ZAŁĄCZNIK

---

(1)  Dok. 11811/07 – COM(2007)391 final, 12.7.2007.

(2)  Dok. 5597/11 – COM(2011)12 final, 21.1.2011.

Artykuł

Jednolity dokument oraz odesłanie do publikacji specyfikacji produktu, o których mowa w art. 50 ust. 2 lit. a) rozporządzenia (UE) nr 1151/2012, w odniesieniu do nazwy „Странджански манов мед” (Strandzhanski manov med)/„Maнов мед от Странджа” (Manov med ot Strandzha) (ChNP) zamieszczono w załączniku do niniejszej decyzji.

Zgodnie z art. 51 rozporządzenia (UE) nr 1151/2012 publikacja niniejszej decyzji uprawnia do zgłoszenia sprzeciwu wobec rejestracji nazwy, o której mowa w akapicie pierwszym niniejszego artykułu, w ciągu trzech miesięcy od daty publikacji niniejszej decyzji w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej.

ZAŁĄCZNIK

JEDNOLITY DOKUMENT

„СТРАНДЖАНСКИ МАНОВ МЕД” (STRANDZHANSKI MANOV MED)/„MAНОВ МЕД ОТ СТРАНДЖА” (MANOV MED OT STRANDZHA)

Nr UE: PDO-BG-02306 – 12.4.2017

ChNP ( X ) ChOG ( )

1.   Nazwa lub nazwy

„Странджански манов мед” (Strandzhanski manov med)/„Maнов мед от Странджа” (Manov med ot Strandzha)

2.   Państwo członkowskie lub państwo trzecie

Bułgaria

3.   Opis produktu rolnego lub środka spożywczego

3.1.    Typ produktu

Klasa 1.4. Inne produkty pochodzenia zwierzęcego (jaja, miód, różne produkty mleczne z wyjątkiem masła itp.)

3.2.    Opis produktu, do którego odnosi się nazwa podana w pkt 1

„Strandzhanski manov med” to miód wytwarzany na obszarze geograficznym wskazanym w pkt 4 przez pszczoły miodne z wydzielin żywych części roślin i wydalin pozostawionych na nich przez owady ssące w taki sposób, że pszczoły zbierają te wydzieliny i wydaliny, łączą je ze szczególnymi substancjami własnymi, przechowują je, odwadniają i pozostawiają do dojrzewania w plastrach miodu w ulu. Produkt objęty nazwą „Strandzhanski manov med” powstaje ze spadzi składającej się z wydalin niektórych owadów i słodkich soków z żołędzi dębu zbieranych przez pszczoły.

Właściwości organoleptyczne:

Wygląd: nieprzejrzysty, lekko opalizujący, bez pozostałości czerwia i innych zanieczyszczeń mechanicznych, bez oznak fermentacji.

Barwa: od brązowej przez ciemnobrunatną do czarnej, z zielonkawym odcieniem. Po krystalizacji barwa miodu może się zmienić na jasnobrązową lub szarą.

Konsystencja: lepka, płynna, częściowo lub całkowicie skrystalizowana masa.

Smak: słodki, z lekko kwaskowatą lub gorzkawą nutą.

Zapach: pieczonych owoców i karmelu.

Wymogi dotyczące składu miodu:

Właściwości fizyczne i chemiczne:

zawartość fruktozy i glukozy	nie mniej niż 45 g/100 g
zawartość sacharozy	nie więcej niż 5 g/100 g
wilgotność	najwyżej 19 %
zawartość substancji nie rozpuszczalnych w wodzie	nie więcej niż 0,1 g/100 g
przewodność elektryczna	obowiązkowo powyżej 0,95 mS/cm
wolna kwasowość	nie więcej niż 50 miliekwiwalentów kwasu na 1 000 g
działanie diastatyczne	powyżej 12 wg skali Schade po otrzymaniu miodu
zawartość hydroksymetylofurfuralu (HMF)	nie może przekraczać 10 mg/kg po otrzymaniu miodu

„Strandzhanski manov med” odróżnia się zasadniczo od miodu nektarowego wysoką przewodnością elektryczną z powodu wysokiej zawartości mikroskładników odżywczych: potasu (1 568–1 676 mg/kg), magnezu (149–169 mg/kg), litu (0,11–0,33 mg/kg) i manganu (34–51 mg/kg) oraz przeciwutleniaczy: zawartość fenolu (56–165 mg/kg). Miód ten charakteryzuje się wysoką zawartością melecytozy (4–11 %) i erlozy. Kolejną jego cechą szczególną jest występowanie kwercetyny i kestozy. Inną cechą charakterystyczną miodu „Strandzhanski manov med” jest zawartość składników spadzi (HDE), zwłaszcza zarodników grzybów, konidium i strzępek, która wynika ze specyficznego procesu produkcji i zbioru produktu.

Właściwości melisopalinologiczne:

„Strandzhanski manov med” to miód spadziowy zawierający pyłek o zróżnicowanym pochodzeniu botanicznym. Obszar masywu Strandża charakteryzuje się bogactwem występujących na nim gatunków roślin: Trifolium (koniczyna biała), Vicia (wyka siewna), Lotus (komonica zwyczajna, Lotus corniculatus), Tilia (lipa), Echium (rodzina Boraginaceae), Rubus (jeżyna), Matricaria (rodzina astrowate), Daucus (selerowate), Potentilla (różowate), Paliurus, Dorycnium (rodzina bobowate), Brassicaceae (kapustowate), Clematis (powojnik pnący, Clematitis vitalba), Cistus (kolcolist i czystek), Plantago (babka płesznik) i Chenopodiaceae (komosowate).

Wpływ na właściwości pyłku miodu „Strandzhanski manov med” ma występowanie na terenie masywu Strandża szczególnych roślin, unikalnych w Bułgarii. Są to następujące rośliny: Ophrys reinholdii, Verbascum bugulifolium (dziewanna), Teucrium lamiifolium (ożanka), czystek wawrzynolistny, Hypericum androsaemum (dziurawiec barwierski), Stachys thracica (czyściec) i Epimedium pubigerum (epimedium). Na właściwości te wpływają także trzeciorzędowe gatunki reliktowe, które rozprzestrzeniły się na terenie masywu Strandża w trzeciorzędzie, takie jak Cicer montbretii, Erica arborea, nieszpułka zwyczajna, wrzos zwyczajny, kolcolist, Hypericum calycinum (dziurawiec) itd.

Siedem spośród tych gatunków występuje w Europie jedynie na obszarze masywu Strandża i na Kaukazie: Ilex colchica, Daphne pontica (wawrzynek pontyjski), Vaccinium arctostaphylos, Rhododendron ponticum (różanecznik pontyjski), dąb z regionu Strandży, Veronica turrilliana i Quercus polycarpa.

3.3.    Pasza (wyłącznie w odniesieniu do produktów pochodzenia zwierzęcego) i surowce (wyłącznie w odniesieniu do produktów przetworzonych)

Zabronione jest karmienie pszczół podczas okresu zbioru miodu. Pszczoły można karmić wiosną i po zebraniu miodu przed zimą, w ilościach koniecznych do stworzenia zapasów, aby zapewnić przeżycie kolonii zimą. Kolonie pszczół można karmić cukrem, ciastem i syropem cukrowym. Pszczoły mogą żywić się także miodem własnej produkcji. Producenci muszą dopilnować, aby zapasy na zimę nie zostały wykorzystane do wytworzenia miodu przeznaczonego do sprzedaży („Strandzhanski manov med”).

3.4.    Poszczególne etapy produkcji, które muszą odbywać się na wyznaczonym obszarze geograficznym

Miód „Strandzhanski manov med” wytwarza się w ulach (przeważnie stacjonarnych) umiejscowionych w lasach dębowych na obszarze masywu Strandża i obowiązkowo na wyznaczonym obszarze geograficznym. Zbiór miodu „Strandzhanski manov med” odbywa się w czerwcu, lipcu i sierpniu. Kolonie pszczół muszą znajdować się na wyznaczonym obszarze geograficznym przez cały rok.

Produkcja miodu „Strandzhanski manov med” obejmuje następujące etapy:

1)	transport odsklepionych plastrów do zakładu produkcji;

2)	odsklepianie i odwirowanie plastrów miodu;

3)	filtrowanie i wlewanie do zbiorników do przechowywania;

4)	transport gotowych zbiorników z miodem do miejsca przechowywania.

Wszystkie etapy produkcji muszą odbywać się na określonym obszarze geograficznym, aby zachować jakość produktu i jego pełną identyfikowalność.

3.5.    Szczegółowe zasady dotyczące krojenia, tarcia, pakowania itp. produktu, do którego odnosi się zarejestrowana nazwa

Aby zapewnić jakość i całkowitą identyfikowalność produktu, miód jest pakowany na wyznaczonym obszarze geograficznym określonym w pkt 4, a jego masa nie może przekraczać 1 500 g.

Aby zagwarantować jakość i, w szczególności, zachowanie właściwości organoleptycznych oraz fizykochemicznych „Strandzhanski manov med”, pakowanie i etykietowanie powinny odbywać się na wyznaczonym obszarze geograficznym, ponieważ transport produktu do miejsca znajdującego się poza tym obszarem mógłby, w przypadku wystąpienia wysokich temperatur, spowodować zmianę jakości produktu. Wszystkie operacje powinny być prowadzone na wyznaczonym obszarze geograficznym, aby uniknąć jakiegokolwiek zmieszania z innymi rodzajami miodu, nie objętymi przedmiotową chronioną nazwą pochodzenia, oraz w celu ochrony produktu przed przesiąknięciem obcymi zapachami. „Strandzhanski manov med” nie powinien być przewożony poza obszar geograficzny w celu pakowania, ponieważ jest higroskopijny i należy go chronić przed wilgocią, która niekorzystnie wpływa na jego właściwości organoleptyczne i fizykochemiczne.

Zabrania się sprzedaży miodu „Strandzhanski manov med” luzem.

3.6.    Szczegółowe zasady dotyczące etykietowania produktu, do którego odnosi się zarejestrowana nazwa

—

4.   Zwięzłe określenie obszaru geograficznego

Miód „Strandzhanski manov med” produkuje się w następujących gminach: Sozopol, Primorsko, Carevo, Małko Tarnovo i Sredec.

5.   Związek z obszarem geograficznym

5.1.    Specyfika obszaru geograficznego

Obszar geograficzny obejmujący masyw Strandża charakteryzuje się wilgotnym klimatem morskim i umiarkowanym klimatem kontynentalnym. Region ten charakteryzuje się łagodnym klimatem, mgłami występującymi często wiosną i latem, niekiedy przed południem, umiarkowanymi temperaturami i wysoką wilgotnością powietrza. Warunki te sprzyjają rozkładowi różnych substancji na powierzchni liści, które są następnie zbierane przez owady. Dzięki umiarkowanej mgle nie dochodzi do utraty kropli soku mlecznego, przy bardziej intensywnej mgle kropelki stają się bowiem większe i spadają z liścia. Połączenie czynników klimatycznych – wilgotności morskiej w pobliżu gór, ale bez obfitych opadów, stosunkowo ciepłego klimatu, ale bez ekstremalnych temperatur, a także bliskości morza i lasów dębowych – tworzy wspaniałe warunki rozwoju dla owadów produkujących spadź, a mianowicie mszyc [Lachnus roboris, L. pallipes, Monelliopsis caryae, Tuberculatus (Tuberculloides) querceus i T. annulatus], słoników żołędziowców (Curculio Glandium) i owocówek żołędziowianek (Cydia Splendana).

Wyjątkowe położenie geograficzne masywu – bliskość trzech dużych zbiorników wodnych (Morze Czarne, Morze Egejskie i Morze Marmara) – oraz czynniki klimatyczne z nim związane (stosunkowo wysoka wilgotność powietrza i umiarkowane temperatury), a także jego przeszłość geologiczna (brak lodu w czwartorzędzie) wyjaśniają istnienie gatunków roślin, które w takim zestawieniu występują jedynie w tym miejscu na kontynencie. Napływowi mas wilgotnego powietrza znad morza do wnętrza masywu Strandża sprzyjają zaokrąglone szczyty, głębokie żleby i doliny rzeczne. Roślinność, która znacznie rozprzestrzeniła się w Europie w trzeciorzędzie klika milionów lat temu, jest nadal obecna na obszarze masywu Strandża.

Roślinność występującą na obszarze Strandży różni się od europejskich formacji roślinnych, jest zaś zbliżona do roślinności pontyjskiej występującej na Kaukazie i w Azji Mniejszej. Obejmuje ona liczne trzeciorzędowe gatunki reliktowe i endemiczne, które można wykryć poprzez analizę spektrum pyłkowego Obszar Strandży obejmuje bardzo liczne strefy, rezerwaty i chronione siedliska przyrodnicze, które tworzą środowisko przydatne dla pszczół miodnych i dla rozwoju pszczelarstwa. Masyw Strandża uznano za jeden z pięciu obszarów priorytetowych objętych ochroną w UE i w związku z tym włączono go do paneuropejskiej sieci ekologicznej Natura 2000. Strandżę porastają głównie lasy bukowe i dębowe, w dużej mierze Quercus petraea (dąb bezszypułkowy – 47,8 %) i Quercus Frainetto (dąb węgierski – 41,8 %), które zapewniają pokarm dla „producentów” spadzi – mszyc i chrząszczy.

Ubogie gleby – lasy cynamonowców i żółte gleby bielicowe – oraz brak przedsiębiorstw przemysłowych sprzyjają ograniczanemu występowaniu upraw, które podczas kwitnienia mogłoby mieć niekorzystny wpływ na jakość miodu.

5.2.    Czynniki ludzkie

Pszczelarstwo zawsze było rozpowszechnionym rodzajem działalności na obszarze Strandży. Od dawna stanowi ono środek utrzymania, o czym świadczą istniejące do dziś kosze na pszczoły i ule wydrążone w pniach z XIX w. Pszczelarze przestrzegają następujących etapów, zwłaszcza przy produkcji miodu spadziowego:

Etap I

Pszczoły zbierają spadź głównie w lasach dębowych i przetwarzają ją w dojrzały miód – „Strandzhanski manov med”. Podczas głównego okresu zbierania spadzi, aby oddzielić miód przeznaczony na sprzedaż, na korpusie gniazdowym ula umieszcza się korpus magazynowy lub nadstawki.

Etap II

Kiedy miód w nadstawkach osiąga wystarczającą dojrzałość, usuwa się je z uli i przenosi do miejsca wirowania miodu.

Po odwirowaniu miód jest filtrowany, homogenizowany, oczyszczany w odstojnikach przez co najmniej 24 godziny.

Etap III

Miód przechowuje się w pojemnikach przeznaczonych do przechowywania środków spożywczych. Pakowanie, konfekcjonowanie i etykietowanie przeprowadza się w czystych i przystosowanych do tego celu pomieszczeniach. Miód skrystalizowany rozpuszcza się poprzez jego podgrzanie do temperatury nieprzekraczającej 42 °C, którą osiąga się w ulu podczas zbioru miodu. Temperatura ta pozwala zachować działanie diastatyczne miodu.

5.3.    Specyfika produktu

Wyjątkowy charakter miodu „Strandzhanski manov med” wynika głównie z jego właściwości fizykochemicznych, melisopalinologicznych i organoleptycznych.

Cechą specyficzną miodu „Strandzhanski manov med” jest jego szczególnie wysoka, w porównaniu do innych miodów spadziowych, przewodność elektryczna: obowiązkowo powyżej 0,95 mS/cm.

Miód ten wyróżnia silne działanie diastatyczne (dzięki wysokiej zawartości enzymów w wyniku wtórnego przetwarzania przez mszyce i chrząszcze) i niska wartość hydroksymetylofurfuralu (HMF).

Swoje właściwości zawdzięcza rozległym obszarom lasów dębowych (ponad 70 % powierzchni regionu), które dzięki umiarkowanym temperaturom i wysokiej wilgotności powietrza tworzą warunki sprzyjające powstawaniu dużej powierzchni listowia, co z kolei sprzyja rozwojowi mszyc i chrząszczy. Pszczoły zbierają w szczególności wydaliny tych owadów i wydzieliny żywych części roślin oraz przetwarzają je na miód.

Spektrum pyłkowe miodu „Strandzhanski manov med”, w tym pyłek gatunków roślin, które rosną wyłącznie na obszarze masywu Strandży (zob. pkt 3.2), odróżnia go od miodów produkowanych gdzie indziej, co stanowi bezpośredni dowód na związek produktu „Strandzhanski manov med” z masywem Strandża. Badania spektrum pyłkowego pozwoliły na określenie znaczników geograficznych – gatunków endemicznych i trzeciorzędowych gatunków reliktowych – które, dzięki występowaniu lub częstości występowania w spektrum pyłkowym, określają granice geograficzne na obszarze masywu.

Szczególne ważne jest, aby ule znajdowały się na wyznaczonym obszarze geograficznym przez cały rok, tj. żeby to były ule stacjonarne.

W porównaniu z miodem nektarowym miód „Strandzhanski manov med” ma barwę znacznie ciemniejszą, specyficzny zapach i lekko kwaskowaty i gorzkawy smak.

5.4.    Związek przyczynowy zachodzący między charakterystyką obszaru geograficznego a jakością lub właściwościami produktu (w przypadku ChNP) lub szczególne cechy jakościowe, renoma lub inne właściwości produktu (w przypadku ChOG)

Miód „Strandzhanski manov med” jest produktem ściśle związanym z regionem pochodzenia, co wynika z zależności bioekologicznej i równowagi pomiędzy populacjami mszyc i chrząszczy, które produkują spadź, obecności rozległych lasów dębowych i bukowych oraz z charakterystycznego, łagodnego klimatu. Lokalna roślinność leśna zapewnia w szczególności pożywienie dla „producentów” spadzi, a typowy dla Strandży łagodny klimat (wystarczająca wilgotność powietrza, umiarkowane temperatury, wiosenne i letnie mgły) sprzyja uwalnianiu spadzi i jej zbiorowi przez pszczoły. Strandżę wyróżnia fakt, że główny pokarm pszczół w czerwcu, lipcu i sierpniu stanowi spadź dębowa. Podczas zbioru spadzi na obszarze masywu Strandży nie kwitnie żaden inny gatunek produkujący nektar, np. akacje, lipy, przez co nie dochodzi do zmieszania miodu spadziowego z miodem nektarowym. Skład spadzi, którą żywią się pszczoły, sprawia, że zawartość mikroskładników odżywczych i przeciwutleniaczy w tym miodzie jest wyższa niż w miodach nektarowych. Czynniki, takie jak mikroflora spadzi i okres jej zbioru, wpływają na intensywną barwę oraz lekko kwaskowaty i gorzkawy smak miodu.

Fakt, że masyw Strandży ma status chronionego obszaru naturalnego, wyklucza intensywne rolnictwo i przyczynia się do czystości produktu. Pod względem fitogeograficznym Strandża jest wyjątkowa w skali całej Europy. Spektrum pyłkowe miodu „Strandzhanski manov med” odróżnia ten miód od innych miodów dzięki zawartości pyłku pochodzącego z roślin typowych dla tego obszaru lub występujących wyłącznie na tym obszarze. Pontyjskimi gatunkami endemicznymi, których rozmieszczenie jest ograniczone do południowego wybrzeża Morza Czarnego, między masywem Strandży, Górami Pontyjskimi i Kaukazem, są w szczególności Rhododendron ponticum, Daphne pontica i Ilex colchica, których pyłki wpływają na właściwości melisopalinologiczne miodu „Strandzhanski manov med”. Wyjątkowa roślinność wpływa także na właściwości organoleptyczne miodu i jego aromat oraz stanowi naturalny związek pomiędzy środowiskiem i produktem końcowym.

Odesłanie do publikacji specyfikacji

(art. 6 ust. 1 akapit drugi niniejszego rozporządzenia)

http://www.mzh.government.bg/bg/politiki-i-programi/politiki-i-strategii/politiki-po-agrohranitelnata-veriga/zashiteni-naimenovaniya/zayavlenie-za-znp-strandzhanski-manov-medmanov-med-ot-strandzha/

Artykuł

Jednolity dokument oraz odesłanie do publikacji specyfikacji produktu, o których mowa w art. 50 ust. 2 lit. a) rozporządzenia (UE) nr 1151/2012, w odniesieniu do nazwy „Paška sol” (ChNP) zamieszczono w załączniku do niniejszej decyzji.

Zgodnie z art. 51 rozporządzenia (UE) nr 1151/2012 publikacja niniejszej decyzji uprawnia do zgłoszenia sprzeciwu wobec rejestracji nazwy, o której mowa w akapicie pierwszym niniejszego artykułu, w ciągu trzech miesięcy od daty publikacji niniejszej decyzji w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej.

ZAŁĄCZNIK

JEDNOLITY DOKUMENT

„PAŠKA SOL”

Nr UE: PDO-HR-02178 – 15.9.2016

ChNP ( X ) ChOG ( )

1.   Nazwa lub nazwy

„Paška sol”

2.   Państwo członkowskie lub państwo trzecie

Chorwacja

3.   Opis produktu rolnego lub środka spożywczego

3.1.   Typ produktu

Klasa 1.8. Inne produkty wymienione w załączniku I do Traktatu (przyprawy itp.)

3.2.   Opis produktu, do którego odnosi się nazwa podana w pkt 1

Ochrona nazwy „Paška sol” obejmuje dwa produkty: drobnoziarnistą sól morską oraz kwiat soli.

Drobnoziarnista sól morska „Paška sol” jest niemieloną solą morską pozyskiwaną z wody morskiej w zatoce Paški zaljev, która nieustannie wlewa się do systemu zbiorników odparowujących aż do momentu krystalizacji w salinach na wyspie Pag. Sól przybiera postać małych kryształów o regularnym, sześciennym kształcie i białej barwie oraz zawiera składniki mineralne i pierwiastki śladowe. Wielkość większości kryształków nie przekracza 1 mm, tak aby > 98 % wszystkich kryształków mogło przejść przez sito o oczkach o średnicy 1,3 mm. Sól ma skoncentrowany, słony smak pozbawiony goryczy.

Skład:

Zawartość chlorku sodu w całkowitej suchej masie (%)	> 98,0
Zawartość wody (%)	< 0,40
Magnez (%)	0,02 –0,20
Wapń (%)	0,01 –0,10
Potas (%)	> 0,02
Arsen (mg/kg)	< 0,25
Kadm (mg/kg)	< 0,25
Ołów (mg/kg)	< 0,20
Rtęć (mg/kg)	< 0,10
Granulacja	Pozostałość na sicie o oczkach o średnicy 1,3 mm wynosi < 2 %.

Kwiat soli „Paška sol” jest produktem początkowej fazy wytwarzania drobnoziarnistej soli morskiej, tj. produkcji skoncentrowanej wody morskiej. Ma lekko słodkawy smak, jest chrupiący i bardzo kruchy. Ma białą lub bladożółtą barwę, co wynika z dużej zawartości składników mineralnych. Ma wyraźny smak, jest mniej słony niż sól kuchenna i zawiera więcej naturalnych składników mineralnych (magnez, wapń, potas, jod). Granulacja kwiatu soli „Paška sol” jest większa niż drobnoziarnistej soli morskiej „Paška sol”; jego kryształy mają kształt muszli i łatwo kruszą się przy rozcieraniu między palcami.

Skład:

Zawartość chlorku sodu w całkowitej suchej masie (%)	> 97,0
Zawartość wody (%)	< 2,00
Magnez (%)	> 0,07
Wapń (%)	0,02 –0,20
Potas (%)	> 0,05
Arsen (mg/kg)	< 0,25
Kadm (mg/kg)	< 0,25
Ołów (mg/kg)	< 0,30
Rtęć (mg/kg)	< 0,10

3.3.   Pasza (wyłącznie w odniesieniu do produktów pochodzenia zwierzęcego) i surowce (wyłącznie w odniesieniu do produktów przetworzonych)

—

3.4.   Poszczególne etapy produkcji, które muszą odbywać się na wyznaczonym obszarze geograficznym

Wszystkie procesy produkcji soli „Paška sol”, od wykorzystania basenu do przetwarzania soli (produkcja nasyconej wody morskiej, krystalizacja, suszenie i przesiewanie), muszą odbywać się na określonym obszarze geograficznym.

3.5.   Szczegółowe zasady dotyczące krojenia, tarcia, pakowania itp. produktu, do którego odnosi się zarejestrowana nazwa

—

3.6.   Szczegółowe zasady dotyczące etykietowania produktu, do którego odnosi się zarejestrowana nazwa

—

4.   Zwięzłe określenie obszaru geograficznego

„Paška sol” jest produkowana w salinach w zatoce Paški zaljev, która ze wszystkich stron jest otoczona lądem wyspy Pag. Zatoka ta jest połączona z wodami Kanału Welebickiego. Saliny na wyspie Pag są położone 3 km od miasta Pag, w obrębie granic administracyjnych żupanii zadarskiej.

5.   Związek z obszarem geograficznym

Specyfika obszaru geograficznego

Szczególne cechy soli „Paška sol” wynikają z warunków klimatycznych określonego obszaru geograficznego oraz odizolowanego położenia salin pażskich, z dala od wszelkiego przemysłu ciężkiego czy działalności rolniczej.

Cały obszar wyspy Pag jest charakterystyczny przede wszystkim dlatego, że jest to wyspa, a saliny są położone w wyjątkowej okolicy zatoki Paški zaljev, która jest ze wszystkich stron otoczona masą lądową wyspy. Ponadto wywóz wyprodukowanej soli jest stosunkowo łatwy, ponieważ wyspa Pag jest połączona ze stałym lądem mostem.

Na określonym obszarze geograficznym dominuje łagodny klimat śródziemnomorski z niskim poziomem opadów i nasłonecznieniem przekraczającym 2 500 godzin rocznie. Łagodny klimat śródziemnomorski niesie ze sobą suche i gorące lata oraz łagodne i wilgotne zimy.

Idealne położenie geograficzne wyspy Pag i jej salin w pobliżu gór Welebit jest uwarunkowane ciągłą i szybką cyrkulacją powietrza wynikającą z naturalnego przepływu mistralu (północno-zachodniego wiatru wiejącego w ciągu dnia) oraz burinu (północno-wschodniego wiatru wiejącego wczesnym wieczorem i w nocy). Mistral jest chłodnym wiatrem, któremu towarzyszy stabilna pogoda łagodząca letnie upały, natomiast burin jest słabym nocnym wiatrem wiejącym od lądu w kierunku morza.

Cały ogromny obszar, na którym znajdują się pażskie saliny, a także otaczającą je rozległą płytką zatoczkę zatoki Paški zaljev pokrywa gruba, nieprzepuszczalna warstwa gliny, co jest szczególnie korzystne dla produkcji soli „Paška sol”.

O wyjątkowości soli „Paška sol” stanowi również czynnik ludzki. Specjalne techniki oraz wiedza fachowa vodari (nazywanych tak przez mieszkańców wyspy Pag) w zakresie utrzymywania basenów solankowych i uzyskiwania solanki są przekazywane z pokolenia na pokolenie. Dzięki wieloletniemu doświadczeniu vodari potrafią określić najlepszy moment na zbiór kwiatu soli bez zakłócania równowagi na powierzchni nasyconej wody morskiej lub solanki i unikając tworzenia fal, które rozrywają skrystalizowaną „skorupę” na powierzchni basenu lub kryształy kwiatu soli. W ten sposób zapobiega się opadnięciu kwiatu soli na dno i jego zmarnowaniu.

Specyfika produktu

Drobnoziarnista sól morska „Paška sol” krystalizuje się w kontrolowanych warunkach w wyparkach próżniowych i nie jest poddawana procesowi rozdrabniania; jej szczególne właściwości wynikają raczej z metody produkcji, dzięki której sól zachowuje wszystkie składniki mineralne oraz pierwiastki śladowe obecne w wodzie morskiej wysokiej jakości. Drobnoziarnista sól morska „Paška sol” jest całkowicie biała, jej kryształy mają regularny, sześcienny kształt i granulację 1,3 mm. Nie jest poddawana procesowi rozdrabniania w przeciwieństwie do soli morskiej pozyskiwanej w tradycyjny sposób (krystalizacja w basenach), która musi być mielona, ma nierówną granulację, zawiera różnego rodzaju zanieczyszczenia i ma żółtawą barwę.

Kwiat soli „Paška sol” składa się z bardzo małych kryształów o naturalnie białej lub bladożółtej barwie, co wynika z naturalnej krystalizacji na powierzchni morza w salinach w idealnych warunkach (bardzo słoneczna i ciepła pogoda oraz brak wiatru i opadów). Jedynie cienka górna warstwa płatkowatych kryształów jest zbierana lub wybierana za pomocą tradycyjnego narzędzia, tj. sieci składającej się z drewnianego uchwytu przymocowanego do ramy w kształcie łopaty, na której rozpięta jest metalowa siatka ze stali nierdzewnej o bardzo drobnych otworach. Kwiat soli zbiera się tylko podczas kilku wczesnych godzin porannych i późnym wieczorem, a następnie suszy na słońcu. Kwiat soli „Paška sol” jest bardzo kruchy w porównaniu z drobnoziarnistą solą morską „Paška sol”, łatwo kruszy się przy rozcieraniu między palcami i ma większą granulację. Zawiera większą ilość naturalnego jodu, wapnia, magnezu i potasu.

W porównaniu z innymi solami morskimi poddawanymi badaniom zawartość metali ciężkich w soli „Paška sol” jest sto razy niższa od dozwolonego poziomu, natomiast zawartość składników mineralnych jest wyższa niż w innych solach wytwarzanych w wyparkach próżniowych (badanie naukowe, Centrum Badań Morskich Instytutu im. Ruđera Boškovicia, Kvaliteta mora u Paškom zaljevu [Jakość wody morskiej w zatoce Paški zaljev], 2011).

Pierwsze wzmianki na piśmie o produkcji soli „Paška sol” pochodzą sprzed wielu lat. Autorzy Koludrović i Franić twierdzą, że o soli „Paška sol” pisano już w IX wieku: „Sól, niezbędna w żywieniu ludzi i zwierząt gospodarskich, bardzo szybko stała się przedmiotem wymiany handlowej, a szczegółowe informacje na temat kupna i sprzedaży soli »Paška sol« znajdują się w najstarszych dokumentach notarialnych”. (A. Koludrović, M. Franić, Sol i morske solane [Sól i saliny], Zagrzeb, 1954). Usmiani, autor książki pt. Pażańskie saliny – produkcja i wymiana handlowa w latach 1797–1813, napisał: „W Wenecji zawsze spożywano sól »Paška sol«, ponieważ była biała i czysta, do czego przywiązywano ogromne znaczenie w kontekście ogólnego potencjału handlowego i finansowego regionu, w szczególności samej wyspy Pag” (A. Usmiani, Paška solana – proizvodnja i trgovina od 1797. do 1813. godine, 1984). Zawsze używano nazwy „Paška sol”, co potwierdzają różne dokumenty historyczne, i nazwa ta jest nadal w użyciu w języku handlowym i potocznym (Račun Solane Pag).

Związek przyczynowy zachodzący pomiędzy produktem a obszarem geograficznym

Elementy tworzące mikroklimat regionu geograficznego wyspy Pad, korzystne położenie salin, specjalna metoda produkcji drobnoziarnistej soli morskiej oraz kwiatu soli, a także kilkusetletnia tradycja produkcji soli mają wpływ na szczególną jakość produktu końcowego, czyli soli „Paška sol”.

Saliny lub baseny solankowe są położone w naturalnie płytkiej zatoce wyspy Pag, gdzie prądy są słabe. Dno zatoki jest pokryte nieprzepuszczalną warstwą gliny, co sprawia, że przy stałych wiatrach (mistralu i burinie) wiejących w miesiącach wiosennych i letnich panują tu warunki sprzyjające szybkiemu parowaniu wody morskiej z basenów oraz wypłukiwaniu soli.

Woda morska w zatoce Paški zaljev jest wyjątkowo czysta i dobrze przefiltrowana, ponieważ dno zatoki jest bogate w skorupiaki, mięczaki i inne bezkręgowce wodne, które są naturalnymi oczyszczaczami. Dlatego też woda morska ma bardzo niską zawartość metali ciężkich, znacznie niższą niż średnia dla Morza Śródziemnego i o wiele niższą niż stężenia wykorzystywanie do określania norm jakości dla środowiska morskiego (badanie naukowe, Centrum Badań Morskich Instytutu im. Ruđera Boškovicia, Kvaliteta mora u Paškom zaljevu [Jakość wody morskiej w zatoce Paški zaljev], 2011).

Szczególny charakter metody produkcji soli „Paška sol” polega na tym, że nasycona woda morska, zanim zostanie poddana kontrolowanemu procesowi krystalizacji, pozostaje przez pewien czas w zbiornikach akumulacyjnych. W efekcie nasycona woda morska nie posiada żadnych zanieczyszczeń pochodzenia organicznego i nieorganicznego wytwarzanych przez mikroorganizmy morskie lub przenoszonych przez wiatr i ptaki, które to zanieczyszczenia gromadziłyby się później na dnie zbiornika. Dzięki tej specjalnej metodzie produkcji efektem kontrolowanej krystalizacji soli są czyste kryształy pozbawione wszystkich ciał obcych zarówno pochodzenia organicznego, jak i nieorganicznego. Mają one regularną, sześcienną strukturę (kryształy się nie łamią), białą barwę oraz skoncentrowany i słony smak pozbawiony goryczy.

Szczególną jakość soli „Paška sol” potwierdza również fakt, że woda morska w zatoce Paški zaljev, z której wytwarzana jest „Paška sol”, a także środowisko morskie tej zatoki są wysokiej jakości dzięki bardzo niskiej zawartości metali ciężkich; na tej podstawie prowadzone są badania naukowe. Po przeprowadzeniu badań Instytut Oceanografii i Rybołówstwa stwierdził, że wartości dla metali ciężkich w wodzie morskiej w zatoce Paški zaljev są znacznie niższe niż średnie wartości dla metali ciężkich w Morzu Śródziemnym. W rezultacie „Paška sol” ma również znacznie niższe poziomy metali ciężkich oraz znacznie wyższe poziomy składników mineralnych niż inne rodzaje soli (badanie naukowe, Instytut Oceanografii i Rybołówstwa w Splicie, Kakvoća morske vode u Paškom zaljevu [Jakość wody morskiej w zatoce Paški zaljev], 2009).

Ponadto wysoką jakość produktu końcowego zapewnia również czynnik ludzki, ponieważ tradycja produkcji drobnoziarnistej soli morskiej oraz kwiatu soli „Paška sol” opiera się na umiejętnościach oraz wieloletnim doświadczeniu w zakresie utrzymywania basenów solankowych i uzyskiwania solanki na potrzeby produktu końcowego, jakim jest „Paška sol”.

Odesłanie do publikacji specyfikacji produktu

(art. 6 ust. 1 akapit drugi niniejszego rozporządzenia)

http://www.mps.hr/datastore/filestore/82/Izmijenjena-Specifikacija-proizvoda-Paska-sol.pdf

Artykuł

Wniosek w sprawie zmiany w specyfikacji nazwy „Graves supérieures” (ChNP) zgodnie z art. 105 rozporządzenia (UE) nr 1308/2013 znajduje się w załączniku do niniejszej decyzji.

Zgodnie z art. 98 rozporządzenia (UE) nr 1308/2013, prawo do zgłoszenia sprzeciwu wobec zmiany w specyfikacji produktu, o której mowa w akapicie pierwszym niniejszego artykułu, przysługuje w ciągu dwóch miesięcy od daty opublikowania niniejszej decyzji w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej.

ZAŁĄCZNIK

„GRAVES SUPÉRIEURES”

PDO-FR-A1014-AM02

Data złożenia wniosku: 7 marca 2016 r.

WNIOSEK O ZATWIERDZENIE ZMIANY W SPECYFIKACJI

1.   Przepisy, które mają zastosowanie do wprowadzania zmiany

Art. 105 rozporządzenia (UE) nr 1308/2013 – zmiana inna niż nieznaczna

2.   Opis i uzasadnienie zmiany

2.1.    Obszar geograficzny

W rozdziale I pkt IV ppkt 1 specyfikacji wprowadza się następujące zmiany:

—

po słowie „Virelade” dodaje się sformułowanie: „oraz na części terytorium gminy Coimères, odpowiadającej sekcji A pierwszego arkusza rejestru winnic (zmieniony plan na 1934 r.), zwanej »Herrères«, którego uwierzytelniony odpis jest zgodny z planem ochrony obowiązującym dnia 5 listopada 2010 r.”. Zmiana ta ma na celu uwzględnienie w wyznaczonym obszarze geograficznym części terytorium gminy Coimères, gdzie udokumentowano trwałą uprawę winorośli, podobne metody prowadzenia winorośli i która znajduje się na obszarze bardzo podobnym zarówno pod względem krajobrazowym, jak i topograficznym, hydrologicznym, geologicznym i glebowym, do sąsiednich winnic, objętych chronioną nazwą „Graves supérieures”. Ta część gminy Coimères stanowi pod względem geograficznym bezpośrednie przedłużenie obszaru geograficznego ChNP „Graves supérieures”. Wniosek o włączenie gminy Coimères złożono w 1938 r., bezpośrednio po objęciu produktu ochroną krajową, w związku z pominięciem zgłoszonym przez zainteresowanego wówczas operatora. Następnie, mimo kolejnych pozytywnych decyzji krajowych organów decyzyjnych w sprawie włączenia tej gminy do obszaru geograficznego chronionej nazwy pochodzenia, decyzji takiej nigdy nie odzwierciedlono w aktach prawnych. Dodanie tej gminy obecnie stanowi zatem naprawę dawnego pominięcia.

—

skreśla się słowa: „Martignas-sur-Jalle” i „Saint-Jean-d’Illac”. Zmiana ta ma na celu wyłączenie z obszaru geograficznego gmin Martignas-sur-Jalle i Saint-Jean-d’Illac, gdzie całkowicie zaprzestano uprawy winorośli i gdzie nie ma żadnej działki zatwierdzonej do produkcji ChNP. Zmieniono odpowiednio pkt 6 jednolitego dokumentu.

2.2.    Wyznaczona działka rolna

W rozdziale I pkt IV ppkt 2 specyfikacji, po słowach: „z dnia 10 lutego 2011 r.” dodaje się sformułowanie: „i jego stałej komisji z dnia 4 września 2013 r. na podstawie delegacji uprawnień przez komitet krajowy”. Zmiana ta ma na celu dodanie daty zatwierdzenia przez właściwy organ krajowy zmiany powierzchni działek wyznaczonych do produkcji w obrębie obszaru geograficznego produkcji. Wyznaczenie granic działek rolnych polega na zidentyfikowaniu na obszarze geograficznym produkcji działek nadających się do produkcji produktu objętego daną kontrolowaną nazwą pochodzenia.

Przedmiotowa zmiana nie dotyczy jednolitego dokumentu.

2.3.    Całkowita objętościowa zawartość alkoholu

W rozdziale I pkt IX ppkt 1 lit. e) specyfikacji wprowadza się następujące zmiany:

Przepisy te są zgodne z rozporządzeniem (UE) nr 1308/2013, którego przepisy załącznika VII część II pkt 1 stanowią, że „górny limit całkowitej zawartości alkoholu może przekroczyć 15 % obj. dla win o chronionej nazwie pochodzenia, które zostały wyprodukowane bez wzbogacania, lub wzbogaconych jedynie poprzez procesy częściowego zagęszczenia, wymienionych w załączniku VIII część I sekcja B pkt 1, pod warunkiem że specyfikacja produktu zawarta w dokumentacji technicznej odnośnej chronionej nazwy pochodzenia dopuszcza taką możliwość”.

Możliwość zwiększenia całkowitej objętościowej zawartości alkoholu do 19 % obj. dla win wzbogaconych została wprowadzona w rozporządzeniu (UE) nr 1308/2013 rozporządzeniem (UE) 2017/2393. Zmiana ta ma na celu skonsolidowanie specyfikacji, biorąc pod uwagę że wina otrzymywane z przejrzałych winogron „Graves supérieures” mogą osiągać wysokie poziomy zawartość alkoholu oraz że przepisy wymagają uwzględnienia tej możliwości w specyfikacji.

Przedmiotowa zmiana nie dotyczy jednolitego dokumentu.

2.4.    Związek z miejscem pochodzenia

W rozdziale I pkt X ppkt 1 lit. a) akapit trzeci przedmiotowej specyfikacji liczbę „43” zastępuje się liczbą „42”. Zmiana ta jest zgodna ze zmianą liczby gmin wyznaczonego obszaru geograficznego w związku z wycofaniem dwóch gmin (Martignas-sur-Jalle i Saint-Jean-d’Illac) i dodaniem części terytorium gminy Coimères.

Zmieniono odpowiednio pkt „Związek z miejscem pochodzenia” jednolitego dokumentu.

JEDNOLITY DOKUMENT

1.   Nazwa

Graves supérieures

2.   Rodzaj oznaczenia geograficznego

ChNP – chroniona nazwa pochodzenia

3.   Kategorie produktów sektora wina

1.

Wino

4.   Opis wina (win)

Wina białe niemusujące zawierające cukier resztkowy, otrzymane z przejrzałych winogron zebranych ręcznie metodą zbiorów sukcesywnych; struktura tych win opiera się na odmianie Sémillon B, z której otrzymuje się bogate, pełne wina o złotej barwie, z aromatem owoców kandyzowanych. Ewentualne zmieszanie z odmianą Sauvignon B i Muscadelle B wprowadza nutę świeżości.

Minimalna naturalna objętościowa zawartość alkoholu wynosi 13,5 %.

Zawartość cukrów ulegających fermentacji(G+F) większa lub równa 34 g/l.

Pozostałe kryteria analityczne są zgodne z przepisami unijnymi.

Ogólne właściwości analityczne

Maksymalna całkowita zawartość alkoholu (w % objętości)
Minimalna rzeczywista zawartość alkoholu (w % objętości)	12
Minimalna ogólna kwasowość	w miliekwiwalentach na litr
Maksymalna kwasowość lotna (w miliekwiwalentach na litr)	25
Maksymalna całkowita zawartość dwutlenku siarki (w miligramach na litr)

5.   Praktyki winiarskie

a)    podstawowe praktyki enologiczne

Gęstość obsady i odstęp

Metoda uprawy

Minimalna gęstość obsady w winnicy wynosi 5 000 roślin na hektar.

Odstęp między rzędami winorośli nie może wynosić więcej niż 2 metry, zaś odległość między roślinami w tym samym rzędzie nie może wynosić mniej niż 0,8 metra.

Zasady przycinania winorośli

Metoda uprawy

Przycinania dokonuje się najpóźniej na etapie rozwinięcia liści (etap 9 skali Lorenza).

Winorośl przycina się według następujących technik, zostawiając maksymalnie dwanaście oczek na łozie:

—	cięcie krótkie (przy pniu) lub cięcie długie (długie łozy),

—	cięcie krótkie w formie podwójnego sznura lub w formie czteroramiennego wachlarza.

Zbiór winogron

Ograniczenie mające zastosowanie do produkcji wina

Wina produkowane z przejrzałych winogron (obecność szlachetnej pleśni lub suszenie na krzakach) zbieranych ręcznie metodą zbiorów sukcesywnych.

Wzbogacanie

Szczególne praktyki enologiczne

Wzbogacanie jest dozwolone zgodnie z zasadami ustanowionymi w specyfikacji.

b)    maksymalne zbiory

48 hektolitrów na hektar

6.   Wyznaczony obszar

Zbiór winogron, produkcja wina i jego dojrzewanie odbywają się na obszarze następujących gmin w departamencie Gironde: Arbanats, Ayguemortes-les-Graves, Beautiran, Bègles, La Brède, Budos, Cabanac-Villagrains, Cadaujac, Canéjan, Castres-Gironde, Cérons, Cestas, Eysines, Gradignan, Guillos, Le Haillan, Illats, Isle-Saint-Georges, Landiras, Langon, Léogeats, Léognan, Martillac, Mazères, Mérignac, Pessac, Podensac, Portets, Pujols-sur-Ciron, Roaillan, Saint-Médard-d’Eyrans, Saint-Michel-de-Rieufret, Saint-Morillon, Saint-Pardon-de-Conques, Saint-Pierre-de-Mons, Saint-Selve, Saucats, Talence, Toulenne, Villenave-d’Ornon, Virelade, oraz na części terytorium gminy Coimières zawartej w sekcji A, zwanej Herrères pierwszego arkusza rejestru winnic (zmieniony plan na 1934 r.), którego uwierzytelniony odpis jest zgodny z planem ochrony obowiązującym dnia 5 listopada 2010 r.

7.   Główne odmiany winorośli do produkcji wina

Muscadelle B

Sauvignon B

Sauvignon gris G

Sémillon B

8.   Opis związku(-ów)

Obszar geograficzny objęty chronioną nazwą pochodzenia „Graves supérieures” to pas o szerokości około dziesięciu kilometrów na lewym brzegu Garonny na północ od Bordeaux i na południowy wschód od Langon.

Jak wskazuje chroniona nazwa, terytorium „Graves supérieures” składa się z otoczaków, kamieni, drobniejszego lub bardziej gruboziarnistego żwiru, wymieszanego z piaskiem, mułem i gliną. Miejscami podłoże jest wapienne, ale na ogół piaszczyste lub ze zbitych piasków żelazistych (frakcja piaszczysta zawiera cząstki żelaza), albo gliniaste. Wyznaczony obszar geograficzny obejmuje 42 gminy departamentu Gironde.

Tutejsze gleby są wynikiem długiej i złożonej historii geologicznej, ściśle związanej z narodzinami Garonny, zmianami jej cieku i kolejnymi okresami zlodowacenia w czwartorzędzie. W ciągu tych okresów topnienie pirenejskich lodowców powodowało erozję w dolinach oraz powodowało gromadzenie surowca skalnego, który następnie spływał rzekami do regionu Bordeaux. Z tych kolejnych warstw pozostało dziś niewiele: nagromadzenie kamieni wszelkiego rodzaju i rozmiarów.

Dzięki dużej zawartości żwiru i otoczaków wykształciły się tu gleby o dużej przepuszczalności. Nie są to gleby wysokiej jakości same w sobie, stanowią one jednak o jakości „Graves supérieures” i nadają podłożu specyficzną strukturę. Nachylenie terenu ułatwia spływanie wód i jest gwarantem prawidłowego oczyszczania powierzchniowej warstwy gleby. Odwadnianie wzmacnia ponadto rozbudowana sieć hydrograficzna małych cieków wodnych – dopływów Garonny. Są to gleby, na których nawadnianie winorośli jest bardzo silnie regulowane.

Rozwojowi winnic sprzyja szczególny klimat: od zachodu lasy sosnowe stanowią naturalną zasłonę przed niepogodą i mają duże znaczenie dla termoregulacji przy falach upałów i nadmiarze wilgoci, bliskość Garonny sprzyja dobrej wentylacji naturalnej, a wpływ oceaniczny korzystnie łagodzi wiosenne przymrozki. Krajobraz winnic to łagodne zbocza, gdzie jasne i wygładzone kamyki odbijają światło na winogrona, położone między rzeką i lasami sosnowymi.

Z tych ziem wywodzą się słynne białe i czerwone wina regionu Bordeaux. Okolica „Graves supérieures” jest kolebką praktyk stosowanych po dziś dzień. Odmiany winorośli, które były uprawiane w klimacie oceanicznym, już od XVII i XVIII w. wymagały wspierania żerdziami, a następnie powszechnego palikowania i rygorystycznego cięcia w celu zapewnienia właściwego rozłożenia kiści i powierzchni liści wystarczającej do fotosyntezy pozwalającej uzyskać optymalną dojrzałość.

Zgodnie z praktyką, wyznaczając obszar działek przeznaczonych do zbiorów winogron, uwzględnia się kategorie działek w zależności od ich właściwości naturalnego oczyszczania, skuteczności odwadniania lub położenia na grzbiecie wzniesienia lub na zboczu. Wyłączone są działki, które ze względu na uwarunkowania geograficzne i topograficzne, tj. oddalenie od Garonny (utrata termoregulacji powodowanej przez rzekę) lub sąsiedztwo lasu (blokada przepływu zimnych mas powietrza), są narażone na wiosenne przymrozki.

Dokładne wyznaczenie działek pozwala najlepiej wyrazić charakter lokalnych odmian winorośli, wybranych w przeszłości ze względu na ich właściwości dobrej konserwacji i korzystnego starzenia się win w kontekście konieczności transportu produktów na duże odległości.

Wina objęte kontrolowaną nazwą pochodzenia „Graves supérieures” to wyłącznie wina białe zawierające cukier resztkowy, których struktura opiera się na odmianie Sémillon B, z której – po dokonaniu zbioru przejrzałych winogron metodą zbiorów sukcesywnych – otrzymuje się bogate, pełne wina o złotej barwie, z aromatem owoców kandyzowanych. Warunki klimatyczne obszaru geograficznego nazwy pochodzenia szczególnie sprzyjają tej technice zbioru. Winogrona odmian Sauvignon B i Muscadelle B – zbierane tą samą techniką – wnoszą świeżą nutę podczas mieszania. Świeżość ta odzwierciedla również charakter gleb piaszczystych lub na podłożu gliniastym, na których zakłada się działki winorośli objętej nazwą pochodzenia, które to gleby nadają ostatecznie tym zawierającym cukier resztkowy winom właściwą równowagę, wykwintność oraz aromat kwiatowy i owocowy. Mimo że wina te nadają się do kilkuletniego leżakowania, można je też degustować, gdy są młode.

Minimalna gęstość obsady jest wysoka, co zapewnia wystarczające plony bez nadmiernego obciążenia poszczególnych krzewów winorośli, prowadząc do uzyskiwania optymalnej dojrzałości owoców i zawartości cukru.

Dzięki bliskości portu Bordeaux, gdzie od dawna kwitł handel tymi winami, sprzedawanymi na cały świat, oraz dzięki wyjątkowym warunkom geograficznym i glebowym chroniona nazwa pochodzenia „Graves supérieures” zdobyła międzynarodową renomę.

9.   Dodatkowe wymogi zasadnicze

Obszar bezpośredniego sąsiedztwa

Podstawa prawna:

przepisy krajowe

Rodzaj wymogów dodatkowych:

odstępstwo dotyczące produkcji na wyznaczonym obszarze geograficznym

Opis wymogu:

obszar bezpośredniego sąsiedztwa, określony na zasadzie odstępstwa w odniesieniu do produkcji i dojrzewania wina, stanowi obszar następujących gmin departamentu Gironde: Barsac, Beguey, Bieujac, Bommes, Cadillac, Castets en Dorthe, Fargues, Langoiran, Loupiac, Le Pian sur Garonne, Preignac, Rions, Saint-Loubert, Saint-Maixant, Saint-Pierre-d’Aurillac, Sainte-Croix-du-Mont i Sauternes.

Większa jednostka geograficzna

Podstawa prawna:

przepisy krajowe

Rodzaj wymogów dodatkowych:

przepisy dodatkowe dotyczące etykietowania

Opis wymogu:

Na etykiecie win objętych kontrolowaną nazwą pochodzenia można wskazać nazwę większej jednostki geograficznej: „Vin de Graves”.

Wysokość ani szerokość czcionki, którą zapisano nazwę takiej większej jednostki geograficznej, nie może być większa niż dwie trzecie czcionki, którą zapisano kontrolowaną nazwę pochodzenia.

10.   Link do specyfikacji produktu

https://info.agriculture.gouv.fr/gedei/site/bo-agri/document_administratif-d7275bf9-c6c4-43be-8478-caaef27859df

Artykuł

Wniosek o zatwierdzenie w specyfikacji produktu zmiany, która nie jest nieznaczna, o którym to wniosku mowa w art. 10 ust. 1 akapit pierwszy rozporządzenia wykonawczego (UE) nr 668/2014, w tym zmieniony jednolity dokument oraz odesłanie do publikacji specyfikacji produktu, w odniesieniu do zarejestrowanej nazwy „Liquirizia di Calabria” (ChNP), znajduje się w załączniku do niniejszej decyzji.

Zgodnie z art. 51 rozporządzenia (UE) nr 1151/2012 publikacja niniejszej decyzji uprawnia do zgłoszenia sprzeciwu wobec zmiany, o której mowa w akapicie pierwszym niniejszego artykułu, w ciągu trzech miesięcy od daty publikacji niniejszej decyzji w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej.

ZAŁĄCZNIK

WNIOSEK O ZATWIERDZENIE ZMIANY W SPECYFIKACJI PRODUKTU OZNACZONEGO CHRONIONĄ NAZWĄ POCHODZENIA/CHRONIONYM OZNACZENIEM GEOGRAFICZNYM, GDY ZMIANA TA NIE JEST NIEZNACZNA

Wniosek o zatwierdzenie zmiany zgodnie z art. 53 ust. 2 akapit pierwszy rozporządzenia (UE) nr 1151/2012

„LIQUIRIZIA DI CALABRIA”

Nr UE: PDO-IT-00644-AM02 – 10.5.2018

ChNP ( X ) ChOG ( )

1.   Grupa składająca wniosek i mająca uzasadniony interes

Consorzio di tutela della Liquirizia di Calabria DOP

Corso Luigi Fera, 79

87100 Cosenza

ITALIA

liquiriziadicalabria.dop@pecimpresa.it

Consorzio di tutela della Liquirizia di Calabria DOP jest uprawnione do złożenia wniosku o zatwierdzenie zmiany zgodnie z art. 13 ust. 1 dekretu Ministerstwa Polityki Rolnej, Żywnościowej i Leśnej nr 12511 z dnia 14 października 2013 r.

2.   Państwo członkowskie lub państwo trzecie

Włochy

3.   Punkt w specyfikacji produktu, którego dotyczą zmiany

—	☐	Nazwa produktu
—	☒	Opis produktu
—	☐	Obszar geograficzny
—	☐	Dowód pochodzenia
—	☒	Metoda produkcji
—	☐	Związek
—	☐	Etykietowanie
—	☒	Inne: [Organ kontrolny; aktualizacja odniesień do przepisów]

4.   Rodzaj zmian

—	☒	Zmiana specyfikacji zarejestrowanego produktu oznaczonego ChNP lub ChOG, niekwalifikująca się do uznania za nieznaczną zgodnie z art. 53 ust. 2 akapit trzeci rozporządzenia (UE) nr 1151/2012.
—	☐	Zmiana specyfikacji zarejestrowanego produktu oznaczonego ChNP lub ChOG, dla których jednolity dokument (lub dokument mu równoważny) nie został opublikowany, niekwalifikująca się do uznania za nieznaczną zgodnie z art. 53 ust. 2 akapit trzeci rozporządzenia (UE) nr 1151/2012.

5.   Zmiany

Opis produktu

Pkt 2 specyfikacji produktu – pkt 3.2 jednolitego dokumentu

—	W przypadku typu „świeży korzeń” następujące wartości: „— wilgotność wynosząca 48–52 %, — zawartość kwasu lukrecjowego wynosząca 0,60–1,40 %” otrzymują brzmienie: „— wilgotność wynosząca ≤ 52 %, — zawartość kwasu lukrecjowego ≤ 1,40 %”.

Zmiana ta ma na celu włączenie do zakresu stosowania ChNP „Liquirizia di Calabria” typu „świeży korzeń” o wartościach wilgotności i zawartości kwasu lukrecjowego poniżej minimalnej granicy określonej już wcześniej.

Zmiana wartości wilgotności w przypadku typu „świeży korzeń” wiąże się z nadzwyczajną zmiennością warunków klimatycznych, które w rezultacie wpływają również na wilgotność korzenia lukrecji w momencie zbioru; w związku z tym postanowiono usunąć minimalną wartość wilgotności, zachowując maksymalny dozwolony poziom wilgotności.

Zmiana zawartości kwasu lukrecjowego ma na celu włączenie do zakresu stosowania ChNP „Liquirizia di Calabria” również świeżych korzeni o zawartości kwasu lukrecjowego poniżej 0,60 %. Zmiana ta uwzględnia specyfikę tego produktu, który wyróżnia się na rynku wartościami niższymi niż wartości, którymi cechują się korzenie uprawiane w innych regionach.

—	W przypadku typu „korzeń suszony” następujące postanowienia: „— wilgotność wynosząca 6–12 %, — zawartość kwasu lukrecjowego wynosząca 1,2–2,4 %” otrzymują brzmienie: „— wilgotność: ≤ 12 %, — zawartość kwasu lukrecjowego: ≤ 5 % w suchej masie”.

Zmiana ma na celu włączenie do zakresu stosowania ChNP „Liquirizia di Calabria” typu „korzeń suszony” o wartościach wilgotności poniżej określonej już minimalnej granicy i ponowne określenie zawartości kwasu lukrecjowego poprzez usunięcie przedziału wartości i wprowadzenie jednej maksymalnej dozwolonej wartości, którą mierzy się w odniesieniu do suchej masy.

Wniosek o zatwierdzenie zmiany parametru dotyczącego wilgotności jest uzasadniony faktem, że poziomy wartości suszonego korzenia lukrecji są ściśle powiązane z warunkami środowiskowymi, procesem produkcji oraz metodami pakowania i przechowywania. Istnienie obowiązku związanego z minimalną wartością wilgotności ogranicza zatem bezzasadnie cały system produkcji „Liquirizia di Calabria”.

Wniosek o zatwierdzenie zmiany parametru dotyczącego kwasu lukrecjowego jest niezbędny w celu zapewnienia spójności z danymi określonymi w przypadku „świeżego korzenia”. Badania wykazały bowiem, że wartość kwasu lukrecjowego wskazana w obowiązującej specyfikacji w przypadku korzenia suszonego nie jest spójna z wartościami ustalonymi w odniesieniu do świeżego korzenia. Jest to zatem błąd, który należy poprawić, tak aby zapewnić dokładność informacji zawartych w specyfikacji.

Wprowadzenie jednej maksymalnej dozwolonej wartości w odniesieniu do kwasu lukrecjowego i jej podwyższenie nie mają wpływu na informacje zawarte w jednolitym dokumencie, dotyczące specyficznego charakteru produktu, które pozwoliły na zarejestrowanie nazwy „Liquirizia di Calabria”. W każdym razie maksymalna zawartość kwasu lukrecjowego w korzeniu jako takim – z którego pochodzi następnie korzeń suszony – jest nadal zgodna z obowiązującą wartością, tj. 1,40 %, która nie ulega zmianie.

—	W przypadku typu „wyciąg z korzenia” postanowienie: „— zawartość kwasu lukrecjowego wynosząca 3–6 %” otrzymuje brzmienie: „— zawartość kwasu lukrecjowego: ≤ 6 % w suchej masie”.

Zmiana ta pozwala na uściślenie, że pomiar parametru odnosi się do suchej masy, a ponadto uwzględnia wyniki niedawnego badania przeprowadzonego w ramach projektu, sfinansowanego przez Ministerstwo ds. Badań Naukowych i Szkół Wyższych dzięki środkom finansowym z Krajowego Programu Operacyjnego Badania i Konkurencyjność 2007–2013, w którym wzięto pod uwagę dane z 17 ostatnich lat. Z badania wynika, że na przestrzeni 17 ostatnich lat stężenie (w procentach) kwasu lukrecjowego zawartego w wyciągach z korzenia lukrecji produkowanej w Kalabrii stopniowo malało.

W związku z tym postanowiono usunąć minimalną wartość kwasu lukrecjowego określoną w specyfikacji produktu. Zmiana potwierdza także specyfikę obszaru geograficznego uprawy, dzięki której produkt objęty ChNP „Liquirizia di Calabria” wyróżnia się na tle korzeni uprawianych na innych obszarach wyraźnie niższą zawartością kwasu lukrecjowego.

Metoda produkcji

Pkt 5 specyfikacji produktu

Zdanie:

otrzymuje brzmienie:

Wprowadzono możliwość stosowania do suszenia eksykatorów nowej generacji (typu solarnego) w celu dostosowania specyfikacji produktu do nowych technologii przyjętych w dziedzinie żywności.

Zmiany wprowadzone w tym punkcie obejmują dodatkowe, bardziej szczegółowe informacje dotyczące granicznej temperatury suszenia korzenia lukrecji przed wprowadzeniem do obrotu w celu zagwarantowania jakości produktów i aspektu fitosanitarnego.

W tej ostatniej kwestii należy podkreślić, że suszone korzenie lukrecji przechowywane w magazynie, a niekiedy w punktach sprzedaży atakuje mały chrząszcz Anobium punctatum, zwany również kołatkiem domowym.

Przeprowadzono specjalne badania w odniesieniu do „Liquirizia di Calabria” mające na celu po pierwsze kontrolę zmian substancji czynnych w temperaturze 30–40–50–60 °C w celu zagwarantowania jakości produktu i po drugie określenie temperatury granicznej i maksymalnego czasu ekspozycji pozwalającego unieszkodliwić pasożyta, o którym mowa powyżej.

Wyniki badań pokazały, że suszenie korzeni lukrecji w temperaturach do 60 °C nie powoduje szczególnych zmian w składzie korzenia lukrecji, które mogłyby zaszkodzić jakości produktu. W wyniku tych prac wykazano, że stadium larwalne jest stadium najlepiej tolerującym ciepło, ale nawet bardzo krótka (5-minutowa) ekspozycja na temperatury powyżej 52 °C powoduje śmiertelność 100 % larw, co pozwala uniknąć rozwoju chrząszcza w partiach wprowadzonych do obrotu, spowodowanego wznowieniem aktywności larw.

Inne

Organ kontrolny

Do pkt 7 specyfikacji produktu dodano nazwę, adres i dane kontaktowe organu kontrolnego odpowiedzialnego za weryfikację specyfikacji produktu.

Aktualizacja odniesień do przepisów

Zaktualizowano odniesienia do rozporządzenia (WE) nr 510/2006, zastępując je odniesieniami do rozporządzenia (UE) nr 1151/2012.

JEDNOLITY DOKUMENT

„LIQUIRIZIA DI CALABRIA”

Nr UE: PDO-IT-00644-AM02 – 10.5.2018

ChNP ( X ) ChOG ( )

1.   Nazwa lub nazwy

„Liquirizia di Calabria”

2.   Państwo członkowskie lub państwo trzecie

Włochy

3.   Opis produktu rolnego lub środka spożywczego

3.1.    Typ produktu

Klasa 1.8. Inne produkty wymienione w załączniku I do Traktatu (przyprawy itd.)

Klasa 2.3. Chleb, ciasta, ciastka, wyroby cukiernicze, herbatniki i inne wyroby piekarnicze

3.2.    Opis produktu, do którego odnosi się nazwa podana w pkt 1

Chroniona nazwa pochodzenia „Liquirizia di Calabria” jest zastrzeżona wyłącznie dla lukrecji świeżej lub suszonej i do wyciągu z lukrecji. Lukrecja musi pochodzić z upraw i samosiewów lukrecji gładkiej (z rodziny strączkowych) odmiany „typica” zwanej w Kalabrii „Cordara”.

W momencie wprowadzenia do obrotu produkt objęty ChNP „Liquirizia di Calabria” posiada następujące właściwości:

świeży korzeń:

—	barwa słomkowożółta,

—	smak łagodny, aromatyczny, intensywny i trwały,

—	wilgotność wynosząca ≤ 52 %,

—	zawartość kwasu lukrecjowego ≤ 1,40 %,

korzeń suszony:

—	barwa od słomkowożółtej do żółtej ochrowej,

—	smak łagodny, owocowy i lekko cierpki,

—	wilgotność: ≤ 12 %,

—	zawartość kwasu lukrecjowego: ≤ 5 % w suchej masie,

wyciąg z korzenia:

—	barwa od ciemnokasztanowej do czarnej,

—	smak słodko-gorzki, aromatyczny, intensywny i trwały,

—	wilgotność wynosząca 9–15 %,

—	zawartość kwasu lukrecjowego: ≤ 6 % w suchej masie.

3.3.    Pasza (wyłącznie w odniesieniu do produktów pochodzenia zwierzęcego) i surowce (wyłącznie w odniesieniu do produktów przetworzonych)

—

3.4.    Poszczególne etapy produkcji, które muszą odbywać się na wyznaczonym obszarze geograficznym

Wszystkie etapy produkcji, od siewu po zbiory, jak również suszenie i przetwarzanie, muszą odbywać się na obszarze określonym w pkt 4.

3.5.    Szczegółowe zasady dotyczące krojenia, tarcia, pakowania itp. produktu, do którego odnosi się zarejestrowana nazwa

Produkt objęty ChNP „Liquirizia di Calabria” wprowadza się do obrotu w opakowaniach kartonowych, szklanych, metalowych, ceramicznych, polipropylenowych lub z PEHD oraz we wszystkich materiałach dopuszczonych przez obowiązujące przepisy w zakresie pakowania produktów spożywczych. Opakowania mogą mieć masę 5 g–25 kg. Każde opakowanie musi przy tym być pieczętowane w taki sposób, aby otwarcie opakowania nie było możliwe bez zerwania plomby.

3.6.    Szczegółowe zasady dotyczące etykietowania produktu, do którego odnosi się zarejestrowana nazwa

Na etykiecie musi widnieć logo nazwy, numer porządkowy przypisany przez organ kontrolny oraz data pakowania produktu znajdującego się w danym opakowaniu. Logo ChNP „Liquirizia di Calabria” to wystylizowany rysunek rombu o równych bokach i kątach 90°. Minimalna wielkość rysunku całego logo wynosi 0,5 cm wysokości i szerokości. Logo nazwy może być naniesione w dowolnym kolorze.

4.   Zwięzłe określenie obszaru geograficznego

Obszar produkcji ChNP „Liquirizia di Calabria” obejmuje wszystkie terytoria gminne wymienione szczegółowo w specyfikacji produkcji, na których zarejestrowano występowanie, w postaci samosiewów lub upraw, odmiany „typica” lukrecji gładkiej zwanej w Kalabrii „Cordara” do wysokości 650 metrów nad poziomem morza. Obszar ten ogranicza od północy masyw Pollino, opadający łagodnie w kierunku północnego wschodu aż do terytorium Rocca Imperiale, który stanowi granicę z regionem Basilicata. Obszar obejmuje terytoria doliny rzeki Crati ograniczające oba brzegi rzeki, która, płynąc z południa na północ i przepływając przez równinę Sibari, wpływa na północnym wschodzie do Morza Jońskiego. Na zboczach położonych od strony Morza Tyrreńskiego przedmiotowe obszary obejmują, od północy w kierunku południa, terytorium gmin Falconara Albanese i Nicotera. Na zboczach od strony Morza Jońskiego, począwszy od północy obszar obejmuje równinę Sibari, rozległą równinę Crotone aż do najdalej wysuniętego punktu Kalabrii.

5.   Związek z obszarem geograficznym

Historycznym obszarem produkcji lukrecji był – z powodu naturalnej predyspozycji gleb krzemowych, o bogatej strukturze i obojętnym pH – obszar wybrzeża Kalabrii, w szczególności obszar obejmujący gminy Villapiana, Cerchiara di Calabria, Cassano Ionio-Sibari, Corigliano Calabro i Rossano znajdujące się na równinie Sibari. Również pod względem klimatu równina Sibari, gdzie jeszcze dzisiaj koncentruje się zasadnicza część produkcji lukrecji, zapewnia korzystne warunki dla rozpowszechniania tej rośliny w związku z bliskością terenów górskich i brakiem wiatrów, zatrzymywanych przez naturalną barierę, jaką stanowią masywy Pollino i Sila. Rośliny lukrecji rosną w postaci samosiewu lub upraw wzdłuż wybrzeża i rozprzestrzeniają się, począwszy od przybrzeżnych równin na zboczu od strony Morza Tyrreńskiego (Lamezia Terme, Falerna, Nocera Tirenese itd.) i na zboczu od strony Morza Jońskiego (Crotone, Isola Capo Rizzuto, Chiaravalle, Badolato, Roccella Ionica itd.) po wewnętrzne obszary wzgórz, torując sobie drogę przez doliny najważniejszych rzek Kalabrii aż do wewnętrznych masywów, które ze względu na swoje szczególne ukształtowanie korzystają z dobroczynnego wpływu morza. W związku z tym lukrecja występuje, zachowując te same właściwości, nawet w odległości wielu kilometrów od wybrzeża.

Klimat, wyraźnie śródziemnomorski, z długim, suchym i gorącym latem oraz łagodną zimą, sprzyja jednolitemu rozprzestrzenianiu się lukrecji gładkiej odmiany „typica” (zwanej „Cordara”) na całym przedmiotowym obszarze.

Produkty objęte ChNP „Liquirizia di Calabria” wyraźnie wyróżniają się z chemiczno-fizycznego punktu widzenia spośród podobnych odmian obecnością metabolitów wtórnych, wśród których znajduje się najważniejsza substancja czynna kształtująca cechy handlowe i farmaceutyczne produktu: kwas lukrecjowy. Jest to saponina, której średnia zawartość w lukrecji z Kalabrii jest niższa niż w innych gatunkach i odmianach, dzięki czemu odmiana ta jest ceniona na rynku. Wyniki niedawnych badań dodatkowo uwydatniły różnicę między lukrecją z Kalabrii a innymi lukrecjami pochodzącymi z innych sąsiadujących obszarów pod względem zawartości kwasu lukrecjowego, jak wspomniano – wyraźnie niższej od zawartości w korzeniach pochodzących z innych obszarów, ale również pod względem mniejszej zawartości cukrów. Inne badanie przeprowadzone na frakcji lotnej wykazało wyraźną różnicę między składem lukrecji z Kalabrii a lukrecjami pochodzącymi z innych obszarów Włoch i z zagranicy. Ponadto porównanie z wyciągami z lukrecji pochodzącej z innych krajów uwidoczniło szczególny skład lukrecji z Kalabrii pod względem zarówno jakości, jak i ilości związków fenolowych.

Likwirytygenina i izolikwirytygenina w rzeczywistości występują w bardzo małej ilości, w przeciwieństwie do likochalkonu A, obecnego w znacznych ilościach, podczas gdy nie występuje on w innych próbkach lub występuje w połączeniu z likochalkonem B.

W związku ze swoim położeniem geograficznym i ukształtowaniem orograficznym Kalabria jest regionem o całkowicie wyjątkowych cechach w porównaniu z innymi włoskimi regionami. Kalabria, najdalej położony obszar włoskiego półwyspu, jest również uznawana za półwysep, będąc długim i prostym lądem otoczonym morzem na długości 800 km. Pod pewnymi względami Kalabria jest podobna do Apulii, ale z innych powodów całkowicie od niej się różni.

Kalabria jest bowiem podzielona wzdłuż przez wysokie łańcuchy górskie Apeninów, element całkowicie wyjątkowy wśród włoskich regionów. Położenie geograficzne i orografia Kalabrii tworzą wyjątkowe i bardzo szczególne warunki biologiczne, glebowe i klimatyczne w porównaniu z resztą półwyspu pod względem średnich temperatur, amplitudy termicznej, wilgotności, opadów, wiatrów, nasłonecznienia i promieniowania słonecznego i wynikającej z tych czynników temperatury gleby, tj. aspektów w dużym stopniu wykazanych przez liczne badania naukowe.

Przez wieki to szczególne środowisko wywarło znaczny wpływ na przystosowanie, a tym samym selekcję, tego gatunku i uwarunkowało jego skład, wartości odżywcze i aromat stanowiące podstawę szczególnego chemotypu: „Liquirizia di Calabria”.

Ten szczególny rodzaj lukrecji stanowi wyróżnik Kalabrii, dobrze znany od XVII wieku, jak wynika z licznych dokumentów, wśród których znajduje się słynny „Trattato di terapeutica e farmacologia” („Traktat o terapii i farmakologii”) t. I (1903), w którym stwierdza się, że „[…] Gatunek, z którego ona pochodzi, to lukrecja gładka (strączkowa motylkowata), która występuje w południowo-zachodniej Europie. W niektórych przypadkach ten korzeń leczniczy znany jest pod nazwą »Liquirizia di Calabria«, co ma go odróżniać od lukrecji rosyjskiej, jaśniejszej, pochodzącej od lukrecji gładkiej lub najeżonej, która rośnie w południowo-wschodniej Europie.”. Ponadto w czternastym wydaniu (1928) słynnej Encyclopaedia Britannica napisano, co następuje: „[…] The preparation of the juice is a widely extended industry along the Mediterranean coast: but the quality best appreciated in Great Britain is Made in Calabria” („Produkcja soku z lukrecji jest działalnością szeroko rozpowszechnioną wzdłuż wybrzeża Morza Śródziemnego, ale gatunkiem najbardziej docenianym w Wielkiej Brytanii jest gatunek wyprodukowany w Kalabrii”). Opinię wyrażoną w Encyclopaedia Britannica potwierdza sprawozdanie Departamentu Stanu Stanów Zjednoczonych Ameryki zatytułowane „The licorice plant” (1985).

„Liquirizia di Calabria” oznacza złożony „produkt”, powstały w wyniku współdziałania natury i pracy człowieka, przekazywany przez stulecia i wyniesiony do rangi tradycji regionu Kalabria, jak przedstawiono w następujących dokumentach: obraz Saint-Non z końca XVIII wieku; „Stato delle persone in Calabria. I concari” („Spis powszechny w Kalabrii. Producenci lukrecji”), Vincenzo Padula (1864); dokument SVIMEZ „Piante officinali in Calabria: presupposti e prospettive” („Rośliny lecznicze w Kalabrii: podstawy i perspektywy”) z 1951 r.; „Pece e liquirizia nei casali cosentini del Settecento: forma d’industrie e forze di lavoro” („Żywica i lukrecja na obszarach rolnych prowincji Consenza w XVIII wieku: przemysł i siła robocza”), Augusto Placanica (1980); „I Conci e la produzione del succo di liquerizia in Calabria” („Fabryki lukrecji – Conci – i produkcja soku z lukrecji w Kalabrii”), Gennaro Matacena, opracowany w 1986 r.; „La dolce industria. Conci e liquirizia in provincia di Cosenza dal XVIII al XX secolo” („Przemysł cukierniczy: fabryki lukrecji i lukrecja w prowincji Cosenza od XVIII do XX wieku”), Vittorio Marzi i in. (1991) oraz w wielu innych materiałach opublikowanych w latach 1700–2000. W Kalabrii w drugiej połowie XVIII w. uprawa lukrecji rozciągała się wzdłuż wybrzeża Morza Jońskiego, przede wszystkim na północnej granicy z Lukanią oraz na rozległej równinie Sibari, gdzie była szczególnie obfita, aż po Crotone i Reggio Calabria. Występowała również w dużej ilości w dolinie rzeki Crati, która z Cosenzy wpływa na równinę Sibari, jak również na rozległych obszarach zbocza po stronie Morza Tyrreńskiego.

Odesłanie do publikacji specyfikacji

(art. 6 ust. 1 akapit drugi niniejszego rozporządzenia)

Skonsolidowany tekst specyfikacji produkcji można znaleźć na stronie internetowej: http://www.politicheagricole.it/flex/cm/pages/ServeBLOB.php/L/IT/IDPagina/3335

lub

bezpośrednio na stronie głównej Ministerstwa Polityki Rolnej, Żywnościowej i Leśnej (www.politicheagricole.it) po wybraniu zakładki „Qualità” [Jakość] (z prawej strony na górze ekranu), następnie zakładki „Prodotti DOP, IGP e STG” [Produkty ChNP, ChOG i GTS] (z lewej strony z boku ekranu), a następnie „Disciplinari di Produzione all’esame dell’UE” [Specyfikacje objęte kontrolą UE].