—

uwzględniając swoją rezolucję z dnia 8 marca 2011 r. zatytułowaną „Deficyt białka w UE: jak rozwiązać istniejący od dawna problem?” (1),

—

uwzględniając wniosek Komisji z dnia 14 września 2016 r. dotyczący rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady, zwanego rozporządzeniem zbiorczym, w sprawie zasad finansowych mających zastosowanie do budżetu ogólnego Unii (COM(2016)0605) oraz odnoszącą się do niego poprawkę mającą na celu uwzględnienie kierowanego do Komisji apelu o opublikowanie do końca 2018 r. „planu dotyczącego białka” (2),

—

uwzględniając unijną deklarację w sprawie soi, przedstawioną przez Niemcy i Węgry w dniu 12 czerwca 2017 r. na posiedzeniu Rady ds. Rolnictwa, a następnie podpisaną przez 14 państw członkowskich (3),

—

uwzględniając decyzję Rady 93/355/EWG z dnia 8 czerwca 1993 r. w sprawie zawarcia w ramach układu GATT protokołu ustaleń między Europejską Wspólnotą Gospodarczą a Stanami Zjednoczonymi Ameryki w sprawie wybranych nasion oleistych (4),

—

uwzględniając dokument pt. „Przekształcamy nasz świat: program działań na rzecz zrównoważonego rozwoju do roku 2030”, przyjęty w dniu 25 września 2015 r. przez Zgromadzenie Ogólne ONZ, a zwłaszcza zawarte w nim cele zrównoważonego rozwoju nr 2, 12 i 15,

—

uwzględniając podjętą przez Zgromadzenie Ogólne ONZ na jego 68. sesji decyzję o oficjalnym ogłoszeniu roku 2016 Międzynarodowym Rokiem Roślin Strączkowych, pod egidą Organizacji Narodów Zjednoczonych ds. Wyżywienia i Rolnictwa (FAO) (5),

—

uwzględniając analizę pt. „Wpływ upraw roślin wysokobiałkowych na środowisko w ramach nowej wspólnej polityki rolnej”zleconą przez Departament Tematyczny B Parlamentu na wniosek Komisji Rolnictwa i Rozwoju Wsi (6),

—

uwzględniając zorganizowane w Parlamencie Europejskim wysłuchanie na temat poprawy zaopatrzenia w rośliny wysokobiałkowe w Europie,

—

uwzględniając deklarację w sprawie soi naddunajskiej z dnia 19 stycznia 2013 r.,

—

uwzględniając art. 52 Regulaminu,

—

uwzględniając sprawozdanie Komisji Rolnictwa i Rozwoju Wsi oraz opinię Komisji Ochrony Środowiska Naturalnego, Zdrowia Publicznego i Bezpieczeństwa Żywności (A8-0121/2018),

A.

mając na uwadze, że Unia Europejska cierpi na znaczny deficyt białek roślinnych wynikający z potrzeb jej sektora produkcji zwierzęcej, który jest zależny od przywozu pasz z państw trzecich, a sytuacja ta niestety nie zmienia się pomimo wielokrotnie deklarowanych od ponad 15 lat zamiarów i inicjatyw w tym zakresie oraz pomimo wykorzystywania w materiałach paszowych produktów ubocznych z produkcji biopaliw; mając na uwadze że aktualna sytuacja w UE związana z przywozem białek roślinnych (głównie soi) z Ameryki Południowej nie jest zrównoważona i wskazuje na to, że powinniśmy podjąć bardziej energiczne działania, zwłaszcza w celu nadania temu przywozowi bardziej zrównoważonego charakteru;

B.

mając na uwadze, że zasadnicze znaczenie ma ograniczenie poważnej zależności Unii od przywozu roślin wysokobiałkowych, które są wykorzystywane głównie w materiałach paszowych; mając na uwadze, że oprócz wpływu na środowisko w regionach produkcji soi obecna sytuacja niesie za sobą poważne zagrożenia w szczególności dla unijnego sektora produkcji zwierzęcej, jako że zmienność cenowa na rynkach międzynarodowych znacznie się zwiększyła;

C.

mając na uwadze, że Parlament wielokrotnie wypowiadał się w sprawie białek i na temat konieczności wprowadzenia europejskiego planu na rzecz białek, ale jego inicjatywy nie przynosiły wymiernych rezultatów, które mogłyby zmienić sytuację w zakresie uzależnienia Europy od dostaw białek roślinnych;

D.

mając na uwadze, że z powodu kryzysu BSE w Europie słusznie wprowadzono zakaz stosowania mączki mięsno-kostnej w paszach (7), jednakże doprowadził on do znaczącego wzrostu importu soi z Ameryki Łacińskiej;

E.

mając na uwadze, że w związku z tym w Unii przeznacza się zaledwie 3 % gruntów ornych pod uprawę roślin wysokobiałkowych, a ponad 75 % zapotrzebowania na białka roślinne pokrywa się przez przywóz, przede wszystkim z Brazylii, Argentyny i Stanów Zjednoczonych;

F.

mając na uwadze, że sektory produkcji zwierzęcej w Unii są niezmiernie podatne na zmienność cenową i zakłócenie konkurencji oraz zależą od przywozu przystępnego cenowo białka roślinnego o wysokiej jakości, co stanowi prawdziwe wyzwanie dla europejskich gospodarstw;

G.

mając na uwadze, że europejskie rośliny wysokobiałkowe generują oleiste produkty uboczne, które mogą wnieść wkład do gospodarki o obiegu zamkniętym oraz być cenionym materiałem w obszarze spożycia przez ludzi, energii odnawialnej czy produkcji chemikaliów przyjaznych dla środowiska; mając na uwadze, że współprodukcja białek i produktów ubocznych w Europie umożliwia ograniczenie przywozu zarówno białek GMO, jak i biopaliw, które przyczyniają się do wylesiania;

H.

mając na uwadze, że problem białka roślinnego stosowanego w żywieniu zwierząt zbyt często analizowany był wyłącznie pod kątem surowców bogatych w białko, a także pod kątem naszego deficytu białka roślinnego oraz poszukiwania surowców, które mogłyby uzupełnić pasze zwierząt hodowlanych;

I.

mając na uwadze, że należy przystąpić do bardziej ogólnej analizy zagadnienia białka roślinnego w Europie, aby zapewnić długoterminową strategię i jak najwięcej możliwości bardziej skutecznego działania w celu zmniejszenia naszej zależności od importowanych białek roślinnych; mając na uwadze, że strategia ta jest narzędziem w przechodzeniu na bardziej zrównoważone systemy rolno-spożywcze;

J.

mając na uwadze, że w żywieniu człowieka białko – podobnie jak energia – stanowi zasadniczy i nieodzowny składnik naszego żywienia, który można dostarczać w postaci białka roślinnego lub zwierzęcego;

K.

mając na uwadze, że białka roślinne znajdują się w centrum zainteresowania, jeżeli chodzi o bezpieczeństwo żywnościowe i suwerenność żywnościową (w dziedzinie żywności i pasz), a także środowisko naturalne, globalne ocieplenie i energię ze źródeł odnawialnych; mając na uwadze, że są one niezbędne do życia i są obecne we wszystkich produktach żywnościowych spożywanych zarówno przez ludzi, jak i przez zwierzęta;

L.

mając na uwadze, że całkowita europejska produkcja surowców o wysokiej zawartości białka wzrosła w latach 1994–2014 z 24,2 mln ton do 36,3 mln ton (+50 %), ale jednocześnie całkowite spożycie wzrosło z 39,7 mln ton do 57,1 mln ton (+44 %); mając na uwadze, że wobec tego wzrasta całkowity unijny deficyt białkowy (20,8 mln ton w 2014 r.); mając na uwadze, że światowy rynek białek roślinnych, związany z rynkiem soi i śruty sojowej, znacząco zmienił się w ciągu ostatnich 50 lat oraz że spożycie tych surowców znacząco wzrosło we wszystkich państwach członkowskich, przy czym spożycie soi wzrosło z 2,42 mln ton w 1960 r. do prawie 36 mln ton obecnie; mając na uwadze, że unijny sektor produkcji zwierzęcej w dużej mierze zależy od przywozu nasion soi i śruty sojowej z państw trzecich, zwłaszcza z Ameryki Południowej; mając na uwadze, że popyt na soję w UE wiąże się z wykorzystaniem prawie 15 mln ha gruntów, z czego 13 mln ha znajduje się w Ameryce Południowej;

M.

mając na uwadze, że uprawa roślin wysokobiałkowych generuje znaczną wartość dodaną dla środowiska, której nie zagraża powiązane z nią stosowanie środków ochrony roślin;

N.

mając na uwadze, że w ostatnich latach Chiny stały się największym światowym importerem soi i wprowadziły prawdziwą i nieprzejrzystą strategię na rzecz bezpieczeństwa zaopatrzenia, która wykracza poza klasyczne mechanizmy rynkowe i opiera się na umowach w sprawie produkcji z największym na świecie dostawcą soi, którym jest Brazylia, oraz ogromnych inwestycjach w produkcję oraz infrastrukturę przetwórczą (rozdrabniającą) i transportową infrastrukturę portową na miejscu ze szkodą dla środowiska naturalnego; mając na uwadze, że ta strategia umiędzynarodowienia stosowana przez chiński przemysł rolno-spożywczy może wpłynąć na obecne zaopatrzenie w soję i nasiona oleiste rynku Unii Europejskiej, która również jest dużym klientem Brazylii, oraz być zagrożeniem dla stabilności rynków w Unii;

O.

mając na uwadze, że większość importowanej soi, zwłaszcza soi z obu Ameryk, pochodzi z upraw genetycznie modyfikowanych oraz że wśród europejskich konsumentów panuje nieufność wobec tej technologii; mając na uwadze, że obserwowane jest rosnące zainteresowanie lokalnymi produktami niezmodyfikowanymi genetycznie oraz rosnące zaniepokojenie śladem węglowym powodowanym przez przywóz; mając na uwadze, że w UE wielu producentów i przetwórców nasion soi, producentów pasz oraz przedstawicieli przemysłu spożywczego (producenci mięsa, mleka i jaj oraz inne podmioty wykorzystujące nasiona soi), a także łańcuchy handlowe i inne właściwe instytucje popierają zrównoważone i certyfikowane systemy produkcji nasion soi niezmodyfikowanych genetycznie;

P.

mając na uwadze, że aby zaspokoić potrzeby żywnościowe UE, europejskie rolnictwo przeszło transformację w ramach wspólnej polityki rolnej (WPR); mając na uwadze, że rolnictwo europejskie zwiększyło intensywność produkcji, nastąpiło otwarcie rynków produktów rolnych i surowców, co zwiększyło zależność UE od przywozu białek roślinnych z obu Ameryk; mając na uwadze, że wskutek globalizacji doszło do ujednolicenia nawyków żywieniowych i wyspecjalizowania się gospodarstw rolnych, co spowodowało, w obszarze produkcji białek, zakrojone na szeroką skalę przewożenie środków produkcji na duże odległości, czy to azotowych nawozów sztucznych, czy też surowców o wysokiej zawartości białka stosowanych w paszach dla zwierząt hodowlanych, i wywarło tym samym wpływ na środowisko i klimat;

Q.

mając na uwadze, że produkcja roślin wysokobiałkowych, w szczególności soi, importowanych do celów produkcji pasz, jest jednym z kluczowych czynników powodujących zmianę sposobu użytkowania gruntów oraz w znacznym stopniu przyczynia się do globalnego wylesienia w wielu regionach poza Europą; mając na uwadze, że zwiększenie europejskich upraw roślin wysokobiałkowych może stanowić ważne uzupełnienie działań służących wspieraniu niepowodującego wylesiania łańcucha dostaw towarów rolnych; mając na uwadze, że stawianie czoła globalnemu wyzwaniu, jakim jest wylesianie i degradacja lasów, stało się jeszcze ważniejsze w świetle agendy na rzecz zrównoważonego rozwoju 2030 i porozumienia klimatycznego z Paryża;

R.

mając na uwadze, że zapotrzebowanie na azot niezbędny do nawożenia roślin i do produkcji białek roślinnych, z wyjątkiem upraw roślin strączkowych, jest obecnie zaspokajane głównie przez azotowe nawozy sztuczne, których produkcja jest kosztowna i energochłonna, powoduje zanieczyszczenie wody i powietrza i charakteryzuje się dużym śladem ekologicznym ze względu na to, że w procesie produkcji zużywa się duże ilości paliw kopalnych; mając na uwadze, że nie przyczynia się to do osiągania celu gospodarki o obiegu zamkniętym oraz wydajniejszego wykorzystywania zasobów i strumieni odpadów; mając na uwadze, że należy w tych warunkach na nowo przemyśleć kwestię białka – od etapu produkcji do etapu spożycia – pod kątem wydajności produkcyjnej i środowiskowej uzyskiwanej dzięki sprawniejszemu domknięciu cyklu azotowego, w tym wykorzystaniu i opracowywaniu organicznych nawozów azotowych, na przykład w drodze recyklingu składników pokarmowych z organicznych strumieni odpadów, takich jak obornik;

S.

mając na uwadze, że w dążeniu do osiągnięcia większej niezależności UE od przywozu białek roślinnych należy zainteresować się zwłaszcza uprawami roślin bogatych w białka, które zaspokajają potrzeby przeżuwaczy i innych zwierząt, ale również wszystkimi innymi uprawami (w tym uprawami paszowymi i użytkami zielonymi), które – chociaż mają niższą zawartość białka – prowadzone są na dużych obszarach we wszystkich regionach Unii; mając na uwadze, że istnieje wiele korzyści płynących z wypasania przeżuwaczy na pastwiskach, łącznie z ograniczeniem kosztów nakładów gospodarstw;

T.

mając na uwadze, że nie dojdzie do zwiększenia produkcji białek roślinnych bez zwiększenia rentowności takich upraw oraz że dla wsparcia zrównoważonego rozwoju rolnictwa europejskiego konieczne jest obecnie wprowadzenie skutecznego i ambitnego planu strategicznego w dziedzinie zaopatrzenia w białka roślinne; mając na uwadze, że taki plan wymagałby zaangażowania wielu strategii politycznych Unii, a w pierwszej kolejności WPR;

U.

mając na uwadze, że w ostatnich dziesięcioleciach Unia Europejska wykorzystała trzy główne narzędzia służące wsparciu celu, jakim jest europejska niezależność w dziedzinie źródeł białka: dobrowolne wsparcie związane z produkcją roślin białkowych oraz roślin oleistych wysokobiałkowych, unijną politykę w dziedzinie biopaliw i wprowadzone w ramach ostatniej reformy WPR uwarunkowanie 30 % dopłat bezpośrednich od wdrożenia środków służących zazielenianiu, w szczególności obowiązek przeznaczenia 5 % powierzchni gruntów ornych na obszary proekologiczne, oraz decyzję o dopuszczeniu uprawiania na nich roślin wiążących azot i międzyplonów;

V.

mając na uwadze zainteresowanie rolników uprawami wiążącymi azot i wysokobiałkowymi znacząco wzrosło, ponieważ uprawy te pomagają rolnikom w spełnianiu wymogów dotyczących ekologizacji, a zainteresowanie to zachęci hodowców do wznowienia lub wzmożenia działań związanych z tymi uprawami;

W.

mając na uwadze, że w latach 2000–2013 środki wdrożone w ramach WPR nie wystarczyły, by odwrócić tendencję spadkową czy stagnację w dziedzinie produkcji białkowej w Europie, lecz od roku 2013 połączenie takiego wsparcia ze środkiem w zakresie zazieleniania dopuszczającym uprawę roślin wysokobiałkowych na obszarach proekologicznych doprowadziło do gwałtownego wzrostu produkcji roślin wysokobiałkowych w UE;

X.

mając na uwadze, że porozumienie polityczne w sprawie WPR osiągnięte przez Parlament, Radę i Komisję w 2013 r. przewiduje możliwość uprawy roślin wiążących azot na obszarach proekologicznych;

Y.

mając na uwadze, że jak wykazują badania producenci często dodają do pasz więcej białka niż to konieczne, a precyzyjniejsze określanie zawartości białka niezbędnej dla docelowych gatunków zwierząt może spowodować wzrost wydajności;

Z.

mając na uwadze, że niewielki udział upraw roślin wysokobiałkowych w Unii skutkuje niewielką liczbą programów badawczych na temat białek pochodzenia roślinnego i podobna sytuacja ma miejsce, jeśli chodzi o szkolenia, innowacje i zdobywanie praktycznych doświadczeń w tej dziedzinie w UE; mając na uwadze, że konieczne jest zwiększenie skuteczności innowacji oraz rozszerzenie polityki w dziedzinie badań naukowych dotyczących białek, jednak działania te będą miały szanse powodzenia tylko wtedy, gdy poparte zostaną zobowiązaniami politycznymi w perspektywie średnio- i długoterminowej; mając na uwadze, że polityka w dziedzinie badań naukowych powinna również obejmować lokalnie dostosowane rodzime rośliny strączkowe;

AA.

mając na uwadze, że wspieranie działań w zakresie hodowli roślin będzie miało duże znaczenie dla rozwoju nowych odmian roślin wysokobiałkowych, które mogą przyczynić się do większej produkcji białkowej w UE; mając na uwadze, że skuteczne działania w zakresie hodowli roślin wymagają długoterminowej polityki badawczej o wystarczającym poziomie finansowania oraz odpowiedniego środowiska regulacyjnego wspierającego innowacje;

AB.

mając na uwadze, że Komisja już sfinansowała i obecnie finansuje szereg właściwych projektów, w tym objętych nagłówkiem „SFS-44-2016: wspólny program hodowli roślin w celu ograniczenia zależności UE i Chin od przywozu białka”; mając na uwadze, że należy zapewnić odpowiednie przekazywanie, rozpowszechnianie i wykorzystywanie rezultatów takich projektów, tak aby przyszłe decyzje polityczne w tym obszarze opierały się na dowodach;

AC.

mając na uwadze, że od 2007 r. koszt soi uległ prawie podwojeniu w ujęciu realnym;

1.

2.

3.

4.

5.

6.

7.

8.

9.

10.

11.

12.

13.

14.

15.

16.

17.

18.

19.

20.

21.

22.

23.

24.

25.

26.

27.

28.

29.

30.

31.

32.

33.

34.

35.

36.

37.

38.

39.

40.

41.

42.

—

uwzględniając decyzję nr 1386/2013/UE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 20 listopada 2013 r. w sprawie ogólnego unijnego programu działań w zakresie środowiska do 2020 r. pt. „Dobra jakość życia z uwzględnieniem ograniczeń naszej planety” (1) (7. EAP),

—

uwzględniając art. 191 i 192 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej, które odnoszą się do zachowania, ochrony i poprawy jakości zdrowia ludzkiego i środowiska,

—

uwzględniając porozumienie paryskie, decyzję 1/CP.21, oraz 21. Konferencję Stron Ramowej Konwencji Narodów Zjednoczonych w Sprawie Zmian Klimatu (COP 21), który miały miejsce w Paryżu w dniach od 30 listopada do 11 grudnia 2015 r.,

—

uwzględniając cele zrównoważonego rozwoju ONZ oraz ich połączony i zintegrowany charakter,

—

uwzględniając dokument Europejskiej Agencji Środowiska z grudnia 2016 r. pt. „Environmental indicator report 2016 — In support to the monitoring of the 7th Environment Action Programme”[Raport w sprawie wskaźników środowiskowych 2016 – wsparcie monitorowania 7. programu działań w zakresie środowiska];

—

uwzględniając sprawozdanie Europejskiej Agencji Środowiska z listopada 2017 r. pt. „Environmental Indicator Report 2017 – In support to the monitoring of the 7th Environment Action Programme”[Raport w sprawie wskaźników środowiskowych 2017 – wsparcie monitorowania 7. programu działań w zakresie środowiska],

—

uwzględniając komunikat Komisji z dnia 3 lutego 2017 r. zatytułowany „Przegląd wdrażania polityki ochrony środowiska UE – Wspólne wyzwania i jak łączyć wysiłki by uzyskiwać lepsze wyniki”(COM(2017)0063) i 28 towarzyszących mu sprawozdań krajowych,

—

uwzględniając komunikat Komisji z dnia 27 maja 2016 r. zatytułowany „Osiągnięcie korzyści z polityki ochrony środowiska UE poprzez regularny przegląd wdrażania tej polityki”(COM(2016)0316),

—

uwzględniając swoją rezolucję z dnia 16 listopada 2017 r. w sprawie przeglądu wdrażania polityki ochrony środowiska UE (2),

—

uwzględniając swoją rezolucję z dnia 9 lipca 2015 r. w sprawie oszczędnego gospodarowania zasobami: ku gospodarce o obiegu zamkniętym (3),

—

uwzględniając swoją rezolucję z dnia 2 lutego 2016 r. w sprawie śródokresowego przeglądu unijnej strategii ochrony różnorodności biologicznej (4),

—

uwzględniając swoją rezolucję z dnia 15 listopada 2017 r. w sprawie planu działania na rzecz przyrody, ludzi i gospodarki (5),

—

uwzględniając swoje zalecenie z dnia 4 kwietnia 2017 r. dla Rady i Komisji w następstwie dochodzenia w sprawie pomiarów emisji w sektorze motoryzacyjnym (6),

—

uwzględniając sprawozdanie Europejskiej Agencji Środowiska pt. „SOER 2015 – Środowisko Europy 2015 – Stan i prognozy”,

—

uwzględniając sprawozdanie Europejskiej Agencji Środowiska z dnia 19 maja 2015 r. pt. „State of Nature in the EU”[Stan przyrody w Unii Europejskiej],

—

uwzględniając badanie dotyczące europejskiej oceny wdrożenia z listopada 2017 r. pt. „Mid-term review of the implementation of the 7th Environment Action Programme (2014-2020)”[Przegląd śródokresowy wdrożenia 7. unijnego programu działań w zakresie środowiska (2014-2020)], przeprowadzone przez Biuro Analiz Parlamentu Europejskiego, w tym załącznik do badania,

—

uwzględniając swoją rezolucję z dnia 20 kwietnia 2012 r. w sprawie przeglądu 6. unijnego programu działań w zakresie środowiska oraz określenia priorytetów dla 7. unijnego programu działań w zakresie środowiska – lepsze środowisko dla lepszego życia (7),

—

uwzględniając komunikat Komisji z dnia 22 listopada 2016 r. zatytułowany „Kolejne kroki w kierunku zrównoważonej przyszłości Europy”(COM(2016)0739),

—

uwzględniając Konwencję o różnorodności biologicznej (CBD),

—

uwzględniając komunikat Komisji z dnia 20 września 2011 r. pt. „Plan działania na rzecz zasobooszczędnej Europy”(COM(2011)0571),

—

uwzględniając komunikat Komisji z dnia 29 listopada 2017 r. pt. „Przyszłość rolnictwa i produkcji żywności”(COM(2017)0713),

—

uwzględniając art. 52 Regulaminu, a także art. 1 ust. 1 lit. e) decyzji Konferencji Przewodniczących z dnia 12 grudnia 2002 r. w sprawie procedury udzielania zgody na sporządzenie sprawozdań z własnej inicjatywy i załącznik 3 do tej decyzji,

—

uwzględniając sprawozdanie Komisji Ochrony Środowiska Naturalnego, Zdrowia Publicznego i Bezpieczeństwa Żywności (A8-0059/2018),

A.

mając na uwadze, że 7. EAP ustanawia w dziedzinach środowiska i zmiany klimatu prawnie wiążące cele, które mają zostać osiągnięte do 2020 r.; mając na uwadze, że nakreśla on długoterminową wizję do 2050 r.;

B.

mając na uwadze, że 7. EAP nie zawiera klauzuli przeglądu śródokresowego; mając na uwadze, że sprawozdanie Komisji Ochrony Środowiska Naturalnego, Zdrowia Publicznego i Bezpieczeństwa Żywności dotyczące wdrożenia 7. EAP jest okazją do oceny postępów poczynionych w ramach tego programu oraz przedstawienia opartych o dowody zaleceń dla dalszego wdrażania obecnego EAP oraz wszelkich przyszłych EAP; mając na uwadze, że sprawozdanie to powinno wykraczać poza potwierdzenie dobrze znanych problemów i skupiać się na proponowaniu rozwiązań służących osiągnięciu celów określonych w 7. EAP;

C.

mając na uwadze, że Komisja opracowuje sprawozdanie z oceny skupiające się na strukturze 7. EAP oraz odgrywanej przez niego strategicznej roli; mając na uwadze, że celem sprawozdania jest w szczególności sprawdzenie, czy uzgodnione ramy pomagają nam w osiągnięciu w inteligentny sposób dziewięciu celów priorytetowych;

D.

mając na uwadze, że choć UE ma rygorystyczne przepisy w zakresie środowiska, występującym od dawna problemem jest ich słabe i nieskuteczne wdrażanie; mając na uwadze, że luki we wdrażaniu stanowią zagrożenie dla zrównoważonego rozwoju, mają niekorzystne skutki transgraniczne dla środowiska i zdrowia ludzi oraz pociągają za sobą znaczne koszty społeczno-gospodarcze; mając ponadto na uwadze, że luki we wdrażaniu podważają wiarygodność UE;

E.

mając na uwadze, że dotychczasowe postępy w realizacji celów na 2020 r. były nierównomierne: mało prawdopodobne jest, że cel 1 (ochrona kapitału naturalnego) zostanie osiągnięty, ale można oczekiwać realizacji niektórych celów cząstkowych w ramach celu 2 (gospodarka niskoemisyjna oraz efektywne gospodarowanie zasobami); nie jest jasne, czy uda się zrealizować cel 3 (zmniejszenie obciążeń dla środowiska i zagrożeń dla zdrowia ludzkiego);

F.

mając na uwadze, że utrzymujący się brak wdrażania przepisów i włączania specjalistycznej wiedzy do kształtowania strategii politycznych w takich obszarach jak jakość powietrza, hałas w środowisku i narażenie na działanie chemikaliów stwarza poważne zagrożenia dla zdrowia oraz obniża jakość życia obywateli UE i je skraca;

G.

mając na uwadze, że najnowsze dane opublikowane przez Europejską Agencję Środowiska potwierdzają opisane powyżej ogólne tendencje w ramach każdego celu tematycznego, a jednocześnie wykazują spowolnienie postępów w niektórych obszarach; mając na uwadze, że w niektórych przypadkach, takich jak emisja gazów cieplarnianych i efektywność energetyczna, perspektywa osiągnięcia celów cząstkowych pozostaje niezmieniona przez nowe tendencje;

H.

mając na uwadze, że obecnie osiągnięcie celu dotyczącego emisji amoniaku jest niepewne, a celu dotyczącego zajmowania gruntów – mało prawdopodobne;

I.

mając na uwadze, że panuje niepewność w kwestii wdrażania z powodu braku wskaźników oraz ograniczeń istniejących wskaźników; mając na uwadze, że luki w wiedzy wciąż hamują postęp na trzech poziomach: pojmowanie zagrożeń; tworzenie stosownych strategii politycznych w celu zarządzania zagrożeniami i ich redukcji; monitorowanie efektywności strategii politycznych;

J.

mając na uwadze, że wiedza jest zazwyczaj dostępna, ale nie używa się jej przy kształtowaniu strategii politycznych ani nie przekazuje się jej stronom odpowiedzialnym za wdrażanie; mając na uwadze, że powyższe jest zazwyczaj wynikiem braku woli politycznej oraz konfliktu interesów, których nie postrzega się jako spójnych z EAP lub celami polityki środowiskowej ogólnie; mając na uwadze, że dalszy rozwój gospodarczy jest również uzależniony od czystego środowiska;

K.

mając na uwadze, że należy poprawić synergię między innymi unijnymi instrumentami polityki wysokiego szczebla i EAP, aby osiągnąć cele programu;

L.

mając na uwadze, że na niektórych szczeblach brakuje funduszy na właściwe wdrożenie 7. EAP; mając na uwadze, że finansowanie na poziomie UE nie zawsze przynosiło oczekiwane rezultaty, co w wielu przypadkach było wynikiem nieudolnego zarządzania funduszami, a nie braku środków;

M.

mając na uwadze, że zakres 7. EAP odpowiada obecnym potrzebom w dziedzinie polityki środowiskowej, chociaż wielu interesariuszy zaleca dodanie nowych celów cząstkowych w celu zwiększenia przydatności programu w przyszłości;

N.

mając na uwadze, że interesariusze oczekują mniej skomplikowanego i bardziej ukierunkowanego EAP;

O.

mając na uwadze, że projekt utworzenia 8. EAP uzyskał ogólne poparcie;

1.

2.

3.

4.

5.

6.

7.

8.

9.

10.

11.

12.

13.

14.

15.

16.

17.

18.

19.

20.

21.

22.

23.

24.

25.

26.

27.

28.

29.

30.

31.

32.

33.

34.

35.

36.

37.

38.

39.

40.

41.

42.

43.

44.

45.

46.

47.

48.

49.

50.

51.

52.

53.

54.

55.

56.

57.

58.

59.

60.

—

uwzględniając art. 11 i art. 23 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej,

—

uwzględniając art. 2 i art. 3 ust. 3 akapit drugi Traktatu o Unii Europejskiej (TUE) oraz art. 8 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej (TFUE),

—

uwzględniając dyrektywę 2006/54/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 5 lipca 2006 r. w sprawie wprowadzenia w życie zasady równości szans oraz równego traktowania kobiet i mężczyzn w dziedzinie zatrudnienia i pracy (1),

—

uwzględniając dyrektywę Parlamentu Europejskiego i Rady 2010/13/UE z dnia 10 marca 2010 r. w sprawie koordynacji niektórych przepisów ustawowych, wykonawczych i administracyjnych państw członkowskich dotyczących świadczenia audiowizualnych usług medialnych (dyrektywa o audiowizualnych usługach medialnych) (2),

—

uwzględniając wniosek Komisji z dnia 26 kwietnia 2017 r. dotyczący dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady w sprawie równowagi między życiem zawodowym a prywatnym rodziców i opiekunów oraz uchylającej dyrektywę Rady 2010/18/UE (COM(2017)0253),

—

uwzględniając wniosek Komisji dotyczący trzeciego średnioterminowego programu wspólnotowego działania w sprawie równych szans dla mężczyzn i kobiet na lata 1991–1995 (COM(90)0449),

—

uwzględniając rezolucję Rady i przedstawicieli rządów państw członkowskich zgromadzonych w Radzie dnia 5 października 1995 r., dotyczącą wizerunku kobiet i mężczyzn w reklamie i w mediach (3),

—

uwzględniając komunikat Komisji z dnia 7 czerwca 2000 r. pt. „W kierunku wspólnotowej strategii ramowej w dziedzinie równości kobiet i mężczyzn (2001–2005)” (COM(2000)0335),

—

uwzględniając konkluzje Rady z dnia 9 czerwca 2008 r. w sprawie eliminowania społecznych stereotypów związanych z płcią,

—

uwzględniając konkluzje Rady z dnia 24 czerwca 2013 r. w sprawie zwiększania roli kobiet jako podmiotów decyzyjnych w mediach,

—

uwzględniając europejski pakt na rzecz równości płci (2011–2020), przyjęty przez Radę w marcu 2011 r.,

—

uwzględniając Plan działań na rzecz równości kobiet i mężczyzn 2006–2010 przyjęty dnia 1 marca 2006 r. (COM(2006)0092),

—

uwzględniając strategię UE na rzecz równości kobiet i mężczyzn 2010–2015 z dnia 21 września 2010 r. (COM(2010)0491),

—

uwzględniając dokument roboczy służb Komisji z dnia 3 grudnia 2015 r. pt. „Strategic engagement for gender equality 2016–2019” [Strategiczne zaangażowanie na rzecz równouprawnienia płci w latach 2016–2019] (SWD(2015)0278),

—

uwzględniając swoją rezolucję z dnia 25 lipca 1997 r. w sprawie dyskryminacji kobiet w reklamie (4),

—

uwzględniając swoją rezolucję z dnia 3 września 2008 r. w sprawie wpływu marketingu i reklamy na równość kobiet i mężczyzn (5),

—

uwzględniając swoją rezolucję z dnia 12 marca 2013 r. w sprawie eliminowania stereotypów dotyczących płci w UE (6),

—

uwzględniając swoją rezolucję z dnia 28 kwietnia 2016 r. w sprawie równości płci i wzmocnienia pozycji kobiet w erze cyfrowej (7),

—

uwzględniając swoją rezolucję z dnia 13 września 2016 r. w sprawie tworzenia na rynku pracy warunków sprzyjających równowadze między życiem zawodowym a prywatnym (8),

—

uwzględniając swoją rezolucję z dnia 15 września 2016 r. w sprawie stosowania dyrektywy Rady 2000/78/WE z dnia 27 listopada 2000 r. ustanawiającej ogólne warunki ramowe równego traktowania w zakresie zatrudnienia i pracy (dyrektywa w sprawie równego traktowania w obszarze zatrudnienia i pracy) (9),

—

uwzględniając swoją rezolucję z dnia 14 czerwca 2017 r. w sprawie potrzeby opracowania unijnej strategii mającej na celu wyeliminowanie różnic w emeryturach ze względu na płeć i zapobieganie występowaniu takich różnic (10),

—

uwzględniając swoją rezolucję z dnia 4 lipca 2017 r. w sprawie warunków pracy i niepewności zatrudnienia (11),

—

uwzględniając swoją rezolucję z dnia 3 października 2017 r. w sprawie wzmocnienia pozycji gospodarczej kobiet w sektorach prywatnym i publicznym w UE (12),

—

uwzględniając swoją rezolucję z dnia 26 października 2017 r. w sprawie przeciwdziałania molestowaniu i wykorzystywaniu seksualnemu w UE (13),

—

uwzględniając zalecenie Komitetu Ministrów Rady Europy z dnia 10 lipca 2013 r. dotyczące równouprawnienia płci i mediów,

—

uwzględniając zalecenie nr 1555 Zgromadzenia Parlamentarnego Rady Europy z dnia 24 kwietnia 2002 r. dotyczące wizerunku kobiet w mediach,

—

uwzględniając zalecenie nr 1799 Zgromadzenia Parlamentarnego Rady Europy z dnia 26 czerwca 2007 r. dotyczące wizerunku kobiet w reklamie,

—

uwzględniając zalecenie Komitetu Ministrów Rady Europy z dnia 27 września 2017 r. skierowane do państw członkowskich i dotyczące równouprawnienia płci w sektorze audiowizualnym,

—

uwzględniając badanie Europejskiego Instytutu ds. Równości Kobiet i Mężczyzn (EIGE) z 2013 r. pt. „Review of the implementation of the Beijing Platform for Action in the EU Member States: Women and the Media – Advancing gender equality in decision-making in media organisations” [Przegląd realizacji pekińskiej platformy działania w państwach członkowskich UE: Kobiety w mediach – większe równouprawnienie płci w procesach decyzyjnych organizacji medialnych],

—

uwzględniając deklarację pekińską i pekińską platformę działania, wraz z załącznikami, przyjęte podczas Czwartej Światowej Konferencji w sprawie Kobiet we wrześniu 1995 r.,

—

uwzględniając sprawozdanie Rady Europy z 2013 r. pt. „Media and the image of women” [Media a wizerunek kobiet],

—

uwzględniając art. 52 Regulaminu,

—

uwzględniając sprawozdanie Komisji Praw Kobiet i Równouprawnienia oraz opinię Komisji Zatrudnienia i Spraw Socjalnych (A8-0031/2018),

A.

mając na uwadze, że równość kobiet i mężczyzn jest podstawową zasadą Unii Europejskiej zapisaną w art. 8 TFUE, który stanowi, że we wszystkich swoich działaniach Unia zmierza do zniesienia nierówności oraz wspierania równości mężczyzn i kobiet; mając na uwadze, że polityka Unii Europejskiej w zakresie promowania równouprawnienia płci przyczyniła się do poprawy jakości życia wielu obywateli UE;

B.

mając na uwadze, że media odgrywają rolę czwartej władzy i mogą wywierać wpływ na opinię publiczną oraz ją ostatecznie kształtować; mając na uwadze, że media są jednym z filarów społeczeństw demokratycznych i jako takie są zobowiązane do zapewnienia wolności informacji, różnorodności opinii i pluralizmu mediów, do wspierania poszanowania godności ludzkiej oraz do zwalczania wszelkich form dyskryminacji i nierówności, między innymi w drodze przedstawiania zróżnicowanych wzorców ról społecznych; mając w związku z powyższym na uwadze, że organizacje medialne muszą być uczulone na te kwestie;

C.

mając na uwadze, że na Czwartej Światowej Konferencji w sprawie Kobiet, która odbyła się w Pekinie w 1995 r., uznano, że relacja między kobietami a mediami ma istotne znaczenie dla osiągnięcia równości kobiet i mężczyzn, oraz że w pekińskiej platformie działania zawarto także dwa cele strategiczne:

D.

mając na uwadze, że przedstawianie kobiet i mężczyzn w mediach może dawać obraz nierównej reprezentacji w różnych kontekstach, w tym w kontekście politycznym, gospodarczym, społecznym, naukowym, religijnym, kulturalnym i sportowym, w których mężczyźni występują głównie w aktywnych rolach społecznych, a kobietom przypisuje się bardziej bierne role; mając na uwadze, że wśród wszystkich stereotypów dotyczących wizerunku kobiety i mężczyzny dominującym przykładem jest seksualizacja kobiecego ciała, najbardziej widoczna w tzw. prasie bulwarowej oraz w reklamie; mając na uwadze, że erotyzacja przemocy i uprzedmiotowienie kobiet w mediach wywierają negatywny wpływ na działania podejmowane w celu położenia kresu przemocy wobec kobiet; mając na uwadze, że stereotypy płci łączą się często z innymi stereotypami, których elementem jest dyskryminacja z różnych względów;

E.

mając na uwadze, że media mają duży wpływ na normy dotyczące płci kulturowej oraz na sposób kształtowania i ewolucji społecznych wizerunków kobiet i mężczyzn, a także wpływają na odbiorców za pośrednictwem stereotypowych obrazów ciała i koncepcji męskości i kobiecości; na przykład przedstawianie kobiet w reklamach i sposób, w jaki produkty są kierowane do potencjalnych konsumentów, sprzyjają utrwalaniu tradycyjnych norm dotyczących płci; mając na uwadze, że w przypadkach gdy media nadal przedstawiają stereotypowo kobiety i mężczyzn, w tym osoby LGBTI, społeczeństwo bardzo często postrzega te wizerunki jako uzasadnione, co sprawia, że ich zakwestionowanie staje się bardzo trudne lub wręcz niemożliwe;

F.

mając na uwadze, że we współczesnych społeczeństwach branża reklamowa odgrywa istotną rolę w krajobrazie medialnym, gdyż przekazuje informacje za pośrednictwem obrazów i idei odwołujących się do ludzkich emocji, przez co ma zdolność kształtowania naszych wartości, postaw i sposobów postrzegania świata; mając na uwadze, że, przekazując zniekształcony obraz płci, reklama może uciekać się do seksizmu i odtwarzać dyskryminujące praktyki; mając na uwadze, że reklama może być postrzegana jako dyskryminująca lub seksistowska, jeżeli dana płeć jest przedstawiana w sposób obraźliwy i uwłaczający lub jako mniej zdolna, mniej inteligentna czy gorsza;

G.

mając na uwadze, że nowe technologie przekształcają tradycyjne modele biznesowe mediów; mając na uwadze, że sektor audiowizualny stanowi bardzo ważną branżę o istotnej wartości gospodarczej, w której w UE zatrudnienie znajduje bezpośrednio ponad milion osób; mając na uwadze, że korzystanie z nowych internetowych systemów komunikacyjnych i multimedialnych wymaga dostosowania nadzoru nad rozwiązaniami przyjmowanymi na szczeblu krajowym, a także dostosowania systemów samoregulacji, jednak bez wpływu na wyniki negocjacji nad dyrektywą o audiowizualnych usługach medialnych;

H.

mając na uwadze, że aby uzyskać pełen i zróżnicowany obraz każdego aspektu rzeczywistości społecznej, należy w równej mierze uwzględnić punkt widzenia kobiet i mężczyzn; mając na uwadze, że istotne jest, by nie utracić potencjału i umiejętności, jakie posiadają kobiety w przekazywaniu informacji, faktów i opinii na temat wyzwań piętrzących się przed kobietami w mediach, a jednocześnie należy uznać, że kobiety nie mogą być traktowane jako jednolita grupa;

I.

mając na uwadze, że należy zmienić obecną sytuację, w której w przekazach medialnych – elektronicznych, drukowanych, wizualnych i dźwiękowych – kobiety są nadal reprezentowane w sposób negatywny i uwłaczający im; mając na uwadze, że różnice w traktowaniu kobiet i mężczyzn powstają i są rozpowszechniane również za pośrednictwem języka i obrazów stosowanych w mediach; mając na uwadze, że dzieci od najwcześniejszych lat mają do czynienia z nierównym traktowaniem płci za pośrednictwem wzorców postępowania promowanych w serialach i programach telewizyjnych, dyskusjach, grach, w tym grach wideo, i reklamach; mając na uwadze, że role płciowe są kształtowane głównie w okresie dzieciństwa i dorastania oraz że mają wpływ na całe życie; mając na uwadze, że kształcenie i szkolenie pracowników mediów stanowią potężne narzędzia zwalczania i eliminowania stereotypów, podnoszenia poziomu świadomości i promowania równouprawnienia;

J.

mając na uwadze, że w 2015 r. kobiety stanowiły 68 % absolwentów studiów w dziedzinie dziennikarstwa i informacji w UE-28 (14), podczas gdy dane dotyczące zatrudnienia w UE-28 w latach 2008–2015 pokazują, że średni odsetek kobiet zatrudnionych w sektorze mediów stale utrzymuje się na granicy ok. 40 %;

K.

mając ponadto na uwadze, że w 2015 r. udział kobiet na stanowiskach decyzyjnych w mediach w UE-28 państwach UE kształtował się nadal poniżej przedziału równowagi płci (40–60 %) i wynosił jedynie 32 %, zaś odsetek kobiet zajmujących stanowiska prezesów zarządów wynosił zaledwie 22 % (15);

L.

mając na uwadze, że zróżnicowanie wynagrodzeń i emerytur ze względu na płeć jest stałym problemem w UE, wyraźnie widocznym w różnych sektorach gospodarki, w tym w mediach, gdzie wynagrodzenia kobiet są o 17 % niższe od wynagrodzeń mężczyzn;

M.

mając na uwadze, że kobiety nadal borykają się z problemem szklanego sufitu w mediach i mogą nie mieć takich samych możliwości awansu i rozwoju zawodowego jak mężczyźni, do czego przyczynia się wiele czynników, w tym procedury przyjęte w kulturze organizacyjnej, które często nie sprzyjają zachowaniu równowagi między życiem zawodowym a prywatnym, w połączeniu z konkurencyjnym i stresogennym otoczeniem, sztywnymi terminami i długimi godzinami pracy; mając na uwadze, że kobiety mają mniejszą moc decyzyjną w ustalaniu programu przedstawianych wiadomości z powodu ich niedostatecznej reprezentacji na wyższych stanowiskach kierowniczych;

N.

mając na uwadze, że organizacje mediów w państwach członkowskich mogą określać własną politykę równości, co skutkuje szerokim spektrum praktyk w UE: począwszy od bardzo obszernych ram polityki obejmujących treści medialne i zapewniających zrównoważony udział kobiet i mężczyzn w organach decyzyjnych, a skończywszy na całkowitym braku takiej polityki;

O.

mając na uwadze, że z badań wynika, iż tylko 4 % programów informacyjnych sprzeciwia się przedstawianiu stereotypowych wizerunków; mając na uwadze, że kobiety stanowią tylko 24 % osób, o których słyszymy lub czytamy w wiadomościach (16); mając na uwadze, że około 37 % wiadomości pochodzących z internetowych i pozainternetowych źródeł informacji przekazują kobiety i w ciągu ostatnich dziesięciu lat nie stwierdzono poprawy sytuacji w tym względzie (17); mając na uwadze, że od kobiet najczęściej oczekuje się przedstawienia obiegowych opinii (41 %) lub osobistych doświadczeń (38 %), natomiast rzadko są one cytowane jako eksperci (tylko 17 % wiadomości); mając na uwadze, że badania wykazały również, iż mniej niż jeden na pięciu ekspertów lub komentatorów to kobieta (18 %) (18);

P.

mając na uwadze, że kobiety są w niewspółmiernym stopniu niedostatecznie reprezentowane w mediach informacyjnych i są jeszcze mniej widoczne w dziedzinie sportu, polityki, gospodarki i finansów pomimo różnorodności środków przekazu w państwach członkowskich; mając na uwadze, że kobiece postaci historyczne są niemal nieobecne w treściach medialnych dotyczących historii, takich jak biograficzne programy dokumentalne;

Q.

mając na uwadze, że udział kobiet na równi z mężczyznami w przekazywaniu treści medialnych oraz traktowanie ich jako źródła informacji są kluczowe nie tylko ze względów równej reprezentacji, ale również w celu zapewnienia równych szans i pełnego uznania ich doświadczenia i wiedzy; mając na uwadze, że w europejskim sektorze mediów występują przeszkody utrudniające odpowiedzialne podejście do kwestii równości płci, z uwagi na ograniczenia finansowe i warunki pracy, w tym niepewność zatrudnienia i poziom doświadczenia zawodowego w połączeniu z rosnącym tempem przepływu informacji i względami handlowymi;

R.

mając na uwadze, że w sektorze mediów są kobiety pracujące na najwyższym szczeblu zawodowym, w tym uznane producentki filmowe, dziennikarki i reporterki, które, pomimo że wykonują swoją pracę równie dobrze jak mężczyźni, są bardziej narażone na przemoc ze względu na płeć oraz dyskryminację w miejscu pracy i mogą nie spotykać się z takim samym uznaniem jak ich koledzy mężczyźni;

S.

mając na uwadze, że kobiety aktywne w mediach społecznościowych spotykają się z coraz większym nękaniem; mając na uwadze, że nękanie to może zmusić kobiety do milczenia i osłabia ich udział w społeczeństwie; mając na uwadze, że dane zgromadzone w skali światowej pokazują, że połowa kobiet zatrudnionych w mediach doświadczyła niegodziwego traktowania w celach seksualnych, jedna czwarta ucierpiała wskutek przemocy fizycznej, a trzy czwarte doświadczyło zastraszania, pogróżek lub nadużyć (19); mając na uwadze, że cyberprzemoc wobec kobiet i dziewcząt budzi coraz większe zaniepokojenie i szacuje się, że co dziesiąta kobieta w UE doświadczyła jakiejś formy cyberprzemocy po ukończeniu 15. roku życia1; mając na uwadze, że brakuje danych i badań na szczeblu UE poświęconych problemowi cyberprzemocy wobec kobiet i dziewcząt; mając na uwadze, że molestowanie psychiczne i seksualne stanowi naruszenie praw człowieka; mając na uwadze, że media oraz krajowe i międzynarodowe organy regulacyjne powinny ustanowić przepisy, w tym sankcje, które organizacje medialne będą stosowały w celu przeciwdziałania tym problemom;

T.

mając na uwadze, że w szczególności kobiety zajmujące się dziennikarstwem śledczym często są narażone na przemoc i stają się celem śmiertelnych ataków, co pokazują przypadki Veroniki Guerin i Daphne Caruany Galizii;

U.

mając na uwadze, że według badania przeprowadzonego przez Europejską Sieć Audiowizualną Kobiet (EWA) (20) tylko co piąty film w siedmiu europejskich państwach, które poddano analizie, został wyreżyserowany przez kobietę, a znaczną większość finansowania przeznacza się na filmy, które nie są reżyserowane przez kobiety, choć kobiety stanowią około połowy absolwentów wszystkich szkół filmowych;

V.

mając na uwadze, że przedsiębiorstwa medialne powinny przyjąć systemy samoregulacji i kodeksy postępowania określające normy i kryteria postępowania dotyczące przebiegu kariery zawodowej i przekazu medialnego, aby zagwarantować i promować równouprawnienie płci; mając na uwadze, że tego rodzaju systemy samoregulacji i kodeksy postępowania powinny być tworzone we współpracy ze związkami zawodowymi działającymi w sektorze, zgodnie z wyraźnie zdefiniowaną polityką równości płci;

1.

2.

3.

4.

5.

6.

7.

8.

9.

10.

11.

12.

13.

14.

15.

16.

17.

18.

19.

20.

21.

22.

23.

24.

25.

26.

27.

28.

29.

30.

31.

32.

33.

34.

35.

36.

—

uwzględniając art. 2 i art. 3 ust. 3 akapit drugi Traktatu o Unii Europejskiej (TUE) oraz art. 8 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej (TFUE),

—

uwzględniając art. 23 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej,

—

uwzględniając deklarację pekińską i pekińską platformę działania, które przyjęto podczas Czwartej Światowej Konferencji w sprawie Kobiet w 1995 r., a w szczególności obszar „Kobiety i media”,

—

uwzględniając dokument końcowy z dnia 16 grudnia 2015 r. przyjęty na posiedzeniu wysokiego szczebla Zgromadzenia Ogólnego Narodów Zjednoczonych poświęconym ogólnemu przeglądowi wdrażania wyników Światowego Szczytu Społeczeństwa Informacyjnego,

—

uwzględniając dokument Komisji pt. „Strategiczne zaangażowanie na rzecz równości płci na lata 2016–2019”,

—

uwzględniając komunikat Komisji z dnia 6 maja 2015 r. pt. „Strategia jednolitego rynku cyfrowego dla Europy” (COM(2015)0192) oraz przegląd śródokresowy jej realizacji pt. „Połączony jednolity rynek cyfrowy dla wszystkich” (COM(2017)0228),

—

uwzględniając II filar strategii jednolitego rynku cyfrowego Komisji, mający na celu stworzenie odpowiednich warunków oraz równych szans i otoczenia dla rozwoju sieci cyfrowych i innowacyjnych usług, a także III filar, wspierający integracyjne społeczeństwo cyfrowe, w którym obywatele posiadają odpowiednie umiejętności, by korzystać z możliwości oferowanych przez internet i zwiększyć swoje szanse na znalezienie pracy,

—

uwzględniając strategiczne ramy europejskiej współpracy w dziedzinie kształcenia i szkolenia (ET 2020),

—

uwzględniając badanie Komisji pt. „ICT for work: Digital skills in the workplace” [ICT na potrzeby pracy – umiejętności cyfrowe w miejscu pracy] i komunikat Komisji z dnia 10 czerwca 2016 r. pt. „Nowy europejski program na rzecz umiejętności – wspólne działania na rzecz wzmocnienia kapitału ludzkiego, zwiększania szans na zatrudnienie i konkurencyjności” (COM(2016)0381),

—

uwzględniając analizę pt. „Empowering women on the Internet” [Wzmacnianie pozycji kobiet w internecie] opublikowaną przez Dyrekcję Generalną ds. Polityki Wewnętrznej w październiku 2015 r. (1),

—

uwzględniając sprawozdanie Komisji z dnia 1 października 2013 r. pt. „Women active in the ICT sector” [Kobiety działające w sektorze ICT],

—

uwzględniając badanie Europejskiego Instytutu ds. Równości Kobiet i Mężczyzn (EIGE) z dnia 26 stycznia 2017 r. pt. „Gender and Digital Agenda” [Agenda cyfrowa a kwestia płci],

—

uwzględniając swoją rezolucję z dnia 24 maja 2012 r. z zaleceniami dla Komisji w sprawie stosowania zasady równego wynagradzania pracowników płci męskiej i żeńskiej za taką samą pracę lub pracę o takiej samej wartości (2),

—

uwzględniając swoją rezolucję z dnia 12 marca 2013 r. w sprawie eliminowania stereotypów dotyczących płci w UE (3),

—

uwzględniając swoją rezolucję z dnia 12 września 2013 r. w sprawie agendy cyfrowej na rzecz wzrostu, mobilności i zatrudnienia: pora przyspieszyć (4), a w szczególności wielką koalicję na rzecz cyfrowych umiejętności i miejsc pracy,

—

uwzględniając swoją rezolucję z dnia 8 października 2015 r. w sprawie stosowania dyrektywy 2006/54/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 5 lipca 2006 r. w sprawie wprowadzenia w życie zasady równości szans oraz równego traktowania kobiet i mężczyzn w dziedzinie zatrudnienia i pracy (5),

—

uwzględniając swoją rezolucję z dnia 28 kwietnia 2016 r. w sprawie równości płci i wzmocnienia pozycji kobiet w erze cyfrowej (6),

—

uwzględniając pytanie skierowane do Komisji w sprawie wzmocnienia pozycji kobiet i dziewcząt dzięki sektorowi cyfrowemu (O-000004/2018 – B8-0010/2018),

—

uwzględniając art. 128 ust. 5 i art. 123 ust. 2 Regulaminu,

A.

mając na uwadze, że transformacja cyfrowa zrewolucjonizowała i zasadniczo zmieniła sposób, w jaki ludzie docierają do informacji i je przekazują, w jaki komunikują się, utrzymują kontakty, studiują i pracują, dzięki stworzeniu nowych możliwości uczestnictwa w dyskusjach publicznych i politycznych, w szkoleniach oraz w rynku pracy, otwarciu nowych perspektyw dla samostanowienia o swoim życiu oraz ogromnemu potencjałowi gospodarczemu w Unii Europejskiej i poza nią; mając na uwadze, że cyfryzacja ma wpływ nie tylko na rynek, ale i na całe społeczeństwo;

B.

mając na uwadze, że społeczeństwo informacyjne, bazujące na technologiach informacyjno-komunikacyjnych (ICT), niesie ze sobą ogromne możliwości, jeśli chodzi o tworzenie i podział dobrobytu oraz wiedzy;

C.

mając na uwadze, że na całym świecie kobiety jako grupa demograficzna rzadziej korzystają z internetu niż mężczyźni; mając na uwadze, że 68 % mężczyzn i 62 % kobiet regularnie używa komputera i internetu; mając na uwadze, że 54 % mężczyzn, w porównaniu z 48 % kobiet, korzysta z internetu na urządzeniach mobilnych; mając na uwadze, że 33 % mężczyzn i tylko 18 % kobiet samodzielnie instaluje oprogramowanie na urządzeniach; mając na uwadze, że 41 % mężczyzn korzysta z radia i telewizji w internecie, w porównaniu z 35 % kobiet; mając na uwadze, że 47 % mężczyzn korzysta z elektronicznych usług bankowych, w porównaniu z 35 % kobiet; mając na uwadze, że 22 % mężczyzn i tylko 17 % kobiet sprzedaje towary w internecie; mając na uwadze, że 20 % mężczyzn kupuje towary w internecie, w porównaniu z 13 % kobiet;

D.

mając na uwadze, że cyfrowe modele komunikacji przyczyniły się do stworzenia warunków sprzyjających szerzeniu się mowy nienawiści i gróźb pod adresem kobiet, bowiem 18 % kobiet w Europie od momentu wejścia w okres dojrzewania doświadczyło różnych form nękania w internecie; mając na uwadze, że wzrosła liczba gróźb wobec kobiet, w tym gróźb śmierci; mając na uwadze, że świadomość społeczna na temat form cyberprzemocy jest nadal niewystarczająca; mając na uwadze, że w ramach prawnych nie uwzględniono jeszcze w pełni różnych form przemocy w internecie;

E.

mając na uwadze, że tylko 2 % wszystkich kobiet na rynku pracy jest zatrudnione na stanowiskach technicznych i naukowych, natomiast wśród mężczyzn odsetek ten wynosi 5 %; mając na uwadze, że zaledwie 9 % programistów w Europie to kobiety, że jedynie 19 % menedżerów wysokiego szczebla w sektorze ICT i sektorze łączności jest płci żeńskiej (w porównaniu z 45 % w innych sektorach usługowych) oraz że wśród przedsiębiorców działających w tych sektorach jest tylko 19 % kobiet (w porównaniu z 54 % w innych sektorach usługowych);

F.

mając na uwadze, że istnieją znaczne różnice pod względem płci w dostępie do możliwości zawodowych i edukacyjnych, jeśli chodzi o technologie informacyjno-komunikacyjne i umiejętności komputerowe;

G.

mając na uwadze, że seksizm i stereotypy płciowe stanowią poważną przeszkodę dla równości płci i jeszcze bardziej pogłębiają różnice w traktowaniu kobiet i mężczyzn w sektorze cyfrowym, utrudniając kobietom pełny rozwój ich zdolności jako użytkowniczek, innowatorek i twórczyń;

H.

mając na uwadze, że coraz więcej stanowisk, nie tylko w sektorze ICT, wymaga pewnego stopnia umiejętności cyfrowych i informatycznych, a tendencja ta będzie zapewne wzrastać w przyszłości, kiedy to w większości zawodów i wolnych miejsc pracy potrzebny będzie szerszy zakres kompetencji cyfrowych;

I.

mając na uwadze, że doskonalenie umiejętności cyfrowych i informatycznych daje wyjątkową szansę na poprawę równowagi między życiem zawodowym a prywatnym, gdyż zwiększa dostęp do edukacji i szkoleń oraz ułatwia integrację na rynku pracy, nie tylko w przypadku kobiet i dziewcząt, ale i osób o specjalnych potrzebach, takich jak osoby niepełnosprawne, a także mieszkańców obszarów wiejskich i obszarów oddalonych, które są daleko od ośrodków miejskich; mając na uwadze, że transformacja cyfrowa miejsca pracy może nieść ze sobą pewne wyzwania, którym trzeba stawić czoła; mając na uwadze, że wzrost liczby kobiet w jednym z najlepiej płatnych sektorów, jakim jest ICT, mógłby przyczynić się do wzmocnienia ich pozycji finansowej i niezależności, prowadząc do ogólnego zmniejszenia różnic w wynagrodzeniach kobiet i mężczyzn oraz zwiększenia niezależności finansowej kobiet; mając na uwadze, że zaledwie około 16 % z prawie 8 mln osób pracujących w sektorze ICT w Europie to kobiety;

J.

mając na uwadze, że cyfryzacja oferuje nowe możliwości w zakresie przedsiębiorczości kobiet, w tym przedsiębiorczości cyfrowej na niewielką skalę, w wielu przypadkach niewymagającej dużego kapitału założycielskiego, jak również przedsiębiorstw prowadzonych w ramach gospodarki społecznej, które zwiększają włączenie społeczne; mając na uwadze, że trzeba wspierać przedsiębiorczość cyfrową kobiet, gdyż jest to jeden z najbardziej dynamicznych się i najlepiej prosperujących sektorów gospodarki, który oferuje liczne możliwości innowacji i rozwoju, natomiast kobiety stanowią jedynie 19 % przedsiębiorców w tej branży;

K.

mając na uwadze, że wzrost liczby kobiet w sektorze ICT ożywiłby rynek, na którym przewiduje się niedobór pracowników, podczas gdy równy udział kobiet w tym rynku doprowadziłby do zysków w unijnym PKB w wysokości ok. 9 mld EUR rocznie; mając na uwadze, że na wydziałach informatyki i komunikacji wciąż jest zdecydowanie za mało kobiet, gdyż stanowią one jedynie około 20 % absolwentów w tej dziedzinie, a tylko 3 % wszystkich absolwentek skończyło studia na wydziale informatyki czy komunikacji; mając na uwadze znaczne trudności, jakie kobiety napotykają, by dostać się do sektora ICT i w nim się utrzymać; mając na uwadze, że zdominowane przez mężczyzn środowisko pracy, gdzie jedynie 30 % pracowników stanowią kobiety, sprawia, że wiele kobiet porzuca sektor ICT w kilka lat po ukończeniu studiów; mając na uwadze, że udział kobiet w cyfrowym rynku pracy maleje wraz z wiekiem; mając na uwadze, że absolwentki informatyki i komunikacji poniżej 30 roku życia stanowią 20 % zatrudnionych w sektorze ICT, natomiast kobiety w wieku od 31 do 45 lat – 15,4 %, a powyżej 45 roku życia – 9 %;

L.

mając na uwadze, że zgodnie z badaniem zatytułowanym „Kobiety aktywne zawodowo w sektorze ICT” („Women active in the ICT sector”) Europa będzie musiała zmierzyć się z niedoborem 900 tys. pracowników w sektorze ICT do 2020 r.; mając na uwadze, że sektor ICT rozwija się w szybkim tempie, a co roku powstaje 120 tys. nowych miejsc pracy;

M.

mając na uwadze, że sektor ICT cechuje niezwykle wysoki stopnień segregacji, zarówno pionowej, jak i poziomej, oraz przepaść między kwalifikacjami kobiet uzyskanymi w ramach kształcenia a ich pozycją w sektorze ICT; mając na uwadze, że mniej niż 20 % przedsiębiorców w sektorze ICT to kobiety; mając na uwadze, że większość (54 %) kobiet zatrudnionych w sektorze ICT zajmuje gorzej płatne stanowiska wymagające niższego poziomu kwalifikacji oraz że tylko niewielka ich część (8 %) zajmuje stanowiska inżynierów oprogramowania wymagające wysokiego poziomu kwalifikacji; mając na uwadze, że kobiety są także niedostatecznie reprezentowane w procesie podejmowania decyzji w sektorze ICT, w którym jedynie 19,2 % pracowników ma za kierownika kobietę, podczas gdy w innych sektorach wartość ta wynosi 45,2 %;

N.

mając na uwadze, że kobiety, które ukończyły 55 lat, są szczególnie zagrożone bezrobociem i brakiem aktywności na rynku pracy, przy czym średnia stopa zatrudnienia kobiet w wieku 55–64 lat w UE wynosiła jedynie 49 % w 2016 r. porównaniu z 62 % w przypadku mężczyzn; mając na uwadze, że niski poziom znajomości technologii informacyjno-komunikacyjnych i umiejętności cyfrowych potęguje to zagrożenie; mając na uwadze, że zwiększanie umiejętności cyfrowych kobiet po 55 roku życia i inwestowanie w te umiejętności poprawiłoby szanse kobiet na zatrudnienie oraz oferowałoby pewien poziom ochrony przed wykluczeniem z rynku pracy;

O.

mając na uwadze, że według danych Eurostatu za 2014 r. kształcenie na poziomie wyższym kontynuuje więcej kobiet (42,3 %) niż mężczyzn (33,6 %), przy czym kobiety są liczniej reprezentowane w dziedzinach humanistycznych niż naukowych; mając na uwadze, że jedynie 9,6 % kobiet w szkolnictwie wyższym studiuje na kierunkach związanych z ICT, natomiast odsetek mężczyzn studiujących na takich kierunkach wynosi 30,6 %; mając na uwadze, że kobiety nadal są w niedostatecznym stopniu reprezentowane w takich inicjatywach, jak unijny Tydzień Kodowania, ICT na rzecz lepszej edukacji, Startup Europe Leaders Club i wielka koalicja na rzecz miejsc pracy w sektorze cyfrowym, które zmierzają do dalszego promowania e-edukacji i e-umiejętności;

P.

mając na uwadze, że niewielki udział kobiet i dziewcząt w kształceniu w dziedzinie ICT, a następnie w odnośnych zawodach jest wynikiem złożonej zależności między stereotypowym przedstawianiem płci, które zaczyna się na wczesnym etapie życia, a edukacją, oraz że utrzymuje się to następnie w trakcie kariery zawodowej;

1.

2.

3.

4.

5.

6.

7.

8.

9.

10.

11.

12.

13.

14.

15.

16.

17.

18.

19.

20.

—

uwzględniając art. 3 ust. 5 oraz art. 21 Traktatu o Unii Europejskiej,

—

uwzględniając art. 208–211 i 214 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej,

—

uwzględniając globalne partnerstwo w sprawie skutecznej współpracy na rzecz rozwoju przyjęte podczas Forum Wysokiego Szczebla w sprawie Skuteczności Pomocy, które odbyło się w Pusanie w 2011 r., oraz odnowione na posiedzeniu wysokiego szczebla w Nairobi w 2016 r.,

—

uwzględniając Trzecią Światową Konferencję ONZ na temat Ograniczania Ryzyka Klęsk Żywiołowych, która odbyła się w Sendai (Japonia) w dniach 14–18 marca 2015 r.,

—

uwzględniając rezolucję ONZ pt. „Przekształcamy nasz świat: Agenda na rzecz zrównoważonego rozwoju 2030”przyjętą podczas szczytu ONZ w sprawie zrównoważonego rozwoju zorganizowanego w dniu 25 września 2015 r. w Nowym Jorku, a także uwzględniając 17 celów zrównoważonego rozwoju zawartych w tej rezolucji,

—

uwzględniając Światowy Szczyt Humanitarny, który odbył się w dniach 23–24 maja 2016 r. w Stambule, oraz tzw. wielki układ (Grand Bargain) zawarty przez podmioty z grona największych darczyńców i niosących pomoc,

—

uwzględniając umowę o partnerstwie AKP–UE (1) podpisaną w Kotonu w dniu 23 czerwca 2000 r. oraz zmienioną w dniach 25 czerwca 2005 r. i 22 czerwca 2010 r.,

—

uwzględniając decyzję Rady 2013/755/UE z dnia 25 listopada 2013 r. w sprawie stowarzyszenia krajów i terytoriów zamorskich z Unią Europejską (2),

—

uwzględniając rozporządzenie Rady (WE) nr 1257/96 z dnia 20 czerwca 1996 r. dotyczące pomocy humanitarnej (3),

—

uwzględniając rozporządzenie Rady (UE, Euratom) nr 1311/2013 z dnia 2 grudnia 2013 r. określające wieloletnie ramy finansowe na lata 2014–2020 (4),

—

uwzględniając umowę wewnętrzną między przedstawicielami rządów państw członkowskich Unii Europejskiej, zebranymi w Radzie, w sprawie finansowania pomocy unijnej na podstawie wieloletnich ram finansowych na lata 2014–2020 zgodnie z umową o partnerstwie AKP–UE oraz w sprawie przydzielania pomocy finansowej dla krajów i terytoriów zamorskich, do których stosuje się część czwartą Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej („umowa wewnętrzna”),

—

uwzględniając rozporządzenie Rady (UE) 2015/322 z dnia 2 marca 2015 r. w sprawie realizacji 11. Europejskiego Funduszu Rozwoju (5),

—

uwzględniając rozporządzenie Rady (UE) 2015/323 z dnia 2 marca 2015 r. w sprawie rozporządzenia finansowego mającego zastosowanie do 11. Europejskiego Funduszu Rozwoju (6),

—

uwzględniając rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 233/2014 z dnia 11 marca 2014 r. ustanawiające Instrument Finansowania Współpracy na rzecz Rozwoju na lata 2014–2020 (7),

—

uwzględniając przyjęty w 2007 r. Konsensus europejski w sprawie pomocy humanitarnej (8),

—

uwzględniając przyjęty w dniu 7 czerwca 2017 r. nowy Europejski konsensus w sprawie rozwoju (9),

—

uwzględniając konkluzje Rady z dnia 19 czerwca 2017 r. w sprawie współpracy UE ze społeczeństwem obywatelskim w dziedzinie działań zewnętrznych UE,

—

uwzględniając swoją rezolucję z dnia 22 listopada 2016 r. w sprawie podniesienia skuteczności współpracy na rzecz rozwoju (10),

—

uwzględniając swoją rezolucję z dnia 13 września 2016 r. w sprawie funduszu powierniczego UE dla Afryki: skutki dla rozwoju i pomocy humanitarnej (11),

—

uwzględniając swoją rezolucję z dnia 7 czerwca 2016 r. w sprawie sprawozdania UE za rok 2015 w sprawie spójności polityki na rzecz rozwoju (12),

—

uwzględniając swoją rezolucję z dnia 22 października 2013 r. w sprawie lokalnych władz i społeczeństwa obywatelskiego: zaangażowanie Europy we wspieranie zrównoważonego rozwoju (13),

—

uwzględniając sprawozdanie specjalne Europejskiego Trybunału Obrachunkowego nr 18/2014 w sprawie systemów oceny i monitorowania zorientowanego na rezultaty stosowanych przez EuropeAid,

—

uwzględniając sprawozdanie Komisji dla Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 15 grudnia 2017 r. pt. „Sprawozdanie z przeglądu śródokresowego instrumentów finansowania zewnętrznego”(COM(2017)0720) oraz powiązane dokumenty robocze służb Komisji zawierające ocenę Instrumentu Finansowania Współpracy na rzecz Rozwoju (SWD(2017)0600) i ocenę 11. Europejskiego Funduszu Rozwoju (SWD(2017)0601),

—

uwzględniając ocenę zewnętrzną 11. Europejskiego Funduszu Rozwoju (sprawozdanie końcowe z czerwca 2017 r.) przeprowadzoną na zlecenie Komisji przez zespół wykonawców zewnętrznych,

—

uwzględniając ocenę zewnętrzną Instrumentu Finansowania Współpracy na rzecz Rozwoju (sprawozdanie końcowe z czerwca 2017 r.) przeprowadzoną na zlecenie Komisji przez zespół wykonawców zewnętrznych,

—

uwzględniając komunikat Komisji z dnia 14 lutego 2018 r. w sprawie nowych, nowoczesnych wieloletnich ram finansowych dla Unii Europejskiej, która skutecznie realizuje swoje priorytety po 2020 r. (COM(2018)0098),

—

uwzględniając dokument pt. „Coherence report – Insights from the External Evaluation of the External Financing Instruments”[Sprawozdanie na temat spójności – uwagi zawarte w ocenie zewnętrznej instrumentów finansowania zewnętrznego] (sprawozdanie końcowe z lipca 2017 r.) opracowany na zlecenie Komisji przez zespół wykonawców zewnętrznych,

—

uwzględniając art. 52 Regulaminu, a także art. 1 ust. 1 lit. e) decyzji Konferencji Przewodniczących z dnia 12 grudnia 2002 r. w sprawie procedury udzielania zgody na sporządzenie sprawozdań z własnej inicjatywy i załącznik 3 do tej decyzji,

—

uwzględniając sprawozdanie Komisji Rozwoju oraz opinię Komisji Budżetowej (A8-0118/2018),

A.

mając na uwadze, że od czasu przyjęcia instrumentów finansowania zewnętrznego międzynarodowe i unijne ramy polityki zmieniły się znacząco wraz z przyjęciem przełomowych instrumentów, takich jak agenda na rzecz zrównoważonego rozwoju 2030, porozumienie paryskie w sprawie zmian klimatu, program działań z Addis Abeby, ramy z Sendai dotyczące ograniczania ryzyka klęsk żywiołowych w latach 2015–2030 oraz program działań na rzecz ludzkości; mając na uwadze, że UE odegrała wiodącą rolę w negocjacjach dotyczących tych instrumentów;

B.

mając na uwadze, że Traktat z Lizbony, agenda na rzecz zrównoważonego rozwoju 2030 oraz cele zrównoważonego rozwoju, a także Konsensus europejski w sprawie pomocy humanitarnej, nowy Europejski konsensus w sprawie rozwoju i zasady skuteczności rozwoju z Pusanu, określają strategię UE w zakresie współpracy na rzecz rozwoju i pomocy humanitarnej; mając ponadto na uwadze, że Rada przyjęła globalną strategię na rzecz polityki zagranicznej i bezpieczeństwa Unii Europejskiej, która odnosi się m.in. do współpracy na rzecz rozwoju;

C.

mając na uwadze, że zgodnie z art. 214 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej (TFUE) i Konsensusem europejskim w sprawie pomocy humanitarnej świadczenie pomocy humanitarnej musi być zgodne z zasadami humanitaryzmu, neutralności, niezależności i bezstronności oraz opierać się na podejściu ukierunkowanym na potrzeby; mając na uwadze, że pomoc humanitarna nie może być narzędziem zarządzania kryzysowego;

D.

mając na uwadze, że polityka rozwojowa powinna uzupełniać politykę zagraniczną UE i zarządzanie migracją, gwarantując jednocześnie, że środki finansowe na rozwój są wykorzystywane wyłącznie do celów i zadań związanych z rozwojem, a nie do pokrywania wydatków związanych z realizacją innych celów, takich jak kontrola granic lub polityka antymigracyjna;

E.

mając na uwadze, że głównym celem Instrumentu Finansowania Współpracy na rzecz Rozwoju jest ograniczenie ubóstwa i wyeliminowanie go w perspektywie długoterminowej w krajach rozwijających się, które nie korzystają z finansowania w ramach Europejskiego Funduszu Rozwoju, Europejskiego Instrumentu Sąsiedztwa lub Instrumentu Pomocy Przedakcesyjnej, zapewnienie merytorycznego wsparcia organizacjom społeczeństwa obywatelskiego i organom lokalnym w krajach partnerskich w dziedzinie związanych z rozwojem powszechnych dóbr publicznych i wyzwań, a także wspieranie strategicznego partnerstwa między Afryką i UE; mając na uwadze, że Instrument Finansowania Współpracy na rzecz Rozwoju, na który przydzielono 19,6 mld EUR na lata 2014–2020, jest głównym geograficznym instrumentem w budżecie UE w zakresie współpracy na rzecz rozwoju;

F.

mając na uwadze, że głównym celem Europejskiego Funduszu Rozwoju jest ograniczenie ubóstwa i wyeliminowanie go w perspektywie długoterminowej w regionach Afryki, Karaibów i Pacyfiku (AKP) oraz osiągnięcie zrównoważonego rozwoju krajów i terytoriów zamorskich; mając na uwadze, że Europejski Fundusz Rozwoju jest głównym unijnym instrumentem w zakresie współpracy na rzecz rozwoju, przy czym na 11. Europejski Fundusz Rozwoju przydzielono 30,5 mld EUR na okres 2014–2020;

G.

mając na uwadze, że głównym celem Instrumentu Pomocy Humanitarnej jest zapewnianie wsparcia, pomocy i ochrony ludziom dotkniętym skutkami klęsk żywiołowych, katastrof spowodowanych przez człowieka i podobnych sytuacji kryzysowych, koncentrując się na najbardziej narażonych ofiarach – bez względu na narodowość, religię, płeć, wiek, pochodzenie etniczne lub poglądy polityczne – zgodnie z rzeczywistymi potrzebami, międzynarodowymi zasadami humanitarnymi oraz Konsensusem europejskim w sprawie pomocy humanitarnej;

H.

mając na uwadze, że działanie Instrumentu Pomocy Humanitarnej wykracza poza podstawowe zadanie operacji mających na celu ratowanie życia, obejmując pomaganie osobom dotkniętym skutkami długoterminowych kryzysów, krótkoterminowe działania mające na celu naprawę i odbudowę, gotowość na wypadek klęsk żywiołowych oraz reagowanie na konsekwencje migracji ludności;

I.

mając na uwadze, że skuteczna współpraca na rzecz rozwoju wymaga innowacyjnego podejścia, zapewniającego darczyńcom możliwość szybkiego reagowania na lokalne warunki, współpracy z organizacjami lokalnymi oraz wspierania lokalnych przedsiębiorstw i przedsiębiorców, zwłaszcza w najuboższych i najbardziej niestabilnych krajach; mając na uwadze, że unijny system audytu musi zapewnić darczyńcom elastyczność w zakresie podejmowania przez nich rozsądnej dozy ryzyka związanego z takimi projektami, zwiększając zdolności UE do szybkiego reagowania i skutecznego udzielania pomocy;

J.

mając na uwadze, że UE jest wiodącym darczyńcą pomocy rozwojowej i humanitarnej na świecie; mając na uwadze, że poprzez tę pomoc UE dokłada wszelkich starań na rzecz zmniejszania ubóstwa i wspierania światowych i unijnych interesów i podstawowych wartości;

K.

mając na uwadze, że szczyt Unii Afrykańskiej i UE, który odbył się w Abidżanie w dniach 29 i 30 listopada 2017 r., potwierdził wolę nawiązania autentycznego nowoczesnego, globalnego i ambitnego partnerstwa, stwarzającego warunki polityczne i gospodarcze dla prawdziwej równości;

L.

mając na uwadze gwałtowny wzrost liczby umów o współpracy na rzecz rozwoju zawartych z państwami trzecimi, w tym z Chinami, Rosją, Turcją, Brazylią i Indiami;

M.

mając na uwadze, że przedmiotem poważnego niepokoju jest przywrócenie i rozszerzenie tzw. zasady globalnego knebla oraz ograniczanie środków finansowych przeznaczonych dla organizacji świadczących na rzecz kobiet i dziewcząt usługi w zakresie planowania rodziny, zdrowia seksualnego i reprodukcyjnego oraz związanych z nim praw;

N.

mając na uwadze, że rządy państw trzecich mają realne oczekiwania, jeśli chodzi o szybkie działanie, skuteczność i pilną potrzebę utrzymywania solidnych partnerstw w zakresie współpracy na rzecz rozwoju; mając na uwadze, że w krajach partnerskich istnieje potrzeba rozwijania otwartej i wydajnej gospodarki rynkowej, z uwzględnieniem nowej sytuacji i nowych podmiotów gospodarczych obecnych na arenie międzynarodowej;

O.

mając na uwadze, że ze względu na brak zaangażowania Zjednoczonego Królestwa po roku 2020 brexit odbije się na unijnym budżecie spadkiem wpływów o 12 % do 15 %;

P.

mając na uwadze, że oceny Europejskiego Funduszu Rozwoju i Instrumentu Finansowania Współpracy na rzecz Rozwoju potwierdzają, że stosowanie w spójny sposób różnych instrumentów geograficznych i tematycznych jest w istocie możliwe;

Q.

mając na uwadze, że w ocenie 11. Europejskiego Funduszu Rozwoju stwierdza się, iż „istnieje realne zagrożenie naciskami, by EFR służył do reagowania na programy oddalające go od podstawowego celu Funduszu, którym jest wyeliminowanie ubóstwa, co jest trudne do pogodzenia z podstawowymi wartościami EFR i zagraża działaniom skutecznie realizowanym w ramach Funduszu”, że „pomimo konsultacji, opinii rządu i organizacji społeczeństwa obywatelskiego (z pewnymi znaczącymi wyjątkami, np. w regionie Pacyfiku), względy te rzadko brano pod uwagę w decyzjach dotyczących programowania”oraz że „w programowaniu 11. EFR właśnie wykorzystano podejście odgórne w celu zastosowania zasady koncentracji, ale kosztem głównej zasady partnerstwa zawartej w umowie z Kotonu”;

R.

mając na uwadze, że zgodnie z oceną 11. EFR do kwietnia 2017 r. z rezerwy EFR wypłacono prawie 500 mln EUR na rzecz wspierania Dyrekcji Generalnej ds. Prowadzonych przez UE Operacji Ochrony Ludności i Pomocy Humanitarnej Komisji Europejskiej (ECHO), prawie 500 mln EUR przyznano pojedynczym krajom w ramach wsparcia w sytuacjach nadzwyczajnych i 1,5 mld EUR wypłacono kryzysowemu funduszowi powierniczemu UE dla Afryki; mając na uwadze, że EFR wnosi również wkład do nowego Europejskiego Funduszu na rzecz Zrównoważonego Rozwoju;

S.

mając na uwadze ocenę Instrumentu Finansowania Współpracy na rzecz Rozwoju, w której stwierdza się, że „Instrument Finansowania Współpracy na rzecz Rozwoju zawsze był ogólnie istotny i odpowiedni do zamierzonego celu, zarówno wtedy, gdy został przyjęty, jak i w połowie okresu wdrażania. Jest w znacznej mierze zgodny z nowymi dokumentami prezentującymi założenia polityki (takimi jak nowy Europejski konsensus w sprawie rozwoju i agenda na rzecz zrównoważonego rozwoju 2030), chociaż wdrażanie określonych priorytetów może być w obecnym formacie trudne”;

T.

mając na uwadze, że w czasie przyjmowania instrumentów finansowania zewnętrznego na lata 2014–2020 Parlament Europejski opowiedział się za oddzielnym instrumentem finansowania zewnętrznego w odniesieniu do współpracy na rzecz rozwoju i wezwał do wyodrębnienia funduszy na rzecz rozwoju w przypadku włączenia EFR do budżetu;

U.

mając na uwadze, że w odniesieniu do kryzysowego funduszu powierniczego UE dla Afryki w ocenie EFR stwierdza się, iż „w porównaniu ze standardowymi projektami EFR takie czynniki jak skrócenie czasu na przygotowanie i zatwierdzenie, pośrednie zaangażowanie UE w wykonanie projektów oraz fakt, że punktem wyjścia dla tych projektów były raczej priorytety Unii niż odpowiedź na długoterminowe cele krajów partnerskich, wywołują obawy związane z ewentualną skutecznością i zrównoważonym charakterem projektów kryzysowego funduszu powierniczego UE dla Afryki oraz zdolnością UE do ścisłego monitorowania ich wdrażania”;

V.

mając na uwadze, że przepływy finansowe z Unii do krajów korzystających z instrumentów finansowych na rzecz rozwoju są mniejsze niż wartość prywatnych przekazów generowanych przez diasporę tych krajów, mieszkającą w Europie;

W.

mając na uwadze, że pomimo otrzymywanych przez lata miliardów euro z EFR i poważnych obaw Komisji dotyczących zarządzania finansami, Instrument na rzecz Pokoju w Afryce nie był elementem oceny EFR; mając na uwadze, że Instrument na rzecz Pokoju w Afryce nie został poddany ocenie od 2011 r.;

X.

mając na uwadze, zgodnie z ich odpowiednimi ocenami i sprawozdaniem Komisji z przeglądu śródokresowego instrumentów finansowania zewnętrznego, że ogólna skuteczność i długoterminowy wpływ Instrumentu Finansowania Współpracy na rzecz Rozwoju i EFR w osiąganiu ustanowionych celów jest trudny do zmierzenia z powodu poważnych ograniczeń w określeniu odpowiednich systemów oceny i monitorowania oraz w ocenie roli odgrywanej przez czynniki zewnętrzne, a także ze względu na szeroki zakres stosownych krajów i tematów; mając na uwadze, że w opinii osób przeprowadzających ocenę łączenie źródeł finansowania uruchamia dodatkowe zasoby tylko w 50 % przypadków;

Y.

mając na uwadze, że Parlament musiał zmierzyć się z bardzo krótkimi terminami w odniesieniu do kontroli projektu środków wykonawczych; mając na uwadze, że przy ustalaniu tych terminów nie uwzględnia się w sposób należyty charakterystycznych cech działalności parlamentarnej; mając na uwadze, że w niektórych przypadkach sytuacja ta ulegała dalszemu pogorszeniu ze względu na przekazanie projektu środków wykonawczych do Parlamentu po upływie ustalonego terminu lub przed przerwami w pracach Parlamentu, co jeszcze bardziej ogranicza zdolność Parlamentu do odpowiedniego wykonywania nadanych mu uprawnień kontrolnych;

Z.

mając na uwadze, że UE uznała znaczenie partnerstwa z organizacjami społeczeństwa obywatelskiego w stosunkach zewnętrznych; mając na uwadze, że dotyczy to również zaangażowania organizacji społeczeństwa obywatelskiego w programowanie i wdrażanie instrumentów finansowania zewnętrznego;

1.

2.

3.

4.

5.

6.

7.

8.

9.

10.

11.

12.

13.

14.

15.

16.

Instrument Finansowania Współpracy na rzecz Rozwoju

17.

18.

19.

20.

21.

22.

23.

Europejski Fundusz Rozwoju

24.

25.

26.

27.

28.

Instrument Pomocy Humanitarnej

29.

30.

31.

32.

33.

34.

35.

36.

37.

38.

39.

40.

41.

42.

43.

44.

45.

46.

47.

48.

49.

50.

51.

52.

53.

54.

55.

56.

57.

58.

59.

60.

61.

62.

63.

64.

65.

66.

67.

68.

69.

70.

71.

72.

73.

74.

75.

76.

77.

78.

79.

80.

81.

82.

83.

84.

85.

—

uwzględniając sekcję planu działań z Addis Abeby dotyczącą zadłużenia i zdolności obsługi zadłużenia (1),

—

uwzględniając sprawozdania sekretarza generalnego Organizacji Narodów Zjednoczonych z dnia 22 lipca 2014 r., 2 sierpnia 2016 r. i 31 lipca 2017 r. w sprawie zdolności obsługi zadłużenia zewnętrznego i rozwoju,

—

uwzględniając zasady odpowiedzialnego udzielania i zaciągania pożyczek państwowych, opracowane przez Konferencję NZ ds. Handlu i Rozwoju (UNCTAD),

—

uwzględniając plan działania UNCTAD w sprawie zrównoważonych mechanizmów spłaty długu państwowego (kwiecień 2015 r.),

—

uwzględniając wytyczne operacyjne G-20 dotyczące zrównoważonego finansowania,

—

uwzględniając rezolucję Zgromadzenia Ogólnego ONZ nr 68/304 z dnia 9 września 2014 r., dotyczącą ustanowienia wielostronnych ram prawnych służących restrukturyzacji długu państwowego,

—

uwzględniając rezolucję Zgromadzenia Ogólnego ONZ nr 69/319 z dnia 10 września 2015 r., dotyczącą podstawowych zasad restrukturyzacji długu państwowego,

—

uwzględniając wytyczne Biura Wysokiego Komisarza Narodów Zjednoczonych ds. Praw Człowieka, dotyczące długu zagranicznego i praw człowieka,

—

uwzględniając swoją rezolucję z dnia 19 maja 2015 r. w sprawie finansowania rozwoju (2), w szczególności ustępy: 10, 26, 40, 46 i 47,

—

uwzględniając analizy opublikowane przez ośrodek analityczny Global Financial Integrity, w których szacuje się skalę i strukturę nielegalnych przepływów finansowych,

—

uwzględniając belgijską ustawę z dnia 12 lipca 2015 r., dotyczącą zwalczania działalności tzw. funduszy sępich (belgijski dziennik urzędowy z dnia 11 września 2015 r.),

—

uwzględniając art. 52 Regulaminu,

—

uwzględniając sprawozdanie Komisji Rozwoju (A8-0129/2018),

A.

mając na uwadze, że rozwiązanie problemów krajów rozwijających się z długiem państwowym stanowi ważny element współpracy międzynarodowej i może przyczyniać się do osiągnięcia celów zrównoważonego rozwoju w tych krajach;

B.

mając na uwadze, że aby osiągnąć cele zrównoważonego rozwoju w krajach rozwijających się, potrzebne są ogromne inwestycje, które w skali roku musiałyby być wyższe niż obecnie o ok. 2,5 biliona USD (3);

C.

mając na uwadze, że jedno z możliwych źródeł finansowania rozwoju stanowią pożyczki; mając na uwadze, że zaciąganie pożyczek musi być odpowiedzialne i przewidywalne; mając na uwadze, że koszt pożyczek musi być w całości zrekompensowany zwrotem z przeprowadzonych dzięki nim inwestycji, a ryzyko związane z zadłużeniem należy starannie oceniać z myślą o podejmowaniu środków ograniczających zagrożenia;

D.

mając na uwadze, że kryzys zadłużeniowy krajów rozwijających się w latach 80. i 90. XX w. oraz szeroko zakrojona kampania na rzecz redukcji długu doprowadziły do uruchomienia przez MFW oraz Bank Światowy inicjatywy na rzecz głęboko zadłużonych krajów ubogich i inicjatywy na rzecz wielostronnego umarzania długów, co miało umożliwić tym krajom dalsze postępy na drodze do osiągnięcia milenijnych celów rozwoju;

E.

mając na uwadze, że inicjatywy te nie wystarczą, aby zakończyć kryzys zadłużenia;

F.

mając na uwadze, że wspomniane wyżej inicjatywy oraz gwałtowny wzrost cen surowców wzmocniły finanse wielu krajów rozwijających się, a także mając na uwadze, że do poprawy zdolności obsługi zadłużenia przyczyniły się także stopy procentowe pozostające od czasu kryzysu finansowego w 2008 r. na wyjątkowo niskim poziomie; mając jednak na uwadze, że ceny surowców spadają od 2008 r.; mając na uwadze, że w zubożałych krajach rozpoczął się nowy kryzys zadłużeniowy i kraje takie jak Mozambik, Czad, Kongo i Gambia nie są w stanie spłacać długu;

G.

mając na uwadze, że kryzysy zadłużeniowe wywołane spadkiem cen surowców i niestabilnymi przepływami finansowymi stanowią obecnie zagrożenie dla zdolności obsługi zadłużenia, zwłaszcza w krajach rozwijających się, które nadal są zależne od eksportu surowców;

H.

mając na uwadze, że wzrosła liczba krajów rozwijających się, które MFW i Bank Światowy uznają za kraje, w których ciężar zadłużenia uniemożliwia jego obsługę, lub za kraje o wysokim bądź średnim poziomie ryzyka, a także mając na uwadze, że do jednej z tych kategorii należy obecnie większość krajów o niskim poziomie dochodu;

I.

mając na uwadze, że według MFW średnie zadłużenie w Afryce Subsaharyjskiej wzrosło gwałtownie z 34% PKB w 2013 r. do 48% w 2017 r.;

J.

mając na uwadze zadłużenie niektórych krajów, w tym Etiopii, Ghany i Zambii, na poziomie 50% PKB lub wyższym, co stanowi znaczne obciążenie długiem, zważywszy na niską podstawę opodatkowania w większości krajów afrykańskich;

K.

mając na uwadze, że koszty obsługi zadłużenia wyrażone jako odsetek wydatków publicznych znacznie wzrosły od 2013 r., a także mając na uwadze, że poważnie ogranicza to możliwości inwestycji publicznych;

L.

mając na uwadze głębokie zmiany, jakie zaszły w ostatnich dziesięcioleciach na światowym rynku długu publicznego w związku z tym, że kluczowymi podmiotami na tym rynku stali się prywatni inwestorzy i Chiny;

M.

mając na uwadze, że zmieniła się struktura długu krajów rozwijających się, przy czym coraz istotniejszą rolę odgrywają prywatni wierzyciele i warunki handlowe, a ponadto rośnie narażenie na zmienność rynków finansowych, z konsekwencjami dla zdolności obsługi zadłużenia; mając na uwadze, że pożyczki zaciągane w walucie krajowej eliminują ryzyko walutowe, lecz brak krajowego kapitału może sprawić, że będzie to rozwiązanie niekorzystne bądź niewykonalne;

N.

mając na uwadze, że do elementów zagrażających zdolności obsługi długu należą zmniejszenie wymiany handlowej, klęski żywiołowe i katastrofy spowodowane przez człowieka, niekorzystne zmiany na międzynarodowych rynkach finansowych i ich niestabilność, ale także nieodpowiedzialne udzielanie i zaciąganie pożyczek, złe zarządzanie finansami publicznymi, defraudacja pieniędzy i korupcja; mając na uwadze, że lepsze wykorzystywanie środków krajowych daje duże możliwości poprawy zdolności obsługi zadłużenia;

O.

mając na uwadze konieczność przyczynienia się do poprawy zdolności administracji podatkowej i transferu wiedzy w krajach partnerskich;

P.

mając na uwadze, że zasady odpowiedzialnego udzielania i zaciągania pożyczek państwowych, opracowane przez UNCTAD, oraz wytyczne operacyjne G-20 dotyczące zrównoważonego finansowania to elementy niewątpliwie przydatne przy ustanawianiu ram prawnych, ale nieodpowiedzialne praktyki należy eliminować przede wszystkim przez wprowadzanie przejrzystych zasad oraz wiążących i egzekwowalnych środków odstraszających, a w uzasadnionych przypadkach także sankcji;

Q.

mając na uwadze, że zdolność obsługi zadłużenia przez państwo zależy nie tylko od wielkości zadłużenia, ale i od innych czynników, takich jak bezpośrednie i pośrednie gwarancje finansowe (zobowiązania warunkowe), których państwo mogło udzielić; mając na uwadze, że partnerstwo publiczno-prywatne (PPP) wiąże się często z udzieleniem gwarancji oraz że ryzyko ratowania w przyszłości banków również może być wysokie;

R.

mając na uwadze, że analiza zdolności obsługi zadłużenia nie może koncentrować się wyłącznie na względach ekonomicznych, takich jak perspektywy wzrostu gospodarczego państwa będącego dłużnikiem i jego zdolność do obsługi zadłużenia, lecz musi uwzględniać wpływ obciążenia długiem na zdolność kraju do przestrzegania wszystkich praw człowieka;

S.

mając na uwadze, że rosnące wykorzystanie idei partnerstwa publiczno-prywatnego w krajach rozwijających się w ramach unijnego planu inwestycji zewnętrznych i porozumienia G-20 dla Afryki może zwiększyć zadłużenie państw; mając na uwadze, że inwestorzy PPP są chronieni dwustronnymi umowami inwestycyjnymi, zwłaszcza mechanizmami rozstrzygania sporów między inwestorem a państwem, które umożliwiają im prowadzenie postępowań sądowych przeciwko państwom przyjmującym;

T.

mając na uwadze, że istnieją długi haniebne zaciągane przez władze w celu realizowania skorumpowanych transakcji i innych bezprawnych działań, których charakter jest znany wierzycielom i które stanowią znaczne obciążenie dla ubogiej ludności, zwłaszcza ludności najsłabszej;

U.

mając na uwadze, że przejrzystość pożyczek udzielanych rządom krajów rozwijających się ma zasadnicze znaczenie dla zapewnienia odpowiedzialności w ramach udzielania pożyczek; mając na uwadze, że brak przejrzystości był głównym czynnikiem przyczyniającym się do udzielenia Mozambikowi nieodpowiedzialnych pożyczek, które zostały zorganizowane bez poważnego sprawdzenia zdolności tego kraju do ich spłaty, a następnie ukryte przed rynkami finansowymi i obywatelami Mozambiku;

V.

mając na uwadze, że dług haniebny definiuje się jako dług zaciągnięty przez reżim i służący sfinansowaniu działań sprzecznych z interesem obywateli danego państwa, o czym kredytodawcy wiedzieli, a także mając na uwadze, że wobec tego jest to osobisty dług reżimu, uzyskany od wierzycieli, którzy znakomicie zdawali sobie sprawę z intencji pożyczkobiorcy; mając jednak na uwadze, że brak jest konsensusu w kwestii koncepcji długu haniebnego, a to z powodu zdecydowanego sprzeciwu niektórych kredytodawców;

W.

mając na uwadze, że przeszkodę w wykorzystaniu środków krajowych stanowi między innymi uchylanie się od opodatkowania, szkodliwa konkurencja podatkowa i przenoszenie zysków przez przedsiębiorstwa transnarodowe; mając na uwadze, że inicjatywa OECD dotycząca erozji bazy podatkowej i przenoszenia zysków (BEPS) to cenna, lecz niewystarczająca reakcja na to zjawisko; mając na uwadze, że konieczne jest utworzenie międzyrządowego organu na rzecz współpracy podatkowej pod auspicjami ONZ, aby umożliwić krajom rozwijającym się uczestnictwo na równych zasadach w ogólnoświatowej reformie istniejących międzynarodowych przepisów podatkowych, o co Parlament zaapelował w rezolucji z dnia 6 lipca 2016 r. w sprawie interpretacji prawa podatkowego i innych środków o podobnym charakterze lub skutkach (4);

X.

mając na uwadze, że wysokość nielegalnych przepływów finansowych pochodzących z krajów rozwijających się i z krajów o gospodarkach wschodzących szacuje się na 1 bln USD rocznie, a przepływy te stale zmniejszają w tych krajach zasoby krajowe niezbędne w szczególności do osiągania celów zrównoważonego rozwoju; mając na uwadze, że przepływy te stanowią czynnik potęgujący zadłużenie zagraniczne i zmniejszają zdolność spłaty zadłużenia;

Y.

mając na uwadze, że realizacja agendy na rzecz zrównoważonego rozwoju 2030 i programu działań z Addis Abeby wymaga rozważenia nowych opcji finansowania celów zrównoważonego rozwoju, takich jak ustanowienie podatków od transakcji finansowych i podatku od transakcji walutowych; mając na uwadze, że zgodnie z szacunkami Banku Rozrachunków Międzynarodowych (BIS) podatek od transakcji walutowych w wysokości 0,1% z łatwością umożliwiłby sfinansowanie celów zrównoważonego rozwoju we wszystkich krajach o niskim dochodzie i krajach o niższym średnim dochodzie (5);

Z.

mając na uwadze konieczność zwalczania nielegalnych przepływów finansowych w celu ich ostatecznego wyeliminowania do 2030 r., zwłaszcza poprzez zwalczanie uchylania się od opodatkowania i zacieśnienie współpracy międzynarodowej dzięki środkom ułatwiającym przekazywanie danych podatkowych właściwym organom oraz przejrzystości podatkowej w państwach pochodzenia i państwach docelowych;

AA.

mając na uwadze, że rozwiązania stosowane przy niewykonaniu przez państwo zobowiązań w zakresie obsługi zadłużenia różnią się znacznie od postępowań upadłościowych stosowanych w odniesieniu do spółek w jurysdykcjach krajowych, co oznacza, że nie ma sądu z bezstronnym sędzią; mając na uwadze, że MFW – którego celem jest zapewnienie stabilności międzynarodowego systemu finansowego – udziela pożyczek krótkoterminowych, związanych ze spełnieniem konkretnych warunków i udostępnianych w transzach kredytowych; mając na uwadze, że Klub Paryski zrzeszający państwa będące wierzycielami podejmuje decyzje o redukcji długu tylko w odniesieniu do oficjalnych pożyczek dwustronnych organizowanych przez swoich członków; mając na uwadze, że Klub Londyński zrzeszający prywatnych wierzycieli podejmuje decyzje tylko w sprawie bankowych pożyczek komercyjnych udzielonych przez jego członków; mając na uwadze, że nie istnieje stałe forum na potrzeby skoordynowanego podejmowania decyzji dotyczących restrukturyzacji zadłużenia przez wszystkich wierzycieli kraju wysoko zadłużonego;

AB.

mając na uwadze, że MFW pozostaje głównym forum dyskusji na temat kwestii restrukturyzacji długu państwowego, wywierającym znaczny wpływ na UE i jej państwa członkowskie;

AC.

mając na uwadze, że tzw. fundusze sępie, celujące w dłużników z trudnościami i zakłócające proces restrukturyzacji zadłużenia, nie powinny korzystać z prawnego i sądowego wsparcia podczas tych destrukcyjnych działań, a także mając na uwadze, że należy podjąć dodatkowe środki w tym zakresie;

AD.

mając na uwadze, że choć redukcja długu zapewniła krajom o niskim dochodzie nowe możliwości, należy zauważyć, że jest ona jednorazową interwencją dla przywrócenia zdolności obsługi zadłużenia, która nie rozwiązuje podstawowych przyczyn akumulacji zadłużenia niemożliwego do sfinansowania, a także mając na uwadze, że należy przede wszystkim zająć się takimi wyzwaniami jak korupcja, słabość instytucji i podatność na wstrząsy zewnętrzne;

1.

2.

3.

4.

5.

6.

7.

8.

9.

10.

11.

12.

13.

14.

15.

16.

17.

18.

19.

20.

21.

22.

23.

24.

25.

26.

27.

28.

29.

30.

31.

32.

33.

34.

35.

36.

37.

38.

39.

—

uwzględniając art. 3 Traktatu o Unii Europejskiej (TUE) oraz art. 4, 162, art. 174–178 i art. 349 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej (TFUE),

—

uwzględniając rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1303/2013 z dnia 17 grudnia 2013 r. ustanawiające wspólne przepisy dotyczące Europejskiego Funduszu Rozwoju Regionalnego, Europejskiego Funduszu Społecznego, Funduszu Spójności, Europejskiego Funduszu Rolnego na rzecz Rozwoju Obszarów Wiejskich oraz Europejskiego Funduszu Morskiego i Rybackiego, ustanawiające przepisy ogólne dotyczące Europejskiego Funduszu Rozwoju Regionalnego, Europejskiego Funduszu Społecznego, Funduszu Spójności i Europejskiego Funduszu Morskiego i Rybackiego oraz uchylające rozporządzenie Rady (WE) nr 1083/2006 (1),

—

uwzględniając rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1301/2013 z dnia 17 grudnia 2013 r. w sprawie Europejskiego Funduszu Rozwoju Regionalnego oraz w sprawie przepisów szczegółowych dotyczących realizacji celu „Inwestycje na rzecz wzrostu i zatrudnienia”i uchylające rozporządzenie Rady (WE) nr 1080/2006 (2),

—

uwzględniając rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1304/2013 z dnia 17 grudnia 2013 r. w sprawie Europejskiego Funduszu Społecznego i uchylające rozporządzenie Rady (WE) nr 1081/2006 (3),

—

uwzględniając rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1300/2013 z dnia 17 grudnia 2013 r. w sprawie Funduszu Spójności i uchylające rozporządzenie Rady (WE) nr 1084/2006 (4),

—

uwzględniając rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1299/2013 z dnia 17 grudnia 2013 r. w sprawie przepisów szczegółowych dotyczących wsparcia z Europejskiego Funduszu Rozwoju Regionalnego w ramach celu „Europejska współpraca terytorialna” (5),

—

uwzględniając sprawozdanie Komisji z dnia 9 października 2017 r. pt. „Mój region, moja Europa, nasza przyszłość: siódme sprawozdanie w sprawie spójności gospodarczej, społecznej i terytorialnej”(COM(2017)0583),

—

uwzględniając pakt amsterdamski ustanawiający agendę miejską dla UE, uzgodniony podczas nieformalnego spotkania ministrów finansów UE odpowiedzialnych za kwestie miejskie, które odbyło się w dniu 30 maja 2016 r. w Amsterdamie,

—

uwzględniając wyrok Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej z dnia 15 grudnia 2015 r. (6),

—

uwzględniając Europejski filar praw socjalnych ustanowiony w dniu 17 listopada 2017 r. w Göteborgu przez Parlament Europejski, Radę i Komisję,

—

uwzględniając konkluzje Rady z dnia 25 kwietnia 2017 r. pt. „Aby polityka spójności była bardziej skuteczna, użyteczna i widoczna dla naszych obywateli” (7),

—

uwzględniając konkluzje Rady z dnia 15 listopada 2017 r. pt. „Synergie i uproszczenie polityki spójności po roku 2020” (8),

—

uwzględniając białą księgę Komisji z dnia 1 marca 2017 r. w sprawie przyszłości Europy pt. „Refleksje i scenariusze dla UE-27 do 2025 r.”(COM(2017)2025),

—

uwzględniając dokument Komisji z dnia 26 kwietnia 2017 r. otwierający debatę w sprawie społecznego wymiaru Europy (COM(2017)0206),

—

uwzględniając dokument Komisji z dnia 10 maja 2017 r. otwierający debatę w sprawie wykorzystania możliwości płynących z globalizacji (COM(2017)0240),

—

uwzględniając dokument Komisji z dnia 31 maja 2017 r. otwierający debatę w sprawie pogłębienia unii gospodarczej i walutowej (COM(2017)0291),

—

uwzględniając dokument z dnia 28 czerwca 2017 r. otwierający debatę na temat przyszłości finansów UE (COM(2017)0358),

—

uwzględniając dokument roboczy Komisji z dnia 10 kwietnia 2017 r. pt. „Konkurencyjność w regionach o niskim poziomie dochodów i rozwoju: sprawozdanie w sprawie regionów słabiej rozwiniętych”(SWD(2017)0132),

—

uwzględniając dokument roboczy Komisji pt. „Why regional development matters for Europe’s Economic Future”[Dlaczego rozwój regionalny ma znaczenie dla przyszłości gospodarczej Europy] (9),

—

uwzględniając komunikat Komisji z dnia 14 lutego 2018 r. w sprawie nowych, nowoczesnych wieloletnich ram finansowych dla Unii Europejskiej, która skutecznie realizuje swoje priorytety po 2020 r. (COM(2018)0098),

—

uwzględniając komunikat Komisji z dnia 24 października 2017 r. pt. „Silniejsze i odnowione partnerstwo strategiczne z regionami najbardziej oddalonymi UE”(COM(2017)0623),

—

uwzględniając opinię Europejskiego Komitetu Regionów z dnia 11 maja 2017 r. pt. „Przyszłość polityki spójności po 2020 r. Ku silnej i skutecznej europejskiej polityce spójności po 2020 r.” (10),

—

uwzględniając opinię Europejskiego Komitetu Ekonomiczno-Społecznego z dnia 25 maja 2016 r. w sprawie komunikatu Komisji pt. „Inwestycje na rzecz zatrudnienia i wzrostu gospodarczego – maksymalizowanie wkładu europejskich funduszy strukturalnych i inwestycyjnych” (11),

—

uwzględniając swoją rezolucję z dnia 9 września 2015 r. pt. „Inwestycje na rzecz wzrostu gospodarczego i zatrudnienia: wspieranie spójności gospodarczej, społecznej i terytorialnej w UE” (12),

—

uwzględniając swoją rezolucję z dnia 9 września 2015 r. w sprawie miejskiego wymiaru polityki UE (13),

—

uwzględniając swoją rezolucję z dnia 10 maja 2016 r. pt. „Nowe narzędzia rozwoju terytorialnego w polityce spójności na lata 2014–2020: zintegrowane inwestycje terytorialne (ZIT) oraz rozwój lokalny kierowany przez społeczność (CLLD)” (14),

—

uwzględniając swoją rezolucję z dnia 18 maja 2017 r. pt. „Właściwa kombinacja funduszy na rzecz regionów Europy: zapewnienie równowagi między instrumentami finansowymi a dotacjami w ramach polityki spójności UE” (15),

—

uwzględniając swoją rezolucję z dnia 13 września 2016 r. w sprawie polityki spójności i strategii dotyczących badań naukowych i innowacji na rzecz inteligentnej specjalizacji (16),

—

uwzględniając swoją rezolucję z dnia 13 września 2016 r. pt. „Europejska współpraca terytorialna – najlepsze praktyki i działania innowacyjne” (17),

—

uwzględniając swoją rezolucję z dnia 16 lutego 2017 r. pt. „Inwestycje na rzecz zatrudnienia i wzrostu gospodarczego – maksymalizowanie wkładu europejskich funduszy strukturalnych i inwestycyjnych: ocena sprawozdania na mocy art. 16 ust. 3 rozporządzenia w sprawie wspólnych przepisów” (18),

—

uwzględniając swą rezolucję z dnia 13 czerwca 2017 r. w sprawie elementów składowych polityki spójności UE na okres po roku 2020 (19),

—

uwzględniając swoją rezolucję z dnia 13 czerwca 2017 r. w sprawie zwiększenia zaangażowania partnerów i widoczności wyników europejskich funduszy strukturalnych i inwestycyjnych (20),

—

uwzględniając swoją rezolucję z dnia 6 lipca 2017 r. w sprawie promowania spójności i rozwoju w regionach najbardziej oddalonych UE: wykonanie art. 349 TFUE (21),

—

uwzględniając swoją rezolucję z dnia 24 października 2017 r. w sprawie dokumentu otwierającego debatę na temat przyszłości finansów UE (22),

—

uwzględniając swoją rezolucję z dnia 13 marca 2018 r. w sprawie słabiej rozwiniętych regionów UE (23),

—

uwzględniając swoją rezolucję z dnia 14 marca 2018 r. w sprawie następnych WRF: przygotowanie stanowiska Parlamentu dotyczącego WRF na okres po 2020 r. (24),

—

uwzględniając konkluzje i zalecenia grupy wysokiego szczebla monitorującej uproszczenie dla beneficjentów europejskich funduszy strukturalnych i inwestycyjnych,

—

uwzględniając art. 52 Regulaminu,

—

uwzględniając sprawozdanie Komisji Rozwoju Regionalnego oraz opinie Komisji Budżetowej, Komisji Zatrudnienia i Spraw Socjalnych, jak również Komisji Kultury i Edukacji (A8-0138/2018),

A.

mając na uwadze, że celem polityki spójności jest wspieranie harmonijnego i równomiernego rozwoju całej Unii i jej regionów, co prowadzi do wzmocnienia jej spójności gospodarczej, społecznej i terytorialnej w duchu solidarności oraz z myślą o propagowaniu zrównoważonego wzrostu, zatrudnienia i włączenia społecznego, a także o zmniejszaniu zacofania regionów najmniej uprzywilejowanych, zgodnie z Traktatami;

B.

mając na uwadze, że w 7. sprawozdaniu w sprawie spójności wykazano, że różnice między regionami ponownie się zmniejszają, ale że sytuacja poszczególnych terytoriów jest bardzo zróżnicowana, zarówno pod względem wielkości PKB na mieszkańca, jak i zatrudnienia czy innych wskaźników, oraz że niektóre różnice utrzymują się, przenoszą lub zwiększają w obrębie regionów i państw członkowskich lub między nimi, w tym także w strefie euro;

C.

mając na uwadze, że 7. sprawozdanie w sprawie spójności zawiera niepokojące dane na temat stopy bezrobocia, w tym stopy bezrobocia młodzieży, która w wielu regionach nie wróciła do poziomu sprzed kryzysu, oraz na temat konkurencyjności, ubóstwa i włączenia społecznego;

D.

mając na uwadze, że prawie 120 mln Europejczyków (24 %) jest dotkniętych ubóstwem, zagrożonych ubóstwem lub w poważnym stopniu pozbawionych środków materialnych bądź żyje w gospodarstwach domowych o małej intensywności pracy; mając na uwadze, że wzrasta liczba osób pracujących żyjących w ubóstwie, a liczba młodych osób bezrobotnych jest nadal wysoka;

E.

mając na uwadze, że bezrobocie i bezrobocie młodzieży w Unii stopniowo maleje od 2013 r., ale nadal utrzymuje się powyżej poziomu z 2008 r. (odpowiednio 7,3 % i 16,1 % – dane z grudnia 2017 r.) (25), przy czym między państwami członkowskimi i w obrębie samych państw członkowskich występują znaczne różnice, w szczególności w niektórych państwach członkowskich najbardziej dotkniętych kryzysem finansowym; mając na uwadze, że różnice między regionami zaczęły się zmniejszać; mając na uwadze, że wciąż występują znaczne różnice w poziomie bezrobocia między państwami członkowskimi: zgodnie z najnowszymi danymi od 2,4 % w Republice Czeskiej i 3,6 % w Niemczech do 16,3 % w Hiszpanii i 20,9 % w Grecji (26); mając na uwadze, że ukryte bezrobocie (bezrobotni chętni do pracy, ale poszukujący zatrudnienia w sposób nieaktywny) wynosiło 18 % w 2016 r.;

F.

mając na uwadze, że w 7. sprawozdaniu na temat spójności zwrócono uwagę na dużą różnorodność regionów i terytoriów, także w ramach aktualnych kategorii regionów, w zależności od szczególnych warunków (najbardziej oddalone położenie, mała gęstość zaludnienia, niskie dochody, niski poziom wzrostu itp.), co wymaga zastosowania indywidualnie dostosowanego terytorialnego podejścia;

G.

mając na uwadze, że jednym z najważniejszych elementów 7. sprawozdania w sprawie spójności jest zidentyfikowanie regionów określanych jako znajdujące się „w pułapce średniego dochodu”i którym grozi pozostanie w tyle pod względem rozwoju lub stagnacja;

H.

mając na uwadze, że 7. sprawozdanie w sprawie spójności wykazało istnienie enklaw ubóstwa, ryzyko rozdrobnienia terytorialnego i pogłębianie się różnic wewnątrz regionów, także w regionach względnie zamożnych;

I.

mając na uwadze, że w 7. sprawozdaniu w sprawie spójności podkreśla się, że „skutki globalizacji, migracji, ubóstwa i braku innowacji, zmiany klimatu, transformacji energetyki i zanieczyszczenia nie ograniczają się do regionów słabiej rozwiniętych”;

J.

mając na uwadze, że o ile polityka spójności odegrała zasadniczą rolę w ożywieniu gospodarki UE dzięki wspieraniu inteligentnego i zrównoważonego wzrostu sprzyjającego włączeniu społecznemu, o tyle inwestycje publiczne w UE są nadal poniżej poziomu sprzed kryzysu, gdyż zmalały z 3,4 % PKB w 2008 r. do 2,7 % PKB w 2016 r., a w niektórych krajach najbardziej dotkniętych kryzysem występują poważne luki;

K.

mając na uwadze, że 7. sprawozdanie na temat spójności jasno prezentuje wyniki polityki spójności w zakresie wzrostu, zatrudnienia, transportu, energetyki, środowiska, kształcenia i szkoleń, czego dowodzi wsparcie 1,1 mln MŚP w okresie programowania 2014–2020, prowadzące bezpośrednio do stworzenia dodatkowych 420 000 nowych miejsc pracy, pomagające ponad 7,4 mln bezrobotnych znaleźć zatrudnienie, a także pomagające ponad 8,9 mln osób zdobyć nowe kwalifikacje, co czyni z polityki spójności spoiwo scalające Europę;