15.4.2019

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 139/2

Przydział sędziów do izb

(2019/C 139/02)

W dniu 20 marca 2019 r. zgromadzenie plenarne Sądu, w następstwie objęcia stanowiska sędziego przez R. Frendo, na wniosek Prezesa złożony na podstawie art. 13 § 2 regulaminu postępowania, podjęło decyzję o zmianie decyzji w sprawie przydziału sędziów do izb z dnia 21 września 2016 r. (1), zmienionej decyzjami z dni 8 czerwca 2017 r. (2)., 4 października 2017 r. (3) i 11 października 2018 r. (4), na okres od 20 marca 2019 r. do 31 sierpnia 2019 r. i o dokonaniu następującego przydziału sędziów do izb:

Pierwsza izba powiększona, w składzie pięciu sędziów:

I. Pelikánová, prezes izby, V. Valančius, P. Nihoul, J. Svenningsen i M. Öberg, sędziowie.

Pierwsza izba, w składzie trzech sędziów:

I. Pelikánová, prezes izby;

a)	P. Nihoul i J. Svenningsen, sędziowie;

b)	V. Valančius i M. Öberg, sędziowie.

Druga izba powiększona, w składzie pięciu sędziów:

M. Prek, prezes izby, E. Buttigieg, F. Schalin, B. Berke i M.J. Costeira, sędziowie.

Druga izba, w składzie trzech sędziów:

M. Prek, prezes izby;

a)	F. Schalin i M.J. Costeira, sędziowie;

b)	E. Buttigieg i B. Berke, sędziowie.

Trzecia izba powiększona, w składzie pięciu sędziów:

S. Frimodt Nielsen, prezes izby, V. Kreuschitz, I.S. Forrester, N. Półtorak i E. Perillo, sędziowie.

Trzecia izba, w składzie trzech sędziów:

S. Frimodt Nielsen, prezes izby;

a)	I.S. Forrester i E. Perillo, sędziowie;

b)	V. Kreuschitz i N. Półtorak, sędziowie.

Czwarta izba powiększona, w składzie pięciu sędziów:

H. Kanninen, prezes izby, J. Schwarcz, C. Iliopoulos, L. Calvo-Sotelo Ibáñez-Martín i I. Reine, sędziowie.

Czwarta izba, w składzie trzech sędziów:

H. Kanninen, prezes izby;

a)	J. Schwarcz i C. Iliopoulos, sędziowie;

b)	L. Calvo-Sotelo Ibáñez-Martín i I. Reine, sędziowie.

Piąta izba powiększona, w składzie pięciu sędziów:

D. Gratsias, prezes izby, I. Labucka, A. Dittrich, I. Ulloa Rubio i R. Frendo, sędziowie.

Piąta izba, w składzie trzech sędziów:

D. Gratsias, prezes izby;

a)	A. Dittrich i R. Frendo, sędziowie;

b)	I. Labucka i I. Ulloa Rubio, sędziowie.

Szósta izba powiększona, w składzie pięciu sędziów:

G. Berardis, prezes izby, S. Papasavvas, D. Spielmann, Z. Csehi i O. Spineanu-Matei, sędziowie.

Szósta izba, w składzie trzech sędziów:

G. Berardis, prezes izby;

a)	S. Papasavvas i O. Spineanu-Matei, sędziowie;

b)	D. Spielmann i Z. Csehi, sędziowie.

Siódma izba powiększona, w składzie pięciu sędziów:

V. Tomljenović, prezes izby, E. Bieliūnas, A. Marcoulli, J. Passer i A. Kornezov, sędziowie.

Siódma izba, w składzie trzech sędziów:

V. Tomljenović, prezes izby;

a)	E. Bieliūnas i A. Kornezov, sędziowie;

b)	E. Bieliūnas i A. Marcoulli, sędziowie;

c)	A. Marcoulli i A. Kornezov, sędziowie.

Ósma izba powiększona, w składzie pięciu sędziów:

A. Collins, prezes izby, M. Kancheva, R. Barents, J. Passer i G. De Baere, sędziowie.

Ósma izba, w składzie trzech sędziów:

A. Collins, prezes izby;

a)	R. Barents i J. Passer, sędziowie;

b)	M. Kancheva i G. De Baere, sędziowie.

Dziewiąta izba powiększona, w składzie pięciu sędziów:

S. Gervasoni, prezes izby, L. Madise, R. da Silva Passos, K. Kowalik-Bańczyk i C. Mac Eochaidh, sędziowie.

Dziewiąta izba, w składzie trzech sędziów:

S. Gervasoni, prezes izby;

a)	L. Madise i R. da Silva Passos, sędziowie;

b)	K. Kowalik-Bańczyk i C. Mac Eochaidh, sędziowie.

(1) Dz.U. 2016 C 392, s. 2.

(2) Dz.U. 2017 C 213, s. 2.

(3) Dz.U. 2017 C 382, s. 2.

(4) Dz.U. 2018, C 408, s. 2.

15.4.2019

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 139/5

Wyrok Trybunału (wielka izba) z dnia 26 lutego 2019 r. (wnioski o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożone przez Østre Landsret, Vestre Landsret — Dania) — N Luxembourg 1 (C-115/16), X Denmark A/S (C-118/16), C Danmark I (C-119/16), Z Denmark ApS (C-299/16)/Skatteministeriet

(Sprawy połączone C-115/16, C-118/16, C-119/16 i C-299/16) (1)

(Odesłanie prejudycjalne - Zbliżanie ustawodawstw - Wspólny system opodatkowania stosowany do odsetek i należności licencyjnych pomiędzy powiązanymi spółkami z różnych państw członkowskich - Dyrektywa 2003/49/WE - Właściciel odsetek oraz należności licencyjnych - Artykuł 5 - Nadużycie prawa - Spółka mająca siedzibę w jednym państwie członkowskim i wypłacająca odsetki spółce powiązanej mającej siedzibę w innym państwie członkowskim, które to odsetki są następnie przekazywane, w całości lub prawie w całości, poza terytorium Unii Europejskiej - Spółka zależna podlegająca obowiązkowi poboru podatku u źródła z tytułu odsetek)

(2019/C 139/03)

Język postępowania: duński

Sądy odsyłające

Østre Landsret, Vestre Landsret

Strony w postępowaniach głównych

Strony skarżące: N Luxembourg 1 (C-115/16), X Denmark A/S (C-118/16), C Danmark I (C-119/16), Z Denmark ApS (C-299/16)

Strona przeciwna: Skatteministeriet

Sentencja

1)	Sprawy C-115/16, C-118/16, C-119/16 i C-299/16 zostają połączone do celów wydania wyroku.

Artykuł 1 ust. 1 dyrektywy Rady 2003/49/WE z dnia 3 czerwca 2003 r. w sprawie wspólnego systemu opodatkowania stosowanego do odsetek oraz należności licencyjnych między powiązanymi spółkami różnych państw członkowskich w związku z art. 1 ust. 4 tej dyrektywy należy interpretować w ten sposób, że przewidziane przez ten przepis zwolnienie płatności odsetek z wszelkich podatków jest zastrzeżone wyłącznie do właścicieli takich odsetek, czyli podmiotów, które rzeczywiście korzystają z tych odsetek pod względem ekonomicznym i które dysponują zatem uprawnieniem do swobodnego decydowania o ich przeznaczeniu.

Dowód istnienia praktyki stanowiącej nadużycie wymaga z jednej strony zaistnienia ogółu obiektywnych okoliczności, z których wynika, że pomimo formalnego poszanowania przesłanek przewidzianych w uregulowaniu Unii cel, jakiemu służy to uregulowanie, nie został osiągnięty, a z drugiej strony — wystąpienia subiektywnego elementu w postaci woli uzyskania korzyści wynikającej z uregulowania Unii poprzez sztuczne stworzenie warunków wymaganych dla jej uzyskania. Spełnienie się szeregu przesłanek może potwierdzać istnienie nadużycia prawa, pod warunkiem że przesłanki te są obiektywne i spójne. Takimi przesłankami mogą być, w szczególności, istnienie spółek pośredniczących niemających gospodarczego uzasadnienia oraz czysto formalny charakter struktury grupy spółek, konstrukcji finansowych i pożyczek. Okoliczność, że państwo członkowskie, z którego pochodzą odsetki, zawarło umowę z państwem trzecim, którego rezydentem jest spółka będąca właścicielem tych odsetek, nie ma wpływu na ewentualne stwierdzenie nadużycia prawa.

4)	W celu odmowy uznania danej spółki za właściciela odsetek lub wykazania istnienia nadużycia prawa organ krajowy nie jest zobowiązany do zidentyfikowania podmiotu lub podmiotów, których uważa za właścicieli tych odsetek.

Artykuł 3 lit. a) dyrektywy 2003/49 należy interpretować w ten sposób, że société en commandite par actions (SCA) (spółki komandytowo-akcyjnej) zarejestrowanej jako société d’investissement en capital à risque (SICAR) (spółka inwestycyjna o kapitale podwyższonego ryzyka) prawa luksemburskiego nie można uznać za spółkę państwa członkowskiego w rozumieniu rzeczonej dyrektywy mogącą skorzystać ze zwolnienia przewidzianego w art. 1 ust. 1 tej dyrektywy, jeżeli — czego sprawdzenie należy do sądu odsyłającego — odsetki otrzymane przez rzeczony SICAR, w sytuacji takiej jak rozpatrywana w postępowaniu głównym, są zwolnione z impôt sur les revenus des collectivités (podatku dochodowego od osób prawnych) w Luksemburgu.

W sytuacji, w której przewidziany w dyrektywie 2003/49 system zwolnienia z podatku u źródła z tytułu odsetek wypłacanych przez spółkę będącą rezydentem w państwie członkowskim spółce będącej rezydentem w innym państwie członkowskim nie ma zastosowania ze względu na stwierdzenie istnienia oszustwa lub nadużycia w rozumieniu art. 5 tej dyrektywy, nie można powołać się na zastosowanie swobód zagwarantowanych przez traktat FUE w celu zakwestionowania uregulowania pierwszego państwa członkowskiego dotyczącego opodatkowania tych odsetek.

Poza taką sytuacją art. 63 TFUE należy interpretować w ten sposób, że:

—

nie stoi on co do zasady na przeszkodzie uregulowaniu krajowemu, zgodnie z którym spółka będąca rezydentem, płacąca odsetki spółce niebędącej rezydentem, jest zobowiązana do pobrania podatku u źródła z tytułu tych odsetek, podczas gdy taki obowiązek nie spoczywa na tej spółce będącej rezydentem, jeżeli spółka otrzymująca odsetki również jest spółką będącą rezydentem, ale stoi na przeszkodzie uregulowaniu krajowemu przewidującemu taki podatek u źródła w przypadku płatności odsetek przez spółkę będącą rezydentem na rzecz spółki niebędącej rezydentem, podczas gdy spółka będąca rezydentem, która otrzymuje odsetki od innej spółki będącej rezydentem, nie podlega obowiązkowi zapłaty zaliczki na podatek dochodowy od osób prawnych przez pierwsze dwa lata opodatkowania, a zatem jest zobowiązana do zapłaty tego podatku w związku z tymi odsetkami dopiero w terminie znacznie dłuższym niż w przypadku tego podatku u źródła;

—

stoi on na przeszkodzie uregulowaniu krajowemu, które nakłada na spółkę będącą rezydentem, zobowiązaną do pobrania podatku u źródła z tytułu odsetek wypłacanych przez nią na rzecz spółki niebędącej rezydentem, w przypadku zwłoki w zapłacie tego podatku obowiązek uiszczenia odsetek za zwłokę o wyższej stawce niż stawka odsetek, która ma zastosowanie w przypadku zwłoki w zapłacie podatku dochodowego od osób prawnych, nałożonego między innymi na odsetki otrzymywane przez spółkę będącą rezydentem od innej spółki będącej rezydentem;

—

stoi on na przeszkodzie uregulowaniu krajowemu przewidującemu, że gdy spółka będąca rezydentem podlega obowiązkowi pobrania podatku u źródła z tytułu odsetek, jakie płaci spółce niebędącej rezydentem, nie uwzględnia się wydatków w postaci odsetek, bezpośrednio związanych z daną działalnością udzielania pożyczek, które to wydatki ta ostatnia spółka poniosła, podczas gdy zgodnie z tym uregulowaniem krajowym takie wydatki mogą zostać odliczone przez spółkę będącą rezydentem, która otrzymuje odsetki od innej spółki będącej rezydentem, w ramach ustalania dochodu podlegającego opodatkowaniu.

(1) Dz.U. C 270 z 25.7.2016.

Dz.U. C 279 z 1.8.2016.

15.4.2019

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 139/7

Wyrok Trybunału (wielka izba) z dnia 26 lutego 2019 r. (wnioski o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożone przez Østre Landsret — Dania) — Skatteministeriet/T Danmark (C-116/16), Y Denmark Aps (C-117/16)

(Sprawy połączone C-116/16 i C-117/16) (1)

(Odesłanie prejudycjalne - Zbliżanie ustawodawstw - Wspólny system opodatkowania stosowany w przypadku spółek dominujących i spółek zależnych różnych państw członkowskich - Dyrektywa 90/435/EWG - Zwolnienie zysków wypłaconych przez spółki państwa członkowskiego na rzecz spółek innych państw członkowskich - Właściciel wypłaconych zysków - Nadużycie prawa - Spółka mająca siedzibę w jednym państwie członkowskim i wypłacająca dywidendy spółce powiązanej mającej siedzibę w innym państwie członkowskim, które to dywidendy są następnie przekazywane, w całości lub prawie w całości, poza terytorium Unii Europejskiej - Spółka zależna podlegająca obowiązkowi poboru podatku u źródła z tytułu zysków)

(2019/C 139/04)

Język postępowania: duński

Sąd odsyłający

Østre Landsret

Strony w postępowaniach głównych

Strona skarżąca: Skatteministeriet

Strony przeciwne: T Danmark (C-116/16), Y Denmark Aps (C-117/16)

Sentencja

1)	Sprawy C-116/16 i C-117/16 zostają połączone do celów wydania wyroku.

Ogólną zasadę prawa Unii, zgodnie z którą podmioty prawa nie mogą powoływać się na przepisy prawa Unii w sposób noszący znamiona oszustwa lub nadużycia, należy interpretować w ten sposób, że w przypadku praktyk stanowiących oszustwo lub nadużycie władze i sądy krajowe powinny odmówić podatnikowi możliwości skorzystania z przewidzianego w art. 5 dyrektywy Rady 90/435/EWG z dnia 23 lipca 1990 r. w sprawie wspólnego systemu opodatkowania stosowanego w przypadku spółek dominujących i spółek zależnych różnych państw członkowskich, zmienionej dyrektywą Rady 2003/123/WE z dnia 22 grudnia 2003 r., zwolnienia z podatku u źródła z tytułu zysków wypłaconych spółce dominującej przez jej spółkę zależną nawet w braku przepisów prawa krajowego lub postanowień umownych przewidujących taką odmowę.

4)	W celu odmowy uznania danej spółki za właściciela dywidend lub wykazania istnienia nadużycia prawa organ krajowy nie jest zobowiązany do zidentyfikowania podmiotu lub podmiotów, których uważa za właścicieli tych dywidend.

W sytuacji, w której przewidziany w dyrektywie 90/435, zmienionej dyrektywą 2003/123, system zwolnienia z podatku u źródła z tytułu dywidend wypłacanych przez spółkę będącą rezydentem w państwie członkowskim spółce będącej rezydentem w innym państwie członkowskim nie ma zastosowania ze względu na stwierdzenie istnienia oszustwa lub nadużycia w rozumieniu art. 1 ust. 2 tej dyrektywy, nie można powołać się na zastosowanie swobód zagwarantowanych przez traktat FUE w celu zakwestionowania uregulowania pierwszego państwa członkowskiego dotyczącego opodatkowania tych dywidend.

(1) Dz.U. C 270 z 25.7.2016.

15.4.2019

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 139/8

Wyrok Trybunału (trzecia izba) z dnia 28 lutego 2019 r. — Rada Unii Europejskiej/Growth Energy, Renewable Fuels Association, Komisja Europejska, ePURE, de Europese Producenten Unie van Hernieuwbare Ethanol

(Sprawa C-465/16 P) (1)

(Odwołanie - Dumping - Rozporządzenie wykonawcze (UE) nr 157/2013 - Przywóz bioetanolu pochodzącego ze Stanów Zjednoczonych Ameryki - Ostateczne cło antydumpingowe - Ogólnokrajowy margines dumpingu - Skarga o stwierdzenie nieważności - Stowarzyszenia reprezentujące producentów nieeksportujących oraz przedsiębiorstwa handlowe/przedsiębiorstwa zajmujące się mieszaniem - Legitymacja procesowa - Bezpośrednie oddziaływanie - Indywidualne oddziaływanie)

(2019/C 139/05)

Język postępowania: angielski

Strony

Wnosząca odwołanie: Rada Unii Europejskiej (przedstawiciele: S. Boelaert, pełnomocnik, wspierany przez N. Tuominena, avocată)

Pozostali uczestnicy postępowania: Growth Energy, Renewable Fuels Association (przedstawiciele: P. Vander Schueren, advocaat, wspierana przez N. Mizulina i M. Peristeraki, avocats), Komisja Europejska (przedstawiciele: T. Maxian Rusche i M. França, pełnomocnicy), ePURE, de Europese Producenten Unie van Hernieuwbare Ethanol (przedstawiciele: O. Prost i A. Massot, avocats)

Sentencja

Wyrok Sądu Unii Europejskiej z dnia 9 czerwca 2016 r., Growth Energy i Renewable Fuels Association/Rada (T-276/13, EU:T:2016:340), zostaje uchylony z wyjątkiem części, w której Sąd oddalił skargę wniesioną przez Growth Energy i Renewable Fuels Association w imieniu własnym jako zainteresowane strony w postępowaniu.

2)	Skarga o stwierdzenie nieważności wniesiona przez Growth Energy i Renewable Fuels Association zostaje odrzucona jako niedopuszczalna w zakresie, w jakim wniosły one tę skargę jako przedstawiciele reprezentujący interesy amerykańskich producentów bioetanolu objętych próbą.

Sprawa zostaje przekazana Sądowi Unii Europejskiej w celu wydania przez Sąd rozstrzygnięcia w przedmiocie skargi o stwierdzenie nieważności wniesionej przez Growth Energy i Renewable Fuels Association w zakresie, w jakim wniosły one tę skargę jako przedstawiciele reprezentujący interesy przedsiębiorstw handlowych/przedsiębiorstw zajmujących się mieszaniem, Murexu i CHS.

4)	Rozstrzygnięcie o kosztach nastąpi w orzeczeniu kończącym postępowanie w sprawie.

(1) Dz.U. C 402 z 31.10.2016.

15.4.2019

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 139/9

Wyrok Trybunału (trzecia izba) z dnia 28 lutego 2019 r. — Rada Unii Europejskiej/Marquis Energy LLC, Komisja Europejska, ePURE, de Europese Producenten Unie van Hernieuwbare Ethanol

(Sprawa C-466/16 P) (1)

(2019/C 139/06)

Język postępowania: angielski

Strony

Wnosząca odwołanie: Rada Unii Europejskie (przedstawiciel: S. Boelaert, pełnomocnik, wspierany przez N. Tuominena, avocată)

Pozostali uczestnicy postępowania: Marquis Energy LLC (przedstawiciele: P. Vander Schueren, wspierana przez N. Mizulina i M. Peristeraki, avocats), Komisja Europejska (przedstawiciele: T. Maxian Rusche i M. França, pełnomocnicy), ePURE, de Europese Producenten Unie van Hernieuwbare Ethanol (przedstawiciele: O. Prost i A. Massot, avocats)

Sentencja

1)	Wyrok Sądu Unii Europejskiej z dnia 9 czerwca 2016 r., Marquis Energy/Rada (T-277/13, niepublikowany, EU:T:2016:343), zostaje uchylony.

2)	Skarga o stwierdzenie nieważności wniesiona przez Marquis Energy LLC zostaje odrzucona jako niedopuszczalna.

3)	Marquis Energy LLC pokrywa, poza własnymi kosztami, koszty poniesione przez Radę Unii Europejskiej zarówno w postępowaniu w pierwszej instancji, jak i w postępowaniu odwoławczym.

4)	Komisja Europejska pokrywa własne koszty zarówno w postępowaniu w pierwszej instancji, jak i w postępowaniu odwoławczym.

(1) Dz.U. C 402 z 31.10.2016.

15.4.2019

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 139/10

Wyrok Trybunału (wielka izba) z dnia 26 lutego 2019 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Bundesfinanzhof — Niemcy) — X-GmbH/Finanzamt Stuttgart — Körperschaften

(Sprawa C-135/17) (1)

(Odesłanie prejudycjalne - Swobodny przepływ kapitału - Przepływ kapitału pomiędzy państwami członkowskimi i państwami trzecimi - Klauzula standstill - Uregulowania krajowe państwa członkowskiego dotyczące spółek pośrednich z siedzibą w państwach trzecich - Zmiana tych uregulowań, a następnie przywrócenie uregulowań obowiązujących wcześniej - Dochody spółki z siedzibą w państwie trzecim uzyskane z faktu posiadania wierzytelności wobec spółki mającej siedzibę w państwie członkowskim - Włączenie takich dochodów do podstawy opodatkowania podatnika mającego rezydencję podatkową w państwie członkowskim - Ograniczenie swobody przepływu kapitału - Względy uzasadniające)

(2019/C 139/07)

Język postępowania: niemiecki

Sąd odsyłający

Bundesfinanzhof

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: X-GmbH

Druga strona postępowania: Finanzamt Stuttgart — Körperschaften

Sentencja

Klauzulę standstill przewidzianą w art. 64 ust. 1 TFUE należy interpretować w ten sposób, że art. 63 ust. 1 TFUE nie wyklucza stosowania ograniczenia w przepływie kapitału do lub z państw trzecich, gdy ten przepływ dotyczy inwestycji bezpośrednich, a owo ograniczenie istniało co do istoty w dniu 31 grudnia 1993 r. na podstawie uregulowań państwa członkowskiego, mimo że jego zakres rozszerzono po tej dacie na udziały, które nie dotyczą inwestycji bezpośrednich.

Klauzulę standstill przewidzianą w art. 64 ust. 1 TFUE należy interpretować w ten sposób, że zakaz zawarty w art. 63 ust. 1 TFUE ma zastosowanie do ograniczenia w przepływie kapitału do lub z państw trzecich, dotyczącym inwestycji bezpośrednich, jeżeli krajowe uregulowania podatkowe leżące u podstaw tego ograniczenia zostały istotnie zmienione po dniu 31 grudnia 1993 r. wskutek przyjęcia ustawy, która weszła w życie, lecz została zastąpiona — zanim jeszcze zaczęto ją stosować w praktyce — przez uregulowania identyczne w swej istocie z uregulowaniami, które obowiązywały w dniu 31 grudnia 1993 r., chyba że stosowanie tej ustawy odroczono na podstawie prawa krajowego, tak że pomimo jej wejścia w życie nie obowiązywała ona w zakresie transgranicznego przepływu kapitału, o którym mowa w art. 64 ust. 1 TFUE, co powinien zbadać sąd odsyłający.

Artykuł 63 ust. 1 TFUE należy interpretować w ten sposób, że nie stoi on na przeszkodzie uregulowaniom państwa członkowskiego, zgodnie z którymi dochody, których spółka z siedzibą w państwie trzecim nie uzyskała w ramach własnej działalności, takie jak dochody zakwalifikowane jako „dochody pośrednie mające charakter inwestycji kapitałowych” w rozumieniu tych uregulowań, zostają włączone, proporcjonalnie do posiadanych udziałów, do podstawy opodatkowania podatnika będącego rezydentem tego państwa członkowskiego, jeżeli ów podatnik posiada co najmniej 1 % udziałów w rzeczonej spółce i jeżeli dochody te są objęte w tym państwie trzecim niższą stawką opodatkowania niż stawka obowiązująca w danym państwie członkowskim, chyba że istnieją ramy prawne przewidujące w szczególności zobowiązania umowne upoważniające krajowe organy podatkowe tego państwa członkowskiego do skontrolowania w stosownym przypadku prawdziwości informacji dotyczących tej spółki, przekazanych w celu wykazania, że udział wspomnianego podatnika w owej spółce nie stanowi sztucznego rozwiązania.

(1) Dz.U. C 221 z 10.7.2017.

15.4.2019

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 139/11

Wyrok Trybunału (dziewiąta izba) z dnia 28 lutego 2019 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Högsta förvaltningsdomstolen — Szwecja) — Konkurrensverket/SJ AB

(Sprawa C-388/17) (1)

(Odesłanie prejudycjalne - Procedury udzielania zamówień w sektorze transportu - Dyrektywa 2004/17/WE - Zakres stosowania - Artykuł 5 - Działalność obejmująca dostawy lub obsługę sieci świadczących usługi dla odbiorców publicznych w dziedzinie transportu kolejowego - Udzielenie przez krajowe kolejowe przedsiębiorstwo publiczne świadczące usługi transportowe zamówienia dotyczącego umów na usługi sprzątania pociągów należących do tego przedsiębiorstwa - Brak publikacji uprzedniego ogłoszenia o zamówieniu)

(2019/C 139/08)

Język postępowania: szwedzki

Sąd odsyłający

Högsta förvaltningsdomstolen

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: Konkurrensverket

Strona pozwana: SJ AB

Sentencja

Artykuł 5 ust. 1 akapit drugi dyrektywy 2004/17/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 31 marca 2004 r. koordynującej procedury udzielania zamówień przez podmioty działające w sektorach gospodarki wodnej, energetyki, transportu i usług pocztowych, należy interpretować w ten sposób, że stwierdza się istnienie sieci w obszarze usług transportu kolejowego w rozumieniu tego przepisu, gdy usługi transportowe są świadczone zgodnie z przepisami ustawodawstwa krajowego stanowiącego transpozycję dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2012/34/UE z dnia 21 listopada 2012 r. w sprawie utworzenia jednolitego europejskiego obszaru kolejowego, na infrastrukturze kolejowej zarządzanej przez organ krajowy, który dokonuje alokacji zdolności przepustowej tej infrastruktury, nawet jeśli organ ten jest zobowiązany do realizacji wniosków przedsiębiorstw kolejowych dopóty, dopóki nie zostaną osiągnięte granice tej zdolności przepustowej.

Artykuł 5 ust. 1 akapit pierwszy dyrektywy 2004/17 należy interpretować w ten sposób, że działalność prowadzona przez przedsiębiorstwo kolejowe, które świadczy usługi transportu dla ogółu odbiorców, wykonując swoje prawo do korzystania z sieci kolejowej, stanowi „obsługę sieci” w rozumieniu tej dyrektywy.

(1) Dz.U. C 293 z 4.9.2017.

15.4.2019

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 139/12

Wyrok Trybunału (wielka izba) z dnia 26 lutego 2019 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Cour administrative d’appel de Versailles — Francja) — Oeuvre d’assistance aux bêtes d’abattoirs (OABA)/Ministre de l'Agriculture et de l’Alimentation, Bionoor, Ecocert France, Institut national de l’origine et de la qualité (INAO)

(Sprawa C-497/17) (1)

(Odesłanie prejudycjalne - Artykuł 13 TFUE - Dobrostan zwierząt - Rozporządzenie (WE) nr 1099/2009 - Ochrona zwierząt podczas ich uśmiercania - Szczególne metody uboju wymagane przez obrzędy religijne - Rozporządzenie (WE) nr 834/2007 - Artykuł 3 i art. 14 ust. 1 lit. b) ppkt (viii) - Zgodność z produkcją ekologiczną - Rozporządzenie (WE) nr 889/2008 - Artykuł 57 akapit pierwszy - Logo produkcji ekologicznej Unii Europejskiej)

(2019/C 139/09)

Język postępowania: francuski

Sąd odsyłający

Cour administrative d’appel de Versailles

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: Oeuvre d’assistance aux bêtes d’abattoirs (OABA)

Strona pozwana: Ministre de l’Agriculture et de l’Alimentation, Bionoor, Ecocert France, Institut national de l’origine et de la qualité (INAO)

Sentencja

Rozporządzenie Rady (WE) nr 834/2007 z dnia 28 czerwca 2007 r. w sprawie produkcji ekologicznej i znakowania produktów ekologicznych i uchylające rozporządzenie (EWG) nr 2092/91, a w szczególności jego art. 3 i art. 14 ust. 1 lit. b) ppkt (viii), odczytywane w świetle art. 13 TFUE, należy interpretować w ten sposób, że nie zezwala ono na umieszczanie logo produkcji ekologicznej Unii Europejskiej, o którym mowa w art. 57 akapit pierwszy rozporządzenia Komisji (WE) nr 889/2008 z dnia 5 września 2008 r. ustanawiającego szczegółowe zasady wdrażania rozporządzenia nr 834/2007, zmienionego rozporządzeniem (UE) nr 271/2010 z dnia 24 marca 2010 r., na produktach pochodzących ze zwierząt poddanych ubojowi rytualnemu bez uprzedniego ogłuszenia, przeprowadzanemu w warunkach określonych w rozporządzeniu Rady (WE) nr 1099/2009 z dnia 24 września 2009 r. w sprawie ochrony zwierząt podczas ich uśmiercania, w szczególności w jego art. 4 ust. 4.

(1) Dz.U. C 347 z 16.10.2017.

15.4.2019

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 139/13

Wyrok Trybunału (dziewiąta izba) z dnia 28 lutego 2019 r. — Groupe Léa Nature/Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (EUIPO), Debonair Trading Internacional Lda

(Sprawa C-505/17 P) (1)

(Odwołanie - Znak towarowy Unii Europejskiej - Rozporządzenie (WE) nr 207/2009 - Artykuł 8 ust. 1 lit. b) i art. 8 ust. 5 - Graficzny znak towarowy zawierający elementy słowne „SO’BiO ētic” - Słowne i graficzne wspólnotowe i krajowe znaki towarowe zawierające element słowny „SO…?” - Sprzeciw właściciela - Odmowa rejestracji)

(2019/C 139/10)

Język postępowania: angielski

Strony

Wnoszący odwołanie: Groupe Léa Nature (przedstawiciel: adwokat E. Baud)

Druga strona postępowania: Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (EUIPO) (przedstawiciele: K. Markakis i D. Botis, pełnomocnicy), Debonair Trading Internacional Lda (przedstawiciel: T. Alkin, barrister)

Sentencja

1)	Odwołanie zostaje w części odrzucone, a w pozostałym zakresie oddalone.

2)	Groupe Léa Nature SA pokrywa, poza własnymi kosztami, koszty poniesione przez Debonair Trading Internacional Lda i Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (EUIPO).

(1) Dz.U. C 437 z 18.12.2017.

15.4.2019

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 139/13

Wyrok Trybunału (druga izba) z dnia 27 lutego 2019 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Supremo Tribunal Administrativo — Portugalia) — Associação Peço a Palavra i in./Conselho de Ministros

(Sprawa C-563/17) (1)

(Odesłanie prejudycjalne - Swoboda przedsiębiorczości - Rozporządzenie (WE) nr 1008/2008 - Przedsiębiorstwo transportu lotniczego - Postępowanie reprywatyzacyjne - Sprzedaż akcji reprezentujących do 61 % kapitału zakładowego - Warunki - Obowiązek utrzymywania siedziby i rzeczywistego zarządu w danym państwie członkowskim - Obowiązki użyteczności publicznej - Obowiązek utrzymywania i rozwoju istniejącego krajowego centrum operacyjnego (hub)

(2019/C 139/11)

Język postępowania: portugalski

Sąd odsyłający

Supremo Tribunal Administrativo

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: Associação Peço a Palavra, João Carlos Constantino Pereira Osório, Maria Clara Marques Pires Sarmento Franco, Sofia da Silva Santos Arauz, Maria João Galhardas Fitas

Strona pozwana: Conselho de Ministros

przy udziale: Parpública — Participações Públicas SGPS SA, TAP — Transportes Aéreos Portugueses SGPS SA

Sentencja

Dyrektywę 2006/123/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 12 grudnia 2006 r. dotyczącą usług na rynku wewnętrznym należy interpretować w ten sposób, iż nie jest ona właściwa dla celów badania zgodności z prawem Unii niektórych wymogów dotyczących działalności wykonywanej przez spółkę transportu lotniczego nałożonych na nabywcę udziału kwalifikowanego w kapitale zakładowym tej spółki, a w szczególności wymogu, zgodnie z którym jest on zobowiązany do wykonywania obowiązków użyteczności publicznej, a także utrzymania i rozwoju krajowego centrum operacyjnego (hub) tej spółki.

Artykuł 49 TFUE należy interpretować w ten sposób, że nie sprzeciwia się on temu, aby w specyfikacji warunków zamówienia regulującej warunki, jakim podlega postępowanie reprywatyzacyjne spółki transportu lotniczego, zostały zawarte:

—	wymóg nakładający na nabywcę udziału stanowiącego przedmiot wspomnianego postępowania reprywatyzacyjnego obowiązek posiadania zdolności gwarantującej wykonanie obowiązków użyteczności publicznej ciążących na owej spółce transportu lotniczego, oraz

—

wymóg nakładający na owego nabywcę obowiązek utrzymania siedziby i rzeczywistego zarządu wspomnianej spółki transportu lotniczego w danym państwie członkowskim, o ile przeniesienie głównego przedsiębiorstwa tej spółki poza to państwo członkowskie wiązałoby się dla niej z utratą praw przewozowych, przyznanych jej przez bilateralne umowy zawarte pomiędzy wspomnianym państwem członkowskim a państwami trzecimi, z którymi państwo to łączą szczególne więzi historyczne, kulturalne i społeczne, czego zweryfikowanie należy do sądu odsyłającego.

Artykuł 49 TFUE należy interpretować w ten sposób, iż sprzeciwia się on temu, aby w specyfikacji warunków zamówienia znajdował się wymóg zapewnienia przez nabywcę wspomnianego udziału utrzymania i rozwoju istniejącego krajowego centrum operacyjnego (hub).

(1) Dz.U. C 424 z 11.12.2017.

15.4.2019

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 139/14

Wyrok Trybunału (trzecia izba) z dnia 28 lutego 2019 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Lietuvos vyriausiasis administracinis teismas — Litwa) — „Bene Factum” UAB/Valstybinė mokesčių inspekcija prie Lietuvos Respublikos finansų ministerijos

(Sprawa C-567/17) (1)

(Odesłanie prejudycjalne - Postanowienia podatkowe - Podatki akcyzowe - Dyrektywa 92/83/EWG - Artykuł 27 ust. 1 lit. b) - Zwolnienia - Pojęcie „produktów nieprzeznaczonych do spożycia przez ludzi” - Kryteria oceny)

(2019/C 139/12)

Język postępowania: litewski

Sąd odsyłający

Lietuvos vyriausiasis administracinis teismas

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: –„Bene Factum” UAB

Strona przeciwna: Valstybinė mokesčių inspekcija prie Lietuvos Respublikos finansų ministerijos

Sentencja

Artykuł 27 ust. 1 lit. b) dyrektywy Rady 92/83/EWG z dnia 19 października 1992 r. w sprawie harmonizacji struktury podatków akcyzowych od alkoholu i napojów alkoholowych należy interpretować w ten sposób, że znajduje on zastosowanie do alkoholu etylowego skażonego zgodnie z wymogami państwa członkowskiego, zawartego w produktach kosmetycznych lub środkach higieny jamy ustnej, które, choć nie są przeznaczone jako takie do spożycia przez ludzi, są jednak spożywane jako napoje alkoholowe przez niektóre osoby.

Artykuł 27 ust. 1 lit. b) dyrektywy 92/83 należy interpretować w ten sposób, że ma on zastosowanie do alkoholu etylowego skażonego zgodnie z wymogami państwa członkowskiego, zawartego w produktach kosmetycznych lub środkach higieny jamy ustnej, które, choć nie są przeznaczone jako takie do spożycia przez ludzi, są spożywane jako napoje alkoholowe przez niektóre osoby, jeżeli podmiot dokonujący przywozu tych produktów z danego państwa członkowskiego w celu umożliwienia w państwie członkowskim przeznaczenia ich dystrybucji przez inne osoby na rzecz konsumentów końcowych, wie, że są one również spożywane jako napoje alkoholowe, i zleca ich produkcję oraz etykietowanie, biorąc tę okoliczność pod uwagę w celu zwiększenia sprzedaży

(1) Dz.U. C 402 z 27.11.2017.

15.4.2019

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 139/15

Wyrok Trybunału (druga izba) z dnia 28 lutego 2019 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Arbeits- und Sozialgericht Wien — Austria) — BUAK Bauarbeiter-Urlaubs- u. Abfertigungskasse/Gradbeništvo Korana d.o.o.

(Sprawa C-579/17) (1)

(Odesłanie prejudycjalne - Współpraca sądowa w sprawach cywilnych - Rozporządzenie (UE) nr 1215/2012 - Artykuł 1 ust. 1 - Zakres stosowania - Sprawy cywilne i handlowe - Artykuł 1 ust. 2 - Dziedziny wyłączone - Zabezpieczenie społeczne - Artykuł 53 - Wniosek o wydanie zaświadczenia potwierdzającego wykonalność orzeczenia wydanego przez sąd wydania - Wyrok dotyczący powództwa organu zabezpieczenia społecznego o zapłatę przez pracodawcę składek z tytułu wynagrodzenia urlopowego w związku z delegowaniem przez niego pracowników - Wykonywanie działalności orzeczniczej przez sąd, do którego wniesiono powództwo)

(2019/C 139/13)

Język postępowania: niemiecki

Sąd odsyłający

Arbeits- und Sozialgericht Wien

Strony w postępowaniu głównym

Strona powodowa: BUAK Bauarbeiter-Urlaubs- u. Abfertigungskasse

Strona pozwana: Gradbeništvo Korana d.o.o.

Sentencja

Wykładni art. 1 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1215/2012 z dnia 12 grudnia 2012 r. w sprawie jurysdykcji i uznawania orzeczeń sądowych oraz ich wykonywania w sprawach cywilnych i handlowych należy dokonywać w ten sposób, że powództwo podmiotu zbiorowego prawa publicznego o zapłatę przez pracodawcę składek z tytułu wynagrodzenia urlopowego w związku z delegowaniem przez tego pracodawcę do państwa członkowskiego pracowników niemających w tym państwie zwykłego miejsca pracy lub w związku z wynajmem pracowników do tego państwa członkowskiego lub o zapłatę przez pracodawcę mającego siedzibę poza terytorium tego państwa członkowskiego w związku z zatrudnieniem pracowników mających zwykłe miejsce pracy w tym państwie wchodzi w zakres stosowania tego rozporządzenia, o ile normy regulujące takie powództwo nie stanowią odstępstw od przepisów prawa powszechnego, a w szczególności nie wyłączają możliwości skontrolowania przez sąd, do którego wniesiono to powództwo, prawidłowości danych, w oparciu o które stwierdzono istnienie wspomnianego roszczenia, czego zweryfikowanie należy do sądu odsyłającego.

(1) Dz.U. C 424 z 11.12.2017.

15.4.2019

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 139/16

Wyrok Trybunału (wielka izba) z dnia 26 lutego 2019 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Finanzgericht Baden-Württemberg — Niemcy) — Martin Wächtler/Finanzamt Konstanz

(Sprawa C-581/17) (1)

(Odesłanie prejudycjalne - Umowa między Wspólnotą Europejską a Konfederacją Szwajcarską w sprawie swobodnego przepływu osób - Przeniesienie miejsca zamieszkania osoby fizycznej z państwa członkowskiego do Szwajcarii - Opodatkowanie niezrealizowanych zysków kapitałowych z tytułu udziałów w spółce - Podatki bezpośrednie - Swobodny przepływ osób prowadzących działalność na własny rachunek - Równość traktowania)

(2019/C 139/14)

Język postępowania: niemiecki

Sąd odsyłający

Finanzgericht Baden-Württemberg

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: Martin Wächtler

Druga strona postępowania: Finanzamt Konstanz

Sentencja

Postanowienia umowy między Wspólnotą Europejską i jej państwami członkowskimi, z jednej strony, a Konfederacją Szwajcarską, z drugiej strony, w sprawie swobodnego przepływu osób, podpisanej w Luksemburgu w dniu 21 czerwca 1999 r., należy interpretować w ten sposób, że sprzeciwiają się one obowiązywaniu systemu opodatkowania państwa członkowskiego, który w sytuacji, gdy obywatel państwa członkowskiego — osoba fizyczna — prowadzący działalność gospodarczą na terytorium Szwajcarii, przenosi swoje miejsce zamieszkania z państwa członkowskiego, którego system podatkowy jest rozpatrywany, do Konfederacji Szwajcarskiej, przewiduje pobranie w chwili tego przeniesienia podatku należnego od niezrealizowanych zysków związanych z udziałami w spółce posiadanymi przez tego obywatela, podczas gdy w przypadku zachowania miejsca zamieszkania w tym samym państwie członkowskim pobór podatku następuje dopiero w chwili zrealizowania zysków kapitałowych, czyli przy zbyciu danych udziałów.

(1) Dz.U. C 13 z 15.1.2018.

15.4.2019

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 139/17

Wyrok Trybunału (pierwsza izba) z dnia 27 lutego 2019 r. — Republika Grecka/Komisja Europejska

(Sprawa C-670/17 P) (1)

(Odwołanie - Europejski Fundusz Orientacji i Gwarancji Rolnej (EFOGR) - Sekcja Orientacji - Zmniejszenie pomocy finansowej - Rozporządzenie (WE) nr 1260/1999 - Program operacyjny - Korekty finansowe - Artykuł 39 - Podstawa prawna - Przepisy przejściowe)

(2019/C 139/15)

Język postępowania: grecki

Strony

Wnoszący odwołanie: Republika Grecka (przedstawiciele: G. Kanellopoulos, A. Vasilopoulou i I. Pachi, pełnomocnicy)

Druga strona postępowania: Komisja Europejska (przedstawiciele: D. Triantafyllou i J. Aquilina, pełnomocnicy)

Sentencja

1)	Wyrok Sądu Unii Europejskiej z dnia 19 września 2017 r., Grecja/Komisja (T-327/15, niepublikowany, EU:T:2017:631), zostaje uchylony.

2)	Stwierdza się nieważność decyzji wykonawczej Komisji C(2015) 1936 final z dnia 25 marca 2015 r. w sprawie zastosowania korekty finansowej do pomocy z Sekcji Orientacji EFOGR programu operacyjnego CCI 2000GR061PO021 (Grecja — Cel 1 — Rekonstrukcja terenów wiejskich).

3)	Komisja Europejska pokrywa własne koszty oraz koszty poniesione przez Republikę Grecką zarówno w postępowaniu pierwszej instancji, jak i w postępowaniu odwoławczym.

(1) Dz.U. C 42 z 5.2.2018.

15.4.2019

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 139/18

Wyrok Trybunału (siódma izba) z dnia 28 lutego 2019 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Oberlandesgericht Karlsruhe — Niemcy) — postępowanie karne przeciwko Detlefowi Meynowi

(Sprawa C-9/18) (1)

(Odesłanie prejudycjalne - Transport - Dyrektywa 2006/126/WE - Wzajemne uznawanie praw jazdy - Odmowa uznania prawa jazdy wydanego w innym państwie członkowskim - Uprawnienie do kierowania pojazdami ustalone na podstawie prawa jazdy)

(2019/C 139/16)

Język postępowania: niemiecki

Sąd odsyłający

Oberlandesgericht Karlsruhe

Strona w postępowaniu karnym przed sądem krajowym

Detlef Meyn

Sentencja

Przepisy dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2006/126/WE z dnia 20 grudnia 2006 r. w sprawie praw jazdy należy interpretować w ten sposób, że nie stoją one na przeszkodzie temu, aby państwo członkowskie odmówiło uznania prawa jazdy należącego do osoby mającej miejsce zamieszkania na jego terytorium, wydanego przez inne państwo członkowskie bez badania umiejętności, na podstawie prawa jazdy, które zostało wydane przez inne państwo członkowskie i które samo zostało uzyskane w drodze wymiany prawa jazdy wydanego przez państwo trzecie.

(1) Dz.U. C 39 z 16.4.2018.

15.4.2019

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 139/18

Wyrok Trybunału (szósta izba) z dnia 28 lutego 2019 r. — Alfamicro — Sistemas de computadores, Sociedade Unipessoal, Lda./Komisja Europejska

(Sprawa C-14/18 P) (1)

(Odwołanie - Klauzula arbitrażowa - Artykuł 272 TFUE - Pojęcie „skargi o ustalenie istnienia stosunku prawnego lub prawa” - Artykuł 263 TFUE - Pojęcie „decyzji administracyjnej” - Umowa o udzielenie dotacji zawarta w ramach programu ramowego na rzecz konkurencyjności i innowacji (KIP) (2007 - 2013) - Sprawozdanie z audytu stwierdzające brak kwalifikowalności niektórych poniesionych wydatków)

(2019/C 139/17)

Język postępowania: portugalski

Strony

Wnoszący odwołanie: Alfamicro — Sistemas de computadores, Sociedade Unipessoal, Lda. (przedstawiciele: G. Gentil Anastácio i D. Pirra Xarepe, advogados)

Druga strona postępowania: Komisja Europejska (przedstawiciele: J. Estrada de Solà i M. M. Farrajota, pełnomocnicy)

Sentencja

1)	Odwołanie zostaje oddalone.

2)	Alfamicro — Sistemas de computadores, Sociedade Unipessoal, Lda zostaje obciążona kosztami postępowania.

(1) Dz.U. C 72 z 26.2.2018.

15.4.2019

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 139/19

Wyrok Trybunału (wielka izba) z dnia 26 lutego 2019 r. — Ilmārs Rimšēvičs (C-202/18), Europejski Bank Centralny (EBC) (C-238/18)/Republika Łotewska

(Sprawy połączone C-202/18 i C-238/18) (1)

(Europejski System Banków Centralnych - Skarga oparta na art. 14.2 akapit drugi statutu Europejskiego Systemu Banków Centralnych i Europejskiego Banku Centralnego - Wydana przez organ krajowy decyzja zawieszająca prezesa krajowego banku centralnego w obowiązkach)

(2019/C 139/18)

Język postępowania: łotewski

Strony

Strona skarżąca: Ilmārs Rimšēvičs (przedstawiciele: S. Vārpiņš, M. Kvēps, I. Pazare, advokāti) (C-202/18), Europejski Bank Centralny (EBC) (przedstawiciele: C. Zilioli, K. Kaiser i C. Kroppenstedt, pełnomocnicy, wspierani przez D. Sarmienta Ramíreza-Escudera, abogado, oraz V. Čuske-Jurjevą, advokāte) (C-238/18)

Strona pozwana: Republika Łotewska (przedstawiciele: I. Kucina i J. Davidoviča, pełnomocnicy)

Sentencja

1)	Sprawy C-202/18 i C-238/18 zostają połączone do celu wydania wyroku.

2)	Stwierdza się nieważność wydanej przez Korupcijas novēršanas un apkarošanas birojs (urząd antykorupcyjny, Łotwa) decyzji z dnia 19 lutego 2018 r. w zakresie, w jakim nałożono w niej na Ilmārsa Rimšēvičsa zakaz pełnienia obowiązków prezesa banku centralnego Łotwy.

3)	Republika Łotewska pokrywa, oprócz własnych kosztów, również koszty poniesione przez Europejski Bank Centralny (EBC).

(1) Dz.U. C 161 z 07.05.2018.

15.4.2019

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 139/20

Wyrok Trybunału (ósma izba) z dnia 28 lutego 2019 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Supremo Tribunal Administrativo — Portugalia) — Manuel Jorge Sequeira Mesquita/Fazenda Pública

(Sprawa C-278/18) (1)

(Odesłanie prejudycjalne - Podatek od wartości dodanej (VAT) - Szósta dyrektywa 77/388/EWG - Zwolnienie - Artykuł 13 część B lit. b) - Dzierżawa i najem nieruchomości - Pojęcie - Umowa przekazania uprawy gruntów rolnych obsadzonych winoroślą)

(2019/C 139/19)

Język postępowania: portugalski

Sąd odsyłający

Supremo Tribunal Administrativo

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: Manuel Jorge Sequeira Mesquita

Druga strona postępowania: Fazenda Pública

Sentencja

Artykuł 13 część B lit. b) szóstej dyrektywy Rady 77/388/EWG z dnia 17 maja 1977 r. w sprawie harmonizacji ustawodawstw państw członkowskich w odniesieniu do podatków obrotowych — wspólny system podatku od wartości dodanej: ujednolicona podstawa wymiaru podatku, należy interpretować w ten sposób, że zwolnienie z podatku od wartości dodanej przysługujące z tytułu dzierżawy i najmu nieruchomości, o którym mowa w tym przepisie, ma zastosowanie do umowy przekazania uprawy gruntów rolnych obsadzonych winoroślą spółce prowadzącej działalność w sektorze uprawy winorośli, zawartej na okres jednego roku podlegający automatycznemu przedłużeniu, w zamian za czynsz płatny na koniec każdego rocznego okresu.

(1) Dz.U. C 259 z 23.7.2018.

15.4.2019

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 139/20

Skarga wniesiona w dniu 7 grudnia 2018 r. — Komisja Europejska/Węgry

(Sprawa C-771/18)

(2019/C 139/20)

Język postępowania: węgierski

Strony

Strona skarżąca: Komisja Europejska (przedstawiciele: O. Beynet i K. Talabér-Ritz, pełnomocnicy)

Strona pozwana: Węgry

Żądania strony skarżącej

Komisja wnosi do Trybunału o:

—

stwierdzenie, że Węgry uchybiły zobowiązaniom ciążącym na nich na mocy art. 14 ust. 1 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 714/2009 z dnia 13 lipca 2009 r. w sprawie warunków dostępu do sieci w odniesieniu do transgranicznej wymiany energii elektrycznej i uchylającego rozporządzenie (WE) nr 1228/2003 (1) oraz art. 13 ust. 1 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 715/2009 z dnia 13 lipca 2009 r. w sprawie warunków dostępu do sieci przesyłowych gazu ziemnego i uchylającego rozporządzenie (WE) nr 1775/2005 (2), poprzez nieuwzględnienie kosztów rzeczywiście ponoszonych przez operatorów systemu.

—

stwierdzenie, że Węgry uchybiły zobowiązaniom ciążącym na nich na mocy art. 37 ust. 17 dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2009/72/WE z dnia 13 lipca 2009 r. dotyczącej wspólnych zasad rynku wewnętrznego energii elektrycznej i uchylającej dyrektywę 2003/54/WE (3) oraz art. 41 ust. 17 dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2009/73/WE z dnia 13 lipca 2009 r. dotyczącej wspólnych zasad rynku wewnętrznego gazu ziemnego i uchylającej dyrektywę 2003/55/WE (4), poprzez brak ustanowienia odpowiedniej procedury gwarantującej prawo do odwołania od decyzji krajowego organu regulacyjnego zgodnie z ww. przepisami dyrektyw 2009/72/WE i 2009/73/WE.

—	obciążenie Węgier kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Artykuł 14 ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 714/2009 i art. 13 ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 715/2009 ustanawiają zasadę zorientowania taryf za korzystanie z sieci na koszty.

Jednakże obowiązujące na Węgrzech ustawa o energii elektrycznej i ustawa o gazie ziemnym nie zezwalają na to, by przy ustalaniu taryf za korzystanie z sieci krajowy organ regulacyjny brał pod uwagę wszystkie faktycznie ponoszone przez operatorów sieci koszty, takie jak podatek specjalny od sieci energetycznych i koszty związane z prowizjami za operacje bankowe.

Komisja uważa, że żadne obiektywne względy nie uzasadniają uniemożliwienia krajowemu organowi regulacyjnemu uwzględnienia wspominanych kosztów przy ustalaniu taryf za korzystanie z sieci.

Ponadto zgodnie z art. 37 ust. 17 dyrektywy 2009/72/WE i art. 41 ust. 17 dyrektywy 2009/73/WE państwa członkowskie powinny zapewnić ustanowienie na poziomie krajowym odpowiednich mechanizmów przewidujących, że strona, której dotyczy decyzja krajowego organu regulacyjnego, ma prawo do odwołania się do organu niezależnego od zaangażowanych stron oraz od jakiegokolwiek rządu.

W przekonaniu Komisji Węgry nie ustanowiły odpowiedniej procedury gwarantującej prawo do odwołania od decyzji krajowego organu regulacyjnego.

(1) Dz.U. 2009, L 211, s. 15.

(2) Dz.U. 2009, L 211, s. 36.

(3) Dz.U. 2009, L 211, s. 55.

(4) Dz.U. 2009, L 211, s. 94.

15.4.2019

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 139/22

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Szombathelyi Közigazgatási és Munkaügyi Bíróság (Węgry) w dniu 11 grudnia 2018 r. — WO/Vas Megyei Kormányhivatal

(Sprawa C-777/18)

(2019/C 139/21)

Język postępowania: węgierski

Sąd odsyłający

Szombathelyi Közigazgatási és Munkaügyi Bíróság.

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: WO.

Strona pozwana: Vas Megyei Kormányhivatal.

Pytania prejudycjalne

Czy uregulowanie krajowe, takie jak sporne w sporze w postępowaniu głównym, które w związku ze zwrotem kosztów transgranicznej opieki zdrowotnej wyłącza możliwość udzielenia zgody po wyświadczeniu usługi opieki zdrowotnej w innym państwie członkowskim bez uprzedniego udzielenia zgody również w sytuacji, gdy oczekiwanie na uprzednią zgodę stwarzałoby rzeczywiste zagrożenie, iż stan zdrowia pacjenta ulegnie pogorszeniu w nieodwracalny sposób, stanowi ograniczenie sprzeczne z art. 56 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej (TFUE)?

Czy system państwa członkowskiego dotyczący udzielania zgody, który w związku ze zwrotem kosztów transgranicznej opieki zdrowotnej wyłącza możliwość późniejszego udzielenia zgody również w sytuacji, gdy oczekiwanie na uprzednią zgodę stwarzałoby rzeczywiste zagrożenie, iż stan zdrowia pacjenta ulegnie pogorszeniu w nieodwracalny sposób, jest zgodny z zasadami konieczności i proporcjonalności ustanowionymi w art. 8 ust. 1 dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2011/24/UE (1) z dnia 9 marca 2011 r. w sprawie stosowania praw pacjentów w transgranicznej opiece zdrowotnej, a także z zasadą swobodnego przemieszczania się pacjentów?

Czy uregulowanie krajowe, które niezależnie od stanu zdrowia pacjenta występującego z wnioskiem o zwrot kosztów, ustanawia 31 dniowy termin proceduralny dla wydania przez właściwy organ uprzedniej zgody i 23 termin na odmowę jego uznania, jest zgodne z przesłanką rozsądnego terminu proceduralnego uwzględniającego szczególny stan chorobowy, pilność i indywidualne okoliczności, która została ustanowiona w art. 9 ust. 3 dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2011/24/UE z dnia 9 marca 2011 r. w sprawie stosowania praw pacjentów w transgranicznej opiece zdrowotnej? Właściwy organ może zbadać w odniesieniu do wniosku, czy usługa opieki zdrowotnej jest pokryta ubezpieczeniem społecznym, a w przypadku odpowiedzi twierdzącej, czy może ona być wyświadczona w terminie uzasadnionym z medycznego punktu widzenia przez finansowany ze środków publicznych podmiot świadczący usługi opieki zdrowotnej, podczas gdy w przypadku odpowiedzi przeczącej, ocenia jakość, bezpieczeństwo i stosunek kosztów do skuteczności usługi świadczonej przez usługodawcę wskazanego przez pacjenta.

Czy art. 20 ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 883/2004 (2) Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 29 kwietnia 2004 r. w sprawie koordynacji systemów zabezpieczenia społecznego należy interpretować w ten sposób, że jedynie wówczas można wystąpić o zwrot kosztów transgranicznych usług opieki zdrowotnej, gdy pacjent wystąpi z wnioskiem o udzielenie uprzedniej zgody do właściwej instytucji? Czy raczej w ten sposób, że art. 20 ust. 1 nie wyklucza sam z siebie w takim przypadku wystąpienia z wnioskiem o udzielenie późniejszej zgody o zwrot kosztów?

Czy jest objęta zakresem art. 20 ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 883/2004 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 29 kwietnia 2004 r. w sprawie koordynacji systemów zabezpieczenia społecznego sytuacja, w której pacjent przemieszcza się do innego państwa członkowskiego po uzyskaniu konkretnej wizyty w celu badania medycznego i wizyty prowizyjnej w celu ewentualnej operacji lub interwencji medycznej następnego dnia po badaniu medycznym, a z powodu stanu zdrowia pacjenta rzeczywiście dochodzi do operacji lub interwencji medycznej? Czy w tym przypadku możliwe jest w rozumieniu art. 20 ust. 1 złożenie wniosku o udzielenie późniejszej zgody w celu zwrotu kosztów?

Czy jest objęta pojęciem leczenia planowanego w rozumieniu art. 26 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 987/2009 (3) z dnia 16 września 2009 r. dotyczącego wykonywania rozporządzenia (WE) nr 883/2004 w sprawie koordynacji systemów zabezpieczenia społecznego sytuacja, w której pacjent przemieszcza się do innego państwa członkowskiego po uzyskaniu konkretnej wizyty w celu badania medycznego i wizyty prowizyjnej w celu ewentualnej operacji lub interwencji medycznej następnego dnia po badaniu medycznym, a z powodu stanu zdrowia pacjenta rzeczywiście dochodzi do operacji lub interwencji medycznej? Czy w tym przypadku możliwe jest w rozumieniu art. 20 ust. 1 złożenie wniosku o udzielenie późniejszej zgody w celu zwrotu kosztów? Czy w przypadku pilnego i ratującego życie świadczenia opieki zdrowotnej, o którym mowa w art. 26ust. 3, uregulowanie wymaga również uprzedniej zgody w sytuacji określonej w art. 26 ust. 1?

(1) Dz.U. 2011, L 88, s. 45.

(2) Dz.U. 2004, L 166, s. 1.

(3) Dz.U. 2009, L 284, s. 1.

15.4.2019

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 139/23

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Fővárosi Törvényszék (Węgry) w dniu 20 grudnia 2018 r. — Telenor Magyarország Zrt./Nemzeti Média- és Hírközlési Hatóság Elnöke

(Sprawa C-807/18)

(2019/C 139/22)

Język postępowania: węgierski

Sąd odsyłający

Fővárosi Törvényszék.

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: Telenor Magyarország Zrt..

Strona pozwana: Nemzeti Média- és Hírközlési Hatóság Elnöke.

Pytania prejudycjalne

Czy porozumienie handlowe pomiędzy dostawcą usługi dostępu do internetu i użytkownikiem końcowym, na podstawie którego dostawca stosuje do użytkownika końcowego taryfę zerową w stosunku do określonych aplikacji (to znaczy, transmisja spowodowana przez daną aplikację nie jest wliczana do celów konsumpcji danych, jak również nie powoduje obniżenia prędkości transmisji po skonsumowaniu umówionej ilości danych), i zgodnie z którym dostawca ten stosuje dyskryminację wpisaną w warunki umowy handlowej zawartej z ostatecznym konsumentem, skierowaną wyłącznie przeciwko ostatecznemu użytkownikowi, który jest stroną tego porozumienia, a nie przeciwko użytkownikowi, który nie jest stroną tego porozumienia, należy interpretować w świetle art. 3 ust. 3 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2015/2120 z dnia 25 listopada 2015 r. (1) ustanawiającego środki dotyczące dostępu do otwartego internetu oraz zmieniającego dyrektywę 2002/22/WE w sprawie usługi powszechnej i związanych z sieciami i usługami łączności elektronicznej praw użytkowników, a także rozporządzenie (UE) nr 531/2012 w sprawie roamingu w publicznych sieciach łączności ruchomej wewnątrz Unii (zwanego dalej „rozporządzeniem”)?

Czy w przypadku odpowiedzi przeczącej na pierwsze pytanie prejudycjalne art. 3 ust. 3 rozporządzenia należy interpretować w ten sposób, że w celu oceny istnienia naruszenia — biorąc pod uwagę również motyw 7 rozporządzenia — konieczna jest ocena oparta na wpływie i na rynku, która ustali, czy przyjęte przez dostawcę usługi dostępu do internetu środki rzeczywiście ograniczają, a jeżeli tak, to w jakim zakresie, prawa, jakie art. 3 ust. 1 przyznaje końcowemu użytkownikowi?

Niezależnie od pierwszego i drugiego pytania prejudycjalnego, czy art. 3 ust. 3 rozporządzenia należy interpretować w ten sposób, że ustanowiony w nim zakaz ma charakter powszechny i obiektywny, tak że na jego podstawie zakazane jest jakiekolwiek zarządzenie ruchem, które ustanawia różnice pomiędzy określonymi treściami rozpowszechnianymi przez internet, i to niezależnie od tego, czy dostawca usługi dostępu do internetu ustanawia je w drodze porozumienia, praktyki handlowej lub w drodze innego rodzaju zachowania?

Czy w przypadku odpowiedzi twierdzącej na pytanie trzecie można również oceniać istnienie naruszenia art. 3 ust. 3 rozporządzenia tylko z tego powodu, że istnieje dyskryminacja, bez konieczności dokonywania dodatkowo oceny rynku i wpływu, z którego to względu nie będzie konieczna ocena zgodnie z art. 3 ust. 1 i 2 rozporządzenia?

(1) Dz.U. 2015, L 310, s. 1.

15.4.2019

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 139/24

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Tribunal Superior de Justicia de Canarias (Hiszpania) w dniu 21 grudnia 2018 r. — KA/Instituto Nacional de la Seguridad Social (INSS) i Tesorería General de la Seguridad Social (TGSS)

(Sprawa C-811/18)

(2019/C 139/23)

Język postępowania: hiszpański

Sąd odsyłający

Tribunal Superior de Justicia de Canarias

Strony w postępowaniu głównym

Strona powodowa i wnosząca odwołanie: KA

Druga strona postępowania: Instituto Nacional de la Seguridad Social (INSS) i Tesorería General de la Seguridad Social (TGSS).

Pytania prejudycjalne

Czy art. 157 TFUE należy interpretować w ten sposób, że „dodatek macierzyński” używany do obliczania składkowych emerytur, rent rodzinnych lub rent z tytułu trwałej niezdolności do pracy, taki jak ten rozpatrywany w postępowaniu głównym, z którego w sposób bezwzględny i bezwarunkowy wykluczeni są będący emerytami czy też rencistami ojcowie, którzy mogą wykazać, że podjęli się opieki nad swoimi dziećmi, powoduje dyskryminację w zakresie wynagrodzenia między pracownicami-matkami a pracownikami-ojcami?

Czy zakaz dyskryminacji ze względu na płeć ustanowiony w art. 4 ust.1 dyrektywy Rady 79/7/EWG z dnia 19 grudnia 1978 r. w sprawie stopniowego wprowadzania w życie zasady równego traktowania kobiet i mężczyzn w dziedzinie zabezpieczenia społecznego (1) należy interpretować w ten sposób, że stoi on na przeszkodzie uregulowaniu krajowemu takiemu jak to zawarte w art. 60 Real Decreto Legislativo 8/2015 por el que se aprueba el texto refundido de la Ley General de la Seguridad Social (królewskiego dekretu ustawodawczego nr 8/2015 z dnia 30 października, na mocy którego przyjęto ujednolicony tekst ustawy ogólnej o zabezpieczeniu społecznym), wyłączający w sposób bezwzględny i bezwarunkowy z ustanowionego w nim dodatku służącego zwiększeniu wysokości emerytury, renty rodzinnej lub renty z tytułu trwałej niezdolności do pracy, będących emerytami czy też rencistami ojców, którzy mogą wykazać, że podjęli się opieki nad swoimi dziećmi?

Czy art. 2 ust. 2, 3 i 4 oraz art. 5 dyrektywy Rady 76/207/EWG z dnia 9 lutego 1976 r. w sprawie wprowadzenia w życie zasady równego traktowania mężczyzn i kobiet w zakresie dostępu do zatrudnienia, kształcenia i awansu zawodowego oraz warunków pracy (2) należy interpretować w ten sposób, że stoją one na przeszkodzie środkowi takiemu jak ten rozpatrywany w postępowaniu głównym, wyłączającemu w sposób bezwzględny i bezwarunkowy z ustanowionego w nim dodatku służącego zwiększeniu wysokości emerytury, renty rodzinnej lub renty z tytułu trwałej niezdolności do pracy, będących emerytami czy też rencistami ojców, którzy mogą wykazać, że podjęli się opieki nad swoimi dziećmi?

4)	Czy uniemożliwienie powodowi dostępu do podwyżki świadczenia wynikającej z zastosowania hiszpańskiego „dodatku macierzyńskiego” jest sprzeczne z zakazem dyskryminacji zawartym w art. 21 ust. 1 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej (2000/C 364/01)?

(1) Dz.U. 1979, L 6, s. 24

(2) Dz.U. 1976, L 39, s. 40

15.4.2019

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 139/25

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Tribunal Superior de Justicia de Castilla-La Mancha (Hiszpania) w dniu 28 grudnia 2018 r. — Subdelegación del Gobierno en Ciudad Real/RH

(Sprawa C-836/18)

(2019/C 139/24)

Język postępowania: hiszpański

Sąd odsyłający

Tribunal Superior de Justicia de Castilla-La Mancha

Strony w postępowaniu głównym

Strona wnosząca odwołanie: Subdelegación del Gobierno en Ciudad Real

Druga strona postępowania: RH

Pytania prejudycjalne

Czy wymóg, aby obywatel hiszpański, który nie skorzystał z prawa do przemieszczania się, musiał spełnić wymagania określone w art. 7 ust. 1 Real Decreto 240/2007, jako warunek niezbędny do uznania prawa pobytu jego małżonka będącego obywatelem państwa trzeciego zgodnie z art. 7 ust. 2 wspomnianego Real Decreto, może — w przypadku niespełnienia rzeczonych wymagań — stanowić naruszenie art. 20 TFUE, jeżeli w wyniku odmowy uznania tego prawa obywatel hiszpański byłby zmuszony do opuszczenia terytorium Unii jako całości?

W odniesieniu do powyższego należy wziąć pod uwagę, że art. 68 hiszpańskiego kodeksu cywilnego wprowadza obowiązek wspólnego pożycia małżonków.

Czy, w każdym przypadku i niezależnie od powyższego, stanowi naruszenie art. 20 TFUE, na wyżej wymienionych warunkach, praktyka państwa hiszpańskiego polegająca na automatycznym stosowaniu przepisów art. 7 Real Decreto 240/2007 i odmowie zezwolenia na pobyt członka rodziny obywatela Unii, który to obywatel Unii nigdy nie skorzystał ze swobody przemieszczania się, tylko i wyłącznie z powodu niespełnienia przez niego wymogów określonych we wspomnianym przepisie, przy czym nie dokonano konkretnej i zindywidualizowanej oceny, czy między tym obywatelem Unii a obywatelem państwa trzeciego istnieje zależność tego rodzaju, że — z jakiejkolwiek przyczyny i biorąc pod uwagę zaistniałe okoliczności — powoduje ona, iż w przypadku odmowy uznania prawa pobytu obywatela państwa trzeciego obywatel Unii nie mógłby zostać rozdzielony od członka rodziny, od którego jest zależny, i musiałby opuścić terytorium Unii?

Powyższe należy rozpatrywać w świetle orzecznictwa Trybunału Sprawiedliwości, m.in. wyroku z dnia 8 maja 2018 r., C-82/16, K. A. i in. przeciwko Belgische Staat (1).

(1) Wyrok z dnia 8 maja 2018 r. K.A. i in (Łączenie rodzin w Belgii) (C82/16, EU:C:2018:308).

15.4.2019

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 139/26

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Gerechtshof Arnhem-Leeuwarden (Niderlandy) w dniu 15 stycznia 2019 r. — postępowanie karne przeciwko XN

(Sprawa C-21/19)

(2019/C 139/25)

Język postępowania: niderlandzki

Sąd odsyłający

Gerechtshof Arnhem-Leeuwarden na posiedzeniu w Arnhem

Strona w postępowaniu głównym

Pytania prejudycjalne

Czy substancja, która nie jest produktem ubocznym w rozumieniu dyrektywy ramowej w sprawie odpadów (1) — z definicji nie jest również produktem ubocznym pochodzenia zwierzęcego w rozumieniu rozporządzenia w sprawie produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego z 2009 r., a w związku z tym substancja ta nie jest — zgodnie z art. 1 ust. 3 rozporządzenia (WE) nr 1013/2006 (2) — wyłączona z zakresu stosowania tego ostatniego rozporządzenia? Czy też nie jest wykluczone, że dana substancja jest objęta definicją produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego w rozumieniu rozporządzenia w sprawie produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego z 2009 r., jeśli nie spełnia ona warunków określonych w art. 5 ust. 1 dyrektywy ramowej w sprawie odpadów, tak iż nie jest ona w sposób oczywisty objęta zakresem stosowania rozporządzenia (WE) nr 1013/2006?

W jaki sposób należy w kontekście art. 1 pkt 3 rozporządzenia (WE) nr 1013/2006 rozumieć przemieszczenie odpadów podlegających w zakresie zezwoleń wymogom wynikającym z rozporządzenia (WE) nr 1774/2002 (3) — obecnie rozporządzenia [1069/]2009 (4): Czy przemieszczanie obejmuje przewóz produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego (z jednego kraju do drugiego), niezależnie od kategorii, do której należy przewożony materiał? Czy też chodzi o transport materiałów wskazanych w art. 48 rozporządzenia w sprawie produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego z 2009 r. (uprzednio art. 8 rozporządzenia [WE] nr 1774/2002), ograniczających się do produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego oraz produktów pochodnych w rozumieniu tego przepisu, to jest materiałów kategorii 1, kategorii 2 i niektórych ich produktów pochodnych, w tym przetworzonego białka zwierzęcego uzyskanego z materiału kategorii 3?

Jeżeli przez przemieszczanie odpadów, które w zakresie zezwoleń podlega wymogom przewidzianym w rozporządzeniu (WE) nr 1774/2002 — obecnie w rozporządzeniu 1069/2009 — należy rozumieć przewóz produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego (z jednego kraju do drugiego) w rozumieniu art. 1 ust. 3 lit. d) rozporządzenia (WE) nr 1013/2006, niezależnie od kategorii, do której należy przewożony materiał, to czy art.1 ust. 3 lit. d) rozporządzenia (WE) nr 1013/2006 należy interpretować w ten sposób, że chodzi również o przemieszczanie mieszanin produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego i innych materiałów, a jeśli tak, to czy ma znaczenie stosunek ilościowy między ubocznymi produktami pochodzenia zwierzęcego i innymi substancjami? Czy też produkt uboczny pochodzenia zwierzęcego traci charakter produktu ubocznego pochodzenia zwierzęcego w rozumieniu rozporządzenia w sprawie produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego z 2009 r. i w wyniku połączenia z inną substancją staje się odpadem w rozumieniu rozporządzenia (WE) nr 1013/2006?

(1) Dyrektywa Parlamentu Europejskiego i Rady 2008/98/WE z dnia 19 listopada 2008 r. w sprawie odpadów oraz uchylająca niektóre dyrektywy, Dz.U. 2008, L 312, s. 3.

(2) Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 14 czerwca 2016 r. w sprawie przemieszczania odpadów, Dz.U. 2006, L 190, s 1.

(3) Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 3 października 2002 r. ustanawiające przepisy sanitarne dotyczące produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego nieprzeznaczonych do spożycia przez ludzi, Dz.U. 2002, L 273, s. 1.

(4) Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 21 października 2009 r. ustanawiające przepisy sanitarne dotyczące produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego nieprzeznaczonych do spożycia przez ludzi oraz uchylające rozporządzenie (WE) nr 1774/2002, Dz.U. 2009, L 300, s. 1.

15.4.2019

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 139/27

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Gerechtshof Arnhem-Leeuwarden (Niderlandy) w dniu 15 stycznia 2019 r. — postępowanie karne przeciwko YO

(Sprawa C-22/19)

(2019/C 139/26)

Język postępowania: niderlandzki

Sąd odsyłający

Gerechtshof Arnhem-Leeuwarden na posiedzeniu w Arnhem

Strona w postępowaniu głównym

Pytania prejudycjalne

(1) Dyrektywa Parlamentu Europejskiego i Rady 2008/98/WE z dnia 19 listopada 2008 r. w sprawie odpadów oraz uchylająca niektóre dyrektywy, Dz.U. 2008, L 312, s. 3.

(2) Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 14 czerwca 2016 r. w sprawie przemieszczania odpadów, Dz.U. 2006, L 190, s 1.

15.4.2019

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 139/28

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Gerechtshof Arnhem-Leeuwarden (Niderlandy) w dniu 15 stycznia 2019 r. — postępowanie karne przeciwko P.F. Kamstra Recycling

(Sprawa C-23/19)

(2019/C 139/27)

Język postępowania: niderlandzki

Sąd odsyłający

Gerechtshof Arnhem-Leeuwarden na posiedzeniu w Arnhem

Strona w postępowaniu głównym

P.F. Kamstra Recycling BV

Pytania prejudycjalne

(1) Dyrektywa Parlamentu Europejskiego i Rady 2008/98/WE z dnia 19 listopada 2008 r. w sprawie odpadów oraz uchylająca niektóre dyrektywy, Dz.U. 2008, L 312, s. 3.

(2) Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 14 czerwca 2016 r. w sprawie przemieszczania odpadów, Dz.U. 2006, L 190, s 1.

15.4.2019

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 139/29

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Raad voor Vergunningsbetwistingen (Belgia) w dniu 15 stycznia 2019 r. — A, B, C, D, E/Gewestelijke stedenbouwkundige ambtenaar van het departement Ruimte Vlaanderen, afdeling Oost-Vlaanderen

(Sprawa C-24/19)

(2019/C 139/28)

Język postępowania: niderlandzki

Sąd odsyłający

Raad voor Vergunningsbetwistingen

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: A, B, C, D, E.

Strona przeciwna: Gewestelijke stedenbouwkundige ambtenaar van het departement Ruimte Vlaanderen, afdeling Oost-Vlaanderen.

Pytania prejudycjalne

Czy art. 2 lit. a) i art. 3 ust. 2 lit. a) dyrektywy 2001/42/WE (1) skutkują tym, że art. 99 besluit van de Vlaamse regering van 23 december 2011 tot wijziging van het besluit van de Vlaamse regering van 6 februari 1991 houdende de vaststelling van het Vlaams reglement betreffende de milieuvergunning (rozporządzenia z dnia 23 grudnia 2011 r. zmieniającego rozporządzenie rządu flamandzkiego z dnia 6 lutego 1991 r. w sprawie ustanowienia flamandzkiego systemu zezwoleń środowiskowych) i besluit van de Vlaamse regering van 1 juni 1995 houdende algemene en sectorale bepalingen inzake milieuhygiëne (rozporządzenia rządu flamandzkiego z dnia 1 czerwca 1995 r. ustanawiającego przepisy ogólne i sektorowe) w zakresie aktualizacji wymienionych rozporządzeń stosownie do ewolucji technicznej, które afdeling 5.20.6 betreffende de installaties voor het opwekken van elektriciteit (rozdział 5.20.6 dotyczący instalacji do wytwarzania energii za pomocą wiatru) wprowadza do VLAREM II, jak również Omzendbrief „Afwegingskader en randvoorwaarden voor de inplanting van windturbines” van 2006 (okólnik dotyczący ram oceny i warunków ramowych budowy turbin wiatrowych z 2006 r.) [zwane dalej łącznie „przedmiotowymi instrumentami], obydwa zawierające różne przepisy dotyczące budowy wiatraków, między innymi środki ostrożnościowe, normy w zakresie zacienienia, jak również hałasu, w zależności od strefy planistycznej, należy kwalifikować jako »plan lub program« w rozumieniu przepisów dyrektywy? Jeżeli okaże się, że dla ustanowienia przedmiotowych instrumentów musiała być przeprowadzona ocena wpływu na środowisko, to czy Raad [voor Vergunningsbetwistingen] może regulować obowiązywanie w czasie niezgodnych z prawem skutków tych instrumentów? Należy przy tym zadać kilka pytań cząstkowych:

Czy instrument realizujący założenia polityczne, taki jak analizowany omzendbrief (okólnik), w przypadku którego upoważnienie do jego wydania opiera się na swobodzie uznania i wolności decyzyjnej danego organu, w związku z czym w odniesieniu do którego brak jest faktycznego wskazania organu właściwego do ustanowienia „planu lub programu” i w odniesieniu do którego nie przewidziano również formalnej procedury jego przyjęcia, może być uznany za plan lub program w rozumieniu art. 2 lit. a) dyrektywy 2001/42?

Czy dla uznania za „plan lub program” w rozumieniu art. 2 lit. a) dyrektywy 2001/42 wystarczające jest, że realizujący założenia polityczne instrument lub zasada o charakterze ogólnym, takie jak przedmiotowe instrumenty, przewidują częściowe ograniczenie marginesu oceny udzielającego zezwolenia organu, nawet jeżeli nie ustanawiają one wymogu, niezbędnego warunku udzielenia zezwolenia albo nie mają na celu ustalania ram dla przyszłego udzielenia zezwolenia na inwestycję, pomimo iż prawodawca Unii wskazał, że ów cel stanowi element definicji „planu lub programu”?

Czy instrument realizujący założenia polityczne, którego ustanowienie jest motywowane względami pewności prawa, a zatem stanowi zupełnie swobodną decyzję, taki jak przedmiotowy omzendbrief (okólnik), może zostać zdefiniowany jako „plan lub program” w rozumieniu art. 2 lit. a) dyrektywy 2001/42 i czy taka wykładnia nie stoi w sprzeczności z orzecznictwem Trybunału Sprawiedliwości, zgodnie z którym wykładnia celowościowa dyrektywy nie może fundamentalnie odbiegać od wyrażonej wyraźnie woli prawodawcy Unii?

Czy rozdział 5.20.6 VLAREM II, zawierający zasady, których sformułowanie nie jest obowiązkowe, może zostać zdefiniowany jako „plan lub program” w rozumieniu art. 2 lit. a) dyrektywy 2001/42 i czy taka wykładnia nie stoi w sprzeczności z orzecznictwem Trybunału Sprawiedliwości, zgodnie z którym wykładnia celowościowa dyrektywy nie może fundamentalnie odbiegać od wyrażonej wyraźnie woli prawodawcy Unii?

Czy instrument realizujący założenia polityczne i normatywne rozporządzenie rządowe, takie jak przedmiotowe instrumenty, posiadające ograniczoną wartość informacyjną, a przynajmniej niestanowiące ram, z których można by wywodzić jakiekolwiek prawo do wykonania projektu i z których nie wynika prawo do ram, wskazujących w jaki sposób można uzyskać zezwolenie na projekt, mogą zostać uznane za „plan lub program”, które „ustalają ramy dla przyszłego zezwolenia” w rozumieniu art. 2 lit. a) i art. 3 ust. 2 dyrektywy 2001/42 i czy taka wykładnia nie stoi w sprzeczności z orzecznictwem Trybunału, zgodnie z którym wykładnia celowościowa dyrektywy nie może fundamentalnie odbiegać od wyrażonej wyraźnie woli prawodawcy Unii?

Czy instrument realizujący założenia polityczne, taki jak Omzendbrief (okólnik): EME/2006/01- RO/2006/02, posiadający wyłącznie wartość informacyjną i/lub normatywne rozporządzenie rządowe, takie jak rozdział 5.20.6 VLAREM II, które ustala wyłącznie progi minimalne dla udzielenia zezwolenia, a przy tym jako zasada o charakterze ogólnym posiada autonomiczny status; z których obydwa zawierają jedynie ograniczoną ilość kryteriów i warunków; oraz z których żadne nie jest samodzielnie determinujące dla chociaż jednego kryterium lub warunku, a zatem w stosunku do których można argumentować, że na podstawie obiektywnych danych można wykluczyć, że mogą one mieć istotne skutki dla środowiska; mogą zostać uznane za „plan lub program” w związku z art. 2 lit. a) i art. 3 ust. 1 i 2 dyrektywy 2001/42 i czy mogą one zatem — ze względu na okoliczność, że ustanawiają one zasady i procedury kontrolne mające zastosowanie do danego sektora — być uznawane za czynności ustanawiające kompletny zbiór kryteriów i warunków zatwierdzania i wykonywania jednego lub więcej projektów, które potencjalnie mogą powodować znaczący wpływ na środowisko?

7.	Jeżeli na poprzednie pytanie zostanie udzielona odpowiedź przecząca, to czy organ sądowy może ustalić to samodzielnie, po tym, jak rozporządzenie lub quasi-ustawa (takie jak przedmiotowe normy VLAREM i Omzendbrief) zostaną ustanowione?

Jeżeli z odpowiedzi na pytania prejudycjalne będzie wynikało, że przedmiotowe instrumenty są niezgodne z prawem, to czy organ sądowy, właściwy jedynie pośrednio, na zasadzie wyjątku, którego orzeczenie ma skutek jedynie inter partes, może orzec o utrzymaniu w mocy skutków niezgodnego z prawem rozporządzenia i/lub niezgodnego z prawem Omzendbrief (okólnika), jeżeli niezgodne z prawem instrumenty przyczyniają się do osiągnięcia celu polegającego na ochronie środowiska, do którego to celu zmierza również dyrektywa w rozumieniu art. 288 TFUE i jeżeli spełnione są przewidziane w prawie Unii wymogi takiego utrzymania w mocy skutków aktu prawnego (określone w wyroku Association France Nature Environnement [sprawa C-379/15])?

Jeżeli na pytanie ósme zostanie udzielona odpowiedź przecząca, to czy organ sądowy może orzec o utrzymaniu w mocy skutków zaskarżonego projektu, aby w ten sposób spełnić pośrednio (określone w wyroku Association France Nature Environnement) wymogi, jakie prawo Unii stawia w stosunku do takiego utrzymania w mocy skutków prawnych planu lub programu, który jest niezgodny z dyrektywą 2001/42?

(1) Dyrektywa 2001/42/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 27 czerwca 2001 r. w sprawie oceny wpływu niektórych planów i programów na środowisko, Dz.U. 2011, L 197, s. 30.

15.4.2019

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 139/31

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Fővárosi Törvényszék (Węgry) w dniu 23 stycznia 2019 r. — Telenor Magyarország Zrt./Nemzeti Média- és Hírközlési Hatóság Elnöke

(Sprawa C-39/19)

(2019/C 139/29)

Język postępowania: węgierski

Sąd odsyłający

Fővárosi Törvényszék

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: Telenor Magyarország Zrt.

Druga strona postępowania: Nemzeti Média- és Hírközlési Hatóság Elnöke

Pytania prejudycjalne

Czy porozumienie handlowe pomiędzy dostawcą usługi dostępu do internetu i użytkownikiem końcowym, na podstawie którego dostawca stosuje do użytkownika końcowego taryfę zerową w stosunku do określonych aplikacji (to znaczy, transmisja spowodowana przez daną aplikację nie jest wliczana do celów zużycia danych, jak również nie powoduje obniżenia prędkości transmisji po wykorzystaniu umówionego limitu danych), i zgodnie z którym dostawca ten stosuje dyskryminację wpisaną w warunki umowy handlowej zawartej z ostatecznym konsumentem, skierowaną wyłącznie przeciwko ostatecznemu użytkownikowi, który jest stroną tego porozumienia, a nie przeciwko użytkownikowi, który nie jest stroną tego porozumienia, należy interpretować w świetle art. 3 ust. 2 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2015/2120 z dnia 25 listopada 2015 r. ustanawiającego środki dotyczące dostępu do otwartego internetu oraz zmieniającego dyrektywę 2002/22/WE w sprawie usługi powszechnej i związanych z sieciami i usługami łączności elektronicznej praw użytkowników (1), a także rozporządzenie (UE) nr 531/2012 w sprawie roamingu w publicznych sieciach łączności ruchomej wewnątrz Unii (zwanego dalej „rozporządzeniem”)?

Czy w przypadku odpowiedzi przeczącej na pierwsze pytanie prejudycjalne art. 3 ust. 3 rozporządzenia należy interpretować w ten sposób, że aby uznać, że istnieje naruszenie — biorąc pod uwagę również motyw 7 rozporządzenia — konieczna jest ocena oparta na wpływie i na rynku, która ustali, czy przyjęte przez dostawcę usługi dostępu do internetu środki rzeczywiście ograniczają, a jeżeli tak, to w jakim zakresie, prawa, jakie art. 3 ust. 1 przyznaje końcowemu użytkownikowi?

Niezależnie od pierwszego i drugiego pytania prejudycjalnego, czy art. 3 ust. 3 rozporządzenia należy interpretować w ten sposób, że ustanowiony w nim zakaz ma charakter bezwarunkowy, powszechny i obiektywny, tak że na jego podstawie zakazane jest jakiekolwiek zarządzanie transmisją danych, które ustanawia różnice pomiędzy określonymi treściami rozpowszechnianymi przez internet, i to niezależnie od tego, czy dostawca usługi dostępu do internetu ustanawia je w drodze porozumienia, praktyki handlowej lub w drodze innego rodzaju zachowania?

Czy w przypadku odpowiedzi twierdzącej na pytanie trzecie można również uznać istnienie naruszenia art. 3 ust. 3 rozporządzenia tylko z tego powodu, że istnieje dyskryminacja, bez konieczności dokonywania dodatkowo oceny rynku i wpływu, z którego to względu nie będzie konieczna ocena zgodnie z art. 3 ust. 1 i 2 rozporządzenia?

(1) Dz.U. 2015, L 310, s. 1.

15.4.2019

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 139/32

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Fővárosi Közigazgatási és Munkaügyi Bíróság (Węgierski) w dniu 23 stycznia 2019 r. — EY/Bevándorlási és Menekültügyi Hivatal

(Sprawa C-40/19)

(2019/C 139/30)

Język postępowania: węgierski

Sąd odsyłający

Fővárosi Közigazgatási és Munkaügyi Bíróság.

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: EY.

Strona pozwana: Bevándorlási és Menekültügyi Hivatal.

Pytania prejudycjalne

Czy art. 47 karty praw podstawowych i art. 31 dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2013/3[2]/UE (1) (zwanej dalej „dyrektywą w sprawie procedur”) — w świetle art. 6 i 13 Europejskiej konwencji o ochronie praw człowieka — należy interpretować w ten sposób, że jest możliwe, aby państwo członkowskie zapewniło prawo do skutecznego środka prawnego nawet w przypadku, gdy jego sądy nie mogą zmieniać decyzji wydanych w ramach procedur azylowych, ale mogą jedynie stwierdzić nieważność tych decyzji i zobowiązać organ administracyjny do przeprowadzenia nowego postępowania?

Czy art. 47 karty praw podstawowych i art. 31 dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2013/3[2]/UE (zwanej dalej „dyrektywą w sprawie procedur”) –w świetle art. 6 i 13 Europejskiej konwencji o ochronie praw człowieka — należy interpretować w ten sposób, że uregulowanie państwa członkowskiego ustanawiające jeden wiążący termin 60 dni łącznie dla sądowych postępowań azylowych, niezależnie od jakichkolwiek indywidualnych okoliczności i bez uwzględnienia szczególnych okoliczności sprawy oraz ewentualnych trudności dowodowych, jest zgodne ze wspomnianymi przepisami?

(1) Dyrektywa Parlamentu Europejskiego i Rady 2013/32/UE z dnia 26 czerwca 2013 r. w sprawie wspólnych procedur udzielania i cofania ochrony międzynarodowej (Dz.U. 2013, L 180, s. 60).

15.4.2019

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 139/33

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Supremo Tribunal Administrativo (Portugalia) w dniu 24 stycznia 2019 r. — SONAECOM, SGPS, SA/Autoridade Tributária e Aduaneira

(Sprawa C-42/19)

(2019/C 139/31)

Język postępowania: portugalski

Sąd odsyłający

Supremo Tribunal Administrativo

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: SONAECOM, SGPS, SA

Druga strona postępowania: Autoridade Tributária e Aduaneira

Pytania prejudycjalne

Czy odliczenie przez wnoszącą odwołanie Sonaecom SGPS podatku naliczonego za usługi doradztwa w zakresie badania rynku w perspektywie nabycia udziałów w kapitale spółek, jeżeli przedmiotowe nabycie nie doszło do skutku, jest zgodne z przepisami dotyczącymi odliczeń VAT ustanowionymi w szóstej dyrektywie VAT (1), a konkretnie w art. 4 ust. 1 i 2 oraz art. 17 ust. 1, 2 i 5?

Czy odliczenie przez wnoszącą odwołanie Sonaecom SGPS podatku naliczonego od zapłaty BCP prowizji za zorganizowanie i opracowanie struktury pożyczki obligacyjnej, której zaciągnięcie planowano w celu włączenia się do struktury finansowania spółek, w których wnosząca odwołanie posiada udziały, który to podatek, gdy rozpatrywane inwestycje nie doszły do skutku, obciążył w całości Sonae, SGPS, spółkę dominującą grupy, jest zgodne z przepisami dotyczącymi odliczeń VAT ustanowionymi w szóstej dyrektywie VAT, a konkretnie w art. 4 ust. 1 i 2 oraz art. 17 ust. 1, 2 i 5?

(1) Szósta dyrektywa Rady 77/388/EWG z dnia 17 maja 1977 r. w sprawie harmonizacji ustawodawstw państw członkowskich w odniesieniu do podatków obrotowych — wspólny system podatku od wartości dodanej: ujednolicona podstawa wymiaru podatku (Dz.U. 1977, L 145, s. 1).

15.4.2019

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 139/34

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Tribunal Arbitral Tributário (Centro de Arbitragem Administrativa — CAAD) (Portugalia) w dniu 24 stycznia 2019 r. — Vodafone Portugal — Comunicações Pessoais, SA/Autoridade Tributária e Aduaneira

(Sprawa C-43/19)

(2019/C 139/32)

Język postępowania: portugalski

Sąd odsyłający

Tribunal Arbitral Tributário (Centro de Arbitragem Administrativa — CAAD)

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: Vodafone Portugal — Comunicações Pessoais, SA

Druga strona postępowania: Autoridade Tributária e Aduaneira

Pytania prejudycjalne

Czy art. 2 ust. 1 lit. c), art. 9, 24, 72 i 73 dyrektywy Rady 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. należy interpretować w ten sposób, iż stanowi świadczenie usług podlegające VAT okoliczność, że operator telekomunikacyjny obciąża swoich byłych klientów (którym przyznał korzyści promocyjne mogące obejmować nieodpłatność kosztów instalacji, aktywacji usług, możliwości przeniesienia numeru lub kosztów urządzeń lub stosowanie taryf specjalnych w zamian za zobowiązanie do zachowania okresu obowiązywania umowy, który nie został zachowany z przyczyn leżących po stronie klientów) kwotą, która z mocy prawa nie może przekraczać kosztów poniesionych przez przedsiębiorstwo będące usługodawcą w celu instalacji usługi i powinna być proporcjonalna do korzyści przyznanej klientowi, ustalonej i określonej ilościowo w umowie, w związku z czym nie może ona automatycznie odpowiadać całkowitej wartości kwot pozostałych do zapłaty w dniu rozwiązania umowy?

Czy w świetle wyżej wymienionych przepisów okoliczność, że takie kwoty są wymagane po rozwiązaniu umowy, gdy operator nie świadczy już usług klientowi, oraz że nie miało miejsca żadne konkretne korzystanie z usług po rozwiązaniu umowy, wyklucza uznanie wspomnianych kwot za zapłatę za świadczenie usług?

Czy w świetle wyżej wymienionych przepisów należy wykluczyć, że rzeczona kwota stanowi zapłatę za świadczenie usług ze względu na okoliczność, iż operator i jego byli klienci określili z góry, z mocy prawa, w ramach uprzednio sformułowanej umowy standardowej, wzór do obliczenia kwoty, jaką byli klienci będą musieli zapłacić w przypadku niezachowania okresu obowiązywania przewidzianego w umowie o świadczenie usług?

4)	Czy w świetle wyżej wymienionych przepisów należy wykluczyć, że wspomniana kwota stanowi zapłatę za świadczenie usług, jeżeli sporna kwota nie odpowiada tej, którą operator otrzymałby w ciągu pozostałego okresu obowiązywania umowy, gdyby umowa nie została rozwiązana?

15.4.2019

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 139/35

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Landgericht Saarbrücken (Niemcy) w dniu 29 stycznia 2019 r. — JC/Kreissparkasse Saarlouis

(Sprawa C-66/19)

(2019/C 139/33)

Język postępowania: niemiecki

Sąd odsyłający

Landgericht Saarbrücken

Strony w postępowaniu głównym

Strona powodowa: JC

Strona pozwana: Kreissparkasse Saarlouis

Pytania prejudycjalne

Czy art. 10 ust. 2 lit. p) dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2008/48/WE z dnia 23 kwietnia 2008 r. w sprawie umów o kredyt konsumencki oraz uchylającej dyrektywę Rady 87/102/EWG (1) należy interpretować w ten sposób, że do wymaganych informacji dotyczących „okresu” lub „innych warunków korzystania z prawa do odstąpienia” należą przesłanki rozpoczęcia biegu terminu na odstąpienie?

W przypadku odpowiedzi twierdzącej na pytanie pierwsze:

Czy pozostaje w sprzeczności z art. 10 ust. 2 lit. p) dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2008/48/WE z dnia 23 kwietnia 2008 r. w sprawie umów o kredyt konsumencki oraz uchylającej dyrektywę Rady 87/102/EWG wykładnia, zgodnie z którą informacja o odstąpieniu jest „jasna” i „zwięzła”, jeżeli w odniesieniu do rozpoczęcia biegu terminu na odstąpienie sama w sobie nie określa w pełni obowiązkowych danych wymaganych dla rozpoczęcia tego biegu, ale odsyła w tym względzie do przepisu prawa krajowego — w tym przypadku do § 492 ust. 2 BGB [Bürgerliches Gesetzbuch — niemieckiego kodeksu cywilnego] w wersji obowiązującej do dnia 12 czerwca 2014 r. — który z kolei odsyła do dalszych przepisów krajowych — w tym przypadku do art. 247 §§ 3-13 EGBGB [Einführungsgesetz zum Bürgerlichen Gesetzbuche — przepisów wprowadzających do niemieckiego kodeksu cywilnego] w wersji obowiązującej do dnia 12 czerwca 2014 r. — i w związku z tym konsument zmuszony jest do zapoznania się z licznymi przepisami ustawowymi w różnych aktach prawnych, aby uzyskać jasność co do tego, jakie obowiązkowe dane należy podać, aby termin na odstąpienie od jego umowy pożyczki rozpoczął bieg?

W przypadku odpowiedzi przeczącej na pytanie drugie (i gdy nie istnieją zasadnicze wątpliwości wobec odesłania do przepisów krajowych):

Czy pozostaje w sprzeczności z art. 10 ust. 2 lit. p) dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2008/48/WE z dnia 23 kwietnia 2008 r. w sprawie umów o kredyt konsumencki oraz uchylającej dyrektywę Rady 87/102/EWG wykładnia, zgodnie z którą informacja o odstąpieniu jest „jasna” i „zwięzła” jeśli odesłanie do przepisu prawa krajowego — w tym przypadku do § 492 ust. 2 BGB w wersji obowiązującej od dnia 30 lipca 2010 r. do dnia 12 czerwca 2014 r. — i zawarte w nim dalsze odesłanie — w tym przypadku do art. 247 §§ 3-13 EGBGB w wersji obowiązującej od dnia 4 sierpnia 2011 r. do dnia 12 czerwca 2014 r. [Or. 3] — z konieczności prowadzi do tego, że konsument poza zwykłą lekturą przepisów musi dokonać prawnej subsumpcji — na przykład, czy pożyczka została mu udzielona na warunkach zwykłych dla umów zabezpieczonych prawami rzeczowymi na nieruchomości i dotyczących ich tymczasowego finansowania albo czy istnieją umowy powiązane — aby uzyskać jasność co do tego, jakie obowiązkowe dane należy podać, aby termin na odstąpienie od jego umowy pożyczki rozpoczął bieg?

(1) Dz.U. 2008, L 133, s. 66.

15.4.2019

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 139/36

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Fővárosi Közigazgatási és Munkaügyi Bíróság (Węgry) w dniu 21 stycznia 2019 r. — KD/Bevándorlási és Menekültügyi Hivatal

(Sprawa C-67/19)

(2019/C 139/34)

Język postępowania: węgierski

Sąd odsyłający

Fővárosi Közigazgatási és Munkaügyi Bíróság.

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: KD.

Strona pozwana: Bevándorlási és Menekültügyi Hivatal.

Pytania prejudycjalne

(1) Dyrektywa Parlamentu Europejskiego i Rady 2013/32/UE z dnia 26 czerwca 2013 r. w sprawie wspólnych procedur udzielania i cofania ochrony międzynarodowej (Dz.U. 2013, L 180, s. 60).

15.4.2019

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 139/36

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Hof van beroep te Antwerpen (Belgia) w dniu 31 stycznia 2019 r. — Belgische Staat, reprezentowane przez Minister van Werk, Economie en Consumenten, belast met Buitenlandse handel, Belgische Staat, reprezentowane przez Directeur-Generaal van de Algemene Directie Economische Inspectie, Directeur-Generaal van de Algemene Directie Economische Inspectie/Movic BV, Events Belgium BV, Leisure Tickets & Activities International BV

(Sprawa C-73/19)

(2019/C 139/35)

Język postępowania: niderlandzki

Sąd odsyłający

Hof van beroep te Antwerpen

Strony w postępowaniu głównym

Wnoszący apelację: Belgische Staat, reprezentowane przez Minister van Werk, Economie en Consumenten, belast met Buitenlandse handel, Belgische Staat, reprezentowane przez Directeur-Generaal van de Algemene Directie Economische Inspectie, Directeur-Generaal van de Algemene Directie Economische Inspectie

Druga strona postępowania: Movic BV, Events Belgium BV, Leisure Tickets & Activities International BV

Pytania prejudycjalne

Czy postępowanie w przedmiocie powództwa zmierzającego do stwierdzenia i zaniechania stanowiących naruszenie praktyk rynkowych i/lub handlowych w stosunku do konsumentów, które zostało wniesione na podstawie art. 14 wet van 30 juli 2013 betreffende de verkoop van toegangsbewijzen tot evenementen i art. VII.7 WER przez władze belgijskie przeciwko spółkom niderlandzkim kierującym z terytorium Niderlandów swoją ofertę odprzedaży biletów na wydarzenia odbywające się w Belgii za pośrednictwem portali internetowych głównie do belgijskich klientów, jest sprawą cywilną lub handlową w rozumieniu art. 1 ust. 1 rozporządzenia nr 1215/2012 z dnia 12 grudnia 2012 r. w sprawie jurysdykcji i uznawania orzeczeń sądowych oraz ich wykonywania w sprawach cywilnych i handlowych (1), a także czy wydane w takim postępowaniu orzeczenie sądu może z tych względów zostać objęte zakresem stosowania tego rozporządzenia?

(1) Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) (Dz.U. 2012, L 351, s. 1).

15.4.2019

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 139/37

Odwołanie od wyroku Sądu (dziewiąta izba w składzie powiększonym) wydanego w dniu 12 grudnia 2018 r. w sprawie T-691/14, Servier i in./Komisja, wniesione w dniu 22 lutego 2019 r. przez Komisję Europejską

(Sprawa C-176/19 P)

(2019/C 139/36)

Język postępowania: francuski

Strony

Wnosząca odwołanie: Komisja Europejska (przedstawiciele: B. Mongin, F. Castilla Contreras, J. Norris, C. Vollrath, pełnomocnicy)

Druga strona postępowania: Servier SAS, Servier Laboratories Ltd, Les Laboratoires Servier SA, European Federation of Pharmaceutical Industries and Associations (EFPIA)

Żądania wnoszącej odwołanie

—

uchylenie pkt 1), 2) i 3) sentencji wyroku, w których Sąd stwierdza nieważność: (i) art. 4 decyzji Komisji C(2014) 4955 final z dnia 9 lipca 2014 r. w sprawie postępowania na podstawie art. 101 i 102 TFUE [sprawa AT.39612 — Peryndopryl (Servier)] w zakresie, w jakim stwierdzono w nim udział Servier w porozumieniach zawartych przez Servier ze spółką Krka; (ii) art. 7 ust. 4 lit. b) decyzji, który określa wysokość grzywny nałożonej na Servier za zawarcie tych porozumień; (iii) art. 6 decyzji, w którym Komisja stwierdza naruszenie przez Servier art. 102 TFUE; (iv) art. 7 ust. 6 decyzji, który określa wysokość grzywny nałożonej na Servier z tytułu tego naruszenia;

—	uchylenie wyroku w zakresie, w jakim Sąd stwierdził dopuszczalność załączników A 286 i A 287 do skargi oraz załącznika C 29 do repliki (pkt 1461, 1462 i 1463 wyroku);

—

wydanie ostatecznego rozstrzygnięcia w przedmiocie złożonej przez Servier skargi o stwierdzenie nieważności decyzji i oddalenie wniesionego przez Servier żądania stwierdzenia nieważności art. 4, art. 7 ust. 4 lit. b), art. 6 i art. 7 ust. 6 decyzji oraz uwzględnienie wniesionego przez Komisję żądania stwierdzenia niedopuszczalności załączników A 286 i A 287 do skargi złożonej do Sądu oraz załącznika C 29 do repliki złożonej do Sądu (pkt 1461–1463 wyroku);

—	obciążenie Servier wszystkimi kosztami niniejszego postępowania odwoławczego.

Zarzuty i główne argumenty

Na poparcie odwołania Komisja podnosi pierwszą grupę zarzutów dotyczących naruszenia art. 101 TFUE [uchylenie pkt 1 i 3 sentencji wyroku w zakresie, w jakim Sąd stwierdza w nich nieważność art. 4 i art. 7 ust. 4 lit. b) decyzji, w których Komisja uznała, że trzy porozumienia zawarte między Servier i in. a spółką Krka stanowiły jedno naruszenie art. 101 TFUE i nałożyła na Servier grzywnę].

Zarzut pierwszy, zmierzający do uchylenia części wyroku, oparty jest na naruszeniu prawa przez Sąd, gdy uznał on, że Krka nie była źródłem presji konkurencyjnej wywieranej na Servier w okresie obowiązywania rozpatrywanych porozumień.

Zarzut drugi oparty jest na naruszeniach prawa przez Sąd, gdy uznał on treść i cele umowy licencyjnej za zachętę dla Krka do zaakceptowania ograniczeń płynących z polubownego rozstrzygnięcia sporu.

Zarzut trzeci oparty jest na naruszeniach prawa przez Sąd przy stosowaniu pojęcia ograniczenia konkurencji ze względu na cel w rozumieniu art. 101 ust. 1 TFUE.

Zarzut czwarty oparty jest na naruszeniu prawa przez Sąd przy badaniu zamiaru stron na potrzeby stosowania art. 101 TFUE.

Zarzut piąty oparty jest na naruszeniu prawa przez Sąd, gdy uwzględnił on prokonkurencyjny wpływ licencji na rynki, które nie są objęte zakresem naruszenia art. 101 ust. 1 TFUE stwierdzonego w decyzji.

Zarzut szósty oparty jest na naruszeniu prawa przez Sąd przy badaniu przedmiotu umowy zbycia.

Zarzut siódmy oparty jest na naruszeniu prawa przy stosowaniu pojęcia ograniczenia konkurencji ze względu na skutek w rozumieniu art. 101 ust. 1 TFUE.

Poza tym Komisja podnosi drugą grupę zarzutów dotyczących naruszenia art. 102 TFUE (uchylenie pkt 2 i 3 sentencji wyroku w zakresie, w jakim Sąd stwierdza w nich nieważność art. 6 i art. 7 ust. 6 decyzji, w których Komisja uznała, że Servier naruszyła art. 102 TFUE, i nałożyła na Servier grzywnę).

Zarzut ósmy oparty jest na naruszeniach prawa, których Sąd dopuścił się, analizując uwzględnienie kryterium ceny przy określeniu rynku produktów gotowych.

Zarzut dziewiąty oparty jest na naruszeniach prawa, których Sąd dopuścił się, analizując uwzględnienie równoważności terapeutycznej przy określeniu rynku produktów gotowych.

Zarzut dziesiąty oparty jest niedopuszczalności niektórych załączników.

Zarzut jedenasty oparty jest na naruszeniach prawa, których Sąd dopuścił się, analizując rynek technologii.

15.4.2019

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 139/39

Odwołanie od wyroku Sądu (dziewiąta izba w składzie powiększonym) wydanego w dniu 12 grudnia 2018 r. w sprawie T-691/14, Servier i in./Komisja, wniesione w dniu 28 lutego 2019 r. przez Servier SAS, Servier Laboratories Ltd, Les Laboratoires Servier SA

(Sprawa C-201/19 P)

(2019/C 139/37)

Język postępowania: francuski

Strony

Wnoszące odwołanie: Servier SAS, Servier Laboratories Ltd, Les Laboratoires Servier SA (przedstawiciele: M. Utges Manley, Solicitor, A. Robert, advocate, J. Killick, J. Jourdan, T. Reymond, O. de Juvigny, adwokaci)

Druga strona postępowania: Komisja Europejska, European Federation of Pharmaceutical Industries and Associations (EFPIA)

Żądania wnoszących odwołanie

Tytułem żądania głównego, w kontekście zarzutów 1–5, w których kwestionowane jest istnienie naruszenia art. 101 TFUE:

—	uchylenie pkt 4, 5 i 6 sentencji wyroku wydanego przez Sąd w dniu 12 grudnia 2018 r. w sprawie T-691/14, Servier/Komisja;

—

stwierdzenie nieważności art. 1(b), 2(b), 3(b) i 5(b) i tym samym art. 7(1)(b), 7(2)(b), 7(3)(b) i 7(5)(b) decyzji Komisji nr C(2014) 4955 final z dnia 9 lipca 2014 r. [AT.39.612 — Peryndopryl (Servier)] lub w przeciwnym razie przekazanie sprawy Sądowi, tak aby wydał on rozstrzygnięcie w przedmiocie skutków odnośnych porozumień;

Ewentualnie, w kontekście zarzutu 6:

—	uchylenie pkt 4 i 5 sentencji wyroku w zakresie, w jakim Sąd potwierdza w nim wnioski płynące z decyzji w odniesieniu do istnienia odrębnych naruszeń i kumulacji grzywien w przypadku porozumień Niche i Matrix, i w związku z tym stwierdzenie nieważności art. 1(b), 2(b), 7(1)(b) i 7(2)(b) decyzji;

I tytułem żądania ewentualnego:

—	uchylenie pkt 4 i 5 sentencji wyroku oraz stwierdzenie nieważności art. 7(1)(b), 7(2)(b), 7(3)(b) i 7(5)(b) decyzji w kontekście zarzutów 7.1 i 7.2, w których kwestionowana jest zasadność i kwota wszystkich grzywien;

—

uchylenie pkt 5 sentencji wyroku oraz stwierdzenie nieważności art. 5(b) i 7(5)(b) decyzji w kontekście zarzutu 5.4 dotyczącego czasu trwania zarzucanego naruszenia oraz obliczenia grzywny odnoszącej się do porozumienia zawartego między Servier i Lupin i w konsekwencji — ustalenie grzywny w ramach nieograniczonego prawa orzekania.

A w każdym razie:

—	obciążenie Komisji Europejskiej kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

W ramach zarzutu pierwszego, który jest wspólny dla wszystkich porozumień, za które wymierzono grzywny, Servier twierdzi, że wyrok jest wadliwy pod względem prawnym, ponieważ opiera się na szerokim i niezgodnym z orzecznictwem rozumieniu pojęcia naruszenia ze względu na cel. Wyrok pomija brak doświadczenia i oczywistego ograniczenia oraz opiera się na automatycznie stosowanym kryterium oderwanym od kontekstu i ambiwalentnych skutków rozpatrywanych porozumień ugodowych.

W ramach zarzutu drugiego, który również jest wspólny dla wszystkich odnośnych porozumień, Servier uważa, że w wyroku zastosowano w błędny sposób orzecznictwo dotyczące pojęcia potencjalnej konkurencji i że opiera się on na nieuzasadnionym odwróceniu ciężaru dowodu.

Zarzut trzeci dotyczy tego, że porozumienia zawarte w tym samym dniu z Matrix i jego dystrybutorem, Niche, nie są antykonkurencyjne ze względu na cel. Zdaniem Servier Sąd naruszył prawo, kwalifikując te przedsiębiorstwa jako potencjalnych konkurentów i uznając płatności za szkodliwe i niezwiązane z polubownym rozstrzygnięciem sporu.

W ramach zarzutu czwartego Servier wskazuje na naruszenia prawa dotyczące porozumienia zawartego z Teva, które nie jest antykonkurencyjne ze względu na cel w świetle kontekstu prawnego i ekonomicznego, w który się ono wpisuje, a także w świetle jego ambiwalentnych skutków i komplementarności stron, zważywszy, że Teva, w przeciwieństwie do Servier, jest dystrybutorem generycznych produktów leczniczych w Zjednoczonym Królestwie.

Zarzut piąty oparty jest na naruszeniach prawa dotyczących porozumienia z Lupin. Sąd powinien był zbadać skutki porozumienia ze względu na jego co najmniej ambiwalentny, jeśli nie prokonkurencyjny zakres. Zarzut ten oparty jest pomocniczo na błędzie, który dotyczy czasu trwania naruszenia, a zatem obliczenia grzywny.

Pomocniczo Servier wskazuje w ramach zarzutu szóstego, że Sąd powinien był stwierdzić nieważność decyzji w zakresie, w jakim Komisja wymierza w niej karę za porozumienie zawarte z Matrix, poza porozumieniem podpisanym z Niche, podczas gdy nie chodziło tu o odrębne naruszenia.

W dalszej kolejności pomocniczo zarzut siódmy dotyczy żądania uchylenia wyroku w zakresie, w jakim Sąd potwierdził w nim sposób obliczenia grzywny.

15.4.2019

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 139/40

Odwołanie od wyroku Sądu (dziewiąta izba) wydanego w dniu 12 grudnia 2018 r. w sprawie T-677/14, Biogaran/Komisja, wniesione w dniu 28 lutego 2019 r. przez Biogaran

(Sprawa C-207/19 P)

(2019/C 139/38)

Język postępowania: francuski

Strony

Wnoszący odwołanie: Biogaran (przedstawiciele: M. Utges Manley, Solicitor, adwokaci A. Robert, O. de Juvigny, T. Reymond, J. Killick, J. Jourdan)

Druga strona postępowania: Komisja Europejska

Żądania wnoszącego odwołanie

—	uchylenie w całości wyroku Sądu z dnia 12 grudnia 2018 r. w sprawie T-677/14;

—	stwierdzenie nieważności art. 1 (b) (iv), art. 7 (1) (b) i art. 8 decyzji Komisji C(2014) 4955 final [sprawa AT.39612 — Peryndopryl (spółka Servier)], w zakresie w jakim dotyczą one spółki Biogaran;

—	obciążenie Komisji kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

W zarzucie pierwszym spółka Biogaran podnosi, że wyrok został wydany z naruszeniem prawa, ponieważ uznano w nim, że umowa licencji ma charakter noszący znamiona naruszenia z uwagi na to, że polubowne rozstrzygnięcie sporu ma antykonkurencyjny cel. Zdaniem skarżącej wyrok opiera się na szerokiej koncepcji pojęcia naruszenia ze względu na cel i pomija brak doświadczenia i oczywistego ograniczenia. Wyrok opiera się ponadto na błędnym kryterium prawnym, które pomija zarówno kontekst polubownego rozstrzygnięcia sporu zawartego pomiędzy grupą Servier i spółką Niche, jak i fakt, że ci ostatni nie byli potencjalnymi konkurentami.

W zarzucie drugim spółka Biogaran podnosi, że Sąd dopuścił się naruszenia prawa zastępując uzasadnienie Komisji swoim własnym uzasadnieniem. Sąd uznał, że domniemana zachęta spółki Biogaran była „decydująca”, ponieważ zadecydowała ona o tym, że spółka Niche nie zdecydowała się na wejście na rynek. Jednakże ani w piśmie w sprawie przedstawienia zarzutów, ani w decyzji nie podniesiono ani nie ustalono, że ta zachęta, określona jedynie jako „dodatkowa”, była „decydująca” w przyjęciu przez spółkę Niche warunków polubownego rozstrzygnięcia sporu.

W zarzucie trzecim spółka Biogaran twierdzi, że Sąd naruszył zasadę proporcjonalności oraz cele art. 101 TFUE uznając jej odpowiedzialność poza odpowiedzialnością spółki dominującej. Ponieważ Sąd orzekł, że spółka dominująca bezpośrednio uczestniczyła w naruszeniu i wykorzystała przysługujące jej uprawnienia kontrolne tak, aby jej spółka zależna przyczyniła się do jej własnego zachowania noszącego znamiona naruszenia, w związku z czym spółka zależna została całkowicie pozbawiona autonomii, to nie może on uznać odpowiedzialności spółki zależnej poza odpowiedzialnością spółki dominującej, chyba że wykroczy poza to, co jest ściśle niezbędne do prawidłowego stosowania reguł konkurencji.

W zarzucie czwartym spółka Biogaran twierdzi, że wyrok należy uchylić, gdyż potwierdza on zasadę oraz sposób obliczania grzywny, pomimo złożonego i bezprecedensowego charakteru niniejszej sprawy oraz braku jakiejkolwiek decydującej roli spółki Biogaran.

15.4.2019

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 139/42

Wyrok Sądu z dnia 6 marca 2019 r. — Hamas/Rada

(Sprawa T-289/15) (1)

(Wspólna polityka zagraniczna i bezpieczeństwa - Środki ograniczające skierowane przeciwko niektórym osobom i podmiotom w ramach walki z terroryzmem - Zamrożenie środków finansowych - Możliwość zakwalifikowania władz państwa trzeciego jako właściwej władzy w rozumieniu wspólnego stanowiska 2001/931/WPZiB - Podstawa faktyczna decyzji o zamrożeniu środków finansowych - Obowiązek uzasadnienia - Błąd w ocenie - Prawo własności)

(2019/C 139/39)

Język postępowania: francuski

Strony

Strona skarżąca: Hamas (Doha, Katar) (przedstawiciel: adwokat L. Glock)

Strona pozwana: Rada Unii Europejskiej (przedstawiciele: początkowo B. Driessen i N. Rouam, następnie B. Driessen i F. Naert, i na koniec B. Driessen, F. Naert i A. Sikora-Kalėda, pełnomocnicy)

Interwenient popierający stronę pozwaną: Komisja Europejska (przedstawiciele: początkowo F. Castillo de la Torre i R. Tricot, następnie F. Castillo de la Torre, L. Baumgart i C. Zadra, pełnomocnicy)

Przedmiot

Żądanie, na podstawie art. 263 TFUE, stwierdzenia nieważności, po pierwsze, decyzji Rady (WPZiB) 2015/521 z dnia 26 marca 2015 r. dotyczącej aktualizacji i zmiany wykazu osób, grup i podmiotów objętych art. 2, 3 i 4 wspólnego stanowiska 2001/931/WPZiB w sprawie zastosowania szczególnych środków w celu zwalczania terroryzmu i uchylenia decyzji 2014/438/WPZiB (Dz.U. 2015, L 82, s. 107), oraz po drugie, rozporządzenia wykonawczego Rady (UE) 2015/513 z dnia 26 marca 2015 r. dotyczącego wykonania art. 2 ust. 3 rozporządzenia (WE) nr 2580/2001 w sprawie szczególnych środków restrykcyjnych skierowanych przeciwko niektórym osobom i podmiotom mających na celu zwalczanie terroryzmu oraz uchylenia rozporządzenia wykonawczego (UE) nr 790/2014 (Dz.U. 2015, L 82, s. 1) w zakresie, w jakim akty te dotyczą skarżącego.

Sentencja

1)	Skarga zostaje oddalona.

2)	Hamas pokrywa własne koszty oraz koszty poniesione przez Radę Unii Europejskiej.

3)	Komisja Europejska pokrywa własne koszty.

(1) Dz.U. C 245 z 27.7.2015.

15.4.2019

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 139/43

Wyrok Sądu z dnia 28 lutego 2019 r. — Ateknea Solutions Catalonia/Komisja

(Sprawa T-69/16) (1)

(Klauzula arbitrażowa - Umowy zawarte w ramach szóstego programu ramowego w zakresie badań i rozwoju technologicznego (2002 - 2006) - Zwrot kosztów poniesionych przez stronę skarżącą wraz z odsetkami za zwłokę - Koszty kwalifikowalne - Odpowiedzialność umowna)

(2019/C 139/40)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Ateknea Solutions Catalonia, SA (Barcelona, Hiszpania) (przedstawiciele: M. Troncoso Ferrer, C. Ruixó Claramunt i S. Moya Izquierdo, adwokaci)

Strona pozwana: Komisja Europejska (przedstawiciele: początkowo L. Grønfeldt i M. Siekierzyńska, następnie M. Siekierzyńska i R. Lyal, pełnomocnicy)

Przedmiot

Oparte na art. 272 TFUE żądanie zasądzenia od Komisji zapłaty na rzecz skarżącej kwoty 1 258 533,89 EUR lub ewentualnie kwoty 1 025 845,29 EUR.

Sentencja

1)	Skarga zostaje oddalona.

2)	Ateknea Solutions Catalonia, SA zostaje obciążona kosztami postępowania.

(1) Dz.U. C 165 z 10.5.2016.

15.4.2019

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 139/43

Wyrok Sądu z dnia 28 lutego 2019 r. — Drex Technologies/Rada

(Sprawa T-414/16) (1)

(Wspólna polityka zagraniczna i bezpieczeństwa - Środki ograniczające przyjęte wobec Syrii - Zamrożenie środków finansowych - Prawo do obrony - Prawo do skutecznej ochrony sądowej - Obowiązek uzasadnienia - Błąd w ocenie - Prawo do poszanowania czci i dobrego imienia - Prawo własności - Domniemanie niewinności - Proporcjonalność)

(2019/C 139/41)

Język postępowania: francuski

Strony

Strona skarżąca: Drex Technologies SA (Tortola, Brytyjskie Wyspy Dziewicze) (przedstawiciel: adwokat E. Ruchat)

Strona pozwana: Rada Unii Europejskiej (przedstawiciele: początkowo S. Kyriakopoulou, G. Étienne oraz A. Vitro, następnie S. Kyriakopoulou, A. Vitro oraz V. Piessevaux, pełnomocnicy)

Przedmiot

Oparte na art. 263 TFUE żądanie stwierdzenia nieważności decyzji Rady (WPZiB) 2016/850 z dnia 27 maja 2016 r. zmieniającej decyzję 2013/255/WPZiB dotyczącą środków ograniczających skierowanych przeciwko Syrii (Dz.U. 2016, L 141, s. 125), i wydanych w jej następstwie aktów wykonawczych, decyzji Rady (WPZiB) 2017/917 z dnia 29 maja 2017 r. zmieniającej decyzję 2013/255/WPZiB dotyczącą środków ograniczających skierowanych przeciwko Syrii (Dz.U. 2017, L 139, s. 62) oraz decyzji Rady (WPZiB) 2018/778 z dnia 28 maja 2018 r. zmieniającej decyzję 2013/255/WPZiB w sprawie środków ograniczających skierowanych przeciwko Syrii (Dz.U. 2018, L 131, s. 16), w zakresie, w jakim akty te dotyczą skarżącej.

Sentencja

1)	Skarga zostaje oddalona.

2)	Drex Technologies SA pokrywa własne koszty postępowania, a także koszty poniesione przez Radę Unii Europejskiej.

(1) Dz.U. C 364 z 3.10.2016.

15.4.2019

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 139/44

Wyrok Sądu z dnia 28 lutego 2019 r. — Almashreq Investment Fund/Rada

(Sprawa T-415/16) (1)

(2019/C 139/42)

Język postępowania: francuski

Strony

Strona skarżąca: Almashreq Investment Fund (Damaszek, Syria) (przedstawiciel: adwokat E. Ruchat)

Strona pozwana: Rada Unii Europejskiej (przedstawiciele: początkowo S. Kyriakopoulou, G. Étienne oraz A. Vitro, następnie S. Kyriakopoulou oraz A. Vitro i w końcu S. Kyriakopoulou, A. Vitro oraz V. Piessevaux, pełnomocnicy)

Przedmiot

Sentencja

1)	Skarga zostaje oddalona.

2)	Almashreq Investment Fund pokrywa własne koszty postępowania, a także koszty poniesione przez Radę Unii Europejskiej.

(1) Dz.U. C 364 z 3.10.2016.

15.4.2019

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 139/45

Wyrok Sądu z dnia 28 lutego 2019 r. — Souruh/Rada

(Sprawa T-440/16) (1)

(2019/C 139/43)

Język postępowania: francuski

Strony

Strona skarżąca: Souruh SA (Damaszek, Syria) (przedstawiciel: adwokat E. Ruchat)

Przedmiot

Sentencja

1)	Skarga zostaje oddalona.

2)	Souruh SA pokrywa własne koszty postępowania, a także koszty poniesione przez Radę Unii Europejskiej.

(1) Dz.U. C 364 z 3.10.2016.

15.4.2019

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 139/46

Wyrok Sądu z dnia 26 lutego 2019 r. — Fútbol Club Barcelona/Komisja

(Sprawa T-865/16) (1)

(Pomoc państwa - Pomoc przyznana przez władze hiszpańskie na rzecz niektórych zawodowych klubów piłkarskich - Preferencyjne stawki podatku dochodowego stosowane względem klubów upoważnionych do korzystania ze statusu podmiotu o celu niezarobkowym - Decyzja uznająca pomoc za niezgodną z rynkiem wewnętrznym - Swoboda przedsiębiorczości - Korzyść)

(2019/C 139/44)

Język postępowania: hiszpański

Strony

Strona skarżąca: Fútbol Club Barcelona (Barcelona, Hiszpania) (przedstawiciele: początkowo J. Roca Sagarra, J. del Saz Cordero, R. Vallina Hoset, A. Sellés Marco i C. Iglesias Megías, następnie J. Roca Sagarra, J. del Saz Cordero, R. Vallina Hoset i A. Sellés Marco, adwokaci)

Strona przeciwna: Komisja Europejska (przedstawiciele: G. Luengo, B. Stromsky i P. Němečková, pełnomocnicy)

Interwenient popierający stronę skarżącą: Królestwo Hiszpanii (przedstawiciele: początkowo A. Gavela Llopis i J. García-Valdecasas Dorrego, następnie A. Gavela Llopis, pełnomocnicy)

Przedmiot

Żądanie oparte na art. 263 TFUE, zmierzające do stwierdzenia nieważności decyzji Komisji (UE) 2016/2391 z dnia 4 lipca 2016 r. w sprawie pomocy państwa SA.29769 (2013/C) (ex 2013/NN) przyznanej przez Hiszpanię na rzecz określonych klubów piłkarskich (Dz.U. 2016, L 357, s. 1)

Sentencja

1)	Stwierdza się nieważność decyzji Komisji (UE) 2016/2391 z dnia 4 lipca 2016 r. w sprawie pomocy państwa SA.29769 (2013/C) (ex 2013/NN) przyznanej przez Hiszpanię na rzecz określonych klubów piłkarskich.

2)	Komisja Europejska pokrywa własne koszty oraz koszty poniesione przez Fútbol Club Barcelona.

3)	Królestwo Hiszpanii pokrywa własne koszty.

(1) Dz.U. C 30 z 30.01.2017.

15.4.2019

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 139/46

Wyrok Sądu z dnia 5 marca 2019 r. — Pethke/EUIPO

(Sprawa T-169/17) (1)

(Służba publiczna - Urzędnicy - Obsadzanie stanowisk - Przeniesienie z urzędu ze stanowiska kierownika wydziału na stanowisko głównego administratora - Artykuł 7 ust. 1 regulaminu pracowniczego - Interes służby - Równoważność stanowisk - Dyskryminacja ze względu na płeć - Proporcjonalność - Skarga o odszkodowanie i zadośćuczynienie - Niedopuszczalność - Niedopełnienie wymogów postępowania poprzedzającego wniesienie skargi)

(2019/C 139/45)

Język postępowania: niemiecki

Strony

Strona skarżąca: Ralph Pethke (Alicante, Hiszpania) (przedstawiciel: adwokat H. Tettenborn)

Strona pozwana: Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (przedstawiciele: A. Lukošiūtė, agent, wspierana przez adwokata B. Wägenbaura)

Przedmiot

Żądanie oparte na art. 270 TFUE i mające na celu, po pierwsze, stwierdzenie nieważności decyzji dyrektora wykonawczego EUIPO z dnia 17 października 2016 r. zmieniającego stanowisko zajmowane przez skarżącego z dyrektora departamentu „Operacje” na stanowisko w ramach departamentu „Obserwatorium” EUIPO, a po drugie naprawienie szkody, jaką miał ponieść skarżący.

Sentencja

1)	Skarga zostaje w części odrzucona, a w pozostałym zakresie oddalona.

2)	Ralph Pethke pokrywa własne koszty oraz koszty poniesione przez Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (EUIPO).

(1) Dz.U. C 151 z 15.5.2017.

15.4.2019

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 139/47

Wyrok Sądu z dnia 5 marca 2019 r. — Yellow Window/EIGE

(Sprawa T-439/17) (1)

(Zamówienia publiczne na usługi - Postępowanie przetargowe - Świadczenie usług w celu realizacji badania nad okaleczaniem żeńskich narządów płciowych - Odrzucenie oferty jednego z oferentów - Obowiązek uzasadnienia - Spójność między komentarzami a punktacją - Odpowiedzialność pozaumowna)

(2019/C 139/46)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Yellow Window (Antwerpia, Belgia) (przedstawiciel: adwokat M. Velardo)

Strona przeciwna: Europejski Instytut ds. Równości Kobiet i Mężczyzn (przedstawiciele: adwokaci V. Ost i M. Vanderstraeten)

Przedmiot

Po pierwsze, oparte na art. 263 TFUE żądanie stwierdzenia nieważności decyzji EIGE z dnia 8 maja 2017 r. o odrzuceniu oferty, jaką skarżąca złożyła w procedurze udzielenia zamówienia EIGE/2017/OPER/04, a także decyzji o wyborze oferty złożonej przez spółkę Y i o udzieleniu jej tego zamówienia, po drugie, oparte na art. 268 TFUE żądanie naprawienia szkody poniesionej wskutek tych decyzji, a po trzecie, tytułem ewentualnym, żądanie rekompensaty za nieprawidłowości popełnione przy udzieleniu tego zamówienia.

Sentencja

Stwierdza się nieważność decyzji Europejskiego Instytutu ds. Równości Kobiet i Mężczyzn (EIGE) z dnia 8 maja 2017 r. o odrzuceniu oferty, jaką Yellow Window NV złożyła w procedurze udzielenia zamówienia EIGE/2017/OPER/04, a także decyzji z dnia 8 maja 2017 r. o wyborze oferty złożonej przez spółkę Y w ramach tego przetargu i o udzieleniu jej tego zamówienia.

2)	W pozostałym zakresie skarga zostaje oddalona.

3)	Yellow Window pokrywa 25 % własnych kosztów, a EIGE pokrywa własne koszty i 75 % kosztów poniesionych przez Yellow Window.

(1) Dz.U. C 338 z 9.10.2017.

15.4.2019

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 139/48

Wyrok Sądu z dnia 5 marca 2019 r. — Eurosupport — Fineurop support/EIGE

(Sprawa T-450/17) (1)

(2019/C 139/47)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Eurosupport — Fineurop support Srl (Mediolan, Włochy) (przedstawiciel: adwokat M. Velardo)

Strona przeciwna: Europejski Instytut ds. Równości Kobiet i Mężczyzn (przedstawiciele: adwokaci V. Ost i M. Vanderstraeten)

Przedmiot

Sentencja

1)	Postępowanie w sprawie decyzji Europejskiego Instytutu ds. Równości Kobiet i Mężczyzn (EIGE) z dnia 8 maja 2017 r. o wyborze oferty złożonej przez spółkę Y w procedurze udzielenia zamówienia EIGE/2017/OPER/04 i o udzieleniu jej tego zamówienia zostaje umorzone.

2)	Stwierdza się nieważność decyzji EIGE z dnia 8 maja 2017 r. o odrzuceniu oferty, jaką Eurosupport –Fineurop support Srl złożyła w ramach tego przetargu.

3)	W pozostałym zakresie skarga zostaje oddalona.

4)	Eurosupport — Fineurop support pokrywa 25 % własnych kosztów, a EIGE pokrywa własne koszty i 75 % kosztów poniesionych przez Eurosupport –Fineurop support.

(1) Dz.U. C 357 z 23.10.2017.

15.4.2019

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 139/49

Wyrok Sądu z dnia 27 lutego 2019 r. — Aytekin/EUIPO — Dienne Salotti (Dienne)

(Sprawa T-107/18) (1)

(Znak towarowy Unii Europejskiej - Postępowanie w sprawie sprzeciwu - Zgłoszenie graficznego unijnego znaku towarowego Dienne - Wcześniejszy graficzny unijny znak towarowy ENNE - Względna podstawa odmowy rejestracji - Brak prawdopodobieństwa wprowadzenia w błąd - Artykuł 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia (UE) 2017/1001)

(2019/C 139/48)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Erkan Aytekin (Ankara, Turcja) (przedstawiciel: adwokat V. Martín Santos)

Strona pozwana: Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (przedstawiciele: A. Folliard-Monguiral i G. Sakalaite-Orlovskiene, pełnomocnicy).

Druga strona w postępowaniu przed izbą odwoławczą EUIPO będąca interwenientem przed Sądem: Dienne Salotti SRL (Altamura, Włochy) (przedstawiciel: adwokat D. Russo)

Przedmiot

Skarga na decyzję Drugiej Izby Odwoławczej EUIPO z dnia 15 grudnia 2017 r. (sprawa R 1444/2017-2) dotyczącą postępowania w sprawie sprzeciwu między E. Aytekinem a Dienne Salotti.

Sentencja

1)	Skarga zostaje oddalona.

2)	Erkan Aytekin pokrywa własne koszty oraz koszty poniesione w związku z niniejszym postępowaniem przez Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (EUIPO) i przez Dienne Salotti Srl.

(1) Dz.U. C 134 z 16.4.2018.

15.4.2019

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 139/50

Wyrok Sądu z dnia 28 lutego 2019 r. — Pozza/Parlament

(Sprawa T-216/18) (1)

(Służba publiczna - Urzędnicy - Wynagrodzenie - Dodatek zagraniczny - Artykuł 4 ust. 1 lit. a) załącznika VII do regulaminu pracowniczego - Miejsce wykonywania głównej działalności zawodowej - Przeniesienie do innej instytucji - Decyzja o zaprzestaniu wypłaty dodatku zagranicznego - Właściwość - Uzasadnione oczekiwania)

(2019/C 139/49)

Język postępowania: francuski

Strony

Strona skarżąca: Geoffray Pozza (Waldbillig, Luksemburg) (przedstawiciele: adwokaci S. Orlandi i T. Martin)

Strona pozwana: Parlament Europejski (przedstawiciele: J. Van Pottelberge i M. Windisch, pełnomocnicy)

Przedmiot

Skarga na podstawie art. 270 TFUE o stwierdzenie nieważności decyzji z dnia 8 czerwca 2017 r., na mocy której Parlament nie przyznaje już skarżącemu dodatku zagranicznego od dnia podjęcia przez niego obowiązków służbowych.

Sentencja

1)	Skarga zostaje oddalona.

2)	Geoffray Pozza zostaje obciążony kosztami postępowania.

(1) Dz.U. C 211 z 18.6.2018.

15.4.2019

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 139/50

Wyrok Sądu z dnia 5 marca 2019 r. — Meblo Trade/EUIPO — Meblo Int (MEBLO)

(Sprawa T-263/18) (1)

(Znak towarowy Unii Europejskiej - Postępowanie w sprawie stwierdzenia wygaśnięcia prawa do znaku - Graficzny unijny znak towarowy MEBLO - Rzeczywiste używanie znaku towarowego - Artykuł 58 ust. 1 lit. a) rozporządzenia (UE) 2017/1001 - Dowód rzeczywistego używania)

(2019/C 139/50)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Meblo Trade d.o.o. (Zagrzeb, Chorwacja) (przedstawiciel: adwokat A. Ivanova)

Strona pozwana: Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (przedstawiciele: E. Markakis i H. O’Neill, pełnomocnicy)

Druga strona w postępowaniu przed izbą odwoławczą EUIPO będąca interwenientem przed Sądem: Meblo Int, proizvodnja izdelkov za spanje d.o.o. (Nova Gorica, Słowenia) (przedstawiciel: adwokat A. Plesničar)

Przedmiot

Skarga na decyzję Czwartej Izby Odwoławczej EUIPO z dnia 27 lutego 2018 r. (sprawa R 883/2017-4) dotyczącą postępowania w sprawie stwierdzenia wygaśnięcia prawa do znaku pomiędzy Meblo Trade a Meblo Int, proizvodnja izdelkov za spanje.

Sentencja

1)	Skarga zostaje oddalona.

2)	Meblo Trade d.o.o. zostaje obciążona kosztami postępowania.

(1) Dz.U. C 231 z 2.7.2018.

15.4.2019

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 139/51

Wyrok Sądu z dnia 6 marca 2019 r. — Serenity Pharmaceuticals/EUIPO — Gebro Holding (NOCUVANT)

(Sprawa T-321/18) (1)

(Znak towarowy Unii Europejskiej - Postępowanie w sprawie sprzeciwu - Zgłoszenie słownego unijnego znaku towarowego NOCUVANT - Wcześniejsze słowne znaki towarowe NOCUTIL - Dowód rzeczywistego używania - Artykuł 47 ust. 2 rozporządzenia (UE) 2017/1001 - Względna podstawa odmowy rejestracji - Prawdopodobieństwo wprowadzenia w błąd - Podobieństwo oznaczeń - Artykuł 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia 2017/1001)

(2019/C 139/51)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Serenity Pharmaceuticals LLC (Milford, Pensylwania, Stany Zjednoczone) (przedstawiciel: J. Day, solicitor)

Strona pozwana: Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (przedstawiciele: A. Lukošiūtė i H. O’Neill, pełnomocnicy).

Druga strona w postępowaniu przed izbą odwoławczą EUIPO będąca interwenientem przed Sądem: Gebro Holding GmbH (Fieberbrunn, Austria) (przedstawiciel: adwokat M. Konzett)

Przedmiot

Skarga na decyzję Drugiej Izby Odwoławczej EUIPO z dnia 8 marca 2018 r. (sprawa R 584/2017-2) dotyczącą postępowania w sprawie sprzeciwu między Gebro Holding a Allergan, Inc.

Sentencja

1)	Skarga zostaje oddalona.

2)	Serenity Pharmaceuticals LLC zostaje obciążona kosztami postępowania.

(1) Dz.U. C 240 z 9.7.2018.

15.4.2019

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 139/52

Wyrok Sądu z dnia 28 lutego 2019 r. — Lotte/EUIPO — Générale Biscuit-Glico France (PEPERO original)

(Sprawa T-459/18) (1)

(Znak towarowy Unii Europejskiej - Postępowanie w sprawie unieważnienia prawa do znaku - Graficzny unijny znak towarowy PEPERO original - Wcześniejszy trójwymiarowy krajowy znak towarowy - Kształt podłużnego biszkoptu częściowo oblanego czekoladą - Unieważnienie prawa do znaku towarowego - Artykuł 8 ust. 5 rozporządzenia (UE) 2017/1001 - Rzeczywiste używanie wcześniejszego znaku towarowego - Wcześniejszy znak towarowy tworzony przez kształt samego towaru - Używanie jako znaku towarowego - Brak zmiany charakteru odróżniającego)

(2019/C 139/52)

Język postępowania: francuski

Strony

Strona skarżąca: Lotte Corp. (Seul, Korea Południowa) (przedstawiciel: adwokat G. Ringeisen)

Strona pozwana: Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (przedstawiciel: A. Folliard-Monguiral, pełnomocnik)

Druga strona w postępowaniu przed izbą odwoławczą EUIPO będąca interwenientem przed Sądem: Générale Biscuit-Glico France (Clamart, Francja) (przedstawiciel: adwokat A. Lecomte)

Przedmiot

Skarga na decyzję Pierwszej Izby Odwoławczej EUIPO z dnia 11 maja 2018 r. (sprawa R 913/2017-1) dotyczącą postępowania w sprawie unieważnienia prawa do znaku pomiędzy Générale Biscuit-Glico France a Lotte.

Sentencja

1)	Skarga zostaje oddalona.

2)	Lotte Corp. zostaje obciążona kosztami postępowania.

(1) Dz.U. C 364 z 8.10.2018.

15.4.2019

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 139/53

Postanowienie Sądu z dnia 27 lutego 2019 r. — Miserini Johansson/EBI

(Sprawa T-870/16) (1)

(Służba publiczna - Personel EBI - Przedłużające się lub powtarzające się nieobecności ze względu na chorobę niebędącą choroba zawodową albo wypadek niebędący wypadkiem przy pracy - Obniżka wynagrodzenia po dwunastu miesiącach nieobecności - Artykuł 33 regulaminu pracowniczego EBI - Postępowanie w sprawie uznania zawodowego podłoża choroby)

(2019/C 139/53)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Virna Miserini Johansson (Luksemburg, Luksemburg) (przedstawiciel: adwokat A. Senes)

Strona pozwana: Europejski Bank Inwestycyjny (przedstawiciele: T. Gilliams, G. Faedo i K. Carr, pełnomocnicy, wspierani przez adwokatów J. Curralla i B. Wägenbaura)

Przedmiot

Skarga na podstawie art. 270 TFUE i art. 50a Statutu Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej, mająca na celu tytułem żądania głównego: stwierdzenie nieważności decyzji EBI z dnia 25 stycznia 2016 r. oraz naprawienie szkody i krzywdy związanych z tą decyzją oraz tytułem żądania ewentualnego: naprawienie jedynie szkody i krzywdy, o których mowa w ramach żądania głównego, a także zwrot kosztów związanych z problemami zdrowotnymi powstałymi w wyniku ciężkiego stresu, którego doznała skarżąca, a które to koszty nie zostały jej zwrócone w ramach systemu ubezpieczeń zdrowotnych EBI.

Sentencja

1)	Skarga zostaje oddalona.

2)	Virna Miserini Johansson zostaje obciążona kosztami postępowania.

(1) Dz.U. C 86 z 20.3.2017.

15.4.2019

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 139/53

Postanowienie Sądu z dnia 27 lutego 2019 r. — Sports Group Denmark/EUIPO — K&L (WHISTLER)

(Sprawa T-836/17) (1)

(Znak towarowy Unii Europejskiej - Postępowanie w sprawie sprzeciwu - Wycofanie sprzeciwu - Umorzenie postępowania)

(2019/C 139/54)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Sports Group Denmark A/S (Ikast, Dania) (przedstawiciel: adwokat E. Skovbo)

Strona pozwana: Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (przedstawiciele: D. Gája i D. Walicka, pełnomocnicy)

Druga strona w postępowaniu przed izbą odwoławczą EUIPO: K&L GmbH & Co. Handels-KG (Weilheim, Niemcy)

Przedmiot

Skarga na decyzję Pierwszej Izby Odwoławczej EUIPO z dnia 18 października 2017 r. (sprawa R 311/2017-1) dotyczącą postępowania w sprawie sprzeciwu między K&L a Sports Group Denmark.

Sentencja

1)	Postępowanie w przedmiocie skargi zostaje umorzone.

2)	Sports Group Denmark A/S zostaje obciążona kosztami postępowania.

(1) Dz.U. C 63 z 19.2.2018.

15.4.2019

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 139/54

Postanowienie Sądu z dnia 27 lutego 2019 r. — PAN Europe/Komisja

(Sprawa T-25/18) (1)

(Dostęp do dokumentó - Rozporządzenie (WE) nr 1049/2001 - Rozporządzenie (WE) nr 1367/2006 - Dokumenty dotyczące substancji zaburzających gospodarkę hormonalną - Cofnięcie decyzji o odmowie udzielenia dostępu - Ujawnienie już po wniesieniu skargi - Następcza bezprzedmiotowość sporu - Umorzenie postępowania)

(2019/C 139/55)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Pesticide Action Network Europe (PAN Europe) (Bruksela, Belgia) (przedstawiciel: B. Kloostra, adwokat)

Strona pozwana: Komisja Europejska (przedstawiciele: A. Buchet, I. Naglis i G. Gattinara, pełnomocnicy)

Przedmiot

Oparte na art. 263 TFUE żądanie stwierdzenia nieważności decyzji Komisji C(2017) 7604 z dnia 9 listopada 2017 r. w zakresie, w jakim instytucja ta odmówiła w niej udzielenia dostępu do dokumentów dotyczących substancji zaburzających gospodarkę hormonalną

Sentencja

1)	Umarza się postępowanie w przedmiocie niniejszej skargi.

2)	Komisja Europejska zostaje obciążona kosztami postępowania.

(1) Dz.U. C 104 z 19.3.2018

15.4.2019

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 139/55

Postanowienie Sądu z dnia 28 lutego 2019 r. — Région de Bruxelles-Capitale/Komisja Europejska

(Sprawa T-178/18) (1)

(Skarga o stwierdzenie nieważności - Środki ochrony roślin - Substancja czynna glifosat - Ponowne włączenie do załącznika do rozporządzenia wykonawczego (UE) nr 540/2011 - Brak indywidualnego oddziaływania - Akt regulacyjny wymagający przyjęcia środków wykonawczych 540/2011 - Brak bezpośredniego oddziaływania - Niedopuszczalność)

(2019/C 139/56)

Język postępowania: francuski

Strony

Strona skarżąca: Région de Bruxelles-Capitale (przedstawiciele: adwokaci A. Bailleux i B. Magarinos Rey)

Strona pozwana: Komisja Europejska (przedstawiciele: F. Castillo de la Torre, A. Lewis, I. Naglis i G. Koleva, pełnomocnicy)

Przedmiot

Oparte na art. 263 TFUE żądanie stwierdzenia nieważności rozporządzenia wykonawczego Komisji (UE) 2017/2324 z dnia 12 grudnia 2017 r. w sprawie odnowienia zatwierdzenia substancji czynnej glifosat, zgodnie z rozporządzeniem Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 1107/2009 dotyczącym wprowadzania do obrotu środków ochrony roślin, oraz w sprawie zmiany załącznika do rozporządzenia wykonawczego Komisji (UE) nr 540/2011 (Dz.U. 2017, L 333, s. 10).

Sentencja

1)	Skarga zostaje odrzucona jako niedopuszczalna.

Postępowanie w przedmiocie wniosków Justice Pesticides, la Région wallonne, Pesticide Action Network Europe (PAN Europe), Health & Environment Alliance (HEAL), Nature & Progrès Belgique (Nature & Progrès), SomeOfUs, WeMove Europe (WeMove.EU), Monsanto Europe NV/SA, Monsanto Company, Helm AG, Barclay Chemicals Manufacturing Ltd, Albaugh Europe Sàrl, Albaugh TKI D.O.O. i Albaugh UK Ltd o dopuszczenie do sprawy w charakterze interwenienta zostaje umorzone.

3)	Région de Bruxelles-Capitale pokrywa własne koszty oraz koszty poniesione przez Komisję Europejską.

Région de Bruxelles-Capitale, Justice Pesticides, Région wallonne, PAN Europe, HEAL, Nature & Progrès, SomeOfUs, WeMove.EU, Monsanto Europe, Monsanto Company, Helm, Barclay Chemicals Manufacturing, Albaugh Europe, Albaugh TKI D.O.O. i Albaugh UK pokrywają własne koszty związane z wnioskami o dopuszczenie do sprawy w charakterze interwenienta.

(1) Dz.U. C 190 z 4.6.2018.

15.4.2019

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 139/56

Postanowienie Sądu z dnia 28 lutego 2019 r. — Gollnisch/Parlament

(Sprawa T-375/18) (1)

(Skarga o stwierdzenie nieważności i o odszkodowanie - Prawo instytucjonalne - Parlament Europejski - Prace delegacji poza Unią - Decyzja przewodniczącego delegacji ds. stosunków z Japonią - Lista osób upoważnionych do wzięcia udziału w spotkaniu międzyparlamentarnym w Japonii, na której nie widniało nazwisko skarżącego - Termin do wniesienia skargi - Przekroczenie terminu - Akt niepodlegający zaskarżeniu - Uchybienie wymogom formalnym - Niedopuszczalność)

(2019/C 139/57)

Język postępowania: francuski

Strony

Strona skarżąca: Bruno Gollnisch (Villiers-le-Mahieu, Francja) (przedstawiciel: adwokat B. Bonnefoy-Claudet)

Strona pozwana: Parlament Europejski (przedstawiciele: C. Burgos i S. Alonso de León, pełnomocnicy)

Przedmiot

Po pierwsze, skarga na podstawie art. 263 TFUE, mająca na celu, tytułem żądania głównego, stwierdzenie nieważności decyzji przewodniczącego delegacji do spraw stosunków z Japonią z dnia 20 marca 2018 r. wymieniającej osoby upoważnione do uczestnictwa w spotkaniu międzyparlamentarnym w Japonii oraz, tytułem żądania ewentualnego, stwierdzenie nieważności dwóch dorozumianych decyzji o oddaleniu, a po drugie, skarga na podstawie art. 268 TFUE mająca na celu uzyskanie naprawienia szkody, jaką skarżący miał ponieść w wyniku tego aktu.

Sentencja

1)	Skarga zostaje oddalona.

2)	Bruno Gollnisch pokrywa poza własnymi kosztami postępowania koszty poniesione przez Parlament Europejski.

(1) Dz.U. C 364 z 8.10.2018.

15.4.2019

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 139/57

Postanowienie Sądu z dnia 27 lutego 2019 r. — SFIE-PE/Parlament

(Sprawa T-401/18) (1)

(Skarga o stwierdzenie nieważności - Prawo instytucjonalne - Strajk tłumaczy ustnych - Przyjęte przez Parlament Europejski środki mające na celu wezwanie tłumaczy ustnych do podjęcia pracy - Akt niepodlegający zaskarżeniu - Brak indywidualnego oddziaływania - Niedopuszczalność)

(2019/C 139/58)

Język postępowania: francuski

Strony

Strona skarżąca: Syndicat des fonctionnaires internationaux et européens — Section du Parlement européen (SFIE-PE) (Bruksela, Belgia) (przedstawiciel: L. Levi, adwokat)

Strona pozwana: Parlament Europejski (przedstawiciele: O. Caisou-Rousseau i E. Taneva, pełnomocnicy)

Przedmiot

Wniosek złożony na podstawie art. 263 i 268 TFUE mający na celu, po pierwsze, stwierdzenie nieważności decyzji dyrektora generalnego ds. personelu Parlamentu z dnia 2 lipca 2018 r. w sprawie wezwania tłumaczy ustnych i tłumaczy konferencyjnych do podjęcia pracy w dniu 3 lipca 2018 r. oraz późniejszych decyzji dyrektora generalnego ds. personelu Parlamentu w sprawie wezwania tłumaczy ustnych i tłumaczy konferencyjnych do podjęcia pracy w dniach 4, 5, 10 i 11 lipca 2018 r. oraz po drugie, zasądzenie od Parlamentu zadośćuczynienia za krzywdę wyrządzoną w następstwie tych decyzji, oszacowanego ex aequo et bono na 10 000 EUR.

Sentencja

1)	Skarga zostaje odrzucona jako niedopuszczalna.

2)	Nie ma konieczności rozstrzygania w przedmiocie wniosku Rady Unii Europejskiej o dopuszczenie do sprawy w charakterze interwenienta.

Syndicat des fonctionnaires internationaux et européens — Section du Parlement européen (SFIE-PE) zostaje obciążony kosztami, w tym kosztami związanymi z postępowaniem w przedmiocie środków tymczasowych, z wyjątkiem kosztów związanych z wnioskiem Rady o dopuszczenie do sprawy w charakterze interwenienta.

4)	SFIE-PE, Parlament Europejski i Rada pokrywają swoje własne koszty związane z wnioskiem Rady o dopuszczenie do sprawy w charakterze interwenienta.

(1) Dz.U. C 364 z 8.10.2018.

15.4.2019

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 139/57

Postanowienie Sądu z dnia 28 lutego 2019 r. — eSlovensko Bratislava/Komisja

(Sprawa T-460/18) (1)

(Skarga o stwierdzenie nieważności - Zamówienia publiczne - Potrącenie wierzytelności - Następcza bezprzedmiotowość sporu - Umorzenie postępowania)

(2019/C 139/59)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: eSlovensko Bratislava (Bratysława, Słowacja) (przedstawiciel: adwokat B. Fridrich)

Strona pozwana: Komisja Europejska (przedstawiciele: O. Verheecke, J. Estrada de Solà i F. van den Berghe, pełnomocnicy)

Przedmiot

Oparte na art. 263 TFUE żądanie stwierdzenia nieważności decyzji zawartej w piśmie Komisji z dnia 22 czerwca 2018 r. w sprawie odzyskania kwoty 229 711,16 EUR przez potrącenie płatności, jakiej ma dokonać Agencja Wykonawcza ds. Innowacyjności i Sieci (INEA) na rzecz strony skarżącej, z wierzytelnością Komisji wobec eSlovensko.

Sentencja

1)	Postępowanie w przedmiocie rozpatrywanej skargi podlega umorzeniu.

2)	Każda ze stron pokrywa własne koszty.

(1) Dz.U. C 328 z 17.9.2018.

15.4.2019

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 139/58

Postanowienie Sądu z dnia 27 lutego 2019 r. — ND (*1) i OE (*1)/Komisja

(Sprawa T-581/18) (1)

(Skarga o stwierdzenie nieważności - Podnoszona dyskryminacja między urzędnikami europejskimi a pozostałymi rezydentami krajowymi w odniesieniu do sposobu obliczenia wynagrodzenia netto określającego wskaźnik niektórych świadczeń socjalnych - Koordynacja systemów zabezpieczenia społecznego - Nienadanie biegu skardze - Brak wszczęcia postępowania w sprawie uchybienia zobowiązaniom państwa członkowskiego - Niedopuszczalność)

(2019/C 139/60)

Język postępowania: francuski

Strony

Strona skarżąca: ND (*1), OE (*1) (przedstawiciel: adwokat A. Bove)

Strona pozwana: Komisja Europejska (przedstawiciel: D. Martin, pełnomocnik)

Przedmiot

Żądanie, na podstawie art. 263 TFUE, stwierdzenia nieważności decyzji zawartej w piśmie Komisji z dnia 27 lipca 2018 r., doręczonej skarżącym w dniu 30 lipca 2018 r., na mocy której Komisja nie nadała biegu ich skardze przeciwko miastu Luksemburg, państwu Luksemburg i trybunałowi administracyjnemu w Luksemburgu.

Sentencja

1)	Skarga zostaje odrzucona jako niedopuszczalna.

2)	ND (1) i OE (1) zostają obciążeni kosztami postępowania.

(*1) Informacje usunięto lub zastąpiono w ramach ochrony danych osobowych i/lub poufności.

(1) Dz.U. C 408 z 12.11.2018.

15.4.2019

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 139/59

Postanowienie Prezesa Sądu z dnia 5 lutego 2019 r. — Trifolio-M i in./EFSA

(Sprawa T-675/18 R)

(Wniosek o zastosowanie środka tymczasowego - Środki ochrony roślin - Procedura przeglądu zatwierdzenia substancji czynnej azadirachtiny - Oddalenie wniosku o zachowanie poufności - Brak fumus boni juris)

(2019/C 139/61)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Trifolio-M GmbH (Lahnau, Niemcy), Oxon Italia SpA (Mediolan, Włochy) oraz Mitsui AgriScience International (Woluwe-Saint-Pierre, Belgia) (przedstawiciele: adwokaci C. Mereu i S. Englebert)

Strona pozwana: Europejski Urząd ds. Bezpieczeństwa Żywności (EFSA) (przedstawiciele: D. Detken i S. Gabbi, pełnomocnicy, wspierani przez S. Raesa, adwokata)

Przedmiot

Oparte na art. 278 i 279 TFUE żądanie zawieszenia wykonania decyzji dyrektora wykonawczego Europejskiego Urzędu ds. Bezpieczeństwa Żywności (EFSA) z dnia 11 września 2018 r. w sprawie wniosków o zachowanie poufności wniosków z wzajemnej weryfikacji oceny ryzyka stwarzanego przez pestycydy, dotyczącej substancji czynnej azadirachtiny (EFSA1LA1DEC/19777743/2018).

Sentencja

1)	Wniosek o zastosowanie środków tymczasowych zostaje oddalony.

2)	Postanowienie z dnia 20 listopada 2018 r., Trifolio-M i in./EFSA, (T-675/18 R) zostaje uchylone.

3)	Każda ze stron pokrywa własne koszty.

15.4.2019

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 139/60

Skarga wniesiona w dniu 30 stycznia 2019 r. — Cham Holding i Bena Properties/Rada

(Sprawa T-55/19)

(2019/C 139/62)

Język postępowania: francuski

Strony

Strona skarżąca: Cham Holding Co. SA (Damaszek, Syria) oraz Bena Properties Co. SA (Damaszek) (przedstawiciel: adwokat E. Ruchat)

Strona pozwana: Rada Unii Europejskiej

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—	uznanie skargi za dopuszczalną i zasadną;

—	w konsekwencji nakazanie Unii Europejskiej naprawienia szkody poniesionej przez skarżących w wysokości, jaką Sąd określi na podstawie zasady słuszności;

—	posiłkowo, nakazanie wyznaczenia eksperta w celu ustalenia całkowitego zakresu szkody poniesionej przez skarżących;

—	obciążenie Rady Unii Europejskiej kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Na poparcie skargi strona skarżący podnoszą zarzut główny i zarzut posiłkowy, dotyczące szkody, jaką mieli ponieść i za której wyrządzenie odpowiedzialność ma ponosić Rada Unii Europejskiej.

Zarzut główny dotyczy niezgodności z prawem spornych środków ograniczających, czyli decyzji Rady (WPZiB) 2018/778 z dnia 28 maja 2018 r. zmieniającej decyzję 2013/255/WPZiB w sprawie środków ograniczających skierowanych przeciwko Syrii oraz wydanych następnie aktów wykonawczych do tej decyzji. Po pierwsze, zdaniem skarżących akty te naruszają obowiązek uzasadnienia przewidziany w art. 296 TFUE i w art. 41 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej, a po drugie, naruszają prawo własności skarżących oraz prawo do poszanowania ich dobrego imienia. Według skarżących naruszenie to było bezpośrednią przyczyną wyrządzonej im znacznej krzywdy i szkody, polegających, odpowiednio, na naruszeniu ich dobrego imienia oraz na zerwaniu umów, utracie wyposażenia oraz utracie dochodów, w odniesieniu do których mają one prawo do zadośćuczynienia i odszkodowania.

Zarzut posiłkowy dotyczy natomiast istnienia systemu odpowiedzialności niezależnej od winy Unii Europejskiej.

15.4.2019

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 139/61

Skarga wniesiona w dniu 30 stycznia 2019 r. — Syriatel Mobile Telecom/Rada

(Sprawa T-56/19)

(2019/C 139/63)

Język postępowania: francuski

Strony

Strona skarżąca: Syriatel Mobile Telecom (Joint Stock Company) (przedstawiciel: adwokat E. Ruchat)

Strona pozwana: Rada Unii Europejskiej

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—	uznanie skargi za dopuszczalną i zasadną;

—	w konsekwencji nakazanie Unii Europejskiej naprawienia w całości szkody poniesionej przez stronę skarżącą w wysokości, jaką Sąd określi na podstawie zasady słuszności;

—	posiłkowo, nakazanie wyznaczenia eksperta w celu ustalenia całkowitego zakresu szkody poniesionej przez stronę skarżącą;

—	obciążenie Rady Unii Europejskiej kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Na poparcie skargi strona skarżąca podnosi zarzut główny i zarzut posiłkowy, dotyczące szkody, jaką miała ponieść i za której wyrządzenie odpowiedzialność ma ponosić Rada Unii Europejskiej.

Zarzut główny dotyczy niezgodności z prawem spornych środków ograniczających, czyli decyzji Rady (WPZiB) 2018/778 z dnia 28 maja 2018 r. zmieniającej decyzję 2013/255/WPZiB w sprawie środków ograniczających skierowanych przeciwko Syrii oraz wydanych następnie aktów wykonawczych do tej decyzji. Po pierwsze, zdaniem strony skarżącej akty te naruszają obowiązek uzasadnienia przewidziany w art. 296 TFUE i w art. 41 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej, a po drugie, naruszają prawo własności skarżącej oraz prawo do poszanowania jej dobrego imienia. Według strony skarżącej naruszenie to było bezpośrednią przyczyną wyrządzonej jej znacznej krzywdy i szkody, polegających, odpowiednio, na naruszeniu jej dobrego imienia oraz na zerwaniu umów, utracie wyposażenia oraz utracie dochodów, w odniesieniu do których ma ona prawo do zadośćuczynienia i odszkodowania.

Zarzut posiłkowy dotyczy natomiast istnienia systemu odpowiedzialności niezależnej od winy Unii Europejskiej.

15.4.2019

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 139/61

Skarga wniesiona w dniu 31 stycznia 2019 r. — Makhlouf/Rada

(Sprawa T-57/19)

(2019/C 139/64)

Język postępowania: francuski

Strony

Strona skarżąca: Rami Makhlouf (Damaszek, Syria) (przedstawiciel: adwokat E. Ruchat)

Strona pozwana: Rada Unii Europejskiej

Żądania

Skarżący wnosi do Sądu o:

—	uznanie skargi za dopuszczalną i zasadną;

—	w konsekwencji nakazanie Unii Europejskiej naprawienia w całości szkody poniesionej przez skarżącego w wysokości, jaką Sąd określi na podstawie zasady słuszności;

—	obciążenie Rady Unii Europejskiej kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Na poparcie skargi skarżący podnosi zarzut główny i zarzut posiłkowy, dotyczące szkody, jaką miał ponieść i za której wyrządzenie odpowiedzialność ma ponosić Rada Unii Europejskiej.

Zarzut główny dotyczy niezgodności z prawem spornych środków ograniczających, czyli decyzji Rady (WPZiB) 2018/778 z dnia 28 maja 2018 r. zmieniającej decyzję 2013/255/WPZiB w sprawie środków ograniczających skierowanych przeciwko Syrii oraz wydanych następnie aktów wykonawczych do tej decyzji. Po pierwsze, zdaniem skarżącego akty te naruszają obowiązek uzasadnienia przewidziany w art. 296 TFUE i w art. 41 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej, a po drugie, naruszają prawo własności skarżącego oraz prawo do poszanowania jego dobrego imienia. Według skarżącego naruszenie to było bezpośrednią przyczyną wyrządzonej mu znacznej krzywdy i szkody, polegających, odpowiednio, na naruszeniu jego dobrego imienia oraz na zerwaniu umów, utracie wyposażenia oraz utracie dochodów, w odniesieniu do których ma on prawo do zadośćuczynienia i odszkodowania.

Zarzut posiłkowy dotyczy natomiast istnienia systemu odpowiedzialności niezależnej od winy Unii Europejskiej.

15.4.2019

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 139/62

Skarga wniesiona w dniu 31 stycznia 2019 r. — Othman/Rada

(Sprawa T-58/19)

(2019/C 139/65)

Język postępowania: francuski

Strony

Strona skarżąca: Razan Othman (Damaszek, Syria) (przedstawiciel: adwokat, E. Ruchat)

Strona pozwana: Rada Unii Europejskiej

Żądania

Skarżąca wnosi do Sądu o:

—	uznanie skargi za dopuszczalną i zasadną;

—	w konsekwencji nakazanie Unii Europejskiej naprawienia w całości szkody poniesionej przez skarżącą w wysokości, jaką Sąd określi na podstawie zasady słuszności;

—	obciążenie Rady Unii Europejskiej kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Na poparcie skargi skarżąca podnosi zarzut główny i zarzut posiłkowy, dotyczące szkody, jaką miała ponieść i za której wyrządzenie odpowiedzialność ma ponosić Rada Unii Europejskiej.

Zarzut główny dotyczy niezgodności z prawem spornych środków ograniczających, czyli decyzji Rady (WPZiB) 2018/778 z dnia 28 maja 2018 r. zmieniającej decyzję 2013/255/WPZiB w sprawie środków ograniczających skierowanych przeciwko Syrii oraz wydanych następnie aktów wykonawczych do tej decyzji. Po pierwsze, zdaniem skarżącej akty te naruszają obowiązek uzasadnienia przewidziany w art. 296 TFUE i w art. 41 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej, a po drugie, naruszają prawo własności skarżącej oraz prawo do poszanowania jej dobrego imienia. Według skarżącej naruszenie to było bezpośrednią przyczyną wyrządzonej jej znacznej krzywdy i szkody, polegających, odpowiednio, na naruszeniu jej dobrego imienia oraz na zerwaniu umów, utracie wyposażenia oraz utracie dochodów, w odniesieniu do których ma ona prawo do zadośćuczynienia i odszkodowania.

Zarzut posiłkowy dotyczy natomiast istnienia systemu odpowiedzialności niezależnej od winy Unii Europejskiej.

15.4.2019

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 139/63

Skarga wniesiona w dniu 31 stycznia 2019 r. — Makhlouf/Rada

(Sprawa T-59/19)

(2019/C 139/66)

Język postępowania: francuski

Strony

Skarżący: Ehab Makhlouf (Damaszek, Syria) (przedstawiciel: adwokat E. Ruchat)

Strona pozwana: Rada Unii Europejskiej

Żądania

Skarżący wnosi do Sądu o:

—	stwierdzenie dopuszczalności i zasadności skargi skarżącego;

—	w konsekwencji, nakazanie Unii Europejskiej naprawienia całej krzywdy wyrządzonej skarżącemu, której wysokość Sąd określi według zasad słuszności;

—	obciążenie Rady Unii Europejskiej kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Na poparcie skargi skarżący podnosi zarzut główny i zarzut posiłkowy, dotyczące krzywdy, która miała zostać wyrządzona skarżącemu i za którą odpowiedzialność ponosi Rada Unii Europejskiej.

Zarzut główny dotyczy tego, że sporne środki ograniczające, a mianowicie decyzja Rady (WPZiB) 2018/778 z dnia 28 maja 2018 r. zmieniająca decyzję 2013/255/WPZiB w sprawie środków ograniczających skierowanych przeciwko Syrii i dalsze akty wykonawcze są niezgodne z prawem. Po pierwsze, naruszają one obowiązek uzasadnienia określony w art. 296 TFUE i art. 41 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej, oraz po drugie, naruszają prawo własności skarżącego oraz prawo do poszanowania jego dobrego imienia. Powyższe naruszenie stanowi bezpośrednią przyczynę wyrządzenia skarżącemu istotnej krzywdy, polegającej na naruszeniu jego dobrego imienia, którą to krzywdę wyrządzono mu w następstwie wpisu jego nazwiska do wykazów sankcji i w odniesieniu do której przysługuje mu zadośćuczynienie.

Zarzut posiłkowy dotyczy istnienia reżimu odpowiedzialności niezależnej od winy Unii Europejskiej.

15.4.2019

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 139/64

Skarga wniesiona w dniu 3 lutego 2019 r. — Drex Technologies/Rada

(Sprawa T-61/19)

(2019/C 139/67)

Język postępowania: francuski

Strony

Strona skarżąca: Drex Technologies SA (Tortola, Brytyjskie Wyspy Dziewicze) (przedstawiciel: adwokat E. Ruchat)

Strona pozwana: Rada Unii Europejskiej

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—	stwierdzenie dopuszczalności i zasadności skargi skarżącej;

—	w konsekwencji, nakazanie Unii Europejskiej naprawienia całej szkody wyrządzonej skarżącej, której wysokość Sąd określi według zasad słuszności;

—	posiłkowo, wyznaczenie biegłego w celu ustalenia rozmiaru szkody wyrządzonej skarżącej;

—	obciążenie Rady Unii Europejskiej kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Na poparcie skargi skarżąca podnosi zarzut główny i zarzut posiłkowy, dotyczące szkody, która miała zostać wyrządzona skarżącej i za którą odpowiedzialność ponosi Rada Unii Europejskiej.

Zarzut główny dotyczy tego, że sporne środki ograniczające, a mianowicie decyzja Rady (WPZiB) 2018/778 z dnia 28 maja 2018 r. zmieniająca decyzję 2013/255/WPZiB w sprawie środków ograniczających skierowanych przeciwko Syrii i dalsze akty wykonawcze są niezgodne z prawem. Po pierwsze, naruszają one obowiązek uzasadnienia określony w art. 296 TFUE i art. 41 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej, oraz po drugie, naruszają prawo własności skarżącej oraz prawo do poszanowania jej dobrego imienia. Powyższe naruszenie stanowi bezpośrednią przyczynę wyrządzenia skarżącej istotnej krzywdy i szkody wynikających odpowiednio, po pierwsze, z naruszenia jej dobrego imienia, oraz po drugie, rozwiązania umów, utraty mienia i dochodów, w odniesieniu do których przysługuje jej prawo do zadośćuczynienia i odszkodowania.

Ze swej strony zarzut posiłkowy dotyczy istnienia reżimu odpowiedzialności niezależnej od winy Unii Europejskiej.

15.4.2019

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 139/65

Skarga wniesiona w dniu 3 lutego 2019 r. — Almashreq Investment Fund/Rada

(Sprawa T-62/19)

(2019/C 139/68)

Język postępowania: francuski

Strony

Strona skarżąca: Almashreq Investment Fund (Damaszek, Syria) (przedstawiciel: adwokat E. Ruchat)

Strona pozwana: Rada Unii Europejskiej

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—	stwierdzenie dopuszczalności i zasadności skargi skarżącej;

—	w konsekwencji, nakazanie Unii Europejskiej naprawienia całej szkody wyrządzonej skarżącej, której wysokość Sąd określi według zasad słuszności;

—	posiłkowo, wyznaczenie biegłego w celu ustalenia rozmiaru szkody wyrządzonej skarżącej;

—	obciążenie Rady Unii Europejskiej kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Zarzut główny dotyczy tego, że sporne środki ograniczające, a mianowicie decyzja Rady (WPZiB) 2018/778 z dnia 28 maja 2018 r. zmieniająca decyzję 2013/255/WPZiB w sprawie środków ograniczających skierowanych przeciwko Syrii i dalsze akty wykonawcze, są niezgodne z prawem. Po pierwsze, naruszają one obowiązek uzasadnienia określony w art. 296 TFUE i art. 41 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej, oraz po drugie, naruszają prawo własności skarżącej oraz prawo do poszanowania jej dobrego imienia. Powyższe naruszenie stanowi bezpośrednią przyczynę wyrządzenia skarżącej istotnej krzywdy i szkody wynikających odpowiednio, po pierwsze, z naruszenia jej dobrego imienia, oraz po drugie, rozwiązania umów, utraty mienia i dochodów, w odniesieniu do których przysługuje jej prawo do zadośćuczynienia i odszkodowania.

Ze swej strony zarzut posiłkowy dotyczy istnienia reżimu odpowiedzialności niezależnej od winy Unii Europejskiej.

15.4.2019

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 139/66

Skarga wniesiona w dniu 5 lutego 2019 r. — CRIA i CCCMC/Komisja

(Sprawa T-72/19)

(2019/C 139/69)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: China Rubber Industry Association (CRIA) (Peking, Chiny) i China Chamber of Commerce of Metals, Minerals & Chemicals Importers & Exporters (CCCMC) (Peking) (przedstawiciele: R. Antonini, E. Monard i B. Maniatis, lawyers)

Strona pozwana: Komisja Europejska

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—

stwierdzenie nieważności rozporządzenia wykonawczego Komisji (UE) 2018/1690 z dnia 9 listopada 2018 r. nakładającego ostateczne cła wyrównawcze na przywóz niektórych opon pneumatycznych, nowych lub bieżnikowanych, gumowych, w rodzaju stosowanych w autobusach lub samochodach ciężarowych i o wskaźniku nośności przekraczającym 121, pochodzących z Chińskiej Republiki Ludowej, oraz zmieniającego rozporządzenie wykonawcze Komisji (UE) 2018/1579 nakładające ostateczne cło antydumpingowe i stanowiące o ostatecznym pobraniu cła tymczasowego nałożonego na przywóz niektórych opon pneumatycznych, nowych lub bieżnikowanych, gumowych, w rodzaju stosowanych w autobusach lub samochodach ciężarowych, o wskaźniku nośności przekraczającym 121, pochodzących z Chińskiej Republiki Ludowej oraz uchylające rozporządzenie wykonawcze (UE) 2018/163 oraz

—	obciążenie Komisji kosztami postępowania

Zarzuty i główne argumenty

Na poparcie skargi strona skarżąca podnosi @@ zarzuty.

Zarzut pierwszy dotyczący naruszenia przez zaskarżone rozporządzenie art. 2 lit. d), art. 8 ust. 1, ust. 4 i ust. 7 oraz art. 27 (w związku z art. 10 ust. 6) rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 2016/1037 (podstawowego rozporządzenia antysubsydyjnego) (1) ze względu na dokonanie analizy szkody na podstawie „ważonych” danych przedsiębiorstw objętych próbą. Nawet przy założeniu, że ważenie jest dopuszczalne, sposób, w jaki zostało to dokonane, prowadzi do naruszenia art. 8 ust. 1, ust. 2 i ust. 4 oraz art. 15 ust. 1 podstawowego rozporządzenia antysubsydyjnego.

Zarzut drugi dotyczący naruszenia art. 2 lit. d), art. 8 ust. 1, ust. 4 i ust. 5 oraz art. 9 ust. 1 podstawowego rozporządzenia antysubsydyjnego w związku z tym, że włączenie opon bieżnikowanych nie pozwala Komisji na uzyskanie jakiejkolwiek podstawy dla logicznego prowadzenia dochodzenia. Analiza szkody i związku przyczynowego, w której pominięto podział na opony nowe i bieżnikowane, nie jest oparta na pozytywnych dowodach i nie stanowi obiektywnego badania z naruszeniem art. 8 ust. 1, ust. 4 i ust. 5 podstawowego rozporządzenia antysubsydyjnego.

Zarzut trzeci dotyczący naruszenia art. 8 ust. 1 i ust. 2 oraz art. 15 ust. 1 podstawowego rozporządzenia antysubsydyjnego przy ocenie skutków cenowych (podcięcie cenowe i zaniżanie cen) oraz określaniu poziomu usuwającego szkodę, ze względu na brak uwzględnienia znacznie wyższego kosztu na kilometr nowej opony w porównaniu z oponą bieżnikowaną oraz ze względu na oparcie się na konstruowanych cenach eksportowych.

Zarzut czwarty dotyczący naruszenia art. 8 ust. 1 i ust. 5 podstawowego rozporządzenia antysubsydyjnego poprzez niespójności, sprzeczności i brak pozytywnej lub obiektywnej podstawy dowodowej w ramach analizy związku przyczynowego. W zaskarżonym rozporządzeniu nie zbadano również w odpowiedni sposób innych znanych czynników w celu zapewnienia, by szkoda spowodowana przez te inne czynniki nie została przypisana przywozowi po cenach dumpingowych z naruszeniem art. 8 ust. 1 i ust. 6 podstawowego rozporządzenia antysubsydyjnego.

Zarzut piąty dotyczący naruszenia przez Komisję prawa skarżących do obrony oraz art. 11 ust. 7, art. 29 ust. 1, ust. 2 i ust. 3 oraz art. 30 ust. 2 i ust. 4 podstawowego rozporządzenia antysubsydyjnego poprzez brak ujawnienia i przedstawienia skarżącym dostępu do informacji istotnych dla ustaleń szkody i dumpingu.

Zarzut szósty dotyczący naruszenia odpowiednich przepisów rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 2016/1036 (podstawowego rozporządzenia antydumpingowego) (2) oraz art. 2 ust. 10 lit. b) i art. 2 ust. 7 lit. a) podstawowego rozporządzenia antydumpingowego poprzez poziom ceł antydumpingowych nałożonych zaskarżonym rozporządzeniem.

(1) Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/1037 z dnia 8 czerwca 2016 r. w sprawie ochrony przed przywozem towarów subsydiowanych z krajów niebędących członkami Unii Europejskiej (Dz.U. L 176, 30.6.2016., s. 55).

(2) Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/1036 z dnia 8 czerwca 2016 r. w sprawie ochrony przed przywozem produktów po cenach dumpingowych z krajów niebędących członkami Unii Europejskiej (Dz.U. L 176, 30.6.2016, s. 21).

15.4.2019

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 139/67

Skarga wniesiona w dniu 12 lutego 2019 r. — Cinkciarz.pl/EUIPO — MasterCard International (We IntelliGence the World)

(Sprawa T-84/19)

(2019/C 139/70)

Język skargi: angielski

Strony

Strona skarżąca: Cinkciarz.pl sp. z o.o. (Zielona Góra, Polska) (przedstawiciele: adwokaci E. Skrzydło-Tefelska i K. Gajek)

Strona pozwana: Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (EUIPO)

Druga strona w postępowaniu przed izbą odwoławczą: MasterCard International, Inc. (Nowy Jork, Nowy Jork, Stany Zjednoczone)

Dane dotyczące postępowania przed EUIPO

Zgłaszający sporny znak towarowy: Strona skarżąca

Sporny znak towarowy: Graficzny unijny znak towarowy (We IntelliGence the World) — zgłoszenie nr 15 225 246

Postępowanie przed EUIPO: Postępowanie w sprawie sprzeciwu

Zaskarżona decyzja: Decyzja Drugiej Izby Odwoławczej EUIPO z dnia 7 grudnia 2018 r. w sprawie R 1062/2018-2

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—	stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji;

—	obciążenie EUIPO i MasterCard International Incorporated własnymi kosztami oraz kosztami poniesionymi przez stronę skarżącą, w tym kosztami poniesionymi w ramach postępowania przed EUIPO.

Podniesione zarzuty

—

Naruszenie art. 71 ust. 1 rozporządzenia delegowanego Komisji (UE) 2018/625 z dnia 5 marca 2018 r. uzupełniającego rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2017/1001 w sprawie znaku towarowego Unii Europejskiej oraz uchylającego rozporządzenie delegowane (UE) 2017/1430 w związku z art. 41 ust. 2 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej;

—	Naruszenie art. 94 ust. 1 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2017/1001 w związku z art. 41 ust. 2 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej;

—	Naruszenie zasad równego traktowania i dobrej administracji;

—	Naruszenie art. 8 ust. 1 lit. b) oraz art. 8 ust. 5 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2017/1001.

15.4.2019

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 139/68

Skarga wniesiona w dniu 15 lutego 2019 r. — Broughton/Eurojust

(Sprawa T-87/19)

(2019/C 139/71)

Język postępowania: niderlandzki

Strony

Strona skarżąca: Jon Broughton (Amsterdam, Niderlandy) (przedstawiciel: adwokat D.C. Coppens)

Strona pozwana: Eurojust

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—	stwierdzenie nieważności podważanych decyzji Eurojust 62/2018/AD z dnia 20 listopada 2018 r., AD 2018-26 i AD 2018-27 z dnia 4 maja 2018 r. oraz decyzji w sprawie windykacji środków z dnia 4 maja 2018 r. na podstawie art. 270 TFUE;

—	stwierdzenie, że francuski należy uznać za drugi język J. Broughtona, a niderlandzki za jego trzeci język;

—	stwierdzenie, że zarządzona wobec skarżącego windykacja jest niezgodna z prawem i nakazanie jej zaprzestania oraz stwierdzenie, że skarżący musi otrzymać zwrot kwot pobranych przez Eurojust;

—	stwierdzenie, że Eurojust musi przywrócić skarżącego do takiej samej sytuacji prawnej, w jakiej znajdował się przed wydaniem zaskarżonych decyzji;

—	obciążenie Eurojustu kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Na poparcie skargi strona skarżąca podnosi trzy zarzuty.

Zarzut pierwszy skierowany przeciwko wszystkim podważanym decyzjom:

—	dochodzenie nie zostało przeprowadzone w sposób obiektywny i staranny;

—	okoliczności stanowiące podstawę podważanych decyzji nie zostały ustalone w oparciu o staranne i bezstronne dochodzenie;

—	decyzja jest bezzasadna pod względem faktycznym;

—	interesy skarżącego nie zostały wystarczająco uwzględnione, z naruszeniem zasady „równości broni”.

Zarzut drugi dotyczący, skierowany przeciwko nakazom AD 2018-26 i AD 2018-27: decyzje są bezzasadne pod względem faktycznym

—	fakty leżące u podstaw decyzji nie mogą stanowić uzasadnienia dla decyzji;

—	fakty zostały nieprawidłowo ustalone;

—	dowody zostały nieprawidłowo ocenione.

Zarzut trzeci dotyczący decyzji o windykacji należności

—	decyzja jest bezzasadna pod względem faktycznym;

—	decyzja jest niewystarczająco uzasadniona.

15.4.2019

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 139/69

Skarga wniesiona w dniu 13 lutego 2019 r. — Cinkciarz.pl/EUIPO — MasterCard International (currencymachineassistant)

(Sprawa T-88/19)

(2019/C 139/72)

Język skargi: angielski

Strony

Strona skarżąca: Cinkciarz.pl sp. z o.o. (Zielona Góra, Polska) (przedstawiciele: adwokaci E. Skrzydło-Tefelska i K. Gajek)

Strona pozwana: Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (EUIPO)

Druga strona w postępowaniu przed izbą odwoławczą: MasterCard International, Inc. (Nowy Jork, Nowy Jork, Stany Zjednoczone)

Dane dotyczące postępowania przed EUIPO

Zgłaszający sporny znak towarowy: Strona skarżąca

Sporny znak towarowy: Graficzny unijny znak towarowy (currencymachineassistant) — zgłoszenie nr 15 225 071

Postępowanie przed EUIPO: Postępowanie w sprawie sprzeciwu

Zaskarżona decyzja: Decyzja Drugiej Izby Odwoławczej EUIPO z dnia 7 grudnia 2018 r. w sprawie R 1059/2018-2

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—	stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji;

—	obciążenie EUIPO i MasterCard International Incorporated własnymi kosztami oraz kosztami poniesionymi przez stronę skarżącą, w tym kosztami poniesionymi w ramach postępowania przed EUIPO.

Podniesione zarzuty

—

—	Naruszenie art. 94 ust. 1 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2017/1001 w związku z art. 41 ust. 2 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej;

—	Naruszenie zasad równego traktowania i dobrej administracji;

—	Naruszenie art. 8 ust. 1 lit. b) oraz art. 8 ust. 5 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2017/1001.

15.4.2019

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 139/70

Skarga wniesiona w dniu 13 lutego 2019 r. — Cinkciarz.pl/EUIPO — MasterCard International (robodealer)

(Sprawa T-89/19)

(2019/C 139/73)

Język skargi: angielski

Strony

Strona skarżąca: Cinkciarz.pl sp. z o.o. (Zielona Góra, Polska) (przedstawiciele: adwokaci E. Skrzydło-Tefelska i K. Gajek)

Strona pozwana: Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (EUIPO)

Druga strona w postępowaniu przed izbą odwoławczą: MasterCard International, Inc. (Nowy Jork, Nowy Jork, Stany Zjednoczone)

Dane dotyczące postępowania przed EUIPO

Zgłaszający sporny znak towarowy: Strona skarżąca

Sporny znak towarowy: Graficzny unijny znak towarowy (robodealer) — zgłoszenie nr 15 225 212

Postępowanie przed EUIPO: Postępowanie w sprawie sprzeciwu

Zaskarżona decyzja: Decyzja Drugiej Izby Odwoławczej EUIPO z dnia 7 grudnia 2018 r. w sprawie R 1058/2018-2

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—	stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji;

—	obciążenie EUIPO i MasterCard International Incorporated własnymi kosztami oraz kosztami poniesionymi przez stronę skarżącą, w tym kosztami poniesionymi w ramach postępowania przed EUIPO.

Podniesione zarzuty

—

—	Naruszenie art. 94 ust. 1 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2017/1001 w związku z art. 41 ust. 2 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej;

—	Naruszenie zasad równego traktowania i dobrej administracji;

—	Naruszenie art. 8 ust. 1 lit. b) oraz art. 8 ust. 5 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2017/1001.

15.4.2019

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 139/72

Skarga wniesiona w dniu 13 lutego 2019 r. — Cinkciarz.pl/EUIPO — MasterCard International (currencyassistant)

(Sprawa T-90/19)

(2019/C 139/74)

Język skargi: angielski

Strony

Strona skarżąca: Cinkciarz.pl sp. z o.o. (Zielona Góra, Polska) (przedstawiciele: adwokaci E. Skrzydło-Tefelska i K. Gajek)

Strona pozwana: Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (EUIPO)

Druga strona w postępowaniu przed izbą odwoławczą: MasterCard International, Inc. (Nowy Jork, Nowy Jork, Stany Zjednoczone)

Dane dotyczące postępowania przed EUIPO

Zgłaszający sporny znak towarowy: Strona skarżąca

Sporny znak towarowy: Graficzny unijny znak towarowy (currencyassistant) — zgłoszenie nr 15 224 876

Postępowanie przed EUIPO: Postępowanie w sprawie sprzeciwu

Zaskarżona decyzja: Decyzja Drugiej Izby Odwoławczej EUIPO z dnia 7 grudnia 2018 r. w sprawie R 1057/2018-2

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—	stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji;

—	obciążenie EUIPO i MasterCard International Incorporated własnymi kosztami oraz kosztami poniesionymi przez stronę skarżącą, w tym kosztami poniesionymi w ramach postępowania przed EUIPO.

Podniesione zarzuty

—

—	Naruszenie art. 94 ust. 1 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2017/1001 w związku z art. 41 ust. 2 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej;

—	Naruszenie zasad równego traktowania i dobrej administracji;

—	Naruszenie art. 8 ust. 1 lit. b) oraz art. 8 ust. 5 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2017/1001.

15.4.2019

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 139/73

Skarga wniesiona w dniu 13 lutego 2019 r. — Cinkciarz.pl/EUIPO — MasterCard International (tradingcurrencyassistant)

(Sprawa T-84/19)

(2019/C 139/75)

Język skargi: angielski

Strony

Strona skarżąca: Cinkciarz.pl sp. z o.o. (Zielona Góra, Polska) (przedstawiciele: adwokaci E. Skrzydło-Tefelska i K. Gajek)

Strona pozwana: Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (EUIPO)

Druga strona w postępowaniu przed izbą odwoławczą: MasterCard International, Inc. (Nowy Jork, Nowy Jork, Stany Zjednoczone)

Dane dotyczące postępowania przed EUIPO

Zgłaszający sporny znak towarowy: Strona skarżąca

Sporny znak towarowy: Graficzny unijny znak towarowy (tradingcurrencyassistant) — zgłoszenie nr 15 225 238

Postępowanie przed EUIPO: Postępowanie w sprawie sprzeciwu

Zaskarżona decyzja: Decyzja Drugiej Izby Odwoławczej EUIPO z dnia 7 grudnia 2018 r. w sprawie R 1056/2018-2

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—	stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji;

—	obciążenie EUIPO i MasterCard International Incorporated własnymi kosztami oraz kosztami poniesionymi przez stronę skarżącą, w tym kosztami poniesionymi w ramach postępowania przed EUIPO.

Podniesione zarzuty

—

—	Naruszenie art. 94 ust. 1 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2017/1001 w związku z art. 41 ust. 2 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej;

—	Naruszenie zasad równego traktowania i dobrej administracji;

—	Naruszenie art. 8 ust. 1 lit. b) oraz art. 8 ust. 5 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2017/1001.

15.4.2019

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 139/74

Skarga wniesiona w dniu 13 lutego 2019 r. — Cinkciarz.pl/EUIPO — MasterCard International (CKPL)

(Sprawa T-92/19)

(2019/C 139/76)

Język skargi: angielski

Strony

Strona skarżąca: Cinkciarz.pl sp. z o.o. (Zielona Góra, Polska) (przedstawiciele: adwokaci E. Skrzydło-Tefelska i K. Gajek)

Strona pozwana: Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (EUIPO)

Druga strona w postępowaniu przed izbą odwoławczą: MasterCard International, Inc. (Nowy Jork, Nowy Jork, Stany Zjednoczone)

Dane dotyczące postępowania przed EUIPO

Zgłaszający sporny znak towarowy: Strona skarżąca

Sporny znak towarowy: Graficzny unijny znak towarowy (CKPL) — zgłoszenie nr 15 368 897

Postępowanie przed EUIPO: Postępowanie w sprawie sprzeciwu

Zaskarżona decyzja: Decyzja Drugiej Izby Odwoławczej EUIPO z dnia 7 grudnia 2018 r. w sprawie R 1060/2018-2

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—	stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji;

—	obciążenie EUIPO i MasterCard International Incorporated własnymi kosztami oraz kosztami poniesionymi przez stronę skarżącą, w tym kosztami poniesionymi w ramach postępowania przed EUIPO.

Podniesione zarzuty

—

—	Naruszenie art. 94 ust. 1 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2017/1001 w związku z art. 41 ust. 2 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej;

—	Naruszenie zasad równego traktowania i dobrej administracji;

—	Naruszenie art. 8 ust. 1 lit. b) oraz art. 8 ust. 5 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2017/1001.

15.4.2019

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 139/75

Skarga wniesiona w dniu 13 lutego 2019 r. — Cinkciarz.pl/EUIPO — MasterCard International (AI moneypersonalassistant)

(Sprawa T-93/19)

(2019/C 139/77)

Język skargi: angielski

Strony

Strona skarżąca: Cinkciarz.pl sp. z o.o. (Zielona Góra, Polska) (przedstawiciele: adwokaci E. Skrzydło-Tefelska i K. Gajek)

Strona pozwana: Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (EUIPO)

Druga strona w postępowaniu przed izbą odwoławczą: MasterCard International, Inc. (Nowy Jork, Nowy Jork, Stany Zjednoczone)

Dane dotyczące postępowania przed EUIPO

Zgłaszający sporny znak towarowy: Strona skarżąca

Sporny znak towarowy: Graficzny unijny znak towarowy (AI moneypersonalassistant) — zgłoszenie nr 15 225 188

Postępowanie przed EUIPO: Postępowanie w sprawie sprzeciwu

Zaskarżona decyzja: Decyzja Drugiej Izby Odwoławczej EUIPO z dnia 7 grudnia 2018 r. w sprawie R 1055/2018-2

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—	stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji;

—	obciążenie EUIPO i MasterCard International Incorporated własnymi kosztami oraz kosztami poniesionymi przez stronę skarżącą, w tym kosztami poniesionymi w ramach postępowania przed EUIPO.

Podniesione zarzuty

—

—	Naruszenie art. 94 ust. 1 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2017/1001 w związku z art. 41 ust. 2 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej;

—	Naruszenie zasad równego traktowania i dobrej administracji;

—	Naruszenie art. 8 ust. 1 lit. b) oraz art. 8 ust. 5 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2017/1001.

15.4.2019

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 139/76

Skarga wniesiona w dniu 13 lutego 2019 r. — Cinkciarz.pl/EUIPO — MasterCard International (moneyassistant)

(Sprawa T-94/19)

(2019/C 139/78)

Język skargi: angielski

Strony

Strona skarżąca: Cinkciarz.pl sp. z o.o. (Zielona Góra, Polska) (przedstawiciele: adwokaci E. Skrzydło-Tefelska i K. Gajek)

Strona pozwana: Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (EUIPO)

Druga strona w postępowaniu przed izbą odwoławczą: MasterCard International, Inc. (Nowy Jork, Nowy Jork, Stany Zjednoczone)

Dane dotyczące postępowania przed EUIPO

Zgłaszający sporny znak towarowy: Strona skarżąca

Sporny znak towarowy: Graficzny unijny znak towarowy (moneyassistant) — zgłoszenie nr 15 225 105

Postępowanie przed EUIPO: Postępowanie w sprawie sprzeciwu

Zaskarżona decyzja: Decyzja Drugiej Izby Odwoławczej EUIPO z dnia 7 grudnia 2018 r. w sprawie R 1054/2018-2

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—	stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji;

—	obciążenie EUIPO i MasterCard International Incorporated własnymi kosztami oraz kosztami poniesionymi przez stronę skarżącą, w tym kosztami poniesionymi w ramach postępowania przed EUIPO.

Podniesione zarzuty

—

—	Naruszenie art. 94 ust. 1 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2017/1001 w związku z art. 41 ust. 2 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej;

—	Naruszenie zasad równego traktowania i dobrej administracji;

—	Naruszenie art. 8 ust. 1 lit. b) oraz art. 8 ust. 5 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2017/1001.

15.4.2019

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 139/77

Skarga wniesiona w dniu 13 lutego 2019 r. — Cinkciarz.pl/EUIPO — MasterCard International (AI currencypersonalassistant)

(Sprawa T-95/19)

(2019/C 139/79)

Język skargi: angielski

Strony

Strona skarżąca: Cinkciarz.pl sp. z o.o. (Zielona Góra, Polska) (przedstawiciele: adwokaci E. Skrzydło-Tefelska i K. Gajek)

Strona pozwana: Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (EUIPO)

Druga strona w postępowaniu przed izbą odwoławczą: MasterCard International, Inc. (Nowy Jork, Nowy Jork, Stany Zjednoczone)

Dane dotyczące postępowania przed EUIPO

Zgłaszający sporny znak towarowy: Strona skarżąca

Sporny znak towarowy: Graficzny unijny znak towarowy (AI currencypersonalassistant) — zgłoszenie nr 15 225 097

Postępowanie przed EUIPO: Postępowanie w sprawie sprzeciwu

Zaskarżona decyzja: Decyzja Drugiej Izby Odwoławczej EUIPO z dnia 7 grudnia 2018 r. w sprawie R 1053/2018-2

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—	stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji;

—	obciążenie EUIPO i MasterCard International Incorporated własnymi kosztami oraz kosztami poniesionymi przez stronę skarżącą, w tym kosztami poniesionymi w ramach postępowania przed EUIPO.

Podniesione zarzuty

—

—	Naruszenie art. 94 ust. 1 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2017/1001 w związku z art. 41 ust. 2 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej;

—	Naruszenie zasad równego traktowania i dobrej administracji;

—	Naruszenie art. 8 ust. 1 lit. b) oraz art. 8 ust. 5 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2017/1001.

15.4.2019

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 139/78

Skarga wniesiona w dniu 14 lutego 2019 r. — Cinkciarz.pl/EUIPO — MasterCard International (CNTX Trading)

(Sprawa T-96/19)

(2019/C 139/80)

Język skargi: angielski

Strony

Strona skarżąca: Cinkciarz.pl sp. z o.o. (Zielona Góra, Polska) (przedstawiciele: adwokaci E. Skrzydło-Tefelska i K. Gajek)

Strona pozwana: Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (EUIPO)

Druga strona w postępowaniu przed izbą odwoławczą: MasterCard International, Inc. (Nowy Jork, Nowy Jork, Stany Zjednoczone)

Dane dotyczące postępowania przed EUIPO

Zgłaszający: Strona skarżąca

Sporny znak towarowy: Graficzny unijny znak towarowy (CNTX Trading) — zgłoszenie nr 15 368 939

Postępowanie przed EUIPO: Postępowanie w sprawie sprzeciwu

Zaskarżona decyzja: Decyzja Drugiej Izby Odwoławczej EUIPO z dnia 7 grudnia 2018 r. w sprawie R 986/2018-2

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—	stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji;

—	obciążenie EUIPO i MasterCard International Incorporated własnymi kosztami oraz kosztami poniesionymi przez stronę skarżącą, w tym kosztami poniesionymi w ramach postępowania przed EUIPO.

Podniesione zarzuty

—

—	Naruszenie art. 94 ust. 1 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2017/1001 w związku z art. 41 ust. 2 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej;

—	Naruszenie zasad równego traktowania i dobrej administracji;

—	Naruszenie art. 8 ust. 1 lit. b) oraz art. 8 ust. 5 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2017/1001.

15.4.2019

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 139/79

Skarga wniesiona w dniu 13 lutego 2019 r. — Cinkciarz.pl/EUIPO — MasterCard International (AIdealer)

(Sprawa T-97/19)

(2019/C 139/81)

Język skargi: angielski

Strony

Strona skarżąca: Cinkciarz.pl sp. z o.o. (Zielona Góra, Polska) (przedstawiciele: adwokaci E. Skrzydło-Tefelska i K. Gajek)

Strona pozwana: Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (EUIPO)

Druga strona w postępowaniu przed izbą odwoławczą: MasterCard International, Inc. (Nowy Jork, Nowy Jork, Stany Zjednoczone)

Dane dotyczące postępowania przed EUIPO

Zgłaszający sporny znak towarowy: Strona skarżąca

Sporny znak towarowy: Graficzny unijny znak towarowy (AIdealer) — zgłoszenie nr 15 216 765

Postępowanie przed EUIPO: Postępowanie w sprawie sprzeciwu

Zaskarżona decyzja: Decyzja Drugiej Izby Odwoławczej EUIPO z dnia 7 grudnia 2018 r. w sprawie R 15 216 765

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—	stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji;

—	obciążenie EUIPO i MasterCard International Incorporated własnymi kosztami oraz kosztami poniesionymi przez stronę skarżącą, w tym kosztami poniesionymi w ramach postępowania przed EUIPO.

Podniesione zarzuty

—

—	Naruszenie art. 94 ust. 1 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2017/1001 w związku z art. 41 ust. 2 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej;

—	Naruszenie zasad równego traktowania i dobrej administracji;

—	Naruszenie art. 8 ust. 1 lit. b) oraz art. 8 ust. 5 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2017/1001.

15.4.2019

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 139/81

Skarga wniesiona w dniu 13 lutego 2019 r. — Cinkciarz.pl/EUIPO — MasterCard International (CNTX)

(Sprawa T-98/19)

(2019/C 139/82)

Język skargi: angielski

Strony

Strona skarżąca: Cinkciarz.pl sp. z o.o. (Zielona Góra, Polska) (przedstawiciele: adwokaci E. Skrzydło-Tefelska i K. Gajek)

Strona pozwana: Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (EUIPO)

Druga strona w postępowaniu przed izbą odwoławczą: MasterCard International, Inc. (Nowy Jork, Nowy Jork, Stany Zjednoczone)

Dane dotyczące postępowania przed EUIPO

Zgłaszający sporny znak towarowy: Strona skarżąca

Sporny znak towarowy: Graficzny unijny znak towarowy (CNTX) — zgłoszenie nr 15 368 954

Postępowanie przed EUIPO: Postępowanie w sprawie sprzeciwu

Zaskarżona decyzja: Decyzja Drugiej Izby Odwoławczej EUIPO z dnia 7 grudnia 2018 r. w sprawie R 1064/2018-2

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—	stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji;

—	obciążenie EUIPO i MasterCard International Incorporated własnymi kosztami oraz kosztami poniesionymi przez stronę skarżącą, w tym kosztami poniesionymi w ramach postępowania przed EUIPO.

Podniesione zarzuty

—

—	Naruszenie art. 94 ust. 1 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2017/1001 w związku z art. 41 ust. 2 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej;

—	Naruszenie zasad równego traktowania i dobrej administracji;

—	Naruszenie art. 8 ust. 1 lit. b) oraz art. 8 ust. 5 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2017/1001.

15.4.2019

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 139/82

Skarga wniesiona w dniu 19 lutego 2019 r. — L. Oliva Torras/EUIPO — Mecánica del Frío (Urządzenia sprzęgające do pojazdów)

(Sprawa T-100/19)

(2019/C 139/83)

Język skargi: hiszpański

Strony

Strona skarżąca: L. Oliva Torras, SA (Manresa, Hiszpania) (przedstawiciel: adwokat E. Sugrañes Coca)

Strona pozwana: Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (EUIPO)

Druga strona w postępowaniu przed izbą odwoławczą: Mecánica del Frío, SL (Cornellá de Llobregat, Hiszpania)

Dane dotyczące postępowania przed EUIPO

Właściciel spornego wzoru: Druga strona w postępowaniu przed izbą odwoławczą

Sporny wzór: Wzór wspólnotowy (Urządzenia sprzęgające do samochodów) — wzór wspólnotowy nr 2217 588-0001

Zaskarżona decyzja: Decyzja Trzeciej Izby Odwoławczej EUIPO z dnia 19 listopada 2018 r. w sprawie R 1397/2017-3

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—

Odnośnie do podstawy unieważnienia. Strona skarżąca wnosi o to, by zostały utrzymane w mocy w tym zakresie wnioski Izby Odwoławczej i zostało przeprowadzone postępowanie w sprawie unieważnienia prawa do wzoru, z powodu podstaw nieważności w świetle każdego z artykułów 4-9 rozporządzenia w sprawie wzorów wspólnotowych, „Wymagania dotyczące ochrony”;

—

Odnośnie do wcześniejszej publikacji, na której opierają się argumenty braku nowości i indywidualnego charakteru. Ponieważ porównanie przeprowadzone przez Wydział Unieważnień i Izbę Odwoławczą opierało się wyłącznie na grafice A (reprodukcja z katalogu) i jest nieprawidłowe, strona skarżąca wnosi o przeprowadzenie porównania z uwzględnieniem wszystkich przedstawionych dowodów i szczególnych okoliczności tej sprawy.

—

Co do istoty: brak nowości wzoru wspólnotowego. Strona skarżąca wnosi o unieważnienie wzoru wykorzystywanego w handlu przez drugą stronę, ponieważ jest prawie identyczny i tym samym stanowi praktycznie identyczną imitację, bez upoważnienia, wzoru, który wykorzystuje w handlu strona skarżąca. W konsekwencji zaskarżony wzór wspólnotowy nie spełnia wymagania dotyczącego nowości, koniecznego w celu uzyskania ochrony poprzez rejestrację wzoru wspólnotowego.

—

Co do istoty: brak indywidualnego charakteru wzoru wspólnotowego. Strona skarżąca wnosi o unieważnienie zaskarżonego wzoru z powodu braku indywidualnego charakteru w porównaniu z wzorami opublikowanymi wcześniej przez L. Oliva Torras, S.A. z uwzględnieniem niewielkiego zakresu swobody twórczej narzuconego przez funkcjonalność techniczną części, która powinna być montowana w silniku pojazdu, cech poinformowanego użytkownika i podobieństwa porównywanych części.

—

Co do istoty: istnienie wyłączeń z zakresu ochrony wynikającej z wzoru wspólnotowego w rozumieniu art. 8 rozporządzenia o wzorach wspólnotowych. Strona skarżąca wnosi o unieważnienie zaskarżonego wzoru z tego powodu, że jest on objęty zakazem ustanowionym w art. 8 ust. 1 i 2, ponieważ wygląd wzoru jest podyktowany wyłącznie jego funkcją techniczną oraz o unieważnienie z tego powodu, że jest objęty absolutnym zakazem z art. 4 rozporządzenia o wzorach wspólnotowych, gdyż stanowi część składową produktu złożonego.

—	Co do istoty: niezgodność wzoru wspólnotowego z art. 9 rozporządzenia o wzorach wspólnotowych. Strona skarżąca wnosi utrzymanie w mocy decyzji izby odwoławczej w tym zakresie.

—	Zgodnie z art. 134 § 1 regulaminu postępowania przed Sądem, „Ogólne zasady podziału kosztów”, strona skarżąca wnosi o to, by kosztami obciążyć, na żądanie strony przeciwnej, stronę przegrywająca sprawę.

Podniesione zarzuty

—	Naruszenie art. 5, 6, 8 i 9 rozporządzenia Rady (WE) nr 6/2002.

15.4.2019

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 139/83

Skarga wniesiona w dniu 19 lutego 2019 r. — Garriga Polledo i in./Parlament

(Sprawa T-102/19)

(2019/C 139/84)

Język postępowania: francuski

Strony

Strona skarżąca: Salvador Garriga Polledo (Madryt, Hiszpania) i 45 innych skarżących (przedstawiciele: adwokaci A. Schmitt i A. Waisse)

Strona pozwana: Parlament Europejski

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—

w razie potrzeby, w ramach środków organizacji postępowania lub środków dowodowych w sprawie, nakazanie Parlamentowi Europejskiemu przedłożenia opinii wydanych przez służby prawne Parlamentu Europejskiego, które zostały sporządzone w dniach 16 lipca 2018 r. i 3 grudnia 2018 r., z zastrzeżeniem dokładnej daty, ale w każdym razie przed wydaniem decyzji przez Prezydium Parlamentu w dniu 10 grudnia 2018 r. w sprawie zmiany przepisów wykonawczych do Statutu posła do Parlamentu Europejskiego (Dz.U. 2018, C 466, s. 8);

—

stwierdzenie nieważności ww. decyzji wydanej przez Prezydium Parlamentu w dniu 10 grudnia 2018 r. w sprawie zmiany przepisów wykonawczych do Statutu posła do Parlamentu Europejskiego w zakresie, w jakim zmienia ona art. 76 przepisów wykonawczych do Statutu posła do Parlamentu Europejskiego (motywy 5 i 6, art. 1 ust. 7 i art. 2 w zakresie, w jakim dotyczy art. 76 przepisów wykonawczych do Statutu posła do Parlamentu Europejskiego ww. decyzji), a jeśli nie, jeżeli ww. elementy nie zostaną uznane za możliwe do oddzielenia od pozostałej części zaskarżonego aktu, stwierdzenie nieważności ww. decyzji w całości;

—	obciążenie Parlamentu kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Na poparcie skargi strona skarżąca podnosi pięć zarzutów.

Zarzut pierwszy dotyczący materialnej niewłaściwości Prezydium:

—

po pierwsze, zaskarżony akt został wydany z naruszeniem Statutu posła do Parlamentu Europejskiego przyjętego decyzją Parlamentu Europejskiego z dnia 28 września 2005 r., 2005/684/WE, Euratom (Dz.U. L 262, s. 1) (zwanego dalej „statutem”). Zaskarżony akt jest w szczególności sprzeczny z przepisami art. 27 statutu, który wymaga zachowania „praw nabytych” i „praw w trakcie nabywania”;

—	po drugie, zaskarżony akt ustanawia podatek, wprowadzając specjalny podatek w wysokości 5 % nominalnej kwoty emerytury, podczas gdy ustanowienie podatku nie wchodzi w zakres kompetencji Prezydium na podstawie art. 223 ust. 2 TFUE.

Zarzut drugi dotyczący naruszenia istotnych wymogów proceduralnych:

—	po pierwsze, Prezydium zarzuca się to, że wydało zaskarżony akt przy braku poszanowania zasad określonych w art. 223 TFUE;

—	po drugie, zaskarżony akt jest niewystarczająco uzasadniony i narusza tym samym obowiązek uzasadnienia przewidziany w art. 296 akapit drugi TFUE i art. 41 ust. 2 lit. c) Karty praw podstawowych Unii Europejskiej.

Zarzut trzeci dotyczący naruszenia praw nabytych i praw w trakcie nabywania oraz zasady ochrony uzasadnionych oczekiwań:

—	po pierwsze, zaskarżony akt narusza prawa nabyte i prawa w trakcie nabywania, wynikające zarówno z ogólnych zasad prawa, jak i statutu, który wyraźnie wymaga ich utrzymania „w pełni”(art. 27);

—	po drugie, zaskarżony akt narusza zasadę ochrony uzasadnionych oczekiwań.

Zarzut czwarty dotyczący naruszenia zasady proporcjonalności oraz zasad równego traktowania i niedyskryminacji:

—	po pierwsze, naruszenia praw skarżących są nieproporcjonalne w stosunku do celów zaskarżonego aktu;

—	po drugie, należy stwierdzić nieważność zaskarżonego aktu ze względu na naruszenie zasad równego traktowania i niedyskryminacji.

Zarzut piąty dotyczący naruszenia zasady pewności prawa i braku przepisów przejściowych.

—	po pierwsze, zaskarżony akt narusza zasadę pewności prawa, ponieważ niezgodnie z prawem towarzyszy mu skutek wsteczny;

—	po drugie, zaskarżony akt narusza zasadę pewności prawa, ponieważ nie ustanawia środków przejściowych

15.4.2019

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 139/84

Skarga wniesiona w dniu 20 lutego 2019 r. — Mende Omalanga/Rada

(Sprawa T-103/19)

(2019/C 139/85)

Język postępowania: francuski

Strony

Strona skarżąca: Lambert Mende Omalanga (Kinszasa, Demokratyczna Republika Konga) (przedstawiciele: T. Bontinck, P. De Wolf, M. Forgeois, i A. Guillerme, adwokaci)

Strona pozwana: Rada Unii Europejskiej

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—	stwierdzenie nieważności decyzji Rady (WPZiB) 2018/1940 z dnia 10 grudnia 2018 r. w zakresie, w jakim na jej podstawie pozostawiono nazwisko skarżącego w pkt 11 załącznika II do decyzji 2010/788/WPZiB;

—	stwierdzenie nieważności rozporządzenia wykonawczego Rady (EU) 2018/1931 z dnia 10 grudnia 2018 r. w zakresie, w jakim na jej podstawie pozostawiono nazwisko skarżącego w pkt 11 załącznika Ia do rozporządzenia (WE) nr 1183/2005/WE;

—	stwierdzenie niezgodności z prawem przepisów art. 3 ust. 2 lit. b) decyzji 2010/788/WPZiB i art. 2b ust. 1 lit. a) rozporządzenia (WE) nr 1183/2005 z dnia 18 lipca 2005 r.;

—	obciążenie Rady kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Na poparcie skargi strona skarżąca podnosi cztery zarzuty.

1.	Zarzut pierwszy dotyczący naruszenia prawa do obrony w tym naruszenia obowiązku uzasadnienia pozwalającego na uzasadnienie przyjętych środków i zagwarantowanie skutecznej ochrony sądowej, a także naruszenia prawa do bycia wysłuchanym.

2.	Zarzut drugi dotyczący oczywistego błędu w ocenie w odniesieniu do udziału skarżącego w popełnieniu czynów utrudniających oparte na konsensusie i pokojowe rozwiązanie zmierzające do przeprowadzenia wyborów w Demokratycznej Republice Konga.

3.	Zarzut trzeci dotyczący naruszenia prawa do poszanowania życia prywatnego i zasady proporcjonalności.

Zarzut czwarty dotyczący niemożności stosowania przepisów zawartych w art. 3 ust. 2 art. a) decyzji Rady 2010/788/WPZiB z dnia 20 grudnia 2010 r. w sprawie środków ograniczających wobec Demokratycznej Republiki Konga i uchylającej wspólne stanowisko 2008/369/WPZiB (Dz.U. 2010, L 336, s. 30) oraz art. 2b ust. 1 lit. a) rozporządzenia (WE) Rady nr 1183/2005 z dnia 18 lipca 2005 r. wprowadzającego niektóre szczególne środki ograniczające skierowane przeciwko osobom naruszającym embargo na broń w odniesieniu do Demokratycznej Republiki Konga (Dz.U 2005, L 193, s. 1). W tym względzie skarżący utrzymuje, że określone w tych przepisach kryterium prawne, w oparciu o które nazwisko skarżącego zostało umieszczone w rozpatrywanych wykazach, narusza zasadę przewidywalności działań Unii oraz zasadę proporcjonalności w zakresie w jakim przyznaje ono Radzie arbitralne i dyskrecjonalne uprawnienia.

15.4.2019

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 139/85

Skarga wniesiona w dniu 19 lutego 2019 r. — Dermavita/EUIPO — Allergan Holdings France (JUVÉDERM)

(Sprawa T-104/19)

(2019/C 139/86)

Język skargi: angielski

Strony

Strona skarżąca: Dermavita Co. Ltd (Bejrut, Liban) (przedstawiciel: adwokat G. Paricheva)

Strona pozwana: Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (EUIPO)

Druga strona w postępowaniu przed izbą odwoławczą: Allergan Holdings France SAS (Courbevoie, Francja)

Dane dotyczące postępowania przed EUIPO

Właściciel spornego znaku towarowego: Druga strona w postępowaniu przed izbą odwoławczą

Sporny znak towarowy: Słowny unijny znak towarowy „JUVÉDERM” — zgłoszenie nr 5 807 169

Postępowanie przed EUIPO: Postępowanie w sprawie unieważnienia prawa do znaku

Zaskarżona decyzja: Decyzja Czwartej Izby Odwoławczej EUIPO z dnia 19 grudnia 2018 r. w sprawie R 2630/2017-4

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—	stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji;

—	obciążenie EUIPO i drugiej strony postępowania przed Izbą Odwoławczą własnymi kosztami oraz kosztami poniesionymi przez stronę skarżącą w postępowaniu w sprawie unieważnienia prawa do znaku, postępowaniu odwoławczym oraz postępowaniu w sprawie niniejszej skargi.

Podniesione zarzuty

—	Naruszenie art. 18 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2017/1001.

15.4.2019

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 139/86

Skarga wniesiona w dniu 20 lutego 2019 r. — Louis Vuitton Malletier/EUIPO — Wisniewski (Przedstawienie wzoru w szachownicę)

(Sprawa T-105/19)

(2019/C 139/87)

Język skargi: angielski

Strony

Strona skarżąca: Louis Vuitton Malletier (Paryż, Francja) (przedstawiciele: adwokaci P. Roncaglia, G. Lazzeretti, N. Parrotta i F. Rossi)

Strona pozwana: Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (EUIPO)

Druga strona w postępowaniu przed izbą odwoławczą: Norbert Wiśniewski (Warszawa, Polska)

Dane dotyczące postępowania przed EUIPO

Zgłaszający sporny znak towarowy: Strona skarżąca

Sporny znak towarowy: Międzynarodowa rejestracja wskazująca Unię Europejską graficznego znaku towarowego przedstawiającego wzór w szachownicę — międzynarodowa rejestracja wskazująca Unię Europejską nr 2 829 851

Zaskarżona decyzja: Decyzja Drugiej Izby Odwoławczej EUIPO z dnia 22 listopada 2018 r. w sprawie R 274/2017-2

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—	stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji;

—	obciążenie EUIPO kosztami poniesionymi przez stronę skarżącą w związku z niniejszym postępowaniem;

—	obciążenie Norberta Wiśniewskiego kosztami poniesionymi przez stronę skarżącą w związku z niniejszym postępowaniem.

Podniesione zarzuty

—	Naruszenie art. 7 ust. 1 lit. b) rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady 2017/1001;

—	Naruszenie art. 7 ust. 3 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady 2017/1001.

—	Naruszenie art. 59 ust. 1 lit. a) rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2017/1001;

—	Naruszenie art. 59 ust. 2 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2017/1001.

15.4.2019

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 139/87

Skarga wniesiona w dniu 20 lutego 2019 r. — ACRE/Parlament

(Sprawa T-107/19)

(2019/C 139/88)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Alliance of Conservatives and Reformists in Europe (ACRE) (Bruksela, Belgia) (przedstawiciele: adwokaci E. Plasschaert i E. Montens)

Strona pozwana: Parlament Europejski

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—

stwierdzenie nieważności decyzji Parlamentu Europejskiego z dnia 10 grudnia 2018 r. zawartej w piśmie z dnia 12 grudnia 2018 r. o sygnaturze D202862 w przedmiocie ostatecznej dotacji dla skarżącej na 2017 r., w zakresie w jakim:

—

zmieniła klasyfikację kwoty dotyczącej „Survey on attitude on UK minority groups in the EU”, wynoszącej 108 985,58 EUR, na wydatki niekwalifikowalne podlegające zwrotowi w oparciu o zarzucany brak zgodności z art. 7 rozporządzenia (WE) nr 2004/2003 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 4 listopada 2003 r. (1)

—	zmieniła klasyfikację kwoty dotyczącej „UK Trade Partnership Conference”, wynoszącej 122 295,10 EUR, na wydatki niekwalifikowalne podlegające zwrotowi w oparciu o zarzucany brak zgodności z art. 7 rozporządzenia nr 2004/2003;

—	zmieniła klasyfikację kwoty dotyczącej „Conservative International — Miami Conference of 26-27 May 2017’”, wynoszącej 249 589,17 EUR, na wydatki niekwalifikowalne podlegające zwrotowi w oparciu o zarzucany brak zgodności z art. 8 rozporządzenia nr 2004/2003;

—	zmieniła klasyfikację kwoty dotyczącej „Conservative International — Kampala Conference of 13-15 July 2017”, wynoszącej 91 546,58 EUR, na wydatki niekwalifikowalne podlegające zwrotowi w oparciu o zarzucany brak zgodności z art. 8 rozporządzenia nr 2004/2003;

—	stwierdzała, że uiszczenie opłaty członkowskiej w wysokości 133 043,80 EUR przez Prosperous Armenian Party podlega ograniczeniu do 12 000 EUR obowiązującemu w odniesieniu do darowizn; oraz zmuszała skarżącą do zwrotu sumy przekraczającej 12 000 EUR temu członkowi, w kwocie 121 043,80 EUR;

—

stwierdzenie nieważności decyzji w sprawie dofinansowania o sygnaturze FINS-2019-5, w zakresie w jakim uzależnia wypłatę przez Parlament Europejski 100 % kwoty prefinasowania w wysokości 4 422 345,48 EUR of zwrotu przed 15 stycznia 2019 r. (i) kwoty 535 609,48 EUR Parlamentowi Europejskiemu, (ii) każdej kwoty nienależnie otrzymanej od dowolnego podmiotu trzeciego temu podmiotowi trzeciemu, a w konsekwencji, stwierdzenie nieważności art. 1.5.1 szczególnych warunków załączonych do ww. decyzji w sprawie dofinansowania;

—	obciążenie strony pozwanej kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Na poparcie skargi strona skarżąca podnosi trzynaście zarzutów.

Zarzuty dotyczące wszystkich spornych aspektów decyzji:

1.	Zarzut pierwszy, naruszenia zasady dobrej administracji, art. 7 i 8 decyzji prezydium Parlamentu Europejskiego z dnia 29 marca 2004 r. określającej procedury wdrożenia rozporządzenia nr 2004/2003, art. II.14.1 decyzji o przyznaniu dotacji za 2017 r. i naruszenia prawa skarżącej do obrony.

2.	Zarzut drugi, naruszenia art. 9 ust. 3 rozporządzenia 2004/2003. Zarzuty dotyczące zmiany kwalifikacji kwoty 108 985,58 EUR na wydatki niekwalifikowalne podlegające zwrotowi:

3.	Zarzut trzeci, naruszenia art. 7 rozporządzenia 2004/2003, a przynajmniej oczywistego błędu w ocenie.

4.	Zarzut czwarty, naruszenia podstawowej unijnej zasady pewności prawa.

5.	Zarzut piąty, naruszenia podstawowej unijnej zasady równego traktowania. Zarzuty dotyczące zmiany kwalifikacji kwoty 122 295,10 EUR na wydatki niekwalifikowalne podlegające zwrotowi:

6.	Zarzut szósty, naruszenia art. 7 rozporządzenia 2004/2003, a przynajmniej oczywistego błędu w ocenie.

7.	Zarzut siódmy, naruszenia podstawowej unijnej zasady równego traktowania. Zarzuty dotyczące zmiany kwalifikacji kwot 249 589,17 EUR i 91 546,58 EUR na wydatki niekwalifikowalne podlegające zwrotowi:

8.	Zarzut ósmy, naruszenia art. 8 rozporządzenia 2004/2003, art. 10 ust. 4 TUE, art. 204a rozporządzenia finansowego oraz art. 11 i 12 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej, a przynajmniej oczywistego błędu w ocenie.

9.	Zarzut dziewiąty, naruszenia unijnej zasady pewności prawa.

10.	Zarzut dziesiąty, naruszenia podstawowej unijnej zasady równego traktowania i niedyskryminacji. Zarzuty dotyczące zmiany kwalifikacji kwoty 133 043 EUR i nakazu zwrotu 121 043.80 EUR:

11.	Zarzut jedenasty, naruszenia art. 2 i 6 rozporządzenia 2004/2003, a przynajmniej oczywistego błędu w ocenie.

12.	Zarzut dwunasty, naruszenia unijnej zasady pewności prawa.

13.	Zarzut trzynasty, naruszenia unijnej zasady równego traktowania i niedyskryminacji.

Na poparcie drugiego żądania skargi skarżąca podnosi dwa zarzuty.

1.	Zarzut pierwszy, naruszenia zasady dobrej administracji, art. 19 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (EU, Euratom) nr 1141/2014 z dnia 22 października 2014 r. (2) oraz naruszenia prawa skarżącej do obrony.

2.	Zarzut drugi, naruszenia art. 6 ust. 1 decyzji prezydium Parlamentu Europejskiego z dnia 28 maja 2018 r. określającej procedury wdrożenia rozporządzenia nr 1141/2014.

(1) Rozporządzenie (WE) nr 2004/2003 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 4 listopada 2003 r. w sprawie przepisów regulujących partie polityczne na poziomie europejskim oraz zasad dotyczących ich finansowania (Dz.U. L 297, 15.11.2003, s. 1).

(2) Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE, Euratom) nr 1141/2014 z dnia 22 października 2014 r. w sprawie statusu i finansowania europejskich partii politycznych i europejskich fundacji politycznych (Dz.U. L 317, 4.11.2014, s. 1).

15.4.2019

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 139/90

Skarga wniesiona w dniu 20 lutego 2019 r. — Kerry Luxembourg/EUIPO — Döhler (TasteSense By Kerry)

(Sprawa T-108/19)

(2019/C 139/89)

Język skargi: angielski

Strony

Strona skarżąca: Kerry Luxembourg Sàrl (Luksemburg, Luksemburg) (przedstawiciele: adwokaci A. von Mühlendahl i H. Hartwig)

Strona pozwana: Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (EUIPO)

Druga strona w postępowaniu przed izbą odwoławczą: Döhler GmbH (Darmstadt, Niemcy)

Dane dotyczące postępowania przed EUIPO

Zgłaszający sporny znak towarowy: Strona skarżąca

Sporny znak towarowy: Graficzny unijny znak towarowy TasteSense By Kerry — zgłoszenie nr 15 820 509

Postępowanie przed EUIPO: Postępowanie w sprawie sprzeciwu

Zaskarżona decyzja: Decyzja Drugiej Izby Odwoławczej EUIPO z dnia 27 listopada 2018 r. w sprawie R 1179/2018-2

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—	stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji;

—	oddalenie sprzeciwu wniesionego przez Döhler GmbH wobec rejestracji znaku towarowego TasteSense By Kerry nr 15 820 509;

—	obciążenie EUIPO i Döhler, gdyby wstąpiła do postępowania, kosztami.

Podniesione zarzuty

—	Naruszenie art. 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2017/1001.

15.4.2019

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 139/91

Skarga wniesiona w dniu 20 lutego 2019 r. — Kerry Luxembourg/EUIPO — Döhler (TasteSense)

(Sprawa T-109/19)

(2019/C 139/90)

Język skargi: angielski

Strony

Strona skarżąca: Kerry Luxembourg Sàrl (Luksemburg, Luksemburg) (przedstawiciele: adwokaci A. von Mühlendahl i H. Hartwig)

Strona pozwana: Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (EUIPO)

Druga strona w postępowaniu przed izbą odwoławczą: Döhler GmbH (Darmstadt, Niemcy)

Dane dotyczące postępowania przed EUIPO

Zgłaszający sporny znak towarowy: Strona skarżąca

Sporny znak towarowy: Zgłoszenie graficznego unijnego znaku towarowego TasteSense — zgłoszenie nr 15 820 525

Postępowanie przed EUIPO: Postępowanie w sprawie sprzeciwu

Zaskarżona decyzja: Decyzja Drugiej Izby Odwoławczej EUIPO z dnia 27 listopada 2018 r. w sprawie R 1178/2018-2

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—	stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji;

—	oddalenie sprzeciwu wniesionego wobec rejestracji przez spółkę Kerry znaku towarowego TasteSense nr 15 820 525;

—	obciążenie EUIPO i Döhler, na wypadek gdyby wstąpiła do postępowania w charakterze interwenienta, kosztami postępowania.

Podniesiony zarzut

—	Naruszenie art. 8 ust. lit. b) rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2017/1001.

15.4.2019

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 139/92

Skarga wniesiona w dniu 20 lutego 2019 r. — Kazembe Musonda/Rada

(Sprawa T-110/19)

(2019/C 139/91)

Język postępowania: francuski

Strony

Strona skarżąca: Jean-Claude Kazembe Musonda (Lubumbashi, Demokratyczna Republika Konga) (przedstawiciele: T. Bontinck, P. De Wolf, M. Forgeois, i A. Guillerme, adwokaci)

Strona pozwana: Rada Unii Europejskiej

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—	stwierdzenie nieważności decyzji Rady (WPZiB) 2018/1940 z dnia 10 grudnia 2018 r. w zakresie, w jakim na jej podstawie pozostawiono nazwisko skarżącego w pkt 10 załącznika II do decyzji 2010/788/WPZiB;

—	stwierdzenie nieważności rozporządzenia wykonawczego Rady (EU) 2018/1931 z dnia 10 grudnia 2018 r. w zakresie, w jakim na jej podstawie pozostawiono nazwisko skarżącego w pkt 10 załącznika Ia do rozporządzenia (WE) nr 1183/2005/WE;

—	stwierdzenie niezgodności z prawem przepisów art. 3 ust. 2 lit. b) decyzji 2010/788/WPZiB i art. 2b ust. 1 lit. a) rozporządzenia (WE) nr 1183/2005;

—	obciążenie Rady kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Na poparcie skargi strona skarżąca podnosi cztery zarzuty, które w istocie są identyczne z zarzutami podniesionymi w sprawie T-103/19, Mende Omalanga/Rada, lub do nich podobne.

15.4.2019

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 139/92

Skarga wniesiona w dniu 20 lutego 2019 r. — Boshab/Rada

(Sprawa T-111/19)

(2019/C 139/92)

Język postępowania: francuski

Strony

Strona skarżąca: Évariste Boshab Musonda (Kinszasa, Demokratyczna Republika Konga) (przedstawiciele: T. Bontinck, P. De Wolf, M. Forgeois, i A. Guillerme, adwokaci)

Strona pozwana: Rada Unii Europejskiej

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—	stwierdzenie nieważności decyzji Rady (WPZiB) 2018/1940 z dnia 10 grudnia 2018 r. w zakresie, w jakim na jej podstawie pozostawiono nazwisko skarżącego w pkt 8 załącznika II do decyzji 2010/788/WPZiB;

—	stwierdzenie nieważności rozporządzenia wykonawczego Rady (EU) 2018/1931 z dnia 10 grudnia 2018 r. w zakresie, w jakim na jej podstawie pozostawiono nazwisko skarżącego w pkt 8 załącznika Ia do rozporządzenia (WE) nr 1183/2005/WE;

—	stwierdzenie niezgodności z prawem przepisów art. 3 ust. 2 lit. b) decyzji 2010/788/WPZiB i art. 2b ust. 1 lit. a) rozporządzenia (WE) nr 1183/2005;

—	obciążenie Rady kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Na poparcie skargi strona skarżąca podnosi cztery zarzuty, które w istocie są identyczne z zarzutami podniesionymi w sprawie T-103/19, Mende Omalanga/Rada, lub do nich podobne.

15.4.2019

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 139/93

Skarga wniesiona w dniu 20 lutego 2019 r. — Kibelisa Ngambasai/Rada

(Sprawa T-112/19)

(2019/C 139/93)

Język postępowania: francuski

Strony

Strona skarżąca: Roger Kibelisa Ngambasai (Kinszasa, Demokratyczna Republika Konga) (przedstawiciele: T. Bontinck, P. De Wolf, M. Forgeois, i A. Guillerme, adwokaci)

Strona pozwana: Rada Unii Europejskiej

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—	stwierdzenie nieważności decyzji Rady (WPZiB) 2018/1940 z dnia 10 grudnia 2018 r. w zakresie, w jakim na jej podstawie pozostawiono nazwisko skarżącego w pkt 6 załącznika II do decyzji 2010/788/WPZiB;

—	stwierdzenie nieważności rozporządzenia wykonawczego Rady (EU) 2018/1931 z dnia 10 grudnia 2018 r. w zakresie, w jakim na jej podstawie pozostawiono nazwisko skarżącego w pkt 6 załącznika Ia do rozporządzenia (WE) nr 1183/2005/WE;

—	stwierdzenie niezgodności z prawem przepisów art. 3 ust. 2 lit. b) decyzji 2010/788/WPZiB i art. 2b ust. 1 lit. a) rozporządzenia (WE) nr 1183/2005;

—	obciążenie Rady kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Na poparcie skargi strona skarżąca podnosi cztery zarzuty, które w istocie są identyczne z zarzutami podniesionymi w sprawie T-103/19, Mende Omalanga/Rada, lub do nich podobne.

15.4.2019

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 139/94

Skarga wniesiona w dniu 20 lutego 2019 r. — Kampete/Rada

(Sprawa T-113/19)

(2019/C 139/94)

Język postępowania: francuski

Strony

Strona skarżąca: Ilunga Kampete (Kinszasa, Demokratyczna Republika Konga) (przedstawiciele: T. Bontinck, P. De Wolf, M. Forgeois, i A. Guillerme, adwokaci)

Strona pozwana: Rada Unii Europejskiej

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—	stwierdzenie nieważności decyzji Rady (WPZiB) 2018/1940 z dnia 10 grudnia 2018 r. w zakresie, w jakim na jej podstawie pozostawiono nazwisko skarżącego w pkt 1 załącznika II do decyzji 2010/788/WPZiB;

—	stwierdzenie nieważności rozporządzenia wykonawczego Rady (EU) 2018/1931 z dnia 10 grudnia 2018 r. w zakresie, w jakim na jej podstawie pozostawiono nazwisko skarżącego w pkt 1 załącznika Ia do rozporządzenia (WE) nr 1183/2005/WE;

—	stwierdzenie niezgodności z prawem przepisów art. 3 ust. 2 lit. b) decyzji 2010/788/WPZiB i art. 2b ust. 1 lit. a) rozporządzenia (WE) nr 1183/2005;

—	obciążenie Rady kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Na poparcie skargi strona skarżąca podnosi cztery zarzuty, które w istocie są identyczne z zarzutami podniesionymi w sprawie T-103/19, Mende Omalanga/Rada, lub do nich podobne.

15.4.2019

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 139/95

Skarga wniesiona w dniu 19 lutego 2019 r. — Bacardi/EUIPO — La Fée (ANGEL’S ENVY)

(Sprawa T-115/19)

(2019/C 139/95)

Język skargi: angielski

Strony

Strona skarżąca: Bacardi Co. Ltd (Vaduz, Liechtenstein) (przedstawiciel: adwokat A. Parassina)

Strona pozwana: Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (EUIPO)

Druga strona w postępowaniu przed izbą odwoławczą: La Fée LLP (Hertfordahire, Zjednoczone Królestwo)

Dane dotyczące postępowania przed EUIPO

Zgłaszający sporny znak towarowy: Strona skarżąca

Sporny znak towarowy: Graficzny unijny znak towarowy ANGEL’S ENVY — zgłoszenie nr 13 896 551

Postępowanie przed EUIPO: Postępowanie w sprawie sprzeciwu

Zaskarżona decyzja: Decyzja Drugiej Izby Odwoławczej EUIPO z dnia 7 grudnia 2018 r. w sprawie R 338/2018-2

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—	stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji;

—	oddalenie sprzeciwu wobec zgłoszenia słowno-graficznego znaku towarowego nr 13 896 551 dla towarów z klasy 33;

—	przekazanie wyroku Sądu do EUIPO;

—	obciążenie La Feè LLP kosztami postępowania.

Podniesione zarzuty

—	Naruszenie art. 95 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2017/1001.

15.4.2019

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 139/96

Skarga wniesiona w dniu 20 lutego 2019 r. — Kande Mupompa/Rada

(Sprawa T-116/19)

(2019/C 139/96)

Język postępowania: francuski

Strony

Strona skarżąca: Jean-Claude Kazembe Musonda (Lubumbashi, Demokratyczna Republika Konga) (przedstawiciele: T. Bontinck, P. De Wolf, M. Forgeois, i A. Guillerme, adwokaci)

Strona pozwana: Rada Unii Europejskiej

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—	stwierdzenie nieważności decyzji Rady (WPZiB) 2018/1940 z dnia 10 grudnia 2018 r. w zakresie, w jakim na jej podstawie pozostawiono nazwisko skarżącego w pkt 9 załącznika II do decyzji 2010/788/WPZiB;

—	stwierdzenie nieważności rozporządzenia wykonawczego Rady (EU) 2018/1931 z dnia 10 grudnia 2018 r. w zakresie, w jakim na jej podstawie pozostawiono nazwisko skarżącego w pkt 9 załącznika Ia do rozporządzenia (WE) nr 1183/2005/WE;

—	stwierdzenie niezgodności z prawem przepisów art. 3 ust. 2 lit. b) decyzji 2010/788/WPZiB i art. 2b ust. 1 lit. a) rozporządzenia (WE) nr 1183/2005;

—	obciążenie Rady kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Na poparcie skargi strona skarżąca podnosi cztery zarzuty, które w istocie są identyczne z zarzutami podniesionymi w sprawie T-103/19, Mende Omalanga/Rada, lub do nich podobne.

15.4.2019

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 139/96

Skarga wniesiona w dniu 20 lutego 2019 r. — Kahimbi Kasagwe/Rada

(Sprawa T-117/19)

(2019/C 139/97)

Język postępowania: francuski

Strony

Strona skarżąca: Delphin Kahimbi Kasagwe (Kinszasa, Demokratyczna Republika Konga) (przedstawiciele: T. Bontinck, P. De Wolf, M. Forgeois, i A. Guillerme, adwokaci)

Strona pozwana: Rada Unii Europejskiej

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—	stwierdzenie nieważności decyzji Rady (WPZiB) 2018/1940 z dnia 10 grudnia 2018 r. w zakresie, w jakim na jej podstawie pozostawiono nazwisko skarżącego w pkt 7 załącznika II do decyzji 2010/788/WPZiB;

—	stwierdzenie nieważności rozporządzenia wykonawczego Rady (EU) 2018/1931 z dnia 10 grudnia 2018 r. w zakresie, w jakim na jej podstawie pozostawiono nazwisko skarżącego w pkt 7 załącznika Ia do rozporządzenia (WE) nr 1183/2005/WE;

—	stwierdzenie niezgodności z prawem przepisów art. 3 ust. 2 lit. b) decyzji 2010/788/WPZiB i art. 2b ust. 1 lit. a) rozporządzenia (WE) nr 1183/2005;

—	obciążenie Rady kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Na poparcie skargi strona skarżąca podnosi cztery zarzuty, które w istocie są identyczne z zarzutami podniesionymi w sprawie T-103/19, Mende Omalanga/Rada, lub do nich podobne.

15.4.2019

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 139/97

Skarga wniesiona w dniu 20 lutego 2019 r. — Amisi Kumba/Rada

(Sprawa T-118/19)

(2019/C 139/98)

Język postępowania: francuski

Strony

Strona skarżąca: Gabriel Amisi Kumba (Kinszasa, Demokratyczna Republika Konga) (przedstawiciele: T. Bontinck, P. De Wolf, M. Forgeois, i A. Guillerme, adwokaci)

Strona pozwana: Rada Unii Europejskiej

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—	stwierdzenie nieważności decyzji Rady (WPZiB) 2018/1940 z dnia 10 grudnia 2018 r. w zakresie, w jakim na jej podstawie pozostawiono nazwisko skarżącego w pkt 2 załącznika II do decyzji 2010/788/WPZiB;

—	stwierdzenie nieważności rozporządzenia wykonawczego Rady (EU) 2018/1931 z dnia 10 grudnia 2018 r. w zakresie, w jakim na jej podstawie pozostawiono nazwisko skarżącego w pkt 2 załącznika Ia do rozporządzenia (WE) nr 1183/2005/WE;

—	stwierdzenie niezgodności z prawem przepisów art. 3 ust. 2 lit. b) decyzji 2010/788/WPZiB i art. 2b ust. 1 lit. a) rozporządzenia (WE) nr 1183/2005;

—	obciążenie Rady kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Na poparcie skargi strona skarżąca podnosi cztery zarzuty, które w istocie są identyczne z zarzutami podniesionymi w sprawie T-103/19, Mende Omalanga/Rada, lub do nich podobne.

15.4.2019

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 139/98

Skarga wniesiona w dniu 20 lutego 2019 r. — Mutondo/Rada

(Sprawa T-119/19)

(2019/C 139/99)

Język postępowania: francuski

Strony

Strona skarżąca: Kalev Mutondo (Kinszasa, Demokratyczna Republika Konga) (przedstawiciele: T. Bontinck, P. De Wolf, M. Forgeois, i A. Guillerme, adwokaci)

Strona pozwana: Rada Unii Europejskiej

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—	stwierdzenie nieważności decyzji Rady (WPZiB) 2018/1940 z dnia 10 grudnia 2018 r. w zakresie, w jakim na jej podstawie pozostawiono nazwisko skarżącego w pkt 14 załącznika II do decyzji 2010/788/WPZiB;

—	stwierdzenie nieważności rozporządzenia wykonawczego Rady (EU) 2018/1931 z dnia 10 grudnia 2018 r. w zakresie, w jakim na jej podstawie pozostawiono nazwisko skarżącego w pkt 14 załącznika Ia do rozporządzenia (WE) nr 1183/2005/WE;

—	stwierdzenie niezgodności z prawem przepisów art. 3 ust. 2 lit. b) decyzji 2010/788/WPZiB i art. 2b ust. 1 lit. a) rozporządzenia (WE) nr 1183/2005;

—	obciążenie Rady kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Na poparcie skargi strona skarżąca podnosi cztery zarzuty, które w istocie są identyczne z zarzutami podniesionymi w sprawie T-103/19, Mende Omalanga/Rada, lub do nich podobne.

15.4.2019

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 139/99

Skarga wniesiona w dniu 20 lutego 2019 r. — Numbi/Rada

(Sprawa T-120/19)

(2019/C 139/100)

Język postępowania: francuski

Strony

Strona skarżąca: John Numbi (Kinszasa, Demokratyczna Republika Konga) (przedstawiciele: T. Bontinck, P. De Wolf, M. Forgeois, i A. Guillerme, adwokaci)

Strona pozwana: Rada Unii Europejskiej

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—	stwierdzenie nieważności decyzji Rady (WPZiB) 2018/1940 z dnia 10 grudnia 2018 r. w zakresie, w jakim na jej podstawie pozostawiono nazwisko skarżącego w pkt 5 załącznika II do decyzji 2010/788/WPZiB;

—	stwierdzenie nieważności rozporządzenia wykonawczego Rady (EU) 2018/1931 z dnia 10 grudnia 2018 r. w zakresie, w jakim na jej podstawie pozostawiono nazwisko skarżącego w pkt 5 załącznika Ia do rozporządzenia (WE) nr 1183/2005/WE;

—	stwierdzenie niezgodności z prawem przepisów art. 3 ust. 2 lit. b) decyzji 2010/788/WPZiB i art. 2b ust. 1 lit. a) rozporządzenia (WE) nr 1183/2005;

—	obciążenie Rady kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Na poparcie skargi strona skarżąca podnosi cztery zarzuty, które w istocie są identyczne z zarzutami podniesionymi w sprawie T-103/19, Mende Omalanga/Rada, lub do nich podobne.

15.4.2019

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 139/99

Skarga wniesiona w dniu 20 lutego 2019 r. — Ruhorimbere/Rada

(Sprawa T-121/19)

(2019/C 139/101)

Język postępowania: francuski

Strony

Strona skarżąca: Éric Ruhorimbere (Mbuji-Mayi, Demokratyczna Republika Konga) (przedstawiciele: T. Bontinck, P. De Wolf, M. Forgeois, i A. Guillerme, adwokaci)

Strona pozwana: Rada Unii Europejskiej

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—	stwierdzenie nieważności decyzji Rady (WPZiB) 2018/1940 z dnia 10 grudnia 2018 r. w zakresie, w jakim na jej podstawie pozostawiono nazwisko skarżącego w pkt 12 załącznika II do decyzji 2010/788/WPZiB;

—	stwierdzenie nieważności rozporządzenia wykonawczego Rady (EU) 2018/1931 z dnia 10 grudnia 2018 r. w zakresie, w jakim na jej podstawie pozostawiono nazwisko skarżącego w pkt 12 załącznika Ia do rozporządzenia (WE) nr 1183/2005/WE;

—	stwierdzenie niezgodności z prawem przepisów art. 3 ust. 2 lit. b) decyzji 2010/788/WPZiB i art. 2b ust. 1 lit. a) rozporządzenia (WE) nr 1183/2005;

—	obciążenie Rady kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Na poparcie skargi strona skarżąca podnosi cztery zarzuty, które w istocie są identyczne z zarzutami podniesionymi w sprawie T-103/19, Mende Omalanga/Rada, lub do nich podobne.

15.4.2019

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 139/100

Skarga wniesiona w dniu 20 lutego 2019 r. — Ramazani Shadary/Rada

(Sprawa T-122/19)

(2019/C 139/102)

Język postępowania: francuski

Strony

Strona skarżąca: Emmanuel Ramazani Shadary (Kinszasa, Demokratyczna Republika Konga) (przedstawiciele: T. Bontinck, P. De Wolf, M. Forgeois, i A. Guillerme, adwokaci)

Strona pozwana: Rada Unii Europejskiej

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—	stwierdzenie nieważności decyzji Rady (WPZiB) 2018/1940 z dnia 10 grudnia 2018 r. w zakresie, w jakim na jej podstawie pozostawiono nazwisko skarżącego w pkt 13 załącznika II do decyzji 2010/788/WPZiB;

—	stwierdzenie nieważności rozporządzenia wykonawczego Rady (EU) 2018/1931 z dnia 10 grudnia 2018 r. w zakresie, w jakim na jej podstawie pozostawiono nazwisko skarżącego w pkt 13 załącznika Ia do rozporządzenia (WE) nr 1183/2005/WE;

—	stwierdzenie niezgodności z prawem przepisów art. 3 ust. 2 lit. b) decyzji 2010/788/WPZiB i art. 2b ust. 1 lit. a) rozporządzenia (WE) nr 1183/2005;

—	obciążenie Rady kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Na poparcie skargi strona skarżąca podnosi cztery zarzuty, które w istocie są identyczne z zarzutami podniesionymi w sprawie T-103/19, Mende Omalanga/Rada, lub do nich podobne.

15.4.2019

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 139/101

Skarga wniesiona w dniu 20 lutego 2019 r. — Kanyama/Rada

(Sprawa T-123/19)

(2019/C 139/103)

Język postępowania: francuski

Strony

Strona skarżąca: Célestin Kanyama (Kinszasa, Demokratyczna Republika Konga) (przedstawiciele: T. Bontinck, P. De Wolf, M. Forgeois, i A. Guillerme, adwokaci)

Strona pozwana: Rada Unii Europejskiej

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—	stwierdzenie nieważności decyzji Rady (WPZiB) 2018/1940 z dnia 10 grudnia 2018 r. w zakresie, w jakim na jej podstawie pozostawiono nazwisko skarżącego w pkt 4 załącznika II do decyzji 2010/788/WPZiB;

—	stwierdzenie nieważności rozporządzenia wykonawczego Rady (EU) 2018/1931 z dnia 10 grudnia 2018 r. w zakresie, w jakim na jej podstawie pozostawiono nazwisko skarżącego w pkt 4 załącznika Ia do rozporządzenia (WE) nr 1183/2005/WE;

—	stwierdzenie niezgodności z prawem przepisów art. 3 ust. 2 lit. b) decyzji 2010/788/WPZiB i art. 2b ust. 1 lit. a) rozporządzenia (WE) nr 1183/2005;

—	obciążenie Rady kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Na poparcie skargi strona skarżąca podnosi cztery zarzuty, które w istocie są identyczne z zarzutami podniesionymi w sprawie T-103/19, Mende Omalanga/Rada, lub do nich podobne.

15.4.2019

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 139/102

Skarga wniesiona w dniu 20 lutego 2019 r. — Ilunga Luyoyo/Rada

(Sprawa T-124/19)

(2019/C 139/104)

Język postępowania: francuski

Strony

Strona skarżąca: Ferdinand Ilunga Luyoyo (Kinszasa, Demokratyczna Republika Konga) (przedstawiciele: T. Bontinck, P. De Wolf, M. Forgeois, i A. Guillerme, adwokaci)

Strona pozwana: Rada Unii Europejskiej

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—	stwierdzenie nieważności decyzji Rady (WPZiB) 2018/1940 z dnia 10 grudnia 2018 r. w zakresie, w jakim na jej podstawie pozostawiono nazwisko skarżącego w pkt 3 załącznika II do decyzji 2010/788/WPZiB;

—	stwierdzenie nieważności rozporządzenia wykonawczego Rady (EU) 2018/1931 z dnia 10 grudnia 2018 r. w zakresie, w jakim na jej podstawie pozostawiono nazwisko skarżącego w pkt 3 załącznika Ia do rozporządzenia (WE) nr 1183/2005/WE;

—	stwierdzenie niezgodności z prawem przepisów art. 3 ust. 2 lit. b) decyzji 2010/788/WPZiB i art. 2b ust. 1 lit. a) rozporządzenia (WE) nr 1183/2005;

—	obciążenie Rady kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Na poparcie skargi strona skarżąca podnosi cztery zarzuty, które w istocie są identyczne z zarzutami podniesionymi w sprawie T-103/19, Mende Omalanga/Rada, lub do nich podobne.

15.4.2019

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 139/102

Skarga wniesiona w dniu 21 lutego 2019 r. — Dyson i in./Komisja

(Sprawa T-127/19)

(2019/C 139/105)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Dyson Ltd (Malmesbury, Zjednoczone Królestwo) i 14 innych skarżących (przedstawiciele: E. Batchelor, T. Selwyn Sharpe i M. Healy, Solicitors)

Strona pozwana: Komisja Europejska

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—

stwierdzenie powstania odpowiedzialności pozwanej za szkody poniesione przez skarżących wskutek przyjęcia rozporządzenia delegowanego Komisji (UE) nr 665/2013 z dnia 3 maja 2013 r. (1) w wysokości około:

—	176 100 000 EUR, wraz z odsetkami wyrównawczymi, z tytułu stworzenia alternatywy polegającej na braku etykietowania, od wejścia w życie rozporządzenia delegowanego nr 665/2013 do 19 stycznia 2019 r., gdy rozporządzenie w sprawie etykietowania zostało uchylone; lub

—	127 100 000 EUR, wraz z odsetkami wyrównawczymi, z tytułu stworzenia alternatywy polegającej na wypełnionym zbiorniku na kurz, od wejścia w życie rozporządzenia delegowanego nr 665/2013 do 19 stycznia 2019 r., gdy rozporządzenie w sprawie etykietowania zostało uchylone; oraz

—	obciążenie skarżącej kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Na poparcie skargi strona skarżąca podnosi pięć zarzutów.

Zarzut pierwszy, naruszenia przez pozwaną art. 10 ust. 1 dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2010/30/UE z dnia 19 maja 2010 r. (2) i przekroczenia upoważnienia ustawowego udzielonego na podstawie art. 290 TFUE poprzez przyjęcie metody testowania z pustym zbiornikiem w rozporządzeniu delegowanym nr 665/2013.

Pozwana pominęła zasadniczy element art. 10 ust. 1 dyrektywy 2010/30/UE i przekroczyła swoje kompetencje z naruszeniem art. 290 TFUE.

Zarzut drugi, naruszenia przez pozwaną podstawowej zasady równego traktowania, poprzez przyjęcie rozporządzenia delegowanego nr 665/2013, które wprowadziło niezgodna z prawem dyskryminację między tradycyjnymi workowymi odkurzaczami a bezworkową cyklonową technologią, taką jak technologia skarżących, bez obiektywnego uzasadnienia.

Zarzut trzeci, naruszenia przez pozwaną podstawowej zasady dobrej administracji lub obowiązku staranności poprzez przyjęcie metody testowania z pustym zbiornikiem, która: (i) nie uwzględniała zasadniczego elementu dyrektywy 2010/30/UE; (ii) stanowiła dyskryminację względem zasadniczo różnych technologii; oraz (iii) nie dokonywała starannej i bezstronnej oceny ówcześnie dostępnych alternatywnych metod testowania z napełnionym zbiornikiem.

Zarzut czwarty, naruszenia przez pozwaną prawa podstawowego skarżących do działalności gospodarczej.

Pozwana przyjęła rozporządzenie, które działało na korzyść tradycyjnych workowych odkurzaczy, których wydajność spada wraz z napełnianiem się zbiornika kurzem, a nie odkurzaczy takich jak oparte na technologii cyklonowe urządzenia skarżących, które utrzymują wydajność na stałym poziomie przez cały czas użytkowania. To ograniczyło możliwość prowadzenia przez skarżących działalności gospodarczej i uczciwego konkurowania z wyrobami konkurencji, których spadająca wraz z napełnianiem się zbiornika kurzem wydajność była ukrywana przez etykietowanie pozwanej, zgodnie z którym testowanie odbywało się przy pustym zbiorniku.

5.	Zarzut piąty, spowodowania przez te poważne naruszenia prawa Unii znacznych szkód majątkowych i niemajątkowych po stronie skarżących, co powinno spowodować postanie odpowiedzialności pozwanej i zapłatę przez nią odszkodowania skarżącym.

(1) 1Rozporządzenie delegowane Komisji (UE) nr 665/2013 z dnia 3 maja 2013 r. uzupełniające dyrektywę Parlamentu Europejskiego i Rady 2010/30/UE w odniesieniu do etykietowania energetycznego odkurzaczy (Dz.U. L 192, 13.7.2013, s. 1).

(2) Dyrektywa Parlamentu Europejskiego i Rady 2010/30/UE z dnia 19 maja 2010 r. w sprawie wskazania poprzez etykietowanie oraz standardowe informacje o produkcie, zużycia energii oraz innych zasobów przez produkty związane z energią (Dz.U. L 153, 18.6.2010, s. 1).

15.4.2019

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 139/104

Skarga wniesiona w dniu 26 lutego 2019 r. — Spadafora/Komisja

(Sprawa T-130/19)

(2019/C 139/106)

Język postępowania: włoski

Strony

Strona skarżąca: Sergio Spadafora (Bruksela, Belgia) (przedstawiciel: adwokat G. Belotti)

Strona pozwana: Komisja Europejska

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—	stwierdzenie nieważności decyzji wydanej w dniu 26 listopada 2018 r. przez dyrektora generalnego OLAF-u oddalającej zażalenie złożone przez skarżącego w dniu 24 lipca 2018 r.;

—	stwierdzenie nieważności decyzji wydanej przez pełniącego obowiązki dyrektora generalnego OLAF-u, działającego w charakterze organu powołującego, o powołaniu kierownika wydziału OLAF.C4 („Doradztwo prawne”) z dniem 1 czerwca 2018 r.;

—	zasądzenie od Komisji Europejskiej na rzecz skarżącego odszkodowania i zadośćuczynienia za krzywdę;

—	obciążenie Komisji Europejskiej kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Niniejsza skarga dotyczy przede wszystkim decyzji o powołaniu z dniem 1 czerwca 2018 r. kierownika wydziału „Doradztwo Prawne” dyrekcji ds. wsparcia dochodzeń OLAF-u i oddaleniu złożonego przez skarżącego na podstawie art. 90 ust. 2 regulaminu pracowniczego zażalenia na ww. decyzję o powołaniu.

Na poparcie skargi strona skarżąca podnosi trzy zarzuty.

Zarzut pierwszy dotyczący naruszenia art. 8 ust. 1 i 2 decyzji Komisji C(2016) 3288 wersja ostateczna.

—	Skarżący podnosi w tym względzie, że oceny zawarte w sprawozdaniach zewnętrznej firmy konsultingowej nie zostały uwzględnione przez organ powołujący, czego wymaga art. 8 ust. 1 ww. decyzji Komisji w celu zgodnego z prawem wyboru kierownika wydziału.

Zarzut drugi dotyczący naruszenia obowiązku bezstronności.

—

Skarżący podnosi w tym względzie, że w niniejszej sprawie nie przestrzegano art. 41 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej, ponieważ decyzja o powołaniu rozpatrywanego kierownika wydziału zamiast stanowić zgodny z prawem rezultat sprawiedliwego procesu selekcji, od samego początku była celem realizowanym za pomocą niezgodnego z prawem planu pozwanej. Dwa główne elementy mogą o tym świadczyć: (i) faworyzowanie w konfrontacjach konkurentki skarżącego; (ii) nieprzestrzeganie wyroku Sądu Unii Europejskiej (izba ds. odwołań) z dnia 5 grudnia 2017 r. w sprawie T-250/16 P.

Zarzut trzeci dotyczący tego, że chociaż na podstawie art. 8 ust. 2 lit. a) decyzji Komisji C(2016) 3288 wersja ostateczna „avant de procéder a une nomination, le directeur général concerné consulte le Commissaire de tutelle”, organ powołujący nie zastosował tej procedury konsultacji w niniejszej sprawie a zamiast tego uzgodnił z jedną lub kilkoma osobami kwestię kandydata do powołania na kierownika wydziału.

15.4.2019

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 139/105

Skarga wniesiona w dniu 28 lutego 2019 r. — Off-White/EUIPO (OFF-WHITE)

(Sprawa T-133/19)

(2019/C 139/107)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Off-White LLC (Springfield, Illinois, Stany Zjednoczone) (przedstawiciel: adwokat M. Decker)

Strona pozwana: Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (EUIPO)

Dane dotyczące postępowania przed EUIPO

Sporny znak towarowy: Zgłoszenie graficznego unijnego znaku towarowego OFF-WHITE — zgłoszenie nr 17 360 009

Zaskarżona decyzja: Decyzja Drugiej Izby Odwoławczej EUIPO z 14 grudnia 2018 r. w sprawie R 580/2018-2

Żądanie

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—	stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji;

—	w każdym wypadku, obciążenie EUIPO kosztami postępowania, w tym kosztami poniesionymi przez OFF-WHITE LLC w niniejszym postępowaniu oraz w postępowaniu przed izbą odwoławczą EUIPO.

Podniesione zarzuty

—	Zaskarżona decyzja została wydana bez uwzględnienia wcześniejszej praktyki i narusza prawne zasady dobrej administracji, pewności prawa i równości traktowania.

—	Naruszenie art. 41 ust. 2 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej.

—	Naruszenie art. 7 ust. 1 lit. b) i c) rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2017/1001.

15.4.2019

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 139/106

Skarga wniesiona w dniu 4 marca 2019 r. — Pilatus Bank/EBC

(Sprawa T-139/19)

(2019/C 139/108)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Pilatus Bank plc (Ta'Xbiex, Malta) (przedstawiciele: O. Behrends, M. Kirchner i L. Feddern, prawnicy)

Strona pozwana: Europejski Bank Centralny (EBC)

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—	stwierdzenie na podstawie art. 264 TFUE nieważności zaskarżonej decyzji, którą EBC odmówił przejęcia bezpośredniego nadzoru nad stroną skarżącą na podstawie art. 6 ust. 5 lit. b) rozporządzenia nr 1024/2013 (1);

—	obciążenie strony pozwanej kosztami poniesionymi przez stronę skarżącą na podstawie art. 134 i 135 regulaminu postępowania przed Sądem.

Zarzuty i główne argumenty

Na poparcie skargi strona skarżąca podnosi dziewięć zarzutów.

1.	Zarzut pierwszy dotyczący błędnego założenia, że z powodu cofnięcia licencji bankowej EBC nie posiada już kompetencji w zakresie nadzoru nad stroną skarżącą.

2.	Zarzut drugi, w ramach którego strona skarżąca twierdzi, że EBC ma obowiązek przejęcia nadzoru w celu zapewnienia wysokiego standardu nadzoru.

3.	Zarzut trzeci dotyczący naruszenia prawa do skutecznego środka prawnego oraz zasady równości broni.

4.	Zarzut czwarty dotyczący naruszenia zasady uzasadnionych oczekiwań oraz zasady pewności prawa.

5.	Zarzut piąty dotyczący naruszenia zasady proporcjonalności.

6.	Zarzut szósty dotyczący nadużycia władzy.

7.	Zarzut siódmy dotyczący braku należytego uzasadnienia.

8.	Zarzut ósmy dotyczący naruszenia prawa do bycia wysłuchanym.

9.	Zarzut dziewiąty dotyczący naruszenia zasady nemo auditur [propriam turpitudinem allegans].

(1) Rozporządzenie Rady (UE) z dnia 15 października 2013 r. powierzające Europejskiemu Bankowi Centralnemu szczególne zadania w odniesieniu do polityki związanej z nadzorem ostrożnościowym nad instytucjami kredytowymi, Dz.U. 2013, L 287, s. 63.

15.4.2019

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 139/107

Skarga wniesiona w dniu 7 marca 2019 r. — Kludi/EUIPO — Adlon Brand (ADLON)

(Sprawa T-144/19)

(2019/C 139/109)

Język skargi: niemiecki

Strony

Strona skarżąca: Kludi GmbH & Co. KG (Menden, Niemcy) (przedstawiciel: adwokat A. Zafar)

Strona pozwana: Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (EUIPO)

Druga strona w postępowaniu przed izbą odwoławczą: Adlon Brand GmbH & Co. KG (Düren, Niemcy)

Dane dotyczące postępowania przed EUIPO

Zgłaszający sporny znak towarowy: Strona skarżąca

Sporny znak towarowy: Słowny unijny znak towarowy ADLON — zgłoszenie nr 11 115 961

Postępowanie przed EUIPO: Postępowanie w sprawie sprzeciwu

Zaskarżona decyzja: Decyzja Drugiej Izby Odwoławczej EUIPO z dnia 26 listopada 2018 r. w sprawie R 1500/2018-2

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—	stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji;

—	obciążenie EUIPO kosztami postępowania.

Podniesione zarzuty

—	Naruszenie art. 8 ust. 5 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2017/1001;

—	Naruszenie art. 7 rozporządzenia delegowanego Komisji (UE) 2018/625;

—	Naruszenie art. 27 ust. 4 rozporządzenia delegowanego Komisji (UE) 2018/625;

—	Naruszenie zasady czynnego udziału stron.

		ISSN 1977-1002
Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej		C 139

Wydanie polskie	Informacje i zawiadomienia	Rocznik 62 15 kwietnia 2019

Spis treści		Strona
	IV Informacje
	INFORMACJE INSTYTUCJI, ORGANÓW I JEDNOSTEK ORGANIZACYJNYCH UNII EUROPEJSKIEJ
	Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej
2019/C 139/01	Ostatnie publikacjeTrybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej w DziennikuUrzędowym Unii Europejskiej	1
	GCEU
2019/C 139/02	Przydział sędziów do izb	2