ISSN 1977-1002

Dziennik Urzędowy

Unii Europejskiej

C 200
European flag  

Wydanie polskie

Informacje i zawiadomienia

Rocznik 61
11 czerwca 2018

Spis treśći

Strona

 

IV   Informacje

 

INFORMACJE INSTYTUCJI, ORGANÓW I JEDNOSTEK ORGANIZACYJNYCH UNII EUROPEJSKIEJ

 

Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej

2018/C 200/01

Ostatnie publikacje Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej

1

 

V   Ogłoszenia

 

POSTĘPOWANIA SĄDOWE

 

Trybunał Sprawiedliwości

2018/C 200/02

Sprawa C-191/16: Wyrok Trybunału (wielka izba) z dnia 10 kwietnia 2018 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Landgericht Berlin – Niemcy) – Romano Pisciotti / Bundesrepublik Deutschland (Odesłanie prejudycjalne — Obywatelstwo Unii — Artykuły 18 i 21 TFUE — Ekstradycja do Stanów Zjednoczonych Ameryki obywatela państwa członkowskiego, który skorzystał z przysługującego mu prawa do swobodnego przemieszczania się — Porozumienie o ekstradycji między Unią Europejską a tym państwem trzecim — Zakres stosowania prawa Unii — Zakaz ekstradycji stosowany wyłącznie do obywateli krajowych — Ograniczenie swobodnego przemieszczania się — Uzasadnienie oparte na zapobieganiu bezkarności — Proporcjonalność — Poinformowanie państwa członkowskiego pochodzenia obywatela Unii)

2

2018/C 200/03

Sprawa C-258/16: Wyrok Trybunału (trzecia izba) z dnia 12 kwietnia 2018 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Korkein oikeus – Finlandia) – Finnair Oyj / Keskinäinen Vakuutusyhtiö Fennia (Odesłanie prejudycjalne — Transport lotniczy — Konwencja montrealska — Artykuł 31 — Odpowiedzialność przewoźników lotniczych za bagaż rejestrowany — Wymogi dotyczące formy i treści pisemnej skargi składanej do przewoźnika lotniczego — Skarga wniesiona drogą elektroniczną i zarejestrowana w systemie informatycznym przewoźnika lotniczego — Skarga złożona w imieniu osoby posiadającej tytuł do bagażu przez pracownika przewoźnika lotniczego)

3

2018/C 200/04

Sprawy połączone C-316/16 i C-424/16: Wyrok Trybunału (wielka izba) z dnia 17 kwietnia 2018 r. (wnioski o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożone przez Verwaltungsgerichtshof Baden-Württemberg, Supreme Court of the United Kingdom – Niemcy, Zjednoczone Królestwo) – B / Land Baden-Württemberg (C-316/16), Secretary of State for the Home Department / Franco Vomero (C-424/16) [Odesłanie prejudycjalne — Obywatelstwo Unii Europejskiej — Prawo do swobodnego przemieszczania się i pobytu na terytorium państw członkowskich — Dyrektywa 2004/38/WE — Artykuł 28 ust. 3 lit. a) — Zwiększona ochrona przed wydaleniem — Warunki — Prawo stałego pobytu — Pobyt w przyjmującym państwie członkowskim przez 10 lat poprzedzających decyzję o wydaleniu z terytorium danego państwa członkowskiego — Okres odbywania kary pozbawienia wolności — Wpływ na ciągłość 10 letniego pobytu — Związek pomiędzy całościową oceną a więzami integracyjnymi — Moment, w którym należy przeprowadzić wspomnianą, ocenę oraz kryteria, jakie należy uwzględnić w ramach tej oceny]

4

2018/C 200/05

Sprawa C-320/16: Wyrok Trybunału (wielka izba) z dnia 10 kwietnia 2018 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Tribunal de grande instance de Lille – Francja) – postępowanie karne przeciwko Uber France SAS (Odesłanie prejudycjalne — Usługi w dziedzinie transportu — Dyrektywa 2006/123/WE — Usługi na rynku wewnętrznym — Dyrektywa 98/34/WE — Usługi społeczeństwa informacyjnego — Zasada dotycząca usług społeczeństwa informacyjnego — Pojęcie — Usługa pośrednictwa umożliwiająca odpłatnie, za pomocą aplikacji na inteligentny telefon, nawiązywanie kontaktów między właścicielami pojazdów niebędącymi zawodowymi kierowcami a osobami chcącymi przebyć trasę miejską — Sankcje karne)

5

2018/C 200/06

Sprawa C-414/16: Wyrok Trybunału (wielka izba) z dnia 17 kwietnia 2018 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Bundesarbeitsgericht – Niemcy) – Vera Egenberger / Evangelisches Werk für Diakonie und Entwicklung e.V. (Odesłanie prejudycjalne — Polityka społeczna — Dyrektywa 2000/78/WE — Równe traktowanie — Odmienne traktowanie ze względu na religię lub przekonania — Działalność zawodowa kościołów lub innych organizacji, których etyka opiera się na religii lub przekonaniach — Religia lub przekonania stanowiące podstawowy, zgodny z prawem i uzasadniony wymóg zawodowy, uwzględniający etykę organizacji — Pojęcie — Charakter działalności i kontekst, w którym jest ona prowadzona — Artykuł 17 TFUE — Artykuły 10, 21 i 47 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej)

6

2018/C 200/07

Sprawa C-478/16 P: Wyrok Trybunału (ósma izba) z dnia 19 kwietnia 2018 – Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (EUIPO) / Group OOD, Kosta Iliev [Odwołanie — Znak towarowy Unii Europejskiej — Definicja i uzyskanie unijnego znaku towarowego — Względne podstawy odmowy rejestracji — Sprzeciw właściciela niezarejestrowanego znaku towarowego lub innego oznaczenia używanego w obrocie handlowym — Badanie przez izbę odwoławczą — Dodatkowe lub uzupełniające dowody — Rozporządzenie (WE) nr 207/2009 — Artykuł 76 ust. 2 — Rozporządzenie (WE) nr 2868/95 — Zasada 50 ust. 1 akapit trzeci]

7

2018/C 200/08

Sprawa C-525/16: Wyrok Trybunału (druga izba) z dnia 19 kwietnia 2018 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Tribunal da Concorrência, Regulação e Supervisão – Portugalia) – MEO – Serviços de Comunicações e Multimédia SA / Autoridade da Concorrência [Odesłanie prejudycjalne — Konkurencja — Nadużycie pozycji dominującej — Artykuł 102 akapit drugi lit. c) TFUE — Pojęcie niekorzystnych warunków konkurencji — Ceny dyskryminujące na rynku niższego szczebla — Organizacja zarządzania prawami pokrewnymi prawom autorskim — Opłata uiszczana przez krajowych dostawców płatnej usługi transmisji sygnału telewizyjnego i jego treści]

7

2018/C 200/09

Sprawa C-532/16: Wyrok Trybunału (pierwsza izba) z dnia 11 kwietnia 2018 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Lietuvos vyriausiasis administracinis teismas – Litwa) – Valstybinė mokesčių inspekcija prie Lietuvos Respublikos finansų ministerijos / SEB bankas AB [Odesłanie prejudycjalne — Wspólny system podatku od wartości dodanej (VAT) — Ograniczenie prawa do odliczenia podatku naliczonego — Korekta odliczenia podatku naliczonego — Dostawa terenu — Błędna kwalifikacja działalności opodatkowanej — Wykazanie podatku na pierwotnej fakturze — Zmiana tej informacji dokonana przez dostawcę]

8

2018/C 200/10

Sprawa C-541/16: Wyrok Trybunału (piąta izba) z dnia 12 kwietnia 2018 r. – Komisja Europejska / Królestwo Danii (Uchybienie zobowiązaniom państwa członkowskiego — Rozporządzenie (WE) nr 1072/2009 — Artykuł 2 pkt 6 — Artykuł 8 — Przewóz kabotażowy — Pojęcie — Definicja zawarta w dokumencie Pytania i odpowiedzi sporządzonym przez Komisję Europejską — Moc prawna — Krajowe środki wykonawcze ograniczające liczbę miejsc załadunku i rozładunku, które mogą składać się na ten sam przewóz kabotażowy — Zakres uznania — Ograniczenie — Proporcjonalność)

9

2018/C 200/11

Sprawa C-550/16: Wyrok Trybunału (druga izba) z dnia 12 kwietnia 2018 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Rechtbank Den Haag – Niderlandy) – A, S / Staatssecretaris van Veiligheid en Justitie [Odesłanie prejudycjalne — Prawo do łączenia rodzin — Dyrektywa 2003/86/WE — Artykuł 2 lit. f) — Pojęcie osoby małoletniej pozbawionej opieki — Artykuł 10 ust. 3 lit. a) — Prawo uchodźcy do łączenia rodziny przysługujące w odniesieniu do rodziców — Uchodźca, który nie ukończył 18 lat w dniu wjazdu na terytorium państwa członkowskiego i w dniu złożenia wniosku o udzielenie azylu, lecz pełnoletni w dniu wydania decyzji przyznającej azyl i w dniu złożenia wniosku o łączenie rodziny — Data rozstrzygająca przy ocenie posiadania statusu małoletniego przez zainteresowanego]

9

2018/C 200/12

Sprawa C-565/16: Wyrok Trybunału (szósta izba) z dnia 19 kwietnia 2018 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Eirinodikeio Lerou Leros – Grecja) – postępowanie wszczęte przez Alessandra Saponara, Kalliopi-Chloi Xylinę [Odesłanie prejudycjalne — Współpraca sądowa w sprawach cywilnych — Jurysdykcja oraz uznawanie i wykonywanie orzeczeń w sprawach małżeńskich oraz w sprawach dotyczących odpowiedzialności rodzicielskiej — Rozporządzenie (WE) nr 2201/2003 — Jurysdykcja państwa członkowskiego, w którym złożono wniosek o wyrażenie przez sąd zgody na zrzeczenie się spadku w imieniu małoletniego dziecka — Jurysdykcja w sprawach dotyczących odpowiedzialności rodzicielskiej — Prorogacja jurysdykcji — Artykuł 12 ust. 3 lit. b) — Uznanie jurysdykcji — Przesłanki]

10

2018/C 200/13

Sprawa C-580/16: Wyrok Trybunału (czwarta izba) z dnia 19 kwietnia 2018 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Verwaltungsgerichtshof – Austria) – Firma Hans Bühler KG / Finanzamt de Graz-Stadt [Odesłanie prejudycjalne — Podatki — Podatek od wartości dodanej (VAT) — Dyrektywa 2006/112/WE — Miejsce wewnątrzwspólnotowego nabycia — Artykuł 42 — Wewnątrzwspólnotowe nabycia towarów będących przedmiotem późniejszej dostawy — Artykuł 141 — Zwolnienie — Transakcja trójstronna — Środki upraszczające — Artykuł 265 — Korekta informacji podsumowującej]

11

2018/C 200/14

Sprawa C-645/16: Wyrok Trybunału (czwarta izba) z dnia 19 kwietnia 2018 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Cour de cassation – Francja) – Conseils et mise en relations (CMR) SARL / Demeures terre et tradition SARL (Odesłanie prejudycjalne — Przedstawiciele handlowi działający na własny rachunek — Dyrektywa 86/653/EWG — Prawo przedstawiciela handlowego do świadczenia wyrównawczego lub odszkodowania po rozwiązaniu umowy agencyjnej — Artykuł 17 — Wykluczenie prawa do świadczenia wyrównawczego w przypadku rozwiązania umowy podczas okresu próbnego uzgodnionego w umowie)

12

2018/C 200/15

Sprawa C-8/17: Wyrok Trybunału (siódma izba) z dnia 12 kwietnia 2018 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Supremo Tribunal de Justiça – Portugalia) – Biosafe – Indústria de Reciclagens SA / Flexipiso – Pavimentos SA [Odesłanie prejudycjalne — Podatek od wartości dodanej (VAT) — Dyrektywa 2006/112/WE — Artykuły 63, 167, 168, 178 – 180, 182 i 219 — Zasada neutralności podatkowej — Prawo do odliczenia VAT — Przewidziany w prawie krajowym termin do wykonania tego prawa — Odliczenie uzupełniającej kwoty VAT, która została wpłacona do skarbu państwa i uwzględniona w dokumentach korygujących pierwotne faktury w wyniku decyzji określającej wysokość zobowiązania podatkowego — Data rozpoczęcia biegu terminu]

12

2018/C 200/16

Sprawa C-13/17: Wyrok Trybunału (szósta izba) z dnia 12 kwietnia 2018 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Conseil d'État – Francja) – Fédération des entreprises de la beauté / Ministre des Affaires sociales, de la Santé et des Droits des femmes, Ministre de l’Éducation nationale, de l’Enseignement supérieur et de la Recherche, Ministre de l'Économie et des Finances, dawniej Ministre de l'Économie, de l'Industrie et du Numérique [Odesłanie prejudycjalne — Zbliżanie ustawodawstw — Produkty kosmetyczne — Rozporządzenie (WE) nr 1223/2009 — Artykuł 10 ust. 2 — Ocena bezpieczeństwa produktu kosmetycznego — Kwalifikacje osób odpowiedzialnych za tę ocenę — Uznanie równorzędnego charakteru studiów — Dyscypliny zbliżone do farmacji, toksykologii lub medycyny — Uprawnienia dyskrecjonalne państw członkowskich])

13

2018/C 200/17

Sprawa C-65/17: Wyrok Trybunału (dziewiąta izba) z dnia 19 kwietnia 2018 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Corte suprema di cassazione – Włochy) – Oftalma Hospital Srl / C.I.O.V. – Commissione Istituti Ospitalieri Valdesi, Regione Piemonte (Odesłanie prejudycjalne — Zamówienia publiczne na usługi — Usługi społeczne i zdrowotne — Udzielenie zamówienia z pominięciem przepisów dotyczących udzielania zamówień publicznych — Obowiązek przestrzegania zasad przejrzystości i równego traktowania — Pojęcie niewątpliwego znaczenia transgranicznego — Dyrektywa 92/50/EWG — Artykuł 27)

14

2018/C 200/18

Sprawa C-75/17 P: Wyrok Trybunału (siódma izba) z dnia 19 kwietnia 2018 r. – Fiesta Hotels & Resorts, SL / Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (EUIPO), Residencial Palladium, SL (Odwołanie — Znak towarowy Unii Europejskiej — Rozporządzenie (WE) nr 207/2009 — Artykuł 8 ust. 4 — Artykuł 65 — Niezarejestrowana nazwa handlowa GRAND HOTEL PALLADIUM — Graficzny znak towarowy zawierający elementy słowne PALLADIUM PALACE IBIZA RESORT & SPA — Wniosek o unieważnienie prawa do znaku oparty na wcześniejszym prawie nabytym na mocy prawa krajowego — Przesłanki — Oznaczenie o zasięgu większym niż lokalny — Prawo do zakazania używania późniejszego znaku towarowego)

14

2018/C 200/19

Sprawa C-110/17: Wyrok Trybunału (szósta izba) z dnia 12 kwietnia 2018 r. – Komisja Europejska / Królestwo Belgii [Uchybienie zobowiązaniom państwa członkowskiego — Swobodny przepływ kapitału — Artykuł 63 TFUE — Artykuł 40 porozumienia EOG — Podatek dochodowy od belgijskich rezydentów — Ustalenie dochodu z nieruchomości — Stosowanie dwóch różnych metod obliczania w zależności od umiejscowienia nieruchomości — Obliczanie na podstawie wartości katastralnej w przypadku nieruchomości położonych w Belgii — Obliczanie na podstawie realnej wartości czynszowej w przypadku nieruchomości położonych w innym państwie członkowskim Unii Europejskiej lub Europejskiego Obszaru Gospodarczego (EOG) — Odmienne traktowanie — Ograniczenie swobody przepływu kapitału]

15

2018/C 200/20

Sprawa C-148/17: Wyrok Trybunału (druga izba) z dnia 19 kwietnia 2018 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Bundesgerichtshof – Niemcy) – Peek & Cloppenburg KG, Hamburg / Peek & Cloppenburg KG, Düsseldorf [Odesłanie prejudycjalne — Prawo znaków towarowych — Dyrektywa 2008/95/WE — Artykuł 14 — Ustalenie a posteriori unieważnienia lub wygaśnięcia praw do znaku towarowego — Data, w której przesłanki unieważnienia lub wygaśnięcia powinny zostać spełnione — Rozporządzenie (WE) nr 207/2009 — Znak towarowy Unii Europejskiej — Artykuł 34 ust. 2 — Zastrzeżenie starszeństwa wcześniejszego krajowego znaku towarowego — Skutki tego zastrzeżenia dla wcześniejszego krajowego znaku towarowego]

16

2018/C 200/21

Sprawa C-152/17: Wyrok Trybunału (dziewiąta izba) z dnia 19 kwietnia 2018 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Consiglio di Stato – Włochy) – Consorzio Italian Management, Catania Multiservizi SpA / Rete Ferroviaria Italiana SpA (Odesłanie prejudycjalne — Procedury udzielania zamówień w sektorach gospodarki wodnej, energetyki, transportu i usług pocztowych — Dyrektywa 2004/17/WE — Obowiązek dokonania dostosowania ceny po udzieleniu zamówienia — Brak takiego obowiązku w dyrektywie 2004/17/WE lub na podstawie ogólnych zasad, na których zasadzają się art. 56 TFUE i dyrektywa 2004/17/WE — Usługi sprzątania i utrzymania związane z działalnością transportu kolejowego — Artykuł 3 ust. 3 TUE — Artykuły 26, 57, 58 i 101 TFUE — Brak dostatecznych wyjaśnień w przedmiocie rozpatrywanego w postępowaniu głównym stanu faktycznego oraz w przedmiocie względów uzasadniających konieczność uzyskania odpowiedzi na pytania prejudycjalne — Niedopuszczalność — Artykuł 16 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej — Przepisy prawa krajowego niewprowadzające w życie prawa Unii — Brak właściwości)

16

2018/C 200/22

Sprawy połączone C-195/17, od C-197/17 do C-203/17, C-226/17, C-228/17, C-254/17, C-274/17, C-275/17, od C-278/17 do C-286/17 i od C-290/17 do C-292/17: Wyrok Trybunału (trzecia izba) z dnia 17 kwietnia 2018 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Amtsgericht Hannover, Amtsgericht Düsseldorf – Niemcy) – Helga Krüsemann i in. (C-195/17), Thomas Neufeldt i in. (C-197/17), Ivan Wallmann (C-198/17), Rita Hoffmeyer (C-199/17), Rudolf Meyer (C-199/17), Susanne de Winder (C-200/17), Holger Schlosser (C-201/17), Nicole Schlosser (C-201/17), Peter Rebbe i in. (C-202/17), Eberhard Schmeer (C-203/17), Brigitte Wittmann (C-226/17), Reinhard Wittmann (C-228/17), Regina Lorenz (C-254/17), Prisca Sprecher (C-254/17), Margarethe Yüce i in. (C-274/17), Friedemann Schoen (C-275/17), Brigitta Schoen (C-275/17), Susanne Meyer i in. (C-278/17), Thomas Kiehl (C-279/17), Ralph Eßer (C-280/17), Thomas Schmidt (C-281/17), Werner Ansorge (C-282/17), Herbert Blesgen (C-283/17), Simone Künnecke i in. (C-284/17), Marta Gentile (C-285/17), Marcel Gentile (C-285/17), Gabriele Ossenbeck (C-286/17), Angelina Fell i in. (C-290/17), Helga Jordan-Grompe i in. (C-291/17), EUflight.de GmbH (C-292/17) / TUIfly GmbH [Odesłanie prejudycjalne — Transport — Wspólne zasady odszkodowania i pomocy dla pasażerów w przypadku odmowy przyjęcia na pokład albo odwołania lub dużego opóźnienia lotów — Rozporządzenie (WE) nr 261/2004 — Artykuł 5 ust. 3 — Artykuł 7 ust. 1 — Prawo do odszkodowania — Zwolnienie — Pojęcie nadzwyczajnych okoliczności — Dziki strajk]

17

2018/C 200/23

Sprawa C-227/17: Wyrok Trybunału (druga izba) z dnia 12 kwietnia 2018 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Finanzgericht Düsseldorf – Niemcy) – Medtronic GmbH / Finanzamt Neuss [Odesłanie prejudycjalne — Rozporządzenie (EWG) nr 2658/87 — Unia celna i Wspólna taryfa celna — Klasyfikacja taryfowa — Nomenklatura scalona — Podpozycje 9021 10 10, 9021 10 90 i 9021 90 90 — Zestawy do stabilizacji kręgosłupa — Rozporządzenie wykonawcze (UE) nr 1214/2014]

18

2018/C 200/24

Sprawa C-302/17: Wyrok Trybunału (szósta izba) z dnia 12 kwietnia 2018 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Krajský súd v Bratislave – Słowacja) – PPC Power a.s. / Finančné riaditeľstvo Slovenskej republiky, Daňový úrad pre vybrané daňové subjekty (Odesłanie prejudycjalne — Środowisko naturalne — Dyrektywa 2003/87/WE — System handlu uprawnieniami do emisji gazów cieplarnianych — Cele — Bezpłatny przydział uprawnień — Uregulowanie krajowe opodatkowujące uprawnienia przeniesione i niewykorzystane)

19

2018/C 200/25

Sprawa C-323/17: Wyrok Trybunału (siódma izba) z dnia 12 kwietnia 2018 r. [wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez High Court (Irlandia) – Irlandia] – People Over Wind, Peter Sweetman / Coillte Teoranta (Odesłanie prejudycjalne — Środowisko naturalne — Dyrektywa 92/43/EWG — Ochrona siedlisk przyrodniczych — Specjalne obszary ochrony — Artykuł 6 ust. 3 — Wstępna kontrola mająca na celu ustalenie, czy konieczne jest dokonanie oceny skutków planu lub przedsięwzięcia dla specjalnego obszaru ochrony — Środki, które mogą zostać uwzględnione w tym celu)

19

2018/C 200/26

Sprawa C-441/17: Wyrok Trybunału (wielka izba) z dnia 17 kwietnia 2018 r. – Komisja Europejska / Rzeczpospolita Polska (Uchybienie zobowiązaniom państwa członkowskiego — Środowisko naturalne — Dyrektywa 92/43/EWG — Ochrona siedlisk przyrodniczych oraz dzikiej fauny i flory — Artykuł 6 ust. 1 i 3 — Artykuł 12 ust. 1 — Dyrektywa 2009/147/WE — Ochrona dzikiego ptactwa — Artykuły 4 i 5 — Obszar Natura 2000 Puszcza Białowieska — Zmiana planu urządzenia lasu — Zwiększenie etatu pozyskania drewna — Plan lub przedsięwzięcie, które nie są bezpośrednio związane z zagospodarowaniem obszaru lub do tego zagospodarowania konieczne, ale mogą na te obszary w istotny sposób oddziaływać — Odpowiednia ocena oddziaływania na obszar — Naruszenie integralności terenu — Rzeczywista realizacja środków ochronnych — Skutki dla terenów rozrodu lub odpoczynku gatunków chronionych)

20

2018/C 200/27

Sprawa C-124/18 P: Odwołanie od wyroku Sądu (druga izba) wydanego w dniu 30 listopada 2017 r. w sprawach połączonych T-101/15 i T–102/15, Red Bull GmbH / Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej, wniesione w dniu 15 lutego 2018 r. przez Red Bull GmbH

21

2018/C 200/28

Sprawa C-207/18: Skarga wniesiona w dniu 22 marca 2018 r. – Komisja Europejska / Królestwo Hiszpanii

22

2018/C 200/29

Sprawa C-208/18: Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Nejvyšší soud České republiky (Republika Czeska) w dniu 23 marca 2018 r. – Jana Petruchová / FIBO Group Holdings Limited

23

2018/C 200/30

Sprawa C-250/18: Skarga wniesiona w dniu 11 kwietnia 2018 r. – Komisja Europejska / Republika Chorwacji

24

 

Sąd

2018/C 200/31

Sprawa T-554/14: Wyrok Sądu z dnia 26 kwietnia 2018 r. – Messi Cuccittini / EUIPO – J-M.-E.V. e hijos (MESSI) Znak towarowy Unii Europejskiej — Postępowanie w sprawie sprzeciwu — Zgłoszenie graficznego unijnego znaku towarowego MESSI — Wcześniejsze słowne unijne znaki towarowe MASSI — Względna podstawa odmowy rejestracji — Prawdopodobieństwo wprowadzenia w błąd — Artykuł 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia (WE) nr 207/2009 [obecnie art. 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia (UE) nr 2017/1001]

26

2018/C 200/32

Sprawa T-561/14: Wyrok Sądu z dnia 23 kwietnia 2018 r. – One of Us i in. / Komisja [Prawo instytucjonalne — Europejska inicjatywa obywatelska — Polityka badań naukowych — Zdrowie publiczne — Współpraca na rzecz rozwoju — Finansowanie przez Unię działań wiążących się z niszczeniem ludzkich zarodków — Komunikat Komisji wydany na podstawie art. 10 ust. 1 lit. c) rozporządzenia (UE) nr 211/2011 — Skarga o stwierdzenie nieważności — Zdolność strony do pozywania i bycia pozywanym — Akt zaskarżalny — Częściowa niedopuszczalność — Kontrola sądowa — Obowiązek uzasadnienia — Oczywisty błąd w ocenie]

26

2018/C 200/33

Sprawa T-43/15: Wyrok Sądu z dnia 23 kwietnia 2018 r. – CRM/Komisja [Chronione oznaczenie geograficzne — Piadina Romagnola lub Piada Romagnola — Procedura rejestracji — Podział kompetencji między Komisję i organy krajowe — Związek między renomą produktu a jego pochodzeniem geograficznym — Artykuł 5 ust. 2 lit. b) rozporządzenia (WE) nr 1151/2012 — Zakres kontroli przez Komisję wniosku o rejestrację — Artykuł 7 ust. 1 lit. f) ppkt ii), art. 8 ust. 1 lit. c) ppkt ii) i art. 50 ust. 1 rozporządzenia nr 1151/2012 — Wpływ unieważnienia specyfikacji przez sąd krajowy na prowadzone przed Komisją postępowanie — Obowiązek przeprowadzenia dochodzenia przez Komisję — Zasada dobrej administracji — Skuteczna ochrona sądowa]

27

2018/C 200/34

Sprawa T-251/15: Wyrok Sądu z dnia 26 kwietnia 2018 r. – Espírito Santo Financial (Portugal) / EBC (Dostęp do dokumentów — Decyzja 2004/258/WE — Dokumenty dotyczące decyzji EBC z dnia 1 sierpnia 2014 r. w sprawie Banco Espírito Santo SA — Dorozumiana odmowa dostępu — Wyraźna odmowa dostępu — Częściowa odmowa dostępu — Wyjątek dotyczący poufności obrad organów decyzyjnych EBC — Wyjątek dotyczący polityki finansowej, pieniężnej lub gospodarczej Unii lub państwa członkowskiego — Wyjątek dotyczący stabilności systemu finansowego w Unii lub w państwie członkowskim — Wyjątek dotyczący ochrony interesów handlowych — Wyjątek dotyczący opinii na użytek wewnętrzny — Obowiązek uzasadnienia)

28

2018/C 200/35

Sprawy połączone T-554/15 i T-555/15: Wyrok Sądu z dnia 25 kwietnia 2018 r. – Węgry / Komisja Europejska [Pomoc państwa — Pomoc przyznana na mocy węgierskiej ustawy nr XCIV z 2014 r. w sprawie składki na cele zdrowotne wnoszonej przez sektor tytoniowy — Pomoc wynikająca z poprawki wprowadzonej w 2014 r. do węgierskiej ustawy z 2008 r. w sprawie łańcucha żywnościowego i urzędowego nadzoru nad nim — Podatki ze stawkami progresywnymi od rocznego obrotu — Decyzja o wszczęciu postępowania przewidzianego w art. 108 ust. 2 TFUE — Jednoczesne wydanie nakazu zawieszenia — Skarga o stwierdzenie nieważności — Rozdzielny charakter nakazania zawieszenia — Interes prawny — Dopuszczalność — Obowiązek uzasadnienia — Proporcjonalność — Równość traktowania — Prawo do obrony — Zasada lojalnej współpracy — Artykuł 11 ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 659/1999]

29

2018/C 200/36

Sprawa T-725/15: Wyrok Sądu z dnia 26 kwietnia 2018 r. – European Dynamics Luxembourg i Evropaïki Dynamiki / Komisja [Zamówienia publiczne na usługi — Procedura przetargowa — Usługi w zakresie pomocy i doradztwa na rzecz personelu technicznego i informatycznego IV (STIS IV) — Odrzucenie oferty oferenta — Obowiązek uzasadnienia — Rażąco niska oferta — Kryteria udzielania zamówień — Oczywiste błędy w ocenie — Odpowiedzialność pozaumowna]

29

2018/C 200/37

Sprawy połączone od T-133/16 do T-136/16: Wyrok Sądu z dnia 24 kwietnia 2018 r. – Caisse régionale de crédit agricole mutuel Alpes Provence i in. / EBC [Polityka gospodarcza i pieniężna — Nadzór ostrożnościowy nad instytucjami kredytowymi — Artykuł 4 ust. 1 lit. e) rozporządzenia (UE) nr 1024/2013 — Osoba faktycznie kierująca działalnością instytucji kredytowej — Artykuł 13 ust. 1 dyrektywy 2013/36/UE i art. L. 511-13 akapit drugi francuskiego kodeksu pieniężnego i finansowego — Zasada niełączenia stanowiska przewodniczącego organu zarządzającego instytucji kredytowej w zakresie jego funkcji nadzorczej z funkcją dyrektora wykonawczego w ramach tej samej instytucji — Artykuł 88 ust. 1 lit. e) dyrektywy 2013/36 i art. L. 511-58 francuskiego kodeksu pieniężnego i finansowego]

30

2018/C 200/38

Sprawa T-190/16: Wyrok Sądu z dnia 26 kwietnia 2018 r. – Azarov/Rada (Wspólna polityka zagraniczna i bezpieczeństwa — Środki ograniczające przyjęte w związku z sytuacją na Ukrainie — Zamrożenie środków finansowych — Wykaz osób, podmiotów i organów, do których ma zastosowanie zamrożenie środków finansowych i zasobów gospodarczych — Pozostawienie nazwiska skarżącego w wykazie — Prawo do obrony — Zasada dobrej administracji — Nadużycie władzy — Prawo własności — Prawo do wolności prowadzenia działalności gospodarczej — Oczywisty błąd w ocenie)

31

2018/C 200/39

Sprawa T-248/16: Wyrok Sądu z dnia 25 kwietnia 2018 r. – Walfood / EUIPO – Romanov Holding (CHATKA) Znak towarowy Unii Europejskiej — Postępowanie w sprawie unieważnienia prawa do znaku — Graficzny unijny znak towarowy CHATKA — Wcześniejszy graficzny międzynarodowy znak towarowy CHATKA — Względna podstawa odmowy rejestracji — Artykuł 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia (WE) nr 207/2009 [obecnie art. 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia (UE) nr 2017/1001] — Rzeczywiste używanie wcześniejszego znaku towarowego — Artykuł 57 ust. 2 i 3 rozporządzenia nr 207/2009 (obecnie art. 64 ust. 2 i 3 rozporządzenia nr 2017/1001)]

32

2018/C 200/40

Sprawa T-288/16: Wyrok Sądu z dnia 26 kwietnia 2018 r. – Convivo / EUIPO – Porcesadora Nacional de Alimentos (M’Cooky) {Znak towarowy Unii Europejskiej — Postępowanie w sprawie sprzeciwu — Rejestracja międzynarodowa wskazująca Unię Europejską — Słowny znak towarowy M’Cooky — Wcześniejszy graficzny krajowy znak towarowy MR.COOK — Względna podstawa odmowy rejestracji — Artykuł 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia nr 207/2009 [obecnie art. 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia 2017/1001] — Prawdopodobieństwo wprowadzenia w błąd}

32

2018/C 200/41

Sprawa T-312/16: Wyrok Sądu z dnia 25 kwietnia 2018 r. – Walfood / EUIPO – Romanov Holding (CHATKA) Znak towarowy Unii Europejskiej — Postępowanie w sprawie sprzeciwu — Rejestracja międzynarodowa wskazująca Unię Europejską — Słowny znak towarowy CHATKA — Wcześniejszy graficzny międzynarodowy znak towarowy CHATKA — Względna podstawa odmowy rejestracji — Artykuł 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia (WE) nr 207/2009 [obecnie art. 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia (UE) nr 2017/1001] — Rzeczywiste używanie wcześniejszego znaku towarowego — Artykuł 42 ust. 2 i 3 rozporządzenia nr 207/2009 (obecnie art. 47 ust. 2 i 3 rozporządzenia nr 2017/1001)

33

2018/C 200/42

Sprawa T-426/16: Wyrok Sądu z dnia 25 kwietnia 2018 r. – Perfumes y Aromas Artesanales / EUIPO – Aromas Selective (Aa AROMAS artesanales) {Znak towarowy Unii Europejskiej — Postępowanie w sprawie sprzeciwu — Zgłoszenie graficznego unijnego znaku towarowego Aa AROMAS artesanales — Wcześniejszy graficzny unijny znak towarowy Aromas PERFUMARIA Beleza em todos os sentidos — Względna podstawa odmowy rejestracji — Prawdopodobieństwo wprowadzenia w błąd — Identyczność lub podobieństwo usług — Podobieństwo oznaczeń — Właściwy krąg odbiorców — Artykuł 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia (WE) nr 207/2009 [obecnie art. 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia (UE) 2017/1001]}

34

2018/C 200/43

Sprawa T-468/16: Wyrok Sądu z dnia 23 kwietnia 2018 r. – Verein Deutsche Sprache/Komisja [Dostęp do dokumentów — Rozporządzenie (WE) nr 1049/2001 — Dokumenty dotyczące decyzji Komisji odnośnie do wyglądu sali prasowej budynku Berlaymont w związku z ograniczeniem wyświetlania informacji jedynie w językach francuskim i angielskim — Częściowa odmowa dostępu — Oświadczenie Komisji odnośnie do nieistnienia dokumentów — Domniemanie zgodności z prawem — Naruszenie prawa — Obowiązek uzasadnienia]

34

2018/C 200/44

Sprawa T-747/16: Wyrok Sądu z dnia 23 kwietnia 2018 r. – Vincenti / EUIPO (Służba publiczna — Urzędnicy — Zabezpieczenie społeczne — Opinia komitetu ds. inwalidztwa — Uznanie organu powołującego — Artykuły 53 i 78 regulaminu pracowniczego — Błąd w ocenie — Obowiązek uzasadnienia)

35

2018/C 200/45

Sprawa T-756/16: Wyrok Sądu z dnia 25 kwietnia 2018 r. – Euro Castor Green / EUIPO – Netlon France (kratka zasłaniająca) [Wzór wspólnotowy — Postępowanie w sprawie unieważnienia prawa do wzoru — Zarejestrowany wzór wspólnotowy przedstawiający kratkę — Wcześniejszy wzór wspólnotowy — Podstawa unieważnienia — Ujawnienie wcześniejszego wzoru — Brak nowości — Brak indywidualnego charakteru — Artykuł 5, 6 i art. 25 ust. 1 lit. b) rozporządzenia (WE) nr 6/2002]

36

2018/C 200/46

Sprawa T-763/16: Wyrok Sądu z dnia 12 kwietnia 2018 r. – PY/EUCAP Sahel Niger (Klauzula arbitrażowa — Personel misji międzynarodowych Unii Europejskiej — Spory dotyczące umów o pracę — Dochodzenia wewnętrzne — Ochrona ofiar w razie zgłoszenia mobbingu — Odpowiedzialność umowna)

36

2018/C 200/47

Sprawa T-831/16: Wyrok Sądu z dnia 24 kwietnia 2018 r. – Kabushiki Kaisha Zoom / EUIPO – Leedsworld (ZOOM) {Znak towarowy Unii Europejskiej — Postępowanie w sprawie sprzeciwu — Zgłoszenie słownego unijnego znaku towarowego ZOOM — Wcześniejsze, graficzny i słowny, unijne znaki towarowe ZOOM — Względna podstawa odmowy rejestracji — Prawdopodobieństwo wprowadzenia w błąd — Podobieństwo towarów — Artykuł 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia (WE) nr 207/2009 [obecnie art. 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia (UE) 2017/1001]}

37

2018/C 200/48

Sprawa T-183/17: Wyrok Sądu z dnia 24 kwietnia 2018 r. – Menta y Limón Decoración/EUIPO-Ayuntamiento de Santa Cruz de La Palma (Przedstawienie mężczyzny w stroju regionalnym) {Znak towarowy Unii Europejskiej — Postępowanie w sprawie unieważnienia prawa do znaku — Graficzny unijny znak towarowy przedstawiający mężczyznę w stroju regionalnym — Artykuł 53 ust. 2 lit. d) rozporządzenia (WE) nr 207/2009 [obecnie art. 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia (UE) 2017/1001] — Zakaz używania unijnego znaku towarowego na podstawie prawa krajowego — Stosowanie prawa krajowego przez EUIPO}

38

2018/C 200/49

Sprawa T-207/17: Wyrok Sądu z dnia 24 kwietnia 2018 r. – Senetic / EUIPO – HP Hewlett Packard Group (hp) {Znak towarowy Unii Europejskiej — Postępowanie w sprawie unieważnienia znaku towarowego — Graficzny unijny znak towarowy hp — Bezwzględne podstawy odmowy rejestracji — Artykuł 52 ust. 1 lit. a) rozporządzenia (WE) nr 207/2009 [obecnie art. 59 ust. 1 lit. a) rozporządzenia (UE) 2017/1001] — Charakter opisowy — Artykuł 7 ust. 1 lit. c) rozporządzenia nr 207/2009 [obecnie art. 7 ust. 1 lit. c) rozporządzenia 2017/1001] — Brak charakteru odróżniającego — Artykuł 7 ust. 1 lit. b) rozporządzenia nr 207/2009 [obecnie art. 7 ust. 1 lit. b) rozporządzenia 2017/1001] — Zła wiara — Artykuł 52 ust. 1 lit. b) rozporządzenia nr 207/2009 [obecnie art. 59 ust. 1 lit. b) rozporządzenia 2017/1001]}

38

2018/C 200/50

Sprawa T-208/17: Wyrok Sądu z dnia 24 kwietnia 2018 r. – Senetic / EUIPO – HP Hewlett Packard Group (HP) {Znak towarowy Unii Europejskiej — Postępowanie w sprawie unieważnienia znaku towarowego — Słowny unijny znak towarowy HP — Bezwzględne podstawy odmowy rejestracji — Artykuł 52 ust. 1 lit. a) rozporządzenia (WE) nr 207/2009 [obecnie art. 59 ust. 1 lit. a) rozporządzenia (UE) 2017/1001] — Charakter opisowy — Artykuł 7 ust. 1 lit. c) rozporządzenia nr 207/2009 [obecnie art. 7 ust. 1 lit. c) rozporządzenia 2017/1001] — Brak charakteru odróżniającego — Artykuł 7 ust. 1 lit. b) rozporządzenia nr 207/2009 [obecnie art. 7 ust. 1 lit. b) rozporządzenia 2017/1001] — Zła wiara — Artykuł 52 ust. 1 lit. b) rozporządzenia nr 207/2009 [obecnie art. 59 ust. 1 lit. b) rozporządzenia 2017/1001]}

39

2018/C 200/51

Sprawa T-213/17: Wyrok Sądu z dnia 25 kwietnia 2018 r. – Romantik Hotels & Restaurants / EUIPO – Hotel Preidlhof (ROMANTIK) {Znak towarowy Unii Europejskiej — Postępowanie w sprawie unieważnienia prawa do znaku — Słowny unijny znak towarowy ROMANTIK — Bezwzględna podstawa odmowy rejestracji — Brak charakteru odróżniającego — Brak charakteru odróżniającego uzyskanego w następstwie używania — Artykuł 7 ust. 1 lit. b) oraz art. 7 ust. 3 rozporządzenia (WE) nr 207/2009 [obecnie art. 7 ust. 1 lit. b) oraz art. 7 ust. 3 rozporządzenia (UE) 2017/1001]}

40

2018/C 200/52

Sprawa T-220/17: Wyrok Sądu z dnia 26 kwietnia 2018 r. – Pfalzmarkt für Obst und Gemüse / EUIPO (100 % Pfalz) {Znak towarowy Unii Europejskiej — Zgłoszenie graficznego unijnego znaku towarowego 100 % Pfalz — Bezwzględna podstawa odmowy rejestracji — Artykuł 7 ust. 1 lit. c) rozporządzenia (WE) nr 207/2009 [obecnie art. 7 ust. 1 lit. c) rozporządzenia (UE) 2017/1001] — Obowiązek uzasadnienia — Artykuł 75 rozporządzenia nr 207/2009 (obecnie art. 94 rozporządzenia 2017/1001)}

40

2018/C 200/53

Sprawa T-221/17: Wyrok Sądu z dnia 24 kwietnia 2018 r. – Mémora Servicios Funerarios / EUIPO – Chatenoud (MEMORAME) {Znak towarowy Unii Europejskiej — Postępowanie w sprawie sprzeciwu — Zgłoszenie słownego unijnego znaku towarowego MEMORAME — Wcześniejszy graficzny unijny znak towarowy mémora oraz wcześniejsze słowne krajowe znaki towarowe MÉMORA — Względna podstawa odmowy rejestracji — Prawdopodobieństwo wprowadzenia w błąd — Podobieństwo towarów i usług — Artykuł 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia (WE) nr 207/2009 [obecnie art. 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia (UE) 2017/1001]}

41

2018/C 200/54

Sprawa T-297/17: Wyrok Sądu z dnia 24 kwietnia 2018 r. – VSM / EUIPO (WE KNOW ABRASIVES) Znak towarowy Unii Europejskiej — Zgłoszenie słownego unijnego znaku towarowego WE KNOW ABRASIVES — Znak towarowy utworzony z hasła reklamowego — Właściwość izby odwoławczej w wypadku odwołania ograniczonego do części usług wskazanych w zgłoszeniu — Artykuł 64 ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 207/2009 [obecnie art. 71 ust. 1 rozporządzenia (UE) nr 2017/1001] — Bezwzględna podstawa odmowy rejestracji — Brak charakteru odróżniającego — Artykuł 7 ust. 1 lit. b) rozporządzenia nr 207/2009 [obecnie art. 7 ust. 1 lit. b) rozporządzenia nr 2017/1001]

42

2018/C 200/55

Sprawa T-354/17: Wyrok Sądu z dnia 23 kwietnia 2018 r. – Genomic Health / EUIPO (ONCOTYPE DX GENOMIC PROSTATE SCORE) Znak towarowy Unii Europejskiej — Zgłoszenie słownego unijnego znaku towarowego ONCOTYPE DX GENOMIC PROSTATE SCORE — Bezwzględna podstawa odmowy rejestracji — Charakter opisowy — Artykuł 7 ust. 1 lit. c) rozporządzenia (WE) nr 207/2009 [obecnie art. 7 ust. 1 lit. c) rozporządzenia (UE) nr 2017/1001] — Równość traktowania

42

2018/C 200/56

Sprawa T-212/18: Skarga wniesiona w dniu 26 marca 2018 r. – Romańska przeciwko Frontex

43

2018/C 200/57

Sprawa T-226/18: Skarga wniesiona w dniu 2 kwietnia 2018 r. – Global Silicones Council i in. / Komisja

44

2018/C 200/58

Sprawa T-231/18: Skarga wniesiona w dniu 4 kwietnia 2018 r. – Et Djili Soy Dzhihangir Ibryam / EUIPO – Lupu (Djili)

46

2018/C 200/59

Sprawa T-240/18: Skarga wniesiona w dniu 16 kwietnia 2018 – Polskie Linie Lotnicze LOT v Commission

46

2018/C 200/60

Sprawa T-245/18: Skarga wniesiona w dniu 16 kwietnia 2018 r. – Benavides Torres / Rada

47

2018/C 200/61

Sprawa T-246/18: Skarga wniesiona w dniu 16 kwietnia 2018 r. – Moreno Pérez / Rada

48

2018/C 200/62

Sprawa T-247/18: Skarga wniesiona w dniu 16 kwietnia 2018 r. – Lucena Ramírez / Rada

48

2018/C 200/63

Sprawa T-248/18: Skarga wniesiona w dniu 16 kwietnia 2018 r. – Cabello Rondón / Rada

49

2018/C 200/64

Sprawa T-249/18: Skarga wniesiona w dniu 16 kwietnia 2018 r. – Saab Halabi / Rada

50

PL

 

IV Informacje

INFORMACJE INSTYTUCJI, ORGANÓW I JEDNOSTEK ORGANIZACYJNYCH UNII EUROPEJSKIEJ

Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej

11.6.2018   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 200/1

Ostatnie publikacje Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej

(2018/C 200/01)

Ostatnia publikacja

Dz.U. C 190 z 4.6.2018

Wcześniejsze publikacje

Dz.U. C 182 z 28.5.2018

Dz.U. C 166 z 14.5.2018

Dz.U. C 161 z 7.5.2018

Dz.U. C 152 z 30.4.2018

Dz.U. C 142 z 23.4.2018

Dz.U. C 134 z 16.4.2018

Teksty te są dostępne na stronie internetowej:

EUR-Lex: http://eur-lex.europa.eu

V Ogłoszenia

POSTĘPOWANIA SĄDOWE

Trybunał Sprawiedliwości

11.6.2018   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 200/2

Wyrok Trybunału (wielka izba) z dnia 10 kwietnia 2018 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Landgericht Berlin – Niemcy) – Romano Pisciotti / Bundesrepublik Deutschland

(Sprawa C-191/16) (1)

((Odesłanie prejudycjalne - Obywatelstwo Unii - Artykuły 18 i 21 TFUE - Ekstradycja do Stanów Zjednoczonych Ameryki obywatela państwa członkowskiego, który skorzystał z przysługującego mu prawa do swobodnego przemieszczania się - Porozumienie o ekstradycji między Unią Europejską a tym państwem trzecim - Zakres stosowania prawa Unii - Zakaz ekstradycji stosowany wyłącznie do obywateli krajowych - Ograniczenie swobodnego przemieszczania się - Uzasadnienie oparte na zapobieganiu bezkarności - Proporcjonalność - Poinformowanie państwa członkowskiego pochodzenia obywatela Unii))

(2018/C 200/02)

Język postępowania: niemiecki

Sąd odsyłający

Landgericht Berlin

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: Romano Pisciotti

Strona pozwana: Bundesrepublik Deutschland

Sentencja

1)

Prawo Unii należy interpretować w ten sposób, że w wypadku takim jak rozpatrywany w postępowaniu głównym, w którym obywatel Unii objęty wnioskiem o ekstradycję do Stanów Zjednoczonych Ameryki został zatrzymany w celu ewentualnego wykonania tego wniosku w państwie członkowskim innym niż to, którego jest obywatelem, sytuacja tego obywatela jest objęta zakresem stosowania tego prawa, gdy wspomniany obywatel wykonał przysługujące mu prawo do swobodnego przemieszczania się w Unii Europejskiej i gdy wspomniany wniosek o ekstradycję został wykonany w ramach Porozumienia między Unią Europejską a Stanami Zjednoczonymi Ameryki o ekstradycji, z dnia 25 czerwca 2003 r.

2)

W wypadku takim jak rozpatrywany w postępowaniu głównym, w którym obywatel Unii objęty wnioskiem o ekstradycję do Stanów Zjednoczonych Ameryki w ramach Porozumienia między Unią Europejską a Stanami Zjednoczonymi Ameryki o ekstradycji, z dnia 25 czerwca 2003 r., został zatrzymany w państwie członkowskim innym niż to, którego jest obywatelem, w celu ewentualnego wykonania tego wniosku, art. 18 i 21 TFUE należy interpretować w ten sposób, że nie stoją one na przeszkodzie temu, aby wezwane państwo członkowskie ustanowiło rozróżnienie na podstawie normy prawa konstytucyjnego między własnymi obywatelami a obywatelami pozostałych państw członkowskich i udzieliło zgody na tę ekstradycję, podczas gdy nie udziela zgody na ekstradycję własnych obywateli, jeżeli uprzednio umożliwiło właściwym organom państwa członkowskiego, którego ta osoba jest obywatelem, zażądanie przekazania tego obywatela w ramach europejskiego nakazu aresztowania, a to ostatnie państwo członkowskie nie przyjęło żadnego środka w tym względzie.

(1)  Dz.U. C 370 z 25.7.2016.

11.6.2018   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 200/3

Wyrok Trybunału (trzecia izba) z dnia 12 kwietnia 2018 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Korkein oikeus – Finlandia) – Finnair Oyj / Keskinäinen Vakuutusyhtiö Fennia

(Sprawa C-258/16) (1)

((Odesłanie prejudycjalne - Transport lotniczy - Konwencja montrealska - Artykuł 31 - Odpowiedzialność przewoźników lotniczych za bagaż rejestrowany - Wymogi dotyczące formy i treści pisemnej skargi składanej do przewoźnika lotniczego - Skarga wniesiona drogą elektroniczną i zarejestrowana w systemie informatycznym przewoźnika lotniczego - Skarga złożona w imieniu osoby posiadającej tytuł do bagażu przez pracownika przewoźnika lotniczego))

(2018/C 200/03)

Język postępowania: fiński

Sąd odsyłający

Korkein oikeus

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: Finnair Oyj

Strona pozwana: Keskinäinen Vakuutusyhtiö Fennia

Sentencja

1)

Artykuł 31 ust. 4 Konwencji o ujednoliceniu niektórych zasad dotyczących międzynarodowego przewozu lotniczego, zawartej w Montrealu w dniu 28 maja 1999 r. i zatwierdzonej w imieniu Wspólnoty Europejskiej decyzją Rady 2001/539/WE z dnia 5 kwietnia 2001 r. należy interpretować w ten sposób, że w terminach przewidzianych w ust. 2 tego artykułu skarga powinna zostać złożona w formie pisemnej, zgodnie z ust. 3 wskazanego artykułu, pod rygorem niedopuszczalności wszelkiego rodzaju powództw przeciwko temu przewoźnikowi.

2)

Skarga taka jak ta, o której mowa w postępowaniu głównym, zarejestrowana w systemie informatycznym przewoźnika lotniczego, spełnia wymóg formy pisemnej przewidziany w art. 31 ust. 3 Konwencji o ujednoliceniu niektórych zasad dotyczących międzynarodowego przewozu lotniczego, zawartej w Montrealu w dniu 28 maja 1999 r.

3)

Artykuł 31 ust. 2 i 3 Konwencji o ujednoliceniu niektórych zasad dotyczących międzynarodowego przewozu lotniczego, zawartej w Montrealu w dniu 28 maja 1999 r., należy interpretować w ten sposób, że nie stoi on na przeszkodzie temu, aby wymóg formy pisemnej uznać za spełniony, w sytuacji gdy przedstawiciel przewoźnika lotniczego zapisuje za wiedzą pasażera zgłoszenie szkody albo na papierze, albo elektronicznie poprzez wprowadzenie go do systemu informatycznego tego przewoźnika, pod warunkiem że pasażer ten może zweryfikować prawidłowość treści skargi, która została zapisana i wprowadzona do tego systemu, a w stosownym wypadku poprawić, uzupełnić lub całkowicie zmienić jej treść przed upływem terminu przewidzianego w art. 31 ust. 2 tej konwencji.

4)

Artykuł 31 Konwencji o ujednoliceniu niektórych zasad dotyczących międzynarodowego przewozu lotniczego, zawartej w Montrealu w dniu 28 maja 1999 r., należy interpretować w ten sposób, że nie stawia względem skargi dalszych wymogów dotyczących jej treści oprócz wymogu, aby przewoźnik lotniczy został powiadomiony o powstałej szkodzie.

(1)  Dz.U. C 260 z 18.7.2016.

11.6.2018   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 200/4

Wyrok Trybunału (wielka izba) z dnia 17 kwietnia 2018 r. (wnioski o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożone przez Verwaltungsgerichtshof Baden-Württemberg, Supreme Court of the United Kingdom – Niemcy, Zjednoczone Królestwo) – B / Land Baden-Württemberg (C-316/16), Secretary of State for the Home Department / Franco Vomero (C-424/16)

(Sprawy połączone C-316/16 i C-424/16) (1)

([Odesłanie prejudycjalne - Obywatelstwo Unii Europejskiej - Prawo do swobodnego przemieszczania się i pobytu na terytorium państw członkowskich - Dyrektywa 2004/38/WE - Artykuł 28 ust. 3 lit. a) - Zwiększona ochrona przed wydaleniem - Warunki - Prawo stałego pobytu - Pobyt w przyjmującym państwie członkowskim przez 10 lat poprzedzających decyzję o wydaleniu z terytorium danego państwa członkowskiego - Okres odbywania kary pozbawienia wolności - Wpływ na ciągłość 10 letniego pobytu - Związek pomiędzy całościową oceną a więzami integracyjnymi - Moment, w którym należy przeprowadzić wspomnianą, ocenę oraz kryteria, jakie należy uwzględnić w ramach tej oceny])

(2018/C 200/04)

Język postępowania: niemiecki i angielski

Sądy odsyłające

Verwaltungsgerichtshof Baden-Württemberg, Supreme Court of the United Kingdom

Strony w postępowaniu głównym

Strony skarżące: B (C-316/16), Secretary of State for the Home Department (C-424/16)

Strony pozwane: Land Baden-Württemberg (C-316/16), Franco Vomero (C-424/16)

Sentencja

1)

Artykuł 28 ust. 3 lit. a) dyrektywy 2004/38/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 29 kwietnia 2004 r. w sprawie prawa obywateli Unii i członków ich rodzin do swobodnego przemieszczania się i pobytu na terytorium państw członkowskich, zmieniającej rozporządzenie (EWG) nr 1612/68 i uchylającej dyrektywy 64/221/EWG, 68/360/EWG, 72/194/EWG, 73/148/EWG, 75/34/EWG, 75/35/EWG, 90/364/EWG, 90/365/EWG i 93/96/EWG, należy interpretować w ten sposób, że korzystanie z przewidzianej we wspomnianym przepisie ochrony przed wydaleniem z terytorium państwa członkowskiego zależy od spełnienia warunku, by zainteresowany posiadał prawo stałego pobytu w rozumieniu art. 16 i art. 28 ust. 2 tej dyrektywy.

2)

Artykuł 28 ust. 3 lit. a) dyrektywy 2004/38 należy interpretować w ten sposób, iż w przypadku obywatela Unii, który odbywa karę pozbawienia wolności i wobec którego została wydana decyzja o wydaleniu, ustanowiony w tym przepisie warunek „[zamieszkiwania] w przyjmującym państwie członkowskim przez poprzednie dziesięć lat” może zostać spełniony, o ile całościowa ocena sytuacji zainteresowanego z uwzględnieniem wszystkich istotnych aspektów prowadzi do stwierdzenia, że niezależnie od wspomnianego pozbawienia wolności więzy integracyjne łączące zainteresowanego z przyjmującym państwem członkowskim nie zostały zerwane. Wśród tych aspektów znajdują się w szczególności siła więzów integracyjnych zadzierzgniętych w przyjmującym państwie członkowskim przed umieszczeniem zainteresowanego w zakładzie karnym, charakter przestępstwa, które było przyczyną odbywania przez niego kary pozbawienia wolności, oraz okoliczności popełnienia przestępstwa, a także zachowanie zainteresowanego w okresie odbywania kary.

3)

Artykuł 28 ust. 3 lit. a) dyrektywy 2004/38 należy interpretować w ten sposób, że kwestię, czy dana osoba spełnia warunek „[zamieszkiwania] w przyjmującym państwie członkowskim przez poprzednie dziesięć lat” w rozumieniu wspomnianego przepisu, należy oceniać w dniu wydania pierwotnej decyzji o wydaleniu.

(1)  Dz.U. C 343 z 19. 09. 2016

Dz.U. C 350, z 26.09.2016.

11.6.2018   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 200/5

Wyrok Trybunału (wielka izba) z dnia 10 kwietnia 2018 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Tribunal de grande instance de Lille – Francja) – postępowanie karne przeciwko Uber France SAS

(Sprawa C-320/16) (1)

((Odesłanie prejudycjalne - Usługi w dziedzinie transportu - Dyrektywa 2006/123/WE - Usługi na rynku wewnętrznym - Dyrektywa 98/34/WE - Usługi społeczeństwa informacyjnego - Zasada dotycząca usług społeczeństwa informacyjnego - Pojęcie - Usługa pośrednictwa umożliwiająca odpłatnie, za pomocą aplikacji na inteligentny telefon, nawiązywanie kontaktów między właścicielami pojazdów niebędącymi zawodowymi kierowcami a osobami chcącymi przebyć trasę miejską - Sankcje karne))

(2018/C 200/05)

Język postępowania: francuski

Sąd odsyłający

Tribunal de grande instance de Lille

Strona w postępowaniu karnym przed sądem krajowym

Uber France SAS,

przy udziale: Nabila Bensalema

Sentencja

Artykuł 1 dyrektywy 98/34/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 22 czerwca 1998 r. ustanawiającej procedurę udzielania informacji w dziedzinie norm i przepisów technicznych oraz zasad dotyczących usług społeczeństwa informacyjnego, zmienionej dyrektywą 98/48/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 20 lipca 1998 r., oraz art. 2 ust. 2 lit. d) dyrektywy 2006/123/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 12 grudnia 2006 r. dotyczącej usług na rynku wewnętrznym należy interpretować w taki sposób, że przepis krajowy, który przewiduje sankcję karną za organizowanie systemu kojarzenia klientów z osobami świadczącymi zarobkowo usługi przewozu drogowego osób pojazdami przeznaczonymi do przewozu nie więcej niż dziewięciu osób, którzy to świadczeniodawcy nie posiadają na to odpowiedniego zezwolenia, dotyczy „usługi w dziedzinie transportu”, ponieważ ma on zastosowanie do świadczonej za pomocą aplikacji na inteligentny telefon usługi pośrednictwa stanowiącej integralną część złożonej usługi, której głównym elementem jest usługa przewozowa. Taka usługa jest wyłączona z zakresu zastosowania tych dyrektyw.

(1)  Dz.U. C 296 z 16.08.2016.

11.6.2018   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 200/6

Wyrok Trybunału (wielka izba) z dnia 17 kwietnia 2018 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Bundesarbeitsgericht – Niemcy) – Vera Egenberger / Evangelisches Werk für Diakonie und Entwicklung e.V.

(Sprawa C-414/16) (1)

((Odesłanie prejudycjalne - Polityka społeczna - Dyrektywa 2000/78/WE - Równe traktowanie - Odmienne traktowanie ze względu na religię lub przekonania - Działalność zawodowa kościołów lub innych organizacji, których etyka opiera się na religii lub przekonaniach - Religia lub przekonania stanowiące podstawowy, zgodny z prawem i uzasadniony wymóg zawodowy, uwzględniający etykę organizacji - Pojęcie - Charakter działalności i kontekst, w którym jest ona prowadzona - Artykuł 17 TFUE - Artykuły 10, 21 i 47 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej))

(2018/C 200/06)

Język postępowania: niemiecki

Sąd odsyłający

Bundesarbeitsgericht

Strony w postępowaniu głównym

Strona powodowa: Vera Egenberger

Strona pozwana: Evangelisches Werk für Diakonie und Entwicklung e.V.

Sentencja

1)

Wykładni art. 4 ust. 2 dyrektywy Rady 2000/78/WE z dnia 27 listopada 2000 r. ustanawiającej ogólne warunki ramowe równego traktowania w zakresie zatrudnienia i pracy w związku z jej art. 9 i 10 oraz z art. 47 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej należy dokonywać w ten sposób, że w przypadku gdy kościół lub inna organizacja, których etyka opiera się na religii lub przekonaniach, w uzasadnieniu czynności lub decyzji takiej jak odrzucenie kandydatury na oferowane przez nie stanowisko, twierdzą, że ze względu na charakter działalności lub kontekst, w którym jest ona prowadzona, religia stanowi podstawowy, zgodny z prawem i uzasadniony wymóg zawodowy, uwzględniający etykę organizacji, musi istnieć możliwość, aby tego rodzaju stwierdzenie mogło w danym wypadku być przedmiotem skutecznej kontroli sądowej, pozwalającej na ustalenie, czy kryteria określone w art. 4 ust. 2 owej dyrektywy zostały w rozpatrywanym wypadku spełnione.

2)

Wykładni art. 4 ust. 2 dyrektywy 2000/78 należy dokonywać w ten sposób, że podstawowy, zgodny z prawem i uzasadniony wymóg zawodowy, o którym mowa w tym przepisie, oznacza wymóg, który jest konieczny i obiektywnie podyktowany w świetle etyki danego kościoła lub danej organizacji bądź charakteru i warunków wykonywania danej działalności zawodowej oraz który nie obejmuje względów niezwiązanych z tą etyką lub prawem kościoła lub organizacji do autonomii. Wymóg ten musi być zgodny z zasadą proporcjonalności.

3)

W przypadku gdy sąd krajowy rozpatruje spór między jednostkami, w którym dokonanie wykładni stosownych przepisów prawa krajowego w zgodzie z art. 4 ust. 2 dyrektywy 2000/78 jest niemożliwe, musi on zapewnić jednostkom, w granicach swoich kompetencji, ochronę prawną przysługującą im na podstawie art. 21 i 47 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej oraz zagwarantować pełną skuteczność tych postanowień, w razie konieczności poprzez odstąpienie od stosowania wszelkich przepisów prawa krajowego, które stoją z nimi w sprzeczności.

(1)  Dz.U. C 419 z 14.11.2016.

11.6.2018   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 200/7

Wyrok Trybunału (ósma izba) z dnia 19 kwietnia 2018 – Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (EUIPO) / Group OOD, Kosta Iliev

(Sprawa C-478/16 P) (1)

([Odwołanie - Znak towarowy Unii Europejskiej - Definicja i uzyskanie unijnego znaku towarowego - Względne podstawy odmowy rejestracji - Sprzeciw właściciela niezarejestrowanego znaku towarowego lub innego oznaczenia używanego w obrocie handlowym - Badanie przez izbę odwoławczą - Dodatkowe lub uzupełniające dowody - Rozporządzenie (WE) nr 207/2009 - Artykuł 76 ust. 2 - Rozporządzenie (WE) nr 2868/95 - Zasada 50 ust. 1 akapit trzeci])

(2018/C 200/07)

Język postępowania: bułgarski

Strony

Wnoszący odwołanie: Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (EUIPO) (przedstawiciele: A. Folliard-Monguiral, P. Ivanov i D. Stoyanova- Valchanova, pełnomocnicy)

Druga strona postępowania: Group OOD (przedstawiciele: D. Dragiev i A. Andreev, advokati), Kosta Iliev (przedstawiciel: S. Ganeva, advokat)

Sentencja

1)

Odwołanie zostaje oddalone.

2)

Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (EUIPO) zostaje obciążony kosztami postępowania.

(1)  Dz.U. C 78 z 13.03.2017.

11.6.2018   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 200/7

Wyrok Trybunału (druga izba) z dnia 19 kwietnia 2018 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Tribunal da Concorrência, Regulação e Supervisão – Portugalia) – MEO – Serviços de Comunicações e Multimédia SA / Autoridade da Concorrência

(Sprawa C-525/16) (1)

([Odesłanie prejudycjalne - Konkurencja - Nadużycie pozycji dominującej - Artykuł 102 akapit drugi lit. c) TFUE - Pojęcie „niekorzystnych warunków konkurencji” - Ceny dyskryminujące na rynku niższego szczebla - Organizacja zarządzania prawami pokrewnymi prawom autorskim - Opłata uiszczana przez krajowych dostawców płatnej usługi transmisji sygnału telewizyjnego i jego treści])

(2018/C 200/08)

Język postępowania: portugalski

Sąd odsyłający

Tribunal da Concorrência, Regulação e Supervisão

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: MEO – Serviços de Comunicações e Multimédia SA

Strona pozwana: Autoridade da Concorrência

przy udziale: GDA – Cooperativa de Gestão dos Direitos dos Artistas Intérpretes ou Executantes, CRL

Sentencja

Pojęcie „niekorzystnych warunków konkurencji” w rozumieniu art. 102 akapit drugi lit. c) TFUE należy interpretować w ten sposób, że w wypadku przedsiębiorstwa dominującego, które stosuje ceny dyskryminujące wobec swych partnerów handlowych na rynku niższego szczebla, pojęcie to dotyczy sytuacji, w której wskazane zachowanie przedsiębiorstwa może skutkować zakłóceniem konkurencji między jego partnerami handlowymi. Stwierdzenie takich „niekorzystnych warunków konkurencji” nie wymaga udowodnienia, że doszło do rzeczywistego i wymiernego pogorszenia sytuacji konkurencyjnej, ale powinno opierać się na analizie wszystkich istotnych okoliczności danego przypadku, które pozwalają uznać, że wskazane zachowanie wywiera wpływ na koszty, zyski lub inne istotne interesy jednego z owych partnerów lub większej ich liczby, wobec czego opisane zachowanie może wywierać wpływ na tę sytuację.

(1)  Dz.U. C 14 z 16.1.2017.

11.6.2018   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 200/8

Wyrok Trybunału (pierwsza izba) z dnia 11 kwietnia 2018 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Lietuvos vyriausiasis administracinis teismas – Litwa) – Valstybinė mokesčių inspekcija prie Lietuvos Respublikos finansų ministerijos / SEB bankas AB

(Sprawa C-532/16) (1)

([Odesłanie prejudycjalne - Wspólny system podatku od wartości dodanej (VAT) - Ograniczenie prawa do odliczenia podatku naliczonego - Korekta odliczenia podatku naliczonego - Dostawa terenu - Błędna kwalifikacja „działalności opodatkowanej” - Wykazanie podatku na pierwotnej fakturze - Zmiana tej informacji dokonana przez dostawcę])

(2018/C 200/09)

Język postępowania: litewski

Sąd odsyłający

Lietuvos vyriausiasis administracinis teismas

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: Valstybinė mokesčių inspekcija prie Lietuvos Respublikos finansų ministerijos

Strona przeciwna: SEB bankas AB

Sentencja

1)

Artykuł 184 dyrektywy Rady 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej należy interpretować w ten sposób, że ustanowiony w tym artykule obowiązek dokonania korekty nienależnie dokonanego odliczenia podatku od wartości dodanej (VAT) znajduje zastosowanie także w wypadkach, w których wstępne odliczenie nie mogło zostać dokonane zgodnie z prawem, ponieważ transakcja, która doprowadziła do jego zastosowania, była zwolniona z VAT. Natomiast art. 187–189 dyrektywy 2006/112 należy interpretować w ten sposób, że przewidziany w tych artykułach mechanizm korekty nienależnie dokonanego odliczenia VAT nie znajduje w takich wypadkach zastosowania, w szczególności w sytuacji takiej jak rozpatrywana w postępowaniu głównym, w której wstępne odliczenie VAT było nieuzasadnione, ponieważ chodziło o transakcję dostawy terenów zwolnioną z VAT.

2)

Artykuł 186 dyrektywy 2006/112 należy interpretować w ten sposób, że w wypadkach, w których wstępnego odliczenia podatku od wartości dodanej (VAT) nie można było dokonać zgodnie z prawem, do państw członkowskich należy określenie daty, w której powstaje obowiązek korekty nienależnego odliczenia VAT, i okresu, w jakim ta korekta powinna nastąpić, z poszanowaniem zasad prawa Unii, w szczególności zasad pewności prawa i ochrony uzasadnionych oczekiwań. Do sądu krajowego należy zbadanie, czy w wypadku takim jak w postępowaniu głównym zasady te są przestrzegane.

(1)  Dz.U. C 6 z 9.1.2017.

11.6.2018   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 200/9

Wyrok Trybunału (piąta izba) z dnia 12 kwietnia 2018 r. – Komisja Europejska / Królestwo Danii

(Sprawa C-541/16) (1)

((Uchybienie zobowiązaniom państwa członkowskiego - Rozporządzenie (WE) nr 1072/2009 - Artykuł 2 pkt 6 - Artykuł 8 - Przewóz kabotażowy - Pojęcie - Definicja zawarta w dokumencie „Pytania i odpowiedzi” sporządzonym przez Komisję Europejską - Moc prawna - Krajowe środki wykonawcze ograniczające liczbę miejsc załadunku i rozładunku, które mogą składać się na ten sam przewóz kabotażowy - Zakres uznania - Ograniczenie - Proporcjonalność))

(2018/C 200/10)

Język postępowania: duński

Strony

Strona skarżąca: Komisja Europejska (przedstawiciele: J. Hottiaux, L. Grønfeldt i U. Nielsen, pełnomocnicy)

Strona pozwana: Królestwo Danii (przedstawiciele: C. Thorning, J. Nymann-Lindegren i M. Søndahl Wolff, pełnomocnicy)

Sentencja

1)

Skarga zostaje oddalona.

2)

Komisja Europejska zostaje obciążona kosztami postępowania.

(1)  Dz.U. C 6 z 9.1.2017.

11.6.2018   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 200/9

Wyrok Trybunału (druga izba) z dnia 12 kwietnia 2018 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Rechtbank Den Haag – Niderlandy) – A, S / Staatssecretaris van Veiligheid en Justitie

(Sprawa C-550/16) (1)

([Odesłanie prejudycjalne - Prawo do łączenia rodzin - Dyrektywa 2003/86/WE - Artykuł 2 lit. f) - Pojęcie osoby małoletniej pozbawionej opieki - Artykuł 10 ust. 3 lit. a) - Prawo uchodźcy do łączenia rodziny przysługujące w odniesieniu do rodziców - Uchodźca, który nie ukończył 18 lat w dniu wjazdu na terytorium państwa członkowskiego i w dniu złożenia wniosku o udzielenie azylu, lecz pełnoletni w dniu wydania decyzji przyznającej azyl i w dniu złożenia wniosku o łączenie rodziny - Data rozstrzygająca przy ocenie posiadania statusu małoletniego przez zainteresowanego])

(2018/C 200/11)

Język postępowania: niderlandzki

Sąd odsyłający

Rechtbank Den Haag

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: A, S

Strona pozwana: Staatssecretaris van Veiligheid en Justitie

Sentencja

Artykuł 2 lit. f) dyrektywy Rady 2003/86/WE z dnia 22 września 2003 r. w sprawie prawa do łączenia rodzin w związku z art. 10 ust. 3 lit. a) tej dyrektywy należy interpretować w ten sposób, że jako „osobę nieletnią [małoletnią]” w rozumieniu tego przepisu należy zakwalifikować obywatela państwa trzeciego lub bezpaństwowca, który nie ukończył 18 lat w dniu wjazdu na terytorium państwa członkowskiego i w dniu złożenia przez niego wniosku o udzielenie azylu w tym państwie, lecz który w toku procedury azylowej osiągnął pełnoletność i otrzymał następnie status uchodźcy

(1)  Dz.U. C 38 z 6.2.2017.

11.6.2018   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 200/10

Wyrok Trybunału (szósta izba) z dnia 19 kwietnia 2018 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Eirinodikeio Lerou Leros – Grecja) – postępowanie wszczęte przez Alessandra Saponara, Kalliopi-Chloi Xylinę

(Sprawa C-565/16) (1)

([Odesłanie prejudycjalne - Współpraca sądowa w sprawach cywilnych - Jurysdykcja oraz uznawanie i wykonywanie orzeczeń w sprawach małżeńskich oraz w sprawach dotyczących odpowiedzialności rodzicielskiej - Rozporządzenie (WE) nr 2201/2003 - Jurysdykcja państwa członkowskiego, w którym złożono wniosek o wyrażenie przez sąd zgody na zrzeczenie się spadku w imieniu małoletniego dziecka - Jurysdykcja w sprawach dotyczących odpowiedzialności rodzicielskiej - Prorogacja jurysdykcji - Artykuł 12 ust. 3 lit. b) - Uznanie jurysdykcji - Przesłanki])

(2018/C 200/12)

Język postępowania: grecki

Sąd odsyłający

Eirinodikeio Lerou Leros

Strony w postępowaniu głównym

Alessandro Saponaro, Kalliopi-Chloi Xylina

Sentencja

W sytuacji takiej jak leżąca u podstawy sporu w postępowaniu głównym, w której rodzice małoletniego dziecka, mający wraz z dzieckiem miejsce zwykłego pobytu w państwie członkowskim, złożyli w imieniu owego dziecka przed sądem innego państwa członkowskiego wniosek o wyrażenie przez ten sąd zgody na zrzeczenie się przez owo dziecko spadku, art. 12 ust. 3 lit. b) rozporządzenia Rady (WE) nr 2201/2003 z dnia 27 listopada 2003 r. dotyczącego jurysdykcji oraz uznawania i wykonywania orzeczeń w sprawach małżeńskich oraz w sprawach dotyczących odpowiedzialności rodzicielskiej, uchylającego rozporządzenie (WE) nr 1347/2000, należy interpretować w ten sposób, że:

—

wniosek złożony przez rodziców dziecka wspólnie przed wybranym przez nich sądem stanowi jednoznaczne uznanie przez nich tej jurysdykcji;

—

prokurator, mający z mocy prawa krajowego status strony w przedmiotowym postępowaniu, jest stroną postępowania w rozumieniu art. 12 ust. 3 lit. b) rozporządzenia nr 2201/2003. Jego sprzeciw wobec dokonanego przez rodziców dziecka wyboru jurysdykcji po dacie wszczęcia postępowania stanowi przeszkodę dla uznania, że wszystkie strony postępowania uznały prorogację jurysdykcji w tym momencie. Wobec braku takiego sprzeciwu zgoda takiej strony może być uważana za wyrażoną domyślnie, a wymóg jednoznacznego uznania jurysdykcji przez wszystkie strony postępowania w chwili wszczęcia postępowania może być uważany za spełniony;

—

okoliczność, że miejsce zamieszkania zmarłego w chwili śmierci, jego majątek stanowiący przedmiot dziedziczenia oraz pasywa obciążające spadek były położone w państwie członkowskim, którego jurysdykcja została wybrana, pozwala – wobec braku elementów wskazujących na to, że prorogacja jurysdykcji mogłaby mieć negatywny wpływ na sytuację dziecka – uznać, że taka prorogacja jurysdykcji jest zgodna z dobrem dziecka.

(1)  Dz.U. C 22 z 23.1.2017.

11.6.2018   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 200/11

Wyrok Trybunału (czwarta izba) z dnia 19 kwietnia 2018 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Verwaltungsgerichtshof – Austria) – Firma Hans Bühler KG / Finanzamt de Graz-Stadt

(Sprawa C-580/16) (1)

([Odesłanie prejudycjalne - Podatki - Podatek od wartości dodanej (VAT) - Dyrektywa 2006/112/WE - Miejsce wewnątrzwspólnotowego nabycia - Artykuł 42 - Wewnątrzwspólnotowe nabycia towarów będących przedmiotem późniejszej dostawy - Artykuł 141 - Zwolnienie - Transakcja trójstronna - Środki upraszczające - Artykuł 265 - Korekta informacji podsumowującej])

(2018/C 200/13)

Język postępowania: niemiecki

Sąd odsyłający

Verwaltungsgerichtshof

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: Firma Hans Bühler KG

Strona przeciwna: Finanzamt de Graz-Stadt

Sentencja

1)

Artykuł 141 lit. c) dyrektywy Rady 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej, zmienionej dyrektywą Rady 2010/45/UE z dnia 13 lipca 2010 r., należy interpretować w ten sposób, że przewidziana w tym przepisie przesłanka jest spełniona, gdy podatnik posiada siedzibę i jest zidentyfikowany do celów podatku od wartości dodanej (VAT) w państwie członkowskim, z którego towary są wysyłane lub transportowane, ale w ramach danego wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów używa numeru identyfikacyjnego VAT nadanego w innym państwie członkowskim.

2)

Artykuły 42 i 265 dyrektywy 2006/112, zmienionej dyrektywą 2010/45, w związku z art. 263 dyrektywy 2006/112, zmienionej dyrektywą 2010/45, należy interpretować w ten sposób, że stoją one na przeszkodzie zastosowaniu przez organ podatkowy państwa członkowskiego art. 41 akapit pierwszy dyrektywy 2006/112, zmienionej dyrektywą 2010/45, z tego tylko powodu, że w ramach wewnątrzwspólnotowego nabycia dokonanego do celów późniejszej dostawy na terytorium państwa członkowskiego określona w art. 265 dyrektywy 2006/112, zmienionej dyrektywą 2010/45, informacja podsumowująca nie została złożona przez podatnika zidentyfikowanego do celów podatku od wartości dodanej (VAT) w tym państwie członkowskim we właściwym terminie.

(1)  Dz.U. C 78 z 13.3.2017.

11.6.2018   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 200/12

Wyrok Trybunału (czwarta izba) z dnia 19 kwietnia 2018 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Cour de cassation – Francja) – Conseils et mise en relations (CMR) SARL / Demeures terre et tradition SARL

(Sprawa C-645/16) (1)

((Odesłanie prejudycjalne - Przedstawiciele handlowi działający na własny rachunek - Dyrektywa 86/653/EWG - Prawo przedstawiciela handlowego do świadczenia wyrównawczego lub odszkodowania po rozwiązaniu umowy agencyjnej - Artykuł 17 - Wykluczenie prawa do świadczenia wyrównawczego w przypadku rozwiązania umowy podczas okresu próbnego uzgodnionego w umowie))

(2018/C 200/14)

Język postępowania: francuski

Sąd odsyłający

Cour de cassation

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: Conseils et mise en relations (CMR) SARL

Druga strona postępowania: Demeures terre et tradition SARL

Sentencja

Artykuł 17 dyrektywy Rady 86/653/EWG z dnia 18 grudnia 1986 r. w sprawie koordynacji ustawodawstw państw członkowskich odnoszących się do przedstawicieli handlowych działających na własny rachunek należy interpretować w ten sposób, że system świadczenia wyrównawczego oraz system odszkodowania, przewidziane, odpowiednio, w ust. 2 i 3 tego artykułu w razie rozwiązania umowy agencyjnej, mają zastosowanie, jeżeli rozwiązanie to następuje podczas uzgodnionego w tej umowie okresu próbnego.

(1)  Dz.U. C 70 z 6.3.2017.

11.6.2018   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 200/12

Wyrok Trybunału (siódma izba) z dnia 12 kwietnia 2018 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Supremo Tribunal de Justiça – Portugalia) – Biosafe – Indústria de Reciclagens SA / Flexipiso – Pavimentos SA

(Sprawa C-8/17) (1)

([Odesłanie prejudycjalne - Podatek od wartości dodanej (VAT) - Dyrektywa 2006/112/WE - Artykuły 63, 167, 168, 178 – 180, 182 i 219 - Zasada neutralności podatkowej - Prawo do odliczenia VAT - Przewidziany w prawie krajowym termin do wykonania tego prawa - Odliczenie uzupełniającej kwoty VAT, która została wpłacona do skarbu państwa i uwzględniona w dokumentach korygujących pierwotne faktury w wyniku decyzji określającej wysokość zobowiązania podatkowego - Data rozpoczęcia biegu terminu])

(2018/C 200/15)

Język postępowania: portugalski

Sąd odsyłający

Supremo Tribunal de Justiça

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: Biosafe – Indústria de Reciclagens SA

Strona przeciwna: Flexipiso – Pavimentos SA

Sentencja

Artykuły 63, 167, 168, 178–180, 182 i 219 dyrektywy Rady 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej oraz zasadę neutralności podatkowej należy interpretować w ten sposób, że sprzeciwiają się one przepisom państwa członkowskiego, na podstawie których, w okolicznościach takich jak będące przedmiotem postępowania głównego, w których w wyniku decyzji określającej wysokość zobowiązania podatkowego uzupełniająca kwota podatku od wartości dodanej (VAT) została wpłacona do skarbu państwa i uwzględniona w dokumentach korygujących pierwotne faktury kilka lat po dostawie spornych towarów, odmówiono skorzystania z prawa do odliczenia VAT na tej podstawie, że termin przewidziany przez owe przepisy do wykonania tego prawa rozpoczął bieg od dnia wystawienia rzeczonych pierwotnych faktur i upłynął.

(1)  Dz.U. C 95 z 27.3.2017.

11.6.2018   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 200/13

Wyrok Trybunału (szósta izba) z dnia 12 kwietnia 2018 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Conseil d'État – Francja) – Fédération des entreprises de la beauté / Ministre des Affaires sociales, de la Santé et des Droits des femmes, Ministre de l’Éducation nationale, de l’Enseignement supérieur et de la Recherche, Ministre de l'Économie et des Finances, dawniej Ministre de l'Économie, de l'Industrie et du Numérique

(Sprawa C-13/17) (1)

([Odesłanie prejudycjalne - Zbliżanie ustawodawstw - Produkty kosmetyczne - Rozporządzenie (WE) nr 1223/2009 - Artykuł 10 ust. 2 - Ocena bezpieczeństwa produktu kosmetycznego - Kwalifikacje osób odpowiedzialnych za tę ocenę - Uznanie równorzędnego charakteru studiów - Dyscypliny zbliżone do farmacji, toksykologii lub medycyny - Uprawnienia dyskrecjonalne państw członkowskich]))

(2018/C 200/16)

Język postępowania: francuski

Sąd odsyłający

Conseil d'État

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: Fédération des entreprises de la beauté

Strona pozwana: Ministre des Affaires sociales, de la Santé et des Droits des femmes, Ministre de l’Éducation nationale, de l’Enseignement supérieur et de la Recherche, Ministre de l'Économie et des Finances, dawnej Ministre de l'Économie, de l'Industrie et du Numérique

Sentencja

1)

Wykładni art. 10 ust. 2 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 1223/2009 z dnia 30 listopada 2009 r. dotyczącego produktów kosmetycznych należy dokonywać w taki sposób, że uznanie równorzędności studiów, o którym mowa w tym przepisie, może dotyczyć innych studiów niż te ukończone w państwach trzecich.

2)

Wykładni art. 10 ust. 2 rozporządzenia nr 1223/2009 należy dokonywać w taki sposób, że przepis ów upoważnia każde państwo członkowskie do określenia dyscyplin „zbliżonych” do farmacji, toksykologii lub medycyny, a także do określenia poziomu kwalifikacji spełniającego wymogi tego rozporządzenia, pod warunkiem że państwo to przestrzega celów określonych rzeczonym rozporządzeniem, polegających w szczególności na zapewnieniu, że osoba przeprowadzająca ocenę bezpieczeństwa produktów kosmetycznych posiada kwalifikacje, które umożliwią jej zagwarantowanie wysokiego poziomu ochrony zdrowia ludzi.

(1)  Dz.U. C 95 z 27.3.2017.

11.6.2018   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 200/14

Wyrok Trybunału (dziewiąta izba) z dnia 19 kwietnia 2018 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Corte suprema di cassazione – Włochy) – Oftalma Hospital Srl / C.I.O.V. – Commissione Istituti Ospitalieri Valdesi, Regione Piemonte

(Sprawa C-65/17) (1)

((Odesłanie prejudycjalne - Zamówienia publiczne na usługi - Usługi społeczne i zdrowotne - Udzielenie zamówienia z pominięciem przepisów dotyczących udzielania zamówień publicznych - Obowiązek przestrzegania zasad przejrzystości i równego traktowania - Pojęcie „niewątpliwego znaczenia transgranicznego” - Dyrektywa 92/50/EWG - Artykuł 27))

(2018/C 200/17)

Język postępowania: włoski

Sąd odsyłający

Corte suprema di cassazione

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: Oftalma Hospital Srl

Strona przeciwna: C.I.O.V. – Commissione Istituti Ospitalieri Valdesi, Regione Piemonte

przy udziale: Azienda Sanitaria Locale di Torino (TO1)

Sentencja

1)

Gdy instytucja zamawiająca udziela zamówienia publicznego na usługi, które podlega przepisom art. 9 dyrektywy Rady 92/50/EWG z dnia 18 czerwca 1992 r. dotyczącej koordynacji procedur udzielania zamówień publicznych na roboty budowlane, zmienionej dyrektywą Parlamentu Europejskiego i Rady 97/52/WE z dnia 13 października 1997 r., i w związku z tym podlega co do zasady jedynie przepisom art. 14 i 16 tej dyrektywy, jest ona też jednak zobowiązana do przestrzegania podstawowych norm i ogólnych zasad traktatu FUE, w szczególności zaś zasad równego traktowania i niedyskryminacji ze względu na przynależność państwową, a także wynikającego z tego traktatu obowiązku przejrzystości, jeżeli w chwili udzielenia tego zamówienia ma ono niewątpliwe znaczenie transgraniczne, co powinien sprawdzić sąd odsyłający.

2)

Artykuł 27 ust. 3 dyrektywy 92/50 należy interpretować w ten sposób, że nie ma on zastosowania do zamówień publicznych na usługi wymienione w załączniku I B do tej dyrektywy.

(1)  Dz.U. C 144 z 8.5.2017.

11.6.2018   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 200/14

Wyrok Trybunału (siódma izba) z dnia 19 kwietnia 2018 r. – Fiesta Hotels & Resorts, SL / Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (EUIPO), Residencial Palladium, SL

(Sprawa C-75/17 P) (1)

((Odwołanie - Znak towarowy Unii Europejskiej - Rozporządzenie (WE) nr 207/2009 - Artykuł 8 ust. 4 - Artykuł 65 - Niezarejestrowana nazwa handlowa GRAND HOTEL PALLADIUM - Graficzny znak towarowy zawierający elementy słowne „PALLADIUM PALACE IBIZA RESORT & SPA” - Wniosek o unieważnienie prawa do znaku oparty na wcześniejszym prawie nabytym na mocy prawa krajowego - Przesłanki - Oznaczenie o zasięgu większym niż lokalny - Prawo do zakazania używania późniejszego znaku towarowego))

(2018/C 200/18)

Język postępowania: hiszpański

Strony

Wnoszący odwołanie: Fiesta Hotels & Resorts, SL (przedstawiciele: J.-B. Devaureix i J. C. Erdozain López, abogados)

Druga strona postępowania: Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (EUIPO) (przedstawiciele: J. Crespo Carrillo i D. Botis, pełnomocnicy), Residencial Palladium, SL (przedstawiciel: D. Solana Giménez, abogado)

Sentencja

1)

Odwołanie zostaje oddalone.

2)

Fiesta Hotels & Resorts SL zostaje obciążona kosztami postępowania.

(1)  Dz.U. C 151 z 15.5.2017.

11.6.2018   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 200/15

Wyrok Trybunału (szósta izba) z dnia 12 kwietnia 2018 r. – Komisja Europejska / Królestwo Belgii

(Sprawa C-110/17) (1)

([Uchybienie zobowiązaniom państwa członkowskiego - Swobodny przepływ kapitału - Artykuł 63 TFUE - Artykuł 40 porozumienia EOG - Podatek dochodowy od belgijskich rezydentów - Ustalenie dochodu z nieruchomości - Stosowanie dwóch różnych metod obliczania w zależności od umiejscowienia nieruchomości - Obliczanie na podstawie wartości katastralnej w przypadku nieruchomości położonych w Belgii - Obliczanie na podstawie realnej wartości czynszowej w przypadku nieruchomości położonych w innym państwie członkowskim Unii Europejskiej lub Europejskiego Obszaru Gospodarczego (EOG) - Odmienne traktowanie - Ograniczenie swobody przepływu kapitału])

(2018/C 200/19)

Język postępowania: francuski

Strony

Strona skarżąca: Komisja Europejska (przedstawiciele: W. Roels i N. Gossement, pełnomocnicy)

Strona pozwana: Królestwo Belgii (przedstawiciele: P. Cottin, M. Jacobs i L. Cornelis, pełnomocnicy)

Sentencja

1)

Utrzymując przepisy, zgodnie z którymi w zakresie określania wysokości dochodów związanych z nieruchomościami niewynajmowanymi lub wynajmowanymi bądź osobom fizycznym, które nie korzystają z nich w celach zawodowych, bądź osobom prawnym, udostępniającym je osobom fizycznym do celów prywatnych, podstawę opodatkowania oblicza się na podstawie wartości katastralnej w przypadku nieruchomości położonych na terytorium krajowym, a na podstawie realnej wartości czynszowej w przypadku nieruchomości położonych za granicą, Królestwo Belgii uchybiło zobowiązaniom, które na nim ciążą na podstawie art. 63 TFUE i art. 40 Porozumienia o Europejskim Obszarze Gospodarczym z dnia 2 maja 1992 r.

2)

Królestwo Belgii zostaje obciążone kosztami postępowania.

(1)  Dz.U. C 121 z 18.4.2017.

11.6.2018   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 200/16

Wyrok Trybunału (druga izba) z dnia 19 kwietnia 2018 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Bundesgerichtshof – Niemcy) – Peek & Cloppenburg KG, Hamburg / Peek & Cloppenburg KG, Düsseldorf

(Sprawa C-148/17) (1)

([Odesłanie prejudycjalne - Prawo znaków towarowych - Dyrektywa 2008/95/WE - Artykuł 14 - Ustalenie a posteriori unieważnienia lub wygaśnięcia praw do znaku towarowego - Data, w której przesłanki unieważnienia lub wygaśnięcia powinny zostać spełnione - Rozporządzenie (WE) nr 207/2009 - Znak towarowy Unii Europejskiej - Artykuł 34 ust. 2 - Zastrzeżenie starszeństwa wcześniejszego krajowego znaku towarowego - Skutki tego zastrzeżenia dla wcześniejszego krajowego znaku towarowego])

(2018/C 200/20)

Język postępowania: niemiecki

Sąd odsyłający

Bundesgerichtshof

Strony w postępowaniu głównym

Strona powodowa: Peek & Cloppenburg KG, Hamburg

Strona pozwana: Peek & Cloppenburg KG, Düsseldorf

Sentencja

Artykuł 14 dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2008/95/WE z dnia 22 października 2008 r. mającej na celu zbliżenie ustawodawstw państw członkowskich odnoszących się do znaków towarowych w związku z art. 34 ust. 2 rozporządzenia Rady (WE) nr 207/2009 z dnia 26 lutego 2009 r. w sprawie [znaku towarowego Unii Europejskiej] należy interpretować w ten sposób, że stoi on na przeszkodzie wykładni prawa krajowego, zgodnie z którą unieważnienie wcześniejszego krajowego znaku towarowego lub wygaśnięcie praw właściciela tego znaku towarowego, którego starszeństwo zastrzeżono dla unijnego znaku towarowego, można ustalić a posteriori, jedynie jeśli przesłanki tego unieważnienia lub tego wygaśnięcia były spełnione nie tylko w chwili, w której zrzeczono się tego wcześniejszego krajowego znaku towarowego, lub w chwili, w której nastąpiło wygaśnięcie, ale również w chwili wydania orzeczenia sądowego dokonującego tego ustalenia.

(1)  Dz.U. C 231 z 17.7.2017.

11.6.2018   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 200/16

Wyrok Trybunału (dziewiąta izba) z dnia 19 kwietnia 2018 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Consiglio di Stato – Włochy) – Consorzio Italian Management, Catania Multiservizi SpA / Rete Ferroviaria Italiana SpA

(Sprawa C-152/17) (1)

((Odesłanie prejudycjalne - Procedury udzielania zamówień w sektorach gospodarki wodnej, energetyki, transportu i usług pocztowych - Dyrektywa 2004/17/WE - Obowiązek dokonania dostosowania ceny po udzieleniu zamówienia - Brak takiego obowiązku w dyrektywie 2004/17/WE lub na podstawie ogólnych zasad, na których zasadzają się art. 56 TFUE i dyrektywa 2004/17/WE - Usługi sprzątania i utrzymania związane z działalnością transportu kolejowego - Artykuł 3 ust. 3 TUE - Artykuły 26, 57, 58 i 101 TFUE - Brak dostatecznych wyjaśnień w przedmiocie rozpatrywanego w postępowaniu głównym stanu faktycznego oraz w przedmiocie względów uzasadniających konieczność uzyskania odpowiedzi na pytania prejudycjalne - Niedopuszczalność - Artykuł 16 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej - Przepisy prawa krajowego niewprowadzające w życie prawa Unii - Brak właściwości))

(2018/C 200/21)

Język postępowania: włoski

Sąd odsyłający

Consiglio di Stato

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: Consorzio Italian Management i Catania Multiservizi SpA

Strona przeciwna: Rete Ferroviaria Italiana SpA

Sentencja

Dyrektywa 2004/17/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 31 marca 2004 r. koordynująca procedury udzielania zamówień przez podmioty działające w sektorach gospodarki wodnej, energetyki, transportu i usług pocztowych, zmieniona rozporządzeniem Komisji (UE) nr 1251/2011 z dnia 30 listopada 2011 r., oraz ogólne zasady, na których się ona opiera, należy interpretować w ten sposób, że nie stoją one na przeszkodzie obowiązywaniu norm prawa krajowego takich jak te rozpatrywane w postępowaniu głównym, które nie przewidują okresowego dostosowania cen po udzieleniu zamówień należących do objętych tą dyrektywą sektorów.

(1)  Dz.U. C 213 z 3.7.2017.

11.6.2018   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 200/17

Wyrok Trybunału (trzecia izba) z dnia 17 kwietnia 2018 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Amtsgericht Hannover, Amtsgericht Düsseldorf – Niemcy) – Helga Krüsemann i in. (C-195/17), Thomas Neufeldt i in. (C-197/17), Ivan Wallmann (C-198/17), Rita Hoffmeyer (C-199/17), Rudolf Meyer (C-199/17), Susanne de Winder (C-200/17), Holger Schlosser (C-201/17), Nicole Schlosser (C-201/17), Peter Rebbe i in. (C-202/17), Eberhard Schmeer (C-203/17), Brigitte Wittmann (C-226/17), Reinhard Wittmann (C-228/17), Regina Lorenz (C-254/17), Prisca Sprecher (C-254/17), Margarethe Yüce i in. (C-274/17), Friedemann Schoen (C-275/17), Brigitta Schoen (C-275/17), Susanne Meyer i in. (C-278/17), Thomas Kiehl (C-279/17), Ralph Eßer (C-280/17), Thomas Schmidt (C-281/17), Werner Ansorge (C-282/17), Herbert Blesgen (C-283/17), Simone Künnecke i in. (C-284/17), Marta Gentile (C-285/17), Marcel Gentile (C-285/17), Gabriele Ossenbeck (C-286/17), Angelina Fell i in. (C-290/17), Helga Jordan-Grompe i in. (C-291/17), EUflight.de GmbH (C-292/17) / TUIfly GmbH

(Sprawy połączone C-195/17, od C-197/17 do C-203/17, C-226/17, C-228/17, C-254/17, C-274/17, C-275/17, od C-278/17 do C-286/17 i od C-290/17 do C-292/17) (1)

([Odesłanie prejudycjalne - Transport - Wspólne zasady odszkodowania i pomocy dla pasażerów w przypadku odmowy przyjęcia na pokład albo odwołania lub dużego opóźnienia lotów - Rozporządzenie (WE) nr 261/2004 - Artykuł 5 ust. 3 - Artykuł 7 ust. 1 - Prawo do odszkodowania - Zwolnienie - Pojęcie „nadzwyczajnych okoliczności” - „Dziki strajk”])

(2018/C 200/22)

Język postępowania: niemiecki

Sądy odsyłające

Amtsgericht Hannover, Amtsgericht Düsseldorf

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: Helga Krüsemann i in. (C-195/17), Thomas Neufeldt i in. (C-197/17), Ivan Wallmann (C-198/17), Rita Hoffmeyer (C-199/17), Rudolf Meyer (C-199/17), Susanne de Winder (C-200/17), Holger Schlosser (C-201/17), Nicole Schlosser (C-201/17), Peter Rebbe i in. (C-202/17), Eberhard Schmeer (C-203/17), Brigitte Wittmann (C-226/17), Reinhard Wittmann (C-228/17), Regina Lorenz (C-254/17), Prisca Sprecher (C-254/17), Margarethe Yüce i in. (C-274/17), Friedemann Schoen (C-275/17), Brigitta Schoen (C-275/17), Susanne Meyer i in. (C-278/17), Thomas Kiehl (C-279/17), Ralph Eßer (C-280/17), Thomas Schmidt (C-281/17), Werner Ansorge (C-282/17), Herbert Blesgen (C-283/17), Simone Künnecke i in. (C-284/17), Marta Gentile (C-285/17), Marcel Gentile (C-285/17), Gabriele Ossenbeck (C-286/17), Angelina Fell i in. (C-290/17), Helga Jordan-Grompe i in. (C-291/17), EUflight.de GmbH (C-292/17)

Strona pozwana: TUIfly GmbH

Sentencja

Wykładni art. 5 ust. 3 rozporządzenia (WE) nr 261/2004 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 11 lutego 2004 r. ustanawiającego wspólne zasady odszkodowania i pomocy dla pasażerów w przypadku odmowy przyjęcia na pokład albo odwołania lub dużego opóźnienia lotów, uchylającego rozporządzenie (EWG) nr 295/91, w związku z motywem 14 tego rozporządzenia należy dokonywać w taki sposób, że spontaniczna nieobecność znacznej części załogi („dziki strajk”) – taka jak rozpatrywana w postępowaniach głównych, która miała źródło w niespodziewanej zapowiedzi restrukturyzacji przedsiębiorstwa przez obsługującego przewoźnika lotniczego, zaistniała w odpowiedzi na wezwanie wystosowane nie przez przedstawicieli pracowników spółki, lecz spontanicznie przez samych pracowników, którzy zadeklarowali niezdolność do pracy z powodu choroby – nie wchodzi w zakres pojęcia „nadzwyczajnych okoliczności” w rozumieniu tego przepisu.

(1)  Dz.U. C 221 z 10.7.2017.

Dz.U. C 231 z 17.7.2017.

Dz.U. C 239 z 24.7.2017.

Dz.U. C 283 z 28.8.2017.

Dz.U. C 249 z 31.7.2017.

11.6.2018   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 200/18

Wyrok Trybunału (druga izba) z dnia 12 kwietnia 2018 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Finanzgericht Düsseldorf – Niemcy) – Medtronic GmbH / Finanzamt Neuss

(Sprawa C-227/17) (1)

([Odesłanie prejudycjalne - Rozporządzenie (EWG) nr 2658/87 - Unia celna i Wspólna taryfa celna - Klasyfikacja taryfowa - Nomenklatura scalona - Podpozycje 9021 10 10, 9021 10 90 i 9021 90 90 - Zestawy do stabilizacji kręgosłupa - Rozporządzenie wykonawcze (UE) nr 1214/2014])

(2018/C 200/23)

Język postępowania: niemiecki

Sąd odsyłający

Finanzgericht Düsseldorf

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: Medtronic GmbH

Strona przeciwna: Finanzamt Neuss

Sentencja

Nomenklaturę scaloną zawartą w załączniku I do rozporządzenia Rady (EWG) nr 2658/87 z dnia 23 lipca 1987 r. w sprawie nomenklatury taryfowej i statystycznej oraz w sprawie Wspólnej taryfy celnej, zmienionego rozporządzeniem wykonawczym Komisji (UE) 2015/1754 z dnia 6 października 2015 r., należy interpretować w ten sposób, że klasyfikacja zestawów do stabilizacji kręgosłupa, tego rodzaju jak rozpatrywane w postępowaniu głównym w ramach podpozycji 9021 90 90 Nomenklatury scalonej, jest wykluczona, jeżeli owe zestawy mogą zostać sklasyfikowane do innej podpozycji w ramach pozycji 9021 Nomenklatury scalonej. Ewentualna klasyfikacja tych zestawów do podpozycji 9021 10 10 lub do podpozycji 9021 10 90 Nomenklatury scalonej zależy od charakteryzującej je funkcji podstawowej, co powinien ustalić sąd odsyłający, biorąc pod uwagę obiektywne cechy i właściwości tego rodzaju zestawów, zastosowanie, dla którego są przeznaczone oraz faktyczne ich użycie.

(1)  Dz.U. C 249 z 31.7.2017.

11.6.2018   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 200/19

Wyrok Trybunału (szósta izba) z dnia 12 kwietnia 2018 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Krajský súd v Bratislave – Słowacja) – PPC Power a.s. / Finančné riaditeľstvo Slovenskej republiky, Daňový úrad pre vybrané daňové subjekty

(Sprawa C-302/17) (1)

((Odesłanie prejudycjalne - Środowisko naturalne - Dyrektywa 2003/87/WE - System handlu uprawnieniami do emisji gazów cieplarnianych - Cele - Bezpłatny przydział uprawnień - Uregulowanie krajowe opodatkowujące uprawnienia przeniesione i niewykorzystane))

(2018/C 200/24)

Język postępowania: słowacki

Sąd odsyłający

Krajský súd v Bratislave

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: PPC Power a.s.

Strona pozwana: Finančné riaditeľstvo Slovenskej republiky, Daňový úrad pre vybrané daňové subjekty

Sentencja

Dyrektywę 2003/87/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 13 października 2003 r. ustanawiającej system handlu przydziałami [uprawnieniami do] emisji gazów cieplarnianych we Wspólnocie oraz zmieniającej dyrektywę Rady 96/61/WE należy interpretować w ten sposób, że sprzeciwia się ona uregulowaniu krajowemu takiemu jak będące przedmiotem postępowania głównego, które przydzielone bezpłatnie uprawnienia do emisji gazów cieplarnianych, sprzedane lub niewykorzystane przez przedsiębiorstwa objęte systemem handlu uprawnieniami do emisji gazów cieplarnianych, opodatkowuje w wysokości 80 % wartości tych uprawnień.

(1)  Dz.U. C 269 z 14.8.2017.

11.6.2018   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 200/19

Wyrok Trybunału (siódma izba) z dnia 12 kwietnia 2018 r. [wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez High Court (Irlandia) – Irlandia] – People Over Wind, Peter Sweetman / Coillte Teoranta

(Sprawa C-323/17) (1)

((Odesłanie prejudycjalne - Środowisko naturalne - Dyrektywa 92/43/EWG - Ochrona siedlisk przyrodniczych - Specjalne obszary ochrony - Artykuł 6 ust. 3 - Wstępna kontrola mająca na celu ustalenie, czy konieczne jest dokonanie oceny skutków planu lub przedsięwzięcia dla specjalnego obszaru ochrony - Środki, które mogą zostać uwzględnione w tym celu))

(2018/C 200/25)

Język postępowania: angielski

Sąd odsyłający

High Court (Irlandia)

Strony w postępowaniu głównym

Skarżący: People Over Wind, Peter Sweetman

Pozwana: Coillte Teoranta

Sentencja

Artykuł 6 ust. 3 dyrektywy Rady 92/43/EWG z dnia 21 maja 1992 r. w sprawie ochrony siedlisk przyrodniczych oraz dzikiej fauny i flory należy interpretować w ten sposób, że w celu ustalenia, czy konieczne jest dokonanie później odpowiedniej oceny skutków planu lub przedsięwzięcia dla danego terenu, nie należy uwzględniać na etapie wstępnej kontroli środków mających na celu uniknięcie lub ograniczenie szkodliwego wpływu tego planu lub przedsięwzięcia na ów teren.

(1)  Dz.U. C 277 z 21.8.2017.

11.6.2018   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 200/20

Wyrok Trybunału (wielka izba) z dnia 17 kwietnia 2018 r. – Komisja Europejska / Rzeczpospolita Polska

(Sprawa C-441/17) (1)

((Uchybienie zobowiązaniom państwa członkowskiego - Środowisko naturalne - Dyrektywa 92/43/EWG - Ochrona siedlisk przyrodniczych oraz dzikiej fauny i flory - Artykuł 6 ust. 1 i 3 - Artykuł 12 ust. 1 - Dyrektywa 2009/147/WE - Ochrona dzikiego ptactwa - Artykuły 4 i 5 - Obszar Natura 2000 Puszcza Białowieska - Zmiana planu urządzenia lasu - Zwiększenie etatu pozyskania drewna - Plan lub przedsięwzięcie, które nie są bezpośrednio związane z zagospodarowaniem obszaru lub do tego zagospodarowania konieczne, ale mogą na te obszary w istotny sposób oddziaływać - Odpowiednia ocena oddziaływania na obszar - Naruszenie integralności terenu - Rzeczywista realizacja środków ochronnych - Skutki dla terenów rozrodu lub odpoczynku gatunków chronionych))

(2018/C 200/26)

Język postępowania: polski

Strony

Strona skarżąca: Komisja Europejska (przedstawiciele: C. Hermes, H. Krämer, K. Herrmann i E. Kružíková)

Strona pozwana: Rzeczpospolita Polska (przedstawiciele: Minister Środowiska J. Szyszko, a także B. Majczyna i D. Krawczyk, pełnomocnicy, wspierani przez eksperta K. Tomaszewskiego)

Sentencja

1)

Rzeczpospolita Polska uchybiła zobowiązaniom spoczywającym na niej:

—

na mocy art. 6 ust. 3 dyrektywy Rady 92/43/EWG z dnia 21 maja 1992 r. w sprawie ochrony siedlisk przyrodniczych oraz dzikiej fauny i flory, zmienionej dyrektywą Rady 2013/17/UE z dnia 13 maja 2013 r., poprzez przyjęcie aneksu do planu urządzenia lasu Nadleśnictwa Białowieża bez upewnienia się, że aneks ten nie wpłynie niekorzystnie na integralność obszaru mającego znaczenie dla Wspólnoty i obszaru specjalnej ochrony PLC200004 Puszcza Białowieska;

—

na podstawie art. 6 ust. 1 dyrektywy 92/43, zmienionej dyrektywą 2013/17, a także art. 4 ust. 1 i 2 dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2009/147/WE z dnia 30 listopada 2009 r. w sprawie ochrony dzikiego ptactwa, zmienionej dyrektywą 2013/17, ponieważ nie ustanowiła koniecznych środków ochrony odpowiadających wymaganiom ekologicznym typów siedlisk przyrodniczych wymienionych w załączniku I do dyrektywy 92/43, zmienionej dyrektywą 2013/17, i gatunków wymienionych w załączniku II do tej dyrektywy, a także gatunków ptaków wymienionych w załączniku I do dyrektywy 2009/147, zmienionej dyrektywą 2013/17, i regularnie występujących gatunków wędrownych niewymienionych w tym załączniku, dla których wyznaczono obszar mający znaczenie dla Wspólnoty i obszar specjalnej ochrony PLC200004 Puszcza Białowieska;

—

na mocy art. 12 ust. 1 lit. a) i d) dyrektywy 92/43, zmienionej dyrektywą 2013/17, ponieważ nie zapewniła ścisłej ochrony chrząszczy saproksylicznych, a mianowicie bogatka wspaniałego (Buprestis splendens), zgniotka cynobrowego (Cucujus cinnaberinus), konarka tajgowego (Phryganophilus ruficollis), rozmiazga kolweńskiego (Pytho kolwensis), wymienionych w załączniku IV do tej dyrektywy, to jest nie zapewniła skutecznego zakazu ich celowego zabijania, niepokojenia oraz pogarszania stanu lub niszczenia terenów ich rozrodu w Nadleśnictwie Białowieża, oraz

—

na mocy art. 5 lit. b) i d) dyrektywy 2009/147, zmienionej dyrektywą 2013/17, ponieważ nie zapewniła ochrony gatunków ptaków wymienionych w art. 1 dyrektywy ptasiej, w tym przede wszystkim sóweczki (Glaucidium passerinum), włochatki (Aegolius funereus), dzięcioła białogrzbietego (Dendrocopos leucotos) i dzięcioła trójpalczastego (Picoides tridactylus), to jest nie zapewniła, aby nie były one zabijane ani płoszone w okresie lęgowym i wychowu młodych, a ich gniazda lub jaja nie były umyślnie niszczone, uszkadzane lub usuwane w Nadleśnictwie Białowieża.

2)

Rzeczpospolita Polska zostaje obciążona kosztami postępowania.

(1)  Dz.U. C 338 z 9.10.2017.

11.6.2018   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 200/21

Odwołanie od wyroku Sądu (druga izba) wydanego w dniu 30 listopada 2017 r. w sprawach połączonych T-101/15 i T–102/15, Red Bull GmbH / Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej, wniesione w dniu 15 lutego 2018 r. przez Red Bull GmbH

(Sprawa C-124/18 P)

(2018/C 200/27)

Język postępowania: angielski

Strony

Wnoszący odwołanie: Red Bull GmbH (przedstawiciele: A. Renck, Rechtsanwalt, S. Petivlasova, abogada)

Druga strona postępowania: Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej; Marques; Optimum Mark sp. z o.o.

Żądania wnoszącego odwołanie

—

uchylenie wyroku z dnia 30 listopada 2017 r. w sprawach połączonych T-101/15 i T-102/15;

—

stwierdzenie nieważności decyzji Pierwszej Izby Odwoławczej EUIPO z dnia 2 grudnia 2014 r. w sprawach R 2037/2013-1 i R 2036/2013-1; oraz

—

obciążenie EUIPO kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

W ramach zarzutu pierwszego wnoszący odwołanie zarzuca Sądowi, że dokonana przez niego wykładnia art. 7 ust. 1 lit. a) oraz art. 4 rozporządzenia w sprawie znaku towarowego Unii Europejskiej (1), w kontekście znaków towarowych tworzonych przez kompozycję kolorystyczną, narusza zasady równego traktowania i proporcjonalności. Sąd w sposób nieuprawniony wprowadził nowy i nieproporcjonalny wymóg dotyczący graficznego przedstawienia znaków towarowych tworzonych przez kompozycję kolorystyczną, błędnie przyjmując, że tego rodzaju znaki mają jako takie samoistnie mniej precyzyjny charakter. Po pierwsze, założenie takie nie ma podstawy prawnej, nie odpowiada żadnemu z celów określonych w przepisach oraz bezprawnie i nieproporcjonalnie dyskryminuje znaki towarowe tworzone przez kompozycje kolorystyczne względem innych znaków towarowych, takich jak między innymi jednokolorowe znaki towarowe, słowne znaki towarowe, czy znaki towarowe tworzone przez rysunki. Po drugie, kryteria wskazane w zaskarżonym wyroku są sprzeczne z samą istotą znaków towarowych stanowiących kombinację kolorów, które, jak jasno zauważył Trybunał w wyroku Libertel (2), nie są ograniczone przestrzennie. Zaskarżony wyrok w rzeczywistości ogranicza znaki towarowe tworzone przez kompozycje kolorystyczne jako takie do kolorowych znaków graficznych, pozycyjnych lub przedstawiających wzory. Po trzecie, potencjalnym skutkiem zaskarżonego wyroku może być unieważnienie ponad 85 % znaków towarowych znajdujących się w portfolio wnoszącego odwołanie, które stanowią kombinacje kolorów podobne do spornych znaków towarowych.

W ramach zarzutu drugiego wnoszący odwołanie zarzuca Sądowi naruszenie art. 7 ust. 1 lit. a) oraz art. 4 rozporządzenia w sprawie znaku towarowego Unii Europejskiej wskutek dokonania błędnej i niedopuszczalnej wykładni wyroku Heidelberger Bauchemie (3), poprzez wprowadzenie wymogu spełnienia przez znaki towarowe tworzone przez kompozycje kolorystyczne trzech kumulatywnych warunków, odnoszących się mianowicie do i) specyficznego odcienia danego koloru, ii) proporcji, w jakich dane kolory pozostają względem siebie i iii) przestrzennego rozmieszczenia kolorów. Sformułowanie powyższych warunków nie było konieczne do celów tego wyroku oraz niesie za sobą nieproporcjonalnie szkodliwe skutki wyłącznie w odniesieniu do kategorii lub klas znaków towarowych lub oznaczeń tworzonych przez kombinacje kolorystyczne lub same oznaczenia kolorowe jako takie. Dodatkowo, trzeci i nowy kumulatywny warunek został uzasadniony jakoby „ograniczoną samoistną zdolnością kolorów do przenoszenia jakiegokolwiek precyzyjnego znaczenia”. Jednakże warunek ten był do tej pory badany w ramach analizy odróżniającego charakteru znaku jako przesłanki jego rejestracji, nie zaś w ramach wymogu jego graficznego przedstawienia, co oznacza, że warunek ten od razu skutkuje nieważnością rejestracji bez możliwości wykazania charakteru odróżniającego uzyskanego w następstwie używania lub naprawienia tego braku w inny sposób. Zaskarżony wyrok narusza również art. 4 rozporządzenia w sprawie znaku towarowego Unii Europejskiej poprzez wprowadzenie wymogu przedłożenia „wyraźnego” opisu danego rodzaju znaków towarowych oraz poprzez bezprawne zredukowanie rzeczywistej definicji takich znaków do tych, które mają jeden (innymi słowy graficzny) układ przestrzenny odpowiadający zakładanemu rzeczywistemu używaniu tego znaku w przyszłości.

W ramach zarzutu trzeciego wnoszący odwołanie zarzuca Sądowi naruszenie zasady ochrony uzasadnionych oczekiwań poprzez niezbadanie i niewzięcie pod uwagę w wyroku, że zgłoszenia pierwszego ze spornych znaków towarowych dokonano jeszcze przed wydaniem wyroku Heidelberger Bauchemie, wskutek czego Sąd nie uwzględnił możliwości potencjalnego zastosowania zasad określonych w wyrokach Lambretta (4) i Cactus (5). Zasada ta została również naruszona wskutek nieprzeprowadzenia całościowej oceny dopuszczalnych i rzetelnych źródeł, stosownych zasad i przepisów, orzecznictwa sądów Unii oraz wskazówek EUIPO w celu ustalenia, czy wszystkie istotne okoliczności niniejszej sprawy mogą łącznie prowadzić do wniosku, że EUIPO dał wnoszącemu odwołanie konkretne, bezwarunkowe i spójne zapewnienia, na których wnoszący odwołanie oparł się, stosując się do nich, co spowodowało powstanie po jego stronie prawnie uzasadnionych oczekiwań.

W ramach zarzutu czwartego wnoszący odwołanie zarzuca Sądowi naruszenie zasady proporcjonalności poprzez niewzięcie pod uwagę nieproporcjonalności unieważnienia obu spornych znaków towarowych w wyjątkowych okoliczności niniejszej sprawy. W szczególności Sąd nie wziął pod uwagę, że cele precyzyjności i jasności oraz pewności prawa można było skutecznie osiągnąć poprzez wezwanie wnoszącego odwołanie do uściślenia opisu obu znaków towarowych, tak aby można je było pozostawić w rejestrze zamiast unieważniać obie rejestracji.

W ramach zarzutu piątego wnoszący odwołanie zarzuca Sądowi naruszenie norm procesowych wskutek błędnego zastosowania art. 134 § 1 regulaminu postępowania polegającego na obciążeniu wnoszącego odwołanie kosztami postępowania. Wyjątkowe okoliczności niniejszej sprawy oraz zasada sprawiedliwości wymagają, zgodnie z art. 135 § 1 regulaminu postępowania, aby to nie wnoszący odwołanie pokrywał koszty postępowania, lecz EUIPO.

(1)  Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2017/1001 z dnia 14 czerwca 2017 r. w sprawie znaku towarowego Unii Europejskiej (Dz.U. 2017, L 154, s. 1).

(2)  Wyrok z dnia 6 maja 2003 r., Libertel, C-104/01, EU:C:2003:244.

(3)  Wyrok z dnia 24 czerwca 2004 r., Heidelberger Bauchemie, C-49/02, EU:C:2004:384.

(4)  Wyrok z dnia 16 lutego 2017 r., Brandconcern BV/ EUIPO i Scooters India (Lambretta), C-577/14 P, EU:C:2017:122.

(5)  Wyrok z dnia 11 października 2017 r., EUIPO/Cactus SA (Cactus), C-501/15 P, EU:C:2017:750.

11.6.2018   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 200/22

Skarga wniesiona w dniu 22 marca 2018 r. – Komisja Europejska / Królestwo Hiszpanii

(Sprawa C-207/18)

(2018/C 200/28)

Język postępowania: hiszpański

Strony

Strona skarżąca: Komisja Europejska (przedstawiciele: É. Gippini Fournier, G. von Rintelen i J. Samnadda, pełnomocnicy)

Strona pozwana: Królestwo Hiszpanii

Żądania strony skarżącej

—

stwierdzenie, że nie przyjmując do dnia 10 kwietnia 2016 r. wszystkich przepisów ustawowych, wykonawczych i administracyjnych niezbędnych do wykonania dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2014/26/UE z dnia 26 lutego 2014 r. w sprawie zbiorowego zarządzania prawami autorskimi i prawami pokrewnymi oraz udzielania licencji wieloterytorialnych dotyczących praw do utworów muzycznych do korzystania online na rynku wewnętrznym (1) lub w każdym razie nie powiadamiając Komisji o tych przepisach, Królestwo Hiszpanii uchybiło zobowiązaniom ciążącym na nim na mocy art. 43 wspomnianej dyrektywy.

—

nałożenie na Królestwo Hiszpanii zgodnie z art. 260 ust. 3 TFUE okresowej kary pieniężnej o dziennej stawce w wysokości 123 928,64 EUR, naliczanej od dnia ogłoszenia wyroku stwierdzającego uchybienie obowiązkowi przyjęcia przepisów niezbędnych do wykonania dyrektywy 2014/26/UE lub w każdym razie powiadomienia o nich Komisji;

—

obciążenie Królestwa Hiszpanii kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Na mocy art. 43 ust. 1 dyrektywy 2014/26/UE państwa członkowskie były zobowiązane do przyjęcia i ogłoszenia do dnia 10 kwietnia 2016 r. przepisów ustawowych, wykonawczych i administracyjnych niezbędnych do wykonania wspomnianej dyrektywy oraz do niezwłocznego powiadomienia o tym Komisji.

Jako że Królestwo Hiszpanii nie dokonało pełnej transpozycji dyrektywy 2014/26/UE ani nie powiadomiło Komisji o środkach transpozycji, Komisja postanowiła wnieść niniejszą skargę do Trybunału Sprawiedliwości.

Komisja proponuje nałożenie na Królestwo Hiszpanii okresowej kary pieniężnej o dziennej stawce w wysokości 123 928,64 EUR od dnia ogłoszenia wyroku, obliczonej z uwzględnieniem wagi, czasu trwania naruszenia oraz skutku odstraszającego na podstawie zdolności płatniczej wspomnianego państwa członkowskiego.

(1)  Dz.U. 2014, L 84, s. 72.

11.6.2018   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 200/23

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Nejvyšší soud České republiky (Republika Czeska) w dniu 23 marca 2018 r. – Jana Petruchová / FIBO Group Holdings Limited

(Sprawa C-208/18)

(2018/C 200/29)

Język postępowania: czeski

Sąd odsyłający

Nejvyšší soud České republiky

Strony w postępowaniu głównym

Strona powodowa: Jana Petruchová

Strona pozwana: FIBO Group Holdings Limited

Pytanie prejudycjalne

Czy art. 17 ust. 1 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1215/2012 (1) z dnia 12 grudnia 2012 r. w sprawie jurysdykcji i uznawania orzeczeń sądowych oraz ich wykonywania w sprawach cywilnych i handlowych powinien być interpretowany w ten sposób, że za konsumenta w rozumieniu tego przepisu uznać należy również osobę, której dotyczy postępowanie główne, a która uczestniczy w transakcjach na międzynarodowym rynku walutowym FOREX na podstawie aktywnie składanych przez siebie poleceń, jednakże za pośrednictwem osoby trzeciej będącej przedsiębiorcą?

(1)  Dz.U. 2012, L 351, s. 1

11.6.2018   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 200/24

Skarga wniesiona w dniu 11 kwietnia 2018 r. – Komisja Europejska / Republika Chorwacji

(Sprawa C-250/18)

(2018/C 200/30)

Język postępowania: chorwacki

Strony

Strona skarżąca: Komisja Europejska (przedstawiciele: M. Mataija, E. Sanfrutos Cano, pełnomocnicy)

Strona pozwana: Republika Chorwacji

Żądania strony skarżącej

—

Stwierdzenie, że Republika Chorwacji uchybiła zobowiązaniom, które na niej ciążą na mocy art. 5 ust. 1 dyrektywy 2008/98 (1), ponieważ nie wskazała, że kruszywo skalne składowane na składowisku w Biljane Donje jest odpadem, a nie produktem ubocznym, i powinno być przetwarzane jak odpad.

—

Stwierdzenie, że Republika Chorwacji uchybiła zobowiązaniom, które na niej ciążą na mocy art. 13 dyrektywy 2008/98, ponieważ nie przyjęła wszelkich niezbędnych środków dla zapewnienia, by gospodarowanie odpadami składowanymi w Biljane Donje było prowadzone bez narażania zdrowia ludzkiego oraz bez szkody dla środowiska.

—

Stwierdzenie, że Republika Chorwacji uchybiła zobowiązaniom, które na niej ciążą na mocy art. 15 ust. 1 dyrektywy 2008/98, ponieważ nie przyjęła niezębnych środków w celu zapewnienia, by posiadacz odpadów składowanych w Biljane Donje dokonywał przetwarzania odpadów samodzielnie lub zlecał przetwarzanie dealerowi, zakładowi lub przedsiębiorstwu wykonującemu czynności przetwarzania odpadów lub zlecił zorganizowanie przetwarzania prywatnemu lub publicznemu podmiotowi zajmującemu się zbieraniem odpadów.

—

Obciążenie Republiki Chorwacji kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

W odniesieniu do naruszenia art. 5 ust. 1 dyrektywy:

Artykuł 5 ust. 1 dyrektywy wprowadza kumulatywne wymogi, które należy spełnić, aby substancja lub przedmiot, powstające w wyniku procesu produkcyjnego, którego podstawowym celem nie jest ich produkowanie, mogły być uznane za produkt uboczny, a nie za odpady. Republika Chorwacji nieprawidłowo zastosowała art. 5 ust. 1 do odpadów składowanych w Biljane Donje, ponieważ nie ustaliła, że chodzi o odpady, a nie produkty uboczne, choć nie było pewne, że te odpady będą dalej wykorzystywane w rozumieniu art. 5 ust. 1 lit. a) dyrektywy.

W odniesieniu do naruszenia art. 13 dyrektywy:

Zgodnie z art. 13 dyrektywy państwa członkowskie powinny podjąć niezbędne środki w celu zapewnienia, aby gospodarowanie odpadami było prowadzone bez narażania zdrowia ludzkiego oraz bez szkody dla środowiska. Choć chorwackie organy administracji stwierdziły, że składowisko w Biljane Donje znajduje się w miejscu, które nie zostało wyznaczone na skład odpadów ani do tego przygotowane, na podłożu ziemnym, bez żadnych środków zabezpieczenia przed przenikaniem do wód lub powietrza, do chwili obecnej nie wdrożono żadnego z przyjętych przez chorwackie organy w odniesieniu do składowiska środków. Sytuacja ta pozostała niezmienna przez długi czas, co nieuchronnie prowadzi do pogorszenia stanu środowiska. Republika Chorwacji nie podjęła więc wszelkich środków niezbędnych w celu zapewnienia, aby gospodarowanie odpadami składowanymi w Biljane Donje było prowadzone bez narażania zdrowia ludzkiego oraz bez szkody dla środowiska.

W odniesieniu do naruszenia art. 15 ust. 1 dyrektywy:

Zgodnie z art. 15 ust. 1 dyrektywy państwa członkowskie powinny podjęć niezbędne środki w celu zapewnienia, by każdy pierwotny wytwórca odpadów lub inny posiadacz odpadów dokonywał przetwarzania odpadów samodzielnie lub zlecał przetwarzanie dealerowi, zakładowi lub przedsiębiorstwu wykonującemu czynności przetwarzania odpadów lub zlecił zorganizowanie przetwarzania prywatnemu lub publicznemu podmiotowi zajmującemu się zbieraniem odpadów zgodnie z art. 4 i 13 dyrektywy. Chorwackie organy nie zapewniły, by posiadacz odpadów dokonywał przetwarzania odpadów samodzielnie lub zlecał ich przetwarzanie którejś z osób wymienionych w art. 15 ust. 1. Wynika to z faktu, że te odpady w chwili wniesienia skargi nadal są nielegalnie składowane w Biljane Donje, gdzie znajdują się już od dawna. Chorwackie organy nie podjęły skutecznych środków, które by spowodowały, że posiadacz odpadów samodzielnie za pośrednictwem osób wymienionych w art. 15 ust. 1 dyrektywy dokonuje przetwarzania odpadów.

(1)  Dyrektywa Parlamentu Europejskiego i Rady 2008/98/WE z dnia 19 listopada 2008 r. w sprawie odpadów oraz uchylająca niektóre dyrektywy (Dz.U. 2008, L 312, s. 3).

Sąd

11.6.2018   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 200/26

Wyrok Sądu z dnia 26 kwietnia 2018 r. – Messi Cuccittini / EUIPO – J-M.-E.V. e hijos (MESSI)

(Sprawa T-554/14) (1)

(Znak towarowy Unii Europejskiej - Postępowanie w sprawie sprzeciwu - Zgłoszenie graficznego unijnego znaku towarowego MESSI - Wcześniejsze słowne unijne znaki towarowe MASSI - Względna podstawa odmowy rejestracji - Prawdopodobieństwo wprowadzenia w błąd - Artykuł 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia (WE) nr 207/2009 [obecnie art. 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia (UE) nr 2017/1001])

(2018/C 200/31)

Język postępowania: hiszpański

Strony

Strona skarżąca: Lionel Andrés Messi Cuccittini (Barcelona, Hiszpania) (przedstawiciele: początkowo adwokaci J.L. Rivas Zurdo i M. Toro Gordillo, następnie adwokaci J.B. Devaureix i J.Y. Teindas Maillard)

Strona pozwana: Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (przedstawiciele: początkowo O. Mondéjar Ortuño, następnie S. Palmero Cabezas, pełnomocnicy)

Stroną postępowania przed Izbą Odwoławczą EUIPO była również, interwenient przed Sądem: J-M.-E.V. e hijos, SRL (Granollers, Hiszpania) (przedstawiciele: adwokaci J. Güell Serra i M. Ceballos Rodríguez)

Przedmiot

Skarga na decyzję Pierwszej Izby Odwoławczej EUIPO z dnia 23 kwietnia 2014 r. (sprawa R 1553/2013-1), dotyczącą postępowania w sprawie sprzeciwu między J-M.-E.V. e hijos a L.A. Messim Cuccittinim.

Sentencja

1)

Stwierdza się nieważność decyzji Pierwszej Izby Odwoławczej Urzędu Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (EUIPO) z dnia 23 kwietnia 2014 r. (sprawa R 1553/2013-1).

2)

EUIPO pokrywa własne koszty oraz koszty poniesione przez Lionela Andrésa Messiego Cuccittiniego.

3)

J-M.-E.V. e hijos, SRL pokrywa własne koszty.

(1)  Dz.U. C 339 z 29.9.2014.

11.6.2018   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 200/26

Wyrok Sądu z dnia 23 kwietnia 2018 r. – One of Us i in. / Komisja

(Sprawa T-561/14) (1)

([Prawo instytucjonalne - Europejska inicjatywa obywatelska - Polityka badań naukowych - Zdrowie publiczne - Współpraca na rzecz rozwoju - Finansowanie przez Unię działań wiążących się z niszczeniem ludzkich zarodków - Komunikat Komisji wydany na podstawie art. 10 ust. 1 lit. c) rozporządzenia (UE) nr 211/2011 - Skarga o stwierdzenie nieważności - Zdolność strony do pozywania i bycia pozywanym - Akt zaskarżalny - Częściowa niedopuszczalność - Kontrola sądowa - Obowiązek uzasadnienia - Oczywisty błąd w ocenie])

(2018/C 200/32)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: European Citizens’ Initiative One of Us i pozostali skarżący, których nazwiska widnieją w załączniku do wyroku (przedstawiciele: początkowo adwokat C. de La Hougue, a następnie adwokat J. Paillot, a wreszcie P. Diamond, barrister)

Strona pozwana: Komisja Europejska (przedstawiciele: J. Laitenberger i H. Krämer, pełnomocnicy)

Interwenient popierający stronę skarżącą: Rzeczpospolita Polska (przedstawiciele: M. Szwarc, A. Miłkowska i B. Majczyna, pełnomocnicy)

Interwenienci popierający stronę pozwaną: Parlament Europejski (przedstawiciele: początkowo U. Rösslein i E. Waldherr, a następnie U. Rösslein i R. Crowe, pełnomocnicy), Rada Unii Europejskiej (przedstawiciele: E. Rebasti i K. Michoel, pełnomocnicy)

Przedmiot

Wniesione na podstawie art. 263 TFUE żądanie stwierdzenia nieważności zaskarżonego komunikatu Komisji COM(2014) 355 final z dnia 28 maja 2014 r. w sprawie europejskiej inicjatywy obywatelskiej zatytułowanej „Uno di noi”.

Sentencja

1)

Skarga zostaje oddalona.

2)

European Citizens’ Initiative One of Us i inni skarżący, których nazwiska widnieją w załączniku, pokrywają własne koszty, a także koszty poniesione przez Komisję Europejską.

3)

Rzeczpospolita Polska, Parlament Europejski i Rada Unii Europejskiej pokrywają własne koszty.

(1)  Dz.U. C 409 z 17.11.2014.

11.6.2018   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 200/27

Wyrok Sądu z dnia 23 kwietnia 2018 r. – CRM/Komisja

(Sprawa T-43/15) (1)

([Chronione oznaczenie geograficzne - Piadina Romagnola lub Piada Romagnola - Procedura rejestracji - Podział kompetencji między Komisję i organy krajowe - Związek między renomą produktu a jego pochodzeniem geograficznym - Artykuł 5 ust. 2 lit. b) rozporządzenia (WE) nr 1151/2012 - Zakres kontroli przez Komisję wniosku o rejestrację - Artykuł 7 ust. 1 lit. f) ppkt ii), art. 8 ust. 1 lit. c) ppkt ii) i art. 50 ust. 1 rozporządzenia nr 1151/2012 - Wpływ unieważnienia specyfikacji przez sąd krajowy na prowadzone przed Komisją postępowanie - Obowiązek przeprowadzenia dochodzenia przez Komisję - Zasada dobrej administracji - Skuteczna ochrona sądowa])

(2018/C 200/33)

Język postępowania: włoski

Strony

Strona skarżąca: CRM Srl (Modena, Włochy) (przedstawiciele: początkowo G. Forte, C. Marinuzzi i A. Franchi, następnie G. Forte i C. Marinuzzi, adwokaci)

Strona pozwana: Komisja Europejska (przedstawiciele: początkowo D. Bianchi, J. Guillem Carrau i F. Moro, następnie D. Bianchi, A. Lewis i F. Moro, pełnomocnicy)

Interwenienci popierający stronę pozwaną: Republika Włoska (przedstawiciele: G. Palmieri, pełnomocnik, wspierana przez M. Scina, avvocato dello Stato), Consorzio di Promozione e Tutela della Piadina Romagnola (Co.P.Rom) (Rimini, Włochy) (przedstawiciele: A. Improda i P. Rodilosso, adwokaci)

Przedmiot

Oparte na art. 263 TFUE żądanie stwierdzenia nieważności rozporządzenia wykonawczego Komisji (UE) nr 1174/2014 z dnia 24 października 2014 r. rejestrującego w rejestrze chronionych nazw pochodzenia i chronionych oznaczeń geograficznych nazwę [Piadina Romagnola/Piada Romagnola (ChOG)] (Dz.U. 2014, L 316, s. 3).

Sentencja

1)

Skarga zostaje oddalona.

2)

CRM srl pokrywa dwie trzecie własnych kosztów oraz dwie trzecie kosztów Komisji Europejskiej związanych z niniejszym postępowaniem.

3)

Komisja pokrywa jedną trzecią własnych kosztów oraz jedną trzecią kosztów CRM związanych z niniejszym postępowaniem.

4)

CRM i Komisja pokrywają własne koszty związane z postępowaniem w przedmiocie środka tymczasowego.

5)

Republika Włoska i Consorzio di Promozione e Tutela della Piadina Romagnola (Co.P.Rom) pokrywają własne koszty.

(1)  Dz.U. C 89 z 16.3.2015.

11.6.2018   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 200/28

Wyrok Sądu z dnia 26 kwietnia 2018 r. – Espírito Santo Financial (Portugal) / EBC

(Sprawa T-251/15) (1)

((Dostęp do dokumentów - Decyzja 2004/258/WE - Dokumenty dotyczące decyzji EBC z dnia 1 sierpnia 2014 r. w sprawie Banco Espírito Santo SA - Dorozumiana odmowa dostępu - Wyraźna odmowa dostępu - Częściowa odmowa dostępu - Wyjątek dotyczący poufności obrad organów decyzyjnych EBC - Wyjątek dotyczący polityki finansowej, pieniężnej lub gospodarczej Unii lub państwa członkowskiego - Wyjątek dotyczący stabilności systemu finansowego w Unii lub w państwie członkowskim - Wyjątek dotyczący ochrony interesów handlowych - Wyjątek dotyczący opinii na użytek wewnętrzny - Obowiązek uzasadnienia))

(2018/C 200/34)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Espírito Santo Financial (Portugal), SGPS, SA (Lizbona, Portugalia) (przedstawiciele: początkowo R. Oliveira, N. Cunha Barnabé i S. Estima Martins, adwokaci, następnie L. Soares Romão, J. Shearman de Macedo i D. Castanheira Pereira, adwokaci)

Strona pozwana: Europejski Bank Centralny (przedstawiciele: początkowo F. Malfrère i S. Lambrinoc, następnie F. Malfrère i T. Filipova, pełnomocnicy, wspierani przez adwokatów H.G. Kamanna et P. Gey’a)

Przedmiot

Wniesione na podstawie art. 263 TFUE żądanie stwierdzenia nieważności, po pierwsze, decyzji EBC z dnia 1 kwietnia 2015 r. o częściowej odmowie dostępu do określonych dokumentów dotyczących decyzji EBC z dnia 1 sierpnia 2014 r. w sprawie Banco Espírito Santo SA oraz, po drugie, dorozumianej decyzji o odmowie dostępu do tychże dokumentów.

Sentencja

1)

Stwierdza się nieważność decyzji Europejskiego Banku Centralnego (EBC) z dnia 1 kwietnia 2015 r. częściowo odmawiającej dostępu do określonych dokumentów dotyczących decyzji EBC z dnia 1 sierpnia 2014 r. w sprawie Banco Espírito Santo SA w zakresie w jakim odmówiono w niej dostępu do kwoty kredytu wymienionej we fragmentach protokołu odnotowującego decyzję Rady Prezesów EBC z dnia 28 lipca 2014 r. a także do informacji utajnionych w propozycjach zarządu EBC z dnia 28 lipca i 1 sierpnia 2014 r.

2)

W pozostałym zakresie skarga zostaje oddalona.

3)

Espírito Santo Financial (Portugal), SGPS, SA oraz EBC pokrywają własne koszty.

(1)  Dz.U. C 245 z 27.7.2015.

11.6.2018   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 200/29

Wyrok Sądu z dnia 25 kwietnia 2018 r. – Węgry / Komisja Europejska

(Sprawy połączone T-554/15 i T-555/15) (1)

([Pomoc państwa - Pomoc przyznana na mocy węgierskiej ustawy nr XCIV z 2014 r. w sprawie składki na cele zdrowotne wnoszonej przez sektor tytoniowy - Pomoc wynikająca z poprawki wprowadzonej w 2014 r. do węgierskiej ustawy z 2008 r. w sprawie łańcucha żywnościowego i urzędowego nadzoru nad nim - Podatki ze stawkami progresywnymi od rocznego obrotu - Decyzja o wszczęciu postępowania przewidzianego w art. 108 ust. 2 TFUE - Jednoczesne wydanie nakazu zawieszenia - Skarga o stwierdzenie nieważności - Rozdzielny charakter nakazania zawieszenia - Interes prawny - Dopuszczalność - Obowiązek uzasadnienia - Proporcjonalność - Równość traktowania - Prawo do obrony - Zasada lojalnej współpracy - Artykuł 11 ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 659/1999])

(2018/C 200/35)

Język postępowania: węgierski

Strony

Strona skarżąca: Węgry (przedstawiciele: M. Fehér i G. Koós, pełnomocnicy)

Strona pozwana: Komisja Europejska (przedstawiciele: L. Flynn, P.J. Loewenthal i K. Talabér-Ritz, pełnomocnicy)

Przedmiot

Wniosek oparty na art. 263 TFUE zmierzający do stwierdzenia częściowej nieważności, po pierwsze, decyzji Komisji C(2015) 4805 final z dnia 15 lipca 2015 r. w sprawie pomocy państwa SA.41187 (2015/NN) – Węgry – Składka na cele zdrowotne wnoszona przez sektor tytoniowy (Dz.U. 2015, C 277, s. 24), a po drugie, decyzji Komisji C(2015) 4808 final z dnia 15 lipca 2015 r. w sprawie pomocy państwa SA.40018 (2015/C) (ex 2014/NN) – Poprawka z 2014 r. w węgierskiej opłacie z tytułu kontroli łańcucha żywnościowego (Dz.U. 2015, C 277, s. 12).

Sentencja

1)

Skargi zostają oddalone.

2)

Węgry zostają obciążone kosztami postępowania.

(1)  Dz.U. C 398 z 30.11.2015.

11.6.2018   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 200/29

Wyrok Sądu z dnia 26 kwietnia 2018 r. – European Dynamics Luxembourg i Evropaïki Dynamiki / Komisja

(Sprawa T-725/15) (1)

([Zamówienia publiczne na usługi - Procedura przetargowa - Usługi w zakresie pomocy i doradztwa na rzecz personelu technicznego i informatycznego IV (STIS IV) - Odrzucenie oferty oferenta - Obowiązek uzasadnienia - Rażąco niska oferta - Kryteria udzielania zamówień - Oczywiste błędy w ocenie - Odpowiedzialność pozaumowna])

(2018/C 200/36)

Język postępowania: grecki

Strony

Strona skarżąca: European Dynamics Luxembourg SA (Luksemburg, Luksemburg) i Evropaïki Dynamiki – Proigmena Systimata Tilepikoinonion Pliroforikis kai Tilematikis AE (Ateny, Grecja) (przedstawiciele: adwokaci M. Sfyri, C.N. Dede i D. Papadopoulou)

Strona pozwana: Komisja Europejska (przedstawiciele: początkowo S. Delaude, A. Kyratsou i S. Lejeune, następnie S. Delaude, A. Kyratsou i A. Katsimerou, pełnomocnicy)

Przedmiot

Z jednej strony, wniosek na podstawie art. 263 TFUE o stwierdzenie nieważności decyzji Komisji z dnia 29 października 2015 r. odrzucającej ofertę przedłożoną przez skarżące w ramach otwartego postępowania przetargowego nr DIGIT/R3/PO/2015/0008, zatytułowanego „Usługi w zakresie pomocy i doradztwa na rzecz personelu technicznego i informatycznego IV (STIS IV)”, w odniesieniu do części nr 3 dotyczącej „programowania i testowania rozwiązania dotyczących infrastruktury sieciowej i infrastruktury systemów informatycznych, w tym wsparcia i inżynierii”, a z drugiej strony, wniosek na podstawie art. 268 TFUE o naprawienie szkody, jaką skarżące miały ponieść w związku z tą decyzją.

Sentencja

1)

Skarga zostaje oddalona.

2)

European Dynamics Luxembourg SA i Evropaïki Dynamiki – Proigmena Systimata Tilepikoinonion Pliroforikis kai Tilematikis AE zostają obciążone kosztami postępowania.

(1)  Dz.U. C 68 z 22.2.2016.

11.6.2018   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 200/30

Wyrok Sądu z dnia 24 kwietnia 2018 r. – Caisse régionale de crédit agricole mutuel Alpes Provence i in. / EBC

(Sprawy połączone od T-133/16 do T-136/16) (1)

([Polityka gospodarcza i pieniężna - Nadzór ostrożnościowy nad instytucjami kredytowymi - Artykuł 4 ust. 1 lit. e) rozporządzenia (UE) nr 1024/2013 - Osoba faktycznie kierująca działalnością instytucji kredytowej - Artykuł 13 ust. 1 dyrektywy 2013/36/UE i art. L. 511-13 akapit drugi francuskiego kodeksu pieniężnego i finansowego - Zasada niełączenia stanowiska przewodniczącego organu zarządzającego instytucji kredytowej w zakresie jego funkcji nadzorczej z funkcją dyrektora wykonawczego w ramach tej samej instytucji - Artykuł 88 ust. 1 lit. e) dyrektywy 2013/36 i art. L. 511-58 francuskiego kodeksu pieniężnego i finansowego])

(2018/C 200/37)

Język postępowania: francuski

Strony

Strona skarżąca w sprawie T-133/16: Caisse régionale de crédit agricole mutuel Alpes Provence (Aix-en-Provence, Francja) (przedstawiciele: P. Mele i H. Savoie, avocats)

Strona skarżąca w sprawie T-134/16: Caisse régionale de crédit agricole mutuel Nord Midi-Pyrénées (Albi, Francja) (przedstawiciele: P. Mele i H. Savoie, avocats)

Strona skarżąca w sprawie T-135/16: Caisse régionale de crédit agricole mutuel Charente-Maritime Deux-Sèvres (Saintes, Francja) (przedstawiciele: P. Mele i H. Savoie, avocats)

Strona skarżąca w sprawie T-136/16: Caisse régionale de crédit agricole mutuel Brie Picardie (Amiens, Francja) (przedstawiciele: P. Mele i H. Savoie, avocats)

Strona przeciwna: Europejski Bank Centralny (przedstawiciele: A. Karpf i C. Hernández Saseta, pełnomocnicy, wspierani przez adwokata A. Heinzmanna)

Interwenient popierający stronę przeciwną: Komisja Europejska (przedstawiciele: V. Di Bucci, K.P. Wojcik i A. Steiblytė, pełnomocnicy)

Przedmiot

Skargi oparte na art. 263 TFUE, mające na celu stwierdzenie nieważności decyzji EBC, odpowiednio,

ECB/SSM/2016-969500TJ5KRTCJQWXH05/98, ECB/SSM/2016-969500TJ5KRTCJQWXH05/100, ECB/SSM/2016-969500TJ5KRTCJQWXH05/101 oraz ECB/SSM/2016-969500TJ5KRTCJQWXH05/99 z dnia 29 stycznia 2016 r. wydanych na podstawie art. 4 ust. 1 lit. e) rozporządzenia Rady (UE) nr 1024/2013 z dnia 15 października 2013 r. powierzającego EBC szczególne zadania w odniesieniu do polityki związanej z nadzorem ostrożnościowym nad instytucjami kredytowymi (Dz.U. 2013, L 287, s. 63), art. 93 rozporządzenia (UE) nr 468/2014 ECB z dnia 16 kwietnia 2014 r. ustanawiającego ramy współpracy pomiędzy EBC a właściwymi organami krajowymi oraz wyznaczonymi organami krajowymi („rozporządzenie ramowe JMN”) (Dz.U. 2014, L 141, s. 1), oraz art. L. 511-13, L. 511-52, L. 511-58, L. 612-23-1 i R. 612-29-3 code monétaire et financier (francuskiego kodeksu pieniężnego i finansowego).

Sentencja

1)

Skargi zostają oddalone.

2)

Caisse régionale de crédit agricole mutuel Alpes Provence, Caisse régionale de crédit agricole mutuel Nord Midi-Pyrénées, Caisse régionale de crédit agricole mutuel Charente-Maritime Deux-Sèvres oraz Caisse régionale de crédit agricole mutuel Brie Picardie pokrywają swoje własne koszty oraz koszty poniesione przez Europejski Bank Centralny (EBC).

3)

Komisja Europejska pokrywa własne koszty.

(1)  Dz.U. C 175 z 17.5.2016.

11.6.2018   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 200/31

Wyrok Sądu z dnia 26 kwietnia 2018 r. – Azarov/Rada

(Sprawa T-190/16) (1)

((Wspólna polityka zagraniczna i bezpieczeństwa - Środki ograniczające przyjęte w związku z sytuacją na Ukrainie - Zamrożenie środków finansowych - Wykaz osób, podmiotów i organów, do których ma zastosowanie zamrożenie środków finansowych i zasobów gospodarczych - Pozostawienie nazwiska skarżącego w wykazie - Prawo do obrony - Zasada dobrej administracji - Nadużycie władzy - Prawo własności - Prawo do wolności prowadzenia działalności gospodarczej - Oczywisty błąd w ocenie))

(2018/C 200/38)

Język postępowania: niemiecki

Strony

Strona skarżąca: Mykola Yanovych Azarov (Kijów, Ukraina) (przedstawiciele: adwokaci G. Lansky i A. Egger)

Strona pozwana: Rada Unii Europejskiej (przedstawiciele: J.P. Hix i F. Naert, pełnomocnicy)

Przedmiot

Skarga na podstawie art. 263 TFUE o stwierdzenie nieważności decyzji Rady (WPZiB) 2016/318 z dnia 4 marca 2016 r. zmieniającej decyzję 2014/119/WPZiB w sprawie środków ograniczających skierowanych przeciwko niektórym osobom, podmiotom i organom w związku z sytuacją na Ukrainie (Dz.U. L 60, s. 76), a także rozporządzenia wykonawczego Rady (UE) 2016/311 z dnia 4 marca 2016 r. wprowadzającego w życie rozporządzenie (UE) nr 208/2014 w sprawie środków ograniczających skierowanych przeciwko niektórym osobom, podmiotom i organom w związku z sytuacją na Ukrainie (Dz.U. L 60, s. 1), w zakresie, w jakim nazwisko skarżącego zostało pozostawione w wykazie osób, podmiotów i organów, do których mają zastosowanie te środki ograniczające.

Sentencja

1)

Skarga zostaje oddalona.

2)

Mykola Yanovych Azarov zostaje obciążony kosztami postępowania.

(1)  Dz.U. C 222 z 20.6.2016.

11.6.2018   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 200/32

Wyrok Sądu z dnia 25 kwietnia 2018 r. – Walfood / EUIPO – Romanov Holding (CHATKA)

(Sprawa T-248/16) (1)

(Znak towarowy Unii Europejskiej - Postępowanie w sprawie unieważnienia prawa do znaku - Graficzny unijny znak towarowy CHATKA - Wcześniejszy graficzny międzynarodowy znak towarowy CHATKA - Względna podstawa odmowy rejestracji - Artykuł 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia (WE) nr 207/2009 [obecnie art. 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia (UE) nr 2017/1001] - Rzeczywiste używanie wcześniejszego znaku towarowego - Artykuł 57 ust. 2 i 3 rozporządzenia nr 207/2009 (obecnie art. 64 ust. 2 i 3 rozporządzenia nr 2017/1001)])

(2018/C 200/39)

Język postępowania: francuski

Strony

Strona skarżąca: Walfood SA (Luksemburg, Luksemburg) (przedstawiciel: adwokat E. Cornu)

Strona pozwana: Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (przedstawiciel: J. Crespo Carrillo, pełnomocnik)

Stroną postępowania przed Izbą Odwoławczą EUIPO była również, interwenient przed Sądem: Romanov Holding, SL (La Moraleja, Hiszpania) (przedstawiciele: adwokaci S. García Cabezas i R. Fernández Iglesias)

Przedmiot

Skarga na decyzję Piątej Izby Odwoławczej EUIPO z dnia 21 marca 2016 r. (sprawa R 150/2015-5) dotyczącą postępowania w sprawie unieważnienia prawa do znaku między Romanov Holding a Walfood.

Sentencja

1)

Skarga zostaje oddalona.

2)

Walfood SA zostaje obciążona kosztami postępowania.

(1)  Dz.U. C 270 z 25.7.2016.

11.6.2018   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 200/32

Wyrok Sądu z dnia 26 kwietnia 2018 r. – Convivo / EUIPO – Porcesadora Nacional de Alimentos (M’Cooky)

(Sprawa T-288/16) (1)

({Znak towarowy Unii Europejskiej - Postępowanie w sprawie sprzeciwu - Rejestracja międzynarodowa wskazująca Unię Europejską - Słowny znak towarowy M’Cooky - Wcześniejszy graficzny krajowy znak towarowy MR.COOK - Względna podstawa odmowy rejestracji - Artykuł 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia nr 207/2009 [obecnie art. 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia 2017/1001] - Prawdopodobieństwo wprowadzenia w błąd})

(2018/C 200/40)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Convivo GmbH (Wiedeń, Austria) (przedstawiciel: adwokat C. Düchs)

Strona pozwana: Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (przedstawiciele: L. Rampini i D. Walicka, pełnomocnicy)

Stroną postępowania przed Izbą Odwoławczą EUIPO była również, interwenient przed Sądem: Porcesadora Nacional de Alimentos C.A. Pronaca (Quito, Ekwador)

Przedmiot

Skarga na decyzję Drugiej Izby Odwoławczej EUIPO z dnia 7 marca 2016 r. (sprawa R 1039/2015-2) dotyczącą postępowania w sprawie sprzeciwu między Porcesadora Nacional de Alimentos C.A. Pronaca a Convivo.

Sentencja

1)

Skarga zostaje oddalona.

2)

Convivo GmbH zostaje obciążona kosztami postępowania.

(1)  Dz.U. C 260 z 18.7.2016.

11.6.2018   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 200/33

Wyrok Sądu z dnia 25 kwietnia 2018 r. – Walfood / EUIPO – Romanov Holding (CHATKA)

(Sprawa T-312/16) (1)

(Znak towarowy Unii Europejskiej - Postępowanie w sprawie sprzeciwu - Rejestracja międzynarodowa wskazująca Unię Europejską - Słowny znak towarowy CHATKA - Wcześniejszy graficzny międzynarodowy znak towarowy CHATKA - Względna podstawa odmowy rejestracji - Artykuł 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia (WE) nr 207/2009 [obecnie art. 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia (UE) nr 2017/1001] - Rzeczywiste używanie wcześniejszego znaku towarowego - Artykuł 42 ust. 2 i 3 rozporządzenia nr 207/2009 (obecnie art. 47 ust. 2 i 3 rozporządzenia nr 2017/1001))

(2018/C 200/41)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Walfood SA (Luksemburg, Luksemburg) (przedstawiciel: adwokat E. Cornu)

Strona pozwana: Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (przedstawiciel: J. Crespo Carrillo, pełnomocnik)

Stroną postępowania przed Izbą Odwoławczą EUIPO była również, interwenient przed Sądem: Romanov Holding, SL (La Moraleja, Hiszpania) (przedstawiciele: adwokaci S. García Cabezas i R. Fernández Iglesias)

Przedmiot

Skarga na decyzję Piątej Izby Odwoławczej EUIPO z dnia 21 marca 2016 r. (sprawa R 2780/8014-5) dotyczącą postępowania w sprawie sprzeciwu między Romanov Holding a Walfood.

Sentencja

1)

Skarga zostaje oddalona.

2)

Walfood SA zostaje obciążona kosztami postępowania.

(1)  Dz.U. C 305 z 22.8.2016.

11.6.2018   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 200/34

Wyrok Sądu z dnia 25 kwietnia 2018 r. – Perfumes y Aromas Artesanales / EUIPO – Aromas Selective (Aa AROMAS artesanales)

(Sprawa T-426/16) (1)

({Znak towarowy Unii Europejskiej - Postępowanie w sprawie sprzeciwu - Zgłoszenie graficznego unijnego znaku towarowego Aa AROMAS artesanales - Wcześniejszy graficzny unijny znak towarowy Aromas PERFUMARIA Beleza em todos os sentidos - Względna podstawa odmowy rejestracji - Prawdopodobieństwo wprowadzenia w błąd - Identyczność lub podobieństwo usług - Podobieństwo oznaczeń - Właściwy krąg odbiorców - Artykuł 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia (WE) nr 207/2009 [obecnie art. 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia (UE) 2017/1001]})

(2018/C 200/42)

Język postępowania: hiszpański

Strony

Strona skarżąca: Perfumes y Aromas Artesanales, SL (Arganda del Rey, Hiszpania) (przedstawiciel: adwokat J. Botella Reyna)

Strona pozwana: Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (przedstawiciele: E. Zaera Cuadrado i A. Schifko, pełnomocnicy)

Stroną postępowania przed Izbą Odwoławczą EUIPO była również, interwenient przed Sądem: Aromas Selective, SL (Dos Hermanas, Hiszpania) (przedstawiciele: adwokaci I. Temiño Ceniceros i J. Oria Sousa-Montes)

Przedmiot

Skarga na decyzję Piątej Izby Odwoławczej EUIPO z dnia 20 maja 2016 r. (sprawa R 766/2015-5) dotyczącą postępowania w sprawie sprzeciwu między Aromas Selective a Perfumes y Aromas Artesanales.

Sentencja

1)

Skarga zostaje oddalona.

2)

Perfumes y Aromas Artesanales, SL pokrywa własne koszty oraz koszty poniesione przez Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (EUIPO) i przez Aromas Selective, SL, w tym niezbędne koszty poniesione przez tę ostatnią w związku z postępowaniem przed Izbą Odwoławczą EUIPO.

(1)  Dz.U. C 364 z 3.10.2016.

11.6.2018   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 200/34

Wyrok Sądu z dnia 23 kwietnia 2018 r. – Verein Deutsche Sprache/Komisja

(Sprawa T-468/16) (1)

([Dostęp do dokumentów - Rozporządzenie (WE) nr 1049/2001 - Dokumenty dotyczące decyzji Komisji odnośnie do wyglądu sali prasowej budynku Berlaymont w związku z ograniczeniem wyświetlania informacji jedynie w językach francuskim i angielskim - Częściowa odmowa dostępu - Oświadczenie Komisji odnośnie do nieistnienia dokumentów - Domniemanie zgodności z prawem - Naruszenie prawa - Obowiązek uzasadnienia])

(2018/C 200/43)

Język postępowania: niemiecki

Strony

Strona skarżąca: Verein Deutsche Sprache eV (Dortmund, Niemcy) (przedstawiciel: W. Ehrhardt, adwokat)

Strona pozwana: Komisja Europejska (przedstawiciele: F. Erlbacher i F. Clotuche-Duvieusart, pełnomocnicy).

Przedmiot

Żądanie oparte na art. 263 TFUE i mające na celu stwierdzenie nieważności decyzji Komisji C(2016) 3714 final z dnia 10 czerwca 2016 r. dotyczące złożonego przez skarżącą na podstawie rozporządzenia (WE) nr 1049/2001 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 30 maja 2001 r. w sprawie publicznego dostępu do dokumentów Parlamentu Europejskiego, Rady i Komisji (Dz.U 2001, L 145, s. 43) wniosku o udzielenie dostępu do pewnych dokumentów odnośnie do decyzji Komisji w sprawie zmiany wyglądu sali prasowej budynku Berlaymont w Brukseli w związku z ograniczeniem wyświetlania informacji jedynie w językach francuskim i angielskim.

Sentencja

1)

Skarga zostaje oddalona.

2)

Verein Deutsche Sprache pokrywa koszty postępowania.

(1)  Dz.U. C 371 z 10.10.2016 r.

11.6.2018   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 200/35

Wyrok Sądu z dnia 23 kwietnia 2018 r. – Vincenti / EUIPO

(Sprawa T-747/16) (1)

((Służba publiczna - Urzędnicy - Zabezpieczenie społeczne - Opinia komitetu ds. inwalidztwa - Uznanie organu powołującego - Artykuły 53 i 78 regulaminu pracowniczego - Błąd w ocenie - Obowiązek uzasadnienia))

(2018/C 200/44)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Guillaume Vincenti (Alicante, Hiszpania) (przedstawiciel: adwokat H. Tettenborn)

Strona pozwana: Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (przedstawiciel: A. Lukošiūtė, pełnomocnik)

Przedmiot

Żądanie na podstawie art. 270 TFUE mające na celu stwierdzenie nieważności decyzji EUIPO z dnia 18 grudnia 2015 r. odmawiającej uznania całkowitej, trwałej niezdolności do pracy skarżącego i przeniesienia go w stan spoczynku.

Sentencja

1)

Skarga zostaje w części odrzucona, a w pozostałym zakresie oddalona.

2)

Guillaume Vincenti zostaje obciążony kosztami postępowania.

(1)  Dz.U. C 14 z 16.1.2017.

11.6.2018   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 200/36

Wyrok Sądu z dnia 25 kwietnia 2018 r. – Euro Castor Green / EUIPO – Netlon France (kratka zasłaniająca)

(Sprawa T-756/16) (1)

([Wzór wspólnotowy - Postępowanie w sprawie unieważnienia prawa do wzoru - Zarejestrowany wzór wspólnotowy przedstawiający kratkę - Wcześniejszy wzór wspólnotowy - Podstawa unieważnienia - Ujawnienie wcześniejszego wzoru - Brak nowości - Brak indywidualnego charakteru - Artykuł 5, 6 i art. 25 ust. 1 lit. b) rozporządzenia (WE) nr 6/2002])

(2018/C 200/45)

Język postępowania: francuski

Strony

Strona skarżąca: Euro Castor Green (Bagnolet, Francja) (przedstawiciel: adwokat B. Lafont)

Strona pozwana: Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (przedstawiciel: A. Folliard-Monguiral, pełnomocnik)

Stroną postępowania przed Izbą Odwoławczą EUIPO była również, interwenient przed Sądem: Netlon France (Saint-Saulve, Francja) (przedstawiciel: adwokat C. Berto)

Przedmiot

Skarga na decyzję Trzeciej Izby Odwoławczej EUIPO z dnia 11 sierpnia 2016 r. (sprawa R 754/2014-3) dotyczącą postępowania w sprawie unieważnienia prawa do wzoru między Netlon France a Euro Castor Green.

Sentencja

1)

Skarga zostaje oddalona.

2)

Euro Castor Green zostaje obciążona kosztami postępowania.

(1)  Dz.U. C 6 z 9.1.2017.

11.6.2018   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 200/36

Wyrok Sądu z dnia 12 kwietnia 2018 r. – PY/EUCAP Sahel Niger

(Sprawa T-763/16) (1)

((Klauzula arbitrażowa - Personel misji międzynarodowych Unii Europejskiej - Spory dotyczące umów o pracę - Dochodzenia wewnętrzne - Ochrona ofiar w razie zgłoszenia mobbingu - Odpowiedzialność umowna))

(2018/C 200/46)

Język postępowania: francuski

Strony

Strona skarżąca: PY (przedstawiciele: adwokaci S. Rodrigues i A. Tymen)

Strona pozwana: EUCAP Sahel Niger (Niamey, Niger) (przedstawiciele: adwokaci E. Raoult i M. Vicente Hernandez)

Przedmiot

Skarga na podstawie art. 272 TFUE o zasądzenie od EUCAP Sahel Niger odszkodowania na rzecz skarżącego za szkodę, którą poniósł on z uwagi na uchybienie zobowiązaniom umownym, którego dopuściła się EUCAP Sahel Niger.

Sentencja

1)

EUCAP Sahel Niger zapłaci na rzecz PY kwotę 10 000 EUR.

2)

W pozostałym zakresie skarga zostaje oddalona.

3)

EUCAP Sahel Niger zostaje obciążona, poza własnymi kosztami, trzema czwartymi kosztów postępowania poniesionych przez PY.

(1)  Dz.U. C 6 z 9.1.2017.

11.6.2018   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 200/37

Wyrok Sądu z dnia 24 kwietnia 2018 r. – Kabushiki Kaisha Zoom / EUIPO – Leedsworld (ZOOM)

(Sprawa T-831/16) (1)

({Znak towarowy Unii Europejskiej - Postępowanie w sprawie sprzeciwu - Zgłoszenie słownego unijnego znaku towarowego ZOOM - Wcześniejsze, graficzny i słowny, unijne znaki towarowe ZOOM - Względna podstawa odmowy rejestracji - Prawdopodobieństwo wprowadzenia w błąd - Podobieństwo towarów - Artykuł 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia (WE) nr 207/2009 [obecnie art. 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia (UE) 2017/1001]})

(2018/C 200/47)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Kabushiki Kaisha Zoom (Tokio, Japonia) (przedstawiciel: adwokat M. de Arpe Tejero)

Strona pozwana: Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (przedstawiciele: A. Folliard-Monguiral, K. Sidat Humphreys i D. Walicka, pełnomocnicy)

Stroną postępowania przed Izbą Odwoławczą EUIPO była również: Leedsworld, Inc. (New Kensington, Pensylwania, Stany Zjednoczone)

Przedmiot

Skarga na decyzję Piątej Izby Odwoławczej EUIPO z dnia 7 września 2016 r. (sprawa R 1235/2015-5) dotyczącą postępowania w sprawie sprzeciwu między Kabushiki Kaisha Zoom a Leedsworld.

Sentencja

1)

Stwierdza się nieważność decyzji Piątej Izby Odwoławczej Urzędu Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (EUIPO) z dnia 7 września 2016 r. (sprawa R 1235/2015-5) dotyczącej postępowania w sprawie sprzeciwu między Kabushiki Kaisha Zoom a Leedsworld Inc.

2)

W pozostałym zakresie skarga zostaje oddalona.

3)

EUIPO zostaje obciążone kosztami postępowania.

(1)  Dz.U. C 22 z 23.1.2017.

11.6.2018   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 200/38

Wyrok Sądu z dnia 24 kwietnia 2018 r. – Menta y Limón Decoración/EUIPO-Ayuntamiento de Santa Cruz de La Palma (Przedstawienie mężczyzny w stroju regionalnym)

(Sprawa T-183/17) (1)

({Znak towarowy Unii Europejskiej - Postępowanie w sprawie unieważnienia prawa do znaku - Graficzny unijny znak towarowy przedstawiający mężczyznę w stroju regionalnym - Artykuł 53 ust. 2 lit. d) rozporządzenia (WE) nr 207/2009 [obecnie art. 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia (UE) 2017/1001] - Zakaz używania unijnego znaku towarowego na podstawie prawa krajowego - Stosowanie prawa krajowego przez EUIPO})

(2018/C 200/48)

Język postępowania: hiszpański

Strony

Strona skarżąca: Menta y Limón Decoración, SL (Argame, Hiszpania) (przedstawiciel: adwokat E. Estella Garbayo)

Strona pozwana: Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (przedstawiciele: początkowo S. Palmero Cabezas, następnie J. Crespo Carrillo, pełnomocnicy)

Stroną postępowania przed Izbą Odwoławczą EUIPO był również, interwenient przed Sądem: Ayuntamiento de Santa Cruz de La Palma (Santa Cruz de La Palma, Hiszpania) (przedstawiciel: adwokat J. Sanmartín Sanmartín)

Przedmiot

Skarga na decyzję Czwartej Izby Odwoławczej EUIPO z dnia 9 stycznia 2017 r. (sprawa R 510/2015-4) dotyczącą postępowania w sprawie unieważnienia prawa do znaku między Menta y Limón Decoración a Ayuntamiento de Santa Cruz de La Palma.

Sentencja

1)

Skarga zostaje w części odrzucona, a w pozostałej części oddalona.

2)

Menta y Limón Decoración, SL zostaje obciążona kosztami postępowania.

(1)  Dz.U. C 151 z 15.5. 2017.

11.6.2018   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 200/38

Wyrok Sądu z dnia 24 kwietnia 2018 r. – Senetic / EUIPO – HP Hewlett Packard Group (hp)

(Sprawa T-207/17) (1)

({Znak towarowy Unii Europejskiej - Postępowanie w sprawie unieważnienia znaku towarowego - Graficzny unijny znak towarowy hp - Bezwzględne podstawy odmowy rejestracji - Artykuł 52 ust. 1 lit. a) rozporządzenia (WE) nr 207/2009 [obecnie art. 59 ust. 1 lit. a) rozporządzenia (UE) 2017/1001] - Charakter opisowy - Artykuł 7 ust. 1 lit. c) rozporządzenia nr 207/2009 [obecnie art. 7 ust. 1 lit. c) rozporządzenia 2017/1001] - Brak charakteru odróżniającego - Artykuł 7 ust. 1 lit. b) rozporządzenia nr 207/2009 [obecnie art. 7 ust. 1 lit. b) rozporządzenia 2017/1001] - Zła wiara - Artykuł 52 ust. 1 lit. b) rozporządzenia nr 207/2009 [obecnie art. 59 ust. 1 lit. b) rozporządzenia 2017/1001]})

(2018/C 200/49)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Senetic S.A. (Katowice, Polska) (przedstawiciel: M. Krekora, adwokat)

Strona pozwana: Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (przedstawiciel: L. Rampini, pełnomocnik)

Stroną postępowania przed Izbą Odwoławczą EUIPO była również, interwenient przed Sądem: HP Hewlett Packard Group LLC (Houston, Texas, Stany Zjednoczone) (przedstawiciele: adwokaci T. Raab i C. Tenkhoff)

Przedmiot

Skarga na decyzję Piątej Izby Odwoławczej EUIPO z dnia 1 lutego 2017 r. (sprawa R 1001/201–5) dotyczącą postępowania w sprawie unieważnienia prawa do znaku między Senetic a HP Hewlett Packard Group.

Sentencja

1)

Skarga zostaje oddalona.

2)

Senetic S.A. zostaje obciążona kosztami postępowania.

(1)  Dz.U. C 168 z 29.5.2017.

11.6.2018   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 200/39

Wyrok Sądu z dnia 24 kwietnia 2018 r. – Senetic / EUIPO – HP Hewlett Packard Group (HP)

(Sprawa T-208/17) (1)

({Znak towarowy Unii Europejskiej - Postępowanie w sprawie unieważnienia znaku towarowego - Słowny unijny znak towarowy HP - Bezwzględne podstawy odmowy rejestracji - Artykuł 52 ust. 1 lit. a) rozporządzenia (WE) nr 207/2009 [obecnie art. 59 ust. 1 lit. a) rozporządzenia (UE) 2017/1001] - Charakter opisowy - Artykuł 7 ust. 1 lit. c) rozporządzenia nr 207/2009 [obecnie art. 7 ust. 1 lit. c) rozporządzenia 2017/1001] - Brak charakteru odróżniającego - Artykuł 7 ust. 1 lit. b) rozporządzenia nr 207/2009 [obecnie art. 7 ust. 1 lit. b) rozporządzenia 2017/1001] - Zła wiara - Artykuł 52 ust. 1 lit. b) rozporządzenia nr 207/2009 [obecnie art. 59 ust. 1 lit. b) rozporządzenia 2017/1001]})

(2018/C 200/50)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Senetic S.A. (Katowice, Polska) (przedstawiciel: M. Krekora, adwokat)

Strona pozwana: Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (przedstawiciel: L. Rampini, pełnomocnik)

Stroną postępowania przed Izbą Odwoławczą EUIPO była również, interwenient przed Sądem: HP Hewlett Packard Group LLC (Houston, Texas, Stany Zjednoczone) (przedstawiciele: adwokaci T. Raab i C. Tenkhoff)

Przedmiot

Skarga na decyzję Piątej Izby Odwoławczej EUIPO z dnia 1 lutego 2017 r. (sprawa R 1002/201–5) dotyczącą postępowania w sprawie unieważnienia prawa do znaku między Senetic a HP Hewlett Packard Group.

Sentencja

1)

Skarga zostaje oddalona.

2)

Senetic S.A. zostaje obciążona kosztami postępowania.

(1)  Dz.U. C 168 z 29.5.2017.

11.6.2018   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 200/40

Wyrok Sądu z dnia 25 kwietnia 2018 r. – Romantik Hotels & Restaurants / EUIPO – Hotel Preidlhof (ROMANTIK)

(Sprawa T-213/17) (1)

({Znak towarowy Unii Europejskiej - Postępowanie w sprawie unieważnienia prawa do znaku - Słowny unijny znak towarowy ROMANTIK - Bezwzględna podstawa odmowy rejestracji - Brak charakteru odróżniającego - Brak charakteru odróżniającego uzyskanego w następstwie używania - Artykuł 7 ust. 1 lit. b) oraz art. 7 ust. 3 rozporządzenia (WE) nr 207/2009 [obecnie art. 7 ust. 1 lit. b) oraz art. 7 ust. 3 rozporządzenia (UE) 2017/1001]})

(2018/C 200/51)

Język postępowania: niemiecki

Strony

Strona skarżąca: Romantik Hotels & Restaurants AG (Frankfurt nad Menem, Niemcy) (przedstawiciele: adwokaci S. Hofmann i W. Göpfert)

Strona pozwana: Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (przedstawiciele: M. Lenz i D. Hanf, pełnomocnicy)

Stroną postępowania przed Izbą Odwoławczą EUIPO była również, interwenient przed Sądem: Hotel Preidlhof GmbH (Naturns, Włochy) (przedstacieiel: adwokat A. Wittwer)

Przedmiot

Skarga na decyzję Czwartej Izby Odwoławczej EUIPO z dnia 3 lutego 2017 r. (sprawa R 1257/2016-4), dotyczącą postępowania w sprawie unieważnienia prawa do znaku między Hotel Preidlhof a Romantik Hotels & Restaurants.

Sentencja

1)

Skarga zostaje oddalona.

2)

Romantik Hotels & Restaurants AG pokrywa koszty postępowania.

(1)  Dz.U. C 168 z 29.5.2017.

11.6.2018   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 200/40

Wyrok Sądu z dnia 26 kwietnia 2018 r. – Pfalzmarkt für Obst und Gemüse / EUIPO (100 % Pfalz)

(Sprawa T-220/17) (1)

({Znak towarowy Unii Europejskiej - Zgłoszenie graficznego unijnego znaku towarowego 100 % Pfalz - Bezwzględna podstawa odmowy rejestracji - Artykuł 7 ust. 1 lit. c) rozporządzenia (WE) nr 207/2009 [obecnie art. 7 ust. 1 lit. c) rozporządzenia (UE) 2017/1001] - Obowiązek uzasadnienia - Artykuł 75 rozporządzenia nr 207/2009 (obecnie art. 94 rozporządzenia 2017/1001)})

(2018/C 200/52)

Język postępowania: niemiecki

Strony

Strona skarżąca: Pfalzmarkt für Obst und Gemüse eG (Mutterstadt, Niemcy) (przedstawiciele: adwokaci C. Gehweiler i C. Weber)

Strona pozwana: Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (przedstawiciele: A. Söder i D. Walicka, pełnomocnicy)

Przedmiot

Skarga na decyzję Pierwszej Izby Odwoławczej EUIPO z dnia 7 lutego 2017 r. (sprawa R 1549/2016-1) dotyczącą rejestracji oznaczenia graficznego 100 % Pfalz jako unijnego znaku towarowego.

Sentencja

1)

Skarga zostaje oddalona.

2)

Pfalzmarkt für Obst und Gemüse eG zostaje obciążona kosztami postępowania.

(1)  Dz.U. C 178 z 6.6.2017.

11.6.2018   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 200/41

Wyrok Sądu z dnia 24 kwietnia 2018 r. – Mémora Servicios Funerarios / EUIPO – Chatenoud (MEMORAME)

(Sprawa T-221/17) (1)

({Znak towarowy Unii Europejskiej - Postępowanie w sprawie sprzeciwu - Zgłoszenie słownego unijnego znaku towarowego MEMORAME - Wcześniejszy graficzny unijny znak towarowy mémora oraz wcześniejsze słowne krajowe znaki towarowe MÉMORA - Względna podstawa odmowy rejestracji - Prawdopodobieństwo wprowadzenia w błąd - Podobieństwo towarów i usług - Artykuł 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia (WE) nr 207/2009 [obecnie art. 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia (UE) 2017/1001]})

(2018/C 200/53)

Język postępowania: hiszpański

Strony

Strona skarżąca: Mémora Servicios Funerarios SLU (Saragossa, Hiszpania) (przedstawiciele: adwokaci C. Marí Aguilar i J. Gallego Jiménez)

Strona pozwana: Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (przedstawiciele: J. Crespo Carrillo, pełnomocnik)

Stroną postępowania przed Izbą Odwoławczą EUIPO był również, interwenient przed Sądem: Georges Chatenoud (Thiviers, Francja)

Przedmiot

Skarga na decyzję Czwartej Izby Odwoławczej EUIPO z dnia 10 lutego 2017 r. (sprawa R 1308/2016-4), dotyczącą postępowania w sprawie sprzeciwu między Mémora Servicios Funerarios a G. Chatenoudem.

Sentencja

1)

Skarga zostaje oddalona.

2)

Mémora Servicios Funerarios SLU pokrywa koszty postępowania.

(1)  Dz.U. C 239 z 24.7.2017.

11.6.2018   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 200/42

Wyrok Sądu z dnia 24 kwietnia 2018 r. – VSM / EUIPO (WE KNOW ABRASIVES)

(Sprawa T-297/17) (1)

(Znak towarowy Unii Europejskiej - Zgłoszenie słownego unijnego znaku towarowego WE KNOW ABRASIVES - Znak towarowy utworzony z hasła reklamowego - Właściwość izby odwoławczej w wypadku odwołania ograniczonego do części usług wskazanych w zgłoszeniu - Artykuł 64 ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 207/2009 [obecnie art. 71 ust. 1 rozporządzenia (UE) nr 2017/1001] - Bezwzględna podstawa odmowy rejestracji - Brak charakteru odróżniającego - Artykuł 7 ust. 1 lit. b) rozporządzenia nr 207/2009 [obecnie art. 7 ust. 1 lit. b) rozporządzenia nr 2017/1001])

(2018/C 200/54)

Język postępowania: niemiecki

Strony

Strona skarżąca: VSM.Vereinigte Schmirgel- und Maschinen-Fabriken AG (Hanower, Niemcy) (przedstawiciel: adwokat M. Horak)

Strona pozwana: Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (przedstawiciele: W. Schramek i A. Söder, pełnomocnicy)

Przedmiot

Skarga na decyzję Czwartej Izby Odwoławczej EUIPO z dnia 6 marca 2017 r. (sprawa R 1595/2016-4) dotyczącą rejestracji oznaczenia słownego WE KNOW ABRASIVES jako unijnego znaku towarowego.

Sentencja

1)

Stwierdza się nieważność decyzji Czwartej Izby Odwoławczej Urzędu Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (EUIPO) z dnia 6 marca 2017 r. (sprawa R 1595/2016-4) w zakresie, w jakim odrzucono w niej zgłoszenie oznaczenia słownego WE KNOW ABRASIVES dla usług należących do klasy 35, odpowiadających następującemu opisowi: „reklama; zarządzanie działalnością gospodarczą; usługi sekretarskie; usługi sprzedaży hurtowej w dziedzinie budowlanych produktów metalowych; administrowanie działalnością gospodarczą”.

2)

W pozostałej części skarga VSM.Vereinigte Schmirgel- und Maschinen-Fabriken AG zostaje oddalona.

3)

VSM.Vereinigte Schmirgel- und Maschinen-Fabriken i EUIPO pokrywają własne koszty.

(1)  Dz.U. C 231 z 17.7.2017.

11.6.2018   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 200/42

Wyrok Sądu z dnia 23 kwietnia 2018 r. – Genomic Health / EUIPO (ONCOTYPE DX GENOMIC PROSTATE SCORE)

(Sprawa T-354/17) (1)

(Znak towarowy Unii Europejskiej - Zgłoszenie słownego unijnego znaku towarowego ONCOTYPE DX GENOMIC PROSTATE SCORE - Bezwzględna podstawa odmowy rejestracji - Charakter opisowy - Artykuł 7 ust. 1 lit. c) rozporządzenia (WE) nr 207/2009 [obecnie art. 7 ust. 1 lit. c) rozporządzenia (UE) nr 2017/1001] - Równość traktowania)

(2018/C 200/55)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Genomic Health, Inc. (Redwood City, Kalifornia, Stany Zjednoczone Ameryki) (przedstawiciel: A. Reid, solicitor)

Strona pozwana: Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (przedstawiciele: J. Ivanauskas i K. Sidat Humphreys, pełnomocnicy)

Przedmiot

Skarga na decyzję Piątej Izby Odwoławczej EUIPO z dnia 14 lutego 2017 r. (sprawa R 1682/2016-5) dotyczącą rejestracji oznaczenia słownego ONCOTYPE DX GENOMIC PROSTATE SCORE jako unijnego znaku towarowego.

Sentencja

1)

Skarga zostaje oddalona.

2)

Genomic Health, Inc. zostaje obciążona kosztami postępowania.

(1)  Dz.U. C 249 z 31.7.2017.

11.6.2018   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 200/43

Skarga wniesiona w dniu 26 marca 2018 r. – Romańska przeciwko Frontex

(Sprawa T-212/18)

(2018/C 200/56)

Język postępowania: Polski

Strony

Strona skarżąca: Karolina Romańska (Warszawa, Polska) (przedstawiciel: A. Tetkowska, adwokat)

Strona pozwana: Europejska Agencja Straży Granicznej i Przybrzeżnej

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—

stwierdzenie, że skarga jest dopuszczalna i zasadna,

—

stwierdzenie nieważności decyzji Europejskiej Agencji Straży Granicznej i Przybrzeżnej z siedzibą w Warszawie, z dnia 14 czerwca 2017 r., wypowiadającej umowę o pracę z Karoliną Romańską na podstawie art. 47 Warunków zatrudnienia innych pracowników Unii Europejskiej,

—

stwierdzenie, iż Europejska Agencja Straży Granicznej i Przybrzeżnej stosowała mobbing i dyskryminację wobec Karoliny Romańskiej,

—

zobowiązanie Europejskiej Agencji Straży Granicznej i Przybrzeżnej do zaprzestania dyskryminacji i mobbingu wobec pracowników oraz do wprowadzenia polityki antydyskryminacyjnej i antymobbingowej w pozwanej Agencji,

—

zasądzenie od Europejskiej Agencji Straży Granicznej i Przybrzeżnej zadośćuczynienia na rzecz Karoliny Romańskiej, ustalonego ex aequo et bono na kwotę 100 000 EUR tytułem naprawienia doznanej krzywdy,

—

zasądzenie od Europejskiej Agencji Straży Granicznej i Przybrzeżnej odszkodowania w kwocie 4 402 PLN tytułem naprawienia wyrządzonej szkody,

—

obciążenie Europejskiej Agencji Straży Granicznej i Przybrzeżnej całością kosztów postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Na poparcie skargi strona skarżąca podnosi pięć zarzutów.

1.

Zarzut pierwszy dotyczący stosowania wobec Skarżącej mobbingu i dyskryminacji w Pozwanej Agencji. W trakcie trwania zatrudnienia w Pozwanej Agencji Skarżąca stała się ofiarą mobbingu, upokarzania, obarczania winą za cudze błędy, publicznego poniżania oraz innych niewłaściwych zachowań w ramach jej sektora, przy wiedzy i braku działania ze strony przełożonych.

2.

Zarzut drugi dotyczący rozstroju zdrowia spowodowanego mobbingiem w Pozwanej Agencji. W kwietniu 2016 r. Skarżąca doznała nagłego i ostrego rozstroju zdrowia, co zostało potwierdzone dokumentacją medyczną. Leczenie to jest w dalszym ciągu kontynuowane przez Skarżącą. Lekarze stwierdzili, że rozstrój zdrowia miał miejsce na tle nerwowym, w szczególności z powodu mobbingu w pracy i wypalenia zawodowego. Skarżąca poniosła koszty leczenia wynikające z dokumentacji medycznej załączonej do Skargi.

3.

Zarzut trzeci dotyczący braku udzielenia pomocy w związku z mobbingiem i dyskryminacją w Pozwanej Agencji. Skarżąca zwróciła się do Pozwanej o udzielenie pomocy, o której mowa w Regulaminie Pracowników UE, w związku z mobbingiem i dyskryminacją w Pozwanej Agencji. Skarżąca przedstawiła Pozwanej szereg akceptowalnych dla niej rozwiązań sytuacji. Pozwana pominęła milczeniem kwestie zdrowia Skarżącej i pozostała bierna, akceptując sytuację krzywdzącą Skarżącą i przyzwalając na dalsze trwanie tej sytuacji.

4.

Zarzut czwarty dotyczący dyskryminacji Skarżącej przez Pozwaną ze względu na płeć, narodowość i przynależność do związku zawodowego. Skarżąca wielokrotnie aplikowała na wyższe stanowisko pracy w Pozwanej Agencji. Mimo jej wszechstronnego wykształcenia, znajomości kilku języków obcych, doskonałych ocen rocznych i ciągłego podnoszenia kwalifikacji, Skarżąca nigdy nie uzyskała awansu. Przyczyny tego stanu rzeczy mają charakter dyskryminacyjny. Na skutek wielokrotnego kontaktowania się przez Skarżącą z Pozwaną w sprawie stosowanego wobec niej mobbingu i dyskryminacji, Pozwana zaproponowała Skarżącej delegację, do której Skarżąca poczyniła wszelkie przygotowania, łącznie z nauką języka obcego od podstaw do stopnia komunikatywności, a następnie Pozwana odwołała delegację na 4 dni przed wylotem. Pozwana uzasadniła odwołanie delegacji kontaktem Skarżącej ze związkiem zawodowym.

5.

Zarzut piąty dotyczący bezzasadnego zwolnienia Skarżącej. Zwolnienie Skarżącej pracy było bezzasadne i pozbawione podstaw merytorycznych. Wypowiedzenie umowy o pracę stanowiło konsekwencję braku akceptacji przez Skarżącą sytuacji stosowanego wobec niej mobbingu i dyskryminacji w Pozwanej Agencji.

11.6.2018   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 200/44

Skarga wniesiona w dniu 2 kwietnia 2018 r. – Global Silicones Council i in. / Komisja

(Sprawa T-226/18)

(2018/C 200/57)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Global Silicones Council (Waszyngton, Stany Zjednoczone), Wacker Chemie AG (Monachium, Niemcy), Momentive Performance Materials GmbH (Leverkusen, Niemcy), Shin-Etsu Silicones Europea BV (Almere, Niderlandy), Elkem Silicones France SAS (Lyon, Francja) (przedstawiciel: M. Navin-Jones, Solicitor)

Strona pozwana: Komisja Europejska

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—

stwierdzenie, że załącznik XIII do rozporządzenia REACH lub właściwe przepisy tego załącznika (w szczególności sekcje 1.1.2 lub 1.2.2) są niezgodne z prawem i nie mają zastosowania w niniejszej sprawie na podstawie art. 277 TFUE, w zakresie, w jakim uniemożliwiają lub utrudniają prawidłowe zbadanie lub ustalenie właściwości D4 i D5;

—

w wypadku gdyby: a) opinia Komitetu Państw Członkowskich Europejskiej Agencji Chemikaliów (zwanej dalej „ECHA”) z kwietnia 2015 r.; b) opinia Komitetu ds. Oceny Ryzyka ECHA z marca 2016 r.; c) opinia Komitetu ds. Analiz Społeczno-Ekonomicznych ECHA z czerwca 2016 r.; d) wnioski / decyzje Grupy Ekspertów ds. substancji PBT z listopada 2012 r.; lub e) odpowiednie wytyczne ECHA nie zostały uznane za akty przygotowawcze prowadzące do przyjęcia zaskarżonego aktu – stwierdzenie nieważności i braku zastosowania tych aktów na podstawie art. 277 TFUE;

—

obciążenie pozwanej kosztami poniesionymi przez skarżących w związku z niniejszym postępowaniem oraz

—

podjęcie wszelkich innych środków, które Sąd uzna za stosowane.

Zarzuty i główne argumenty

Na poparcie skargi strona skarżąca podnosi jedenaście zarzutów.

1.

Zarzut pierwszy dotyczący niezgodności z prawem, oczywistych błędów w ocenie, naruszenia zasady pewności prawa, arbitralności podejmowania decyzji i braku uzasadnienia w odniesieniu do oceny ryzyka.

2.

Zarzut drugi dotyczący niezgodności z prawem, oczywistych naruszeń prawa oraz błędów dotyczących okoliczności faktycznych, oczywistych błędów w ocenie, naruszenia zasady pewności prawa i arbitralności podejmowania decyzji w odniesieniu do oceny zagrożeń. Obejmuje to zarzut niezgodności z prawem na podstawie art. 277 TFUE dotyczący istotnych przepisów załącznika XIII do rozporządzenia REACH lub wcześniejszych aktów i środków.

3.

Zarzut trzeci dotyczący niezgodności z prawem, oczywistych naruszeń prawa oraz błędów dotyczących okoliczności faktycznych, naruszenia zasady pewności prawa, arbitralności podejmowania decyzji oraz braku odpowiedniego uzasadnienia w odniesieniu do oceny zagrożeń, w szczególności analizy ciężaru dowodu. Obejmuje to zarzut niezgodności z prawem na podstawie art. 277 TFUE dotyczący istotnych przepisów załącznika XIII do rozporządzenia REACH lub wcześniejszych aktów i środków.

4.

Zarzut czwarty dotyczący braku pewności prawa, naruszenia zasady dobrej administracji, braku uzasadnienia w odniesieniu do oceny zagrożeń i ryzyka, w szczególności analizy ciężaru dowodu.

5.

Zarzut piąty dotyczący pozbawienia prawa do obrony, w tym prawa do bycia wysłuchanym; braku odpowiedniego uzasadnienia; rzetelnego postępowania w odniesieniu do oceny zagrożeń i ryzyka, w szczególności analizy ciężaru dowodu.

6.

Zarzut szósty dotyczący oczywistego przekroczenia granic uprawnień dyskrecjonalnych, oczywistego błędu w wykonywaniu uprawnień dyskrecjonalnych i naruszenia równowagi uprawnień instytucjonalnych w odniesieniu do oceny zagrożeń i ryzyka.

7.

Zarzut siódmy dotyczący niezgodności z prawem, oczywistych naruszeń prawa oraz błędów dotyczących okoliczności faktycznych, oczywistych błędów w wykonywaniu uprawnień dyskrecjonalnych, oczywistego przekroczenia granic uprawnień dyskrecjonalnych, naruszenia zasad pewności prawa i ochrony uzasadnionych oczekiwań, braku uzasadnienia w odniesieniu do oceny zagrożeń i ryzyka oraz oczywistych błędów w ocenie istotnych okoliczności faktycznych oraz właściwych przepisów prawa.

8.

Zarzut ósmy dotyczący naruszenia zasad pewności prawa i ochrony uzasadnionych oczekiwań, braku odpowiedniego uzasadnienia, oczywistych naruszeń prawa oraz błędów dotyczących okoliczności faktycznych w odniesieniu do przyjęcia, stosowania, znaczenia i zakresu ograniczenia przewidzianego w rozporządzeniu REACH.

9.

Zarzut dziewiąty dotyczący naruszenia zasady proporcjonalności w odniesieniu do stosowania i zakresu ograniczenia przewidzianego w rozporządzeniu REACH.

10.

Zarzut dziesiąty dotyczący naruszenia istotnych wymogów proceduralnych, niezgodności z prawem, oczywistych błędów w wykonywaniu uprawnień dyskrecjonalnych, oczywistych naruszeń prawa oraz błędów dotyczących okoliczności faktycznych, naruszenia zasad pewności prawa i ochrony uzasadnionych oczekiwań, naruszenia zasady dobrej administracji, braku uzasadnienia – przed przyjęciem ograniczenia przewidzianego w rozporządzeniu REACH.

11.

Zarzut jedenasty dotyczy tego, że istotne przypisy załącznika XIII do rozporządzenia REACH i inne istotne wcześniejsze akty i środki, które uniemożliwiają lub utrudniają prawidłowe zbadanie lub ustalenie właściwości D4 i D5, nie mają zastosowania na podstawie art. 277 TFUE.

11.6.2018   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 200/46

Skarga wniesiona w dniu 4 kwietnia 2018 r. – Et Djili Soy Dzhihangir Ibryam / EUIPO – Lupu (Djili)

(Sprawa T-231/18)

(2018/C 200/58)

Język skargi: angielski

Strony

Strona skarżąca: Et Djili Soy Dzhihangir Ibryam (Dulowo, Bułgaria) (przedstawiciel: adwokat C. Romiţan)

Strona pozwana: Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (EUIPO)

Druga strona w postępowaniu przed izbą odwoławczą: Victor Lupu (Bukareszt, Rumunia)

Dane dotyczące postępowania przed EUIPO

Zgłaszający: Strona skarżąca

Sporny znak towarowy: Graficzny unijny znak towarowy Djili – zgłoszenie nr 15 497 662

Postępowanie przed EUIPO: Postępowanie w sprawie sprzeciwu

Zaskarżona decyzja: Decyzja Piątej Izby Odwoławczej EUIPO z dnia 31 stycznia 2018 r. w sprawie R 1902/2017-5

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—

stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji;

—

oddalenie odwołania Victora Lupu;

—

obciążenie Victora Lupu, wnoszącego sprzeciw i odwołanie przed EUIPO, kosztami postępowania.

Podniesione zarzuty

—

Izba Odwoławcza błędnie ustaliła, że istnieje podobieństwo fonetyczne między oznaczeniami;

—

Izba Odwoławcza błędnie stwierdziła, że porównanie konceptualne nie jest w tej sprawie istotne.

11.6.2018   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 200/46

Skarga wniesiona w dniu 16 kwietnia 2018 – Polskie Linie Lotnicze „LOT” v Commission

(Sprawa T-240/18)

(2018/C 200/59)

Język postępowania: Polski

Strony

Strona skarżąca: Polskie Linie Lotnicze „LOT” S.A. (Warszawa, Polska) (przedstawiciel: M. Jeżewski, adwokat)

Strona pozwana: Komisja Europejska

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—

stwierdzenie nieważności decyzji Komisji Europejskiej z dnia 12 grudnia 2017 r. w sprawie M.8672 (EASYJET / CERTAIN AIR BERLIN ASSETS), nr ref. C(2017) 8776 final;

—

obciążenie Komisji kosztami postępowania przed Sądem;

—

zobowiązanie Komisji do ustosunkowania się w ramach odpowiedzi na skargę do określonych pytań skarżącej dotyczących przebiegu badania skutków przedmiotowej koncentracji na konkurencję oraz do przedstawienie określonych dowodów stanowiących podstawę decyzji Komisji Europejskiej.

Zarzuty i główne argumenty

Na poparcie skargi strona skarżąca podnosi sześć zarzutów.

1.

Zarzut pierwszy dotyczący stwierdzenia, że Komisja naruszyła przepisy traktatowe UE oraz przepisy służące ich wykonaniu, w szczególności przepisy Rozporządzenia 139/2004/WE (1), poprzez zaniechanie przeprowadzenia pełnej oceny skutków koncentracji niekorzystnych z punktu widzenia konkurencji.

2.

Zarzut drugi dotyczący stwierdzenia, że Komisja błędnie oceniła skutki koncentracji w odniesieniu do możliwości świadczenia usług pasażerskiego transportu lotniczego z oraz do określonych lotnisk, dopuszczając się tym samym poważnego i oczywistego błędu w ocenie koncentracji. Prawidłowo przeprowadzone badanie analityczne koncentracji prowadzić powinno do wniosku, że jej przeprowadzenie wywrze szereg negatywnych skutków dla konkurencji, w tym wywrze negatywniejsze skutki na konkurencję niż brak koncentracji w scenariuszu alternatywnym.

3.

Zarzut trzeci dotyczący stwierdzenia, że Komisja naruszyła „Wytyczne w sprawie oceny horyzontalnego połączenia przedsiębiorstw” poprzez zaniechanie badania, czy wzrost efektywności wywołany koncentracją przeciwdziała jej negatywnym skutkom dla konkurencji.

4.

Zarzut czwarty dotyczący stwierdzenia, że Komisja naruszyła przepisy traktatowe oraz przepisy służące ich wykonaniu poprzez zaniechanie nałożenia na easyJet zobowiązań pozwalających na uniknięcie istotnego zakłócenia skutecznej konkurencji przez koncentrację.

5.

Zarzut piąty dotyczący stwierdzenia, że Komisja naruszyła przepisy traktatowe oraz przepisy służące ich wykonaniu poprzez zaniechanie oceny wpływu koncentracji na rynek wewnętrzny w kontekście udzielonej uprzednio Air Berlin pomocy publicznej w postaci pożyczki RFN w wysokości 150 mln EUR z dnia 15 sierpnia 2017 r. Została ona zatwierdzona przez Komisję w drodze decyzji Komisji z dnia 4 września 2017 r. w sprawie zatwierdzenia pomocy publicznej udzielonej na rzecz Air Berlin przez Republikę Federalną Niemiec, C(2017) 6080 final.

6.

Zarzut szósty dotyczący stwierdzenia, że Komisja naruszyła art. 296 TFUE poprzez niewystarczające uzasadnienie decyzji KE wyrażające się m.in. w braku pełnej analizy stanu faktycznego sprawy, pominięcie szeregu elementów niezbędnych do rzetelnej weryfikacji pełnego wpływu Transakcji na konkurencję oraz zaniechanie dokonania oceny wpływu koncentracji na rynek wewnętrzny w kontekście udzielonej uprzednio Air Berlin pomocy publicznej i brak uzasadnienia stanowiącego podstawę takiego zaniechania.

(1)  Rozporządzenie Rady (WE) nr 139/2004 z dnia 20 stycznia 2004 r. w sprawie kontroli koncentracji przedsiębiorstw (rozporządzenie WE w sprawie kontroli łączenia przedsiębiorstw) (Dz.U. 2004, L 24, str. 1)

11.6.2018   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 200/47

Skarga wniesiona w dniu 16 kwietnia 2018 r. – Benavides Torres / Rada

(Sprawa T-245/18)

(2018/C 200/60)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Antonio José Benavides Torres (Wenezuela) (przedstawiciele: adwokaci L. Giuliano i F. Di Gianni)

Strona pozwana: Rada Unii Europejskiej

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—

stwierdzenie nieważności decyzji Rady (WPZiB) 2018/90 z dnia 22 stycznia 2018 r. zmieniającej decyzję (WPZiB) 2017/2074 w sprawie środków ograniczających w związku z sytuacją w Wenezueli oraz rozporządzenia wykonawczego Rady (UE) 2018/88 z dnia 22 stycznia 2018 r. w sprawie wykonania rozporządzenia (UE) 2017/2063 w sprawie środków ograniczających w związku z sytuacją w Wenezueli w zakresie, w jakim ich przepisy dotyczą strony skarżącej; i

—

obciążenie Rady kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Na poparcie skargi skarżący podnosi dwa zarzuty.

1.

Zarzut pierwszy dotyczący tego, że Rada naruszyła zasadę dobrej administracji, a także naruszyła przysługujące skarżącemu prawo do obrony i skutecznej ochrony sądowej, nie udzielając mu w rozsądnym terminie dostępu do dowodów rzekomo wspierających umieszczenie go w wykazie.

2.

Zarzut drugi dotyczący tego, że Rada dopuściła się oczywistego błędu w ocenie, gdyż nie wykazała, że skarżący w charakterze generalnego dowódcy Boliwariańskiej Gwardii Narodowej jest odpowiedzialny za poważne naruszenia praw człowieka, których jakoby dopuściła się Boliwariańska Gwardia Narodowa, oraz że podważał praworządność w Wenezueli.

11.6.2018   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 200/48

Skarga wniesiona w dniu 16 kwietnia 2018 r. – Moreno Pérez / Rada

(Sprawa T-246/18)

(2018/C 200/61)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Maikel José Moreno Pérez (Wenezuela) (przedstawiciele: adwokaci L. Giuliano i F. Di Gianni)

Strona pozwana: Rada Unii Europejskiej

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—

stwierdzenie nieważności decyzji Rady (WPZiB) 2018/90 z dnia 22 stycznia 2018 r. zmieniającej decyzję (WPZiB) 2017/2074 w sprawie środków ograniczających w związku z sytuacją w Wenezueli i rozporządzenia wykonawczego Rady (UE) 2018/88 z dnia 22 stycznia 2018 r. w sprawie wykonania rozporządzenia (UE) 2017/2063 w sprawie środków ograniczających w związku z sytuacją w Wenezueli w zakresie, w jakim przepisy te dotyczą skarżącego;

—

obciążenie Rady kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Na poparcie skargi strona skarżąca podnosi dwa zarzuty.

1.

Zarzut pierwszy dotyczący naruszenia przez Radę zasady dobrej administracji i przysługujących skarżącemu prawa do obrony i prawa do skutecznej ochrony sądowej poprzez nieudzielenie mu w rozsądnym terminie dostępu do dowodów rzekomo uzasadniających umieszczenie jego nazwiska w wykazie.

2.

Zarzut drugi dotyczący popełnienia przez Radę oczywistego błędu w ocenie, ponieważ nie wykazała ona, że przy sprawowaniu funkcji prezesa i byłego wiceprezesa sądu najwyższego w Wenezueli skarżący wspierał i ułatwiał działania i prowadzone polityki rządu, które naruszają demokrację i państwo prawa w Wenezueli, ani że jest on odpowiedzialny za działania i oświadczenia skutkujące przywłaszczeniem władzy w zgromadzeniu narodowym.

11.6.2018   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 200/48

Skarga wniesiona w dniu 16 kwietnia 2018 r. – Lucena Ramírez / Rada

(Sprawa T-247/18)

(2018/C 200/62)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Tibisay Lucena Ramírez (Wenezuela) (przedstawiciele: adwokaci L. Giuliano i F. Di Gianni)

Strona pozwana: Rada Unii Europejskiej

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—

stwierdzenie nieważności decyzji Rady (WPZiB) 2018/90 z dnia 22 stycznia 2018 r. zmieniającej decyzję (WPZiB) 2017/2074 w sprawie środków ograniczających w związku z sytuacją w Wenezueli oraz rozporządzenia wykonawczego Rady (UE) 2018/88 z dnia 22 stycznia 2018 r. w sprawie wykonania rozporządzenia (UE) 2017/2063 w sprawie środków ograniczających w związku z sytuacją w Wenezueli w zakresie, w jakim ich przepisy dotyczą strony skarżącej; i

—

obciążenie Rady kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Na poparcie skargi skarżąca podnosi dwa zarzuty.

1.

Zarzut pierwszy dotyczący tego, że Rada naruszyła zasadę dobrej administracji, a także naruszyła przysługujące skarżącej prawo do obrony i skutecznej ochrony sądowej, nie udzielając jej w rozsądnym terminie dostępu do dowodów rzekomo wspierających umieszczenie jej w wykazie.

2.

Zarzut drugi dotyczący tego, że Rada dopuściła się błędu w ocenie, gdyż nie wykazała, iż działania i strategie skarżącej podważają demokrację i praworządność w Wenezueli.

11.6.2018   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 200/49

Skarga wniesiona w dniu 16 kwietnia 2018 r. – Cabello Rondón / Rada

(Sprawa T-248/18)

(2018/C 200/63)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Diosdado Cabello Rondón (Wenezuela) (przedstawiciele: adwokaci L. Giuliano i F. Di Gianni)

Strona pozwana: Rada Unii Europejskiej

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—

stwierdzenie nieważności decyzji Rady (WPZiB) 2018/90 z dnia 22 stycznia 2018 r. zmieniającej decyzję (WPZiB) 2017/2074 w sprawie środków ograniczających w związku z sytuacją w Wenezueli oraz rozporządzenia wykonawczego Rady (UE) 2018/88 z dnia 22 stycznia 2018 r. w sprawie wykonania rozporządzenia (UE) 2017/2063 w sprawie środków ograniczających w związku z sytuacją w Wenezueli w zakresie, w jakim ich przepisy dotyczą strony skarżącej; i

—

obciążenie Rady kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Na poparcie skargi skarżący podnosi dwa zarzuty.

1.

Zarzut pierwszy dotyczący tego, że Rada naruszyła zasadę dobrej administracji, a także naruszyła przysługujące skarżącemu prawo do obrony i skutecznej ochrony sądowej, nie udzielając mu w rozsądnym terminie dostępu do dowodów rzekomo wspierających umieszczenie go w wykazie.

2.

Zarzut drugi dotyczący tego, że Rada dopuściła się błędu w ocenie, gdyż nie wykazała, iż skarżący przyczyniał się do podważania demokracji i praworządności w Wenezueli.

11.6.2018   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 200/50

Skarga wniesiona w dniu 16 kwietnia 2018 r. – Saab Halabi / Rada

(Sprawa T-249/18)

(2018/C 200/64)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Tarek William Saab Halabi (Wenezuela) (przedstawiciele: adwokaci L. Giuliano i F. Di Gianni)

Strona pozwana: Rada Unii Europejskiej

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—

stwierdzenie nieważności decyzji Rady (WPZiB) 2018/90 z dnia 22 stycznia 2018 r. zmieniającej decyzję (WPZiB) 2017/2074 w sprawie środków ograniczających w związku z sytuacją w Wenezueli oraz rozporządzenia wykonawczego Rady (UE) 2018/88 z dnia 22 stycznia 2018 r. w sprawie wykonania rozporządzenia (UE) 2017/2063 w sprawie środków ograniczających w związku z sytuacją w Wenezueli w zakresie, w jakim ich przepisy dotyczą strony skarżącej; i

—

obciążenie Rady kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Na poparcie skargi skarżący podnosi dwa zarzuty.

1.

Zarzut pierwszy dotyczący tego, że Rada naruszyła zasadę dobrej administracji, a także naruszyła przysługujące skarżącemu prawo do obrony i skutecznej ochrony sądowej, nie udzielając mu w rozsądnym terminie dostępu do dowodów rzekomo wspierających umieszczenie go w wykazie.

2.

Zarzut drugi dotyczący tego, że Rada nie udowodniła, iż przesłanki umieszczenia go w wykazie zostały spełnione, oraz dopuściła się oczywistego błędu w ocenie, gdyż nie wykazała, że pełniąc funkcję prokuratora generalnego oraz poprzednie funkcje rzecznika praw obywatelskich i przewodniczącego Republikańskiej Rady Moralnej podważał demokrację i praworządność w Wenezueli.