Ostatnie publikacje Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej

(2019/C 148/01)

Ostatnia publikacja

Dz.U. C 139 z 15.4.2019

Wcześniejsze publikacje

Dz.U. C 131 z 8.4.2019

Dz.U. C 122 z 1.4.2019

Dz.U. C 112 z 25.3.2019

Dz.U. C 103 z 18.3.2019

Dz.U. C 93 z 11.3.2019

Dz.U. C 82 z 4.3.2019

Teksty te są dostępne na stronie internetowej:

EUR-Lex: http://eur-lex.europa.eu

Wyrok Trybunału (pierwsza izba) z dnia 7 marca 2019 r. — Balázs-Árpád Izsák, Attila Dabis/Komisja Europejska, Węgry, Republika Grecka, Rumunia, Republika Słowacka

(Sprawa C-420/16 P) (1)

(Odwołanie - Prawo instytucjonalne - Inicjatywa obywatelska - Rozporządzenie (UE) nr 211/2011 - Rejestracja proponowanej inicjatywy obywatelskiej - Artykuł 4 ust. 2 lit. b) - Warunek, zgodnie z którym proponowana inicjatywa nie może wykraczać w sposób oczywisty poza kompetencje Komisji Europejskiej w zakresie przedkładania wniosku dotyczącego aktu prawnego w celu wprowadzenia w życie traktatów - Ciężar dowodu - Spójność gospodarcza, społeczna i terytorialna - Artykuł 174 TFUE - Inicjatywa obywatelska „Polityka spójności w regionie na rzecz równości i zachowania kultury regionu” - Zgłoszenie do rejestracji - Odmowa Komisji)

(2019/C 148/02)

Język postępowania: węgierski

Strony

Wnoszący odwołanie: Balázs-Árpád Izsák, Attila Dabis (przedstawiciel: D. Sobor, ügyvéd)

Pozostali uczestnicy postępowania: Komisja Europejska (przedstawiciele: K. Banks, K. Talabér-Ritz, H. Krämer i B.-R. Killmann, pełnomocnicy), Węgry (przedstawiciel: M.Z. Fehér, pełnomocnik), Republika Grecka, Rumunia (przedstawiciele: R.H. Radu, C.R. Canțăr, C.M. Florescu, L. Lițu i E. Gane), Republika Słowacka (przedstawiciel: B. Ricziová, pełnomocnik)

Sentencja

1)	Wyrok Sądu Unii Europejskiej z dnia 10 maja 2016 r., Izsák i Dabis/Komisja (T-529/13, EU:T:2016:282), zostaje uchylony.

2)	Stwierdza się nieważność decyzji Komisji C(2013) 4975 final z dnia 25 lipca 2013 r. dotyczącej wniosku o rejestrację europejskiej inicjatywy obywatelskiej „Polityka spójności w regionie na rzecz równości i zachowania kultury regionu”.

3)	Komisja Europejska zostaje obciążona kosztami postępowania w pierwszej instancji i postępowania odwoławczego.

4)	Węgry, Rumunia i Republika Słowacka pokrywają własne koszty.

---

(1)  Dz.U. C 392 z 24.10.2016.

Wyrok Trybunału (wielka izba) z dnia 5 marca 2019 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Tallinna Ringkonnakohus — Estonia) — Eesti Pagar AS/Ettevõtluse Arendamise Sihtasutus, Majandus- ja Kommunikatsiooniministeerium

(Sprawa C-349/17) (1)

(Odesłanie prejudycjalne - Pomoc państwa - Rozporządzenie (WE) nr 800/2008 (ogólne rozporządzenie w sprawie wyłączeń blokowych) - Artykuł 8 ust. 2 - Pomoc wywołująca efekt zachęty - Pojęcie „rozpoczęcia prac nad projektem” - Uprawnienia organów krajowych - Bezprawnie przyznana pomoc - Brak decyzji Komisji Europejskiej lub sądu krajowego - Spoczywający na organach krajowych obowiązek odzyskania z własnej inicjatywy bezprawnie przyznanej pomocy - Podstawa prawna - Artykuł 108 ust. 3 TFUE - Ogólna unijnoprawna zasada ochrony uzasadnionych oczekiwań - Decyzja właściwego organu krajowego w sprawie przyznania pomocy na podstawie rozporządzenia nr 800/2008 - Znajomość okoliczności wyłączających dopuszczalność wniosku o przyznanie pomocy - Powstanie uzasadnionych oczekiwań - Brak - Przedawnienie - Pomoc współfinansowana z funduszu strukturalnego - Właściwe przepisy prawne - Rozporządzenie (WE, Euratom) nr 2988/95 - Przepisy krajowe - Odsetki - Obowiązek żądania odsetek - Podstawa prawna - Artykuł 108 ust. 3 TFUE - Właściwe przepisy prawne - Przepisy krajowe - Zasada skuteczności)

(2019/C 148/03)

Język postępowania: estoński

Sąd odsyłający

Tallinna Ringkonnakohus

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: Eesti Pagar AS

Strona pozwana: Ettevõtluse Arendamise Sihtasutus, Majandus- ja Kommunikatsiooniministeerium

Sentencja

1)

Artykuł 8 ust. 2 rozporządzenia Komisji (WE) nr 800/2008 z dnia 6 sierpnia 2008 r. uznającego niektóre rodzaje pomocy za zgodne ze wspólnym rynkiem w zastosowaniu art. [107 i 108 TFUE] (ogólnego rozporządzenia w sprawie wyłączeń blokowych) należy interpretować w ten sposób, że „prace nad projektem lub działaniem [działalnością]” w rozumieniu tego przepisu rozpoczęły się wtedy, gdy pierwsze zamówienie dotyczące urządzeń przeznaczonych do realizacji tego projektu lub tej działalności zostało dokonane poprzez podjęcie bezwarunkowego i prawnie wiążącego zobowiązania przed złożeniem wniosku o przyznanie pomocy, niezależnie od ewentualnych kosztów wynikających z odstąpienia od tego zobowiązania.

2)

Artykuł 108 ust. 3 TFUE należy interpretować w ten sposób, że przepis ów zobowiązuje organ krajowy do odzyskania z własnej inicjatywy pomocy, którą organ ten przyznał na podstawie rozporządzenia nr 800/2008, jeśli stwierdza on następnie, że warunki przewidziane w tym rozporządzeniu nie zostały spełnione.

3)	Prawo Unii należy interpretować w ten sposób, że organ krajowy, który przyznaje pomoc, stosując nieprawidłowo rozporządzenie nr 800/2008, nie jest w stanie wzbudzić u beneficjenta tej pomocy uzasadnionych oczekiwań co do jej prawidłowości.

4)

Prawo Unii należy interpretować w ten sposób, że gdy organ krajowy przyznał pomoc w ramach funduszu strukturalnego, stosując nieprawidłowo rozporządzenie nr 800/2008, terminem przedawnienia mającym zastosowanie do odzyskania bezprawnie przyznanej pomocy jest — jeśli przesłanki stosowania rozporządzenia Rady (WE, Euratom) nr 2988/95 z dnia 18 grudnia 1995 r. w sprawie ochrony interesów finansowych Wspólnot Europejskich są spełnione — termin czterech lat, zgodnie z art. 3 ust. 1 tego rozporządzenia, lub — w razie ich niespełnienia — termin przewidziany przez właściwe prawo krajowe.

5)

Prawo Unii należy interpretować w ten sposób, że gdy organ krajowy odzyskuje z własnej inicjatywy pomoc, którą przyznał nieprawidłowo na podstawie rozporządzenia nr 800/2008, ma on obowiązek żądać od beneficjenta tej pomocy zapłaty odsetek zgodnie z przepisami właściwego prawa krajowego. W tym względzie art. 108 ust. 3 TFUE wymaga, by przepisy te pozwalały zapewnić odzyskanie bezprawnie przyznanej pomocy w całości oraz by w związku z tym w szczególności nakazano beneficjentowi pomocy zapłatę odsetek za cały okres, w którym korzystał on z tej pomocy, naliczonych według stopy równej stopie, którą zastosowano by, gdyby musiał on pożyczyć kwotę rozpatrywanej pomocy na rynku w rzeczonym okresie.

---

(1)  Dz.U. C 269 z 14.8.2017.

Wyrok Trybunału (szósta izba) z dnia 7 marca 2019 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Supremo Tribunal Administrativo — Portugalia) — Suez II Water Technologies & Solutions Portugal, Unipessoal Lda, dawniej GE Power Controls Portugal Unipessoal, Lda/Fazenda Pública

(Sprawa C-643/17) (1)

(Odesłanie prejudycjalne - Unia celna - Rozporządzenie (EWG) nr 2913/92 - Artykuł 37 - Wspólnotowy kodeks celny - Rozporządzenie (EWG) nr 2454/93 - Artykuł 313 - Status celny towarów - Domniemanie wspólnotowego charakteru towarów)

(2019/C 148/04)

Język postępowania: portugalski

Sąd odsyłający

Supremo Tribunal Administrativo

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: Suez II Water Technologies & Solutions Portugal, Unipessoal Lda, dawniej GE Power Controls Portugal Unipessoal, Lda

Strona przeciwna: Fazenda Pública

Sentencja

Artykuł 313 rozporządzenia Komisji (EWG) nr 2454/93 z dnia 2 lipca 1993 r. ustanawiającego przepisy w celu wykonania rozporządzenia Rady (EWG) nr 2913/92, zmienionego rozporządzeniem Komisji (WE) nr 75/98 z dnia 12 stycznia 1998 r., należy interpretować w ten sposób, że towary takie jak będące przedmiotem postępowania głównego, które zostały dostarczone i zafakturowane przez spółki z siedzibą w państwach trzecich na rzecz spółki mającej siedzibę na obszarze celnym Unii Europejskiej w celu ich wykorzystania na tym obszarze, należy uznać za wprowadzone na ten obszar w rozumieniu art. 37 rozporządzenia Rady (EWG) nr 2913/92 z dnia 12 października 1992 r. ustanawiającego Wspólnotowy kodeks celny, zmienionego rozporządzeniem (WE) nr 82/97 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 19 grudnia 1996 r., i objęte w związku z tym wyjątkiem przewidzianym w art. 313 ust. 2 lit. a) rozporządzenia nr 2454/93, zmienionego rozporządzeniem nr 75/98, przy czym status towarów wspólnotowych przyznaje się tylko towarom, dla których został przedstawiony dowód, że zostały one poddane procedurze dopuszczenia do swobodnego obrotu na obszarze celnym Unii.

---

(1)  Dz.U. C 52 z 12.2.2018.

Wyrok Trybunału (dziesiąta izba) z dnia 6 marca 2019 r. — BMB sp. z o.o./Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (EUIPO), Ferrero SpA

(Sprawa C-693/17 P) (1)

(Odwołanie - Wzór wspólnotowy - Rozporządzenie (WE) nr 6/2002 - Artykuł 25 ust. 1 lit. e) - Postępowanie w sprawie unieważnienia prawa do wzoru - Wzór przedstawiający pojemnik na drażetki - Unieważnienie)

(2019/C 148/05)

Język postępowania: angielski

Strony

Wnoszący odwołanie: BMB sp. z o.o. (przedstawiciel: K. Czubkowski, radca prawny)

Druga strona postępowania: Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (EUIPO) (przedstawiciele: S. Hanne i D. Walicka, pełnomocnicy), Ferrero SpA (przedstawiciel: M. Kefferpütz, Rechtsanwalt)

Sentencja

1)	Odwołanie zostaje w części odrzucone, a w pozostałym zakresie oddalone.

2)	BMB sp. z o.o. zostaje obciążona kosztami postępowania.

---

(1)  Dz.U. C 142 z 23.4.2018.

Wyrok Trybunału (pierwsza izba) z dnia 7 marca 2019 r. — Komisja Europejska/Alain Laurent Brouillard

(Sprawa C-728/17 P) (1)

(Odwołanie - Służba publiczna - Zatrudnienie - Konkurs - Warunki dopuszczenia do konkursu - Wymagane dyplomy i poziom wykształcenia - Konkurs otwarty EPSO/AD/306/15 - Selekcja wstępna na podstawie dokumentacji - Poziom wykształcenia odpowiadający pełnemu kształceniu prawniczemu ukończonemu w belgijskiej, francuskiej czy luksemburskiej placówce szkolnictwa wyższego - Dyplom master 2 prawa, ekonomii, zarządzania, kierunek prawo prywatne, specjalność prawnik-lingwista - Wydanie w następstwie „zatwierdzenia nabycia doświadczenia” - Odrzucenie kandydatury)

(2019/C 148/06)

Język postępowania: francuski

Strony

Wnoszący odwołanie: Komisja Europejska (przedstawiciele: P. Mihaylova i G. Gattinara, pełnomocnicy)

Druga strona postępowania: Alain Laurent Brouillard (przedstawiciel: adwokat H. Brouillard)

Sentencja

1)	Skarga zostaje oddalona.

2)	Komisja Europejska zostaje obciążona kosztami postępowania.

---

(1)  Dz.U. C 112 z 26.3.2018.

Odwołanie od postanowienia Sądu (szósta izba) wydanego w dniu 24 kwietnia 2018 r. w sprawie T-80/18, Bettani/Komisja, wniesione w dniu 13 czerwca 2018 r. przez Maura Bettaniego

(Sprawa C-392/18 P)

(2019/C 148/07)

Język postępowania: włoski

Strony

Wnoszący odwołanie: Mauro Bettani (przedstawiciel: adwokat M. Bettani)

Druga strona postępowania: Komisja Europejska

Postanowieniem z dnia 7 marca 2019 r. Trybunał (szósta izba) oddalił odwołanie i orzekł, że Mauro Bettani pokryje własne koszty postępowania.

Odwołanie od wyroku Sądu (siódma izba) wydanego w dniu 28 września 2018 r. w sprawie T-709/17, M-Sansz/Komisja, wniesione w dniu 3 grudnia 2018 r. przez M-Sansz Kereskedelmi, Termelő és Szolgáltató Kft. (M-Sansz Kft.)

(Sprawa C-757/18 P)

(2019/C 148/08)

Język postępowania: węgierski

Strony

Wnoszący odwołanie: M-Sansz Kereskedelmi, Termelő és Szolgáltató Kft. (M-Sansz Kft.) (przedstawiciel: adwokat L. Ravasz)

Druga strona postępowania: Komisja Europejska

Żądania wnoszącego odwołanie

W odwołaniu M-Sansz Kft. wnosi do Trybunału o:

—

uchylenie postanowienia Sądu (siódma izba) z dnia 28 września 2018 r., M-Sansz/Komisja, T-709/17, i oddalenie przez Trybunał w wyroku zarzutu niedopuszczalności podniesionego przez pozwaną w pierwszej instancji oraz orzeczenie w odniesieniu do decyzji Komisji SA.29432 [CP 290/2009] i SA.45498 [FC/2016], tytułem głównym, że decyzje te nie były oparte na podstawie art. 107 ust. 1 TFUE do celów stwierdzenia zgodności pomocy publicznej z rynkiem wewnętrznym, a tytułem ewentualnym, że zaskarżone decyzje nie stanowią aktów prawnie wiążących dla wnoszącej odwołanie w odniesieniu do postępowania o sygn. 23.P.25.843/2016 prowadzonego przed Fővárosi Törvényszék (powszechnym sądem stołecznym, Węgry) i że z tego powodu strona wnosząca odwołanie nie jest stroną, której dotyczą one bezpośrednio i indywidualnie, ponieważ wnosząca odwołanie opiera swoje żądanie odszkodowania na okoliczności, że pomoc państwa narusza art. 107 ust. 1 TFUE, a nie art. 107 ust. 3 TFUE. W razie gdyby natomiast zaskarżone decyzje stanowiły dla wnoszącej odwołanie akty prawne mające związek z postępowaniem prowadzonym na podstawie art. 107 ust. 1 TFUE, wnosi ona do Trybunału również o uwzględnienie skargi wnoszącej odwołanie wniesionej w pierwszej instancji i stwierdzenie, że zaskarżone decyzje są nieważne, ponieważ udzielona przez władze węgierskie pomoc narusza art. 107 ust. 1 TFUE (uchylenie).

—	W razie gdyby Trybunał nie uznał, że możliwe jest rozstrzygnięcie przez niego sprawy co do istoty, uchylenie wskazanego postanowienia Sądu i przekazanie sprawy Sądowi do ponownego rozpoznania w charakterze sądu w pierwszej instancji.

—	W razie gdyby Trybunał wydał rozstrzygnięcie dotyczące żądań opisanych w pkt 1, obciążenie drugiej strony postępowania jej własnymi kosztami postępowania w pierwszej i drugiej instancji.

Zarzuty i główne argumenty

Naruszenie art. 263 TFUE oraz wskazanych przepisów i orzecznictwa, z uwagi na poniższe:

Skargi węgierskiego przedsiębiorstwa będącego stroną wnoszącą odwołanie zapoczątkowały postępowanie związane z decyzjami SA.29432 i SA.45498. W skargach podnoszono, że pomoc państwa była niezgodna z prawem i że szereg podmiotów, do których należy wnosząca odwołanie, było poddanych dyskryminacyjnemu traktowaniu, ponieważ zarówno przedsiębiorstwa korzystające z przywilejów, jak i te poddane dyskryminacji mają ten sam zakres działalności na Węgrzech, mają ośrodek działalności w tej samej prowincji Węgier i zatrudniają niepełnosprawnych pracowników. Wnosząca odwołanie podnosi także, że kwota niezgodnej z prawem pomocy państwa jest oczywista i wbrew prawu zbyt wysoka. Wnosząca odwołanie utrzymuje, że w tych postępowaniach Komisja nie wydała decyzji, a przynajmniej decyzji wywołujących skutki prawne dla wnoszącej odwołanie. W węgierskim postępowaniu opisanym w skardze [postępowanie 23.P.25.843/2016, prowadzone przed Fővárosi Törvényszék (powszechnym sądem społecznym)], wnosząca odwołanie dochodziła odszkodowania za szkody poniesione wskutek niezgodnej z prawem pomocy państwa, więc wynik niniejszego postępowania będzie miał niezaprzeczalny wpływ na rozstrzygnięcie, które zapadnie w postępowaniu krajowym. Istotne jest, by akty, które prawnie nie stanowią decyzji Komisji, nie miały decydującego znaczenia dla postępowania krajowego. Omawiane decyzje nie stwierdzały zgodności pomocy państwa z rynkiem wewnętrznym zgodnie z art. 107 ust. 1 TFUE i nie mają statusu aktów prawnych mających na celu wywołanie skutków prawnych wobec wnoszącej odwołanie, w związku z czym wnosząca odwołanie nie jest stroną, której dotyczą one bezpośrednio i indywidualnie, ponieważ podniosła ona swoje żądanie odszkodowania w oparciu o okoliczność, że pomoc państwa narusza art. 107 ust. 1 TFUE, a nie na twierdzeniu, że narusza ona art. 107 ust. 3 TFUE.

Wnosząca odwołanie utrzymuje, że w niniejszej sprawie spełnia przesłankę określoną w wyroku z dnia 15 lipca 1963 r., Plaumann/Komisja (25/62, EU:C:1963:17). Wnosząca odwołanie twierdzi, że wykazała, iż jest zainteresowaną stroną w rozumieniu art. 263 akapit czwarty TFUE, art. 108 ust. 2 TFUE i art. 1 lit. h) rozporządzenia Rady (UE) 2015/1589 (1) i że Trybunał orzekł w wyroku z dnia 24 maja 2011 r., Komisja/Kronoply i Kronotex (C-83/09 P, EU:C:2011:341), że aby zostać uznanym za konkurenta, nie jest konieczne, by zakres działalności był identyczny.

Naruszenie praw proceduralnych (naruszenie wskazanych przepisów) z uwagi na poniższe:

Jednocześnie, jeżeli tabela w załączniku i pozostałe wyjaśnienia zmierzające do wykazania, że decyzje nie dotyczą jej bezpośrednio i indywidualnie, były niewystarczające dla Sądu, powinien on był zastosować art. 83 § 1–3, art. 88 § 1, art. 89 § 1, art. 89 § 2 lit. a)–c), art. 89 § 3 lit. a) i d) oraz art. 89 § 4, a także art. 92 § 1 regulaminu postępowania przed Sądem, i zwrócić się do wnoszącej odwołanie o informacje lub skierować do niej wezwanie w tym celu. Naruszenie powstało, ponieważ Sąd nie działał z urzędu. Także raport Sargentini — w którym również badano rozpatrywany okres — stawia wobec Węgier zarzuty dotyczące skuteczności praworządności, w tym aspektu gospodarczego państwa prawa (pkt 12, 13, 22 i 23).

---

(1)  Rozporządzenie Rady (UE) 2015/1589 z dnia 13 lipca 2015 r. ustanawiające szczegółowe zasady stosowania art. 108 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej (Dz.U. 2015, L 248, s. 9).

Odwołanie od wyroku Sądu (druga izba) wydanego w dniu 15 października 2018 r. w sprawie T-7/17: John Mills/EUIPO, wniesione w dniu 20 grudnia 2018 r. przez Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej

(Sprawa C-809/18 P)

(2019/C 148/09)

Język postępowania: angielski

Strony

Wnoszący odwołanie: Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (przedstawiciel: A. Lukošiūtė, pełnomocnik)

Druga strona postępowania: John Mills Ltd, Jerome Alexander Consulting Corp.

Żądania wnoszącego odwołanie

Wnoszący odwołanie wnosi do Trybunału o:

—	uchylenie zaskarżonego wyroku;

—	obciążenie John Mills Ltd kosztami postępowania poniesionymi przez EUIPO.

Zarzuty i główne argumenty

Naruszenie art. 8 ust. 3 rozporządzenia nr 207/2009 (1)

—	Sąd dokonał błędnej wykładni art. 8 ust. 3 rozporządzenia 207/2009, ograniczając zakres jego stosowania do pojęcia „identyczności” oznaczeń i nadając mu znaczenie wynikające z art. 8 ust. 1 lit. a) rozporządzenia 207/2009.

—

Sąd nie uwzględnił wystarczająco celu art. 8 ust. 3 rozporządzenia 207/2009 polegającego na zapobieżeniu niewłaściwemu używaniu znaku towarowego przez agenta właściciela tego znaku, ponieważ agent może wykorzystać wiedzę i doświadczenie zdobyte w czasie trwania relacji gospodarczej łączącej go z właścicielem i, w konsekwencji, czerpać nienależną korzyść z wysiłków i inwestycji dokonanych przez właściciela znaku towarowego — ponieważ Sąd przyznał w sposób dyskusyjny pierwszeństwo wykładni literalnej. Natomiast orzecznictwo Unii opiera się stale na celowościowej wykładni prawa unijnych znaków towarowych.

—

Literalna wykładnia nie umożliwia również stwierdzenia, że art. 8 ust. 3 rozporządzenia 207/2009 ma zastosowanie jedynie do identycznych znaków towarowych. Wystarcza zatem, gdy sporne oznaczenia pokrywają się w zakresie elementów, do których zasadniczo odnosi się charakter odróżniający wcześniejszego znaku towarowego. Na tej podstawie odpowiednim kryterium dla zbadania kolidujących ze sobą znaków towarowych w świetle art. 8 ust. 3 rozporządzenia 207/2009 jest określenie, czy zgłoszenie unijnego znaku towarowego odtwarza zasadnicze elementy wcześniejszego znaku towarowego w sposób taki, że jest oczywiste, iż zgłaszający przywłaszcza sobie uprawnienia przysługujące zgodnie z prawem właścicielowi znaku towarowego. Faktycznie nieuczciwy agent miałby możliwość uniemożliwienia nie tylko wszelkiej dalszej rejestracji wcześniejszego znaku towarowego przez pierwotnego właściciela znaku towarowego w Unii Europejskiej — lecz również uniemożliwienia jakiegokolwiek używania wcześniejszego znaku towarowego przez pierwotnego właściciela w Unii Europejskiej.

Naruszenie art. 36 statutu Trybunału Sprawiedliwości

—

Zaskarżony wyrok zawiera sprzeczne rozumowanie w zakresie, w jakim stwierdzono w nim z jednej strony, że oznaczenia są identyczne, gdy jedno oznaczenie odtwarza drugie bez żadnej zmiany lub uzupełnienia, a z drugiej strony, że oznaczenia są również identyczne, gdy dokonane zmiany nie zmieniają charakteru odróżniającego danego oznaczenia (zob. pkt 38–40 zaskarżonego wyroku). Takie rozumowanie jest sprzeczne, ponieważ to samo pojęcie „identyczności” zastosowano do różnych sytuacji prawnych i faktycznych, a także błędnie nadano mu dwa różne znaczenia.

—	Sąd nie przedstawił wyjaśnień dotyczących względów, dla których jest zdania, że kolidujące ze sobą znaki towarowe nie są objęte zakresem stosowania art. 8 ust. 3 rozporządzenia 207/2009 — w następstwie zastosowania przez Sąd kryteriów określonych w pkt 39 zaskarżonego wyroku.

---

(1)  Rozporządzenie Rady (WE) nr 207/2009 z dnia 26 lutego 2009 r. w sprawie wspólnotowego znaku towarowego (Dz.U. 2009, L 78, s. 1).

Odwołanie od wyroku Sądu (siódma izba w składzie powiększonym) wydanego w dniu 24 października 2018 r. w sprawie T-447/16, Pirelli Tyre/EUIPO, wniesione w dniu 21 grudnia 2018 r. przez The Yokohama Rubber Co. Ltd

(Sprawa C-818/18 P)

(2019/C 148/10)

Język postępowania: angielski

Strony

Wnosząca odwołanie: The Yokohama Rubber Co. Ltd (przedstawiciele: D. Martucci, F. Boscariol de Roberto, avvocati)

Druga strona postępowania: Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej, Pirelli Tyre SpA

Żądania wnoszącego odwołanie

Wnoszący odwołanie wnosi do Trybunału o:

—	uchylenie zaskarżonego wyroku;

—	w razie potrzeby, przekazanie sprawy Sądowi;

—	obciążenie Pirelli Tyre SpA kosztami postępowania poniesionymi w postępowaniach przed Sądem i Izbą Odwoławczą.

Zarzuty i główne argumenty

Część pierwsza zarzutu pierwszego: czy znak towarowy stanowi kształt towarów w rozumieniu art. 7 ust. 1 lit. e) ppkt (ii) rozporządzenia nr 40/94 (1) ?

Sąd stwierdził, że pomimo tego, iż przedstawienie graficzne stanowiące sporne oznaczenie nie ma żadnych konturów i nie załączono do niego żadnego uzupełniającego opisu, Pirelli nie kwestionowała, że niektóre z modeli jej opon zawierają na powierzchni opony żłobienie w kształcie przedstawionym w spornym oznaczeniu. Także przyznana właściwemu organowi możliwość uwzględnienia dowodów związanych z identyfikacją istotnych cech spornego oznaczenia trójwymiarowego została rozszerzona na badanie oznaczeń dwuwymiarowych. Sąd zakończył swój wywód wskazując, że: „Należy zaś stwierdzić, że poddany obiektywnej i konkretnej analizie sporny znak towarowy nie przedstawia wzoru bieżnika. Co najwyżej prezentuje samo żłobienie bieżnika”. Trybunał Sprawiedliwości potwierdził, że orzecznictwo, które rozwinięto w odniesieniu do trójwymiarowych znaków towarowych utworzonych z wyglądu towaru lub części samego towaru, ma także zastosowanie w wypadkach — tak jak w niniejszej sprawie — gdy zgłoszony znak towarowy jest graficznym znakiem towarowym składającym się z dwuwymiarowego przedstawienia tego towaru lub części towaru. W takim wypadku znak towarowy nie jest również utworzony z oznaczenia niezwiązanego z wyglądem towarów, które oznaczono tym znakiem. Graficzne przedstawienie spornego znaku towarowego wyraźnie odtwarza kształt towaru (to jest wzór), który ma ono przedstawiać, lub towaru, do którego odnosi się ze względów technicznych. Przedstawione przez Sąd wyjaśnienie, zgodnie z którym oznaczenie nie jest istotną częścią towaru, jest arbitralne i niezgodne z orzecznictwem Trybunału Sprawiedliwości oraz samego Sądu. Kwestią, jaką należy rozpatrzyć, nie jest to, czy oznaczenie stanowi istotną część towaru, lecz czy oznaczenie jest częścią towaru.

Część druga zarzutu pierwszego: czy Izba Odwoławcza dodała do kształtu elementy niestanowiące części oznaczenia i będące zatem elementami zewnętrznymi i obcymi?

Sąd stwierdził, że Izba Odwoławcza nie uwzględniła prawidłowo kształtu przedstawionego w spornym oznaczeniu i dokonała w nim zmian. Innymi słowy Izba Odwoławcza zmieniła charakter oznaczenia, wskazując na, lub zakładając, istnienie zewnętrznych lub obcych cech lub właściwości. Faktycznie Izba Odwoławcza nie dodała elementów do oznaczenia, lecz oceniła kształt rzeczywistych towarów, a nie abstrakcyjny kształt. Jeśli oznaczenie, jak stwierdził Sąd, jest rzeczywistym przedstawieniem części towarów oznaczonych tym oznaczeniem, należy dokonać analizy cech kształtu wynikających z graficznego przedstawienia w świetle funkcji danych towarów. Zdaniem strony skarżącej wydaje się, iż Sąd stwierdził, że EUIPO dążyło do ustalenia ukrytych cech, które nie są widoczne w przedstawionym kształcie. Chociaż ta ocena powinna niewątpliwie zostać ograniczona prima facie do analizy zgłoszonego kształtu, relacja między tym kształtem (żłobieniem) a funkcją towarów (opon) wymaga uwzględnienia uzupełniającej informacji. Zdaniem strony skarżącej analiza zgłoszonego oznaczenia jest całkiem prosta ze względu na fakt, że na towarach umieszczono znak towarowy jako seryjne odtworzenie oznaczenia. Powstaje zatem następujące pytanie: „czy odtworzenie bezspornie stanowi funkcjonalny element części towaru”, a nie — wbrew temu, co stwierdził Sąd — „czy odtworzenie bezspornie stanowi przedstawienie istotnej części lub niewielkiej części towaru?”.

Zarzut drugi: w przedmiocie przeinaczenia okoliczności faktycznych

Sąd błędnie ocenił wszystkie okoliczności faktyczne i dokumenty przedstawione przez Yokohamę. W niniejszej sprawie strona skarżąca wyraźnie wskazała dowody, jakie miał przeinaczyć Sąd, a także błędy w ocenie, które jej zdaniem prowadziły do tego przeinaczenia. Takie przeinaczenie jest oczywiste w świetle dokumentów zawartych w aktach będących w posiadaniu Sądu, bez konieczności przeprowadzania nowej oceny okoliczności faktycznych i dowodów.

---

(1)  Rozporządzenie Rady (WE) nr 40/94 z dnia 20 grudnia 1993 r. w sprawie wspólnotowego znaku towarowego (Dz.U. 1994, L 11, s. 1).

Odwołanie od wyroku Sądu (druga izba) wydanego w dniu 23 października 2018 r. w sprawie T-672/17: Mamas and Papas/EUIPO, wniesione w dniu 28 grudnia 2018 r. przez Mamas and Papas Ltd

(Sprawa C-825/18 P)

(2019/C 148/11)

Język postępowania: angielski

Strony

Wnosząca odwołanie: Mamas and Papas Ltd (przedstawiciele: S. Malynicz QC, B. Whitehead, J. Dainty, solicitors)

Druga strona postępowania: Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej

Żądania wnoszącego odwołanie

Wnosząca odwołanie wnosi do Trybunału o:

—	uchylenie wyroku Sądu w sprawie T-672/17, Mamas and Papas Ltd/EUIPO;

—	orzeczenie w kwestii dotyczącej wcześniejszego ujawnienia;

—	przekazanie sprawy Sądowi Unii Europejskiej w odniesieniu do pozostałych zarzutów podniesionych przed Sądem, co do których nie orzekł on jednak;

—	obciążenie EUIPO i interwenienta własnymi kosztami postępowania oraz kosztami poniesionymi przez stronę skarżącą.

Zarzuty i główne argumenty

W pierwszej kolejności Sąd naruszył prawo w odniesieniu do uprawnień EUIPO do zbadania okoliczności faktycznych, na podstawie art. 63 ust. 1 rozporządzenia w sprawie wzorów wspólnotowych (1), związanych z ujawnieniem wcześniejszego wzoru. Gdy właściciel wzoru potwierdził wyraźnie wcześniejsze ujawnienie, EUIPO nie może dokonać odmiennego stwierdzenia w tym zakresie.

Po drugie, w każdym wypadku, co się tyczy oceny dowodów dotyczących wcześniejszego ujawnienia, Sąd przeinaczył dowody i nieprawidłowo ocenił okoliczności faktyczne, a wydane przez niego orzeczenie zawiera istotne nieścisłości w ustaleniach odnoszących się do przedstawionych mu dokumentów, co jasno wynika z akt sprawy.

---

(1)  Rozporządzenie Rady (WE) nr 6/2002 z dnia 12 grudnia 2001 r. w sprawie wzorów wspólnotowych (Dz.U. 2002, L 3, s. 1).

Odwołanie od wyroku Sądu (siódma izba w składzie powiększonym) wydanego w dniu 24 października 2018 r. w sprawie T-447/16: Pirelli Tyre/EUIPO, wniesione w dniu 4 stycznia 2019 r. przez Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej

(Sprawa C-6/19 P)

(2019/C 148/12)

Język postępowania: angielski

Strony

Wnoszący odwołanie: Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (przedstawiciel: J. Ivanauskas, pełnomocnik)

Druga strona postępowania: Pirelli Tyre SpA, The Yokohama Rubber Co. Ltd

Żądania wnoszącego odwołanie

Wnoszący odwołanie wnosi do Trybunału o:

—	uchylenie zaskarżonego wyroku;

—	obciążenie Pirelli Tyre SpA kosztami postępowania poniesionymi przez EUIPO.

Zarzuty i główne argumenty

EUIPO podnosi jedyny zarzut dotyczący naruszenia art. 7 ust. 1 lit. e) ppkt (ii) rozporządzenia nr 40/94 (1).

—	Wymagając, by dla celów objęcia zakresem stosowania art. 7 ust. 1 lit. e) ppkt (ii) rozporządzenia nr 40/94 oznaczenie ukazujące część towaru przedstawiało, ilościowo i jakościowo, istotną część tego towaru, Sąd dokonał błędnej wykładni przesłanek określonych w tej podstawie odmowy rejestracji;

—

Sąd nieprawidłowo stwierdził, że pojedyncze żłobienie przedstawione w spornym oznaczeniu nie może spełniać funkcji technicznej dla celów stosowania art. 7 ust. 1 lit. e) ppkt (ii) rozporządzenia nr 40/94, ponieważ w bieżniku opony zawarto je w połączeniu z innymi elementami. Po pierwsze, art. 7 ust. 1 lit. e) ppkt (ii) rozporządzenia nr 40/94 wymaga zbadania efektu technicznego wynikającego z cechy towaru przedstawionego w spornym oznaczeniu — raczej niż efektu technicznego wynikającego z całego towaru. Po drugie, dla celów stosowania art. 7 ust. 1 lit. e) ppkt (ii) rozporządzenia nr 40/94 nie jest istotne, czy pojedyncze żłobienie przedstawione w spornym oznaczeniu jest połączone z innymi elementami bieżnika opony, ponieważ wywołuje ono efekt techniczny samo w sobie i przyczynia się do funkcjonowania tego bieżnika opony;

—

Sąd błędnie założył, że rejestracja przedstawionego w spornym oznaczeniu pojedynczego żłobienia nie uniemożliwia konkurentom spółki Pirelli wytwarzania i wprowadzania do obrotu opon zawierających identyczne lub podobne żłobienia. Chociaż bieżnik opony opiera się na kombinacji i wzajemnym współdziałaniu różnych elementów, przynajmniej część odbiorców będzie mogła zidentyfikować różne rodzaje żłobień umieszczonych na bieżniku opony.

---

(1)  Rozporządzenie Rady (WE) nr 40/94 z dnia 20 grudnia 1993 r. w sprawie wspólnotowego znaku towarowego (Dz.U. 1994, L 11, s. 1).

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Audiencia Provincial de Zaragoza (Hiszpania) w dniu 9 stycznia 2019 r. — Ibercaja Banco, S.A./TJ i UK

(Sprawa C-13/19)

(2019/C 148/13)

Język postępowania: hiszpański

Sąd odsyłający

Audiencia Provincial de Zaragoza

Strony w postępowaniu głównym

Strona wnosząca apelację: Ibercaja Banco S.A.

Strona pozwana: TJ i UK

Pytania prejudycjalne

1)	Czy zgodnie z art. 3 dyrektywy 93/13 (1) zmianę klauzuli dolnego progu w formie ustalonej umownie, jak wskazano w opisie stanu faktycznego, można uznać za ogólny warunek umowny?

2)

Czy w tych samych okolicznościach za ogólny warunek umowny można uznać zrzeczenie się roszczeń przeciwko bankowi, to znaczy czy warunek umowny sformułowany w sposób ogólny przez przedsiębiorcę będącego oferentem, w stosunku do którego treści nie przedstawiono żadnych wyjaśnień konsumentowi przystępującemu do umowy, można uznać za ogólny warunek umowny?

3)

Czy w tych okolicznościach, w sytuacji gdy skutki wspomnianego warunku ogólnego mają istotne znaczenie dla konsumenta, spełnione są wymogi prostoty, przejrzystości, rzeczywistej zrozumiałości obciążenia finansowego, udzielenia informacji przed zawarciem umowy oraz indywidualnych negocjacji, określone w art. 3 i 4 dyrektywy 93/13?

4)

Czy wymóg udzielenia informacji przed zawarciem umowy w celu ustalenia nieuczciwego charakteru danego warunku umownego [art. 4 i 5 dyrektywy (93/13)] powinien być równy lub nawet wyższy, w sytuacji gdy uzgadniane jest złagodzenie warunku, wobec którego przewiduje się, że jest nieważny (konkretne skutki finansowe złagodzenia, poinformowanie o odnośnym orzecznictwie i jego konkretnych skutkach itd.)?

5)

Czy kopia odręcznie sporządzona przez konsumenta, podkreślająca złagodzenie potencjalnie nieważnego warunku, wystarczy, by spełnić wymogi udzielenia informacji przed zawarciem umowy i prostoty określone w art. 4 i 5 dyrektywy [93/13] w celu złagodzenia warunku, w stosunku do którego przewiduje się, że jest nieważny?

6)

Czy okoliczność, że inicjatywa, dotycząca złagodzenia lub zawarcia ugody, którą podejmuje instytucja bankowa, oraz zakaz wynoszenia dokumentu poza oddział banku, z wyjątkiem sytuacji, gdy został on podpisany przez konsumenta, powinny mieć szczególne znaczenie przy ocenie ewentualnego nieuczciwego charakteru warunku łagodzącego [art. 4 i 5 dyrektywy (93/13)]?

7)	Czy warunek, wobec którego przewiduje się, że jest nieważny z powodu jego nieuczciwego charakteru, może zostać złagodzony (zasada niezwiązania)?

8)

Czy w odniesieniu do warunku, wobec którego przewiduje się, że jest nieważny wobec konsumenta z powodu jego nieuczciwego charakteru, [możliwe jest] zrzeczenie się roszczeń przez konsumenta [art. 3 dyrektywy (93/13) w związku z pkt 1 lit. q) załącznika do dyrektywy 93/13 oraz zasadą niezwiązania, określoną w art. 6 tej dyrektywy]?

9)	W wypadku udzielenia odpowiedzi twierdzącej, czy wymóg udzielenia informacji przed zawarciem umowy powinien być równy lub wyższy niż wymóg obowiązujący w chwili zawarcia pierwotnej umowy?

10)	Czy w świetle wymogu udzielenia informacji przed zawarciem umowy [art. 4 i 5 dyrektywy (93/13)], zasady ujęcia w dokumencie warunku zrzeczenia się wykonywania roszczeń nie mogą być drugorzędne i pomocnicze [art. 3, 4 i 5 dyrektywy (93/13)]?

11)

Czy ważność złagodzenia warunków, wobec których przewiduje się, że są nieważne, oraz zrzeczenie się roszczenia o stwierdzenie nieważności takich warunków i stwierdzenie ustania ich skutków byłyby sprzeczne ze skutkiem odstraszającym przedsiębiorcę będącego oferentem [art. 7 dyrektywy (93/13) i wyrok z dnia 21 grudnia 2016 r., Gutiérrez Naranjo i in., C-154/15 (2)]?

12)

Czy warunek umowny, wobec którego przewiduje się, że jest nieważny z powodu jego nieuczciwego charakteru, na podstawie art. 3 i 4 dyrektywy 93/13, może wiązać konsumenta, którego warunek ten dotyczy, w wyniku procedury, w której instytucja uzgadnia z klientem, po zawarciu umowy zawierającej ów warunek, odstąpienie od stosowania nieuczciwego warunku przez przedsiębiorcę w zamian za inną korzyść ze strony konsumenta? Innymi słowy, zapewnia się skuteczność nieważnego warunku w drodze umowy zawieranej z konsumentem, na mocy której warunek ten zastępuje się innym, korzystniejszym dla konsumenta. Czy tego rodzaju umowa mogłaby być sprzeczna z art. 6 ust. 1 dyrektywy [93/13]?

13)	Czy zachowanie instytucji bankowej, takie jak opisano w okolicznościach faktycznych, narusza zakaz nieuczciwych zachowań i nieuczciwych praktyk handlowych w stosunku do konsumentów, określony w motywie czternastym oraz w art. 6 i 7 dyrektywy 2005/29 (3)?

---

(1)  Dyrektywa Rady 93/13/EWG z dnia 5 kwietnia 1993 r. w sprawie nieuczciwych warunków w umowach konsumenckich (Dz.U. 1993, L 95, s. 29).

(2)  EU:C:2016:980

(3)  Dyrektywa 2005/29/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 11 maja 2005 r. dotycząca nieuczciwych praktyk handlowych stosowanych przez przedsiębiorstwa wobec konsumentów na rynku wewnętrznym oraz zmieniająca dyrektywę Rady 84/450/EWG, dyrektywy 97/7/WE, 98/27/WE i 2002/65/WE Parlamentu Europejskiego i Rady oraz rozporządzenie (WE) nr 2006/2004 Parlamentu Europejskiego i Rady („Dyrektywa o nieuczciwych praktykach handlowych”) (Dz.U. 2005, L 149, s. 22).

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Bundesfinanzhof w dniu 25 stycznia 2019 r. — X-GmbH/Finanzamt Z

(Sprawa C-48/19)

(2019/C 148/14)

Język postępowania: niemiecki

Sąd odsyłający

Bundesfinanzhof

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: X-GmbH

Druga strona postępowania: Finanzamt Z

Pytania prejudycjalne

1)

Czy w okolicznościach takich jak rozpatrywane w postępowaniu głównym, w których podatnik na zlecenie kas chorych udziela ubezpieczonym porad telefonicznych w różnych sprawach dotyczących zdrowia i chorób, można uznać, że wykonywana jest działalność objęta zakresem stosowania art. 132 ust. 1 lit. c) dyrektywy Rady 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (1)?

2)

Czy w okolicznościach takich jak rozpatrywane w postępowaniu głównym w odniesieniu do usług wymienionych w pytaniu pierwszym oraz obrotów realizowanych w ramach „programów wsparcia pacjentów” wystarczy dla potwierdzenia wymaganych kwalifikacji zawodowych, aby konsultacje telefoniczne były przeprowadzane przez „doradców ds. zdrowia” (asystentów medycznych, pielęgniarki) i aby w około jednej trzeciej przypadków angażowano lekarza?

---

(1)  Dz.U. 2006, L 347, s. 1.

Odwołanie od wyroku Sądu (dziewiąta izba) wydanego w dniu 15 listopada 2018 r. w sprawie T-113/15, RFA International/Komisja, wniesione w dniu w dniu 25 stycznia 2019 r. przez RFA International, LP

(Sprawa C-56/19 P)

(2019/C 148/15)

Język postępowania: angielski

Strony

Wnoszący odwołanie: RFA International, LP (przedstawiciele: B. Evtimov, адвокат, M. Krestiyanova, adwokat, D. O’Keeffe, solicitor, N. Tuominen, E. Borovikov, adwokaci)

Druga strona postępowania: Komisja Europejska

Żądania wnoszącego odwołanie

Wnoszący odwołanie wnosi do Trybunału o:

—	uchylenie wyroku Sądu;

—	wydanie orzeczenia kończącego postępowanie w sprawie, jeśli stan postępowania na to pozwala;

—	alternatywnie, skierowanie sprawy do ponownego rozpoznania przez Sąd;

—	obciążenie Komisji kosztami postępowania przed Trybunałem Sprawiedliwości oraz kosztami postępowania przed Sądem.

Zarzuty i główne argumenty

Niniejsze odwołanie ogranicza się do zakwestionowania ustaleń Sądu w przedmiocie drugiego zarzutu podniesionego w pierwszej instancji przez wnoszącą odwołanie.

W ramach jego ustaleń Sąd dokonał błędnej wykładni prawnej art. 11 ust. 9 i 10 rozporządzenia podstawowego (1) oraz dopuścił się błędu, zbyt szeroko określając dopuszczalny zakres uznania Komisji przy dokonywaniu oceny złożonych sytuacji na podstawie tych przepisów. Wnoszący odwołanie wnosi do Trybunału Sprawiedliwości o uchylenie zaskarżonego wyroku z następujących powodów.

Sąd popełnił dwa błędy co do prawa w zakresie wykładni rozporządzenia podstawowego.

a)

Po pierwsze, Sąd dokonał błędnej wykładni art. 11 ust. 9 rozporządzenia podstawowego. Na podstawie tego przepisu we wszystkich przeglądach, pod warunkiem że okoliczności nie uległy zmianie, Komisja powinna stosować taką samą metodologię jak wykorzystywaną w trakcie postępowania, które doprowadziło do nałożenia cła, z należytym uwzględnieniem art. 2 tego rozporządzenia. Jednak w swojej ocenie odzwierciedlenia ceł antydumpingowych w cenach odsprzedaży Komisja nie poddała tego odzwierciedlenia analizie pod względem ceny odsprzedaży określonej w ramach dochodzenia, które doprowadziło do pierwotnego rozporządzenia, lecz pod względem bieżących kosztów produkcji w Rosji. Stanowi to zmianę metodologii w rozumieniu art. 11 ust. 9 rozporządzenia podstawowego. Komisja wskazała, że okoliczności uległ znacznej zmianie od pierwotnego dochodzenia, a w szczególności że koszty produkcji rosyjskich eksporterów wzrosły o prawie 100 %. Jednak wzrost kosztów istniał i był już znany w okresie przeprowadzania dochodzenia dotyczącego zwrotu ceł, obejmującym lata 2008–2010.

b)

Po drugie, Sąd dokonał błędnej wykładni art. 11 ust. 10 rozporządzenia podstawowego poprzez zastosowanie błędnego kryterium prawnego. Kryterium prawne sformułowane przez Sąd wymaga, aby dowód na ujęcie ceł antydumpingowych w cenach eksportowych został przeprowadzony wyłącznie za pomocą danych o cenach DDP (2) oraz poprzez wykazanie, że nowe ceny obejmują nie tylko cła antydumpingowe, ale także wszystkie poniesione koszty produkcji. Wymogu takiego nie zawiera ani art. 11 ust. 10 rozporządzenia podstawowego, ani obwieszczenie Komisji dotyczące zwrotu ceł antydumpingowych (3).

Wreszcie, Sąd dokonał znacząco nieprawidłowych ustaleń faktycznych, uznając, że:

a)

wzrosty kosztów produkcji uwidoczniły się dopiero podczas pierwszego oraz drugiego okresu dochodzenia dotyczącego zwrotu ceł, a więc stanowiły zmianę okoliczności uzasadniającą zmianę metodologii. W rzeczywistości Komisja wiedziała o wzroście cen już podczas pierwotnego dochodzenia i podczas dochodzeń dotyczących zwrotu ceł przeprowadzonych w latach 2008–2010;

b)	zmiana metodologii była uzasadniona, aby stworzyć równe warunki konkurencji i uniknąć dyskryminacyjnego traktowania wśród podmiotów podlegających tym samym środkom. W rzeczywistości wszyscy rosyjscy producenci byliby dotknięci tymi samymi wzrostami kosztów.

---

(1)  Rozporządzenie Rady (WE) nr 1225/2009 z dnia 30 listopada 2009 r. w sprawie ochrony przed przywozem produktów po cenach dumpingowych z krajów niebędących członkami Wspólnoty Europejskiej (Dz.U. 2009, L 343, s. 51).

(2)  Delivery duty paid (dostarczone, cło opłacone).

(3)  Dz.U. 2014, C 164, s. 9.

Odwołanie od wyroku Sądu (trzecia izba w składzie powiększonym) wydanego w dniu 15 listopada 2018 r. w sprawie T-793/14, Tempus Energy i Tempus Energy Technology/Komisja, wniesione w dniu 25 stycznia 2019 r. przez Komisję Europejską

(Sprawa C-57/19 P)

(2019/C 148/16)

Język postępowania: angielski

Strony

Wnosząca odwołanie: Komisja Europejska (przedstawiciele: É. Gippini Fournier, P. Němečková, pełnomocnicy)

Druga strona postępowania: Tempus Energy Ltd, Tempus Energy Technology Ltd, Zjednoczone Królestwo Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej

Żądania wnoszącej odwołanie

Wnosząca odwołanie wnosi do Trybunału o:

—	uchylenie wyroku Sądu (trzecia izba w składzie powiększonym) z dnia 15 listopada 2018 r. w sprawie T-793/14, Tempus Energy Ltd i Tempus Energy Technology Ltd/Komisja Europejska, który doręczono Komisji następnego dnia; oraz

—	oddalenie skargi o stwierdzenie nieważności decyzji Komisji C(2014)5083 final (1) z dnia 23 lipca 2014 r. o niewnoszeniu zastrzeżeń wobec systemu pomocy dotyczącego rynku mocy w Zjednoczonym Królestwie;

ewentualnie

—	uchylenie wyroku Sądu (trzecia izba w składzie powiększonym) z dnia 15 listopada 2018 r. w sprawie T-793/14, Tempus Energy Ltd i Tempus Energy Technology Ltd/Komisja Europejska, który doręczono Komisji następnego dnia;

—	skierowanie sprawy do Sądu celem rozpatrzenia przezeń zarzutu drugiego podniesionego w pierwszej instancji;

a w każdym razie obciążenie skarżących w pierwszej instancji kosztami postępowania w pierwszej instancji oraz kosztami postępowania odwoławczego.

Zarzuty i główne argumenty

Odwołanie opiera się na jednym zarzucie: Sąd dokonał błędnej wykładni art. 108 ust. 3 traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej i art. 4 ust. 2 i 3 rozporządzenia Rady (UE) 2015/1589 (2) z dnia 13 lipca 2015 r. ustanawiającego szczegółowe zasady stosowania art. 108 traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej, gdy stwierdził, że zgłoszony środek pomocowy budził poważne wątpliwości co do jego zgodności z rynkiem wewnętrznym.

Zważywszy, że Sąd oparł się na szeregu wskazówek dotyczących poważnych trudności, jedyny zarzut dzieli się na dwie części odnoszące się do dwóch grup wskazówek zbadanych w zaskarżonym wyroku:

—	część pierwsza: Sąd popełnił błąd, uwzględniając — jako główny wskaźnik wątpliwości — czas trwania i okoliczności kontaktów poprzedzających zgłoszenie, a także złożoność i nowość środka;

—	część druga: Sad popełnił błąd, zarzucając Komisji brak odpowiedniego dochodzenia w zakresie pewnych aspektów rynku mocy w Zjednoczonym Królestwie.

---

(1)  Zatwierdzenie pomocy państwa zgodnie z art. 107 i 108 traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej –Przypadki, wobec których Komisja nie wnosi sprzeciwu (Dz.U. 2014, C 348, s. 5).

(2)  Dz.U. 2015, L 248, s. 9.

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Tribunal Judicial da Comarca de Lisboa — Juízo Local Cível de Lisboa — Juiz 18 (Portugalia) w dniu 31 stycznia 2019 r. — LE/Transportes Aéreos Portugueses, SA

(Sprawa C-74/19)

(2019/C 148/17)

Język postępowania: portugalski

Sąd odsyłający

Tribunal Judicial da Comarca de Lisboa — Juízo Local Cível de Lisboa — Juiz 18

Strony w postępowaniu głównym

Strona powodowa: LE

Strona pozwana: Transportes Aéreos Portugueses, SA

Pytania prejudycjalne

1)

Czy zakresem pojęcia „nadzwyczajnych okoliczności”, o którym mowa w motywie 14 rozporządzenia (WE) nr 261/2004 (1), można objąć okoliczność, iż jeden pasażer w trakcie danego lotu gryzł innych pasażerów i atakował załogę, która usiłowała go uspokoić, w sposób, który uzasadniał zdaniem dowódcy lotu zmianę trasy lotu w kierunku najbliższego lotniska w celu wysadzenia tego pasażera i jego bagażu, co spowodowało opóźnienie lotu w jego miejscu docelowym?

2)

Czy „nadzwyczajna okoliczność” zaistniała w trakcie bezpośrednio poprzedzającego lotu obsługiwanego przez ten sam statek powietrzny ma znaczenie dla wyłączenia odpowiedzialności przedsiębiorstwa lotniczego w związku z opóźnieniem wylotu owego statku powietrznego w lot powrotny, na który wpuszczony został na pokład pasażer dochodzący odszkodowania, powód w rozpatrywanej sprawie?

3)

Czy dojście przez pozwanego przewoźnika lotniczego do wniosku, zgodnie z którym wysłanie innego statku powietrznego nie doprowadziłoby do uniknięcia zaistniałego już opóźnienia i tym samym przekierowania przesiadającego się pasażera, powoda w rozpatrywanej sprawie, na lot zaplanowany na dzień następny, ponieważ ów przewoźnik, pozwany w rozpatrywanej sprawie, wykonuje jedynie jeden lot dziennie do miejsca docelowego wybranego przez pasażera oznacza, że przewoźnik lotniczy, pozwany w rozpatrywanej sprawie, przedsięwziął wszelkie rozsądne środki w rozumieniu art. 5 ust. 3 rozporządzenia (WE) nr 261/2004, choć mimo wszystko nie było możliwe uniknięcie zaistniałego opóźnienia?

---

(1)  Rozporządzenie (WE) nr 261/2004 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 11 lutego 2004 r. ustanawiające wspólne zasady odszkodowania i pomocy dla pasażerów w przypadku odmowy przyjęcia na pokład albo odwołania lub dużego opóźnienia lotów, uchylające rozporządzenie (EWG) nr 295/91 (Dz. U. 2004, L 46, s. 1).

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Lietuvos Aukščiausiasis Teismas (Litwa) w dniu 4 lutego 2019 r. — E.E.

(Sprawa C-80/19)

(2019/C 148/18)

Język postępowania: litewski

Sąd odsyłający

Lietuvos Aukščiausiasis Teismas

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: E.E.

Pozostali uczestnicy postępowania: notariusz z czwartej kancelarii notarialnej miasta Kowna, K.D.E.

Pytania prejudycjalne

1)

Czy sytuację taką jak występująca w rozpoznawanej sprawie, w której obywatelka miała miejsce zwykłego pobytu w dniu śmierci ewentualnie w innym państwie członkowskim, ale w każdym razie nigdy nie zerwała więzi z ojczyzną i przed śmiercią między innymi sporządziła testament na Litwie, pozostawiając całość swojego majątku spadkobiercy będącemu obywatelem Litwy, natomiast w chwili otwarcia spadku ustalono, że w skład masy spadkowej wchodzi wyłącznie nieruchomość położona jedynie na Litwie, zaś obywatel innego państwa członkowskiego będący pozostającym przy życiu współmałżonkiem spadkodawczyni wyraził wprost zamiar zrzeczenia się wszelkich roszczeń do spadku po zmarłej, nie uczestniczył w postępowaniu sądowym prowadzonym na Litwie i poddał się jurysdykcji sądów litewskich oraz stosowaniu prawa litewskiego, należy uznać za sprawę spadkową mającą skutki transgraniczne w rozumieniu rozporządzenia nr 650/2012, do której należy stosować to rozporządzenie?

2)

Czy litewskiego notariusza, który dokonuje otwarcia sprawy spadkowej, wydaje poświadczenie prawa do dziedziczenia i podejmuje inne czynności konieczne do potwierdzenia przez spadkobiercę jego praw, należy uznawać za „sąd” w rozumieniu art. 3 ust. 2 rozporządzenia nr 650/2012 (1), mając na względzie, że przy dokonywaniu tych czynności notariusze przestrzegają zasad bezstronności i niezależności, ich decyzje są wiążące dla nich samych lub dla organów sądowych, a ich czynności mogą być przedmiotem postępowania sądowego?

3)	Jeżeli odpowiedź na pytanie drugie jest twierdząca, czy poświadczenia prawa do dziedziczenia wydawane przez litewskich notariuszy należy uznawać za orzeczenia w rozumieniu art. 3 ust. 1 lit. g) rozporządzenia nr 650/2012 i czy należy z tego względu ustalić jurysdykcję na potrzeby ich wydawania?

4)

Jeżeli odpowiedź na pytanie drugie jest przecząca, czy przepisy art. 4 i 59 rozporządzenia nr 650/2012 (łącznie lub oddzielnie, lecz bez ograniczenia do tych artykułów) należy interpretować w ten sposób, że notariusze litewscy są uprawnieni do wydawania poświadczeń prawa do dziedziczenia bez konieczności przestrzegania ogólnych zasad dotyczących jurysdykcji, a poświadczenia te będą uznane za dokumenty urzędowe, które mogą wywoływać skutki prawne w innych państwach członkowskich?

5)	Czy art. 4 rozporządzenia nr 650/2012 (lub inne przepisy tego rozporządzenia) należy interpretować w ten sposób, że miejsce zwykłego pobytu zmarłego można ustalić tylko w jednym, konkretnym państwie członkowskim?

6)

Czy przepisy art. 4, 5, 7 i 22 rozporządzenia nr 650/2012 (łącznie lub oddzielnie, lecz bez ograniczenia do tych artykułów) należy interpretować i stosować w taki sposób, że w niniejszej sprawie w świetle faktów przedstawionych w pytaniu pierwszym należy uznać, iż zainteresowane strony zgodziły się na jurysdykcję sądów litewskich i stosowanie prawa litewskiego?

---

(1)  Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 650/2012 z dnia 4 lipca 2012 r. w sprawie jurysdykcji, prawa właściwego, uznawania i wykonywania orzeczeń, przyjmowania i wykonywania dokumentów urzędowych dotyczących dziedziczenia oraz w sprawie ustanowienia europejskiego poświadczenia spadkowego (Dz.U. 2012, L 201, s. 107).

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Monomeles Protodikeio Serron (Grecja) w dniu 8 lutego 2019 r. — WP/Trapeza Peiraios AE

(Sprawa C-105/19)

(2019/C 148/19)

Język postępowania: grecki

Sąd odsyłający

Monomeles Protodikeio Serron (Grecja)

Strony w postępowaniu głównym

Wnoszący sprzeciw, osoba, wobec której wydano nakaz zapłaty: WP

Druga strona postępowania, wierzyciel: Trapeza Peiraios AE

Pytania prejudycjalne

1)

Czy art. 6 ust. 1 dyrektywy 93/13 (1) należy interpretować w ten sposób, że stanowi on normę proceduralną porządku publicznego, która nakłada na sądy krajowe obowiązek uwzględnienia z urzędu — nawet na etapie złożenia wniosku o wydanie nakazu zapłaty — nieuczciwego charakteru warunku w umowie zawartej między dostawcą i konsumentem, mając w szczególności na uwadze: okoliczność, że w greckim porządku prawnym zgodnie z art. 623, 624, 628 i 629 kodeksu postępowania cywilnego (kodikas politikis dikonomias) nie tylko taki obowiązek nie istnieje, ale, co więcej, nakaz zapłaty jest wydawany w ramach niekontradyktoryjnego postępowania po formalnej kontroli dokumentów, w tym umowy o kredyt; okoliczność, że kompetencja do wydania nakazu zapłaty należy do sądu państwa greckiego; oraz okoliczność, że nakaz zapłaty stanowi tytuł natychmiast wykonalny, na podstawie którego dostawca może po upływie trzech (3) dni wszcząć postępowanie egzekucyjne, które nie podlega zawieszeniu?

2)

Czy art. 6 ust. 1 dyrektywy 93/13 należy interpretować w ten sposób, że stanowi on normę proceduralną porządku publicznego, która nakłada na sądy krajowe obowiązek powstrzymania się od wydania nakazu zapłaty, jeżeli przed sądem wydającym nakaz zapłaty zostanie wykazane za pomocą dowodów w postaci dokumentów, iż wierzytelność wynika z ogólnych warunków umownych (OWU), których nieważność została już stwierdzona z uwagi na ich nieuczciwy charakter w drodze wyroków korzystających z powagi rzeczy osądzonej, wydanych w związku z powództwami o zaniechanie wytoczonymi przez związki konsumentów przeciwko dostawcom, i które zostały wymienione w decyzji ministerialnej Z1-798/25-06-2008 (FEK B 1353/11-07-2008), która zawiera rejestr krajowy nieuczciwych warunków [w wersji zmienionej i uzupełnionej decyzją ministerialną Z1–21/17–01–2011, którą rada stanu (Symvoulio tis Epikrateias) uznała za zgodną z prawem w wyroku nr 1210/2010, po tym jak uwzględniono także, z jednej strony, wyroki nr 1219/2001 i 430/2005 sądu kasacyjnego (Areios Pagos), wyroki nr 5253/2003 i 6291/2000 sądu apelacyjnego w Atenach (Efeteio Athinon), wyroki nr 1119/2002 i 1208/1998 sądu kolegialnego pierwszej instancji w Atenach (Polymeles Protodikeio Athinon), które korzystają z powagi rzeczy osądzonej, jak również wyroku nr 961/2007 tego samego sądu kolegialnego (Polymeles Protodikeio Athinon) w części objętej powagą rzeczy osądzonej, a z drugiej strony, okoliczność, że skutki powagi rzeczy osądzonej tych orzeczeń sądowych leżą w nadrzędnym interesie publicznym dla prawidłowego funkcjonowania rynku i dla ochrony konsumentów (art. 10 ust. 2 ustawy 2251/1994); we wspomnianej decyzji ministerialnej ustanowiono „nakaz włączania do umów zawieranych między instytucjami kredytowymi i konsumentami ogólnych warunków umownych, których nieuczciwy charakter został już stwierdzony w orzeczeniach sądowych wydanych w związku z powództwami wytoczonymi przez związki konsumentów” i w decyzji tej wymieniono OWU, których nieważność stwierdzono z uwagi na ich nieuczciwy charakter w następstwie powództw zbiorowych wniesionych przez związki konsumentów przeciwko bankom działającym w charakterze dostawcy], mając w szczególności na uwadze, że w Grecji kompetencja do wydania nakazu zapłaty należy do sądów — mówiąc dokładniej, do Eirinodikeia (sędziów pokoju) i Protodikeia (sądów pierwszej instancji) — oraz że nakaz zapłaty stanowi tytuł natychmiast wykonalny, na podstawie którego dostawca może po upływie trzech (3) dni wszcząć postępowanie egzekucyjne, które nie podlega zawieszeniu?

3)

Czy art. 6 ust. 1, art. 7 ust. 1 i art. 8 dyrektywy 93/13 należy interpretować w ten sposób, że powaga rzeczy osądzonej wynikająca z uwzględnienia powództw o zaniechanie wytoczonych przez związki konsumentów przeciwko dostawcom wymaga, tytułem dodatkowego warunku, aby jej skutki obowiązywały erga omnes (zgodnie z art. 10 ust. 20 ustawy 2251/1994), tożsamości stron i tożsamości okoliczności faktycznych i prawnych — jak jest to wymagane w krajowym prawie proceduralnym w art. 324 kodeksu postępowania cywilnego (kodikas politikis dikonomias) — tak że możliwe jest, iż powaga rzeczy osądzonej wynikająca z uwzględnienia powództw zbiorowych o zaniechanie nie będzie mogła rozciągać się na wszystkie przypadki, w których do sądu zostanie wniesiony środek prawny przez konsumenta przeciwko dostawcy, i nie będzie mogła mieć zastosowania do takich przypadków?

---

(1)  Dyrektywa Rady 93/13/EWG z dnia 5 kwietnia 1993 r. w sprawie nieuczciwych warunków w umowach konsumenckich (Dz.U. 1993, L 95, s. 29).

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Cour administrative (Luksemburg) w dniu 12 lutego 2019 r. — Luxaviation SA/Ministre de l’Environnement

(Sprawa C-113/19)

(2019/C 148/20)

Język postępowania: francuski

Sąd odsyłający

Cour administrative

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: Luxaviation SA

Strona pozwana: Ministre de l’Environnement

Pytania prejudycjalne

1)

Czy art. 12 ust. 3 dyrektywy 2003/87/WE (1), który stanowi, że państwa członkowskie powinny zapewnić zwrot przydziałów [uprawnień] wystawionych przez ich operatorów, należy interpretować w związku z art. 41 karty, który ustanawia zasadę dobrej administracji jako kształtującą po stronie właściwych organów krajowych obowiązek ustanowienia indywidualnego monitorowania obowiązku zwrotu przed upływem terminu do dnia 30 kwietnia danego roku, w wypadku gdy ten sam organ jest właściwy w przedmiocie nadzoru nad ograniczoną liczbą operatorów, w tym przypadku 25 operatorów na poziomie krajowym?

2)

a. Czy należy interpretować niedokończoną operację zwrotu uprawnień, taką jak w niniejszej sprawie, w której operator oparł się na otrzymaniu elektronicznego potwierdzenia zakończenia procedury zwrotu, jako wzbudzającą u operatora działającego w dobrej wierze, uzasadnione oczekiwanie, że zakończył operację zwrotu przewidzianą w art. 6 ust. 2 lit. e) dyrektywy 2003/87/WE? b. Czy w świetle odpowiedzi na drugie pytanie można przyjąć, że zasadność tego oczekiwania może być dalej uzasadniona po stronie operatora działającego w dobrej wierze, w przypadku gdy w trakcie poprzedniej procedury zwrotu krajowy organ administracji spontanicznie skontaktował się z nim w celu przypomnienia jemu o tym na kilka dni przed upływem terminów określonych w art. 6 ust. 2 lit. e) dyrektywy 2003/87/WE, że procedura zwrotu uprawnień nie została jeszcze zakończona, co pozwala temu operatorowi racjonalnie przyjąć, że w roku bieżącym, w braku bezpośredniego kontaktu ze strony tego samego organu administracji w roku następnym, przestrzegał on obowiązków w zakresie zwrotu za rok bieżący? c. Czy w świetle odpowiedzi na dwa poprzednie pytania, analizowane indywidualnie albo łącznie, zasadę ochrony uzasadnionych oczekiwań można interpretować w ten sposób, że stanowi ona przypadek siły wyższej, który umożliwia zwolnienie, w całości albo w części, operatora działającego w dobrej wierze z sankcji określonej w art. 16 ust. 3 dyrektywy 2003/87/WE?

3)

a. Czy art. 49 ust. 3 karty, który ustanawia zasadę proporcjonalności, stoi na przeszkodzie ryczałtowemu ustaleniu grzywny za niezwrócenie uprawnień do emisji, o którym mowa w art. 16 ust. 3 dyrektywy 2003/87/WE, jeżeli przepis ten nie zezwala na nałożenie kary proporcjonalnej do naruszenia popełnionego przez operatora? b. W przypadku udzielenia odpowiedzi przeczącej na poprzednie pytanie, czy zasadę równości ustanowioną w art. 20 karty, [i] ogólną zasadę dobrej wiary oraz zasadę „fraus omnia corrumpit” należy interpretować w ten sposób, że sprzeciwiają się one nałożeniu kary ryczałtowej na podstawie art. 16 ust. 3 dyrektywy 2003/87/WE, do której automatycznie dodano opublikowanie, o którym mowa w art. 20 ust. 7 [ustawy z dnia 23 grudnia 2004 r.], podmiot gospodarczy w dobrej wierze, który po prostu dopuścił się zaniedbania, ponieważ w pozostałym zakresie uważał, że wywiązał się ze swojego obowiązku zwrotu uprawnień do emisji w odpowiednim terminie do dnia 30 kwietnia, jest traktowany w taki sam sposób jak operator, który zachowywał się w sposób stanowiący przypadek oszustwa? c. W przypadku udzielenia odpowiedzi przeczącej na poprzednie pytanie, czy zastosowanie kary ryczałtowej, bez możliwości dostosowania jej przez sąd krajowy, z wyjątkiem przypadków siły wyższej, jest [podobnie jak] automatyczna sankcja w postaci opublikowania, zgodna z art. 47 karty, który gwarantuje istnienie skutecznego środka prawnego? d. W przypadku odpowiedzi przeczącej na poprzednie pytanie — czy potwierdzenie kary pieniężnej o stałej wysokości na podstawie idącej w tym kierunku woli prawodawcy europejskiego, [podobnie jak] automatycznej sankcji w postaci opublikowania, bez zastosowania zasady proporcjonalności, z wyjątkiem przypadków siły wyższej, nie stanowi uchylania się przez sąd krajowego przed domniemaną wolą prawodawcy europejskiego i niepodlegającego kontroli sądowej w świetle art. 47 i art. 49 ust. 3 karty? e. Mając na uwadze odpowiedź udzieloną na poprzednie pytanie, czy brak kontroli sądowej sądu krajowego w kontekście kary ryczałtowej przewidzianej w art. 16 ust. 3 dyrektywy 2003/87/WE [podobnie jak] automatycznej kary w postaci opublikowania przewidzianej w art. 20 ust. 7 [ustawy z dnia 23 grudnia 2004 r.] nie musi zrywać zasadniczo owocnego dialogu przyjętego przez CJUE z sądami krajowymi, z wyjątkiem przypadków siły wyższej ściśle wymienionych, równoważnych z bezsilnością skutecznego dialogu ze strony krajowego sądu najwyższego, w którym pozostaje jedynie potwierdzenie kary w przypadku wystąpienia siły wyższej, uznanej za niezweryfikowaną?

4)

Czy w świetle odpowiedzi na powyższe pytania pojęcie siły wyższej można interpretować w ten sposób, że uwzględnia ono subiektywny rygor po stronie operatora działającego w dobrej wierze, w przypadku gdy zapłata ryczałtowej kary pieniężnej, o której mowa w art. 16 ust. 3 dyrektywy 2003/87/WE, [jak również] automatyczna sankcja pod postacią opublikowania, o której mowa w art. 20 ust. 7 [ustawy z dnia 23 grudnia 2004 r.], stanowi ryzyko finansowe i znaczną stratę kredytową, co może prowadzić do zwolnienia pracowników lub nawet do upadłości tego podmiotu gospodarczego?

---

(1)  Dyrektywa 2003/87/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 13 października 2003 r. ustanawiająca system handlu przydziałami emisji gazów cieplarnianych we Wspólnocie oraz zmieniająca dyrektywę Rady 96/61/WE (Dz.U. 2003, L 275, s. 32).

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Mokestinių ginčų komisija prie Lietuvos Respublikos vyriausybės (Litwa) w dniu 15 lutego 2019 r. — AB „Linas Agro”/Muitinės departamentas prie Lietuvos Respublikos finansų ministerijos

(Sprawa C-117/19)

(2019/C 148/21)

Język postępowania: litewski

Sąd odsyłający

Mokestinių ginčų komisija prie Lietuvos Respublikos vyriausybės

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: AB Linas Agro

Strona przeciwna: Muitinės departamentas prie Lietuvos Respublikos finansų ministerijos

Pytania prejudycjalne

1)

Czy stwierdzenia zawarte w preambule rozporządzenia nr 945/2005 (1), w szczególności w motywach 20–23, że „jeśli rozpatrywany produkt zawiera ponad 28 % azotu w masie, to w konsekwencji zawsze zawiera on również ponad 80 % azotanu amonu w masie” należy uznać za ustanawiające domniemanie umożliwiające stwierdzenie, że jeżeli rozpatrywany produkt (nawóz na bazie azotanu amonu) zawiera co najmniej 28 % azotu (N), to zawartość występującego w nim azotanu amonu (AN) zawsze przekracza 80 %?

2)

Czy domniemanie to ma zastosowanie do nowych rodzajów rozpatrywanego produktu, które są określone w rozporządzeniu nr 945/2005, tj. do nawozów NPK o zawartości azotu (N) równej lub przekraczającej 28 % masy, stosunku amoniaku do grupy azotanowej wynoszącego w przybliżeniu 1:1 oraz zawartości fosforu (P) lub potasu (K) nieprzekraczającej 12 % masy, np. omawianego w ramach niniejszego sporu nawozu NPK 30-4-4?

3)

Jeżeli odpowiedź na powyższe pytania jest twierdząca, to czy wspomniane domniemanie ustanowione w rozporządzeniu nr 945/2005 ma wiążącą moc prawną, to znaczy czy można powoływać się na nie przy obejmowaniu nawozów NPK określonych w pkt 17 decyzji komisji ds. sporów podatkowych kodami TARIC oraz, odpowiednio, na potrzeby zastosowania obowiązujących środków (cła antydumpingowego), chociaż przepisy art. 1 ust. 1 i art. 1 ust. 3 rozporządzenia nr 945/2005 (oraz odpowiednio art. 1 ust. 1 i art. 1 ust. 2 lit. c) rozporządzenia nr 999/2014, które obowiązywało w chwili zakończenia spornych procedur przywozowych) dotyczą nałożenia ostatecznego cła antydumpingowego nie tyle w odniesieniu do zawartości pierwiastka chemicznego azotu (N) w produkcie, co zawartości związku chemicznego azotanu amonu (AN) i zawartości fosforu i potasu w produkcie?

4)

Do celów objęcia kodami TARIC nawozów NPK, o których mowa w pkt 17 decyzji komisji ds. sporów podatkowych, oraz odpowiednio do celów zastosowania obowiązujących środków (cła antydumpingowego) — mając na uwadze określone w motywach 35 i 36 rozporządzenia nr 945/2005 cele stosowania obowiązujących środków do nowych rodzajów produktów z uwzględnieniem zasady proporcjonalności i uproszczenia procedury celnej oraz stosowania odpowiednich stawek celnych odpowiadających ilości rozpatrywanego produktu zawartej w związku — czy na domniemanie określone w pkt 16 decyzji komisji ds. sporów podatkowych można powoływać się przy obliczaniu (określaniu) zawartości azotanu amonu w tego rodzaju nawozach? Innymi słowy, czy po określeniu zawartości azotu (N) w nawozach NPK, o których mowa w pkt 17 decyzji komisji ds. sporów podatkowych (na podstawie dokumentów przedłożonych przez importera przy odprawie celnej lub do badań laboratoryjnych), zawartość azotanu amonu oblicza (określa) się z uwzględnieniem stosunku zawartości azotanu amonu (AN) do zawartości azotu (N) określonego w motywie 20 rozporządzenia nr 945/2005, który jest uzależniony od mas atomowych tych składników i który wynosi 2,86, bez przeprowadzania dodatkowych badań laboratoryjnych w celu określenia dokładnej zawartości azotanu amonu?

---

(1)  Rozporządzenie Rady (WE) nr 945/2005 z dnia 21 czerwca 2005 r. zmieniające rozporządzenie (WE) nr 658/2002 nakładające ostateczne cło antydumpingowe na przywóz azotanu amonu pochodzącego z Rosji i rozporządzenie (WE) nr 132/2001 nakładające ostateczne cło antydumpingowe na przywóz azotanu amonu pochodzącego, między innymi, z Ukrainy, w następstwie częściowego przeglądu okresowego przeprowadzonego zgodnie z art. 11 ust. 3 rozporządzenia (WE) nr 384/96 (Dz.U 2005, L 160, s. 1).

Skarga wniesiona w dniu 15 lutego 2019 r. — Europejski Trybunał Obrachunkowy/Pinxten

(Sprawa C-130/19)

(2019/C 148/22)

Język postępowania: francuski

Strony

Strona skarżąca: Europejski Trybunał Obrachunkowy (przedstawiciele: C. Lesauvage, E. von Bardeleben, J. Vermer, pełnomocnicy)

Strona pozwana: Karel Pinxten

Żądania strony skarżącej:

—	Stwierdzenie, że K. Pinxten przestał czynić zadość zobowiązaniom wynikającym z jego urzędu na mocy art. 285 i 286 TFUE oraz przepisów przyjętych na ich podstawie;

—	w konsekwencji nałożenie sankcji przewidzianej w art. 286 ust. 6 TFUE, przy czym Trybunał Obrachunkowy pozostawia w gestii Trybunału Sprawiedliwości określenie jej zakresu;

—	obciążenie K. Pinxtena kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Trybunał Obrachunkowy stawia wobec K. Pinxtena następujące zarzuty:

—	po pierwsze, korzystania w sposób stanowiący nadużycie ze środków Trybunału Obrachunkowego w celu finansowania działalności niezwiązanej lub niezgodnej z jego funkcją członka;

—	po drugie, nadużywania i nielegalnego korzystania z przywilejów podatkowych;

—	po trzecie, dokonywania fałszywych zgłoszeń roszczeń do towarzystwa ubezpieczeniowego w związku z domniemanymi wypadkami z udziałem pojazdu służbowego oddanego do jego dyspozycji;

—	po czwarte, pełnienia funkcji osoby zarządzającej spółką handlową oraz prowadzenia intensywnej działalności politycznej w ramach partii politycznej, gdy piastował urząd w Trybunale Obrachunkowym;

—	po piąte, stworzenia sytuacji konfliktu interesów poprzez złożenie oferty usług kierownikowi jednostki badanej.

Odwołanie od wyroku Sądu (dziewiąta izba) wydanego w dniu 12 grudnia 2018 r. w sprawie T-680/14, Lupin/Komisja, wniesione w dniu 20 lutego 2019 r. przez Lupin Ltd

(Sprawa C-144/19 P)

(2019/C 148/23)

Język postępowania: angielski

Strony

Wnoszący odwołanie: Lupin Ltd (przedstawiciele: S. Smith, A. White, Solicitors, M. Hoskins QC, V. Wakefield, Barrister)

Druga strona postępowania: Komisja Europejska

Żądania wnoszącego odwołanie

Wnoszący odwołanie wnosi do Trybunału o:

—	uchylenie wyroku Sądu w zakresie w jakim stwierdza on różnicę w traktowaniu pomiędzy Lupin i Krką oraz

—	zgodnie z art. 61 statutu, wydanie ostatecznego orzeczenia w sprawie, poprzez uchylenie lub obniżenie wymiaru grzywny nałożonej przez Komisję.

Zarzuty i główne argumenty

1.

Zgodnie z zarzutem pierwszym Sąd naruszył prawo, orzekając, iż umowa w spawie polubownego rozstrzygnięcia sporu patentowego zawarta pomiędzy Lupinem and Servierem w dniu 30 stycznia 2007 r. stanowiła ograniczenie [konkurencji] ze względu na cel, na podstawie art. 101 ust. 1 TFUE. W szczególności: a. Sąd błędnie zastosował kryterium prawne w celu stwierdzenia naruszenia [konkurencji] ze względu na cel, w szczególności w świetle zasad prawnych określonych w sprawie C-67/13 P, Cartes Bancaire. b. Sąd nie uwzględnił faktu, że wpływ na konkurencję klauzuli o niewprowadzaniu do obrotu i klauzuli o niekwestionowaniu ważności patentu, zawartych w ugodach, jest taki sam niezależnie od istnienia jakichkolwiek zachęt. c. Sąd nie dokonał analizy ani nie wyjaśnił różnicy pomiędzy uzasadnionymi i nieuzasadnionymi płatnościami odwróconymi, co jest sprzeczne z zasadą pewności prawa. d. Sąd błędnie uznał, że istnienie „zachęty” dla spółki działającej w sektorze generycznych produktów leczniczych uzasadnia ustalenie ograniczenia [konkurencji] ze względu na cel. Uzyskanie „korzyści” przez spółkę działającą w sektorze generycznych produktów leczniczych także nie może uzasadniać takiego ustalenia. e. Sąd naruszył prawo, orzekając, że niejednoznaczne sformułowanie ograniczeń zapisanych w ugodzie należy interpretować w ten sposób, że obejmuje ono produkty wykraczające poza zakres zastosowania patentu będącego przedmiotem sporu między stronami. Brak ograniczenia [konkurencji] ze względu na skutek

2.

Sąd orzekł, że podniesione przez Lupin zarzuty wobec ustaleń Komisji w przedmiocie ograniczenia [konkurencji] ze względu na skutek były bezskuteczne, ponieważ potwierdził on stwierdzone przez Komisję ograniczenie [konkurencji] ze względu na cel. Zgodnie z podniesionym przez Lupin zarzutem drugim w przypadku uchylenia przez Trybunał wyroku w zakresie dotyczącym ustalenia ograniczenia [konkurencji] ze względu na cel Trybunał powinien wydać ostateczne orzeczenie w przedmiocie odwołania wniesionego przez Lupin, uchylając wyrok w zakresie dotyczącym stwierdzenia przez Komisję ograniczenia [konkurencji] ze względu na skutek. W szczególności: a. Komisja naruszyła prawo, opierając się na odwróconych płatnościach lub znaczącej zachęcie. b. Komisja powinna była zbadać kwestię ograniczenia [konkurencji] ze względu na skutek, odwołując się do teorii ograniczeń akcesoryjnych lub zasad określonych w sprawie C-309/99, Wouters, lub w art. 102 TFUE. c. Dokonana przez Komisję dla celów stosowania art. 101 ust. 1 TFUE ocena pozycji rynkowej Serviera została, na podstawie art. 102 TFUE, bezpośrednio zastosowana do jej ustaleń dotyczących pozycji dominującej, w którym to zakresie wyrok został uchylony (sprawa T-691/14, Servier i in./Komisja). Kary

3.	Zgodnie z zarzutem trzecim Sąd dokonał błędnej oceny w odniesieniu do grzywny w zakresie, w jakim stwierdził nowy charakter zarzucanego naruszenia.

4.	Zgodnie z zarzutem czwartym przy ustalaniu wysokości grzywny Sąd błędnie pominął obowiązek uwzględnienia wagi i czasu trwania zarzucanego naruszenia.

5.	Zgodnie z zarzutem piątym przy ustalaniu wysokości grzywny Sąd błędnie nie uwzględnił wartości wniosków patentowych będących przedmiotem cesji pomiędzy Servierem a Lupinem.

6.	Zgodnie z zarzutem szóstym — podniesionym na wypadek uwzględnienia odwołania Komisji od wyroku Sądu w sprawie T-684/14, Krka — Sąd błędnie orzekł, iż odmienne traktowanie przez Komisję Lupina w porównaniu z traktowaniem Krki nie narusza zasady równego traktowania.

Odwołanie od wyroku Sądu (piąta izba) wydanego w dniu 12 grudnia 2018 r. w sprawie T-358/17, Mubarak/Rada, wniesione w dniu 20 lutego 2019 r. przez Mohameda Hosniego Elsayeda Mubaraka

(Sprawa C-145/19 P)

(2019/C 148/24)

Język postępowania: angielski

Strony

Wnoszący odwołanie: Mohamed Hosni Elsayed Mubarak (przedstawiciele: D. Anderson QC, B. Kennelly QC, J. Pobjoy, Barrister, G. Martin, C. Enderby Smith, F. Holmey, Solicitors)

Druga strona postępowania: Rada Unii Europejskiej

Żądania wnoszącego odwołanie

Wnoszący odwołanie wnosi do Trybunału o:

1.	uchylenie zaskarżonego wyroku;

2.	rozstrzygnięcie sporu w sposób ostateczny poprzez stwierdzenie nieważności zaskarżonych aktów w zakresie, w jakim one dotyczą wnoszącego odwołanie;

3.	tytułem żądania ewentualnego przekazanie sprawy Sądowi, aby wydał orzeczenie zgodnie z oceną prawną dokonaną przez Trybunał; oraz

4.	obciążenie Rady kosztami postępowania przed Sądem i Trybunałem.

Zarzuty i główne argumenty

Zarzut pierwszy dotyczy naruszenia przez Sąd prawa, uznając, że Rada nie była zobowiązana do sprawdzenia, czy władze Egiptu przestrzegały praw podstawowych Unii wnoszącego odwołanie.

Zarzut drugi dotyczy naruszenia przez Sąd prawa, stwierdzając, że Rada nie była zobowiązana do sprawdzenia, czy postępowania sądowe i dochodzenia z udziałem wnoszącego odwołanie dotyczą działań, które naruszają praworządność w Egipcie.

Zarzut trzeci dotyczy naruszenia przez Sąd, który uznał, że Rada popełniła oczywisty błąd w ocenie, opierając się na sprawie nr 8897 (remont prywatnego budynku mieszkalnego).

Zarzut czwarty, dotyczący naruszenia przez Sąd prawa, który uznał, że Rada popełniła oczywisty błąd w ocenie, opierając się na sprawach nr 756 (zarzuty związane z podarunkami gazety Al-Ahram) oraz nr 53 (zarzuty związane z podarunkami Dar El Tahrir).

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Vrhovno sodišče Republike Slovenije (Słowenia) w dniu 21 lutego 2019 r. — SCT, d.d., w upadłości/Republika Słowenii

(Sprawa C-146/19)

(2019/C 148/25)

Język postępowania: słoweński

Sąd odsyłający

Vrhovno sodišče Republike Slovenije

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: SCT, d.d., w upadłości

Strona pozwana: Republika Słowenii

Pytania prejudycjalne

1)

Czy można interpretować art. 90 ust. 2 dyrektywy VAT w ten sposób, że zezwala on na odstępstwo od prawa do obniżenia podstawy opodatkowania VAT nawet w przypadku ostatecznego braku płatności, jeżeli ten ostateczny brak płatności jest konsekwencją nieprzyjęcia przez podatnika wymaganego zachowania, na przykład niezgłoszenia wierzytelności w postępowaniu upadłościowym wszczętym przeciwko dłużnikowi wspomnianego podatnika, jak to ma miejsce w niniejszej sprawie?

2)

Czy, nawet w przypadku, gdy takie odstępstwo od prawa do obniżenia podstawy opodatkowania VAT jest dopuszczalne, istnieje również prawo do obniżenia tej podstawy opodatkowania z powodu braku płatności, jeżeli podatnik udowodni, że nawet gdyby zgłosił swoje wierzytelności w postępowaniu upadłościowym, nie zostałyby one zaspokojone, lub jeżeli udowodni, że istniały uzasadnione podstawy, aby zaniechał on zgłoszenia wierzytelności?

3)	Czy art. 90 ust. 1 dyrektywy VAT wywiera skutek bezpośredni, nawet jeśli ustawodawca państwa członkowskiego wykroczył poza ramy dopuszczalnych przepisów dotyczących odstępstw określonych w ust. 2 wspomnianego art. 90?

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Okresný súd Bratislava V (Słowacja) w dniu 22 lutego 2019 r. — postępowanie karne przeciwko R.B.

(Sprawa C-149/19)

(2019/C 148/26)

Język postępowania: słowacki

Sąd odsyłający

Okresný súd Bratislava V

Uczestnik postępowania głównego

R.B.

Pytania prejudycjalne

1)

Czy okoliczność, że organy krajowe nie przekazują osobie zatrzymanej, przebywającej w areszcie, pisemnego pouczenia zawierającego wszystkie (czyli kompletne) informacje określone w art. 4 ust. 2 dyrektywy 2012/13/UE (w szczególności o prawie dostępu do materiałów sprawy) ani nie umożliwiają zakwestionowania takiego braku informacji zgodnie z art. 8 ust. 2 dyrektywy 2012/13/UE, jest zgodna z art. 4 dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2012/13/UE z dnia 22 maja 2012 r. w sprawie prawa do informacji w postępowaniu karnym (zwanej dalej „dyrektywą 2012/13/UE”) (1), z art. 8 ust. 2 dyrektywy 2012/13/UE, z prawem do wolności i bezpieczeństwa osobistego określonym w art. 6 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej, z prawem do obrony określonym w art. 48 ust. 2 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej oraz z prawem do rzetelnego procesu sądowego określonym w art. 47 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej? W przypadku udzielenia odpowiedzi przeczącej na to pytanie, czy takie naruszenie prawa Unii Europejskiej wpływa na każdym etapie postępowania karnego na legalność ograniczenia wolności osobistej w drodze zatrzymania a także dalsze stosowanie tymczasowego aresztowania?

2)

Czy przepis krajowy, taki jak § 172 ust. 4 słowackiego kodeksu karnego, sankcjonujący nielegalny handel narkotykami, który uniemożliwia sądowi nałożenie kary pozbawienia wolności w wymiarze poniżej 20 lat i uwzględnienie zasady indywidualizacji kar, jest zgodny z art. 4 decyzji ramowej Rady 2004/757/WSiSW z dnia 25 października 2004 r. ustanawiającej minimalne przepisy określające znamiona przestępstw i kar w dziedzinie nielegalnego handlu narkotykami (2), z zasadą lojalnej współpracy określoną w art. 4 ust. 3 Traktatu o Unii Europejskiej i z art. 267 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej, z art. 82 i 83 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej, z prawem do rzetelnego procesu sądowego ustanowionym w art. 47 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej, z zasadą proporcjonalności kar ustanowioną w art. 49 ust. 3 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej oraz z zasadami proporcjonalności, jedności, skuteczności oraz nadrzędności prawa Unii? Czy na odpowiedź na to pytanie ma wpływ okoliczność, że nielegalnego handlu narkotykami nie dopuściła się organizacja przestępcza w rozumieniu prawa Unii Europejskiej?

---

(1)  Dz.U. 2012, L 142, s. 1.

(2)  Dz.U. 2004, L 335, s. 8.

Odwołanie od wyroku Sądu (dziewiąta izba) wydanego w dniu 12 grudnia 2018r. w sprawie T-684/14, Krka/Komisja, wniesione w dniu 21 lutego 2019 r. przez Komisję Europejską

(Sprawa C-151/19 P)

(2019/C 148/27)

Język postępowania: angielski

Strony

Wnosząca odwołanie: Komisja Europejska (przedstawiciele: B. Mongin, F. Castilla Contreras, C. Vollrath, pełnomocnicy, D. Bailey, Barrister)

Druga strona postępowania: Krka Tovarna Zdravil d.d.

Żądania wnoszącego odwołanie

Wnosząca odwołanie wnosi do Trybunału o:

—	uchylenie pkt 1–4 sentencji wyroku Sądu Unii Europejskiej w sprawie T-684/14;

—	przekazanie sprawy Sądowi Unii Europejskiej do ponownego rozpoznania zgodnie z art. 61 statutu;

—	obciążenie Krki kosztami postępowania poniesionymi przez Komisję.

Zarzuty i główne argumenty

Zgodnie z zarzutem pierwszym Sąd naruszył prawo, orzekając, że Krka nie wywierała presji konkurencyjnej na Servierze w czasie, gdy zawierano rozpatrywane porozumienia.

Zgodnie z zarzutem drugim Sąd naruszył prawo, oceniając treść i cele umowy licencyjnej jako zachętę dla Krki do zaakceptowania ograniczeń wynikających z ugody.

Zgodnie z zarzutem trzecim Sąd naruszył prawo, stosując pojęcie ograniczenia konkurencji ze względu na cel w rozumieniu art. 101 ust. 1 TFUE.

Zgodnie z zarzutem czwartym Sąd naruszył prawo, dokonując analizy zamiarów stron dla celu zastosowania art. 101 TFUE.

Zgodnie z zarzutem piątym Sąd naruszył prawo, uwzględniając sprzyjające konkurencji skutki umowy licencyjnej na rynkach, które nie wchodzą w zakres stwierdzonego w decyzji naruszenia art. 101 ust. 1 TFUE.

Zgodnie z zarzutem szóstym Sąd naruszył prawo, oceniając cel umowy cesji.

Zgodnie z zarzutem siódmym Sąd naruszył prawo, stosując pojęcie ograniczenia konkurencji ze względu na skutek w rozumieniu art. 101 ust. 1 TFUE.

Skarga wniesiona w dniu 22 lutego 2019 r. — Komisja Europejska/Republika Austrii

(Sprawa C-161/19)

(2019/C 148/28)

Język postępowania: niemiecki

Strony

Strona skarżąca: Komisja Europejska (przedstawiciele: C. Hermes i M. Noll-Ehlers, pełnomocnicy)

Strona pozwana: Republika Austrii

Żądania strony skarżącej

Strona skarżąca wnosi do Trybunału o:

—	stwierdzenie, że zezwalając na wiosenne polowanie na słonki w kraju związkowym Dolna Austria, Republika Austrii uchybiła zobowiązaniom ciążącym na niej na mocy art. 7 ust. 4 dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2009/147/WE z dnia 30 listopada 2009 r. w sprawie ochrony dzikiego ptactwa (1);

—	obciążenie Republiki Austrii kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Niniejsza skarga skierowana jest przeciwko zezwoleniu na wiosenne polowanie na słonki (Scolopax rusticola) w Dolnej Austrii. Na słonki można tam polować w okresie od 1 marca do 15 kwietnia podczas lotu godowego, w maksymalnej liczbie do 1410 (od lutego 2017: 759) słonki.

Komisja uważa, że omawiane przepisy naruszają zakaz wiosennych polowań ustanowiony w art. 7 ust. 4 dyrektywy 2009/147.

Republika Austrii podnosi, że system jest objęty odstępstwem przewidzianym w art. 9 ust. 1 lit. c) dyrektywy 2009/147. Na mocy tego przepisu, w przypadku braku innego zadowalającego rozwiązania, państwa członkowskie mogą odstąpić od stosowania między innymi art. 7 ust. 4 dyrektywy w celu umożliwienia selektywnego, w ściśle nadzorowanych warunkach, chwytania, przetrzymywania lub jakiegokolwiek innego rozsądnego wykorzystywania niektórych gatunków ptaków w małych ilościach. Zgodnie z utrwalonym orzecznictwem Trybunału to do państw członkowskich należy wykazanie, że zostały spełnione niezbędne przesłanki.

Komisja stoi na stanowisku, że Republika Austrii ani nie wykazała, że nie istnieje inne zadowalające rozwiązanie w rozumieniu zdania wprowadzającego art. 9 ust. 1, ani nie wykazała, że maksymalna dozwolona liczba trafień spełnia wymóg „małych ilościˮ z art. 9 ust. 1 lit. c) dyrektywy. Jesienne polowania wydają się być zadowalającą alternatywą, ponieważ jesienią na obszarach łowieckich Dolnej Austrii nadal występują znaczne ilości słonki. Republika Austrii nie przedstawiła żadnych przekonujących dowodów na poparcie swojego twierdzenia, że wiosenne polowania są łagodniejsze dla populacji słonki drzewnej niż jesienne polowania. Ponadto obliczenie”małych ilościˮ jest nieprawidłowe, ponieważ władze austriackie stosują niewłaściwe populacje referencyjne.

---

(1)  Dz.U. 2010 L 20, s.7.

Odwołanie od wyroku Sądu (dziewiąta izba) wydanego w dniu 12 grudnia 2018 r. w sprawie T-701/14, Niche Generics/Komisja, wniesione w dniu 22 lutego 2019 r. przez Niche Generics Ltd

(Sprawa C-164/19 P)

(2019/C 148/29)

Język postępowania: angielski

Strony

Wnoszący odwołanie: Niche Generics Ltd (przedstawiciele: F. Carlin, Barrister, M. Healy, Solicitor, B. Hoorelbeke, advocaat, S. Mobley, Solicitor, H. Sheraton, Solicitor, A. Robertson QC)

Druga strona postępowania: Komisja Europejska

Żądania wnoszącego odwołanie

—	Uchylenie zaskarżonego wyroku w całości;

—	stwierdzenie nieważności spornej decyzji w zakresie, w jakim dotyczy ona Niche; oraz

—	obciążenie Komisji jej własnymi kosztami oraz kosztami poniesionymi przez Niche w związku z niniejszym postępowaniem i w związku z postępowaniem przed Sądem.

Zarzuty i główne argumenty

Niche utrzymuje, że Sąd naruszył prawo:

—	Po pierwsze, Sąd naruszył prawo nie zastosowawszy kryterium obiektywnej konieczności wypracowanego w wyroku BAT.

—	Po drugie, w przypadku gdy ugody objęte są art. 101 TFUE, Sąd naruszył prawo, błędnie uznając zawartą przez Niche ugodę za naruszenie ze względu na cel.

—	Po trzecie, Sąd uchybił wynikającemu z art. 36 statutu Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej obowiązkowi uzasadnienia, gdy odrzucił dokonaną przez Niche interpretację ugody bez ustosunkowania się do podniesionych przez Niche argumentów prawnych.

—	Po czwarte, Sąd naruszył prawo, uznając, że Niche był potencjalnym konkurentem spółki Servier.

—

Po piąte, Sąd naruszył podstawową zasadę równego traktowania, traktując Niche odmiennie od innych działających w sektorze generycznych produktów leczniczych spółek znajdujących się w porównywalnych sytuacjach i błędnie kwalifikując zawartą przez Niche ugodę jako naruszenie ze względu na cel art. 101 ust. 1 TFUE.

—	Po szóste, Sąd naruszył prawo nie uznając, iż zawarta ugoda spełnia kryteria zastosowania odstępstwa zgodnie z art. 101 ust. 3 TFUE.

—	Po siódme, Sąd naruszył prawo błędnie stosując kryteria prawne stwierdzenia naruszenia prawa do obrony Niche lub zasady dobrej administracji.

—	Po ósme, Sąd naruszył należącą do zasad ogólnych prawa Unii zasadę proporcjonalności, potwierdzając kwotę grzywny nieproporcjonalną w porównaniu do środków finansowych Niche.

Odwołanie od wyroku Sądu (dziewiąta izba) wydanego w dniu 13 grudnia 2018 r. w sprawie T-851/14, Slovak Telekom/Komisja, wniesione w dniu 22 lutego 2019 r. przez Slovak Telekom, a.s.

(Sprawa C-165/19 P)

(2019/C 148/30)

Język postępowania: angielski

Strony

Wnoszący odwołanie: Slovak Telekom, a.s. (przedstawiciele: D. Geradin, Rechtsanwalt, R. O’Donoghue, QC)

Druga strona postępowania: Komisja Europejska, Solvanet, a.s.

Żądania wnoszącego odwołanie

—	uchylenie wyroku Sądu, w całości lub w części;

—	stwierdzenie nieważności decyzji, w całości lub w części;

—	ewentualnie uchylenie lub dalsze zmniejszenie grzywien nałożonych na ST;

—	obciążenie Komisji kosztami niniejszego postępowania i postępowania przed Sądem.

Zarzuty i główne argumenty

—

Zarzut pierwszy — naruszenie prawa lub oczywiste błędy albo brak uzasadnienia co do odmowy sprzedaży: — Część pierwsza zarzutu: wnosząca odwołanie twierdzi, że ustalenia Sądu, w myśl których warunki z wyroku Bronner dotyczące odmowy dostępu na podstawie art. 102 TFUE nie mają zastosowania, jeżeli istnieje obowiązek regulacyjny ex ante dotyczący dostępu, są nieprawidłowe. Ponadto argument Sądu, zgodnie z którym warunek z wyroku Bronner dotyczący „niezbędności nie musi być spełniony, ponieważ uregulowanie ex ante uznało już ‘potrzebę dostępu do pętli lokalnej [wnoszącej odwołanie]’ i że wobec tego Komisja nie musiała już (ponownie) badać ‘niezbędności’ na podstawie art. 102, narusza prawo. — Część druga zarzutu: wnosząca odwołanie twierdzi, że ustalenia Sądu, w myśl których wyrok Trybunału w sprawie TeliaSonera stanowi potwierdzenie tezy, iż odmówienie sprzedaży przez skarżącą nie wymaga wykazania, iż spełnione są warunki z wyroku Bronner, stanowią naruszenie prawa. — Część trzecia zarzutu: wnosząca odwołanie twierdzi, że ustalenia Sądu, w myśl których należy odróżnić wyrok Trybunału w sprawie Clearstream od sprawy skarżącej, ponieważ, w odróżnieniu od wnoszącej odwołanie, nie dotyczyła ona dawnego monopolu państwa ani regulacyjnego obowiązku ex ante dotyczącego dostępu, stanowią naruszenie prawa. — Część czwarta zarzutu: wnosząca odwołanie twierdzi, że Sąd naruszył prawo lub popełnił oczywisty błąd albo dopuścił się braku uzasadnienia, stwierdzając, że dorozumiana odmowa dostępu nie musi być mniej poważna niż rzeczywista odmowa dostępu i że każdy przypadek wymaga osobnej oceny. — Część piąta zarzutu: wnosząca odwołanie twierdzi, że Sąd naruszył prawo lub popełnił oczywisty błąd albo dopuścił się braku uzasadnienia, stwierdzając, że okoliczność, iż skarżąca jest dawnym monopolem państwowym stanowi podstawę prawną, aby w niniejszej sprawie nie stosować warunków z wyroku Bronner.

—

Zarzut drugi — wnosząca odwołanie twierdzi, że ustalenie przez Sąd, iż Komisja nie naruszyła jej prawa do obrony, nie ujawniając wnoszącej odwołanie metodologii, zasad i danych dotyczących obliczenia długoterminowych średnich kosztów przyrostowych (zwanych dalej ‘LRAIC’) i nie zezwalając wnoszącej odwołanie na złożenie uwag przed wydaniem zaskarżonej decyzji w terminie, który umożliwiłby wnoszącej odwołanie skorzystanie z prawa do obrony, stanowi naruszenie prawa.

—	Zarzut trzeci — wnosząca odwołanie twierdzi, że uzasadnienie przez Sąd oddalenia jej dostosowań ‘optymalizacyjnych’ narusza prawo, ponieważ stanowi niewłaściwe zastosowanie pojęcia równie skutecznego operatora (zwanego dalej‘RSO’) w szczególnym kontekście niniejszej sprawy.

Odwołanie od wyroku Sądu (dziewiąta izba) wydanego w dniu 12 grudnia 2018 r. w sprawie T-705/14, Unichem Laboratories/Komisja, wniesione w dniu 22 lutego 2019 r. przez Unichem Laboratories Ltd

(Sprawa C-166/19 P)

(2019/C 148/31)

Język postępowania: angielski

Strony

Wnoszący odwołanie: Unichem Laboratories Ltd (przedstawiciele: F. Carlin, Barrister, M. Healy, Solicitor, B. Hoorelbeke, advocaat, S. Mobley, Solicitor, H. Sheraton, Solicitor, A. Robertson QC)

Druga strona postępowania: Komisja Europejska

Żądania wnoszącego odwołanie

—	Uchylenie zaskarżonego wyroku w całości;

—	stwierdzenie nieważności spornej decyzji w zakresie, w jakim dotyczy ona Unichem; oraz

—	obciążenie Komisji jej własnymi kosztami oraz kosztami poniesionymi przez Unichem w związku z niniejszym postępowaniem i w związku z postępowaniem przed Sądem.

Zarzuty i główne argumenty

Unichem utrzymuje, że Sąd naruszył prawo:

—

Po pierwsze, Sąd naruszył prawo, stwierdzając, że skierowanie do spółki Unichem decyzji na podstawie art. 101 ust. 1 TFUE należało do zakresu jurysdykcji Komisji, ponieważ: Sąd nie zastosował prawidłowo kryteriów prawnych dotyczących ustalenia „jednego podmiotu gospodarczego”; oraz Sąd niesłusznie uznał, że spółka Unichem była bezpośrednio odpowiedzialna jako konsygnatariusza ugody.

—	Po drugie, Sąd naruszył prawo, nie zastosowawszy kryterium obiektywnej konieczności wypracowanego w wyroku BAT.

—	Po trzecie, w przypadku gdy ugody objęte są art. 101 TFUE, Sąd naruszył prawo, błędnie uznając zawartą przez Niche ugodę za naruszenie ze względu na cel.

—	Po czwarte, Sąd uchybił wynikającemu z art. 36 statutu Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej obowiązkowi uzasadnienia, gdy odrzucił dokonaną przez Unichem interpretację ugody bez ustosunkowania się do podniesionych przez Unichem argumentów prawnych.

—	Po piąte, Sąd naruszył prawo, uznając, że Niche i Unichem były potencjalnym konkurentem spółki Servier.

—

Po szóste, Sąd naruszył podstawową zasadę równego traktowania, traktując Unichem i Niche odmiennie od innych działających w sektorze generycznych produktów leczniczych spółek znajdujących się w porównywalnych sytuacjach i błędnie kwalifikując zawartą przez Niche ugodę jako naruszenie ze względu na cel art. 101 ust. 1 TFUE.

—	Po siódme, Sąd naruszył prawo nie uznając, iż zawarta ugoda spełniała kryteria zastosowania odstępstwa zgodnie z art. 101 ust. 3 TFUE.

—	Po ósme, Sąd naruszył prawo, błędnie stosując kryteria prawne stwierdzenia naruszenia prawa do obrony Unichem i Niche lub zasady dobrej administracji.

Odwołanie od postanowienia Sądu (szósta izba) wydanego w dniu 13 grudnia 2018 r. w sprawie T-890/16 Scandlines Danmark i Scandlines Deutschland/Komisja, wniesione w dniu 25 lutego 2019 r. przez Scandlines Danmark ApS i Scandlines Deutschland GmbH

(Sprawa C-173/19 P)

(2019/C 148/32)

Język postępowania: angielski

Strony

Wnoszące odwołanie: Scandlines Danmark ApS i Scandlines Deutschland GmbH (przedstawiciel: L. Sandberg-Mørch, advokat)

Druga strona postępowania: Komisja Europejska, Królestwo Danii

Żądania wnoszących odwołanie

—	Uchylenie postanowienia Sądu z dnia 13 grudnia 2018 r. w sprawie T-890/16 ze względu na sprzeczność z wyrokiem w sprawie T-630/15 w zakresie dotyczącym charakteru kwestionowanej decyzji Komisji jako odnoszącego się do dodatkowych robót budowlanych aktu potwierdzającego;

—	nakazanie pozwanej w pierwszej instancji pokrycia kosztów własnych i tych poniesionych przez wnoszące odwołanie.

Zarzuty i główne argumenty

Wnoszące odwołanie opierają je na dwóch zarzutach:

Zarzut pierwszy: Sąd naruszył prawo przyjmując przy wydawaniu kwestionowanego postanowienia stanowisko całkowicie odmienne od tego, które zajął wydając wyrok w sprawie T-630/15.

Zarzut drugi: Sąd naruszył prawo uzasadniając kwestionowane postanowienie w wewnętrznie sprzeczny sposób.

Odwołanie od wyroku Sądu (szósta izba) wydanego w dniu 13 grudnia 2018 r. w sprawie T-630/15, Scandlines Danmark i Scandlines Deutschland/Komisja, wniesione w dniu 25 février 2019 r. przez Scandlines Danmark ApS i Scandlines Deutschland GmbH

(Sprawa C-174/19 P)

(2019/C 148/33)

Język postępowania: angielski

Strony

Wnoszący odwołanie: Scandlines Danmark ApS, Scandlines Deutschland GmbH (przedstawiciel: L. Sandberg-Mørch)

Druga strona postępowania: Komisja Europejska, Królestwo Danii, Föreningen Svensk Sjöfart, Naturschutzbund Deutschland (NABU) eV

Żądania wnoszących odwołanie

Wnoszące odwołanie wnoszą do Trybunału o:

—

uchylenie wyroku z dnia 13 grudnia 2018 r. w sprawie T-631/15 w zakresie, w jakim Sąd oddalił w nim zarzuty podnoszone odnośnie tego, że przyznane spółce Femern Landanlæg A/S środki stanowią pomoc państwa, że koszty związane z projektem połączeń kolejowych nie są kosztami kwalifikującymi się do objęcia pomocą z punktu widzenia zgodności pomocy przyznanej spółce Femern A/S, że pomoc przyznana tej spółce nie wywiera zachęcającego skutku, że sporządzony alternatywny scenariusz jest niezgodny z prawem, że przyznana spółce Femern A/S pomoc nie powoduje nieuzasadnionych zakłóceń konkurencji oraz że podnoszone przez skarżącą w pierwszej instancji zarzuty były niedopuszczalne;

—	nakazanie Komisji pokrycia własnych kosztów oraz kosztów poniesionych przez wnoszącą odwołanie.

Zarzuty i główne argumenty

Wnoszące odwołanie podnoszą w nim siedem skierowanych przeciwko zaskarżonemu wyrokowi zarzutów:

—

po pierwsze, Sąd dopuścił się naruszenia art. 107 ust. 1 oraz art. 108 ust. 2 TFUE stwierdzając, że Komisja nie naruszyła prawa i nie doświadczyła poważnych trudności uznając, iż przyznane spółce Femern Landanlæg A/S państwowe gwarancje i pożyczki związane z projektem krajowych połączeń kolejowych nie mogą powodować zakłóceń, ponieważ rynek właściwy nie jest otwarty na konkurencję. Zdaniem wnoszących odwołanie Sąd doszedł do tego błędnego wniosku opierając się na czterech naruszeniach prawa, odnośnie których podnosi ona następujące argumenty: a) Sąd naruszył prawo uznając, że przyznane spółce Femern Landanlæg A/S państwowe gwarancje i pożyczki związane z projektem połączeń kolejowych nie mogą powodować zakłóceń konkurencji, choć szybkie połączenie Fixed Link (którego operatorem jest Femern A/S) i krajowe połączenie kolejowe (którego operatorem jest Femern Landanlæg) stanowią łącznie stanowiący jedną całość projekt, a już w odniesieniu do przyznanych Femern A/S państwowych gwarancji i pożyczek uznano, że mogą one zakłócać konkurencję; b) Sąd naruszył prawo uznając, że zgodnie z obowiązującym prawem duński rynek zarządzania infrastrukturą kolejową nie jest otwarty na konkurencję. c) Sąd naruszył prawo uznając, że duński rynek zarządzania infrastrukturą kolejową nie jest faktycznie otwarty na konkurencję; d) otwarte na konkurencję rynki budowy infrastruktury kolejowej i utrzymania na niej ruchu są rynkami odrębnymi od rynku zarządzania tą infrastrukturą i jej eksploatacji sensu stricte;

—

po drugie, Sąd dopuścił się naruszenia art. 107 ust. 1) i art. 108 art. 2 TFUE stwierdzając, że Komisja nie naruszyła prawa i nie doświadczyła poważnych trudności uznając, iż przyznane spółce A/S Femern Landanlæg państwowe gwarancje i pożyczki na sfinansowanie krajowych połączeń kolejowych nie mają wpływu na wymianę między państwami członkowskimi;

—

po trzecie, Sąd dopuścił się naruszenia art. 107 ust. 3 lit. b) i art. 108 ust. 2 TFUE stwierdzając, że koszty krajowych połączeń kolejowych mogą zostać uwzględnione przy obliczaniu maksymalnego dopuszczalnego poziomu intensywności pomocy dla Fixed Link (w kontekście analizy zgodności), choć zdaniem Sądu finansowanie przyznane krajowym połączeniom kolejowym nie stanowi pomocy państwa;

—	po czwarte, Sąd dopuścił się naruszenia art. 107 ust. 3 lit. b) i art. 108 ust. 2, stwierdzając, że Komisja nie naruszyła prawa i nie doświadczyła poważnych trudności uznając, iż przyznana spółce A/S Femern ma zachęcający skutek;

—

po piąte, Sąd dopuścił się naruszenia art. 107 ust. 3 lit. b) i art. 108 ust. 2, stwierdzając, że Komisja nie naruszyła prawa i nie doświadczyła poważnych trudności uznając, iż duńskie władze przedstawiły alternatywny scenariusz odpowiedni dla potrzeb dokonywanej przez Komisję oceny konieczności pomocy;

—	po szóste, Sąd dopuścił się naruszenia prawa stwierdzając, że przyznana spółce A/S Femern pomoc nie powoduje nieuzasadnionych zakłóceń konkurencji;

—	po siódme, Sąd dopuścił się naruszenia prawa odrzucając wniesione przez skarżącą w pierwszej instancji nowe zarzuty dotyczące dodatkowych robót budowlanych ze względu na to, że nie zostały one zatwierdzone w decyzji Komisji z dnia 23 lipca 2015 r.

Odwołanie od wyroku Sądu (szósta izba) wydanego w dniu 13 grudnia 2018 r. w sprawie T-631/15 Stena Line Scandinavia/Komisja, wniesione w dniu 25 lutego 2019 r. przez Stena Line Scandinavia AB

(Sprawa C-175/19 P)

(2019/C 148/34)

Język postępowania: angielski

Strony

Wnoszący odwołanie: Stena Line Scandinavia AB (przedstawiciele: L. Sandberg-Mørch, advokat, P. Alexiadis, Solicitor)

Druga strona postępowania: Komisja Europejska, Królestwo Danii, Föreningen Svensk Sjöfart

Żądania wnoszącej odwołanie

Wnosząca odwołanie wnosi do Trybunału o:

—

uchylenie wyroku z dnia 13 grudnia 2018 r. w sprawie T-631/15 w zakresie, w jakim Sąd oddalił w nim pierwszy i trzeci z podnoszonych zarzutów odnośnie do środków przyznanych na finansowanie spółki Femern Landanlæg A/S, a także drugi i trzeci z podnoszonych zarzutów odnośnie do naruszeń prawa, jakich miała dopuścić się Komisja, a także do poważnych trudności dotyczących oceny zachęcającego skutku pomocy, jak również alternatywnego scenariusza, na którym oparła się ta instytucja przy przeprowadzaniu oceny konieczności pomocy, oraz wniosku, że przyznana Femern A/S pomoc nie powoduje nieuzasadnionych zakłóceń konkurencji;

—	nakazanie Komisji pokrycia własnych kosztów oraz kosztów poniesionych przez wnoszącą odwołanie.

Zarzuty i główne argumenty

Wnosząca odwołanie podnosi w nim sześć skierowanych przeciwko zaskarżonemu wyrokowi zarzutów:

—

po pierwsze, Sąd dopuścił się naruszenia art. 107 ust. 1 oraz art. 108 ust. 2 TFUE stwierdzając, że Komisja nie naruszyła prawa i nie doświadczyła poważnych trudności uznając, iż przyznane spółce Femern Landanlæg A/S państwowe gwarancje i pożyczki związane z projektem krajowych połączeń kolejowych nie mogą powodować zakłóceń, ponieważ rynek właściwy nie jest otwarty na konkurencję. Zdaniem wnoszącej odwołanie Sąd doszedł do tego błędnego wniosku opierając się na czterech naruszeniach prawa, odnośnie których podnosi ona następujące argumenty: a) Sąd naruszył prawo uznając, że przyznane spółce Femern Landanlæg A/S państwowe gwarancje i pożyczki związane z projektem połączeń kolejowych nie mogą powodować zakłóceń konkurencji, choć szybkie połączenie Fixed Link (którego operatorem jest Femern A/S) i krajowe połączenie kolejowe (którego operatorem jest Femern Landanlæg) stanowią łącznie stanowiący jedną całość projekt, a już w odniesieniu do przyznanych Femern A/S państwowych gwarancji i pożyczek uznano, że mogą one zakłócać konkurencję; b) Sąd naruszył prawo uznając, że zgodnie z obowiązującym prawem duński rynek zarządzania infrastrukturą kolejową nie jest otwarty na konkurencję. c) Sąd naruszył prawo uznając, że duński rynek zarządzania infrastrukturą kolejową nie jest faktycznie otwarty na konkurencję; d) otwarte na konkurencję rynki budowy infrastruktury kolejowej i utrzymania na niej ruchu są rynkami odrębnymi od rynku zarządzania tą infrastrukturą i jej eksploatacji sensu stricte;

—

po drugie, Sąd dopuścił się naruszenia art. 107 ust. 1) i art. 108 art. 2 TFUE stwierdzając, że Komisja nie naruszyła prawa i nie doświadczyła poważnych trudności uznając, iż przyznane spółce A/S Femern Landanlæg państwowe gwarancje i pożyczki na sfinansowanie krajowych połączeń kolejowych nie mają wpływu na wymianę między państwami członkowskimi;

—

po trzecie, Sąd dopuścił się naruszenia art. 107 ust. 3 lit. b) i art. 108 ust. 2 TFUE stwierdzając, że koszty krajowych połączeń kolejowych mogą zostać uwzględnione przy obliczaniu maksymalnego dopuszczalnego poziomu intensywności pomocy dla Fixed Link (w kontekście analizy zgodności), choć zdaniem Sądu finansowanie przyznane krajowym połączeniom kolejowym nie stanowi pomocy państwa;

—	po czwarte, Sąd dopuścił się naruszenia art. 107 ust. 3 lit. b) i art. 108 ust. 2, stwierdzając, że Komisja nie naruszyła prawa i nie doświadczyła poważnych trudności uznając, iż przyznana spółce A/S Femern ma zachęcający skutek;

—

po piąte, Sąd dopuścił się naruszenia art. 107 ust. 3 lit. b) i art. 108 ust. 2, stwierdzając, że Komisja nie naruszyła prawa i nie doświadczyła poważnych trudności uznając, iż duńskie władze przedstawiły alternatywny scenariusz odpowiedni dla potrzeb dokonywanej przez Komisję oceny konieczności pomocy;

—	po szóste, Sąd dopuścił się naruszenia prawa stwierdzając, że przyznana spółce A/S Femern pomoc nie powoduje nieuzasadnionych zakłóceń konkurencji.

Odwołanie od wyroku Sądu (trzecia izba) wydanego w dniu 13 grudnia 2018 r. w sprawie T-290/16, Fruits de Ponent/Komisja, wniesione w dniu 22 lutego 2019 r. przez Fruits de Ponent, S.C.C.L.

(Sprawa C-183/19 P)

(2019/C 148/35)

Język postępowania: hiszpański

Strony

Wnoszący odwołanie: Fruits de Ponent, S.C.C.L. (przedstawiciele: M. Roca Junyent, R. Vallina Hoset i A. Sellés Marco, adwokaci)

Druga strona postępowania: Komisja Europejska

Żądania wnoszącego odwołanie

—	Uchylenie wyroku wydanego przez izbę trzecią Sądu z dnia 13 grudnia 2018 r. w sprawie T-290/16, Fruits de Ponent/Komisja (1);

—

tytułem głównym, zgodnie z art. 61 akapit pierwszy statutu Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej, i w przypadku gdyby Trybunał uznał, że stan postępowania na to pozwala: (i) wydanie orzeczenia w przedmiocie skargi wniesionej w pierwszej instancji i uwzględnienie żądań niniejszej strony; oraz (ii) obciążenie Komisji kosztami postępowania w obydwu instancjach lub

—	tytułem ewentualnym, w przypadku gdyby Trybunał uznał, że stan postępowania nie pozwala na wydanie orzeczenia przez Trybunał: (i) przekazanie sprawy Sądowi do ponownego rozpoznania; oraz (ii) postanowienie, że rozstrzygnięcie o kosztach nastąpi w orzeczeniu kończącym postępowanie w sprawie.

Zarzuty i główne argumenty

1.

W pierwszej kolejności wnoszący odwołanie utrzymuje, że zaskarżony wyrok narusza art. 39 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej (TFUE) (2) w zakresie, w jakim: (i) w ramach oceny kwestii istnienia wystarczająco istotnego naruszenia stosuje nieistotne kryteria; (ii) kwestionuje, że w sytuacji gdy Komisja podejmuje działania w przypadku poważnych zakłóceń na rynku w ramach WPR, jednym z jej celów powinno być zapewnienie poziomu życia rolników (art. 39 ust. 1 lit. b) TFUE); (iii) kwestionuje, że Komisja powinna zbierać dane inne niż przewidziane w przepisach; oraz (iv) utrzymuje, że Komisja nie powinna zbierać danych dotyczących cen, jakie uzyskują rolnicy.

2.

W drugiej kolejności wnoszący odwołanie uważa, że Sąd w zaskarżonym wyroku: (i) przeinacza okoliczności faktyczne, dokonując oceny przedstawionych dowodów w oczywiście błędny sposób; (ii) narusza zasady regulujące rozkład ciężaru dowodu, uznając określone okoliczności faktyczne za udowodnione, mimo iż były sprzeczne z przedstawionymi dowodami; i (iii) narusza zasadę venire contra factum propium non valet, uznając za zasadne twierdzenia Komisji, które są sprzeczne z odpowiedziami przedstawione przez tę instytucję obywatelom w ramach zasady przejrzystości.

3.

W trzeciej kolejności wnoszący odwołanie utrzymuje, że Sąd w zaskarżonym wyroku naruszył art. 296 TFUE i art. 47 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej, ponieważ: (i) pominięto argumenty wnoszącej odwołanie dotyczące faktu, że Komisja powinna była uzyskać informacje służące osiągnięciu celu utrzymania poziomu życia producentów; i (ii) pominięto i przeinaczono twierdzenia wnoszącego odwołanie dotyczące faktu, że celem Komisji powinno być zagwarantowanie poziomu życia rolników, uniemożliwiając mu w ten sposób uzyskanie przed sądem odpowiedzi na jego argumentów.

4.

W czwartej kolejności wnoszący odwołanie uważa, że w niniejszym przypadku naruszono art. 39 TFUE i art. 219 rozporządzenia 1308/2013 (3) w zakresie, w jakim na wypadek sytuacji kryzysowej odpowiedzialność w zakresie uruchomienia nadzwyczajnego mechanizmu w sytuacji kryzysowej spoczywa wyłącznie na Komisji, a nie na wnoszących odwołanie lub na stowarzyszeniach producentów.

---

(1)  ECLI:EU:T:2018:934.

(2)  Dz.U. 2012,C 326, s. 1.

(3)  Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1308/2013 z dnia 17 grudnia 2013 r. ustanawiające wspólną organizację rynków produktów rolnych oraz uchylające rozporządzenia Rady (EWG) nr 922/72, (EWG) nr 234/79, (WE) nr 1037/2001 i (WE) nr 1234/2007 (Dz.U. 2013, L 347, s. 671).

Wyrok Sądu z dnia 7 marca 2019 r. — Tweedale/EFSA

(Sprawa T-716/14) (1)

(Dostęp do dokumentów - Rozporządzenie (WE) nr 1049/2001 - Dokumenty dotyczące badań toksyczności przeprowadzonych w ramach odnowienia zatwierdzenia substancji czynnej glifosat - Częściowa odmowa dostępu - Wyjątek dotyczący ochrony interesów handlowych - Nadrzędny interes publiczny - Rozporządzenie (WE) nr 1367/2006 - Pojęcie informacji mających związek z emisjami do środowiska)

(2019/C 148/36)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Anthony C. Tweedale (Bruksela, Belgia) (przedstawiciel: adwokat B. Kloostra)

Strona pozwana: Europejski Urząd ds. Bezpieczeństwa Żywności (EFSA), (przedstawiciele: D. Detken, J. Tarazona, C. Pintado i B. Vagenende, pełnomocnicy, wspierani początkowo przez adwokatów R. van der Houta i A. Köhler, następnie przez R. van der Houta i C. Wagnera)

Interwenient popierający stronę skarżącą: Królestwo Szwecji (przedstawiciele: początkowo A. Falk, C. Meyer-Seitz, U. Persson, N. Otte Widgren, E. Karlsson i L. Swedenborg, następnie A. Falk, C. Meyer-Seitz, H. Shev, L. Swedenborg i F. Bergius, pełnomocnicy)

Przedmiot

Oparte na art. 263 TFUE żądanie stwierdzenia częściowej nieważności decyzji EFSA z dnia 16 października 2017 r. uchylającej i zastępującej decyzję z dnia 30 lipca 2014 r. oraz przyznającej częściowy dostęp do dwóch badań toksyczności dotyczących substancji czynnej glifosat, przeprowadzonych w ramach procedury odnowienia zatwierdzenia tej substancji czynnej na podstawie rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 1107/2009 z dnia 21 października 2009 r. dotyczącego wprowadzania do obrotu środków ochrony roślin i uchylającego dyrektywy Rady 79/117/EWG i 91/414/EWG (Dz.U. 2009, L 309, s. 1).

Sentencja

1)

Stwierdza się nieważność decyzji Europejskiego Urzędu ds. Bezpieczeństwa Żywności (EFSA) z dnia 16 października 2017 r. uchylającej i zastępującej decyzję z dnia 30 lipca 2014 r. oraz przyznającej częściowy dostęp do dwóch badań toksyczności dotyczących substancji czynnej glifosat przeprowadzonych w ramach odnowienia zatwierdzenia tej substancji czynnej w zakresie, w jakim EFSA odmówiła w niej ujawnienia całości badań objętych wnioskiem, z wyjątkiem wskazanych w nich nazwisk i podpisów osób.

2)	EFSA pokrywa własne koszty, jak również koszty poniesione przez Anthony’ego Tweedale’a.

3)	Królestwo Szwecji pokrywa własne koszty.

---

(1)  Dz.U. C 448 z 15.12.2014.

Wyrok Sądu z dnia 12 marca 2019 r. — Włochy/Komisja

(Sprawa T-135/15) (1)

(EFRG - Wydatki wyłączone z finansowania - Wydatki poniesione przez Włochy - Tymczasowy system restrukturyzacji przemysłu cukrowniczego - Rozporządzenie (WE) nr 320/2006 - Rozporządzenie (WE) nr 968/2006 - Rozporządzenie (WE) nr 1290/2005 - Termin 24 miesięcy - Pojęcie „wieloletniego środka” - Warunki przyznania pomocy na restrukturyzację - Pojęcie „urządzeń produkcyjnych” - Kwalifikacja silosów - Pojęcie „całkowitego demontażu” - Załącznik 2 do dokumentu VI/5330/97 - Trudności w wykładni przepisów prawa Unii - Lojalna współpraca - Uzasadnione oczekiwania - Ne bis in idem - Premie ubojowe - Działania informacyjno-promocyjne dotyczące produktów rolnych - Opóźnienia w płatnościach - Dowód istnienia szczególnych warunków w zarządzaniu - Równość traktowania - Błąd w tłumaczeniu w jednej z wersji językowych rozporządzenia Unii - Możliwość przypisania korekty finansowej państwu członkowskiemu)

(2019/C 148/37)

Język postępowania: włoski

Strony

Strona skarżąca: Republika Włoska (przedstawiciele: G. Palmieri, pełnomocnik, wspierana przez C. Colelli, avvocato dello Stato)

Strona pozwana: Komisja Europejska (przedstawiciele: początkowo D. Bianchi, P. Ondrůšek i I. Galindo Martín, pełnomocnicy, a następnie D. Bianchi i P. Ondrůšek, pełnomocnicy)

Interwenienci popierający stronę skarżącą: Republika Francuska (przedstawiciele: D. Colas i S. Horrenberger, pełnomocnicy) i Węgry (przedstawiciele: M.Z. Fehér i G. Koós, pełnomocnicy)

Przedmiot

Oparte na art. 263 TFUE żądanie stwierdzenia częściowej nieważności decyzji wykonawczej Komisji (UE) 2015/103 z dnia 16 stycznia 2015 r. wyłączającej z finansowania Unii Europejskiej niektóre wydatki poniesione przez państwa członkowskie z tytułu Europejskiego Funduszu Rolniczego Gwarancji (EFRG) oraz Europejskiego Funduszu Rolnego na rzecz Rozwoju Obszarów Wiejskich (EFRROW) (Dz.U. 2015, L 16, s. 33) w zakresie, w jakim decyzja ta dotyczy niektórych wydatków poniesionych przez Republikę Włoską.

Sentencja

1)	Skarga zostaje oddalona.

2)	Republika Włoska pokrywa własne koszty i koszty Komisji Europejskiej.

3)	Republika Francuska i Węgry pokrywają własne koszty.

---

(1)  Dz.U. C 155 z 11.5.2015.

Wyrok Sądu z dnia 12 marca 2019 r. — Węgry/Komisja

(Sprawa T-139/15) (1)

(Sekcja Gwarancji EFOGR - EFRG - Cukier - Tymczasowy system restrukturyzacji przemysłu cukrowniczego we Wspólnocie Europejskiej - Rozporządzenie (WE) nr 320/2006 - Rozporządzenie (WE) nr 968/2006 - Wydatki wyłączone z finansowania - Wydatki poniesione na Węgrzech - Warunki przyznania pomocy na całkowity demontaż urządzeń produkcyjnych oraz pomocy na częściowy demontaż - Pojęcie „urządzeń produkcyjnych” - Ocena używania silosów w momencie wystąpienia z wnioskiem o przyznanie pomocy - Pojęcie „całkowitego demontażu” - Załącznik 2 do dokumentu VI/5330/97 - Trudności dotyczące wykładni przepisów Unii - Lojalna współpraca)

(2019/C 148/38)

Język postępowania: węgierski

Strony

Strona skarżąca: Węgry, (przedstawiciele: początkowo M. Fehér, G. Koós, A. Pálfy, następnie M. Fehér, G. Koós, Z. Biró-Tóth i E. Tóth, pełnomocnicy)

Strona pozwana: Komisja Europejska (przedstawiciele: P. Ondrůšek i B. Béres, pełnomocnicy)

Interwenienci popierający stronę skarżącą: Republika Francuska (przedstawiciel: D. Colas, pełnomocnik), Republika Włoska, (przedstawiciele: G. Palmieri, pełnomocnik i C. Colelli, avvocato dello Stato)

Przedmiot

Oparte na art. 263 TFUE żądanie stwierdzenia nieważności części decyzji wykonawczej Komisji (UE) 2015/103 z dnia 16 stycznia 2015 r. wyłączającej z finansowania Unii Europejskiej niektóre wydatki poniesione przez państwa członkowskie z tytułu Europejskiego Funduszu Rolniczego Gwarancji (EFRG) oraz Europejskiego Funduszu Rolnego na rzecz Rozwoju Obszarów Wiejskich (EFRROW) (Dz.U. 2015, L 16, s. 33), w zakresie, w jakim decyzja ta wyklucza kwotę 11 709 400 EUR z finansowania przez EFRG pomocy restrukturyzacyjnej dla przemysłu cukrowniczego przyznanej przez Węgry.

Sentencja

1)	Skarga zostaje oddalona.

2)	Węgry pokrywają własne koszty oraz połowę kosztów poniesionych przez Komisję Europejską.

3)	Komisja pokrywa połowę kosztów własnych.

4)	Republika Francuska i Republika Włoska pokrywają własne koszty.

---

(1)  Dz.U. C 190 z 8.6.2015.

Wyrok Sądu z dnia 12 marca 2019 r. — Francja/Komisja

(Sprawa T-156/15) (1)

(EFRG i EFRROW - Wydatki wyłączone z finansowania - Wydatki poniesione przez Francję - System pomocy obszarowej - Gwarancje proceduralne - Rozporządzenie (WE) nr 885/2006 - Pojęcie „trwałych użytków zielonych” - Rozporządzenie (WE) nr 1120/2009 - Krajowy system kontroli oparty na definicji obszarów upraw paszowych niezgodnej z rozporządzeniem - Wyłączenie całości wydatków - Proporcjonalność - Program rozwoju obszarów wiejskich we Francji kontynentalnej - Środki wsparcia na rzecz rozwoju obszarów wiejskich - Obszary o niekorzystnych warunkach naturalnych - Rozporządzenie (WE) nr 1975/2006 - Rozporządzenie (UE) nr 65/2011 - Ryczałtowa korekta finansowa - Kontrole na miejscu - Kryterium obsady - Liczenie zwierząt - Tymczasowy system restrukturyzacji przemysłu cukrowniczego - Rozporządzenie (WE) nr 320/2006 - Rozporządzenie (WE) nr 968/2006 - Warunki przyznania pomocy restrukturyzacyjnej - Pojęcie „urządzeń produkcyjnych” - Ocena używania silosów w momencie wystąpienia z wnioskiem o przyznanie pomocy - Pojęcie „całkowitego demontażu” - Proporcjonalność - Równość traktowania - Załącznik 2 do dokumentu VI/5330/97)

(2019/C 148/39)

Język postępowania: francuski

Strony

Strona skarżąca: Republika Francuska (przedstawiciele: początkowo F. Alabrune, G. de Bergues, D. Colas i C. Candat, następnie G. de Bergues, D. Colas, F. Fize i A. Daly oraz w końcu D. Colas, S. Horrenberger, R. Coesme, E. de Moustier i A.L. Desjonquères, pełnomocnicy)

Strona pozwana: Komisja Europejska (przedstawiciele: A. Bouquet i D. Triantafyllou, pełnomocnicy)

Interwenienci popierający stronę skarżącą: Republika Włoska (przedstawiciele: G. Palmieri, pełnomocnik, wspierana przez C. Colelli, avvocato dello Stato) i Węgry (przedstawiciele: M. Fehér i G. Koós, pełnomocnicy)

Przedmiot

Oparte na art. 263 TFUE żądanie stwierdzenia częściowej nieważności decyzji wykonawczej Komisji (UE) 2015/103 z dnia 16 stycznia 2015 r. wyłączającej z finansowania Unii Europejskiej niektóre wydatki poniesione przez państwa członkowskie z tytułu Europejskiego Funduszu Rolniczego Gwarancji (EFRG) oraz Europejskiego Funduszu Rolnego na rzecz Rozwoju Obszarów Wiejskich (EFRROW) (Dz.U. 2015, L 16, s. 33).

Sentencja

1)

Stwierdza się nieważność decyzji wykonawczej Komisji (UE) 2015/103 z dnia 16 stycznia 2015 r. wyłączającej z finansowania Unii Europejskiej niektóre wydatki poniesione przez państwa członkowskie z tytułu Europejskiego Funduszu Rolniczego Gwarancji (EFRG) oraz Europejskiego Funduszu Rolnego na rzecz Rozwoju Obszarów Wiejskich (EFRROW), w części wyłączającej z finansowania Unii Europejskiej wszystkie wydatki poniesione przez Republikę Francuską w Górnej Korsyce tytułem bezpośredniej pomocy obszarowej w ramach pierwszego filara, których dotyczą wnioski złożone w latach 2011 i 2012.

2)	W pozostałym zakresie skarga zostaje oddalona.

3)	Komisja Europejska i Republika Francuska pokrywają własne koszty.

4)	Republika Włoska i Węgry pokrywają własne koszty.

---

(1)  Dz.U. C 190 z 8.6.2015.

Wyrok Sądu z dnia 13 marca 2019 r. — Espírito Santo Financial Group/EBC

(Sprawa T-730/16) (1)

(Dostęp do dokumentów - Decyzja 2004/258/WE - Dokumenty dotyczące decyzji EBC z dnia 1 sierpnia 2014 r. w sprawie Banco Espírito Santo SA - Częściowa odmowa dostępu - Wyjątek dotyczący poufności obrad organów decyzyjnych EBC - Wyjątek dotyczący polityki finansowej, pieniężnej lub gospodarczej Unii lub państwa członkowskiego - Wyjątek dotyczący stabilności systemu finansowego w Unii lub w państwie członkowskim - Wyjątek dotyczący ochrony interesów handlowych - Wyjątek dotyczący dokumentów na użytek wewnętrzny - Obowiązek uzasadnienia)

(2019/C 148/40)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Espírito Santo Financial Group SA (Luksemburg, Luksemburg) (przedstawiciele: adwokaci R. Oliveira, S. Estima Martins i D. Duarte de Campos)

Strona pozwana: Europejski Bank Centralny (przedstawiciele: F. von Lindeiner i S. Lambrinoc, pełnomocnicy, wspierani przez adwokata H.G. Kamanna)

Przedmiot

Wniesione na podstawie art. 263 TFUE żądanie stwierdzenia nieważności decyzji EBC z dnia 31 sierpnia 2016 r. o częściowej odmowie dostępu do określonych dokumentów dotyczących decyzji EBC z dnia 1 sierpnia 2014 r. w sprawie Banco Espírito Santo SA.

Sentencja

1)

Stwierdza się nieważność decyzji Europejskiego Banku Centralnego (EBC) z dnia 31 sierpnia 2016 r. częściowo odmawiającej dostępu do określonych dokumentów dotyczących decyzji EBC z dnia 1 sierpnia 2014 r. w sprawie Banco Espírito Santo SA, w zakresie w jakim odmówiono w niej dostępu do kwoty kredytu wymienionej we fragmentach protokołu odnotowującego decyzję Rady Prezesów EBC z dnia 28 lipca 2014 r. a także do informacji utajnionych w propozycjach zarządu EBC z dnia 28 lipca i 1 sierpnia 2014 r.

2)	W pozostałym zakresie skarga zostaje oddalona.

3)	Espírito Santo Financial Group SA oraz EBC pokrywają własne koszty.

---

(1)  Dz.U. C 462 z 12.12.2016.

Wyrok Sądu z dnia 12 marca 2019 r. — Xiaomi/EUIPO — Dudingen Develops (MI)

(Sprawa T-799/16) (1)

(Znak towarowy Unii Europejskiej - Postępowanie w sprawie sprzeciwu - Zgłoszenie graficznego unijnego znaku towarowego MI - Wcześniejszy graficzny unijny znak towarowy MI - Względna podstawa odmowy rejestracji - Artykuł 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia (WE) nr 207/2009 [obecnie art. 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia (UE) 2017/1001] - Obowiązek uzasadnienia - Artykuł 75 rozporządzenia nr 207/2009 (obecnie art. 94 rozporządzenia 2017/1001)

(2019/C 148/41)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Xiaomi Inc. (Pekin, Chiny) (przedstawiciele: adwokaci T. Raab i C. Tenkhoff)

Strona pozwana: Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (przedstawiciel: M. Rajh, pełnomocnik)

Druga strona w postępowaniu przed izbą odwoławczą EUIPO będąca interwenientem przed Sądem: Dudingen Develops, SL (Leganés, Hiszpania)

Przedmiot

Skarga na decyzję Czwartej Izby Odwoławczej EUIPO z dnia 5 września 2016 r. (sprawa R 337/2016-4) dotyczącą postępowania w sprawie sprzeciwu między Xiaomi a Dudigen Develops.

Sentencja

1)

Stwierdza się nieważność decyzji Czwartej Izby Odwoławczej Urzędu Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (EUIPO) z dnia 5 września 2016 r. w zakresie, w jakim na mocy tej decyzji oddalono odwołanie od decyzji Wydziału Sprzeciwów o oddaleniu sprzeciwu wobec rejestracji oznaczenia graficznego MI jako unijnego znaku towarowego dla „materiałów na przewody instalacji elektrycznych [kable]”, „kabli elektrycznych”, „izolowanych przewodów elektrycznych”, „kabli połączeniowych”, „złączy do kabli”, „adapterów do wtyczek”, „przejściówek [adapterów] podróżnych do wtyczek elektrycznych”, „złączy pośrednich do podłączania telefonów do aparatów słuchowych” i „przedłużaczy elektrycznych”, należących do klasy 0, a także dla „plecaków”, „małych plecaków” i „toreb alpinistycznych”, należących do klasy 18.

2)	W pozostałym zakresie skarga zostaje oddalona.

3)	Xiaomi Inc. pokrywa dwie trzecie własnych kosztów oraz dwie trzecie kosztów poniesionych przez EUIPO.

4)	EUIPO pokrywa jedną trzecią własnych kosztów oraz jedną trzecią kosztów poniesionych przez Xiaomi.

---

(1)  Dz.U. C 22 z 23.1.2017.

Wyrok Sądu z dnia 7 marca 2019 r. — Szwecja/Komisja

(Sprawa T-837/16) (1)

(REACH - Decyzja Komisji zezwalająca na wykorzystanie żółtego sulfochromianu ołowiu i czerwonego chromianu, molibdenianu i siarczanu ołowiu - Artykuł 60 ust. 4 i 5 rozporządzenia (WE) nr 1907/2006 - Badanie niedostępności rozwiązań alternatywnych - Naruszenie prawa)

(2019/C 148/42)

Język postępowania: szwedzki

Strony

Strona skarżąca: Królestwo Szwecji (przedstawiciele: A. Falk i F. Bergius,

a następnie A. Falk, C. Meyer-Seitz, H. Shev i J. Lundberg, pełnomocnicy)

Strona pozwana: Komisja Europejska, (przedstawiciele: R. Lindenthal, K. Mifsud-Bonnici, K. Simonsson i G. Tolstoy, pełnomocnicy)

Interwenienci popierający stronę skarżącą: Królestwo Danii (przedstawiciele: początkowo C. Thorning i M. Wolff, a następnie M. Wolff i J. Nymann-Lindegren, pełnomocnicy); Republika Finlandii (przedstawiciel: S. Hartikainen, pełnomocnik);

i Parlament Europejski (przedstawiciele: A. Neergaard i A. Tamás, pełnomocnicy)

Interwenient popierający stronę pozwaną: Europejska Agencja Chemikaliów (ECHA), (przedstawiciele: M. Heikkilä, W. Broere i C. Schultheiss, pełnomocnicy)

Przedmiot

Oparte na art. 263 TFUE żądanie stwierdzenia nieważności decyzji wykonawczej Komisji C(2016) 5644 final z dnia 7 września 2016 r. zatwierdzającej niektóre zastosowania żółtego sulfochromianu ołowiu i czerwonego chromianu, molibdenianu i siarczanu ołowiu zgodnie z rozporządzeniem (WE) nr 1907/2006.

Sentencja

1)	Stwierdza się nieważność decyzji wykonawczej Komisji C(2016) 5644 final z dnia 7 września 2016 r. zatwierdzającej niektóre zastosowania żółtego sulfochromianu ołowiu i czerwonego chromianu, molibdenianu i siarczanu ołowiu zgodnie z rozporządzeniem (WE) nr 1907/2006.

2)	Wniosek Komisji, aby w przypadku stwierdzenia nieważności decyzji wykonawczej C(2016) 5644 final z dnia 7 września 2016 r. utrzymać w mocy skutki tej decyzji do czasu, gdy będzie mogła ona ponownie rozpatrzyć wniosek o udzielenie zezwolenia, zostaje oddalony.

3)	Komisja pokrywa własne koszty, jak również koszty poniesione przez Królestwo Szwecji.

4)	Królestwo Danii, Republika Finlandii i Parlament Europejski pokrywają własne koszty.

---

(1)  Dz.U. C 38 z 6.2.2017.

Wyrok Sądu z dnia 7 marca 2019 r. — L/Parlament

(Sprawa T-59/17) (1)

(Służba publiczna - Akredytowany asystent parlamentarny - Rozwiązanie umowy - Utrata zaufania - Działalność dodatkowa - Oczywisty błąd w ocenie - Żądanie zapłaty zadośćuczynienia)

(2019/C 148/43)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: L (przedstawiciel: adwokat I. Coutant Peyre)

Strona pozwana: Parlament Europejski (przedstawiciele: Í. Ní Riagáin Düro i M. Windisch, pełnomocnicy)

Przedmiot

Po pierwsze, oparte na art. 270 TFUE żądanie stwierdzenia nieważności decyzji Parlamentu z dnia 24 czerwca 2016 r. w sprawie rozwiązania ze skarżącym umowy akredytowanego asystenta parlamentarnego oraz po drugie, żądanie zapłaty zadośćuczynienia za krzywdę, której miał doznać skarżący.

Sentencja

1)	Stwierdza się nieważność decyzji Parlamentu z dnia 24 czerwca 2016 r. o rozwiązaniu zawartej z L umowy akredytowanego asystenta parlamentarnego.

2)	W pozostałym zakresie skarga zostaje oddalona.

3)	Parlament Europejski pokrywa koszty postępowania.

---

(1)  Dz.U. C 221 z 10.7.2017.

Wyrok Sądu z dnia 7 marca 2019 r. — Hautala i in./EFSA

(Sprawa T-329/17) (1)

(Dostęp do dokumentów - Rozporządzenie (WE) nr 1049/2001 - Dokumenty dotyczące badań nad rakotwórczością substancji przeprowadzonych w ramach odnowienia zatwierdzenia substancji czynnej glifosatu - Częściowa odmowa dostępu - Wyjątek dotyczący ochrony interesów handlowych - Nadrzędny interes publiczny - Rozporządzenie (WE) nr 1367/2006 - Pojęcie informacji dotyczących emisji do środowiska)

(2019/C 148/44)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Heidi Hautala (Finlandia), Benedek Jávor (Węgry), Michèle Rivasi (Francja), Bart Staes (Belgia) (przedstawiciel: adwokat B. Kloostra)

Strona pozwana: Europejski Urząd ds. Bezpieczeństwa Żywności (EFSA), (przedstawiciele: D. Detken, J. Tarazona, F. Volpi i B. Vagenende, pełnomocnicy, wspierani przez adwokatów R. van der Houta i C. Wagnera)

Interwenient popierający stronę pozwaną: Cheminova A/S (Harboøre, Dania) (przedstawiciel: adwokat C. Mereu) i Monsanto Europe (Antwerpia, Belgia) oraz Monsanto Company (Wilmington, Delaware, Stany Zjednoczone) (przedstawiciele: początkowo adwokaci M. Pittie, P. Honoré i N. Callens, a następnie adwokaci P. Honoré, N. Callens i A. Helfer)

Przedmiot

Oparta na art. 263 TFUE skarga o stwierdzenie częściowej nieważności decyzji EFSA z dnia 14 marca 2017 r. w zakresie, w jakim częściowo odmówiono w niej dostępu do dwunastu badań nad rakotwórczością substancji czynnej glifosatu, przeprowadzonych w ramach procedury odnowienia zatwierdzenia tej substancji czynnej na mocy rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 1107/2009 z dnia 21 października 2009 r. dotyczącego wprowadzania do obrotu środków ochrony roślin i uchylającego dyrektywy Rady 79/117/EWG i 91/414/EWG (Dz.U. 2009, L 309, s. 1).

Sentencja

1)

Stwierdza się nieważność decyzji Europejskiego Urzędu ds. Bezpieczeństwa Żywności (EFSA) z dnia 14 marca 2017 r. w zakresie, w jakim EFSA odmówiła udzielenia dostępu do części „Materiały, warunki i metody badawcze” oraz „Wyniki i analizy” dwunastu badań nad rakotwórczością substancji czynnej glifosatu.

2)	EFSA pokrywa własne koszty oraz koszty poniesione przez Heidi Hautalę, Michèle Rivasi, Benedeka Jávora i Barta Staesa.

3)	Cheminova A/S, Monsanto Europe i Monsanto Company pokrywają własne koszty.

---

(1)  Dz.U. C 249 z 31.7.2017.

Wyrok Sądu z dnia 12 marca 2019 r. — TK/Parlament

(Sprawa T-446/17) (1)

(Służba publiczna - Personel tymczasowy - Zmiana w zakresie zadań - Pojęcie zatrudnienia - Zaproszenie na rozmowę - Pojęcie procedury - Zarzut stosowania mobbingu - Wniosek o udzielenie wsparcia - Odpowiedzialność - Krzywda)

(2019/C 148/45)

Język postępowania: francuski

Strony

Strona skarżąca: TK (przedstawiciel: adwokat L. Levi)

Strona pozwana: Parlament Europejski (przedstawiciele: początkowo E. Taneva i M. Rantala, pełnomocnicy, następnie E. Taneva, C. González Argüelles i D. Boytha, pełnomocnicy)

Przedmiot

Skarga na podstawie art. 270 TFUE o stwierdzenie nieważności decyzji przewodniczącego Parlamentu Europejskiego z dnia 26 sierpnia 2016 r. oddalającej wnioski skarżącej z dnia 28 kwietnia 2016 r. i o zadośćuczynienie za krzywdę, jakiej skarżąca miała doznać oraz o stwierdzenie nieważności decyzji sekretarza generalnego Parlamentu z dnia 26 kwietnia 2017 r. w zakresie, w jakim oddala ona żądanie zadośćuczynienia za krzywdę, jakiej skarżąca miała doznać, a także o naprawienie tej krzywdy.

Sentencja

1)	Skarga zostaje oddalona.

2)	TK zostaje obciążona poza własnymi kosztami postępowania kosztami poniesionymi przez Parlament Europejski.

---

(1)  Dz.U. C 357 z 23.10.2017.

Wyrok Sądu z dnia 12 marca 2019 r. — De Masi i Varoufakis/EBC

(Sprawa T-798/17) (1)

(Dostęp do dokumentów - Decyzja 2004/258/CE - Dokument zatytułowany „Odpowiedzi na pytania dotyczące wykładni art. 14.4 protokołu w sprawie statutu ESBC i EBC” - Odmowa dostępu - Wyjątek dotyczący ochrony doradztwa prawnego - Wyjątek dotyczący ochrony dokumentów przeznaczonych do użytku wewnętrznego - Nadrzędny interes publiczny)

(2019/C 148/46)

Język postępowania: niemiecki

Strony

Strona skarżąca: Fabio De Masi (Hamburg, Niemcy) i Yanis Varoufakis (Ateny, Grecja) (przedstawiciel: A. Fischer-Lescano, profesor)

Strona pozwana: Europejski Bank Centralny (przedstawiciele: T. Filipova i F. von Lindeiner, pełnomocnicy, wspierani przez adwokata H.-G. Kamanna)

Przedmiot

Oparte na art. 263 TFUE żądanie stwierdzenia nieważności decyzji EBC z dnia 16 października 2017 r. odmawiającej udzielenia skarżącym dostępu do dokumentu z dnia 23 kwietnia 2015 r. zatytułowanego „Odpowiedzi na pytania dotyczące wykładni art. 14.4 protokołu w sprawie statutu ESBC i EBC”.

Sentencja

1)	Skarga zostaje oddalona.

2)	Fabio De Masi i Yanis Varoufakis pokrywają, poza własnymi kosztami, koszty poniesione przez Europejski Bank Centralny (EBC).

---

(1)  Dz.U. C 42 z 5.2.2018.

Wyrok Sądu z dnia 12 marca 2019 r. — Francja/Komisja

(Sprawa T-26/18) (1)

(EFRG i EFRROW - Wydatki wyłączone z finansowania - Wydatki poniesione przez Francję - Jednorazowe i ryczałtowe korekty finansowe - System pomocy obszarowej - System identyfikacji działek rolnych - Określenie obszarów kwalifikowalnych - Utrzymanie gruntów rolnych w dobrej kulturze rolnej zgodnej z ochroną środowiska - Elementy krajobrazu - Wrzosowiska służące do wypasu - Krajowy system kontroli oparty na nieprawidłowej definicji obszarów kwalifikowalnych - Proporcjonalność - Obowiązek uzasadnienia - Rozliczenie zgodności - Najbardziej prawdopodobny poziom błędu - Naruszenie prawa)

(2019/C 148/47)

Język postępowania: francuski

Strony

Strona skarżąca: Republika Francuska (przedstawiciele: F. Alabrune, D. Colas, A.L. Desjonquères i S. Horrenberger, pełnomocnicy)

Strona pozwana: Komisja Europejska (przedstawiciele: A. Lewis i D. Triantafyllou, pełnomocnicy)

Przedmiot

Oparte na art. 263 TFUE żądanie stwierdzenia nieważności części decyzji wykonawczej Komisji (UE) 2017/2014 z dnia 8 listopada 2017 r. wyłączającej z finansowania Unii Europejskiej niektóre wydatki poniesione przez państwa członkowskie z tytułu Europejskiego Funduszu Rolniczego Gwarancji (EFRG) oraz Europejskiego Funduszu Rolnego na rzecz Rozwoju Obszarów Wiejskich (EFRROW) (Dz.U. 2017, L 292, s. 61).

Sentencja

1)	Skarga zostaje oddalona.

2)	Republika Francuska zostaje obciążona kosztami postępowania.

---

(1)  Dz.U. C 112 z 26.3.2018.

Wyrok Sądu z dnia 7 marca 2019 r. — Laverana/EUIPO — Agroecopark (VERA GREEN)

(Sprawa T-106/18) (1)

(Znak towarowy Unii Europejskiej - Postępowanie w sprawie sprzeciwu - Zgłoszenie słownego unijnego znaku towarowego VERA GREEN - Wcześniejszy słowny unijny znak towarowy LAVERA - Względna podstawa odmowy rejestracji - Brak prawdopodobieństwa wprowadzenia w błąd - Artykuł 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia (UE) 2017/1001)

(2019/C 148/48)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Laverana GmbH & Co.KG (Wennigsen, Niemcy) (przedstawiciele: początkowo J. Wachinger, M. Zöbisch i R. Drozdz, następnie N. Schmitz i J. Bittner, adwokaci)

Strona pozwana: Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (przedstawiciel: L. Rampini, pełnomocnik).

Druga strona w postępowaniu przed izbą odwoławczą EUIPO będąca interwenientem przed Sądem: Agroecopark, SL (Majadahonda, Hiszpania) (przedstawiciele: adwokaci E. Seijo Veiguela i C. Serrano Rodríguez)

Przedmiot

Skarga na decyzję Piątej Izby Odwoławczej EUIPO z dnia 18 grudnia 2017 r. (sprawa R 982/2017-5) dotyczącą postępowania w sprawie sprzeciwu pomiędzy Laverana a Agroecopark.

Sentencja

1)	Skarga zostaje oddalona.

2)	Laverana GmbH & Co. KG zostaje obciążona kosztami postępowania.

---

(1)  Dz.U. C 142 z 23.4.2018.

Wyrok Sądu z dnia 13 marca 2019 r. — Wirecard Technologies/EUIPO — Striatum Ventures (supr)

(Sprawa T-297/18) (1)

(Znak towarowy Unii Europejskiej - Postępowanie w sprawie unieważnienia prawa do znaku - Słowny unijny znak towarowy supr - Wcześniejszy słowny znak towarowy Beneluksu Zupr - Względna podstawa odmowy rejestracji - Prawdopodobieństwo wprowadzenia w błąd - Podobieństwo oznaczeń - Artykuł 60 ust. 1 lit. a) i art. 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia (UE) 2017/1001)

(2019/C 148/49)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Wirecard Technologies GmbH (Aschheim, Niemcy) (przedstawiciel: adwokat A. Bayer)

Strona pozwana: Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (przedstawiciele: S. Bonne i H. O’Neill, pełnomocnicy).

Druga strona w postępowaniu przed izbą odwoławczą EUIPO będąca interwenientem przed Sądem: Striatum Ventures BV (‘s-Hertogenbosch, Niderlandy) (przedstawiciel: adwokat G. Van den Hout)

Przedmiot

Skarga na decyzję Piątej Izby Odwoławczej EUIPO z dnia 20 lutego 2018 r. (sprawa R 2028/2017-5) dotyczącą postępowania w sprawie unieważnienia prawa do znaku pomiędzy Striatum Ventures a Wirecard Technologies.

Sentencja

1)	Skarga zostaje oddalona.

2)	Wirecard Technologies GmbH zostaje obciążona kosztami postępowania.

---

(1)  Dz.U. C 240 z 9.7.2018.

Wyrok Sądu z dnia 12 marca 2019 r. — Novartis/EUIPO (SMARTSURFACE)

(Sprawa T-463/18) (1)

(Znak towarowy Unii Europejskiej - Zgłoszenie słownego unijnego znaku towarowego SMARTSURFACE - Bezwzględna podstawa odmowy rejestracji - Charakter opisowy - Artykuł 7 ust. 1 lit. c) rozporządzenia (UE) 2017/1001 - Brak charakteru odróżniającego - Artykuł 7 ust. 1 lit. b) rozporządzenia (UE) 2017/1001)

(2019/C 148/50)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Novartis AG (Bazylea, Szwajcaria) (przedstawiciel: adwokat L. Junquera Lara)

Strona pozwana: Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (przedstawiciele: S. Bonne i H. O’Neill, pełnomocnicy).

Przedmiot

Skarga na decyzję Drugiej Izby Odwoławczej EUIPO z dnia 25 maja 2018 r. (sprawa R 1765/2017-2), dotyczącą rejestracji oznaczenia słownego SMARTSURFACE jako unijnego znaku towarowego.

Sentencja

1)	Skarga zostaje w części odrzucona, a w pozostałej części oddalona.

2)	Novartis AG zostaje obciążona kosztami postępowania.

---

(1)  Dz.U. C 352 z 1.10.2018.

Postanowienie Sądu z dnia 8 marca 2019 r. — Herrero Torres/EUIPO — DZ Licores (CARAJILLO LICOR 43 CUARENTA Y TRES)

(Sprawa T-326/18) (1)

(Znak towarowy Unii Europejskiej - Postępowanie w sprawie sprzeciwu - Zgłoszenie graficznego unijnego znaku towarowego CARAJILLO LICOR 43 CUARENTA Y TRES - Wcześniejszy graficzny krajowy znak towarowy Carajillo - Względna podstawa odmowy rejestracji - Prawdopodobieństwo wprowadzenia w błąd - Artykuł 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia 2017/2001 - Skarga prawnie oczywiście bezzasadna)

(2019/C 148/51)

Język postępowania: hiszpański

Strony

Strona skarżąca: José-Ramón Herrero Torres (Castellón de la Plana, Hiszpania) (przedstawiciel: adwokat J. Gil Martí)

Strona pozwana: Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (przedstawiciele: S. Palmero Cabezas i H. O’Neill, pełnomocnicy)

Druga strona w postępowaniu przed izbą odwoławczą EUIPO będąca interwenientem przed Sądem: DZ Licores, SLU (Cartagena, Hiszpania) (przedstawiciele: adwokaci A. Vela Ballesteros i B. Lamas Begué)

Przedmiot

Skarga na decyzję piątej izby odwoławczej EUIPO z dnia 13 marca 2018 (sprawa R 2104/2017-5) dotyczącej postępowania w sprawie sprzeciwu między J.R. Herrero Torresem a DZ Licores.

Sentencja

1)	Skarga zostaje oddalona.

2)	José-Ramón Herrero Torres zostaje obciążony kosztami postępowania.

---

(1)  Dz.U. C 249 z 16.7.2018.

Skarga wniesiona w dniu 20 lutego 2019 r. — Clem & Jo Optique/EUIPO — C&A (C&J)

(Sprawa T-125/19)

(2019/C 148/52)

Język skargi: francuski

Strony

Strona skarżąca: Clem & Jo Optique SARL (Cormicy, Francja) (przedstawiciel: adwokat N. Hausmann)

Strona pozwana: Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (EUIPO)

Druga strona w postępowaniu przed izbą odwoławczą: C&A AG (Zug, Szwajcaria)

Dane dotyczące postępowania przed EUIPO

Zgłaszający: Strona skarżąca

Sporny znak towarowy: Zgłoszenie słownego unijnego znaku towarowego „C&J” — zgłoszenie nr 15 912 041

Postępowanie przed EUIPO: Postępowanie w sprawie sprzeciwu

Zaskarżona decyzja: Decyzja Czwartej Izby Odwoławczej EUIPO z dnia 19 grudnia 2018 r. w sprawie R 1252/2018-4

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji.

Podniesiony zarzut

—	Skarżąca spółka podnosi brak ryzyka prawdopodobieństwa wprowadzenia w błąd w przypadku znaków towarowych C & A i C & J.

Skarga wniesiona w dniu 21 lutego 2019 r. — Krajowa Izba Gospodarcza Chłodnictwa i Klimatyzacji/Komisja

(Sprawa T-126/19)

(2019/C 148/53)

Język postępowania: polski

Strony

Strona skarżąca: Krajowa Izba Gospodarcza Chłodnictwa i Klimatyzacji (Warszawa, Polska) (przedstawiciel: radca prawny A. Galos)

Strona pozwana: Komisja Europejska

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—	Stwierdzenie nieważności stanowiącego podstawę zaskarżonej decyzji art. 16 Rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 517/2014 z dnia 16 kwietnia 2014 r. w sprawie fluorowanych gazów cieplarnianych, a w konsekwencji stwierdzenie wadliwości zaskarżonej decyzji w tym zakresie;

—	Obciążenie Komisji kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Na poparcie skargi strona skarżąca podnosi 2 zarzuty.

1.

Zarzut pierwszy: na podstawie art. 277 TFUE skarżąca podnosi zarzut dotyczący nieważności stanowiącego podstawę prawną zaskarżonej decyzji art. 16 Rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 517/2014 z dnia 16 kwietnia 2014 r. w sprawie fluorowanych gazów cieplarnianych i uchylenia rozporządzenia (WE) nr 842/2006 w zakresie w jakim dotyczy oparcia systemu podziału kontyngentów na wartościach odniesienia wynikających z historycznie deklarowanych danych wobec f-gazów wprowadzonych do obrotu w latach 2009-2012, gdyż stanowi to dyskryminacyjny i arbitralny podział przedsiębiorców w zależności od ich historycznej aktywności na rynku gazów i w konsekwencji stwierdzenie wadliwości zaskarżonej decyzji w tym zakresie.

2.

Zarzut drugi: skarżąca podnosi naruszenie istotnych wymogów proceduralnych oraz naruszenie Traktatu poprzez nienależyte uzasadnienie wprowadzenia mechanizmu podziału przedsiębiorstw aktywnych na rynku f-gazów na podstawie wartości f-gazów wprowadzanych historycznie do obrotu w latach 2009-2012 zgodnie z art. 16 ust. 1 Rozporządzenia (UE) nr 517/2014.

Skarga wniesiona w dniu 25 lutego 2019 r. — Oosterbosch/Parlament

(Sprawa T-131/19)

(2019/C 148/54)

Język postępowania: francuski

Strony

Strona skarżąca: Marc Oosterbosch (Bruksela, Belgia) (przedstawiciel: adwokat M. Casado García-Hirschfeld)

Strona pozwana: Parlament Europejski

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—	stwierdzenie dopuszczalności i zasadności skargi;

w konsekwencji:

—	stwierdzenie nieważności „zaskarżonej decyzji”, na którą składają się rozliczenia wynagrodzenia za marzec, kwiecień i maj 2018 r.;

—	w razie potrzeby stwierdzenie nieważności decyzji z dnia 6 listopada 2018 r. o oddaleniu zażalenia;

—	obciążenie strony pozwanej kosztami postepowania.

Zarzuty i główne argumenty

Na poparcie skargi strona skarżąca podnosi jeden zarzut naruszenia zasad legalności i pewności prawa oraz jeden zarzut niezgodności z prawem: zaskarżona decyzja została wydana na podstawie wewnętrznych zasad i przepisów wykonawczych, które są niezgodne z prawem.

Skarga wniesiona w dniu 26 lutego 2019 r. — Ashworth/Parlament

(Sprawa T-132/19)

(2019/C 148/55)

Język postępowania: francuski

Strony

Strona skarżąca: Richard Ashworth (Lingfield, Zjednoczone Królestwo) (przedstawiciele: adwokaci A. Schmitt i A. Waisse)

Strona pozwana: Parlament Europejski

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—	połączenie niniejszej sprawy ze sprawą wniesioną przez Salvadora Garrigę Polledę i 45 innych osób przeciwko Parlamentowi Europejskiemu w dniu 19 lutego 2019 r. (sprawa T-102/19) na podstawie art. 68 regulaminu postępowania przed Sądem ze względu na powiązanie obu spraw;

—

w razie potrzeby, w ramach środków organizacji postępowania lub środków dowodowych w sprawie, nakazanie Parlamentowi Europejskiemu przedłożenia opinii wydanych przez służby prawne Parlamentu Europejskiego, które zostały sporządzone w dniach 16 lipca 2018 r. i 3 grudnia 2018 r., z zastrzeżeniem dokładnej daty, ale w każdym razie przed wydaniem decyzji przez Prezydium Parlamentu w dniu 10 grudnia 2018 r. w sprawie zmiany przepisów wykonawczych do Statutu posła do Parlamentu Europejskiego (Dz.U. 2018, C 466, s. 8, zwanych dalej „przepisami wykonawczymi”);

—

stwierdzenie nieważności ww. decyzji wydanej przez Prezydium Parlamentu w dniu 10 grudnia 2018 r. w sprawie zmiany przepisów wykonawczych do Statutu posła do Parlamentu Europejskiego w zakresie, w jakim zmienia ona art. 76 przepisów wykonawczych (motywy 5 i 6, art. 1 ust. 7 i art. 2 w zakresie, w jakim dotyczy art. 76 przepisów wykonawczych ww. decyzji), a jeśli nie, jeżeli ww. elementy nie zostaną uznane za możliwe do oddzielenia od pozostałej części zaskarżonego aktu, stwierdzenie nieważności ww. decyzji w całości;

—	obciążenie Parlamentu kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Na poparcie skargi strona skarżąca podnosi pięć zarzutów.

1.

Zarzut pierwszy dotyczący materialnej niewłaściwości Prezydium: — po pierwsze, zaskarżony akt został wydany z naruszeniem Statutu posła do Parlamentu Europejskiego przyjętego decyzją Parlamentu Europejskiego z dnia 28 września 2005 r., 2005/684/WE, Euratom (Dz.U. 2005, L 262, s. 1) (zwanego dalej „statutem”). Zaskarżony akt jest w szczególności sprzeczny z przepisami art. 27 statutu, który wymaga zachowania „praw nabytych” i „praw w trakcie nabywania”; — po drugie, zaskarżony akt ustanawia podatek, wprowadzając specjalny podatek w wysokości 5 % nominalnej kwoty emerytury, podczas gdy ustanowienie podatku nie wchodzi w zakres kompetencji Prezydium na podstawie art. 223 ust. 2 TFUE.

2.

Zarzut drugi dotyczący naruszenia istotnych wymogów proceduralnych: — po pierwsze, Prezydium zarzuca się to, że wydało zaskarżony akt przy braku poszanowania zasad określonych w art. 223 TFUE; — po drugie, zaskarżony akt jest niewystarczająco uzasadniony i narusza tym samym obowiązek uzasadnienia przewidziany w art. 296 akapit drugi TFUE i art. 41 ust. 2 lit. c) Karty praw podstawowych Unii Europejskiej.

3.

Zarzut trzeci dotyczący naruszenia praw nabytych i praw w trakcie nabywania oraz zasady ochrony uzasadnionych oczekiwań: — po pierwsze, zaskarżony akt narusza prawa nabyte i prawa w trakcie nabywania, wynikające zarówno z ogólnych zasad prawa, jak i statutu, który wyraźnie wymaga ich utrzymania „w pełni”(art. 27); — po drugie, zaskarżony akt narusza zasadę ochrony uzasadnionych oczekiwań.

4.

Zarzut czwarty dotyczący naruszenia zasady proporcjonalności oraz zasad równego traktowania i niedyskryminacji: — po pierwsze, naruszenia praw skarżących są nieproporcjonalne w stosunku do celów zaskarżonego aktu; — po drugie, należy stwierdzić nieważność zaskarżonego aktu ze względu na naruszenie zasad równego traktowania i niedyskryminacji.

5.

Zarzut piąty dotyczący naruszenia zasady pewności prawa i braku przepisów przejściowych. — po pierwsze, zaskarżony akt narusza zasadę pewności prawa, ponieważ niezgodnie z prawem towarzyszy mu skutek wsteczny; — po drugie, zaskarżony akt narusza zasadę pewności prawa, ponieważ nie ustanawia środków przejściowych

Skarga wniesiona w dniu 1 marca 2019 r. — Corporació Catalana de Mitjans Audiovisuals/EUIPO — Dalmat (LaTV3D)

(Sprawa T-135/19)

(2019/C 148/56)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Corporació Catalana de Mitjans Audiovisuals, SA (Barcelona, Hiszpania) (przedstawiciel: adwokat J. Erdozain López)

Strona pozwana: Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (EUIPO)

Druga strona w postępowaniu przed izbą odwoławczą: Stéphane Dalmat (Paryż, Francja)

Dane dotyczące postępowania przed EUIPO

Zgłaszający sporny znak towarowy: Druga strona w postępowaniu przed izbą odwoławczą

Sporny znak towarowy: Zgłoszenie słownego unijnego znaku towarowego „LaTV3D” — zgłoszenie nr 15 630 833

Postępowanie przed EUIPO: Postępowanie w sprawie sprzeciwu

Zaskarżona decyzja: Decyzja Drugiej Izby Odwoławczej EUIPO z dnia 13 grudnia 2018 r. w sprawie R 874/2018-2

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—	stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji;

—	obciążenie EUIPO kosztami postępowania.

Podniesiony zarzut

—	Naruszenie art. 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2017/1001.

Skarga wniesiona w dniu 28 lutego 2019 r. — Souruh/Rada

(Sprawa T-137/19)

(2019/C 148/57)

Język postępowania: francuski

Strony

Strona skarżąca: Souruh SA (Damaszek, Syria) (przedstawiciel: adwokat E. Ruchat)

Strona pozwana: Rada Unii Europejskiej

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—	uznanie skargi za dopuszczalną i zasadną;

—	w konsekwencji nakazanie Unii Europejskiej naprawienia szkody poniesionej przez skarżącą w wysokości, jaką Sąd określi na podstawie zasady słuszności;

—	posiłkowo, nakazanie wyznaczenia eksperta w celu ustalenia całkowitego zakresu szkody poniesionej przez skarżącą;

—	obciążenie Rady Unii Europejskiej kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Na poparcie skargi strona skarżąca podnosi zarzut główny i zarzut posiłkowy, które są co do zasady identyczne jak zarzuty podniesione w sprawie T-55/19, Cham Holding i Bena Properties/Rada, lub do nich podobne.

Skarga wniesiona w dniu 14 lutego 2019 r. — WH/EUIPO

(Sprawa T-138/19)

(2019/C 148/58)

Język postępowania: hiszpański

Strony

Strona skarżąca: WH (przedstawiciel: adwokat E. Fontes Vila)

Strona pozwana: Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o uznanie, że nie istnieje podstawa do oddalenia skargi, i przyznanie jej z mocą wsteczną i ze wszystkimi skutkami należnego jej awansu.

Zarzuty i główne argumenty

Niniejsza skarga jest skierowana przeciwko decyzji strony pozwanej o nieprzyznaniu stronie skarżącej awansu w ramach postępowania w sprawie awansu za rok 2018.

Na poparcie skargi strona skarżąca podnosi jako jedyny zarzut naruszenie jej prawa do obrony.

Skarga wniesiona w dniu 4 marca 2019 r. — Sabo i in./Parlament i Rada

(Sprawa T-141/19)

(2019/C 148/59)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Peter Sabo (Tulčik, Słowacja) i sześciu innych skarżących (przedstawiciel: R. Smith, Solicitor)

Strona pozwana: Parlament Europejski i Rada Unii Europejskiej

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o stwierdzenie nieważności postanowień dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2018/2001 (1), które umożliwiają uwzględnienie energii pochodzącej z biomasy leśnej do celów, o których mowa w art. 29 ust. 1, a mianowicie: a) wkładu w realizację wspólnego celu na rok 2030; b) kontroli spełnienia obowiązku stosowania energii odnawialne oraz c) kwalifikowalności do wsparcia finansowego

Zarzuty i główne argumenty

Na poparcie skargi strona skarżąca podnosi dwa zarzuty.

1.

Zarzut pierwszy dotyczy tego, że dyrektywa 2018/2001 narusza art. 191 TFUE, ponieważ nie zachowuje, nie chroni ani nie poprawia jakości środowiska, nie chroni zdrowia ludzkiego i nie wykorzystuje zasobów naturalnych ostrożnie i racjonalnie. Nie stawia sobie za cel wysokiego poziomu ochrony środowiska, nie naprawia szkody u źródła i nie opiera się na zasadzie ostrożności ani na zasadzie „zanieczyszczający płaci”. Nie uwzględnia też dostępnych danych naukowo-technicznych dotyczących wpływu spalania biomasy na zmiany klimatu.

2.

Zarzut drugi dotyczy tego, ze dyrektywa 2018/2001 szereg praw skarżących (uznanych w art. 7, 10, 14, 17, 22, 24, 35 i 37 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej), które są powszechne i muszą być przestrzegane zarówno w stosunku do skarżących z Unii Europejskiej jak i spoza niej. Te naruszenia nie mogą być uzasadnione, ponieważ sporne przepisy zaskarżonej dyrektywy nie są konieczne ani racjonalnie powiazanie z celami Unii w zakresie ochrony środowiska, z którymi są sprzeczne.

---

(1)  Dyrektywa Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2018/2001 z dnia 11 grudnia 2018 r. w sprawie promowania stosowania energii ze źródeł odnawialnych (Dz.U. 2018, L 328, s. 82).

Skarga wniesiona w dniu 1 marca 2019 r. — Nosio/EUIPO — Passi (PASSIATA)

(Sprawa T-142/19)

(2019/C 148/60)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Nosio SpA (Mezzocorona, Włochy) (przedstawiciele: adwokaci J. Graffer i A. Ottolini)

Strona pozwana: Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (EUIPO)

Druga strona w postępowaniu przed izbą odwoławczą: Passi AG (Rothrist, Szwajcaria)

Dane dotyczące postępowania przed EUIPO

Zgłaszający sporny znak towarowy: Strona skarżąca

Sporny znak towarowy: Zgłoszenie słownego unijnego znaku towarowego „PASSIATA” — zgłoszenie nr 14 593 123

Postępowanie przed EUIPO: Postępowanie w sprawie sprzeciwu

Zaskarżona decyzja: Decyzja Drugiej Izby Odwoławczej EUIPO z dnia 23 listopada 2018 r. w sprawie R 927/2018-2

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—	stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji;

—	obciążenie stron przeciwnych kosztami niniejszego postępowania.

Podniesiony zarzut

—	Naruszenie art. 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2017/1001.

Skarga wniesiona w dniu 2 marca 2019 r. Solar Ileias Bompaina/Komisja

(Sprawa T-143/19)

(2019/C 148/61)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Solar Ileias Bompaina AE (Ateny, Grecja) (przedstawiciele: adwokaci A. Metaxas i A. Bartosch)

Strona pozwana: Komisja Europejska

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—

stwierdzenie nieważności zaskarżonych aktów Komisji, tj. decyzji C(2018) 6777 final z dnia 10 października 2018 r. w zakresie, w jakim oddala ona skargi wniesione do Komisji w sprawie SA.41794, a w szczególności pkt 111–121 tej decyzji oraz pismo z dnia 8 lutego 2019 r. (B.2 VI/MJ/mkl D*2019/019026),

—	obciążenie Komisji kosztami poniesionymi przez skarżącą.

Zarzuty i główne argumenty

Na poparcie skargi strona skarżąca podnosi jeden zarzut dotyczący naruszenia swych uprawnień procesowych z powodu braku zdefiniowania odpowiedniego systemu odniesienia jako podstawy oceny selektywności przedmiotowej zaskarżonego aktu, błędnej oceny okoliczności faktycznych przedstawionych Komisji w toku postępowania administracyjnego w odniesieniu do zgodności producentów odnawialnych źródeł energii i dostawców energii, błędnej analizy prawnej kryterium porównywalności, którą to analizę należy przeprowadzić przy ocenie selektywności przedmiotowej zaskarżonego aktu, niewystarczającego uzasadnienia, które wynika z oczywistego braku starannej oceny, jak również wadliwej oceny przedmiotu z powodu błędnego zastosowania przywołanego orzecznictwa.

Skarga wniesiona w dniu 6 marca 2019 r. — Flovax/EUIPO — Dagniaux i Gervais Danone (GLACIER DAGNIAUX DEPUIS 1923)

(Sprawa T-147/19)

(2019/C 148/62)

Język skargi: francuski

Strony

Strona skarżąca: Flovax Sàrl (Doncols, Luksemburg) (przedstawiciel: adwokat C.S. Marchiani)

Strona pozwana: Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (EUIPO)

Druga strona w postępowaniu przed izbą odwoławczą: Dagniaux (Roubaix, Francja), Compagnie Gervais Danone (Paryż, Francja)

Dane dotyczące postępowania przed EUIPO

Strona składająca wniosek: Druga strona w postępowaniu przed izbą odwoławczą, Compagnie Gervais Danone

Sporny znak towarowy: Graficzny unijny znak towarowy GLACIER DAGNIAUX DEPUIS 1923 w kolorze „tekst i ramka: Pantone niebieski nr 302; tło: Pantone nr 1205c (kremowy)” — unijny znak towarowy nr 896 480

Postępowanie przed EUIPO: Postępowanie w sprawie unieważnienia prawa do znaku

Zaskarżona decyzja: Decyzja Pierwszej Izby Odwoławczej EUIPO z dnia 18 maja 2018 r. w sprawie R 2210/2016-1 i R 2211/2016-1

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—	Zmianę decyzji Pierwszej Izby Odwoławczej Urzędu Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej z dnia 18 maja 2018 r. wydanej w sprawach nr R 2210/2016-1 i R 2211/2016-1;

—	stwierdzenie dopuszczalności odwołania R 2211/2016-1 złożonego przez FLOVAX przed Izbą Odwoławczą Urzędu Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej;

—

uchylenie decyzji Wydziału Unieważnień nr 10417 C przyjętej na podstawie art. 55 ust. 1 rozporządzenia w sprawie unijnego znaku towarowego, w następstwie wniesienia przez Compagnie Gervais Danone wniosku o stwierdzenie wygaśnięcia prawa do znaku, zarejestrowanego w dniu 22 października 2015 r., poprzez oddalenie wspomnianego wniosku w całości;

—	nakazanie Compagnie Gervais Danone uiszczenia na rzecz właściciela znaku towarowego opłaty za unieważnienie i kosztów zastępstwa procesowego określonych na podstawie maksymalnej stawki wskazanej w art. 94 rozporządzenia w sprawie unijnego znaku towarowego.

Podniesione zarzuty

—	Naruszenie art. 70 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2017/1001;

—	naruszenie zasady kontradyktoryjności;

—	naruszenie prawa w zakresie oceny przez Izbę Odwoławczą przesłanek dopuszczalności złożonego przed nią odwołania.

Skarga wniesiona w dniu 12 marca 2019 r. — Koenig & Bauer/EUIPO (we’re on it)

(Sprawa T-156/19)

(2019/C 148/63)

Język postępowania: niemiecki

Strony

Strona skarżąca: Koenig & Bauer AG (Würzburg, Niemcy) (przedstawiciele: adwokaci B. Reinisch, B. Sorg i M. Ringer)

Strona pozwana: Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (EUIPO)

Dane dotyczące postępowania przed EUIPO

Sporny znak towarowy: Zgłoszenie słownego unijnego znaku towarowego we’re on it — zgłoszenie nr 16 983 066

Zaskarżona decyzja: Decyzja Pierwszej Izby Odwoławczej EUIPO z dnia 16 stycznia 2019 r. w sprawie R 1027/2018-1

Żądanie

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—

stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji i jej zmianę w ten sposób, że decyzja EUIPO z dnia 23 kwietnia 2018 r., którą odmówiono rejestracji znaku towarowego nr 16 983 066 zostanie uznana za nieważną, postępowanie w sprawie rejestracji unijnego znaku towarowego nr 16 983 066 będzie kontynuowane, a opłata za odwołanie zostanie zwrócona stronie skarżącej (zgłaszającej sporny znak towarowy);

—	obciążenie EUIPO kosztami postępowania.

Podniesione zarzuty

—	Naruszenie art. 7 ust. 1 lit. b) rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2017/1001;

—	Naruszenie art. 94 ust. 1 zdanie pierwsze rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2017/1001;

—	Naruszenie art. 94 ust. 1 zdanie drugie rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2017/1001.

Postanowienie Sądu z dnia 1 marca 2019 r. — Baradel i in./EFI

(Sprawa T-507/16) (1)

(2019/C 148/64)

Język postępowania: francuski

Prezes dziewiątej izby zarządził wykreślenie sprawy.

---

(1)  Dz.U. C 226 z 3.8.2013 (sprawa początkowo zarejestrowana w Sądzie do spraw Służby Publicznej Unii Europejskiej pod sygn. F-51/13 i przekazana do Sądu Unii Europejskiej w dniu 1.9.2016).

Postanowienie Sądu z dnia 15 lutego 2019 r. — Intercontinental Exchange Holdings/EUIPO — New York Mercantile Exchange (NYMEX BRENT)

(Sprawa T-760/18) (1)

(2019/C 148/65)

Język postępowania: angielski

Prezes ósmej izby zarządził wykreślenie sprawy.

---

(1)  Dz.U. C 93 z 11.3.2019.