27.4.2018   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 148/1

27.4.2018   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 148/4

—

w dziale dotyczącym połączeń przedsiębiorstw na stronie internetowej Komisji poświęconej konkurencji (http://ec.europa.eu/competition/mergers/cases/). Powyższa strona została wyposażona w różne funkcje pomagające odnaleźć konkretną decyzję w sprawie połączenia, w tym indeksy wyszukiwania według nazwy przedsiębiorstwa, numeru sprawy, daty i sektora,

—

w formie elektronicznej na stronie internetowej EUR-Lex (http://eur-lex.europa.eu/homepage.html?locale=pl) jako dokument nr 32018M8735. Strona EUR-Lex zapewnia internetowy dostęp do europejskiego prawa.

27.4.2018   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 148/5

27.4.2018   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 148/6

(1)

Komitet Doradczy zgadza się z oceną Komisji dotyczącą właściwych rynków produktowych i geograficznych.

(2)

Komitet Doradczy zgadza się z Komisją, że zachowanie antykonkurencyjne, którego dotyczy projekt decyzji, wchodzi w zakres stosowania art. 101 TFUE i art. 53 Porozumienia EOG, ponieważ nie spełnia kryteriów określonych przez Trybunał w tzw. teście Meca-Medina.

(3)

Komitet Doradczy zgadza się z Komisją, że zachowanie antykonkurencyjne, którego dotyczy projekt decyzji, stanowi decyzję związku przedsiębiorstw w rozumieniu art. 101 TFUE i art. 53 Porozumienia EOG.

(4)

Komitet Doradczy zgadza się z Komisją, że zachowanie antykonkurencyjne, którego dotyczy projekt decyzji, stanowi ograniczenie konkurencji ze względu na cel w rozumieniu art. 101 TFUE i art. 53 Porozumienia EOG.

(5)

Komitet Doradczy zgadza się z Komisją, że zachowanie antykonkurencyjne, którego dotyczy projekt decyzji, stanowi ograniczenie konkurencji ze względu na skutek w rozumieniu art. 101 TFUE i art. 53 Porozumienia EOG.

(6)

Komitet Doradczy zgadza się z Komisją, że zachowanie antykonkurencyjne, którego dotyczy projekt decyzji, nie podlega wyłączeniu na podstawie art. 101 ust. 3 TFUE i art. 53 ust. 3 Porozumienia EOG.

(7)

Komitet Doradczy zgadza się z Komisją, że zachowanie antykonkurencyjne, którego dotyczy projekt decyzji, ma odczuwalny wpływ na wymianę handlową między państwami członkowskimi i między umawiającymi się stronami EOG.

(8)

Komitet Doradczy zgadza się z Komisją, że zasady arbitrażu apelacyjnego ISU intensyfikują zachowanie antykonkurencyjne, którego dotyczy projekt decyzji.

(9)

Komitet Doradczy zgadza się z oceną Komisji dotyczącą czasu trwania naruszenia.

(10)

Komitet Doradczy zgadza się z projektem decyzji Komisji w kwestii adresata niniejszej decyzji.

(11)

Komitet Doradczy zgadza się z Komisją, że na adresata projektu decyzji nie należy nakładać grzywny.

(12)

Komitet Doradczy zaleca publikację swojej opinii w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej.

27.4.2018   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 148/7

1.

Projekt decyzji dotyczy niektórych zasad przyjętych przez Międzynarodową Unię Łyżwiarską (ISU) (2), które przewidują kary dla łyżwiarzy uczestniczących w zawodach łyżwiarstwa szybkiego niezatwierdzonych przez ISU („zasady kwalifikowania zawodników”) (3). Zgodnie z projektem decyzji zasady kwalifikowania zawodników stanowią zakazane ograniczenie konkurencji w rozumieniu art. 101 TFUE i art. 53 Porozumienia EOG, ponieważ ograniczają gospodarczą swobodę łyżwiarzy w zakresie uczestnictwa w zawodach niezatwierdzonych, uniemożliwiając tym samym udział potencjalnych konkurentów, którzy chcieliby organizować i wykorzystywać gospodarczo zawody łyżwiarstwa szybkiego. W projekcie decyzji Komisja stwierdza również, że zasady arbitrażu apelacyjnego ISU (4) intensyfikują ograniczenie konkurencji, które powodują zasady kwalifikowania zawodników.

2.

Komisja wszczęła postępowanie wyjaśniające na podstawie skargi przeciwko zasadom kwalifikowalności, którą w dniu 23 czerwca 2014 r. złożyło dwóch holenderskich zawodowych łyżwiarzy szybkich.

3.

W dniu 5 października 2015 r. Komisja wszczęła postępowanie do celów art. 11 ust. 6 rozporządzenia Rady (WE) nr 1/2003 (5) i na podstawie art. 2 ust. 1 rozporządzenia Komisji (WE) nr 773/2004 (6) („decyzja o wszczęciu postępowania”).

4.

W dniu 29 września 2016 r. Komisja wystosowała do ISU pisemne zgłoszenie zastrzeżeń przedstawiające jej wstępną opinię, zgodnie z którą zasady kwalifikowania zawodników stanowią zakazane ograniczenie konkurencji w rozumieniu art. 101 TFUE i art. 53 Porozumienia EOG, a zasady arbitrażu apelacyjnego intensyfikują ograniczenie konkurencji.

5.

W dniu 11 października 2016 r. ISU otrzymała wstępnie dostęp do akt na nośniku CD-ROM. Odpowiadając na wniosek ISU z dnia 9 listopada 2016 r. o udostępnienie dodatkowych dokumentów, w dniu 14 listopada 2016 r. DG ds. Konkurencji udostępniła ISU dwa dodatkowe dokumenty, w szczególności noty ze spotkań ISU i Komisji odpowiednio z dnia 16 października 2014 r. i z dnia 16 grudnia 2015 r. Nie otrzymałem żadnych zgłoszeń na temat problemów z dostępem do akt.

6.

Zaakceptowałem wniosek stowarzyszenia European Athletes Association („EU Athletes”) i Międzynarodowego Komitetu Olimpijskiego (MKOl) o wysłuchanie w charakterze zainteresowanych osób trzecich w niniejszym postępowaniu. Odrzuciłem wniosek innej organizacji, która, jak się wydawało, nie odczuła bezpośrednio skutków zachowania będącego przedmiotem postępowania, w związku z czym nie była ona w stanie wykazać wystarczającego interesu w rozumieniu art. 27 ust. 3 rozporządzenia nr 1/2003, art. 13 ust. 1 rozporządzenia nr 773/2004 i art. 5 ust. 2 decyzji 2011/695/UE (7).

7.

ISU odpowiedziała na pisemne zgłoszenie zastrzeżeń w dniu 16 stycznia 2017 r. i złożyła ustne wyjaśnienia na spotkaniu wyjaśniającym w dniu 1 lutego 2017 r., w którym wzięli udział również skarżący, EU Athletes i MKOl.

8.

W odpowiedzi na pisemne zgłoszenie zastrzeżeń oraz w trakcie składania ustnych wyjaśnień na spotkaniu wyjaśniającym ISU zwróciła uwagę na dwie kwestie proceduralne. Po pierwsze, ISU stwierdziła, że naruszono jej prawa do obrony, ponieważ zarzuty zawarte w pisemnym zgłoszeniu zastrzeżeń w odniesieniu do zasad arbitrażu apelacyjnego ISU nie zostały uwzględnione w decyzji o wszczęciu postępowania. Po drugie, ISU stwierdziła, że przed podjęciem decyzji o wszczęciu postępowania Komisja stworzyła mylne wrażenie, że rozpatrywana sprawa „nie była priorytetem” i że zostanie zamknięta po podjęciu przez ISU środków w celu odniesienia się do problemów, które wcześniej stwierdziła Komisja. Wszczynając w dniu 5 października 2015 r. formalne postępowanie wyjaśniające bez umożliwienia ISU odniesienia się do nowych lub dodatkowych problemów, Komisja naruszyłaby prawa procesowe ISU, a w szczególności prawo do bycia wysłuchanym.

9.

Nie uważam, aby powyższe zarzuty rzeczywiście dotyczyły naruszenia praw procesowych ISU. Jeżeli chodzi o pierwszy zarzut dotyczący kwestii proceduralnych, należy zauważyć, że brzmienie decyzji o wszczęciu postępowania wyjaśniającego pozwala na włączenie w zakres postępowania również zasad arbitrażu apelacyjnego ISU. Ponadto decyzja o wszczęciu postępowania nie określa z góry wyniku postępowania wyjaśniającego (8) i jako taka nie ma decydującego wpływu na potencjalną odpowiedzialność przedsiębiorstw uczestniczących w sprawie, który mógłby nieodwracalnie naruszyć prawa do obrony tych przedsiębiorstw (9). Jeżeli chodzi o drugą kwestię proceduralną, o której mowa w pkt 8 powyżej, w projekcie decyzji odrzucono – na podstawie dostępnych dowodów – zarzut, jakoby Komisja kiedykolwiek zapewniała, że sprawa nie jest priorytetowa. W każdym przypadku decyzja, czy dana sprawa jest priorytetowa, jest decyzją wewnętrzną, którą Komisja może zmieniać bez zapewnienia przedsiębiorstwom, których ta sprawa dotyczy, możliwości wypowiedzenia się na temat przyczyn takiej zmiany. Przedsiębiorstwa powinny zostać wysłuchane w sprawie kwestii, w odniesieniu do których Komisja stwierdziła problemy w zakresie konkurencji, dopiero po wystosowaniu pisemnego zgłoszenia zastrzeżeń (10).

10.

W dniu 6 października 2017 r. Komisja wysłała do ISU pismo przedstawiające okoliczności faktyczne, załączając do niego dodatkowe dowody, na których Komisja zamierzała się oprzeć. W dniu 9 października 2017 r. ISU uzyskała dostęp do akt na nośniku DVD zawierającym dowody, które dodano do akt w dniu 29 września 2016 r. W dniu 25 października 2017 r. ISU przekazała swoją odpowiedź na pismo przedstawiające okoliczności faktyczne.

11.

W piśmie zaadresowanym do mnie ISU stwierdziła, że pismo przedstawiające okoliczności faktyczne narusza prawa procesowe ISU, ponieważ: (i) przedstawiono w nich dodatkowe dowody, które można było ustalić jeszcze przed przesłaniem pisemnego zgłoszenia zastrzeżeń, (ii) przedstawiono w nim dodatkowe argumenty w stosunku do pisemnego zgłoszenia zastrzeżeń oraz (iii) nie wyjaśniono w nim jasno, w jaki sposób niektóre dodatkowe dowody potwierdzają wstępne ustalenia Komisji.

12.

W mojej odpowiedzi na pismo ISU przedstawiłem pogląd, że w piśmie przedstawiającym okoliczności faktyczne Komisja w pełni przestrzegała praw procesowych ISU, jak wyjaśniono w odnośnym orzecznictwie Trybunału Sprawiedliwości (11). Po pierwsze, nie ma podstaw, by twierdzić, że Komisja nie mogłaby posłużyć się pismem przedstawiającym okoliczności faktyczne, aby poinformować strony uczestniczące w postępowaniu o dodatkowych dowodach, które były już dostępne w czasie sporządzania pisemnego zgłoszenia zastrzeżeń, ale nie zostały w nim uwzględnione. Po drugie, uważam, że w piśmie przedstawiającym okoliczności faktyczne nie przedstawiono dodatkowych zastrzeżeń i nie zmieniono nieodłącznego charakteru naruszenia, które zarzucono ISU w pisemnym zgłoszeniu zastrzeżeń. Dokumenty, o których mowa w piśmie przedstawiającym okoliczności faktyczne, są powiązane z poszczególnymi wstępnymi ustaleniami, które przedstawiono w pisemnym zgłoszeniu zastrzeżeń, a ustalenia te nie zostały zmienione, lecz wsparte dodatkowymi dowodami. Ponadto w piśmie przedstawiającym okoliczności faktyczne Komisja wskazała część pisemnego zgłoszenia zastrzeżeń, a w szczególności numery punktów, do których odnosi się każdy z dodatkowych dokumentów, i udzieliła wystarczających wyjaśnień na temat znaczenia dokumentów w kontekście przedstawionych dotychczas zastrzeżeń. Pismo przedstawiające okoliczności faktyczne zostało przekazane dokładnie po to, aby ISU mogła przedstawić swoją opinię na temat wartości i znaczenia dodatkowych dowodów, które Komisja wskazała w celu wsparcia swoich wstępnych ustaleń przedstawionych w pisemnym zgłoszeniu zastrzeżeń.

13.

Zgodnie z art. 16 decyzji 2011/695/UE zbadałem, czy projekt decyzji dotyczy jedynie zastrzeżeń, w stosunku do których ISU miała możliwość przedstawienia swojego stanowiska. Stwierdzam, że tak istotnie jest.

14.

Ogólnie uważam, że w niniejszej sprawie przestrzegano skutecznego wykonywania praw procesowych.

27.4.2018   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 148/9

1)

W decyzji Komisja przedstawia pogląd, że przyjmując i wdrażając swoje zasady kwalifikowania zawodników Międzynarodowa Unia Łyżwiarska (ISU) naruszyła przepisy art. 101 TFUE i art. 53 Porozumienia EOG. Zasady kwalifikowania zawodników ISU ograniczają możliwość uczestnictwa sportowców w międzynarodowych zawodach łyżwiarstwa szybkiego organizowanych przez osoby trzecie, a tym samym wykluczają dostęp do rynku organizacji i gospodarczego wykorzystania międzynarodowych zawodów łyżwiarstwa, pozbawiając potencjalnych konkurencyjnych organizatorów zawodów łyżwiarstwa szybkiego możliwości skorzystania z niezbędnych usług, które świadczą sportowcy.

2)

Decyzja na podstawie art. 7 rozporządzenia (WE) nr 1/2003 została podjęta w następstwie skargi złożonej przez dwóch zawodowych łyżwiarzy szybkich („skarżących”) w dniu 23 czerwca 2014 r., którzy stwierdzili w niej, że zasady kwalifikowania zawodników ISU nie są zgodne z art. 101 i 102 TFUE.

3)

W dniu 5 października 2015 r. Komisja postanowiła wszcząć postępowanie przeciwko ISU z zamiarem przyjęcia decyzji zgodnie z rozdziałem III rozporządzenia nr 1/2003 i w dniu 27 września 2016 r. przyjęła pisemne zgłoszenie zastrzeżeń.

4)

ISU odpowiedziała na pisemne zgłoszenie zastrzeżeń w dniu 16 stycznia 2017 r. W dniu 1 lutego 2017 r. miało miejsce złożenie ustnych wyjaśnień na spotkaniu wyjaśniającym. W dniach 27 kwietnia 2017 r. i 30 października 2017 r. ISU próbowała odnieść się do stwierdzonych przez Komisję problemów w zakresie konkurencji, przedstawiając zobowiązania. Komisja uznała jednak, że propozycje zobowiązań wysunięte przez ISU są niewystarczające, aby w odpowiednim czasie rozwiązać stwierdzone problemy w zakresie konkurencji. W dniu 6 października 2017 r. Komisja wysłała ISU pismo przedstawiające okoliczności faktyczne, na które ISU odpowiedziała w dniu 25 października 2017 r.

5)

W dniu 23 listopada 2017 r. przeprowadzono konsultacje z Komitetem Doradczym ds. Praktyk Ograniczających Konkurencję i Pozycji Dominujących.

6)

ISU jest międzynarodową federacją sportową, która koordynuje łyżwiarstwo figurowe i łyżwiarstwo szybkie na lodzie na całym świecie; składa się z poszczególnych związków krajowych („związków członkowskich”), które zarządzają tymi dyscyplinami na szczeblu krajowym. Zasady kwalifikowania zawodników ISU stanowią część Statutu i Przepisów Ogólnych ISU przyjętych przez Kongres ISU. Zasady te są wiążące dla związków członkowskich, ich klubów stowarzyszonych oraz indywidualnych członków.

7)

Zgodnie z zasadami kwalifikowania zawodników ISU z 2014 r., które obowiązywały w chwili otrzymania skargi przez Komisję i które zasadniczo wdrożono już w 1998 r., łyżwiarz szybki dożywotnio traci prawo do uczestnictwa w międzynarodowych zawodach łyżwiarstwa szybkiego ISU (w tym w mistrzostwach Europy, mistrzostwach świata i zimowych igrzyskach olimpijskich), jeżeli wziął udział w jakichkolwiek zawodach łyżwiarstwa szybkiego niezatwierdzonych przez ISU lub któryś z jej związków członkowskich. Zgodnie z zasadami kwalifikowania zawodników z 2016 r. (które obecnie obowiązują) łyżwiarz szybki uczestniczący w zawodach, które nie zostały zatwierdzone, podlega karze od ostrzeżenia do czasowej dyskwalifikacji, która nie ma określonego minimalnego czasu obowiązywania, a maksymalnie może mieć charakter dożywotni. Do października 2015 r., kiedy ISU przyjęła komunikat nr 1974 ustanawiający procedurę zatwierdzania przez Radę ISU w odniesieniu do niezależnych organizatorów zawodów łyżwiarstwa szybkiego, nie wprowadzono żadnej takiej formalnej procedury zatwierdzania.

8)

W przeszłości potencjalni konkurenci podejmowali próby zorganizowania alternatywnych zawodów łyżwiarstwa szybkiego. W decyzji opisano nieudaną próbę wejścia na rynek przez Icederby. Przez sześć lat z rzędu (lata 2014–2020) Icederby próbowało zorganizować serię zawodów („Icederby Grand Prix”). W grudniu 2011 r. Icederby skontaktowało się z ISU, aby zawrzeć umowę partnerską i przedstawić swój plan działania. Na początku Icederby chciało zezwolić na prowadzenie zakładów w związku z planowanym Grand Prix w państwach będących gospodarzami, w których zakłady są legalne. W styczniu 2012 r. ISU zaktualizowała swój Kodeks Etyczny, w którym przewidziała obowiązek rezygnacji z uczestnictwa we wszelkich formach zakładów. Dwa lata później Icederby poinformowało ISU, że w związku z planowanymi zawodami Icederby Grand Prix w Dubaju nie będą prowadzone żadne zakłady, ponieważ w tym kraju zakłady są nielegalne. ISU nie zatwierdziła jednak zawodów Icederby Grand Prix w 2014 r. w Dubaju oraz poinformowała swoje związki członkowskie i wszystkich łyżwiarzy, że w razie uczestnictwa w tych zawodach grozi im dożywotnia dyskwalifikacja zgodnie z zasadami kwalifikowania zawodników.

9)

Skarżący planowali wziąć udział w zawodach Icederby Grand Prix w 2014 r. w Dubaju. Ponieważ nie chcieli ryzykować dożywotnią dyskwalifikacją na podstawie zasad kwalifikowania zawodników, zrezygnowali z uczestnictwa w tych zawodach. Ostatecznie Icederby postanowiło nie organizować zawodów Icederby Grand Prix w 2014 r. w Dubaju, ponieważ miało problemy z zapewnieniem udziału łyżwiarzy szybkich.

10)

Komisja uważa, że zasady kwalifikowania zawodników ISU stanowią decyzję związku przedsiębiorstw, która jest niezgodna z art. 101 ust. 1 TFUE i nie spełnia czterech łącznych warunków przewidzianych w art. 101 ust. 3 TFUE.

11)

W decyzji stwierdzono, że na światowym rynku organizacji i wykorzystania komercyjnego międzynarodowych zawodów łyżwiarstwa szybkiego istnieje ograniczenie konkurencji, bez względu na to, czy organizacja i gospodarcze wykorzystanie stanowią element tego samego właściwego rynku produktowego i czy istnieje dalsze rozróżnienie między (i) pojedynczymi zawodami łyżwiarstwa szybkiego i seriami zawodów łyżwiarstwa szybkiego; (ii) zawodami łyżwiarstwa szybkiego na długim torze i na krótkim torze; oraz (iii) corocznymi zawodami łyżwiarstwa szybkiego (takimi jak mistrzostwa świata i Europy w łyżwiarstwie szybkim) i zawodami łyżwiarstwa szybkiego organizowanymi jedynie raz na określoną liczbę lat (takimi jak zimowe igrzyska olimpijskie). ISU może wpłynąć na konkurencję na rynku właściwym, ponieważ jego organ zarządzający i wyłączny regulator dziedziny łyżwiarstwa szybkiego posiada wyłączne uprawnienia do zatwierdzania międzynarodowych zawodów łyżwiarstwa szybkiego. Jego istotną władzę rynkową odzwierciedla fakt, że poza ISU i jej związkami członkowskimi żadne inne przedsiębiorstwo nie było w stanie z powodzeniem wejść na rynek właściwy.

12)

Komisja stwierdza, że ISU jest związkiem przedsiębiorstw w rozumieniu art. 101 TFUE. Prowadzi działalność gospodarczą w zakresie, w jakim prowadzi działalność komercyjną związaną z organizacją i gospodarczym wykorzystaniem międzynarodowych zawodów łyżwiarstwa szybkiego. W bardziej szczegółowym ujęciu ISU jest stowarzyszeniem, które składa się z poszczególnych stowarzyszeń krajowych koordynujących łyżwiarstwo szybkie i prowadzących działalność gospodarczą na szczeblu krajowym. Ponieważ same związki członkowskie określają się jako przedsiębiorstwa, ISU jest związkiem przedsiębiorstw w rozumieniu art. 101 ust. 1 TFUE.

13)

Zgodnie z Przepisami Ogólnymi ISU zasady kwalifikowania zawodników są wiążące dla wszystkich związków członkowskich i ich klubów stowarzyszonych w zakresie kwestii o charakterze międzynarodowym. W związku z tym zasady kwalifikowania zawodników regulują zachowanie związków członkowskich ISU i stanowią decyzję związku przedsiębiorstw w rozumieniu art. 101 ust. 1 TFUE.

14)

W decyzji Komisja przedstawia opinię, że celem zasad kwalifikowania zawodników jest ograniczenie konkurencji w rozumieniu art. 101 ust. 1 TFUE, uwzględniając ich treść, cele oraz kontekst prawny i gospodarczy.

15)

W zasadach kwalifikowania zawodników z 2014 r. przewidziano, że sportowiec dożywotnio traci prawo do uczestnictwa w zawodach ISU, jeżeli wystąpi w zawodach niezatwierdzonych przez ISU. W szczególności, jeżeli sportowiec został zdyskwalifikowany z powodu wzięcia udziału w niezatwierdzonych zawodach, nie mógł on ubiegać się o uchylenie dyskwalifikacji. W związku z tym naruszenie zasad kwalifikowania zawodników z 2014 r. skutkowało dożywotnią dyskwalifikacją. Kara była stosowana bez względu na to, czy niezatwierdzone zawody narażały sportowca na utratę zdrowia lub mogły zaszkodzić bezpieczeństwu lub uczciwości w sporcie. W samej Konstytucji ISU stwierdzono, że zasady kwalifikowania zawodników ISU z 2014 r. mają na celu ochronę „ekonomicznych i innych interesów ISU”. Zasady kwalifikowania zawodników z 2014 r. ograniczyły możliwość swobodnego uczestnictwa zawodowych łyżwiarzy szybkich w międzynarodowych zawodach łyżwiarstwa szybkiego organizowanych przez osoby trzecie, a tym samym pozbawiły (potencjalnych) konkurujących ze sobą organizatorów zawodów łyżwiarstwa szybkiego możliwości skorzystania z usług sportowców, które są niezbędne, aby zorganizować takie zawody.

16)

ISU zmieniła swoje zasady kwalifikowania zawodników w 2016 r., ale zasady kwalifikowania zawodników z 2016 r. nie wpływają na zmianę wniosku Komisji, zgodnie z którym zasady te ograniczają konkurencję ze względu na cel. Chociaż w zasadach kwalifikowania zawodników z 2016 r. zrezygnowano z automatycznego stosowania dożywotniej dyskwalifikacji, zmienione kary wciąż są nieproporcjonalnie zawyżone z uwagi na stosunkowo krótką karierę łyżwiarzy szybkich, w związku z czym nie różnią się zasadniczo pod względem celu, którym jest uniemożliwienie sportowcom uczestniczenia w alternatywnych zawodach łyżwiarstwa szybkiego i pozbawienie organizatorów zawodów łyżwiarstwa szybkiego możliwości konkurencji.

17)

Chociaż analiza skutków zasad kwalifikowania zawodników nie jest konieczna, Komisja uważa jednak, że również one mają skutek ograniczający konkurencję. Gdyby zasady kwalifikowania zawodników nie istniały, sportowcy mogliby oferować swoje usługi organizatorom zawodów łyżwiarstwa szybkiego innym niż ISU lub jej związki członkowskie, nie byłoby żadnej innej bariery nie do pokonania i w praktyce pojawiłyby się konkretne możliwości czynnego udziału potencjalnych konkurentów w organizacji i gospodarczym wykorzystaniu międzynarodowych zawodów łyżwiarstwa szybkiego.

18)

Zasady kwalifikowania zawodników służą utrzymaniu władzy rynkowej ISU i jej związków członkowskich. W rzeczywistości żadna osoba trzecia nie zajmuje się czynnie organizacją i gospodarczym wykorzystaniem międzynarodowych zawodów łyżwiarstwa szybkiego. Wejście Icederby na rynek prawdopodobnie zakończyłoby się powodzeniem, gdyby nie odstraszający efekt zasad kwalifikowalności, który uniemożliwił zapewnienie udziału sportowców. Icederby zorganizowałoby swoje zawody po zakończeniu sezonu ISU, oferując konsumentom dodatkowe zawody łyżwiarstwa szybkiego i zapewniając dodatkowe źródła dochodów dla sportowców.

19)

Świadczy to o tym, że zasady kwalifikowania zawodników mają negatywny wpływ na kilka parametrów konkurencji, w szczególności na: (i) produkt oraz (ii) wybór dla konsumentów i innowacyjność. Po pierwsze, produkt ma ograniczony charakter, ponieważ potencjalne nowe podmioty na rynku mają trudności w nabyciu usług sportowców i nie mogą zorganizować dodatkowych zawodów łyżwiarstwa szybkiego bez zatwierdzenia przez ISU. Po drugie, zasady kwalifikowania zawodników mają niekorzystny wpływ na wybór dla konsumentów i innowacyjność, ponieważ potencjalni konkurenci mogliby oferować różne i innowacyjne formaty zawodów łyżwiarstwa szybkiego. Przykładowo, Icederby chciało wprowadzić nowy format łyżwiarstwa szybkiego, w ramach którego łyżwiarze szybcy na krótkim i długim torze mogliby rywalizować równocześnie.

20)

Zasady kwalifikowania zawodników odnoszą się do organizacji konkurencji sportowej. W sprawie Meca-Medina Trybunał Sprawiedliwości orzekł, że takie zasady generalnie podlegają unijnemu prawu konkurencji. W niektórych okolicznościach mogą nie być objęte zakresem stosowania art. 101 TFUE ze względu na (i) ogólny kontekst, w którym zasady zostały przyjęte lub wywołują swoje skutki, a w szczególności ich cele, (ii) na to, czy wynikające z nich skutki ograniczające konkurencję są nierozłącznie związane z realizowaniem wyznaczonych celów i (iii) czy są one proporcjonalne do tych celów.

21)

Komisja uważa, że zasady kwalifikowania zawodników nie służą wyłącznie uzasadnionym celom, ale również innym interesom ISU, w tym jej interesom gospodarczym. Ponadto Komisja uważa, że zasady kwalifikowania zawodników nie są ani nierozłącznie związane z realizowaniem uzasadnionych celów, ani proporcjonalne do tych uzasadnionych celów, w szczególności w świetle nieproporcjonalnego charakteru kar dyskwalifikujących przewidzianych przez ISU (które zakładają nawet dożywotnią dyskwalifikację) oraz faktu, że sportowcy są karani za uczestnictwo w niezatwierdzonych zawodach, przy czym zatwierdzenie zawodów organizowanych przez osoby trzecie nie przebiega w oparciu o jasne, obiektywne, przejrzyste i niedyskryminacyjne kryteria. W związku z tym zasady kwalifikowania zawodników są objęte zakresem stosowania art. 101 TFUE.

22)

ISU nie była w stanie wykazać, że spełnione zostały łączne warunki przewidziane w art. 101 ust. 3 TFUE. W szczególności zasady kwalifikowania zawodników nie są ani niezbędne, ani proporcjonalne. Istnieją mniej restrykcyjne środki, które pozwalają na osiągnięcie domniemanej efektywności. Ponadto zasady w całości wykluczają konkurencję, tworząc barierę wejścia nie do pokonania przez osoby trzecie, które chcą organizować i wykorzystywać gospodarczo międzynarodowe zawody łyżwiarstwa szybkiego.

23)

Zgodnie z zasadami arbitrażu apelacyjnego apelacje przeciwko stosowaniu zasad kwalifikowania zawodników podlegają wyłącznej właściwości Sportowego Sądu Arbitrażowego (SSA) z siedzibą w Lozannie w Szwajcarii. Komisja nie uważa, ze zasady arbitrażu apelacyjnego stanowią naruszenie prawa sportowców do sprawiedliwego procesu. Jednakże, Komisja stwierdza, że, w przypadku antykonkurencyjnych decyzji ISU o dyskwalifikacji, zasady arbitrażu apelacyjnego zwiększają ograniczenie ich wolności gospodarczej i wykluczenie potencjalnych konkurentów.

24)

W szczególnym kontekście tej decyzji Komisja nie nakłada grzywny na ISU z następujących, występujących łącznie przyczyn: (i) jest to pierwsza decyzja wydana przez Komisję na podstawie art. 7 rozporządzenia (WE) nr 1/2003 w odniesieniu do zasad ustalanych przez organy zarządzające sportem, przy czym w art. 165 TFUE uznano szczególny charakter sportu, (ii) zasady kwalifikowania zawodników ISU obowiązują i są powszechnie znane od ich przyjęcia w 1998 r. oraz (iii) ISU jest międzynarodową federacją sportową, która poza prowadzeniem działalności komercyjnej działa na rzecz promowania dyscypliny łyżwiarstwa szybkiego na całym świecie, w tym poprzez przeznaczenie części przychodów na rozwój sportu.

25)

Komisja jest jednak zdania, że jeżeli ISU w terminie 90 dni od daty notyfikacji niniejszej decyzji nie usunie przedmiotowego naruszenia, należy nałożyć na nią okresowe kary pieniężne.

27.4.2018   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 148/13

27.4.2018   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 148/13

27.4.2018   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 148/14

27.4.2018   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 148/15

1.

W dniu 19 kwietnia 2018 r., zgodnie z art. 4 rozporządzenia Rady (WE) nr 139/2004 (1), Komisja otrzymała zgłoszenie planowanej koncentracji.

Zgłoszenie to dotyczy następujących przedsiębiorstw:

Przedsiębiorstwo SEB przejmuje, w rozumieniu art. 3 ust. 1 lit. b) rozporządzenia w sprawie kontroli łączenia przedsiębiorstw, wyłączną kontrolę nad przedsiębiorstwem ALI.

Koncentracja dokonywana jest w drodze postanowień umownych.

2.

Przedmiotem działalności gospodarczej przedsiębiorstw biorących udział w koncentracji jest:

—   w przypadku przedsiębiorstwa SEB: szeroki asortyment usług finansowych dla klientów detalicznych i korporacyjnych,

—   w przypadku przedsiębiorstwa ALI: koncepcja, wytwarzanie i sprzedaż systemów oświetleniowych dla klientów biznesowych.

3.

Po wstępnej analizie Komisja uznała, że zgłoszona transakcja może wchodzić w zakres rozporządzenia w sprawie kontroli łączenia przedsiębiorstw. Jednocześnie Komisja zastrzega sobie prawo do podjęcia ostatecznej decyzji w tej kwestii.

Należy zauważyć, iż zgodnie z zawiadomieniem Komisji w sprawie uproszczonej procedury rozpatrywania niektórych koncentracji na podstawie rozporządzenia Rady (WE) nr 139/2004 (2) sprawa ta może kwalifikować się do rozpatrzenia w ramach procedury określonej w tym zawiadomieniu.

4.

Komisja zwraca się do zainteresowanych osób trzecich o zgłaszanie ewentualnych uwag na temat planowanej koncentracji.

Komisja musi otrzymać takie uwagi w nieprzekraczalnym terminie 10 dni od daty niniejszej publikacji. Należy zawsze podawać następujący numer referencyjny:

M.8878 – SEB/ALI

Uwagi można przesyłać do Komisji pocztą, pocztą elektroniczną lub faksem. Należy stosować następujące dane kontaktowe: