Ostatnie publikacje Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej

(2019/C 112/01)

Ostatnia publikacja

Dz.U. C 103 z 18.3.2019

Wcześniejsze publikacje

Dz.U. C 93 z 11.3.2019

Dz.U. C 82 z 4.3.2019

Dz.U. C 72 z 25.2.2019

Dz.U. C 65 z 18.2.2019

Dz.U. C 54 z 11.2.2019

Dz.U. C 44 z 4.2.2019

Teksty te są dostępne na stronie internetowej:

EUR-Lex: http://eur-lex.europa.eu

Wyrok Trybunału (trzecia izba) z dnia 31 stycznia 2019 r. – International Management Group / Komisja Europejska

(Sprawy połączone C-183/17 P i C-184/17 P) (1)

(Odwołanie - Współpraca na rzecz rozwoju - Wykonywanie budżetu Unii Europejskiej poprzez zarządzanie pośrednie - Skarga o stwierdzenie nieważności - Dopuszczalność - Akty podlegające zaskarżeniu - Decyzja o powierzeniu zadania związanego z wykonywaniem budżetu osobie innej niż początkowo ustalona - Decyzja o niepowierzaniu nowych zadań związanych z wykonywaniem budżetu początkowo ustalonemu podmiotowi - Rozporządzenie (WE, Euratom) nr 2342/2002 - Artykuł 43 - Rozporządzenie delegowane (UE) nr 1268/2012 - Artykuł 43 - Pojęcie „organizacji międzynarodowej” - Przesłanki - Żądanie naprawienia szkody)

(2019/C 112/02)

Język postępowania: angielski

Strony

Wnoszący odwołanie: International Management Group (przedstawiciele: adwokaci L. Levis i J.Y. de Cara)

Druga strona postępowania: Komisja Europejska (przedstawiciele: F. Castillo de la Torre i J. Baquero Cruz, pełnomocnicy)

Sentencja

1)	Wyroki Sądu Unii Europejskiej z dnia 2 lutego 2017 r., International Management Group/Komisja (T-29/15, niepublikowany, EU:T:2017:56), i z dnia 2 lutego 2017 r., International Management Group/Komisja (T-381/15, niepublikowany, EU:T:2017:57), zostają uchylone.

2)	Stwierdza się nieważność decyzji wykonawczej Komisji C(2014) 9787 final z dnia 16 grudnia 2014 r. w sprawie zmiany decyzji wykonawczej C(2013) 7682 dotyczącej finansowanego z budżetu ogólnego Unii Europejskiej rocznego programu działań na rok 2013 na rzecz Mjanmy/Birmy.

3)	Stwierdza się nieważność decyzji Komisji Europejskiej o niezawieraniu już z International Management Group nowych umów o delegowaniu zadań w ramach zarządzania pośredniego zawartej w piśmie z dnia 8 maja 2015 r.

4)

Sprawa T-381/15 zostaje skierowana do ponownego rozpoznania przez Sąd Unii Europejskiej, aby wydał orzeczenie w przedmiocie żądania naprawienia szkody International Management Group dotyczącego zarzucanych szkód wyrządzonych temu podmiotowi decyzją Komisji, o której mowa w pkt 3 niniejszej sentencji.

5)	Odwołania wzajemne zostają oddalone.

6)	Komisja zostaje obciążona kosztami postępowania w sprawach C-183/17 P, C-184/17 P i T-29/15.

7)	Rozstrzygnięcie o kosztach w sprawie T-381/15 nastąpi w orzeczeniu kończącym postępowanie.

---

(1)  Dz.U. C 221 z 10.7.2017.

Wyrok Trybunału (trzecia izba) z dnia 31 stycznia 2019 r. – Georgios Pandalis / Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (EUIPO), LR Health & Beauty Systems GmbH

(Sprawa C-194/17 P) (1)

(Odwołanie - Znak towarowy Unii Europejskiej - Rozporządzenie (WE) nr 207/2009 - Artykuł 51 ust. 1 lit. a) i art. 51 ust. 2 oraz art. 75 - Unijny znak towarowy Cystus - Dodatki do żywności nieprzeznaczone do celów medycznych - Stwierdzenie częściowego wygaśnięcia prawa do znaku - Brak rzeczywistego używania znaku towarowego - Postrzeganie określenia „cystus” jako wskazówki opisowej dotyczącej głównego składnika rozpatrywanych towarów - Obowiązek uzasadnienia)

(2019/C 112/03)

Język postępowania: niemiecki

Strony

Wnoszący odwołanie: Georgios Pandalis (przedstawiciel: A. Franke, Rechtsanwältin)

Druga strona postępowania: Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (EUIPO) (przedstawiciele: N. Weber i L. Thiel, Rechtsanwälte)

Sentencja

1)	Odwołanie zostaje w części odrzucone, a w pozostałym zakresie oddalone.

2)	Georgios Pandalis zostaje obciążony kosztami postępowania.

---

(1)  Dz.U. C 300 z 11.9.2017.

Wyrok Trybunału (pierwsza izba) z dnia 30 stycznia 2019 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Verwaltungsgericht Berlin – Niemcy) – Planta Tabak-Manufaktur Dr. Manfred Obermann GmbH & Co. KG / Land Berlin

(Sprawa C-220/17) (1)

(Odesłanie prejudycjalne - Zbliżanie ustawodawstw - Ważność dyrektywy 2014/40/UE - Produkcja, prezentowanie i sprzedaż wyrobów tytoniowych - Przepisy dotyczące „składników” - Zakaz dotyczący aromatyzowanych wyrobów tytoniowych)

(2019/C 112/04)

Język postępowania: niemiecki

Sąd odsyłający

Verwaltungsgericht Berlin

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: Planta Tabak-Manufaktur Dr. Manfred Obermann GmbH & Co. KG

Strona pozwana: Land Berlin

Sentencja

1)

Analiza pierwszego pytania prejudycjalnego nie wykazała, by istniał jakikolwiek czynnik mogący podważać ważność przepisów art. 7 ust. 1, 7 i 14 dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2014/40/UE z dnia 3 kwietnia 2014 r. w sprawie zbliżenia przepisów ustawowych, wykonawczych i administracyjnych państw członkowskich w sprawie produkcji, prezentowania i sprzedaży wyrobów tytoniowych i powiązanych wyrobów oraz uchylającej dyrektywę 2001/37/WE.

2)

Artykuł 7 ust. 14 dyrektywy 2014/40 należy interpretować w ten sposób, że, po pierwsze, pojęcie „kategorii wyrobu” w rozumieniu tego przepisu obejmuje papierosy i tytoń do samodzielnego skręcania papierosów oraz, po drugie, że procedura, jaką należy zastosować w celu ustalenia, czy określony wyrób tytoniowy osiąga przewidziany w tym przepisie limit wynoszący 3 %, powinna zostać określona zgodnie z prawem wewnętrznym danego państwa członkowskiego.

3)	Artykuły 8–11 dyrektywy 2014/40 należy interpretować w ten sposób, że nie pozwalają one państwom członkowskim ustanawiać dodatkowych terminów transpozycji poza tymi przewidzianymi w art. 29 i 30 tej dyrektywy.

4)

Analiza drugiego pytania prejudycjalnego nie wykazała, by istniał jakikolwiek czynnik mogący podważać ważność przepisów art. 9 ust. 1 akapit drugi, art. 9 ust. 4 lit. a) zdanie drugie, art. 9 ust. 6, art. 10 ust. 1 lit. b), e) i f), a także art. 11 ust. 1 akapit pierwszy zdanie pierwsze dyrektywy 2014/40.

5)

Przepisy art. 13 ust. 1 lit. c) i art. 13 ust. 3 dyrektywy 2014/40 należy interpretować w ten sposób, że nakazują one państwom członkowskim ustanowienie zakazu stosowania informacji odnoszących się do smaku, zapachu, środków aromatyzujących lub innych dodatków również wtedy, gdy informacje te nie stanowią informacji mających charakter reklamowy i stosowanie danych składników jest nadal dozwolone.

6)	Analiza trzeciego pytania prejudycjalnego nie wykazała, by istniał jakikolwiek czynnik mogący podważać ważność przepisów art. 13 ust. 1 lit. c) i art. 13 ust. 3 dyrektywy 2014/40.

---

(1)  Dz.U. C 239 z 24.7.2017.

Wyrok Trybunału (czwarta izba) z dnia 31 stycznia 2019 r. – Islamic Republic of Iran Shipping Lines i in. / Rada Unii Europejskiej, Komisja Europejska

(Sprawa C-225/17 P) (1)

(Odwołanie - Wspólna polityka zagraniczna i bezpieczeństwa - Środki ograniczające podjęte wobec Islamskiej Republiki Iranu - Zamrożenie środków finansowych i zasobów gospodarczych - Stwierdzenie przez Sąd Unii Europejskiej nieważności umieszczenia w wykazie - Zmiana kryteriów umieszczenia w wykazie osób i podmiotów, których aktywa podlegają zamrożeniu - Ponowne umieszczenie w wykazie - Dowody odnoszące się do daty poprzedzającej pierwsze umieszczenie w wykazie - Okoliczności znane przed pierwszym umieszczeniem w wykazie - Powaga rzeczy osądzonej - Zakres - Pewność prawa - Ochrona uzasadnionych oczekiwań - Zasada ne bis in idem - Skuteczna ochrona sądowa)

(2019/C 112/05)

Język postępowania: angielski

Strony

Wnoszący odwołanie: Islamic Republic of Iran Shipping Lines, Hafize Darya Shipping Lines (HDSL), Khazar Sea Shipping Lines Co., IRISL Europe GmbH, IRISL Marine Services and Engineering Co., Irano Misr Shipping Co., Safiran Payam Darya Shipping Lines, Shipping Computer Services Co., Soroush Sarzamin Asatir Ship Management, South Way Shipping Agency Co. Ltd, Valfajr 8th Shipping Line Co.. (przedstawiciele: M. Taher, solicitor, M. Lester QC)

Druga strona postępowania: Rada Unii Europejskiej (przedstawiciele: J. Kneale i M. Bishop, pełnomocnicy), Komisja Europejska (przedstawiciele: D. Gauci i T. Scharf, pełnomocnicy)

Sentencja

1)	Odwołanie zostaje oddalone.

2)

Islamic Republic of Iran Shipping Lines, Hafize Darya Shipping Lines (HDSL), Khazar Shipping Lines, IRISL Europe GmbH, Qeshm Marine Services & Engineering Co., Irano Misr Shipping Co., Safiran Payam Darya Shipping Lines, Marine Information Technology Development Co., Rahbaran Omid Darya Ship Management Co., Hoopad Darya Shipping Agency i Valfajr 8th Shipping Line Co. pokrywają, poza własnymi kosztami, koszty poniesione przez Radę Unii Europejskiej.

3)	Komisja Europejska pokrywa własne koszty.

---

(1)  Dz.U. C 231 z 17.7.2017.

Wyrok Trybunału (czwarta izba) z dnia 30 stycznia 2019 r. – Królestwo Belgii / Komisja Europejska

(Sprawa C-587/17 P) (1)

(Odwołanie - Europejski Fundusz Rolniczy Gwarancji (EFRG) - Rozporządzenie (WE) nr 1290/2005 - Rozporządzenie (UE) nr 1306/2013 - Wydatki wyłączone z finansowania przez Unię Europejską - Nienależycie wypłacone refundacje wywozowe - Odzyskanie - Brak wyczerpania wszystkich środków odwoławczych - Brak wniesienia skargi kasacyjnej w następstwie negatywnej opinii prawnika uprawnionego do występowania przed Cour de cassation (Belgia) - Artykuł 267 TFUE - Brak wniosku o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym przez Trybunał - Zaniedbanie państwa członkowskiego)

(2019/C 112/06)

Język postępowania: francuski

Strony

Wnoszące odwołanie: Królestwo Belgii (przedstawiciele: J.C. Halleux, M. Jacobs i C. Pochet, pełnomocnicy, wspierani przez E. Grégoira i J. Mariani, avocats)

Druga strona postępowania: Komisja Europejska (przedstawiciele: A. Bouquet i B. Hofstötter, pełnomocnicy)

Sentencja

1)	Wyrok Sądu Unii Europejskiej z dnia 20 lipca 2017 r., Belgia/Komisja (T-287/16, niepublikowany, EU:T:2017:531), zostaje uchylony.

2)	Sprawa T-287/16 zostaje przekazana do ponownego rozpoznania Sądowi Unii Europejskiej.

3)	Rozstrzygnięcie o kosztach nastąpi w orzeczeniu kończącym postępowanie w sprawie.

---

(1)  Dz.U. C 412 z 4.12.2017.

Wyrok Trybunału (ósma izba) z dnia 31 stycznia 2019 r. – Republika Grecka / Komisja Europejska

(Sprawa C-6/18 P) (1)

(Odwołanie - Europejski Fundusz Rolniczy Gwarancji (EFRG) - Europejski Fundusz Rolny na rzecz Rozwoju Obszarów Wiejskich (EFRROW) - Rozporządzenie (WE) nr 1290/2005 - Finansowanie wspólnej polityki rolnej - Wydatki wyłączone z finansowania - Wydatki poniesione przez Republikę Grecką)

(2019/C 112/07)

Język postępowania: grecki

Strony

Wnosząca odwołanie: Republika Grecka (przedstawiciele: G. Kanellopoulos, I. Pachi i A. Vasilopoulou, pełnomocnicy)

Druga strona postępowania: Komisja Europejska (przedstawiciele: D. Triantafyllou i A. Sauka, pełnomocnicy)

Sentencja

1)	Odwołanie zostaje oddalone.

2)	Republika Grecka zostaje obciążona kosztami postępowania.

---

(1)  Dz.U. C 63 z 19.2.2018.

Wyrok Trybunału (szósta izba) z dnia 31 stycznia 2019 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Tribunal da Relação de Lisboa – Portugalia) – Agostinho da Silva Martins / Dekra Claims Services Portugal SA

(Sprawa C-149/18) (1)

(Odesłanie prejudycjalne - Współpraca sądowa w sprawach cywilnych - Prawo właściwe dla zobowiązań pozaumownych - Rozporządzenie (WE) nr 864/2007 (Rzym II) - Artykuły 16 i 27 - Bezwzględnie obowiązujące przepisy wymuszające swoje zastosowanie - Dyrektywa 2009/103/WE - Ubezpieczenie od odpowiedzialności cywilnej z tytułu użytkowania pojazdów mechanicznych - Artykuł 28)

(2019/C 112/08)

Język postępowania: portugalski

Sąd odsyłający

Tribunal da Relação de Lisboa

Strony w postępowaniu głównym

Strona wnosząca apelację: Agostinho da Silva Martins

Druga strona postępowania: Dekra Claims Services Portugal SA

Sentencja

1)

Artykuł 16 rozporządzenia nr 864/2007 Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) z dnia 11 lipca 2007 r. dotyczącego prawa właściwego dla zobowiązań pozaumownych (Rzym II) należy interpretować w ten sposób, że przepis prawa krajowego taki jak przepis powoływany w postępowaniu głównym, który przewiduje, że termin przedawnienia roszczenia o naprawienie szkód poniesionych w wyniku wypadku wynosi trzy lata, nie może zostać uznany za bezwzględnie obowiązujący przepis wymuszający swoje zastosowanie w rozumieniu przywołanego przepisu rozporządzenia, chyba że – w oparciu o szczegółową analizę brzmienia tego przepisu, jego ogólnej systematyki, jego celów oraz kontekstu, w jakim został on przyjęty – sąd orzekający stwierdzi, że przepis ten ma w ramach krajowego porządku prawnego tak istotne znaczenie, że uzasadnione jest odstąpienie od stosowania prawa właściwego ustalonego na podstawie art. 4 rzeczonego rozporządzenia.

2)

Artykuł 27 rozporządzenia nr 864/2007 należy interpretować w ten sposób, że art. 28 dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2009/103/WE z dnia 16 września 2009 r. w sprawie ubezpieczenia od odpowiedzialności cywilnej za szkody powstałe w związku z ruchem pojazdów mechanicznych i egzekwowania obowiązku ubezpieczania od takiej odpowiedzialności, transponowany do prawa krajowego, nie stanowi przepisu prawa Unii ustanawiającego normy kolizyjne odnoszące się do zobowiązań pozaumownych w rozumieniu rzeczonego art. 27 rozporządzenia.

---

(1)  Dz.U. C 161 z 7.5.2018.

Postanowienie Trybunału (druga izba) z dnia 17 stycznia 2019 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Giudice di pace di Roma – Włochy) – Pina Cipollone / Ministero della Giustizia

(Sprawa C-600/17) (1)

((Odesłanie prejudycjalne - Artykuł 53 § 2 regulaminu postępowania przed Trybunałem - Polityka społeczna - Praca na czas określony - Sędziowie pokoju - Oczywista niedopuszczalność))

(2019/C 112/09)

Język postępowania: włoski

Sąd odsyłający

Giudice di pace di Roma

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: Pina Cipollone

Strona pozwana: Ministero della Giustizia

przy udziale: Unione Nazionale Giudici di Pace (Unagipa)

Sentencja

Złożony przez Giudice di pace di Roma (sędziego pokoju w Rzymie, Włochy) w dniu 25 sierpnia 2017 r. wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym jest oczywiście niedopuszczalny.

---

(1)  Dz.U. C 437 z 12.2.2017.

Postanowienie Trybunału (druga izba) z dnia 17 stycznia 2019 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Giudice di Pace di Roma – Włochy) – Alberto Rossi / Ministero della Giustizia

(Sprawa C-626/17) (1)

((Odesłanie prejudycjalne - Artykuł 53 § 2 regulaminu postępowania przed Trybunałem - Polityka społeczna - Praca na czas określony - Sędziowie pokoju - Oczywista niedopuszczalność))

(2019/C 112/10)

Język postępowania: włoski

Sąd odsyłający

Giudice di Pace di Roma

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: Alberto Rossi

Strona pozwana: Ministero della Giustizia

przy udziale: Unione Nazionale Giudici di Pace (Unagipa), Associazione Nazionale Guidici di Pace, Coordinamento Nazionale Giustizia di Pace, Organismo Unitario della Magistratura Onoraria – Magistrati Onorari Riuniti, Maria Maddalena Acernese oraz 656 innych sędziów pokoju, Angela Abbondandolo oraz 139 wiceprokuratorów honorowych, Santina Adelfio oraz 101 innych sędziów honorowych

Sentencja

Złożony przez Giudice di pace di Roma (sędziego pokoju w Rzymie, Włochy) w dniu 17 października 2017 r. wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym jest oczywiście niedopuszczalny.

---

(1)  Dz.U. C 52 z 12.2.2018.

Postanowienie Trybunału (pierwsza izba) z dnia 10 stycznia 2019 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Court of Appeal – Irlandia) – Atif Mahmood i in. / Minister for Justice and Equality

(Sprawa C-169/18) (1)

((Odesłanie prejudycjalne - Umorzenie postępowania))

(2019/C 112/11)

Język postępowania: angielski

Sąd odsyłający

Court of Appeal

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: Atif Mahmood, Shabina Atif, Mohammed Ahsan, Mohammed Haroon, Nik Bibi Haroon, Noor Habib i in.

Strona przeciwna: Minister for Justice and Equality

Sentencja

Postępowanie w sprawie wniosku o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożonego przez Court of Appeal (sąd apelacyjny, Irlandia) postanowieniem z dnia 23 lutego 2018 r. w sprawie C-169/18 zostaje umorzone.

---

(1)  Dz.U. C 166 z 14.5.2018.

Postanowienie Trybunału (ósma izba) z dnia 30 stycznia 2019 r. (wnioski o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożone przez Sofiyski gradski sad, Apelativen sad – Sofia – Bułgaria) – postępowania karne przeciwko AK (C-335/18), EP (C-336/18)

(Sprawy połączone C-335/18 i C-336/18) (1)

(Odesłanie prejudycjalne - Artykuł 99 regulaminu postępowania przed Trybunałem - Kontrola środków pieniężnych wwożonych do Unii Europejskiej lub wywożonych z niej - Rozporządzenie (WE) 1889/2005 - Artykuł 3 ust. 1 - Naruszenie obowiązku złożenia deklaracji - Artykuł 4 ust. 2 - Środek w postaci zatrzymania niezadeklarowanej kwoty - Artykuł 9 ust. 1 - Sankcje przewidziane w prawie krajowym - Uregulowanie krajowe przewidujące, obok wymierzenia kary pozbawienia wolności lub grzywny w wysokości jednej piątej niezadeklarowanej kwoty, przepadek tej kwoty na rzecz państwa - Proporcjonalność)

(2019/C 112/12)

Język postępowania: bułgarski

Sąd odsyłający

Sofiyski gradski sad, Apelativen sad – Sofia

Strony w postępowaniach karnych

AK (C-335/18), EP (C-336/18)

Sentencja

Artykuł 4 ust. 2 i art. 9 ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 1889/2005 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 26 października 2005 r. w sprawie kontroli środków pieniężnych wwożonych do Wspólnoty lub wywożonych ze Wspólnoty należy interpretować w ten sposób, że stoją one na przeszkodzie uregulowaniu krajowemu takiemu jak rozpatrywane w postępowaniu głównym, w którym w celu wymierzenia sankcji za naruszenie obowiązku złożenia deklaracji określonego w art. 3 tego rozporządzenia przewidziano, obok wymierzenia kary pozbawienia wolności w wysokości maksymalnie pięciu lat lub grzywny w wysokości jednej piątej niezadeklarowanej kwoty, przepadek tej niezadeklarowanej kwoty na rzecz państwa.

---

(1)  Dz.U. C 276 z 6.8.2018.

Postanowienie Trybunału (ósma izba) z dnia 30 stycznia 2019 r. – Verein Deutsche Sprache eV/ Komisja Europejska

(Sprawa C-440/18 P) (1)

([Odwołanie - Artykuł 181 regulaminu postępowania przed Trybunałem - Dostęp do dokumentów - Rozporządzenie (WE) nr 1049/2001 - Dokumenty dotyczące decyzji Komisji Europejskiej w sprawie zmiany wyglądu sali prasowej budynku Berlaymont w związku z ograniczeniem się do wyświetlania informacji jedynie w językach francuskim i angielskim - Odmowa pełnego dostępu])

(2019/C 112/13)

Język postępowania: niemiecki

Strony

Wnoszący odwołanie: Verein Deutsche Sprache e.V. (przedstawiciel: W. Ehrhardt, Rechtsanwalt)

Druga strona postępowania: Komisja Europejska (przedstawiciele: F. Erlbacher i F. Clotuche-Duvieusart, pełnomocnicy)

Sentencja

1)	Odwołanie zostaje odrzucone jako oczywiście niedopuszczalne.

2)	Verein Deutsche Sprache eV pokrywa własne koszty oraz koszty poniesione przez Komisję Europejską.

---

(1)  Dz.U. C 294 z 20.8.2018.

Odwołanie od wyroku Sądu (siódma izba) wydanego w dniu 18 kwietnia 2018 r. w sprawie T-298/17, Iordăchescu i in. / Parlament i in., wniesione w dniu 26 czerwca 2018 r. przez Adriana Iordăchescu, Florinę Iordăchescu, Mihaelę Iordăchescu i Cristinel Iordăchescu

(Sprawa C-426/18 P)

(2019/C 112/14)

Język postępowania: rumuński

Strony

Wnoszący odwołanie: Adrian Iordăchescu, Florina Iordăchescu, Mihaela Iordăchescu, Cristinel Iordăchescu

Druga strona postępowania: Parlament Europejski, Rada Unii Europejskiej, Komisja Europejska

Postanowieniem z dnia 31 stycznia 2018 r. Trybunał odrzucił odwołanie.

Odwołanie od postanowienia Sądu (piąta izba) wydanego w dniu 10 lipca 2018 r. w sprawie T-514/15: Izba Gospodarcza Producentów i Operatorów Urządzeń Rozrywkowych/Komisja, wniesione w dniu 3 września 2018 r. przez Izbę Gospodarczą Producentów i Operatorów Urządzeń Rozrywkowych

(Sprawa C-560/18 P)

(2019/C 112/15)

Język postępowania: angielski

Strony

Wnosząca odwołanie: Izba Gospodarcza Producentów i Operatorów Urządzeń Rozrywkowych (przedstawiciel: adwokat P. Hoffman)

Druga strona postępowania: Komisja Europejska, Królestwo Szwecji, Rzeczpospolita Polska

Żądania wnoszącego odwołanie

Strona wnosząca odwołanie wnosi do Trybunału o:

—	uchylenie postanowienia Sądu Unii Europejskiej z dnia 10 lipca 2018 r. w sprawie T-514/15, Izba Gospodarcza Producentów i Operatorów Urządzeń Rozrywkowych/Komisja;

—

stwierdzenie nieważności decyzji Komisji Europejskiej z dnia 12 czerwca 2015 r., odmawiającej wnoszącej odwołanie udzielenia dostępu do szczegółowej opinii wydanej przez Komisję Europejską w ramach procedury udzielania informacji 2014/537/PL oraz decyzji Komisji Europejskiej z dnia 17 lipca 2015 r., GESTDEM 2015/1291, odmawiającej wnoszącej odwołanie udzielenia dostępu do szczegółowej opinii wydanej przez Republikę Malty w ramach procedury udzielania informacji 2014/537/PL, a także obciążenie Komisji Europejskiej własnymi kosztami oraz kosztami poniesionymi przez wnoszącą odwołanie; lub,

—

ewentualnie, jeżeli Trybunał Sprawiedliwości uzna, że stan postępowania nie pozwala na wydanie ostatecznego rozstrzygnięcia w sprawie, skierowanie sprawy do ponownego rozpoznania przez Sąd Unii Europejskiej i zastrzeżenie, że rozstrzygnięcie o kosztach nastąpi w orzeczeniu kończącym postępowanie w sprawie.

Zarzuty i główne argumenty

Odwołanie opiera się na następujących zarzutach:

—

Sąd naruszył prawo zarówno wówczas, gdy i) w pkt 30 i 32 zaskarżonego postanowienia orzekł, że jest mało prawdopodobne, by naruszenie prawa zarzucane przez wnoszącą odwołanie w skardze powtórzyło się w przyszłości oraz że wnosząca odwołanie nie miała interesu prawnego we wniesieniu skargi, jak i wówczas, gdy ii) orzekł, w tych samych punktach, że istotną kwestią w tym kontekście jest to, czy prawdopodobne jest by w przyszłości wystąpiła sytuacja, w której projekt ustawy jest zgłaszany Komisji w odpowiedzi na jej obawy dotyczące ustawodawstwa obowiązującego w zgłaszającym państwie członkowskim, które jest przedmiotem toczącego się postępowania w sprawie uchybienia zobowiązaniom państwa członkowskiego, i w ramach którego to postępowania Komisja odmawia udzielenia dostępu do wydanej na podstawie dyrektywy 98/34 (1) szczegółowej opinii dotyczącej rozpatrywanego projektu, uzasadniając to ogólnym domniemaniem niejawności informacji, podyktowanym potrzebą ochrony celu postępowań w sprawie uchybienia zobowiązaniom państwa członkowskiego, podczas gdy z prawnego punktu widzenia – nie chodzi o to, czy taka konkretna sytuacja może się powtórzyć, lecz o to, – czy wykładnia rozporządzenia 1049/2001 (2) lub dyrektywy 98/34, na którą powołuje się Komisja i której dotyczyła skarga – może być w przyszłości stosowana przez Komisję.

—

Sąd naruszył prawo, orzekając w pkt 33 zaskarżonego postanowienia, że potrzeba wydania rozstrzygnięcia w sprawie – dotyczącej odmowy ujawnienia przez Komisję dokumentów ze względu na jakoby „nierozerwalny związek” między tym dokumentami a toczącym się postępowaniem w sprawie uchybienia zobowiązaniom państwa członkowskiego, w którym został zamknięty ustny etap postępowania – nie może wynikać, ani z konieczności zapewnienia wnoszącej odwołanie skutecznej ochrony sądowej, ani z faktu, że w razie braku rozstrzygnięcia, Komisja mogłaby uniknąć sądowej kontroli przyjętej przez siebie decyzji – ale z tego względu, że w przeciwnym razie każdy wnioskodawca, któremu pierwotnie odmówiono udzielenia dostępu do dokumentów, mógłby domagać się wydania wyroku przeciw Komisji, nawet wówczas gdy udzielono by mu dostępu do dokumentów po wniesieniu skargi do Sądu.

—

Sąd naruszył prawo, orzekając w pkt 34 zaskarżonego postanowienia, że – mimo faktu, iż postępowanie w sprawie skarg na zaskarżone decyzje trwało niemalże trzy lata i obejmowało liczne pisma procesowe oraz rozprawę – zakończenie postępowania i wymaganie od wnoszącej odwołanie lub jej członków by – tym razem w ramach skargi odszkodowawczej przeciwko Komisji – podnieśli zarzut niezgodność z prawem zaskarżonych decyzji – nie będzie stanowić nieuzasadnionego obciążenia.

—

Sąd naruszył prawo, orzekając w pkt 34 zaskarżonego postanowienia, że nie ma potrzeby orzekania w przedmiocie podniesionych przez wnoszącą odwołanie lub jej członków żądań naprawienia szkód spowodowanych zaskarżonymi decyzjami z tego tylko względu, że i) wnosząca odwołanie nie sprecyzowała, czy „rzeczywiście” ona lub jej członkowie zamierzali dochodzić takich roszczeń, ii) wnosząca odwołanie nie powołała dokładnych, szczegółowych i możliwych do zweryfikowania dowodów na okoliczność szkodliwych skutków zaskarżonych decyzji oraz iii) nie przedstawiła szczegółowych informacji na temat wyroków skazujących, które nastąpiły po odmowie udzielenia dostępu do dokumentów, w sytuacji gdy iv) Sąd jednocześnie obciążył wnoszącą odwołanie pokryciem własnych kosztów, które to koszty stanowiły tym samym rzeczywistą i pewną szkodę jaką poniosła wnosząca odwołanie wskutek zaskarżonych decyzje.

—

Sąd naruszył prawo, orzekając w pkt 34 zaskarżonego postanowienia, że wnosząca odwołanie nie miała interesu prawnego we wniesieniu skargi, mimo że stwierdzenie nieważności zaskarżonych decyzji było niezbędne dla zadośćuczynienia krzywdzie jakiej doznała jako organizacja zawodowa i że nie istnieją inne środki zadośćuczynienia tej krzywdzie.

---

(1)  Dyrektywa 98/34/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 22 czerwca 1998 r. ustanawiająca procedurę udzielania informacji w dziedzinie norm i przepisów technicznych oraz zasad dotyczących usług społeczeństwa informacyjnego (Dz.U. 1998, L 204, s. 37).

(2)  Rozporządzenie (WE) nr 1049/2001 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 30 maja 2001 r. w sprawie publicznego dostępu do dokumentów Parlamentu Europejskiego, Rady i Komisji (Dz.U. 2001, L 145, s. 43).

Odwołanie od postanowienia Sądu (dziewiąta izba) wydanego w dniu 19 września 2018 r. w sprawie T-242/17, SC / Eulex Kosovo, wniesione w dniu 23 listopada 2018 r. przez SC

(Sprawa C-730/18 P)

(2019/C 112/16)

Język postępowania: angielski

Strony

Wnosząca odwołanie: SC (przedstawiciele: A. Kunst, Rechtsanwältin, L. Moro, avvocato)

Druga strona postępowania: Eulex Kosovo

Żądania wnoszącego odwołanie

—	uchylenie zaskarżonego postanowienia;

—	uwzględnienie skargi, z wyjątkiem piątego zarzutu,

a w konsekwencji

—

stwierdzenie, że misja EULEX naruszyła swoje zobowiązania umowne przy wykonywaniu umowy oraz przy stosowaniu OPLAN (planu operacyjnego) i koncepcji operacji (Conops), standardowych procedur operacyjnych (SPO), czyli SPO dotyczących reorganizacji oraz SPO dotyczących naboru personelu, a także naruszyła zasady uczciwości kontraktowej i dobrej wiary, co daje wnoszącej odwołanie prawo do zadośćuczynienia;

—

stwierdzenie, że misja EULEX naruszyła swoje zobowiązania pozaumowne wobec wnoszącej odwołanie, w tym jej prawo do należytych i sprawiedliwych warunków pracy (art. 31 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej), prawo do dobrej administracji, a także zasadę bezstronności (art. 41 karty), co daje wnoszącej odwołanie prawo do zadośćuczynienia;

—	uznanie decyzji w sprawie konkursu wewnętrznego z 2016 r. oraz decyzji w sprawie nieprzedłużenia umowy o pracę wnoszącej odwołanie za niezgodne z prawem;

—

zasądzenie od misji EULEX na rzecz wnoszącej odwołanie, tytułem naprawienia szkody majątkowej, kwoty odpowiadającej nieotrzymanym przez nią wynagrodzeniom w wysokości 19 miesięcznych pensji brutto wraz z dodatkami dziennymi oraz podwyżkami wynagrodzenia, oraz po drugie, tytułem naprawienia krzywdy wyrządzonej jej bezprawnymi decyzjami i działaniami misji EULEX, kwoty 50 000 EUR;

alternatywnie:

—	przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania do Sądu w celu wydania wyroku co do istoty;

—	obciążenie drugiej strony postępowania kosztami postępowania w pierwszej instancji i postępowania odwoławczego.

Zarzuty i główne argumenty

W odwołaniu wnosząca odwołanie twierdzi, że Sąd był właściwy do rozpatrzenia jej sprawy. Sąd naruszył prawo poprzez odrzucenie w części skargi jako niedopuszczalnej oraz oddalenie jej w części jako prawnie oczywiście bezzasadnej.

W uzasadnieniu odwołania wnosząca odwołanie podnosi pięć zarzutów.

Zarzut pierwszy, dotyczący naruszenia art. 272 TFUE z tego względu, że Sąd naruszył prawo poprzez zmianę kwalifikacji trzeciego żądania (czyli skargi wnoszącej odwołanie opartej na art. 272 TFUE, w której zażądała ona Sądu uznania decyzji w sprawie konkursu wewnętrznego z 2016 r. oraz decyzji w sprawie nieprzedłużenia umowy o pracę za niezgodne z prawem) na skargę o stwierdzenie nieważności wniesioną na podstawie art. 263 TFUE i odrzucił tę skargę jako niedopuszczalną.

Sąd nie był właściwy do dokonania tej zmiany kwalifikacji, co było sprzeczne z wyraźną wolą wnoszącej odwołanie. Sąd naruszył prawo ze względu na odmówienie jej możliwości przedstawienia jej uwag na temat zmiany kwalifikacji.

Zarzut drugi, dotyczący naruszenia art. 272 TFUE, prawa wnoszącej odwołanie do skutecznego środka prawnego zgodnie z art. 47 karty oraz zasady równego traktowania z tego względu, że Sąd naruszył prawo poprzez odrzucenie swej właściwości na podstawie art. 272 TFUE w odniesieniu do trzeciego żądania i odmówił zbadania sprawy co do istoty.

Sąd naruszył prawo poprzez stwierdzenie, że żądanie uznania za niezgodne a prawem decyzji w sprawie konkursu wewnętrznego z 2016 r. oraz decyzji w sprawie nieprzedłużenia umowy stanowi w rzeczywistości skargę o stwierdzenie nieważności opartą na art. 263 TFUE oraz że te decyzje nie są oparte na zasadach dotyczących stosunków umownych, ale są aktami administracyjnymi, których nie można podważyć na podstawie art. 272 TFUE.

Zarzut trzeci, dotyczący (a) naruszenia SPO dotyczących reorganizacji oraz SPO dotyczących naboru personelu, prawa do dobre administracji w tym zasady bezstronności oraz (b) błędnego uzasadnienia z tego względu, że Sąd naruszył prawo poprzez stwierdzenie, że nieprzedłużenie umowy wnoszącej odwołanie było uzasadnione niezdaniem przez nią konkursu wewnętrznego z 2016 r.

Sąd nie zbadał argumentów wnoszącej odwołanie przedstawionych w zarzutach pierwszym, drugim i trzecim jej skargi, a mianowicie twierdzenia że nie zdała ona konkursu wewnętrznego z 2016 r., ponieważ przewodniczący komisji ds. naboru nie wycofał się sam ani nie został wyłączony z tej komisji z uwagi na wyraźny konflikt interesów oraz jego stronniczość względem wnoszącej odwołanie.

Zarzut czwarty, dotyczący naruszenia art. 268 i 340 akapit drugi TFUE z tego względu, że Sąd naruszył prawo poprzez stwierdzenie, iż skarga o odszkodowanie z tytułu odpowiedzialności pozaumownej w odniesieniu do decyzji w sprawie konkursu wewnętrznego z 2016 r. oraz decyzji w sprawie nieprzedłużenia umowy jest niedopuszczalna. Wnosząca odwołanie złożyła skargę o stwierdzenie, która jest dopuszczalna, a w konsekwencji powiązana skarga o odszkodowanie jest dopuszczalna.

Zarzut piąty, dotyczący naruszenia (i) art. 268 i 340 akapit drugi TFUE oraz praw wnoszącej odwołanie na podstawie art. 31 i 41 karty (odpowiedzialność pozaumowna) oraz (ii) art. 272 i 340 akapit pierwszy TFUE oraz wymogi ustanowione w wezwaniu do wniesienia wkładów z 2014 r. (odpowiedzialność umowna) z tego względu, że Sąd naruszył prawo poprzez stwierdzenie, że skargi o odszkodowanie oparte na odpowiedzialności umownej i pozaumownej w związku z wielokrotnymi poleceniami podejścia do egzaminu na prawo jazdy (co stanowiło mobbing wobec wnoszącej odwołanie) były prawnie oczywiście bezzasadne.

Liczne polecenia ze strony misji EULEX zmuszające wnoszącą odwołanie do wielokrotnego podchodzenia do egzaminu na prawo jazdy, mino tego, że misja ta wiedziała o jej niepełnosprawności dotyczącej prawej ręki, były niezgodne z prawem. W konsekwencji wnosząca odwołanie doznała krzywdy i ma więc prawo do zadośćuczynienia.

Odwołanie od wyroku Sądu (ósma izba) wydanego w dniu 25 września 2018 r. w sprawie T-238/17, Gugler / EUIPO, wniesione w dniu 26 listopada 2018 r. przez Gugler France

(Sprawa C-736/18 P)

(2019/C 112/17)

Język postępowania: angielski

Strony

Wnosząca odwołanie: Gugler France (przedstawiciel: S. Guerlain, avocat)

Pozostali uczestnicy postępowania: Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej, Alexander Gugler

Żądania wnoszącego odwołanie

—

uchylenie wyroku Sądu (ósma izba) z dnia 25 września 2018 r. w sprawie T-238/17 z uwagi na naruszenie art. 8 ust. 4 rozporządzenia w sprawie znaku towarowego Unii Europejskiej w zakresie oceny prawdopodobieństwa wprowadzenia w błąd odnoszącego się do unormowań art. 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia w sprawie znaku towarowego Unii Europejskiej;

—	obciążenie Alexandra Guglera kosztami poniesionymi przez wnoszącą odwołanie w związku z niniejszym postępowaniem.

Zarzuty i główne argumenty

Strona wnosząca odwołanie zarzuca naruszenie art. 8 ust. 4 rozporządzenia w sprawie znaku towarowego Unii Europejskiej, a w konsekwencji art. L711–4 francuskiego kodeksu własności intelektualnej poprzez nieustalenie istnienia powiązań gospodarczych pomiędzy właścicielem wcześniejszego prawa (stroną skarżącą) a zgłaszającym zakwestionowany znak towarowy (stroną pozwaną), a także ewentualnego braku prawdopodobieństwa wprowadzenia w błąd.

Odwołanie od postanowienia Sądu (siódma izba) wydanego w dniu 28 września 2018 r. w sprawie T-708/17, OPS Újpest/Komisja, wniesione w dniu 27 listopada 2018 r. przez OPS Újpesti Csökkentmunkaképességűek Ipari és Kereskedelmi Kft. (OPS Újpest Kft.)

(Sprawa C-741/18 P)

(2019/C 112/18)

Język postępowania: węgierski

Strony

Wnoszący odwołanie: OPS Újpesti Csökkentmunkaképességűek Ipari és Kereskedelmi Kft. (OPS Újpest Kft.) (przedstawiciel: L. Szabó, ügyvéd)

Druga strona postępowania: Komisja Europejska

Żądania wnoszącego odwołanie

W odwołaniu OPS Újpest Kft. Wnosi do Trybunąłu o:

—	uznanie odwołania za dopuszczalne i zasadne, oraz w związku z tym uchylenie postanowienia Sądu (siódma izba) z dnia 28 września 2018 r. w sprawie T-708/17, OPS Újpest/Komisja, doręczonego wnoszącemu odwołanie z dniu 2 października 2018 r.

—	skierowanie sprawy do ponownego rozpoznania przez Sąd, aby ten wydał rozstrzygnięcie w przedmiocie podstaw niedopuszczalności drugiej, trzeciej i czwartej.

—

ponadto, obciążenie pozwanej w pierwszej instancji kosztami postępowania w pierwszej instancji i w odwołaniu, chyba że sprawa zostanie skierowana do ponownego rozpoznania przez Sąd. Wówczas wnoszący odwołanie wnosi o nierozstrzyganie o kosztach na obecnym etapie, tylko w orzeczeniu kończącym postępowanie w sprawie.

Zarzuty i główne argumenty

1.

Zarzut pierwszy Wnoszący odwołanie podnosi, że zasada pewności prawa wymaga, by zainteresowani zapoznali się dokładnie z zakresem obowiązków nałożonych przez przepisy, którym podlegają, co można zagwarantować wyłącznie poprzez zgodną z prawem publikację danych przepisów w języku urzędowym adresata. W przypadku aktu prawnego, który nie został opublikowany zgodnie z prawem, początek biegu terminów proceduralnych związanych z doręczeniem powinno ustalać się według daty, w której nastąpiło po raz pierwszy doręczenie zgodne z prawem.

2.

Zarzut drugi W zakresie w jakim pozwana podnosi w postępowaniu, że żądanie nie jest dopuszczalne, ponieważ decyzje, których stwierdzenia nieważności zażądano, nie są ostateczne, gdyż dochodzenie jest w toku, rozstrzygnięcie sądowe w tym przedmiocie powinno nastąpić przed rozstrzygnięciem w przedmiocie pozostałych kwestii z zakresu dopuszczalności.

Odwołanie od postanowienia Sądu (siódma izba) wydanego w dniu 28 września 2018 r. w sprawie T-710/17, Lux-Rehab Non-Profit/Komisja, wniesione w dniu 30 listopada 2018 r. przez Lux-Rehab Foglalkoztató Non-Profit Kft. (Lux-Rehab Non-profit Kft.)

(Sprawa C-747/18 P)

(2019/C 112/19)

Język postępowania: węgierski

Strony

Wnosząca odwołanie: Lux-Rehab Foglalkoztató Non-Profit Kft. (Lux-Rehab Non-Profit Kft.) (przedstawiciel: L. Szabó, ügyvéd)

Druga strona postępowania: Komisja Europejska

Żądania wnoszącej odwołanie

W odwołaniu Lux-Rehab Non-Profit Kft. wnosi do Trybunału Sprawiedliwości o:

—	stwierdzenie, że odwołanie jest dopuszczalne i zasadne, a w konsekwencji – uchylenie postanowienia Sądu (siódma izba) wydanego w dniu 28 września 2018 r. w sprawie T-710/17, Lux-Rehab Non-Profit/Komisja, które doręczono wnoszącej odwołanie w dniu 2 października 2018 r.;

—	przekazanie sprawy do Sądu celem wydania rozstrzygnięcia w przedmiocie zarzutów niedopuszczalności drugiego i czwartego;

—

obciążenie pozwanej w pierwszej instancji kosztami postępowania w pierwszej instancji i kosztami postępowania odwoławczego, chyba że Trybunał postanowi przekazać sprawę Sądowi, w którym to przypadku wnosząca odwołanie wnosi o niewydawanie rozstrzygnięcia o wspomnianych kosztach na tym etapie, ale o wydanie rozstrzygnięcia w tym zakresie w orzeczeniu kończącym postępowanie w sprawie.

Zarzuty i główne argumenty

1.

Zarzut pierwszy Wnosząca odwołanie twierdzi, że fakt, iż jej skarga o stwierdzenie nieważności dotyczy decyzji o niewnoszeniu zastrzeżeń w rozumieniu art. 4 ust. 3 rozporządzenia nr 659/1999 (1), stanowi wsparcie dla jej twierdzenia dotyczącego ochrony jej praw proceduralnych, w związku z czym należy uznać ją za zainteresowaną stronę, a ponadto podnosi, że jej skarga odnosi się w dorozumiany sposób do ochrony prawnej.

2.

Zarzut drugi Zważywszy, że Sąd dokonał wykładni załączników do skargi i na podstawie tej wykładni orzekł co do istoty, nie może on twierdzić, iż nie jest zobowiązany do poszukiwania i wskazania w załącznikach zarzutów podniesionych przez wnoszącą odwołanie. Wymóg Sądu, by wnosząca odwołanie określiła „konkretny i namacalny” wpływ zakłócenia konkurencji na jej sytuację oraz by wykazała tym samym, że zaskarżony akt dotyczy jej bezpośrednio, ma konsekwencje w zakresie oceny okoliczności faktycznych. W ten sposób, wypaczony zostaje wymóg bezpośredniego oddziaływania.

3.

Zarzut trzeci W zakresie, w jakim pozwana podnosi w toku postępowania, że zaskarżonych decyzji nie można podważyć w drodze skargi, ponieważ nie są one ostateczne, jako że dochodzenie jest nadal prowadzone, sąd powinien rozstrzygnąć tę kwestię przed wydaniem rozstrzygnięcia w przedmiocie pozostałych kwestii z zakresu dopuszczalności.

---

(1)  Rozporządzenie Rady (WE) nr 659/1999 z dnia 22 marca 1999 r. ustanawiające szczegółowe zasady stosowania art. 93 traktatu WE (Dz.U. 1999, L 83, s. 1).

Odwołanie od postanowienia Sądu (siódma izba) wydanego w dniu 28 września 2018 r. w sprawie T-713/17, Motex/Komisja, wniesione w dniu 30 listopada 2018 r. przez Motex Ipari és Szolgáltató Rehabilitációs Kft. (Motex Kft.)

(Sprawa C-748/18 P)

(2019/C 112/20)

Język postępowania: węgierski

Strony

Wnoszący odwołanie: Motex Ipari és Szolgáltató Rehabilitációs Kft. (Motex Kft.) (przedstawiciel: L. Szabó)

Druga strona postępowania: Komisja Europejska

Żądania wnoszącego odwołanie

Wnosząca odwołanie zwraca się do Trybunału o:

—	uznanie odwołania za dopuszczalne i zasadne i, co za tym idzie, uchylenie postanowienia wydanego przez Sąd (siódma izba) w dniu 28 września 2018 r. w sprawie Motex/Komisja (T-713/17, niepublikowane, EU:T:2018:631), w postaci podanej do jej wiadomości w dniu 1 października 2018 r.;

—	odesłanie sprawy do Sądu, aby ten wydał rozstrzygnięcie w przedmiocie drugiej i czwartej części zarzutu niedopuszczalności;

—

obciążenie pozwanej w pierwszej instancji kosztami postępowania w obu instancjach, chyba, że Trybunał nie odeśle sprawy do Sądu, w którym to przypadku wnosząca odwołanie zwraca się doń o niewydawanie na tym etapie rozstrzygnięcia o kosztach postępowania w obu instancjach, lecz zawarcie tego rozstrzygnięcia w orzeczeniu kończącym sprawę.

Zarzuty i główne argumenty

Zarzut pierwszy

Wnosząca odwołanie twierdzi, że, ze względu na to, iż jej żądanie dotyczy stwierdzenia nieważności decyzji o niewnoszeniu zastrzeżeń w rozumieniu art. 4 ust. 3 rozporządzenia nr 659/1999 (1), należy uznać ją za stronę zainteresowaną, a jej skarga dotyczy w dorozumiany sposób dotyczy ochrony jej praw proceduralnych.

Zarzut drugi

Ponieważ Sąd dokonał wykładni załączników do skargi i wydał w oparciu o tę wykładnię rozstrzygnięcie co do istoty sprawy, nie może on zasadnie twierdzić, że nie ma on obowiązku wyszukiwać w tych załącznikach wskazanych przez skarżącą zarzutów.

Żądając od strony skarżącej, aby ta dostarczyła dowodu na „konkretny i namacalny skutek”, jaki może w jej sytuacji pociągnąć zakłócenie konkurencji, i wykazała w ten sposób, że zaskarżony akt dotyczy jej bezpośrednio, Sąd przechodzi do oceny sytuacji pod kątem faktycznym. W ten sposób dopuszcza się on przeinaczenia przesłanki „bezpośredniego oddziaływania”.

Zarzut trzeci

W zakresie, w jakim strona pozwana podnosi w trakcie postępowania, że zaskarżone decyzje nie mogą być kwestionowane ze względu na to, iż nie można ich uznać za ostateczne, ponieważ dochodzenie jest jeszcze w toku, orzeczenie w tym względzie winno zostać wydane jeszcze przed rozstrzygnięciem innych kwestii związanych z dopuszczalnością.

---

(1)  Rozporządzenie Rady (WE) nr 659/1999 z dnia 22 marca 1999 r. ustanawiające szczegółowe zasady stosowania art. 93 Traktatu WE (Dz.U. L 83, s. 1).

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Tribunal Supremo (Hiszpania) w dniu 5 grudnia 2018 r. – Ayuntamiento de Pamplona / Orange España S.A.U.

(Sprawa C-764/18)

(2019/C 112/21)

Język postępowania: hiszpański

Sąd odsyłający

Tribunal Supremo

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: Ayuntamiento de Pamplona

Druga strona postępowania: Orange España S.A.U.

Pytania prejudycjalne

1)

Czy dyrektywa 2002/20/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 7 marca 2002 r. w sprawie zezwoleń na udostępnienie sieci i usług [łączności] elektronicznej („dyrektywa o zezwoleniach”) (1), zgodnie z jej wykładnią dokonaną przez Trybunał Sprawiedliwości w odniesieniu do przedsiębiorstw działających w sektorze telefonii komórkowej, a w szczególności ograniczenia, które dyrektywa ta wprowadza w art. 12 i 13, dotyczące wykonywania kompetencji podatkowej państw członkowskich, mają zastosowanie do przedsiębiorstw świadczących usługi telefonii stacjonarnej i internetu?

2)

Na wypadek udzielenia odpowiedzi twierdzącej na poprzednie pytanie (i stwierdzenia, że wspomniana dyrektywa ma zastosowanie do dostawców usług telefonii stacjonarnej i internetu), czy art. 12 i 13 dyrektywy 2002/20/WE pozwalają państwom członkowskim na nałożenie opłaty, której wysokość ustala się wyłącznie w zależności od rocznych dochodów brutto osiągniętych przez przedsiębiorstwo – będące właścicielem zainstalowanych urządzeń – w ramach świadczenia usług telefonii stacjonarnej i internetu na danym terytorium?

---

(1)  Dz.U. 2002, L 108, s. 21.

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Landgericht Koblenz (Niemcy) w dniu 6 grudnia 2018 r. – Stadtwerke Neuwied GmbH / RI

(Sprawa C-765/18)

(2019/C 112/22)

Język postępowania: niemiecki

Sąd odsyłający

Landgericht Koblenz

Strony w postępowaniu głównym

Strona powodowa: Stadtwerke Neuwied GmbH

Strona pozwana: RI

Pytania prejudycjalne

1)

Czy art. 3 ust. 3 w związku z załącznikiem A lit. b) i c) do dyrektywy 2003/55/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 26 czerwca 2003 r. dotyczącej wspólnych zasad rynku wewnętrznego gazu ziemnego i uchylającej dyrektywę 98/30/WE (1) należy interpretować w ten sposób, że nieudzielenie informacji w odpowiednim czasie i bezpośrednio odbiorcom gazu o warunkach, przyczynach i zakresie mającej nastąpić zmiany taryfy dostaw gazu stoi na przeszkodzie skuteczności takiej zmiany taryfy?

2)

W razie udzielenia na to pytanie odpowiedzi twierdzącej: Czy art. 3 ust. 3 w związku z załącznikiem A lit. b) i c) do dyrektywy 2003/55/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 26 czerwca 2003 r. dotyczącej wspólnych zasad rynku wewnętrznego gazu ziemnego i uchylającej dyrektywę 98/30/WE znajduje bezpośrednie zastosowanie od dnia 1 lipca 2004 r. w stosunku do przedsiębiorstwa dostaw zorganizowanego jako podmiot prawa prywatnego (jako niemiecka spółka z ograniczoną odpowiedzialnością) z tego względu, że wskazane przepisy tej dyrektywy są, z punktu widzenia ich treści, bezwarunkowe i tym samym mogą być stosowane bez dalszego aktu transponującego i przyznają obywatelom prawa w stosunku do podmiotu, który pomimo formy prawnej podmiotu prawa prywatnego podlega państwu, ponieważ jest ono jedynym udziałowcem przedsiębiorstwa?

---

(1)  Dz.U. 2003, L 176, s. 57.

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Verwaltungsgericht Halle (Niemcy) w dniu 10 grudnia 2018 r. – TK / Land Sachsen-Anhalt

(Sprawa C-773/18)

(2019/C 112/23)

Język postępowania: niemiecki

Sąd odsyłający

Verwaltungsgericht Halle

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: TK

Strona pozwana: Land Sachsen-Anhalt

Pytania prejudycjalne

1)

Czy dokonana w ramach systemu wynagradzania dyskryminującego ze względu na wiek następcza procentowa podwyżka stawki stanowi nowy przejaw dyskryminacji, w wypadku gdy stawka procentowa podwyżki wynosi tyle samo dla każdej grupy w ramach kategorii zaszeregowania wynagrodzenia i przez to zmianie ulega jedynie bezwzględna a nie względna różnica między osobami dyskryminowanymi i niedyskryminowanymi?

2)

W razie udzielenia na pytanie pierwsze odpowiedzi twierdzącej, czy taka procentowa podwyżka odnosząca się do wszystkich kategorii wiekowych jest usprawiedliwiona w sytuacji, kiedy wynika stąd, że pierwotne wynagrodzenie było niższe, niż minimalne wynagrodzenie wymagane przez konstytucję państwa członkowskiego?

3)

Czy prawo Unii Europejskiej, w szczególności art. 9 dyrektywy 2000/78/WE (1), stoi na przeszkodzie przyjęciu takiej regulacji, zgodnie z którą nie można dochodzić roszczenia o zadośćuczynienie w przypadku dyskryminacji płacowej ze względu na wiek po upływie dwóch miesięcy, jeżeli: — termin rozpoczyna swój bieg wraz z ogłoszeniem wyroku z dnia 8 września 2011 r. w sprawach połączonych Hennigs (C-297/10) i Mai (C-298/10), ECLI:EU:C:2011:560, mimo iż zainteresowany nie jest objęty Bundesangestelltentarifvertrag (układem zbiorowym dotyczącym pracowników służby publicznej w Niemczech), lecz jego sytuacja osobista odpowiada sytuacji takiej, jak w wyroku z dnia 9 września 2015 r. w sprawie Unland, C-20/13, ECLI:EU:C:2015:561, — zainteresowani urzędnicy i sędziowie (pracownicy) mogą zapoznać się z powołanym wyżej wyrokiem wyłącznie za pośrednictwem powszechnie dostępnych źródeł, — po wydaniu przytoczonego powyżej wyroku organ zatrudniający (pracodawcy) zaprzeczyli zasadności jego zastosowania do urzędników i jednocześnie zakwestionowali istnienie dyskryminacji ze względu na wiek, przy czym ten pogląd prawny co najmniej częściowo został zakomunikowany na zewnątrz, — w orzecznictwie sądów administracyjnych pierwszej instancji przed upływem wskazanego terminu i później do ogłoszenia wyroku z dnia 19 lipca 2014 r. w sprawie Thomas Specht przeciwko Land Berlin i in., C-501/12 – C-506/12, C-540/12 i C-541/12, ECLI:EU:C:2014:2005, w przeważającej liczbie przypadków nie uznano istnienia dyskryminacji ze względu na wiek, — we wskazanym terminie nie istniało orzecznictwo sądów wyższej instancji, a pierwsze orzeczenie sądu najwyższego zapadło dopiero po wydaniu wyroku w sprawie Specht, — w stosunku pracy urzędników i sędziów obowiązują terminy zawite wyłącznie co do zwrotu pewnych kosztów i terminy te nie są krótsze niż sześć miesięcy, — roszczenia o uposażenie (wynagrodzenie ze stosunku pracy) podlegają trzyletniemu terminowi przedawnienia, który rozpoczyna swój bieg z końcem roku, w którym roszczenie stało się wymagalne, a uprawniony wiedział o roszczeniu albo powinien był on nim wiedzieć, w innym wypadku termin przedawnienia wynosi lat dziesięć, — istniejących w prawie krajowym roszczeń o uposażenie (wynagrodzenie ze stosunku pracy), które nie są uregulowane ustawowo, należy dochodzić bez zbędnej zwłoki, czyli w roku budżetowym, którego dotyczą?

4)	Czy na odpowiedź na pytanie trzecie ma wpływ okoliczność, że stan prawny jest niejasny i zawiły?

5)	Czy dla rozpoczęcia biegu terminu zawitego wystarczające jest, że krąg osób pokrzywdzonych wie o różnym traktowaniu, czy też konieczna jest znajomość przyczyny nierównego traktowania, a więc kryterium rozróżniającego?

---

(1)  Dyrektywa Rady 2000/78/WE z dnia 27 listopada 2000 r. ustanawiająca ogólne warunki ramowe równego traktowania w zakresie zatrudnienia i pracy (Dz.U. 2000, L. 303, s.16).

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Verwaltungsgericht Halle (Niemcy) w dniu 10 grudnia 2018 r. – UL / Land Sachsen-Anhalt

(Sprawa C-774/18)

(2019/C 112/24)

Język postępowania: niemiecki

Sąd odsyłający

Verwaltungsgericht Halle

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: UL

Strona pozwana: Land Sachsen-Anhalt

Pytania prejudycjalne

1)

Czy dokonana w ramach systemu wynagradzania dyskryminującego ze względu na wiek następcza procentowa podwyżka stawki stanowi nowy przejaw dyskryminacji, w wypadku gdy stawka procentowa podwyżki wynosi tyle samo dla każdej grupy w ramach kategorii zaszeregowania wynagrodzenia i przez to zmianie ulega jedynie bezwzględna a nie względna różnica między osobami dyskryminowanymi i niedyskryminowanymi?

2)

W razie udzielenia na pytanie pierwsze odpowiedzi twierdzącej, czy taka procentowa podwyżka odnosząca się do wszystkich kategorii wiekowych jest usprawiedliwiona w sytuacji, kiedy wynika stąd, że pierwotne wynagrodzenie było niższe, niż minimalne wynagrodzenie wymagane przez konstytucję państwa członkowskiego?

3)

Czy prawo Unii Europejskiej, w szczególności art. 9 dyrektywy 2000/78/WE (1), stoi na przeszkodzie przyjęciu takiej regulacji, zgodnie z którą nie można dochodzić roszczenia o zadośćuczynienie w przypadku dyskryminacji płacowej ze względu na wiek po upływie dwóch miesięcy, jeżeli: — termin rozpoczyna swój bieg wraz z ogłoszeniem wyroku z dnia 8 września 2011 r. w sprawach połączonych Hennigs (C-297/10) i Mai (C-298/10), ECLI:EU:C:2011:560, mimo iż zainteresowany nie jest objęty Bundesangestelltentarifvertrag (układem zbiorowym dotyczącym pracowników służby publicznej w Niemczech), lecz jego sytuacja osobista odpowiada sytuacji takiej, jak w wyroku z dnia 19 czerwca 2014 r., Specht, sprawy od C-501/12 do C-506/12, C-540/12 i C 541/12, ECLI:EU:C:2014:2005, — zainteresowani urzędnicy i sędziowie (pracownicy) mogą zapoznać się z powołanym wyżej wyrokiem wyłącznie za pośrednictwem powszechnie dostępnych źródeł, — po wydaniu przytoczonego powyżej wyroku organ zatrudniający (pracodawcy) zaprzeczyli zasadności jego zastosowania do urzędników i jednocześnie zakwestionowali istnienie dyskryminacji ze względu na wiek, przy czym ten pogląd prawny co najmniej częściowo został zakomunikowany na zewnątrz, — w orzecznictwie sądów administracyjnych pierwszej instancji przed upływem wskazanego terminu i później do ogłoszenia wyroku Specht w przeważającej liczbie przypadków nie uznano istnienia dyskryminacji ze względu na wiek, — we wskazanym terminie nie istniało orzecznictwo sądów wyższej instancji, a pierwsze orzeczenie sądu najwyższego zapadło dopiero po wydaniu wyroku w sprawie Specht, — w stosunku pracy urzędników i sędziów obowiązują terminy zawite wyłącznie co do zwrotu pewnych kosztów i terminy te nie są krótsze niż sześć miesięcy, — roszczenia o uposażenie (wynagrodzenie ze stosunku pracy) podlegają trzyletniemu terminowi przedawnienia, który rozpoczyna swój bieg z końcem roku, w którym roszczenie stało się wymagalne, a uprawniony wiedział o roszczeniu albo powinien był on nim wiedzieć, w innym wypadku termin przedawnienia wynosi lat dziesięć, — istniejących w prawie krajowym roszczeń o uposażenie (wynagrodzenie ze stosunku pracy), które nie są uregulowane ustawowo, należy dochodzić bez zbędnej zwłoki, czyli w roku budżetowym, którego dotyczą?

4)	Czy na odpowiedź na pytanie trzecie ma wpływ okoliczność, że stan prawny jest niejasny i zawiły?

5)	Czy dla rozpoczęcia biegu terminu zawitego wystarczające jest, że krąg osób pokrzywdzonych wie o różnym traktowaniu, czy też konieczna jest znajomość przyczyny nierównego traktowania, a więc kryterium rozróżniającego?

---

(1)  Dyrektywa Rady 2000/78/WE z dnia 27 listopada 2000 r. ustanawiająca ogólne warunki ramowe równego traktowania w zakresie zatrudnienia i pracy (Dz.U. 2000, L. 303, s.16).

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Verwaltungsgericht Halle (Niemcy) w dniu 10 grudnia 2018 r. – VM / Land Sachsen-Anhalt

(Sprawa C-775/18)

(2019/C 112/25)

Język postępowania: niemiecki

Sąd odsyłający

Verwaltungsgericht Halle

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: VM

Strona pozwana: Land Sachsen-Anhalt

Pytania prejudycjalne

1)

Czy dokonana w ramach systemu wynagradzania dyskryminującego ze względu na wiek następcza procentowa podwyżka stawki stanowi nowy przejaw dyskryminacji, w wypadku gdy stawka procentowa podwyżki wynosi tyle samo dla każdej grupy w ramach kategorii zaszeregowania wynagrodzenia i przez to zmianie ulega jedynie bezwzględna a nie względna różnica między osobami dyskryminowanymi i niedyskryminowanymi?

2)

W razie udzielenia na pytanie pierwsze odpowiedzi twierdzącej, czy taka procentowa podwyżka odnosząca się do wszystkich kategorii wiekowych jest usprawiedliwiona w sytuacji, kiedy wynika stąd, że pierwotne wynagrodzenie było niższe, niż minimalne wynagrodzenie wymagane przez konstytucję państwa członkowskiego?

3)

Czy prawo Unii Europejskiej, w szczególności art. 9 dyrektywy 2000/78/WE (1), stoi na przeszkodzie przyjęciu takiej regulacji, zgodnie z którą nie można dochodzić roszczenia o zadośćuczynienie w przypadku dyskryminacji płacowej ze względu na wiek po upływie dwóch miesięcy, jeżeli: — termin rozpoczyna swój bieg wraz z ogłoszeniem wyroku z dnia 8 września 2011 r. w sprawach połączonych Hennigs (C-297/10) i Mai (C-298/10), ECLI:EU:C:2011:560, mimo iż zainteresowany nie jest objęty Bundesangestelltentarifvertrag (układem zbiorowym dotyczącym pracowników służby publicznej w Niemczech), lecz jego sytuacja osobista odpowiada sytuacji takiej, jak w wyroku z dnia 19 czerwca 2014 r., Specht, sprawy od C-501/12 do C-506/12, C-540/12 i C 541/12, ECLI:EU:C:2014:2005, — zainteresowani urzędnicy i sędziowie (pracownicy) mogą zapoznać się z powołanym wyżej wyrokiem wyłącznie za pośrednictwem powszechnie dostępnych źródeł, — po wydaniu przytoczonego powyżej wyroku organ zatrudniający (pracodawcy) zaprzeczyli zasadności jego zastosowania do urzędników i jednocześnie zakwestionowali istnienie dyskryminacji ze względu na wiek, przy czym ten pogląd prawny co najmniej częściowo został zakomunikowany na zewnątrz, — w orzecznictwie sądów administracyjnych pierwszej instancji przed upływem wskazanego terminu i później do ogłoszenia wyroku Specht w przeważającej liczbie przypadków nie uznano istnienia dyskryminacji ze względu na wiek, — we wskazanym terminie nie istniało orzecznictwo sądów wyższej instancji, a pierwsze orzeczenie sądu najwyższego zapadło dopiero po wydaniu wyroku w sprawie Specht, — w stosunku pracy urzędników i sędziów obowiązują terminy zawite wyłącznie co do zwrotu pewnych kosztów i terminy te nie są krótsze niż sześć miesięcy, — roszczenia o uposażenie (wynagrodzenie ze stosunku pracy) podlegają trzyletniemu terminowi przedawnienia, który rozpoczyna swój bieg z końcem roku, w którym roszczenie stało się wymagalne, a uprawniony wiedział o roszczeniu albo powinien był on nim wiedzieć, w innym wypadku termin przedawnienia wynosi lat dziesięć, — istniejących w prawie krajowym roszczeń o uposażenie (wynagrodzenie ze stosunku pracy), które nie są uregulowane ustawowo, należy dochodzić bez zbędnej zwłoki, czyli w roku budżetowym, którego dotyczą?

4)	Czy na odpowiedź na pytanie trzecie ma wpływ okoliczność, że stan prawny jest niejasny i zawiły?

5)	Czy dla rozpoczęcia biegu terminu zawitego wystarczające jest, że krąg osób pokrzywdzonych wie o różnym traktowaniu, czy też konieczna jest znajomość przyczyny nierównego traktowania, a więc kryterium rozróżniającego?

---

(1)  Dyrektywa Rady 2000/78/WE z dnia 27 listopada 2000 r. ustanawiająca ogólne warunki ramowe równego traktowania w zakresie zatrudnienia i pracy (Dz.U. 2000, L. 303, s.16).

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Tribunale ordinario di Roma (Włochy) w dniu 12 grudnia 2018 r. – Società Italiana degli Autori ed Editori (S.I.A.E.) / Soundreef Ltd

(Sprawa C-781/18)

(2019/C 112/26)

Język postępowania: włoski

Sąd odsyłający

Tribunale ordinario di Roma

Strony w postępowaniu głównym

Strona powodowa: Società Italiana degli Autori ed Editori (S.I.A.E.)

Strona pozwana: Soundreef Ltd

Pytanie prejudycjalne

Czy dyrektywę 2014/26/UE (1) należy interpretować w ten sposób, że stoi ona na przeszkodzie ustawie krajowej, która zastrzega dostęp do rynku zarządzania prawami autorskimi lub w każdym razie udzielanie licencji użytkownikom jedynie na rzecz podmiotów określonych, zgodnie z definicją zawartą we wspomnianej dyrektywie, jako organizacje zbiorowego zarządzania, wyłączając podmioty określone jako niezależne podmioty zarządzające, utworzone zarówno w tym państwie, jak i w innych państwach członkowskich?

---

(1)  Dyrektywa Parlamentu Europejskiego i Rady 2014/26/UE z dnia 26 lutego 2014 r. w sprawie zbiorowego zarządzania prawami autorskimi i prawami pokrewnymi oraz udzielania licencji wieloterytorialnych dotyczących praw do utworów muzycznych do korzystania online na rynku wewnętrznym (Dz.U. 2014, L 84, s. 72).

Odwołanie od wyroku Sądu (szósta izba) wydanego w dniu 3 października 2018 r. w sprawie T-313/17, Wajos GmbH / Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej, wniesione w dniu 12 grudnia 2018 r. przez Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej

(Sprawa C-783/18 P)

(2019/C 112/27)

Język postępowania: niemiecki

Strony

Wnoszący odwołanie: Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (przedstawiciel: D. Hanf, pełnomocnik)

Druga strona postępowania: Wajos GmbH

Żądania wnoszącego odwołanie

—	uchylenie zaskarżonego wyroku

—	obciążenie Wajos GmbH kosztami poniesionymi przez EUIPO.

Zarzuty i główne argumenty

Zaskarżony wyrok narusza zdaniem EUIPO art. 7 ust. 1 lit. b) rozporządzenia (WE) nr 207/2009 (1). Sąd przy ocenie charakteru odróżniającego spornego znaku towarowego zastosował błędne przesłanki badania, pominął zbadanie istotnych kryteriów i ponadto oparł się na błędnych kryteriach badania.

Zaskarżony wyrok narusza poza tym art. 36 i art. 56 ust. 1 statutu Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej, gdyż nie pozwala on ani wnoszącemu odwołanie, ani Trybunałowi na zrozumienie, z jakich powodów Sąd dokonał ustalenia, istotnego dla sentencji wyroku, że sporny znak towarowy cechuje się postacią o „wyjątkowym charakterze w świetle zwyczajów panujących w rozpatrywanym sektorze”.

---

(1)  Rozporządzenie Rady (WE) nr 207/2009 z dnia 26 lutego 2009 r. w sprawie wspólnotowego znaku towarowego (Dz.U. 2009, L 78, s. 1).

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Bundesgerichtshof (Niemcy) w dniu 14 grudnia 2018 r. – ratiopharm GmbH / Novartis Consumer Health GmbH

(Sprawa C-786/18)

(2019/C 112/28)

Język postępowania: niemiecki

Sąd odsyłający

Bundesgerichtshof

Strony w postępowaniu głównym

Strona wnosząca rewizję: ratiopharm GmbH

Druga strona postępowania rewizyjnego: Novartis Consumer Health GmbH

Pytania prejudycjalne

1.

Czy art. 96 ust. 1 dyrektywy 2001/83/WE (1) należy interpretować w ten sposób, że przedsiębiorstwa farmaceutyczne mogą bezpłatnie dostarczać gotowe produkty lecznicze również farmaceutom wtedy, gdy na ich opakowaniu znajduje się napis „do celów demonstracyjnych”, służą one do wypróbowania produktu leczniczego przez farmaceutę, nie istnieje ryzyko przekazania takiego produktu leczniczego (w zamkniętym opakowaniu) konsumentom końcowym i spełnione są pozostałe warunki dostarczenia określone w art. 96 ust. 1 lit. a) do d) i f) do g) tej dyrektywy?

2.

W przypadku udzielenia odpowiedzi twierdzącej na pytanie pierwsze: czy jest zgodny z art. 96 ust. 2 dyrektywy 2001/83/WE przepis krajowy, taki jak § 47 ust. 3 AMG (niemieckiej ustawy o lekach), jeżeli przepis ten interpretować w ten sposób, że przedsiębiorstwa farmaceutyczne nie mogą bezpłatnie dostarczać farmaceutom gotowych produktów leczniczych, gdy na ich opakowaniu znajduje się napis „do celów demonstracyjnych”, służą one do wypróbowania produktu leczniczego przez farmaceutę, nie istnieje ryzyko przekazania takiego produktu leczniczego (w zamkniętym opakowaniu) konsumentom końcowym i spełnione są pozostałe warunki dostarczenia określone w art. 96 ust. 1 lit. a) do d) i f) do g) tej dyrektywy oraz w § 47 ust. 4 AMG?

---

(1)  Dyrektywa 2001/83/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 6 listopada 2001 r. w sprawie wspólnotowego kodeksu odnoszącego się do produktów leczniczych stosowanych u ludzi, Dz.U. 2001, L 311, s. 67 w brzmieniu zmienionym ostatnio przez rozporządzenie (UE) nr 2017/745, Dz.U. 2017, L 117, s. 1.

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Commissione tributaria provinciale di Parma (Włochy) w dniu 14 grudnia 2018 r. – Stanleyparma Sas, Stanleybet Malta Ltd / Agenzia delle Dogane e dei Monopoli UM Emilia Romagna – SOT Parma

(Sprawa C-788/18)

(2019/C 112/29)

Język postępowania: włoski

Sąd odsyłający

Commissione tributaria provinciale di Parma

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: Stanleyparma Sas, Stanleybet Malta Ltd

Strona przeciwna: Agenzia delle Dogane e dei Monopoli UM Emilia Romagna – SOT Parma

Pytania prejudycjalne

1)

Czy art. 56, 57 i 52 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej, orzecznictwo Trybunału Sprawiedliwości w dziedzinie usług związanych z grami i zakładami wzajemnymi, w tym w szczególności orzecznictwo zawarte w wyrokach Gambelli (sprawa C-243/01), Placanica (sprawa C-338/04), Costa i Cifone (sprawy połączone C-72/10 i C-77/10) i Laezza (sprawa C-375/14), a także w dziedzinie dyskryminacji podatkowej, w szczególności orzecznictwo zawarte w wyrokach Lindman (sprawa C-42/02), Komisja/Hiszpania (sprawa C-l53/08) oraz Blanco i Fabretti (sprawy połączone C-344/13 i C-367/13), jak również ustanowione w prawie Unii zasady równego traktowania i niedyskryminacji, także w świetle wyroku Corte Costituzionale z dnia 23 stycznia 2018 r., należy interpretować w ten sposób, że stoją one na przeszkodzie przepisom krajowym takim jak sporne przepisy włoskie, które przewidują opodatkowanie jednolitym podatkiem od gier losowych i zakładów wzajemnych, określonym w art. 1-3 decreto legislativo (dekretu ustawodawczego) nr 504 z dnia 23 grudnia 1998 r., wraz ze zmianami wprowadzonymi przez art. 1 ust. 66 lit. b) Legge di Stabilità 2011 (ustawy o stabilności 2011), krajowych pośredników w przekazywaniu danych dotyczących gier na rachunek podmiotów urządzających zakłady wzajemne, mających siedzibę w innym państwie członkowskim Unii Europejskiej, w szczególności posiadających cechy spółki Stanleybet Malta Ltd, oraz ewentualnie wspomnianych podmiotów urządzających zakłady wzajemne solidarnie z ich pośrednikami krajowymi?

2)

Czy art. 56, 57 i 52 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej, orzecznictwo Trybunału Sprawiedliwości w dziedzinie usług związanych z grami i zakładami wzajemnymi, w tym w szczególności orzecznictwo zawarte w wyrokach Gambelli (sprawa C-243/01), Placanica (sprawa C-338/04), Costa i Cifone (sprawy połączone C-72/10 i C- 77/10) i Laezza (sprawa C-375/14), a także w dziedzinie dyskryminacji podatkowej, w szczególności orzecznictwo zawarte w wyrokach Lindman (sprawa C-42/02), Komisja/Hiszpania (sprawa C-153/08) oraz Blanco i Fabretti (sprawy połączone C-344/13 i 367/13), jak również ustanowione w prawie Unii zasady równego traktowania i niedyskryminacji, także w świetle wyroku Corte Costituzionale z dnia 23 stycznia 2018 r., należy interpretować w ten sposób, że stoją one na przeszkodzie przepisom krajowym takim jak sporne przepisy włoskie, które przewidują opodatkowanie jednolitym podatkiem od gier losowych i zakładów wzajemnych, określonym w art. 1-3 decreto legislativo nr 504 z dnia 23 grudnia 1998 r., wraz ze zmianami wprowadzonymi przez art. 1 ust. 66 lit. b) Legge di Stabilità 2011 (ustawy o stabilności z 2011 r.), jedynie krajowych pośredników w przekazywaniu danych dotyczących gier na rachunek podmiotów urządzających zakłady wzajemne, mających siedzibę w innym państwie członkowskim Unii Europejskiej, w szczególności posiadających cechy spółki Stanleybet Malta Ltd, a nie także krajowych pośredników w przekazywaniu danych dotyczących gier na rachunek podmiotów urządzających zakłady wzajemne, które otrzymały koncesję państwową, prowadzących tę samą działalność?

3)

Czy art. 52, 56 i nast. Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej, orzecznictwo Trybunału Sprawiedliwości w dziedzinie usług związanych z grami i zakładami wzajemnymi oraz zasady równego traktowania i niedyskryminacji, również w świetle wyroku Corte Costituzionale z dnia 23 stycznia 2018 r., stoją na przeszkodzie przepisom krajowym takim jak włoskie przepisy art. 1 ust. 644 lit. g) ustawy 190/2014, które zobowiązują krajowych pośredników w przekazywaniu danych dotyczących gier na rachunek podmiotów urządzających zakłady wzajemne, mających siedzibę w innym państwie członkowskim Unii Europejskiej, w szczególności posiadających cechy spółki Stanleybet Malta Ltd., oraz ewentualnie wspomniane podmioty urządzające zakłady wzajemne solidarnie z ich pośrednikami krajowymi, do zapłaty jednolitego podatku od gier i zakładów wzajemnych, określonego w decreto legislativo 504/1998, według zryczałtowanej podstawy opodatkowania stanowiącej równowartość trzykrotności średniej wartości zakładów przyjętych w prowincji, w której znajduje się siedziba lub punkt przyjmowania zakładów, wynikającej z danych zarejestrowanych w krajowym totalizatorze za okres opodatkowania poprzedzający okres odniesienia?

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Tribunale Amministrativo Regionale per il Lazio (Włochy) w dniu 12 grudnia 2018 r. – AQ i in. / Corte dei Conti i in.

(Sprawa C-789/18)

(2019/C 112/30)

Język postępowania: włoski

Sąd odsyłający

Tribunale Amministrativo Regionale per il Lazio

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: AQ i in.

Strona pozwana: Corte dei Conti, Presidenza del Consiglio dei Ministri, Ministero dell’Economia e delle Finanze, Inps-Gestione

Pytania prejudycjalne

1)

Czy art. 3 akapity drugi i trzeci TUE, art. 9, 45, 126, 145, 146, 147, 151 akapit pierwszy TFUE, art. 15 ust. 2 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej, art. 3 i 5 Europejskiego filaru praw socjalnych stoją na przeszkodzie obowiązywaniu przepisu krajowego, takiego jak art. 1 ust. 489 ustawy nr 147/2013, w zakresie, w jakim przepis ten skłania włoskie organy administracji publicznej do dawania pierwszeństwa przy naborze lub przy powierzaniu zadań jedynie pracownikom już uprawnionym do emerytury przyznanej przez włoskie publiczne instytucje zabezpieczenia społecznego?

2)

Czy art. 106 ust. 1 i art. 107 TFUE stoją na przeszkodzie obowiązywaniu przepisu krajowego, takiego jak art. 1 ust. 489 ustawy nr 147/2013, który umożliwia włoskim organom administracji publicznej prowadzącym działalność gospodarczą, zobowiązanym do przestrzegania art. 101 i nast. TFUE, zatrudnianie osób, które zgodziły się zrzec w całości lub w części odpowiedniego wynagrodzenia, pozwalając w ten sposób na oszczędności w zakresie kosztów mogące zapewnić tej administracji przewagę konkurencyjną nad innymi podmiotami gospodarczymi?

3)

Czy art. 2, 3, 6 TUE, art. 126 i 151 akapit pierwszy TFUE, art. 15 ust. 2 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej, art. 3 i 7 lit. a) Europejskiego filaru praw socjalnych stoją na przeszkodzie obowiązywaniu przepisu krajowego, takiego jak art. 1 ust. 489 ustawy nr 147/2013, który zezwala, na określonych w nim warunkach, by pracownik mógł skutecznie zrzec się w całości lub w części wynagrodzenia, mimo że celem takiego zrzeczenia się jest wyłącznie uniknięcie utraty zatrudnienia?

4)

Czy art. 2, 3, 6 TUE, art. 14, art. 15 ust. 1, art. 126 i art. 151 akapit pierwszy TFUE, art. 31 ust. 1 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej, art. 5, 6 i 10 Europejskiego filaru praw socjalnych stoją na przeszkodzie obowiązywaniu przepisu krajowego, takiego jak art. 1 ust. 489 ustawy nr 147/2013, który, na określonych w nim warunkach, umożliwia pracownikowi wykonywanie na rzecz organu włoskiej administracji publicznej działalności zawodowej, gdy zrzeka się on w całości lub w części odpowiedniego wynagrodzenia, mimo że takiemu zrzeczeniu się nie towarzyszy żadna zmiana organizacji pracy ani dotycząca czasu pracy, ani pod względem ilości i jakości wymaganej pracy i wynikających stąd obowiązków, a zatem, mimo że zrzeczenie się części wynagrodzenia skutkuje znaczącą zmianą wzajemnego charakteru stosunku pracy, zarówno pod względem proporcjonalności między wynagrodzeniem a jakością i ilością wykonywanej pracy, jak i ponieważ pracownik w ten sposób w rezultacie jest zmuszony do wykonywania działalności w nie najkorzystniejszych warunkach pracy, co skłania do mniejszego zaangażowania się w pracę i leży u podstaw mniejszej efektywności organów administracji?

5)

Czy art. 2, 3 i 6 TUE, art. 126 i 151, akapit pierwszy TFUE, art 15 ust. 2 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej i art. 6 Europejskiego filaru praw socjalnych stoją na przeszkodzie art. 1 ust. 489 ustawy nr 147/2013 w związku z art. 23b ust. 1 dekretu ustawodawczego nr 201/2011, przekształconego w ustawę nr 214/2011, w zakresie, w jakim przepisy umożliwiają organom włoskiej administracji publicznej lub nakładają na nie obowiązek, w tym w trakcie trwania stosunku pracy lub współpracy, obniżenia przysługującego pracownikowi wynagrodzenia w zależności od zmiany progu wynagrodzenia, do którego odsyła wspomniany art. 23b ust. 1 dekretu ustawodawczego nr 201/2011, przekształconego w ustawę nr 214/2011, a zatem w konsekwencji od zdarzenia nieprzewidywalnego, a w każdym wypadku na podstawie mechanizmu, który nie jest natychmiast zrozumiały oraz wbrew informacjom przekazanym pracownikowi w chwili nawiązania stosunku pracy?

6)

Czy art. 2, 3 i 6 TUE, art. 8 i 126 TFUE, art. 20 i 21 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej oraz art. 10 i 15 Europejskiego filaru praw socjalnych stoją na przeszkodzie obowiązywaniu przepisu krajowego, takiego jak art. 1 ust. 489 ustawy nr 147/2013, który, na określonych w nim warunkach, nakłada na włoskie organy administracji publicznej obowiązek obniżenia wynagrodzeń przysługujących ich pracownikom i współpracownikom uprawnionym do emerytury przyznanej przez publiczną instytucję zabezpieczenia społecznego, stawiając tych pracowników w niekorzystnej sytuacji, ponieważ dysponują oni innymi zasobami gospodarczymi, co zniechęca do przedłużenia aktywności zawodowej, prywatnej inicjatywy gospodarczej i tworzenia oraz powiększania prywatnych aktywów, które niemniej jednak stanowią bogactwo i źródło dochodów dla narodu?

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Tribunale Amministrativo Regionale per il Lazio (Włochy) w dniu 12 grudnia 2018 r. – ZQ / Corte dei Conti i in.

(Sprawa C-790/18)

(2019/C 112/31)

Język postępowania: włoski

Sąd odsyłający

Tribunale Amministrativo Regionale per il Lazio

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: ZQ

Strona pozwana: Corte dei Conti, Presidenza del Consiglio dei Ministri, Ministero dell’Economia e delle Finanze

Pytania prejudycjalne

1)

Czy art. 3 akapity drugi i trzeci TUE, art. 9, 45, 126, 145, 146, 147, 151 akapit pierwszy TFUE, art. 15 ust. 2 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej, art. 3 i 5 Europejskiego filaru praw socjalnych stoją na przeszkodzie obowiązywaniu przepisu krajowego, takiego jak art. 1 ust. 489 ustawy nr 147/2013, w zakresie, w jakim przepis ten skłania włoskie organy administracji publicznej do dawania pierwszeństwa przy naborze lub przy powierzaniu zadań jedynie pracownikom już uprawnionym do emerytury przyznanej przez włoskie publiczne instytucje zabezpieczenia społecznego?

2)

Czy art. 106 ust. 1 i art. 107 TFUE stoją na przeszkodzie obowiązywaniu przepisu krajowego, takiego jak art. 1 ust. 489 ustawy nr 147/2013, który umożliwia włoskim organom administracji publicznej prowadzącym działalność gospodarczą, zobowiązanym do przestrzegania art. 101 i nast. TFUE, zatrudnianie osób, które zgodziły się zrzec w całości lub w części odpowiedniego wynagrodzenia, pozwalając w ten sposób na oszczędności w zakresie kosztów mogące zapewnić tej administracji przewagę konkurencyjną nad innymi podmiotami gospodarczymi?

3)

Czy art. 2, 3, 6 TUE, art. 126 i 151 akapit pierwszy TFUE, art. 15 ust. 2 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej, art. 3 i 7 lit. a) Europejskiego filaru praw socjalnych stoją na przeszkodzie obowiązywaniu przepisu krajowego, takiego jak art. 1 ust. 489 ustawy nr 147/2013, który zezwala, na określonych w nim warunkach, by pracownik mógł skutecznie zrzec się w całości lub w części wynagrodzenia, mimo że celem takiego zrzeczenia się jest wyłącznie uniknięcie utraty zatrudnienia?

4)

Czy art. 2, 3, 6 TUE, art. 14, art. 15 ust. 1, art. 126 i art. 151 akapit pierwszy TFUE, art. 31 ust. 1 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej, art. 5, 6 i 10 Europejskiego filaru praw socjalnych stoją na przeszkodzie obowiązywaniu przepisu krajowego, takiego jak art. 1 ust. 489 ustawy nr 147/2013, który, na określonych w nim warunkach, umożliwia pracownikowi wykonywanie na rzecz organu włoskiej administracji publicznej działalności zawodowej, gdy zrzeka się on w całości lub w części odpowiedniego wynagrodzenia, mimo że takiemu zrzeczeniu się nie towarzyszy żadna zmiana organizacji pracy ani dotycząca czasu pracy, ani pod względem ilości i jakości wymaganej pracy i wynikających stąd obowiązków, a zatem, mimo że zrzeczenie się części wynagrodzenia skutkuje znaczącą zmianą wzajemnego charakteru stosunku pracy, zarówno pod względem proporcjonalności między wynagrodzeniem a jakością i ilością wykonywanej pracy, jak i ponieważ pracownik w ten sposób w rezultacie jest zmuszony do wykonywania działalności w nie najkorzystniejszych warunkach pracy, co skłania do mniejszego zaangażowania się w pracę i leży u podstaw mniejszej efektywności organów administracji?

5)

Czy art. 2, 3 i 6 TUE, art. 126 i 151, akapit pierwszy TFUE, art 15 ust. 2 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej i art. 6 Europejskiego filaru praw socjalnych stoją na przeszkodzie art. 1 ust. 489 ustawy nr 147/2013 w związku z art. 23b ust. 1 dekretu ustawodawczego nr 201/2011, przekształconego w ustawę nr 214/2011, w zakresie, w jakim przepisy umożliwiają organom włoskiej administracji publicznej lub nakładają na nie obowiązek, w tym w trakcie trwania stosunku pracy lub współpracy, obniżenia przysługującego pracownikowi wynagrodzenia w zależności od zmiany progu wynagrodzenia, do którego odsyła wspomniany art. 23b ust. 1 dekretu ustawodawczego nr 201/2011, przekształconego w ustawę nr 214/2011, a zatem w konsekwencji od zdarzenia nieprzewidywalnego, a w każdym wypadku na podstawie mechanizmu, który nie jest natychmiast zrozumiały oraz wbrew informacjom przekazanym pracownikowi w chwili nawiązania stosunku pracy?

6)

Czy art. 2, 3 i 6 TUE, art. 8 i 126 TFUE, art. 20 i 21 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej oraz art. 10 i 15 Europejskiego filaru praw socjalnych stoją na przeszkodzie obowiązywaniu przepisu krajowego, takiego jak art. 1 ust. 489 ustawy nr 147/2013, który, na określonych w nim warunkach, nakłada na włoskie organy administracji publicznej obowiązek obniżenia wynagrodzeń przysługujących ich pracownikom i współpracownikom uprawnionym do emerytury przyznanej przez publiczną instytucję zabezpieczenia społecznego, stawiając tych pracowników w niekorzystnej sytuacji, ponieważ dysponują oni innymi zasobami gospodarczymi, co zniechęca do przedłużenia aktywności zawodowej, prywatnej inicjatywy gospodarczej i tworzenia oraz powiększania prywatnych aktywów, które niemniej jednak stanowią bogactwo i źródło dochodów dla narodu?

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Tribunal Judicial da Comarca de Faro (Portugalia) w dniu 28 grudnia 2018 r. – Rolibérica, Lda / Autoridade para as Condições do Trabalho

(Sprawa C-834/18)

(2019/C 112/32)

Język postępowania: portugalski

Sąd odsyłający

Tribunal Judicial da Comarca de Faro.

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: Rolibérica, Lda.

Strona pozwana: Autoridade para as Condições do Trabalho.

Pytania prejudycjalne

Czy rozporządzenie (WE) nr 561/2006 (1) Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 15 marca 2006 r. może być interpretowane w ten sposób, że nakazuje ono, aby okres tygodniowego wypoczynku dla kierowców zatrudnionych w drogowym transporcie towarów i osób rozpoczynał się i kończył w okresie od godziny 00.00 w poniedziałek do godziny 24.00 w niedzielę, czy przeciwnie, można z niego korzystać w sposób pełny i nieprzerwany w trakcie całego tygodnia pracy?

---

(1)  Rozporządzenie (WE) nr 561/2006 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 15 marca 2006 r. w sprawie harmonizacji niektórych przepisów socjalnych odnoszących się do transportu drogowego oraz zmieniające rozporządzenia Rady (EWG) nr 3821/85 i (WE) 2135/98, jak również uchylające rozporządzenie Rady (EWG) nr 3820/85 – Dz.U. 2006, L 102, s. 1.

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Bundesgerichtshof (Niemcy) w dniu 11 stycznia 2019 r. – WM / Stadt Frankfurt am Main

(Sprawa C-18/19)

(2019/C 112/33)

Język postępowania: niemiecki

Sąd odsyłający

Bundesgerichtshof

Strony w postępowaniu głównym

Strona wnosząca środek zaskarżenia: WM

Organ występujący w charakterze uczestnika: Stadt Frankfurt am Main

Pytanie prejudycjalne

Czy art. 16 ust. 1 dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2008/115/WE z dnia 16 grudnia 2008 r. w sprawie wspólnych norm i procedur stosowanych przez państwa członkowskie w odniesieniu do powrotów nielegalnie przebywających obywateli państw trzecich (1) sprzeciwia się uregulowaniu krajowemu, na mocy którego środek detencyjny w celu wydalenia może być stosowany w zwykłym zakładzie karnym, jeżeli cudzoziemiec stanowi poważne zagrożenie dla życia lub zdrowia osób trzecich lub istotnych interesów bezpieczeństwa wewnętrznego, przy czym osobę zatrzymaną w oczekiwaniu na wydalenie również w tym wypadku należy umieścić oddzielnie od więźniów?

---

(1)  Dz.U. 2008, L 348, s. 98

Skarga wniesiona w dniu 25 stycznia 2019 r. – Komisja Europejska / Republika Portugalska

(Sprawa C-49/19)

(2019/C 112/34)

Język postępowania: portugalski

Strony

Strona skarżąca: Komisja Europejska (przedstawiciele: P. Costa de Oliveira i L. Nicolae, pełnomocnicy)

Strona pozwana: Republika Portugalska

Żądania strony skarżącej

—

stwierdzenie, że poprzez ustanowienie nadzwyczajnej opłaty w celu podziału kosztów netto zobowiązań z zakresu usługi powszechnej od 2007 r. do czasu rozpoczęcia świadczenia usługi powszechnej przez operatora lub operatorów, którzy zostali wyznaczeni w rozumieniu art. 99 ust. 3 Lei (ustawy) nr 5/2004, o czym mowa w art. 17 i 18 Lei (ustawy) nr 35/2012 w sprawie funduszu kompensacyjnego, Republika Portugalska uchybiła zobowiązaniom ciążącym na niej na mocy art. 13 ust. 3 i załącznika IV część B dyrektywy 2002/22/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 7 marca 2002 r. w sprawie usługi powszechnej i związanych z sieciami i usługami łączności elektronicznej praw użytkowników (dyrektywa o usłudze powszechnej) (1)

—	obciążenie Republiki Portugalskiej kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Zgodnie z art. 13 ust. 3 załącznika IV część B dyrektywy o usłudze powszechnej, każdy mechanizm podziału kosztów netto zobowiązań z zakresu usługi powszechnej pomiędzy operatorów sieci i usług łączności elektronicznej musi przestrzegać zasady przejrzystości, najmniejszego naruszania [zakłócania] rynku, niedyskryminacji i proporcjonalności.

Ustawa portugalska nr 35/2012 ustanawia fundusz kompensacyjny usługi powszechnej łączności elektronicznej przeznaczony na finansowanie kosztów netto wynikających z wykonywania zobowiązań usługi powszechnej i na zagwarantowanie podziału tych kosztów pomiędzy przedsiębiorstwami zobowiązanymi do wnoszenia opłat.

Zgodnie z art. 6 tej ustawy fundusz kompensacyjny przeznaczony jest na finansowanie określonych kosztów netto usługi powszechnej w dziedzinie konkursów, o których mowa w art. 99 ust. 3 Lei n.o 5/2004, de 10 de fevereiro (ustawy nr 5/2004 z dnia 10 lutego), uznanych za nadmierne przez ICP-ANACOM. Ponadto przeznaczony jest na finansowanie kosztów netto usługi powszechnej poniesionych na początku świadczenia usługi powszechnej przez operatora lub operatorów, którzy zostali wyznaczeni na podstawie wspomnianego przepisu, poprzez ustanowienie nadzwyczajnej opłaty nałożonej na przedsiębiorstwa zobowiązane do jej ponoszenia, za każdy z lat 2013, 2014 i 2015.

Komisja uważa, że poprzez nałożenie opłaty nadzwyczajnej przeznaczonej na pokrycie kosztów usługi powszechnej poniesionych w okresie poprzedzającym przyjęcie ustawy nr 35/2012, Republika Portugalska naruszyła zasady przejrzystości, najmniejszego zakłócenia konkurencji, niedyskryminacji i proporcjonalności, których przestrzeganie wymagane jest przez art. 13 ust. 3 i załącznik IV część B dyrektywy o usłudze powszechnej.

---

(1)  Dyrektywa 2002/22/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 7 marca 2002 r. w sprawie usługi powszechnej i związanych z sieciami i usługami łączności elektronicznej praw użytkowników (dyrektywa o usłudze powszechnej) (Dz.U. 2002, L 108, s. 51).

Odwołanie od wyroku Sądu (dziewiąta izba) wydanego w dniu 15 listopada 2018 r. w sprawie T-239/11, Sigma Alimentos Exterior/Komisja, wniesione w dniu 25 stycznia 2019 r. przez Sigma Alimentos Exterior S.L.

(Sprawa C-50/19 P)

(2019/C 112/35)

Język postępowania: hiszpański

Strony

Wnoszący odwołanie: Sigma Alimentos Exterior S.L. (przedstawiciel: M. Muñoz Pérez, adwokat)

Druga strona postępowania: Komisja Europejska

Żądania wnoszącego odwołanie

—	uwzględnienie niniejszego odwołania;

—	uchylenie wyroku wydanego przez Sąd w dniu 15 listopada 2018 r. w sprawie T-239/11 (1);

—	stwierdzenie nieważności art. 1 ust. 1 decyzji Komisji 2011/282/UE z dnia 12 stycznia 2011 r. (2);

—	tytułem żądania ewentualnego, stwierdzenie nieważności art. 4 tej decyzji;

—	obciążenie pozwanej kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Niniejsze odwołanie opiera się na dwóch zarzutach, z których drugi dzieli się na trzy części:

—

zarzut pierwszy, dotyczący nieprawidłowej wykładni [dokonanej w] wyroku World Duty Free (3) ze względu na przyjęcie błędnych kryteriów porównywalności, co z kolei pociągnęło za sobą niewłaściwą ocenę tego, czy mamy do czynienia z selektywnością i, co za tym idzie, ocenę tego, czy doszło do bezprawnego przyznania pomocy z naruszeniem postanowień art. 107 TFUE;

—

zarzut drugi, dotyczący błędu, jaki miał zostać popełniony ze względu na stwierdzenie, że ewentualne uznanie struktur transgranicznych za przeszkody prawne nie podważa wniosku, zgodnie z którym sporny środek był selektywny, na podstawie błędnej analizy trzyetapowej metody przyjętej przez Komisję w celu ustalenia tego, czy doszło do bezprawnego przyznania pomocy. Popełnione przez Sąd błędy dotyczą: — identyfikacji powszechnie obowiązującego w danym państwie członkowskim systemu podatkowego z naruszeniem przepisów art. 107 TFUE dotyczących uznawania pomocy państwa za bezprawnie przyznaną; — nieuznania rozpatrywanego środka za mającego charakter ogólny, również z naruszeniem przepisów art. 107 TFUE; — oceny istnienia odstępstwa od stanowiącego ramy odniesienia powszechnie obowiązującego w danym państwie członkowskim systemu podatkowego, ponownie z naruszeniem art. 107 TFUE.

Zdaniem wnoszącej odwołanie Sąd dopuścił się szeregu naruszeń art. 107 ust. 1 TFUE, a także zasady neutralności podatkowej oraz, pod wieloma względami, uzupełnił rozumowanie przyjęte przez Komisję z spornej decyzji pod względem merytorycznym, a wręcz zastąpił je swoim własnym rozumowaniem, co już samo w sobie może stanowić podstawę uchylenia zaskarżonego wyroku.

---

(1)  Wyrok z dnia 15 listopada 2018 r. Sigma Alimentos Exterior/Komisja (T-239/11, niepublikowany, EU:T:2018:781).

(2)  Decyzja Komisji z dnia 12 stycznia 2011 r. 2011/282/UE w sprawie amortyzacji podatkowej finansowej wartości firmy w związku z nabyciem udziałów w zagranicznych przedsiębiorstwach C 45/07 (ex NN 51/07, ex CP 9/07) wdrożonej przez Hiszpanię (Dz.U. 2011, L 135, s. 1).

(3)  Wyrok z dnia 21 grudnia 2016 r., Komisja/World Duty Free Group i in. (sprawy połączone C-20/15 P i C-21/15 P, EU:C:2016:981).

Odwołanie od wyroku Sądu (dziewiąta izba w składzie powiększonym) wydanego w dniu 15 listopada 2018 r. w sprawie T-219/10 RENV, World Duty Free Group/Komisja, wniesione w dniu 25 stycznia 2019 r. przez World Duty Free Group, SA

(Sprawa C-51/19 P)

(2019/C 112/36)

Język postępowania: hiszpański

Strony

Wnoszący odwołanie: World Duty Free Group, SA, poprzednio Autogrill España, SA (przedstawiciele: J. Buendía Sierra, E. Abad Valdenebro, R. Calvo Salinero i A. Lamadrid de Pablo, adwokaci)

Interwenienci popierający żądania skarżącej w pierwszej instancji: Królestwo Hiszpanii, Republika Federalna Niemiec i Irlandia

Druga strona postępowania: Komisja Europejska

Żądania wnoszącego odwołanie

—	Uchylenie wyroku Sądu z dnia 15 listopada 2018 r.;

—	Uwzględnienie skargi o stwierdzenie nieważności i ostateczne stwierdzenie nieważności spornej decyzji oraz

—	obciążenie Komisji Europejskiej kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

W dniu 15 listopada 2018 r. Sąd wydał będący przedmiotem niniejszego odwołania wyrok T-219/10 RENV, World Duty Free Group/Komisja (1). W wyroku tym Sąd oddalił wniesioną przez World Duty Free Group skargę przeciwko wydanej przez Komisję Europejską decyzji z dnia 28 października 2009 r. (2) dotyczącej uregulowanej w art. 12 ust. 5 hiszpańskiej ustawy o podatku od osób prawnych „finansowej wartości firmy”.

Wnosząca odwołanie opiera je na jednym zarzucie, dotyczącym naruszeń prawa, jakich miał się dopuścić w zaskarżonym wyroku Sąd dokonując wykładni art. 107 ust. 1 traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej w zakresie dotyczącym pojęcia „selektywności”.

Wnosząca odwołanie podnosi w szczególności, że Sąd:

—	dopuścił się błędu co do określenia na pierwszym etapie analizy selektywności systemu stanowiącego punkt odniesienia;

—	dopuścił się błędu co do określenia celu, z punktu widzenia którego należy na drugim etapie analizy selektywności ocenić różnego rodzaju sytuacje faktyczne i prawne;

—	co za tym idzie, Sąd dopuścił się również błędu co do rozkładu ciężaru dowodu i zastosowania zasady proporcjonalności;

—	tytułem ewentualnym, wnosząca odwołanie podnosi, że Sąd dopuścił się błędu w przeprowadzanej analizie rzekomego braku dowodu istnienia związku przyczynowego pomiędzy niemożnością transgranicznego łączenia się przedsiębiorstw a nabywaniem udziałów w zagranicznych przedsiębiorstwach oraz

—	tytułem ewentualnym, wnosząca odwołanie podnosi, że Sąd dopuścił się błędu odrzucając tezę o możliwości rozgraniczenia środka w zależności od określonego w procentach stopnia sprawowania kontroli.

Poza tym, że jego rozumowanie było nieprawidłowe pod względem prawnym, Sąd w wielu kwestiach zastąpił rozumowanie przyjęte w decyzji swym własnym, odmiennym rozumowaniem, dopuszczając się w ten sposób kolejnych naruszeń prawa.

---

(1)  Wyrok z dnia 15 listopada 2018 r. World Duty Free Group/Komisja (T-219/10 RENV, EU:T:2018:784).

(2)  Decyzja Komisji 2011/5/WE z dnia 28 października 2009 r. w sprawie amortyzacji podatkowej finansowej wartości firmy w związku z nabyciem udziałów w zagranicznych przedsiębiorstwach C 45/07 (ex NN 51/07, ex CP 9/07) wdrożonej przez Hiszpanię (Dz.U. 2011, L 7, s. 48).

Odwołanie od wyroku Sądu (dziewiąta izba) wydanego w dniu 15 listopada 2018 r. w sprawie T-227/10, Banco Santander, S.A./Komisja Europejska, wniesione w dniu 25 stycznia 2019 r. przez Banco Santander, S.A.

(Sprawa C-52/19 P)

(2019/C 112/37)

Język postępowania: hiszpański

Strony

Wnoszący odwołanie: Banco Santander, SA (przedstawiciele: J. Buendía Sierra, E. Abad Valdenebro, R. Calvo Salinero i A. Lamadrid de Pablo, adwokaci)

Druga strona postępowania: Komisja Europejska

Żądania wnoszącego odwołanie

—	Uchylenie wyroku Sądu z dnia 15 listopada 2018 r.;

—	Uwzględnienie skargi o stwierdzenie nieważności i ostateczne stwierdzenie nieważności spornej decyzji oraz

—	obciążenie Komisji Europejskiej kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

W dniu 15 listopada 2018 r. Sąd wydał będący przedmiotem niniejszego odwołania wyrok T-227/10 Banco Santander/Komisja (1). W wyroku tym Sąd oddalił wniesioną przez Banco Santander skargę przeciwko wydanej przez Komisję Europejską decyzji z dnia 28 października 2009 r. (2) dotyczącej uregulowanej w art. 12 ust. 5 hiszpańskiej ustawy o podatku od osób prawnych „finansowej wartości firmy”.

Wnosząca odwołanie opiera je na jednym zarzucie, dotyczącym naruszeń prawa, jakich miał się dopuścić w zaskarżonym wyroku Sąd dokonując wykładni art. 107 ust. 1 traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej w zakresie dotyczącym pojęcia „selektywności”.

Wnosząca odwołanie podnosi w szczególności, że Sąd:

—	dopuścił się błędu co do określenia na pierwszym etapie analizy selektywności systemu stanowiącego punkt odniesienia;

—	dopuścił się błędu co do określenia celu, z punktu widzenia którego należy na drugim etapie analizy selektywności ocenić różnego rodzaju sytuacje faktyczne i prawne;

—	co za tym idzie, Sąd dopuścił się również błędu co do rozkładu ciężaru dowodu i zastosowania zasady proporcjonalności;

—	tytułem ewentualnym, wnosząca odwołanie podnosi, że Sąd dopuścił się błędu w przeprowadzanej analizie rzekomego braku dowodu istnienia związku przyczynowego pomiędzy niemożnością transgranicznego łączenia się przedsiębiorstw a nabywaniem udziałów w zagranicznych przedsiębiorstwach oraz

—	tytułem ewentualnym, wnosząca odwołanie podnosi, że Sąd dopuścił się błędu odrzucając tezę o możliwości rozgraniczenia środka w zależności od określonego w procentach stopnia sprawowania kontroli.

Poza tym, że jego rozumowanie było nieprawidłowe pod względem prawnym, Sąd w wielu kwestiach zastąpił rozumowanie przyjęte w decyzji swym własnym, odmiennym rozumowaniem, dopuszczając się w ten sposób kolejnych naruszeń prawa.

---

(1)  Wyrok z dnia 15 listopada 2018 r. Banco Santander/Komisja (T-227/10, niepublikowany, EU:T:2018:785).

(2)  Decyzja Komisji 2011/5/WE z dnia 28 października 2009 r. w sprawie amortyzacji podatkowej finansowej wartości firmy w związku z nabyciem udziałów w zagranicznych przedsiębiorstwach C 45/07 (ex NN 51/07, ex CP 9/07) wdrożonej przez Hiszpanię (Dz.U. 2011, L 7, s. 48).

Odwołanie od wyroku Sądu (dziewiąta izba w składzie powiększonym) wydanego w dniu 15 listopada 2018 r. w sprawie T-399/11 RENV, Banco Santander i Santusa/Komisja, wniesione w dniu 25 stycznia 2019 r. przez Banco Santander, S.A. i Santusa Holding, S.L.

(Sprawa C-53/19 P)

(2019/C 112/38)

Język postępowania: hiszpański

Strony

Wnoszący odwołanie: Banco Santander, S.A. i Santusa Holding, S.L. (przedstawiciele: J. Buendía Sierra, E. Abad Valdenebro, R. Calvo Salinero i A. Lamadrid de Pablo, adwokaci)

Interwenienci popierający żądania skarżącej w pierwszej instancji: Królestwo Hiszpanii, Republika Federalna Niemiec i Irlandia

Druga strona postępowania: Komisja Europejska

Żądania strony wnoszącej odwołanie

—	Uchylenie wyroku Sądu z dnia 15 listopada 2018 r.;

—	Uwzględnienie skargi o stwierdzenie nieważności i ostateczne stwierdzenie nieważności spornej decyzji oraz

—	obciążenie Komisji Europejskiej kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

W dniu 15 listopada 2018 r. Sąd wydał będący przedmiotem niniejszego odwołania wyrok T-399/10 RENV, Banco Santander, S.A. i Santusa Holding, S.L./Komisja (1). W wyroku tym Sąd oddalił wniesioną przez stronę skarżącą skargę przeciwko wydanej przez Komisję Europejską decyzji z dnia 12 stycznia 2011 r. (2) dotyczącej uregulowanej w art. 12 ust. 5 hiszpańskiej ustawy o podatku od osób prawnych „finansowej wartości firmy”.

Strona wnosząca odwołanie opiera je na jednym zarzucie, dotyczącym naruszeń prawa, jakich miał się dopuścić w zaskarżonym wyroku Sąd dokonując wykładni art. 107 ust. 1 traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej w zakresie dotyczącym pojęcia „selektywności”.

Strona wnosząca odwołanie podnosi w szczególności, że Sąd:

—	dopuścił się błędu co do określenia na pierwszym etapie analizy selektywności systemu stanowiącego punkt odniesienia;

—	dopuścił się błędu co do określenia celu, z punktu widzenia którego należy na drugim etapie analizy selektywności ocenić różnego rodzaju sytuacje faktyczne i prawne;

—	co za tym idzie, Sąd dopuścił się również błędu co do rozkładu ciężaru dowodu i zastosowania zasady proporcjonalności;

—	tytułem ewentualnym, strona wnosząca odwołanie podnosi, że Sąd dopuścił się błędu w przeprowadzanej analizie rzekomego braku dowodu istnienia związku przyczynowego pomiędzy niemożnością transgranicznego łączenia się przedsiębiorstw a nabywaniem udziałów w zagranicznych przedsiębiorstwach oraz

—	tytułem ewentualnym, strona wnosząca odwołanie podnosi, że Sąd dopuścił się błędu odrzucając tezę o możliwości rozgraniczenia środka w zależności od określonego w procentach stopnia sprawowania kontroli.

Poza tym, że jego rozumowanie było nieprawidłowe pod względem prawnym, Sąd w wielu kwestiach zastąpił rozumowanie przyjęte w decyzji swym własnym, odmiennym rozumowaniem, dopuszczając się w ten sposób kolejnych naruszeń prawa.

---

(1)  Wyrok z dnia 15 listopada 2018 r. Banco Santander i Santusa/Komisja (T-399/11 RENV, EU:T:2018:787).

(2)  Decyzja Komisji z dnia 12 stycznia 2011 r. 2011/282/UE w sprawie amortyzacji podatkowej finansowej wartości firmy w związku z nabyciem udziałów w zagranicznych przedsiębiorstwach C 45/07 (ex NN 51/07, ex CP 9/07) wdrożonej przez Hiszpanię (Dz.U. 2011, L 135, s. 1).

Odwołanie od wyroku Sądu (dziewiąta izba) wydanego w dniu 15 listopada 2018 r. w sprawie T-405/11, Axa Mediterranean/Komisja, wniesione w dniu 25 stycznia 2019 r. przez Axa Mediterranean Holding, SA

(Sprawa C-54/19 P)

(2019/C 112/39)

Język postępowania: hiszpański

Strony

Wnoszący odwołanie: Axa Mediterranean Holding, SA (przedstawiciele: J. Buendía Sierra, E. Abad Valdenebro, R. Calvo Salinero i A. Lamadrid de Pablo, adwokaci)

Druga strona postępowania: Komisja Europejska

Żądania wnoszącego odwołanie

—	Uchylenie wyroku Sądu z dnia 15 listopada 2018 r.;

—	Uwzględnienie skargi o stwierdzenie nieważności i ostateczne stwierdzenie nieważności spornej decyzji oraz

—	obciążenie Komisji Europejskiej kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

W dniu 15 listopada 2018 r. Sąd wydał będący przedmiotem niniejszego odwołania wyrok T-405/11, Axa Mediterranean/Komisja (1). W wyroku tym Sąd oddalił wniesioną przez Axa Mediterranean skargę przeciwko wydanej przez Komisję Europejską decyzji z dnia 12 stycznia 2011 r. (2) dotyczącej uregulowanej w art. 12 ust. 5 hiszpańskiej ustawy o podatku od osób prawnych „finansowej wartości firmy”.

Wnosząca odwołanie opiera je na jednym zarzucie, dotyczącym naruszeń prawa, jakich miał się dopuścić w zaskarżonym wyroku Sąd dokonując wykładni art. 107 ust. 1 traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej w zakresie dotyczącym pojęcia „selektywności”.

Wnosząca odwołanie podnosi w szczególności, że Sąd:

—	dopuścił się błędu co do określenia na pierwszym etapie analizy selektywności systemu stanowiącego punkt odniesienia;

—	dopuścił się błędu co do określenia celu, z punktu widzenia którego należy na drugim etapie analizy selektywności ocenić różnego rodzaju sytuacje faktyczne i prawne;

—	co za tym idzie, Sąd dopuścił się również błędu co do rozkładu ciężaru dowodu i zastosowania zasady proporcjonalności;

—	tytułem ewentualnym, wnosząca odwołanie podnosi, że Sąd dopuścił się błędu w przeprowadzanej analizie rzekomego braku dowodu istnienia związku przyczynowego pomiędzy niemożnością transgranicznego łączenia się przedsiębiorstw a nabywaniem udziałów w zagranicznych przedsiębiorstwach oraz

—	tytułem ewentualnym, wnosząca odwołanie podnosi, że Sąd dopuścił się błędu odrzucając tezę o możliwości rozgraniczenia środka w zależności od określonego w procentach stopnia sprawowania kontroli.

Poza tym, że jego rozumowanie było nieprawidłowe pod względem prawnym, Sąd w wielu kwestiach zastąpił rozumowanie przyjęte w decyzji swym własnym, odmiennym rozumowaniem, dopuszczając się w ten sposób kolejnych naruszeń prawa.

---

(1)  Wyrok z dnia 15 listopada 2018 r. Axa Mediterranean /Komisja (T-405/11, niepublikowany, EU:T:2018:780).

(2)  Decyzja Komisji z dnia 12 stycznia 2011 r. 2011/282/UE w sprawie amortyzacji podatkowej finansowej wartości firmy w związku z nabyciem udziałów w zagranicznych przedsiębiorstwach C 45/07 (ex NN 51/07, ex CP 9/07) wdrożonej przez Hiszpanię (Dz.U. 2011, L 135, s. 1).

Odwołanie od wyroku Sądu (dziewiąta izba) wydanego w dniu 15 listopada 2018 r. w sprawie T-406/11, Prosegur Compañía de Seguridad/Komisja, wniesione w dniu 25 stycznia 2019 r. przez T-406/11, Prosegur Compañía de Seguridad, SA

(Sprawa C-55/19 P)

(2019/C 112/40)

Język postępowania: hiszpański

Strony

Wnoszący odwołanie: Prosegur Compañía de Seguridad, SA (przedstawiciele: J. Buendía Sierra, E. Abad Valdenebro, R. Calvo Salinero i A. Lamadrid de Pablo, adwokaci)

Druga strona postępowania: Komisja Europejska

Żądania wnoszącego odwołanie

—	Uchylenie wyroku Sądu z dnia 15 listopada 2018 r.;

—	Uwzględnienie skargi o stwierdzenie nieważności i ostateczne stwierdzenie nieważności spornej decyzji oraz

—	obciążenie Komisji Europejskiej kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

W dniu 15 listopada 2018 r. Sąd wydał będący przedmiotem niniejszego odwołania wyrok T-406/11, Prosegur Compañía de Seguridad/Komisja (1). W wyroku tym Sąd oddalił wniesioną przez Prosegur Compañía de Seguridad skargę przeciwko wydanej przez Komisję Europejską decyzji z dnia 12 stycznia 2011 r. (2) dotyczącej uregulowanej w art. 12 ust. 5 hiszpańskiej ustawy o podatku od osób prawnych „finansowej wartości firmy”.

Wnosząca odwołanie opiera je na jednym zarzucie, dotyczącym naruszeń prawa, jakich miał się dopuścić w zaskarżonym wyroku Sąd dokonując wykładni art. 107 ust. 1 traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej w zakresie dotyczącym pojęcia „selektywności”.

Wnosząca odwołanie podnosi w szczególności, że Sąd:

—	dopuścił się błędu co do określenia na pierwszym etapie analizy selektywności systemu stanowiącego punkt odniesienia;

—	dopuścił się błędu co do określenia celu, z punktu widzenia którego należy na drugim etapie analizy selektywności ocenić różnego rodzaju sytuacje faktyczne i prawne;

—	co za tym idzie, Sąd dopuścił się również błędu co do rozkładu ciężaru dowodu i zastosowania zasady proporcjonalności;

—	tytułem ewentualnym, wnosząca odwołanie podnosi, że Sąd dopuścił się błędu w przeprowadzanej analizie rzekomego braku dowodu istnienia związku przyczynowego pomiędzy niemożnością transgranicznego łączenia się przedsiębiorstw a nabywaniem udziałów w zagranicznych przedsiębiorstwach oraz

—	tytułem ewentualnym, wnosząca odwołanie podnosi, że Sąd dopuścił się błędu odrzucając tezę o możliwości rozgraniczenia środka w zależności od określonego w procentach stopnia sprawowania kontroli.

Poza tym, że jego rozumowanie było nieprawidłowe pod względem prawnym, Sąd w wielu kwestiach zastąpił rozumowanie przyjęte w decyzji swym własnym, odmiennym rozumowaniem, dopuszczając się w ten sposób kolejnych naruszeń prawa.

---

(1)  Wyrok z dnia 15 listopada 2018 r. Prosegur Compañía de Seguridad/Commission (T-406/11, niepublikowany, EU:T:2018:793).

(2)  Decyzja Komisji z dnia 12 stycznia 2011 r. 2011/282/UE w sprawie amortyzacji podatkowej finansowej wartości firmy w związku z nabyciem udziałów w zagranicznych przedsiębiorstwach C 45/07 (ex NN 51/07, ex CP 9/07) wdrożonej przez Hiszpanię (Dz.U. 2011, L 135, s. 1).

Skarga wniesiona w dniu 29 stycznia 2019 r. – Komisja Europejska / Republika Włoska

(Sprawa C-63/19)

(2019/C 112/41)

Język postępowania: włoski

Strony

Strona skarżąca: Komisja Europejska (przedstawiciele: R. Lyal, F. Tomat, pełnomocnicy)

Strona pozwana: Republika Włoska

Żądania strony skarżącej

—

stwierdzenie, że poprzez stosowanie obniżki stawki podatku akcyzowego na podstawie regionalnych przepisów przyjętych przez region Friuli-Wenecja Julijska, przewidujących system składek od benzyny i oleju napędowego stosowanych jako paliwo silnikowe dotyczący sprzedaży tych produktów mieszkańcom regionu Friuli-Wenecja Julijska, Republika Włoska uchybiła zobowiązaniom, które na niej ciążą na mocy art. 4 i 19 dyrektywy Rady 2003/96/WE z dnia 27 października 2003 r. w sprawie restrukturyzacji wspólnotowych przepisów ramowych dotyczących opodatkowania produktów energetycznych i energii elektrycznej (1).

—	obciążenie Republika Włoska kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Regionalne przepisy wydane przez region Friuli-Wenecja Julijska wprowadziły system składek od benzyny i oleju napędowego stosowanych jako paliwo silnikowe dotyczący sprzedaży tych produktów mieszkańcom regionu Friuli-Wenecja Julijska. System ten przewiduje zasadniczo, że w chwili zakupu paliwa z dystrybutora prowadzący stację paliw powinni uiścić stałą kwotę (od litra), obniżając cenę należną za to paliwo. Regionalny organ administracji zwraca prowadzącym stacje paliw kwotę wypłaconą przy zakupach paliwa dokonanych przez uprawnione osoby.

Systematyka dyrektywy 2003/96/WE, w której dokonano restrukturyzacji wspólnotowych przepisów ramowych dotyczących opodatkowania produktów energetycznych i energii elektrycznej, wymaga, by na całym terytorium wszystkich państw członkowskich istniał jednolity poziom opodatkowania dla poszczególnych produktów i zastosowań. Zasada ta wynika z ogólnej ratio legis dyrektywy, a w szczególności z zapisów motywów 5 i 15, a także z brzmienia przepisów samej dyrektywy oraz wykładni systemowej całości tych przepisów. Od zasady, zgodnie z którą każde państwo członkowskie powinno ustanowić jednolity poziom opodatkowania dla poszczególnych produktów i zastosowań, można wprowadzić odstępstwo wyłącznie w przypadkach wyraźnie określonych w samej dyrektywie. Dyrektywa 2003/96 zawiera szereg przepisów upoważniających państwa członkowskie do stosowania obniżek, zwolnień lub zróżnicowania dotyczących poziomu opodatkowania dla określonych produktów lub zastosowań. Są to w szczególności przepisy art. 5, 7, 15, 16 i 17, a także art. 18 i 19 dyrektywy. Te obniżki, zwolnienia lub zróżnicowanie mogą być wprowadzane przez państwa członkowskie według zasad określonych w art. 6 dyrektywy. Ten przepis stanowi, że państwa członkowskie mogą przyznawać zwolnienia lub obniżki bezpośrednio albo przez zróżnicowaną stawkę, albo przez refundowanie całości lub części kwoty opodatkowania.

Zdaniem Komisji niniejszy przypadek stanowi obniżkę stawki akcyzy od paliwa silnikowego niedozwoloną przez dyrektywę 2003/96/WE dotyczącą opodatkowania produktów energetycznych.

Komisja podnosi więc, że w niniejszym przypadku Republika Włoska uchybiła zobowiązaniom, które na niej ciążą na mocy art. 4 i 19 dyrektywy Rady 2003/96/WE z dnia 27 października 2003 r. w sprawie restrukturyzacji wspólnotowych przepisów ramowych dotyczących opodatkowania produktów energetycznych i energii elektrycznej.

---

(1)  Dz.U. 2003, L 283, s. 51.

Odwołanie od wyroku Sądu (dziewiąta izba w składzie powiększonym) wydanego w dniu 15 listopada 2018 r. w sprawie T-219/10 RENV, World Duty Free Group/Komisja, wniesione w dniu 29 stycznia 2019 r. przez Królestwo Hiszpanii

(Sprawa C-64/19 P)

(2019/C 112/42)

Język postępowania: hiszpański

Strony

Wnoszący odwołanie: Królestwo Hiszpanii (przedstawiciel: M. A. Sampol Pucurull, pełnomocnik)

Druga strona postępowania: World Duty Free Group, SA, poprzednio Autogrill España, SA, i Komisja Europejska

Interwenienci popierający żądania skarżącej w pierwszej instancji: Republika Federalna Niemiec i Irlandia

Żądania wnoszącego odwołanie

—	Uznanie niniejszego odwołania za dopuszczalne i uchylenie wydanego przez Sąd wyroku z dnia 15 listopada 2018 r., T-219/10 RENV World Duty Free Group, SA/Komisja Europejska (1);

—

stwierdzenie nieważności art. 1 ust. 1 spornej decyzji w zakresie, w jakim Komisja w decyzji 2011/5/WE z dnia 28 października 2009 r. w sprawie amortyzacji podatkowej finansowej wartości firmy w związku z nabyciem udziałów w zagranicznych przedsiębiorstwach C 45/07 (ex NN 51/07, ex CP 9/07) wdrożonej przez Hiszpanię (2) uznała, że rozpatrywany środek podatkowy stanowi pomoc państwa, oraz

—	obciążenie Komisji Europejskiej kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Niniejsze odwołanie zostało oparte na jednym tylko zarzucie, który powinien doprowadzić do uchylenia zaskarżonego wyroku. Zdaniem Hiszpanii Sąd dopuścił się naruszenia prawa w rozumieniu art. 58 statutu Trybunału Sprawiedliwości, przyjmując błędną interpretację art. 107 ust. 1 traktatu, a w szczególności zawartego w tym postanowieniu pojęcia selektywności pomocy państwa. Ten jeden zarzut dzieli się na cztery części:

—	w pierwszej kolejności Hiszpania twierdzi, że Sąd popełnił błąd przy ustalaniu ram stanowiących punkt odniesienia dla środka podatkowego, które to ramy nie odpowiadają tym określonym w spornej decyzji;

—	w drugiej kolejności Hiszpania twierdzi, że Sąd dopuścił się w zaskarżonym wyroku naruszenia prawa ze względu na to, iż nie uznał, że potraktowanie pod względem podatkowym finansowej wartości firmy stanowi środek ogólny czy też samodzielne bądź swoiste ramy odniesienia;

—

w trzeciej kolejności Hiszpania twierdzi, że Sąd dopuścił się w zaskarżonym wyroku naruszenia prawa również ze względu na to, iż nie określił prawidłowo ram odniesienia i w nieprawidłowy sposób przeprowadził wymaganą w wyroku World Duty Free (3) (sprawy połączone C-20/15 P i C-21/15 P) analizę porównawczą;

—	w czwartej kolejności, błąd w identyfikacji czynnika stanowiącego składową ram odniesienia pociągnął za sobą naruszenie prawa w zakresie dotyczącym rozkładu ciężaru dowodu.

---

(1)  Wyrok z dnia 7 listopada 2014 r., Autogrill España/Komisja (T-219/10, EU:T:2014:939)

(2)  Dz.U. UE 2011, L 7, s. 48.

(3)  Wyrok z dnia 21 grudnia 2016 r. Komisja/World Duty Free Group i in. (sprawy połączone C-20/15 P i C-21/15 P, EU:C:2016:981).

Odwołanie od wyroku Sądu (dziewiąta izba w składzie powiększonym) wydanego w dniu 15 listopada 2018 r. w sprawie T-399/11 RENV, Banco Santander i Santusa/Komisja, wniesione w dniu 29 stycznia 2019 r. przez Królestwo Hiszpanii

(Sprawa C-65/19 P)

(2019/C 112/43)

Język postępowania: hiszpański

Strony

Wnoszący odwołanie: Królestwo Hiszpanii (przedstawiciel: M. A. Sampol Pucurull, pełnomocnik)

Druga strona postępowania: Banco Santander, S.A. i Santusa Holding, S.L., oraz Komisja Europejska

Interwenienci popierający żądania skarżącej w pierwszej instancji: Republika Federalna Niemiec i Irlandia

Żądania wnoszącego odwołanie

—	Uznanie niniejszego odwołania za dopuszczalne i uchylenie wydanego przez Sąd wyroku z dnia 15 listopada 2018 r., T-399/11 RENV World Duty Free Group, SA/Komisja Europejska (1);

—

stwierdzenie nieważności art. 1 ust. 1 spornej decyzji w zakresie, w jakim Komisja w decyzji 2011/282/UE z dnia 12 stycznia 2011 r. w sprawie amortyzacji podatkowej finansowej wartości firmy w związku z nabyciem udziałów w zagranicznych przedsiębiorstwach C 45/07 (ex NN 51/07, ex CP 9/07) wdrożonej przez Hiszpanię (2) uznała, że rozpatrywany środek podatkowy stanowi pomoc państwa, oraz

—	obciążenie Komisji Europejskiej kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Niniejsze odwołanie zostało oparte na jednym tylko zarzucie, który powinien doprowadzić do uchylenia zaskarżonego wyroku. Zdaniem Hiszpanii Sąd dopuścił się naruszenia prawa w rozumieniu art. 58 statutu Trybunału Sprawiedliwości, przyjmując błędną interpretację art. 107 ust. 1 traktatu, a w szczególności zawartego w tym postanowieniu pojęcia selektywności pomocy państwa. Ten jeden zarzut dzieli się na cztery części:

—	w pierwszej kolejności Hiszpania twierdzi, że Sąd popełnił błąd przy ustalaniu ram stanowiących punkt odniesienia dla środka podatkowego, które to ramy nie odpowiadają tym określonym w spornej decyzji;

—	w drugiej kolejności Hiszpania twierdzi, że Sąd dopuścił się w zaskarżonym wyroku naruszenia prawa ze względu na to, iż nie uznał, że potraktowanie pod względem podatkowym finansowej wartości firmy stanowi środek ogólny czy też samodzielne bądź swoiste ramy odniesienia;

—

w trzeciej kolejności Hiszpania twierdzi, że Sąd dopuścił się w zaskarżonym wyroku naruszenia prawa również ze względu na to, iż nie określił prawidłowo ram odniesienia i w nieprawidłowy sposób przeprowadził wymaganą w wyroku World Duty Free (3) (sprawy połączone C-20/15 P i C-21/15 P) analizę porównawczą;

—	w czwartej kolejności, błąd w identyfikacji czynnika stanowiącego składową ram odniesienia pociągnął za sobą naruszenie prawa w zakresie dotyczącym rozkładu ciężaru dowodu.

---

(1)  Wyrok z dnia 7 listopada 2014 r., Banco Santander i Santusa /Komisja (T-399/11 RENV, EU:T:2018:787)

(2)  Dz.U. UE 2011, L 135, s. 1.

(3)  Wyrok z dnia 21 grudnia 2016 r. Komisja/World Duty Free Group i in. (sprawy połączone C-20/15 P i C-21/15 P, EU:C:2016:981).

Skarga wniesiona w dniu 11 lutego 2019 r. – Republika Włoska / Rada Unii Europejskiej, Parlament Europejski

(Sprawa C-106/19)

(2019/C 112/44)

Język postępowania: włoski

Strony

Strona skarżąca: Republika Włoska (przedstawiciele: G. Palmieri, S. Fiorentino i C. Colelli, pełnomocnicy)

Strona pozwana: Rada Unii Europejskiej, Parlament Europejski

Żądania strony skarżącej

—	stwierdzenie przez Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej nieważności rozporządzenia (UE) 2018/1718 zmieniającego rozporządzenie (WE) nr 726/2004 w odniesieniu do siedziby Europejskiej Agencji Leków, opublikowanego w Dz.U. UE z dnia 16 listopada 2018 r., L 291 (1);

—	obciążenie Rady Unii Europejskiej i Parlamentu Europejskiego kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Na poparcie swojej skargi strona skarżąca podnosi dwa zarzuty:

—

naruszenie art. 10, 13 i 14 Traktatu o Unii Europejskiej. Naruszenie art. 114, art. 168 ust. 4 lit. c), art. 289 i 294 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej: zaskarżone rozporządzenie, wskazując Amsterdam jako siedzibę Europejskiej Agencji Leków, ograniczyło się do przyjęcia wyboru dokonanego na posiedzeniu Rady z dnia 20 listopada 2017 r., w którym nie wziął udziału Parlament Europejski. Z tego wynika, że podczas przyjęcia zaskarżonego rozporządzenia Parlament, nie mogąc w żaden sposób wpłynąć na treść przyjętej decyzji, w istocie został pozbawiony swoich prerogatyw, które powinny być w pełni respektowane na mocy norm zawartych w traktatach, które regulują wybrany proces legislacyjny;

—

bezprawność wynikająca z zaskarżonego rozporządzenia, ze względu na bezprawność decyzji z dnia 20 listopada 2017 r. – 14559/17. Nadużycie uprawnień polegające na nienależytym przeprowadzeniu dochodzenia i zniekształceniu faktów: nawet gdyby należało uznać, że w istocie zaskarżone rozporządzenie mogło jedynie potwierdzić decyzję przyjętą w dniu 20 listopada 2017 r., a więc nie zostały naruszone prerogatywy Parlamentu, to jednak owo rozporządzenie będzie należało uznać za dotknięte w sposób pochodny, tymi samymi brakami, jakimi jest obarczona wskazana decyzja, podniesionymi już przez Republikę Włoską w skardze w sprawie C-59/18.

---

(1)  Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2018/1718 z dnia 14 listopada 2018 r. zmieniające rozporządzenie (WE) nr 726/2004 w odniesieniu do siedziby Europejskiej Agencji Leków (Dz.U. 2018, L 291, s. 3).

Postanowienie Prezesa Trybunału z dnia 11 stycznia 2019 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Verwaltungsgerichtshof – Austria) – Bundesamt für Fremdenwesen und Asyl, przy udziale: Clinton Osas Alake alias Klenti Solim i in.

(Sprawa C-577/17) (1)

(2019/C 112/45)

Język postępowania: niemiecki

Prezes Trybunału zarządził wykreślenie sprawy.

---

(1)  Dz.U. C 22 z 22.1.2018.

Postanowienie Prezesa Trybunału z dnia 11 stycznia 2019 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Svea hovrätt – Szwecja) – Dacom Limited / IPM Informed Portfolio Management AB

(Sprawa C-313/18) (1)

(2019/C 112/46)

Język postępowania: szwedzki

Prezes Trybunału zarządził wykreślenie sprawy.

---

(1)  Dz.U. C 268 z 30.7.2018.

Postanowienie Prezesa Trybunału z dnia 11 stycznia 2019 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Handelsgericht Wien – Austria) – Austrian Airlines AG / MG, NF

(Sprawa C-566/18) (1)

(2019/C 112/47)

Język postępowania: niemiecki

Prezes Trybunału zarządził wykreślenie sprawy.

---

(1)  Dz.U. C 455 z 17.12.2018.

Postanowienie Prezesa Trybunału z dnia 16 stycznia 2019 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Juzgado de Primera Instancia de Albacete – Hiszpania) – Los prestatarios / Globalcaja S.A.

(Sprawa C-617/18) (1)

(2019/C 112/48)

Język postępowania: hiszpański

Prezes Trybunału zarządził wykreślenie sprawy.

---

(1)  Dz.U. C 455 z 17.12.2018.

Wyrok Sądu z dnia 8 lutego 2019 r. – Serendipity i in./EUIPO – CKL Holdings (CHIARA FERRAGNI)

(Sprawa T-647/17) (1)

(Znak towarowy Unii Europejskiej - Postępowanie w sprawie sprzeciwu - Zgłoszenie graficznego unijnego znaku towarowego CHIARA FERRAGNI - Wcześniejszy, zarejestrowany w Beneluksie słowny znak towarowy Chiara - Względna podstawa odmowy rejestracji - Brak prawdopodobieństwa wprowadzenia w błąd - Artykuł 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia (WE) nr 207/2009 [obecnie art. 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia (UE) 2017/1001])

(2019/C 112/49)

Język postępowania: włoski

Strony

Strona skarżąca: Serendipity Srl (Mediolan, Włochy), Giuseppe Morgese (Barletta, Włochy), Pasquale Morgese (Barletta) (przedstawiciele: adwokaci C. Volpi, L. Aliotta i F. Garbagnati Lo Iacono)

Strona pozwana: Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (przedstawiciel: L. Rampini, pełnomocnik).

Druga strona w postępowaniu przed izbą odwoławczą EUIPO będąca interwenientem przed Sądem: CKL Holdings NV (Bussum, Niderlandy)

Przedmiot

Skarga na decyzję Czwartej Izby Odwoławczej EUIPO z dnia 17 lipca 2017 r. (sprawa R 2444/2016-4), dotyczącą postępowania w sprawie sprzeciwu pomiędzy CKL Holdings a Serendipity i G. Morgesim oraz P. Morgesim.

Sentencja

1)	Stwierdza się nieważność decyzji Czwartej Izby Odwoławczej Urzędu Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (EUIPO) z dnia 17 lipca 2017 r. w sprawie R 2444/2016-4.

2)	EUIPO zostaje obciążone, poza własnymi kosztami postępowania, kosztami poniesionymi przez Serendipity Srl, Giuseppa Morgesego i Pasquala Morgesego.

---

(1)  Dz.U. C 392 z 20.11.2017.

Skarga wniesiona w dniu 16 stycznia 2019 r. – Orkla Foods Danmark / EUIPO (PRODUCED WITHOUT BOILING SCANDINAVIAN DELIGHTS ESTABLISHED 1834 FRUIT SPREAD)

(Sprawa T-34/19)

(2019/C 112/50)

Język postępowania: duński

Strony

Strona skarżąca: Orkla Foods Danmark A/S (Taastrup, Dania) (przedstawiciel: adwokat S. Hansen)

Strona pozwana: Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (EUIPO)

Dane dotyczące postępowania przed EUIPO

Sporny znak towarowy: Graficzny unijny znak towarowy zawierający elementy słowne „PRODUCED WITHOUT BOILING SCANDINAVIAN DELIGHTS ESTABLISHED 1834 FRUIT SPREAD” – zgłoszenie nr 16 930 241

Zaskarżona decyzja: Decyzja Drugiej Izby Odwoławczej EUIPO z dnia 1 października 2018 r. w sprawie R 309/2018-2

Żądanie

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—	stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji;

—	obciążenie EUIPO kosztami postępowania.

Podniesione zarzuty

—	Naruszenie art. 7 ust. 3 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2017/1001

Skarga wniesiona w dniu 23 stycznia 2019 r. – MSI Svetovanje / EUIPO – Industrial Farmaceutica Cantabria (nume)

(Sprawa T-41/19)

(2019/C 112/51)

Język skargi: angielski

Strony

Strona skarżąca: MSI Svetovanje, marketing, d.o.o (Vrhnika, Słowenia) (przedstawiciel: adwokat M. Maček)

Strona pozwana: Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (EUIPO)

Druga strona w postępowaniu przed izbą odwoławczą: Industrial Farmaceutica Cantabria, SA (Madryd, Hiszpania)

Dane dotyczące postępowania przed EUIPO

Zgłaszający sporny znak towarowy: Strona skarżąca

Sporny znak towarowy: Graficzny unijny znak towarowy nume – zgłoszenie nr 15 120 355

Postępowanie przed EUIPO: Postępowanie w sprawie sprzeciwu

Zaskarżona decyzja: Decyzja Piątej Izby Odwoławczej EUIPO z dnia 8 listopada 2018 r. w sprawie R 722/2018-5

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—	stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji;

—	obciążenie EUIPO własnymi kosztami postępowania oraz kosztami poniesionymi przez MSI Svetovanje d.o.o.

Podniesione zarzuty

—	Naruszenie art. 95 ust. 1 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2017/1001;

—	Naruszenie art. 94 ust. 1 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2017/1001 oraz art. 294 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej;

—	Naruszenie art. 8 ust. 1 lit. b) oraz art. 8 ust. 5 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2017/1001.

Skarga wniesiona w dniu 28 stycznia 2019 r. – AH / Eurofound

(Sprawa T-52/19)

(2019/C 112/52)

Język postępowania: francuski

Strony

Strona skarżąca: AH (przedstawiciel: adwokat N. de Montigny)

Strona pozwana: Europejska Fundacja na rzecz Poprawy Warunków Życia i Pracy

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—

stwierdzenie nieważności decyzji Europejskiej Fundacji na rzecz Poprawy Warunków Życia i Pracy z dnia 22 marca 2018 r., doręczonej skarżącemu przez jego przedstawiciela w piśmie sporządzonym przez przedstawiciela wskazanej agencji, kancelarię prawną Beauchamps, w której odrzuca się jego skargę na naruszenie zasad ochrony prywatnych i osobowych danych, żądanie podjęcia dochodzenia w tej kwestii oraz żądanie odszkodowania, wniesione przez skarżącego w dniu 2 lutego 2018 r. za pośrednictwem jego przedstawiciela;

—	zasądzenie od pozwanej kwoty 30 000 EUR tytułem zadośćuczynienia krzywdzie doznanej wskutek „data breach” i odrzucenia wniosku z dnia 2 lutego 2018 r.;

—	obciążenie pozwanej kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Na poparcie skargi strona skarżąca podnosi siedem zarzutów.

1.	Zarzut pierwszy, dotyczący braku zgodności z prawem zaskarżonej decyzji, ze względu na to, że nie została ona wydana przez właściwy powołujący, tylko przez zewnętrzną kancelarię prawną nieposiadającą stosownego upoważnienia ani umocowania.

2.	Zarzut drugi, dotyczący naruszenia obowiązku dobrej administracji, obowiązku wspomagania oraz art. 22 i 24 regulaminu pracowniczego urzędników Unii Europejskiej (zwanego dalej „regulaminem pracowniczym”, względu na to, że pozwana odrzuciła wniosek nie podjąwszy dochodzenia administracyjnego.

3.	Zarzut trzeci, dotyczący w szczególności naruszenia obowiązku uzasadnienia, prawa do obrony, a zwłaszcza prawa do bycia wysłuchanym, oraz obowiązku staranności.

4.	Zarzut czwarty, dotyczący naruszenia art. 26 regulaminu pracowniczego i mających zastosowanie przepisów z dziedziny ochrony danych osobowych.

5.	Zarzut piąty, dotyczący konfliktu interesów i naruszenia obowiązku obiektywizmu, bezstronności i niezależności administracji.

6.	Zarzut szósty, dotyczący nadużycia władzy.

7.	Zarzut siódmy, dotyczący naruszenia art. 17 regulaminu pracowniczego i poufności, która objęta jest działalność związkowa, w której ma prawo uczestniczyć każdy pracownik.

Skarga wniesiona w dniu 29 stycznia 2019 r. – Nosio/EUIPO (BIANCOFINO)

(Sprawa T-54/19)

(2019/C 112/53)

Język postępowania: włoski

Strony

Strona skarżąca: Nosio SpA (Mezzocorona, Włochy) (przedstawiciele: adwokaci J. Graffer i A. Ottolini)

Strona pozwana: Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (EUIPO)

Dane dotyczące postępowania przed EUIPO

Sporny znak towarowy: Słowny unijny znak towarowy „BIANCOFINO”– zgłoszenie nr 16 376 758

Zaskarżona decyzja: Decyzja Pierwszej Izby Odwoławczej EUIPO z dnia 22 listopada 2018 r. w sprawie R 2434/2017-1

Żądanie

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—	stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji;

—	obciążenie EUIPO kosztami niniejszego postępowania.

Podniesione zarzuty

—	Naruszenie art. 7 ust. 1 lit. b) rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2017/1001.

Skarga wniesiona w dniu 31 stycznia 2019 r. – Cypr / EUIPO – Filotas Bellas & Yios (Halloumi Vermion grill cheese M BELAS PREMIUM GREEK DAIRY SINCE 1927)

(Sprawa T-60/19)

(2019/C 112/54)

Język skargi: angielski

Strony

Strona skarżąca: Republika Cypryjska (przedstawiciele: S. Malynicz, QC, V. Marsland, Solicitor)

Strona pozwana: Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (EUIPO)

Druga strona w postępowaniu przed izbą odwoławczą: Filotas Bellas & Yios AE (Alexandreia Imathias, Grecja)

Dane dotyczące postępowania przed EUIPO

Właściciel spornego znaku towarowego: Druga strona w postępowaniu przed izbą odwoławczą

Sporny znak towarowy: Graficzny unijny znak towarowy zawierający elementy słowne „Halloumi χαλλούμι Vermion grill cheese/grill est/grill kase M BELAS PREMIUM GREEK DAIRY SINCE 1927” – unijny znak towarowy nr 12 172 276

Postępowanie przed EUIPO: Postępowanie w sprawie unieważnienia prawa do znaku

Zaskarżona decyzja: Decyzja Czwartej Izby Odwoławczej EUIPO z dnia 20 listopada 2018 r. w sprawie R 2296/2017-4

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—	stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji;

—	obciążenie EUIPO oraz interwenienta ich własnymi kosztami postępowania, a także kosztami postępowania poniesionymi przez stronę skarżącą.

Podniesione zarzuty

—	izba odwoławcza popełniła błąd w ocenie dotyczący podobieństwa towarów;

—	izba odwoławcza popełniła błąd, uznając za prawidłowe transponowanie toku rozumowania przyjętego w poprzednich wyrokach Sądu;

—	izba odwoławcza błędnie stwierdziła, że wcześniejszy krajowy znak towarowy w ogóle nie posiadał odróżniającego charakteru umożliwiającego rozróżnienie towarów, które są certyfikowane, od tych, które nie są certyfikowane;

—	izba odwoławcza popełniła błąd, porównując znaki towarowe oraz oceniając prawdopodobieństwo wprowadzenia w błąd;

—	izba odwoławcza nie uwzględniła krajowych przepisów ani krajowego orzecznictwa dotyczącego zakresu i skutku znaków towarowych certyfikacji krajowej.

Skarga wniesiona w dniu 4 lutego 2019 r. ECSEL Joint Undertaking / Personal Health Institute International

(Sprawa T-64/19)

(2019/C 112/55)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: ECSEL Joint Undertaking (przedstawiciele: adwokaci G. Kuyper i P. Brochier)

Strona pozwana: Personal Health Institute International (Amsterdam, Niderlandy)

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—	Zasądzenie od strony pozwanej zapłaty na rzecz ECSEL kwoty 25 513,84 EUR wraz z odsetkami umownymi w wysokości 3,5 %, naliczanymi od dnia 15 grudnia 2014 r. do dnia całkowitej zapłaty kwoty.

Zarzuty i główne argumenty

Na poparcie skargi strona skarżąca podnosi jedyny zarzut oparty na naruszeniu umowy przez stronę pozwaną, która w mniemaniu strony skarżącej nie dostarczyła właściwemu krajowemu organowi finansującemu żadnych szczegółów lub informacji dotyczących jej projektu oraz uchybiła swym zobowiązaniom umownym, co uzasadnia rozwiązanie umowy ze stroną pozwaną zgodnie z odpowiednimi przepisami art. II.20.1 załącznika II do umowy o udzielenie dotacji.

Skarga wniesiona w dniu 5 lutego 2019 r. – Sixsigma Networks Mexico / EUIPO – Dokkio (DOKKIO)

(Sprawa T-67/19)

(2019/C 112/56)

Język skargi: angielski

Strony

Strona skarżąca: Sixsigma Networks Mexico, SA de CV (Meksyk, Meksyk) (przedstawiciel: adwokat C. Casas Feu)

Strona pozwana: Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (EUIPO)

Druga strona w postępowaniu przed izbą odwoławczą: Dokkio, Inc. (San Mateo, Kalifornia, Stany Zjednoczone)

Dane dotyczące postępowania przed EUIPO

Właściciel spornego znaku towarowego: Druga strona w postępowaniu przed izbą odwoławczą

Sporny znak towarowy: Międzynarodowa rejestracja wskazująca Unię Europejską słownego znaku towarowego DOKKIO – rejestracja międzynarodowa wskazująca Unię Europejską nr 1 308 971

Postępowanie przed EUIPO: Postępowanie w sprawie sprzeciwu

Zaskarżona decyzja: Decyzja Drugiej Izby Odwoławczej EUIPO z dnia 21 listopada 2018 r. w sprawie R 1187/2018-2

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—	stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji w zakresie, w jakim na jej mocy oddalono sprzeciw B 2800087;

—	obciążenie EUIPO kosztami postępowania poniesionymi przez Sixsigma Networks Mexico, SA de CV;

—	obciążenie Dokkio, Inc. kosztami postępowania poniesionymi przez Sixsigma Networks Mexico, SA de CV.

Podniesione zarzuty

—	Naruszenie art. 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2017/1001.

Skarga wniesiona w dniu 6 lutego 2019 r. – Südwestdeutsche Salzwerke / EUIPO (Bad Reichenhaller Alpensaline)

(Sprawa T-69/19)

(2019/C 112/57)

Język postępowania: niemiecki

Strony

Strona skarżąca: Südwestdeutsche Salzwerke AG (Heilbronn, Niemcy) (przedstawiciel: adwokat M. Douglas)

Strona pozwana: Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (EUIPO)

Dane dotyczące postępowania przed EUIPO

Sporny znak towarowy: Zgłoszenie graficznego unijnego znaku towarowego „Bad Reichenhaller Alpensaline” – zgłoszenie nr 17 126 517

Zaskarżona decyzja: Decyzja Pierwszej Izby Odwoławczej EUIPO z dnia 4 grudnia 2018 r. w sprawie R 412/2018-1

Żądanie

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—	stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji i dopuszczenie zgłoszenia unijnego znaku towarowego nr 17 126 517 do rejestracji w zakresie, w jakim zostało ono odrzucone;

—	obciążenie EUIPO kosztami postępowania.

Podniesione zarzuty

—	Naruszenie art. 7 ust. 1 lit. c) rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2017/1001.

Skarga wniesiona w dniu 7 lutego 2019 r. – DK Company / EUIPO – Hunter Boot (DENIM HUNTER)

(Sprawa T-74/19)

(2019/C 112/58)

Język skargi: angielski

Strony

Strona skarżąca: DK Company A/S (Ikast, Dania) (przedstawiciel: adwokat S. Hansen)

Strona pozwana: Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (EUIPO)

Druga strona w postępowaniu przed izbą odwoławczą: Hunter Boot Limited (Edynburg, Zjednoczone Królestwo)

Dane dotyczące postępowania przed EUIPO

Zgłaszający sporny znak towarowy: Strona skarżąca

Sporny znak towarowy: Graficzny unijny znak towarowy DENIM HUNTER – zgłoszenie nr 14 649 891

Postępowanie przed EUIPO: Postępowanie w sprawie sprzeciwu

Zaskarżona decyzja: Decyzja Drugiej Izby Odwoławczej EUIPO z dnia 16 listopada 2018 r. w sprawie R 849/2018-2

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—	stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji;

—	zmianę zaskarżonej decyzji;

—	obciążenie EUIPO kosztami postępowania, w tym kosztami poniesionymi przez skarżącego.

Podniesione zarzuty

—	Izba Odwoławcza popełniła błąd, stwierdzając, że między znakami towarowymi zachodzi prawdopodobieństwo wprowadzenia w błąd.

Skarga wniesiona w dniu 8 lutego 2019 r. – Comune di Milano/Parlament i Rada

(Sprawa T-75/19)

(2019/C 112/59)

Język postępowania: włoski

Strona

Strona skarżąca: Comune di Milano (przedstawiciele: F. Sciaudone, M. Condinanzi i A. Neri, adwokaci)

Strona pozwana: Parlament Europejski, Rada Unii Europejskiej

Żądania strony skarżącej

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—	stwierdzenie nieważności rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2018/1718 z dnia 14 listopada 2018 r. zmieniającego rozporządzenie (WE) nr 726/2004 w odniesieniu do siedziby Europejskiej Agencji Leków („EMA”);

—	stwierdzenie bezskuteczności decyzji Rady z dnia 20 listopada 2017 r. w rozumieniu pkt 6 zasad proceduralnych z dnia 22 czerwca 2017 r.;

—	obciążenie Rady i Parlamentu Europejskiego kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Na poparcie skargi strona skarżąca podnosi cztery zarzuty.

1.

Zarzut pierwszy oparty na naruszeniu zasad demokracji przedstawicielskiej (art. 10 TUE), równowagi instytucjonalnej i lojalnej współpracy (art. 13 TUE), oraz naruszeniu istotnych wymogów proceduralnych i art. 14 TUE. — Skarżąca powołuje się na naruszenie odnośnych zasad gdyż: i) siedziba EMA została wybrana przez jedną instytucję – Radę, w wyniku procesu decyzyjnego prowadzącego do przyjęcia decyzji z dnia 20 listopada 2017 r. określającej treść zaskarżonego rozporządzenia (to znaczy lokalizację siedziby EMA w Amsterdamie), z pominięciem i przed wszczęciem zwykłej procedury legislacyjnej; ii) w toku procedury selekcyjnej siedziby EMA, wyczerpującej de facto proces decyzyjny, Rada i Komisja – jedyne dwie instytucje biorące udział w procedurze selekcyjnej – pominęły Parlament; iii) w ramach zwykłej procedury legislacyjnej Rada i Komisja postawiły Parlament przed faktem dokonanym w odniesieniu do (dokonanego już) wyboru siedziby w Amsterdamie; iv) Rada i Komisja nie pozostawiły Parlamentowi żadnego marginesu swobody przy ocenie lub poddaniu w dyskusję takiej decyzji, zobowiązując się jednocześnie do zakończenia procedury w najkrótszym możliwym terminie; v) Parlament nie mógł wykonać funkcji powierzonej mu w Traktacie, a w ramach procedury legislacyjnej został wbrew własnej woli zmuszony do „ratyfikowania” decyzji podjętej przez Radę.

2.

Zarzut drugi, oparty na wystąpieniu w niniejszym przypadku nadużycia władzy i naruszeniu zasad przejrzystości, dobrej administracji i słuszności — Zdaniem strony skarżącej celem procedury selekcyjnej było wybranie najlepszej oferty w odniesieniu do nowej lokalizacji siedziby EMA w świetle obiektywnych kryteriów wyboru określonych w ogłoszeniu o przetargu. Jednakże w niniejszym przypadku określenie siedziby w drodze losowania bez wcześniejszego przeprowadzenia postępowania wyjaśniającego nie pozwoliło na zweryfikowanie braku równoważności kandydatur Mediolanu i Amsterdamu i wybór najlepszej oferty. Ponadto, wynik głosowania z dnia 20 listopada 2017 r. na rzecz Amsterdamu był rezultatem braku przeprowadzenia przez Komisję postępowania wyjaśniającego i błędnej interpretacji niderlandzkiej oferty (co więcej również w odniesieniu do wielu zasadniczych aspektów). W rezultacie, państwa członkowskie opowiedziały się za kandydaturą Amsterdamu błędnie uznając, że spełnia ona wymogi określone w ogłoszeniu o przetargu i szczególne wymagania Agencji. Ponadto, niderlandzka oferta została zmodyfikowana ex post (na niekorzyść) w następstwie głosowania z dnia 20 listopada 2017 r., a zmiany w ofercie były przedmiotem tajnych i dwustronnych negocjacji. Wadliwość decyzji z dnia 20 listopada 2017 r. powoduje niezgodność z prawem zaskarżonego rozporządzenia.

3.

Zarzut trzeci, oparty na naruszeniu zasad dobrej administracji — W związku z tym podniesiono, że proces decyzyjny prowadzący do wskazania nowej siedziby EMA nie zachował form ani zasad pozwalających na zagwarantowanie niezbędnej przejrzystości. Braki w postępowaniu wyjaśniającym i ponowne dwustronne i tajne negocjacje dotyczące niektórych zasadniczych warunków niderlandzkiej oferty przyczyniły się do dalszego naruszenia zasady przejrzystości. Ponadto przy podejmowaniu decyzji pominięto szereg istotnych elementów. Brak skutecznej oceny ofert i błędna interpretacja niderlandzkiej oferty przez Komisję w odniesieniu do trzech zasadniczych aspektów (powierzchnia tymczasowej siedziby, warunki finansowe oraz możliwość zagwarantowania ciągłości operacyjnej Agencji) przyczyniły się do dalszego naruszenia zasady dobrej administracji.

4.

Zarzut czwarty, oparty na decyzji Rady z dnia 11 września 2009 r. dotyczącej przyjęcia regulaminu Rady oraz naruszeniu zasad proceduralnych Rady z dnia 31 października 2017 r. — W tym zakresie podniesiono, że przebieg i wynik głosowania są obarczone wadą z uwagi na naruszenie szczególnych przepisów, jakie powinna zachować Rada, w wyniku czego decyzja z dnia 20 listopada 2017 r. i zaskarżone rozporządzenie są niezgodne z prawem.

Skarga wniesiona w dniu 12 lutego 2019 r. – Apostolopoulou i Apostolopoulou Chrysanthaki / Komisja Europejska

(Sprawa T-81/19)

(2019/C 112/60)

Język postępowania: grecki

Strony

Strona skarżąca: Zoi Apostolopoulou (Ateny, Grecja), Anastasia Apostolopoulou- Chrysanthaki (Ateny) (przedstawiciel: adwokat D. Gkouskos)

Strona pozwana: Komisja Europejska

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—	połączenie niniejszej sprawy z powiązaną z nią sprawą wniesioną przez skarżące w dniu 25 października 2018 r., zarejestrowaną pod numerem T-721/2018;

—	uwzględnienie ich skargi i zasądzenie solidarnie od pozwanych zapłaty na rzecz każdej ze skarżących całkowitej kwoty jednego miliona stu tysięcy EUR, przedstawionej szczegółowo w ich skardze, z tytułu krzywdy poniesionej przez skarżące wskutek naruszenia ich praw osobistych;

—	nakazanie pozwanym, by powstrzymały się w przyszłości od wszelkich naruszeń praw osobistych skarżących;

—	nakazanie pierwszej pozwanej, by przywróciła honor i reputację skarżących w drodze oświadczenia;

—	obciążenie pozwanych kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Niniejsza skarga została wniesiona przeciwko Komisji Europejskiej i Unii Europejskiej. Zważywszy, że Unia jest zawsze reprezentowana przed Trybunałem przez instytucję, której można przypisać kwestionowany akt lub kwestionowane zachowanie, Komisja jest jedyną pozwaną w tej sprawie.

Na poparcie skargi strona skarżąca podnosi trzy zarzuty.

1.	Zarzut pierwszy dotyczący naruszenia ciążącego na stronach obowiązku mówienia prawdy i słuszności, naruszenia podstawowej zasady sprawiedliwej administracji i naruszenia prawa skarżących do rzetelnego procesu.

2.	Zarzut drugi dotyczący naruszenia godności ludzkiej i osobowości skarżących z naruszeniem zasady dobrej administracji.

3.	Zarzut trzeci dotyczący naruszenia zasady legalności, dobrej wiary i uzasadnionych oczekiwań.