26.3.2018

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 112/2

Wyrok Trybunału (wielka izba) z dnia 30 stycznia 2018 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Hoge Raad der Nederlanden, Raad van State – Niderlandy) – College van Burgemeester en Wethouders van de gemeente Amersfoort / X BV (C-360/15), Visser Vastgoed Beleggingen BV / Raad van de gemeente Appingedam (C-31/16)

(Sprawy połączone C-360/15 i C-31/16) (1)

([Odesłanie prejudycjalne - Usługi na rynku wewnętrznym - Dyrektywa 2006/123/WE - Zakres stosowania - Artykuł 2 ust. 2 lit. c) - Wyłączenie usług i sieci łączności elektronicznej - Artykuł 4 pkt 1 - Pojęcie „usługi” - Handel detaliczny towarami - Rozdział III - Swoboda przedsiębiorczości dla usługodawców - Stosowanie do sytuacji o charakterze wyłącznie wewnętrznym - Artykuł 15 - Wymogi podlegające ocenie - Ograniczenie terytorialne - Plan zagospodarowania przestrzennego zakazujący prowadzenia handlu detalicznego towarami, które nie są towarami wielkogabarytowymi, na obszarach położonych poza centrum miasta - Ochrona środowiska miejskiego - Zezwolenie dotyczące sieci i usług łączności elektronicznej - Dyrektywa 2002/20/WE - Opłaty za prawo instalowania urządzeń dla publicznej sieci łączności elektronicznej])

(2018/C 112/02)

Język postępowania: niderlandzki

Sąd odsyłający

Hoge Raad der Nederlanden, Raad van State

Strony w postępowaniu głównym

Strony skarżące: College van Burgemeester en Wethouders van de gemeente Amersfoort (C-360/15), Visser Vastgoed Beleggingen BV (C-31/16)

Strony pozwane: X BV (C-360/15), Raad van de gemeente Appingedam (C-31/16)

Sentencja

Artykuł 2 ust. 2 lit. c) dyrektywy 2006/123/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 12 grudnia 2006 r. w sprawie usług na rynku wewnętrznym należy interpretować w ten sposób, że dyrektywa ta nie ma zastosowania do opłat, dla których okoliczność powodująca ich powstanie związana jest z prawem przedsiębiorstw upoważnionych do dostarczania sieci i usług łączności elektronicznej do ułożenia kabli dla publicznej sieci łączności elektronicznej.

2)	Artykuł 4 pkt 1 dyrektywy 2006/123 należy interpretować w ten sposób, że działalność w zakresie sprzedaży detalicznej produktów stanowi „usługę” do celów stosowania tej dyrektywy.

3)	Przepisy rozdziału III dyrektywy 2006/123, dotyczącego swobody przedsiębiorczości dla usługodawców, należy interpretować w ten sposób, że znajdują one zastosowanie w sytuacji, w której wszystkie istotne elementy występują w obrębie tylko jednego państwa.

Artykuł 15 ust. 1 dyrektywy 2006/123 należy interpretować w ten sposób, że nie stoi on na przeszkodzie temu, by przepisy zawarte w planie zagospodarowania przestrzennego gminy zabraniały prowadzenia handlu detalicznego towarami niebędącymi towarami o dużych gabarytach na obszarach położonych poza strefą śródmiejską tej gminy, o ile spełnione zostaną wszystkie warunki określone w art. 15 ust. 3 tej dyrektywy, co powinien zweryfikować sąd odsyłający.

(1) Dz.U. C 346 z 19.10.2015

Dz.U. C 136 z 18.4.2016.

26.3.2018

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 112/3

Wyrok Trybunału (szósta izba) z dnia 1 lutego 2018 r. – Kühne + Nagel International AG, Kühne + Nagel Management AG, Kühne + Nagel Ltd, Kühne + Nagel Ltd, Kühne + Nagel Ltd / Komisja Europejska

(Sprawa C-261/16 P) (1)

((Odwołanie - Konkurencja - Porozumienia, decyzje i uzgodnione praktyki - Artykuł 101 TFUE - Ustalanie ceny - Usługi międzynarodowego tranzytu lotniczego - Porozumienie w sprawie fakturowania mające wpływ na cenę usług))

(2018/C 112/03)

Język postępowania: niemiecki

Strony

Wnoszący odwołanie: Kühne + Nagel International AG, Kühne + Nagel Management AG, Kühne + Nagel Ltd, Kühne + Nagel Ltd, Kühne + Nagel Ltd (przedstawiciele: U. Denzel, C. von Köckritz i C. Klöppner, Rechtsanwälte)

Druga strona postępowania: Komisja Europejska (przedstawiciele: A. Dawes, H. Leupold i G. Meessen, pełnomocnicy)

Sentencja

1)	Skarga zostaje oddalona.

2)	Kühne + Nagel International AG, Kühne + Nagel Management AG, Kühne + Nagel Ltd [Uxbridge (Zjednoczone Królestwo)], Kühne + Nagel Ltd [Shanghai (Chiny)] i Kühne + Nagel Ltd [Hong-Kong (Chiny)] pokrywają własne koszty oraz koszty poniesione przez Komisję Europejską.

(1) Dz.U. C 251 z 11.7.2016.

26.3.2018

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 112/3

Wyrok Trybunału (szósta izba) z dnia 1 lutego 2018 r. – Schenker Ltd / Komisja Europejska

(Sprawa C-263/16 P) (1)

((Odwołanie - Konkurencja - Porozumienia, decyzje i uzgodnione praktyki - Artykuł 101 TFUE - Ustalanie ceny - Usługi międzynarodowej spedycji lotniczej - Porozumienie cenowe mające wpływ na końcowe ceny usług))

(2018/C 112/04)

Język postępowania: angielski

Strony

Wnoszący odwołanie: Schenker Ltd (przedstawiciele: F. Montag i M. Eisenbarth, Rechtsanwälte, F. Hoseinian, advokat)

Druga strona postępowania: Komisja Europejska (przedstawiciele: A. Dawes, H. Leupold i G. Meessen, pełnomocnicy)

Sentencja

1)	Odwołanie zostaje oddalone.

2)	Schenker Ltd pokrywa własne koszty oraz koszty poniesione przez Komisję Europejską.

(1) Dz.U. C 243 z 4.7.2016.

26.3.2018

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 112/4

Wyrok Trybunału (szósta izba) z dnia 1 lutego 2018 r. – Deutsche Bahn AG, Schenker AG, Schenker China Ltd, Schenker International (H.K.) Ltd / Komisja Europejska

(Sprawa C-264/16 P) (1)

(2018/C 112/05)

Język postępowania: angielski

Strony

Wnoszący odwołanie: Deutsche Bahn AG, Schenker AG, Schenker China Ltd, Schenker International (H.K.) Ltd (przedstawiciele: F. Montag i M. Eisenbarth, Rechtsanwälte, F. Hoseinian, advokat)

Druga strona postępowania: Komisja Europejska (przedstawiciele: A. Dawes, H. Leupold i G. Meessen, pełnomocnicy)

Sentencja

1)	Odwołanie zostaje oddalone.

2)	Deutsche Bahn AG, Schenker AG, Schenker China Ltd i Schenker International (H.K.) pokrywają własne koszty oraz koszty poniesione przez Komisję Europejską.

(1) Dz.U. C 243 z 4.7.2016.

26.3.2018

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 112/4

Wyrok Trybunału (szósta izba) z dnia 1 lutego 2018 r. – Panalpina World Transport (Holding) Ltd, Panalpina Management AG, Panalpina China Ltd / Komisja Europejska

(Sprawa C-271/16 P) (1)

(2018/C 112/06)

Język postępowania: angielski

Strony

Wnoszący odwołanie: Panalpina World Transport (Holding) Ltd, Panalpina Management AG, Panalpina China Ltd (przedstawiciele: S. Mobley, A. Stratakis i A. Gamble, solicitors)

Druga strona postępowania: Komisja Europejska (przedsawiciele: V. Bottka, G. Meessen i P.J.O. Van Nuffel, pełnomocnicy)

Sentencja

1)	Odwołanie zostaje oddalone.

2)	Panalpina World Transport (Holding) Ltd, Panalpina Management AG i Panalpina China Ltd pokrywają własne koszty oraz koszty poniesione przez Komisję Europejską.

(1) Dz.U. C 243 z 4.7.2016.

26.3.2018

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 112/5

Wyrok Trybunału (ósma izba) z dnia 31 stycznia 2018 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Sąd Okręgowy w Szczecinie – Polska) – Paweł Hofsoe / LVM Landwirtschaftlicher Versicherungsverein Münster AG

(Sprawa C-106/17) (1)

([Odesłanie prejudycjalne - Współpraca sądowa w sprawach cywilnych - Jurysdykcja i wykonywanie orzeczeń sądowych w sprawach cywilnych i handlowych - Rozporządzenie (UE) nr 1215/2012 - Artykuł 11 ust. 1 lit. b) i art. 13 ust. 2 - Jurysdykcja w sprawach dotyczących ubezpieczeń - Podmiotowy zakres stosowania - Pojęcie „poszkodowanego” - Podmiot prowadzący działalność zawodowo w ramach sektora ubezpieczeń - Wyłączenie])

(2018/C 112/07)

Język postępowania: polski

Sąd odsyłający

Sąd Okręgowy w Szczecinie

Strony w postępowaniu głównym

Strona wnosząca zażalenie: Paweł Hofsoe

Strona przeciwna: LVM Landwirtschaftlicher Versicherungsverein Münster AG

Sentencja

Artykuł 13 ust. 2 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1215/2012 z dnia 12 grudnia 2012 r. w sprawie jurysdykcji i uznawania orzeczeń sądowych oraz ich wykonywania w sprawach cywilnych i handlowych w związku z art. 11 ust. 1 lit. b) owego rozporządzenia należy interpretować w ten sposób, że nie może na niego powołać się osoba fizyczna, której działalność zawodowa polega m.in. na dochodzeniu roszczeń odszkodowawczych od ubezpieczycieli, przywołująca umowne nabycie wierzytelności od ofiary wypadku drogowego w celu wytoczenia przed sąd państwa członkowskiego miejsca zamieszkania poszkodowanego powództwa z tytułu odpowiedzialności cywilnej przeciwko ubezpieczycielowi sprawcy wypadku drogowego, który to ubezpieczyciel ma siedzibę na terytorium innego państwa członkowskiego niż państwo członkowskie miejsca zamieszkania poszkodowanego.

(1) Dz.U. C 202 z 26.6.2017.

26.3.2018

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 112/5

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Verwaltungsgerichtshof (Austria) w dniu 3 listopada 2017 r. – Vorarlberger Landes- und Hypothekenbank AG

(Sprawa C-625/17)

(2018/C 112/08)

Język postępowania: niemiecki

Sąd odsyłający

Verwaltungsgerichtshof

Strony w postępowaniu głównym

Strona wnosząca skargę rewizyjną: Vorarlberger Landes- und Hypothekenbank AG

Druga strona postępowania: Finanzamt Feldkirch

Pytanie prejudycjalne

Czy uregulowanie przewidujące opłatę od sumy bilansowej instytucji kredytowych jest – ze względu na obowiązek uiszczania opłaty od nieskonsolidowanej sumy bilansowej (nie uwzględnionej w skonsolidowanym sprawozdaniu rocznym grupy) – sprzeczne ze swobodą świadczenia usług przewidzianą w art. 56 i nast. TFUE lub ze swobodą przepływu kapitału i płatności przewidzianą w art. 63 TFUE, w sytuacji gdy instytucja kredytowa z siedzibą w Austrii powinna uiszczać opłatę z tytułu transakcji bankowych zawieranych z klientami z innych państw Unii Europejskiej, podczas gdy nie jest tak w wypadku instytucji kredytowej z siedzibą w Austrii, która zawiera transakcje jako spółka dominująca grupy instytucji kredytowych za pośrednictwem wchodzącej w skład tej grupy instytucji kredytowej, która ma siedzibę w innym państwie Unii Europejskiej i której bilans, ze względu na przynależność do owej grupy, powinien zostać skonsolidowany z bilansem instytucji kredytowej będącej spółką dominującą?

26.3.2018

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 112/6

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Finanzgericht München (Niemcy) w dniu 17 listopada 2017 r. – College Pension Plan of British Columbia / Finanzamt München III

(Sprawa C-641/17)

(2018/C 112/09)

Język postępowania: niemiecki

Sąd odsyłający

Finanzgericht München

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: College Pension Plan of British Columbia

Strona pozwana: Finanzamt München III

Pytania prejudycjalne

Czy swoboda przepływu kapitału zgodnie z art. 63 ust. 1 TFUE w związku z art. 65 TFUE sprzeciwia się przepisom państwa członkowskiego, zgodnie z którymi instytucja pracowniczych programów emerytalnych niebędąca rezydentem, która w swojej zasadniczej strukturze jest porównywalna z niemieckim funduszem emerytalnym, nie uzyskuje zmniejszenia obciążeń podatkiem od dochodów kapitałowych z tytułu otrzymanych dywidend, podczas gdy odpowiadające im dywidendy wypłacane krajowym funduszom emerytalnym nie powodują żadnego lub jedynie stosunkowo niewielki wzrost zobowiązania z tytułu podatku dochodowego od osób prawnych z uwagi na to, że w ramach postępowania mającego na celu ustalenie wymiaru podatku te ostatnie mają możliwość obniżenia dochodu podlegającego opodatkowaniu poprzez odliczenie rezerw przeznaczonych na zobowiązania emerytalne i zneutralizowanie zapłaconego podatku od dochodów kapitałowych poprzez zaliczenie na poczet podatku i – jeżeli kwota należnego podatku dochodowego od osób prawnych jest niższa niż kwota zaliczenia – poprzez zwrot podatku?

2)	W wypadku odpowiedzi twierdzącej na pytanie pierwsze: czy ograniczenie swobody przepływu kapitału poprzez § 32 ust. 1 pkt 2 KStG jest dopuszczalne na podstawie art. 63 TFUE w związku z art. 64 ust. 1 TFUE w stosunku do państw trzecich, ponieważ dotyczy ono świadczenia usług finansowych?

26.3.2018

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 112/7

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Landgericht Frankfurt am Main (Niemcy) w dniu 20 listopada 2017 r. – Emirates Airlines – Direktion für Deutschland / Aylin Wüst, Peter Wüst

(Sprawa C-645/17)

(2018/C 112/10)

Język postępowania: niemiecki

Sąd odsyłający

Landgericht Frankfurt am Main

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: Emirates Airlines – Direktion für Deutschland

Strona przeciwna: Aylin Wüst, Peter Wüst

Pytania prejudycjalne

1)	Czy art. 5 ust. 3 rozporządzenia (WE) nr 261/2004 (1) Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 11 lutego 2004 r. należy interpretować w ten sposób, że czasowe zamknięcie lotniska w wyniku wypadku samolotu przy lądowaniu stanowi nadzwyczajną okoliczność?

W razie udzielenia odpowiedzi twierdzącej na pytanie pierwsze:

Czy art. 5 ust. 3 rozporządzenia (WE) nr 261/2004 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 11 lutego 2004 r. należy interpretować w ten sposób, że czasowe zamknięcie lotniska stanowi nadzwyczajną okoliczność także w przypadku, gdy samolot mający wypadek należy do floty przewoźnika lotniczego, który powołuje się na nadzwyczajną okoliczność w związku z opóźnionym lotem spowodowanym czasowym zamknięciem lotniska?

W razie udzielenia odpowiedzi twierdzącej na pytanie drugie:

Czy art. 5 ust. 3 rozporządzenia (WE) nr 261/2004 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 11 lutego 2004 r. należy interpretować w ten sposób, że opóźnienie w miejscu przylotu przekraczające 3 godziny jest „spowodowane” przez nadzwyczajną okoliczność także wtedy, gdy samolot mający wypadek należy do floty przewoźnika lotniczego, który powołuje się na tę nadzwyczajną okoliczność w związku z opóźnionym lotem spowodowanym czasowym zamknięciem lotniska?

(1) Rozporządzenie (WE) nr 261/2004 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 11 lutego 2004 r. ustanawiające wspólne zasady odszkodowania i pomocy dla pasażerów w przypadku odmowy przyjęcia na pokład albo odwołania lub dużego opóźnienia lotów, uchylające rozporządzenie (EWG) nr 295/91, Dz.U., 2004, L 46, s. 1.

26.3.2018

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 112/7

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Bundesgerichtshof (Niemcy) w dniu 21 listopada 2017 r. – Bundesverband der Verbraucherzentralen und Verbraucherverbände – Verbraucherzentrale Bundesverband e.V. / Amazon EU Sàrl

(Sprawa C-649/17)

(2018/C 112/11)

Język postępowania: niemiecki

Sąd odsyłający

Bundesgerichtshof

Strony w postępowaniu głównym

Strona powodowa: Bundesverband der Verbraucherzentralen und Verbraucherverbände – Verbraucherzentrale Bundesverband e.V.

Strona pozwana: Amazon EU Sàrl

Pytania prejudycjalne

Trybunałowi Sprawiedliwości Unii Europejskiej zostają przedłożone następujące pytania prejudycjalne dotyczące wykładni art. 6 ust. 1 lit. c) dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2011/83/UE z dnia 25 października 2011 r. w sprawie praw konsumentów (1):

Czy państwa członkowskie mogą przewidzieć przepis, który, tak jak przepis art. 246a § 1 ust. 1 zdanie pierwsze pkt 2 EGBGB, zobowiązuje przedsiębiorcę do udostępniania konsumentowi [nie tylko o ile jest dostępny, lecz] stale swojego numeru telefonu w ramach zawierania umów na odległość przed złożeniem przez niego oświadczenia o zawarciu umowy?

Czy użyte w [niemieckiej wersji językowej] art. 6 ust. 1 lit. c) dyrektywy 2011/83/UE wyrażenie „gegebenenfalls” („o ile jest dostępny”) oznacza, że dany przedsiębiorca musi informować tylko o rzeczywiście istniejących w jego przedsiębiorstwie środkach porozumiewania się, a więc nie jest zobowiązany do założenia nowego numeru telefonu lub faksu lub adresu e-mail, jeżeli zdecyduje się na zawieranie również umów na odległość w swoim przedsiębiorstwie?

W razie udzielenia na pytanie drugie odpowiedzi twierdzącej:

Czy wymienione w [niemieckiej wersji językowej] art. 6 ust. 1 lit. c) dyrektywy 2011/83/UE wyrażenie „gegebenenfalls” („o jest dostępny”) oznacza, że w danym przedsiębiorstwie istnieją już tylko takie środki porozumiewania się, które są rzeczywiście wykorzystywane przez przedsiębiorcę w każdym razie również do kontaktowania się z konsumentami w ramach zawierania umów na odległość, czy też istnieją w przedsiębiorstwie również takie środki porozumiewania się, które są dotychczas wykorzystywane przez przedsiębiorcę wyłącznie do innych celów, takich jak przykładowo porozumiewania się z podmiotami gospodarczymi lub organami władzy?

Czy dokonane w art. 6 ust. 1 lit. c) dyrektywy 2011/83/UE wyliczenie środków porozumiewania się w postaci numeru telefonu i faksu oraz adresu e-mail jest wyczerpujące, czy też przedsiębiorca może wykorzystywać również inne, tam niewymienione środki porozumiewania się, takie jak czaty internetowe lub telefoniczny system oddzwaniania, jeżeli w ten sposób zapewnione jest szybkie kontaktowanie się i skuteczne porozumiewanie się?

Czy przy stosowaniu wymogu przejrzystości ustanowionego w art. 6 ust. 1 dyrektywy 2011/83/UE, zgodnie z którym przedsiębiorca w jasny i zrozumiały sposób udziela konsumentowi informacji o środkach porozumiewania się wymienionych w art. 6 ust. 1 lit. c) tej dyrektywy, ma znaczenie, by informacja ta była udzielana szybko i skutecznie?

(1) Dz.U. 2011, L 304, s. 64.

26.3.2018

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 112/8

Odwołanie od wyroku Sądu] (szósta izba) wydanego w dniu 7 września 2017 r. w sprawie T-451/15, Alzchem AG / Komisja, wniesione w dniu 27 listopada 2017 r. przez AlzChem AG

(Sprawa C-666/17 P)

(2018/C 112/12)

Język postępowania: angielski

Strony

Wnosząca odwołanie: AlzChem AG (przedstawiciele: adwokat A. Borsos, J.A. Guerrero Pérez, abogado)

Druga strona postępowania: Komisja Europejska

Żądania wnoszącego odwołanie

Wnosząca odwołanie wnosi do Trybunału o:

—	uznanie odwołania za dopuszczalne i zasadne;

—	uchylenie zaskarżonego wyroku;

—	stwierdzenie nieważności spornej decyzji;

—	obciążenie Komisji kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Zarzut pierwszy: naruszenie prawa i oczywisty błąd w ocenie dotyczące zastosowania ogólnego domniemania w związku z wyjątkiem odnoszącym się do ochrony celów dochodzenia Unii:

—	naruszenie prawa przez Komisję dotyczące zastosowania ogólnego domniemania w związku z zastosowaniem wyjątku od żądania dostępu do konkretnych i określonych wcześniej istniejących dokumentów;

—	naruszenie prawa przez Komisję dotyczące ochrony celów dochodzeń w toku w związku z żądaniami dostępu do konkretnych i określonych wcześniej istniejących dokumentów;

—	naruszenie prawa przez Komisję i oczywisty błąd w ocenie dotyczące nadrzędnego interesu publicznego polegającego na ochronie prawa do skutecznego środka prawnego (artykuł 47 Karty praw podstawowych), oraz

—	naruszenie prawa przez Komisję dotyczące zastosowania podstawowego prawa dostępu do dokumentów (art. 42 Karty prawa podstawowych).

2)	Zarzut drugi: naruszenie obowiązku uzasadnienia odmowy udzielenia dostępu do jawnej wersji dokumentów w lokalach Komisji.

26.3.2018

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 112/9

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Bundesgerichtshof (Niemcy) w dniu 30 listopada 2017 r. – Planet49 / Bundesverband der Verbraucherzentralen und Verbraucherverbände – Verbraucherzentrale Bundesverband e.V.

(Sprawa C-673/17)

(2018/C 112/13)

Język postępowania: niemiecki

Sąd odsyłający

Bundesgerichtshof

Strony w postępowaniu głównym

Strona powodowa: Planet49 GmbH

Strona pozwana: Bundesverband der Verbraucherzentralen und Verbraucherverbände – Verbraucherzentrale Bundesverband e.V.

Pytania prejudycjalne

Czy mamy do czynienia ze skuteczną zgodą w rozumieniu art. 5 ust. 3 i art. 2 lit. f) dyrektywy 2002/58/WE (1) w związku z art. 2 lit. h) dyrektywy 95/46/WE (2), w sytuacji gdy przechowywanie informacji lub dostęp do informacji, które są już przechowywane w urządzeniu końcowym użytkownika, są dozwolone na podstawie domyślnie zaznaczonego okienka wyboru, które użytkownik musi odznaczyć w celu odmowy wyrażenia zgody?

b)	Czy na stosowanie art. 5 ust. 3 i art. 2 lit. f) dyrektywy 2002/58/WE w związku z art. 2 lit. h) dyrektywy 95/46/WE ma wpływ fakt, że przechowywane lub pobierane informacje są danymi osobowymi?

c)	Czy w okolicznościach określonych w pytaniu prejudycjalnym 1 a) została wyrażona skuteczna zgoda w rozumieniu art 6 ust. 1 lit. a) rozporządzenia (UE) 2016/679 (3)?

2.	Jakich informacji dostawca usług powinien udzielić użytkownikowi w ramach jasnych i wyczerpujących informacji wymaganych zgodnie z art. 5 ust. 3 dyrektywy 2002/58/WE? Czy informacje te obejmują również okres ważności plików cookies oraz kwestię dostępu osób trzecich do plików cookies?

(1) Dyrektywa 2002/58/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 12 lipca 2002 r. dotycząca przetwarzania danych osobowych i ochrony prywatności w sektorze łączności elektronicznej (dyrektywa o prywatności i łączności elektronicznej); Dz.U. L 201, s. 37.

(2) Dyrektywa 95/46/WG Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 24 października 1995 r. w sprawie ochrony osób fizycznych w zakresie przetwarzania danych osobowych i swobodnego przepływu tych danych; Dz.U. L 281, s. 31.

(3) Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/679 z dnia 27 kwietnia 2016 r. w sprawie ochrony osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych i w sprawie swobodnego przepływu takich danych oraz uchylenia dyrektywy 95/46/WE (ogólne rozporządzenie o ochronie danych); Dz.U. L 119, s. 1.

26.3.2018

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 112/10

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Bundesgerichtshof (Niemcy) w dniu 6 grudnia 2017 r. – slewo // schlafen leben wohnen GmbH / Sascha Ledowski

(Sprawa C-681/17)

(2018/C 112/14)

Język postępowania: niemiecki

Sąd odsyłający

Bundesgerichtshof

Strony w postępowaniu głównym

Strona wnosząca rewizję: slewo // schlafen leben wohnen GmbH

Druga strona postępowania rewizyjnego: Sascha Ledowski

Pytania prejudycjalne

Trybunałowi Sprawiedliwości Unii Europejskiej zostają przedłożone zgodnie z art. 267 TFUE następujące pytania prejudycjalne dotyczące wykładni art. 16 lit. e) oraz – ewentualnie – art. 6 ust. 1 lit. k) dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2011/83/UE z dnia 25 października 2011 r. w sprawie praw konsumentów, zmieniającej dyrektywę Rady 93/13/EWG i dyrektywę 1999/44/WE Parlamentu Europejskiego i Rady oraz uchylającej dyrektywę Rady 85/577/EWG i dyrektywę 97/7/WE Parlamentu Europejskiego i Rady (1):

Czy art. 16 lit. e) dyrektywy konsumenckiej należy interpretować w ten sposób, że do wskazanych tam towarów, które nie nadają się do zwrotu ze względu na ochronę zdrowia lub ze względów higienicznych, należą także towary (takie jak materace), które wprawdzie przy używaniu zgodnie z przeznaczeniem mogą wchodzić w bezpośredni kontakt z ciałem człowieka, ale poprzez odpowiednie działania przedsiębiorcy (czyszczenie) mogą ponownie stać się zdatne do sprzedaży?

W przypadku udzielenia odpowiedzi twierdzącej na pytanie pierwsze:

a)	Jakie wymogi musi spełniać opakowanie towaru, aby można mówić o zapieczętowaniu w rozumieniu art. 16 lit. e) dyrektywy konsumenckiej? oraz

Czy informacja udzielana przez przedsiębiorcę zgodnie z art. 6 ust. 1 lit. k) dyrektywy konsumenckiej, zanim nastąpi związanie umową, musi zostać udzielona w taki sposób, że konsument jest informowany w odniesieniu do konkretnego przedmiotu sprzedaży (tu: materaca) i zastosowanego zapieczętowania, że traci prawo odstąpienia od umowy w przypadku otwarcia opakowania?

(1) Dz.U. 2011, L 304, s. 64.

26.3.2018

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 112/11

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Verwaltungsgericht Berlin (Niemcy) w dniu 6 grudnia 2017 r. – ExxonMobil Production Deutschland GmbH / Bundesrepublik Deutschland

(Sprawa C-682/17)

(2018/C 112/15)

Język postępowania: niemiecki

Sąd odsyłający

Verwaltungsgericht Berlin

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: ExxonMobil Production Deutschland GmbH

Strona pozwana: Bundesrepublik Deutschland

Pytania prejudycjalne

Czy instalacja, która wytwarza produkt, którego produkcja nie zalicza się do działań wskazanych w załączniku I dyrektywy 2003/87/WE (1) (w niniejszym przypadku: produkcja siarki) i w której równocześnie wykonywane jest działanie objęte systemem handlu uprawnieniami do emisji zgodnie z załącznikiem I dyrektywy 2003/87/WE polegające na „spalaniu paliw w instalacjach o całkowitej nominalnej mocy cieplnej przekraczającej 20 MW”, jest wytwórcą energii elektrycznej w rozumieniu art. 3 lit. u) dyrektywy 2003/87/WE, jeżeli w instalacji ubocznej owej instalacji wytwarzana jest energia elektryczna dla instalacji i (znikoma) część energii elektrycznej przekazywana jest odpłatnie do publicznej sieci elektroenergetycznej?

W przypadku udzielenia odpowiedzi twierdzącej na pierwsze pytanie:

jeżeli instalacja opisana w pierwszym pytaniu jest wytwórcą energii elektrycznej w rozumieniu art. 3 lit. u) dyrektywy 2003/87/WE, czy instalacja taka może otrzymać przydział na ciepło zgodnie z decyzją Komisji 2011/278/UE (2) również wówczas, gdy ciepło to spełnia wymogi określone w art. 3 lit c) decyzji 2011/278/UE, ale nie zalicza się do wskazanej w art. 10 a ust. 1 akapit 3, ust. 3 i 4 dyrektywy 2003/87/WE kategorii ciepła ze spalania gazów odlotowych dla produkcji energii elektrycznej, ciepła z sieci ciepłowniczych i kogeneracji o wysokiej sprawności?

Jeżeli, zgodnie z odpowiedziami udzielonymi na pierwsze dwa pytania prejudycjalne, istnieje możliwość przydziału [uprawnień do emisji] dla ciepła produkowanego w instalacji skarżącej:

czy w przypadku CO2 uwalnianego do atmosfery w związku z przetwarzaniem gazu ziemnego (w postaci kwaśnego gazu) w tzw. procesie Clausa przez oddzielenie CO2 zawartego w gazie ziemnym z mieszaniny gazów chodzi o takie emisje, do których, w rozumieniu art. 3 lit. h) zadanie pierwsze decyzji Komisji 2011/278/UE, „dochodzi na skutek” procesu wskazanego w art. 3 lit. h) v)?

Czy w rozumieniu art. 3 lit. h) zdanie pierwsze decyzji Komisji 2011/278/UE do emisji CO2 może „dochodzić na skutek” procesu, w którym zawarty w surowcu CO2 oddzielany jest fizycznie i uwalniany do atmosfery, mimo iż w przedmiotowym procesie nie powstaje dodatkowy dwutlenek węgla, czy też w przepisie tym został ustanowiony wymóg, aby uwalniany do atmosfery CO2 powstawał dopiero w wyniku przeprowadzenia tego procesu?

Czy w rozumieniu art. 3 lit. h) v) decyzji Komisji 2011/278/UE surowiec zawierający węgiel jest „zastosowany” w przypadku, gdy naturalnie występujący gaz ziemny jest używany w tzw. procesie Clausa do produkcji siarki i przy tej okazji zawarty w nim dwutlenek węgla uwalniany jest do atmosfery, mimo tego, że zawarty w gazie ziemnym dwutlenek węgla nie bierze udziału w odbywającej się reakcji chemicznej, czy też użycie pojęcia „zastosowania” zakłada, że węgiel uczestniczy w odbywającej się reakcji chemicznej bądź wręcz jest niezbędny do jej przeprowadzenia?

W przypadku udzielenia odpowiedzi twierdzącej na pytanie trzecie: jeżeli instalacja objęta systemem handlu uprawnieniami do emisji spełnia zarówno przesłanki podinstalacji objętej wskaźnikiem emisyjności opartym na cieple jak i przesłanki podinstalacji wytwarzającej emisje procesowe, według jakiego wskaźnika powinien nastąpić przydział bezpłatnych uprawnień do emisji? Czy roszczenie o przydział zgodnie ze wskaźnikiem emisyjności opartym na cieple ma pierwszeństwo przed roszczeniem o przydział dla emisji procesowych bądź też czy roszczenie o przydział dla emisji procesowych, jako lex specialis, ma pierwszeństwo przed wskaźnikiem emisyjności opartym na cieple lub wskaźnikiem emisyjności opartym na paliwie?

(1) Dyrektywa 2003/87/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 13 października 2003 r. ustanawiająca system handlu przydziałami emisji gazów cieplarnianych we Wspólnocie oraz zmieniająca dyrektywę Rady 96/61/WE (Dz.U. 2003, L 275, s. 32).

(2) Decyzja 2011/278/UE Komisji z dnia 27 kwietnia 2011 r. w sprawie ustanowienia przejściowych zasad dotyczących zharmonizowanego przydziału bezpłatnych uprawnień do emisji w całej Unii na mocy art. 10a dyrektywy 2003/87/WE Parlamentu Europejskiego i Rady (Dz.U. 2011, L 130, s. 1).

26.3.2018

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 112/12

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Fővárosi Törvényszék (Węgry) w dniu 8 grudnia 2017 r. – Bayer Pharma AG / Richter Gedeon Vegyészeti Gyár Nyrt., Exeltis Magyarország Gyógyszerkereskedelmi Kft.

(Sprawa C-688/17)

(2018/C 112/16)

Język postępowania: węgierski

Sąd odsyłający

Fővárosi Törvényszék

Strony w postępowaniu głównym

Strona powodowa: Bayer Pharma AG

Strona pozwana: Richter Gedeon Vegyészeti Gyár Nyrt., Exeltis Magyarország Gyógyszerkereskedelmi Kft.

Pytania prejudycjalne

Czy zwrot „stosowne odszkodowanie”, zastosowany w art. 9 ust. 7 dyrektywy 2004/48/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 29 kwietnia 2004 r. w sprawie egzekwowania praw własności intelektualnej (1), należy interpretować w ten sposób, że państwa członkowskie powinny ustanowić normy prawa materialnego odnośnie do odpowiedzialności stron, jak również wielkości i sposobu odszkodowania, na których podstawie sądy państw członkowskich mogą nakazać, by powód wypłacił pozwanemu odszkodowanie za szkody spowodowane przez środki, które następnie zostały przez sąd uchylone lub przestały obowiązywać w wyniku działania lub zaniechania powoda lub też w przypadkach, gdy sąd stwierdził następnie, że nie doszło do naruszenia lub groźby naruszenia prawa własności intelektualnej?

W razie udzielenia na pytanie pierwsze odpowiedzi twierdzącej: czy art. 9 ust. 7 przedmiotowej dyrektywy sprzeciwia się obowiązywaniu uregulowania państwa członkowskiego, na mocy którego do odszkodowania przewidzianego w tym przepisie dyrektywy zastosowanie powinny mieć przepisy ogólne państwa członkowskiego odnoszące się do odpowiedzialności cywilnej i odszkodowań, zgodnie z którymi sąd nie może zobowiązać powoda do naprawienia szkody spowodowanej środkiem tymczasowym, który następnie okazał się bezzasadny ze względu na nieważność patentu, i która powstała przez to, że pozwany nie działał tak jak powszechnie można by oczekiwać w danej sytuacji, lub za której powstanie odpowiedzialny jest z tego samego powodu pozwany, pod warunkiem że powód, wnosząc o zastosowanie środka tymczasowego, działał tak jak powszechnie można by oczekiwać w danej sytuacji?

(1) Dz.U. 2004, L 157, s. 45.

26.3.2018

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 112/13

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Oberlandesgericht Düsseldorf (Niemcy) w dniu 8 grudnia 2017 r. – ÖKO-Test Verlag GmbH / Dr. Rudolf Liebe Nachf. GmbH & Co.KG

(Sprawa C-690/17)

(2018/C 112/17)

Język postępowania: niemiecki

Sąd odsyłający

Oberlandesgericht Düsseldorf

Strony w postępowaniu głównym

Strona powodowa: ÖKO-Test Verlag GmbH

Strona pozwana: Dr. Rudolf Liebe Nachf. GmbH & Co.KG

Pytania prejudycjalne

Czy mamy do czynienia ze stanowiącym naruszenie prawa używaniem indywidualnego znaku towarowego w rozumieniu art. 9 ust. 1 zdanie drugie lit. b) rozporządzenia w sprawie wspólnotowego znaku towarowego (1) / rozporządzenia w sprawie unijnego znaku towarowego (2) lub art. 5 ust. 1 zdanie drugie lit. a) dyrektywy w sprawie prawa znaków towarowych (3), jeżeli

—	indywidualny znak towarowy zostaje umieszczony na produkcie, w odniesieniu do którego ten indywidualny znak towarowy nie jest chroniony,

—

umieszczenie indywidualnego znaku towarowego przez osobę trzecią jest rozumiane przez krąg odbiorców jako tak zwany znak testowy, to znaczy, że produkt został wyprodukowany i wprowadzony do obrotu przez osobę trzecią niepodlegającą kontroli właściciela znaku towarowego, zaś właściciel znaku towarowego przetestował ten produkt pod kątem niektórych właściwości i na podstawie tego testu ocenił go za pomocą określonego, wskazanego w znaku testowym wyniku,

—	i indywidualny znak towarowy został zarejestrowany między innymi w odniesieniu do „udzielania informacji i porad konsumentom przy wyborze towarów i usług, w szczególności przy użyciu wyników testów i badań, a także za pomocą ocen jakości”?

W wypadku udzielenia przez Trybunał odpowiedzi przeczącej na pytanie pierwsze:

Czy mamy do czynienia ze stanowiącym naruszenie prawa używaniem w rozumieniu art. 9 ust. 1 zdanie drugie lit. c) rozporządzenia w sprawie wspólnotowego znaku towarowego i art. 5 ust. 2 dyrektywy w sprawie prawa znaków towarowych, jeżeli

—	indywidualny znak towarowy jest znany jedynie jako znak testowy opisany w pytaniu pierwszym i

—	indywidualny znak towarowy jest używany przez osobę trzecią jako znak testowy?

(1) Rozporządzenie Rady (WE) nr 207/2009 z dnia 26 lutego 2009 r. w sprawie wspólnotowego znaku towarowego, Dz.U. 2009, L 78, s. 1.

(2) Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2017/1001 z dnia 14 czerwca 2017 r. w sprawie znaku towarowego Unii Europejskiej, Dz.U. 2017, L 154, s. 1.

(3) Dyrektywa Parlamentu Europejskiego i Rady 2008/95/WE z dnia 22 października 2008 r. mająca na celu zbliżenie ustawodawstw państw członkowskich odnoszących się do znaków towarowych, Dz.U. 2008, L 299, s. 25.

26.3.2018

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 112/13

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Fővárosi Közigazgatási és Munkaügyi Bíróság (Węgry) w dniu 11 grudnia 2017 r. – PORR Építési Kft. / Nemzeti Adó- és Vámhivatal Fellebbviteli Igazgatósága

(Sprawa C-691/17)

(2018/C 112/18)

Język postępowania: węgierski

Sąd odsyłający

Fővárosi Közigazgatási és Munkaügyi Bíróság

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: PORR Építési Kft.

Strona pozwana: Nemzeti Adó- és Vámhivatal Fellebbviteli Igazgatósága.

Pytania prejudycjalne

Czy przepisy dyrektywy 2006/112/WE, (1) a w szczególności zasady proporcjonalności, neutralności podatkowej i skuteczności, należy interpretować w ten sposób, że sprzeciwiają się one praktyce krajowego organu podatkowego, który pomimo braku istnienia oszustwa podatkowego odmawia nakładając podatek prawa do odliczenia, które może zostać wykonane na podstawie faktury VAT wystawionej zgodnie z systemem zwykłego opodatkowania, stwierdzając, że prawidłowym byłoby wystawienie faktury dotyczącej transakcji zgodnie z systemem inwersji podatnika (odwrotnego opodatkowania), przy czy, przed odmową prawa do odliczenia:

—	nie zbadano, czy wystawca faktury może zwrócić adresatowi faktury błędnie zapłaconą kwotę VAT, i

—	nie zbadano, czy wystawca faktury może zgodnie z prawem (w obrębie krajowych ram prawnych) skorygować ją i poprawić, uzyskując w ten sposób od organu krajowego zwrot błędnie zapłaconego przez niego podatku?

Czy przepisy dyrektywy 2006/112/WE, a w szczególności zasady proporcjonalności, neutralności podatkowej i skuteczności, należy interpretować w ten sposób, że sprzeciwiają się one praktyce krajowego organu podatkowego, który pomimo braku istnienia oszustwa podatkowego odmawia nakładając podatek prawa do odliczenia, które może zostać wykonane na podstawie faktury VAT wystawionej zgodnie z systemem zwykłego opodatkowania, stwierdzając, że prawidłowym byłoby wystawienie faktury dotyczącej transakcji zgodnie z systemem inwersji podatnika (odwrotnego opodatkowania), i zgodnie z którą to praktyką, przy nakładaniu podatku nie postanawia się o zwrocie na rzecz adresata faktury zapłaconego błędnie podatku, pomimo że wystawca faktury zapłacił na rzecz skarbu państwa kwotę VAT wynikającą z faktur.

(1) Dyrektywa Rady 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz.U. 2006, L 347, s. 1).

26.3.2018

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 112/14

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Consiglio di Stato (Włochy) w dniu 11 grudnia 2017 r. – Telecom Italia SpA / Ministero dello Sviluppo Economico, Infrastrutture e telecomunicazioni per l’Italia SpA (Infratel Italia SpA)

(Sprawa C-697/17)

(2018/C 112/19)

Język postępowania: włoski

Sąd odsyłający

Consiglio di Stato

Strony w postępowaniu głównym

Strona wnosząca odwołanie: Telecom Italia SpA

Druga strona postępowania: Ministero dello Sviluppo Economico, Infrastrutture e telecomunicazioni per l’Italia SpA (Infratel Italia SpA)

Pytania prejudycjalne

Czy art. 28 ust. 2 zdanie pierwsze dyrektywy 2014/24/UE (1) należy interpretować w taki sposób, że przepis ten wymaga pełnej tożsamości prawnej i gospodarczej pomiędzy wykonawcami wybranymi w ramach preselekcji, i tymi, którzy złożą ofertę w ramach procedury ograniczonej i czy, w szczególności, przepis ten należy interpretować w taki sposób, że stoi on na przeszkodzie umowie zawartej pomiędzy holdingami kontrolującymi dwóch wybranych w ramach preselekcji wykonawców w czasie pomiędzy wyborem w ramach preselekcji, a przedstawieniem ofert, w sytuacji kiedy: a) przedmiotem i skutkiem tej umowy jest (między innymi) dokonanie połączenia poprzez włączenie jednej ze spółek wybranych w ramach preselekcji do innej z nich (co stanowi transakcję zatwierdzoną, zresztą, przez Komisję Europejską); b) skutki transakcji połączenia nastąpiły dopiero po przedstawieniu oferty przez spółkę przejmującą (co stanowi powód, dla którego w momencie przestawienia oferty, jej skład nie był zmieniony w stosunku do składu istniejącego w momencie preselekcji); c) następnie przejęta spółka (której skład nie został zmieniony w ostatnim dniu terminu do składania ofert) postanowiła jednak nie uczestniczyć w procedurze ograniczonej, prawdopodobnie, w ramach wykonania programu umownego ustalonego umową zawartą pomiędzy holdingami?

(1) Dyrektywa 2014/24/UE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 26 lutego 2014 r. w sprawie zamówień publicznych, uchylająca dyrektywę 2004/18/WE (Dz.U. L 94, s. 65)

26.3.2018

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 112/15

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Consiglio di Stato (Włochy) w dniu 14 grudnia 2017 r. – Unareti SpA / Ministero dello Sviluppo Economico i in.

(Sprawa C-702/17)

(2018/C 112/20)

Język postępowania: włoski

Sąd odsyłający

Consiglio di Stato

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: Unareti SpA

Strona przeciwna: Ministero dello Sviluppo Economico, Presidenza del Consiglio dei Ministri – Dipartimento per gli Affari Regionali, Autorità Garante per l’Energia Elettrica il Gas e il Sistema Idrico – Sede di Milano, Presidenza del Consiglio dei Ministri – Conferenza Stato Regioni ed Unificata, Ministero per gli affari regionali, Dipartimento per gli affari regionali e le autonomie, Conferenza Unificata Stato Regioni e Enti Locali

Pytanie prejudycjalne

Czy wspomniane zasady i przepisy sprzeciwiają się obowiązywaniu przywołanych przepisów krajowych, które przewidują wsteczne stosowanie kryteriów ustalenia kwot zwrotów należnych byłym koncesjonariuszom, co wpływa na wcześniejsze stosunki umowne, czy też takie stosowanie jest uzasadnione, również w świetle zasady proporcjonalności, potrzebą ochrony innych interesów publicznych o europejskim znaczeniu i związanych z koniecznością zapewnienia lepszej ochrony konkurencji na docelowym rynku oraz wzmocnionej ochrony użytkowników usługi, którzy mogliby pośrednio odczuć skutki ewentualnego wzrostu kwot należnych byłym koncesjonariuszom?

26.3.2018

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 112/16

Odwołanie od wyroku Sądu (siódma izba) wydanego w dniu 10 października 2017 r. w sprawie T-435/15, Kolachi Raj Industrial (Private) Ltd / Komisja Europejska, wniesione w dniu 18 grudnia 2017 r. przez Komisję Europejską

(Sprawa C-709/17 P)

(2018/C 112/21)

Język postępowania: angielski

Strony

Wnoszący odwołanie: Komisja Europejska (przedstawiciele: J.-F. Brakeland, A. Demeneix, M. França, pełnomocnicy)

Druga strona postępowania: Kolachi Raj Industrial (Private) Ltd, European Bicycle Manufacturers Association

Żądania wnoszącego odwołanie

Strona wnosząca odwołanie wnosi do Trybunału o:

—	uchylenie wyroku Sądu z dnia 10 października 2017 r. w sprawie T-435/15 Kolachi Raj Industrial (Private) Ltd / Komisja, oddalenie skargi w pierwszej instancji i nakazanie skarżącemu zapłaty kosztów postępowania; lub alternatywnie,

—	przekazanie sprawy Sądowi do ponownego rozpoznania; zastrzeżenie rozstrzygnięcia o kosztach w postępowaniu w pierwszej instancji i w postępowaniu w sprawie odwołania.

Zarzuty i główne argumenty

Odwołanie wniesione przez Komisję dotyczy wyroku Sądu z dnia 10 października 2017 r. w sprawie T-435/15. W wyroku tym Sąd stwierdził nieważność w zakresie dotyczącym Kolachi Raj rozporządzenia wykonawczego Komisji (UE) 2015/776 (1) z dnia 18 maja 2015 r. rozszerzającego ostateczne cło antydumpingowe, wprowadzone rozporządzeniem Rady (UE) nr 502/2013 wobec przywozu rowerów pochodzących z Chińskiej Republiki Ludowej, na przywóz rowerów wysyłanych z Kambodży, Pakistanu i Filipin, zgłoszonych lub niezgłoszonych jako pochodzące z Kambodży, Pakistanu i Filipin.

Komisja powołuje się na poparcie odwołania na jedną tylko podstawę odwołania.

Komisja twierdzi, że Sąd dokonał błędnej interpretacji art. 1 ust. 3 pkt 2 lit. b) podstawowego rozporządzenia antydumpingowego. Po pierwsze, w zaskarżonym wyroku Sąd błędnie przeniósł zasady dotyczące pochodzenia do stosowania art. 13 rozporządzenia podstawowego i przy dokonywaniu wykładni pojęcia „z” zastosowanego w art. 13 ust. 2 lit. b). Po drugie, Sąd nieprawidłowo ograniczył rodzaj dowodu, jaki Komisja może zastosować w celu wykazania, że części pochodzą „z” państwa, które podlega środkom antydumpingowym. Komisja uważa, że wykładnia przyjęta przez Sąd nie jest zgodna z treścią, kontekstem, ani też z celem art. 13 rozporządzenia podstawowego i z orzecznictwem Trybunały dotyczącym obchodzenia tych środków.

(1) Dz.U. 2015, L 122, s. 4.

26.3.2018

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 112/16

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Consiglio di Stato (Włochy) w dniu 18 grudnia 2017 r. – CCC – Consorzio Cooperative Costruzioni Soc. Cooperativa / Comune di Tarvisio

(Sprawa C-710/17)

(2018/C 112/22)

Język postępowania: włoski

Sąd odsyłający

Consiglio di Stato

Strony w postępowaniu głównym

Strona wnosząca odwołanie: CCC – Consorzio Cooperative Costruzioni Soc. Cooperativa

Druga strona postępowania: Comune di Tarvisio

Pytanie prejudycjalne

Czy jest zgodny z art. 48 dyrektywy 2004/18/WE (1) z dnia 31 marca 2004 r. przepis taki jak art. 53 ust. 3 dekretu ustawodawczego nr 163 z dnia 16 kwietnia 2006 r., dopuszczający do udziału w przetargu przedsiębiorstwo ze „wskazanym” projektantem, który nie będąc oferentem, nie może powołać się na kwalifikacje innego podmiotu?

(1) Dyrektywa 2004/18/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 31 marca 2004 r. z dnia 31 marca 2004 r. w sprawie koordynacji procedur udzielania zamówień publicznych na roboty budowlane, dostawy i usługi (Dz.U L 134,s. 114).

26.3.2018

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 112/17

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Commissione Tributaria Regionale per la Lombardia (Włochy) w dniu 20 grudnia 2017 r. – EN.SA. Srl / Agenzia delle Entrate-Direzione Regionale Lombardia Ufficio Contenzioso

(Sprawa C-712/17)

(2018/C 112/23)

Język postępowania: włoski

Sąd odsyłający

Commissione Tributaria Regionale per la Lombardia

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: EN.SA. Srl

Strona pozwana: Agenzia delle Entrate-Direzione Regionale Lombardia Ufficio Contenzioso

Pytanie prejudycjalne

Czy w przypadku transakcji uznanych za nieistniejące, które nie spowodowały uszczerbku dla Skarbu Państwa i nie przyniosły żadnej korzyści podatkowej podatnikowi, przepisy krajowe wynikające z zastosowania art. 19 (Odliczenia) i 21 ust. 7 (Fakturowanie transakcji) decreto del Presidente della Repubblica (dekretu Prezydenta Republiki) nr 633 z dnia 26 października 1972 r. oraz art. 6 ust. 6 decreto legilslativo (dekretu z mocą ustawy) nr 471 z dnia 18 grudnia 1997 r. (Naruszenie obowiązków dotyczących dokumentowania, rejestrowania oraz identyfikacji transakcji) są zgodne z zasadami wspólnotowymi w zakresie podatku VAT ustanowionymi przez Trybunał Sprawiedliwości, jeśli jednoczesne zastosowanie przepisów krajowych powoduje:

a)	wielokrotny i powtarzający się zakaz odliczenia podatku zapłaconego od zakupów przez nabywcę za każdą sporną transakcję, która dotyczy tego samego przedmiotu i tej samej podstawy opodatkowania;

b)	nałożenie podatku oraz obowiązku zapłacenia podatku przez zbywcę (oraz wykluczenie możliwości odzyskania nadpłaty) w odniesieniu do odpowiadających im, analogicznych transakcji sprzedaży, które również zostały uznane za nieistniejące;

c)	nałożenie kary równej kwocie podatku od transakcji uznanych za niepodlegające odliczeniu?

26.3.2018

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 112/18

Skarga wniesiona w dniu 21 grudnia 2017 r. – Komisja Europejska przeciwko Rzeczypospolitej Polskiej

(Sprawa C-715/17)

(2018/C 112/24)

Język postępowania: polski

Strony

Strona skarżąca: Komisja Europejska (Przedstawiciele: A. Stobiecka-Kuik, G. Wils, pełnomocnicy)

Strona pozwana: Rzeczpospolita Polska

Żądania strony skarżącej

—

stwierdzenie, że przez niepodawanie regularnie, nie rzadziej niż co trzy miesiące, odpowiedniej liczby wnioskodawców, których można szybko relokować na jej terytorium, począwszy od 16 marca 2016 r., Rzeczpospolita Polska nie wywiązuje się ze swoich zobowiązań na podstawie art. 5 ust. 2 decyzji Rady (UE) 2015/1523 i art. 5 ust. 2 decyzji Rady (UE) 2015/1601, a w konsekwencji z pozostałych zobowiązań dotyczących relokacji przewidzianych w art. 5 ust. 4–11 obu wymienionych wyżej decyzji Rady;

—	obciążenie Rzeczypospolitej Polskiej kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Tymczasowy system relokacji w sytuacjach nadzwyczajnych został ustanowiony w dwóch decyzjach Rady przyjętych we wrześniu 2015 r., a mianowicie decyzji Rady (UE) 2015/1523 (1) i decyzji Rady (UE) 2015/1601 (2), na mocy których państwa członkowskie zobowiązały się do relokacji z Włoch i Grecji, osób potrzebujących ochrony międzynarodowej.

Decyzje Rady nakładają na państwa członkowskie obowiązek oferowania miejsc na potrzeby relokacji, co trzy miesiące, w celu zapewnienia sprawnej procedury relokacji w uporządkowany sposób. Chociaż prawie wszystkie pozostałe państwa członkowskie podjęły kroki w celu wypełnienia zobowiązań w tej sprawie, łącznie z relokacją, Polska nie przeprowadziła żadnej relokacji, a od grudnia 2015 r. nie zaproponowała żadnego miejsca gotowego na relokację.

W dniu 16 czerwca 2017 r. Komisja wszczęła postępowanie w sprawie uchybienia zobowiązaniom państwa członkowskiego przeciwko Polsce.

Oceniwszy odpowiedź tegoż państwa członkowskiego za niezadowalającą, Komisja zdecydowała się na przejście do następnego etapu postępowania w sprawie uchybienia zobowiązaniom państwa członkowskiego, przesyłając Rzeczypospolitej Polskiej w dniu 26 lipca 2017 r. uzasadnioną opinię.

Odpowiedź na uzasadnioną opinię również uznawszy za niezadowalającą, Komisja Europejska podjęła decyzję o skierowaniu sprawy przeciwko Rzeczypospolitej Polskiej do Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej w związku z nieprzestrzeganiem przez nią zobowiązań prawnych w zakresie relokacji.

(1) Decyzja Rady (UE) 2015/1523 z dnia 14 września 2015 r. ustanawiająca środki tymczasowe w obszarze ochrony międzynarodowej na rzecz Włoch i Grecji; Dz.U. L 239, s. 146.

(2) Decyzja Rady (UE) 2015/1601 z dnia 22 września 2015 r. ustanawiająca środki tymczasowe w obszarze ochrony międzynarodowej na rzecz Włoch i Grecji; Dz.U. L 248, s. 80.

26.3.2018

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 112/19

Skarga wniesiona w dniu 22 grudnia 2017 r. – Komisja Europejska / Węgry

(Sprawa C-718/17)

(2018/C 112/25)

Język postępowania: węgierski

Strony

Strona skarżąca: Komisja Europejska (przedstawiciele: A. Tokár i G. Wils)

Strona pozwana: Węgry

Żądania strony skarżącej

—

stwierdzenie, że poprzez niepodawanie regularnie, nie rzadziej niż co trzy miesiące, liczby wnioskodawców, których można szybko relokować na ich terytorium, Węgry uchybiły zobowiązaniom ciążącym na nich na mocy art. 5 ust. 2 decyzji Rady (UE) 2015/1601, a w następstwie uchybiły pozostałym zobowiązaniom z zakresu relokacji nałożonym w art. 5 ust. 4–11 wspomnianej dyrektywy;

—	obciążenie Węgier kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

W wydanych przez Radę we wrześniu 2015 r. dwóch decyzjach, mianowicie w decyzji Rady (UE) 2015/1523 (1) i decyzji Rady (UE) 2015/1601 (2), ustanowiono system relokacji o charakterze tymczasowym i dotyczący sytuacji nadzwyczajnych, w którego ramach państwa członkowskie przyjęły na siebie obowiązek relokacji osób wymagających ochrony międzynarodowej z terytoriów Włoch i Grecji.

Decyzje Rady zobowiązywały państwa członkowskie do kwartalnego oferowania miejsc wnioskodawcom, którzy mogli być relokowani, i zagwarantowania w ten sposób szybkiej i uporządkowanej realizacji procedury relokacji. Choć prawie wszystkie państwa członkowskie relokowały wnioskodawców i spełniły obowiązki w tej dziedzinie, Węgry nie przyjęły żadnego rodzaju środka od chwili wprowadzenia systemu relokacji.

W dniu 16 czerwca 2017 r. Komisja wszczęła postępowanie w sprawie uchybienia przez Węgry ciążącym na nich zobowiązaniom w związku z decyzją Rady (UE) 2015/1601.

Uznawszy udzieloną przez Węgry odpowiedź za niezadowalającą, Komisja przeszła do następnej fazy postępowania w sprawie uchybienia zobowiązaniom i w dniu 26 lipca 2017 r. przesłała Węgrom uzasadnioną opinię.

Z uwagi na uznanie, że odpowiedź na uzasadnioną opinię jest niezadowalająca, Komisja postanowiła wszcząć postępowanie przed Trybunałem Sprawiedliwości, wnosząc o stwierdzenie, że Węgry nie wywiązały się z zobowiązań ciążących na nich w dziedzinie relokacji.

(1) Decyzja Rady (UE) 2015/1523 z dnia 14 września 2015 r. ustanawiająca środki tymczasowe w obszarze ochrony międzynarodowej na rzecz Włoch i Grecji (Dz.U. 2015, L 239, s. 146).

(2) Decyzja Rady (UE) 2015/1601 z dnia 22 września 2015 r. ustanawiająca środki tymczasowe w obszarze ochrony międzynarodowej na rzecz Włoch i Grecji ((DO 2015, L 248, s. 80).

26.3.2018

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 112/19

Skarga wniesiona w dniu 22 grudnia 2017 r. – Komisja Europejska / Republika Czeska

(Sprawa C-719/17)

(2018/C 112/26)

Język postępowania: czeski

Strony

Strona skarżąca: Komisja Europejska (przedstawiciele: Z. Malůšková i G. Wils, pełnomocnicy)

Strona pozwana: Republika Czeska

Żądania strony skarżącej

—

stwierdzenie, że Republika Czeska – poprzez niepodawanie regularnie, nie rzadziej niż co trzy miesiące, odpowiedniej liczby wnioskodawców, których można szybko relokować na terytorium tego państwa członkowskiego – uchybiła zobowiązaniom ciążącym na niej na mocy art. 5 ust. 2 decyzji Rady (UE) 2015/1523 z dnia 14 września 2015 r. ustanawiającej środki tymczasowe w obszarze ochrony międzynarodowej na rzecz Włoch i Grecji (1) oraz art. 5 ust. 2 decyzji Rady (UE) 2015/1601 z dnia 22 września 2015 r. ustanawiającej środki tymczasowe w obszarze ochrony międzynarodowej na rzecz Włoch i Grecji (2), a w konsekwencji także dalszym zobowiązaniom dotyczących relokacji ustanowionym w art. 5 ust. 4–11 dwóch wspomnianych decyzji Rady;

—	obciążenie Republiki Czeskiej kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

We wrześniu 2015 r. Rada przyjęła tymczasowy program relokacji w trybie pilnym za pomocą dwóch decyzji, czyli decyzji (UE) 2015/1523 i decyzji (UE) 2015/1601, na podstawie których państwa członkowskie zobowiązały się do relokacji z Włoch i Grecji osób w sposób oczywisty wymagających ochrony międzynarodowej.

Decyzje Rady nakładają na państwa członkowskie zobowiązanie do zaoferowania co trzy miesiące dostępnych miejsc w celu relokacji, aby zapewnić szybki i uporządkowany proces relokacji. O ile niemalże wszystkie państwa przeprowadziły relokacje i przyjęły zobowiązania w tym zakresie, o tyle Republika Czeska nie przeprowadziła żadnych relokacji od sierpnia 2016 r., a od ponad roku nie zaoferowała żadnych nowych miejsc.

W dniu 15 czerwca 2017 r. Komisja wszczęła przeciwko Republice Czeskiej postępowanie w sprawie uchybienia zobowiązaniom państwa członkowskiego.

Odpowiedź Republiki Czeskiej nie została uznana za zadawalającą, w związku z czym Komisja postanowiła przejść do kolejnego etapu postępowania w sprawie uchybienia zobowiązaniom państwa członkowskiego poprzez przyjęcie w dniu 26 lipca 2017 r. uzasadnionej opinii.

Odpowiedź Republiki Czeskiej na tę opinię nie została uznana za zadawalającą, a zatem Komisja postanowiła wnieść przeciwko Republice Czeskiej do Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej skargę w sprawie uchybienia zobowiązaniom związanym z relokacją.

(1) Dz.U. 2015 L 239, s. 146.

(2) Dz.U. 2015 L 248, s. 80.

26.3.2018

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 112/20

Odwołanie od wyroku Sądu (trzecia izba) wydanego w dniu 13 października 2017 r. w sprawie T-572/16 Brouillard / Komisja, wniesione w dniu 24 grudnia 2017 r. przez Komisję Europejską

(Sprawa C-728/17 P)

(2018/C 112/27)

Język postępowania: francuski

Strony

Wnoszący odwołanie: Komisja Europejska (przedstawiciele: P. Mihaylova, G. Gattinara, pełnomocnicy)

Druga strona postępowania: Alain Laurent Brouillard

Żądania wnoszącego odwołanie

—	uchylenie wyroku Sądu z dnia 13 października 2017 r., Brouillard / Komisja (T-572/16);

—	oddalenie skargi wniesionej w pierwszej instancji;

—	obciążenie strony pozwanej wszystkimi kosztami postępowania w dwóch instancjach.

Zarzuty i główne argumenty

Pierwszy zarzut podnoszony w ramach odwołania dotyczy naruszenia prawa i przeinaczenia. Zarzut ów składa się z trzech części i nawiązuje do pkt 36, 39, 43-56, 62 i 63 zaskarżonego wyroku.

W ramach pierwszej części zarzutu Komisja twierdzi, że dokonując interpretacji ogłoszenia o konkursie Sąd naruszył prawo. W pkt 36, 45, 47-56 zaskarżonego wyroku Sąd błędnie jej zdaniem uznał, po pierwsze, że przymiotnik „pełne” użyty w wyrażeniu „pełne wykształcenie prawnicze”, występującym z kolei w ogłoszeniu o konkursie, nie odnosi się do treści wymaganego dyplomu i, po drugie, że słowo „odpowiadający” użyte w wyrażeniu „dyplom odpowiadający co najmniej uzyskaniu maîtrise”, nie nawiązywał do dyplomu, lecz do wykształcenia. Podobnie Komisja uznaje, że wykładnia kontekstowa i celowościowa w niczym nie uzasadniają wniosków Sądu, gdyż wykładni warunków udziału w konkursie należy dokonywać w świetle opisu zadań związanych z zajmowaniem stanowiska obsadzanego w drodze konkursu, które zgodnie z załącznikiem I do ogłoszenia o konkursie są zadaniami z zakresu tłumaczenia, wykonywanymi przez „wysoko wykwalifikowanych prawników, którzy uzyskali dyplomu ukończenia studiów”.

W ramach drugiej części zarzutu Komisja podnosi naruszenie prawa w ramach dokonywania wykładni art. 5 ust. 3 lit. c) oraz i) regulaminu w pkt 46-49 i 52-53 zaskarżonego wyroku. Komisja uważa, że przywołany przepis regulaminu nie odgrywa żadnej roli w kontekście procesu rekrutacji, a w szczególności nie stoi na przeszkodzie wyłącznie temu by na etapie redagowania treści ogłoszenia o konkursie administracja przewidziała warunki udziału, które byłyby bardziej surowe aniżeli kryteria sformułowane w rzeczonym przepisie. Wbrew wykładni, której dokonał Sąd, Komisja jest zdania, że ogłoszenia o konkursie nie można interpretować w świetle przywołanego przepisu regulaminu.

W ramach trzeciej części zarzutu Komisja powołuje przeinaczenie treści wydawanego przez uniwersytet w Poitiers tytułu zawodowego master oraz aktu kandydatury przedstawionego przez skarżącego w pierwszej instancji. Komisja uważa, że z tych dwóch dowodów wynika w sposób oczywisty, że skarżący nie uzyskał dyplomu zaświadczającego uzyskanie tytułu master 2 w dziedzinie prawa, wydawanego po ukończeniu 5-letnich studiów prawniczych, czego wymagało ogłoszenie o konkursie. W związku z tym stwierdzenia zawarte przez Sąd w pkt 39 i 43-44, 52-54 zaskarżonego wyroku są, zdaniem Komisji, błędne.

Drugi zarzut podnoszony w ramach odwołania dotyczy naruszenia prawa w ramach dokonywania wykładni zasad regulujących ograniczenie uprawnień komisji konkursowej na etapie weryfikowania posiadania przez kandydata dyplomu. Ów drugi zarzut, nawiązujący do pkt 37, 52 i 54-56 zaskarżonego wyroku, ma na celu zakwestionowanie rozumowania Sądu, w myśl którego komisja konkursowa musi zaakceptować dyplom skarżącego w postęowaniu w pierwszej instancji wyłącznie w oparciu o przepisy krajowe regulujące wydawanie dyplomów.

Trzeci zarzut podnoszony w ramach odwołania, nawiązujący do pkt 39, 44, 47-48, 52, 57-61 zaskarżonego wyroku, dotyczy naruszenia obowiązku uzasadnienia, ponieważ w opinii Komisji Sąd nie wskazał w ostatecznym stopniu, na podstawie których elementów akt uznał on, że skarżący w pierwszej instancji dysponuje dyplomem zgodnym z wymogami sformułowanymi w ogłoszeniu o konkursie. Ponadto Sąd sam sobie zaprzecza, ponieważ po tym jak przyznaje, że odbycie pełnego wykształcenia prawniczego i uzyskanie dyplomu ukończenia pełnego cyklu studiów uniwersyteckich stanowią dwie odmienne rzeczy, stwierdza posiadanie przez skarżącego takiego dyplomu, nie wskazując, który z przedstawionych dowodów można by uznać za wykazujący istnienie odbycia pełnego wykształcenia prawniczego. W końcu Sąd nie objaśnił w opinii Komisji w dostatecznym stopniu, dlaczego w wyroku wydanym w sprawie T-420/13, który korzysta z powagi rzeczy osądzonej, dyplom skarżącego nie został dopuszczony w postępowaniu o udzielenie zamówienia na usługi tłumaczeniowe w charakterze freelancera na potrzeby administracji Trybunału Sprawiedliwości, podczas gdy ten sam dyplom miałby teraz uzasadniać mianowanie na stanowisko prawnika-lingwisty w służbie tłumaczeń Trybunału.

26.3.2018

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 112/21

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Okryżen syd Błagojewgrad (Bułgaria) w dniu 16 stycznia 2018 r. – Bryan Andrew Ker / Pawlo Postnow, Natalia Postnowa

(Sprawa C-25/18)

(2018/C 112/28)

Język postępowania: bułgarski

Sąd odsyłający

Okryżen syd Błagojewgrad

Strony w postępowaniu głównym

Strona powodowa: Bryan Andrew Ker

Strona pozwana: Pawlo Postnow, Natalia Postnowa

Pytania prejudycjalne

Czy uchwały nieposiadających osobowości prawnej wspólnot – utworzonych na mocy ustawy ze względu na posiadanie szczególnych określonych praw – które są przyjmowane większością członków tych wspólnot, lecz wiążą wszystkich członków, w tym również niegłosujących, stanowią źródło „zobowiązania umownego” dla celów określenia jurysdykcji krajowej sądów w trybie art. 7 pkt 1 lit. а) rozporządzenia [Parlamentu Europejskiego i Rady (UE)] nr 1215/2012 (1) [z dnia 12 grudnia 2012 r. w sprawie jurysdykcji i uznawania orzeczeń sądowych oraz ich wykonywania w sprawach cywilnych i handlowych]?

W wypadku udzielenia odpowiedzi przeczącej na pytanie pierwsze, czy należy do takich uchwał stosować zasady określania prawa właściwego dla stosunków umownych uregulowane w rozporządzeniu Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 593/2008 (2) z dnia 17 czerwca 2008 r. w sprawie prawa właściwego dla zobowiązań umownych (Rzym I)?

W wypadku udzielenia odpowiedzi przeczącej na pytania pierwsze i drugie, czy do takich uchwał należy stosować zasady określone w rozporządzeniu (WE) nr 864/2007 (3) Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 11 lipca 2007 r. dotyczącym prawa właściwego dla zobowiązań pozaumownych (Rzym II), a także które z zasad wskazanych w tym rozporządzeniu w odniesieniu do pozaumownych źródeł odpowiedzialności należy zastosować?

W wypadku udzielenia odpowiedzi twierdzącej na pytanie pierwsze lub drugie, czy uchwały wspólnot nieposiadających osobowości prawnej związane z kosztami utrzymania budynków należy uważać za „umowę o świadczenie usług” w rozumieniu art. 4 ust. 1 lit. b) rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 593/2008 z dnia 17 czerwca 2008 r. w sprawie prawa właściwego dla zobowiązań umownych (Rzym I) czy też za dotyczące „prawa rzeczowego” lub „prawa do korzystania z nieruchomości” w rozumieniu art. 4 ust. 1 lit. c) tego rozporządzenia?

(1) Rozporządzenie [Parlamentu Europejskiego i Rady (UE)] nr 1215/2012 [z dnia 12 grudnia 2012 r. w sprawie jurysdykcji i uznawania orzeczeń sądowych oraz ich wykonywania w sprawach cywilnych i handlowych, Dz.U. 2012, L 351, s. 1.

(2) Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 593/2008 z dnia 17 czerwca 2008 r. w sprawie prawa właściwego dla zobowiązań umownych (Rzym I), Dz.U. 2008, L 177, s. 6.

(3) Rozporządzenie (WE) nr 864/2007 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 11 lipca 2007 r. dotyczącym prawa właściwego dla zobowiązań pozaumownych (Rzym II), Dz.U. 2007, L 199, s. 40.

26.3.2018

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 112/22

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez cour du travail de Liège (Belgia) w dniu 18 stycznia 2018 r. – V / Institut national d’assurances sociales pour travailleurs indépendants, Securex Integrity ASBL

(Sprawa C-33/18)

(2018/C 112/29)

Język postępowania: francuski

Sąd odsyłający

Cour du travail de Liège

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: V

Strona pozwana: Institut national d’assurances sociales pour travailleurs indépendants, Securex Integrity ASBL

Pytania prejudycjalne

Czy art. 87 ust. 8 rozporządzenia (WE) nr 883/2004 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 29 kwietnia 2004 r. w sprawie koordynacji systemów zabezpieczenia społecznego (1) należy interpretować w ten sposób, że osoba, która przed dniem 1 maja 2010 r. rozpoczęła pracę najemną w Wielkim Księstwie Luksemburga i działalność na własny rachunek w Belgii, musi, aby podlegać ustawodawstwu mającemu zastosowanie na mocy rozporządzenia nr 883/2004, złożyć wyraźny wniosek w tym celu, nawet jeśli nie podlegała żadnemu zabezpieczeniu społecznemu w Belgii przed dniem 1 maja 2010 r., a ustawodawstwu belgijskiemu w dziedzinie zabezpieczenia społecznego osób prowadzących działalność na własny rachunek podlegała jedynie z mocą wsteczną, po upływie terminu trzech miesięcy od dnia 1 maja 2010 r.?

W przypadku odpowiedzi twierdzącej na pytanie pierwsze, czy wniosek, o którym mowa w art. 87 ust. 8 rozporządzenia nr 883/2004, złożony w okolicznościach opisanych powyżej, skutkuje stosowaniem ustawodawstwa państwa właściwego na mocy rozporządzenia 883/2004 ze skutkiem wstecznym od dnia 1 maja 2010 r.?

(1) Dz.U. L 166, s. 1.

26.3.2018

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 112/23

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Cour de cassation (Francja) w dniu 19 stycznia 2018 r. – Vueling Airlines SA / Jean-Luc Poignant

(Sprawa C-37/18)

(2018/C 112/30)

Język postępowania: francuski

Sąd odsyłający

Cour de cassation

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: Vueling Airlines SA

Strona pozwana: Jean-Luc Poignant

Pytania prejudycjalne

Czy dokonana przez Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej w wyroku z dnia 27 kwietnia 2017 r. w sprawie A-Rosa Flussschiff wykładnia art. 14 ust. 2 lit. a) rozporządzenia nr 1408/71/EWG (1), w brzmieniu zmienionym i uaktualnionym rozporządzeniem Rady (WE) nr 118/97 (2), zmienionym rozporządzeniem (WE) nr 647/2005 (3) Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 13 kwietnia 2005 r. ma zastosowanie w sporze związanym z przestępstwem nielegalnego zatrudnienia, gdzie zaświadczenia E 101 zostały wydane na podstawie art. 14 ust. 1 lit. a), zgodnie z art. 11 ust. 1 rozporządzenia nr 574/72/WE z dnia 21 marca 1972 r. w sprawie wykonywania rozporządzenia nr 1408/71 (4), podczas gdy sytuacja wchodziła w zakres art. 14 ust. 2 lit. a) pkt i), dla pracowników najemnych świadczących pracę na terytorium państwa członkowskiego, którego są obywatelami i w którym przedsiębiorstwo transportu lotniczego z siedzibą w innym państwie członkowskim posiada swój oddział, a już sama treść zaświadczenia E 101, które wskazuje port lotniczy jako miejsce wykonywania pracy przez pracownika oraz przedsiębiorstwo lotnicze jako pracodawcę, pozwala wywnioskować, że zostało ono uzyskane z naruszeniem prawa?

W przypadku odpowiedzi twierdzącej, czy zasada pierwszeństwa prawa Unii Europejskiej powinna być interpretowana w ten sposób, że nie pozwala sądowi krajowemu, który zgodnie z jego prawem krajowym jest związany powagą rzeczy osądzonej przez sąd karny wywołującą skutki w postępowaniu cywilnym, na wyciągnięcie konsekwencji z rozstrzygnięcia sądu karnego wydanego w sposób niezgodny z przepisami prawa Unii przez zasądzenie od pracodawcy w postępowaniu cywilnym odszkodowania na rzecz pracownika tylko na podstawie skazania tego pracodawcy wyrokiem karnym za nielegalne zatrudnienie?

(1) Rozporządzenie Rady (EWG) NR 1408/71 z dnia 14 czerwca 1971 r. w sprawie stosowania systemów zabezpieczenia społecznego do pracowników najemnych i ich rodzin przemieszczających się we Wspólnocie (Dz.U. 1971, L 149, s. 2 – wyd. spec. w jęz. polskim rozdz. 5, t. 1, s. 35)

(2) Rozporządzenie Rady (WE) nr 118/97 z dnia 2 grudnia 1996 r. zmieniające i uaktualniające rozporządzenie (EWG) nr 1408/71 w sprawie stosowania systemów zabezpieczenia społecznego do pracowników najemnych, osób prowadzących działalność na własny rachunek i do członków ich rodzin przemieszczających się we Wspólnocie oraz rozporządzenie (EWG) nr 574/72 w sprawie wykonywania rozporządzenia (EWG) nr 1408/71 Dz.U. 1997, L 28. s. 1 – wyd. spec. w jęz. polskim rozdz. 5, t. 3, s. 3)

(3) Rozporządzenie (WE) nr 647/2005 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 13 kwietnia 2005 r. zmieniające rozporządzenie Rady (EWG) nr 1408/71 w sprawie stosowania systemów zabezpieczenia społecznego do pracowników najemnych, osób prowadzących działalność na własny rachunek oraz do członków ich rodzin przemieszczających się we Wspólnocie oraz rozporządzenie Rady (EWG) nr 574/72 w sprawie wykonywania rozporządzenia (EWG) nr 1408/71 (Dz.U. 2005, L 117, s. 1)

(4) Rozporządzenie Rady (EWG) nr 574/72 z dnia 21 marca 1972 r. w sprawie wykonywania rozporządzenia (EWG) nr 1408/71 w sprawie stosowania systemów zabezpieczenia społecznego do pracowników najemnych i ich rodzin przemieszczających się we Wspólnocie (Dz.U. 1972, L 74, s. 1 – wyd. spec. w jęz. polskim rozdz. 5, t. 1, s. 83)

26.3.2018

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 112/24

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Conseil d’État (Belgia) w dniu 24 stycznia 2018 r. – Compagnie d’entreprises CFE SA / Région de Bruxelles-Capitale

(Sprawa C-43/18)

(2018/C 112/31)

Język postępowania: francuski

Sąd odsyłający

Conseil d’État

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: Compagnie d’entreprises CFE SA

Strona przeciwna: Région de Bruxelles-Capitale

Pytania prejudycjalne

Czy dekret, na podstawie którego organ państwa członkowskiego wyznacza specjalny obszar ochrony, zgodnie z dyrektywą [Rady] 92/43/EWG z dnia 21 maja 1992 r. w sprawie ochrony siedlisk przyrodniczych oraz dzikiej fauny i flory (1), czyli dekret zawierający cele ochronne oraz ogólne środki zapobiegawcze o charakterze normatywnym, stanowi plan lub program w rozumieniu dyrektywy [Parlamentu Europejskiego i Rady] 2001/42/WE [z dnia 27 czerwca 2001 r.] w sprawie oceny wpływu niektórych planów i programów na środowisko (2)?

A konkretnie, czy taki dekret wchodzi w zakres art. 3 ust. 4 jako plan lub program, który określa ramy dla przyszłego zezwolenia na inwestycję dotyczącego projektów, co oznacza, że stosowanie do art. 3 ust. 5 państwa członkowskie powinny ustalić, czy może on potencjalnie powodować znaczący wpływ na środowisko?

3)	Czy art. 3 ust. 2 lit. b) dyrektywy 2001/42/WE w sprawie oceny wpływu niektórych planów i programów na środowisko należy interpretować w ten sposób, że ten sam dekret o wyznaczeniu obszaru jest wyłączony z zakresu stosowania jej art. 3 ust. 4?

(1) Dz.U. L 206, s. 7.

(2) Dz.U. L 197, s. 30.

26.3.2018

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 112/25

Skarga wniesiona w dniu 29 stycznia 2018 r. – Komisja Europejska / Republika Austrii

(Sprawa C-51/18)

(2018/C 112/32)

Język postępowania: niemiecki

Strony

Strona skarżąca: Komisja Europejska (przedstawiciele: N. Gossement i B.R. Killmann, pełnomocnicy)

Strona pozwana: Republika Austrii

Żądania strony skarżącej

Strona skarżąca wnosi do Trybunału o:

—	orzeczenie, że Republika Austrii uchybiła zobowiązaniom ciążącym na niej na mocy art. 2 dyrektywy VAT poprzez nałożenie podatku od wartości dodanej na wynikające z prawa do wynagrodzenia z tytułu odsprzedaży honorarium należne autorowi oryginalnego egzemplarza dzieła sztuki;

—	obciążenie Republiki Austrii kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Na poparcie skargi strona skarżąca podnosi, co następuje:

Austria nakłada podatek od wartości dodanej na honorarium, które – w ramach prawa do wynagrodzenia z tytułu odsprzedaży wprowadzonego w Austrii wskutek transpozycji dyrektywy 2001/84/WE (1) Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 27 września 2001 r. w sprawie prawa autora do wynagrodzenia z tytułu odsprzedaży oryginalnego egzemplarza dzieła sztuki – jest należne autorowi przy odsprzedaży oryginalnego dzieła plastycznego lub graficznego. Austria narusza w ten sposób art. 2 dyrektywy VAT.

Co się tyczy prawa do wynagrodzenia z tytułu odsprzedaży, między autorem a podmiotem zobowiązanym do dokonania płatności brak jest stosunku opartego na wymianie świadczeń. Udział w zysku przypadający autorowi na postawie prawa do wynagrodzenia z tytułu odsprzedaży wynika z ustawy i jest ukształtowany w ten sposób, że sprzedawca – lub ktokolwiek, kto uczestniczył w odsprzedaży – jest zobowiązany do uiszczenia autorowi honorarium, przy czym autor nie spełnia przy tym żadnego świadczenia wzajemnego. Świadczenie autora zostało już spełnione przed odsprzedażą poprzez pierwotne wprowadzenie przez niego oryginalnego egzemplarza dzieła do obrotu.

Należne autorowi honorarium wynikające z prawa do wynagrodzenia z tytułu odsprzedaży nie jest zatem ekwiwalentem za jakiekolwiek świadczenie spełnione przez autora, lecz opiera się jedynie na osiągniętej przy odsprzedaży cenie, na której wysokość autor nie może mieć wpływu. Autorowi przysługuje honorarium, przy czym nie musi on, a nawet nie może spełniać jakiegokolwiek świadczenia – czy to poprzez działanie, czy zaniechanie. Z tego względu honorarium wynikające z prawa do wynagrodzenia z tytułu odsprzedaży nie jest zapłatą za dostawę lub świadczenie w rozumieniu art. 2 dyrektywy VAT.

(1) Dyrektywa 2001/84/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 27 września 2001 r. w sprawie prawa autora do wynagrodzenia z tytułu odsprzedaży oryginalnego egzemplarza dzieła sztuki (Dz.U. 2001, L 272, s. 32.

26.3.2018

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 112/25

Skarga wniesiona w dniu 31 stycznia 2018 r. – Komisja Europejska / Republika Bułgarii

(Sprawa C-61/18)

(2018/C 112/33)

Język postępowania: bułgarski

Strony

Strona skarżąca: Komisja Europejska (przedstawiciele: G. von Rintelen, K. Walkerová, G. Koleva, pełnomocnicy)

Strona pozwana: Republika Bułgarii

Żądania strony skarżącej

Komisja wnosi do Trybunału o:

—

ustalenie, iż ze względu na to, że nie przyjęła przed dniem 18 września 2016 r. wszystkich ustawowych, wykonawczych i administracyjnych przepisów niezbędnych dla zapewnienia zgodności z dyrektywą Parlamentu Europejskiego i Rady2014/89/UE (1) z dnia 23 lipca 2014 r. ustanawiającą ramy planowania przestrzennego obszarów morskich (Dz.U. L 257, 28.8.2014 r., s. 135–145), lub w każdym wypadku w zakresie, w jakim nie powiadomiła Komisji o takich przepisach, Republika Bułgarii nie wypełniła zobowiązań określonych w art. 15 ust. 1 wskazanej dyrektywy;

—	nałożenie na Republikę Bułgarii, zgodnie z art. 260 ust. 3 TFUE, okresowej kary finansowej w wysokości 14 089,6 EUR dziennie, licząc od daty ogłoszenia wyroku ustalającego niewykonanie zobowiązań przez Republikę Bułgarii.

Zarzuty i główne argumenty

Zgodnie z art. 15 ust. 1 dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2014/89/UE z dnia 23 lipca 2014 r. ustanawiającej ramy planowania przestrzennego obszarów morskich państwa członkowskie wprowadzają w życie przepisy ustawowe, wykonawcze i administracyjne niezbędne do wykonania niniejszej dyrektywy do dnia 18 września 2016 r. Niezwłocznie powiadamiają o tym Komisję. Mając na względzie brak powiadomienia o krajowych środkach mających na celu transpozycję dyrektywy, Komisja skierowała sprawę do Trybunału.

W skardze Komisja wnosi o nałożenie na Republikę Bułgarii okresowej kary finansowej w wysokości 14 089,6 EUR dziennie. Wysokość okresowej kary finansowej obliczono uwzględniając wagę i czas trwania naruszenia oraz odstraszający skutek, a także przy uwzględnieniu możliwości płatniczych państwa członkowskiego.

(1) Dz.U. 2014, L 257, s. 135.

26.3.2018

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 112/26

Skarga wniesiona w dniu 6 lutego 2018 r. – Komisja Europejska / Republika Austrii

(Sprawa C-76/18)

(2018/C 112/34)

Język postępowania: niemiecki

Strony

Strona skarżąca: Komisja Europejska (przedstawiciele: G. von Rintelen, P. Ondrůšek, M. Noll-Ehlers, pełnomocnicy)

Strona przeciwna: Republika Austrii

Żądania strony skarżącej

Strona pozwana wnosi do Trybunału o:

—

stwierdzenie, że nie przyjmując przepisów ustawowych, wykonawczych i administracyjnych niezbędnych do zastosowania się do dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2014/25/UE z dnia 26 lutego 2014 r. w sprawie udzielania zamówień przez podmioty działające w sektorach gospodarki wodnej, energetyki, transportu i usług pocztowych, uchylającej dyrektywę 2004/17/WE (1), a w każdym razie nie powiadamiając o nich Komisji, strona przeciwna uchybiła zobowiązaniom, które na niej ciążą na mocy tej dyrektywy;

—	nałożenie na stronę przeciwną, zgodnie z art. 260 ust. 3 TFUE, dziennej okresowej kary pieniężnej w wysokości 42 377 EUR ze względu na uchybienie obowiązkowi poinformowania o środkach podjętych w celu transpozycji;

—	obciążenie strony przeciwnej kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Zgodnie z art. 106 ust. 1 dyrektywy 2014/25/EU państwa członkowskie były zobowiązane do wprowadzenia w życie przepisów krajowych niezbędnych do dostosowania ich prawa krajowego do zobowiązań wynikających z tej dyrektywy najpóźniej do dnia 18 kwietnia 2016 r. Ponieważ Republika Austrii nie ustanowiła przepisów ustawowych, wykonawczych i administracyjnych niezbędnych do transpozycji tej dyrektywy, względnie nie powiadomiła o nich Komisji, Komisja postanowiła wnieść skargę do Trybunału.

W skardze Komisja wniosła o nałożenie na Republikę Austrii dziennej okresowej kary pieniężnej w wysokości 42 377 EUR. Wysokość okresowej kary pieniężnej została obliczona przy uwzględnieniu wagi i czasu trwania naruszenia oraz odstraszającego skutku według kryterium zdolności finansowej tego państwa członkowskiego.

(1) Dz.U. 2014, L 94, s. 243.

26.3.2018

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 112/27

Skarga wniesiona w dniu 6 lutego 2018 r. – Komisja Europejska / Republika Austrii

(Sprawa C-77/18)

(2018/C 112/35)

Język postępowania: niemiecki

Strony

Strona skarżąca: Komisja Europejska (przedstawiciele: M. Noll-Ehlers, P. Ondrůšek i G. von Rintelen, pełnomocnicy)

Strona pozwana: Republika Austrii

Żądania strony skarżącej

Strona pozwana wnosi do Trybunału o:

—

stwierdzenie, że nie przyjmując przepisów ustawowych, wykonawczych i administracyjnych niezbędnych do zastosowania się do dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2014/24/UE (1) z dnia 26 lutego 2014 r. w sprawie zamówień publicznych, uchylającej dyrektywę 2004/18/WE, a w każdym razie nie powiadamiając o nich Komisji, Republika Austrii uchybiła zobowiązaniom, które na niej ciążą na mocy tej dyrektywy;

—	nałożenie na Republikę Austrii, zgodnie z art. 260 ust. 3 TFUE, dziennej okresowej kary pieniężnej w wysokości 42 377 EUR ze względu na uchybienie obowiązkowi poinformowania o środkach podjętych w celu transpozycji;

—	obciążenie Republiki Austrii kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Zgodnie z art. 90 ust. 1 dyrektywy 2014/24/EU państwa członkowskie były zobowiązane do wprowadzenia w życie przepisów krajowych niezbędnych do dostosowania ich prawa krajowego do zobowiązań wynikających z tej dyrektywy najpóźniej do dnia 18 kwietnia 2016 r. Ponieważ Republika Austrii nie ustanowiła przepisów ustawowych, wykonawczych i administracyjnych niezbędnych do transpozycji tej dyrektywy, względnie nie powiadomiła o nich Komisji, Komisja postanowiła wnieść skargę do Trybunału.

(1) Dz.U. 2014, L 94, s. 65.

26.3.2018

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 112/28

Skarga wniesiona w dniu 6 lutego 2018 r. – Komisja Europejska / Republika Austrii

(Sprawa C-79/18)

(2018/C 112/36)

Język postępowania: niemiecki

Strony

Strona skarżąca: Komisja Europejska (przedstawiciele: G. von Rintelen, P. Ondrůšek, M. Noll-Ehlers, pełnomocnicy)

Strona pozwana: Republika Austrii

Żądania strony skarżącej

Stwierdzenie, że pozwana nie ustanawiając wzgl. nie przekazując Komisji informacji o tym – za wyjątkiem art. 46 i 47 w krajach związkowych Wiedeń, Styria i Karyntia – przepisów ustawowych, wykonawczych i administracyjnych niezbędnych w celu transpozycji dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2014/23/UE z dnia 26 lutego 2014 r. w sprawie udzielania koncesji (1) uchybiła swoim zobowiązaniom wynikającym z tej dyrektywy;

2.	nałożenie na pozwaną, na podstawie art. 26 ust. 3 TFUE, zapłaty kary pieniężnej w wysokości 52 972 EUR dziennie w związku z uchybieniem obowiązkowi poinformowania o środkach podjętych w celu transpozycji;

3.	obciążenie pozwanej kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Na podstawie art. 51 ust. 1 dyrektywy 2014/23/UE państwa członkowskie były zobowiązane do wprowadzenia w życie najpóźniej do dnia 18 kwietnia 2016 r. przepisów do dostosowania ich prawa krajowego do zobowiązań wynikających z dyrektywy. Ponieważ Republika Austrii nie wprowadziła w życie wszystkich przepisów ustawowych, wykonawczych i administracyjnych niezbędnych do wykonania tej dyrektywy wzgl. nie przekazała Komisji tekstów tych przepisów, Komisja postanowiła wystąpić do Trybunału.

Komisja w drodze skargi żąda nałożenia na Republikę Austrii zapłaty kary pieniężnej w wysokości 52 972 EUR dziennie. Wysokość kary pieniężnej została wyliczona przy uwzględnieniu wagi oraz okresu trwania działania niezgodnego z prawem jak również skutku odstraszającego na podstawie możliwości płatniczych tego państwa członkowskiego.

(1) Dz.U. 2014, L 94, s. 1.

26.3.2018

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 112/29

Wyrok Sądu z dnia 8 lutego 2018 r. – POA / Komisja

(Sprawa T-74/16) (1)

([Dostęp do dokumentów - Rozporządzenie (WE) nr 1049/2001 - Dokumenty dotyczące rejestracji nazwy na podstawie rozporządzenia (UE) nr 1151/2012 - Dokumenty pochodzące od Komisji - Dokumenty pochodzące od państwa członkowskiego - Artykuł 4 ust. 5 rozporządzenia nr 1049/2001 - Odmowa dostępu - Obowiązek uzasadnienia - Wyjątek dotyczący ochrony procesu podejmowania decyzji - Wyjątek dotyczący ochrony postępowań sądowych - Zakres przeprowadzanej przez instytucję i przez sąd Unii kontroli podstaw sprzeciwu podnoszonych przez państwo członkowskie])

(2018/C 112/37)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Pagkyprios organismos ageladotrofon (POA) Dimosia Ltd (Latsia, Cypr) (przedstawiciel: adwokat N. Korogiannakis)

Strona pozwana: Komisja Europejska (przedstawiciele: J. Baquero Cruz i F. Clotuche-Duvieusart, pełnomocnicy)

Przedmiot

Oparte na art. 263 TFUE żądanie stwierdzenia nieważności decyzji sekretariatu generalnego Ares(2015)5632670 z dnia 7 grudnia 2015 r. w sprawie nieuwzględnienia wniosku potwierdzającego złożonego przez skarżącą w piśmie z dnia 15 września 2015 r., w którym skarżąca wniosła, zgodnie z rozporządzeniem (WE) nr 1049/2001 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 30 maja 2001 r. w sprawie publicznego dostępu do dokumentów Parlamentu Europejskiego, Rady i Komisji (Dz.U. 2001 L 145, s. 43), o udzielenie jej dostępu do dokumentów dotyczących, po pierwsze, wniosku CY/PDO/0005/01243 o zarejestrowanie nazwy „Halloumi” jako chronionej nazwy pochodzenia na podstawie rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1151/2012 z dnia 21 listopada 2012 r. w sprawie systemów jakości produktów rolnych i środków spożywczych (Dz.U. 2012 L 343, s. 1) i po drugie, wcześniejszego wniosku CY/PDO/0005/0076 o zarejestrowanie nazwy „Holloumi” jako chronionej nazwy pochodzenia.

Sentencja

1)	Skarga zostaje oddalona.

2)	Pagkyprios organismos ageladotrofon (POA) Dimosia Ltd pokrywa, poza własnymi kosztami, koszty poniesione przez Komisję Europejską.

(1) Dz.U. C 145 z 25.4.2016.

26.3.2018

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 112/30

Wyrok Sądu z dnia 8 lutego 2018 r. – Sony Interactive Entertainment Europe / EUIPO – Marpefa (Vieta)

(Sprawa T-879/16) (1)

({Znak towarowy Unii Europejskiej - Postępowanie w sprawie stwierdzenia wygaśnięcia prawa do znaku - Graficzny unijny znak towarowy Vieta - Rzeczywiste używanie znaku towarowego - Decyzja wydana w następstwie stwierdzenia przez Sąd nieważności wcześniejszej decyzji - Artykuł 65 ust. 6 rozporządzenia (WE) nr 207/2009 [obecnie art. 72 ust. 6 rozporządzenia (UE) 2017/1001] - Powaga rzeczy osądzonej})

(2018/C 112/38)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Sony Interactive Entertainment Europe Ltd (Londyn, Zjednoczone Królestwo) (przedstawiciel: S. Malynicz, QC)

Strona pozwana: Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (przedstawiciel: J. Crespo Carrillo i D. Walicka, pełnomocnicy)

Stroną postępowania przed Izbą Odwoławczą EUIPO była również: Marpefa, SL (Barcelona, Hiszpania)

Przedmiot

Skarga na decyzję Czwartej Izby Odwoławczej EUIPO z dnia 4 października 2016 r. (sprawa R 1010/2016-4) dotyczącą postępowania w sprawie stwierdzenia wygaśnięcia prawa do znaku pomiędzy Sony Computer Entertainment Europe Ltd a Marpefą.

Sentencja

Stwierdza się nieważność decyzji Czwartej Izby Odwoławczej Urzędu Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (EUIPO) z dnia 4 października 2016 r. (sprawa R 1010/2016-4) dotyczącej postępowania w sprawie stwierdzenia wygaśnięcia prawa do znaku między Sony Computer Entertainment Europe Ltd a Marpefa, SL.

2)	EUIPO zostaje obciążone kosztami postępowania.

(1) Dz.U. C 53 z 20.2.2017.

26.3.2018

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 112/30

Wyrok Sądu z dnia 8 lutego 2018 r. – Institute for Direct Democracy in Europe/Parlement

(Sprawa T-118/17) (1)

([Prawo instytucjonalne - Parlament Europejski - Decyzja przyznająca subwencję fundacji politycznej za rok 2017 i przewidująca płatność zaliczkową do wysokości 33 % maksymalnej kwoty subwencji oraz obowiązek przedłożenia bankowej gwarancji płatności zaliczkowych - Skarga o stwierdzenie nieważności - Akt zaskarżalny - Dopuszczalność - Obowiązek bezstronności - Prawa do obrony - Rozporządzenie finansowe - Zasady stosowania rozporządzenia finansowego - Rozporządzenie (WE) nr 2004/2003 - Proporcjonalność])

(2018/C 112/39)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Institute for Direct Democracy in Europe ASBL (IDDE) (Bruksela, Belgia) (przedstawiciele: E. Plasschaert i É. Montens, avocats)

Strona pozwana: Parlament Europejski (przedstawiciele: C. Burgos i S. Alves, przedstawiciele)

Przedmiot

Żądanie na podstawie art. 263 TFUE mające na celu stwierdzenie nieważności decyzji FINS-2017-28 Parlamentu Europejskiego z dnia 12 grudnia 2016 r. dotyczącej przyznania skarżącej subwencji, w zakresie w jakim decyzja ta zawiesza wypłatę rzeczonej za rok 2017 i w zakresie w jakim ogranicza płatność zaliczkową w wysokości 33 % maksymalnej kwoty subwencji z zastrzeżeniem przedłożenia gwarancji bankowej.

Sentencja

1)	Skarga zostaje odrzucona.

2)	Institute for Direct Democracy in Europe ASBL (IDDE) pokrywa koszty własne oraz koszty poniesione przez Parlament Europejski, w tym koszty związane z postępowaniem w przedmiocie zastosowania środka tymczasowego.

(1) Dz.U. C 121 z 18.4.2017.

26.3.2018

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 112/31

Postanowienie Sądu z dnia 23 stycznia 2018 r. – Campailla / Unia Europejska

(Sprawa T-759/16) (1)

((Skarga o odszkodowanie - Prawo instytucjonalne - Odpowiedzialność Unii Europejskiej - Orzeczenia wydane przez Sąd i Trybunał - Skarga odrzucona przez Sąd jako niedopuszczalna - Odwołanie odrzucone jako niedopuszczalne ze względu na brak reprezentacji - Skarga oczywiście niedopuszczalna))

(2018/C 112/40)

Język postępowania: francuski

Strony

Strona skarżąca: Massimo Campailla (Holtz, Luksemburg) (przedstawiciel: adwokat F. Rollinger)

Strona pozwana: Unia Europejska, reprezentowana przez Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej (przedstawiciele: początkowo J. Inghelram oraz L. Tonini Alabiso, następnie J. Inghelram oraz V. Hanley-Emilsson, pełnomocnicy)

Przedmiot

Oparte na art. 268 TFUE żądanie naprawienia szkody poniesionej przez skarżącą w związku z postanowieniem z dnia 6 października 2011 r., Campailla/Komisja (C-265/11 P, niepublikowany, EU:C:2011:644).

Sentencja

1)	Skarga zostaje odrzucona.

2)	Massimo Campailla pokrywa własne koszty oraz koszty poniesione przez Unię Europejską, reprezentowaną przez Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej.

(1) Dz.U. C 78 z 13.3.2017.

26.3.2018

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 112/32

Postanowienie Sądu z dnia 1 lutego 2018 r. – ExpressVPN / EUIPO (EXPRESSVPN)

(Sprawa T-265/17) (1)

((Znak towarowy Unii Europejskiej - Rejestracja międzynarodowa wskazująca Unię Europejską - Graficzny znak towarowy EXPRESSVPN - Bezwzględna podstawa odmowy rejestracji - Żądanie zmiany - Jedyne żądanie - Niedopuszczalność))

(2018/C 112/41)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: ExpressVPN Ltd, (Glen Vine, Wyspa Man) (przedstawiciel: A. Muir Wood, barrister)

Strona pozwana: Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (przedstawiciel: J. Ivanauskas, pełnomocnik)

Przedmiot

Skarga na decyzję Piątej Izby Odwoławczej EUIPO z dnia 16 lutego 2017 r. (sprawa R 1352/2016-5) dotyczącą rejestracji międzynarodowej wskazującej Unię Europejską nr 1265562 graficznego znaku towarowego EXPRESSVPN.

Sentencja

1)	Skarga zostaje odrzucona.

2)	ExpressVPN Ltd zostaje obciążona kosztami postępowania.

(1) Dz.U. C 202 z 26.6.2017.

26.3.2018

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 112/32

Skarga wniesiona w dniu 16 stycznia 2018 r. – Republika Grecka / Komisja Europejska

(Sprawa T-14/18)

(2018/C 112/42)

Język postępowania: grecki

Strony

Strona skarżąca: Republika Grecka (przedstawiciele: G. Kanellopoulos, E. Leftheriotou i E. Chroni)

Strona pozwana: Komisja Europejska

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—

stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji w części, w której wyłącza z finansowania Unii Europejskiej niektóre wydatki poniesione przez Republikę Grecką w sektorze pomocy bezpośredniej w roku składania wniosków 2014, które to wydatki stanowią 5 % całkowitej kwoty wydatków poniesionych w odniesieniu do płatności dotyczących użytków zielonych w kwocie brutto 18 583 893,42 EUR (kwota netto 12 482 555,68 EUR);

—	obciążenie Komisji kosztami postępowania poniesionymi przez Republikę Grecką.

Zarzuty i główne argumenty

Na poparcie skargi strona skarżąca podnosi dwa zarzuty.

1.	W ramach zarzutu pierwszego skarżąca twierdzi, że sporna korekta finansowa w wysokości 5 % w odniesieniu do płatności z tytułu użytków zielonych została nałożona bez uzasadnienia, opiera się na błędzie dotyczącym okoliczności faktycznych i narusza zasadę proporcjonalności.

Zarzut drugi, dotyczący naruszenia art. 31 ust. 1 i 2 rozporządzenia Rady (WE) nr 1290/2005 z dnia 21 czerwca 2005 r. w sprawie finansowania wspólnej polityki rolnej (Dz.U. 2005, L 209, s. 1) i art. 53 ust 2 i 3 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1306/2013 z dnia 17 grudnia 2013 r. w sprawie finansowania wspólnej polityki rolnej (Dz.U. 2013, L 347, s. 549) w związku z art. 12 ust. 1–6 i 8 rozporządzenia delegowanego Komisji (UE) nr 907/2014 z dnia 11 marca 2014 r. uzupełniającego rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1306/2013 w odniesieniu do agencji płatniczych i innych organów, zarządzania finansami, rozliczania rachunków, zabezpieczeń oraz stosowania euro (Dz.U. 2014, L 25, s. 18) oraz naruszenia wytycznych zawartych w dokumentach VI533097 i C(2015) 3675 final Komisji z dnia 8 czerwca 2015 r. Republika Grecka podnosi ponadto niedozwoloną kumulację podwójnej korekty z tego samego powodu oraz na naruszenie zasady proporcjonalności.

26.3.2018

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 112/33

Skarga wniesiona w dniu 19 stycznia 2018 r. – Republika Litewska / Komisja Europejska

(Sprawa T-19/18)

(2018/C 112/43)

Język postępowania: litewski

Strony

Strona skarżąca: Republika Litewska (przedstawiciele: D. Kriaučiūnas, R. Krasuckaitė, R. Dzikovič, G. Taluntytė, V. Vasiliauskienė, M. Palionis i A. Dapkuvienė)

Strona pozwana: Komisja Europejska

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—

stwierdzenie nieważności decyzji wykonawczej Komisji (UE) 2017/2014 z dnia 8 listopada 2017 r. wyłączającej z finansowania Unii Europejskiej niektóre wydatki poniesione przez państwa członkowskie z tytułu Europejskiego Funduszu Rolniczego Gwarancji (EFRG) oraz Europejskiego Funduszu Rolnego na rzecz Rozwoju Obszarów Wiejskich (EFRROW) w zakresie, w jakim w Komisja przyjęła w niej wobec Litwy korektę finansową na kwotę 9 745 705,88 EUR odnoszącą się do wydatków poniesionych z tytułu Europejskiego Funduszu Rolnego na rzecz Rozwoju Obszarów Wiejskich;

—

stwierdzenie nieważności decyzji wykonawczej Komisji (UE) 2017/2014 wyłączającej z finansowania Unii Europejskiej niektóre wydatki poniesione przez państwa członkowskie z tytułu Europejskiego Funduszu Rolniczego Gwarancji (EFRG) oraz Europejskiego Funduszu Rolnego na rzecz Rozwoju Obszarów Wiejskich (EFRROW) w zakresie, w jakim w Komisja przyjęła w niej wobec Litwy korektę finansową na kwotę 546 351,91 EUR odnoszącą się do wydatków poniesionych z tytułu Europejskiego Funduszu Rolniczego Gwarancji i Europejskiego Funduszu Rolnego na rzecz Rozwoju Obszarów Wiejskich;

—	obciążenie Komisji kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Na poparcie skargi strona skarżąca podnosi następujące zarzuty.

Stosując wynoszącą 9 745 705,88 EUR korektę z tytułu niedociągnięć w kluczowych mechanizmach kontroli Komisja Europejska naruszyła art. 52 ust. 2 rozporządzenia (UE) nr 1306/2013 ze względu na to, że, decydując o wadze niezgodności, charakterze naruszenia i wielkości poniesionej przez Unię straty finansowej oraz:

przyjmując błędną wykładnię art. 24 ust. 1 oraz art. 24 ust. 2 lit. a) rozporządzenia (UE) nr 65/2011, instytucja ta błędnie stwierdziła, iż dokonana na Litwie ocena kwalifikowalności wnioskodawców jest niewystarczająca, ponieważ:

1.1

przeprowadzone przez władze litewskie w przedmiocie stopnia związania danego przedsięwzięcia z przedsięwzięciem powiązanym czy też partnerskim zagranicą kontrole nie były wystarczająco dogłębne, aby można było na ich podstawie potwierdzić to, czy wnioskodawcy posiadają status małego lub średniego przedsiębiorstwa;

1.2	przeprowadzony na Litwie monitoring projektów uznanych za obciążone ryzykiem ze względu na podejrzane sztuczne warunki ich realizacji okazał się nieskuteczny;

2.	przyjmując błędną wykładnię art. 24 ust. 2 lit. d) rozporządzenia (UE) nr 65/2011, instytucja ta błędnie stwierdziła, iż jakość przeprowadzonych na Litwie kontroli racjonalności poniesionych kosztów była niewystarczająca;

3.	przyjmując błędną wykładnię art. 24 ust. 1 lit. d) oraz art. 24 ust. 2 rozporządzenia (UE) nr 65/2011, instytucja ta błędnie stwierdziła, iż stosowany na Litwie system kontroli przeprowadzanych na miejscu jest nieskuteczny;

4.	przyjmując błędną wykładnię art. 24 ust. 2 lit. a) rozporządzenia (UE) nr 65/2011, instytucja ta błędnie stwierdziła, iż towary nabyte w ramach jednego z projektów zostały w istocie wykorzystane do celów innych niż te przewidziane w projekcie.

II.

Stosując wynoszącą 546 351,91 EUR korektę z tytułu niedociągnięć w kluczowych i dodatkowych mechanizmach kontroli Komisja Europejska naruszyła art. 52 ust. 2 rozporządzenia (UE) nr 1306/2013 ze względu na to, że, decydując o wadze niezgodności, charakterze naruszenia i wielkości poniesionej przez Unię straty finansowej:

nie uwzględniła ona dokonanych przez odpowiednie władze Republiki Litewskiej obliczeń dotyczących wielkości poniesionej przez Unię straty finansowej, co pozostaje w związku z istniejącymi w systemie kar rozbieżnościami odnoszącymi się do naruszeń zasad identyfikacji i rejestracji zwierząt, które nie zostały przewidziane w odpowiednich unijnych przepisach odnośnie roku składania wniosków 2014;

nie uwzględniła ona dokonanych przez odpowiednie władze Republiki Litewskiej obliczeń dotyczących wielkości poniesionej przez Unię straty finansowej, co pozostaje w związku z nadmiernie pobłażliwą oceną faktu nieprzestrzegania zasad identyfikacji i rejestracji zwierząt odnośnie roku składania wniosków 2014;

a także, przyjmując błędną wykładnię art. 51 ust. 1 rozporządzenia (UE) nr 1122/2009, instytucja ta błędnie stwierdziła, iż przeprowadzona na Litwie analiza ryzyka nie spełnia ustanowionych w tym rozporządzeniu wymogów ze względu na to, iż nie obejmowała ona czynników ryzyka związanych ze zwierzętami;

jak również, przyjmując błędną wykładnię art. 84 rozporządzenia (UE) nr 1122/2009, instytucja ta błędnie stwierdziła, iż przeprowadzony na Litwie monitoring wyników kontroli nie spełniał określonych w tym rozporządzeniu zasad ze względu na to, że dane statystyczne nie zostały w pełni przedstawione w wymaganym przez Komisję formacie.

26.3.2018

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 112/34

Skarga wniesiona w dniu 17 stycznia 2018 r. – CV / Komisja

(Sprawa T-20/18)

(2018/C 112/44)

Język postępowania: francuski

Strony

Strona skarżąca: CV (przedstawiciele: adwokat F. Moyse)

Strona pozwana: Komisja Europejska

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—	stwierdzenie nieważności zaskarżonych decyzji z dni 15 i 20 marca 2017 r. i 18 października 2017 r.;

—	przyznanie skarżącej z tytułu szkody majątkowej kwoty 1 475 EUR powiększonej o odsetki w wysokości 2,25 %, naliczane od dnia wydania tej kwoty, a w innym przypadku od dnia złożenia zażalenia, a w dalszej kolejności od dnia wniesienia skargi, oraz kwoty 1 EUR z tytułu krzywdy;

—	obciążenie Komisji kosztami postepowania.

Zarzuty i główne argumenty

Na poparcie skargi strona skarżąca podnosi trzy zarzuty.

1.	Zarzut pierwszy dotyczący nieprawidłowości w postepowaniu administracyjnym poprzedzającym wydanie spornych decyzji, w tym przed komisją lekarską, w których oddalono wniosek o uznanie zawodowego podłoża choroby skarżącej oraz obciążono ją pewnymi kosztami i honorariami członków komisji lekarskiej.

2.	Zarzut drugi dotyczący oczywistego błędu w ocenie, który popełnił lekarz w swoich opiniach.

3.	Zarzut trzeci dotyczący niewystarczającego uzasadnienia zaskarżonych decyzji.

26.3.2018

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 112/35

Skarga wniesiona w dniu 19 stycznia 2018 r. – Francja / Komisja

(Sprawa T-26/18)

(2018/C 112/45)

Język postępowania: francuski

Strony

Strona skarżąca: Francja (x) (przedstawiciele: F. Alabrune, D. Colas, A.-L. Desjonquères i S. Horrenberger, pełnomocnicy)

Strona pozwana: Komisja

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—

stwierdzenie nieważności części decyzji wykonawczej Komisji C(2017) 7263 final z dnia 8 listopada 2017 r. wyłączającej z finansowania Unii Europejskiej niektóre wydatki poniesione przez państwa członkowskie z tytułu Europejskiego Funduszu Rolniczego Gwarancji (EFRG) oraz Europejskiego Funduszu Rolnego na rzecz Rozwoju Obszarów Wiejskich (EFRROW), notyfikowanej rządowi francuskiemu w dniu 9 listopada 2017 r., w zakresie, w jakim:

—	zawiera ona korektę w wysokości 2 246 700 EUR z powodu uwzględnienia szczególnych cech topograficznych w ramach GAEC rzekomo niezgodnego z przepisami, co się tyczy „Niedociągnięć w LPIS” w odniesieniu do lat składania wniosków 2013 i 2014;

—

zawiera korektę zryczałtowaną dotyczącą wszystkich gruntów obejmujących co najmniej jedną działkę zakwalifikowaną jako „landes et parcours” [wrzosowiska i drogi pastwiskowe], a nie tylko działki uznane za „obszary niekwalifikowalne (fr. landes et parcours)” w odniesieniu do lat składania wniosków 2013 i 2014;

—	dotyczy „ELPP-FEADER SIGC – 2014-2020” w ramach dochodzenia CEB/2016/047; i

—	stosuje korektę zryczałtowaną w wysokości 100 % do departamentu Górnej Korsyki, w odniesieniu do lat składania wniosków 2013 i 2014, co się tyczy „Systemu kontroli z poważnymi brakami”.

—	obciążenie Komisji kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Na poparcie skargi strona skarżąca podnosi cztery zarzuty.

Zarzut pierwszy dotyczy naruszenia art. 6 ust. 1 rozporządzenia Rady (WE) nr 73/2009 z dnia 19 stycznia 2009 r. ustanawiającego wspólne zasady dla systemów wsparcia bezpośredniego dla rolników w ramach wspólnej polityki rolnej i ustanawiającego określone systemy wsparcia dla rolników i załącznika III do tego rozporządzenia.

Zdaniem skarżącej Komisja popełniła to naruszenie, uznając z jednej strony, że elementy takie jak wychodnie skaliste, oczka wodne i zagajniki, przewidziane w przepisach francuskich, nie są objęte normami dobrej kultury rolnej zgodnej z ochroną środowiska (GAEC), a z drugiej strony, że przepisy te wymagają indywidualnej ochrony każdego elementu krajobrazu, a w konsekwencji – że elementy te nie mogły być ujęte w powierzchni całkowitej gruntów rolnych.

Zarzut drugi dotyczy naruszenia zasady proporcjonalności. W tym względzie skarżąca uważa, że chociaż spór dotyczy jedynie działek zakwalifikowanych jako „landes et parcours”, Komisja dokonała korekty opartej na całości działek danych akt zawierających takie działki, a więc też na części tych gruntów, które nie są takimi działkami, a w każdym razie nie uwzględniła danych obliczeniowych przekazanych przez władze francuskie.

Zarzut trzeci dotyczy argumentu, zgodnie z którym Komisja oparła się na danych, które przyjęła z naruszeniem art. 6 ust. 1 rozporządzenia nr 73/2009 i załącznika III do tego rozporządzenia celem dokonania korekty zryczałtowanej w wysokości 13 127 243,30 EUR w odniesieniu do okresu programowania 2014-2020 EFRROW („RDR 3”)

Zarzut czwarty dotyczy naruszenia zasady proporcjonalności i naruszenia obowiązku uzasadnienia, co się tyczy „Systemu kontroli z poważnymi brakami, Korsyka” w odniesieniu do lat składania wniosków 2013 i 2014 w zaskarżonej decyzji, w zakresie, w jakim Komisja stosuje korektę zryczałtowaną w wysokości 100 % do departamentu Górnej Korsyki.

26.3.2018

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 112/36

Skarga wniesiona w dniu 19 stycznia 2018 r. – Planet / Komisja

(Sprawa T-29/18)

(2018/C 112/46)

Język postępowania: grecki

Strony

Strona skarżąca: Planet AE Anonimi Etaireia Parochis Symvouleftikon Ypiresion (Ateny, Grecja) (przedstawiciel: V. Christianos, adwokat)

Strona pozwana: Komisja Europejska

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—	stwierdzenie nieważności decyzji odmownej Komisji, poprzez którą instytucja ta milcząco oddaliła wniosek skarżącej o udzielenie dostępu do dokumentów przetargowych w postępowaniu EuropeAid/137681/ΙΗ/SER/ROC/4 i

—	obciążenie Komisji całością kosztów postępowania poniesionych przez skarżącą.

Zarzuty i główne argumenty

W niniejszej skardze, Planet żąda stwierdzenia nieważności dorozumianej decyzji Komisji, poprzez którą instytucja ta oddaliła wniosek skarżącej o udzielenie na podstawie rozporządzenia 1049/2001dostępu do dokumentów dotyczących postępowania przetargowego nr EuropeAid/137681/ΙΗ/SER/ROC/4.

Planet podnosi, że należy stwierdzić nieważność dorozumianej decyzji odmownej Komisji, ponieważ brak jej uzasadnienia, które w świetle prawa Unii jest konieczne na mocy art. 296 TFUE i które stanowi formę materialną dla aktów Unii.

26.3.2018

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 112/36

Skarga wniesiona w dniu 20 stycznia 2018 r. – Izuzquiza i Semsrott / Frontex

(Sprawa T-31/18)

(2018/C 112/47)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Luisa Izuzquiza (Madryt, Hiszpania) oraz Arne Semsrott (Berlin, Niemcy) (przedstawiciele: S. Hilbrans i R. Callsen, lawyers)

Strona pozwana: Europejska Agencja Straży Granicznej i Przybrzeżnej

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—

stwierdzenie nieważności decyzji Frontexu z dnia 10 listopada 2017 r. (ref: CGO/LAU/18911 c/2017), odmawiającej skarżącym dostępu do nazwy, bandery i typu każdego statku rozmieszczonego przez Frontex w środkowej części Morza Śródziemnego na mocy wspólnej operacji Tryton w okresie od 1 czerwca 2017 r. (włącznie) do 30 sierpnia 2017 r. (włącznie);

—	obciążenie pozwanej kosztami poniesionymi przez skarżące, w tym kosztami poniesionymi przez ewentualnych interwenientów, także w przypadku oddalenia niniejszej skargi.

Zarzuty i główne argumenty

Na poparcie skargi strona skarżąca podnosi sześć zarzutów.

1.	Zarzut pierwszy dotyczący naruszenia przez Frontex rozporządzenia (WE) nr 1049/2001 (1) poprzez nieprzeprowadzenie indywidualnego badania każdego zażądanego dokumentu w celu ustalenia, czy ma zastosowanie wyjątek, na który się powołano.

Zarzut drugi dotyczący naruszenia przez Frontex art. 4 ust. 1 lit. a) tiret pierwsze tego rozporządzenia, odnoszącego się do bezpieczeństwa publicznego, ponieważ przyczyny przedstawione w celu uzasadnienia zastosowania tego wyjątku są w zasadniczej części sprzeczne z faktami: statki rozmieszczone w ramach tej operacji nie mogą być obserwowane za pomocą publicznie dostępnych środków.

Zarzut trzeci dotyczący naruszenia przez Frontex art. 4 ust. 1 lit. a) tiret pierwsze tego rozporządzenia, odnoszącego się do bezpieczeństwa publicznego, ponieważ przyczyny przedstawione w celu uzasadnienia zastosowania tego wyjątku nie uwzględniają okoliczności, że skarżący zażądali jedynie informacji na temat statków rozmieszczonych w przeszłości.

Zarzut czwarty dotyczący naruszenia przez Frontex art. 4 ust. 1 lit. a) tiret pierwsze tego rozporządzenia, odnoszącego się do bezpieczeństwa publicznego, ponieważ strona pozwana nie uwzględniła argumentu skarżących, że część zażądanych informacji została już opublikowana na Twitterze w odniesieniu do niektórych statków rozmieszczonych w ramach wspólnej operacji Tryton w 2017 r. oraz że porównywalne informacje dotyczące statków rozmieszczonych w ramach wspólnej operacji Tryton w 2016 r. zostały już opublikowane, a także nie odpowiedziała na ten argument.

Zarzut piąty dotyczący naruszenia przez Frontex art. 4 ust. 6 tego rozporządzenia, ponieważ nawet gdyby można było domniemywać, że występuje ryzyko – które w rzeczywistości nie istniało – że siatka przestępcza obejdzie ochronę granic, ryzyko to mogłoby jedynie uzasadnić odmowę udzielenia informacji na temat nazwy rozmieszczonych statków, a nie ich typu i bandery.

6.	Zarzut szósty dotyczący naruszenia przez Frontex art. 4 ust. 6 tego rozporządzenia poprzez nierozważenie możliwości udzielenia częściowego dostępu do zażądanych informacji, nawet jeśli informacje na temat niektórych z tych statków zostały już opublikowane.

(1) Rozporządzenie (WE) nr 1049/2001 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 30 maja 2001 r. w sprawie publicznego dostępu do dokumentów Parlamentu Europejskiego, Rady i Komisji (Dz.U. 2001 L 145, s.43).

26.3.2018

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 112/37

Skarga wniesiona w dniu 23 stycznia 2018 r. – Pracsis i Conceptexpo Project/Komisja i EACEA

(Sprawa T-33/18)

(2018/C 112/48)

Język postępowania: francuski

Strony

Strony skarżące: Pracsis SPRL (Bruksela, Belgia) i Conceptexpo Project (Wavre, Belgia) (przedstawiciel: J. N. Louis, adwokat)

Strony pozwane: Komisja Europejska i Agencja Wykonawcza ds. Edukacji, Kultury i Sektora Audiowizualnego (EACEA)

Żądania

Strony skarżące wnoszą do Sądu o:

—	uznanie skargi za dopuszczalną i zasadną;

—	stwierdzenie nieważności zaskarżonych decyzji, w zakresie w jakim wyznaczają one Cecoforma jako podmiot, któremu udzielono zamówienia na umowę ramową w przetargu EACEA/2017/01 oraz umowy zawartej pomiędzy EACEA i Cecoforma;

—	zobowiązanie Komisji Europejskiej i EACEA do solidarnej zapłaty skarżącym kwoty 1 mln EUR;

—	obciążenie pozwanych kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Na poparcie skargi strony skarżące podnoszą trzy zarzuty.

1.	Zarzut pierwszy dotyczący naruszenia zasady równego traktowania i przejrzystości.

2.	Zarzut drugi dotyczący naruszenia prawa do bycia wysłuchanym.

3.	Zarzut trzeci dotyczący obowiązku uzasadnienia i oczywistego błędu w ocenie.

26.3.2018

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 112/38

Skarga wniesiona w dniu 25 stycznia 2018 r. – VF / EBC

(Sprawa T-39/18)

(2018/C 112/49)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: VF (przedstawiciele: adwokaci: L. Levi i A. Blot)

Strona pozwana: Europejski Bank Centralny

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—	uznanie niniejszej skargi za dopuszczalną i zasadną;

—	stwierdzenie nieważności sporządzonych po ponownym zbadaniu: oceny za 2016 r. i 2016 annual salary and bonus review (rocznego przeglądu wynagrodzenia i premii, zwanego dalej „ASBR”) z dnia 24 maja 2017 r., doręczonych w tym samym dniu;

—	stwierdzenie nieważności odmownej decyzji EBC z dnia 13 września 2017 r. w sprawie jego wniosku o ponowne rozpatrzenie przez administrację sporządzonych po ponownym zbadaniu oceny za 2016 r. i 2016 ASBR;

—	stwierdzenie nieważności decyzji EBC z dnia 20 grudnia 2017 r., doręczonej skarżącemu w dniu 21 grudnia 2017 r., o oddaleniu jego zażalenia na sporządzone po ponownym zbadaniu ocenę za 2016 r. i 2016 ASBR;

—	stwierdzenie nieważności decyzji z dnia 6 marca 2017 r. o braku przekształcenia umowy skarżącego;

—	stwierdzenie nieważności odmownej decyzji EBC z dnia 4 lipca 2017 r. w sprawie jego wniosku o ponowne rozpatrzenie przez administrację decyzji o braku przekształcenia jego umowy;

—	stwierdzenie nieważności decyzji EBC z dnia 15 listopada 2017 r., doręczonej mu w dniu 21 listopada 2017 r., o oddaleniu jego zażalenia na brak przekształcenia jego umowy;

—	zasądzenie od pozwanej naprawienia szkody i krzywdy doznanych przez skarżącego oraz

—	obciążenie pozwanej kosztami postępowania skarżącego w niniejszym postępowaniu.

Zarzuty i główne argumenty

Na poparcie skargi strona skarżąca podnosi następujące argumenty.

W przedmiocie decyzji o braku przekształcenia umowy:

—	Zarzut niezgodności z prawem polityki przekształcenia umów: naruszenie art. 10(c) warunków zatrudnienia personelu Europejskiego Banku Centralnego (zwanych dalej „warunkami zatrudnienia”) i art. 2.0 regulaminu pracowniczego oraz naruszenie hierarchii norm prawnych.

—

Zarzut niezgodności z prawem: art. 10(c) warunków zatrudnienia i art. 2.0 regulaminu pracowniczego naruszają dyrektywę 99/70/WE z dnia 28 czerwca 1999 r. dotyczącą Porozumienia ramowego w sprawie pracy na czas określony, zawartego przez UNICE, CEEP oraz ETUC (1), a także motyw 6 Porozumienia ramowego w sprawie pracy na czas określony, zawartego przez UNICE, CEEP oraz ETUC.

—	Decyzja o braku przekształcenia umowy została wydana na podstawie niezgodnych z prawem decyzji w sprawie oceny i ASBR.

W przedmiocie oceny:

—	Nieprawidłowości proceduralne i brak dialogu.

—	Naruszenie obowiązku uzasadnienia, naruszenie zasady dobrej administracji i staranności oraz brak informowania.

—	Oczywiste błędy w ocenie.

W przedmiocie decyzji w sprawie ASBR:

—	Zarzut niezgodności z prawem wytycznych ASBR, naruszenie obowiązku uzasadnienia i naruszenie zasady pewności prawa.

—	Brak wyjaśnień dotyczących okoliczności przyznania wynagrodzenia skarżącemu, brak przejrzystości i naruszenie obowiązku uzasadnienia.

—	Oczywisty błąd w ocenie.

(1) Dyrektywa Rady 99/70/WE z dnia 28 czerwca 1999 r. dotycząca Porozumienia ramowego w sprawie pracy na czas określony, zawartego przez UNICE, CEEP oraz ETUC (Dz.U. 1999, L 175, s. 43).

26.3.2018

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 112/39

Skarga wniesiona w dniu 30 stycznia 2018 r. – Teollisuuden Voima / Komisja

(Sprawa T-52/18)

(2018/C 112/50)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Teollisuuden Voima Oyj (Eurajoki, Finlandia) (przedstawiciele: M. Powell, solicitor, adwokaci Y. Utzschneider i K. Struckemann)

Strona pozwana: Komisja Europejska

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—	stwierdzenie nieważności decyzji Komisji C(2017)3777 final z dnia 29 maja 2017 r. o uznaniu koncentracji zmierzającą do nabycia New NP przez EDF za zgodną z rynkiem wewnętrznym (sprawa COMP/M.7764-EDF/Areva reactor bussines (Dz.U.2017, c 377, s. 5) oraz

—	obciążenie Komisji kosztami niniejszego postępowania poniesionymi przez skarżącą.

Zarzuty i główne argumenty

Na poparcie skargi strona skarżąca podnosi trzy zarzuty.

Zarzut pierwszy opiera się na obarczających zaskarżoną decyzję oczywistych błędach w ocenie, które dotyczą definicji rynku produktowego dla jądrowych zespołów paliwowych.

—

Zdaniem skarżącej z powodu tych błędów w zaskarżonej decyzji niesłusznie zostało stwierdzone, że w ramach rynku jądrowych zespołów paliwowych do reaktorów ciśnieniowych nie istnieje odrębny rynek zespołów paliwowych do europejskich reaktorów ciśnieniowych. Ze względu na błędy w definicji rynku, w zaskarżonej decyzji nie zbadano skutków nabycia przez EDF przedsiębiorstwa reaktorów jądrowych grupy Areva (zwanego dalej „transakcją”) na tym węższym rynku produktowym.

—	Ponadto ocena merytoryczna szerszego rynku zespołów paliwowych do reaktorów ciśnieniowych jest zdaniem skarżącej obarczona dodatkowymi błędami w ocenie.

Zarzut drugi opiera się na obarczających zaskarżoną decyzję oczywistych błędach w ocenie, które dotyczą definicji rynku produktowego dla usług jądrowych

—

Zdaniem skarżącej z powodu tych błędów w zaskarżonej decyzji niesłusznie zostało stwierdzone, że w ramach rynku usług jądrowych przeznaczonych dla istniejących systemów dostarczania energii jądrowej nie istnieje odrębny rynek produktowy usług jądrowych przeznaczonych dla europejskich reaktorów ciśnieniowych. Ze względu na błędy w definicji rynku, w zaskarżonej decyzji nie zbadano skutków transakcji na tym węższym rynku produktowym.

—	Ponadto ocena merytoryczna szerszego rynku usług jądrowych przeznaczonych dla istniejących systemów dostarczania energii jądrowej jest zdaniem skarżącej obarczona dodatkowymi błędami w ocenie.

3.	Zarzut trzeci opiera się na obarczających zaskarżoną decyzję oczywistych błędach w ocenie, które dotyczą definicji rynku geograficznego dla rynku niższego szczebla dla wytwarzania i sprzedaży hurtowej energii elektrycznej.

Ta błędna definicja rynku geograficznego jest zdaniem skarżącej powodem dodatkowych błędów w ocenie skutków transakcji.

26.3.2018

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 112/40

Skarga wniesiona w dniu 31 stycznia 2018 r. – Niemcy / Komisja

(Sprawa T-53/18)

(2018/C 112/51)

Język postępowania: niemiecki

Strony

Strona skarżąca: Republika Federalna Niemiec (przedstawiciele: T. Henze i J. Möller oraz adwokaci M. Winkelmüller, F. van Schewick i M. Kottmann)

Strona pozwana: Komisja Europejska

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—

stwierdzenie nieważności decyzji Komisji (UE) 2017/1995 z dnia 6 listopada 2017 r. w sprawie utrzymania w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej odniesienia do normy zharmonizowanej EN 13341:2005 + A1:2011 dotyczącej naziemnych termoplastycznych zbiorników stacjonarnych do magazynowania olei opałowych lekkich, nafty oraz olei napędowych domowego użytku zgodnie z rozporządzeniem Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 305/2011 (Dz.U. 2017, L 288, s. 36),

—

stwierdzenie nieważności decyzji Komisji (UE) 2017/1996 z dnia 6 listopada 2017 r. w sprawie utrzymania w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej odniesienia do normy zharmonizowanej EN 12285-2:2005 dotyczącej zbiorników stalowych zgodnie z rozporządzeniem Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 305/2011 (Dz.U. 2017, L 288, s. 39) oraz

—	obciążenie Komisji kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Na poparcie skargi strona skarżąca podnosi dwa zarzuty.

Zarzut pierwszy dotyczący naruszenia obowiązku uzasadnienia

—

W zarzucie pierwszym skarżąca podnosi naruszenie obowiązku uzasadnienia wynikającego z art. 296 ust. 2 TFUE. Zaskarżone decyzje nie zawierają opinii odnośnie do zasadniczej kwestii zgodnie z art. 18 ust. 1 rozporządzenia (UE) nr 305/2011 (1), czy dane normy zharmonizowane są zgodne z odpowiednim mandatem i czy na podstawie tych norm można zagwarantować spełnienie podstawowych wymagań dotyczących obiektów budowlanych. W konsekwencji ani skarżąca, ani Sąd nie mogą ocenić, na jakich istotnych względach faktycznych i prawnych oparła się pozwana.

Zarzut drugi dotyczący naruszenia przepisów materialnych rozporządzenia (UE) nr 305/2011

—

Po pierwsze, zaskarżone decyzje naruszają art. 17 ust. 5 akapity pierwszy i drugi rozporządzenia (UE) nr 305/2011. Wbrew wspomnianym przepisom wydaje się, że pozwana nie oceniła, w jakim zakresie dane normy zharmonizowane są zgodne z odpowiednimi mandatami. W konsekwencji nie wzięła pod uwagę, że brak było tej zgodności.

—

Po drugie, zaskarżone decyzje naruszają art. 18 ust. 2 w związku z art. 3 ust. 1 i 2 oraz art. 17 ust. 3 akapit trzeci rozporządzenia (UE) nr 305/2011. Pozwana nie dostrzegła, że kwestionowane normy zharmonizowane nie zawierają procedur i kryteriów oceny właściwości użytkowych w odniesieniu do zasadniczych charakterystyk nośności i stateczności oraz wytrzymałości na rozerwanie i nośności zbiorników dla objętego zakresem stosowania norm wykorzystania na obszarach, na których występują trzęsienia ziemi lub powodzie, a tym samym są niekompletne w odniesieniu do trzech istotnych cech wyrobów budowlanych i w konsekwencji zagrożone jest spełnienie podstawowych wymagań dotyczących obiektów budowlanych.

—	Po trzecie, pozwana popełniła błąd w ocenie, odrzucając jako niedopuszczalne podniesione przez skarżącą żądanie umieszczenia zastrzeżenia przy publikacji odniesień do kwestionowanych norm zharmonizowanych niezgodnie z art. 18 ust. 2 rozporządzenia (UE) nr 305/2011.

—

W końcu przy wydaniu zaskarżonych aktów pozwana popełniła kolejny błąd w ocenie, oddalając podniesione posiłkowo przez skarżącą żądanie skreślenia odniesienia do danych norm z Dziennika Urzędowego Unii Europejskiej, wskazując na istniejącą zdaniem Komisji możliwość wprowadzenia ograniczenia i zakazu przez państwa członkowskie.

(1) Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 305/2011 z dnia 9 marca 2011 r. ustanawiające zharmonizowane warunki wprowadzania do obrotu wyrobów budowlanych i uchylające dyrektywę Rady 89/106/EWG (Dz.U. 2011, L 88, s. 5).

26.3.2018

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 112/41

Skarga wniesiona w dniu 2 lutego 2018 r. – Mahr / EUIPO – Especialidades Vira (Xocolat)

(Sprawa T-58/18)

(2018/C 112/52)

Język skargi: angielski

Strony

Strona skarżąca: Romana Mahr (Wiedeń, Austria) (przedstawiciel: adwokat T. Rohracher)

Strona pozwana: Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (EUIPO)

Druga strona w postępowaniu przed izbą odwoławczą: Especialidades Vira, SL (Martorell, Hiszpania)

Dane dotyczące postępowania przed EUIPO

Zgłaszający: Strona skarżąca

Sporny znak towarowy: Słowny unijny znak towarowy „Xocolat” – zgłoszenie nr 14 335 574

Postępowanie przed EUIPO: Postępowanie w sprawie sprzeciwu

Zaskarżona decyzja: Decyzja Drugiej Izby Odwoławczej EUIPO z dnia 6 listopada 2017 r. w sprawie R 541/2017-2

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—	stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji;

—	obciążenie EUIPO kosztami postępowania.

Podniesiony zarzut

—	Naruszenie art. 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia nr 2017/1001.

26.3.2018

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 112/42

Skarga wniesiona w dniu 5 lutego 2018 r. – Endoceutics / EUIPO – Merck (FEMIVIA)

(Sprawa T-59/18)

(2018/C 112/53)

Język skargi: angielski

Strony

Strona skarżąca: Endoceutics, Inc. (Quebec, Quebec, Kanada) (przedstawiciel: adwokat M. Wahlin)

Strona pozwana: Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (EUIPO)

Druga strona w postępowaniu przed izbą odwoławczą: Merck KGaA (Darmstadt, Niemcy)

Dane dotyczące postępowania przed EUIPO

Zgłaszający: Strona skarżąca

Sporny znak towarowy: Słowny unijny znak towarowy „FEMIVIA” – zgłoszenie nr 13 148 986

Postępowanie przed EUIPO: Postępowanie w sprawie sprzeciwu

Zaskarżona decyzja: Decyzja Drugiej Izby Odwoławczej EUIPO z dnia 27 listopada 2017 r. w sprawie R 280/2017-2

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—	stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji;

—	obciążenie EUIPO kosztami postępowania przed EUIPO oraz Sądem.

Podniesione zarzuty

—	Naruszenie art. 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia nr 2017/1001.

26.3.2018

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 112/42

Skarga wniesiona w dniu 5 lutego 2018 r. – Probelte / Komisja

(Sprawa T-67/18)

(2018/C 112/54)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Probelte, SA (Murcja, Hiszpania) (przedstawiciele: C. Mereu i S. Saez Moreno, adwokaci)

Strona pozwana: Komisja Europejska

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—	stwierdzenie, że skarga jest dopuszczalna i zasadna;

—

stwierdzenie nieważności rozporządzenia wykonawczego Komisji (UE) 2017/2065 z dnia 13 listopada 2017 r. potwierdzającego warunki zatwierdzenia substancji czynnej 8-hydroksychinolina, określone w rozporządzeniu wykonawczym (UE) nr 540/2011, i zmieniającego rozporządzenie wykonawcze (UE) 2015/408 w odniesieniu do włączenia substancji czynnej 8-hydroksychinolina do wykazu substancji kwalifikujących się do zastąpienia (1) (zwanego dalej „zaskarżoną decyzją”); oraz

—	obciążenie pozwanej kosztami niniejszego postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Skarżąca podnosi, że pozwana popełniła oczywisty błąd w ocenie oraz naruszyła prawo skarżącej do obrony, jak również jej uzasadnione oczekiwania, gdy wydała zaskarżoną decyzję, w której nie uwzględniła wniosku skarżącej o zmianę warunków zatwierdzenia 8-hydroksychinoliny oraz włączyła tę substancję do wykazu substancji kwalifikujących się do zastąpienia.

Konkretnie skarżąca wnosi o stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji z następujących względów:

Nieuwzględnienie wniosku skarżącej o zmianę warunków zatwierdzenia 8-hydroksychinoliny na podstawie rozporządzenia wykonawczego (UE) nr 540/2011 (2).

—

Prawo do obrony: pozwana nie objęła kolegialną oceną nowych danych, które skarżąca ewidentnie miała prawo przedstawić w toku postępowania w sprawie zmiany dotyczącego 8-hydroksychinoliny na podstawie rozporządzenia nr 1107/2009 (3). Pozwana pozbawiła przez to skarżącą przysługującego jej prawa do przedstawienia swojego stanowiska w odpowiedni i skuteczny sposób. Podobnie, pozwana włączyła 8-hydroksychinolinę do wykazu substancji kwalifikujących się do zastąpienia, nie uwzględniwszy należycie nowych wyników badań przekazanych przez skarżącą.

—

Uzasadnione oczekiwania: pozwana nie objęła kolegialną oceną nowych danych, które skarżąca ewidentnie miała prawo przedstawić w toku postępowania w sprawie zmiany dotyczącego 8-hydroksychinoliny na podstawie rozporządzenia nr 1107/2009, chociaż wyraźnie poinformowała skarżącą, że zrobi to. Pozwana naruszyła w ten sposób uzasadnione oczekiwania skarżącej co do tego, że jej nowe dane zostaną objęte kolegialną oceną przez wszystkie państwa członkowskie.

—

Oczywisty błąd w ocenie: z naukowego punktu widzenia było jasne, że brakowało danych, w związku z czym nowe dane przedstawione przez skarżącą pomogłyby w usunięciu braków w zakresie klasyfikacji. Pozwana dopuściła się oczywistego błędu w ocenie, w zakresie w jakim nie uwzględniła aktualnej wiedzy naukowej i technicznej dotyczącej substancji 8-hydroksychinolina.

Zmiana rozporządzenia wykonawczego (UE) 2015/408 (4) w odniesieniu do włączenia substancji do wykazu substancji kwalifikujących się do zastąpienia.

—

Prawo do obrony / uzasadnione oczekiwania / oczywisty błąd w ocenie: naruszenie i niezastosowanie wymogów dotyczących wpisania do wykazu substancji kwalifikujących się do zastąpienia zgodnie z pkt 4 załącznika II do rozporządzenia nr 1107/2009: pozwana nie przeprowadziła badania w zakresie narażenia w celu ustalenia, czy wyjątek z pkt 4 załącznika II mógł zostać zastosowany do omawianej substancji. Pozwana naruszyła w ten sposób obowiązujące przepisy rozporządzenia nr 1107/2009, jak również prawo skarżącej do obrony oraz jej uzasadnione oczekiwania. Dopuściła się ona też oczywistego błędu w ocenie.

(1) Dz.U. 2017, L 295, s. 40.

(2) Rozporządzenie wykonawcze Komisji (UE) nr 540/2011 z dnia 25 maja 2011 r. w sprawie wykonania rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 1107/2009 w odniesieniu do wykazu zatwierdzonych substancji czynnych (Dz.U. 2011, L 153, s. 1).

(3) Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 1107/2009 z dnia 21 października 2009 r dotyczące wprowadzania do obrotu środków ochrony roślin i uchylające dyrektywy Rady 79/117/EWG i 91/414/EWG (Dz.U. 2009, L 309, s. 1).

(4) Rozporządzenie wykonawcze Komisji (UE) 2015/408 z dnia 11 marca 2015 r. w sprawie wykonania art. 80 ust. 7 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 1107/2009 dotyczącego wprowadzania do obrotu środków ochrony roślin oraz w sprawie ustalenia wykazu substancji kwalifikujących się do zastąpienia (Dz.U. 2015, L 67, s. 18).

26.3.2018

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 112/44

Skarga wniesiona w dniu 7 lutego 2018 r. – Fränkischer Weinbauverband / EUIPO (Kształt butelki)

(Sprawa T-68/18)

(2018/C 112/55)

Język postępowania: niemiecki

Strony

Strona skarżąca: Fränkischer Weinbauverband eV. (Würzburg, Niemcy) (przedstawiciele: adwokaci L. Petri i M. Gilch

Strona pozwana: Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (EUIPO)

Dane dotyczące postępowania przed EUIPO

Sporny znak towarowy: Trójwymiarowy unijny znak towarowy (Kształt butelki) – zgłoszenie nr 15 431 281

Zaskarżona decyzja: Decyzja Czwartej Izby Odwoławczej EUIPO z dnia 4 grudnia 2017 r. w sprawie R 413/2017-4

Żądanie

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—	stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji;

—	obciążenie EUIPO kosztami postępowania.

Podniesione zarzuty

—	Naruszenie art. 7 ust. 1 lit. b) rozporządzenia 2017/1001.

26.3.2018

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 112/44

Skarga wniesiona w dniu 5 lutego 2018 r. – Verband Deutscher Alten- und Behindertenhilfe i CarePool Hannover / Komisja

(Sprawa T-69/18)

(2018/C 112/56)

Język postępowania: niemiecki

Strony

Strona skarżąca: Verband Deutscher Alten- und Behindertenhilfe, Landesverband Niedersachsen/Bremen und Hamburg/Schleswig-Holstein eV (Hanower, Niemcy) i CarePool Hannover GmbH (Hanower) (przedstawiciel: adwokat T. Unger)

Strona pozwana: Komisja Europejska

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—	stwierdzenie nieważności decyzji Komisji C(2017) 7686 final z dnia 23 listopada 2017 r. dotyczącej pomocy państwa SA.42268 (2017/E) – Niemcy, pomoc państwa na wsparcie zadań pomocy społecznej oraz SA.42877 (2017/E) – Deutschland CarePool Hannover GmbH, a także

—	obciążenie pozwanej kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Na poparcie skargi strona skarżąca podnosi trzy zarzuty.

Zarzut pierwszy dotyczący naruszenia praw proceduralnych

—

Naruszenie istotnych wymogów proceduralnych w rozumieniu art. 263 ust. 2 TFUE wynika z tego, że pozwana pomimo poważnych trudności w ocenie stanu faktycznego i prawnego postanowiła nie wszczynać formalnego postępowania wyjaśniającego. W szczególności czas trwania, jakość uzasadnienia pozwanej i jej zachowanie podczas spornej procedury kontroli pomocy wzmacniają te poważne trudności przy ocenie kwestii formalnego postępowania wyjaśniającego.

Zarzut drugi dotyczący naruszenia obowiązku uzasadnienia wynikającego z art. 296 ust. 2 TFUE

—	Dalsze naruszenie istotnych wymogów proceduralnych wynika z tego, że zaskarżona decyzja nie jest wystarczająco uzasadniona i tym samym nie spełnia wymagań art. 296 ust. 2 TFUE.

Zarzut trzeci dotyczący naruszenia art. 107 i nast. TFUE

—	Następnie ma miejsce naruszenie art. 107 i nast. TFUE, gdyż pozwana niesłusznie założyła, że występuje istniejące działanie. Sporne dofinansowania są nowymi działaniami, które spełniają kryteria pomocy.

26.3.2018

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 112/45

Skarga wniesiona w dniu 7 lutego 2018 r. – Sonova Holding / EUIPO (HEAR THE WORLD)

(Sprawa T-70/18)

(2018/C 112/57)

Język postępowania: niemiecki

Strony

Strona skarżąca: Sonova Holding AG (Stäfa, Szwajcaria) (przedstawiciele: adwokaci R. Pansch i A. Sabellek)

Strona pozwana: Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (EUIPO)

Dane dotyczące postępowania przed EUIPO

Sporny znak towarowy: Słowny unijny znak towarowy „HEAR THE WORLD” – zgłoszenie nr 15 274 426

Zaskarżona decyzja: Decyzja Piątej Izby Odwoławczej EUIPO z dnia 21 listopada 2017 r. w sprawie R 1645/2017-5

Żądanie

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—	stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji;

—	obciążenie EUIPO kosztami postępowania.

Podniesione zarzuty

—	Naruszenie art. 7 ust. 1 lit. b) i c) rozporządzenia 2017/1001.

26.3.2018

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 112/45

Skarga wniesiona w dniu 8 lutego 2018 r. Włochy / Komisja

(Sprawa T-71/18)

(2018/C 112/58)

Język postępowania: włoski

Strony

Strona skarżąca: Republika Włoska (przedstawiciele: G. Palmieri, pełnomocnik i P. Gentili, avvocato dello Stato)

Strona pozwana: Komisja Europejska

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o stwierdzeni nieważności:

—	Ogłoszenia o konkursie otwartym EPSO/AD/339/17 – Administratorzy (AD 7) w następujących dziedzinach: 1. Ekonomia finansowa, 2. Makroekonomia opublikowanego w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej z dnia 16 listopada 2017 r. nr 386 A.

Zarzuty i główne argumenty

Na poparcie skargi strona skarżąca podnosi siedem zarzutów.

Zarzut pierwszy dotyczący naruszenia art. 263, 264 i 266 TFUE, w zakresie w jakim Komisja naruszyła wyrok Trybunału w sprawie C-566/10 P, oraz wyrok Sądu w sprawach połączonych T-124/13 i T-191/31 które stwierdzają bezprawność ogłoszeń ograniczających jedynie do angielskiego, francuskiego i niemieckiego, języki które uczestnicy konkursów ogólnych mogą wskazać jako drugi język.

2.	Zarzut drugi dotyczący naruszenia art. 342 TFUE oraz art. 1 i 6 rozporządzenia Rady (EWG) nr 1/58 w sprawie określenia systemu językowego Europejskiej Wspólnoty Gospodarczej (Dz.U. 17, z 6.10.1958, s. 385).

Zarzut trzeci dotyczący naruszenia art. 12 WE obecnie art. 18 TFUE; art. 22 Karty praw podstawowych Unii; art. 6 ust. 3 TUE; art. 1 ust. 2 i art. 3 załącznika do regulaminu pracowniczego urzędników; art. 1 i 6 rozporządzenia nr 1/58; art. 1d ust. 1 i 6, art. 27 ust. 2, art. 28 lit. f) regulaminu pracowniczego urzędników; w zakresie w jakim wspomniane przepisy zabraniają nakładania na obywateli Unii Europejskiej i na samych urzędników instytucji ograniczeń językowych nieprzewidzianych ogólnie i w obiektywny sposób przez wskazane w art. 6 rozporządzenia nr 1/58 i dotychczas nieprzyjęte regulaminy instytucji oraz zabraniają wprowadzania takich ograniczeń w przypadku braku szczególnego i uzasadnionego interesu służby.

4.	Zarzut czwarty dotyczący naruszenia art. 6 ust. 3 TUE w części w której postanowienie to ustanawia zasadę ochrony uzasadnionych oczekiwań jako prawo podstawowe wynikające z tradycji konstytucyjnych wspólnych państwom członkowskim.

Zarzut piąty dotyczący nadużycia władzy i naruszenia istotnych norm prawnych właściwych charakterowi i celowi ogłoszeń o konkursie, w zakresie w jakim poprzez wprowadzenie prewencyjnego i ogólnego ograniczenia języków dopuszczalnych jako drugi język do trzech, Komisja w rzeczywistości antycypowała na etapie ogłoszenia o konkursie i określenia warunków udziału w konkursie sprawdzenie kompetencji językowych kandydatów, które powinny zostać ocenione w ramach konkursu. W tej sytuacji decydujące znaczenie ma znajomość języków, a nie kompetencje zawodowe.

Zarzut szósty dotyczący naruszenia art. 18 i art. 24 ust. 4 TFUE, art. 22 Karty praw podstawowych Unii, art. 2 rozporządzenia nr 1/58 i art. 1d ust. 1 i 6 regulaminu pracowniczego urzędników w zakresie w jakim poprzez postanowienie, że zgłoszenia do udziału w konkursie muszą być wysłane w języku angielskim, francuskim lub niemieckim i że w tym samym języku EPSO wysyła do kandydatów informacje dotyczące przebiegu konkursu, naruszone zostało prawo obywateli europejskich do porozumiewania się w ich własnym języku z instytucjami i nastąpiła dalsza dyskryminacja osób, które nie znają biegle tych trzech języków.

Zarzut siódmy dotyczący naruszenia art. 1 i 6 rozporządzenia nr 1/58; art. 1d ust. 1 i 6 i art. 28 lit. f) regulaminu pracowniczego urzędników, art. 1 ust. 1 lit. f) załącznika do regulaminu pracowniczego urzędników oraz art. 296 ust. 2 TFUE (brak uzasadnienia) a także naruszenia zasady proporcjonalności i przeinaczenia okoliczności faktycznych.

—

W tym względzie podniesiono, że uzasadnienie przeinacza okoliczności faktyczne, ponieważ omawiane trzy języki nie są językami najczęściej wykorzystywanymi do tłumaczeń dokumentów w instytucjach; oraz jest nieproporcjonalne w stosunku do ograniczenia prawa podstawowego takiego jak prawo do niedyskryminacji ze względu na język. W każdym razie istnieją mniej restrykcyjne systemy w celu zapewnienia szybkiego tłumaczenia wewnętrznego w instytucjach.

26.3.2018

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 112/47

Skarga wniesiona w dniu 6 lutego 2018 r. – Visi/one / EUIPO – EasyFix (Tablice informacyjne dla pojazdów)

(Sprawa T-74/18)

(2018/C 112/59)

Język postępowania: niemiecki

Strona

Strona skarżąca: Visi/one GmbH (Remscheid, Niemcy) (przedstawiciele: adwokaci H. Bourree i M. Bartz)

Strona pozwana: Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (EUIPO)

Druga strona w postępowaniu przed izbą odwoławczą: EasyFix GmbH (Wiedeń, Austria)

Dane dotyczące postępowania przed EUIPO

Właściciel spornego wzoru: Strona skarżąca

Sporny wzór: Wzór wspólnotowy nr 1391114 0001

Zaskarżona decyzja: Decyzja Trzeciej Izby Odwoławczej EUIPO z dnia 4 grudnia 2017 r. w sprawie R 1424/2016-3

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—	stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji;

—	obciążenie interwenienta kosztami postępowania, w tym kosztami poniesionymi w związku z postępowaniem przed Izbą Odwoławczą.

Podniesione zarzuty

—	Naruszenie art. 62 zdanie drugie rozporządzenia nr 6/2002;

—	Naruszenie art. 62 zdanie pierwsze rozporządzenia nr 6/2002;

—	Naruszenie art. 25 ust. 1 lit. b) rozporządzenia nr 6/2002.

26.3.2018

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 112/47

Skarga wniesiona w dniu 6 lutego 2018 r. – MPM-Quality / EUIPO – Elton Hodinářská (MANUFACTURE PRIM 1949)

(Sprawa T-75/18)

(2018/C 112/60)

Język skargi: czeski

Strony

Strona skarżąca: MPM-Quality v.o.s. (Frydek-Mistek, Republika Czeska) (przedstawiciel: adwokat M. Kyjovský)

Strona pozwana: Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (EUIPO)

Druga strona w postępowaniu przed izbą odwoławczą: Elton Hodinářská a.s. (Nowe Miasto nad Metują, Republika Czeska)

Dane dotyczące postępowania przed EUIPO

Właściciel spornego znaku towarowego: Elton Hodinářská a.s.

Sporny znak towarowy: Graficzny unijny znak towarowy zawierający elementy słowne „MANUFACTURE PRIM 1949” – unijny znak towarowy nr 3 531 662

Postępowanie przed EUIPO: Postępowanie w sprawie unieważnienia prawa do znaku

Zaskarżona decyzja: Decyzja Czwartej Izby Odwoławczej EUIPO z dnia 5 grudnia 2017 r. w sprawie R 556/2017-4

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—	stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji;

—	obciążenie EUIPO kosztami postępowania.

Podniesione zarzuty

—	Naruszenie art. 18 i 58 rozporządzenia nr 2017/1001;

—	Naruszenie art. 10 ust. 3 i nast. oraz art. 19 ust. 1 rozporządzenia nr 1430/2017.

26.3.2018

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 112/48

Skarga wniesiona w dniu 9 lutego 2018 r. – AB Mauri Italy / EUIPO – Lesaffre et Compagnie (FERMIN)

(Sprawa T-78/18)

(2018/C 112/61)

Język skargi: angielski

Strony

Strona skarżąca: AB Mauri Italy SpA (Casteggio, Włochy) (przedstawiciele: B. Brandreth, barrister, i G. Hussey, solicitor)

Strona pozwana: Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (EUIPO)

Druga strona w postępowaniu przed izbą odwoławczą: Lesaffre et Compagnie (Paryż, Francja)

Dane dotyczące postępowania przed EUIPO

Zgłaszający: Lesaffre et Compagnie

Sporny znak towarowy: Słowny unijny znak towarowy „FERMIN” – zgłoszenie nr 10 999 613

Postępowanie przed EUIPO: Postępowanie w sprawie sprzeciwu

Zaskarżona decyzja: Decyzja Czwartej Izby Odwoławczej EUIPO z dnia 4 grudnia 2017 r. w sprawie R 2027/2016-4 i R 2254/2016-4

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—	stwierdzenie częściowej nieważności zaskarżonej decyzji;

—	obciążenie EUIPO kosztami postępowania.

Podniesiony zarzut

—	Naruszenie art. 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia (UE) nr 2017/1001.

		ISSN 1977-1002
Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej		C 112

Wydanie polskie	Informacje i zawiadomienia	Rocznik 61 26 marca 2018

Powiadomienie nr	Spis treśći	Strona
	IV Informacje
	INFORMACJE INSTYTUCJI, ORGANÓW I JEDNOSTEK ORGANIZACYJNYCH UNII EUROPEJSKIEJ
	Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej
2018/C 112/01	Ostatnie publikacje Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej	1

	V Ogłoszenia
	POSTĘPOWANIA SĄDOWE
	Trybunał Sprawiedliwości
2018/C 112/02	Sprawy połączone C-360/15 i C-31/16: Wyrok Trybunału (wielka izba) z dnia 30 stycznia 2018 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Hoge Raad der Nederlanden, Raad van State – Niderlandy) – College van Burgemeester en Wethouders van de gemeente Amersfoort / X BV (C-360/15), Visser Vastgoed Beleggingen BV / Raad van de gemeente Appingedam (C-31/16) [Odesłanie prejudycjalne — Usługi na rynku wewnętrznym — Dyrektywa 2006/123/WE — Zakres stosowania — Artykuł 2 ust. 2 lit. c) — Wyłączenie usług i sieci łączności elektronicznej — Artykuł 4 pkt 1 — Pojęcie usługi — Handel detaliczny towarami — Rozdział III — Swoboda przedsiębiorczości dla usługodawców — Stosowanie do sytuacji o charakterze wyłącznie wewnętrznym — Artykuł 15 — Wymogi podlegające ocenie — Ograniczenie terytorialne — Plan zagospodarowania przestrzennego zakazujący prowadzenia handlu detalicznego towarami, które nie są towarami wielkogabarytowymi, na obszarach położonych poza centrum miasta — Ochrona środowiska miejskiego — Zezwolenie dotyczące sieci i usług łączności elektronicznej — Dyrektywa 2002/20/WE — Opłaty za prawo instalowania urządzeń dla publicznej sieci łączności elektronicznej]	2
2018/C 112/03	Sprawa C-261/16 P: Wyrok Trybunału (szósta izba) z dnia 1 lutego 2018 r. – Kühne + Nagel International AG, Kühne + Nagel Management AG, Kühne + Nagel Ltd, Kühne + Nagel Ltd, Kühne + Nagel Ltd / Komisja Europejska (Odwołanie — Konkurencja — Porozumienia, decyzje i uzgodnione praktyki — Artykuł 101 TFUE — Ustalanie ceny — Usługi międzynarodowego tranzytu lotniczego — Porozumienie w sprawie fakturowania mające wpływ na cenę usług)	3
2018/C 112/04	Sprawa C-263/16 P: Wyrok Trybunału (szósta izba) z dnia 1 lutego 2018 r. – Schenker Ltd / Komisja Europejska (Odwołanie — Konkurencja — Porozumienia, decyzje i uzgodnione praktyki — Artykuł 101 TFUE — Ustalanie ceny — Usługi międzynarodowej spedycji lotniczej — Porozumienie cenowe mające wpływ na końcowe ceny usług)	3
2018/C 112/05	Sprawa C-264/16 P: Wyrok Trybunału (szósta izba) z dnia 1 lutego 2018 r. – Deutsche Bahn AG, Schenker AG, Schenker China Ltd, Schenker International (H.K.) Ltd / Komisja Europejska (Odwołanie — Konkurencja — Porozumienia, decyzje i uzgodnione praktyki — Artykuł 101 TFUE — Ustalanie ceny — Usługi międzynarodowej spedycji lotniczej — Porozumienie cenowe mające wpływ na końcowe ceny usług)	4
2018/C 112/06	Sprawa C-271/16 P: Wyrok Trybunału (szósta izba) z dnia 1 lutego 2018 r. – Panalpina World Transport (Holding) Ltd, Panalpina Management AG, Panalpina China Ltd / Komisja Europejska (Odwołanie — Konkurencja — Porozumienia, decyzje i uzgodnione praktyki — Artykuł 101 TFUE — Ustalanie ceny — Usługi międzynarodowej spedycji lotniczej — Porozumienie cenowe mające wpływ na końcowe ceny usług)	4
2018/C 112/07	Sprawa C-106/17: Wyrok Trybunału (ósma izba) z dnia 31 stycznia 2018 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Sąd Okręgowy w Szczecinie – Polska) – Paweł Hofsoe / LVM Landwirtschaftlicher Versicherungsverein Münster AG [Odesłanie prejudycjalne — Współpraca sądowa w sprawach cywilnych — Jurysdykcja i wykonywanie orzeczeń sądowych w sprawach cywilnych i handlowych — Rozporządzenie (UE) nr 1215/2012 — Artykuł 11 ust. 1 lit. b) i art. 13 ust. 2 — Jurysdykcja w sprawach dotyczących ubezpieczeń — Podmiotowy zakres stosowania — Pojęcie poszkodowanego — Podmiot prowadzący działalność zawodowo w ramach sektora ubezpieczeń — Wyłączenie]	5
2018/C 112/08	Sprawa C-625/17: Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Verwaltungsgerichtshof (Austria) w dniu 3 listopada 2017 r. – Vorarlberger Landes- und Hypothekenbank AG	5
2018/C 112/09	Sprawa C-641/17: Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Finanzgericht München (Niemcy) w dniu 17 listopada 2017 r. – College Pension Plan of British Columbia / Finanzamt München III	6
2018/C 112/10	Sprawa C-645/17: Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Landgericht Frankfurt am Main (Niemcy) w dniu 20 listopada 2017 r. – Emirates Airlines – Direktion für Deutschland / Aylin Wüst, Peter Wüst	7
2018/C 112/11	Sprawa C-649/17: Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Bundesgerichtshof (Niemcy) w dniu 21 listopada 2017 r. – Bundesverband der Verbraucherzentralen und Verbraucherverbände – Verbraucherzentrale Bundesverband e.V. / Amazon EU Sàrl	7
2018/C 112/12	Sprawa C-666/17 P: Odwołanie od wyroku Sądu] (szósta izba) wydanego w dniu 7 września 2017 r. w sprawie T-451/15, Alzchem AG / Komisja, wniesione w dniu 27 listopada 2017 r. przez AlzChem AG	8
2018/C 112/13	Sprawa C-673/17: Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Bundesgerichtshof (Niemcy) w dniu 30 listopada 2017 r. – Planet49 / Bundesverband der Verbraucherzentralen und Verbraucherverbände – Verbraucherzentrale Bundesverband e.V.	9
2018/C 112/14	Sprawa C-681/17: Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Bundesgerichtshof (Niemcy) w dniu 6 grudnia 2017 r. – slewo // schlafen leben wohnen GmbH / Sascha Ledowski	10
2018/C 112/15	Sprawa C-682/17: Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Verwaltungsgericht Berlin (Niemcy) w dniu 6 grudnia 2017 r. – ExxonMobil Production Deutschland GmbH / Bundesrepublik Deutschland	11
2018/C 112/16	Sprawa C-688/17: Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Fővárosi Törvényszék (Węgry) w dniu 8 grudnia 2017 r. – Bayer Pharma AG / Richter Gedeon Vegyészeti Gyár Nyrt., Exeltis Magyarország Gyógyszerkereskedelmi Kft.	12
2018/C 112/17	Sprawa C-690/17: Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Oberlandesgericht Düsseldorf (Niemcy) w dniu 8 grudnia 2017 r. – ÖKO-Test Verlag GmbH / Dr. Rudolf Liebe Nachf. GmbH & Co.KG	13
2018/C 112/18	Sprawa C-691/17: Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Fővárosi Közigazgatási és Munkaügyi Bíróság (Węgry) w dniu 11 grudnia 2017 r. – PORR Építési Kft. / Nemzeti Adó- és Vámhivatal Fellebbviteli Igazgatósága	13
2018/C 112/19	Sprawa C-697/17: Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Consiglio di Stato (Włochy) w dniu 11 grudnia 2017 r. – Telecom Italia SpA / Ministero dello Sviluppo Economico, Infrastrutture e telecomunicazioni per l’Italia SpA (Infratel Italia SpA)	14
2018/C 112/20	Sprawa C-702/17: Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Consiglio di Stato (Włochy) w dniu 14 grudnia 2017 r. – Unareti SpA / Ministero dello Sviluppo Economico i in.	15
2018/C 112/21	Sprawa C-709/17 P: Odwołanie od wyroku Sądu (siódma izba) wydanego w dniu 10 października 2017 r. w sprawie T-435/15, Kolachi Raj Industrial (Private) Ltd / Komisja Europejska, wniesione w dniu 18 grudnia 2017 r. przez Komisję Europejską	16
2018/C 112/22	Sprawa C-710/17: Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Consiglio di Stato (Włochy) w dniu 18 grudnia 2017 r. – CCC – Consorzio Cooperative Costruzioni Soc. Cooperativa / Comune di Tarvisio	16
2018/C 112/23	Sprawa C-712/17: Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Commissione Tributaria Regionale per la Lombardia (Włochy) w dniu 20 grudnia 2017 r. – EN.SA. Srl / Agenzia delle Entrate-Direzione Regionale Lombardia Ufficio Contenzioso	17
2018/C 112/24	Sprawa C-715/17: Skarga wniesiona w dniu 21 grudnia 2017 r. – Komisja Europejska przeciwko Rzeczypospolitej Polskiej	18
2018/C 112/25	Sprawa C-718/17: Skarga wniesiona w dniu 22 grudnia 2017 r. – Komisja Europejska / Węgry	19
2018/C 112/26	Sprawa C-719/17: Skarga wniesiona w dniu 22 grudnia 2017 r. – Komisja Europejska / Republika Czeska	19
2018/C 112/27	Sprawa C-728/17 P: Odwołanie od wyroku Sądu (trzecia izba) wydanego w dniu 13 października 2017 r. w sprawie T-572/16 Brouillard / Komisja, wniesione w dniu 24 grudnia 2017 r. przez Komisję Europejską	20
2018/C 112/28	Sprawa C-25/18: Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Okryżen syd Błagojewgrad (Bułgaria) w dniu 16 stycznia 2018 r. – Bryan Andrew Ker / Pawlo Postnow, Natalia Postnowa	21
2018/C 112/29	Sprawa C-33/18: Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez cour du travail de Liège (Belgia) w dniu 18 stycznia 2018 r. – V / Institut national d’assurances sociales pour travailleurs indépendants, Securex Integrity ASBL	22
2018/C 112/30	Sprawa C-37/18: Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Cour de cassation (Francja) w dniu 19 stycznia 2018 r. – Vueling Airlines SA / Jean-Luc Poignant	23
2018/C 112/31	Sprawa C-43/18: Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Conseil d’État (Belgia) w dniu 24 stycznia 2018 r. – Compagnie d’entreprises CFE SA / Région de Bruxelles-Capitale	24
2018/C 112/32	Sprawa C-51/18: Skarga wniesiona w dniu 29 stycznia 2018 r. – Komisja Europejska / Republika Austrii	25
2018/C 112/33	Sprawa C-61/18: Skarga wniesiona w dniu 31 stycznia 2018 r. – Komisja Europejska / Republika Bułgarii	25
2018/C 112/34	Sprawa C-76/18: Skarga wniesiona w dniu 6 lutego 2018 r. – Komisja Europejska / Republika Austrii	26
2018/C 112/35	Sprawa C-77/18: Skarga wniesiona w dniu 6 lutego 2018 r. – Komisja Europejska / Republika Austrii	27
2018/C 112/36	Sprawa C-79/18: Skarga wniesiona w dniu 6 lutego 2018 r. – Komisja Europejska / Republika Austrii	28
	Sąd
2018/C 112/37	Sprawa T-74/16: Wyrok Sądu z dnia 8 lutego 2018 r. – POA / Komisja [Dostęp do dokumentów — Rozporządzenie (WE) nr 1049/2001 — Dokumenty dotyczące rejestracji nazwy na podstawie rozporządzenia (UE) nr 1151/2012 — Dokumenty pochodzące od Komisji — Dokumenty pochodzące od państwa członkowskiego — Artykuł 4 ust. 5 rozporządzenia nr 1049/2001 — Odmowa dostępu — Obowiązek uzasadnienia — Wyjątek dotyczący ochrony procesu podejmowania decyzji — Wyjątek dotyczący ochrony postępowań sądowych — Zakres przeprowadzanej przez instytucję i przez sąd Unii kontroli podstaw sprzeciwu podnoszonych przez państwo członkowskie]	29
2018/C 112/38	Sprawa T-879/16: Wyrok Sądu z dnia 8 lutego 2018 r. – Sony Interactive Entertainment Europe / EUIPO – Marpefa (Vieta) {Znak towarowy Unii Europejskiej — Postępowanie w sprawie stwierdzenia wygaśnięcia prawa do znaku — Graficzny unijny znak towarowy Vieta — Rzeczywiste używanie znaku towarowego — Decyzja wydana w następstwie stwierdzenia przez Sąd nieważności wcześniejszej decyzji — Artykuł 65 ust. 6 rozporządzenia (WE) nr 207/2009 [obecnie art. 72 ust. 6 rozporządzenia (UE) 2017/1001] — Powaga rzeczy osądzonej}	30
2018/C 112/39	Sprawa T-118/17: Wyrok Sądu z dnia 8 lutego 2018 r. – Institute for Direct Democracy in Europe/Parlement [Prawo instytucjonalne — Parlament Europejski — Decyzja przyznająca subwencję fundacji politycznej za rok 2017 i przewidująca płatność zaliczkową do wysokości 33 % maksymalnej kwoty subwencji oraz obowiązek przedłożenia bankowej gwarancji płatności zaliczkowych — Skarga o stwierdzenie nieważności — Akt zaskarżalny — Dopuszczalność — Obowiązek bezstronności — Prawa do obrony — Rozporządzenie finansowe — Zasady stosowania rozporządzenia finansowego — Rozporządzenie (WE) nr 2004/2003 — Proporcjonalność]	30
2018/C 112/40	Sprawa T-759/16: Postanowienie Sądu z dnia 23 stycznia 2018 r. – Campailla / Unia Europejska (Skarga o odszkodowanie — Prawo instytucjonalne — Odpowiedzialność Unii Europejskiej — Orzeczenia wydane przez Sąd i Trybunał — Skarga odrzucona przez Sąd jako niedopuszczalna — Odwołanie odrzucone jako niedopuszczalne ze względu na brak reprezentacji — Skarga oczywiście niedopuszczalna)	31
2018/C 112/41	Sprawa T-265/17: Postanowienie Sądu z dnia 1 lutego 2018 r. – ExpressVPN / EUIPO (EXPRESSVPN) (Znak towarowy Unii Europejskiej — Rejestracja międzynarodowa wskazująca Unię Europejską — Graficzny znak towarowy EXPRESSVPN — Bezwzględna podstawa odmowy rejestracji — Żądanie zmiany — Jedyne żądanie — Niedopuszczalność)	32
2018/C 112/42	Sprawa T-14/18: Skarga wniesiona w dniu 16 stycznia 2018 r. – Republika Grecka / Komisja Europejska	32
2018/C 112/43	Sprawa T-19/18: Skarga wniesiona w dniu 19 stycznia 2018 r. – Republika Litewska / Komisja Europejska	33
2018/C 112/44	Sprawa T-20/18: Skarga wniesiona w dniu 17 stycznia 2018 r. – CV / Komisja	34
2018/C 112/45	Sprawa T-26/18: Skarga wniesiona w dniu 19 stycznia 2018 r. – Francja / Komisja	35
2018/C 112/46	Sprawa T-29/18: Skarga wniesiona w dniu 19 stycznia 2018 r. – Planet / Komisja	36
2018/C 112/47	Sprawa T-31/18: Skarga wniesiona w dniu 20 stycznia 2018 r. – Izuzquiza i Semsrott / Frontex	36
2018/C 112/48	Sprawa T-33/18: Skarga wniesiona w dniu 23 stycznia 2018 r. – Pracsis i Conceptexpo Project/Komisja i EACEA	37
2018/C 112/49	Sprawa T-39/18: Skarga wniesiona w dniu 25 stycznia 2018 r. – VF / EBC	38
2018/C 112/50	Sprawa T-52/18: Skarga wniesiona w dniu 30 stycznia 2018 r. – Teollisuuden Voima / Komisja	39
2018/C 112/51	Sprawa T-53/18: Skarga wniesiona w dniu 31 stycznia 2018 r. – Niemcy / Komisja	40
2018/C 112/52	Sprawa T-58/18: Skarga wniesiona w dniu 2 lutego 2018 r. – Mahr / EUIPO – Especialidades Vira (Xocolat)	41
2018/C 112/53	Sprawa T-59/18: Skarga wniesiona w dniu 5 lutego 2018 r. – Endoceutics / EUIPO – Merck (FEMIVIA)	42
2018/C 112/54	Sprawa T-67/18: Skarga wniesiona w dniu 5 lutego 2018 r. – Probelte / Komisja	42
2018/C 112/55	Sprawa T-68/18: Skarga wniesiona w dniu 7 lutego 2018 r. – Fränkischer Weinbauverband / EUIPO (Kształt butelki)	44
2018/C 112/56	Sprawa T-69/18: Skarga wniesiona w dniu 5 lutego 2018 r. – Verband Deutscher Alten- und Behindertenhilfe i CarePool Hannover / Komisja	44
2018/C 112/57	Sprawa T-70/18: Skarga wniesiona w dniu 7 lutego 2018 r. – Sonova Holding / EUIPO (HEAR THE WORLD)	45
2018/C 112/58	Sprawa T-71/18: Skarga wniesiona w dniu 8 lutego 2018 r. Włochy / Komisja	45
2018/C 112/59	Sprawa T-74/18: Skarga wniesiona w dniu 6 lutego 2018 r. – Visi/one / EUIPO – EasyFix (Tablice informacyjne dla pojazdów)	47
2018/C 112/60	Sprawa T-75/18: Skarga wniesiona w dniu 6 lutego 2018 r. – MPM-Quality / EUIPO – Elton Hodinářská (MANUFACTURE PRIM 1949)	47
2018/C 112/61	Sprawa T-78/18: Skarga wniesiona w dniu 9 lutego 2018 r. – AB Mauri Italy / EUIPO – Lesaffre et Compagnie (FERMIN)	48