—

uwzględniając dyrektywę Parlamentu Europejskiego i Rady 2008/52/WE z dnia 21 maja 2008 r. w sprawie niektórych aspektów mediacji w sprawach cywilnych i handlowych (1) (dyrektywa w sprawie mediacji),

—

uwzględniając sprawozdanie Komisji dla Parlamentu Europejskiego, Rady i Europejskiego Komitetu Ekonomiczno-Społecznego w sprawie stosowania dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2008/52/WE w sprawie niektórych aspektów mediacji w sprawach cywilnych i handlowych (COM(2016)0542),

—

uwzględniając zbiór analiz przeprowadzonych przez Dyrekcję Generalną ds. Polityki Wewnętrznej Unii Europejskiej pt. „The implementation of the Mediation Directive – 29 November 2016” [Wdrażanie dyrektywy w sprawie mediacji – 29 listopada 2016 r.] (2),

—

uwzględniając badanie Komisji zatytułowane „Study for an evaluation and implementation of Directive 2008/52/EC – the »Mediation Directive«” [Badanie dotyczące oceny i wdrożenia dyrektywy 2008/52/WE – dyrektywy w sprawie mediacji z 2014 r.] (3),

—

uwzględniając studium Dyrekcji Generalnej ds. Polityki Wewnętrznej zatytułowane „Rebooting the Mediation Directive: Assessing the limited impact of its implementation and proposing measures to increase the number of mediations in the EU” [Nadanie większej mocy dyrektywie w sprawie mediacji: ocena jej ograniczonego wpływu i przedstawienie środków na rzecz rozszerzenia zakresu stosowania mediacji w UE] (4),

—

uwzględniając europejską ocenę wdrożenia dyrektywy w sprawie mediacji sporządzoną przez Dział ds. Oceny Ex Post Skutków Biura Analiz Parlamentu Europejskiego (5),

—

uwzględniając studium opracowane przez Dyrekcję Generalną ds. Polityki Wewnętrznej pt. „Quantifying the cost of not using mediation – a data analysis” [Szacowanie kosztów niestosowania mediacji – analiza danych] (6),

—

uwzględniając art. 67 oraz art. 81 ust. 2 lit. g) Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej,

—

uwzględniając art. 52 Regulaminu i art. 1 ust. 1 lit. e) decyzji Konferencji Przewodniczących z dnia 12 grudnia 2002 r. w sprawie procedury udzielania zgody na sporządzenie sprawozdań z własnej inicjatywy oraz załącznik 3 do tej decyzji,

—

uwzględniając sprawozdanie Komisji Prawnej (A8-0238/2017),

A.

mając na uwadze, że dyrektywa 2008/52/WE jest kamieniem milowym w odniesieniu do wprowadzania i stosowania procedur mediacji w Unii Europejskiej; mając na uwadze, że wprowadzanie w życie tej dyrektywy odbywało się różnie w poszczególnych państwach członkowskich (w zależności od tego, czy istniały w nich już wcześniej krajowe systemy mediacji), jako że niektóre z nich zdecydowały się na dość dosłowne wprowadzenie jej przepisów, inne dokonały gruntownej analizy alternatywnych sposobów wymierzania sprawiedliwości (jak na przykład Włochy, gdzie procedurę mediacyjną stosuje się sześć razy częściej niż w innych krajach Europy), zaś jeszcze inne uznały, iż obowiązujące przepisy krajowe są już zgodne z dyrektywą w sprawie mediacji;

B.

mając na uwadze, że większość państw członkowskich rozszerzyła zakres stosowania krajowych środków transpozycji również na przypadki krajowe, a tylko trzy państwa członkowskie zdecydowały się na transpozycję dyrektywy wyłącznie w odniesieniu do sporów transgranicznych (7) – ogólnie miało to zdecydowanie pozytywny wpływ na prawo państw członkowskich oraz na odnośne kategorie sporów;

C.

mając na uwadze, że trudności, jakie pojawiły się na etapie transpozycji dyrektywy w głównej mierze odzwierciedlają różnice pomiędzy poszczególnymi krajowymi systemami prawnymi w kwestii kultury prawnej; mając na uwadze, że europejskie sieci pracowników wymiaru sprawiedliwości wielokrotnie poruszały kwestię priorytetowego potraktowania zmiany mentalności prawnej poprzez rozwój kultury mediacji i polubownego rozwiązywania sporów – najpierw przy sporządzaniu unijnej dyrektywy, a następnie w trakcie jej transpozycji przez państwa członkowskie;

D.

mając na uwadze, że wprowadzenie w życie dyrektywy w sprawie mediacji zapewnia wartość dodaną w postaci podnoszenia wiedzy ustawodawców krajowych na temat korzyści płynących z mediacji i zbliżenia do siebie w pewnym stopniu prawa procesowego i praktyk stosowanych w poszczególnych państwach członkowskich;

E.

mając na uwadze, że mediacja jako alternatywne, dobrowolne i poufne postępowanie pozasądowe może być użytecznym narzędziem odciążania systemów sądowych w niektórych przypadkach i z zastrzeżeniem odpowiednich zabezpieczeń, ponieważ może umożliwić osobom fizycznym i prawnym szybkie i tanie rozstrzyganie sporów poza sądem – przy uwzględnieniu faktu, że zbyt długi czas trwania postępowania sądowego stanowi naruszenie Karty praw podstawowych Unii Europejskiej – przy jednoczesnym zapewnieniu lepszego dostępu do wymiaru sprawiedliwości i przyczynianiu się do wzrostu gospodarczego;

F.

mając na uwadze, że większości państw członkowskich mediację stosuje się w mniej niż 1 % spraw sądowych, co w oczywisty sposób dowodzi, iż cele określone w art. 1 dyrektywy w sprawie mediacji, czyli zachęcanie do korzystania z nich, a w szczególności do osiągnięcia „wyważonej relacji między mediacją a postępowaniem sądowym”, nie zostały osiągnięte (8);

G.

mając na uwadze, że dyrektywa w sprawie mediacji nie przyczyniła się do stworzenia prawdziwego unijnego systemu pozasądowego rozstrzygania sporów, a tylko zaowocowała wprowadzeniem szczegółowych przepisów dotyczących upływu okresu przedawnienia w postępowaniu sądowym, gdy podejmuje się próbę mediacji, oraz obowiązku zachowania poufności przez mediatorów i ich personelu administracyjnego;

1.

2.

3.

4.

5.

6.

7.

8.

9.

10.

11.

12.

13.

14.

15.

16.

—

uwzględniając swoją rezolucję z dnia 11 grudnia 2013 r. w sprawie europejskiego planu działania na rzecz sektora detalicznego przynoszącego korzyści wszystkim stronom (1), a szczególnie jej ustęp 29,

—

uwzględniając swoją rezolucję z dnia 7 czerwca 2016 r. w sprawie nieuczciwych praktyk handlowych w łańcuchu dostaw żywności (2),

—

uwzględniając zlecone przez komisję IMCO studium z kwietnia 2016 r. dotyczące franczyzy (3),

—

uwzględniając zlecone przez komisję IMCO studium z września 2016 r. zatytułowane „Perspektywa prawna ram regulacyjnych i wyzwania stojące przed franczyzami w UE” (4),

—

uwzględniając opracowanie zatytułowane „Przyszłe warianty polityki dotyczącej franczyzy w UE: przeciw nieuczciwym praktykom handlowym” (5),

—

uwzględniając warsztat zatytułowany „Relacje między franczyzodawcą i franczyzobiorcą: ramy regulacyjne i bieżące wyzwania” zorganizowany dla komisji IMCO dnia 12 lipca 2016 r.;

—

uwzględniając art. 52 Regulaminu,

—

uwzględniając sprawozdanie Komisji Rynku Wewnętrznego i Ochrony Konsumentów oraz opinię Komisji Gospodarczej i Monetarnej (A8-0199/2017),

A.

mając na uwadze, że brakuje wspólnej europejskiej definicji franczyzy oraz że umowy franczyzy mają różne formy w różnych branżach, ale że jedną z głównych cech stosunku umownego jest partnerstwo między niezależnymi od siebie pod względem prawnym i finansowym przedsiębiorcami bądź osobami fizycznymi lub prawnymi, w którym jedna strona (franczyzodawca) udziela drugiej stronie (franczyzobiorcy) prawa do użytkowania jej formuły franczyzowej, nazwy i znaków towarowych oraz dzieli się z nią wiedzą fachową, z wykorzystaniem wiedzy i pomocy techniczno-organizacyjnej franczyzodawcy przez okres obowiązywania umowy, przy czym klienci polegają na jednolitości systemu franczyzowego, a celem zarówno franczyzodawcy, jak i franczyzobiorcy jest umożliwienie szybkiej ekspansji rynkowej w ramach ograniczonych inwestycji oraz zapewnienie większej szansy na odniesienie sukcesu;

B.

mając na uwadze, że w swojej rezolucji z dnia 11 grudnia 2013 r. Parlament przychylnie odniósł się do franczyzy, uznając ją za model biznesowy, który wspiera nowe firmy i prowadzenie małych firm, lecz zwrócił uwagę, że w niektórych przypadkach warunki umów są nieuczciwe oraz zaapelował o przejrzyste i uczciwe warunki umów; ponadto rezolucja w szczególności zwróciła uwagę Komisji i państw członkowskich na problemy, jakich doświadczają franczyzobiorcy, którzy chcą sprzedać swoje przedsiębiorstwa lub zmienić formułę biznesową, kontynuując jednocześnie aktywność w danym sektorze oraz zawierała apel do Komisji o zbadanie zakazu mechanizmów narzucania cen w systemach franczyzowych oraz skutków długoterminowych klauzul o konkurencji, opcji kupna i zakazu multifranchisingu;

C.

mając na uwadze, że franczyza jest modelem biznesowym, który ma pełny potencjał, aby przyczynić się do ukończenia tworzenia jednolitego rynku w sektorze detalicznym, ponieważ może stanowić wygodny sposób na stworzenie przedsiębiorstwa w ramach wspólnej inwestycji franczyzodawcy i franczyzobiorcy; jest w związku z tym rozczarowany, że obecnie franczyza osiąga słabe wyniki w UE – stanowi jedynie 1,89 % PKB, w porównaniu z 5,95 % w USA i 10,83 % w Australii, a 83,5 % obrotów z franczyzy skoncentrowanych jest zaledwie w siedmiu państwach członkowskich (6), dlatego ważne jest zachęcanie do szerszego upowszechniania tego modelu biznesowego w całej UE;

D.

mając na uwadze, że franczyza ma znaczny potencjalny wymiar transgraniczny, posiada znaczenie z punktu widzenia funkcjonowania rynku wewnętrznego i może zatem prowadzić do powstawania miejsc pracy, MŚP i rozwoju przedsiębiorczości, a także nabywania nowych zdolności i umiejętności;

E.

mając na uwadze, że obowiązujące przepisy dotyczące franczyzy jako modelu biznesowego znacznie się różnią między państwami członkowskimi, co stwarza bariery techniczne, które mogą zniechęcać zarówno franczyzodawców, jak i franczyzobiorców do rozszerzania ich działalności za granicę; mając na uwadze, że może to mieć z kolei wpływ na konsumentów ze względu na ograniczenie ich wyboru;

F.

mając na uwadze, że istnieją różnice między franczyzami „twardymi” i „miękkimi” w zależności od warunków umowy franczyzowej; ponadto alternatywne modele biznesowe, takie jak „grupa niezależnych sprzedawców detalicznych” mają własną specyfikę i przepisy regulujące franczyzy powinny dotyczyć ich tylko w takim stopniu, w jakim spełniają definicję franczyzy;

G.

mając na uwadze, że brakuje informacji dotyczących funkcjonowania franczyzy w różnych sektorach, ponieważ odpowiednie informacje nie są zapisywane lub często można je znaleźć tylko w poufnych – a więc niedostępnych publicznie – aneksach towarzyszących umowom franczyzowym, a na poziomie unijnym nie istnieje mechanizm gromadzenia informacji na temat potencjalnie nieuczciwych warunków umownych lub nieuczciwego wykonywania umów, dlatego potrzebna jest platforma zawierająca te istotne informacje, aby zapewniać franczyzodawcom i franczyzobiorcom lepszą świadomość ich obowiązków i praw;

H.

mając na uwadze, że handel elektroniczny rozwija się i jest w coraz większym stopniu wykorzystywany przez konsumentów i z tego względu ten aspekt powinien być lepiej odzwierciedlany w umowach franczyzowych; mając na uwadze, że w kontekście budowania jednolitego rynku cyfrowego należy w związku z tym zwrócić szczególną uwagę na napięcia rodzące się między franczyzodawcami i franczyzobiorcami odniesieniu do handlu elektronicznego, na przykład jeśli chodzi o sytuacje, gdy na pewnym obszarze geograficznym franczyzobiorca ma prawo wyłączności, oraz o rosnące znacznie danych konsumentów dla powodzenia franczyzowego modelu biznesowego, w szczególności biorąc pod uwagę, że umowy franczyzowe nie zawierają przepisów dotyczących tych zagadnień, pozostawiając pole dla niepotrzebnej niepewności i konfliktów;

I.

mając na uwadze, że Komisja zdefiniowała nieuczciwe praktyki handlowe jako „praktyki, które rażąco odbiegają od dobrego postępowania handlowego oraz są sprzeczne z zasadą dobrej wiary i uczciwego obrotu i są jednostronnie stosowane przez jednego partnera handlowego wobec jego kontrahenta” (7);

1.

2.

3.

4.

5.

6.

7.

8.

9.

10.

11.

12.

13.

14.

15.

16.

17.

18.

19.

20.

21.

22.

23.

24.

25.

26.

27.

28.

29.

30.

31.

32.

33.

34.

35.

36.

37.

38.

—

uwzględniając art. 4 i Tytuł XIX art. 189 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej (TFUE),

—

uwzględniając komunikat Komisji z dnia 26 października 2016 r. zatytułowany „Strategia kosmiczna dla Europy” (COM(2016)0705),

—

uwzględniając komunikat Komisji z dnia 28 lutego 2013 r. zatytułowany „Kosmiczna polityka przemysłowa UE” (COM(2013)0108),

—

uwzględniając komunikat Komisji z dnia 4 kwietnia 2011 r. zatytułowany „Ku strategii Unii Europejskiej w zakresie przestrzeni kosmicznej w służbie obywateli” (COM(2011)0152),

—

uwzględniając komunikat Komisji z dnia 14 września 2016 r. pt. „Łączność dla konkurencyjnego jednolitego rynku cyfrowego: w kierunku europejskiego społeczeństwa gigabitowego” (COM(2016)0587) oraz towarzyszący mu dokument roboczy służb Komisji (SWD(2016)0300),

—

uwzględniając komunikat Komisji z dnia 14 września 2016 r. pt. „Sieć 5G dla Europy: plan działania” (COM(2016)0588) oraz towarzyszący mu dokument roboczy służb Komisji (SWD(2016)0306),

—

uwzględniając wniosek Komisji z dnia 14 września 2016 r. dotyczący dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady ustanawiającej Europejski kodeks łączności elektronicznej (COM(2016)0590),

—

uwzględniając komunikat Komisji z dnia 14 czerwca 2010 r. dotyczący planu działania w sprawie zastosowań globalnego systemu nawigacji satelitarnej (GNSS) (COM(2010)0308),

—

uwzględniając porozumienie paryskie, decyzja 1/CP.21, 21. konferencję stron (COP 21) konwencji UNFCCC oraz 11. konferencję stron służącą jako spotkanie stron protokołu z Kioto (CMP 11), które odbyły się w Paryżu (Francja) w dniach 30 listopada – 11 grudnia 2015 r.,

—

uwzględniając rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 377/2014 z dnia 3 kwietnia 2014 r. ustanawiające program Copernicus i uchylające rozporządzenie (UE) nr 911/2010 (1),,

—

uwzględniając rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1285/2013 z dnia 11 grudnia 2013 r. w sprawie realizacji i eksploatacji europejskich systemów nawigacji satelitarnej oraz uchylające rozporządzenie Rady (WE) nr 876/2002 i rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 683/2008 (2),

—

uwzględniając decyzję Parlamentu Europejskiego i Rady nr 541/2014/UE z dnia 16 kwietnia 2014 r. ustanawiającą ramy wsparcia obserwacji i śledzenia obiektów kosmicznych (3),

—

uwzględniając rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 512/2014 z dnia 16 kwietnia 2014 r. zmieniające rozporządzenie (UE) nr 912/2010 ustanawiające Agencję Europejskiego GNSS (4),

—

uwzględniając odpowiednie konkluzje Rady i ministerialną Deklarację amsterdamską z dnia 14 kwietnia 2016 r. w sprawie współpracy w obszarze systemów automatycznego kierowania połączonym pojazdem,

—

uwzględniając manifest haski w sprawie polityki kosmicznej z czerwca 2016 r.,

—

uwzględniając wspólne oświadczenie w sprawie wspólnej wizji i celów na przyszłość Europy w przestrzeni kosmicznej wydane przez Unię Europejską i Europejską Agencję Kosmiczną, podpisane przez Komisję i Agencję w dniu 26 października 2016 r.

—

uwzględniając swoją rezolucję z dnia 8 czerwca 2016 r. w sprawie zdolności europejskiej polityki bezpieczeństwa i obrony do działania w przestrzeni kosmicznej (5),

—

uwzględniając rezolucję z dnia 8 czerwca 2016 r. w sprawie rozwoju rynku kosmicznego (6),

—

uwzględniając swoją rezolucję z dnia 10 grudnia 2013 r. w sprawie kosmicznej polityki przemysłowej EU – uwolnienie potencjału wzrostu gospodarczego w sektorze kosmicznym (7),

—

uwzględniając swoją rezolucję z dnia 19 stycznia 2012 r. w sprawie strategii Unii Europejskiej w zakresie przestrzeni kosmicznej w służbie obywateli (8),

—

uwzględniając swoją rezolucję z dnia 7 czerwca 2011 r. w sprawie zastosowań w transporcie globalnych systemów nawigacji satelitarnej – krótko- i średnioterminowej polityki UE (9),

—

uwzględniając analizę ze stycznia 2016 r. w sprawie wprowadzania na rynek w Europie produktów przemysłu kosmicznego (10),

—

uwzględniając art. 52 Regulaminu,

—

uwzględniając sprawozdanie Komisji Przemysłu, Badań Naukowych i Energii oraz opinie Komisji Spraw Zagranicznych, Komisji Rynku Wewnętrznego i Ochrony Konsumentów, Komisji Transportu i Turystyki oraz Komisji Rybołówstwa (A8-0250/2017),

A.

mając na uwadze, że płynące z przestrzeni kosmicznej korzyści dla społeczeństwa są wielorakie i mogą prowadzić do bardziej konkurencyjnej gospodarki dla Europy przez stymulowanie rozwoju wielu nowych produktów i usług oraz wsparcie rolnictwa, leśnictwa, rybołówstwa i transportu morskiego; mając na uwadze, że technologia satelitarna może prowadzić do zapewnienia lepszego dostępu do technologii komunikacyjnych, systemów obserwacji Ziemi wysokiej rozdzielczości, które umożliwiają wymianę informacji w czasie rzeczywistym, szybkie reagowanie na katastrofy naturalne i skuteczniejszą kontrolę granic i kontrolę bezpieczeństwa;

B.

mając na uwadze, że technologie kosmiczne, dane dotyczące przestrzeni kosmicznej i usługi z sektora przestrzeni kosmicznej wspierają różne polityki publiczne UE i kluczowe priorytety polityczne, takie jak pobudzenie jednolitego rynku cyfrowego, stymulowanie europejskiej gospodarki i przeciwdziałanie zmianie klimatu;

C.

mając na uwadze, że przestrzeń kosmiczna nie jest dla obywateli europejskich kosztem, lecz inwestycją oraz że ambitna strategia kosmiczna może zapewnić UE autonomię i pozycję w strategicznym obszarze przestrzeni kosmicznej, a jednocześnie pobudzić wzrost gospodarczy, konkurencyjność i tworzenie miejsc pracy w produkcji, operacjach oraz usługach pochodnych związanych z przestrzenią kosmiczną;

D.

mając na uwadze, że decyzje polityczne podjęte przez Parlament i Radę w 2007 r. doprowadziły do przydziału środków na europejskie programy nawigacji satelitarnej EGNOS (europejski system wspomagania satelitarnego) i Galileo oraz umożliwiły zawarcie porozumienia w sprawie struktury zarządzania tymi programami;

1.

2.

3.

4.

5.

6.

7.

8.

9.

10.

11.

12.

13.

14.

15.

16.

17.

18.

19.

20.

21.

22.

23.

24.

25.

26.

27.

28.

29.

30.

31.

32.

33.

34.

35.

36.

37.

38.

39.

40.

41.

42.

43.

44.

45.

46.

47.

48.

49.

50.

51.

52.

53.

—

uwzględniając art. 8, 165 i 166 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej (TFUE),

—

uwzględniając Kartę praw podstawowych Unii Europejskiej, w szczególności jej art. 14,

—

uwzględniając deklarację kopenhaską z dnia 30 listopada 2002 r. w sprawie zwiększonej współpracy europejskiej w dziedzinie kształcenia zawodowego i szkolenia,

—

uwzględniając konkluzje Rady z dnia 12 maja 2009 r. w sprawie strategicznych ram europejskiej współpracy w dziedzinie kształcenia i szkolenia („ET 2020”) (1),

—

uwzględniając wspólne sprawozdanie Rady i Komisji z 2012 r. z wdrażania strategicznych ram europejskiej współpracy w dziedzinie kształcenia i szkolenia („ET 2020”) – „Kształcenie i szkolenia na rzecz inteligentnego i trwałego rozwoju Europy sprzyjającego włączeniu społecznemu” (2),

—

uwzględniając konkluzje Rady z dnia 20 maja 2014 r. w sprawie skutecznego kształcenia nauczycieli,

—

uwzględniając wspólne sprawozdanie Rady i Komisji z 2015 r. z wdrażania strategicznych ram europejskiej współpracy w dziedzinie kształcenia i szkolenia („ET 2020”) – „Nowe priorytety współpracy europejskiej w dziedzinie kształcenia i szkolenia” (3),

—

uwzględniając rezolucję Rady z dnia 20 grudnia 2011 r. w sprawie odnowionej europejskiej agendy w zakresie uczenia się dorosłych (4),

—

uwzględniając komunikat Komisji z dnia 20 listopada 2012 r. pt. „Nowe podejście do edukacji: Inwestowanie w umiejętności na rzecz lepszych efektów społeczno-gospodarczych” (COM(2012)0669),

—

uwzględniając konkluzje Rady z dnia 17 lutego 2014 r. w sprawie inwestowania w kształcenie i szkolenie – odpowiedź na komunikat pt. „Nowe podejście do edukacji: inwestowanie w umiejętności na rzecz lepszych efektów społeczno-gospodarczych” oraz na roczną analizę wzrostu gospodarczego 2013 (5),

—

uwzględniając decyzję nr 1720/2006/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 15 listopada 2006 r. ustanawiającą program działań w zakresie uczenia się przez całe życie (6),

—

uwzględniając Konwencję ONZ o prawach osób niepełnosprawnych ratyfikowaną przez UE w 2010 r.,

—

uwzględniając zalecenie 2006/962/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 18 grudnia 2006 r. w sprawie kompetencji kluczowych w procesie uczenia się przez całe życie (7),

—

uwzględniając konkluzje Rady z dnia 19 listopada 2010 r. w sprawie edukacji na rzecz zrównoważonego rozwoju (8),

—

uwzględniając zalecenie Rady z dnia 20 grudnia 2012 r. w sprawie walidacji uczenia się pozaformalnego i nieformalnego (9),

—

uwzględniając zalecenie Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 23 kwietnia 2008 r. w sprawie ustanowienia europejskich ram kwalifikacji dla uczenia się przez całe życie (10),

—

uwzględniając konkluzje Rady z dnia 20 maja 2014 r. w sprawie zapewniania jakości w celu wspierania kształcenia i szkolenia (11),

—

uwzględniając swoją rezolucję z dnia 12 kwietnia 2016 r. w sprawie programu Erasmus+ i innych narzędzi wspomagania mobilności w kształceniu i szkoleniu zawodowym – podejścia zakładającego uczenie się przez całe życie (12),

—

uwzględniając swoją rezolucję z dnia 23 czerwca 2016 r. dotyczącą działań następczych w związku ze strategicznymi ramami europejskiej współpracy w dziedzinie kształcenia i szkolenia (ET 2020) (13),

—

uwzględniając opinię Komitetu Regionów z dnia 31 stycznia 2014 r. pt. „Działania na rzecz otwartej edukacji” (14),

—

uwzględniając badanie Komisji dotyczące kształcenia i szkolenia do 2020 r.: udoskonalenie polityki i przepisów dotyczących uczenia się dorosłych w Europie (15),

—

uwzględniając swoją rezolucję z dnia 10 września 2015 r. w sprawie utworzenia konkurencyjnego rynku pracy w Unii XXI w.: dostosowanie umiejętności i kwalifikacji do zapotrzebowania i perspektyw na rynku pracy jako sposób na wyjście z kryzysu (16),

—

uwzględniając konkluzje Rady w sprawie europejskiego paktu na rzecz równości płci na lata 2011–2020 (17),

—

uwzględniając projekt konkluzji Rady z dnia 20 lutego 2017 r. pt. „Wzmacnianie umiejętności kobiet i mężczyzn na unijnym rynku pracy” (18),

—

uwzględniając zalecenie Rady z dnia 28 listopada 2011 r. w sprawie odnowionej europejskiej agendy w zakresie uczenia się dorosłych,

—

uwzględniając art. 52 Regulaminu,

—

uwzględniając sprawozdanie Komisji Kultury i Edukacji oraz stanowisko w formie poprawek Komisji Praw Kobiet i Równouprawnienia (A8-0252/2017),

A.

mając na uwadze, że z uwagi na transformację cyfrową systemy kształcenia stają przed istotnymi wyzwaniami, które wpływają na procesy nauczania i uczenia się oraz na potrzebę wzmocnienia zdolności do wspomagania włączenia społecznego i aktywności obywatelskiej oraz rozwoju osobistego, a także wspierania europejskich wartości demokratycznych i tolerancji w celu zwiększenia otwartości oraz zapobiegania wszelkiego rodzaju nietolerancji; mając na uwadze, że rozwój umiejętności cyfrowych i pewność siebie mają zasadnicze znaczenie dla budowania silnych społeczeństw oraz wspomagają jedność i procesy integracji w UE;

B.

mając na uwadze, że należy wzmocnić europejską strategię dotyczącą kształcenia przez całe życie; mając na uwadze, że każdy, na każdym etapie życia, powinien dysponować szansami na uczenie się przez całe życie, aby zdobywać wiedzę i umiejętności konieczne zarówno dla rozwoju osobistego, jak i postępów zawodowych; mając na uwadze, że uczenie się przez całe życie, w kontekstach formalnych, pozaformalnych i nieformalnych – które wspiera aktywne obywatelstwo i zdolność do zatrudnienia – jest kluczowym aspektem kształcenia, na który wpływ mają te przemiany;

C.

mając na uwadze, że konieczne są dalsze działania na rzecz zwiększenia synergii między kształceniem a zatrudnieniem, zarówno przez ułatwianie wchodzenia na rynek pracy, jak i umożliwianie stałego uaktualniania umiejętności lub nabywania nowych w trakcie życia zawodowego; mając na uwadze, że państwa członkowskie powinny znaleźć sposób, by chronić i promować inwestycje długoterminowe w edukację, badania naukowe i innowacje;

D.

mając na uwadze, że dalsze kształcenie i kształcenie na odległość na poziomie akademickim znacznie przyczyniają się do rozwoju osobistego i tworzenia kapitału ludzkiego oraz powinny stanowić integralną część europejskiej strategii dotyczącej uczenia się przez całe życie;

E.

mając na uwadze, że dalsze kształcenie na poziomie akademickim i kształcenie na odległość odgrywają coraz ważniejszą rolę w ułatwianiu przystosowania się pracowników do przemian gospodarczych i technologicznych w trakcie ich życia zawodowego; mając na uwadze, że do 2025 r. 49 % wszystkich ofert pracy w UE (dotyczących zarówno nowych stanowisk, jak i zastąpienia odchodzącego pracownika) będzie wymagać wysokich kwalifikacji, 40 % – średnich kwalifikacji, a jedynie 11 % – niskich kwalifikacji albo nie będzie ich wymagać wcale;

F.

mając na uwadze, że dalsze kształcenie i kształcenie na odległość na poziomie akademickim są ważnymi narzędziami w zapewnianiu możliwości elastycznego i zindywidualizowanego kształcenia dla wszystkich, bez jakiegokolwiek dyskryminacji (19); podkreśla w związku z tym znaczenie zapewniania poszerzania strategii na rzecz dostępności;

G.

mając na uwadze, że dalsze kształcenie na poziomie akademickim i kształcenie na odległość oraz wykorzystywanie nowych technologii mogą przyczynić się do szerzenia wśród dziewcząt i kobiet wiedzy na temat nowych możliwości kariery, w szczególności w dziedzinach, w których nie są one w wystarczającym stopniu reprezentowane; mając na uwadze, że choć więcej kobiet zdobywa dyplomy szkół średnich uprawniające do studiów na uczelni wyższej i wykształcenie wyższe, konieczne jest zwiększenie ich obecności zarówno w instytucjach kształcenia zawodowego, jak i w sektorach nauk ścisłych, technologii, inżynierii i matematyki;

H.

mając na uwadze, że kształcenie na odległość na poziomie akademickim jest możliwym formatem edukacji w kontekście dalszego kształcenia naukowego, który ze względu na swoją elastyczność w szczególny sposób umożliwia godzenie studiów, pracy zawodowej i życia rodzinnego;

I.

mając na uwadze, że pojęcie kształcenia na odległość (20) oznacza formę organizacji nauczania oferującą dużą elastyczność uczenia się dzięki wykorzystaniu cyfrowych technologii kształcenia, która nie zastępuje kształcenia bezpośrednio w placówkach, ale oferuje rozwiązanie alternatywne dla osób uczących się, które nie mogą uczestniczyć w kształceniu bezpośrednio w placówkach;

J.

mając na uwadze, że kształcenie na odległość oznacza metodę nauczania oferującą elastyczność uczenia się dzięki wykorzystaniu powstających technologii, która nie zastępuje kształcenia bezpośrednio w placówkach akademickich, ale oferuje rozwiązanie alternatywne dla osób uczących się, które nie mogą uczestniczyć w kształceniu bezpośrednio w placówkach akademickich, oraz pracowników starających się pogodzić pracę z procesem kształcenia; mając na uwadze, że digitalizacja może zatem posłużyć jako narzędzie zapewniające nowe sposoby na uzyskanie dostępu do szkolnictwa wyższego;

K.

mając na uwadze, że równość kobiet i mężczyzn jest jedną z podstawowych zasad Unii Europejskiej zapisaną w Traktatach oraz jednym z celów i zadań Unii; mając na uwadze, że równość w kształceniu oferuje kobietom większe możliwości oraz zapewnia wkład w społeczny, kulturalny i gospodarczy rozwój społeczeństwa; mając na uwadze, że kształcenie stanowi podstawowe narzędzie zwalczania stereotypów płci;

L.

mając na uwadze, że średnia stopa zatrudnienia kobiet jest bezpośrednio związana z ich poziomem wykształcenia, a wśród kobiet w wieku 25–49 lat, które uzyskały wyższe wykształcenie, stopa zatrudnienia jest o ponad 20 % wyższa niż w przypadku kobiet z wykształceniem niepełnym podstawowym, podstawowym i średnim I stopnia;

M.

mając na uwadze, że kształcenie na odległość może mieć pozytywny wpływ na umiejętności cyfrowe kobiet; mając na uwadze, że uczestnictwo większej liczby kobiet w sektorze umiejętności cyfrowych ożywiłoby rynek, na którym przewiduje się braki w sile roboczej i gdzie równy udział kobiet doprowadziłby do zysków w PKB UE w wysokości ok. 9 mld EUR rocznie; mając na uwadze, że kobiety są nadal zdecydowanie niedostatecznie reprezentowane jako studentki wydziałów ICT, gdyż stanowią jedynie około 20 % absolwentów w tej dziedzinie, przy czym tylko 3 % wszystkich absolwentek studiów posiada dyplom w dziedzinie ICT;

N.

mając na uwadze, że programy kształcenia na odległość docierają do znacznej liczby kobiet w społeczeństwach, w których kobiety nie mają równych szans na udział w konwencjonalnych formach kształcenia i szkoleń, ponieważ kobiety nadal poświęcają więcej czasu niż mężczyźni wykonywaniu niepłatnych prac domowych i dbaniu o rodzinę; mając na uwadze, że kursy takie oferują im elastyczność w osiąganiu równowagi między życiem zawodowym a prywatnym oraz że kształcenie na odległość jest adresowane w szczególności do grupy nietradycyjnych studentów;

O.

mając na uwadze, że dalsze kształcenie naukowe jest jednym z zadań służby publicznej w zakresie kształcenia wyższego i oznacza możliwości kształcenia w instytucjach akademickich, które można podejmować równolegle z pracą na pełny etat, opierając się zasadniczo na doświadczeniu zawodowym, i które wymaga z reguły dyplomu ukończenia studiów wyższych;

P.

mając na uwadze, że dostosowanie się do coraz szybszych przemian gospodarczych i technologicznych stanowi istotne wyzwanie dla starzejącej się siły roboczej, a odpowiedź na nie będzie stanowić jeden z kluczowych czynników decydujących o zapewnieniu długoterminowej konkurencyjności gospodarki UE;

Q.

mając na uwadze, że polityki dotyczące uczenia się przez całe życie i rozwoju kariery zawodowej można wzmocnić przez uznawanie doświadczeń nabytych;

R.

mając na uwadze, że zapewnienie ludziom czasu wolnego na rozwój osobisty i szkolenia w kontekście uczenia się przez całe życie korzystanie wpływa na ich dobrostan, jak również ich wkład w życie społeczne, dzięki bardziej ukształtowanym umiejętnościom osobistym i zawodowym; mając na uwadze, że kształcenie na odległość na poziomie akademickim zapewnia elastyczne formy studiów, które pomagają ludziom w osiągnięciu większej równowagi między życiem zawodowym a prywatnym; mając na uwadze, że uczenie się przez całe życie na poziomie uniwersyteckim powinno stanowić część europejskiej strategii digitalizacji;

S.

mając na uwadze, że digitalizacja umożliwia elastyczność i interaktywność procesu kształcenia oraz stanowi kluczowy czynnik stałego rozwoju dalszego kształcenia i kształcenia na odległość na poziomie akademickim;

T.

mając na uwadze, że zmiana technologiczna wymaga silniejszych i stabilniejszych powiązań między kształceniem a zatrudnieniem;

U.

mając na uwadze, że instytucje akademickie mają tendencję, by wykazywać się zachowawczością, co sprawia, że reforma programów nauczania oraz regulaminów studiów i egzaminów, a także wymogów stawianych kandydatom stanowi wyzwanie;

V.

mając na uwadze, że dalsze kształcenie i kształcenie na odległość na poziomie akademickim to szybko rozwijające się sektory o znacznym potencjale w zakresie wzrostu gospodarczego i tworzenia miejsc pracy;

W.

mając na uwadze, że nadal istnieje wiele barier dla możliwości dalszego kształcenia i kształcenia na odległość na poziomie akademickim (21);

1.

2.

3.

4.

5.

6.

7.

8.

9.

10.

11.

12.

13.

14.

15.

16.

17.

18.

19.

20.

21.

22.

23.

24.

25.

26.

27.

28.

29.

30.

31.

32.

33.

34.

35.

36.

37.

38.

39.

40.

41.

42.

43.

44.

45.

46.

47.

48.

49.

50.

51.

52.

53.

54.

55.

56.

57.

58.

59.

60.

61.

62.

63.

64.

65.

66.

67.

68.

69.

70.

71.

72.

73.

74.

75.

76.

77.

—

uwzględniając porozumienie Międzynarodowej Komisji Wielorybniczej (IWC) w sprawie całkowitego zakazu połowu wielorybów w celach zarobkowych, które weszło w życie w 1986 r. (tzw. „moratorium”),

—

uwzględniając przyjętą przez IWC rezolucję nr 2016-3 dotyczącą waleni oraz ich wkładu w funkcjonowanie ekosystemu,

—

uwzględniając rezolucję IWC nr 2014-2 w sprawie masowo migrujących waleni,

—

uwzględniając cele z Aichi uzgodnione w ramach Konwencji o różnorodności biologicznej,

—

uwzględniając dyrektywę Rady 92/43/EWG z dnia 21 maja 1992 r. w sprawie ochrony siedlisk przyrodniczych oraz dzikiej fauny i flory (1),

—

uwzględniając rozporządzenie Komisji (WE) nr 865/2006 z dnia 4 maja 2006 r. (2) oraz rozporządzenie Komisji (UE) nr 791/2012 z dnia 23 sierpnia 2012 r. (3),

—

uwzględniając rozporządzenie wykonawcze Komisji (UE) nr 792/2012 z dnia 23 sierpnia 2012 r. ustanawiające reguły dotyczące wzorów zezwoleń, świadectw i innych dokumentów przewidzianych w rozporządzeniu Rady (WE) nr 338/97 w sprawie ochrony gatunków dzikiej fauny i flory w drodze regulacji handlu nimi oraz zmieniające rozporządzenie (WE) nr 865/2006 (4),

—

uwzględniając rezolucję z dnia 15 września 2016 r. w sprawie strategicznych celów UE na 17. konferencję stron Konwencji o międzynarodowym handlu dzikimi zwierzętami i roślinami gatunków zagrożonych wyginięciem (CITES) (5),

—

uwzględniając swoją rezolucję z dnia 19 lutego 2009 r. w sprawie działań Wspólnoty dotyczących połowów wielorybów (6),

—

uwzględniając plan działania UE na rzecz zwalczania handlu dziką fauną i florą z 2016 r.,

—

uwzględniając skierowane do Komisji pytanie dotyczące polowań na wieloryby w Norwegii (O-000058/2017 – B8-0324/2017),

—

uwzględniając art. 128 ust. 5 i art. 123 ust. 2 Regulaminu,

A.

mając na uwadze, że w 1982 r. Międzynarodowa Komisja Wielorybnicza (IWC) ustanowiła moratorium na wszelkie połowy wielorybów w celach zarobkowych, które weszło w życie w 1986 r. i nadal obowiązuje oraz którego celem była ochrona gatunków i populacji przed wymarciem i umożliwienie im odnowy;

B.

mając na uwadze, że Norwegia, mimo tego międzynarodowego zakazu, kontynuuje połowy wielorybów, a w 1993 r. w pełni wznowiła połowy wielorybów w celach zarobkowych przy użyciu formalnego sprzeciwu wobec moratorium, a także zgłoszenia i podtrzymania zastrzeżeń do wykazów CITES;

C.

mając na uwadze, że Norwegia przystąpiła do konwencji CITES w dniu 19 grudnia 1979 r., co oznacza, że była jednym z pierwszych krajów, które zgodziły się poddać postanowieniom tej konwencji;

D.

mając na uwadze, że według źródeł medialnych ok. 90 % wielorybów zabijanych przez Norwegię to samice, w większości ciężarne, przez co ich czas reakcji jest wolniejszy;

E.

mając na uwadze, że od wejścia moratorium w życie w 1986 r. (7) Norwegia zabiła ponad 13 000 wielorybów;

F.

mając na uwadze, że polowania na wieloryby powodują ogromne cierpienie poszczególnych osobników, co zagraża zarówno złożonym strukturom społecznym tych inteligentnych ssaków, jak i ochronie populacji wielorybów jako całości;

G.

mając na uwadze, że wszystkie gatunki dużych wielorybów zostały wymienione w załączniku A do rozporządzenia Rady (WE) nr 338/97, co wynika z faktu, że są one zagrożone wyginięciem, a handel tymi zwierzętami na jakąkolwiek skalę zagroziłby przetrwaniu tych gatunków; mając na uwadze, że w art. 8 ust. 1 tegoż rozporządzenia zakazuje się kupna, oferowania kupna, pozyskiwania do celów handlowych, wystawiania na widok publiczny do celów handlowych, wykorzystywania dla zysku, sprzedaży, przechowywania w celu sprzedaży, oferowania do sprzedaży lub transportu w celu sprzedaży okazów gatunków wymienionych w załączniku A;

H.

mając na uwadze, że istnieje coraz więcej naukowych dowodów na to, iż wieloryby zwiększają produktywność ekosystemu i mogą odgrywać rolę w regulowaniu poziomu CO2 w atmosferze;

I.

mając na uwadze, że Norwegia jednostronnie ustanawia własne limity połowowe; mając na uwadze, że w sezonie połowowym 2017 Norwegia zwiększyła swoją kwotę połowową płetwala karłowatego do 999 sztuk (z kwoty 880 sztuk obowiązującej w 2016 r.);

J.

mając na uwadze, że eksport mięsa wielorybiego z Norwegii gwałtownie wzrósł w ostatnich latach; mając na uwadze, że część wywozu tego mięsa odbywa się przez porty UE;

K.

mając na uwadze, że tylko w październiku 2016 r. wyeksportowano do Japonii 2 948 kg norweskich produktów wielorybich, przewożąc je przez co najmniej trzy unijne porty (8);

L.

mając na uwadze, że przewóz mięsa wielorybiego przez porty UE jest dopuszczalny, pod warunkiem że towarzyszą mu ważne dokumenty CITES zgodne z rozporządzeniem Rady (WE) nr 338/97;

M.

mając na uwadze, że nadrzędnym celem CITES jest ochrona różnorodności biologicznej, a zwłaszcza ochrona gatunków; mając na uwadze, że dyrektywa siedliskowa, która określa stanowisko Wspólnoty dotyczące wielorybów (i delfinów), nie zezwala na wznowienie połowów w celach zarobkowych w odniesieniu do żadnego stada wielorybów w wodach UE;

N.

mając na uwadze, że Norwegia jest ściśle związana z Unią i jej strategiami politycznymi poprzez członkostwo w Europejskim Obszarze Gospodarczym; mając na uwadze, że powiązanie to doprowadziło do sytuacji, w której społeczeństwa i rządy zarówno Norwegii, jak i UE utrzymują silne więzi kulturowe, zdrowe stosunki handlowe i są zaangażowane w ochronę;

1.

2.

3.

4.

5.

6.

7.

8.

9.

10.

—

uwzględniając art. 208 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej (TFUE),

—

uwzględniając art. 5 Traktatu o Unii Europejskiej (TUE),

—

uwzględniając komunikat Komisji zatytułowany „Handel z korzyścią dla wszystkich. W kierunku bardziej odpowiedzialnej polityki handlowej i inwestycyjnej” (COM(2015)0497),

—

uwzględniając swoją rezolucję z dnia 5 lipca 2016 r. w sprawie nowej, perspektywicznej i innowacyjnej przyszłej strategii w dziedzinie handlu i inwestycji (1),

—

uwzględniając swoją rezolucję z dnia 5 lipca 2016 r. w sprawie wdrażania zaleceń Parlamentu z 2010 r. w sprawie norm społecznych i środowiskowych, praw człowieka i odpowiedzialności biznesu (2),

—

uwzględniając swoją rezolucję z dnia 16 maja 2017 r. w sprawie oceny zewnętrznych aspektów wyników i zarządzania w zakresie ceł jako narzędzia służącego ułatwieniu handlu i zwalczaniu nielegalnego handlu (3),

—

uwzględniając swoją rezolucję z dnia 25 listopada 2010 r. w sprawie społecznej odpowiedzialności przedsiębiorstw w międzynarodowych umowach handlowych (4),

—

uwzględniając swoją rezolucję z dnia 25 października 2016 r. w sprawie odpowiedzialności przedsiębiorstw za poważne naruszenia praw człowieka w państwach trzecich (5),

—

uwzględniając swoją rezolucję z dnia 27 kwietnia 2017 r. w sprawie inicjatywy przewodniej UE dotyczącej przemysłu konfekcyjnego (6),

—

uwzględniając swoją rezolucję z dnia 4 kwietnia 2017 r. w sprawie oleju palmowego i wylesiania lasów deszczowych (7),

—

uwzględniając swoją rezolucję z dnia 3 lutego 2016 r. zawierającą zalecenia Parlamentu Europejskiego dla Komisji Europejskiej, dotyczące negocjacji w sprawie porozumienia w dziedzinie handlu usługami (TiSA) (8),

—

uwzględniając swoją rezolucję z dnia 8 lipca 2015 r. zawierającą zalecenia Parlamentu Europejskiego dla Komisji Europejskiej dotyczące negocjacji w sprawie transatlantyckiego partnerstwa handlowo-inwestycyjnego (TTIP) (9),

—

uwzględniając swoją rezolucję z dnia 14 czerwca 2017 r. w sprawie aktualnego stanu wdrożenia porozumienia na rzecz zrównoważoności w Bangladeszu (10),

—

uwzględniając rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2017/821 z dnia 17 maja 2017 r. ustanawiające obowiązki w zakresie należytej staranności w łańcuchu dostaw unijnych importerów cyny, tantalu i wolframu, ich rud oraz złota pochodzących z obszarów dotkniętych konfliktami i obszarów wysokiego ryzyka (11) (rozporządzenie w sprawie minerałów z regionów ogarniętych konfliktami),

—

uwzględniając plan działań UE na rzecz egzekwowania prawa, zarządzania i handlu w dziedzinie leśnictwa (COM(2003)0251) oraz dobrowolne umowy o partnerstwie dotyczące egzekwowania prawa, zarządzania i handlu w dziedzinie leśnictwa,

—

uwzględniając rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 995/2010 z dnia 20 października 2010 r. ustanawiające obowiązki podmiotów wprowadzających do obrotu drewno i produkty z drewna (12) (rozporządzenie w sprawie drewna),

—

uwzględniając rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 978/2012 z dnia 25 października 2012 r. wprowadzające ogólny system preferencji taryfowych (13) (rozporządzenie GSP),

—

uwzględniając rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1215/2012 z dnia 12 grudnia 2012 r. w sprawie jurysdykcji i uznawania orzeczeń sądowych oraz ich wykonywania w sprawach cywilnych i handlowych (14) (rozporządzenie Bruksela I),

—

uwzględniając dyrektywę Parlamentu Europejskiego i Rady 2014/95/UE z dnia 22 października 2014 r. zmieniającą dyrektywę 2013/34/UE w odniesieniu do ujawniania informacji niefinansowych i informacji dotyczących różnorodności przez niektóre duże jednostki oraz grupy (15) (dyrektywa w sprawie sprawozdawczości niefinansowej),

—

uwzględniając wspólną strategię UE i państw członkowskich z 2007 r. pt. „Unijna strategia pomocy na rzecz wymiany handlowej – zwiększenie wsparcia dla krajów rozwijających się w zakresie potrzeb związanych z handlem”,

—

uwzględniając dokument roboczy służb Komisji z dnia 24 kwietnia 2017 r. pt. „Zrównoważony charakter łańcuchów wartości w przemyśle konfekcyjnym dzięki działaniom UE na rzecz rozwoju” (SWD(2017)0147),

—

uwzględniając wydaną przez MOP trójstronną deklarację zasad dotyczących przedsiębiorstw wielonarodowych i polityki społecznej,

—

uwzględniając sprawozdanie IV dotyczące godnej pracy w światowych łańcuchach dostaw na 105. sesję konferencji MOP,

—

uwzględniając cele zrównoważonego rozwoju ONZ do 2030 r.,

—

uwzględniając podstawowe konwencje MOP w sprawie pracy dzieci, pracy przymusowej, dyskryminacji oraz wolności zrzeszania się i negocjacji zbiorowych,

—

uwzględniając konkluzje Rady z dnia 12 maja 2016 r. w sprawie UE i odpowiedzialnych globalnych łańcuchów wartości,

—

uwzględniając komunikat Komisji zatytułowany „Odnowiona strategia UE na lata 2011–2014 dotycząca społecznej odpowiedzialności przedsiębiorstw” (COM(2011)0681),

—

uwzględniając ustawę Zjednoczonego Królestwa z 2015 r. o nowoczesnych formach niewolnictwa oraz francuską ustawę o obowiązku dochowania należytej staranności, spoczywającym na przedsiębiorstwach wielonarodowych,

—

uwzględniając Wytyczne ONZ dotyczące biznesu i praw człowieka oraz inicjatywę ONZ Global Compact,

—

uwzględniając Międzynarodową konwencję ONZ o ochronie praw wszystkich pracowników migrujących i członków ich rodzin,

—

uwzględniając nowy protokół MOP w sprawie pracy przymusowej,

—

uwzględniając rezolucję Rady Praw Człowieka ONZ nr 26/9 z dnia 26 czerwca 2014 r., w której Rada Praw Człowieka ONZ postanowiła ustanowić otwartą międzyrządową grupę roboczą i powierzyć jej zadanie opracowania prawnie wiążącego międzynarodowego instrumentu w celu uregulowania działalności spółek międzynarodowych i innych przedsiębiorstw w odniesieniu do praw człowieka,

—

uwzględniając Wytyczne OECD dla przedsiębiorstw wielonarodowych oraz szereg wytycznych sektorowych OECD (dla sektora finansowego, rolnego, sektora minerałów, sektora odzieżowego i sektora obuwniczego),

—

uwzględniając sprawozdania Konferencji NZ ds. Handlu i Rozwoju (UNCTAD) w sprawie handlu i rozwoju z 2013 i 2016 r.,

—

uwzględniając publikację UNCTAD pt. „Investment Policy Framework for Sustainable Development” [Ramy polityki inwestycyjnej na rzecz zrównoważonego rozwoju] z 2015 r.,

—

uwzględniając Porozumienie WTO w sprawie barier technicznych w handlu,

—

uwzględniając Układ ogólny WTO w sprawie taryf celnych i handlu (GATT),

—

uwzględniając Konwencję ONZ o prawach dziecka, zasady w sprawie praw dziecka i przedsiębiorczości opracowane przez UNICEF, inicjatywę ONZ Global Compact i Międzynarodowe Przymierze Save the Children (16),

—

uwzględniając dobrowolne partnerstwo z poszczególnymi państwami, takie jak porozumienie na rzecz zrównoważoności z Bangladeszem i inicjatywa na rzecz praw pracowniczych w Mjanmie,

—

uwzględniając konkluzje Rady z dnia 20 czerwca 2016 r. dotyczące pracy dzieci,

—

uwzględniając art. 52 Regulaminu,

—

uwzględniając sprawozdanie Komisji Handlu Międzynarodowego oraz opinie Komisji Spraw Zagranicznych i Komisji Rozwoju, a także stanowisko w formie poprawek Komisji Praw Kobiet i Równouprawnienia (A8-0269/2017),

A.

mając na uwadze, że art. 207 TFUE stanowi, iż „wspólna polityka handlowa prowadzona jest zgodnie z zasadami i celami działań zewnętrznych Unii”; mając na uwadze, że art. 208 TFUE ustanawia zasadę spójności polityki na rzecz rozwoju oraz uznaje likwidację ubóstwa za główny cel; mając na uwadze, że zgodnie z komunikatem Komisji „Handel z korzyścią dla wszystkich” polityka handlowa UE opiera się na trzech głównych zasadach, mianowicie skuteczności, przejrzystości i wartościach; mając na uwadze, że komunikat ten zawiera odrębny rozdział poświęcony środkom, jakie należy podjąć w odpowiedzi na rozwój globalnych łańcuchów wartości, a także odpowiedzialnemu zarządzaniu łańcuchami dostaw, a ponadto przypomina się w nim o złożoności przedmiotowych kwestii, bezwzględnej konieczności przyszłościowego myślenia, a także zaangażowania szerokiego zakresu podmiotów publicznych, prywatnych i społeczeństwa obywatelskiego oraz stosowania połączenia miękkich i innowacyjnych narzędzi i zmian legislacyjnych;

B.

mając na uwadze, że wolny handel podlega ostatnio coraz większej kontroli publicznej, a obawy dotyczące nierównej dystrybucji korzyści płynących z handlu i wynikających z niego obciążeń wysunęły na pierwszy plan powszechnie wyrażaną opinię, zgodnie z którą polityka handlowa musi opierać się na wartościach społecznych i środowiskowych oraz przejrzystości i rozliczalności;

C.

mając na uwadze, że globalne łańcuchy wartości stanowią złożoną, opartą na technologii i szybko zmieniającą się rzeczywistość, stały się kluczowym elementem obecnej globalnej gospodarki i mogą pomóc krajom rozwijającym się zintegrować się z globalną gospodarką, ograniczyć ubóstwo i tworzyć miejsca pracy przy jednoczesnej poprawie zdolności produkcyjnych; mając na uwadze, że z jednej strony globalne łańcuchy wartości oferują nowe perspektywy wzrostu gospodarczego, zrównoważonego rozwoju, zaangażowania społeczeństwa obywatelskiego, pracowników i stowarzyszeń przedsiębiorców oraz tworzenia miejsc pracy w podmiotach należących do łańcucha produkcji, gdyż umożliwiają im koncentrowanie się na specyficznych zadaniach, a jednocześnie zwiększają ich współzależność; mając na uwadze, że z drugiej strony ich niezwykle złożony charakter, brak przejrzystości i rozmycie odpowiedzialności mogą zwiększać ryzyko naruszania praw człowieka i praw pracowniczych, faktycznej bezkarności za przestępstwa środowiskowe oraz unikania opodatkowania i oszustw podatkowych na dużą skalę;

D.

mając na uwadze, że polityka handlowa musi przyczynić się do zagwarantowania przejrzystości procesu produkcji w całym łańcuchu wartości, a także zgodności z podstawowymi normami środowiskowymi i społecznymi oraz normami bezpieczeństwa;

E.

mając na uwadze, że polityka handlowa i inwestycyjna UE musi utrzymać system wielostronny jako swoją podstawę oraz musi prowadzić do wzmocnienia pozycji Europy w uczciwych globalnych łańcuchach dostaw, ale również udostępniać narzędzia pozwalające na ustanowienie jasnych zasad i obowiązków dla rządów i przedsiębiorstw w celu zagwarantowania przestrzegania międzynarodowych zobowiązań, takich jak cele ONZ w zakresie zrównoważonego rozwoju; mając na uwadze, że zrównoważoność i przejrzystość nie są jedynie kwestią wartości, ale także powinny być postrzegane jako prawdziwe bodźce dla zwiększonej wartości dodanej w globalnym handlu i inwestycjach w kontekście globalnych łańcuchów wartości;

F.

mając na uwadze, że małe i średnie przedsiębiorstwa (17) stanowią ważną część globalnych łańcuchów wartości i odgrywają ważną rolę w generowaniu wzrostu gospodarczego, zrównoważonego rozwoju i miejsc pracy o wysokiej jakości, a także w zniechęcaniu ludności do opuszczania swoich regionów;

G.

mając na uwadze, że udział w globalnych łańcuchach wartości jest korzystny dla MŚP pod względem wzrostu i umiędzynarodowienia; mając na uwadze, że według badania Eurobarometru z 2015 r. pt. „Umiędzynarodowienie małych i średnich przedsiębiorstw” tylko 31 % MŚP w UE było zaangażowanych w działalność biznesową poza rynkiem wewnętrznym w ostatnich trzech latach; mając na uwadze, że wiele MŚP napotyka trudności w uzyskiwaniu dostępu do międzynarodowych i unijnych globalnych łańcuchów wartości; mając na uwadze, że polityka handlowa i umowy handlowe mogą pomóc w przezwyciężaniu barier i wyzwań, przed jakimi stoją obecnie MŚP pragnące uzyskać dostęp do globalnych łańcuchów wartości;

H.

mając na uwadze, że dobrowolne systemy należytej staranności i przejrzystości globalnych łańcuchów wartości są wykorzystywane i promowane na całym świecie przez partnerów gospodarczych i społecznych oraz organizacje pozarządowe, a także dają konkretne i pozytywne rezultaty;

I.

mając na uwadze, że w swoich konkluzjach z maja 2016 r. Rada podkreśliła potrzebę stałego wsparcia dla wdrażania uzgodnionych na szczeblu międzynarodowym zasad, wytycznych i inicjatyw w zakresie społecznej odpowiedzialności przedsiębiorstw i odpowiedzialnego prowadzenia działalności gospodarczej, takich jak wytyczne ONZ dotyczące biznesu i praw człowieka, inicjatywa ONZ Global Compact, trójstronna deklaracja MOP w sprawie zasad dotyczących przedsiębiorstw wielonarodowych i polityki społecznej oraz wytyczne OECD dla przedsiębiorstw wielonarodowych – również w państwach nienależących do OECD – które to inicjatywy przyczyniają się także do działań antykorupcyjnych poprzez tworzenie bardziej otwartego i przejrzystego otoczenia biznesowego;

J.

mając na uwadze, że odpowiedzialne zarządzanie globalnymi łańcuchami wartości ma zasadnicze znaczenie w celu dostosowania polityki handlowej do europejskich wartości chronionych na mocy traktatów; mając na uwadze, że zarówno Komisja, jak i państwa członkowskie odgrywają wiodącą rolę w przedmiotowych debatach na całym świecie;

K.

mając na uwadze, że kilka międzynarodowych konwencji, wytycznych i zasad ma na celu zapobieganie naruszeniom praw człowieka; mając na uwadze, że zwłaszcza po stronie krajów będących producentami leży obowiązek wdrożenia tych dokumentów oraz stworzenia odpowiednich warunków prawnych i ekonomicznych dla funkcjonowania przedsiębiorstw i ich uczestnictwa w globalnych łańcuchach dostaw; mając na uwadze, że kraje będące producentami muszą być również zdolne do wdrażania międzynarodowych standardów i norm, w tym do opracowania, wdrożenia i egzekwowania odpowiedniego ustawodawstwa, szczególnie w zakresie budowy państwa prawa i zwalczania korupcji;

L.

mając na uwadze, że UE powinna jeszcze skuteczniej reagować na dumping społeczny i środowiskowy oraz nieuczciwą konkurencję i takież praktyki handlowe, a także zapewnić równe warunki działania;

M.

mając na uwadze, że UE jest największym na świecie eksporterem oraz importerem towarów i usług łącznie, największym bezpośrednim inwestorem zagranicznym oraz najważniejszym miejscem docelowym bezpośrednich inwestycji zagranicznych; mając na uwadze, że UE powinna wykorzystywać te atuty, by zapewniać korzyści swoim obywatelom oraz mieszkańcom innych części świata, zwłaszcza państw najuboższych;

N.

mając na uwadze, że UE opracowała wiążące uregulowania w obszarze należytej staranności w przedsiębiorstwach w sektorach o wysokim stopniu ryzyka naruszania praw człowieka, takich jak sektor drzewny i sektor minerałów z regionów ogarniętych konfliktami; mając na uwadze, że niektóre państwa członkowskie również opracowały odpowiednie przepisy, takie jak brytyjska ustawa o współczesnych formach niewolnictwa, francuskie prawo o obowiązku dochowania należytej staranności w przedsiębiorstwach wielonarodowych, które dotyczy dużych francuskich przedsiębiorstw zatrudniających ponad 5 000 pracowników, oraz niderlandzka ustawa o dochowaniu należytej staranności w obszarze pracy dzieci; mając na uwadze, że UE opracowała inicjatywy mające na celu promowanie należytej staranności, a Parlament Europejski w kilku rezolucjach wezwał UE do opracowania wiążących przepisów w tej dziedzinie;

O.

mając na uwadze, że UE poczyniła już ważne kroki w kierunku bardziej odpowiedzialnego zarządzania globalnymi łańcuchami wartości na całym świecie poprzez rozwijanie stosunków partnerskich w oparciu o takie inicjatywy jak porozumienie na rzecz zrównoważoności w Bangladeszu i inicjatywa na rzecz praw pracowniczych w Mjanmie, a także w sprawie konkretnych zagadnień, jak np. inicjatywa dotycząca minerałów z regionów ogarniętych konfliktami, przepisy dotyczące nielegalnego pozyskiwania drewna, kryteria zrównoważonego rozwoju w odniesieniu do biopaliw, sprawozdawczość przedsiębiorstw w kwestiach dotyczących łańcuchów dostaw, przejrzystość płatności dokonywanych na rzecz administracji rządowej przez przedsiębiorstwa wydobywcze i pozyskujące drewno, co podkreślono w komunikacie „Handel z korzyścią dla wszystkich”;

P.

mając na uwadze, że w strategii „Handel z korzyścią dla wszystkich” stwierdzono, iż Komisja będzie promować ambitne rozdziały dotyczące handlu i zrównoważonego rozwoju we wszystkich umowach handlowo-inwestycyjnych; mając na uwadze, że zawarte ostatnio umowy handlowo-inwestycyjne UE zawierają rozdziały dotyczące handlu i zrównoważonego rozwoju, w których wzywa się strony porozumienia do podjęcia zobowiązań w dziedzinie ochrony praw człowieka, norm społecznych i środowiskowych oraz w zakresie społecznej odpowiedzialności przedsiębiorstw; mając na uwadze, że takie rozdziały ujawniły różnice w poziomie ambicji kolejnych umów handlowych UE; mając na uwadze, że normy pracy i normy środowiskowe nie ograniczają się tylko do rozdziałów dotyczących handlu i zrównoważonego rozwoju, ale muszą być stosowane we wszystkich obszarach umów handlowych; mając na uwadze, że podejście oparte na dialogu nie było w stanie zapobiec poważnym naruszeniom wolności zrzeszania się w niektórych umowach o wolnym handlu;

Q.

mając na uwadze, że szczególna sytuacja stref przetwórstwa wywozowego jest taka, że w niektórych krajach są one zwolnione z obowiązku przestrzegania lokalnych przepisów prawa pracy oraz zakazują działalności związkowej lub ograniczają ją i nie zapewniają pracownikom możliwości zadośćuczynienia prawnego, co stanowi wyraźne naruszenie norm MOP;

R.

mając na uwadze, że brak etyki w biznesie jest również jedną z konsekwencji braku dobrych rządów oraz bezsilności – czy wręcz nieistnienia – bezstronnych organów publicznych działających w ogólnym interesie obywateli; mając na uwadze, że korupcja, brak przejrzystości globalnych łańcuchów wartości oraz zwolnienia z obowiązku przestrzegania przepisów prawa pracy i zwolnienia podatkowe w strefach przetwórstwa wywozowego mogą mieć negatywny wpływ na prawa człowieka, a w szczególności podważać ideę godnych warunków pracy i związków zawodowych;

S.

mając na uwadze, że według MOP 21 milionów ludzi na świecie jest ofiarami pracy przymusowej i wiele z tych osób wykorzystuje się w ramach globalnych łańcuchów wartości; mając na uwadze, że praca przymusowa w gospodarce prywatnej generuje nielegalne zyski w wysokości 150 mld USD rocznie;

T.

mając na uwadze, że ze względu na swój globalny mandat, wiedzę ekspercką i doświadczenie MOP we współpracy ze swoimi członkami jest dobrze przygotowana do kierowania globalnymi działaniami na rzecz godnej pracy w globalnych łańcuchach dostaw; mając na uwadze, że komisja MOP ds. godnej pracy w globalnych łańcuchach dostaw wezwała do oceny niedociągnięć, które doprowadziły do deficytów godnej pracy w globalnych łańcuchach dostaw, a także do rozważenia inicjatyw i norm koniecznych do promowania godnej pracy oraz łatwiejszego ograniczania deficytów godnej pracy w globalnych łańcuchach dostaw;

U.

mając na uwadze, że w kontekście handlu światowego, a w szczególności globalnych łańcuchów wartości potrzebne jest wielostronne, globalne i całościowe podejście do odpowiedzialności przedsiębiorstw za naruszenia praw człowieka i zrównoważenie środowiskowe; mając zatem na uwadze, jak ważne jest, aby UE nadal prowadziła takie debaty na całym świecie; mając na uwadze, że UE przyjęła wiodącą rolę w reformowaniu mechanizmu rozstrzygania sporów między inwestorami a państwem, w szczególności poprzez rozwój wielostronnego systemu sądowego; mając na uwadze, że podobnych postępów oczekuje się w innych obszarach zainteresowania o znaczeniu krytycznym, takich jak egzekwowanie zobowiązań inwestorów w odniesieniu do praw człowieka;

V.

mając na uwadze, że produkcja w globalnych łańcuchach wartości jest prowadzona w różnych jurysdykcjach o różnym poziomie ochrony praw człowieka oraz egzekwowania prawa socjalnego, prawa pracy i prawa środowiskowego; mając na uwadze, że ofiary naruszeń praw człowieka z udziałem przedsiębiorstw transnarodowych mogą napotykać wiele przeszkód utrudniających im dostęp do środków sądowych;

W.

mając na uwadze, że równouprawnienie płci we wszystkich strategiach politycznych UE zostało wyraźnie zapisane w art. 8 TFUE; mając na uwadze, że umowy handlowo-inwestycyjne mają zazwyczaj inny wpływ na kobiety i na mężczyzn ze względu na strukturalny brak równouprawnienia płci; mając na uwadze, że aspekt równości płci jest często pomijany w analizie globalnych łańcuchów wartości; mając na uwadze, że według MOP w 2012 r. 21 mln ludzi na świecie (z czego 55 % stanowiły kobiety i dziewczęta) było ofiarami pracy przymusowej, a 90 % z nich było wyzyskiwanych w sektorze prywatnym przez osoby indywidualne lub przedsiębiorstwa;

X.

mając na uwadze, że kobiety stanowią większość pracowników w pewnych segmentach globalnych łańcuchów dostaw w sektorze konfekcyjnym, ogrodnictwa, telefonii komórkowej i turystyki, jednak częściej wykonują pracę w ramach form zatrudnienia, które są gorzej płatne i mają gorszy status niż mężczyźni, co prowadzi do segregacji płciowej pod względem typów zawodów i działalności, różnic w traktowaniu kobiet i mężczyzn pod względem płacy i warunków pracy oraz uwarunkowanych płcią ograniczeń w dostępie do zasobów produkcyjnych, infrastruktury i usług;

Y.

mając na uwadze, że zgodnie z art. 3 ust. 3 TUE Unia chroni prawa dziecka; na uwadze, że wszystkie państwa członkowskie ratyfikowały Konwencję ONZ o prawach dziecka;

Z.

mając na uwadze, że usługi odgrywają coraz większą rolę w globalnych łańcuchach wartości, w szczególności w przemyśle produkcyjnym; mając na uwadze, że coraz większe włączanie usług do globalnych łańcuchów wartości będzie wymagać porozumień wspierających gospodarkę cyfrową, w tym swobodny przepływ danych;

AA.

mając na uwadze, że rozwój globalnych łańcuchów wartości przyczynia się ponadto do włączenia usług w produkcję towarów; mając na uwadze, że znaczna część wartości przywożonych towarów została dodana za pośrednictwem usług w państwach przywozu;

AB.

mając na uwadze, że państwa członkowskie UE są największymi na świecie eksporterami usług finansowych, a sektor ten ma strategiczne znaczenie dla polityki handlowej UE; mając na uwadze, że włączenie do zewnętrznych umów UE, w tym umów o wolnym handlu, postanowień dotyczących usług finansowych wzbudziło pewne uzasadnione obawy co do ich ewentualnych negatywnych skutków pod względem prania pieniędzy, uchylania się od opodatkowania i unikania opodatkowania, a ponadto uwypukla konieczność zastanowienia się nad możliwością sięgnięcia po instrumenty, dzięki którym można by rozwiać te obawy; mając na uwadze, że umowy handlowo-inwestycyjne są dobrą okazją do zacieśniania współpracy w walce z korupcją, praniem pieniędzy, oszustwami podatkowymi, uchylaniem się od opodatkowania i unikaniem opodatkowania;

AC.

mając na uwadze, że przejrzyste i zapewniające informacje etykietowanie może być przydatnym narzędziem umożliwiającym konsumentom w UE dokonywanie bardziej świadomych i odpowiednich wyborów; mając na uwadze, że oprócz informacji o cenie i pochodzeniu produktu konsumentom w UE należy również udostępniać informacje o kryteriach społecznych i środowiskowych; mając na uwadze, że kryteria takie mogą być technicznie opracowywane zgodnie z Porozumieniem w sprawie barier technicznych w handlu, które ustanawia warunki dla procesu produkcji w celu umożliwienia sprzedaży produktu;

AD.

mając na uwadze, że zarówno państwa, jak i przedsiębiorstwa powinny w pełni szanować prawa człowieka w łańcuchu produkcji oraz przestrzegać norm bezpieczeństwa żywności w odniesieniu do towarów dopuszczonych do swobodnego obrotu na rynku europejskim; mając na uwadze, że ciężar odpowiedzialności nie powinien spoczywać jedynie na konsumentach, gdyż dokonywany przez nich wybór jest ograniczony z uwagi na indywidualne zasoby (aspekty ekonomiczne, czas, wiedza) i czynniki zewnętrzne (informacje, oferta);

AE.

mając na uwadze, że reguły pochodzenia stają się coraz ważniejsze w kontekście globalnych łańcuchów wartości, w ramach których produkcja odbywa się w kilku krajach; mając na uwadze, że luźne reguły pochodzenia mogą tworzyć dodatkowe przeszkody dla zagwarantowania pełnej przejrzystości i rozliczalności w całych łańcuchach dostaw;

AF.

mając na uwadze, że lepsze, zharmonizowane i skuteczniejsze procedury celne w Europie i poza nią pomagają we wprowadzaniu ułatwień handlowych oraz w spełnieniu odnośnych wymogów w tym zakresie, a także uniemożliwiają wprowadzanie na jednolity rynek towarów sfałszowanych, nielegalnych, przywiezionych po cenach dumpingowych i podrabianych, co osłabia wzrost gospodarczy w UE i poważnie naraża unijnych konsumentów; mając na uwadze, że powszechniejszy dostęp do danych celnych na temat przywozu do UE poprawiłby przejrzystość globalnych łańcuchów wartości i rozliczalność;

AG.

mając na uwadze, że w świecie rozdrobnionych sieci produkcyjnych rozróżnienie między przywozem a wywozem jest rozmyte, jako że przywożone nakłady odpowiadają za istotną część wywożonych towarów, a taryfy kumulują się za każdym razem, gdy nakłady pośrednie są przedmiotem handlu transgranicznego; mając na uwadze, że wydajne procedury celne i graniczne są szczególnie ważne w tym kontekście;

AH.

mając na uwadze, że preferencje handlowe GSP i GSP Plus zapewniają krajom rozwijającym się lepszy dostęp do rynku w zamian za poszanowanie norm pracowniczych, środowiskowych i społecznych;

AI.

mając na uwadze, że GSP Plus jest kluczowym instrumentem polityki handlowej UE, który ułatwia dostęp do rynku i któremu towarzyszy rygorystyczny mechanizm monitorowania w celu promowania praw człowieka i praw pracowniczych, ochrony środowiska i dobrych rządów w podatnych na zagrożenia krajach rozwijających się;

AJ.

mając na uwadze, że ochrona i egzekwowanie praw własności intelektualnej mogą zapewnić skuteczne dalsze włączenie do globalnych łańcuchów wartości;

1.

2.

3.

4.

5.

6.

7.

8.

9.

10.

11.

12.

13.

14.

15.

16.

17.

18.

19.

20.

21.

22.

23.

24.

25.

26.

27.

28.

29.

30.

31.

32.

33.

34.

35.

36.

37.

38.

39.

40.

41.

42.

43.

44.

45.

46.

47.

48.

49.

50.

51.

52.

53.

54.

55.

56.

57.

58.

59.

60.

61.

62.

63.

64.

—

uwzględniając zawarte w 2004 r. partnerstwo strategiczne UE-Indie oraz wspólny plan działania w ramach partnerstwa strategicznego UE-Indie podpisany dnia 7 września 2005 r.,

—

uwzględniając plan działania UE–Indie na okres do roku 2020 i wspólne oświadczenie przyjęte na 13. szczycie UE–Indie,

—

uwzględniając globalną strategię UE na rzecz polityki zagranicznej i bezpieczeństwa opublikowaną w czerwcu 2016 r.,

—

uwzględniając komunikat Komisji z dnia 4 września 2001 r. zatytułowany „Europa i Azja: strategiczne ramy wzmocnionego partnerstwa” (COM(2001)0469),

—

uwzględniając rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 234/2014 z dnia 11 marca 2014 r. ustanawiające Instrument Partnerstwa na rzecz Współpracy z Państwami Trzecimi (1),

—

uwzględniając zalecenie PE dla Rady z dnia 28 października 2004 r. w sprawie stosunków między UE a Indiami (2),

—

uwzględniając swoją rezolucję z dnia 29 września 2005 r. w sprawie stosunków między UE a Indiami: partnerstwo strategiczne (3),

—

uwzględniając swoją rezolucję z dnia 24 września 2008 r. w sprawie przygotowań do szczytu UE-Indie (Marsylia, 29 września 2008 r.) (4),

—

uwzględniając swoje poprzednie rezolucje dotyczące Indii, w tym rezolucje w sprawie naruszeń praw człowieka, demokracji i państwa prawa,

—

uwzględniając swoją rezolucję z dnia 2 lutego 2012 r. w sprawie polityki zagranicznej UE wobec krajów BRICS i innych wschodzących mocarstw: cele i strategie (5),

—

uwzględniając swoją rezolucję z dnia 13 kwietnia 2016 r. w sprawie UE w zmieniającym się globalnym otoczeniu – świat bardziej połączony, skonfliktowany i złożony (6),

—

uwzględniając swoją rezolucję z dnia 10 maja 2012 r. w sprawie piractwa morskiego (7),

—

uwzględniając swoją rezolucję z dnia 27 października 2016 r. w sprawie bezpieczeństwa jądrowego i nierozprzestrzeniania broni jądrowej (8),

—

uwzględniając wyjazd Komisji Spraw Zagranicznych do Indii w dniach 21–22 lutego 2017 r.,

—

uwzględniając 11. szczyt Azja–Europa (ASEM), który odbył się w Ułan Bator w dniach 15–16 lipca 2016 r. oraz 9. posiedzenie Partnerstwa Parlamentarnego Azja–Europa (ASEP), które odbyło się w Ułan Bator w dniach 21–22 kwietnia 2016 r., a także odpowiednie deklaracje przyjęte na obydwu posiedzeniach,

—

uwzględniając art. 52 Regulaminu,

—

uwzględniając sprawozdanie Komisji Spraw Zagranicznych oraz a także stanowisko w formie poprawek Komisji Praw Kobiet i Równouprawnienia (A8-0242/2017),

A.

mając na uwadze, że UE i Indie są dwiema największymi demokracjami na świecie, które opierają się na głębokiej historii kulturowej i są wspólnie zaangażowane w promowanie pokoju, stabilności, bezpieczeństwa, dobrobytu, zrównoważonego rozwoju i sprawiedliwości społecznej, a także w poszanowanie praw człowieka, podstawowych wolności, praworządności i dobrych rządów;

B.

mając na uwadze, że UE i Indie utworzyły w ostatnich dwóch dziesięcioleciach partnerstwo strategiczne oparte na wspólnych wartościach i interesach, z uwagi na fakt, że są one naturalnymi partnerami i czynnikami mającymi wpływ na stabilność w dzisiejszym wielobiegunowym świecie; mając na uwadze, że to partnerstwo strategiczne powinno zostać pogłębione, ponieważ ma ono duży potencjał w zapewnianiu nowej dynamiki na poziomie międzynarodowym, w tym na szczeblu Narodów Zjednoczonych, oraz w podejmowaniu takich kwestii, jak cele zrównoważonego rozwoju czy kontakty międzyludzkie;

C.

mając na uwadze, że podczas 13. szczytu UE-Indie, który odbył się w dniu 30 marca 2016 r., po czteroletniej przerwie, przyjęto nowy plan działań na rzecz partnerstwa strategicznego na następne pięć lat;

D.

mając na uwadze, że na 13. szczycie UE-Indie przyjęto szereg wspólnych deklaracji: w sprawie wspólnego planu w zakresie migracji i mobilności, o partnerstwie wodnym UE–Indie, o partnerstwie w dziedzinie czystej energii i klimatu oraz w sprawie walki z terroryzmem;

E.

mając na uwadze, że UE i Indie – będące ważnymi partnerami gospodarczymi, handlowymi i inwestycyjnymi i przy uwzględnieniu faktu, że UE jest pierwszym partnerem handlowym Indii – od 2007 r. prowadzą negocjacje w sprawie ambitnej umowy o wolnym handlu i inwestycjach, która powinna zostać zawarta w możliwie najkrótszym terminie; mając na uwadze, że plan działania UE-Indie na okres do roku 2020 potwierdza zobowiązanie obu stron do ustanowienia stabilnych warunków gospodarczych, korzystnych dla rozwinięcia handlu i współpracy gospodarczej;

F.

mając na uwadze, że zwiększona koordynacja między UE i jej państwami członkowskimi w odniesieniu do ich stosunków z Indiami pozwoliłaby na dodatkowe wzmocnienie partnerstwa strategicznego;

G.

mając na uwadze, że Indie są tętniącą życiem demokracją i otwartym społeczeństwem posiadającym wolną prasę i aktywne społeczeństwo obywatelskie; mając na uwadze, że UE i Indie regularnie wymieniają się najlepszymi praktykami w zakresie praw człowieka i demokracji, w tym w obszarze wolności wypowiedzi i zrzeszania się i rządów prawa, a także traktowania migrantów, poszanowania mniejszości i promowania równouprawnienia kobiet i mężczyzn, zgodnie ze zobowiązaniami powziętymi przez UE;

1.

2.

3.

4.

5.

6.

7.

8.

9.

10.

11.

12.

13.

14.

15.

16.

17.

18.

19.

20.

21.

22.

23.

24.

25.

26.

27.

28.

29.

30.

31.

32.

33.

34.

35.

36.

37.

38.

39.

40.

—

uwzględniając projekt decyzji wykonawczej Komisji zezwalającej na wprowadzenie do obrotu produktów zawierających genetycznie zmodyfikowaną soję DAS-68416-4, składających się z niej lub z niej wyprodukowanych, na mocy rozporządzenia (WE) nr 1829/2003 Parlamentu Europejskiego i Rady w sprawie genetycznie zmodyfikowanej żywności i paszy (D051451),

—

uwzględniając rozporządzenie (WE) nr 1829/2003 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 22 września 2003 r. w sprawie genetycznie zmodyfikowanej żywności i paszy, w szczególności jego art. 7 ust. 3, art. 9 ust. 2, art. 19 ust. 3 i art. 21 ust. 2 (1),

—

uwzględniając głosowanie w dniu 12 czerwca 2017 r. – bez wydania opinii – w Stałym Komitecie ds. Łańcucha Żywnościowego i Zdrowia Zwierząt, o którym mowa w art. 35 rozporządzenia (WE) nr 1829/2003,

—

uwzględniając art. 11 i 13 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 182/2011 z dnia 16 lutego 2011 r. ustanawiającego przepisy i zasady ogólne dotyczące trybu kontroli przez państwa członkowskie wykonywania uprawnień wykonawczych przez Komisję (2),

—

uwzględniając opinię Europejskiego Urzędu ds. Bezpieczeństwa Żywności (EFSA) z dnia 26 stycznia 2017 r. opublikowaną w dniu 16 marca 2017 r. (3),

—

uwzględniając wniosek z dnia 14 lutego 2017 r. dotyczący rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady w sprawie zmiany rozporządzenia (UE) nr 182/2011 ustanawiającego przepisy i zasady ogólne dotyczące trybu kontroli przez państwa członkowskie wykonywania uprawnień wykonawczych przez Komisję (COM(2017)0085, COD(2017)0035),

—

uwzględniając swoje wcześniejsze rezolucje przeciwko zatwierdzaniu organizmów zmodyfikowanych genetycznie (4),

—

uwzględniając projekt rezolucji Komisji Ochrony Środowiska Naturalnego, Zdrowia Publicznego i Bezpieczeństwa Żywności,

—

uwzględniając art. 106 ust. 2 i 3 Regulaminu,

A.

mając na uwadze, że w dniu 25 stycznia 2011 r. zgodnie z art. 5 i 17 rozporządzenia (WE) nr 1829/2003 przedsiębiorstwo Dow AgroSciences Europe zwróciło się do właściwego organu krajowego Holandii z wnioskiem o wprowadzenie do obrotu żywności, składników żywności i paszy zawierających genetycznie zmodyfikowaną soję DAS-68416-4, składających się z niej lub z niej wyprodukowanych; mając na uwadze, że wniosek obejmował również wprowadzenie do obrotu genetycznie zmodyfikowanej soi DAS-68416-4 w produktach składających się z niej lub ją zawierających, do zastosowań innych niż w żywności i paszy na równi z innymi rodzajami soi, z wyjątkiem uprawy;

B.

mając na uwadze, że w dniu 26 stycznia 2017 r. Europejski Urząd ds. Bezpieczeństwa Żywności (EFSA) wydał zgodnie z art. 6 i 18 rozporządzenia (WE) nr 1829/2003 pozytywną opinię, która następnie, w dniu 16 marca 2017 r. została opublikowana (5);

C.

mając na uwadze, że rozporządzenie (WE) nr 1829/2003 stanowi, że genetycznie zmodyfikowana żywność lub pasza nie mogą mieć szkodliwego wpływu na zdrowie ludzi, zdrowie zwierząt i na środowisko, oraz że przy sporządzaniu decyzji Komisja bierze pod uwagę wszelkie odnośne przepisy prawa unijnego, a także inne uzasadnione czynniki istotne dla rozpatrywanej sprawy;

D.

mając na uwadze, że w trakcie trzymiesięcznego okresu konsultacji państwa członkowskie zgłosiły liczne uwagi krytyczne (6); mając na uwadze, że w najbardziej niepokojących ocenach stwierdzono na przykład, że „obecny wniosek i przedstawione dane z oceny ryzyka nie dostarczają wystarczających informacji, które pozwalałyby jednoznacznie wykluczyć negatywny wpływ na [zdrowie] zwierząt i ludzi”, że „dane przedstawione dotychczas przez wnioskodawcę nie są wystarczające do ukończenia oceny wniosku” i „ograniczony zasięg badań sprawia, że trudno jest przeprowadzić pełną ocenę ryzyka”;

E.

mając na uwadze, że państwa członkowskie skrytykowały między innymi: brak badań dotyczących wpływu genetycznie zmodyfikowanej soi na zdrowie ludzi i zwierząt, co uniemożliwia zakończenie oceny ryzyka dla środowiska; wybór i usytuowanie miejsc w terenie do przeprowadzenia oceny porównawczej; fakt, że toksykologiczna ocena ryzyka nie może zostać zakończona, ponieważ nie przeprowadzono żadnych odpowiednich testów toksyczności na materiale roślinnym z soi DAS-68416-4; brak informacji na temat herbicydów uzupełniających, które mogą być stosowane na uprawach zmodyfikowanych genetycznie, i ich metabolitów; fakt, że oceny wartości odżywczej są poparte badaniem branżowym, z którego nie można wyciągnąć żadnych wniosków naukowych; oraz fakt, że propozycja wnioskodawcy dotycząca planu monitorowania skutków dla środowiska nie jest zgodna z celami określonymi w załączniku VII do dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2001/18/WE z dnia 12 marca 2001 r. w sprawie zamierzonego uwalniania do środowiska organizmów zmodyfikowanych genetycznie (7);

F.

mając na uwadze, że soja DAS-68416-4 wykazuje ekspresję białka aryloksyalkanian dioksygenazy-12 (AAD-12), nadającego odporność na kwas 2,4-dichlorofenoksyoctowy (2,4-D) i inne pokrewne herbicydy z grupy fenoksykwasów; mając na uwadze, że soja ta wykazuje również ekspresję białka acetyltransferazy fosfinotrycyny (PAT), nadającego tolerancję na herbicydy na bazie glufosynatu amonowego;

G.

mając na uwadze, że wyniki niezależnych badań budzą obawy, jeżeli chodzi o ryzyko związane z substancją czynną 2,4-D w odniesieniu do rozwoju płodu, wad wrodzonych u noworodków oraz zaburzeń hormonalnych (8); mając na uwadze, że w 2015 r. odnowiono zatwierdzenie substancji czynnej 2,4-D, lecz nadal brakuje informacji od wnioskodawcy dotyczących potencjalnych właściwości zaburzających funkcjonowanie układu hormonalnego (9);

H.

mając na uwadze, że glufosynat jest sklasyfikowany jako substancja działająca szkodliwie na rozrodczość i tym samym podlega kryteriom wyłączenia określonym w rozporządzeniu Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 1107/2009 z dnia 21 października 2009 r. dotyczącym wprowadzania do obrotu środków ochrony roślin (10); mając na uwadze, że zezwolenie dla glufosynatu traci ważność w dniu 31 lipca 2018 r. (11);

I.

mając na uwadze, że wielu ekspertów wyraziło obawy dotyczące 2,4-dichlorofenolu, produktu rozpadu 2,4-D, który może być obecny w importowanej soi DAS-68416-4; mając na uwadze, że 2,4-dichlorofenol jest znaną substancją zaburzającą funkcjonowanie układu hormonalnego działającą szkodliwie na rozrodczość;

J.

mając na uwadze, że ze względu na dobrą rozpuszczalność 2,4-dichlorofenolu w tłuszczach i olejach można oczekiwać, iż podczas przetwarzania nasion soi będzie się on gromadził w oleju sojowym; mając na uwadze, że głównym produktem sojowym używanym przez ludzi jest olej sojowy, który występuje, między innymi, w składzie niektórych preparatów dla niemowląt (12);

K.

mając na uwadze, że ilość 2,4-dichlorofenolu w produkcie może być wyższa niż ilość pozostałości 2,4-D; mając na uwadze, że nie istnieje unijny najwyższy dopuszczalny poziom pozostałości dla 2,4-dichlorofenolu;

L.

mając na uwadze, że z niedawnego raportu ONZ wynika, iż pestycydy są przyczyną około 200 000 zgonów z powodu ostrego zatrucia rocznie, z czego 99 % ma miejsce w krajach rozwijających się; mając na uwadze, że Unia podpisała się pod celami zrównoważonego rozwoju, które obejmują zobowiązanie do znacznego obniżenia do 2030 r. liczby zgonów i chorób powodowanych przez niebezpieczne substancje chemiczne oraz zanieczyszczenie i skażenie powietrza, wody i gleby (cel zrównoważonego rozwoju nr 3, zadanie 9), w odniesieniu do których jednym ze wskaźników jest współczynnik śmiertelności z powodu nieumyślnego zatrucia (13); mając na uwadze, że, jak wykazano, skutkiem stosowania zmodyfikowanych genetycznie upraw tolerujących herbicydy jest wyższe zużycie tych środków chwastobójczych w porównaniu z ich konwencjonalnymi odpowiednikami (14);

M.

mając na uwadze, że Unia jest zobowiązana do zapewnienia spójności polityki na rzecz rozwoju, która ma minimalizować sprzeczności i tworzyć synergię pomiędzy różnymi obszarami polityki Unii, w tym w dziedzinie handlu, środowiska naturalnego i rolnictwa (15), aby przynieść korzyści krajom rozwijającym się i zwiększyć skuteczność współpracy na rzecz rozwoju (16);

N.

mając na uwadze, że wydanie zezwolenia na przywóz soi DAS-68416-4 do Unii bez wątpienia doprowadzi do zwiększenia jej upraw w państwach trzecich, w tym w krajach rozwijających się, a także do proporcjonalnie większego zużycia herbicydów zawierających 2,4-D i glufosynat;

O.

mając na uwadze, że rozwój zmodyfikowanych genetycznie upraw tolerujących szereg selektywnych herbicydów wynika głównie z gwałtownej zmiany odporności chwastów na glifosat w krajach, które w znacznym stopniu uzależnione są od upraw zmodyfikowanych genetycznie;

P.

mając na uwadze, że Stały Komitet ds. Łańcucha Żywnościowego i Zdrowia Zwierząt, o którym mowa w art. 35 rozporządzenia (WE) nr 1829/2003, w głosowaniu w dniu 12 czerwca 2017 r. nie wydał opinii; mając na uwadze, że 15 państw członkowskich głosowało przeciw wnioskowi, podczas gdy jedynie 11 państw członkowskich reprezentujących 36,57 % ludności UE głosowało za jego przyjęciem, a dwa państwa członkowskie wstrzymały się od głosu;

Q.

mając na uwadze, że Komisja niejednokrotnie wyrażała ubolewanie, że od czasu wejścia w życie rozporządzenia (WE) nr 1829/2003 musiała przyjmować decyzje zatwierdzające bez wsparcia ze strony Stałego Komitetu ds. Łańcucha Żywnościowego i Zdrowia Zwierząt, oraz że zwrot dokumentacji do Komisji w celu podjęcia ostatecznej decyzji, który zdecydowanie stanowi wyjątek w całej procedurze, stał się normą, jeśli chodzi o podejmowanie decyzji w sprawie zatwierdzania genetycznie zmodyfikowanej żywności i paszy; mając na uwadze, że praktykę tę jako niedemokratyczną potępił również przewodniczący Juncker (17);

R.

mając na uwadze, że w dniu 28 października 2015 r. Parlament odrzucił w pierwszym czytaniu wniosek ustawodawczy z dnia 22 kwietnia 2015 r. (18) zmieniający rozporządzenie (WE) nr 1829/2003 oraz zwrócił się do Komisji o wycofanie tego wniosku i przedstawienie nowego;

S.

mając na uwadze, że zgodnie z motywem 14 rozporządzenia (UE) nr 182/2011 Komisja powinna, tak dalece jak to możliwe, działać w taki sposób, aby unikać sprzeciwiania się jakiemukolwiek dominującemu stanowisku, jakie może wyłonić się w komitecie odwoławczym, przeciwko stosowności aktu wykonawczego, w szczególności w kwestiach tak drażliwych jak zdrowie konsumentów, bezpieczeństwo żywności i środowisko naturalne;

1.

2.

3.

4.

5.

6.