Ostatnie publikacje Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej

(2019/C 16/01)

Ostatnia publikacja

Dz.U. C 4 z 7.1.2019

Wcześniejsze publikacje

Dz.U. C 455 z 17.12.2018

Dz.U. C 445 z 10.12.2018

Dz.U. C 436 z 3.12.2018

Dz.U. C 427 z 26.11.2018

Dz.U. C 408 z 12.11.2018

Dz.U. C 399 z 5.11.2018

Teksty te są dostępne na stronie internetowej:

EUR-Lex: http://eur-lex.europa.eu

Wyrok Trybunału (wielka izba) z dnia 6 listopada 2018 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Bundesarbeitsgericht – Niemcy) – Stadt Wuppertal / Maria Elisabeth Bauer (C-569/16), Volker Willmeroth, jako właściciel TWI Technische Wartung und Instandsetzung Volker Willmeroth eK / Martina Broßonn (C-570/16)

(Sprawy połączone C-569/16 i C-570/16) (1)

(Odesłanie prejudycjalne - Polityka społeczna - Organizacja czasu pracy - Dyrektywa 2003/88/WE - Artykuł 7 - Prawo do corocznego płatnego urlopu - Stosunek pracy, który wygasa z uwagi na śmierć pracownika - Przepisy krajowe uniemożliwiające wypłatę następcom prawnym pracownika ekwiwalentu pieniężnego za niewykorzystany coroczny płatny urlop - Obowiązek wykładni zgodnej prawa krajowego - Karta praw podstawowych Unii Europejskiej - Artykuł 31 ust. 2 - Możliwość powołania się w ramach sporu pomiędzy jednostkami)

(2019/C 16/02)

Język postępowania: niemiecki

Sąd odsyłający

Bundesarbeitsgericht

Strony w postępowaniu głównym

Strony skarżące: Stadt Wuppertal (C-569/16), Volker Willmeroth, działający jako właściciel TWI Technische Wartung und Instandsetzung Volker Willmeroth eK (C-570/16)

Strony pozwane: Maria Elisabeth Bauer (C-569/16), Martina Broßonn (C-570/16)

Sentencja

1)

Wykładni art. 7 dyrektywy 2003/88/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 4 listopada 2003 r. dotyczącej niektórych aspektów organizacji czasu pracy oraz art. 31 ust. 2 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej należy dokonywać w ten sposób, że stoją one na przeszkodzie uregulowaniu krajowemu, takiemu jak rozpatrywane w postępowaniu głównym, na którego podstawie, gdy stosunek pracy ustaje z powodu śmierci pracownika, nabyte zgodnie z tymi przepisami prawo do corocznego płatnego urlopu, który nie został wykorzystany przez pracownika przed jego śmiercią, wygasa i nie powstaje prawo do ekwiwalentu pieniężnego za taki urlop, które mogłoby zostać przeniesione na następców prawnych pracownika w drodze dziedziczenia.

2)

W wypadku gdy nie jest możliwe dokonanie wykładni uregulowania krajowego, takiego jak rozpatrywane w postępowaniu głównym, w sposób zapewniający jego zgodność z art. 7 dyrektywy 2003/88 i art. 31 ust. 2 karty praw podstawowych, sąd krajowy, rozpatrujący spór między następcą prawnym zmarłego pracownika a byłym pracodawcą tego pracownika, musi odstąpić od stosowania wspomnianego uregulowania krajowego i zapewnić, aby omawianemu następcy prawnemu przyznać na koszt tego pracodawcy ekwiwalent pieniężny za coroczny płatny urlop nabyty zgodnie z powyższymi przepisami, a niewykorzystany przez tego pracownika przed jego śmiercią. Obowiązek ten spoczywa na sądzie krajowym na mocy art. 7 dyrektywy 2003/88 oraz art. 31 ust. 2 karty praw podstawowych, w przypadku gdy spór dotyczy następcy prawnego i pracodawcy posiadającego status organu władzy publicznej, oraz na mocy drugiego z tych przepisów, w przypadku gdy spór powstaje między następcą prawnym a pracodawcą prywatnym.

---

(1)  Dz.U. C 53 z 20.2.2017.

Wyrok Trybunału (wielka izba) z dnia 6 listopada 2018 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Oberverwaltungsgericht Berlin-Brandenburg – Niemcy) – Sebastian W. Kreuziger / Land Berlin

(Sprawa C-619/16) (1)

(Odesłanie prejudycjalne - Polityka społeczna - Organizacja czasu pracy - Dyrektywa 2003/88/WE - Artykuł 7 - Prawo do corocznego płatnego urlopu - Uregulowanie krajowe przewidujące utratę niewykorzystanego corocznego urlopu i ekwiwalentu pieniężnego za ten urlop w razie niezłożenia przez pracownika wniosku urlopowego przed ustaniem stosunku pracy)

(2019/C 16/03)

Język postępowania: niemiecki

Sąd odsyłający

Oberverwaltungsgericht Berlin-Brandenburg

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: Sebastian W. Kreuziger

Druga strona postępowania: Land Berlin

Sentencja

Artykuł 7 dyrektywy 2003/88/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 4 listopada 2003 r. dotyczącej niektórych aspektów organizacji czasu pracy należy interpretować w ten sposób, że stoi on na przeszkodzie uregulowaniu krajowemu takiemu jak rozpatrywane w postępowaniu głównym w zakresie, w jakim oznacza ono, iż w braku złożenia przez pracownika wniosku o umożliwienie skorzystania z prawa do corocznego płatnego urlopu przed dniem ustania stosunku pracy zainteresowany traci – automatycznie i bez uprzedniego sprawdzenia, czy pracodawca rzeczywiście umożliwił mu, w szczególności poprzez odpowiednią informację ze swej strony, skorzystanie z prawa do urlopu przed wspomnianym ustaniem – dni corocznego płatnego urlopu, do których był uprawniony na mocy prawa Unii w chwili tego ustania, a w związku z tym prawo do ekwiwalentu pieniężnego za niewykorzystany coroczny płatny urlop.

---

(1)  Dz.U. C 38 z 6.2.2017.

Wyrok Trybunału (wielka izba) z dnia 6 listopada 2018 r. – Scuola Elementare Maria Montessori Srl / Komisja Europejska, Republika Włoska (C-622/16 P), Komisja Europejska / Scuola Elementare Maria Montessori Srl, Republika Włoska (C-623/16 P), Komisja Europejska / Pietro Ferracci, Republika Włoska (C-624/16 P)

(Sprawy połączone od C-622/16 P do C-624/16 P) (1)

(Odwołanie - Pomoc państwa - Decyzja uznająca niemożność odzyskania pomocy państwa niezgodnej z rynkiem wewnętrznym - Decyzja stwierdzająca brak pomocy państwa - Skargi o stwierdzenie nieważności wniesione przez konkurentów beneficjentów pomocy państwa - Dopuszczalność - Akt regulacyjny niewymagający przyjęcia środków wykonawczych - Bezpośrednie oddziaływanie - Pojęcie „całkowitej niemożności” odzyskania pomocy państwa niezgodnej z rynkiem wewnętrznym - Pojęcie „pomocy państwa” - Pojęcia „przedsiębiorstwa” i „działalności gospodarczej”)

(2019/C 16/04)

Język postępowania: włoski

Strony

(C-622/16 P)

Wnosząca odwołanie: Scuola Elementare Maria Montessori Srl (przedstawiciele: E. Gambaro i F. Mazzocchi, avvocati)

Druga strona postępowania: Komisja Europejska (przedstawiciele: D. Grespan, P. Stancanelli i F. Tomat, pełnomocnicy), Republika Włoska (przedstawiciele: G. Palmieri, pełnomocnik, wspierana przez G. De Bellisa i S. Fiorentina, avvocati dello Stato)

(C-623/16 P)

Wnosząca odwołanie: Komisja Europejska (przedstawiciele: D. Grespan, P. Stancanelli i F. Tomat, pełnomocnicy)

Druga strona postępowania: Scuola Elementare Maria Montessori Srl (przedstawiciele: E. Gambaro i F. Mazzocchi, avvocati), Republika Włoska (przedstawiciele: G. Palmieri, pełnomocnik, wspierana przez G. De Bellisa i S. Fiorentina, avvocati dello Stato)

(C-624/16 P)

Wnosząca odwołanie: Komisja Europejska (przedstawiciele: D. Grespan, P. Stancanelli i F. Tomat, pełnomocnicy)

Druga strona postępowania: Pietro Ferracci, Republika Włoska (przedstawiciele: G. Palmieri, pełnomocnik, wspierana przez G. De Bellisa i S. Fiorentina, avvocati dello Stato)

Sentencja

1)

Wyrok Sądu Unii Europejskiej z dnia 15 września 2016 r., Scuola Elementare Maria Montessori/Komisja (T-220/13, niepublikowany, EU:T:2016:484), zostaje uchylony w zakresie, w jakim oddalono w nim skargę wniesioną przez Scuola Elementare Maria Montessori Srl zmierzającą do stwierdzenia nieważności decyzji Komisji 2013/284/UE z dnia 19 grudnia 2012 r. w sprawie pomocy państwa S.A. 20829 [C 26/2010, ex NN 43/2010 (ex CP 71/2006)] – Program dotyczący zwolnienia z podatku komunalnego od nieruchomości stosowanego do nieruchomości użytkowanych przez podmioty niekomercyjne do określonych celów, wdrożony przez Włochy, ze względu na to, że Komisja Europejska nie nakazała odzyskania niezgodnej z prawem pomocy przyznanej pod postacią zwolnienia z Imposta comunale sugli immobili (podatku komunalnego od nieruchomości).

2)	Odwołanie w sprawie C-622/16 P zostaje oddalone w pozostałym zakresie.

3)	Stwierdza się nieważność decyzji 2013/284 w zakresie, w jakim Komisja Europejska nie nakazała odzyskania niezgodnej z prawem pomocy przyznanej pod postacią zwolnienia z Imposta comunale sugli immobili (podatku komunalnego od nieruchomości).

4)	Odwołania w sprawach C-623/16 P i C-624/16 P zostają oddalone.

5)	Scuola Elementare Maria Montessori Srl pokrywa połowę własnych kosztów poniesionych w postępowaniu odwoławczym w sprawie C-622/16 P, a także dwie trzecie kosztów Komisji Europejskiej i własnych kosztów związanych z postępowaniem przed Sądem Unii Europejskiej w przedmiocie skargi w sprawie T-220/13.

6)

Komisja Europejska pokrywa, co się tyczy własnych kosztów, jedną trzecią kosztów związanych z postępowaniem przed Sądem Unii Europejskiej w przedmiocie skargi w sprawie T-220/13 oraz koszty związane z postępowaniami odwoławczymi w sprawach od C-622/16 P do C-624/16 P, zaś co się tyczy kosztów poniesionych przez Scuola Elementare Maria Montessori Srl – jedną trzecią kosztów związanych z postępowaniem przed Sądem Unii Europejskiej w przedmiocie skargi w sprawie T-220/13 oraz połowę kosztów związanych z postępowaniem odwoławczym w sprawie C-622/16 P, jak też koszty poniesione w ramach postępowania w sprawie C-623/16 P.

7)	Republika Włoska pokrywa własne koszty poniesione w sprawach od C-622/16 P do C-624/16 P.

---

(1)  Dz.U. C 38 z 6.2.2017.

Wyrok Trybunału (wielka izba) z dnia 6 listopada 2018 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Bundesarbeitsgericht – Niemcy) – Max-Planck-Gesellschaft zur Förderung der Wissenschaften eV / Tetsuji Shimizu

(Sprawa C-684/16) (1)

(Odesłanie prejudycjalne - Polityka społeczna - Organizacja czasu pracy - Dyrektywa 2003/88/WE - Artykuł 7 - Prawo do corocznego płatnego urlopu - Uregulowanie krajowe przewidujące utratę niewykorzystanego corocznego płatnego urlopu i ekwiwalentu pieniężnego za ten urlop w razie niezłożenia przez pracownika wniosku urlopowego przed ustaniem stosunku pracy - Dyrektywa 2003/88/WE - Artykuł 7 - Obowiązek wykładni zgodnej prawa krajowego - Karta praw podstawowych Unii Europejskiej - Artykuł 31 ust. 2 - Możliwość powołania się w ramach sporu pomiędzy jednostkami)

(2019/C 16/05)

Język postępowania: niemiecki

Sąd odsyłający

Bundesarbeitsgericht

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: Max-Planck-Gesellschaft zur Förderung der Wissenschaften eV

Druga strona postepowania: Tetsuji Shimizu

Sentencja

1)

Artykuł 7 dyrektywy 2003/88/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 4 listopada 2003 r. dotyczącej niektórych aspektów organizacji czasu pracy i art. 31 ust. 2 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej należy interpretować w ten sposób, że stoją one na przeszkodzie uregulowaniu krajowemu, takiemu jak rozpatrywane w postępowaniu głównym, na mocy którego w braku złożenia przez pracownika wniosku o umożliwienie skorzystania z prawa do corocznego płatnego urlopu w danym okresie rozliczeniowym pracownik ten traci wraz z upływem tego okresu – automatycznie i bez uprzedniego sprawdzenia, czy pracodawca rzeczywiście umożliwił mu skorzystanie z tego prawa w szczególności poprzez odpowiednią informację ze swej strony – dni corocznego płatnego urlopu przysługujące na mocy wspomnianych przepisów za rzeczony okres, a w związku z tym prawo do ekwiwalentu pieniężnego za niewykorzystany coroczny płatny urlop w razie ustania stosunku pracy. Na sądzie odsyłającym ciąży w tym względzie obowiązek sprawdzenia, przy uwzględnieniu wszystkich przepisów prawa krajowego i zastosowaniu uznanych w porządku krajowym metod wykładni, czy może on dokonać wykładni tego prawa, która mogłaby zapewnić pełną skuteczność prawa Unii.

2)

W razie niemożności dokonania wykładni uregulowania krajowego takiego jak rozpatrywane w postępowaniu głównym w sposób zapewniający jego zgodność z art. 7 dyrektywy 2003/88 i art. 31 ust. 2 karty praw podstawowych z tego ostatniego postanowienia wynika, że sąd krajowy rozpoznający spór pomiędzy pracownikiem a jego byłym pracodawcą mającym przymiot jednostki powinien odstąpić od stosowania wspomnianego uregulowania krajowego i zadbać o to – w razie gdyby pracodawca ten nie był w stanie wykazać, że dochował wszelkiej należytej staranności, aby pracownik miał rzeczywiście możliwość skorzystania z przysługującego mu corocznego płatnego urlopu na mocy prawa Unii – by wspomniany pracownik nie mógł zostać pozbawiony ani nabytego prawa do takiego corocznego płatnego urlopu, ani w związku z tym w przypadku ustania stosunku pracy ekwiwalentu pieniężnego za niewykorzystany urlop, którego wypłacenie obciąża w tym przypadku bezpośrednio pracodawcę.

---

(1)  Dz.U. C 104 z 3.4.2017.

Wyrok Trybunału (trzecia izba) z dnia 14 listopada 2018 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Verwaltungsgerichtshof – Austria) – Danieli & C. Officine Meccaniche SpA i in. / Regionale Geschäftsstelle Leoben des Arbeitsmarktservice

(Sprawa C-18/17) (1)

(Odesłanie prejudycjalne - Przystąpienie nowych państw członkowskich - Republika Chorwacji - Środki przejściowe - Swoboda świadczenia usług - Dyrektywa 96/71/WE - Delegowanie pracowników - Delegowanie obywateli chorwackich i obywateli państw trzecich do Austrii za pośrednictwem przedsiębiorstwa mającego siedzibę we Włoszech)

(2019/C 16/06)

Język postępowania: niemiecki

Sąd odsyłający

Verwaltungsgerichtshof

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: Danieli & C. Officine Meccaniche SpA, Dragan Panic, Ivan Arnautov, Jakov Mandic, Miroslav Brnjac, Nicolai Dorassevitch, Alen Mihovic

Strona pozwana: Regionale Geschäftsstelle Leoben des Arbeitsmarktservice

Sentencja

1)

Artykuły 56 i 57 TFUE oraz rozdział 2 pkt 2 załącznika V do Aktu dotyczącego warunków przystąpienia Republiki Chorwacji oraz dostosowań w Traktacie o Unii Europejskiej, Traktacie o funkcjonowaniu Unii Europejskiej i Traktacie ustanawiającym Europejską Wspólnotę Energii Atomowej należy interpretować w ten sposób, że państwo członkowskie jest uprawnione do ograniczenia, poprzez ustanowienie wymogu uzyskania zezwolenia na pracę, delegowania pracowników chorwackich, którzy są zatrudnieni przez przedsiębiorstwo mające siedzibę w Chorwacji, w przypadku gdy oddelegowanie tych pracowników następuje poprzez ich wynajęcie, w rozumieniu art. 1 ust. 3 lit. c) dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 96/71/WE z dnia 16 grudnia 1996 r. dotyczącej delegowania pracowników w ramach świadczenia usług, przedsiębiorstwu mającemu siedzibę w innym państwie członkowskim w celu świadczenia przez to ostatnie przedsiębiorstwo usług w pierwszym z tych państw członkowskich.

2)

Artykuły 56 i 57 TFUE należy interpretować w ten sposób, że państwo członkowskie nie jest uprawnione wymagać, by obywatele państwa trzeciego wynajęci do pracy przedsiębiorstwu z siedzibą w innym państwie członkowskim przez przedsiębiorstwo także mające siedzibę w tym innym państwie członkowskim w celu świadczenia usług w pierwszym ze wskazanych państw członkowskich posiadali zezwolenie na pracę.

---

(1)  Dz.U. C 144 z 8.5.2017.

Wyrok Trybunału (wielka izba) z dnia 13 listopada 2018 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Bezirksgericht Bleiburg/Okrajno Sodišče Pliberk – Austria) – Čepelnik d.o.o. / Michael Vavti

(Sprawa C-33/17) (1)

((Odesłanie prejudycjalne - Artykuł 56 TFUE - Swoboda świadczenia usług - Ograniczenia - Usługi na rynku wewnętrznym - Dyrektywa 2006/123/WE - Prawo pracy - Oddelegowanie pracowników do wykonywania prac budowlanych - Zgłoszenie pracowników - Przechowywanie i tłumaczenie dokumentacji płacowej - Zawieszenie płatności - Wniesienie zabezpieczenia przez usługobiorcę - Zabezpieczenie kary pieniężnej, która może być ewentualnie nałożona na usługodawcę))

(2019/C 16/07)

Języki postępowania: niemiecki i słoweński

Sąd odsyłający

Bezirksgericht Bleiburg/Okrajno Sodišče Pliberk

Strony w postępowaniu głównym

Strona powodowa: Čepelnik d.o.o.

Strona pozwana: Michael Vavti

Sentencja

Wykładni art. 56 TFUE należy dokonywać w ten sposób, że stoi on na przeszkodzie uregulowaniu państwa członkowskiego takiemu jak rozpatrywane w postępowaniu głównym, które właściwym organom przyznaje możliwość zobowiązania zleceniodawcy mającego siedzibę w tym państwie członkowskim do wstrzymania wypłaty na rzecz zleceniobiorcy mającego siedzibę w innym państwie członkowskim wynagrodzenia za wykonane przez niego usługi, a nawet wniesienia przez owego zleceniodawcę zabezpieczenia w wysokości pozostałego do zapłaty wynagrodzenia, mającego na celu zagwarantowanie zapłaty kary pieniężnej, która ewentualnie mogłaby zostać nałożona na tego zleceniobiorcę w przypadku stwierdzenia, że naruszył on przepisy prawa pracy tego pierwszego państwa członkowskiego.

---

(1)  Dz.U. C 86 z 20.3.2017.

Wyrok Trybunału (wielka izba) z dnia 13 listopada 2018 r. (wnioski o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożone przez Rechtbank Den Haag – Niderlandy) – X (C-47/17), X (C-48/17) / Staatssecretaris van Veiligheid en Justitie

(Sprawy połączone C-47/17 i C-48/17) (1)

([Odesłanie prejudycjalne - Rozporządzenie (WE) nr 604/2013 - Rozporządzenie (WE) nr 1560/2003 - Ustalenie państwa członkowskiego odpowiedzialnego za rozpatrzenie wniosku o udzielenie ochrony międzynarodowej - Kryteria i mechanizmy ustalania - Wniosek o przejęcie lub wtórne przejęcie osoby ubiegającej się o azyl - Odpowiedź odmowna państwa członkowskiego, do którego skierowano wniosek - Wniosek o ponowne rozpatrzenie sprawy - Artykuł 5 ust. 2 rozporządzenia nr 1560/2003 - Termin na udzielenie odpowiedzi - Upływ - Skutki])

(2019/C 16/08)

Język postępowania: niderlandzki

Sąd odsyłający

Rechtbank Den Haag zittingsplaats Haarlem

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: X (C-47/17), X (C-48/17)

Strona pozwana: Staatssecretaris van Veiligheid en Justitie

Sentencja

Artykuł 5 ust. 2 rozporządzenia Komisji (WE) nr 1560/2003 z dnia 2 września 2003 r. ustanawiającego szczegółowe zasady stosowania rozporządzenia Rady (WE) nr 343/2003 ustanawiającego kryteria i mechanizmy określania państwa członkowskiego właściwego dla rozpatrywania wniosku o azyl złożonego w jednym z państw członkowskich przez obywatela państwa trzeciego, zmienionego przez rozporządzenie wykonawcze Komisji (UE) nr 118/2014 z dnia 30 stycznia 2014 r., należy interpretować w ten sposób, że w ramach postępowania w sprawie ustalenia państwa członkowskiego odpowiedzialnego za rozpatrzenie wniosku o ochronę międzynarodową państwo członkowskie, do którego skierowano wniosek o przejęcie lub wtórne przejęcie na podstawie art. 21 lub art. 23 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 604/2013 z dnia 26 czerwca 2013 r. w sprawie ustanowienia kryteriów i mechanizmów ustalania państwa członkowskiego odpowiedzialnego za rozpatrzenie wniosku o udzielenie ochrony międzynarodowej złożonego w jednym z państw członkowskich przez obywatela państwa trzeciego lub bezpaństwowca, które, po przeprowadzeniu niezbędnych czynności sprawdzających, udzieliło na ten wniosek odpowiedzi odmownej w terminach przewidzianych w art. 22 lub art. 25 tego ostatniego rozporządzenia i do którego następnie skierowano wniosek o ponowne rozpatrzenie sprawy na mocy wspomnianego art. 5 ust. 2, powinno dołożyć wszelkich starań, w duchu lojalnej współpracy, aby udzielić odpowiedzi na ten ostatni wniosek w dwutygodniowym terminie.

W przypadku gdy państwo członkowskie, do którego skierowano wniosek o przejecie lub wtórne przejęcie, nie udzieli w tym dwutygodniowym terminie odpowiedzi na wniosek o ponowne rozpatrzenie sprawy, dodatkowa procedura ponownego rozpatrzenia zostaje ostatecznie zamknięta, w związku z czym wnioskujące państwo członkowskie należy z upływem wspomnianego terminu uznać za odpowiedzialne za rozpatrzenie wniosku o udzielenie ochrony międzynarodowej, chyba że posiada ono jeszcze wystarczająco dużo czasu, aby móc złożyć w wiążących terminach przewidzianych w tym celu w art. 21 ust. 1 i w art. 23 ust. 2 rozporządzenia nr 604/2013 ponowny wniosek o przejęcie lub wtórne przejęcie.

---

(1)  Dz.U. C 112 z 10.4.2017.

Wyrok Trybunału (pierwsza izba) z dnia 14 listopada 2018 r. – Komisja Europejska / Republika Grecka

(Sprawa C-93/17) (1)

(Uchybienie zobowiązaniom państwa członkowskiego - Pomoc państwa - Pomoc uznana za bezprawnie przyznaną i niezgodną z rynkiem wewnętrznym - Obowiązek odzyskania - Wyrok Trybunału stwierdzający uchybienie - Przedsiębiorstwo, które wykonuje jednocześnie działalność cywilną i wojskową - Niewykonanie - Podstawowe interesy bezpieczeństwa państwa członkowskiego - Artykuł 346 ust. 1 lit. b) TFUE - Kary finansowe - Okresowa kara pieniężna - Ryczałt - Zdolność płatnicza - Współczynnik „n” - Czynniki leżące u podstaw oceny zdolności płatniczej - Produkt krajowy brutto - Ważenie głosów państwa członkowskiego w Radzie Unii Europejskiej - Nowe zasady głosowania w Radzie)

(2019/C 16/09)

Język postępowania: grecki

Strony

Strona skarżąca: Komisja Europejska (przedstawiciele): A. Bouchagiar i B. Stromsky, pełnomocnicy)

Strona pozwana: Republika Grecka (przedstawiciele: K. Boskovits i A. Samoni-Rantou, pełnomocnicy)

Sentencja

1)

Nie podjąwszy do dnia, w którym upłynął termin wyznaczony w wezwaniu do usunięcia uchybienia wystosowanym w dniu 27 listopada 2014 r. przez Komisję Europejską, wszelkich środków zapewniających wykonanie wyroku z dnia 28 czerwca 2012 r., Komisja/Grecja (C-485/10, niepublikowanego, EU:C:2012:395), Republika Grecka uchybiła zobowiązaniom, które na niej ciążą na podstawie art. 260 ust. 1 TFUE.

2)

Od Republiki Greckiej zasądza się zapłatę na rzecz Komisji Europejskiej okresowej kary pieniężnej w wysokości 7 294 000 EUR za każdy okres sześciu miesięcy począwszy od ogłoszenia niniejszego wyroku do dnia wykonania wyroku z dnia 28 czerwca 2012 r., Komisja/Grecja, C-485/10, niepublikowanego, EU:C:2012:395).

3)	Od Republiki Greckiej zasądza się zapłatę na rzecz Komisji Europejskiej ryczałtu w wysokości 10 000 000 EUR.

4)	Republika Grecka zostaje obciążona kosztami postępowania.

---

(1)  Dz.U. C 129 z 24.4.2017.

Wyrok Trybunału (czwarta izba) z dnia 7 listopada 2018 r. – Komisja Europejska / Węgry

(Sprawa C-171/17) (1)

(Uchybienie zobowiązaniom państwa członkowskiego - Dyrektywa 2006/123/WE - Artykuły 15 – 17 - Artykuł 49 TFUE - Swoboda przedsiębiorczości - Artykuł 56 TFUE - Swoboda świadczenia usług - Krajowy system płatności mobilnych - Monopol)

(2019/C 16/10)

Język postępowania: węgierski

Strony

Strona skarżąca: Komisja Europejska (przedstawiciele: V. Bottka i H. Tserepa-Lacombe, pełnomocnicy)

Strona przeciwna: Węgry (przedstawiciele: M.Z. Fehér i G. Koós, pełnomocnicy)

Sentencja

1)

Wprowadzając i utrzymując w mocy krajowy system płatności mobilnych, uregulowany w nemzeti mobil fizetési rendszerről szóló 2011. évi CC. törvény (ustawie nr CC z 2011 r. o krajowym systemie płatności mobilnych) oraz w 356/2012. (XII. 13.) Korm. rendelet a nemzeti mobil fizetési rendszerről szóló törvény végrehajtásáról (dekrecie rządowym nr 356/2012 w sprawie wykonania ustawy o krajowym systemie płatności mobilnych), Węgry uchybiły zobowiązaniom ciążącym na nich na mocy art. 15 ust. 2 lit. d) dyrektywy 2006/123/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 12 grudnia 2006 r. dotyczącej usług na rynku wewnętrznym oraz art. 56 TFUE.

2)	W pozostałym zakresie skarga zostaje oddalona.

3)	Komisja Europejska i Węgry pokrywają własne koszty.

---

(1)  Dz.U. C 231 z 17.7.2017.

Wyrok Trybunału (czwarta izba) z dnia 14 listopada 2018 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Vrhovno sodišče Republike Slovenije – Słowenia) – Nova Kreditna Banka Maribor d.d. / Republika Slovenija

(Sprawa C-215/17) (1)

(Odesłanie prejudycjalne - Zbliżanie ustawodawstw - Ponowne wykorzystywanie informacji sektora publicznego - Dyrektywa 2003/98/WE - Artykuł 1 ust. 2 lit. c) tiret trzecie - Wymogi ostrożnościowe mające zastosowanie do instytucji kredytowych i firm inwestycyjnych - Rozporządzenie (UE) nr 575/2013 - Informacje, które muszą zostać ujawnione przez instytucje kredytowe i firmy inwestycyjne - Artykuł 432 ust. 2 - Wyjątki od obowiązku podawania do publicznej wiadomości - Informacje handlowe uznawane za zastrzeżone lub poufne - Stosowanie - Instytucja kredytowa należąca w większości do skarbu państwa - Uregulowania krajowe przewidujące publiczny charakter niektórych informacji handlowych posiadanych przez wspomniane instytucje)

(2019/C 16/11)

Język postępowania: słoweński

Sąd odsyłający

Vrhovno sodišče Republike Slovenije

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: Nova Kreditna Banka Maribor d.d.

Strona pozwana: Republika Slovenija

Sentencja

Artykuł 1 ust. 2 lit. c) tiret trzecie dyrektywy 2003/98/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 17 listopada 2003 r. w sprawie ponownego wykorzystywania informacji sektora publicznego oraz art. 432 ust. 2 rozporządzenia (UE) nr 575/2013 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 26 czerwca 2013 r. w sprawie wymogów ostrożnościowych dla instytucji kredytowych i firm inwestycyjnych, zmieniającego rozporządzenie (UE) nr 648/2012, należy interpretować w ten sposób, że nie mają one zastosowania do uregulowania krajowego, takiego jak rozpatrywane w postępowaniu głównym, nakładającego na bank, który znajdował się pod dominującym wpływem podmiotu prawa publicznego, obowiązek ujawnienia danych dotyczących umów o usługi doradztwa, umów o usługi prawne, umów dotyczących praw autorskich i umów dotyczących praw własności intelektualnej, które zawarł on w okresie, w trakcie którego znajdował się pod owym dominującym wpływem, bez dopuszczenia jakiegokolwiek wyjątku z tytułu ochrony tajemnicy przedsiębiorstwa tego banku, a w związku z tym nie sprzeciwiają się one takiemu uregulowaniu krajowemu.

---

(1)  Dz.U. C 213 z 3.7.2017.

Wyrok Trybunału (trzecia izba) z dnia 14 listopada 2018 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Vilniaus miesto apylinkės teismas – Litwa) – UAB „Renerga” / AB „Energijos skirstymo operatorius”, AB „Lietuvos energijos gamyba”

(Sprawa C-238/17) (1)

(Odesłanie prejudycjalne - Dyrektywa 2009/72/WE - Artykuł 3 ust. 2, 6 i 15 oraz art. 36 lit. f) - Rynek wewnętrzny energii elektrycznej - Hipotetyczny charakter pytań prejudycjalnych - Niedopuszczalność wniosku o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym)

(2019/C 16/12)

Język postępowania: litewski

Sąd odsyłający

Vilniaus miesto apylinkės teismas

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: UAB „Renerga”

Strona pozwana: AB „Energijos skirstymo operatorius”, AB „Lietuvos energijos gamyba”

Przy udziale: UAB „BALTPOOL”, Lietuvos Respublikos Vyriausybė, Achema AB, Achemos Grupė UAB

Sentencja

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym, złożony przez Vilniaus miesto apylinkės teismas (sąd rejonowy dla miasta Wilno, Litwa) postanowieniem z dnia 11 kwietnia 2017 r., jest niedopuszczalny.

---

(1)  Dz.U. C 231 z 17.7.2017.

Wyrok Trybunału (wielka izba izba) z dnia 13 listopada 2018 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Korkein oikeus – Finlandia) – postępowanie dotyczące ekstradycji Denisa Raugeviciusa

(Sprawa C-247/17) (1)

(Odesłanie prejudycjalne - Obywatelstwo Unii Europejskiej - Artykuły 18 i 21 TFUE - Skierowany przez państwo trzecie do państwa członkowskiego wniosek o ekstradycję będącego obywatelem innego państwa członkowskiego obywatela Unii, który skorzystał w pierwszym państwie członkowskim z przysługującego mu prawa do swobodnego przemieszczania się - Wniosek o ekstradycję złożony w celu wykonania kary pozbawienia wolności, a nie do celów postępowania karnego - Zakaz ekstradycji stosowany wyłącznie do obywateli krajowych - Ograniczenie swobodnego przemieszczania się - Uzasadnienie oparte na zapobieganiu bezkarności - Proporcjonalność)

(2019/C 16/13)

Język postępowania: fiński

Sąd odsyłający

Korkein oikeus

Strony w postępowaniu głównym

Denis Raugevicius

Sentencja

Artykuły 18 i 21 TFUE należy interpretować w ten sposób, że w przypadku wniosku o ekstradycję dotyczącego obywatela Unii Europejskiej, który skorzystał z przysługującego mu prawa do swobodnego przemieszczania się, złożonego przez państwo trzecie nie w celu ścigania, ale w celu wykonania kary pozbawienia wolności, wezwane państwo członkowskie, którego prawo krajowe zakazuje ekstradycji własnych obywateli poza terytorium Unii do celów wykonania kary pozbawienia wolności oraz przewiduje możliwość odbycia takiej kary orzeczonej za granicą na jego terytorium, jest zobowiązane do zapewnienia temu obywatelowi Unii – jeżeli ma on stałe miejsce zamieszkania na jego terytorium – takiego samego traktowania w zakresie ekstradycji jak w przypadku własnych obywateli.

---

(1)  Dz.U. C 239 z 24.7.2017.

Wyrok Trybunału (trzecia izba) z dnia 7 listopada 2018 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Raad van State – Niderlandy) – C, A / Staatssecretaris van Veiligheid en Justitie

(Sprawa C-257/17) (1)

((Odesłanie prejudycjalne - Właściwość Trybunału - Dyrektywa 2003/86/WE - Prawo do łączenia rodzin - Artykuł 15 - Odmowa wydania samoistnego dokumentu pobytowego - Uregulowanie krajowe przewidujące obowiązek złożenia egzaminu z integracji społecznej))

(2019/C 16/14)

Język postępowania: niderlandzki

Sąd odsyłający

Raad van State

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: C, A

Strona pozwana: Staatssecretaris van Veiligheid en Justitie

Sentencja

1)

Na podstawie art. 267 TFUE Trybunał jest właściwy do dokonania wykładni art. 15 dyrektywy Rady 2003/86/WE z dnia 22 września 2003 r. w sprawie prawa do łączenia rodzin w sytuacjach takich jak te w sprawach w postępowaniach głównych, w których sąd odsyłający powinien wydać orzeczenie w przedmiocie wydania samoistnego dokumentu pobytowego obywatelowi państwa trzeciego będącemu członkiem rodziny obywatela Unii Europejskiej, który to obywatel Unii nie skorzystał z prawa do swobodnego przemieszczania się, jeżeli przepis ten znalazł zastosowanie do takich sytuacji, w sposób bezpośredni i bezwarunkowy, poprzez prawo krajowe.

2)

Artykuł 15 ust. 1 i 4 dyrektywy 2003/86 nie stoi na przeszkodzie uregulowaniu krajowemu, które umożliwia oddalenie wniosku o wydanie samoistnego dokumentu pobytowego, złożonego przez obywatela państwa trzeciego przebywającego dłużej niż pięć lat na terytorium danego państwa członkowskiego w ramach łączenia rodzin, z tego powodu, że nie wykazał on zdania egzaminu z integracji społecznej w zakresie języka i społeczeństwa tego państwa członkowskiego, jeżeli konkretne szczegółowe zasady dotyczące obowiązku zdania tego egzaminu nie wykraczają poza to, co jest konieczne do osiągnięcia celu w postaci ułatwienia integracji obywateli państw trzecich.

3)	Artykuł 15 ust. 1 i 4 dyrektywy 2003/86 nie stoi na przeszkodzie uregulowaniu krajowemu, które przewiduje, że samoistny dokument pobytowy może zostać wydany dopiero od dnia złożenia stosownego wniosku.

---

(1)  Dz.U. C 269 z 14.8.2017.

Wyrok Trybunału (druga izba) z dnia 7 listopada 2018 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Raad van State – Niderlandy) – Coöperatie Mobilisation for the Environment UA, Vereniging Leefmilieu / College van gedeputeerde staten van Limburg, College van gedeputeerde staten van Gelderland (C-293/17), Stichting Werkgroep Behoud de Peel / College van gedeputeerde staten van Noord-Brabant (C-294/17)

(Sprawy połączone C-293/17 i C-294/17) (1)

(Odesłanie prejudycjalne - Dyrektywa 92/43/EWG - Ochrona siedlisk przyrodniczych oraz dzikiej fauny i flory - Specjalne obszary ochrony - Artykuł 6 - Odpowiednia ocena skutków planu lub przedsięwzięcia dla terenu - Krajowy program zwalczania depozycji azotu - Pojęcia „przedsięwzięcie” i „odpowiednia ocena” - Globalna ocena na etapie wcześniejszym indywidualnych zezwoleń udzielanych gospodarstwom rolnym powodującym depozycje)

(2019/C 16/15)

Język postępowania: niderlandzki

Sąd odsyłający

Raad van State

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: Coöperatie Mobilisation for the Environment UA, Vereniging Leefmilieu

Strona pozwana: College van gedeputeerde staten van Limburg, College van gedeputeerde staten van Gelderland

przy udziale: G. H. Wildenbeest, Maatschap Smeets, Maatschap Lintzen-Crooijmans, W. A. H. Corstjens (C-293/17)

oraz

Strona skarżąca: Stichting Werkgroep Behoud de Peel

Strona pozwana: College van gedeputeerde staten van Noord-Brabant

przy udziale: Maatschap Gebr. Lammers, Landbouwbedrijf Swinkels, Pluimveehouderij Van Diepen VOF, Vermeerderingsbedrijf Engelen, Varkenshouderij Limburglaan BV, Madou Agro Varkens CV (C-294/17)

Sentencja

1)

Artykuł 6 ust. 3 dyrektywy Rady 92/43/EWG z dnia 21 maja 1992 r. w sprawie ochrony siedlisk przyrodniczych oraz dzikiej fauny i flory należy interpretować w ten sposób, że działania wypasu bydła i nawożenia gruntów w pobliżu obszarów Natura 2000 można zakwalifikować jako „przedsięwzięcie” w rozumieniu tego przepisu, nawet jeśli działania te w zakresie, w jakim nie stanowią fizycznej interwencji w otoczeniu naturalnym, nie stanowią „przedsięwzięcia” w rozumieniu art. 1 ust. 2 lit. a) dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2011/92/UE z dnia 13 grudnia 2011 r. w sprawie oceny skutków wywieranych przez niektóre przedsięwzięcia publiczne i prywatne na środowisko.

2)

Artykuł 6 ust. 3 dyrektywy 92/43 należy interpretować w ten sposób, że regularnie powtarzające się działanie, takie jak nawożenie gruntów, które przed wejściem w życie tej dyrektywy było dozwolone na podstawie przepisów prawa krajowego, można uznać za jedno i to samo przedsięwzięcie w rozumieniu powyższego przepisu, zwolnione z nowego postępowania w przedmiocie udzielania zezwoleń, o ile stanowi ono jedną operację, posiadającą wspólny cel, charakteryzującą się ciągłością i identycznością w szczególności co do miejsc i warunków wykonywania. Jeśli na jednolite przedsięwzięcie udzielono pozwolenia, zanim dany teren został objęty systemem ochrony przewidzianym przez ten przepis, realizacja tego przedsięwzięcia jest mimo to objęta zakresem zastosowania art. 6 ust. 2 tej dyrektywy.

3)

Artykuł 6 ust. 3 dyrektywy 92/43 należy interpretować w ten sposób, że nie sprzeciwia się programowemu uregulowaniu krajowemu pozwalającemu właściwym organom na udzielanie pozwoleń na przedsięwzięcia na podstawie odpowiedniej oceny oddziaływania na środowisko w rozumieniu tego przepisu, przeprowadzonej na etapie wcześniejszym i w której określona wielkość depozycji azotu została uznana za zgodną z założeniami ochrony wspomnianego uregulowania. Jest tak jednak wyłącznie, gdy – a zbadanie tego należy do sądu krajowego – pogłębiona i całościowa ocena rzetelności naukowej, z jaką została przeprowadzona ocena oddziaływania na środowisko, pozwala się upewnić, że z naukowego punktu widzenia nie ma racjonalnych wątpliwości co do braku szkodliwych skutków każdego planu lub przedsięwzięcia dla integralności danego terenu.

4)

Artykuł 6 ust. 3 dyrektywy 92/43 należy interpretować w ten sposób, że nie sprzeciwia się programowemu uregulowaniu krajowemu takiemu jak to rozpatrywane w postępowaniu głównym, wyłączającemu pewne przedsięwzięcia nieprzekraczające wartości progowej lub granicznej depozycji azotu z obowiązku uzyskania indywidualnego zatwierdzenia, jeżeli sąd krajowy ma pewność, że odpowiednia ocena oddziaływania na środowisko w rozumieniu tego przepisu, dokonana na etapie wcześniejszym, spełnia kryterium braku racjonalnych wątpliwości z naukowego punktu widzenia co do braku szkodliwych skutków tych planów lub przedsięwzięć dla integralności danych terenów.

5)

Artykuł 6 ust. 3 dyrektywy 92/43 należy interpretować w ten sposób, że sprzeciwia się programowemu uregulowaniu krajowemu takiemu jak to rozpatrywane w postępowaniu głównym, które pozwala na przeprowadzanie pewnej kategorii przedsięwzięć, w niniejszym wypadku nawożenia gruntów oraz wypasu bydła, bez obowiązku uzyskania pozwolenia, a w konsekwencji bez przeprowadzenia indywidualnej oceny jej oddziaływania na środowisko na danych terenach, chyba że na podstawie obiektywnych okoliczności można ponad wszelką wątpliwość wykluczyć jakąkolwiek możliwość, że przedsięwzięcia te, oddzielnie lub wspólnie z innymi przedsięwzięciami, będą oddziaływać w znaczącym stopniu na dane tereny, czego zbadanie należy do sądu odsyłającego.

6)

Artykuł 6 ust. 3 dyrektywy 92/43 należy interpretować w ten sposób, że odpowiednia ocena oddziaływania na środowisko w rozumieniu tego przepisu nie może uwzględniać istnienia „środków ochronnych” w rozumieniu art. 6 ust. 1, „środków zapobiegawczych” w rozumieniu art. 6 ust. 2, środków podjętych specjalnie ze względu na realizację programu takiego jak ten rozpatrywany w postępowaniu głównym czy wreszcie tak zwanych środków autonomicznych niebędących częścią tego programu, jeśli oczekiwane korzyści z tych środków nie są pewne w momencie przeprowadzania tej oceny.

7)

Artykuł 6 ust. 2 dyrektywy 92/43 należy interpretować w ten sposób, że środki ustanowione w uregulowaniu krajowym takim jak to rozpatrywane w postępowaniu głównym i obejmujące czynności nadzoru oraz kontroli gospodarstw rolnych, których działania powodują depozycje azotu, jak również możliwość nakładania sankcji z zamknięciem gospodarstw włącznie, mają wystarczający charakter w celu realizacji wymogów powyższego przepisu.

---

(1)  Dz.U. C 293 z 4.9.2017.

Wyrok Trybunału (czwarta izba) z dnia 14 listopada 2018 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Varhoven kasatsionen sad – Bułgaria) – Wiemer & Trachte GmbH w upadłości likwidacyjnej / Zhan Oved Tadzher

(Sprawa C-296/17) (1)

(Odesłanie prejudycjalne - Współpraca sądowa w sprawach cywilnych - Postępowanie upadłościowe - Rozporządzenie (WE) nr 1346/2000 - Artykuł 3 ust. 1 - Jurysdykcja międzynarodowa - Powództwo mające na celu zaskarżenie czynności prawnej upadłego - Jurysdykcja wyłączna sądów państwa członkowskiego, na którego terytorium wszczęto postępowanie upadłościowe)

(2019/C 16/16)

Język postępowania: bułgarski

Sąd odsyłający

Varhoven kasatsionen sad

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: Wiemer & Trachte GmbH w upadłości likwidacyjnej

Strona przeciwna: Zhan Oved Tadzher

Sentencja

Artykuł 3 ust. 1 rozporządzenia Rady (WE) nr 1346/2000 z dnia 29 maja 2000 r. w sprawie postępowania upadłościowego należy interpretować w ten sposób, że jurysdykcja sądów państwa członkowskiego, na którego terytorium wszczęto postępowanie upadłościowe, do orzekania w przedmiocie powództwa o stwierdzenie bezskuteczności czynności prawnej upadłego, opartego na upadłości i skierowanego przeciwko stronie pozwanej, która ma statutową siedzibę lub miejsce zamieszkania w innym państwie członkowskim, ma charakter wyłączny.

---

(1)  Dz.U. C 256 z 7.8.2017.

Wyrok Trybunału (pierwsza izba) z dnia 15 listopada 2018 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Oberster Gerichtshof – Austria) – Hellenische Republik / Leo Kuhn

(Sprawa C-308/17) (1)

(Odesłanie prejudycjalne - Rozporządzenie (UE) nr 1215/2012 - Jurysdykcja w sprawach cywilnych i handlowych - Zakres stosowania - Artykuł 1 ust. 1 - Pojęcie „spraw cywilnych i handlowych” - Obligacje wyemitowane przez państwo członkowskie - Udział sektora prywatnego w restrukturyzacji długu publicznego owego państwa - Jednostronna zmiana z mocą wsteczną warunków emisji obligacji - Klauzule wspólnego działania - Powództwo wytoczone przeciwko państwu przez wierzycieli prywatnych będących posiadaczami tych obligacji jako osoby fizyczne - Odpowiedzialność państwa za działania lub zaniechania w wykonywaniu władzy publicznej (acta iure imperii))

(2019/C 16/17)

Język postępowania: niemiecki

Sąd odsyłający

Oberster Gerichtshof

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: Hellenische Republik

Strona przeciwna: Leo Kuhn

Sentencja

Artykuł 1 ust. 1 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1215/2012 z dnia 12 grudnia 2012 r. w sprawie jurysdykcji i uznawania orzeczeń sądowych oraz ich wykonywania w sprawach cywilnych i handlowych należy interpretować w ten sposób, że spór, taki jak stanowiący przedmiot postępowania głównego, dotyczący powództwa wytoczonego przez osobę fizyczną, która nabyła obligacje wyemitowane przez państwo członkowskie, przeciwko temu państwu, celem zakwestionowania wymiany tychże obligacji na obligacje o niższej wartości, narzuconej tej osobie fizycznej przez ustawę przyjętą przez ustawodawcę krajowego w wyjątkowych okolicznościach, na mocy której to ustawy rzeczone warunki emisji zostały zmodyfikowane jednostronnie i z mocą wsteczną poprzez wprowadzenie klauzuli wspólnego działania, umożliwiającej większości posiadaczy obligacji narzucenie takiej wymiany obligacji mniejszości posiadaczy, nie jest objęty zakresem pojęcia „spraw cywilnych i handlowych” w rozumieniu przywołanego przepisu.

---

(1)  Dz.U. C 283 z 28.8.2017.

Wyrok Trybunału (wielka izba) z dnia 13 listopada 2018 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Gerechtshof Arnhem-Leeuwarden – Niderlandy) – Levola Hengelo BV / Smilde Foods BV

(Sprawa C-310/17) (1)

(Odesłanie prejudycjalne - Własność intelektualna - Harmonizacja niektórych aspektów prawa autorskiego i praw pokrewnych w społeczeństwie informacyjnym - Dyrektywa 2001/29 WE - Zakres stosowania - Artykuł 2 - Prawa do zwielokrotniania - Pojęcie „utworu” - Smak produktu spożywczego)

(2019/C 16/18)

Język postępowania: niderlandzki

Sąd odsyłający

Gerechtshof Arnhem-Leeuwarden

Strony w postępowaniu głównym

Strona powodowa: Levola Hengelo BV

Strona pozwana: Smilde Foods BV

Sentencja

Dyrektywę 2001/29/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 22 maja 2001 r. w sprawie harmonizacji niektórych aspektów praw autorskich i pokrewnych w społeczeństwie informacyjnym należy interpretować w ten sposób, że stoi ona na przeszkodzie temu, by smak produktu spożywczego był objęty ochroną prawa autorskiego na podstawie tej dyrektywy, oraz temu, by ustawodawstwo krajowe było interpretowane w taki sposób, że przyznaje ono ochronę prawnoautorską takiemu smakowi.

---

(1)  Dz.U. C 269 z 14.8.2017.

Wyrok Trybunału (piąta izba) z dnia 15 listopada 2018 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Bundesgerichtshof – Niemcy) – Verbraucherzentrale Baden-Württemberg e.V. / Germanwings GmbH

(Sprawa C-330/17) (1)

(Odesłanie prejudycjalne - Rozporządzenie (WE) nr 1008/2008 - Artykuł 2 pkt 18 - Artykuł 23 ust. 1 - Transport - Wspólne zasady wykonywania przewozów lotniczych na terenie Unii Europejskiej - Informowanie - Wskazywanie ostatecznej ceny - Włączenie taryf lotniczych do ostatecznej ceny - Obowiązek podawania taryf lotniczych w euro lub w walucie lokalnej - Wybór właściwej waluty lokalnej - Kryteria powiązania)

(2019/C 16/19)

Język postępowania: niemiecki

Sąd odsyłający

Bundesgerichtshof

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: Verbraucherzentrale Baden-Württemberg e.V.

Strona pozwana: Germanwings GmbH

Sentencja

Artykuł 23 ust. 1 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 1008/2008 z dnia 24 września 2008 r. w sprawie wspólnych zasad wykonywania przewozów lotniczych na terenie Wspólnoty w związku z art. 2 pkt 18 tego rozporządzenia należy interpretować w ten sposób, że przewoźnicy lotniczy, podając taryfy lotnicze za wewnątrzwspólnotowe przewozy lotnicze – o ile nie wyrażają ich w euro – są zobowiązani do wybrania waluty lokalnej obiektywnie powiązanej z oferowaną usługą. Tak jest w szczególności w przypadku waluty mającej status prawnego środka płatniczego w państwie członkowskim, w którym znajduje się miejsce wylotu bądź miejsce przylotu danego lotu.

Tak więc w sytuacji takiej jak ta rozpatrywana w postępowaniu głównym, w której przewoźnik lotniczy mający siedzibę w państwie członkowskim, którego walutą jest euro, oferuje w Internecie usługę przewozu lotniczego z miejscem wylotu znajdującym się na terytorium innego państwa członkowskiego, w którym status prawnego środka płatniczego ma waluta inna niż euro, taryfy lotnicze mogą być podawane – o ile nie są wyrażone w euro – w walucie mającej status prawnego środka płatniczego w tym ostatnim państwie członkowskim.

---

(1)  Dz.U. C 293 z 4.9.2017.

Wyrok Trybunału (dziewiąta izba) z dnia 15 listopada 2018 r. – Republika Estońska / Komisja Europejska, Republika Łotewska

(Sprawa C-334/17 P) (1)

(Odwołanie - Wspólna organizacja rynków - Opłaty pobierane za niewyeliminowane nadwyżki cukru - Decyzja 2006/776/WE - Wniosek o zmianę ostatecznej decyzji Komisji Europejskiej - Pismo oddalające wniosek - Skarga na to pismo - Dopuszczalność)

(2019/C 16/20)

Język postępowania: estoński

Strony

Wnosząca odwołanie: Republika Estońska (przedstawiciel: N. Grünberg, pełnomocnik)

Druga strona postępowania: Komisja Europejska (przedstawiciele: A. Lewis i L. Naaber-Kivisoo, pełnomocnicy, wspierani przez S. Mody’ego, vandeadvokaat), Republika Łotewska

Sentencja

1)	Odwołanie zostaje oddalone.

2)	Republika Estońska zostaje obciążona kosztami postepowania.

---

(1)  Dz.U. C 256 z 7.8.2017.

Wyrok Trybunału (trzecia izba) z dnia 14 listopada 2018 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Tribunale Amministrativo Regionale per il Veneto – Włochy) – Memoria Srl, Antonia Dall'Antonia / Comune di Padova

(Sprawa C-342/17) (1)

(Odesłanie prejudycjalne - Ograniczenia swobody przedsiębiorczości - Właściwość Trybunału - Dopuszczalność wniosku o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym - Sytuacja o charakterze wyłącznie wewnętrznym - Uregulowanie krajowe zakazujące wszelkiej działalności zarobkowej dotyczącej przechowywania urn pogrzebowych - Test proporcjonalności - Spójność uregulowania krajowego)

(2019/C 16/21)

Język postępowania: włoski

Sąd odsyłający

Tribunale Amministrativo Regionale per il Veneto

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: Memoria Srl, Antonia Dall'Antonia

Strona pozwana: Comune di Padova

Przy udziale: Alessandra Calore

Sentencja

Artykuł 49 TFUE należy interpretować w ten sposób, że sprzeciwia się on uregulowaniu krajowemu, takiemu jak sporne w postępowaniu głównym, które zakazuje, nawet wobec wyraźnej woli zmarłego, aby przechowawca urny pogrzebowej powierzył opiekę nad nią osobie trzeciej, które nakazuje przechowawcy przechowywanie jej w mieszkaniu, chyba że powierzy on ją cmentarzowi miejskiemu, a ponadto które zakazuje wszelkiej działalności zarobkowej, której przedmiotem, nawet niewyłącznym, jest przechowywanie urn pogrzebowych, niezależnie od podstawy tego przechowywania i czasu jego trwania.

---

(1)  Dz.U. C 309 z 18.9.2017.

Wyrok Trybunału (trzecia izba) z dnia 7 listopada 2018 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Raad van State – Niderlandy) – K, B / Staatssecretaris van Veiligheid en Justitie

(Sprawa C-380/17) (1)

(Odesłanie prejudycjalne - Właściwość Trybunału - Dyrektywa 2003/86/WE - Prawo do łączenia rodzin - Artykuł 12 - Niedochowanie trzymiesięcznego terminu od uzyskania ochrony międzynarodowej - Beneficjent statusu ochrony uzupełniającej - Odrzucenie wniosku o wydanie wizy)

(2019/C 16/22)

Język postępowania: niderlandzki

Sąd odsyłający

Raad van State

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: K, B

Strona pozwana: Staatssecretaris van Veiligheid en Justitie

Sentencja

1)

Na podstawie art. 267 TFUE Trybunał jest właściwy do dokonania wykładni art. 12 ust. 1 dyrektywy Rady 2003/86/WE z dnia 22 września 2003 r. w sprawie prawa do łączenia rodzin w sytuacji takiej jak ta w sprawie w postępowaniu głównym, w której sąd odsyłający powinien wydać orzeczenie w przedmiocie prawa beneficjenta statusu ochrony uzupełniającej do łączenia rodziny, jeżeli przepis ten znalazł zastosowanie do takiej sytuacji, w sposób bezpośredni i bezwarunkowy, poprzez prawo krajowe.

2)

Artykuł 12 ust. 1 dyrektywy 2003/86 nie stoi na przeszkodzie istnieniu uregulowania krajowego, które pozwala odrzucić wniosek w sprawie łączenia rodziny złożony na rzecz członka rodziny uchodźcy na podstawie bardziej korzystnych przepisów mających zastosowanie do uchodźców, zawartych w rozdziale V tej dyrektywy, z tego powodu, że wniosek ten został złożony po upływie trzech miesięcy od uzyskania przez członka rodziny rozdzielonej statusu uchodźcy, a jednocześnie oferuje możliwość złożenia nowego wniosku w ramach innego systemu, o ile uregulowanie to: — przewiduje, że taki powód odrzucenia nie może być zastosowany w sytuacjach, w których złożenie pierwszego wniosku po terminie może być obiektywnie usprawiedliwione szczególnymi okolicznościami; — przewiduje, że zainteresowane osoby zostaną dokładnie poinformowane o konsekwencjach decyzji o odrzuceniu ich pierwszego wniosku oraz o środkach, jakie powinny one przedsięwziąć w celu skutecznego powołania się na swoje prawo do łączenia rodziny, oraz — gwarantuje, że członkowie rodziny rozdzielonej uznani za uchodźców nadal będą mogli wykonywać prawo do łączenia rodziny na bardziej korzystnych warunkach, mających zastosowanie względem uchodźców, zawartych w art. 10 i 11 lub w art. 12 ust. 2 tej samej dyrektywy.

---

(1)  Dz.U. C 300 z 11.9.2017.

Wyrok Trybunału (pierwsza izba) z dnia 7 listopada 2018 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Supreme Court of the United Kingdom – Zjednoczone Królestwo) – Dermod Patrick O’Brien / Ministry of Justice, dawniej Department for Constitutional Affairs

(Sprawa C-432/17) (1)

((Odesłanie prejudycjalne - Polityka społeczna - Dyrektywa 97/81/WE - Porozumienie ramowe dotyczące pracy w niepełnym wymiarze czasu pracy zawarte przez UNICE, CEEP oraz ETUC - Klauzula 4 - Zasada niedyskryminacji - Pracownicy zatrudnieni w niepełnym wymiarze czasu pracy - Emerytura - Obliczenie wysokości emerytury - Uwzględnienie stażu pracy nabytego przed upływem terminu transpozycji dyrektywy 97/81/WE - Bezpośrednie stosowanie nowego uregulowania do przyszłych skutków zdarzeń zaistniałych pod rządami uprzednio obowiązujących przepisów))

(2019/C 16/23)

Język postępowania: angielski

Sąd odsyłający

Supreme Court of the United Kingdom

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: Dermod Patrick O'Brien

Strona pozwana: Ministry of Justice, dawniej Department for Constitutional Affairs

Sentencja

Wykładni dyrektywy Rady 97/81/WE z dnia 15 grudnia 1997 r. dotyczącej Porozumienia ramowego dotyczącego pracy w niepełnym wymiarze godzin zawartego przez Europejską Unię Konfederacji Przemysłowych i Pracodawców (UNICE), Europejskie Centrum Przedsiębiorstw Publicznych (CEEP) oraz Europejską Konfederację Związków Zawodowych (ETUC), zmienionej dyrektywą Rady 98/23/WE z dnia 7 kwietnia 1998 r., należy dokonywać w ten sposób, że w sytuacji takiej jak rozpatrywana w postępowaniu głównym przy obliczaniu wysokości emerytury należy uwzględniać staż pracy nabyty przed upływem terminu transpozycji dyrektywy 97/81, zmienionej dyrektywą 98/23.

---

(1)  Dz.U. C 318 z 25.9.2017.

Wyrok Trybunału (pierwsza izba) z dnia 15 listopada 2018 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Bundesgerichtshof – Niemcy) – Heiko Jonny Maniero / Studienstiftung des deutschen Volkes eV

(Sprawa C-457/17) (1)

([Odesłanie prejudycjalne - Równe traktowanie osób bez względu na pochodzenie rasowe lub etniczne - Dyrektywa 2000/43/WE - Artykuł 3 ust. 1 lit. g) - Zakres stosowania - Pojęcie „edukacji” - Stypendia przyznawane przez prywatną fundację mające na celu wspieranie podejmowania projektów badawczych lub studiów za granicą - Artykuł 2 ust. 2 lit. b) - Dyskryminacja pośrednia - Uzależnienie przyznania tych stypendiów od zdania w Niemczech pierwszego państwowego egzaminu prawniczego (Erste Juristische Staatsprüfung)])

(2019/C 16/24)

Język postępowania: niemiecki

Sąd odsyłający

Bundesgerichtshof

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: Heiko Jonny Maniero

Strona pozwana: Studienstiftung des deutschen Volkes eV

Sentencja

1)

Wykładni art. 3 ust. l lit. g) dyrektywy Rady 2000/43/WE z dnia 29 czerwca 2000 r. wprowadzającej w życie zasadę równego traktowania osób bez względu na pochodzenie rasowe lub etniczne należy dokonywać w ten sposób, że przyznawanie przez prywatną fundację stypendiów wspierających podejmowanie projektów badawczych lub studiów za granicą mieści się w zakresie pojęcia „edukacji” w rozumieniu tego przepisu, jeżeli istnieje bezpośredni związek między tymi świadczeniami finansowymi a udziałem w projekcie badawczym lub programie studiów, które objęte są tym pojęciem. Jest tak w szczególności w wypadku, gdy takie świadczenia finansowe są związane z udziałem potencjalnych kandydatów w projekcie badawczym lub programem studiów, mają na celu usunięcie niektórych lub wszystkich potencjalnych przeszkód finansowych w takim udziale i są odpowiednie do osiągnięcia tego celu.

2)

Wykładni art. 2 ust. 2 lit. b) dyrektywy 2000/43 należy dokonywać w ten sposób, że okoliczność, iż prywatna fundacja mająca siedzibę w państwie członkowskim zastrzega możliwość przyznania stypendium, którego celem jest wspieranie podejmowania projektów badawczych lub studiów za granicą, dla kandydatów, którzy pomyślnie przeszli w tym państwie członkowskim egzamin prawniczy, taki jak rozpatrywany w postępowaniu głównym, nie stanowi przejawu dyskryminacji pośredniej ze względu na pochodzenie rasowe i etniczne w rozumieniu tego przepisu.

---

(1)  Dz.U. C 347 z 16.10.2017.

Wyrok Trybunału (druga izba) z dnia 7 listopada 2018 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez High Court – Irlandia) – Brian Holohan i in. / An Bord Pleanála

(Sprawa C-461/17) (1)

(Odesłanie prejudycjalne - Środowisko naturalne - Dyrektywa 92/43/EWG - Ochrona siedlisk przyrodniczych - Ochrona dzikiej fauny i flory - Przedsięwzięcie budownictwa drogowego - Odpowiednia ocena oddziaływania na środowisko - Zakres obowiązku uzasadnienia - Dyrektywa 2011/92/UE - Ocena skutków wywieranych przez niektóre przedsięwzięcia - Punkt 3 załącznika IV - Artykuł 5 ust. 3 lit. d) - Zakres pojęcia „zasadniczych rozwiązań alternatywnych”)

(2019/C 16/25)

Język postępowania: angielski

Sąd odsyłający

High Court (Irlandia)

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: Brian Holohan, Richard Guilfoyle, Noric Guilfoyle, Liam Donegan

Strona pozwana: An Bord Pleanála

Przy udziale: National Parks and Wildlife Service (NPWS)

Sentencja

1)

Artykuł 6 ust. 3 dyrektywy Rady 92/43/EWG z dnia 21 maja 1992 r. w sprawie ochrony siedlisk przyrodniczych oraz dzikiej fauny i flory należy interpretować w ten sposób, że „odpowiednia ocena” musi z jednej strony inwentaryzować wszystkie typy siedlisk i gatunki, ze względu na które teren jest chroniony, a z drugiej strony zidentyfikować i zbadać zarówno oddziaływanie planowanego przedsięwzięcia na występujące na tym terenie gatunki, które nie stanowiły podstawy ujęcia tego terenu w wykazie, jak i oddziaływanie na typy siedlisk i gatunki występujące poza obrębem tego terenu, jeżeli oddziaływanie to może niekorzystnie wpłynąć na cele ochrony terenu.

2)

Artykuł 6 ust. 3 dyrektywy 92/43 należy interpretować w ten sposób, że pozwala on właściwemu organowi na wydanie zezwolenia na plan lub przedsięwzięcie, które daje wykonawcy swobodę późniejszego ustalenia niektórych parametrów dotyczących etapu budowy, takich jak lokalizacja terenu budowy i drogi dojazdowe, wyłącznie jeżeli istnieje pewność, iż zezwolenie określa wystarczająco ścisłe warunki, które zagwarantują, że te parametry nie wpłyną niekorzystnie na integralność terenu.

3)

Artykuł 6 ust. 3 dyrektywy 92/43 należy interpretować w ten sposób, że jeżeli właściwy organ odrzuci ustalenia ekspertyzy naukowej zalecającej uzyskanie dodatkowych informacji, „odpowiednia ocena” powinna zawierać wyraźne i szczegółowe uzasadnienie, rozwiewające wszelkie racjonalne wątpliwości naukowe dotyczące skutków zaplanowanych prac dla danego terenu.

4)

Artykuł 5 ust. 1 i 3 dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2011/92/UE z dnia 13 grudnia 2011 r. w sprawie oceny skutków wywieranych przez niektóre przedsięwzięcia publiczne i prywatne na środowisko oraz załącznik IV do tej dyrektywy należy interpretować w ten sposób, że wymagają one od wykonawcy dostarczenia informacji określających wyraźnie znaczące skutki jego przedsięwzięcia dla wszystkich gatunków wskazanych w oświadczeniu dostarczonym na podstawie tych przepisów.

5)

Artykuł 5 ust. 3 lit. d) dyrektywy 2011/92 należy interpretować w ten sposób, że wykonawca zobowiązany jest dostarczyć informacje dotyczące skutków środowiskowych zarówno przyjętego rozwiązania, jak i każdego z zasadniczych rozwiązań alternatywnych przez siebie zbadanych, jak też powody swojego wyboru, uwzględniającego co najmniej ich skutki dla środowiska, nawet w wypadku odrzucenia danego rozwiązania alternatywnego na wczesnym etapie.

---

(1)  Dz.U. C 338 z 9.10.2017.

Wyrok Trybunału (trzecia izba) z dnia 7 listopada 2018 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Raad van State – Niderlandy) – K / Staatssecretaris van Veiligheid en Justitie

(Sprawa C-484/17) (1)

(Odesłanie prejudycjalne - Dyrektywa 2003/86/WE - Prawo do łączenia rodzin - Artykuł 15 - Odmowa wydania samoistnego dokumentu pobytowego - Uregulowanie krajowe przewidujące obowiązek złożenia egzaminu z integracji społecznej)

(2019/C 16/26)

Język postępowania: niderlandzki

Sąd odsyłający

Raad van State

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: K

Strona pozwana: Staatssecretaris van Veiligheid en Justitie

Sentencja

Artykuł 15 ust. 1 i 4 dyrektywy Rady 2003/86/WE z dnia 22 września 2003 r. w sprawie prawa do łączenia rodzin nie stoi na przeszkodzie uregulowaniu krajowemu takiemu jak to w sprawie w postępowaniu głównym, które umożliwia oddalenie wniosku o wydanie samoistnego dokumentu pobytowego, złożonego przez obywatela państwa trzeciego przebywającego dłużej niż pięć lat na terytorium danego państwa członkowskiego w ramach łączenia rodzin, z tego powodu, że obywatel ten nie wykazał zdania egzaminu z integracji społecznej w zakresie języka i społeczeństwa tego państwa członkowskiego, jeżeli konkretne szczegółowe zasady dotyczące obowiązku zdania tego egzaminu nie wykraczają poza to, co jest konieczne do osiągnięcia celu polegającego na ułatwieniu integracji obywateli państw trzecich, czego ustalenie należy do sądu odsyłającego.

---

(1)  Dz.U. C z 6.11.2017.

Wyrok Trybunału (siódma izba) z dnia 8 listopada 2018 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Tribunalul Prahova – Rumunia) – Cartrans Spedition Srl / Direcţia Generală Regională a Finanţelor Publice Ploieşti – Administraţia Judeţeană a Finanţelor Publice Prahova, Direcţia Regională a Finanţelor Publice Bucureşti – Administraţia Fiscală pentru Contribuabili Mijlocii

(Sprawa C-495/17) (1)

(Odesłanie prejudycjalne - Podatek od wartości dodanej (VAT) - Dyrektywa 2006/112/WE - Zwolnienia - Artykuł 146 ust. 1 lit. e) i art. 153 - Operacje transportu drogowego bezpośrednio związane z wywozem towarów - Usługi świadczone przez pośredników uczestniczących w takich operacjach - System środków dowodowych związany z wywozem towarów - Zgłoszenie celne - Karnet TIR)

(2019/C 16/27)

Język postępowania: rumuński

Sąd odsyłający

Tribunalul Prahova

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: Cartrans Spedition Srl

Strona przeciwna: Direcţia Generală Regională a Finanţelor Publice Ploieşti – Administraţia Judeţeană a Finanţelor Publice Prahova,

Direcţia Regională a Finanţelor Publice Bucureşti – Administraţia Fiscală pentru Contribuabili Mijlocii

Sentencja

Artykuł 146 ust. 1 lit. e) dyrektywy Rady 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej, po pierwsze, oraz ten przepis w związku z art. 153 tej samej dyrektywy, po drugie, należy interpretować w ten sposób, że sprzeciwiają się one praktyce podatkowej państwa członkowskiego, na mocy której zwolnienie z podatku od wartości dodanej, odpowiednio, dla usług transportu bezpośrednio związanych z wywozem towarów i dla usług świadczonych przez pośredników pośredniczących w tych usługach transportu jest uzależnione od przedstawienia przez osobę zobowiązaną do zapłaty podatku zgłoszenia celnego wywozowego danych towarów. W tym względzie do właściwych organów należy, do celu przyznania rzeczonych zwolnień, zbadanie, czy spełnienie warunku dotyczącego wywozu danych towarów można wywnioskować z dostatecznie wysokim stopniem prawdopodobieństwa ze wszystkich informacji, którymi dysponują te organy. W tym kontekście karnet TIR, poświadczony przez organy celne państwa trzeciego przeznaczenia towarów i przedstawiony przez osobę zobowiązaną do zapłaty podatku, stanowi element, który co do zasady rzeczone organy powinny wziąć należycie pod uwagę, chyba że mają one konkretne podstawy, aby powątpiewać w autentyczność lub wiarygodność tego dokumentu.

---

(1)  Dz.U. C 369 z 30.10.2017.

Wyrok Trybunału (szósta izba) z dnia 8 listopada 2018 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Vestre Landsret – (Dania) – C&D Foods Acquisition ApS / Skatteministeriet

(Sprawa C-502/17) (1)

(Odesłanie prejudycjalne - Wspólny system podatku od wartości dodanej (VAT) - Projekt cesji akcji spółki pośrednio zależnej - Koszty związane ze świadczeniem usług nabytych w celu dokonania tej cesji - Niesfinalizowana cesja - Odliczenie podatku naliczonego - Zakres stosowania VAT)

(2019/C 16/28)

Język postępowania: duński

Sąd odsyłający

Vestre Landsret

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: C&D Foods Acquisition ApS

Druga strona postępowania: Skatteministeriet

Sentencja

Artykuły 2, 9 oraz 168 dyrektywy Rady 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej należy interpretować w ten sposób, że zamierzona, lecz nie sfinalizowana transakcja cesji akcji, taka jak omawiana w postępowaniu głównym, która nie znajduje swej wyłącznej bezpośredniej podstawy w opodatkowanej działalności gospodarczej danej spółki ani nie stanowi bezpośredniego, trwałego i koniecznego przedłużenia tej działalności gospodarczej, nie należy do zakresu zastosowania podatku od wartości dodanej.

---

(1)  Dz.U. C 347 z 16.10.2016.

Wyrok Trybunału (pierwsza izba) z dnia 7 listopada 2018 r. – BPC Lux 2 Sàrl/Komisja Europejska, Republika Portugalska

(Sprawa C-544/17 P) (1)

((Odwołanie - Pomoc państwa - Skarga o stwierdzenie nieważności - Dopuszczalność - Pomoc przyznana przez władze portugalskie w ramach rozwiązania instytucji finansowej Banco Espírito Santo SA - Stworzenie i kapitalizacja instytucji pomostowej - Decyzja Komisji Europejskiej uznająca pomoc za zgodną z rynkiem wewnętrznym - Interes prawny - Skarga przed sądami krajowymi mająca na celu stwierdzenie nieważności decyzji w sprawie rozwiązania Banco Espírito Santo))

(2019/C 16/29)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: BPC Lux 2 Sàrl (przedstawiciele: J. Webber i M. Steenson, solicitors, B. Woolgar, barrister i K. Bacon, QC)

Druga strona postępowania: Komisja Europejska (przedstawiciele: L. Flynn i P.J. Loewenthal, pełnomocnicy), Republika Portugalska

Sentencja:

1)	Postanowienie Sądu Unii Europejskiej z dnia 19 lipca 2017 r., BBPC Lux 2 i in./Komisja (T-812/14, niepublikowane, EU:T:2017:560) zostaje uchylone.

2)	Sprawa zostaje przekazana Sądowi Unii Europejskiej do ponownego rozpoznania.

3)	Rozstrzygnięcie o kosztach nastąpi w orzeczeniu kończącym postępowanie w sprawie.

---

(1)  Dz.U. C 402 z 27.11.2017.

Wyrok Trybunału (dziewiąta izba) z dnia 15 listopada 2018 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Vestre Landsret – Dania) – Skatteministeriet / Baby Dan A/S

(Sprawa C-592/17) (1)

(Odesłanie prejudycjalne - Wspólna taryfa celna - Nomenklatura scalona - Klasyfikacja taryfowa - Pozycje i podpozycje taryfowe 4421, 7326, 7318 15 90, 7318 19 00, 9403 90 10 - Artykuł specjalnie opracowany do mocowania bramek zabezpieczających dla dzieci - Dumping - Ważność rozporządzenia (WE) nr 91/2009 - Przywóz niektórych elementów złącznych z żeliwa lub stali pochodzących z Chin - Porozumienie antydumpingowe Światowej Organizacji Handlu (WTO) - Rozporządzenie (WE) nr 384/96 - Artykuł 3 ust. 2 i art. 4 ust. 1 - Definicja przemysłu wspólnotowego)

(2019/C 16/30)

Język postępowania: duński

Sąd odsyłający

Vestre Landsret

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: Skatteministeriet

Strona przeciwna: Baby Dan A/S

Sentencja

1)

Nomenklaturę scaloną zawartą w załączniku I do rozporządzenia Rady (EWG) nr 2658/87 z dnia 23 lipca 1987 r. w sprawie nomenklatury taryfowej i statystycznej oraz w sprawie Wspólnej taryfy celnej, w brzmieniu wynikającym kolejno z rozporządzenia Komisji (WE) nr 1214/2007 z dnia 20 września 2007 r. i rozporządzenia Komisji (WE) nr 1031/2008 z dnia 19 września 2008 r. należy interpretować w ten sposób, że artykuł, taki jak będący przedmiotem postępowania głównego, który umożliwia mocowanie do ściany lub futryny drzwi ruchomych bramek zabezpieczających dla dzieci, nie stanowi części tych bramek i powinien być zaklasyfikowany do podpozycji 7318 15 90 Nomenklatury scalonej.

2)

Analiza czwartego pytania prejudycjalnego nie wykazała istnienia żadnych okoliczności, które mogłyby wpłynąć na ważność rozporządzenia Rady (WE) nr 91/2009 z dnia 26 stycznia 2009 r. nakładającego ostateczne cło antydumpingowe na przywóz niektórych elementów złącznych z żeliwa lub stali pochodzących z Chińskiej Republiki Ludowej.

---

(1)  Dz.U. C 424 z 11.12.2017.

Wyrok Trybunału (szósta izba) z dnia 15 listopada 2018 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Augstākā tiesa – Łotwa) – „BTA Baltic Insurance Company” AS, dawniej „Balcia Insurance” SE / „Baltijas Apdrošināšanas Nams” AS

(Sprawa C-648/17) (1)

(Odesłanie prejudycjalne - Obowiązkowe ubezpieczenie od odpowiedzialności cywilnej za szkody powstałe w związku z ruchem pojazdów mechanicznych - Dyrektywa 72/166/EWG - Artykuł 3 ust. 1 - Pojęcie „ruchu pojazdów” - Wypadek z udziałem dwóch pojazdów stojących na parkingu - Szkoda majątkowa uszkodzenia pojazdu wyrządzona przez pasażera sąsiedniego pojazdu przy otwieraniu drzwi)

(2019/C 16/31)

Język postępowania: łotewski

Sąd odsyłający

Augstākā tiesa

Strony w postępowaniu głównym

Strona powodowa:„BTA Baltic Insurance Company” AS, dawniej „Balcia Insurance” SE

Strona pozwana:„Baltijas Apdrošināšanas Nams”

Sentencja

Artykuł 3 ust. 1 dyrektywy Rady 72/166/EWG z dnia 24 kwietnia 1972 r. w sprawie zbliżenia ustawodawstw państw członkowskich odnoszących się do ubezpieczenia od odpowiedzialności cywilnej za szkody powstałe w związku z ruchem pojazdów mechanicznych i egzekwowania obowiązku ubezpieczania od takiej odpowiedzialności należy interpretować w ten sposób, że zakresem pojęcia „ruchu pojazdów”, o którym mowa w tym przepisie, jest objęta sytuacja, w której pasażer stojącego na parkingu pojazdu, przy otwieraniu drzwi tego pojazdu, uderzył i uszkodził stojący obok pojazd.

---

(1)  Dz.U. C 72 z 26.2.2018.

Postanowienie Trybunału (szósta izba) z dnia 25 października 2018 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Juzgado de lo Social no 2 de Terrassa – Hiszpania) – Elena Barba Giménez / Francisca Carrión Lozano

(Sprawa C-426/17) (1)

((Odesłanie prejudycjalne - Artykuł 53 § 2 regulaminu postępowania przed Trybunałem - Karta praw podstawowych Unii Europejskiej - Artykuł 47 - Osoba korzystająca z pomocy prawnej - Wynagrodzenie obrońców z urzędu - Ustalanie stawek przez samorząd adwokacki - Brak uprzedniego poinformowania klientki adwokata o jego stawkach - Żądanie honorarium - Kontrola istnienia nieuczciwych warunków umownych i nieuczciwych praktyk - Spór główny - Wniesienie sprawy do właściwego organu - Niewniesienie sprawy do sądu odsyłającego - Odpowiedzi na pytania prejudycjalne - Użyteczność - Brak - Oczywista niedopuszczalność))

(2019/C 16/32)

Język postępowania: hiszpański

Sąd odsyłający

Juzgado de lo Social no 2 de Terrassa

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: Elena Barba Giménez

Strona pozwana: Francisca Carrión Lozano

Sentencja

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Juzgado de lo Social no 2 de Terrassa (sąd pracy nr 2 w Terrassie, Hiszpania) postanowieniem z dnia 27 czerwca 2017 r. jest oczywiście niedopuszczalny.

---

(1)  Dz.U. C 300 z 11.9.2017.

Odwołanie od postanowienia Sądu (siódma izba) wydanego w dniu 7 marca 2018 r. w sprawie T-422/17, UF/Parlament Europejski i Rada Unii Europejskiej, wniesione w dniu 3 maja 2018 r. przez UF

(Sprawa C-300/18 P)

(2019/C 16/33)

Język postępowania: litewski

Strony

Wnoszący odwołanie: UF (przedstawiciel: L. Gudaitė, advokatė)

Druga strona postępowania: Parlament Europejski i Rada Unii Europejskiej

Postanowieniem z dnia 11 października 2018 r. Trybunał Sprawiedliwości (dziesiąta izba) postanowił, że odwołanie jest oczywiście bezzasadne.

Odwołanie od wyroku Sądu (pierwsza izba) wydanego w dniu 29 maja 2018 r. w sprawie T-577/15, Xabier Uribe-Etxebarría Jiménez / EUIPO – Núcleo de comunicaciones y control, S.L., wniesione w dniu 15 sierpnia 2018 r. przez Xabiera Uribego-Etxebarríę Jiméneza

(Sprawa C-534/18 P)

(2019/C 16/34)

Język postępowania: hiszpański

Strony

Wnoszący odwołanie: Xabier Uribe-Etxebarría Jiménez (przedstawiciel: M. Esteve Sanz, abogada)

Pozostali uczestnicy postępowania: Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej i Núcleo de comunicaciones y control, S.L.

Żądania wnoszącego odwołanie

—	uchylenie zaskarżonego wyroku w zakresie, w jakim oddalono w nim pierwszy zarzut skargi wnoszącego odwołanie wniesionej do Sądu, i w zakresie, w jakim częściowo oddalono w nim zarzut trzeci wspomnianej skargi;

—	uwzględnienie żądań wynikających z pierwszego zarzutu skargi wnoszącego odwołanie wniesionej do Sądu i, posiłkowo, z zarzutu trzeciego wspomnianej skargi;

—	obciążanie EUIPO i interwenienta wszystkimi kosztami poniesionymi przez wnoszącego odwołanie w postępowaniu przed Sądem oraz w ramach niniejszego postępowania odwoławczego.

Zarzuty i główne argumenty

Zarzut pierwszy odwołania, który dzieli się na sześć części, jest skierowany przeciw podstawom zaskarżonego wyroku, w oparciu o które oddalono podniesiony przed Sądem zarzut pierwszy dotyczący naruszenia przez decyzję Izby Odwoławczej EUIPO art. 63 ust. 1, art. 64 ust. 1 i art. 76 ust. 1 rozporządzenia (WE) 207/2009 (1), uznając, że Izba Odwoławcza mogła zasadnie odrzucić uzupełniające pismo przedstawiające podstawy odwołania przedłożone w terminie przez wnoszącego odwołanie przed Izbą Odwoławczą EUIPO.

W części pierwszej wnoszący odwołanie podnosi naruszenie art. 36 statutu Trybunału Sprawiedliwości i art. 81 regulaminu postępowania przed Sądem z uwagi na niewywiązanie się z obowiązku uzasadnienia, jako że w zaskarżonym wyroku nie wypowiedziano się co do podniesionego na rozprawie przez wnoszącego odwołanie zarzutu niedopuszczalności argumentacji przedstawionej przez EUIPO w odpowiedzi na skargę.

W części drugiej wnoszący odwołanie podnosi: i) naruszenie art. 36 statutu Trybunału Sprawiedliwości i art. 81 regulaminu postępowania przed Sądem z uwagi na niewywiązanie się z obowiązku stwierdzenia z urzędu braku uzasadnienia zaskarżonej decyzji w odniesieniu do powodów, dla których nie uwzględniono w niej sformułowanego przez wnoszącego odwołanie żądania ponownego przeanalizowania dowodu używania przedstawionego przed Wydziałem Sprzeciwów; ii) naruszenie przysługującego wnoszącemu odwołanie prawa do obrony z uwagi na to, że w zaskarżonym wyroku przyjęto nowe uzasadnienie sformułowane w odpowiedzi na skargę, zamiast stwierdzić z urzędu brak uzasadnienia decyzji Izby Odwoławczej; iii) przeinaczenie okoliczności faktycznych z uwagi na to, że w zaskarżonym wyroku uznano, iż Izba Odwoławcza mogła zasadnie odrzucić pismo wnoszącego odwołanie, mimo że Izba Odwoławcza nie odrzuciła wspomnianego pisma.

W części trzeciej wnoszący odwołanie podnosi przeinaczenie okoliczności faktycznych, a w szczególności danych zawartych w pismach przedstawiających podstawy odwołania (pierwszym i uzupełniającym) przedłożonych przez wnoszącego odwołanie przed Izbą Odwoławczą EUIPO.

W części czwartej wnoszący odwołanie podnosi naruszenie art. 63 ust. 1, art. 64 ust. 1, art. 76 ust. 1 i art. 57 ust. 2 rozporządzenia (WE) 207/2009 z uwagi na dokonanie w zaskarżonym wyroku błędnej wykładni wspomnianych przepisów i potwierdzenie, że Izba Odwoławcza EUIPO nie musiała wypowiedzieć się o żądaniu wnoszącego odwołanie, które było przedmiotem debaty przed Izbą Odwoławczą.

W części piątej wnoszący odwołanie podnosi naruszenie art. 64 rozporządzenia (WE) nr 207/2009 w zakresie, w jakim w zaskarżonym wyroku uznano, że jeśli nie podniesiono konkretnie przed Izbą Odwoławczą kwestii rzeczywistego używania wcześniejszego znaku towarowego, kwestia ta nie stanowi zagadnienia prawnego, które w sposób konieczny musi zostać zbadane przez wspomnianą Izbę w celu rozstrzygnięcia rozpoznawanego przez nią sporu.

W części szóstej wnoszący odwołanie podnosi naruszenie art. 64 i 60 rozporządzenia (WE) nr 207/2009 oraz zasady 49 ust. 1 rozporządzenia nr 2868/95 (2) poprzez zastosowanie w niniejszym przypadku orzecznictwa dotyczącego podstawy tych dwóch ostatnich przepisów, które regulują dopuszczalność odwołań wnoszonych do izby odwoławczej EUIPO, podczas gdy w niniejszej sprawie odwołanie nie zostało uznane za niedopuszczalne przez Izbę Odwoławczą, a nawet gdyby zostało, takie uznanie naruszyłoby wspomniane przepisy, gdyż pisma przedstawione przez wnoszącego odwołanie nie były obarczone żadną podstawą niedopuszczalności.

Zarzut drugi odwołania jest skierowany przeciwko uzasadnieniu zaskarżonego wyroku, w którym częściowo oddalono zarzut trzeci skargi wniesionej do Sądu dotyczący naruszenia przez decyzję Izby Odwoławczej EUIPO art. 8 rozporządzenia (WE) nr 207/2009, i dzieli się na dwie części.

W części pierwszej wnoszący odwołanie podnosi naruszenie art. 36 statutu Trybunału Sprawiedliwości i art. 81 regulaminu postępowania przed Sądem z uwagi na brak uzasadnienia zaskarżonego wyroku w odniesieniu do znaczenia, które Sąd postanowił przypisać zawartym w decyzjach Wydziału Sprzeciwów i Izby Odwoławczej EUIPO rozważaniom na temat towarów, w odniesieniu do których wcześniejszy znak towarowy należy uznać za zarejestrowany. Podnosi także przeinaczenie wspomnianych rozważań z uwagi na to, że to znaczenie przypisane w zaskarżonym wyroku stoi w sprzeczności z ocenami dokonanymi we wspomnianych decyzjach, twierdzeniami stron i dowodem dołączonym do akt sprawy.

W części drugiej wnoszący odwołanie podnosi naruszenie art. 8 rozporządzenia 207/2009 w zakresie, w jakim w zaskarżonym wyroku uznano za podobne usługi z klasy 42 oznaczone spornym znakiem towarowym i towary, dla których wcześniejszy znak towarowy został uznany za zarejestrowany.

---

(1)  Rozporządzenie Rady (WE) nr 207/2009 z dnia 26 lutego 2009 r. w sprawie wspólnotowego znaku towarowego (Dz.U. 2009, L 78, s. 1),

(2)  Rozporządzenie Komisji (WE) nr 2868/95 z dnia 13 grudnia 1995 r. wykonującego rozporządzenie Rady (WE) nr 40/94 w sprawie wspólnotowego znaku towarowego (Dz.U. 1995, L 303, s. 1).

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Hof van Cassatie (Belgia) w dniu 29 sierpnia 2018 r. – postępowanie karne przeciwko IK

(Sprawa C-551/18)

(2019/C 16/35)

Język postępowania: niderlandzki

Sąd odsyłający

Hof van Cassatie

Strony w postępowaniu głównym

IK

Pytania prejudycjalne

1)

Czy art. 8 ust. 1 lit. f) decyzji ramowej w sprawie europejskiego nakazu aresztowania (1) należy interpretować w ten sposób, że by wydający nakaz organ sądowy wymienił w europejskim nakazie aresztowania tylko orzeczoną, podlegającą wykonaniu karę pozbawienia wolności, a nie nałożoną za ten sam czyn w tym samym orzeczeniu sądowym karę dodatkową, taką jak oddanie do dyspozycji sądu penitencjarnego, która będzie stanowiła podstawę rzeczywistego pozbawienia wolności wyłącznie po wykonaniu tej pierwszej kary i tylko w przypadku wyraźnej decyzji sądu penitencjarnego w tym przedmiocie?

2)

Jeżeli na pytanie pierwsze zostanie udzielona odpowiedź twierdząca, to czy art. 8 ust. 1 lit. f) decyzji ramowej w sprawie europejskiego nakazu aresztowania należy interpretować w ten sposób, że przekazanie przez państwo członkowskie wykonującego nakaz organu sądowego na podstawie europejskiego nakazu aresztowania, który zawiera jedynie informację o orzeczonej, podlegającej wykonaniu karze pozbawienia wolności, a nie o orzeczonej karze dodatkowej oddania do dyspozycji sądu penitencjarnego, która została nałożona za ten sam czyn i w tym samym orzeczeniu sądowym, skutkuje tym, że w państwie członkowskim wydającego nakaz organu sądowego może dojść do rzeczywistego pozbawienia wolności w celu wykonania kary dodatkowej?

3)

Jeżeli na pytanie pierwsze zostanie udzielona odpowiedź przecząca, to czy art. 8 ust. 1 lit. f) decyzji ramowej w sprawie europejskiego nakazu aresztowania należy interpretować w ten sposób, że fakt, iż wydający nakaz organ sądowy nie wymienił kary dodatkowej oddania do dyspozycji sądu penitencjarnego w europejskim nakazie aresztowania, skutkuje tym, że orzeczona kara dodatkowa, co do której można założyć, iż wykonujący nakaz organ sądowy nie ma o niej wiedzy, nie może stanowić podstawy rzeczywistego pozbawienia wolności w wydającym nakaz państwie członkowskim?

---

(1)  Decyzja ramowa Rady 2002/584/WSiSW z dnia 13 czerwca 2002 r. w sprawie europejskiego nakazu aresztowania i procedury wydawania osób między państwami członkowskimi (Dz.U. 2002, L 190, s. 1).

Odwołanie od wyroku Sądu (piąta izba) wydanego w dniu 11 lipca 2018 r. w sprawie T-643/13, Rogesa Roheisengesellschaft Saar mbH / Komisja Europejska, wniesione w dniu 11 września 2018 r. przez Rogesa Roheisengesellschaft Saar mbH

(Sprawa C-568/18 P)

(2019/C 16/36)

Język postępowania: niemiecki

Strony

Wnosząca odwołanie: Rogesa Roheisengesellschaft Saar mbH (przedstawiciele: adwokaci S. Altenschmidt i D. Jacob)

Druga strona postępowania: Komisja Europejska

Żądania wnoszącej odwołanie

Wnosząca odwołanie wnosi do Trybunału o:

—	uchylenie wyroku Sądu wydanego w dniu 11 lipca 2018 r. w sprawie T-643/13;

—	stwierdzenie nieważności decyzji Komisji z dnia 15 września 2013 r., o sygnaturze GestDem nr 2013/1504;

—	posiłkowo, uchylenie wyroku Sądu i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania przez Sąd.

Zarzuty i główne argumenty

Wnosząca odwołanie podnosi następujące zarzuty:

1.

Sąd nie spełnił wymogów wynikających z rozporządzenia (WE) 1367/2006 (1), aby odmówić swobodnego dostępu do informacji o środowisku. Dokonał zbyt szerokiej wykładni podstawy odmowy określonej w art. 4 ust. 2 tiret pierwsze rozporządzenia (WE) 1049/2001 (2) w związku z art. 6 ust. 1 rozporządzenia (WE) 1367/2006, w świetle przepisów konwencji z Aarhus. Sąd błędnie wyszedł z założenia, że informacje dotyczące niskoemisyjności instalacji przemysłowej są szczególnie chronionymi informacjami handlowymi.

2.	Sąd nie uwzględnił istnienia informacji o środowisku dotyczących emisji, z naruszeniem art. 6 ust. 1 rozporządzenia (WE) 1367/2006 i art. 4 ust. 2 rozporządzenia (WE) 1049/2001.

3.	Ponadto Sąd nie uwzględnił również wystarczająco nadrzędnego interesu publicznego w udzieleniu dostępu do rozpatrywanych informacji o środowisku, co podniosła wnosząca odwołanie.

---

(1)  Rozporządzenie (WE) nr 1367/2006 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 6 września 2006 r. w sprawie zastosowania postanowień Konwencji z Aarhus o dostępie do informacji, udziale społeczeństwa w podejmowaniu decyzji oraz dostępie do sprawiedliwości w sprawach dotyczących środowiska do instytucji i organów Wspólnoty, Dz.U. 2006, L 264, s. 13.

(2)  Rozporządzenie (WE) nr 1049/2001 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 30 maja 2001 r. w sprawie publicznego dostępu do dokumentów Parlamentu Europejskiego, Rady i Komisji, Dz.U. 2001, L 145, s. 43.

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Amtsgericht Erding (Niemcy) w dniu 19 października 2018 r. – F./Koninklijke Luchtvaart Maatschappij NV

(Sprawa C-656/18)

(2019/C 16/37)

Język postępowania: niemiecki

Sąd odsyłający

Amtsgericht Erding

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: F.

Strona pozwana: Koninklijke Luchtvaart Maatschappij NV

Postanowieniem Trybunału z dnia 7 listopada 2018 r. sprawa została wykreślona z rejestru Trybunału.

Skarga wniesiona w dniu 30 października 2018 r. – Komisja Europejska / Królestwo Belgii

(Sprawa C-676/18)

(2019/C 16/38)

Język postępowania: francuski

Strony

Strona skarżąca: Komisja Europejska (przedstawiciele: M. Condou-Durande, C. Cattabriga, G. von Rintelen, pełnomocnicy)

Strona pozwana: Królestwo Belgii

Żądania strony skarżącej

—

Stwierdzenie, że poprzez nieuchwalenie, najpóźniej do dnia 30 września 2016 r., przepisów ustawowych, wykonawczych i administracyjnych niezbędnych do wykonania dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2014/36/UE z dnia 26 lutego 2014 r. (1), a w każdym razie poprzez niepoinformowanie Komisji o takich przepisach, Królestwo Belgii uchybiło zobowiązaniom, jakie ciążą na tym państwie na mocy art. 28 ust. 1 tejże dyrektywy;

—

Zobowiązanie Królestwa Belgii, na podstawie art. 260 ust. 3 TFUE, do zapłaty okresowej kary pieniężnej w wysokości 49 906,50 EUR dziennie, począwszy od dnia wydania w niniejszej sprawie wyroku stwierdzającego uchybienie obowiązkowi poinformowania o środkach transpozycji dyrektywy 2014/36/UE, na wskazane przez Komisję konto;

—	obciążenie Królestwa Belgii kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Artykuł 28 ust. 1 dyrektywy 2014/36/UE nałożył na państwa członkowskie obowiązek wprowadzenia w życie do dnia 30 września 2016 r. przepisów ustawowych, wykonawczych i administracyjnych niezbędnych do wykonania tej dyrektywy. Z uwagi na niepoinformowanie Komisji o środkach transpozycji rzeczonej dyrektywy przez Belgię, Komisja postanowiła złożyć skargę do Trybunału Sprawiedliwości.

W swojej skardze Komisja zaproponowała nałożenia na Belgię okresowej kary pieniężnej w wysokości 49 906,50 EUR. Wysokość okresowej kary pieniężnej została obliczona z uwzględnieniem wagi naruszenia, czasu jego trwania, jak również skutku odstraszającego w powiązaniu ze zdolnością płatniczą państwa członkowskiego.

---

(1)  Dyrektywa Parlamentu Europejskiego i Rady 2014/36/UE z dnia 26 lutego 2014 r. w sprawie warunków wjazdu i pobytu obywateli państw trzecich w celu zatrudnienia w charakterze pracownika sezonowego (Dz.U. 2014, L 94, s. 375).

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez High Court (Irlandia) w dniu 7 listopada 2018 r. – Minister for Justice and Equality / ND

(Sprawa C-685/18)

(2019/C 16/39)

Język postępowania: angielski

Sąd odsyłający

High Court (Irlandia)

Strony w postępowaniu głównym

Strona składająca wniosek: Minister for Justice and Equality

Strona ścigana: ND

Pytania prejudycjalne

1)

Czy kryteriami, na podstawie których należy rozstrzygać o tym, czy prokurator wyznaczony jako wydający nakaz organ sądowy w rozumieniu art. 6 ust. 1 [decyzji ramowej (1)] jest organem sądowym zgodnie z autonomicznym znaczeniem tego pojęcia w art. 6 ust. 1 decyzji ramowej Rady w sprawie europejskiego nakazu aresztowania i procedury wydawania osób między państwami członkowskimi z 2002 r., są okoliczności, że (1) prokurator jest niezależny od władzy wykonawczej oraz że (2) w jego własnym porządku prawnym uznaje się, iż sprawuje on wymiar sprawiedliwości lub uczestniczy w sprawowaniu wymiaru sprawiedliwości?

2)	W przypadku odpowiedzi przeczącej – na podstawie jakich kryteriów sąd krajowy powinien rozstrzygać, czy prokurator, którego wyznaczono jako wydający nakaz organ sądowy w rozumieniu art. 6 ust. 1 decyzji ramowej, jest organem sądowym w rozumieniu art. 6 ust. 1?

3)

W zakresie, w jakim kryteria obejmują wymóg sprawowania przez prokuratora wymiaru sprawiedliwości lub uczestniczenia w sprawowaniu wymiaru sprawiedliwości, czy należy rozstrzygać o tych okolicznościach na podstawie statusu, jaki prokurator posiada w swoim własnym porządku prawnym, czy też na podstawie określonych obiektywnych kryteriów? Jeżeli miałoby się to odbywać na podstawie obiektywnych kryteriów, jakie są to kryteria?

4)	Czy prokurator Republiki Litewskiej jest organem sądowym zgodnie z autonomicznym znaczeniem tego pojęcia w art. 6 ust. 1 decyzji ramowej w sprawie europejskiego nakazu aresztowania i procedury wydawania osób między państwami członkowskimi z 2002 r.?

---

(1)  Decyzja ramowa Rady 2002/584/WSiSW z dnia 13 czerwca 2002 r. w sprawie europejskiego nakazu aresztowania i procedury wydawania osób między państwami członkowskimi (Dz.U. 2002, L 190, s. 1).

Postanowienie prezesa pierwszej izby Trybunału z dnia 19 września 2018 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Conseil d’État – Francja) – Fédération des fabricants de cigares, Coprova, E-Labo France, Smakq développement / Premier ministre, Ministre des Affaires sociales et de la Santé, przy udziale: Société J. Cortès France, Scandinavian Tobacco Group France, Villiger France

(Sprawa C-288/17) (1)

(2019/C 16/40)

Język postępowania: francuski

Prezes pierwszej izby zarządził wykreślenie sprawy.

---

(1)  Dz.U. C 256 z 7.8.2017.

Postanowienie Prezesa Trybunału z dnia 22 sierpnia 2018 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Landgericht Düsseldorf – Niemcy) – Stefan Neldner / Eurowings GmbH

(Sprawa C-299/18) (1)

(2019/C 16/41)

Język postępowania: niemiecki

Prezes Trybunału zarządził wykreślenie sprawy.

---

(1)  Dz.U. C 285 z 13.8.2018.

Wyrok Sądu z dnia 15 listopada 2018 r. – PKK / Rada

(Sprawa T-316/14) (1)

(Wspólna polityka zagraniczna i bezpieczeństwa - Środki ograniczające zastosowane wobec PKK w ramach walki z terroryzmem - Zamrożenie środków finansowych - Kompetencja Rady - Możliwość zakwalifikowania władz państwa trzeciego jako właściwej władzy w rozumieniu wspólnego stanowiska 2001/931/WPZiB - Podstawa faktyczna decyzji o zamrożeniu środków finansowych - Odwołanie do aktów terrorystycznych - Kontrola sądowa - Obowiązek uzasadnienia - Zarzut niezgodności z prawem)

(2019/C 16/42)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Kurdistan Workers’ Party (PKK) (przedstawiciele: adwokaci A. van Eik, T. Buruma i M. Wijngaarden)

Strona pozwana: Rada Unii Europejskiej (przedstawiciele: początkowo F. Naert i G. Étienne, następnie F. Naert i H. Marcos Fraile, pełnomocnicy)

Interwenienci popierający stronę pozwaną: Zjednoczone Królestwo Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej (przedstawiciele: początkowo C. Brodie i V. Kaye, następnie C. Brodie i S. Brandon, następnie C. Brodie, C. Crane i R. Fadoju, następnie C. Brodie, R. Fadoju i P. Nevill, wreszcie R. Fadoju, pełnomocnicy), Komisja Europejska (przedstawiciele: początkowo F. Castillo de la Torre i D. Gauci, następnie D. Gauci, J. Norris-Usher i T. Ramopoulos, wreszcie J. Norris-Usher, T. Ramopoulos i R. Tricot, pełnomocnicy)

Przedmiot

Żądanie na podstawie art. 263 TFUE mające na celu początkowo stwierdzenie nieważności rozporządzenia wykonawczego Rady (UE) nr 125/2014 z dnia 10 lutego 2014 r. dotyczącego wykonania art. 2 ust. 3 rozporządzenia (WE) nr 2580/2001 w sprawie szczególnych środków restrykcyjnych skierowanych przeciwko niektórym osobom i podmiotom mających na celu zwalczanie terroryzmu oraz uchylenia rozporządzenia wykonawczego (UE) nr 714/2013 (Dz.U. 2014, L 40, s. 9) w zakresie, w jakim akt ten dotyczy strony skarżącej, a następnie również stwierdzenia nieważności innych, kolejnych aktów, w zakresie, w jakim one jej dotyczą.

Sentencja

1)

Stwierdza się nieważność rozporządzenia wykonawczego Rady (UE) nr 125/2014 z dnia 10 lutego 2014 r. dotyczącego wykonania art. 2 ust. 3 rozporządzenia (WE) nr 2580/2001 w sprawie szczególnych środków restrykcyjnych skierowanych przeciwko niektórym osobom i podmiotom mających na celu zwalczanie terroryzmu oraz uchylenia rozporządzenia wykonawczego (UE) nr 714/2013 w zakresie, w jakim dotyczy ono Kurdistan Workers’ Party (PKK).

2)

Stwierdza się nieważność rozporządzenia wykonawczego Rady (UE) nr 790/2014 z dnia 22 lipca 2014 r. dotyczącego wykonania art. 2 ust. 3 rozporządzenia (WE) nr 2580/2001 w sprawie szczególnych środków restrykcyjnych skierowanych przeciwko niektórym osobom i podmiotom mających na celu zwalczanie terroryzmu oraz uchylenia rozporządzenia wykonawczego nr 125/2014 w zakresie, w jakim dotyczy ono PKK.

3)

Stwierdza się nieważność rozporządzenia wykonawczego Rady (UE) 2015/513 z dnia 26 marca 2015 r. dotyczącego wykonania art. 2 ust. 3 rozporządzenia (WE) nr 2580/2001 w sprawie szczególnych środków restrykcyjnych skierowanych przeciwko niektórym osobom i podmiotom mających na celu zwalczanie terroryzmu oraz uchylenia rozporządzenia wykonawczego nr 790/2014 w zakresie, w jakim dotyczy ono PKK.

4)

Stwierdza się nieważność decyzji Rady (WPZiB) 2015/521 z dnia 26 marca 2015 r. dotyczącej aktualizacji i zmiany wykazu osób, grup i podmiotów objętych art. 2, 3 i 4 wspólnego stanowiska 2001/931/WPZiB w sprawie zastosowania szczególnych środków w celu zwalczania terroryzmu i uchylenia decyzji 2014/483/WPZiB w zakresie, w jakim dotyczy ona PKK.

5)

Stwierdza się nieważność rozporządzenia wykonawczego Rady (UE) 2015/1325 z dnia 31 lipca 2015 r. dotyczącego wykonania art. 2 ust. 3 rozporządzenia (WE) nr 2580/2001 w sprawie szczególnych środków restrykcyjnych skierowanych przeciwko niektórym osobom i podmiotom mających na celu zwalczanie terroryzmu oraz uchylającego rozporządzenie wykonawcze 2015/513 w zakresie, w jakim dotyczy ono PKK.

6)

Stwierdza się nieważność decyzji Rady (WPZiB) 2015/1334 z dnia 31 lipca 2015 r. dotyczącej aktualizacji wykazu osób, grup i podmiotów objętych art. 2, 3 i 4 wspólnego stanowiska 2001/931 w sprawie zastosowania szczególnych środków w celu zwalczania terroryzmu oraz uchylającej decyzję 2015/521 w zakresie, w jakim dotyczy ona PKK.

7)

Stwierdza się nieważność rozporządzenia wykonawczego Rady (UE) 2015/2425 z dnia 21 grudnia 2015 r. dotyczącego wykonania art. 2 ust. 3 rozporządzenia (WE) nr 2580/2001 w sprawie szczególnych środków restrykcyjnych skierowanych przeciwko niektórym osobom i podmiotom mających na celu zwalczanie terroryzmu oraz uchylającego rozporządzenie wykonawcze 2015/1325 w zakresie, w jakim dotyczy ono PKK.

8)

Stwierdza się nieważność rozporządzenia wykonawczego Rady (UE) 2016/1127 z dnia 12 lipca 2016 r. dotyczącego wykonania art. 2 ust. 3 rozporządzenia (WE) nr 2580/2001 w sprawie szczególnych środków restrykcyjnych skierowanych przeciwko niektórym osobom i podmiotom mających na celu zwalczanie terroryzmu oraz uchylenia rozporządzenia wykonawczego 2015/2425 w zakresie, w jakim dotyczy ono PKK.

9)

Stwierdza się nieważność rozporządzenia wykonawczego Rady (UE) 2017/150 z dnia 27 stycznia 2017 r. dotyczącego wykonania art. 2 ust. 3 rozporządzenia (WE) nr 2580/2001 w sprawie szczególnych środków restrykcyjnych skierowanych przeciwko niektórym osobom i podmiotom mających na celu zwalczanie terroryzmu oraz uchylenia rozporządzenia wykonawczego 2016/1127 w zakresie, w jakim dotyczy ono PKK.

10)

Stwierdza się nieważność rozporządzenia wykonawczego Rady (UE) 2017/1420 z dnia 4 sierpnia 2017 r. dotyczącego wykonania art. 2 ust. 3 rozporządzenia (WE) nr 2580/2001 w sprawie szczególnych środków restrykcyjnych skierowanych przeciwko niektórym osobom i podmiotom mających na celu zwalczanie terroryzmu oraz uchylającego rozporządzenie wykonawcze 2017/150 w zakresie, w jakim dotyczy ono PKK.

11)

Stwierdza się nieważność decyzji Rady (WPZiB) 2017/1426 z dnia 4 sierpnia 2017 r. dotyczącej aktualizacji wykazu osób, grup i podmiotów objętych art. 2, 3 i 4 wspólnego stanowiska 2001/931/WPZiB w sprawie zastosowania szczególnych środków w celu zwalczania terroryzmu oraz uchylającej decyzję (WPZiB) 2017/154 w zakresie, w jakim dotyczy ona PKK.

12)	Ponadto żądanie orzeczenia niemożności stosowania wobec PKK rozporządzenia Rady (WE) nr 2580/2001 z dnia 27 grudnia 2001 r. w sprawie szczególnych środków restrykcyjnych skierowanych przeciwko niektórym osobom i podmiotom mających na celu zwalczanie terroryzmu zostaje odrzucone.

13)	Rada Unii Europejskiej pokrywa, poza własnymi kosztami, koszty poniesione przez PKK.

14)	Komisja Europejska oraz Zjednoczone Królestwo Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej pokrywają własne koszty.

---

(1)  Dz.U. C 245 z 28.7.2014.

Wyrok Sądu z dnia 15 listopada 2018 r. – Tempus Energy / Komisja

(Sprawa T-793/14) (1)

(Pomoc państwa - Rynek mocy w Zjednoczonym Królestwie - System pomocy - Artykuł 108 ust. 2 i 3 TFUE - Pojęcie wątpliwości w rozumieniu art. 4 ust. 3 lub 4 rozporządzenia (WE) nr 659/1999 - Wytyczne w sprawie pomocy państwa na ochronę środowiska i cele związane z energią w latach 2014/2020 - Decyzja o niewnoszeniu zastrzeżeń - Brak wszczęcia formalnego postępowania wyjaśniającego - Prawa proceduralne zainteresowanych stron)

(2019/C 16/43)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Tempus Energy Ltd (Worcester, Zjednoczone Królestwo) i Tempus Energy Technology Ltd (Cheltenham, Zjednoczone Królestwo) (przedstawiciele: początkowo adwokaci J. Derenne, J. Blockx, C. Ziegler i M. Kinsella, następnie J. Derenne, J. Blockx i C. Ziegler, a w końcu J. Derenne i C. Ziegler)

Strona pozwana: Komisja Europejska (przedstawiciele: É. Gippini Fournier, R. Sauer, K. Herrmann i P. Němečková, pełnomocnicy)

Interwenient popierający stronę pozwaną: Zjednoczone Królestwo Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej (przedstawiciele: początkowo C. Brodie i L. Christie, pełnomocnicy, wspierani przez G. Facennę, QC, następnie S. Simmons, M. Holt, C. Brodie i S. Brandon, pełnomocnicy, wspierani przez G. Facennę, QC, następnie M. Holt, C. Brodie, S. Brandon i D. Robertson, pełnomocnicy, wspierani przez G. Facennę, QC, w a wkońcu S. Brandon, pełnomocnik)

Przedmiot

Żądanie oparte na art. 263 TFUE i zmierzające do stwierdzenia nieważności decyzji Komisji C(2014) 5083 final z dnia 23 lipca 2014 r. o niewnoszeniu zastrzeżeń wobec systemu pomocy związanego z rynkiem mocy w Zjednoczonym Królestwie ze względu na to, że system ten jest zgodny z rynkiem wewnętrznym, na podstawie art. 107 ust. 3 lit. c) TFUE (pomoc państwa 2014/N-2) (Dz.U. 2014, C 348, s. 5).

Sentencja

1)

Stwierdza się nieważność decyzji Komisji C(2014) 5083 final z dnia 23 lipca 2014 r. o niewnoszeniu zastrzeżeń wobec systemu pomocy związanego z rynkiem mocy w Zjednoczonym Królestwie ze względu na to, że system ten jest zgodny z rynkiem wewnętrznym, na podstawie art. 107 ust. 3 lit. c) TFUE (pomoc państwa 2014/N-2).

2)	Komisja Europejska pokrywa własne koszty oraz koszty poniesione przez Tempus Energy Ltd i Tempus Energy Technology Ltd.

3)	Zjednoczone Królestwo pokrywa własne koszty.

---

(1)  Dz.U. C 81 z 9.3.2015.

Wyrok Sądu z dnia 25 września 2018 r. – Psara i in. / Parlament

(Sprawy połączone od T-639/15 do T-666/15 i T-94/16) (1)

(Dostęp do dokumentów - Rozporządzenie (WE) nr 1049/2001 - Parlament Europejski - Wydawanie diet przez członków Parlamentu - Odmowa dostępu - Dokumenty nieistniejące - Dane osobowe - Rozporządzenie (WE) nr 45/2001 - Konieczność przekazania danych - Konkretna analiza każdego dokumentu - Częściowy dostęp - Nadmierne obciążenie administracyjne - Obowiązek uzasadnienia)

(2019/C 16/44)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca w sprawie T-639/15: Maria Psara (Ateny, Grecja) (przedstawiciele: adwokaci N. Pirc Musar i R. Lemut Strle)

Strona skarżąca w sprawie T-640/15: Tina Kristan (Ljubljana, Słowenia) (przedstawiciele: adwokaci N. Pirc Musar i R. Lemut Strle)

Strona skarżąca w sprawie T-641/15: Tanja Malle (Wiedeń, Austria) (przedstawiciele: adwokaci N. Pirc Musar i R. Lemut Strle)

Strona skarżąca w sprawie T-642/15: Wojciech Cieśla (Warszawa, Polska) (przedstawiciele: adwokaci N. Pirc Musar i R. Lemut Strle)

Strona skarżąca w sprawie T-643/15: Staffan Dahllof (przedstawiciele: adwokaci N. Pirc Musar i R. Lemut Strle)

Strona skarżąca w sprawie T-644/15: Delphine Reuter (przedstawiciele: adwokaci N. Pirc Musar i R. Lemut Strle)

Strona skarżąca w sprawach T-645/15 i T-654/15: České centrum pro investigativní žurnalistiku o.p.s. (Praga, Republika Czeska) (przedstawiciele: adwokaci N. Pirc Musar i R. Lemut Strle)

Strona skarżąca w sprawie T-646/15: Harry Karanikas (Chalandri, Grecja) (przedstawiciele: adwokaci N. Pirc Musar i R. Lemut Strle)

Strona skarżąca w sprawach T-647/15 i T-657/15: Crina Boros (przedstawiciele: adwokaci N. Pirc Musar i R. Lemut Strle)

Strona skarżąca w sprawach T-648/15, T-663/15 i T-665/15: Baltijas pētnieciskās žurnālistikas centrs Re:Baltica (Ryga, Łotwa) (przedstawiciele: adwokaci N. Pirc Musar i R. Lemut Strle)

Strona skarżąca w sprawie T-649/15: Balazs Toth (Budapeszt, Węgry) (przedstawiciele: adwokaci N. Pirc Musar i R. Lemut Strle)

Strona skarżąca w sprawie T-650/15: Minna Knus-Galán (Helsinki, Finlandia) (przedstawiciele: adwokaci N. Pirc Musar i R. Lemut Strle)

Strona skarżąca w sprawie T-651/15: Atanas Tchobanov (Plessis-Robinson, Francja) (przedstawiciele: adwokaci N. Pirc Musar i R. Lemut Strle)

Strona skarżąca w sprawie T-652/15: Dirk Liedtke (Hamburg, Niemcy) (przedstawiciele: adwokaci N. Pirc Musar i R. Lemut Strle)

Strona skarżąca w sprawie T-653/15: Nils Mulvad (Risskov, Dania) (przedstawiciele: adwokaci N. Pirc Musar i R. Lemut Strle)

Strona skarżąca w sprawie T-655/15: Hugo van der Parre (Huizen, Niderlandy) (przedstawiciele: adwokaci N. Pirc Musar i R. Lemut Strle)

Strona skarżąca w sprawie T-656/15: Guia Baggi (Florencja, Włochy) (przedstawiciele: adwokaci N. Pirc Musar i R. Lemut Strle)

Strona skarżąca w sprawie T-658/15: Marcos García Rey (przedstawiciele: adwokaci N. Pirc Musar i R. Lemut Strle)

Strona skarżąca w sprawie T-659/15: Mark Lee Hunter (przedstawiciele: adwokaci N. Pirc Musar i R. Lemut Strle)

Strona skarżąca w sprawie T-660/15: Kristof Clerix (Bruksela) (przedstawiciele: adwokaci N. Pirc Musar i R. Lemut Strle)

Strona skarżąca w sprawie T-661/15: Rui Araujo (Lizbona, Portugalia) (przedstawiciele: adwokaci N. Pirc Musar i R. Lemut Strle)

Strona skarżąca w sprawie T-662/15: Anuška Delić (Ljubljana) (przedstawiciele: adwokaci N. Pirc Musar i R. Lemut Strle)

Strona skarżąca w sprawie T-664/15: Jacob Borg (San Ġiljan, Malta) (przedstawiciele: adwokaci N. Pirc Musar i R. Lemut Strle)

Strona skarżąca w sprawie T-666/15: Matilda Bačelić (Zagrzeb, Chorwacja) (przedstawiciele: adwokaci N. Pirc Musar i R. Lemut Strle)

Strona skarżąca w sprawie T-94/16: Gavin Sheridan (przedstawiciele: adwokaci N. Pirc Musar i R. Lemut Strle)

Strona pozwana: Parlament Europejski (przedstawiciele: N. Görlitz, C. Burgos i M. Windisch, pełnomocnicy)

Przedmiot

Żądania, na podstawie art. 263 TFUE, stwierdzenia nieważności decyzji Parlamentu: A(2015) 8324 C, A(2015) 8463 C, A(2015) 8627 C, A(2015) 8682 C, A(2015) 8594 C, A(2015) 8551 C, A(2015) 8732 C, A(2015) 8681 C, A(2015) 8334 C, A(2015) 8327 C, A(2015) 8344 C z dnia 14 września 2015 r., A(2015) 8656 C, A(2015) 8678 C, A(2015) 8361 C, A(2015) 8663 C, A(2015) 8360 C, A(2015) 8486 C, A(2015) 8305 C z dnia 15 września 2015 r., A(2015) 8602 C, A(2015) 8554 C, A(2015) 8490 C, A(2015) 8659 C, A(2015) 8547 C, A(2015) 8552 C, A(2015) 8553 C, A(2015) 8661 C, A(2015) 8684 C, A(2015) 8672 C z dnia 16 września 2015 r., a także A(2015) 13844 C z dnia 14 stycznia 2016 r., w których Parlament oddalił, na podstawie rozporządzenia (WE) nr 1049/2001 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 30 maja 2001 r. w sprawie publicznego dostępu do dokumentów Parlamentu Europejskiego, Rady i Komisji (Dz.U. 2001, L 145, s. 43), ponowne wnioski skarżących o udzielenie dostępu do dokumentów Parlamentu zawierających informacje dotyczące diet jego członków.

Sentencja

1)	Sprawy od T-639/15 do T-666/15 i T-94/16 zostają połączone do celów wydania wyroku.

2)	Skargi zostają oddalone.

3)

Maria Psara, Tina Kristan, Tanja Malle, Wojciech Cieśla, Staffan Dahllof, Delphine Reuter, České centrum pro investigativní žurnalistiku o.p.s., Harry Karanikas, Crina Boros, Baltijas pētnieciskās žurnālistikas centrs Re:Baltica, Balazs Toth, Minna Knus-Galán, Atanas Tchobanov, Dirk Liedtke, Nils Mulvad, Hugo van der Parre, Guia Baggi, Marcos García Rey, Mark Lee Hunter, Kristof Clerix, Rui Araujo, Anuška Delić, Jacob Borg, Matilda Bačelić i Gavin Sheridan zostają obciążeni kosztami postępowania.

---

(1)  Dz.U. C 48 z 8.2.2016.

Wyrok Sądu z dnia 8 listopada 2018 r. – Mad Dogg Athletics / EUIPO – Aerospinning Master Franchising (SPINNING)

(Sprawa T-718/16) (1)

(Znak towarowy Unii Europejskiej - Postępowanie w sprawie stwierdzenia wygaśnięcia prawa do znaku - Słowny unijny znak towarowy SPINNING - Stwierdzenie częściowego wygaśnięcia prawa do znaku - Artykuł 51 ust. 1 lit. b) rozporządzenia (WE) nr 207/2009 [obecnie art. 58 ust. 1 lit. b) rozporządzenia (UE) 2017/1001])

(2019/C 16/45)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Mad Dogg Athletics, Inc. (Los Angeles, Kalifornia, Stany Zjendoczone) (przedstawiciel: adwokat J. Steinberg)

Strona pozwana: Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (przedstawiciel: D. Walicka, pełnomocnik).

Druga strona w postępowaniu przed izbą odwoławczą EUIPO będąca interwenientem przed Sądem: Aerospinning Master Franchising s. r. o., dawniej Aerospinning Master Franchising, Ltd., s.r.o. (Praga, Republika Czeska) (przedstawiciel: adwokat K. Labalestra)

Przedmiot

Skarga na decyzję Piątej Izby Odwoławczej EUIPO z dnia 21 lipca 2016 r. (sprawa R 2375/2014-5) dotyczącą postępowania w sprawie stwierdzenia wygaśnięcia prawa do znaku między Aerospinning Master Franchising a Mad Dogg Athletics.

Sentencja

1)

Stwierdza się nieważność decyzji Piątej Izby Odwoławczej Urzędu Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (EUIPO) z dnia 21 lipca 2016 r. (sprawa R 2375/2014 5) w zakresie dotyczącym towarów należących do klasy 28 i usług należących do klasy 41 w rozumieniu Porozumienia nicejskiego dotyczącego międzynarodowej klasyfikacji towarów i usług dla celów rejestracji znaków z dnia 15 czerwca 1957 r., ze zmianami.

2)	EUIPO pokrywa, poza własnymi kosztami, koszty poniesione przez Mad Dogg Athletics, Inc.

3)	Aerospinning Master Franchising, s.r.o. pokrywa własne koszty.

---

(1)  Dz.U. C 462 z 12.12.2016.

Wyrok Sądu z dnia 8 listopada 2018 r. – Cocchi i Falcione / Komisja

(Sprawa T-724/16 P) (1)

(Odwołanie - Służba publiczna - Przeniesienie krajowych uprawnień emerytalnych - Artykuł 24 regulaminu pracowniczego - Obowiązek wspomagania ciążący na Unii - Utrata przez strony interesu prawnego w trakcie postepowania - Umorzenie postepowania w pierwszej instancji - Związek przyczynowy)

(2019/C 16/46)

Język postępowania: francuski

Strony

Wnoszący odwołanie: Giorgio Cocchi (Wezembeek-Oppem, Belgia) i Nicola Falcione (Bruksela, Belgia) (przedstawiciel: adwokat S. Orlandi)

Druga strona postępowania: Komisja Europejska (G. Gattinara i F. Simonetti, pełnomocnicy)

Przedmiot

Odwołanie mające na celu uchylenie postanowienia Sądu do spraw Służby Publicznej Unii Europejskiej (pierwsza izba) z dnia 2 sierpnia 2016 r., Cocchi i Falcione/Komisja (F-134/11, EU:F:2016:194).

Sentencja

1)

Postanowienie Sądu do spraw Służby Publicznej Unii Europejskiej (pierwsza izba) z dnia 2 sierpnia 2016 r., Cocchi i Falcione/Komisja (F-134/11) uchyla się w zakresie, w jakim Sąd do spraw Służby Publicznej stwierdził w nim brak potrzeby orzekania w przedmiocie żądania odszkodowania przedstawionego przez Giorgia Cocchiego i Nicolę Falcione w pierwszej instancji.

2)	W pozostałym zakresie odwołanie zostaje oddalone.

3)	Żądania odszkodowawcze przedstawione przez Giorgia Cocchiego i Nicolę Falcione w ramach skargi w pierwszej instancji w sprawie o numerze F-134/11 zostają oddalone.

4)	Każda ze stron porywa własne koszty postepowania odwoławczego oraz postępowania w pierwszej instancji w zakresie żądań odszkodowawczych.

---

(1)  Dz.U. C 441 z 28.11.2016.

Wyrok Sądu z dnia 8 listopada 2018 r. – QB / EBC

(Sprawa T-827/16) (1)

(Służba publiczna - Personel EBC - Postępowanie w sprawie oceny - Sprawozdanie z przebiegu kariery zawodowej [2015] - Możliwość, aby podczas rozmowy w sprawie oceny towarzyszył ocenianemu przedstawiciel związkowy - Naruszenie zasad obiektywizmu i bezstronności oceniającego - Wynagrodzenie - Decyzja odmowna w sprawie przyznania awansu płacowego - Dopuszczalność środków dowodowych - Korespondencja e-mailowa wymieniona pomiędzy członkiem personelu i jego „coachem” za pośrednictwem służbowej poczty elektronicznej - Odpowiedzialność)

(2019/C 16/47)

Język postępowania: francuski

Strony

Strona skarżąca: QB (przedstawiciel: adwokat L. Levi)

Strona pozwana: Europejski Bank Centralny (przedstawiciele: F. von Lindeiner i B. Ehlers, pełnomocnicy, wspierani przez adwokata B. Wägenbaura)

Przedmiot

Skarga, na podstawie art. 50a Statutu Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej i art. 36.2 Protokołu w sprawie Statutu Europejskiego Systemu Banków Centralnych i EBC załączonego do traktatu UE oraz traktatu FUE, wniesiona w pierwszej kolejności celem stwierdzenia nieważności sprawozdania z oceny skarżącej za 2015 r. oraz decyzji odmownej EBC z dnia 15 grudnia 2015 r. w sprawie przyznania jej awansu płacowego a także, o ile zajdzie taka potrzeba, stwierdzenia nieważności decyzji EBC z dnia 2 maja i 15 września 2016 r., oddalających odpowiednio odwołanie administracyjne i zażalenie skarżącej, a w drugiej kolejności celem naprawienia poniesionej przez skarżącą w jej ocenie szkody.

Sentencja

1)	Stwierdza się nieważność sprawozdania z oceny QB w sprawie oceny za 2015 r. oraz decyzji odmownej Europejskiego Banku Centralnego (EBC) z dnia 15 grudnia 2015 r. w sprawie przyznania QB awansu płacowego.

2)	W pozostałym zakresie skarga zostaje oddalona.

3)	EBC pokrywa własne koszty oraz koszty poniesione przez QB.

---

(1)  Dz.U. C 22 z 23.1.2017.

Wyrok Sądu z dnia 13 listopada 2018 r. – Camomilla / EUIPO – CMT (CAMOMILLA)

(Sprawa T-44/17) (1)

(Znak towarowy Unii Europejskiej - Postępowanie w sprawie unieważnienia prawa do znaku - Słowny unijny znak towarowy CAMOMILLA - Wcześniejszy graficzny krajowy znak towarowy CAMOMILLA - Częściowe odrzucenie wniosku o unieważnienie - Względna podstawa odmowy rejestracji - Prawdopodobieństwo wprowadzenia w błąd - Rzeczywiste używanie wcześniejszego znaku towarowego - Dowody - Skarga wzajemna - Artykuł 8 ust. 1 lit. b) i art. 53 ust. 1 lit. a) rozporządzenia nr 207/2009 [obecnie art. 8 ust. 1 lit. b) i art. 60 ust. 1 lit. a) rozporządzenia (UE) 2017/1001] - Artykuł 57 ust. 2 i 3 rozporządzenia nr 207/2009 (obecnie art. 64 ust. 2 i 3 rozporządzenia 2017/1001))

(2019/C 16/48)

Język postępowania: włoski

Strony

Strona skarżąca: Camomilla Srl (Buccinasco, Włochy) (przedstawiciele: adwokaci M. Mussi i H. Chiappetta)

Strona pozwana: Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (przedstawiciele: L. Rampini i J. Crespo Carrillo, pełnomocnicy).

Druga strona w postępowaniu przed izbą odwoławczą EUIPO będąca interwenientem przed Sądem: CMT Compagnia manifatture tessili Srl (CMT Srl) (Neapol, Włochy) (przedstawiciele: adwokaci M. Franzosi, V. Jandoli, A. Stein i G. Rubino)

Przedmiot

Skarga na decyzję Piątej Izby Odwoławczej EUIPO z dnia 21 listopada 2016 r. (sprawa R 2250/2015-5), dotyczącą postępowania w sprawie unieważnienia prawa do znaku między CMT a Camomilla

Sentencja

1)	Skarga zostaje oddalona.

2)	Skarga wzajemna zostaje oddalona.

3)	Camomilla Srl i CMT Compagnia manifatture tessili Srl (CMT) ponoszą, każda z nich, swoje własne koszty, jak również połowę kosztów Urzędu Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej.

---

(1)  Dz.U. C 95 z 27.3.2017.

Wyrok Sądu z dnia 15 listopada 2018 r. – Mabrouk / Rada

(Sprawa T-216/17) (1)

(Wspólna polityka zagraniczna i bezpieczeństwa - Środki ograniczające skierowane przeciwko niektórym osobom i podmiotom w związku z sytuacją w Tunezji - Środki przyjęte wobec osób odpowiedzialnych za sprzeniewierzenie państwowych środków finansowych oraz osób i podmiotów, które są z nimi powiązane - Zamrożenie środków finansowych - Wykaz osób, podmiotów i organów, do których ma zastosowanie zamrożenie środków finansowych - Pozostawienie nazwiska skarżącego w wykazie - Niewystarczająca podstawa faktyczna - Oczywisty błąd w ocenie - Naruszenie prawa - Zasada dobrej administracji - Rozsądny termin)

(2019/C 16/49)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Mohamed Marouen Ben Ali Ben Mohamed Mabrouk (Tunis, Tunezja) (przedstawiciele: adwokaci J.-R. Farthouat, N. Boulay i S. Crosby)

Strona pozwana: Rada Unii Europejskiej (przedstawiciele: V. Piessevaux i J. Kneale, pełnomocnicy)

Przedmiot

Żądanie oparte na art. 263 TFUE i mające na celu stwierdzenie nieważności decyzji Rady (WPZiB) 2017/153 z dnia 27 stycznia 2017 r. zmieniającej decyzję 2011/72/WPZiB dotyczącą środków ograniczających skierowanych przeciwko niektórym osobom i podmiotom w związku z sytuacją w Tunezji (Dz.U. 2017, L 23, s. 19), oraz decyzji Rady (WPZiB) 2018/141 z dnia 29 stycznia 2018 r. zmieniającej decyzję 2011/72/WPZiB dotyczącą środków ograniczających skierowanych przeciwko niektórym osobom i podmiotom w związku z sytuacją w Tunezji (Dz.U. 2018, L 25, s. 38), w zakresie w jakim decyzje te dotyczą skarżącego.

Sentencja

1)	Skarga zostaje oddalona.

2)	Mohamed Marouen Ben Ali Ben Mohamed Mabrouk zostaje obciążony własnymi kosztami oraz kosztami poniesionymi przez Radę Unii Europejskiej.

---

(1)  Dz.U. C 195 z 19.6.2017.

Wyrok Sądu z dnia 13 listopada 2018 r. – Polska / Komisja

(Sprawa T-241/17) (1)

(EFRG i EFRROW - Wydatki wyłączone z finansowania - Rozporządzenie wykonawcze (UE) nr 585/2011 - Tymczasowe nadzwyczajne środki wspierania sektora owoców i warzyw na skutek śmiertelnych zakażeń enterokrwotocznymi szczepami Escherichia coli (E. coli) - Operacje niezbierania - Zakres rekompensaty na rzecz producentów, którzy przeprowadzili takie operacje - Wydatki poniesione przez Polskę - Obowiązek uzasadnienia)

(2019/C 16/50)

Język postępowania: polski

Strony

Strona skarżąca: Rzeczpospolita Polska (przedstawiciele: B. Majczyna, M. Pawlicka, K. Straś i B. Paziewska, pełnomocnicy)

Strona pozwana: Komisja Europejska (przedstawiciele: A. Stobiecka-Kuik i D. Milanowska, pełnomocnicy)

Przedmiot

Oparte na art. 263 TFUE żądanie stwierdzenia nieważności decyzji wykonawczej Komisji (UE) 2017/264 z dnia 14 lutego 2017 r. wyłączającej z finansowania Unii Europejskiej niektóre wydatki poniesione przez państwa członkowskie z tytułu Europejskiego Funduszu Rolniczego Gwarancji (EFRG) oraz Europejskiego Funduszu Rolnego na rzecz Rozwoju Obszarów Wiejskich (EFRROW) (Dz.U. 2017, L 39, s. 12) w zakresie, w jakim wyłącza z finansowania Unii Europejskiej kwotę 4 438 056,66 EUR, wydatkowaną przez agencję płatniczą akredytowaną przez Rzeczpospolitą Polską.

Sentencja

1)	Skarga zostaje oddalona.

2)	Rzeczpospolita Polska zostaje obciążona kosztami postępowania.

---

(1)  Dz.U. C 195 z 19.6.2017.

Wyrok Sądu z dnia 8 listopada 2018 r. – „Pro NGO!” / Komisja

(Sprawa T-454/17) (1)

(Zamówienia publiczne - Postępowanie przetargowe - Dochodzenie przeprowadzone przez audytora pochodzącego z sektora prywatnego - Dochodzenie przeprowadzone przez OLAF - Stwierdzenie nieprawidłowości - Decyzja Komisji w sprawie nałożenia na stronę skarżącą kary administracyjnej - Wykluczenie na okres 6 miesięcy z udziału w postępowaniach o udzielenie zamówień i o przyznanie dotacji finansowanych z budżetu ogólnego Unii - Wpis do bazy danych systemu wczesnego wykrywania i wykluczania - Nowy zarzut - Prawo do obrony)

(2019/C 16/51)

Język postępowania: niemiecki

Strony

Strona skarżąca:„Pro NGO!” (Non-Governmental-Organisations/Nicht-Regierungs-Organisationen) e.V. (Kolonia, Niemcy) (pełnomocnik: M. Scheid, adwokat)

Strona przeciwna: Komisja Europejska (przedstawiciele: F. Dintilhac i B.-R. Killmann, pełnomocnicy)

Przedmiot

Wniosek oparty na art. 263 TFUE, zmierzający do stwierdzenia nieważności decyzji Komisji z dnia 16 maja 2017 r. w sprawie nałożenia kary administracyjnej polegającej na wykluczeniu skarżącej na okres 6 miesięcy z udziału w postępowaniach o udzielenie zamówień i o przyznanie dotacji finansowanych z budżetu ogólnego Unii Europejskiej, przewidzianych w rozporządzeniu Parlamentu Europejskiego i Rady (UE, Euratom) nr 966/2012 z dnia 25 października 2012 r. w sprawie zasad finansowych mających zastosowanie do budżetu ogólnego Unii oraz uchylającym rozporządzenie Rady (WE, Euratom) nr 1605/2002 (Dz.U. 2012, L 298, s. 1), oraz na wykluczeniu skarżącej na taki sam okres z procedury przyznawania środków określonych w rozporządzeniu Rady (UE) 2015/323 z dnia 2 marca 2015 r. w sprawie rozporządzenia finansowego mającego zastosowanie do 11. Europejskiego Funduszu Rozwoju (Dz.U. 2015, L 58, s. 17).

Sentencja

1)	Skarga zostaje oddalona.

2)	„Pro NGO!” (Non-Governmental-Organisations/Nicht-Regierungs-Organisationen) e.V. zostaje obciążona kosztami postępowania.

---

(1)  Dz.U. C 330 z 2.10.2017.

Wyrok Sądu z dnia 14 listopada 2018 r. – Foodterapia / EUIPO – Sperlari (DIETOX)

(Sprawa T-486/17) (1)

(Znak towarowy Unii Europejskiej - Postępowanie w sprawie sprzeciwu - Zgłoszenie graficznego unijnego znaku towarowego DIETOX - Wcześniejszy graficzny unijny znak towarowy Dietor - Względna podstawa odmowy rejestracji - Artykuł 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia (WE) nr 207/2009 [obecnie art. 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia (UE) 2017/1001])

(2019/C 16/52)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Foodterapia, SL (Barcelona, Hiszpania) (przedstawiciele: adwokaci J.C. Erdozain López, J. Galán López i H. Téllez Robledo)

Strona pozwana: Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (przedstawiciele: A. Folliard-Monguiral, pełnomocnik).

Druga strona w postępowaniu przed izbą odwoławczą EUIPO będąca interwenientem przed Sądem: Sperlari Srl, dawniej Cloetta Italia Srl (Cremona, Włochy) (przedstawiciele: adwokaci P. Pozzi i G. Ghisletti)

Przedmiot

Skarga na decyzję Pierwszej Izby Odwoławczej EUIPO z dnia 12 maja 2017 r. (sprawa R 1611/2016-5) dotyczącą postępowania w sprawie sprzeciwu pomiędzy Cloetta Italia a Foodterapia.

Sentencja

1)	Skarga zostaje oddalona.

2)	Foodterapia, SL, pokrywa własne koszty oraz koszty poniesione przez Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (EUIPO) i przez Sperlari Srl, w tym niezbędne koszty poniesione przez poprzedniczkę prawną Sperlari Srl przed Izbą Odwoławczą EUIPO.

---

(1)  Dz.U. C 318 z 25.9.2017.

Wyrok Sądu z dnia 13 listopada 2018 r. – Szentes / Komisja

(Sprawa T-830/17) (1)

(Służba publiczna - Urzędnicy - Zatrudnienie - Ogłoszenie o konkursie - Konkurs otwarty - Warunki dopuszczenia - Doświadczenie zawodowe - Decyzja komisji konkursowej o niedopuszczeniu kandydata do konkursu - Wniosek o ponowne rozpatrzenie sprawy - Zarzut niezgodności z prawem - Obowiązek uzasadnienie - Przeinaczenie informacji zawartych w zgłoszeniu - Oczywisty błąd w ocenie - Naruszenie ogłoszenia o konkursie)

(2019/C 16/53)

Język postępowania: francuski

Strony

Strona skarżąca: Gyula Szentes (Luksemburg, Luksemburg) (przedstawiciel: adwokat F. Moyse)

Strona pozwana: Komisja Europejska (przedstawiciele: P. Mihaylova i B. Mongin, pełnomocnicy)

Przedmiot

Złożony na podstawie art. 270 TFUE wniosek o stwierdzenie nieważności, po pierwsze, decyzji przewodniczącego komisji konkursowej konkursu EPSO/AD/330/16 – Administratorzy w dziedzinie energii jądrowej (AD 7) z dnia 24 lutego 2017 r. o niedopuszczeniu skarżącego do kolejnego etapu tego konkursu, a po drugie, w razie potrzeby, decyzji Europejskiego Urzędu Naboru Kadr (EPSO) z dnia 29 września 2017 r. oddalającej jego zażalenie.

Sentencja

1)	Skarga zostaje oddalona.

2)	Gyula Szentes zostaje obciążony kosztami postępowania.

---

(1)  Dz.U. C 63 z 19.2.2018.

Wyrok Sądu z dnia 15 listopada 2018 r. – LMP Lichttechnik / EUIPO (LITECRAFT)

(Sprawa T-140/18) (1)

(Znak towarowy Unii Europejskiej - Zgłoszenie słownego unijnego znaku towarowego LITECRAFT - Bezwzględna podstawa odmowy rejestracji - Charakter opisowy - Artykuł 7 ust. 1 lit. c) rozporządzenia (UE) 2017/1001)

(2019/C 16/54)

Język postępowania: niemiecki

Strony

Strona skarżąca: LMP Lichttechnik Vertriebs GmbH (Ibbenbüren, Niemcy) (przedstawiciel: adwokat R. Plegge)

Strona pozwana: Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (przedstawiciele: W. Schramek i D. Hanf, pełnomocnicy).

Przedmiot

Skarga na decyzję Drugiej Izby Odwoławczej EUIPO z dnia 8 stycznia 2018 r. (sprawa R 699/2017-2) dotyczącą rejestracji oznaczenia słownego LITECRAFT jako unijnego znaku towarowego.

Sentencja

1)	Skarga zostaje oddalona.

2)	LMP Lichttechnik Vertriebs GmbH zostaje obciążona kosztami postępowania.

---

(1)  Dz.U. C 161 z 7.5.2018.

Postanowienie Sądu z dnia 17 września 2018 r. – H / Rada

(Sprawa T-271/10 OST) (1)

(Postępowanie - Pominięcie rozstrzygnięcia o kosztach)

(2019/C 16/55)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: H (przedstawiciel: adwokat M. Velardo)

Strona pozwana: Rada Unii Europejskiej (przedstawiciele: A. Vitro i F. Naert, pełnomocnicy)

Przedmiot

Żądanie mające na celu skorygowanie pominięcia rozstrzygnięcia w przedmiocie kosztów w wyroku z dnia 11 kwietnia 2018 r., H/Rada (T-271/10 RENV, EU:T:2018:180).

Sentencja

1)

Punkt 174 wyroku z dnia 11 kwietnia 2018 r., H/Rada (T-271/10 RENV, EU:T:2018:180), ma następujące brzmienie: „Zgodnie z art. 134 § 1 regulaminu kosztami zostaje obciążona, na żądanie strony przeciwnej, strona przegrywająca sprawę. Niemniej jednak zgodnie z art. 133 regulaminu postępowania w związku z art. 219 tego regulaminu Sąd orzeka o całości kosztów postępowania odwoławczego oraz postępowania przed Sądem w wyroku kończącym postępowanie w sprawie. Poza tym, na mocy art. 134 § 3 wspomnianego regulaminu w razie częściowego tylko uwzględnienia żądań każdej ze stron, każda z nich pokrywa własne koszty. Jednakże jeżeli jest to uzasadnione okolicznościami sprawy, Sąd może orzec, że jedna ze stron pokrywa, oprócz własnych kosztów, część kosztów poniesionych przez stronę przeciwną. W okolicznościach niniejszej sprawy należy orzec, po pierwsze, że Rada pokrywa koszty poniesione przez skarżącą oraz przez nią samą do czasu wydania wyroku w przedmiocie odwołania wyłącznie w zakresie, w jakim dotyczą one kwestii dopuszczalności skargi, a po drugie, że skarżąca pokrywa wszystkie pozostałe koszty poniesione przez Radę oraz przez nią samą zarówno przed jak i po wydaniu wspomnianego wyroku”.

2)

Punkt 2 sentencji wyroku z dnia 11 kwietnia 2018 r., H/Rada (T-271/10 RENV, EU:T:2018:180), ma następujące brzmienie: „Rada pokrywa koszty własne oraz koszty poniesione przez H do wydania wyroku z dnia 19 lipca 2016 r., H/Rada i Komisja (C-455/14 P, EU:C:2016:569), wyłącznie w zakresie, w jakim dotyczą one kwestii dopuszczalności skargi. H pokrywa całość pozostałych kosztów poniesionych przez Radę i przez nią samą zarówno przed jak i po wydaniu wspomnianego wyroku”.

3)	H i Rada pokrywają własne koszty związane z niniejszym żądaniem.

---

(1)  Dz.U. C 221 z 14.8.2010.

Postanowienie Prezesa Sądu z dnia 12 października 2018 r. – Taminco / EFSA

(Sprawa T-621/17 R)

(Postępowanie w przedmiocie środków tymczasowych - Środki ochrony roślin - Rozporządzenie (WE) nr 1107/2009 - Publikacja stanowiska w sprawie dokonanej przez EFSA oceny dotyczącej weryfikacji zatwierdzenia substancji czynnej tiuramu - Wniosek o zachowanie poufności niektórych fragmentów - Odmowa zachowania poufności - Wniosek o zastosowanie środków tymczasowych - Brak pilnego charakteru)

(2019/C 16/56)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Taminco BVBA (Gandawa, Belgia) (przedstawiciele: adwokaci C. Mereu i M. Grunchard)

Strona pozwana: Europejski Urząd ds. Bezpieczeństwa Żywności (przedstawiciele: D. Detken i S. Gabbi, pełnomocnicy, wspierani przez adwokatów R. van der Houta i Ch. Wagnera)

Interwenient popierający żądania strony pozwanej: Komisja Europejska (przedstawiciele: G. Koleva i I. Naglis, pełnomocnicy)

Przedmiot

Złożone na podstawie art. 278 i 279 TFUE żądanie zawieszenia wykonania decyzji EFSA z dnia 18 lipca 2017 r. oddalającej wnioski o zachowanie poufności złożone w ramach wniosku o odnowienie zatwierdzenia substancji czynnej tiuramu.

Sentencja

1)	Wniosek o zastosowanie środków tymczasowych zostaje oddalony.

2)	Postanowienie z dnia 19 września 2017 r. wydane w sprawie T-621/17 R zostaje uchylone.

3)	Rozstrzygnięcie o kosztach nastąpi w orzeczeniu kończącym postępowanie w sprawie.

Skarga wniesiona w dniu 10 października 2018 r. – FT / ESMA

(Sprawa T-625/18)

(2019/C 16/57)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: FT (przedstawiciel: adwokat S. Pappas)

Strona pozwana: Europejski Urząd Nadzoru Giełd i Papierów Wartościowych (ESMA)

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—	stwierdzenie nieważności decyzji ESMA41-137-1154 dyrektora zarządzającego Europejskiego Urzędu Nadzoru Giełd i Papierów Wartościowych (ESMA) z dnia 9 sierpnia 2018 r., w której ESMA zwraca się o zwrot kwoty 12 000 EUR w związku z kosztami poniesionymi przez ESMA w sprawie F-39/14;

—	stwierdzenie nieważności związanej z tym noty obciążeniowej nr 4440180170 z dnia 10 sierpnia 2018 r., wydanej przez ESMA;

—	obciążenie ESMA jej własnymi kosztami postępowania oraz kosztami poniesionymi przez stronę skarżącą w ramach obecnego postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Na poparcie skargi strona skarżąca podnosi trzy zarzuty.

1.

Zarzut pierwszy dotyczący naruszenia art. 98 rozporządzenia finansowego (1), art. 60 rozporządzenia finansowego ESMA (2), art. 170 regulaminu postępowania przed Sądem, a także zasady równości broni stron sporu, ponieważ kwota, którą rzekomo skarżący winien zapłacić i która została określona w powołanych aktach prawnych nie została ustalona przez Sąd zgodnie z art. 170 regulaminu.

2.	Zarzut drugi dotyczący tego, że koszty żądane przez pozwanego są nieodzyskiwalne, ponieważ przekroczyły rozsądny termin na złożenie takich wniosków.

3.	Zarzut trzeci dotyczący dokonanie przez pozwanego oczywistego błędu w ocenie długu strony skarżącej, ponieważ żądana kwota w wysokości 12 000 EUR jest zbyt wygórowana.

---

(1)  Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE, Euratom) 2018/1046 z dnia 18 lipca 2018 r. w sprawie zasad finansowych mających zastosowanie do budżetu ogólnego Unii, zmieniające rozporządzenia (UE) nr 1296/2013, (UE) nr 1301/2013, (UE) nr 1303/2013, (UE) nr 1304/2013, (UE) nr 1309/2013, (UE) nr 1316/2013, (UE) nr 223/2014 i (UE) nr 283/2014 oraz decyzję nr 541/2014/UE, a także uchylające rozporządzenie (UE, Euratom) nr 966/2012 (Dz.U. L 193, s. 1).

(2)  Decyzja Zarządu w sprawie rozporządzenia finansowego Europejskiego Urzędu Nadzoru Giełd i Papierów Wartościowych ESMA/2014/MB/38.

Skarga wniesiona w dniu 23 października 2018 r. – Industrial Química del Nalón / Komisja

(Sprawa T-635/18)

(2019/C 16/58)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Industrial Química del Nalón, SA (Oviedo, Hiszpania) (przedstawiciele: adwokaci K. Van Maldegem, M. Grunchard, R. Crespi i S. Saez Moreno)

Strona pozwana: Komisja Europejska

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—	stwierdzenie dopuszczalności i zasadności skargi;

—	naprawienie szkody wyrządzonej skarżącej przez pozwaną;

—

zasądzenie od pozwanej na rzecz skarżącej odszkodowania za szkody poniesione przez nią bezpośrednio w konsekwencji wydania rozporządzenia Komisji (UE) nr 944/2013 z dnia 2 października 2013 r. dostosowującego do postępu naukowo-technicznego rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 1272/2008 w sprawie klasyfikacji, oznakowania i pakowania substancji i mieszanin (Dz.U. 2013 L 261, s. 5) w zakresie, w jakim Komisja zaklasyfikowała pak, wysokotemperaturową smołę węglową jako substancje o ostrej toksyczności wodnej kategorii 1 (H400) i o chronicznej toksyczności wodnej kategorii 1 (H410), oszacowanego na łączną kwotę 833 628,00 EUR lub inną kwotę wykazaną później przez skarżącą w toku postępowania, lub którą Sąd uzna za właściwą;

—

ewentualnie, orzeczenie w wyroku wstępnym, że pozwana jest zobowiązana do naprawienia wyrządzonych szkód i nakazanie stronom podania Sądowi w rozsądnym terminie od daty wydania wyroku kwoty odszkodowania uzgodnionej między stronami lub, w braku takiego uzgodnienia, nakazanie stronom przedstawienia mu, w tym samym terminie, ich żądań wraz z podaniem dokładnych kwot;

—	zasądzenie od pozwanej zapłaty na rzecz skarżącej odsetek wyrównawczych za zwłokę od dnia poniesienia strat (to znaczy bądź od dnia wejścia w życie niezgodnej z prawem klasyfikacji, bądź od dnia wystąpienia szkód);

—	zasądzenie od pozwanej zapłaty odsetek za zwłokę w wysokości 8 % albo innej stosownej wysokości ustalonej przez Sąd, obliczonej od kwoty należnej od daty wydania wyroku do dnia zapłaty; oraz

—	obciążenie pozwanej kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

W uzasadnieniu skargi skarżąca podnosi jeden zarzut, dotyczący wyrządzenia przez pozwaną skarżącej szkody poprzez wydanie i wejście w życie rozporządzenia Komisji (UE) nr 944/2013 (1) klasyfikującego substancję pak, wysokotemperaturową smołę węglową jako substancje o ostrej toksyczności wodnej kategorii 1 (H400) i o chronicznej toksyczności wodnej kategorii 1 (H410). W dniu 22 listopada 2017 r. Trybunał oddalił odwołanie wniesione przez Komisję Europejską na orzeczenie, w którym Sąd stwierdził częściową nieważność rozporządzenia (UE) nr 944/2013 w zakresie, w jakim klasyfikowało ono pak, wysokotemperaturową smołę węglową do substancji o ostrej toksyczności wodnej kategorii 1 (H400) i o chronicznej toksyczności wodnej kategorii 1 (H410) z powodu oczywistego błędu w ocenie. Skarżąca poniosła koszty, aby zastosować niezgodną z prawem klasyfikację. Pozwana odpowiada za te koszty zgodnie z art. 268 i 340 TFEU, ponieważ zachowanie pozwanej jest bezprawne z tego względu, że stanowi wystarczająco istotne naruszenie prawa, wyrządzona szkoda jest rzeczywista i pewna oraz istnieje bezpośredni związek przyczynowy między zachowaniem pozwanej a podniesioną szkodą.

---

(1)  Rozporządzenie Komisji (UE) nr 944/2013 z dnia 2 października 2013 r. dostosowujące do postępu naukowo-technicznego rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 1272/2008 w sprawie klasyfikacji, oznakowania i pakowania substancji i mieszanin (Dz.U. L 261, 3.10.2013, s. 5)

Skarga wniesiona w dniu 23 października 2018 r. – Tokai erftcarbon / Komisja

(Sprawa T-636/18)

(2019/C 16/59)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Tokai erftcarbon GmbH (Grevenbroich, Niemcy) (przedstawiciele: adwokaci K. Van Maldegem, M. Grunchard, R. Crespi i S. Saez Moreno)

Strona pozwana: Komisja Europejska

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—	stwierdzenie dopuszczalności i zasadności skargi;

—	naprawienie szkody wyrządzonej skarżącej przez pozwaną;

—

zasądzenie od pozwanej na rzecz skarżącej odszkodowania za szkody poniesione przez nią bezpośrednio w konsekwencji wydania rozporządzenia Komisji (UE) nr 944/2013 z dnia 2 października 2013 r. dostosowującego do postępu naukowo-technicznego rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 1272/2008 w sprawie klasyfikacji, oznakowania i pakowania substancji i mieszanin (Dz.U. 2013 L 261, s. 5) w zakresie, w jakim Komisja zaklasyfikowała pak, wysokotemperaturową smołę węglową jako substancje o ostrej toksyczności wodnej kategorii 1 (H400) i o chronicznej toksyczności wodnej kategorii 1 (H410), oszacowanego na łączną kwotę 66 236,74 EUR lub inną kwotę wykazaną później przez skarżącą w toku postępowania, lub którą Sąd uzna za właściwą;

—

ewentualnie, orzeczenie w wyroku wstępnym, że pozwana jest zobowiązana do naprawienia wyrządzonych szkód i nakazanie stronom podania Sądowi w rozsądnym terminie od daty wydania wyroku kwoty odszkodowania uzgodnionej między stronami lub, w braku takiego uzgodnienia, nakazanie stronom przedstawienia mu, w tym samym terminie, ich żądań wraz z podaniem dokładnych kwot;

—	zasądzenie od pozwanej zapłaty na rzecz skarżącej odsetek wyrównawczych za zwłokę od dnia poniesienia strat (to znaczy bądź od dnia wejścia w życie niezgodnej z prawem klasyfikacji, bądź od dnia wystąpienia szkód);

—	zasądzenie od pozwanej zapłaty odsetek za zwłokę w wysokości 8 % albo innej stosownej wysokości ustalonej przez Sąd, obliczonej od kwoty należnej od daty wydania wyroku do dnia zapłaty; oraz

—	obciążenie pozwanej kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

W uzasadnieniu skargi skarżąca podnosi jeden zarzut, dotyczący wyrządzenia przez pozwaną skarżącej szkody poprzez wydanie i wejście w życie rozporządzenia Komisji (UE) nr 944/2013 (1) klasyfikującego substancję pak, wysokotemperaturową smołę węglową jako substancje o ostrej toksyczności wodnej kategorii 1 (H400) i o chronicznej toksyczności wodnej kategorii 1 (H410). W dniu 22 listopada 2017 r. Trybunał oddalił odwołanie wniesione przez Komisję Europejską na orzeczenie, w którym Sąd stwierdził częściową nieważność rozporządzenia (UE) nr 944/2013 w zakresie, w jakim klasyfikowało ono pak, wysokotemperaturową smołę węglową do substancji o ostrej toksyczności wodnej kategorii 1 (H400) i o chronicznej toksyczności wodnej kategorii 1 (H410) z powodu oczywistego błędu w ocenie. Skarżąca poniosła koszty, aby zastosować niezgodną z prawem klasyfikację. Pozwana odpowiada za te koszty zgodnie z art. 268 i 340 TFEU, ponieważ zachowanie pozwanej jest bezprawne z tego względu, że stanowi wystarczająco istotne naruszenie prawa, wyrządzona szkoda jest rzeczywista i pewna oraz istnieje bezpośredni związek przyczynowy między zachowaniem pozwanej a podniesioną szkodą.

---

(1)  Rozporządzenie Komisji (UE) nr 944/2013 z dnia 2 października 2013 r. dostosowujące do postępu naukowo-technicznego rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 1272/2008 w sprawie klasyfikacji, oznakowania i pakowania substancji i mieszanin (Dz.U. L 261, 3.10.2013, s. 5)

Skarga wniesiona w dniu 23 października 2018 r. – Bawtry Carbon International / Komisja

(Sprawa T-637/18)

(2019/C 16/60)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Bawtry Carbon International Ltd (Doncaster, Zjednoczone Królestwo) (przedstawiciele: K. Van Maldegem, M. Grunchard, R. Crespi i S. Saez Moreno)

Strona pozwana: Komisja Europejska

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—	stwierdzenie dopuszczalności i zasadności skargi;

—	naprawienie szkody wyrządzonej skarżącej przez pozwaną;

—

zasądzenie od pozwanej na rzecz skarżącej odszkodowania za szkody poniesione przez nią bezpośrednio w konsekwencji wydania rozporządzenia Komisji (UE) nr 944/2013 z dnia 2 października 2013 r. dostosowującego do postępu naukowo-technicznego rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 1272/2008 w sprawie klasyfikacji, oznakowania i pakowania substancji i mieszanin (Dz.U. 2013 L 261, s. 5) w zakresie, w jakim Komisja zaklasyfikowała pak, wysokotemperaturową smołę węglową jako substancje o ostrej toksyczności wodnej kategorii 1 (H400) i o chronicznej toksyczności wodnej kategorii 1 (H410), oszacowanego na łączną kwotę 194 200,06 EUR lub inną kwotę wykazaną później przez skarżącą w toku postępowania, lub którą Sąd uzna za właściwą;

—

ewentualnie, orzeczenie w wyroku wstępnym, że pozwana jest zobowiązana do naprawienia wyrządzonych szkód i nakazanie stronom podania Sądowi w rozsądnym terminie od daty wydania wyroku kwoty odszkodowania uzgodnionej między stronami lub, w braku takiego uzgodnienia, nakazanie stronom przedstawienia mu, w tym samym terminie, ich żądań wraz z podaniem dokładnych kwot;

—	zasądzenie od pozwanej zapłaty na rzecz skarżącej odsetek wyrównawczych za zwłokę od dnia poniesienia strat (to znaczy bądź od dnia wejścia w życie niezgodnej z prawem klasyfikacji, bądź od dnia wystąpienia szkód);

—	zasądzenie od pozwanej zapłaty odsetek za zwłokę w wysokości 8 % albo innej stosownej wysokości ustalonej przez Sąd, obliczonej od kwoty należnej od daty wydania wyroku Sądu do dnia zapłaty; oraz

—	obciążenie pozwanej kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

W uzasadnieniu skargi skarżąca podnosi jeden zarzut, dotyczący wyrządzenia przez pozwaną skarżącej szkody poprzez wydanie i wejście w życie rozporządzenia Komisji (UE) nr 944/2013 (1) klasyfikującego substancję pak, wysokotemperaturową smołę węglową jako substancje o ostrej toksyczności wodnej kategorii 1 (H400) i o chronicznej toksyczności wodnej kategorii 1 (H410). W dniu 22 listopada 2017 r. Trybunał oddalił odwołanie wniesione przez Komisję Europejską na orzeczenie, w którym Sąd stwierdził częściową nieważność rozporządzenia (UE) nr 944/2013 w zakresie, w jakim klasyfikowało ono pak, wysokotemperaturową smołę węglową do substancji o ostrej toksyczności wodnej kategorii 1 (H400) i o chronicznej toksyczności wodnej kategorii 1 (H410) z powodu oczywistego błędu w ocenie. Skarżąca poniosła koszty, aby zastosować niezgodną z prawem klasyfikację. Pozwana odpowiada za te koszty zgodnie z art. 268 i 340 TFEU, ponieważ zachowanie pozwanej jest bezprawne z tego względu, że stanowi wystarczająco istotne naruszenie prawa, wyrządzona szkoda jest rzeczywista i pewna oraz istnieje bezpośredni związek przyczynowy między zachowaniem pozwanej a podniesioną szkodą.

---

(1)  Rozporządzenie Komisji (UE) nr 944/2013 z dnia 2 października 2013 r. dostosowujące do postępu naukowo-technicznego rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 1272/2008 w sprawie klasyfikacji, oznakowania i pakowania substancji i mieszanin (Dz.U. L 261, 3.10.2013, s. 5)

Skarga wniesiona w dniu 23 października 2018 r. – Deza / Komisja

(Sprawa T-638/18)

(2019/C 16/61)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Deza, a.s. (Valašské Meziříčí, Republika Czeska) (przedstawiciele: adwokaci K. Van Maldegem, M. Grunchard, R. Crespi i S Saez Moreno)

Strona pozwana: Komisja Europejska

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—	stwierdzenie dopuszczalności i zasadności skargi;

—	naprawienie szkody wyrządzonej skarżącej przez pozwaną;

—

zasądzenie od pozwanej na rzecz skarżącej odszkodowania za szkody poniesione przez nią bezpośrednio w konsekwencji wydania rozporządzenia Komisji (UE) nr 944/2013 z dnia 2 października 2013 r. dostosowującego do postępu naukowo-technicznego rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 1272/2008 w sprawie klasyfikacji, oznakowania i pakowania substancji i mieszanin (Dz.U. 2013 L 261, s. 5) w zakresie, w jakim Komisja zaklasyfikowała pak, wysokotemperaturową smołę węglową jako substancje o ostrej toksyczności wodnej kategorii 1 (H400) i o chronicznej toksyczności wodnej kategorii 1 (H410), oszacowanego na łączną kwotę 4 784 000,00 CZK lub inną kwotę wykazaną później przez skarżącą w toku postępowania, lub którą Sąd uzna za właściwą;

—

ewentualnie, orzeczenie w wyroku wstępnym, że pozwana jest zobowiązana do naprawienia wyrządzonych szkód i nakazanie stronom podania Sądowi w rozsądnym terminie od daty wydania wyroku kwoty odszkodowania uzgodnionej między stronami lub, w braku takiego uzgodnienia, nakazanie stronom przedstawienia mu, w tym samym terminie, ich żądań wraz z podaniem dokładnych kwot;

—	zasądzenie od pozwanej zapłaty na rzecz skarżącej odsetek wyrównawczych za zwłokę od dnia poniesienia strat (to znaczy bądź od dnia wejścia w życie niezgodnej z prawem klasyfikacji, bądź od dnia wystąpienia szkód);

—	zasądzenie od pozwanej zapłaty odsetek za zwłokę w wysokości 8 % albo innej stosownej wysokości ustalonej przez Sąd, obliczonej od kwoty należnej od daty wydania wyroku Sądu do dnia zapłaty; oraz

—	obciążenie pozwanej kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

W uzasadnieniu skargi skarżąca podnosi jeden zarzut, dotyczący wyrządzenia przez pozwaną skarżącej szkody poprzez wydanie i wejście w życie rozporządzenia Komisji (UE) nr 944/2013 (1) klasyfikującego substancję pak, wysokotemperaturową smołę węglową jako substancje o ostrej toksyczności wodnej kategorii 1 (H400) i o chronicznej toksyczności wodnej kategorii 1 (H410). W dniu 22 listopada 2017 r. Trybunał oddalił odwołanie wniesione przez Komisję Europejską na orzeczenie, w którym Sąd stwierdził częściową nieważność rozporządzenia (UE) nr 944/2013 w zakresie, w jakim klasyfikowało ono pak, wysokotemperaturową smołę węglową do substancji o ostrej toksyczności wodnej kategorii 1 (H400) i o chronicznej toksyczności wodnej kategorii 1 (H410) z powodu oczywistego błędu w ocenie. Skarżąca poniosła koszty, aby zastosować niezgodną z prawem klasyfikację. Pozwana odpowiada za te koszty zgodnie z art. 268 i 340 TFEU, ponieważ zachowanie pozwanej jest bezprawne z tego względu, że stanowi wystarczająco istotne naruszenie prawa, wyrządzona szkoda jest rzeczywista i pewna oraz istnieje bezpośredni związek przyczynowy między zachowaniem pozwanej a podniesioną szkodą.

---

(1)  Rozporządzenie Komisji (UE) nr 944/2013 z dnia 2 października 2013 r. dostosowujące do postępu naukowo-technicznego rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 1272/2008 w sprawie klasyfikacji, oznakowania i pakowania substancji i mieszanin (Dz.U. L 261, 3.10.2013, s. 5)

Skarga wniesiona w dniu 23 października 2018 r. – SGL Carbon / Komisja

(Sprawa T-639/18)

(2019/C 16/62)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: SGL Carbon SE (Wiesbaden, Niemcy) (przedstawiciele: adwokaci K. Van Maldegem, M. Grunchard, R. Crespi i S. Saez Moreno)

Strona pozwana: Komisja Europejska

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—	stwierdzenie dopuszczalności i zasadności skargi;

—

zasądzenie od pozwanej na rzecz skarżącej odszkodowania za szkody poniesione przez nią bezpośrednio w konsekwencji wydania rozporządzenia Komisji (UE) nr 944/2013 z dnia 2 października 2013 r. dostosowującego do postępu naukowo-technicznego rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 1272/2008 w sprawie klasyfikacji, oznakowania i pakowania substancji i mieszanin (Dz.U. 2013 L 261, s. 5) w zakresie, w jakim Komisja zaklasyfikowała pak, wysokotemperaturową smołę węglową jako substancje o ostrej toksyczności wodnej kategorii 1 (H400) i o chronicznej toksyczności wodnej kategorii 1 (H410), oszacowanego na łączną kwotę 1 022 172,00 EUR lub inną kwotę wykazaną później przez skarżącą w toku postępowania, lub którą Sąd uzna za właściwą;

—

ewentualnie, orzeczenie w wyroku wstępnym, że pozwana jest zobowiązana do naprawienia wyrządzonych szkód i nakazanie stronom podania Sądowi w rozsądnym terminie od daty wydania wyroku kwoty odszkodowania uzgodnionej między stronami lub, w braku takiego uzgodnienia, nakazanie stronom przedstawienia mu, w tym samym terminie, ich żądań wraz z podaniem dokładnych kwot;

—	zasądzenie od pozwanej zapłaty na rzecz skarżącej odsetek wyrównawczych za zwłokę od dnia poniesienia strat (to znaczy bądź od dnia wejścia w życie niezgodnej z prawem klasyfikacji, bądź od dnia wystąpienia szkód);

—	zasądzenie od pozwanej zapłaty odsetek za zwłokę w wysokości 8 % albo innej stosownej wysokości ustalonej przez Sąd, obliczonej od kwoty należnej od daty wydania wyroku Sądu do dnia zapłaty; oraz

—	obciążenie pozwanej kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

W uzasadnieniu swej skargi skarżąca podnosi jeden zarzut, dotyczący wyrządzenia przez pozwaną skarżącej szkody poprzez wydanie i wejście w życie rozporządzenia Komisji (UE) nr 944/2013 (1) klasyfikującego substancję pak, wysokotemperaturową smołę węglową jako substancje o ostrej toksyczności wodnej kategorii 1 (H400) i o chronicznej toksyczności wodnej kategorii 1 (H410). W dniu 22 listopada 2017 r. Trybunał oddalił odwołanie wniesione przez Komisję Europejską na orzeczenie, w którym Sąd stwierdził częściową nieważność rozporządzenia (UE) nr 944/2013 w zakresie, w jakim klasyfikowało ono pak, wysokotemperaturową smołę węglową do substancji o ostrej toksyczności wodnej kategorii 1 (H400) i o chronicznej toksyczności wodnej kategorii 1 (H410) z powodu oczywistego błędu w ocenie. Skarżąca poniosła koszty, aby zastosować niezgodną z prawem klasyfikację. Pozwana odpowiada za te koszty zgodnie z art. 268 i 340 TFEU, ponieważ zachowanie pozwanej jest bezprawne z tego względu, że stanowi wystarczająco istotne naruszenie prawa, wyrządzona szkoda jest rzeczywista i pewna oraz istnieje bezpośredni związek przyczynowy między zachowaniem pozwanej a podniesioną szkodą.

---

(1)  Rozporządzenie Komisji (UE) nr 944/2013 z dnia 2 października 2013 r. dostosowujące do postępu naukowo-technicznego rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 1272/2008 w sprawie klasyfikacji, oznakowania i pakowania substancji i mieszanin (Dz.U. L 261, 3.10.2013, s. 5)

Skarga wniesiona w dniu 29 października 2018 r. – August Wolff / EUIPO – Faes Farma (DermoFaes)

(Sprawa T-643/18)

(2019/C 16/63)

Język skargi: angielski

Strony

Strona skarżąca: Dr. August Wolff GmbH & Co. KG Arzneimittel (Bielefeld, Niemcy) (przedstawiciel: adwokat A. Thünken)

Strona pozwana: Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (EUIPO)

Druga strona w postępowaniu przed izbą odwoławczą: Faes Farma, SA (Lamiaco-Leioa, Hiszpania)

Dane dotyczące postępowania przed EUIPO

Zgłaszający sporny znak towarowy: Druga strona w postępowaniu przed izbą odwoławczą

Sporny znak towarowy: Słowny unijny znak towarowy „DermoFaes” – zgłoszenie nr 15 069 289

Postępowanie przed EUIPO: Postępowanie w sprawie sprzeciwu

Zaskarżona decyzja: Decyzja Drugiej Izby Odwoławczej EUIPO z dnia 14 czerwca 2018 r. w sprawie R 1842/2017-2

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—	stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji;

—	uwzględnienie sprzeciwu i oddalenie spornego zgłoszenia;

—	obciążenie EUIPO, oraz w stosownym wypadku interwenienta, kosztami postępowania oraz kosztami postępowania przed EUIPO.

Podniesione zarzuty

—	Naruszenie art. 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2017/1001.

Skarga wniesiona w dniu 23 października 2018 r. – Bilbaína de Alquitranes / Komisja

(Sprawa T-645/18)

(2019/C 16/64)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Bilbaína de Alquitranes, SA (Luchana-Baracaldo, Vizcaya, Hiszpania) (przedstawiciele: adwokaci K. Van Maldegem, M. Grunchard, R. Crespi i S. Saez Moreno)

Strona pozwana: Komisja Europejska

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—	stwierdzenie dopuszczalności i zasadności skargi;

—	naprawienie szkody wyrządzonej skarżącej przez pozwaną;

—

zasądzenie od pozwanej na rzecz skarżącej odszkodowania za szkody poniesione przez nią bezpośrednio w konsekwencji wydania rozporządzenia Komisji (UE) nr 944/2013 z dnia 2 października 2013 r. dostosowującego do postępu naukowo-technicznego rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 1272/2008 w sprawie klasyfikacji, oznakowania i pakowania substancji i mieszanin (Dz.U. 2013 L 261, s. 5) w zakresie, w jakim Komisja zaklasyfikowała pak, wysokotemperaturową smołę węglową jako substancje o ostrej toksyczności wodnej kategorii 1 (H400) i o chronicznej toksyczności wodnej kategorii 1 (H410), oszacowanego na łączną kwotę 488 871,30 EUR lub inną kwotę wykazaną później przez skarżącą w toku postępowania, lub którą Sąd uzna za właściwą;

—

ewentualnie, orzeczenie w wyroku wstępnym, że pozwana jest zobowiązana do naprawienia wyrządzonych szkód i nakazanie stronom podania Sądowi w rozsądnym terminie od daty wydania wyroku kwoty odszkodowania uzgodnionej między stronami lub, w braku takiego uzgodnienia, nakazanie stronom przedstawienia mu, w tym samym terminie, ich żądań wraz z podaniem dokładnych kwot;

—	zasądzenie od pozwanej zapłaty na rzecz skarżącej odsetek wyrównawczych za zwłokę od dnia poniesienia strat (to znaczy bądź od dnia wejścia w życie niezgodnej z prawem klasyfikacji, bądź od dnia wystąpienia szkód);

—	zasądzenie od pozwanej zapłaty odsetek za zwłokę w wysokości 8 % albo innej stosownej wysokości ustalonej przez Sąd, obliczonej od kwoty należnej od daty wydania wyroku Sądu do dnia zapłaty; oraz

—	obciążenie pozwanej kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

W uzasadnieniu swej skargi skarżąca podnosi jeden zarzut, dotyczący wyrządzenia przez pozwaną skarżącej szkody poprzez wydanie i wejście w życie rozporządzenia Komisji (UE) nr 944/2013 (1) klasyfikującego substancję pak, wysokotemperaturową smołę węglową jako substancje o ostrej toksyczności wodnej kategorii 1 (H400) i o chronicznej toksyczności wodnej kategorii 1 (H410). W dniu 22 listopada 2017 r. Trybunał oddalił odwołanie wniesione przez Komisję Europejską na orzeczenie, w którym Sąd stwierdził częściową nieważność rozporządzenia (UE) nr 944/2013 w zakresie, w jakim klasyfikowało ono pak, wysokotemperaturową smołę węglową do substancji o ostrej toksyczności wodnej kategorii 1 (H400) i o chronicznej toksyczności wodnej kategorii 1 (H410) z powodu oczywistego błędu w ocenie. Skarżąca poniosła koszty, aby zastosować niezgodną z prawem klasyfikację. Pozwana odpowiada za te koszty zgodnie z art. 268 i 340 TFEU, ponieważ zachowanie pozwanej jest bezprawne z tego względu, że stanowi wystarczająco istotne naruszenie prawa, wyrządzona szkoda jest rzeczywista i pewna oraz istnieje bezpośredni związek przyczynowy między zachowaniem pozwanej a podniesioną szkodą.

---

(1)  Rozporządzenie Komisji (UE) nr 944/2013 z dnia 2 października 2013 r. dostosowujące do postępu naukowo-technicznego rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 1272/2008 w sprawie klasyfikacji, oznakowania i pakowania substancji i mieszanin (Dz.U. L 261, 3.10.2013, s. 5)

Skarga wniesiona w dniu 29 października 2018 r. – ZQ / Komisja

(Sprawa T-647/18)

(2019/C 16/65)

Język postępowania: włoski

Strony

Strona skarżąca: ZQ (przedstawiciel: adwokat C. Cortese)

Strona pozwana: Komisja Europejska

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—

stwierdzenie nieważności zaskarżonych decyzji, a w szczególności: a) stwierdzenie nieważności decyzji organu powołującego z dnia 15 grudnia 2017 r., zarejestrowanej w ARES w dniu 18 grudnia 2017 r., HR.E.2/AS/Ares (2017), dotyczącej „wniosku o udzielenie wsparcia D/374/17” i oddalającej wniosek o wsparcie; b) w razie potrzeby, stwierdzenie nieważności decyzji organu powołującego oddalającej zażalenie złożone przez skarżącego, N.R/187/18, HR.E.2/Ares (2018), z dnia 19 lipca 2018 r.; c) zasądzenie od Komisji odszkodowania za szkodę poniesioną przez stronę skarżącą w wyniku licznych niezgodnych z prawem czynów wskazanych w zaskarżonej decyzji lub z którymi jest ona blisko związana, w wysokości 1 000 000 EUR;

—	obciążenie Komisji Europejskiej kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

W ramach niniejszej skargi strona skarżąca kwestionuje oddalenie przez Komisję jej wniosku o udzielenie wsparcia w związku z mobbingiem, jakiego w swej ocenie doświadczyła ze względu na swą orientację seksualną.

Na poparcie skargi strona skarżąca podnosi trzy zarzuty.

1.

Zarzut pierwszy dotyczący oczywistego błędu w ocenie. — W tym względzie strona skarżąca podnosi, że z ogólnego punktu widzenia oczywisty błąd w ocenie jest ewidentny w z góry ustalonym stanowisku, wyrażonym w tej decyzji, że twierdzenia strony skarżącej nie są wiarygodne, ponieważ odnoszą się do bardzo długiego okresu, w którym nie złożyła ona żadnej formalnej skargi. — Istnienie z góry ustalonego stanowiska stanowi ponadto jedyne wyjaśnienie faktu, że organ powołujący wyłączył z zakresu zaskarżonej decyzji szeregu zgłoszonych incydentów, w odniesieniu do których nie przeprowadzono żadnej oceny. — Zarzuty strony skarżącej dotyczące mobbingu, któremu w swej ocenie była poddana zostały pospiesznie zaklasyfikowane jako zwykłe przypadki złej organizacji lub normalnego konfliktu w miejscu pracy.

2.

Zarzut drugi dotyczący naruszenia prawa. Strona skarżąca podnosi w tym względzie: a) zastosowanie błędnego pojęcia mobbingu, obejmującego warunek zamiaru skrzywdzenia (animus nocendi) ze strony sprawcy; b) zastosowanie standardu dowodu, który nie odpowiada standardowi wymaganemu przez obowiązujące prawo (zasada dowodowa), ale który z kolei oznacza, poza uzasadnionymi wątpliwościami, istnienie faktów i ich jednoznaczną kwalifikację prawną; c) zastosowanie oczywiście błędnego standardu dowodu w odniesieniu do oceny wiarygodności informacji w odniesieniu do czasu, jaki upłynął; d) naruszenie obowiązku przeprowadzenia dochodzenia z urzędu w obecności wiarygodnych zarzutów.

3.

Zarzut trzeci dotyczący braku uzasadnienia lub niewłaściwego uzasadnienia. — Strona skarżąca podnosi w tym względzie, że zaskarżona decyzja, nawet jeśli motywy zawarte w decyzji o oddaleniu zażalenia zostały uwzględnione w sposób komplementarny, jest w dużej mierze pozbawiona odpowiedniego uzasadnienia

W odniesieniu do żądań odszkodowawczych strona skarżąca podnosi, że w tym przypadku spełnione są wszystkie warunki określone przez orzecznictwo

Skarga wniesiona w dniu 22 października 2018 r. – Super bock group, SGPS / EUIPO – Agus (Crystal)

(Sprawa T-648/18)

(2019/C 16/66)

Język skargi: angielski

Strony

Strona skarżąca: Super bock group, SGPS SA (Leça do Balio, Portugalia) (przedstawiciel: adwokat J. Mioludo)

Strona pozwana: Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (EUIPO)

Druga strona w postępowaniu przed izbą odwoławczą: Agus sp. z o.o. (Warszawa, Polska)

Dane dotyczące postępowania przed EUIPO

Zgłaszający sporny znak towarowy: Druga strona w postępowaniu przed izbą odwoławczą

Sporny znak towarowy: Słowny unijny znak towarowy „Crystal” – zgłoszenie nr 15 016 728

Postępowanie przed EUIPO: Postępowanie w sprawie sprzeciwu

Zaskarżona decyzja: Decyzja Drugiej Izby Odwoławczej EUIPO z dnia 23 lipca 2018 r. w sprawie R 299/2018-2

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—	stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji;

—	odrzucenie zgłoszenia unijnego znaku towarowego nr 15 016 728 „Crystal” w odniesieniu do wszystkich towarów objętych zgłoszeniem;

—	obciążenie EUIPO i Agus sp. z o.o. własnymi kosztami oraz kosztami poniesionymi przez stronę skarżącą.

Podniesione zarzuty

—	Naruszenie art. 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2017/100.

Skarga wniesiona w dniu 29 października 2018 r. – Reaktor Group / EUIPO (REAKTOR)

(Sprawa T-650/18)

(2019/C 16/67)

Język postępowania: fiński

Strony

Strona skarżąca: Reaktor Group Oy (Helsinki, Finlandia) (przedstawiciel: adwokat L. Laaksonen)

Strona pozwana: Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (EUIPO)

Dane dotyczące postępowania przed EUIPO

Sporny znak towarowy: Słowny unijny znak towarowy REAKTOR – zgłoszenie nr 13 752 522

Zaskarżona decyzja: Decyzja Drugiej Izby Odwoławczej EUIPO z dnia 27 sierpnia 2018 r. w sprawie R 2626/2017-2

Żądanie

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—

stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji Drugiej Izby Odwoławczej EUIPO z dnia 27 sierpnia 2018 r. w sprawie R 2626/2017 w zakresie, w jakim na mocy tej decyzji Druga Izba Odwoławcza na podstawie art. 7 ust. 1 lit. b) i c) rozporządzenia 2017/1001 odrzuciła zgłoszenie nr 13752522 unijnego znaku towarowego REAKTOR dla towarów i usług z klas 9, 41 i 42, oraz dopuszczenie zgłoszenia znaku towarowego REAKTOR do publikacji i rejestracji w całości dla wszystkich zgłoszonych towarów i usług;

—	obciążenie EUIPO kosztami postępowania przed Sądem oraz kosztami postępowania przed Izbą Odwoławczą (w tym kosztami reprezentacji).

Podniesione zarzuty

—	Naruszenie art. 7 ust. 1 lit. b) i c) rozporządzenia 2017/1001.

Skarga wniesiona w dniu 12 listopada 2018 r. – Soundio / EUIPO – E-Plus Mobilfunk (Vibble)

(Sprawa T-665/18)

(2019/C 16/68)

Język skargi: angielski

Strony

Strona skarżąca: Soundio A/S (Drammen, Norwegia) (przedstawiciele: adwokaci N. Köster i J. Albers)

Strona pozwana: Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (EUIPO)

Druga strona w postępowaniu przed izbą odwoławczą: E-Plus Mobilfunk GmbH (Düsseldorf, Niemcy)

Dane dotyczące postępowania przed EUIPO

Zgłaszający sporny znak towarowy: Strona skarżąca

Sporny znak towarowy: Międzynarodowa rejestracja wskazująca Unię Europejską znaku towarowego Vibble – rejestracja międzynarodowa wskazująca Unię Europejską nr 1 290 194

Postępowanie przed EUIPO: Postępowanie w sprawie sprzeciwu

Zaskarżona decyzja: Decyzja Piątej Izby Odwoławczej EUIPO z dnia 4 września 2018 r. w sprawie R 721/2018-5

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—	stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji;

—	obciążenie EUIPO kosztami postępowania.

Podniesione zarzuty

—	Naruszenie art. 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2017/1001.

Skarga wniesiona w dniu 9 listopada 2018 r. – Pinto Teixeira / ESDZ

(Sprawa T-667/18)

(2019/C 16/69)

Język postępowania: francuski

Strony

Strona skarżąca: José Manuel Pinto Teixeira (Oeiras, Portugalia) (przedstawiciele: adwokaci S. Orlandi i T. Martin)

Strona pozwana: Europejska Służba Działań Zewnętrznych

Żądania

Skarżący wnosi do Sądu o:

orzeczenie,

—	stwierdzenia nieważności odmownej decyzji organu powołującego z dnia 21 lutego 2018 r. w sprawie podjęcia działalności zawodowej poza instytucją na podstawie art. 16 regulaminu pracowniczego;

—	obciążenia ESDZ kosztami postępowania oraz zasądzenia od niej kwoty 10 000 EUR z tytułu doznanej krzywdy.

Zarzuty i główne argumenty

Na poparcie skargi skarżący podnosi dwa zarzuty.

1.	Zarzut pierwszy dotyczący naruszenia art. 16 regulaminu pracowniczego urzędników Unii Europejskiej, ponieważ zaskarżona decyzja została wydana po upływie trzydziestu dni roboczych od otrzymania jego oświadczenia o zamiarze podjęcia przez niego działalności zawodowej po zakończeniu służby.

2.	Zarzut drugi dotyczący oczywistych błędów w ocenie powodujących niezgodność z prawem zaskarżonej decyzji, ponieważ rozpatrywana działalność oczywiście nie miała związku z pracą wykonywaną przez niego przez ostatnie trzy lata służby, ani nie była niezgodna z interesami ESDZ.

Skarga wniesiona w dniu 15 listopada 2018 r. – ZU / Komisja

(Sprawa T-671/18)

(2019/C 16/70)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: ZU (przedstawiciel: adwokat C. Bernard-Glanz)

Strona pozwana: Komisja Europejska

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—	stwierdzenie nieważności decyzji kierownika działu ds. Zarządzania i mobilności w dyrekcji HR.B Dyrekcji Generalnej ds. Zasobów Ludzkich (DG HR) Komisji, przyjętej w dniu 12 października 2018 r., na mocy której strona skarżąca została przeniesiona z powrotem do DG OLAF;

—	stwierdzenie nieważności decyzji kierownika wydziału Account Management Centre 4 w Dyrekcji HR.AMC DG HR Komisji, przyjętej w dniu 29 października 2018 r., tymczasowo ustalającej datę podjęcia przez niego obowiązków na dzień 1 grudnia 2018 r.;

—	w razie potrzeby stwierdzenie nieważności, wraz z wyżej wymienionymi, decyzji organu powołującego, która jeszcze nie została wydana, odrzucającej zażalenie strony skarżącej;

—	obciążenie strony pozwanej kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Na poparcie skargi strona skarżąca podnosi pięć zarzutów.

1.

Zarzut pierwszy dotyczący niewystarczającej przejrzystości procedury przeniesienia, naruszenia art. 25 regulaminu pracowniczego i braku uzasadnienia, naruszenia prawa strony skarżącej do obrony przed wymuszonym przeniesieniem oraz naruszenia art. 41 Karty praw podstawowych UE i prawa do bycia wysłuchanym.

2.	Zarzut drugi dotyczący oczywistego błędu w ocenie interesu służby i naruszenia zasady dobrej administracji.

3.	Zarzut trzeci dotyczący pominięcia kluczowych okoliczności przeciwko natychmiastowemu przeniesieniu strony skarżącej do OLAF, naruszenia zasady dobrej administracji i lekceważenia ochrony osób zgłaszających przypadki naruszenia zgodnie z art. 22a regulaminu pracowniczego.

4.	Zarzut czwarty dotyczący naruszenia obowiązku staranności.

5.	Zarzut piąty dotyczący nadużycia władzy.