie art. 52 ust. 1 tego rozporządzenia. Rada zwraca się również do Komisji, by tak szybko jak to możliwe po dacie rozpoczęcia stosowania tego rozporządzenia przygotowała zalecenia w sprawie otwarcia negocjacji dotyczących umów międzynarodowych.

4.

Rada z zadowoleniem przyjmuje fakt, że we wrześniu 2019 r. uruchomiono w Eurojuście sądowy rejestr antyterrorystyczny, gromadzący informacje sądowe na temat postępowań dotyczących zwalczania terroryzmu pochodzące ze wszystkich państw członkowskich UE. Rejestr ten, zawierający informacje przekazywane przez państwa członkowskie zgodnie z decyzją Rady 2005/671/WSiSW (3), zwiększy skuteczność UE i jej państw członkowskich w walce z terroryzmem. Zważywszy że przekazywanie informacji Eurojustowi przez właściwe organy państw członkowskich jest warunkiem wstępnym skutecznego działania sądowego rejestru antyterrorystycznego i wnoszenia przez niego wartości dodanej do postępowań przygotowawczych prowadzonych przez organy państw członkowskich, Rada przypomina o obowiązkach państw członkowskich w zakresie przekazywania takich informacji zgodnie z decyzją Rady 2005/671/WSiSW.

Rola Eurojustu

5.

Rada podkreśla, że Eurojust jest jednym z kluczowych podmiotów w przestrzeni wolności, bezpieczeństwa i sprawiedliwości. Odgrywa on szczególną i aktywną rolę w koordynowaniu spraw w dziedzinie współpracy wymiarów sprawiedliwości w Unii. Eurojust jest jedyną agencją UE koordynującą działania organów wymiaru sprawiedliwości w każdym segmencie łańcucha bezpieczeństwa. Odgrywa wyjątkową i zasadniczą rolę w koordynowaniu istotnych transgranicznych postępowań przygotowawczych oraz wnoszenia i popierania oskarżeń – prowadzonych przez krajowe organy odpowiedzialne za postępowania przygotowawcze i organy właściwe w zakresie wnoszenia i popierania oskarżeń – na każdym etapie postępowania karnego, od momentu wszczęcia postępowania przygotowawczego w sprawie przestępstwa do prawomocnego wyroku.

6.

Podczas gdy Agencja Unii Europejskiej ds. Współpracy Organów Ścigania (Europol) jest odpowiedzialna za wspieranie organów ścigania w państwach członkowskich w zakresie zapobiegania i zwalczania poważnej przestępczości transgranicznej, misją Eurojustu jest wspieranie i wzmacnianie koordynacji i współpracy między krajowymi organami prowadzącymi postępowania przygotowawcze i organami właściwymi w zakresie wnoszenia i popierania oskarżeń zarówno na etapie postępowań przygotowawczych, jak i na etapie wnoszenia i popierania oskarżeń dotyczących poważnych przestępstw transgranicznych. Eurojust i Europol wzajemnie się uzupełniają i powinny kontynuować wysiłki na rzecz ścisłej i komplementarnej współpracy. Rada jest głęboko przekonana, że zarówno Europol, jak i Eurojust mają interes w tym, by obie agencje działały dobrze i sprawnie, ponieważ każda z nich w ramach swojego mandatu ma ten sam cel: skuteczniej zwalczać poważną przestępczość transgraniczną w UE i w ten sposób tworzyć bezpieczniejszą Europę.

7.

Prokuratura Europejska i Eurojust powinny nawiązać i utrzymywać bliskie stosunki oparte na wzajemnej współpracy w ramach swoich odnośnych mandatów i kompetencji oraz na rozwijaniu wzajemnych powiązań operacyjnych, administracyjnych i zarządczych, o czym mowa w art. 100 rozporządzenia (UE) 2017/1939 w sprawie Prokuratury Europejskiej i w art. 50 rozporządzenia (UE) 2018/1727 w sprawie Eurojustu. Eurojust może odgrywać ważną rolę w pracach Prokuratury Europejskiej, w szczególności na wczesnych etapach jej funkcjonowania. Może też mieć zasadnicze znaczenie w przypadkach, w których zaangażowane są zarówno uczestniczące, jak i nieuczestniczące państwa członkowskie, a także w przypadkach nadużyć niewchodzących w zakres kompetencji Prokuratury Europejskiej. Oba podmioty mają wyjątkową rolę i miejsce w unijnej przestrzeni wolności, bezpieczeństwa i sprawiedliwości. Rada wzywa Eurojust do nawiązania bliskich stosunków z Prokuraturą Europejską, gdy tylko rozpocznie ona działalność operacyjną. Eurojust powinien dążyć do wspierania Prokuratury Europejskiej, w szczególności po jej uruchomieniu, w tym poprzez dzielenie się z nią zgromadzoną w ciągu niemal 20 lat wiedzą fachową w zakresie koordynacji i wspierania złożonych transgranicznych postępowań przygotowawczych oraz w zakresie stosunków z państwami spoza UE. Należy jak najszybciej ustanowić uzgodnienia robocze między Prokuraturą Europejską a Eurojustem.

8.

Rada podkreśla również znaczenie współpracy między Eurojustem a innymi organami i jednostkami organizacyjnymi UE, takimi jak OLAF i Frontex. Wszystkie te unijne podmioty powinny – w ramach swoich odnośnych mandatów – współpracować w celu określenia dalszych synergii i w celu pełnego wykorzystania w spójny sposób swoich mocnych stron, tak by pomóc państwom członkowskim w staraniach na rzecz stworzenia obywatelom UE bardziej bezpiecznego środowiska.

9.

Rada zachęca Eurojust, by nadal w pełni wykorzystywał swoją wyjątkową pozycję i wzmacniał swoją aktywną rolę, przedstawiając uwagi na temat rozwoju sytuacji i tendencji w zakresie przestępczości i zjawisk przestępczych w UE i poza nią, a także zwiększając wiedzę i gotowość organów krajowych poprzez dzielenie się z nimi informacjami.

Cyfrowy wymiar sprawiedliwości w sprawach karnych i zautomatyzowany system zarządzania sprawami (CMS)

10.

Rada podkreśla, że współpraca policyjna i współpraca wymiarów sprawiedliwości w UE wymaga poprawy wymiany informacji i zapewnienia interoperacyjności między systemami informacyjnymi UE przy pełnym poszanowaniu wymogów ochrony danych, ponieważ wzmocni to szybką, godną zaufania i bezpieczną wymianę informacji i dowodów między agencjami i organami, takimi jak Europol, OLAF, Frontex, Prokuratura Europejska i Eurojust. Eurojust ma do odegrania kluczową rolę w zapewnieniu, by możliwe było zestawianie danych krajowych służące ustaleniu powiązań pomiędzy różnymi postępowaniami przygotowawczymi w sprawach karnych. W tym celu należy zapewnić, by przedstawiciele krajowi Eurojustu mieli dostęp do systemu wymiany elektronicznego materiału dowodowego tworzonego przez Komisję i obsługiwanego przez państwa członkowskie.

11.

Rada zachęca Komisję i Eurojust do kontynuowania inicjatywy dotyczącej cyfrowego wymiaru sprawiedliwości w sprawach karnych, przedstawionej na posiedzeniu Rady (ds. Wymiaru Sprawiedliwości i Spraw Wewnętrznych) w dniu 6 grudnia 2018 r., która to inicjatywa ma umożliwić organom wymiaru sprawiedliwości w Unii wzajemne łączenie się w bezpieczny sposób w celu wysyłania i przyjmowania (szczególnie chronionych) informacji w sprawach karnych. W tym kontekście należy wziąć pod uwagę istniejące rozwiązania informatyczne, takie jak system wymiany elektronicznego materiału dowodowego oraz aplikacja sieci bezpiecznej wymiany informacji (SIENA).

12.

Istotne jest, aby infrastruktura informatyczna i zautomatyzowany system zarządzania sprawami (CMS) Eurojustu funkcjonowały sprawnie i prawidłowo, przy pełnym poszanowaniu wymogów ochrony danych, tak aby Eurojust mógł wspierać krajowe organy wymiaru sprawiedliwości zajmujące się poważnymi transgranicznymi sprawami karnymi. Ma to zasadnicze znaczenie dla umożliwienia Eurojustowi dostarczania właściwym organom krajowym potrzebnych im informacji i informacji zwrotnych na temat wyników przetwarzania informacji, zgodnie z ramami prawnymi Eurojustu. Obecny system CMS jest dość stary i nie stanowi odpowiedniego wsparcia dla wymiany informacji. W związku z tym Eurojust powinien zastanowić się nad sposobami udoskonalenia i zmodernizowania CMS, biorąc pod uwagę interoperacyjność z istniejącymi rozwiązaniami lub rozwiązaniami, które właśnie powstają (jak np. system wymiany elektronicznego materiału dowodowego).

Nowe rozporządzenie o Eurojuście

13.

Rozporządzenie (UE) 2018/1727 w sprawie Eurojustu będzie stosowane od dnia 12 grudnia 2019 r. Nowe ramy prawne umożliwią Eurojustowi efektywniejsze rozpatrywanie coraz większej liczby wniosków składanych przez organy krajowe, zwłaszcza w odniesieniu do priorytetowych obszarów przestępczości, takich jak terroryzm, handel ludźmi, przemyt migrantów, cyberprzestępczość i korupcja.

14.

Jak tylko rozporządzenie zacznie być stosowane, kolegium Eurojustu może formalnie przedstawić projekt nowego regulaminu wewnętrznego Eurojustu zgodnie z art. 5 ust. 5 rozporządzenia. Kolegium Eurojustu może przyjąć ten regulamin po zatwierdzeniu go przez Radę. Zachęca się odpowiednie podmioty do przeprowadzenia wszelkich niezbędnych prac w celu promowania szybkiego przyjęcia takiego regulaminu, co powinno umożliwić Eurojustowi efektywniejsze wykonywanie jego funkcji.

15.

Rada uważa za niezwykle ważne, by Eurojust mógł skoncentrować się na swojej pracy operacyjnej, zwłaszcza że liczba spraw stale wzrasta. W tym celu zachęca się Eurojust do dalszego wdrażania zmian, które doprowadzą do bardziej skutecznego i nowoczesnego zarządzania Eurojustem jako agencją UE. Uwzględniając wyjątkową rolę Eurojustu na szczeblu UE w koordynowaniu postępowań przygotowawczych oraz wnoszenia i popierania oskarżeń dotyczących poważnych przestępstw transgranicznych, w tym jego znaczące wsparcie na rzecz wspólnych zespołów dochodzeniowo-śledczych, należy zadbać o to, by Eurojust mógł skupić się na sprawach wymagających takiej koordynacji. Inne sprawy, w których rozwiązywaniu mogłyby pomóc wymiana informacji lub przekazywanie dokumentów sądowych, powinny być rozpatrywane z wykorzystaniem innych kanałów, takich jak Europejska Sieć Sądowa w sprawach karnych.

16.

Rada z zadowoleniem przyjmuje zawarcie umowy między Eurojustem a Danią; dzięki niej stosowanie rozporządzenia w sprawie Eurojustu wypełnia wszystkie luki w unijnej współpracy wymiarów sprawiedliwości.

Poprawa współpracy i koordynacji z sieciami

17.

Rada nawiązuje do swoich konkluzji z dnia 6 czerwca 2019 r.„Synergie między Eurojustem a sieciami utworzonymi przez Radę w obszarze współpracy wymiarów sprawiedliwości w sprawach karnych” (Dz.U. C 207 z 18.6.2019, s. 1). Rada zachęca Eurojust, by we współpracy z Europejską Siecią Sądową, siecią punktów kontaktowych ds. ścigania ludobójstwa, siecią ds. wspólnych zespołów dochodzeniowo-śledczych i europejską siecią sądową ds. cyberprzestępczości wdrożył konkluzje zawarte w tym dokumencie, które należy odczytywać łącznie z propozycjami i zaleceniami przedstawionymi w załączonym do nich wspólnym dokumencie.

Zasoby

18.

Rada nawiązuje do konkluzji Rady Europejskiej z dnia 18 października 2018 r. zawierających apel o zapewnienie Eurojustowi, a także Europolowi, odpowiednich zasobów, by agencje te mogły sprostać nowym wyzwaniom związanym z rozwojem technologicznym i zmieniającym się krajobrazem zagrożeń dla bezpieczeństwa, w tym przez współpracę międzyagencyjną i usprawniony dostęp do danych. Obecne zagrożenia dla bezpieczeństwa UE i jej państw członkowskich – stwarzane przez terroryzm, przemyt migrantów, cyberprzestępczość, handel ludźmi i handel narkotykami – wciąż wymagają skutecznej reakcji ze strony policji i wymiaru sprawiedliwości. Mając to na względzie, Rada podkreśla, że – w celu zapewnienia kompleksowego bezpieczeństwa w Unii – łańcuch bezpieczeństwa i wymiaru sprawiedliwości w sprawach karnych powinien być postrzegany jako całość. W związku z tym należy uznać znaczenie i rolę wszystkich podmiotów uczestniczących w tym łańcuchu, by zapobiec zakłóceniom w jednej części łańcucha lub, co gorsza, bezkarności.

19.

Rada uznaje, że Eurojust zmaga się ze stale rosnącym obciążeniem pracą, wynikającym m.in. z nowych zadań Eurojustu, takich jak zadania związane z sądowym rejestrem antyterrorystycznym, nasilającą się współpracą z państwami trzecimi i praktycznym wdrażaniem rozporządzenia (UE) 2018/1727. Chociaż obciążenie pracą i zadaniami operacyjnymi znacznie wzrosło, wzrostowi temu nie towarzyszy zwiększenie budżetu Eurojustu. Ponadto Rada podkreśla, że proponowany wzrost środków finansowych przeznaczonych dla agencji zajmujących się zapewnianiem porządku publicznego w kontekście kolejnych wieloletnich ram finansowych, potencjalnie prowadzący do większej liczby spraw, może mieć dodatkowy wpływ na obciążenie Eurojustu pracą. Rada ponownie zauważa, jak istotne dla umożliwienia Eurojustowi sprawnego wykonywania jego zadań są infrastruktura informatyczna i zautomatyzowany system zarządzania sprawami (CMS), które są efektywne i nowoczesne i które funkcjonują prawidłowo. Rada uznaje, że wprowadzenie takich ulepszeń wymaga odpowiednich zasobów ludzkich i finansowych.

20.

W związku z powyższym Rada uważa, że Eurojust powinien dysponować odpowiednimi zasobami, w tym na potrzeby sieci, które zależą od budżetu Eurojustu, w celu zapewnienia jego prawidłowego funkcjonowania jako jednego z istotnych podmiotów w łańcuchu bezpieczeństwa i wymiaru sprawiedliwości w sprawach karnych w UE, a także w celu zapewnienia stałego rozwoju jego ważnych prac strategicznych i operacyjnych.

---

(1)  Rozporządzenie Rady (UE) 2017/1939 z dnia 12 października 2017 r. wdrażające wzmocnioną współpracę w zakresie ustanowienia Prokuratury Europejskiej

(Dz.U. L 283 z 31.10.2017, s. 1).

(2)  Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2018/1727 z dnia

14 listopada 2018 r. w sprawie Agencji Unii Europejskiej ds. Współpracy Wymiarów Sprawiedliwości w Sprawach Karnych (Eurojust) oraz zastąpienia i uchylenia decyzji Rady 2002/187/WSiSW (Dz.U. L 295 z 21.11.2018, s. 138).

(3)  Decyzja Rady 2005/671/WSiSW z dnia 20 września 2005 r. w sprawie wymiany informacji i współpracy dotyczącej przestępstw terrorystycznych (Dz.U. L 253 z 29.9.2005, s. 22).

Kursy walutowe euro (1)

6 grudnia 2019 r.

(2019/C 412/05)

1 euro =

	Waluta	Kurs wymiany
USD	Dolar amerykański	1,1094
JPY	Jen	120,44
DKK	Korona duńska	7,4722
GBP	Funt szterling	0,84453
SEK	Korona szwedzka	10,5183
CHF	Frank szwajcarski	1,0968
ISK	Korona islandzka	134,60
NOK	Korona norweska	10,1235
BGN	Lew	1,9558
CZK	Korona czeska	25,533
HUF	Forint węgierski	330,19
PLN	Złoty polski	4,2772
RON	Lej rumuński	4,7800
TRY	Lir turecki	6,3893
AUD	Dolar australijski	1,6190
CAD	Dolar kanadyjski	1,4618
HKD	Dolar Hongkongu	8,6852
NZD	Dolar nowozelandzki	1,6886
SGD	Dolar singapurski	1,5084
KRW	Won	1 317,31
ZAR	Rand	16,2232
CNY	Yuan renminbi	7,7993
HRK	Kuna chorwacka	7,4390
IDR	Rupia indonezyjska	15 554,41
MYR	Ringgit malezyjski	4,6145
PHP	Peso filipińskie	56,348
RUB	Rubel rosyjski	70,7441
THB	Bat tajlandzki	33,645
BRL	Real	4,6402
MXN	Peso meksykańskie	21,4658
INR	Rupia indyjska	79,0435

---

(1)  Źródło: referencyjny kurs wymiany walut opublikowany przez EBC.

Zgłoszenie zamiaru koncentracji

Sprawa M.9559 – Telefónica/Prosegur/Prosegur Alarmas España

Sprawa, która może kwalifikować się do rozpatrzenia w ramach procedury uproszczonej

(Tekst mający znaczenie dla EOG)

(2019/C 412/06)

---

(1)  Dz.U. L 24 z 29.1.2004, s. 1 („rozporządzenie w sprawie kontroli łączenia przedsiębiorstw”).

(2)  Dz.U. C 366 z 14.12.2013, s. 5.

Zgłoszenie zamiaru koncentracji

(Sprawa M.9653 – Pon Tyre Group/Gilde Fund V/Gundlach Automotive Corporation)

Sprawa, która może kwalifikować się do rozpatrzenia w ramach procedury uproszczonej

(Tekst mający znaczenie dla EOG)

(2019/C 412/07)

---

(1)  Dz.U. L 24 z 29.1.2004, s. 1 („rozporządzenie w sprawie kontroli łączenia przedsiębiorstw”).

(2)  Dz.U. C 366 z 14.12.2013, s. 5.

Zgłoszenie zamiaru koncentracji

(Sprawa nr M.9586 – SEGRO/PSPIB/7R PROJEKT 5)

Sprawa, która może kwalifikować się do rozpatrzenia w ramach procedury uproszczonej

(Tekst mający znaczenie dla EOG)

(2019/C 412/08)

---

(1)  Dz.U. L 24 z 29.1.2004, s. 1 („rozporządzenie w sprawie kontroli łączenia przedsiębiorstw”).

(2)  Dz.U. C 366 z 14.12.2013, s. 5.

Publikacja informacji dotyczącej zatwierdzenia standardowej zmiany w specyfikacji produktu sektora wina objętego nazwą pochodzenia, o której to zmianie mowa w art. 17 ust. 2 i 3 rozporządzenia delegowanego Komisji (UE) 2019/33

(2019/C 412/09)

Niniejsza informacja zostaje opublikowana zgodnie z art. 17 ust. 5 rozporządzenia delegowanego Komisji (UE) 2019/33 (1).

POWIADAMIANIE O ZATWIERDZENIU STANDARDOWEJ ZMIANY

„Prosecco”

PDO-IT-A0516-AM06

Data przekazania informacji: 3 września 2019 r.

OPIS I UZASADNIENIE ZATWIERDZONEJ ZMIANY

1.   Punkt „Cechy charakterystyczne w momencie wprowadzenia do obrotu”

Opis: dodaje się określenia „brut nature” i „extra brut” jako nowe wersje uzupełniające wersje „brut”, „extra dry”, „dry” i „demi sec” w kategorii win musujących.

Uzasadnienie: zmiana ta pozwala na stosowanie określeń „brut nature” i „extra brut” w odniesieniu do win musujących produkowanych tradycyjnie z cukrem resztkowym w granicach dozwolonych zgodnie z obowiązującym prawodawstwem; określenia te dostarczają konsumentom więcej informacji na temat specyfiki produktu i jego organoleptycznych cech charakterystycznych przy spożyciu: od „brut nature” po „demi-sec”.

Zmiana dotyczy art. 5 i 6 specyfikacji produktu oraz sekcji 1.4 (Opis win) jednolitego dokumentu.

2.   Punkt „Pakowanie”

Opis: należy stosować zamknięcia o zawartości korka wynoszącej co najmniej 51 % (masy), a zawartość korka w części zamknięcia, która wchodzi w kontakt z winem, nie może wynosić mniej niż 51 %.

Uzasadnienie: celem tej zmiany jest poprawa wizerunku win musujących objętych ChNP „Prosecco”: w rzeczywistości celem stosowania zamknięć o minimalnej zawartości korka wynoszącej 51 % masy (w tym części, która wchodzi w kontakt z winem) i do 49 % innych materiałów dopuszczonych zgodnie z obowiązującym prawodawstwem jest ochrona prestiżu i tradycji tych produktów przy jednoczesnym zagwarantowaniu lepszej ochrony właściwości wina musującego.

Zmiana dotyczy art. 8 specyfikacji produktu, ale nie ma wpływu na jednolity dokument.

JEDNOLITY DOKUMENT

1.   Nazwa produktu

Prosecco

2.   Rodzaj oznaczenia geograficznego

ChNP – chroniona nazwa pochodzenia

3.   Kategorie produktów sektora wina

1.

Wino

4.	Wino musujące

5.	Gatunkowe wino musujące

6.	Aromatyczne gatunkowe wino musujące

8.	Wino półmusujące

4.   Opis wina (win)

Prosecco – wino

barwa: słomkowożółta;

aromat: elegancki, charakterystyczny, typowy dla winogron, z których jest produkowane;

smak: wytrawny do półsłodkiego, świeży i charakterystyczny;

minimalna całkowita objętościowa zawartość alkoholu: 10,50 %;

minimalna zawartość ekstraktu bezcukrowego: 14 g/l.

Wszelkie parametry analityczne nieprzedstawione w poniższej tabeli są zgodne z przedziałami określonymi w przepisach krajowych i unijnych.

Ogólne właściwości analityczne
Maksymalna całkowita zawartość alkoholu (w % objętości)
Minimalna rzeczywista zawartość alkoholu (w % objętości)
Minimalna ogólna kwasowość miareczkowa	4,5 grama na litr, wyrażona jako kwas winowy
Maksymalna kwasowość lotna (w miliekwiwalentach na litr)
Maksymalna całkowita zawartość dwutlenku siarki (w miligramach na litr)

Prosecco – wino musujące, gatunkowe wino musujące i aromatyczne gatunkowe wino musujące

barwa: słomkowożółta o różnej intensywności, lśniąca, z trwałą pianką;

aromat: elegancki, charakterystyczny, typowy dla winogron, z których jest produkowane;

smak: od „brut nature” po „demi-sec”, świeży i charakterystyczny;

minimalna całkowita objętościowa zawartość alkoholu: 11,00 %;

minimalna zawartość ekstraktu bezcukrowego: 14 g/l.

Wszelkie parametry analityczne nieprzedstawione w poniższej tabeli są zgodne z przedziałami określonymi w przepisach krajowych i unijnych.

Ogólne właściwości analityczne
Maksymalna całkowita zawartość alkoholu (w % objętości)
Minimalna rzeczywista zawartość alkoholu (w % objętości)
Minimalna ogólna kwasowość miareczkowa	4,5 grama na litr, wyrażona jako kwas winowy
Maksymalna kwasowość lotna (w miliekwiwalentach na litr)
Maksymalna całkowita zawartość dwutlenku siarki (w miligramach na litr)

Prosecco – wino półmusujące

barwa: słomkowożółta o różnej intensywności, lśniąca, z widocznym powstawaniem pęcherzyków;

aromat: elegancki, charakterystyczny, typowy dla winogron, z których jest produkowane;

smak: wytrawny do półsłodkiego, świeży i charakterystyczny;

minimalna całkowita objętościowa zawartość alkoholu: 10,50 %;

minimalna zawartość ekstraktu bezcukrowego: 14 g/l.

W przypadku rodzaju półmusującego wytwarzanego tradycyjnie przez fermentację w butelce organoleptyczne cechy charakterystyczne przy spożyciu mogą się różnić:

barwa: możliwa obecność zmętnienia;

aromat: przyjemny i charakterystyczny, potencjalnie z nutami skórki chleba i drożdży;

smak: wytrawny, pienisty, owocowy, potencjalnie z nutami skórki chleba i drożdży.

Wszelkie parametry analityczne nieprzedstawione w poniższej tabeli są zgodne z przedziałami określonymi w przepisach krajowych i unijnych.

Ogólne właściwości analityczne
Maksymalna całkowita zawartość alkoholu (w % objętości)
Minimalna rzeczywista zawartość alkoholu (w % objętości)
Minimalna ogólna kwasowość miareczkowa	4,0 gramy na litr, wyrażona jako kwas winowy
Maksymalna kwasowość lotna (w miliekwiwalentach na litr)
Maksymalna całkowita zawartość dwutlenku siarki (w miligramach na litr)

5.   Praktyki winiarskie

a)   podstawowe praktyki enologiczne

Praktyka enologiczna wykorzystująca część produktu przeznaczoną do przygotowania wina musującego lub gatunkowego wina musującego

Szczególne praktyki enologiczne

W przypadku części produktu przeznaczonej do przygotowania wina musującego i gatunkowego wina musującego dozwolone jest dodawanie produktów wytwarzanych z winogron Chardonnay, Pinot Bianco, Pinot Grigio i Pinot Nero (wino białe), samodzielnie lub wraz z innymi odmianami do maksymalnej zawartości 15 %, pod warunkiem że winogrona odmiany „Glera” stosowane w procesie produkcji wina uprawia się w winnicach zajmujących się uprawą jednej odmiany lub w winnicach, w których obecność odmian winorośli stanowiących mniejszość innych niż dozwolone przez tę praktykę nie przekracza 15 %.

b)   maksymalne zbiory

Prosecco

18 000,0 kg winogron z hektara

Prosecco

135,0 hektolitrów z hektara

6.   Wyznaczony obszar geograficzny

Winogrona użyte do produkcji wina objętego kontrolowaną nazwą pochodzenia „Prosecco” muszą być produkowane na obszarze utworzonym przez prowincje Belluno, Gorycja, Padwa, Pordenone, Treviso, Triest, Udine, Wenecja i Vicenza.

7.   Główne odmiany winorośli do produkcji wina

Glera lunga B. – Serprino

Glera lunga B. – Glera

Glera B. – Serprino

8.   Opis związku lub związków

ChNP Prosecco – wszystkie kategorie win

Czynniki naturalne istotne z punktu widzenia omawianego związku

Obszar nazwy pochodzenia Prosecco, który znajduje się w północno-wschodnich Włoszech, charakteryzuje się płaskim ukształtowaniem, na którym gdzieniegdzie występują pagórkowate tereny. Klimat na tym obszarze Veneto i Friuli jest umiarkowany. Na północy Alpy stanowią barierę przed zimnymi, północnymi wiatrami, a na południu Morze Adriatyckie stanowi główną trasę wiatrów sirocco, powodując wystarczające opady, w szczególności w miesiącach letnich, łagodząc temperatury i zapewniając winoroślom niezbędną ilość wody podczas etapów powstawania pąków i gron.

Pod koniec lata, przy mniejszej liczbie godzin nasłonecznienia i przewadze suchych wiatrów bora ze wschodu, występują duże wahania temperatur między dniem i nocą, a w winogronach, które są właśnie na ostatnim etapie dojrzewania, można wykryć znaczną ilość substancji aromatycznych.

Obszar produkcji jest bogaty w minerały i pierwiastki śladowe. Gleby są głównie pochodzenia aluwialnego, mają przeważnie gliniasto-mulistą konsystencję i znaczną zawartość szkieletu gruntowego wynikającą z erozji dolomitów i osadów rzecznych, co umożliwia dobre odwadnianie gleby.

Czynniki historyczne i ludzkie

Najwcześniejsze dokumenty, w których wspomina się o winie Prosecco, pochodzą z 600 r. n.e. Opis dotyczy delikatnego białego wina pochodzącego z krasowego krajobrazu wokół Triestu, a zwłaszcza z obszaru Prosecco.

Produkcja tego wina została później przeniesiona, rozwijając się głównie w pagórkowatym regionie Veneto i Friuli.

Sukces Prosecco wynika przede wszystkim z faktu, że od pierwszych lat XX wieku wykwalifikowane podmioty opracowały najlepsze techniki prowadzenia winorośli bardzo żywotnej odmiany Glera w celu ograniczenia obciążenia produkcyjnego każdej rośliny, zapewniając winogronom właściwe dojrzewanie i zachowując ich potencjał aromatyczny. Opracowały także najlepsze techniki produkcji wina oparte na naturalnej fermentacji wtórnej, początkowo w butelce, a ostatnio w zbiornikach ze stali nierdzewnej.

W poprzednim stuleciu rozwinęła się sieć wysoko wykwalifikowanych naukowców i techników dysponujących wiedzą fachową w zakresie produkcji, której celem było udoskonalenie metody produkcji i przetwarzania Prosecco. Pomogło to ulepszyć cechy, dzięki którym wino jest rozpoznawalne i doceniane zarówno przez konsumentów krajowych, jak i międzynarodowych. Kluczowym czynnikiem była zdolność producentów do eksperymentowania z technologią produkcji wina i fermentacji wtórnej Prosecco i jej ulepszania, dzięki czemu producenci są w stanie zachować zapachy winogron w profilu aromatycznym wina.

Związek przyczynowy zachodzący pomiędzy środowiskiem geograficznym a specyficznym charakterem produktu

O prawidłowym rozwoju winorośli w sezonie wegetacyjnym decyduje łagodny klimat, w którym latem występuje deszcz i gorące wiatry sirocco.

Wahania temperatur między dniem i nocą oraz przeważające suche wiatry bora podczas końcowego etapu dojrzewania winogron sprzyjają utrzymywaniu się substancji „kwasowych” i wytwarzaniu znacznej liczby prekursorów aromatycznych, które określają nuty kwiatowe i owocowe typowe dla wina Prosecco.

Gleby aluwialne mają gliniasto-mulistą konsystencję i są dość żyzne. Pozwala to na uzyskanie doskonałych plonów pod względem ilościowym, co przyczynia się do osiągnięcia umiarkowanych poziomów nagromadzenia cukru oraz zapewnia minerały i pierwiastki śladowe potrzebne winogronom do uzyskania dobrze zrównoważonego składu chemicznego i sensorycznego. To z kolei umożliwia uzyskanie wina bazowego do win półmusujących i musujących o umiarkowanej zawartości alkoholu oraz świeżym, wytrawnym i owocowym profilu sensorycznym i smaku charakterystycznym dla Prosecco.

Produkowany rodzaj winogron – w szczególności odmiana Glera – charakteryzuje się zazwyczaj umiarkowanym nagromadzeniem cukru i optymalną zawartością kwasowości i substancji aromatycznych (dojrzałość). Zapewnia to przyjemnie aromatyczne wino bazowe o niskiej zawartości alkoholu, z którego można produkować Prosecco.

Musujące i półmusujące wersje wina Prosecco są zazwyczaj wytrawne o profilu sensorycznym charakteryzującym się jasną, słomkowożółtą barwą i równowagą między drobnymi pęcherzykami a trwałą pianką.

Bukiet wina jest delikatny i elegancki z wyraźnymi nutami kwiatowymi (białe kwiaty) i owocowymi (jabłko, gruszka, owoce egzotyczne i cytrusy). Jeśli chodzi o smak, równowaga między składnikami słodkimi i kwasowymi oraz wyrazisty smak zapewniają nuty świeżości, łagodności i rześkości.

Aby dodatkowo poprawić właściwości tego szczególnego wina w wersji musującej, stosuje się metodę charmat wykorzystywaną do naturalnej ponownej fermentacji wina bazowego w dużych pojemnikach lub zbiornikach, w których Prosecco zyskuje dynamiczność, dzięki której staje się rześkie w smaku.

Za sprawą tej metody Prosecco osiąga pełny potencjał aromatyczny, a przyjemnie świeży i charakterystyczny smak sprawia, że jest to wino tak bardzo pożądane i cenione przez konsumentów we Włoszech i w innych częściach świata.

Należy również wspomnieć o ograniczonej produkcji niemusującego wina Prosecco, które ma podobny profil sensoryczny do wyżej wymienionych rodzajów, ale z charakterystycznymi owocowymi nutami i pełniejszym, bardziej aromatycznym smakiem.

Wina objęte ChNP „Prosecco” są uznawane przez konsumentów we Włoszech i w innych częściach świata.

9.   Dodatkowe wymogi zasadnicze (pakowanie, etykietowanie i inne wymogi)

ChNP Prosecco

Ramy prawne:

przepisy UE

Rodzaj wymogów dodatkowych:

odstępstwo dotyczące produkcji na wyznaczonym obszarze geograficznym

Opis wymogu:

W drodze odstępstwa przewidzianego w art. 5 ust. 1 lit. a) rozporządzenia delegowanego Komisji (UE) 2019/33 czynności mające na celu wytwarzanie wszystkich rodzajów win można również przeprowadzać na terytorium administracyjnym gmin w prowincji Werona sąsiadującej z wyznaczonym obszarem produkcji, o ile winogrona pochodzą z winnic, w których prowadzono aktywną uprawę w dniu 30 listopada 2011 r. Ponadto czynności te można przeprowadzać również w innych prowincjach sąsiadujących z wyznaczonym obszarem produkcji, jeśli posiada się indywidualne zezwolenia wydane przez ministerstwo.

Z zastrzeżeniem indywidualnych zezwoleń wydanych przez ministerstwo i biorąc pod uwagę tradycyjne miejsca produkcji, fermentację wtórną wina bazowego dla kategorii „półmusujące” i „musujące” można również przeprowadzać w bezpośrednim sąsiedztwie wyznaczonego obszaru geograficznego, zgodnie z art. 5 ust. 2 rozporządzenia delegowanego Komisji (UE) 2019/33.

ChNP Prosecco – Dodatkowa jednostka geograficzna

Ramy prawne:

przepisy UE

Rodzaj wymogów dodatkowych:

dodatkowe przepisy dotyczące etykietowania

Opis wymogu:

W przypadku oznaczenia Prosecco zezwala się na umieszczanie na etykiecie odniesienia do „prowincji Treviso” lub „Treviso”, „prowincji Triest” lub „Triest”, lub „Pokrajina Trst” lub „Trst”, jeżeli odpowiednie partie składają się wyłącznie z winogron zebranych z winnic znajdujących się w stosownych prowincjach lub jeżeli produkt jest wytwarzany i pakowany w tej samej prowincji, w której produkuje się winogrona, zgodnie z art. 55 rozporządzenia delegowanego Komisji (UE) 2019/33 i art. 120 ust. 1 lit. g) rozporządzenia (UE) nr 1308/2013.

ChNP Prosecco

Ramy prawne:

przepisy UE

Rodzaj wymogów dodatkowych:

butelkowanie w obrębie wyznaczonego obszaru geograficznego

Opis wymogu:

Przepisy dotyczące butelkowania w obrębie wyznaczonego obszaru ustanowiono zgodnie z prawem Unii (art. 4 ust. 2 rozporządzenia (UE) nr 607/2009). Zgodnie z wyżej wspomnianymi przepisami prawnymi butelkowanie musi odbywać się w obrębie wyznaczonego obszaru geograficznego w celu ochrony jakości i renomy wina objętego ChNP „Prosecco”, a także w celu zagwarantowania jego pochodzenia i zapewnienia skuteczności odpowiednich kontroli. Szczególne cechy i właściwości wina „Prosecco”, które są związane z geograficznym obszarem pochodzenia i renomą nazwy, są w większym stopniu gwarantowane, jeśli wino jest butelkowane na obszarze produkcji, ponieważ za stosowanie i przestrzeganie wszystkich przepisów technicznych dotyczących transportu i butelkowania odpowiadają gospodarstwa na tym obszarze, które posiadają odpowiednią wiedzę fachową, a utrzymanie osiągniętej renomy leży w ich interesie. Ponadto wymóg ten gwarantuje, że producenci wina podlegają skutecznemu systemowi kontroli butelkowania prowadzonych przez właściwe organy, gdyż unika się w ten sposób wszystkich potencjalnych zagrożeń związanych z transportem produktu poza obszar w celu butelkowania. Przepis ten jest zatem korzystny dla samych producentów wina, którzy są odpowiedzialni za ochronę jakości i renomy nazwy i świadomi konieczności tej ochrony.

Link do specyfikacji produktu

https://www.politicheagricole.it/flex/cm/pages/ServeBLOB.php/L/IT/IDPagina/14390

---

(1)  Dz.U. L 9 z 11.1.2019, s. 2.