Ostatnie publikacje Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej

(2019/C 122/01)

Ostatnia publikacja

Dz.U. C 112 z 25.3.2019

Wcześniejsze publikacje

Dz.U. C 103 z 18.3.2019

Dz.U. C 93 z 11.3.2019

Dz.U. C 82 z 4.3.2019

Dz.U. C 72 z 25.2.2019

Dz.U. C 65 z 18.2.2019

Dz.U. C 54 z 11.2.2019

Teksty te są dostępne na stronie internetowej:

EUR-Lex: http://eur-lex.europa.eu

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Landesverwaltungsgericht Steiermark (Austria) w dniu 15 października 2018 r. – NE

(Sprawa C–645/18)

(2019/C 122/02)

Język postępowania: niemiecki

Sąd odsyłający

Landesverwaltungsgericht Steiermark

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: NE

Strona pozwana: Bezirkshauptmannschaft Hartberg-Fürstenfeld

Przy udziale: Finanzpolizei

Pytania prejudycjalne

1)

Czy art. 56 TFUE oraz dyrektywę 96/71/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 16 grudnia 1996 r. dotyczącą delegowania pracowników w ramach świadczenia usług i dyrektywę Parlamentu Europejskiego i Rady 2014/67/UE z dnia 15 maja 2014 r. w sprawie egzekwowania dyrektywy 96/71/WE należy interpretować w ten sposób, że sprzeciwiają się one normie krajowej, która w odniesieniu do naruszeń obowiązków formalnych w wypadku transgranicznego wykorzystania siły roboczej, takich jak brak posiadania dostępnych do weryfikacji dokumentów dotyczących wynagrodzeń oraz ubezpieczenia społecznego lub niezgłoszenie centralnej jednostce koordynacyjnej, przewiduje bardzo wysokie grzywny, a w szczególności wysokie kary minimalne, które nakłada się na zasadzie kumulacji za każdego pracownika, którego dotyczy naruszenie?

2)

W przypadku gdy na pytanie pierwsze nie zostanie udzielona odpowiedź twierdząca: Czy art. 56 TFUE oraz dyrektywę 96/71/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 16 grudnia 1996 r. dotyczącą delegowania pracowników w ramach świadczenia usług i dyrektywę Parlamentu Europejskiego i Rady 2014/67/UE z dnia 15 maja 2014 r. w sprawie egzekwowania dyrektywy 96/71/WE należy interpretować w ten sposób, że sprzeciwiają się one nakładaniu grzywien na zasadzie kumulacji w razie naruszeń obowiązków formalnych w przypadku transgranicznego wykorzystania siły roboczej bez absolutnych wysokości maksymalnych?

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Fővárosi Közigazgatási és Munkaügyi Bíróság (Węgry) w dniu 23 października 2018 r. — Pólus Vegas Kft./Nemzeti Adó- és Vámhivatal Fellebbviteli Igazgatósága

(Sprawa C-665/18)

(2019/C 122/03)

Język postępowania: węgierski

Sąd odsyłający

Fővárosi Közigazgatási és Munkaügyi Bíróság.

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: Pólus Vegas Kft..

Strona pozwana: Nemzeti Adó- és Vámhivatal Fellebbviteli Igazgatósága.

Pytania prejudycjalne

1)

Czy pkt 39-42 wyroku Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej w sprawie C 98/14 można interpretować w ten sposób, że okoliczność, iż w drodze przepisów krajowych podwyższa się pięciokrotnie, nie przewidując okresu przejściowego, kwotę zryczałtowanego podatku od gier, a jednocześnie wprowadza się podatek proporcjonalny od gier, stanowi ograniczenie swobody świadczenia usług przewidzianej w art. 56 TFUE?

2)

Czy, biorąc pod uwagę i stosując Protokół dodatkowy nr 1 Europejskiej konwencji praw człowieka (EKPC) i art. 17 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej, terminy „ograniczyć” lub „uczynić mniej atrakcyjną”, zawarte w wyroku w sprawie C 98/14, można interpretować w ten sposób, że nieuzasadnione i wykraczające poza to, co jest racjonalne, podwyższenie kwoty podatku od gier w danym państwie członkowskim pozbawia korzyści operatorów gier losowych w salonach gier w nieproporcjonalny i dyskryminujący sposób, zakłócając konkurencję na korzyść kasyn i naruszając wspomniany Protokół dodatkowy EKPC oraz art. 17 Karty praw podstawowych?

3)

Czy brzmienie wyroku w sprawie C 98/14 można interpretować w ten sposób, że okoliczność, iż użytkowanie automatów do gier przestaje być opłacalne i może być prowadzone tylko ze stratami w wyniku nieuzasadnionego i dyskryminującego podwyższenia kwoty podatku od gier, pozwala ocenić, czy ma miejsce skutek w postaci „ograniczania” lub „czynienia mniej atrakcyjnym”?

4)

Czy przy stosowaniu w państwie członkowskim wyroku w sprawie C 98/14 swobodę świadczenia usług można interpretować w ten sposób, że w przypadku salonów gier i kasyn użytkowanych w państwie członkowskim należy założyć, iż co do zasady istnieje transgraniczny element Unii, to znaczy okoliczność, że obywatele Unii z innych państw członkowskich również mogą korzystać z możliwości związanych z daną grą?

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Landesverwaltungsgericht Steiermark (Austria) w dniu 13 listopada 2018 r. — ZR, AR, BS

(Sprawa C-712/18)

(2019/C 122/04)

Język postępowania: niemiecki

Sąd odsyłający

Landesverwaltungsgericht Steiermark

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: ZR, AR i BS

Strona pozwana: Bezirkshauptmannschaft Hartberg-Fürstenfeld

Przy udziale: Finanzpolizei

Pytania prejudycjalne

1)

Czy art. 56 TFUE oraz dyrektywę 96/71/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 16 grudnia 1996 r. dotyczącą delegowania pracowników w ramach świadczenia usług (1) i dyrektywę Parlamentu Europejskiego i Rady 2014/67/UE z dnia 15 maja 2014 r. w sprawie egzekwowania dyrektywy 96/71/WE (2) należy interpretować w ten sposób, że sprzeciwiają się one normie krajowej, która w odniesieniu do naruszeń obowiązków formalnych w wypadku transgranicznego wykorzystania siły roboczej, takich jak brak posiadania dostępnych do weryfikacji dokumentów dotyczących wynagrodzeń oraz ubezpieczenia społecznego lub niezgłoszenie centralnej jednostce koordynacyjnej, przewiduje bardzo wysokie grzywny, a w szczególności wysokie kary minimalne, które nakłada się na zasadzie kumulacji za każdego pracownika, którego dotyczy naruszenie?

2)	W przypadku gdy na pytanie pierwsze nie zostanie udzielona odpowiedź twierdząca:

3)

Czy art. 56 TFUE oraz dyrektywę 96/71/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 16 grudnia 1996 r. dotyczącą delegowania pracowników w ramach świadczenia usług i dyrektywę Parlamentu Europejskiego i Rady 2014/67/UE z dnia 15 maja 2014 r. w sprawie egzekwowania dyrektywy 96/71/WE należy interpretować w ten sposób, że sprzeciwiają się one nakładaniu grzywien na zasadzie kumulacji w razie naruszeń obowiązków formalnych w przypadku transgranicznego wykorzystania siły roboczej bez absolutnych wysokości maksymalnych?

---

(1)  Dz.U. 1997, L 18, s. 1.

(2)  Dz.U. 2014, L 159, s. 11.

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Landesverwaltungsgericht Steiermark (Austria) w dniu 14 listopada 2018 r. – ZR, BS, AR

(Sprawa C-713/18)

(2019/C 122/05)

Język postępowania: niemiecki

Sąd odsyłający

Landesverwaltungsgericht Steiermark

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: ZR, BS, AR

Strona pozwana: Bezirkshauptmannschaft Hartberg-Fürstenfeld

Przy udziale: Finanzpolizei

Pytania prejudycjalne

1)

Czy art. 56 TFUE oraz dyrektywę 96/71/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 16 grudnia 1996 r. dotyczącą delegowania pracowników w ramach świadczenia usług i dyrektywę Parlamentu Europejskiego i Rady 2014/67/UE z dnia 15 maja 2014 r. w sprawie egzekwowania dyrektywy 96/71/WE należy interpretować w ten sposób, że sprzeciwiają się one normie krajowej, która w odniesieniu do naruszeń obowiązków formalnych w wypadku transgranicznego wykorzystania siły roboczej, takich jak brak posiadania dostępnych do weryfikacji dokumentów dotyczących wynagrodzeń oraz ubezpieczenia społecznego lub niezgłoszenie centralnej jednostce koordynacyjnej, przewiduje bardzo wysokie grzywny, a w szczególności wysokie kary minimalne, które nakłada się na zasadzie kumulacji za każdego pracownika, którego dotyczy naruszenie?

2)	W przypadku gdy na pytanie pierwsze nie zostanie udzielona odpowiedź twierdząca:

3)

Czy art. 56 TFUE oraz dyrektywę 96/71/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 16 grudnia 1996 r. dotyczącą delegowania pracowników w ramach świadczenia usług i dyrektywę Parlamentu Europejskiego i Rady 2014/67/UE z dnia 15 maja 2014 r. w sprawie egzekwowania dyrektywy 96/71/WE należy interpretować w ten sposób, że sprzeciwiają się one nakładaniu grzywien na zasadzie kumulacji w razie naruszeń obowiązków formalnych w przypadku transgranicznego wykorzystania siły roboczej bez absolutnych wysokości maksymalnych?

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Hoge Raad der Nederlanden (Niderlandy) w dniu 17 grudnia 2018 r. — Stichting Schoonzicht/Staatssecretaris van Financiëen

(Sprawa C-791/18)

(2019/C 122/06)

Język postępowania: niderlandzki

Sąd odsyłający

Hoge Raad der Nederlanden

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: Stichting Schoonzicht

Strona przeciwna: Staatssecretaris van Financiëen

Pytania prejudycjalne

1)

Czy art. 184–187 dyrektywy VAT z 2006 r. (1) stoją na przeszkodzie krajowemu uregulowaniu korekty VAT w odniesieniu do dóbr inwestycyjnych, przewidującemu korektę obejmującą okres kilku lat, przy czym w roku rozpoczęcia korzystania z dobra inwestycyjnego — będącym jednocześnie pierwszym rokiem objętym korektą — całkowita kwota wstępnego odliczenia dokonanego w odniesieniu do tego dobra inwestycyjnego jest dostosowywana (korygowana) jednorazowo, jeżeli przy okazji rozpoczęcia korzystania z owego dobra kapitałowego okazuje się, że wstępne odliczenie odbiega od odliczenia, do którego stosowania podatnik jest uprawniony ze względu na rzeczywisty sposób wykorzystania dobra inwestycyjnego?

2)

W razie udzielenia odpowiedzi twierdzącej na pytanie pierwsze: Czy art. 189 lit. b) lub c) dyrektywy VAT z 2006 r. należy interpretować w ten sposób, że jednorazowe dostosowanie, o którym mowa w pytaniu pierwszym, wstępnego odliczenia dokonanego w pierwszym roku objętym korektą, stanowi środek, który Niderlandy mogą przyjąć do celów stosowania art. 187 dyrektywy VAT z 2006 r.?

---

(1)  Dyrektywa Rady 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej, Dz.U. 2006, L 347, s. 1.

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Tribunale Amministrativo Regionale per il Lazio (Włochy) w dniu 17 grudnia 2018 r. — Federazione nazionale delle imprese elettrotecniche ed elettroniche (Anie) i in./Ministero dello Sviluppo Economico, Gestore dei servizi energetici (GSE) SpA

(Sprawa C-798/18)

(2019/C 122/07)

Język postępowania: włoski

Sąd odsyłający

Tribunale Amministrativo Regionale per il Lazio

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: Federazione nazionale delle imprese elettrotecniche ed elettroniche (Anie), Società Agricola N.B. Solar s.r.l., 3G s.r.l., AET s.r.l. Apparati Elettromeccanici e Telecomunicazioni, Società Agricola La Fontana s.s., Società Agricola Le Macchie di Sparapani Gabriele e C. s.s., Agricoltura Innovativa s.r.l. — Società Agricola, Società Agricola Agrilite s.r.l., Agrisolar Società Agricola s.r.l., Agrisun s.r.l., Società Agricola Agroenergia s.r.l., Alpi — Società Agricola s.s., Ambrasol 2 s.r.l., Ambrasol 3 s.r.l., Ambrasol 4 s.r.l., Ape Immobiliare s.r.l., Arizzi Fonderie S. Giorgio s.p.a., Artech s.r.l., ASP Solar Italia Alpha s.r.l. Società Agricola, Associazione Centro Servizi Pastorali Mons. Biglia, Aurora Group s.p.a., AVG s.r.l. Società Agricola, Tosi Sante, Cinesi Palmino, B&B Energia s.r.l., Bauexpert s.p.a., Belvedere Società Agricola a r.l., Biancolino Società Agricola a r.l., BMN Green Energy s.r.l., Brandoni Solare s.p.a., Brenta CRE s.r.l., Calipso s.r.l., Cappello s.r.l., Casale s.a.s. di CGS Energia s.p.a. & C. Società Agricola, Cavicchi Solar s.r.l., C.B. s.r.l., Ce.Ma.Co. s.r.l., Cedro s.r.l., Centro Risorse s.r.l., CGA s.r.l., Chiarano Green Power s.r.l., Chierese Pak s.r.l., C.L. Solar s.r.l., Colombo Bolla s.r.l., Comino Energia s.r.l., Corà Domenico & Figli s.p.a., Corfin Energy s.r.l., Corna s.r.l., Coronet s.p.a., Società Agricola Coste della Chiesa s.r.l., Ecoenergy 04 s.r.l., Elektrosolar s.r.l., Elettronica Cimone s.r.l., Energia Capoterra Società Agricola s.r.l., Energia e Impresa s.r.l., Società Agricola Energo di Buratti Enrico & C. s.s., Energy Gestion s.r.l., Energy Italia 3 s.r.l., Energy Italia 4 s.r.l., Energylife s.r.l., Energy Resources Pesaro 2 s.r.l., Enervis s.r.l., EQ Energia s.r.l., Esco Roma s.r.l., E-Solar s.r.l., E. Sole s.r.l., Euroline 2 s.r.l., Eurosun Tarquinia s.r.l., Fratelli Dalle Crode s.p.a., Fratelli Raviola s.r.l., Falmec s.p.a., Fiere di Parma s.p.a., Flash Energy s.r.l., Fotoeos s.r.l., Fotosfera s.r.l., Fotosintesi 1 s.r.l., Fotosintesi 2 s.r.l., Fotosintesi 6 s.r.l., Fotovoltaica s.r.l., Fresia Energie s.r.l., Giuseppe Ciccaglione, Generali PIO s.p.a., Gi.Gi.Emme di Caramello Marta e C. s.a.s., Gifa s.r.l., G.P.B. Energia s.r.l., Green Energy Ambiente e Tecnologie s.r.l., Green Land di Giuseppe Ciccaglione s.s. agricola, Green Power 2010 s.r.l., Happy Island Società Agricola s.r.l., I.C.S. Industria Costruzioni Stampi s.p.a., Iesse Commerciale s.r.l., ISA s.r.l. Società Agricola, Isolpack s.p.a., Italcoat s.r.l., La Base s.r.l., La T.I.S. Service s.p.a., Società Agricola Lombardia Group s.r.l., Mafin Green Power s.r.l., Marina Costruzioni s.r.l., Mercato Solare s.p.a., Metalco Group s.r.l., Società Agricola Mostrazzi Solar s.r.l., Mozzone Building System s.r.l., Mozzone Fratelli s.r.l., MSM Solar s.r.l., New E-Co s.r.l., Nordpan s.p.a., Nuvoleto s.r.l. Società Agricola, Omera s.r.l., Palar s.r.l., Paolin Energia s.r.l., Pbsol 1 s.r.l., Pizzarotti Energia s.r.l., Plasti-Max s.p.a., PMM Energy s.r.l., Società Agricola Poggio Tortollo di Alessandra Pennuto, Profilumbra s.p.a., Quabas s.p.a., Reco 2 s.r.l., Reti s.r.l., Revi s.r.l., Righi Group s.r.l., Società Agricola Righi s.r.l., Righi s.r.l., Rovigo Solare A s.r.l., Rovigo Solare B s.r.l., Rubner Haus s.p.a., Rubner Holzbau s.p.a., Rubner Tueren s.p.a., Ruscalla Energia s.r.l., Sabenergia s.r.l., San Felice Agrar s.r.l. Società Agricola, Sangiorgio Fotovoltaica Società Agricola a r.l., Società Agricola Sargenti Agroenergie s.s. di Sargenti Carlo & C., SD Agrar s.r.l. Società Agricola, Senergia s.r.l., Sequenza s.p.a., Sider Sipe s.p.a., Sinergya s.r.l., S.I.Pro. — Agenzia provinciale per lo sviluppo s.p.a., Siriac s.r.l., Società Agricola Cascina Gallotto s.s., Società Agricola Solar Farm s.r.l., Premi Giuseppe — Adelfranca — Piergiorgio s.s. Società Agricola, Sociovit Società Agricola s.s., Solivrea s.r.l., Studio Agri Power s.r.l., Studio Energia s.r.l., Taricco Fratelli s.s., Tecno Pool s.p.a., Toscasolar s.r.l., Trea s.r.l., Trifase s.r.l., Uniernergy s.r.l., V.S. 1 s.r.l., Vercelli s.p.a., Vetraria Bergamasca — Tecnovetro s.r.l., Vinlisca s.r.l., VRV s.p.a., The Wierer Holding s.p.a.

Strona pozwana: Ministero dello Sviluppo Economico, Gestore dei servizi energetici (GSE) SpA

Pytanie prejudycjalne

Czy prawo Unii Europejskiej stoi na przeszkodzie stosowaniu przepisu krajowego, takiego jak ten, o którym mowa w art. 26 ust. 2 i 3 decreto-legge (dekretu z mocą ustawy) nr 91/2014, w brzmieniu nadanym ustawą nr 116/2014, który w znaczący sposób ogranicza lub opóźnia wypłatę zachęt przyznanych już z mocy prawa i określonych na podstawie specjalnych umów zawartych przez producentów energii elektrycznej pochodzącej z konwersji fotowoltaicznej z Gestore dei servizi energetici s.p.a., spółką publiczną odpowiedzialną za to zadanie;

w szczególności, czy taki przepis krajowy jest zgodny z ogólnymi zasadami prawa Unii Europejskiej: zasadą ochrony uzasadnionych oczekiwań, zasadą pewności prawa, zasadą lojalnej współpracy, i zasadą skuteczności; z art. 16 i 17 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej; z dyrektywą 2009/28/WE (1) i przewidzianym tam uregulowaniem systemów wsparcia; z art. 216 ust. 2, TFUE, w szczególności w związku z Traktatem w sprawie Europejskiej Karty Energetycznej?

---

(1)  Dyrektywa Parlamentu Europejskiego i Rady 2009/28/WE z dnia 23 kwietnia 2009 r. w sprawie promowania stosowania energii ze źródeł odnawialnych zmieniająca i w następstwie uchylająca dyrektywy 2001/77/WE oraz 2003/30/WE (Dz.U. 2009, L 140, s. 16).

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Tribunale Amministrativo Regionale per il Lazio (Włochy) w dniu 17 grudnia 2018 r. — Athesia Energy Srl i in./Ministero dello Sviluppo Economico, Gestore dei servizi energetici (GSE) SpA

(Sprawa C-799/18)

(2019/C 122/08)

Język postępowania: włoski

Sąd odsyłający

Tribunale Amministrativo Regionale per il Lazio

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: Athesia Energy Srl, Pv Project Cologna S.r.l., Belriccetto S.r.l., Itt Energy S.r.l., Pietra dei Fiori S.r.l., Energia Solare S.r.l., Green Hunter S.p.A, Actasol 5 S.r.l., Actasol 6 S.r.l., Cinque S.r.l., Spf Energy Uno S.r.l., Spr Energy Due S.r.l., Spf Energy Tre S.r.l., Bulicata S.r.l., Energy Line S.r.l., Marche Solare 1 S.r.l.

Strona pozwana: Ministero dello Sviluppo Economico, Gestore dei servizi energetici (GSE) SpA

Pytanie prejudycjalne

Czy prawo Unii Europejskiej stoi na przeszkodzie stosowaniu przepisu krajowego, takiego jak ten, o którym mowa w art. 26 ust. 2 i 3 decreto-legge (dekretu z mocą ustawy) nr 91/2014, w brzmieniu nadanym ustawą nr 116/2014, który w znaczący sposób ogranicza lub opóźnia wypłatę zachęt przyznanych już z mocy prawa i określonych na podstawie specjalnych umów zawartych przez producentów energii elektrycznej pochodzącej z konwersji fotowoltaicznej z Gestore dei servizi energetici s.p.a., spółką publiczną odpowiedzialną za to zadanie;

w szczególności, czy taki przepis krajowy jest zgodny z ogólnymi zasadami prawa Unii Europejskiej: zasadą ochrony uzasadnionych oczekiwań, zasadą pewności prawa, zasadą lojalnej współpracy, i zasadą skuteczności; z art. 16 i 17 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej; z dyrektywą 2009/28/WE (1) i przewidzianym tam uregulowaniem systemów wsparcia; z art. 216 ust. 2, TFUE, w szczególności w związku z Traktatem w sprawie Europejskiej Karty Energetycznej?

---

(1)  Dyrektywa Parlamentu Europejskiego i Rady 2009/28/WE z dnia 23 kwietnia 2009 r. w sprawie promowania stosowania energii ze źródeł odnawialnych zmieniająca i w następstwie uchylająca dyrektywy 2001/77/WE oraz 2003/30/WE (Dz.U. 2009, L 140, s. 16).

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Hoge Raad der Nederlanden (Niderlandy) w dniu 20 grudnia 2018 r. — JZ

(Sprawa C-806/18)

(2019/C 122/09)

Język postępowania: niderlandzki

Sąd odsyłający

Hoge Raad der Nederlanden

Strona w postępowaniu głównym

Postępowanie karne przeciwko: JZ

Pytanie prejudycjalne

Czy jest zgodny z prawem Unii — a w szczególności z rozstrzygnięciem Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej zawartym w wyroku z dnia 26 lipca 2017 r. w sprawie Ouhrami/Niderlandy (sprawa C-225/16, ECLI:EU:C:2017:590, pkt 49) w myśl którego zakaz wjazdu, o którym mowa w art. 11 dyrektywy powrotowej (1), wywołuje „skutki [prawne]” z chwilą powrotu cudzoziemca do kraju pochodzenia lub innego państwa trzeciego — przepis prawa krajowego, na mocy którego karze podlega pobyt na terytorium Niderlandów obywatela państwa trzeciego po tym, jak wydano względem niego zakaz wjazdu na podstawie art. 66a ust. 7 Vreemdelingenwet 2000, w sytuacji gdy jednocześnie w świetle prawa krajowego ustalono, że cudzoziemiec ten nie może legalnie przebywać na terytorium Niderlandów oraz że przeprowadzone zostały etapy procedury powrotu przewidziane w dyrektywie powrotowej, lecz rzeczywisty powrót nie miał miejsca?

---

(1)  Dyrektywa Parlamentu Europejskiego i Rady 2008/115/WE z dnia 16 grudnia 2008 r. w sprawie wspólnych norm i procedur stosowanych przez państwa członkowskie w odniesieniu do powrotów nielegalnie przebywających obywateli państw trzecich, Dz.U. 2008, L 348, s. 98.

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez College van Beroep voor het bedrijfsleven (Niderlandy) w dniu 21 grudnia 2018 r. — Ursa Major Services BV/Minister van Landbouw, Natuur en Voedselkwaliteit

(Sprawa C-814/18)

(2019/C 122/10)

Język postępowania: niderlandzki

Sąd odsyłający

College van Beroep voor het bedrijfsleven

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: Ursa Major Services BV

Strona pozwana: Minister van Landbouw, Natuur en Voedselkwaliteit

Pytania prejudycjalne

1)	Czy art. 55 ust. 1 rozporządzenia nr 1198/2006 (1) ma zastosowanie do relacji pomiędzy udzielającym dotacji, w tym przypadku ministrem, a beneficjentem (odbiorcą dotacji)?

2)

W razie udzielenia na pytanie pierwsze odpowiedzi, zgodnie z którą art. 55 ust. 1 rozporządzenia 1198/2006 ma zastosowanie do relacji pomiędzy udzielającym dotacji a beneficjentem: czy wydatki poniesione przez osobę trzecią (również poprzez potrącenie) należy uznać za wydatki faktycznie poniesione przez beneficjenta w rozumieniu art. 55 ust. 1 rozporządzenia nr 1198/2006?

3)

W razie udzielenia na pytanie drugie odpowiedzi, zgodnie z którą wydatków poniesionych przez osobę trzecią (również poprzez potrącenie) nie należy uznać za wydatki faktycznie poniesione przez beneficjenta w rozumieniu art. 55 ust. 1 rozporządzenia 1198/2006: (a) czy praktyka stosowania, zgodnie z którą udzielający dotacji konsekwentnie uznaje wydatki poniesione przez osoby trzecie za wydatki faktycznie poniesione przez beneficjenta w rozumieniu art. 55 ust. 1 rozporządzenia nr 1198/2006 oznacza, że od beneficjenta nie można oczekiwać, iż mógł on wykryć tę nieprawidłowość udzielającego dotacji w dokonanej przez niego wykładni art. 55 ust. 1 rozporządzenia 1198/2006, wobec czego beneficjent ma roszczenie o wypłatę dotacji w wysokości, jaka została mu przyznana, i (b) wkład osób trzecich powinien zostać wtedy zaliczony do wydatków faktycznie poniesionych przez beneficjenta w rozumieniu art. 55 ust. 1 rozporządzenia 1198/2006 (w którym to przypadku dotacja została ustalona na wyższym poziomie), czy (c) konieczność odzyskania nieprawidłowo przyznanej dotacji powinna być rozpatrywana z uwzględnieniem zasady ochrony uzasadnionych oczekiwań i/lub zasady pewności prawa? (d) czy ma przy tym znaczenie okoliczność — tak jak w niniejszej sprawie — kiedy udzielający dotacji przyznał zaliczkę na jej poczet?

---

(1)  Rozporządzenie Rady (WE) nr 1198/2006 z dnia 27 lipca 2006 r. w sprawie Europejskiego Funduszu Rybackiego (Dz.U. 2006, L 223, s.1)

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Hoge Raad der Nederlande (Niderlandy) w dniu 21 grudnia 2018 r. — Federatie Nederlandse Vakbeweging/Van den Bosch Transporten B.V., Van den Bosch Transporte GmbH, Silo-Tank Kft

(Sprawa C-815/18)

(2019/C 122/11)

Język postępowania: niderlandzki

Sąd odsyłający

Hoge Raad der Nederlande

Strony w postępowaniu głównym

Strona powodowa: Federatie Nederlandse Vakbeweging

Strona pozwana: Van den Bosch Transporten B.V., Van den Bosch Transporte GmbH, Silo-Tank Kft

Pytania prejudycjalne

1)

Czy dyrektywę Parlamentu Europejskiego i Rady 96/71/WE z dnia 16 grudnia 1996 r. dotyczącą delegowania pracowników w ramach świadczenia usług (1) (Dz.U. 1997, L 18, s. 1; zwaną dalej: „dyrektywą w sprawie delegowania pracowników”) należy interpretować w ten sposób, że ma ona również zastosowanie do pracownika, który jest zatrudniony jako kierowca w międzynarodowym transporcie drogowym, a zatem wykonuje pracę w więcej niż jednym państwie członkowskim?

2)

a) W razie udzielania odpowiedzi twierdzącej na pytanie pierwsze: na podstawie jakiego kryterium lub z jakiego punktu widzenia należy określać, czy pracownik, który jest zatrudniony jako kierowca w międzynarodowym transporcie drogowym, jest delegowany „na terytorium innego państwa członkowskiego” w rozumieniu art. 1 ust. 1 i 3 dyrektywy w sprawie delegowania pracowników oraz czy pracownik ten „przez ograniczony okres wykonuje swoją pracę na terytorium innego państwa członkowskiego niż państwo, w którym zwyczajowo pracuje” w rozumieniu art. 2 ust. 1 dyrektywy w sprawie delegowania pracowników? b) Czy, a jeśli tak, to w jakim zakresie dla odpowiedzi na pytanie 2 a) ma znaczenie okoliczność, że przedsiębiorstwo delegujące pracownika, o którym mowa w pytaniu 2 a), jest powiązane — na przykład w ramach koncernu — z przedsiębiorstwem, do którego został on delegowany? c) Jeżeli praca świadczona przez pracownika, o którym mowa w pytaniu 2 a), polega częściowo na przewozie kabotażowym — to znaczy przewozie, który jest wykonywany wyłącznie na terytorium innego państwa członkowskiego niż państwo, w którym pracownik ten zwyczajowo pracuje — czy pracownika tego w każdym przypadku należy w tym zakresie jego pracy uznawać za tymczasowo pracującego na terytorium tego pierwszego państwa członkowskiego? Jeżeli tak, to czy obowiązuje w związku z tym dolny limit, na przykład w postaci minimalnego okresu w miesiącu, przez który odbywa się ten przewóz kabotażowy?

3)

a) W razie udzielania odpowiedzi twierdzącej na pytanie pierwsze: w jaki sposób należy interpretować pojęcie „umów zbiorowych […] uznanych za powszechnie stosowane” w rozumieniu art. 3 ust. 1 i art. 3 ust. 8 akapit pierwszy dyrektywy w sprawie delegowania pracowników? Czy jest to autonomiczne pojęcie prawa Unii, a zatem czy wystarczające jest faktyczne spełnienie warunków określonych w art. 3 ust. 8 akapit pierwszy dyrektywy w sprawie delegowania pracowników, czy też przepisy te wymagają również, aby umowa zbiorowa została uznana za powszechnie stosowaną według prawa krajowego? b) Jeżeli umowa zbiorowa nie może być uważana za uznaną za powszechnie stosowaną umowę zbiorową w rozumieniu art. 3 ust. 1 i art. 3 ust. 8 akapit pierwszy dyrektywy w sprawie delegowania pracowników, to czy art. 56 TFUE stoi na przeszkodzie temu, aby mające siedzibę w państwie członkowskim przedsiębiorstwo delegujące pracownika na terytorium innego państwa członkowskiego zostało umownie zobowiązane do przestrzegania przepisów takiej umowy zbiorowej, która obowiązuje w tym drugim państwie członkowskim?

---

(1)  Dyrektywa Parlamentu Europejskiego i Rady 96/71/WE z dnia 16 grudnia 1996 r. dotycząca delegowania pracowników w ramach świadczenia usług (DzU. 1997, L 18, s. 1).

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Rechtbank Limburg (Niderlandy) w dniu 28 grudnia 2018 r. – LB, Stichting Varkens in Nood, Stichting Dierenrecht, Stichting Leefbaar Buitengebied/College van burgemeester en wethouders van de gemeente Echt-Susteren, pozostały uczestnik: Sebava BV

(Sprawa C 826/18)

(2019/C 122/12)

Język postępowania: niderlandzki

Sąd odsyłający

Rechtbank Limburg

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: LB, Stichting Varkens in Nood, Stichting Dierenrecht, Stichting Leefbaar Buitengebied

Strona pozwana: College van burgemeester en wethouders van de gemeente Echt-Susteren

Pozostały uczestnik: Sebava BV

Pytania prejudycjalne

1.

Czy prawo europejskie, a w szczególności art. 9 ust. 2 konwencji z Aarhus należy interpretować w ten sposób, iż sprzeciwia się ono całkowitemu wyłączeniu prawa dostępu społeczności (public) (każdego) do wymiaru sprawiedliwości, jeżeli nie jest to zainteresowana społeczność (public concerned) (zainteresowane strony)?

2.

Jeżeli na pytanie pierwsze zostanie udzielona odpowiedź twierdząca: Czy prawo europejskie, a w szczególności art. 9 ust. 2 konwencji z Aarhus, należy interpretować w ten sposób, że społeczność (public) (każdy) powinna mieć dostęp do wymiaru sprawiedliwości w przypadku domniemanego naruszenia obowiązujących dla tej społeczności wymogów formalnych i prawa do udziału w podejmowaniu decyzji, o których mowa w art. 6 tej konwencji? Czy ma przy tym znaczenie, że zainteresowana społeczność (public concerned) (zainteresowane strony) posiada w tym zakresie dostęp do wymiaru sprawiedliwości i może również podnosić przed sądem zarzuty materialne?

3.

Czy prawo europejskie, a w szczególności art. 9 ust. 2 konwencji z Aarhus, należy interpretować w ten sposób, że sprzeciwia się ono temu, aby dostęp zainteresowanej społeczności (public concerned) (podmiotów posiadających interes) do wymiaru sprawiedliwości został uzależniony od tego, czy skorzystano z prawa do udziału w podejmowaniu decyzji w rozumieniu art. 6 tej konwencji?

4.

Jeżeli na pytanie trzecie zostanie udzielona odpowiedź przecząca: Czy prawo europejskie, a w szczególności art. 9 ust. 2 konwencji z Aarhus, należy interpretować w ten sposób, że sprzeciwia się ono takiemu uregulowaniu krajowemu, które pozbawia zainteresowaną społeczność (public concerned) (zainteresowane strony) dostępu do wymiaru sprawiedliwości w zakresie zaskarżenia decyzji, jeżeli można jej w sposób uzasadniony zarzucić, że nie zgłosiła uwag do (części) projektu decyzji?

5.

Jeżeli na pytanie czwarte zostanie udzielona odpowiedź przecząca: Czy oceny tego, co należy rozumieć pod pojęciem „któremu można w sposób uzasadniony zarzucić”, dokonuje wyłącznie sąd krajowy na podstawie okoliczności danego przypadku, czy też powinien on przy tym brać pod uwagę określone gwarancje prawa europejskiego?

6.	W jakim stopniu odpowiedź na pytania trzecie, czwarte i piąte będzie odmienna w odniesieniu do społeczności (public) (każdego), jeśli nie jest to zainteresowana społeczność (public concerned) (zainteresowane strony)?

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Amtsgericht Köln (Niemcy) w dniu 4 stycznia 2019 r. — QG/Germanwings GmbH

(Sprawa C-7/19)

(2019/C 122/13)

Język postępowania: niemiecki

Sąd odsyłający

Amtsgericht Köln

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: QG

Strona pozwana: Germanwings GmbH

Pytanie prejudycjalne

Czy zapowiedziany przez związek zawodowy, zgodny z prawem krajowym strajk własnych pracowników obsługującego przewoźnika lotniczego stanowi nadzwyczajną okoliczność w rozumieniu art. 5 ust. 3 rozporządzenia (WE) nr 261/2004 (1)?

---

(1)  Rozporządzenie (WE) nr 261/2004 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 11 lutego 2004 r. ustanawiające wspólne zasady odszkodowania i pomocy dla pasażerów w przypadku odmowy przyjęcia na pokład albo odwołania lub dużego opóźnienia lotów, uchylające rozporządzenie (EWG) nr 295/91, Dz.U. 2004, L 46, s. 1.

Skarga wniesiona w dniu 18 stycznia 2019 r. — Komisja Europejska/Republika Bułgarii

(Sprawa C-33/19)

(2019/C 122/14)

Język postępowania: bułgarski

Strony

Strona skarżąca: Komisja Europejska (przedstawiciele: Cw. Georgiewa-Kecsmar i J. Hottiaux)

Strona pozwana: Republika Bułgarii

Żądania

Komisja wnosi do Trybunału o stwierdzenie, że:

Bułgaria uchybiła zobowiązaniom ciążącym na niej na mocy art. 21 dyrektywy 2004/49/WE (1), ponieważ:

—	nie zapewniła wyspecjalizowanej jednostce dochodzeniowej niezależności od zarządcy infrastruktury, a zatem Bułgaria uchybiła zobowiązaniom ciążącym na niej na mocy art. 21 ust. 1 dyrektywy 2004/49/WE;

—	nie zapewniła wystarczających środków dla wyspecjalizowanej jednostki dochodzeniowej, tak aby jednostka ta mogła niezależnie wykonywać swoje funkcje, a zatem Bułgaria uchybiła zobowiązaniom ciążącym na niej na mocy art. 21 ust. 2 dyrektywy 2004/49/WE;

—	obciążenie Republiki Bułgarii kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

1.

Zgodnie z art. 21 dyrektywy 2004/49/WE państwa członkowskie powinny zapewnić, że określone w art. 19 dochodzenia dotyczące przyczyn wypadków i incydentów będą prowadzone przez stały organ, złożony przynajmniej z jednej osoby badającej, mogącej pełnić funkcję osoby prowadzącej dochodzenie w razie wypadku lub incydentu. Organ ten powinien być niezależny pod względem organizacyjnym, prawnym i decyzyjnym od zarządców infrastruktury, przedsiębiorstw kolejowych, podmiotu ustalającego ceny, podmiotu przydzielającego przepustowość infrastruktury i jednostki notyfikowanej oraz od wszystkich stron, których interesy mogłyby być sprzeczne z zadaniami powierzonymi organowi dochodzeniowemu. Ponadto powinien on być niezależny od władzy bezpieczeństwa i regulatorów kolejowych.

2.

W skardze Komisja wskazała, że wyspecjalizowana jednostka dochodzeniowa badająca przyczyny wypadków i incydentów, która została utworzona w ramach Ministerstwo na transporta (ministerstwa transportu), nie jest niezależna od zarządcy infrastruktury — nacjonałna kompanija „Żelezopytna infrastruktura” (krajowego przedsiębiorstwa infrastruktury kolejowej). W szczególności jednostka ta charakteryzuje się brakiem organizacyjnej niezależności, jak również brakiem autonomii w zakresie przyjmowania decyzji. W tym rozumieniu Republika Bułgarii uchybiła zobowiązaniom określonym w art. 21 ust. 1 dyrektywy 2004/49/WE.

3.	W skardze Komisja wskazuje także, że uregulowania przyjęte przez Republikę Bułgarii nie zapewniają wyspecjalizowanej jednostce dochodzeniowej dostępu do wystarczających środków umożliwiających jej niezależne wykonywanie powierzonych funkcji, w rozumieniu art. 21 ust. 2 dyrektywy 2004/49/WE.

---

(1)  Dyrektywa 2004/49/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 29 kwietnia 2004 r. w sprawie bezpieczeństwa kolei wspólnotowych oraz zmieniająca dyrektywę Rady 95/18/WE w sprawie przyznawania licencji przedsiębiorstwom kolejowym, oraz dyrektywę 2001/14/WE w sprawie alokacji zdolności przepustowej infrastruktury kolejowej i pobierania opłat za użytkowanie infrastruktury kolejowej oraz certyfikację w zakresie bezpieczeństwa (Dyrektywa w sprawie bezpieczeństwa kolei), Dz.U. 2004, L 164, s. 44.

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez High Court (Ireland) w dniu 5 lutego 2019 r. — Minister for Justice and Equality/PI

(Sprawa C-82/19)

(2019/C 122/15)

Język postępowania: angielski

Sąd odsyłający

High Court (Ireland)

Strony w postępowaniu głównym

Strona składająca wniosek: Minister for Justice and Equality

Strona ścigana: PI

Pytania prejudycjalne

1)	Czy o niezależności prokuratora od władzy wykonawczej należy rozstrzygać w oparciu o pozycję, jaką zajmuje on we właściwym krajowym systemie prawnym? Jeśli nie, na podstawie jakich kryteriów należy rozstrzygać o niezależności od władzy wykonawczej?

2)	Czy prokurator, który zgodnie z prawem krajowym bezpośrednio lub pośrednio podlega ewentualnym poleceniom lub instrukcjom ze strony ministerstwa sprawiedliwości, jest wystarczająco niezależny od władzy wykonawczej, aby uznać go za organ sądowy w rozumieniu art. 6 ust. 1 decyzji ramowej (1)?

3)	Czy w takim przypadku prokurator musi być również funkcjonalnie niezależny od władzy wykonawczej i na podstawie jakich kryteriów należy rozstrzygać o funkcjonalnej niezależności?

4)

Czy w wypadku spełnienia przesłanki niezależności od władzy wykonawczej prokurator, którego rola ogranicza się do wszczynania i prowadzenia śledztw oraz zapewnienia ich obiektywności i zgodności z prawem, wnoszenia aktów oskarżenia, wykonywania orzeczeń sądowych oraz ścigania przestępstw i który nie wydaje krajowych nakazów aresztowania i nie może pełnić funkcji sędziowskich, jest „organem sądowym” w rozumieniu art. 6 ust. 1 decyzji ramowej?

5)	Czy prokuratura w Zwickau jest organem sądowym w rozumieniu art. 6 ust. 1 decyzji ramowej z dnia 13 czerwca 2002 r. w sprawie europejskiego nakazu aresztowania i procedury wydawania osób między państwami członkowskimi?

---

(1)  Decyzja ramowa Rady 2002/584/WSiSW z dnia 13 czerwca 2002 r. w sprawie europejskiego nakazu aresztowania i procedury wydawania osób między państwami członkowskimi (Dz.U. 2002, L 190, s. 1).

Wyrok Sądu z dnia 12 lutego 2019 r. — Hércules Club de Fútbol/Komisja

(Sprawa T-134/17) (1)

(Dostęp do dokumentów - Rozporządzenie nr 1049/2001 - Dokumenty dotyczące postępowania w sprawie kontroli pomocy państwa - Odmowa dostępu - Zawisłość sporu - Wyjątek dotyczący ochrony celów kontroli, dochodzenia i audytu - Wyjątek dotyczący ochrony interesów handlowych osoby trzeciej - Obowiązek przeprowadzenia konkretnego i indywidualnego badania - Nadrzędny interes publiczny)

(2019/C 122/16)

Język postępowania: hiszpański

Strony

Strona skarżąca: Hércules Club de Fútbol, SAD (Alicante, Hiszpania) (przedstawiciele: S. Rating i Y. Martínez Mata, adwokaci)

Strona pozwana: Komisja Europejska (przedstawiciele: J. Baquero Cruz, G. Luengo i P. Němečková, pełnomocnicy)

Przedmiot

Żądanie oparte na art. 263 TFUE i zmierzające do stwierdzenia nieważności decyzji C(2017) 736 wersja ostateczna Komisji Europejskiej z dnia 2 lutego 2017 r. odmawiającej Hércules Club de Fútbol dostępu do dokumentów związanych z postępowaniem w sprawie kontroli pomocy państwa SA.363872.

Sentencja

1)	Skarga zostaje oddalona.

2)	Hércules Club de Fútbol, SAD zostaje obciążona kosztami postępowania, w tym kosztami postępowania w przedmiocie zastosowania środków tymczasowych.

---

(1)  Dz.U. C 144 z 8.5.2017.

Wyrok Sądu z dnia 12 grudnia 2019 r. — Printeos/Komisja

(Sprawa T-201/17) (1)

(Odpowiedzialność pozaumowna - Konkurencja - Porozumienia, decyzje i uzgodnione praktyki - Decyzja stwierdzająca naruszenie art. 101 TFUE - Grzywny - Wyrok stwierdzający częściową nieważność decyzji - Zwrot głównej kwoty grzywny - Odsetki za zwłokę - Wystarczająco istotne naruszenie normy prawnej przyznającej uprawnienia jednostkom - Związek przyczynowy - Szkoda - Artykuł 266 TFUE - Artykuł 90 ust. 4 lit. a) zdanie drugie rozporządzenia delegowanego Komisji (UE) nr 1268/2012)

(2019/C 122/17)

Język postępowania: hiszpański

Strony

Strona skarżąca: Printeos, SA (Alcalá de Henares, Hiszpania) (przedstawiciele: adwokaci H. Brokelmann i P. Martínez-Lage Sobredo)

Strona pozwana: Komisja Europejska (przedstawiciele: F. Dintilhac i F. Jimeno Fernández, pełnomocnicy)

Przedmiot

Tytułem głównym, oparte na art. 268 TFUE żądanie naprawienia szkody powstałej w wyniku odmowy przez Komisję wypłaty na rzecz skarżącej odsetek za zwłokę w zwrocie kwoty głównej grzywny w związku ze stwierdzeniem wyrokiem z dnia 13 grudnia 2016 r., Printeos i in./Komisja (T-95/15, EU:T:2016:722) nieważności decyzji Komisji C(2014) 92 95 final z dnia 10 grudnia 2014 r. dotyczącej postępowania przewidzianego w art. 101 [TFUE] oraz w art. 53 porozumienia EOG (AT.39780 — Koperty) oraz tytułem ewentualnym, oparte na art. 263 TFUE żądanie stwierdzenia nieważności decyzji Komisji z dnia 26 stycznia 2017 r. w sprawie odmowy rzeczonego zwrotu.

Sentencja

1)

Unia Europejska, reprezentowana przez Komisję Europejską, jest w ramach wykonania wyroku z dnia 13 grudnia 2016 r., Printeos i in./Komisja (T-95/15), zobowiązana do naprawienia szkody, jaką poniosła Printeos, SA w wyniku braku wypłaty na jej rzecz kwoty 184 592,95 EUR, należnej jej tytułem odsetek za zwłokę, naliczonych za okres od dnia 9 marca 2015 r. do dnia 1 lutego 2017 r., na podstawie art. 266 akapit pierwszy TFUE.

2)

Kwota odszkodowania, o której mowa w pkt 1 powyżej, zostanie powiększona o odsetki za zwłokę, liczone od dnia ogłoszenia niniejszego wyroku do dnia całkowitej spłaty, według stopy procentowej stosowanej przez Europejski Bank Centralny (EBC) do jego podstawowych operacji refinansowania, powiększonej o 3,5 punktu procentowego.

3)	W pozostałym zakresie skarga zostaje oddalona.

4)	Komisja zostaje obciążona kosztami postępowania.

---

(1)  Dz.U. C 168 z 29.5.2017.

Wyrok Sądu z dnia 12 lutego 2019 r. — TV/Rada

(Sprawa T-453/17) (1)

(Służba publiczna - Urzędnicy na okresie próbnym - Okres próbny - Sprawozdanie z okresu próbnego - Opinia komitetu do spraw sprawozdań - Zwolnienie po okresie próbnym - Niewystarczające kwalifikacje zawodowe - Artykuł 34 regulaminu pracowniczego - Oczywisty błąd w ocenie - Obowiązek uzasadnienia)

(2019/C 122/18)

Język postępowania: francuski

Strony

Strona skarżąca: TV (przedstawiciele: adwokaci L. Levi i A. Blot)

Strona pozwana: Rada Unii Europejskiej (przedstawiciele: M. Bauer i R. Meyer, pełnomocnicy)

Przedmiot

Skarga na podstawie art. 270 TFUE zmierzająca po pierwsze, do stwierdzenia nieważności decyzji Rady z dnia 19 sierpnia 2016 r. o rozwiązaniu stosunku pracy ze skarżącym po zakończeniu okresu próbnego i decyzji Rady z 11 kwietnia 2017 r. oddalającej zażalenie skarżącego, a po drugie, do uzyskania zadośćuczynienia za krzywdę doznaną przez skarżącego w jego ocenie w wyniku tych decyzji.

Sentencja

1)	Skarga zostaje oddalona.

2)	TV zostaje obciążony kosztami postępowania.

---

(1)  Dz.U. C 347 z 16.10.2017.

Wyrok Sądu z dnia 14 lutego 2019 r. — Mouldpro/EUIPO — Wenz Kunststoff (MOULDPRO)

(Sprawa T-796/17) (1)

(Znak towarowy Unii Europejskiej - Postępowanie w sprawie unieważnienia prawa do znaku - Słowny unijny znak towarowy MOULDPRO - Bezwzględna podstawa unieważnienia - Zła wiara - Artykuł 59 ust. 1 lit. b) rozporządzenia (UE) 2017/1001 - Względne podstawy unieważnienia - Artykuł 60 ust. 1 lit. b) i art. 8 ust. 3 rozporządzenia 2017/1001 - Artykuł 60 ust. 1 lit. c) i art. 8 ust. 4 rozporządzenia 2017/1001)

(2019/C 122/19)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Mouldpro ApS (Ballerup, Dania) (przedstawiciel: adwokat W. Rebernik)

Strona pozwana: Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (przedstawiciele: P. Sipos i D. Walicka, pełnomocnicy)

Druga strona w postępowaniu przed izbą odwoławczą EUIPO będąca interwenientem przed Sądem Wenz Kunststoff GmbH & Co. KG (Lüdenscheid, Niemcy) (przedstawiciele: adwokaci J. Bühling i D. Graetsch)

Przedmiot

Skarga na decyzję Czwartej Izby Odwoławczej EUIPO z dnia 16 października 2017 r. (sprawa R 2153/2015-4) dotyczącą postępowania w sprawie unieważnienia prawa do znaku między Mouldpro a Wenz Kunststoff.

Sentencja

1)	Skarga zostaje oddalona.

2)	Mouldpro ApS zostaje obciążona kosztami postępowania.

---

(1)  Dz.U. C 32 z 29.1.2018.

Wyrok Sądu z dnia 13 lutego 2019 r. — Etnia Dreams/EUIPO — Poisson (Etnik)

(Sprawa T-823/17) (1)

(Znak towarowy Unii Europejskiej - Postępowanie w sprawie sprzeciwu - Zgłoszenie słownego unijnego znaku towarowego Etnik - Wcześniejszy unijny znak towarowy - Względna podstawa odmowy rejestracji - Niewskazanie we sprzeciwie wcześniejszego znaku towarowego - Zasada dobrej administracji - Prawo do skutecznego środka prawnego - Równość broni - Zasada dobrej wiary - Uzasadnione oczekiwania)

(2019/C 122/20)

Język postępowania: hiszpański

Strony

Strona skarżąca: Etnia Dreams, SL (Walencja, Hiszpania) (przedstawiciel: adwokat P. Gago Comes)

Strona pozwana: Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (przedstawiciel: S. Palmero Cabezas, pełnomocnik).

Druga strona w postępowaniu przed izbą odwoławczą EUIPO będąca interwenientem przed Sądem: Serge Poisson (Limal, Belgia)

Przedmiot

Skarga na decyzję Czwartej Izby Odwoławczej EUIPO z dnia 19 października 2017 r. (sprawa R 880/2017-4), dotyczącą postępowania w sprawie sprzeciwu między Etnia Dreams a S. Poissonem.

Sentencja

1)	Skarga zostaje oddalona.

2)	Etnia Dreams SL pokrywa koszty postępowania.

---

(1)  Dz.U. C 72 z 26.2.2018.

Wyrok Sądu z dnia 12 lutego 2019 r. — Et Djili Soy Dzhihangir Ibryam/EUIPO — Lupu (Djili)

(Sprawa T-231/18) (1)

(Znak towarowy Unii Europejskiej - Postępowanie w sprawie sprzeciwu - Zgłoszenie graficznego unijnego znaku towarowego Djili - Wcześniejszy słowny krajowy znak towarowy GILLY - Względna podstawa odmowy rejestracji - Prawdopodobieństwo wprowadzenia w błąd - Artykuł 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia (UE) 2017/1001)

(2019/C 122/21)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Et Djili Soy Dzhihangir Ibryam (Dulowo, Bułgaria) (przedstawiciel: adwokat C.R. Romițan)

Strona pozwana: Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (przedstawiciele: początkowo D. Gája i D. Walicka, następnie D. Gája i H. O’Neill, pełnomocnicy)

Druga strona w postępowaniu przed izbą odwoławczą EUIPO: Victor Lupu (Bukareszt, Rumunia)

Przedmiot

Skarga na decyzję Piątej Izby Odwoławczej EUIPO z dnia 31 stycznia 2018 r. (sprawa R 1902/2017-5) dotyczącą postępowania w sprawie sprzeciwu pomiędzy V. Lupu a Et Djili Soy Dzhihangir Ibryam.

Sentencja

1)	Skarga zostaje oddalona.

2)	Et Djili Soy Dzhihangir Ibryam zostaje obciążona kosztami postępowania.

---

(1)  Dz.U. C 200 z 11.6.2018.

Wyrok Sądu z dnia 13 lutego 2019 r. — Nemius Group/EUIPO (DENTALDISK)

(Sprawa T-278/18) (1)

(Znak towarowy Unii Europejskiej - Zgłoszenie słownego unijnego znaku towarowego DENTALDISK - Bezwzględna podstawa odmowy rejestracji - Charakter opisowy - Artykuł 7 ust. 1 lit. c) rozporządzenia (UE) 2017/1001)

(2019/C 122/22)

Język postępowania: niemiecki

Strony

Strona skarżąca: Nemius Group GmbH (Obertshausen, Niemcy) (przedstawiciel: adwokat C. Bildhäuser)

Strona pozwana: Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (przedstawiciele: A. Sesma Merino i D. Walicka, pełnomocnicy).

Przedmiot

Skarga na decyzję Piątej Izby Odwoławczej EUIPO z dnia 30 stycznia 2018 r. (sprawa R 741/2017-5), dotyczącą rejestracji oznaczenia słownego DENTALDISK jako unijnego znaku towarowego.

Sentencja

1)	Skarga zostaje oddalona.

2)	Nemius Group pokrywa własne koszty oraz koszty poniesione przez Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (EUIPO).

---

(1)  Dz.U. C 221 z 25.6.2018.

Skarga wniesiona w dniu 24 stycznia 2019 r. — Acron i in./Komisja

(Sprawa T-45/19)

(2019/C 122/23)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Acron OAO (Nowogród Wielki, Rosja), Dorogobuż OAO (Dorogobuż, Rosja), Acron Switzerland AG (Baar, Szwajcaria) (przedstawiciele: T. De Meese, J. Stuyck i A. Nys, lawyers)

Strona przeciwna: Komisja Europejska

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—	stwierdzenie nieważności decyzji wykonawczej Komisji (UE) 2018/1703 z dnia 12 listopada 2018 r. (1) oraz

—	obciążenie strony przeciwnej kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Na poparcie skargi strona skarżąca podnosi trzy zarzuty.

1.

Zarzut pierwszy dotyczący naruszenia przez stronę przeciwną zobowiązań międzynarodowych, co stanowi naruszenie traktatu i braku przedstawienia wystarczającego uzasadnienia poprzez stwierdzenie, że Federacja Rosyjska nie przestrzegała swoich zobowiązań w ramach Światowej Organizacji Handlu. Skarżące podnoszą, że strona przeciwna nie uwzględniła przystąpienia Federacji Rosyjskiej do Światowej Organizacji Handlu jako okoliczności istotnej dla zmiany w obliczaniu marginesu dumpingu skarżących. Strona przeciwna jest zobowiązana do uwzględnienia zobowiązań podjętych przez Federację Rosyjską w odniesieniu do ceny gazu podczas dochodzenia w zakresie przeglądu okresowego ceł mających zastosowanie do przywozu azotanu amonu. Ponieważ strona przeciwna twierdziła, że Federacja Rosyjska nie zastosowała się do jej własnego protokołu przystąpienia, strona przeciwna naruszyła art. VI Układu ogólnego w sprawie taryf celnych i handlu oraz art. II Porozumienia antydumpingowego Światowej Organizacji Handlu. W ten sposób strona przeciwna naruszyła swoje zobowiązania międzynarodowe, co stanowi naruszenie Traktatu.

2.

Zarzut drugi dotyczący popełnienia przez stronę przeciwną oczywistego błędu w ocenie i braku wystarczającego uzasadnienia, co doprowadziło do naruszenia prawa skarżących do obrony poprzez stwierdzenie, że zmiana okoliczności, na którą powołują się skarżący, nie miała trwałego charakteru. — Skarżące podnoszą, że w ramach drugiego zarzutu istnieją dwie odrębne podstawy stwierdzenia nieważności zaskarżonej decyzji. Oba zarzuty dotyczą błędnego wniosku, że zmiana okoliczności nie miała trwałego charakteru. — W każdym razie strona przeciwna naruszyła obowiązek uzasadnienia na podstawie art. 296 TFUE, ponieważ nie uzasadniła zaskarżonej decyzji w sposób jasny i jednoznaczny.

3.

Zarzut trzeci dotyczący naruszenia przez stronę przeciwną art. 19 ust. 2 i art. 20 ust. 2 rozporządzenia (UE) nr 2016/1036 Parlamentu Europejskiego i Rady (2), jak również prawa skarżących do obrony i doprowadzenia do braku pewności prawa poprzez brak przedstawienia obliczenia dumpingu. — Strona przeciwna nie ujawniła skarżącym ostatecznych obliczeń marginesu dumpingu, mimo że obliczenia te posłużyły za podstawę ustaleń dotyczących kontynuacji i istnienia dumpingu, trwałego charakteru zmiany okoliczności, a także zakończenia częściowego przeglądu okresowego. Gdyby strona przeciwna przekazała obliczenia, umożliwiłaby skarżącym skuteczniejszą obronę ich praw w odniesieniu do obliczania dumpingu i ustaleń dotyczących dumpingu w ogólności, w tym argumentu dotyczącego metodologii obliczeń zastosowanej w pierwotnym dochodzeniu, co mogłoby mieć znaczący wpływ na ich sytuację prawną. — Skarżące podnoszą, że strona przeciwna naruszyła art. 19 ust. 2 i art. 20 ust. 2 rozporządzenia 2016/1036, prawo skarżących do obrony oraz zasadę pewności prawa poprzez brak dostarczenia skarżącym istotnego streszczenia dowodów zebranych w trakcie dochodzenia lub ustaleń, na podstawie których strona przeciwna zaproponowała zmianę marginesu antydumpingowego skarżących. Skarżące podnoszą, że odmawiając przedstawienia im obliczenia marginesu dumpingu, strona przeciwna naruszyła prawo skarżących do obrony i zasadę pewności prawa.

---

(1)  Decyzja wykonawcza Komisji (UE) 2018/1703 z dnia 12 listopada 2018 r. kończąca częściowy przegląd okresowy dotyczący przywozu azotanu amonu pochodzącego z Rosji (Dz.U. L 285, 13.11.2018, s. 97).

(2)  Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/1036 z dnia 8 czerwca 2016 r. w sprawie ochrony przed przywozem produktów po cenach dumpingowych z krajów niebędących członkami Unii Europejskiej (Dz.U. L 176, 30.6.2016, s. 21).

Skarga wniesiona w dniu 31 stycznia 2019 r. — Rot Front/EUIPO — Kondyterska korporatsiia „Roshen” (РОШЕН)

(Sprawa T-63/19)

(2019/C 122/24)

Język skargi: angielski

Strony

Strona skarżąca: Rot Front OAO (Moskwa, Rosja) (przedstawiciele: adwokaci M. Geitz i J. Stock)

Strona pozwana: Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (EUIPO)

Druga strona w postępowaniu przed izbą odwoławczą: Dochirnie pidpryiemstvo Kondyterska korporatsiia „Roshen” (Kijów, Ukraina)

Dane dotyczące postępowania przed EUIPO

Zgłaszający sporny znak towarowy: Druga strona w postępowaniu przed izbą odwoławczą

Sporny znak towarowy: Międzynarodowa rejestracja wskazująca Unię Europejską graficznego znaku towarowego РОШЕН — rejestracja międzynarodowa wskazująca Unię Europejską nr 11 233 784

Postępowanie przed EUIPO: Postępowanie w sprawie sprzeciwu

Zaskarżona decyzja: Decyzja Drugiej Izby Odwoławczej EUIPO z dnia 16 listopada 2018 r. w sprawie R 1872/2018-2

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—	stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji;

—	obciążenie EUIPO kosztami postępowania.

Podniesione zarzuty

—	Naruszenie art. 94 ust. 1, art. 47 ust. 5 i art. 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2017/1001.

Skarga wniesiona w dniu 4 lutego 2019 r. — Vlaamse Gemeenschap i Vlaams Gewest/Parlament i Rada

(Sprawa T-66/19)

(2019/C 122/25)

Język postępowania: niderlandzki

Strony

Strona skarżąca: Vlaamse Gemeenschap i Vlaams Gewest (przedstawiciele: T. Eyskens, N. Bonbled i P. Geysens, adwokaci)

Strona pozwana: Parlament Europejski i Rada Unii Europejskiej

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—	uznanie skargi za dopuszczalną,

—	stwierdzenie nieważności rozporządzenia (UE) nr 2018/1724,

—	obciążenie Parlamentu Europejskiego i Rady Unii Europejskiej kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Na poparcie skargi strona skarżąca podnosi pięć zarzutów.

1.

Zarzut pierwszy dotyczący naruszenia art. 4 ust. 2 TUE Ustanowione rozporządzeniem (UE) nr 2018/1724 (1) obowiązki dotyczące reżimu językowego są sprzeczne z wewnętrznym ustawodawstwem belgijskim regulującym aspekty językowe w kontekście spraw administracyjnych, znajdującym oparcie w belgijskiej konstytucji. Ten wewnętrzny reżim językowy stanowi element politycznego i konstytucyjnego szkieletu, na którym zostało oparte Państwo Belgijskie i współdefiniuje on w Belgii tożsamość narodową. Z tego względu rozporządzenie (UE) nr 2018/1724 jest sprzeczne z art. 4 ust. 2 TUE, zgodnie z którym Unia szanuje tożsamość narodową państw członkowskich.

2.

Zarzut drugi dotyczący naruszenia art. 5 ust. 1 i 4 TUE oraz protokołu nr 2 w sprawie stosowania zasad pomocniczości i proporcjonalności. Ustanowione rozporządzeniem (UE) nr 2018/1724 obowiązki dotyczące reżimu językowego nie są zgodne ani z zasadą przyznawania kompetencji (I) ani z zasadą proporcjonalności (II). (I) Żadne z postanowień traktatu nie przyznaje Unii kompetencji do regulowania posługiwania się językami w ramach organów władz publicznych państw członkowskich, ani przez nie. (II) Obowiązek udostępnienia tłumaczenia „w języku urzędowym Unii powszechnie rozumianym przez możliwie największą liczbę użytkowników transgranicznych” [art. 12 ust. 1 rozporządzenia (UE) nr 2018/1724] nie jest zgodny z zasada proporcjonalności i nie jest uzasadniony. Ustanowione rozporządzeniem (UE) nr 2018/1724 wymogi dotyczące reżimu językowego są nieproporcjonalne w świetle realizowanego przez nie celu.

3.

Zarzut trzeci dotyczący naruszenia art. 3 ust. 3 TUE, art. 22 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej, ogólnej zasady niedyskryminacji ze względu na język oraz zasady równości państw członkowskich. Rozporządzenie (UE) nr 2018/1724 narusza art. 3 ust. 3 TUE, art. 22 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej, ogólną zasadę niedyskryminacji ze względu na język oraz zasadę równości państw członkowskich, ponieważ zniechęca obywateli chcących osiedlić się w państwie członkowskim innym niż ich własne do nauki języka urzędowego, względnie jednego z języków urzędowych tego państwa, a ponadto z tego powodu, że powoduje upowszechnienie używania jednego dominującego języka, który w ten sposób de facto staje się europejskim językiem administracji i organów władzy publicznej.

4.

Zarzut czwarty dotyczący naruszenia ogólnej zasady pewności prawa oraz jasności przepisów prawa oraz pkt I.2 Porozumienia międzyinstytucjonalnego pomiędzy Parlamentem Europejskim, Radą Unii Europejskiej a Komisją Europejską w sprawie lepszego stanowienia prawa. Ustanowione rozporządzeniem (UE) nr 2018/1724 obowiązki dotyczące reżimu językowego pozostają w oczywistej sprzeczności z zasadą jasności, precyzyjności, przewidywalności i spójności. Ustanowione rozporządzeniem (UE) nr 2018/1724 obowiązki dotyczące reżimu językowego nie są jasne, ani precyzyjne, ani przewidywalne, ani spójne jeżeli chodzi o zidentyfikowanie języka, na który należy dokonać tłumaczenia.

5.

Zarzut piąty dotyczący naruszenia art. 291 ust. 2 TFUE. Wykonanie ustanowionych rozporządzeniem (UE) nr 2018/1724 obowiązków dotyczących reżimu językowego wymaga pewnego i wyraźnego wskazana, na jaki język należy dokonać tłumaczenia. Uregulowanie międzyinstytucjonalne zawarte w rozporządzeniu (UE) nr 2018/1724 jest natomiast w tym zakresie bardzo niejasne. W związku z tym rozporządzenie (UE) nr 2018/1724 nie jest wyrazem poszanowania delikatnej równowagi międzyinstytucjonalnej ustanowionej w art. 291 TFUE oraz w rozporządzeniu (UE) nr 182/2011 (2), jako że rozporządzenie skuteczne umożliwia Komisji Europejskiej obejście procedury określonej w rozporządzeniu (UE) nr 182/2011 i przyjęcie rozporządzeń w sposób nieformalny.

---

(1)  Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2018/1724 z dnia 2 października 2018 r. w sprawie utworzenia jednolitego portalu cyfrowego w celu zapewnienia dostępu do informacji, procedur oraz usług wsparcia i rozwiązywania problemów, a także zmieniające rozporządzenie (UE) nr 1024/2012, Dz.U. 2018, L 295, s. 1.

(2)  Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 182/2011 z dnia 16 lutego 2011 r. ustanawiające przepisy i zasady ogólne dotyczące trybu kontroli przez państwa członkowskie wykonywania uprawnień wykonawczych przez Komisję, Dz.U. 2011, L 55, s. 13.

Skarga wniesiona w dniu 6 lutego 2019 r. — Nosio/EUIPO — Passi (LA PASSIATA

(Sprawa T-70/19)

(2019/C 122/26)

Język skargi: angielski

Strony

Strona skarżąca: Nosio SpA (Mezzocorona, Włochy) (przedstawiciele: adwokaci J. Graffer i A. Ottolini)

Strona pozwana: Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (EUIPO)

Druga strona w postępowaniu przed izbą odwoławczą: Passi AG (Rothrist, Szwajcaria)

Dane dotyczące postępowania przed EUIPO

Zgłaszający sporny znak towarowy: Strona skarżąca

Sporny znak towarowy: Słowny unijny znak towarowy „LA PASSIATA” — zgłoszenie nr 14 593 131

Postępowanie przed EUIPO: Postępowanie w sprawie sprzeciwu

Zaskarżona decyzja: Decyzja Drugiej Izby Odwoławczej EUIPO z dnia 5 listopada 2018 r. w sprawie R 928/2018-2

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—	stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji;

—	obciążenie EUIPO i drugiej strony postępowania przed izbą odwoławczą kosztami postępowania.

Podniesione zarzuty

—	Naruszenie art. 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2017/1001.

Skarga wniesiona w dniu 6 lutego 2019 r. — BMC/Komisja i Wspólne Przedsięwzięcie „Czyste Niebo 2”

(Sprawa T-71/19)

(2019/C 122/27)

Język postępowania: włoski

Strony

Strona skarżąca: BMC Srl (Medicina, Włochy) (przedstawiciele: S. Dindo i L. Picotti, adwokaci)

Strona pozwana: Komisja Europejska i Wspólne Przedsięwzięcie „Czyste Niebo 2”

Żądania strony skarżącej

Skarżąca wnosi do Sądu o stwierdzenie nieważności decyzji jednostki „Czyste Niebo 2” z dnia 6 grudnia 2018 r. potwierdzającej decyzję z dnia 10 października 2018 r., na mocy której „Czyste Niebo 2” uznało za niemożliwy do sfinansowania wniosek nr 831874 złożony w związku z zaproszeniem do składania wniosków H2020-CS2-CFP08-2018-01 dotyczących systemu wentylacji wyciągowej dla silników oraz systemów przeciwoblodzeniowych dla łopatek obrotowych.

Zarzuty i główne argumenty

Skarżąca zgłosiła swój udział w odpowiedzi na zaproszenie do składania wniosków H2020-CS2- Fp08-2018-01 (Clean Sky 2 Call for proposals 08) organizowane przez „Czyste Niebo 2” (program Czyste Niebo 2), którego przedmiotem był rozwój systemu wentylacji wyciągowej dla silników oraz systemów przeciwoblodzeniowych dla łopatek obrotowych (integrating a removable anti-ice system).

Skarżąca twierdzi, że jest jedynym przedsiębiorstwem na świecie, które w chwili obecnej posiada rozwiązanie problemu bezpieczeństwa lotu śmigłowca w warunkach oblodzenia.

W tym zakresie stwierdzone zostało, że chociaż zaproszenie do składania wniosków dotyczyło właśnie wniosków odnoszących się do rozwoju systemów przeciwoblodzeniowych, Clean Sky 2 (a w szczególności jednostka wyznaczona do rozpatrywania wniosków) uznała, że wniosek skarżącej nie osiągnął progu przewidzianego w zaproszeniu.

Decyzja ta jest obarczona wadą z uwagi na naruszenie zasad proceduralnych z następujących powodów:

1.

Naruszenie art. 15 rozporządzenia (UE) nr 1290/2013 zatytułowanego „Kryteria wyboru i przyznania dotacji” (również w ramach przyznania ocen pośrednich w odniesieniu do kryteriów przewidzianych w przepisie), oraz obowiązku uzasadnienia, o którym mowa w art. 296 TFUE i art. 41 Karty praw podstawowych.

2.	Wystąpienie w niniejszym przypadku nadużycia władzy z uwagi na przyznanie każdemu z trzech kryteriów punktacji (pośredniej), nieprzewidzianej w skali ocen mającej zastosowanie do przedkładanych wniosków.

3.	Wystąpienie w niniejszym przypadku nadużycia władzy z uwagi na nienależyte przeprowadzenie dochodzenia i zniekształcenie faktów, w szczególności z uwagi na to, że nie została zapewniona realizacja celów, jakie powinien realizować odnośny akt.

Skarga wniesiona w dniu 7 lutego 2019 r. — Bergslagernas Järnvaru/EUIPO — Scheppach Fabrikation von Holzbearbeitungsmaschinen (Narzędzia do rąbania drewna)

(Sprawa T-73/19)

(2019/C 122/28)

Język skargi: angielski

Strony

Strona skarżąca: Bergslagernas Järnvaruaktiebolag (Saltsjö-Boo, Szwecja) (przedstawiciele: adwokaci S. Kirschstein-Freund, V. Dalichau i B. Breitinger)

Strona pozwana: Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (EUIPO)

Druga strona w postępowaniu przed izbą odwoławczą: Scheppach Fabrikation von Holzbearbeitungsmaschinen GmbH (Ichenhausen, Niemcy)

Dane dotyczące postępowania przed EUIPO

Właściciel spornego wzoru: Strona skarżąca

Sporny wzór: Wzór wspólnotowy 1289 243–0001

Zaskarżona decyzja: Decyzja Trzeciej Izby Odwoławczej EUIPO z dnia 23 listopada 2018 r. w sprawie R 1455/2018-3

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—	stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji;

—	posiłkowo, zmianę zaskarżonej decyzji i orzeczenie, że odwołanie jest uzasadnione;

—	obciążenie EUIPO kosztami postępowania odwoławczego i postępowania przed Sądem.

Podniesione zarzuty

—	Naruszenie art. 62 rozporządzenia Rady (WE) nr 6/2002;

—	Naruszenie art. 6 ust. 1 rozporządzenia Rady (WE) nr 6/2002.

Skarga wniesiona w dniu 7 lutego 2019 r. — Pontinova/EUIPO — Ponti & Partners (pontinova)

(Sprawa T-76/19)

(2019/C 122/29)

Język skargi: angielski

Strony

Strona skarżąca: Pontinova AG (Zurych, Szwajcaria) (przedstawiciel: adwokat K. Loth)

Strona pozwana: Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (EUIPO)

Druga strona w postępowaniu przed izbą odwoławczą: Ponti & Partners, SLP (Barcelona, Hiszpania)

Dane dotyczące postępowania przed EUIPO

Zgłaszający sporny znak towarowy: Strona skarżąca

Sporny znak towarowy: Graficzny unijny znak towarowy pontinova — zgłoszenie nr 15 878 085

Postępowanie przed EUIPO: Postępowanie w sprawie sprzeciwu

Zaskarżona decyzja: Decyzja Piątej Izby Odwoławczej EUIPO z dnia 27 listopada 2018 r. w sprawie R 566/2018-5

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—	stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji;

—	obciążenie EUIPO kosztami postępowania.

Podniesione zarzuty

—	Naruszenie art. 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2017/1001.

Skarga wniesiona w dniu 8 lutego 2019 r. — Lidl Stiftung/EUIPO — Plásticos Hidrosolubles (green cycles)

(Sprawa T-78/19)

(2019/C 122/30)

Język skargi: angielski

Strony

Strona skarżąca: Lidl Stiftung & Co. KG (Neckarsulm, Niemcy) (przedstawiciele: adwokaci A. Marx i K. Bonhagen)

Strona pozwana: Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (EUIPO)

Druga strona w postępowaniu przed izbą odwoławczą: Plásticos Hidrosolubles, SL (Rafelbuñol, Hiszpania)

Dane dotyczące postępowania przed EUIPO

Właściciel spornego znaku towarowego: Druga strona w postępowaniu przed izbą odwoławczą

Sporny znak towarowy: Graficzny unijny znak towarowy green cycles w kolorach niebieskim, szarym i białym — zgłoszenie nr 8 807 265

Postępowanie przed EUIPO: Postępowanie w sprawie unieważnienia prawa do znaku

Zaskarżona decyzja: Decyzja Piątej Izby Odwoławczej EUIPO z dnia 29 listopada 2018 r. w sprawie R 778/2018-5

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—	stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji;

—	obciążenie EUIPO kosztami postępowania.

—	obciążenie Plásticos Hidrosolubles, SL kosztami postępowania przed EUIPO

Podniesione zarzuty

—	Naruszenie art. 18 ust. 1 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2017/1001 w związku z art. 10 ust. 3 i 4 rozporządzenia delegowanego 2018/625.

Skarga wniesiona w dniu 12 lutego 2019 r. — Dekoback/EUIPO — DecoPac (DECOPAC)

(Sprawa T-80/19)

(2019/C 122/31)

Język skargi: niemiecki

Strony

Strona skarżąca: Dekoback GmbH (Helmstadt-Bargen, Niemcy) (przedstawiciel: adwokat V. von Moers)

Strona pozwana: Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (EUIPO)

Druga strona w postępowaniu przed izbą odwoławczą: DecoPac, Inc. (Anoka, Minnesota, Stany Zjednoczone)

Dane dotyczące postępowania przed EUIPO

Właściciel spornego znaku towarowego: Druga strona w postępowaniu przed izbą odwoławczą

Sporny znak towarowy: Słowny unijny znak towarowy DECOPAC — unijny znak towarowy nr 160 747

Postępowanie przed EUIPO: Postępowanie w sprawie unieważnienia prawa do znaku

Zaskarżona decyzja: Decyzja Piątej Izby Odwoławczej EUIPO z dnia 26 listopada 2018 r. w sprawie R 1795/2017-5

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—	stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji oraz stwierdzenie całkowitej nieważności znaku zarejestrowanego na rzecz drugiej strony postępowania przed Izbą Odwoławczą.

Podniesione zarzuty

—	Brak tajności danych handlowych.

—	Naruszenie prawa do bycia wysłuchanym.

—	Nieprzedstawienie znaczącej liczby czynników.

—	Niekorzystanie ze znaku jako znaku przedsiębiorstwa.

—	Przewidziana, ale niezrealizowana sprzedaż konsumentowi.

—	Konieczność odróżnienia dekoracji jadalnych od niejadalnych.

Skarga wniesiona w dniu 12 lutego 2019 r. — AL/Komisja

(Sprawa T-83/19)

(2019/C 122/32)

Język postępowania: francuski

Strony

Strona skarżąca: AL (przedstawiciele: adwokaci A. Blot i S. Rodrigues)

Strona pozwana: Komisja Europejska

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—	uznanie skargi za dopuszczalną i zasadną;

—	stwierdzenie nieważności dorozumianej decyzji odmownej w sprawie wniosku o odszkodowanie złożonego przez skarżącego w dniu 19 grudnia 2017 r., a w razie potrzeby — decyzji z dnia 12 listopada 2018 r. oddalającej zażalenie skarżącego;

—	naprawienie doznanych przez skarżącego szkody i krzywdy;

—	obciążenie pozwanej całością kosztów postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Na poparcie skargi strona skarżąca podnosi cztery zarzuty.

1.	Zarzut pierwszy dotyczący naruszenia zobowiązań umownych pozwanej wobec skarżącego, gdyż Komisja nie dochowała zobowiązania podjętego przez siebie, gdy mianowała skarżącego na stanowisko facylitatora Unii Europejskiej partnerstwa na rzecz lasów basenu rzeki Kongo.

2.	Zarzut drugi dotyczący naruszenia zasady ochrony uzasadnionych oczekiwań.

3.	Zarzut trzeci dotyczący naruszenia prawa do bycia wysłuchanym.

4.	Zarzut czwarty dotyczący naruszenia zasady dobrej administracji i obowiązku staranności.

Skarga wniesiona w dniu 14 lutego 2019 r. — Gwo Chyang Biotech/EUIPO — Norma (KinGirls)

(Sprawa T-85/19)

(2019/C 122/33)

Język skargi: niemiecki

Strony

Strona skarżąca: Gwo Chyang Biotech Co. Ltd (Tainan, Tajwan) (przedstawiciel: adwokat J. Kakoures)

Strona pozwana: Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (EUIPO)

Druga strona w postępowaniu przed izbą odwoławczą: Norma Lebensmittelfilialbetrieb Stiftung & Co. KG (Norymberga, Niemcy)

Dane dotyczące postępowania przed EUIPO

Zgłaszający sporny znak towarowy: Strona skarżąca

Sporny znak towarowy: Zgłoszenie graficznego unijnego znaku towarowego KinGirls — zgłoszenie nr 15 151 038

Postępowanie przed EUIPO: Postępowanie w sprawie sprzeciwu

Zaskarżona decyzja: Decyzja Czwartej Izby Odwoławczej EUIPO z dnia 12 grudnia 2018 r. w sprawie R 718/2018-4

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—	stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji w zakresie, w jakim uwzględniono w niej sprzeciw w odniesieniu do towarów z klasy 3, i oddalenie sprzeciwu w calości;

—	obciążenie EUIPO i Norma Lebensmittelfilialbetrieb Stiftung & Co. KG kosztami postępowania w sprawie sprzeciwu, postępowania odwoławczego i niniejszego postępowania.

Podniesione zarzuty

—	Naruszenie art. 8 ust. 1 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2017/1001.

Skarga wniesiona w dniu 15 lutego 2019 r. — Solnova/EUIPO — Canina Pharma (BIO-INSECT Shocker)

(Sprawa T-86/19)

(2019/C 122/34)

Język skargi: niemiecki

Strony

Strona skarżąca: Solnova AG (Zollikon, Szwajcaria) (przedstawiciel: adwokat P. Lee)

Strona pozwana: Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (EUIPO)

Druga strona w postępowaniu przed izbą odwoławczą: Canina Pharma GmbH (Hamm, Niemcy)

Dane dotyczące postępowania przed EUIPO

Właściciel spornego znaku towarowego: Druga strona w postępowaniu przed izbą odwoławczą

Sporny znak towarowy: Unijny słowny znak towarowy „BIO-INSECT Shocker” — unijny znak towarowy nr 14 837 553

Postępowanie przed EUIPO: Postępowanie w sprawie unieważnienia prawa do znaku

Zaskarżona decyzja: Decyzja Drugiej Izby Odwoławczej EUIPO z dnia 11 grudnia 2018 r. w sprawie R 276/2018-2

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—	stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji;

—	obciążenie drugiej strony w postępowaniu przed izbą odwoławczą kosztami postępowania, w tym kosztami poniesionymi w ramach postępowania odwoławczego.

Podniesione zarzuty

—	Naruszenie art. 7 ust. 1 lit. b) i c) rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2017/1001;

—	Naruszenie art. 7 ust. 1 lit. f) rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2017/1001;

—	Naruszenie art. 7 ust. 1 lit. g) rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2017/1001.

Postanowienie Sądu z dnia 6 lutego 2019 r. — British Aggregates/Komisja

(Sprawy połączone T-101/14 i T-610/15) (1)

(2019/C 122/35)

Język postępowania: angielski

Prezes trzeciej izby zarządził wykreślenie spraw.

---

(1)  Dz.U. C 112 z 14.4.2014.

Postanowienie Sądu z dnia 6 lutego 2019 r. — British Aggregates i in./Komisja

(Sprawa T-741/15) (1)

(2019/C 122/36)

Język postępowania: angielski

Prezes trzeciej izby zarządził wykreślenie sprawy.

---

(1)  Dz.U. C 68 z 22.2.2016.

Sądu z dnia 6 lutego 2019 r. — Argus Security Projects/ESDZ

(Sprawa T-131/17) (1)

(2019/C 122/37)

Język postępowania: francuski

Prezes dziewiątej izby zarządził wykreślenie sprawy.

---

(1)  Dz.U. C 129 z 24.4.2017.

Postanowienie Sądu z dnia 31 stycznia 2019 r. — Lillelam/EUIPO — Pfaff (LITTLE LAMB)

(Sprawa T-18/18) (1)

(2019/C 122/38)

Język postępowania: angielski

Prezes dziewiątej izby zarządził wykreślenie sprawy.

---

(1)  Dz.U. C 94 z 12.3.2018.