—

uchylenie wyroku Sądu Unii Europejskiej z dnia 5 marca 2019 r. w sprawie T-169/17;

—

stwierdzenie nieważności decyzji o przeniesieniu PERS-AFFECT-16–134 wydanej przez dyrektora wykonawczego Urzędu Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (EUIPO) oraz naprawienie szkody i krzywdy wyrządzonych wskutek niezgodnego z prawem przeniesienia;

—

posiłkowo, uchylenie wyroku i przekazanie sprawy Sądowi do ponownego rozpoznania.

1.

Naruszenie art. 7 regulaminu pracowniczego (1) i art. 36 statutu Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej

Wnoszący odwołanie zarzuca niezgodne z prawem zastosowanie przez Sąd art. 7 regulaminu pracowniczego. Obniżenie zaszeregowania ze stanowiska naczelnika wydziału na stanowisko administratora pozbawionego perspektyw rozwoju kariery bez jakiegokolwiek postępowania ocennego lub dyscyplinarnego gwarantującego prawa wnoszącego odwołania nie stanowi jego zdaniem zgodnego z prawem przeniesienia, lecz niezgodną z prawem degradację. Zmiana regulaminu pracowniczego z 2014 r. uczyniła z perspektyw awansu naczelników powyżej grupy zaszeregowania AD 12 ekspektatywę prawną. Organ powołujący nie może jednostronnie cofnąć tej ekspektatywy bez przeprowadzania stosowanego postępowania ocennego lub dyscyplinarnego. Od 2014 r. nie można przyjąć de lege, że stanowisko naczelnika i stanowisko administratora bez możliwości awansu są równoważne.

Sąd przytacza poza tym orzecznictwo dotyczące przeniesienia na mocy art. 7 regulaminu pracowniczego i równoważności stanowisk, jednak wyciąga z tego błędne wnioski.

Wreszcie, Sąd naruszył prawo i obraził przepisy postępowania, nie orzekając w pełni w przedmiocie drugiego zarzutu skargi, mianowicie niezgodnego z prawem przeniesienia wnoszącego odwołanie na niższy stopień w dniu 10 października 2016 r. bez jednoczesnego przydzielenia nowej funkcji, co nastąpiło dopiero w dniu 17 października 2016 r. To właśnie nie stanowi przeniesienia w rozumieniu art. 7 (pkt 49–106 wyroku).

2.

Przeinaczenie okoliczności faktycznych

Sąd oparł zaskarżony wyrok nie tylko na okolicznościach, które nie wynikały z akt sprawy, lecz także na okolicznościach innych niż te, które wynikały z akt sprawy.

W niniejszym przypadku ponadto Sąd w sposób oczywisty nie przeprowadził oceny dowodów. W ramach oceny dowodów Sąd powinien był ocenić wiarygodność twierdzeń strony przeciwnej.

Co więcej, dokonana przez Sąd ocena działań wnoszącego odwołanie w odniesieniu do jego obowiązku wskazania oczywiście niezgodnych z prawem środków pozbawia art. 21a ust. 1 i art. 22a regulaminu pracowniczego jakiejkolwiek praktycznej skuteczności.

3.

Niezgodna z prawem ocena zarzutu dotyczącego obowiązku staranności i mobbingu oraz art. 36 statusu Trybunału Sprawiedliwości

Sąd oddalił zarzut mobbingu odnoszący się do środków podjętych przez dyrektora wykonawczego pomiędzy 10 a 17 października 2016 r. z naruszeniem obowiązującego prawa. Naruszenie obowiązku staranności oraz zarzut mobbingu są nierozerwalnie związane z niezgodną z prawem decyzją o przeniesieniu na niższy stopień i przydzieleniu podjętą między 10 a 17 października 2016 r. Wbrew twierdzeniom Sądu mobbing na podstawie art. 12a ust. 3 regulaminu pracowniczego nie wymaga „wiązki zachowań”. Ponadto Sąd nie wypowiedział się co do naruszenia obowiązku staranności, które można dostrzec w publicznym dyskredytowaniu dokonań zawodowych wnoszącego odwołanie podczas przeniesienia.

—

uchylenie w całości wyroku Sądu Unii Europejskiej (pierwsza izba) z dnia 2 kwietnia 2019 r. w sprawie T-492/17;

—

stwierdzenie nieważności decyzji z dnia 19 września 2016 r., na mocy której dyrektor dyrekcji ds. „Zasoby ludzkie” Europejskiej Służby Działań Zewnętrznych (ESDZ), działający w charakterze organu upoważnionego do zawierania umów o pracę, postanowił rozwiązać z wnoszącącym odwołanie umowę o pracę na czas nieokreślony ze skutkiem od dnia 19 czerwca 2017 r. oraz zasądzenie od ESDZ zadośćuczynienia za krzywdę spowodowaną bezprawnym rozwiązaniem umowy;

—

ewentualnie uchylenie wyroku i przekazanie sprawy Sądowi do ponownego rozpoznania;

—

obciążenie ESDZ kosztami postępowania w obu instancjach.

1)

Czy decyzja ramowa (1) ma zastosowanie w sytuacji, gdy osoba, której dotyczy wniosek, została uznana za winną i skazana w państwie trzecim, lecz na mocy umowy dwustronnej zawartej między tym państwem trzecim a wydającym nakaz państwem wyrok wydany w państwie trzecim został uznany i wykonany zgodnie z prawem wydającego nakaz państwa?

2)

Jeżeli tak, to – w sytuacji, w której wykonujące nakaz państwo członkowskie przyjęło w swoim ustawodawstwie krajowym fakultatywne przesłanki odmowy wykonania europejskiego nakazu aresztowania wyrażone w art. 4 ust. 1 i art. 4 ust. 7 lit. b) decyzji ramowej – w jaki sposób wykonujący nakaz organ sądowy powinien wydać rozstrzygnięcie w odniesieniu do przestępstwa uznanego za popełnione w państwie trzecim, gdy okoliczności towarzyszące temu przestępstwu świadczą o podjęciu w wydającym nakaz państwie czynności mających stworzyć warunki do jego popełnienia?

1)

Czy art. 19 ust. 1 akapit drugi, art. 2, art. 4 ust. 3 oraz art. 6 ust. 3 TUE w związku z art. 47 KPP oraz art. 267 akapit trzeci TFUE należy interpretować w ten sposób, że sąd ostatniej instancji państwa członkowskiego może stwierdzić w postępowaniu o ustalenie nieistnienia stosunku służbowego, że nie jest sędzią osoba, której doręczono akt powołania do pełnienia urzędu na stanowisku sędziego w tym sądzie wydany na podstawie naruszających zasadę skutecznej ochrony sądowej przepisów lub w trybie niezgodnym z tą zasadą, gdy intencjonalnie uniemożliwiono zbadanie tych kwestii przez sąd przed wręczeniem tego aktu?

2)

Czy art. 19 ust. 1 akapit drugi, art. 2, art. 4 ust. 3 TUE oraz art. 47 KPP w związku z art. 267 TFUE należy interpretować w ten sposób, że zasada skutecznej ochrony sądowej zostaje naruszona w przypadku doręczenia aktu powołania do pełnienia urzędu na stanowisku sędziego po wystąpieniu przez sąd krajowy z pytaniem prejudycjalnym dotyczącym wykładni prawa Unii, od odpowiedzi na które zależy ocena zgodności z prawem Unii przepisów krajowych, których zastosowanie umożliwiło wręczenie tego aktu?

3)

Czy art. 19 ust. 1 akapit drugi, art. 2, art. 4 ust. 3, art. 6 ust. 3 TUE oraz art. 47 KPP należy interpretować w ten sposób, że zasada skutecznej ochrony sądowej zostaje naruszona przez niezapewnienie prawa do sądu w przypadku doręczenia aktu powołania do pełnienia urzędu na stanowisku sędziego sądu państwa członkowskiego w wyniku postępowania nominacyjnego przeprowadzonego z rażącym naruszeniem reguł prawa tego państwa dotyczących powoływania sędziów?

4)

Czy art. 19 ust. 1 akapit drugi, art. 2, art. 4 ust. 3 TUE oraz art. 47 KPP w związku z art. 267 akapit 3 TFUE należy interpretować w ten sposób, że zasadę skutecznej ochrony sądowej narusza utworzenie przez ustawodawcę krajowego w sądzie ostatniej instancji państwa członkowskiego jednostki organizacyjnej, która nie jest sądem w rozumieniu prawa Unii?

5)

Czy art. 19 ust. 1 akapit drugi, art. 2, art. 4 ust. 3 TUE oraz art. 47 KPP w związku z art. 267 akapit 3 TFUE należy interpretować w ten sposób, że o istnieniu stosunku służbowego i statusie jako sędziego osoby, której doręczono akt powołania do pełnienia urzędu sędziego sądu ostatniej instancji państwa członkowskiego, nie może rozstrzygać właściwa w świetle prawa krajowego jednostka organizacyjna tego sądu, do której powołano tę osobę, złożona wyłącznie z osób, których akty powołania dotknięte są wadami wskazanymi w pytaniach nr 2-4, i która z tych przyczyn nie jest sądem w rozumieniu prawa Unii, lecz inna jednostka organizacyjna tego sądu spełniająca wymogi prawa Unii dla sądu?

—

stwierdzenie nieważności decyzji Rady (WPZiB) 2019/806 z dnia 17 maja 2019 r. zmieniającej decyzję 2013/255/WPZiB dotyczącą środków ograniczających skierowanych przeciwko Syrii, w zakresie dotyczącym skarżącego;

—

stwierdzenie nieważności rozporządzenia wykonawczego Rady (UE) 2019/798 z dnia 17 maja 2019 r. wykonującego rozporządzenie (UE) nr 36/2012 w sprawie środków ograniczających w związku z sytuacją w Syrii, w zakresie w dotyczącym skarżącego;

—

obciążenie Rady całością kosztów i wydatków poniesionych w postępowaniu, w tym kosztami i wydatkami poniesionymi przez skarżącego.

1.

Zarzut pierwszy dotyczący oczywistego błędu w ocenie okoliczności faktycznych. Skarżący twierdzi, że Rada popełniła oczywisty błąd w ocenie poprzez uzasadnienie przyjętych wobec niego środków tym, że skarżący jest jakoby „wpływowym biznesmenem prowadzącym działalność w Syrii” w rozumieniu art. 27 ust. 2 lit. a) i art. 28 ust. 2 lit. a) decyzji 2013/255/WPZiB. Podważa on uznanie go za „wpływowego biznesmena”, a także wzruszalne domniemanie istnienia powiązania z reżimem syryjskim, które wynika z zaskarżonych aktów. Skarżący utrzymuje, że pomiędzy nim a reżimem syryjskim nie istnieje żadne powiązanie.

Poza tym zgodnie z art. 27 ust. 3 i 28 ust. 3 decyzji 2013/255/WPZiB skarżący obala wzruszalne domniemania przewidziane w art. 27 ust. 2 lit. a) i art. 28 ust. 2 lit. a) tej decyzji, wykazując z własnej inicjatywy, że (i) nie jest lub już nie jest powiązany z reżimem syryjskim, (ii) że nie wywiera wpływu na ten reżim oraz (iii) że nie stwarza on rzeczywistego zagrożenia obejścia środków ograniczających przyjętych przez Radę w związku z sytuacją w Syrii.

Zdaniem skarżącego, nie uwzględniając obalenia tego domniemania, Rada nadal popełnia oczywisty błąd w ocenie okoliczności faktycznych.

2.

Zarzut drugi dotyczący nieproporcjonalnego naruszenia prawa własności i prawa do wykonywania działalności zawodowej. Skarżący twierdzi, że poprzez przyjęte sankcje Rada w sposób nieunikniony naruszyła jego prawo własności, a także prawo do wykonywania działalności zawodowej, z naruszeniem protokołu dodatkowego do Konwencji o ochronie praw człowieka i podstawowych wolności. Zdaniem skarżącego nie można uniemożliwiać mu spokojnego korzystania z jego własności i wolności gospodarczej, co stanowi powód, dla którego należy stwierdzić nieważność zaskarżonych środków, w zakresie w jakim one go dotyczą.

—

stwierdzenie nieważności dorozumianej odmowy Rady Unii Europejskiej z dnia 3 lipca 2019 r. uznania bezczynności w odniesieniu do braku reakcji na wniosek z dnia 3 maja 2019 o odroczenie wyborów europejskich, które odbyły się pod koniec maja 2019 r.;

—

orzeczenie, że Rada Europejska niezgodnie z prawem nie odroczyła wyborów europejskich, a zatem nie zmieniła dat przewidzianych w decyzji Rady (UE, Euratom) 2018/767 z dnia 22 maja 2018 r., aby umożliwić skarżącym brytyjskich aktywny udział w głosowaniu w wyborach europejskich w 2019 r., mającym zasadnicze znaczenie w szczególności w świetle ratyfikacji ewentualnego porozumienia o wystąpieniu pomiędzy Unią Europejską a Zjednoczonym Królestwem.

—

przyjęcie do wiadomości tej bezczynności;

—

nakazanie Radzie Unii Europejskiej zapłatę każdemu ze skarżących kwoty 1 500 EUR z tytułu poniesionych przez nich kosztów obrony.

1.

Zarzut pierwszy dotyczący naruszenia chronionego przez prawo Unii prawa skarżących do głosowania w wyborach europejskich. W ramach tego zarzutu skarżący podnoszą w szczególności:

2.

Zarzut drugi dotyczący potrójnego pozbawienia prawa do głosowania w wyborach europejskich poprzez niezgodną z prawem bezczynność Rady. W ramach tego zarzutu skarżący twierdzą w szczególności, że:

3.

Zarzut trzeci dotyczący niezgodności z prawem odmowy przez Radę Europejską stwierdzenia bezczynności i odroczenia wyborów europejskich. Odmowa ta oparta jest na decyzji Rady (UE, Euratom) z dnia 22 maja 2017 r. upoważniającej do rozpoczęcia negocjacji ze Zjednoczonym Królestwem Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej w sprawie umowy określającej warunki jego wystąpienia z Unii Europejskiej (dokument XT 21016/17), w tym załączniku do tej decyzji określającym wytyczne negocjacyjne wspomnianego porozumienia (dokument XT 21016/17 ADD 1 REV 2), które skarżący uważają za niezgodne z prawem.

—

stwierdzenie, że skarga jest dopuszczalna i zasadna, a w konsekwencji:

—

stwierdzenie nieważności decyzji z dnia 3 maja 2019 r., doręczonej skarżącej w dniu 6 maja 2019 r. przez pana [X], Senior Legal Counsellor przy Radzie, a wydanej przez pana [Y] jako organ powołujący, zgodnie z którą „1. Skarżąca, urodzona w dniu 25 marca 1956 r. [poufne] (1), urzędnik w grupie zaszeregowania AST 7, zostaje skierowana na urlop w interesie służby na podstawie art. 42c regulaminu pracowniczego i może domagać się korzyści finansowych przewidzianych w tym artykule. 2. Niniejsza decyzja wchodzi w życie z dniem 31 grudnia 2015 r.”

—

zasądzenie od Rady zapłaty kwoty 151 101,72 EUR tytułem naprawienia szkody materialnej i uszczerbku dla kariery zawodowej skarżącej, z zastrzeżeniem możliwości podwyższenia lub obniżenia tej kwoty w trakcie postępowania;

—

zasądzenie od Rady zapłaty 70 000 EUR tytułem zadośćuczynienia za krzywdę i za uszczerbek na reputacji skarżącego, z zastrzeżeniem możliwości podwyższenia lub obniżenia tej kwoty w trakcie postępowania;

—

w każdym razie obciążenie strony pozwanej całością kosztów postępowania zgodnie z art. 134 § 1 regulaminu postępowania przed Sądem Unii Europejskiej.

1.

Zarzut pierwszy dotyczący naruszenia art. 266 TFUE oraz podstawowych i ogólnych zasad prawa Unii, w szczególności poszanowania uzasadnionych oczekiwań, zasad dobrej administracji, dobrej wiary i pewności prawa oraz poszanowania zasady proporcjonalności.

W tym względzie skarżąca uważa, że organ powołujący w oczywisty sposób nie zastosował i nie dokonał prawidłowej wykładni wyżej wymienionych przepisów i zasad, nie podejmując niezbędnych działań w celu zastosowania się do wyroku Sądu Unii Europejskiej z dnia 14 grudnia 2018 r. w sprawie FV/Rada (T-750/16, EU:T:2018:972). Uważa ona również, że naruszyła ona zasadę wymagającą od administracji wydania decyzji, która nie byłaby nieproporcjonalna, tj. która byłaby konieczna do osiągnięcia celów, co wymaga, aby treść i forma decyzji były proporcjonalne do zamierzonego celu. Wreszcie skarżąca podnosi naruszenie jej uzasadnionych oczekiwań co do tego, że organ powołujący prawidłowo i sumiennie zastosuje się do ww. wyroku T-750/16, nie tylko poprzez prawidłowe zastosowanie art. 266 TFUE, lecz również bez skutku retroaktywnego.

2.

Zarzut drugi dotyczący, po pierwsze, naruszenia przez zaskarżoną decyzję przesłanek określonych w art. 42c regulaminu pracowniczego i w komunikacie do personelu nr 71/15 z dnia 23 października 2015 r., co stanowi zdaniem skarżącej naruszenie zasady, zgodnie z którą administracja ma obowiązek wydania decyzji wyłącznie w oparciu o prawnie dopuszczalne podstawy, tj. istotne i nieobarczone oczywistym błędem w ocenie co do okoliczności faktycznych lub prawnych, a po drugie, nadużycia proceduralnego.

W tym względzie skarżąca uważa, że wydając zaskarżoną decyzję w tych okolicznościach, organ powołujący w sposób oczywisty nie zastosował i nie dokonał prawidłowej wykładni ww. przepisów regulaminu pracowniczego i komunikatu do personelu, opierając swoją decyzję na nieprawidłowych podstawach faktycznych i prawnych. Twierdzi ona, że Rada nie uzasadniła interesu służby, któremu miała służyć, stosując art. 42c w odniesieniu do strony skarżącej ani nie określiła rzeczywistych potrzeb organizacyjnych, które wymagałyby rzekomego nabycia nowych umiejętności, których strona skarżąca nie byłaby w stanie nabyć, ani też organ powołujący nie zastąpił wyraźnie art. 42c postępowaniem dyscyplinarnym.

3.

Zarzut trzeci dotyczący naruszenia obowiązku staranności. W tym względzie skarżąca uważa, że wydając zaskarżoną decyzję w tych okolicznościach, organ powołujący nie zachował równowagi, która wymaga, aby instytucja uwzględniła wszystkie czynniki mogące mieć wpływ na jej decyzję oraz zarówno interes służby, jak i interes zainteresowanego urzędnika.

—

stwierdzenie częściowej nieważności decyzji C(2019)4027 final z dnia 23 maja 2019 r., w sposób następujący:

—

obciążenie Komisji kosztami postępowania.

1.

Zarzut pierwszy dotyczący niewłaściwego wykonania uprawnień Komisji do obliczenia kwoty, która można przypisać funduszom, i naruszenia zasady ochrony uzasadnionych oczekiwań

2.

Zarzut drugi dotyczący naruszenia obowiązku uzasadnienia przewidzianego w art. 296 akapit drugi TFUE i zasady dobrej administracji

—

stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji w całości, w taki sposób, aby odwołanie zostało uwzględnione, a sprzeciw został oddalony w całości;

—

obciążenie pozwanego całością kosztów wynikających z postępowań lub związanych z postępowaniami przed Wydziałem Sprzeciwów, Izbą Odwoławczą oraz nininiejszym postępowaniem przed Sądem.

—

Naruszenie art. 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2017/1001;

—

Naruszenie art. 94 ust. 1 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2017/1001;

—

Naruszenie art. 95 ust. 1 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2017/1001.

—

stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji;

—

obciążenie Komisji Europejskiej kosztami postępowania.

1.

Zarzut pierwszy: Zaskarżona decyzja jest dotknięta oczywistym naruszeniem prawa w ten sposób, że przy wykładni pojęcia „zadowalająca metoda” w rozumieniu art. 3 ust. 1 lit. b) rozporządzenia (WE) nr 141/2000 (2) wbrew temu przepisowi zażądano od Trecondi danych w porównaniu z niedozwolonym wykorzystaniem melfalanu i cyklofosfamidu.

2.

Zarzut drugi: Stanowi to również przekroczenie uprawnień dyskrecjonalnych, ponieważ uwzględnienie niedopuszczonych do obrotu zastosowań stanowi naruszenie terapeutycznych narusza właściwe „Zawiadomienia Komisji dotyczącego stosowania art. 3, 5 i 7 rozporządzenia (WE) nr 141/2000 w sprawie sierocych produktów leczniczych” z dnia 18 listopada 2016 r. (2016/C 424/03) (3).

3.

Zarzut trzeci: Skarżąca podnosi ponadto, że zaskarżona decyzja narusza zasadę równego traktowania, jak również zasadę ochrony uzasadnionych oczekiwań jako rezultat przekroczenia uprawnień dyskrecjonalnych, ponieważ Komisja przy ocenie istniejących zadowalających metod w rozumieniu art. 3 ust. 1 lit. b) rozporządzenia (WE) nr 141/2000 nie stosowała już terapii kondycjonującej przed przeszczepieniem komórek macierzystych jako kryterium w toku postępowania, lecz samo przeszczepienie komórek macierzystych jako kryterium.

4.

Zarzut czwarty: Ponadto ma miejsce oczywiste przekroczenie uprawnień dyskrecjonalnych przejawiające się w tym, że przy ocenie kwestii, czy w związku z Trecondi występuje„znacząca korzyść” w rozumieniu art. 3 ust. 1 lit. b) rozporządzenia (WE) nr 141/2000 w sposób błędny pod względem prawnym nie zostały uwzględnione wszystkie dane, lecz dane kliniczne uzyskane na podstawie pośrednich porównań jako metodologicznie nieważne.

5.

Zarzut piąty: Wreszcie zaskarżona decyzja narusza zasadę równego traktowania jako szczególny rezultat nadużycia uprawnień dyskrecjonalnych, ponieważ pośrednie dane porównawcze nie zostały zaakceptowane z metodologicznego punktu widzenia, podczas gdy w przeszłości pośrednie dane porównawcze oparte na porównywalnych metodologiach zostały zaakceptowane w porównywalnych przypadkach.

—

stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji;

—

obciążenie EUIPO kosztami postępowania.

—

Naruszenie art. 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2017/1001.

—

stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji;

—

obciążenie EUIPO kosztami postępowania przed Sądem i EUIPO.

—

Naruszenie art. 94 ust. 1 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2017/1001;

—

naruszenie art. 72 ust. 6 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2017/1001;

—

naruszenie art. 7 ust. 1 lit. c) rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2017/1001;

—

naruszenie art. 7 ust. 1 lit. b) rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2017/1001.

—

stwierdzenie, że Komisja Europejska uchybiła zobowiązaniom, gdyż pozostała bezczynna we wszczętej przez Niemcy w dniu 7 stycznia 1998 r. procedurze klauzuli ochronnej w odniesieniu do wyrobu medycznego oznaczonego znakiem CE „Inhaler Broncho-Air” i nie wydała decyzji zgodnie z art. 8 ust. 2 dyrektywy 93/42/EWG (1);

—

obciążenie pozwanej kosztami postępowania.

1.

Zarzut pierwszy: Komisja Europejska naruszyła art. 8 ust. 2 dyrektywy 93/42/EWG, gdyż od momentu wszczęcia w dniu 7 stycznia 1998 r. procedury klauzuli ochronnej w odniesieniu do wyrobu medycznego oznaczonego znakiem CE „Inhaler Broncho-Air” nie podjęła żadnej decyzji, przy czym nie przysługuje jej w tym zakresie żadne uznanie.

2.

Zarzut drugi: Z powodu niewydania decyzji (bezczynność) Komisja Europejska naruszyła art. 34 TFUE i prawo do swobodnego przepływu towarów w przypadku wyrobu medycznego „Inhaler Broncho-Air”.

3.

Zarzut trzeci: Komisja Europejska naruszyła art. 47 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej (zwanej dalej „kartą”), ponieważ w ten sposób odmówiono stronie skarżącej dostępu do kontroli decyzji i skorzystania z przysługującego jej prawa do obrony przed właściwym organem sądowym lub Trybunałem.

4.

Zarzut czwarty: Komisja Europejska naruszyła art. 41 karty, ponieważ do tej pory nie zostały wysłuchane podmioty dotknięte krajowym zarządzeniem wprowadzającym zakaz i nie została wydana decyzja w rozsądnym terminie mimo wymogów prawa Unii określonych w art. 8 ust. 2 dyrektywy 93/42/EWG.

5.

Zarzut piąty: Nie wydając decyzji, Komisja Europejska naruszyła prawo strony skarżącej do własności przewidziane w art. 17 karty, gdyż wskutek tego strona skarżąca nie może wprowadzić swojego wyrobu „Inhaler Broncho-Air” do obrotu.

6.

Zarzut szósty: Bezczynność Komisji Europejskiej stanowi ponadto naruszenie art. 20 karty, zasady równości wobec prawa, gdyż instytucja ta wydała decyzję w porównywalnych przypadkach. Podobnie prowadzi to do naruszenia zasady niedyskryminacji wyrażonej w art. 21 karty.

7.

Zarzut siódmy: Z powodu niewydania przez Komisję Europejską decyzji strona skarżąca jest od ponad 20 lat pozbawiona prawa do wykonywania pracy w swoim wybranym swobodnie zawodzie jako wynalazca „Inhaler Broncho-Air”, co stanowi naruszenie przez Komisję Europejską art. 15 karty.

—

stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji;

—

obciążenie EUIPO kosztami postępowania przed Sądem i EUIPO.

—

Naruszenie art. 94 ust. 1 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2017/1001;

—

naruszenie art. 72 ust. 6 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2017/1001;

—

naruszenie art. 7 ust. 1 lit. c) rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2017/1001;

—

naruszenie art. 7 ust. 1 lit. b) rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2017/1001.

—

stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji.

—

Naruszenie istotnych wymogów proceduralnych (prawo do obrony, prawo dostępu do sądu);

—

Naruszenie art. 58 ust. 1 lit. a) rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2017/1001.

—

stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji;

—

zmianę zaskarżonej decyzji, w taki sposób, aby (i) uwzględnić odwołanie strony skarżącej; (ii) oddalić w całości wnioski nr ICD 10292 i nr ICD 10689 złożone przez wnioskujących o unieważnienie zarejestrowanego spornego wzoru wspólnotowego; (iii) obciążyć wnioskujących o unieważnienie kosztami postępowania poniesionymi przez stronę skarżącą przed Izbą Odwoławczą i Wydziałem Unieważnień; tytułem żądania ewentualnego, przekazanie sprawy do Wydziału Unieważnień w celu rozpoznania kwestii z art. 4 ust. 1 rozporządzenia Rady (WE) nr 6/2002.

—

obciążenie strony pozwanej kosztami postępowania.

—

Naruszenie art. 8 ust. 1 i motywu 10 rozporządzenia Rady (WE) nr 6/2002.

—

stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji;

—

stwierdzenie nieważności decyzji EUIPO z dnia 16 stycznia 2019 r. w zakresie, w jakim nie uznano w niej pierwszeństwa wzorów wspólnotowych nr 5807179–0001–0012; uznanie zastrzeżonego pierwszeństwa z dnia 26 października 2017 r. oraz dokonanie skorygowanego ogłoszenia wzorów wspólnotowych ze wskazaniem pierwszeństwa;

—

zwrot opłaty za odwołanie;

—

obciążenie EUIPO kosztami postępowania;

—

posiłkowo, przeprowadzenie rozprawy.

—

Naruszenie art. 41 rozporządzenia Rady (WE) nr 6/2002 w sprawie wzorów wspólnotowych.

—

stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji w zakresie, w jakim oddalono w niej odwołanie dotyczące wygaśnięcia prawa do unijnego znaku towarowego nr 8 435 695 dla towarów takich jak „sprzęt i oprogramowanie zwłaszcza do gier do kasyna i salonów gier, do automatów do gier, do maszyn typu slot, loteryjnych gier wideo lub gier loteryjnych poprzez internet, wyposażenie do kasyn, mianowicie stoły do ruletki, kola do ruletki; gry do kasyn, automaty do gier hazardowych i maszyny do gier hazardowych, zwłaszcza do użytku komercyjnego w kasynach i salonach gier hazardowych z lub bez wypłaty wygranej lub loterie przez internet; maszyny typu slot i/lub elektroniczne urządzenia do gier hazardowych z i bez możliwości wypłaty wygranej; maszyny typu slot i elektroniczne lub elektrotechniczne urządzenia do gier hazardowych, automaty do gier hazardowych, maszyny do gier hazardowych, maszyny typu slot uruchamiane przez wrzucenie monet, żetonów, banknotów, biletów lub przy pomocy elektronicznych, magnetycznych lub biometrycznych mediów pamięciowych, zwłaszcza do komercyjnego wykorzystywania w kasynach i salonach gier hazardowych z wyplata wygranej lub bez; obudowy do maszyn typu slot, urządzeń do loterii, automatów do gier hazardowych i urządzeń do gier hazardowych; elektryczne, elektroniczne lub elektromechaniczne urządzenia do prowadzenia gier bingo, loterii lub gier loteryjnych wideo i do biur bukmacherskich, połączone do pracy w sieci lub nie; elektropneumatyczne i elektryczne maszyny losujące (automaty do gier)” zostało oddalone, a także zmianę zaskarżonej decyzji poprzez oddalenie wniosku o stwierdzenie wygaśnięcia prawa w tym względzie, przedstawionego przez drugą stronę postępowania i, ponadto, obciążenie drugiej strony kosztami postępowania odwoławczego i w sprawie wygaśnięcia prawa do znaku;

—

posiłkowo: stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji w zakresie, w jakim odwołanie dotyczące wygaśnięcia prawa do unijnego znaku towarowego nr 8 435 695 dla wyżej wspomnianych towarów zostało oddalone, a także przekazanie sprawy do EUIPO, co się tyczy tej części decyzji;

—

obciążenie EUIPO kosztami postępowania.

—

Naruszenie art. 58 ust. 1 lit. a) i art. 58 ust. 2 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2017/1001;

—

Naruszenie art. 94 ust. 1 zdanie pierwsze rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2017/1001;

—

Naruszenie art. 94 ust. 1 zdanie drugie rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2017/1001.

—

stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji;

—

oddalenie sprzeciwu Aldi Einkauf GmbH & Co. OHG

—

obciążenie EUIPO @@ kosztami postępowania.

—

Naruszenie art. 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2017/1001.