ISSN 1977-1002

Dziennik Urzędowy

Unii Europejskiej

C 123
European flag  

Wydanie polskie

Informacje i zawiadomienia

Rocznik 61
9 kwietnia 2018

Powiadomienie nr

Spis treśći

Strona

 

IV   Informacje

 

INFORMACJE INSTYTUCJI, ORGANÓW I JEDNOSTEK ORGANIZACYJNYCH UNII EUROPEJSKIEJ

 

Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej

2018/C 123/01

Ostatnie publikacje Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej

1

 

V   Ogłoszenia

 

POSTĘPOWANIA SĄDOWE

 

Trybunał Sprawiedliwości

2018/C 123/02

Sprawa C-304/16: Wyrok Trybunału (pierwsza izba) z dnia 7 lutego 2018 r. [wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez High Court of Justice (England & Wales), Queen's Bench Division (Administrative Court) – Zjednoczone Królestwo] – The Queen, na wniosek: American Express Co. / The Lords Commissioners of Her Majesty’s Treasury [Odesłanie prejudycjalne — Rozporządzenie (UE) 2015/751 — Opłaty interchange w odniesieniu do transakcji płatniczych realizowanych w oparciu o kartę — Artykuł 1 ust. 5 — Zrównanie trójstronnego systemu kart płatniczych z czterostronnym systemem kart płatniczych — Przesłanki — Wydawanie przez trójstronny system kart płatniczych instrumentów płatniczych opartych na karcie wraz z partnerem w ramach co-brandingu lub za pośrednictwem agenta — Artykuł 2 pkt 18 — Pojęcie trójstronnego systemu kart płatniczych — Ważność]

2

2018/C 123/03

Sprawa C-359/16: Wyrok Trybunału (wielka izba) z dnia 6 lutego 2018 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Hof van Cassatie – Belgia) – postępowanie karne przeciwko Ömerowi Altunowi, Abubekirowi Altunowi, Sedrettinowi Maksutogullariemu, Yunusowi Altunowi, Absa NV, M. Sedat BVBA, Alnur BVBA (Odesłanie prejudycjalne — Pracownicy migrujący — Zabezpieczenie społeczne — Właściwe ustawodawstwo — Rozporządzenie (EWG) nr 1408/71 — Artykuł 14 pkt 1 lit. a) — Pracownicy delegowani — Rozporządzenie (EWG) nr 574/72 — Artykuł 11 ust. 1 lit. a) — Zaświadczenie E 101 — Moc dowodowa — Uzyskanie zaświadczenia lub powołanie się na zaświadczenie w sposób noszący znamiona oszustwa)

3

2018/C 123/04

Sprawa C-380/16: Wyrok Trybunału (szósta izba) z dnia 8 lutego 2018 r. – Komisja Europejska / Republika Federalna Niemiec [Uchybienie zobowiązaniom państwa członkowskiego — Podatki — Podatek od wartości dodanej (VAT) — Dyrektywa 2006/112/WE — Artykuł 73 — Podstawa opodatkowania — Artykuły 306-310 — Specjalny system dla biur podróży — Wykluczenie z tego systemu sprzedaży na rzecz przedsiębiorstw będących podatnikami — Określenie podstawy opodatkowania w sposób ogólny dla danego okresu — Niezgodność]

3

2018/C 123/05

Sprawa C-590/16: Wyrok Trybunału (szósta izba) z dnia 8 lutego 2018 r. – Komisja Europejska / Republika Grecka (Uchybienie zobowiązaniom państwa członkowskiego — Dyrektywa 2008/118/WE — Artykuł 7 — Ogólne zasady dotyczące podatku akcyzowego — Zaopatrzenie w produkty ropopochodne bez opodatkowania podatkiem akcyzowym — Stacje paliw na granicach Republiki Greckiej z państwami trzecimi — Wymagalność podatku akcyzowego — Pojęcie dopuszczenia do konsumpcji wyrobów akcyzowych — Pojęcie opuszczenia procedury zawieszenia poboru akcyzy)

4

2018/C 123/06

Sprawa C-643/16: Wyrok Trybunału (pierwsza izba) z dnia 7 lutego 2018 r. [wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez High Court of Justice (England & Wales), Queen's Bench Division (Administrative Court) – Zjednoczone Królestwo] – The Queen, na wniosek: American Express Co. / The Lords Commissioners of Her Majesty’s Treasury [Odesłanie prejudycjalne — Dyrektywa (UE) 2015/2366 — Usługi płatnicze w ramach rynku wewnętrznego — Artykuł 35 ust. 1 — Wymogi dotyczące dostępu do systemów płatności obowiązujące w stosunku do posiadających zezwolenie lub zarejestrowanych dostawców usług płatniczych — Artykuł 35 ust. 2 akapit pierwszy lit. b) — Brak możliwości stosowania tych wymogów do systemów płatności, w których skład wchodzą wyłącznie dostawcy usług płatniczych należący do grupy — Stosowanie rzeczonych wymogów do trójstronnych systemów kart płatniczych, które zawarły porozumienia w sprawie co-brandingu lub porozumienia agencyjne — Ważność]

5

2018/C 123/07

Sprawa C-144/17: Wyrok Trybunału (szósta izba) z dnia 8 lutego 2018 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Tribunale Amministrativo Regionale Calabria – Włochy) – Lloyd's of London / Agenzia Regionale per la Protezione dell'Ambiente della Calabria (Odesłanie prejudycjalne — Zamówienia publiczne — Artykuły 49 i 56 TFUE — Dyrektywa 2004/18/WE — Podstawy wykluczenia z udziału w postępowaniu przetargowym — Usługi ubezpieczeniowe — Uczestnictwo kilku syndykatów Lloyd’s of London w tym samym postępowaniu przetargowym — Podpisanie ofert przez przedstawiciela ogólnego Lloyd’s of London na dany kraj — Zasady przejrzystości, równego traktowania i niedyskryminacji — Proporcjonalność)

6

2018/C 123/08

Sprawa C-181/17: Wyrok Trybunału (dziesiąta izba) z dnia 8 lutego 2018 r. – Komisja Europejska / Królestwo Hiszpanii [Uchybienie zobowiązaniom państwa członkowskiego — Polityka transportowa — Rozporządzenie (WE) nr 1071/2009 — Przewoźnik drogowy — Zezwolenie na przewóz publiczny — Warunki przyznania — Artykuł 3 ust. 1 i 2 — Artykuł 5 lit. b) — Niezbędna liczba pojazdów — Przepisy krajowe — Bardziej restrykcyjne warunki przyznania — Większa minimalna liczba pojazdów]

6

2018/C 123/09

Sprawa C-508/17 P: Odwołanie od wyroku Sądu (trzecia izba) wydanego w dniu 19 czerwca 2017 r. w sprawie T-508/17, CBA Spielapparate- und Restaurantbetriebs GmbH / Komisja Europejska, wniesione w dniu 19 sierpnia 2017 r. przez CBA Spielapparate- und Restaurantbetriebs GmbH

7

2018/C 123/10

Sprawa C-703/17: Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Oberlandesgericht Wien (Austria) w dniu 15 grudnia 2017 r. – Adelheid Krah / Universität Wien

7

2018/C 123/11

Sprawa C-713/17: Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Landesverwaltungsgericht Oberösterreich (Austria) w dniu 21 grudnia 2017 r. – Ahmad Shah Ayubi

8

2018/C 123/12

Sprawa C-721/17: Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Amtsgericht Hannover (Niemcy) w dniu 27 grudnia 2017 r. – Sebastien Vollmer, Vera Sagalov / Swiss Global Air Lines AG

8

2018/C 123/13

Sprawa C-4/18: Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Bundesfinanzhof (Niemcy) w dniu 3 stycznia 2018 r. – Michael Winterhoff występujący jako syndyk majątku spółki DIREKTexpress Holding AG / Finanzamt Ulm

9

2018/C 123/14

Sprawa C-5/18: Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Bundesfinanzhof (Niemcy) w dniu 3 stycznia 2018 r. – Jochen Eisenbeis występujący jako syndyk majątku spółki JUREX GmbH / Bundeszentralamt für Steuern

10

2018/C 123/15

Sprawa C-16/18: Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Verwaltungsgerichtshof (Austria) w dniu 9 stycznia 2018 r. – Michael Dobersberger

10

2018/C 123/16

Sprawa C-17/18: Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Tribunalul Mureş (Romania) w dniu 9 stycznia 2018 r. – postępowanie karne przeciwko Virgilowi Mailatowi, Delii Elenie Mailat, Apcom Select SA

11

2018/C 123/17

Sprawa C-22/18: Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Amtsgericht Darmstadt (Niemcy) w dniu 11 stycznia 2018 r. – TopFit e.V., Daniele Biffi / Deutscher Leichtathletikverband e.V.

12

2018/C 123/18

Sprawa C-31/18: Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Administratiwen syd Sofija-grad (Bułgaria) w dniu 17 stycznia 2018 r. – Elektrorazpredelenje Jug EAD / Komisija za energijno i wodno regulirane

12

2018/C 123/19

Sprawa C-122/18: Skarga wniesiona w dniu 14 lutego 2018 r. – Komisja Europejska / Republika Włoska

13

 

Sąd

2018/C 123/20

Sprawa T-731/15: Wyrok Sądu z dnia 21 lutego 2018 r. – Klyuyev / Rada (Wspólna polityka zagraniczna i bezpieczeństwa — Środki ograniczające przyjęte w związku z sytuacją na Ukrainie — Zamrożenie środków finansowych — Wykaz osób, podmiotów i organów, w odniesieniu do których ma zastosowanie zamrożenie środków finansowych i zasobów gospodarczych — Pozostawienie nazwiska skarżącego w wykazie — Obowiązek uzasadnienia — Podstawa prawna — Podstawa faktyczna — Oczywisty błąd w ocenie — Prawo do obrony — Prawo własności — Prawo do dobrego imienia — Proporcjonalność — Ochrona praw podstawowych równoważna z ochroną gwarantowaną w Unii — Zarzut niezgodności z prawem)

15

2018/C 123/21

Sprawa T-118/16: Wyrok Sądu z dnia 20 lutego 2018 r. – Deutsche Post / EUIPO – bpost (BEPOST) {Znak towarowy Unii Europejskiej — Postępowanie w sprawie sprzeciwu — Zgłoszenie słownego unijnego znaku towarowego BEPOST — Wcześniejsze graficzny unijny znak towarowy ePost i słowny krajowy znak towarowy POST — Niezarejestrowany znak towarowy lub inne oznaczenie używane w obrocie handlowym POST — Względna podstawa odmowy rejestracji — Brak prawdopodobieństwa wprowadzenia w błąd — Artykuł 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia (WE) nr 207/2009 [obecnie art. 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia (UE) 201/1001] — Artykuł 8 ust. 4 rozporządzenia nr 207/2009 (obecnie art. 8 ust. 4 rozporządzenia 2017/1001) — Brak działania na szkodę renomy i brak rozmycia — Artykuł 8 ust. 5 rozporządzenia nr 207/2009 (obecnie art. 8 ust. 5 rozporządzenia 2017/1001) — Dowody przedstawione po raz pierwszy przed Sądem}

16

2018/C 123/22

Sprawa T-445/16: Wyrok Sądu z dnia 23 lutego 2018 r. – Schniga / CPVO (Gala Schnico) [Odmiany roślin — Wniosek o przyznanie wspólnotowego prawa do ochrony odmian roślin dla odmiany Gala Schnico — Badanie techniczne — Obowiązek uzasadnienia — Artykuł 75 zdanie pierwsze rozporządzenia (WE) nr 2100/94 — Jednolitość — Artykuł 8 rozporządzenia nr 2100/94 — Badania uzupełniające — Artykuł 57 ust. 3 rozporządzenia nr 2100/94 — Równe traktowanie — Badanie przez CPVO stanu faktycznego z urzędu — Artykuł 76 rozporządzenia nr 2100/94]

17

2018/C 123/23

Sprawa T-727/16: Wyrok Sądu z dnia 21 lutego 2018 r. – Repower / EUIPO – repowermap.org (REPOWER) {Znak towarowy Unii Europejskiej — Decyzja izby odwoławczej uchylająca decyzję wcześniejszą — Artykuł 80 rozporządzenia (WE) nr 207/2009 [obecnie art. 103 rozporządzenia (UE) 2017/1001] — Zasada ogólna prawa zezwalająca na cofnięcie aktu administracyjnego niezgodnego z prawem}

17

2018/C 123/24

Sprawa T-45/17: Wyrok Sądu z dnia 20 lutego 2018 r. – Kwang Yang Motor / EUIPO – Schmidt (CK1) {Znak towarowy Unii Europejskiej — Postępowanie w sprawie sprzeciwu — Zgłoszenie słownego unijnego znaku towarowego CK1 — Wcześniejszy graficzny unijny znak towarowy CK — Względna podstawa odmowy rejestracji — Prawdopodobieństwo wprowadzenia w błąd — Artykuł 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia (WE) nr 207/2009 [obecnie art. 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia (UE) 2017/1001}

18

2018/C 123/25

Sprawa T-179/17: Wyrok Sądu z dnia 21 lutego 2018 r. – Laboratoire Nuxe / EUIPO – Camille i Tariot (NYouX) {Znak towarowy Unii Europejskiej — Postępowanie w sprawie sprzeciwu — Zgłoszenie graficznego unijnego znaku towarowego NYouX — Wcześniejszy słowny krajowy znak towarowy NUXE — Obowiązek uzasadnienia — Artykuł 75 zdanie pierwsze rozporządzenia (WE) nr 207/2009 [obecnie art. 94 ust. 1 zdanie pierwsze rozporządzenia (UE) 2017/1001] — Względna podstawa odmowy rejestracji — Prawdopodobieństwo wprowadzenia w błąd — Podobieństwo towarów — Podobieństwo oznaczeń — Charakter odróżniający — Artykuł 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia nr 207/2009 [obecnie art. 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia 2017/1001]}

19

2018/C 123/26

Sprawa T-210/17: Wyrok Sądu z dnia 22 lutego 2018 r. – International Gaming Projects / EUIPO – Zitro IP (TRIPLE TURBO) {Znak towarowy Unii Europejskiej — Postępowanie w sprawie sprzeciwu — Zgłoszenie graficznego unijnego znaku towarowego TRIPLE TURBO — Wcześniejszy graficzny unijny znak towarowy TURBO — Względna podstawa odmowy rejestracji — Brak prawdopodobieństwa wprowadzenia w błąd — Artykuł 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia (WE) nr 207/2009 [obecnie art. 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia (UE) 2017/1001]}

19

2018/C 123/27

Sprawa T-711/14: Postanowienie Sądu z dnia 9 lutego 2018 r. – Arcofin e.a. / Komisja (Skarga o stwierdzenie nieważności — Pomoc państwa — Wdrożona przez Belgię pomoc dla spółdzielni finansowych grupy ARCO — Program gwarancji chroniący udziały indywidualnych członków tych spółdzielni — Decyzja uznająca pomoc za niezgodną z rynkiem wewnętrznym — Selektywna korzyść — Środek, który może zakłócić konkurencję lub grozić zakłóceniem konkurencji i wpłynąć na handel między państwami członkowskimi — Środek przeznaczony na zaradzenie poważnym zaburzeniom w gospodarce państwa członkowskiego — Uzasadnione oczekiwania — Skarga w części oczywiście niedopuszczalna, a w części prawnie oczywiście bezzasadna)

20

2018/C 123/28

Sprawa T-436/16: Postanowienie Sądu z dnia 7 lutego 2018 r. – AEIM i Kazenas/Komisja (Skarga o odszkodowanie — Przedawnienie — Brak dowodu szkody — Skarga, która oczywiście podlega odrzuceniu)

21

2018/C 123/29

Sprawa T-919/16: Postanowienie Sądu z dnia 1 lutego 2018 r. – Collins/Parlament (Przywileje i immunitety — Członek Parlamentu Europejskiego — Decyzja o nieutrzymaniu przywilejów i immunitetów — Skarga oczywiście niedopuszczalna — Oczywisty brak właściwości — Skarga prawnie oczywiście bezzasadna)

21

2018/C 123/30

Sprawa T-786/16: Skarga wniesiona w dniu 12 grudnia 2017 r. – PV/Komisja

22

2018/C 123/31

Sprawa T-47/18: Skarga wniesiona w dniu 29 stycznia 2018 r. – UZ / Parlament

24

2018/C 123/32

Sprawa T-54/18: Skarga wniesiona w dniu 31 stycznia 2018 r. – Fashion Energy / EUIPO – Retail Royalty (1st AMERICAN)

25

2018/C 123/33

Sprawa T-62/18: Skarga wniesiona w dniu 6 lutego 2018 r. – Aeris Invest / SRB

25

2018/C 123/34

Sprawa T-204/17: Postanowienie Sądu z dnia 7 lutego 2018 r. – Alfa Laval Flow Equipment (Kunshan) / Komisja

27

PL

 

IV Informacje

INFORMACJE INSTYTUCJI, ORGANÓW I JEDNOSTEK ORGANIZACYJNYCH UNII EUROPEJSKIEJ

Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej

9.4.2018   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 123/1

Ostatnie publikacje Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej

(2018/C 123/01)

Ostatnia publikacja

Dz.U. C 112 z 26.3.2018

Wcześniejsze publikacje

Dz.U. C 104 z 19.3.2018

Dz.U. C 94 z 12.3.2018

Dz.U. C 83 z 5.3.2018

Dz.U. C 72 z 26.2.2018

Dz.U. C 63 z 19.2.2018

Dz.U. C 52 z 12.2.2018

Teksty te są dostępne na stronie internetowej:

EUR-Lex: http://eur-lex.europa.eu

V Ogłoszenia

POSTĘPOWANIA SĄDOWE

Trybunał Sprawiedliwości

9.4.2018   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 123/2

Wyrok Trybunału (pierwsza izba) z dnia 7 lutego 2018 r. [wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez High Court of Justice (England & Wales), Queen's Bench Division (Administrative Court) – Zjednoczone Królestwo] – The Queen, na wniosek: American Express Co. / The Lords Commissioners of Her Majesty’s Treasury

(Sprawa C-304/16) (1)

([Odesłanie prejudycjalne - Rozporządzenie (UE) 2015/751 - Opłaty interchange w odniesieniu do transakcji płatniczych realizowanych w oparciu o kartę - Artykuł 1 ust. 5 - Zrównanie trójstronnego systemu kart płatniczych z czterostronnym systemem kart płatniczych - Przesłanki - Wydawanie przez trójstronny system kart płatniczych instrumentów płatniczych opartych na karcie „wraz z partnerem w ramach co-brandingu lub za pośrednictwem agenta” - Artykuł 2 pkt 18 - Pojęcie „trójstronnego systemu kart płatniczych” - Ważność])

(2018/C 123/02)

Język postępowania: angielski

Sąd odsyłający

High Court of Justice (England & Wales), Queen's Bench Division (Administrative Court)

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: The Queen, na wniosek: American Express Co.

Strona przeciwna: The Lords Commissioners of Her Majesty’s Treasury

przy udziale: Diners Club International Limited, MasterCard Europe SA

Sentencja

1)

Artykuł 1 ust. 5 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2015/751 z dnia 29 kwietnia 2015 r. w sprawie opłat interchange w odniesieniu do transakcji płatniczych realizowanych w oparciu o kartę należy interpretować w ten sposób, że w kontekście porozumienia zawartego między partnerem w ramach co-brandingu lub agentem a trójstronnym systemem kart płatniczych nie jest konieczne, aby ten partner lub agent działali jako wydawca w rozumieniu art. 2 pkt 2 tego rozporządzenia, żeby wskazany system został uznany za system wydający instrumenty płatnicze oparte na karcie wraz z partnerem w ramach co-brandingu lub za pośrednictwem agenta i w rezultacie został uznany za czterostronny system kart płatniczych w rozumieniu pierwszego z tych przepisów.

2)

Analiza drugiego pytania prejudycjalnego nie wykazała niczego, co mogłoby podważyć ważność art. 1 ust. 5 i art. 2 pkt 18 rozporządzenia 2015/751.

(1)  Dz.U. C 270 z 25.7.2016.

9.4.2018   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 123/3

Wyrok Trybunału (wielka izba) z dnia 6 lutego 2018 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Hof van Cassatie – Belgia) – postępowanie karne przeciwko Ömerowi Altunowi, Abubekirowi Altunowi, Sedrettinowi Maksutogullariemu, Yunusowi Altunowi, Absa NV, M. Sedat BVBA, Alnur BVBA

(Sprawa C-359/16) (1)

((Odesłanie prejudycjalne - Pracownicy migrujący - Zabezpieczenie społeczne - Właściwe ustawodawstwo - Rozporządzenie (EWG) nr 1408/71 - Artykuł 14 pkt 1 lit. a) - Pracownicy delegowani - Rozporządzenie (EWG) nr 574/72 - Artykuł 11 ust. 1 lit. a) - Zaświadczenie E 101 - Moc dowodowa - Uzyskanie zaświadczenia lub powołanie się na zaświadczenie w sposób noszący znamiona oszustwa))

(2018/C 123/03)

Język postępowania: niderlandzki

Sąd odsyłający

Hof van Cassatie

Strony w postępowaniu karnym przed sądem krajowym

Ömer Altun, Abubekir Altun, Sedrettin Maksutogullari, Yunus Altun, Absa NV, M. Sedat BVBA, Alnur BVBA

przy udziale: Openbaar Ministerie

Sentencja

Wykładni art. 14 pkt 1 lit. a) rozporządzenia Rady (EWG) nr 1408/71 z dnia 14 czerwca 1971 r. w sprawie stosowania systemów zabezpieczenia społecznego do pracowników najemnych, osób prowadzących działalność na własny rachunek i do członków ich rodzin przemieszczających się we Wspólnocie, w brzmieniu zmienionym i uaktualnionym rozporządzeniem Rady (WE) nr 118/97 z dnia 2 grudnia 1996 r., zmienionym rozporządzeniem Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 631/2004 z dnia 31 marca 2004 r. oraz wykładni art. 11 ust. 1 lit. a) rozporządzenia Rady (EWG) nr 574/72 z dnia 21 marca 1972 r. w sprawie wykonywania rozporządzenia nr 1408/71, w brzmieniu zmienionym i uaktualnionym rozporządzeniem nr 118/97 należy dokonywać w ten sposób, że gdy instytucja państwa członkowskiego, do którego pracownicy zostali delegowani, wystąpiła do instytucji wydającej zaświadczenia E 101 z wnioskiem o ponowne rozpatrzenie i wycofanie tych zaświadczeń w świetle dowodów uzyskanych w toku dochodzenia, które pozwalają stwierdzić, że wspomniane zaświadczenia zostały uzyskane lub powołano się na nie w sposób noszący znamiona oszustwa, a instytucja wydająca nie uwzględniła tych dowodów przy ponownym rozpatrzeniu zasadności wydania omawianych zaświadczeń, sąd krajowy może w postępowaniu przeciwko osobom podejrzanym o delegowanie pracowników na podstawie takich zaświadczeń nie uwzględnić ich w oparciu o wspomniane dowody, z poszanowaniem gwarancji prawa do rzetelnego procesu sądowego, które muszą zostać przyznane takim osobom, oraz stwierdzić istnienie takiego oszustwa.

(1)  Dz.U. C 335 z 12.9.2016.

9.4.2018   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 123/3

Wyrok Trybunału (szósta izba) z dnia 8 lutego 2018 r. – Komisja Europejska / Republika Federalna Niemiec

(Sprawa C-380/16) (1)

([Uchybienie zobowiązaniom państwa członkowskiego - Podatki - Podatek od wartości dodanej (VAT) - Dyrektywa 2006/112/WE - Artykuł 73 - Podstawa opodatkowania - Artykuły 306-310 - Specjalny system dla biur podróży - Wykluczenie z tego systemu sprzedaży na rzecz przedsiębiorstw będących podatnikami - Określenie podstawy opodatkowania w sposób ogólny dla danego okresu - Niezgodność])

(2018/C 123/04)

Język postępowania: niemiecki

Strony

Strona skarżąca: Komisja Europejska (przedstawiciele: M. Owsiany-Hornung i M. Wasmeier, pełnomocnicy)

Strona pozwana: Republika Federalna Niemiec (przedstawiciele: T. Henze et R. Kanitz, pełnomocnicy)

Interwenient na poparcie żądań strony pozwanej: Królestwo Niderlandów (przedstawiciele: M. K. Bulterman, C. S. Schillemans i B. Koopman, pełnomocnicy)

Sentencja

1)

Wyłączając z zastosowania specjalnego systemu podatku od wartości dodanej dla biur podróży usługi podróży świadczone na rzecz podatników wykorzystujących je dla celów swojego przedsiębiorstwa oraz zezwalając biurom podróży – w zakresie, w jakim podlegają one pod ten system – na określenie podstawy opodatkowania w sposób ogólny dla kategorii usług lub dla wszystkich usług świadczonych w danym okresie podatkowym, Republika Federalna Niemiec uchybiła swoim zobowiązaniom ciążącym na tym państwie na podstawie art. 73 i art. 306-310 dyrektywy Rady 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej.

2)

Republika Federalna Niemiec zostaje obciążona kosztami postępowania.

(1)  Dz.U. C 314 z 29.8.2016.

9.4.2018   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 123/4

Wyrok Trybunału (szósta izba) z dnia 8 lutego 2018 r. – Komisja Europejska / Republika Grecka

(Sprawa C-590/16) (1)

((Uchybienie zobowiązaniom państwa członkowskiego - Dyrektywa 2008/118/WE - Artykuł 7 - Ogólne zasady dotyczące podatku akcyzowego - Zaopatrzenie w produkty ropopochodne bez opodatkowania podatkiem akcyzowym - Stacje paliw na granicach Republiki Greckiej z państwami trzecimi - Wymagalność podatku akcyzowego - Pojęcie „dopuszczenia do konsumpcji” wyrobów akcyzowych - Pojęcie „opuszczenia procedury zawieszenia poboru akcyzy”))

(2018/C 123/05)

Język postępowania: grecki

Strony

Strona skarżąca: Komisja Europejska (przedstawiciele: F. Tomat i A. Kyratsou, pełnomocnicy)

Strona pozwana: Republika Grecka (przedstawiciele: E.-M. Mamouna i M. Tassopoulou, pełnomocnicy)

Sentencja

1)

Republika Grecka, przyjmując i utrzymując w mocy przepisy pozwalające na sprzedaż zwolnionych z podatku produktów ropopochodnych przez stacje paliw należące do Katastimata Aforologiton Eidon AE na przejściach granicznych w Kipoi Evrou (Grecja), w Kakavia (Grecja) i w Evzonoi (Grecja), z których wszystkie znajdują się w regionach przylegających do granic państw trzecich, a mianowicie, odpowiednio, Republiki Turcji, Republiki Albanii i Byłej Jugosłowiańskiej Republiki Macedonii, uchybiła zobowiązaniom ciążącym na niej na mocy art. 7 ust. 1 dyrektywy Rady 2008/118/WE z dnia 16 grudnia 2008 r. w sprawie ogólnych zasad dotyczących podatku akcyzowego, uchylającej dyrektywę 92/12/EWG.

2)

Republika Grecka zostaje obciążona kosztami postępowania.

(1)  Dz.U. C 30 z 30.1.2017.

9.4.2018   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 123/5

Wyrok Trybunału (pierwsza izba) z dnia 7 lutego 2018 r. [wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez High Court of Justice (England & Wales), Queen's Bench Division (Administrative Court) – Zjednoczone Królestwo] – The Queen, na wniosek: American Express Co. / The Lords Commissioners of Her Majesty’s Treasury

(Sprawa C-643/16) (1)

([Odesłanie prejudycjalne - Dyrektywa (UE) 2015/2366 - Usługi płatnicze w ramach rynku wewnętrznego - Artykuł 35 ust. 1 - Wymogi dotyczące dostępu do systemów płatności obowiązujące w stosunku do posiadających zezwolenie lub zarejestrowanych dostawców usług płatniczych - Artykuł 35 ust. 2 akapit pierwszy lit. b) - Brak możliwości stosowania tych wymogów do systemów płatności, w których skład wchodzą wyłącznie dostawcy usług płatniczych należący do grupy - Stosowanie rzeczonych wymogów do trójstronnych systemów kart płatniczych, które zawarły porozumienia w sprawie co-brandingu lub porozumienia agencyjne - Ważność])

(2018/C 123/06)

Język postępowania: angielski

Sąd odsyłający

High Court of Justice (England & Wales), Queen's Bench Division (Administrative Court)

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: The Queen, na wniosek: American Express Co.,

Strona przeciwna: The Lords Commissioners of Her Majesty’s Treasury

przy udziale: Diners Club International Limited, MasterCard Europe SA

Sentencja

1)

Artykuł 35 ust. 2 akapit pierwszy lit. b) dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2015/2366 z dnia 25 listopada 2015 r. w sprawie usług płatniczych w ramach rynku wewnętrznego, zmieniającej dyrektywy 2002/65/WE, 2009/110/WE, 2013/36/UE i rozporządzenie (UE) nr 1093/2010 oraz uchylającej dyrektywę 2007/64/WE, należy interpretować w ten sposób, że trójstronny system kart płatniczych, który zawarł porozumienie w sprawie co-brandingu z partnerem w ramach co-brandingu nie jest pozbawiony możliwości skorzystania z wyłączenia przewidzianego w tym przepisie, a w rezultacie nie jest objęty wymogami ustanowionymi w art. 35 ust. 1 tej dyrektywy, w przypadku gdy partner ten nie jest dostawcą usług płatniczych i nie świadczy usług płatniczych w tym systemie w stosunku do oferty produktów co-brandingu. Natomiast trójstronny system kart płatniczych, który korzysta z pośrednictwa agenta przy świadczeniu usług płatniczych, nie może skorzystać z tego wyłączenia i w rezultacie podlega wymogom ustanowionym w tymże art. 35 ust. 1.

2)

Analiza drugiego pytania prejudycjalnego nie wykazała niczego, co mogłoby podważyć ważność art. 35 dyrektywy 2015/2366.

(1)  Dz.U. C 78 z 13.3.2017.

9.4.2018   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 123/6

Wyrok Trybunału (szósta izba) z dnia 8 lutego 2018 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Tribunale Amministrativo Regionale Calabria – Włochy) – Lloyd's of London / Agenzia Regionale per la Protezione dell'Ambiente della Calabria

(Sprawa C-144/17) (1)

((Odesłanie prejudycjalne - Zamówienia publiczne - Artykuły 49 i 56 TFUE - Dyrektywa 2004/18/WE - Podstawy wykluczenia z udziału w postępowaniu przetargowym - Usługi ubezpieczeniowe - Uczestnictwo kilku syndykatów Lloyd’s of London w tym samym postępowaniu przetargowym - Podpisanie ofert przez przedstawiciela ogólnego Lloyd’s of London na dany kraj - Zasady przejrzystości, równego traktowania i niedyskryminacji - Proporcjonalność))

(2018/C 123/07)

Język postępowania: włoski

Sąd odsyłający

Tribunale Amministrativo Regionale Calabria

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: Lloyd's of London

Strona przeciwna: Agenzia Regionale per la Protezione dell'Ambiente della Calabria

Sentencja

Zasady przejrzystości, równego traktowania i niedyskryminacji wynikające z art. 49 i 56 TFUE oraz przewidziane w art. 2 dyrektywy 2004/18/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 31 marca 2004 r. w sprawie koordynacji procedur udzielania zamówień publicznych na roboty budowlane, dostawy i usługi należy interpretować w ten sposób, że nie sprzeciwiają się one uregulowaniu państwa członkowskiego, takiemu jak sporne w postępowaniu głównym, które nie pozwala na wykluczenie dwóch „syndykatów” Lloyd’s of London z uczestnictwa w tym samym przetargu publicznym na usługi ubezpieczeniowe z tego tylko powodu, że każda z ich odnośnych ofert została podpisana przez ogólnego przedstawiciela Lloyd’s of London na to państwo członkowskie, lecz umożliwia z kolei ich wykluczenie, jeżeli okaże się na podstawie jednoznacznych dowodów, że ich oferty nie zostały sformułowane w sposób niezależny.

(1)  Dz.U. C 213 z 3.7.2017.

9.4.2018   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 123/6

Wyrok Trybunału (dziesiąta izba) z dnia 8 lutego 2018 r. – Komisja Europejska / Królestwo Hiszpanii

(Sprawa C-181/17) (1)

([Uchybienie zobowiązaniom państwa członkowskiego - Polityka transportowa - Rozporządzenie (WE) nr 1071/2009 - Przewoźnik drogowy - Zezwolenie na przewóz publiczny - Warunki przyznania - Artykuł 3 ust. 1 i 2 - Artykuł 5 lit. b) - Niezbędna liczba pojazdów - Przepisy krajowe - Bardziej restrykcyjne warunki przyznania - Większa minimalna liczba pojazdów])

(2018/C 123/08)

Język postępowania: hiszpański

Strony

Strona skarżąca: Komisja Europejska (przedstawiciele: J. Hottiaux i J. Rius, pełnomocnicy)

Strona pozwana: Królestwo Hiszpanii (przedstawiciele: V. Ester Casas, pełnomocnik)

Sentencja

1)

Nakładając na przedsiębiorstwa obowiązek, by dysponowały przynajmniej trzema pojazdami w celu uzyskania zezwolenia na przewóz publiczny, Królestwo Hiszpanii uchybiło zobowiązaniom, które na nim ciążą na podstawie art. 3 ust. 1 i 2 oraz art. 5 lit. b) rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 1071/2009 ustanawiającego wspólne zasady dotyczące warunków wykonywania zawodu przewoźnika drogowego i uchylającego dyrektywę Rady 96/26/WE.

2)

Królestwo Hiszpanii zostaje obciążone kosztami postępowania.

(1)  Dz.U. C 195 z 19.6.2017.

9.4.2018   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 123/7

Odwołanie od wyroku Sądu (trzecia izba) wydanego w dniu 19 czerwca 2017 r. w sprawie T-508/17, CBA Spielapparate- und Restaurantbetriebs GmbH / Komisja Europejska, wniesione w dniu 19 sierpnia 2017 r. przez CBA Spielapparate- und Restaurantbetriebs GmbH

(Sprawa C-508/17 P)

(2018/C 123/09)

Język postępowania: niemiecki

Strony

Wnoszący odwołanie: CBA Spielapparate- und Restaurantbetriebs GmbH (przedstawiciel: adwokat A Schuster)

Druga strona postępowania: Komisja Europejska

Postanowieniem z dnia 8 lutego 2018 r. Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej (dziesiąta izba) oddalił odwołanie i obciążył wnoszącego odwołanie jego własnymi kosztami.

9.4.2018   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 123/7

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Oberlandesgericht Wien (Austria) w dniu 15 grudnia 2017 r. – Adelheid Krah / Universität Wien

(Sprawa C-703/17)

(2018/C 123/10)

Język postępowania: niemiecki

Sąd odsyłający

Oberlandesgericht Wien

Strony w postępowaniu głównym

Strona powodowa: Adelheid Krah

Strona pozwana: Universität Wien

Pytania prejudycjalne

Pytanie pierwsze:

Czy prawo Unii, w szczególności art. 45 TFUE, art. 7 ust. 1 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 492/2011 (1) z dnia 5 kwietnia 2011 r. w sprawie swobodnego przepływu pracowników wewnątrz Unii i art. 20 i 21 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej, należy interpretować w ten sposób, że sprzeciwia się ono regulacji, zgodnie z którą dotychczasowe, istotne z zawodowego punktu widzenia okresy zatrudnienia członka kadry dydaktycznej Uniwersytetu Wiedeńskiego niezależnie od tego, czy chodzi o okresy zatrudnienia na Uniwersytecie Wiedeńskim, czy na innym krajowym lub zagranicznym uniwersytecie lub w podobnej instytucji, podlegają zaliczeniu tylko do łącznego wymiaru trzech lub czterech lat?

Pytanie drugie:

Czy system wynagrodzeń, który nie przewiduje pełnego zaliczenia dotychczasowych, istotnych z zawodowego punktu widzenia okresów zatrudnienia, ale równocześnie uzależnia wyższe wynagrodzenie od okresu zatrudnienia u tego samego pracodawcy, nie sprzeciwia się swobodzie przepływu pracowników wyrażonej w art. 45 ust. 2 TFUE i art. 7 ust. 1 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 492/2011 z dnia 5 kwietnia 2011 r. w sprawie swobodnego przepływu pracowników wewnątrz Unii?

(1)  Dz.U. 2011, L 141, s. 1.

9.4.2018   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 123/8

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Landesverwaltungsgericht Oberösterreich (Austria) w dniu 21 grudnia 2017 r. – Ahmad Shah Ayubi

(Sprawa C-713/17)

(2018/C 123/11)

Język postępowania: niemiecki

Sąd odsyłający

Landesverwaltungsgericht Oberösterreich

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: Ahmad Shah Ayubi

Pozwany organ: Bezirkshauptmannschaft Linz-Land

Pytania prejudycjalne

1.

Czy art. 29 dyrektywy 2011/95/UE (1), który ustanawia w odniesieniu do państwa członkowskiego obowiązek przyznania beneficjentom ochrony międzynarodowej (w państwie członkowskim, które im udzieliło tej ochrony) niezbędnej pomocy społecznej, równoważnej pomocy zapewnianej obywatelom tego państwa członkowskiego, należy interpretować w ten sposób, że spełnia on kryteria bezpośredniego stosowania wypracowane przez Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej w jego orzecznictwie?

2.

Czy art. 29 dyrektywy 2011/95/UE należy interpretować w ten sposób, że stoi on na przeszkodzie uregulowaniu krajowemu, na podstawie którego jedynie osoby korzystające z azylu, którym przysługuje prawo stałego pobytu, otrzymują w pełnej wysokości pomoc społeczną w formie zapewniającego pokrycie potrzeb zabezpieczenia minimalnego, a zatem na takim samym poziomie jak obywatele tego państwa członkowskiego, jednakże przewiduje obniżenie świadczeń z tytułu pomocy społecznej w ramach zapewniającego pokrycie potrzeb minimalnego zabezpieczenia dla osób korzystających z azylu, którym przyznano jedynie ograniczone czasowo prawo pobytu i które zostały tym samym zrównane z beneficjentami ochrony uzupełniającej pod względem wysokości pomocy społecznej?

(1)  Dyrektywa Parlamentu Europejskiego i Rady 2011/95/UE z dnia 13 grudnia 2011 r. w sprawie norm dotyczących kwalifikowania obywateli państw trzecich lub bezpaństwowców jako beneficjentów ochrony międzynarodowej, jednolitego statusu uchodźców lub osób kwalifikujących się do otrzymania ochrony uzupełniającej oraz zakresu udzielanej ochrony (Dz.U. 2011, L 337, s. 9).

9.4.2018   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 123/8

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Amtsgericht Hannover (Niemcy) w dniu 27 grudnia 2017 r. – Sebastien Vollmer, Vera Sagalov / Swiss Global Air Lines AG

(Sprawa C-721/17)

(2018/C 123/12)

Język postępowania: niemiecki

Sąd odsyłający

Amtsgericht Hannover

Strony w postępowaniu głównym

Strona powodowa: Sebastien Vollmer, Vera Sagalov

Strona pozwana: Swiss Global Air Lines AG

Pytania prejudycjalne

1)

Czy prawo do odszkodowania zgodnie z art. 7 rozporządzenia (WE) nr 261/2004 (1) przysługuje również wówczas, gdy pasażer z powodu opóźnienia w przylocie poniżej trzech godzin nie zdążył na lot łączony, co skutkowało opóźnieniem w miejscu docelowym wynoszącym trzy godziny lub więcej, a obydwa loty były wykonywane przez różnych przewoźników lotniczych?

2)

Czy prawo do odszkodowania zgodnie z art. 7 rozporządzenia (WE) nr 261/2004 przysługuje również wtedy, gdy różni przewoźnicy lotniczy są powiązani w ramach koncernu?

(1)  Rozporządzenie (WE) nr 261/2004 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 11 lutego 2004 r. ustanawiające wspólne zasady odszkodowania i pomocy dla pasażerów w przypadku odmowy przyjęcia na pokład albo odwołania lub dużego opóźnienia lotów, uchylające rozporządzenie (EWG) nr 295/91, Dz.U. L 46, s. 1.

9.4.2018   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 123/9

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Bundesfinanzhof (Niemcy) w dniu 3 stycznia 2018 r. – Michael Winterhoff występujący jako syndyk majątku spółki DIREKTexpress Holding AG / Finanzamt Ulm

(Sprawa C-4/18)

(2018/C 123/13)

Język postępowania: niemiecki

Sąd odsyłający

Bundesfinanzhof

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: Michael Winterhoff występujący jako syndyk majątku spółki DIREKTexpress Holding AG

Strona pozwana: Finanzamt Ulm

Pytanie prejudycjalne

Czy przedsiębiorca dokonujący formalnego doręczenia pism zgodnie z przepisami prawa publicznego jest „operatorem świadczącym usługi powszechne” w rozumieniu art. 2 pkt 13 dyrektywy 97/67/WE z dnia 15 grudnia 1997 (1) r. świadczącym powszechne usługi pocztowe lub wybrane powszechne usługi pocztowe, oraz czy rzeczone usługi są zwolnione z podatku na podstawie art. 132 ust. 1 lit. a) dyrektywy Rady 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (2)?

(1)  Dyrektywa Parlamentu Europejskiego i Rady 97/67/WE z dnia 15 grudnia 1997 r. w sprawie wspólnych zasad rozwoju rynku wewnętrznego usług pocztowych Wspólnoty oraz poprawy jakości usług, Dz.U. 1998 L 15, s. 14.

(2)  Dz.U. 2006, L 347, s. 1.

9.4.2018   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 123/10

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Bundesfinanzhof (Niemcy) w dniu 3 stycznia 2018 r. – Jochen Eisenbeis występujący jako syndyk majątku spółki JUREX GmbH / Bundeszentralamt für Steuern

(Sprawa C-5/18)

(2018/C 123/14)

Język postępowania: niemiecki

Sąd odsyłający

Bundesfinanzhof

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: Jochen Eisenbeis występujący jako syndyk majątku spółki JUREX GmbH

Strona pozwana: Bundeszentralamt für Steuern

Pytania prejudycjalne

1)

Czy formalne doręczanie pism zgodnie z przepisami prawa publicznego (przepisy kodeksów postępowania i ustaw regulujących doręczenie w administracji – § 33 ust. 1 Postgesetz –) stanowi pocztową usługę powszechną zgodnie z art. 3 ust. 4 dyrektywy 97/67/WE z dnia 15 grudnia 1997 r. (1) (dyrektywy pocztowej)?

2)

W przypadku gdyby na pytanie pierwsze należało udzielić odpowiedzi twierdzącej:

Czy przedsiębiorca dokonujący formalnego doręczenia pism zgodnie z przepisami prawa publicznego jest „operatorem świadczącym usługi powszechne” w rozumieniu art. 2 pkt 13 dyrektywy 97/67/WE z dnia 15 grudnia 1997 r. świadczącym powszechne usługi pocztowe lub wybrane powszechne usługi pocztowe, oraz czy rzeczone usługi są zwolnione z podatku na podstawie art. 132 ust. 1 lit. a) dyrektywy Rady 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (2)?

(1)  Dyrektywa Parlamentu Europejskiego i Rady 97/67/WE z dnia 15 grudnia 1997 r. w sprawie wspólnych zasad rozwoju rynku wewnętrznego usług pocztowych Wspólnoty oraz poprawy jakości usług, Dz.U. 1998, L 15, s. 14.

(2)  Dz.U. 2006, L 347, s.1-

9.4.2018   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 123/10

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Verwaltungsgerichtshof (Austria) w dniu 9 stycznia 2018 r. – Michael Dobersberger

(Sprawa C-16/18)

(2018/C 123/15)

Język postępowania: niemiecki

Sąd odsyłający

Verwaltungsgerichtshof

Strony w postępowaniu głównym

Strona wnosząca rewizję: Michael Dobersberger

Uczestnik: Magistrat der Stadt Wien

Pytania prejudycjalne

1)

Czy zakres zastosowania dyrektywy 96/71/WE (1) z dnia 16 grudnia 1996 r. dotyczącej delegowania pracowników w ramach świadczenia usług (dalej zwanej także w skrócie „dyrektywą”), w szczególności jej art. 1 ust. 3 lit. a), obejmuje także świadczenie usług polegających na zapewnianiu pasażerom posiłków i napojów, usług serwisu w wagonach czy usług sprzątania przez pracowników usługodawcy z siedzibą w państwie, z którego pracownik jest delegowany (na Węgrzech), celem wykonania umowy z przedsiębiorstwem transportu kolejowego z siedzibą w państwie, do którego pracownik jest delegowany (Austria), jeśli te usługi są świadczone w pociągach międzynarodowych, które przejeżdżają także przez terytorium państwa, do którego pracownik jest delegowany?

2)

Czy art. 1 ust. 3 lit. a) dyrektywy obejmuje także przypadek, kiedy usługodawca z siedzibą w państwie, z którego pracownik jest delegowany świadczy usługi określone w pytaniu pierwszym nie w wykonaniu umowy z przedsiębiorstwem transportu kolejowego z siedzibą w państwie, do którego pracownik jest delegowany, na rzecz którego to przedsiębiorstwa transportu kolejowego ostatecznie usługi są świadczone (odbiorca usług), lecz w wykonaniu umowy z innym przedsiębiorstwem z siedzibą w państwie, do którego pracownik jest delegowany, które z kolei związane jest stosunkiem umownym (łańcuch podwykonawców) z przedsiębiorstwem transportu kolejowego?

3)

Czy art. 1 ust. 3 lit. a) dyrektywy obejmuje także przypadek, kiedy usługodawca z siedzibą w państwie, z którego pracownik jest delegowany, nie przydziela do świadczenia usług określonych w pytaniu pierwszym własnych pracowników, lecz pracowników innego przedsiębiorstwa, którzy zostali mu postawieni do dyspozycji jeszcze w państwie, z którego nastąpiło delegowanie za granicę?

4)

Niezależnie od odpowiedzi na pytania od pierwszego do trzeciego: czy są niezgodne z prawem Unii, w szczególności z zasadą swobody przepływu usług (art. 56 i 57 TFUE) takie przepisy krajowe, które przewidują, iż przedsiębiorstwa, które delegują pracowników na terytorium innego państwa członkowskiego celem wykonywania usług mają obowiązek przestrzegania warunków zatrudnienia w rozumieniu art. 3 ust. 1 dyrektywy oraz przestrzegania związanych z tym obowiązków (jak na przykład obowiązku dokonania zgłoszenia transgranicznego delegowania pracowników organowi państwa, na którego terytorium pracownicy zostali delegowani, oraz obowiązku przechowywania dokumentów dotyczących wysokości wynagrodzenia oraz dotyczących zgłoszenia pracowników do ubezpieczenia społecznego) również i w takich wypadkach, gdy (po pierwsze) delegowani transgranicznie pracownicy należą do jeżdżącego w pociągach personelu przedsiębiorstwa transportu kolejowego oferującego połączenia międzynarodowe lub do personelu przedsiębiorstwa, które oferuje usługi typowe dla przedsiębiorstwa transportu kolejowego (zapewnienie pasażerom posiłków i napojów, usługi serwisu w wagonach) w pociągach tego ostatniego, kursujących przez granice państw członkowskich oraz gdy (po drugie) podstawą do delegowania albo w ogóle nie jest umowa o świadczenie usług, albo co najmniej nie jest nią taka umowa o świadczenie usług, która została zawarta pomiędzy delegującym przedsiębiorstwem oraz działającym w innym państwie członkowskim odbiorcą usług, gdyż obowiązek świadczenia usług przedsiębiorstwa delegującego w stosunku do działającego w innym państwie członkowskim odbiorcy usług wynika z podwykonawstwa (łańcucha podwykonawców) i gdy (po trzecie) delegowanych pracowników nie łączy stosunek pracy z przedsiębiorstwem delegującym, lecz z innym przedsiębiorstwem, które stawia do dyspozycji własnych pracowników przedsiębiorstwu delegującemu jeszcze w państwie członkowskim siedziby tego przedsiębiorstwa delegującego?

(1)  Dyrektywa 96/71/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 16 grudnia 1996 r. dotycząca delegowania pracowników w ramach świadczenia usług, Dz.U. 1997, L 18, s. 1.

9.4.2018   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 123/11

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Tribunalul Mureş (Romania) w dniu 9 stycznia 2018 r. – postępowanie karne przeciwko Virgilowi Mailatowi, Delii Elenie Mailat, Apcom Select SA

(Sprawa C-17/18)

(2018/C 123/16)

Język postępowania: rumuński

Sąd odsyłający

Tribunalul Mureş

Strony w postępowaniu głównym

Virgil Mailat, Delia Elena Mailat, Apcom Select SA

Pytania prejudycjalne

1)

Czy zawarcie umowy, na której mocy jedna spółka oddaje w najem innej spółce nieruchomość, w której poprzednio prowadzona była szczególna działalność polegająca na publicznym wydawaniu posiłków w restauracji, wraz ze wszystkimi środkami trwałymi i składnikami inwentarza, w wypadku gdy spółka przejmująca nieruchomość kontynuuje tę samą działalność polegającą na publicznym wydawaniu posiłków w restauracji pod tą samą nazwą co wykorzystywana wcześniej, stanowi przekazanie działalności w rozumieniu art. 19 i art. 29 dyrektywy 2006/112/WE (1)?

2)

W wypadku udzielenia odpowiedzi przeczącej na pierwsze pytanie, czy opisana transakcja stanowi świadczenie usług, które można uznać za wynajem nieruchomości w rozumieniu art. 135 ust. 1 lit. l) dyrektywy VAT lub złożone świadczenie usług, którego nie można uważać za wynajem nieruchomości podlagający opodatkowaniu z mocy ustawy?

(1)  Dz.U. 2006 L 347, s. 1.

9.4.2018   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 123/12

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Amtsgericht Darmstadt (Niemcy) w dniu 11 stycznia 2018 r. – TopFit e.V., Daniele Biffi / Deutscher Leichtathletikverband e.V.

(Sprawa C-22/18)

(2018/C 123/17)

Język postępowania: niemiecki

Sąd odsyłający

Amtsgericht Darmstadt

Strony w postępowaniu głównym

Strona powodowa: TopFit e.V., Daniele Biffi

Strona pozwana: Deutscher Leichtathletikverband e.V.

Pytania prejudycjalne

1.

Czy art. 18, 21 i 165 TFUE należy interpretować w ten sposób, że przepis zawarty w regulaminie lekkiej atletyki związku państwa członkowskiego, który to przepis uzależnia udział w mistrzostwach krajowych od obywatelstwa tego państwa członkowskiego, stanowi niedopuszczalną dyskryminację?

2.

Czy art. 18, 21 i 165 TFUE należy interpretować w ten sposób, że związek państwa członkowskiego w sposób niedopuszczalny dyskryminuje sportowców-amatorów, którzy nie mają obywatelstwa tego państwa członkowskiego, umożliwiając im wprawdzie udział w mistrzostwach krajowych, jednakże pozwalając im jedynie na starty „poza konkursem” lub „bez klasyfikacji” oraz nie zezwalając im na udział w biegach i walkach finałowych?

3.

Czy art. 18, 21 i 165 TFUE należy interpretować w ten sposób, że związek państwa członkowskiego w sposób niedopuszczalny dyskryminuje sportowców-amatorów, którzy nie mają obywatelstwa tego państwa członkowskiego, wykluczając ich z przyznawania tytułów krajowych względnie klasyfikacji?

9.4.2018   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 123/12

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Administratiwen syd Sofija-grad (Bułgaria) w dniu 17 stycznia 2018 r. – „Elektrorazpredelenje Jug” EAD / Komisija za energijno i wodno regulirane

(Sprawa C-31/18)

(2018/C 123/18)

Język postępowania: bułgarski

Sąd odsyłający

Administratiwen syd Sofija-grad

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca:„Elektrorazpredelenje Jug” EAD

Strona przeciwna: Komisija za energijno i wodno regulirane

Pytania prejudycjalne

1)

Czy przepisy art. 2 pkt 3 i pkt 5 dyrektywy [Parlamentu Europejskiego i Rady] 2009/72/WE (1) [z dnia 13 lipca 2009 r. dotyczącej wspólnych zasad rynku wewnętrznego energii elektrycznej i uchylającej dyrektywę 2003/54/WE] należy interpretować w ten sposób, że jedynym kryterium rozgraniczenia między siecią dystrybucji energii elektrycznej a siecią przesyłu energii elektrycznej, odpowiednio między działalnością polegającą na „dystrybucji” a działalnością polegającą na „przesyle” energii elektrycznej, jest poziom napięcia i państwa członkowskie – pomimo przysługującej im swobody kierowania użytkowników sieci do danego rodzaju sieci (przesyłowej lub dystrybucyjnej) – nie mogą ustanowić jako dodatkowego kryterium rozgraniczenia działalności przesyłowej i dystrybucyjnej własności aktywów, które są wykorzystywane w celu prowadzenia tej działalności?

2)

Na wypadek udzielenia odpowiedzi twierdzącej na pytanie pierwsze, czy odbiorców energii elektrycznej przyłączonych do sieci elektrycznej średniego napięcia należy uznać zawsze za odbiorców operatora sieci dystrybucji energii elektrycznej licencjonowanego w odniesieniu do odpowiedniego terytorium, niezależnie od własności urządzeń, do których bezpośrednio przyłączono instalacje elektryczne tych odbiorców, i niezależnie od stosunków umownych wiążących odbiorców bezpośrednio z operatorem sieci przesyłowej?

3)

Na wypadek udzielenia odpowiedzi przeczącej na pytanie pierwsze, czy zgodnie z rozumieniem i celami dyrektywy 2009/72/WE dopuszczalne jest istnienie krajowych przepisów takich jak przepis zawarty w § 1 pkt 44 w związku z pkt 20 przepisów uzupełniających Zakon za energetikata (ustawy o energetyce), zgodnie z którym to przepisem „przesyłem energii elektrycznej” jest transport energii elektrycznej przez sieć przesyłu, a „siecią przesyłu energii elektrycznej” jest zbiór linii elektrycznych i instalacji elektrycznych służących do przesyłu, transformacji energii elektrycznej z wysokiego na średnie napięcie oraz uprzedniego rozdziału potoków energii elektrycznej? Czy dopuszczalne jest, przy spełnieniu takiego samego warunku, istnienie krajowych przepisów takich jak art. 88 ust. 1 Zakon za energetikata, zgodnie z którym: „Dystrybucja energii elektrycznej i eksploatacja sieci dystrybucji energii elektrycznej są realizowane przez operatorów sieci dystrybucji energii elektrycznej – będących właścicielami takich sieci na wyodrębnionym terytorium, licencjonowanych do prowadzenia dystrybucji energii elektrycznej na odpowiednim terytorium?”.

(1)  Dyrektywa Parlamentu Europejskiego i Rady 2009/72/WE z dnia 13 lipca 2009 r. dotycząca wspólnych zasad rynku wewnętrznego energii elektrycznej i uchylająca dyrektywę 2003/54/WE (Tekst mający znaczenie dla EOG), Dz.U. 2009, L 211, s. 55.

9.4.2018   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 123/13

Skarga wniesiona w dniu 14 lutego 2018 r. – Komisja Europejska / Republika Włoska

(Sprawa C-122/18)

(2018/C 123/19)

Język postępowania: włoski

Strony

Strona skarżąca: Komisja Europejska (przedstawiciele: G. Gattinara i C. Zadra, pełnomocnicy)

Strona pozwana: Republika Włoska

Żądania strony skarżącej

—

stwierdzenie, że nie zapewniając, aby organy publiczne unikały przekraczania terminów 30 lub 60 dni kalendarzowych do zapłaty swoich długów handlowych, Republika Włoska uchybiła zobowiązaniom, jakie na niej ciążą na mocy dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2011/7/UE z dnia 16 lutego 2011 r. w sprawie zwalczania opóźnień w płatnościach w transakcjach handlowych (Dz.U. L 48, s. 1), a w szczególności zobowiązaniom wynikającym z art. 4 owej dyrektywy;

—

obciążenie Republiki Włoskiej kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Z posiadanych przez Komisję danych, które oparte są na informacjach dostarczonych przez Republikę Włoską w toku postępowania poprzedzającego wniesienie skargi, wynika, że określone w art. 4 dyrektywy 2011/7/UE w sprawie zwalczania opóźnień w płatnościach w transakcjach handlowych terminy płatności wynoszące 30 i 60 dni są przekraczane, i to nie przez pojedyncze podmioty, lecz przez całe kategorie organów publicznych, przy czym nie chodzi o pojedyncze transakcje handlowe, lecz o przeciętne terminy zapłaty, tzn. z uwzględnieniem wszystkich transakcji zawartych przez owe organy, i wreszcie nie przez ograniczony okres czasu, lecz stale, od września 2014 r. do daty wniesienia niniejszej skargi. Komisja uważa zatem za wykazane stałe i systematyczne naruszanie art. 4 dyrektywy.

Sąd

9.4.2018   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 123/15

Wyrok Sądu z dnia 21 lutego 2018 r. – Klyuyev / Rada

(Sprawa T-731/15) (1)

((Wspólna polityka zagraniczna i bezpieczeństwa - Środki ograniczające przyjęte w związku z sytuacją na Ukrainie - Zamrożenie środków finansowych - Wykaz osób, podmiotów i organów, w odniesieniu do których ma zastosowanie zamrożenie środków finansowych i zasobów gospodarczych - Pozostawienie nazwiska skarżącego w wykazie - Obowiązek uzasadnienia - Podstawa prawna - Podstawa faktyczna - Oczywisty błąd w ocenie - Prawo do obrony - Prawo własności - Prawo do dobrego imienia - Proporcjonalność - Ochrona praw podstawowych równoważna z ochroną gwarantowaną w Unii - Zarzut niezgodności z prawem))

(2018/C 123/20)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Sergiy Klyuyev (Donieck, Ukraina) (przedstawiciele: R. Gherson, T. Garner, solicitors, B. Kennelly, QC, i J. Pobjoy, barrister)

Strona pozwana: Rada Unii Europejskiej (przedstawiciele: Á. de Elera-San Miguel Hurtado i J.-P. Hix, pełnomocnicy)

Przedmiot

Żądanie oparte na art. 263 TFUE i mające na celu stwierdzenie nieważności, po pierwsze, decyzji Rady (WPZiB) 2015/1781 z dnia 5 października 2015 r. zmieniającej decyzję 2014/119/WPZiB w sprawie środków ograniczających skierowanych przeciwko niektórym osobom, podmiotom i organom w związku z sytuacją na Ukrainie (Dz.U. 2015, L 259, s. 23) oraz rozporządzenia wykonawczego Rady (UE) 2015/1777 w sprawie wykonania rozporządzenia (UE) nr 208/2014 w sprawie środków ograniczających skierowanych przeciwko niektórym osobom, podmiotom i organom w związku z sytuacją na Ukrainie (Dz.U. 2015, L 259, s. 3), po drugie, decyzji Rady (WPZiB) 2016/318 z dnia 4 marca 2016 r. zmieniającej decyzję 2014/119/WPZiB w sprawie środków ograniczających skierowanych przeciwko niektórym osobom, podmiotom i organom w związku z sytuacją na Ukrainie (Dz.U. 2016, L 60, s. 76) oraz rozporządzenia wykonawczego Rady (UE) 2016/311 z dnia 4 marca 2016 r. wykonującego rozporządzenie (UE) nr 208/2014 w sprawie środków ograniczających skierowanych przeciwko niektórym osobom, podmiotom i organom w związku z sytuacją na Ukrainie (Dz.U. 2016, L 60, s. 1), a po trzecie decyzji Rady (WPZiB) 2017/381 z dnia 3 marca 2017 r. zmieniającej decyzję 2014/119/WPZiB w sprawie środków ograniczających skierowanych przeciwko niektórym osobom, podmiotom i organom w związku z sytuacją na Ukrainie (Dz.U. 2017, L 58, s. 34) oraz rozporządzenia wykonawczego Rady (UE) 2017/374 z dnia 3 marca 2017 r. dotyczącego wykonania rozporządzenia (UE) nr 208/2014 w sprawie środków ograniczających skierowanych przeciwko niektórym osobom, podmiotom i organom w związku z sytuacją na Ukrainie (Dz.U. 2017, L 58, s. 1), w zakresie, w jakim nazwisko skarżącego zostało pozostawione w wykazie osób, podmiotów i organów, do których mają zastosowanie te środki ograniczające.

Sentencja

1)

Stwierdza się nieważność decyzji Rady (WPZiB) 2017/381 z dnia 3 marca 2017 r. zmieniającej decyzję 2014/119/WPZiB w sprawie środków ograniczających skierowanych przeciwko niektórym osobom, podmiotom i organom w związku z sytuacją na Ukrainie oraz rozporządzenia wykonawczego Rady (UE) 2017/374 z dnia 3 marca 2017 r. dotyczącego wykonania rozporządzenia (UE) nr 208/2014 w sprawie środków ograniczających skierowanych przeciwko niektórym osobom, podmiotom i organom w związku z sytuacją na Ukrainie, w zakresie w jakim nazwisko Sergiya Klyuyeva zostało pozostawione w wykazie osób, podmiotów i organów, do których mają zastosowanie te środki ograniczające.

2)

Utrzymuje się w mocy skutki art. 1 decyzji 2017/381 i art. 1 rozporządzenia wykonawczego 2017/374 wobec S. Klyuyeva do dnia upływu terminu na wniesienie odwołania, o którym mowa w art. 56 akapit pierwszy statutu Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej lub, jeśli odwołanie zostanie w tym terminie wniesione, do dnia jego oddalenia.

3)

W pozostałym zakresie skarga zostaje oddalona.

4)

S. Klyuyev pokrywa, poza własnymi kosztami, koszty poniesione przez Radę Unii Europejskiej, w zakresie dotyczącym żądań stwierdzenia nieważności przedstawionych w skardze oraz w pierwszym piśmie dostosowującym żądania.

5)

Rada pokrywa, poza własnymi kosztami, koszty poniesione przez S. Klyuyeva, w zakresie dotyczącym żądania stwierdzenia częściowej nieważności decyzji 2017/381 oraz rozporządzenia wykonawczego 2017/374, przedstawionego w drugim piśmie dostosowującym żądania.

(1)  Dz.U. C 68 z 22.2.2016.

9.4.2018   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 123/16

Wyrok Sądu z dnia 20 lutego 2018 r. – Deutsche Post / EUIPO – bpost (BEPOST)

(Sprawa T-118/16) (1)

({Znak towarowy Unii Europejskiej - Postępowanie w sprawie sprzeciwu - Zgłoszenie słownego unijnego znaku towarowego BEPOST - Wcześniejsze graficzny unijny znak towarowy ePost i słowny krajowy znak towarowy POST - Niezarejestrowany znak towarowy lub inne oznaczenie używane w obrocie handlowym POST - Względna podstawa odmowy rejestracji - Brak prawdopodobieństwa wprowadzenia w błąd - Artykuł 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia (WE) nr 207/2009 [obecnie art. 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia (UE) 201/1001] - Artykuł 8 ust. 4 rozporządzenia nr 207/2009 (obecnie art. 8 ust. 4 rozporządzenia 2017/1001) - Brak działania na szkodę renomy i brak rozmycia - Artykuł 8 ust. 5 rozporządzenia nr 207/2009 (obecnie art. 8 ust. 5 rozporządzenia 2017/1001) - Dowody przedstawione po raz pierwszy przed Sądem})

(2018/C 123/21)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Deutsche Post AG (Bonn, Niemcy) (przedstawiciele: adwokaci K. Hamacher i G. Müllejans)

Strona pozwana: Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (przedstawiciele: A. Folliard-Monguiral, G. Sakalaite-Orlovskiene i D. Walicka, pełnomocnicy)

Stroną postępowania przed Izbą Odwoławczą EUIPO była również, interwenient przed Sądem: bpost NV (Bruksela, Belgia) (przedstawiciele: początkowo adwokaci L. Hubert i K. Ongena, następnie adwokaci H. Dhondt i J. Cassiman)

Przedmiot

Skarga na decyzję Pierwszej Izby Odwoławczej EUIPO z dnia 18 stycznia 2016 r. (sprawa R 3107/2014-1) dotycząca postępowania w sprawie sprzeciwu między Deutsche Post a bpost.

Sentencja

1)

Skarga zostaje oddalona.

2)

Deutsche Post AG zostaje obciążona kosztami postępowania.

(1)  Dz.U. C 165 z 10.5.2016

9.4.2018   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 123/17

Wyrok Sądu z dnia 23 lutego 2018 r. – Schniga / CPVO (Gala Schnico)

(Sprawa T-445/16) (1)

([Odmiany roślin - Wniosek o przyznanie wspólnotowego prawa do ochrony odmian roślin dla odmiany Gala Schnico - Badanie techniczne - Obowiązek uzasadnienia - Artykuł 75 zdanie pierwsze rozporządzenia (WE) nr 2100/94 - Jednolitość - Artykuł 8 rozporządzenia nr 2100/94 - Badania uzupełniające - Artykuł 57 ust. 3 rozporządzenia nr 2100/94 - Równe traktowanie - Badanie przez CPVO stanu faktycznego z urzędu - Artykuł 76 rozporządzenia nr 2100/94])

(2018/C 123/22)

Język postępowania: niemiecki

Strony

Strona skarżąca: Schniga GmbH (Bolzano, Włochy) (przedstawiciele: adwokaci G. Würtenberger i R. Kunze)

Strona pozwana: Wspólnotowy Urząd Ochrony Odmian Roślin (CPVO) (przedstawiciele: M. Ekvad, F. Mattina i U. Braun-Mlodecka, pełnomocnicy, wspierani przez adwokatów A. von Mühlendahla i H. Hartwiga)

Przedmiot

Skarga na decyzję Izby Odwoławczej CPVO z dnia 22 kwietnia 2016 r. (sprawa A 005/2014) dotyczącą wniosku o przyznanie wspólnotowego prawa do ochrony odmian roślin odmianie Gala Schnico.

Sentencja

1)

Skarga zostaje oddalona.

2)

Schniga GmbH zostaje obciążona kosztami postępowania.

(1)  Dz.U. C 364 z 3.10.2016.

9.4.2018   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 123/17

Wyrok Sądu z dnia 21 lutego 2018 r. – Repower / EUIPO – repowermap.org (REPOWER)

(Sprawa T-727/16) (1)

({Znak towarowy Unii Europejskiej - Decyzja izby odwoławczej uchylająca decyzję wcześniejszą - Artykuł 80 rozporządzenia (WE) nr 207/2009 [obecnie art. 103 rozporządzenia (UE) 2017/1001] - Zasada ogólna prawa zezwalająca na cofnięcie aktu administracyjnego niezgodnego z prawem})

(2018/C 123/23)

Język postępowania: francuski

Strony

Strona skarżąca: Repower AG (Brusio, Szwajcaria) (przedstawiciele: adwokaci R. Kunz-Hallstein i H.P. Kunz Hallstein)

Strona pozwana: Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (przedstawiciel: J. Crespo Carrillo, pełnomocnik)

Stroną postępowania przed Izbą Odwoławczą EUIPO była również, interwenient przed Sądem: repowermap.org (Berno, Szwajcaria) (przedstawiciel: adwokat P. González-Bueno Catalán de Ocón)

Przedmiot

Skarga na decyzję Piątej Izby Odwoławczej EUIPO z dnia 3 sierpnia 2016 r. [sprawa R 2311/2014-5 (REV)] dotyczącą postępowania w sprawie unieważnienia prawa do znaku między repowermap.org a Repower.

Sentencja

1)

Skarga zostaje oddalona.

2)

Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (EUIPO) pokrywa własne koszty oraz koszty poniesione przez repowermap.org i Repower.

(1)  Dz.U. C 462 z 12.12.2016.

9.4.2018   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 123/18

Wyrok Sądu z dnia 20 lutego 2018 r. – Kwang Yang Motor / EUIPO – Schmidt (CK1)

(Sprawa T-45/17) (1)

({Znak towarowy Unii Europejskiej - Postępowanie w sprawie sprzeciwu - Zgłoszenie słownego unijnego znaku towarowego CK1 - Wcześniejszy graficzny unijny znak towarowy CK - Względna podstawa odmowy rejestracji - Prawdopodobieństwo wprowadzenia w błąd - Artykuł 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia (WE) nr 207/2009 [obecnie art. 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia (UE) 2017/1001})

(2018/C 123/24)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Kwang Yang Motor Co., Ltd (Kaohsiung, Taiwan) (przedstawiciele: adwokaci A. González Hähnlein i A. Kleinheyer)

Strona pozwana: Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (przedstawiciele: J. Crespo Carrillo i D. Walicka, pełnomocnicy)

Stroną postępowania przed Izbą Odwoławczą EUIPO był również, interwenient przed Sądem: Udo Schmidt (Reken, Niemcy) (przedstawiciele: adwokaci G. Rother i J. Vogtmeier)

Przedmiot

Skarga na decyzję Drugiej Izby Odwoławczej EUIPO z dnia 2 listopada 2016 r. (sprawa R 2193/2015-2) dotyczącą postępowania w sprawie sprzeciwu między U. Schmidtem a Kwang Yang Motor.

Sentencja

1)

Skarga zostaje oddalona.

2)

Kwang Yang Motor Co., Ltd zostaje obciążona kosztami postępowania.

(1)  Dz.U. C 78 z 13.3.2017.

9.4.2018   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 123/19

Wyrok Sądu z dnia 21 lutego 2018 r. – Laboratoire Nuxe / EUIPO – Camille i Tariot (NYouX)

(Sprawa T-179/17) (1)

({Znak towarowy Unii Europejskiej - Postępowanie w sprawie sprzeciwu - Zgłoszenie graficznego unijnego znaku towarowego NYouX - Wcześniejszy słowny krajowy znak towarowy NUXE - Obowiązek uzasadnienia - Artykuł 75 zdanie pierwsze rozporządzenia (WE) nr 207/2009 [obecnie art. 94 ust. 1 zdanie pierwsze rozporządzenia (UE) 2017/1001] - Względna podstawa odmowy rejestracji - Prawdopodobieństwo wprowadzenia w błąd - Podobieństwo towarów - Podobieństwo oznaczeń - Charakter odróżniający - Artykuł 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia nr 207/2009 [obecnie art. 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia 2017/1001]})

(2018/C 123/25)

Język postępowania: francuski

Strony

Strona skarżąca: Laboratoire Nuxe (Paryż, Francja) (przedstawiciele: adwokaci P. Wilhelm i J. Roux)

Strona pozwana: Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (przedstawiciele: A. Folliard–Monguiral i V. Ruzek, pełnomocnicy)

Stroną postępowania przed Izbą Odwoławczą EUIPO byli również: Élisabeth Camille (Alicante, Hiszpania) i Jean–Yves Tariot (Alicante)

Przedmiot

Skarga na decyzję Piątej Izby Odwoławczej EUIPO z dnia 16 stycznia 2017 r. (sprawa R 718/2016-5) dotyczącą postępowania w sprawie sprzeciwu pomiędzy Laboratoire Nuxe a E. Camille i J.Y. Tariotem.

Sentencja

1)

Stwierdza się nieważność decyzji Piątej Izby Odwoławczej Urzędu Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (EUIPO) z dnia 16 stycznia 2017 r. (sprawa R 718/2016-5).

2)

EUIPO zostaje obciążona kosztami postępowania.

(1)  Dz.U. C 144 z 8.5.2017.

9.4.2018   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 123/19

Wyrok Sądu z dnia 22 lutego 2018 r. – International Gaming Projects / EUIPO – Zitro IP (TRIPLE TURBO)

(Sprawa T-210/17) (1)

({Znak towarowy Unii Europejskiej - Postępowanie w sprawie sprzeciwu - Zgłoszenie graficznego unijnego znaku towarowego TRIPLE TURBO - Wcześniejszy graficzny unijny znak towarowy TURBO - Względna podstawa odmowy rejestracji - Brak prawdopodobieństwa wprowadzenia w błąd - Artykuł 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia (WE) nr 207/2009 [obecnie art. 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia (UE) 2017/1001]})

(2018/C 123/26)

Język postępowania: hiszpański

Strony

Strona skarżąca: International Gaming Projects Ltd (Qormi, Malta) (przedstawiciel: adwokat M. Garayalde Niño)

Strona pozwana: Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (przedstawiciel: J. Crespo Carrillo, pełnomocnik)

Stroną postępowania przed Izbą Odwoławczą EUIPO była również, interwenient przed Sądem: Zitro IP Sàrl (Luksemburg, Luksemburg) (przedstawiciel: adwokat A. Canela Giménez)

Przedmiot

Skarga na decyzję Czwartej Izby Odwoławczej EUIPO z dnia 8 lutego 2017 r. (sprawa R 119/2016-4) dotyczącą postępowania w sprawie sprzeciwu pomiędzy Zitro IP a International Gaming Projects.

Sentencja

1)

Stwierdza się nieważność decyzji Czwartej Izby Odwoławczej Urzędu Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (EUIPO) z dnia 8 lutego 2017 r. (sprawa R 119/2016-4).

2)

EUIPO pokrywa, poza własnymi kosztami, koszty poniesione przez International Gaming Projects Ltd.

3)

Zitro IP Sàrl pokrywa własne koszty.

(1)  Dz.U. C 161 z 22.5.2017.

9.4.2018   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 123/20

Postanowienie Sądu z dnia 9 lutego 2018 r. – Arcofin e.a. / Komisja

(Sprawa T-711/14) (1)

((Skarga o stwierdzenie nieważności - Pomoc państwa - Wdrożona przez Belgię pomoc dla spółdzielni finansowych grupy ARCO - Program gwarancji chroniący udziały indywidualnych członków tych spółdzielni - Decyzja uznająca pomoc za niezgodną z rynkiem wewnętrznym - Selektywna korzyść - Środek, który może zakłócić konkurencję lub grozić zakłóceniem konkurencji i wpłynąć na handel między państwami członkowskimi - Środek przeznaczony na zaradzenie poważnym zaburzeniom w gospodarce państwa członkowskiego - Uzasadnione oczekiwania - Skarga w części oczywiście niedopuszczalna, a w części prawnie oczywiście bezzasadna))

(2018/C 123/27)

Język postępowania: francuski

Strony

Strona skarżąca: Arcofin SCRL (Bruksela, Belgia), Arcopar SCRL (Bruksela), Arcoplus (Bruksela) (przedstawiciele: R. Martens, A. Verlinden i C. Maczkovics, avocats)

Strona pozwana: Komisja Europejska

Przedmiot

Żądanie oparte na art. 263 TFUE i mające na celu stwierdzenie nieważności decyzji Komisji 2014/686/UE z dnia 3 lipca 2014 r. w sprawie pomocy państwa SA.33927 (12/C) (ex 11/NN) wdrożonej przez Belgię – Program gwarancji chroniący udziały indywidualnych członków spółdzielni finansowych (Dz.U. 2014, L 284, s. 53).

Sentencja

1)

Skarga zostaje w części odrzucona jako oczywiście niedopuszczalna, a w części oddalona jako prawnie oczywiście bezzasadna.

2)

Arcofin SCRL, Arcopar SCRL i Arcoplus pokrywają koszty postępowania.

(1)  Dz.U. C 409 z 17.11.2014.

9.4.2018   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 123/21

Postanowienie Sądu z dnia 7 lutego 2018 r. – AEIM i Kazenas/Komisja

(Sprawa T-436/16) (1)

((Skarga o odszkodowanie - Przedawnienie - Brak dowodu szkody - Skarga, która oczywiście podlega odrzuceniu))

(2018/C 123/28)

Język postępowania: francuski

Strony

Strona skarżąca: L’application électronique industrielle moderne (AEIM) (Algrange, Francja) i Philippe Kazenas (Luksemburg, Luksemburg) (przedstawiciel: B. Wizel, adwokat)

Strona pozwana: Komisja Europejska (przedstawiciele: początkowo S. Delaude i S. Lejeune, następnie S. Delaude, pełnomocnicy)

Przedmiot

Oparte na art. 268 TFUE żądanie naprawienia szkody, jaką skarżący mieli ponieść wskutek czynów korupcyjnych popełnionych przez pracownika Komisji.

Sentencja

1)

Skarga zostaje odrzucona.

2)

L’Application électronique industrielle moderne (AEIM) i Philippe Kazenas zostają obciążeni kosztami postępowania.

(1)  Dz.U. C 371 z 10.10.2016.

9.4.2018   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 123/21

Postanowienie Sądu z dnia 1 lutego 2018 r. – Collins/Parlament

(Sprawa T-919/16) (1)

((Przywileje i immunitety - Członek Parlamentu Europejskiego - Decyzja o nieutrzymaniu przywilejów i immunitetów - Skarga oczywiście niedopuszczalna - Oczywisty brak właściwości - Skarga prawnie oczywiście bezzasadna))

(2018/C 123/29)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Jane Maria Collins (Hotham, Zjednoczone Królestwo) (przedstawiciel: I. Anderson, solicitor)

Strona pozwana: Parlament Europejski (przedstawiciele: S. Alonso de León i M. Dean, pełnomocnicy)

Przedmiot

Po pierwsze, żądanie na podstawie art. 263 TFUE mające na celu stwierdzenie nieważności decyzji Parlamentu Europejskiego z dnia 25 października 2016 r. o nieutrzymaniu przywilejów i immunitetów skarżącej, po drugie, żądanie na podstawie art. 268 TFUE mające na celu uzyskanie odszkodowania za rzekomo poniesioną przez nią przy tej okazji szkodę, a po trzecie, żądanie, aby Trybunał rozstrzygnął wniosek o utrzymanie przywilejów i immunitetów skarżącej.

Sentencja

1)

Skarga zostaje oddalona.

2)

Jane Maria Collins pokrywa własne koszty oraz koszty poniesione przez Parlament Europejski.

(1)  Dz.U. C 70 z 6.3.2017.

9.4.2018   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 123/22

Skarga wniesiona w dniu 12 grudnia 2017 r. – PV/Komisja

(Sprawa T-786/16)

(2018/C 123/30)

Język postępowania: francuski

Strony

Strona skarżąca: PV (przedstawiciel: adwokat M. Casado García-Hirschfeld)

Strona pozwana: Komisja Europejska

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—

stwierdzenie, że niniejsza skarga jest dopuszczalna i zasadna;

a w konsekwencji:

—

stwierdzenie nieważności zaskarżonych decyzji z dnia 31 maja 2016 r. i z dnia 5 lipca 2016 r. w sprawie dokonania potrąceń z wynagrodzenia, w odniesieniu do których skarżący złożył odpowiednio zażalenia na podstawie art. 90 ust. 2 regulaminu pracowniczego w dniu 29 lipca 2016 r. (R/492/16) i w dniu 30 lipca 2016 r. (R/493/16), które zostały oddalone w dniu 28 listopada 2016 r.;

—

stwierdzenie nieważności zaskarżonych decyzji z dnia 15 września 2016 r. i z dnia 11 lipca 2016 r. w sprawie dokonania potrąceń z wynagrodzenia i zerowania wynagrodzenia od lipca 2016 r., w odniesieniu do których skarżący złożył zażalenie na podstawie art. 90 ust. 2 regulaminu pracowniczego w dniu 19 września 2016 r. (R/496/16), które zostało oddalone w dniu 17 stycznia 2017 r.;

—

stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji z dnia 21 września 2016 r. informującej skarżącego o zglobalizowanym długu w wysokości 42 704,74 EUR w stosunku do Komisji, w odniesieniu do której złożył on zażalenie na podstawie art. 90 ust. 2 regulaminu pracowniczego w dniu 8 listopada 2016 r. (R/556/16), które zostało oddalone w dniu 17 stycznia 2017 r.;

—

stwierdzenie nieważności zaskarżonej noty obciążeniowej nr 32441709991 z dnia 20 lipca 2017 r. na kwotę 42 704,74 EUR, wymagającej zapłaty spornego długu w wysokości 42 704,74 EUR, w odniesieniu do której zostało złożone zażalenie na podstawie art. 90 ust. 2 regulaminu pracowniczego w dniu 31 lipca 2017 r. (R/346/17), które zostało oddalone w dniu 29 listopada 2017 r.;

—

stwierdzenie nieważności decyzji z dnia 26 lipca 2016 r. o wydaleniu ze służby, wydanej przez trójstronny organ powołujący, na którą skarżący złożył zażalenie na podstawie art. 90 ust. 2 regulaminu pracowniczego w dniu 3 października 2016 r. (R/510/16), które zostało oddalone w dniu 2 lutego 2017 r., a także insi stwierdzenie nieważności postepowania dyscyplinarnego CMS 13/087 we wszystkich jego aspektach;

—

nakazanie naprawienia szkody poniesionej w wyniku mobbingu w DG EMPLOI, DG BUDGET, DG INTERPRETARIAT oraz wspólnie przez służby medyczne, PMO i DG HR, gdy pierwsza sytuacja nosząca znamiona mobbingu sięga października 2008 r.;

—

stwierdzenie nieważności wszystkich sprawozdań z oceny skarżącego za lata 2014, 2015 r. i 2016 r. ze względu na mobbing w DG SCIC;

oraz przyznanie następującego odszkodowania na podstawie art. 340 TFUE:

—

zasądzenie zadośćuczynienia za krzywdę w wysokości 889 000 EUR i odszkodowania za szkody materialne w wysokości 132 828,67 EUR poniesione przez skarżącego, wynikające z tych zaskarżonych decyzji, szacowane, z zastrzeżeniem aktualizacji wyceny, na kwotę 1 021 828,67 EUR, powiększone o odsetki od opóźnienie aż do dnia ostatecznej spłaty;

pomocniczo, w związku z mobbingiem i korzystaniem z „fałszywych intelektualistów”, co sprawia, że takie nieprawidłowości nie mogą być tolerowane przez porządek prawny Unii:

—

stwierdzenie nieważności wszystkich innych żądanych potrąceń z wynagrodzenia za okres od marca 2015 r. do lipca 2016 r. – czyli 12 decyzji z: 9/2/2015 r., 30/3/2015 r., 5/5/2015 r., 24/6/2015 r., 1/10/2015 r., 12/11/2015 r., 15/1/2016 r., 22/4/2016 r., 31/5/2016 r., 5/7/2016 r., 15/9/2016 r. i z 11/7/2016 r., a także wszystkich rozstrzygnięć odmownych w przedmiocie jego wniosków o uchylenie, czyli decyzji: R/1110/14 z 11/3/2015 r., R/225/15 z 3 lipca 2015 r., R/292/15 z 23 lipca 2015 r., R/376/15 z 18 sierpnia 2015 r., R/419/15 z 25 września 2015 r., R/496/15 z 23 października 2015 r., R/787/15 i R/788/16 i R/71/16 z 21 marca 2016 r., R/282/16 z 12 września 2016 r.;

—

stwierdzenie nieważności wszystkich decyzji oddalających, które dotyczą zażaleń w przedmiocie postępowań w sprawie oceny, czyli decyzji: R/ll00/14 z 12 marca 2015 r., R/313/15 z 11 sierpnia 2015 r., R/676/15 z 13 października 2015 r., R/127/16 i R/128/16 z 7 czerwca 2016 r. i R/342/16 z 21 września 2016 r.;

—

stwierdzenie nieważności wszystkich rozstrzygnięć odmownych w przedmiocie wniosków o udzielenie wsparcia na podstawie art. 24 regulaminu pracowniczego, odpowiednio, z dnia 23 października 2014 r., z dnia 20 stycznia 2015 r., z dnia 20 marca 2015 r., z dnia 30 lipca 2015 r. (wniosek D/322/15), z dnia 15 marca 2016 r.(wniosek D/776/15) i z dnia 18 maja 2016 r.

—

stwierdzenie nieważności wszystkich nieuzasadnionych „opinii lekarskich” dr [X] z dni 16 i 18 lipca 2018 r., 8 sierpnia 2014 r., 4 września 2014 r., 4 grudnia 2014 r., 4 lutego 2015 r., 13 kwietnia 2015 r., 4 czerwca 2015 r., 11 sierpnia 2015 r., 14 października 2015 r., 4 grudnia 2015 r., 5 lutego 2016 r., 22 marca 2016 r., 18 kwietnia 2016 r., 3 czerwca 2016 r., 30 czerwca 2016 r. i z dnia 25 lipca 2016 r.;

—

stwierdzenie nieważności „opinii lekarskich” dr [X] z dnia 27 czerwca 2014 r. i dr [Y] z dnia 10 października 2014 r., które odesłały skarżącego do sprawców mobbingu;

—

stwierdzenie nieważności decyzji oddalającej zażalenie R/182/16 z dnia 14 lipca 2016 r., złożone w dniu 22 marca 2016 r. w przedmiocie nieusprawiedliwionej nieobecności z 16 i 17 marca 2016 r. w jego domu;

—

stwierdzenie nieważności wszystkich wezwań do zapłaty, odpowiednio, z dni: 10 marca 2015 r., 11 maja 2015 r., 10 czerwca 2015 r., 11 sierpnia 2015 r., 13 listopada 2015 r., 9 grudnia 2015 r., 18 lipca 2016 r., a także pism informujących o nocie obciążeniowej z dnia 21 czerwca 2016 r. i z dnia 21 września 2016 r.

w każdym razie

—

obciążenie strony pozwanej wszystkimi kosztami.

Zarzuty i główne argumenty

Na poparcie skargi strona skarżąca podnosi pięć zarzutów.

1.

Zarzut pierwszy dotyczący naruszenia art. 1, 3, 4 i 31 ust. 1 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej oraz art. 1e ust. 2 i 12a Regulaminu pracowniczego urzędników Unii Europejskiej (zwanego dalej „regulaminem pracowniczym”)), który ustanawia zakaz mobbingu.

2.

Zarzut drugi dotyczący naruszenia art. 21a, 22b i 23 regulaminu pracowniczego dotyczących zakazu popełniania bezprawnych czynów.

3.

Zarzut trzeci dotyczący naruszenia zasady staranności i udzielania wsparcia z naruszeniem art. 24 regulaminu pracowniczego.

4.

Zarzut czwarty dotyczący naruszenia art. 59 i błędnej wykładni art. 60 regulaminu pracowniczego.

5.

Zarzut piąty, dotyczący naruszenia art. 41 i 48 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej, dotyczących odpowiednio bezstronnego traktowania i prawa do bycia wysłuchanym oraz prawa do obrony, a także art. 3 załącznika IX do regulaminu pracowniczego w sprawie prawa do bycia wysłuchanym przez organ powołujący przed skierowaniem sprawy do komisji dyscyplinarnej i zgodnie z orzecznictwem Kerstens/Komisja (wyrok z dnia 14 lutego 2017 r., Kerstens/Komisja, T-270/16 P, niepublikowany, EU:T:2017:74).

Strona skarżąca żąda również przyznania odszkodowania w wysokości 889 000 EUR tytułem doznanej krzywdy oraz w wysokości 132 828,67 EUR tytułem poniesionej szkody materialnej zgodnie z art. 340 TFUE.

9.4.2018   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 123/24

Skarga wniesiona w dniu 29 stycznia 2018 r. – UZ / Parlament

(Sprawa T-47/18)

(2018/C 123/31)

Język postępowania: francuski

Strony

Strona skarżąca: UZ (przedstawiciel: adwokat J.N. Louis)

Strona pozwana: Parlament Europejski

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—

Orzeczenie, że

—

stwierdza się nieważność decyzji sekretarza generalnego Parlamentu Europejskiego z dnia 27 lutego 2017 r. o wymierzeniu jej kary dyscyplinarnej w postaci obniżenia zaszeregowania z grupy AD13 stopień 3 do grupy AD12 stopień 3 z dniem 1 marca 2017 r. oraz odebrania wszystkich punktów za osiągnięcia zdobytych w grupie zaszeregowania AD13;

—

stwierdza się nieważność decyzji o oddaleniu jej wniosku o udzielenie wsparcia;

—

Parlament zostaje obciążony kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Na poparcie skargi strona skarżąca podnosi cztery zarzuty.

1.

Zarzut pierwszy dotyczący naruszenia art. 41 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej oraz art. 3 i 22 załącznika IX do regulaminu pracowniczego urzędników Unii Europejskiej (zwanego dalej „regulaminem pracowniczym”), polegającego na tym, że organ powołujący nie wysłuchał strony skarżącej w celu uzasadnienia swojej decyzji na podstawie art. 3 załącznika IX, ani też przed oddaleniem jej wniosku o udzielenie wsparcia na podstawie art. 24 regulaminu pracowniczego.

2.

Zarzut drugi dotyczący naruszenia art. 9, 10 i 16 załącznika IX do regulaminu pracowniczego, w zakresie w jakim zaskarżona decyzja dyscyplinarna narusza zasadę proporcjonalności i nakłada na skarżącą ogólną sankcję nieprzewidzianą w załączniku IX do regulaminu pracowniczego, czyli obniżenie zaszeregowania, odebranie punktów za osiągnięcia i wykluczenie z funkcji kierowniczych.

3.

Zarzut trzeci dotyczący nieprawidłowości prac komisji dyscyplinarnej, polegających na tym, że nie tylko skierowano do niego nieprawidłowo sprawę bez uprzedniego wysłuchania strony skarżącej, ale w dodatku przez cały czas trwania postępowania nie przestrzegał on prawa do obrony.

4.

Zarzut czwarty dotyczący naruszenia art. 24 regulaminu pracowniczego, w szczególności ponieważ organ powołujący nie wysłuchał strony skarżącej przed oddaleniem jej wniosku o udzielenie wsparcia.

9.4.2018   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 123/25

Skarga wniesiona w dniu 31 stycznia 2018 r. – Fashion Energy / EUIPO – Retail Royalty (1st AMERICAN)

(Sprawa T-54/18)

(2018/C 123/32)

Język skargi: angielski

Strony

Strona skarżąca: Fashion Energy Srl (Mediolan, Włochy) (przedstawiciel: adwokaci T. Müller, F. Togo)

Strona pozwana: Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (EUIPO)

Druga strona w postępowaniu przed izbą odwoławczą: Retail Royalty Co. (Las Vegas, Nevada, Stany Zjednoczone)

Dane dotyczące postępowania przed EUIPO

Zgłaszający: Strona skarżąca

Sporny znak towarowy: Zgłoszenie unijnego znaku towarowego 1st AMERICAN – zgłoszenie nr 8 622 078

Postępowanie przed EUIPO: Postępowanie w sprawie sprzeciwu

Zaskarżona decyzja: Decyzja Drugiej Izby Odwoławczej EUIPO z dnia 15 listopada 2017 r. w sprawie R 693/2017-2

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—

zawieszenie postępowania na podstawie art. 69 lit. d) regulaminu postępowania przed Sądem do chwili wydania ostatecznej i wiążącej decyzji w sprawie wniosku o stwierdzenie częściowego wygaśnięcia prawa do unijnego znaku towarowego 005066113, na który powołano się w sprzeciwie;

—

stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji;

—

obciążenie EUIPO i drugiej strony postępowania przed izbą odwoławczą kosztami postępowania.

Podniesione zarzuty

—

Naruszenie zasady audi alteram partem;

—

Naruszenie art. 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia nr 2017/1001.

9.4.2018   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 123/25

Skarga wniesiona w dniu 6 lutego 2018 r. – Aeris Invest / SRB

(Sprawa T-62/18)

(2018/C 123/33)

Język postępowania: hiszpański

Strony

Strona skarżąca: Aeris Invest Sàrl (Luksemburg, Luksemburg) (przedstawiciele: adwokaci R. Vallina Hoset, A. Sellés Marco, C. Iglesias Megías i A. Lois Perreau de Pinninck)

Strona pozwana: Jednolita Rada ds. Restrukturyzacji i Uporządkowanej Likwidacji

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—

stwierdzenie nieważności decyzji komisji odwoławczej Jednolitej Rady ds. Restrukturyzacji i Uporządkowanej Likwidacji w sprawie 43/2017 z dnia 28 listopada 2017 r., a także decyzji potwierdzającej SRB/CM01/ARES(2017)4898090 z dnia 6 września 2017 r.; oraz

—

obciążenie Jednolitej Rady ds. Restrukturyzacji i Uporządkowanej Likwidacji kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Na poparcie skargi strona skarżąca podnosi sześć zarzutów.

1.

Zarzut pierwszy dotyczący naruszenia art. 90 rozporządzenia 806/2014 i art. 4 rozporządzenia 1049/2001 przez Jednolitą Radę ds. Restrukturyzacji i Uporządkowanej Likwidacji w decyzji SRB/ES/2017/01 w sprawie publicznego dostępu do dokumentów (zwana dalej „decyzją w sprawie dostępu”) w zakresie, w jakim z jednej strony, uregulowano w niej ultra vires prawo dostępu do dokumentów i z drugiej strony i wprowadzono wyjątki od tego prawa nieprzewidziane w rozporządzeniu 1049/2001. Ponieważ podstawa prawna tej decyzji komisji odwoławczej nie znajduje zastosowania zgodnie z art. 277 TFUE, należy stwierdzić nieważność tej decyzji.

2.

Zarzut drugi dotyczący naruszenia przez komisję odwoławczą w zaskarżonej decyzji art. 296 TFUE w zakresie, w jakim poprzestała ona na niejasnych i ogólnych twierdzeniach, że ujawnienie pełnego tekstu planu z 2016 r., decyzji o restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji i sprawozdania z wyceny narusza art. 4 ust. 1 lit. a) i art. 4 ust. 2 rozporządzenia 1049/2001.

3.

Zarzut trzeci dotyczący naruszenia przez komisję odwoławczą w zaskarżonej decyzji art. 15 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej, art. 42 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej i art. 4 ust. 1 lit. a) rozporządzenia 1049/2001 w zakresie, w jakim (i) polityka restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji instytucji kredytowych nie jest ważnym wyjątkiem w celu ograniczenia podstawowego prawa dostępu do dokumentów; (ii) nie zostały spełnione przesłanki przewidziane w art. 4 ust. 1 lit. a) rozporządzenia 1049/2001; oraz (iii) ocena rozpatrywanych interesów sprawia, że konieczne jest udzielenie dostępu do żądanych dokumentów.

4.

Zarzut czwarty dotyczący naruszenia przez komisję odwoławczą w zaskarżonej decyzji art. 15 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej, art. 42 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej i art. 4 ust. 2 rozporządzenia 1049/2001 w zakresie, w jakim udzielenie pełnego dostępu do decyzji o restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji, sprawozdania z wyceny i planu z 2016 r.: (i) nie szkodzi interesom handlowym osób fizycznych lub prawnych; oraz (ii) w każdym wypadku, wyważenie rozpatrywanych interesów przemawia za udzieleniem dostępu do tych dokumentów

5.

Zarzut piąty dotyczący naruszenia przez komisję odwoławczą w zaskarżonej decyzji art. 15 TFUE i art. 88 rozporządzenia 806/2014 ze względu na odmówienie dostępu do informacji nieobjętych tajemnicą zawodową, ponieważ (i) nie istnieje domniemanie poufności na podstawie art. 88 rozporządzenia 806/2014 i art. 339 TFUE; oraz (ii) nawet gdyby wspomniane domniemanie poufności istniało, nie miałoby zastosowania, gdyż dokumentów żądano w celu wykorzystania ich w ramach postępowania sądowego.

6.

Zarzut szósty dotyczący nadużycia władzy przez komisję odwoławczą w zakresie, w jakim odmówiła stronie skarżącej w zaskarżonej decyzji pełnego dostępu do planu z 2016 r., twierdząc, że jest on „w całości objęty wyjątkami przewidzianymi w art. 4 ust. 1 lit. a), tiret trzecie, art. 4 ust. 1 lit. c) i art. 4 ust. 2 [decyzji w sprawie dostępu]”, gdy w rzeczywistości istnieje uzasadnione podejrzenie, że jedynym celem wspomnianej odmowy jest ukrycie błędów, braków i niedociągnięć, którymi obarczony jest wspomniany plan.

9.4.2018   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 123/27

Postanowienie Sądu z dnia 7 lutego 2018 r. – Alfa Laval Flow Equipment (Kunshan) / Komisja

(Sprawa T-204/17) (1)

(2018/C 123/34)

Język postępowania: szwedzki

Prezes czwartej izby zarządził wykreślenie sprawy.

(1)  Dz.U. C 161 z 22.5.2017.