1)

Czy art. 3 ust. 2 zdanie pierwsze rozporządzenia (WE) nr 967/2006 (1) należy interpretować w ten sposób, że wskazany w nim termin obowiązuje także dla zmiany dokonanego w odpowiednim terminie powiadomienia o kwocie opłaty za nadwyżkę, która to zmiana wynika z ustalenia ilości nadwyżki cukru podlegającej przypisaniu zmienionego po upływie terminu w następstwie kontroli przeprowadzonej zgodnie z art. 10 rozporządzenia (WE) nr 952/2006 (2)?

2)

Jeżeli na pytanie pierwsze zostanie udzielona odpowiedź twierdząca:

Czy w tym przypadku, gdy zmiana powiadomienia dokonanego w odpowiednim terminie nastąpiła w wyniku ustaleń dokonanych w ramach kontroli, wskazane w wyroku Trybunału z dnia 10 stycznia 2002 r. w sprawie British Sugar, C-101/99, EU:C:2002:7, warunki, w których może być przekroczony termin powiadomienia określony w art. 3 ust. 2 rozporządzenia (EWG) nr 2670/81, w brzmieniu zmienionym rozporządzeniem nr 3559/91 (3), obowiązują także dla przekroczenia terminu powiadomienia określonego w art. 3 ust. 2 rozporządzenia nr 967/2006?

3)

Jeżeli art. 3 ust. 2 zdanie pierwsze rozporządzenia (WE) nr 967/2006 nie znajduje zastosowania do powiadomień zmienionych w następstwie kontroli (zobacz pytanie pierwsze) lub jeżeli są spełnione warunki przekroczenia terminu (zobacz pytanie drugie), czy dla ustalenia terminu, w którym należy powiadomić o zmianie opłaty za nadwyżkę, należy odnieść się do następnego 1 maja czy należy stosować prawo krajowe?

4)

Jeżeli na pytanie trzecie zostanie udzielona odpowiedź w taki sposób, że nie należy odnosić się ani do następnego 1 maja, ani do prawa krajowego:

Czy z ogólnymi zasadami prawa wspólnotowego, do których należą także zasady proporcjonalności, pewności prawa i ochrony uzasadnionych oczekiwań, jest zgodne to, że w przypadku takim jak niniejszy powiadomienie o opłacie za nadwyżkę za rok gospodarczy 2007/2008 z powodu czasu trwania kontroli, czasu sporządzenia sprawozdania z kontroli i jego analizy następuje w dniu 20 października 2010 r. bądź w dniu 27 października 2011 r.? Czy w tym kontekście istotne jest to, czy producent cukru zgłosił zastrzeżenia wobec ustalenia nadwyżki?

1)

Czy prawidłowa jest dokonana przez sąd odsyłający wykładnia Porozumienia ramowego stanowiącego załącznik do dyrektywy 1999/70/WE (1) oraz stanowisko, że w przypadku tymczasowego zatrudnienia powódek istnieje nadużycie, jeżeli publiczny pracodawca wykorzystuje różne formy tymczasowego zatrudnienia w celu stałego i ciągłego wykonywania zwykłych obowiązków typowych dla stałego personelu statutowego oraz wyeliminowania braków strukturalnych i zaspokojenia potrzeb, które w rzeczywistości nie są tymczasowe, lecz stałe i ciągłe? Czy z powyższego powodu takie zatrudnienie tymczasowe nie jest uzasadnione w rozumieniu klauzuli 5 ust. 1 lit. a) Porozumienia ramowego jako obiektywny powód w zakresie, w jakim takie stosowanie umów na czas określony jest bezpośrednio sprzeczne z drugim akapitem preambuły Porozumienia ramowego oraz z pkt 6 i 8 postanowień ogólnych wspomnianego Porozumienia, ponieważ nie istnieją okoliczności, które uzasadniałyby takie umowy o pracę na czas określony?

2)

Czy prawidłowe są dokonana przez sąd odsyłający wykładnia Porozumienia ramowego stanowiącego załącznik do dyrektywy 1999/70 oraz zgodne z tą wykładnią stanowisko, że ogłoszenie o tradycyjnym postępowaniu konkursowym, o opisanych cechach, nie jest środkiem równoważnym, ani nie może być uznane za sankcję, gdyż nie jest proporcjonalne do popełnionego nadużycia, ponieważ skutkiem tego ogłoszenia jest zwolnienie tymczasowego pracownika z naruszeniem celów dyrektywy i utrwalenie niekorzystnej sytuacji tymczasowych pracowników statutowych, a także że nie może być ono uznane za skuteczny środek, gdyż nie powoduje żadnego uszczerbku po stronie pracodawcy ani nie pełni żadnej funkcji odstraszającej, z którego to względu nie jest ono zgodne z art. 2 akapit pierwszy dyrektywy 1999/70, ponieważ nie gwarantuje osiągnięcia przez państwo hiszpańskie rezultatów ustalonych w dyrektywie?

3)

Czy prawidłowe są dokonana przez sąd odsyłający wykładnia art. 2 akapit pierwszy dyrektywy 1999/70 i wyroku Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej z dnia 14 września 2016 r. w sprawie C-16/15 (2) oraz zgodne z tą wykładnią stwierdzenie, że ogłoszenie o postępowaniu konkursowym na warunkach wolnej konkurencji nie stanowi odpowiedniego środka karnego dla ukarania nadużywania kolejnych umów o pracę na czas określony, gdyż w hiszpańskich przepisach brak jest skutecznego i odstraszającego mechanizmu sankcji, który położyłby kres nadużywaniu powoływania członków tymczasowego personelu statutowego, a wspomniane przepisy nie pozwalają na obsadzenie utworzonych stanowisk strukturalnych personelem, który padł ofiarą nadużycia, w związku z czym nadal utrzymuje się niestabilna sytuacja tych pracowników?

4)

Czy prawidłowa jest dokonana przez sąd odsyłający wykładnia, zgodnie z którą przekształcenie stosunku pracy pracownika tymczasowego, który padł ofiarą nadużycia, w stosunek pracy „na czas nieokreślony, a nie stosunek stały” nie jest skuteczną sankcją, gdyż takiego pracownika można odwołać z uwagi na to, że jego stanowisko zostanie obsadzone w ramach postępowania konkursowego lub zlikwidowane, i z tego powodu nie jest ono zgodne z Porozumieniem ramowym, gdyż nie zapobiega ono nadużywaniu umów o pracę na czas określony, ponieważ nie jest przestrzegany art. 2 akapit pierwszy dyrektywy 1999/70 ze względu na to, że nie gwarantuje ono osiągnięcia przez państwo hiszpańskie rezultatów określonych w tej dyrektywie?

W związku z powyższym, należy powtórzyć w niniejszej sprawie następujące pytania, które zostały zawarte we wniosku o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym z dnia 30 stycznia 2018 r., w postępowaniu uproszczonym nr 193/2017 (3) prowadzonym przez Juzgado de lo Contencioso-Administrativo n.o 8 de Madrid (sąd administracyjny nr 8 w Madrycie, Hiszpania):

5)

Czy w przypadku stwierdzenia przez sąd odsyłający nadużycia przy zawieraniu kolejnych umów o świadczenie usług w SERMAS z osobą o statucie podstawowym w sektorze publicznym w celu tymczasowego obsadzenia stanowiska, służącego zaspokojeniu stałych i strukturalnych potrzeb świadczenia usług wykonywanych przez stały personel statutowy, w sytuacji, gdy w krajowym porządku prawnym nie istnieje żaden skuteczny i odstraszający środek karania za tego rodzaju nadużycia i usuwania skutków naruszeń przepisów prawa wspólnotowego, klauzula 5 Porozumienia ramowego załączonego do dyrektywy 1999/70/WE powinna być interpretowana w ten sposób, że zobowiązuje sąd odsyłający do powzięcia skutecznych i odstraszających środków, które zapewnią effet utile (skuteczność) Porozumienia ramowego, a co za tym idzie, do karania za takie nadużycia i usuwania konsekwencji naruszeń wspomnianego przepisu dyrektywy europejskiej, pozostawiając bez zastosowania przepis krajowy, który by to uniemożliwiał?

W przypadku odpowiedzi twierdzącej i jak wskazuje Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej w pkt 41 swojego wyroku z dnia 14 września 2016 r. w sprawach połączonych C-184/15 i C-197/15 (4):

Czy zgodne z celami dyrektywy 1999/70, jako środek mający na celu zapobieganie nadużyciom i karanie za nie w kolejnych tymczasowych stosunkach pracy oraz usuwanie skutków naruszeń prawa Unii, byłoby przekształcenie tymczasowego stosunku statutowego zawartego w celu tymczasowego obsadzenia stanowiska/wykonania prac doraźnych/zastępstwa w stały stosunek statutowy, niezależnie od tego, czy byłoby to uznanie za stałego pracownika publicznego, czy też za pracownika zatrudnionego na czas nieokreślony, przy zachowaniu tej samej stabilności zatrudnienia, co u porównywalnych stałych pracowników statutowych, z uwagi na to, że na podstawie przepisów krajowych całkowicie zabronione jest w sektorze publicznym przekształcanie w umowę o pracę na czas nieokreślony kolejnych umów o pracę na czas określony w tym sektorze w sytuacji, gdy nie ma innego skutecznego środka mającego na celu zapobieganie i, w stosownych przypadkach, karanie nadużywania kolejnych umów o pracę na czas określony?

6)

Czy w przypadku nadużyć przy zawieraniu kolejnych tymczasowych stosunków pracy przekształcenie tymczasowego stosunku statutowego w celu obsadzenia tymczasowego stanowiska w stosunek pracy na czas nieokreślony lub stały można uznać za zgodne z celami dyrektywy 1999/70 i jej Porozumieniem ramowym wyłącznie wtedy, gdy tymczasowy pracownik statutowy, który padł ofiarą nadużyć, ma takie same i identyczne warunki zatrudnienia, co stały personel statutowy (w zakresie ochrony socjalnej, awansów zawodowych, obsadzania stanowisk, kształcenia zawodowego, urlopów okolicznościowych, statusu administracyjnego, licencji i zezwoleń, prawa do emerytury oraz ustania zatrudnienia, jak również uczestnictwa w konkursach organizowanych w celu obsadzenia wolnych stanowisk i awansu zawodowego), zgodnie z zasadami trwałości i nieusuwalności, ze wszystkimi prawami i obowiązkami związanymi z systemem ochrony równości w porównaniu ze stałymi pracownikami statutowymi?

7)

Biorąc pod uwagę, w stosownym przypadku, istnienie nadużycia wynikającego z zatrudnienia na czas określony, mającego na celu zaspokojenie stałych potrzeb bez obiektywnego powodu, które to zatrudnienie jest niezwiązane z pilną i konieczną potrzebą stanowiącą jego uzasadnienie, i zważywszy, że w prawie krajowym nie ma jakichkolwiek sankcji lub skutecznych ograniczeń, czy byłaby zgodna z celami realizowanymi przez dyrektywę 1999/70, jako środek zapobiegający nadużyciom i usuwający skutki naruszenia prawa Unii, w przypadku, gdy pracodawca nie zatrudnia pracownika na czas nieokreślony, odprawa porównywalna z odprawą z tytułu bezprawnego rozwiązania stosunku pracy, rozumiana jako odpowiednia, proporcjonalna, skuteczna i odstraszająca sankcja?

1)

Czy właściwy organ, College voor de toelating van gewasbeschermingsmiddelen en biociden (niderlandzki organ wydający zezwolenia na środki ochrony roślin i produkty biobójcze, zwany dalej „Ctgb”), po wydaniu decyzji w przedmiocie ponownej rejestracji środka referencyjnego, jest uprawniony do zmiany, z urzędu lub na wniosek, okresu ważności pozwolenia na handel równoległy w rozumieniu art. 52 rozporządzenia (WE) 1107/2009 (1), które to pozwolenie zostało wydane przed decyzją w przedmiocie ponownej rejestracji, w celu dostosowania go do – późniejszej – daty okresu ważności określonej w decyzji w przedmiocie ponownej rejestracji środka referencyjnego?

2)

W razie udzielenia na pytanie pierwsze odpowiedzi twierdzącej, czy zmiana okresu ważności pozwolenia na handel równoległy jest automatycznym, wynikającym z samego rozporządzenia (WE) 1107/2009 skutkiem decyzji w przedmiocie ponownej rejestracji środka referencyjnego? Czy zatem odnotowanie nowej daty okresu ważności pozwolenia równoległego w bazie danych właściwego organu jest tylko czynnością administracyjną czy też musi zostać w tym przedmiocie, z urzędu lub na wniosek, wydana decyzja?

3)

Jeżeli z odpowiedzi na pytanie drugie będzie wynikać, że musi zostać wydana decyzja, to czy ma do niej zastosowanie art. 52 rozporządzenia (WE) 1107/2009, a w szczególności ust. 3 tego artykułu?

4)

W razie udzielenia na pytanie trzecie odpowiedzi przeczącej, jaki(e) przepis(y) ma(ją) w tym wypadku zastosowanie?

5)

Czy środek ochrony roślin może nie zostać uznany za identyczny w rozumieniu art. 52 rozporządzenia (WE) 1107/2009 już tylko z tego względu, że środek referencyjny nie pochodzi (już) od tego samego przedsiębiorcy? Wnosi się również, aby udzielając odpowiedzi na to pytanie Trybunał zbadał także kwestię, czy przez przedsiębiorstwo powiązane lub wytworzenie na licencji należy także rozumieć przedsiębiorstwo, które za zgodą uprawnionego wytwarza środek zgodnie z taką samą recepturą. Czy ma przy tym znaczenie, że proces produkcji, zgodnie z którym środek referencyjny i środek, który ma zostać równolegle wprowadzony, na etapie wytwarzania substancji aktywnych jest realizowany przez to samo przedsiębiorstwo?

6)

Czy sama zmiana miejsca produkcji środka referencyjnego ma znaczenie dla oceny, czy środek ten jest identyczny?

7)

W razie udzielenia na pytanie piąte lub szóste odpowiedzi twierdzącej, czy wynikająca stąd konkluzja (że środki „nie są identyczne”) może zostać podważona poprzez fakt, że właściwy organ stwierdził już, że środek nie zmienił się w zakresie składu lub zmienił się tylko nieznacznie?

8)

Na kim i w jakim zakresie spoczywa ciężar udowodnienia, że spełnione są wymogi określone w art. 52 rozporządzenia (WE) 1107/2009, w przypadku gdy kwestia ta stanie się sporna pomiędzy posiadaczami zezwolenia na środek równoległy i środek referencyjny?

—

odliczenie na kapitał wysokiego ryzyka zostaje zmniejszone o kwotę podlegającą odliczeniu na kapitał wysokiego ryzyka obliczoną na podstawie dodatniej różnicy między – z jednej strony – wartością księgową netto aktywów zakładu stałego, a – z drugiej strony – całością pasywów, które nie należą do kapitałów własnych spółki, a są przypisane zakładowi stałemu oraz

—

powyższe zmniejszenie nie jest stosowane w zakresie, w jakim kwota zmniejszenia jest niższa od zysków tego zakładu stałego,

1)

Czy sformułowanie „pracowników zaangażowanych w kontrole urzędowe” zawarte w pkt 1 załącznika VI do rozporządzenia (WE) nr 882/2004 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 29 kwietnia 2004 r. w sprawie kontroli urzędowych przeprowadzanych w celu sprawdzenia zgodności z prawem paszowym i żywnościowym oraz regułami dotyczącymi zdrowia zwierząt i dobrostanu zwierząt („rozporządzenia nr 882/2004”) (1) oraz sformułowanie „pracowników zaangażowanych w kontrole urzędowe” zawarte w pkt 2 załącznika VI do rozporządzenia nr 882/2004 należy interpretować w ten sposób, że kosztami (wynagrodzeniem), które można uwzględnić przy obliczaniu wysokości opłat za kontrole urzędowe, mogą być wyłącznie koszty (wynagrodzenie) przeprowadzających inspekcje urzędowe urzędowych lekarzy weterynarii i urzędowych asystentów, czy też pod tym pojęciem można rozumieć również koszty (wynagrodzenie) innych pracowników zatrudnionych przez Nederlandse Voedsel- en Warenautoriteit (Niderlandzkiego Urzędu ds. Bezpieczeństwa Żywności i Produktów Konsumpcyjnych, dalej „NVWA”) lub spółkę z ograniczoną odpowiedzialnością Kwaliteitskeuring Dierlijke Sector (Organizację ds. kontroli jakości w sektorze zwierzęcym, dalej „KDS”)?

2)

Jeżeli w myśl odpowiedzi udzielonej na pytanie pierwsze zakres znaczeniowy sformułowania „pracowników zaangażowanych w kontrole urzędowe” zawartego w pkt 1 załącznika VI do rozporządzenia nr 882/2004 oraz sformułowania „pracowników zaangażowanych w kontrole urzędowe” zawartego w pkt 2 załącznika VI do rozporządzenia nr 882/2004 może obejmować także koszty (wynagrodzenie) innych pracowników zatrudnionych przez NVWA lub KDS, to w jakich okolicznościach i w jakich granicach można mówić jeszcze o takim związku pomiędzy kosztami poniesionymi w związku z tymi innymi pracownikami a kontrolami urzędowymi, aby opłatę pobieraną z tytułu tych kosztów (wynagrodzenia) można było oprzeć na art. 27 ust. 4 oraz pkt 1 i 2 załącznika VI do rozporządzenia nr 882/2004?

3)

4)

Czy treść art. 27 ust. 4 lit. a) oraz pkt 1 i 2 załącznika VI do rozporządzenia nr 882/2004 należy interpretować w ten sposób, że rzeczony art. 27 ust. 4 stoi na przeszkodzie stosowaniu średniej stawki przy nakładaniu na ubojnie opłat za czynności dokonywane na potrzeby kontroli urzędowych przez lekarzy weterynarii pracujących dla NVWA oraz przez (otrzymujących niższe wynagrodzenie) „wynajętych” przez NVWA lekarzy weterynarii, w wyniku czego stawka nakładana na ubojnie jest wyższa niż kwota wypłacana „wynajętym” lekarzom weterynarii?

5)

Czy treść art. 26 i art. 27 ust. 4 lit. a) oraz pkt 1 i 2 załącznika VI do rozporządzenia nr 882/2004 należy interpretować w ten sposób, że przy obliczaniu wysokości opłat za kontrole urzędowe można uwzględnić koszty utworzenia funduszu umożliwiającego zarządzenie ryzykiem na rzecz spółki z ograniczoną odpowiedzialnością (KDS), której pracowników właściwy organ „wynajmuje” jako urzędowych asystentów, a który to fundusz może zostać wykorzystany w sytuacji kryzysowej do celów wypłaty wynagrodzenia i pokrycia kosztów szkolenia pracowników, którzy faktycznie przeprowadzają kontrole urzędowe, jak również pracowników, dzięki którym przeprowadzenie kontroli urzędowych jest możliwe?

6)

W przypadku udzielenia odpowiedzi twierdzącej na pytanie [piąte]: na jaką maksymalną kwotę można zbudować tego rodzaju fundusz umożliwiający zarządzenie ryzykiem i jak długi może być okres pokrywany z takiego funduszu?

1)

Czy sformułowanie „pracowników zaangażowanych w kontrole urzędowe” zawarte w pkt 1 załącznika VI do rozporządzenia (WE) nr 882/2004 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 29 kwietnia 2004 r. w sprawie kontroli urzędowych przeprowadzanych w celu sprawdzenia zgodności z prawem paszowym i żywnościowym oraz regułami dotyczącymi zdrowia zwierząt i dobrostanu zwierząt („rozporządzenia nr 882/2004”) (1) oraz sformułowanie „pracowników zaangażowanych w kontrole urzędowe” zawarte w pkt 2 załącznika VI do rozporządzenia nr 882/2004 należy interpretować w ten sposób, że kosztami (wynagrodzeniem), które można uwzględnić przy obliczaniu wysokości opłat za kontrole urzędowe, mogą być wyłącznie koszty (wynagrodzenie) przeprowadzających inspekcje urzędowe urzędowych lekarzy weterynarii i urzędowych asystentów, czy też pod tym pojęciem można rozumieć również koszty (wynagrodzenie) innych pracowników zatrudnionych przez Nederlandse Voedsel- en Warenautoriteit (Niderlandzkiego Urzędu ds. Bezpieczeństwa Żywności i Produktów Konsumpcyjnych, dalej „NVWA”) lub spółkę z ograniczoną odpowiedzialnością Kwaliteitskeuring Dierlijke Sector (Organizację ds. kontroli jakości w sektorze zwierzęcym, dalej „KDS”)?

2)

Jeżeli w myśl odpowiedzi udzielonej na pytanie pierwsze zakres znaczeniowy sformułowania „pracowników zaangażowanych w kontrole urzędowe” zawartego w pkt 1 załącznika VI do rozporządzenia nr 882/2004 oraz sformułowania „pracowników zaangażowanych w kontrole urzędowe” zawartego w pkt 2 załącznika VI do rozporządzenia nr 882/2004 może obejmować także koszty (wynagrodzenie) innych pracowników zatrudnionych przez NVWA lub KDS, to w jakich okolicznościach i w jakich granicach można mówić jeszcze o takim związku pomiędzy kosztami poniesionymi w związku z tymi innymi pracownikami a kontrolami urzędowymi, aby opłatę pobieraną z tytułu tych kosztów (wynagrodzenia) można było oprzeć na art. 27 ust. 4 oraz pkt 1 i 2 załącznika VI do rozporządzenia nr 882/2004?

3)

Czy treść art. 27 ust. 4 lit. a) oraz pkt 1 i 2 załącznika VI do rozporządzenia nr 882/2004 należy interpretować w ten sposób, że art. 27 ust. 4 oraz pkt 1 i 2 załącznika VI do rzeczonego rozporządzenia stoją na przeszkodzie obciążaniu ubojni opłatami z tytułu kontroli urzędowych za kwadranse, które ubojnie zgłosiły do właściwego organu, lecz które nie zostały faktycznie przepracowane na potrzeby kontroli urzędowych?

1)

Skarga zostaje oddalona.

2)

Vincent Villeneuve zostaje obciążony kosztami postępowania.

—

stwierdzenie nieważności decyzji EBI z dnia 4 kwietnia 2018 r. o rozwiązaniu stosunku pracy ze stroną skarżącą;

—

zasądzenie od strony pozwanej odszkodowania na rzecz strony skarżącej za poniesioną w jej ocenie szkodę oszacowaną na 2 240,31 EUR, a także zadośćuczynienia za krzywdę oszacowaną na 50 000,00 EUR;

—

obciążenie strony pozwanej kosztami postępowania.

1.

Zarzut pierwszy dotyczący naruszenia prawa do obrony

2.

Zarzut drugi dotyczący popełnienia oczywistych błędów w decydującej ocenie

—

zasądzenie od Europejskiego Banku Centralnego naprawienia poniesionej przez skarżących szkody rzeczywistej, określonej dla każdego z nich w skardze, wynoszącej 83,77 EUR za udział posiadany w organizacji spółdzielczej, pomnożonej przez liczbę udziałów, których właścicielem jest każdy skarżący będący osobą fizyczną lub prawną;

—

obciążenie Europejskiego Banku Centralnego kosztami strony skarżącej.

1.

Zarzut pierwszy dotyczący okoliczności faktycznych, postępowania karnego i prawa krajowego.

2.

Zarzut drugi dotyczący art. 340 TFUE.

3.

Zarzut trzeci dotyczący orzecznictwa Trybunału

—

uznania jej skargi za dopuszczalną i zasadną i, co za tym idzie,

—

stwierdzenia nieważności decyzji Komisji C(2018) 2075 final z dnia 10 kwietnia 2018 r. w sprawie SA.46897 (2018/NN) – Domniemana pomoc państwa – Francja – CACES;

—

obciążenie Komisji kosztami postępowania.

1.

Zarzut pierwszy dotyczący naruszenia zawartego w art. 107 TFUE pojęcia „możliwości przypisania” związanego z tym, że [Komisja uznała, iż] zwrot kosztów szkolenia w przedmiocie bezpiecznego prowadzenia pojazdów budowlanych przeprowadzanego przez uprawnione organizacje zbiorowego zarządzania (organismes paritaires collecteur agréés par l’État – OPCA) wiąże się z wykorzystaniem zasobów państwowych, stanowiącym owoc środka, który można przypisać państwu. Skarżące podnoszą, że Komisja, wydając decyzję, o której stwierdzenie nieważności wnoszą, uchybiła orzecznictwu wynikającemu z wyroku w sprawie Pearle (z dnia 15 lipca 2004 r., Pearle i in., C-345/02, EU:C:2004:448).

2.

Zarzut drugi dotyczący zawartego w art. 107 TFUE pojęcia „korzyści” związanego z tym, że [Komisja uznała, iż] środki przyjęte przez państwo francuskie w niniejszym przypadku przysparzają korzyści przedsiębiorstwom przeprowadzającym szkolenia zwane „CACES®” (certyfikat zaświadczający o umiejętności bezpiecznego kierowania, Certificat d’Aptitude à la Conduite En Sécurité), w odróżnieniu od przedsiębiorstw przeprowadzających szkolenia zwane „PCE®” (prawo jazdy na maszynach budowlanych, Permis à la Conduite d’Engins).

3.

Zarzut trzeci dotyczący naruszenia zawartego w art. 107 TFUE pojęcia „selektywności” związanego z tym, że [Komisja uznała, iż] podjęte środki mają selektywny charakter. Zarzut ten dzieli się na trzy części:

—

stwierdzenie nieważności decyzji z dnia 6 listopada 2017 r. i z dnia 4 grudnia 2017 r. informujących skarżącego, że nie był on uprawniony do niektórych dodatków (dodatek na gospodarstwo domowe, zasiłki rodzinne, dodatki edukacyjne i dodatki przedszkolne);

—

w związku z tym, nakazanie wypłaty odpowiednich kwot począwszy od wnioskowanych terminów, powiększonych o odsetki za zwłokę (stopa EBC + 2 punkty procentowe). Należy uznać, że płatności korygujące niezwiązane z miesiącem, w którym zostały wypłacone, powinny podlegać podatkowi, któremu podlegałyby, gdyby zostały dokonane we właściwym czasie, zgodnie z rozporządzeniem (EEC, EURATOM, ECSC) No 260/68; (1)

—

w razie potrzeby, stwierdzenie nieważności decyzji z dnia 5 czerwca 2018 r. oddalającej zażalenie skarżącego, złożone w dniu 29 marca 2018 r .;

—

w razie potrzeby, stwierdzenie nieważności decyzji z dnia 2 lutego 2018 r. oddalających wniosek skarżącego o dokonanie kontroli administracyjnej z dnia 15 grudnia 2017 r .;

—

obciążenie strony pozwanej kosztami postępowania.

1.

Zarzut pierwszy dotyczący tego, że warunki EBC dotyczące krótkoterminowego zatrudnienia i jego zasady dotyczące krótkoterminowego zatrudnienia są niezgodne z prawem (zarzut niezgodności z prawem)

2.

Zarzut drugi dotyczący naruszenia zbiorowych praw pracowniczych, w wyniku braku odpowiednich konsultacji z komitetem pracowniczym EBC w zakresie przyjęcia warunków i zasad EBC dotyczących krótkoterminowego zatrudnienia.

—

stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji;

—

obciążenie EUIPO kosztami postępowania, w tym kosztami postępowania przed izbą odwoławczą.

—

Naruszenie art. 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia (UE) 2017/1001.

—

stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji;

—

uchylenie decyzji Wydziału Sprzeciwów;

—

odrzucenie zgłoszenia znaku towarowego;

—

obciążenie EUIPO kosztami postępowania.

—

Naruszenie art. 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia 2017/1001.

—

stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji;

—

obciążenie EUIPO kosztami postępowania.

—

Naruszenie art. 18 ust. 1 lit. a) rozporządzenia 2017/1001;

—

Naruszenie art. 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia 2017/1001.

—

stwierdzenie dopuszczalności i zasadności skargi;

—

stwierdzenie nieważności decyzji z dnia 3 lipca 2018 r. przyjętej przez [poufne] (1) Komisja Europejska, o utrzymaniu w mocy odmowy udzielenia skarżącemu dostępu do witryn Komisji;

—

obciążenie Komisji kosztami postępowania.

1.

Zarzut pierwszy dotyczący braku właściwości autora zaskarżonego aktu.

2.

Zarzut drugi dotyczący naruszenia art. 3 decyzji Komisji (UE, Euratom) 2015/443 z dnia 13 marca 2015 r. w sprawie bezpieczeństwa w Komisji (Dz.U. 2015, L 72, s. 41) (zwanej dalej „decyzją 2015/443”), a także braku podstawy prawnej zaskarżonego aktu.

3.

Zarzut trzeci dotyczący naruszenia praw podstawowych strony skarżącej, w szczególności naruszenia art. 67 TFUE, art. 6 TUE, art. 3 decyzji 2015/443, a także art. 6, 7, 8, 15, 27, 31, 41, 42, 47, 48 i 49 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej. Zarzut ten podzielono na trzy części:

4.

Zarzut czwarty, podnoszony posiłkowo, dotyczący naruszenia art. 296 TFUE, art. 41 ust. 2 karty oraz zasad uzasadnienia formalnego i materialnego jednostronnych aktów. Zarzut ten podzielono na dwie części:

—

stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji;

—

ewentualnie zmiana zaskarżonej decyzji poprzez stwierdzenie, że sprzeciw powinien zostać przekazany Wydziałowi Sprzeciwów celem ponownego rozpoznania;

—

obciążenie EUIPO kosztami poniesionymi przez skarżącą w związku z niniejszą skargą oraz kosztami poniesionymi w związku z postępowaniem przed Izbą Odwoławczą; ewentualnie w przypadku wstąpienia przez interwenienta do postępowania obciążenie solidarnie EUIPO i interwenienta kosztami poniesionymi przez skarżącą w związku z niniejszą skargą oraz kosztami poniesionymi w związku z postępowaniem przed Izbą Odwoławczą.

—

Naruszenie art. 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia 2017/1001.

—

stwierdzenie nieważności aktów z 2018 r. w zakresie, w jakim mają one zastosowanie do K. Kaddoura; oraz

—

obciążenie Rady kosztami niniejszego postępowania poniesionymi przez K. Kaddoura.

1.

Zarzut pierwszy, w którym skarżący twierdzi, że akty z 2018 r. są obarczone oczywistym błędem w ocenie.

2.

Zarzut drugi, w którym skarżący podnosi, że ma on prawo do skorzystania z art. 27 i 28 ust. 2 decyzji Rady 2013/255/WPZiB, zmienionej decyzją Rady (WPZiB) 2015/1836 (3) oraz z art. 15 ust. 1a rozporządzenia Rady (UE) nr 36/2012 zmienionego rozporządzeniem Radu (UE) 2015/1828 (4).

3.

Zarzut trzeci, w którym skarżący twierdzi, że akty z 2018 r. stanowią naruszenie praw podstawowych skarżącego chronionych na podstawie Karty praw podstawowych Unii Europejskiej oraz europejskiej konwencji praw człowieka w odniesieniu do praw skarżącego do ochrony dobrego imienia oraz do niezakłóconego korzystania z własności, a także naruszenie zasady proporcjonalności.

—

stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji;

—

obciążenie EUIPO kosztami postępowania.

—

Naruszenie art. 4 w związku z art. 6 ust. 1 i art. 7 rozporządzenia nr 6/2002.