26.11.2018

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 427/3

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Sąd Rejonowy dla Warszawy Pragi-Południe w Warszawie, w dniu 26 czerwca 2018 r. – Profi Credit Polska S.A. w Bielsku Białej przeciwko Bogumile Włostowskiej, Mariuszowi Kurpiewskiemu, Kamilowi Wójcikowi, Michałowi Konarzewskiemu, Elżbiecie Kondrackiej-Kłębeckiej, Monice Karwowskiej, Stanisławowi Kowalskiemu, Annie Trusik, Adamowi Lizoń, Włodzimierzowi Lisowskiemu

(Sprawa C-419/18)

(2018/C 427/04)

Język postępowania: polski

Sąd odsyłający

Sąd Rejonowy dla Warszawy Pragi-Południe w Warszawie

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: Profi Credit Polska S.A. w Bielsku Białej

Strony pozwane: Bogumiła Włostowska, Mariusz Kurpiewski, Kamil Wójcik, Michał Konarzewski, Elżbieta Kondracka-Kłębecka, Monika Karwowska, Stanisław Kowalski, Anna Trusik, Adam Lizoń, Włodzimierz Lisowski

Pytania prejudycjalne

Czy art. 3 ust. 1, art. 6 ust. 1 i art. 7 ust. 1 dyrektywy Rady 93/13/EWG z dnia 5 kwietnia 1993 r. w sprawie nieuczciwych warunków w umowach konsumenckich (1) oraz dyrektywa Parlamentu Europejskiego i Rady 2008/48/WE z dnia 23 kwietnia 2008 r. w sprawie umów o kredyt konsumencki oraz uchylające dyrektywę Rady 87/102/EWG (2), w tym w szczególności jej art. 10, art. 14, art. 17 ust. 1 i art. 19, stoją na przeszkodzie takiemu unormowaniu prawa krajowego, które pozwala na zabezpieczenie wierzytelności kredytodawcy będącego przedsiębiorcą wobec kredytobiorcy będącego konsumentem za pomocą weksla własne niezupełnego (in blanco)?

Czy art. 6 ust. 1 i art. 7 ust. 1 dyrektywy Rady numer 93/13/EWG z dnia 5 kwietnia 1993 r. w sprawie nieuczciwych warunków w umowach konsumenckich należy interpretować w ten sposób, że nakłada on na sąd rozpoznający sprawę w procesie, o którym mowa w pytaniu pierwszym, obowiązek zbadania z urzędu, czy postanowienia umowy kształtującej stosunek podstawowy dla zobowiązania wekslowego nie zawierają nieuczciwych warunków umownych, także wtedy, gdy będący powodem przedsiębiorca opiera swoje roszczenie wyłącznie na stosunku wekslowym?

(1) Dz.U. L 95, s. 29; Polskie wydanie specjalne: Rozdział 15 Tom 002 P. 288 – 293

(2) Dz.U. L 133, s. 66

26.11.2018

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 427/4

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Sąd Okręgowy w Gliwicach (Polska) w dniu 3 lipca 2018 r. – Lebopoll Logistics Sp. z o.o. w Sośnicowicach przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział w Zabrzu

(Sprawa C-437/18)

(2018/C 427/06)

Język postępowania: polski

Sąd odsyłający

Sąd Okręgowy w Gliwicach

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: Lebopoll Logistics Sp. z o.o. w Sośnicowicach

Strona pozwana: Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w Zabrzu

Pytanie prejudycjalne

Czy termin „zamieszkanie” należy interpretować zgodnie z art. l lit. j Rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 883/2004 (1) oraz art. 11 Rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 987/2009 (2), czy też termin „zamieszkanie” oznacza także pobyt czasowy w rozumieniu art. 1 lit. k Rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 883/2004?

(1) Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) z dnia 29 kwietnia 2004 r. w sprawie koordynacji systemów zabezpieczenia społecznego; Dz.U. L 166, s.1

(2) Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 987/2009 z dnia 16 września 2009 r. dotyczące wykonywania rozporządzenia (WE) nr 883/2004 w sprawie koordynacji systemów zabezpieczenia społecznego; Dz.U. L 284, s.1

26.11.2018

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 427/5

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Finanzgericht Baden-Württemberg (Niemcy) w dniu 20 lipca 2018 r. – GP przeciwko Bundesagentur für Arbeit, Familienkasse Baden-Württemberg West

(Sprawa C-473/18)

(2018/C 427/09)

Język postępowania: niemiecki

Sąd odsyłający

Finanzgericht Baden-Württemberg

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: GP

Druga strona postępowania: Bundesagentur für Arbeit, Familienkasse Baden-Württemberg West

Pytania prejudycjalne

1)	Który przepis decyzji nr H3 z dnia 15 października 2009 r. (1). należy zastosować w okolicznościach takich jak w postępowaniu głównym przy przeliczeniu waluty świadczenia rodzinnego dotyczącego dziecka w postaci zasiłku na dzieci bądź dodatku na dzieci?

Jak zgodnie z tym należy konkretnie interpretować mający zastosowanie przepis przy ustalaniu kwoty dodatku dyferencyjnego do zasiłków rodzinnych zależnego od kursu wymiany?

a)	W przypadku zastosowania pkt 2 decyzji nr H3: który dzień w rozumieniu tego przepisu, jest dniem, „w którym instytucja wykonuje daną operację”?

b)	W przypadku zastosowania pkt 3 lit. b) (ewentualnie w związku z pkt 4) decyzji nr H3: który miesiąc w rozumieniu tego przepisu jest miesiącem „w którym przepis musi być zastosowany”?

W przypadku zastosowania pkt 5 decyzji nr H3: czy klauzula odsyłająca do prawa krajowego jest zgodna z upoważnieniem przewidzianym w art. 90 rozporządzenia (WE) nr 987/2009 (2)? Jeśli tak: czy „przepisy [prawa krajowego] stanowiące inaczej” wymagają uregulowania przez ustawę w znaczeniu formalnym lub czy wystarczy administracyjna instrukcja krajowego organu administracyjnego?

Czy w przypadku przeliczenia waluty szwajcarskiego dodatku na dzieci przez niemiecką kasę świadczeń rodzinnych istnieją szczególne zasady?

a)	Czy w przypadku zastosowania decyzji nr H3 w stosunku do Szwajcarii ma znaczenie, że krajowe prawo niemieckie w § 65 ust. 1 zdanie pierwsze nr 2 Einkommensteuergesetz (ustawy o podatku dochodowym) samo w sobie przewiduje wyłączenie prawa do świadczeń?

b)	Czy dla przeliczenia waluty zgodnie z decyzją nr H3 ma znaczenie, kiedy instytucja szwajcarska przyznała lub wypłaciła świadczenia rodzinne?

c)	Czy dla przeliczenia waluty zgodnie z decyzją nr H3 ma znaczenie, kiedy instytucja niemiecka odmówiła przyznania dodatku dyferencyjnego do zasiłków rodzinnych lub go przyznała?

(1) Decyzja dotycząca daty, którą bierze się pod uwagę przy ustalaniu kursu wymiany, o którym mowa w art. 90 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 987/2009 (Dz.U. 2010, C 106, s. 56).

(2) Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 16 września 2009 r. dotyczące wykonywania rozporządzenia (WE) nr 883/2004 w sprawie koordynacji systemów zabezpieczenia społecznego (Dz.U. 2009, L 284, s 1).

26.11.2018

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 427/6

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Bezirksgericht für Handelssachen Wien (Austria) w dniu 20 lipca 2018 r. – KL i in. / UNIQA Österreich Versicherungen i in.

(Sprawa C-479/18)

(2018/C 427/10)

Język postępowania: niemiecki

Sąd odsyłający

Bezirksgericht für Handelssachen Wien

Strony w postępowaniu głównym

Strona powodowa: KL, LK, MJ, NI

Strona pozwana: UNIQA Österreich Versicherungen, DONAU Versicherung AG Vienna Insurance Group, Allianz Elementar Lebensversicherungs-Aktiengesellschaft

Pytania prejudycjalne

Czy art. 15 ust. 1 dyrektywy 90/619/EWG (1) w związku z art. 31 dyrektywy 92/96/EWG (2) bądź art. 35 ust. 1 w związku z art. 36 ust. 1 dyrektywy 2002/83/WE (3) bądź art. 185 ust. 1 w związku z art. 186 ust. 1 dyrektywy 2009/138/WE (4) należy interpretować w ten sposób, że w przypadku braku krajowych przepisów dotyczących skutków błędnego pouczenia o prawie odstąpienia przed zawarciem umowy, bieg terminu do wykonania prawa odstąpienia nie rozpoczyna się, jeżeli zakład ubezpieczeń poda w pouczeniu, że wykonanie odstąpienia musi nastąpić w formie pisemnej, mimo że według prawa krajowego odstąpienie jest możliwe w dowolnej formie?

(w wypadku udzielenia odpowiedzi twierdzącej na pytanie pierwsze:)

Czy art. 15 ust. 1 dyrektywy 90/619/EWG w związku z art. 31 dyrektywy 92/96/EWG należy interpretować w ten sposób, że stoi na przeszkodzie przepisowi krajowemu, zgodnie z którym w przypadku braku pouczenia lub błędnego pouczenia o prawie odstąpienia przed zawarciem umowy bieg terminu do wykonania prawa odstąpienia rozpoczyna się w tym momencie, w którym ubezpieczający dowiedział się – bez względu na sposób – o przysługującym mu prawie odstąpienia?

Czy art. 35 ust. 1 w związku z art. 36 ust. 1 dyrektywy 2002/83/WE należy interpretować w ten sposób, że w przypadku braku krajowych przepisów dotyczących skutków braku pouczenia lub błędnego pouczenia o prawie odstąpienia przed zawarciem umowy prawo ubezpieczającego do odstąpienia od umowy wygasa najpóźniej po wypłaceniu mu wartości wykupu z powodu wypowiedzenia przez niego umowy i tym samym pełnym wykonaniu przez strony umowy obowiązków wynikających z umowy?

(w wypadku udzielenia odpowiedzi twierdzącej na pytanie pierwsze lub odpowiedzi przeczącej na pytanie trzecie:)

Czy art. 15 ust. 1 dyrektywy 90/619/EWG bądź art. 35 ust. 1 dyrektywy 2002/83/WE bądź art. 186 ust. 1 dyrektywy 2009/138/WE należy interpretować w ten sposób, że sprzeciwiają się one przepisowi prawa krajowego, zgodnie z którym ubezpieczającemu w wypadku wykonania przysługującego mu prawa odstąpienia należy zwrócić wartość wykupu (wartość godziwą ubezpieczenia obliczoną według uznanych reguł matematyki ubezpieczeniowej)?

(w wypadku odniesienia się do pytania czwartego i udzielenia odpowiedzi twierdzącej:)

Czy art. 15 ust. 1 dyrektywy 90/619/EWG bądź art. 35 ust. 1 dyrektywy 2002/83/WE bądź art. 186 ust. 1 dyrektywy 2009/138/WE należy interpretować w ten sposób, że sprzeciwiają się one przepisowi prawa krajowego, zgodnie z którym w wypadku wykonania prawa odstąpienia roszczenie o ryczałtowe oprocentowanie zwracanych składek z powodu przedawnienia może zostać ograniczone do tej części, która obejmuje okres ostatnich trzech lat przed wniesieniem pozwu?

(1) Druga dyrektywa Rady 90/619/EWG z dnia 8 listopada 1990 r. w sprawie koordynacji przepisów ustawowych, wykonawczych i administracyjnych odnoszących się do bezpośrednich ubezpieczeń na życie i ustanowienia przepisów ułatwiających skuteczne korzystanie ze swobody świadczenia usług oraz zmieniająca dyrektywę 79/267/EWG (Dz.U. 1990, L 330, s. 50).

(2) Dyrektywa Rady 92/96/EWG z dnia 10 listopada 1992 r. w sprawie koordynacji przepisów ustawowych, wykonawczych i administracyjnych odnoszących się do bezpośrednich ubezpieczeń na życie oraz zmieniająca dyrektywy 79/267/EWG i 90/619/EWG (trzecia dyrektywa w sprawie ubezpieczeń na życie) (Dz.U. 1992, L 360, s. 1)

(3) Dyrektywa 2002/83/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 5 listopada 2002 r. dotycząca ubezpieczeń na życie (Dz.U. 2002, L 345, s. 1).

(4) Dyrektywa Parlamentu Europejskiego i Rady 2009/138/WE z dnia 25 listopada 2009 r. w sprawie podejmowania i prowadzenia działalności ubezpieczeniowej i reasekuracyjnej (Wypłacalność II) (Dz.U. 2009, L 335, s. 1).

26.11.2018

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 427/7

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Sąd Okręgowy w Opolu (Polska) w dniu 24 lipca 2018 r. – Profi Credit Polska S.A. z siedzibą w Bielsku- Białej przeciwko OH

(Sprawa C-483/18)

(2018/C 427/11)

Język postępowania: polski

Sąd odsyłający

Sąd Okręgowy w Opolu

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: Profi Credit Polska S.A. z siedzibą w Bielsku- Białej

Strona pozwana: OH

Pytanie prejudycjalne

Czy przepisy dyrektywy 93/13/EWG z dnia 5 kwietnia 1993 r. w sprawie nieuczciwych warunków w umowach konsumenckich (1), zwłaszcza art. 3 ust. 1 i 2, art. 6 ust. 1 i art. 7 ust. 1 oraz przepisy dyrektywy 2008/48/WE z dnia 23 kwietnia 2008 r. w sprawie umów o kredyt konsumencki oraz uchylająca dyrektywę Rady 87/102/EWG (2), zwłaszcza art. 22 ust. 3, należy interpretować w ten sposób, iż stoją one na przeszkodzie takiemu rozumieniu przepisów art. 10 w związku z art. 17 ustawy z dnia 28 kwietnia 1936 r. prawo wekslowe, które nie pozwala na działanie sądowi z urzędu w sytuacji, gdy ma on silne i uzasadnione przekonanie oparte na materiałach niepochodzących od stron sprawy, że umowa stanowiąca źródło stosunku podstawowego jest przynajmniej częściowo nieważna, a powód dochodzi swojego roszczenia z weksla in blanco, pozwany zaś nie zgłasza zarzutów i zachowuje się biernie?

(1) Dz.U. L 95, s. 29; Polskie wydanie specjalne: Rozdział 15 Tom 002 P. 288 – 293

(2) Dz.U. L 133, s. 66

26.11.2018

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 427/8

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Sąd Najwyższy (Polska) w dniu 9 sierpnia 2018 r. – DŚ przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział w Jaśle

(Sprawa C-522/18)

(2018/C 427/12)

Język postępowania: polski

Sąd odsyłający

Sąd Najwyższy

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: DŚ

Strona pozwana: Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w Jaśle

Pytania prejudycjalne

Czy art. 19 ust. 1 zdanie 2 w związku z art. 4 ust. 3 zdanie 3 i art. 2 TUE, art. 267 akapit 3 TFUE oraz art. 47 KPP należy interpretować w ten sposób, że do naruszenia zasady nieusuwalności sędziów będącej elementem zasady skutecznej ochrony sądowej oraz zasady państwa prawnego dochodzi w każdym przypadku obniżenia przez ustawodawcę krajowego wieku przejścia w stan spoczynku (wieku emerytalnego) sędziów sądu ostatniej instancji Państwa Członkowskiego (na przykład z 70 lat do 65 lat) i zastosowania nowego niższego wieku emerytalnego do sędziów w służbie czynnej, bez pozostawienia decyzji o skorzystaniu z niższego wieku emerytalnego wyłącznie w gestii zainteresowanego sędziego?

Czy art. 19 ust. 1 zdanie 2 w związku z art. 4 ust. 3 zdanie 3 i art. 2 TUE, art. 267 akapit 3 TFUE oraz art. 47 KPP należy interpretować w ten sposób, że naruszona zostaje zasada państwa prawnego oraz standard niezawisłości wymagany dla zapewnienia skutecznej ochrony sądowej w sprawach unijnych, gdy krajowy ustawodawca z naruszeniem zasady nieusuwalności sędziów obniża zwykły wiek, do którego sędzia sądu ostatniej instancji Państwa Członkowskiego może zajmować stanowisko sędziowskie z 70 lat do 65 lat, uzależniając możliwość dalszego zajmowania tego stanowiska od uznaniowej zgody organu władzy wykonawczej?

Czy art. 2 w związku z art. 6 ust. 1 dyrektywy Rady 2000/78/WE z dnia 27 listopada 2000 r. ustanawiająca ogólne warunki ramowe równego traktowania w zakresie zatrudnienia i pracy (1) należy interpretować w ten sposób, że dyskryminacją ze względu na wiek jest obniżenie wieku przejścia w stan spoczynku (wieku emerytalnego) sędziów sądu ostatniej instancji Państwa Członkowskiego oraz uzależnienie możliwości dalszego zajmowania stanowiska sędziowskiego przez dotychczasowego sędziego tego sądu, który osiągnął nowy niższy wiek przejścia w stan spoczynku, od zgody organu władzy wykonawczej?

Czy art. 2, art. 9 oraz art. 11 dyrektywy 2000/78 w związku z art. 21 oraz art. 47 KPP należy interpretować w ten sposób, że w przypadku dyskryminacji ze względu na wiek sędziów sądu ostatniej instancji Państwa Członkowskiego, polegającej na obniżeniu wieku przejścia w stan spoczynku (wieku emerytalnego) z dotychczasowych 70 do 65 lat, sąd ten – orzekając w dowolnej sprawie w składzie z udziałem sędziego dotkniętego skutkami takich dyskryminujących przepisów krajowych, który nie wyraził woli skorzystania z nowego wieku emerytalnego – przy rozstrzyganiu kwestii wstępnej dotyczącej składu orzekającego ma obowiązek odmówić zastosowania przepisów krajowych sprzecznych z dyrektywą 2000/78 oraz jedyny skuteczny sposób zapewnienia skutecznej ochrony sądowej uprawnień sędziego wynikających z prawa unijnego?

Czy art. 19 ust. 1 zdanie 2 w związku z art. 4 ust. 3 zdanie 3 i art. 2 TUE, art. 267 TFUE oraz art. 47 KPP należy interpretować w ten sposób, że państwo prawne należy traktować jako tak fundamentalną wartość Unii Europejskiej, że w przypadku wątpliwości w przedmiocie zgodności z tą wartością oraz wynikającą z niej zasadą skutecznej ochrony sądowej – w zakresie dotyczącym niezależności i niezawisłości sądów oraz orzekających w nich sędziów – przepisów krajowych obniżających wiek przejścia w stan spoczynku (wiek emerytalny) sędziów w sposób opisany w pytaniach nr 1-2, sąd krajowy musi mieć uprawnienie do zawieszenia z urzędu stosowania przepisów krajowych godzących w zasadę nieusuwalności sędziów w odniesieniu do wszystkich sędziów objętych zakresem zastosowania tych przepisów?

(1) Dz.U. L 303, s. 16; Polskie wydanie specjalne: Rozdział 05 Tom 004 P. 79 – 85

26.11.2018

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 427/9

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Oberster Gerichtshof (Niemcy) w dniu 14 sierpnia 2018 r. – GN, reprezentowana przez ojca HM / ZU jako syndyk masy upadłości Niki Luftfahrt GmbH

(Sprawa C-532/18)

(2018/C 427/13)

Język postępowania: niemiecki

Sąd odsyłający

Oberster Gerichtshof

Strony w postępowaniu głównym

Strona powodowa: GN, reprezentowana przez ojca HM

Strona pozwana: ZU jako syndyk masy upadłości Niki Luftfahrt GmbH

Pytania prejudycjalne

Czy „wypadkiem” w rozumieniu art. 17 ust. 1 Konwencji o ujednoliceniu niektórych zasad dotyczących międzynarodowego przewozu lotniczego sporządzonej w Montrealu dnia 28 maja 1999 r., podpisanej w dniu 9 grudnia 1999 r. przez Wspólnotę Europejską na podstawie art. 300 ust. 2 WE i zatwierdzonej w jej imieniu decyzją Rady 2001/539/WE (1) z dnia 5 kwietnia 2001 r. (zwana dalej konwencją montrealską), stanowiącym podstawę odpowiedzialności przewoźnika, jest sytuacja, w której kubek z gorącą kawą odstawiony na stoliku umocowanym na poprzedzającym fotelu w samolocie znajdującym się w locie z nieznanej przyczyny zsuwa się i przewraca, powodując odniesienie przez pasażera poparzeń?

(1) Decyzja Rady z dnia 5 kwietnia 2001 r. w sprawie zawarcia przez Wspólnotę Europejską Konwencji w sprawie ujednolicenia niektórych zasad dotyczących międzynarodowego przewozu lotniczego (Konwencja montrealska) (Dz.U. 2001, L 194, s. 38).

26.11.2018

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 427/10

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Bundesverwaltungsgericht (Niemcy) w dniu 16 sierpnia 2018 r. – IL i in. / Land Nordrhein-Westfalen

(Sprawa C-535/18)

(2018/C 427/14)

Język postępowania: niemiecki

Sąd odsyłający

Bundesverwaltungsgericht

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: IL, JK, KJ, LI, NG, MH, OF, PE, wspólnota spadkobierców pani QD (składająca się z RC i SB), TA, UZ, VY, WX

Strona pozwana: Land Nordrhein-Westfalen

Pytania prejudycjalne

Czy art. 11 ust. 1 lit. b) dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2011/92/UE z dnia 13 grudnia 2011 r. w sprawie oceny skutków wywieranych przez niektóre przedsięwzięcia publiczne i prywatne na środowisko (1) (zwanej dalej „dyrektywą OOŚ”) należy interpretować w ten sposób, że zgodny z nim jest przepis prawa krajowego, który przewiduje iż skarżący, inny niż uznane stowarzyszenie ochrony środowiska, może żądać uchylenia decyzji z powodu uchybienia proceduralnego tylko wtedy, gdy uchybienie to pozbawiło go przewidzianego prawem udziału w procesie decyzyjnym?

Czy art. 4 ust. 1 lit. a) ppkt i)–iii) dyrektywy 2000/60/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 23 października 2000 r. ustanawiającej ramy wspólnotowego działania w dziedzinie polityki wodnej (2), ostatnio zmienionej art. 1 dyrektywy Komisji 2014/101/UE z dnia 30 października 2014 r. (3) (zwanej dalej „ramową dyrektywą wodną”), należy interpretować w ten sposób, że zawiera on nie tylko materialnoprawne przesłanki oceny, ale także wymagania dotyczące administracyjnego postępowania o wydanie zezwolenia?

b)	W razie udzielenia na pytanie a) odpowiedzi twierdzącej:

Czy udział społeczeństwa zgodnie z art. 6 dyrektywy OOŚ musi się koniecznie odnosić do dokumentów służących ocenie w świetle prawa wodnego w powyższym znaczeniu, czy też dopuszczalne jest zróżnicowanie w zależności od czasu sporządzenia dokumentu i jego złożoności?

Czy pojęcie pogorszenia się stanu części wód podziemnych, o którym mowa w art. 4 ust. 1 lit. b) ppkt i) ramowej dyrektywy wodnej, należy interpretować w ten sposób, że pogorszenie stanu chemicznego części wód podziemnych występuje wtedy, gdy w wyniku realizacji przedsięwzięcia zostanie przekroczona co najmniej jedna środowiskowa norma jakości dla danego parametru, i że niezależnie od tego, w sytuacji gdy wartość graniczna dla danej substancji zanieczyszczającej była już przekroczona, każdy dalszy (wymierny) wzrost stężenia stanowi pogorszenie?

Czy art. 4 ramowej dyrektywy wodnej – biorąc pod uwagę jego moc wiążącą (art. 288 TFUE) i gwarancję skutecznej ochrony sądowej (art. 19 TUE) – należy interpretować w ten sposób, że wszyscy członkowie zainteresowanej społeczności, której dotyczy przedsięwzięcie, którzy twierdzą, że zatwierdzenie przedsięwzięcia naruszyło ich prawa, są również uprawnieni do zaskarżenia przed sądem naruszeń zakazu pogarszania i nakazu poprawy stanu wód?

b)	W razie udzielenia odpowiedzi przeczącej na pytanie a):

Czy art. 4 ramowej dyrektywy wodnej – biorąc pod uwagę jego cele – należy interpretować w ten sposób, że skarżący, którzy dla celów prywatnego zaopatrzenia w wodę utrzymują domowe studnie w bliskim sąsiedztwie planowanej trasy drogowej, mają w każdym razie prawo do zaskarżenia przed sądem naruszeń zakazu pogarszania i nakazu poprawy stanu wód?

(1) Dz.U. 2012, L 26, s. 1.

(2) Dz.U. 2000, L 327, s. 1.

(3) Dz.U. 214, L 311, s. 32

26.11.2018

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 427/11

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Bundesverwaltungsgericht (Niemcy) w dniu 16 sierpnia 2018 r. – XW / Landesamt für Verbraucherschutz

(Sprawa C-536/18)

(2018/C 427/15)

Język postępowania: niemiecki

Sąd odsyłający

Bundesverwaltungsgericht

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: XW

Druga strona postępowania: Landesamt für Verbraucherschutz

Pytania prejudycjalne

Czy w opłatach pobieranych na podstawie art. 27 ust. 2 i 4 w związku z załącznikiem VI do rozporządzenia (WE) nr 882/2004 (1) mogą być uwzględniane udziały w kosztach związane z wynagrodzeniami pracowników zajmujących się obsługą administracyjną przeprowadzanych kontroli urzędowych i pobieraniem opłat z tytułu tych kontroli?

(1) Rozporządzenie (WE) nr 882/2004 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 29 kwietnia 2004 r. w sprawie kontroli urzędowych przeprowadzanych w celu sprawdzenia zgodności z prawem paszowym i żywnościowym oraz regułami dotyczącymi zdrowia zwierząt i dobrostanu zwierząt (Dz.U. 2004, L 165, s. 1)

26.11.2018

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 427/11

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Sąd Najwyższy (Polska) w dniu 17 sierpnia 2018 r. – YV

(Sprawa C-537/18)

(2018/C 427/16)

Język postępowania: polski

Sąd odsyłający

Sąd Najwyższy

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: YV

Uczestnik postępowania: Krajowa Rada Sądownictwa

Pytanie prejudycjalne

Czy art. 47 Karty Praw Podstawowych w związku z art. 9 ust. 1 dyrektywy Rady 2000/78/WE z dnia 27 listopada 2000 r. ustanawiającej ogólne warunki ramowe równego traktowania w zakresie zatrudnienia i pracy (1) należy interpretować w ten sposób, że w przypadku wniesienia do sądu ostatniej instancji Państwa Członkowskiego środka zaskarżenia opartego na zarzucie naruszenia zakazu dyskryminacji ze względu na wiek wobec sędziego tego sądu wraz z wnioskiem o wstrzymanie wykonania zaskarżonego aktu, sąd ten – w celu udzielenia ochrony uprawnieniom wynikającym z prawa unijnego przez zastosowanie środka tymczasowego przewidzianego w prawie krajowym – ma obowiązek odmówić zastosowania przepisów krajowych zastrzegających właściwość w sprawie, w której wniesiono środek zaskarżenia, dla komórki organizacyjnej tego sądu, która nie działa ze względu na niepowołanie orzekających w niej sędziów?

(1) Dz.U. L 303, s.16; Polskie wydanie specjalne: Rozdział 05 Tom 004 P. 79 – 85

26.11.2018

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 427/12

Decyzja Trybunału (izba właściwa w zakresie szczególnej procedury kontroli) z dnia 17 września 2018 r. o poddaniu szczególnej procedurze kontroli wyroku Sądu (izba ds. odwołań) wydanego w dniu 19 lipca 2018 r. w sprawie T-646/16 P, Simpson / Rada

(Sprawa C-542/18 RX)

(2018/C 427/17)

Język postępowania: angielski

Strony w postępowaniu przed Sądem:

Strona skarżąca: Erik Simpson (przedstawiciel: M. Velardo)

Druga strona postępowania: Rada Unii Europejskiej

Kwestie będące przedmiotem szczególnej procedury kontroli

Szczególna procedura kontroli dotyczyć będzie zagadnienia, czy w szczególności w świetle ogólnej zasady pewności prawa wyrok Sądu Unii Europejskiej z dnia 19 lipca 2018 r. Simpson/Rada (T-646/16 P, niepublikowany, EU:T:2018:493) narusza jedność lub spójność prawa Unii ze względu na to, że Sąd ten orzekł jako sąd odwoławczy, iż izba, która wydała postanowienie Sądu do spraw Służby Publicznej Unii Europejskiej z dnia 24 czerwca 2016 r., Simpson/Rada (F-142/11 RENV, EU:F:2016:136) obradowała w nieprawidłowym składzie z powodu uchybienia związanego z procedurą mianowania jednego z jej członków, co spowodowało naruszenie ustanowionej w art. 47 akapit drugi zdanie pierwsze Karty praw podstawowych Unii Europejskiej zasady sędziego powołanego zgodnie z prawem.

Szczególna procedura kontroli dotyczyć będzie w szczególności zagadnienia, czy podobnie jak akty, o których mowa w art. 277 TFUE, mianowanie sędziego może podlegać incydentalnej kontroli zgodności z prawem lub czy taka incydentalna kontrola zgodności z prawem jest – co do zasady lub po upływie określonego czasu – wykluczona lub ograniczona do niektórych rodzajów nieprawidłowości w celu zapewnienia pewności prawa i powagi rzeczy osądzonej.

26.11.2018

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 427/12

(Sprawa C-543/18 RX)

(2018/C 427/18)

Język postępowania: francuski

Strony w postępowaniu przed Sądem:

Strona skarżąca: HG (przedstawiciel: adwokat L. Levi)

Druga strona postępowania: Komisja Europejska

Kwestie będące przedmiotem szczególnej procedury kontroli

Szczególna procedura kontroli dotyczyć będzie zagadnienia, czy w szczególności w świetle ogólnej zasady pewności prawa wyrok Sądu Unii Europejskiej z dnia 19 lipca 2018 r., HG/Komisja (T-693/16 P, niepublikowany, EU:T:2018:492), narusza jedność lub spójność prawa Unii ze względu na to, że Sąd ten orzekł jako sąd odwoławczy, iż izba, która wydała wyrok Sądu do spraw Służby Publicznej Unii Europejskiej z dnia 19 lipca 2016 r., HG/Komisja (F-149/15, EU:F:2016:155), obradowała w nieprawidłowym składzie z powodu uchybienia związanego z procedurą mianowania jednego z jej członków, co spowodowało naruszenie ustanowionej w art. 47 akapit drugi zdanie pierwsze Karty praw podstawowych Unii Europejskiej zasady sędziego powołanego zgodnie z prawem.

26.11.2018

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 427/13

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Bundesverwaltungsgericht (Austria) w dniu 23 sierpnia 2018 r. – FN i in.

(Sprawa C-546/18)

(2018/C 427/19)

Język postępowania: niemiecki

Sąd odsyłający

Bundesverwaltungsgericht

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: FN, GM, Adler Real Estate AG, HL, Petrus Advisers LLP

Druga strona postępowania: Übernahmekommission

Pytania prejudycjalne

Czy art. 4 i 17 dyrektywy 2004/25/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 21 kwietnia 2004 r. w sprawie ofert przejęcia (1) – odczytywane w świetle zasady skuteczności prawa Unii – stoją na przeszkodzie wykładni, zgodnie z którą ostatecznej decyzji organu nadzoru przewidzianego w art. 4 dyrektywy 2004/25/WE, stwierdzającej naruszenie przez osobę przepisów krajowych wydanych w celu dokonania transpozycji dyrektywy 2004/25/WE, nie przysługuje moc wiążąca w ramach prowadzonego następnie przez ten organ nadzoru postępowania karno-administracyjnego wobec tej samej osoby, w związku z czym osoba ta ma ponownie do dyspozycji wszelkie zarzuty faktyczne i prawne oraz środki dowodowe, aby zakwestionować naruszenie prawa stwierdzone już w ostatecznej decyzji?

Czy art. 4 i 17 dyrektywy 2004/25/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 21 kwietnia 2004 r. w sprawie ofert przejęcia – odczytywane w świetle zasady skuteczności prawa Unii – stoją na przeszkodzie wykładni, zgodnie z którą ostatecznej decyzji organu nadzoru przewidzianego w art. 4 dyrektywy 2004/25/WE, stwierdzającej naruszenie przez osobę prawną przepisów krajowych wydanych w celu dokonania transpozycji dyrektywy 2004/25/WE, nie przysługuje moc wiążąca w ramach prowadzonego następnie przez ten organ nadzoru postępowania karno-administracyjnego wobec organu uprawnionego do reprezentacji tej osoby prawnej, w związku z czym osoba ta (organ) ma ponownie do dyspozycji wszelkie zarzuty faktyczne i prawne oraz środki dowodowe, aby zakwestionować naruszenie prawa stwierdzone już w ostatecznej decyzji?

W wypadku udzielenia odpowiedzi przeczącej na pytanie 1:

Czy art. 47 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej stoi na przeszkodzie praktyce krajowej, zgodnie z którą ostatecznej decyzji organu nadzoru przewidzianego w art. 4 dyrektywy 2004/25/WE, stwierdzającej naruszenie przez osobę przepisów krajowych wydanych w celu dokonania transpozycji dyrektywy 2004/25/WE, przysługuje moc wiążąca w ramach prowadzonego następnie przez ten organ nadzoru postępowania karno-administracyjnego wobec tej samej osoby, tak [Or. 3] że osoba ta nie może kwestionować pod względem faktycznym i prawnym stwierdzonego już prawomocnie naruszenia prawa?

W wypadku udzielenia odpowiedzi przeczącej na pytanie 2:

Czy art. 47 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej stoi na przeszkodzie praktyce krajowej, zgodnie z którą ostatecznej decyzji organu nadzoru przewidzianego w art. 4 dyrektywy 2004/25/WE, stwierdzającej naruszenie przez osobę prawną przepisów krajowych wydanych w celu dokonania transpozycji dyrektywy 2004/25/WE, przysługuje moc wiążąca w ramach prowadzonego następnie przez ten organ nadzoru postępowania karno-administracyjnego wobec organu uprawnionego do reprezentacji tej osoby prawnej, tak że osoba ta (organ) nie może kwestionować pod względem faktycznym i prawnym stwierdzonego już prawomocnie naruszenia prawa?

(1) Dz.U. 2004, L 142, s. 12.

26.11.2018

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 427/14

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Sofijski rajonen syd (Bułgaria) w dniu 30 sierpnia 2018 r. – K.N.K. / V.A.S., E.E.K.

(Sprawa C-555/18)

(2018/C 427/20)

Język postępowania: bułgarski

Sąd odsyłający

Sofijski rajonen syd

Strony w postępowaniu głównym

Wnioskodawca: K.N.K.

Dłużnicy: V.A.S., E.E.K.

Pytania prejudycjalne

Czy określony w art. 410 Grażdanski procesualen kodeks (kodeksu postępowania cywilnego, zwanego dalej „GPK”) nieprawomocny nakaz zapłaty zobowiązania pieniężnego stanowi dokument urzędowy w rozumieniu art. 4 pkt 10 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 655/2014 (1) z dnia 15 maja 2014 r. ustanawiającego procedurę europejskiego nakazu zabezpieczenia na rachunku bankowym w celu ułatwienia transgranicznego dochodzenia wierzytelności w sprawach cywilnych i handlowych?

2)	Jeśli określony w art. 410 GPK nakaz nie jest dokumentem urzędowym, czy należy wszcząć odrębne postępowanie dotyczące wniosku – odmienne od postępowania określonego w art. 410 GPK – w trybie art. 5 lit. a) rozporządzenia 655/2014?

3)	Jeśli określony w art. 410 GPK nakaz jest dokumentem urzędowym, czy sąd powinien orzec w terminie określonym w art. 18 ust. 1 rozporządzenia 655/2014 – gdy w prawie krajowym istnieje przepis, zgodnie z którym w okresie wakacji sądowych zawiesza się bieg terminów?

(1) Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 655/2014 z dnia 15 maja 2014 r. ustanawiające procedurę europejskiego nakazu zabezpieczenia na rachunku bankowym w celu ułatwienia transgranicznego dochodzenia wierzytelności w sprawach cywilnych i handlowych, Dz.U. 2014, L 189, s. 59.

26.11.2018

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 427/14

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Bundesgerichtshof (Niemcy) w dniu 7 września 2018 r. – Coty Germany GmbH / Amazon Services Europe Sàrl i in.

(Sprawa C-567/18)

(2018/C 427/21)

Język postępowania: niemiecki

Sąd odsyłający

Bundesgerichtshof

Strony w postępowaniu głównym

Strona powodowa: Coty Germany GmbH

Strona pozwana: Amazon Services Europe Sàrl, Amazon FC Graben GmbH, Amazon Europe Core Sàrl, Amazon EU Sàrl

Pytanie prejudycjalne

Czy podmiot, który przechowuje na rzecz osoby trzeciej towary naruszające prawo znaków towarowych, nie mając wiedzy o naruszeniu tego prawa, posiada te towary w celu oferowania lub wprowadzania do obrotu, jeżeli nie on sam, lecz tylko osoba trzecia zamierza oferować te towary lub wprowadzać je do obrotu (1)?

(1) Wykładnia art. 9 ust. 2 lit. b) rozporządzenia Rady (WE) nr 207/2009 z dnia 26 lutego 2009 r. w sprawie wspólnotowego znaku towarowego (Dz.U. 2009, L 78, s. 1) i wykładnia art. 9 ust. 3 lit. b) rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2017/1001 z dnia 14 czerwca 2017 r. w sprawie znaku towarowego Unii Europejskiej (Dz.U>. 2017, L 154, s. 1).

26.11.2018

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 427/15

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Bundesfinanzhof (Niemcy) w dniu 13 grudnia 2018 r. – C GmbH & Co. KG/Finanzamt Z.

(Sprawa C-573/17)

(2018/C 427/22)

Język postępowania: niemiecki

Sąd odsyłający

Bundesfinanzhof

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: C GmbH & Co. KG

Strona pozwana: Finanzamt Z

Pytania prejudycjalne

Czy w okolicznościach takich jak te rozpatrywane w postępowaniu głównym, w których organizacja producentów w rozumieniu art. 11 ust. 1 i art. 15 rozporządzenia Rady (WE) nr 2200/96 z dnia 28 października 1996 r. w sprawie wspólnej organizacji rynku owoców i warzyw (zwanego dalej „rozporządzeniem nr 2200/96”) (1) dokonuje dostawy towarów na rzecz zrzeszonych w niej producentów i otrzymuje od nich w zamian za to płatność nie pokrywającą ceny nabycia,

należy przyjąć występowanie zamiany z obowiązkiem dopłaty, ponieważ producenci w zamian za transakcję zobowiązali się umownie wobec organizacji producentów do dokonywania przez okres związania celem projektu dostaw owoców i warzyw w ten sposób, że podstawą opodatkowania takiej transakcji jest cena nabycia dóbr inwestycyjnych uiszczona przez organizację producentów na rzecz poddostawców?

kwota, która faktycznie wypłacana jest z funduszu operacyjnego dla celów transakcji, jest w pełnej wysokości „subwencją związaną bezpośrednio z ceną takich dostaw [transakcji]” w rozumieniu art. 11 część A ust. 1 lit. a) szóstej dyrektywy Rady z dnia 17 maja 1977 r. w sprawie harmonizacji ustawodawstw państw członkowskich w odniesieniu do podatków obrotowych (zwanej dalej „dyrektywą 77/388/EWG”) (2) w ten sposób, że podstawa opodatkowania obejmuje również pomoc finansową w rozumieniu art. 15 rozporządzenia nr 2200/96, która została przyznana przez właściwe władze na rzecz funduszu operacyjnego w związku z danym programem operacyjnym?

Jeżeli zgodnie z odpowiedzią na pytanie pierwsze podstawę opodatkowania stanowić mają jedynie płatności dokonane przez producentów, a nie zobowiązanie do dostaw i pomoc finansowa: Czy w okolicznościach przywołanych w pierwszym pytaniu prejudycjalnym art. 11 część A ust. 1 lit. a) dyrektywy 77/388/EWG sprzeciwia się krajowemu środkowi specjalnemu opartemu na art. 27 ust. 1 dyrektywy 77/388/EWG, takiemu jak § 10 ust. 5 pkt 1 Umsatzsteuergesetz (ustawy o podatku obrotowym), zgodnie z którym podstawą opodatkowania dostaw na rzecz producentów jest cena nabycia dóbr inwestycyjnych uiszczona przez organizację producentów na rzecz poddostawców, ponieważ producenci są podmiotami powiązanymi?

3)	W przypadku udzielenia odpowiedzi przeczącej na pytanie drugie: Czy jest tak również wówczas, gdy producentom przysługuje prawo do pełnego odliczenia podatku naliczonego w towarach i usługach, ponieważ dobra inwestycyjne podlegają korekcie odliczeń (art. 20 dyrektywy 77/388/EWG)?

(1) Dz.U. 1996, L 297, s. 1.

(2) Dz.U. 1977, L 145, s. 1.

26.11.2018

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 427/16

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Bundesfinanzhof (Niemcy) w dniu 13 grudnia 2018 r. – C-eG /Finanzamt Z.

(Sprawa C-574/18)

(2018/C 427/23)

Język postępowania:niemiecki

Sąd odsyłający

Bundesfinanzhof

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: C-eG

Strona pozwana: Finanzamt Z.

Pytania prejudycjalne

3)	3. W przypadku udzielenia odpowiedzi przeczącej na pytanie drugie: Czy jest tak również wówczas, gdy producentom przysługuje prawo do pełnego odliczenia podatku naliczonego w towarach i usługach, ponieważ dobra inwestycyjne podlegają korekcie odliczeń (art. 20 dyrektywy 77/388/EWG)?

(1) Dz.U. 1996, L 297, s. 1.

(2) Dz.U. 1977, L 145, s. 1.

26.11.2018

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 427/17

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Korkein hallinto-oikeus (Finlandia) w dniu 14 września 2018 r. – Energiavirasto

(Sprawa C-578/18)

(2018/C 427/24)

Język postępowania: fiński

Sąd odsyłający

Korkein hallinto-oikeus

Strony w postępowaniu głównym

Strona wnosząca odwołanie: Energiavirasto

Inny uczestnik: A, Caruna Oy

Pytania prejudycjalne

Czy art. 37 dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2009/72/WE z dnia 13 lipca 2009 r. dotyczącej wspólnych zasad rynku wewnętrznego energii elektrycznej i uchylającej dyrektywę 2003/54/WE (1) należy interpretować w ten sposób, że osobę będącą odbiorcą będącym konsumentem przedsiębiorstwa sieciowego, która wszczęła postępowanie przed krajowym organem regulacyjnym dotyczące przedsiębiorstwa sieciowego należy traktować jak „stronę” w rozumieniu ust. 17 wskazanego artykułu, której dotyczy decyzja organu regulacyjnego i tym samym osoba ta jest uprawniona do wniesienia skargi do sądu krajowego na decyzję krajowego organu regulacyjnego dotyczącą przedsiębiorstwa sieciowego?

O ile osoby wskazanej w pytaniu pierwszym nie należy traktować jak „strony” w rozumieniu art. 37 dyrektywy 2009/72/WE, czy odbiorcy będącemu konsumentem o statusie takim jak skarżący w postępowaniu głównym przysługuje na jakiejkolwiek innej podstawie prawnej wynikającej z prawa Unii prawo do udziału w rozpatrzeniu przed organem regulacyjnym złożonego przez nią wniosku o podjęcie działań bądź do zbadania sprawy przez sąd krajowy, czy też kwestię tę regulują przepisy prawa krajowego?

(1) Dz.U. 2009, L 211, s. 55.

26.11.2018

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 427/17

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez cour d'appel de Liège (Belgia) w dniu 17 września 2018 r. – Ministère public; Ministre des Finances du Royaume de Belgique / QC; Comida paralela 12

(Sprawa C-579/18)

(2018/C 427/25)

Język postępowania: francuski

Sąd odsyłający

Cour d'appel de Liège

Strony w postępowaniu głównym

Strona wnosząca oskarżenie: Ministère public; Ministre des Finances du Royaume de Belgique

Druga strona postępowania: QC; Comida paralela 12

Pytania prejudycjalne

Czy art. 79 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 952/2013 z dnia 9 października 2013 r. ustanawiającego unijny kodeks celny stoi na przeszkodzie przepisowi prawa krajowego, takiemu jak art. 266 loi générale du 18 juillet 1977 sur les douanes et accises (ogólnej ustawy z dnia 18 lipca 1977 r. o cłach i akcyzach) rozpatrywany w niniejszym wypadku, w myśl którego w przypadku nielegalnego wprowadzenia na terytorium celne Unii towaru podlegającego należnościom celnym przywozowym, podmiot ponoszący odpowiedzialność cywilną za sprawcę przestępstwa, w popełnieniu którego ów podmiot nie uczestniczył, odpowiada solidarnie za zapłatę długu celnego?

26.11.2018

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 427/18

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Oberlandesgericht Frankfurt am Main (Niemcy) w dniu 19 września 2018 r. – RB / TÜV Rheinland LGA Products GmbH i in.

(Sprawa C-581/18)

(2018/C 427/26)

Język postępowania: niemiecki

Sąd odsyłający

Oberlandesgericht Frankfurt am Main

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: RB

Strona pozwana: TÜV Rheinland LGA Products GmbH, Allianz IARD S.A.

Pytania prejudycjalne

1)	Czy adresatami zakazu dyskryminacji ustanowionego w art. 18 akapit pierwszy TFUE są nie tylko państwa członkowskie UE i instytucje Unii, lecz również podmioty prywatne (bezpośredni skutek wobec osób trzecich na podstawie art. 18 akapit pierwszy TFUE)?

W przypadku udzielenia odpowiedzi przeczącej na pytanie pierwsze, a więc jeżeli art. 18 akapit pierwszy TFUE nie miałby zastosowania w stosunkach między podmiotami prywatnymi: Czy art. 18 akapit pierwszy TFUE należy interpretować w ten sposób, że stoi on na przeszkodzie ograniczeniu ochrony ubezpieczeniowej do zdarzeń szkodowych, które zaistnieją we Francji metropolitalnej i we francuskich terytoriach zamorskich z tego powodu, że właściwy organ francuski, Bureau central de tarification (centralne biuro taryfikacji), nie zakwestionował takiego postanowienia, chociaż narusza ono art. 18 akapit pierwszy TFUE, gdyż zawiera pośrednią dyskryminację ze względu na przynależność państwową?

W przypadku udzielenia odpowiedzi twierdzącej na pytanie pierwsze: Pod jakimi warunkami pośrednia dyskryminacja może być usprawiedliwiona w sprawach, w których występuje skutek wobec osób trzecich? W szczególności: Czy ograniczenie terytorialne ochrony ubezpieczeniowej do zdarzeń szkodowych, które zaistnieją na terytorium określonego państwa członkowskiego UE może być usprawiedliwione argumentem ograniczenia odpowiedzialności zakładu ubezpieczeń oraz wysokości składki wówczas, gdy jednocześnie przedmiotowe umowy ubezpieczenia przewidują, że w przypadku szkód seryjnych odpowiedzialność jest ograniczona kwotowo w odniesieniu do każdego zdarzenia szkodowego oraz każdego roku ubezpieczeniowego?

W przypadku gdy na pytanie pierwsze należy udzielić odpowiedzi twierdzącej: Czy art. 18 akapit pierwszy TFUE należy interpretować w ten sposób, że ubezpieczyciel – który z naruszeniem art. 18 akapit pierwszy TFUE dokonywał likwidacji szkód wyłącznie w odniesieniu do zdarzeń szkodowych zaistniałych we Francji metropolitalnej i we francuskich terytoriach zamorskich – nie może podnieść zarzutu, iż płatność nie może zostać dokonana z uwagi na wyczerpanie w międzyczasie sumy ubezpieczenia, jeżeli zdarzenie szkodowe zaistniało poza tymi obszarami?

26.11.2018

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 427/19

Odwołanie od wyroku Sądu (ósma izba) wydanego w dniu 12 lipca 2018 r. w sprawie T-422/14, Viscas /Komisja, wniesione w dniu 19 września 2018 r. przez Viscas Corp.

(Sprawa C-582/18 P)

(2018/C 427/27)

Język postępowania: angielski

Strony

Wnosząca odwołanie: Viscas Corp. (przedstawiciel: adwokat J.-F. Bellis)

Druga strona postępowania: Komisja Europejska, Furukawa Electric Co. Ltd

Żądania wnoszącej odwołanie

Wnosząca odwołanie wnosi do Trybunału o:

—	uchylenie wyroku Sądu Unii Europejskiej w sprawie T-422/14, Viscas Corp./Komisja w zakresie, w jakim Sąd oddalił zarzut dotyczący naruszenia zasady równego traktowania w odniesieniu do obliczenia kwoty grzywny nałożonej na Viscas i obciążył Viscas kosztami postępowania;

—	stwierdzenie nieważności art. 2 decyzji Komisji C(2014) 2139 final (1) w zakresie, w jakim Komisja nałożyła w nim na Viscas grzywnę w wysokości 34 992 000 EUR;

—	ustalenie wysokości grzywny nałożonej na Viscas z tytułu naruszenia określonego w art. 1 tej decyzji na poziomie 19 595 520 EUR;

—	obciążenie Komisji kosztami niniejszego postępowania oraz kosztami postępowania przed Sądem.

Zarzuty i główne argumenty

Na poparcie odwołania Viscas podnosi jeden zarzut, twierdząc, że Sąd naruszył zasadę równego traktowania, gdy uwzględnił zastosowaną przez Komisję w zaskarżonej decyzji metodę określenia odpowiedniej wartości sprzedaży opartą na pkt 18 wytycznych w sprawie metody ustalania grzywien (2). Owa metoda zapewnia producentom uczestniczącym jednocześnie w europejskiej konfiguracji kartelu i w międzynarodowej konfiguracji kartelu istotną korzyść o charakterze dyskryminacyjnym w porównaniu z tymi producentami, którzy uczestniczą jedynie w konfiguracji międzynarodowej. Metoda określenia udziału poszczególnych producentów w naruszeniu nie uwzględnia bowiem europejskiej konfiguracji kartelu, w związku z czym prowadzi do znacznego niedoszacowania wagi udziału w naruszeniu producentów uczestniczących w obu konfiguracjach kartelu, przez co uprzywilejowuje ich za udział w dwóch kartelach, a nie w jedynym, nakładając na nich grzywny, które są niższe o średnio 44 % od grzywien, które zostałyby ustalone, gdyby naruszenie było ograniczone do europejskiej konfiguracji kartelu.

(1) Decyzja Komisji z dnia 2 kwietnia 2014 r. dotycząca postępowania na podstawie art. 101 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej i art. 53 porozumienia EOG (sprawa AT.39610 – Kable elektryczne) [notyfikowana jako dokument C(2014) 2139 final] (Dz.U. 2014, C 319, s. 10).

(2) Wytyczne w sprawie metody ustalania grzywien nakładanych na mocy art. 23 ust. 2 lit. a) rozporządzenia 1/2003 (Dz.U. 2006, C 210, s. 2).

26.11.2018

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 427/20

Odwołanie od wyroku Sądu (ósma izba) wydanego w dniu 12 lipca 2018 r. w sprawie T-444/14, Furukawa Electric/Komisja, wniesione w dniu 20 września 2018 r. przez Furukawa Electric Co. Ltd

(Sprawa C-589/18 P)

(2018/C 427/28)

Język postępowania: angielski

Strony

Wnosząca odwołanie: Furukawa Electric Co. Ltd (przedstawiciele: C. Pouncey, A. Luke, Solicitors)

Druga strona postępowania: Komisja Europejska, Viscas Corp.

Żądania wnoszącej odwołanie

Wnosząca odwołanie wnosi do Trybunału o:

—

uchylenie wyroku Sądu w sprawie T-444/2014, Furukawa Electric/Komisja w zakresie, w jakim Sąd oddalił: a) pierwszą część zarzutu piątego podniesionego przez Furukawę; oraz b) trzecią część zarzutu trzeciego podniesionego przez Furukawę – w odniesieniu do obliczenia kwoty grzywny nałożonej na Furukawę i obciążenia jej kosztami postępowania;

—	stwierdzenie nieważności art. 2 lit. n) decyzji Komisji C(2014) 2139 final (1) w zakresie, w jakim Komisja nałożyła w nim na Furukawę grzywnę w wysokości 8 858 000 EUR;

—	ustalenie wysokości grzywny nałożonej na Furukawę w art. 2 lit. n) decyzji Komisji na poziomie 4 844 000 EUR;

—

w wypadku, gdyby Trybunał uchylił wyrok w sprawie T-422/2014, Viscas/Komisja i obniżył grzywnę nałożoną na Viscas na podstawie art. 2 lit. p) decyzji Komisji C(2014) 2139 final – przyznanie Furukawie równoważnego obniżenia kwoty grzywny, za której zapłatę ponosi ona solidarną odpowiedzialność zgodnie z pkt 291 wyroku Sądu w sprawie T-444/2014; oraz

—	obciążenie Komisji kosztami niniejszego postępowania oraz kosztami postępowania przed Sądem, poniesionymi przez Furukawę.

Zarzuty i główne argumenty

Wnosząca odwołanie twierdzi, że wyrok Sądu powinien zostać uchylony z następujących powodów.

Po pierwsze, Sąd naruszył prawo przy wykładni pkt 18 wytycznych w sprawie metody ustalania grzywien (2), uznając, że Komisja Europejska miała prawo uwzględnić – w ramach określenia odpowiedniej wartości sprzedaży dla wnoszącej odwołanie w okresie od dnia 18 lutego 1999 r. do dnia 30 września 2001 r. – sprzedaż zrealizowaną przez Fujikura Ltd., zważywszy, że pomiędzy tym podmiotem a wnoszącą odwołanie nie istniały w tym okresie żadne powiązania strukturalne, organizacyjne ani prawne. Wnosząca odwołanie i Fujikura Ltd. nie tworzyły w tym czasie jednego przedsiębiorstwa, w związku z czym nie jest prawidłowe z prawnego punktu widzenia uwzględnienie takiej sprzedaży przy obliczaniu wartości sprzedaży wnoszącej odwołanie. Uwzględnienie owej sprzedaży naruszyło zasadę odpowiedzialności osobistej i doprowadziło do zwiększenia kwoty grzywny nałożonej na wnoszącą odwołanie o ponad 200 000 EUR.

Po drugie, Sąd naruszył prawo, błędnie stosując zasady dotyczące równego traktowania, gdy uznał, że Komisja miała prawo zastosować pkt 18 wytycznych w sprawie metody ustalania grzywien do wszystkich adresatów decyzji Komisji w sprawie kabli elektrycznych pomimo tego, że strony znajdowały się w całkowicie odmiennych sytuacjach. Producenci europejscy uczestniczyli w światowym kartelu w sprawie podziału rynku, jak również w kartelu europejskim, podczas gdy producenci japońscy i koreańscy (w tym wnosząca odwołanie) brali jedynie udział w światowym kartelu w sprawie podziału rynku. W związku z naruszeniem zasady równego traktowania wynikającym z generalnego zastosowania pkt 18 wytycznych w sprawie metody ustalania grzywien do wszystkich adresatów decyzji, dzięki któremu odnośną wartość sprzedaży producentów europejskich (a tym samym nałożone na nich grzywny) obniżono o 44 %, oraz w świetle wyroku Trybunału w sprawie C-580/12 P, Guardian Industries i Guardian Europe/Komisja wnosząca odwołanie wnosi do Trybunału o naprawienie naruszenia poprzez obniżenie o 44 % kwoty nałożonej na nią grzywny.

(2) Wytyczne w sprawie metody ustalania grzywien nakładanych na mocy art. 23 ust. 2 lit. a) rozporządzenia 1/2003 (Dz.U. 2006, C 210, s. 2).

26.11.2018

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 427/21

Odwołanie od wyroku Sądu (ósma izba) wydanego w dniu 12 lipca 2018 r. w sprawie T-451/14, Fujikura/Komisja, wniesione w dniu 20 września 2018 r. przez Fujikura Ltd

(Sprawa C-590/18 P)

(2018/C 427/29)

Język postępowania: angielski

Strony

Wnosząca odwołanie: Fujikura Ltd (przedstawiciel: adwokat L. Gyselen)

Druga strona postępowania: Komisja Europejska, Viscas Corp.

Żądania wnoszącej odwołanie

Wnosząca odwołanie wnosi do Trybunału o:

—	uchylenie wyroku Sądu w zakresie, w jakim Sąd uwzględnił zarzut dotyczący naruszenia zasad proporcjonalności i równego traktowania w odniesieniu do grzywny nałożonej na wnoszącą odwołanie;

—

wydanie ostatecznego orzeczenia w sprawie zgodnie z art. 61 akapit pierwszy zdanie drugie statutu Trybunału poprzez:

—	stwierdzenie nieważności art. 2 lit. o) decyzji Komisji (1) z dnia 2 kwietnia 2014 r. nakładającej na Fujikura Ltd grzywnę w wysokości 8 152 000 EUR;

—	obniżenie wysokości tej grzywny o 44 % do kwoty 4 565 120 EUR;

—	obciążenie Komisji kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Sąd naruszył prawo, zatwierdzając podejście Komisji polegające na stosowaniu pkt 18 jej wytycznych z 2006 r. (2), jak gdyby całe naruszenie obejmowało jedynie „światową część” kartelu i nie zawierało „części wewnątrz EOG”, która obejmowała wyłącznie dostawców europejskich.

W konsekwencji, określając hipotetyczne wartości sprzedaży w odniesieniu do uczestników kartelu, Komisja nie doszacowała w znaczący sposób roli dostawców europejskich w tym naruszeniu i przeceniła rolę dostawców azjatyckich, w tym Fujikury.

(2) Wytyczne w sprawie metody ustalania grzywien nakładanych na mocy art. 23 ust. 2 lit. a) rozporządzenia 1/2003 (Dz.U. 2006, C 210, s. 2).

26.11.2018

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 427/22

Odwołanie od wyroku Sądu (piąta izba) wydanego w dniu 12 lipca 2018 r. w sprawie T-356/15, Republika Austrii / Komisja Europejska, wniesione w dniu 21 września 2018 r. przez Republikę Austrii

(Sprawa C-594/18 P)

(2018/C 427/30)

Język postępowania: niemiecki

Strony

Wnosząca odwołanie: Republika Austrii (przedstawiciel: Dr. G. Hesse, pełnomocnik)

Druga strona postępowania: Komisja Europejska, Wielkie Księstwo Luksemburga, Republika Czeska, Republika Francuska, Węgry, Rzeczpospolita Polska, Rumunia, Republika Słowacka, Zjednoczone Królestwo Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej

Żądania wnoszącej odwołanie

—	uchylenie w całości wyroku Sądu z dnia 12 lipca 2018 r. w sprawie T-356/15, Republika Austrii/Komisja Europejska;

—

uwzględnienie w całości skargi pierwszoinstancyjnej o stwierdzenie nieważności decyzji Komisji Europejskiej (UE) 2015/658 z dnia 8 października 2014 r. w sprawie środka pomocy SA.34947 (2013/C) (ex 2013/N), który Zjednoczone Królestwo planuje wdrożyć w celu wsparcia elektrowni jądrowej Hinkley Point C (1);

—	obciążenie Komisji Europejskiej kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Wnosząca odwołanie podnosi pięć zarzutów.

Zarzut pierwszy: brak celu stanowiącego przedmiot wspólnego zainteresowania Unii

Wydaje się, że zaskarżony wyrok jest niezgodny z prawem w zakresie, w jakim – wbrew stanowisku prawnemu Sądu – budowa nowej elektrowni jądrowej nie jest celem stanowiącym przedmiot wspólnego zainteresowania Unii. Wobec tego zarzut czwarty w związku z częścią piątą zarzutu dziewiątego, w ramach których podniesiono, że wspieranie energii jądrowej nie jest wymaganym do zatwierdzenia pomocy celem stanowiącym przedmiot wspólnego zainteresowania w rozumieniu art. 107 ust. 3 lit. c) TFUE, nie powinny były zostać oddalone.

Zarzut drugi: błędne zastosowanie art. 107 ust. 3 lit. c) TFUE

Środki pomocy zostały błędnie uznane za zgodne z art. 107 ust. 3 lit. c) TFUE. W zaskarżonym wyroku błędnie zdefiniowano właściwy sektor gospodarczy w rozumieniu art. 107 ust. 3 lit. c) TFUE oraz niesłusznie pominięto analizę zawodności rynku. Zarzut pierwszy oraz części pierwsza i druga zarzutu dziewiątego, dotyczące wyodrębnienia rynku i zawodności ryku nie powinny były zostać oddalone.

Zarzut trzeci: brak wystarczającej analizy kwestii proporcjonalności

W zaskarżonym wyroku Sąd błędnie potwierdził niewystarczającą analizę proporcjonalności dokonaną przez Komisję Europejską. Twierdzenia Komisji odnoszące się do proporcjonalności pomocy są błędne i niezrozumiałe, co czyni tę decyzję nieważną. Zarzut szósty, zastrzeżenie drugie części trzeciej zarzutu dziewiątego i szósta część zarzutu dziewiątego, podkreślające zasadniczo niewystarczający charakter kontroli proporcjonalności środków, nie powinny były zostać oddalone.

Zarzut czwarty: niezgodność z prawem pomocy operacyjnej

Sąd nie uwzględnił okoliczności, że środki przewidziane w celu wsparcia elektrowni jądrowej Hinkley Point C stanowią niezgodną z prawem pomoc operacyjną. Wobec tego zarzut trzeci, a także zastrzeżenie pierwsze części trzeciej zarzutu dziewiątego, w ramach których podniesiono, że środki przewidziane przez Zjednoczone Królestwo należy uznać za niezgodną z prawem pomoc operacyjną, nie powinny były zostać oddalone.

Zarzut piąty: niewystarczające określenie elementów pomocy i naruszenie „komunikatu w sprawie gwarancji”

Wreszcie Sąd, po pierwsze, nie zdefiniował w wystarczający sposób elementów pomocy, a po drugie, nie wziął pod uwagę naruszenia „komunikatu w sprawie gwarancji”. W tym kontekście zarzut ósmy i czwarta część zarzutu dziewiątego, dotyczące braku wystarczającego zdefiniowania elementów pomocy i naruszenia komunikatu w sprawie gwarancji, nie powinny były zostać oddalone.

(1) Dz.U. 2015, L 109, s. 44.

26.11.2018

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 427/23

Odwołanie od wyroku Sądu (ósma izba) wydanego w dniu 12 lipca 2018 r. w sprawie T-439/14: LS Cable & System/Komisja, wniesione w dniu 21 września 2018 r. przez LS Cable & System Ltd

(Sprawa C-596/18 P)

(2018/C 427/31)

Język postępowania: angielski

Strony

Wnosząca odwołanie: LS Cable & System Ltd (przedstawiciele: S. Spinks, S. Kinsella, Solicitors)

Druga strona postępowania: Komisja Europejska

Żądania wnoszącej odwołanie

Wnosząca odwołanie wnosi do Trybunału o:

—	uchylenie zaskarżonego wyroku;

—

wydanie ostatecznego orzeczenia w spawie, zgodnie z art. 61 statutu Trybunału Sprawiedliwości i na tej podstawie stwierdzenie nieważność decyzji (1) w zakresie w jakim dotyczy ona wnoszącej odwołanie, oraz w ramach przysługującego Trybunałowi nieograniczonego prawa orzekania, obniżenie wymiaru grzywny wymierzonej wnoszącej odwołanie;

—	w przypadku gdyby Trybunał Sprawiedliwości nie wydał orzeczenia w niniejszej sprawie – zastrzeżenie kosztów i skierowanie sprawy do ponownego rozpoznania przez Sąd, zgodnie z wydanym przez Trybunał wyrokiem;

—	zgodnie z do art. 184 regulaminu postępowania przed Trybunałem – obciążenie Komisji kosztami postępowania przed Sądem i Trybunałem.

Zarzuty i główne argumenty

1.	Zaskarżony wyrok naruszył prawo w sposób oczywisty przeinaczając jasne znaczenie dowodów dotyczących ofert składanych przez wnoszącą odwołanie w ramach projektów EOG.

Zaskarżony wyrok naruszył prawo w zakresie w jakim Sąd orzekł w nim, że wnosząca odwołanie przystąpiła do porozumienia na terytorium krajowym, co nastąpiło w wyniku obecności jej przedstawicieli na spotkaniu, wobec czego znajduje do niej zastosowanie orzecznictwo w zakresie publicznego zdystansowania się.

Zaskarżony wyrok naruszył prawo w zakresie w jakim Sąd orzekł w nim, że wnosząca odwołanie mogła obalić domniemanie o przystąpieniu do zasady terytorium krajowego – co nastąpiło w wyniku obecności jej przedstawicieli [na spotkaniu] – wyłącznie poprzez „publiczne zdystansowanie się” podczas tego spotkania.

(1) Decyzja Komisji C(2014) 2139 final z dnia 2 kwietnia 2014 r. dotycząca postępowania przewidzianego w art. 101 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej oraz w art. 53 Porozumienia o Europejskim Obszarze Gospodarczym.

26.11.2018

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 427/24

Odwołanie od wyroku Sądu (czwarta izba w składzie powiększonym) wydanego w dniu 13 lipca 2018 r. w sprawie T-680/14: Dr. K. Chrysostomides & Co. LLC i in. przeciwko Radzie Unii Europejskiej i in., wniesione w dniu 21 września 2018 r. przez Radę Unii Europejskiej

(Sprawa C-597/18 P)

(2018/C 427/32)

Język postępowania: angielski

Strony

Wnosząca odwołanie: Rada Unii Europejskiej (przedstawiciele: A. de Gregorio Merino, E. Chatziioakeimidou, I. Gurov, pełnomocnicy)

Druga strona postępowania: Dr. K. Chrysostomides & Co. LLC i in., Komisja Europejska, Europejski Bank Centralny, Eurogrupa, reprezentowani przez Radę Unii Europejskiej, Unia Europejska, reprezentowana przez Komisję Europejską

Żądania wnoszącej odwołanie

Wnosząca odwołanie wnosi do Trybunału o:

—	uchylenie zaskarżonego wyroku w częściach, w których Sąd oddalił zarzut niedopuszczalności podniesiony przez Radę przeciwko Eurogrupie;

—	oraz obciążenie drugiej strony postępowania odwoławczego kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

W swoim odwołaniu Rada żąda uchylenia zaskarżonego wyroku w częściach, w których Sąd oddalił zarzut niedopuszczalności podniesiony przez Radę przeciwko Eurogrupie. Odwołanie to jest oparte na następujących zarzutach:

—	Sąd naruszył prawo uznając, że Eurogrupa jest „organem Unii formalnie ustanowionym na mocy Traktatów”;

—	Sąd naruszył prawo, oddalając podniesiony przez Radę zarzut niedopuszczalności, ponieważ nie określił on „uprawnień” przyznanych Eurogrupie na mocy Traktatów;

—	Sąd naruszył prawo stwierdzając, że uwzględnienie podniesionego przez Radę zarzutu niedopuszczalności skutkowałoby „ustanowieniem w ramach systemu prawnego Unii Europejskiej podmiotów, za których działania i zachowania nie ponosiłaby odpowiedzialności Unia Europejska”.

26.11.2018

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 427/25

Odwołanie od wyroku Sądu (czwarta izba w składzie powiększonym) wydanego w dniu 13 lipca 2018 r. w sprawie T-786/14: Eleni Pavlikka Bourdouvali i in. przeciwko Radzie Unii Europejskiej i in., wniesione w dniu 21 września 2018 r. przez Radę Unii Europejskiej

(Sprawa C-598/18 P)

(2018/C 427/33)

Język postępowania: angielski

Strony

Wnosząca odwołanie: Rada Unii Europejskiej (przedstawiciele: A. de Gregorio Merino, E. Chatziioakeimidou, I. Gurov, pełnomocnicy)

Druga strona postępowania: Eleni Pavlikka Bourdouvali i in., Komisja Europejska, Europejski Bank Centralny, Eurogrupa, reprezentowani przez Radę Unii Europejskiej, Unia Europejska, reprezentowana przez Komisję Europejską

Żądania wnoszącej odwołanie

Wnosząca odwołanie wnosi do Trybunału o:

—	uchylenie zaskarżonego wyroku w częściach, w których Sąd oddalił zarzut niedopuszczalności podniesiony przez Radę przeciwko Eurogrupie;

—	oraz obciążenie drugiej strony postępowania odwoławczego kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

—	Sąd naruszył prawo uznając, że Eurogrupa jest „organem Unii formalnie ustanowionym na mocy Traktatów”;

—	Sąd naruszył prawo, oddalając podniesiony przez Radę zarzut niedopuszczalności, ponieważ nie określił on „uprawnień” przyznanych Eurogrupie na mocy Traktatów;

—	Sąd naruszył prawo stwierdzając, że uwzględnienie podniesionego przez Radę zarzutu niedopuszczalności skutkowałoby „ustanowieniem w ramach systemu prawnego Unii Europejskiej podmiotów, za których działania i zachowania nie ponosiłaby odpowiedzialności Unia Europejska”.

26.11.2018

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 427/25

Odwołanie od wyroku Sądu (ósma izba) wydanego w dniu 12 lipca 2018 r. w sprawie T-475/14: Prysmian and Prysmian Cavi e Sistemi/Komisja, wniesione w dniu 24 września 2018 r. przez Prysmian SpA, Prysmian Cavi e Sistemi Srl

(Sprawa C-601/18 P)

(2018/C 427/34)

Język postępowania: angielski

Strony

Wnoszące odwołanie: Prysmian SpA i Prysmian Cavi e Sistemi Srl (przedstawiciele: C. Tesauro, F. Russo, L. Armati, avvocati)

Druga strona postępowania: Komisja Europejska, The Goldman Sachs Group, Inc., Pirelli & C. SpA

Żądania strony wnoszącej odwołanie

Strona wnosząca odwołanie wnosi do Trybunału o:

—	uchylenie zaskarżonego wyroku;

—	uwzględnienie żądań przedstawionych w postępowaniu w pierwszej instancji;

—	obciążenie Komisji kosztami postępowania.

W przypadku gdyby Trybunał postanowił inaczej wnoszące odwołanie odpowiednio wnoszą do Trybunału o:

—	skierowanie sprawy do ponownego rozpoznania przez Sąd.

—	rozstrzygnięcie o kosztach postpowania w pierwszej instancji oraz postępowania odwoławczego w orzeczeniu kończącym postępowanie w sprawie.

Zarzuty i główne argumenty

Sąd naruszył prawo, uznając, że art. 20 rozporządzenia nr 1/2003 (1) nie stoi na przeszkodzie temu, by Komisja skopiowała w celach dochodzeniowych zawartość twardych dysków pracowników spółek wnoszących odwołanie, nie badając przy tym ich treści oraz by kontynuowała ich analizę w pomieszczeniach Komisji w Brukseli. Zgodnie z prawidłową interpretacją tego przepisu kontrole mogą być wyłącznie przeprowadzane w pomieszczeniach przedsiębiorstwa, a Komisja może wyłącznie pobierać kopie zapisów, których znaczenie dla sprawy zbadała. Biorąc pod uwagę ingerencję w prawa podstawowe przedsiębiorstw i ich pracowników, praktyki takie jak kopiowanie w celach dochodzeniowych zawartości twardych dysków nie mogą znajdować podstawy w nocie wyjaśniającej, która przyznaje Komisji nieograniczone uprawniania dyskrecjonalne, ale z poszanowaniem zasady legalności winny być przewidziane ustawą.

Sąd dopuścił się naruszenia zasady odpowiedzialności osobistej, pewności prawa i zasady równego traktowania, a także naruszył ciążący na nim obowiązek uzasadnienia, nie biorąc pod uwagę faktu, że przypisanie spółce Prysmian Cavi e Sistemi odpowiedzialności na podstawie ciągłości gospodarczej stanowi wyjątek od reguły, zgodnie z którą odpowiedzialność ponosi osoba prawna zarządzającą przedsiębiorstwem w momencie naruszenia. Jak wszystkie wyjątki podlega on rygorystycznemu stosowaniu i może być uzasadniony wyłącznie w sytuacji, gdy skuteczność reguł konkurencji jest zagrożona. Ponadto Sąd naruszył prawo orzekając, że w niniejszej sprawie nie doszło do dyskryminacji, na tej podstawie, że nie może być mowy o równości w sytuacji niezgodności z prawem, ponieważ przypisanie odpowiedzialności w oparciu o ciągłość gospodarczą jest uprawnieniem przyznanym Komisji.

Sąd nie odniósł się do głównego zarzutu strony wnoszącej odwołanie podniesionego w pierwszej instancji, że żadna zasada „terytorium krajowego”, zakładając jego istnienie – co nie miało miejsca – nie mogła wiarygodnie odnosić się do wszystkich odmiennych instancji, o których mowa w decyzji oraz wykazać w sposób wymagany prawem, iż doszło do jednolitego i ciągłego naruszenia.

Sąd działał ultra petita i naruszył prawo strony wnoszącej odwołanie do obrony zgodnie z art. 48 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej i art. 6 EKPC, rozpatrując siódmy zarzut strony wnoszącej odwołanie podniesiony w pierwszej instancji, dotyczący daty rozpoczęcia kartelu. Sąd w oczywisty sposób błędnie zinterpretował przedstawione mu dowody i zastosował nieprawidłowe kryterium prawne przy ich badaniu. Takie oczywiste przeinaczenie dowodów doprowadziło do wyciągnięcia przez Sąd błędnych konsekwencji oraz do wypracowania błędnego wniosku prawnego, zgodnie z którym Komisja mogła ustalić datę rozpoczęcia naruszenia wpływającego na wymianę handlową między państwami członkowskimi, zgodnie z art. 101 TFUE, na dzień 18 lutego 1999 r.

Sąd naruszył zasadę równego traktowania w zakresie, w jakim zatwierdził on ocenę Komisji, zgodnie z którą przydział projektów europejskim producentom w kontekście „wyłącznie europejskiej – (R)” konfiguracji, uzasadniał wzrost o 2 % współczynnika wagi naruszenia (a w konsekwencji „opłaty za przystąpienie do porozumienia”) dla europejskich producentów, podczas gdy nie odnotowano takiego wzrostu w przypadku producentów azjatyckich. Nie można z jednej strony zaakceptować faktu, że zgodnie z decyzją Komisji doszło do jednolitego i ciągłego naruszenia stwierdzonego w oparciu o zasadę terytorium krajowego, polegającą na wzajemnie zależnych konfiguracjach, a jednocześnie zgodzić się z faktem, że aktywne zaangażowanie w jeden lub drugi sposób uzasadnia inny stopień wagi naruszenia uczestników. Nawet jeśli producenci azjatyccy nie byli aktywnie zaangażowani w europejską alokację, jaka miała mieć miejsce, przyczyniali się oni do tej alokacji w stopniu porównywalnym z producentami europejskimi.

(1) Rozporządzenie Rady (WE) nr 1/2003 z dnia 16 grudnia 2002 r. w sprawie wprowadzenia w życie reguł konkurencji ustanowionych w art. 81 i 82 Traktatu (Dz.U. 2003, L 1, s. 1).

26.11.2018

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 427/27

Odwołanie od wyroku Sądu (czwarta izba w składzie powiększonym) wydanego w dniu 13 lipca 2018 r. w sprawie T-680/13: Dr. K. Chrysostomides & Co. LLC i in. przeciwko Radzie Unii Europejskiej i in., wniesione w dniu 24 września 2018 r. przez Dr. K. Chrysostomides & Co. LLC i in.

(Sprawa C-603/18 P)

(2018/C 427/35)

Język postępowania: angielski

Strony

Wnoszący odwołanie: Dr. K. Chrysostomides & Co. LLC i in. (przedstawiciele: P. Tridimas, barrister)

Druga strona postępowania: Rada Unii Europejskiej, Komisja Europejska, Europejski Bank Centralny, Eurogrupa, reprezentowani przez Radę Unii Europejskiej, Unia Europejska, reprezentowana przez Komisję Europejską

Żądania wnoszących odwołanie

Wnoszący odwołanie wnoszą do Trybunału o:

—	uchylenie wyroku Sądu;

—	uwzględnienie żądań podniesionych przez wnoszących odwołanie w postępowaniu przed Sądem;

—	obciążenie drugiej strony postępowania odwoławczego kosztami postępowania odwoławczego i postępowania przed Sądem.

Zarzuty i główne argumenty

Wnoszący odwołanie uważają, że Sąd naruszył prawo:

a)	stwierdzając, że Eurogrupa nie wymagała od Cypru podjęcia środków, które spowodowały wyrządzenie wnoszącym odwołanie szkody oraz że środki te nie były wymagane w ramach działań, które można przypisać UE.

b)	uznając, że komunikat prasowy EBC z dnia 21 marca 2013 nie wyrządził wnoszącym odwołanie szkody;

c)	orzekając, że podejmując określone inne działania pozwane strony nie wymagały od Cypru dalszego wdrażania szkodliwych środków oraz przyjęcia szkodliwych środków wprowadzonych w drodze zmian w szkodliwych dekretach z dnia 30 lipca 2013 r.;

d)	uznając, że nie wszystkie szkodliwe środki były wymagane przez decyzję Rady 2013/236 (1);

stwierdzając, że nie doszło do istotnego naruszenia prawa własności chronionego na mocy art. 17 ust. 1 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej i art. 1 protokołu nr 1 do europejskiej Konwencji o ochronie praw człowieka i podstawowych wolności; zasady ochrony uzasadnionych oczekiwań; oraz zasady niedyskryminacji.

Wnoszący odwołanie utrzymują, że szkodliwe środki nie spełniają wymogu, zgodnie z którym ograniczenia prawa własności muszą być przewidziane ustawą, ani też wymogu proporcjonalności. Uważają oni, że zachowanie pozwanych stron spowodowało powstanie uzasadnionych oczekiwań, że nie zostaną przyjęte żadne środki w zakresie umorzenia lub konwersji długu, powodujące cięcia posiadanych przez nie aktywów. Zdaniem wnoszących odwołanie, będąc deponentami oraz udziałowcami banku Cypru i Laiki, doznali oni dyskryminacji w porównaniu do deponentów oraz udziałowców banków innych państw członkowskich strefy euro korzystających z pomocy finansowej, podobnej do tej, jaką przyznano Cyprowi.

(1) Decyzja Rady z dnia 25 kwietnia 2013 r. skierowana do Cypru w sprawie określonych środków służących przywróceniu stabilności finansowej i trwałego wzrostu gospodarczego (Dz.U. 2013, L 141, s. 32).

26.11.2018

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 427/28

(Sprawa C-604/18 P)

(2018/C 427/36)

Język postępowania: angielski

Strony

Wnoszący odwołanie: Eleni Pavlikka Bourdouvali i in. (przedstawiciele: P. Tridimas, barrister, K. Chrysostomides, Δικηγόρος)

Żądania wnoszących odwołanie

Wnoszący odwołanie wnoszą do Trybunału o:

—	uchylenie wyroku Sądu;

—	uwzględnienie żądań podniesionych przez wnoszących odwołanie w postępowaniu przed Sądem;

—	obciążenie drugiej strony postępowania odwoławczego kosztami postępowania odwoławczego i postępowania przed Sądem.

Zarzuty i główne argumenty

Wnoszący odwołanie uważają, że Sąd naruszył prawo:

a)	stwierdzając, że Eurogrupa nie wymagała od Cypru podjęcia środków, które spowodowały wyrządzenie wnoszącym odwołanie szkody oraz że środki te nie były wymagane w ramach działań, które można przypisać UE.

b)	uznając, że komunikat prasowy EBC z dnia 21 marca 2013 nie wyrządził wnoszącym odwołanie szkody;

c)	orzekając, że podejmując określone inne działania pozwane strony nie wymagały od Cypru dalszego wdrażania szkodliwych środków oraz przyjęcia szkodliwych środków wprowadzonych w drodze zmian w szkodliwych dekretach z dnia 30 lipca 2013 r.;

d)	uznając, że nie wszystkie szkodliwe środki były wymagane przez decyzję Rady 2013/236 (1);

26.11.2018

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 427/29

Odwołanie od wyroku Sądu (ósma izba) wydanego w dniu 12 lipca 2018 r. w sprawie T-449/14: Nexans France and Nexans/Komisja, wniesione w dniu 24 września 2018 r. przez Nexans France, Nexans

(Sprawa C-606/18 P)

(2018/C 427/37)

Język postępowania: angielski

Strony

Wnoszące odwołanie: Nexans France, Nexans (przedstawiciele: adwokat G. Forwood, M. Powell, A. Rogers, Solicitors)

Druga strona postępowania: Komisja Europejska

Żądania strony wnoszącej odwołanie

Strona wnosząca odwołanie wnosi do Trybunału o:

—	uchylenie wyroku Sądu Unii Europejskiej z dnia 12 lipca 2018 r. w sprawie Nexans France & Nexans/Komisja (sprawa T-449/14, EU:T:2018:456);

—	skierowanie sprawy do ponownego rozpoznania przez Sąd oraz w celu wydania orzeczenia w przedmiocie skargi o stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji, w zakresie w jakim dotyczy ona strony wnoszącej odwołanie;

—	obniżenie wymiaru grzywien nałożonych na stronę wnoszącą odwołanie o kwotę odpowiadającą obniżeniu współczynnika wagi naruszenia; oraz

—	obciążenie Komisji kosztami postępowania w pierwszej instancji oraz postępowania odwoławczego.

Zarzuty i główne argumenty

1.	Po pierwsze, błędna interpretacja art. 20 ust. 2 lit. b) i c) rozporządzenia 1/2003 (1) w odniesieniu do kopiowania niezbadanych danych cyfrowych, ponieważ kopiowanie niezbadanych danych cyfrowych nie wchodzi w zakres kompetencji Komisji;

2.	Po drugie, błędna interpretacja art. 20 ust. 2 rozporządzenia 1/2003 w odniesieniu do ciągłej kontroli w pomieszczeniach Komisji w Brukseli, ponieważ kompetencje Komisji wynikające z tego przepisu ograniczają się do pomieszczeń przedsiębiorstw, których dotyczy kontrola;

3.	Po trzecie, naruszenie prawa polegające na ustaleniu, że Komisja nie przekroczyła postanowień decyzji w sprawie kontroli, ponieważ właściwie rozumiana decyzja ta wskazuje, że kontrola mogła mieć miejsce jedynie we wszystkich pomieszczeniach znajdujących się pod kontrolą wnoszących odwołanie;

Po czwarte, naruszenie prawa polegające na braku skutków naruszenia, ponieważ Sąd nie skorzystał z nieograniczonego prawa orzekania na podstawie art. 261 TFUE i art. 31 rozporządzenia nr 1/2003, ograniczając współczynnik wagi naruszenia celem uwzględnia faktu, że na większość sprzedaży, do której odnosi się zaskarżona decyzja, naruszenie w istocie nie oddziaływało;

5.	Po piąte, oczywisty błąd w ocenie i brak uzasadnienia w odniesieniu do dodatkowych 2 % w przypadku „europejskiej konfiguracji”, ponieważ nie przedstawiono żadnych powodów, dla których konfiguracja europejska miała spowodować dodatkowe zakłócenie konkurencji w EOG względem konfiguracji Europa-Asia.

(1) Rozporządzenie Rady (WE) nr 1/2003 z dnia 16 grudnia 2002 r. w sprawie wprowadzenia w życie reguł konkurencji ustanowionych w art. 81 i 82 Traktatu (Dz.U. 2003, L 1, s. 1).

26.11.2018

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 427/30

Odwołanie od wyroku Sądu (ósma izba) wydanego w dniu 12 lipca 2018 r. w sprawie T-447/14: NKT Verwaltungs and NKT/Komisja, wniesione w dniu 24 września 2018 r. przez NKT Verwaltungs GmbH, dawniej nkt cables GmbH, NKT A/S, dawniej NKT Holding A/S

(Sprawa C-607/18 P)

(2018/C 427/38)

Język postępowania: angielski

Strony

Wnoszące odwołanie: NKT Verwaltungs GmbH, dawniej nkt cables GmbH, NKT A/S, dawniej NKT Holding A/S (przedstawiciele: B. Creve, advocaat, M. Kofmann, advokat)

Druga strona postępowania: Komisja Europejska

Żądania strony wnoszącej odwołanie

Strona wnosząca odwołanie wnosi do Trybunału o:

—	uchylenie zaskarżonego wyroku w całości lub w części;

—	stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji (1) w całości lub w części;

—	ewentualnie, skierowanie sprawy do ponownego rozpoznania przez Sąd zgodnie z wydanym przez Trybunał wyrokiem;

—	zarządzenie przeprowadzenia środka organizacji postępowania; oraz

—	obciążenie Komisji kosztami postępowania w pierwszej instancji oraz postępowania odwoławczego.

Zarzuty i główne argumenty

Zarzut pierwszy: Sąd błędnie określił terytorialny zakres naruszenia.

Zarzut drugi: Sąd naruszył prawo ustalając zakres jednolitego i ciągłego naruszenia oraz zakres udziału NKT w jednolitym i ciągłym naruszeniu oraz zakres jej tym temacie świadomości.

Zarzut trzeci: Sąd naruszył prawo orzekając, że prawo strony wnoszącej odwołanie do obrony nie zostało naruszone.

Zarzut czwarty: Sąd naruszył prawo, oddalając żądanie strony wnoszącej odwołanie uchylenia lub obniżenia kwoty grzywny.

26.11.2018

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 427/30

Skarga wniesiona w dniu 2 października 2018 r. – Komisja Europejska przeciwko Rzeczypospolitej Polskiej

(Sprawa C-619/18)

(2018/C 427/39)

Język postępowania: polski

Strony

Strona skarżąca: Komisja Europejska (Przedstawiciele: K. Banks, H. Krämer, S. Kaleda, pełnomocnicy)

Strona pozwana: Rzeczpospolita Polska

Żądania strony skarżącej

—

stwierdzenie, że obniżając wiek przejścia w stan spoczynku sędziów Sądu Najwyższego i stosując go do sędziów powołanych do Sądu Najwyższego przed dniem 3 kwietnia 2018 r., a także przyznając Prezydentowi Rzeczypospolitej Polskiej dyskrecjonalne prawo do przedłużenia czynnej służby sędziów Sądu Najwyższego, Rzeczpospolita Polska uchybiła zobowiązaniom wynikającym z art. 19 ust. 1 akapit drugi Traktatu o Unii Europejskiej w związku z art. 47 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej.

—	obciążenie Rzeczpospolitej Polskiej kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Po pierwsze, Komisja utrzymuje, że przepisy ustawy z dnia 8 grudnia 2017 r. o Sądzie Najwyższym, obniżające wiek przejścia w stan spoczynku urzędujących sędziów, powołanych do Sądu Najwyższego przed dniem wejścia w życie tej ustawy (dniem 3 kwietnia 2018 r.), naruszają zasadę nieusuwalności sędziów.

Po drugie, Komisja utrzymuje, że przepisy ustawy o Sądzie Najwyższym, przyznające Prezydentowi Rzeczypospolitej Polskiej dyskrecjonalne prawo do przedłużenia czynnej służby sędziów Sądu Najwyższego, naruszają zasadę niezawisłości sędziowskiej.

26.11.2018

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 427/31

Skarga wniesiona w dniu 2 października 2018 r. – Węgry / Parlament Europejski, Rada Unii Europejskiej

(Sprawa C-620/18)

(2018/C 427/40)

Język postępowania: węgierski

Strony

Strona skarżąca: Węgry (przedstawiciele: M.Z. Fehér, M.M. Tátrai i G. Tornyai, pełnomocnicy)

Strona pozwana: Parlament Europejski, Rada Unii Europejskiej

Żądania strony skarżącej

Strona skarżąca wnosi do Trybunału o:

—	stwierdzenie nieważności dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2018/957 z dnia 28 czerwca 2018 r. zmieniającej dyrektywę 96/71/WE dotyczącą delegowania pracowników w ramach świadczenia usług (1); ewentualnie:

—	stwierdzenie nieważności przepisów art. 1 pkt 2 lit. a) dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2018/957 wprowadzających lit. c) i akapit trzeci do art. 3 ust. 1 dyrektywy 96/71/WE w nowym brzmieniu,

—	stwierdzenie nieważności przepisów art. 1 pkt 2 lit. b) dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2018/957 wprowadzających ust. 1a do art. 3 dyrektywy 96/71/WE,

—	stwierdzenie nieważności art. 1 pkt 2 lit. c) dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2018/957,

—	stwierdzenie nieważności art. 3 ust. 3 dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2018/957; oraz

—	obciążenie Parlamentu Europejskiego i Rady Unii Europejskiej kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Rząd węgierski opiera skargę na pięciu zarzutach:

W pierwszej kolejności rząd węgierski podnosi w skardze, że zaskarżona dyrektywa nie została przyjęta na właściwej podstawie prawnej, ponieważ ze względu na jej cel i treść dyrektywa ta — niezgodnie z zakresem upoważnienia ustawowego zawartego w odniesieniu do swobody świadczenia usług w art. 53 ust. 1 TFUE i art. 62 TFUE, podanych w dyrektywie jako podstawa prawna — ma wyłącznie, a przynajmniej w głównej mierze na celu ochronę pracowników, w związku z czym prawodawca Unii powinien ją wydać na podstawie art. 153 TFUE, a przynajmniej w oparciu głównie o tę podstawę prawną (pierwszy zarzut skargi).

W drugiej kolejności, zdaniem rządu węgierskiego zaskarżona dyrektywa jest niezgodna z art. 153 TFUE ust. 5, który wyłącza uprawnienie prawodawcze Unii w odniesieniu do uregulowań dotyczących wynagrodzeń w dziedzinie stosunków pracy, w związku z czym prawodawca Unii, stanowiąc, że wynagrodzenie pracowników powinno odpowiadać przepisom obowiązującym w państwie członkowskim delegowania, przyjął unormowanie, które odnosi się zasadniczo do wynagrodzenia w ramach stosunku pracy. Prawodawca Unii wybrał wskazane w zaskarżonej dyrektywie podstawy prawne, ponieważ dostrzegł, że – w braku kompetencji Unii – była to jedyna możliwość uregulowania sprawy wynagrodzeń, która stanowi jeden z zasadniczych elementów omawianej dyrektywy, i w ten sposób dopuścił się nadużycia władzy (drugi zarzut skargi).

W trzeciej kolejności, rząd węgierski uważa, że zaskarżona dyrektywa jest niezgodna z art. 56 TFUE, gwarantującym swobodę świadczenia usług, gdyż obowiązki i ograniczenia nałożone przez tę dyrektywę na przedsiębiorstwa mające siedzibę w państwie członkowskim, delegujące pracowników do innego państwa członkowskiego w ramach świadczenia usług, są dyskryminujące, zbędne i nieproporcjonalne w stosunku do zamierzonego przez nie celu. Ponadto przepisy zaskarżonej dyrektywy w zakresie transportu naruszają art. 58 ust. 1 TFUE (trzeci zarzut skargi).

W czwartej kolejności, rząd węgierski uważa, że zaskarżona dyrektywa jest niezgodna z art. 56 TFUE, gwarantującym swobodę świadczenia usług, gdyż wyłącza ona ze swego zakresu stosowania realizowanie tej swobody w odniesieniu do korzystania z prawa do strajku czy podejmowania innych działań objętych systemami stosunków pracy w państwach członkowskich, jak również z prawa do negocjowania, zawierania i egzekwowania umów zbiorowych i podejmowania działań zbiorowych (czwarty zarzut skargi).

W piątej kolejności, zaskarżona dyrektywa jest niezgodna z rozporządzeniem (WE) nr 593/2008 z dnia 17 czerwca 2008 r. w sprawie prawa właściwego dla zobowiązań umownych (2), a także z zasadami pewności prawa i jasności norm prawnych, gdyż zmienia stosowanie rozporządzenia nr 593/2008 bez zmiany treści jego przepisów, powodując w ten sposób istotny brak pewności prawnej co do prawidłowego stosowania tego rozporządzenia. Narusza także zasady jasności norm prawnych, a – co za tym idzie – pewności prawa, z racji braku określenia zawartego w zaskarżonej dyrektywie pojęcia wynagrodzenia oraz braku pewności co do wykładni tego pojęcia (zarzut piąty skargi).

(1) Dz.U. 2018, L 173, s. 16.

(2) Dz.U. 2008, L 177, s. 6.

26.11.2018

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 427/32

Skarga wniesiona w dniu 5 października 2018 r. – Komisja Europejska / Republika Słowenii

(Sprawa C-628/18)

(2018/C 427/41)

Język postępowania: słoweński

Strony

Strona skarżąca: Komisja Europejska (przedstawiciele: T. Scharf, G. von Rintelen, B. Rous Demiri)

Strona pozwana: Republika Słowenii

Żądania strony skarżącej

Komisja wnosi do Trybunału o:

—

stwierdzenie, że nie przyjmując (wszystkich) przepisów ustawowych, wykonawczych i administracyjnych niezbędnych do wykonania dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2014/65/UE z dnia 15 maja 2014 r. w sprawie rynków instrumentów finansowych oraz zmieniającej dyrektywę 2002/92/WE i dyrektywę 2011/61/UE oraz dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/1034 z dnia 23 czerwca 2016 r. zmieniającej dyrektywę 2014/65/UE w sprawie rynków instrumentów finansowych, a w każdym razie nie powiadamiając Komisji o takich przepisach Republika Słowenii uchybiła zobowiązaniom ciążącym na niej na mocy art. 93 dyrektywy 2014/65/UE, w brzmieniu nadanym art. 1 dyrektywy (UE) 2016/1034,

—	zasądzenie od Republiki Słowenii, na podstawie art. 260 ust. 3 TFUE, okresowej kary pieniężnej w wysokości 7 224 EUR za każdy dzień, licząc od dnia wydania wyroku w niniejszej sprawie z uwagi na naruszenie obowiązku zgłoszenia środków transponujących dyrektywy 2014/65/UE i 2016/1034/UE,

—	zasądzenie od Republiki Słowenii, na podstawie art. 260 ust. 3 TFUE ryczałtu w kwocie dziennej w wysokości 1 978 EUR pomnożonego przez liczbę dni trwania naruszenia, a w kwocie nie niższej niż 496 000 EUR, oraz

—	obciążenie Republiki Słowenii kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Zgodnie z art. 93 dyrektywy 2014/65/UE, w brzmieniu nadanym art. 1 dyrektyw 2016/1034/UE państwa członkowskie były zobowiązane do przyjęcia i publikacji do dnia 3 lipca 2017 r. przepisów ustawowych, wykonawczych i administracyjnych niezbędnych do wykonania tej dyrektywy oraz niezwłocznego przekazania Komisji tekstu tych przepisów. Ponieważ Republika Słowenii do dnia upływu tego terminu nie zgłosiła Komisji środków transponujących wskazane dyrektywy, Komisja wniosła skargę do Trybunału.

W swojej skardze Komisja wnosi do Trybunału o zasądzenie od Republiki Słowenii ryczałtu oraz okresowej kary pieniężnej.

Termin transpozycji dyrektywy upłynął w dniu 3 lipca 2017 r.

26.11.2018

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 427/33

Skarga wniesiona w dniu 12 października 2018 r. – Komisja Europejska / Węgry

(Sprawa C-637/18)

(2018/C 427/42)

Język postępowania: węgierski

Strony

Strona skarżąca: Komisja Europejska (przedstawiciele: K. Petersen i K. Talabér-Ritz, pełnomocnicy)

Strona pozwana: Węgry

Żądania strony skarżącej

—

Stwierdzenie, że Węgry uchybiły zobowiązaniom ciążącym na nich na mocy postanowień art. 13 ust. 1 w związku z załącznikiem XI dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2008/50/WE z dnia 21 maja 2008 r. w sprawie jakości powietrza i czystszego powietrza dla Europy, (1) poprzez brak przestrzegania każdego roku od dnia 1 stycznia 2005 r. w systematyczny i trwały sposób dziennych wartości dopuszczalnych mających zastosowanie do koncentracji pyłu zawieszonego PM10 na obszarach strefy Budapesztu (HU0001) i doliny Sajó (HU0008).

—

Stwierdzenie, że Węgry uchybiły zobowiązaniom ciążącym na nich na mocy postanowień art. 13 ust. 1 w związku z załącznikiem XI dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2008/50/WE z dnia 21 maja 2008 r. w sprawie jakości powietrza i czystszego powietrza dla Europy, poprzez brak przestrzegania każdego roku od dnia 11 czerwca 2011 r., za wyjątkiem 2014 r., w systematyczny i trwały sposób dziennych wartości dopuszczalnych mających zastosowanie do koncentracji pyłu zawieszonego PM10 na obszarach strefy Peczu (HU0006).

—

Stwierdzenie, że Węgry od dnia 11 czerwca 2010 r. uchybiają zobowiązaniu ustanowionemu w art. 23 ust. 1 w związku z załącznikiem XV dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2008/50/WE z dnia 21 maja 2008 r. w sprawie jakości powietrza i czystszego powietrza dla Europy, przewidzianego w szczególności w akapicie drugim wspomnianego artykułu, zgodnie z którym okres przekraczania dopuszczalnych wartości ma być jak najkrótszy.

—	Obciążenie Węgier kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Od dnia 1 stycznia 2005 r. dzienne wartości dopuszczalne PM10 były przekraczane w dwóch obszarach jakości powietrza, a od dnia 11 czerwca 2011 r., dodatkowo w jednym obszarze. Pomimo takiego naruszenia art. 13 ust. 1 w związku z załącznikiem XI dyrektywy 2008/50, Węgry, wbrew postanowieniom art. 23 ust. 1 akapit drugi dyrektywy 2008/50, nie przyjęły żadnego stosownego środka w ramach planów jakości powietrza, aby okres przekraczania dopuszczalnych wartości był jak najkrótszy.

Nieskuteczność spornych środków wynika min. z okresu przekraczania dopuszczalnych wartości, poziomu i ich ewolucji, oraz ze szczegółowego badania planów jakości powietrza przyjętych przez organy węgierskie.

(1) Dz.U. 2008, L 152, s. 1.

26.11.2018

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 427/34

Skarga wniesiona w dniu 13 października 2018 r. – Komisja Europejska / Republika Włoska

(Sprawa C-644/18)

(2018/C 427/43)

Język postępowania: włoski

Strony

Strona skarżąca: Komisja Europejska (przedstawiciele: G. Gattinara i K. Petersen, pełnomocnicy)

Strona pozwana: Republika Włoska

Żądania strony skarżącej

Strona skarżąca wnosi do Trybunału o:

stwierdzenie, że przekraczając w sposób systematyczny i ciągły wartości stężenia PM10, które to przekroczenie nadal ma miejsce,

w odniesieniu do dopuszczalnej wartości dobowej:

—

od 2008 r. w następujących strefach: IT1212 (strefa Doliny Sacco); IT1215 (aglomeracja Rzymu); IT1507 (dawna strefa IT1501, strefa rehabilitacji – obszar Neapolu i Caserty); IT0892 (Emilia-Romania, równina zachodnia); strefa IT0893 (Emilia-Romania, równina wschodnia); IT0306 (aglomeracja Mediolanu); IT0307 (aglomeracja Bergamo); IT0308 (aglomeracja Brescii); IT0309 (Lombardia, nizina o wysokim stopniu urbanizacji A); IT0310 (Lombardia, nizina o wysokim stopniu urbanizacji B); IT0312 (Lombardia, dolina D); IT0119 (Nizina Piemoncka); strefa IT0120 (wzgórze Piemontu);

—

od 2009 r. w następujących strefach: IT0508 i IT0509 (dawna strefa IT0501, aglomeracja Wenecja-Treviso); IT0510 (dawna strefa IT0502, aglomeracja Padwy); IT0511 (dawna strefa IT0503, aglomeracja Vicenzy), IT0512 (dawna strefa IT0504, aglomeracja Werony); IT0513 e IT0514 (dawna strefa IT0505; strefa A1 – prowincja Wenecja Euganejska);

—

w strefie IT0907 (strefa Prato Pistoia) od 2008 r. do 2013 r. i, ponownie, od 2015 r.; w strefach IT0909 (strefa Doliny Arno, Pisano i wyżyny Lukki) i IT0118 (aglomeracja Turynu) od 2008 r. do 2012 r. oraz, ponownie, od 2014 r.; w strefach IT1008 ((strefa dorzecza Terni) i IT1508 (dawna strefa IT1504, strefa górzystego nabrzeża Benewentu), od 2008 r. do 2009 r. oraz, ponownie, od 2011 r; w strefie IT1613 (Apulia – strefa przemysłowa), w 2008 r. oraz, ponownie, od 2011 r; w strefie IT1911 (aglomeracja Palermo), od 2008 r. do 2012 r., w 2014 r. i od 2016 r; oraz

w odniesieniu do dopuszczalnej wartości rocznej w strefach:

IT1212 (dolina Sacco od 2008 r. i bez przerwy co najmniej do 2016 r.; IT0508 i IT0509 (dawna strefa IT0501, aglomeracja Wenecja-Treviso) w 2009r., w 2011 r. i od 2015 r.; IT0511 (dawna strefa IT0503, aglomeracja Vicenzy), w 2011, w 2012 r. i od 2015 r.; IT0306 (aglomeracja Mediolanu), IT0308 (aglomeracja Brescii), IT0309 (Lombardia, nizina o wysokim stopniu urbanizacji A) i IT0310 (Lombardia, nizina B) od 2008 r. do 2013 r. i od 2015 r.; IT0118 (aglomeracja Turynu) od 2008 r. do 2012 r. i od 2015 r., Republika Włoska uchybiła zobowiązaniu ciążącemu na niej na podstawie art. 13 w związku z załącznikiem XI do dyrektywy 2008/50/WE; oraz

stwierdzenie, że nie podejmując od dnia 1 czerwca 2010 r. odpowiednich działań w celu zapewnienia przestrzegania dopuszczalnych wartości określonych dla PM10 w strefach wskazanych w pkt 1 niniejszych żądań, Republika Włoska uchybiła zobowiązaniom ciążącym na niej na podstawie art. 23 ust. 1 dyrektywy, samego w sobie oraz w związku z pkt A załącznika XV do tej dyrektywy, a w szczególności przewidzianemu w art. 23 ust. 1 akapit drugi dyrektywy obowiązkowi sprawienia, aby okres przekroczenia był jak najkrótszy; oraz

3)	obciążenie Republiki Włoskiej kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

W zarzucie pierwszym skargi Komisja podnosi, że otrzymane dane o stężeniu PM10 w powietrzu świadczą o występowaniu systematycznego i ciągłego naruszenia art. 13 w związku z załącznikiem XI do dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2008/50/WE z dnia 21 maja 2008 r. w sprawie jakości powietrza i czystszego powietrza dla Europy (Dz.U. 2015, L 50, s. 1). Zgodnie z tymi połączonymi przepisami poziom stężenia wspomnianych substancji nie może przekraczać określonych dobowych i rocznych wartości dopuszczalnych. W niektórych strefach wspomniane wartości dopuszczalne były przekroczone bez przerwy przez ponad dziesięć lat.

W zarzucie drugim skargi Komisja twierdzi, że Republika Włoska uchybiła zobowiązaniom, o których jest mowa w art. 23 ust. 1 dyrektywy, samym w sobie i w związku z pkt A załącznika XV do dyrektywy 2008/50/WE. W istocie, po pierwsze, plany dotyczące jakości powietrza przyjęte w następstwie przekroczenia wartości dopuszczalnych stężenia PM10 nie pozwalają ani na osiągnięcie wspomnianych wartości dopuszczalnych, ani na ograniczenie ich przekroczenia do jak najkrótszego okresu. Po drugie, wiele z tych planów nie zawiera informacji określonych w pkt A załącznika XV do dyrektywy, których wskazanie jest obowiązkowe zgodnie z art. 23 ust. 1 akapit trzeci tejże dyrektywy.

26.11.2018

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 427/36

Wyrok Sądu z dnia 4 października 2018 r. – Daimler/Komisja

(Sprawa T-128/14) (1)

([Dostęp do dokumentów - Rozporządzenie (WE) nr 1049/2001 - Dokumenty związane z postępowaniem wszczętym na podstawie art. 29 dyrektywy 2007/46/WE zezwalającej państwu członkowskiemu na odmowę rejestracji pojazdów stanowiących poważne zagrożenie dla bezpieczeństwa drogowego lub mających bardzo negatywny wpływ na środowisko naturalne lub zdrowie publiczne - Odmowa dostępu - Wyjątek dotyczący ochrony czynności kontroli, dochodzenia i audytu - Ogólne domniemanie - Konwencja z Aarhus - Odmowa dostępu do akt - Artykuł 41 karty praw podstawowych])

(2018/C 427/44)

Język postępowania: niemiecki

Strony

Strona skarżąca: Daimler AG (Stuttgart, Niemcy) (przedstawiciele: adwokaci Arhold, B. Schirmer i N. Wimmer)

Strona pozwana: Komisja Europejska (przedstawiciele: początkowo F. Clotuche-Duvieusart, następnie G. Wilms i F. Clotuche-Duvieusart i wreszcie H. Krämer i F. Clotuche-Duvieusart, pełnomocnicy)

Interwenienci na poparcie żądań strony pozwanej: Rada Unii Europejskiej (przedstawiciele: M. Simm i A.F. Jensen, pełnomocnicy), Parlament Europejski (przedstawiciele: N. Görlitz i L. Visaggio, pełnomocnicy)

Przedmiot

Oparte na art. 263 TFUE żądanie stwierdzenia nieważności decyzji Komisji Ares(2013) 3715941 z dnia 13 grudnia 2013 r. w sprawie odmowy przyznania skarżącej dostępu do dokumentów dotyczących procedury wszczętej przez Republikę Francuską na podstawie art. 29 dyrektywy 2007/46/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 5 września 2007 r. ustanawiającej ramy dla homologacji pojazdów silnikowych i ich przyczep oraz układów, części i oddzielnych zespołów technicznych przeznaczonych do tych pojazdów (dyrektywy ramowej) (Dz.U. 2007, L 263, s. 1).

Sentencja

Stwierdza się nieważność decyzji Komisji Europejskiej Ares(2013) 3715941 z dnia 13 grudnia 2013 r. w sprawie odmowy przyznania Daimler AG dostępu do dokumentów dotyczących procedury wszczętej przez Republikę Francuską na podstawie art. 29 dyrektywy 2007/46/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 5 września 2007 r. ustanawiającej ramy dla homologacji pojazdów silnikowych i ich przyczep oraz układów, części i oddzielnych zespołów technicznych przeznaczonych do tych pojazdów (dyrektywy ramowej).

2)	Komisja zostaje obciążona własnymi kosztami oraz kosztami poniesionymi przez Daimler.

3)	Rada Unii Europejskiej i Parlament Europejski pokrywają własne koszty.

(1) Dz.U. C 151 z 19.5.2014.

26.11.2018

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 427/37

Wyrok Sądu z dnia 26 września 2018 r. – EAEPC/Komisja

(Sprawa T-574/14) (1)

([Konkurencja - Porozumienia, decyzje i uzgodnione praktyki - Handel równoległy produktami leczniczymi - Porozumienie wprowadzające rozróżnienie między cenami mającymi zastosowanie do odsprzedaży w Hiszpanii i wyższymi cenami fakturowanymi w przypadku wywozu do innych państw członkowskich - Wniosek o ponowne zbadanie skargi po wydaniu wyroków przez Trybunał i Sąd - Artykuł 266 TFUE - Odrzucenie skargi do Komisji - Brak interesu Unii - Zaprzestanie praktyki antykonkurencyjnej - Brak utrzymujących się skutków antykonkurencyjnych - Rozpatrzenie sprawy przez organ ochrony konkurencji państwa członkowskiego - Obowiązki w zakresie badania skargi złożonej do Komisji - Artykuł 105 TFUE - Artykuł 7 rozporządzenia (WE) nr 1/2003 - Uprawnienia procesowe podmiotu składającego skargę do Komisji - Obowiązek uzasadnienia])

(2018/C 427/45)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: European Association of Euro-Pharmaceutical Companies (EAEPC) (Bruksela, Belgia) (przedstawiciele: J. L. Buendía Sierra, L. Ortiz Blanco, Á. Givaja Sanz i M. Araujo Boyd, adwokaci)

Strona pozwana: Komisja Europejska (przedstawiciele: F. Castilla Contreras, F. Jimeno Fernández i C. Vollrath, pełnomocnicy)

Interwenienci popierający żądania strony pozwanej: GlaxoSmithKline plc (Brentford, Zjednoczone Królestwo) i GlaxoSmithKline SA (Madryt, Hiszpania) (przedstawiciele: początkowo I. S. Forrester, QC, i A. Komninos, adwokat, a następnie A. Komninos)

Przedmiot

Oparta na art. 263 TFUE skarga o stwierdzenie nieważności decyzji Komisji C(2014) 3654 final z dnia 27 maja 2014 r. odrzucającej złożoną przez skarżącą do Komisji skargę dotyczącą naruszenia art. 101 TFUE, jakiego miała dopuścić się Glaxo Wellcome SA (sprawa COMP/AT.36957 – Glaxo Wellcome).

Sentencja

1)	Skarga zostaje oddalona.

2)	Każdy z uczestników pokrywa własne koszty.

(1) Dz.U. C 409 z 17.11.2014.

26.11.2018

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 427/38

Wyrok Sądu z dnia 27 września 2018 r. – Ezz i in. / Rada

(Sprawa T-288/15) (1)

(Wspólna polityka zagraniczna i bezpieczeństwa - Środki ograniczające przyjęte w związku z sytuacją w Egipcie - Zamrożenie środków finansowych - Dopuszczalność - Cele - Kryteria umieszczenia w wykazie nazwisk osób objętych środkami ograniczającymi - Pozostawienie nazwisk skarżących w wykazie osób objętych środkami ograniczającymi - Podstawa faktyczna - Zarzut niezgodności z prawem - Podstawa prawna - Proporcjonalność - Prawo do rzetelnego procesu - Domniemanie niewinności - Prawo do dobrej administracji - Naruszenie prawa - Oczywisty błąd w ocenie - Prawo własności - Prawo do obrony - Prawo do skutecznej ochrony sądowej)

(2018/C 427/46)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Ahmed Abdelaziz Ezz (Giza, Egipt), Abla Mohammed Fawzi Ali Ahmed Salama (Kair, Egipt), Khadiga Ahmed Ahmed Kamel Yassin, (Giza), Shahinaz Abdel Azizabdel Wahab Al Naggar (Giza) (przedstawiciele: początkowo J. Lewis, B. Kennelly, QC, J. Pobjoy, barrister, J. Binns, S. Rowe, solicitors, oraz adwokat J.F. Bellis, następnie B. Kennelly, J. Pobjoy, S. Rowe i adwokat H. de Charette)

Strona pozwana: Rada Unii Europejskiej (przedstawiciele: M. Bishop i I. Gurov, pełnomocnicy)

Przedmiot

Oparte na art. 263 TFUE żądanie stwierdzenia nieważności, po pierwsze, decyzji Rady 2011/172/WPZiB z dnia 21 marca 2011 r. dotyczącej środków ograniczających skierowanych przeciwko niektórym osobom, podmiotom i organom w związku z sytuacją w Egipcie (Dz.U. 2015, L 77, s. 16); po drugie, decyzji Rady (WPZIB) 2016/411 z dnia 18 marca 2016 r. zmieniającej decyzję 2011/172/WPZiB dotyczącą środków ograniczających skierowanych przeciwko niektórym osobom, podmiotom i organom w związku z sytuacją w Egipcie (Dz.U. 2016, L 74, s. 40); oraz po trzecie, decyzji Rady (WPZiB) 2017/496 z dnia 21 marca 2017 r. zmieniającej decyzję 2011/172/WPZiB z dnia 21 marca 2011 r. dotyczącą środków ograniczających skierowanych przeciwko niektórym osobom, podmiotom i organom w związku z sytuacją w Egipcie (Dz.U. 2017, L 76, s. 22), w zakresie w jakim owe akty dotyczącą skarżących.

Sentencja

1)	Skarga zostaje oddalona.

2)	Ahmed Abdelaziz Ezz, Abla Mohammed Fawzi Ali Ahmed Salama, Khadiga Ahmed Ahmed Kamel Yassin i Shahinaz Abdel Azizabdel Wahab Al Naggar pokrywają własne koszty oraz koszty poniesione przez Radę Unii Europejskiej.

(1) Dz.U. C 429 z 21.12.2015.

26.11.2018

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 427/39

Wyrok Sądu z dnia 9 października 2018 r. – 1&1 Telecom / Komisja

(Sprawa T-43/16) (1)

(Skarga o stwierdzenie nieważności - Konkurencja - Koncentracje - Detaliczny rynek usług telefonii ruchomej i hurtowy rynek dostępu i rozpoczynania połączeń w Niemczech - Nabycie E-Plus przez Telefónica Deutschland - Decyzja uznająca koncentrację za zgodną z rynkiem wewnętrznym i z funkcjonowaniem porozumienia EOG - Wdrożenie pakietu ostatecznych zobowiązań dotyczącego non-MNO - Akty niepodlegające zaskarżeniu - Niedopuszczalność)

(2018/C 427/47)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: 1&1 Telecom (Montabaur, Niemcy) (przedstawiciele: adwokat J.O. Murach i P. Alexiadis, solicitor)

Strona pozwana: Komisja Europejska (przedstawiciele: N. Khan, M. Farley i C. Vollrath, pełnomocnicy)

Interwenient popierający stronę pozwaną: Telefónica Deutschland Holding AG (Monachium, Niemcy) (przedstawiciele: adwokaci M. Bauer, H.J. Freund, B. Herbers i K. Baubkus)

Przedmiot

Żądanie oparte na art. 263 TFUE i zmierzające do stwierdzenia nieważności domniemanej decyzji Komisji zawartej w piśmie z dnia 19 listopada 2015 r. w sprawie realizacji środków naprawczych dotyczących non-MNO przewidzianych w ostatecznych zobowiązaniach, które stały się wiążące na mocy decyzji Komisji C(2014) 4443 final z dnia 2 lipca 2014 r. uznającej koncentrację za zgodną z rynkiem wewnętrznym i z funkcjonowaniem porozumienia EOG, pod warunkiem spełnienia określonych zobowiązań (sprawa M.7018 – Telefónica Deutschland/E-Plus).

Sentencja

1)	Skarga zostaje odrzucona.

1&1 Telecom GmbH pokrywa własne koszty oraz koszty poniesione przez Komisję Europejską i przez Telefónica Deutschland Holding AG, z wyłączeniem kosztów poniesionych przez Komisję w związku z zarzutem niedopuszczalności oddalonym postanowieniem z dnia 22 czerwca 2016 r., 1&1 Telecom/Komisja (T-43/16, EU:T:2016:402).

(1) Dz.U. C 106 z 21.3.2016.

26.11.2018

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 427/39

Wyrok Sądu z dnia 26 września 2018 r. – Puma / EUIPO – Doosan Machine Tools (PUMA)

(Sprawa T-62/16) (1)

({Znak towarowy Unii Europejskiej - Postępowanie w sprawie sprzeciwu - Zgłoszenie graficznego unijnego znaku towarowego PUMA - Wcześniejsze graficzne międzynarodowe znaki towarowe PUMA - Względna podstawa odmowy rejestracji - Artykuł 8 ust. 5 rozporządzenia (WE) nr 207/2009 [obecnie art. 8 ust. 5 rozporządzenia (UE) 2017/1001]})

(2018/C 427/48)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Puma SE (Herzogenaurach, Niemcy) (przedstawiciel: adwokat P. González-Bueno Catalán de Ocón)

Strona pozwana: Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (przedstawiciele: A. Folliard-Monguiral i D. Walicka, pełnomocnicy)

Interwenient: Doosan Machine Tools Co. Ltd (Seongsan-gu, Korea Południowa), wstępująca do sprawy w miejsce drugiej strony postępowania przed Izbą Odwoławczą EUIPO (przedstawiciele: adwokaci R. Böhm i S. Overhage)

Przedmiot

Skarga na decyzję Czwartej Izby Odwoławczej EUIPO z dnia 4 grudnia 2015 r. (sprawa R 1052/2015-4) dotyczącą postępowania w sprawie sprzeciwu między Pumą a Doosan Infracore Co. Ltd,.

Sentencja

1)	Stwierdza się nieważność decyzji Czwartej Izby Odwoławczej Urzędu Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (EUIPO) z dnia 4 grudnia 2015 r. (sprawa R 1052/2015-4).

2)	EUIPO pokrywa własne koszty i koszty poniesione przez Pumę SE.

3)	Doosan Machine Tools Co. Ltd pokrywa własne koszty.

(1) Dz.U. C 118 z 4.4.2016.

26.11.2018

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 427/40

Wyrok Sądu z dnia 10 października 2018 r. – Rheinmetall Waffe Munition / EUIPO (VANGUARD)

(Sprawa T-93/16) (1)

(Znak towarowy Unii Europejskiej - Rejestracja międzynarodowa wskazująca Unię Europejską - Słowny znak towarowy VANGUARD - Bezwzględne podstawy odmowy rejestracji - Brak charakteru opisowego - Charakter odróżniający - Artykuł 7 ust. 1 lit. b) i c) rozporządzenia (WE) nr 207/2009 [obecnie art. 7 ust. 1 lit. b) i c) rozporządzenia (UE) 2017/1001])

(2018/C 427/49)

Język postępowania: niemiecki

Strony

Strona skarżąca: Rheinmetall Waffe Munition GmbH (Südheide, Niemcy) (przedstawiciele: adwokat J. Schmidt)

Strona pozwana: Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (przedstawiciel: A. Schifko, pełnomocnik)

Przedmiot

Skarga na decyzję Drugiej Izby Odwoławczej EUIPO z dnia 19 listopada 2015 r. (sprawa R 69/2015-2) dotyczącą rejestracji międzynarodowej wskazującej Unię Europejską słownego znaku towarowego VANGUARD.

Sentencja

1)	Stwierdza się nieważność decyzji Drugiej Izby Odwoławczej Urzędu Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (EUIPO) z dnia 19 listopada 2015 r. (sprawa R 69/2015-2).

2)	EUIPO zostaje obciążone kosztami postępowania.

(1) Dz.U. C 136 z 18.4.2016.

26.11.2018

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 427/41

Wyrok Sądu z dnia 4 października 2018 r. –Grecja / Komisja

(Sprawa T-272/16) (1)

(EFRG i EFRROW - Wydatki wyłączone z finansowania - Wydatki dokonane przez Republikę Grecką - Ryczałtowe korekty finansowe - Jednorazowe korekty finansowe - System pomocy obszarowej - Pojęcie pastwisk trwałych - Przesłanki zastosowania korekty ryczałtowej wynoszącej 25 % - Korekta ryczałtowa wynosząca 10 % - Korekta ryczałtowa wynosząca 5 % - Artykuł 31 ust. 4 rozporządzenia (WE) nr 1290/2005 - Kontrole kluczowe - Kontrole uzupełniające - Środki wieloletnie - Projekty długoterminowe)

(2018/C 427/50)

Język postępowania: grecki

Strony

Strona skarżąca: Republika Grecka (przedstawiciele: G. Kanellopoulos, O. Tsirkinidou, A. Vasilopoulou, D. Ntourntoureka i E. Leftheriotou, pełnomocnicy)

Strona pozwana: Komisja Europejska (przedstawiciele: początkowo D. Triantafyllou i J. Aquilina, następnie D. Triantafyllou, J. Aquilina i K. Skelly, i wreszcie D. Triantafyllou i J. Aquilina, pełnomocnicy)

Przedmiot

Oparte na art. 263 TFUE żądanie stwierdzenia częściowej nieważności decyzji wykonawczej Komisji (UE) 2016/417 z dnia 17 marca 2016 r. wyłączającej z finansowania Unii Europejskiej niektóre wydatki poniesione przez państwa członkowskie z tytułu Europejskiego Funduszu Rolniczego Gwarancji (EFRG) oraz Europejskiego Funduszu Rolnego na rzecz Rozwoju Obszarów Wiejskich (EFRROW) (Dz.U.2016, L 75, s. 16).

Sentencja

1)	Skarga zostaje oddalona.

2)	Republika Grecka zostaje obciążona kosztami postępowania.

(1) Dz.U. C 70 z 25.7.2016.

26.11.2018

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 427/41

Wyrok Sądu z dnia 4 października 2018 r. – Paice / EUIPO – Blackmore (DEEP PURPLE)

(Sprawa T-328/16) (1)

(Znak towarowy Unii Europejskiej - Postępowanie w sprawie sprzeciwu - Zgłoszenie słownego unijnego znaku towarowego DEEP PURPLE - Wcześniejszy niezarejestrowany znak towarowy DEEP PURPLE - Względna podstawa odmowy rejestracji - Artykuł 8 ust. 4 rozporządzenia (WE) nr 207/2009 [obecnie art. 8 ust. 4 rozporządzenia (UE) 2017/1001 - Istniejące w systemie common law powództwo oparte na bezprawnym używaniu nazwy (action for passing off) - Brak ryzyka mylącego przedstawienia)

(2018/C 427/51)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Ian Paice (Londyn, Zjednoczone Królestwo) (przedstawiciele: M. Engelman, barrister, i J. Stephenson, solicitor)

Strona pozwana: Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (przedstawiciele: D. Gája i D. Walicka, pełnomocnicy)

Druga strona w postępowaniu przed izbą odwoławczą EUIPO będąca interwenientem przed Sądem: Richard Hugh Blackmore (Nowy Jork, Nowy Jork, Stany Zjednoczone) (przedstawiciele: początkowo A. Edwards-Stuart, następnie T. Alkin, barristers)

Przedmiot

Skarga na decyzję Piątej Izby Odwoławczej EUIPO z dnia 21 marca 2016 r. (sprawa R 736/20015–5) dotyczącą postępowania w sprawie sprzeciwu między I. Paicem a R.H. Blackmorem

Sentencja

1)	Skarga zostaje oddalona.

2)	Ian Paice zostaje obciążony kosztami postępowania.

(1) Dz.U. C 305 z 22.8.2016.

26.11.2018

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 427/42

Wyrok Sądu z dnia 4 października 2018 r. – Blackmore / EUIPO – Paice (DEEP PURPLE)

(Sprawa T-344/16) (1)

(2018/C 427/52)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Richard Hugh Blackmore (Nowy Jork, Nowy Jork, Stany Zjednoczone) (przedstawiciele: początkowo A. Edwards-Stuart, następnie T. Alkin, barristers)

Strona pozwana: Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (przedstawiciele: D. Gája i D. Walicka, pełnomocnicy)

Druga strona w postępowaniu przed izbą odwoławczą EUIPO będąca interwenientem przed Sądem: Ian Paice (Londyn, Zjednoczone Królestwo) (przedstawiciele: M. Engelman, barrister, i J. Stephenson, solicitor)

Przedmiot

Skarga na decyzję Piątej Izby Odwoławczej EUIPO z dnia 21 marca 2016 r. (sprawa R 736/20015–5) dotyczącą postępowania w sprawie sprzeciwu między I. Paicem a R.H. Blackmorem

Sentencja

1)	Skarga zostaje w części odrzucona, a w pozostałym zakresie oddalona.

2)	Ian Paice zostaje obciążony kosztami postępowania.

(1) Dz.U. C 314 z 29.8.2016.

26.11.2018

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 427/43

Wyrok Sądu z dnia 4 października 2018 r. – Blackmore / EUIPO – Paice (DEEP PURPLE)

(Sprawa T-345/16) (1)

(Znak towarowy Unii Europejskiej - Postępowanie w sprawie sprzeciwu - Zgłoszenie słownego unijnego znaku towarowego DEEP PURPLE - Wcześniejszy niezarejestrowany znak towarowy DEEP PURPLE - Względna podstawa odmowy rejestracji - Artykuł 8 ust. 4 rozporządzenia (WE) nr 207/2009 [obecnie art. 8 ust. 4 rozporządzenie (UE) 2017/1001] - Istniejące w systemie common law powództwo oparte na bezprawnym używaniu nazwy (action for passing off) - „Goodwill” - Uchybienie wymogom formalnym - Artykuł 177 ust. 1 lit. d) regulaminu postępowania przed Sądem - Niedopuszczalność)

(2018/C 427/53)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Richard Hugh Blackmore (Nowy Jork, Nowy Jork, Stany Zjednoczone) (przedstawiciele: początkowo A. Edwards-Stuart, następnie T. Alkin, barristers)

Strona pozwana: Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (EUIPO) (przedstawiciele: D. Gája i D. Walicka, pełnomocnicy)

Przedmiot

Skarga na decyzję Piątej Izby Odwoławczej EUIPO z dnia 21 marca 2016 r. (sprawa R 880/2015-5) dotyczącą postępowania w sprawie sprzeciwu pomiędzy I. Paice’em a R.H. Blackmore’em

Sentencja

1)	Skarga zostaje w części odrzucona, a w pozostałym zakresie oddalona.

2)	Richard Hugh Blackmore zostaje obciążony kosztami postępowania.

(1) Dz.U. C 314 z 29.8.2016.

26.11.2018

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 427/43

Wyrok Sądu z dnia 26 września 2018 r. – Portugalia / Komisja

(Sprawa T-463/16) (1)

([EFRG i EFRROW - Wydatki wyłączone z finansowania - Pomoc obszarowa - Zmniejszenia lub wykluczenia z płatności w przypadku nieprzestrzegania przepisów dotyczących zasady wzajemnej zgodności - Rozporządzenie (WE) nr 73/2009 - Rozporządzenie (WE) nr 1122/2009 - Rozporządzenie (WE) nr 885/2006 - Proporcjonalność])

(2018/C 427/54)

Język postępowania: portugalski

Strony

Strona skarżąca: Republika Portugalska (przedstawiciele: L. Inez Fernandes, M. Figueiredo, J. Saraiva de Almeida i P. Estêvão, pełnomocnicy)

Strona pozwana: Komisja Europejska (przedstawiciele: A. Sauka, pełnomocnik, wspierany przez adwokatów M. Marquesa Mendesa i A. Dias Henriques)

Przedmiot

Oparte na art. 263 TFUE żądanie stwierdzenia nieważności decyzji wykonawczej Komisji (UE) 2016/1059 z dnia 20 czerwca 2016 r. wyłączającej z finansowania Unii Europejskiej niektóre wydatki poniesione przez państwa członkowskie z tytułu Europejskiego Funduszu Rolniczego Gwarancji (EFRG) oraz Europejskiego Funduszu Rolnego na rzecz Rozwoju Obszarów Wiejskich (EFRROW) (Dz.U. 2016, L 173, s. 59) w zakresie, w jakim dotyczy ona Republiki Portugalskiej.

Sentencja

1)	Skarga zostaje oddalona.

2)	Republika Portugalska pokrywa, poza własnymi kosztami, trzy czwarte kosztów poniesionych przez Komisję Europejską.

3)	Komisja pokrywa jedną czwartą swoich kosztów.

(1) Dz.U. C 392 z 24.10.2016.

26.11.2018

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 427/44

Wyrok Sądu z dnia 4 października 2018 r. – Tataram / Komisja

(Sprawa T-546/16) (1)

([Służba publiczna - Urzędnicy - Dostosowanie wynagrodzeń - Rozporządzenie (UE) nr 423/2014 - Rozliczenie wynagrodzenia - Termin do wniesienia skargi - Prekluzja - Niedopuszczalność])

(2018/C 427/55)

Język postępowania: francuski

Strony

Strona skarżąca: Marina Tataram (Luksemburg, Luksemburg) (przedstawiciele: adwokaci, początkowo A. Salerno, następnie F. Moyse)

Strona pozwana: Komisja Europejska (przedstawiciele: początkowo J. Currall i G. Gattinara, następnie G. Gattinara i L. Radu Bouyon, pełnomocnicy)

Interwenienci popierający żądania strony pozwanej: Parlament Europejski (przedstawiciele: E. Taneva i M. Ecker, pełnomocnicy), Rada Unii Europejskiej (przedstawiciele: początkowo M. Bauer i M. Veiga, następnie M. Bauer i R. Meyer, pełnomocnicy)

Przedmiot

Złożony na podstawie art. 270 TFUE wniosek o stwierdzenie nieważności decyzji o ustaleniu wymiaru wynagrodzenia skarżącej za maj 2014 r., wyrażonej w rozliczeniu wynagrodzenia za ten miesiąc, skierowanego do niej w dniu 15 maja 2014 r., które było pierwszym rozliczeniem, do którego zastosowano rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 423/2014 z dnia 16 kwietnia 2014 r. dostosowujące ze skutkiem od dnia 1 lipca 2012 r. wynagrodzenia i emerytury urzędników i innych pracowników Unii Europejskiej, a także współczynniki korygujące stosowane w odniesieniu do wynagrodzeń i emerytur (Dz.U. 2014, L 129, s. 12).

Sentencja

1)	Skarga zostaje oddalona.

2)	Marina Tataram zostaje obciążona kosztami postępowania.

3)	Parlament Europejski i Rada Unii Europejskiej pokrywają własne koszty.

(1) Dz.U. C 178 z 1.6.2015 (sprawa zarejestrowana początkowo przed Sądem do spraw Służby Publicznej Unii Europejskiej pod numerem F-42/15, przekazana do Sądu Unii Europejskiej w dniu 1.9.2016).

26.11.2018

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 427/45

Wyrok Sądu z dnia 4 października 2018 r. – PD / EBI

(Sprawa T-615/16) (1)

(Służba publiczna - Personel EBI - Mobbing - Całkowita i trwała niezdolność do pracy - Wniosek o uznanie zawodowego podłoża choroby - Skarga wniesiona przed zakończeniem postępowania w sprawie uznania zawodowego podłoża choroby - Niedopuszczalność)

(2018/C 427/56)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: PD (Luksemburg, Luksemburg) (przedstawiciel: adwokat B. Maréchal)

Strona pozwana: Europejski Bank Inwestycyjny (EBI) (przedstawiciele: pełnomocnicy T. Gilliams i G. Faedo, wspierani przez adwokata A. Dal Ferra)

Przedmiot

Żądanie oparte na art. 270 TFUE i art. 50 statutu Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej mające na celu w istocie naprawienie przez EBI szkody, którą skarżący poniósł swoim zdaniem w następstwie mobbingu przełożonego i braku podjęcia przez EBI odpowiednich środków służących zaradzeniu tej sytuacji i ochronie jego zdrowia.

Sentencja

1)	Skarga zostaje odrzucona jako niedopuszczalna.

2)	PD i Europejski Bank Inwestycyjny (EBI) pokrywają własne koszty.

(1) Dz.U. C 371 z 10.10.2016 (sprawa pierwotnie zarejestrowana przed Sądem ds. Służby Publicznej Unii Europejskiej pod numerem F-45/16 i przekazana Sądowi Unii Europejskiej w dniu 1.9.2016).

26.11.2018

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 427/45

Wyrok Sądu z dnia 26 września 2018 r. – Francja / Komisja

(Sprawa T-682/16) (1)

([EFRG - Pomoc obszarowa - Postępowanie w sprawie zawieszenia płatności miesięcznych na rzecz państwa członkowskiego - Artykuł 41 ust. 2 lit. b) rozporządzenia (UE) nr 1306/2013 - Elementy kluczowe krajowego systemu kontroli - Stwierdzone niedociągnięcia - Plan działania zawierający wskaźniki wyraźnego postępu ustanowione w drodze konsultacji z Komisją - Proporcjonalność])

(2018/C 427/57)

Język postępowania: francuski

Strony

Strona skarżąca: Republika Francuska (przedstawiciele: F. Alabrune, D. Colas, D. Segoin, A.-L. Desjonquères i S. Horrenberger, pełnomocnicy)

Strona pozwana: Komisja Europejska (przedstawiciele: X. Lewis i D. Triantafyllou, pełnomocnicy)

Interwenient popierający stronę skarżącą: Republika Portugalska (przedstawiciele: L. Inez Fernandes, M. Figueiredo, P. Estêvão i J. Saraiva de Almeida, pełnomocnicy)

Przedmiot

Oparte na art. 263 TFUE żądanie stwierdzenia nieważności decyzji wykonawczej Komisji C(2016) 4287 final z dnia 12 lipca 2016 r. zawieszającej płatności miesięczne na rzecz Republiki Francuskiej w ramach Europejskiego Funduszu Rolniczego Gwarancji (EFRG)

Sentencja

1)	Skarga zostaje oddalona.

2)	Republika Francuska pokrywa, poza własnymi kosztami, koszty poniesione przez Komisję Europejską.

3)	Republika Portugalska pokrywa własne koszty.

(1) Dz.U. C 441 z 28.11.2016.

26.11.2018

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 427/46

Wyrok Sądu z dnia 9 października 2018 r. – Multiconnect / Komisja

(Sprawa T-884/16) (1)

(Skarga o stwierdzenie nieważności - Konkurencja - Koncentracje - Detaliczny rynek usług telefonii ruchomej i hurtowy rynek dostępu i rozpoczynania połączeń w Niemczech - Nabycie E Plus przez Telefónica Deutschland - Decyzja uznająca koncentrację za zgodną z rynkiem wewnętrznym i z funkcjonowaniem porozumienia EOG - Wdrożenie pakietu ostatecznych zobowiązań dotyczącego non-MNO - Akty niepodlegające zaskarżeniu - Niedopuszczalność)

(2018/C 427/58)

Język postępowania: niemiecki

Strony

Strona skarżąca: Multiconnect GmbH (Monachium, Niemcy) (przedstawiciele: J.-M. Schultze, S. Pautke i C. Ehlenz, adwokaci)

Strona pozwana: Komisja Europejska (przedstawiciele: N. Khan, M. Farley i C. Vollrath, pełnomocnicy)

Przedmiot

Oparte na art. 263 TFUE żądanie stwierdzenia nieważności rzekomych decyzji Komisji zawartych w wiadomościach elektronicznych z dnia 11 i 29 października 2016 r. w sprawie realizacji środków naprawczych dotyczących non-MNO przewidzianych w ostatecznych zobowiązaniach, które stały się wiążące na mocy decyzji Komisji C(2014) 4443 final z dnia 2 lipca 2014 r. uznającej koncentrację za zgodną z rynkiem wewnętrznym i z funkcjonowaniem porozumienia EOG, pod warunkiem spełnienia określonych zobowiązań (sprawa M.7018 – Telefónica Deutschland/E-Plus)

Sentencja

1)	Skarga zostaje odrzucona.

2)	Postępowanie w sprawie złożonych przez Telefónica Deutschland Holding AG i Drillisch AG wniosków o dopuszczenie do sprawy w charakterze interwenienta zostaje umorzone.

3)	Multiconnect GmbH pokrywa własne koszty oraz koszty poniesione przez Komisję Europejską.

4)	Telefónica Deutschland Holding pokrywa własne koszty związane z wnioskiem o dopuszczenie do sprawy w charakterze interwenienta.

5)	Drillisch pokrywa własne koszty związane z wnioskiem o dopuszczenie do sprawy w charakterze interwenienta.

(1) Dz.U. C 38 z 6.2.2017.

26.11.2018

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 427/47

Wyrok Sądu z dnia 9 października 2018 r. – Mass Response Service / Komisja

(Sprawa T-885/16) (1)

(Skarga o stwierdzenie nieważności - Konkurencja - Koncentracje - Detaliczny rynek usług telefonii ruchomej i hurtowy rynek dostępu i rozpoczynania połączeń w Niemczech - Nabycie E Plus przez Telefónica Deutschland - Decyzja uznająca koncentrację za zgodną z rynkiem wewnętrznym i z funkcjonowaniem porozumienia EOG - Wdrożenie pakietu ostatecznych zobowiązań dotyczącego non-MNO - Akty niepodlegające zaskarżeniu - Niedopuszczalność)

(2018/C 427/59)

Język postępowania: niemiecki

Strony

Strona skarżąca: Mass Response Service GmbH (Monachium, Niemcy) (przedstawiciele: J.-M. Schultze, S. Pautke i C. Ehlenz, adwokaci)

Strona pozwana: Komisja Europejska (przedstawiciele: N. Khan, M. Farley i C. Vollrath, pełnomocnicy)

Przedmiot

Oparte na art. 263 TFUE żądanie stwierdzenia nieważności rzekomych decyzji Komisji zawartych w wiadomościach elektronicznych z dnia 24 i 29 października 2016 r. w sprawie realizacji środków naprawczych dotyczących non-MNO przewidzianych w ostatecznych zobowiązaniach, które stały się wiążące na mocy decyzji Komisji C(2014) 4443 final z dnia 2 lipca 2014 r. uznającej koncentrację za zgodną z rynkiem wewnętrznym i z funkcjonowaniem porozumienia EOG, pod warunkiem spełnienia określonych zobowiązań (sprawa M.7018 – Telefónica Deutschland/E-Plus)

Sentencja

1)	Skarga zostaje odrzucona.

2)	Postępowanie w sprawie złożonych przez Telefónica Deutschland Holding AG i Drillisch AG wniosków o dopuszczenie do sprawy w charakterze interwenienta zostaje umorzone.

3)	Mass Response Service GmbH pokrywa własne koszty oraz koszty poniesione przez Komisję Europejską.

4)	Telefónica Deutschland Holding pokrywa własne koszty związane z wnioskiem o dopuszczenie do sprawy w charakterze interwenienta.

5)	Drillisch pokrywa własne koszty związane z wnioskiem o dopuszczenie do sprawy w charakterze interwenienta.

(1) Dz.U. C 38 z 6.2.2017.

26.11.2018

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 427/48

Wyrok Sądu z dnia 4 października 2018 r. – Proof IT/EIGE

(Sprawa T-914/16) (1)

(Zamówienia publiczne na usługi - Postępowanie przetargowe - Zapotrzebowanie na usługi podzielone na dwie części - Usługi konsultingowe w zakresie zarządzania - Utrzymanie i aktualizacja narzędzi i zasobów statystycznych - Odrzucenie oferty jednego z oferentów - Kryteria udzielenia zamówienia - Przejrzystość - Równość traktowania - Oczywisty błąd w ocenie - Odpowiedzialność pozaumowna)

(2018/C 427/60)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Proof IT SIA (Ryga, Łotwa) (przedstawiciele: J. Jerņeva i D. Pāvila, adwokaci)

Strona pozwana: Europejski Instytut ds. Równości Kobiet i Mężczyzn (EIGE) (przedstawiciele: J. Stuyck, V. Ost i M. Vanderstraeten, adwokaci)

Przedmiot

Po pierwsze, oparte na art. 263 TFUE żądanie stwierdzenia nieważności decyzji EIGE, przekazanej skarżącej pismem o sygnaturze EIGE/VL/mpD/2016/594 z dnia 14 października 2016 r., dotyczącej odrzucenia oferty przedstawionej przez nią w ramach dwóch części zamówienia EIGE/2016/OPER/01, zatytułowanego „Umowa ramowa dotycząca utrzymania i aktualizacji narzędzi i zasobów statystycznych EIGE dotyczących problematyki płci” oraz przyznania umowy ramowej innemu oferentowi, a po drugie, oparte na art. 268 TFUE, żądanie zasądzenia odszkodowania za szkodę jaką miałaby ponieść skarżąca z uwagi na utratę szans na uzyskanie zamówienia.

Sentencja

1)	Skarga zostaje oddalona.

2)	Proof IT SIA zostaje obciążona kosztami postępowania.

(1) Dz.U. C 78 z 13.3.2017.

26.11.2018

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 427/48

Wyrok Sądu z dnia 27 września 2018 r. – Mellifera / Komisja

(Sprawa T-12/17) (1)

(Ochrona konsumentów - Rozporządzenie wykonawcze (UE) 2016/1056 - Rozporządzenie wykonawcze w odniesieniu do przedłużenia okresu zatwierdzenia substancji czynnej glifosatu - Rozporządzenie (WE) nr 1367/2006 - Wniosek o wszczęcie wewnętrznej procedury odwoławczej - Artykuł 2 ust. 1 lit. g) i art. 10 ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 1367/2006 - Środek o charakterze indywidualnym - Konwencja z Aarhus)

(2018/C 427/61)

Język postępowania: niemiecki

Strony

Strona skarżąca: Mellifera eV, Vereinigung für wesensgemäße Bienenhaltung (Rosenfeld, Niemcy) (przedstawiciel: adwokat A. Willand)

Strona pozwana: Komisja Europejska (przedstawiciele: G. Gattinara i C. Hermes, pełnomocnicy)

Przedmiot

Wniesione na podstawie art. 263 TFUE żądanie stwierdzenia nieważności decyzji Komisji Ares(2016) 6306335 z dnia 8 listopada 2016 r. oddalającej wniosek o wszczęcie na podstawie art. 10 rozporządzenia (WE) nr 1367/2006 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 6 września 2006 r. w sprawie zastosowania do instytucji i organów Wspólnoty postanowień konwencji z Aarhus o dostępie do informacji, udziale społeczeństwa w podejmowaniu decyzji oraz dostępie do [wymiaru] sprawiedliwości w sprawach dotyczących środowiska (Dz.U. 2006, L 264, s. 13), wewnętrznej procedury odwoławczej w odniesieniu do rozporządzenia wykonawczego Komisji (UE) 2016/1056 z dnia 29 czerwca 2016 r. zmieniającego rozporządzenie wykonawcze (UE) nr 540/2011 w odniesieniu do przedłużenia okresu zatwierdzenia substancji czynnej glifosatu (Dz.U. 2016, L 173, s. 52).

Sentencja

1)	Skarga zostaje oddalona.

2)	Mellifera eV, Vereinigung für wesensgemäße Bienenhaltung pokrywa własne koszty oraz koszty poniesione przez Komisję Europejską.

(1) Dz.U. C 63 z 27.2.2017.

26.11.2018

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 427/49

Wyrok Sądu z dnia 4 października 2018 r. – Constantinescu/Parlament

(Sprawa T-17/17) (1)

(Służba publiczna - Urzędnicy - Edukacja - Przyjęcie do świetlicy - Decyzja o zapisaniu dziecka do innej świetlicy niż świetlica, do której było wcześniej zapisane - Błędne oznaczenie w skardze strony pozwanej - Niedopuszczalność - Odpowiedzialność)

(2018/C 427/62)

Język postępowania: francuski

Strony

Strona skarżąca: Radu Constantinescu (Kreuzweiler, Niemcy) (przedstawiciele: adwokaci S. Rodrigues i A. Blot)

Strona pozwana: Parlament Europejski (przedstawiciele: E. Taneva i L. Deneys, pełnomocnicy)

Przedmiot

Żądanie, na podstawie art. 270 TFUE – po pierwsze – stwierdzenia nieważności decyzji Urzędu ds. Infrastruktury i Logistyki w Luksemburgu (OIL) o zapisaniu dziecka skarżącego do świetlicy Szkoły Europejskiej Luksemburg II – Bertrange-Mamer, a tym samym o odmowie przyjęcia go do świetlicy Szkoły Europejskiej Luksemburg I – Kirchberg, a także decyzji Parlamentu Europejskiego z dnia 7 października 2016 r. oddalającej zażalenie skarżącego oraz – po drugie – odszkodowania i zadośćuczynienia za poniesioną w ocenie skarżącego szkodę i doznaną krzywdę.

Sentencja

1)	Skarga zostaje odrzucona.

2)	Parlament Europejski zostaje obciążony kosztami postępowania.

(1) Dz.U. C 70 z 6.3.2017.

26.11.2018

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 427/50

Wyrok Sądu z dnia 10 października 2018 r. – LA Superquimica / EUIPO – D-Tack (D-TACK)

(Sprawa T-24/17) (1)

(Znak towarowy Unii Europejskiej - Postępowanie w sprawie sprzeciwu - Zgłoszenie słownego unijnego znaku towarowego D-TACK - Wcześniejszy słowny krajowy znak towarowy TACK - Dowód rzeczywistego używania wcześniejszego znaku towarowego - Używanie w postaci innej niż został zarejestrowany - Oddalenie sprzeciwu - Artykuł 15 ust. 1akapit drugi lit. a) i art. 42 ust. 2 i 3 rozporządzenia (WE) nr 207/2009 [obecnie art. 18 ust. 1 akapit drugi li. a) i art. 47 ust. 2 i 3 rozporządzenia (UE) 2017/1001] - Zasada 20 ust. 1 rozporządzenia (WE) nro2868/1995 [obecnie art. 8 ust. 1 i 7 rozporządzenia delegowanego (UE) 2018/625])

(2018/C 427/63)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: LA Superquimica, SA (Barcelona, Hiszpania) (przedstawiciel: adwokat A. Canela Giménez)

Strona pozwana: Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (EUIPO) (przedstawiciel: D. Gája, pełnomocnik)

Druga strona w postępowaniu przed izbą odwoławczą EUIPO: D-Tack GmbH (Hüttlingen, Niemcy)

Przedmiot

Skarga na decyzję Czwartej Izby Odwoławczej EUIPO z dnia 15 listopada 2016 r. (sprawa R 1983/2015-4) dotyczącą postępowania w sprawie sprzeciwu między LA Superquimica a D-Tack.

Sentencja

1)	Skarga zostaje oddalona.

2)	LA Superquimica, SA zostaje obciążona kosztami postępowania.

(1) Dz.U. C 86 z 20.3.2017.

26.11.2018

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 427/50

Wyrok Sądu z dnia 27 września 2018 r. – – TenneT Holding / EUIPO – Ngrid Intellectual Property (NorthSeaGrid)

(Sprawa T-70/17) (1)

({Znak towarowy Unii Europejskiej - Postępowanie w sprawie sprzeciwu - Zgłoszenie graficznego unijnego znaku towarowego NorthSeaGrid - Wcześniejsze, graficzny i słowny, unijne znaki towarowe nationalgrid - Względna podstawa odmowy rejestracji - Brak prawdopodobieństwa wprowadzenia w błąd - Artykuł 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia (WE) nr 207/2009 [obecnie art. 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia (UE) 2017/1001]})

(2018/C 427/64)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: TenneT Holding BV (Arnhem, Niderlandy) (przedstawiciel: adwokat K. Limperg)

Strona pozwana: Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (EUIPO) (przedstawiciel: J. Crespo Carrillo, pełnomocnik)

Stroną postępowania przed Izbą Odwoławczą EUIPO była również, interwenient przed Sądem: Ngrid Intellectual Property Ltd (Londyn, Zjednoczone Królestwo) (przedstawiciel: F. Traub, solicitor)

Przedmiot

Skarga na decyzję Piątej Izby Odwoławczej EUIPO z dnia 21 listopada 2016 r. (sprawa R 1607/2015-5), dotyczącą postępowania w sprawie sprzeciwu między Ngrid Intellectual Property a TenneT Holding.

Sentencja

1)	Stwierdza się nieważność pkt 1 sentencji decyzji Piątej Izby Odwoławczej EUIPO z dnia 21 listopada 2016 r. (sprawa R 1607/2015-5), dotyczącej postępowania w sprawie sprzeciwu między Ngrid Intellectual Property Ltd a TenneT Holding BV.

2)	EUIPO pokrywa, poza własnymi kosztami, koszty poniesione przez TenneT Holding.

3)	Ngrid Intellectual Property pokrywa własne koszty.

(1) Dz.U. C 104 z 3.4.2017.

26.11.2018

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 427/51

Wyrok Sądu z dnia 27 września 2018 r. – Spiegel-Verlag Rudolf Augstein i Sauga / EBC

(Sprawa T-116/17) (1)

(Dostęp do dokumentów - Decyzja 2004/258/WE - Dokumenty dotyczące długu publicznego i deficytu budżetowego państwa członkowskiego - Odmowa dostępu - Wyjątek dotyczący polityki gospodarczej Unii i państwa członkowskiego)

(2018/C 427/65)

Język postępowania: niemiecki

Strony

Strona skarżąca: Spiegel-Verlag Rudolf Augstein GmbH & Co. KG (Hamburg, Niemcy) i Michael Sauga (Berlin, Niemcy) (przedstawiciele: adwokaci A. Koreng i T. Feldmann)

Strona pozwana: Europejski Bank Centralny (EBC) (przedstawiciele: F. von Lindeiner i T. Filipova, pełnomocnicy, wspierani przez adwokatów D. Sarmiento Ramíreza-Escuderę i L. E. Capiela)

Przedmiot

Oparte na art. 263 TFUE żądanie stwierdzenia nieważności decyzji zarządu EBC, doręczonej skarżącym pismem z dnia 15 grudnia 2016 r., oddalającej wniosek skarżących o udzielenie im dostępu do dwóch dokumentów dotyczących deficytu publicznego i długu publicznego Republiki Greckiej.

Sentencja

1)	Skarga zostaje oddalona.

2)	Spiegel-Verlag Rudolf Augstein GmbH & Co. KG oraz Michael Sauga pokrywają, oprócz własnych kosztów, koszty poniesione przez Europejski Bank Centralny (EBC).

(1) Dz.U. C 121 z 18.4.2017.

26.11.2018

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 427/52

Wyrok Sądu z dnia 11 października 2018 r. – M&T Emporia Ilektrikon-Ilektronikon Eidon / EUIPO (fluo.)

(Sprawa T-120/17) (1)

(Znak towarowy Unii Europejskiej - Zgłoszenie graficznego unijnego znaku towarowego fluo. - Częściowa odmowa rejestracji zgłoszonego znaku towarowego - Bezwzględna podstawa odmowy rejestracji - Charakter opisowy - Artykuł 7 ust. 1 lit. c) rozporządzenia (WE) nr 207/2009 [obecnie art. 7 ust. 1 lit. c) rozporządzenia (UE) 2017/1001])

(2018/C 427/66)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: M&T Emporia Ilektrikon-Ilektronikon Eidon AE (Saloniki, Grecja) (przedstawiciel: adwokat A. Spyridonos)

Strona pozwana: Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (przedstawiciele: M.d.M. Baldareset i J. Ivanauskas pełnomocnicy)

Przedmiot

Skarga na decyzję Drugiej Izby Odwoławczej EUIPO z dnia 2 grudnia 2016 r. (sprawa R 863/2016-2) dotyczącą rejestracji oznaczenia graficznego fluo. jako unijnego znaku towarowego.

Sentencja

1)	Stwierdza się nieważność pkt 2 sentencji decyzji Drugiej Izby Odwoławczej Urzędu Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (EUIPO) z dnia 2 grudnia 2016 r. (sprawa R 863/2016-2);

2)	EUIPO pokrywa własne koszty oraz koszty poniesione przez M & T Emporia Ilektrikon-Ilektronikon Eidon AE, w tym niezbędne koszty poniesione w związku z postępowaniem odwoławczym przed Izbą Odwoławczą EUIPO.

(1) Dz.U. C 121 z 18.4.17.

26.11.2018

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 427/52

Wyrok Sądu z dnia 4 października 2018 r. – Asolo/EUIPO – Red Bull (FLÜGEL)

(Sprawa T-150/17) (1)

({Znak towarowy Unii Europejskiej - Postępowanie w sprawie unieważnienia prawa do znaku - Słowny unijny znak towarowy FLÜGEL - Wcześniejsze słowne krajowe znaki towarowe…VERLEIHT FLÜGEL i RED BULL VERLEIHT FLÜÜÜGEL - Względne podstawy odmowy rejestracji - Utrata roszczenia w wyniku tolerowania - Artykuł 54 ust. 2 rozporządzenia (WE) nr 207/2009 [obecnie art. 61 ust. 2 rozporządzenia (UE) 2017/1001] - Brak prawdopodobieństwa wprowadzenia w błąd - Brak podobieństwa towarów - Artykuł 53 ust. 1 lit. a) rozporządzenia nr 207/2009 [obecnie art. 60 ust. 1 lit. a) rozporządzenia 2017/1001] - Artykuł 8 ust. 1 rozporządzenia nr 207/2009 [obecnie art. 8 ust. 1 rozporządzenia 2017/1001]})

(2018/C 427/67)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Asolo LTD (Limassol, Cypr) (przedstawiciele: adwokaci W. Pors i N. Dorenbosch)

Strona pozwana: Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (EUIPO) (przedstawiciele: M. Capostagno, A. Folliard-Monguiral i D. Walicka, pełnomocnicy)

Stroną postępowania przed Izbą Odwoławczą EUIPO była również, interwenient przed Sądem: Red Bull GmbH (Fuschl am See, Austria) (przedstawiciele: adwokaci A. Renck i S. Petivlasova)

Przedmiot

Skarga na decyzję Piątej Izby Odwoławczej EUIPO z dnia 17 listopada 2016 r. (sprawa R 282/2015-5) dotyczącą postępowania w sprawie unieważnienia prawa do znaku między Red Bull a Asolo.

Sentencja

Stwierdza się nieważność decyzji Piątej Izby Odwoławczej Urzędu Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (EUIPO) z dnia 17 listopada 2016 r. (sprawa R 282/2015-5) w zakresie, w jakim oddalono w niej odwołanie od decyzji Wydziału Unieważnień dotyczącej unieważnienia prawa do słownego unijnego znaku towarowego FLÜGEL w odniesieniu do towarów będących „napojami alkoholowymi (z wyjątkiem piwa)” i „esencjami alkoholowymi; ekstraktami alkoholowymi; alkoholowymi ekstraktami owocowymi”, należących do klasy 33 w rozumieniu Porozumienia nicejskiego dotyczącego międzynarodowej klasyfikacji towarów i usług dla celów rejestracji znaków z dnia 15 czerwca 1957 r., ze zmianami.

2)	W pozostałym zakresie skarga zostaje oddalona.

3)	EUIPO i Red Bull GmbH pokrywają własne koszty oraz koszty poniesione przez Asolo Ltd.

(1) Dz.U. C 129 z 24.4.2017.

26.11.2018

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 427/53

Wyrok Sądu z dnia 3 października 2018 r. – Unipreus / EUIPO – Wallapop (wallapop)

(Sprawa T-186/17) (1)

(Znak towarowy Unii Europejskiej - Postępowanie w sprawie sprzeciwu - Zgłoszenie graficznego unijnego znaku towarowego wallapop - Wcześniejszy graficzny krajowy znak towarowy wala w - Względna podstawa odmowy rejestracji - Prawdopodobieństwo wprowadzenia w błąd - Artykuł 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia (WE) nr 207/2009 [obecnie art. 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia (UE) 2017/1001] - Podobieństwo usług)

(2018/C 427/68)

Język postępowania: hiszpański

Strony

Strona skarżąca: Unipreus, SL (Lleida, Hiszpania) (przedstawiciel: adwokat C. Rivadulla Oliva)

Strona pozwana: Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (przedstawiciele: D. Bernabeu, D. Gája i J. Crespo Carrillo, pełnomocnicy)

Druga strona w postępowaniu przed izbą odwoławczą EUIPO będąca interwenientem przed Sądem: Wallapop, SL (Barcelona, Hiszpania) (przedstawiciele: adwokaci X. Fàbrega Sabaté i J. Sánchez Sánchez-Crespo)

Przedmiot

Skarga na decyzję Piątej Izby Odwoławczej EUIPO z dnia 18 stycznia 2017 r. (sprawa R 2350/2015-5) dotyczącą postępowania w sprawie sprzeciwu pomiędzy Unipreus a Wallapop.

Sentencja

1)	Stwierdza się nieważność decyzji Piątej Izby Odwoławczej EUIPO z dnia 18 stycznia 2017 r. w zakresie, w jakim uznano w niej, że usługi rozpatrywane w sprawie R 2350/2015-5 są różne.

2)	W pozostałym zakresie skarga zostaje oddalona.

3)	EUIPO pokrywa, poza własnymi kosztami, koszty poniesione przez Unipreus, SL.

4)	Wallapop, SL, pokrywa własne koszty.

(1) Dz.U. C 161 z 22.5.2017.

26.11.2018

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 427/54

Wyrok Sądu z dnia 27 września 2018 r. – M J Quinlan & Associates / EUIPO – Intersnack Group (Kształt kangura)

(Sprawa T-219/17) (1)

(Znak towarowy Unii Europejskiej - Postępowanie w sprawie stwierdzenia wygaśnięcia prawa do znaku - Trójwymiarowy znak towarowy tworzony przez kształt kangura - Stwierdzenie wygaśnięcia prawa do znaku - Rzeczywiste używanie znaku towarowego - Artykuł 51 ust. 1 lit. a) rozporządzenia (WE) nr 207/2009 [obecnie art. 58 ust. 1 lit. a) rozporządzenia (UE) nr 2017/1001] - Dowód rzeczywistego używania - Charakter używania)

(2018/C 427/69)

Język postępowania: niemiecki

Strony

Strona skarżąca: M J Quinlan & Associates Pty Ltd (Hope Island, Queensland, Australia) (przedstawiciele: adwokaci M. Freiherr von Welser i A. Bender)

Strona pozwana: Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (EUIPO) (przedstawiciele: A. Söder i D. Hanf, pełnomocnicy)

Stroną postępowania przed Izbą Odwoławczą EUIPO była również, interwenient przed Sądem: Intersnack Group GmbH & Co. KG (Düsseldorf, Niemcy) (przedstawiciele: adwokaci T. Lampel, J. Heidenreich i M. Pfaff)

Przedmiot

Skarga na decyzję Drugiej Izby Odwoławczej EUIPO z dnia 27 stycznia 2017 r. (sprawa R 218/2016-2) dotyczącą postępowania w sprawie stwierdzenia wygaśnięcia prawa do znaku między M J Quinlan & Associates Pty a Intersnack Group.

Sentencja

1)	Skarga zostaje oddalona.

2)	M J Quinlan & Associates Pty Ltd zostaje obciążona kosztami postępowania.

(1) Dz.U. C 178 z 6.6.2017.

26.11.2018

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 427/55

Wyrok Sądu z dnia 3 października 2018 r. – Wajos / EUIPO (Kształt pojemnika)

(Sprawa T-313/17) (1)

(Znak towarowy Unii Europejskiej - Zgłoszenie trójwymiarowego unijnego znaku towarowego - Kształt pojemnika - Bezwzględna podstawa odmowy rejestracji - Charakter odróżniający - Artykuł 7 ust. 1 lit. b) rozporządzenia (WE) nr 207/2009 [obecnie art. 7 ust. 1 lit. b) rozporządzenia (UE) 2017/1001])

(2018/C 427/70)

Język postępowania: niemiecki

Strony

Strona skarżąca: Wajos GmbH (Dohr, Niemcy) (przedstawiciele: adwokaci J. Schneiders, R. Krillke i B. Schneiders)

Strona pozwana: Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (przedstawiciele: A. Graul i M. Fischer, pełnomocnicy)

Przedmiot

Skarga na decyzję Pierwszej Izby Odwoławczej EUIPO z dnia 15 lutego 2017 r. (sprawa R 1526/2016-1) dotycząca rejestracji oznaczenia trójwymiarowego tworzonego przez kształt pojemnika jako unijnego znaku towarowego.

Sentencja

1)	Stwierdza się nieważność decyzji Pierwszej Izby Odwoławczej Urzędu Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (EUIPO) z dnia 15 lutego 2017 r. (sprawa R 1526/2016-1).

2)	EUIPO zostaje obciążone kosztami postępowania.

(1) Dz.U. C 231 z 17.7.2017.

26.11.2018

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 427/55

Wyrok Sądu z dnia 10 października 2018 r. – Cuervo y Sobrinos 1882 / EUIPO – A. Salgado Nespereira (Cuervo y Sobrinos LA HABANA 1882)

(Sprawa T-374/17) (1)

(Znak towarowy Unii Europejskiej - Postępowanie w sprawie unieważnienia prawa do znaku - Graficzny unijny znak towarowy Cuervo y Sobrinos LA HABANA 1882 - Wcześniejsze słowne krajowe znaki towarowe CUERVO Y SOBRINO - Względna podstawa odmowy rejestracji - Podobieństwo towarów - Podobieństwo oznaczeń - Artykuł 53 ust. 1 lit. a) i art. 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia (WE) nr 207/2009 [obecnie art. 60 ust. 1 lit. a) i art. 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia (UE) 2017/1001] - Zła wiara - Artykuł 52 ust. 1 lit. b) rozporządzenia nr 207/2009 [obecnie art. 59 ust. 1 lit. b) rozporządzenia 2017/1001])

(2018/C 427/71)

Język postępowania: hiszpański

Strony

Strona skarżąca: Cuervo y Sobrinos 1882, SL (Madryt, Hiszpania) (przedstawiciele: początkowo adwokaci S. Ferrandis González I V. Balaguer Fuentes, następnie adwokat S. Ferrandis González)

Strona pozwana: Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (przedstawiciele: A. Crawcour i D. Hanf, pełnomocnicy)

Druga strona w postępowaniu przed izbą odwoławczą EUIPO będąca interwenientem przed Sądem: A. Salgado Nespereira, SA (Ourense, Hiszpania) (przedstawiciel: adwokat J.L. Rivas Zurdo)

Przedmiot

Skarga na decyzję Czwartej Izby Odwoławczej z dnia 29 marca 2017 r. (sprawa R 1141/2016-4) dotyczącą postępowania w sprawie unieważnienia prawa do znaku między A. Salgado Nespereira a Cuervo y Sobrinos 1882.

Sentencja

1)	Skarga zostaje oddalona.

2)	Skarga wzajemna zostaje oddalona.

3)	Cuervo y Sobrinos 1882, SL pokrywa własne koszty oraz połowę kosztów poniesionych przez EUIPO.

4)	A. Salgado Nespereira, SA pokrywa własne koszty oraz połowę kosztów poniesionych przez EUIPO.

(1) Dz.U. C 256 z 7.8.2017.

26.11.2018

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 427/56

Wyrok Sądu z dnia 25 września 2018 r. – Grendene / EUIPO – Hipanema (HIPANEMA)

(Sprawa T-435/17) (1)

(Znak towarowy Unii Europejskiej - Postępowanie w sprawie sprzeciwu - Rejestracja międzynarodowa wskazująca Unię Europejską - Graficzny znak towarowy HIPANEMA - Wcześniejsze graficzne, krajowy i unijny, znaki towarowe Ipanema i iPANEMA - Względna podstawa odmowy rejestracji - Brak podobieństwa towarów - Komplementarność estetyczna - Brak prawdopodobieństwa wprowadzenia w błąd - Artykuł 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia (WE) nr 207/2009 [obecnie art. 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia (UE) 2017/1001])

(2018/C 427/72)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Grendene, SA (Sobral, Brazylia) (przedstawiciel: adwokat J.L. de Castro Hermida)

Strona pozwana: Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (przedstawiciel: V. Ruzek, pełnomocnik)

Druga strona w postępowaniu przed izbą odwoławczą EUIPO będąca interwenientem przed Sądem: Hipanema (Paryż, Francja) (przedstawiciel: adwokat M. Witukiewicz Sebban)

Przedmiot

Skarga na decyzję Drugiej Izby Odwoławczej EUIPO z dnia 20 stycznia 2017 r. (sprawa R 629/2016-2) dotyczącą postępowania w sprawie sprzeciwu między Grendene a Hipanema.

Sentencja

1)	Skarga zostaje oddalona.

2)	Grendene, SA, zostaje obciążona kosztami postępowania.

(1) Dz.U. C 283 z 28.8.2017.

26.11.2018

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 427/57

Wyrok Sądu z dnia 27 września 2018 r. – Sevenfriday / EUIPO – Seven (SEVENFRIDAY)

(Sprawa T-448/17) (1)

({Znak towarowy Unii Europejskiej - Postępowanie w sprawie sprzeciwu - Zgłoszenie słownego unijnego znaku towarowego SEVENFRIDAY - Wcześniejszy słowny unijny znak towarowy SEVEN - Względna podstawa odmowy rejestracji - Prawdopodobieństwo wprowadzenia w błąd - Artykuł 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia (WE) nr 207/2009 [obecnie art. 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia (UE) 2017/1001]})

(2018/C 427/73)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Sevenfriday AG (Zurych, Szwajcaria) (przedstawiciel(-e): adwokaci)

Strona pozwana: Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (przedstawiciele: J. Crespo Carrillo i D. Walicka, pełnomocnicy)

Stroną postępowania przed Izbą Odwoławczą EUIPO była również, interwenient przed Sądem: Seven SpA (Leinì, Włochy) (przedstawiciel: adwokat L. Trevisan)

Przedmiot

Skarga na decyzję Drugiej Izby Odwoławczej EUIPO z dnia 2 maja 2017 r. (sprawa R 2291/2016-2), dotyczącą postępowania w sprawie sprzeciwu między Seven a Sevenfriday.

Sentencja

1)	Skarga zostaje oddalona.

2)	Sevenfriday AG zostaje obciążona kosztami postępowania.

(1) Dz.U. C 300 z 11.9.2017.

26.11.2018

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 427/57

Wyrok Sądu z dnia 27 września 2018 r. – Sevenfriday / EUIPO – Seven (SEVENFRIDAY)

(Sprawa T-449/17) (1)

(Znak towarowy Unii Europejskiej - Postępowanie w sprawie sprzeciwu - Zgłoszenie słownego unijnego znaku towarowego SEVENFRIDAY - Wcześniejszy słowny unijny znak towarowy SEVEN - Rejestracja międzynarodowa wskazująca Unię Europejską - Wcześniejszy graficzny znak towarowy 7SEVEN - Względna podstawa odmowy rejestracji - Prawdopodobieństwo wprowadzenia w błąd - Artykuł 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia (WE) nr 207/2009 [obecnie art. 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia (UE) 2017/1001])

(2018/C 427/74)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Sevenfriday AG (Zurych, Szwajcaria) (przedstawiciele: adwokaci M. Mostardini, F. Mellucci, S. Pallavicini i G. Bellomo)

Strona pozwana: Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (przedstawiciele: J. Crespo Carrillo i D. Walicka, pełnomocnicy)

Druga strona w postępowaniu przed izbą odwoławczą EUIPO będąca interwenientem przed Sądem: Seven SpA (Leinì, Włochy) (przedstawiciel: adwokat L. Trevisan)

Przedmiot

Skarga na decyzję Drugiej Izby Odwoławczej EUIPO z dnia 2 maja 2017 r. (sprawa R 2292/2016-2) dotyczącą postępowania w sprawie sprzeciwu między Seven a Sevenfriday.

Sentencja

1)	Skarga zostaje oddalona.

2)	Sevenfriday AG zostaje obciążona kosztami postępowania.

(1) Dz.U. C 300 z 11.9. 2017.

26.11.2018

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 427/58

Wyrok Sądu z dnia 27 września 2018 r. – Wilhelm Sihn jr. / EUIPO – in-edit (Camele’on)

(Sprawa T-427/17) (1)

(Znak towarowy Unii Europejskiej - Postępowanie w sprawie sprzeciwu - Zgłoszenie graficznego unijnego znaku towarowego Camele’on - Wcześniejsze słowne, międzynarodowy i krajowy, znaki towarowe CHAMELEON - Względna podstawa odmowy rejestracji - Brak podobieństwa - Brak prawdopodobieństwa wprowadzenia w błąd - Artykuł 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia (WE) nr 207/2009 [obecnie art. 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia (UE) 2017/1001])

(2018/C 427/75)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Wilhelm Sihn jr. GmbH & Co. KG (Niefern-Öschelbronn, Niemcy) (przedstawiciel: adwokat H. Twelmeier)

Strona pozwana: Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (przedstawiciel: P. Sipos, pełnomocnik)

Druga strona w postępowaniu przed izbą odwoławczą EUIPO: in-edit Sàrl (Mondorf-les-Bains, Luksemburg)

Przedmiot

Skarga na decyzję Czwartej Izby Odwoławczej EUIPO z dnia 25 maja 2017 r. (sprawa R 570/2016-4) dotyczącą postępowania w sprawie sprzeciwu między Wilhelm Sihn jr. a in-edit.

Sentencja

1)	Skarga zostaje oddalona.

2)	Wilhelm Sihn jr. GmbH & Co. KG zostaje obciążona kosztami postępowania.

(1) Dz.U. C 330 z 2.10.2017.

26.11.2018

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 427/59

Wyrok Sądu z dnia 10 października 2018 r. – L-Shop-Team / EUIPO (bags2GO)

(Sprawa T-561/17) (1)

(Znak towarowy Unii Europejskiej - Zgłoszenie graficznego unijnego znaku towarowego bags2GO - Bezwzględna podstawa odmowy rejestracji - Charakter opisowy - Artykuł 7 ust. 1 lit. c) rozporządzenia (WE) nr 207/2009 [obecnie art. 7 ust. 1 lit. c) rozporządzenia (UE) 2017/1001])

(2018/C 427/76)

Język postępowania: niemiecki

Strony

Strona skarżąca: L-Shop-Team GmbH (Dortmund, Niemcy) (przedstawiciele: adwokat A. Sautter)

Strona pozwana: Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (EUIPO) (przedstawiciele: V. Mensing i A. Söder, pełnomocnicy)

Przedmiot

Skarga na decyzję Piątej Izby Odwoławczej EUIPO z dnia 14 czerwca 2017 r. (sprawa R 1650/2016-5) dotyczącą rejestracji oznaczenia graficznego bags2GO jako unijnego znaku towarowego.

Sentencja

1)	Skarga zostaje oddalona.

2)	L-Shop-Team GmbH zostaje obciążona kosztami postępowania.

(1) Dz.U. C 347 z 16.10.2017.

26.11.2018

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 427/59

Wyrok Sądu z dnia 27 września 2018 r. – Demp / EUIPO (Połączenie kolorów żółtego i szarego)

(Sprawa T-595/17) (1)

(Znak towarowy Unii Europejskiej - Zgłoszenie unijnego znaku towarowego tworzonego przez kombinację kolorów żółtego i szarego - Bezwzględna podstawa odmowy rejestracji - Brak charakteru odróżniającego - Artykuł 7 ust. 1 lit. b) rozporządzenia (WE) nr 207/2009 [obecnie art. 7 ust. 1 lit. b) rozporządzenia (UE) 2017/1001)

(2018/C 427/77)

Język postępowania: niemiecki

Strony

Strona skarżąca: Demp BV (Vianen, Niderlandy) (przedstawiciel: adwokat C. Gehweiler)

Strona pozwana: Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (przedstawiciel: D. Walicka, pełnomocnik)

Przedmiot

Skarga na decyzję Piątej Izby Odwoławczej EUIPO z dnia 10 lipca 2017 r. (sprawa R 1624/2016-5) dotyczącą rejestracji oznaczenia przedstawiającego kolor tworzonego przez kombinację kolorów żółty i szary jako unijnego znaku towarowego.

Sentencja

1)	Skarga zostaje oddalona.

2)	Demp BV zostaje obciążona kosztami postępowania.

(1) Dz.U. C 357 z 23.10.2017.

26.11.2018

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 427/60

Wyrok Sądu z dnia 9 października 2018 r. – Erdősi Galcsikné / Komisja

(Sprawa T-632/17) (1)

(Dostęp do dokumentów - Rozporządzenie (WE) nr 1049/2001 - Dokumenty dotyczące postępowania EU Pilot nr 8572/16 CHAP(2015) 00353 - Odmowa dostępu - Artykuł 4 ust. 2 tiret trzecie rozporządzenia nr 1049/2001 - Wyjątek dotyczący ochrony celów dochodzenia - Ogólne domniemanie poufności - Nadrzędny interes publiczny)

(2018/C 427/78)

Język postępowania: niemiecki

Strony

Strona skarżąca: Éva Erdősi Galcsikné (Budapeszt, Węgry) (przedstawiciel: adwokat D. Lazar)

Strona pozwana: Komisja Europejska (przedstawiciele: F. Erlbacher i C. Ehrbar, pełnomocnicy)

Interwenient popierający stronę pozwaną: Węgry (przedstawiciele: M. Fehér, G. Koós i M. Tátrai, pełnomocnicy)

Przedmiot

Oparte na art. 263 TFUE żądanie stwierdzenia nieważności decyzji Komisji z dnia 1 czerwca i z dnia 17 lipca 2017 r. odmawiających przyznania skarżącej dostępu do dokumentów dotyczących postępowania EU Pilot nr 8572/16 CHAP(2015) 00353.

Sentencja

1)	Skarga zostaje oddalona.

2)	Éva Erdősi Galcsikné pokrywa własne koszty oraz koszty poniesione przez Komisję Europejską.

3)	Węgry pokrywają własne koszty.

(1) Dz.U. C 382 z 13.11.2017.

26.11.2018

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 427/60

Wyrok Sądu z dnia 9 października 2018 r. – Sárossy / Komisja

(Sprawa T-633/17) (1)

(2018/C 427/79)

Język postępowania: niemiecki

Strony

Strona skarżąca: Róbert Sárossy (Budapeszt, Węgry) (przedstawiciel: adwokat D. Lazar)

Strona pozwana: Komisja Europejska (przedstawiciele: F. Erlbacher i C. Ehrbar, pełnomocnicy)

Interwenient popierający stronę pozwaną: Węgry (przedstawiciele: M. Fehér, G. Koós i M. Tátrai, pełnomocnicy)

Przedmiot

Oparte na art. 263 TFUE żądanie stwierdzenia nieważności decyzji Komisji z dnia 12 czerwca i z dnia 17 lipca 2017 r. odmawiających przyznania skarżącemu dostępu do dokumentów dotyczących postępowania EU Pilot nr 8572/16 CHAP(2015) 00353.

Sentencja

1)	Skarga zostaje oddalona.

2)	Róbert Sárossy pokrywa własne koszty oraz koszty poniesione przez Komisję Europejską.

3)	Węgry pokrywają własne koszty.

(1) Dz.U. C 382 z 13.11.2017.

26.11.2018

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 427/61

Wyrok Sądu z dnia 9 października 2018 r. – Pint / Komisja

(Sprawa T-634/17) (1)

(2018/C 427/80)

Język postępowania: niemiecki

Strony

Strona skarżąca: Anikó Pint (Göd, Węgry) (przedstawiciel: adwokat D. Lazar)

Strona pozwana: Komisja Europejska (przedstawiciele: F. Erlbacher i C. Ehrbar, pełnomocnicy)

Interwenient popierający stronę pozwaną: Węgry (przedstawiciele: M. Fehér, G. Koós i M. Tátrai, pełnomocnicy)

Przedmiot

Sentencja

1)	Skarga zostaje oddalona.

2)	Anikó Pint pokrywa własne koszty oraz koszty poniesione przez Komisję Europejską.

3)	Węgry pokrywają własne koszty.

(1) Dz.U. C 382 z 13.11.2017.

26.11.2018

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 427/62

Wyrok Sądu z dnia 9 października 2018 r. De Longhi Benelux / EUIPO (COOKING CHEF GOURMET)

(Sprawa T-697/17) (1)

({Znak towarowy Unii Europejskiej - Zgłoszenie słownego unijnego znaku towarowego COOKING CHEF GOURMET - Bezwzględna podstawa odmowy rejestracji - Brak charakteru odróżniającego - Artykuł 7 ust. 1 lit. b) i ust. 2 rozporządzenia (WE) nr 207/2009 [obecnie art. 7 ust. 1 lit. b) i ust. 2 rozporządzenia (UE) 2017/1001]})

(2018/C 427/81)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: De Longhi Benelux SA (Luksemburg, Luksemburg) (przedstawiciele: M. Arnott, A. Nicholls, solicitors, i G. Hollingworth, barrister)

Strona pozwana: Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (EUIPO) (przedstawiciel: S. Bonne, pełnomocnik)

Przedmiot

Skarga na decyzję Pierwszej Izby Odwoławczej EUIPO z dnia 24 lipca 2017 r. (sprawa R 231/2017-1), dotyczącą rejestracji oznaczenia słownego COOKING CHEF GOURMET jako unijnego znaku towarowego.

Sentencja

1)	Skarga zostaje oddalona.

2)	De Longhi Benelux zostaje obciążona kosztami postępowania.

(1) Dz.U. C 5 z 8.1.2018.

26.11.2018

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 427/62

Wyrok Sądu z dnia 27 września 2018 r. – Ntolas / EUIPO – General Nutrition Investment (GN Laboratories)

(Sprawa T-712/17) (1)

(Znak towarowy Unii Europejskiej - Postępowanie w sprawie sprzeciwu - Zgłoszenie słownego unijnego znaku towarowego GN Laboratories - Wcześniejszy słowny unijny znak towarowy GNC - Względna podstawa odmowy rejestracji - Prawdopodobieństwo wprowadzenia w błąd - Artykuł 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia (WE) nr 207/2009 [obecnie art. 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia (UE) nr 2017/1001])

(2018/C 427/82)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Christos Ntolas (Wuppertal, Niemcy) (przedstawiciel: adwokat C. Renger)

Strona pozwana: Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (EUIPO) (przedstawiciele: P. Sipos i D. Walicka, pełnomocnicy)

Stroną postępowania przed Izbą Odwoławczą EUIPO była również: General Nutrition Investment Co. (Wilmington, Delaware, Arizona, Stany Zjednoczone)

Przedmiot

Skarga na decyzję Piątej Izby Odwoławczej EUIPO z dnia 18 lipca 2017 r. (sprawa R 2358/2016-5) dotyczącą postępowania w sprawie sprzeciwu między General Nutrition Investment a M. Ntolasem.

Sentencja

1)	Skarga zostaje oddalona.

2)	M. Christos Ntolas zostaje obciążony kosztami postępowania.

(1) Dz.U. C 437 z 18.12.2017.

26.11.2018

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 427/63

Wyrok Sądu z dnia 4 października 2018 r. – Lincoln Global / EUIPO (FLEXCUT)

(Sprawa T-736/17) (1)

(Znak towarowy Unii Europejskiej - Zgłoszenie słownego unijnego znaku towarowego FLEXCUT - Bezwzględna podstawa odmowy rejestracji - Charakter opisowy - Artykuł 7 ust. 1 lit. c) rozporządzenia (WE) nr 207/2009 [obecnie art. 7 ust. 1 lit. c) rozporządzenia (UE) 2017/1001])

(2018/C 427/83)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Lincoln Global, Inc. (Santa Fe Springs, Kalifornia, Stany Zjednoczone) (przedstawiciel: adwokat K. Piepenbrink)

Strona pozwana: Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (EUIPO) (przedstawiciele: J. Ivanauskas i D. Walicka, pełnomocnicy)

Przedmiot

Skarga na decyzję Czwartej Izby Odwoławczej EUIPO z dnia 30 sierpnia 2017 r. (sprawa R 2225/2016-4) dotyczącą rejestracji oznaczenia słownego FLEXCUT jako unijnego znaku towarowego.

Sentencja

1)	Skarga zostaje oddalona.

2)	Lincoln Global, Inc. zostaje obciążona kosztami postępowania.

(1) Dz.U. C 13 z 15.1.2018.

26.11.2018

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 427/64

Wyrok Sądu z dnia 4 października 2018 r. – Frinsa del Noroeste / EUIPO – Alimentos Friorizados (Alfrisa)

(Sprawa T-820/17) (1)

({Znak towarowy Unii Europejskiej - Postępowanie w sprawie sprzeciwu - Zgłoszenie graficznego unijnego znaku towarowego Alfrisa - Wcześniejszy graficzny unijny znak towarowy Frinsa F - Względna podstawa odmowy rejestracji - Prawdopodobieństwo wprowadzenia w błąd - Artykuł 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia (WE) nr 207/2009 [obecnie art. 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia (UE) 2017/1001]})

(2018/C 427/84)

Język postępowania: hiszpański

Strony

Strona skarżąca: Frinsa del Noroeste, SA (Santa Eugenia de Ribeira, Hiszpania) (przedstawiciel: adwokat J. Botella Reyna)

Strona pozwana: Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (EUIPO) (przedstawiciel: J. Crespo Carrillo, pełnomocnik)

Stroną postępowania przed Izbą Odwoławczą EUIPO była również, interwenient przed Sądem: Alimentos Friorizados, SA (Barberá del Vallés, Hiszpania) przedstawiciel: adwokat S. de Nadal Arce).

Przedmiot

Skarga na decyzję Drugiej Izby Odwoławczej EUIPO z dnia 27 września 2017 r. (sprawa R 956/2017-2), dotyczącą postępowania w sprawie sprzeciwu między Frinsa del Noroeste a Alimentos Friorizados.

Sentencja

1)	Skarga zostaje oddalona.

2)	Frinsa del Noroeste, SA zostaje obciążona kosztami postępowania.

(1) Dz.U. C 94 z 12.3.2018.

26.11.2018

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 427/64

Wyrok Sądu z dnia 27 września 2018 r. – Carbon System Verwaltungs / EUIPO (LIGHTBOUNCE)

(Sprawa T-825/17) (1)

(Znak towarowy Unii Europejskiej - Zgłoszenie słownego unijnego znaku towarowego LIGHTBOUNCE - Bezwzględna podstawa odmowa rejestracji - Charakter opisowy - Brak charakteru odróżniającego - Brak charakteru odróżniającego - Artykuł 7 ust. 1 lit. b) i c) rozporządzenia (WE) nr 207/2009 [obecnie art. 7 ust. 1 lit. b) i c) rozporządzenia (UE) 2017/1001])

(2018/C 427/85)

Język postępowania: niemiecki

Strony

Strona skarżąca: Carbon System Verwaltungs GmbH (Marktheidenfeld, Niemcy) (przedstawiciele: adwokaci M. Gilch i L. Petri)

Strona pozwana: Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (przedstawiciele: S. Hanne i D. Walicka, pełnomocnicy)

Przedmiot

Skarga na decyzję Pierwszej Izby Odwoławczej EUIPO z dnia 11 października 2017 r. (sprawa R 2301/2016-1) dotyczącą rejestracji oznaczenia słownego LIGHTBOUNCE jako unijnego znaku towarowego.

Sentencja

1)	Skarga zostaje oddalona.

2)	Carbon System Verwaltungs GmbH zostaje obciążona kosztami postępowania.

(1) Dz.U. C 52 z 12.2.2018.

26.11.2018

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 427/65

Postanowienie Sądu z dnia 19 września 2018 r. – Roeckl Sporthandschuhe / EUIPO – Roeckl Handschuhe & Accessoires (Przedstawienie dłoni)

(Sprawa T-537/13) (1)

(Znak towarowy Unii Europejskiej - Postępowanie w sprawie sprzeciwu - Wycofanie sprzeciwu - Umorzenie postępowania)

(2018/C 427/86)

Język postępowania: niemiecki

Strony

Strona skarżąca: Roeckl Sporthandschuhe GmbH & Co. KG (Monachium, Niemcy) (przedstawiciele: adwokaci O. Baumann, C. Straßberger i F. Römisch)

Strona pozwana: Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (przedstawiciel: D. Walicka, pełnomocnik)

Druga strona w postępowaniu przed izbą odwoławczą EUIPO będąca interwenientem przed Sądem: Roeckl Handschuhe & Accessoires GmbH & Co. KG (Monachium, Niemcy) (przedstawiciele: adwokaci M. Kinkeldey, J. Springer, A. Wagner i S. Brandstätter)

Przedmiot

Skarga na decyzję Czwartej Izby Odwoławczej EUIPO z dnia 22 lipca 2013 r. (sprawa R 1866/2012-4) dotyczącą postępowania w sprawie sprzeciwu między Roeckl Sporthandschuhe a Roeckl Handschuhe & Accessoires.

Sentencja

1)	Postępowanie w przedmiocie skargi zostaje umorzone.

2)	Roeckl Sporthandschuhe GmbH & Co. KG i Roeckl Handschuhe & Accessoires GmbH & Co. KG pokrywają własne koszty oraz po połowie kosztów poniesionych przez Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (EUIPO).

(1) Dz.U. C 367 z 14.12.2013.

26.11.2018

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 427/66

Postanowienie Sądu z dnia 27 września 2018 r. – HS / EBI

(Sprawa T-589/16)

(Służba publiczna - Personel EBI - Przeniesienie uprawnień emerytalnych - Przeniesiona kwota - Odpowiedzialność pozaumowna - Postepowanie poprzedzające wniesienie skargi - Postepowanie pojednawcze przed EBI - Rozsądny termin - Oczywista niedopuszczalność)

(2018/C 427/87)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: HS (przedstawiciele: adwokaci, początkowo A. Senes i L. Payot, następnie A. Senes)

Strona pozwana: Europejski Bank Inwestycyjny (przedstawiciele: początkowo T. Gilliams, G. Nuvoli, P. Kijver i G. Faedo, następnie T. Gilliams, P. Kijver i G. Faedo, pełnomocnicy, wspomagani przez adwokata B. Wägenbaura)

Przedmiot

Złożony na podstawie art. 270 TFUE wniosek o naprawienie szkody poniesionej przez skarżącą z powodu popełnienia przez EBI uchybień przy przenoszeniu jej uprawnień emerytalnych z krajowego systemu emerytalnego do systemu emerytalnego EBI.

Sentencja

1)	Skarga zostaje oddalona.

2)	HS zostaje obciążona kosztami postępowania.

26.11.2018

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 427/66

Postanowienie Sądu z dnia 20 września 2018 r. – RZ / EKES i Komitet Reginów

(Sprawa T-192/17) (1)

([Służba publiczna - Urzędnicy - [poufne] (2) - Skarga o stwierdzenie nieważności i odszkodowanie - Brak niekorzystnego aktu - Niedopuszczalność])

(2018/C 427/88)

Język postępowania: francuski

Strony

Strona skarżąca: RZ (przedstawiciel: adwokat M.A. Lucas)

Strona pozwana: Europejski Komitet Ekonomiczno-Społeczny (przedstawiciele: M. Pascua Mateo, K. Gambino i L. Camarena Januzec, pełnomocnicy, wspierani przez adwokatów M. Troncosa Ferrera i F.M. Hislaire), Komitet Reginów (przedstawiciele: S. Bachotet, M. Antonini i M. Esparrago Arzadun, pełnomocnicy, wspierani przez adwokata B. Wägenbaura)

Przedmiot

Złożony na podstawie art. 270 TFUE wniosek zmierzający w istocie, po pierwsze, do stwierdzenia nieważności decyzji z dnia 11 maja 2016 r., w której sekretarz generalny Komitetu Reginów [poufne], wspólną służbę między Komitetem Reginów i Europejskim Komitetem Ekonomiczno–Społecznym (EKES), [poufne], a po drugie, do uzyskania naprawienia szkód, które skarżący poniósł z powodu tych decyzji.

Sentencja

1)	Skarga zostaje oddalona.

2)	RZ zostaje obciążony kosztami postępowania.

(1) Dz.U. C 178 z 6.6.2017.

(2) Poufne utajnione dane.

26.11.2018

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 427/67

Postanowienie Sądu z dnia 19 września 2018 r. – SC / Eulex Kosowo

(Sprawa T-242/17) (1)

(Skarga o stwierdzenie nieważności oraz o odszkodowanie i zadośćuczynienie - Klauzula arbitrażowa - Wspólna polityka zagraniczna i bezpieczeństwa - Personel misji międzynarodowych Unii - Następujące po sobie umowy o pracę na czas określony - Konkurs wewnętrzny - Bezstronność komisji konkursowej - Nieprzedłużenie umowy zawartej na czas określony - Częściowa zmiana kwalifikacji skargi - Odpowiedzialność umowna - Odpowiedzialność pozaumowna - Szkoda majątkowa i krzywda - Skarga w części oczywiście niedopuszczalna, a w części oczywiście pozbawiona podstawy prawnej)

(2018/C 427/89)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: SC (przedstawiciele: adwokaci L. Moro i A. Kunst)

Strona pozwana: Eulex Kosowo (przedstawiciel: adwokat E. Raoult)

Przedmiot

Oparte na art. 263 TFUE żądanie stwierdzenia nieważności decyzji w sprawie odrzucenia kandydatury skarżącej w zorganizowanym przez misję Eulex Kosowo w 2016 r. konkursie wewnętrznym na stanowisko prokuratora (konkurs EK30077) oraz decyzji misji Eulex Kosowo w sprawie nieprzedłużenia jej umowy o pracę na czas określony; po drugie, oparte na art. 268 TFUE żądanie naprawienia szkody majątkowej i krzywdy, których skarżąca miała doznać ze względu na naruszenie przez misję Eulex Kosowo jej zobowiązań pozaumownych; oraz po trzecie, oparte na art. 272 TFUE żądanie zasądzenia od misji Eulex Kosowo odszkodowania ze względu na naruszenie przez misję nią jej zobowiązań umownych.

Sentencja

1)	Skarga zostaje odrzucona.

2)	SC pokrywa koszty postępowania.

(1) Dz.U. C 231 z 17.7.2017.

26.11.2018

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 427/68

Postanowienie Sądu z dnia 12 września 2018 r. – RE / Komisja

(Sprawa T-257/17) (1)

(Skarga o stwierdzenie nieważności i o odszkodowanie - Dostęp do dokumentów - Rozporządzenie (WE) nr 1049/2001 - Dorozumiana odmowa dostępu - Umorzenie postępowania - Wyraźna odmowa dostępu - Dostosowanie żądań - Artykuł 86 ust. 4 lit. a) i b) regulaminu postępowania - Artykuł 76 lit. d) regulaminu postępowania - Niedopuszczalność)

(2018/C 427/90)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: RE (przedstawiciel: adwokat S. Pappas)

Strona pozwana: Komisja Europejska (przedstawiciele: A. Buchet i C. Ehrbar, pełnomocnicy)

Przedmiot

Z jednej strony żądanie oparte na art. 263 TFUE mające na celu stwierdzenie nieważności dorozumianej decyzji Komisji Europejskiej oddalającej ponowny wniosek skarżącego z dnia 20 stycznia 2017 r. o udzielenie dostępu do dokumentów oraz decyzji sekretarza generalnego Komisji C(2017) 3718 final z dnia 24 maja 2017 r., jako że odmówiono w niej dostępu do notatki dotyczącej rekrutacji skarżącego, a z drugiej strony żądanie oparte na art. 268 TFUE mające na celu uzyskanie naprawienia domniemanych szkód, jakie skarżący miał ponieść wskutek odmowy dostępu do tych dokumentów oraz wskutek opóźnienia w rozpatrzeniu wniosku o udzielenie dostępu do owych dokumentów.

Sentencja

1)	Umarza się postępowanie w przedmiocie żądań mających na celu stwierdzenie nieważności dorozumianej decyzji Komisji Europejskiej oddalającej ponowny wniosek RE z dnia 20 stycznia 2017 r. o udzielenie dostępu do dokumentów.

2)	W pozostałym zakresie skarga zostaje oddalona.

3)	Każda ze stron pokrywa własne koszty.

(1) Dz.U. C 221 z 10.7.2017.

26.11.2018

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 427/68

Postanowienie Sądu z dnia 20 września 2018 r. – Leino-Sandberg / Parlament

(Sprawa T-421/17) (1)

([Dostęp do dokumentów - Dokument dotyczący decyzji odmawiającej osobie trzeciej pełnego dostępu do tabeli sporządzonych w ramach rozmów trójstronnych związanych z wnioskiem dotyczącym rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady w sprawie Europolu, zastępującego i uchylającego decyzje 2009/371/WSiSW i 2005/681/WSiSW - Odmowa dostępu - Artykuł 4 ust. 2 tiret drugie rozporządzenia nr 1049/2001 - Wyjątek dotyczący ochrony postępowań sądowych - Ujawnienie po wniesieniu skargi - Utrata interesu prawnego - Umorzenie postępowania])

(2018/C 427/91)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Päivi Leino-Sandberg (Helsinki, Finlandia) (przedstawiciele: adwokaci O. Brouwer i S. Schubert)

Strona pozwana: Parlament Europejski (przedstawiciele: C. Burgos, S. Alves i I. Anagnostopoulou, pełnomocnicy)

Przedmiot

Oparte na art. 263 TFUE żądanie stwierdzenia nieważności decyzji Parlamentu Europejskiego A(2016) 15112 z dnia 3 kwietnia 2017 r. odmawiającej skarżącej udzielenia dostępu do decyzji Parlamentu A(2015) 4931 z dnia 8 lipca 2015 r. skierowanej do Emilia De Capitaniego.

Sentencja

1)	Postępowanie w przedmiocie skargi Päivi Leino-Sandberg zostaje umorzone.

2)	Postępowanie w przedmiocie wniosków Republiki Finlandii i Królestwa Szwecji o dopuszczenie do sprawy w charakterze interwenientów zostaje umorzone.

3)	Każda ze stron pokrywa własne koszty, w tym koszty związane z wnioskami o dopuszczenie do sprawy w charakterze interwenienta.

4)	Republika Finlandii i Królestwo pokrywają swoje własne koszty postępowania. Zostanie im przekazany odpis niniejszego postanowienia.

(1) Dz.U. C 293 z 4.9.2017.

26.11.2018

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 427/69

Postanowienie Sądu z dnia 13 września 2018 r. – Gratis iç ve Dis Ticaret / EUIPO (gratis)

(Sprawy połączone T-495/17 i T-496/17) (1)

(Znak towarowy Unii Europejskiej - Zgłoszenia graficznych unijnych znaków towarowych gratis - Bezwzględna podstawa odmowy rejestracji - Brak charakteru odróżniającego - Artykuł 7 ust. 1 lit. b) i art. 7 ust. 2 rozporządzenia (WE) nr 207/2009 [obecnie art. 7 ust. 1 lit. b) i art. 7 ust. 2 rozporządzenia (UE) 2017/1001] - Skarga prawnie oczywiście bezzasadna)

(2018/C 427/92)

Język postępowania: niderlandzki

Strony

Strona skarżąca: Gratis iç ve Dis Ticaret AȘ (Stambuł, Turcja), dopuszczona do wstąpienia w miejsce Sedes Holding AȘ (przedstawiciele: adwokaci K. Ongena i C. Du Jardin)

Strona pozwana: Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (przedstawiciele: M. Vuijst a A. Folliard-Monguiral, pełnomocnicy)

Przedmiot

Skargi na decyzje Drugiej Izby Odwoławczej EUIPO z dnia 30 maja 2017 r. (sprawy R 506/2017-2 i R 507/2017-2) dotyczące rejestracji oznaczeń graficznych gratis jako unijnych znaków towarowych.

Sentencja

1)	Skargi zostają oddalone.

2)	Gratis iç ve Dis Ticaret AȘ zostaje obciążona kosztami postępowania.

(1) Dz.U. C 318 z 25.9.2017.

26.11.2018

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 427/70

Postanowienie Sądu z dnia 24 września 2018 r. – Activa Minoristas del Popular / BCE i SRB

(Sprawa T-618/17) (1)

(Skarga o stwierdzenie nieważności - Polityka gospodarcza i monetarna - Przyjęcie postanowienia o restrukturyzacji i uporządkowanej restrukturyzacji względem Banco Popular Español - Skarga o stwierdzenie nieważności - Stowarzyszenie utworzone po przyjęciu zaskarżonego aktu - Brak bezpośredniego oddziaływania - Oczywista niedopuszczalność)

(2018/C 427/93)

Język postępowania: hiszpański

Strony

Strona skarżąca: Activa Minoristas del Popular para la tutela de los inversores minoristas afectados por la resolución, supervisión y gestión del Banco Popular (Madryt, Hiszpania) (przedstawiciel: C. Arredondo Díaz, adwokat)

Strona pozwana: Europejski Bank Centralny (przedstawiciel: R. Ugena Torrejon i A. Lefterov, pełnomocnicy), Jednolita Rada ds. Restrukturyzacji i Uporządkowanej Likwidacji (przedstawiciele: początkowo B. Meyring, S. Schelo, F. Málaga Diéguez, F. Fernández de Trocóniz Robles, T. Klupsch, M. Bettermann, L. Baudenbacher i S. Ianc, a następnie B. Meyring, S. Schelo, F. Málaga Diéguez, F. Fernández de Trocóniz Robles, T. Klupsch, M. Bettermann, S. Ianc i M. Rickert, adwokaci)

Przedmiot

Skarga oparta na art. 263 TFUE zmierzająca do stwierdzenia nieważności decyzji SRB/EES/2017/08 SRB z dnia 7 czerwca 2017 r.. dotyczącej postanowienia o restrukturyzacji i uporządkowanej restrukturyzacji względem Banco Popular Español, SA.

Sentencja

1)	Skarga zostaje odrzucona.

2)	Nie ma potrzeby orzekania w sprawie wniosków o dopuszczenie do sprawy w charakterze interwenienta Banco Santander, SA, Banco Popular Español, SA, Królestwa Hiszpanii, Komisji Europejskiej, Chavela Inmuebles, SL.

3)	Activa Minoristas del Popular Asociación para la tutela de los inversores minoristas afectados por la resolución, supervisión y gestión del Banco Popular zostaje obciążona kosztami postępowania, za wyjątkiem kosztów zwiazanych z wnioskami o interwencję.

4)	Banco Santander, Banco Popular Español, Hszpanii, Komisja i Chavela Inmuebles ponoszą koszty własne związane z ich wnioskami o interwencję.

(1) Dz.U. C 13 z 15.1.2018.

26.11.2018

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 427/71

Postanowienie Sądu z dnia 18 września 2018 r. – eSlovensko / Komisja

(Sprawa T-664/17) (1)

([Skarga o stwierdzenie nieważności - Subwencje - Stwierdzenie nieprawidłowości - Decyzja Komisji o nałożeniu sankcji administracyjnej - Wykluczenie z postępowań o udzielenie zamówienia publicznego i przyznawania subwencji finansowanych z budżetu ogólnego Unii na okres dwóch lat - Umieszczenie w bazie danych systemu szybkiego wykrywania i wykluczenia - Zakwestionowanie - Artykuł 76 lit. d) regulaminu postępowania - Uchybienie wymogom formalnym - Niedopuszczalność])

(2018/C 427/94)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: eSlovensko (Łuczeniec, Słowacja) (przedstawiciel: adwokat B. Fridrich)

Strona pozwana: Komisja Europejska (przedstawiciele: F. Dintilhac i L. Flynn, pełnomocnicy)

Przedmiot

Złożony na podstawie art. 263 TFUE wniosek o stwierdzenie nieważności decyzji Komisji z dnia 21 czerwca 2017 r. o nałożeniu sankcji administracyjnej wykluczenia skarżącej z udziału w postepowaniach w sprawie udzielenia zamówienia publicznego i przyznania subwencji finansowanych z budżetu ogólnego Unii Europejskiej na 24 miesiące oraz o umieszczeniu jej w związku z tym w bazie danych systemu szybkiego wykrywania i wykluczenia, przewidzianej w art. 108 ust. 1 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE, Euratom) nr 966/2012 z dnia 25 października 2012 r. w sprawie zasad finansowych mających zastosowanie do budżetu ogólnego Unii oraz uchylającego rozporządzenie Rady (WE, Euratom) nr 1605/2002 (Dz.U. 2012, L 298, s. 1).

Sentencja

1)	Skarga zostaje odrzucona jako niedopuszczalna.

2)	eSlovensko pokrywa własne koszty i zostaje obciążony kosztami poniesionymi przez Komisję Europejską.

(1) Dz.U. C 424 z 11.12.2017.

26.11.2018

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 427/71

Postanowienie Sądu z dnia 28 września 2018 r. – OPS Újpest / Komisja

(Sprawa T-708/17) (1)

(Skarga o stwierdzenie nieważności - Pomoc państwa - Pomoc wdrożona przez Węgry na rzecz przedsiębiorstw zatrudniających niepełnosprawnych pracowników - Dochodzenie wstępne - Rzekome decyzje Komisji stwierdzające zgodność pomocy z rynkiem wewnętrznym - Pojęcie zainteresowanego - Brak bezpośredniego oddziaływania - Niedopuszczalność)

(2018/C 427/95)

Język postępowania: węgierski

Strony

Strona skarżąca: OPS Újpesti Csökkentmunkaképességűek Ipari és Kereskedelmi Kft. (OPS Újpest Kft.) (Budapeszt, Węgry) (przedstawiciel: L. Szabó, adwokat)

Strona pozwana: Komisja Europejska (przedstawiciele: V. Bottka i C. Georgieva-Kecsmar, pełnomocnicy)

Przedmiot

Skarga oparta na art. 263 TFUE zmierzająca do stwierdzenia nieważności decyzji, jakie rzekomo wydała Komisja w sprawach skarg SA.29432 – CP 290/2009 – Węgry– Pomoc w dziedzinie zatrudniania pracowników niepełnosprawnych, której zarzucano bezprawność z powodu dyskryminującego charakteru uregulowania i SA.45498 (FC/2016) – Roszczenia OPS Újpest-lift Kft. dotyczące pomocy państwa wypłaconej przedsiębiorstwom zatrudniającym pracowników niepełnosprawnych w latach 2006-2012.

Sentencja

1)	Skarga zostaje oddalona.

2)	OPS Újpesti Csökkentmunkaképességűek Ipari és Kereskedelmi Kft. (OPS Újpest Kft.) zostaje obciążona kosztami postępowania.

(1) Dz.U. C 437 z 18.12.2017.

26.11.2018

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 427/72

Postanowienie Sądu z dnia 28 września 2018 r. – M-Sansz / Komisja

(Sprawa T-709/17) (1)

(2018/C 427/96)

Język postępowania: węgierski

Strony

Strona skarżąca: M-Sansz Kereskedelmi, Termelő és Szolgáltató Kft. (M-Sansz Kft.) (Pecz, Węgry) (przedstawiciel: L. Szabó, adwokat)

Strona pozwana: Komisja Europejska (przedstawiciele: V. Bottka i C. Georgieva-Kecsmar, pełnomocnicy)

Przedmiot

Skarga oparta na art. 263 TFUE zmierzająca do stwierdzenia nieważności decyzji, jakie rzekomo wydała Komisja w sprawach skarg SA.29432 – CP 290/2009 – Węgry– Pomoc w dziedzinie zatrudniania pracowników niepełnosprawnych, której zarzucano bezprawność z powodu dyskryminującego charakteru uregulowania i SA.45498 (FC/2016) – Roszczenia OPS Újpest-lift Kft.dotyczące pomocy państwa wypłaconej przedsiębiorstwom zatrudniającym pracowników niepełnosprawnych w latach 2006-2012.

Sentencja

1)	Skarga zostaje oddalona.

2)	M-Sansz Kereskedelmi, Termelő és Szolgáltató Kft. (M-Sansz Kft.) zostaje obciążona kosztami postępowania.

(1) Dz.U. C 437 z 18.12.2017.

26.11.2018

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 427/73

Postanowienie Sądu z dnia 28 września 2018 r. – Lux-Rehab Non-Profit / Komisja

(Sprawa T-710/17) (1)

(2018/C 427/97)

Język postępowania: węgierski

Strony

Strona skarżąca: Lux-Rehab Foglalkoztató Non-Profit Kft. (Lux-Rehab Non-Profit Kft.) (Szombathely, Węgry) (przedstawiciel: L. Szabó, adwokat)

Strona pozwana: Komisja Europejska (przedstawiciele: V. Bottka i C. Georgieva-Kecsmar, pełnomocnicy)

Przedmiot

Skarga oparta na art. 263 TFUE zmierzająca do stwierdzenia nieważności decyzji, jakie rzekomo wydała Komisja w sprawach skarg SA.29432 – CP 290/2009 – Węgry– Pomoc w dziedzinie zatrudniania pracowników niepełnosprawnych, której zarzucano bezprawność z powodu dyskryminującego charakteru uregulowania i SA.45498 (FC/2016) – Roszczenia OPS Újpest-lift Kft.dotyczące pomocy państwa wypłaconej przedsiębiorstwom zatrudniającym pracowników niepełnosprawnych w latach 2006-2012.

Sentencja

1)	Skarga zostaje oddalona.

2)	Lux-Rehab Foglalkoztat6 Non-Profit Kft. (Lux-Rehab Non-Profit Kft.) zostaje obciążona kosztami postępowania.

(1) Dz.U. C 437 z 18.12.2017.

26.11.2018

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 427/73

Postanowienie Sądu z dnia 28 września 2018 r. – Motex / Komisja

(Sprawa T-713/17) (1)

(2018/C 427/98)

Język postępowania: węgierski

Strony

Strona skarżąca: Motex Ipari és Szolgáltató Rehabilitációs Kft. (Motex Kft.) (Esztergom-Kertváros, Węgry) (przedstawiciel: L. Szabó, adwokat)

Strona pozwana: Komisja Europejska (przedstawiciele: V. Bottka i C. Georgieva-Kecsmar, pełnomocnicy)

Przedmiot

Skarga oparta na art. 263 TFUE zmierzająca do stwierdzenia nieważności decyzji, jakie rzekomo wydała Komisja w sprawach skarg SA.29432 – CP 290/2009 – Węgry– Pomoc w dziedzinie zatrudniania pracowników niepełnosprawnych, której zarzucano bezprawność z powodu dyskryminującego charakteru uregulowania i SA.45498 (FC/2016) – Roszczenia OPS Újpest-lift Kft.dotyczące pomocy państwa wypłaconej przedsiębiorstwom zatrudniającym pracowników niepełnosprawnych w latach 2006-2012.

Sentencja

1)	Skarga zostaje oddalona.

2)	Motex Ipari és Szolgáltató Rehabilitációs Kft. (Motex Kft.)zostaje obciążona kosztami postępowania.

(1) Dz.U. C 437 z 18.12.2017.

26.11.2018

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 427/74

Postanowienie Sądu z dnia 11 września 2018 r. – Hermann Biederlack / EUIPO (Feeling home)

(Sprawa T-715/17) (1)

(Znak towarowy Unii Europejskiej - Zgłoszenie słownego unijnego znaku towarowego Feeling home - Bezwzględna podstawa odmowy rejestracji - Brak charakteru odróżniającego - Artykuł 7 ust. 1 lit. b) rozporządzenia (WE) nr 207/2009 [obecnie art. 7 ust. 1 lit. b) rozporządzenia (UE) 2017/1001] - Skarga prawnie oczywiście bezzasadna)

(2018/C 427/99)

Język postępowania: niemiecki

Strony

Strona skarżąca: Hermann Biederlack GmbH & Co. KG (Greven, Niemcy) (przedstawiciel: adwokat T. Seifried)

Strona pozwana: Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (przedstawiciel: A. Söder, pełnomocnik)

Przedmiot

Skarga na decyzję Piątej Izby Odwoławczej EUIPO z dnia 14 czerwca 2017 r. (sprawa R 252/2017-5) dotyczącą rejestracji oznaczenia słownego Feeling home jako unijnego znaku towarowego.

Sentencja

1)	Skarga zostaje oddalona.

2)	Hermann Biederlack GmbH & Co. KG zostaje obciążona kosztami postępowania.

(1) Dz.U. C 412 z 4.12.2017.

26.11.2018

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 427/74

Postanowienie Sądu z dnia 18 września 2018 r. – Dreute / Parlament

(Sprawa T-732/17) (1)

(Służba publiczna - Urzędnicy - Oddelegowanie w interesie służby - Przeniesienie - Utrata interesu prawnego - Częściowe umorzenie postępowania - Skarga w części oczywiście niedopuszczalna, a w części prawnie oczywiście bezzasadna)

(2018/C 427/100)

Język postępowania: francuski

Strony

Strona skarżąca: Olivier Dreute (Bruksela, Belgia) (przedstawiciele: adwokaci L. Levi i A. Blot)

Strona pozwana: Parlament Europejski (przedstawiciele: L. Darie i R. Ignătescu, pełnomocnicy)

Przedmiot

Oparte na art. 270 TFUE żądanie mające na celu z jednej strony stwierdzenie nieważności, po pierwsze, decyzji Sekretarza Generalnego Parlamentu z dnia 30 stycznia 2017 r. dotyczącej przeniesienia skarżącego w ramach tej instytucji, po drugie, decyzji Przewodniczącego Parlamentu z dnia 20 lipca 2017 r. oddalającej zażalenie skarżącego oraz, w zakresie koniecznym dla sprawy, decyzji Sekretarza Generalnego Parlamentu z dnia 12 lipca 2017 r. dotyczącej oddelegowania skarżącego w interesie służby do Komisji Europejskiej, zaś z drugiej strony – naprawienie szkody, jaką miał ponieść skarżący.

Sentencja

1)	Skarga zostaje odrzucona jako oczywiście niedopuszczalna w zakresie, w jakim dotyczy stwierdzenia nieważności decyzji Sekretarza Generalnego z dnia 12 lipca 2017 r.

2)	Postępowanie w przedmiocie żądania stwierdzenia nieważności decyzji Sekretarza Generalnego Parlamentu z dnia 30 stycznia 2017 r. oraz decyzji z dnia 20 lipca 2017 r. oddalającej zażalenie wniesione od tej decyzji przez Olivera Dreutego zostaje umorzone.

3)	Żądanie odszkodowawcze zostaje oddalone jako prawnie oczywiście bezzasadne.

4)	Oliver Dreute zostaje obciążony kosztami postępowania.

(1) Dz.U. C 13 z 15.1.2018.

26.11.2018

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 427/75

Postanowienie Sądu z dnia 24 września 2018 r. – Estampaciones Rubí/Komisja

(Sprawa T-775/17) (1)

(Skarga o stwierdzenie nieważności i na bezczynność - Pomoc państwa - Korzyści podatkowe przyznane przez jednostkę samorządu terytorialnego państwa członkowskiego - System pomocy uznany za niezgodny z rynkiem wewnętrznym - Wykonanie decyzji - Obowiązek zbadania indywidualnej sytuacji beneficjentów - Brak stanowiska Komisji - Akt niepodlegający zaskarżeniu - Niedopuszczalność)

(2018/C 427/101)

Język postępowania: hiszpański

Strony

Strona skarżąca: Estampaciones Rubí, SAU (Vitoria-Gasteiz, Hiszpania) (przedstawiciele: adwokaci D. Armesto Macías i K. Caminos García)

Strona pozwana: Komisja Europejska (przedstawiciele: B. Stromsky i P. Němečková, pełnomocnicy).

Przedmiot

Tytułem głównym, wniesione na podstawie art. 263 TFUE żądanie stwierdzenia nieważności decyzji Komisji zawartych w dokumentach z dnia 4 grudnia 2012 r. i z dnia 26 marca 2013 r. zatytułowanych, odpowiednio, „Baskijskie spory podatkowe – postępowanie o stwierdzenie uchybienia zobowiązaniom 2007/2215 – nieoficjalna wiadomość w odpowiedzi na pismo z dnia 7 listopada (Álava)” i „Baskijskie spory podatkowe – postępowanie o stwierdzenie uchybienia zobowiązaniom 2007/2215 (Álava) – nieoficjalna wiadomość w odpowiedzi na pisma przekazane w dniach 22 lutego oraz 4 i 12 marca 2013 r. (Álava)” oraz, tytułem ewentualnym, oparte na art. 265 TFUE żądanie stwierdzenia, że Komisja bezprawnie uchyliła się od odpowiedzi na żądanie skarżącej sformułowane w jej piśmie z dnia 28 lipca 2017 r.

Sentencja

1)	Skarga zostaje odrzucona jako niedopuszczalna w całości.

2)	Estampaciones Rubí, SAU pokrywa własne koszty oraz koszty poniesione przez Komisję Europejską.

(1) Dz.U. C 32 z 29.1.2018.

26.11.2018

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 427/76

Postanowienie Sądu z dnia 20 września 2018 r. – Správa železniční dopravní cesty / Komisja i INEA

(Sprawa T-815/17) (1)

(Skarga o stwierdzenie nieważności - Pomoc finansowa - Będący przedmiotem wspólnego zainteresowania projekt w zakresie transeuropejskich sieci transportowych i energetycznych - Usługi wstępnego planowania w odniesieniu do nowej linii kolei dużych prędkości Drezno-Praga - Decyzja dotycząca kosztów kwalifikowalnych - Błędne określenie strony pozwanej - Bak bezpośredniego oddziaływania - Niedopuszczalność)

(2018/C 427/102)

Język postępowania: czeski

Strony

Strona skarżąca: Správa železniční dopravní cesty, státní organizace (Praga, Republika Czeska) (przedstawiciel: adwokat F. Korbel)

Strona pozwana: Komisja Europejska (przedstawiciele: J. Hottiaux i Z. Malůšková, pełnomocnicy), Agencja Wykonawcza ds. Innowacyjności i Sieci (przedstawiciele: I. Ramallo i I. Barcew, pełnomocnicy)

Przedmiot

Przedstawione na podstawie art. 263 TFUE żądanie stwierdzenia nieważności pisma INEA z dnia 11 października 2017 r. dotyczącego ostatecznego rozliczenia finansowego i kwalifikowalności kwot dochodzonych w ramach pomocy finansowej Unii przyznanej na rzecz będącego przedmiotem wspólnego zainteresowania projektu „Usługi dotyczące wstępnego planowania nowej linii kolei dużych prędkości Drezno-Praga”.

Sentencja

1)	Skarga zostaje odrzucona jako niedopuszczalna.

2)	Postepowanie w przedmiocie przedstawionych przez Republikę Czeską i Rzeczpospolitą Polską żądań o dopuszczenie do udziału w sprawie w charakterze interwenientów zostaje umorzone.

3)	Správa železniční dopravní cesty, státní organizace pokrywa własne koszty, a także koszty poiesione przez Komisję Europejską oraz Agencję Wykonawczą ds. Innowacyjności i Sieci.

4)	Správa železniční dopravní cesty, státní organizace, Komisja, INEA, Republika Czeska i Rzeczpospolita Polska pokrywają własne koszty związane z żądaniami dopuszczenia do udziału w sprawie w charakterze interwenientów.

(1) Dz.U. C 63 z 19.2.2018.

26.11.2018

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 427/77

Postanowienie Sądu z dnia 13 września 2018 r. – WH / EUIPO

(Sprawa T-819/17) (1)

(Służba publiczna - Urzędnicy - Postępowanie w sprawie oceny za 2016 r. - Wycofanie niektórych uwag ze sprawozdania z oceny - Niedopuszczalność)

(2018/C 427/103)

Język postępowania: hiszpański

Strony

Strona skarżąca: WH (przedstawiciel: adwokat E. Fontes Vila)

Strona pozwana: Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (przedstawiciele: A. Lukošiūtė i K. Tóth, pełnomocnicy)

Przedmiot

Oparte na art. 270 TFUE żądanie zmierzające do nakazania przez Sąd pozwanej usunięcia ze sprawozdania z oceny skarżącej za rok 2016, wszelkich uwag krytycznych związanych ze stylem komunikacji skarżącej, ponieważ są one fałszywe i stanowią naruszenie podstawowego prawa człowieka do swobodnego wyrażania poglądów i opinii.

Sentencja

1)	Skarga zostaje odrzucona jako niedopuszczalna.

2)	WH pokrywa koszty postępowania.

(1) Dz.U. C 72 z 26.2.2018.

26.11.2018

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 427/77

Postanowienie Sądu z dnia 4 września 2018 r. – Rewe-Beteiligungs-Holding International / EUIPO – Wessanen Benelux (BonNatura)

(Sprawa T-194/18) (1)

(Znak towarowy Unii Europejskiej - Postępowanie w sprawie sprzeciwu - Wycofanie sprzeciwu - Umorzenie postępowania)

(2018/C 427/104)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Rewe-Beteiligungs-Holding International GmbH (Kolonia, Niemcy) (przedstawiciele: adwokaci S. Brandstätter, M. Kinkeldey i J. Rosenhäger)

Strona pozwana: Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (przedstawiciele: A. Sesma Merino i J. Ivanauskas, pełnomocnicy)

Druga strona w postępowaniu przed izbą odwoławczą EUIPO: Wessanen Benelux BV (Amsterdam, Niderlandy)

Przedmiot

Skarga na decyzję Piątej Izby Odwoławczej EUIPO z dnia 8 stycznia 2018 r. (sprawa R 949/2017-5) dotyczącą postępowania w sprawie sprzeciwu między Wessanen Benelux a Rewe-Beteiligungs-Holding International.

Sentencja

1)	Postępowanie w przedmiocie skargi zostaje umorzone.

2)	Rewe-Beteiligungs-Holding International GmbH pokrywa własne koszty oraz koszty poniesione przez Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (EUIPO).

(1) Dz.U. C 166 z 14.5.2018.

26.11.2018

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 427/78

Skarga wniesiona w dniu 24 sierpnia 2018 r. – Polska / Komisja

(Sprawa T-506/18)

(2018/C 427/105)

Język postępowania: polski

Strony

Strona skarżąca: Rzeczpospolita Polska (przedstawiciel: B. Majczyna, pełnomocnik)

Strona pozwana: Komisja Europejska

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—

stwierdzenie nieważności decyzji wykonawczej Komisji nr C(2018) 3826 final z dnia 13 czerwca 2018 roku wyłączającej z finansowania Unii Europejskiej niektóre wydatki poniesione przez państwa członkowskie z tytułu Europejskiego Funduszu Rolniczego Gwarancji (EFRG) oraz Europejskiego Funduszu Rolnego na rzecz Rozwoju Obszarów Wiejskich (EFRROW) (1), w części wyłączającej z finansowania Unii Europejskiej kwoty 1 421 755,79 EUR oraz 1 436 426,73 EUR, wydatkowane przez agencję płatniczą akredytowaną przez Rzeczpospolitą Polską;

—	obciążenie Komisji Europejskiej kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Na poparcie skargi strona skarżąca podnosi trzy zarzuty.

Zarzut pierwszy dotyczący naruszenia art. 52 ust. 1 rozporządzenia nr 1306/2013 (2) poprzez zastosowanie korekty finansowej w oparciu o błędne ustalenia faktyczne i błędną wykładnię prawa.

—

Rzeczpospolita Polska podnosi, że kwoty wyłączone z finansowania unijnego na mocy zaskarżonej decyzji zostały wydatkowane zgodnie z przepisami prawa określającymi zasady wdrażania wsparcia specjalnego dla sektora tytoniu, to jest rozporządzenia nr 73/2009 (3), rozporządzenia nr 1120/2009 (4) oraz rozporządzenia nr 1122/2009 (5). Sposób wdrażania wsparcia przez władze polskie odpowiadał także krajowym aktom prawnym oraz przekazanemu Komisji tak zwanemu Programowi działań realizowanych w Polsce w ramach wsparcia specjalnego przewidzianego w art. 68 rozporządzenia nr 73/2009.

—

Odnosząc się do tej części zarzutu, która dotyczy kontroli na miejscu na poziomie producenta, Rzeczpospolita Polska wykazuje, że ani z prawa unijnego, ani z prawa krajowego nie wynikał obowiązek dostarczenia przez producenta całości wyprodukowanego tytoniu do pierwszego przetwórcy. Polski system kontroli na miejscu w pełni pozwalał na skuteczne zweryfikowanie spełniania wszystkich warunków kwalifikowalności do wsparcia.

—

Odnosząc się do tej części zarzutu, która dotyczy kontroli na miejscu w punkcie odbioru, Rzeczpospolita Polska wykazuje, że kontrole te w pełni zapewniały weryfikację wszystkich wymagań jakościowych, które powinien spełniać surowiec tytoniowy kwalifikujący się do wsparcia, w tym w szczególności wymogów dotyczących wilgotności oraz zawartości piasku i zabrudzeń.

—

Odnosząc się z kolei do zarzutu Komisji dotyczącego braku specjalnego systemu zmniejszeń i wykluczeń, Rzeczpospolita Polska wykazuje, że polski system sankcji w zakresie wsparcia specjalnego dla sektora tytoniu był w pełni zgodny z art. 21 ust. 1 rozporządzenia nr 73/2009. W szczególności system ten był bardzo restrykcyjny i eliminował powstanie jakiegokolwiek ryzyka strat dla funduszu.

Zarzut drugi dotyczący naruszenia art. 52 ust. 2 rozporządzenia nr 1306/2013 przez zastosowanie korekty ryczałtowej w wysokości rażąco nadmiernej w stosunku do ryzyka ewentualnej straty finansowej dla budżetu Unii.

Rzeczpospolita Polska stoi na stanowisku, że zastosowana przez Komisję korekta ryczałtowa na poziomie 5 % jest zbyt wysoka i przekracza ewentualną maksymalną stratę, jaką mógłby ponieść fundusz.

Zarzut trzeci dotyczący naruszenia art. 296 akapit drugi TFUE.

W tym zakresie Rzeczpospolita Polska wskazuje na rozbieżności wynikające z pism przekazywanych przez Komisję w toku postępowania wyjaśniającego, a także na brak uzasadnienia przez Komisję zarzutu naruszenia części przywołanych przez nią przepisów unijnych.

(1) Decyzja wykonawcza Komisji (UE) 2018/873 (Dz.U. 2018, L 152, s. 29).

(2) Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1306/2013 z dnia 17 grudnia 2013 r. w sprawie finansowania wspólnej polityki rolnej, zarządzania nią i monitorowania jej oraz uchylające rozporządzenia Rady (EWG) nr 352/78, (WE) nr 165/94, (WE) nr 2799/98, (WE) nr 814/2000, (WE) nr 1290/2005 i (WE) nr 485/2008 (Dz.U. 2013, L 347, s. 549).

(3) Rozporządzenie Rady (WE) nr 73/2009 z dnia 19 stycznia 2009 r. ustanawiające wspólne zasady dla systemów wsparcia bezpośredniego dla rolników w ramach wspólnej polityki rolnej i ustanawiające określone systemy wsparcia dla rolników, zmieniające rozporządzenia (WE) nr 1290/2005, (WE) nr 247/2006, (WE) nr 378/2007 oraz uchylające rozporządzenie (WE) nr 1782/2003 (Dz.U. 2009, L 30, s.16).

(4) Rozporządzenie Komisji (WE) nr 1120/2009 z dnia 29 października 2009 r. ustanawiające szczegółowe zasady wdrażania systemu płatności jednolitej przewidzianego w tytule III rozporządzenia Rady (WE) nr 73/2009 ustanawiającego wspólne zasady dla systemów wsparcia bezpośredniego dla rolników w ramach wspólnej polityki rolnej i ustanawiającego określone systemy wsparcia dla rolników (Dz.U. 2009, L 316, s. 1).

(5) Rozporządzenie Komisji (WE) nr 1122/2009 z dnia 30 listopada 2009 r. ustanawiające szczegółowe zasady wykonania rozporządzenia Rady (WE) nr 73/2009 odnośnie do zasady wzajemnej zgodności, modulacji oraz zintegrowanego systemu zarządzania i kontroli w ramach systemów wsparcia bezpośredniego dla rolników przewidzianych w wymienionym rozporządzeniu oraz wdrażania rozporządzenia Rady (WE) nr 1234/2007 w odniesieniu do zasady wzajemnej zgodności w ramach systemu wsparcia ustanowionego dla sektora wina (Dz.U. 2009, L 316, s. 65).

26.11.2018

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 427/79

Skarga wniesiona w dniu 29 sierpnia 2018 r. – Del Valle Ruiz i in. / SRB

(Sprawa T-514/18)

(2018/C 427/106)

Język postępowania: angielski

Strony

Strony skarżące: Antonio Del Valle Ruiz (Mexico City, Meksyk) i 36 innych (przedstawiciele: P. Saini, QC, J. Pobjoy, Barrister i R. Boynton, Solicitor)

Strona pozwana: Jednolita Rada ds. Restrukturyzacji i Uporządkowanej Likwidacji (SRB)

Żądania

Strony skarżące wnoszą do Sądu o:

—

stwierdzenie nieważności ostatecznej decyzji komisji odwoławczej SRB w sprawie 48/2017 z dnia 19 czerwca 2018 r., w zakresie w jakim stanowi ona, że SRB była uprawniona do przyjęcia za podstawę: i) art. 4 ust. 1 lit. a) akapit czwarty; ii) art. 4 ust. 2 akapit pierwszy; iii) art. 4 ust. 2 akapit trzeci, lub iv) art. 4 ust. 3 rozporządzenia nr 1049/2001 (1) (lub równoważnych postanowień na podstawie decyzji SRB SRB/ES/2017/01 z dnia 9 lutego 2017 r. w sprawie publicznego dostępu do dokumentów SRB), w celu uzasadnienia braku udostępnienia dokumentów żądanych przez skarżących w ich wniosku potwierdzającym z dnia 23 sierpnia 2017 r. dotyczącym przyjęcia planu restrukturyzacji wobec Banco Popular Español;

—	obciążenie pozwanej kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Na poparcie skargi strony skarżące podnoszą sześć zarzutów.

1.	Zarzut pierwszy dotyczy tego, że komisja odwoławcza SRB naruszyła art. 4 ust. 1 lit. a) akapit czwarty rozporządzenia nr 1049/2001.

2.	Zarzut drugi dotyczy tego, że komisja odwoławcza naruszyła art. 4 ust. 2 akapit pierwszy rozporządzenia nr 1049/2001.

3.	Zarzut trzeci dotyczy tego, że komisja odwoławcza naruszyła art. 4 ust. 3 rozporządzenia nr 1049/2001.

4.	Zarzut czwarty dotyczy tego, że komisja odwoławcza naruszyła art. 4 ust. 2 akapit trzeci rozporządzenia nr 1049/2001.

5.	Zarzut piąty dotyczy tego, że komisja odwoławcza naruszyła art. 4 ust. 6 rozporządzenia nr 1049/2001.

6.	Zarzut szósty dotyczy tego, że komisja odwoławcza naruszyła art. 11 rozporządzenia nr 1049/2001.

(1) Rozporządzenie (WE) nr 1049/2001 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 30 maja 2001 r. w sprawie publicznego dostępu do dokumentów Parlamentu Europejskiego, Rady i Komisji (Dz.U. 2001, L 145, s. 43).

26.11.2018

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 427/80

Skarga wniesiona w dniu 29 sierpnia 2018 r. – FAKRO / Komisja

(Sprawa T-515/18)

(2018/C 427/107)

Język postępowania: polski

Strony

Strona skarżąca: FAKRO sp. z o. o. (Nowy Sącz, Polska) (przedstawiciel: radca prawny A. Radkowiak-Macuda)

Strona pozwana: Komisja Europejska

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

stwierdzenie nieważności decyzji Komisji z dnia 14 czerwca 2018 r., wydanej w postępowaniu prowadzonym na skutek skargi do Komisji złożonej przez FAKRO sp. z. o. o w dniu 12 lipca 2012 r. na nadużywanie pozycji dominującej przez Grupę VELUX (sygn. AT.40026 VELUX);

obciążenie Komisji kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Na poparcie skargi strona skarżąca podnosi trzy zarzuty.

Zarzut pierwszy dotyczący oczywistego błędu w ocenie, wraz z zarzutem niewystarczającego uzasadnienia zaskarżonej decyzji, skutkującego uznaniem, że nie istnieje interes Unii Europejskiej w dalszym prowadzeniu postępowania.

Strona skarżąca twierdzi, że Komisja nie zajęła definitywnego stanowiska ani w stosunku do przesłanek wstępnych warunkujących możliwość stwierdzenia nadużycia pozycji dominującej, ani w stosunku do żadnej z siedmiu zarzucanych kategorii czynów. Oceniając zarzut stosowania przez przedsiębiorstwo dominujące drapieżnictwa cenowego, Komisja bezkrytycznie oparła swą decyzję na argumentach tego przedsiębiorstwa, pomijając argumenty strony skarżącej oraz nie dokonując nawet uproszczonej analizy problemu. Strona skarżąca uważa, że wprowadzenie przez przedsiębiorstwo dominujące marki walczącej miało na celu wyłącznie uniemożliwienie jego konkurentom wejścia na rynek bądź rozwoju na nim, stosowane przed to przedsiębiorstwo rabaty inwestycyjne mają charakter selektywny, wyłącznościowy i dyskryminujący, co narusza art. 102 TFUE. Twierdzi ona, że materiał dowodowy świadczy dobitnie o zawieraniu przez przedsiębiorstwo dominujące umów o charakterze wyłącznościowym wbrew art. 102 TFUE oraz że przeprowadzenie postępowania wyjaśniającego nie wymagałoby przeznaczenia na ten cel znacznych zasobów, a jedynie weryfikacji przedstawionych przez nią danych i dowodów.

Zarzut drugi dotyczący naruszenia zasady dobrej administracji w związku z zarzutem oczywistego błędu w ocenie w zakresie braku interesu Unii Europejskiej w dalszym prowadzeniu postępowania.

Pomiędzy wniesieniem skargi a wydaniem decyzji o jej oddaleniu minęło ponad 71 miesięcy. Opieszałość Komisji w działaniu nie jest usprawiedliwiona żadnymi szczególnymi okolicznościami. Komisja posiada gruntowną wiedzę na temat europejskiego rynku okien dachowych. Opieszałość w działaniu po stronie Komisji może skutkować brakiem możliwości dochodzenia przez stronę skarżącą swych praw przed krajowymi organami ochrony konkurencji ze względu na przewidziany w prawie krajowym okres przedawnienia roszczeń.

Zarzut trzeci dotyczący naruszenia art. 8 ust. 1 rozporządzenia nr 773/2004 (1) poprzez odmowę udzielenia stronie skarżącej dostępu do akt, skutkującą pozbawieniem jej skutecznego prawa do obrony.

Zgodnie z obowiązującymi przepisami, w przypadku gdy Komisja informuje wnioskodawcę o swoim zamiarze odrzucenia wniosku, wnioskodawca ma prawo dostępu do dokumentów, na których Komisja opiera swoją tymczasową ocenę. W niniejszej sprawie Komisja nie udzieliła stronie skarżącej takiego dostępu. Ponadto Komisja dopuściła się naruszenia prawa w zakresie zasad dokonywania oceny interesu Unii Europejskiej poprzez brak rzetelnej oceny charakteru i skutków czynów zarzucanych przedsiębiorstwu dominującemu.

(1) Rozporządzenie Komisji (WE) nr 773/2004 z dnia 7 kwietnia 2004 r. odnoszące się do prowadzenia przez Komisję postępowań zgodnie z [101 TFUE] i [102 TFUE] (Dz.U. 2004, L 123, s. 18).

26.11.2018

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 427/81

Skarga wniesiona w dniu 13 września 2018 r. – Vialto Consulting / Komisja Europejska

(Sprawa T-537/18)

(2018/C 427/108)

Język postępowania: grecki

Strony

Strona skarżąca: Vialto Consulting Kft. (Budapeszt, Węgry) (przedstawiciel: adwokat V. Christianos)

Strona pozwana: Komisja Europejska

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—	stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji Komisji, którą instytucja ta wykluczyła skarżącą [z udziału w postępowaniach o udzielenie zamówienia publicznego] na okres dwóch lat i opublikowała informację o tym wyłączeniu na swojej stronie internetowej,

—

zasądzenie od Komisji naprawienia szkody majątkowej poniesionej przez skarżącą z powodu, po pierwsze, jej wykluczenia na okres dwóch lat i, po drugie, opublikowania informacji o tym wyłączeniu na stronie internetowej Komisji; szkodę tę szacuje ona na kwotę 434 889,82 EUR powiększoną o odsetki za opóźnienie liczone od dnia ogłoszenia wyroku,

—

zasądzenie od Komisji naprawienia szkody niemajątkowej poniesionej przez skarżącą z powodu, po pierwsze, jej wykluczenia na okres dwóch lat i, po drugie, opublikowania informacji o tym wyłączeniu na stronie internetowej Komisji; szkodę tę szacuje ona na kwotę 400 000 EUR powiększoną o odsetki za opóźnienie liczone od dnia ogłoszenia wyroku,

—	obciążenie Komisji wszystkimi kosztami postępowania poniesionymi przez skarżącą.

Zarzuty i główne argumenty

Na poparcie skargi na decyzję Komisji nr Ares(2018)3463041 z dnia 29 czerwca 2018 r. strona skarżąca podnosi cztery zarzuty.

1.	Zarzut pierwszy dotyczący naruszenia art. 7 ust. 1 rozporządzenia nr 2185/1996, gdyż Komisja twierdzi w zaskarżonej decyzji, że OLAF nie przekroczył swoich uprawnień w trakcie kontroli na miejscu u Vialto, oraz braku uzasadnienia.

2.	Zarzut drugi dotyczący naruszenia art. 41 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej w odniesieniu do prawa do dobrej administracji, jak również braku uzasadnienia.

3.	Zarzut trzeci dotyczący naruszenia zasady ochrony uzasadnionych oczekiwań.

4.	Zarzut czwarty dotyczący naruszenia zasady proporcjonalności i braku wystarczającego uzasadnienia, ponieważ, po pierwsze, Komisja objęła Vialto wyłączeniem na okres dwóch lat i, po drugie, opublikowała informację o tym wyłączeniu na swojej stronie internetowej.

26.11.2018

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 427/82

Skarga wniesiona w dniu 15 września 2018 r. – Ayuntamiento de Quart de Poblet / Komisja

(Sprawa T-539/18)

(2018/C 427/109)

Język postępowania: hiszpański

Strony

Strona skarżąca: Ayuntamiento de Quart de Poblet (Quart de Poblet, Hiszpania) (przedstawiciele: adwokaci B. Sanchis Piqueras, J. Rodríguez Pellitero)

Strona pozwana: Komisja Europejska

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—	stwierdzenie, że skarga jest dopuszczalna i zasadna;

—	stwierdzenie, że strona skarżąca prawidłowo wykonała zobowiązania umowne ciążące na niej na podstawie zawartych umów;

—	stwierdzenie, że jest wobec tego uprawniona do otrzymania finansowania przyznanego na podstawie tychże umów;

—	stwierdzenie, że przedstawione przez Komisję żądanie zwrotu określonych kwot w odniesieniu do Proyecto Diego i Proyecto SEED jest bezzasadne i niedopuszczalne;

—	stwierdzenie nieważności not debetowych, a w każdym razie uznanie ich za niezgodne z prawem;

—	nakazanie Komisji zwrotu stronie skarżącej dochodzonych kwot, które zostały zapłacone przez tę ostatnią;

—	posiłkowo, uznanie za kwalifikującą się lub właściwą do objęcia finansowaniem takiej części kwot dochodzonych przez Komisję, jaką Sąd uzna za stosowną;

—	w każdym wypadku, obciążenie Komisji Europejskiej kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Na poparcie skargi strona skarżąca podnosi trzy zarzuty.

Zarzut pierwszy dotyczący błędnej kwalifikacji kosztów przez Komisję Europejską.

—

Strona skarżąca podnosi, że w efekcie nieprzestrzegania postanowień umownych Komisja Europejska błędnie uznała koszty za bezpośrednie lub pośrednie lub niekwalifikowalne, na podstawie sprawozdania swych audytorów, żądając od strony skarżącej zwrotu otrzymanych dotacji na realizację projektów DIEGO i SEED.

Zarzut drugi dotyczący błędnego ustalenia przez Komisje Europejską wysokości kosztów

—	Strona skarżąca twierdzi, że wysokości kosztów została ustalona błędnie, to jest z naruszeniem odnoszących się do tej kwestii postanowień umów.

Zarzut trzeci dotyczący niewykonania przez Komisję ciążących na niej zobowiązań umownych

—

Według strony skarżącej Komisja naruszyła postanowienia umów, dokonując błędnej kwalifikacji i błędnie ustalając wysokość nałożonych kosztów, i nadal narusza te postanowienia, pomimo przedstawionych w postępowaniu kontradyktoryjnym argumentów i dowodów, wykazując się w ten sposób działaniem w złej wierze.

26.11.2018

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 427/83

Skarga wniesiona w dniu 11 września 2018 r. – YL / Komisja

(Sprawa T-545/18)

(2018/C 427/110)

Język postępowania: francuski

Strony

Strona skarżąca: YL (przedstawiciel: adwokat P. Yon)

Strona pozwana: Komisja Europejska

Żądania

Skarżący wnosi do Sądu o:

—	stwierdzenie nieważności usunięcia go z listy awansów 2017;

—	przyznanie mu awansu z mocą wsteczną od dnia 1 stycznia 2017 r.;

—

odszkodowanie w wysokości poniesionych z racji zaskarżonych aktów szkód: czasu i energii poświęconych niniejszej skardze i jej następstwom, zwalczaniu poczucia odrzucenia, ostracyzmu, zawziętości ze strony organu, który powinien troszczyć się o interes swoich pracowników i zachowywać się wobec nich przynajmniej neutralnie, jeżeli nie przychylnie – krzywda szacowana jest na 100 000 EUR;

—	zwrot kosztów adwokackich i sądowych, w wysokości 10 000 EUR;

—	obciążenie Komisji kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Na poparcie skargi strona skarżąca podnosi dwa zarzuty.

Zarzut pierwszy, naruszenia regulaminu pracowniczego urzędników Unii Europejskiej (zwanego dalej „regulaminem pracowniczym”), którego dopuścił się organ powołujący uzasadniając odmowę przyznania skarżącemu awansu uprzednio nałożoną karą, choć kara ta wywarła już wpływ na jego karierę zawodową poprzez obniżenie jego stopnia zaszeregowania. Poza tym zaskarżona decyzja została wydana na tej podstawie, że wspomniana kara miała związek z jego zachowaniem w ramach służby, podczas gdy decyzja o nałożeniu kary z 2016 r. wyraźnie wskazywała, że objęte nią czyny zostały popełnione bez jakiegokolwiek związku z pracą i zakresem obowiązków skarżącego.

Zarzut drugi, nadużycia władzy i procedury, którego dopuścił się organ powołujący, stosując swe uprawnienie do przyznania awansu w celu zaostrzenia orzeczonej w 2016 r. kary, wykorzystując procedurę awansów w taki sposób, by ominąć granice określone w regulaminie pracowniczym w odniesieniu do zawieszenia przeniesienia o stopień wyżej.

26.11.2018

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 427/84

Skarga wniesiona w dniu 14 września 2018 r. – Teeäär / EBC

(Sprawa T-547/18)

(2018/C 427/111)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Raivo Teeäär (Tallinn, Estonia) (przedstawiciel: adwokat L. Levi)

Strona pozwana: Europejski Bank Centralny (EBC)

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—	stwierdzenie nieważności decyzji zarządu EBC z dnia 27 lutego 2018 r. oddalającej wniosek skarżącego o przyznanie wsparcia w procesie zmiany pracy poza EBC;

—	w razie potrzeby, stwierdzenie nieważności decyzji zarządu z dnia 3 lipca 2018 r. oddalającej szczególne odwołanie wniesione przez skarżącego na decyzję zarządu z dnia 27 lutego 2018 r.;

—

przyznanie skarżącemu odszkodowania za szkodę majątkową, którą jak twierdzi, poniósł skarżący, odpowiadającego puli środków finansowych z tytułu wsparcia w procesie zmiany pracy, wycenionego na sumę 100 447 EUR powiększoną o odsetki za zwłokę obliczone według stawki dla podstawowych operacji refinansujących Europejskiego Banku Centralnego, powiększonej o 3 punkty procentowe rocznie;

—	obciążenie strony pozwanej kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Na poparcie skargi strona skarżąca podnosi cztery zarzuty.

1.	Zarzut pierwszy dotyczący niezgodności z prawem art. 2.3.1 regulaminu pracowniczego EBC, ze względu na to, iż narusza on zasady równego traktowania i proporcjonalności; zaskarżona decyzja jest ponadto obarczona oczywistym błędem w ocenie;

2.	Zarzut drugi dotyczący niezgodności z prawem art. 2.3.1 regulaminu pracowniczego, ze względu na to, iż wprowadza on dyskryminację ze względu na wiek i narusza tym samym art. 21 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej oraz art. 2 i art. 6 ust. 1 dyrektywy 2000/78 (1);

3.	Zarzut trzeci podniesiony tytułem żądania subsydiarnego dotyczący niezgodności z prawem zaskarżonej decyzji ze względu na oczywisty błąd w ocenie i naruszenie obowiązku staranności;

4.	Zarzut czwarty podniesiony tytułem żądania subsydiarnego dotyczący naruszenia art. 2.3.1 regulaminu pracowniczego.

(1) Dyrektywa Rady 2000/78/WE z dnia 27 listopada 2000 r. ustanawiająca ogólne warunki ramowe równego traktowania w zakresie zatrudnienia i pracy (Dz.U. 2000 L 303, s. 16).

26.11.2018

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 427/85

Skarga wniesiona w dniu 18 września 2018 r. – Helbert / EUIPO

(Sprawa T-548/18)

(2018/C 427/112)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Lars Helbert (Alicante, Hiszpania) (przedstawiciel: H. Tettenborn, Rechtsanwalt)

Strona pozwana: Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—

stwierdzenie nieważności decyzji komisji konkursowej konkursu otwartego EUIPO/AD/01/17 (1) z dni 1 grudnia 2017 r. i 7 marca 2018 r. o nieumieszczeniu skarzącego na liście rezerwy kadrowej laureatów tego konkursu, która stała się ostateczna po oddaleniu przez EUIPO w dniu 8 czerwca 2018 r. zażalenia skarżącego na mocy art. 90 ust. 2 regulaminu pracowniczego;

—	zasądzenia od EUIPO odpowiedniego zadośćuczynienia na rzecz skarżącego w wysokości określonej przez Sąd za krzywdę, której miał doznać wskutek decyzji komisji konkursowej; oraz

—	obciążenie EUIPO kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Na poparcie skargi strona skarżąca podnosi cztery zarzuty.

Zarzut pierwszy, w którym skarżący podnosi nieprawidłowości w składzie i stałości komisji konkursowej, co miało bezpośrednie przełożenie na spójność oceny oraz naruszało zasady równych szans, równego traktowania oraz obiektywności ocen, a tym samym pozostawało w sprzeczności z art. 3.1 i 2.4 przepisów ogólnych mających zastosowanie do konkursów otwartych.

Zarzut drugi dotyczący, w którym skarżący twierdzi, że komisja konkursowa nie przeprowadziła oceny porównawczej kandydata, co naruszało ciążący na niej obowiązek przestrzegania zasad równych szans, równego traktowania oraz obiektywności ocen w rozumieniu art. 2.4 przepisów ogólnych mających zastosowanie do konkursów otwartych.

3.	Zarzut trzeci, w którym skarżący podnosi, że komisja konkursowa popełniła oczywiste błędy w ocenie wyników „rozmowy badającej poziom kompetencji szczególnych”.

4.	Zarzut czwarty, w którym skarżący twierdzi, że komisja konkursowa naruszyła ogłoszenie o konkursie EUIPO/AD/01/17 oraz zasady równych szans, równego traktowania oraz obiektywności ocen.

(1) Dz.U. 2017 C 9 A, s. 1

26.11.2018

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 427/86

Skarga wniesiona w dniu 19 września 2018 r. – Harrington Padrón / Rada

(Sprawa T-550/18)

(2018/C 427/113)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Katherine Nayarith Harrington Padrón (Caracas, Wenezuela) (przedstawiciele: adwokaci F. Di Gianni i L. Giuliano)

Strona pozwana: Rada Unii Europejskiej

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—

stwierdzenie nieważności decyzji Rady (WPZiB) 2018/901 z dnia 25 czerwca 2018 r. zmieniającej decyzję (WPZiB) 2017/2074 w sprawie środków ograniczających w związku z sytuacją w Wenezueli (1) oraz rozporządzenia wykonawczego Rady (UE) 2018/899 z dnia 25 czerwca 2018 r. wykonującego rozporządzenie (UE) 2017/2063 w sprawie środków ograniczających w związku z sytuacją w Wenezueli (2) w zakresie, w jakim ich przepisy dotyczą strony skarżącej;

—	obciążenie Rady kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Na poparcie skargi strona skarżąca podnosi dwa zarzuty.

Zarzut pierwszy dotyczący tego, że zaskarżone akty są dotknięte oczywistym błędem w ocenie oraz brakiem wskazania ścisłych i spójnych dowodów.

—

W tym względzie skarżąca podnosi, że Rada popełniła oczywisty błąd w ocenie dotyczący funkcji i roli skarżącej oraz nie ujawniła zestawu ścisłych i spójnych dowodów na poparcie swoich twierdzeń. Skarżąca twierdzi ponadto, że Rada nie przeprowadziła właściwej oceny dowodów lub, co najmniej, że taka ocena była oczywiście błędna.

2.	Zarzut drugi dotyczący tego, że środki ograniczające nałożone poprzez zaskarżone akty stanowią nieuzasadnione i nieproporcjonalne ograniczenie przysługującego skarżącej podstawowego prawa własności.

(1) Decyzja Rady (WPZiB) 2018/901 z dnia 25 czerwca 2018 r. zmieniająca decyzję (WPZiB) 2017/2074 w sprawie środków ograniczających w związku z sytuacją w Wenezueli (Dz.U. 2018, L 160I, s. 12).

(2) Rozporządzenie wykonawcze Rady (UE) 2018/899 z dnia 25 czerwca 2018 r. wykonujące rozporządzenie (UE) 2017/2063 w sprawie środków ograniczających w związku z sytuacją w Wenezueli (Dz.U. 2018, L 160I, s. 5).

26.11.2018

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 427/86

Skarga wniesiona w dniu 19 września 2018 r. – Oblitas Ruzza / Rada

(Sprawa T-551/18)

(2018/C 427/114)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Sandra Oblitas Ruzza (Caracas, Wenezuela) (przedstawiciele: adwokaci F. Di Gianni i L. Giuliano)

Strona pozwana: Rada Unii Europejskiej

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—

—	obciążenie Rady kosztami postępowania

Zarzuty i główne argumenty

Na poparcie skargi strona skarżąca podnosi dwa zarzuty.

Zarzut pierwszy dotyczący tego, że zaskarżone akty są dotknięte oczywistym błędem w ocenie oraz brakiem wskazania ścisłych i spójnych dowodów.

—

2.	Zarzut drugi dotyczący tego, że środki ograniczające nałożone poprzez zaskarżone akty stanowią nieuzasadnione i nieproporcjonalne ograniczenie przysługującego skarżącej podstawowego prawa własności.

26.11.2018

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 427/87

Skarga wniesiona w dniu 19 września 2018 r. – Moreno Reyes / Rada

(Sprawa T-552/18)

(2018/C 427/115)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Xavier Antonio Moreno Reyes (Caracas, Wenezuela) (przedstawiciele: adwokaci F. Di Gianni i L. Giuliano)

Strona pozwana: Rada Unii Europejskiej

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—

—	obciążenie Rady kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Na poparcie skargi skarżący podnosi dwa zarzuty.

Zarzut pierwszy dotyczący tego, że zaskarżone akty są dotknięte oczywistym błędem w ocenie oraz brakiem wskazania ścisłych i spójnych dowodów.

—

W tym względzie skarżący podnosi, że Rada popełniła oczywisty błąd w ocenie dotyczący funkcji i roli skarżącego oraz nie ujawniła zestawu ścisłych i spójnych dowodów na poparcie swoich twierdzeń. Skarżący twierdzi ponadto, że Rada nie przeprowadziła właściwej oceny dowodów lub, co najmniej, że taka ocena była oczywiście błędna.

2.	Zarzut drugi dotyczący tego, że środki ograniczające nałożone poprzez zaskarżone akty stanowią nieuzasadnione i nieproporcjonalne ograniczenie przysługującego skarżącemu podstawowego prawa własności.

26.11.2018

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 427/88

Skarga wniesiona w dniu 19 września 2018 r. – Rodríguez Gómez / Rada

(Sprawa T-553/18)

(2018/C 427/116)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Delcy Eloina Rodríguez Gómez (Caracas, Wenezuela) (przedstawiciele: adwokaci F. Di Gianni i L. Giuliano)

Strona pozwana: Rada Unii Europejskiej

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—

—	obciążenie Rady kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Na poparcie skargi strona skarżąca podnosi dwa zarzuty.

Zarzut pierwszy dotyczący tego, że zaskarżone akty są dotknięte oczywistym błędem w ocenie oraz brakiem wskazania ścisłych i spójnych dowodów.

—

2.	Zarzut drugi dotyczący tego, że środki ograniczające nałożone poprzez zaskarżone akty stanowią nieuzasadnione i nieproporcjonalne ograniczenie przysługującego skarżącej podstawowego prawa własności.

26.11.2018

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 427/89

Skarga wniesiona w dniu 19 września 2018 r. – Hernández Hernández / Rada

(Sprawa T-554/18)

(2018/C 427/117)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Socorro Elizabeth Hernández Hernández (Caracas, Wenezuela) (przedstawiciele: adwokaci F. Di Gianni i L. Giuliano)

Strona pozwana: Rada Unii Europejskiej

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—

—	obciążenie Rady kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Na poparcie skargi strona skarżąca podnosi dwa zarzuty.

Zarzut pierwszy dotyczący tego, że zaskarżone akty są dotknięte oczywistym błędem w ocenie oraz brakiem wskazania ścisłych i spójnych dowodów.

—

2.	Zarzut drugi dotyczący tego, że środki ograniczające nałożone poprzez zaskarżone akty stanowią nieuzasadnione i nieproporcjonalne ograniczenie przysługującego skarżącej podstawowego prawa własności.

26.11.2018

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 427/90

Skarga wniesiona w dniu 18 września 2018 r. – Medrobotics / EUIPO (See More. Reach More. Treat More.)

(Sprawa T-555/18)

(2018/C 427/118)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Medrobotics Corp. (Raynham, Massachusetts, Stany Zjednoczone) (przedstawiciele: adwokaci B. Bittner i U. Heinrich)

Strona pozwana: Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (EUIPO)

Dane dotyczące postępowania przed EUIPO

Sporny znak towarowy: Słowny unijny znak towarowy „See More. Reach More. Treat More.” – zgłoszenie nr 17 205 055

Zaskarżona decyzja: Decyzja Drugiej Izby Odwoławczej EUIPO z dnia 18 lipca 2018 r. w sprawie R 463/2018-2

Żądanie

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—	stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji;

—	obciążenie EUIPO kosztami postępowania.

Podniesione zarzuty

—	Naruszenie art. 7 ust. 1 lit. b) rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 2017/1001.

26.11.2018

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 427/90

Skarga wniesiona w dniu 20 września 2018 r. – ITD. i Danske Fragtmænd / Komisja

(Sprawa T-561/18)

(2018/C 427/119)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: ITD, Brancheorganisation for den danske vejgodstransport A/S (Padborg, Dania) i Danske Fragtmænd A/S (Åbyhøj, Dania) (przedstawiciel: adwokat L. Sandberg-Mørch)

Strona pozwana: Komisja Europejska

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—	stwierdzenie nieważności decyzji C(2018) 3169 final z dnia 28 maja 2018 r. w sprawie dotyczącej pomocy państwa SA.47707 (2018/N) – Rekompensata przyznana przez skarb państwa PostNord z tytułu świadczenia pocztowych usług powszechnych – Dania (1);

—	obciążenie Komisji kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Na poparcie skargi strona skarżąca podnosi wyłącznie jeden zarzut, twierdząc że Komisja zaniechała wszczęcia formalnego postępowania wyjaśniającego na podstawie art. 108 TFUE, mimo iż napotkała poważne trudności przy dokonywaniu oceny spornych środków. Zarzut ten jest oparty na dwóch seriach argumentów związanych z czasem trwania i okolicznościami towarzyszącym wstępnemu postępowaniu wyjaśniającemu oraz z treścią zaskarżonej decyzji.

—

Jeżeli chodzi o treść zaskarżonej decyzji, strona skarżąca twierdzi w szczególności, że (i) rekompensata przyznawana z tytułu obowiązku świadczenia usługi powszechnej jest niezgodna ze wspólnym rynkiem; (ii) gwarancje państwa nie stanowią istniejącej pomocy, (iii) zwolnienie z VAT należy przypisać państwu (iv) niewłaściwa alokacja zasobów obejmuje przeniesienie środków skarbu państwa i należy przypisać ją państwu, (v) zastrzyk kapitału z dnia 23 lutego 2017 r., który należy przypisać państwu, przyznaje korzyść ekonomiczną Post Danmark.

(1) Dz.U. 2018 C 360, s. 3.

26.11.2018

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 427/91

Skarga wniesiona w dniu 24 września 2018 r. – P. Krücken Organic / Komisja

(Sprawa T-565/18)

(2018/C 427/120)

Język postępowania: niemiecki

Strony

Strona skarżąca: P. Krücken Organic GmbH (Mannheim, Niemcy) (przedstawiciel: H. Schmidt, Rechtsanwalt)

Strona przeciwna: Komisja Europejska

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—	zasądzenie od strony przeciwnej na rzecz skarżącej kwoty 216 749,02 EUR wraz z odsetkami za zwłokę od dnia doręczenia skargi w wysokości ośmiu punktów procentowych powyżej stawki podstawowej Europejskiego Banku Centralnego;

—

zobowiązanie strony przeciwnej do udostępnienia skarżącej, w drodze wglądu do akt, dokumentów sporządzonych w związku z działalnością ECOCERT SA w ramach kontroli ekologicznej Erenhot Jinguyuan Grain i Oil Co. Ltd., 2051 Youyi Road North, Ernehot City, Xilingol League, Inner Mongolia Autonomous Region, Peoples Republic of China, w szczególności sprawozdań z inspekcji i odpowiednich ocen z lat 2016, 2017 i 2018 związanych ze stwierdzeniami, ocenami i decyzjami ECOCERT SA, stanowiącymi podstawę do wydania świadectwa kontroli zgodnie z załącznikiem V do rozporządzenia (WE) nr 1935/2008 o nr 22904CN1700w13 z dnia 19 września 2017 r. w odniesieniu do 490 960 kg ciastek z prasowanego sezamu z ekologicznej produkcji i do następczego przechowania tego świadectwa kontroli przez ECOCERT SA;

—

zobowiązanie strony przeciwnej do

nałożenia na jednostki kontroli ekologicznej, którym zleca ona w państwach trzecich wykonywanie zadań w ramach systemu kontroli Unii Europejskiej z zakresu rolnictwa ekologicznego, obowiązku doręczenia importerowi wskazanemu każdorazowo w rubryce 11 świadectwa kontroli zgodnie z załącznikiem V do rozporządzenia (WE) nr 1235/2018 Komisji (1), w szczególności skarżącej, ich decyzji dotyczących przechowywania, sprzeciwu lub stwierdzenia nieważności świadectw kontroli wydanych danemu importerowi, w szczególności skarżącej oraz odebrania i rozstrzygnięcia ich sprzeciwów; oraz

nałożenia na jednostki kontroli ekologicznej, którym udzieliła ona zlecenia w państwach trzecich, obowiązku udostępnienia importerom, w szczególności skarżącej, leżących u podstaw takich decyzji dokumentów postępowania kontroli ekologicznej, w szczególności sprawozdań z inspekcji i ocen, przy czym fragmenty podlegające ochronie danych osób trzecich mają zostać zaczernione.

Zarzuty i główne argumenty

Na poparcie skargi strona skarżąca podnosi między innymi, że Komisja naruszyła ciążący na niej obowiązek nadzorowania poprzez zastosowanie odpowiednich środków działalności ECOCERT SA, jako jednostki kontroli ekologicznej uznanej w kontekście równoważności w Chinach i zapewnienia w ten sposób, że dochowa ona w sposób zadowalający warunków rozporządzenia (EG) nr 834/2007 Rady (2).

(1) Rozporządzenie Komisji (WE) nr 1235/2008 z dnia 8 grudnia 2008 r. ustanawiające szczegółowe zasady wykonania rozporządzenia Rady (WE) nr 834/2007 w odniesieniu do ustaleń dotyczących przywozu produktów ekologicznych z krajów trzecich (Dz.U. 2008, L 334, s. 25).

(2) Rozporządzenie Rady (WE) nr 834/2007 z dnia 28 czerwca 2007 r. w sprawie produkcji ekologicznej i znakowania produktów ekologicznych i uchylające rozporządzenie (EWG) nr 2092/91 (EWG) Nr. 2092/91 (Dz.U. 2007, L 189, s. 1).

26.11.2018

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 427/92

Skarga wniesiona w dniu 24 września 2018 r. – Local-e-motion / EUIPO – Volkswagen (WE)

(Sprawa T-568/18)

(2018/C 427/121)

Język skargi: niemiecki

Strony

Strona skarżąca: Local-e-motion GmbH (Dorsten, Niemcy) (przedstawiciel: adwokat D. Sprenger)

Strona pozwana: Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (EUIPO)

Druga strona w postępowaniu przed izbą odwoławczą: Volkswagen AG (Wolfsburg, Niemcy)

Dane dotyczące postępowania przed EUIPO

Zgłaszający sporny znak towarowy: Strona skarżąca

Sporny znak towarowy: Graficzny unijny znak towarowy WE ze wskazaniem kolorów czarnego, czerwonego i szarego – zgłoszenie nr 15 225 675

Postępowanie przed EUIPO: Postępowanie w sprawie sprzeciwu

Zaskarżona decyzja: Decyzja Czwartej Izby Odwoławczej EUIPO z dnia 12 czerwca 2018 r. w sprawie R 128/2018-4

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—	zmianę zaskarżonej decyzji i oddalenie sprzeciwu.

—	obciążenie EUIPO kosztami postępowania.

Podniesione zarzuty

—	Naruszenie art. 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2017/1001.

26.11.2018

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 427/93

Skarga wniesiona w dniu 28 września 2018 r. – Agrochem-Maks / Komisja

(Sprawa T-574/18)

(2018/C 427/122)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Agrochem-Maks d.o.o. (Zagrzeb, Chorwacja) (przedstawiciel: adwokat S. Pappas)

Strona pozwana: Komisja Europejska

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—	stwierdzenie nieważności rozporządzenia wykonawczego Komisji (UE) 2018/1019 (1);

—	obciążenie strony pozwanej jej własnymi kosztami oraz kosztami poniesionymi przez stronę skarżącą w ramach niniejszego postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Na poparcie skargi strona skarżąca podnosi cztery zarzuty.

1.	Zarzut pierwszy dotyczący naruszenia spoczywającego na administracji obowiązku uzasadnienia wynikającego z art. 41 ust. 2 lit. c) Karty praw podstawowych Unii Europejskiej.

2.	Zarzut drugi dotyczący naruszenia art. 6 lit. f) lub pkt 2.2 załącznika II do rozporządzenia (WE) nr 1107/2009 (2) i zasady proporcjonalności w odniesieniu do domniemanych luk w danych dotyczących substancji czynnej, dla której złożono wniosek o zatwierdzenie.

3.	Zarzut trzeci dotyczący błędnego zastosowania zasady ostrożności w związku z domniemanymi lukami w danych/kwestiach, które nie mogły zostać sfinalizowane do celów oceny ryzyka.

4.	Zarzut czwarty dotyczący naruszenia art. 4 rozporządzenia (WE) nr 1107/2009 w związku z identyfikacją wysokiego stopnia ryzyka dla organizmów wodnych.

(1) Rozporządzenie wykonawcze Komisji (UE) 2018/1019 z dnia 18 lipca 2018 r. w sprawie nieodnawiania zatwierdzenia substancji czynnej oksasulfuron zgodnie z rozporządzeniem Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 1107/2009 dotyczącym wprowadzania do obrotu środków ochrony roślin, oraz w sprawie zmiany rozporządzenia wykonawczego Komisji (UE) nr 540/2011 (Dz.U. 2018, L 183, s. 14).

(2) Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 1107/2009 z dnia 21 października 2009 r. dotyczące wprowadzania do obrotu środków ochrony roślin i uchylające dyrektywy Rady 79/117/EWG i 91/414/EWG (Dz.U. 2009, L 309, s. 1).

26.11.2018

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 427/93

Skarga wniesiona w dniu 25 września 2018 r. – Shore Capital International / EUIPO – Circle Imperium BV (The Inner Circle)

(Sprawa T-575/18)

(2018/C 427/123)

Język skargi: angielski

Strony

Strona skarżąca: Shore Capital International Ltd (Berlin, Niemcy) (przedstawiciele: adwokaci O. Spieker, A. Schönfleisch i N. Willich)

Strona pozwana: Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (EUIPO)

Druga strona w postępowaniu przed izbą odwoławczą: Circle Imperium BV (Amsterdam, Niderlandy)

Dane dotyczące postępowania przed EUIPO

Właściciel spornego znaku towarowego: Circle Imperium BV

Sporny znak towarowy: Międzynarodowa rejestracja wskazująca Unię Europejską znaku towarowego The Inner Circle – rejestracja międzynarodowa wskazująca Unię Europejską nr 1 266 666

Postępowanie przed EUIPO: Postępowanie w sprawie sprzeciwu

Zaskarżona decyzja: Decyzja Pierwszej Izby Odwoławczej EUIPO z dnia 7 czerwca 2018 r. w sprawie R 1402/2017-1

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—

stwierdzenie nieważności zaskarżonej w zakresie, w jakim oddalono w niej wniesione przez stronę skarżącą odwołanie od decyzji Wydziału Sprzeciwów EUIPO z dnia 26 kwietnia 2017 r., a tym samym uwzględniono wniosek właściciela rejestracji międzynarodowej o ochronę międzynarodowego znaku towarowego „The Inner Circle” (nr 1 266 666) w Unii Europejskiej w odniesieniu do klasy 41;

—	obciążenie właściciela rejestracji międzynarodowej i EUIPO kosztami postepowania, w tym niezbędnymi wydatkami poniesionymi przez stronę skarżąca w postępowaniu przed Izbą Odwoławczą EUIPO.

Podniesione zarzuty

—	Naruszenie art. 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 2017/1001.

26.11.2018

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 427/94

Skarga wniesiona w dniu 28 września 2018 r. – Boxer Barcelona / EUIPO – X-Technology Swiss (XBOXER)

(Sprawa T-582/18)

(2018/C 427/124)

Język skargi: hiszpański

Strony

Strona skarżąca: Boxer Barcelona, SL (Barcelona, Hiszpania) (przedstawiciel: adwokat A. Canela Giménez)

Strona pozwana: Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (EUIPO)

Druga strona w postępowaniu przed izbą odwoławczą: X-Technology Swiss GmbH (Wollerau, Szwajcaria)

Dane dotyczące postępowania przed EUIPO

Zgłaszający: Strona skarżąca

Sporny znak towarowy: Zgłoszenie graficznego unijnego znaku towarowego XBOXER– zgłoszenie nr 11 673 068

Postępowanie przed EUIPO: Postępowanie w sprawie sprzeciwu

Zaskarżona decyzja: Decyzja Piątej Izby Odwoławczej EUIPO z dnia 12 lipca 2018 r. w sprawie R 2186/2017-5.

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—	stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji;

—	obciążenie EUIPO kosztami postępowania.

Podniesione zarzuty

—	Niedostateczny charakter dowodów na używanie przedłożonych przez wnoszącą sprzeciw;

—	Brak wprowadzania w błąd co do podobieństwa znaków towarowych, których dotyczy sprzeciw i zgłoszonego znaku towarowego.

26.11.2018

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 427/95

Skarga wniesiona w dniu 26 września 2018 r. – Gesamtverband Verkehrsgewerbe Niedersachsen/Komisja

(Sprawa T-583/18)

(2018/C 427/125)

Język postępowania: niemiecki

Strony

Strona skarżąca: Gesamtverband Verkehrsgewerbe Niedersachsen e.V. (Hanower, Niemcy) (przedstawiciel: C. Antweiler, Rechtsanwalt)

Strona pozwana: Komisja Europejska

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

stwierdzenie nieważności decyzji Komisji z dnia 12 lipca 2018 r. – C(2018) 4385 final w sprawie skargi złożonej przez stronę skarżącą w dniu 28 września 2016 r. dotyczącej pomocy państwa – SA.46538 (2017/NN).

Zarzuty i główne argumenty

W drodze niniejszej skargi strona skarżąca występuje z żądaniem stwierdzenia nieważności decyzji Komisji z dnia 12 lipca 2018 r. – C(2018) 4385 final w sprawie skargi złożonej przez nią odnośnie do przepisu art. 7a Niedersächsisches Nahverkehrsgesetzes (dolnosaksońska ustawą o transporcie lokalnym, zwana dalej „NNVG”) (sprawa SA. 46538 [2017/NN]) (Dz.U. 2018, C 292, s. 1).

Skarga opiera się na następujących zarzutach:

1.	Brak powiadomienia o systemie pomocy państwa (naruszenie art. 108 ust. 3 TFUE) W ramach zarzutu pierwszego podnosi się, że w wypadku art. 7a NNVG chodzi o nowy system pomocy, o którym należy, zgodnie z art. 108 ust. 3 TFUE powiadomić Komisję.

Brak powiadomienia o zasadzie ogólnej (naruszenie art. 3 ust. 3 der rozporządzenia (WE) nr 1370/2007 Parlamentu Europejskiego i Rady (1))

W ramach zarzutu drugiego podnosi się, że w wypadku art. 7a NNVG chodzi o samodzielne uregulowanie dotyczące rekompensat finansowych odnoszących się do zobowiązań z tytułu świadczenia usług publicznych przewidujące taryfy maksymalne dla uczniów, studentów, praktykantów i osób o ograniczonej sprawności ruchowej, które zgodnie z wolą kraju związkowego Dolna Saksonia miało być wyłączone z zakresu zastosowania rozporządzenia nr 1370/2007. Konsekwencją tego był oparty na art. 3 ust. 3 zdanie 2 tego rozporządzenia obowiązek powiadomienia Komisji o art. 7a NNVG.

(1) Rozporządzenie (WE) nr 1370/2007 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 23 października 2007 r. dotyczące usług publicznych w zakresie kolejowego i drogowego transportu pasażerskiego oraz uchylające rozporządzenia Rady (EWG) nr 1191/69 i (EWG) nr 1107/70 (Dz.U. 2007, L 315, s. 1)

26.11.2018

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 427/96

Skarga wniesiona w dniu 1 października 2018 r.– Vins el Cep / EUIPO – Rotkäppchen-Mumm Sektkellereien (MIM NATURA)

(Sprawa T-589/18)

(2018/C 427/126)

Język skargi: angielski

Strony

Strona skarżąca: Vins el Cep, SL (Sant Sadurní d’Anoia, Hiszpania) (przedstawiciele: adwokaci J. Vázquez Salleras i G. Ferrer Gonzalvez)

Strona pozwana: Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (EUIPO)

Druga strona w postępowaniu przed izbą odwoławczą: Rotkäppchen-Mumm Sektkellereien GmbH (Eltville, Niemcy)

Dane dotyczące postępowania przed EUIPO

Zgłaszający sporny znak towarowy: Strona skarżąca

Sporny znak towarowy: Graficzny unijny znak towarowy MIM NATURA – zgłoszenie nr 15 322 761

Postępowanie przed EUIPO: Postępowanie w sprawie sprzeciwu

Zaskarżona decyzja: Decyzja Pierwszej Izby Odwoławczej EUIPO z dnia 12 lipca 2018 r. w sprawie R 2270/2017-1

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—	uwzględnienie skargi na zaskarżoną decyzję;

—	stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji;

—	obciążenie EUIPO kosztami postępowania.

Podniesione zarzuty

—	Naruszenie art. 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2017/1001.

26.11.2018

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 427/97

Skarga wniesiona w dniu 2 października 2018 r. – Antonakopoulos / Parlament

(Sprawa T-590/18)

(2018/C 427/127)

Język postępowania: francuski

Strony

Strona skarżąca: Leonidas Antonakopoulos (Ateny, Grecja) (przedstawiciel: adwokat S. Pappas)

Strona pozwana: Parlament Europejski

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—	stwierdzenie nieważności decyzji o zawieszeniu go w pełnieniu obowiązków;

—	obciążenie pozwanej kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Na poparcie skargi strona skarżąca podnosi cztery zarzuty.

1.	Zarzut pierwszy, naruszenia prawa do obrony i zasady dobrej administracji, ponieważ nie został on wysłuchany przez administrację, zanim wydała decyzję, mimo że wysłuchanie było możliwe bez szkody dla interesu dochodzenia ani służby.

Zarzut drugi, naruszenia obowiązku uzasadnienia, ponieważ zarzut poważnego przewinienia służbowego, na którym oparto zaskarżoną decyzję, jest lakoniczny, mętny, nie jest uzasadniony ani poparty precyzyjnymi informacjami ukazującymi istnienie wystarczających podejrzeń, mogących prowadzić do wniosku, że skarżący dopuścił się uchybień obowiązków wynikających z regulaminu pracowniczego.

3.	Zarzut trzeci, naruszenia zasady proporcjonalności, ponieważ administracja mogła podjąć mniej dotkliwe środki, spełniające jednocześnie wymogi dochodzenia.

Zarzut czwarty, naruszenia obowiązku staranności, ponieważ, po pierwsze, administracja nie zestawiła wagi interesów skarżącego z interesem służby, a w szczególności tego, że skarżący pracuje dla Parlamentu od niemal 30 lat, ma znakomite stosunki z przełożonymi i daje podstawy do bardzo dobrych sprawozdań z oceny, a po drugie, że ta decyzja, która została szybko nagłośniona w mediach, uderza w jego osobowość i dobre imię.

26.11.2018

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 427/97

Skarga wniesiona w dniu 2 października 2018 r. – ZD / Parlament

(Sprawa T-591/18)

(2018/C 427/128)

Język postępowania: francuski

Strony

Strona skarżąca: ZD (przedstawiciel: adwokat S. Pappas)

Strona pozwana: Parlament Europejski

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—	stwierdzenie nieważności decyzji o zawieszeniu jej w pełnieniu obowiązków;

—	obciążenie pozwanej kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Na poparcie skargi strona skarżąca podnosi cztery zarzuty.

1.	Zarzut pierwszy, naruszenia prawa do obrony i zasady dobrej administracji, ponieważ nie została ona wysłuchana przez administrację, zanim wydała decyzję, mimo że wysłuchanie było możliwe bez szkody dla interesu dochodzenia ani służby.

Zarzut drugi, naruszenia obowiązku uzasadnienia, ponieważ zarzut poważnego przewinienia służbowego, na którym oparto zaskarżoną decyzję, jest lakoniczny, mętny, nie jest uzasadniony ani poparty precyzyjnymi informacjami ukazującymi istnienie wystarczających podejrzeń, mogących prowadzić do wniosku, że skarżąca dopuściła się uchybień obowiązków wynikających z regulaminu pracowniczego..

3.	Zarzut trzeci, naruszenia zasady proporcjonalności, ponieważ administracja mogła podjąć mniej dotkliwe środki, spełniające jednocześnie wymogi dochodzenia.

Zarzut czwarty, naruszenia obowiązku staranności, ponieważ, po pierwsze, administracja nie zestawiła wagi interesów skarżącej z interesem służby, a w szczególności tego, że skarżąca pracuje dla Parlamentu od piętnastu lat, ma znakomite stosunki z przełożonymi i daje podstawy do bardzo dobrych sprawozdań z oceny, a po drugie, że ta decyzja, która została szybko nagłośniona w mediach, uderza w jej osobowość i dobre imię.

26.11.2018

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 427/98

Skarga wniesiona w dniu 28 września 2018 r. – Wywiał-Prząda / Komisja

(Sprawa T-592/18)

(2018/C 427/129)

Język postępowania: francuski

Strony

Strona skarżąca: Katarzyna Wywiał-Prząda (Wezembeek-Oppem, Belgia) (przedstawiciele: adwokaci S. Orlandi i T. Martin)

Strona pozwana: Komisja Europejska

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

orzeczenie

—	stwierdzenia nieważności decyzji z dnia 23 listopada 2017 r. o odmowie przyznania mu dodatku zagranicznego;

—	obciążenia Komisji Europejskiej kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Na poparcie skargi strona skarżąca podnosi dwa zarzuty.

Zarzut pierwszy, podniesiony tytułem głównym, naruszenia art. 4 ust. 1 lit. a) załącznika VII regulaminu pracowniczego urzędników Unii Europejskiej, zinterpretowanego w wyroku z dnia 21 czerwca 2007 r., Komisja /Hosman-Chevalier (C-424/05 P, EU:C:2007:367), ponieważ okres zamieszkiwania przez nią w Belgii w odnośnym okresie, w którym miała status dyplomatyczny, należy traktować tak jak sytuację „wynikającą z pracy wykonywanej dla innego państwa lub dla organizacji międzynarodowej”.

Zarzut drugi, podniesiony tytułem ewentualnym, w razie gdyby nie można było pominąć tego okresu, dotyczący naruszenia art. 4 ust. 1 lit. a) załącznika VII regulaminu pracowniczego urzędników Unii Europejskiej, ponieważ należy w każdym razie uznać, że nie było jej zamiarem, by jej obecność w Belgii, nierozerwalnie związana z misją dyplomatyczną jej męża, posiadała stały charakter właściwy pojęciu zwykłego miejsca zamieszkania.

26.11.2018

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 427/99

Skarga wniesiona w dniu 28 września 2018 r. – BS (1) / Parlament

(Sprawa T-593/18)

(2018/C 427/130)

Język postępowania: francuski

Strony

Strona skarżąca: BS (2) (przedstawiciele: adwokaci M. Maes i J.-N. Louis)

Strona pozwana: Parlament Europejski

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—	stwierdzenie nieważności zawiadomienia nr 15 z dnia 10 sierpnia 2017 r. o zmianie uprawnień emerytalnych skarżącego;

—	w stosownym przypadku, stwierdzenie nieważności decyzji o zwrocie niezależnego świadczenia w kwocie 1 589,16 EUR w odniesieniu do września, października i listopada 2017 r. oraz w kwocie 4 815,16 EUR widniejącej na rozliczeniu emerytury z grudnia 2017 r.;

—	obciążenie Parlamentu kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Na poparcie skargi strona skarżąca podnosi dwa zarzuty.

Zarzut pierwszy dotyczący naruszenia art. 2 załącznika VII do regulaminu pracowniczego urzędników Unii Europejskiej, w zakresie w jakim zaskarżone decyzje są obarczone oczywistym błędem w ocenie.

Zarzut drugi dotyczący naruszenia prawa do dobrej administracji (art. 41 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej), w zakresie w jakim strona pozwana nie uzasadniła swej decyzji i nie przestrzegała prawa skarżącego do bycia wysłuchanym oraz jego prawa dostępu do akt.

(1) Informacje usunięto lub zastąpiono w ramach ochrony danych osobowych i/lub poufności.

(2) Informacje usunięto lub zastąpiono w ramach ochrony danych osobowych i/lub poufności.

26.11.2018

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 427/99

Skarga wniesiona w dniu 1 października 2018 r. – Hermann Albers/Komisja

(Sprawa T-597/18)

(2018/C 427/131)

Język postępowania: niemiecki

Strony

Strona skarżąca: Hermann Albers e.K. (Neubörger, Niemcy) (przedstawiciel: S. Roling, adwokat)

Strona pozwana: Komisja Europejska

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—	stwierdzenie nieważności decyzji Komisji C(2018) 4385 final z dnia 12 lipca 2018 r.;

—	obciążenie Komisji kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

We wniesionej skardze skarżący żąda stwierdzenia nieważności decyzji Komisji C(2018) 4385 final z dnia 12 lipca 2018 r. dotyczącej jego skargi w sprawie pomocy państwa w odniesieniu do art. 7a Niedersächsisches Nahverkehrsgesetz (ustawy w sprawie komunikacji podmiejskiej w Dolnej Saksonii, zwanej dalej „NNVG”) (sprawa SA.46697 [2017/NN]) (Dz.U. 2018, C 292, s. 1).

Skarga jest oparta na jednym zarzucie, zgodnie z którym art. 7a NNVG stanowi, wbrew stanowisku Komisji, nową pomoc podlegającą obowiązkowi zgłoszenia.

26.11.2018

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 427/100

Skarga wniesiona w dniu 4 października 2018 r. – Grupo textil brownie / EUIPO – The Guide Association (BROWNIE)

(Sprawa T-598/18)

(2018/C 427/132)

Język skargi: angielski

Strony

Strona skarżąca: Grupo textil brownie, SL (Barcelona, Hiszpania) (przedstawiciele: adwokaci D. Pellisé Urquiza i J. C. Quero Navarro)

Strona pozwana: Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (EUIPO)

Druga strona w postępowaniu przed izbą odwoławczą: The Guide Association (Londyn, Zjednoczone Królestwo)

Dane dotyczące postępowania przed EUIPO

Zgłaszający: Strona skarżąca

Sporny znak towarowy: Słowny unijny znak towarowy – zgłoszenie nr 14 016 844

Postępowanie przed EUIPO: Postępowanie w sprawie sprzeciwu

Zaskarżona decyzja: Decyzja Drugiej Izby Odwoławczej EUIPO z dnia 4 lipca 2018 r. w sprawie R 2680/2017-2

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—	stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji;

—	obciążenie EUIPO kosztami postępowania.

Podniesione zarzuty

—	Naruszenie art. 8 ust. 1 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 2017/1001.

26.11.2018

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 427/101

Skarga wniesiona w dniu 5 października 2018 r. – Aeris Invest / SRB

(Sprawa T-599/18)

(2018/C 427/133)

Język postępowania: francuski

Strony

Strona skarżąca: Aeris Invest (Luksemburg, Luksemburg) (przedstawiciele: adwokaci R. Vallina Hoset, P. Medina Sánche i A. Sellés Marco)

Strona pozwana: Jednolita Rada ds. Restrukturyzacji i Uporządkowanej Likwidacji

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—	stwierdzenie nieważności decyzji z dnia 14 września 2018 r.

—	obciążenie Jednolitej Rady ds. Restrukturyzacji i Uporządkowanej Likwidacji kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Na poparcie skargi skierowanej przeciwko decyzji Jednolitej Rady ds. Restrukturyzacji i Uporządkowanej Likwidacji (zwanej dalej „SRB”) z dnia 14 września 2018 r. w sprawie niedokonywania ostatecznej wyceny ex post w ramach decyzji SRB/EES/2017/08 z dnia 7 czerwca 2017 r. dotyczącej programu restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji wobec instytucji Banco Popular Español, S.A (zwanej dalej „zaskarżoną decyzją”) strona skarżąca podnosi dwa zarzuty.

Zarzut pierwszy dotyczy naruszenia art. 20 ust. 11 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 806/2014 z dnia 15 lipca 2014 r. ustanawiającego jednolite zasady i jednolitą procedurę restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji instytucji kredytowych i niektórych firm inwestycyjnych w ramach jednolitego mechanizmu restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji oraz jednolitego funduszu restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji oraz zmieniającego rozporządzenie (UE) nr 1093/2010 (Dz.U. 2014, L 225, s. 90). Zarzut ten dzieli się na trzy części.

—	Część pierwsza jest oparta na argumencie, zgodnie z którym zaskarżona decyzja odnosi się do możliwości odpisania roszczeń wierzycieli lub zwiększenia wartości wypłacanego wynagrodzenia bez dokonania ostatecznej wyceny ex post.

—	Część druga jest oparta na argumencie, zgodnie z którym SRB nie upewniła się, że informacje, na których podstawie dokonuje się wyceny, są w jak największym stopniu aktualne i kompletne, tak aby wszelkie straty z tytułu aktywów podmiotu zostały w pełni uznane.

—	Część trzecia jest oparta na naruszeniu orzecznictwa w sprawie Meroni, w zakresie w jakim Komisja powinna była zatwierdzić decyzję SRB dotyczącą braku zapewnienia dokonania ostatecznej wyceny ex post.

Zarzut drugi dotyczy nadużycia uprawnień, jakim dotknięta jest zaskarżona decyzja, co zostało wykazane przez szereg obiektywnych, istotnych i spójnych przesłanek. W tym zakresie skarżąca podnosi, że zaskarżona decyzja stanowi obejście postępowania z art. 20 ww. rozporządzenia (UE) nr 806/2014 oraz że celem SRB przy wydaniu tej decyzji było zatajenie rzeczywistej sytuacji Banco Popular Español, S.A.

26.11.2018

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 427/102

Skarga wniesiona w dniu 8 października 2018 r. – Wewi Mobile/EUIPO (Fi Network)

(Sprawa T-601/18)

(2018/C 427/134)

Język postępowania: hiszpański

Strony

Strona skarżąca: Wewi Mobile, SL (Villena, Hiszpania) (przedstawiciele: adwokaci J. C. Erdozain López, L. Montoya Terán i J. Galán López)

Strona pozwana: Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (EUIPO)

Dane dotyczące postępowania przed EUIPO

Sporny znak towarowy: Zgłoszenie słownego znaku towarowego Fi Network – zgłoszenie nr 16 026 601

Zaskarżona decyzja: Decyzja Pierwszej Izby Odwoławczej EUIPO z dnia 12 lipca 2018 r. w sprawie R 1462/2017-1

Żądanie

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—	stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji oprócz części dopuszczającej do rejestracji znak towarowy dla „magnesów, magnetyzatorów, demagnetyzatorów”;

—	obciążenie EUIPO kosztami postępowania.

Podniesione zarzuty

Naruszenie 7 ust. 1 lit. b) i c) rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2017/1001;

26.11.2018

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 427/102

Skarga wniesiona w dniu 8 października 2018 r. – Universität Koblenz-Landau/EACEA

(Sprawa T-606/18)

(2018/C 427/135)

Język postępowania: niemiecki

Strony

Strona skarżąca: Universität Koblenz-Landau (Moguncja, Niemcy) (przedstawiciele: C. von der Lühe i I. Felder, Rechtsanwälte)

Strona pozwana: Agencja Wykonawcza ds. Edukacji, Kultury i Sektora Audiowizualnego (EACEA)

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—	stwierdzenie, że nie istnieją podniesione pismem pozwanej z dnia 8 sierpnia 2018 r. opatrzonym sygnaturą akt EACEA/A4/RR-am D (2018) 011591 roszczenia zwrotu w związku z Grant Agreement, 2012 3075/001 001 w kwocie 22 454,22 EUR;

—	zasądzenie od pozwanej zapłaty na rzecz strony skarżącej kwoty 41 408,15 EUR wraz z należnymi odsetkami w wysokości 9 punktów procentowych ponad podstawową stopę procentową Europejskiego Banku Centralnego, począwszy od dnia 30 marca 2018 r.;

—	obciążenie pozwanej kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Na poparcie skargi strona skarżąca podnosi następujące zarzuty.

1.	Brak pełnego uznania kosztów podlegających zwrotowi pomimo przedłożenia odpowiednich dowodów.

2.	Brak wzgl. niedostateczne uzasadnienie odmowy uznania kosztów podlegających zwrotowi.

26.11.2018

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 427/105

Sprostowanie opublikowanego w Dzienniku Urzędowym komunikatu w sprawie C-457/18

( Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej C 399 z dnia 5 listopada 2018 r. )

(2018/C 427/141)

Opublikowany w Dzienniku Urzędowym komunikat w sprawie C-457/18 Republika Słowenii przeciwko Republice Chorwacji otrzymuje następujące brzmienie:

„Skarga wniesiona w dniu 13 lipca 2018 r. – Republika Słowenii / Republika Chorwacji

(Sprawa C-457/18)

(2018/C 427/141)

Język postępowania: chorwacki

Strony

Strona skarżąca: Republika Słowenii (przedstawiciel: M. Menard)

Strona pozwana: Republika Chorwacji

Żądania strony skarżącej

Skarżąca wnosi, aby Trybunał stwierdził, że pozwana naruszyła:

—	artykuł 2 i art. 4 ust. 3 TUE,

—

artykuł 5 ust. 2 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1380/2013 z dnia 11 grudnia 2013 r. w sprawie wspólnej polityki rybołówstwa, a także załącznik I do tego rozporządzenia, system Unii Europejskiej dotyczący kontroli, inspekcji i wykonania przepisów wspólnej polityki rybołówstwa, który został ustanowiony przez rozporządzenie nr 1224/2009 i rozporządzenie wykonawcze nr 404/2011,

—	artykuły 4 i 17 w związku z art. 13 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/399 z dnia 9 marca 2016 r. w sprawie unijnego kodeksu zasad regulujących przepływ osób przez granice (kodeksu granicznego Schengen) oraz

—	artykuł 2 ust. 4 i art. 11 ust. 1 dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2014/89/UE z dnia 23 lipca 2014 r. ustanawiającej ramy planowania przestrzennego obszarów morskich;

a także:

—	zobowiązał pozwaną do natychmiastowego zaprzestania wspomnianych naruszeń;

—	obciążył pozwaną kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Na poparcie skargi skarżąca podnosi następujące zarzuty.

Zarzut pierwszy:

Poprzez jednostronne uchybienie zobowiązaniu, które przyjęła, przystępując do Unii Europejskiej, do przestrzegania wyroku arbitrażowego, a zatem granicy określonej w rzeczonym wyroku i innych wynikających z niego obowiązków, Chorwacja odmawia poszanowania państwa prawnego, stanowiącego podstawową wartość Unii Europejskiej (art. 2 TUE)

Zarzut drugi:

Poprzez jednostronną odmowę wykonania obowiązków spoczywających na niej na mocy wyroku arbitrażowego i jednoczesne uniemożliwianie Słowenii sprawowania suwerennej władzy na niektórych częściach jej terytorium w rozumieniu traktatów, Chorwacja uchybia obowiązkowi lojalnej współpracy z Unią Europejska i ze Słowenią wynikającemu z art. 4 ust. 3 TUE. Zachowanie Republiki Chorwacji zagraża urzeczywistnieniu celów Unii Europejskiej, w tym umacniania pokoju i coraz ściślejszego związku miedzy narodami, a także celów przepisów Unii dotyczących terytorium państw członkowskich (art. 4 ust. 3 akapit pierwszy TUE). Ponadto Chorwacja uniemożliwia Słowenii wdrożenie prawa Unii na całości jej terytorium, lądowego i morskiego, raz działanie zgodnie z tym prawem a w szczególności zgodnie z postanowieniami prawa wtórnego Unii dotyczącymi terytorium państw członkowskich (art. 4, ust. 3 akapit pierwszy TUE).

Zarzut trzeci:

Republika Chorwacji narusza rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1380/2013 z dnia 11 grudnia 2013 r. w sprawie wspólnej polityki rybołówstwa, a w szczególności uregulowania wzajemnego dostępu zgodnie z art. 5 tego rozporządzenia i załącznikiem I do tego rozporządzenia. Uregulowanie, które w odniesieniu do Chorwacji i Słowenii ma zastosowanie od dnia 30 grudnia 2017 r., przyznaje 25 statkom rybackim z każdego państwa swobodny dostęp do wód terytorialnych drugiego państwa określonych zgodnie z prawem międzynarodowym, to znaczy zgodnie z wyrokiem arbitrażowym. Chorwacja uniemożliwia Słowenii wykonywanie jej praw w ramach tego uregulowania i narusza w ten sposób art. 5 wspomnianego rozporządzenia, ponieważ: i) odmawia zastosowania uregulowania dotyczącego wzajemnego dostępu; ii) odmawia uznania ważności prawa wydanego w tym celu przez Słowenię; iii) systematycznie stosując sankcje, uniemożliwia słoweńskim rybakom swobodny dostęp do wód terytorialnych uznanych w wyroku arbitrażowym z 2017 r. za słoweńskie oraz, a fortiori, swobodny dostęp do wód chorwackich objętych zakresem stosowania uregulowania dotyczącego wzajemnego dostępu.

Zarzut czwarty:

Chorwacja narusza rozporządzenie Rady (WE) nr 1224/2009 z dnia 20 listopada 2009 r. ustanawiające wspólnotowy system kontroli w celu zapewnienia przestrzegania przepisów wspólnej polityki rybołówstwa oraz rozporządzenie wykonawcze Komisji (UE) nr 404/2011 z dnia 8 kwietnia 2011 r. Bez pozwolenia Słowenii chorwackie policyjne łodzie patrolowe towarzyszą chorwackim rybakom łowiącym na wodach słoweńskich, uniemożliwiając w ten sposób słoweńskim inspektorom rybołówstwa przeprowadzanie kontroli. Jednocześnie organy chorwackie nakładają kary pieniężne za nielegalne przekroczenie granicy i nielegalny połów na rybaków słoweńskich łowiących na wodach słoweńskich, które Chorwacja uważa za własne. Ponadto Chorwacja nie przekazuje Słowenii danych dotyczących działań statków chorwackich na wodach słoweńskich, czego wymagają oba przytoczone wyżej rozporządzenia. W ten sposób Chorwacja uniemożliwia Słowenii przeprowadzanie kontroli na wodach podlegających jej suwerennej władzy i jej jurysdykcji oraz nie przestrzega wyłącznych uprawnień przysługujących Słowenii, jako państwu nadbrzeżnemu, na jej wodach terytorialnych, naruszając tym samym rozporządzenie (WE) nr 1224/2009 i rozporządzenie (UE) nr 404/2011.

Zarzut piąty:

Chorwacja naruszyła i nadal narusza rozporządzenie (UE) Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/399 z dnia 9 marca 2016 r. w sprawie unijnego kodeksu zasad regulujących przepływ osób przez granice (kodeks graniczny Schengen). Chorwacja nie uznaje za swoją granicę ze Słowenią granic określonych w wyroku arbitrażowym, nie współpracuje ze Słowenią w celu ochrony tej »granicy wewnętrznej« i nie jest w stanie zapewnić wystarczającej ochrony, przez co narusza art. 13 i 17 wspomnianego rozporządzenia, a także art. 4, który wymaga, aby granice były określone zgodnie z prawem międzynarodowym.

Zarzut szósty:

Chorwacja naruszyła i nadal narusza dyrektywę Parlamentu Europejskiego i Rady 2014/89/UE z dnia 23 lipca 2014 r. ustanawiającą ramy planowania przestrzennego obszarów morskich, która ma zastosowanie do »wód morskich« państw członkowskich, zdefiniowanych zgodnie z Konwencją Narodów Zjednoczonych o prawie morza z 1982 r. (UNCLOS). Chorwacja odrzuca wyrok arbitrażowy, który ustanowił takie określenia granic i – przeciwnie – włącza wody słoweńskie do swojego planowania przestrzennego obszarów morskich, a w konsekwencji uniemożliwia harmonizację z mapami geograficznymi Słowenii, naruszając w ten sposób wspomnianą dyrektywę, w szczególności jej art. 8 i 11.”

		ISSN 1977-1002
Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej		( *1 )

Wydanie polskie	Informacje i zawiadomienia	Rocznik 61 26 listopada 2018

Spis treśći		Strona
	IV Informacje
	INFORMACJE INSTYTUCJI, ORGANÓW I JEDNOSTEK ORGANIZACYJNYCH UNII EUROPEJSKIEJ
	Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej
2018/C 427/01	Ostatnie publikacje Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej	1

	Sprostowania
2018/C 427/141	Sprostowanie opublikowanego w Dzienniku Urzędowym komunikatu w sprawie C-457/18 ( Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej C 399 z 5.11.2018 r. )	105


	(*1) Informacje usunięto lub zastąpiono w ramach ochrony danych osobowych i/lub poufności.