21.2.2018

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 65/7

DECYZJA KOMISJI

z dnia 31 stycznia 2018 r.

w sprawie Kodeksu postępowania członków Komisji Europejskiej

(2018/C 65/06)

KOMISJA EUROPEJSKA,

uwzględniając Traktat o Unii Europejskiej,

uwzględniając Traktat o funkcjonowaniu Unii Europejskiej,

uwzględniając Traktat ustanawiający Europejską Wspólnotę Energii Atomowej,

a także mając na uwadze, co następuje:

(1)	Traktaty, w szczególności art. 17 ust. 3 Traktatu o Unii Europejskiej i art. 245 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej, określają podstawowe zasady regulujące postępowanie członków Komisji.

(2)

Zgodnie z tymi przepisami członkowie Komisji wybierani są ze względu na swoje ogólne kompetencje i zaangażowanie w sprawy europejskie spośród osób, których niezależność jest niekwestionowana. Są całkowicie niezależni i nie zwracają się o instrukcje do żadnego rządu lub innej instytucji, organu, urzędu lub podmiotu ani takich instrukcji od nich nie przyjmują; powstrzymują się od podejmowania wszelkich działań niezgodnych z charakterem ich funkcji lub wykonywaniem ich zadań i nie mogą wykonywać żadnej innej zarobkowej lub niezarobkowej działalności zawodowej.

(3)

Członkowie Komisji ponoszą odpowiedzialność polityczną, a Komisja odpowiada przed Parlamentem Europejskim. Zgodnie z art. 10 Traktatu o Unii Europejskiej partie polityczne na poziomie europejskim przyczyniają się do kształtowania europejskiej świadomości politycznej i wyrażania woli obywateli Unii. Europejskie i krajowe partie polityczne przedstawiają kandydatów na przewodniczącego Komisji, których popierają, oraz program kandydata w kontekście wyborów do Parlamentu Europejskiego. Przewodniczący Komisji Europejskiej jest wybierany przez Parlament Europejski na wniosek Rady Europejskiej, z uwzględnieniem wyborów do Parlamentu Europejskiego i po przeprowadzeniu stosownych konsultacji, a Komisja jako całość podlega zatwierdzeniu w drodze głosowania przez Parlament Europejski. Zwiększa to demokratyczną legitymację procesu decyzyjnego w Unii, którego częścią są członkowie Komisji.

(4)	Obejmując stanowiska, członkowie Komisji uroczyście zobowiązują się szanować, w trakcie pełnienia funkcji i po ich zakończeniu, zobowiązania z nich wynikające, zwłaszcza obowiązki uczciwości i rozwagi przy obejmowaniu pewnych stanowisk lub przyjmowaniu pewnych korzyści po zakończeniu funkcji.

(5)

Kodeks postępowania komisarzy z dnia 20 kwietnia 2011 r. (1), w którym określono i wyjaśniono obowiązki mające zastosowanie do członków i byłych członków Komisji, powinien zostać zmieniony w celu uwzględnienia doświadczeń zdobytych w trakcie jego stosowania i powinien on określać wysokie standardy etyczne, których przestrzegania oczekuje się od członków Komisji.

(6)	Właściwe jest, by kodeks postępowania miał zastosowanie do osoby zaproponowanej jako kandydat na przewodniczącego Komisji Europejskiej, a także do kandydatów na komisarzy w odniesieniu do ujawniania ich interesów z odpowiednim wyprzedzeniem przed ich przesłuchaniem w Parlamencie Europejskim.

(7)	Niniejszy kodeks postępowania powinien być stosowany zgodnie z Regulaminem Komisji (2).

(8)	Członkowie Komisji podlegają wymogom w zakresie przejrzystości w odniesieniu do spotkań, które odbywają z organizacjami lub osobami samozatrudnionymi, określonym w decyzji Komisji (3) w tej sprawie.

(9)

Zgodnie z art. 339 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej członkowie instytucji Unii są zobowiązani, również po zaprzestaniu pełnienia swoich funkcji, do nieujawniania jakichkolwiek informacji objętych ze względu na swój charakter tajemnicą zawodową, a zwłaszcza informacji dotyczących przedsiębiorstw i ich stosunków handlowych lub kosztów własnych.

(10)	Byli członkowie Komisji są również zobowiązani w okresie, za który są uprawnieni do miesięcznego świadczenia przejściowego, do składania oświadczeń przewidzianych zgodnie z art. 10 ust. 4 rozporządzenia Rady (UE) 2016/300 (4).

(11)	W stosowaniu niniejszego kodeksu postępowania Komisję powinien wspierać Niezależny Komitet ds. Etyki przez zapewnianie niezależnego doradztwa.

(12)	Członek Komisji składa rezygnację, jeżeli zażąda tego przewodniczący zgodnie z art. 17 ust. 6 Traktatu o Unii Europejskiej.

(13)	Członkowie Komisji, którzy nie spełniają już warunków wymaganych do wykonywania swoich obowiązków lub dopuścili się poważnego uchybienia, mogą zostać zdymisjonowani lub pozbawieni praw do emerytury lub innych świadczeń zgodnie z art. 245 i 247 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej.

(14)	Niniejszy kodeks postępowania należy stosować w dobrej wierze i z należytym uwzględnieniem zasady proporcjonalności i praw indywidualnych.

(15)	Niniejszy kodeks postępowania powinien zastąpić kodeks postępowania komisarzy z dnia 20 kwietnia 2011 r. (5).

(16)	W sprawie zmiany kodeksu postępowania skonsultowano się z Parlamentem Europejskim (6) zgodnie z porozumieniem ramowym w sprawie stosunków między Parlamentem Europejskim i Komisją Europejską (7) i Parlament Europejski wydał opinię w dniu 23 stycznia 2018 r. (8),

PRZYJMUJE NINIEJSZY KODEKS POSTĘPOWANIA:

Artykuł 1

Zakres stosowania

Niniejszy kodeks postępowania stosuje się do członków Komisji i – tam, gdzie zostało to wyraźnie określone – w odniesieniu do byłych członków Komisji, osób zaproponowanych jako kandydaci na stanowisko przewodniczącego Komisji Europejskiej i kandydatów na komisarzy.

Artykuł 2

Zasady

1. Członkowie poświęcają się całkowicie wykonywaniu swoich obowiązków w ogólnym interesie Unii.

2. Członkowie wykonują swoje obowiązki i postępują z zachowaniem pełnej niezależności, uczciwości, godności, lojalności i rozwagi, zgodnie z zasadami określonymi w traktatach i wymienionymi w niniejszym kodeksie postępowania. Przestrzegają oni najwyższych standardów etycznych.

3. Członkowie mają obowiązek utrzymywania kontaktów politycznych w związku z zapewnieniem rozliczalności Komisji przed Parlamentem Europejskim i elektoratem europejskim oraz w związku z rolą europejskich partii politycznych w demokratycznym życiu Unii.

4. Członkowie działają kolegialnie i ponoszą wspólną odpowiedzialność za wszelkie decyzje podjęte przez Komisję.

5. Członkowie szanują godność swojego urzędu oraz nie działają ani nie wyrażają opinii, za pośrednictwem jakiegokolwiek środka przekazu, w sposób, który wpływa negatywnie na postrzeganie ich niezależności, uczciwości lub godności ich urzędu.

6. Członkowie unikają wszelkich sytuacji, które mogłyby prowadzić do powstania konfliktu interesów lub które mogłyby być zasadnie postrzegane jako takie. Konflikt interesów zachodzi, kiedy prywatne interesy mogą mieć wpływ na niezależne wykonywanie ich obowiązków. Prywatne interesy obejmują między innymi wszelkie potencjalne świadczenia lub korzyści dla samych członków, ich współmałżonków, partnerów (9) lub członków najbliższej rodziny. Konflikt interesów nie zachodzi, jeżeli członek Komisji jest rozpatrywany jedynie jako członek ogółu społeczeństwa lub szerokiej kategorii osób.

7. Byli członkowie przestrzegają zobowiązań wynikających z ich obowiązków, których skutki nadal trwają po upływie ich kadencji, w szczególności obowiązku zachowania uczciwości i rozwagi w odniesieniu do przyjmowania pewnych stanowisk lub korzyści zgodnie z art. 245 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej, a także zobowiązań określonych w niniejszym kodeksie postępowania.

Artykuł 3

Deklaracja interesów

1. Członkowie deklarują wszelkie swoje finansowe lub inne interesy oraz aktywa, które mogłyby być źródłem konfliktu interesów przy wykonywaniu ich obowiązków lub są w inny sposób istotne dla wykonywania ich obowiązków. Do celów niniejszego artykułu interesy członka mogą obejmować interesy współmałżonków, partnerów (10) i małoletnich dzieci. Każdy z członków czyni to poprzez złożenie wypełnionego formularza deklaracji określonego w załączniku 1, w którym wyszczególniono wszystkie informacje, które członkowie są zobowiązani zadeklarować na mocy niniejszego kodeksu, i ponosi odpowiedzialność za treść tej deklaracji.

2. Wymogi określone w pkt 1 stosuje się również do osoby zaproponowanej jako kandydat na przewodniczącego Komisji i do kandydatów na komisarzy, którzy składają tę deklarację Parlamentowi Europejskiemu w odpowiednim terminie, aby umożliwić Parlamentowi zbadanie złożonych deklaracji.

3. Deklaracje składane są ponownie co roku w dniu 1 stycznia, a w przypadku zmiany informacji, które należy deklarować podczas kadencji członka, nową deklarację należy złożyć jak najszybciej i nie później niż w terminie dwóch miesięcy od przedmiotowej zmiany.

4. W deklaracji wykazuje się:

interesy finansowe, w tym aktywa i zobowiązania, które mogłyby zostać uznane za stwarzające konflikt interesów, a także w każdym przypadku, gdy wartość inwestycji przekracza 10 000 EUR. Te interesy finansowe mogą mieć formę konkretnego udziału finansowego w kapitale jakiegoś podmiotu, w szczególności w formie akcji, lub w innej formie interesu finansowego, takiej jak obligacje czy certyfikaty inwestycyjne. Obowiązek ten ma zastosowanie do interesów finansowych współmałżonków, partnerów (11) i małoletnich dzieci, w przypadku gdyby zostały one uznane za mogące prowadzić do powstania konfliktu interesów;

wszelką działalność, zawodową lub inną, z wyszczególnieniem działalności wykonywanej w ciągu ostatnich dziesięciu lat, zakończonej przed objęciem urzędu przez członka, takiej jak działalność w charakterze członka zarządu spółki, doradcy lub konsultanta, członka fundacji lub innego podobnego podmiotu lub instytucji oświatowej, a także funkcji honorowych lub dożywotnich bądź funkcji, które zostały formalnie zawieszone na skutek bezpośredniego działania prawa w trakcie kadencji członka, które utrzymuje się z poszanowaniem art. 8 ust. 2;

każdy podmiot, z którym związane są interesy członka lub w którym bądź dla którego wykonywał działalność określoną w lit. a) i b) powyżej, z wyjątkiem podmiotów, w których członek posiada udziały zarządzane niezależnie przez osobę trzecią, chyba że są one powiązane z konkretnymi branżami, jak fundusze sektorowe lub tematyczne. W przypadku fundacji lub podobnego podmiotu należy podać cel działalności podmiotu;

d)	członkostwo w stowarzyszeniach, partiach politycznych, związkach zawodowych, organizacjach pozarządowych lub innych podmiotach, jeżeli ich działalność, zarówno publiczna, jak i prywatna, ma na celu wywieranie wpływu na wykonywanie funkcji publicznych;

e)	wszelkie nieruchomości posiadane bezpośrednio lub za pośrednictwem spółki działającej na rynku nieruchomości, z wyjątkiem domów przeznaczonych do wyłącznego użytku członków i ich rodzin;

f)	bieżącą działalność zawodową współmałżonków lub partnerów, określając charakter tej działalności, nazwę zajmowanego stanowiska, oraz w stosownych przypadkach nazwę (imię i nazwisko) pracodawcy.

5. Deklaracje podawane są do wiadomości publicznej w formacie elektronicznym i umożliwiającym przetwarzanie automatyczne.

Artykuł 4

Procedura w przypadku konfliktu interesów

1. Członkowie nie biorą udziału w podejmowaniu jakiejkolwiek decyzji lub rozpatrywaniu akt oraz w dyskusji, debacie lub głosowaniu w odniesieniu do kwestii wchodzących w zakres art. 2 ust. 6.

2. Deklaracje złożone na mocy art. 3 są rozpatrywane z upoważnienia przewodniczącego.

3. Członkowie informują przewodniczącego o każdej sytuacji, która wchodzi w zakres art. 2 ust. 6, gdy tylko dowiedzą się o niej.

4. Przewodniczący podejmuje wszelkie środki, jakie uzna za odpowiednie w świetle informacji, o których mowa w ust. 2 i 3, lub innych dostępnych informacji, w razie potrzeby po zasięgnięciu opinii Niezależnego Komitetu ds. Etyki, takie jak:

a)	przekazanie sprawy innemu członkowi lub właściwemu wiceprzewodniczącemu. Przewodniczący informuje w odpowiednim czasie o takim przekazaniu przewodniczącego Parlamentu Europejskiego;

b)	wniosek w odniesieniu do sprzedaży lub ulokowania w funduszu powierniczym bez prawa decydowania interesów finansowych, o których mowa w art. 3 ust. 4 lit. a), w przypadku gdy wywołują one konflikt interesów w dziedzinie objętej zakresem obowiązków członka.

Artykuł 5

Kolegialność i rozwaga

1. Członkowie przestrzegają obowiązku lojalności wobec Komisji i rozwagi w wypełnianiu ich obowiązków. Działają oni i wypowiadają się z powściągliwością, jakiej wymaga ich urząd.

2. Członkowie powstrzymują się od ujawniania tego, o czym mówiono podczas posiedzeń Komisji.

3. Bez uszczerbku dla przepisów dyscyplinarnych mających zastosowanie do urzędników i innych pracowników członkowie są odpowiedzialni za właściwe przetwarzanie i ewentualne przekazywanie na zewnątrz przez członków ich gabinetów dokumentów niejawnych, informacji szczególnie chronionych lub dokumentów poufnych przedłożonych kolegium do przejęcia lub w celach informacyjnych.

4. Członkowie nie wyrażają żadnych komentarzy, które podważałyby decyzję podjętą przez Komisję lub które mogłyby mieć negatywny wpływ na reputację Komisji.

Artykuł 6

Przepisy szczególne w odniesieniu do zasady uczciwości

1. Członkowie zarządzają zasobami materialnymi Komisji w odpowiedzialny sposób. Korzystają ze swoich gabinetów oraz z infrastruktury i zasobów Komisji z pełnym poszanowaniem właściwych przepisów.

2. Członkowie odbywają podróże służbowe zgodnie z przepisami rozporządzenia finansowego, przepisami wewnętrznymi dotyczącymi wykonania budżetu ogólnego Unii Europejskiej, wytycznymi w zakresie podróży służbowych i zasadami określonymi w załączniku 2. Podróż służbową definiuje się jako podróż członka w związku z wykonywaniem jego obowiązków poza miejscem pracy Komisji. Nie wolno zgadzać się na darmowy przewóz oferowany przez osoby trzecie, chyba że jest to zgodne z przyjętymi zwyczajami dyplomatycznymi lub ma charakter kurtuazyjny, bądź po uzyskaniu uprzedniej zgody przewodniczącego. W celu zapewnienia przejrzystości Komisja będzie co dwa miesiące publikować zestawienie kosztów podróży służbowych poszczególnych członków obejmujące wszystkie odbyte podróże służbowe, chyba że publikacja takich informacji godziłaby w ochronę interesu publicznego w zakresie bezpieczeństwa publicznego, kwestii obronnych i wojskowych, stosunków międzynarodowych lub polityki finansowej, monetarnej lub ekonomicznej Unii lub państwa członkowskiego.

3. Członkowie przestrzegają zasad dotyczących przyjęć i reprezentacji zawodowej określonych w odpowiedniej decyzji Komisji (12) (13). Koszty nieobjęte tą decyzją będą pokrywane z przysługującego członkowi ryczałtowego dodatku przewidzianego w art. 7 rozporządzenia (UE) 2016/300.

4. Członkowie nie mogą przyjmować prezentów o wartości przekraczającej 150 EUR. Kiedy zgodnie z przyjętymi zwyczajami dyplomatycznymi lub o charakterze kurtuazyjnym otrzymują prezenty o wartości przekraczającej tę kwotę, przekazują je departamentowi protokolarnemu Komisji. W przypadku wątpliwości co do wartości prezentu, przeprowadza się wycenę pod kierownictwem dyrektora Urzędu Infrastruktury i Logistyki w Brukseli, którego decyzja w tej sprawie jest ostateczna. Departament protokolarny Komisji prowadzi publiczny rejestr prezentów przekazanych zgodnie z niniejszym ustępem, w którym wskazuje się darczyńcę.

5. Członkowie nie przyjmują gościny, chyba że jest to zgodne z przyjętymi zwyczajami dyplomatycznymi lub ma charakter kurtuazyjny. Udział w imprezach, na które członkowie zostali zaproszeni i na których reprezentują oni Komisję, nie jest uznawany za gościnę.

6. Członkowie informują przewodniczącego o wszelkich odznaczeniach, nagrodach lub przyznanych im tytułach. Jeżeli nagroda obejmuje pewną sumę pieniędzy lub kosztowności, powinna zostać przekazana na wybrane przez członka cele charytatywne; przedmioty wartościowe mogą być również przekazywane do departamentu protokolarnego.

7. Członkowie wybierają członków swoich gabinetów zgodnie z zasadami określonymi przez przewodniczącego (14) i na podstawie obiektywnych kryteriów, z uwzględnieniem wymagającego charakteru tej funkcji, poszukiwanego profilu zawodowego i konieczności nawiązania stosunków opartych na wzajemnym zaufaniu między członkiem i członkiem jego gabinetu. Członkowie nie mogą wybierać do swoich gabinetów współmałżonków, partnerów i członków najbliższej rodziny.

Artykuł 7

Przejrzystość

1. Członkowie i członkowie ich gabinetu spotykają się jedynie z organizacjami lub osobami samozatrudnionymi, które są zarejestrowane w rejestrze służącym przejrzystości ustanowionym na mocy porozumienia międzyinstytucjonalnego (15) w tej sprawie między Parlamentem Europejskim a Komisją Europejską, o ile osoby te są objęte jego zakresem.

2. Podają one do wiadomości publicznej informacje na temat takich spotkań, zgodnie z decyzją Komisji z dnia 25 listopada 2014 r. w sprawie publikowania informacji dotyczących spotkań odbywających się między członkami Komisji a organizacjami lub osobami samozatrudnionymi (16).

Artykuł 8

Działalność zewnętrzna w trakcie kadencji

1. Członkowie nie wykonują żadnej zarobkowej lub niezarobkowej działalności zawodowej ani funkcji publicznych o jakimkolwiek charakterze, innych niż te wynikające z wykonywania ich obowiązków. Niniejszy ustęp pozostaje bez uszczerbku dla utrzymania funkcji honorowych lub dożywotnich bądź funkcji, które zostały formalnie zawieszone na skutek bezpośredniego działania prawa w trakcie kadencji członka jako komisarza, o ile zapewniona jest niezależność członka.

2. Członkowie mogą wykonywać następującą działalność zewnętrzną, z poszanowaniem art. 2 i 5:

a)	okazjonalne udzielanie nieodpłatnych kursów w interesie integracji europejskiej, pod warunkiem że należycie poinformowano o tym przewodniczącego, a także inne działania komunikacyjne w dziedzinach stanowiących przedmiot europejskiego zainteresowania;

b)	opublikowanie książki, pod warunkiem że wszelkie tantiemy od utworów opublikowanych w związku z pełnieniem funkcji członka są przekazywane na wybrane przez członka cele charytatywne, oraz pod warunkiem że należycie poinformowano o tym przewodniczącego;

c)	pisanie artykułów, wygłaszanie przemówień lub uczestnictwo w konferencjach, pod warunkiem braku zapłaty lub przekazania zapłaty na wybrane przez członka cele charytatywne;

pełnienie niepłatnych funkcji honorowych w fundacjach lub podobnych podmiotach politycznych, prawnych, kulturalnych, artystycznych, społecznych, sportowych lub charytatywnych lub w placówkach edukacyjnych lub badawczych, pod warunkiem że należycie poinformowano o tym przewodniczącego. „Stanowiska honorowe” oznaczają stanowiska, na których dana osoba nie pełni funkcji kierowniczych, nie ma uprawnień decyzyjnych ani odpowiedzialności, ani nie kontroluje działalności danego podmiotu. Wyrażenie „fundacje lub podobne podmioty” oznacza niekomercyjne placówki lub stowarzyszenia, które prowadzą działalność w interesie ogólnym w dziedzinach, o których mowa w zdaniu pierwszym. Stanowiska te nie mogą wiązać się z ryzykiem występowania konfliktu interesów. Takie ryzyko występuje w szczególności wtedy, gdy dany podmiot otrzymuje finansowanie z budżetu UE.

Artykuł 9

Uczestnictwo w polityce krajowej w trakcie kadencji

1. Członkowie mogą uczestniczyć w polityce krajowej jako członkowie krajowych partii politycznych lub organizacji partnerów społecznych (takich jak związki zawodowe) lub w krajowej kampanii wyborczej, w tym w wyborach regionalnych lub lokalnych, pod warunkiem że nie będzie to zagrażać ich dyspozycyjności dla służby w Komisji, a ich obowiązki względem Komisji będą miały pierwszeństwo względem zobowiązań partyjnych. Uczestnictwo w charakterze członków krajowych partii politycznych lub organizacji partnerów społecznych obejmuje pełnienie funkcji honorowych lub niekierowniczych w podmiotach o strukturze partyjnej, ale nie obejmuje obowiązków związanych z zarządzaniem. Pozostaje to bez wpływu na kontakty polityczne podejmowane w charakterze członka Komisji.

2. Członkowie powiadamiają przewodniczącego o zamiarze uczestnictwa w krajowej, regionalnej lub lokalnej kampanii wyborczej oraz o roli, jaką zamierzają odgrywać w kampanii. Jeżeli zamierzają kandydować w wyborach lub w inny sposób odgrywać aktywną rolę w kampanii wyborczej, muszą wycofać się z prac Komisji na cały okres aktywnego zaangażowania, a przynajmniej na okres trwania kampanii. W innych przypadkach przewodniczący, po uwzględnieniu konkretnych okoliczności danego przypadku, decyduje, czy planowany udział w kampanii wyborczej nie jest sprzeczny z wykonywaniem mandatu członka Komisji. Członkom wycofującym się w ten sposób z prac Komisji przewodniczący przyznaje „bezpłatny urlop wyborczy” i w okresie tym nie mogą oni korzystać z zasobów materialnych lub ludzkich Komisji. Przewodniczący należycie powiadamia przewodniczącego Parlamentu Europejskiego o przyznaniu takiego urlopu i o tym, który członek przejmie odnośne obowiązki w okresie takiego urlopu.

3. Członkowie powstrzymują się od publicznych oświadczeń lub interwencji w imieniu jakiejkolwiek partii politycznej lub organizacji partnerów społecznych, których są członkami, z wyjątkiem sytuacji, gdy kandydują w wyborach lub uczestniczą w kampanii wyborczej zgodnie z ust. 2. Pozostaje to bez uszczerbku dla prawa członków do wyrażania osobistych opinii. Członkowie uczestniczący w ten sposób w kampaniach wyborczych zobowiązują się do nieprzyjmowania w ramach kampanii stanowiska, które nie byłoby zgodne z obowiązkiem zachowania poufności lub naruszałoby zasadę kolegialności.

Artykuł 10

Uczestnictwo w polityce europejskiej w trakcie kadencji

1. Członkowie mogą uczestniczyć w polityce europejskiej jako członkowie europejskich partii politycznych lub organizacji partnerów społecznych na szczeblu europejskim, pod warunkiem że nie będzie to zagrażać ich dyspozycyjności dla służby w Komisji, a ich obowiązki względem Komisji będą miały pierwszeństwo względem zobowiązań partyjnych. Uczestnictwo w charakterze członków europejskich partii politycznych lub organizacji partnerów społecznych na szczeblu europejskim obejmuje pełnienie funkcji politycznych, honorowych lub niekierowniczych w podmiotach o strukturze partyjnej, ale nie obejmuje obowiązków związanych z zarządzaniem. Pozostaje to bez wpływu na kontakty polityczne podejmowane w charakterze członka Komisji.

2. Członkowie mogą uczestniczyć w kampaniach wyborczych w wyborach do Parlamentu Europejskiego, w tym jako kandydaci. Mogą być również wybierani przez europejskie partie polityczne jako główni kandydaci („Spitzenkandidat”) na stanowisko przewodniczącego Komisji.

3. Członkowie powiadamiają przewodniczącego o zamiarze uczestnictwa w kampanii wyborczej w rozumieniu ust. 2 oraz o roli, jaką zamierzają odgrywać w kampanii.

4. Przewodniczący informuje Parlament Europejski w odpowiednim terminie o tym, czy jeden lub większa liczba członków Komisji będzie kandydować w wyborach do Parlamentu Europejskiego, a także o środkach podjętych w celu zapewnienia przestrzegania zasad niezależności, uczciwości i rozwagi przewidzianych w art. 245 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej oraz w niniejszym kodeksie postępowania.

5. Członkowie kandydujący lub uczestniczący w kampanii wyborczej w rozumieniu ust. 2 nie mogą wykorzystywać zasobów materialnych lub ludzkich Komisji do działalności związanej z kampanią wyborczą.

6. Członkowie powstrzymują się od publicznych oświadczeń lub interwencji w imieniu jakiejkolwiek europejskiej partii politycznej, której są członkami, z wyjątkiem sytuacji, gdy kandydują w wyborach lub uczestniczą w kampanii wyborczej zgodnie z ust. 3 i 4. Pozostaje to bez uszczerbku dla prawa członków do wyrażania osobistych opinii. Członkowie uczestniczący w ten sposób w kampaniach wyborczych zobowiązują się do nieprzyjmowania w ramach kampanii stanowiska, które nie byłoby zgodne z obowiązkiem zachowania poufności lub naruszałoby zasadę kolegialności.

Artykuł 11

Działalność po zakończeniu kadencji

1. Po zaprzestaniu sprawowania urzędu byli członkowie są nadal związani obowiązkiem uczciwości i rozwagi, zgodnie z art. 245 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej. Są oni nadal związani obowiązkami kolegialności i rozwagi, o których mowa w art. 5, w odniesieniu do decyzji Komisji i działalności w trakcie swojej kadencji.

2. Byli członkowie informują Komisję z co najmniej dwumiesięcznym wyprzedzeniem o zamiarze podjęcia działalności zawodowej w okresie dwóch lat po zaprzestaniu sprawowania przez nich urzędu. Do celów niniejszego kodeksu „działalność zawodowa” oznacza jakąkolwiek działalność zawodową, zarobkową lub niezarobkową, inną niż wszelka nieodpłatna działalność niemająca związku z działalnością Unii Europejskiej i która nie skutkuje działalnością lobbingową lub reprezentacyjną wobec Komisji i jej służb, taka jak:

a)	działalność charytatywna lub humanitarna;

b)	działalność wynikająca z przekonań politycznych, z przekonań związanych ze związkami zawodowymi lub z przekonań religijnych lub filozoficznych;

c)	działalność kulturalna;

d)	zwykłe zarządzanie aktywami lub udziałami bądź osobistym lub rodzinnym majątkiem, w charakterze prywatnym;

e)	lub podobna działalność.

3. Komisja bada przekazane informacje w celu ustalenia, czy charakter planowanej działalności jest zgodny z art. 245 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej, a w przypadku gdy planowana działalność jest związana z portfelem byłego członka, podejmuje ona decyzję dopiero po zasięgnięciu opinii Niezależnego Komitetu ds. Etyki.

Bez uszczerbku dla możliwości zasięgnięcia przez przewodniczącego opinii Niezależnego Komitetu ds. Etyki, w przypadku wątpliwości, nie musi on konsultować się z nim, jeżeli byli członkowie zamierzają:

a)	w dalszym ciągu służyć interesom Europy w instytucji lub organie Unii Europejskiej;

b)	pełnić funkcje w służbie publicznej któregoś z państw członkowskich (na szczeblu krajowym, regionalnym lub lokalnym);

c)	współpracować z organizacjami międzynarodowymi lub innymi organami międzynarodowymi zajmującymi się interesami publicznymi i w których UE bądź jedno lub większa liczba jej państw członkowskich są reprezentowane;

d)	prowadzić działalność akademicką;

e)	zaangażować się w jednorazowe działania przez krótki okres (jeden lub dwa dni robocze);

f)	objąć stanowiska honorowe.

4. Byli członkowie nie mogą lobbować (17) wśród członków lub ich personelu w imieniu swojego własnego przedsiębiorstwa, przedsiębiorstwa swojego pracodawcy lub klienta, w sprawach, za które byli odpowiedzialni w ramach swojego portfela w okresie dwóch lat po zaprzestaniu pełnienia urzędu.

5. W przypadku byłego przewodniczącego terminy określone w ust. 2 i 4 wynoszą trzy lata.

6. Obowiązki określone w ust. 2 i 4 nie mają zastosowania, jeżeli były członek obejmuje urząd publiczny.

7. Decyzje podjęte na mocy ust. 3 stwierdzające zgodność z art. 245 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej i powiązane opinie Niezależnego Komitetu ds. Etyki są podawane do wiadomości publicznej przy należytym uwzględnieniu ochrony danych osobowych.

Artykuł 12

Niezależny Komitet ds. Etyki

1. Komisja ustanawia niniejszym Niezależny Komitet ds. Etyki. Na wniosek przewodniczącego Komitet doradza Komisji we wszelkich kwestii etycznych związanych z niniejszym kodeksem oraz przedkłada Komisji ogólne zalecenia na temat zagadnień etycznych objętych niniejszym kodeksem.

2. Przewodniczący wyznacza termin na wydanie opinii.

3. Odnośni członkowie lub byli członkowie w pełni współpracują z Komitetem, w szczególności przez przekazywanie mu wszelkich żądanych przez niego istotnych dodatkowych informacji. Mają oni prawo do bycia wysłuchanymi, jeżeli Komitet rozważa wydanie opinii negatywnej.

4. Komitet składa się z trzech członków wybranych ze względu na ich kompetencje, doświadczenie, niezależność i kwalifikacje zawodowe. Wykazują się oni nienagannym przebiegiem kariery zawodowej, a także doświadczeniem w pełnieniu ważnych funkcji w instytucjach europejskich, krajowych lub międzynarodowych. Skład Komitetu powinien odzwierciedlać doświadczenia zdobyte w różnych instytucjach lub funkcjach. Członkowie są mianowani przez Komisję na wniosek przewodniczącego. Podpisują oni deklarację o braku konfliktu interesów. Ich kadencja trwa trzy lata, z możliwością jednokrotnego przedłużenia. W przypadku gdy członek opuszcza urząd przed zakończeniem kadencji, Komisja na wniosek przewodniczącego wyznacza nowego członka na pozostały okres kadencji.

5. Spośród swoich członków Komitet wybiera stałego przewodniczącego. Przewodniczący zwołuje posiedzenia po otrzymaniu wniosku od przewodniczącego Komisji.

6. Prace Komitetu są poufne.

7. W przypadku gdy opinia nie została przyjęta jednomyślnie, zawiera ona wszelkie odmienne zdania.

8. Komisja, zgodnie z właściwymi zasadami administracyjnymi, zwraca koszty podróży służbowych i utrzymania związane z posiedzeniami Komitetu oraz zapewnia Komitetowi obsługę sekretariatu (18).

Artykuł 13

Stosowanie kodeksu

1. Przewodniczący, przy wsparciu Niezależnego Komitetu ds. Etyki, zapewnia prawidłowe stosowanie niniejszego kodeksu postępowania.

2. Członkowie lub byli członkowie informują przewodniczącego w odpowiednim terminie, jeżeli mają wątpliwości co do stosowania niniejszego kodeksu, zanim podejmą działania w sprawie, w odniesieniu do której mają wątpliwości.

3. W przypadku naruszenia niniejszego kodeksu postępowania, które nie daje podstawy do wniesienia sprawy do Trybunału Sprawiedliwości zgodnie z art. 245 lub 247 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej, Komisja może, po uwzględnieniu opinii Niezależnego Komitetu ds. Etyki i na wniosek przewodniczącego Komisji, podjąć decyzję o udzieleniu nagany i w stosownych przypadkach podaniu tej informacji do wiadomości publicznej.

4. Komisja publikuje co roku sprawozdanie na temat stosowania niniejszego kodeksu postępowania, w tym na temat prac Niezależnego Komitetu ds. Etyki. Sprawozdania te są publikowane na stronie internetowej poświęconej stosowaniu niniejszego kodeksu postępowania.

Artykuł 14

Wejście w życie

1. Niniejszy kodeks postępowania uchyla i zastępuje kodeks postępowania z dnia 20 kwietnia 2011 r. i decyzję ustanawiającą komitet ad hoc ds. etyki z dnia 21 października 2003 r. (19). Obecny Komitet i jego członkowie przez pozostały okres ich mandatu będą podlegać niniejszemu kodeksowi.

2. W odniesieniu do byłych członków, których kadencja dobiegła końca przed wejściem w życie niniejszej decyzji, nie ma zastosowania art. 11 ust. 2–6. Nadal ma wobec nich zastosowanie pkt 1.2 kodeksu postępowania z dnia 20 kwietnia 2011 r.

3. Niniejsza decyzja wchodzi w życie z dniem 1 lutego 2018 r.

4. Art. 10 ust. 2–5 stosuje się od daty wejścia w życie zmienionego porozumienia ramowego w sprawie stosunków między Parlamentem Europejskim i Komisją Europejską. Do tego czasu pkt 1.1 akapit 8, 9 i 10 kodeksu postępowania komisarzy z dnia 20 kwietnia 2011 r. (20) nadal ma zastosowanie do uczestnictwa członków Komisji w kampaniach wyborczych w wyborach do Parlamentu Europejskiego.

Sporządzono w Brukseli dnia 31 stycznia 2018 r.

W imieniu Komisji

Jean-Claude JUNCKER

Przewodniczący

(1) C(2011) 2904.

(2) C(2000) 3614 z dnia 29 listopada 2000 r.

(3) C(2014) 9051 z dnia 25 listopada 2014 r.

(4) Rozporządzenie Rady (UE) 2016/300 z dnia 29 lutego 2016 r. w sprawie ustalenia uposażenia osób zajmujących wysokie stanowiska publiczne w UE (Dz.U. L 58 z 4.3.2016, s. 1).

(5) C(2011) 2904.

(6) Pismo przewodniczącego Komisji z dnia 13 września 2017 r. do przewodniczącego Parlamentu.

(7) Dz.U. L 304 z 20.11.2010, s. 47.

(8) Pismo przewodniczącego Parlamentu Europejskiego z dnia 23 stycznia 2018 r. do przewodniczącego Komisji.

(9) Osób pozostających w konkubinacie zgodnie z definicją w art. 1 ust. 2 lit. c) załącznika VII do Regulaminu pracowniczego.

(10) Dz.U. L 304 z 20.11.2010, s. 47.

(11) Dz.U. L 304 z 20.11.2010, s. 47.

(12) C(2007) 3494 z dnia 18 lipca 2007 r.

(13) Korzystanie z globalnej koperty finansowej Kolegium – zob. załącznik 2.

(14) C(2014) 9002 z dnia 1 listopada 2014 r.

(15) Porozumienie między Parlamentem Europejskim a Komisją Europejską w sprawie „Rejestru służącego przejrzystości” dotyczącego organizacji i osób samozatrudnionych zaangażowanych w opracowanie i realizację polityki Unii Europejskiej (Dz.U. L 277 z 19.9.2014, s. 11).

(16) Decyzja Komisji 2014/839/UE, Euratom z dnia 25 listopada 2014 r. w sprawie publikowania informacji dotyczących spotkań odbywających się między członkami Komisji a organizacjami lub osobami samozatrudnionymi (Dz.U. L 343 z 28.11.2014, s. 22).

(17) Wszystkie działania objęte zakresem rejestru służącego przejrzystości – zob. art. 7.

(18) Pozostaje to bez uszczerbku dla innych przepisów administracyjnych dotyczących statusu członków i ich praw.

(19) C(2003) 3750 z dnia 21 października 2003 r.

(20) C(2011) 2904.

ZAŁĄCZNIK 1

DEKLARACJA INTERESÓW

Imię i nazwisko:

I. Wcześniejsza działalność (art. 3 ust. 4 lit. B) i c) kodeksu)

I.1.

Stanowiska zajmowane w ciągu ostatnich 10 lat w fundacjach lub podobnych podmiotach

Proszę podać charakter stanowiska, nazwę podmiotu i jego cele/działalność

I.2.

Stanowiska zajmowane w ciągu ostatnich 10 lat w instytucjach oświatowych

Proszę podać charakter stanowiska oraz nazwę instytucji

I.3.

Stanowiska zajmowane w ostatnich 10 latach w organach zarządzających, nadzorczych i doradczych przedsiębiorstw i innych podmiotów o działalności komercyjnej lub ekonomicznej

Proszę podać charakter stanowiska oraz nazwę i rodzaj działalności przedsiębiorstwa lub innego podmiotu

I.4.

Inna działalność zawodowa wykonywana w ostatnich 10 latach, w tym usługowa, w ramach wolnego zawodu, doradcza

Proszę podać charakter działalności

II. Obecna działalność zewnętrzna zgodnie z art. 8 kodeksu (art. 3 ust. 4 lit. b) i c) kodeksu)

Bezpłatne szkolenia, publikacje i przemówienia – art. 8 ust. 2 lit. a)–c) kodeksu nie muszą być deklarowane

II.1.

Honorowe stanowiska zajmowane obecnie w fundacjach, podobnych podmiotach lub placówkach oświatowych lub badawczych (art. 8 ust. 2 lit. d) kodeksu)

Proszę podać charakter stanowiska, nazwę podmiotu i jego cele/działalność

II.2.

Dodatkowe istotne informacje na temat innych funkcji (np. innych funkcji honorowych lub dożywotnich)

III. Interesy finansowe (art. 3 ust. 4 lit. a) i c) kodeksu)

Proszę wskazać wszystkie interesy finansowe, w tym aktywa i zobowiązania, które mogłyby zostać uznane za stwarzające konflikt interesów. Rachunki bankowe, konkretne towary lub pożyczki na zakup nieruchomości do celów prywatnych zasadniczo nie muszą być deklarowane.

Inwestycje o wartości przekraczającej 10 000 EUR muszą być deklarowane we wszystkich przypadkach.

Proszę wskazać w obu przypadkach:

—	rodzaj udziału (np. akcje, obligacje, pożyczki),

—	odnośny podmiot (np. przedsiębiorstwo, bank, fundusz) – jeżeli inwestycja jest zarządzana niezależnie przez osobę trzecią, nie trzeba deklarować nazwy podmiotu, chyba że inwestycja jest powiązana z konkretnymi branżami, jak fundusze sektorowe lub tematyczne),

—	wielkość udziału (np. liczbę akcji i ich wartość bieżącą, procentowy udział).

IV. Interesy finansowe współmałżonków, partnerów (1) i małoletnich dzieci, w przypadku gdyby zostały one uznane za mogące prowadzić do powstania konfliktu interesów (art. 3 ust. 4 lit. a) kodeksu)

W takim przypadku proszę podać zasadniczo te same informacje, jak w punkcie III

V. Członkostwo w stowarzyszeniach, partiach politycznych, związkach zawodowych, organizacjach pozarządowych lub innych podmiotach, jeżeli ich działalność, zarówno publiczna, jak i prywatna, ma na celu wywieranie wpływu na wykonywanie funkcji publicznych (art. 3 ust. 4 lit. d) kodeksu)

Proszę podać nazwę organizacji i jej przedmiot działalności; nie trzeba deklarować członkostwa w klubach kulturalnych, artystycznych, społecznych, sportowych lub charytatywnych

VI. Nieruchomości (art. 3 ust. 4 lit. e) kodeksu)

Nie trzeba deklarować domów przeznaczonych do wyłącznego użytku właściciela i jego rodziny

VII. Działalność zawodowa współmałżonka/partnera (2) (art. 3 ust. 4 lit. f) kodeksu)

Proszę określić charakter działalności, nazwę zajmowanego stanowiska oraz nazwę (imię i nazwisko) pracodawcy

Niniejszym oświadczam, że powyższe informacje są prawidłowe.

Data:

Podpis:

Deklaracja ta zostanie podana do wiadomości publicznej zgodnie z art. 3 ust. 5 kodeksu.

(1) Osób pozostających w konkubinacie zgodnie z definicją w art. 1 ust. 2 lit. c) załącznika VII do Regulaminu pracowniczego.

(2) Wszystkie działania objęte zakresem rejestru służącego przejrzystości – zob. art. 7.

ZAŁĄCZNIK 2

KORZYSTANIE Z GLOBALNEJ KOPERTY FINANSOWEJ KOLEGIUM ORAZ PODRÓŻE SŁUŻBOWE KOMISARZY (1)

1. Budżet

Globalna koperta finansowa Komisji, z której pokrywa się koszty podróży służbowych oraz przyjęć i reprezentacji, ustalana jest corocznie przez władzę budżetową. Jest ona rozdzielana między wszystkich członków Komisji w zależności od ich portfeli i rzeczywistych potrzeb, pod kierownictwem przewodniczącego. Wydatki z globalnej koperty finansowej są zatwierdzane przez szefa gabinetu danego członka Komisji (2) (urzędnika zatwierdzającego), który poświadcza również prawidłowość faktur. Są one opłacane na podstawie faktury i dowodu płatności, pod kierownictwem dyrektora Urzędu Administracji i Wypłacania Należności Indywidualnych (PMO – urzędnik zatwierdzający ds. zobowiązań i płatności budżetowych).

Koszty podróży służbowych poniesione przez członków Komisji w ramach podróży służbowych są pokrywane przez przydział z pozycji budżetowej 25 01 02 13. Koszty podróży służbowych personelu gabinetów są pokrywane (zgodnie z wytycznymi Komisji w zakresie podróży służbowych) z pozycji budżetowej 25 01 02 11 01.01.10.

2. Powiadomienie o podróży służbowej – odwołanie podróży służbowej

Polecenie wyjazdu służbowego, podpisane przez odnośnego członka Komisji, musi być sporządzane w odniesieniu do wszystkich podróży służbowych z wykorzystaniem odpowiedniego formularza (MIPS). Musi ono określać:

—	cel podróży służbowej,

—	miejsce docelowe podróży służbowej,

—	rodzaj środków transportu, jakie zostaną wykorzystane,

—	datę i godzinę wyjazdu i powrotu,

—	rozpoczęcie i zakończenie pracy.

W przypadku odwołania podróży służbowej członek Komisji musi niezwłocznie:

—	dopilnować, by bilety i rezerwacje podróży wydane przez biuro podróży zostały anulowane na piśmie,

—	dopilnować, by rezerwacje hotelowe również zostały anulowane na piśmie.

3. Środki transportu

Członkowie Komisji mogą korzystać z dowolnych środków transportu odpowiednich do celów podróży służbowej, w oparciu o ich opłacalność i z uwzględnieniem potrzeb odnośnej instytucji i zgodnie z art. 6 kodeksu.

4. Bilety i koszty podróży

Zgodnie z wytycznymi w zakresie podróży służbowych koszty podróży zwracane w kontekście podróży służbowych obejmują zasadniczo podróż między Brukselą a miejscem docelowym podróży służbowej.

Bilety wydawane są na wniosek przez oficjalne biuro podróży Komisji. Koszty te są ponoszone w całości z przydziału na podróże służbowe dla danego członka Komisji. Wszelkie niewykorzystane, w tym częściowo niewykorzystane, bilety lub rezerwacje muszą być niezwłocznie zwrócone do biura podróży. Wszelkie podróże prywatne będą opłacane osobiście przez członka, który będzie płacił biuru podróży bezpośrednio kartą kredytową.

5. Czarterowanie taksówek powietrznych

Korzystanie z taksówek powietrznych wymaga zezwolenia przewodniczącego. Zasadniczo na korzystanie z taksówki powietrznej można zezwolić tylko w wyjątkowych okolicznościach, jeżeli dotarcie do celu podróży nie jest możliwe lotami komercyjnymi lub nie zgodne z harmonogramem pracy członka Komisji, lub ze względów bezpieczeństwa. Należy dokładnie sprawdzić wszystkie możliwości, z uwzględnieniem planowania harmonogramu pracy, tak by taksówka powietrzna była przewidziana jedynie jako ostateczna możliwość.

Wnioski zawierające wszystkie szczegółowe informacje praktyczne (miejsce, datę, program, uczestników, uzasadnienie itp.), a także ofertę wykonawcy, muszą zostać zatwierdzone przez PMO, zanim zostaną przedłożone do zatwierdzenia przewodniczącemu. W przypadku podróżnych innych niż członek Komisji przewiduje się zwrot kosztów w wysokości równej kosztowi biletu regularnych linii lotniczych (3). PMO dokona odpowiednich przesunięć między liniami budżetowymi.

6. Czas trwania podróży służbowej

Czas trwania podróży służbowej liczy się od momentu wyjazdu do momentu przybycia z powrotem do miejsca zatrudnienia wykorzystanym środkiem transportu.

7. Podróże służbowe połączone z urlopem

Podróże służbowe połączone z urlopem liczy się jako rozpoczynające się z momentem rozpoczęcia urzędowej pracy, jeżeli urlop brany jest przed podróżą służbową, i jako kończące się w momencie zakończenia urzędowej pracy, jeżeli urlop następuje po podróży służbowej. To samo dotyczy dni ustawowo wolnych od pracy oraz sobót i niedziel, chyba że harmonogram czasu pracy stanowi inaczej. Jednakże nawet jeżeli tak jest, nie wypłaca się żadnych dodatków za dni ustawowo wolne od pracy oraz soboty i niedziele, jeżeli urzędowa praca wykonywana jest w państwie pochodzenia członka Komisji.

8. Dieta dzienna

Dieta dzienna należna członkowi Komisji jest równa diecie dziennej należnej urzędnikom powiększonej o 5 %. Oblicza się ją na podstawie przepisów mających zastosowanie do urzędników, zawartych w wytycznych w zakresie podróży służbowych.

9. Koszty zakwaterowania w hotelu

Koszty zakwaterowania w hotelu (bez śniadania i innych posiłków) zwracane są po okazaniu rachunku. Jeżeli koszty hotelu przekraczają 300 EUR dziennie, do zestawienia wydatków należy załączyć uzasadnienie.

10. Inne koszty

Inne koszty uzasadnione charakterem podróży służbowej podlegają zwrotowi na wniosek i po przedstawieniu dokumentów potwierdzających. O zwrot kosztów przyjęć i reprezentacji należy ubiegać się oddzielnie zgodnie z decyzją Komisji dotyczącą takich wydatków.

11. Wnioski o zwrot kosztów

Członkom Komisji koszty będą zwracane w oparciu o zestawienie kosztów podróży służbowej, które w celu uzyskania zwrotu kosztów podróżny służbowej należy przesłać niezwłocznie do PMO z wykorzystaniem odpowiedniego formularza (MIPS).

Wnioski muszą zawierać następujące informacje:

—	cel podróży służbowej,

—	miejsce docelowe podróży służbowej,

—	datę i godzinę wyjazdu i przybycia z powrotem do miejsca zatrudnienia wykorzystanym środkiem transportu,

—	czas rozpoczęcia i zakończenia pracy,

—	liczbę dni ewentualnego urlopu połączonego z podróżą służbową,

—	koszty transportu opłacone na miejscu przez członka Komisji,

—	koszty zakwaterowania w hotelu (bez śniadania i innych posiłków),

—	wszelkie posiłki opłacone przez strony trzecie za członka Komisji,

—	inne koszty, o których zwrot występuje się.

Należy załączyć wszystkie dokumenty potwierdzające.

12. Niektóre koszty opłacone przez przedstawicielstwa i delegatury UE w innych państwach

W niektórych przypadkach może zostać wydane zezwolenie na koszty poniesione w trakcie podróży służbowej do zapłacenia w miejscu przeznaczenia przez przedstawicielstwa i delegatury. Jest to wyjątkowa procedura, która jest dozwolona tylko wtedy, gdy wydatki poniesione podczas podróży służbowej nie mogą być opłacone służbową kartą kredytową lub bezpośrednio przejęte przez PMO (4). Z uwagi na wiążące się z tym duże obciążenie administracyjne, takie wnioski powinny być ograniczone do niezbędnego minimum.

13. Szczególne zasady dotyczące podróży służbowych kierowców członków Komisji i korzystania ze wspólnie użytkowanych samochodów przedstawicielstw komisji i delegatur UE w innych państwach

Zgodnie z art. 14 decyzji Komisji z dnia 14 września 1979 r. wszyscy członkowie Komisji dysponują przez cały czas przydzielonym im służbowym samochodem wraz z kierowcą. Od kierowców nie można wymagać wykonywania prywatnych podróży, jeżeli wiąże się to z godzinami nadliczbowymi lub kosztami podróży służbowej w odniesieniu do kierowcy, chyba że podyktowane jest to względami bezpieczeństwa.

Codzienne dojazdy między miejscem zamieszkania w Belgii członka Komisji a biurem (lub dworcem i lotniskiem) uznaje się za podróże służbowe.

Kierowcy objęci są poleceniem wyjazdu w przypadku kierowania samochodem służbowym członka Komisji, nawet jeżeli nie jedzie w nim członek ani urzędnik z jego gabinetu, kiedy kierowca wraca z miejsca docelowego podróży służbowej lub sprowadza stamtąd samochód. Wnioski o zwrot kosztów podróży służbowych powinny być wypełniane przez kierowcę z wykorzystaniem odpowiedniego formularza (MIPS) oraz podpisane przez szefa gabinetu i powinny zawierać następujące informacje:

—	cel podróży służbowej,

—	miejsce docelowe podróży służbowej,

—	trasę przejazdu,

—	datę i godzinę wyjazdu i powrotu do miejsca zatrudnienia,

—	koszty zakwaterowania w hotelu (bez śniadania i innych posiłków),

—	inne szczegółowe informacje ujęte na formularzu wniosku.

Koszty podróży służbowych kierowców są pokrywane z własnego budżetu gabinetu przeznaczonego na podróże służbowe.

Członek Komisji odwiedzający przedstawicielstwo Komisji lub delegaturę UE ma prawo do samochodu służbowego w granicach zasobów, jakimi dysponuje dane przedstawicielstwo lub delegatura. W przypadku gdy wizyta członka Komisji wymaga skorzystania z usług transportowych poza zakresem normalnego funkcjonowania przedstawicielstwa, odnośne koszty pokrywane są z przydziału członka na podróże służbowe. W odniesieniu do wizyt w delegaturach mają zastosowanie obowiązujące w danym czasie przepisy lub ustalenia między Komisją a ESDZ.

(1) W przypadku braku przepisów szczegółowych stosuje się analogiczne przepisy ogólne zawarte w wytycznych w zakresie podróży służbowych.

(2) Szef gabinetu przewodniczącego może przekazać te uprawnienia dyrektorowi ds. koordynacji i administracji w gabinecie przewodniczącego.

(3) Do celów publikacji na podstawie art. 6 ust. 2 kodeksu indywidualne koszty podróży członka Komisji będą oparte na średnim koszcie na osobę (członek i personel) dla danego lotu. Pozostaje to bez uszczerbku dla ogólnej odpowiedzialności członka Komisji w odniesieniu do danej podróży służbowej.

(4) Art. 66 szczegółowych zasad wykonania rozporządzenia finansowego ogranicza stosowanie rachunków zaliczkowych do przypadków, gdy ze względu na ograniczone kwoty fizycznie niemożliwe lub nieefektywne jest dokonywanie płatności w ramach procedur budżetowych.

21.2.2018

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 65/21

Zaproszenie do składania propozycji

Instytut Europejskiego Banku Inwestycyjnego oferuje nowy grant EIBURS w ramach programu wiedzy

(2018/C 65/07)

Program wiedzy Instytutu Europejskiego Banku Inwestycyjnego przyznaje granty na badania naukowe w ramach różnych programów, takich jak:

—	EIBURS (EIB University Research Sponsorship) – program sponsorowania uniwersyteckich badań naukowych

EIBURS jest źródłem grantów dla wydziałów uniwersytetów oraz ośrodków badawczych powiązanych z uniwersytetami, działających w państwach członkowskich Unii Europejskiej oraz krajach kandydujących lub potencjalnych krajach kandydujących i zajmujących się kwestiami będącymi przedmiotem szczególnego zainteresowania Banku. Granty EIBURS w wysokości maksymalnie 100 000 EUR na rok przez okres trzech lat są przyznawane w drodze procedury konkursowej zainteresowanym wydziałom uniwersytetów lub ośrodkom badawczym powiązanym z uniwersytetami o uznanej renomie w wybranej dziedzinie. Zwycięskie propozycje powinny gwarantować osiągnięcie zróżnicowanych wyników, które będą przedmiotem umowy z Europejskim Bankiem Inwestycyjnym.

W roku akademickim 2018/2019 w ramach programu EIBURS przyjmowane są propozycje dotyczące nowego przedmiotu badań:

„Ulepszenie pomiaru efektów pośrednich projektów inwestycyjnych: określenie i kalibracja metod oceny skutków ekonomicznych w celu zapewnienia maksymalnej zgodności z analizą kosztów i korzyści”

1. Podstawowe informacje o przedmiocie badania

EBI („Bank”) dokonuje oceny społeczno-ekonomicznej opłacalności projektów inwestycyjnych głównie za pomocą analizy kosztów i korzyści (1). Technikę tę można przedstawić jako rozszerzenie planu biznesowego operacji inwestycyjnej. Plan biznesowy skoncentrowany jest na przepływach finansowych dotyczących danego projektu. Uwzględnia finansową, tj. gotówkową, wartość wydatków (kosztów) i przychodów (korzyści). Jeśli przewaga korzyści nad kosztami jest wystarczająco wysoka, efektem inwestycji jest wzrost wartości finansowej, w wyniku czego inwestycję tę uznaje się za pożądaną operację pod względem finansowym.

Analiza kosztów i korzyści stanowi rozszerzenie definicji kosztów i korzyści projektu pod dwoma względami. Po pierwsze, obejmuje ona wszystkie koszty i korzyści, zarówno w formie przepływów finansowych, jak i w innych formach. Po drugie, uwzględnia ona koszty przypadające na wszystkich członków społeczeństwa, a nie tylko te dotyczące prywatnego inwestora.

Rodzi to konieczność przyjrzenia się wielu dodatkowym elementom, oprócz tych uwzględnionych w planie biznesowym. Prawdopodobnie najbardziej znanym nowym elementem wśród nich są „efekty zewnętrzne”. Stanowią one koszty (lub korzyści), które nie są ponoszone (lub odnoszone) przez producentów lub użytkowników projektu, lecz przez osobę trzecią. Efekty zewnętrzne mogą być zarówno pozytywne, jak i negatywne, w zależności od tego, czy stanowią one korzyść, czy koszt dla osoby trzeciej. Typowym przykładem pozytywnego efektu zewnętrznego jest efekt domina związany z wiedzą – projekt polegający na inwestycji w badania w danym sektorze gospodarki powoduje zdobycie wiedzy, która przyczynia się także do wzrostu produktywności w innych sektorach gospodarki. Przykładem negatywnego efektu zewnętrznego jest zanieczyszczenie środowiska. Efekty zewnętrzne są to zatem korzyści lub koszty, które przypadają na strony nieuwzględnione w planie biznesowym i zazwyczaj nie mają formy przepływów finansowych, choć mogą mieć konsekwencje finansowe dla osoby trzeciej. Zatem pozytywny efekt zewnętrzny związany z wiedzą może na przykład przyczynić się do obniżenia kosztów operacyjnych w innych branżach.

Inne elementy uwzględnione w analizie kosztów i korzyści, a nieuwzględnione w planie biznesowym, to zmiany wartości pieniądza (formalnie mierzone nadwyżką konsumenta) oferowane konsumentowi. Plan biznesowy mierzy element pieniądza, ale pomija element wartości. Gdyby na skutek realizacji danego projektu nastąpiła poprawa jakości produktu, który mimo to byłby sprzedawany na rynku po niezmienionej cenie, oznaczałoby to, że w planie biznesowym zignorowano korzyść w postaci lepszej jakości – a tym samym wyższej wartości – dla konsumenta. Celem analizy kosztów i korzyści jest uchwycenie tej zmiany wartości. Tym razem jest to korzyść dla jednej ze stron planu biznesowego (dla klienta), która nie mieści się w zakresie miary korzyści zastosowanej w tym planie. Częstym przykładem jest wartość, za jaką podróżujący uznają skrócenie czasu podróży wynikające z realizacji projektów transportowych.

Konsekwencją przyjęcia perspektywy wszystkich członków społeczeństwa jest to, że w analizie kosztów i korzyści niektóre przepływy finansowe należy rozpatrywać w inny sposób niż w planie biznesowym. W planie biznesowym dotację potraktowano by zatem tak samo jak korzyść – tj. jak wpływ środków pieniężnych do projektu. W analizie kosztów i korzyści ten rodzaj korzyści dla producenta stanowi koszt dla podatnika – dotacja zostanie zatem potraktowana jako przepływ od podatnika do prywatnego promotora, a nie jako korzyść czy koszt. Na podobnej zasadzie plan biznesowy traktowałby zapłacone podatki jako ekwiwalent kosztu, tj. odpływ środków pieniężnych z projektu, natomiast w analizie kosztów i korzyści podatki te zostałyby potraktowane jako przepływ z sektora prywatnego do sektora publicznego.

Krytycy analizy kosztów i korzyści często przytaczają argument, że technika ta nie uwzględnia wszystkich korzyści i kosztów projektu. Technikę tę często krytykuje się zwłaszcza za pomijanie zjawiska, które w literaturze dotyczącej analizy kosztów i korzyści znane jest jako „efekty pośrednie”. Są to pieniężne korzyści i koszty powstałe na skutek danego projektu na innych rynkach związanych z projektem, tj. na tzw. rynkach wtórnych. W literaturze dotyczącej skutków ekonomicznych efekt ten może mieć różną nazwę. Zajęcie się różnicami w terminologii jest w istocie przedmiotem zainteresowania proponowanego tutaj projektu badawczego.

Metody analizy kosztów i korzyści klasyfikują rynki wtórne jako komplementarne i substytucyjne. Projekt, który ma na celu zwiększenie produktywności uprawy pomarańczy, a tym samym obniżenie ceny tych owoców, może być źródłem korzyści na rynku komplementarnym, takim jak rynek soków pomarańczowych w kartonach. Analiza kosztów i korzyści nie uwzględniałaby wzrostu sprzedaży i zysków na rynku soków pomarańczowych w kartonach, i tym samym zapewne pomijałaby część korzyści wynikających z projektu. Jednocześnie niższa cena pomarańczy wpłynęłaby negatywnie na sprzedaż jabłek (sektor substytucyjny). Niższe zyski producentów jabłek przypuszczalnie nie są brane pod uwagę w analizie kosztów i korzyści.

W istocie analiza kosztów i korzyści uwzględnia wszystkie te efekty wówczas, gdy rynki produktów komplementarnych i substytucyjnych są wolne od zakłóceń (2). W rzeczywistości jednak na rynkach często występują zakłócenia, dlatego istnieje ryzyko, że w analizie kosztów i korzyści część tych efektów zostanie pominięta. Pragmatyczne podejście stosowane w praktyce dotyczącej analizy kosztów i korzyści można rozpatrywać dwojako. Po pierwsze, korzyści i koszty na poziomie zagregowanym na różnych rynkach substytucyjnych i komplementarnych będą miały tendencję do znoszenia się nawzajem. Po drugie, projekty, których opłacalność społeczno-ekonomiczna uzależniona jest od korzyści płynących z rynków wtórnych, to często słabe projekty: inne projekty i strategie polityczne mogą zapewnić te korzyści w sposób bardziej efektywny. Niemniej, choć ogólnie takie pragmatyczne podejście uznaje się za uzasadnione, z pewnością jego potencjalnym słabym punktem jest analiza kosztów i korzyści w zakresie efektów pośrednich.

Krytycy analizy kosztów i korzyści podkreślają również, że wydatki związane z projektem wywołają w całej gospodarce efekty mnożnikowe, polegające na generowaniu zysków i wpływów z podatków oraz wzroście zatrudnienia w innych sektorach. Efekt ten wykracza poza zakres wpływu projektu na opisanych wyżej rynkach substytucyjnych i komplementarnych i odnosi się do rzeczywistych wydatków pieniężnych związanych z projektem. Krytycy analizy kosztów i korzyści proponują, by traktować ocenę skutków ekonomicznych jako uzupełnienie analizy kosztów i korzyści, a nawet jako jej alternatywę. Jednak krytyka ta oparta jest na niewłaściwym zrozumieniu odmiennego charakteru i celów analizy kosztów i korzyści oraz oceny skutków ekonomicznych. Analiza kosztów i korzyści polega na zastosowaniu teorii ekonomii dobrobytu w praktycznym podejmowaniu decyzji. Uwzględnia ona wszystkie korzyści i koszty oraz umożliwia sprawdzenie, czy dana linia działania przynosi większą wartość dodaną niż linia alternatywna i w ten sposób przyczynia się do poprawy dobrobytu społecznego. Analiza kosztów i korzyści służy do podejmowania decyzji i jako taka zawsze porównuje dwie alternatywne linie działania w celu uwzględnienia w badaniu kosztów utraconych możliwości. Ocena skutków ekonomicznych mierzy tylko zmienne monetarne i niekoniecznie odnosi się do kosztów utraconych możliwości. Jest to przede wszystkim narzędzie pomiarowe. Metoda ta może służyć do podejmowania decyzji, ale jej zakres koncentracji jest węższy niż wymagany w ekonomii dobrobytu.

Ocena skutków ekonomicznych oparta jest na tablicach przepływów międzygałęziowych, które przedstawiają całą gospodarkę w formie modelu umożliwiającego zbadanie, w jaki sposób wydatki w jednym z sektorów gospodarki rzutują na wydatki w innych sektorach. Wydaje się zatem, że ocena skutków ekonomicznych może jednocześnie rozwiązać problemy w zakresie efektów pośrednich i mnożników. Metoda ta ma jednak trzy cechy, które sprawiają, że jest ona nieodpowiednia jako substytut, a nawet jako uzupełnienie analizy kosztów i korzyści. Tym trzem niedociągnięciom poświęcono uwagę poniżej.

Pierwszą z tych trzech cech oceny skutków ekonomicznych jest założenie, że inwestycje stanowią egzogenne przepływy do gospodarki. Takie założenie może być akceptowalne, jeśli analizuje się wpływ projektu na gospodarkę lub sposób, w jaki wydatki związane z projektem rozprzestrzeniają się w gospodarce. Nie jest to jednak odpowiedni miernik wartości dodanej projektu, tj. nie można w ten sposób zmierzyć, czy projekt zapewni lepsze wykorzystanie zasobów, niż byłoby to możliwe w przypadku braku projektu. Projekty inwestycyjne nie mają egzogennego charakteru – muszą one być finansowane w drodze przekierowania zasobów z innych sektorów gospodarki.

Traktowanie projektów jako endogenicznych przyniosłoby zupełnie inne rezultaty. Mówiąc najprościej, wystąpienie efektów mnożnikowych projektu dotyczącego pomarańczy odbywa się kosztem efektów mnożnikowych, które wystąpiłyby w tych innych sektorach, w których należy zmniejszyć wydatki celem przekierowania zasobów do projektu dotyczącego pomarańczy.

Druga z trzech cech, które odróżniają ocenę skutków ekonomicznych od analizy kosztów i korzyści, polega na tym, że ocena skutków ekonomicznych zakłada niezmienność cen w gospodarce oraz praktycznie nieskończoną dostępność zasobów. Ocena skutków ekonomicznych jest zbudowana tak, aby – niezależnie od wielkości danego projektu względem rozmiaru gospodarki – zawsze wystarczyło zasobów niezbędnych do jego realizacji bez konieczności zmiany cen przez gospodarkę. Jednak w rzeczywistości duże projekty wpływają na zmiany cen, a wyższe ceny, związane np. z nakładami, powodują konieczność zmniejszenia produkcji w innych sektorach.

Aby rozwiązać problem powyższych dwóch niedociągnięć oceny skutków ekonomicznych, naukowcy opracowali obliczeniowe modele równowagi ogólnej (CGE), będące bardziej zaawansowaną metodą oceny skutków ekonomicznych. Ta starannie opracowana technika polega ostatecznie na stworzeniu modelu całej gospodarki z uwzględnieniem ograniczeń w zakresie zasobów. W ten sposób modele CGE rozwiązują problem dwóch niedociągnięć omawianej dotychczas tradycyjnej oceny skutków ekonomicznych. Po pierwsze, w modelach CGE uznaje się, że zasoby przeznaczone na projekt inwestycyjny nie są egzogenne, lecz są pozyskiwane kosztem alternatywnego wykorzystania zasobów. Po drugie, modele te rozwiązują problem zmian cen (3). Nie dziwi zatem, że na podstawie badań empirycznych przeprowadzonych przy użyciu tych modeli wyciągnięto wspólny wniosek, zgodnie z którym efekty mnożnikowe są znacząco niższe niż te uzyskane w drodze oceny skutków ekonomicznych. Badania na podstawie modeli CGE wykazały także, że w zależności od produktywności i ograniczeń w zakresie zasobów w różnych sektorach, efekt netto projektu może wpłynąć negatywnie na całą gospodarkę.

Model CGE można zatem uznać za udoskonaloną wersję oceny skutków ekonomicznych. Przybliża on także analizę skutków do analizy kosztów i korzyści. Jednakże model CGE nadal ma trzecią wadę oceny skutków ekonomicznych, gdy porówna się go z analizą kosztów i korzyści – koncentruje się on na przepływach związanych z transakcjami pieniężnymi (zyskami, podatkami, wynagrodzeniami itp.), ignorując jednocześnie wiele zmiennych uwzględnionych w analizie kosztów i korzyści, takich jak efekty zewnętrzne, stosunek wartości do ceny itp. Wynika to z tego, że badania przy użyciu modeli CGE, podobnie jak na podstawie oceny skutków ekonomicznych, mają służyć za łącznik między analizą projektu lub polityki a makroekonomią, przy czym kluczowym wskaźnikiem wyników makroekonomicznych jest dochód narodowy lub produkt krajowy brutto (PKB).

Wspomniane niedociągnięcia nie powinny przysłaniać faktu, że, po pierwsze, CGE umożliwia uzyskanie pełniejszego obrazu gospodarki, w której funkcjonuje projekt, oraz, po drugie, że techniki CGE stały się bardziej wyrafinowane. Dynamiczne stochastyczne modele równowagi ogólnej (ang. DSGE) uwzględniają dynamiczne zachowanie elementów w gospodarce. Cykl życia projektów ocenianych na podstawie analizy kosztów i korzyści może trwać 20 lat lub dłużej, co zwiększa trafność wniosków możliwych do wyciągnięcia na podstawie modeli dynamicznych. Zatem, na przykład, rezultaty projektów, które powodują szok technologiczny w gospodarce, będą prawdopodobnie łatwiejsze do zrozumienia, gdy zostaną przedstawione za pomocą modeli DSGE, niż przy zastosowaniu modelowania statycznego.

Niniejsza propozycja w ramach programu EIBURS ma umożliwić rozwiązanie problemu wspomnianego trzeciego niedociągnięcia w celu zapewnienia zgodności wyników opartych na modelach skutków z wynikami analizy kosztów i korzyści. Badacze przedstawią metodę oceny skutków, wybraną spośród metod obecnie stosowanych w badaniach empirycznych, która wykazuje największe prawdopodobieństwo zgodności z analizą kosztów i korzyści, oraz podejmą działania mające na celu ustalenie tej zgodności. Pomoże to użytkownikom analizy kosztów i korzyści na całym świecie, a zwłaszcza EBI, w zbadaniu stopnia dokładności analizy kosztów i korzyści jako narzędzia oceny pełnej sytuacji społeczno-ekonomicznej na potrzeby projektów inwestycyjnych.

2. Treść projektu badawczego

Program badawczy będzie obejmował cztery zadania.

Zadanie 1

Badacze dokonają przeglądu szeregu metod oceny skutków, wykazujących największe prawdopodobieństwo uzyskania użytecznej zgodności z analizą kosztów i korzyści. Metodę należy wybrać zgodnie z poniższymi kryteriami:

1)	co najważniejsze, metoda musi się charakteryzować solidnymi, gruntownie opracowanymi historycznymi wynikami empirycznego zastosowania;

2)	musi się odnosić do właściwej literatury naukowej; oraz

3)	badacze muszą być przekonani o możliwościach ustalenia zgodności z analizą kosztów i korzyści przy ograniczeniach w zakresie czasu i zasobów, jakie narzuca projekt badawczy.

Zadanie 2

Druga część obejmuje opracowanie dwóch modeli skutków uwzględniających wszystkie warunki, które muszą być spełnione, aby modele te były porównywalne ze środkami analizy kosztów i korzyści zapewniającymi wartość dodaną. Jeden z modeli będzie dotyczył wydajnej, konkurencyjnej gospodarki regionalnej w UE zapewniającej względnie wysokie dochody. Drugi model będzie dotyczył niekonkurencyjnej gospodarki w UE o wysokim bezrobociu i względnie niskich dochodach. Uzasadnieniem dla przedstawienia modeli dwóch znacząco odmiennych gospodarek jest dokonanie analizy, która pozwoli stwierdzić, czy można spodziewać się istotnych różnic w wynikach, gdy dotyczą one różnych rodzajów warunków gospodarczych. Biedniejsze regiony korzystają często z szerszych uprawnień dostępnych w sektorze publicznym. Jest ważne, aby dowiedzieć się, czy istnieją przesłanki wskazujące na to, że oceny dokonywane w biedniejszych regionach uzasadniają dodatkowe koszty przeprowadzenia oceny skutków.

Badacze mogą opracować modele skutków od podstaw lub dostosować istniejące modele. Można swobodnie wybrać jedną z dwóch opcji, o ile wybrana opcja nie będzie utrudniać osiągnięcia głównego celu programu badawczego, jakim jest zgodność z analizą kosztów i korzyści.

Dostosowanie modeli skutków do środków analizy kosztów i korzyści wymaga jednoczesnego działania na dwóch poziomach: z punktu widzenia „rzeczywistej” i „finansowej” strony gospodarki. Wiele istniejących modeli skutków nie uwzględnia sektora finansowego. Biorąc pod uwagę, w bardziej ogólnym zakresie, przyjęte w analizie kosztów i korzyści założenia dotyczące pochodzenia zasobów przeznaczonych na realizację projektu oraz – bardziej szczegółowo – fakt, że EBI odgrywa swoją rolę za pośrednictwem sektora finansowego, w opracowywanych modelach skutków należy przywiązywać szczególną wagę do strony finansowej.

Z punktu widzenia „rzeczywistej” strony gospodarki modele skutków uwzględniają już pomiar takich zmiennych jak PKB, zatrudnienie czy bilans handlowy. Przewidywane główne modyfikacje obejmowałyby dodanie elementów niezbędnych do obliczenia korzyści społecznych, w tym:

—	uchwycenie zmian w nadwyżce konsumenckiej w całej gospodarce, oraz

—	włączenie miary pozytywnych i negatywnych efektów zewnętrznych, z uwzględnieniem środowiskowych efektów zewnętrznych.

Z punktu widzenia finansowego modele uwzględniałyby inne opcje pozyskania finansowania na potrzeby projektu, takie jak:

—	opodatkowanie bezpośrednie,

—	opodatkowanie pośrednie,

—	wzrost oszczędności prywatnych, oraz

—	zwiększenie zadłużenia na międzynarodowych rynkach kapitałowych (zob. na przykład (4)).

Koniecznym elementem Zadania 2 będzie wyjaśnienie różnic terminologicznych między dwiema omawianymi technikami. Na przykład w modelu CGE użyto określenia „efekty wzbudzone” (ang. induced effects), co wynika prawdopodobnie z terminologii stosowanej w przypadku oceny skutków ekonomicznych. W analizie kosztów i korzyści niekoniecznie istnieje bezpośredni ekwiwalent takich efektów – może ona ujmować jako efekty pośrednie niektóre elementy efektów wzbudzonych zawartych w modelu CGE, oraz jednocześnie traktować inne elementy jako efekty mnożnikowe, tym samym je ignorując.

Zadanie 3

Następnie badacze dokonają symulacji wpływu różnych rodzajów projektów w dziedzinie inwestycji kapitałowych na każdy z dwóch rodzajów gospodarek. Liczba projektów objętych symulacją zostanie określona podczas trwania projektu badawczego. Badacze zaproponują sektory, które mają zostać objęte symulacją i wymagają uzgodnienia z osobą odpowiedzialną w EBI. Propozycje projektów mogą obejmować projekt infrastrukturalny, duży projekt przemysłowy i projekt dotyczący sektora usług w takich obszarach, jak edukacja, wypoczynek itp. Każdy projekt będzie poddany symulacji z uwzględnieniem alternatywnych źródeł finansowania.

Zadanie 4

Badacze dokonają ostatecznej oceny zakresu, w jakim wyniki oceny skutków różnią się od wyników uzyskanych na podstawie „typowej analizy kosztów i korzyści”. „Typowa analiza kosztów i korzyści” koncentruje się na rynku pierwotnym i uwzględnia tylko najważniejsze rynki wtórne. Badacze wyciągną wnioski i wydadzą zalecenia dotyczące:

(i)	warunków, w jakich oceny projektów przeprowadzone za pomocą metod oceny skutków mogą dać wyniki, które znacząco odbiegają od tych uzyskanych za pomocą analizy kosztów i korzyści; oraz

(ii)	warunków, w jakich koszt i czas potrzebne na przeprowadzenie oceny skutków gwarantowałyby opłacalność jej zastosowania podczas dokonywania oceny projektu.

3. Projekt badawczy jako przedmiot zainteresowania EBI

Przedmiot badania ma zasadnicze znaczenie dla działalności finansowej EBI. Statut EBI określa, że EBI powinien finansować projekty inwestycyjne, które przyczyniają się do zwiększenia produktywności ekonomicznej (art. 18, ust. 1 lit. b)) (5). Bank wykorzystuje analizę kosztów i korzyści jako główne narzędzie pomiaru zakresu, w jakim inwestycje zwiększają produktywność ekonomiczną. Projekt badawczy przyczyni się do zbadania integralności analizy kosztów i korzyści oraz pozwoli ocenić, czy istnieją okoliczności, w których wskazane byłoby uzupełnienie analizy kosztów i korzyści modelem CGE.

4. Wkład projektu badawczego w badania naukowe

Modele oceny skutków opracowywane obecnie przez naukowców lub zlecane przez instytuty badawcze stanowią ulepszone wersje wcześniejszych metod oceny skutków. Jednak cel tych modeli jest nadal ten sam: pomiar wpływu netto projektu lub polityki na dochód narodowy lub PKB. Dochód narodowy jest niepełną miarą produktów wytworzonych w danym kraju, dlatego stanowi niedoskonałe narzędzie pomiaru całkowitej produktywności ekonomicznej z uwzględnieniem perspektywy dobrobytu społecznego; modele te nie są zatem w pełni zgodne z analizą kosztów i korzyści. Miary PKB pomijają takie elementy, jak poprawa stosunku wartości do ceny (nadwyżka konsumencka) czy środowiskowe efekty zewnętrzne. Dzięki dostosowaniu metod oceny skutków w taki sposób, aby były one zgodne z analizą kosztów i korzyści, rezultat osiągnięty przy użyciu tych metod będzie lepszą miarą ogólnego wpływu projektu inwestycyjnego na produktywność i dobrobyt w gospodarce. Takie metody oceny skutków mogą służyć także do oceny strategii politycznych, a nie tylko projektów inwestycyjnych.

Zgodnie z wiedzą wnioskodawcy takie dostosowanie metod oceny skutków do analizy kosztów i korzyści nie jest jeszcze możliwe. Projekt badawczy powinien zatem pomóc w opracowaniu nowych wersji modeli ekonomicznych na potrzeby społeczno-ekonomicznej oceny projektów i strategii politycznych.

Propozycje należy składać w języku angielskim do godziny 24:00 czasu środkowoeuropejskiego w dniu 15 kwietnia 2018 roku. Propozycje złożone po tym terminie nie będą brane pod uwagę. Propozycje należy przesyłać pocztą elektroniczną na następujący adres:

Events.EIBInstitute@eib.org

Bardziej szczegółowe informacje na temat procedury selekcji stosowanej w programie EIBURS i Instytutu EBI można znaleźć na stronie internetowej pod adresem: http://institute.eib.org/.

(1) Europejski Bank Inwestycyjny (2013), The Economic Appraisal of Transport Projects at the EIB. Luksemburg: Europejski Bank Inwestycyjny. (Pozycja dostępna online: http://www.eib.org/infocentre/publications/all/economic-appraisal-of-investment-projects.htm)

(2) Just, R.E., Hueth, D.L., and Schmitz, A. (2004), The Welfare Economics of Public Policy: A Practical Approach to Project and Policy Evaluation. Cheltenham: E. Elgar.

(3) Hosoe, N., Gasawa, K., and Hashimoto, H. (2010), Textbook of Computable General Equilibrium Modelling: Programming and Simulations. Basingstoke: Palgrave Macmillan.

(4) Godley, W., and Marc, L. (2007), Monetary Economics: An Integrated Approach to Credit, Money, Income, Production and Wealth. Nowy Jork: Palgrave MacMillan.

(5) Wersja skonsolidowana Traktatu o Unii Europejskiej, Protokół (nr 5) w sprawie Statutu Europejskiego Banku Inwestycyjnego (Dz.U. C 202 z 7.6.2016, s. 251). (Pozycja dostępna online: http://eur-lex.europa.eu/legal-content/EN/TXT/?uri=celex:12016E/PRO/05)

		ISSN 1977-1002
Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej		C 65

Wydanie polskie	Informacje i zawiadomienia	Rocznik 61 21 lutego 2018

Powiadomienie nr	Spis treśći	Strona
	I Rezolucje, zalecenia i opinie
	OPINIE
	Komisja Europejska
2018/C 65/01	Opinia Komisji z dnia 16 lutego 2018 r. dotycząca zmienionego planu trwałego składowania odpadów promieniotwórczych powstałych w zakładzie dekontaminacji i odzysku uranu SOCATRI znajdującym się na terenie elektrowni jądrowej Tricastin we Francji	1

	II Komunikaty
	KOMUNIKATY INSTYTUCJI, ORGANÓW I JEDNOSTEK ORGANIZACYJNYCH UNII EUROPEJSKIEJ
	Komisja Europejska
2018/C 65/02	Brak sprzeciwu wobec zgłoszonej koncentracji (Sprawa M.8751 – Bell/Hügli) ( 1 )	3
2018/C 65/03	Brak sprzeciwu wobec zgłoszonej koncentracji (Sprawa M.8753 – HASCO/Magna/JV) ( 1 )	3

	IV Informacje
	INFORMACJE INSTYTUCJI, ORGANÓW I JEDNOSTEK ORGANIZACYJNYCH UNII EUROPEJSKIEJ
	Rada
2018/C 65/04	Decyzja Rady z dnia 19 lutego 2018 r. w sprawie mianowania przewodniczącego Izby Odwoławczej Wspólnotowego Urzędu Ochrony Odmian Roślin	4
	Komisja Europejska
2018/C 65/05	Kursy walutowe euro	6
2018/C 65/06	Decyzja Komisji z dnia 31 stycznia 2018 r. w sprawie Kodeksu postępowania członków Komisji Europejskiej	7

	V Ogłoszenia
	POSTĘPOWANIA ADMINISTRACYJNE
	Europejski Bank Inwestycyjny
2018/C 65/07	Zaproszenie do składania propozycji – Instytut Europejskiego Banku Inwestycyjnego oferuje nowy grant EIBURS w ramach programu wiedzy	21
	POSTĘPOWANIA ZWIĄZANE Z REALIZACJĄ POLITYKI KONKURENCJI
	Komisja Europejska
2018/C 65/08	Zgłoszenie zamiaru koncentracji (Sprawa M.8816 – Goldman Sachs/Centerbridge/Robyg) – Sprawa, która może kwalifikować się do rozpatrzenia w ramach procedury uproszczonej ( 1 )	26
2018/C 65/09	Zgłoszenie zamiaru koncentracji (Sprawa M.8793 – Axión/Enagás/Axent) – Sprawa, która może kwalifikować się do rozpatrzenia w ramach procedury uproszczonej ( 1 )	28

	Waluta	Kurs wymiany
USD	Dolar amerykański	1,2340
JPY	Jen	132,25
DKK	Korona duńska	7,4473
GBP	Funt szterling	0,88168
SEK	Korona szwedzka	9,9688
CHF	Frank szwajcarski	1,1537
ISK	Korona islandzka	124,30
NOK	Korona norweska	9,6683
BGN	Lew	1,9558
CZK	Korona czeska	25,318
HUF	Forint węgierski	311,78
PLN	Złoty polski	4,1467
RON	Lej rumuński	4,6636
TRY	Lir turecki	4,6566
AUD	Dolar australijski	1,5648
CAD	Dolar kanadyjski	1,5553
HKD	Dolar Hongkongu	9,6549
NZD	Dolar nowozelandzki	1,6782
SGD	Dolar singapurski	1,6272
KRW	Won	1 323,70
ZAR	Rand	14,4916
CNY	Yuan renminbi	7,8290
HRK	Kuna chorwacka	7,4385
IDR	Rupia indonezyjska	16 819,73
MYR	Ringgit malezyjski	4,8101
PHP	Peso filipińskie	64,560
RUB	Rubel rosyjski	69,9071
THB	Bat tajlandzki	38,883
BRL	Real	4,0114
MXN	Peso meksykańskie	23,0002
INR	Rupia indyjska	80,0030


	(1) Tekst mający znaczenie dla EOG.