Dziennik Urzędowy C 443/22 g

(1) Dz.U. L 347 z 20.12.2013, s. 50.

(5) Teksty przyjęte, P7_TA(2013)0078.

(6) Teksty przyjęte, P7_TA(2013)0304.

(7) Teksty przyjęte, P7_TA(2013)0599.

(8) Wystąpienie przewodniczącego Rady Gubernatorów EBI podczas europejskiego tygodnia międzyparlamentarnego w dniu 21 stycznia 2014 r.

22.12.2017

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 443/18

P7_TA(2014)0394

Warunki sprzyjające działalności przedsiębiorstw i ich powstawaniu w celu tworzenia miejsc pracy

Rezolucja Parlamentu Europejskiego z dnia 15 kwietnia 2014 r. w sprawie sposobu, w jaki Unia Europejska może przyczynić się do zapewnienia warunków sprzyjających działalności przedsiębiorstw i ich powstawaniu w celu tworzenia miejsc pracy (2013/2176(INI))

(2017/C 443/04)

Parlament Europejski,

—	uwzględniając Traktat o funkcjonowaniu Unii Europejskiej,

—	uwzględniając komunikat Komisji z dnia 3 marca 2010 r. zatytułowany „Europa 2020 – Strategia na rzecz inteligentnego i zrównoważonego rozwoju sprzyjającego włączeniu społecznemu” (COM(2010)2020),

—	uwzględniając „Small Business Act” (COM(2008)0394),

—	uwzględniając wyniki pracy Grupy Wysokiego Szczebla Niezależnych Partnerów ds. Obciążeń Administracyjnych,

—	uwzględniając sprawozdanie Komisji zatytułowane „Zmniejszanie obciążeń regulacyjnych dla MŚP. Dostosowanie przepisów UE do potrzeb mikroprzedsiębiorstw” (COM(2011)0803),

—	uwzględniając komunikat Komisji zatytułowany „Sprawność regulacyjna UE” (COM(2013)0685),

—	uwzględniając przygotowany przez Komisję Plan działania na rzecz przedsiębiorczości do 2020 r.,

—	uwzględniając komunikat Komisji zatytułowany „Plan działania na rzecz ułatwienia dostępu do finansowania dla MŚP” (COM(2011)0870),

—	uwzględniając swoją rezolucję z dnia 5 lutego 2013 r. w sprawie poprawy dostępu MŚP do finansowania (1),

—	uwzględniając dyrektywę w sprawie zwalczania opóźnień w płatnościach (dyrektywa 2000/35/WE Parlamentu Europejskiego i Rady),

—

uwzględniając badanie przeprowadzone przez Radę Europejskich Pracodawców Przemysłu Metalowego, Inżynieryjnego oraz Technologicznego (CEEMET) zatytułowane „Flexible employment contracts responding to changing market circumstances and meeting employee needs” („Elastyczne umowy o pracę w odpowiedzi na zmieniające się warunki rynkowe i potrzeby pracowników”) (2),

—	uwzględniając nowy program na rzecz zatrudnienia i innowacji społecznych, który między innymi rozszerzy wsparcie udzielane podmiotom udzielającym mikrokredytów w ramach obecnego europejskiego instrumentu mikrofinansowego Progress,

—	uwzględniając sprawozdanie Eurofound ze stycznia 2013 r. zatytułowane „Born global: The potential of job creation in new international businesses” („Charakter globalny – potencjał w zakresie tworzenia miejsc pracy w nowych przedsiębiorstwach międzynarodowych”),

—	uwzględniając sprawozdanie Eurofound z 2013 r. zatytułowane „Public policy and support for restructuring in SMEs” („Polityka publiczna i wsparcie publiczne służące restrukturyzacji w MŚP”),

—	uwzględniając sprawozdanie Eurofound z 2010 r. zatytułowane „Job creation measures” („Środki służące tworzeniu miejsc pracy”),

—	uwzględniając art. 48 Regulaminu,

—	uwzględniając sprawozdanie Komisji Zatrudnienia i Spraw Socjalnych oraz opinie Komisji Przemysłu, Badań Naukowych i Energii, a także Komisji Rozwoju Regionalnego (A7–0101/2014),

A.	mając na uwadze, że czas potrzebny na założenie działalności gospodarczej w Europie jest różny w różnych państwach członkowskich i waha się od 4 do 40 dni, co może mieć wpływ na tworzenie miejsc pracy;

B.	mając na uwadze, że uznaje się, iż różne czynniki, w tym sztywne reguły na rynku pracy, mają negatywny wpływ na tworzenie miejsc pracy, a połączenie elastyczności zatrudnienia z bezpieczeństwem dla zatrudnionych może stanowić bardziej korzystne ramy dla tworzenia miejsc pracy;

C.	mając na uwadze, że jednolity rynek i potencjał europejskich zasobów ludzkich mogą odegrać kluczową rolę w urzeczywistnieniu celów strategii Europa 2020 w zakresie zatrudnienia;

D.	mając na uwadze, że MŚP są podstawą gospodarki UE i dysponują olbrzymim potencjałem tworzenia miejsc pracy, ponieważ przypada na nie 85 % nowo tworzonych miejsc pracy;

E.	mając na uwadze, że 20,7 mln MŚP tworzy ponad 67 % miejsc pracy w sektorze prywatnym w UE, z czego 30 % stanowią miejsca pracy w mikroprzedsiębiorstwach;

F.	mając na uwadze, że przypadający na jednego pracownika koszt wywiązania się z obowiązków regulacyjnych może być aż dziesięć razy wyższy w przypadku MŚP niż w przypadku dużych przedsiębiorstw (COM(2011)0803);

mając na uwadze, że ze względu na kryzys finansowy i wynikającą z niego zapaść kredytową MŚP ponoszą najwyższy koszt kredytu i doświadczają problemu zmniejszenia się jego dostępności; mając na uwadze, że według Instytutu Finansów Międzynarodowych mniejsze przedsiębiorstwa w peryferyjnych państwach członkowskich ponoszą koszty z tytułu kredytów bankowych, które są od 4 do 6 punktów procentowych wyższe niż koszty ich odpowiedników w Europie Środkowej, co stawia je w bardzo niekorzystnej sytuacji, a zatem umniejsza perspektywy regionu na ożywienie gospodarcze i tworzenie miejsc pracy w ujęciu netto;

H.	mając na uwadze, że rynki obligacji korporacyjnych, akcji i sekurytyzacji w Europie są nadal stosunkowo słabo rozwinięte w porównaniu z innymi gospodarkami, a finansowanie pozabankowe jest w dużej mierze niedostępne dla MŚP, co umniejsza ich potencjał w zakresie rozwoju i tworzenia miejsc pracy;

I.	mając na uwadze, że skuteczne świadczenie usług ma kluczowe znaczenie dla przyszłego wzrostu, innowacji i tworzenia miejsc pracy;

mając na uwadze, że chociaż obecne pokolenie młodzieży jest najlepiej wykształcone w historii Europy, a państwa członkowskie inwestują ogromne kwoty środków finansowych w kształcenie i szkolenie, młodzież europejska jest w dużej mierze odcięta od rynku pracy, a jej umiejętności pozostają niewykorzystane, ponieważ rywalizuje ona o tymczasowe i zbyt nisko płatne stanowiska;

K.	mając na uwadze, że Europejski Fundusz Społeczny odgrywa istotną rolę w pomocy państwom członkowskim w zapewnianiu osobom bezrobotnym możliwości i szkolenia, aby mogły one ponownie wejść na rynek pracy;

mając na uwadze, że stopa bezrobocia wśród młodych Europejczyków (w wieku od 15 do 24 lat) osiąga destabilizujący poziom wynoszący 23 % i przekracza 50 % w państwach członkowskich odczuwających największe skutki kryzysu; mając na uwadze, że to masowe bezrobocie młodych ludzi powoduje ogromny drenaż mózgów i znacznie umniejsza nasze zdolności w zakresie trwałego wzrostu gospodarczego w przyszłości;

mając na uwadze, że dla UE zagrożenie stanowi perspektywa wzrostu gospodarczego, któremu nie towarzyszy przyrost miejsc pracy, co dodatkowo negatywnie wpłynie na społeczną i gospodarczą tkankę naszych społeczeństw, a także na długoterminowe perspektywy na wyrównaną konkurencję ze strony UE w zglobalizowanej gospodarce opartej na wiedzy;

Tworzenie miejsc pracy

jest zaniepokojony kosztem, złożonością oraz czasem trwania procedury założenia działalności gospodarczej w niektórych częściach Unii Europejskiej, co może niekorzystnie wpływać na tworzenie miejsc pracy w przyszłości; uważa, że jeżeli UE ma poprawić swoją konkurencyjność i tworzyć miejsca pracy, państwa członkowskie muszą podejmować prace zmierzające do uproszczenia i przyspieszenia tego procesu, oferować odpowiednie działania mające na celu jego lepszą obsługę i wsparcie oraz obniżyć związane z nim koszty;

zauważa, że młode przedsiębiorstwa, które przechodzą szybki i intensywny proces umiędzynarodowienia po rozpoczęciu działalności, wykazują możliwość wniesienia obiecującego wkładu w gospodarkę poprzez samodzielne tworzenie innowacji, wspieranie innowacji w innych przedsiębiorstwach, udział w międzynarodowych łańcuchach dostaw i tworzenie trwałych miejsc pracy dobrej jakości; podkreśla jednak, że przedsiębiorstwa te muszą sprostać znacznym wyzwaniom na etapie rozpoczynania działalności, z którymi trzeba szybko się uporać, podczas gdy mają niski poziom kapitału, a zatem korzystne byłyby dla nich tanie, proste i szybkie procedury rozpoczynania działalności;

zauważa, że globalne tendencje tworzą presję konkurencyjną, jak również możliwości dla przedsiębiorstw; podkreśla potrzebę utworzenia przez państwa członkowskie prawidłowych ram prawnych i fiskalnych, aby pomóc w tworzeniu miejsc pracy, a jednocześnie zapewnić bezpieczne środowisko pracy;

uważa, że w celu zapewnienia warunków sprzyjających tworzeniu miejsc pracy państwa członkowskie muszą, w stosownych przypadkach przy wsparciu instytucji UE, wdrożyć reformy uwzględniające następujące czynniki: umiejętności, poziom kwalifikacji, przedsiębiorczość, wpływ zmian demograficznych, dostęp do rynku, finanse, rynek pracy, prawa w miejscu pracy, koszty administracyjne i lepsze przepisy;

podkreśla znaczenie badań i innowacji dla zwiększenia konkurencyjności, wydajności i stabilności europejskich MŚP oraz ich potencjału w zakresie tworzenia miejsc pracy, jak również zauważa, że program „Horyzont 2020” i EIT koncentrują się na tworzeniu i wspieraniu szybko rozwijających się innowacyjnych MŚP;

podkreśla potencjał w zakresie zatrudnienia, jaki niesie zielona gospodarka, która według szacunków Komisji mogłaby do roku 2020 stworzyć pięć milionów miejsc pracy w samych sektorach efektywności energetycznej oraz energii odnawialnej, pod warunkiem że wdrożone zostaną zasady ambitnej polityki klimatycznej i energetycznej; wzywa państwa członkowskie do zapewnienia wystarczających poziomów inwestycji w tych sektorach, do przewidywania umiejętności, jakie będą wymagane od pracowników w przyszłości, i do gwarantowania jakości zielonych miejsc pracy;

zauważa istotną rolę, którą odgrywają zawarte przez UE umowy o wolnym handlu w tworzeniu i utrzymaniu inwestycji i miejsc pracy w państwach członkowskich UE;

twierdzi, że stały wzrost i pogłębienie rynku wewnętrznego UE stwarzają wiele istotnych nowych możliwości dla przedsiębiorstw każdej wielkości, należy zatem tworzyć elastyczne ramy dla promocji przedsiębiorczości i samozatrudnienia, a jednocześnie ich prawidłowe działanie wymaga minimalnego poziomu regulacji, szczególnie w odniesieniu do bezpieczeństwa i zdrowia publicznego, bezpieczeństwa i higieny pracy, bezpieczeństwa żywnościowego i ochrony środowiska;

Umiejętności

uważa, że UE musi radzić sobie z poważnym niedoborem wykwalifikowanej siły roboczej oraz niedopasowaniem umiejętności w niektórych regionach i sektorach, co utrudnia wzrost gospodarczy i osiągnięcie celów strategii Europa 2020; zauważa, że w UE istnieje ponad 1,85 mln wolnych miejsc pracy; jest zaniepokojony tym, że najnowsze wyniki badania umiejętności osób dorosłych (PIAAC) przeprowadzonego przez OECD przy wsparciu DG ds. Edukacji i Kultury Komisji pokazują, że 20 % ludności UE w wieku produkcyjnym wykazuje niskie umiejętności w zakresie pisania, czytania i liczenia, a 25 % osób dorosłych nie posiada umiejętności umożliwiających skuteczne posługiwanie się ICT;

10.

zauważa tendencję w kierunku miejsc pracy wymagających wyższych kwalifikacji, przy czym oczekuje się, że blisko 90 % miejsc pracy stworzonych lub zwolnionych do 2020 r. będzie wymagało średnich lub wysokich kwalifikacji;

11.

uważa, że aktywna polityka w zakresie staży i dalszego szkolenia pracowników, kształcenia ustawicznego, partnerstwa między szkołami i przedsiębiorstwami oraz przyuczania do zawodu może prowadzić do lepszego dostosowania umiejętności do potrzeb przedsiębiorstw;

12.

w obliczu braku wykwalifikowanych pracowników uznaje korzyści, które może oferować uczenie się przez całe życie i swobodny przepływ pracowników w UE dla zaspokojenia popytu na pracę;

13.

zauważa, że doskonałość, innowacyjność i zasoby ludzkie Unii składają się na jej przewagi komparatywne, stąd spadek funduszy na badania, edukację i szkolenia, ale też szczególnie wysoka stopa bezrobocia, zarówno w poszczególnych państwach członkowskich, jak i strefie euro, są jednym z powodów, dla których wielu Europejczyków poszukuje pracy na innych rynkach; podkreśla, że drenaż mózgów stanowi główną przeszkodę w rozwoju, wzroście konkurencyjności Unii oraz promowaniu przedsiębiorczości;

14.

uważa, że systemy kształcenia i szkolenia w niektórych państwach członkowskich powinny być lepiej dostosowane do potrzeb przedsiębiorstw w zakresie umiejętności; z zaniepokojeniem zauważa, że w 2015 r. szacowany niedobór wykwalifikowanego personelu w branży ICT w UE wzrośnie do poziomu pomiędzy 384 000 a 700 000 oraz że podaż umiejętności w zakresie nauk ścisłych, technologii, inżynierii i matematyki nie będzie odpowiadać zwiększającemu się zapotrzebowaniu przedsiębiorstw w nadchodzących latach, a jednocześnie że nie rozwiązano odpowiednio problemu zmniejszającego się odsetka kobiet zajmujących się tymi przedmiotami; popiera ideę, by zachęcać państwa członkowskie, aby tworzyły dwutorowe systemy kształcenia i szkolenia, szczególnie w zakresie nauk ścisłych, technologii, inżynierii i matematyki, oraz aby wspierały przekwalifikowanie oraz dokształcanie pracowników, szczególnie tych posiadających niskie lub nieaktualne umiejętności;

15.

podkreśla znaczenie dwutorowego systemu kształcenia i szkolenia, skupiającego się szczególnie na naukach ścisłych, technologii, inżynierii i matematyce, który dzięki możliwości zdobywania praktycznego wykształcenia w szkole zawodowej oraz na praktykach zawodowych daje największe szanse na przejście ze szkoły na rynek pracy;

16.

z zadowoleniem przyjmuje komunikat Komisji pt. „Działania na rzecz otwartej edukacji”, którego celem jest zapewnienie młodym ludziom umiejętności cyfrowych;

17.

uważa, że wprowadzenie nauczania umiejętności przedsiębiorczych oraz programów uczących o tym, jak rynek, gospodarka i system finansowy funkcjonują i wzajemnie na siebie oddziałują, jest niezbędne w systemach szkolnictwa podstawowego; uważa, że dobrze przygotowany biznesplan jest pierwszym krokiem ku łatwiejszemu dostępowi do finansowania oraz ku rentowności; wzywa Komisję i państwa członkowskie do wprowadzenia edukacji finansowej i doradztwa w zakresie zakładania przedsiębiorstw do krajowych programów nauczania oraz do uznawania inwestycji w przedsiębiorczość jako elementu zasobów; w związku z tym popiera program „Erasmus” dla młodych przedsiębiorców, którego celem jest promowanie kultury przedsiębiorczości oraz rozwój jednolitego rynku i konkurencyjności;

18.

podkreśla potrzebę zwiększenia tempa przechodzenia od edukacji szkolnej do pracy, co umożliwi młodym ludziom jak najszybsze wejście na rynek pracy i zapobiegnie ryzyku powstania młodych ludzi NEET (niekształcących się, niepracujących ani nieszkolących się);

19.

podkreśla, że europejskie fundusze strukturalne i inwestycyjne udzielają wsparcia organom i zainteresowanym podmiotom na szczeblu lokalnym, regionalnym i krajowym z myślą o uczeniu się poprzez praktykę w miejscu pracy, badaniach naukowych, rozwoju i pobudzaniu innowacji w celu poprawy konkurencyjności mikroprzedsiębiorstw (zwłaszcza firm jednoosobowych) i MŚP poprzez współpracę z ośrodkami naukowymi i badawczymi, a tym samym stawiają czoła obecnym wyzwaniom gospodarczym i społecznym, takim jak w szczególności wysoka stopa bezrobocia;

20.

podkreśla, że wysiłki podejmowane na rzecz pobudzania wzrostu, innowacji i tworzenia miejsc pracy w zrównoważonej gospodarce powinny gwarantować odpowiednie standardy w zakresie bezpieczeństwa i higieny pracy, a także równowagę między potrzebami gospodarczymi, społecznymi i środowiskowymi przy jednoczesnym wsparciu m.in. inteligentnej specjalizacji z poszanowaniem ekosystemu, aby we wszystkich regionach UE powstawały przyzwoite i dobrze płatne miejsca pracy; w związku z tym podkreśla ważną rolę, jaką mają do odegrania firmy i sektor edukacji w ramach projektów transgranicznych, współpracy między uniwersytetami i innymi placówkami oświatowymi prezentującymi wysoki poziom oraz w ramach tworzenia innowacyjnych klastrów; wzywa do ułatwień w odniesieniu do lokalnych i regionalnych programów finansowania przyuczania do zawodu;

21.

uważa, że urzeczywistnienie jednolitego rynku online przyczyni się do wspierania i rozwoju MŚP; jest zdania, że należy podjąć kroki w celu zapewnienia niezbędnego personelu posiadającego kwalifikacje w zakresie ICT oraz umiejętności cyfrowych niezbędnych obywatelom europejskim do korzystania z ICT;

22.

podkreśla, że aby rozwiązać problem niedoboru wykwalifikowanej siły roboczej, z którym obecnie boryka się Europa, należy jak najszybciej zapewnić kobietom szerszy dostęp do kształcenia i pracy w zawodach naukowych i technologicznych, szczególnie w sektorze nowych technologii informacyjno-komunikacyjnych;

23.

apeluje o inicjatywy, które będą promować partnerstwa między przedsiębiorstwami, ośrodkami badawczymi i uniwersytetami i zapewnią Europejczykom umiejętności niezbędne do uzyskania dostępu do miejsc pracy w sektorach ICT, sektorach związanych z energią i zaawansowanych technologicznie sektorach wytwórczych;

Przedsiębiorczość

24.

jest zaniepokojony faktem, że liczba obywateli UE, którzy chcą pracować na własny rachunek, spadła z 45 % do 37 % w ciągu ostatnich trzech lat, przy czym blisko połowa z nich obawia się bankructwa, a ponad 50 % twierdzi, że trudno uzyskać wystarczające informacje o tym, jak rozpocząć działalność; uważa, że wzrost MŚP jest powiązany z przedsiębiorczością; podkreśla, że przedsiębiorstwa rozpoczynające działalność i samozatrudnienie stwarzają możliwości zatrudnienia, pomagają wzmocnić sektor usług i sektor przemysłowy popiera ideę, by zachęcać państwa członkowskie, aby propagowały przedsiębiorczy sposób myślenia i umiejętności na różnych poziomach edukacji oraz by tworzyły na uniwersytetach, w szkołach wyższych oraz na akademiach zawodowych doradztwo w zakresie zakładania przedsiębiorstw; zauważa z zaniepokojeniem, że kobiety stanowią jedynie 30 % wszystkich przedsiębiorców w Europie; podkreśla potrzebę promowania przedsiębiorczości kobiet poprzez ułatwienie dostępu do sieci wsparcia technicznego, naukowego i okołobiznesowego, rozwój programów coachingu / opieki mentorskiej dla kobiet przedsiębiorców;

25.

zauważa, że „ryzyko”, które niesie ze sobą samozatrudnienie i niepożądany wpływ obecnego kryzysu gospodarczego na warunki udzielania pożyczek zniechęcają do podejmowania własnych inicjatyw biznesowych; proponuje w związku z tym przyjęcie przez państwa członkowskie środków mających na celu wzmocnienie siatki bezpieczeństwa społecznego dla samozatrudnienia – bez osłabienia elastyczności, którą oferuje ten sposób zatrudnienia;

26.

jest zaniepokojony tym, że kryzys finansowy i recesja, która po nim nastąpiła, wywarły poważne niekorzystne skutki na europejskie MŚP, a ich znaczna liczba uległa likwidacji, zamiast otrzymać szansę powrotu do prowadzenia działalności. podkreśla znaczenie korzystnych ram regulacyjnych dla sprzyjania należytej restrukturyzacji i tym samym zachowywania miejsc pracy; z zadowoleniem przyjmuje przygotowany przez Komisję plan działania na rzecz przedsiębiorczości wspierający wysiłki państw członkowskich służące ułatwieniu solidnym przedsiębiorstwom przetrwania oraz uzyskania drugiej szansy przez uczciwych przedsiębiorców, ponieważ będzie to miało pozytywny wpływ na tworzenie miejsc pracy; wzywa Komisję do przedstawienia przeglądu wszystkich działań podjętych w poszczególnych państwach członkowskich w celu poprawy klimatu dla przedsiębiorczości; podkreśla odpowiedzialność państw członkowskich za pełne wykorzystanie wsparcia oferowanego przez Komisję w celu poprawy klimatu dla przedsiębiorców; zadowoleniem przyjmuje wysiłki Komisji na rzecz informowania obywateli i przedsiębiorstw o możliwościach finansowania, takie jak np. wydania „Overview of the financial rules” [Przegląd przepisów finansowych] i „Funding opportunities 2007–2013” [Możliwości finansowania w latach 2007–2013];

27.

z zadowoleniem przyjmuje Program na rzecz konkurencyjności przedsiębiorstw oraz małych i średnich przedsiębiorstw (COSME), a także instrument na rzecz MŚP przewidziany w programie „Horyzont 2020”; ubolewa jednak z powodu faktu, że budżet przeznaczony w wieloletnich ramach finansowych na program COSME oraz na MŚP w ramach programu „Horyzont 2020” jest ograniczony;

28.

z zadowoleniem przyjmuje w szczególności konkretne działania przewidziane w programie COSME, których celem jest poprawa warunków ramowych dla przedsiębiorstw, zwłaszcza MŚP, ułatwienie dostępu do środków finansowych i rynków oraz promowanie przedsiębiorczości i kultury przedsiębiorczości; podkreśla, że pobudzanie rozwoju przedsiębiorczości w Europie wymaga istnienia przewidywalnych i jasnych przepisów; oczekuje, że środki i działania promujące przedsiębiorczość na szczeblu europejskim lub krajowym będą dotyczyły wszystkich rodzajów modeli przedsiębiorstw, w tym spółdzielni, działalności rzemieślniczej, wolnych zawodów i przedsiębiorstw społecznych; z zadowoleniem przyjmuje w szczególności stałe wsparcie dla finansowania kapitałem własnym i finansowania dłużnego w ramach programów „Horyzont 2020” i COSME;

29.

uważa, że młodzi przedsiębiorcy są czynnikami umożliwiającymi innowacje i tworzenie miejsc pracy; podkreśla potrzebę łączenia doświadczonych mentorów z ambitnymi młodymi przedsiębiorcami oraz ułatwienia utworzenia struktur wsparcia dla innowacyjnych przedsiębiorstw rozpoczynających działalność, z zadowoleniem przyjmuje inicjatywy, takie jak Erasmus dla młodych przedsiębiorców, mające na celu udzielanie pomocy nowym przedsiębiorcom w zdobywaniu odpowiednich umiejętności w zakresie zarządzania przedsiębiorstwem, oraz uważa, że takie programy powinny być dalej promowane, aby pomóc większej liczbie przedsiębiorców w rozwijaniu i tworzeniu miejsc pracy; wzywa państwa członkowskie do popierania elementów praktycznych kształcenia i szkolenia w zakresie przedsiębiorczości, takich jak spółdzielnie uczniowskie i praktyki; zwraca się do Komisji i państw członkowskich o uwzględnianie tych faktów przy realizacji COSME; z zadowoleniem przyjmuje zwiększenie roli Europejskiego Instytutu Innowacji i Technologii (EIT), który wyraźnie koncentruje się na rozwijaniu umiejętności przedsiębiorczych i innowacyjnych u 10 000 studentów studiów magisterskich i 10 000 studentów studiów doktoranckich do 2020 r.;

30.

wzywa do wsparcia unijnych programów mobilności dla przedsiębiorców, takich jak program „Erasmus dla młodych przedsiębiorców”, oraz włączenia kształcenia w zakresie przedsiębiorczości do krajowych programów nauczania poprzez wymianę najlepszych praktyk;

31.

zauważa znaczenie utworzenia i wsparcia inkubatorów przedsiębiorczości umożliwiających młodym przedsiębiorcom sprawdzenie ich pomysłów, zapoznanie się z sieciami przedsiębiorstw i uzyskanie pomocy w skontaktowaniu się z potencjalnymi partnerami, klientami i inwestorami; uważa, że finansowanie ze środków UE może odgrywać istotną rolę, i podkreśla powodzenie projektów i programów uniwersyteckich finansowanych przez UE, takich jak Birmingham Skills for Enterprise and Employability Network (BSEEN) w Zjednoczonym Królestwie, finansowany przez Europejski Fundusz Rozwoju Regionalnego, które rozwijają umiejętności i kompetencje w zakresie przedsiębiorczości poprzez zapewnianie doradztwa, intensywnego wsparcia przy zakładaniu działalności oraz inkubatorów dla nowych przedsięwzięć, i które są zatem kluczowe dla tworzenia miejsc pracy w przyszłości;

32.

zwraca uwagę na fakt, iż przed możliwym zamknięciem wielu przedsiębiorstw europejskich pracownicy tych przedsiębiorstw oraz pracownicy spółdzielni mogą zostać właścicielami tych przedsiębiorstw; wzywa do zbadania nowych możliwych linii wsparcia przy wykorzystaniu Europejskiego Funduszu Dostosowania do Globalizacji oraz Europejskiego Banku Inwestycyjnego dla tego rodzaju przedsiębiorstw, które działają w sektorach uznanych za kluczowe w strategii „Europa 2020”;

33.

wyraża zaniepokojenie rosnącą liczbą osób pozornie samozatrudnionych w Unii Europejskiej; wzywa państwa członkowskie do wprowadzenia odpowiednich polityk w celu ograniczenia tego zjawiska, takich jak wystarczające możliwości zatrudnienia lub większa kontrola nad zakładami pracy;

34.

wzywa państwa członkowskie do wspierania kultury internacjonalizacji poprzez informowanie, prezentowanie dobrych praktyk oraz udostępnienie platformy do wymiany; wzywa państwa członkowskie do rozwijania umiejętności w dziedzinie przedsiębiorczości o charakterze międzynarodowym, do promowania przejrzystości w zakresie środków wsparcia dostępnych dla przedsiębiorstw rozpoczynających działalność, do wspierania tworzenia sieci i wymian służących młodym przedsiębiorcom w nawiązywaniu kontaktów z potencjalnymi inwestorami i partnerami handlowymi, do zapewnienia doradztwa operacyjnego oraz wsparcia również po etapie rozruchu w celu pomocy przedsiębiorstwom w przejściu przez pierwsze krytyczne lata działalności oraz wspierania zatrudnienia;

35.

podkreśla znaczenie oferowania młodym Europejczykom kształcenia w dziedzinie przedsiębiorczości oraz rozwijania u nich postawy przedsiębiorczej; w tym kontekście zwraca uwagę na zasadniczą rolę Europejskiego Instytutu Innowacji i Technologii (EIT) we wspieraniu kultury przedsiębiorczości przez kształcenie, szkolenia i praktykę; zauważa, że wszystkie wspólnoty wiedzy i innowacji (WWiI) w ramach EIT aktywnie wspierają przedsiębiorczość w odnośnych dziedzinach swojej działalności przez rozwój programów nauczania, które łączą doskonałą bazę naukową i innowacyjność z umiejętnościami i doświadczeniem w dziedzinie przedsiębiorczości, przygotowując tym samym przyszłych przedsiębiorców i inspirując działających przedsiębiorców o innowacyjnym i przedsiębiorczym sposobie myślenia;

36.

stwierdza, że wyjątkowo ważnym zadaniem, które należy wykonać w ramach spójności społecznej w UE, jest rozwiązanie problemu wysokiej stopy bezrobocia w Unii, w szczególności wśród ludzi młodych i innych grup szczególnie wrażliwych, a to poprzez wspieranie konkurencyjności i zatrudnienia na szczeblu regionalnym oraz pobudzanie ducha przedsiębiorczości; wobec tego wzywa państwa członkowskie do korzystania z europejskich funduszy strukturalnych i inwestycyjnych z myślą o tworzeniu trwałych miejsc pracy i możliwości biznesowych poprzez zapewnienie warunków oraz odpowiednich ram prawnych sprzyjających rozwojowi mikroprzedsiębiorstw, MŚP, zakładów i nowych firm rozpoczynających działalność gospodarczą;

37.

zwraca uwagę, że europejskie fundusze strukturalne i inwestycyjne mają do odegrania ważną rolę w zakresie wspierania zatrudnienia i konkretnych projektów mających na celu promowanie kwalifikacji w zakresie przedsiębiorczości i prowadzenia firmy oraz umiejętności kreatywnych, w tym również w przypadku ludzi młodych; podkreśla, że wszystkie państwa członkowskie i regiony muszą w pełni wykorzystać tę możliwość, aby rozwiązać problem bezrobocia wśród ludzi młodych; podkreśla, że za pośrednictwem europejskich funduszy strukturalnych i inwestycyjnych organy lokalne i regionalne powinny zwracać szczególną uwagę na kwestię promowania przedsiębiorczości na szczeblu lokalnym i regionalnym, w tym również koncentrować się na firmach zakładanych przez ludzi młodych;

38.

z satysfakcją przyjmuje rozwój w ostatnich latach gospodarki społecznej będącej nową formą przedsiębiorczości w Unii Europejskiej, szczególnie dla ludzi młodych; wzywa państwa członkowskie do opracowywania strategii i programów popierających gospodarkę społeczną;

Demografia

39.

uważa, że w obliczu powszechnego starzenia się społeczeństw należy zachęcać państwa członkowskie, między innymi w ramach solidarności międzypokoleniowej, do promowania zatrzymywania na rynku pracy starszych pracowników, zarówno kobiet, jak i mężczyzn, poprzez przykładanie dużej wagi do doświadczenia; podkreśla, że starsza siła robocza i dłuższa aktywność zawodowa mogą mieć pozytywny wpływ na ożywienie gospodarcze i przyszły wzrost; podkreśla w związku z tym znaczenie uczenia się przez całe życie, zwłaszcza w przypadku starszych pracowników; podkreśla w końcu, że starsi pracownicy są niezastąpieni ze względu na przekazywanie wiedzy i doświadczenia kolejnym pokoleniom;

40.

jest zdania, że promowanie przedsiębiorczości wśród osób starszych ma istotne znaczenie, ponieważ jest sposobem na zaangażowanie osób starszych posiadających znaczne doświadczenie w dziedzinie przedsiębiorczości w proces innowacji, a tym samym umożliwia wydłużenie aktywności zawodowej i zachowanie niezbędnych umiejętności na rynku pracy;

41.

wzywa państwa członkowskie do skutecznego wdrożenia prawodawstwa UE zakazującego dyskryminacji w miejscu pracy ze względu na wiek, niepełnosprawność, orientację seksualną oraz religię lub przekonania;

42.

uznaje znaczenie uwzględniania sytuacji ludzi, którzy musza godzić życie zawodowe z rodzinnym;

Dostęp do rynku

43.

podkreśla, że możliwości oferowane bezpośrednio przez jednolity rynek UE muszą być wykorzystywane do ożywienia gospodarek Europy poprzez otwarcie granic, usunięcie istniejących przeszkód utrudniających mobilność pracowników oraz generowanie nowych możliwości biznesowych i nowych miejsc pracy;

44.

oczekuje usunięcia istniejących jeszcze przeszkód dla transgranicznego świadczenia usług, umożliwiając w ten sposób usługom tworzenie większej liczby miejsc pracy;

45.

podkreśla, że dla MŚP wielkość ma znaczenie, a większa skala umożliwia MŚP łatwiejsze przetrwanie cyklów gospodarczych, tworzenie bardziej gruntownej wiedzy fachowej, znajdowanie nowych klientów i rynków, połączenie z globalnymi łańcuchami dostaw oraz uzyskanie łatwiejszego dostępu do finansowania bankowego i rozszerzenie źródeł finansowania, a zatem tworzenie miejsc pracy; uważa, że Komisja i państwa członkowskie powinny zachęcać do zapewnienia właścicielom MŚP, którzy dążą do rozwoju swoich przedsiębiorstw, kształcenia w zakresie zarządzania i strategii biznesowej; podkreśla znaczenie pomocy MŚP w rozwijaniu powiązań z niewykorzystanymi rynkami zagranicznymi poprzez ukierunkowanie w tym celu istniejących agencji publicznych na współpracę z bankami i stowarzyszeniami reprezentującymi MŚP;

46.

podkreśla, że stworzenie sprzyjających i elastycznych warunków w ramach jednolitego rynku, w celu wspierania przedsiębiorczości, w szczególności wzmocnienia małych i średnich przedsiębiorstw, stanowiących podstawę unijnej gospodarki, w żadnym wypadku nie powinno się odbywać kosztem minimalnych europejskich norm pracy oraz podstawowych praw pracowniczych;

47.

zauważa, że istotne znaczenie mają wsparcie MŚP dążących do umiędzynarodowienia się za pomocą średnio- i długoterminowych pożyczek lub nabywania udziałów własnych oraz edukacja MŚP w zakresie sposobów uzyskania dostępu do finansowania przedsięwzięć handlowych;

48.

zauważa znaczenie gospodarki cyfrowej dla tworzenia miejsc pracy, zwłaszcza jeżeli jest ona powiązana z sektorami, które są tradycyjnie silne w Europie, takimi jak sektory kreatywne, dziedzictwo kulturowe i turystyka;

49.

podkreśla, że wolna i uczciwa konkurencja na jednolitym rynku wsparta wspólnymi normami społecznymi ma istotne znaczenie dla pobudzenia wzrostu gospodarczego i innowacji, a tym samym zwiększenia zatrudnienia w Unii;

Finanse

50.

zauważa, że kredyty bankowe są nadal najpowszechniejszym źródłem finansowania w Europie; uważa jednak, że można osiągnąć prawdziwe korzyści dzięki nowym formom finansowania poprzez działania innowacyjne oraz drogi pozabankowe, takie jak finansowanie społecznościowe, aniołowie biznesu inwestujący w MŚP, pożyczki społecznościowe, mikrofinansowanie, podmioty oferujące łatwo dostępne mikrokredyty oraz inne narzędzia, które mogą zapewnić nowo powstającym przedsiębiorstwom i MŚP istotne finansowanie umożliwiające rozwój i tworzenie miejsc pracy; uważa, że nowe formy finansowania byłyby korzystne dla młodych, dynamicznych przedsiębiorstw, które ze względu na to, że są nowe, mają trudności z dostępem do bardziej tradycyjnych źródeł finansowania; podkreśla, że takie nowe formy finansowania nie powinny ograniczać się do przedsiębiorstw znajdujących się na etapie rozpoczynania działalności i rozwoju, a promowanie alternatywnych rynków kapitałowych byłoby również korzystne z perspektywy uzyskania pozytywnych wyników zarówno dla przedsiębiorstwa, jak i dla jego pracowników w przypadku restrukturyzacji;

51.

uważa, że niezwykle istotne jest, by państwa członkowskie wdrożyły dyrektywę 2011/7/UE w sprawie zwalczania opóźnień w płatnościach w transakcjach handlowych, zgodnie z którą w przypadku transakcji pomiędzy przedsiębiorstwami a organami publicznymi termin płatności ustalony w umowie nie może przekraczać terminów określonych w art. 4 ust. 3, chyba że w umowie wyraźnie ustalono inaczej, i pod warunkiem, że jest to obiektywnie uzasadnione szczególnym charakterem lub szczególnymi elementami umowy, zaś w żadnym wypadku termin płatności nie powinien przekraczać 60 dni kalendarzowych;

52.

podkreśla, że również nieinnowacyjne i od dawna istniejące MŚP, które dążą do rozszerzenia działalności na nowe rynki lub przeniesienia swojej własności, często potrzebują wsparcia publicznego w celu zapewnienia sobie niezbędnego finansowania;

53.

podkreśla, że polityka spójności na lata 2014–2020 to ważne i skuteczne narzędzie pobudzania inteligentnego i zrównoważonego wzrostu sprzyjającego włączeniu społecznemu oraz realizacji celów strategii „Europa 2020”, wspierające przy pomocy szeregu środków i innowacyjnych instrumentów finansowych powstawanie i rozwój małych i średnich przedsiębiorstw (MŚP), w tym również mikroprzedsiębiorstw, które są głównym motorem zatrudnienia w UE;

54.

z zadowoleniem przyjmuje inicjatywy ułatwiające obywatelom, organizacjom i przedsiębiorstwom, w szczególności MŚP, dostęp do wsparcia unijnego za pośrednictwem jednego wielojęzycznego portalu oferującego informacje w zakresie funduszy strukturalnych, w tym EFS, Horyzontu 2020 i COSME; z zadowoleniem przyjmuje także wysiłki Europejskiej Sieci Przedsiębiorczości w tym zakresie; uważa, że mimo to należy podjąć więcej działań w celu przekazywania poprzez „punkty kompleksowej obsługi” w regionach zarówno istniejącym, jak i potencjalnym przedsiębiorcom zrozumiałych i kompleksowych informacji o możliwościach wsparcia oraz zachęcania instytucji pośrednictwa finansowego do jeszcze bardziej intensywnego wykorzystania instrumentów finansowania;

55.

zwraca się o lepszą koordynację mechanizmów finansowania UE, w tym funduszy strukturalnych, EFRR, programu „Horyzont 2020” i inwestycji EBI, zwłaszcza w przypadku finansowania innowacyjnych MŚP, a także zwraca się o ocenę obecnych przeszkód wynikających z faktu, że banki w kilku państwach członkowskich nie przekazują funduszy i gwarancji kredytowych MŚP i realnej gospodarce;

56.

57.

z zadowoleniem przyjmuje utworzenie w ramach programu „Horyzont 2020” instrumentu dla MŚP, który umożliwia MŚP dostęp do wsparcia finansowego i niefinansowego służącego realizacji innowacyjnych pomysłów; wzywa Komisję do wprowadzania tego instrumentu od 2014 r. w sposób jak najbardziej przyjazny dla MŚP, za pośrednictwem pojedynczej specjalnej agencji oraz przy zapewnieniu możliwości rzeczywiście „oddolnego” przedkładania projektów i wspieraniu wszystkich rodzajów innowacji, w tym innowacji innych niż technologiczne i innowacji społecznych;

58.

zauważa, że przedsiębiorstwa jednak często stoją w obliczu problemów ze znalezieniem środków na finansowanie swoich badań, opracowanie nowych produktów lub uzyskanie dostępu do nowych rynków;

59.

popiera inicjatywy unijne, które ułatwiają MŚP dostęp do większych środków finansowych, ponieważ umożliwiają one młodym i innowacyjnym przedsiębiorstwom łatwiejszy i szybszy dostęp do finansowania, zachęcają państwa członkowskie do przyjmowania mechanizmów sprzyjających innowacyjności (np. mechanizmów ulg podatkowych służących finansowaniu badań i innowacji) oraz eliminują nierówności między państwami członkowskimi; popiera inicjatywy służące wspieraniu przedsiębiorców, którzy ogłosili upadłość, w celu zaoferowania im drugiej szansy oraz przełamania ich niechęci do podejmowania ryzyka;

60.

z zadowoleniem przyjmuje uproszczenie metod zwrotu kosztów jako części wniosku Komisji dotyczącego rozporządzenia ustanawiającego wspólne przepisy dotyczące funduszy strukturalnych, zważywszy na ważną rolę, jaką instrumenty te odgrywają w wielu regionach w propagowaniu przedsiębiorczości i umiejętności; zwraca się do Komisji o monitorowanie dostępu MŚP do finansowania wspólnotowego i przedłożenie Parlamentowi sprawozdania w tej kwestii;

61.

uważa, że inwestycje publiczne oraz pomoc państwa mają zasadnicze znaczenie dla zakładania i funkcjonowania przedsiębiorstw; uważa, że państwa członkowskie powinny występować o zabezpieczenia i gwarancje od zakładanych w każdym z nich przedsiębiorstw korzystających ze środków publicznych; w celu zachowywania miejsc pracy;

Rynek pracy

62.

wyraża stanowcze przekonanie, że przedsiębiorstwa mogą tworzyć miejsca pracy wyłącznie w odpowiednich warunkach, obejmujących dostęp do wykwalifikowanej i posiadającej wysokie umiejętności siły roboczej, zrównoważanie życia zawodowego i prywatnego, rozsądne koszty i podatki oraz ograniczenie obciążeń administracyjnych i regulacyjnych do minimum;

63.

zauważa znaczenie zasad flexicurity w miejscu pracy, oznaczającej, że z jednej strony należy zadbać o wyważone bezpieczeństwo dla pracowników, ale jednak z drugiej strony umożliwić podmiotom gospodarczym elastyczną reakcję na rozwój sytuacji rynkowej;

64.

uznaje tworzenie instytucji tzw. coachów młodzieżowych w agencjach pracy za ważny krok zmniejszający liczbę młodych ludzi, dla których przejście ze szkoły na rynek pracy będzie problemem;

65.

uważa, że państwa członkowskie muszą więcej inwestować w kapitał ludzki i lepiej reagować na potrzeby rynku pracy, w szczególności poprzez zapewnienie silnych powiązań między sferą kształcenia a sferą pracy, zapewnienie młodym ludziom odpowiednich informacji, porad i wskazówek umożliwiających im podejmowanie świadomych decyzji o życiu zawodowym, promowanie uczenia się poprzez praktykę w miejscu pracy oraz przyuczanie do zawodu, a także przekwalifikowanie pracowników i zapewnienie możliwości uczenia się przez całe życie;

66.

uważa, że istnieją znaczne możliwości zwiększenia udziału zainteresowanych podmiotów i partnerów społecznych w opracowywaniu długoterminowych strategii dla małych i średnich przedsiębiorstw, jako że tylko w ten sposób będzie można określić nieprawidłowości i przygotować inteligentne i elastyczne przepisy, unikając fragmentacji rynku pracy i wspierając rozwój i tworzenie trwałych miejsc pracy wysokiej jakości;

67.

wzywa Komisję i państwa członkowskie do utworzenia znaczących programów przechodzenia od szkolnictwa wyższego i szkolenia zawodowego do rynku pracy, zwłaszcza dla młodych specjalistów rozpoczynających pierwszą pracę;

68.

wzywa państwa członkowskie, aby poprzez tworzenie partnerstw i sieci wymiany między różnorodnymi placówkami szkolnictwa i przedsiębiorstwami nadal przyjmowały środki polityczne, z mechanizmami zachęt gospodarczych i regulacyjnych, kształtujące kulturę i systemy edukacyjne w celu wypełnienia obecnej luki między środowiskiem kształcenia a rynkiem oraz w celu ułatwienia mobilności naukowców z uniwersytetów do przedsiębiorstw, co sprzyja innowacji;

MŚP i mikroprzedsiębiorstwa

69.

uważa, że MŚP są największymi motorami innowacyjności i wzrostu gospodarczego w UE i odgrywają kluczową rolę w procesie pomocy w znalezieniu zatrudnienia dla ludzi z wszystkich grup wiekowych i obu płci; ubolewa nad tym, że w wielu państwach członkowskich są one wyłączone z państwowej polityki badań, innowacji i rozwoju;

70.

podkreśla znaczenie MŚP nie tylko w tworzeniu, lecz również w utrzymywaniu miejsc pracy;

71.

zauważa, że ponad 20 mln MŚP w UE stanowi 99 % przedsiębiorstw i są one najważniejszym motorem wzrostu gospodarczego, innowacji, zatrudnienia i integracji społecznej;

72.

uważa, że środki polityki publicznej odgrywają ważną rolę we wspieraniu i pobudzaniu zakładania i rozwoju MŚP (np. przystępne cenowo pożyczki, usługi doradcze w zakresie inicjatyw publicznych i przepisów, inkubatory i akceleratory przedsiębiorczości, klastry, biura transferu technologii, coaching i usługi z zakresu opieki mentorskiej itp.); stwierdza, że istotne znaczenie w tym zakresie ma tworzenie sieci i wymiana najlepszych praktyk; uważa, że wsparcie niematerialne i wsparcie inne niż finansowe, takie jak dostęp do wiedzy i informacji, kształcenie w zakresie finansów oraz sieci przedsiębiorstw, ma istotne znaczenie dla umożliwienia nowym przedsiębiorcom i MŚP rozwoju ich przedsiębiorstw; jest zdania, że w celu pobudzania rynku wewnętrznego oraz transakcji pomiędzy małymi przedsiębiorstwami należy w szczególności zadbać o wzajemne uznawanie kwalifikacji zawodowych oraz interoperacyjność różnorodnych systemów regulacyjnych w dziedzinie handlu;

73.

uważa, że innowacje w MŚP są ważną strategią umożliwiającą tworzenie miejsc pracy; zauważa, że MŚP powinny samodzielnie kierować swoją działalnością innowacyjną, aby mogły z powodzeniem uczestniczyć w systemie innowacji, a wsparcie powinno być lepiej dopasowane do ich rzeczywistych potrzeb;

74.

podkreśla zasadę „najpierw myśl na małą skalę”; dostrzega korzyści płynące z transgranicznego handlu elektronicznego, który otwiera przed MŚP nowe możliwości w zakresie dostępu do jednolitego rynku, tworzenia możliwości zatrudnienia, redukcji kosztów oraz konkurowania na rynkach światowych;

75.

podkreśla możliwości, które oferują technologie ICT w zakresie zwiększenia wydajności i konkurencyjności; podkreśla potrzebę uwolnienia potencjału jednolitego rynku online i przypomina, że koszt utworzenia innowacyjnego nowego przedsiębiorstwa działającego w sektorze ICT obniżył się o współczynnik równy 100 w ciągu ostatnich 10 lat, głównie ze względu na takie technologie, jak bardzo szybkie i powszechne łącza szerokopasmowe, chmura obliczeniowa, otwarte oprogramowanie, otwarte dane i dostęp do informacji sektora publicznego;

76.

podkreśla, że administracja elektroniczna jest szczególnie korzystna dla przedsiębiorców (zwłaszcza MŚP, które często zmagają się z barierami nie do pokonania w przypadku prowadzenia działalności transgranicznej w UE), ponieważ wiąże się ze zmniejszeniem kosztów i obciążeń administracyjnych oraz ze zwiększeniem wydajności, efektywności, konkurencyjności, przejrzystości, otwartości, skuteczności polityki, dostępności, a także z usprawnieniem procedur;

77.

uważa, że brak odpowiedniej ochrony MŚP może w wielu przypadkach działać na szkodę przedsiębiorstw i zahamować wzrost gospodarczy, a także zniechęcić przedsiębiorców do podejmowania ryzyka, co wpłynie na ich zdolność do wzrostu i tworzenia miejsc pracy;

78.

zauważa, że do głównych barier napotykanych podczas zakładania przedsiębiorstwa i mających wpływ na szybko rozwijające się MŚP można zaliczyć utrudniony dostęp do źródeł finansowania, koszty finansowania, uciążliwe regulacje prawne, brak wiedzy na temat regulacji prawnych, pośrednie koszty, utrudniony dostęp do rynków eksportowych, średnią długość terminów płatności i niedobór wykwalifikowanej siły roboczej;

79.

z zadowoleniem przyjmuje wprowadzenie „testu MŚP” i zobowiązanie Komisji do zaproponowania łagodniejszych systemów regulacyjnych dla MŚP oraz wyłączeń dla mikroprzedsiębiorstw w zależności od danego przypadku, bez szkody dla norm w zakresie zdrowia, bezpieczeństwa i zatrudnienia; uważa, że w wielu różnych wnioskach ustawodawczych należy wprowadzić środki ograniczające, np. dłuższy czas wdrożenia, efektywne i skuteczne kontrole, wytyczne pomagające w uproszczeniu biurokracji, jednak bez tworzenia dwusegmentowego rynku pracy;

80.

z zadowoleniem przyjmuje inicjatywy takie jak projekt CREATE dotyczący barier wzrostu i konkurencyjności, z jakimi spotykają się MŚP w obszarach wiejskich;

81.

uważa, że należy zachęcać państwa członkowskie do dzielenia się najlepszymi praktykami w zakresie innowacyjnych sposobów tworzenia miejsc pracy poprzez zmniejszanie biurokracji oraz formalności administracyjnych oraz usprawnianie komunikacji, w szczególności w stosunku do MŚP i mikroprzedsiębiorstw, na przykład przy wykorzystaniu europejskiej sieci pełnomocników ds. MŚP;

82.

wzywa Komisję i państwa członkowskie do wspierania lokalnych władz i stowarzyszeń MŚP w promowaniu lokalnej produkcji oraz wysokiej jakości produktów lokalnych, na przykład poprzez łączenie przedsiębiorstw w klastry w celu realizacji wspólnych projektów w zakresie badań i rozwoju;

83.

uważa, że należy również zachęcać organizacje reprezentujące MŚP do dzielenia się najlepszymi praktykami transgranicznymi w zakresie innowacyjnych sposobów ograniczenia biurokracji oraz formalności administracyjnych;

84.

ubolewa nad tym, iż reformy rynku pracy prowadzone w różnych państwach członkowskich skutkują zmniejszaniem się liczby pracowników objętych ochroną w ramach zbiorowych układów pracy, w szczególności w przypadku MŚP. uważa, że zwiększaniu elastyczności pracy powinna każdorazowo towarzyszyć wystarczająca ochrona pracy, którą można zagwarantować wyłącznie poprzez rokowania zbiorowe;

85.

uważa, że należy ulepszyć ramy dotyczące udziału MŚP w zamówieniach publicznych;

86.

zauważa, że w wielu państwach członkowskich nie ma wystarczającego wsparcia lub wystarczających ram regulacyjnych, by zapewnić odpowiednie warunki młodym i innowacyjnym przedsiębiorstwom i przedsiębiorstwom rozpoczynającym działalność, oraz podkreśla, że istnieje konieczność lepszego skoordynowania poszczególnych europejskich, krajowych i regionalnych strategii politycznych i instrumentów skierowanych do MŚP;

87.

podkreśla, że należy koniecznie wzmocnić przepisy unijne dotyczące identyfikowalności produktów, tak aby zwalczać zjawisko podrabiania oraz stworzyć skuteczne narzędzie stymulujące rozwój MŚP;

Lepsze uregulowania prawne

88.

podkreśla potrzebę skuteczniejszych i wyraźniej sformułowanych uregulowań prawnych, które mogą zostać wprowadzone w prosty sposób i mogą pomóc wszystkim podmiotom, w tym przedsiębiorcom, w prowadzeniu działalności zgodnie z normami prawa oraz umożliwić przedsiębiorcom i pracownikom korzystanie z możliwości i ochrony oferowanych przez przepisy dotyczące zatrudnienia oraz bezpieczeństwa i higieny pracy;

89.

podkreśla potrzebę ściślejszego powiązania strategii politycznych Unii na rzecz MŚP w zakresie innowacji, wzrostu, konkurencyjności, internacjonalizacji, przedsiębiorczości, produktywności zasobów i ograniczenia biurokracji, a także jakości zasobów ludzkich i odpowiedzialności ekologicznej oraz społecznej;

90.

zauważa działania Komisji podjęte w związku z wynikami przeglądu dziesięciu najbardziej uciążliwych dla MŚP regulacji prawnych, co pomoże przedsiębiorstwom w tworzeniu większych możliwości zatrudnienia; uważa, że Komisja powinna jak najszybciej priorytetowo potraktować poprawę tych regulacji prawnych w sposób uwzględniający obawy MŚP; uważa, że należy zapewnić, aby UE i państwa członkowskie uwzględniały w procesie politycznym szczególne potrzeby przedsiębiorstw, w szczególności MŚP oraz mikroprzedsiębiorstw, i rozważyła środki wsparcia;

91.

zauważa, że nowe przedsiębiorstwa szybko i intensywnie wchodzące na rynki zagraniczne po etapie rozruchu wnoszą przydatny wkład do gospodarki poprzez tworzenie innowacji, zachęcanie innych przedsiębiorstw do innowacyjności, udział w międzynarodowych łańcuchach dostaw oraz tworzenie stabilnych miejsc pracy o wysokiej jakości; podkreśla jednak, że ponieważ takie przedsiębiorstwa stają przez istotnymi wyzwaniami na etapie rozruchu z powodu niewielkiego kapitału, to tanie, proste i sprawne procedury rozwinięcia działalności byłyby dla nich korzystne;

92.

podkreśla, że przepisów dotyczących bezpieczeństwa i higieny pracy oraz ochrony pracowników nie można traktować jak obciążenia; apeluje do Komisji, by uprościła nadmierne obciążenia administracyjne, zapewniając jednak zawsze bezpieczeństwo i higienę pracy oraz dopilnowując, by MŚP dysponowały odpowiednią wiedzą i odpowiednimi zasobami umożliwiającymi im należyte zarządzanie środowiskiem pracy;

93.

zwraca uwagę na nową strategię bezpieczeństwa i higieny pracy; ma nadzieję, że skupi się ona na zapobieganiu nieprawidłowościom, użyteczności, wyjaśnianiu, uproszczeniu, zapobieganiu oraz lepszym wdrożeniu obowiązującego prawodawstwa w celu zapewniania pracownikom odpowiedniego bezpieczeństwa i higieny pracy;

94.

z zadowoleniem przyjmuje obniżenie opłat rejestracyjnych w systemie REACH dla MŚP, chociaż opłaty stanowią jedynie niewielką część ogólnych kosztów przestrzegania przepisów; jest jednak wyjątkowo zaniepokojony niedoszacowaniem kosztów początkowych wynikających z rozporządzenia REACH, ponieważ różnica ta już wynosi ponad 1 mld EUR i będzie nadal się powiększać;

95.

podkreśla konieczność poprawy ogólnej wydajności przedsiębiorstw dzięki projektom i narzędziom umożliwiającym sprostanie wyzwaniu odzyskiwania energii w celu zachęcania do obniżania jej kosztów;

96.

zwraca uwagę, że przepisy rozporządzeń dotyczących polityki spójności na lata 2014–2020 mają na celu obniżenie obciążeń administracyjnych dla mikroprzedsiębiorstw i MŚP, zwłaszcza w odniesieniu do aktywizacji osób bezrobotnych, co przyczynia się do poprawy warunków powstawania nowych miejsc pracy; wzywa państwa członkowskie do usunięcia przeszkód utrudniających skuteczniejsze wdrażanie europejskich funduszy strukturalnych i inwestycyjnych z korzyścią dla mikroprzedsiębiorstw i MŚP;

Zalecenia

97.

wzywa Komisję oraz państwa członkowskie do natychmiastowego, ambitnego działania w celu ograniczenia obciążeń regulacyjnych dla MŚP, przy zapewnieniu, że proponowane rozwiązania są oparte na faktach oraz że przestrzegane są zasady bezpieczeństwa i higieny pracy oraz art. 9 TFUE;

98.

wzywa Komisję i państwa członkowskie do pełnego wykorzystania potencjału w zakresie zatrudnienia, jaki niesie zielona gospodarka, poprzez opracowanie strategii w zakresie odrodzenia przemysłu na rzecz zrównoważonej Europy (RISE), która wprowadzałaby innowacje technologiczne, gospodarcze i społeczne prowadzące do trzeciej rewolucji przemysłowej, obejmującej strategię unowocześnienia gospodarki w kierunku niskiej emisyjności; jest zdania, że strategia RISE spowoduje powstanie nowych rynków, modeli biznesowych oraz kreatywnych przedsiębiorców, nowych miejsc pracy i godnej pracy i przyczyni się do odnowienia przemysłu, zwiększenia dynamiki gospodarczej, zaufania i konkurencyjności; uważa, że efektywne gospodarowanie energią i zasobami to najważniejszy filar takiej strategii;

99.

uważa, że wniosek Komisji opierający się na założeniu, że mikroprzedsiębiorstwa powinny być wyłączone z zakresu przepisów proponowanych w przyszłości, chyba że istnieje konieczność ich włączenia, stanowiłby bardziej właściwe podejście;

100.

wzywa Komisję do dopilnowania, aby krajowe organizacje zrzeszające MŚP, jako część nowopowstałej sieci obejmującej krajowych przedstawicieli ds. MŚP i zgromadzenie MŚP, były właściwie informowane o inicjatywach UE i propozycjach strategii politycznych; podkreśla w tym kontekście równie ważną rolę centrów informacji europejskiej, które dotychczas nie zdołały zapewnić usług, które spełniłyby oczekiwania i potrzeby europejskich przedsiębiorców;

101.

wzywa państwa członkowskie do propagowania nauki języka w ramach uczenia się przez całe życie (szkolenie zawodowe) dla pracowników MŚP i mikroprzedsiębiorstw, jako środka zwiększającego dostęp tych firm do jednolitego rynku i ich uczestnictwo w nim;

102.

apeluje do Komisji o zapewnienie MŚP łatwiejszego dostępu do funduszy strukturalnych, szczególnie przez złagodzenie wymogów dla prefinansowanych projektów, zmniejszenie wymogów dotyczących współfinansowania, lepsze ukierunkowanie na różne typy MŚP, zniwelowanie różnic w finansowaniu między cyklami przetargowymi oraz budowanie potencjału w zakresie finansowania MŚP;

103.

zaleca MŚP pełne korzystanie z Dyrekcji ds. Oceny Skutków Regulacji i Europejskiej Wartości Dodanej w celu przeanalizowania kosztów, korzyści i pozostałych konsekwencji przedkładanych wniosków ustawodawczych dotyczących MŚP i tworzenia miejsc pracy w szczególności;

104.

wzywa Komisję i państwa członkowskie do bardziej rygorystycznej oceny skutków przyszłych i obowiązujących regulacji dotyczących MŚP i ogólnie konkurencyjności;

105.

przypomina państwom członkowskim o ich zobowiązaniu w ramach programu „Small Business Act” dotyczącym umożliwienia rozpoczęcia działalności gospodarczej w ciągu maksymalnie 48 godzin; w tym kontekście wzywa państwa członkowskie do podjęcia wszelkich wysiłków na rzecz osiągnięcia tego celu, tak by zrealizować cele w zakresie zatrudnienia zawarte w strategii „Europa 2020”;

106.

wzywa Komisję do odniesienia się do wszelkich stwierdzonych negatywnych skutków, jakie prawodawstwo UE wywiera na przedsiębiorstwa i ich zdolność do tworzenia miejsca pracy, w szczególności odnośnie do kwestii braku wiedzy, ogólnego postrzegania i braku wsparcia w zakresie praktycznego wdrażania prawodawstwa UE; wzywa Komisję do poprawy przepływu informacji do MŚP;

107.

wzywa Komisję, w kontekście programu sprawności i wydajności regulacyjnej (REFIT), do sprawdzenia, czy całe prawodawstwo funkcjonuje w zamierzony sposób, oraz zidentyfikowania obszarów, w których występują niespójności lub nieskuteczne środki mające wpływ na możliwości zatrudnienia;

108.

zwraca szczególną uwagę na nową tendencję polegającą na tym, że przedsiębiorstwa wracają do produkcji i świadczenia usług w Europie, a także na związane z tym faktem możliwości w zakresie tworzenia nowych miejsc pracy; uważa, że gospodarki UE mają jedyną w swoim rodzaju szansę wzmocnienia owej tendencji repatriacji miejsc pracy i wzywa państwa członkowskie do tego, aby wraz z Komisją rozważyły możliwość udzielenia przedsiębiorstwom wsparcia, w tym również w postaci utworzenia punktów kompleksowej obsługi, aby pomóc im w wykorzystaniu możliwości wynikających z repatriacji miejsc pracy;

109.

wzywa państwa członkowskie i Komisję do wspierania potencjalnie transgranicznego samozatrudnienia, w szczególności wśród kobiet i młodych ludzi, poprzez tworzenie środowiska oraz rozwój systemu kształcenia zachęcającego przedsiębiorców do zakładania i rozwoju przedsiębiorstw oraz tworzenia nowych miejsc pracy, poprzez na przykład wspieranie przedsiębiorczości w edukacji i pracy zawodowej;

110.

wyraża nadzieję, że w nadchodzących latach większą uwagę poświęci się kwestii przedsiębiorczości; zauważa, że będzie to wymagało refleksji, zwłaszcza w odniesieniu do realizacji planu działania na rzecz przedsiębiorczości do 2020 r.; uważa, że rozwijanie ducha przedsiębiorczości i odnośnych umiejętności to zrównoważony kierunek działań w zakresie tworzenia miejsc pracy, większej liczby nowych przedsiębiorstw oraz innowacji w przedsiębiorstwach; chciałby, aby Komisja ogłosiła rok 2017 „Europejskim Rokiem Przedsiębiorczości”;

111.

wzywa partnerów społecznych do wykorzystania narzędzi z zakresu inteligentnych regulacji, zwiększenia wykorzystania ocen skutków w ich negocjacjach i przekazania porozumienia w sprawie propozycji działania ustawodawczego Radzie ds. Ocen Skutków działającej w strukturach Komisji;

112.

nalega na przyjęcie wyważonego podejścia do ochrony prywatności danych w rozporządzeniu o ochronie danych, przy jednoczesnym pobudzaniu gospodarki cyfrowej, tworzenia miejsc pracy i wzrostu gospodarczego;

113.

wzywa UE do pracy z państwami członkowskimi, uniwersytetami, instytutami badawczymi i przedsiębiorstwami w celu koordynacji oraz pełnego wykorzystania unijnych źródeł finansowania, takich jak EFS, EFRR, Horyzont 2020 i Erasmus+, w celu promowania kultury przedsiębiorczości, w szczególności wśród młodych ludzi i kobiet, rozwijania i podwyższania kwalifikacji i umiejętności potrzebnych na rynku pracy oraz wsparcia tworzenia nowych przedsiębiorstw;

114.

wzywa UE i państwa członkowskie do współpracy w celu wprowadzenia umiejętności przedsiębiorczych do programów nauczania na wszystkich etapach kształcenia;

115.

wzywa UE do współpracy z państwami członkowskimi, szkołami i uniwersytetami w celu wprowadzenia w życie powszechnego kształcenia opartego na technologii;

o o

116.

zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji Radzie i Komisji.

(1) Przyjęte teksty, P7_TA(2013)0036.

(2) http://www.ceemet.org/en/News/News/CEEMET-Survey-Flexible-employment-contracts-responding-to-changing-market-circumstances-and-meeting-employee-needs.htm

22.12.2017

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 443/31

P7_TA(2014)0395

Nowe technologie i otwarte zasoby edukacyjne

Rezolucja Parlamentu Europejskiego z dnia 15 kwietnia 2014 r. w sprawie nowych technologii i otwartych zasobów edukacyjnych (2013/2182(INI))

(2017/C 443/05)

Parlament Europejski,

—	uwzględniając art. 165 i 166 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej (TFUE),

—	uwzględniając art. 14 Karty praw podstawowych,

—

uwzględniając komunikat Komisji z dnia 25 września 2013 r. zatytułowany „Działania na rzecz otwartej edukacji: innowacyjne nauczanie i uczenie się dla wszystkich dzięki nowym technologiom i otwartym zasobom edukacyjnym” (COM(2013)0654) i towarzyszący dokument roboczy służb Komisji w sprawie analizy i lokalizacji innowacyjnego nauczania i uczenia się dla wszystkich dzięki nowym technologiom i otwartym zasobom edukacyjnym w Europie (SWD(2013)0341),

—	uwzględniając komunikat Komisji z dnia 11 lipca 2013 r. zatytułowany „Europejskie szkolnictwo wyższe na świecie” (COM(2013)0499),

—	uwzględniając rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1288/2013 z dnia 11 grudnia 2013 r. ustanawiające program „Erasmus+”: unijny program na rzecz kształcenia, szkolenia, młodzieży i sportu oraz uchylającego decyzje nr 1719/2006/WE, 1720/2006/WE i 1298/2008/WE (1),

—	uwzględniając konkluzje Rady z dnia 24 lutego 2014 r. w sprawie skutecznego i innowacyjnego kształcenia i szkolenia służącego inwestowaniu w umiejętności – wspieranie europejskiego semestru 2014 (2),

—	uwzględniając zalecenie Rady z dnia 20 grudnia 2012 r. w sprawie walidacji uczenia się pozaformalnego i nieformalnego (3),

—	uwzględniając konkluzje Rady z dnia 14 lutego 2011 r. w sprawie roli kształcenia i szkolenia w realizacji strategii „Europa 2020” (4),

—	uwzględniając konkluzje Rady z dnia 11 maja 2010 r. w sprawie społecznego wymiaru kształcenia i szkolenia (5),

—	uwzględniając konkluzje Rady z dnia 11 maja 2010 r. w sprawie międzynarodowego wymiaru szkolnictwa wyższego (6),

—	uwzględniając swoją rezolucję z dnia 22 października 2013 r. w sprawie nowego podejścia do edukacji (7),

—	uwzględniając swoją rezolucję z dnia 12 września 2013 r. w sprawie agendy cyfrowej na rzecz wzrostu, mobilności i zatrudnienia: pora przyspieszyć (8),

—	uwzględniając swoją rezolucję z dnia 11 września 2012 r. w sprawie w sprawie kształcenia, szkolenia i strategii „Europa 2020” (9),

—	uwzględniając swoją rezolucję z dnia 20 kwietnia 2012 r. w sprawie modernizacji europejskich systemów szkolnictwa wyższego (10),

—	uwzględniając swoją rezolucję z dnia 26 października 2011 r. w sprawie programu na rzecz nowych umiejętności i zatrudnienia (11),

—	uwzględniając swoją rezolucję z dnia 12 maja 2011 r. w sprawie programu „Mobilna młodzież” – ramy dla ulepszania europejskiego systemu kształcenia ogólnego i zawodowego (12),

—	uwzględniając opinię Europejskiego Komitetu Ekonomiczno-Społecznego z dnia 26 lutego 2014 r. (13),

—	uwzględniając opinię Komitetu Regionów z dnia 31 stycznia 2014 r. (14),

—	uwzględniając art.48 Regulaminu,

—	uwzględniając sprawozdanie Komisji Kultury i Edukacji (A7-0249/2014),

mając na uwadze, że systemy kształcenia i szkolenia należy ukierunkować na osiąganie równych szans w procesie uczenia się oraz na zaspokajanie coraz silniejszej potrzeby ciągłej aktualizacji wiedzy i umiejętności oraz na coraz bardziej międzynarodowy rynek pracy, przy jednoczesnym zmierzaniu do zwiększenia wydajności i równości;

mając na uwadze, że strategia „Europa 2020” ma na celu pobudzenie innowacji, stworzenie nowych możliwości pracy, poprawę spójności społecznej oraz położenie solidnego fundamentu pod zrównoważony i sprzyjający włączeniu społecznemu wzrost w UE poprzez wysoko wykwalifikowanych pracowników korzystających z równego dostępu do edukacji;

mając na uwadze, że przy wysokich stopach bezrobocia w Europie, zwłaszcza wśród ludzi młodych, w tym absolwentów wyższych uczelni, istnieje jednocześnie wiele wakatów, których nie można obsadzić z powodu wyraźnego niedoboru kwalifikacji, do usunięcia którego najbardziej odpowiednie byłyby m.in. modele dualnego kształcenia zawodowego; mając na uwadze, że w 2012 r. 15,8 % młodzieży w UE nie pracowało, nie kształciło się ani nie szkoliło się (młodzież NEET), a tym samym młodzież ta była zagrożona wykluczeniem z rynku pracy ze względu na zwiększone niedopasowanie umiejętności;

D.	mając na uwadze, że wedle prognoz do 2020 r. 90 % miejsc pracy wymagać będzie umiejętności cyfrowych, a do 2015 r. w UE powstanie do 900 000 nieobsadzonych wakatów powiązanych z technologiami informacyjno-komunikacyjnymi (ICT);

E.	mając na uwadze, że liczba absolwentów uniwersytetów zwiększy się do 2030 r. najprawdopodobniej czterokrotnie;

mając na uwadze, że od 18 % do 28 % uczniów w UE ma ograniczony dostęp do internetu i niewiele możliwości korzystania z niego w szkole lub w domu; mając na uwadze, że 30 % uczniów w UE można uznać za posiadających kompetencje informatyczne; mając na uwadze, że jedynie 20 % uczniów w UE uczą nauczyciele posiadający wystarczające umiejętności cyfrowe i wspierający nauczanie z wykorzystaniem treści cyfrowych; mając na uwadze, że 70 % nauczycieli w UE chciałoby bardziej rozwinąć swoje umiejętności w zakresie ICT; mając na uwadze, że 40 % Europejczyków w wieku 16–74 lat posiada niskie umiejętności ICT lub nie posiada ich wcale;

mając na uwadze, że otwarte zasoby edukacyjne (OER) mogą odgrywać istotną rolę w umożliwieniu uczenia się przez całe życie wszystkim uczącym się, a także w poprawie jakości treści i usprawnieniu dystrybucji formalnych i nieformalnych organizatorów kształcenia, oraz że jednocześnie system edukacyjny posiadający braki w zakresie treści cyfrowych może stanowić hamulec dla rozwijania wiedzy i kompetencji uczących się;

H.	mając na uwadze, że UE nie przeanalizowała dotąd w wystarczającym stopniu potencjału, którym dysponują ICT w zakresie bogactwa i różnorodności kulturowo-edukacyjnej, dostępu do informacji i wymiany dobrych praktyk;

I.	mając na uwadze, że modernizacja systemów kształcenia w Europie wymaga inwestycji w infrastrukturę edukacyjną bogato wyposażoną w technologie informacyjno-komunikacyjne;

J.	mając w związku z tym na uwadze, że rozpowszechnianie łączności szerokopasmowej (również na wiejskich, górskich i oddalonych obszarach państw członkowskich) odgrywa kluczową rolę;

K.	mając na uwadze, że zadaniem szkoły jest również uczenie małoletnich praktycznego i krytycznego korzystania z technologii cyfrowych i z sieci;

Możliwości i wyzwania

z zadowoleniem przyjmuje komunikat Komisji, w którym ustanowiono unijny program w zakresie OER oraz skupiono się na potencjale tych zasobów umożliwiającym zwiększenie dostępu do edukacji i równości dostępu do edukacji oraz jej różnicowania, oraz dostrzega znaczenie OER w coraz bardziej ulegającym cyfryzacji społeczeństwie; uważa, że stworzenie europejskich ram opracowywania OER może umożliwić usprawnienie systemów edukacyjnych państw członkowskich;

zauważa, że, aby urzeczywistnić korzystanie z OER, należy wspierać działania prowadzące do powszechnej edukacji cyfrowej, skupiać informacje o dobrych praktykach oraz propagować je w różnych środowiskach;

podkreśla, że OER stwarzają zarówno osobom, takim jak nauczyciele, studenci, uczniowie i uczący się w każdym wieku, jak i instytucjom zajmującym się kształceniem i szkoleniem, możliwości nauczania i uczenia się w innowacyjny sposób; wzywa instytucje zajmujące się kształceniem, by dalej oceniały potencjalne korzyści wynikające z OER w odpowiednich systemach edukacji oraz w celu ewentualnego stworzenia organizacyjnego otoczenia, w którym takie innowacje będą chętnie przyjmowane, staną się integralną częścią systemu, którą się stosuje i upowszechnia; wzywa w związku z tym państwa członkowskie i regiony, w ramach strategii dotyczących inteligentnej specjalizacji, do uruchomienia centrów doskonałości w zakresie innowacji i twórczości wykorzystujących w pełni potencjał ICT;

ubolewa z powodu braku rozróżnienia w komunikacie Komisji między poziomami kształcenia w odniesieniu do wykorzystywania nowych technologii i treści cyfrowych dla potrzeb uczenia się i nauczania; podkreśla, że osoby uczące się nabywają różne umiejętności i kompetencje w zależności od wieku oraz że w związku z tym programy i metody nauczania różnią się w zależności od poziomu kształcenia;

zauważa, że zapewnienie jakości odgrywa istotną rolę w zwiększaniu zaufania do OER i ich wykorzystywania; zachęca do prowadzenia badań i do rozpowszechniania dobrych praktyk, ułatwiających skuteczne korzystanie z OER, w szczególności poprzez inwestycje w obszarze doświadczeń metodologicznych, metakompetencji (refleksyjność, proaktywność i umiejętność krytycznego myślenia) oraz umiejętności miękkich; ponadto zauważa, że należy wspierać badania w zakresie metod oceny kompetencji zdobytych w ramach tych ścieżek, która nie może się ograniczać do oceny wzajemnej lub do zautomatyzowanych systemów, jak ma to miejsce we wspólnotach praktyków;

przyjmuje do wiadomości fakt, że OER są z zasady tworzone w ograniczonej liczbie języków, głównie, choć nie wyłącznie, przez instytucje szkolnictwa wyższego [przede wszystkim jeśli chodzi o masowe, otwarte kursy internetowe (MOOC)]; zachęca instytucje zajmujące się kształceniem i szkoleniem, na wszystkich poziomach, w państwach członkowskich, a także inne właściwe zainteresowane podmioty, do tworzenia OER we własnych językach w celu wykorzystania pełnego potencjału technologii cyfrowej i wielojęzyczności; przypomina, że dostępność materiałów, możliwość uzyskania do nich dostępu oraz ich innowacyjność odgrywają kluczową rolę w procesie kształcenia w zakresie korzystania z materiałów służących e-uczeniu się;

zauważa, że ICT i OER są aktualnie wykorzystywane głównie w szkolnictwie wyższym; zachęca w stosownych przypadkach do ich stosowania w ramach kształcenia podstawowego i średniego oraz kształcenia zawodowego i w innych kontekstach uczenia się nieformalnego, w których połączony z ICT proces uczenia się, którego centrum jest uczeń, również posiada ogromny potencjał;

zauważa, że właściwa kontekstualizacja jest czynnikiem rozstrzygającym podczas zapewniania skuteczności oprogramowania edukacyjnego; zwraca uwagę, że ten proces musi być stosownie zakorzeniony w procesach nauczania i uczenia się oraz że musi on uwzględniać pedagogiczne i programowe cele, narzędzia oraz indywidualne toki nauczania;

podkreśla potrzebę umożliwienia uznawania wiedzy i umiejętności nabytych za pomocą OER w drodze dalszego dialogu z zainteresowanymi podmiotami i wzywa państwa członkowskie do wprowadzenia odpowiednich środków w krajowych ramach kwalifikacji w zakresie walidacji takiego uczenia się;

10.

podkreśla potrzebę ułatwienia uznawania kwalifikacji uzyskanych za granicą, żeby zwiększyć i ułatwić korzystanie z OER i MOOC poprzez zredukowanie struktur biurokratycznych;

11.

podkreśla, że kluczowa jest dostępność i dostęp do bezpłatnego, charakteryzującego się wysoką jakością i odpowiedniego materiału edukacyjnego online;

12.

podkreśla konieczność dokonania harmonizacji istniejących ograniczeń i wyjątków w dziedzinie praw autorskich dla celów stosowania ilustracji w ramach niekomercyjnego nauczania, aby ułatwić korzystanie z OER i kształcenia na odległość ponad granicami oraz aby dać europejskim platformom możliwość globalnego konkurowania poprzez tworzenie korzyści skali;

13.

wzywa Komisję do przedstawienia wniosku dotyczącego przeglądu dyrektywy 2001/29/WE w celu ustanowienia zharmonizowanego i elastycznego systemu praw autorskich i praw pokrewnych w UE dostosowanego do potrzeb ery cyfrowej oraz uwzględniającego publiczną wartość dostępu do wiedzy;

14.

zachęca państwa członkowskie do przeanalizowania oczekiwanego potencjału OER w zakresie obniżania publicznych i prywatnych kosztów kształcenia, zwłaszcza kosztów materiałów edukacyjnych, bez spychania na dalszy plan jego jakości;

15.

zauważa znaczenie zapewnienia zrównoważonych modeli tworzenia OER i MOOC; wzywa Komisję do wspierania – w ramach dialogu z zainteresowanymi podmiotami – dalszych badań nad ich tworzeniem, wykorzystaniem i recepcją;

16.

uznaje, że przyjęcie OER powinno dokonać się w sposób sprzyjający rozwojowi rozwiązań w obszarze kształcenia dostosowanych do potrzeb XXI wieku oraz że tworzy ono nowe możliwości biznesowe dla małych i średnich, innowacyjnych, europejskich dostawców rozwiązań w tej dziedzinie;

17.

wzywa państwa członkowskie do wzmocnienia kształcenia nieformalnego w dziedzinie bezpieczeństwa online oraz do wprowadzenia polityki bezpieczeństwa online w szkołach, zapewniając odpowiednie przeszkolenie nauczycieli;

18.

wzywa państwa członkowskie, aby zapewniły w szkołach skoordynowaną i stopniową edukację w zakresie bezpieczeństwa w internecie; zauważa, że rodziców i prawnych opiekunów należy traktować jak partnerów przy zapewnianiu bezpieczeństwa w internecie oraz zaleca opracowanie uzupełniających strategii skierowanych do nich celem wzmocnienia roli mediacji rodzicielskiej; podkreśla, że te wysiłki należy ukierunkować na wzmocnienie niezależności młodych ludzi, tak aby byli oni w stanie wziąć odpowiedzialność za swoje działania i zadania podejmowane w internecie oraz aby mogli rozwijać umiejętności cyfrowe; nalega, aby zapewniono ochronę fizycznej i psychologicznej nietykalności nauczycieli i osób uczących się wykorzystujących OER;

19.

wzywa Komisję do wspierania wymiany dobrych praktyk między państwami członkowskimi w dziedzinie kształcenia formalnego i nieformalnego w zakresie bezpieczeństwa online, tworzenia odpowiednich treści dydaktycznych i zakładania publiczno-prywatnych partnerstw mających na celu zaangażowanie młodzieży, rodziców i nauczycieli oraz wszystkich tych, którzy zajmują się młodymi ludźmi, w tym organizacji pozarządowych należących do sieci Bezpieczniejszy internet;

Umiejętności nauczycieli i uczących się

20.

zauważa, że nowe technologie i OER umożliwiają uczenie się w sposób bardziej interaktywny oraz są cennymi instrumentami służącymi umiejscowieniu osoby uczącej się w centrum procesu edukacyjnego;

21.

podkreśla, że nauczyciele na wszystkich poziomach kształcenia odgrywają zasadniczą rolę w ułatwianiu dostępu do materiałów edukacyjnych online i wykorzystywania takich materiałów przez uczących się oraz w pomaganiu im w nabywaniu umiejętności cyfrowych;

22.

podkreśla absolutną konieczność jak najszybszego i jak najlepszego wyposażenia technicznego dla wszystkich uczących się, a także nieodzownego dostępu do szerokopasmowego internetu;

23.

przypomina o szczególnym znaczeniu wysokiej jakości kształcenia nauczycieli, które musi być uzupełnione przez obowiązkowe, zorientowane na karierę kształcenie zawodowe, skoncentrowane na innowacyjnych metodach nauczania oraz na nauczaniu dydaktyki („nauka uczenia się”) w celu przekazywania jej uczniom;

24.

zachęca państwa członkowskie do wspierania nauczycieli w ich rozwoju zawodowym poprzez oferowanie nowoczesnych programów początkowego kształcenia nauczycieli oraz umożliwianie doskonalenia zawodowego nauczycieli w celu zapewnienia im niezbędnych kompetencji służących stosowaniu metod nauczania wykorzystujących materiały cyfrowe;

25.

podkreśla wyraźnie udowodnione korzyści z europejskich doświadczeń zagranicznych dla nauczycieli, np. w ramach programu Erasmus+, i wzywa do znacznego rozwinięcia tego programu i innych programów powiązanych;

26.

zwraca uwagę, że poza metakompetencjami i umiejętnościami miękkimi podstawowe umiejętności czytania, pisania i liczenia, a także umiejętności o charakterze ogólnym, takie jak myślenie krytyczne i umiejętność uczenia się, stanowią warunek rozwoju umiejętności cyfrowych i skutecznego wykorzystywania materiałów edukacyjnych online, w tym OER; w tym kontekście wzywa Komisję do dalszej oceny wpływu cyfrowych materiałów edukacyjnych i/lub materiałów edukacyjnych online na wyniki procesu uczenia się z uwzględnieniem wieku i poziomu kształcenia uczących się;

27.

uznaje wagę tradycyjnych sposobów nauczania i uczenia się oraz wzywa Komisję, aby wspierała dalsze badania dotyczące kwestii, czy i w jaki sposób OER i masowe, otwarte kursy internetowe (MOOC) mogą poprawiać indywidualne wyniki w nauce, stanowiąc element dodatkowy w stosunku do tradycyjnych metod nauczania lub będąc ich integralną częścią;

28.

przypomina, że innowacyjne metody nauczania usprawnione za sprawą ICT i OER przyczyniają się do rozwijania umiejętności miękkich i umiejętności o charakterze ogólnym, takich jak myślenie krytyczne, podejmowanie decyzji, umiejętności komunikacyjne i rozwiązywanie problemów, które mają kluczowe znaczenie dla szans na zatrudnienie i realizacji na rynku pracy;

29.

podkreśla, że polityka edukacyjna powinna w pierwszym rzędzie mieć na celu pomaganie uczącym się w rozwijaniu kluczowych umiejętności poznawczych i społecznych; wzywa Komisję do przeprowadzenia kolejnej oceny wpływu wykorzystywania urządzeń i treści cyfrowych do celów pedagogicznych na osoby uczące się przy jednoczesnym zapewnieniu poszanowania ich integralności cielesnej i psychicznej;

30.

zwraca uwagę, że należy opracowywać OER ukierunkowane na potrzeby uczących się osób dorosłych w celu zapewnienia większych możliwości w zakresie uczenia się przez całe życie dla nisko wykwalifikowanych obywateli Europy, pamiętając o tym, że wielu uczących się posiada niskie umiejętności ICT;

31.

podkreśla, że umiejętności cyfrowe i wiedza cyfrowa mają zasadnicze znaczenie dla obywateli w społeczeństwie informacyjnym, które zmierza do stania się najbardziej dynamiczną gospodarką świata opartą na wiedzy;

32.

zauważa, że umiejętności cyfrowe poprzez otwieranie nowych kanałów komunikacji i edukacji w pozytywny sposób przekładają się na wzmacnianie spójności społecznej, rozwoju osobistego, dialogu międzykulturowego i aktywności obywatelskiej;

33.

podkreśla, że ICT i materiały edukacyjne online, w tym OER, mogą wspierać nauczanie i uczenie się języków obcych na wszystkich poziomach kształcenia i szkolenia; podkreśla, że interakcja społeczna jest warunkiem koniecznym uczenia się języka obcego;

34.

wzywa państwa członkowskie do poprawy i pogłębienia umiejętności cyfrowych również poprzez uwzględnienie kodowania i programowania w ich odpowiednich programach nauczania w celu sprzyjania konkurencyjności gospodarczej i wyposażenia studentów we właściwe umiejętności potrzebne w przyszłości na rynku pracy;

35.

ponownie podkreśla, że ciągła aktualizacja wiedzy i umiejętności jest istotna dla skutecznej integracji na rynku pracy i zauważa, że OER mogą przyczynić się do ułatwienia procesu uczenia się przez całe życie, który jest niezbędnym warunkiem zachowania konkurencyjności na rynku pracy; zachęca do bardziej zrównoważonego pod względem płci wykorzystywania ICT, mając na względzie zapewnienie również kobietom, które przez pewien czas pozostają poza rynkiem pracy, np. ze względu na urlop macierzyński lub opiekę nad dzieckiem, możliwości korzystania z tego rodzaju szkoleń w celu samodokształcania i samouczenia się, poprawiając w ten sposób ich przyszłe możliwości ponownego wejścia na rynek pracy;

36.

podkreśla, że publiczne biblioteki i ośrodki edukacyjne mogą zapewnić bezpłatny dostęp do komputerów i internetu, a także szkolenie w zakresie zasobów internetowych;

Zwiększenie zasięgu

37.

podkreśla znaczenie dostępu do kształcenia, szkolenia i sprzętu IT dla wszystkich osób uczących się w każdej grupie wiekowej, również dla osób niepełnosprawnych, osób pochodzących ze środowisk znajdujących się w niekorzystnej sytuacji, młodzieży niekształcącej się, niepracującej ani nieszkolącej się (młodzieży NEET) lub osób z regionów oddalonych geograficznie, a także każdego, kto chciałby podnieść kwalifikacje;

38.

zwraca uwagę, że po raz kolejny nie wszyscy obywatele mają dostęp do technologii informacyjno-komunikacyjnych na równoważnych warunkach w zakresie opłat i jakości usług oraz że, ujmując rzecz w sposób uproszczony, regiony miejskie są w tym względzie lepiej obsługiwane niż regiony wiejskie, co pociąga za sobą przepaść cyfrową, która jest szkodliwa dla równości szans obywateli w miejscu, w którym się znajdują na terytorium Unii Europejskiej;

39.

podkreśla rosnące znaczenie kształcenia dorosłych, w szczególności w ramach kwalifikacji zawodowych na całe życie, i wzywa do uznania, wzmacniania i wspierania w całej Europie wszystkich organizacji kształcenia dorosłych;

40.

podkreśla zalety międzypokoleniowego uczenia się i zwraca uwagę, że możliwości edukacji cyfrowej oraz OER stwarzają duży potencjał kształcenia, także ze względu na rozszerzający się dostęp do kształcenia i szkolenia dla wszystkich grup wiekowych;

41.

przyznaje, że nowe technologie i OER, w szczególności MOOC, umożliwiły instytucjom zajmującym się kształceniem i szkoleniem dostęp do tysięcy osób uczących się w Unii, w tym w jej najbardziej oddalonych regionach, oraz na całym świecie; uznaje, że w dzisiejszych czasach wiedza i wykształcenie znacznie łatwiej docierają za granicę, co zwiększa potencjał współpracy międzynarodowej i przyczynia się do promocji europejskich instytucji edukacyjnych jako centrów innowacji i rozwoju nowoczesnych technologii;

42.

zauważa znaczenie utrzymywania właściwej równowagi między jakością i dostępnością edukacji; podkreśla, że nowe technologie mogą być wykorzystywane w celu zapewnienia tego, aby bardziej dostępna edukacja nie oznaczała obniżenia jej jakości;

43.

zauważa, że Unia Europejska ryzykuje pozostanie w tyle za innymi regionami świata, takimi jak Stany Zjednoczone czy Azja, gdzie realizuje się intensywne inwestycje w badania i rozwój, w nowe technologie i OER; nalega, by Unia Europejska budowała na swoim atucie w postaci różnorodności kulturowo-językowej oraz dostosowywała inwestycje w materiały służące e-uczeniu się, w tym OER, oraz w nowe technologie, tak aby najlepiej wspierać swoich obywateli;

44.

przypomina, że nowe technologie mogą przyczynić się do konkurencyjności europejskiej edukacji na szczeblu globalnym, stworzyć możliwości w zakresie internacjonalizacji europejskiego szkolnictwa wyższego, a także w związku z tym zwiększyć atrakcyjność Europy jako docelowego miejsca podejmowania kształcenia;

45.

podkreśla, że OER mogą przyczynić się do podniesienia jakości europejskiego szkolnictwa, w tym kontekście zachęca do współpracy z placówkami edukacyjnymi z całego świata, szczególnie z USA;

46.

ponownie powtarza, że pomyślne strategie w zakresie OER i MOOC mogą wspierać strategie w zakresie internacjonalizacji poprzez podnoszenie jakości i widoczności europejskich instytucji szkolnictwa (wyższego) oraz przyciąganie studentów i badaczy w kontekście, w coraz większym stopniu, globalnej konkurencji w zakresie pozyskiwania talentów;

47.

wzywa państwa członkowskie do wspierania współpracy oraz synergii w zakresie uczenia się przez całe życie, w szczególności do maksymalnego ułatwienia dostępu do kształcenia i do dopasowania programów nauczania instytucji oświatowych do szybko rozwijających się możliwości i propozycji zasobów cyfrowych do celów edukacyjnych oraz OER, oraz do ich unowocześnienia, tak aby optymalnie uwzględniać nowe wyzwania dzisiejszego świata;

48.

zachęca do wzmocnienia współpracy pomiędzy europejskimi instytucjami zajmującymi się kształceniem i szkoleniem, oraz innymi organizacjami międzynarodowymi i zainteresowanymi podmiotami, w celu umożliwienia lepszego zrozumienia nowych metod nauczania i uczenia się oraz wpływu ICT na oświatę; zachęca do opracowania wspólnych platform dla takiej współpracy;

49.

podkreśla, że wykorzystywanie nowych technologii w edukacji powinno być należycie ukierunkowane, tak aby odpowiadało potrzebom rynku pracy i rozwiązywało problem obecnego niedoboru kompetencji; podkreśla konieczność lepszej komunikacji i współpracy między instytucjami kształceniowo-szkoleniowymi a sektorem biznesowym;

50.

zauważa, że nowe technologie i e-uczenie się wykazują wartość dodaną w zakresie umożliwiania uczenia się w kontekście międzynarodowym dla tych, którzy nie uczestniczą w programach na rzecz mobilności;

51.

zauważa, że technologie cyfrowe nie są w pełni wykorzystywane w ramach kształcenia i szkolenia w Unii; obawia się, że sytuacja ta doprowadzi do dalszej fragmentacji podejść do nauczania i uczenia się; wzywa państwa członkowskie do stosowania zasad równości dostępu do nowych rynków, ponieważ OER powinny pozostać narzędziem służącym poszerzeniu dostępu do edukacji, a nie stać się rozwiązaniem czysto ekonomicznym;

52.

podkreśla, że technologie cyfrowe stanowią ważne narzędzie kształtowania postawy obywatelskiej, ułatwiające uczestnictwo wielu obywateli mieszkających na obszarach peryferyjnych, zwłaszcza osób młodych, poprzez umożliwienie im korzystania w pełni z wolności wypowiedzi i komunikacji elektronicznej;

Wkład programów UE

53.

z zadowoleniem przyjmuje zainicjowanie portalu Open Education Europa we wszystkich językach UE stanowiącego wspólny portal dostępu do europejskich OER i popiera jego dalszy, prężny rozwój, a także intensywną promocję w krajach członkowskich;

54.

zauważa, że odpowiednia infrastruktura cyfrowa oparta na powszechnie stosowanych i popularnych technologiach jest warunkiem dotarcia do możliwie największej liczby uczących się za pomocą OER;

55.

zwraca się do Komisji Europejskiej o organizowanie raz do roku europejskiej konferencji zagospodarowania terytorialnego, aby upewnić się, że wszyscy obywatele mają możliwość dostępu do usług ICT w miejscu, w którym się znajdują w Unii Europejskiej;

56.

zwraca uwagę, że organy szczebla lokalnego i regionalnego odgrywają kluczową rolę w rozwoju infrastruktury, w szerzeniu i popularyzacji różnych inicjatyw wśród większego grona osób, w angażowaniu innych podmiotów działających na danym terytorium oraz w rozpowszechnianiu i wdrażaniu odpowiednich inicjatyw europejskich na szczeblu krajowym, regionalnym i lokalnym;

57.

wzywa państwa członkowskie oraz władze lokalne i regionalne do wykorzystywania finansowania dostępnego w ramach europejskich funduszy strukturalnych i inwestycyjnych do zmniejszania przepaści cyfrowej terytoriów poprzez ulepszanie infrastruktury i sieci oraz uprzywilejowane traktowanie szkoleń służących poznawaniu ICT i ich właściwemu wykorzystywaniu, biorąc pod uwagę potrzeby instytucji oświatowych, w szczególności w regionach wiejskich i oddalonych; zauważa, że inteligentne i kompleksowe wykorzystanie funduszy UE wymaga synergii między poszczególnymi programami i instrumentami, w tym programami Erasmus+, „Horyzont 2020” oraz funduszami strukturalnymi i inwestycyjnymi;

58.

wzywa Komisję do zachęcania państw członkowskich i instytucji oświatowych do wymiany dobrych praktyk ustalanych na podstawie istniejących projektów i doświadczeń;

59.

z zadowoleniem przyjmuje inicjatywę Komisji dotyczącą opracowania wskaźników w celu ścisłego monitorowania włączenia ICT do pracy instytucji zajmujących się kształceniem i szkoleniem oraz wspierania sondażowych badań ilościowych na szczeblu unijnym;

60.

wzywa Komisję do promowania i rozbudowy sieci i działań w ramach European Schoolnet;

61.

docenia, że materiały edukacyjne sporządzone z pomocą programu Erasmus+ będą dostępne dla wszystkich w ramach otwartych licencji; zachęca do stosowania podobnych praktyk w innych programach unijnych, w tym do szerokiego promowania otwartego dostępu w ramach programu „Horyzont 2020”;

62.

podkreśla, że programy Erasmus+ i „Horyzont 2020” mogą odgrywać ważną rolę w opracowywaniu OER poprzez wspólnoty praktyków, takie jak wspólnota nauczycieli korzystających z platformy eTwinning; zachęca do korzystania z takich platform na większą skalę przez inne sektory edukacyjne;

o o

63.

zobowiązuje swoją przewodniczącą do przekazania niniejszej rezolucji Radzie i Komisji, a także rządom i parlamentom państw członkowskich.

(2) Dz.U. C 62 z 4.3.2014, s. 4.

(3) Dz.U. C 398 z 22.12.2012, s. 1.

(4) Dz.U. C 70 z 4.3.2011, s. 1.

(5) Dz.U. C 135 z 26.5.2010, s. 2.

(6) Dz.U. C 135 z 26.5.2010, s. 12.

(7) Teksty przyjęte, P7_TA(2013)0433.

(8) Teksty przyjęte, P7_TA(2013)0377.

(9) Dz.U. C 353 E z 3.12.2013, s. 56.

(10) Dz.U. C 258 E z 7.9.2013, s. 55.

(11) Dz.U. C 131 E z 8.5.2013, s. 87.

(12) Dz.U. C 377 E z 7.12.2012, s. 77.

(13) Dotychczas nieopublikowana w Dzienniku Urzędowym.

(14) Dotychczas nieopublikowana w Dzienniku Urzędowym.

Środa, 16 kwietnia 2014 r.

22.12.2017

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 443/39

P7_TA(2014)0429

Uprawnienia śledcze Parlamentu Europejskiego

Rezolucja ustawodawcza Parlamentu Europejskiego z dnia 16 kwietnia 2014 r. w sprawie wniosku dotyczącego rozporządzenia Parlamentu Europejskiego w sprawie szczegółowych przepisów regulujących wykonywanie przez Parlament Europejski uprawnień śledczych i zastępującego decyzję 95/167/WE, Euratom, EWWiS Parlamentu Europejskiego, Rady i Komisji (2009/2212(INL))

(2017/C 443/06)

Parlament Europejski,

—	uwzględniając art. 226 ust. 3 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej,

—	uwzględniając art. 41 i 48 Regulaminu,

—	uwzględniając sprawozdanie Komisji Spraw Konstytucyjnych (A7-0352/2011),

przyjmuje jako swój wniosek dotyczący rozporządzenia tekst przyjęty w dniu 23 maja 2012 r. (1);

wzywa Radę i Komisję do powiadomienia o wyrażeniu zgody w sprawie wniosku;

wzywa Radę i Komisję do wznowienia negocjacji z nowo wybranym Parlamentem, jeśli nie mogą wyrazić zgody na wniosek w jego obecnej formie, uznając postęp poczyniony w dotychczasowych negocjacjach na poziomie politycznym oraz w trakcie nieformalnych kontaktów na poziomie technicznym, w szczególności w odniesieniu do kwestii poufności i postępowania z informacjami poufnymi lub innymi rodzajami informacji;

zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji Radzie, Komisji oraz parlamentom państw członkowskich.

(1) Dz.U. C 264 E z 13.9.2013, s. 41.

22.12.2017

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 443/40

P7_TA(2014)0430

Wyposażenie morskie

Rezolucja Parlamentu Europejskiego z dnia 16 kwietnia 2014 r. w sprawie stosunków między Parlamentem Europejskim a parlamentami narodowymi (2013/2185(INI))

(2017/C 443/07)

Parlament Europejski,

—

uwzględniając Traktat o Unii Europejskiej (TUE), w szczególności art. 4 ust. 3 preambuły (lojalna współpraca między Unią a państwami członkowskimi), art. 5 (zakres kompetencji oraz pomocniczość), art. 10 ust. 1 (demokracja przedstawicielska) i 2 (reprezentacja obywateli Unii Europejskiej) oraz art. 12 (rola parlamentów narodowych),

—	uwzględniając protokół nr 1 w sprawie roli parlamentów narodowych w Unii Europejskiej, w szczególności preambułę i tytuł II dotyczące współpracy międzyparlamentarnej, oraz protokół (nr 2) w sprawie stosowania zasad pomocniczości i proporcjonalności, stanowiące załączniki do Traktatu z Lizbony,

—

uwzględniając swoje rezolucje z dnia 12 czerwca 1997 r. w sprawie stosunków między Parlamentem Europejskim a parlamentami krajowymi (1), z dnia 7 lutego 2002 r. w sprawie stosunków między Parlamentem Europejskim a parlamentami krajowymi w zakresie integracji europejskiej (2), oraz z dnia 7 maja 2009 r. w sprawie rozwoju stosunków między Parlamentem Europejskim a parlamentami krajowymi w kontekście postanowień Traktatu z Lizbony (3),

—	uwzględniając swoją rezolucję z dnia 4 lutego 2014 r. w sprawie sprawności regulacyjnej UE oraz pomocniczości i proporcjonalności – 19. sprawozdanie w sprawie lepszego stanowienia prawa za 2011 r. (4),

—	uwzględniając zalecenia końcowe grupy sterującej ds. parlamentów narodowych w kontekście postanowień Traktatu z Lizbony z dnia 20 grudnia 2011 r.,

—	uwzględniając roczne sprawozdania Komisji w sprawie stosunków między Komisją Europejską a parlamentami narodowymi, w szczególności sprawozdanie z 2012 r. (COM(2013)0565),

—	uwzględniając konkluzje przyjęte przez Konferencję przewodniczących parlamentów Unii Europejskiej począwszy od wejścia w życie Traktatu z Lizbony (5), zwłaszcza na posiedzeniach w Warszawie w 2012 r. i w Nikozji w 2013 r.,

—	uwzględniając wkład i konkluzje posiedzeń Konferencji Komisji do Spraw Unijnych Parlamentów Unii Europejskiej (COSAC), jak również jej sprawozdania półroczne (6), począwszy od wejścia w życie Traktatu z Lizbony, zwłaszcza 50. posiedzenia COSAC w Wilnie w 2013 r.,

—	uwzględniając XX sprawozdanie półroczne COSAC, w szczególności jego fragment dotyczący legitymacji demokratycznej UE oraz roli parlamentów narodowych, jak również dialogu politycznego oraz wyborów do Parlamentu Europejskiego w 2014 r.,

—	uwzględniając wkład parlamentów narodowych w trakcie Konferencji Przewodniczących COSAC, zorganizowanej przez parlament grecki w Atenach w dniach 26 – 27 stycznia 2014 r.,

—	uwzględniając wytyczne dotyczące współpracy międzyparlamentarnej, przyjęte podczas Konferencji przewodniczących parlamentów Unii Europejskiej w Lizbonie dnia 21 lipca 2008 r.,

—

uwzględniając konkluzje konferencji międzyparlamentarnych w sprawie wspólnej polityki zagranicznej i bezpieczeństwa (WPZiB) oraz wspólnej polityki bezpieczeństwa i obrony (WPBiO), które odbyły się w dniach 9 – 10 września 2012 r. w Paphos (Cypr), 24 – 26 marca 2013 r. w Dublinie (Irlandia) oraz 4 – 6 września 2013 r. w Wilnie (Litwa), oraz wkład do konferencji międzyparlamentarnej w sprawie zarządzania gospodarką i finansami UE zgodnie z art. 13 Traktatu o stabilności, koordynacji i zarządzaniu w unii gospodarczej i walutowej, która odbyła się w dniach 16 – 17 października 2013 r. w Wilnie (Litwa),

—	uwzględniając swoje rezolucje z dnia 12 grudnia 2013 r. w sprawie problemów konstytucyjnych związanych z wielopoziomowym sprawowaniem rządów w Unii Europejskiej (7), jak również w sprawie stosunków Parlamentu Europejskiego z instytucjami reprezentującymi rządy krajowe (8),

—	uwzględniając sprawozdanie zatytułowane „W kierunku faktycznej unii gospodarczej i walutowej” przedstawione w dniu 5 grudnia 2012 r. przez przewodniczących Hermana Van Rompuya, Jean-Claude’a Junckera, José Manuela Barroso i Mario Draghi'ego,

—	uwzględniając konkluzje z posiedzeń Rady Europejskiej z dnia 13 i 14 grudnia 2012 r., 24 i 25 października 2013 r. oraz 19 i 20 grudnia 2013 r.,

—	uwzględniając art.130 Regulaminu,

—	uwzględniając swoją rezolucję z dnia 13 marca 2014 r. w sprawie wprowadzania w życie Traktatu z Lizbony w odniesieniu do Parlamentu Europejskiego (9),

—	uwzględniając art.48 Regulaminu,

—	uwzględniając sprawozdanie Komisji Spraw Konstytucyjnych (A7-0255/2014),

A.	mając na uwadze, że obecne ramy instytucjonalne Unii Europejskiej określa się w TUE jako jeden z etapów procesu tworzenia coraz bardziej spójnej unii, uruchomionego w momencie ustanowienia Wspólnoty Europejskiej;

mając na uwadze, że zgodnie z zasadą lojalnej współpracy Unia i jej państwa członkowskie wzajemnie się szanują i udzielają sobie wzajemnego wsparcia w wykonywaniu zadań wynikających z Traktatów, a państwa członkowskie ułatwiają Unii wypełnianie jej zadań i powstrzymują się od podejmowania wszelkich środków, które mogłyby zagrażać realizacji celów Unii;

C.	mając na uwadze, że art. 12 TUE odnoszący się do działań parlamentów narodowych wzmacnia zasadę lojalnej współpracy, stanowiąc, że ich celem jest aktywne przyczynianie się do prawidłowego funkcjonowania Unii;

D.	mając na uwadze, że granice kompetencji Unii określa zasada przyznania, której stosowanie opiera się na zasadach pomocniczości i proporcjonalności, a wszystkie instytucje UE wraz z parlamentami narodowymi czuwają nad przestrzeganiem zasady pomocniczości w aktach ustawodawczych;

E.	mając na uwadze, że legitymację i rozliczalność demokratyczną należy zapewnić na wszystkich szczeblach, na których są podejmowane i wdrażane decyzje, a także w ramach wzajemnych interakcji między tymi szczeblami;

mając na uwadze, że podstawą funkcjonowania Unii jest demokracja przedstawicielska oraz podwójna legitymacja demokratyczna Parlamentu Europejskiego, wybieranego bezpośrednio przez obywateli, i państw członkowskich reprezentowanych w Radzie przez swoje rządy, które z kolei odpowiadają demokratycznie przed parlamentami narodowymi i przed swoimi obywatelami;

mając na uwadze, że Parlament Europejski i parlamenty narodowe są filarami podwójnej demokratycznej legitymacji europejskiej, każdy we własnym zakresie: pierwszy z nich jako instytucja, w której obywatele są reprezentowani bezpośrednio na szczeblu unijnym, a drugie z nich jako instytucje krajowe, wobec których odpowiadają bezpośrednio rządy poszczególnych państw reprezentowanych w Radzie;

H.	mając zatem na uwadze, że parlamenty narodowe nie stanowią „trzeciej izby” europejskich organów prawodawczych, lecz raczej instrument rozliczania drugiej izby Unii, czyli Rady;

I.	mając na uwadze, że należy zatem uznać różnego rodzaju wkład parlamentów narodowych za konstruktywne podejście;

J.	mając na uwadze, że parlamenty narodowe powinny rozwijać silne i spójne struktury powiązań z UE w celu zacieśnienia stosunków z instytucjami europejskimi i poszerzania wiedzy fachowej w sprawach europejskich;

K.	mając na uwadze, że parlamenty narodowe mają do odegrania szczególną rolę w konsolidowaniu „świadomości europejskiej” w państwach członkowskich oraz w zbliżaniu obywateli do Europy;

L.	mając na uwadze, że współpraca międzyparlamentarna może odegrać kluczową rolę w rozwoju integracji europejskiej poprzez wymianę informacji, wspólne zgłębianie problemów, wzajemne wzbogacanie się poprzez wspólne przemyślenia, ułatwienie transpozycji przepisów europejskich do prawa krajowego;

mając na uwadze, że w związku z ustanowieniem międzyparlamentarnej konferencji w sprawie wspólnej polityki zagranicznej i bezpieczeństwa (WPZiB) oraz wspólnej polityki bezpieczeństwa i obrony (WPBiO), a także międzyparlamentarnej konferencji w sprawie zarządzania gospodarką, jak również zwiększenia roli międzyparlamentarnych posiedzeń komisji jako preferowanego kanału współpracy COSAC powinna pozostać forum regularnej wymiany poglądów, informacji i najlepszych praktyk w zakresie praktycznych aspektów kontroli parlamentarnej;

mając na uwadze, że „dialog polityczny”, zwłaszcza wzmocniony dialog w ramach europejskiego semestru na rzecz koordynacji polityki gospodarczej, ustanowionego przez Komisję Europejską wraz z parlamentami narodowymi, wymaga większego zaangażowania Parlamentu Europejskiego w szczególności w perspektywie współzależności decyzji Parlamentu Europejskiego i parlamentów narodowych;

O.	mając na uwadze, że zmiany wprowadzone do Regulaminu odzwierciedlają postanowienia Traktatu z Lizbony odnoszące się do roli parlamentów narodowych w UE;

P.	mając na uwadze, że należy odnotować rolę, jaką w kwestii współpracy międzyparlamentarnej odgrywa na obecnym etapie Konferencja przewodniczących parlamentów Unii Europejskiej;

I. Rola parlamentów narodowych w odniesieniu do legitymacji demokratycznej Unii Europejskiej

z zadowoleniem przyjmuje fakt, że zapisy Traktatów przewidują dla parlamentów narodowych szereg praw i obowiązków umożliwiających im aktywny wkład w prawidłowe funkcjonowanie Unii; uważa, że powyższe prawa i obowiązki dotyczą:

aktywnego zaangażowania w sprawy UE (prawo do ratyfikowania traktatów, uczestniczenia w konwencie, o którym mowa w art. 48 TUE, kontrolowanie rządów krajowych, kontrolowanie zastosowania zasady pomocniczości, możliwość sprzeciwu wobec aktu ustawodawczego w sytuacjach wyjątkowych, transpozycja ustawodawstwa UE do prawa krajowego);

b)	dialog polityczny (współpraca międzyparlamentarna i wzajemna wymiana informacji z instytucjami europejskimi, w szczególności z Parlamentem Europejskim);

uważa, że podwójna legitymacja demokratyczna UE – będącej unią narodów i państw członkowskich – stanowi część procesu ustawodawczego UE, a zapewniają ją Parlament Europejski i Rada; uważa, że aby państwa członkowskie były reprezentowane w UE w swoim jednolitym wymiarze w sposób w pełni demokratyczny, niezbędne jest, aby w stanowiskach rządów krajowych w Radzie należycie uwzględniano opinie parlamentów narodowych, co umocniłoby demokratyczny charakter Rady;

podkreśla, że właściwą legitymację i rozliczalność należy zapewnić na szczeblu krajowym i unijnym – odpowiednio – przez parlamenty krajowe i Parlament Europejski; przypomina zasadę zawartą we wnioskach z posiedzenia Rady Europejskiej, które odbyło się w grudniu 2012 r., zgodnie z którą „[w]e wszystkich działaniach głównym celem pozostaje zapewnienie demokratycznej legitymacji i rozliczalności na szczeblu, na którym są podejmowane i wdrażane decyzje”;

wyraża uznanie dla parlamentów narodowych za poczynienie kroków, które mają na celu:

a)	poprawę mechanizmów sterowania i monitorowania w celu zapewnienia większej spójności;

b)	zapewnienie ministrom i rządom poszczególnych krajów wstępnych wytycznych dotyczących ich prac w ramach Rady i Rady Europejskiej zgodnie z krajowymi ramami konstytucyjnymi;

c)	monitorowanie stanowisk zajmowanych przez ministrów i rządy poszczególnych krajów w Radzie i Radzie Europejskiej zgodnie z krajowymi ramami konstytucyjnymi;

d)	skuteczne sterowanie i monitorowanie wdrażania dyrektyw i rozporządzeń;

e)	zachęcenie Rady do zwiększenia przejrzystości jej debat nad aktami ustawodawczymi, przede wszystkim na etapie przygotowawczym procesu ustawodawczego, w celu zmniejszenia asymetrii informacyjnej między Parlamentem Europejskim i Radą;

f)	ocenę stosunków między komisjami Parlamentu Europejskiego i parlamentów narodowych;

uznaje rolę, jaką w procesie ustawodawczym UE odgrywają komisje Parlamentu Europejskiego i parlamentów narodowych;

w związku z powyższym ubolewa nad brakiem przejrzystości obrad ustawodawczych Rady oraz nad brakiem równowagi w przepływie informacji między Parlamentem Europejskim a Radą; wzywa Radę, aby dostosowała swój poziom przejrzystości do poziomu gwarantowanego przez Parlament Europejski, w szczególności na etapie przygotowawczym procesu ustawodawczego;

uważa, że brak przejrzystości obrad Rady, zwłaszcza w przypadku aktów ustawodawczych, utrudnia faktyczne rozliczanie rządów z ich działań przez właściwy parlament narodowy;

zauważa, że progi, o których mowa w art. 7 ust. 3 protokołu nr 2, osiągnięto dotychczas dwukrotnie w procesie monitorowania przestrzegania zasady pomocniczości; przypomina, że celem mechanizmu wczesnego ostrzegania nie jest blokowanie europejskiego procesu decyzyjnego, lecz poprawa jakości ustawodawstwa UE poprzez dopilnowanie przede wszystkim, aby UE działała w ramach swoich kompetencji;

w związku z powyższym uważa, że monitorowania przestrzegania zasady pomocniczości przez parlamenty narodowe i instytucje europejskie nie należy postrzegać jako zbędnego ograniczenia, lecz jako mechanizm zagwarantowania kompetencji parlamentów narodowych, ponieważ pomaga ono nadać kształt i treść pozytywnej działalności ustawodawczej UE;

10.

uważa, że mechanizm wczesnego ostrzegania powinien być postrzegany i stosowany jako jeden z instrumentów aktywnej współpracy między instytucjami europejskimi a instytucjami krajowymi;

11.

z zadowoleniem przyjmuje fakt, że w praktyce instrument ten wykorzystuje się również jako kanał konsultacji i dialogu opartego na współpracy między poszczególnymi instytucjami wielopoziomowego systemu UE;

12.

uważa, że uzasadnione opinie przekazane przez parlamenty narodowe powinny być brane pod uwagę przez instytucje, również po to, aby zrozumieć, jakie działania powinna podjąć Unia, aby w optymalnym stopniu spełnić założenia planowanych działań ustawodawczych, oraz wzywa Komisję, aby ta w szybki i rzetelny sposób odpowiadała na uzasadnione opinie oraz na wkład parlamentów narodowych;

II. Stosunki międzyparlamentarne w kontekście stopniowej integracji europejskiej

13.

przypomina, że współpraca międzyparlamentarna w Europie nie zastępuje zwykłej kontroli parlamentarnej, jaką Parlament Europejski prowadzi w zakresie kompetencji powierzonych mu na mocy Traktatów oraz jaką parlamenty narodowe prowadzą w odniesieniu do rządów poszczególnych państw w zakresie spraw europejskich; uważa, że taka współpraca ma na celu:

a)	wspieranie wymiany informacji oraz dobrych praktyk między parlamentami narodowymi a Parlamentem Europejskim w celu umożliwienia wszystkim z nich skuteczniejszego kontrolowania i pełniejszego wkładu bez uszczerbku dla ich kompetencji;

b)	zagwarantowanie efektywnego wykonywania kompetencji parlamentarnych w kwestiach związanych z UE;

c)	wspieranie wymiaru parlamentarnego i autentycznie europejskiej polityki;

14.

uważa, że posiedzenia międzyparlamentarne są „punktami łączącymi” polityki europejskie z polityką krajową i usprawniają ich efektywne przenikanie się; uważa, że mają one na celu w szczególności umożliwienie parlamentom narodowym uwzględnienia w debatach organów narodowych perspektywy europejskiej, a Parlamentowi Europejskiemu, w debatach europejskich, perspektyw poszczególnych krajów;

15.

przypomina, że oryginalny europejski system międzyparlamentarny nadal nabiera kształtu i musi odzwierciedlać podejście oparte na konsensusie zgodnie z tytułem II art. 9 protokołu (nr 1) do Traktatu z Lizbony, według którego do wspólnych zadań Parlamentu Europejskiego i parlamentów narodowych należy określenie w drodze konsensusu zasad współpracy międzyparlamentarnej z Unią i promowanie jej, chociaż wszelkie próby opracowania wspólnych ram współpracy międzyparlamentarnej są nadal przedwczesne;

16.

z zadowoleniem przyjmuje działania podjęte zgodnie z zaleceniami grupy sterującej ds. stosunków z parlamentami narodowymi od wejścia w życie Traktatu z Lizbony na rzecz zintensyfikowania współpracy między parlamentami narodowymi a Parlamentem Europejskim, w szczególności w odniesieniu do planowania i zwiększenia liczby międzyparlamentarnych posiedzeń komisji (50 od 2010 r.), przekazywania posłom i właściwym organom politycznym dokumentów przekazanych przez parlamenty narodowe (uzasadnione opinie i uwagi), wprowadzenia wideokonferencji, promowania wizyt dwustronnych, usprawnień technicznych międzyparlamentarnej wymiany informacji w sprawach UE (IPEX), zwiększenia liczby projektów współpracy w ramach Europejskiego Centrum Badań i Dokumentacji Parlamentarnej (ECPRD), wizyt urzędników administracji oraz wymiany informacji i najlepszych praktyk; uważa, że te działania pomagają zwiększyć skuteczność i koncentrację stosunków międzyparlamentarnych, przyczyniając się jednocześnie do demokratyzacji parlamentarnej;

17.

podkreśla, że posiedzenia międzyparlamentarne powinny być organizowane w ścisłej współpracy z parlamentami narodowymi w celu zwiększenia ich efektywności i jakości; zaleca zatem ich uwzględnianie na najwcześniejszym możliwym etapie sporządzania porządku posiedzeń międzyparlamentarnych;

18.

uważa, że rozwój posiedzeń międzyparlamentarnych powinien opierać się na rozwiązaniach praktycznych uwzględniających specyfikę każdego rodzaju posiedzenia;

19.

wyraża uznanie dla skuteczności międzyparlamentarnych posiedzeń komisji i oczekuje również zacieśnienia współpracy w poszczególnych kwestiach ustawodawczych na szczeblu sprawozdawców;

20.

z zadowoleniem przyjmuje skuteczne posiedzenia grup politycznych i europejskich partii politycznych w ramach uzgodnień dotyczących współpracy międzyparlamentarnej w UE; apeluje o dalsze popieranie tych posiedzeń jako skutecznego sposobu rozwinięcia prawdziwie europejskiej świadomości politycznej;

21.

z zadowoleniem przyjmuje rolę, jaką odgrywa platforma IPEX, przede wszystkim jako instrument wymiany informacji dotyczących procedur kontroli parlamentarnej, mimo trudności językowych, jakie mogą się czasami pojawiać; oczekuje, że w celu optymalizowania dialogu między parlamentami, parlamenty narodowe będą przywiązywały szczególną wagę do zasady wielojęzyczności;

22.

podkreśla, że współpraca międzyparlamentarna musi być otwarta i integracyjna i wyraża obawy w związku z tymi posiedzeniami międzyparlamentarnymi, które wykluczają niektóre parlamenty i są organizowane bez należytych konsultacji w celu przyjmowania stanowisk dotyczących spraw UE, które nie są oparte na konsensusie;

23.

stwierdza, że „dialog polityczny” ustanowiony w ramach inicjatywy Barroso w 2006 r. oraz mechanizm wczesnego ostrzegania są dwiema stronami tego samego medalu; odnotowuje rozwój szerokiego spektrum stosunków między parlamentami narodowymi a Komisją Europejską oraz utworzenie „wzmocnionego dialogu politycznego” w zakresie europejskiego semestru na rzecz koordynacji polityki gospodarczej;

III. Zmiany i propozycje

24.

proponuje, aby rozwijać wzajemne zrozumienie między parlamentami narodowymi a Parlamentem Europejskim, które mogłoby stanowić podstawę skutecznej współpracy na mocy art. 9 protokołu nr 1 do Traktatu z Lizbony oraz art. 130 Regulaminu;

25.

oczekuje, że w ramach współpracy międzyparlamentarnej UE będą miały miejsce regularne, pogrupowane tematycznie i skuteczne posiedzenia grup politycznych i europejskich partii politycznych;

26.

podkreśla, że współpraca międzyparlamentarna musi zawsze dążyć do jednoczenia „właściwych osób we właściwym momencie, by w racjonalny sposób omówić właściwy temat”, tak aby umożliwić wzbogacenie decyzji we właściwych obszarach kompetencji wartością dodaną prawdziwego dialogu i należytej debaty;

27.

uważa, że COSAC powinna pozostać forum regularnej wymiany poglądów, informacji i najlepszych praktyk w zakresie praktycznych aspektów kontroli parlamentarnej;

28.

przypomina, że w odniesieniu do konferencji w sprawie zarządzania gospodarką opartej na art. 13 Traktatu o stabilności, koordynacji i zarządzaniu w unii gospodarczej i walutowej porozumienie osiągnięte w kwietniu 2013 r. przez przewodniczących parlamentów UE na konferencji w Nikozji przewiduje szereg rozwiązań dla tej konferencji oraz ukończenie przeglądu tych rozwiązań w 2015 r. podczas Konferencji przewodniczących parlamentów Unii Europejskiej w Rzymie; jest zatem zdania, że każda procedura przyjmowania rozwiązań praktycznych w odniesieniu do konferencji w sprawie zarządzania gospodarką przed dokonaniem tego przeglądu byłaby przedwczesna, a zatem należy jej unikać;

o o

29.

zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji Radzie i Komisji, a także rządom i parlamentom państw członkowskich.

(1) Dz.U. C 200 z 30.6.1997, s. 153.

(2) Dz.U. C 284 E z 21.11.2002, s. 322.

(3) Dz.U. C 212 E z 5.8.2010, s. 94.

(4) Teksty przyjęte, P7_TA(2014)0061.

(5) http://www.ipex.eu/IPEXL-WEB/euspeakers/getspeakers.do

(6) http://www.cosac.eu/

(7) Teksty przyjęte, P7_TA(2013)0598.

(8) Teksty przyjęte, P7_TA(2013)0599.

(9) Teksty przyjęte, P7_TA(2014)0249.

22.12.2017

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 443/46

P7_TA(2014)0431

Środki wykonawcze dotyczące systemu zasobów własnych Unii Europejskiej ***

Rezolucja ustawodawcza Parlamentu Europejskiego z dnia 16 kwietnia 2014 r. w sprawie projektu rozporządzenia Rady (UE, Euratom) określającego środki wykonawcze dotyczące systemu zasobów własnych Unii Europejskiej (05600/2014 – C7-0047/2014 – 2011/0184(APP))

(Specjalna procedura ustawodawcza – zgoda)

(2017/C 443/08)

Parlament Europejski,

—	uwzględniając projekt rozporządzenia Rady (05600/2014),

—	uwzględniając wniosek o wyrażenie zgody przedstawiony przez Radę na mocy art. 311 akapit czwarty Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej oraz art. 106a Traktatu ustanawiającego Europejską Wspólnotę Energii Atomowej (C7-0047/2014),

—	uwzględniając swoją rezolucję z dnia 29 marca 2007 r. w sprawie przyszłości zasobów własnych Unii Europejskiej (1),

—	uwzględniając swoją rezolucję z dnia 8 czerwca 2011 r. pt. „Inwestowanie w przyszłość: nowe wieloletnie ramy finansowe na rzecz Europy konkurencyjnej, zrównoważonej i sprzyjającej integracji społecznej” (2),

—	uwzględniając swoją rezolucję z dnia 13 czerwca 2012 r. w sprawie wieloletnich ram finansowych i zasobów własnych (3),

—	uwzględniając swoją rezolucję z dnia 23 października 2012 r. w celu pozytywnego zakończenia procedury zatwierdzania wieloletnich ram finansowych (4),

—	uwzględniając swoją rezolucję z dnia 13 marca 2013 r. w sprawie konkluzji ze szczytu Rady Europejskiej w dniach 7–8 lutego 2013 r. dotyczących wieloletnich ram finansowych (5),

—	uwzględniając swoją rezolucję z dnia 3 lipca 2013 r. w sprawie porozumienia politycznego dotyczącego wieloletnich ram finansowych na lata 2014–2020 (6),

—	uwzględniając swoją rezolucję z dnia 16 kwietnia 2014 r. w sprawie środków wykonawczych dotyczących systemu zasobów własnych Unii Europejskiej (7),

—	uwzględniając fakt, że po raz pierwszy w traktacie wymagana jest zgoda Parlamentu na środki wykonawcze dotyczące systemu zasobów własnych Unii,

—	uwzględniając art. 81 ust. 1 akapit pierwszy i trzeci Regulaminu,

—	uwzględniając zalecenie Komisji Budżetowej (A7-0269/2014),

wyraża zgodę na projekt rozporządzenia Rady;

zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania stanowiska Parlamentu Radzie i Komisji, a także parlamentom narodowym.

(5) Teksty przyjęte, P7_TA(2013)0078.

(6) Teksty przyjęte, P7_TA(2013)0304.

(7) Teksty przyjęte, P7_TA(2014)0434.

22.12.2017

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 443/47

P7_TA(2014)0434

Środki wykonawcze w odniesieniu do systemu zasobów własnych

Rezolucja Parlamentu Europejskiego z dnia 16 kwietnia 2014 r. w sprawie środków wykonawczych dotyczących systemu zasobów własnych Unii Europejskiej (2014/2020(INI))

(2017/C 443/09)

Parlament Europejski,

—	uwzględniając projekt decyzji Rady (05600/2014),

—	uwzględniając wniosek Komisji dotyczący rozporządzenia Rady (COM(2011)0740),

—	uwzględniając wniosek o wyrażenie zgody przedstawiony przez Radę na mocy art. 311 akapit trzeci Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej (C7-0047/2014),

—	uwzględniając swoją rezolucję z dnia 29 marca 2007 r. w sprawie przyszłości zasobów własnych Unii Europejskiej (1),

—	uwzględniając swoją rezolucję z dnia 8 czerwca 2011 r. w sprawie inwestowania w przyszłość – nowe wieloletnie ramy finansowe (WRF) na rzecz Europy konkurencyjnej, zrównoważonej i sprzyjającej integracji społecznej (2),

—	uwzględniając swoją rezolucję z dnia 13 czerwca 2012 r. w sprawie wieloletnich ram finansowych i zasobów własnych (3),

—	uwzględniając swoją rezolucję z dnia 23 października 2012 r. w celu pozytywnego zakończenia procedury zatwierdzania wieloletnich ram finansowych (4),

—	uwzględniając swoją rezolucję z dnia 13 marca 2013 r. w sprawie konkluzji ze szczytu Rady Europejskiej w dniach 7–8 lutego 2013 r. dotyczących wieloletnich ram finansowych (5),

—	uwzględniając swoją rezolucję z dnia 3 lipca 2013 r. w sprawie porozumienia politycznego w sprawie wieloletnich ram finansowych na lata 2014–2020 (6),

—	uwzględniając art. 81 ust. 1 akapit drugi Regulaminu,

—	uwzględniając sprawozdanie Komisji Budżetowej (A7-0270/2014),

mając na uwadze, że na mocy art. 311 TFUE Rada, stanowiąc w drodze rozporządzenia zgodnie ze specjalną procedurą ustawodawczą, ustanawia środki wykonawcze dotyczące systemu zasobów własnych Unii w zakresie, w jakim zostało to przewidziane w decyzji określającej przepisy dotyczące systemu zasobów własnych Unii;

B.	mając na uwadze, że art. 311 TFUE stanowi również, że budżet jest finansowany całkowicie z zasobów własnych, oraz umożliwia Radzie określanie nowych lub uchylanie istniejących kategorii zasobów własnych, zapewniając tym samym podstawę prawną dogłębnej reformy systemu zasobów własnych;

mając na uwadze, że Parlament nieustannie apeluje o powrót do finansowania budżetu UE z prawdziwego systemu zasobów własnych, zgodnie z zapisem w Traktacie; mając na uwadze, że Parlament regularnie podkreśla niedociągnięcia i ograniczenia istniejącego systemu zasobów własnych, którego brak przejrzystości i duża złożoność powodują, że jest całkowicie niezrozumiały dla obywateli europejskich, którzy ostatecznie ponoszą konsekwencje takiego stanu rzeczy;

mając na uwadze, że krajowe, oparte na DNB, wkłady do budżetu UE, które stanowią obecnie około 74 % całkowitego dochodu UE, nie mogą być uważane za prawdziwe zasoby własne, ponieważ są to po prostu przesunięcia z budżetów krajowych do budżetu UE; mając na uwadze, że zasoby oparte na podatku VAT, stanowiące około 11 % całkowitego dochodu UE, rozwinęły się w taki sposób, że są również postrzegane jako krajowy wkład do budżetu UE; mając na uwadze, że sytuacja ta, utrzymująca się od dziesięcioleci, utrwala logikę „sprawiedliwego zwrotu”, która wyraźnie dominowała również w konkluzjach Rady Europejskiej ze szczytu w dniach 7–8 lutego 2013 r. w sprawie WRF 2014–2020 oraz w dużym stopniu uniemożliwiła strukturalna reformę budżetu UE;

mając na uwadze, że z powodu oszczędności państwa członkowskie nie są skłonne do podnoszenia swoich wkładów do budżetu UE mimo niezaprzeczalnych korzyści, jakie przynoszą im programy finansowane z budżetu UE, a także mając na uwadze, że system bezpośrednich zasobów własnych jest dla UE jedynym sensownym rozwiązaniem;

mając na uwadze, że Parlament konsekwentnie wyraża poparcie dla wniosków Komisji, zaprezentowanych w czerwcu 2011 r., które – ograniczając udział wkładów krajowych w budżecie UE do maksymalnie 40 %, znosząc obecny czysto statystyczny wkład oparty na podatku VAT i zastępując go prawdziwym unijnym zasobem opartym na VAT, tworząc jeden nowy i prawdziwy rodzaj zasobów własnych oraz zastępując wszystkie rabaty i mechanizmy korekcyjne systemem płatności ryczałtowych na okres 2014–2020 – stanowiły krok w odpowiednim kierunku, dostosowując dochody w budżecie UE do litery i ducha Traktatu oraz które jako takie od początku zyskały poparcie zdecydowanej większości w Parlamencie;

mając na uwadze, że pomimo niezadowolenia z niezdolności Rady do poczynienia postępów w zakresie reformy systemu zasobów własnych Parlament ostatecznie wyraził zgodę na rozporządzenie w sprawie WRF na lata 2014–2020 w listopadzie 2013 r., w następstwie porozumienia zawartego z Radą w sprawie wspólnego oświadczenia dotyczącego ustanowienia grupy wysokiego szczebla ds. zasobów własnych; mając na uwadze, że z tej okazji prezydencja litewska zobowiązała się do zorganizowania posiedzenia inauguracyjnego tej grupy w dniach18–19 grudnia 2013 r.; mając na uwadze, że posiedzenie to odbędzie się dopiero w kwietniu 2014 r., ponieważ Rada zwlekała z wyznaczeniem swoich trzech kandydatów do tej grupy wysokiego szczebla;

mając na uwadze, że celem grupy wysokiego szczebla ds. zasobów własnych jest przygotowanie do końca 2014 r. pierwszej oceny niedociągnięć obecnego systemu, zaś ostateczny wynik zostanie oceniony w 2016 r. na konferencji międzyinstytucjonalnej z udziałem parlamentów narodowych; mając na uwadze, że grupa wysokiego szczebla powinna zbadać wszystkie aspekty reformy systemu zasobów własnych z myślą o zapewnieniu Komisji środków niezbędnych do oceny, czy powyborczej rewizji/korekcie WRF na lata 2014–2020 (którą należy rozpocząć najpóźniej przed końcem 2016 r.) powinny towarzyszyć inicjatywy dotyczące nowych rodzajów zasobów własnych, a także do zaproponowania pomyślnej reformy na okres po 2020 r. objęty wieloletnimi ramami finansowymi;

z zadowoleniem przyjmuje porozumienie Rady dotyczące ustanowienia środków wykonawczych dotyczących zasobów własnych Unii, jak przewidziano w Traktacie o funkcjonowaniu Unii Europejskiej;

ubolewa jednak nad decyzją Rady o przeniesieniu przepisów dotyczących obliczania zasobów opartych na DNB z powrotem do decyzji w sprawie zasobów własnych; jest zdania, że nie skorzystano ze sposobności zamieszczenia wszystkich przepisów wykonawczych w jednym tekście prawnym oraz że art. 311 traktatu lizbońskiego nie stanowi obiektywnego uzasadnienia dla takiego podziału;

ubolewa z powodu tego, że Radzie nie udało się dokonać żadnych postępów w kwestii reformy systemu zasobów własnych w oparciu o wnioski ustawodawcze przedstawione przez Komisję;

podtrzymuje swój apel o reformę systemu zasobów własnych Unii Europejskiej, która to reforma uczyniłaby ten system prostym, przejrzystym, sprawiedliwym, widocznym i zrozumiałym dla obywateli UE, umacniając tym samym więzi obywateli UE z projektem europejskim, równocześnie zmniejszając obciążenie krajowych budżetów państw członkowskich;

wiąże wielkie nadzieje z pracami grupy wysokiego szczebla ds. zasobów własnych, które według niego stanowią jedyną w swoim rodzaju okazję do przezwyciężenia obecnej blokady reformy systemu zasobów własnych; z zadowoleniem przyjmuje pierwsze posiedzenie grupy wysokiego szczebla w dniu 3 kwietnia 2014 r.; oczekuje, że pomimo znacznej i godnej ubolewania zwłoki w organizacji tego posiedzenia inauguracyjnego, grupa wysokiego szczebla zapewni jednak zgodność z celami i kalendarzem określonymi we wspólnym oświadczeniu ustanawiającym grupę wysokiego szczebla ds. zasobów własnych;

zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji Radzie i Komisji oraz parlamentom narodowym.

(1) Dz.U. C 67 E z 18.3.2010, s. 16.

(5) Teksty przyjęte, P7_TA(2013)0078.

(6) Teksty przyjęte, P7_TA(2013)0304.

Czwartek, 17 kwietnia 2014 r.

22.12.2017

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 443/49

P7_TA(2014)0455

Negocjacje dotyczące porozumienia o partnerstwie strategicznym UE-Japonia

Rezolucja Parlamentu Europejskiego z dnia 17 kwietnia 2014 r. zawierające zalecenie Parlamentu Europejskiego dla Rady, Komisji i Europejskiej Służby Działań Zewnętrznych w sprawie negocjacji dotyczących umowy o partnerstwie strategicznym między UE a Japonią (2014/2021(INI))

(2017/C 443/10)

Parlament Europejski,

—	uwzględniając pierwszy szczyt dwustronny, który odbył się w Hadze w 1991 r., oraz przyjęcie wspólnej deklaracji w sprawie stosunków między Wspólnotą Europejską a Japonią,

—

uwzględniając 10. szczyt dwustronny, który miał miejsce w Brukseli w 2001 r., i przyjęcie planu działania UE–Japonia pt. „Kształtowanie wspólnej przyszłości”, którego cele obejmują wspieranie pokoju i bezpieczeństwa, umocnienie partnerstwa gospodarczego i handlowego, sprostanie wyzwaniom globalnym i społecznym, a także zbliżenie ludzi i kultur,

—	uwzględniając negocjacje w sprawie umowy o partnerstwie strategicznym między UE a Japonią, na które Rada zezwoliła w dniu 29 listopada 2012 r. i które rozpoczęto w Brukseli dnia 25 marca 2013 r.,

—	uwzględniając negocjacje rozpoczęte w dniu 25 marca 2013 r. i dotyczące umowy o wolnym handlu między UE a Japonią,

—	uwzględniając 21. spotkanie na szczycie między UE a Japonią, które odbyło się w Tokio w dniu 19 listopada 2013 r.,

—	uwzględniając wytyczne UE w sprawie polityki zagranicznej i bezpieczeństwa w Azji Wschodniej zatwierdzone przez Radę dnia 15 czerwca 2012 r.,

—	uwzględniając swoje rezolucje z dnia 3 lutego 2009 r. w sprawie drugiego strategicznego przeglądu energetycznego (1) oraz z dnia 24 marca 2011 r. w sprawie sytuacji w Japonii, zwłaszcza stanu alarmowego w elektrowniach atomowych (2),

—	uwzględniając swoją rezolucję z dnia 7 października 2010 r. w sprawie strategicznych celów UE na 10. posiedzenie Konferencji Stron Konwencji o różnorodności biologicznej, które odbędzie się w dniach 18–29 października 2010 r. (3) w Nagoi (Japonia),

—	uwzględniając swoją rezolucję z dnia 16 lutego 2012 r. w sprawie kary śmierci w Japonii (4),

—	uwzględniając swoją rezolucję z dnia 11 maja 2011 r. w sprawie stosunków handlowych między UE a Japonią (5),

—	uwzględniając swoją rezolucję z dnia 10 grudnia 2013 r. zawierającą zalecenie Parlamentu Europejskiego dla Rady, Komisji i Europejskiej Służby Działań Zewnętrznych w sprawie negocjacji poświęconych umowie o partnerstwie strategicznym między UE a Kanadą (6),

—	uwzględniając tragiczne w skutkach trzęsienie ziemi, a następnie tsunami w dniu 11 marca 2011 r., które spowodowały spustoszenie dużej części japońskich wybrzeży i doprowadziły do zniszczenia elektrowni jądrowej w Fukushimie,

—	uwzględniając art. 90 ust. 4 oraz art. 48 Regulaminu,

—	uwzględniając sprawozdanie Komisji Spraw Zagranicznych (A7-0244/2014),

A.	mając na uwadze, że Japonia jest partnerem strategicznym UE od 2003 r.;

B.	mając na uwadze, że UE i Japonia wspólnie ponoszą szczególną odpowiedzialność za wspieranie pokoju, stabilności i dobrobytu w szybko zmieniającym się świecie;

mając na uwadze, że UE i Japonia prowadzą już współpracę w wielu dziedzinach, takich jak współpraca celna i pomoc prawna w sprawach karnych, nauka i technologia, bezpieczeństwo internetowe, współpraca akademicka i badawcza, pokojowe wykorzystanie energii jądrowej, kontakty świata biznesu oraz wspieranie kontaktów międzyludzkich;

D.	mając na uwadze, że UE i Japonia podzielają wartości demokracji, praworządności oraz propagowania praw człowieka, które łącznie powinny stanowić podstawę wszystkich umów między obiema stronami w celu zapewnienia tym stosunkom solidnych ram;

E.	mając na uwadze, że wkład Japonii w międzynarodowe bezpieczeństwo i stabilność wzrósł, a Japonia jest podmiotem proaktywnie przyczyniającym się do utrzymania pokoju w oparciu o zasadę współpracy międzynarodowej;

mając na uwadze, że Japonia i Organizacja Traktatu Północnoatlantyckiego (NATO) w kwietniu 2013 r. podpisały pierwszą wspólną deklarację polityczną, w której jako możliwe obszary współpracy wymieniono zarządzanie kryzysowe, wsparcie w przypadku klęski żywiołowej, operacje pokojowe, cyberobronę i bezpieczeństwo morskie;

mając na uwadze, że Japonia jest również aktywnym członkiem Azjatyckiego Banku Rozwoju, Afrykańskiego Banku Rozwoju, Międzyamerykańskiego Banku Rozwoju, Komisji Gospodarczo-Społecznej ONZ ds. Azji i Pacyfiku (UNESCAP) i wielu innych wyspecjalizowanych agencji ONZ, szczytu Europa–Azja (ASEM) oraz Azjatyckiego Dialogu Współpracy; mając na uwadze, że Japonia jest również członkiem Światowej Organizacji Handlu od jej założenia w roku 1995, jak i członkiem Organizacji Współpracy Gospodarczej i Rozwoju, Europejskiego Banku Odbudowy i Rozwoju, Międzynarodowego Banku Odbudowy i Rozwoju, grupy G8 i grupy G20;

H.	mając na uwadze napięcia między Japonią a sąsiadującymi z nią Chinami, Rosją i Koreą Południową dotyczące wysp na obszarach morskich Azji Wschodniej;

zwraca się z następującymi zaleceniami do Rady, Komisji i Europejskiej Służby Działań Zewnętrznych:

W sprawie negocjacji dotyczących umowy o partnerstwie strategicznym

a)	zaleca dalszy rozwój stosunków między UE a Japonią poprzez terminowe zakończenie negocjacji w sprawie kompleksowej umowy o partnerstwie strategicznym; zaleca nadanie umowie realnego wymiaru strategicznego, który podkreśli szczególne aspekty stosunków między UE a Japonią;

zaleca dążenie do stworzenia trwałych ram na rzecz zacieśniania stosunków przyczyniających się w istotny sposób do pogłębienia więzi politycznych, gospodarczych i kulturalnych, które doprowadzą do wymiernych wyników dla obywateli w obydwu regionach, oraz poświęcenie szczególnej uwagi globalnej koordynacji polityki gospodarczej;

c)	zaleca istotne zwiększenie częstotliwości i zakresu współpracy dwustronnej oraz dialogów sektorowych;

Dialog polityczny

zaleca potwierdzenie wspólnych wartości, wspólnych celów i odpowiedzialności za wspieranie na świecie pokoju, stabilizacji, demokracji parlamentarnej, zrównoważonego rozwoju i silnego systemu wielostronnego; zaleca kontynuowanie współpracy w celu wzmocnienia i zreformowania Narodów Zjednoczonych, w tym również Rady Bezpieczeństwa; zaleca uznanie, że w coraz większym stopniu wielobiegunowy świat charakteryzuje się rosnącym znaczeniem politycznym wielu podmiotów regionalnych i krajowych, w tym UE i Japonii, co wymaga ściślejszej współpracy i koordynacji na arenie międzynarodowej;

zaleca pogłębienie i umocnienie współpracy w dziedzinie polityki, bezpieczeństwa i pokoju z uwzględnieniem udostępniania informacji, nieproliferacji, rozbrojenia, wyeliminowania broni masowego rażenia, bezpieczeństwa cybernetycznego i walki z przestępczością międzynarodową, taką jak handel ludźmi i narkotykami, piractwo i terroryzm;

f)	zaleca zobowiązanie się – jako wiodący na świecie darczyńcy niosący pomoc na rzecz rozwoju – do zacieśnienia współpracy i koordynacji polityki rozwojowej i działań zmierzających do realizacji milenijnych celów rozwoju, w których aspekt ludzkiego bezpieczeństwa ma kluczowe znaczenie;

g)	zaleca zbadanie możliwości zacieśnienia współpracy dotyczącej zagadnień związanych z bezpieczeństwem globalnym, w tym zarządzania w sytuacji kryzysu oraz działań na rzecz utrzymania pokoju;

zaleca współpracę w zakresie cywilnego zarządzania kryzysowego, ochrony ludności, reagowania na klęski żywiołowe i katastrofy spowodowane przez człowieka, pomocy humanitarnej i inicjatyw odbudowy pokryzysowej; zaleca zacieśnienie współpracy dwustronnej i międzynarodowej w celu ograniczenia ryzyka związanego z klęskami żywiołowymi;

zaleca wyrażenie poważnych obaw państw członkowskich z powodu dramatycznych skutków katastrofy jądrowej w Fukushimie; zaleca zwrócenie się z apelem do rządu japońskiego o jak najdokładniejsze i jak najpełniejsze poinformowanie społeczności międzynarodowej o dostępnych danych na temat sytuacji w miejscu pracy reaktora i o poziomach skażenia;

zaleca wspólne ułatwienie współpracy w ramach innych struktur wielostronnych, takich jak ONZ, G8, G20, Światowa Organizacja Handlu i Międzynarodowy Fundusz Walutowy; zaleca podejmowanie wspólnych wysiłków na rzecz wspierania globalnego ożywienia gospodarczego, tworzenia miejsc pracy i wielostronnych zasad handlu;

k)	zaleca zintensyfikowanie faktycznej współpracy nad projektami związanymi z bezpieczeństwem w strategicznych regionach, takich jak Bliski Wschód, Afryka i Azja Środkowa w oparciu o dotychczasową pomyślną współpracę;

l)	zaleca współpracę w zakresie wdrażania decyzji podjętych podczas konferencji ONZ Rio+20 w celu doprowadzenia do zrównoważonego rozwoju;

Dialogi regionalne

m)	zaleca wspieranie integracji w ramach Stowarzyszenia Narodów Azji Południowo-Wschodniej (ASEAN) oraz podkreślenie roli, jaką odgrywa Forum Regionalne ASEAN i Szczyt Wschodnioazjatycki w promowaniu wzajemnego zrozumienia w Azji i włączeniu do dialogu również partnerów spoza regionu, w tym UE;

n)	zaleca podkreślenie, że stosunki Japonii z sąsiadami mają kluczowe znaczenie dla stabilizacji i bezpieczeństwa w Azji Wschodniej oraz dla ogólnego bezpieczeństwa światowego;

zaleca przypomnienie, że stabilność i zmniejszenie napięcia w Azji Wschodniej leży również w żywotnym interesie Europy; zaleca zachęcanie wszystkich zainteresowanych stron do złagodzenia napięć na Morzu Wschodniochińskim w drodze pokojowego dialogu opartego na prawie międzynarodowym i konwencjach; zaleca powstrzymanie się od wszelkiego użycia siły lub groźby użycia siły i wyrażenie zgody na zastosowanie środków deeskalacji w razie nieprzewidzianych okoliczności; zaleca podkreślenie, jak istotne jest budowanie zaufania i dyplomacja prewencyjna; zaleca podkreślenie, że swobodna żegluga międzynarodowa ma kluczowe znaczenie dla handlu międzynarodowego i konieczne jest jej poszanowanie;

p)	zaleca dalsze działania na rzecz trwałego pokoju i bezpieczeństwa na wolnym od broni jądrowej Półwyspie Koreańskim oraz zażądanie od Koreańskiej Republiki Ludowo-Demokratycznej wycofania się ze wszystkich prowadzonych obecnie programów jądrowych;

Prawa człowieka i podstawowe wolności

q)	zaleca ponowne potwierdzenie wspólnych wartości w zakresie poszanowania praw człowieka, demokracji, podstawowych wolności, dobrych rządów i państwa prawa oraz wspólnych działań na rzecz promowania i ochrony tych wartości na świecie;

r)	zaleca przystąpienie do dialogu z rządem Japonii w sprawie moratorium na wykonywanie kary śmierci z myślą o ewentualnym zniesieniu tej kary;

s)	zaleca wspieranie równości płci jako kluczowego elementu demokracji;

zaleca wynegocjowanie w umowie przepisu obejmującego wzajemną warunkowość i klauzule polityczne dotyczące praw człowieka i demokracji, służące ponownemu potwierdzeniu wzajemnego zaangażowania na rzecz tych wartości; zaleca przyjęcie odpowiednich gwarancji stabilność tej umowy w celu uniemożliwienia nadużywania takiego przepisu przez którąkolwiek ze stron; zaleca podkreślenie, że taka warunkowość powinna stanowić element umowy o partnerstwie strategicznym z Japonią w duchu wspólnego podejścia UE do tej kwestii;

Współpraca gospodarcza, środowiskowa, naukowa i kulturalna

u)	zaleca uwzględnienie szerokich ram współpracy w dziedzinie nauki, technologii, biznesu i badań naukowych w celu wzmocnienia potencjału innowacyjnego; zaleca współpracę w celu wypracowania innowacyjnych rozwiązań w odniesieniu do transportu;

v)	zaleca zbadanie możliwości bliższej współpracy w zakresie systemów nawigacji satelitarnej;

zaleca zacieśnienie dwustronnej wymiany handlowej i współpracy dwustronnej w odniesieniu do polityki promowania bezpiecznej, chronionej i zrównoważonej polityki energetycznej, wydajności energetycznej, energii ze źródeł odnawialnych, ram regulacyjnych w dziedzinie bezpieczeństwa jądrowego i testów wytrzymałościowych elektrowni jądrowych, badań naukowych w dziedzinie energetyki, w tym również w związku z projektem międzynarodowego eksperymentalnego reaktora termojądrowego (ITER) i wychwytywaniem dwutlenku węgla;

x)	zaleca dalszą współpracę na rzecz niezwłocznego osiągnięcia kompleksowego i trwałego rozwiązania kwestii zmiany klimatu na świecie, w tym poprzez poważne ograniczenie światowych emisji gazów cieplarnianych przez wszystkie strony;

y)	zaleca współpracę na rzecz zrównoważonego zarządzania zasobami rybnymi;

z)	zaleca wspieranie współpracy w zakresie globalnego zarządzania zasobami metali ziem rzadkich oraz innych surowców o znaczeniu strategicznym, jak i w zakresie badań naukowych w tej dziedzinie;

aa)	zaleca podkreślenie, że cyberprzestrzeń ma istotne znaczenie dla wspierania wolności słowa i sprawiedliwego rozwoju społecznego;

ab)	zaleca szerzenie świadomości społecznej i wzajemnej widoczności w regionie partnera; zaleca zacieśnienie wymiany dwustronnej w dziedzinie kultury, współpracy akademickiej, wymiany młodzieży, kontaktów międzyludzkich i sportu;

ac)	zaleca wymianę doświadczeń i najlepszych praktyk w zakresie reagowania na potrzeby starzejącego się i aktywnego społeczeństwa;

ad)

zaleca potraktowanie opieki zdrowotnej jako szczególnego obszaru współpracy i wspólnych działań poprzez wprowadzenie środków połączenia i wymiany najlepszej dostępnej wiedzy medycznej, w tym również w dziedzinie biotechnologii, aby podjąć wyzwania zdrowotne, przed jakimi staje starzejące się społeczeństwo;

Inne przepisy

ae)	zaleca zasięganie opinii Parlamentu Europejskiego w sprawie postanowień dotyczących współpracy parlamentarnej;

af)	zaleca uwzględnienie jasnych poziomów referencyjnych i wiążących terminów wdrożenia umowy o partnerstwie strategicznym oraz zadbanie o mechanizmy monitorowania, w tym również o regularne przedkładanie sprawozdań Parlamentowi;

zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji zawierającej zalecenie Parlamentu Europejskiego Radzie, Komisji, Europejskiej Służbie Działań Zewnętrznych oraz rządowi i Zgromadzeniu Narodowemu Japonii.

(2) Dz.U. C 247 E z 17.8.2012, s. 20.

(3) Dz.U. C 371 E z 20.12.2011, s. 14.

(4) Dz.U. C 249 E z 30.8.2013, s. 63.

(5) Dz.U. C 377 E z 7.12.2012, s. 19.

(6) Teksty przyjęte, P7_TA(2013)0532.

22.12.2017

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 443/53

P7_TA(2014)0456

Wolność wyznania i różnorodność kulturowa

Rezolucja Parlamentu Europejskiego z dnia 17 kwietnia 2014 r. w sprawie polityki zagranicznej UE w świecie różnic kulturowych i religijnych (2014/2690(RSP))

(2017/C 443/11)

Parlament Europejski,

—	uwzględniając art. 2 i 21 Traktatu o Unii Europejskiej (TUE) oraz Traktat o funkcjonowaniu Unii Europejskiej (TFUE),

—	uwzględniając Kartę Narodów Zjednoczonych,

—	uwzględniając europejską konwencję praw człowieka i Kartę praw podstawowych Unii Europejskiej, w szczególności jej art. 10 i 22,

—	uwzględniając Konwencję ONZ w sprawie likwidacji wszelkich form dyskryminacji kobiet,

—	uwzględniając Międzynarodowy pakt praw gospodarczych, społecznych i kulturalnych,

—	uwzględniając Międzynarodowy pakt praw obywatelskich i politycznych,

—	uwzględniając Konwencję UNESCO w sprawie ochrony i promowania różnorodności form wyrazu kulturowego,

—

uwzględniając rezolucje ONZ w sprawie wolności religii lub przekonań oraz w sprawie eliminacji wszelkich form nietolerancji i dyskryminacji ze względu na wyznanie lub przekonania, w szczególności rezolucję Zgromadzenia Ogólnego A/RES/67/179 z dnia 20 grudnia 2012 r. i rezolucję Rady Praw Człowieka A/HRC/22/20/L.22 z dnia 22 marca 2013 r.,

—	uwzględniając strategiczne ramy i plan działania UE w zakresie praw człowieka i demokracji (11855/2012), przyjęte przez Radę do Spraw Zagranicznych w dniu 25 czerwca 2012 r.,

—	uwzględniając konkluzje Rady z dnia 20 listopada 2008 r. w sprawie propagowania różnorodności kulturowej i dialogu międzykulturowego w stosunkach zewnętrznych Unii i jej państw członkowskich,

—	uwzględniając Europejską agendę kultury (COM(2007)0242), która ma na celu propagowanie świadomości różnorodności kulturowej i wartości UE, dialogu ze społeczeństwem obywatelskim i wymiany dobrych praktyk,

—	uwzględniając swoje zalecenie dla Rady z dnia 2 lutego 2012 r. w sprawie spójnej polityki wobec reżimów, w stosunku do których UE stosuje środki ograniczające (1),

—	uwzględniając swoją rezolucję z dnia 12 maja 2011 r. w sprawie kulturowego wymiaru działań zewnętrznych UE (2),

—

uwzględniając swoje zalecenie dla Rady z dnia 13 czerwca 2013 r. w sprawie projektu wytycznych UE dotyczących propagowania i ochrony wolności religii lub przekonań (3) oraz wytyczne UE dotyczące propagowania i ochrony wolności religii lub przekonań przyjęte przez Radę do Spraw Zagranicznych w dniu 24 czerwca 2013 r.,

—	uwzględniając swoją rezolucję z dnia 11 grudnia 2012 r. w sprawie strategii wolności cyfrowej w polityce zagranicznej UE (4),

—	uwzględniając art. 110 ust. 2 Regulaminu,

A.	mając na uwadze, że UE jest oparta na zasadach praw człowieka, praworządności i demokracji zapisanych w Karcie praw podstawowych Unii Europejskiej, a także ma wolę oraz prawny i moralny obowiązek propagować te wartości i bronić ich w stosunkach zewnętrznych z pozostałymi krajami;

mając na uwadze, że zgodnie z art. 21 TUE Unia ma kierować się w swoich działaniach na arenie międzynarodowej zasadami „demokracji, państwa prawnego, powszechności i niepodzielności praw człowieka i podstawowych wolności, poszanowania godności ludzkiej, zasad równości i solidarności oraz poszanowania zasad Karty Narodów Zjednoczonych oraz prawa międzynarodowego”;

C.	mając na uwadze, że różnice kulturowe i religijne często prowadziły do konfliktów między różnymi grupami ludzi i były wykorzystywane przez przywódców i reżimy do realizacji własnych celów, podsycając przez to dodatkowo konflikty;

D.	mając na uwadze, że zrozumienie różnorodności religijnej i kulturowej, które umożliwia integrację, wzajemny szacunek i zrozumienie różnych mentalności, w dużej mierze sprzyja tolerancji i pojednaniu w sytuacjach pokonfliktowych i pomaga promować prawa człowieka i demokrację;

mając na uwadze, że w dobie globalizacji narody, państwa i kultury aktywnie ze sobą współdziałają, zaś zasady i normy, które kierują funkcjonowaniem systemów gospodarczych i politycznych, coraz bardziej się przenikają i stają przed wspólnymi wyzwaniami, takimi jak zmiana klimatu, terroryzm i ubóstwo, a jednocześnie odzwierciedlają tożsamość poszczególnych narodów i różnice kulturowe, których właściwe zrozumienie ma kluczowe znaczenie dla dialogu międzynarodowego opartego na tolerancji;

F.	mając na uwadze, że we wszystkich kulturach ceni się wysoce własne dziedzictwo kulturowe, które stanowi podstawę tożsamości kulturowej obywateli;

Zasady polityki zagranicznej UE

przyznaje, że poszanowanie różnorodności kulturowej i tolerancja wobec odmiennych koncepcji i przekonań, w powiązaniu ze zwalczaniem wszelkich form ekstremizmu i nierówności, pozostają nieodzowną i integralną częścią skutecznego tworzenia pokojowego porządku międzynarodowego opartego na podzielanych powszechnie wartościach demokratycznych;

przypomina o swoim przekonaniu, że, broniąc swoich interesów na świecie, Unia musi zawsze opierać swoją politykę na propagowaniu podstawowych wartości leżących u jej podstaw (demokracji, praworządności i praw człowieka, sprawiedliwości społecznej i walki z ubóstwem) i na szacunku wobec innych państw;

nalega, aby wśród celów polityki zagranicznej UE znajdowały się: ochrona osób należących do słabszych grup społecznych, takich jak mniejszości etniczne czy religijne, propagowanie praw kobiet, wzmocnienie ich pozycji, promowanie ich reprezentacji i udziału w procesach gospodarczych, politycznych i społecznych, a także walka z wszelkimi formami przemocy i dyskryminacji ze względu na płeć lub orientację seksualną;

uważa, że dostęp do edukacji we wszystkich jej formach, w szczególności poprzez pamięć o zdarzeniach z przeszłości, pamięć historyczną i propagowanie wymiany kulturalnej, stanowi nieodłączny element zrozumienia i poszanowania religii i dziedzictwa kulturowego;

wzywa UE do propagowania ratyfikacji i wdrożenia najważniejszych międzynarodowych traktatów w zakresie praw człowieka, w tym traktatów dotyczących praw kobiet i wszelkich porozumień dotyczących niedyskryminacji, konwencji dotyczących podstawowych praw pracowniczych i regionalnych instrumentów dotyczących praw człowieka; oczekuje również szybkiej ratyfikacji europejskiej konwencji praw człowieka po wydaniu przez Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej ostatecznego orzeczenia;

wzywa UE do propagowania ratyfikacji i wdrożenia konwencji UNESCO w sprawie ochrony i promowania różnorodności form wyrazu kulturowego;

podkreśla, że UE, która w przeszłości osiągnęła konkretne wyniki w walce z karą śmierci, powinna przyjąć bardziej zdecydowane stanowisko, oraz wzywa instytucje i państwa członkowskie do utrzymania i zwiększenia zaangażowania politycznego w tej sprawie w celu całkowitego zniesienia kary śmierci na całym świecie;

uważa, że stabilne i nowoczesne demokracje kierujące się zasadami praworządności przyczyniają się do pokoju, współpracy międzynarodowej i konstruktywnego rozwiązywania globalnych problemów oraz że w interesie UE leży aktywne propagowanie politycznej kultury wolności, tolerancji i otwartości, oddzielenia państwa od religii oraz rozwoju demokratycznych instytucji na całym świecie;

zauważa w szczególności, że przejście na demokrację w wielu państwach na całym świecie w ostatnich dwudziestu latach oraz mniej odległe w czasie wydarzenia związane z powstaniami w świecie arabskim pokazują, że dążenia do demokracji, sprawiedliwości społecznej, poszanowania ludzkiej godności i równego uczestnictwa stanowią uniwersalną siłę napędzającą społeczności reprezentujące różne kultury i religie zarówno do działania wewnątrz swojej społeczności, jak i poza nią oraz że nie należy ich postrzegać jako sprawy wyłącznie Zachodu;

10.

uważa, że reżimy autorytarne i radykalne podmioty niepaństwowe wielokrotnie wykorzystywały istnienie różnic kulturowych i religijnych do usprawiedliwienia jawnego naruszania praw człowieka;

11.

odrzuca esencjalistyczne wizje kultur jako ustalonych podmiotów; uważa, że globalizacja i coraz częstsze relacje między osobami należącymi do różnych kultur i religii mogą doprowadzić do rozwoju i umocnienia wspólnej podstawy, jaką są uniwersalne wartości;

12.

przypomina, że poszanowanie i obrona mniejszych kultur i kultur mniejszości oraz propagowanie ich możliwości pokojowego wyrażania poglądów w zgodzie z prawami człowieka jest sposobem na uniknięcie postrzegania różnic kulturowych jako konfrontacji między niemożliwymi do pogodzenia stronami oraz na promowanie pokoju i stabilności;

13.

podkreśla, że edukacja integracyjna powinna odgrywać przewodnią rolę w polityce rozwoju, zarządzaniu kryzysowym i stabilizacji sytuacji pokonfliktowej;

14.

podkreśla, że poszanowanie wolności religijnej jest istotną zasadą polityki zagranicznej, przyczyniającą się do większej stabilności stosunków międzynarodowych oraz wspierającą współpracę między narodami, opartą na humanitaryzmie, tolerancji i wzajemnej akceptacji;

15.

odrzuca popieranie i rozpowszechnianie fundamentalistycznych tendencji religijnych, mających na celu łamanie lub naruszenie praw poszczególnych społeczności;

16.

wyraża zaniepokojenie w związku z mnożeniem się przypadków nietolerancji oraz zdecydowanie potępia akty przemocy przeciwko wspólnotom religijnym, w tym chrześcijanom, muzułmanom, Żydom i wyznawcom bahaizmu, którym w różnych krajach odmawia się podstawowych praw człowieka wyłącznie ze względu na ich wiarę; stanowczo potępia zwłaszcza liczne próby zamknięcia lub zniszczenia kościołów, meczetów, synagog, świątyń i innych miejsc kultu na całym świecie;

17.

podkreśla znaczenie dyplomacji kulturowej i kulturowej współpracy oraz wymiany edukacyjnej i kulturalnej dla przekazywania wartości tworzących kulturę europejską oraz dla wspierania interesów UE i jej państw członkowskich; podkreśla, że UE powinna podejmować spójne działania na arenie międzynarodowej, w ramach globalnej wizji i odpowiedzialności;

Rola UE w systemie ONZ i na forach wielostronnych

18.

uznaje, że obecna struktura systemu ONZ, w szczególności struktura Rady Bezpieczeństwa, powinna odzwierciedlać różnorodność podmiotów światowych w sposób bardziej odpowiedni;

19.

zauważa jednak, że UE i jej państwa członkowskie były w stanie osiągnąć wspólną podstawę dla dialogu i współpracy z myślą o wypracowaniu wspólnych rozwiązań z państwami członkowskimi ONZ, wykraczając poza różnice kulturowe i religijne; zauważa także, że napięcia i przeszkody, jakie utrudniają wypracowanie takich rozwiązań, wynikają ze sprzeciwu państw i stron konfliktów wobec takich umów ze względów strategicznych, a nie z uwagi na konflikt wartości moralnych;

20.

podkreśla znaczenie koordynacji forów mających na celu propagowanie dialogu i wzajemnego zrozumienia między kulturami i religiami; uważa jednak, że należy ocenić skuteczność takich forów i rozważyć poszerzenie ich zasięgu;

21.

uznaje wartość dyplomacji parlamentarnej oraz podkreśla wysiłki zgromadzeń parlamentarnych organizacji międzynarodowych w zakresie propagowania dialogu międzykulturowego i międzyreligijnego; z zadowoleniem przyjmuje w związku z tym inicjatywy takie jak zalecenie Zgromadzenia Parlamentarnego Unii dla Śródziemnomorza (marzec 2012 r., Rabat) dotyczące sporządzenia „Karty Wartości Śródziemnomorza”;

Wyzwania związane z wpływami religijnymi na międzynarodowej arenie politycznej

22.

z zaniepokojeniem zauważa, że oprócz zagrożenia, jakie sieci terrorystyczne stanowią dla Unii i reszty świata, ekstremistyczne ugrupowania religijne stosujące przemoc jako środek podżegania do nienawiści i propagowania nietolerancji oraz wpływania na społeczeństwa i ustawodawstwo w celu ograniczenia praw człowieka i podstawowych wolności podważają podstawowe zasady, które Unia promuje w swojej polityce zagranicznej i polityce rozwoju, zaś ich działania są popierane – czy to w sposób otwarty, czy ukryty – przez niektóre państwa;

23.

uważa, że UE powinna wykazywać większą stanowczość przy wspieraniu promowania i ochrony praw człowieka oraz praw społecznych i politycznych przez społeczeństwo obywatelskie, a także bardziej otwartych i integracyjnych interpretacji dogmatów religijnych w tych państwach, których rządy propagują lub akceptują nietolerancyjne poglądy religijne i kulturowe;

24.

zauważa, że w wielu krajach pozaeuropejskich nawet jeśli toleruje się różnorodne przejawy religijności, sekularyzm i poglądy ateistyczne czy agnostyczne są jednak często przedmiotem prawnej bądź społecznej dyskryminacji, jak również że ateiści są narażeni na groźby, naciski i niebezpieczeństwa oraz powinni być chronieni w ramach programów i polityki UE, tak jak chroni się mniejszości religijne lub inne; wskazuje, że wolność religii i sumienia wiąże się z prawem zarówno do wyznania i praktyki religijnej, jak i do ich braku, z prawem wyboru lub propagowania wyznań jako integralnej części wolności wypowiedzi oraz z prawem do zmiany wyznania lub jego porzucenia; oczekuje, że wszystkie te aspekty zostaną ujęte w inicjatywach UE w zakresie dialogu międzykulturowego;

25.

proponuje, aby przywódcy religijni trzech religii abrahamowych (judaizm, chrześcijaństwo i islam) podjęli dialog międzyreligijny w duchu jedności i tolerancji dla wszystkich odmiennych, zorganizowanych form wyrażania wiary;

Wiarygodność, spójność i jednolitość polityki UE

26.

uważa, że skuteczność działań UE zależy od tego, czy daje ona przykład, a także od spójności praktyk wewnętrznych i działań zewnętrznych;

27.

wzywa wszystkie państwa członkowskie do uchylenia obowiązujących przepisów, które są sprzeczne z podstawową wolnością religii i sumienia oraz wolnością wypowiedzi;

28.

podkreśla, jak ważne jest, by UE promowała w swoich działaniach zewnętrznych poszanowanie wolności wypowiedzi, wolności religii lub przekonań, wolności prasy oraz wolności dostępu do mediów i nowych technologii informacyjnych oraz by aktywnie chroniła i propagowała wolności cyfrowe obywateli;

29.

wzywa do stworzenia spójnej polityki UE w zakresie praw człowieka, opartej o wspólne, podstawowe normy i konstruktywne podejście zorientowane na wyniki; podkreśla, że w przypadkach kiedy naruszane są prawa człowieka, UE powinna wykorzystywać cały zakres dostępnych jej narzędzi, w tym sankcje;

30.

podkreśla swoje poparcie dla włączenia do wszystkich umów UE z państwami trzecimi klauzuli na temat wzajemnej warunkowości oraz klauzul politycznych dotyczących praw człowieka i demokracji, jako potwierdzenie wzajemnego oddania tym wartościom i niezależnie od statusu ochrony praw człowieka w danym kraju, zawierających odpowiednie zabezpieczenia gwarantujące, że mechanizm zawieszenia nie będzie nadużywany przez żadną ze stron;

Zalecenia dla Europejskiej Służby Działań Zewnętrznych i Komisji

31.

wzywa ESDZ i delegatury UE na całym świecie do pełniejszej współpracy z państwami trzecimi i organizacjami regionalnymi w zakresie propagowania dialogu międzykulturowego i międzyreligijnego;

32.

oczekuje, że w swoich oświadczeniach politycznych przedstawiciele UE będą wyraźnie zaznaczać, iż nietolerancyjne interpretacje jakiejkolwiek religii czy wiary, które zezwalają na przemoc i represje względem wyznawców innych wyznań, są niezgodne z wartościami UE i powszechnymi prawami człowieka i należy im się przeciwstawiać z taką samą stanowczością, jak miałoby to miejsce w przypadku jakiegokolwiek represyjnego reżimu politycznego;

33.

wzywa UE do jeszcze bardziej zdecydowanego podkreślania znaczenia kultury w dialogu politycznym z krajami partnerskimi i regionami na całym świecie z myślą o propagowaniu wymiany kulturalnej i systematycznym włączaniu kultury w programy i projekty rozwoju; podkreśla, w związku z powyższym, potrzebę usprawnienia działań wewnętrznych Komisji w różnych dyrekcjach generalnych, które koncentrują się na stosunkach zewnętrznych (polityka zagraniczna, rozszerzenie UE, handel i rozwój), edukacji, kulturze i agendzie cyfrowej;

34.

podkreśla znaczenie zapewnienia pracownikom UE odpowiednich szkoleń ukierunkowanych na tę kwestię oraz podkreśla stosowne prace prowadzone przez wiele organizacji, takich jak Fundacja Anny Lindh i Centrum Dialogu KAICIID w Wiedniu;

35.

uznaje, że internet i technologie komunikacyjne są kluczowymi czynnikami umożliwiającymi i ułatwiającymi wolność wypowiedzi, pluralizm, wymianę informacji, edukację, poszanowanie praw człowieka, rozwój, wolność zgromadzeń, demokrację oraz międzykulturową i międzyreligijną interakcję i integrację, a przez to wspierającymi tolerancję i zrozumienie; w związku z tym wzywa Komisję do wdrożenia zaleceń określonych w sprawozdaniu w sprawie strategii wolności cyfrowej w polityce zagranicznej UE;

36.

podkreśla wielorakie możliwości, jakie oferują nowe technologie w zakresie promowania dialogu międzykulturowego i międzyreligijnego oraz zasad i wartości UE; zachęca wszystkich szefów delegatur UE do pełnego wykorzystania narzędzi dyplomacji cyfrowej poprzez ich aktywną i spójną obecność w mediach społecznościowych; wzywa ESDZ do zbadania możliwości nowych programów wirtualnych;

o o

37.

zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji Radzie, Komisji, wiceprzewodniczącej Komisji/ wysokiej przedstawiciel Unii do spraw zagranicznych i polityki bezpieczeństwa, Specjalnemu Przedstawicielowi UE ds. Praw Człowieka i rządom państw członkowskich.

(1) Dz.U. C 239 E z 20.8.2013, s. 11.

(2) Dz.U. C 377 E z 7.12.2012, s. 135.

(3) Teksty przyjęte, P7_TA(2013)0279.

(4) Teksty przyjęte, P7_TA(2012)0470.

22.12.2017

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 443/58

P7_TA(2014)0457

Presja wywierana przez Rosję na kraje Partnerstwa Wschodniego, a w szczególności destabilizacja Wschodniej Ukrainy

Rezolucja Parlamentu Europejskiego z dnia 17 kwietnia 2014 r. w sprawie nacisków Rosji na kraje Partnerstwa Wschodniego, a w szczególności destabilizacji wschodniej Ukrainy (2014/2699(RSP))

(2017/C 443/12)

Parlament Europejski,

—	uwzględniając swoje poprzednie rezolucje w sprawie europejskiej polityki sąsiedztwa, Partnerstwa Wschodniego i Ukrainy, w szczególności rezolucję z dnia 27 lutego 2014 r. w sprawie sytuacji na Ukrainie (1) oraz rezolucję z dnia 13 marca 2014 r. w sprawie rosyjskiej napaści na Ukrainę (2),

—	uwzględniając swoje stanowisko przyjęte w pierwszym czytaniu w dniu 3 kwietnia 2014 r. w celu przyjęcia rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr …/2014 w sprawie obniżenia lub zniesienia ceł na towary pochodzące z Ukrainy (3),

—	uwzględniając wnioski z nadzwyczajnego posiedzenia Rady do Spraw Zagranicznych w sprawie Ukrainy, które odbyło się w dniu 3 marca 2014 r., oraz wnioski z posiedzeń Rady do Spraw Zagranicznych z dnia 17 marca 2014 r. i 14 kwietnia 2014 r.,

—	uwzględniając oświadczenie szefów państw i rządów w sprawie Ukrainy wydane na posiedzeniu Rady Europejskiej w dniu 6 marca 2014 r.,

—	uwzględniając konkluzje Rady Europejskiej w sprawie Ukrainy z dnia 20 marca 2014 r.,

—	uwzględniając konkluzje ze szczytu w Wilnie, który odbył się w dniach 28–29 listopada 2013 r.,

—	uwzględniając rezolucję Zgromadzenia Parlamentarnego Rady Europy z dnia 9 kwietnia 2014 r. w sprawie ostatnich wydarzeń na Ukrainie i zagrożeń dla funkcjonowania instytucji demokratycznych,

—	uwzględniając rezolucję Zgromadzenia Ogólnego ONZ z dnia 27 marca 2014 r. w sprawie nienaruszalności terytorialnej Ukrainy (4),

—	uwzględniając wspólne oświadczenie przywódców państw grupy G7 złożone w Hadze w dniu 24 marca 2014 r.,

—	uwzględniając art. 110 ust. 2 i 4 Regulaminu,

mając na uwadze, że w dniu 16 marca 2014 r. w Autonomicznej Republice Krymu oraz w Sewastopolu zorganizowano nielegalne i nieuprawnione referendum, przeprowadzone pod kontrolą wojsk rosyjskich; mając na uwadze, że mimo międzynarodowego potępienia referendum rosyjskie władze i rosyjscy prawodawcy szybko przystąpili do aneksji tego ukraińskiego półwyspu, postępując wbrew prawu międzynarodowemu;

mając na uwadze nieliczne prorosyjskie demonstracje odbywające się w ciągu ostatnich kilku dni na wschodniej i południowej Ukrainie; mając na uwadze, że prorosyjscy separatyści, w większości przypadków kierowani przez rosyjskie siły specjalne, szturmem zajęli budynki lokalnych organów administracji w Charkowie, Ługańsku i Doniecku; mając na uwadze, że ludzie ci, prowadzeni przez ugrupowanie Rosyjski Blok, zajęli w Doniecku budynek miejscowych władz, ogłosili powstanie suwerennej, niezależnej od Kijowa „Donieckiej Republiki Ludowej” i zapowiedzieli, że do 11 maja 2014 r. przeprowadzone zostanie referendum w sprawie odłączenia regionu;

mając na uwadze, że w dniach 12 i 13 kwietnia 2014 r. dobrze uzbrojeni, niezidentyfikowani, zamaskowani napastnicy, o których sądzi się, że działają pod kierunkiem rosyjskich sił specjalnych, w serii skoordynowanych wypadów zaatakowali i zajęli posterunki policji i budynki rządowe w Słowiańsku, Kramatorsku, Krasnym Łymanie, Mariupolu, Jenakijewe i innych miastach obwodu donieckiego; mając na uwadze, że w czasie starć zginął co najmniej jeden funkcjonariusz, a kilku zostało rannych;

D.	mając na uwadze ryzyko, że Rosja wykorzysta jakiekolwiek dalsze nasilenie gwałtownej destabilizacji we wschodniej i południowej Ukrainie jako pretekst do dalszej zbrojnej agresji, uniemożliwienia wyborów prezydenckich oraz wymuszonej federalizacji Ukrainy, będącej wstępem do podziału tego państwa;

E.	mając na uwadze, że Rosja nadal utrzymuje wzdłuż ukraińskiej granicy dużą liczbę gotowych do walki oddziałów, chociaż obiecała, że wycofa je, by złagodzić napięcia; mając na uwadze znaczne prawdopodobieństwo, że Rosja spróbuje powtórzyć „scenariusz krymski”;

F.	mając na uwadze, że Rosja wciąż łamie swoje międzynarodowe zobowiązania, wynikające m.in. z karty ONZ, aktu końcowego z Helsinek, statutu Rady Europy, a w szczególności z memorandum budapeszteńskiego z 1994 r. w sprawie gwarancji bezpieczeństwa dla Ukrainy;

mając na uwadze, że UE przyjęła gospodarczy pakiet wsparcia dla Ukrainy, obejmujący również pomoc makrofinansową i autonomiczne środki handlowe; mając na uwadze, że Ukraina jest bliska zawarcia z Międzynarodowym Funduszem Walutowym porozumienia w sprawie planu pomocy; mając na uwadze, że warunki tego porozumienia nie zostały jak dotąd ujawnione;

mając na uwadze, że społeczna i gospodarcza sytuacja kraju dalej się pogarsza, m.in. z powodu prowadzonej przez Rosję destabilizacji i wprowadzonych przez nią restrykcji handlowych; mając na uwadze, że do palących problemów społeczno-gospodarczych na Ukrainie należy wciąż powszechne ubóstwo; mając na uwadze, że według niedawnego sprawozdania ONZ wskaźnik ubóstwa na Ukrainie wynosi obecnie około 25 %, a 11 mln osób zarabia mniej, niż przewidują miejscowe standardy socjalne;

I.	mając na uwadze, że w dniu 21 marca 2014 r. UE i Ukraina podpisały polityczną część układu o stowarzyszeniu i zobowiązały się jak najszybciej podpisać pozostałe części, obejmujące pogłębioną i kompleksową umowę o wolnym handlu;

mając na uwadze, że niezbędne są zdecydowane międzynarodowe działania dyplomatyczne na wszystkich szczeblach, a także rozpoczęcie procesu negocjacji, aby załagodzić sytuację, rozładować napięcia, zapobiec wymknięciu się kryzysu spod kontroli i doprowadzić do jego pokojowego rozwiązania; mając na uwadze, że UE musi skutecznie zareagować, aby umożliwić Ukrainie i pozostałym państwom graniczącym z UE na wschodzie pełne korzystanie z suwerenności i nienaruszalności terytorialnej, bez nieuzasadnionych nacisków z zewnątrz;

K.	mając na uwadze, że natychmiast po aneksji Krymu Rada Najwyższa Naddniestrza, separatystycznego regionu Mołdawii, wysłała Federacji Rosyjskiej oficjalny wniosek o rozważenie aneksji Naddniestrza;

mając na uwadze, że Rosja nadal okupuje gruzińskie regiony Abchazji i Cchinwali (w Osetii Południowej), z pogwałceniem podstawowych zasad i przepisów prawa międzynarodowego; mając na uwadze, że na terenach znajdujących się pod faktyczną kontrolą sił okupujących, które ponoszą odpowiedzialność za łamanie praw człowieka na tych obszarach, dochodziło do czystek etnicznych i wymuszonych zmian demograficznych;

mając na uwadze, że Rosja od 1 kwietnia 2014 r. podniosła ceny gazu dla Ukrainy z 268 do 486 USD za 1 000 m3, jednostronnie wypowiadając zniżkę przyznaną Ukrainie w porozumieniach z Charkowa dotyczących dzierżawy bazy marynarki wojennej w Sewastopolu, a w ostatnich dniach wprowadziła zakaz wwozu ukraińskich produktów mlecznych na terytorium Rosji; mając na uwadze, że Federacja Rosyjska zastosowała również arbitralnie jednostronne restrykcje handlowe wobec produktów z Gruzji i Mołdawii;

mając na uwadze, że zaanektowanie Półwyspu Krymskiego przez Rosję stanowi niewątpliwie poważne naruszenie prawa międzynarodowego, podważające zaufanie do instrumentów międzynarodowych, w tym do umów dotyczących rozbrojenia i nierozprzestrzeniania broni jądrowej; mając na uwadze, że nowy wyścig zbrojeń może doprowadzić do dalszej eskalacji konfliktu; mając na uwadze bezwzględną konieczność zapobieżenia takiej niebezpiecznej sytuacji, która mogłaby łatwo wymknąć się spod kontroli;

z całą mocą potępia nasilającą się destabilizację oraz prowokacje we wschodniej i południowej Ukrainie; odrzuca wszelkie przygotowania do nielegalnych referendów na wzór referendum krymskiego; ostrzega, że postępująca destabilizacja i sabotaż ze strony prorosyjskich, uzbrojonych, przeszkolonych i dobrze skoordynowanych separatystów kierowanych przez rosyjskie służby specjalne może posłużyć Rosji za pretekst do zbrojnej interwencji, uniemożliwienia wyborów prezydenckich i wymuszonej federalizacji, będącej wstępem do podziału Ukrainy;

wyraża głębokie zaniepokojenie gwałtownie pogarszającą się sytuacją we wschodniej i południowej Ukrainie oraz rozlewem krwi w tym regionie; wzywa Rosję do natychmiastowego wycofania rosyjskich sił popierających brutalnych separatystów i uzbrojoną milicję, którzy zajęli budynki rządowe w Słowiańsku, Doniecku i innych miastach, do zaprzestania wszelkich prowokacji mających na celu wzniecanie niepokoju i dalszą destabilizację sytuacji, do wycofania wojsk ze wschodniej granicy Ukrainy oraz do podjęcia działań na rzecz pokojowego rozwiązania kryzysu przy użyciu środków politycznych i dyplomatycznych; wyraża pełne poparcie dla rządu Ukrainy i solidarność z nim, gdyż dąży on do przywrócenia porządku w okupowanych miastach; z zadowoleniem przyjmuje powściągliwe i wyważone działania podejmowane do tej pory przez rząd Ukrainy w obecnej fazie kryzysu, i przypomina, że ukraińskie władze mają pełne prawo do użycia wszelkich niezbędnych środków, co obejmuje prawo do samoobrony, o którym mowa w art. 51 Karty Narodów Zjednoczonych; przestrzega Rosję, by nie wykorzystywała uzasadnionego prawa Ukrainy do obrony nienaruszalności terytorialnej jako pretekstu do inwazji wojskowej na szeroką skalę;

ponownie podkreśla swoje zdecydowane poparcie dla suwerenności, nienaruszalności terytorialnej i niezależności politycznej Ukrainy oraz wszystkich krajów Partnerstwa Wschodniego; postrzega rosyjskie akty agresji jako poważne pogwałcenie prawa międzynarodowego i jej własnych międzynarodowych zobowiązań wynikających z karty ONZ, aktu końcowego z Helsinek, statutu Rady Europy i budapeszteńskiego memorandum z 1994 r. w sprawie gwarancji bezpieczeństwa, a także dwustronnych zobowiązań wynikających z umowy o przyjaźni, współpracy i partnerstwie z 1997 r.;

podkreśla, że w ostatnim czasie nie było na Ukrainie doniesień o atakach na obywateli rosyjskich lub osoby rosyjskiego pochodzenia ani przypadków ich zastraszania czy dyskryminacji, co potwierdzają wiarygodni obserwatorzy międzynarodowi, np. z ramienia ONZ, Organizacji Bezpieczeństwa i Współpracy w Europie (OBWE) oraz Rady Europy;

jest przekonany, że zawarte w przemówieniu prezydenta Putina z dnia 18 marca 2014 r. twierdzenie, iż Rosja ma prawo zastosować wszelkie środki w celu ochrony mniejszości rosyjskiej w krajach trzecich, nie znajduje uzasadnienia w prawie międzynarodowym i jest sprzeczne z podstawowymi zasadami postępowania na arenie międzynarodowej w XXI w., a także zagraża powojennemu porządkowi w Europie; wzywa Radę Federacji Rosyjskiej, by niezwłocznie wycofała mandat do użycia siły na terytorium Ukrainy;

przypomina o konieczności zachowania przez UE i jej państwa członkowskie wspólnego jednolitego stanowiska wobec Rosji; uważa, że obecna sytuacja wymaga od Rady zaostrzenia drugiej fazy sankcji i gotowości do wprowadzenia trzeciej fazy sankcji (sankcji ekonomicznych), które muszą być zastosowane natychmiast; przypomina ponadto swój apel do Rady apel o szybkie wprowadzenie embarga na broń i technologie podwójnego zastosowania;

apeluje o zastosowanie środków skierowanych przeciwko rosyjskim przedsiębiorstwom i ich filiom, zwłaszcza w sektorze energii, a także środków dotyczących rosyjskich inwestycji i aktywów w UE, jak również o dokonanie przeglądu wszystkich umów z Rosją z myślą o ich ewentualnym zawieszeniu;

wzywa UE do poparcia Ukrainy w organach międzynarodowych, zwłaszcza międzynarodowych organach sądowniczych, jeżeli Ukraina zdecyduje się wnieść przeciwko Rosji sprawy o naruszenie suwerenności i nienaruszalności terytorialnej;

podkreśla, że Rosja musi pilnie nawiązać konstruktywny dialog z obecnym prawowitym rządem Ukrainy, i popiera aktywne działania dyplomatyczne UE mające na celu złagodzenie konfliktu; oczekuje posiedzenia czterostronnego z udziałem wysokiej przedstawiciel UE, sekretarza stanu USA oraz ministrów spraw zagranicznych Rosji i Ukrainy, i wyraża nadzieję, że przyczyni się ono do obniżenia napięcia i do opracowania wszechstronnego i trwałego, dyplomatycznego rozwiązania kryzysu; podkreśla jednak, że przyszłe decyzje Ukrainy mogą pochodzić wyłącznie od samych mieszkańców tego kraju i muszą być podejmowane w niewykluczającym nikogo, przejrzystym procesie demokratycznym;

10.

zauważa, że zawieszenie praw głosu delegacji rosyjskiej przez Zgromadzenie Parlamentarne Rady Europy, a także przyjęcie przez Zgromadzenie Ogólne ONZ rezolucji potępiającej Rosję za aneksję Krymu, to jednoznaczne sygnały rosnącej izolacji Federacji Rosyjskiej na szczeblu międzynarodowym, które rosyjskie władze powinny należycie uwzględnić, jeżeli Rosja chce pozostać wiarygodnym podmiotem na scenie międzynarodowej;

11.

wzywa do wprowadzenia restrykcji gospodarczych, handlowych i finansowych w stosunku do Krymu i jego separatystycznych władz; uważa, że restrykcje te należy wdrożyć szybko, na podstawie przeprowadzonej przez Komisję analizy prawnych konsekwencji aneksji Krymu;

12.

ponownie wyraża obawy o los wspólnoty tatarskiej na Krymie, a także o bezpieczeństwo ludności ukraińskojęzycznej i możliwość korzystania przez nią z przynależnych jej praw; podkreśla, że na mocy czwartej konwencji genewskiej Federacja Rosyjska ma obowiązek chronić wszystkich cywilów na okupowanych terytoriach;

13.

z zadowoleniem przyjmuje wysłanie specjalnej misji obserwacyjnej OBWE, której zadaniem jest zebranie informacji o nietypowych działaniach wojskowych i prowokacjach zmierzających do zdestabilizowania sytuacji, a także monitorowanie praw człowieka i praw mniejszości na Ukrainie; wzywa także do rozszerzenia tej misji; ubolewa jednak, że misja nie uzyskała bezpiecznego wstępu na Krym, gdzie dochodziło do łamania praw człowieka, w tym do przemocy wobec dziennikarzy i ich rodzin; ubolewa, że obecnie pojawiły się doniesienia o atakach na dziennikarzy również we wschodniej Ukrainie;

14.

apeluje ponadto o rzetelną misję obserwacji wyborów z ramienia Biura Instytucji Demokratycznych i Praw Człowieka OBWE (ODIHR), a także Parlamentu i UE, by wybory były wszechstronnie monitorowane; apeluje o przeprowadzenie wyborów prezydenckich w dniu 25 maja 2014 r. w pełnej zgodności z międzynarodowymi standardami; odrzuca wszelkie naciski zewnętrzne zmierzające do opóźnienia wyborów;

15.

z zadowoleniem przyjmuje fakt, że rząd Ukrainy zamierza przeprowadzić wcześniejsze wybory parlamentarne;

16.

co do zasady z zadowoleniem przyjmuje ideę przeprowadzenia ogólnonarodowego referendum w sprawie przyszłego statusu i terytorialnego kształtu Ukrainy, zgodnie z propozycją wysuniętą przez urzędującego prezydenta Ołeksandra Turczynowa w telewizyjnym orędziu z dnia 14 kwietnia 2014 r.;

17.

z zadowoleniem przyjmuje niedawną uchwałę parlamentu Ukrainy, w której wezwano do natychmiastowego rozbrojenia wszystkich nielegalnych sił samoobrony, oraz oczekuje na jej wdrożenie;

18.

z zadowoleniem przyjmuje fakt, że Rada jest gotowa pomóc Ukrainie w reformowaniu sektora bezpieczeństwa cywilnego oraz wesprzeć policję i praworządność, a także przeanalizować wszelkie możliwości, w tym ewentualną misję WPBiO oraz ewentualność wysłania przez UE misji monitorującej;

19.

wyraża zdecydowane poparcie dla Ukrainy i jej mieszkańców w tym trudnym okresie; z zadowoleniem przyjmuje podpisanie politycznych rozdziałów układu o stowarzyszeniu, a następnie przyjęcie jednostronnych środków handlowych; wzywa do jak najszybszego podpisania pełnego układu o stowarzyszeniu oraz pogłębionej i kompleksowej umowy o wolnym handlu, przed wygaśnięciem jednostronnych środków handlowych;

20.

z zadowoleniem przyjmuje ogłoszenie przez ukraiński rząd ambitnego programu reform gospodarczych i społecznych oraz podkreśla żywotne znaczenie jego szybkiego wdrożenia, aby ustabilizować i przezwyciężyć krytyczną sytuację finansową kraju; z zadowoleniem przyjmuje decyzję międzynarodowych instytucji finansowych i UE o udzieleniu Ukrainie znacznej krótko- i długoterminowej pomocy finansowej; przypomina o potrzebie zorganizowania i skoordynowania międzynarodowej konferencji darczyńców, którą powinna zwołać Komisja i która powinna odbyć się jak najszybciej;

21.

popiera określone przez UE warunki dotyczące niezwykle potrzebnych reform strukturalnych, które przyczynią się do stworzenia środowiska bardziej sprzyjającego trwałemu wzrostowi gospodarczemu, do poprawy zarządzania finansami publicznymi, rozwoju siatki bezpieczeństwa socjalnego i do walki z korupcją; apeluje o przejrzystość w wydatkowaniu funduszy UE oraz o skuteczne monitorowanie ze strony Komisji;

22.

zwraca uwagę na poważną sytuację społeczno-gospodarczą w kraju; apeluje o zastosowanie środków towarzyszących reformom strukturalnym, by złagodzić obecną sytuację, zwłaszcza w odniesieniu do grup społecznych najbardziej podatnych na zagrożenia;

23.

zachęca Ukrainę, by dalszej podążała drogą reform politycznych, w szczególności reformy konstytucyjnej, która powinna być przedmiotem szeroko zakrojonej, dogłębnej dyskusji z udziałem wszystkich grup ukraińskiego społeczeństwa; z zadowoleniem przyjmuje fakt, że rząd ukraiński wykazuje wolę realizacji zobowiązań do zapewnienia reprezentatywnego charakteru struktur rządowych, odzwierciedlającego zróżnicowanie regionalne, do zapewnienia pełnej ochrony praw osób należących do mniejszości narodowych, dostosowania krajowych przepisów antydyskryminacyjnych do europejskich standardów, zbadania wszystkich przypadków łamania praw człowieka i aktów przemocy oraz do zwalczania ekstremizmu;

24.

z zadowoleniem przyjmuje decyzję Komisji o utworzeniu grupy wsparcia dla Ukrainy, mającej pracować nad wdrożeniem „europejskiego programu reform”;

25.

popiera starania ukraińskiego rządu – podejmowane w ścisłej współpracy z OBWE i Radą Europy – o zapewnienie należytego poszanowania uzasadnionych praw ludności rosyjskojęzycznej i innych mniejszości kulturowych, narodowych i językowych, zgodnie z postanowieniami Europejskiej karty języków regionalnych lub mniejszościowych oraz Konwencji ramowej o ochronie mniejszości narodowych;

26.

ponownie wzywa do utworzenia niezależnej komisji mającej przeprowadzić dochodzenie w sprawie śmierci osób zastrzelonych w Kijowie oraz w sprawie tragicznych wydarzeń na Majdanie, przy czym w pracach tej komisji powinna uczestniczyć silna grupa podmiotów międzynarodowych, a same prace powinny być prowadzone pod nadzorem międzynarodowego panelu doradców Rady Europy; z zadowoleniem przyjmuje powołanie trzeciej strony do udziału w pracach panelu oraz przeprowadzenie pierwszego posiedzenia w dniu 9 kwietnia 2014 r.;

27.

z zadowoleniem przyjmuje podpisanie politycznej części układu o stowarzyszeniu i oczekuje szybkiego wdrożenia autonomicznych preferencji handlowych przyjętych przez UE w celu wypełnienia luki, jaka pozostanie do czasu podpisania pozostałej części układu, obejmującej pogłębioną i kompleksową strefę wolnego handlu;

28.

z zadowoleniem przyjmuje początkowe środki przyjęte przez Komisję, by umożliwić Ukrainie poradzenie sobie z kryzysem energetycznym w razie odcięcia rosyjskich dostaw gazu, oraz wzywa Radę i Komisję, by pomagały Kijowowi i wspierały go w staraniach o rozwiązanie utrzymującego się sporu gazowego z Moskwą; podkreśla pilną potrzebę zdecydowanej wspólnej polityki bezpieczeństwa energetycznego (unii energetycznej) w celu ograniczenia uzależnienia UE od rosyjskiej ropy naftowej i gazu, przy czym polityka ta powinna obejmować dywersyfikację dostaw energii, pełne wdrożenie trzeciego pakietu energetycznego i możliwość zawieszenia importu gazu, jeśli wystąpi taka konieczność; jest zdania, że nie należy budować Gazociągu Południowego, należy natomiast udostępnić inne źródła dostaw; jest przekonany, że unijna pomoc dla Ukrainy w formie zapewnienia zwrotnego przepływu gazu dzięki dalszej dywersyfikacji, zwiększonej efektywności energetycznej i wydajnym połączeniom międzysystemowym z UE uodporni Ukrainę na naciski polityczne i ekonomiczne; przypomina w związku z tym o strategicznej roli Wspólnoty Energetycznej, której Ukraina przewodniczy w 2014 r.;

29.

apeluje do Rady, by niezwłocznie upoważniła Komisję do przyspieszenia liberalizacji reżimu wizowego z Ukrainą, aby poczynić postępy we wprowadzaniu systemu bezwizowego na wzór Mołdawii; apeluje, by w oczekiwaniu na wprowadzenie takiego systemu niezwłocznie ustanowić tymczasowe, bardzo proste i niedrogie procedury wizowe na szczeblu UE i państw członkowskich;

30.

podkreśla, że obawy Rosji dotyczące procesu stowarzyszenia między UE a Ukrainą i innymi państwami sąsiadującymi z UE na wschodzie trzeba odpowiednio omówić i wyjaśnić, aby uspokoić obawy co do nowych geopolitycznych linii podziału na kontynencie europejskim; zauważa, że każde państwo ma pełne prawo do podejmowania własnych decyzji politycznych, jednak celem zaangażowania UE w sytuację partnerów na wschodzie jest upowszechnianie dobrobytu i umacnianie politycznej stabilności, na czym w ostatecznym rozrachunku skorzysta również Federacja Rosyjska;

31.

ponownie zaznacza, że układ o stowarzyszeniu z Ukrainą i pozostałymi krajami Partnerstwa Wschodniego nie jest ostatecznym celem w ich stosunkach z UE; zauważa w związku z tym, że zgodnie z art. 49 TUE Gruzja, Mołdawia i Ukraina, podobnie jak wszystkie europejskie państwa, mają możliwość integracji z UE i mogą starać się o przystąpienie do niej pod warunkiem przestrzegania zasad demokracji, poszanowania podstawowych wolności oraz praw człowieka i praw mniejszości, a także zapewnienia praworządności;

32.

wzywa Radę do podpisania układów o stowarzyszeniu oraz pogłębionych i kompleksowych umów o wolnym handlu między UE i jej państwami członkowskimi a Republiką Mołdowy i Gruzją; wyraża aprobatę dla wniosku dotyczącego decyzji Rady w sprawie tymczasowego stosowania układów o stowarzyszeniu między UE a Republiką Mołdowy i Gruzją niezwłocznie po ich podpisaniu; apeluje do Sekretariatu Generalnego Rady Unii Europejskiej, aby ograniczył procedury notyfikacyjne po podpisaniu układów o stowarzyszeniu, tak aby można je było tymczasowo stosować jak najszybciej po podpisaniu; zaznacza, że w razie spełnienia wszystkich wymogów, a następnie podpisania układów o stowarzyszeniu zamierza jak najszybciej przeprowadzić proces pełnej ratyfikacji układów o stowarzyszeniu między UE a Republiką Mołdowy i Gruzją, przed końcem bieżącej kadencji Komisji; apeluje o przyznanie tym państwom niezbędnej dodatkowej pomocy finansowej; wzywa ponadto do szczerego i otwartego dialogu z Federacją Rosyjską, by dołożono wszelkich starań o opracowanie synergii mających przynieść korzyści krajom Partnerstwa Wschodniego;

33.

wyraża szczególne zaniepokojenie nawrotem niestabilności w Naddniestrzu, separatystycznym regionie Mołdawii; uważa, że wniosek o uznanie przez Rosję jako niepodległe państwo, wystosowany w dniu 16 kwietnia 2014 r. przez samozwańcze władze w Tyraspolu, jest krokiem niebezpiecznym i nieodpowiedzialnym; przypomina, że tak zwane referendum w Terytorium Autonomicznym Gagauzji było sprzeczne z konstytucją Mołdawii, a tym samym nielegalne; ponownie podkreśla swoje pełne poparcie dla nienaruszalności terytorialnej Mołdawii i wzywa wszystkie strony, by w trybie pilnym wznowiły dialog w formacie 5+2, oraz wzywa do wzmocnienia statusu UE do poziomu partnera negocjacyjnego, w celu znalezienia pokojowego i trwałego rozwiązania problemu;

34.

zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji Radzie, Komisji, rządom państw członkowskich, prezydentom, rządom i parlamentom Ukrainy, Gruzji i Mołdawii, Radzie Europy, Organizacji Bezpieczeństwa i Współpracy w Europie oraz prezydentowi, rządowi i parlamentowi Federacji Rosyjskiej.

(1) Teksty przyjęte, P7_TA(2014)0170.

(2) Teksty przyjęte, P7_TA(2014)0248.

(3) Teksty przyjęte, P7_TA(2014)0285.

(4) A/RES/68/262.

22.12.2017

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 443/64

P7_TA(2014)0458

Negocjacje dotyczące umowy o wolnym handlu UE-Wietnam

Rezolucja Parlamentu Europejskiego z dnia 17 kwietnia 2014 r. w sprawie stanu prac nad umową o wolnym handlu między UE a Wietnamem (2013/2989(RSP))

(2017/C 443/13)

Parlament Europejski,

—	uwzględniając wytyczne Organizacji Współpracy Gospodarczej i Rozwoju (OECD) w sprawie przedsiębiorstw wielonarodowych oraz Trójstronną deklarację zasad dotyczących przedsiębiorstw wielonarodowych i polityki społecznej Międzynarodowej Organizacji Pracy (MOP),

—	uwzględniając deklarację ministerialną przyjętą na czwartej sesji konferencji ministerialnej WTO w Ad-Dausze w dniu 14 listopada 2001 r., w szczególności jej ust. 44 dotyczący specjalnego i zróżnicowanego traktowania (SDT),

—	uwzględniając umowę o współpracy z 1995 r. pomiędzy WE a Socjalistyczną Republiką Wietnamu (zwaną dalej Wietnamem) oraz nową umowę o partnerstwie i współpracy podpisaną w dniu 27 czerwca 2012 r.,

—	uwzględniając komunikat Komisji z dnia 4 października 2006 r. zatytułowany „Globalny wymiar Europy – konkurowanie na światowym rynku. Wkład w strategię wzrostu gospodarczego i zatrudnienia UE” (COM(2006)0567),

—	uwzględniając swoją rezolucję z dnia 12 lipca 2007 r. w sprawie Porozumienia w sprawie handlowych aspektów praw własności intelektualnej (TRIPS) i dostępu do leków (1),

—	uwzględniając swoją rezolucję z dnia 22 maja 2007 r. w sprawie Europy w czasach globalizacji – zewnętrzne aspekty konkurencji (2),

—	uwzględniając wytyczne negocjacyjne Rady z dnia 23 kwietnia 2007 r. zezwalające Komisji na negocjowanie umowy o wolnym handlu z krajami Stowarzyszenia Narodów Azji Południowo-Wschodniej (ASEAN),

—	uwzględniając krajowy dokument strategiczny dotyczący Wietnamu (2007–2013) (3),

—	uwzględniając swoje wcześniejsze rezolucje w sprawie Wietnamu, zwłaszcza rezolucję z dnia 1 grudnia 2005 r. w sprawie sytuacji praw człowieka w Kambodży, Laosie i Wietnamie (4) oraz rezolucję z dnia 18 kwietnia 2013 r. w sprawie Wietnamu, w szczególności w sprawie wolności wypowiedzi (5),

—	uwzględniając swoją rezolucję z dnia 25 listopada 2010 r. w sprawie praw człowieka oraz norm społecznych i środowiskowych w międzynarodowych umowach handlowych (6),

—	uwzględniając swoją rezolucję z dnia 6 kwietnia 2011 r. w sprawie przyszłej europejskiej polityki inwestycji międzynarodowych (7),

—	uwzględniając komunikat Komisji z dnia 9 listopada 2010 r. zatytułowany „Handel, wzrost i polityka światowa – polityka handlowa jako kluczowy element strategii Europa 2020” (COM(2010)0612),

—	uwzględniając swoją rezolucję z dnia 27 września 2011 r. w sprawie nowej polityki handlowej dla Europy w ramach strategii „Europa 2020” (8),

—	uwzględniając swoją rezolucję z dnia 13 grudnia 2011 r. w sprawie barier w handlu i inwestycjach (9),

—	uwzględniając komunikat Komisji z dnia 21 lutego 2012 r. zatytułowany „Sprawozdanie w sprawie barier w handlu i inwestycjach – 2012 r.” (COM(2012)0070),

—	uwzględniając oświadczenie Komisji wygłoszone na posiedzeniu plenarnym w kwietniu 2014 r. w sprawie umowy o wolnym handlu między UE a Wietnamem,

—	uwzględniając art. 110 ust. 2 Regulaminu,

mając na uwadze, że oparty na zasadach wielostronny system handlu, ustanowiony za pośrednictwem Światowej Organizacji Handlu (WTO), stanowi najbardziej odpowiednie ramy regulacji i promowania otwartego i sprawiedliwego handlu, oraz mając na uwadze, że wielostronne negocjacje nie wykluczają dwustronnych umów WTO+, które mogą je uzupełniać;

mając na uwadze, że wytyczne negocjacyjne Komisji w sprawie umowy o wolnym handlu między UE a Wietnamem zostały załączone do zezwolenia Rady z dnia 23 kwietnia 2007 r. na rozpoczęcie negocjacji w sprawie umowy o wolnym handlu z krajami Stowarzyszenia Narodów Azji Południowo-Wschodniej (ASEAN) oraz są następstwem zatwierdzenia przez Radę dokumentu programowego, w którym przedstawiono wspólne cele obu stron negocjacji, a mianowicie zacieśnienie istniejących dwustronnych stosunków handlowych; przypomina, że początkowym celem było podjęcie negocjacji w sprawie umowy o wolnym handlu z regionem ASEAN; w związku z tym popiera możliwość negocjowania w pełni kompleksowych umów z krajami regionu ASEAN (będących podstawą dla ostatecznego celu, jakim jest negocjowanie umowy o wolnym handlu między regionami w przyszłości);

mając na uwadze, że negocjacje między UE a Wietnamem w sprawie umowy o wolnym handlu oficjalnie rozpoczęto w dniu 26 czerwca 2012 r. w Brukseli, oraz mając na uwadze, że w dniu 8 listopada 2013 r. po piątej turze negocjacji obie strony zobowiązały się do podjęcia wspólnych starań na rzecz zakończenia negocjacji do końca 2014 r.;

D.	mając na uwadze, że stosunki handlowe między UE a Wietnamem są ujęte w ramach podpisanej w dniu 27 czerwca 2012 r. umowy o partnerstwie i współpracy, która zapewnia skuteczne ramy dwustronnych stosunków handlowych i inwestycyjnych;

mając na uwadze, że UE i Wietnam prowadzą dobrze rozwinięty dwustronny dialog dotyczący praw człowieka; mając na uwadze, że w ramach tego dialogu należy dołożyć wszelkich starań, by uniknąć pogorszenia ochrony praw człowieka w Wietnamie; mając na uwadze, że prawa człowieka powinny być traktowane jako zasadniczy element unijnej polityki handlowej; mając na uwadze, że zgodnie z unijnymi ramami strategicznymi oraz planem działania w dziedzinie praw człowieka i demokracji UE jest zobowiązana do uwzględniania praw człowieka w swoich ocenach wpływu, ilekroć są one dokonywane, w tym również w przypadku umów handlowych, które mają istotne skutki gospodarcze, społeczne i środowiskowe;

mając na uwadze, że ostatnia dekada była dla Wietnamu pomyślna i cechował ją stały wzrost PKB na poziomie ok. 8 % rocznie, a uwieńczeniem tego okresu było przystąpienie Wietnamu do WTO w dniu 11 stycznia 2007 r.; ponadto mając na uwadze, że od tego momentu kraj ten odczuwa niekorzystne skutki światowego załamania gospodarczego, co doprowadziło do gwałtownego spadku wzrostu eksportu, zmniejszenia napływu zagranicznych inwestycji bezpośrednich oraz spadku wartości przekazów pieniężnych z zagranicy;

mając na uwadze, że w ostatnich dziesięciu latach UE utrzymywała ujemny bilans handlowy z Wietnamem, czego kolejnym przejawem są dane dotyczące drugiego kwartału 2013 r., które wykazują łączne obroty handlowe o wartości 13,4 mld EUR, przy czym przywóz z Wietnamu do UE wyniósł 10,5 mld EUR, a wywóz z UE do Wietnamu miał wartość 2,8 mld EUR; mając na uwadze, że jest to gwałtowny spadek w porównaniu z danymi za 2012 r., w którym łączne obroty handlowe wyniosły 23,871 mld EUR, przy czym przywóz z Wietnamu do UE wyniósł 18,520 mld EUR, a wywóz z UE do Wietnamu – 5,351 mld EUR;

mając na uwadze, że przemysł tekstylno-odzieżowy w Wietnamie jest nie tylko największym pojedynczym źródłem oficjalnego zatrudnienia w sektorze o bezpośredniej sile roboczej liczącej ponad 2 mln pracowników, ale stanowi również największy sektor eksportowy; mając na uwadze, że sektor składania urządzeń elektronicznych będący kolejnym wiodącym produkcyjnym sektorem eksportowym zatrudnia ok. 120 000 tys. pracowników;

mając na uwadze, że Wietnam ratyfikował dotychczas jedynie pięć z ośmiu podstawowych konwencji MOP; mając na uwadze, że Wietnam nie ratyfikował konwencji MOP nr 87 dotyczącej wolności związkowej i ochrony praw związkowych, konwencji nr 98 dotyczącej stosowania zasad prawa organizowania się i rokowań zbiorowych oraz konwencji nr 105 o zniesieniu pracy przymusowej;

mając na uwadze, że Wietnam – który jest beneficjentem ogólnego systemu preferencji taryfowych UE – jest 32. pod względem wielkości partnerem handlowym UE oraz piątym pod względem wielkości partnerem handlowym spośród krajów ASEAN, natomiast UE jest drugim pod względem wielkości partnerem handlowym Wietnamu po Chinach i przed USA, a także największym źródłem bezpośrednich inwestycji zagranicznych (BIZ) dla Wietnamu, które w 2012 r. sięgnęły 6,5 % wszystkich BIZ w tym kraju; mając jednak na uwadze, że potencjał wietnamskich BIZ w UE pozostaje w znacznym stopniu niewykorzystany;

mając na uwadze, że obie strony negocjacji spodziewają się osiągnąć znaczne korzyści z eliminacji zarówno taryf, jak i pozataryfowych barier w handlu, a także mając na uwadze, że obie strony powinny dążyć do osiągnięcia dobrych wyników w odniesieniu do liberalizacji handlu usługami i prowadzenia działalności gospodarczej oraz do utworzenia systemu odpowiedniej ochrony, wdrożenia i egzekwowania praw własności intelektualnej – w tym między innymi patentów i wzorów, znaków towarowych lub usługowych, praw autorskich i praw pokrewnych, oznaczeń geograficznych (w tym oznaczeń pochodzenia produktów rolnych i żywności);

mając na uwadze, że obie strony negocjacji powinny połączyć siły, aby zagwarantować i propagować legalny handel lekami (zarówno opatentowanymi, jak i generycznymi) zgodnie z postanowieniami Porozumienia w sprawie handlowych aspektów praw własności intelektualnej (TRIPS) oraz jego elastycznymi rozwiązaniami;

mając na uwadze, że obie strony negocjacji powinny nadal korzystać z instrumentów ochrony handlu, w pełni przestrzegając obowiązujących zasad WTO, tak aby uniknąć odwoływania się do mechanizmu rozstrzygania sporów WTO, a także powinny uzgodnić skuteczną dwustronną klauzulę ochronną lub równoważny mechanizm, aby odpowiednio chronić swój przemysł przed szkodami lub zagrożeniami spowodowanymi wzrostem przywozu, zwłaszcza w sektorach newralgicznych, które zostały rozpoznane w ocenach wpływu przeprowadzanych przez każdą ze stron;

z zadowoleniem przyjmuje stałe postępy w negocjacjach w sprawie umowy o wolnym handlu, zwłaszcza w odniesieniu do rozdziałów dotyczących opłat celnych i ułatwieniach w handlu, przeszkód technicznych utrudniających handel i konkurencję, a także regularne informowanie Parlamentu przez Komisję na temat stanu prac; przypomina, że zgoda Parlamentu na zawarcie umowy o wolnym handlu jest obowiązkowa (10) oraz że Komisja i Rada nie powinny proponować tymczasowego stosowania umowy o wolnym handlu przed wydaniem zgody przez PE;

zdecydowanie uważa, że poszanowanie praw pracowników i związków zawodowych musi być kluczowym elementem wszystkich umów handlowych, które UE podpisuje z krajami trzecimi; wzywa rząd wietnamski do wywiązywania się ze wszystkich zobowiązań wynikających z ratyfikowanych już podstawowych konwencji MOP oraz do ratyfikacji i wdrożenia pozostałych podstawowych konwencji bez dalszej zwłoki; powtarza, że prawa pracowników i związków zawodowych muszą być powszechne i stosowane względem wszystkich pracowników, w tym pracowników w specjalnych strefach ekonomicznych;

oczekuje, że przed zawarciem umowy o wolnym handlu, która musi być zgodna z zasadami i zobowiązaniami WTO, Rada i Komisja w pełni uwzględnią wnioski Parlamentu sformułowane w niniejszej rezolucji; jest zdania, że korzystna umowa o wolnym handlu przyniosłaby obu stronom wyważony zestaw korzyści i przyczyniłaby się do utworzenia i ochrony miejsc pracy zarówno w UE, jak i w Wietnamie;

wzywa obie strony negocjacji do pełnego przestrzegania ich zobowiązań podjętych w ramach WTO w duchu liberalizacji handlu; jednocześnie podkreśla, że aby osiągnąć ambitne porozumienie, obie strony są zobowiązane do rezygnacji ze środków i praktyk niezgodnych z zasadami WTO;

docenia pozytywne prognozy zawarte w dokumencie programowym, w którym wykazano, że umowa o wolnym handlu zwiększy ogólny przywóz i wywóz zarówno w przypadku UE, jak i Wietnamu, oraz zapewni możliwości dalszego napływu BIZ; apeluje zatem o wyeliminowanie w znacznym stopniu taryf po stronie wietnamskiej – zarówno średnich taryf za dostęp do rynku dla towarów nierolnych, jak i taryf rolnych;

podkreśla jednak, że celem handlu towarami przemysłowymi powinno być całkowite zniesienie wzajemnych opłat celnych przy zachowaniu pewnej asymetryczności obejmującej także odpowiednie okresy przejściowe podczas wdrażania, oraz że wszelkie ewentualne odstępstwa od tego celu powinny być ograniczane i podlegać przeglądowi; uważa, że zniesienie opłat celnych powinno obejmować sektory o dużym znaczeniu dla którejkolwiek ze stron;

wzywa obie strony negocjacji do poszanowania wzajemnych praw do regulacji, w tym w zakresie świadczenia usług publicznych, oraz do dopilnowania, by odnośne przepisy nie zakłócały dwustronnego handlu poprzez wprowadzanie nieuzasadnionych barier pozataryfowych; wzywa zatem zarówno UE, jak i Wietnam do opracowania skutecznych warunków mediacji, aby zapobiec wprowadzaniu nieuzasadnionych przeszkód regulacyjnych w handlu, oraz do wyeliminowania istniejących przeszkód dzięki dążeniu do harmonizacji lub osiągnięcia zgodności z normami międzynarodowymi;

uważa, że Komisja powinna zwrócić szczególną uwagę na dopilnowanie, aby korzyści płynące z przyszłej umowy obejmowały mocne i możliwe do wyegzekwowania środki kontrolne w celu zagwarantowania, aby korzyści z umowy odnieśli wyłącznie unijni i wietnamscy producenci przy pełnym poszanowaniu preferencyjnych reguł pochodzenia, które zostałyby wynegocjowane; apeluje o uproszczenie unijnych reguł pochodzenia – bez łagodzenia rygorystycznego charakteru obecnego systemu – aby ułatwić ich stosowanie podmiotom gospodarczym i organom administracji celnej oraz aby umożliwić im czerpanie pełnych korzyści ze zniesienia taryf;

uznaje, że w ofensywnym interesie Wietnamu leży liberalizacja sposobu 4 Układu ogólnego w sprawie handlu usługami (GATS) oraz zawarcie umów o wzajemnym uznaniu kwalifikacji zawodowych obywateli Wietnamu i obywateli UE, a także stwierdza, że w ofensywnym interesie UE leży liberalizacja dostępu do rynku i traktowanie narodowe w ramach sposobów 1, 2 i 3 w przypadku większości usług; jest zdania, że realizowanie interesów ofensywnych UE jest konieczne, aby umożliwić na podstawie sposobu 4 tymczasowy pobyt niezbędnych wykwalifikowanych specjalistów oraz ułatwić odróżnienie tego pobytu od krajowych strategii politycznych dotyczących zagranicznych pracowników na rynku pracy każdej ze stron;

10.

wzywa UE i Wietnam do uzgodnienia w umowie o wolnym handlu sprawiedliwego i równego traktowania wszystkich inwestorów i usługodawców z sektora usług bankowych, ubezpieczeniowych, prawnych, księgowych, transportowych i dystrybucyjnych, w tym zarówno detalicznych, jak i hurtowych; przypomina, że w odniesieniu do usług finansowych niezbędne jest również zapewnienie odpowiedniej przestrzeni politycznej, aby ograniczyć ryzyko systemowe, zwalczać pranie pieniędzy i zapewnić jak najwyższy poziom ochrony konsumentów, a także przestrzeganie zasad i stosowanie praktyk uczciwej konkurencji między krajowymi i zagranicznymi inwestorami i usługodawcami, między innymi poprzez ograniczenie, a nawet całkowite wyeliminowanie istniejących górnych limitów kapitału własnego i zniesienie restrykcji w zakresie prowadzenia działalności gospodarczej i nabywania licencji; zaleca, aby Komisja wynegocjowała mocne i wiążące przepisy dotyczące przejrzystości i uczciwej konkurencji, tak aby równe warunki działania dotyczyły także przedsiębiorstw prywatnych i państwowych;

11.

zdecydowanie zachęca Wietnam do opracowania odpowiedniego prawa w dziedzinie ochrony danych, aby osiągnął on status kraju, w którym obowiązuje właściwy poziom ochrony, jednak bez tworzenia przeszkód utrudniających korzystanie z elastycznych rozwiązań przewidzianych w porozumieniu TRIPS, i umożliwił tym samym przekazywanie danych osobowych z UE na podstawie prawa unijnego i zgodnie z tym prawem, a przez to zwiększył dwustronny przepływ danych oraz handel powiązanymi usługami, takimi jak handel elektroniczny;

12.

wzywa Komisję i władze wietnamskie do wynegocjowania skutecznych i przejrzystych systemów zamówień, aby zapewnić uczciwą konkurencję między prywatnymi i państwowymi przedsiębiorstwami przy udzielaniu zamówień publicznych, a także do zapewnienia jak najszerszego zasięgu, obejmującego przedsiębiorstwa sektora publicznego, przy odpowiednim uwzględnieniu kwestii newralgicznych dla obu stron i ich potrzeb;

13.

wzywa Komisję, by zadbała o ograniczenie i regularny nadzór stosowania dotacji oraz innych preferencji, takich jak korzystne warunki dla przedsiębiorstw państwowych oraz krajowych spółek w Wietnamie, które zakłócają konkurencję z przedsiębiorstwami europejskimi, zwłaszcza w sektorach mających istotne znaczenie dla wietnamskiej polityki eksportowej; ponadto wzywa Komisję do wynegocjowania zasad mających na celu zapewnienie równych warunków unijnym i wietnamskim podmiotom rynkowym sektora publicznego i prywatnego;

14.

jest zdania, że szczególną uwagę w umowie o wolnym handlu należy poświęcić rozwijaniu możliwości biznesowych dla małych i średnich przedsiębiorstw (MŚP) oraz że należy promować inwestycje w MŚP i inwestycje realizowane przez MŚP, aby wspierać finansowanie opartych na rynku lokalnych projektów i przedsięwzięć joint venture dotyczących energii ze źródeł odnawialnych oraz handlu produktami i technologiami ekologicznymi; domaga się, aby europejscy inwestorzy korzystali z bardziej przejrzystych i przewidywalnych ram prawnych w Wietnamie oraz aby zagwarantowane były równe warunki konkurencji dla przedsiębiorstw wietnamskich i europejskich;

15.

wzywa obie negocjujące strony, by zadbały o pomyślne rozwiązanie w umowie o wolnym handlu kwestii liberalizacji handlu w sektorze produkcji poprzez zapewnienie skutecznego wdrożenia i egzekwowania praw własności intelektualnej, w tym patentów i wzorów, znaków towarowych, praw autorskich i praw pokrewnych dotyczących szeregu produkowanych towarów;

16.

jest zdania, że umowa o wolnym handlu powinna uwzględniać newralgiczne aspekty związane z handlem produktami rolnymi i produktami rybołówstwa, nie uniemożliwiając jednak wzajemnego otwarcia rynków w dziedzinach komplementarności, a także podkreśla, że nowy dostęp do rynku musi być uwarunkowany ścisłym egzekwowaniem ochrony własności intelektualnej w interesie producentów i konsumentów, co obejmuje również oznaczenia geograficzne, w tym oznaczenia pochodzenia produktów rolnych i żywności, a także środki sanitarne i fitosanitarne; nalega, by żadne z postanowień umowy nie utrudniało dostępu do niedrogich leków generycznych;

17.

domaga się uwzględnienia w umowie o wolnym handlu postanowień o przejrzystym i skutecznym systemie rozstrzygania sporów międzypaństwowych oraz w stosownych przypadkach o mechanizmach rozstrzygania sporów pomiędzy inwestorem a państwem, tak aby zapewnić należną ochronę inwestycyjną oraz odwieść inwestorów od wnoszenia błahych skarg; uważa, że każdy mechanizm rozstrzygania sporów między inwestorami i państwami powinien w możliwie największym stopniu opierać się na zasadach określonych przez Komisję Narodów Zjednoczonych do spraw Międzynarodowego Prawa Handlowego (UNCITRAL) lub przez Międzynarodowe Centrum Rozstrzygania Sporów Inwestycyjnych (ICSID), lub też na wszelkich dwustronnie uzgodnionych zasadach opartych o międzynarodowe normy i konwencje, a także powinien wpisywać się w odpowiednie ramy prawne i podlegać ścisłym kryteriom przejrzystości;

18.

domaga się zagwarantowania, że umowa inwestycyjna nie hamuje postępu w ratyfikowaniu i pełnym wdrażaniu przez obie strony międzynarodowych porozumień dotyczących praw człowieka, konwencji MOP i wielostronnych umów środowiskowych;

19.

opowiada się za włączeniem norm dotyczących dobrostanu zwierząt do rozdziału umowy o wolnym handlu dotyczącego środków sanitarnych i fitosanitarnych lub do odrębnego rozdziału zawierającego równoważne i możliwe do wyegzekwowania przepisy;

20.

oczekuje, że w umowie o wolnym handlu znajdzie się wiążący i możliwy do wyegzekwowania rozdział dotyczący zrównoważonego rozwoju, odzwierciedlający wspólne zobowiązanie UE i Wietnamu do promowania poszanowania, przestrzegania i egzekwowania międzynarodowych porozumień dotyczących praw człowieka, ośmiu głównych konwencji MOP i kluczowych wielostronnych umów środowiskowych, w tym Konwencji o międzynarodowym handlu dzikimi zwierzętami i roślinami gatunków zagrożonych wyginięciem (CITES), oraz że w rozdziale tym uwzględnione zostaną środki na wypadek naruszenia tych postanowień, zakładające udział niezależnych organizacji społeczeństwa obywatelskiego reprezentujących zainteresowane podmioty gospodarcze, społeczne i środowiskowe przy monitorowaniu negocjacji w sprawie umowy o wolnym handlu oraz wdrażaniu i monitorowaniu rozdziału dotyczącego zrównoważonego rozwoju, a ponadto zachęcające przedsiębiorstwa do podejmowania praktyk w zakresie społecznej odpowiedzialności przedsiębiorstw, przy uwzględnieniu zasad i instrumentów uzgodnionych na szczeblu międzynarodowym, takich jak wytyczne OECD dla przedsiębiorstw wielonarodowych oraz zasady ONZ dotyczące odpowiedzialnego inwestowania i sprawozdawczości, a także do rozwiązywania nierozstrzygniętych kwestii, takich jak dobrostan zwierząt hodowlanych i dzikich;

21.

domaga się, aby takiemu rozdziałowi dotyczącemu zrównoważonego rozwoju towarzyszyło powiązanie instytucjonalne i prawne, jakie należy utworzyć między umową o wolnym handlu a umową o partnerstwie i współpracy, tak aby istniała możliwość zawieszenia umowy o wolnym handlu w przypadku poważnych naruszeń praw człowieka;

22.

wzywa Komisję do stosowania podejścia opartego na warunkowości, tak aby zaoferować podpisanie umowy o wolnym handlu w zamian za konkretne postępy w dziedzinie praw człowieka i innych praw podstawowych;

23.

pochwala postępy społeczno-gospodarcze poczynione przez Wietnam w ramach reformy Doi Moi oraz popiera stałe wysiłki tego kraju na rzecz osiągnięcia dalszych postępów społecznych; wyraża zatem uznanie dla popartej przez ASEAN kandydatury Wietnamu do członkostwa w Radzie Praw Człowieka ONZ w kadencji 2014–2016 oraz dla decyzji wietnamskiego rządu z dnia 27 sierpnia 2013 r. o przedłożeniu dokumentu roboczego zawierającego dobrowolne deklaracje i zobowiązania dotyczące przyczyniania się do promowania i ochrony praw człowieka, a tym samym do promowania zrównoważonego rozwoju na terytorium Wietnamu oraz w stosunkach z jego partnerami; wzywa rząd wietnamski do konsekwentnej realizacji swoich deklaracji i zobowiązań, by skutecznie zapobiegać i zaradzać wszelkim naruszeniom praw człowieka i ograniczeniom podstawowych wolności;

24.

podkreśla, że prawa człowieka, demokracja i bezpieczeństwo są zasadniczymi elementami ogólnych stosunków między UE a Wietnamem; apeluje zatem do obu stron o prowadzenie aktywnego dialogu na temat otwartych kwestii, ze szczególnym uwzględnieniem wolności słowa poszczególnych obywateli, wolności mediów i wolności wyznania;

25.

wzywa Komisję do jak najszybszego przeprowadzenia oceny wpływu na prawa człowieka, której Parlament domagał się w swojej rezolucji z dnia 25 listopada 2010 r. w sprawie praw człowieka oraz norm społecznych i środowiskowych w międzynarodowych umowach handlowych (11) z myślą o wprowadzeniu „czytelnych wskaźników handlowych, opartych na prawach człowieka oraz normach środowiskowych i społecznych” oraz zgodnie ze sprawozdaniem specjalnego sprawozdawcy ONZ w sprawie prawa do pożywienia;

26.

zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji Radzie, Komisji, parlamentom państw członkowskich oraz rządowi i parlamentowi Wietnamu.

(1) Dz.U. C 175 E z 10.7.2008, s. 591.

(2) Dz.U. C 102 E z 24.4.2008, s. 128.

(3) http://eeas.europa.eu/media/index_pl.htm

(4) Dz.U. C 285 E z 22.11.2006, s. 129.

(5) Teksty przyjęte, P7_TA(2013)0189.

(6) Dz.U. C 99 E z 3.4.2012, s. 31.

(7) Dz.U. C 296 E z 2.10.2012, s. 34.

(8) Dz.U. C 56 E z 26.2.2013, s. 87.

(9) Dz.U. C 168 E z 14.6.2013, s. 1.

(10) Art. 218 ust. 6 lit. a) pkt (v) TFUE.

(11) Dz.U. C 99 E z 3.4.2012, s. 31.

22.12.2017

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 443/70

P7_TA(2014)0459

Działania Komisji w następstwie konsultacji z MŚP na temat dziesięciu najbardziej obciążających regulacji UE

Rezolucja Parlamentu Europejskiego z dnia 17 kwietnia 2014 r. w sprawie konsultacji dotyczących dziesięciu najbardziej obciążających regulacji oraz zmniejszenia obciążenia MŚP regulacjami UE (2013/2711(RSP))

(2017/C 443/14)

Parlament Europejski,

—	uwzględniając Europejską kartę małych przedsiębiorstw przyjętą podczas posiedzenia Rady Europejskiej w Feira w dniach 19–20 czerwca 2000 r.,

—	uwzględniając zalecenie Komisji 2003/361/WE z dnia 6 maja 2003 r. dotyczące definicji mikroprzedsiębiorstw oraz małych i średnich przedsiębiorstw (1),

—	uwzględniając sprawozdanie Komisji z dnia 23 listopada 2011 r. zatytułowane „Zmniejszanie obciążeń regulacyjnych dla MŚP – Dostosowanie przepisów UE do potrzeb mikroprzedsiębiorstw” (COM(2011)0803),

—	uwzględniając komunikat Komisji z dnia 23 lutego 2011 r. zatytułowany „Przegląd programu »Small Business Act« dla Europy” (COM(2011)0078),

—	uwzględniając komunikat Komisji z dnia 3 marca 2010 r. zatytułowany „Europa 2020 – strategia na rzecz inteligentnego i zrównoważonego rozwoju sprzyjającego włączeniu społecznemu” (COM(2010)2020),

—	uwzględniając wniosek Komisji z dnia 30 listopada 2011 r. dotyczący rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady ustanawiającego Program na rzecz konkurencyjności przedsiębiorstw oraz małych i średnich przedsiębiorstw (2014–2020) (COM(2011)0834),

—	uwzględniając konkluzje Rady Europejskiej z dni 14 i 15 marca 2013 r. oraz konkluzje Rady ds. Konkurencyjności z dni 26 i 27 września 2013 r.,

—	uwzględniając komunikat Komisji z dnia 18 czerwca 2013 r. zatytułowany „Działania Komisji w następstwie konsultacji z MŚP na temat dziesięciu najbardziej obciążających regulacji UE” (COM(2013)0446),

—

uwzględniając komunikat Komisji z dnia 7 marca 2013 r. zatytułowany „Inteligentne regulacje – odpowiedź na potrzeby małych i średnich przedsiębiorstw” (COM(2013)0122) oraz towarzyszący mu dokument roboczy służb Komisji zatytułowany „Monitorowanie inteligentnych regulacji dla MŚP i konsultacje w tej sprawie” (SWD(2013)0060),

—	uwzględniając komunikat Komisji z dnia 2 października 2013 r. zatytułowany „Sprawność i wydajność regulacyjna (REFIT): Wyniki oraz dalsze kroki (COM(2013)0685),

—	uwzględniając swoją rezolucję z dnia 23 października 2012 r. w sprawie małych i średnich przedsiębiorstw (MŚP): konkurencyjność i możliwości działalności gospodarczej (2),

—	uwzględniając swoją rezolucję z dnia 5 lutego 2013 r. w sprawie poprawy dostępu MŚP do finansowania (3),

—	uwzględniając art. 115 ust. 5 oraz art. 110 ust. 2 Regulaminu,

A.	mając na uwadze, że wzmocnienie wsparcia na rzecz konkurencyjności i stabilności małych i średnich przedsiębiorstw (MŚP) oraz ich potencjału w zakresie zatrudnienia wymaga przekrojowych wysiłków w różnych obszarach polityki;

B.	mając na uwadze, że MŚP cierpią niewspółmiernie do swojego ograniczonego potencjału na skutek zbędnych obciążeń, a także mając na uwadze, że w związku z tym prawodawcy UE angażują się na rzecz promowania zasady „najpierw myśl na małą skalę”;

C.	mając na uwadze, że 20,7 mln MŚP zatrudnia ponad 65 % siły roboczej w sektorze prywatnym oraz że MŚP znajdują się pośród najbardziej innowacyjnych przedsiębiorstw mających najlepsze osiągnięcia, jeśli chodzi o tworzenie miejsc pracy i wzrost gospodarczy;

D.	mając na uwadze, że według badania Eurobarometru 74 % Europejczyków uważa, że w UE utrzymuje się zbyt wysoki poziom biurokracji;

mając na uwadze, że prawie jedna trzecia obciążeń administracyjnych związanych z prawodawstwem UE wynika przede wszystkim z jego nieproporcjonalnego i nieskutecznego wdrażania na szczeblu krajowym, co oznacza, że bardziej efektywne transponowanie prawodawstwa UE przez państwa członkowskie pozwoliłoby uzyskać oszczędności rzędu 40 mld EUR;

F.	mając na uwadze, że przedsiębiorstwa mogą tworzyć miejsca pracy, jeżeli spełnione są odpowiednie warunki, w tym uproszczenie administracyjne, dostęp do środków finansowych, umiejętności, wiedzy i wykwalifikowanej siły roboczej oraz wsparcie dla ich innowacyjnych wysiłków;

G.	mając na uwadze, że MŚP znajdują się na gorszej pozycji z punktu widzenia konkurencyjności w konfrontacji z dużymi podmiotami przemysłowymi pod względem opodatkowania, normalizacji, zamówień publicznych, własności intelektualnej oraz finansowania badań i innowacji;

H.	mając na uwadze, że Komisja Europejska w ciągu ostatnich pięciu lat zniosła 5 590 wymogów prawnych, co zmniejszyło koszty dla przedsiębiorstw o ponad 27 mld EUR;

mając na uwadze, że Komisja Europejska dąży do osiągnięcia wydajności regulacyjnej i administracyjnej, realizując program REFIT, przeprowadzając oceny skutków, testy konkurencyjności, oceny sprawności działania istniejących ram regulacyjnych, konsultacje w sprawie dziesięciu najbardziej obciążających regulacji, realizując tablicę wyników dla MŚP i przeprowadzając test MŚP;

J.	mając na uwadze, że – jak podkreśliła Rada Europejska – konieczne są uregulowania na szczeblu Unii, aby zagwarantować realizację celów polityki UE, które obejmują właściwe funkcjonowanie jednolitego rynku;

mając na uwadze, że Parlament wielokrotnie deklarował, np. w swojej wspomnianej powyżej rezolucji z dnia 23 października 2012 r., że uproszczenie przepisów UE nie powinno kolidować z podstawowymi wymogami UE w zakresie bezpieczeństwa i higieny pracy, podstawowymi prawami pracowniczymi ani podstawowymi zasadami ustawodawstwa UE w zakresie ochrony środowiska;

mając na uwadze, że większość określonych w odnośnym komunikacie Komisji środków ustawodawczych w ramach dziesięciu najbardziej obciążających regulacji było już w trakcie realizacji w momencie opublikowania komunikatu; mając na uwadze, że niektóre wnioski ustawodawcze przedstawiono przed konsultacjami dotyczącymi dziesięciu najbardziej obciążających regulacji, a prace nad niektórymi z nich są już zakończone;

M.	mając na uwadze, że obciążenia administracyjne uniemożliwiają MŚP czerpanie pełnych korzyści z jednolitego rynku;

N.	mając na uwadze, że Parlament nie odniesie się w niniejszej rezolucji do poszczególnych działań następczych – gdyż zrobi to przy innej okazji – lecz skupi się na metodach pracy stosowanych przez Komisję;

z zadowoleniem przyjmuje inicjatywę Komisji dotyczącą dziesięciu najbardziej obciążających regulacji w ramach realizacji programu sprawności i wydajności regulacyjnej REFIT i przyjmuje do wiadomości obietnicę, iż nie jest to pojedynczy wysiłek, a ma stać się regularnym elementem trwającej procedury sprawdzającej; podkreśla jednak, że Komisja powinna przyspieszyć działania mające na celu rozwianie obaw dotyczących obciążeń regulacyjnych, zgłoszonych przez MŚP podczas procesu konsultacji; podkreśla również, że działania dotyczące identyfikowania dziesięciu najbardziej obciążających regulacji nie mogą zastępować systematycznej, przekrojowej strategii politycznej w kwestii ograniczania obciążeń administracyjnych wynikających z przepisów UE ani zagrażać celom i skuteczności odnośnego ustawodawstwa;

zwraca zatem uwagę na potrzebę stosowania zasady „najpierw myśl na małą skalę” w polityce Unii dotyczącej innowacji, wzrostu, internacjonalizacji, wydajności, zmniejszania obciążeń administracyjnych oraz jakości zasobów ludzkich i odpowiedzialności społecznej;

w związku z tym z zadowoleniem przyjmuje zobowiązanie Komisji do przyjmowania inteligentnych regulacji jako integralnej części cyklu podejmowania decyzji oraz w szczególności do postrzegania REFIT jako programu rotacyjnego, który będzie co roku aktualizowany;

wzywa Komisję do zintensyfikowania w trybie pilnym wysiłków na rzecz dopilnowania, by MŚP, a zwłaszcza przedsiębiorstwa innowacyjne, były zachęcane do rozwijania się dzięki uproszczeniom administracyjnym i zapewnianiu ukierunkowanego wsparcia we wszystkich obszarach polityki;

wzywa Komisję, aby opracowując przepisy, przeprowadzała w sposób przejrzysty i właściwy testy MŚP uważa, że automatyczne wyłączenie mikroprzedsiębiorstw nie jest właściwym podejściem, i popiera opracowanie dostosowanych rozwiązań i łagodniejszych przepisów dla MŚP, jeśli można udowodnić, że nie sprzyjają one fragmentaryzacji rynku wewnętrznego ani nie utrudniają MŚP dostępu do niego;

zwraca się do Komisji o uproszczenie nadmiernych formalności administracyjnych przy jednoczesnym zachowaniu niezbędnych przepisów zapewniających bezpieczeństwo, zdrowie i ochronę w pracy lub zobowiązujących przedsiębiorstwa do stwarzania swoim pracownikom odpowiednich warunków pracy;

wzywa Komisję i państwa członkowskie do zagwarantowania łatwego dostępu do funduszy i rynków oraz zmniejszenia obciążeń regulacyjnych stanowiących jedną z największych przeszkód dla tworzenia i rozwoju małych i średnich przedsiębiorstw;

uważa, że jest bardzo ważne, by państwa członkowskie wdrożyły dyrektywę 2011/7/UE w sprawie zwalczania opóźnień w płatnościach w transakcjach handlowych, która stanowi, że jeśli chodzi o transakcje handlowe między przedsiębiorstwami a organami publicznymi, umowny termin płatności nie może przekraczać limitu określonego w art. 4 ust. 3 dyrektywy, chyba że wyraźnie ustalono inaczej w umowie oraz pod warunkiem że jest to obiektywnie uzasadnione szczególnym charakterem lub elementami umowy, oraz w żadnym wypadku nie przekracza 60 dni kalendarzowych;

z zadowoleniem przyjmuje fakt, iż od tej pory Komisja połączy tablicę wyników dla MŚP z coroczną tablicą wyników REFIT; uważa, że jest to krok w dobrym kierunku, jeśli wymogi dla MŚP będą wpisane w szersze działania mające na celu upraszczanie przepisów, bez szkody dla skuteczności prawodawstwa i bez tworzenia dodatkowych utrudnień biurokratycznych; wzywa Komisję do usprawnienia tych instrumentów dzięki kompleksowej ocenie skutków; podkreśla jednak, że pomimo tego połączenia Komisja powinna nadal skupiać szczególną uwagę w swoich procedurach na MŚP;

10.

podkreśla fakt, że w planowanej corocznej tablicy wyników należy skutecznie odnotowywać postępy w zakresie ustawodawstwa i wdrażania na szczeblu unijnym i krajowym w odniesieniu do MŚP; uważa, że tablica ta pomoże MŚP ocenić koszty obciążeń administracyjnych związanych z ustawodawstwem na poziomie unijnym i krajowym, a także ułatwi monitorowanie, przyczyniając się do konstruktywnego udziału MŚP w przyszłych konsultacjach;

11.

podkreśla jednak, że ocena ex post byłaby łatwiejsza, gdyby oceny ex ante były dokonywane właściwie i uwzględniały wszystkie aspekty; uważa, że podejście wszystkich instytucji europejskich do ocen skutków musi ulec poprawie, zwłaszcza kiedy wnioski ustawodawcze UE mają wpływ na MŚP i osoby prowadzące działalność na własny rachunek; wzywa Komisję, aby oszacowała wartość dodaną przyznania większej niezależności i większych uprawnień Radzie ds. Ocen Skutków; ponadto zaleca, by Parlament w większym stopniu korzystał z instrumentów oceny skutków i instrumentów służących badaniu MŚP, np. przed wprowadzeniem istotnych zmian do wniosków Komisji; wzywa Komisję do publikowania sprawozdania rocznego dotyczącego całkowitych kosztów netto ponoszonych przez przedsiębiorstwa w związku z nowymi wnioskami;

12.

uważa, że obciążenia będące wynikiem nowych wniosków należy zrekompensować zmniejszeniem innych obciążeń przynajmniej podobnej wielkości;

13.

zachęca Komisję i państwa członkowskie do opracowania aplikacji internetowej umożliwiającej danemu organowi administracyjnemu wskazanie, czy i w jakim stopniu przyszłe ustawodawstwo będzie mieć wpływ na MŚP, podobnej do niemieckiej aplikacji Mittelstandsmonitor, która wskazuje przy pomocy prostego systemu sygnalizacji świetlnej stopień prawdopodobieństwa wpływu przyszłego ustawodawstwa na MŚP: bardzo wysoki (czerwone), średni (żółte) lub bardzo niski (zielone);

14.

z zadowoleniem przyjmuje wniosek Rady, zawarty w jej konkluzjach z dnia 14 i 15 marca 2013 r., o podjęcie dalszych działań na rzecz zmniejszenia ogólnego obciążenia regulacyjnego zarówno na szczeblu unijnym, jak i krajowym;

15.

wyraża ubolewanie ze względu na fakt, iż MŚP nie udało się dotychczas wykorzystać potencjału jednolitego rynku, i przypomina, że jedynie 25 % MŚP z 27 państw członkowskich UE prowadzi działalność eksportową; apeluje do Komisji i państw członkowskich o współpracę w celu lepszej integracji jednolitego rynku, o większe wysiłki na rzecz wymiany najlepszych praktyk związanych ze zwykłymi formalnościami oraz o lepszą współpracę między państwami członkowskimi w zakresie regulacji; pozytywnie ocenia sfinalizowanie dauhańskiej agendy rozwoju podczas dziewiątej konferencji ministerialnej WTO w grudniu 2013 r. i ma nadzieję, że porozumienie to pomoże stworzyć więcej możliwości handlowych, przede wszystkim MŚP; w związku z tym z zadowoleniem przyjmuje zamiar przedstawienia przez Komisję standardowej deklaracji VAT i uważa, że ustandaryzowany formularz deklaracji VAT nie powinien być bardziej skomplikowany niż najprostszy formularz, który się nim zastępuje;

16.

zachęca państwa członkowskie do wzorowania się na podejmowanych na szczeblu UE działaniach prowadzonych w ramach REFIT oraz w ramach identyfikowania dziesięciu najbardziej obciążających regulacji, a także do zapewnienia zmniejszenia obciążeń administracyjnych i regulacyjnych dla MŚP również na szczeblu krajowym; ponadto podkreśla, że państwa członkowskie mogą być szczególnie skuteczne w zmniejszaniu obciążeń regulacyjnych dla MŚP poprzez unikanie nadmiernie rygorystycznego wdrażania przepisów dyrektyw UE przenoszonych na grunt prawa krajowego; wzywa państwa członkowskie do skorzystania z możliwości zmniejszenia zbędnych obciążeń dla MŚP w obszarach, w których zezwala na to ustawodawstwo;

17.

podkreśla, że państwa członkowskie mogą być szczególnie skuteczne, jeśli chodzi o zmniejszanie obciążeń administracyjnych nałożonych na MŚP oraz unikanie nadmiernej regulacji przy transpozycji europejskich dyrektyw do prawa krajowego; wzywa państwa członkowskie do uproszczenia formalności dla MŚP, jeśli pozwala na to ustawodawstwo UE;

18.

z zadowoleniem przyjmuje wprowadzenie testu MŚP, jednak ubolewa nad tym, że tylko nieliczne państwa członkowskie uwzględniły go w krajowym procesie decyzyjnym;

19.

przypomina swoje stanowisko w kwestii ogólnych wyłączeń mikroprzedsiębiorstw z zakresu ustawodawstwa UE zgodnie z wspomnianą wyżej rezolucją z dnia 23 października 2012 r., w której stwierdza się, że wyłączenia powinny być stosowane tylko wówczas, gdy odpowiedni test MŚP może wykazać w konkretnym przypadku, że szczególne potrzeby mikroprzedsiębiorstw nie mogą zostać zaspokojone za pomocą dostosowanych rozwiązań ani łagodniejszych przepisów; podkreśla, że wyłączenia mikroprzedsiębiorstw często niosą ze sobą ryzyko, iż MŚP mogą zostać objęte zbiorem różnych przepisów krajowych, które sprzyjają fragmentacji i utrudniają im dostęp do rynku wewnętrznego;

20.

z zadowoleniem przyjmuje fakt, że Komisja wydłużyła mandat Grupy Wysokiego Szczebla Niezależnych Partnerów ds. Obciążeń Administracyjnych do października 2014 r., o co wnioskował Parlament we wspomnianej wyżej rezolucji z dnia 23 października 2012 r. oraz zgodnie z programem COSME;

21.

zwraca uwagę na wniosek wynikający z reakcji MŚP na proces konsultacji dotyczących dziesięciu najbardziej obciążających regulacji, zgodnie z którym dyrektywa dotycząca czasu pracy jest skomplikowana i nieelastyczna oraz w wielu przypadkach wymaga od MŚP sięgania po specjalistyczną pomoc prawną, która jest kosztowna; wzywa Komisję do sporządzenia w trybie pilnym szczegółowej oceny skutków;

22.

zaleca, aby – w celu zmniejszenia obciążeń wynikających z przepisów dotyczących zdrowia i bezpieczeństwa – w przypadku przedsiębiorstw niskiego ryzyka stosować w miarę możliwości prosty system regulacyjny;

23.

zaleca, aby stawki opłat REACH dla mikroprzedsiębiorstw były proporcjonalne;

24.

zwraca się do Komisji o przyspieszenie przetwarzania wniosków REACH, a w szczególności o szybkie rozpatrywanie wniosków MŚP i mikroprzedsiębiorstw; apeluje do Komisji o udzielanie MŚP i mikroprzedsiębiorstwom odpowiednich wskazówek umożliwiających im składanie wniosków, które zostaną rozpatrzone pozytywnie;

25.

uważa, że proces konsultacji dotyczących dziesięciu najbardziej obciążających regulacji jest przydatny, a jego wyniki stanowią ważny sygnał od MŚP i reprezentujących je organizacji; apeluje do Komisji o regularne kontynuowanie tego procesu za pośrednictwem Eurobarometru; odnotowuje jednak znaczną dysproporcję pod względem geograficznego rozkładu reakcji na proces konsultacji dotyczących dziesięciu najbardziej obciążających regulacji; zachęca Komisję do oceny ex post przyczyn takiej dysproporcji, aby dopilnować, by zebrane informacje nie były wypaczone z powodu braku świadomości lub innych czynników, które mogłyby zafałszować zebrane opinie;

26.

oczekuje, że podczas kolejnej kadencji Komisji odpowiedzialność za „inteligentne regulacje” będzie nadal wchodziła w zakres kompetencji gabinetu przewodniczącego, i będzie zachęcać nowy skład Komisji do zwiększenia roli pełnomocników ds. MŚP; wzywa w związku z tym Komisję do zagwarantowania, by krajowe organizacje MŚP były częścią niedawno utworzonej sieci pełnomocników ds. MŚP oraz by zgromadzenie MŚP było należycie informowane o inicjatywach UE;

27.

domaga się, by podczas kolejnej kadencji Komisji ustanowiono europejski cel zmniejszenia do 2020 r. o 30 % kosztów ponoszonych przez MŚP, wynikających z obciążeń administracyjnych i regulacyjnych;

28.

przestrzega przed ryzykiem dla lokalnej i regionalnej konkurencyjności i pojedynczych przedsiębiorców, jeżeli starania na rzecz ograniczenia nadmiernie rygorystycznego wdrażania doprowadzą zamiast tego do zwiększenia maksymalnego poziomu harmonizacji lub do ustawodawstwa wspólnego dla wszystkich;

29.

zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji Radzie i Komisji.

(1) Dz.U. L 124 z 20.5.2003, s. 36.

(2) Dz.U. C 68 E z 7.3.2014, s. 40.

(3) Teksty przyjęte, P7_TA(2013)0036.

22.12.2017

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 443/75

P7_TA(2014)0460

Pakistan: ostatnie przypadki prześladowań

Rezolucja Parlamentu Europejskiego z dnia 17 kwietnia 2014 r. w sprawie niedawnych przypadków prześladowań w Pakistanie (2014/2694(RSP))

(2017/C 443/15)

Parlament Europejski,

—

uwzględniając swoje wcześniejsze rezolucje na temat praw człowieka i demokracji w Pakistanie, w szczególności rezolucję z dnia 12 marca 2014 r. w sprawie roli Pakistanu w regionie i jego stosunków politycznych z UE (1), rezolucję z dnia 10 października 2013 r. w sprawie niedawnych przypadków stosowania przemocy wobec chrześcijan i prześladowania ich, zwłaszcza w Maaluli (Syria) i Peszawarze (Pakistan) (2), rezolucję z dnia 10 marca 2011 r. w sprawie Pakistanu, w szczególności zabójstwa Szahbaza Bhattiego (3), rezolucję z dnia 20 stycznia 2011 r. w sprawie sytuacji chrześcijan w kontekście wolności wyznania (4) oraz rezolucję z dnia 20 maja 2010 r. w sprawie wolności wyznania w Pakistanie (5),

—	uwzględniając art. 18 Powszechnej deklaracji praw człowieka z 1948 r.,

—	uwzględniając art. 18 Międzynarodowego paktu praw obywatelskich i politycznych z 1966 r.,

—	uwzględniając oświadczenia wiceprzewodniczącej Komisji / wysokiej przedstawiciel UE Catherine Ashton dotyczące ataku na wspólnotę chrześcijańską w Peszawarze z dnia 23 września 2013 r. oraz dotyczące zabójstwa Szahbaza Bhattiego z dnia 2 marca 2011 r.,

—	uwzględniając deklarację ONZ w sprawie likwidacji wszelkich form nietolerancji i dyskryminacji ze względu na wyznanie lub przekonania z 1981 r.,

—	uwzględniając sprawozdania specjalnego sprawozdawcy ONZ dotyczące wolności religii lub przekonań,

—	uwzględniając sprawozdanie specjalnego sprawozdawcy ONZ dotyczące wolności religii lub przekonań oraz sprawozdanie specjalnego sprawozdawcy ONZ dotyczące niezawisłości sędziów i prawników (addendum: misja do Pakistanu) z dnia 4 kwietnia 2013 r.,

—	uwzględniając swoją rezolucję z dnia 11 grudnia 2013 r. w sprawie rocznego sprawozdania dotyczącego praw człowieka i demokracji na świecie za rok 2012 oraz polityki Unii Europejskiej w tym zakresie (6), w której potępiono prześladowania chrześcijan i innych mniejszości religijnych,

—	uwzględniając przyjęty przez UE i Pakistan pięcioletni plan zaangażowania z marca 2012 r., zawierający takie priorytety jak dobre sprawowanie rządów i dialog na temat praw człowieka, a także ściśle związany z nim drugi dialog strategiczny między UE a Pakistanem z dnia 25 marca 2014 r.,

—	uwzględniając konkluzje Rady w sprawie Pakistanu z dnia 11 marca 2013 r., w których przypomniano oczekiwania UE dotyczące propagowania i przestrzegania praw człowieka oraz potępiono wszelkie akty przemocy, w tym przeciwko mniejszościom religijnym (7),

—	art. 122 ust. 5 oraz art. 110 ust. 4 Regulaminu,

mając na uwadze, że w dniu 4 kwietnia 2014 r. chrześcijańskie małżeństwo, Shafqat Emmanuel i Shagufta Kausar, zostało skazane na karę śmierci za rzekome wysłanie wiadomości tekstowej o treści obrażającej proroka Mahometa; mając na uwadze, że para nie przyznała się i oświadczyła, że telefon, z którego pochodziła wiadomość, został zgubiony chwilę przed wysłaniem wiadomości;

mając na uwadze, że w dniu 27 marca 2014 r. Sawan Masih, pakistański chrześcijanin z Lahaur, został skazany na karę śmierci za bluźnierstwo przeciwko prorokowi Mahometowi; mając na uwadze, że ogłoszenie zarzutów przeciwko Masihowi wywołało gwałtowne zamieszki w Joseph Colony, chrześcijańskiej dzielnicy w mieście Lahaur, podczas których spalono wiele budynków, w tym dwa kościoły;

mając na uwadze, że Asia Bibi, chrześcijanka z Pendżabu, została aresztowana w czerwcu 2009 r., a w listopadzie 2010 r. usłyszała wyrok śmierci za bluźnierstwo; mając na uwadze, że złożona przez nią apelacja w końcu dotarła do sądu najwyższego w Lahaur po wielu latach; mając na uwadze, że w trakcie dwóch pierwszych przesłuchań w styczniu i marcu 2014 r. prowadzący sprawę sędziowie najprawdopodobniej byli na urlopie;

mając na uwadze, że w 2012 r. 14-letnia chrześcijańska dziewczynka, Rimsha Masih, która została niesłusznie oskarżona o profanację Koranu, została uniewinniona, po tym jak stwierdzono, że oskarżenie było fałszywe, i zatrzymano sprawcę; mając na uwadze, że dziewczynka oraz jej rodzina musieli opuścić kraj;

mając na uwadze, że chrześcijanie, którzy stanowią ok. 1,6 % ludności Islamskiej Republiki Pakistanu, padają ofiarą uprzedzeń i sporadycznych przypadków publicznego samosądu; mając na uwadze, że większość pakistańskich chrześcijan żyje w niepewności, często w obawie przed oskarżeniami o bluźnierstwo, które mogą powodować wybuchy przemocy w społeczeństwie; mając na uwadze, że wielu innych chrześcijan przebywa obecnie w więzieniu pod zarzutem bluźnierstwa;

F.	mając na uwadze, że Mohammad Asghar, mieszkający w Pakistanie obywatel brytyjski cierpiący na chorobę umysłową, został aresztowany za rzekome wysyłanie listów do różnych urzędników, w których utrzymywał, że jest prorokiem, i został skazany na karę śmierci w styczniu 2014 r.;

mając na uwadze, że inny obywatel brytyjski, 72-letni Masood Ahmad, członek religijnej wspólnoty Ahmadijja, został dopiero niedawno zwolniony za kaucją po aresztowaniu w 2012 r. pod zarzutem cytowania Koranu, co traktuje się jak bluźnierstwo w przypadku wyznawców Ahmadijja, którzy nie są uznawani za muzułmanów i którym zabrania się „zachowywać jak muzułmanie” na mocy sekcji 298-C kodeksu karnego;

mając na uwadze, że w ciągu ostatnich miesięcy zaatakowano pięć hinduskich świątyń w różnych częściach prowincji Sindh (w Tharparkar, Hajdarabadzie i Larkanie), a trzech hinduskich chłopców oskarżono o bluźnierstwo i obecnie przetrzymuje się ich w areszcie w Badin (Sindh), ponieważ namalowali farbą w sprayu kilka znaków z okazji święta Holi (hinduskiego Festiwalu Kolorów);

mając na uwadze, że członkowie szyickiej wspólnoty Hazarów szczególnie teraz – ze względu na nasilenie przemocy na tle religijnym w Pakistanie – codziennie padają ofiarą zabójstw i przymusowej migracji; mając na uwadze, że według doniesień ponad 10 000 Hindusów uciekło z prowincji, ponieważ w ciągu ostatnich trzech lat uprowadzenia dla okupu stały się nagminne;

mając na uwadze, że pakistańskie prawo zakazujące bluźnierstwa sprawia, iż dla mniejszości wyznaniowych niebezpieczne jest swobodne wyrażanie poglądów lub otwarte angażowanie się w działalność religijną; mając na uwadze, że stosowanie tego prawa było przez lata przedmiotem troski na świecie, ponieważ oskarżenia są często motywowane porachunkami, korzyściami ekonomicznymi lub nietolerancją religijną oraz utrwalają kulturę donosicielstwa, dając tłumowi narzędzie służące do nękania i napaści; mając na uwadze, że w ramach mechanizmów ochrony praw człowieka ONZ zażądała od Pakistanu uchylenia prawa zakazującego bluźnierstwa lub przynajmniej natychmiastowego wprowadzenia zabezpieczeń, tak aby zapobiec nadużywaniu tego prawa w celu represjonowania obywateli, którzy często pochodzą ze społeczności mniejszościowych;

K.	mając na uwadze, że w samym 2013 r. odnotowano setki zabójstw honorowych; mając na uwadze, że zabójstwa te stanowią jedynie najbardziej widoczną formę agresji wobec kobiet, biorąc pod uwagę niezmiennie wysoki wskaźnik przemocy domowej i wymuszonych małżeństw;

L.	mając na uwadze, że Pakistan odgrywa istotną rolę we wspieraniu stabilności w Azji Południowej i dlatego powinien służyć przykładem, dbając o praworządność i prawa człowieka;

M.	mając na uwadze, że Unia Europejska przyznała ostatnio Pakistanowi status GSP+ pod warunkiem wdrożenia obowiązujących konwencji dotyczących praw człowieka;

wyraża głębokie zaniepokojenie gwałtownym nasileniem się przemocy na tle religijnym oraz nietolerancji religijnej w stosunku do mniejszości, a także atakami na miejsca kultu, w tym na kościoły chrześcijańskie, i utrzymującymi się represjami wobec kobiet w Pakistanie;

jest zaniepokojony skutkami tej przemocy w kontekście przyszłego rozwoju całego społeczeństwa pakistańskiego z uwagi na wyzwania społeczno-gospodarcze, przed jakimi stoi ten kraj; podkreśla, że poprawa bezpieczeństwa wszystkich obywateli Pakistanu leży w długofalowym interesie tego kraju;

wyraża głębokie zaniepokojenie faktem, że kontrowersyjne prawo zakazujące bluźnierstwa jest podatne na nadużycia, które mogą dotykać wyznawców wszystkich religii w Pakistanie; wyraża szczególne zaniepokojenie, że prawo zakazujące bluźnierstwa, wobec którego publiczny sprzeciw wyrazili nieżyjący minister Szahbaz Bhatti oraz nieżyjący gubernator Salman Taseer, wykorzystuje się w coraz większym stopniu przeciw chrześcijanom i innym mniejszościom religijnym w Pakistanie;

przypomina władzom Pakistanu o ich wynikającym z prawa międzynarodowego obowiązku poszanowania wolności wypowiedzi, myśli, sumienia, religii i wyznania; wzywa władze Pakistanu do uwolnienia więźniów skazanych za bluźnierstwo oraz uchylenia wyroków śmierci w drodze odwołania; wzywa władze Pakistanu do zagwarantowania niezawisłości sądów, rządów prawa i uczciwego procesu w zgodzie z międzynarodowymi normami w zakresie postępowań sądowych; ponadto wzywa władze Pakistanu do zapewnienia wystarczającej ochrony wszystkim osobom związanym ze sprawami o bluźnierstwo, w tym również poprzez ochronę sędziów przed naciskami z zewnątrz, ochronę oskarżonych oraz ich rodzin i społeczności przed przemocą tłumu, a także poprzez znalezienie rozwiązań dla osób uniewinnionych, które jednak nie mogą wrócić do miejsca swojego pochodzenia;

zdecydowanie potępia stosowanie kary śmierci w jakichkolwiek okolicznościach; w trybie pilnym wzywa rząd Pakistanu do zastąpienia faktycznego moratorium na wykonywanie kary śmierci rzeczywistym zniesieniem kary śmierci;

apeluje do rządu Pakistanu o dokonanie szczegółowego przeglądu prawa zakazującego bluźnierstwa i jego obecnego stosowania – zgodnie z zapisami w sekcji 295 i 298 kodeksu karnego – w przypadku domniemanych aktów bluźnierstwa, zwłaszcza w związku z ostatnimi wyrokami śmierci; zachęca rząd do oparcia się presji grup religijnych i niektórych opozycyjnych sił politycznych, które dążą do utrzymania tego prawa;

apeluje do rządu o przyspieszenie reformy medres poprzez opracowanie podstawowego programu nauczania spełniającego międzynarodowe normy oraz skupienie się przy tym na usunięciu z podstawowego programu nauczania wszelkich treści szerzących nienawiść i włączenie do niego nauki o tolerancji wspólnotowej i religijnej; wzywa Komisję do spełnienia wcześniejszych żądań dotyczących przeglądu podręczników finansowanych przez UE i zawierających wypowiedzi szerzące nienawiść;

zwraca się z naglącym apelem do rządu i parlamentu Pakistanu o zreformowanie oficjalnego systemu sądownictwa, aby zniechęcać do uciekania się do nieformalnych struktur, takich jak dżirga i panćajat, oraz w znacznym stopniu zwiększyć zasoby finansowe i kadrowe w sądownictwie, zwłaszcza w sądach pierwszej instancji;

zdecydowanie potępia wszelkie akty przemocy skierowane przeciwko wspólnotom religijnym, a także wszelkie przejawy dyskryminacji i nietolerancji na tle religijnym i wyznaniowym; wzywa rząd Pakistanu do działań z myślą o ochronie ofiar samosądów na tle religijnym, zwłaszcza do wprowadzenia zakazu publicznych wypowiedzi szerzących nienawiść, a także zachęca wszystkich Pakistańczyków do współpracy na rzecz propagowania tolerancji i wzajemnego zrozumienia; wzywa władze Pakistanu do ścigania osób odpowiedzialnych za podżeganie i fałszywe oskarżanie o bluźnierstwo;

10.

przypomina, że konstytucja Pakistanu gwarantuje wolność wyznania i prawa mniejszości; przyjmuje z zadowoleniem środki, które od listopada 2008 r. rząd Pakistanu przyjął w interesie mniejszości religijnych, takie jak zagwarantowanie mniejszościom 5 % miejsc pracy w sektorze publicznym, uznanie świąt niemuzułmańskich za dni wolne od pracy i ustanowienie Dnia Mniejszości Narodowych;

11.

jednakże wzywa rząd Pakistanu, by zwiększył wysiłki na rzecz lepszego zrozumienia międzywyznaniowego, by aktywnie zajął się wrogością religijną podmiotów społecznych, zwalczał nietolerancję religijną, akty przemocy i zastraszanie oraz przeciwdziałał poczuciu bezkarności;

12.

jest głęboko zaniepokojony trudną sytuacją kobiet i dziewcząt należących do mniejszości, które często ciepią podwójnie, szczególnie w wyniku praktyki przymusowych nawróceń i skierowanej przeciwko nim przemocy seksualnej; wzywa władze Pakistanu do zapewnienia lepszej ochrony, skuteczniejszego ścigania naruszeń i odpowiedniego zadośćuczynienia;

13.

podkreśla, że prawo do wolności myśli, sumienia i wyznania należy do podstawowych praw człowieka; wyraża zaniepokojenie obecną tendencją w Pakistanie, by ograniczyć wolność myśli, wypowiedzi i informacji przez blokowanie i kontrolowanie popularnych usług internetowych; wzywa rząd do zaprzestania cenzury internetu oraz do rewizji projektu ustawy antyterrorystycznej i projektu ustawy o organizacjach pozarządowych, które znacznie ograniczyłyby niezależność i swobodę działania organizacji pozarządowych oraz mogłyby doprowadzić do załamania działalności międzynarodowych organizacji pozarządowych w Pakistanie;

14.

podkreśla istotną rolę Pakistanu we wspieraniu stabilności w całym regionie; zachęca Pakistan do odgrywania konstruktywnej roli w zapewnianiu bezpieczeństwa w Afganistanie i w związku z tym wzywa rząd Pakistanu do wysiłków na rzecz większego poszanowania podstawowych praw człowieka we własnym kraju, a także w całym regionie;

15.

zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji Radzie, Komisji, wiceprzewodniczącej Komisji Europejskiej / wysokiej przedstawiciel Unii do spraw zagranicznych i polityki bezpieczeństwa, specjalnemu przedstawicielowi UE ds. praw człowieka, rządom i parlamentom państw członkowskich, sekretarzowi generalnemu ONZ, Radzie Praw Człowieka ONZ oraz rządowi i parlamentowi Pakistanu.

(1) Teksty przyjęte, P7_TA(2014)0208.

(2) Teksty przyjęte, P7_TA(2013)0422.

(3) Dz.U. C 199 E z 7.7.2012, s. 179.

(4) Dz.U. C 136 E z 11.5.2012, s. 53.

(5) Dz.U. C 161 E z 31.5.2011, s. 147.

(6) Teksty przyjęte, P7_TA(2013)0575.

(7) http://www.consilium.europa.eu/uedocs/cms_data/docs/pressdata/EN/foraff/135946.pdf

22.12.2017

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 443/79

P7_TA(2014)0461

Syria: sytuacja niektórych szczególnie narażonych społeczności

Rezolucja Parlamentu Europejskiego z dnia 17 kwietnia 2014 r. w sprawie Syrii: sytuacja niektórych wspólnot znajdujących się w trudnym położeniu (2014/2695(RSP))

(2017/C 443/16)

Parlament Europejski,

—	uwzględniając swoje wcześniejsze rezolucje w sprawie Syrii, a w szczególności rezolucję z dnia 6 lutego 2014 r. w sprawie sytuacji w Syrii (1),

—	uwzględniając konkluzje Rady w sprawie Syrii z dni 14 kwietnia 2014 r. oraz 20 stycznia 2014 r.,

—	uwzględniając oświadczenie wiceprzewodniczącej Komisji / wysokiej przedstawiciel Catherine Ashton z 15 marca 2014 r. w sprawie 3. rocznicy powstania w Syrii oraz z 8 kwietnia 2014 r. w sprawie zamordowania w Homs, w Syrii o. Van der Lugta SJ,

—	uwzględniając Powszechną deklarację praw człowieka z 1948 r.,

—	uwzględniając konwencje genewskie z 1949 r. oraz dodatkowe protokoły do nich,

—	uwzględniając Międzynarodowy pakt praw obywatelskich i politycznych z 1966 r.,

—	uwzględniając deklarację ONZ w sprawie likwidacji wszelkich form nietolerancji i dyskryminacji ze względu na wyznanie lub przekonania z 1981 r.,

—	uwzględniając rezolucję 2139 Rady Bezpieczeństwa ONZ z 22 lutego 2014 r.,

—	uwzględniając sprawozdanie niezależnej międzynarodowej komisji śledczej do spraw Syryjskiej Republiki Arabskiej z dnia 12 lutego 2014 r.,

—	uwzględniając oświadczenie rzecznika prasowego sekretarza generalnego ONZ Bana Ki-moona z dnia 7 kwietnia 2014 r. w sprawie Syrii,

—	uwzględniając oświadczenie zastępczyni sekretarza generalnego ONZ do spraw humanitarnych i koordynatora pomocy w sytuacjach kryzysowych Valerie Amos z dnia 28 marca 2014 r. w sprawie Syrii,

—	uwzględniając europejską konwencję praw człowieka z 1950 r. i Kartę praw podstawowych Unii Europejskiej z 2000 r.,

—	uwzględniając Rzymski Statut Międzynarodowego Trybunału Karnego,

—	uwzględniając art. 122 ust. 5 oraz art. 110 ust. 4 Regulaminu,

mając na uwadze, że obecny krwawy kryzys w Syrii wywołał klęskę humanitarną o skali niespotykanej w historii najnowszej, w której zginęło ponad 150 000 ludzi, z czego większość to ludność cywilna, ponad 6,5 mln ludzi stało się uchodźcami wewnętrznymi, a ponad 2,6 mln uchodźców syryjskich znalazło się w Libanie, Turcji, Jordanii, Iraku i Egipcie; mając na uwadze, że mniejszości religijne i etniczne znalazły się w bardzo trudnej sytuacji w warunkach kryzysu;

mając na uwadze, że ludność syryjska tradycyjnie składała się z bardzo różnorodnych wspólnot etnicznych i religijnych, m.in. odpowiednio Arabów, Aramejczyków, Ormian, Asyryjczyków, Adygejczyków, Kurdów i Turkmenów oraz muzułmanów, chrześcijan i druzów, a także innych grup; mając na uwadze, że żadna z tych wspólnot etnicznych lub religijnych nie została oszczędzona od trzyletniego konfliktu, który coraz bardziej nabiera wymiaru religijnego;

mając na uwadze, że te wspólnoty składały się zawsze na społeczeństwo syryjskie, przyczyniając się do jego rozwoju i postępu m.in. dzięki zaangażowaniu w edukację, opiekę zdrowotną i kulturę; mając na uwadze, że z tego powodu wspólnoty te mają do odegrania ważną rolę w demokratyzacji Syrii i muszą być reprezentowane we wszelkich konsultacjach w sprawie przyszłości kraju i w jakimkolwiek procesie pojednania;

mając na uwadze, że do niedawna większość tych wspólnot próbowała unikać opowiadania się po którejś ze stron konfliktu, gdyż wiele z nich wprawdzie uznaje potrzebę zmian w reżimie syryjskim, ale także obawia się, że w razie obalenia rządu stanie się celem ataków sunnickich rebeliantów-dżihadystów, którzy nawołują do ustanowienia państwa islamskiego, lub innych ugrupowań;

mając na uwadze, że reżim Assada umyślnie sprowokował dynamiczną polaryzację o podłożu religijnym, traktując ją jako strategię swego przetrwania, co podsyciło utajone i dotychczas powszechnie tłumione napięcia między wspólnotami; mając na uwadze, że coraz większa obecność i infiltracja ekstremistów islamskich i bojowników dżihadu po wszystkich stronach konfliktu wywołuje uzasadnione obawy wśród mniejszości tego kraju; mając na uwadze, że podsycanie różnic między sunnitami i szyitami wpływa negatywnie także na stosunki między wspólnotami w krajach sąsiadujących;

mając na uwadze, że holenderski jezuita o. Frans van der Lugt, który żył w Syrii od wielu dziesięcioleci i zasłynął odmową opuszczenia oblężonego miasta Homs, został pobity i zastrzelony przez uzbrojonych napastników w dniu 7 kwietnia 2014 r.; mając na uwadze, że sekretarz generalny ONZ potępił ten nieludzki akt przemocy wobec człowieka, który towarzyszył Syryjczykom w trakcie oblężeń i narastających trudności; mając na uwadze, że inni chrześcijanie pozostają w budynkach zakonu, w których zamordowano o. van der Lugta, a wspólnota międzynarodowa obawia się o ich bezpieczeństwo, podobnie jak o bezpieczeństwo wielu cywilów wciąż uwięzionych w Homs, które cały czas jest oblegane;

mając na uwadze, że o. Paolo Dall’Oglio jest zaginiony od lipca 2013 r., a biskup greckiego Kościoła prawosławnego Boulos Yazigi został uprowadzony przez uzbrojonych porywaczy ze swojego samochodu w kwietniu 2013 r. w pobliżu miasta Aleppo na północy kraju; mając na uwadze, że los tych duchownych wciąż nie jest znany;

mając na uwadze, że walki prowadzone między siłami reżimu i rebeliantami, w tym ugrupowaniami powiązanymi z Al-Kaidą, doprowadziły w końcu marca 2014 r. do ewakuacji zdecydowanej większości ludności Kassabu, ormiańskiego miasteczka na granicy syryjsko-tureckiej; mając na uwadze, że na temat liczby ofiar tych zdarzeń pojawiają się sprzeczne doniesienia;

I.	mając na uwadze, że ostatnie doniesienia z Syrii wskazują, iż rebelianci z powiązanego z Al-Kaidą frontu al-Nusra zajęli wiele wsi chrześcijańskich i kurdyjskich na granicy z Turcją, takich jak kurdyjskie miasteczko Ayn-Al-Arab/Kobane;

mając na uwadze, że podczas kryzysu w Syrii uchodźcy palestyńscy znajdują się nadal w szczególnie trudnym położeniu; mając na uwadze, że wielu z nich przebywa na oblężonych obszarach, zwłaszcza w obozie w Jarmuk, który wciąż znajduje się pod ciężkim ostrzałem sił reżimu i rozmaitych ugrupowań zbrojnych, co powoduje nieludzkie cierpienia 18 000 Palestyńczyków przebywających w tym miejscu; mając na uwadze, że niemal wszyscy z 540 000 uchodźców palestyńskich w Syrii potrzebują dziś pomocy, przy czym ponad połowa z nich to uchodźcy wewnętrzni, oraz borykają się z wielkimi przeszkodami lub nasilającymi się restrykcjami, kiedy próbują uciec do Egiptu, Jordanii lub Libanu;

mając na uwadze, że kobiety i dzieci nadal cierpią z powodu agresji, przemocy seksualnej lub ze względu na płeć, nadużyć i braku podstawowych dóbr i usług w trakcie obecnego kryzysu w Syrii; mając na uwadze, że wśród syryjskich uchodźców jest niewspółmiernie wiele kobiet i dzieci; mając na uwadze, że od 2011 r. prawie 3 mln dzieci w Syrii przerwało naukę szkolną, a przynajmniej 500 000 zarejestrowanych dzieci-uchodźców nie zostało zapisanych do szkół w sąsiadujących krajach;

mając na uwadze, że w krwawym kryzysie w Syrii wciąż ofiarami są obrońcy praw człowieka, intelektualiści, duchowni, dziennikarze i działacze społeczeństwa obywatelskiego; mając na uwadze, że na przedmieściu Duma ponad cztery miesiące temu uprowadzono laureatkę nagrody im. Sacharowa z 2011 r. Razan Zajtunę wraz z jej mężem i dwoma innymi obrońcami praw człowieka i że wciąż są oni przetrzymywani w nieznanym miejscu;

M.	mając na uwadze, że liderzy polityczni i religijni mają obowiązek zwalczania ekstremizmu i terroryzmu na każdym szczeblu i promowania wzajemnego szacunku między obywatelami oraz wspólnotami religijnymi i etnicznymi;

mając na uwadze, że międzynarodowe prawo humanitarne i dotyczące praw człowieka zakazuje ataków na osoby i grupy ze względu na ich przynależność religijną lub etniczną oraz ataków na ludność cywilną niebiorącą udziału w walkach; mając na uwadze, że takie czyny mogą stanowić zbrodnie wojenne j zbrodnie przeciwko ludzkości; mając na uwadze, że Rada Bezpieczeństwa ONZ podkreśliła w rezolucji 2139, że należy położyć kres bezkarności w odniesieniu do naruszeń międzynarodowego prawa humanitarnego oraz naruszeń praw człowieka, a także potwierdziła, że sprawcy tych naruszeń i nadużyć w Syrii lub osoby w inny sposób za nie odpowiedzialne muszą być postawione przed wymiarem sprawiedliwości;

wyraża głębokie zaniepokojenie niespotykaną skalą cierpień ludzkich i przypadków śmiertelnych oraz wyraża solidarność z rodzinami wszystkich niewinnych ofiar konfliktu syryjskiego; stanowczo potępia naruszenia praw człowieka i międzynarodowego prawa humanitarnego przez reżim Assada oraz prorządowe bojówki; potępia wszelkie naruszenia praw człowieka i międzynarodowego prawa humanitarnego przez zbrojne grupy będące w opozycji do reżimu; stanowczo potępia coraz liczniejsze zamachy terrorystyczne popełniane przez ekstremistyczne organizacje i jednostki w całym kraju;

jest przekonany, że trwałe rozwiązanie obecnego kryzysu w Syrii może zostać osiągnięte wyłącznie w drodze szeroko zakrojonego procesu politycznego, któremu przewodzić będzie Syria przy wsparciu wspólnoty międzynarodowej; ubolewa, że rozmowy pokojowe kończą się obecnie niepowodzeniem ze względu na przeszkody stwarzane przez reżim, oraz pilnie domaga się, by wszystkie zaangażowane strony i wspólnota międzynarodowa dołożyły wszelkich wysiłków, by rozpocząć nowe rokowania, które położą kres obecnej rzezi; podkreśla znaczenie uczestnictwa i wkładu w tym procesie wszystkich składników społeczeństwa syryjskiego, w tym mniejszości etnicznych i religijnych, oraz wskazuje na kluczową rolę mniejszości w zachowywaniu jedynego w swoim rodzaju dziedzictwa kulturowego i tradycji międzykulturowego, międzyetnicznego i międzyreligijnego współistnienia w Syrii, z myślą o stworzeniu dynamicznego społeczeństwa dla przyszłych pokoleń Syryjczyków;

ponownie podkreśla, że prawa mniejszości łączą się nierozerwalnie z poszanowaniem innych podstawowych praw człowieka i wolności, takich jak prawo do wolności, bezpieczeństwa, równości i swobody wypowiedzi;

stanowczo potępia niedawne ataki na niektóre wspólnoty religijne i etniczne w Syrii, zwłaszcza na chrześcijan, Ormian i Kurdów, oraz wzywa wszystkie zaangażowane strony, by zaprzestały wszelkich działań zmierzających do podsycania konfliktu etnicznego i wyznaniowego; podkreśla, że wszystkie podmioty zaangażowane w konflikt mają obowiązek chronić różne mniejszości obecne w Syrii; uznaje jednak, że ataki na niektóre wspólnoty znajdujące się w trudnym położeniu stanowią tylko jeden z aspektów wojny domowej w Syrii;

z najwyższym oburzeniem potępia zamordowanie księdza Fransa Van der Lugta, ten nieludzki akt przemocy wobec człowieka, który towarzyszył Syryjczykom w trakcie oblężeń i narastających trudności; oddaje hołd jego pracy, która swym zasięgiem wykraczała poza oblężone miasto Homs i wciąż przynosi pomoc setkom cywilów w ich codziennym przetrwaniu;

wzywa wszystkie strony konfliktu, by ściśle stosowały się do międzynarodowego prawa humanitarnego i do praw człowieka, oraz wzywa do ochrony wszystkich wspólnot znajdujących się w trudnym położeniu, m.in. poprzez umożliwienie dostępu pomocy humanitarnej i zakończenie oblężeń zaludnionych obszarów, m.in. starego miasta w Homs; ponownie wzywa do zapewnienia miejsc bezpiecznego pobytu wzdłuż granicy turecko-syryjskiej oraz ewentualnie w samej Syrii, a także do utworzenia korytarzy humanitarnych przez społeczność międzynarodową;

potępia atak na ormiańskie miasto Kassab; popiera wszelkie wysiłki podejmowane na szczeblu lokalnym w celu uniknięcia i zwalczania krwawych starć na tle wyznaniowym na zajętych przez rebeliantów obszarach i na obszarach, gdzie Kurdowie stanowią większość; wzywa obecne i przyszłe władze syryjskie, by zapewniły w kraju rzeczywistą i skuteczną ochronę wspólnot znajdujących się w trudnym położeniu oraz doprowadziły do ich bezpiecznego i pewnego powrotu do domów, a także by sprawiły, że sprawcy ataków na te wspólnoty zostaną postawieni przed wymiarem sprawiedliwości w rzetelnym procesie;

ponownie wzywa do zwrócenia szczególnej uwagi na trudną sytuację uchodźców palestyńskich w Syrii, a w szczególności na nieludzkie warunki, w jakich Palestyńczycy przebywają w obozie uchodźców w Jarmuk; ponownie wzywa wszystkie strony zaangażowane w konflikt, by umożliwiły Agencji Narodów Zjednoczonych ds. Pomocy Uchodźcom Palestyńskim na Bliskim Wschodzie (UNRWA) i innym międzynarodowym organizacjom pomocowym nieograniczony dostęp do tego obozu, a także do wszystkich innych oblężonych obszarów na terytorium kraju, żeby ulżyć skrajnym cierpieniom miejscowej ludności; pochwala działalność UNRWA w Syrii i wzywa do zwiększenia międzynarodowego wsparcia dla jej działalności;

wzywa wspólnotę międzynarodową i UE, by w kryzysie syryjskim zwróciły szczególną uwagę na cierpienia i potrzeby kobiet i dzieci; domaga się zerowej tolerancji zwłaszcza wobec zabijania, uprowadzania i rekrutowania dzieci, a także zwiększenia zdolności do udzielania pomocy humanitarnej w dziedzinie wsparcia ofiar, które doznały urazów psychicznych;

10.

przypomina o naglącej potrzebie zwolnienia wszystkich więźniów politycznych, działaczy społeczeństwa obywatelskiego, pracowników pomocy humanitarnej, duchownych (m.in. o. Paola Dall’Oglio, biskupa greckiego Kościoła prawosławnego Boulosa Yazigi i biskupa asyryjskiego Kościoła prawosławnego Johna Ibrahima), dziennikarzy i fotografów przetrzymywanych przez reżim lub rebeliantów oraz o potrzebie umożliwienia niezależnym obserwatorom dostępu do wszystkich miejsc zatrzymania; ponownie wzywa UE i jej państwa członkowskie do podjęcia wszelkich możliwych wysiłków na rzecz uwolnienia laureatki nagrody im. Sacharowa z 2011 r. Razan Zajtuny i wszystkich innych obrońców praw człowieka w Syrii, w tym blogera internetowego Bassela Safadiego Khartabila;

11.

wciąż jest przekonany, że jeżeli sprawcy poważnych przestępstw popełnionych w czasie konfliktu, w tym przestępstw na tle religijnym lub etnicznym, nie zostaną pociągnięci do odpowiedzialności, osiągnięcie trwałego pokoju w Syrii nie będzie możliwe; ponawia swój apel o przekazanie sprawy dotyczącej sytuacji w Syrii do Międzynarodowego Trybunału Karnego i popiera wszelkie inicjatywy w tym kierunku; pochwala prace niezależnej międzynarodowej komisji śledczej do spraw Syryjskiej Republiki Arabskiej i innych podmiotów międzynarodowych gromadzących i zachowujących wielkie ilości świadectw na temat poważnych zbrodni popełnionych przez reżim i niektóre ugrupowania rebelianckie w Syrii oraz wzywa do podjęcia działań zmierzających do postawienia sprawców przed sądem;

12.

wyraża głębokie zaniepokojenie poważnymi konsekwencjami podziału Syrii dla stabilności i bezpieczeństwa w regionie, zwłaszcza w Libanie i Iraku; jest poważnie zaniepokojony wysoką liczbą uchodźców syryjskich w sąsiadujących krajach, zwłaszcza w Libanie, gdzie według UNHCR ich liczba przekroczyła 1 mln, nie licząc dziesiątek tysięcy uchodźców, którzy nie zarejestrowali się w agencji, przy czym jednocześnie każdego tygodnia z Syrii do Libanu ucieka 12 000 ludzi; jest również głęboko zaniepokojony ciągłym przepływem uchodźców do Jordanii, Turcji, Iraku i Egiptu; zachęca Unię Europejską i jej państwa członkowskie, by w dalszym ciągu udzielały znacznej pomocy humanitarnej ludności dotkniętej konfliktem w Syrii;

13.

zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji wiceprzewodniczącej Komisji/wysokiej przedstawiciel Unii do spraw zagranicznych i polityki bezpieczeństwa, Radzie, Komisji, parlamentom i rządom państw członkowskich, sekretarzowi generalnemu Organizacji Narodów Zjednoczonych, specjalnemu wysłannikowi ONZ i Ligi Państw Arabskich do Syrii, rządowi i parlamentowi Egiptu, parlamentowi i rządowi Iraku, parlamentowi i rządowi Jordanii, parlamentowi i rządowi Libanu, parlamentowi i rządowi Turcji, sekretarzowi generalnemu Rady Współpracy Państw Arabskich Zatoki Perskiej oraz wszystkim stronom zaangażowanym w konflikt w Syrii.

(1) Teksty przyjęte, P7_TA(2014)0099.

22.12.2017

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 443/83

P7_TA(2014)0462

Sytuacja w Korei Północnej

Rezolucja Parlamentu Europejskiego z dnia 17 kwietnia 2014 r. w sprawie sytuacji w Korei Północnej (Koreańskiej Republice Ludowo-Demokratycznej) (2014/2696(RSP))

(2017/C 443/17)

Parlament Europejski,

—

uwzględniając Powszechną deklarację praw człowieka ONZ, Międzynarodowy pakt praw obywatelskich i politycznych, Międzynarodowy pakt praw gospodarczych, społecznych i kulturalnych, Konwencję o prawach dziecka oraz Konwencję w sprawie likwidacji wszelkich form dyskryminacji kobiet, których stroną jest Koreańska Republika Ludowo-Demokratyczna,

—	uwzględniając Konwencję w sprawie zakazu stosowania tortur oraz innego okrutnego, nieludzkiego lub poniżającego traktowania albo karania z 1984 r.,

—	uwzględniając swoje rezolucje: z dnia 14 marca 2013 r. w sprawie zagrożenia jądrowego i praw człowieka w Koreańskiej Republice Ludowo-Demokratycznej (1), z dnia 24 maja 2012 r. w sprawie sytuacji uchodźców z Korei Północnej (2) oraz z dnia 8 lipca 2010 r. w sprawie Korei Północnej (3),

—

uwzględniając oświadczenie rzecznika wiceprzewodniczącej Komisji/ wysokiej przedstawiciel Unii do spraw zagranicznych i polityki bezpieczeństwa Catherine Ashton wydane dnia 19 sierpnia 2013 r. i dotyczące niedawnych porozumień międzykoreańskich oraz oświadczenie z dnia 5 czerwca 2013 r. dotyczące wydalenia dziewięciu obywateli Korei Północnej z Laosu, a także oświadczenie Catherine Ashton z dnia 13 marca 2013 r. w sprawie zagrożenia jądrowego i praw człowieka w Korei Północnej,

—	uwzględniając oświadczenie Koreańskiej Republiki Ludowo-Demokratycznej z dnia 13 marca 2013 r., według którego zakończyła ona zawieszenie broni z 1953 r. i „nie czuje się związana porozumieniem o nieagresji między Koreą Północną a Koreą Południową”,

—	uwzględniając rezolucję Rady Praw Człowieka ONZ z dnia 26 marca 2014 r. i dnia 21 marca 2013 r. oraz rezolucję Zgromadzenia Ogólnego ONZ z dnia 18 grudnia 2013 r. w sprawie sytuacji praw człowieka w Koreańskiej Republice Ludowo-Demokratycznej,

—	uwzględniając komisję śledczą ONZ do spraw sytuacji w zakresie praw człowieka w Koreańskiej Republice Ludowo-Demokratycznej, która została ustanowiona przez Radę Praw Człowieka ONZ w dniu 21 marca 2013 r.,

—	uwzględniając art. 122 ust. 5 oraz art. 110 ust. 4 Regulaminu,

A.	mając na uwadze, że komisja śledcza ONZ zbadała „regularne, powszechne i poważne naruszenia praw człowieka” w Korei Północnej oraz wydała w tej sprawie sprawozdanie dnia 7 lutego 2014 r.;

mając na uwadze, że profesjonalne, kompleksowe i integrujące metody pracy zastosowane przez komisję śledczą ONZ mogą służyć za przykład dla działań przyszłych misji wyjaśniających powstałych z inicjatywy Rady Praw Człowieka ONZ w sytuacjach, gdy rządy odmawiają jakiejkolwiek współpracy, jak miało to miejsce w przypadku Koreańskiej Republiki Ludowo-Demokratycznej;

mając na uwadze, że Koreańska Republika Ludowo-Demokratyczna stwierdziła, po powołaniu do życia komisji śledczej ONZ, iż „całkowicie odrzuca i lekceważy tę inicjatywę”, odmówiła komisji pozwolenia na odwiedzenie kraju oraz w żaden sposób nie współpracowała z nią; mając na uwadze, że reżim Koreańskiej Republiki Ludowo-Demokratycznej zasadniczo nie współpracuje z ONZ i odrzucił wszystkie rezolucje Rady Praw Człowieka ONZ i Zgromadzenia Ogólnego dotyczące praw człowieka w Korei Północnej; mając na uwadze, że Korea Północna nie współpracuje ze specjalnym sprawozdawcą ONZ ds. sytuacji praw człowieka w tym kraju i odrzuciła wszelką pomoc wysokiej komisarz ONZ ds. praw człowieka;

D.	mając na uwadze, że dialog na temat praw człowieka między UE a Koreańską Republiką Ludowo-Demokratyczną został zawieszony przez Koreańską Republikę Ludowo-Demokratyczną w 2003 r.;

mając na uwadze, że komisja śledcza doszła do wniosku, iż Koreańska Republika Ludowo-Demokratyczna dopuszcza się systematycznych, powszechnych i rażących naruszeń praw człowieka, a w wielu przypadkach wykryte naruszenia stanowią zbrodnię przeciwko ludzkości wynikającą z polityki państwa i „nie mają analogii we współczesnym świecie”;

mając na uwadze, że te zbrodnie przeciw ludzkości obejmują eksterminacje, morderstwa, zniewolenie, tortury, uwięzienia, gwałty, wymuszone aborcje i inne akty przemocy seksualnej, prześladowania na tle politycznym, religijnym i rasowym oraz na tle płci, przymusowe przesiedlenia ludności, wymuszone zaginięcia oraz nieludzkie czyny polegające na świadomym zadawaniu powolnej śmierci z głodu; mając na uwadze, że te zbrodnie przeciwko ludzkości są nadal popełniane w Koreańskiej Republice Ludowo-Demokratycznej, ponieważ polityka, instytucje i strukturalna bezkarność pozostają w mocy;

G.	mając na uwadze, że w sprawozdaniu komisji śledczej stwierdzono, że akty „niewysłowionego okrucieństwa” popełnione wobec setek tysięcy byłych i obecnych więźniów obozów karnych „przypominają horror obozów tworzonych w państwach totalitarnych w XX wieku”;

mając na uwadze, że w sprawozdaniu pokazano, iż w Koreańskiej Republice Ludowo-Demokratycznej państwo uzurpuje sobie absolutną kontrolę nad każdym aspektem życia obywateli oraz absolutny monopol na informację, przemieszczanie się w obrębie kraju i poza nim oraz życie społeczne (system klasowy songbun);

I.	mając na uwadze, że rządowe akty represji wykraczają poza granice państwa – systematyczne porwania i odmowy repatriacji dotknęły ponad 200 000 osób z innych krajów, a wiele z nich stało się następnie ofiarami wymuszonych zaginięć;

J.	mając na uwadze, że powszechna jest dyskryminacja i przemoc wobec kobiet, w tym publiczne pobicia i napaści o charakterze seksualnym, których wobec kobiet dopuszczają się urzędnicy państwowi; mając na uwadze, że kobietom i dziewczętom zagraża handel ludźmi i przymus świadczenia usług seksualnych;

z ogromnym zaniepokojeniem przyjmuje do wiadomości wnioski wyciągnięte przez komisję śledczą ONZ i popiera wydane przez nią zalecenia;

ponownie stanowczo potępia trwające od dekady represje państwowe wywierane w sposób systematyczny zarówno przez byłych, jak i obecnych najwyższych przywódców Koreańskiej Republiki Ludowo-Demokratycznej oraz jej administrację, a także wzywa Koreańską Republikę Ludowo-Demokratyczną do natychmiastowego zakończenia poważnych, powszechnych i regularnych naruszeń praw człowieka popełnianych wobec własnego narodu;

podkreśla fakt, że opisane naruszenia, z których wiele stanowi zbrodnie przeciwko ludzkości, są od zbyt dawna popełniane na oczach wspólnoty międzynarodowej, i apeluje do państw członkowskich UE i wszystkich członków Zgromadzenia Ogólnego ONZ o przesunięcie kwestii cierpienia ludności Korei Północnej na szczyt agendy politycznej oraz o zapewnienie działań następczych w związku z zaleceniami komisji śledczej;

jest przekonany, że nadszedł odpowiedni czas na podjęcie przez wspólnotę międzynarodową konkretnych działań kładących kres bezkarności sprawców tych czynów; oczekuje, że osoby, na których spoczywa największa odpowiedzialność za zbrodnie przeciwko ludzkości popełnione w Koreańskiej Republice Ludowo-Demokratycznej, odpowiedzą za swoje zbrodnie, staną przed Międzynarodowym Trybunałem Karnym i zostaną objęte ukierunkowanymi sankcjami;

wzywa Europejską Służbę Działań Zewnętrznych (ESDZ) do zadbania o to, by wprowadzenie w życie zaleceń komisji śledczej ONZ stało się stałym punktem porządków obrad prowadzonych w ramach dialogu w zakresie praw człowieka oraz na innego rodzaju spotkaniach z państwami trzecimi, w szczególności w ramach dialogu prowadzonego z Rosją i Chinami; wzywa też ESDZ i specjalnego przedstawiciela UE ds. praw człowieka do zapewnienia poinformowania wszystkich ambasadorów ESDZ o sprawozdaniu komisji śledczej ONZ oraz tego, że jednoznacznie zrozumieją oni swoją rolę polegającą na zapewnieniu ogólnoświatowego poparcia dla działań Rady Bezpieczeństwa ONZ zalecanych przez komisję śledczą ONZ;

wzywa rząd Koreańskiej Republiki Ludowo-Demokratycznej do wypełnienia zobowiązań wynikających z instrumentów praw człowieka, których kraj ten jest stroną, oraz do pełnej współpracy z organizacjami humanitarnymi, niezależnymi obserwatorami praw człowieka i specjalnym sprawozdawcą ONZ ds. sytuacji w zakresie praw człowieka w Koreańskiej Republice Ludowo-Demokratycznej, między innymi poprzez umożliwienie dostępu do kraju;

wzywa ESDZ i państwa członkowskie do wspierania wysokiej komisarz ONZ ds. praw człowieka w ustanawianiu przez nią specjalnych struktur zapewniających odpowiedzialność za popełnione przestępstwa poprzez nieprzerwane gromadzenie dowodów i dokumentacji;

wzywa Koreańską Republikę Ludowo-Demokratyczną do natychmiastowego i ostatecznego zaprzestania publicznych i tajnych egzekucji oraz do zniesienia kary śmierci; wzywa też Koreańską Republikę Ludowo-Demokratyczną do zaprzestania pozasądowych egzekucji, położenia kresu wymuszonym zaginięciom i karom zbiorowym, do zamknięcia wszystkich obozów karnych oraz uwolnienia więźniów politycznych i zezwolenia obywatelom na swobodne podróżowanie, zarówno na obszarze kraju, jak i poza jego terytorium; wzywa Koreańską Republikę Ludowo-Demokratyczną do zapewnienia krajowym i międzynarodowym mediom wolności wypowiedzi i wolności prasy oraz umożliwienia obywatelom wolnego od cenzury dostępu do internetu;

wzywa rząd Koreańskiej Republiki Ludowo-Demokratycznej do przekazania wszystkich informacji na temat obywateli państw trzecich, co do których istnieją podejrzenia, że zostali uprowadzeni przez agentów służb Korei Północnej w ubiegłych latach, oraz do natychmiastowego zwrócenia tych porwanych, którzy nadal są przetrzymywani, ich krajom ojczystym;

10.

wyraża szczególne zaniepokojenie niezmiennie dramatyczną sytuacją żywnościową w tym kraju oraz jej wpływem na prawa gospodarcze, społeczne i kulturalne ludności; wzywa Komisję do kontynuowania istniejących programów pomocy humanitarnej oraz utrzymania istniejących kanałów komunikacji z Koreańską Republiką Ludowo-Demokratyczną, a także do dopilnowania, aby pomoc ta bezpiecznie docierała do grup ludności, do których jest skierowana; wzywa władze Koreańskiej Republiki Ludowo-Demokratycznej do zapewnienia wszystkim obywatelom dostępu do żywności i pomocy humanitarnej w zależności od potrzeb i zgodnie z zasadami humanitarnymi; wzywa również Koreańską Republikę Ludowo-Demokratyczną do zainwestowania swoich zasobów w poprawę dramatycznych warunków życia własnego narodu zamiast przeznaczania ich na dalszą rozbudowę koreańskiego arsenału militarnego i programu jądrowego;

11.

wzywa wszystkich członków ONZ, a w szczególności Chińską Republikę Ludową, do przyjścia z pomocą tym obywatelom Korei Północnej, którym uda się zbiec z kraju, poprzez przyznanie im prawa do pobytu wraz z ochroną prawną i podstawowymi usługami równoważnymi z tymi, do jakich mają prawo chińscy obywatele, oraz wzywa bezwzględnie do powstrzymania się od jakiejkolwiek współpracy z administracją Koreańskiej Republiki Ludowo-Demokratycznej w zakresie ekstradycji lub repatriacji obywateli Korei Północnej;

12.

z zadowoleniem przyjmuje wszelkie projekty humanitarne pomiędzy obiema Koreami – takie jak ponowne spotkania rozdzielonych rodzin południowo- i północnokoreańskich – które mogą w namacalny sposób ulżyć cierpieniom społeczeństwa oraz wzywa rządy obu państw do zwiększenia liczby podobnych inicjatyw;

13.

zgodnie z propozycją komisji śledczej ONZ wzywa ONZ do zwołania konferencji politycznej wysokiego szczebla pomiędzy stronami wojny koreańskiej, której celem będzie zawarcie ostatecznego porozumienia pokojowego zamykającego wojnę i ustanowienie procedury zintensyfikowania współpracy, na przykład na wzór procesu helsińskiego;

14.

zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji Radzie, Komisji, rządowi Koreańskiej Republiki Ludowo-Demokratycznej, wiceprzewodniczącej Komisji/ wysokiej przedstawiciel Unii do spraw zagranicznych i polityki bezpieczeństwa, specjalnemu przedstawicielowi UE ds. praw człowieka, parlamentom państw członkowskich, sekretarzowi generalnemu ONZ, Radzie Praw Człowieka ONZ, członkom komisji śledczej ONZ do spraw sytuacji w zakresie praw człowieka w Koreańskiej Republice Ludowo-Demokratycznej, w tym specjalnemu sprawozdawcy, rządowi i parlamentowi Korei Południowej, rządowi i parlamentowi Federacji Rosyjskiej, rządowi i parlamentowi Japonii oraz rządowi Chińskiej Republiki Ludowej.

(1) Teksty przyjęte, P7_TA(2013)0096.

(2) Dz.U. C 264 E z 13.9.2013, s. 94.

(3) Dz.U. C 351 E z 2.12.2011, s. 132.

II Komunikaty

KOMUNIKATY INSTYTUCJI, ORGANÓW I JEDNOSTEK ORGANIZACYJNYCH UNII EUROPEJSKIEJ

Parlament Europejski

Wtorek, 15 kwietnia 2014 r.

22.12.2017

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 443/86

P7_TA(2014)0348

Wniosek Alexandra Mirsky`ego o skorzystanie z immunitetu poselskiego

Decyzja Parlamentu Europejskiego z dnia 15 kwietnia 2014 r. w sprawie wniosku Alexandra Mirskiego o skorzystanie z immunitetu i przywilejów (2014/2026(IMM))

(2017/C 443/18)

Parlament Europejski,

—

uwzględniając wniosek Alexandra Mirskiego z dnia 14 lutego 2014 r. ogłoszony na sesji plenarnej w dniu 24 lutego 2014 r. o skorzystanie z immunitetu i przywilejów w związku z postępowaniem cywilnym toczącym się przed Wydziałem Cywilnym Senatu Sądu Najwyższego Republiki Łotwy (zwanym dalej „Sądem Najwyższym”) (nr ref. C17129611),

—	uwzględniając art. 8 Protokołu nr 7 w sprawie przywilejów i immunitetów Unii Europejskiej oraz art. 6 ust. 2 Aktu dotyczącego wyborów przedstawicieli do Parlamentu Europejskiego w powszechnych wyborach bezpośrednich z dnia 20 września 1976 r.,

—	uwzględniając orzeczenia Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej z dnia 12 maja 1964 r., 10 lipca 1986 r., 15 i 21 października 2008 r., 19 marca 2010 r. oraz 6 września 2011 r. (1),

—	uwzględniając protokół posiedzenia plenarnego z dnia 4 kwietnia 2011 r.,

—	uwzględniając art. 5 ust. 2 i art. 6a i 7 Regulaminu,

—	uwzględniając sprawozdanie Komisji Prawnej (A7–0273/2014),

mając na uwadze, że Alexander Mirsky, poseł do Parlamentu Europejskiego, zwrócił się o skorzystanie z immunitetu parlamentarnego w związku z postępowaniem cywilnym toczącym się przed Sądem Najwyższym Republiki Łotwy; mając na uwadze, że wspomniane postępowanie odnosi się do decyzji Wydziału Cywilnego Sądu Okręgowego w Rydze (zwanego dalej „Sądem Okręgowym w Rydze”) nakazującej Alexandrowi Mirskiemu sprostowanie wypowiedzi zawartej w przemówieniu wygłoszonym w Parlamencie Europejskim w dniu 4 kwietnia 2011 r. i wypłacenie kwoty 1 000 LVL będącej zadośćuczynieniem za szkody niemajątkowe na rzecz rzekomo pokrzywdzonych skarżących;

mając na uwadze, że zgodnie z art. 8 Protokołu nr 7 w sprawie przywilejów i immunitetów Unii Europejskiej wobec członków Parlamentu Europejskiego nie można prowadzić dochodzenia, postępowania sądowego, ani też ich zatrzymywać z powodu ich opinii lub stanowiska zajętego przez nich w głosowaniu w czasie wykonywania przez nich obowiązków służbowych,

C.	mając na uwadze, że wykonując swoje uprawnienia związane z przywilejami i immunitetami, Parlament działa w celu utrzymania swojej integralności jako demokratycznego zgromadzenia ustawodawczego oraz do zagwarantowania niezależności posłów w sprawowaniu ich funkcji;

mając na uwadze, że Trybunał Sprawiedliwości wyjaśnił, że art. 8 Protokołu – w świetle celów ochrony wolności wypowiedzi i niezależności posłów do Parlamentu Europejskiego i w świetle sformułowania, które wyraźnie odnosi się do stanowiska zajmowanego w głosowaniu, a także opinii wyrażanych przez posłów – ma zasadniczo zastosowanie do wszystkich oświadczeń złożonych przez tych posłów w samych pomieszczeniach Parlamentu Europejskiego (2);

mając na uwadze, że należy uznać, iż immunitet na mocy art. 8 Protokołu – w zakresie w jakim ma chronić swobodę wypowiedzi i niezależność posłów europejskich – jest bezwzględnym immunitetem sprzeciwiającym się wszczęciu jakiegokolwiek postępowania sądowego z uwagi na wyrażoną opinię lub stanowisko zajęte w głosowaniu w ramach wykonywania obowiązków parlamentarnych (3);

F.	mając na uwadze, że immunitet z jakiego korzystają posłowie do Parlamentu Europejskiego w odniesieniu do postępowań karnych obejmuje również immunitet w odniesieniu do postępowań cywilnych;

mając na uwadze, że wniosek Alexandra Mirskiego odnosi się do postępowań wszczętych przeciwko niemu w związku z wypowiedzią zawartą w jednominutowym wystąpieniu na posiedzeniu plenarnym w dniu 4 kwietnia 2011 r.; mając na uwadze, że nie ulega wątpliwości, iż Alexander Mirsky był posłem do Parlamentu Europejskiego w chwili wygłaszania tej wypowiedzi;

mając na uwadze, że Sąd Grodzki w Jūrmali właściwie uznał, że Alexander Mirsky był objęty immunitetem, z którego korzystają posłowie do Parlamentu Europejskiego na mocy art. 8 Protokołu, i w związku z tym odrzucił pozew skarżących; mając na uwadze, że Sąd Okręgowy w Rydze postąpił odwrotnie i całkowicie zignorował zastosowanie tego postanowienia; mając na uwadze, że sąd krajowy ma obowiązek stosowania prawa pierwotnego UE;

mając na uwadze, że postępowania sądowe wszczęte przeciwko Alexandrowi Mirskiemu nadal się toczą przed Sądem Najwyższym Republiki Łotwy a końcowy wyrok może być dla niego korzystny; mając jednak na uwadze, że jeżeli Sąd Najwyższy potwierdzi wyrok Sądu Okręgowego w Rydze, będzie to stanowiło naruszenie prawa pierwotnego UE przez władze łotewskie;

J.	mając na uwadze, że w następstwie wyroku Sądu Okręgowego w Rydze w istocie doszło do naruszenia przywilejów i immunitetów Alexandra Mirskiego; mając w szczególności na uwadze, że okoliczności tej sprawy stanowią ograniczenie opinii wyrażonej w ramach wykonywania obowiązków parlamentarnych;

wyraża zgodę na skorzystanie przez Alexandra Mirskiego z immunitetu i przywilejów;

wzywa Komisję do interwencji u władz łotewskich w celu wyegzekwowania prawa pierwotnego UE – szczególnie art. 8 Protokołu nr 7 w sprawie przywilejów i immunitetów Unii Europejskiej – oraz w razie konieczności do wszczęcia postępowania w sprawie uchybienia zobowiązaniom państwa członkowskiego na mocy art. 258 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej;

zobowiązuje swojego Przewodniczącego do natychmiastowego przekazania niniejszej decyzji wraz ze sprawozdaniem właściwej komisji Komisji Europejskiej, odpowiednim władzom Republiki Łotwy oraz Alexandrowi Mirskiemu.

(1) Wyrok Trybunału Sprawiedliwości z dnia 12 maja 1964 r., Wagner/Fohrmann i Krier, 101/63, ECLI:EU:C:1964:28; wyrok Trybunału Sprawiedliwości z dnia 10 lipca 1986 r., Wybot/Faure i inni, 149/85, ECLI:EU:C:1986:310; wyrok Sądu z dnia 15 października 2008 r., Mote/Parlament, T-345/05, ECLI:EU:T:2008:440; wyrok Trybunału Sprawiedliwości z dnia 21 października 2008 r., Marra/De Gregorio i Clemente, C-200/07 i C-201/07, ECLI:EU:C:2008:579; wyrok Sądu z dnia 19 marca 2010 r., Gollnisch/Parlament, T-42/06, ECLI:EU:T:2010:102; wyrok Trybunału Sprawiedliwości z dnia 6 września 2011 r., Patriciello, C-163/10, ECLI: EU:C:2011:543.

(2) Sprawa C-163/10 Patriciello, cytowana powyżej, ust. 29.

(3) Połączone sprawy C-200/07 i C-201/07 Marra przeciwko De Gregorio i Clemente, cytowane powyżej, ust. 27.

22.12.2017

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 443/88

P7_TA(2014)0396

Głosowanie w ramach procedur dotyczących immunitetu posła (wykładnia regulaminu)

Decyzja Parlamentu Europejskiego z dnia 15 kwietnia 2014 r. w sprawie głosowania w ramach procedur dotyczących immunitetu posła (wykładnia art. 166, art. 167 ust. 1 i art. 195 ust. 3 regulaminu) (2014/2028(REG))

(2017/C 443/19)

Parlament Europejski,

—	uwzględniając pismo przewodniczącego Komisji Spraw Konstytucyjnych z dnia 9 kwietnia 2014 r.

—	uwzględniając art. 211 Regulaminu,

przyjmuje następującą wykładnię art. art. 166, art. 167 ust. 1 i art. 195 ust. 3 Regulaminu:

„Przepisy art. 166, art. 167 ust. 1 i art. 195 ust. 3 dotyczące głosowania imiennego nie mają zastosowania do sprawozdań, o których mowa w art. 6b ust. 2 i art. 7 ust. 3, 6 i 8, w ramach procedur dotyczących immunitetu posła.”

zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania niniejszej decyzji do wiadomości Radzie oraz Komisji.

Środa, 16 kwietnia 2014 r.

22.12.2017

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 443/89

P7_TA(2014)0408

Zmiana Regulaminu Parlamentu Europejskiego dotycząca pytań parlamentarnych

Decyzja Parlamentu Europejskiego z dnia 16 kwietnia 2014 r. w sprawie zmiany Regulaminu Parlamentu Europejskiego dotyczącej pytań parlamentarnych (2013/2083(REG))

(2017/C 443/20)

Parlament Europejski,

—	uwzględniając pismo swego przewodniczącego z dnia 13 lutego 2013 r.,

—	uwzględniając art. 211 i 212 Regulaminu,

—	uwzględniając sprawozdanie Komisji Spraw Konstytucyjnych (A7-0123/2014),

podejmuje decyzję o wprowadzeniu do swego Regulaminu poniższych zmian;

postanawia, zmiany wejdą w życie pierwszego dnia pierwszej sesji ósmej kadencji parlamentarnej;

postanawia, że wprowadzony poprawkami system głosowania mający na celu wskazanie posłów mogących zadać pytanie zostanie poddany ocenie po okresie próbnym wynoszącym jeden rok od czasu rozpoczęcia ósmej kadencji parlamentarnej;

zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania niniejszej decyzji do wiadomości Radzie i Komisji.

Poprawka 1

Regulamin Parlamentu Europejskiego

Artykuł 116

Tekst obowiązujący	Poprawka
1. Tura pytań do Komisji ma miejsce podczas każdej sesji miesięcznej, w terminach ustalanych przez Parlament na podstawie propozycji Konferencji Przewodniczących .	1. Tura pytań do Komisji ma miejsce podczas każdej sesji miesięcznej i trwa dziewięćdziesiąt minut oraz dotyczy jednego lub większej liczby konkretnych zagadnień przekrojowych , o których decyzję podejmuje Konferencja Przewodniczących na miesiąc przed sesją miesięczną .
2. Podczas jednej sesji miesięcznej każdy poseł może zadać Komisji nie więcej niż jedno pytanie .	2. Zakres odpowiedzialności komisarzy zaproszonych przez Konferencję Przewodniczących do udziału w turze pytań musi odpowiadać konkretnemu zagadnieniu przekrojowemu, którego mają dotyczyć zadawane im pytania . Na sesję miesięczną zaprasza się nie więcej niż dwóch komisarzy, z możliwością zaproszenia trzeciego w zależności od konkretnego zagadnienia przekrojowego wybranego na turę pytań.
3. Pytania są przedstawiane w formie pisemnej Przewodniczącemu, który podejmuje decyzję o ich dopuszczalności i kolejności, w jakiej zostaną postawione. Powyższa decyzja jest niezwłocznie przekazywana autorom pytań.
4. Procedura dotycząca tury pytań określona jest w wytycznych przedstawionych w załączniku do niniejszego Regulaminu (17).	3. Turę pytań przeprowadza się zgodnie z systemem głosowania, którego szczegóły przedstawiono w załączniku do niniejszego Regulaminu (17).
5 . Zgodnie z wytycznymi określonymi przez Konferencję Przewodniczących poszczególne tury pytań mogą być prowadzone z udziałem Rady, Przewodniczącego Komisji, Wiceprzewodniczącego Komisji/ Wysokiego Przedstawiciela Unii ds. Zagranicznych i Polityki Bezpieczeństwa oraz Przewodniczącego Eurogrupy.	4 . Zgodnie z wytycznymi określonymi przez Konferencję Przewodniczących poszczególne tury pytań mogą być prowadzone z udziałem Rady, Przewodniczącego Komisji, Wiceprzewodniczącego Komisji/Wysokiego Przedstawiciela Unii ds. Zagranicznych i Polityki Bezpieczeństwa oraz Przewodniczącego Eurogrupy.

Poprawka 2

Regulamin Parlamentu Europejskiego

Artykuł 117 – ustęp 1

Tekst obowiązujący	Poprawka
1. Każdy poseł może wnosić pytania wymagające odpowiedzi na piśmie do Przewodniczącego Rady Europejskiej, Rady, Komisji lub Wiceprzewodniczącego Komisji/ Wysokiego Przedstawiciela Unii ds. Zagranicznych i Polityki Bezpieczeństwa, zgodnie z wytycznym określonymi w załączniku do niniejszego Regulaminu (18). Wyłączną odpowiedzialność za treść pytań ponosi ich autor.	1. Każdy poseł może wnosić pytania wymagające odpowiedzi na piśmie do Przewodniczącego Rady Europejskiej, Rady, Komisji lub Wiceprzewodniczącego Komisji/Wysokiego Przedstawiciela Unii ds. Zagranicznych i Polityki Bezpieczeństwa, zgodnie z kryteriami określonymi w załączniku do niniejszego Regulaminu (18). Wyłączną odpowiedzialność za treść pytań ponosi ich autor.

Poprawka 3

Regulamin Parlamentu Europejskiego

Artykuł 117 – ustęp 2

Tekst obowiązujący	Poprawka
2. Pytania są przekazywane na piśmie Przewodniczącemu , który przedkłada je adresatom . Przewodniczący rozstrzyga wątpliwości dotyczące dopuszczalności pytań. Autor pytania zostaje powiadomiony o jego decyzji.	2. Pytania są przekazywane Przewodniczącemu. Przewodniczący rozstrzyga wątpliwości dotyczące dopuszczalności pytań. Decyzja Przewodniczącego opiera się nie tylko na przepisach określonych w załączniku, o którym mowa w ustępie 1, ale także na ogólnych przepisach Regulaminu. Autor pytania zostaje powiadomiony o decyzji Przewodniczącego .

Poprawka 4

Regulamin Parlamentu Europejskiego

Artykuł 117 – ustęp 2 a (nowy)

Tekst obowiązujący	Poprawka
	2a. Pytania składa się w formie elektronicznej. Każdy poseł może złożyć maksymalnie pięć pytań miesięcznie.
	W wyjątkowych przypadkach poseł może złożyć dodatkowe pytania w formie wydrukowanego i podpisanego dokumentu przekazywanego osobiście do stosownego działu Sekretariatu Generalnego Parlamentu Europejskiego.
	Po upływie jednego roku od rozpoczęcia ósmej kadencji Konferencja Przewodniczących przeprowadzi ocenę procedury składania dodatkowych pytań.

Poprawka 7

Regulamin Parlamentu Europejskiego

Artykuł 117 – ustęp 4 – akapit trzeci

Tekst obowiązujący	Poprawka
Posłowie wskazują rodzaj zadawanego pytania. Decyzja w tej sprawie należy do Przewodniczącego.	skreślony

Poprawka 8

Regulamin Parlamentu Europejskiego

Artykuł 117 – ustęp 5

Tekst obowiązujący	Poprawka
5. Pytania wraz z odpowiedziami są publikowane w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej .	5. Pytania wraz z odpowiedziami są publikowane na stronie internetowej Parlamentu .

Poprawka 9

Regulamin Parlamentu Europejskiego

Artykuł 118 – ustęp 1

Tekst obowiązujący	Poprawka
1. Każdy poseł może wnosić do Europejskiego Banku Centralnego pytania wymagające odpowiedzi na piśmie zgodnie z wytycznym określonymi w załączniku do niniejszego Regulaminu (19).	1. Każdy poseł może skierować do Europejskiego Banku Centralnego do sześciu pytań wymagających odpowiedzi na piśmie miesięcznie zgodnie z kryteriami określonymi w załączniku do niniejszego Regulaminu (19). Autor pytań ponosi wyłączną odpowiedzialność za ich treść.

Poprawka 10

Regulamin Parlamentu Europejskiego

Artykuł 118 – ustęp 2

Tekst obowiązujący	Poprawka
2. Pytania są przedkładane na piśmie przewodniczącemu właściwej komisji, który przekazuje je Europejskiemu Bankowi Centralnemu .	2. Pytania są przedkładane na piśmie przewodniczącemu właściwej komisji, który powiadamia o nich Europejski Bank Centralny . Przewodniczący rozstrzyga wątpliwości dotyczące dopuszczalności pytań. Autor pytania zostaje powiadomiony o decyzji Przewodniczącego.

Poprawka 11

Regulamin Parlamentu Europejskiego

Artykuł 118 – ustęp 3

Tekst obowiązujący	Poprawka
3. Pytania i odpowiedzi publikuje się w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej .	3. Pytania wraz z odpowiedziami są publikowane na stronie internetowej Parlamentu .

Poprawka 12

Regulamin Parlamentu Europejskiego

Załącznik II

Tekst obowiązujący

Poprawka

Przebieg tury pytań przewidzianej w art. 116

Przebieg tury pytań z Komisją

Wytyczne

1.	Posłowie kierujący pytania do jednego z komisarzy są wybierani w drodze losowania w następujący sposób:

1.	Pytania są dopuszczalne pod warunkiem, że:

—	na godzinę przed rozpoczęciem tury pytań przy wejściu do sali posiedzeń umieszcza się urnę;

—	są zwięzłe i sformułowane w sposób pozwalający na udzielenie krótkiej odpowiedzi;

—	posłowie, którzy chcą zadać pytanie, podają swoje imię i nazwisko w formularzu, który wrzucają do urny;

—	dotyczą uprawnień i obowiązków ich adresata oraz mają związek z interesem ogólnym;

—	posłowie, którzy chcą zadać pytanie, mogą złożyć tylko jeden formularz;

—

odnoszą się w szczególności, jeśli chodzi o specyficzne pytania do Rady, do sprawowania przez nią funkcji określania, koordynowania lub wykonywania polityki Unii lub do jej uprawnień w ramach procedur mianowania lub dotyczących funkcjonowania instytucji, organów i jednostek organizacyjnych Unii lub zmiany traktatów;

—	Przewodniczący otwiera turę pytań i zamyka urnę;

—	nie wymagają od instytucji, do której są skierowane, uprzedniego wykonywania analiz ani szeroko zakrojonych badań;

—	Przewodniczący losuje każdorazowo jedną kartę i wzywa wybranego posła do zadania pytania właściwemu komisarzowi.

—	są precyzyjnie sformułowane i odnoszą się do konkretnej sprawy;

2.	Poseł ma minutę na sformułowanie pytania, zaś komisarz dwie minuty na udzielenie odpowiedzi. Poseł ten może w czasie 30 sekund zadać pytanie uzupełniające bezpośrednio odnoszące się do pytania głównego. Komisarz ma dwie minuty na udzielenie odpowiedzi na pytanie uzupełniające.

—	nie zawierają żadnego twierdzenia ani oceny;

3.	Pytania oraz pytania uzupełniające muszą bezpośrednio dotyczyć wybranego zagadnienia przekrojowego. Przewodniczący podejmuje decyzję o dopuszczalności pytań.

—	nie dotyczą spraw o charakterze ściśle osobistym;

—	nie mają na celu uzyskania dokumentów lub informacji statystycznych;

—	są przedstawione w formie pytającej.

Nie jest dopuszczalne pytanie w sprawie wpisanej już do porządku dziennego i mającej być przedmiotem dyskusji z udziałem zainteresowanej instytucji ani pytanie dotyczące sprawowania przez Radę funkcji ustawodawczej i budżetowej, określonych w art. 16 ust. 1 zdanie pierwsze Traktatu o Unii Europejskiej.

Pytanie nie jest dopuszczalne, jeżeli identyczne lub podobne pytanie zostało już postawione i udzielono na nie odpowiedzi w ciągu ostatnich trzech miesięcy lub w przypadku żądania informacji dotyczących działań następczych w odniesieniu do konkretnej rezolucji Parlamentu, które zostały już dostarczone przez Komisję w pisemnym komunikacie dotyczącym działań następczych, chyba że pojawią się nowe fakty lub autor pytania chce otrzymać dodatkowe informacje. W pierwszym przypadku autorowi przekazuje się kopię pytania i odpowiedzi.

Pytania uzupełniające

4.	Po uzyskaniu odpowiedzi każdy poseł może zadać pytanie uzupełniające do każdego pytania. Poseł może zadać najwyżej dwa pytania uzupełniające.

5.	Pytania uzupełniające muszą spełniać warunki dopuszczalności zawarte w niniejszych wytycznych.

6.	Przewodniczący podejmuje decyzję o dopuszczalności pytań uzupełniających i ogranicza ich liczbę w taki sposób, aby każdy poseł mógł otrzymać odpowiedź na zadane pytanie.

Przewodniczący nie ma obowiązku dopuszczania pytań uzupełniających nawet, gdy spełniają one wymienione wyżej warunki dopuszczalności, jeżeli:

a)	pytanie mogłoby zakłócić prawidłowy przebieg tury pytań lub

b)	kwestia główna, do której odnosi się pytanie uzupełniające, została wystarczająco wyjaśniona przez inne pytania uzupełniające lub

c)	pytanie uzupełniające nie ma bezpośredniego związku z pytaniem głównym.

Odpowiedzi na pytania

7.	Instytucja, do której skierowano pytania, dba o to, aby jej odpowiedzi były zwięzłe i rzeczowe.

8.	Jeśli treść pytań na to pozwala, Przewodniczący, po uprzednim zasięgnięciu opinii autorów pytań, może zadecydować, że instytucja powinna udzielić na nie odpowiedzi łącznej.

9.	Odpowiedzi na pytania udziela się wyłącznie w obecności ich autora, chyba że przed rozpoczęciem tury pytań autor przekaże Przewodniczącemu na piśmie nazwisko swojego zastępcy.

10.	Jeśli autor pytania lub jego zastępca są nieobecni, pytanie pozostawia się bez odpowiedzi.

11.

Jeśli poseł złożył pytanie, ale ani on, ani jego zastępca nie są obecni podczas tury pytań, Przewodniczący przypomina posłowi pisemnie o obowiązku stawienia się lub zapewnienia zastępcy. Jeśli w ciągu dwunastu miesięcy Przewodniczący jest zmuszony wystosować takie upomnienie trzykrotnie, poseł traci na sześć miesięcy prawo do składania pytań w ramach tury pytań.

12.	Na pytania, na które nie udzielono odpowiedzi z braku czasu, odpowiada się zgodnie z art. 117 ust. 4 akapit pierwszy, chyba że autor pytania wnioskuje o zastosowanie art. 117 ust. 3.

13.	Do procedury dotyczącej odpowiedzi pisemnych stosuje się postanowienia art. 117 ust. 3 i 5.

Terminy

14.	Pytania powinny być złożone najpóźniej na tydzień przed rozpoczęciem tury pytań. Pytania, które nie zostały złożone w tym terminie, mogą być rozpatrywane w trakcie tury pytań o ile instytucja, do której są skierowane, wyrazi na to zgodę.

Dopuszczone pytania są doręczane posłom i przekazywane instytucjom, do których są skierowane.

Zalecenia

(wyciąg z rezolucji Parlamentu z dnia13 listopada 1986 r.)

Parlament Europejski,

1.	pragnie, aby wytyczne dotyczące przebiegu tury pytań zawarte w art. 43 (27) Regulaminu, a w szczególności w ust. 1 wytycznych dotyczącym warunków dopuszczalności pytań, były ściślej stosowane;

zaleca częstsze korzystanie z uprawnienia przyznanego Przewodniczącemu Parlamentu Europejskiego na mocy art. 43 ust. 3 (28) Regulaminu do tematycznego grupowania pytań przewidzianych na turę pytań; uważa jednak, że tego typu grupowaniu powinny podlegać wyłącznie pytania umieszczone w pierwszej części listy pytań złożonych w trakcie danej sesji miesięcznej;

odnośnie do pytań uzupełniających zaleca, aby Przewodniczący przyjął za ogólną zasadę przyznanie autorowi pytania głównego prawa do jednego pytania uzupełniającego, natomiast posłom, w szczególności tym, którzy wywodzą się z innej grupy politycznej lub państwa członkowskiego niż autor pytania głównego, do jednego lub co najwyżej dwóch pytań uzupełniających; przypomina również, że pytania uzupełniające powinny być zwięzłe i przedstawione w formie pytającej oraz zaleca, aby nie przekraczały one 30 sekund;

4.	zachęca Komisję i Radę do dbania o zwięzłość i rzeczowość odpowiedzi, zgodnie z ust. 7 wytycznych.

Poprawka 13

Regulamin Parlamentu Europejskiego

Załącznik III – tytuł

Tekst obowiązujący	Poprawka
Wytyczne do pytań wymagających odpowiedzi na piśmie na mocy art. 117 i 118	Kryteria zadawania pytań wymagających odpowiedzi na piśmie na mocy art. 117 i 118

Poprawka 14

Regulamin Parlamentu Europejskiego

Załącznik III – ustęp 1 – tiret drugie

Tekst obowiązujący

Poprawka

—	wchodzą w zakres uprawnień i obowiązków adresata oraz mają związek z interesem ogólnym;

—	wchodzą wyłącznie w zakres uprawnień instytucji określonych na mocy odnośnych Traktatów i w zakres obowiązków adresata oraz mają związek z interesem ogólnym;

Poprawka 15

Regulamin Parlamentu Europejskiego

Załącznik III – ustęp 1 – tiret trzecie a (nowe)

Tekst obowiązujący

Poprawka

—	nie przekraczają 200 słów;

Poprawka 16

Regulamin Parlamentu Europejskiego

Załącznik III – ustęp 1 – tiret piąte a (nowe)

Tekst obowiązujący

Poprawka

—	zawierają nie więcej niż trzy pytania szczegółowe.

Poprawka 17

Regulamin Parlamentu Europejskiego

Załącznik III – ustęp 2

Tekst obowiązujący

Poprawka

2.	W przypadku braku zgodności pytania z powyższymi wytycznymi Sekretariat przedstawia autorowi pytania odpowiednie sugestie , w jaki sposób pytanie może zostać sformułowane, aby zostało uznane za dopuszczalne .

2.	Na życzenie Sekretariat przedstawia autorom sugestie dotyczące spełniania w indywidualnych przypadkach kryteriów określonych w ustępie 1 .

Poprawka 18

Regulamin Parlamentu Europejskiego

Załącznik III – ustęp 3

Tekst obowiązujący

Poprawka

W przypadku gdy identyczne lub podobne pytanie zostało już zadane w trakcie poprzednich sześciu miesięcy i udzielono na nie odpowiedzi lub w przypadku żądania informacji dotyczących działań następczych w odniesieniu do konkretnej rezolucji Parlamentu, które zostały już dostarczone przez Komisję w pisemnym komunikacie dotyczącym działań następczych, Sekretariat przekazuje autorowi kopię tego pytania oraz odpowiedź na nie. Nowego pytania nie przekazuje się adresatowi, dopóki autor nie powoła się na nowe istotne fakty lub nie zażąda dalszych informacji .

W przypadku gdy identyczne lub podobne pytanie zostało już zadane w trakcie poprzednich sześciu miesięcy i udzielono na nie odpowiedzi lub w przypadku żądania informacji dotyczących działań następczych w odniesieniu do konkretnej rezolucji Parlamentu, które zostały już dostarczone przez Komisję w pisemnym komunikacie dotyczącym działań następczych, Sekretariat przekazuje autorowi kopię tego pytania oraz odpowiedź na nie. Nowego pytania nie przekazuje się adresatowi, dopóki Przewodniczący nie zdecyduje o tym w świetle istotnych nowych okoliczności i w odpowiedzi na uzasadnioną prośbę autora .

Poprawka 19

Regulamin Parlamentu Europejskiego

Załącznik III – ustęp 4

Tekst obowiązujący

Poprawka

4.	Jeżeli pytanie dotyczy informacji rzeczowych lub statystycznych, które są już udostępnione bibliotece Parlamentu, biblioteka informuje o tym posła, który może wycofać pytanie .

4.	Jeżeli pytanie dotyczy informacji rzeczowych lub statystycznych, które są już udostępnione służbom analitycznym Parlamentu, nie jest ono przekazywane adresatowi, ale tym służbom, o ile na życzenie autora Przewodniczący nie zdecyduje inaczej .

Poprawka 20

Regulamin Parlamentu Europejskiego

Załącznik III – ustęp 5

Tekst obowiązujący

Poprawka

5.	Na pytania dotyczące powiązanych ze sobą spraw można udzielać wspólnej odpowiedzi.

5.	Pytania dotyczące powiązanych ze sobą spraw mogą być przez Sekretariat łączone w jedno pytanie i na takie połączone pytania można udzielać wspólnej odpowiedzi.

(17) Zob. załącznik II.

(18) Zob. załącznik III.

(19) Zob. załącznik III.

(27) Obecnie art. 116.

(28) Obecnie art. 116 ust. 3.

22.12.2017

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 443/98

P7_TA(2014)0409

Zmiana art. 90 Regulaminu Parlamentu Europejskiego, dotyczącego umów międzynarodowych

Decyzja Parlamentu Europejskiego z dnia 16 kwietnia 2014 r. w sprawie zmiany art. 90 Regulaminu Parlamentu dotyczącego umów międzynarodowych (2013/2259(REG))

(2017/C 443/21)

Parlament Europejski,

—	uwzględniając pisma przewodniczącego Komisji Spraw Zagranicznych z 29 stycznia 2013 r. i przewodniczącego Komisji Handlu Międzynarodowego z 13 lutego 2013 r. do przewodniczącego Komisji Spraw Konstytucyjnych,

—	uwzględniając art. 211 i 212 Regulaminu,

—	uwzględniając sprawozdanie Komisji Spraw Konstytucyjnych (A7-0253/2014),

podejmuje decyzję o wprowadzeniu do Regulaminu poniższych zmian;

przypomina, iż zmiany te wchodzą w życie pierwszego dnia najbliższej sesji plenarnej;

zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania niniejszej decyzji do wiadomości Radzie i Komisji.

Poprawka 1

Regulamin Parlamentu Europejskiego

Artykuł 90 – ustęp 4

Tekst obowiązujący	Poprawka
4. Na każdym etapie trwania negocjacji Parlament może, na podstawie sprawozdania właściwej komisji oraz po rozpatrzeniu wszelkich stosownych wniosków przedłożonych zgodnie z art. 121, przyjąć zalecenia i zwrócić się o ich uwzględnienie przed zawarciem rozpatrywanej umowy międzynarodowej .	4. Na każdym etapie trwania negocjacji i po ich zakończeniu aż do momentu zawarcia umowy międzynarodowej Parlament może, na podstawie sprawozdania właściwej komisji oraz po rozpatrzeniu wszelkich stosownych wniosków przedłożonych zgodnie z art. 121, przyjąć zalecenia i zwrócić się o ich uwzględnienie przed zawarciem tej umowy.

Poprawka 2

Regulamin Parlamentu Europejskiego

Artykuł 90 – ustęp 5

Tekst obowiązujący	Poprawka
5. Po zakończeniu negocjacji, lecz przed podpisaniem umowy, projekt umowy jest przekazywany Parlamentowi w celu wydania opinii lub wyrażenia zgody. Do procedury wyrażania zgody stosuje się art. 81.	5. Przewodniczący przekazuje skierowane do Parlamentu wnioski Rady o wyrażenie zgody lub o wydanie opinii do rozpatrzenia właściwej komisji zgodnie z art. 81 lub art. 43 ust. 1.

Poprawka 3

Regulamin Parlamentu Europejskiego

Artykuł 90 – ustęp 6

Tekst obowiązujący

Poprawka

6. Przed głosowaniem w sprawie udzielenia zgody właściwa komisja, grupa polityczna lub co najmniej jedna dziesiąta posłów mogą wystąpić z wnioskiem, aby Parlament zasięgnął opinii Trybunału Sprawiedliwości w sprawie zgodności umowy międzynarodowej z traktatami. W przypadku przyjęcia takiego wniosku przez Parlament głosowanie w sprawie udzielenia zgody zostaje odroczone do chwili wydania opinii przez Trybunał (15).

6. Przed głosowaniem właściwa komisja, grupa polityczna lub co najmniej jedna dziesiąta posłów mogą wystąpić z wnioskiem, aby Parlament zasięgnął opinii Trybunału Sprawiedliwości w sprawie zgodności umowy międzynarodowej z traktatami. W przypadku przyjęcia takiego wniosku przez Parlament głosowanie zostaje odroczone do chwili wydania opinii przez Trybunał (15).

(15) Zob. także wykładnię art. 128.

22.12.2017

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 443/100

P7_TA(2014)0410

Zmiana Regulaminu Parlamentu Europejskiego w celu umożliwienia stosowania podpisów elektronicznych

Decyzja Parlamentu Europejskiego z dnia 16 kwietnia 2014 r. w sprawie zmiany Regulaminu Parlamentu w celu umożliwienia składania podpisów elektronicznych (2014/2011(REG))

(2017/C 443/22)

Parlament Europejski,

—	uwzględniając pismo przewodniczącego Konferencji Przewodniczących Komisji z dnia 10 grudnia 2013 r.,

—	uwzględniając art. 211 i 212 Regulaminu,

—	uwzględniając sprawozdanie Komisji Spraw Konstytucyjnych (A7-0175/2014),

podejmuje decyzję o wprowadzeniu do swojego Regulaminu poniższych zmian;

przypomina, iż zmiany te wchodzą w życie pierwszego dnia najbliższej sesji plenarnej;

zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania niniejszej decyzji Radzie i Komisji tytułem informacji.

Poprawka 1

Regulamin Parlamentu Europejskiego

Artykuł 148 a (nowy)

Tekst obowiązujący	Poprawka
	Artykuł 148a
	Elektroniczny obieg dokumentów
	Dokumenty Parlamentu mogą być przygotowywane, podpisywane i dystrybuowane w formie elektronicznej. Prezydium podejmuje decyzje dotyczące specyfikacji technicznych i prezentacji formy elektronicznej.

Poprawka 2

Regulamin Parlamentu Europejskiego

Artykuł 156 – ustęp 1 – wykładnia poniżej akapitu drugiego

Tekst obowiązujący	Poprawka
Poprawki mogą być podpisywane za pomocą podpisu elektronicznego w ramach projektu pilotażowego, w którym weźmie udział ograniczona liczba komisji parlamentarnych pod warunkiem, z jednej strony, że komisje uczestniczące w projekcie wyraziły na to zgodę, a z drugiej strony, że zastosowano odpowiednie środki w celu zapewnienia autentyczności podpisów.	skreślony

III Akty przygotowawcze

PARLAMENT EUROPEJSKI

Wtorek, 15 kwietnia 2014 r.

22.12.2017

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 443/101

P7_TA(2014)0340

Niewyrażenie sprzeciwu wobec rozporządzenia delegowanego: Europejski Fundusz Pomocy Najbardziej Potrzebującym

Decyzja Parlamentu Europejskiego w sprawie niewyrażania sprzeciwu wobec rozporządzenia delegowanego Komisji z dnia 13 marca 2014 r. uzupełniającego rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 223/2014 z dnia 11 marca 2014 r. w sprawie Europejskiego Funduszu Pomocy Najbardziej PotrzebującymPm (C(2014)1627 – 2014/2676(DEA))

(2017/C 443/23)

Parlament Europejski,

—	uwzględniając rozporządzenie delegowane Komisji C(2014)1627,

—	uwzględniając pismo Komisji z dnia 13 marca 2014 r., w którym Komisja zwraca się do Parlamentu o oświadczenie, że nie wyrazi on sprzeciwu wobec rozporządzenia delegowanego,

—	uwzględniając pismo Komisji Zatrudnienia i Spraw Socjalnych do Przewodniczącego Konferencji Przewodniczących Komisji z dnia 18 marca 2014 r.,

—	uwzględniając art. 290 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej,

—	uwzględniając rozporządzenie (UE) nr 223/2014 (1), a w szczególności jego art. 32 ust. 8, art. 32 ust. 9, art. 34 ust. 7, art. 34 ust. 8, art. 55 ust. 4 oraz art 62 ust. 4,

—	uwzględniając art. 87a ust. 6 Regulaminu,

—	uwzględniając fakt, iż nie wyrażono żadnego sprzeciwu w terminie określonym w art. 87a ust. 6 tiret trzecie i czwarte Regulaminu, który to termin upłynął w dniu 3 kwietnia 2014 r.,

A.	mając na uwadze, że wielokrotnie podkreślał, iż istotne jest, by Europejski Fundusz Pomocy Najbardziej Potrzebujący niezwłocznie rozpoczął działalność; 3

oświadcza, że nie wyraża sprzeciwu wobec rozporządzenia delegowanego;

zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania niniejszej decyzji Radzie i Komisji.

(1) Dz.U. L 72, z 12.3.2014, s. 1

22.12.2017

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 443/102

P7_TA(2014)0341

Restrukturyzacja i uporządkowana likwidacja instytucji kredytowych i niektórych firm inwestycyjnych w ramach jednolitego mechanizmu restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji oraz jednolitego bankowego funduszu restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji ***I

Rezolucja ustawodawcza Parlamentu Europejskiego z dnia 15 kwietnia 2014 r. w sprawie rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady ustanawiającego jednolite zasady i jednolitą procedurę restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji instytucji kredytowych i niektórych firm inwestycyjnych w ramach jednolitego mechanizmu restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji oraz jednolitego bankowego funduszu restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji zmieniającego rozporządzenie (UE) nr 1093/2010 Parlamentu Europejskiego i Rady (COM(2013)0520 – C7-0223/2013 – 2013/0253(COD))

(Zwykła procedura ustawodawcza: pierwsze czytanie)

(2017/C 443/24)

Parlament Europejski,

—	uwzględniając wniosek Komisji przedstawiony Parlamentowi Europejskiemu i Radzie (COM(2013)0520),

—	uwzględniając art. 294 ust. 2 oraz art. 114 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej, zgodnie z którymi wniosek został przedstawiony Parlamentowi przez Komisję (C7–0223/2013),

—	uwzględniając art. 294 ust. 3 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej,

—	uwzględniając uzasadnioną opinię przedstawioną – na mocy protokołu nr 2 w sprawie stosowania zasad pomocniczości i proporcjonalności – przez szwedzki Riksdag, w której stwierdzono, że projekt aktu ustawodawczego nie jest zgodny z zasadą pomocniczości,

—	uwzględniając opinię Europejskiego Banku Centralnego z dnia 6 listopada 2013 r. (1),

—	uwzględniając opinię Europejskiego Komitetu Ekonomiczno-Społecznego z dnia 17 października 2013 r. (2),

—	uwzględniając zobowiązanie przedstawiciela Rady, przekazane pismem z dnia 27 marca 2014 r., do zatwierdzenia stanowiska Parlamentu Europejskiego, zgodnie z art. 294 ust. 4 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej,

—	uwzględniając art.55 Regulaminu,

—	uwzględniając sprawozdanie Komisji Gospodarczej i Monetarnej oraz opinie Komisji Prawnej i Komisji Spraw Konstytucyjnych (A7-0478/2013),

przyjmuje poniższe stanowisko w pierwszym czytaniu (3);

przyjmuje do wiadomości oświadczenie Rady załączone do niniejszej rezolucji;

zwraca się do Komisji o ponowne przekazanie mu sprawy, jeśli uzna ona za stosowne wprowadzić znaczące zmiany do swojego wniosku lub zastąpić go innym tekstem;

zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania stanowiska Parlamentu Radzie i Komisji, a także parlamentom narodowym.

(1) Dotychczas nieopublikowana w Dzienniku Urzędowym.

(2) Dz.U. C 67 z 6.3.2014, s. 58.

(3) Niniejsze stanowisko zastępuje poprawki przyjęte dnia 6 lutego 2014 r. (Teksty przyjęte, P7_TA(2014)0095)

P7_TC1-COD(2013)0253

Stanowisko Parlamentu Europejskiego przyjęte w pierwszym czytaniu w dniu 15 kwietnia 2014 r. w celu przyjęcia rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr …/2014 ustanawiającego jednolite zasady i jednolitą procedurę restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji instytucji kredytowych i niektórych firm inwestycyjnych w ramach jednolitego mechanizmu restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji oraz jednolitego funduszu restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji oraz zmieniającego rozporządzenie (UE) nr 1093/2010

(Jako że pomiędzy Parlamentem i Radą osiągnięte zostało porozumienie, stanowisko Parlamentu odpowiada ostatecznej wersji aktu prawnego, rozporządzenia (UE) nr 806/2014.)

ZAŁĄCZNIK DO REZOLUCJI USTAWODAWCZEJ

Oświadczenie Rady:

Sygnatariusze Międzyrządowej umowy o przekazywaniu i uwspólnianiu składek na rzecz jednolitego funduszu restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji deklarują, że będą dążyć do zakończenia procesu jej ratyfikacji zgodnie ze swoimi odnośnymi krajowymi wymogami prawnymi w należytym terminie, tak by do dnia 1 stycznia 2016 r. umożliwić jednolitemu mechanizmowi restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji uzyskanie pełnej zdolności do działania.

22.12.2017

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 443/105

P7_TA(2014)0343

Wymagania techniczne mające zastosowanie do statków żeglugi śródlądowej ***I

Rezolucja ustawodawcza Parlamentu Europejskiego z dnia 15 kwietnia 2014 r. w sprawie wniosku dotyczącego dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady ustanawiającej wymagania techniczne mające zastosowanie do statków żeglugi śródlądowej i uchylającej dyrektywę 2006/87/WE Parlamentu Europejskiego i Rady (COM(2013)0622 – C7-0266/2013 – 2013/0302(COD))

(Zwykła procedura ustawodawcza: pierwsze czytanie)

(2017/C 443/25)

Parlament Europejski,

—	uwzględniając wniosek Komisji przedstawiony Parlamentowi Europejskiemu i Radzie (COM(2013)0622),

—	uwzględniając art. 294 ust. 2 oraz art. 91 ust. 1 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej, zgodnie z którymi Komisja przedstawiła wniosek Parlamentowi (C7–0266/2013),

—	uwzględniając art. 294 ust. 3 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej,

—	uwzględniając opinię Europejskiego Komitetu Ekonomiczno-Społecznego z dnia 21 stycznia 2014 r. (1),

—	uwzględniając opinię Komitetu Regionów z dnia 31 stycznia 2014 r. (2),

—	uwzględniając art.55 Regulaminu,

—	uwzględniając sprawozdanie Komisji Transportu i Turystyki (A7–0145/2014),

przyjmuje poniższe stanowisko w pierwszym czytaniu;

zwraca się do Komisji o ponowne przekazanie mu sprawy, jeśli uzna ona za stosowne wprowadzić znaczące zmiany do swojego wniosku lub zastąpić go innym tekstem;

zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania stanowiska Parlamentu Radzie i Komisji, a także parlamentom narodowym.

(1) Dz.U. C 177 z 11.6.2014, s. 58.

(2) Dz.U. C 126 z 26.4.2014, s. 48.

P7_TC1-COD(2013)00302

PARLAMENT EUROPEJSKI I RADA UNII EUROPEJSKIEJ,

uwzględniając Traktat o funkcjonowaniu Unii Europejskiej, w szczególności jego art. 91 ust. 1,

uwzględniając wniosek Komisji Europejskiej,

po przekazaniu projektu aktu ustawodawczego parlamentom narodowym,

uwzględniając opinię Europejskiego Komitetu Ekonomiczno-Społecznego (1),

uwzględniając opinię Komitetu Regionów (2),

stanowiąc zgodnie ze zwykłą procedurą ustawodawczą (3),

a także mając na uwadze, co następuje:

(1)	W dyrektywie 2006/87/WE Parlamentu Europejskiego i Rady (4) ustanowiono ujednolicone warunki wystawiania świadectw technicznych dla statków żeglugi śródlądowej w całej unijnej sieci wodnej śródlądowej.

(2)	Wymagania techniczne mające zastosowanie do statków pływających po Renie ustanawia Centralna Komisja Żeglugi na Renie (CKŻR).

(3)

Wymagania techniczne określone w załącznikach do dyrektywy 2006/87/WE zawierają w większości warunki zawarte w Przepisach dotyczących inspekcji statków na Renie w wersji zatwierdzonej w 2004 r. przez CKŻR. Warunki i wymagania techniczne dotyczące wydawania świadectw zdolności żeglugowej zgodnie z art. 22 poprawionej Konwencji o żegludze na Renie podlegają regularnej aktualizacji i uznaje się je za odzwierciedlające najnowsze osiągnięcia rozwoju technologicznego.

(4)

Utrzymanie dwóch odrębnych zestawów zasad – osobno dla Z uwagi na różne ramy prawne i ramy czasowe procedur decyzyjnych trudno jest utrzymać równoważność unijnych świadectw zdolności żeglugowej wystawianych zgodnie z dyrektywą 2006/87/WE i świadectw wystawianych na mocy art. 22 poprawionej Konwencji o żegludze na Renie i dla unijnych świadectw zdolności żeglugowej – nie zapewnia pewności i bezpieczeństwa . Tym samym nie jest zagwarantowana pewność prawa , a to może mieć negatywny wpływ na bezpieczeństwo żeglugi . [Popr. 1]

(5)	Aby osiągnąć ujednolicenie na poziomie unijnym oraz zapobiec zaburzaniu konkurencji i zróżnicowaniu poziomu bezpieczeństwa, należy stosować i regularnie aktualizować takie same wymagania techniczne dla całej unijnej sieci wodnej śródlądowej.

(6)

Ponieważ KCŻR zdobyła znaczącą wiedzę fachową w zakresie aktualizowania wymagań technicznych mających zastosowanie do statków żeglugi śródlądowej, wiedzę tę należy w pełni wykorzystać z pożytkiem dla śródlądowych dróg wodnych w UE. Służby Komisji i KCŻR podpisały w 2013 r. porozumienie administracyjne w celu zacieśnienia współpracy, zwłaszcza w zakresie opracowywania wymogów technicznych dotyczących statków żeglugi śródlądowej. W porozumieniu tym uzgodniono, że ma powstać komisja (komisja ds. opracowania europejskich norm technicznych CESTE) odpowiedzialna za opracowanie norm technicznych w dziedzinie żeglugi śródlądowej, do których Unia i KCŻR mogą odnosić się w swoich odpowiednich rozporządzeniach. [Popr. 2]

(7)	Unijne świadectwa zdolności żeglugowej poświadczające pełną zgodność jednostek z wymaganiami technicznymi powinny być ważne na wszystkich śródlądowych drogach wodnych w UE.

(8)	Warunki wydawania uzupełniających unijnych świadectw zdolności żeglugowej przez państwa członkowskie na potrzeby operacji na drogach wodnych rejonów 1 i 2 (obszary przyujściowe) i operacji na drogach wodnych rejonu 4 należy dodatkowo uspójnić.

(9)

W interesie bezpieczeństwa normy należy ujednolicić na wysokim szczeblu oraz w taki sposób, aby nie odbyło się to ze szkodą dla norm bezpieczeństwa na śródlądowych drogach wodnych w UE. Państwom członkowskim należy jednak umożliwić – po konsultacji z Komisją – ustanawianie szczególnych przepisów dotyczących dodatkowych lub złagodzonych wymagań technicznych dotyczących określonych rejonów, pod warunkiem że tego rodzaju środki ograniczać się będą do szczególnych obszarów określonych w załącznikach III i IV.

(10)

Państwa członkowskie powinny mieć możliwość stosowania odstępstw od przepisów niniejszej dyrektywy w określonych przypadkach związanych z żeglownymi drogami wodnymi, które nie są połączone ze śródlądowymi drogami wodnymi innego państwa członkowskiego, lub z określonymi jednostkami, które pływają wyłącznie po krajowych drogach wodnych.

(11)	Państwa członkowskie – po uzyskaniu zgody Komisji – powinny także mieć możliwość stosowania odstępstw od przepisów niniejszej dyrektywy w odniesieniu do specjalnych jednostek, aby uwzględnić w ten sposób podejścia alternatywne, promować innowacje lub zapobiegać ponoszeniu nieracjonalnych kosztów.

(12)

Unijne świadectwo zdolności żeglugowej powinno być wydawane jednostkom, które przeszły inspekcję techniczną przed dopuszczeniem do eksploatacji. Taka inspekcja techniczna powinna służyć sprawdzeniu, czy dana jednostka spełnia wymagania techniczne określone w niniejszej dyrektywie. Właściwe organy państw członkowskich powinny zostać będą uprawnione do przeprowadzania dodatkowych inspekcji w dowolnej chwili w celu sprawdzenia, czy stan fizyczny danej jednostki odpowiada unijnym świadectwom zdolności żeglugowej. [Popr. 3]

(13)	Okres ważności unijnych świadectw zdolności żeglugowej powinien być określany indywidualnie w każdym przypadku, w ramach określonych terminów oraz stosownie do kategorii danej jednostki.

(14)	Należy – w określonych granicach – ustanowić szczegółowe przepisy dotyczące wymiany, odnowienia, przedłużenia okresu ważności i wydawania nowych unijnych świadectw zdolności żeglugowej, aby zachować wysoki poziom bezpieczeństwa żeglugi śródlądowej.

(15)	Środki ustalone w dyrektywie 2009/100/WE Parlamentu Europejskiego i Rady (5) muszą pozostać w mocy w odniesieniu do statków nieobjętych niniejszą dyrektywą.

(16)	W przypadku jednostki dopuszczonej do eksploatacji, która nie posiada jeszcze unijnego świadectwa zdolności żeglugowej w chwili przechodzenia pierwszej inspekcji technicznej na mocy zaktualizowanych wymagań technicznych ustanowionych niniejszą dyrektywą, należy zastosować system przejściowy.

(17)	Aby zapewnić szczegółowe zasady stosowania wymagań technicznych w spójny sposób, należy wydać wiążące instrukcje służbowe.

(18)

Z przyczyn związanych z bezpieczeństwem W celu zapewnienia wysokiego poziomu bezpieczeństwa i wydajności żeglugi śródlądowej i równoważnością świadectw należy uwzględnić zmiany w wymaganiach technicznych , a także utrzymania równoważności świadectw zdolności żeglugowej należy aktualizować wymagania techniczne, o których mowa w załącznikach do niniejszej dyrektywy, aby uwzględnić postęp naukowy i techniczny oraz normy techniczne w dziedzinie żeglugi śródlądowej . W tym celu Komisji należy przekazać uprawnienia do przyjmowania aktów zgodnie z art. 290 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej, aby mogła ona dostosowywać załączniki dotyczących dostosowania załączników do niniejszej dyrektywy do postępu technicznego i naukowego lub do zmian w przedmiotowym obszarze i aktualizacji norm technicznych wynikających z prac organizacji międzynarodowych, w szczególności CKŻR. Szczególnie istotne jest, aby w czasie W czasie prac przygotowawczych Komisja prowadziła powinna prowadzić w otwarty i przejrzysty sposób stosowne konsultacje z wszystkimi odpowiednimi zainteresowanymi stronami , w tym z ekspertami na poziomie ekspertów . Przygotowując i opracowując akty delegowane, Komisja powinna zapewnić jednoczesne, terminowe i odpowiednie przekazywanie stosownych dokumentów Parlamentowi Europejskiemu i Radzie. [Popr. 4]

(18a)

Komisja powinna w szczególności przyjąć akty delegowane w celu wprowadzenia wymogów technicznych dla statków napędzanych skroplonym gazem ziemnym (LNG), aby umożliwić wydajne i bezpieczne poruszanie się tych statków po śródlądowych drogach wodnych. [Popr. 5]

(19)

Aby uwzględnić podejścia alternatywne, promować innowacje, zapobiegać ponoszeniu nieracjonalnych kosztów, zapewnić efektywny proces wydawania świadectw lub uwzględnić regionalną specyfikę, Komisji należy przekazać uprawnienia wykonawcze w zakresie dopuszczania określonych odstępstw od wymagań technicznych dla specjalnych jednostek, uznawania instytucji klasyfikacyjnych oraz zatwierdzania dodatkowych lub złagodzonych wymagań technicznych mających zastosowanie do statków pływających w określonych rejonach, które nie są połączone z żeglownymi śródlądowymi drogami wodnymi innego państwa członkowskiego. Uprawnienia te należy wykonywać zgodnie z rozporządzeniem (UE) nr 182/2011 Parlamentu Europejskiego i Rady (6).

(19a)

W celu zapewnienia odpowiednich ram koordynacji i współpracy z międzynarodowymi organizacjami posiadającymi kompetencje w dziedzinie żeglugi śródlądowej, w szczególności KCŻR, a także opracowania jednolitych norm technicznych żeglugi śródlądowej, do których Unia i międzynarodowe organizacje mogłyby się odnosić, niniejsza dyrektywa powinna podlegać przeglądowi, zwłaszcza pod kątem skuteczności środków wprowadzonych niniejszą dyrektywą oraz mechanizmów współpracy z międzynarodowymi organizacjami posiadającymi kompetencje w dziedzinie żeglugi śródlądowej, w celu stworzenia jednolitego zestawu norm technicznych. [Popr. 6]

(20)	Należy zatem uchylić dyrektywę 2006/87/WE,

PRZYJMUJĄ NINIEJSZĄ DYREKTYWĘ:

Artykuł 1

Klasyfikacja dróg wodnych

Do celów niniejszej dyrektywy, unijne śródlądowe drogi wodne zostają sklasyfikowane w następujący sposób:

Rejony 1, 2, 3 i 4:

(i)	rejony 1 i 2: drogi wodne wymienione w załączniku I rozdział 1;

(ii)	rejon 3: drogi wodne wymienione w załączniku I rozdział 2;

(iii)

rejon 4: drogi wodne wymienione w załączniku I rozdział 3;

b)	rejon R: te spośród dróg wodnych, o których mowa w lit. a), dla których wydaje się świadectwa zgodnie z art. 22 poprawionej Konwencji o żegludze na Renie, w brzmieniu tego artykułu z dnia wejścia w życie niniejszej dyrektywy.

Artykuł 2

Definicje i zakres stosowania

1. Na użytek niniejszej dyrektywy stosuje się następujące definicje:

a)	„jednostka” oznacza statek lub urządzenie pływające;

b)	„statek” oznacza statek żeglugi śródlądowej lub statek pełnomorski;

c)	„holownik” oznacza statek zbudowany specjalnie do wykonywania operacji holowniczych;

d)	„pchacz”: oznacza statek zbudowany specjalnie do przemieszczania zestawu pchanego;

e)	„statek pasażerski”: oznacza statek wycieczkowy lub kabinowy zbudowany i przystosowany do przewozu więcej niż 12 pasażerów;

f)	„urządzenie pływające”: oznacza konstrukcję pływającą ze znajdującymi się na niej urządzeniami roboczymi, takimi jak dźwigi, pogłębiarki, kafary lub podnośniki;

g)	„jednostka rekreacyjna”: oznacza statek niebędący statkiem pasażerskim, przeznaczony do celów sportowych lub rekreacyjnych;

h)	„wyporność objętościowa”: oznacza zanurzoną objętość statku w m3;

i)	„długość (L)”: oznacza maksymalną długość kadłuba w m, bez steru i bukszprytu;

j)	„szerokość (B)”: oznacza maksymalną szerokość kadłuba w m, mierzoną do zewnętrznej strony poszycia kadłuba (bez kół łopatkowych, odbojnic itp.);

k)	„zanurzenie (T)”: oznacza pionową odległość w m od najniższego punktu kadłuba bez stępki lub innych stałych elementów do poziomu wodnicy maksymalnego zanurzenia;

l)	„instytucja klasyfikacyjna”: oznacza instytucję klasyfikacyjną, która została uznana zgodnie z kryteriami i procedurami, o których mowa w art. 9;

m)	„unijne świadectwo zdolności żeglugowej”: oznacza świadectwo, które właściwy organ wydaje statkowi żeglugi śródlądowej, stwierdzające zgodność z wymaganiami technicznymi niniejszej dyrektywy.

2. Niniejsza dyrektywa ma zastosowanie do następujących jednostek:

a)	statków o długości (L) 20 metrów i dłuższych;

b)	statków, dla których iloczyn długości (L), szerokości (B) i zanurzenia (T) wynosi co najmniej 100 m3.

3. Niniejsza dyrektywa ma również zastosowanie do następujących jednostek:

a)	holowników i pchaczy przeznaczonych do holowania lub pchania jednostek, o których mowa w ust.1, lub urządzeń pływających, bądź do przemieszczania takich jednostek lub urządzeń pływających w sprzężeniu burtowym;

b)	statków przeznaczonych do przewozu ponad 12 pasażerów, nie licząc załogi;

c)	urządzeń pływających.

4. Niniejsza dyrektywa nie ma zastosowania do następujących jednostek:

promów;

b)	okrętów wojennych;

statków pełnomorskich, w tym pełnomorskich holowników i pchaczy, które:

(i)	pływają lub stoją w akwenach wód pływowych;

(ii)

pływają czasowo po śródlądowych drogach wodnych, pod warunkiem że posiadają:

—

świadectwo zgodności z przepisami Międzynarodowej konwencji o bezpieczeństwie życia na morzu z 1974 r. (SOLAS) lub równoważne świadectwo, świadectwo zgodności z przepisami Międzynarodowej konwencji o liniach ładunkowych z 1966 r. lub równoważne świadectwo, oraz międzynarodowy certyfikat o zapobieganiu zanieczyszczaniu olejami (IOPP) potwierdzający zgodność z przepisami Międzynarodowej konwencji o zapobieganiu zanieczyszczaniu morza przez statki z 1973 r. (MARPOL); lub

—	w przypadku statków pasażerskich, które nie są objęte wszystkimi konwencjami, o których mowa w pierwszym tiret: certyfikat dotyczący reguł i norm bezpieczeństwa statków pasażerskich wydany zgodnie z dyrektywą Parlamentu Europejskiego i Rady 2009/45/WE (7); lub

—	w przypadku jednostek rekreacyjnych, które nie są objęte wszystkimi konwencjami, o których mowa w pierwszym tiret: świadectwo kraju, pod którego banderą pływa dana jednostka.

Artykuł 3

Obowiązek posiadania świadectwa

1. Jednostki pływające po śródlądowych drogach wodnych Unii wymienione w art. 1 muszą posiadać:

podczas pływania po drogach wodnych rejonu R:

—	świadectwo wystawione zgodnie z art. 22 poprawionej Konwencji o żegludze po Renie; albo

—

unijne świadectwo zdolności żeglugowej poświadczające całkowitą zgodność jednostki, nie naruszając przepisów przejściowych załącznika II, z wymaganiami technicznymi określonymi w załączniku II, co do których stwierdzono, że są one równoważne z wymaganiami technicznymi określonymi w zastosowaniu poprawionej Konwencji o żegludze na Renie, zgodnie z obowiązującymi zasadami i procedurami;

b)	podczas pływania po innych drogach wodnych — unijne świadectwo zdolności żeglugowej, w odpowiednich przypadkach wraz ze specyfikacją, o której mowa w art. 5.

2. Unijne świadectwo zdolności żeglugowej jest sporządzane zgodnie z wzorem określonym w załączniku V część I i wydawane zgodnie z niniejszą dyrektywą. Komisja jest uprawniona do przyjęcia aktów delegowanych zgodnie z art. 24 w celu dokonania zmian w tym wzorze w przypadku gdy okaże się to konieczne ze względu na potrzebę uwzględnienia postępu naukowego i technicznego, uproszczenia wymagań administracyjnych lub uwzględnienia zmian w przedmiotowym obszarze wynikających z prac organizacji międzynarodowych, w szczególności CKŻR.

Artykuł 4

Uzupełniające unijne świadectwa zdolności żeglugowej

1. Wszystkie jednostki posiadające ważne świadectwo wydane zgodnie z art. 22 poprawionej Konwencji o żegludze na Renie mogą, z zastrzeżeniem przepisów art. 5 ust. 5 niniejszej dyrektywy, pływać po drogach wodnych Unii posiadając jedynie to świadectwo.

2. Wszystkie jednostki posiadające świadectwo, o którym mowa w ust. 1, muszą jednakże posiadać również uzupełniające unijne świadectwo zdolności żeglugowej:

a)	podczas pływania po drogach wodnych rejonów 3 i 4, jeżeli chcą korzystać ze złagodzonych wymagań technicznych dla tych dróg wodnych;

podczas pływania po drogach wodnych rejonów 1 i 2 lub, jeżeli chodzi o statki pasażerskie, podczas pływania po drogach wodnych rejonu 3, które nie są połączone z żeglownymi śródlądowymi drogami wodnymi innego państwa członkowskiego, jeżeli zgodnie z art. 5 ust. 1, 2 i 3 dane państwo członkowskie przyjęło dla tych dróg wodnych dodatkowe wymagania techniczne.

3. Uzupełniające unijne świadectwo zdolności żeglugowej sporządzane jest zgodnie ze wzorem określonym w załączniku V część II i wydawane przez właściwe organy krajowe po przedłożeniu świadectwa, o którym mowa w ust. 1, zgodnie z warunkami określonymi przez organy właściwe w sprawach dotyczących danych dróg wodnych. Komisja jest uprawniona do przyjęcia aktów delegowanych w celu dokonania zmian w tym wzorze w przypadku gdy okaże się to konieczne ze względu na potrzebę uwzględnienia postępu naukowego i technicznego, uproszczenia wymagań administracyjnych lub uwzględnienia zmian w przedmiotowym obszarze wynikających z prac organizacji międzynarodowych, w szczególności CKŻR.

Artykuł 5

Dodatkowe lub ograniczone wymagania techniczne dla niektórych rejonów

1. Państwa członkowskie mogą, po konsultacji z Komisją, w odpowiednich przypadkach, zgodnie z wymaganiami poprawionej Konwencji o żegludze na Renie, przyjąć na swoim terytorium dodatkowe wymagania techniczne wykraczające poza wymagania określone w załączniku II, dla jednostek pływających po drogach wodnych rejonów 1 i 2.

2. Każde państwo członkowskie może utrzymać dodatkowe wymagania techniczne wykraczające poza wymagania określone w załączniku II w odniesieniu do statków pasażerskich pływających na jego terytorium po drogach wodnych rejonu 3 niepołączonych z żeglownymi śródlądowymi drogami wodnymi innego państwa członkowskiego. Państwa członkowskie mogą przyjąć tego rodzaju nowe dodatkowe wymagania techniczne zgodnie z procedurą, o której mowa w ust. 3. Dodatkowe wymagania mogą obejmować jedynie elementy wymienione w załączniku III.

3. Państwo członkowskie powiadamia Komisję o proponowanych dodatkowych wymaganiach przynajmniej sześć miesięcy przed ich przewidywanym wejściem w życie i informuje pozostałe państwa członkowskie.

Komisja zatwierdza dodatkowe wymagania techniczne w drodze aktów wykonawczych przyjmowanych zgodnie z procedurą doradczą, o której mowa w art. 25 ust. 2.

4. Zgodność z dodatkowymi wymaganiami jest odnotowywana w unijnym świadectwie zdolności żeglugowej, o którym mowa w art. 3, lub, jeżeli zastosowanie ma art. 4 ust. 2, w uzupełniającym unijnym świadectwie zdolności żeglugowej. Taki dowód spełniania wymagań uznawany jest w odpowiednim rejonie dróg wodnych Unii.

5. W przypadku gdy zastosowanie przepisów przejściowych określonych w załączniku II rozdział 24a spowodowałoby obniżenie istniejących krajowych norm bezpieczeństwa, państwo członkowskie może odstąpić od stosowania tych przepisów przejściowych w odniesieniu do statków pasażerskich żeglugi śródlądowej pływających po jego śródlądowych drogach wodnych, które nie są połączone z żeglownymi śródlądowymi drogami wodnymi innego państwa członkowskiego. W takich okolicznościach państwo członkowskie może wymagać, aby statki pływające po jego niepołączonych, śródlądowych drogach wodnych w pełni spełniały wymagania techniczne określone w załączniku II począwszy od dnia 30 grudnia 2008 r.

Państwo członkowskie korzystające z możliwości, o której mowa w akapicie pierwszym, informuje Komisję i inne państwa członkowskie o swojej decyzji i przekazuje Komisji szczegółowe informacje na temat odpowiednich norm krajowych mających zastosowanie do statków pasażerskich pływających po jego śródlądowych drogach wodnych.

Zgodność z wymaganiami państwa członkowskiego w odniesieniu do żeglugi po jego niepołączonych śródlądowych drogach wodnych jest odnotowywana w unijnym świadectwie zdolności żeglugowej, o którym mowa w art. 3, lub, jeżeli ma zastosowanie art. 4 ust. 2, w uzupełniającym unijnym świadectwie zdolności żeglugowej.

6. Jednostki pływające tylko po drogach wodnych rejonu 4 kwalifikują się do objęcia złagodzonymi wymaganiami określonymi w załączniku II na wszystkich drogach wodnych tego regionu. Zgodność ze złagodzonymi wymaganiami jest zaznaczana w unijnym świadectwie zdolności żeglugowej, o którym mowa w art. 3.

7. Państwa członkowskie mogą, po konsultacji z Komisją, zezwolić na częściowe stosowanie wymagań technicznych lub ustanowić wymagania techniczne łagodniejsze od tych określonych w załączniku II dla jednostek pływających wyłącznie po drogach wodnych rejonów 3 i 4 na ich terytorium.

Złagodzone lub częściowo stosowane wymagania techniczne mogą obejmować jedynie elementy wymienione w załączniku IV. Jeżeli właściwości techniczne jednostki odpowiadają złagodzonym lub częściowo stosowanym wymaganiom technicznym, zaznacza się to w unijnym świadectwie zdolności żeglugowej lub, jeżeli ma zastosowanie art. 4 ust. 2, w uzupełniającym unijnym świadectwie zdolności żeglugowej.

Państwa członkowskie powiadamiają Komisję o złagodzeniu lub częściowym stosowaniu wymagań technicznych określonych w załączniku II przynajmniej sześć miesięcy przed ich wejściem w życie i informują pozostałe państwa członkowskie.

Artykuł 6

Odstępstwa

1. Państwa członkowskie mogą zezwolić na odstępstwa od stosowania całej lub części niniejszej dyrektywy wobec:

a)	statków, holowników, pchaczy oraz urządzeń pływających przemieszczających się po żeglownych drogach wodnych, które nie są połączone śródlądową drogą wodną z drogami wodnymi innych państw członkowskich;

b)	jednostek o nośności nieprzekraczającej 350 ton lub nieprzeznaczonych do transportu towarów, o wyporności objętościowej poniżej 100 m3, zwodowanych przed dniem 1 stycznia 1950 r. i pływających wyłącznie po krajowych drogach wodnych.

2. Państwa członkowskie mogą zezwolić – w odniesieniu do żeglugi po swoich krajowych drogach wodnych – na odstępstwa od stosowania jednego lub więcej przepisów niniejszej dyrektywy w przypadku ograniczonej liczby rejsów o zasięgu lokalnym lub żeglugi na obszarach portowych. Te odstępstwa oraz rejsy bądź obszary, których one dotyczą, są określane w świadectwie jednostki.

3. Państwa członkowskie powiadamiają Komisję o odstępstwach, na które zezwolono zgodnie z ust. 1 i 2, oraz informują o nich pozostałe państwa członkowskie.

4. Państwo członkowskie, które w wyniku odstępstw, na które zezwolono zgodnie z ust. 1 i 2, nie posiada jednostek podlegających przepisom niniejszej dyrektywy pływających na swoich drogach wodnych, nie jest zobowiązane do stosowania art. 8, 9 i 11.

Artykuł 7

Wydawanie unijnych świadectw zdolności żeglugowej

1. Unijne świadectwo zdolności żeglugowej wydawane jest dla jednostek zwodowanych po dniu [data transponowania niniejszej dyrektywy], po inspekcji technicznej przeprowadzonej przed dopuszczeniem danej jednostki do eksploatacji, mającej na celu sprawdzenie, czy jednostka spełnia wymagania techniczne określone w załączniku II.

2. Unijne świadectwo zdolności żeglugowej wydawane jest dla jednostek wyłączonych z zakresu stosowania dyrektywy Rady 82/714/EWG (8), ale objętych zakresem stosowania niniejszej dyrektywy zgodnie z art. 2 ust. 2 i 3, po inspekcji technicznej przeprowadzonej po wygaśnięciu aktualnego świadectwa jednostki, jednak nie później niż dnia 30 grudnia 2018 r., mającej na celu sprawdzenie, czy jednostka spełnia wymagania techniczne określone w załączniku II.

Każda niezgodność z wymaganiami technicznymi określonymi w załączniku II jest odnotowywana w unijnym świadectwie zdolności żeglugowej. O ile właściwe organy uznają, że usterki te nie stanowią oczywistego zagrożenia, jednostki, o których mowa w akapicie pierwszym niniejszego artykułu, mogą dalej pływać do czasu, aż części lub przestrzenie jednostki, wymienione w świadectwie jako niezgodne z tymi wymaganiami, zostaną wymienione lub przerobione; od tego momentu wymienione lub przerobione części muszą być zgodne z wymaganiami załącznika II.

3. W rozumieniu niniejszego artykułu oczywiste zagrożenie występuje w szczególności w przypadku naruszenia wymagań dotyczących stabilności konstrukcji budowanych statków, żeglowności, właściwości manewrowych lub szczególnych cech danej jednostki, zgodnie z wymaganiami technicznymi, o których mowa w załączniku II. Odstępstw dopuszczonych w wymaganiach technicznych załącznika II nie uznaje się za usterki stanowiące oczywiste zagrożenie.

Zastąpienie podczas rutynowych napraw i konserwacji istniejących części częściami identycznymi lub o równoważnej technologii i wzorze nie jest uważane za zastąpienie w rozumieniu niniejszego artykułu.

4. Zgodność jednostki z dodatkowymi wymaganiami, o których mowa w art. 5 ust. 1, 2 i 3, jest sprawdzana w miarę potrzeby podczas inspekcji technicznych przewidzianych w ust. 1 i 2 niniejszego artykułu lub podczas inspekcji technicznej przeprowadzanej na wniosek właściciela jednostki.

Artykuł 8

Właściwe organy

1. Unijne świadectwa zdolności żeglugowej mogą być są wydawane przez właściwe organy państwa członkowskiego.[Popr. 7]

2. Każde państwo członkowskie sporządza wykaz wskazujący organy właściwe do wydawania unijnych świadectw zdolności żeglugowej i powiadamia o nim Komisję i pozostałe państwa członkowskie.

3. Właściwe organy prowadzą rejestr wszystkich wystawionych przez siebie unijnych świadectw zdolności żeglugowej, zgodnie z wzorem określonym w załączniku VI. Komisja jest uprawniona do przyjęcia aktów delegowanych zgodnie z art. 24 w celu dokonania zmian w tym wzorze ze względu na potrzebę uwzględnienia postępu naukowego i technicznego, uproszczenia wymagań administracyjnych lub uwzględnienia zmian w przedmiotowym obszarze wynikających z prac innych organizacji międzynarodowych, w szczególności CKŻR.

Artykuł 9

Przeprowadzanie inspekcji technicznych

1. Inspekcje techniczne, o których mowa w art. 7, przeprowadzane są przez właściwe organy. Organy te mogą odstąpić od poddania danej jednostki inspekcji technicznej w całości lub w części, jeżeli z ważnego poświadczenia zgodności wydanego przez uznaną instytucję klasyfikacyjną jasno wynika, że jednostka ta spełnia w pełni lub częściowo wymagania techniczne załącznika II.

2. Komisja przyjmuje akty wykonawcze w celu uznania instytucji klasyfikacyjnej, która spełnia kryteria wymienione w załączniku VII, lub w celu cofnięcie uznania, zgodnie z procedurą przewidzianą w ust. 3 i 4. Te akty wykonawcze przyjmuje się zgodnie z procedurą doradczą, o której mowa w art. 25 ust. 2.

3. Wniosek o uznanie musi zostać przekazany Komisji przez państwo członkowskie, w którym dana instytucja klasyfikacyjna ma swoją siedzibę lub posiada instytucję zależną uprawnioną do wydawania poświadczeń zgodności potwierdzających spełnienie wymagań załącznika II przez daną jednostkę zgodnie z niniejszą dyrektywą. Wraz z przedmiotowym wnioskiem przekazuje się wszelkie informacje oraz dokumentację wymaganą do ustalenia, czy spełnione są kryteria uznania.

Każde państwo członkowskie może domagać się przeprowadzenia przesłuchania lub przedstawienia dodatkowych informacji bądź dokumentacji.

4. Każde państwo członkowskie może przekazać Komisji wniosek o cofnięcie uznania, jeżeli uzna, że dana instytucja klasyfikacyjna przestała spełniać kryteria określone w załączniku VII. Wniosek o cofnięcie uznania przekazuje się wraz z dokumentacją dowodową.

5. Do momentu uzyskania uznania zgodnie z niniejszą dyrektywą instytucje klasyfikacyjne, które zostały uznane i dopuszczone przez państwo członkowskie zgodnie z dyrektywą Rady 94/57/WE (9), uważa się za uznane jedynie w odniesieniu do statków, które pływają wyłącznie po drogach wodnych danego państwa członkowskiego.

6. Komisja publikuje po raz pierwszy do dnia … (*1) i uaktualnia wykaz instytucji klasyfikacyjnych uznanych zgodnie z niniejszym artykułem.[Popr. 8]

7. Każde państwo członkowskie sporządza wykaz wskazujący organy właściwe do przeprowadzania inspekcji technicznych i powiadamia o nim Komisję i pozostałe państwa członkowskie.

8. Każde państwo członkowskie przestrzega wymagań szczegółowych dotyczących organów inspekcyjnych i wniosku o przeprowadzenie inspekcji określonych w załączniku II.

Artykuł 10

Ważność unijnych świadectw zdolności żeglugowej

1. Okres ważności unijnych świadectw zdolności żeglugowej wydanych nowo zbudowanym statkom zgodnie z przepisami niniejszej dyrektywy określa właściwy organ i wynosi on nie więcej niż:

a)	pięć lat w przypadku statków pasażerskich;

b)	dziesięć lat w przypadku wszystkich innych jednostek.

Okres ważności wpisuje się do unijnego świadectwa zdolności żeglugowej.

2. W przypadku jednostek dopuszczonych do eksploatacji przed inspekcją techniczną właściwy organ określa okres ważności unijnego świadectwa zdolności żeglugowej indywidualnie w każdym przypadku, stosownie do wyników inspekcji. Nie może on jednak przekroczyć terminów określonych w ust. 1.

3. Każde państwo członkowskie może, w przypadkach określonych w załączniku II, wydawać tymczasowe unijne świadectwa zdolności żeglugowej. Tymczasowe unijne świadectwa zdolności żeglugowej są sporządzane zgodnie ze wzorem określonym w części III załącznika V. Komisja jest uprawniona do przyjęcia aktów delegowanych zgodnie z art. 24 w celu dokonania zmian w tym wzorze ze względu na potrzebę uwzględnienia postępu naukowego i technicznego, uproszczenia wymagań administracyjnych lub uwzględnienia zmian w przedmiotowym obszarze wynikających z prac innych organizacji międzynarodowych, w szczególności CKŻR.

Artykuł 11

Wymiana unijnych świadectw zdolności żeglugowej

Każde państwo członkowskie określa warunki wymiany unijnego świadectwa zdolności żeglugowej, które zostało utracone lub uległo zniszczeniu.

Artykuł 12

Odnawianie unijnych świadectw zdolności żeglugowej

1. Unijne świadectwo zdolności żeglugowej jest odnawiane po upływie okresu ważności zgodnie z warunkami określonymi w art. 7.

2. Do celów odnawiania unijnych świadectw zdolności żeglugowej, w odniesieniu do jednostek stosuje się przepisy przejściowe przewidziane w rozdziałach 24 i 24a załącznika II, a odnawianie to następuje na określonych tam warunkach.

Artykuł 13

Przedłużanie ważności unijnych świadectw zdolności żeglugowej

Ważność unijnego świadectwa zdolności żeglugowej może zostać wyjątkowo przedłużona bez inspekcji technicznej zgodnie z załącznikiem II przez organy, które wydały lub odnowiły to świadectwo. Przedłużenie ważności jest odnotowywane w tym świadectwie.

Artykuł 14

Wydawanie nowych unijnych świadectw zdolności żeglugowej

W przypadku znaczących zmian lub napraw, które mają wpływ na stabilność konstrukcji statku, żeglowność, właściwości manewrowe lub szczególne cechy jednostki zgodnie z załącznikiem II, przed odbyciem następnego rejsu jednostka jest ponownie poddawana inspekcji technicznej przewidzianej w art. 7. Po tej inspekcji wydawane jest nowe unijne świadectwo zdolności żeglugowej określające parametry techniczne jednostki lub istniejące świadectwo jest odpowiednio zmieniane. Jeżeli świadectwo to jest wydawane w państwie członkowskim innym niż to, które wydało lub odnowiło pierwotne świadectwo, właściwy organ, który wydał lub odnowił świadectwo, jest odpowiednio informowany w ciągu jednego miesiąca.

Artykuł 15

Odmowa wydania lub odnowienia oraz cofnięcie unijnych świadectw zdolności żeglugowej

1. Wszelkie decyzje o odmowie wydania lub odnowienia unijnego świadectwa zdolności żeglugowej są uzasadniane. Właściciel jednostki jest powiadamiany o decyzji, jak również o procedurze odwoławczej oraz o terminach, którymi jest ona obwarowana, w danym państwie członkowskim.

2. Ważne unijne świadectwo zdolności żeglugowej może zostać cofnięte przez właściwy organ, który je wydał lub odnowił, jeżeli jednostka przestała spełniać wymagania techniczne w nim określone.

Artykuł 16

Dodatkowe inspekcje

1. Właściwe organy państwa członkowskiego mogą w dowolnym czasie sprawdzić, czy jednostka posiada ważne świadectwo zgodnie z warunkami niniejszej dyrektywy i czy spełnia wymagania w nim określone lub czy nie stanowi oczywistego zagrożenia dla osób znajdujących się na jej pokładzie, dla środowiska lub dla bezpieczeństwa żeglugi. Właściwe organy stosują niezbędne środki zgodnie z ust. 25.

2. Jeśli organy te ustalą w trakcie inspekcji, że jednostka nie posiada świadectwa lub świadectwo znajdujące się na jednostce jest nieważne, bądź że jednostka nie spełnia wymagań określonych w świadectwie, jednakże taka nieważność albo niespełnienie wymagań nie stanowią oczywistego zagrożenia, właściciel jednostki lub jego przedstawiciel podejmuje wszelkie środki niezbędne do naprawienia zaistniałej sytuacji. Organ, który wystawił świadectwo lub który ostatnio je odnowił, jest zawiadamiany o sprawie w ciągu siedmiu dni.

3. Jeżeli – po przeprowadzeniu inspekcji – przedmiotowe organy ustalą, że jednostka stanowi oczywiste zagrożenie dla osób znajdujących się na jej pokładzie, dla środowiska lub dla bezpieczeństwa żeglugi, mogą one wstrzymać wykonywanie rejsu przez tę jednostkę do czasu podjęcia kroków niezbędnych do naprawienia zaistniałej sytuacji.

Mogą one również określić środki, które umożliwią bezpieczną kontynuację rejsu przez jednostkę, w stosownych przypadkach po zakończeniu operacji transportowych, do miejsca, gdzie zostanie ona poddana inspekcji lub naprawiona. Organ, który wystawił świadectwo lub który ostatnio je odnowił, jest zawiadamiany o sprawie w ciągu siedmiu dni.

4. Państwo członkowskie, które wstrzymało wykonywanie rejsu przez daną jednostkę lub zawiadomiło jej właściciela o takim zamiarze, w przypadku gdy stwierdzone usterki nie zostaną naprawione, zawiadamia w ciągu siedmiu dni o podjęciu lub zamiarze podjęcia przedmiotowej decyzji organ państwa członkowskiego, który wystawił świadectwo lub ostatnio je odnowił.

5. Każda decyzja o przerwaniu rejsu jednostki podjęta w zastosowaniu niniejszej dyrektywy musi zostać dokładnie uzasadniona. Jest ona niezwłocznie doręczana zainteresowanej stronie wraz z pouczeniem o procedurze odwoławczej przysługującej tej stronie zgodnie z przepisami obowiązującymi w danym państwie członkowskim oraz o terminach, którymi jest ona obwarowana.

Artykuł 17

Jednolity europejski numer identyfikacyjny statku

Właściwy organ, który wydał unijne świadectwo zdolności żeglugowej, wraz z tym świadectwem nadaje jednolity europejski numer identyfikacyjny statku zgodnie z rozdziałem 2 załącznika II.

Artykuł 18

Równoważność i odstępstwa

1. Państwa członkowskie mogą zwrócić się do Komisji o przyjęcie aktów wykonawczych dopuszczających przyjmowanie odstępstw lub uznających równoważność specyfikacji technicznych dla określonych jednostek w zakresie:

a)	stosowania lub obecności na pokładzie jednostki innych materiałów, instalacji lub elementów wyposażenia, bądź przyjmowania innych aspektów projektowych lub innych rozwiązań niż te ujęte w załączniku II;

b)	wydawania unijnych świadectw zdolności żeglugowej do celów testowych na ograniczony okres, które obejmować będą nowe specyfikacje techniczne stanowiące odstępstwo od wymagań części II załącznika II, pod warunkiem, że specyfikacje te zapewniają równoważny poziom bezpieczeństwa;

stosowania – przez organy inspekcyjne – odstępstw, w odniesieniu do statków pasażerskich, dotyczących przestrzeni przewidzianych do wykorzystania przez osoby o ograniczonej możliwości poruszania się, w sytuacji gdy stosowanie wymagań szczególnych określonych w rozdziale 15 załącznika II zostało uznane za trudne z praktycznego punktu widzenia lub wiąże się z nieracjonalnymi kosztami;

d)	wykorzystania innych środków gaśniczych niż te, o których mowa w rozdziale 10 załącznika II;

e)	wykorzystywania systemów gaśniczych zainstalowanych na stałe w celu zabezpieczenia obiektów;

f)	stosowania rozdziału 24 załącznika II do jednostek przekształconych w taki sposób, że ich długość wynosi ponad 110 m;

g)	odstępstw od wymagań ustanowionych w rozdziałach 24 i 24a załącznika II po wygaśnięciu przepisów przejściowych, w sytuacji gdy stosowanie tych wymagań jest trudne z technicznego punktu widzenia lub gdy ich stosowanie mogłoby wymagać nieproporcjonalnych nakładów;

h)	uznawania norm dotyczących systemów zraszających mniejszą ilością wody innych niż te, o których mowa w rozdziale 10 załącznika II.

Te akty wykonawcze przyjmuje się zgodnie z procedurą doradczą, o której mowa w art. 25 ust. 2.

2. Równoważności i odstępstwa, o których mowa w ust. 1 lit. a)–g), muszą zostać wpisane do unijnego świadectwa zdolności żeglugowej przez właściwe organy państw członkowskich. Komisja i pozostałe państwa członkowskie są odpowiednio informowane.

3. W oczekiwaniu na przyjęcie aktów wykonawczych, o których mowa w ust. 1 lit. a), właściwe organy mogą wydać tymczasowe unijne świadectwo zdolności żeglugowej zgodnie z art. 10 ust. 2.

W takim przypadku właściwe organy w ciągu jednego miesiąca od wydania tymczasowego unijnego świadectwa zdolności żeglugowej informują Komisję i pozostałe państwa członkowskie o nazwie danej jednostki i nadanym jej europejskim numerze identyfikacyjnym statku, charakterze odstępstwa oraz państwie, w którym dana jednostka jest zarejestrowana lub posiada swój port macierzysty.

4. Komisja publikuje wykaz radarowego sprzętu nawigacyjnego oraz wskaźników prędkości skrętu zatwierdzonych zgodnie z załącznikiem II.

Artykuł 19

Uznawanie świadectw zdolności żeglugowej jednostek z państw trzecich

Unia podejmuje rokowania z państwami trzecimi w celu zapewnienia wzajemnego uznawania świadectw zdolności żeglugowej między Unią a państwami trzecimi.

W oczekiwaniu na zawarcie stosownych porozumień właściwe organy danego państwa członkowskiego mogą uznawać świadectwa zdolności żeglugowej jednostek z krajów trzecich do celów żeglugi po drogach wodnych tego państwa członkowskiego.

Wydawanie unijnych świadectw zdolności żeglugowej jednostkom z państw trzecich odbywa się zgodnie z art. 7 ust. 1.

Artykuł 20

Dalsze stosowanie dyrektywy 2009/100/WE

W przypadku jednostek nieobjętych zakresem zastosowania art. 2 ust. 2 i 3 niniejszej dyrektywy, lecz objętych zakresem zastosowania art. 1 lit. a) dyrektywy 2009/100/WE, stosuje się przepisy tej ostatniej dyrektywy.

Artykuł 21

Przepisy przejściowe dotyczące stosowania dokumentów

Dokumenty objęte zakresem zastosowania niniejszej dyrektywy i wydane przez właściwe organy państw członkowskich na mocy dyrektywy 2006/87/WE przed wejściem w życie niniejszej dyrektywy pozostają ważne do wygaśnięcia ich ważności.

Artykuł 22

Zmiany w załącznikach

1. Komisja jest uprawniona do przyjęcia – zgodnie z art. 24 – aktów delegowanych dotyczących dostosowania załączników I, II, III, IV i VII do postępu technicznego i naukowego lub do zmian w przedmiotowym obszarze wynikających z prac organizacji międzynarodowych, w szczególności CKŻR, w celu zapewnienia, aby oba świadectwa, o których mowa w art. 3 ust. 1 lit. a), były wydawane na podstawie wymagań technicznych, gwarantujących równoważny poziom bezpieczeństwa, lub w celu uwzględnienia przypadków, o których mowa w art. 5.

Do dnia 31 grudnia 2017 r. Komisja przyjmuje akty delegowane zgodnie z art. 24 dotyczącym wprowadzenia w ramach rozdziału 19ba załącznika II wymogów szczególnych dla statków napędzanych skroplonym gazem ziemnym (LNG).[Popr. 9]

Komisja jest uprawniona do przyjęcia – zgodnie z art. 24 – aktów delegowanych dotyczących wiążących instrukcji służbowych w zakresie szczegółowego stosowania wymagań technicznych ustalonych w załączniku II, w celu zapewnienia spójnej interpretacji tych wymagań lub uwzględnienia najlepszych praktyk opracowanych na szczeblu unijnym lub wynikających z prac organizacji międzynarodowych, w szczególności CKŻR.

Przyjmując przedmiotowe akty delegowane, Komisja zapewnia, aby wymagania techniczne, których spełnienie jest konieczne do wydania unijnego świadectwa zdolności żeglugowej uznanego dla potrzeb żeglugi na Renie, były zgodne z poziomem bezpieczeństwa równoważnym z poziomem wymaganym do wydania świadectwa, o którym mowa w art. 22 poprawionej Konwencji o żegludze na Renie.

2. Komisja jest uprawniona do przyjęcia – zgodnie z art. 24 – aktów delegowanych w celu zaktualizowania odniesień w niniejszej dyrektywie do określonych przepisów załącznika II, tak aby uwzględnić zmiany wprowadzone do tego załącznika.

Artykuł 23

Wymagania o charakterze tymczasowym

Komisja jest uprawniona do przyjęcia – zgodnie z art. 24 – aktów delegowanych w celu uwzględnienia wymagań technicznych o charakterze tymczasowym dla jednostek, tak aby umożliwić przeprowadzanie testów w ramach wspierania innowacji i postępu technicznego. Wymagania takie są ważne maksymalnie przez okres trzech lat.

Artykuł 24

Przekazanie uprawnień

1. Powierzenie Komisji uprawnień do przyjęcia aktów delegowanych podlega warunkom określonym w niniejszym artykule.

2. Uprawnienia do przyjęcia aktów delegowanych, o których mowa w art. 3, 4, 8, 10, 22 i 23, powierza się Komisji na czas nieokreślony okres pięciu lat od dnia [data wejścia w życie niniejszej dyrektywy] … (*2). Komisja sporządza sprawozdanie dotyczące przekazania uprawnień nie później niż dziewięć miesięcy przed końcem okresu pięciu lat. Przekazanie uprawnień zostaje automatycznie przedłużone na takie same okresy, chyba że Parlament Europejski lub Rada sprzeciwią się takiemu przedłużeniu nie później niż trzy miesiące przed końcem każdego okresu.[Popr. 10]

3. Przekazanie uprawnień, o których o którym mowa w art. 3, 4, 8, 10, 22 i 23, może zostać w dowolnym momencie odwołane przez Parlament Europejski lub przez Radę. Decyzja o odwołaniu kończy przekazanie określonych w niej uprawnień. Decyzja o odwołaniu staje się skuteczna od następnego dnia po jej opublikowaniu w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej lub w określonym w tej decyzji późniejszym terminie. Nie wpływa ona na ważność jakichkolwiek już obowiązujących aktów delegowanych. [Popr. 11. Poprawka nie dotyczy wszystkich wersji językowych]

4. Niezwłocznie po przyjęciu aktu delegowanego Komisja przekazuje go równocześnie Parlamentowi Europejskiemu i Radzie.

5. Akt delegowany przyjęty na podstawie art. 3, 4, 8, 10, 22 i 23 wchodzi w życie tylko wówczas, gdy wtedy, kiedy Parlament Europejski albo Rada nie wyraziły sprzeciwu w terminie dwóch miesięcy od przekazania im tego aktu. Parlamentowi Europejskiemu i Radzie lub kiedy przed upływem tego terminu zarówno Parlament Europejski , jak i Rada poinformowały Komisję, że nie wniosą sprzeciwu. Termin ten przedłuża się o dwa miesiące z inicjatywy Parlamentu Europejskiego lub Rada mogą przedłużyć ten termin o dwa miesiące Rady .[Popr. 12]

Artykuł 25

Procedura komitetowa

1. Komisję wspomaga komitet ustanowiony na podstawie art. 7 dyrektywy Rady 91/672/EWG (10), zwany dalej „komitetem”. Komitet ten jest komitetem w rozumieniu rozporządzenia (UE) nr 182/2011.

2. W przypadku odniesienia do niniejszego ustępu stosuje się art. 4 rozporządzenia (UE) nr 182/2011. W przypadku gdy opinia komitetu ma być uzyskana w drodze procedury pisemnej, przewodniczący komitetu może podjąć decyzję o zakończeniu tej procedury bez osiągnięcia rezultatu przed upływem terminu na wydanie tej opinii.

Artykuł 26

Kary

Państwa członkowskie ustanawiają przepisy dotyczące kar mających zastosowanie w przypadku naruszenia przepisów krajowych przyjętych zgodnie z niniejszą dyrektywą oraz podejmują działania niezbędne do ich egzekwowania. Kary te muszą być skuteczne, proporcjonalne i odstraszające.

Artykuł 26a

Przegląd

Do dnia … (*3) , a następnie co trzy lata Komisja przedkłada Parlamentowi Europejskiemu i Radzie sprawozdanie oceniające skuteczność środków wprowadzonych na mocy niniejszej dyrektywy, w szczególności w odniesieniu do harmonizacji wymagań technicznych i opracowywania norm technicznych żeglugi śródlądowej. Sprawozdanie zawiera również przegląd mechanizmów współpracy z międzynarodowymi organizacjami posiadającymi kompetencje w dziedzinie żeglugi śródlądowej. W razie potrzeby sprawozdaniu towarzyszy wniosek ustawodawczy w celu dalszego usprawnienia współpracy i koordynacji prowadzącej do przyjęcia norm, do których odniesienia mogą zostać zawarte w aktach prawnych Unii. [Popr. 13]

Artykuł 27

Transpozycja

1. Państwa członkowskie posiadające śródlądowe drogi wodne, o których mowa w art. 1, wprowadzają w życie przepisy ustawowe, wykonawcze i administracyjne niezbędne do wykonania niniejszej dyrektywy ze skutkiem od dnia 1 stycznia 2015 r. Państwa te niezwłocznie zawiadamiają o tym Komisję.

Przepisy przyjęte przez państwa członkowskie zawierają odniesienie do niniejszej dyrektywy lub odniesienie takie towarzyszy ich urzędowej publikacji. Metody dokonywania takiego odniesienia określane są przez państwa członkowskie.

2. Państwa Członkowskie przekazują Komisji teksty przepisów prawa krajowego przyjętych w dziedzinie objętej niniejszą dyrektywą.

Artykuł 28

Uchylenie

Dyrektywa 2006/87/WE traci moc ze skutkiem od dnia 1 stycznia 2015 r.

Odesłania do uchylonej dyrektywy traktuje się jako odniesienia do niniejszej dyrektywy.

Artykuł 29

Wejście w życie

Niniejsza dyrektywa wchodzi w życie dwudziestego dnia po jej opublikowaniu w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej.

Artykuł 30

Adresaci

Niniejsza dyrektywa skierowana jest do państw członkowskich posiadających śródlądowe drogi wodne, o których mowa w art. 1.

Sporządzono w …

W imieniu Parlamentu Europejskiego

Przewodniczący

W imieniu Rady

Przewodniczący

(1) Dz.U. C 177 z 11.6.2014, s. 58.

(2) Dz.U. C 126 z 26.4.2014, s. 48.

(3) Stanowisko Parlamentu Europejskiego z dnia 15 kwietnia 2014 r.

(4) Dyrektywa 2006/87/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 12 grudnia 2006 r. ustanawiająca wymagania techniczne dla statków żeglugi śródlądowej i uchylająca dyrektywę Rady 82/714/EWG (Dz.U. L 389 z 30.12.2006, s. 1).

(5) Dyrektywa 2009/100/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 16 września 2009 r. w sprawie wzajemnego uznawania świadectw zdolności żeglugowej statków żeglugi śródlądowej (Dz.U. L 259 z 2.10.2009, s. 8).

(6) Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 182/2011 z dnia 16 lutego 2011 r. ustanawiające przepisy i zasady ogólne dotyczące trybu kontroli przez państwa członkowskie wykonywania uprawnień wykonawczych przez Komisję (Dz.U. L 55 z 28.2.2011, s. 13).

(7) Dyrektywa Parlamentu Europejskiego i Rady 2009/45/WE z dnia 6 maja 2009 r. w sprawie reguł i norm bezpieczeństwa statków pasażerskich (Dz.U. L 163 z 25.6.2009, s. 1).

(8) Dyrektywa Rady 82/714/EWG z dnia 4 października 1982 r. ustanawiająca wymagania techniczne dla statków żeglugi śródlądowej (Dz.U. L 301 z 28.10.1982, s. 1) (dyrektywa uchylona dyrektywą 2006/87/WE).

(9) Dyrektywa Rady 94/57/WE z dnia 22 listopada 1994 r. w sprawie wspólnych reguł i norm dotyczących organizacji dokonujących inspekcji i przeglądów na statkach oraz odpowiednich działań administracji morskich (Dz.U. L 319 z 12.12.1994, s. 20).

(*1) Rok od daty wejścia w życie niniejszej dyrektywy.

(*2) Data wejścia w życie niniejszej dyrektywy.

(10) Dyrektywa Rady 91/672/EWG z dnia 16 grudnia 1991 r. w sprawie wzajemnego uznawania krajowych patentów żeglarskich uprawniających do przewozu rzeczy i osób żeglugą śródlądową (Dz.U. L 373 z 31.12.1991, s. 29).

(*3) Trzy lata od daty wejścia w życie niniejszej dyrektywy.

WYKAZ ZAŁĄCZNIKÓW

Załącznik I

Wykaz śródlądowych dróg wodnych Unii podzielonych geograficznie na rejony 1, 2, 3 i 4

W załączniku II dodaje się następujący rozdział: „ROZDZIAŁ 19ba WYMOGI SZCZEGÓLNE DOTYCZĄCE STATKÓW NAPĘDZANYCH SKROPLONYM GAZEM ZIEMNYM (LNG) (bez treści)” [Popr. 14]

Załącznik II

Minimalne wymagania techniczne dla jednostek pływających po śródlądowych drogach wodnych w rejonach 1, 2, 3 i 4

Załącznik III

Zakresy możliwych dodatkowych wymagań technicznych dla jednostek pływających po śródlądowych drogach wodnych rejonów 1 i 2

Załącznik IV

Zakresy możliwych ograniczeń wymagań technicznych dla jednostek pływających po śródlądowych drogach wodnych rejonów 3 i 4

Załącznik V

Wzór unijnego świadectwa zdolności żeglugowej

Załącznik VI

Wzór rejestru unijnych świadectw zdolności żeglugowej

Załącznik VII

Instytucje klasyfikacyjne

Załączniki nie zostały przytoczone w całości w niniejszym tekście skonsolidowanym. Proszę zobaczyć wniosek Komisji COM(2013)0622, części 2 i 33.

22.12.2017

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 443/121

P7_TA(2014)0344

Prawidłowe stosowanie przepisów prawa celnego i rolnego ***I

Rezolucja ustawodawcza Parlamentu Europejskiego z dnia 15 kwietnia 2014 r. w sprawie wniosku dotyczącego rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady zmieniającego rozporządzenie Rady (WE) nr 515/97z dnia 13 marca 1997 r. w sprawie wzajemnej pomocy między organami administracyjnymi państw członkowskich i współpracy między państwami członkowskimi a Komisją w celu zapewnienia prawidłowego stosowania przepisów prawa celnego i rolnego (COM(2013)0796 – C7-0421/2013 – 2013/0410(COD))

(Zwykła procedura ustawodawcza: pierwsze czytanie)

(2017/C 443/26)

Parlament Europejski,

—	uwzględniając wniosek Komisji przedstawiony Parlamentowi Europejskiemu i Radzie (COM(2013)0796),

—	uwzględniając art. 294 ust. 2 oraz art. 33 i 325 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej, zgodnie z którymi Komisja przedstawiła wniosek Parlamentowi (C7–0421/2013),

—	uwzględniając art. 294 ust. 3 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej,

—	uwzględniając opinię Trybunału Obrachunkowego z dnia 25 lutego 2014 r. (1),

—	uwzględniając art.55 Regulaminu,

—	uwzględniając sprawozdanie Komisji Rynku Wewnętrznego i Ochrony Konsumentów (A7-0241/2014),

przyjmuje poniższe stanowisko w pierwszym czytaniu;

zwraca się do Komisji o ponowne przekazanie mu sprawy, jeśli uzna ona za stosowne wprowadzić znaczące zmiany do swojego wniosku lub zastąpić go innym tekstem;

zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania stanowiska Parlamentu Radzie i Komisji, a także parlamentom narodowym.

(1) Dz.U. C 94 z 31.3.2014, s. 1.

P7_TC1-COD(2013)0410

Stanowisko Parlamentu Europejskiego przyjęte w pierwszym czytaniu w dniu 15 kwietnia 2014 r. w celu przyjęcia rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr …/2014 zmieniającego rozporządzenie Rady (WE) nr 515/97 w sprawie wzajemnej pomocy między organami administracyjnymi państw członkowskich i współpracy między państwami członkowskimi a Komisją w celu zapewnienia prawidłowego stosowania przepisów prawa celnego i rolnego

PARLAMENT EUROPEJSKI I RADA UNII EUROPEJSKIEJ,

uwzględniając Traktat o funkcjonowaniu Unii Europejskiej, w szczególności jego art. 33 i 325,

uwzględniając wniosek Komisji Europejskiej,

po przekazaniu projektu aktu ustawodawczego parlamentom narodowym,

uwzględniając opinię Trybunału Obrachunkowego (1),

stanowiąc zgodnie ze zwykłą procedurą ustawodawczą (2),

a także mając na uwadze, co następuje:

(1)	W celu zapewnienia, aby zakres rozporządzenia Rady (WE) nr 515/97 (3) obejmował wszelkie możliwe przewozy towarów mające związek z obszarem celnym Unii, należy wyjaśnić definicję przepisów prawa celnego w odniesieniu do pojęć wprowadzenia i wyprowadzenia towarów.

(2)

Z myślą o dalszym usprawnieniu procedur administracyjnych i karnych służących zwalczaniu nieprawidłowości należy zapewnić, aby dowody pozyskane w drodze wzajemnej pomocy mogły być uznawane za dopuszczalne w postępowaniach prowadzonych przed organami administracyjnymi i sądowymi państwa członkowskiego organu wnioskującego o te dowody.

(3)

W komunikacie Komisji z dnia 8 stycznia 2013 r. dotyczącym zarządzania ryzykiem celnym i bezpieczeństwa łańcucha dostaw stwierdzono pilną potrzebę poprawy jakości i dostępności danych przeznaczonych do wykorzystania w analizie ryzyka prowadzonej przed przybyciem towarów, w szczególności do celów skutecznej identyfikacji i łagodzenia ryzyka w zakresie bezpieczeństwa na poziomie poszczególnych państw i UE w ramach systemu wspólnego zarządzania ryzykiem ustanowionego na mocy art. 13 ust. 2 rozporządzenia Rady (EWG) nr 2913/92 (4). Włączenie danych dotyczących przewozu kontenerów do procesu zarządzania ryzykiem przed przybyciem towarów w znaczący sposób poprawi widoczność łańcucha dostaw i zwiększy zdolność Unii i państw członkowskich do obejmowania kontrolą przesyłek wyższego ryzyka, a jednocześnie ułatwi legalne przepływy handlowe.

(4)

Mając na względzie większą jasność, spójność, skuteczność, koherencję i przejrzystość, należy w sposób bardziej konkretny określić, jakie organy powinny mieć dostęp do zbiorów danych utworzonych na podstawie rozporządzenia (WE) nr 515/97; w tym celu ustanowiony zostanie jednolity system odniesienia do właściwych organów. [Popr. 1]

(5)

Dane dotyczące przewozu kontenerów umożliwiają identyfikację tendencji w zakresie nadużyć i ryzyka w odniesieniu do towarów, które są wprowadzane na obszar celny Unii i z niego wyprowadzane. Takie dane są pomocne w zapobieganiu operacjom, które stanowią lub wydają się stanowić naruszenie przepisów prawa celnego, a także w dochodzeniach dotyczących takich operacji i w ich ściganiu, a ponadto wspomagają właściwe organy w zarządzaniu ryzykiem celnym określonym w art. 4 pkt. 25 rozporządzenia (EWG) nr 2913/92. Aby gromadzić i wykorzystywać możliwie najbardziej kompletny zbiór danych, a jednocześnie uniknąć potencjalnych negatywnych skutków dla małych i średnich przedsiębiorstw z sektora usług spedycyjnych, konieczne jest, aby usługodawcy sektora publicznego lub prywatnego działający w międzynarodowym łańcuchu dostaw przekazywali Komisji dane dotyczące przewozu kontenerów w takim zakresie, w jakim gromadzą te dane w formacie elektronicznym za pomocą swoich systemów śledzenia lub mają dostęp do takich danych.

(5a)

Dane figurujące w ocenie skutków z dnia 25 listopada 2013 r. przeprowadzonej przez Komisję i dotyczącej zmiany rozporządzenia (WE) nr 515/97 odnoszące się do skali problemu wskazują, że nadużycia wynikające z samych tylko fałszywych zgłoszeń pochodzenia mogą przynosić UE-27 straty w wysokości 100 mln EUR rocznie. W 2011 r. państwa członkowskie zgłosiły 1 905 przypadków wykrycia nadużyć i innych nieprawidłowości związanych z nieprawdziwym opisem towarów, które spowodowały szkody na kwotę 107,7 mln EUR. Kwota ta odnosi się jednak tylko do szkód wykrytych przez państwa członkowskie i Komisję. Rzeczywista skala problemu jest znacznie większa, lecz brakuje informacji dotyczących szacowanych 30 000 przypadków potencjalnych nadużyć. [Popr. 2]

(5b)	Aby zapewnić wysoki poziom ochrony konsumentów, obowiązkiem Unii jest zwalczanie oszustw celnych, a przez to przyczynianie się do osiągnięcia celu rynku wewnętrznego, jakim jest posiadanie produktów pewnych i opatrzonych prawdziwymi świadectwami pochodzenia. [Popr. 3]

(6)

Ze względu na rosnącą skalę oszustw celnych zasadnicze znaczenie ma zwiększenie wykrywania i zapobiegania na szczeblu krajowym i unijnym. Wykrywanie nadużyć, określanie tendencji w zakresie ryzyka oraz wdrażanie skutecznych procedur zarządzania ryzykiem zależą w znacznym stopniu od identyfikacji i analizy odnośnych zbiorów danych operacyjnych. Konieczne jest zatem utworzenie na poziomie Unii Europejskiej zbioru danych dotyczących przywozu, wywozu i tranzytu towarów, w tym tranzytu towarów w obrębie państw członkowskich oraz wywozu bezpośredniego. W tym celu państwa członkowskie powinny pozwolić na systematyczne powielanie danych dotyczących przywozu, wywozu i tranzytu towarów z systemów obsługiwanych przez Komisję i dostarczać Komisji dane dotyczące tranzytu towarów w obrębie państwa członkowskiego oraz wywozu bezpośredniego w możliwie najkrótszym terminie . Komisja co roku przedstawia Parlamentowi Europejskiemu i Radzie wyniki uzyskane dzięki temu zbiorowi. Do dnia … (*1) Komisja przeprowadzi oceny w celu określenia możliwości rozszerzenia danych zawartych w zbiorze poprzez włączenie do nich danych dotyczących przywozu i tranzytu towarów drogą lądową i powietrzną oraz konieczności rozszerzenia danych zawartych w zbiorze poprzez włączenie do niego danych o wywozie. [Popr. 4]

(7)

W celu wdrożenia art. 18b rozporządzenia (WE) nr 515/97 Komisja utworzyła kilka systemów technicznych umożliwiających zapewnianie państwom członkowskim pomocy technicznej, szkoleń lub rozpowszechniania informacji i innych działań operacyjnych. Te systemy techniczne muszą być jednoznacznie wskazane w niniejszym rozporządzeniu i objęte wymogami ochrony danych.

(8)

Wprowadzenie w 2011 r. systemu e-Cło, zgodnie z którym dokumenty potwierdzające przywóz i wywóz nie są już przechowywane przez administracje celne, lecz przez podmioty gospodarcze, spowodowało opóźnienia w prowadzonych przez OLAF dochodzeniach w dziedzinie ceł, ponieważ do pozyskania takich dokumentów OLAF potrzebuje pośrednictwa administracji celnej. Ponadto trzyletni termin przedawnienia mający zastosowanie do dokumentów celnych przechowywanych przez administrację dodatkowo ogranicza szanse powodzenia dochodzeń. Aby przyspieszyć prowadzenie dochodzeń w dziedzinie ceł, Komisja powinna mieć w pewnych sytuacjach i po uprzednim powiadomieniu państw członkowskich prawo do występowania o dokumenty potwierdzające zgłoszenia przywozowe i wywozowe bezpośrednio do podmiotów gospodarczych, których one dotyczą. Odnośne podmioty gospodarcze powinny zostać poinformowane, o jaki rodzaj procedury chodzi. Te podmioty gospodarcze powinny być zobowiązane do dostarczenia Komisji wymaganych dokumentów w odpowiednim czasie po uprzednim poinformowaniu państw członkowskich przez Komisję . [Popr. 5]

(9)	Do zapewnienia poufności i większego bezpieczeństwa zgłaszanych danych należy wprowadzić przepis ograniczający dostęp do tych danych wyłącznie dla określonych użytkowników i w określonych celach . [Popr. 6]

(10)

Aby zapewnić aktualne informacje oraz zagwarantować przestrzeganie praw podmiotów danych w zakresie przejrzystości i informacji zgodnie z rozporządzeniem Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 45/2001 (5) oraz dyrektywą Parlamentu Europejskiego i Rady 95/46/WE (6), należy wprowadzić możliwość publikowania w internecie aktualizacji wykazów właściwych organów wyznaczonych przez państwa członkowskie oraz departamentów Komisji mających dostęp do systemu informacji celnej (SIC).

(11)	Rozporządzenie (WE) nr 45/2001 ma zastosowanie do przetwarzania danych osobowych przez instytucje, organy i jednostki organizacyjne Unii.

(12)	Aby poprawić spójność nadzoru nad ochroną danych, Europejski Inspektor Ochrony Danych musi ściśle współpracować ze Wspólnym Organem Nadzorczym ustanowionym na mocy decyzji Rady 2009/917/WSiSW (7) w celu lepszej koordynacji kontroli SIC.

(13)

Przepisy regulujące przechowywanie danych w CIS często skutkują nieuzasadnioną utratą informacji; dzieje się tak, ponieważ państwa członkowskie nie przeprowadzają systematycznie rocznych przeglądów z powodu związanego z nimi obciążenia administracyjnego oraz braku odpowiednich zasobów, szczególnie ludzkich . Konieczne jest zatem uproszczenie procedury przechowywania danych w CIS przez zniesienie obowiązku corocznego przeglądu danych oraz przez określenie maksymalnego okresu przechowywania danych wynoszącego 10 lat, stosownie do okresów przewidzianych dla zbiorów danych utworzonych na podstawie niniejszego rozporządzenia. Nie powinno to jednak dotyczyć terminu przedawnienia, jak określono w art. 221 ust. 3 rozporządzenia (EWG) nr 2913/92. Taki okres czasu przechowywania jest konieczny z powodu długotrwałych procedur rozpatrywania nieprawidłowości oraz ze względu na to, że dane te są potrzebne do prowadzenia wspólnych operacji celnych i dochodzeń. Ponadto w celu zabezpieczenia zasad ochrony danych Europejski Inspektor Ochrony Danych powinien być informowany o przypadkach przechowywania danych osobowych w CIS przez okres przekraczający pięć lat. [Popr. 7]

(14)

Aby zwiększyć możliwości analizy nadużyć i ułatwić prowadzenie dochodzeń, dane dotyczące bieżących dochodzeń, przechowywane w identyfikującej bazie danych rejestru celnego (FIDE), powinny być poddawane anonimizacji po upływie roku od ostatniej obserwacji i przechowywane w postaci uniemożliwiającej identyfikację podmiotu danych.

(15)

Z uwagi na to, że cele usprawnienia zarządzania ryzykiem celnym określonym w art. 4 pkt 25 i 26 oraz w art. 13 ust. 2 rozporządzenia (EWG) nr 2913/92 nie mogą zostać w wystarczającym stopniu osiągnięte przez same państwa członkowskie, mogą natomiast z uwagi na skalę i skutki działania zostać osiągnięte lepiej na poziomie Unii, Unia może przyjąć środki zgodnie z zasadą pomocniczości określoną w art. 5 Traktatu o Unii Europejskiej. Zgodnie z zasadą proporcjonalności określoną w tym samym artykule niniejsze rozporządzenie nie wykracza poza to, co jest konieczne do osiągnięcia tych celów.

(16)

Usługodawcy publiczni lub prywatni działający w międzynarodowym łańcuchu dostaw, którzy w momencie wejścia w życie niniejszego rozporządzenia są związani prywatnymi zobowiązaniami umownymi w odniesieniu do dostarczania danych dotyczących przewozu kontenerów, powinni być uprawnieni do skorzystania z odroczonego terminu stosowania art. 18c, aby renegocjować swoje umowy i zapewnić, aby przyszłe umowy były zgodne z obowiązkiem dostarczania danych Komisji.

(17)

Rozporządzeniem (WE) nr 515/97 przekazano Komisji uprawnienia do wykonania niektórych przepisów tego rozporządzenia; w wyniku wejścia w życie Traktatu z Lizbony uprawnienia nadane Komisji na mocy tego rozporządzenia należy dostosować do art. 290 i 291 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej (TFUE).

(18)

W celu uzupełnienia niektórych, innych niż istotne, elementów rozporządzenia (WE) nr 515/97, a w szczególności celem utworzenia usprawnionego i zorganizowanego zbioru danych CSM, należy przekazać Komisji uprawnienia do przyjęcia aktów zgodnie z art. 290 TFUE w odniesieniu do zdarzeń, dla których należy zgłaszać CSM, minimalnych elementów danych zgłaszanych w ramach CSM oraz częstotliwości zgłaszania danych.

(19)

W celu uzupełnienia niektórych, innych niż istotne, elementów rozporządzenia (WE) nr 515/97, a w szczególności celem określenia informacji, jakie mają być zawarte w SIC, należy przekazać Komisji uprawnienia do przyjęcia aktów zgodnie z art. 290 TFUE w odniesieniu do ustalenia operacji dotyczących stosowania przepisów prawa rolnego, dla których informacje mają być wprowadzane do centralnej bazy danych SIC.

(20)

Szczególnie ważne jest, aby w czasie prac przygotowawczych Komisja prowadziła stosowne konsultacje, w tym na poziomie ekspertów. Przygotowując i opracowując akty delegowane, Komisja powinna zapewnić jednoczesne, terminowe i odpowiednie przekazywanie stosownych dokumentów Parlamentowi Europejskiemu i Radzie.

(21)

W celu zapewnienia jednolitych warunków wykonywania rozporządzenia (WE) nr 515/97 należy powierzyć Komisji uprawnienia wykonawcze w odniesieniu do formatu danych i metody przekazywania CSM. Uprawnienia te powinny być wykonywane zgodnie z rozporządzeniem (UE) nr 182/2011 Parlamentu Europejskiego i Rady (8). W przypadku przyjmowania aktów wykonawczych należy stosować procedurę sprawdzającą.

(22)

W celu zapewnienia jednolitych warunków wykonywania rozporządzenia (WE) nr 515/97 należy powierzyć Komisji uprawnienia wykonawcze w odniesieniu do szczegółowych elementów, jakie mają być zawarte w SIC, w każdej z kategorii wymienionych w art. 24 lit. a)–h). Uprawnienia te powinny być wykonywane zgodnie z rozporządzeniem (UE) nr 182/2011. W przypadku przyjmowania aktów wykonawczych należy stosować procedurę sprawdzającą. Szczegółowe elementy, jakie mają być zawarte w SIC, zostaną określone na podstawie elementów wymienionych w załączniku do rozporządzenia Komisji (WE) nr 696/98 (9).

(23)	Skonsultowano się z Europejskim Inspektorem Ochrony Danych, który wydał opinię w dniu 11 marca 2014 r.,

PRZYJMUJĄ NINIEJSZE ROZPORZĄDZENIE:

Artykuł 1

W rozporządzeniu (WE) nr 515/97 wprowadza się następujące zmiany:

w art. 2 ust. 1 wprowadza się następujące zmiany:

tiret pierwsze otrzymuje brzmienie:

„—

»przepisy prawa celnego« oznaczają całość przepisów Unii i związanych z nimi aktów delegowanych i wykonawczych regulujących wprowadzanie, wyprowadzanie, przywóz, wywóz, tranzyt i obecność towarów będących przedmiotem handlu między państwami członkowskimi a państwami trzecimi oraz pomiędzy państwami członkowskimi w przypadku towarów, które nie mają statusu towarów unijnych w rozumieniu art. 28 ust. 2 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej (TFUE) lub w przypadku towarów podlegających dodatkowym kontrolom lub dochodzeniom w celu ustalenia ich unijnego statusu,”;

dodaje się tiret w brzmieniu:

„—	» publiczni lub prywatni usługodawcy działający w międzynarodowym łańcuchu dostaw« oznaczają właścicieli, nadawców, odbiorców, spedytorów, przewoźników i innych zaangażowanych pośredników lub osoby uczestniczące w międzynarodowym łańcuchu dostaw.”; [Popr. 8]

artykuł 12 otrzymuje brzmienie:

„Dokumenty, poświadczone odpisy dokumentów, poświadczenia, wszelkie akty urzędowe lub decyzje pochodzące od organów administracyjnych, sprawozdania oraz wszelka dokumentacja, uzyskane przez personel organu współpracującego i przekazane do wiadomości organu wnioskującego w trakcie udzielania pomocy na podstawie art. 4-11, mogą stanowić dopuszczalny dowód w postępowaniach administracyjnych i sądowych prowadzonych we wnioskującym państwie członkowskim w taki sam sposób, jak gdyby zostały uzyskane w państwie członkowskim, w którym postępowania te są prowadzone.”; [Popr. 9]

2a.

dodaje się następujący artykuł:

„Artykuł 16a

Informacje Dokumenty, odpisy dokumentów, poświadczenia, wszystkie akty lub decyzje pochodzące od organów administracji, sprawozdania i wszelka dokumentacja, uzyskane przez personel jednego funkcjonariuszy danego państwa członkowskiego i przekazane do wiadomości innemu państwu członkowskiemu w trakcie przypadkach udzielania pomocy określonej , o których mowa w art. 13-15, mogą być wykorzystane przez właściwe organy Państwa Członkowskiego otrzymującego informacje jako stanowić dopuszczalny dowód w postępowaniach administracyjnych lub sądowych w państwie członkowskim odbiorcy tych informacji, jak gdyby zostały uzyskane w państwie członkowskim, w którym toczy się postępowanie . ”; [Popr. 10]

2b.

w art. 18 ust. 1 akapit pierwszy dodaje się tiret w brzmieniu:

„—	w przypadku naruszenia przepisów prawa celnego wykraczające poza pułap ustalony przez Komisję.”; [Popr. 11]

2c.

w art. 18 ust. 1 akapit pierwszy część końcowa otrzymuje brzmienie:

„podają one niezwłocznie i nie później niż w terminie trzech tygodni do wiadomości Komisji, zarówno z własnej inicjatywy, jak i w odpowiedzi na uzasadniony wniosek Komisji, wszelkie stosowne informacje w postaci dokumentów lub kopii, lub ich wyciągów, potrzebne do określenia stanu faktycznego, tak aby Komisja mogła koordynować kroki podjęte przez państwa członkowskie.”; [Popr. 12]

2d.

artykuł 18 ust. 4 akapit pierwszy otrzymuje brzmienie:

„4. W przypadkach kiedy Komisja uważa, że nieprawidłowości miały miejsce w jednym lub kilku państwach członkowskich, informuje ona o tym zainteresowane państwo członkowskie lub państwa członkowskie, a to państwo członkowskie lub te państwa członkowskie przeprowadzą przy najbliższej sposobności , lecz w żadnym razie nie później niż w terminie trzech tygodni po otrzymaniu informacji, dochodzenie, przy którym mogą być obecni urzędnicy Komisji zgodnie z warunkami określonymi w art. 9 ust. 2 i art. 11 niniejszego rozporządzenia.”; [Popr. 13]

w art. 18a wprowadza się następujące zmiany:

ust. 1 otrzymuje brzmienie:

„1. Bez uszczerbku dla kompetencji uprawnień państw członkowskich, dla celów zarządzania ryzykiem zgodnie z art. 4 pkt 25 i 26 oraz art. 13 ust. 2 rozporządzenia (EWG) nr 2913/92, a także w celu pomocy organom, o których mowa w art. 29, w wykrywaniu przewozu towarów, które mogą stanowić przedmiot działań niezgodnych z przepisami prawa celnego i rolnego, jak również używanych w tym celu środków transportu, w tym kontenerów, Komisja tworzy zbiór danych pochodzących od publicznych lub prywatnych usługodawców działających w międzynarodowym łańcuchu dostaw i zarządza tym zbiorem danych. Zbiór ten jest bezpośrednio dostępny dla powyższych organów. Należy dopilnować, by informacje dotyczące interesów dostawców usług państw członkowskich zawarte w tym zbiorze były wykorzystywane wyłącznie do celów niniejszego rozporządzenia. ”; [Popr. 14]

ust. 2 otrzymuje brzmienie:

„2. W ramach zarządzania wspomnianym zbiorem danych Komisja jest uprawniona do:

dostępu do danych oraz pozyskiwania i przechowywania ich zawartości, dowolnym sposobem lub w dowolnej postaci, a także do wykorzystywania tych danych do celów postępowań administracyjnych lub sądowych, w sposób zgodny z przepisami w zakresie praw własności intelektualnej. Komisja wprowadza odpowiednie zabezpieczenia przed arbitralną ingerencją organów publicznych, w tym środki techniczne i organizacyjne oraz wymogi w zakresie przejrzystości w stosunku do podmiotów, których dane dotyczą. Podmiotom, których dane dotyczą, udziela się prawa dostępu do danych przetwarzanych w tym celu oraz do ich poprawiania; [Popr. 15]

b)	porównywania i zestawiania udostępnionych danych lub danych pobranych ze zbioru, ich indeksowania, wzbogacania przy pomocy innych źródeł danych i ich analizowania zgodnie z przepisami rozporządzenia (WE) nr 45/2001 Parlamentu Europejskiego i Rady (*2);

c)	udostępniania danych z tego zbioru organom, o których mowa w art. 29, za pomocą technik elektronicznego przetwarzania danych.”

(*2) Rozporządzenie (WE) nr 45/2001 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 18 grudnia 2000 r. o ochronie osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych przez instytucje i organy wspólnotowe i o swobodnym przepływie takich danych (Dz.U. L 8 z 12.1.2001, s. 1).”;"

dodaje się ust. 5 i 6 ustęp w brzmieniu:

„5. Europejski Inspektor Ochrony Danych nadzoruje zgodność wspomnianego zbioru danych z rozporządzeniem (WE) nr 45/2001.

Komisja wdraża odpowiednie rozwiązania techniczne i organizacyjne w celu ochrony danych osobowych przed przypadkowym lub bezprawnym zniszczeniem, przypadkową utratą lub nieupoważnionym ujawnieniem, przekształceniem i dostępem lub przed wszelkimi innymi niedozwolonymi formami przetwarzania. [Popr. 16]

6. Nie naruszając przepisów rozporządzenia (WE) nr 45/2001, Komisja, za zgodą publicznych lub prywatnych usługodawców działających w międzynarodowym łańcuchu dostaw, może przekazywać dane, o których mowa w art. 18a ust. 3, organizacjom międzynarodowym lub instytucjom bądź jednostkom organizacyjnym UE, w tym Światowej Organizacji Celnej, Międzynarodowej Organizacji Morskiej, Organizacji Międzynarodowego Lotnictwa Cywilnego, Zrzeszeniu Międzynarodowego Transportu Lotniczego oraz Europolowi, które przyczyniają się do ochrony interesów finansowych Unii i prawidłowego stosowania przepisów prawa celnego i z którymi Komisja zawarła odpowiednie umowy lub protokoły ustaleń. [Popr. 17]

Dane przekazuje się zgodnie z niniejszym ustępem tylko do celów ogólnych niniejszego rozporządzenia, w tym w celu ochrony interesów finansowych Unii, lub do celów zarządzania ryzykiem zgodnie z art. 4 pkt 25 i 26 oraz art. 13 ust. 2 rozporządzenia Rady (EWG) nr 2913/92 (*3). [Popr. 18]

W umowie lub protokole ustaleń, które mogą stanowić podstawę przekazywania Przy przekazywaniu danych zgodnie z niniejszym ustępem, uwzględnia się m.in. muszą być przestrzegane zasady ochrony danych, takie jak umożliwienie podmiotom, których dane dotyczą, korzystania z prawa dostępu do danych i ich poprawiania oraz z administracyjnych i sądowych środków odwoławczych, jak również niezależny mechanizm nadzoru w celu zapewnienia zgodności z zabezpieczeniami w zakresie ochrony danych. [Popr. 19]

Dane pozyskane od publicznych lub prywatnych usługodawców działających w międzynarodowym łańcuchu dostaw przechowuje się jedynie przez okres niezbędny do osiągnięcia celu, dla którego zostały wprowadzone, i nie dłużej niż przez 10 lat. W przypadku przechowywania danych osobowych przez okres przekraczający pięć lat informuje się o tym Europejskiego Inspektora Ochrony Danych.

Komisja jest uprawniona do przyjmowania aktów delegowanych zgodnie z art. 43, aby wprowadzić zmiany do listy organizacji międzynarodowych i/lub instytucji/agencji UE, które przyczyniają się do ochrony interesów finansowych Unii i właściwego stosowania przepisów prawa celnego. [Popr. 20]

Komisja konsultuje się z przedstawicielami biznesu w sprawie opracowania aktów delegowanych, o których mowa w niniejszym ustępie. [Popr. 21]

(*3) Rozporządzenie Rady (EWG) nr 2913/92 z dnia 12 października 1992 r. ustanawiające Wspólnotowy Kodeks Celny (Dz.U. L 302 z 19.10.1992, s. 1).”;"

w art. 18b wprowadza się następujące zmiany:

ust. 2 otrzymuje brzmienie:

„2. Komisja może oferować gwarantuje państwom członkowskim, zarówno dla realizacji celów niniejszego rozporządzenia, jak i wykonywania ich obowiązków w ramach wdrażania współpracy celnej określonej w art. 87 TFUE, wiedzę specjalistyczną, pomoc techniczną lub logistyczną, szkolenia, działania w zakresie komunikacji lub wszelkie inne wsparcie operacyjne. W tym celu Komisja ustanawia odpowiednie systemy techniczne.”; [Popr. 22]

b)	dodaje się ustęp 3 w brzmieniu: „3. Europejski Inspektor Ochrony Danych nadzoruje zgodność wszelkich systemów technicznych utworzonych na podstawie niniejszego artykułu z rozporządzeniem (WE) nr 45/2001.” [Popr. 23]

dodaje się artykuły w brzmieniu:

„Artykuł 18c

1. Publiczni lub prywatni usługodawcy działający w międzynarodowym łańcuchu dostaw, o których mowa w art. 18a ust. 1, Przewoźnicy morscy przechowujący dane dotyczące przewozu i statusu kontenerów lub mający dostęp do takich danych, przekazują Komisji dane dotyczące statusu kontenera (Container Status Messages – »CSM«). [Popr. 24]

2. Wymagane CSM przekazuje się w jednej z następujących sytuacji: dla kontenerów przeznaczonych do wprowadzenia statkiem z państwa trzeciego na obszar celny Unii;

a)	kontenery są przeznaczone do wprowadzenia statkiem z państwa trzeciego na obszar celny Unii; [Popr. 25]

b)	kontenery są wyprowadzane statkiem z obszaru celnego Unii do państwa trzeciego. [Popr. 26]

3. W wymaganych CSM ujmuje się zdarzenia, o których mowa w art 18f, w takim zakresie, w jakim są one znane zgłaszającemu publicznemu lub prywatnemu usługodawcy działającemu w międzynarodowym łańcuchu dostaw i dla których wygenerowano lub zgromadzono dane w elektronicznym systemie śledzenia . [Popr. 27]

4. Komisja tworzy zbiór przekazanych CSM (»zbiór CSM«) i zarządza nim. Zbiór CSM stanowi część zbioru, o którym mowa w art. 18a, i nie zawiera danych osobowych. [Popr. 28]

Artykuł 18d

1. W przypadku gdy dany kontener ma zostać wprowadzony statkiem z państwa trzeciego na obszar celny Unii, również jeśli kontener ten nie ma być rozładowany w Unii, publiczni lub prywatni usługodawcy, których dotyczy obowiązek określony w art. 18c ust. 1, przekazują CSM dotyczące wszystkich zdarzeń od momentu zgłoszenia pustego kontenera przed wprowadzeniem go na obszar celny Unii do momentu następnego zgłoszenia tego kontenera jako pustego.

2. W przypadku gdy w elektronicznej ewidencji usługodawcy nie są dostępne konkretne CSM niezbędne do identyfikacji zdarzeń określających dany kontener jako pusty, podmiot ten przekazuje CSM dotyczące zdarzeń mających miejsce w okresie co najmniej trzech miesięcy przed fizycznym wprowadzeniem kontenera na terytorium celne Unii oraz w okresie jednego miesiąca po jego wprowadzeniu na obszar celny Unii, bądź też – o ile nastąpi to wcześniej – do momentu przybycia kontenera do miejsca przeznaczenia poza obszarem celnym Unii.

Artykuł 18e

1. W przypadku gdy dany kontener jest wyprowadzany statkiem z obszaru celnego Unii do państwa trzeciego, publiczni lub prywatni usługodawcy, których dotyczy obowiązek określony w art. 18c ust. 1, przekazują CSM dotyczące wszystkich zdarzeń od momentu zgłoszenia tego kontenera jako pustego na obszarze celnym Unii do momentu zgłoszenia tego kontenera jako pustego poza obszarem celnym Unii.

Artykuł 18f

1. Komisja jest uprawniona do przyjęcia aktów delegowanych zgodnie z art. 43 w celu określenia zdarzeń dotyczących statusu kontenerów, w odniesieniu do których należy zgłaszać CSM zgodnie z art. 18c, a także minimalnego zakresu danych podlegających zgłaszaniu w ramach CSM oraz częstotliwości zgłaszania.

2. Komisja przyjmuje, w drodze aktów wykonawczych, przepisy dotyczące formatu danych w ramach CSM oraz metod przekazywania CSM oraz dotyczące wymogów, jakie mogą mieć zastosowanie do kontenerów wprowadzonych do UE w wyniku przekierowania . Te akty wykonawcze przyjmuje się zgodnie z procedurą sprawdzającą, o której mowa w art. 43a ust. 2. [Popr. 29]

2a. Zgodnie z art. 18a ust. 1 Komisja określa w drodze aktu wykonawczego środki, za pomocą których uzyskuje się zgodę usługodawców przed przekazaniem ich zarejestrowanych CSM innym organizacjom lub organom. [Popr. 30]

2b. Komisję wzywa się do ścisłych konsultacji z przedstawicielami przedsiębiorstw z branży żeglugi liniowej transportującej kontenery w sprawie opracowania aktów delegowanych i wykonawczych, o których mowa w niniejszym artykule. Mogą oni zostać zaproszeni do udziału we właściwym posiedzeniu komisji i grup eksperckich, które mają uczestniczyć w opracowywaniu takich aktów. [Popr. 31]

Artykuł 18 g

1. Komisja tworzy zbiór danych dotyczących przywozu, wywozu i tranzytu towarów, w tym tranzytu w obrębie państwa członkowskiego, zgodnie z wyszczególnieniem w załącznikach 37 i 38 do rozporządzenia Komisji (EWG) nr 2454/93 (*4) („zbiór danych dotyczących przywozu, wywozu i tranzytu”) i zarządza nim. Państwa członkowskie upoważniają Komisję do systematycznego powielania danych dotyczących przywozu, wywozu i tranzytu ze źródeł obsługiwanych przez Komisję na podstawie rozporządzenia (EWG) nr 2913/92. Państwa członkowskie w możliwie najkrótszym terminie przekazują Komisji dane dotyczące tranzytu towarów w obrębie państwa członkowskiego oraz wywozu bezpośredniego. Przekazane informacje dotyczące osób fizycznych i prawnych są wykorzystywane jedynie do celów niniejszego rozporządzenia. [Popr. 32]

2. Wspomniany zbiór danych wykorzystuje się w zapobieganiu operacjom, które stanowią lub wydają się stanowić naruszenie przepisów prawa celnego, oraz w dochodzeniach dotyczących takich operacji i w ich ściganiu, a także do celów zarządzania ryzykiem, w tym do kontroli celnych opierających się na analizie ryzyka, w rozumieniu art. 4 pkt 25 i 26 oraz art. 13 ust. 2 rozporządzenia (EWG) nr 2913/92.

3. Zbiór ten jest dostępny wyłącznie dla wydziałów Komisji oraz władz krajowych, o których mowa w art. 29. W Komisji i władzach krajowych wyłącznie wyznaczeni analitycy są uprawnieni do przetwarzania danych osobowych zawartych w tym zbiorze.

Nie naruszając przepisów rozporządzenia (WE) nr 45/2001, Komisja, za zgodą państwa członkowskiego, które dostarczyło dane, może przekazywać wybrane dane uzyskane zgodnie z procedurą opisaną w ust. 1 organizacjom międzynarodowym lub instytucjom bądź jednostkom organizacyjnym UE, w tym Światowej Organizacji Celnej, Międzynarodowej Organizacji Morskiej, Organizacji Międzynarodowego Lotnictwa Cywilnego, Zrzeszeniu Międzynarodowego Transportu Lotniczego oraz Europolowi, które przyczyniają się do ochrony interesów finansowych Unii i prawidłowego stosowania przepisów prawa celnego i z którymi Komisja zawarła odpowiednie umowy lub protokoły ustaleń. [Popr. 33]

Dane przekazuje się zgodnie z niniejszym ustępem tylko do celów ogólnych niniejszego rozporządzenia, w tym ochrony interesów finansowych Unii, lub do celów zarządzania ryzykiem zgodnie z art. 4 pkt 25 i 26 oraz art. 13 ust. 2 rozporządzenia (EWG) nr 2913/92.

W umowie lub protokole ustaleń, które mogą stanowić podstawę przekazywania danych zgodnie z niniejszym ustępem, uwzględnia się m. in. zasady ochrony danych, takie jak umożliwienie podmiotom, których dane dotyczą, korzystania z prawa dostępu do danych i ich poprawiania oraz z administracyjnych i sądowych środków odwoławczych, jak również niezależny mechanizm nadzoru w celu zapewnienia zgodności z zabezpieczeniami w zakresie ochrony danych.

3a. Komisja co roku przedstawia Parlamentowi Europejskiemu i Radzie wyniki uzyskane przez tę bazę danych, zgodnie z art. 51a. [Popr. 34]

4. Do przetwarzania przez Komisję danych osobowych w kontekście danych zawartych we wspomnianym zbiorze stosuje się rozporządzenie (WE) nr 45/2001. [Popr. 35]

Komisję uważa się za administratora danych w rozumieniu art. 2 lit. d) rozporządzenia (WE) nr 45/2001.

Zbiór danych dotyczących przywozu, wywozu i tranzytu podlega uprzedniemu sprawdzeniu przez Europejskiego Inspektora Ochrony Danych zgodnie z art. 27 rozporządzenia (WE) nr 45/2001. [Popr. 36]

Dane zawarte w zbiorze danych dotyczących przywozu, wywozu i tranzytu przechowuje się jedynie przez okres niezbędny do osiągnięcia celu, dla którego zostały wprowadzone, i nie dłużej niż przez 10 lat. W przypadku przechowywania danych osobowych przez okres przekraczający pięć lat informuje się o tym Europejskiego Inspektora Ochrony Danych.

5. Zbiór danych dotyczących przywozu, wywozu i tranzytu nie obejmuje szczególnych kategorii danych w rozumieniu art. 10 ust. 5 rozporządzenia (WE) nr 45/2001.

Artykuł 18h

1. Komisja może , po złożeniu wniosku do państwa członkowskiego, o czym mowa w ust. 1a niniejszego artykułu i zgodnie z art. 14 rozporządzenia 2913/92, pozyskiwać bezpośrednio od podmiotów gospodarczych dokumenty potwierdzające zgłoszenia przywozowe i wywozowe i dla których dokumenty potwierdzające zostały wygenerowane lub zgromadzone przez podmioty gospodarcze, na potrzeby prowadzenia dochodzeń dotyczących wdrażania przepisów prawa celnego w rozumieniu art. 2 ust. 1 niniejszego rozporządzenia z wyraźną zgodą państwa członkowskiego lub w wyniku automatycznego upoważnienia, o którym mowa w art . 18h (1b) niniejszego rozporządzenia. Komisja powiadamia wszystkie państwa członkowskie, które mogą zostać zaangażowane w ewentualne dochodzenie, o wniosku, równocześnie ze złożeniem wniosku. Komisja przekazuje państwu członkowskiemu, w którym podmiot gospodarczy ma siedzibę, kopie wniosku, równocześnie ze złożeniem wniosku. Komisja przekazuje kopie odpowiedzi i dokumenty potwierdzające otrzymanej od podmiotu gospodarczego państwu członkowskiemu, w którym podmiot gospodarczy ma siedzibę, w ciągu tygodnia od otrzymania odpowiedzi . [Popr. 38]

1a. Po otrzymaniu wniosku od Komisji dotyczącego dokumentów potwierdzających zgłoszenia przywozowe i wywozowe państwo członkowskie – zgodnie z art. 14 rozporządzenia (EWG) nr 2913/92 – ma cztery tygodnie na:

—	udzielenie odpowiedzi na wniosek i przedłożenie wymaganej dokumentacji;

—	powiadomienie Komisji, że państwo członkowskie zwróciło się o dokumentację do podmiotu gospodarczego;

—	zwrócenie się, z przyczyn operacyjnych, o dodatkowe dwa tygodnie na realizację wniosku; lub

—

odrzucenie wniosku i powiadomienie Komisji, że należyte rozpatrzenie wniosku było niemożliwe ze względu na niedostarczenie przez podmiot gospodarczy wymaganych informacji lub z powodu decyzji odmownej podjętej przez władze sądowe państwa członkowskiego zgodnie z art. 3 niniejszego rozporządzenia. [Popr. 39]

1b. Jeżeli państwo członkowskie:

—	nie przedstawi wymaganych dokumentów;

—	nie powiadomi Komisji, że państwo członkowskie zwróciło się o dokumentację do podmiotu gospodarczego;

—	nie zwróci się, z przyczyn operacyjnych, o dodatkowe dwa tygodnie na realizację wniosku; lub

—	odrzuci wniosek

w ciągu wspomnianego okresu trzech tygodni uznaje się, że upoważniło ono automatycznie Komisję do bezpośredniego zwrócenia się do podmiotów gospodarczych o dokumenty potwierdzające zgłoszenia przywozowe lub tranzytowe. [Popr. 40]

2. W ramach czasowych, w jakich podmioty gospodarcze zobowiązane są przechowywać odpowiednią dokumentację, podmioty te przekazują Komisji na jej żądanie informacje, o których mowa w ust. 1 , w ciągu trzech tygodni . [Popr. 41]

(*4) Rozporządzenie Komisji (EWG) nr 2454/93 z dnia 2 lipca 1993 r. ustanawiające przepisy w celu wykonania rozporządzenia Rady (EWG) nr 2913/92 ustanawiającego Wspólnotowy Kodeks Celny (Dz.U. L 253 z 11.10.1993, s. 1).”;"

5a.

art. 21 ust. 1 otrzymuje brzmienie:

„1. Wyniki i informacje uzyskiwane w trakcie wspólnotowych misji, określone w art. 20 niniejszego rozporządzenia, oraz w szczególności dokumenty przekazywane przez właściwe władze zainteresowanych państw trzecich , a także informacje otrzymane w ramach dochodzenia administracyjnego, w tym przez służby Komisji, są traktowane zgodnie z art. 45 niniejszego rozporządzenia. ”; [Popr. 42]

6.	artykuł 23 ust. 4 otrzymuje brzmienie: „4. Komisja jest uprawniona do przyjęcia aktów delegowanych zgodnie z art. 43 w celu określenia tych działań związanych ze stosowaniem przepisów dotyczących rolnictwa, które wymagają umieszczenia informacji w SIC.”;

artykuł 25 ust. 1 otrzymuje brzmienie:

„1. Komisja przyjmuje, w drodze aktów wykonawczych, przepisy dotyczące pozycji, które mają być zawarte w SIC, odnoszących się do poszczególnych kategorii wymienionych w art. 24 lit. a)–h), w stopniu koniecznym do osiągnięcia celu Systemu. W kategorii określonej w art. 24 lit. e) nie mogą znaleźć się pozycje dotyczące danych osobowych. Wspomniane akty wykonawcze, o których mowa, przyjmuje się zgodnie z procedurą sprawdzającą, o której mowa w art. 43a ust. 2.”;

w art. 29 wprowadza się następujące zmiany:

ust. 1 otrzymuje brzmienie:

„1. Dostęp do danych zawartych w SIC jest zastrzeżony wyłącznie dla władz krajowych wyznaczonych przez każde państwo członkowskie i wydziałów wyznaczonych przez Komisję. Władzami tymi są administracje celne, ale mogą nimi być również inne organy, które zgodnie z przepisami ustawowymi, wykonawczymi i proceduralnymi danego państwa członkowskiego są właściwe do prowadzenia działań dla realizacji celu określonego w art. 23 ust. 2. [Popr. 43]

Partner SIC przekazujący dane ma prawo określić, które z władz krajowych wspomnianych powyżej mogą uzyskać dostęp do danych umieszczonych przez tego partnera w SIC.”;

ust. 2 otrzymuje brzmienie:

„2. Każde państwo członkowskie przesyła Komisji wykaz wyznaczonych przez siebie właściwych władz krajowych, które mają dostęp do SIC, z określeniem charakteru danych, jakie mogą być udostępnione każdej z tych władz, oraz celów, do jakich dane te będą udostępniane.

Komisja przekazuje te informacje pozostałym państwom członkowskim. Komisja weryfikuje również, czy wykaz wyznaczonych władz krajowych nie jest nieproporcjonalnie obszerny, oraz przekazuje wszystkim państwom członkowskim odpowiednie szczegółowe informacje dotyczące wydziałów Komisji upoważnionych do dostępu do SIC.

Wykaz tak wyznaczonych władz krajowych i wydziałów Komisji jest publikowany przez Komisję w celach informacyjnych w Dzienniku Urzędowym Wspólnot Europejskich, a późniejsze aktualizacje wykazu Komisja publikuje w internecie.”;

9.	w art. 30 ust. 3 akapit trzeci otrzymuje brzmienie: „Wykaz tak wyznaczonych władz lub wydziałów jest publikowany przez Komisję w internecie.”;

9a.

art. 30 ust. 4 otrzymuje brzmienie:

„4. Dane otrzymywane z SIC mogą być, za uprzednim upoważnieniem i zgodnie z wszelkimi warunkami nałożonymi przez Państwo Członkowskie, które wprowadziło je do Systemu, przekazane w celu wykorzystania przez inne władze krajowe niż te określone w ust. 2, państwa trzecie oraz międzynarodowe lub regionalne organizacje mające zamiar je wykorzystać i/lub agencje Unii, które przyczyniają się do ochrony interesów finansowych Unii i prawidłowego stosowania przepisów prawa celnego . Każde Państwo Członkowskie podejmuje specjalne środki w celu zapewnienia bezpieczeństwa takim danym podczas przekazywania lub dostarczania ich do wydziałów mających siedzibę poza jego obszarem.

Przepisy określone w akapicie pierwszym są stosowane mutatis mutandis wobec Komisji, jeżeli to ona wprowadziła dane do Systemu.”; [Popr. 44]

10.	tytuł rozdziału 4 otrzymuje brzmienie: „Rozdział 4 Przechowywanie danych”;

11.

artykuł 33 otrzymuje brzmienie:

„Artykuł 33

Dane zawarte w SIC przechowuje się jedynie przez okres niezbędny do osiągnięcia celu, dla którego zostały wprowadzone, i nie dłużej niż przez 10 lat. W przypadku przechowywania danych osobowych przez okres przekraczający pięć lat informuje się o tym Europejskiego Inspektora Ochrony Danych.”; [Popr. 45]

12.

w art. 37 wprowadza się następujące zmiany:

a)	ustęp 3a otrzymuje brzmienie: „3a. Niniejsze rozporządzenie stanowi uzupełnienie i uszczegółowienie rozporządzenia (WE) nr 45/2001. Europejski Inspektor Ochrony Danych nadzoruje zgodność SIC z rozporządzeniem (WE) nr 45/2001.”;

dodaje się ustęp 5 w brzmieniu:

„5. Działając w ramach swoich kompetencji, Europejski Inspektor Ochrony Danych oraz Wspólny Organ Nadzorczy ustanowiony decyzją Rady 2009/917/WSiSW (*5) uzgadniają swoje działania w celu zapewnienia skoordynowanego nadzoru i kontroli SIC.

(*5) Decyzja Rady 2009/917/WSiSW z dnia 30 listopada 2009 r. w sprawie stosowania technologii informatycznej do potrzeb celnych (Dz.U. L 323 z 10.12.2009, s. 20).”;"

13.

w art. 38 wprowadza się następujące zmiany:

a)	w ust. 1 skreśla się lit. b);

ust. 2 otrzymuje brzmienie:

„2. W szczególności zarówno państwa członkowskie, jak i Komisja podejmują działania w celu:

a)	uniemożliwienia osobom nieupoważnionym dostępu do urządzeń wykorzystywanych do przetwarzania danych;

b)	uniemożliwienia osobom nieupoważnionym odczytu, kopiowania, modyfikowania lub usuwania danych i nośników danych;

c)	uniemożliwienia wprowadzania danych, zapoznawania się z nimi, ich zmiany lub usuwania bez upoważnienia;

d)	uniemożliwienia osobom nieupoważnionym dostępu do danych w SIC za pomocą urządzeń do przekazywania danych;

e)	zagwarantowania, że w odniesieniu do wykorzystywania SIC upoważnione osoby mają prawo dostępu jedynie do danych, które odpowiadają ich kompetencjom;

f)	zagwarantowania możliwości sprawdzenia i ustalenia, którym organom można przekazywać dane za pomocą urządzeń do przekazywania danych;

g)	zagwarantowania możliwości sprawdzenia i ustalenia ex post facto, kiedy, przez kogo i jakie dane zostały wprowadzone do SIC, oraz monitorowania przesłuchań;

h)	uniemożliwienia odczytu, kopiowania, modyfikowania lub usuwania danych bez upoważnienia podczas przesyłania danych oraz transportu nośników danych.”;

ust. 3 otrzymuje brzmienie:

„3. Komisja weryfikuje, czy przeszukiwanie danych było dokonywane za upoważnieniem i przez upoważnionych użytkowników. Poziom weryfikacji podlega co najmniej zależy od zakresu kontroli, powagi naruszenia i oczekiwanej kwoty dochodu, której dotyczy weryfikacja, i zawsze wynosi 1 % wszystkich lub więcej przeszukiwań danych. Rejestr takich przeszukiwań oraz sprawdzeń wprowadza się do systemu i wykorzystuje się jedynie w celu sprawdzeń, o których mowa. Rejestr usuwa się Zestawienie zostaje usunięte po sześciu miesiącach.”; [Popr. 46]

14.

w art. 41d wprowadza się następujące zmiany:

ust. 1 otrzymuje brzmienie:

„1. Dopuszczalny okres przechowywania danych zależy od przepisów ustawowych, wykonawczych i proceduralnych państwa członkowskiego, które przekazuje dane. Konieczność przechowywania danych jest poddawana przeglądowi przez państwo członkowskie, które dostarczyło dane. Obowiązują następujące maksymalne nieprzekraczalne okresy, które liczone są od daty wprowadzenia danych do dokumentacji dochodzeniowej i nie mogą być łączone: [Popr. 47]

a)	dane dotyczące bieżącej dokumentacji dochodzeniowej mogą być przechowywane nie dłużej niż przez trzy lata od ostatniego stwierdzenia działania naruszającego prawo celne i rolne; dane podlegają obowiązkowej anonimizacji przed tym terminem, jeżeli od ostatniego stwierdzenia minął jeden rok;

dane dotyczące dochodzeń administracyjnych lub karnych, które były podstawą do stwierdzenia działania naruszającego przepisy prawa celnego i rolnego, lecz nie wydano w nich decyzji administracyjnej, wyroku skazującego, orzeczenia grzywny ani kary administracyjnej, mogą być przechowywane nie dłużej niż przez sześć lat;

c)	dane dotyczące dochodzeń administracyjnych lub karnych, które były podstawą decyzji administracyjnej, wyroku skazującego, orzeczenia grzywny lub kary administracyjnej, mogą być przechowywane nie dłużej niż przez dziesięć lat.”;

b)	ust. 3 otrzymuje brzmienie: „3. Komisja dokonuje anonimizacji lub wykreślenia danych natychmiast po upływie maksymalnego okresu przechowywania określonego w ust. 1.”; [Popr. 48]

15.

artykuł 43 otrzymuje brzmienie:

„1. Powierzenie Komisji uprawnień do przyjęcia aktów delegowanych podlega warunkom określonym w niniejszym artykule.

2. Uprawnienia do przyjęcia aktów delegowanych, o których mowa w art. 18f ust. 1 art. 18a ust. 6, art. 18f ust. 1, art. 18 g ust. 3 i art. 23 ust. 4, powierza się Komisji na czas nieokreślony od dnia [dd/mm/yyyy] r. [ insert the date of entry into force of this Regulation ] … (*6). [Popr. 49]

3. Uprawnienia do przyjęcia aktów delegowanych, o których mowa w art. 18a ust. 6, art. 18f ust. 1 i , art. 18 g ust. 3 oraz art. 23 ust. 4, mogą zostać odwołane w dowolnym momencie przez Parlament Europejski lub Radę. Decyzja o odwołaniu kończy przekazanie określonych w niej uprawnień. Decyzja o odwołaniu staje się skuteczna od następnego dnia po jej opublikowaniu w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej lub w określonym w tej decyzji późniejszym terminie. Nie wpływa ona na ważność jakichkolwiek już obowiązujących aktów delegowanych. [Popr. 50]

4. Niezwłocznie po przyjęciu aktu delegowanego Komisja przekazuje go równocześnie Parlamentowi Europejskiemu i Radzie.

5. Akt delegowany przyjęty na podstawie art. 18a ust. 6 , art. 18f ust. 1 i , art. 18 g ust. 3 oraz art. 23 ust. 4 wchodzi w życie tylko wówczas, gdy ani Parlament Europejski, ani Rada nie wyraziły sprzeciwu w terminie dwóch miesięcy od przekazania tego aktu Parlamentowi Europejskiemu i Radzie, lub gdy przed upływem tego terminu zarówno Parlament Europejski, jak i Rada poinformowały Komisję, że nie wniosą sprzeciwu. Termin ten przedłuża się o dwa miesiące na wniosek Parlamentu Europejskiego lub Rady.”; [Popr. 51]

(*6) Data wejścia w życie niniejszego rozporządzenia. "

16.

po art. 43 dodaje się artykuł w brzmieniu:

„Artykuł 43a

1. Komisję wspomaga komitet. Komitet ten jest komitetem w rozumieniu rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 182/2011 (*7).

2. W przypadku odniesienia do niniejszego ustępu stosuje się art. 5 rozporządzenia (UE) nr 182/2011.

(*7) Rozporządzenie (UE) nr 182/2011 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 16 lutego 2011 r. ustanawiające przepisy i zasady ogólne dotyczące trybu kontroli przez państwa członkowskie wykonywania uprawnień wykonawczych przez Komisję (Dz.U. L 55 z 28.2.2011, s. 13).”."

Artykuł 1a

Do dnia … (*8) Komisja dokonuje oceny:

—	konieczności rozszerzenia danych zawartych w zbiorze, o którym mowa w art. 18a rozporządzenia (WE) nr 515/97, poprzez włączenie do nich danych dotyczących przywozu i

—	możliwości rozszerzenia danych zawartych w zbiorze, o którym mowa w art. 18a rozporządzenia (WE) nr 515/97, poprzez włączenie do nich danych dotyczących przywozu i tranzytu towarów drogą lądową i powietrzną. [Popr. 52]

Artykuł 2

Niniejsze rozporządzenie wchodzi w życie dwudziestego dnia po jego opublikowaniu w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej.

W odniesieniu do usługodawców publicznych lub prywatnych, którzy w momencie wejścia w życie niniejszego rozporządzenia są związani prywatnymi zobowiązaniami umownymi uniemożliwiającymi im wywiązanie się z obowiązków określonych w art. 18c ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 515/97, przepis ten staje się skuteczny nie wcześniej niż po upływie jednego roku od wejścia w życie niniejszego rozporządzenia wymaganych aktów delegowanych i wykonawczych, o których mowa w art . 18f ust. 1 oraz art. 18f ust. 2 rozporządzenia (WE) nr 515/97 . [Popr. 53]

Niniejsze rozporządzenie wiąże w całości i jest bezpośrednio stosowane we wszystkich państwach członkowskich.

Sporządzono w …

W imieniu Parlamentu Europejskiego

Przewodniczący

W imieniu Rady

Przewodniczący

(1) Dz.U. C 94 z 31.3.2014, s. 1.

(2) Stanowisko Parlamentu Europejskiego z dnia 15 kwietnia 2014 r.

(3) Rozporządzenie Rady (WE) nr 515/97 z dnia 13 marca 1997 r. w sprawie wzajemnej pomocy między organami administracyjnymi Państw Członkowskich i współpracy między Państwami Członkowskimi a Komisją w celu zapewnienia prawidłowego stosowania przepisów prawa celnego i rolnego (Dz.U. L 82 z 22.3.1997, s. 1).

(4) Rozporządzenie Rady (EWG) nr 2913/92 z dnia 12 października 1992 r. ustanawiające Wspólnotowy Kodeks Celny (Dz.U. L 302 z 19.10.1992, s. 1).

(*1) Dwa lata od wejścia w życie niniejszego rozporządzenia.

(5) Rozporządzenie (WE) nr 45/2001 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 18 grudnia 2000 r. o ochronie osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych przez instytucje i organy wspólnotowe i o swobodnym przepływie takich danych (Dz.U. L 8 z 12.1.2001, s. 1).

(6) Dyrektywa 95/46/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 24 października 1995 r. w sprawie ochrony osób fizycznych w zakresie przetwarzania danych osobowych i swobodnego przepływu tych danych (Dz.U. L 281 z 23.11.1995, s. 31).

(7) Decyzja Rady 2009/917/WSiSW z dnia 30 listopada 2009 r. w sprawie stosowania technologii informatycznej do potrzeb celnych (Dz.U. L 323 z 10.12.2009, s. 20).

(8) Rozporządzenie (UE) nr 182/2011 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 16 lutego 2011 r. ustanawiające przepisy i zasady ogólne dotyczące trybu kontroli przez państwa członkowskie wykonywania uprawnień wykonawczych przez Komisję (Dz.U. L 55 z 28.2.2011, s. 13).

(9) Rozporządzenie Komisji (WE) nr 696/98 z dnia 27 marca 1998 r. wykonujące rozporządzenie Rady (WE) nr 515/97 w sprawie wzajemnej pomocy między organami administracyjnymi Państw Członkowskich i współpracy między Państwami Członkowskimi a Komisją w celu zapewnienia prawidłowego stosowania przepisów prawa celnego i rolnego (Dz.U. L 96 z 28.3.1998, s. 22).

(*8) Dwa lata od daty wejścia w życie niniejszego rozporządzenia.

22.12.2017

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 443/136

P7_TA(2014)0345

Informacje w dziedzinie przepisów technicznych oraz zasad dotyczących usług społeczeństwa informacyjnego ***I

Rezolucja ustawodawcza Parlamentu Europejskiego z dnia 15 kwietnia 2014 r. w sprawie zmienionego wniosku dotyczącego dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady ustanawiającej procedurę udzielania informacji w dziedzinie przepisów technicznych oraz zasad dotyczących usług społeczeństwa informacyjnego (tekst jednolity) (COM(2013)0932 – C7-0006/2014 – 2010/0095(COD))

(Zwykła procedura ustawodawcza – ujednolicenie)

(2017/C 443/27)

Parlament Europejski,

—	uwzględniając wniosek Komisji przedłożony Parlamentowi Europejskiemu i Radzie (COM(2010)0179) oraz zmieniony wniosek (COM(2013)0932),

—	uwzględniając art. 294 ust. 2 oraz art. 114, 337 i 43 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej, zgodnie z którymi wniosek został przedstawiony Parlamentowi przez Komisję (C7-0006/2014),

—	uwzględniając art. 294 ust. 3 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej,

—	uwzględniając opinie Europejskiego Komitetu Ekonomiczno-Społecznego (1),

—	uwzględniając Porozumienie międzyinstytucjonalne z dnia 20 grudnia 1994 r. w sprawie szybszej metody pracy nad urzędową kodyfikacją tekstów prawnych (2),

—	uwzględniając art. 86 i art. 55 Regulaminu,

—	uwzględniając sprawozdanie Komisji Prawnej (A7-0247/2014),

A.	mając na uwadze opinię grupy konsultacyjnej służb prawnych Parlamentu Europejskiego, Rady i Komisji, zgodnie z którą przedmiotowy wniosek ogranicza się do zwykłego ujednolicenia istniejących tekstów, bez zmiany co do istoty,

przyjmuje poniższe stanowisko w pierwszym czytaniu;

zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania stanowiska Parlamentu Radzie i Komisji, a także parlamentom narodowym.

(1) Opinia z dnia 14 lipca 2010 r. (Dz.U. C 44 z 11.2.2011, s.142) i opinia z 26 lutego 2014 r. (dotychczas nieopublikowana w Dzienniku Urzędowym).

(2) Dz.U. C 102 z 4.4.1996, s. 2

P7_TC1-COD(2010)0095

Stanowisko Parlamentu Europejskiego przyjęte w pierwszym czytaniu w dniu 15 kwietnia 2014 r. w celu przyjęcia dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2014/…/UE1 ustanawiającej procedurę udzielania informacji w dziedzinie przepisów technicznych oraz zasad dotyczących usług społeczeństwa informacyjnego (tekst jednolity)

(Tekst mający znaczenie dla EOG)

PARLAMENT EUROPEJSKI I RADA UNII EUROPEJSKIEJ,

uwzględniając Traktat o funkcjonowaniu Unii Europejskiej, w szczególności jego art. 114 , 337 i 43,

uwzględniając wniosek Komisji Europejskiej,

po przekazaniu projektu aktu ustawodawczego parlamentom narodowym,

uwzględniając opinie Europejskiego Komitetu Ekonomiczno-Społecznego (1),

stanowiąc zgodnie ze zwykłą procedurą ustawodawczą (2),

a także mając na uwadze, co następuje:

(1)	Dyrektywa 98/34/WE Parlamentu Europejskiego i Rady (3) została kilkakrotnie znacząco zmieniona (4). Dla zachowania przejrzystości i zrozumiałości należy ją ujednolicić.

(2)	Rynek wewnętrzny obejmuje obszar bez wewnętrznych granic, w którym zapewniony jest swobodny przepływ towarów, osób, usług i kapitału; zatem zakaz wprowadzania ograniczeń ilościowych dotyczących przepływu towarów oraz środków o skutkach równoważnych jest jedną z podstawowych zasad Unii.

(3)	Wspierając sprawne funkcjonowanie rynku wewnętrznego, należy zapewnić możliwie jak największą przejrzystość w zakresie krajowych inicjatyw dotyczących wprowadzania przepisów technicznych.

(4)	Bariery w handlu wypływające z przepisów technicznych dotyczących produktu są dopuszczalne jedynie tam, gdzie są konieczne do spełnienia niezbędnych wymagań oraz gdy służą interesowi publicznemu, którego stanowią gwarancję.

(5)

Komisja bezwzględnie musi mieć dostęp do niezbędnej informacji technicznej przed przyjęciem przepisów technicznych; zatem państwa członkowskie zobowiązane do ułatwiania wykonania tego zadania na mocy art. 4 ust. 3 Traktatu o Unii Europejskiej (TUE) powinny powiadamiać Komisję o swoich projektach w dziedzinie przepisów technicznych.

(6)	Wszystkie państwa członkowskie muszą być również powiadamiane o przepisach technicznych planowanych przez jakiekolwiek państwo członkowskie.

(7)

Celem rynku wewnętrznego jest stworzenie środowiska prowadzącego do zwiększonej konkurencyjności przedsiębiorstw; zwiększona ilość dostarczanych informacji z jednej strony pomaga przedsiębiorstwom lepiej wykorzystać zalety samego rynku; należy zatem umożliwić podmiotom gospodarczym ocenę wpływu krajowych przepisów technicznych planowanych przez inne państwo członkowskie, podając do publicznej wiadomości tytuły projektów przepisów, o których powiadomiono, oraz poprzez przepisy dotyczące poufności takich projektów.

(8)	Dla zapewnienia bezpieczeństwa prawnego państwa członkowskie powinny podać do wiadomości publicznej, że krajowe przepisy techniczne zostały przyjęte zgodnie z formalnościami określonymi w niniejszej dyrektywie.

(9)

Jeżeli chodzi o przepisy techniczne dotyczące produktów, środki mające na celu zapewnienie prawidłowego funkcjonowania lub stałego rozwoju rynku wymagają większej przejrzystości krajowych inicjatyw legislacyjnych oraz poszerzenia kryteriów i warunków służących do oceny potencjalnego wpływu proponowanych przepisów na rynek.

(10)	Konieczna jest ocena wszystkich wymagań dotyczących produktu oraz uwzględnienie rozwoju przepisów dotyczących produktów w krajowej praktyce.

(11)	Wymagania, inne niż specyfikacje techniczne, dotyczące cyklu życia produktu po wprowadzeniu go na rynek mogą negatywnie wpłynąć na swobodny przepływ tego produktu lub stworzyć przeszkody w prawidłowym funkcjonowaniu rynku wewnętrznego.

(12)

Konieczne jest wyjaśnienie pojęcia przepisów technicznych de facto; w szczególności przepisy, na podstawie których organy władzy odsyłają do specyfikacji technicznych lub innych wymagań lub zachęcają do ich przestrzegania, oraz przepisy dotyczące produktów, z którymi związane są w interesie publicznym organy władzy publicznej, prowadzą do przyznania taki emu wymogowi lub specyfikacj i większej mocy wiążącej niż wynikałoby to z ich prywatnego źródła.

(13)	Komisja i państwa członkowskie muszą mieć wystarczająco długi czas, aby zaproponować poprawki do projektowanych środków, aby usunąć lub zmniejszyć wszelkie bariery, które mogłyby powstać w stosunku do swobodnego przepływu towarów.

(14)	Dane państwo członkowskie musi uwzględnić te poprawki przy tworzeniu ostatecznego tekstu projektowanych środków.

(15)

Cechą wewnętrznego rynku jest, że tam, gdzie państwa członkowskie nie mogą wdrożyć zasady wzajemnego uznawania, Komisja przyjmuje lub występuje z wnioskiem o przyjęcie wiążących aktów; został wprowadzony specjalny tymczasowy okres stosowania zasady standstill, aby zapobiec sytuacji, gdy wprowadzenie krajowych środków wpłynie negatywnie na przyjęcie wiążących aktów przez Parlament Europejski i Radę lub Komisję w tej samej dziedzinie.

(16)

Dane państwo członkowskie jest zobowiązane, na mocy ogólnych zobowiązań określonych w art. 4 ust. 3 TUE, odroczyć wdrożenie planowanych środków na okres wystarczający do przeprowadzenia wspólnej analizy poprawek lub do przygotowania projektu aktu ustawodawczego lub do przyjęcia wiążącego aktu przez Komisję.

(17)	Mając na względzie ułatwienie przyjmowania środków przez Parlament Europejski i Radę, państwa członkowskie powinny powstrzymać się przed przyjmowaniem przepisów technicznych po przyjęciu przez Radę stanowiska w pierwszym czytaniu w sprawie wniosku Komisji dotyczącego danego sektora.

(18)	Konieczne jest ustanowienie stałego komitetu, którego członkowie są powoływani przez państwa członkowskie i który ma za zadanie wspieranie wysiłków Komisji zmierzających do zmniejszenia jakichkolwiek skutków ubocznych dla swobodnego przepływu towarów.

(19)	Niniejsza dyrektywa nie powinna naruszać zobowiązań państw członkowskich dotyczących terminów transpozycji do prawa krajowego dyrektyw określonych w załączniku III część B,

PRZYJMUJ Ą NINIEJSZĄ DYREKTYWĘ:

Artykuł 1

1. Do celów niniejszej dyrektywy stosuje się poniższe terminy:

a)	„produkt” oznacza każdy wyprodukowany przemysłowo produkt lub każdy produkt rolniczy, włącznie z produktami rybnymi;

„usługa” każda usługa społeczeństwa informacyjnego, to znaczy każda usługa normalnie świadczona za wynagrodzeniem, na odległość, drogą elektroniczną i na indywidualne żądanie odbiorcy usług.

Do celów niniejszej definicji:

(i)	„na odległość” oznacza usługę świadczoną bez równoczesnej obecności stron;

(ii)

„drogą elektroniczną” oznacza, iż usługa jest wy syłana i odbierana w miejscu przeznaczenia za pomocą sprzętu elektronicznego do przetwarzania (włącznie z kompresją cyfrową) oraz przechowywania danych, i która jest całkowicie przesyłana, kierowana i otrzymywana za pomocą kabla, fal radiowych, środków optycznych lub innych środków elektromagnetycznych;

(iii)

„na indywidualne żądanie odbiorcy usług” oznacza, że usługa świadczona jest poprzez przesyłanie danych na indywidualne żądanie.

Orientacyjny wykaz usług nieobjętych niniejszą definicją został określony w załączniku I;

„specyfikacja techniczna” oznacza specyfikację zawartą w dokumencie, który opisuje wymagane cechy produktu, takie jak: poziom jakości, wydajności, bezpieczeństwa lub wymiary, włącznie z wymaganiami mającymi zastosowanie do produktu w zakresie nazwy, pod jaką jest sprzedawany, terminologii, symboli, badań i metod badania, opakowania, oznakowania i etykietowania oraz procedur oceny zgodności.

Termin „specyfikacja techniczna” obejmuje także metody produkcji oraz przetwórstwa stosowanego w stosunku do produktów rolnych, zgodnie z art. 38 ust. 1 akapit drugi TFUE, produktów przeznaczonych do spożycia przez człowieka oraz zwierzęta, oraz produktów leczniczych określonych w art. 1 dyrektywy 2001/83/WE Parlamentu Europejskiego i Rady (5) , jak również metody produkcji oraz przetwarzania odnoszące się do innych produktów, gdzie mają one wpływ na ich charakterystykę;

„inne wymagania” oznaczają wymagania inne niż specyfikacje techniczne, nałożone na produkt w celu ochrony, w szczególności konsumentów i środowiska, które wpływają na jego cykl życiowy po wprowadzeniu go na rynek, takie jak warunki użytkowania, powtórne przetwarzanie, ponowne zastosowanie lub usuwanie, gdzie takie warunki mogą mieć istotny wpływ na skład lub rodzaj produktu lub obrót nim;

„zasada dotycząca usług” wymóg o charakterze ogólnym odnoszący się do podejmowania i wykonywania działalności usługowych, w znaczeniu lit. b), w szczególności przepisy dotyczące dostawcy usług, usług i odbiorców usług, z wyjątkiem zasad, które nie odnoszą się szczególnie do usług określonych w tej literze.

Do celów niniejszej definicji:

(i)	zasada traktowana jest jako szczególnie odnosząca się do usług społeczeństwa informacyjnego, biorąc pod uwagę jej uzasadnienie i część operacyjną, gdy celem szczególnym i celem jej wszystkich lub pojedynczych przepisów jest regulacja tych usług w sposób precyzyjny i ujęty celowo;

(ii)	zasada nie jest traktowana jako szczególnie odnosząca się do usług społeczeństwa informacyjnego, jeżeli odnosi się do tych usług w sposób dorozumiany lub marginalny;

„przepisy techniczne” specyfikacje techniczne i inne wymagania bądź zasady dotyczące usług, włącznie z odpowiednimi przepisami administracyjnymi, których przestrzeganie jest obowiązkowe, de jure lub de facto, w przypadku wprowadzenia do obrotu, świadczenia usługi, ustanowienia operatora usług lub stosowania w państwie członkowskim lub na przeważającej jego części jak również przepisy ustawowe, wykonawcze i administracyjne państw członkowskich, z wyjątkiem określonych w art. 7, zakazujące produkcji, przywozu, wprowadzania do obrotu i stosowania produktu lub zakazujące świadczenia bądź korzystania z usługi lub ustanawiania dostawcy usług.

Przepisy techniczne de facto obejmują:

(i)

przepisy ustawowe, wykonawcze lub administracyjne państwa członkowskiego, które odnoszą się do specyfikacji technicznych bądź innych wymagań lub zasad dotyczących usług, bądź też do kodeksów zawodowych lub kodeksów postępowania, które z kolei odnoszą się do specyfikacji technicznych bądź do innych wymogów lub zasad dotyczących usług, zgodność z którymi pociąga za sobą domniemanie zgodności z zobowiązaniami nałożonymi przez wspomniane przepisy ustawowe, wykonawcze i administracyjne;

(ii)	dobrowolne porozumienia, w których władze publiczne są stroną umawiającą się, a które przewidują, w interesie ogólnym, zgodność ze specyfikacjami technicznymi lub innymi wymogami albo zasadami dotyczącymi usług, z wyjątkiem specyfikacji odnoszących się do przetargów przy zamówieniach publicznych;

(iii)

specyfikacje techniczne lub inne wymogi bądź zasady dotyczące usług, które powiązane są ze środkami fiskalnymi lub finansowymi mającymi wpływ na konsumpcję produktów lub usług przez wspomaganie przestrzegania takich specyfikacji technicznych lub innych wymogów bądź zasad dotyczących usług; specyfikacje techniczne lub inne wymogi bądź zasady dotyczące usług powiązan e z systemami zabezpieczenia społecznego nie są objęte tym znaczeniem.

Obejmuje to przepisy techniczne nałożone przez organy wyznaczone przez państwa członkowskie oraz znajdujące się w wykazie sporządzonym i aktualizowanym, jeśli wystąpi taka konieczność przez Komisję w ramach Komitetu określonego w art. 2.

Taka sama procedura stosowana jest przy wprowadzaniu zmian do tego wykazu;

„projekt przepisu technicznego” tekst specyfikacji technicznej lub innego wymogu bądź zasady dotyczącej usług, włącznie z przepisami administracyjnymi, opracowany w celu ustanowienia ich lub doprowadzenia do ich ustanowienia jako przepisów technicznych, a który znajduje się na etapie przygotowania, na którym mogą zostać wprowadzone zasadnicze zmiany.

2. Niniejsza dyrektywa nie ma zastosowania do:

a)	usług radiowej emisji dźwięku;

b)	usług rozpowszechniania telewizyjnego, o których mowa w art. 1 ust. 1 lit. e) dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2010/13/UE (6).

3. Niniejsza dyrektywa nie ma zastosowania do zasad odnoszących się do zagadnień objętych przepisami Unii w dziedzinie usług telekomunikacyjnych, o których mowa w dyrektywie 2002/21/WE Parlamentu Europejskiego i Rady (7).

4. Niniejsza dyrektywa nie ma zastosowania do zasad odnoszących się do zagadnień objętych przepisami Unii w dziedzinie usług finansowych, których niewyczerpujący wykaz został zawarty w załączniku II do niniejszej dyrektywy.

5. Z wyjątkiem art. 5 ust. 3, niniejsza dyrektywa nie ma zastosowania do zasad ustanowionych przez lub dla rynków regulowanych w rozumieniu dyrektywy 2004/39/WE Parlamentu Europejskiego i Rady (8) bądź przez lub dla innych rynków lub organów realizujących operacje rozrachunkowe lub funkcje rozliczeniowe dla tych rynków.

6. Niniejsza dyrektywa nie stosuje się do tych środków, które państwa członkowskie uznają za niezbędne, na mocy Traktat ów, dla ochrony osób, a w szczególności pracowników, podczas stosowania produktów, pod warunkiem że środki pozostają bez wpływu na produkt.

Artykuł 2

Powołuje się Stały Komitet, złożony z przedstawicieli mianowanych przez państwa członkowskie, którzy mogą korzystać z pomocy ekspertów oraz doradców; przewodniczący jest przedstawicielem Komisji.

Komitet sporządza własny regulamin.

Artykuł 3

1. Komitet spotyka się przynajmniej dwa razy do roku.

Komitet zbiera się w specjalnym składzie w celu zbadania problemów dotyczących usług społeczeństwa informacyjnego.

2. Komisja przedkłada Komitetowi sprawozdanie z wdrożenia i stosowania procedur ustanowionych w niniejszej dyrektywie i przedstawia projekty zmierzające do zniesienia istniejących i przewidywanych barier w handlu.

3. Komitet przedstawia swoją opinię odnośnie do komunikatów i projektów, określonych w ust. 2, i w związku z tym może w szczególności zaproponować, aby Komisja:

a)	zapewniła, gdzie stosowne, aby uniknąć ryzyka barier w handlu, że początkowo zainteresowane państwa członkowskie zdecydują między sobą o stosownych środkach;

b)	podjęła wszelkie stosowne środki;

c)	określiła obszary, w których konieczna wydaje się harmonizacja, i, jeżeli pojawi się taka konieczność, przeprowadziła stosowną harmonizację w danym sektorze.

4. Komisja musi się konsultować z Komitetem:

a)	przy podejmowaniu decyzji odnośnie do wyboru konkretnego systemu służącego do wymiany informacji przewidzianego w niniejszej dyrektywie oraz przy wszelkich jego zmianach;

b)	podczas sprawdzania działania systemu przewidzianego w niniejszej dyrektywie.

5. Komisja może konsultować z Komitetem każdy wstępny projekt przepisów technicznych, który został do niej przekazany.

6. Na wniosek przewodniczącego Komitetu lub państwa członkowskiego wszelkie zagadnienia dotyczące wdrożenia niniejszej dyrektywy mogą zostać skierowane do Komitetu.

7. Obrady Komitetu oraz informacje, które zostają mu przedłożone, są tajne.

Jednakże Komitet i władze krajowe, pod warunkiem że podjęte są konieczne środki ostrożności, mogą konsultować się w celu uzyskania opinii eksperckiej z osobą fizyczną lub prawną, włącznie z osobami z sektora prywatnego.

8. W odniesieniu do zasad dotyczących usług, Komisja i Komitet mogą zasięgać opinii osób fizycznych lub prawnych, z branży przemysłowej lub środowiska akademickiego oraz, gdy jest to możliwe, reprezentatywnych organów zdolnych do wydawania ekspertyzy w sprawie celów socjalnych i społecznych oraz skutków każdego projektu zasady dotyczącej usług, oraz uwzględniać ich opinię w przypadku gdy się o to do nich zwrócono.

Artykuł 4

Państwa członkowskie informują Komisję, zgodnie z art. 5 ust. 1, o wszelkich wnioskach składanych w instytucjach normalizacyjnych o przygotowanie specyfikacji technicznych lub normy dla konkretnych produktów w celu wprowadzenia przepisów technicznych dla takich produktów w formie projektów przepisów technicznych, a także podają powody ich wprowadzenia.

Artykuł 5

1. Z zastrzeżeniem art. 7 państwa członkowskie niezwłocznie przekazują Komisji wszelkie projekty przepisów technicznych, z wyjątkiem tych, które w pełni stanowią transpozycję normy międzynarodowej lub europejskiej, w którym to przypadku wystarczająca jest informacja dotycząca odpowiedniej normy. Przekazują Komisji także uzasadnienie konieczności przyjęcia przepisów technicznych, jeżeli nie zostało ono wyraźnie ujęte w projekcie.

Gdzie stosowne oraz jeżeli nie został on przesłany z uprzedzeniem, państwa członkowskie jednocześnie przekazują tekst podstawowych przepisów prawnych lub innych regulacji, zasadniczo i bezpośrednio z tym związanych, jeżeli znajomość takiego tekstu jest niezbędna do prawidłowej oceny implikacji, jakie niesie ze sobą projekt przepisów technicznych.

Państwa członkowskie przekazują projekt ponownie i na warunkach wymienionych w pierwszym i drugim akapicie niniejszego ustępu, jeżeli dokonają w tekście jakichś zmian, które w istotny sposób wpływają na zakres jego zastosowania, skracają wyjściowo przewidziany harmonogram wdrożenia, dodają więcej specyfikacji lub wymagań lub zaostrzają wspomniane wymagania.

Bez uszczerbku dla przepisów tytułu VIII rozporządzenia (WE) nr 1907/2006 Parlamentu Europejskiego i Rady (9), w przypadku gdy projekt stara się w szczególności ograniczyć obrót lub stosowanie substancji chemicznej, preparatu lub produktu w interesie zdrowia publicznego, ochrony konsumenta lub środowiska, państwa członkowskie przekazują również streszczenie lub odniesienia wszelkich ważnych danych odnoszących się do substancji, preparatu lub produktu oraz do znanych i dostępnych środków zastępczych, gdzie taka informacja może być dostępna, i przekazuje informację o przewidywanych skutkach na zdrowie publiczne, ochronę konsumenta i środowisko, wraz z analizą ryzyka, sporządzoną zgodnie z zasadami przewidzianymi w odpowiedniej części sekcji II.3 w załączniku XV do rozporządzenia (WE) nr 1907/2006 .

Komisja niezwłocznie informuje pozostałe państwa członkowskie o projekcie i wszelkich dokumentach, które zostały jej przekazane. Może także przekazać ten projekt w celu uzyskania opinii do Komitetu, określonego w art. 2, oraz, gdzie stosowne, do komitetu odpowiedzialnego za daną dziedzinę.

W odniesieniu do specyfikacji technicznych lub innych wymogów bądź zasad dotyczących usług, określonych w art. 1 ust. 1 lit. f) akapit drugi ppkt (iii), uwagi lub szczegółowe opinie Komisji lub państw członkowskich mogą dotyczyć jedynie aspektów, które mogą utrudnić handel lub, w stosunku do zasad dotyczących usług, swobodę przepływu usług lub swobodę przedsiębiorczości podmiotów gospodarczych w dziedzinie usług, a nie fiskalnych lub finansowych aspektów tego środka.

2. Komisja i państwa członkowskie mogą zgłaszać uwagi państwu członkowskiemu, które przesłało projekt przepisów technicznych; państwo członkowskie uwzględnia te uwagi tak dalece, jak to możliwe w kolejnych pracach nad projektem przepisów technicznych.

3. Państwa członkowskie niezwłocznie przekazują Komisji ostateczny tekst przepisów technicznych.

4. Informacja dostarczona na mocy niniejszego artykułu nie jest traktowana jako poufna, z wyjątkiem gdy wyraźnie tego żąda zgłaszające państwo członkowskie. Każde takie żądanie musi być uzasadnione.

W takim przypadku, jeżeli podjęte są środki zabezpieczające, Komitet, określony w art. 2, i władze krajowe mogą zasięgnąć porady eksperckiej u osoby fizycznej lub prawnej z sektora prywatnego.

5. W przypadku, gdy projekt przepisów technicznych stanowi część środków, które należy przekazać Komisji jako projekt w ramach innego aktu Unii, państwa członkowskie mogą skierować komunikat, o którym mowa w ust. 1 w ramach tego innego aktu, pod warunkiem że formalnie wskażą, iż wspomniany komunikat także jest komunikatem do celów niniejszej dyrektywy.

Brak reakcji ze strony Komisji na mocy niniejszej dyrektywy w zakresie projektów przepisów technicznych pozostaje bez uszczerbku dla decyzji, które mogą zostać podjęte w ramach innych aktów Unii.

Artykuł 6

1. Państwa członkowskie odraczają przyjęcie projektu przepisów technicznych o trzy miesiące, począwszy od daty otrzymania przez Komisję komunikatu określonego w art. 5 ust. 1.

2. Państwa członkowskie odkładają w czasie:

—	o cztery miesiące przyjęcie projektu przepisów technicznych w postaci dobrowolnego porozumienia w rozumieniu art. 1 ust. 1 pkt f) akapit drugi ppkt (ii),

—	bez uszczerbku dla ust. 3, 4 i 5, o sześć miesięcy przyjęcie wszelkich innych projektów przepisów technicznych (z wyjątkiem projektów zasad dotyczących usług),

od dnia otrzymania przez Komisję powiadomienia określonego w art. 5 ust. 1, jeżeli Komisja lub inne państwo członkowskie wyda szczegółową opinię, w ciągu trzech miesięcy od tej daty, stwierdzającą, że przewidziany środek może stworzyć bariery w swobodnym przepływie towarów w obrębie rynku wewnętrznego,

—

bez uszczerbku dla ust. 4 i 5, o cztery miesiące przyjęcie projektu zasady dotyczącej usług, od dnia otrzymania przez Komisję powiadomienia określonego w art. 5 ust. 1, jeżeli Komisja lub inne państwo członkowskie wyda szczegółową opinię, w ciągu trzech miesięcy od tej daty, stwierdzającą, że przewidziany środek może stworzyć bariery w swobodnym przepływie usług lub swobodzie przedsiębiorczości podmiotów gospodarczych w dziedzinie usług w obrębie rynku wewnętrznego.

W odniesieniu do projektu zasad dotyczących usług, szczegółowe opinie Komisji lub państw członkowskich nie mogą naruszać środków polityki kulturalnej, w szczególności w dziedzinie audiowizualnej, które zgodnie z prawem Unii mogą przyjmować państwa członkowskie, uwzględniając ich zróżnicowanie językowe, specyfikę krajów i regionów, jak również dziedzictwo kulturowe.

Dane państwo członkowskie przekazuje Komisji sprawozdanie dotyczące działania jakie proponuje podjąć w wyniku otrzymania tego rodzaju opinii szczegółowych. Komisja wydaje komentarz w sprawie tej reakcji.

W odniesieniu do zasad dotyczących usług, dane państwo członkowskie podaje, w stosownym przypadku, powody dla których szczegółowe opinie nie mogą zostać uwzględnione.

3. Z wyłączeniem projektów zasad dotyczących usług, państwa członkowskie odkładają w czasie przyjęcie projektu przepisów technicznych o dwanaście miesięcy od daty otrzymania przez Komisję powiadomienia określonego w art. 5 ust. 1, jeżeli, w ciągu trzech miesięcy od tej daty, Komisja ogłosi zamiar zgłoszenia wniosku lub przyjęcia dyrektywy, rozporządzenia lub decyzji w tej sprawie zgodnie z art. 288 TFUE.

4. Państwa członkowskie odraczają przyjęcie projektu przepisów technicznych o 12 miesięcy, począwszy od daty otrzymania przez Komisję komunikatu, określonego w art. 5 ust. 1, jeżeli w ciągu trzech miesięcy po tej dacie Komisja ogłosi, że przedłożony projekt przepisu technicznego dotyczy kwestii objętej wnioskiem w sprawie dyrektywy, rozporządzenia lub decyzji przedstawion ym Parlamentowi Europejskiemu i Radzie zgodnie z art. 288 TFUE.

5. Jeżeli w okresie obowiązywania zasady standstill, określonej w ust. 3 i 4, Rada przyjmie stanowisko, to okres ten, z zastrzeżeniem ust. 6, zosta je przedłużony do 18 miesięcy.

6. Obowiązki określone w ust. 3, 4 i 5 wygasają:

a)	gdy Komisja powiadomi państwa członkowskie, że nie zamierza już przygotowywać wniosku w sprawie lub przyjmować wiążącego aktu;

b)	gdy Komisja poinformuje państwa członkowskie o wycofaniu swojego wniosku lub projektu;

c)	gdy Komisja lub Parlament Europejski i Rada przyjmą wiążący akt.

7. Ustępy 1–5 nie stosują się w przypadkach, gdy:

z naglących powodów, spowodowanych przez poważne i nieprzewidziane okoliczności odnoszące się do ochrony zdrowia i bezpieczeństwa publicznego, ochrony zwierząt lub roślin oraz, w stosunku do zasad dotyczących usług, również do porządku publicznego, w szczególności ochrony nieletnich, państwo członkowskie jest zobowiązane przygotować przepisy techniczne w bardzo krótkim czasie, w celu ich natychmiastowego przyjęcia i wprowadzenia w życie bez możliwości jakichkolwiek konsultacji, lub

z naglących powodów, spowodowanych przez poważne okoliczności odnoszące się do ochrony bezpieczeństwa i integralności systemu finansowego, w szczególności ochrony deponentów, inwestorów i osób ubezpieczonych, państwo członkowskie jest zobowiązane natychmiast przyjąć i wprowadzić w życie przepisy w sprawie usług finansowych.

W powiadomieniu określonym w art. 5, państwa członkowskie przedstawiają powody pilności podjętych środków. Komisja najszybciej jak to możliwe przedstawia opinie w sprawie powiadomienia. Podejmuje ona stosowne działanie w przypadkach, gdy procedura ta jest niewłaściwie stosowana. Parlament Europejski jest na bieżąco informowany przez Komisję.

Artykuł 7

1. Artykuły 5 i 6 nie stosują się do tych przepisów ustawowych, wykonawczych i administracyjnych państw członkowskich lub dobrowolnych porozumień, dzięki którym państwa członkowskie:

a)	są zgodne z wiążącymi aktami Unii, które skutkują przyjęciem specyfikacji technicznych i zasad dotyczących usług;

b)	wypełniają zobowiązania wynikające z umów międzynarodowych, które skutkują przyjęciem wspólnych specyfikacji technicznych lub zasad dotyczących usług w Unii;

c)	stosują klauzule bezpieczeństwa, wprowadzone przez wiążące akty Unii;

d)	stosują przepisy art. 12 ust. 1 dyrektywy 2001/95/WE Parlamentu Europejskiego i Rady (10);

e)	ograniczają się do wykonania orzeczenia Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej;

ograniczają się do wprowadzenia zmiany przepisów technicznych w rozumieniu art. 1 ust. 1 lit. f), zgodnie z wnioskiem Komisji zmierzającym do usunięcia przeszkód w handlu lub, w przypadku zasad dotyczących usług, w swobodnym przepływie usług lub w swobodzie przedsiębiorczości podmiotów gospodarczych w dziedzinie usług.

2. Artykuł 6 nie stosuje się do przepisów ustawowych, wykonawczych i administracyjnych państw członkowskich zakazujących produkcji, o ile nie utrudniają swobodnego przepływu towarów.

3. Artykuł 6 ust. 3-6 nie stosuje się do porozumień dobrowolnych, określonych w art. 1 ust. 1 lit. f) akapit drugi ppkt (ii).

4. Artykuł 6 nie stosuje się do specyfikacji technicznych lub innych wymogów bądź zasad dotyczących usług, określonych w art. 1 ust. 1 lit. f) akapit drugi ppkt (iii).

Artykuł 8

Komisja przedkłada Parlamentowi Europejskiemu, Radzie i Europejskiemu Komitetowi Ekonomiczno-Społecznemu co dwa lata sprawozdanie ze stosowania niniejszej dyrektywy.

Komisja publikuje roczną statystykę w zakresie otrzymanych powiadomień w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej.

Artykuł 9

Przepis techniczny przyjmowany przez państwo członkowskie musi zawierać odniesienie do niniejszej dyrektywy lub takie odniesienie towarzyszy jego urzędowej publikacji. Metody dokonania takiego odniesienia określają państwa członkowskie.

Artykuł 10

Dyrektywa 98/34/WE, zmieniona aktami wymienionymi w załączniku III część A, traci moc, bez uszczerbku dla zobowiązań państw członkowskich dotyczących terminów transpozycji do prawa krajowego dyrektyw określonych w części B w załączniku III do uchylonej dyrektywy oraz w części B w załączniku III do niniejszej dyrektywy.

Odesłania do uchylonej dyrektywy odczytuje się jako odesłania do niniejszej dyrektywy zgodnie z tabelą korelacji w załączniku IV.

Artykuł 11

Niniejsza dyrektywa wchodzi w życie dwudziestego dnia po jej opublikowaniu w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej.

Artykuł 12

Niniejsza dyrektywa skierowana jest do państw członkowskich.

Sporządzono w …

W imieniu Parlamentu Europejskiego

Przewodniczący

W imieniu Rady

Przewodniczący

(1) Opinia z dnia 14 lipca 2010 r. (Dz.U. C 44 z 11.2.2011, s. 142) oraz opinia z dnia 26 lutego 2014 r. (dotychczas nieopublikowana w Dzienniku Urzędowym).

(2) Stanowisko Parlamentu Europejskiego z dnia 15 kwietnia 2014 r.

(3) Dyrektywa 98/34/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 22 czerwca 1998 r. ustanawiająca procedurę udzielania informacji w dziedzinie norm i przepisów technicznych oraz zasad dotyczących usług społeczeństwa informacyjnego (Dz.U. L 204 z 21.7.1998, s. 37).

(4) Zob. załącznik III część A.

(5) Dyrektywa 2001/83/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 6 listopada 2001 r. w sprawie wspólnotowego kodeksu odnoszącego się do produktów leczniczych stosowanych u ludzi (Dz.U. L 311 z 28.11.2001, s. 67) Õ.

(6) Dyrektywa Parlamentu Europejskiego i Rady 2010/13/UE z dnia 10 marca 2010 r. w sprawie koordynacji niektórych przepisów ustawowych, wykonawczych i administracyjnych państw członkowskich dotyczących świadczenia audiowizualnych usług medialnych (dyrektywa o audiowizualnych usługach medialnych) (Dz.U. L 95 z 15.4.2010, s. 1).

(7) Dyrektywa 2002/21/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 7 marca 2002 r. w sprawie wspólnych ram regulacyjnych sieci i usług łączności elektronicznej (dyrektywa ramowa) (Dz.U. L 108 z 24.4.2002, s. 33).

(8) Dyrektywa 2004/39/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 21 kwietnia 2004 r. w sprawie rynków instrumentów finansowych zmieniająca dyrektywę Rady 85/611/EWG i 93/6/EWG i dyrektywę 2000/12/WE Parlamentu Europejskiego i Rady oraz uchylająca dyrektywę Rady 93/22/EWG (Dz.U. L 145 z 30.4.2004, s. 1).

(9) Rozporządzenie (WE) nr 1907/2006 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 18 grudnia 2006 r. w sprawie rejestracji, oceny, udzielania zezwoleń i stosowanych ograniczeń w zakresie chemikaliów (REACH) i utworzenia Europejskiej Agencji Chemikaliów, zmieniające dyrektywę 1999/45/WE oraz uchylające rozporządzenie Rady (EWG) nr 793/93 i rozporządzenie Komisji (WE) nr 1488/94, jak również dyrektywę Rady 76/769/EWG i dyrektywy Komisji 91/155/EWG, 93/67/EWG, 93/105/WE i 2000/21/WE (Dz.U. L 396 z 30.12.2006, s. 1).

(10) Dyrektywa 2001/95/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 3 grudnia 2001 r. w sprawie ogólnego bezpieczeństwa produktów (Dz.U. L 11 z 15.1.2002, s. 4).

ZAŁĄCZNIK I

Orientacyjny wykaz usług nieobjętych przepisami art. 1 ust. 1 lit. b) akapit drugi

1. USŁUGI, KTÓRE NIE SĄ ŚWIADCZONE „NA ODLEGŁOŚĆ”

Usługi świadczone w fizycznej obecności dostawcy i odbiorcy, nawet jeżeli korzystają oni z urządzeń elektronicznych:

a)	badanie lekarskie lub wykonywanie zabiegów w gabinecie lekarskim z zastosowaniem sprzętu elektronicznego, przy fizycznej obecności pacjenta;

b)	wgląd do elektronicznego katalogu w sklepie przy fizycznej obecności klienta;

c)	rezerwacja biletu lotniczego w biurze podróży przy fizycznej obecności klienta za pomocą sieci komputerowej;

d)	udostępnienie gier elektronicznych w salonie przy fizycznej obecności użytkownika.

2. USŁUGI, KTÓRE NIE SĄ ŚWIADCZONE „DROGĄ ELEKTRONICZNĄ”

—

Usługi o charakterze materialnym, nawet jeżeli świadczone są z wykorzystaniem urządzeń elektronicznych:

a)	dystrybucja banknotów i biletów przez automaty (banknoty, bilety kolejowe);

b)	dostęp do płatnych dróg, parkingów itp., nawet jeżeli przy wjeździe lub wyjeździe funkcje kontroli wjazdu lub uiszczenia należności sprawują urządzenia elektroniczne.

—	Usługi „off-line”: dystrybucja CD-ROM-ów lub oprogramowania na dyskietkach.

—

Usługi, które nie są świadczone z wykorzystaniem elektronicznego systemu przetwarzania i przechowywania danych:

a)	usługi telefonii głosowej;

b)	usługi telefaksowe/teleksowe;

c)	usługi świadczone przez telefonię głosową lub telefaksem;

d)	telefoniczne/telefaksowe porady lekarskie;

e)	telefoniczne/telefaksowe porady prawne;

f)	telefoniczny/telefaksowy marketing bezpośredni.

3. USŁUGI, KTÓRE NIE SĄ ŚWIADCZONE „NA INDYWIDUALNE ŻĄDANIE ODBIORCY USŁUG”

Usługi świadczone w formie przesyłania danych bez indywidualnego zamówienia i przeznaczone do równoczesnego odbioru przez nieograniczoną liczbę odbiorców (transmisja z „punktu do wielu punktów”):

a)	usługi rozpowszechniania telewizyjnego (włącznie z usługami sekwencyjnego udostępniania audycji), określone w art. 1 ust. 1 lit. e) dyrektywy 2010/13/UE;

b)	usługi przesyłania sygnału radiowego;

c)	teletekst (telewizyjny).

ZAŁĄCZNIK II

Niewyczerpujący wykaz usług finansowych określonych w art. 1 ust. 4

—	Usługi inwestycyjne

—	Usługi ubezpieczenia i reasekuracji

—	Usługi bankowe

—	Operacje dotyczące funduszy emerytalnych

—	Usługi związane z obrotem transakcjami terminowymi i opcjami

Do usług tych zalicza się w szczególności:

a)	usługi inwestycyjne, określone w załączniku do dyrektywy, 2004/39/WE usługi przedsiębiorstw zbiorowego inwestowania;

b)	usługi należące do rodzajów działalności podlegających wzajemnemu uznawaniu, określone w załączniku I do dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2013/36/UE (1);

c)	operacje wchodzące w zakres działalności ubezpieczeniowej i reasekuracyjnej, określonej w dyrektywie Parlamentu Europejskiego i Rady 2009/138/WE (2).

(1) Dyrektywa Parlamentu Europejskiego i Rady 2013/36/UE z dnia 26 czerwca 2013 r. w sprawie warunków dopuszczenia instytucji kredytowych do działalności oraz nadzoru ostrożnościowego nad instytucjami kredytowymi i firmami inwestycyjnymi, zmieniająca dyrektywę 2002/87/WE i uchylająca dyrektywy 2006/48/WE oraz 2006/49/WE (Dz.U. L 176 z 27.6.2013, s. 338).

(2) Dyrektywa Parlamentu Europejskiego i Rady 2009/138/WE z dnia 25 listopada 2009 r. w sprawie podejmowania i prowadzenia działalności ubezpieczeniowej i reasekuracyjnej (Wypłacalność II) (Dz.U. L 335 z 17.12.2009, s. 1).

ZAŁĄCZNIK III

Część A

Uchylona dyrektywa i wykaz jej kolejnych zmian

(o których mowa w art. 10)

Dyrektywa 98/34/WE Parlamentu Europejskiego i Rady (Dz.U. L 204 z 21.7.1998, s. 37)
Dyrektywa 98/48/WE Parlamentu Europejskiego i Rady (Dz.U. L 217 z 5.8.1998, s. 18)
Część 1 tytuł H w załączniku II do Aktu przystąpienia z 2004 r. (Dz.U. L 236 z 23.9.2003, s. 68)	Tylko w zakresie odniesień do dyrektywy 98/34/WE, zawartych w pkt 2
Dyrektywa Rady 2006/96/WE (Dz.U. L 363 z 20.12.2006, s. 81)	Tylko w zakresie odniesień do dyrektywy 98/34/WE, zawartych w art. 1
Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1025/2012 (Dz.U. L 316 z 14.11.2012, s. 12)	Tylko art. 26 ust. 2

Część B

Terminy transpozycji do prawa krajowego

(o których mowa w art. 10)

Dyrektywa	Termin transpozycji
98/34/WE	—
98/48/WE	5 sierpnia 1999 r.
2006/96/WE	1 stycznia 2007 r.

ZAŁĄCZNIK IV

TABELA KORELACJI

Dyrektywa 98/34/WE	Niniejsza dyrektywa
Artykuł 1 akapit pierwszy zwrot wprowadzający	Artykuł 1 ust. 1 zwrot wprowadzający
Artykuł 1 akapit pierwszy pkt 1	Artykuł 1 ust. 1 lit.a)
Artykuł 1 akapit pierwszy pkt 2 akapit pierwszy	Artykuł 1 ust. 1 lit. b) akapit pierwszy
Artykuł 1 akapit pierwszy pkt 2 akapit drugi tiret pierwsze	Artykuł 1 ust. 1 lit. b) akapit drugi pakt (i)
Artykuł 1 akapit pierwszy pkt 2 akapit drugi tiret drugie	Artykuł 1 ust. 1 lit. b) akapit drugi pakt (ii)
Artykuł 1 akapit pierwszy pkt 2 akapit drugi tiret trzecie	Artykuł 1 ust. 1 lit. b) akapit drugi pakt (iii)
Artykuł 1 akapit pierwszy pkt 2 akapit trzeci	Artykuł 1 ust. 1 lit. b) akapit trzeci
Artykuł 1 akapit pierwszy pkt 2 akapit czwarty zwrot wprowadzający	Artykuł 1 ust. 2 zwrot wprowadzający
Artykuł 1 akapit pierwszy pkt 2 akapit czwarty tiret pierwsze	Artykuł 1 ust. 2 lit. a)
Artykuł 1 akapit pierwszy pkt 2 akapit czwarty tiret drugie	Artykuł 1 ust. 2 lit. b)
Artykuł 1 akapit pierwszy pkt 3	Artykuł 1 ust. 1 lit. c)
Artykuł 1 akapit pierwszy pkt 4	Artykuł 1 ust. 1 lit. d)
Artykuł 1 akapit pierwszy pkt 5 akapit pierwszy	Artykuł 1 ust. 1 lit. e) akapit pierwszy
Artykuł 1 akapit pierwszy pkt 5 akapit drugi	Artykuł 1 ust. 3
Artykuł 1 akapit pierwszy pkt 5 akapit trzeci	Artykuł 1 ust. 4
Artykuł 1 akapit pierwszy pkt 5 akapit czwarty	Artykuł 1 ust. 5
Artykuł 1 akapit pierwszy pkt 5 akapit piąty zwrot wprowadzający	Artykuł 1 ust. 1 lit. e) akapit drugi zwrot wprowadzający
Artykuł 1 akapit pierwszy pkt 5 akapit piąty tiret pierwsze	Artykuł 1 ust. 1 lit. e) akapit drugi pakt (i)
Artykuł 1 akapit pierwszy pkt 5 akapit piąty tiret drugie	Artykuł 1 ust. 1 lit. e) akapit drugi pakt (ii)
Artykuł 1 akapit pierwszy pkt 11 akapit pierwszy	Artykuł 1 ust. 1 lit. f) akapit pierwszy
Artykuł 1 akapit pierwszy pkt 11 akapit drugi zwrot wprowadzający	Artykuł 1 ust. 1 lit. f) akapit drugi zwrot wprowadzający
Artykuł 1 akapit pierwszy pkt 11 akapit drugi tiret pierwsze	Artykuł 1 ust. 1 lit. f) akapit drugi pakt (i)
Artykuł 1 akapit pierwszy pkt 11 akapit drugi tiret drugie	Artykuł 1 ust. 1 lit. f) akapit drugi pakt (ii)
Artykuł 1 akapit pierwszy pkt 11 akapit drugi tiret trzecie	Artykuł 1 ust. 1 lit. f) akapit drugi pakt (iii)
Artykuł 1 akapit pierwszy pkt 11 akapit trzeci	Artykuł 1 ust. 1 lit. f) akapit trzeci
Artykuł 1 akapit pierwszy pkt 11 akapit czwarty	Artykuł 1 ust. 1 lit. f) akapit czwarty
Artykuł 1 akapit pierwszy pkt 12	Artykuł 1 ust. 1 lit. g)
Artykuł 1 akapit drugi	Artykuł 1 ust. 6
Artykuł 5	Artykuł 2
Artykuł 6 ust. 1 i 2	Artykuł 3 ust. 1 i 2
Artykuł 6 ust. 3 zwrot wprowadzający	Artykuł 3 ust. 3 zwrot wprowadzający
Artykuł 6 ust. 3 tiret drugie	Artykuł 3 ust. 3 lit. a)
Artykuł 6 ust. 3 tiret trzecie	Artykuł 3 ust. 3 lit. b)
Artykuł 6 ust. 3 tiret czwarte	Artykuł 3 ust. 3 lit. c)
Artykuł 6 ust. 4 zwrot wprowadzający	Artykuł 3 ust. 4 zwrot wprowadzający
Artykuł 6 ust. 4 lit. c)	Artykuł 3 ust. 4 lit. a)
Artykuł 6 ust. 4 lit. d)	Artykuł 3 ust. 4 lit. b)
Artykuł 6 ust. 5 – 8	Artykuł 3 ust. 5 – 8
Artykuł 7	Artykuł 4
Artykuł 8	Artykuł 5
Artykuł 9 ust. 1–5	Artykuł 6 ust. 1–5
Artykuł 9 ust. 6 zwrot wprowadzający	Artykuł 6 ust. 6 zwrot wprowadzający
Artykuł 9 ust. 6 tiret pierwsze	Artykuł 6 ust. 6 lit. a)
Artykuł 9 ust. 6 tiret drugie	Artykuł 6 ust. 6 lit. b)
Artykuł 9 ust. 6 tiret trzecie	Artykuł 6 ust. 6 lit. c)
Artykuł 9 ust. 7 akapit pierwszy zwrot wprowadzający	Artykuł 6 ust. 7 akapit pierwszy zwrot wprowadzający
Artykuł 9 ust. 7 akapit pierwszy tiret pierwsze	Artykuł 6 ust. 7 akapit pierwszy lit. a)
Artykuł 9 ust. 7 akapit pierwszy tiret drugie	Artykuł 6 ust. 7 akapit pierwszy lit. b)
Artykuł 9 ust. 7 akapit drugi	Artykuł 6 ust. 7 akapit drugi
Artykuł 10 ust. 1 zwrot wprowadzający	Artykuł 7 ust. 1 zwrot wprowadzający
Artykuł 10 ust. 1 tiret pierwsze	Artykuł 7 ust. 1 lit. a)
Artykuł 10 ust. 1 tiret drugie	Artykuł 7 ust. 1 lit. b)
Artykuł 10 ust. 1 tiret trzecie	Artykuł 7 ust. 1 lit. c)
Artykuł 10 ust. 1 tiret czwarte	Artykuł 7 ust. 1 lit. d)
Artykuł 10 ust. 1 tiret piąte	Artykuł 7 ust. 1 lit. e)
Artykuł 10 ust. 1 tiret szóste	Artykuł 7 ust. 1 lit. f)
Artykuł 10 ust. 2, 3 i 4	Artykuł 7 ust. 2, 3 i 4
Artykuł 11 zdanie pierwsze	Artykuł 8 akapit pierwszy
Artykuł 11 zdanie drugie	Artykuł 8 akapit drugi
Artykuł 12	Artykuł 9
Artykuł 13	—
—	Artykuł 10
Artykuł 14	Artykuł 11
Artykuł 15	Artykuł 12
Załącznik III	—
Załącznik IV	—
Załącznik V	Załącznik I
Załącznik VI	Załącznik II
—	Załącznik III
—	Załącznik IV

22.12.2017

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 443/151

P7_TA(2014)0346

Przystąpienie Chorwacji do Konwencji z 1990 r. dotyczącej eliminowania podwójnego opodatkowania *

Rezolucja ustawodawcza Parlamentu Europejskiego z dnia 15 kwietnia 2014 r. w sprawie zalecenia dotyczącego decyzji Rady w sprawie przystąpienia Chorwacji do Konwencji z dnia 23 lipca 1990 r. dotyczącej eliminowania podwójnego opodatkowania w przypadku korekty zysków przedsiębiorstw powiązanych (COM(2013)0586 – C7-0381/2013 – 2013/0308(CNS))

(Specjalna procedura ustawodawcza – konsultacja)

(2017/C 443/28)

Parlament Europejski,

—	uwzględniając zalecenie Komisji przedstawione Radzie (COM(2013)0586),

—	uwzględniając art. 3 ust. 4 i 5 aktu przystąpienia Chorwacji, na mocy którego Rada skonsultowała się z Parlamentem (C7–0381/2013),

—	uwzględniając art. 55 Regulaminu,

—	uwzględniając sprawozdanie Komisji Gospodarczej i Monetarnej (A7-0214/2014),

zatwierdza po poprawkach zalecenie Komisji;

zwraca się do Rady o poinformowanie go w przypadku uznania za stosowne odejścia od tekstu przyjętego przez Parlament;

apeluje do Rady, by podejmując decyzję o dacie rozpoczęcia stosowania Konwencji z dnia 23 lipca 1990 r. dotyczącej eliminowania podwójnego opodatkowania w przypadku korekty zysków przedsiębiorstw powiązanych, wzięła pod uwagę troskę Parlamentu o zminimalizowanie obciążania podatników;

zwraca się do Rady o ponowne skonsultowanie się z Parlamentem w przypadku uznania za stosowne wprowadzenia znaczących zmian do zalecenia Komisji;

zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania stanowiska Parlamentu Radzie, Komisji oraz rządom i parlamentom Chorwacji i pozostałych państw członkowskich.

Poprawka 1

Wniosek dotyczący decyzji

Artykuł 3

Tekst proponowany przez Komisję	Poprawka
Konwencja arbitrażowa, zmieniona protokołem z dnia 25 maja 1999 r., konwencjami z dnia 21 grudnia 1995 r. i z dnia 8 grudnia 2004 r., decyzją 2008/492/WE, jak również niniejszą decyzją, wchodzi w życie z dniem XXX[data] między Chorwacją i każdym z pozostałych państw członkowskich Unii Europejskiej.	Konwencja arbitrażowa, zmieniona protokołem z dnia 25 maja 1999 r., konwencjami z dnia 21 grudnia 1995 r. i z dnia 8 grudnia 2004 r., decyzją 2008/492/WE, jak również niniejszą decyzją, wchodzi w życie z dniem … (*1) między Chorwacją i każdym z pozostałych państw członkowskich Unii Europejskiej.

(*1) Następny dzień po opublikowaniu niniejszej decyzji w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej.

22.12.2017

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 443/152

P7_TA(2014)0347

Wspólne przedsiębiorstwo Shift2Rail *

Rezolucja ustawodawcza Parlamentu Europejskiego z dnia 15 kwietnia 2014 r. w sprawie rozporządzenia Rady ustanawiającego wspólne przedsiębiorstwo Shift2Rail (COM(2013)0922 – C7-0034/2014 – 2013/0445(NLE))

(Konsultacja)

(2017/C 443/29)

Parlament Europejski,

—	uwzględniając wniosek Komisji przedstawiony Radzie (COM(2013)0922),

—	uwzględniając art. 187 i art. 188 akapit pierwszy Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej, na mocy których Rada skonsultowała się z Parlamentem (C7-0034/2014),

—	uwzględniając art. 55 Regulaminu,

—	uwzględniając sprawozdanie Komisji Przemysłu, Badań Naukowych i Energii (A7-0259/2014),

zatwierdza po poprawkach wniosek Komisji;

zwraca się do Komisji o odpowiednią zmianę jej wniosku, zgodnie z art. 293 ust. 2 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej;

zwraca się do Rady o poinformowanie go w przypadku uznania za stosowne odejścia od tekstu przyjętego przez Parlament;

zwraca się do Rady o ponowne skonsultowanie się z Parlamentem w przypadku uznania za stosowne wprowadzenia znaczących zmian do wniosku Komisji;

zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania stanowiska Parlamentu Radzie i Komisji.

Poprawka 1

Wniosek dotyczący rozporządzenia

Motyw 3

Tekst proponowany przez Komisję

Poprawka

(3)

Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr …/2013 z dnia … 2013 r. ustanawiające „Horyzont 2020” – program ramowy w zakresie badań naukowych i innowacji (2014-2020) („program ramowy »Horyzont 2020«”) (12) ma na celu zwiększenie oddziaływania nakładów na badania naukowe i innowacje poprzez połączenie funduszy UE ze środkami sektora prywatnego w ramach partnerstw publiczno-prywatnych (PPP) w obszarach, w których badania naukowe i innowacja mogą przyczynić się do osiągnięcia ogólnych celów UE w zakresie konkurencyjności oraz pomóc w radzeniu sobie z wyzwaniami społecznymi. Udział Unii w tych partnerstwach może mieć formę wkładów finansowych we wspólne przedsiębiorstwa ustanowione na podstawie art. 187 Traktatu.

(3)

Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1291 /2013 („program ramowy »Horyzont 2020«”) (12) ma na celu uzyskanie większego oddziaływania na badania naukowe i innowacje poprzez połączenie funduszy z programu ramowego „Horyzont 2020” ze środkami sektora prywatnego w ramach partnerstw publiczno-prywatnych w kluczowych obszarach, w których badania naukowe i innowacje mogą przyczynić się do osiągnięcia ogólnych celów UE w zakresie konkurencyjności, przyciągnąć inwestycje prywatne oraz pomóc w radzeniu sobie z wyzwaniami społecznymi. Podstawą tych partnerstw powinno być długoterminowe zaangażowanie, obejmujące zrównoważony wkład wszystkich partnerów; partnerstwa powinny być rozliczane z osiągania wyznaczonych celów i dostosowane do strategicznych celów Unii w dziedzinie badań naukowych, rozwoju i innowacji. Zarządzanie tymi partnerstwami i ich funkcjonowanie powinno być otwarte, przejrzyste, skuteczne i wydajne oraz powinno umożliwiać szerokiemu spektrum zainteresowanych podmiotów prowadzących działalność w poszczególnych dziedzinach uczestnictwo w oparciu o długoterminowe zobowiązanie. Udział Unii w tych partnerstwach może mieć formę wkładów finansowych we wspólne przedsiębiorstwa ustanowione na podstawie art. 187 Traktatu zgodnie z decyzją Parlamentu Europejskiego i Rady nr 1982/2006/WE (12a) („siódmy program ramowy”) .

Poprawka 2

Wniosek dotyczący rozporządzenia

Motyw 4

Tekst proponowany przez Komisję

Poprawka

(4)	Zgodnie z decyzją Rady (UE) nr …/2013 z dnia … 2013 r. ustanawiającą program szczegółowy wdrażający program „Horyzont 2020” (2014-2020) (13) wsparcie można przyznać wspólnym przedsiębiorstwom ustanowionym w ramach programu ramowego „Horyzont 2020” na warunkach określonych w tej decyzji.

(4)	Zgodnie z rozporządzeniem (UE) nr 1291/2013 i decyzją Rady 2013/743/UE (13) wsparcie można przyznać wspólnym przedsiębiorstwom ustanowionym w programie ramowym „Horyzont 2020” na warunkach określonych w tej decyzji.

Poprawka 3

Wniosek dotyczący rozporządzenia

Motyw 7

Tekst proponowany przez Komisję

Poprawka

(7)

Wspólne przedsiębiorstwo Shift2Rail (zwane dalej „wspólnym przedsiębiorstwem S2R”) powinno przybrać postać PPP, którego celem będzie stymulowanie i skuteczniejsze koordynowanie unijnych inwestycji w badania naukowe i innowacje w sektorze kolejowym z myślą o przyspieszeniu i wspieraniu procesu przejścia do bardziej zintegrowanego, efektywnego, zrównoważonego i atrakcyjnego rynku kolejowego w UE, zgodnie z biznesowym zapotrzebowaniem sektora kolei i ogólnym celem, jakim jest utworzenie jednolitego europejskiego obszaru kolejowego. W szczególności, wspólne przedsiębiorstwo S2R powinno mieć swój wkład w realizację celów szczegółowych określonych w białej księdze z 2011 r. i w czwartym pakiecie kolejowym, w tym w poprawę efektywności sektora kolejowego z korzyścią dla środków publicznych; w znaczące zwiększenie lub poprawę przepustowości sieci kolejowej, aby umożliwić kolei skuteczne konkurowanie oraz obsługę znacząco większej części ruchu pasażerskiego i transportu towarowego; w poprawę jakości usług kolejowych poprzez reagowanie na potrzeby pasażerów i spedytorów; w usunięcie przeszkód natury technicznej, które ograniczają możliwości sektora w zakresie interoperacyjności; oraz w ograniczenie negatywnych skutków zewnętrznych związanych z transportem kolejowym. Postęp wspólnego przedsiębiorstwa S2R w realizacji tych celów należy mierzyć za pomocą kluczowych wskaźników skuteczności działania.

(7)

Wspólne przedsiębiorstwo Shift2Rail (zwane dalej „wspólnym przedsiębiorstwem S2R”) powinno przybrać postać PPP, którego celem będzie stymulowanie i skuteczniejsze koordynowanie unijnych inwestycji w badania naukowe i innowacje w sektorze kolejowym , a jednocześnie tworzenie nowych możliwości zatrudnienia, z myślą o przyspieszeniu i wspieraniu procesu przejścia do bardziej zintegrowanego, przyjaznego użytkownikom, efektywnego, zrównoważonego i atrakcyjnego rynku kolejowego w UE, zgodnie z biznesowym zapotrzebowaniem sektora kolei i ogólnym celem, jakim jest utworzenie jednolitego europejskiego obszaru kolejowego. W szczególności wspólne przedsiębiorstwo S2R powinno mieć wkład w realizację celów szczegółowych określonych w białej księdze z 2011 r. i w czwartym pakiecie kolejowym, w tym w poprawę efektywności sektora kolejowego z korzyścią dla środków publicznych; w znaczące zwiększenie lub poprawę przepustowości sieci kolejowej, aby umożliwić kolei skuteczne konkurowanie oraz obsługę znacząco większej części ruchu pasażerskiego i transportu towarowego; w poprawę jakości usług kolejowych poprzez reagowanie na potrzeby pasażerów i spedytorów; w usunięcie przeszkód natury technicznej, które ograniczają możliwości sektora w zakresie interoperacyjności; oraz w ograniczenie negatywnych skutków zewnętrznych związanych z transportem kolejowym. Postęp wspólnego przedsiębiorstwa S2R w realizacji tych celów należy mierzyć za pomocą kluczowych wskaźników skuteczności działania.

Poprawka 4

Wniosek dotyczący rozporządzenia

Motyw 7 a (nowy)

Tekst proponowany przez Komisję

Poprawka

(7a)

Wspólne przedsiębiorstwo S2R powinno funkcjonować w sposób otwarty i przejrzysty, terminowo przekazując swoim odpowiednim organom wszystkie stosowne informacje, a także promując swoją działalność, w tym przez działania w zakresie informowania i upowszechniania w wiedzy społeczeństwie. Regulamin organów wspólnego przedsiębiorstwa S2R powinien zostać podany do wiadomości publicznej.

Poprawka 5

Wniosek dotyczący rozporządzenia

Motyw 11 a (nowy)

Tekst proponowany przez Komisję

Poprawka

(11a)

Program ramowy „Horyzont 2020” powinien przyczyniać się do niwelowania różnic w poziomie badań i innowacji w całej Unii przez wspieranie synergii z europejskimi funduszami strukturalnymi i inwestycyjnymi. W związku z tym wspólne przedsiębiorstwo S2R powinno dążyć do rozwoju ścisłego współdziałania z europejskimi funduszami strukturalnymi i inwestycyjnymi, które może szczególnie pomóc w zwiększaniu lokalnych, regionalnych i krajowych możliwości badawczo-innowacyjnych w obszarze działania wspólnego przedsiębiorstwa S2R oraz wspierać starania na rzecz inteligentnej specjalizacji.

Poprawka 6

Wniosek dotyczący rozporządzenia

Motyw 12

Tekst proponowany przez Komisję

Poprawka

(12)	Aby osiągnąć swoje cele, wspólne przedsiębiorstwo S2R powinno zapewnić wsparcie finansowe , głównie w formie dotacji dla członków oraz poprzez najbardziej odpowiednie środki , takie jak zamówienia lub przyznanie dotacji w ramach zaproszenia do składania wniosków.

(12)

Aby osiągnąć swoje cele , zapewnić znaczny udział innych przedsiębiorstw, zwłaszcza małych i średnich przedsiębiorstw (MŚP), i innych inwestorów, a także wspierać modernizację zintegrowanego europejskiego sektora kolejowego , wspólne przedsiębiorstwo S2R powinno zapewnić wkład Unii w prowadzone działania , głównie w formie dotacji dla członków, przy zastosowaniu otwartych i przejrzystych procedur, takich jak zamówienia lub przyznanie dotacji w ramach otwartego i przejrzystego zaproszenia do składania wniosków.

Poprawka 7

Wniosek dotyczący rozporządzenia

Motyw 12 a (nowy)

Tekst proponowany przez Komisję

Poprawka

(12a)

Ze względu na nadrzędny cel programu ramowego „Horyzont 2020”, którym jest doprowadzenie do większego uproszczenia i ujednolicenia sytuacji pod względem finansowania europejskich badań i innowacji, wspólne przedsiębiorstwa powinny tworzyć proste modele zarządzania i unikać przyjmowania zasad, które odbiegają od zasad programu ramowego „Horyzont 2020”.

Poprawka 8

Wniosek dotyczący rozporządzenia

Motyw 13

Tekst proponowany przez Komisję

Poprawka

(13)	Wspólne przedsiębiorstwo S2R powinno funkcjonować w sposób przejrzysty, przekazując swoim odpowiednim organom wszystkie stosowne i dostępne informacje a także odpowiednio promując swoją działalność.

(13)

Wspólne przedsiębiorstwo S2R powinno funkcjonować w sposób otwarty i przejrzysty oraz wprowadzić mechanizm konsultacji ze wszystkimi zainteresowanymi podmiotami korzystającymi z towarów i usług sektora kolejowego , przekazując swoim odpowiednim organom wszystkie stosowne i dostępne informacje a także odpowiednio promując swoją działalność.

Poprawka 9

Wniosek dotyczący rozporządzenia

Motyw 13 a (nowy)

Tekst proponowany przez Komisję

Poprawka

(13a)

Wspólne przedsiębiorstwo S2R powinno także korzystać ze środków elektronicznych, którymi zarządza Komisja, w celu zapewnienia otwartości i przejrzystości oraz w celu ułatwiania uczestnictwa. W związku z tym zaproszenia do składania wniosków ogłaszane przez wspólne przedsiębiorstwo S2R powinny być publikowane również na wspólnym portalu dla uczestników, a także za pośrednictwem innych zarządzanych przez Komisję elektronicznych środków upowszechniania informacji w ramach programu „Horyzont 2020”. Ponadto istotne informacje, m.in. na temat wniosków, wnioskodawców, dotacji i uczestników, powinny być udostępniane przez wspólne przedsiębiorstwo S2R w celu ich uwzględnienia w elektronicznych systemach sprawozdawczości i upowszechniania programu „Horyzont 2020”, którymi zarządza Komisja, w odpowiednim formacie i przy zachowaniu częstotliwości odpowiadającej obowiązkom sprawozdawczym Komisji.

Poprawka 10

Wniosek dotyczący rozporządzenia

Motyw 14 a (nowy)

Tekst proponowany przez Komisję

Poprawka

(14a)

Bez uszczerbku dla oceny okresowej, o której mowa w art. 11, oraz zgodnie z art. 32 rozporządzenia (UE) nr 1291/2013 i jako część oceny śródokresowej programu „Horyzont 2020” wspólne przedsiębiorstwa, jako szczególny instrument finansowania programu ramowego „Horyzont 2020”, powinny podlegać gruntownej ocenie, obejmującej m.in. analizę otwartości, przejrzystości i wydajności partnerstw publiczno-prywatnych w oparciu o postanowienia art. 187 TFUE.

Poprawka 11

Wniosek dotyczący rozporządzenia

Motyw 16

Tekst proponowany przez Komisję

Poprawka

(16)

Udział w działaniach pośrednich finansowanych przez wspólne przedsiębiorstwo S2R powinien być zgodny z rozporządzeniem Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr … /2013 z dnia … 2013 r. ustanawiającym zasady uczestnictwa i upowszechniania dla programu „Horyzont 2020” – programu ramowego w zakresie badań naukowych i innowacji (2014–2020) (16).

(16)

Udział w działaniach pośrednich finansowanych przez wspólne przedsiębiorstwo S2R powinien być zgodny z rozporządzeniem Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1290 /2013 z dnia … 2013 r. (16) Wspólne przedsiębiorstwo S2R powinno ponadto zapewnić spójne stosowanie tych zasad w oparciu o stosowne środki przyjęte przez Komisję.

Poprawka 12

Wniosek dotyczący rozporządzenia

Motyw 16 a (nowy)

Tekst proponowany przez Komisję

Poprawka

(16a)

Przy klasyfikacji badań technologicznych, opracowywania produktów i działaniach demonstracyjnych wspólne przedsiębiorstwo S2R powinno uwzględniać definicje OECD dotyczące poziomu gotowości technologicznej (TRL).

Poprawka 13

Wniosek dotyczący rozporządzenia

Motyw 20 a (nowy)

Tekst proponowany przez Komisję

Poprawka

(20a)

Ze względu na ogólny cel programu ramowego „Horyzont 2020”, jakim jest zwiększenie uproszczenia i spójności, wszystkie zaproszenia do składania wniosków we wspólnym przedsięwzięciu S2R powinny uwzględniać czas trwania programu ramowego „Horyzont 2020”.

Poprawka 14

Wniosek dotyczący rozporządzenia

Motyw 21

Tekst proponowany przez Komisję

Poprawka

(21)

Zgodnie z art. 287 ust. 1 Traktatu w akcie założycielskim organów lub jednostek organizacyjnych utworzonych przez Unię można wykluczyć badanie rachunków wszystkich dochodów i wydatków tych organów lub jednostek organizacyjnych przez Trybunał Obrachunkowy . Zgodnie z art. 60 ust. 5 rozporządzenia (UE, Euratom) nr 966/2012 rachunki organów wymienionych w art. 209 rozporządzenia (UE, Euratom) nr 966/2012 powinny zostać zbadane przez niezależny organ kontrolny, który wyda opinię na temat, między innymi, wiarygodności rachunków oraz legalności i prawidłowości operacji podstawowych . Rachunki wspólnego przedsiębiorstwa S2R nie powinny podlegać kontroli Trybunału Obrachunkowego, aby uniknąć powielania kontroli rachunków .

(21)

Ze względu na szczególny charakter i obecny status wspólnych przedsiębiorstw oraz z myślą o zapewnieniu ciągłości działań siódmego programu ramowego wspólne przedsiębiorstwa nadal powinny być objęte osobną procedurą udzielania absolutorium . W drodze wyjątku od art. 60 ust. 7 i art. 209 rozporządzenia (UE, Euratom) nr 966/2012 wspólnemu przedsiębiorstwu S2R absolutorium z wykonania budżetu powinien zatem udzielić Parlament Europejski na podstawie zalecenia Rady . W związku z tym do wkładu Unii we wspólne przedsiębiorstwo S2R nie powinny mieć zastosowania wymogi dotyczące sprawozdawczości określone w art. 60 ust. 5 rozporządzenia (UE, Euratom) nr 966/2012, tylko wymogi w jak największym stopniu dostosowane do wymogów przewidzianych dla innych organów w art. 208 tego rozporządzenia . Kontrolę sprawozdań finansowych oraz legalności i prawidłowości transakcji leżących u ich podstaw powinien przeprowadzić Trybunał Obrachunkowy .

Poprawka 15

Wniosek dotyczący rozporządzenia

Motyw 23 a (nowy)

Tekst proponowany przez Komisję

Poprawka

(23a)

Ze względu na znaczenie ciągłej innowacyjności dla konkurencyjności unijnego sektora transportowego oraz na liczbę wspólnych przedsiębiorstw w tej dziedzinie należy w stosownym czasie przeprowadzić, zwłaszcza z myślą o okresowej ocenie programu ramowego „Horyzont 2020”, analizę stosowności działań dotyczących współpracy badawczej w dziedzinie transportu.

Poprawka 16

Wniosek dotyczący rozporządzenia

Artykuł 1 – ustęp 1

Tekst proponowany przez Komisję

Poprawka

1. Niniejszym ustanawia się wspólne przedsiębiorstwo w rozumieniu art. 187 Traktatu („wspólne przedsiębiorstwo Shift2Rail” albo „wspólne przedsiębiorstwo S2R”) do dnia 31 grudnia 2024 r. w celu koordynowania unijnych inwestycji w badania naukowe i innowacje w europejskim sektorze kolejowym oraz zarządzania nimi. Aby uwzględnić czas trwania programu ramowego „Horyzont 2020”, zaproszenia do składania wniosków w ramach wspólnego przedsiębiorstwa S2R ogłasza się najpóźniej do dnia 31 grudnia 2020 r. W należycie uzasadnionych przypadkach zaproszenia do składania wniosków można ogłaszać do dnia 31 grudnia 2021 r.

Poprawka 17

Wniosek dotyczący rozporządzenia

Artykuł 2 – ustęp 1 – litera b

Tekst proponowany przez Komisję

Poprawka

przyczynić się do realizacji jednolitego europejskiego obszaru kolejowego, do szybszego i tańszego przejścia do atrakcyjniejszego, bardziej konkurencyjnego, efektywnego i zrównoważonego europejskiego systemu kolei, oraz do zmiany transportu z transportu drogowego i lotniczego na transport kolejowy, poprzez kompleksowe i skoordynowane podejście uwzględniające potrzeby systemu kolejowego i jego użytkowników w zakresie badań naukowych i innowacji . Podejście to odnosi się do taboru, infrastruktury i zarządzania ruchem w segmentach rynku obejmujących ruch towarowy oraz dalekobieżny, regionalny, lokalny i miejski ruch pasażerski, a także do intermodalnych połączeń między koleją i innymi rodzajami transportu, zapewniających użytkownikom zintegrowane kompleksowe rozwiązanie w zakresie ich podróży koleją oraz potrzeb transportowych– od wsparcia przy zawieraniu transakcji do pomocy na trasie;

przyczynić się do realizacji jednolitego europejskiego obszaru kolejowego, do szybszego i tańszego przejścia do atrakcyjniejszego, przyjaznego dla użytkownika (w tym dla osób o ograniczonej możliwości poruszania się), bardziej konkurencyjnego, efektywnego i zrównoważonego europejskiego systemu kolei, do przejścia z transportu drogowego i lotniczego na transport kolejowy oraz do rozwoju silnego i konkurencyjnego europejskiego sektora przemysłu kolejowego , poprzez kompleksowe i skoordynowane podejście uwzględniające potrzeby systemu kolejowego i jego użytkowników w zakresie badań naukowych i innowacji ; podejście to odnosi się do taboru, infrastruktury i zarządzania ruchem w segmentach rynku obejmujących ruch towarowy oraz dalekobieżny, regionalny, lokalny i miejski ruch pasażerski, a także do intermodalnych połączeń między koleją i innymi rodzajami transportu, zapewniających użytkownikom zintegrowane kompleksowe rozwiązanie w zakresie ich podróży koleją oraz potrzeb transportowych– od wsparcia przy zawieraniu transakcji do pomocy na trasie;

Poprawka 18

Wniosek dotyczący rozporządzenia

Artykuł 2 – ustęp 1 – litera d

Tekst proponowany przez Komisję

Poprawka

d)	pełnić rolę głównego punktu odniesienia w zakresie działań badawczo-innowacyjnych w dziedzinie kolei finansowanych na szczeblu Unii, zapewniając koordynację między projektami i dostarczając wszystkim zainteresowanym stronom stosowne informacje;

d)	odgrywać centralną rolę w zakresie działań badawczo-innowacyjnych w dziedzinie kolei finansowanych na szczeblu Unii, zapewniając koordynację między projektami i dostarczając wszystkim zainteresowanym stronom stosowne informacje;

Poprawka 19

Wniosek dotyczący rozporządzenia

Artykuł 2 – ustęp 1 – litera e

Tekst proponowany przez Komisję

Poprawka

aktywnie promować uczestnictwo i ścisłe zaangażowanie wszystkich istotnych zainteresowanych stron z całego kolejowego łańcucha wartości oraz spoza tradycyjnego sektora kolejowego, w szczególności: producentów wyposażenia kolejowego (zarówno taboru, jak i systemów sterowania ruchem pociągów) i ich łańcucha dostaw, zarządców infrastruktury, przedsiębiorstw kolejowych (zarówno z sektora transportu pasażerskiego, jak i towarowego), leasingodawców pojazdów kolejowych, agencji certyfikujących, zrzeszeń pracowniczych, zrzeszeń użytkowników (zarówno transportu pasażerskiego, jak i towarowego) oraz odpowiednich instytucji naukowych lub właściwego środowiska naukowego . Należy sprzyjać zaangażowaniu małych i średnich przedsiębiorstw (MŚP), zgodnie z definicją podaną w zaleceniu Komisji 2003/361/WE (20).

aktywnie promować uczestnictwo i ścisłe zaangażowanie wszystkich istotnych zainteresowanych stron z całego kolejowego łańcucha wartości oraz spoza tradycyjnego sektora kolejowego, w szczególności: producentów wyposażenia kolejowego (zarówno taboru, jak i systemów sterowania ruchem pociągów i systemów zarządzania ruchem ) i ich łańcucha dostaw, zarządców infrastruktury, przedsiębiorstw kolejowych (zarówno z sektora transportu pasażerskiego, jak i towarowego), leasingodawców pojazdów kolejowych, agencji certyfikujących, zrzeszeń pracowniczych, zrzeszeń użytkowników (zarówno transportu pasażerskiego, jak i towarowego) oraz odpowiednich instytucji naukowych lub właściwego środowiska naukowego ; należy sprzyjać zaangażowaniu małych i średnich przedsiębiorstw (MŚP), zgodnie z definicją podaną w zaleceniu Komisji 2003/361/WE (20);

Poprawka 20

Wniosek dotyczący rozporządzenia

Artykuł 2 – ustęp 1 – litera e a (nowa)

Tekst proponowany przez Komisję

Poprawka

ea)	wdrażać środki wspierające uczestnictwo MŚP, uczelni i ośrodków badawczych; w tym kontekście należy wskazać bariery uniemożliwiające nowym podmiotom uczestnictwo w programie i zająć się tym problemem;

Poprawka 21

Wniosek dotyczący rozporządzenia

Artykuł 2 – ustęp 1 – litera e b (nowa)

Tekst proponowany przez Komisję

Poprawka

eb)

dążyć do komplementarności i ścisłej synergii z europejskimi funduszami strukturalnymi i inwestycyjnymi, aby pomóc w zlikwidowaniu różnic w poziomie badań i innowacji w Europie; w miarę możliwości wspierać interoperacyjność programu ramowego „Horyzont 2020” i wspomnianych funduszy oraz zachęcać do finansowania łącznego lub łączonego; środki podejmowane w tym kontekście będą służyć pełnemu wykorzystaniu potencjału puli talentów w Europie, optymalizując tym samym gospodarczy i społeczny wpływ badań i innowacji, i będą odrębne, choć komplementarne w stosunku do polityki i działań europejskich funduszy strukturalnych i inwestycyjnych.

Poprawka 22

Wniosek dotyczący rozporządzenia

Artykuł 3 – ustęp 1 – wprowadzenie

Tekst proponowany przez Komisję

Poprawka

Maksymalny wkład finansowy Unii do inicjatywy Shift2Rail wynosi 450 mln EUR, łącznie z wkładami EFTA, i wnoszony jest ze środków z budżetu ogólnego Unii przeznaczonych na program szczegółowy „Horyzont 2020” wdrażający program ramowy „Horyzont 2020” zgodnie z odpowiednimi przepisami art. 58 ust. 1 lit. c) ppkt (iv) oraz art. 60 i 61 rozporządzenia (UE, Euratom) nr 966/2012 w odniesieniu do organów, o których mowa w art. 209 tego rozporządzenia. Kwota ta obejmuje:

Maksymalny wkład finansowy Unii w inicjatywę Shift2Rail wynosi 450 mln EUR, łącznie z wkładami państw członkowskich Europejskiego Stowarzyszenia Wolnego Handlu ( EFTA), i wnoszony jest ze środków z budżetu ogólnego Unii przeznaczonych na program szczegółowy „Horyzont 2020” wdrażający program ramowy „Horyzont 2020” zgodnie z odpowiednimi przepisami art. 58 ust. 1 lit. c) ppkt (iv) oraz art. 60 i 61 rozporządzenia (UE, Euratom) nr 966/2012 w odniesieniu do organów, o których mowa w art. 209 tego rozporządzenia. Kwota ta obejmuje:

Poprawka 23

Wniosek dotyczący rozporządzenia

Artykuł 3 – ustęp 2

Tekst proponowany przez Komisję	Poprawka
2. Dodatkowe fundusze uzupełniające wkład finansowy, o którym mowa w ust. 1, mogą zostać przyznane z innych unijnych instrumentów w celu wsparcia działań na rzecz wdrożenia gotowych produktów wspólnego przedsiębiorstwa S2R.	2. Dodatkowe fundusze uzupełniające wkład finansowy, o którym mowa w ust. 1, mogą zostać przyznane z innych unijnych instrumentów w celu wsparcia działań na rzecz wdrożenia gotowych innowacyjnych produktów wspólnego przedsiębiorstwa S2R.

Poprawka 24

Wniosek dotyczący rozporządzenia

Artykuł 3 – ustęp 4 – litera d oraz d a (nowa)

Tekst proponowany przez Komisję

Poprawka

d)	ustaleń dotyczących przekazywania danych koniecznych do zapewnienia Komisji możliwości opracowania polityki badań naukowych i innowacji oraz wywiązania się ze swoich obowiązków w zakresie upowszechniania i sprawozdawczości;

ustaleń dotyczących przekazywania danych koniecznych do zapewnienia Komisji możliwości wywiązania się z obowiązków w zakresie upowszechniania i sprawozdawczości , w tym na wspólnym portalu dla uczestników, a także za pośrednictwem innych elektronicznych środków upowszechniania programu „Horyzont 2020”, którymi zarządza Komisja ;

da)	przepisów dotyczących publikacji zaproszeń wspólnego przedsiębiorstwa S2R do składania wniosków, także na wspólnym portalu dla uczestników, a także za pośrednictwem innych elektronicznych środków upowszechniania programu „Horyzont 2020”, którymi zarządza Komisja.

Poprawka 25

Wniosek dotyczący rozporządzenia

Artykuł 4 – ustęp 4

Tekst proponowany przez Komisję

Poprawka

4. Na potrzeby wyceny wkładów niepieniężnych , o których mowa w ust. 2 lit. b) i w klauzuli 15 ust. 3 lit. b) statutu znajdującego się w załączniku I, koszty ustala się zgodnie ze zwyczajową praktyką księgowania kosztów danych podmiotów, z mającymi zastosowanie standardami rachunkowości państwa, w którym dany podmiot ma siedzibę, oraz z mającymi zastosowanie międzynarodowymi standardami rachunkowości/międzynarodowymi standardami sprawozdawczości finansowej. Koszty są zatwierdzane przez niezależnego audytora zewnętrznego powołanego przez taki podmiot. Wycena wkładów jest weryfikowana przez wspólne przedsiębiorstwo S2R. W przypadku nierozwianych wątpliwości wycena może zostać skontrolowana przez wspólne przedsiębiorstwo S2R, zgodnie z klauzulą 20 statutu .

4. Na potrzeby wyceny wkładów, o których mowa w ust. 2 lit. b) i w klauzuli 15 ust. 3 lit. b) statutu znajdującego się w załączniku I, koszty ustala się zgodnie ze zwyczajową praktyką księgowania kosztów danych podmiotów, z mającymi zastosowanie standardami rachunkowości państwa, w którym dany podmiot ma siedzibę, oraz z mającymi zastosowanie międzynarodowymi standardami rachunkowości/międzynarodowymi standardami sprawozdawczości finansowej. Koszty są zatwierdzane przez niezależnego audytora zewnętrznego powołanego przez taki podmiot. Wspólne przedsiębiorstwo S2R może zweryfikować metodę wyceny, jeżeli wystąpią jakiekolwiek wątpliwości dotyczące certyfikacji . Do celów niniejszego rozporządzenia koszty poniesione podczas dodatkowych działań nie są kontrolowane przez wspólne przedsiębiorstwo S2R ani przez żaden organ Unii .

Poprawka 26

Wniosek dotyczący rozporządzenia

Artykuł 4 – ustęp 6

Tekst proponowany przez Komisję

Poprawka

6. Stosownie do ust. 5, Komisja może zakończyć, proporcjonalnie obniżyć lub zawiesić wkład finansowy Unii na rzecz wspólnego przedsiębiorstwa S2R lub zainicjować procedurę likwidacyjną, o której mowa w klauzuli 23 ust. 2 statutu znajdującego się w załączniku I, jeśli tacy członkowie lub ich podmioty powiązane nie wniosą wkładów, o których mowa w ust. 2, lub wniosą je tylko częściowo lub z opóźnieniem.

6. Stosownie do ust. 5 Komisja może zakończyć, proporcjonalnie obniżyć lub zawiesić wkład finansowy Unii na rzecz wspólnego przedsiębiorstwa S2R lub zainicjować procedurę likwidacyjną, o której mowa w klauzuli 23 ust. 2 statutu znajdującego się w załączniku I, jeśli tacy członkowie lub ich podmioty powiązane nie wniosą wkładów, o których mowa w ust. 2, lub wniosą je tylko częściowo lub z opóźnieniem. Decyzja Komisji nie utrudnia zwrotu kosztów kwalifikowalnych już poniesionych lub powstałych po stronie członków lub wspólnego przedsiębiorstwa S2R przed powiadomieniem go o wspomnianej decyzji.

Poprawka 27

Wniosek dotyczący rozporządzenia

Artykuł 5 – ustęp 1

Tekst proponowany przez Komisję	Poprawka
Wspólne przedsiębiorstwo S2R przyjmuje swoje szczegółowe przepisy finansowe zgodnie z art. 209 rozporządzenia (UE, Euratom) nr 966/2012 i rozporządzeniem (UE) nr … [rozporządzenie delegowane w sprawie modelowego rozporządzenia finansowego dotyczącego organów, o których mowa w art. 209 rozporządzenia finansowego ].	Bez uszczerbku dla art. 12 wspólne przedsiębiorstwo S2R przyjmuje swoje szczegółowe przepisy finansowe zgodnie z art. 209 rozporządzenia (UE, Euratom) nr 966/2012 i rozporządzeniem (UE) nr … [rozporządzenie delegowane dotyczące modelowego rozporządzenia finansowego dotyczącego PPP ].

Poprawka 28

Wniosek dotyczący rozporządzenia

Artykuł 6 – ustęp 2 – akapit drugi

Tekst proponowany przez Komisję

Poprawka

Zgodnie z art. 110 regulaminu pracowniczego Rada Zarządzająca przyjmuje decyzję na podstawie art. 2 ust. 1 regulaminu pracowniczego i art. 6 warunków zatrudnienia innych pracowników przekazującą odpowiednie uprawnienia organu powołującego Dyrektorowi Wykonawczemu i określającą warunki, zgodnie z którymi możliwe jest zawieszenie przekazania tych uprawnień. Dyrektor Wykonawczy jest uprawniony do dalszego przekazywania tych uprawnień.

Zgodnie z art. 110 regulaminu pracowniczego Rada Zarządzająca przyjmuje decyzję na podstawie art. 2 ust. 1 regulaminu pracowniczego i art. 6 warunków zatrudnienia innych pracowników przekazującą odpowiednie uprawnienia organu powołującego Dyrektorowi Wykonawczemu i określającą warunki, zgodnie z którymi możliwe jest zawieszenie przekazania tych uprawnień. Dyrektor Wykonawczy składa Radzie Zarządzającej sprawozdania z przekazanych uprawnień oraz jest uprawniony do dalszego przekazywania tych uprawnień.

Poprawka 29

Wniosek dotyczący rozporządzenia

Artykuł 9 – ustęp 2

Tekst proponowany przez Komisję	Poprawka
2. W zakresie odpowiedzialności pozaumownej wspólne przedsiębiorstwo S2R naprawia szkody wyrządzone przez swoich pracowników podczas wykonywania przez nich obowiązków służbowych, zgodnie z ogólnymi zasadami wspólnymi dla systemów prawnych państw członkowskich.	2. W zakresie odpowiedzialności pozaumownej wspólne przedsiębiorstwo S2R naprawia szkody wyrządzone przez swoich pracowników lub członków Rady Zarządzającej podczas wykonywania przez nich obowiązków służbowych, zgodnie z ogólnymi zasadami wspólnymi dla systemów prawnych państw członkowskich.

Poprawka 30

Wniosek dotyczący rozporządzenia

Artykuł 11 – ustęp 1

Tekst proponowany przez Komisję

Poprawka

1. Do dnia 31 grudnia 2017 r. Komisja przeprowadza ocenę okresową wspólnego przedsiębiorstwa S2R. Komisja przekazuje wnioski z tej oceny wraz ze swoimi uwagami Parlamentowi Europejskiemu i Radzie do dnia 30 czerwca 2018 r .

1. Do dnia 30 czerwca 2017 r. Komisja z pomocą niezależnych ekspertów przeprowadza ocenę okresową wspólnego przedsiębiorstwa S2R , w tym ocenę zaangażowania małych i średnich przedsiębiorstw oraz otwartości na nie, a także administracyjnego funkcjonowania wspólnego przedsiębiorstwa S2R, ze szczególnym uwzględnieniem podejmowania wszelkich wyzwań administracyjnych lub usuwania obciążeń administracyjnych . Komisja sporządza sprawozdanie z tej oceny, zawierające wnioski z oceny i uwagi Komisji. Do dnia 31 grudnia 2017 r. Komisja przesyła to sprawozdanie Parlamentowi Europejskiemu i Radzie. Wyniki okresowej oceny wspólnego przedsiębiorstwa S2R są uwzględniane w gruntownej ocenie i w ocenie śródokresowej, o której mowa w art. 32 rozporządzenia (UE) nr 1291/2013.

Poprawka 31

Wniosek dotyczący rozporządzenia

Artykuł 12 – ustęp 1

Tekst proponowany przez Komisję	Poprawka
1. Absolutorium z wykonania budżetu w odniesieniu do wkładu Unii we wspólne przedsiębiorstwo S2R jest częścią absolutorium udzielanego Komisji przez Parlament Europejski, na podstawie zalecenia Rady, zgodnie z procedurą przewidzianą w art. 319 Traktatu .	1. W drodze wyjątku od art. 60 ust. 7 i art. 209 rozporządzenia (UE, Euratom) nr 966/2012 absolutorium z wykonania budżetu wspólnego przedsiębiorstwa S2R udzielane jest przez Parlament Europejski, na podstawie zalecenia Rady, zgodnie z procedurą przewidzianą w przepisach finansowych wspólnego przedsiębiorstwa S2R .

Poprawka 32

Wniosek dotyczący rozporządzenia

Artykuł 12 – ustęp 2

Tekst proponowany przez Komisję

Poprawka

2. Wspólne przedsiębiorstwo S2R w pełni współpracuje z instytucjami uczestniczącymi w procedurze udzielania absolutorium i w stosownych przypadkach przekazuje wszelkie dodatkowe niezbędne informacje. W odniesieniu do takiej procedury może ono zostać poproszone o udział jego przedstawicieli w spotkaniach z odpowiednimi instytucjami lub organami oraz o wsparcie delegowanego urzędnika zatwierdzającego Komisji.

skreślony

Poprawka 33

Wniosek dotyczący rozporządzenia

Artykuł 14 – ustęp 1

Tekst proponowany przez Komisję

Poprawka

1. Nie naruszając przepisów klauzuli 19 ust. 4 statutu znajdującego się w załączniku I, wspólne przedsiębiorstwo S2R przyznaje pracownikom Komisji i innym osobom upoważnionym przez wspólne przedsiębiorstwo S2R lub przez Komisję, a także Trybunałowi Obrachunkowemu, dostęp do swoich terenów i obiektów oraz do wszelkich informacji, w tym informacji w formie elektronicznej, koniecznych do przeprowadzenia audytów.

1. Wspólne przedsiębiorstwo S2R przyznaje pracownikom Komisji i innym osobom upoważnionym przez wspólne przedsiębiorstwo S2R lub przez Komisję, a także Trybunałowi Obrachunkowemu, dostęp do swoich terenów i obiektów oraz do wszelkich informacji, w tym informacji w formie elektronicznej, koniecznych do przeprowadzenia audytów.

Poprawka 34

Wniosek dotyczący rozporządzenia

Artykuł 14 – ustęp 5 a (nowy)

Tekst proponowany przez Komisję	Poprawka
	5a. Personel wspólnego przedsiębiorstwa, Dyrektor Wykonawczy i członkowie Rady Zarządzającej niezwłocznie powiadamiają OLAF o wszelkich nadużyciach finansowych, o których dowiedzieli się w czasie wykonywania ich obowiązków lub mandatu, przy czym nie mogą być pociągnięci do odpowiedzialności za to powiadomienie.

Poprawka 35

Wniosek dotyczący rozporządzenia

Artykuł 17 – ustęp 1 a (nowy)

Tekst proponowany przez Komisję	Poprawka
	Ze względu na nadrzędny cel programu ramowego „Horyzont 2020”, którym jest doprowadzenie do większego uproszczenia i ujednolicenia sytuacji pod względem finansowania europejskich badań i innowacji, wspólne przedsiębiorstwa unikają przyjmowania zasad, które odbiegają od zasad programu ramowego „Horyzont 2020”.

Poprawka 36

Wniosek dotyczący rozporządzenia

Załącznik I – klauzula 1 – ustęp 1

Tekst proponowany przez Komisję

Poprawka

„Członek stowarzyszony” oznacza osobę prawną bądź grupę albo konsorcjum osób prawnych, z siedzibą w państwie członkowskim lub w państwie stowarzyszonym w ramach programu ramowego „Horyzont 2020”, które zostały wybrane zgodnie z procedurą określoną w klauzuli 4 ust. 2, spełniają warunki określone w klauzuli 4 ust. 3 i 4, oraz przyjęły niniejszy statut przez podpisanie pisma zatwierdzającego.

„Członek stowarzyszony” oznacza osobę prawną bądź grupę albo konsorcjum osób prawnych, z siedzibą w państwie członkowskim lub w państwie stowarzyszonym w programie ramowym „Horyzont 2020”, które zostały wybrane zgodnie z procedurą określoną w klauzuli 4 ust. 2, spełniają warunki określone w klauzuli 4 ust. 3 i 4, oraz przyjęły niniejszy statut przez podpisanie pisma zatwierdzającego na podstawie decyzji organu odpowiedzialnego za zarządzanie .

Poprawka 37

Wniosek dotyczący rozporządzenia

Załącznik I – klauzula 1 – ustęp 2

Tekst proponowany przez Komisję

Poprawka

„Członek założyciel inny niż Unia” odnosi się do uczestników wymienionych w załączniku II , którzy indywidualnie zobowiązali się wnieść wkład własny w wysokości co najmniej 30 mln EUR przez okres istnienia wspólnego przedsiębiorstwa S2R i przyjęli niniejszy statut przez podpisanie pisma zatwierdzającego.

„Członek założyciel inny niż Unia” odnosi się do pojedynczych osób prawnych , które indywidualnie zobowiązały się wnieść wkład własny w wysokości co najmniej 30 mln EUR przez okres istnienia wspólnego przedsiębiorstwa S2R , na podstawie wspólnej wizji, i przyjęły niniejszy statut przez podpisanie pisma zatwierdzającego na podstawie decyzji organu odpowiedzialnego za zarządzanie . Członkowie założyciele są wymienieni w załączniku II.

Poprawka 38

Wniosek dotyczący rozporządzenia

Załącznik I – klauzula 1 – ustęp 3 – wprowadzenie

Tekst proponowany przez Komisję

Poprawka

„Programy na rzecz innowacji” lub „IP” odnoszą się do obszarów tematycznych, na których opierać się będzie struktura planu centralnego S2R, o którym mowa w ust. 4. IP wybierane są pod kątem ich optymalnej zdolności do zapewnienia korzyści w zakresie skuteczności działania w odniesieniu do co najmniej jednego środowiska użytkowego oraz do odzwierciedlenia systemowego podejścia do kolei. Niezależnie od decyzji Rady Zarządzającej dotyczącej ewentualnych zmian w jego strukturze, plan centralny S2R powinien przewidywać stworzenie co najmniej pięciu następujących IP:

„Programy na rzecz innowacji” lub „IP” odnoszą się do obszarów tematycznych, na których opierać się będzie struktura planu centralnego S2R, o którym mowa w ust. 4. IP wybierane są pod kątem ich optymalnej zdolności do zapewnienia korzyści w zakresie skuteczności działania w odniesieniu do co najmniej jednego środowiska użytkowego oraz do odzwierciedlenia systemowego i zorientowanego na klienta podejścia do kolei. Ich definicja umożliwia również opracowywanie i testowanie pionierskich rozwiązań innowacyjnych. Niezależnie od decyzji Rady Zarządzającej dotyczącej ewentualnych zmian w jego strukturze plan centralny S2R powinien przewidywać stworzenie co najmniej pięciu następujących IP:

Poprawka 39

Wniosek dotyczący rozporządzenia

Załącznik I – klauzula 1 – ustęp 3 – litera a

Tekst proponowany przez Komisję

Poprawka

a)	Oszczędne i niezawodne pociągi o dużej wydajności;

a)	Oszczędne i niezawodne pociągi , w tym pociągi o dużej wydajności i pociągi poruszające się z dużą prędkością ;

Poprawka 40

Wniosek dotyczący rozporządzenia

Załącznik I – klauzula 1 – ustęp 3 – litera c

Tekst proponowany przez Komisję

Poprawka

c)	Oszczędna i niezawodna infrastruktura o dużej wydajności;

c)	Oszczędna , zrównoważona i niezawodna infrastruktura o dużej wydajności;

Poprawka 41

Wniosek dotyczący rozporządzenia

Załącznik I – klauzula 2 – litera h

Tekst proponowany przez Komisję

Poprawka

h)	gromadzi wymagania użytkowników i określa normy interoperacyjności, aby skierować inwestycje w badania naukowe i innowacje w kierunku użytkowych i poszukiwanych na rynku rozwiązań ;

h)	gromadzi wymagania użytkowników oraz określa specyfikacje i normy techniczne dotyczące interoperacyjności, aby ukierunkować inwestycje w badania naukowe i innowacje na użytkowe i poszukiwane na rynku rozwiązania ;

Poprawka 42

Wniosek dotyczący rozporządzenia

Załącznik I – klauzula 2 – litera j

Tekst proponowany przez Komisję

Poprawka

nawiązuje i rozwija bliską i długoterminową współpracę między Unią, kolejowym przemysłem wytwórczym i innymi zainteresowanymi stronami potrzebnymi do opracowania pionierskich innowacji i zapewnienia znaczącej absorpcji nowatorskich rozwiązań przez rynek, w tym społecznością operatorów kolejowych i innymi zainteresowanymi stronami w sektorze kolejowym, a także podmiotami spoza tradycyjnego sektora kolejowego;

nawiązuje i rozwija bliską i długoterminową współpracę między Unią, kolejowym przemysłem wytwórczym i innymi zainteresowanymi stronami potrzebnymi do opracowania pionierskich innowacji i zapewnienia znaczącej absorpcji nowatorskich rozwiązań przez rynek, w tym organizacjami reprezentującymi klientów, społecznością operatorów kolejowych i innymi zainteresowanymi stronami prywatnymi i publicznymi w sektorze kolejowym, w tym na szczeblu regionalnym, a także podmiotami spoza tradycyjnego sektora kolejowego;

Poprawka 44

Wniosek dotyczący rozporządzenia

Załącznik I – klauzula 2 – litera k a (nowa)

Tekst proponowany przez Komisję

Poprawka

ka)	utrzymuje kontakt z szerokim gronem zainteresowanych stron, w tym z organizacjami badawczymi i uczelniami;

Poprawka 45

Wniosek dotyczący rozporządzenia

Załącznik I – klauzula 3 – ustęp 2 a (nowy)

Tekst proponowany przez Komisję

Poprawka

2a.

Jeżeli członek wspólnego przedsiębiorstwa S2R nie wywiązuje się z zobowiązań dotyczących uzgodnionego wkładu finansowego, Dyrektor Wykonawczy sporządza pismo w tej sprawie i ustala rozsądny termin na naprawienie takiego niewykonania zobowiązania. Jeżeli niewykonanie zobowiązania nie zostanie naprawione w wyznaczonym terminie, Dyrektor Wykonawczy zwołuje posiedzenie Rady Zarządzającej, która podejmuje decyzję, czy członka niewywiązującego się z zobowiązań należy pozbawić członkostwa lub zastosować inne środki do czasu wywiązania się z zobowiązań. Rada Zarządzająca może najpierw zawiesić prawo głosu każdego członka niewywiązującego się z zobowiązań po umożliwieniu mu wypowiedzenia się oraz naprawienia niewykonania zobowiązania.

Poprawka 46

Wniosek dotyczący rozporządzenia

Załącznik I – klauzula 4 – ustęp 2

Tekst proponowany przez Komisję

Poprawka

Członkowie stowarzyszeni wspólnego przedsiębiorstwa S2R wybierani są w drodze otwartego, niedyskryminującego i konkurencyjnego zaproszenia. Pierwsze zaproszenie dla członków stowarzyszonych ogłasza się najpóźniej w terminie trzech miesięcy od ustanowienia wspólnego przedsiębiorstwa S2R. Ewentualne kolejne zaproszenia muszą być motywowane zapotrzebowaniem na kluczowe zdolności potrzebne do realizacji planu centralnego S2R. Wszystkie zaproszenia są publikowane na stronie internetowej S2R i ogłaszane za pośrednictwem Grupy Przedstawicieli Państw i innych kanałów, aby zapewnić możliwie najszersze uczestnictwo służące realizacji celów planu centralnego S2R. Wspólne przedsiębiorstwo S2R zachęca do uczestnictwa MŚP oraz podmioty z całego kolejowego łańcucha wartości, a także spoza tradycyjnego sektora kolejowego.

Członkowie stowarzyszeni wspólnego przedsiębiorstwa S2R wybierani są w drodze otwartego, niedyskryminującego i konkurencyjnego zaproszenia ogłoszonego przez Komisję i podlegającego przejrzystej ocenie dokonywanej przez Radę Zarządzającą . W ocenie i wyborze uwzględnia się m.in. przydatność i potencjalną wartość dodaną wnioskodawcy z punktu widzenia celów wspólnego przedsiębiorstwa S2R, należytą kondycję finansową wnioskodawcy oraz wszelkie ewentualne konflikty interesów mające związek z celami wspólnego przedsiębiorstwa S2R.

Poprawka 47

Wniosek dotyczący rozporządzenia

Załącznik I – klauzula 4 – ustęp 2 a (nowy)

Tekst proponowany przez Komisję

Poprawka

2a.

Uwzględniając wyniki oceny, Komisja podejmuje ostateczną decyzję w sprawie wyboru członków stowarzyszonych z myślą o zapewnieniu równowagi geograficznej, a także zrównoważonego uczestnictwa MŚP, środowiska naukowo-badawczego oraz podmiotów z całego kolejowego łańcucha wartości, w tym spoza tradycyjnego sektora kolejowego.

Poprawka 48

Wniosek dotyczący rozporządzenia

Załącznik I – klauzula 4 – ustęp 5

Tekst proponowany przez Komisję

Poprawka

Każdy członek może wypowiedzieć członkostwo we wspólnym przedsiębiorstwie S2R. Wypowiedzenie członkostwa staje się skuteczne i nieodwołalne po upływie sześciu miesięcy od daty powiadomienia pozostałych członków. Od tego momentu były członek jest zwolniony z wszelkich zobowiązań poza zobowiązaniami, które zostały zatwierdzone lub podjęte przez wspólne przedsiębiorstwo S2R jeszcze przed wypowiedzeniem członkostwa.

Poprawka 49

Wniosek dotyczący rozporządzenia

Załącznik I – klauzula 4 – ustęp 6

Tekst proponowany przez Komisję

Poprawka

6.	Członkostwo we wspólnym przedsiębiorstwie S2R nie może zostać przeniesione na stronę trzecią bez uprzedniej jednomyślnej zgody Rady Zarządzającej.

6.	Członkostwo we wspólnym przedsiębiorstwie S2R nie może zostać przeniesione na stronę trzecią bez uprzedniej jednomyślnej zgody Rady Zarządzającej. O zgodzie takiej powiadania się Komisję, która ma prawo wniesienia sprzeciwu.

Poprawka 50

Wniosek dotyczący rozporządzenia

Załącznik I – klauzula 6 – litera c

Tekst proponowany przez Komisję

Poprawka

przynajmniej jeden przedstawiciel członków stowarzyszonych na każdy program na rzecz innowacji, o którym mowa w klauzuli 1 ust. 3 . Przedstawiciele ci zostaną wyznaczeni przez Radę Zarządzającą wspólnego przedsiębiorstwa S2R, w celu zapewnienia zrównoważonej reprezentacji podmiotów z całego kolejowego łańcucha wartości, jak również spoza tradycyjnego sektora kolejowego.

przynajmniej jeden przedstawiciel członków stowarzyszonych na każdy program na rzecz innowacji, o którym mowa w klauzuli 1 ust. 3 ; członek stowarzyszony spełniający jako pojedyncza osoba prawna kryteria wymienione w klauzuli 1 ust. 2 [co oznacza wkład własny w wysokości co najmniej 30 mln EUR] oraz przyczyniający się do osiągnięcia celów, o których mowa w art. 2. ust. 2 lit. a), b) i c), jest reprezentowany w Radzie Zarządzającej; pozostali przedstawiciele zostaną wyznaczeni przez Radę Zarządzającą wspólnego przedsiębiorstwa S2R w celu zapewnienia zrównoważonej reprezentacji terytorialnej podmiotów i reprezentacji całego kolejowego łańcucha wartości, jak również podmiotów spoza tradycyjnego sektora kolejowego. Co najmniej dwóch z tych przedstawicieli powinno być przedstawicielami przedsiębiorstw kolejowych.

Poprawka 51

Wniosek dotyczący rozporządzenia

Załącznik I – klauzula 7 – ustęp 5 – akapit piąty

Tekst proponowany przez Komisję	Poprawka
Przedstawiciel Europejskiej Agencji Kolejowej oraz przewodniczący lub wiceprzewodniczący Grupy Przedstawicieli Państw uczestniczą w posiedzeniach Rady Zarządzającej w charakterze obserwatorów .	Przedstawiciel Europejskiej Agencji Kolejowej uczestniczy w posiedzeniach Rady Zarządzającej w charakterze obserwatora .

Poprawka 52

Wniosek dotyczący rozporządzenia

Załącznik I – klauzula 7 – ustęp 5 – akapit piąty a (nowy)

Tekst proponowany przez Komisję	Poprawka
	Przewodniczący lub wiceprzewodniczący Grupy Przedstawicieli Państw mają prawo uczestnictwa w posiedzeniach Rady Zarządzającej w charakterze obserwatora oraz brania udziału w jej obradach, ale nie mają prawa głosu.

Poprawka 53

Wniosek dotyczący rozporządzenia

Załącznik I – klauzula 7 – ustęp 5 – akapit piąty b (nowy)

Tekst proponowany przez Komisję	Poprawka
	Jeżeli obrady dotyczą kwestii należących do zakresu zadań Komitetu Naukowego, jego przewodniczący ma prawo uczestniczyć w posiedzeniach Rady Zarządzającej w charakterze obserwatora oraz brać udział w jej obradach, ale nie ma prawa głosu.

Poprawka 54

Wniosek dotyczący rozporządzenia

Załącznik I – klauzula 8 – ustęp - 1 (nowy)

Tekst proponowany przez Komisję	Poprawka
	Rola Komisji w Radzie Zarządzającej obejmuje dążenie do zapewnienia koordynacji działalności wspólnego przedsiębiorstwa S2R i stosownych działań programu ramowego „Horyzont 2020” w celu wspierania synergii przy wskazywaniu priorytetów objętych współpracą badawczą.

Poprawka 55

Wniosek dotyczący rozporządzenia

Załącznik I – klauzula 8 – ustęp 1 – litera c a (nowa)

Tekst proponowany przez Komisję

Poprawka

ca)

podejmuje decyzje o ostatecznym składzie Rady Zarządzającej, zwłaszcza przez wybór przedstawicieli członków stowarzyszonych innych niż członkowie spełniający kryteria wymienione w klauzuli 1 ust. 2; ostateczny wybór powinien zapewniać zrównoważone uczestnictwo MŚP oraz podmiotów z całego kolejowego łańcucha wartości, w tym spoza tradycyjnego sektora kolejowego;

Poprawka 56

Wniosek dotyczący rozporządzenia

Załącznik I – klauzula 8 – ustęp 1 – litera n a (nowa)

Tekst proponowany przez Komisję

Poprawka

na)	zapewnia przejrzystość wyboru umów o podwykonawstwo, które mogą zostać zawarte w ramach niniejszego rozporządzenia;

Poprawka 57

Wniosek dotyczący rozporządzenia

Załącznik I – klauzula 9 – ustęp 1

Tekst proponowany przez Komisję

Poprawka

1.	Dyrektor Wykonawczy jest mianowany przez Radę Zarządzającą z listy kandydatów zaproponowanej przez Komisję na podstawie otwartej i przejrzystej procedury naboru .

Dyrektor Wykonawczy jest wybierany przez Radę Zarządzającą na podstawie dotychczasowych osiągnięć oraz udokumentowanych umiejętności administracyjnych i menadżerskich, a także istotnych kompetencji i doświadczenia, z listy kandydatów zaproponowanych przez Komisję w wyniku otwartej i przejrzystej procedury konkursowej, po opublikowaniu w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej i w innych miejscach zaproszenia do wyrażenia zainteresowania . Parlament Europejski ma prawo wyrażenia sprzeciwu.

Przed powołaniem kandydat wybrany przez Radę Zarządzającą odpowiada na pytania członków Komisji Przemysłu, Badań Naukowych i Energii oraz Komisji Kontroli Budżetowej Parlamentu Europejskiego.

Poprawka 58

Wniosek dotyczący rozporządzenia

Załącznik I – klauzula 10 – ustęp 4 – litera g a (nowa)

Tekst proponowany przez Komisję

Poprawka

ga)	regularnie informuje Grupę Przedstawicieli Państw i Komitet Naukowy o wszystkich sprawach mających znaczenie dla ich roli doradczej;

Poprawka 59

Wniosek dotyczący rozporządzenia

Załącznik I – klauzula 11 – wprowadzenie

Tekst proponowany przez Komisję	Poprawka
Europejska Agencja Kolejowa ma status obserwatora w Radzie Zarządzającej i uczestniczy w opracowaniu i wdrożeniu planu centralnego S2R, w szczególności poprzez wykonywanie następujących zadań doradczych:	Europejska Agencja Kolejowa uczestniczy w opracowaniu i wdrożeniu planu centralnego S2R, w szczególności poprzez wykonywanie następujących zadań doradczych:

Poprawka 60

Wniosek dotyczący rozporządzenia

Załącznik I – klauzula 11 – litera a

Tekst proponowany przez Komisję

Poprawka

a)	proponowanie ewentualnych zmian do planu centralnego S2R oraz do rocznych planów prac, w szczególności aby zapewnić zaspokojenie potrzeb badawczych odnoszących się do tworzenia jednolitego europejskiego obszaru kolejowego;

proponowanie ewentualnych zmian do planu centralnego S2R oraz do rocznych planów prac, w szczególności aby zapewnić zaspokojenie potrzeb badawczych odnoszących się do tworzenia jednolitego europejskiego obszaru kolejowego , oraz ustalanie ich przydatności z punktu widzenia celów określonych w art. 2 ust. 2 ;

Poprawka 61

Wniosek dotyczący rozporządzenia

Załącznik I – klauzula 11 – litera b

Tekst proponowany przez Komisję

Poprawka

b)	proponowanie – po konsultacji z zainteresowanymi stronami, o których mowa w art. 2 ust. 1 lit. e) niniejszego rozporządzenia – norm technicznych dla działań badawczo-rozwojowych i walidacyjnych w celu zagwarantowania interoperacyjności i bezpieczeństwa wyników;

b)	proponowanie – po konsultacji z zainteresowanymi stronami, o których mowa w art. 2 ust. 1 lit. e) niniejszego rozporządzenia – wytycznych dla działań badawczo-rozwojowych prowadzących do opracowania norm technicznych w celu zagwarantowania interoperacyjności i bezpieczeństwa wyników;

Poprawka 62

Wniosek dotyczący rozporządzenia

Załącznik I – klauzula 13 – ustęp 5 – litera a

Tekst proponowany przez Komisję

Poprawka

a)	stan odpowiednich krajowych lub regionalnych programów na rzecz badań naukowych i innowacji oraz identyfikacja potencjalnych obszarów współpracy, obejmujących wdrażanie odpowiednich technologii;

a)	stan odpowiednich krajowych lub regionalnych programów na rzecz badań naukowych i innowacji oraz wskazywanie potencjalnych obszarów współpracy, obejmujących wdrażanie odpowiednich technologii w celu czerpania korzyści płynących z synergii ;

Poprawka 63

Wniosek dotyczący rozporządzenia

Załącznik I – klauzula 13 – ustęp 5 a (nowy)

Tekst proponowany przez Komisję

Poprawka

5a.

Grupa Przedstawicieli Państw otrzymuje regularnie informacje, dotyczące m.in. udziału w działaniach finansowanych przez wspólne przedsiębiorstwo S2R, wyniku wszystkich zaproszeń do składania wniosków i realizacji wszystkich projektów, synergii z innymi właściwymi programami Unii i wykonania budżetu S2R.

Poprawka 64

Wniosek dotyczący rozporządzenia

Załącznik I – klauzula 13 – ustęp 6

Tekst proponowany przez Komisję

Poprawka

Grupa Przedstawicieli Państw może z własnej inicjatywy wydawać wspólnemu przedsiębiorstwu S2R zalecenia w kwestiach o charakterze technicznym, zarządczym i finansowym, w szczególności gdy kwestie te mają wpływ na interesy państwa lub regionalne. Wspólne przedsiębiorstwo S2R informuje Grupę Przedstawicieli Państw o działaniach, jakie podjęło w związku z tymi zaleceniami.

Grupa Przedstawicieli Państw może z własnej inicjatywy wydawać Radzie Zarządzającej zalecenia w kwestiach o charakterze technicznym, zarządczym i finansowym, w szczególności gdy kwestie te mają wpływ na interesy państwa lub regionalne. Rada Zarządzająca informuje Grupę Przedstawicieli Państw o działaniach, jakie podjęła w związku z tymi zaleceniami.

Poprawka 65

Wniosek dotyczący rozporządzenia

Załącznik I – klauzula 14 – ustęp 1

Tekst proponowany przez Komisję

Poprawka

Aby wykonywać zadania, o których mowa w klauzuli 2, Rada Zarządzająca wspólnego przedsiębiorstwa S2R może powołać ograniczoną liczbę grup roboczych do wykonywania działań, które zostały im przekazane przez Radę Zarządzającą. W skład tych grup wchodzą specjaliści, a prace grup realizowane są w przejrzysty sposób.

Aby wykonywać zadania, o których mowa w klauzuli 2, Rada Zarządzająca wspólnego przedsiębiorstwa S2R może powołać ograniczoną liczbę grup roboczych do wykonywania działań, które zostały im przekazane przez Radę Zarządzającą. W skład tych grup wchodzą specjaliści mający odpowiednią wiedzę fachową, w tym specjaliści z organizacji badawczych, MŚP i przedsiębiorstw kolejowych , a prace grup realizowane są w przejrzysty sposób.

Poprawka 66

Wniosek dotyczący rozporządzenia

Załącznik I – klauzula 15 – ustęp 3 – litera b

Tekst proponowany przez Komisję

Poprawka

b)	wkładów niepieniężnych wnoszonych przez członków innych niż Unia oraz ich podmioty powiązane, mających postać kosztów poniesionych przez nich przy realizacji działań pośrednich pomniejszonych o wkład wspólnego przedsiębiorstwa i jakikolwiek inny wkład Unii w te koszty.

b)	wkładów niepieniężnych lub pieniężnych wnoszonych przez członków innych niż Unia oraz ich podmioty powiązane, mających postać kosztów poniesionych przez nich przy realizacji działań pośrednich pomniejszonych o wkład wspólnego przedsiębiorstwa i jakikolwiek inny wkład Unii w te koszty.

Poprawka 67

Wniosek dotyczący rozporządzenia

Załącznik I – klauzula 19

Tekst proponowany przez Komisję

Poprawka

1.	Dyrektor Wykonawczy corocznie przekazuje Radzie Zarządzającej sprawozdania z wykonania swoich obowiązków zgodnie z przepisami finansowymi wspólnego przedsiębiorstwa S2R.

1.	Dyrektor Wykonawczy corocznie przekazuje Radzie Zarządzającej sprawozdania z wykonania swoich obowiązków zgodnie z przepisami finansowymi wspólnego przedsiębiorstwa S2R.

Do dnia 15 lutego każdego roku Dyrektor Wykonawczy przedkłada Radzie Zarządzającej do zatwierdzenia roczne sprawozdanie z działalności dotyczące postępów poczynionych przez wspólne przedsiębiorstwo S2R w poprzednim roku kalendarzowym, w szczególności w odniesieniu do rocznego planu prac dotyczącego danego roku. Sprawozdanie to zawiera między innymi informacje na temat następujących kwestii:

W terminie dwóch miesięcy od zamknięcia każdego roku budżetowego Dyrektor Wykonawczy przedkłada Radzie Zarządzającej do zatwierdzenia roczne sprawozdanie z działalności dotyczące postępów poczynionych przez wspólne przedsiębiorstwo S2R w poprzednim roku kalendarzowym, w szczególności w odniesieniu do rocznego planu prac dotyczącego danego roku. Sprawozdanie to zawiera między innymi informacje na temat następujących kwestii:

a)	przeprowadzonych działań w zakresie badań naukowych i innowacji oraz innych działań wraz odpowiadającymi im wydatkami;

a)	przeprowadzonych działań w zakresie badań naukowych i innowacji oraz innych działań wraz odpowiadającymi im wydatkami;

b)	proponowanych działań wraz z ich podziałem według rodzaju uczestnika, w tym MŚP, i według państwa;

b)	proponowanych działań wraz z ich podziałem według rodzaju uczestnika, w tym MŚP, i według państwa;

c)	działań wybranych do finansowania, w tym w podziale na rodzaje uczestników, w tym MŚP, i na państwa, ze wskazaniem wkładu wspólnego przedsiębiorstwa S2R na rzecz poszczególnych uczestników i działań.

c)	działań wybranych do finansowania, w tym w podziale na rodzaje uczestników, w tym MŚP, i na państwa, ze wskazaniem wkładu wspólnego przedsiębiorstwa S2R na rzecz poszczególnych uczestników i działań.

Po zatwierdzeniu przez Radę Zarządzającą roczne sprawozdanie z działalności przekazuje się Grupie Przedstawicieli Państw oraz podaje do wiadomości publicznej.

3.	Wspólne przedsiębiorstwo S2R składa roczne sprawozdanie Komisji zgodnie z art. 60 ust. 5 rozporządzenia (UE, Euratom) nr 966/2012.

3.	Do dnia 1 marca następnego roku budżetowego księgowy wspólnego przedsiębiorstwa S2R przesyła tymczasowe sprawozdanie finansowe księgowemu Komisji i Trybunałowi Obrachunkowemu.

4.	Rachunki wspólnego przedsiębiorstwa S2R są badane przez niezależny organ kontrolny zgodnie z art. 60 ust. 5 rozporządzenia (UE, Euratom) nr 966/2012.

Rachunki wspólnego przedsiębiorstwa S2R nie podlegają kontroli przeprowadzanej przez Trybunał Obrachunkowy.

Do dnia 31 marca następnego roku budżetowego wspólne przedsiębiorstwo S2R przesyła Parlamentowi Europejskiemu, Radzie i Trybunałowi Obrachunkowemu sprawozdanie w sprawie zarządzania budżetem i finansami.

Po otrzymaniu uwag Trybunału Obrachunkowego na temat tymczasowego sprawozdania finansowego wspólnego przedsiębiorstwa S2R zgodnie z art. 148 rozporządzenia (UE, Euratom) nr 966/2012 księgowy sporządza ostateczne sprawozdanie finansowe wspólnego przedsiębiorstwa S2R, a Dyrektor Wykonawczy przedkłada je Radzie Zarządzającej do zaopiniowania.

Rada Zarządzająca wydaje opinię w sprawie końcowego sprawozdania finansowego wspólnego przedsiębiorstwa S2R.

Do dnia 1 lipca następującego po każdym roku budżetowym Dyrektor Wykonawczy przesyła Parlamentowi Europejskiemu, Radzie, Komisji i Trybunałowi Obrachunkowemu ostateczne sprawozdanie finansowe wraz z opinią Rady Zarządzającej.

Ostateczne sprawozdanie finansowe publikuje się w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej do dnia 15 listopada kolejnego roku.

Do dnia 30 września Dyrektor Wykonawczy przesyła Trybunałowi Obrachunkowemu odpowiedź na uwagi przedstawione w sprawozdaniu rocznym. Dyrektor Wykonawczy przesyła tę odpowiedź również Radzie Zarządzającej.

Dyrektor Wykonawczy przedkłada Parlamentowi Europejskiemu, na jego wniosek, wszelkie informacje niezbędne do sprawnego przeprowadzenia procedury udzielania absolutorium z wykonania budżetu za dany rok budżetowy, zgodnie z art. 165 ust. 3 rozporządzenia (UE, Euratom) nr 966/2012.

(12) Dz.U. … [program ramowy „Horyzont 2020”] .

(12) Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1291/2013 z dnia 11 grudnia 2013 r. ustanawiające „Horyzont 2020” – program ramowy w zakresie badań naukowych i innowacji (2014–2020) oraz uchylające decyzję nr 1982/2006/WE ( Dz.U. L 347 z 20.12.2013, s. 104 ) .

(12a) Decyzja Parlamentu Europejskiego i Rady nr 1982/2006/WE z dnia 18 grudnia 2006 r. dotycząca siódmego programu ramowego Wspólnoty Europejskiej w zakresie badań, rozwoju technologicznego i demonstracji (2007–2013) (Dz.U. L 412 z 30.12.2006, s. 1).

(13) Dz.U. … [program szczegółowy wdrażający program „Horyzont 2020”] .

(13) Decyzja Rady 2013/743/UE z dnia 3 grudnia 2013 r. ustanawiająca program szczegółowy wdrażający program „Horyzont 2020” – program ramowy w zakresie badań naukowych i innowacji (2014–2020) i uchylająca decyzje 2006/971/WE, 2006/972/WE, 2006/973/WE, 2006/974/WE i 2006/975/WE ( Dz.U. L 347 z 20.12.2013, s. 965) .

(16) Dz.U. … [zasady uczestnictwa w programie „Horyzont 2020”] .

(16) Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1290/2013 z dnia 11 grudnia 2013 r. ustanawiające zasady uczestnictwa i upowszechniania dla programu „Horyzont 2020” – programu ramowego w zakresie badań naukowych i innowacji (2014–2020) oraz uchylające rozporządzenie (WE) nr 1906/2006 ( Dz.U. L 347 z 20.12.2013, s. 81) .

(20) Zalecenie Komisji 2003/361/WE z dnia 6 maja 2003 r. w sprawie definicji mikroprzedsiębiorstw oraz małych i średnich przedsiębiorstw (Dz.U. L 124 z 20.5.2003, s. 36).

22.12.2017

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 443/178

P7_TA(2014)0349

Uruchomienie Europejskiego Funduszu Dostosowania do Globalizacji – wniosek EGF/2012/007 IT/VDC Technologies

Rezolucja Parlamentu Europejskiego z dnia 15 kwietnia 2014 r. w sprawie wniosku dotyczącego decyzji Parlamentu Europejskiego i Rady w sprawie uruchomienia Europejskiego Funduszu Dostosowania do Globalizacji zgodnie z pkt 13 Porozumienia międzyinstytucjonalnego z dnia 2 grudnia 2013 r. pomiędzy Parlamentem Europejskim, Radą i Komisją w sprawie dyscypliny budżetowej, współpracy w kwestiach budżetowych i należytego zarządzania finansami (wniosek EGF/2012/007 IT/VDC Technologies z Włoch) (COM(2014)0119 – C7-0089/2014 – 2014/2025(BUD))

(2017/C 443/30)

Parlament Europejski,

—	uwzględniając wniosek Komisji przedłożony Parlamentowi Europejskiemu i Radzie (COM(2014)0119 – C7–0089/2014),

—	uwzględniając rozporządzenie (WE) nr 1927/2006 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 20 grudnia 2006 r. ustanawiające Europejski Fundusz Dostosowania do Globalizacji (1) (rozporządzenie w sprawie EFG),

—	uwzględniając rozporządzenie Rady (UE, Euratom) nr 1311/2013 z dnia 2 grudnia 2013 r. określające wieloletnie ramy finansowe na lata 2014–2020 (2), w szczególności jego art. 12,

—	uwzględniając Porozumienie międzyinstytucjonalne z dnia 2 grudnia 2013 r. pomiędzy Parlamentem Europejskim, Radą i Komisją w sprawie dyscypliny budżetowej, współpracy w kwestiach budżetowych i należytego zarządzania finansami (3) (PMI z dnia 2 grudnia 2013 r.), w szczególności jego pkt 13,

—	uwzględniając procedurę rozmów trójstronnych przewidzianą w pkt 13 PMI z dnia 2 grudnia 2013 r.,

—	uwzględniając pismo Komisji Zatrudnienia i Spraw Socjalnych,

—	uwzględniając sprawozdanie Komisji Budżetowej (A7–0261/2014),

A.	mając na uwadze, że Unia Europejska opracowała instrumenty ustawodawcze i budżetowe w celu udzielenia dodatkowego wsparcia pracownikom dotkniętym skutkami poważnych zmian w strukturze światowego handlu oraz z myślą o ułatwieniu im powrotu na rynek pracy;

mając na uwadze, że pomoc finansowa Unii dla zwolnionych pracowników powinna być dynamiczna i powinno się jej udzielać jak najszybciej i jak najskuteczniej, zgodnie ze wspólną deklaracją Parlamentu Europejskiego, Rady i Komisji przyjętą na posiedzeniu pojednawczym w dniu 17 lipca 2008 r., a także przy należytym uwzględnieniu Porozumienia międzyinstytucjonalnego z dnia 2 grudnia 2013 r. w odniesieniu do przyjęcia decyzji o uruchomieniu EFG;

mając na uwadze, że Włochy złożyły wniosek EGF/2012/007 IT/VDC Technologies w sprawie wkładu finansowego z EFG w związku ze zwolnieniem – w okresie referencyjnym od dnia 26 lutego 2012 r. do 25 czerwca 2012 r. – 1 164 pracowników z przedsiębiorstwa VDC Technologies SpA i z przedsiębiorstwa będącego jego dostawcą, przy czym wobec 1 146 pracowników przewidziano środki współfinansowane z EFG;

D.	mając na uwadze, że złożony wniosek spełnia kryteria kwalifikowalności przewidziane w rozporządzeniu w sprawie EFG;

zgadza się z Komisją, że warunki przewidziane w art. 2 lit. a) rozporządzenia w sprawie EFG zostały spełnione i że w związku z tym Włochy mają prawo do pomocy finansowej na mocy wspomnianego rozporządzenia;

odnotowuje, że w dniu 31 sierpnia 2012 r. władze Włoch złożyły wniosek o wkład finansowy z EFG i wyraża ubolewanie, że Komisja Europejska udostępniła swoją ocenę dopiero w dniu 5 marca 2014 r.; żałuje, że ocena trwała aż 19 miesięcy i uważa, że opóźnienie to jest zaprzeczeniem celu Europejskiego Funduszu Dostosowania do Globalizacji, jakim jest szybkie udzielanie pomocy zwalnianym pracownikom;

uważa, że zwolnienia w firmie VDC Technologies SpA i u jednego z jej dostawców (produkcja odbiorników telewizyjnych, monitorów telewizyjnych i wyświetlaczy, a także klimatyzatorów) są związane z poważnymi zmianami w strukturze światowego handlu spowodowanymi globalizacją, co w tym przypadku dotyczy poważnego kryzysu gospodarczego w sektorze produkującym sprzęt elektroniczny z uwagi na ostrą konkurencję krajów trzecich, zwłaszcza Chin;

dostrzega potrzebę wyciągnięcia konsekwencji z licznych wniosków o pomoc z EFG, których uzasadnieniem jest kryterium globalizacji w danym sektorze, a to z uwagi na reformę unijnej polityki handlowej, zarówno w odniesieniu do liberalizacji, jak i instrumentów ochrony handlu;

stwierdza, że 1 164 zwolnienia wraz z 54 zwolnieniami mającymi tę samą przyczynę przed i po czteromiesięcznym okresie referencyjnym mają poważne negatywne skutki dla rynku pracy i sytuacji gospodarczej w dotkniętym problemem obszarze zlokalizowanym w regionie na poziomie NUTS 3 ITI45 Frosinone w regionie na poziomie NUTS 2 ITI4 Lacjum;

z zadowoleniem przyjmuje fakt, że aby szybko dostarczyć pracownikom pomoc, włoskie władze postanowiły rozpocząć oferowanie zwalnianym pracownikom zindywidualizowanych usług w dniu 30 listopada 2012 r., czyli 9 miesięcy przed złożeniem wniosku o dofinansowanie z EFG i na długo przed ostateczną decyzją o przyznaniu wsparcia z EFG na proponowany skoordynowany pakiet;

stwierdza, że skoordynowany pakiet zindywidualizowanych usług, które mają być współfinansowane, zawiera środki reintegracji z rynkiem pracy 1 146 zwolnionych pracowników, takie jak poradnictwo zawodowe/ocena kwalifikacji, szkolenia, obsługa indywidualna, wsparcie przedsiębiorczości, premia rekrutacyjna, dodatek z tytułu uczestnictwa;

zwraca uwagę, że prawie 40 % zwalnianych pracowników jest w wieku powyżej 55 lat; ubolewa, że pakiet nie obejmuje żadnych konkretnych środków skierowanych do starszych pracowników;

zwraca uwagę, że pakiet obejmuje różne rodzaje świadczeń finansowych: dodatek dla pracowników żyjących z osobami potrzebującymi opieki, dodatek z tytułu mobilności oraz dodatek z tytułu uczestnictwa; zwraca uwagę na stosunkowo wysoką premię rekrutacyjną (6 000 EUR na jednego pracownika), ale z zadowoleniem przyjmuje fakt, że warunkiem skorzystania z tego środka jest zaoferowanie pracownikom stałej umowy o pracę lub umowy na czas określony na okres 24 miesięcy;

10.

z zadowoleniem przyjmuje fakt, że skoordynowany pakiet zindywidualizowanych usług był przedmiotem konsultacji z partnerami społecznymi (związki zawodowe CGIL USB, CISAL, CISL, UIL, UGL) , że przy współpracy różnych partnerów lokalnych powstała lokalna sieć wsparcia oraz że na kolejnych etapach wdrażania EFG i w zakresie dostępu do EFG realizowana będzie polityka równości kobiet i mężczyzn oraz zasada niedyskryminacji;

11.

przypomina, jak ważne jest zwiększenie szans wszystkich pracowników na zatrudnienie poprzez odpowiednie szkolenia oraz uznanie umiejętności i kompetencji zdobytych przez pracownika w trakcie kariery zawodowej; oczekuje, że szkolenia oferowane w ramach skoordynowanego pakietu będą dostosowane nie tylko do potrzeb zwolnionych pracowników, lecz także do faktycznej sytuacji gospodarczej;

12.

z zadowoleniem przyjmuje fakt, że dla wszystkich pracowników objętych środkami z pakietu EFG przewidziano szkolenia; ubolewa jednak nad tym, że we wniosku Komisji nie określono dziedzin ani sektorów, w których szkolenie będzie oferowane;

13.

odnotowuje, że informacje na temat skoordynowanego pakietu zindywidualizowanych usług, które mają być finansowane z EFG, obejmują dane na temat komplementarności z działaniami finansowanymi z funduszy strukturalnych; podkreśla, że władze Włoch potwierdzają, że działania kwalifikowalne nie są objęte pomocą w ramach innych instrumentów finansowych UE; ponownie wzywa Komisję do przedstawiania analizy porównawczej tych danych w sprawozdaniach rocznych w celu zapewnienia pełnego przestrzegania obowiązujących przepisów i zapobiegania powielaniu usług finansowanych przez Unię;

14.

podkreśla, że zgodnie z art. 6 rozporządzenia w sprawie EFG należy zadbać o to, aby EFG wspierał reintegrację na rynku pracy poszczególnych zwolnionych pracowników w ramach stabilnego zatrudnienia; ponadto podkreśla, że w ramach pomocy z EFG można współfinansować jedynie aktywne środki na rynku pracy prowadzące do długotrwałego zatrudnienia; ponownie podkreśla, że wsparcie EFG nie może zastępować działań, za podjęcie których – na mocy prawa krajowego lub układów zbiorowych – odpowiedzialne są przedsiębiorstwa, ani środków restrukturyzacji przedsiębiorstw lub sektorów;

15.

z zadowoleniem przyjmuje osiągnięte przez Parlament Europejski i Radę porozumienie dotyczące nowego rozporządzenia w sprawie EFG na lata 2014–2020 co do ponownego wprowadzenia kryterium uruchomienia z powodu kryzysu, zwiększenia wkładu finansowego Unii do 60 % łącznych szacunkowych kosztów proponowanych działań, zwiększenia skuteczności rozpatrywania wniosków o uruchomienie EFG przez Komisję oraz przez Parlament Europejski i Radę dzięki skróceniu czasu oceny i zatwierdzenia, rozszerzenia kwalifikowalnych działań i grona potencjalnych beneficjentów poprzez włączenie osób samozatrudnionych i osób młodych oraz finansowania środków pomagających w rozpoczęciu własnej działalności;

16.

zatwierdza decyzję załączoną do niniejszej rezolucji;

17.

zobowiązuje swego przewodniczącego do podpisania niniejszej decyzji wraz z przewodniczącym Rady i do zarządzenia jej publikacji w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej;

18.

zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji wraz z załącznikiem Radzie i Komisji.

(1) Dz.U. L 406 z 30.12.2006, s. 1.

(2) Dz.U. L 347 z 20.12.2013, s. 884.

(3) Dz.U. C 373 z 20.12.2013, s.1.

ZAŁĄCZNIK

DECYZJA PARLAMENTU EUROPEJSKIEGO I RADY

w sprawie uruchomienia Europejskiego Funduszu Dostosowania do Globalizacji, zgodnie z pkt 13 Porozumienia międzyinstytucjonalnego z dnia 2 grudnia 2013 r. pomiędzy Parlamentem Europejskim, Radą i Komisją w sprawie dyscypliny budżetowej, współpracy w kwestiach budżetowych i należytego zarządzania finansami (wniosek EGF/2012/007 IT/VDC Technologies z Włoch)

(Tekst tego załącznika nie został powtórzony w tym miejscu, ponieważ odpowiada on końcowej wersji decyzji 2014/254/UE.)

22.12.2017

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 443/182

P7_TA(2014)0350

Uruchomienie Europejskiego Funduszu Dostosowania do Globalizacji – wniosek EGF/2012/004 ES/Grupo Santana

Rezolucja Parlamentu Europejskiego z dnia 15 kwietnia 2014 r. w sprawie wniosku dotyczącego decyzji Parlamentu Europejskiego i Rady w sprawie uruchomienia Europejskiego Funduszu Dostosowania do Globalizacji zgodnie z pkt 13 Porozumienia międzyinstytucjonalnego z dnia 2 grudnia 2013 r. pomiędzy Parlamentem Europejskim, Radą i Komisją w sprawie dyscypliny budżetowej, współpracy w kwestiach budżetowych i należytego zarządzania finansami (wniosek EGF/2012/004 ES/Grupo Santana, Hiszpania) (COM(2014)0116 – C7-0101/2014 – 2014/2027(BUD))

(2017/C 443/31)

Parlament Europejski,

—	uwzględniając wniosek Komisji przedłożony Parlamentowi Europejskiemu i Radzie (COM(2014)0116 – C7–0101/2014),

—	uwzględniając rozporządzenie (WE) nr 1927/2006 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 20 grudnia 2006 r. ustanawiające Europejski Fundusz Dostosowania do Globalizacji (1) (rozporządzenie w sprawie EFG),

—	uwzględniając rozporządzenie Rady (UE, Euratom) nr 1311/2013 z dnia 2 grudnia 2013 r. określające wieloletnie ramy finansowe na lata 2014–2020 (2), w szczególności jego art. 12,

—

uwzględniając Porozumienie międzyinstytucjonalne z dnia 2 grudnia 2013 r. pomiędzy Parlamentem Europejskim, Radą i Komisją w sprawie dyscypliny budżetowej, współpracy w kwestiach budżetowych i należytego zarządzania finansami (3) (Porozumienie międzyinstytucjonalne z dnia 2 grudnia 2013 r.), w szczególności jego pkt 13,

—	uwzględniając procedurę rozmów trójstronnych przewidzianą w pkt 13 Porozumienia międzyinstytucjonalnego z dnia 2 grudnia 2013 r.,

—	uwzględniając pismo Komisji Zatrudnienia i Spraw Socjalnych,

—	uwzględniając sprawozdanie Komisji Budżetowej (A7–0260/2014),

A.	mając na uwadze, że Unia Europejska opracowała instrumenty ustawodawcze i budżetowe w celu udzielenia dodatkowego wsparcia pracownikom dotkniętym skutkami poważnych zmian w strukturze światowego handlu oraz z myślą o ułatwieniu im reintegracji na rynku pracy,

mając na uwadze, że Hiszpania przedłożyła wniosek EGF/2012/004 ES/Grupo Santana (4) o wsparcie finansowe z EFG w związku z 330 zwolnieniami w Grupo Santana oraz u 15 dostawców i producentów znajdujących się poniżej w łańcuchu dostaw w okresie referencyjnym od dnia 15 listopada 2011 r. do dnia 15 marca 2012 r., przy czym wobec 285 pracowników przewidziano środki współfinansowane z EFG;

D.	mając na uwadze, że złożony wniosek spełnia kryteria kwalifikowalności przewidziane w rozporządzeniu w sprawie EFG,

zgadza się z Komisją, że warunki przewidziane w art. 2 lit. c) rozporządzenia w sprawie EFG zostały spełnione i że w związku z tym Hiszpania ma prawo do pomocy finansowej na mocy wspomnianego rozporządzenia;

odnotowuje wyjaśnienia Komisji, że zwolnienie 330 osób w okresie referencyjnym oraz dodatkowe zwolnienia 689 osób są związane z tą samą procedurą zwolnień grupowych oraz że zwolnienia te w połączeniu z bardzo niestabilną sytuacją gospodarczą i społeczną w regionie spełniają warunek wyjątkowości, o którym mowa w art. 2 lit. c) rozporządzenia w sprawie EFG;

odnotowuje, że w dniu 16 maja 2012 r. władze Hiszpanii przedłożyły wniosek o wsparcie finansowe z EFG, i ubolewa, że Komisja Europejska przedstawiła ocenę tego wniosku dopiero w dniu 5 marca 2014 r.; ubolewa nad długim okresem sporządzania oceny, który wyniósł 22 miesiące, i jest zdania, że opóźnienie to stoi w sprzeczności z celem Europejskiego Funduszu Dostosowania do Globalizacji, jakim jest zapewnienie zwolnionym pracownikom szybkiej pomocy;

jest zdania, że zwolnienia w Grupo Santana oraz u 15 dostawców i producentów znajdujących się poniżej w łańcuchu dostaw są związane z poważnymi zmianami strukturalnymi, które zachodzą w światowej strukturze handlu wskutek globalizacji, prowadząc do zmniejszenia udziału UE w światowej produkcji pojazdów i do gwałtownego wzrostu rynków azjatyckich, z którego producenci unijni czerpią mniejsze korzyści;

zauważa, że 330 przedmiotowych zwolnień wraz z 689 zwolnieniami z tego samego powodu, do których doszło przed czteromiesięcznym okresem referencyjnym oraz po nim, ma zdecydowanie niekorzystny wpływ na zatrudnienie i gospodarkę na szczeblu lokalnym oraz na poziomie NUTS III, a także przyczynia się do pogorszenia już i tak niestabilnej sytuacji gospodarczej w tym regionie;

zauważa, że jest to kolejny wniosek o wsparcie z EFG dotyczący zwolnień w sektorze motoryzacyjnym oraz że tego sektora dotyczyło najwięcej, a konkretnie 17, wniosków o wsparcie z EFG, zarówno w związku z kryzysem, jak i z globalizacją; zauważa, że ten kolejny przypadek dotyczący branży motoryzacyjnej świadczy o konieczności opracowania unijnej strategii branżowej oraz ilustruje, w jaki sposób EFG pomaga pracownikom w procesie restrukturyzacji;

z zadowoleniem przyjmuje fakt, że region Andaluzji, gdzie stopa bezrobocia jest znacznie wyższa niż średnio w kraju i w Unii, po raz kolejny korzysta z EFG; zaznacza, że z EFG już wspierano pracowników fabryki Delphi w Andaluzji (EGF/2008/002 ES/Delphi);

z zadowoleniem przyjmuje fakt, że aby szybko zapewnić wsparcie pracownikom, władze Hiszpanii postanowiły rozpocząć świadczenie zwalnianym pracownikom zindywidualizowanych usług w dniu 1 sierpnia 2011 r., czyli dziesięć miesięcy przed złożeniem wniosku o wsparcie finansowe z EFG oraz na długo przed zapadnięciem ostatecznej decyzji o przyznaniu z EFG pomocy na zaproponowany skoordynowany pakiet;

zauważa, że skoordynowany pakiet zindywidualizowanych usług podlegających współfinansowaniu obejmuje środki na rzecz reintegracji na rynku pracy 285 zwolnionych pracowników, takie jak szkolenia zawodowe w miejscu pracy, doradztwo przy rozwijaniu działalności gospodarczej, wsparcie przy aktywnym poszukiwaniu pracy oraz pośrednictwo pracy;

10.

z zadowoleniem przyjmuje znaczący czas trwania oferowanych szkoleń oraz fakt, że będą im towarzyszyć działania w miejscu pracy; z zadowoleniem przyjmuje fakt, że szkolenia będą dopasowane do zapotrzebowania na umiejętności i kwalifikacje zgłaszanego przez przedsiębiorstwa ulokowane w parku biznesowym, który należy do środków oferowanych poza pakietem finansowanym z EFG;

11.

z zadowoleniem przyjmuje w związku z tym fakt, że miasto Linares, które istotnie ucierpiało wskutek zamknięcia przedsiębiorstwa Santana (i firm będących jego dostawcami), będącego głównym pracodawcą w tej gminie, przyjęło globalne i wszechstronne podejście, odzwierciedlone w strategii odnowy parku biznesowego Grupo Santana, w celu przyciągnięcia nowych inwestorów; jest zdania, że fakt, iż miasto Linares postanowiło poprawić klimat dla przedsiębiorczości, zwiększy oddziaływanie środków EFG skierowanych do pracowników;

12.

z zadowoleniem przyjmuje fakt, że miasto Linares przeprowadziło konsultacje w sprawie tego pakietu z partnerami społecznymi (związkami zawodowymi MCA-UGT Andalucía oraz Federación de la industria de CCOO-Andalucía), że partnerzy społeczni monitorują wdrażanie tych środków oraz że na poszczególnych etapach wdrażania EFG i w ramach dostępu do niego stosowana będzie polityka równości kobiet i mężczyzn oraz zasada niedyskryminacji;

13.

14.

wskazuje na fakt, że z EFG oferowane będzie „wynagrodzenie podczas szkolenia” w wysokości 150 % minimalnego wynagrodzenia w Hiszpanii; z zadowoleniem przyjmuje jednak, że Komisja potwierdziła, iż wynagrodzenie to nie zastępuje zasiłku dla bezrobotnych i będzie oferowane obok zasiłku dla bezrobotnych wypłacanego zgodnie z prawem krajowym; podkreśla w związku z tym, że na mocy nowego rozporządzenia w sprawie EFG na lata 2014–2020 do pakietu będzie można włączać świadczenia finansowe w wysokości ograniczonej do 35 % kosztów związanych z proponowanymi środkami oraz że poziom świadczeń w ramach skoordynowanego pakietu dotyczącego tego wniosku nie powtórzy się podczas obowiązywania nowego rozporządzenia;

15.

z zadowoleniem przyjmuje inicjatywę hiszpańskich władz regionalnych i władz lokalnych w Linares, mającą na celu inwestowanie w obiekty przemysłowe oraz promocję odnowionego obszaru przemysłowego, tak aby przyciągnąć nowe przedsiębiorstwa oraz zróżnicować strukturę przemysłową regionu, nie skupiając się na przemyśle samochodowym; podkreśla, że w przypadku tych działań nie złożono wniosku o współfinansowanie ze środków EFG, lecz są one finansowane z regionalnego i lokalnego budżetu przy znacznych ograniczeniach spowodowanych utratą dochodów podatkowych wskutek zamknięcia zakładu;

16.

odnotowuje, że informacje na temat skoordynowanego pakietu zindywidualizowanych usług, które mają być finansowane z EFG, obejmują dane na temat komplementarności z działaniami finansowanymi z funduszy strukturalnych; podkreśla, że władze Hiszpanii potwierdzają, iż działania kwalifikowalne nie są objęte pomocą w ramach innych instrumentów finansowych UE; ponownie wzywa Komisję do przedstawiania analizy porównawczej tych danych w sprawozdaniach rocznych w celu zapewnienia pełnego przestrzegania obowiązujących przepisów i zapobiegania powielaniu usług finansowanych przez Unię;

17.

18.

z zadowoleniem przyjmuje osiągnięte przez Parlament Europejski i Radę porozumienie dotyczące nowego rozporządzenia w sprawie EFG na lata 2014–2020 co do ponownego wprowadzenia kryterium uruchomienia z powodu kryzysu, zwiększenia wkładu finansowego Unii do 60 % łącznych szacunkowych kosztów proponowanych działań, zwiększenia skuteczności rozpatrywania wniosków o uruchomienie EFG przez Komisję oraz przez Parlament Europejski i Radę dzięki skróceniu czasu oceny i zatwierdzenia, rozszerzenia kwalifikowalnych działań i beneficjentów poprzez włączenie osób samozatrudnionych i osób młodych oraz finansowania środków pomagających w rozpoczęciu własnej działalności;

19.

zatwierdza decyzję załączoną do niniejszej rezolucji;

20.

zobowiązuje swego przewodniczącego do podpisania niniejszej decyzji wraz z przewodniczącym Rady i do zarządzenia jej publikacji w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej;

21.

zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji wraz z załącznikiem Radzie i Komisji.

(1) Dz.U. L 406 z 30.12.2006, s. 1.

(2) Dz.U. L 347 z 20.12.2013, s. 884.

(3) Dz.U. C 373 z 20.12.2013, s. 1.

(4) Santana Motor S.A.U., Santana Motor Andalucía S.L.U. i Santana Militar S.L.U.

ZAŁĄCZNIK

DECYZJA PARLAMENTU EUROPEJSKIEGO I RADY

w sprawie uruchomienia Europejskiego Funduszu Dostosowania do Globalizacji zgodnie z pkt 13 Porozumienia międzyinstytucjonalnego z dnia 2 grudnia 2013 r. pomiędzy Parlamentem Europejskim, Radą i Komisją w sprawie dyscypliny budżetowej, współpracy w kwestiach budżetowych i należytego zarządzania finansami (wniosek EGF/2012/004 ES/Grupo Santana, Hiszpania)

(Tekst tego załącznika nie został powtórzony w tym miejscu, ponieważ odpowiada on końcowej wersji decyzji 2014/253/UE.)

22.12.2017

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 443/186

P7_TA(2014)0351

Systemy gwarancji depozytów ***II

Rezolucja ustawodawcza Parlamentu Europejskiego z dnia 15 kwietnia 2014 r. dotyczące stanowiska Rady przyjętego w pierwszym czytaniu w celu przyjęcia dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady dotyczącej systemów gwarantowania depozytów (przekształcenie) (05199/1/2014 – C7-0094/2014 – 2010/0207(COD))

(Zwykła procedura ustawodawcza: drugie czytanie)

(2017/C 443/32)

Parlament Europejski,

—	uwzględniając stanowisko Rady przyjęte w pierwszym czytaniu (05199/1/2014 – C7-0094/2014),

—

uwzględniając uzasadnione opinie przedstawione – na mocy Protokołu (nr 2) w sprawie stosowania zasad pomocniczości i proporcjonalności – przez parlament Danii, niemiecki Bundestag i Bundesrat oraz parlament Szwecji, w których to opiniach stwierdzono, że projekt aktu ustawodawczego nie jest zgodny z zasadą pomocniczości,

—	uwzględniając opinię Europejskiego Banku Centralnego z dnia 16 lutego 2011 r. (1),

—	uwzględniając swoje stanowisko przyjęte w pierwszym czytaniu (2) dotyczące wniosku Komisji przedstawionego Parlamentowi Europejskiemu i Radzie (COM(2010)0368),

—	uwzględniając art. 294 ust. 7 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej,

—	uwzględniając art. 72 Regulaminu,

—	uwzględniając zalecenie do drugiego czytania przedstawione przez Komisję Gospodarczą i Monetarną (A7-0216/2014),

zatwierdza stanowisko Rady przyjęte w pierwszym czytaniu;

stwierdza, że akt prawny zostaje przyjęty zgodnie ze stanowiskiem Rady;

zobowiązuje swojego przewodniczącego do podpisania aktu prawnego wraz z przewodniczącym Rady, zgodnie z art. 297 ust. 1 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej;

zobowiązuje swojego sekretarza generalnego do podpisania aktu prawnego, po sprawdzeniu, że wszystkie procedury zostały prawidłowo zakończone, oraz do przygotowania jego publikacji, w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej w porozumieniu z sekretarzem generalnym Rady;

zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania stanowiska Parlamentu Radzie i Komisji, a także parlamentom narodowym.

(1) Dz.U. C 99 z 31.3.2011, s. 1.

(2) Dz.U. C 249 E z 30.8.2013, s. 81.

22.12.2017

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 443/187

P7_TA(2014)0352

Infrastruktura paliw alternatywnych ***I

Rezolucja ustawodawcza Parlamentu Europejskiego z dnia 15 kwietnia 2014 r. w sprawie wniosku dotyczącego dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady w sprawie rozmieszczania infrastruktury paliw alternatywnych (COM(2013)0018 – C7-0022/2013 – 2013/0012(COD))

(Zwykła procedura ustawodawcza: pierwsze czytanie)

(2017/C 443/33)

Parlament Europejski,

—	uwzględniając wniosek Komisji przedstawiony Parlamentowi Europejskiemu i Radzie (COM(2013)0018),

—	uwzględniając art. 294 ust. 2 oraz art. 91 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej, zgodnie z którymi wniosek został przedstawiony Parlamentowi przez Komisję (C7-0022/2013),

—	uwzględniając art. 294 ust. 3 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej,

—	uwzględniając opinię Europejskiego Komitetu Ekonomiczno-Społecznego z dnia 22 maja 2013 r. (1),

—	uwzględniając opinię Komitetu Regionów z dnia 4 lipca 2013 r. (2),

—	uwzględniając zobowiązanie złożone przez przedstawiciela Rady w piśmie z dnia 26 marca 2014 r. do przyjęcia stanowiska Parlamentu zgodnie z art. 294 ust. 4 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej,

—	uwzględniając art. 55 Regulaminu,

—	uwzględniając sprawozdanie Komisji Transportu i Turystyki oraz opinię Komisji Przemysłu, Badań Naukowych i Energii (A7-0444/2013),

przyjmuje poniższe stanowisko w pierwszym czytaniu;

zwraca się do Komisji o ponowne przekazanie mu sprawy, jeśli uzna ona za stosowne wprowadzić znaczące zmiany do swojego wniosku lub zastąpić go innym tekstem;

zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania stanowiska Parlamentu Radzie i Komisji, a także parlamentom narodowym.

(1) Dz.U. C 271 z 19.9.2013, s. 111.

(2) Dz.U. C 280 z 27.9.2013, s. 66.

P7_TC1-COD(2013)0012

Stanowisko Parlamentu Europejskiego przyjęte w pierwszym czytaniu w dniu 15 kwietnia 2014 r. w celu przyjęcia dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2014/…/UE w sprawie rozwoju infrastruktury paliw alternatywnych

(Jako że pomiędzy Parlamentem i Radą osiągnięte zostało porozumienie, stanowisko Parlamentu odpowiada ostatecznej wersji aktu prawnego, dyrektywy 2014/94/UE.)

22.12.2017

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 443/188

P7_TA(2014)0353

Wymiary i obciążenia dla pojazdów drogowych poruszających się na terytorium Wspólnoty ***I

Rezolucja ustawodawcza Parlamentu Europejskiego z dnia 15 kwietnia 2014 r. w sprawie wniosku dotyczącego dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady zmieniającej dyrektywę 96/53/WE z dnia 25 lipca 1996 r. ustanawiającą dla niektórych pojazdów drogowych poruszających się na terytorium Wspólnoty maksymalne dopuszczalne wymiary w ruchu krajowym i międzynarodowym oraz maksymalne dopuszczalne obciążenia w ruchu międzynarodowym (COM(2013)0195 – C7-0102/2013 – 2013/0105(COD))

(Zwykła procedura ustawodawcza: pierwsze czytanie)

(2017/C 443/34)

Parlament Europejski,

—	uwzględniając wniosek Komisji przedstawiony Parlamentowi i Radzie (COM(2013)0195),

—	uwzględniając art. 294 ust. 2 oraz art. 91 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej, zgodnie z którymi wniosek został przedstawiony Parlamentowi przez Komisję (C7–0102/2013),

—	uwzględniając art. 294 ust. 3 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej,

—	uwzględniając opinię Europejskiego Komitetu Ekonomiczno-Społecznego z dnia 11 lipca 2013 r. (1),

—	uwzględniając opinię Komitetu Regionów,

—	uwzględniając art. 55 Regulaminu,

—	uwzględniając sprawozdanie Komisji Transportu i Turystyki (A7–0256/2014),

przyjmuje poniższe stanowisko w pierwszym czytaniu;

zwraca się do Komisji o ponowne przekazanie mu sprawy, jeśli uzna ona za stosowne wprowadzić znaczące zmiany do swojego wniosku lub zastąpić go innym tekstem;

zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania stanowiska Parlamentu Radzie i Komisji, a także parlamentom narodowym.

(1) Dz.U. C 327 z 12.11.2013, s. 133.

P7_TC1-COD(2013)0105

Stanowisko Parlamentu Europejskiego przyjęte w pierwszym czytaniu w dniu 15 kwietnia 2014 r. w celu przyjęcia dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2014/…/UE zmieniającej dyrektywę Rady 96/53/WE ustanawiającą dla niektórych pojazdów drogowych poruszających się na terytorium Wspólnoty maksymalne dopuszczalne wymiary w ruchu krajowym i międzynarodowym oraz maksymalne dopuszczalne obciążenia w ruchu międzynarodowym

(Tekst mający znaczenie dla EOG)

PARLAMENT EUROPEJSKI I RADA UNII EUROPEJSKIEJ,

uwzględniając Traktat o funkcjonowaniu Unii Europejskiej, w szczególności jego art. 91,

uwzględniając wniosek Komisji Europejskiej,

po przekazaniu projektu aktu ustawodawczego parlamentom narodowym,

uwzględniając opinię Europejskiego Komitetu Ekonomiczno-Społecznego (1),

po konsultacji z Komitetem Regionów,

stanowiąc zgodnie ze zwykłą procedurą ustawodawczą (2),

a także mając na uwadze, co następuje:

(1)

Biała księga zatytułowana „Plan utworzenia jednolitego europejskiego obszaru transportu – dążenie do osiągnięcia konkurencyjnego i zasobooszczędnego systemu transportu”, opublikowana w 2011 r., podkreśla konieczność ograniczenia do 2050 r. emisji gazów cieplarnianych, w szczególności dwutlenku węgla (CO2), o 60 %, w porównaniu z poziomem z 1990 r. , jak również do 20 % do 2020 r. [Popr. 1]

(1a)	Ponieważ obecnie brak polityki, która dotyczyłaby wzrostu emisji CO2 powodowanych przez ciężarówki, Komisja powinna ocenić wprowadzenie norm efektywności paliwowej dla ciężarówek, dalej rozszerzając swoje podejście legislacyjne na samochody osobowe i dostawcze. [Popr. 2]

(2)	W związku z powyższym w białej księdze przewiduje się dostosowanie dyrektywy Rady 96/53/WE (3) służące zmniejszeniu zużycia energii i emisji gazów cieplarnianych, którego celem jest dostosowanie prawodawstwa do zmian technologii i nowych potrzeb rynkowych oraz ułatwienie transportu intermodalnego.

(3)

Dzięki postępowi technicznemu możliwe jest montowanie wysuwanych lub składanych urządzeń aerodynamicznych w tylnej części pojazdów, w szczególności przyczep lub naczep, których długość przekracza wtedy jednak maksymalną długość dopuszczoną na mocy dyrektywy 96/53/WE. Montowanie takich urządzeń można by rozpocząć natychmiast po wejściu w życie niniejszej dyrektywy, gdyż produkty są dostępne na rynku i używa się ich już na innych kontynentach. To samo dotyczy pochłaniających siłę uderzeniową urządzeń aerodynamicznych i tylnych zabezpieczeń, które są montowane z boku w pobliżu kół oraz w tylnej części pojazdu pod naczepami, przyczepami i pojazdami. Nie tylko mogą one znacznie zwiększyć efektywność energetyczną pojazdu, lecz również obniżają ryzyko odniesienia obrażeń przez pozostałych uczestników ruchu drogowego. Niniejsza dyrektywa powinna również zachęcać do innowacji w dziedzinie projektowania pojazdów osobowych i transportowych oraz je ułatwiać. [Popr. 3]

(3a)

Komisja powinna opracować metodę ograniczenia pustych przebiegów w transporcie drogowym w ramach środków dotyczących masy i wymiarów, jak również przewidzieć zasady minimalnej harmonizacji drogowego przewozu kabotażowego, aby uniknąć dumpingu. Ponadto należy również wykorzystać przegląd dyrektywy 1999/62/WE Parlamentu Europejskiego i Rady (4) (dyrektywa w sprawie eurowiniet), aby odzwierciedlić postępy w oszacowaniu kosztów zewnętrznych dla pojazdów ciężarowych i nakazać internalizację tych kosztów . Przed dniem 1 stycznia 2015 r. Komisja powinna przedstawić wniosek dotyczący zmiany dyrektywy w sprawie eurowiniet. [Popr. 4]

(4)

Samochody ciężarowe powodują ok. 26 % emisji CO2 w transporcie drogowym w Europie, natomiast ich efektywność paliwowa prawie się nie poprawiła w ciągu ostatnich dwudziestu lat. Poprawa aerodynamiki kabin pojazdów silnikowych pozwoliłaby również na znaczną poprawę efektywności energetycznej pojazdów, w połączeniu z urządzeniami, o których mowa w motywie 3 powyżej , a które są pilnie potrzebne w celu znacznego zmniejszenia emisji z pojazdów w sektorze transportu drogowego . Taka poprawa jest jednak niemożliwa ze względu na obowiązujące obecnie ograniczenia długości ustalone w dyrektywie 96/53/WE, bez konieczności zmniejszenia ładowności pojazdów, co zagroziłoby równowadze gospodarczej sektora. Należy zatem przewidzieć odstępstwo od tej maksymalnej długości. Odstępstw takich nie należy stosować w celu zwiększenia ładowności pojazdu. [Popr. 5]

(5)

Komisja w swoich wytycznych dotyczących kierunków polityki bezpieczeństwa ruchu drogowego na lata 2011-2020 przewiduje działania na rzecz zwiększenia bezpieczeństwa pojazdów oraz lepszej ochrony użytkowników dróg szczególnie narażonych na wypadki. Znaczenie, jakie odgrywa pole widzenia kierowców pojazdów, zostało również podkreślone w sprawozdaniu Komisji dla Parlamentu Europejskiego i Rady dotyczącym wdrożenia dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2007/38/WE (5). Nowe wyprofilowanie kabin przyczyni się również do zwiększenia bezpieczeństwa ruchu drogowego dzięki zmniejszeniu martwego pola w polu widzenia kierowcy, w szczególności poniżej poziomu szyby przedniej i z boku samochodu , co pozwoli ocalić życie wielu niechronionych użytkowników dróg, jak motocykliści lub rowerzyści. Nowe wyprofilowanie kabin powinno obowiązywać po upływie odpowiedniego okresu przejściowego. Jednocześnie należy przewidzieć wprowadzenie konstrukcji pochłaniających siłę uderzenia w przypadku pozwoli również wprowadzić konstrukcje absorbujące energię w razie zderzenia. Ewentualne powiększenie kabiny podniesie również komfort i bezpieczeństwo kierowcy. [Popr. 6]

(6)

Urządzenia aerodynamiczne i ich zamontowanie w pojeździe muszą zostać zbadane zgodnie z procedurą badania i pomiaru charakterystyki aerodynamicznej opracowywanej przez Komisję, przed ich wprowadzeniem na rynek. W tym celu państwa członkowskie będą wydawać świadectwa uznawane przez pozostałe państwa członkowskie. Komisja powinna opracować szczegółowe wytyczne techniczne w sprawie wymogów dotyczących świadectw i ich stosowania. [Popr. 7]

(6a)

W białej księdze przewidziano, że do 2030 r. 30 % drogowego transportu towarów na odległości powyżej 300 km należy przenieść na inne rodzaje transportu, np. transport kolejowy lub wodny, zaś do 2050 r. odsetek ten powinien przekroczyć 50 %, co może zostać ułatwione dzięki wydajnym ekologicznym korytarzom transportowym. Aby zrealizować ten cel, należy rozwinąć odpowiednią infrastrukturę. Cel ten został zatwierdzony przez Parlament Europejski w rezolucji z dnia 15 grudnia 2011 r. w sprawie utworzenia jednolitego europejskiego obszaru transportu – dążenie do osiągnięcia konkurencyjnego i zasobooszczędnego systemu transportu (6) . [Popr. 8]

(6b)

Aby osiągnąć cele przewidziane w białej księdze w sprawie transportu z 2011 r., zmiana dyrektywy 96/53/WE będzie sposobnością do poprawy bezpieczeństwa i komfortu kierowców, przy uwzględnieniu wymogów określonych w dyrektywie ramowej 89/391/EWG (7) (dyrektywa w sprawie bezpieczeństwa i zdrowia pracowników w miejscu pracy). [Popr. 9]

(7)

Dłuższe pojazdy mogą być używane w transporcie transgranicznym, o ile oba zainteresowane państwa członkowskie zezwalają na to na swoim terytorium oraz o ile warunki odstępstwa na mocy art. 4 ust. 3, 4 lub 5 dyrektywy zostały spełnione. Komisja Europejska przedstawiła już wytyczne w sprawie stosowania art. 4 dyrektywy. Operacje transportu, o których mowa w art. 4 ust. 4, nie wpływają w znaczący sposób na konkurencję międzynarodową, o ile używanie transgraniczne ogranicza się do dwóch państw członkowskich lub jeżeli istniejąca infrastruktura i wymogi w zakresie bezpieczeństwa ruchu drogowego na to pozwalają. W ten sposób osiąga się równowagę pomiędzy, z jednej strony, prawem państw członkowskich, zgodnie z zasadą pomocniczości, do przyjmowania rozwiązań w zakresie transportu odpowiednich do ich konkretnych uwarunkowań, a z drugiej – potrzebą, aby taka polityka nie zakłócała rynku wewnętrznego. Przepisy art. 4 ust. 4 zostały w ten sposób doprecyzowane. [Popr. 10]

(8)

Wykorzystanie alternatywnych napędów, które nie zużywają wyłącznie paliw kopalnych, a więc niezanieczyszczających lub mniej zanieczyszczających, takich jak napęd elektryczny lub hybrydowy, w pojazdach ciężarowych lub autobusach (głównie w środowisku miejskim lub okołomiejskim) powoduje przeciążenia, których nie należy wliczać do ładowności pojazdu, co byłoby niekorzystne z gospodarczego punktu widzenia dla sektora transportu drogowego. Masa pojazdów wykorzystujących technologie niskoemisyjne może przekraczać maksymalną masę do wysokości 1 tony, w zależności od masy wymaganej ze względu na tę technologię. Nadwyżka masy nie powinna jednak zwiększać ładowności pojazdu. Należy nadal przestrzegać zasady neutralności pod względem technologicznym. [Popr. 11]

(9)

Biała księga w sprawie transportu podkreśla również konieczność podążania za zmieniającą się sytuacją transportu intermodalnego, w szczególności w zakresie konteneryzacji, w którym coraz częściej używane są kontenery o długości 45 stóp. Są one przewożone koleją lub drogą wodną. Jednak etapy transportu drogowego w przewozach intermodalnych mogą obecnie odbywać się wyłącznie zgodnie z procedurami administracyjnymi obciążającymi zarówno państwa członkowskie, jak i przewoźników, lub jeżeli kontenery te mają ścięte na zasadzie patentu naroża, którego wysoki koszt jest zniechęcający. Wydłużenie o 15 cm pojazdów przewożących te kontenery mogłoby zwolnić przewoźników z formalności administracyjnych i ułatwić transport intermodalny bez ryzyka bądź szkody dla innych użytkowników drogi lub infrastruktury. Nieznaczne zwiększenie długości, jakie stanowi owe 15 cm w stosunku do długości przegubowego pojazdu ciężarowego (16,50 m), nie przedstawia dodatkowego zagrożenia dla bezpieczeństwa ruchu drogowego. Zgodnie z kierunkiem polityki przedstawionym w białej księdze w sprawie transportu takie zwiększenie długości jest jednak dozwolone wyłącznie dla transportu intermodalnego, w którym część trasy odbywająca się w transporcie drogowym nie przekracza 300 km w odniesieniu do operacji, w których skład wchodzi transport kolejowy, rzeczny lub morski. Taka odległość wydaje się wystarczająca, aby połączyć obiekt przemysłowy lub handlowy z dworcem towarowym lub portem rzecznym. Aby połączyć taki obiekt z portem morskim i wspierać rozwój autostrad morskich możliwe jest, że odległość ta będzie musiała być dłuższa, by przeprowadzić operację wewnątrzeuropejskiego transportu morskiego bliskiego zasięgu. [Popr. 12]

(10)

W celu dalszego promowania transportu intermodalnego oraz aby uwzględnić masę własną kontenerów o długości 45 stóp, konieczne wydaje się rozszerzenie zakresu przepisu, który dopuszcza masę 44 ton w przypadku pojazdów połączonych o 5 lub 6 osiach przewożących w transporcie intermodalnym kontenery o długości 40 stóp, również na pojazdy przewożące kontenery o długości 45 stóp.

(11)

Od czasu przyjęcia dyrektywy 96/53/WE średnia masa pasażerów autokarów i ich bagaży znacznie się zwiększyła, co stopniowo doprowadziło do zmniejszenia liczby przewożonych pasażerów, biorąc pod uwagę ograniczenia masy nałożone przez dyrektywę. Powodowana troską o lepszą efektywność energetyczną konieczność preferowania transportu zbiorowego od transportu indywidualnego wymaga powrotu do dawnej liczby pasażerów w autokarze, przy uwzględnieniu wspomnianego wcześniej wzrostu ich masy oraz masy ich bagaży. Można tego dokonać zwiększając dopuszczalną masę autokarów dwuosiowych, uwzględniając jednak limity gwarantujące, że elementy infrastruktury pozostaną nieuszkodzone przez szybsze zużycie.

(12)

Organy odpowiedzialne za egzekwowanie przepisów dotyczących transportu drogowego stwierdziły znaczną liczbę wykroczeń, czasem poważnych, szczególnie jeśli chodzi o masę pojazdów transportowych. Sytuacja ta spowodowana jest niedostateczną liczbą kontroli dokonywanych na mocy dyrektywy 96/53/WE lub też ich niską skutecznością. Procedury i zasady kontroli są ponadto różne w państwach członkowskich, co prowadzi do poczucia niepewności prawnej wśród kierowców pojazdów przemieszczających się w kilku państwach członkowskich. Co więcej przewoźnicy, którzy nie przestrzegają przepisów w tej dziedzinie, posiadają znaczną przewagę konkurencyjną nad swoimi konkurentami działającymi zgodnie z przepisami oraz nad innymi rodzajami transportu. Taka sytuacja stanowi przeszkodę w prawidłowym funkcjonowaniu rynku wewnętrznego i zagrożenie dla bezpieczeństwa w ruchu drogowym . Państwa członkowskie powinny zatem zwiększyć częstotliwość i skuteczność prowadzonych kontroli, zarówno kontroli bezpośrednich, jak i wstępnego wybierania pojazdów przeznaczonych do kontroli na podstawie systemu oceny ryzyka . [Popr. 13]

(13)

Dostępne są obecnie proste rozwiązania technologiczne w postaci urządzeń stałych lub ruchomych, które pozwalają wybierać wstępnie i bez ich zatrzymywania pojazdy podejrzane o wykroczenie, co jest mniej uciążliwe z punktu widzenia płynności ruchu, mniej kosztowne i gwarantuje optymalne warunki bezpieczeństwa. Niektóre z tych urządzeń mogą być umieszczane w pojazdach ciężarowych i umożliwić kierowcy samokontrolę przestrzegania przepisów. Takie urządzenia pokładowe są również w stanie przesyłać dane bez zatrzymywania pojazdu do kontrolerów lub automatycznych systemów kontroli znajdujących się na poboczu, wykorzystując do tego interfejs łączności mikrofalowej. Jeśli chodzi o wybór wstępny właściwe wydaje się ustanowienie minimalnego progu jednego ważenia na 2 000 pojazdokilometrów, aby zapewnić skuteczność kontroli na terytorium Unii, gdyż pozwala to na skontrolowanie każdego pojazdu średnio statystycznie co trzy dni.

(14)

Znaczna stwierdzona liczba naruszeń przepisów dyrektywy 96/53/WE bierze się w dużym stopniu ze zbyt łagodnych kar przewidzianych w ustawodawstwach państw członkowskich w odniesieniu do naruszenia tych przepisów, a nawet braku takich kar. To niedociągnięcie pogłębia znaczne zróżnicowanie poziomu kar administracyjnych stosowanych w różnych państwach członkowskich. Aby temu zapobiec, należy na szczeblu Unii dokonać zbliżenia poziomu i kategorii kar administracyjnych nakładanych za nieprzestrzeganie przepisów dyrektywy 96/53/WE. Te kary administracyjne powinny być skuteczne, proporcjonalne i , odstraszające i niedyskryminujące . [Popr. 14]

(15)

Organy kontroli państw członkowskich powinny wymieniać się informacjami, aby w skali międzynarodowej kontrole masy pojazdów lub zespołów pojazdów stały się skuteczniejsze oraz by ułatwić ich prawidłowy przebieg, w szczególności identyfikację sprawców wykroczeń, opis wykroczeń i zastosowanych kar oraz dobrej reputacji danego przedsiębiorstwa. Punkt kontaktowy wyznaczony zgodnie z art. 18 ust. 1 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 1071/2009 (8) mógłby służyć jako punkt wymiany wspomnianych informacji.

(16)

Ważne jest, aby Parlament Europejski i Rada były regularnie informowane o kontrolach w zakresie transportu drogowego prowadzonych przez państwa członkowskie. Te informacje przekazywane przez państwa członkowskie za pośrednictwem odpowiednich punktów kontaktowych poszczególnych państw pozwolą Komisji zagwarantować poszanowanie niniejszej dyrektywy przez przewoźników oraz określić, czy należy opracować dodatkowe środki przymusu. [Popr. 15]

(16a)

Komisja powinna dokonać przeglądu załącznika I do dyrektywy 96/53/WE i sporządzić sprawozdania na temat jego wdrożenia z uwzględnieniem m.in. wpływu na konkurencję międzynarodową, podziału modalnego, kosztów dostosowania infrastruktury oraz celów Unii Europejskiej w zakresie ochrony środowiska i bezpieczeństwa, określonych w 2011 r. w białej księdze w sprawie transportu. [Popr. 16]

(17)

Komisja powinna być uprawniona do przyjmowania aktów delegowanych zgodnie z art. 290 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej, aby zdefiniować wymogi związane z nowymi urządzeniami aerodynamicznymi i tylnymi zabezpieczeniami montowanymi po bokach i w tylnej części pojazdu lub projektami nowych pojazdów silnikowych, w celu przeprowadzenia przeglądu europejskich procedur homologacji typu, o którym mowa w dyrektywie Parlamentu Europejskiego i Rady 2007/46/WE (9) w ramach Regulaminów EKG ONZ, oraz specyfikacje techniczne zapewniające pełną interoperacyjność pokładowych urządzeń ważących oraz wytyczne i procedury kontrolowania masy pojazdów na drogach. Szczególnie istotne jest, aby w czasie prac przygotowawczych Komisja prowadziła stosowne konsultacje, w tym z ekspertami. Przygotowując i opracowując akty delegowane, Komisja zapewnia jednoczesne, terminowe i odpowiednie przekazywanie stosownych dokumentów Parlamentowi Europejskiemu i Radzie. Konsultacje powinny obejmować zainteresowane strony, takie jak wytwórcy, kierowcy, stowarzyszenia zajmujące się bezpieczeństwem na drogach, organy ds. ruchu drogowego i ośrodki szkoleniowe. Komisja publikuje sprawozdanie na temat wyników konsultacji . Zainteresowanym stronom należy pozostawić wystarczająco dużo czasu na dostosowanie się do tych wymogów. [Popr. 17]

(18)

Ponieważ cele niniejszej dyrektywy nie mogą zostać osiągnięte w sposób wystarczający przez państwa członkowskie i w związku z tym mogą, ze względu na rozmiary i skutki niniejszej dyrektywy, zostać lepiej osiągnięte na poziomie Unii, Unia może przyjąć konieczne środki zgodnie z zasadą pomocniczości określoną w art. 5 Traktatu o Unii Europejskiej. Zgodnie z zasadą proporcjonalności, określoną w tym samym artykule, niniejsza dyrektywa nie wykracza poza zakres konieczny do osiągnięcia tego celu.

(19)	Należy zatem odpowiednio zmienić dyrektywę 96/53/WE,

PRZYJMUJĄ NINIEJSZĄ DYREKTYWĘ:

Artykuł 1

W dyrektywie 96/53/WE wprowadza się następujące zmiany:

1)	Odesłania do dyrektywy Rady 70/156/EWG zastępuje się odesłaniami do dyrektywy 2007/46/WE;

artykuł 2 akapit pierwszy uzupełnia się następującymi definicjami:

—

„pojazd z napędem hybrydowym”: pojazd w rozumieniu dyrektywy 2007/46/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 5 września 2007 r. ustanawiającej ramy dla homologacji pojazdów silnikowych i ich przyczep oraz układów, części i oddzielnych zespołów technicznych przeznaczonych do tych pojazdów (10) , wyposażony w jeden lub kilka silników trakcyjnych zasilanych elektrycznie i niepołączonych na stałe z siecią przesyłową oraz jeden lub kilka silników trakcyjnych wewnętrznego spalania „technologia niskoemisyjna”: technologia, która nie w pełni wykorzystuje kopalne źródła ropy naftowej do zaopatrzenia transportu w energię, i która znacznie przyczynia się do obniżenia emisyjności transportu . Źródła te obejmują:

—	energię elektryczną,

—

wodór,

—	paliwa syntetyczne,

—	zaawansowane biopaliwa.

—	gaz ziemny, w tym biometan, w postaci gazowej (sprężony gaz ziemny – CNG) i w postaci ciekłej (skroplony gaz ziemny – LNG), oraz

—	ciepło odpadowe ; [Popr. 18]

—

„pojazd elektryczny”: pojazd w rozumieniu dyrektywy 2007/46/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 5 września 2007 r. ustanawiającej ramy dla homologacji pojazdów silnikowych i ich przyczep oraz układów, części i oddzielnych zespołów technicznych przeznaczonych do tych pojazdów (11) , wyposażony w jeden lub kilka silników trakcyjnych zasilanych elektrycznie i niepołączonych na stałe z siecią przesyłową; [Popr. 19]

—	„ intermodalna jednostka transportu intermodalnego ładunkowa ”: jednostka mieszcząca się w następujących kategoriach: kontener, nadwozie wymienne, naczepa; [Popr. 20. Poprawka ta ma zastosowanie do całego dokumentu.]

a)	w ust. 1 lit. a) i b) skreśla się słowo „krajowemu”; [Popr. 21]

w art. 4 ust. 4 akapit drugi zdanie pierwsze otrzymuje brzmienie:

„Uznaje się, że operacje transportowe nie ograniczają w sposób znaczący międzynarodowej konkurencji w sektorze transportu, jeżeli są realizowane na terytorium jednego z państw członkowskich lub, w przypadku operacji transgranicznej, wyłącznie pomiędzy dwoma graniczącymi ze sobą państwami członkowskimi, z których każde przyjęło środki w zastosowaniu niniejszego ustępu oraz jeżeli spełniony jest chociaż jeden z warunków wymienionych w lit. a) i b):”; [Popr. 22]

3)	skreśla się art. 4 ust. 6;

w art. 5 wprowadza się następujące zmiany:

a)	skreśla się słowa „Bez uszczerbku dla art. 4 ust. 6 lit a)”;

b)	skreśla się lit. b);

artykuł 8 otrzymuje brzmienie:

„Artykuł 8

1. W celu poprawy charakterystyki aerodynamicznej pojazdów lub zespołów pojazdów maksymalne długości przewidziane w załączniku I pkt 1.1 mogą zostać przekroczone do 500 mm w odniesieniu do pojazdów lub zespołów pojazdów wyposażonych w urządzenia, które spełniają wymogi określone poniżej: Takie przekroczenie długości ma na celu wyłącznie możliwość dodania w tylnej części pojazdów lub zespołów pojazdów urządzeń poprawiających ich charakterystykę aerodynamiczną. [Popr. 23]

2. Wymogi w zakresie osiągów i bezpieczeństwa, które muszą spełniać urządzenia, o których mowa w ust. 1, są następujące:

—	znacząca poprawa charakterystyki aerodynamicznej pojazdów,

—

jeśli chodzi o bezpieczeństwo ruchu drogowego oraz bezpieczeństwo transportu intermodalnego, są to w szczególności:

(i)	zamocowanie i trwałość urządzeń – by ograniczyć zapewnić, że nie istnieje ryzyko ich odczepienia, [Popr. 24]

(ii)	sygnalizacja dzienna i nocna, zgodnie z warunkami homologacji typu w ciągu dnia i nocy zakresie budowy urządzeń oświetlających i świetlnych , efektywna w złych warunkach meteorologicznych, pozwalająca na postrzeganie wymiarów zewnętrznych pojazdu przez innych użytkowników drogi, [Popr. 25]

(iii)

zaprojektowanie w sposób ograniczający ryzyko ponoszone przez inne pojazdy i ich pasażerów w przypadku zderzenia,

(iv)	urządzenie nie zwiększa znacząco ryzyka przewrócenia przez wiatry boczne;

(iva)

projekt, który nie ograniczałby prowadzącemu widoczności tylnej części pojazdu, [Popr. 26]

—

integracja z istniejącymi sieciami, w szczególności

(i)	utrzymanie zwrotności pojazdów lub zespołów pojazdów na infrastrukturach drogowych, miejskich i międzymiastowych,

(ii)	w odniesieniu do odnośnych przyczep i naczep – integracja z jednostkami kolejowymi, morskimi i rzecznymi podczas operacji transportu intermodalnego,

(iii)

urządzenia te dają się łatwo złożyć, wsunąć lub zdjąć przez kierowcę. [Popr. 27]

Przekroczenie maksymalnych długości nie powoduje zwiększenia ładowności pojazdów lub zespołów pojazdów.

3. Przed wprowadzeniem ich do obrotu dodatkowe urządzenia aerodynamiczne i ich zamontowanie w pojazdach są dopuszczane przez państwa członkowskie, które na podstawie dyrektywy 2007/46/WE Parlamentu Europejskiego i Rady (*1) . Państwa członkowskie wydają w tym celu świadectwo. Świadectwo to potwierdza, potwierdzające, że wymogi, o których mowa w ust. 2 powyżej, są spełnione, oraz wskazuje wskazujące , że urządzenie przyczynia się w znaczący sposób do poprawy charakterystyki aerodynamicznej. Świadectwa o dopuszczeniu wydane przez jedno państwo członkowskie są uznawane przez inne państwa członkowskie. [Popr. 29]

4. Komisja jest uprawniona do przyjmowania aktów delegowanych zgodnie z art. 16, aby uzupełnić wymogi, o których mowa w ust. 2. Wymogi te mają formę charakterystyki technicznej, minimalnych poziomów osiągów, wymogów w zakresie projektowania oraz procedur, których celem jest wystawienie świadectwa badań, o którym mowa w ust. 3. Akty delegowane muszą zostać przyjęte po raz pierwszy nie później niż 2 lata po opublikowaniu niniejszej dyrektywy. [Popr. 30]

Korzystając z tego uprawnienia, Komisja zapewnia spójność z unijnymi aktami prawnymi dotyczącymi homologacji typu. [Popr. 31]

5. W oczekiwaniu na przyjęcie aktów delegowanych pojazdy lub zespoły pojazdów wyposażone w urządzenia aerodynamiczne zamontowane w tylnej części pojazdów, spełniające wymogi, o których mowa w ust. 2, i zbadane zgodnie z ust. 3, mogą uczestniczyć w ruchu, jeżeli ich długość przekracza maksymalnie o dwa metry długość ustaloną w załączniku I pkt 1.1. Ten środek przejściowy stosuje się z dniem wejścia w życie niniejszej dyrektywy. [Popr. 32];

(*1) Dyrektywa 2007/46/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 5 września 2007 r. ustanawiająca ramy dla homologacji pojazdów silnikowych i ich przyczep oraz układów, części i oddzielnych zespołów technicznych przeznaczonych do tych pojazdów (Dz.U. L 263 z 9.10.2007, s. 1).”;"

6)	skreśla się art. 8a;

artykuł 9 otrzymuje brzmienie:

„Artykuł 9

1. W celu poprawy charakterystyki aerodynamicznej i bezpieczeństwa ruchu drogowego pojazdów lub zespołów pojazdów maksymalne długości przewidziane w załączniku I pkt 1.1 mogą zostać przekroczone w odniesieniu do pojazdów lub zespołów pojazdów, które spełniają wymogi określone w ust. 2 poniżej: Takie przekroczenie długości ma głównie na celu umożliwienie zaprojektowanie zaprojektowania kabin ciągników w taki sposób, by poprawić charakterystykę aerodynamiczną pojazdów lub zespołów pojazdów, oraz by poprawić bezpieczeństwo ruchu drogowego zarówno w przypadku słabszych uczestników ruchu drogowego, jak też pojazdów biorących udział w zderzeniach na drodze. [Popr. 33]

2. Wymogi w zakresie osiągów i bezpieczeństwa, które muszą spełniać kabiny, o których mowa w ust. 1, są następujące:

—	poprawa charakterystyki aerodynamicznej pojazdów,

—

podniesienie bezpieczeństwa ruchu drogowego i bezpieczeństwa transportu intermodalnego, w szczególności poprzez zagwarantowanie, że przednia część kabiny:

(i)

w odniesieniu do kierowcy - poprawia jego bezpośrednią widoczność , aby kierowca lepiej widział niechronionych użytkowników drogi, w szczególności dzięki zmniejszeniu martwego pola martwych pól widzenia znajdującego znajdujących się poniżej poziomu szyby przedniej i wokół kabiny, a w odpowiednich przypadkach poprzez zamontowanie dodatkowego wyposażenia, takiego jak lusterka i systemy kamer , [Popr. 34]

(ii)	ogranicza szkody w razie zderzenia z innym pojazdem i poprawia wyniki absorpcji energii dzięki zamontowaniu pochłaniającego energię systemu zabezpieczającego przed skutkami kolizji , [Popr. 35]

(iia)

poprawia ochronę pieszych dzięki dostosowaniu projektu przedniej części pojazdu w taki sposób, aby zminimalizować ryzyko przejechania w przypadku kolizji z niechronionymi użytkownikami drogi poprzez działanie oddalające użytkowników narażonych na obrażenia na skraj jezdni, [Popr. 36]

—	zwrotność pojazdów lub zespołów pojazdów na infrastrukturach oraz brak ograniczeń w zakresie używania pojazdów w terminalach intermodalnych,

—	komfort i bezpieczeństwo kierowców z myślą o poprawie jakości miejsca pracy . [Popr. 37]

Przekroczenie maksymalnej długości nie powoduje zwiększenia ładowności pojazdów lub zespołów pojazdów.

2a. W celu poprawy bezpieczeństwa i komfortu kierowcy, a także zapewnienia poprawy bezpieczeństwa drogowego pojazdów wchodzących w zakres niniejszej dyrektywy, kabina kierowcy powinna spełniać następujące wymogi w zakresie bezpieczeństwa i komfortu, o których mowa w art. 9 ust. 2:

—	wymogi określone w dyrektywie Rady 89/391/EWG (*2) (dyrektywa ramowa w sprawie bezpieczeństwa i zdrowia pracowników w miejscu pracy), w tym wymogi dotyczące hierarchii środków zapobiegawczych mających na celu wyeliminowanie źródeł wibracji całego ciała i zaburzeń układu mięśniowo-szkieletowego;

—	wyposażenie kabiny kierowcy w środki ochrony, poczynając od bezpiecznego wyjścia awaryjnego z kabiny w razie pożaru;

—	zwiększenie rozmiaru kabiny, aby dostosować ją do wymogów w zakresie komfortu i bezpieczeństwa miejsc dla kierowcy i kuszetek, z uwzględnieniem sytuacji awaryjnych. [Popr. 38]

3. Przed wprowadzeniem ich do obrotu charakterystyka aerodynamiczna oraz bezpieczeństwo nowo zaprojektowanych pojazdów silnikowych jest badana są badane w ramach dyrektywy 2007/46/WE przez państwa członkowskie, które wystawiają w tym celu świadectwo. Potwierdza ono spełnienie wymogów zawartych w ust. 2 powyżej. Badanie charakterystyki aerodynamicznej tych pojazdów jest zgodne z odpowiednimi zasadami pomiaru charakterystyki aerodynamicznej opracowanymi przez Komisję. Świadectwa badania wydane w jednym państwie członkowskim są uznawane przez inne państwa członkowskie. [Popr. 39]

3a. Od dnia [siedem lat od wejścia w życie niniejszej dyrektywy] w nowych pojazdach kategorii N2 i N3 i zespołach pojazdów stosowane są kabiny spełniające wymogi bezpieczeństwa, o których mowa w art. 9 ust. 2. [Popr. 40]

4. Komisja jest uprawniona do przyjmowania aktów delegowanych zgodnie z art. 16 oraz z istniejącymi regulaminami EKG ONZ w celu uzupełnienia wymogów, które muszą spełniać nowe kabiny ciągników i które są wymienione w ust. 2 Wymogi te mają formę charakterystyki technicznej, minimalnych poziomów osiągów w zakresie bezpieczeństwa i aerodynamiki , wymogów w zakresie projektowania oraz procedur, których celem jest wystawienie świadectwa badania, o którym mowa w ust. 3. Akty delegowane muszą zostać przyjęte po raz pierwszy nie później niż 2 lata po opublikowaniu niniejszej dyrektywy. [Popr. 41]

(*2) Dyrektywa Rady 89/391/EWG z dnia 12 czerwca 1989 r. w sprawie wprowadzenia środków w celu poprawy bezpieczeństwa i zdrowia pracowników w miejscu pracy (Dz.U. L 183 z 29.6.1989, s. 1). ”;"

8)	w art. 10 słowa „z datą określoną w art. 11” zastępuje się słowami „dnia 17 września 1997 r.”;

art. 10a otrzymuje brzmienie:

„Artykuł 10a

Maksymalna masa pojazdów z napędem hybrydowym lub całkowicie elektrycznym wyposażonych w technologie niskoemisyjne wskazana jest w załączniku I pkt 2.3.1 2.3.4 . [Popr. 42]

Pojazdy z napędem hybrydowym lub elektrycznym wyposażone w technologie niskoemisyjne nie mogą jednak przekraczać limitów wskazanych w załączniku I pkt 3: maksymalny dopuszczalny ciężar na oś.”; [Popr. 43]

10)

artykuł 11 otrzymuje brzmienie:

„Artykuł 11

Maksymalne wymiary ustalone w załączniku I pkt 1.1 i 1.6 można przekroczyć o 15 cm w odniesieniu do pojazdów lub zespołów pojazdów przewożących kontenery lub nadwozia wymienne o długości 45 stóp, w przypadku gdy transport drogowy kontenera lub nadwozia wymiennego odbywa się w ramach operacji transportu intermodalnego kombinowanego . [Popr. 44]

Na potrzeby niniejszego artykułu oraz pkt 2.2.2 lit. c) załącznika I operacja transportu intermodalnego obejmuje co najmniej kolej, transport rzeczny lub transport morski. Częścią takiej operacji jest również transport drogowy wykorzystywany do początkowego lub końcowego odcinka trasy. Każda taka część transportu drogowego obejmuje mniej niż 300 km na terytorium Unii Europejskiej, lub odległość do najbliższych terminali między którymi istnieje regularne połączenie. Operacja transportu jest również uznawana za transport intermodalny, jeżeli obejmuje wewnątrzeuropejski transport morski bliskiego zasięgu, niezależnie od długości początkowego i końcowego odcinka transportu drogowego. Początkowy lub końcowy odcinek transportu drogowego w ramach operacji wykorzystującej wewnątrzeuropejski transport morski bliskiego zasięgu rozpoczyna się w punkcie załadowania towarów we właściwym najbliższym porcie morskim w odniesieniu do początku trasy lub, w stosownych przypadkach, znajduje się pomiędzy właściwym najbliższym portem morskim a punktem wyładowania towarów w odniesieniu do końca trasy. W stosownych przypadkach Komisja przedstawi do 2017 r. wniosek ustawodawczy w celu zmiany dyrektywy Rady 92/106/EWG (*3) , a w szczególności obecnej definicji transportu kombinowanego, aby uwzględnić rozwój konteneryzacji i ułatwić wydajny transport modalny. [Popr. 45]

(*3) Dyrektywa Rady 92/106/EWG z dnia 7 grudnia 1992 r. w sprawie ustanowienia wspólnych przepisów dla niektórych rodzajów transportu kombinowanego towarów pomiędzy państwami członkowskimi (Dz.U. L 368, 17.12.1992, s. 38). ”;"

11)

artykuł 12 otrzymuje brzmienie:

„Artykuł 12

1. Państwa członkowskie wprowadzają do użytku urządzenia wyboru wstępnego , ukierunkowania i ukierunkowanej przeprowadzania kontroli pojazdów lub zespołów pojazdów znajdujących się w ruchu, aby zapewnić przestrzeganie wymogów niniejszej dyrektywy. [Popr. 46]

Państwa członkowskie zapewniają, aby informacje o liczbie i powadze naruszeń przepisów niniejszej dyrektywy popełnionych przez poszczególne przedsiębiorstwa były wprowadzane do systemu oceny ryzyka, o którym mowa w art. 9 dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2006/22/WE (*4) . [Popr. 47]

Określając pojazdy, które mają zostać poddane kontroli, państwa członkowskie mogą obrać jako priorytet pojazdy eksploatowane przez przedsiębiorstwa o wysokim stopniu ryzyka, o których mowa w dyrektywie 2006/22/WE. Pojazdy do kontroli mogą być również wybierane losowo. [Popr. 48]

2. Po upływie okresu dwóch lat począwszy od dnia wejścia w życie niniejszej dyrektywy państwa członkowskie dokonują pomiarów masy pojazdów lub zespołów pojazdów znajdujących się w ruchu. Środki służące wyborowi wstępnemu mają na celu zwiększenie skuteczności kontroli oraz identyfikację pojazdów, które mogły naruszyć przepisy, i które należy skontrolować bezpośrednio. Mogą one być realizowane za pomocą automatycznych systemów umieszczonych na infrastrukturze lub za pomocą systemów umieszczanych w pojazdach zgodnie z ust. 6 poniżej. Systemy automatyczne powinny pozwolić na identyfikację pojazdów podejrzanych o przekroczenie maksymalnej dopuszczalnej masy. Ponieważ przedmiotowe systemy automatyczne będą używane wyłącznie do wyboru wstępnego a nie do określenia naruszenia, ich certyfikowanie przez państwa członkowskie nie jest obowiązkowe. Systemy pokładowe mogą być połączone z tachografami cyfrowymi zamontowanymi w pojazdach zgodnie z rozporządzeniem Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 165/2014 (*5) . [Popr. 49]

3. Państwa członkowskie dokonują pomiarów w ramach wyboru wstępnego w liczbie odpowiadającej co najmniej jednemu ważeniu na 2 000 pojazdokilometrów średnio rocznie.

4. Państwa członkowskie dopilnowują, aby właściwe organy wymieniały się informacjami koniecznymi dla osiągnięcia większej skuteczności tych kontroli na szczeblu Unii, oraz dla ułatwienia ich przebiegu, w szczególności poprzez krajowy punkt kontaktowy odpowiedzialny za wymianę informacji z innymi państwami członkowskimi. Te niezbędne informacje zawierają w szczególności identyfikację sprawców wykroczeń, opis popełnionych wykroczeń i nałożonych kar oraz dobrej reputacji danego przedsiębiorstwa. Punkt kontaktowy jest wyznaczany zgodnie z art. 18 ust. 1 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 1071/2009 (*6).

5. Pojazdy podejrzewane o przeciążenie w wyniku wstępnego wyboru dokonanego zgodnie z ust. 2 podlegają co najmniej jednemu z następujących działań:

(i)	kontrola na poboczu za pomocą homologowanego urządzenia pomiarowego, wykonana po zatrzymaniu pojazdu,

(ii)	przesłanie do przedsiębiorstwa transportowego informacji dotyczącej podejrzenia o przeciążenie pojazdu,

(iii)

kontrola przedsiębiorstwa transportowego w jego pomieszczeniach, w szczególności w przypadku ponownego naruszenia po przesłaniu informacji wymienionej w ppkt (ii).

6. Zgodnie z ust. 1 państwa członkowskie zachęcają do wyposażania od dnia [pięć lat po wejściu w życie niniejszej dyrektywy] nowe pojazdy N2 i N3 oraz zespoły pojazdów i zespołów pojazdów muszą być wyposażane w pokładowe urządzenia systemy ważące (masa całkowita, nacisk na oś), które pozwalają w dowolnym momencie przesłać dane dotyczące ważenia z pojazdu będącego w ruchu do organu dokonującego kontroli na poboczu lub będącego odpowiedzialnym za przepisy z zakresu transportu towarów. Komunikacja odbywa się za pomocą interfejsu zdefiniowanego normami CEN DSRC (*7) EN 12253, EN 12795, EN 12834, EN 13372 i ISO 14906. Kierowca również musi mieć dostęp do tych informacji. [Popr. 50]

7. Komisja jest uprawniona do przyjmowania aktów delegowanych zgodnie z art. 16, w zakresie:

—

dodatkowych specyfikacji technicznych, umożliwiających pełną interoperacyjność na poziomie Unii, pokładowych urządzeń ważących, o których mowa w ust. 6 powyżej, tak by organy każdego państwa członkowskiego mogły komunikować się w ten sposób z pojazdami lub zespołami pojazdów zarejestrowanymi w dowolnym państwie członkowskim oraz, w stosownych przypadkach, dokonywać wymiany otrzymanych informacji z organami innych państw członkowskich.

—

procedur kontroli wyboru wstępnego, o których mowa w ust. 2 niniejszego artykułu, specyfikacji technicznych środków materialnych używanych w tych kontrolach wyboru wstępnego, wymogów dotyczących dokładności oraz określenia zasad stosowania tych środków materialnych. Procedury te, specyfikacje i zasady stosowania mają na celu zagwarantowanie, że kontrole odbywają się w ten sposób we wszystkich państwach członkowskich, zapewniając w ten sposób równe traktowanie wszystkich przewoźników na całym terytorium Unii.

—	wspólnych procedur i specyfikacji mających na celu osiągnięcie dostatecznego poziomu niezawodności, pozwalającego wykorzystać systemy pokładowe do wdrożenia przepisów niniejszej dyrektywy, a w szczególności art. 13 ; [Popr. 51]

7a. Komisja ocenia, czy systemy pokładowe po podłączeniu do tachografu cyfrowego mogą być przydatne do wdrożenia innych przepisów dotyczących transportu drogowego. W stosownych przypadkach Komisja przedstawi wnioski ustawodawcze.[Popr. 52]

(*4) Dyrektywa 2006/22/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 15 marca 2006 r. w sprawie minimalnych warunków wykonania rozporządzeń Rady (EWG) nr 3820/85 i (EWG) nr 3821/85 dotyczących przepisów socjalnych odnoszących się do działalności w transporcie drogowym oraz uchylająca dyrektywę Rady 88/599/EWG (Dz.U. L 102 z 11.4.2006, s. 35) "

(*5) Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 165/2014 z dnia 4 lutego 2014 r. w sprawie tachografów stosowanych w transporcie drogowym i uchylające rozporządzenie Rady (EWG) nr 3821/85 w sprawie urządzeń rejestrujących stosowanych w transporcie drogowym oraz zmieniające rozporządzenie (WE) nr 561/2006 Parlamentu Europejskiego i Rady w sprawie harmonizacji niektórych przepisów socjalnych odnoszących się do transportu drogowego (Dz.U. L 60 z 28.2.2014, s. 1). "

(*6) Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 1071/2009 z dnia 21 pażdziernika 2009 r. ustanawiające wspólne zasady dotyczące warunków wykonywania zawodu przewoźnika drogowego i uchylające dyrektywę Rady 96/26/WE (Dz.U. L 300 z 14.11.2009, s. 51)."

(*7) DSRC: Dedicated Short Range Communications.”;"

12)

artykuł 13 otrzymuje brzmienie:

„Artykuł 13

1. Naruszenia przepisów niniejszej dyrektywy dzieli się na różne kategorie, w zależności od ich wagi.

2. Przekroczenie o mniej niż 5 % 2 % maksymalnej masy dopuszczonej w pkt 2, 3, 4.1 i 4.3 załącznika I powoduje skierowanie pisemnego ostrzeżenia do przedsiębiorstwa transportowego, mogącego skutkować karą, o ile przepisy krajowe przewidują taki rodzaj kar; [Popr. 53]

3. Przekroczenie o 5-10 % 2–10 % maksymalnej masy dopuszczonej w pkt 2, 3, 4.1 i 4.3 załącznika I jest uznawane za drobne wykroczenie w rozumieniu niniejszej dyrektywy oraz skutkuje karą pieniężną. Organy kontroli mogą również unieruchomić pojazd w celu wyładowania ładunku do poziomu odpowiadającego dopuszczalnej maksymalnej masie; [Popr. 54]

4. Przekroczenie o 10-20 % 10–15 % maksymalnej masy dopuszczonej w pkt 2, 3, 4.1 i 4.3 załącznika I jest uznawane za poważne wykroczenie w rozumieniu niniejszej dyrektywy. Skutkuje ono karą pieniężną i natychmiastowym unieruchomieniem pojazdu w celu wyładowania ładunku do poziomu odpowiadającego dopuszczalnej maksymalnej masie, [Popr. 55]

5. Przekroczenie o więcej niż 20 % 15 % maksymalnej masy dopuszczonej w pkt 2, 3, 4.1 i 4.3 załącznika I jest uznawane za bardzo poważne wykroczenie w rozumieniu niniejszej dyrektywy, ze względu na ryzyko ponoszone przez innych użytkowników drogi. Skutkuje ono natychmiastowym unieruchomieniem pojazdu w celu wyładowania ładunku do poziomu odpowiadającego maksymalnej dopuszczalnej masie, oraz karą pieniężną. Zgodnie z art. 6 rozporządzenia (WE) nr 1071/2009 uruchamiana jest procedura utraty przez przedsiębiorstwo transportowe dobrej reputacji. [Popr. 56]

6. Przekroczenie o mniej niż 2 % 1 % maksymalnej długości , wysokości bądź szerokości dopuszczonych w pkt 1 załącznika I powoduje skierowanie pisemnego ostrzeżenia do przedsiębiorstwa transportowego, mogącego skutkować karą, o ile przepisy krajowe przewidują taki rodzaj kar. [Popr. 57]

7. Przekroczenie o 2 %-20 % 1–10 % maksymalnej długości bądź szerokości, dopuszczonych w pkt 1 załącznika I, bez względu na to czy chodzi o ładunek czy o sam pojazd, skutkuje karą pieniężną nakładaną na przedsiębiorstwo transportowe . Organy kontroli unieruchamiają pojazd aż do wyładunku, jeżeli przekroczenie długości bądź szerokości spowodowane jest ładunkiem, lub do czasu otrzymania specjalnego zezwolenia przez przedsiębiorstwo transportowe, zgodnie z art. 4 ust. 3; [Popr. 58]

8. Przekroczenie o więcej niż 20 % 10 % maksymalnej długości , wysokości bądź szerokości, dopuszczonych w pkt 1 załącznika I, jest uznawane za bardzo poważne wykroczenie w rozumieniu niniejszej dyrektywy, ze względu na ryzyko ponoszone przez innych użytkowników drogi. Skutkuje ono karą pieniężną nakładaną na przedsiębiorstwo transportowe i natychmiastowym unieruchomieniem pojazdu przez organy kontroli, aż do wyładunku bądź do czasu otrzymania specjalnego zezwolenia przez przedsiębiorstwo transportowe, zgodnie z art. 4 ust. 3, jeżeli przekroczenie długości lub szerokości jest spowodowane ładunkiem. Zgodnie z art. 6 rozporządzenia (WE) nr 1071/2009 uruchamiana jest procedura utraty przez przedsiębiorstwo transportowe dobrej reputacji. [Popr. 59]

9. Kary pieniężne, o których mowa w ust. 3, 4, 5, 7 i 8, są skuteczne, proporcjonalne i odstraszające.”;

13)

dodaje się art. 14 w brzmieniu:

„Artykuł 14

W odniesieniu do transportu kontenerów załadowca – przed załadunkiem – przekazuje przewoźnikowi drogowemu, któremu powierza transport kontenera, deklarację wskazującą masę brutto transportowanego kontenera. Taką deklarację można również złożyć w formie elektronicznej. Bez względu na sposób przekazania, dokument zawierający deklarację o masie brutto kontenera musi być podpisany przez osobę należycie upoważnioną przez załadowcę. W razie gdy informacji tej o masie brutto kontenera brak lub gdy jest ona błędna, w przypadku przeciążenia pojazdu, odpowiedzialność ponosi załadowca w tym samym stopniu co przewoźnik. [Popr. 60]

W operacjach transportu intermodalnego informacja o masie brutto załadowanego kontenera jest przekazywana kolejnemu podmiotowi przejmującemu nadzór nad kontenerem. ”; [Popr. 61]

14)

dodaje się art. 15 w brzmieniu:

„Artykuł 15

Co dwa lata, w pierwszym kwartale roku kalendarzowego, państwa członkowskie przedstawiają Komisji sprawozdanie w sprawie kontroli przeprowadzonych w ciągu dwóch poprzednich lat kalendarzowych, ich wyników i kar nałożonych na sprawców wykroczeń. Komisja opracowuje analizę tych sprawozdań i przekazuje ją Parlamentowi Europejskiemu i Radzie w drugim kwartale roku kalendarzowego.”;

15)

dodaje się art. 16 w brzmieniu:

„Artykuł 16

1. Powierzenie Komisji uprawnień do przyjęcia aktów delegowanych podlega warunkom określonym w niniejszym artykule.

2. Uprawnienia do przyjęcia aktów delegowanych, o których mowa w art. 8 ust. 4, art. 9 ust. 5 i art. 12 ust. 7, powierza się Komisji na czas nieokreślony okres pięciu lat od dnia [data wejście w życie wejścia w życie niniejszej dyrektywy]. Komisja sporządza sprawozdanie dotyczące przekazania uprawnień nie później niż dziewięć miesięcy przed końcem pięcioletniego okresu. Przekazanie uprawnień zostaje automatycznie przedłużone na takie same okresy, chyba że Parlament Europejski lub Rada sprzeciwią się takiemu przedłużeniu nie później niż trzy miesiące przed końcem każdego okresu. [Popr. 62]

3. Przekazanie uprawnień, o którym mowa w art. 8 ust. 4, art. 9 ust. 5 oraz art. 12 ust. 7, może zostać w dowolnym momencie odwołane przez Parlament Europejski lub przez Radę . Decyzja o odwołaniu kończy przekazanie uprawnień określonych w tej decyzji. Staje się ona skuteczna następnego dnia po jej opublikowaniu w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej lub od późniejszej daty, która jest w niej określona. Nie wpływa ona na ważność jakichkolwiek już obowiązujących aktów delegowanych.

4. Niezwłocznie po przyjęciu aktu delegowanego Komisja przekazuje go równocześnie Parlamentowi Europejskiemu i Radzie.

5. Akt delegowany przyjęty na podstawie art. 8 ust. 4, art. 9 ust. 5 i art. 12 ust. 7 wchodzi w życie, tylko jeśli Parlament Europejski ani Rada nie wyraziły sprzeciwu w terminie dwóch miesięcy od przekazania tego aktu Parlamentowi Europejskiemu i Radzie lub jeśli, przed upływem tego terminu, zarówno Parlament Europejski, jak i Rada poinformowały Komisję, że nie wniosą sprzeciwu. Termin ten można przedłużyć o dwa miesiące z inicjatywy Parlamentu Europejskiego lub Rady.”;

15a)

dodaje się artykuł w brzmieniu:

„Artykuł 16 a

Do 2016 r. Komisja dokona przeglądu załącznika I do dyrektywy 96/53/WE i przedstawi Parlamentowi Europejskiemu i Radzie sprawozdanie na temat jego wdrożenia. Na podstawie tego sprawozdania Komisja w stosownym przypadku przedstawi wniosek ustawodawczy należycie uzupełniony oceną skutków. Sprawozdanie powinno zostać przedstawione co najmniej 6 miesięcy przed wnioskiem ustawodawczym.” [Popr. 63];

15b)

dodaje się artykuł w brzmieniu:

„Artykuł 16 b

Do dnia 1 stycznia 2016 r. Komisja zakończy przegląd niniejszej dyrektywy i na podstawie takiego przeglądu oraz oceny skutkach w stosownym przypadku do dnia 1 stycznia 2017 r. przedłoży Parlamentowi Europejskiemu i Radzie wniosek, aby nakazać wszystkim nowym pojazdom M2 i M3 spełnienie wymogów bezpieczeństwa przewidzianych w art. 9 ust. 2.”; [Popr. 64]

16)

w załączniku I wprowadza się następujące zmiany:

-a)

w pkt 1.1 dodaje się tiret w brzmieniu:

„—	pojazdy do przewozu pojazdów wraz z ładunkiem: 20,75m”; [Popr. 65]

pkt 1.2 lit. b) otrzymuje brzmienie:

„b)	nadbudówki pojazdów chłodni lub pojazdów przewożących chłodnicze jednostki transportu intermodalnego: 2,60 m”;

aa)

punkt 1.4 otrzymuje brzmienie:

„1.4

Wymiary odłączalnych części i znormalizowanych elementów, takich jak kontenery, są określone w pkt 1.1, 1.2, 1.3, 1.6, 1.7, 1.8 i 4.4. Ze względu swoją niepodzielność gotowe pojazdy, takie jak nowe samochody załadowane na specjalne pojazdy do przewozu pojazdów, mogą przekraczać wymiary określone w pkt 1.1 w stopniu, w jakim jest to dopuszczalne przez przepisy krajowe i warunki infrastrukturalne, o ile takie pojazdy do przewozu pojazdów, kiedy są niezaładowane, spełniają całkowicie wymogi, o których mowa w wyżej wymienionych punktach.”; [Popr. 66]

pkt 2.2.2 lit. c) otrzymuje brzmienie:

„c)	dwu- lub trójosiowe pojazdy silnikowe z naczepami dwu- lub trzyosiowymi przewożące w transporcie intermodalnym jedną lub kilka jednostek transportu intermodalnego o maksymalnej długości całkowitej wynoszącej 40 lub 45 stóp: 44 tony.”; [Popr. 70]

pkt 2.3.1. otrzymuje brzmienie:

„a)	Dwuosiowe pojazdy silnikowe inne niż autobusy:18 ton.”; »Dwuosiowe pojazdy silnikowe inne niż autobusy i o napędzie hybrydowym lub elektrycznym: 19 ton.«; [Popr. 67]

b)	Autobusy dwuosiowe: 19 ton 19,5 tony .”; [Popr. 68]

ca)

dodaje się pkt w brzmieniu:

„2.3.4

Pojazdy wyposażone w technologie niskoemisyjne:

Maksymalna masa to masa, o której mowa w pkt 2.3.1, 2.3.2, 2.3.3 lub 2.4. zwiększona o dodatkową masę wymaganą ze względu na technologię niskoemisyjną o maksymalnej wartości 1 tony. Ta dodatkowa masa musi być podana w oficjalnych dokumentach rejestracyjnych pojazdów silnikowych, wydawanych przez państwa członkowskie w chwili rejestracji pojazdu. Jeżeli takiej informacji nie podano, zastosowanie mają wartości podane w pkt 2.3.1, 2.3.2, 2.3.3 lub 2.4.”; [Popr. 69]

Artykuł 2

1. Państwa członkowskie wprowadzają w życie przepisy ustawowe, wykonawcze i administracyjne niezbędne do wykonania niniejszej dyrektywy, nie później niż w ciągu 18 miesięcy od daty jej opublikowania w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej. Niezwłocznie przekazują Komisji tekst tych przepisów.

2. Państwa członkowskie przekazują Komisji tekst podstawowych przepisów prawa krajowego, przyjętych w dziedzinie objętej niniejszą dyrektywą.

Artykuł 3

Niniejsza dyrektywa wchodzi w życie dwudziestego dnia po jej opublikowaniu w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej.

Artykuł 4

Niniejsza dyrektywa skierowana jest do państw członkowskich.

Sporządzono w …

W imieniu Parlamentu Europejskiego

Przewodniczący

W imieniu Rady

Przewodniczący

(1) Dz.U. C 327 z 12.11.2013, s. 133.

(2) Stanowisko Parlamentu Europejskiego z dnia 15 kwietnia 2014 r.

(3) Dyrektywa Rady 96/53/WE z dnia 25 lipca 1996 r. ustanawiająca dla niektórych pojazdów drogowych poruszających się na terytorium Wspólnoty maksymalne dopuszczalne wymiary w ruchu krajowym i międzynarodowym oraz maksymalne dopuszczalne obciążenia w ruchu międzynarodowym (Dz.U. L 235 z 17.9.1996, s. 59).

(4) Dyrektywa 1999/62/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 17 czerwca 1999 r. w sprawie pobierania opłat za użytkowanie niektórych typów infrastruktury przez pojazdy ciężarowe (Dz.U. L 187 z 20.7.1999, s. 42).

(5) Dyrektywa 2007/38/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 11 lipca 2007 r. w sprawie doposażenia samochodów ciężarowych zarejestrowanych we Wspólnocie w lusterka samochodowe (Dz.U. L 184 z 14.7.2007, s. 25).

(6) Dz.U. C 168 E z 14.6.2013, s. 72.

(7) Dyrektywa Rady 89/391/EWG z dnia 12 czerwca 1989 r. w sprawie wprowadzenia środków w celu poprawy bezpieczeństwa i zdrowia pracowników w miejscu pracy (Dz.U. L 183 z 29.6.1989, s. 1 ).

(8) Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 1071/2009 z dnia 21 października 2009 r. ustanawiające wspólne zasady dotyczące warunków wykonywania zawodu przewoźnika drogowego i uchylające dyrektywę Rady 96/26/WE (Dz.U. L 300 z 14.11.2009, s. 51).

(9) Dyrektywa 2007/46/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 5 września 2007 r. ustanawiająca ramy dla homologacji pojazdów silnikowych i ich przyczep oraz układów, części i oddzielnych zespołów technicznych przeznaczonych do tych pojazdów (Dz.U. L 263 z 9.10.2007, s. 1).

(10) Dz.U. L 263 z 9.10.2007, s. 1.

(11) Dz.U. L 263 z 9.10.2007, s. 1.

22.12.2017

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 443/202

P7_TA(2014)0354

Ramy na potrzeby prowadzenia działań naprawczych oraz restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji w odniesieniu do instytucji kredytowych i firm inwestycyjnych ***I

Rezolucja ustawodawcza Parlamentu Europejskiego z dnia 15 kwietnia 2014 r. w sprawie wniosku dotyczącego dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady ustanawiającej ramy na potrzeby prowadzenia działań naprawczych oraz restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji w odniesieniu do instytucji kredytowych i firm inwestycyjnych oraz zmieniającej dyrektywy Rady 77/91/EWG i 82/891/EWG, dyrektywy 2001/24/WE, 2002/47/WE, 2004/25/WE, 2005/56/WE, 2007/36/WE i 2011/35/UE oraz rozporządzenie (UE) nr 1093/2010 (COM(2012)0280 – C7-0136/2012 – 2012/0150(COD))

(Zwykła procedura ustawodawcza: pierwsze czytanie)

(2017/C 443/35)

Parlament Europejski,

—	uwzględniając wniosek Komisji przedstawiony Parlamentowi Europejskiemu i Radzie (COM(2012)0280),

—	uwzględniając art. 294 ust. 2 oraz art. 114 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej, zgodnie z którymi wniosek został przedstawiony przez Komisję (C7-0136/2012),

—	uwzględniając art. 294 ust. 3 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej,

—	uwzględniając opinię Europejskiego Banku Centralnego z dnia 29 listopada 2012 r. (1),

—	uwzględniając opinię Europejskiego Komitetu Ekonomiczno-Społecznego z dnia 12 grudnia 2012 r. (2),

—	uwzględniając zobowiązanie złożone przez przedstawiciela Rady w piśmie z dnia 20 grudnia 2013 r. do przyjęcia stanowiska Parlamentu zgodnie z art. 294 ust. 4 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej,

—	uwzględniając art. 55 Regulaminu,

—	uwzględniając sprawozdanie Komisji Gospodarczej i Monetarnej oraz opinie Komisji Budżetowej i Komisji Prawnej (A7-0196/2013),

przyjmuje poniższe stanowisko w pierwszym czytaniu;

zwraca się do Komisji o ponowne przekazanie mu sprawy, jeśli uzna ona za stosowne wprowadzić znaczące zmiany do swojego wniosku lub zastąpić go innym tekstem;

zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania stanowiska Parlamentu Radzie i Komisji, a także parlamentom narodowym.

(1) Dz.U. C 39 z 12.2.2013, s. 1.

(2) Dz.U. C 44 z 15.2.2013, s. 68.

P7_TC1-COD(2012)0150

Stanowisko Parlamentu Europejskiego przyjęte w pierwszym czytaniu w dniu 15 kwietnia 2014 r. w celu przyjęcia dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2014/…/UE ustanawiającej ramy na potrzeby prowadzenia działań naprawczych oraz restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji w odniesieniu do instytucji kredytowych i firm inwestycyjnych oraz zmieniającej dyrektywę Rady 82/891/WE i dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2001/24/WE, 2002/47/WE, 2004/25/WE, 2005/56/WE, 2007/36/WE, 2011/35/UE, 2012/30/UE i 2013/36/EU oraz rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1093/2010 i (UE) nr 648/2012

(Jako że pomiędzy Parlamentem i Radą osiągnięte zostało porozumienie, stanowisko Parlamentu odpowiada ostatecznej wersji aktu prawnego, dyrektywy 2014/59/UE.)

22.12.2017

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 443/203

P7_TA(2014)0355

Przedsiębiorstwa zbiorowego inwestowania w zbywalne papiery wartościowe (UCITS V) ***I

Rezolucja ustawodawcza Parlamentu Europejskiego z dnia 15 kwietnia 2014 r. w sprawie wniosku dotyczącego dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady zmieniającej dyrektywę 2009/65/WE w sprawie koordynacji przepisów ustawowych, wykonawczych i administracyjnych odnoszących się do przedsiębiorstw zbiorowego inwestowania w zbywalne papiery wartościowe (UCITS) w zakresie funkcji depozytariusza, polityki wynagrodzeń i sankcji (COM(2012)0350 – C7-0178/2012 – 2012/0168(COD))

(Zwykła procedura ustawodawcza: pierwsze czytanie)

(2017/C 443/36)

Parlament Europejski,

—	uwzględniając wniosek Komisji przedstawiony Parlamentowi Europejskiemu i Radzie (COM(2012)0350),

—	uwzględniając art. 294 ust. 2 oraz art. 53 ust. 1 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej, zgodnie z którymi wniosek został przedstawiony Parlamentowi przez Komisję (C7–0178/2012),

—	uwzględniając art. 294 ust. 3 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej,

—	uwzględniając opinię Europejskiego Banku Centralnego z dnia 11 stycznia 2013 r. (1),

—	uwzględniając zobowiązanie złożone przez przedstawiciela Rady w piśmie z dnia 19 marca 2014 r. do przyjęcia stanowiska Parlamentu zgodnie z art. 294 ust. 4 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej,

—	uwzględniając art. 55 Regulaminu,

—	uwzględniając sprawozdanie Komisji Gospodarczej i Monetarnej (A7–0125/2013),

zatwierdza poniższe stanowisko w pierwszym czytaniu (2);

zwraca się do Komisji o ponowne przekazanie mu sprawy, jeśli uzna ona za stosowne wprowadzić znaczące zmiany do swojego wniosku lub zastąpić go innym tekstem;

zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania stanowiska Parlamentu Radzie i Komisji, a także parlamentom narodowym.

(1) Dz.U. C 96 z 4.4.2013, s. 18.

(2) Niniejsze stanowisko zastępuje poprawki przyjęte dnia 3 lipca 2013 r. (Teksty przyjęte, P7_TA(2013)0309)

P7_TC1-COD(2012)0168

Stanowisko Parlamentu Europejskiego przyjęte w pierwszym czytaniu w dniu 15 kwietnia 2014 r. w celu przyjęcia dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2014/…/UE zmieniającej dyrektywę 2009/65/WE w sprawie koordynacji przepisów ustawowych, wykonawczych i administracyjnych odnoszących się do przedsiębiorstw zbiorowego inwestowania w zbywalne papiery wartościowe (UCITS) w zakresie funkcji depozytariusza, polityki wynagrodzeń oraz sankcji

(Jako że pomiędzy Parlamentem i Radą osiągnięte zostało porozumienie, stanowisko Parlamentu odpowiada ostatecznej wersji aktu prawnego, dyrektywy 2014/91/UE.)

22.12.2017

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 443/204

P7_TA(2014)0356

Rachunki płatnicze ***I

Rezolucja ustawodawcza Parlamentu Europejskiego z dnia 15 kwietnia 2014 r. w sprawie wniosku dotyczącego dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady w sprawie porównywalności opłat za prowadzenie rachunku płatniczego, przenoszenia rachunku płatniczego oraz dostępu do podstawowego rachunku płatniczego (COM(2013)0266 – C7-0125/2013 – 2013/0139(COD))

(Zwykła procedura ustawodawcza: pierwsze czytanie)

(2017/C 443/37)

Parlament Europejski,

—	uwzględniając wniosek Komisji przedstawiony Parlamentowi Europejskiemu i Radzie (COM(2013)0266),

—	uwzględniając art. 294 ust. 2 oraz art. 114 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej, zgodnie z którymi wniosek został przedstawiony Parlamentowi przez Komisję (C7-0125/2013),

—	uwzględniając art. 294 ust. 3 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej,

—	uwzględniając opinię Europejskiego Banku Centralnego z dnia 19 listopada 2013 r. (1)

—	uwzględniając opinię Europejskiego Komitetu Ekonomiczno-Społecznego z dnia 18 września 2013 r. (2),

—	uwzględniając zobowiązanie złożone przez przedstawiciela Rady w piśmie z dnia 4 kwietnia 2014 r. do zatwierdzenia stanowiska Parlamentu zgodnie z art. 294 ust. 4 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej,

—	uwzględniając art. 55 Regulaminu,

—	uwzględniając sprawozdanie Komisji Gospodarczej i Monetarnej oraz opinie Komisji Rynku Wewnętrznego i Ochrony Konsumentów, jak również Komisji Prawnej (A7-0398/2013),

przyjmuje poniższe stanowisko w pierwszym czytaniu (3);

zwraca się do Komisji o ponowne przekazanie mu sprawy, jeśli uzna ona za stosowne wprowadzić znaczące zmiany do swojego wniosku lub zastąpić go innym tekstem;

zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania stanowiska Parlamentu Radzie i Komisji, a także parlamentom narodowym.

(1) Dz.U. C 51 z 22.2.2014, s. 3.

(2) Dz.U. C 341 z 22.11.2013, s. 40.

(3) Niniejsze stanowisko zastępuje poprawki przyjęte dnia 12 grudnia 2013 r. (Teksty przyjęte, P7_TA(2013)0587)

P7_TC1-COD(2013)0139

Stanowisko Parlamentu Europejskiego przyjęte w pierwszym czytaniu w dniu 15 kwietnia 2014 r. w celu przyjęcia dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2014/…/UE w sprawie porównywalności opłat związanych z rachunkami płatniczymi, przenoszenia rachunku płatniczego oraz dostępu do podstawowego rachunku płatniczego

(Jako że pomiędzy Parlamentem i Radą osiągnięte zostało porozumienie, stanowisko Parlamentu odpowiada ostatecznej wersji aktu prawnego, dyrektywy 2014/92/UE.)

22.12.2017

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 443/205

P7_TA(2014)0357

Dokumenty zawierające kluczowe informacje dotyczące produktów inwestycyjnych ***I

Rezolucja ustawodawcza Parlamentu Europejskiego z dnia 15 kwietnia 2014 r. w sprawie wniosku dotyczącego rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady w sprawie dokumentów zawierających kluczowe informacje, dotyczących produktów inwestycyjnych (COM(2012)0352 – C7-0179/2012 – 2012/0169(COD))

(Zwykła procedura ustawodawcza: pierwsze czytanie)

(2017/C 443/38)

Parlament Europejski,

—	uwzględniając wniosek Komisji przedstawiony Parlamentowi Europejskiemu i Radzie (COM(2012)0352),

—	uwzględniając art. 294 ust. 2 oraz art. 114 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej, zgodnie z którymi Komisja przedstawiła wniosek Parlamentowi (C7-0179/2012),

—	uwzględniając art. 294 ust. 3 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej,

—	uwzględniając opinię Europejskiego Banku Centralnego z dnia 11 grudnia 2012 r. (1),

—	uwzględniając opinię Europejskiego Komitetu Ekonomiczno-Społecznego z dnia 14 listopada 2012 r. (2),

—	uwzględniając zobowiązanie przedstawiciela Rady, przekazane pismem z dnia 4 kwietnia 2014 r., do zatwierdzenia stanowiska Parlamentu Europejskiego, zgodnie z art. 294 ust. 4 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej,

—	uwzględniając art. 55 Regulaminu,

—	uwzględniając sprawozdanie Komisji Gospodarczej i Monetarnej oraz opinie Komisji Rynku Wewnętrznego i Ochrony Konsumentów, jak również Komisji Wolności Obywatelskich, Sprawiedliwości i Spraw Wewnętrznych (A7-0368/2013),

przyjmuje poniższe stanowisko w pierwszym czytaniu (3);

zwraca się do Komisji o ponowne przekazanie mu sprawy, jeśli uzna ona za stosowne wprowadzić znaczące zmiany do swojego wniosku lub zastąpić go innym tekstem;

zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania stanowiska Parlamentu Radzie i Komisji, a także parlamentom narodowym.

(1) Dz.U. C 70 z 9.3.2013, s. 2

(2) Dz.U. C 11 z 15.1.2013, s. 59.

(3) Niniejsze stanowisko zastępuje poprawki przyjęte w dniu 20 listopada 2013 r. (P7_TA(2013)0489)

P7_TC1-COD(2012)0169

Stanowisko Parlamentu Europejskiego przyjęte w pierwszym czytaniu w dniu 15 kwietnia 2014 r. w celu przyjęcia rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr …/2014 w sprawie dokumentów zawierających kluczowe informacje, dotyczących detalicznych produktów zbiorowego inwestowania i ubezpieczeniowych produktów inwestycyjnych (PRIIP)

(Jako że pomiędzy Parlamentem i Radą osiągnięte zostało porozumienie, stanowisko Parlamentu odpowiada ostatecznej wersji aktu prawnego, rozporządzenia (UE) nr 1286/2014.)

22.12.2017

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 443/206

P7_TA(2014)0358

Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej: liczba sędziów w Sądzie ***I

Rezolucja ustawodawcza Parlamentu Europejskiego z dnia 15 kwietnia 2014 r. w sprawie projektu rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady zmieniającego Protokół w sprawie Statutu Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej poprzez zwiększenie liczby sędziów w Sądzie (02074/2011 – C7-0126/2012 – 2011/0901B(COD))

(Zwykła procedura ustawodawcza: pierwsze czytanie)

(2017/C 443/39)

Parlament Europejski,

—	uwzględniając wniosek Trybunału Sprawiedliwości przedłożony Parlamentowi Europejskiemu i Radzie (02074/2011),

—	uwzględniając art. 254 akapit pierwszy oraz art. 281 akapit drugi Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej, zgodnie z którymi projekt aktu został przedłożony Parlamentowi (C7-0126/2012),

—	uwzględniając art. 294 ust. 3 i 15 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej,

—	uwzględniając opinię Komisji (COM(2011)0596),

—	uwzględniając pismo Trybunału Sprawiedliwości z dnia 8 maja 2012 r.,

—	uwzględniając pismo Komisji z dnia 30 maja 2012 r.,

—	uwzględniając pkt 2 i 3 swojej rezolucji ustawodawczej z dnia 5 lipca 2012 r. w sprawie projektu rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady zmieniającego Protokół w sprawie Statutu Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej i załącznika I do tego protokołu (1),

—	uwzględniając art. 55 Regulaminu,

—	uwzględniając sprawozdanie Komisji Prawnej (A7-0252/2013),

przyjmuje jako swoje stanowisko w pierwszym czytaniu tekst przyjęty w dniu 12 grudnia 2013 r. (2);

zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania stanowiska Parlamentu Radzie, Trybunałowi Sprawiedliwości i Komisji, a także parlamentom narodowym.

(1) Dz.U. C 349 E z 29.11.2013, s. 555.

(2) Teksty przyjęte, P7_TA(2013)0581.

P7_TC1-COD(2011)0901B

Stanowisko Parlamentu Europejskiego przyjęte w pierwszym czytaniu w dniu 15 kwietnia 2014 r. w celu przyjęcia rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr …/2014 zmieniającego Protokół w sprawie Statutu Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej poprzez zwiększenie liczby sędziów w Sądzie [Poprawka 1]

PARLAMENT EUROPEJSKI I RADA UNII EUROPEJSKIEJ,

uwzględniając Traktat o Unii Europejskiej, w szczególności jego art. 19 ust. 2 akapit drugi,

uwzględniając Traktat o funkcjonowaniu Unii Europejskiej, w szczególności jego art. 254 akapity pierwszy oraz art. 281 akapit drugi,

uwzględniając Traktat ustanawiający Europejską Wspólnotę Energii Atomowej, w szczególności jego art. 106a ust. 1,

uwzględniając wniosek Trybunału Sprawiedliwości,

uwzględniając opinię Komisji,

stanowiąc zgodnie ze zwykłą procedurą ustawodawczą (1),

a także mając na uwadze, co następuje:

▌

(5)	W konsekwencji stopniowego rozszerzania właściwości Sądu od chwili jego utworzenia liczba wnoszonych do niego spraw obecnie stale się zwiększa.

(6)	Liczba spraw wnoszonych do Sądu jest każdego roku coraz wyższa, co w dłuższej perspektywie skutkuje wzrostem liczby spraw przed nim zawisłych i wydłużeniem czasu trwania postępowań.

(7)	Wspomniane wydłużenie czasu trwania postępowań jest trudne do zaakceptowania dla podmiotów prawa, w szczególności w świetle wymogów art. 47 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej oraz art. 6 europejskiej Konwencji o ochronie praw człowieka i podstawowych wolności.

(8)

Obecna sytuacja Sądu uwarunkowana jest względami o charakterze strukturalnym, te zaś wynikają zarówno z intensyfikacji i dywersyfikacji działalności prawodawczej w zakresie przepisów ustawodawczych i wykonawczych przyjętych przez instytucje, organy i jednostki organizacyjne Unii, jak i wolumenu i złożoności spraw wniesionych do Sądu, w szczególności w dziedzinie konkurencji i pomocy państwa.

(9)	W konsekwencji należy przyjąć środki niezbędne w celu zaradzenia opisanej sytuacji; przewidziana przez traktaty możliwość zwiększenia liczby sędziów Sądu może pozwolić na ograniczenie w krótkim czasie zarówno wolumenu zawisłych spraw, jak i zbyt długiego czasu trwania postępowań przed Sądem.

(9a)

Środki te powinny również zawierać przepisy, w których przewiduje się trwałe rozwiązanie problemu związanego z pochodzeniem sędziów, ponieważ obecnie obowiązujący podział składu sędziowskiego między poszczególne państwa członkowskie nie ma zastosowania w sytuacji, gdy liczba sędziów przewyższa liczbę państw członkowskich.

(9b)

Zgodnie z art. 19 ust. 2 Traktatu o Unii Europejskiej w skład Sądu wchodzi co najmniej jeden sędzia z każdego państwa członkowskiego. Ponieważ w ten sposób zapewnia się już równowagę geograficzną i uwzględnienie porządku prawnego poszczególnych państw, dodatkowi sędziowie powinni być mianowani wyłącznie na podstawie ich kwalifikacji zawodowych i umiejętności osobistych, przy uwzględnieniu ich wiedzy na temat krajowych porządków prawnych oraz porządku prawnego Unii Europejskiej. Na dane państwo członkowskie nie powinno jednak przypadać więcej niż dwóch sędziów,

▌

PRZYJMUJĄ NINIEJSZE ROZPORZĄDZENIE:

Artykuł 1

W Protokole nr 3 w sprawie Statutu Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej wprowadza się następujące zmiany:

▌

6a)	art. 47 akapit pierwszy otrzymuje brzmienie: „Artykuł 9a, artykuły 14 i 15, artykuł 17 akapity pierwszy, drugi, czwarty i piąty oraz artykuł 18 stosują się do Sądu i jego członków.”;

▌art. 48 otrzymuje brzmienie:

„W skład Sądu wchodzi jeden sędzia z każdego państwa członkowskiego i dwunastu dodatkowych sędziów. Na dane państwo członkowskie przypada nie więcej niż dwóch sędziów.

Wszyscy sędziowie mają taki sam status, a także takie same uprawnienia i obowiązki.

Gdy co trzy lata następuje częściowe odnowienie składu sędziowskiego, dotyczy ono w przypadku parzystej liczby sędziów przemiennie każdorazowo połowy sędziów; a w przypadku nieparzystej liczby sędziów przemiennie parzystej liczby sędziów i pomniejszonej o jeden nieparzystej liczby sędziów.”;

7a)	dodaje się artykuł w brzmieniu: „Artykuł 48a Rząd każdego z państw członkowskich posiada uprawnienia w zakresie mianowania sędziego z danego państwa członkowskiego.”;

7b)

dodaje się artykuł w brzmieniu:

„Artykuł 48b

1. Dodatkowe miejsca w składzie sędziowskim są obsadzane niezależnie od pochodzenia kandydatów z określonego państwa członkowskiego.

2. W procesie obsadzania co najmniej jednego z dwunastu dodatkowych miejsc w składzie sędziowskim wszystkie rządy państw członkowskich mogą wskazywać swoich kandydatów. Ponadto sędziowie Sądu przechodzący na emeryturę mogą osobiście przedłożyć przewodniczącemu komitetu ustanowionego na mocy art. 255 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej pisemne wnioski w sprawie swoich kandydatur.

3. W procesie obsadzania co najmniej jednego z dwunastu dodatkowych miejsc w składzie sędziowskim komitet ustanowiony na mocy art. 255 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej wydaje opinię, czy kandydat jest odpowiedni do pełnienia funkcji sędziego Sądu. Komitet dołącza do tej opinii listę kandydatów o najbardziej odpowiednim doświadczeniu na najwyższym poziomie, uszeregowaną pod względem ich osiągnięć. Lista taka zawiera co najmniej dwukrotnie większą liczbę kandydatów od liczby sędziów, którzy mają być mianowani przez rządy państw członkowskich za wspólnym porozumieniem, pod warunkiem że zgłosi się wystarczająca liczba odpowiednich kandydatów.”.

▌

Artykuł 3

1. Niniejsze rozporządzenie wchodzi w życie pierwszego dnia miesiąca następującego po jego opublikowaniu ▌w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej.

2. Dwunastu dodatkowych sędziów mianowanych na podstawie i w wyniku wejścia w życie niniejszego rozporządzenia obejmuje funkcje bezzwłocznie po złożeniu ślubowania.

Kadencja sześciu sędziów wybranych w drodze losowania kończy się po upływie sześciu lat od pierwszego częściowego odnowienia składu Sądu po wejściu w życie niniejszego rozporządzenia. Kadencja pozostałych sześciu sędziów kończy się po upływie sześciu lat od drugiego częściowego odnowienia składu Sądu następującego po wejściu w życie niniejszego rozporządzenia.

Niniejsze rozporządzenie wiąże w całości i jest bezpośrednio stosowane we wszystkich państwach członkowskich.

Sporządzono w

W imieniu Parlamentu Europejskiego

Przewodniczący

W imieniu Rady

Przewodniczący

(1) Stanowisko Parlamentu Europejskiego z dnia 15 kwietnia 2014 r.

22.12.2017

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 443/209

P7_TA(2014)0359

Wdrożenie interoperacyjnej usługi eCall w całej UE ***I

Rezolucja ustawodawcza Parlamentu Europejskiego z dnia 15 kwietnia 2014 r. w sprawie wniosku dotyczącego decyzji Parlamentu Europejskiego i Rady w sprawie wdrożenia interoperacyjnej usługi eCall w całej UE (COM(2013)0315 – C7-0173/2013 – 2013/0166(COD))

(Zwykła procedura ustawodawcza: pierwsze czytanie)

(2017/C 443/40)

Parlament Europejski,

—	uwzględniając wniosek Komisji przedstawiony Parlamentowi i Radzie (COM(2013)0315),

—	uwzględniając art. 294 ust. 2 oraz art. 91 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej, zgodnie z którymi wniosek został przedstawiony Parlamentowi przez Komisję (C7-0173/2013),

—	uwzględniając art. 294 ust. 3 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej,

—	uwzględniając opinię Europejskiego Komitetu Ekonomiczno-Społecznego z dnia 19 września 2013 r. (1),

—	uwzględniając opinię Komitetu Regionów,

—	uwzględniając zobowiązanie przedstawiciela Rady, przekazane pismem z dnia 19 marca 2014 r., do zatwierdzenia stanowiska Parlamentu Europejskiego, zgodnie z art. 294 ust. 4 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej,

—	uwzględniając art.55 Regulaminu,

—	uwzględniając sprawozdanie Komisji Transportu i Turystyki oraz opinie Komisji Przemysłu, Badań Naukowych i Energii oraz Komisji Rynku Wewnętrznego i Ochrony Konsumentów (A7-0482/2013),

przyjmuje poniższe stanowisko w pierwszym czytaniu;

zwraca się do Komisji o ponowne przekazanie mu sprawy, jeśli uzna ona za stosowne wprowadzić znaczące zmiany do swojego wniosku lub zastąpić go innym tekstem;

zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania stanowiska Parlamentu Radzie i Komisji, a także parlamentom narodowym.

(1) Dz.U. C 341 z 21.11.2013, s. 47.

P7_TC1-COD(2013)0166

Stanowisko Parlamentu Europejskiego przyjęte w pierwszym czytaniu w dniu 15 kwietnia 2014 r. w celu przyjęcia decyzji Parlamentu Europejskiego i Rady nr …/2014/UE w sprawie wdrożenia interoperacyjnej usługi eCall na terenie całej UE

(Jako że pomiędzy Parlamentem i Radą osiągnięte zostało porozumienie, stanowisko Parlamentu odpowiada ostatecznej wersji aktu prawnego, decyzji nr 585/2014/UE.)

22.12.2017

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 443/210

P7_TA(2014)0360

Środki mające na celu zmniejszenie kosztów wdrażania szybkich sieci łączności elektronicznej ***I

Rezolucja ustawodawcza Parlamentu Europejskiego z dnia 15 kwietnia 2014 r. w sprawie wniosku dotyczącego rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady w sprawie środków mających na celu zmniejszenie kosztów wdrażania szybkich sieci łączności elektronicznej (COM(2013)0147 – C7-0082/2013 – 2013/0080(COD))

(Zwykła procedura ustawodawcza: pierwsze czytanie)

(2017/C 443/41)

Parlament Europejski,

—	uwzględniając wniosek Komisji przedstawiony Parlamentowi Europejskiemu i Radzie (COM(2013)0147),

—	uwzględniając art. 294 ust. 2 oraz art. 114 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej, zgodnie z którymi wniosek został przedstawiony Parlamentowi przez Komisję (C7–0082/2013),

—	uwzględniając art. 294 ust. 3 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej,

—

uwzględniając uzasadnione opinie przedstawione zgodnie z Protokołem nr 2 w sprawie stosowaniu zasad pomocniczości i proporcjonalności przez niderlandzką izbę reprezentantów, rumuńską izbę reprezentantów, parlament szwedzki, Izbę Gmin Zjednoczonego Królestwa, Izbę Lordów Zjednoczonego Królestwa, w których stwierdzono, że projekt aktu ustawodawczego nie jest zgodny z zasadą pomocniczości,

—	uwzględniając opinię Europejskiego Komitetu Ekonomiczno-Społecznego z dnia 10 lipca 2013 r. (1),

—	uwzględniając opinię Komitetu Regionów z dnia 3 lipca 2013 r. (2),

—	uwzględniając zobowiązanie do zatwierdzenia stanowiska Parlamentu przekazane przez przedstawiciela Rady pismem z dnia 28 lutego 2014 r. zgodnie z art. 294 ust. 4 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej,

—	uwzględniając art.55 Regulaminu,

—	uwzględniając sprawozdanie Komisji Przemysłu, Badań Naukowych i Energii (A7-0455/2013),

przyjmuje poniższe stanowisko w pierwszym czytaniu;

zwraca się do Komisji o ponowne przekazanie mu sprawy, jeśli uzna ona za stosowne wprowadzić znaczące zmiany do swojego wniosku lub zastąpić go innym tekstem;

zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania stanowiska Parlamentu Radzie i Komisji, a także parlamentom narodowym.

(1) Dz.U. C 327 z 12.11.2013, s. 102.

(2) Dz.U. C 280 z 27.9.2013, s. 50.

P7_TC1-COD(2013)0080

Stanowisko Parlamentu Europejskiego przyjęte w pierwszym czytaniu w dniu 15 kwietnia 2014 r. w celu przyjęcia dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2014/…/UE w sprawie środków mających na celu zmniejszenie kosztów realizacji szybkich sieci łączności elektronicznej

(Jako że pomiędzy Parlamentem i Radą osiągnięte zostało porozumienie, stanowisko Parlamentu odpowiada ostatecznej wersji aktu prawnego, dyrektywy 2014/61/UE.)

22.12.2017

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 443/211

P7_TA(2014)0361

Żegluga śródlądowa ***I

Rezolucja ustawodawcza Parlamentu Europejskiego z dnia 15 kwietnia 2014 r. w sprawie wniosku dotyczącego rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady zmieniającego Rozporządzenie Rady (WE) nr 718/1999 w sprawie polityki w zakresie zdolności przewozowych floty wspólnotowej w celu wspierania żeglugi śródlądowej (COM(2013)0621 – C7-0265/2013 – 2013/0303(COD))

(Zwykła procedura ustawodawcza: pierwsze czytanie)

(2017/C 443/42)

Parlament Europejski,

—	uwzględniając wniosek Komisji przedstawiony Parlamentowi Europejskiemu i Radzie (COM(2013)0621),

—	uwzględniając art. 294 ust. 2 oraz art. 91 ust. 1 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej, zgodnie z którymi Komisja przedstawiła wniosek Parlamentowi (C7-0265/2013),

—	uwzględniając art. 294 ust. 3 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej,

—	uwzględniając opinię Europejskiego Komitetu Ekonomiczno-Społecznego z dnia 21 stycznia 2014 r. (1),

—	uwzględniając opinię Komitetu Regionów z dnia 31 stycznia 2014 r. (2),

—	uwzględniając zobowiązanie złożone przez przedstawiciela Rady w piśmie z dnia 7 marca 2014 r. do przyjęcia stanowiska Parlamentu zgodnie z art. 294 ust. 4 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej,

—	uwzględniając art.55 Regulaminu,

—	uwzględniając sprawozdanie Komisji Transportu i Turystyki oraz opinię Komisji Zatrudnienia i Spraw Socjalnych (A7–0142/2014),

przyjmuje poniższe stanowisko w pierwszym czytaniu;

zwraca się do Komisji o ponowne przekazanie mu sprawy, jeśli uzna ona za stosowne wprowadzić znaczące zmiany do swojego wniosku lub zastąpić go innym tekstem;

zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania stanowiska Parlamentu Radzie i Komisji, a także parlamentom narodowym.

(1) Dotychczas nieopublikowana w Dzienniku Urzędowym.

(2) Dotychczas nieopublikowana w Dzienniku Urzędowym.

P7_TC1-COD(2013)0303

Stanowisko Parlamentu Europejskiego przyjęte w pierwszym czytaniu w dniu 15 kwietnia 2014 r. w celu przyjęcia rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr …/2014 zmieniającego rozporządzenie Rady (WE) nr 718/1999 w sprawie polityki w zakresie zdolności przewozowych floty wspólnotowej w celu wspierania żeglugi śródlądowej

(Jako że pomiędzy Parlamentem i Radą osiągnięte zostało porozumienie, stanowisko Parlamentu odpowiada ostatecznej wersji aktu prawnego, rozporządzenia (UE) nr 546/2014.)

22.12.2017

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 443/212

P7_TA(2014)0362

Produkty rolne na rynku wewnętrznym i w państwach trzecich ***I

Rezolucja ustawodawcza Parlamentu Europejskiego z dnia 15 kwietnia 2014 r. w sprawie wniosku dotyczącego rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady w sprawie działań informacyjnych i promocyjnych dotyczących produktów rolnych na rynku wewnętrznym i w państwach trzecich (COM(2013)0812 – C7-0416/2013 – 2013/0398(COD))

(Zwykła procedura ustawodawcza: pierwsze czytanie)

(2017/C 443/43)

Parlament Europejski,

—	uwzględniając wniosek Komisji przedstawiony Parlamentowi Europejskiemu i Radzie (COM(2013)0812),

—	uwzględniając art. 294 ust. 2 oraz art. 42 i art. 43 ust. 2 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej, zgodnie z którymi Komisja przedstawiła wniosek (C7–0416/2013),

—	uwzględniając art. 294 ust. 3 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej,

—	po konsultacji z Europejskim Komitetem Ekonomiczno-Społecznym,

—	uwzględniając zobowiązanie przedstawiciela Rady, przekazane pismem z dnia 2 kwietnia 2014 r., do zatwierdzenia stanowiska Parlamentu Europejskiego, zgodnie z art. 294 ust. 4 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej,

—	uwzględniając art. 55 Regulaminu,

—	uwzględniając sprawozdanie Komisji Rolnictwa i Rozwoju Wsi (A7-0217/2014),

przyjmuje poniższe stanowisko w pierwszym czytaniu;

zwraca się do Komisji o ponowne przekazanie mu sprawy, jeśli uzna ona za stosowne wprowadzić znaczące zmiany do swojego wniosku lub zastąpić go innym tekstem;

zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania stanowiska Parlamentu Radzie i Komisji, a także parlamentom narodowym.

P7_TC1-COD(2013)0398

Stanowisko Parlamentu Europejskiego przyjęte w pierwszym czytaniu w dniu 15 kwietnia 2014 r. w celu przyjęcia rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr …/2014 w sprawie działań informacyjnych i promocyjnych dotyczących produktów rolnych wdrażanych na rynku wewnętrznym i w państwach trzecich oraz uchylającego rozporządzenie Rady (WE) nr 3/2008

(Jako że pomiędzy Parlamentem i Radą osiągnięte zostało porozumienie, stanowisko Parlamentu odpowiada ostatecznej wersji aktu prawnego, rozporządzenia (UE) nr 1144/2014.)

22.12.2017

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 443/213

P7_TA(2014)0363

Program badawczo-rozwojowy na rzecz pomocy osobom starszym w prowadzeniu aktywnego trybu życia ***I

Rezolucja ustawodawcza Parlamentu Europejskiego z dnia 15 kwietnia 2014 r. w sprawie wniosku dotyczącego decyzji Parlamentu Europejskiego i Rady w sprawie udziału Unii Europejskiej w programie badawczo-rozwojowym na rzecz pomocy osobom starszym w prowadzeniu aktywnego trybu życia podjętym wspólnie przez szereg państw członkowskich (COM(2013)0500 – C7-0219/2013 – 2013/0233(COD))

(Zwykła procedura ustawodawcza: pierwsze czytanie)

(2017/C 443/44)

Parlament Europejski,

—	uwzględniając wniosek Komisji przedstawiony Parlamentowi Europejskiemu i Radzie (COM(2013)0500),

—	uwzględniając art. 294 ust. 2, art. 185 oraz art. 188 akapit drugi Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej, zgodnie z którymi wniosek został przedstawiony Parlamentowi przez Komisję (C7-0219/2013),

—	uwzględniając art. 294 ust. 3 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej,

—	uwzględniając opinię Europejskiego Komitetu Ekonomiczno-Społecznego z dnia 10 grudnia 2013 r. (1),

—	uwzględniając zobowiązanie przedstawiciela Rady, przekazane pismem z dnia 26 lutego 2014 r., do zatwierdzenia stanowiska Parlamentu Europejskiego, zgodnie z art. 294 ust. 4 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej,

—	uwzględniając art.55 Regulaminu,

—	uwzględniając sprawozdanie Komisji Przemysłu, Badań Naukowych i Energii oraz opinię Komisji Praw Kobiet i Równouprawnienia (A7-0076/2014),

przyjmuje poniższe stanowisko w pierwszym czytaniu;

zwraca się do Komisji o ponowne przekazanie mu sprawy, jeśli uzna ona za stosowne wprowadzić znaczące zmiany do swojego wniosku lub zastąpić go innym tekstem;

zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania stanowiska Parlamentu Radzie i Komisji, a także parlamentom narodowym.

(1) Dotychczas nieopublikowana w Dzienniku Urzędowym.

P7_TC1-COD(2013)0233

Stanowisko Parlamentu Europejskiego przyjęte w pierwszym czytaniu w dniu 15 kwietnia 2014 r. w celu przyjęcia decyzji Parlamentu Europejskiego i Rady nr …/2014/UE w sprawie udziału Unii w programie badawczo-rozwojowym na rzecz pomocy osobom starszym w prowadzeniu aktywnego trybu życia podjętym wspólnie przez kilka państw członkowskich

(Jako że pomiędzy Parlamentem i Radą osiągnięte zostało porozumienie, stanowisko Parlamentu odpowiada ostatecznej wersji aktu prawnego, decyzji nr 554/2014/UE.)

22.12.2017

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 443/214

P7_TA(2014)0364

Małe i średnie przedsiębiorstwa prowadzące działalność w zakresie badań ***I

Rezolucja ustawodawcza Parlamentu Europejskiego z dnia 15 kwietnia 2014 r. w sprawie wniosku dotyczącego decyzji Parlamentu Europejskiego i Rady w sprawie udziału Unii w programie badawczo-rozwojowym podjętym wspólnie przez kilka państw członkowskich mającym na celu wsparcie małych i średnich przedsiębiorstw prowadzących działalność w zakresie badań (COM(2013)0493 – C7-0220/2013 – 2013/0232(COD))

(Zwykła procedura ustawodawcza: pierwsze czytanie)

(2017/C 443/45)

Parlament Europejski,

—	uwzględniając wniosek Komisji przedstawiony Parlamentowi Europejskiemu i Radzie (COM(2013)0493),

—	uwzględniając art. 294 ust. 2, art. 185 i art. 188 akapit drugi Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej, zgodnie z którymi wniosek został przedstawiony Parlamentowi przez Komisję (C7–0220/2013),

—	uwzględniając art. 294 ust. 3 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej,

—	uwzględniając opinię Europejskiego Komitetu Ekonomiczno-Społecznego z dnia 10 grudnia 2013 r. (1),

—	uwzględniając zobowiązanie do zatwierdzenia stanowiska Parlamentu przekazane przez przedstawiciela Rady pismem z dnia 26 lutego 2014 r. zgodnie z art. 294 ust. 4 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej,

—	uwzględniając art.55 Regulaminu,

—	uwzględniając sprawozdanie Komisji Przemysłu, Badań Naukowych i Energii (A7–0077/2014),

przyjmuje poniższe stanowisko w pierwszym czytaniu;

zwraca się do Komisji o ponowne przekazanie mu sprawy, jeśli uzna ona za stosowne wprowadzić znaczące zmiany do swojego wniosku lub zastąpić go innym tekstem;

zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania stanowiska Parlamentu Radzie i Komisji, a także parlamentom narodowym.

(1) Dotychczas nieopublikowana w Dzienniku Urzędowym.

P7_TC1-COD(2013)0232

Stanowisko Parlamentu Europejskiego przyjęte w pierwszym czytaniu w dniu 15 kwietnia 2014 r. w celu przyjęcia decyzji Parlamentu Europejskiego i Rady nr …/2014/UE w sprawie udziału Unii w podjętym wspólnie przez kilka państw członkowskich programie badawczo-rozwojowym mającym na celu wsparcie małych i średnich przedsiębiorstw prowadzących działalność w zakresie badań i rozwoju

(Jako że pomiędzy Parlamentem i Radą osiągnięte zostało porozumienie, stanowisko Parlamentu odpowiada ostatecznej wersji aktu prawnego, decyzji nr 553/2014/UE.)

22.12.2017

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 443/215

P7_TA(2014)0365

Program na rzecz innowacji i badań w dziedzinie metrologii ***I

Rezolucja ustawodawcza Parlamentu Europejskiego z dnia 15 kwietnia 2014 r. w sprawie wniosku dotyczącego decyzji Parlamentu Europejskiego i Rady w sprawie udziału Unii w Europejskim programie na rzecz innowacji i badań w dziedzinie metrologii podjętym wspólnie przez kilka państw członkowskich (COM(2013)0497 – C7-0221/2013 – 2013/0242(COD))

(Zwykła procedura ustawodawcza: pierwsze czytanie)

(2017/C 443/46)

Parlament Europejski,

—	uwzględniając wniosek Komisji przedstawiony Parlamentowi i Radzie (COM(2013)0497),

—	uwzględniając art. 294 ust. 2, art. 185 i art. 188 akapit drugi Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej, zgodnie z którymi wniosek został przedstawiony Parlamentowi przez Komisję (C7–0221/2013),

—	uwzględniając art. 294 ust. 3 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej,

—	uwzględniając opinię Europejskiego Komitetu Ekonomiczno-Społecznego z dnia 10 grudnia 2013 r. (1),

—	uwzględniając zobowiązanie złożone przez przedstawiciela Rady w piśmie z dnia 26 lutego 2014 r. do przyjęcia stanowiska Parlamentu zgodnie z art. 294 ust. 4 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej,

—	uwzględniając art. 55 Regulaminu,

—	uwzględniając sprawozdanie Komisji Przemysłu, Badań Naukowych i Energii (A7-0063/2014),

przyjmuje poniższe stanowisko w pierwszym czytaniu;

zwraca się do Komisji o ponowne przekazanie mu sprawy, jeśli uzna ona za stosowne wprowadzić znaczące zmiany do swojego wniosku lub zastąpić go innym tekstem;

zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania stanowiska Parlamentu Radzie i Komisji, a także parlamentom narodowym.

(1) Dotychczas nieopublikowana w Dzienniku Urzędowym.

P7_TC1-COD(2013)0242

Stanowisko Parlamentu Europejskiego przyjęte w pierwszym czytaniu w dniu 15 kwietnia 2014 r. w celu przyjęcia decyzji Parlamentu Europejskiego i Rady nr …/2014/UE w sprawie udziału Unii w Europejskim programie na rzecz innowacji i badań w dziedzinie metrologii (EMPIR) podjętym wspólnie przez kilka państw członkowskich

(Jako że pomiędzy Parlamentem i Radą osiągnięte zostało porozumienie, stanowisko Parlamentu odpowiada ostatecznej wersji aktu prawnego, decyzji nr 555/2014/UE.)

22.12.2017

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 443/216

P7_TA(2014)0366

Program partnerstwa pomiędzy Europą a krajami rozwijającymi się w zakresie badań klinicznych ***I

Rezolucja ustawodawcza Parlamentu Europejskiego z dnia 15 kwietnia 2014 r. w sprawie wniosku dotyczącego decyzji Parlamentu Europejskiego i Rady w sprawie uczestnictwa Unii w drugim programie partnerstwa pomiędzy Europą a krajami rozwijającymi się w zakresie badań klinicznych prowadzonym wspólnie przez kilka państw członkowskich (COM(2013)0498 – C7-0222/2013 – 2013/0243(COD))

(Zwykła procedura ustawodawcza: pierwsze czytanie)

(2017/C 443/47)

Parlament Europejski,

—	uwzględniając wniosek Komisji przedstawiony Parlamentowi Europejskiemu i Radzie (COM(2013)0498),

—	uwzględniając art. 294 ust. 2, art. 185 i art. 188 akapit drugi Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej, zgodnie z którymi wniosek został przedstawiony Parlamentowi przez Komisję (C7–0222/2013),

—	uwzględniając art. 294 ust. 3 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej,

—	uwzględniając opinię Europejskiego Komitetu Ekonomiczno-Społecznego z dnia 10 grudnia 2013 r. (1),

—	uwzględniając zobowiązanie do zatwierdzenia stanowiska Parlamentu przekazane przez przedstawiciela Rady pismem z dnia 26 lutego 2014 r. zgodnie z art. 294 ust. 4 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej,

—	uwzględniając art. 55 Regulaminu,

—	uwzględniając sprawozdanie Komisji Przemysłu, Badań Naukowych i Energii oraz opinię Komisji Rozwoju (A7-0064/2014),

przyjmuje poniższe stanowisko w pierwszym czytaniu;

zwraca się do Komisji o ponowne przekazanie mu sprawy, jeśli uzna ona za stosowne wprowadzić znaczące zmiany do swojego wniosku lub zastąpić go innym tekstem;

zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania stanowiska Parlamentu Radzie i Komisji, a także parlamentom narodowym.

(1) Dotychczas nieopublikowana w Dzienniku Urzędowym.

P7_TC1-COD(2013)0243

Stanowisko Parlamentu Europejskiego przyjęte w pierwszym czytaniu w dniu 15 kwietnia 2014 r. w celu przyjęcia decyzji Parlamentu Europejskiego i Rady nr …/2014/UE w sprawie uczestnictwa Unii w drugim programie partnerstwa pomiędzy Europą a krajami rozwijającymi się w zakresie badań klinicznych (EDCTP2) prowadzonym wspólnie przez kilka państw członkowskich

(Jako że pomiędzy Parlamentem i Radą osiągnięte zostało porozumienie, stanowisko Parlamentu odpowiada ostatecznej wersji aktu prawnego, decyzji nr 556/2014/UE.)

22.12.2017

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 443/217

P7_TA(2014)0367

Europejski nakaz zabezpieczenia na rachunku bankowym ***I

Rezolucja ustawodawcza Parlamentu Europejskiego z dnia 15 kwietnia 2014 r. w sprawie wniosku dotyczącego rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady ustanawiającego europejski nakaz zabezpieczenia na rachunku bankowym w celu ułatwienia transgranicznego dochodzenia wierzytelności w sprawach cywilnych i handlowych (COM(2011)0445 – C7-0211/2011 – 2011/0204(COD))

(Zwykła procedura ustawodawcza: pierwsze czytanie)

(2017/C 443/48)

Parlament Europejski,

—	uwzględniając wniosek Komisji przedstawiony Parlamentowi Europejskiemu i Radzie (COM(2011)0445),

—	uwzględniając art. 294 ust. 2 oraz art. 81 ust. 2 lit. a), e) i f) Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej, zgodnie z którymi Komisja przedstawiła wniosek Parlamentowi (C7–0211/2011),

—	uwzględniając art. 294 ust. 3 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej,

—	uwzględniając opinię Europejskiego Komitetu Ekonomiczno-Społecznego z dnia 26 kwietnia 2012 r. (1),

—	uwzględniając zobowiązanie złożone przez przedstawiciela Rady w piśmie z dnia 6 lutego 2014 r. do przyjęcia stanowiska Parlamentu zgodnie z art. 294 ust. 4 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej,

—	uwzględniając art.55 Regulaminu,

—	uwzględniając sprawozdanie Komisji Prawnej oraz opinię Komisji Gospodarczej i Monetarnej (A7–0227/2013),

przyjmuje poniższe stanowisko w pierwszym czytaniu;

zwraca się do Komisji o ponowne przekazanie mu sprawy, jeśli uzna ona za stosowne wprowadzić znaczące zmiany do swojego wniosku lub zastąpić go innym tekstem;

zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania stanowiska Parlamentu Radzie i Komisji, a także parlamentom narodowym.

(1) Dz.U. C 191 z 29.6.2012, s. 57.

P7_TC1-COD(2011)0204

Stanowisko Parlamentu Europejskiego przyjęte w pierwszym czytaniu w dniu 15 kwietnia 2014 r. w celu przyjęcia rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr …/2014 ustanawiającego procedurę europejskiego nakazu zabezpieczenia na rachunku bankowym w celu ułatwienia transgranicznego dochodzenia wierzytelności w sprawach cywilnych i handlowych

(Jako że pomiędzy Parlamentem i Radą osiągnięte zostało porozumienie, stanowisko Parlamentu odpowiada ostatecznej wersji aktu prawnego, rozporządzenia (UE) nr 655/2014.)

22.12.2017

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 443/218

P7_TA(2014)0368

Ujawnianie informacji niefinansowych i informacji dotyczących różnorodności przez niektóre duże spółki oraz grupy ***I

Rezolucja ustawodawcza Parlamentu Europejskiego z dnia 15 kwietnia 2014 r. w sprawie wniosku dotyczącego dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady zmieniającej dyrektywy Rady 78/660/EWG i 83/349/EWG w odniesieniu do ujawniania informacji niefinansowych i informacji dotyczących różnorodności przez niektóre duże spółki oraz grupy (COM(2013)0207 – C7-0103/2013 – 2013/0110(COD))

(Zwykła procedura ustawodawcza: pierwsze czytanie)

(2017/C 443/49)

Parlament Europejski,

—	uwzględniając wniosek Komisji przedstawiony Parlamentowi Europejskiemu i Radzie (COM(2013)0207),

—	uwzględniając art. 294 ust. 2 oraz art. 50 ust. 1 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej, zgodnie z którymi Komisja przedstawiła wniosek Parlamentowi (C7-0103/2013),

—	uwzględniając art. 294 ust. 3 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej,

—	uwzględniając uzasadnioną opinię przedstawioną przez Zgromadzenie Państwowe Estonii na mocy protokołu nr 2 w sprawie stosowania zasad pomocniczości i proporcjonalności, w której stwierdzono, że projekt aktu ustawodawczego nie jest zgodny z zasadą pomocniczości,

—	uwzględniając opinię Europejskiego Komitetu Ekonomiczno-Społecznego z dnia 11 lipca 2013 r. (1),

—	uwzględniając zobowiązanie złożone przez przedstawiciela Rady w piśmie z dnia 26 lutego 2014 r. do przyjęcia stanowiska Parlamentu zgodnie z art. 294 ust. 4 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej,

—	uwzględniając art.55 Regulaminu,

—

uwzględniając sprawozdanie Komisji Prawnej oraz opinie Komisji Spraw Zagranicznych, Komisji Rozwoju, Komisji Gospodarczej i Monetarnej, Komisji Zatrudnienia i Spraw Socjalnych, Komisji Przemysłu, Badań Naukowych i Energii, Komisji Rynku Wewnętrznego i Ochrony Konsumentów oraz Komisji Praw Kobiet i Równouprawnienia (A7-0006/2014),

przyjmuje poniższe stanowisko w pierwszym czytaniu;

zwraca się do Komisji o ponowne przekazanie mu sprawy, jeśli uzna ona za stosowne wprowadzić znaczące zmiany do swojego wniosku lub zastąpić go innym tekstem;

zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania stanowiska Parlamentu Radzie i Komisji, a także parlamentom narodowym.

(1) Dz.U. C 327 z 12.11.2013, s. 47.

P7_TC1-COD(2013)0110

Stanowisko Parlamentu Europejskiego przyjęte w pierwszym czytaniu w dniu 15 kwietnia 2014 r. w celu przyjęcia dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2014/…/UE zmieniającej dyrektywę 2013/34/UE w odniesieniu do ujawniania informacji niefinansowych i informacji dotyczących różnorodności przez niektóre duże jednostki oraz grupy

(Jako że pomiędzy Parlamentem i Radą osiągnięte zostało porozumienie, stanowisko Parlamentu odpowiada ostatecznej wersji aktu prawnego, dyrektywy 2014/95/UE.)

22.12.2017

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 443/219

P7_TA(2014)0369

Warunki wjazdu i pobytu obywateli państw trzecich w ramach przeniesienia wewnątrz przedsiębiorstwa ***I

Rezolucja ustawodawcza Parlamentu Europejskiego z dnia 15 kwietnia 2014 r. w sprawie wniosku dotyczącego dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady w sprawie warunków wjazdu i pobytu obywateli państw trzecich w ramach przeniesienia wewnątrz przedsiębiorstwa (COM(2010)0378 – C7-0179/2010 – 2010/0209(COD))

(Zwykła procedura ustawodawcza: pierwsze czytanie)

(2017/C 443/50)

Parlament Europejski,

—	uwzględniając wniosek Komisji przedstawiony Parlamentowi Europejskiemu i Radzie (COM(2010)0378),

—	uwzględniając art. 294 ust. 2 oraz art. 79 ust. 2 lit. a) i b) Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej, zgodnie z którymi Komisja przedstawiła wniosek Parlamentowi (C7–0179/2010),

—	uwzględniając opinię Komisji Prawnej w sprawie proponowanej podstawy prawnej,

—	uwzględniając art. 294 ust. 3 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej,

—	uwzględniając opinię Europejskiego Komitetu Ekonomiczno-Społecznego z dnia 4 maja 2011 r. (1),

—	uwzględniając opinię Komitetu Regionów z dnia 31 marca 2011 r. (2),

—	uwzględniając zobowiązanie przedstawiciela Rady, przekazane pismem z dnia 27 lutego 2014 r., do zatwierdzenia stanowiska Parlamentu Europejskiego, zgodnie z art. 294 ust. 4 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej,

—	uwzględniając art. 55 i 37 Regulaminu,

—	uwzględniając sprawozdanie Komisji Wolności Obywatelskich, Sprawiedliwości i Spraw Wewnętrznych oraz opinię Komisji Zatrudnienia i Spraw Socjalnych (A7-0170/2014),

przyjmuje poniższe stanowisko w pierwszym czytaniu;

zatwierdza wspólne oświadczenie Parlamentu, Rady i Komisji załączone do niniejszej rezolucji;

przyjmuje do wiadomości oświadczenia Komisji załączone do niniejszej rezolucji;

zwraca się do Komisji o ponowne przekazanie mu sprawy, jeśli uzna ona za stosowne wprowadzić znaczące zmiany do swojego wniosku lub zastąpić go innym tekstem;

zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania stanowiska Parlamentu Radzie i Komisji, a także parlamentom narodowym.

(1) Dz.U. C 218 z 23.7.2011, s. 101.

(2) Dz.U. C 166 z 7.6.2011, s. 59.

P7_TC1-COD(2010)0209

Stanowisko Parlamentu Europejskiego przyjęte w pierwszym czytaniu w dniu 15 kwietnia 2014 r. w celu przyjęcia dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2014/…/UE w sprawie warunków wjazdu i pobytu obywateli państw trzecich w ramach przeniesienia wewnątrz przedsiębiorstwa

(Jako że pomiędzy Parlamentem i Radą osiągnięte zostało porozumienie, stanowisko Parlamentu odpowiada ostatecznej wersji aktu prawnego, dyrektywy 2014/66/UE.)

ZAŁĄCZNIK DO REZOLUCJI USTAWODAWCZEJ

WSPÓLNE OŚWIADCZENIE PARLAMENTU, RADY I KOMISJI

W dyrektywie tej tworzy si ę autonomiczny plan mobilności przewidujący konkretne przepisy, przyjęte na podstawie art.79 ust. 2 lit. a) i b) TFUE, odnoszące się do warunków wjazdu, pobytu i swobody przemieszczania się obywateli państw trzecich do celów pracy jako pracownik przenoszony wewnątrz przedsiębiorstwa w państwach członkowskich innych niż to, które wydało zezwolenie na przeniesienie wewnątrz przedsiębiorstwa, które to przepisy należy uważać za ustawę szczególną (lex specialis) w odniesieniu do dorobku Schengen.

Parlament Europejski i Rada przyjmują do wiadomości zamiar Komisji, by sprawdzić, czy należy podjąć działania w celu poprawienia pewności prawnej w odniesieniu do współdziałania między tymi dwoma systemami prawnymi, a zwłaszcza sprawdzenia potrzeby aktualizacji podręcznika Schengen.

OŚWIADCZENIA KOMISJI

1) Oświadczenie w sprawie definicji „specjalisty”

Komisja uważa, że definicja „specjalisty” w art. 3 lit. f) niniejszej dyrektywy jest zgodna z analogiczną definicją („osoba, która posiada szczególną wiedzę”) stosowaną na unijnej liście szczegółowych zobowiązań Układu ogólnego WTO w sprawie handlu usługami (GATS). Użycie słowa „specjalistyczną” zamiast „szczególną” nie pociąga za sobą żadnej zmiany ani rozszerzenia definicji GATS i stanowi jedynie dostosowanie do obecnie używanego języka.

2) Oświadczenie w sprawie umów dwustronnych, o których mowa w art. 18 ust. 2 lit. c) i d):

Komisja będzie monitorować wdrażanie art. 14 ust. 2 lit. c) i d) niniejszej dyrektywy w celu oceny możliwego wpływu umów dwustronnych, o których mowa w tym artykule, na traktowanie osób przenoszonych wewnątrz przedsiębiorstwa oraz na stosowanie rozporządzenia (UE) nr 1231/2010, a także będzie podejmować w razie potrzeby wszelkie właściwe środki.

22.12.2017

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 443/222

P7_TA(2014)0370

Wspólne przedsięwzięcie „Clean Sky 2” *

Rezolucja ustawodawcza Parlamentu Europejskiego z dnia 15 kwietnia 2014 r. w sprawie wniosku dotyczącego rozporządzenia Rady w sprawie wspólnego przedsiębiorstwa „Clean Sky 2” (COM(2013)0505 – C7-0255/2013 – 2013/0244(NLE))

(Konsultacja)

(2017/C 443/51)

Parlament Europejski,

—	uwzględniając wniosek Komisji przedstawiony Radzie (COM(2013)0505),

—	uwzględniając art. 187 i art. 188 akapit pierwszy Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej, na mocy których Rada skonsultowała się z Parlamentem (C7–0255/2013),

—	uwzględniając art.55 Regulaminu,

—	uwzględniając sprawozdanie Komisji Przemysłu, Badań Naukowych i Energii (A7-0083/2014),

zatwierdza po poprawkach wniosek Komisji;

zwraca się do Komisji o odpowiednią zmianę jej wniosku, zgodnie z art. 293 ust. 2 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej;

zwraca się do Rady o poinformowanie go w przypadku uznania za stosowne odejścia od tekstu przyjętego przez Parlament;

zwraca się do Rady o ponowne skonsultowanie się z Parlamentem w przypadku uznania za stosowne wprowadzenia znaczących zmian do wniosku Komisji;

zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania stanowiska Parlamentu Radzie i Komisji.

P7_TC1-NLE(2013)0244

Stanowisko Parlamentu Europejskiego w dniu 15 kwietnia 2014 r. w celu przyjęcia rozporządzenia Rady (UE) nr …/2014 w sprawie ustanowienia Wspólnego Przedsięwzięcia „Czyste Niebo 2”

(Jako że pomiędzy Parlamentem i Radą osiągnięte zostało porozumienie, stanowisko Parlamentu odpowiada ostatecznej wersji aktu prawnego, rozporządzenia Rady (UE) nr 558/2014.)

22.12.2017

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 443/223

P7_TA(2014)0371

Wspólne przedsięwzięcie na rzecz przemysłu opartego na surowcach pochodzenia biologicznego *

Rezolucja ustawodawcza Parlamentu Europejskiego z dnia 15 kwietnia 2014 r. w sprawie wniosku dotyczącego rozporządzenia Rady w sprawie wspólnego przedsięwzięcia na rzecz bioprzemysłu (COM(2013)0496 – C7-0257/2013 – 2013/0241(NLE))

(Konsultacja)

(2017/C 443/52)

Parlament Europejski,

—	uwzględniając wniosek Komisji przedstawiony Radzie (COM(2013)0496),

—	uwzględniając art. 187 i art. 188 akapit pierwszy Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej, na mocy którego Rada skonsultowała się z Parlamentem (C7-0257/2013),

—	uwzględniając art. 55 Regulaminu,

—	uwzględniając sprawozdanie Komisji Przemysłu, Badań Naukowych i Energii oraz opinię Komisji Rozwoju Regionalnego (A7-0092/2014),

zatwierdza po poprawkach wniosek Komisji;

zwraca się do Komisji o odpowiednią zmianę jej wniosku, zgodnie z art. 293 ust. 2 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej;

zwraca się do Rady o poinformowanie go w przypadku uznania za stosowne odejścia od tekstu przyjętego przez Parlament;

zwraca się do Rady o ponowne skonsultowanie się z Parlamentem w przypadku uznania za stosowne wprowadzenia znaczących zmian do wniosku Komisji;

zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania stanowiska Parlamentu Radzie i Komisji.

P7_TC1-NLE(2013)0241

Stanowisko Parlamentu Europejskiego przyjęte w dniu 15 kwietnia 2014 r. w celu przyjęcia rozporządzenia Rady (UE) nr …/2014 w sprawie ustanowienia Wspólnego Przedsięwzięcia na rzecz Bioprzemysłu

(Jako że pomiędzy Parlamentem i Radą osiągnięte zostało porozumienie, stanowisko Parlamentu odpowiada ostatecznej wersji aktu prawnego, rozporządzenia Rady (UE) nr 560/2014.)

22.12.2017

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 443/224

P7_TA(2014)0372

Wspólne przedsięwzięcie SESAR *

Rezolucja ustawodawcza Parlamentu Europejskiego z dnia 15 kwietnia 2014 r. w sprawie wniosku dotyczącego rozporządzenia Rady zmieniającego rozporządzenie (WE) nr 219/2007 w sprawie utworzenia wspólnego przedsiębiorstwa w celu opracowania europejskiego systemu zarządzania ruchem lotniczym nowej generacji (SESAR) w odniesieniu do przedłużenia wspólnego przedsiębiorstwa do roku 2024 (COM(2013)0503 – C7-0254/2013 – 2013/0237(NLE))

(Konsultacja)

(2017/C 443/53)

Parlament Europejski,

—	uwzględniając wniosek Komisji przedstawiony Radzie (COM(2013)0503),

—	uwzględniając art. 187 i art. 188 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej, na mocy których Rada skonsultowała się z Parlamentem (C7-0254/2013),

—	uwzględniając art. 55 Regulaminu,

—	uwzględniając sprawozdanie Komisji Przemysłu, Badań Naukowych i Energii oraz opinię Komisji Transportu i Turystyki (A7-0062/2014),

zatwierdza po poprawkach wniosek Komisji;

zwraca się do Komisji o odpowiednią zmianę jej wniosku, zgodnie z art. 293 ust. 2 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej;

zwraca się do Rady o poinformowanie go w przypadku uznania za stosowne odejścia od tekstu przyjętego przez Parlament;

zwraca się do Rady o ponowne skonsultowanie się z Parlamentem w przypadku uznania za stosowne wprowadzenia znaczących zmian do wniosku Komisji;

zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania stanowiska Parlamentu Radzie i Komisji.

P7_TC1-NLE(2013)0237

Stanowisko Parlamentu Europejskiego przyjęte w dniu 15 kwietnia 2014 r. w celu przyjęcia rozporządzenia Rady (UE) nr …/2014 zmieniającego rozporządzenie (WE) nr 219/2007 w sprawie utworzenia wspólnego przedsięwzięcia w celu opracowania europejskiego systemu zarządzania ruchem lotniczym nowej generacji (SESAR) w odniesieniu do przedłużenia wspólnego przedsięwzięcia do roku 2024

(Jako że pomiędzy Parlamentem i Radą osiągnięte zostało porozumienie, stanowisko Parlamentu odpowiada ostatecznej wersji aktu prawnego, rozporządzenia Rady (UE) nr 721/2014.)

22.12.2017

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 443/225

P7_TA(2014)0373

Wspólne przedsięwzięcie na rzecz Drugiej Wspólnej Inicjatywy Technologicznej w zakresie Leków Innowacyjnych *

Rezolucja ustawodawcza Parlamentu Europejskiego z dnia 15 kwietnia 2014 r. w sprawie wniosku dotyczącego rozporządzenia Rady w sprawie Wspólnego Przedsięwzięcia na rzecz Realizacji Drugiej Wspólnej Inicjatywy Technologicznej w zakresie Leków Innowacyjnych (COM(2013)0495 – C7-0259/2013 – 2013/0240(NLE))

(Konsultacja)

(2017/C 443/54)

Parlament Europejski,

—	uwzględniając wniosek Komisji przedstawiony Radzie (COM(2013)0495),

—	uwzględniając art. 187 oraz art. 188 akapit pierwszy Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej, na mocy których Rada skonsultowała się z Parlamentem (C7–0259/2013),

—	uwzględniając art.55 Regulaminu,

—	uwzględniając sprawozdanie Komisji Przemysłu, Badań Naukowych i Energii (A7–0105/2014),

zatwierdza po poprawkach wniosek Komisji;

zwraca się do Komisji o odpowiednią zmianę jej wniosku, zgodnie z art. 293 ust. 2 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej;

zwraca się do Rady o poinformowanie go w przypadku uznania za stosowne odejścia od tekstu przyjętego przez Parlament;

zwraca się do Rady o ponowne skonsultowanie się z Parlamentem w przypadku uznania za stosowne wprowadzenia znaczących zmian do wniosku Komisji;

zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania stanowiska Parlamentu Radzie i Komisji.

P7_TC1-NLE(2013)0240

(Jako że pomiędzy Parlamentem i Radą osiągnięte zostało porozumienie, stanowisko Parlamentu odpowiada ostatecznej wersji aktu prawnego, rozporządzenia Rady (UE) nr 557/2014.)

22.12.2017

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 443/226

P7_TA(2014)0374

Wspólne przedsięwzięcie ECSEL *

Rezolucja ustawodawcza Parlamentu Europejskiego z dnia 15 kwietnia 2014 r. w sprawie wniosku dotyczącego rozporządzenia Rady w sprawie wspólnego przedsiębiorstwa ECSEL (COM(2013)0501 – C7-0258/2013 – 2013/0234(NLE))

(Konsultacja)

(2017/C 443/55)

Parlament Europejski,

—	uwzględniając wniosek Komisji przedstawiony Radzie (COM(2013)0501),

—	uwzględniając art. 187 oraz art. 188 ustęp pierwszy Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej, na mocy którego Rada skonsultowała się z Parlamentem (C7-0258/2013),

—	uwzględniając art.55 Regulaminu,

—	uwzględniając sprawozdanie Komisji Przemysłu, Badań Naukowych i Energii oraz opinię Komisji Kontroli Budżetowej (A7-0074/2014),

zatwierdza po poprawkach wniosek Komisji;

zwraca się do Komisji o odpowiednią zmianę jej wniosku, zgodnie z art. 293 ust. 2 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej;

zwraca się do Rady o poinformowanie go, jeżeli uzna ona za stosowne odejść od tekstu przyjętego przez Parlament;

zwraca się do Rady o ponowne skonsultowanie się z Parlamentem, jeżeli uzna ona za stosowne wprowadzić znaczące zmiany do wniosku Komisji;

zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania stanowiska Parlamentu Radzie i Komisji.

P7_TC1-NLE(2013)0234

Stanowisko Parlamentu Europejskiego przyjęte w dniu 15 kwietnia 2014 r. w celu przyjęcia rozporządzenia Rady (UE) nr …/2014 w sprawie ustanowienia Wspólnego Przedsięwzięcia ECSEL

(Jako że pomiędzy Parlamentem i Radą osiągnięte zostało porozumienie, stanowisko Parlamentu odpowiada ostatecznej wersji aktu prawnego, rozporządzenia Rady (UE) nr 561/2014.)

22.12.2017

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 443/227

P7_TA(2014)0375

Wspólne przedsięwzięcie na rzecz technologii ogniw paliwowych i technologii wodorowych 2 *

Rezolucja ustawodawcza Parlamentu Europejskiego z dnia 15 kwietnia 2014 r. w sprawie wniosku dotyczącego rozporządzenia Rady w sprawie wspólnego przedsięwzięcia na rzecz technologii ogniw paliwowych i technologii wodorowych 2 (COM(2013)0506 – C7-0256/2013 – 2013/0245(NLE))

(Procedura konsultacji)

(2017/C 443/56)

Parlament Europejski,

—	uwzględniając wniosek Komisji przedstawiony Radzie (COM(2013)0506),

—	uwzględniając art. 187 i 188 ust. 1 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej, na mocy których Rada skonsultowała się z Parlamentem (C7-0256/2013),

—	uwzględniając art. 55 Regulaminu,

—	uwzględniając sprawozdanie Komisji Przemysłu, Badań Naukowych i Energii (A7-0094/2014),

zatwierdza po poprawkach wniosek Komisji;

zwraca się do Komisji o odpowiednią zmianę jej wniosku, zgodnie z art. 293 ust. 2 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej;

zwraca się do Rady o poinformowanie go w przypadku uznania za stosowne odejścia od tekstu przyjętego przez Parlament;

zwraca się do Rady o ponowne skonsultowanie się z Parlamentem w przypadku uznania za stosowne wprowadzenia znaczących zmian do wniosku Komisji;

zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania stanowiska Parlamentu Radzie i Komisji.

P7_TC1-NLE(2013)0245

(Jako że pomiędzy Parlamentem i Radą osiągnięte zostało porozumienie, stanowisko Parlamentu odpowiada ostatecznej wersji aktu prawnego, rozporządzenia Rady (UE) nr 559/2014.)

22.12.2017

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 443/228

P7_TA(2014)0376

Międzyinstytucjonalne porozumienie w sprawie rejestru służącego przejrzystości

Decyzja Parlamentu Europejskiego z dnia 15 kwietnia 2014 r. w sprawie zmiany porozumienia międzyinstytucjonalnego w sprawie „Rejestru służącego przejrzystości” (2014/2010(ACI))

(2017/C 443/57)

Parlament Europejski,

—	uwzględniając posiedzenie Prezydium z dnia 13 stycznia 2014 r., na którym Prezydium zatwierdziło zalecenia przyjęte w dniu 12 grudnia 2013 r. przez międzyinstytucjonalną grupę wysokiego szczebla ds. przeglądu rejestru służącego przejrzystości,

—

uwzględniając projekt porozumienia międzyinstytucjonalnego pomiędzy Parlamentem Europejskim a Komisją Europejską w sprawie rejestru służącego przejrzystości dotyczącego organizacji i samozatrudnionych osób, zaangażowanych w opracowanie i realizację polityki Unii Europejskiej (zwany dalej „zmienionym porozumieniem”),

—	uwzględniając art. 11 ust. 1 i 2 Traktatu o Unii Europejskiej (TUE),

—	uwzględniając art. 295 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej (TFUE),

—	uwzględniając decyzję Parlamentu Europejskiego z dnia 11 maja 2011 r. w sprawie zawarcia porozumienia międzyinstytucjonalnego pomiędzy Parlamentem Europejskim a Komisją w sprawie „Rejestru służącego przejrzystości” (1),

—

uwzględniając porozumienie międzyinstytucjonalne z dnia 23 czerwca 2011 r. pomiędzy Parlamentem Europejskim a Komisją Europejską w sprawie utworzenia „Rejestru służącego przejrzystości” dotyczącego organizacji i samozatrudnionych osób, zaangażowanych w opracowanie i realizację polityki Unii Europejskiej (zwane dalej „porozumieniem z dnia 23 czerwca 2011 r.”) (2),

—	uwzględniając art. 127 ust. 1 Regulaminu,

—	uwzględniając sprawozdanie Komisji Spraw Konstytucyjnych (A7-0258/2014),

A.	mając na uwadze, że art. 11 ust. 2 TUE stanowi, że: „instytucje utrzymują otwarty, przejrzysty i regularny dialog ze stowarzyszeniami przedstawicielskimi i społeczeństwem obywatelskim”,

B.	mając na uwadze, że dla zapewnienia przejrzystości tego dialogu niezbędne jest prawidłowe funkcjonowanie wspólnego rejestru organizacji i osób dążących do wywierania wpływu na proces tworzenia i wdrażania polityki UE;

C.	mając na uwadze, że w rezolucji z dnia 8 maja 2008 r. w sprawie określenia ram dla działalności grup interesu (lobbystów) w instytucjach europejskich (3) Parlament Europejski określił zasady, w oparciu o które rozpoczął negocjacje z Komisją dotyczące wspólnego rejestru służącego przejrzystości;

D.	mając na uwadze, że we wspomnianej decyzji z dnia 11 maja 2011 r. zatwierdzono zasady i ramy rejestru służącego przejrzystości dotyczącego organizacji i samozatrudnionych osób, zaangażowanych w opracowanie i realizację polityki UE;

E.	mając na uwadze, że nieuregulowany i nieprzejrzysty lobbing stanowi istotne zagrożenie dla kształtowania polityki i dla interesu publicznego;

wyraża ubolewanie wobec faktu, że wniosek dotyczący zmiany porozumienia z dnia 23 czerwca 2011 r. nie doprowadzi do stworzenia obowiązkowego rejestru służącego przejrzystości; w związku z powyższym ponawia swój apel o obowiązkową rejestrację w celu prowadzenia działalności lobbingu w instytucjach UE, jak określono w wyżej wymienionej rezolucji z dnia 8 maja 2008 r. i w wyżej wymienionej decyzji z dnia 11 maja 2011 r.;

uważa, że zaproponowane zmiany do porozumienia z dnia 23 czerwca 2011 r. są na obecnym etapie częściowym rozwiązaniem;

wzywa Komisję do przedstawienia do końca 2016 r. wniosku ustawodawczego w sprawie ustanowienia obowiązkowego rejestru na mocy art. 352 TFUE;

zwraca się do Komisji o uwzględnienie, w kontekście ewentualnych przyszłych wniosków w sprawie całościowej reformy traktatów, propozycji zmiany art. 298 TFUE lub propozycji dotyczącej odpowiedniej specjalnej podstawy prawnej umożliwiającej ustanowienie obowiązkowego rejestru zgodnie ze zwykła procedurą ustawodawczą;

uważa, że przyszłe przeglądy rejestru służącego przejrzystości powinny być jak najbardziej przejrzyste i wszechstronne, a także powinny przewidywać pełen udział właściwej komisji Parlamentu i umożliwiać znaczny udział społeczeństwa obywatelskiego;

domaga się, by kolejnemu przeglądowi rejestru służącego przejrzystości towarzyszyły konsultacje publiczne;

uważa, że niezależnie od okoliczności należy zaplanować kolejny przegląd rejestru służącego przejrzystości tak, aby został przeprowadzony najpóźniej przed końcem 2017 r.;

uznaje rolę, jaką Rada odegrała od dnia utworzenia rejestru służącego przejrzystości, oraz przyjmuje z zadowoleniem fakt, że Rada zaangażowała się, w roli obserwatora, w proces obecnego przeglądu porozumienia z dnia 23 czerwca 2011 r.; jednak w celu zapewnienia przejrzystości na wszystkich etapach stanowienia prawa na poziomie Unii ponawia kierowane do Rady wezwanie do jak najszybszego przystąpienia do rejestru służącego przejrzystości;

wyraża zadowolenie z lepszego określenia informacji, jakie mają być przekazywane zgodnie ze zmienionym porozumieniem, co powinno zostać wdrożone z naciskiem na ujawnianie tożsamości wszystkich klientów, jakich reprezentują organizacje i samozatrudnione osoby zaangażowane w proces opracowania i realizacji polityki UE, a także poprzez wyraźne powiązanie wszelkich działań podlegających wpisowi do rejestru z odnośnymi klientami;

10.

uważa, że interpretacja sformułowania „niewłaściwe postępowanie”, w rozumieniu lit. b) kodeksu postępowania załączonego do zmienionego porozumienia, oprócz ogólnie przyjętych zasad określonych w kodeksie, zwłaszcza w lit. c), f) i g), obejmować powinna:

—	ingerowanie w sferę prywatną lub życie osobiste osób podejmujących decyzje, np. poprzez wysyłanie prezentów na adres domowy osób podejmujących decyzje lub poprzez docieranie do podejmujących decyzję z wykorzystaniem ich adresu domowego lub za pośrednictwem członków rodziny lub przyjaciół;

—

podejmowanie lub wszelkie aktywne wspieranie działalności w dziedzinie komunikacji z instytucjami UE oraz członkami instytucji lub ich pracownikami, jeśli ta działalność może być przyczyną zakłócenia funkcjonowania systemów komunikacji instytucji UE, zwłaszcza w przypadkach, gdy działalność taka prowadzona jest anonimowo;

—	niezgłoszenie interesów reprezentowanych klientów w przypadku kontaktowania się z posłem do Parlamentu Europejskiego, urzędnikiem lub innym pracownikiem Parlamentu Europejskiego w związku z procesem ustawodawczym;

—

posługiwanie się grupami fasadowymi, tzn. organizacjami, które ukrywają interesy i strony, jakim służą, w przypadku gdy strony te nie są zarejestrowane w rejestrze służącym przejrzystości; oraz zatrudnianie przedstawicieli krajów trzecich, gdy uczestniczą oni bezpośrednio i pośrednio w działalności lobbingu;

—	oferowanie lub przyznawanie wsparcia, bądź finansowego bądź w postaci personelu czy wsparcia rzeczowego, posłom do Parlamentu Europejskiego lub ich asystentom;

11.

uważa, że załączony do porozumienia z dnia 23 czerwca 2011 r. kodeks postępowania posłów do Parlamentu Europejskiego w zakresie interesów finansowych i konfliktu interesów powinien zostać zmieniony w celu dopilnowania, by posłowie nie angażowali się w jakiekolwiek umowy lub stosunki umowne z organami zewnętrznymi w celu finansowania lub bezpośredniego zatrudnienia indywidualnych osób w charakterze pracowników biura poselskiego;

12.

z zadowoleniem przyjmuje dokładniejsze definicje przedstawiające wyjątki dotyczące podlegania wpisowi do rejestru działalności kancelarii prawnych;

13.

oczekuje, że takie dokładniejsze definicje będą sprzyjały dalszej rejestracji oraz pozwolą lepiej zrozumieć znaczenie kwalifikującej się działalności kancelarii prawnych, tak by mogły one korzystać z zachęt, jakie oferuje rejestr służący przejrzystości, oraz uczestniczyć w przejrzysty sposób w procesie podejmowania decyzji;

14.

podkreśla, że zarejestrowane kancelarie prawne powinny zadeklarować w rejestrze służącym przejrzystości wszystkich klientów, w których imieniu prowadzą działalność podlegającą wpisowi do rejestru;

15.

zwraca się do Komisji, by wykazała się również ambitnym podejściem w odniesieniu do wprowadzania środków zachęcających podmioty do rejestracji, aby zwiększyć ich udział w rejestrze służącym przejrzystości; uważa, że takie zachęty mogłyby uwzględniać:

a)	objęcie patronatem wyłącznie zarejestrowanych organizacji, w przypadku wszelkich imprez organizowanych przez organizację figurującą w rejestrze dotyczącym przejrzystości,

b)	ograniczenie liczby posiedzeń z niezarejestrowanymi organizacjami lub przedstawicielami grup interesów,

c)	rozważenie wprowadzenia ograniczeń w zakresie udziału niezarejestrowanych organizacji w organach doradczych i grupach eksperckich Komisji,

d)	zachęcanie komisarzy, urzędników oraz innych pracowników Komisji do odmowy przyjmowania zaproszeń do udziału w wydarzeniach organizowanych przez niezarejestrowane organizacje,

e)	ograniczenie wyłącznie do zarejestrowanych organizacji możliwości wystąpienia w roli gospodarza lub współgospodarza wydarzeń odbywających się w budynkach Komisji,

16.

z zadowoleniem przyjmuje niedawne decyzje podjęte przez brukselską i paryską izbę adwokacką, w których uznano różnicę między działalnością sądową prawników a pozostałą działalnością objętą zakresem rejestru służącego przejrzystości; ponadto zwraca się do Rady Izb Adwokackich i Stowarzyszeń Prawniczych Unii Europejskiej, by zachęcały swoich członków do podjęcia podobnych środków;

17.

zauważa, że w niektórych państwach członkowskich istnieją statutowe przepisy dotyczące zasad regulujących wykonywanie zawodów, które to przepisy w sposób obiektywny uniemożliwiają zwłaszcza kancelariom prawnym rejestrację w rejestrze służącym przejrzystości oraz uczestnictwo w procesie ujawniania wymaganych do celów rejestru informacji o ich klientach; dostrzega jednak poważne ryzyko związane z takim stanem rzeczy, gdyż istnieje niebezpieczeństwo nadużywania tych statutowych przepisów w celu unikania publikowania informacji wymaganych do prawidłowej rejestracji w rejestrze; w związku z tym przyjmuje z zadowoleniem wyraźną gotowość organizacji zawodowych do wspólnego działania w celu dopilnowania, by w interesie tych grup zawodowych nieujawnianie informacji ograniczało się wyłącznie do przypadków obiektywnie dopuszczonych przez prawo; wzywa Komisję i przewodniczącego Parlamentu Europejskiego do dopilnowania, by ta gotowość przyniosła wymierne skutki, oraz do jak najszybszego zapisania odnośnych wyników w zmienionym porozumieniu;

18.

wyraża zadowolenie, że Prezydium ma zamiar wprowadzić szereg środków zachęcających, aby zwiększyć udział w rejestrze służącym przejrzystości;

19.

w celu pełnego wdrożenia tych środków zwraca się do Prezydium o rozważenie następujących konkretnych propozycji, jakie należy ująć w odpowiednich decyzjach Prezydium:

należy zachęcać urzędników i innych pracowników Parlamentu Europejskiego, by w kontaktach z przedstawicielami organizacji lub osobami podejmującymi działalność objętą zakresem rejestru służącego przejrzystości, sprawdzali, czy dana organizacja jest zarejestrowana, a jeżeli nie jest, by skłonili ją do rejestracji przed spotkaniem z jej przedstawicielami;

b)	należy ograniczyć dostęp niezarejestrowanych organizacji i osób do budynków Parlamentu Europejskiego;

c)	należy zezwalać na wydarzenia, które są współorganizowane lub których współgospodarzami są organizacje lub osoby objęte zakresem rejestru służącego przejrzystości wyłącznie wówczas, gdy te organizacje lub osoby są zarejestrowane;

d)	zezwolenie na udział w dyskusjach panelowych podczas wysłuchań komisji mogą uzyskać wyłącznie zarejestrowani przedstawiciele organizacji lub osoby objęte zakresem rejestru służącego przejrzystości;

e)	należy zachować możliwość obejmowania przez Parlament Europejski patronatu nad wszelkimi wydarzeniami organizowanymi przez organizację ujętą w rejestrze służącym przejrzystości w przypadkach, gdy taka organizacja jest zarejestrowana;

f)	należy zachować ostrożność przy przyznawaniu przywilejów parlamentarnych organizacjom fasadowym z państw trzecich, które nie przestrzegają wartości Unii Europejskiej;

20.

zwraca się do Prezydium o opracowanie standardowego formularza dla sprawozdawców w celu dobrowolnego publikowania „śladu legislacyjnego”; ślad legislacyjny to formularz załączany do sprawozdań sporządzanych przez posłów, który wyszczególnia wszystkich lobbystów, z którymi sprawozdawcy odpowiedzialni za dane dossier spotkali się w trakcie sporządzania sprawozdania, jeżeli miało to istotny wpływ na jego treść;

21.

zwraca się do byłych posłów do Parlamentu Europejskiego o stosowanie się do właściwych przepisów (4) przy prowadzeniu działalności objętej zakresem rejestru służącego przejrzystości; uważa, że podczas prowadzenia takiej działalności byli posłowie nie powinni posługiwać się poselską przepustką w celu uzyskania wstępu do budynków Parlamentu Europejskiego; zwraca się do Prezydium o przedstawienie Konferencji Przewodniczących wniosku w sprawie odpowiednich środków zapobiegających nadużywaniu przywilejów, z których korzystają byli posłowie;

22.

zwraca się do wspólnego sekretariatu rejestru służącego przejrzystości o regularne przedstawianie sprawozdania w sprawie funkcjonowania systemu zachęt, w celu ustanowienia ostatecznie rejestru obowiązkowego;

23.

podkreśla, że niezarejestrowane organizacje lub osoby, które kwalifikują się do rejestracji i które mają się zarejestrować, nawet jeżeli sytuacja braku rejestracji jest tylko przejściowa, nie będą miały dostępu do nowych zachęt i korzyści związanych z rejestracją;

24.

przyjmuje z zadowoleniem i popiera rolę, jaką odgrywają prowadzące nadzór podmioty pozainstytucjonalne w monitorowaniu przejrzystości instytucji UE;

25.

uważa, że należy wzmocnić strukturę i personel wspólnego sekretariatu rejestru służącego przejrzystości w celu wprowadzenia w życie nowych przepisów zawartych w zmienionym porozumieniu, tak by prowadzić procedury powiadomień oraz dochodzenia i rozpatrywania skarg, jak również usprawnić procedury weryfikacji wiarygodności danych przedstawianych przez wnioskodawców;

26.

oczekuje, że roczne sprawozdanie w sprawie działania wspólnego rejestru służącego przejrzystości zawierać będzie analizę postępów poczynionych w zakresie rejestracji i jakości wpisów;

27.

zwraca się do Komisji, by przy pełnieniu funkcji związanej z koordynacją rejestru służącego przejrzystości monitorowała z bliska właściwe stosowanie zmienionego porozumienia;

28.

zatwierdza przedstawione poniżej zmienione porozumienie i postanawia załączyć je do Regulaminu PE;

29.

zobowiązuje swojego przewodniczącego do podpisania wraz z przewodniczącym Komisji Europejskiej zmienionego porozumienia i do zarządzenia jego publikacji w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej;

30.

zobowiązuje przewodniczącego do przekazania niniejszej decyzji wraz z załącznikiem do wiadomości Rady, Komisji oraz parlamentów państw członkowskich.

(1) Dz.U. C 377 E z 7.12.2012, s. 176.

(2) Dz.U. L 191 z 22.7.2011, s. 29.

(3) Dz.U. C 271 E z 12.11.2009, s. 48.

(4) Zgodnie z postanowieniem przyjętym przez kwestorów na posiedzeniu zwyczajnym w dniu 19 kwietnia 2012 r. (PV QUEST)

ZAŁĄCZNIK

POROZUMIENIE MIĘDZY PARLAMENTEM EUROPEJSKIM A KOMISJĄ EUROPEJSKĄ W SPRAWIE „REJESTRU SŁUŻĄCEGO PRZEJRZYSTOŚCI” DOTYCZĄCEGO ORGANIZACJI I OSÓB SAMOZATRUDNIONYCH ZAANGAŻOWANYCH W OPRACOWANIE I REALIZACJĘ POLITYKI UNII EUROPEJSKIEJ

Parlament Europejski i Komisja Europejska („strony niniejszego porozumienia”),

uwzględniając Traktat o Unii Europejskiej, w szczególności jego art. 11 ust. 1 i 2, Traktat o funkcjonowaniu Unii Europejskiej, w szczególności jego art. 295, oraz Traktat ustanawiający Europejską Wspólnotę Energii Atomowej (zwane dalej łącznie „traktatami”),

mając na uwadze, że twórcy polityki europejskiej nie działają w oderwaniu od społeczeństwa obywatelskiego, lecz utrzymują otwarty, przejrzysty i regularny dialog ze stowarzyszeniami przedstawicielskimi i społeczeństwem obywatelskim,

mając na uwadze, że strony niniejszego porozumienia dokonały przeglądu rejestru służącego przejrzystości (zwanego dalej „rejestrem”), utworzonego na mocy porozumienia z dnia 23 czerwca 2011 r. zawartego między Parlamentem Europejskim a Komisją Europejską w sprawie utworzenia „Rejestru służącego przejrzystości” dotyczącego organizacji i samozatrudnionych osób, zaangażowanych w opracowanie i realizację polityki Unii Europejskiej (1) zgodnie z ust. 30 tego porozumienia,

UZGADNIAJĄ, CO NASTĘPUJE:

I. Zasady, na jakich opiera się rejestr

Utworzenie i prowadzenie rejestru nie ma wpływu na cele Parlamentu Europejskiego sformułowane w jego rezolucji z dnia 8 maja 2008 r. w sprawie określenia ram dla działalności grup interesu (lobbystów) w instytucjach europejskich (2) oraz w jego decyzji z dnia 11 maja 2011 r. w sprawie zawarcia porozumienia międzyinstytucjonalnego pomiędzy Parlamentem Europejskim a Komisją w sprawie „Rejestru służącego przejrzystości” (3) i nie szkodzi realizacji tych celów.

Rejestr jest prowadzony zgodnie z ogólnymi zasadami prawa Unii, w tym z zasadami proporcjonalności i niedyskryminacji.

Przy prowadzeniu rejestru respektowane są prawa posłów do Parlamentu Europejskiego do sprawowania mandatu parlamentarnego bez ograniczeń.

Prowadzenie rejestru nie narusza uprawnień ani przywilejów stron niniejszego porozumienia, ani też nie ma wpływu na ich odpowiednie kompetencje organizacyjne.

Strony niniejszego porozumienia dążą do traktowania wszystkich podmiotów zaangażowanych w podobną działalność w podobny sposób i do zapewnienia jednakowych warunków w zakresie rejestracji organizacji i samozatrudnionych osób zaangażowanych w opracowanie i realizację polityki UE.

II. Struktura rejestru

Struktura rejestru jest następująca:

a)	przepisy dotyczące zakresu rejestru, rodzajów działalności podlegających wpisowi do rejestru, definicji, zachęt i wyjątków;

b)	sekcje rejestracji (załącznik 1);

c)	informacje wymagane od rejestrujących się podmiotów, w tym wymogi dotyczące ujawniania informacji finansowych (załącznik 2);

d)	kodeks postępowania (załącznik 3);

e)	mechanizmy powiadamiania i składania skarg oraz środki mające zastosowanie w przypadku nieprzestrzegania kodeksu postępowania, w tym procedura obsługi powiadomień oraz badania i rozpatrywania skarg (załącznik 4);

f)	wytyczne dotyczące wdrażania wraz z praktycznymi informacjami dla rejestrujących się podmiotów.

III. Zakres rejestru

Rodzaje działalności podlegające wpisowi do rejestru

Rejestr obejmuje wszelkie rodzaje działalności, niebędące działalnością, o której mowa w ust. 10–12, prowadzonej w celu wywarcia bezpośredniego lub pośredniego wpływu na procesy opracowywania lub realizacji polityki oraz podejmowania decyzji przez instytucje UE, bez względu na używane środki lub kanały komunikacyjne, na przykład zlecanie usług na zewnątrz, media, umowy z profesjonalnymi pośrednikami, ośrodki analityczne, platformy, fora, kampanie i inicjatywy obywatelskie.

Do celów niniejszego porozumienia „wywieranie bezpośredniego wpływu” oznacza wywieranie wpływu poprzez bezpośredni kontakt lub komunikację z instytucjami UE lub inne następujące po nich działania, a „wywieranie pośredniego wpływu” oznacza wpływanie poprzez wykorzystanie pośrednich środków wpływu, takich jak media, opinia publiczna, konferencje lub wydarzenia towarzyskie skierowane do instytucji UE.

Działalność ta obejmuje w szczególności:

—	kontakty z członkami i ich asystentami, urzędnikami lub innymi pracownikami instytucji UE;

—	opracowywanie, rozprowadzanie i przekazywanie pism, materiałów informacyjnych lub dokumentów do dyskusji lub zawierających stanowiska;

—	organizowanie imprez, spotkań lub działań promocyjnych, konferencji lub wydarzeń towarzyskich, na które wysyłane są zaproszenia do członków i ich asystentów, urzędników lub innych pracowników instytucji UE; oraz

—	dobrowolny wkład w formalne konsultacje lub wysłuchania w sprawie planowanych aktów ustawodawczych lub innych aktów prawnych UE oraz w inne otwarte konsultacje i udział w tych konsultacjach.

Oczekuje się rejestracji ze strony wszelkich organizacji i osób samozatrudnionych, zaangażowanych w rodzaj działalności podlegający wpisowi do rejestru, niezależnie od ich statusu prawnego i niezależnie od tego, czy działalność ta znajduje się na etapie realizacji czy przygotowania.

Każdy rodzaj działalności podlegający wpisowi do rejestru i prowadzony na podstawie umowy przez pośrednika zapewniającego doradztwo prawne i zawodowe powoduje kwalifikowalność do zapisu w rejestrze zarówno w przypadku pośrednika, jak i jego klienta. Tacy pośrednicy muszą zadeklarować wszystkich klientów w ramach takich umów, a także ich dochody na klienta związane z działalnością przedstawicielską, zgodnie z załącznikiem 2 pkt II.C.2.B. Wymóg ten nie zwalnia klientów z obowiązku rejestracji i zapisania w swoim własnym kosztorysie kosztu wszelkiej działalności zleconej pośrednikowi.

Rodzaje działalności niepodlegające wpisowi do rejestru

Organizacja powinna kwalifikować się do zarejestrowania jedynie jeśli prowadzi podlegający wpisowi do rejestru rodzaj działalność, który sprowadza się do bezpośrednich lub pośrednich kontaktów z instytucjami UE. Organizacja uznana za niekwalifikującą się do figurowania w rejestrze może zostać z niego skreślona.

10.

Działalność dotycząca doradztwa prawnego i innego rodzaju doradztwa specjalistycznego nie podlega wpisowi do rejestru, o ile:

—

polega ona na doradztwie i kontaktach z organami publicznymi mającymi na celu dokładniejsze objaśnienie klientom ogólnego stanu prawnego, ich konkretnej sytuacji prawnej lub doradzenia im, czy dane kroki prawne lub administracyjne są właściwe lub dopuszczalne na mocy obowiązującego prawa i przepisów;

—	polega na udzielaniu porad klientom, aby pomóc im w zagwarantowaniu zgodności ich działań z właściwymi przepisami prawa;

—	polega na analizach i badaniach opracowywanych dla klientów na temat potencjalnego wpływu zmian w przepisach ustawowych lub wykonawczych w odniesieniu do ich sytuacji prawnej lub sfery działalności;

—	polega na reprezentowaniu w ramach procedury pojednawczej lub mediacyjnej mającej na celu uniknięcie skierowania sporu do sądu lub organu administracyjnego; lub

—	związana jest z podstawowym prawem klienta do sprawiedliwego procesu, w tym prawa do obrony w postępowaniu administracyjnym, taka jak działalność prowadzona przez prawników lub innych zaangażowanych w nią specjalistów.

Jeżeli dane przedsiębiorstwo i jego doradcy są zaangażowani jako strona w konkretną sprawę lub procedurę sądową lub administracyjną, wszelka działalność bezpośrednio związana z tą sprawą, która nie zmierza do zmiany istniejących ram prawnych, nie podlega wpisowi do rejestru. Niniejszy akapit stosuje się do wszystkich sektorów gospodarczych w Unii Europejskiej.

Niemniej jednak poniższe rodzaje działalności dotyczącej doradztwa prawnego i innego rodzaju doradztwa specjalistycznego podlegają wpisowi do rejestru, w przypadku gdy mają na celu wywieranie wpływu na instytucje UE, ich członków i ich asystentów lub urzędników i innych pracowników:

—	udzielanie wsparcia za pośrednictwem przedstawicieli lub mediacji oraz dostarczanie materiałów poparcia, w tym argumentacja i sporządzanie projektów; oraz

—	doradztwo taktyczne i strategiczne, w tym podnoszenie kwestii, których zakres i czas komunikacji mają na celu wywarcie wpływu na instytucje UE, ich członków wraz z ich asystentami lub urzędników i innych pracowników.

11.

Działalność partnerów społecznych jako uczestników dialogu społecznego (związki zawodowe, stowarzyszenia pracodawców itd.) nie podlega wpisowi do rejestru, w przypadku gdy ci partnerzy społeczni wypełniają funkcję wyznaczoną dla nich w traktatach. Niniejszy punkt stosuje się odpowiednio do wszelkich podmiotów wyraźnie wyznaczonych w traktatach do odgrywania roli instytucjonalnej.

12.

Działalność w odpowiedzi na bezpośrednie i indywidualne wnioski instytucji UE lub posłów do Parlamentu Europejskiego, takie jak jednorazowe lub regularne wnioski o udzielenie informacji faktycznych, udostępnienie danych lub przygotowanie ekspertyzy nie podlega wpisowi do rejestru.

Postanowienia szczególne

13.

Rejestr nie ma zastosowania do kościołów i wspólnot religijnych. Oczekuje się jednak rejestracji ze strony biur przedstawicielskich lub podmiotów prawa, biur i sieci utworzonych w celu reprezentowania kościołów i wspólnot religijnych w kontaktach z instytucjami UE, a także ich stowarzyszeń.

14.

Rejestr nie ma zastosowania do partii politycznych. Oczekuje się jednak rejestracji ze strony wszelkich stworzonych lub wspieranych przez nie organizacji, które są zaangażowane w rodzaje działalności podlegające wpisowi do rejestru.

15.

Rejestr nie ma zastosowania do służb rządów państw członkowskich, rządów państw trzecich, międzynarodowych organizacji międzyrządowych i ich misji dyplomatycznych.

16.

Od regionalnych władz publicznych oraz ich biur przedstawicielskich nie oczekuje się rejestracji, lecz mogą one wpisać się do rejestru na własny wniosek. Oczekuje się rejestracji ze strony stowarzyszeń lub sieci utworzonych w celu wspólnego reprezentowania regionów.

17.

Oczekuje się rejestracji ze strony wszelkich władz publicznych na szczeblu niższym od krajowego innych niż te, o których mowa w pkt 16, takich jak lokalne i gminne organy władzy lub miasta, ich biura przedstawicielskie, a także stowarzyszenia lub sieci.

18.

Oczekuje się rejestracji ze strony sieci, platform i innych rodzajów kolektywnej działalności niemających statusu prawnego lub osobowości prawnej, lecz stanowiących faktycznie źródło zorganizowanego wpływu i zaangażowanych w rodzaje działalności podlegające wpisowi do rejestru. Członkowie takich rodzajów kolektywnej działalności wyznaczają przedstawiciela, który będzie działał jako osoba wyznaczona do kontaktów, odpowiedzialna za współpracę ze „wspólnym sekretariatem rejestru służącego przejrzystości” (JTRS).

19.

Działalność, jaką należy wziąć pod uwagę do celów oceny kwalifikowalności do wpisu w rejestrze, to czynności skierowane (bezpośrednio lub pośrednio) do wszystkich instytucji, agencji i organów UE oraz ich członków i asystentów tych ostatnich, urzędników i innych pracowników. Działalność ta nie obejmuje czynności skierowanych do państw członkowskich, a w szczególności czynności skierowanych do ich stałych przedstawicielstw przy Unii Europejskiej.

20.

Zachęca się europejskie sieci, federacje, stowarzyszenia lub platformy do opracowania wspólnych przejrzystych wytycznych dla ich członków, w których wskazane są rodzaje działalności podlegające wpisowi do rejestru. Oczekuje się podania do publicznej wiadomości tych wytycznych.

IV. Zasady mające zastosowanie do rejestrujących się podmiotów

21.

Poprzez zarejestrowanie się zainteresowane organizacje i osoby:

—	zgadzają się na ujęcie w ogólnie dostępnej formie informacji dostarczanych przez nie w celu wpisania do rejestru;

—	zgadzają się działać zgodnie z kodeksem postępowania przedstawionym w załączniku 3 i w odpowiednich przypadkach przedstawiają teksty wszelkich branżowych kodeksów postępowania, których zobowiązały się przestrzegać (4);

—	gwarantują, że informacje dostarczone w celu wpisania do rejestru są prawidłowe i zgadzają się na współpracę w przypadku otrzymania administracyjnych wniosków o udzielenie informacji uzupełniających i aktualizacji;

—	zgadzają się, aby wszelkie dotyczące ich powiadomienia lub skargi były rozpatrywane w oparciu o przepisy kodeksu postępowania przedstawionego w załączniku 3;

—	zgadzają się, by podlegać wszelkim środkom mającym zastosowanie w przypadku nieprzestrzegania kodeksu postępowania przedstawionego w załączniku 3 i przyjmują do wiadomości, że środki przewidziane w załączniku 4 mogą być względem nich zastosowane w przypadku nieprzestrzegania kodeksu postępowania;

—	przyjmują do wiadomości, że strony niniejszego porozumienia, na wniosek i zgodnie z przepisami rozporządzenia (WE) nr 1049/2001 Parlamentu Europejskiego i Rady (5) mają obowiązek ujawnienia korespondencji i innych dokumentów dotyczących działalności rejestrujących się podmiotów.

V. Wdrożenie

22.

Sekretarze generalni Parlamentu Europejskiego i Komisji Europejskiej są odpowiedzialni za nadzór nad systemem oraz za wszystkie kluczowe aspekty jego funkcjonowania i za wspólną zgodą podejmują środki niezbędne do wdrożenia niniejszego porozumienia.

23.

Chociaż system będzie prowadzony wspólnie, strony niniejszego porozumienia zachowują swobodę co do stosowania rejestru w sposób niezależny do swoich własnych określonych celów.

24.

W celu wdrożenia systemu służby Parlamentu Europejskiego i Komisji Europejskiej zachowują wspólną strukturę operacyjną, zwaną „wspólnym sekretariatem rejestru służącego przejrzystości” (JTRS). W skład wspólnego sekretariatu wchodzi grupa urzędników z Parlamentu Europejskiego i Komisji Europejskiej, na mocy uzgodnień podjętych przez właściwe służby. Działalność JTRS koordynuje kierownik działu w sekretariacie generalnym Komisji Europejskiej. Zadania JTRS obejmują wydawanie wytycznych dotyczących wdrażania w zakresie ustalonym niniejszym porozumieniem w celu ułatwienia spójnej interpretacji przepisów przez rejestrujące się podmioty oraz w celu monitorowania jakości zawartości rejestru. W celu prowadzenia kontroli jakości zawartości rejestru JTRS korzysta z dostępnych zasobów administracyjnych, przy założeniu, że rejestrujące się podmioty ponoszą ostatecznie odpowiedzialność za przekazane informacje.

25.

Strony niniejszego porozumienia organizują odpowiednie szkolenia i projekty w zakresie komunikacji wewnętrznej, aby zwiększyć wśród swoich członków i pracowników wiedzę o wspólnym rejestrze oraz o procedurze powiadamiania i składania skarg.

26.

Strony niniejszego porozumienia podejmują odpowiednie środki zewnętrzne, aby zwiększyć wiedzę o rejestrze i promować jego wykorzystanie.

27.

Na stronie internetowej rejestru służącego przejrzystości na portalu „Europa” publikuje się w regularnych odstępach czasu szereg podstawowych statystyk uzyskanych z bazy danych rejestru i dostępnych za pomocą łatwej w obsłudze wyszukiwarki. Podana do publicznej wiadomości zawartość tej bazy danych będzie dostępna w formatach elektronicznych, możliwych do odczytu maszynowego.

28.

Sekretarze generalni Parlamentu Europejskiego i Komisji Europejskiej przedstawiają coroczne sprawozdanie z działania rejestru, odpowiednio, właściwemu wiceprzewodniczącemu Parlamentu Europejskiego i właściwemu wiceprzewodniczącemu Komisji Europejskiej. Roczne sprawozdanie zawiera informacje faktyczne o rejestrze, jego zawartości i zmianach do niego wprowadzanych, oraz publikowane jest co roku w odniesieniu do poprzedniego roku kalendarzowego.

VI. Środki mające zastosowanie do podmiotów przestrzegających wymogi

29.

Przepustki do budynków Parlamentu Europejskiego będą wydawane jedynie osobom reprezentującym organizacje objęte obowiązkiem wpisu do rejestru lub pracującym dla takich organizacji, jeśli te organizacje lub osoby wpisały się do rejestru. Jednakże wpis do rejestru nie stanowi automatycznego przyznania uprawnienia do takich przepustek. Kwestia wydawania i kontrolowania długoterminowych przepustek umożliwiających wstęp do budynków Parlamentu Europejskiego podlega wewnętrznej procedurze Parlamentu, za którą on sam jest odpowiedzialny.

30.

Strony niniejszego porozumienia oferują zachęty, w ramach swoich administracyjnych uprawnień, w celu nakłaniania do rejestracji w oparciu o ramy ustanowione niniejszym porozumieniem.

Zachęty oferowane rejestrującym się podmiotom przez Parlament Europejski mogą obejmować:

—	dalsze ułatwienia w dostępnie do budynków Parlamentu, do posłów i ich asystentów oraz do urzędników i innych pracowników;

—	zezwolenie na organizowanie lub bycie współgospodarzem wydarzeń odbywających się w budynkach Parlamentu;

—	ułatwione przekazywanie informacji, w tym specjalne listy mailingowe;

—	uczestnictwo z prawem głosu w wysłuchaniach w komisjach;

—	patronat Parlamentu Europejskiego.

Zachęty oferowane rejestrującym się podmiotom przez Komisję Europejską mogą obejmować:

—	środki związane z przesyłaniem do podmiotów zarejestrowanych informacji o rozpoczęciu konsultacji publicznych;

—	środki związane z grupami ekspertów i innymi organami doradczymi;

—	specjalne listy adresów e-mail;

—	patronat Komisji Europejskiej.

Strony niniejszego porozumienia informują rejestrujące się podmioty o dostępnych dla nich specjalnych zachętach.

VII. Środki mające zastosowanie w przypadku nieprzestrzegania kodeksu postępowania

31.

Powiadomienia i skargi dotyczące ewentualnego nieprzestrzegania kodeksu postępowania przedstawionego w załączniku 3 może składać każdy, posługując się przy tym standardowym formularzem kontaktowym dostępnym na stronie internetowej rejestru. Powiadomienia i skargi rozpatrywane są zgodnie z procedurami określonymi w załączniku 4.

32.

Mechanizm powiadamiania jest narzędziem uzupełniającym kontrole jakości prowadzone przez JTRS zgodnie z pkt 24. Każdy może zgłosić powiadomienie w związku z błędami dotyczącymi faktów w ramach informacji przekazanych przez zarejestrowane podmioty. Powiadomienia mogą być również zgłaszane w związku z przypadkami rejestracji podmiotów niekwalifikujących się do rejestracji.

33.

Każdy może wnieść oficjalną skargę w przypadku podejrzenia nieprzestrzegania kodeksu, innego niż błąd co do faktu, ze strony zarejestrowanych podmiotów. Skargi muszą być poparte konkretnymi faktami związanymi z domniemanym nieprzestrzeganiem kodeksu postępowania.

JTRS bada sprawę podejrzewanego nieprzestrzegania z należytym uwzględnieniem zasad proporcjonalności i dobrej administracji. Umyślne nieprzestrzeganie kodeksu postępowania ze strony zarejestrowanych podmiotów lub ich przedstawicieli skutkuje zastosowaniem środków określonych w załączniku 4.

34.

W przypadku wykrycia przez JTRS w drodze procedur, o których mowa w pkt 31–33, powtarzających się przypadków braku współpracy lub powtarzającego się nieodpowiedniego postępowania lub poważnego przypadku nieprzestrzegania przepisów, odnośne zarejestrowane podmioty zostają usunięte z rejestru na czas jednego roku lub dwóch lat, a zastosowane środki zostaną w sposób ogólnie dostępny wskazane w rejestrze zgodnie z załącznikiem 4.

VIII. Udział innych instytucji i organów

35.

Rada Europejska i Rada są zaproszone do przyłączenia się do rejestru. Pozostałe instytucje, organy i jednostki organizacyjne UE zachęca się do samodzielnego korzystania z ram ustanowionych niniejszym porozumieniem jako instrumentu referencyjnego na potrzeby własnych kontaktów z organizacjami i samozatrudnionymi osobami zaangażowanymi w tworzenie polityki UE i jej realizację.

IX. Postanowienia końcowe

36.

Niniejsze porozumienie zastępuje porozumienie zawarte między Parlamentem Europejskim i Komisją Europejską w dniu 23 czerwca 2011 r., które przestaje obowiązywać w dniu wejścia w życie niniejszego porozumienia.

37.

Rejestr zostanie poddany nowemu przeglądowi w 2017 r.

38.

Niniejsze porozumienie wchodzi w życie dwudziestego dnia po jego opublikowaniu w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej. Niniejsze porozumienie stosuje się od dnia … (*1) albo od dnia 1 stycznia 2015 r., w zależności od tego, który z tych terminów przypada wcześniej.

W okresie trzech miesięcy od ww. daty podmioty już zarejestrowane w dniu wejścia w życie niniejszego porozumienia dokonują zmiany ich rejestracji w celu spełnienia nowych wymogów wynikających z niniejszego porozumienia.

Sporządzono w Brukseli dnia […] r.

W imieniu Parlamentu Europejskiego

Przewodniczący

W imieniu Komisji Europejskiej

Przewodniczący

(1) Dz.U. L 191 z 22.7.2011, s. 29.

(2) Dz.U. C 271 E z 12.11.2009, s. 48.

(3) Dz.U. C 377 E z 7.12.2012, s. 176.

(4) Obowiązujący zarejestrowane podmioty branżowy kodeks postępowania może nakładać bardziej surowe obowiązki niż wymogi określone w kodeksie postepowania przedstawionym w załączniku 3.

(5) Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego oraz Rady (WE) nr 1049/2001 z dnia 30 maja 2001 r. w sprawie publicznego dostępu do dokumentów Parlamentu Europejskiego, Rady i Komisji Europejskiej (Dz.U. L 145 z 31.5.2001, s. 43).

(*1) Dz.U.: proszę wstawić datę: 3 miesiące od daty wejścia w życie niniejszego porozumienia.

Załącznik 1

„Rejestr służący przejrzystości”

Organizacje i samozatrudnione osoby zaangażowane w opracowanie i realizację polityki Unii Europejskiej

Sekcje

Cechy szczególne/uwagi

I -	Firmy konsultingowe/kancelarie prawne/samozatrudnieni konsultanci

Podsekcja

Firmy konsultingowe

Firmy prowadzące w imieniu klientów działalność obejmującą rzecznictwo, lobbying, promocję, sprawy publiczne i stosunki z organami publicznymi.

Podsekcja

Kancelarie prawne

Kancelarie prawne prowadzące w imieniu klientów działalność obejmującą rzecznictwo, lobbying, promocję, sprawy publiczne i stosunki z organami publicznymi.

Podsekcja

Samozatrudnieni konsultanci

Samozatrudnieni konsultanci lub prawnicy prowadzący w imieniu klientów działalność obejmującą rzecznictwo, lobbying, promocję, sprawy publiczne i stosunki z organami publicznymi. W niniejszej podsekcji rejestrują się jednoosobowe podmioty.

II -	Zatrudnieni lobbyści oraz stowarzyszenia branżowe/przemysłowe/zawodowe

Podsekcja

Przedsiębiorstwa i grupy

Przedsiębiorstwa lub grupy przedsiębiorstw (mające osobowość prawną lub nie) prowadzące na własny rachunek i we własnym imieniu działalność obejmującą rzecznictwo, lobbying, promocję, sprawy publiczne i stosunki z organami publicznymi.

Podsekcja

Stowarzyszenia branżowe i przemysłowe

Organizacje (nastawione na zysk lub o charakterze non-profit) reprezentujące nastawione na zysk przedsiębiorstwa lub mieszane grupy i platformy.

Podsekcja

Związki zawodowe i stowarzyszenia branżowe

Reprezentacja interesów pracowników, personelu, grup gospodarczych lub zawodowych.

Podsekcja

Inne organizacje, w tym:

—	podmioty zajmujące się organizacją wydarzeń (nastawione lub nienastawione na zysk);

—	media związane z grupami interesu lub podmioty nastawione na badania powiązane z interesami prywatnych podmiotów nastawionych na zysk;

—	koalicje o charakterze ad hoc i struktury tymczasowe (w których członkostwo jest nastawione na zysk).

III -

Organizacje pozarządowe

Podsekcja

Organizacje pozarządowe, platformy, sieci i koalicje o charakterze ad hoc, struktury tymczasowe oraz podobne im organizacje.

Organizacje nienastawione na zysk (mające osobowość prawną lub nie), które są niezależne od władz publicznych lub organizacji handlowych, w tym fundacje, organizacje charytatywne itp.

Takie podmioty obejmujące wśród swoich członków elementy nastawione na zysk muszą rejestrować się w ramach sekcji II.

IV -	Ośrodki analityczne, instytucje naukowe i badawcze

Podsekcja

Ośrodki analityczne i instytucje badawcze

Specjalistyczne ośrodki analityczne i instytucje badawcze zajmujące się działaniami i polityką Unii Europejskiej.

Podsekcja

Instytucje naukowe

Instytucje, których głównym celem jest kształcenie, lecz zajmujące się również działaniami i polityką Unii Europejskiej.

V -	Organizacje reprezentujące kościoły i wspólnoty religijne

Podsekcja

Organizacje reprezentujące kościoły i wspólnoty religijne

Podmioty prawa, biura, sieci lub stowarzyszenia prowadzące działalność przedstawicielską.

VI -	Organizacje reprezentujące władze lokalne, regionalne i gminne, inne podmioty publiczne lub mieszane itd.

Podsekcja

Struktury regionalne

Od samych regionów oraz ich biur przedstawicielskich nie oczekuje się rejestracji, lecz mogą one wpisać się do rejestru na własny wniosek. Oczekuje się rejestracji ze strony stowarzyszeń lub sieci utworzonych w celu wspólnego reprezentowania regionów.

Podsekcja

Inne władze publiczne na szczeblu niższym niż od krajowego

Oczekuje się rejestracji ze strony innych władz publicznych na szczeblu niższym od krajowego, jak miasta, lokalne i gminne organy władzy lub od ich biur przedstawicielskich, a także od krajowych stowarzyszeń lub sieci.

Podsekcja

Międzynarodowe stowarzyszenia i sieci regionalnych władz publicznych lub innych władz publicznych na szczeblu niższym od krajowego

Podsekcja

Inne podmioty publiczne lub mieszane powołane na mocy prawa, których celem jest działanie w interesie publicznym.

Obejmuje inne organizacje publiczne lub mieszane (publiczno-prywatne).

Załącznik 2

Informacje wymagane od rejestrujących się podmiotów

I. INFORMACJE OGÓLNE I PODSTAWOWE

a)	nazwa (nazwy) organizacji, adres głównej siedziby oraz, w stosownych przypadkach, adres siedziby w Brukseli, Luksemburgu lub Strasburgu, numer telefonu, adres e-mail, adres strony internetowej;

nazwisko osoby prawnie odpowiedzialnej za organizację i dyrektora organizacji lub jej kierownika lub, jeśli ma to zastosowanie, głównej osoby wyznaczonej do kontaktów w związku z rodzajem działalności podlegającym wpisowi do rejestru (tj. kierownika do spraw UE); nazwiska osób posiadających zezwolenie na wstęp do budynków Parlamentu Europejskiego (1);

liczba osób (członków, pracowników itp.) uczestniczących w rodzaju działalności podlegającemu wpisowi do rejestru oraz osób korzystających z przepustek do budynków Parlamentu Europejskiego, jak również okres czasu poświęcony przez każdą z tych osób na taką działalność, według następujących części pełnego wymiaru czasu pracy: 25 %, 50 %, 75 % lub 100 %;

d)	cele/uprawnienia – dziedziny zainteresowania – rodzaje działalności – kraje, w których prowadzona jest działalność – przynależność do sieci – ogólne informacje objęte zakresem stosowania rejestru;

e)	członkostwo i, w stosownych przypadkach, liczba członków (osób lub organizacji).

II. INFORMACJE SZCZEGÓŁOWE

A. RODZAJE DZIAŁALNOŚCI PODLEGAJĄCE WPISOWI DO REJESTRU

Należy podać szczegółowe informacje dotyczące głównych wniosków ustawodawczych lub strategii politycznych, z którymi wiążą się wchodzące w zakres rejestru działania zarejestrowanych podmiotów. Można nawiązać do innych szczególnych działań, takich jak imprezy lub publikacje.

B. POWIĄZANIA Z INSTYTUCJAMI UE

a)	Członkostwo w grupach wysokiego szczebla, komitetach konsultacyjnych, grupach ekspertów, innych wspieranych przez UE strukturach i platformach itd.

b)	Członkostwo lub udział w intergrupach lub forach branżowych w Parlamencie Europejskim itp.

C. INFORMACJE FINANSOWE ZWIĄZANE Z RODZAJAMI DZIAŁALNOŚCI PODLEGAJĄCYMI WPISOWI DO REJESTRU

Wszystkie zarejestrowane podmioty przedstawiają:

a)	Wstępny roczny kosztorys związany z rodzajem działalności podlegającym wpisowi do rejestru. Informacje finansowe obejmują pełny rok działalności i odnoszą się do ostatniego zamkniętego roku obrotowego w dniu wpisu do rejestru lub rocznej aktualizacji szczegółowych informacji zawartych w rejestrze.

Kwota i źródło środków finansowych otrzymanych od instytucji Unii w ostatnim zamkniętym roku finansowym, według stanu z dnia rejestracji lub rocznej aktualizacji szczegółowych informacji zawartych w rejestrze. Informacje te muszą odpowiadać informacjom przedstawionym w Europejskim Systemie Przejrzystości Finansowej (2).

Firmy konsultingowe/kancelarie prawne/samozatrudnieni konsultanci (sekcja I załącznika 1) przekazują dodatkowo następujące informacje:

Obrót związany z rodzajem działalności podlegającym wpisowi do rejestru, według następującej tabeli:

Roczny obrót w EUR dotyczący działalności przedstawicielskiej

0 – 99 999

100 000 – 499 999

500 000 – 1 000 000

> 1 000 000

Wykaz wszystkich klientów, w imieniu których prowadzony jest rodzaj działalności podlegający wpisowi do rejestru. Dochody pochodzące od klientów w związku z działalnością przedstawicielską są przedstawiane według następującej tabeli:

Przedział w EUR rocznej wartości działalności przedstawicielskiej na klienta

0 – 9 999

10 000 – 24 999

25 000 – 49 999

50 000 – 99 999

100 000 – 199 999

200 000 – 299 999

300 000 – 399 999

400 000 – 499 999

500 000 – 599 999

600 000 – 699 999

700 000 – 799 999

800 000 – 899 999

900 000 – 1 000 000

> 1 000 000

Oczekuje się, że klienci również wpiszą się do rejestru. Oświadczenia finansowe sporządzone przez firmy konsultingowe, kancelarie prawne lub samozatrudnionych konsultantów, dotyczące ich klientów (lista i skala) nie zwalniają tych klientów z ujęcia tej zleconej działalności w ich własnych oświadczeniach, aby ich nakłady finansowe nie zostały oszacowane zbyt nisko.

Zatrudnieni lobbyści oraz stowarzyszenia branżowe/przemysłowe/zawodowe (sekcja II załącznika 1) przedstawiają ponadto:

wartość obrotu związanego z rodzajem działalności podlegającym wpisowi do rejestru, w tym kwoty niższe niż 10 000 EUR.

Organizacje pozarządowe – ośrodki analityczne, instytucje naukowe i badawcze – organizacje reprezentujące kościoły i wspólnoty religijne – organizacje reprezentujące władze lokalne, regionalne i gminne, inne podmioty publiczne lub mieszane itp. (sekcje III-VI załącznika 1) przedstawiają dodatkowo:

a)	łączny budżet organizacji;

b)	zestawienie głównych kwot i źródeł finansowania.

(1) Rejestrujące się podmioty mogą wystąpić o udzielenie zezwolenia na wstęp do budynków Parlamentu Europejskiego pod koniec procesu rejestracji. Nazwiska osób, które otrzymały przepustkę do budynków Parlamentu Europejskiego, zostają umieszczone w rejestrze. Wpis do rejestru nie stanowi automatycznego przyznania uprawnienia do takich przepustek.

(2) http://ec.europa.eu/budget/fts/index_en.htm

Załącznik 3

Kodeks postępowania

Strony niniejszego porozumienia uważają, że wszyscy przedstawiciele grup interesu kontaktujący się z nimi jednorazowo lub częściej, niezależnie od tego, czy są zarejestrowani, czy też nie, powinni przestrzegać niniejszego kodeksu postępowania.

W stosunkach z instytucjami UE oraz ich członkami, urzędnikami i innymi pracownikami, przedstawiciele grup interesów:

a)	zawsze podają nazwisko i, we właściwych przypadkach, numer rejestracyjny oraz nazwę podmiotu lub podmiotów, dla których pracują lub które reprezentują; oświadczają, jakie interesy, cele lub zamiary promują, a w stosownych przypadkach określają, jakich klientów lub członków reprezentują;

b)	nie uzyskują ani nie próbują uzyskać informacji lub decyzji w nieuczciwy sposób lub za pomocą niewłaściwego nacisku lub niewłaściwego postępowania;

w stosunkach z osobami trzecimi nie powołują się na żadne formalne związki z Unią Europejską lub jakąkolwiek instytucją unijną i nie przedstawiają skutków wpisu do rejestru w taki sposób, by wprowadzić w błąd osoby trzecie, urzędników lub innych pracowników Unii Europejskiej, ani nie posługują się logo instytucji UE bez uzyskania na to wyraźnej zgody;

dbają o to, aby informacje, jakich dostarczają przy wpisie do rejestru, a następnie w ramach ich rodzaju działalności podlegającego wpisowi do rejestru, były, wedle ich najlepszej wiedzy, pełne, aktualne i niewprowadzające w błąd; przyjmują, że dostarczone informacje podlegają przeglądowi i zgadzają się na współpracę w odniesieniu do wniosków administracji o informacje uzupełniające lub o aktualizację;

e)	nie sprzedają osobom trzecim kopii dokumentów otrzymanych od instytucji UE;

f)	zasadniczo przestrzegają wszystkich przepisów, kodeksów i dobrych wzorców zarządzania ustanowionych przez instytucje Unii oraz unikają utrudniania ich wdrażania i stosowania;

g)	nie nakłaniają członków instytucji Unii Europejskiej, urzędników lub innych pracowników Unii Europejskiej, asystentów ani stażystów tych członków do naruszania przepisów i zasad postępowania, jakim osoby te podlegają;

h)	jeżeli zatrudniają byłych urzędników lub innych byłych pracowników Unii Europejskiej, byłych asystentów lub byłych stażystów członków instytucji UE, przestrzegają spoczywającego na tych osobach obowiązku stosowania się do przepisów i wymogów dotyczących poufności, jakim podlegają;

i)	uzyskują wcześniejszą zgodę danego posła lub posłów do Parlamentu Europejskiego w odniesieniu do wszelkich stosunków umownych lub zatrudnienia wszelkich osób znajdujących się w otoczeniu posła;

j)	przestrzegają wszelkich przepisów dotyczących praw i obowiązków byłych posłów do Parlamentu Europejskiego i byłych członków Komisji Europejskiej;

k)	informują wszelkie reprezentowane przez siebie osoby o spoczywających na nich obowiązkach w stosunku do instytucji Unii;

Osoby, które zarejestrowały się w Parlamencie Europejskim, aby otrzymać nieprzenoszalną przepustkę imienną umożliwiającą im wstęp do budynków Parlamentu Europejskiego:

l)	zobowiązują się do noszenia przepustki w widocznym miejscu zawsze, kiedy przebywają w budynkach Parlamentu Europejskiego;

m)	ściśle przestrzegają odnośnych artykułów Regulaminu Parlamentu Europejskiego;

n)	akceptują fakt, że wszelkie decyzje w sprawie wniosków o wstęp do budynków Parlamentu Europejskiego wchodzą w zakres wyłącznych uprawnień Parlamentu, zaś wpis do rejestru nie stanowi automatycznego przyznania uprawnienia do przepustki.

Załącznik 4

Procedura powiadomień oraz dochodzenia i rozpatrywania skarg

I. POWIADOMIENIA

Powiadomienia do wspólnego sekretariatu rejestru służącego przejrzystości (JTRS) w związku z informacjami zawartymi w rejestrze i przypadkami rejestracji podmiotów niekwalifikujących się do niej może zgłaszać każdy za pomocą standardowego formularza kontaktowego na stronie internetowej rejestru.

Jeżeli powiadomienia dotyczą danych zawartych w rejestrze, są one rozpatrywane jako zarzuty naruszenia lit. d) kodeksu postępowania przedstawionego w załączniku 3 (1). Zarejestrowany podmiot, którego to dotyczy, zostanie poproszony o aktualizację informacji lub wyjaśnienie JTRS powodów, dla których informacja nie wymaga aktualizacji. W przypadku braku współpracy ze strony zarejestrowanego podmiotu mogą zostać zastosowane środki przedstawione w poniższej tabeli środków (wiersze 2–4).

II. SKARGI

Etap 1: Składanie skarg

Skargi do JTRS może składać każdy za pomocą standardowego formularza dostępnego na stronie internetowej rejestru. Formularz ten zawiera następujące informacje:

a)	dane zarejestrowanego podmiotu będącego przedmiotem skargi;

b)	nazwę/nazwisko i dane kontaktowe składającego skargę;

c)	szczegółowe informacje dotyczące zarzutu nieprzestrzegania kodeksu postępowania, w tym ewentualne dokumenty lub inne materiały uzasadniające skargę, wskazanie ewentualnej szkody wyrządzonej składającemu skargę oraz powody do podejrzeń o umyślne nieprzestrzeganie kodeksu.

Skargi złożone anonimowo nie są rozpatrywane.

W skardze wskazuje się przepisy kodeksu postępowania, które zdaniem składającego skargę nie były przestrzegane. W przypadku nieprzestrzegania kodeksu, które od początku zostało wyraźnie określone przez JTRS jako nieumyślne, wszelka skarga może zostać zakwalifikowana przez JTRS jako „powiadomienie”.

Kodeks postępowania stosuje się wyłącznie do stosunków między przedstawicielami grup interesu a instytucjami UE i nie może być wykorzystywany do regulowania stosunków między stronami trzecimi lub między podmiotami zarejestrowanymi.

Etap 2: Dopuszczalność

Po otrzymaniu skargi, JTRS dokonuje następujących czynności:

a)	w ciągu pięciu dni roboczych potwierdza składającemu skargę jej otrzymanie;

b)	ustala, czy skarga wchodzi w zakres rejestru zgodnie z zapisem w kodeksie postępowania zawartym w załączniku 3 i z etapem 1 powyżej;

sprawdza wszelkie dowody przedstawione w celu uzasadnienia skargi – dokumenty, inne materiały lub osobiste oświadczenia; co do zasady wszelki materiał dowodowy powinien pochodzić od podmiotu zarejestrowanego, którego dotyczy skarga, z dokumentu wystawionego przez stronę trzecią lub z publicznie dostępnych źródeł. Zwykłe sądy wartościujące przedstawione przez składającego skargę nie są traktowane jako dowody;

d)	na podstawie analizy, o której mowa w lit. b) i c), stanowi o dopuszczalności skargi.

Jeżeli skarga zostanie uznana za niedopuszczalną, JTRS informuje o tym na piśmie składającego skargę, przedstawiając uzasadnienie decyzji.

Jeśli skarga zostanie uznana za dopuszczalną, zarówno składający skargę, jak i podmiot zarejestrowany powinni zostać poinformowani przez JTRS o decyzji oraz o stosowanej procedurze przedstawionej poniżej.

Etap 3: Rozpatrywanie skargi uznanej za dopuszczalną – dochodzenie i środki tymczasowe

Zainteresowany podmiot zarejestrowany jest informowany przez JTRS o treści skargi oraz o rzekomo nieprzestrzeganych przepisach i jednocześnie jest proszony o przedstawienie swojego stanowiska w odpowiedzi na tę skargę w terminie 20 dni roboczych. W uzasadnieniu tego stanowiska, w tym samym terminie memorandum zawodowej organizacji przedstawicielskiej może również zostać przedłożone przez podmiot zarejestrowany, w szczególności w odniesieniu do zawodów regulowanych lub organizacji podlegających branżowemu kodeksowi postępowania.

Nieprzestrzeganie terminu wskazanego w pkt 7 prowadzi do czasowego zawieszenia zainteresowanego podmiotu zarejestrowanego w rejestrze aż do chwili wznowienia współpracy.

Wszelkie informacje zebrane podczas dochodzenia są rozpatrywane przez JTRS, który może podjąć decyzję o przesłuchaniu podmiotu zarejestrowanego, którego dotyczy skarga, składającego skargę lub obu stron.

10.

Jeśli badanie dostarczonego materiału dowodowego wskazuje, że skarga jest bezzasadna, JTRS informuje zarówno zarejestrowany podmiot, którego to dotyczy, jak i składającego skargę o decyzji w tej sprawie, podając jej uzasadnienie.

11.

Jeżeli skarga zostanie uznana za uzasadnioną, podmiot zarejestrowany, którego ona dotyczy, jest tymczasowo zawieszany w rejestrze w oczekiwaniu na podjęcie kroków w celu rozwiązania problemu (zob. etap 4 poniżej) i może zostać zastosowany wobec niego szereg środków dodatkowych, w tym skreślenie z rejestru i cofnięcie – w stosownych przypadkach – zezwolenia umożliwiającego wstęp do Parlamentu Europejskiego, zgodnie z wewnętrznymi procedurami tej instytucji (zob. etap 5 i wiersze 2–4 tabeli środków poniżej), szczególnie w przypadku odmowy współpracy.

Etap 4: Rozpatrywanie skargi uznanej za dopuszczalną – rozwiązywanie problemów

12.

Jeżeli zasadność skargi zostanie potwierdzona i wykryte zostaną problematyczne kwestie, JTRS podejmie wszystkie niezbędne działania we współpracy z danym zarejestrowanym podmiotem w celu podjęcia i rozwiązania tej kwestii.

13.

Jeżeli dany zarejestrowany podmiot podejmuje współpracę, wówczas, w zależności od przypadku JTRS przyznaje mu odpowiedni termin na znalezienie rozwiązania.

14.

Jeżeli znalezione zostało możliwe rozwiązanie problemu, a zarejestrowany podmiot podjął współpracę w celu wdrożenia takiego rozwiązania, rejestracja takiego podmiotu powinna zostać reaktywowana, a sprawa zamknięta. JTRS informuje zarówno dany zarejestrowany podmiot, jak i składającego skargę o decyzji w tej sprawie, podając jej uzasadnienie.

15.

Jeżeli znalezione zostało możliwe rozwiązanie problemu, lecz dany zarejestrowany podmiot nie podjął współpracy w celu wdrożenia takiego rozwiązania, rejestracja takiego podmiotu zostaje skreślona (zob. wiersze 2 i 3tabeli środków poniżej). JTRS informuje zarówno zarejestrowany podmiot, którego skarga dotyczy, jak i składającego skargę o decyzji w tej sprawie, podając jej uzasadnienie.

16.

W przypadku gdy możliwe rozwiązanie kwestii wymaga decyzji strony trzeciej, w tym danego organu w państwie członkowskim, ostateczna decyzja JTRS jest odroczona do czasu podjęcia takiej decyzji przez stronę trzecią.

17.

Jeżeli podmiot zarejestrowany odmawia współpracy w okresie 40 dni roboczych od powiadomienia o skardze, zgodnie z pkt 7, stosuje się środki przewidziane w przypadku nieprzestrzegania kodeksu (zob. pkt 19–22 etapu 5 oraz wiersze 2–4 tabeli środków poniżej).

Etap 5: Rozpatrywanie skargi uznanej za dopuszczalną – środki mające zastosowanie w przypadku nieprzestrzegania kodeksu postępowania

18.

Jeżeli zarejestrowany podmiot niezwłocznie skoryguje dane, zarówno składający skargę, jak i podmiot zarejestrowany otrzymają pisemne powiadomienie od JTRS przedstawiające fakty i sposób ich naprawienia (zob. wiersz 1tabeli środków poniżej).

19.

Brak odpowiedzi ze strony danego podmiotu zarejestrowanego w terminie 40 dni przewidzianym w pkt 17 powoduje usunięcie z rejestru (zob. wiersz 2 tabeli środków poniżej) oraz utratę możliwości korzystania z zachęt związanych z rejestracją.

20.

Jeżeli wykryte zostało niewłaściwe postępowanie, zarejestrowany podmiot zostaje usunięty z rejestru (zob. wiersz 3 tabeli środków poniżej) i traci możliwość korzystania z zachęt związanych z rejestracją.

21.

W przypadkach, o których mowa w pkt 19 i 20, dany zarejestrowany podmiot może dokonać ponownej rejestracji, jeżeli rozwiązany został problem będący powodem jego usunięcia.

22.

W przypadku uznania, że brak współpracy lub nieodpowiednie postępowanie są powtarzalne i umyślne, lub w razie wykrycia poważnego przypadku niezgodności z przepisami (zob. wiersz 4 tabeli środków poniżej), JTRS podejmuje decyzję o zakazie ponownej rejestracji przez okres jednego roku lub dwóch lat (w zależności od powagi przypadku).

23.

JTRS informuje dany zarejestrowany podmiot i składającego skargę o wszelkich środkach przyjętych na podstawie pkt 18–22 lub wierszy 1–4tabeli środków poniżej.

24.

W przypadkach, w których środek przyjęty przez JTRS powoduje długoterminowe usunięcie z rejestru (zob. wiersz 4 tabeli środków poniżej), dany podmiot rejestrujący może – w ciągu 20 dni roboczych od dnia powiadomienia – przedłożyć sekretarzom generalnym Parlamentu Europejskiego i Komisji Europejskiej uzasadniony wniosek o ponowne zbadanie takiego środka.

25.

Po upływie tych 20 dni lub po podjęciu przez sekretarzy generalnych ostatecznej decyzji, właściwy wiceprzewodniczący Parlamentu Europejskiego i właściwy wiceprzewodniczący Komisji Europejskiej zostaną o tym poinformowani, a zastosowany środek zostanie w sposób publicznie widoczny wskazany w rejestrze.

26.

Jeżeli decyzja o zakazie ponownej rejestracji obowiązująca przez określony czas wiąże się z odebraniem możliwości występowania o udzielane przedstawicielom grup interesu zezwolenia na wstęp do budynków Parlamentu Europejskiego, sekretarz generalny Parlamentu Europejskiego przedkłada wniosek Kolegium Kwestorów, które jest proszone o zatwierdzenie wycofania na dany okres odnośnych zezwoleń na wstęp, które uzyskała dana osoba lub osoby.

27.

W swoich decyzjach dotyczących mających zastosowanie środków przedstawionych w niniejszym załączniku JTRS kieruje się należycie zasadami proporcjonalności i dobrej administracji. Działalność JTRS koordynuje kierownik działu w Sekretariacie Generalnym Komisji Europejskiej i jest ona prowadzona pod zwierzchnictwem sekretarzy generalnych Parlamentu Europejskiego i Komisji Europejskiej, którzy są na bieżąco i należycie informowani.

Tabela środków mających zastosowanie w przypadku nieprzestrzegania kodeksu postępowania

Rodzaj nieprzestrzegania (cyfry odsyłają do punktów przedstawionych powyżej)

Środek

Wpisanie środka do rejestru

Oficjalna decyzja o cofnięciu zezwolenia umożliwiającego wstęp do budynków Parlamentu Europejskiego

Nieprzestrzeganie przepisów, niezwłocznie skorygowane (18)

Pisemne powiadomienie przedstawiające fakty i sposób ich naprawienia.

Nie

Brak współpracy z JTRS (19 i 21)

Usunięcie z rejestru, dezaktywacja zezwolenia na wstęp do budynków Parlamentu Europejskiego oraz utrata innych zachęt.

Nie

Niewłaściwe postępowanie (20 i 21)

Usunięcie z rejestru, dezaktywacja zezwolenia na wstęp do budynków Parlamentu Europejskiego oraz utrata innych zachęt.

Nie

Powtarzający się, zamierzony brak współpracy lub powtarzające się niewłaściwe postępowanie (22) oraz / lub poważny przypadek nieprzestrzegania przepisów

a)	Usunięcie z rejestru na okres 1 roku oraz oficjalne cofnięcie zezwolenia umożliwiającego wstęp do budynków Parlamentu Europejskiego (wydawanego akredytowanym przedstawicielom grup interesu);

b)	Usunięcie z rejestru na okres 2 lat oraz oficjalne cofnięcie zezwolenia umożliwiającego wstęp do budynków Parlamentu Europejskiego (wydawanego akredytowanym przedstawicielom grup interesu).

Tak, na mocy decyzji sekretarzy generalnych Parlamentu Europejskiego i Komisji Europejskiej.

Tak, decyzją kwestorów PE

(1) Zgodnie z lit. d) przedstawiciele grup interesu w swoich stosunkach z instytucjami UE i ich członkami, urzędnikami i innymi pracownikami „dbają o to, aby informacje, jakich dostarczają przy wpisie do rejestru, a następnie w ramach ich rodzaju działalności podlegającemu wpisowi do rejestru, były, wedle ich najlepszej wiedzy, pełne, aktualne i niewprowadzające w błąd” oraz „przyjmują, że wszelkie dostarczone informacje podlegają przeglądowi, i zgadzają się na współpracę w odniesieniu do wniosków administracji o informacje uzupełniające lub o aktualizację”.

22.12.2017

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 443/249

P7_TA(2014)0379

Zwiększenie mobilności pracowników dzięki lepszemu przenoszeniu lub zachowaniu uprawnień do dodatkowych emerytur lub rent ***II

Rezolucja ustawodawcza Parlamentu Europejskiego z dnia 15 kwietnia 2014 r. w sprawie stanowiska Rady w pierwszym czytaniu w sprawie przyjęcia dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady w sprawie minimalnych wymogów służących zwiększeniu mobilności pracowników między państwami członkowskimi dzięki łatwiejszemu nabywaniu i zachowywaniu uprawnień do dodatkowych emerytur (17612/1/2013 – C7-0059/2014 – 2005/0214(COD))

(Zwykła procedura ustawodawcza: drugie czytanie)

(2017/C 443/58)

Parlament Europejski,

—	uwzględniając stanowisko Rady przyjęte w pierwszym czytaniu (17612/1/2013 – C7-0059/2014),

—	uwzględniając swoje stanowisko przyjęte w pierwszym czytaniu (1) dotyczące wniosku Komisji przedstawionego Parlamentowi Europejskiemu i Radzie (COM(2005)0507),

—	uwzględniając zmieniony wniosek Komisji (COM(2007)0603),

—	uwzględniając art. 294 ust. 7 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej,

—	uwzględniając art. 72 Regulaminu,

—	uwzględniając zalecenie do drugiego czytania przedstawione przez Komisję Zatrudnienia i Spraw Socjalnych (A7-0188/2014),

zatwierdza stanowisko Rady przyjęte w pierwszym czytaniu;

stwierdza, że akt ustawodawczy zostaje przyjęty zgodnie ze stanowiskiem Rady;

zobowiązuje swojego przewodniczącego do podpisania wraz z przewodniczącym Rady aktu ustawodawczego, zgodnie z art. 297 ust. 1 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej;

zobowiązuje swojego sekretarza generalnego do podpisania aktu ustawodawczego po sprawdzeniu, czy wszystkie procedury zostały prawidłowo zakończone, oraz do przygotowania jego publikacji w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej w porozumieniu z sekretarzem generalnym Rady;

zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania stanowiska Parlamentu Radzie i Komisji, a także parlamentom narodowym.

(1) Dz.U. C 146 E z 12.6.2008, s. 216.

22.12.2017

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 443/250

P7_TA(2014)0380

Prawo żywnościowe i paszowe, zasady dotyczące zdrowia i dobrostanu zwierząt, zdrowia roślin, materiału przeznaczonego do reprodukcji roślin i środków ochrony roślin ***I

Rezolucja ustawodawcza Parlamentu Europejskiego z dnia 15 kwietnia 2014 r. w sprawie wniosku dotyczącego rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady w sprawie kontroli urzędowych i innych czynności urzędowych przeprowadzanych w celu zapewnienia stosowania prawa żywnościowego i paszowego oraz zasad dotyczących zdrowia i dobrostanu zwierząt, zdrowia roślin, materiału przeznaczonego do reprodukcji roślin i środków ochrony roślin, zmieniającego rozporządzenia (WE) nr 999/2001, 1829/2003, 1831/2003, 1/2005, 396/2005, 834/2007, 1099/2009, 1069/2009, 1107/2009, rozporządzenia (UE) nr 1151/2012, [….]/2013 oraz dyrektywy 98/58/WE, 1999/74/WE, 2007/43/WE, 2008/119/WE, 2008/120/WE i 2009/128/WE (rozporządzenie w sprawie kontroli urzędowych) (COM(2013)0265 – C7-0123/2013 – 2013/0140(COD))

(Zwykła procedura ustawodawcza: pierwsze czytanie)

(2017/C 443/59)

Parlament Europejski,

—	uwzględniając wniosek Komisji przedstawiony Parlamentowi Europejskiemu i Radzie (COM(2013)0265),

—	uwzględniając art. 294 ust. 2 oraz art. 43 ust. 2, art. 114 i 168 ust. 4 lit. b) Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej, zgodnie z którymi wniosek został przedstawiony Parlamentowi przez Komisję (C7-0123/2013),

—	uwzględniając art. 294 ust. 3 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej,

—	uwzględniając uzasadnioną opinię przedstawioną – na mocy protokołu nr 2 w sprawie stosowania zasad pomocniczości i proporcjonalności – przez luksemburskie Zgromadzenie Narodowe, w której stwierdzono, że projekt aktu ustawodawczego nie jest zgodny z zasadą pomocniczości,

—	uwzględniając opinię Europejskiego Komitetu Ekonomiczno-Społecznego z dnia 16 października 2013 r. (1),

—	uwzględniając opinię Komitetu Regionów z dnia 29 listopada 2013 r. (2),

—	uwzględniając art.55 Regulaminu,

—	uwzględniając sprawozdanie Komisji Ochrony Środowiska Naturalnego, Zdrowia Publicznego i Bezpieczeństwa Żywności oraz opinię Komisji Rolnictwa i Rozwoju Wsi (A7-0162/2014),

przyjmuje poniższe stanowisko w pierwszym czytaniu;

zwraca się do Komisji o ponowne przekazanie mu sprawy, jeśli uzna ona za stosowne wprowadzić znaczące zmiany do swojego wniosku lub zastąpić go innym tekstem;

zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania stanowiska Parlamentu Radzie i Komisji, a także parlamentom narodowym.

(1) Dz.U. C 67 z 6.3.2014, s. 166.

(2) Dz.U. C 114 z 15.4.2014, s. 96.

P7_TC1-COD(2013)0140

Stanowisko Parlamentu Europejskiego przyjęte w pierwszym czytaniu w dniu 15 kwietnia 2014 r. w celu przyjęcia rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr …/2014 w sprawie kontroli urzędowych i innych czynności urzędowych przeprowadzanych w celu zapewnienia stosowania prawa żywnościowego i paszowego oraz zasad dotyczących zdrowia i dobrostanu zwierząt, zdrowia roślin, materiału przeznaczonego do reprodukcji roślin i środków ochrony roślin, zmieniającego rozporządzenia (WE) nr 999/2001, 1829/2003, 1831/2003, 1/2005, 396/2005, 834/2007, 1099/2009, 1069/2009, 1107/2009, rozporządzenia (UE) nr 1151/2012, …./2013 (*1) oraz dyrektywy 98/58/WE, 1999/74/WE, 2007/43/WE, 2008/119/WE, 2008/120/WE i 2009/128/WE (rozporządzenie w sprawie kontroli urzędowych) [Popr. 1]

(Tekst mający znaczenie dla EOG)

PARLAMENT EUROPEJSKI I RADA UNII EUROPEJSKIEJ,

uwzględniając Traktat o funkcjonowaniu Unii Europejskiej, w szczególności jego art. 43 ust. 2, art. 114 oraz art. 168 ust. 4 lit. b),

uwzględniając wniosek Komisji Europejskiej,

po przekazaniu projektu aktu ustawodawczego parlamentom narodowym,

uwzględniając opinię Europejskiego Komitetu Ekonomiczno-Społecznego (1),

uwzględniając opinię Komitetu Regionów (2),

stanowiąc zgodnie ze zwykłą procedurą ustawodawczą (3),

a także mając na uwadze, co następuje:

(1)

Traktat o funkcjonowaniu Unii Europejskiej („Traktat”) zobowiązuje do zapewnienia wysokiego poziomu ochrony zdrowia ludzkiego przy określaniu i urzeczywistnianiu wszystkich polityk i działań Unii. Założenie to należy realizować między innymi poprzez środki w dziedzinach weterynaryjnej i fitosanitarnej, mające bezpośrednio na celu ochronę zdrowia publicznego.

(2)	Ponadto Traktat stanowi, że Unia ma przyczyniać się do zapewniania wysokiego poziomu ochrony konsumentów poprzez środki, które przyjmuje w ramach urzeczywistniania rynku wewnętrznego.

(3)

W prawodawstwie Unii przewidziano zbiór zharmonizowanych przepisów, aby zagwarantować, że żywność i pasze są bezpieczne i zdrowe, a działania, które mogą mieć wpływ na bezpieczeństwo łańcucha żywnościowego lub ochronę interesów konsumentów w związku z żywnością i informacjami dotyczącymi żywności, są prowadzone zgodnie z określonymi wymogami. Przepisy Unii istnieją również w celu zapewnienia wysokiego poziomu zdrowia ludzi, zwierząt i roślin, jak również dobrostanu zwierząt w całym łańcuchu żywnościowym oraz we wszystkich tych obszarach działalności, w których kluczowym celem jest zwalczanie zagrożenia rozprzestrzeniania się chorób zwierząt, mogących przenosić się w niektórych przypadkach na ludzi, lub organizmów szkodliwych stanowiących zagrożenie dla roślin lub produktów roślinnych, a także w celu zapewnienia ochrony środowiska przed ryzykiem, jakie mogą stwarzać organizmy zmodyfikowane genetycznie (GMO) oraz środki ochrony roślin. Przepisy Unii gwarantują także tożsamość i jakość materiału przeznaczonego do reprodukcji roślin. Prawidłowe stosowanie wspomnianych przepisów, zwanych dalej „prawodawstwem Unii dotyczącym łańcucha rolno-spożywczego”, przyczynia się do funkcjonowania rynku wewnętrznego. [Popr. 2]

(4)

Podstawowe przepisy Unii dotyczące prawa żywnościowego i paszowego określono w rozporządzeniu (WE) nr 178/2002 Parlamentu Europejskiego i Rady (4). W uzupełnieniu do tych przepisów, bardziej szczegółowe prawo żywnościowe i paszowe obejmuje takie dziedziny, jak żywienie zwierząt, w tym pasze z zawartością substancji leczniczych, higienę żywności i pasz, choroby odzwierzęce, produkty uboczne pochodzenia zwierzęcego, pozostałości weterynaryjnych produktów leczniczych, zanieczyszczenia, kontrola i zwalczanie chorób zwierząt mających wpływ na zdrowie publiczne, etykietowanie pasz i żywności, środki ochrony roślin, dodatki do żywności i dodatki paszowe, witaminy, sole mineralne, pierwiastki śladowe i inne dodatki, materiały do kontaktu z żywnością, wymagania jakościowe i składowe, woda pitna, jonizacja, nowa żywność oraz GMO.

(5)

Celem prawodawstwa Unii dotyczącego zdrowia zwierząt jest zapewnienie wysokich standardów zdrowia ludzi i zwierząt w Unii, racjonalny rozwój sektorów rolnictwa i akwakultury oraz zwiększenie wydajności. Prawodawstwo to jest konieczne, aby przyczynić się do osiągnięcia rynku wewnętrznego w odniesieniu do zwierząt i produktów zwierzęcych oraz w celu uniknięcia rozprzestrzeniania się chorób zakaźnych potencjalnie niebezpiecznych dla Unii. Obejmuje ono takie obszary jak handel wewnątrzunijny, wprowadzanie na terytorium Unii, zwalczanie chorób, kontrole weterynaryjne oraz zgłaszanie chorób, a ponadto przyczynia się do zapewnienia bezpieczeństwa żywności i pasz.

(6)

Artykuł 13 Traktatu stanowi, że zwierzęta są istotami zdolnymi do odczuwania. Prawodawstwo Unii dotyczące dobrostanu zwierząt zobowiązuje właścicieli zwierząt, posiadaczy zwierząt oraz właściwe organy do przestrzegania przepisów w zakresie dobrostanu zwierząt gwarantujących ich ludzkie traktowanie oraz oszczędzanie im niepotrzebnego bólu i cierpienia. Przepisy te oparte są na dowodach naukowych i mogą w pośredni sposób poprawić jakość i bezpieczeństwo żywności i pasz.

(7)

Prawodawstwo Unii dotyczące zdrowia roślin reguluje wprowadzanie, zadomowienie się i rozprzestrzenianie agrofagów roślin, które to agrofagi nie występują lub nie są szeroko rozpowszechnione w Unii. Jego celem jest ochrona zdrowia upraw Unii oraz publicznych i prywatnych terenów zielonych oraz lasów przy jednoczesnej ochronie różnorodności biologicznej i środowiska w UE oraz zagwarantowanie jakości i bezpieczeństwa żywności i pasz wytworzonych z roślin.

(8)

Prawodawstwo Unii dotyczące materiału przeznaczonego do reprodukcji roślin reguluje produkcję z ukierunkowaniem na wprowadzanie do obrotu oraz wprowadzanie do obrotu materiału przeznaczonego do reprodukcji gatunków roślin rolniczych, warzywnych, leśnych, owocowych i ozdobnych oraz winorośli. Celem tych przepisów jest zapewnienie tożsamości, zdrowia i jakości materiału przeznaczonego do reprodukcji roślin jego użytkownikom oraz wydajności, różnorodności, zdrowia i jakości łańcucha rolno-spożywczego, jak również przyczynianie się do ochrony różnorodności biologicznej i środowiska. [Popr. 3]

(9)

Prawodawstwo Unii dotyczące produkcji ekologicznej oraz oznakowania produktów ekologicznych stanowi podstawę zrównoważonego rozwoju produkcji ekologicznej, a jego celem jest przyczynianie się do ochrony zasobów naturalnych, różnorodności biologicznej i dobrostanu zwierząt, jak również rozwoju obszarów wiejskich.

(10)

W prawodawstwie Unii dotyczącym systemów zapewniania jakości produktów rolnych i środków spożywczych wskazuje się produkty i środki spożywcze uprawiane i produkowane zgodnie z dokładnymi specyfikacjami przy jednoczesnym zachęcaniu do zróżnicowanej produkcji rolnej, ochronie nazw produktów oraz informowaniu konsumentów o szczególnej naturze produktów rolnych i środków spożywczych.

(11)

Prawodawstwo Unii dotyczące łańcucha rolno-spożywczego opiera się na zasadzie, zgodnie z którą podmioty na wszystkich etapach produkcji, przetwarzania i dystrybucji w ramach przedsiębiorstw znajdujących się pod ich kontrolą są odpowiedzialne za zapewnienie spełnienia wymów ustanowionych w prawodawstwie Unii dotyczącym łańcucha rolno-spożywczego oraz mających znaczenie dla prowadzonych przez nie działań.

(12)	Za egzekwowanie prawodawstwa Unii dotyczącego łańcucha rolno-spożywczego odpowiadają państwa członkowskie, których właściwe organy za pośrednictwem organizowanych kontroli urzędowych monitorują i weryfikują efektywność przestrzegania i egzekwowanie właściwych wymogów Unii.

(13)

Rozporządzeniem (WE) nr 882/2004 Parlamentu Europejskiego i Rady (5) ustanowiono jednolite ramy prawne organizacji kontroli urzędowych. Ramy te przyczyniły się do istotnej poprawy efektywności kontroli urzędowych, egzekwowania prawodawstwa Unii dotyczącego łańcucha rolno-spożywczego oraz poziomu ochrony przed ryzykiem dla zdrowia ludzi, zwierząt i roślin, a także dobrostanu zwierząt w Unii, jak również poziomu ochrony środowiska przed ryzykiem, jakie mogą stwarzać GMO i środki ochrony roślin. Ponadto w rozporządzeniu zawarto skonsolidowane ramy prawne mające stanowić wsparcie zintegrowanego podejścia do przeprowadzania kontroli urzędowych w całym łańcuchu rolno-spożywczym.

(14)

Prawodawstwo Unii dotyczące łańcucha rolno-spożywczego zawiera szereg przepisów, których egzekwowanie nie zostało uregulowane w rozporządzeniu (WE) nr 882/2004 lub zostało uregulowane jedynie częściowo. Szczegółowe zasady kontroli urzędowych zawarto zwłaszcza w prawodawstwie Unii dotyczącym materiału przeznaczonego do reprodukcji roślin oraz w rozporządzeniu (WE) nr 1069/2009 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 21 października 2009 r. określającym przepisy sanitarne dotyczące produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego, nieprzeznaczonych do spożycia przez ludzi, i uchylającym rozporządzenie (WE) nr 1774/2002 (6) . Zakres stosowania rozporządzenia (WE) nr 882/2004 nie obejmował również w znacznym stopniu kwestii zdrowia roślin, a niektóre zasady kontroli urzędowych określono w dyrektywie Rady 2000/29/WE z dnia 8 maja 2000 r. w sprawie środków ochronnych przed wprowadzaniem do Wspólnoty organizmów szkodliwych dla roślin lub produktów roślinnych i przed ich rozprzestrzenianiem się we Wspólnocie (7) . [Popr. 4]

(15)	W dyrektywie Rady 96/23/WE (8) również określono bardzo szczegółowy zbiór przepisów ustanawiających m.in. minimalne częstotliwości przeprowadzania kontroli urzędowych oraz szczególne środki egzekucyjne, które należy przyjąć w przypadku niezgodności.

(16)

Aby zracjonalizować oraz uprościć ogólne ramy prawne, dążąc jednocześnie do osiągnięcia celu poprawy regulacji, przepisy mające należy zapewnić większą integralność przepisów mających zastosowanie do kontroli urzędowych w konkretnych obszarach należy włączyć do jednolitych ram legislacyjnych dotyczących kontroli urzędowych , o ile przepisy te mają ten sam cel w odniesieniu do czynności kontrolnych . W tym celu należy uchylić rozporządzenie (WE) nr 882/2004 oraz inne akty prawne regulujące obecnie kontrole urzędowe i zastąpić je niniejszym rozporządzeniem. [Popr. 5]

(17)

Celem niniejszego rozporządzenia jest ustanowienie zharmonizowanych ram Unii w zakresie organizacji kontroli urzędowych oraz czynności urzędowych innych niż kontrole urzędowe w całym łańcuchu rolno-spożywczym, z uwzględnieniem przepisów dotyczących kontroli urzędowych określonych w rozporządzeniu (WE) nr 882/2004 oraz we właściwym prawodawstwie sektorowym, jak również doświadczenia zdobytego w wyniku ich stosowania.

(18)

Do celów weryfikowania zgodności z zasadami dotyczącymi wspólnej organizacji rynków produktów rolnych, takich jak rośliny uprawne, wino, oliwa z oliwek, owoce i warzywa, chmiel, mleko i przetwory mleczne, wołowina i cielęcina, mięso baranie i mięso kozie oraz miódu, już funkcjonuje już właściwie ustanowiony i określony system kontroli. Niniejsze rozporządzenie nie powinno zatem mieć zastosowania do weryfikacji zgodności z przepisami rozporządzenia Rady (WE) nr 1234/2007 (9) , z wyjątkiem części II tytuł II rozdział I powyższego rozporządzenia. [Popr. 6]

(19)

Niektóre definicje określone obecnie w rozporządzeniu (WE) nr 882/2004 należy dostosować, aby uwzględnić szerszy zakres stosowania niniejszego rozporządzenia, dostosować je do definicji określonych w innych aktach prawnych UE oraz doprecyzować lub w stosownych przypadkach zastąpić terminologię, której znaczenie różni się w zależności od sektora.

(20)

Na mocy prawodawstwa Unii dotyczącego łańcucha rolno-spożywczego właściwym organom państw członkowskich powierza się wykonanie specjalistycznych zadań związanych w szczególności z ochroną zdrowia zwierząt, zdrowia roślin oraz dobrostanu zwierząt i ochroną środowiska w odniesieniu do GMO oraz środków ochrony roślin, a także mających na celu zapewnienie tożsamości i wysokiej jakości materiału przeznaczonego do reprodukcji roślin. Zadania te odnoszą się do działań na rzecz interesu publicznego, które powinny być wykonywane przez właściwe organy państw członkowskich w celu eliminowania, zapobiegania rozprzestrzenianiu się lub ograniczania ryzyka dla zdrowia ludzi, zwierząt lub roślin, dobrostanu zwierząt lub dla środowiska. Działania te, obejmujące zatwierdzenie produktu, prowadzenie badań, nadzór i monitorowanie, w tym do celów epidemiologicznych, a także zwalczanie i ograniczanie rozprzestrzeniania się chorób oraz inne zadania związane z kontrolą chorób są regulowane przez te same przepisy sektorowe, które są egzekwowane w trakcie kontroli urzędowych. [Popr. 7]

(21)

Państwa członkowskie powinny wyznaczać właściwe organy we wszystkich obszarach objętych zakresem stosowania niniejszego rozporządzenia. Państwa członkowskie są w najwłaściwszej pozycji do decydowania o tym, który właściwy organ lub które właściwe organy wyznaczyć w odniesieniu do każdego obszaru oraz na jakim poziomie administracyjnym, a ponadto powinny mieć także obowiązek wyznaczania pojedynczego organu, który w każdym z obszarów zapewnia właściwą koordynację wymiany informacji z właściwymi organami z innych państw członkowskich oraz z Komisją.

(22)

Państwa członkowskie powinny mieć prawo do przekazywania wyznaczonym właściwym organom odpowiedzialności za kontrole urzędowe w zakresie przepisów Unii, w tym przepisów dotyczących gatunków obcych, których inwazyjny charakter może mieć szkodliwy wpływ na produkcję rolną lub środowisko, innych niż przepisy objęte zakresem niniejszego rozporządzenia.

(23)

W celu przeprowadzania kontroli urzędowych ukierunkowanych na zweryfikowanie prawidłowego stosowania prawodawstwa Unii dotyczącego łańcucha rolno-spożywczego oraz innych czynności urzędowych powierzonych organom państw członkowskich na mocy prawodawstwa Unii dotyczącego łańcucha rolno-spożywczego państwa członkowskie powinny wyznaczać właściwe organy publiczne , które prowadzą działania w interesie publicznym, posiadają właściwe zasoby oraz wyposażenie, a także gwarantują bezstronność i profesjonalizm. Właściwe organy powinny zapewniać i zapewniają jakość, spójność i skuteczność kontroli urzędowych. Wyznaczony właściwy organ publiczny lub wyznaczone właściwe organy publiczne powinny posiadać właściwe zasoby oraz wyposażenie, a państwa członkowskie powinny móc gwarantować ich bezstronność i profesjonalizm poprzez zapewnienie ich niezależności od jakiegokolwiek podmiotu działającego w łańcuchu rolno-spożywczym. [Popr. 8]

(24)

Prawidłowe stosowanie i egzekwowanie przepisów objętych zakresem stosowania niniejszego rozporządzenia wymaga właściwej wiedzy zarówno na temat wspomnianych przepisów, jak i przepisów określonych w niniejszym rozporządzeniu. W związku z tym istotne jest, aby pracownicy przeprowadzający kontrole urzędowe oraz inne czynności urzędowe przechodzili regularne szkolenia w zakresie mającego zastosowanie prawodawstwa, zgodnie z obszarem swoich kompetencji, jak również w zakresie obowiązków wynikających z niniejszego rozporządzenia.

(24a)

Audyty przeprowadzane przez właściwe organy lub na ich wniosek w celu zapewnienia przestrzegania niniejszego rozporządzenia mogą opierać się na normach międzynarodowych, jeżeli wymogi zawarte w tych normach są zgodne z wymogami niniejszego rozporządzenia. [Popr. 9]

(25)	Podmioty powinny mieć prawo do odwoływania się od decyzji wydanych przez właściwe organy, a także być informowane o posiadaniu takiego prawa. Właściwe organy informują podmioty o tym prawie. [Popr. 10]

(26)

Właściwe organy powinny dopilnować, aby pracownicy odpowiedzialni za kontrole urzędowe nie ujawniali , poza wewnętrznym obowiązkiem sprawozdawczym, informacji uzyskanych w drodze przeprowadzania takich kontroli, ponieważ są one objęte tajemnicą służbową. O ile nie zachodzi nadrzędny interes uzasadniający ujawnienie, tajemnica służbowa powinna dotyczyć informacji, które mogłyby zaszkodzić realizacji celu inspekcji, dochodzeń lub audytów, ochronie interesów handlowych, a także ochronie postępowań sądowych i porad prawnych. Tajemnica służbowa nie powinna jednak uniemożliwiać właściwym organom ujawniania faktów dotyczących W przypadku podejrzenia zaistnienia niebezpieczeństwa dla zdrowia ludzi lub zwierząt lub w przypadku innych ciężkich naruszeń prawa żywnościowego właściwe organy powinny podjąć odpowiednie kroki mające na celu poinformowanie opinii publicznej. Należy przy tym stosować zasadę proporcjonalności podjętych środków wobec rozmiaru naruszeń, szczególnie w odniesieniu do wskazywania nazwy produktu lub podmiotu, który dopuścił się naruszeń. Fakty dotyczące wyników kontroli urzędowych poszczególnych podmiotów mogą być publikowane w przypadku, gdy dany podmiot uzyskał pozwolenie na przedstawienie uwag na ich temat przed ujawnieniem, a uwagi te uwzględniono lub i udostępniono jednocześnie wraz z ujawnieniem informacji przez właściwe organy. Konieczność zachowania tajemnicy służbowej pozostaje bez uszczerbku dla obowiązku informowania opinii publicznej w przypadku zajścia uzasadnionych powodów, aby podejrzewać, że żywność lub pasza mogą stanowić zagrożenie dla zdrowia zgodnie z art. 10 rozporządzenia (WE) nr 178/2002. Niniejsze rozporządzenie nie powinno mieć wpływu na obowiązek informowania opinii publicznej przez właściwe organy w przypadkach, w których zachodzą uzasadnione powody, aby podejrzewać, że żywność lub pasza mogą stanowić zagrożenie dla zdrowia ludzi lub zwierząt, zgodnie z art. 10 rozporządzenia (WE) nr 178/2002, ani na prawo osób fizycznych do ochrony swoich danych osobowych, jak przewidziano w dyrektywie 95/46/WE Parlamentu Europejskiego i Rady (10). [Popr. 11]

(27)

Właściwe organy powinny przeprowadzać regularne kontrole urzędowe we wszystkich sektorach oraz w odniesieniu do wszystkich podmiotów, działań, zwierząt i towarów podlegających prawodawstwu Unii dotyczącemu łańcucha rolno-spożywczego. Właściwe organy powinny określić częstotliwość przeprowadzania kontroli urzędowych z uwzględnieniem konieczności dostosowania działań kontrolnych do rodzaju ryzyka oraz poziomu zgodności oczekiwanej w różnych sytuacjach. W niektórych przypadkach zgodnie z prawodawstwem Unii dotyczącym łańcucha rolno-spożywczego kontrole urzędowe należy jednak przeprowadzać niezależnie od poziomu ryzyka lub przewidywanej niezgodności w celu wydania świadectwa lub poświadczenia urzędowego, które jest warunkiem wstępnym dla wprowadzenia do obrotu lub przemieszczania zwierząt lub towarów. W takich przypadkach częstotliwość przeprowadzania kontroli urzędowych zależy od konieczności przeprowadzenia certyfikacji lub wydania poświadczenia.

(28)	Aby zapewnić skuteczność kontroli urzędowych w odniesieniu do weryfikacji zgodności, należy je przeprowadzać bez wcześniejszego uprzedzenia, chyba że charakter działań prowadzonych w ramach kontroli urzędowej tego wymaga, co ma miejsce zwłaszcza w przypadku działań audytowych.

(29)

Kontrole urzędowe powinny być dokładne i skuteczne, a także zapewniać prawidłowe stosowanie prawodawstwa Unii. Biorąc pod uwagę, że kontrole urzędowe mogą stanowić obciążenie dla podmiotów, właściwe organy powinny organizować i przeprowadzać czynności w ramach kontroli urzędowych z uwzględnieniem interesów tych podmiotów oraz ograniczając wspomniane obciążenie do poziomu niezbędnego w celu przeprowadzenia efektywnych i skutecznych kontroli urzędowych.

(29a)

Kontrole urzędowe powinny być przeprowadzane przez pracowników wolnych od konfliktu interesów, a w szczególności nieprowadzących, bezpośrednio lub przez współmałżonków, działalności gospodarczej podlegającej określonej kontroli urzędowej. [Popr. 12]

(30)

Właściwe organy państw członkowskich powinny przeprowadzać kontrole urzędowe z zachowaniem takiego samego poziomu ostrożności, niezależnie od tego, czy egzekwowane przepisy mają zastosowanie do działań istotnych jedynie na terytorium danego państwa członkowskiego czy też do działań, które będą miały wpływ na zgodność z prawodawstwem Unii w odniesieniu do zwierząt i towarów, które mają zostać przemieszczone lub wprowadzone do obrotu w innym państwie członkowskim, czy też wywiezione poza Unię. W drugim przypadku właściwe organy mogą być także zobowiązane zgodnie z prawodawstwem Unii do sprawdzania zgodności zwierząt i towarów z wymogami ustanowionymi przez państwo trzecie przeznaczenia dla takich zwierząt lub towarów.

(31)

W celu zapewnienia prawidłowego egzekwowania prawodawstwa Unii dotyczącego łańcucha rolno-spożywczego właściwe organy powinny być uprawnione do przeprowadzania kontroli urzędowych na wszystkich etapach produkcji, przetwarzania i dystrybucji zwierząt i towarów, których dotyczą wspomniane przepisy. Aby zapewnić dokładność i skuteczność kontroli urzędowych, właściwe organy powinny być także uprawnione do przeprowadzania ich na wszystkich etapach produkcji i dystrybucji towarów, substancji, materiałów lub przedmiotów, których nie obejmuje zakres stosowania przepisów dotyczących łańcucha rolno-spożywczego (na przykład weterynaryjnych produktów leczniczych) na tyle, na ile jest to konieczne w celu pełnego zbadania możliwych naruszeń wspomnianych przepisów oraz zidentyfikowania przyczyny każdego takiego naruszenia.

(32)

Właściwe organy prowadzą działania w interesie podmiotów i społeczeństwa, zapewniając zachowanie i zabezpieczenie wysokich norm ochrony ustanowionych w prawodawstwie Unii dotyczącym łańcucha rolno-spożywczego poprzez prowadzenie właściwych działań egzekucyjnych oraz zapewniając sprawdzanie zgodności z wspomnianymi przepisami w całym łańcuchu rolno-spożywczym poprzez przeprowadzanie kontroli urzędowych. Właściwe organy powinny w związku z tym odpowiadać przed podmiotami i społeczeństwem za efektywność i skuteczność przeprowadzanych przez nie kontroli urzędowych. Ponadto powinny one zapewniać dostęp do informacji na temat organizacji i przeprowadzania kontroli urzędowych i innych czynności urzędowych, a także regularnie publikować informacje dotyczące kontroli urzędowych oraz ich wyników. Z zastrzeżeniem określonych warunków, właściwe organy powinny być także uprawnione do publikowania lub udostępniania informacji dotyczących ratingu poszczególnych podmiotów na podstawie wyników kontroli urzędowych.

(33)

Niezmiernie ważne jest, aby właściwe organy zapewniały i weryfikowały skuteczność i spójność przeprowadzanych przez siebie kontroli urzędowych. W tym celu powinny one prowadzić działania w oparciu o pisemnie udokumentowane procedury oraz przekazywać szczegółowe informacje i instrukcje pracownikom zajmującym się przeprowadzaniem kontroli urzędowych. Ponadto powinny one dysponować właściwymi procedurami i mechanizmami pozwalającymi stale weryfikować, czy ich własne działania są skuteczne i spójne, a także przeprowadzać działania naprawcze w przypadku zidentyfikowania niedociągnięć.

(34)

Aby ułatwić identyfikację niezgodności oraz usprawnić podjęcie działań naprawczych przez dany podmiot, wynik kontroli urzędowych w sprawozdaniu należy przedstawić w sprawozdaniu, którego kopię wyniki tych kontroli urzędowych, w których stwierdzono naruszenia obowiązujących przepisów. Kopię takiego sprawozdania należy także przekazać podmiotowi. Jeżeli w trakcie kontroli urzędowych wymagana jest stała lub regularna obecność pracowników właściwych organów celem monitorowania działań podmiotu, sprawozdanie z każdej poszczególnej inspekcji lub wizyty u podmiotu byłoby nieproporcjonalne. W takich przypadkach sprawozdania należy opracowywać z częstotliwością pozwalającą na regularne informowanie właściwych organów i podmiotu o poziomie zgodności oraz niezwłoczne powiadamianie o wszelkich zidentyfikowanych niedociągnięciach. Aby zmniejszyć obciążenie administracyjne, powinno także wystarczyć przechowywanie wyników kontroli urzędowych w punktach kontroli granicznej we wspólnym zdrowotnym dokumencie wejścia. [Popr. 13]

(35)	Podmioty powinny w pełni współpracować z właściwymi organami oraz organami delegowanymi w celu zapewnienia sprawnego przeprowadzania kontroli urzędowych oraz umożliwienia właściwym organom przeprowadzanie innych czynności urzędowych.

(36)

W niniejszym rozporządzeniu ustanawia się jednolite ramy prawne w zakresie organizacji kontroli urzędowych w celu zweryfikowania zgodności z przepisami dotyczącymi łańcucha rolno-spożywczego we wszystkich obszarach objętych takimi przepisami. W odniesieniu do niektórych z tych obszarów w prawodawstwie Unii określa się szczegółowe wymogi, których należy przestrzegać i które określają szczególne umiejętności i środki niezbędne do przeprowadzania kontroli urzędowych. Aby uniknąć różnicowania praktyk w zakresie egzekwowania, co mogłoby doprowadzić do nierówności pod względem ochrony zdrowia ludzi, zwierząt i roślin, dobrostanu zwierząt oraz – w przypadku GMO i środków ochrony roślin – środowiska, zakłócić funkcjonowanie rynku wewnętrznego zwierząt i towarów objętych zakresem stosowania niniejszego rozporządzenia, a także zakłócić konkurencję, Komisja powinna mieć możliwość uzupełniania przepisów ustanowionych w niniejszym rozporządzeniu poprzez przyjmowanie przepisów szczegółowych dotyczących kontroli urzędowych pozwalających na zaspokojenie potrzeb w zakresie kontroli przeprowadzanych w tych obszarach.

W przedmiotowych przepisach powinno się w szczególności ustanowić szczegółowe wymogi dotyczące przeprowadzania kontroli urzędowych oraz minimalnych częstotliwości takich kontroli, szczegółowe lub dodatkowe środki w odniesieniu do tych przewidzianych w niniejszym rozporządzeniu, które powinny zostać wprowadzone przez właściwe organy w związku z niezgodnością, szczegółowe obowiązki i zadania właściwych organów w uzupełnieniu do tych przewidzianych w niniejszym rozporządzeniu oraz szczególne kryteria uruchamiania mechanizmów pomocy administracyjnej przewidzianych w niniejszym rozporządzeniu. W innych przypadkach wspomniane dodatkowe przepisy mogą stać się konieczne w celu zapewnienia bardziej szczegółowych ram przeprowadzania kontroli urzędowych w odniesieniu do żywności i pasz, w przypadku pojawienia się nowych informacji na temat ryzyka dla zdrowia ludzi lub zwierząt, lub ryzyka dla środowiska związanego z GMO oraz środkami ochrony roślin, które wskazywałyby, że w przypadku braku powszechnych specyfikacji w zakresie przeprowadzania kontroli urzędowych w państwach członkowskich kontrole nie zapewniałyby oczekiwanego poziomu zabezpieczenia przeciwko ryzyku przewidzianego w prawodawstwie Unii dotyczącym łańcucha rolno-spożywczego.

(37)

Właściwe organy powinny mieć możliwość oddelegowania innym organom niektórych powierzonych im zadań. Należy ustanowić właściwe warunki gwarantujące zachowanie bezstronności, jakości i spójności kontroli urzędowych oraz innych czynności urzędowych. Organ delegowany powinien w szczególności posiadać akredytację zgodnie z normą ISO na prowadzenie inspekcji.

(38)

W celu zapewnienia wiarygodności i spójności kontroli urzędowych oraz innych czynności urzędowych w Unii metody stosowane do pobierania próbek oraz przeprowadzania analiz, badań i diagnoz laboratoryjnych powinny być zgodne z najnowocześniejszymi standardami naukowymi, zaspokajać szczególne potrzeby danego laboratorium w zakresie przeprowadzania analiz, badań i diagnoz, a także zapewniać ich poprawne i wiarygodne wyniki. Należy ustanowić jasne reguły wyboru stosowanej metody w przypadku, gdy dostępne są co najmniej dwie metody z różnych źródeł, takich jak Międzynarodowa Organizacja Normalizacyjna (ISO), Europejska i Śródziemnomorska Organizacja Ochrony Roślin (EPPO), Międzynarodowa konwencja ochrony roślin (IPCC), Światowa Organizacja Zdrowia Zwierząt (OIE), Unia Europejska oraz krajowe laboratoria referencyjne lub przepisy krajowe.

(39)

Podmioty, których zwierzęta lub towary podlegają procedurze pobierania próbek, analizy, badania lub diagnozy w kontekście kontroli urzędowych, powinny mieć prawo złożenia wniosku o drugą ekspertyzę, która powinna obejmować pobranie drugiej próbki do celów powtórnej analizy, powtórnego badania lub powtórnej diagnozy, chyba że wspomniane pobranie drugiej próbki jest niemożliwe lub nieistotne pod względem technicznym. Byłoby tak w szczególności w przypadku, gdy częstość występowania zagrożenia jest wyjątkowo niska dla danego zwierzęcia lub towaru lub gdy jego dystrybucja jest szczególnie niewielka lub nieregularna. Z tego powodu w IPPC odrzuca się stosowanie powtórnych próbek do celów oceny występowania organizmów kwarantannowych w roślinach lub produktach roślinnych.

(40)

W celu przeprowadzenia kontroli urzędowych wymiany handlowej odbywającej się za pośrednictwem internetu lub innych środków zdalnych właściwe organy powinny mieć możliwość uzyskania próbek poprzez składane anonimowo zamówienia (zwane także mystery shopping), w odniesieniu do których można następnie przeprowadzić analizę lub badanie, lub poddać je weryfikacji zgodności. Właściwe organy muszą podjąć wszelkie kroki, aby podmioty zachowały prawo do drugiej ekspertyzy.

(41)

Laboratoria wyznaczone przez właściwe organy do przeprowadzania analiz, badań i diagnoz na podstawie próbek pobieranych w ramach kontroli urzędowych i innych czynności urzędowych powinny dysponować wiedzą fachową, wyposażeniem, infrastrukturą oraz pracownikami, aby wykonywać wspomniane zadania zgodnie z najwyższymi standardami. W celu zapewnienia prawidłowych i wiarygodnych wyników laboratoria te powinny posiadać akredytację w zakresie stosowania metod zgodnie z normą EN ISO/IEC 17025 w sprawie „ogólnych wymagań dotyczących kompetencji laboratoriów badawczych i wzorcujących”. Akredytacji powinna udzielać krajowa jednostka akredytująca działającą zgodnie z rozporządzeniem Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 765/2008 (11).

(42)

Akredytacja jest wybranym instrumentem do zapewnienia działalności laboratoriów urzędowych na najnowocześniejszym poziomie, ale także złożonym i kosztownym procesem, który może powodować nieproporcjonalne obciążenia dla laboratorium w przypadkach, w których metoda analizy, badania lub diagnozy laboratorium jest szczególnie prosta do zastosowania i nie wymaga specjalistycznych procedur ani wyposażenia, jak w przypadku wykrywania włosieni krętych w ramach inspekcji, w przypadkach, w których przeprowadzane analizy lub badania dotyczą jedynie aspektów jakościowych materiału przeznaczonego do reprodukcji roślin oraz – w określonych warunkach – w przypadkach, w których laboratorium przeprowadza analizy, badania lub diagnozy jedynie w ramach innych czynności urzędowych, a nie w ramach kontroli urzędowych.

(43)

Aby zapewnić stosowanie elastycznego i proporcjonalnego podejścia, w szczególności w odniesieniu do laboratoriów ds. zdrowia zwierząt lub zdrowia roślin, należy zapewnić przepis służący przyjmowaniu odstępstw dopuszczających, aby niektóre laboratoria nie były akredytowane w zakresie wszystkich stosowanych przez nie metod. Ponadto akredytacja laboratorium w zakresie wszystkich metod, które powinno ono stosować, pełniąc funkcję laboratorium urzędowego, może nie być natychmiast dostępna w niektórych przypadkach, gdy należy zastosować nowe lub niedawno zmodyfikowane metody, jak również w przypadkach pojawiającego się ryzyka lub w sytuacjach nadzwyczajnych. Pod pewnymi warunkami laboratoria urzędowe powinny mieć w związku z tym prawo przeprowadzania analiz, badań oraz diagnoz dla właściwych organów, zanim uzyskają właściwą akredytację.

(44)

Kontrole urzędowe zwierząt i towarów wprowadzanych na terytorium Unii z państw trzecich mają kluczowe znaczenie dla zapewnienia zgodności tych zwierząt i towarów z prawodawstwem mającym zastosowanie w Unii oraz w szczególności z przepisami ustanowionymi w celu ochrony zdrowia ludzi, zwierząt i roślin, dobrostanu zwierząt oraz środowiska, w odniesieniu do GMO oraz środków ochrony roślin w całej Unii. Przedmiotowe kontrole urzędowe należy przeprowadzać w stosownych przypadkach przed wprowadzeniem zwierząt lub towarów do swobodnego obrotu w Unii lub po takim wprowadzeniu. Kontrole urzędowe należy przeprowadzać z częstotliwością odpowiadającą w stosowny sposób ryzyku dla zdrowia, dobrostanu zwierząt oraz środowiska, jakie mogą stwarzać zwierzęta i towary wprowadzane na terytorium Unii, uwzględniając historię zgodności z wymogami przewidzianymi w prawodawstwie Unii dotyczącym łańcucha rolno-spożywczego, kontrole tych zwierząt i towarów już przeprowadzone w danych państwach trzecich oraz gwarancje udzielone przez dane państwo trzecie, że zwierzęta i towary przywożone do Unii spełniają wymogi ustanowione w prawodawstwie Unii.

(45)

Ponieważ niektóre zwierzęta lub towary mogą stwarzać ryzyko dla zdrowia ludzi, zwierząt i roślin, dla dobrostanu zwierząt lub dla środowiska, te zwierzęta lub towary należy poddawać szczególnym kontrolom urzędowym w trakcie ich wprowadzania na terytorium Unii. W obowiązujących przepisach Unii wymaga się, aby kontrole urzędowe były przeprowadzane na granicach Unii w celu zweryfikowania przestrzegania norm w zakresie zdrowia ludzi, zdrowia zwierząt oraz dobrostanu zwierząt, mających zastosowanie do zwierząt, produktów pochodzenia zwierzęcego, materiałów biologicznych wykorzystywanych do rozrodu oraz produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego, a także spełniania wymogów fitosanitarnych przez rośliny i produkty roślinne. Częstsze kontrole przy wprowadzaniu na terytorium Unii przeprowadza się także w odniesieniu do niektórych innych towarów, w przypadku których wymaga tego pojawiające się lub znane ryzyko. W niniejszym rozporządzeniu należy przewidzieć specyfikę takich kontroli, regulowanych obecnie przepisami dyrektywy Rady 97/78/WE (12), dyrektywy Rady 91/496/EWG (13), dyrektywy Rady 2000/29/WE (14) oraz rozporządzenia Komisji (WE) nr 669/2009 (15).

(46)

W celu zwiększenia skuteczności systemu kontroli urzędowych Unii, zapewnienia optymalnego podziału zasobów przeznaczonych na kontrole graniczne w ramach kontroli urzędowych, a także ułatwienia egzekwowania prawodawstwa Unii dotyczącego łańcucha żywnościowego należy ustanowić wspólny zintegrowany system kontroli urzędowych w punktach kontroli granicznej, zastępując obecne fragmentaryczne ramy kontroli, aby miał zastosowanie do wszystkich przesyłek, których kontrolę z uwagi na ryzyko, jakie mogą stwarzać, należy przeprowadzić przy ich wprowadzaniu na terytorium Unii.

(47)	Kontrole urzędowe przeprowadzane w punktach kontroli granicznej powinny obejmować kontrole dokumentacji oraz tożsamości wszystkich przesyłek, a także kontrole fizyczne przeprowadzane z częstotliwością zależną od ryzyka, jakie stwarza każda przesyłka zwierząt lub towarów.

(48)

Częstotliwość kontroli fizycznych należy określać i modyfikować w zależności od ryzyka dla zdrowia ludzi, zwierząt i roślin lub dobrostanu zwierząt, lub – w przypadku GMO i środków ochrony roślin – dla środowiska. Takie podejście powinno pozwolić właściwym organom na przeznaczenie zasobów kontroli na przypadki, w których ryzyko jest największe. Częstotliwość kontroli tożsamości powinna również podlegać zmniejszeniu lub ograniczać się do sprawdzenia urzędowej pieczęci przesyłki, gdy jest to uzasadnione mniejszym ryzykiem stwarzanym przez przesyłki wprowadzane na terytorium Unii. Należy stosować podejście oparte na ryzyku w odniesieniu do kontroli tożsamości i kontroli fizycznych poprzez pełne wykorzystywanie dostępnych zestawów danych i informacji, jak również komputerowych systemów gromadzenia danych oraz zarządzania nimi.

(49)

W niektórych przypadkach oraz pod warunkiem zagwarantowania wysokiego poziomu ochrony zdrowia ludzi, zwierząt i roślin, dobrostanu zwierząt, jak również ochrony środowiska w odniesieniu do GMO oraz środków ochrony roślin kontrole urzędowe przeprowadzane zwykle przez właściwe organy w punktach kontroli granicznej mogą być przeprowadzane w innych punktach kontroli lub przez inne organy.

(50)

W celu zorganizowania skutecznego systemu kontroli urzędowych do przesyłek przywożonych z państw trzecich, w odniesieniu do których wymagane jest przeprowadzenie kontroli przy ich wprowadzeniu na terytorium Unii, należy dołączyć wspólny zdrowotny dokument wejścia (CHED) stosowany w celu wstępnego zgłoszenia przybycia przesyłek w punkcie kontroli granicznej, a także w celu zapisania wyniku przeprowadzonych kontroli urzędowych oraz decyzji podjętych przez właściwe organy w odniesieniu do przesyłki, której taki dokument towarzyszy. Ten sam dokument powinien zostać zastosowany przez podmiot w celu uzyskania odprawy celnej ze strony organów celnych po przeprowadzeniu wszystkich kontroli.

(51)

Kontrole urzędowe zwierząt i towarów wprowadzanych na terytorium Unii z państw trzecich należy przeprowadzać w punktach kontroli granicznej wyznaczonych przez państwa członkowskie zgodnie ze zbiorem minimalnych wymogów. Należy cofnąć wyznaczenie takich jednostek lub zawiesić je w przypadku, gdy przestały one spełniać wspomniane wymogi lub gdy prowadzone przez nie czynności mogą stwarzać zagrożenie dla zdrowia ludzi, zwierząt i roślin, dobrostanu zwierząt lub – w przypadku GMO i środków ochrony roślin – dla środowiska.

(52)

W celu zagwarantowania jednolitego stosowania przepisów w zakresie kontroli urzędowych w odniesieniu do przesyłek przywożonych z państw trzecich należy ustanowić wspólne przepisy regulujące działania, jakie powinny wykonać właściwe organy i podmioty w przypadku podejrzenia niezgodności, a także w odniesieniu do przesyłek niezgodnych z przepisami oraz przesyłek mogących stwarzać ryzyko dla zdrowia ludzi, zwierząt lub roślin, dobrostanu zwierząt lub – w przypadku GMO i środków ochrony roślin – dla środowiska.

(53)

Aby uniknąć niespójności lub dublowania działań związanych z kontrolami urzędowymi, umożliwić terminową identyfikację przesyłek podlegających kontrolom urzędowym w punktach kontroli granicznej, a także zagwarantować skuteczne przeprowadzanie kontroli, należy zapewnić współpracę i wymianę informacji wśród właściwych organów, organów celnych oraz innych odpowiednich organów zajmujących się przesyłkami przywożonymi z państw trzecich.

(54)

Państwa członkowskie należy zobowiązać do zapewnienia stałej dostępności stosownych zasobów finansowych pozwalających na zatrudnienie odpowiednich pracowników oraz stosowne wyposażenie właściwych organów przeprowadzających kontrole urzędowe oraz inne czynności urzędowe. Chociaż podmioty są w głównej mierze odpowiedzialne za zapewnienie zgodności prowadzonych przez nie czynności z przepisami Unii dotyczącymi łańcucha rolno-spożywczego, stosowany przez nie w tym celu system własnych kontroli należy uzupełnić dedykowanym systemem kontroli urzędowych utrzymywanym przez każde państwo członkowskie w celu zapewnienia skutecznego nadzoru nad rynkiem w całym łańcuchu rolno-spożywczym. Wspomniany system jest z natury złożony i wymagający pod względem zasobów, w związku z czym należy mu zapewnić stabilny napływ zasobów do prowadzenia kontroli urzędowych w stopniu pozwalającym na zaspokajanie potrzeb wykonawczych w dowolnie wybranym momencie. Aby ograniczyć zależność systemu kontroli urzędowych od finansów publicznych, właściwe organy powinny móc pobierać opłaty lub wkłady na pokrycie kosztów ponoszonych przez nie przy przeprowadzaniu kontroli urzędowych u niektórych podmiotów oraz z tytułu niektórych czynności, w przypadku których prawodawstwo Unii dotyczące łańcucha rolno-spożywczego wymaga rejestracji lub wydania zatwierdzenia zgodnie z przepisami Unii dotyczącymi higieny żywności i pasz lub przepisami regulującymi kwestie zdrowia roślin i materiału przeznaczonego do reprodukcji roślin. Opłaty lub wkłady na pokrycie kosztów należy również pobierać od podmiotów, aby zrekompensować koszty kontroli urzędowych przeprowadzanych w celu wydania świadectwa lub poświadczenia urzędowego, a także koszty kontroli urzędowych przeprowadzanych przez właściwe organy w punktach kontroli granicznej. [Popr. 14]

(55)

Opłaty powinny obejmować koszty poniesione przez właściwe organy na przeprowadzanie kontroli urzędowych, nie powinny ich jednak przekraczać. Koszty takie należy obliczać na podstawie każdej konkretnej kontroli urzędowej lub na podstawie wszystkich kontroli urzędowych przeprowadzonych w określonym czasie. W przypadku gdy opłaty stosuje się na podstawie rzeczywistych kosztów poszczególnych kontroli urzędowych, podmioty zachowujące zgodność we wcześniejszych okresach powinny być mniej obciążane takimi opłatami niż podmioty niezachowujące zgodności, gdyż powinny podlegać rzadszym kontrolom urzędowym. Aby promować zachowywanie zgodności z prawodawstwem Unii przez wszystkie podmioty niezależnie od metody (opartej na faktycznych kosztach lub na stawce ryczałtowej) obranej przez poszczególne państwa członkowskie do obliczania opłat, w przypadku obliczania opłat na podstawie ogólnych kosztów poniesionych przez właściwe organy w określonym czasie oraz nakładania ich na wszystkie podmioty niezależnie od tego, czy podlegają one kontroli urzędowej w okresie referencyjnym, opłaty te należy obliczać w sposób nagradzający podmioty ze stałą pozytywną historią przestrzegania prawodawstwa Unii dotyczącego łańcucha żywnościowego.

(56)

Należy zabronić bezpośrednich lub pośrednich zwrotów opłat pobranych przez właściwe organy, ponieważ działałoby to na niekorzyść podmiotów, które nie odnoszą korzyści ze zwrotu oraz mogłoby doprowadzić do ewentualnych zakłóceń konkurencji. W celu zapewnienia wsparcia dla mikroprzedsiębiorstw należy zwolnić je z uiszczania opłat pobieranych zgodnie z niniejszym rozporządzeniem.

(57)	Finansowanie kontroli urzędowych poprzez opłaty pobierane od podmiotów powinno być w pełni przejrzyste, aby umożliwić obywatelom i przedsiębiorstwom zrozumienie metod i danych stosowanych w celu określenia opłat oraz uzyskanie informacji na temat sposobu wykorzystania przychodu z opłat.

(58)

W przepisach Unii dotyczących łańcucha rolno-spożywczego określono przypadki, w których wprowadzaniu na rynek lub przemieszczaniu niektórych zwierząt lub towarów powinno towarzyszyć wydanie świadectwa urzędowego podpisanego przez urzędnika certyfikującego. Należy ustanowić wspólny zbiór przepisów określających obowiązki właściwych organów oraz urzędników certyfikujących w zakresie wydawania świadectw urzędowych, a także cechy, jakimi powinny się charakteryzować świadectwa urzędowe, aby zapewnić ich wiarygodność.

(59)

W innych przypadkach przepisy wchodzące w zakres stosowania niniejszego rozporządzenia stanowią, że wprowadzaniu na rynek lub przemieszczaniu określonych zwierząt lub towarów powinno towarzyszyć wydanie etykiety urzędowej, znaku urzędowego lub innego poświadczenia urzędowego przez podmioty pod nadzorem urzędowym właściwych organów lub przez same właściwe organy. Należy ustanowić minimalny zbiór przepisów zapewniający również wydawanie poświadczeń urzędowych zgodnie z właściwymi gwarancjami wiarygodności.

(60)

Kontrole urzędowe i inne czynności urzędowe należy przeprowadzać w oparciu o metody analiz, badań i diagnoz, które spełniają najnowocześniejsze standardy naukowe oraz zapewniają prawidłowe, wiarygodne i porównywalne wyniki w całej Unii. W związku z tym należy nieustannie poprawiać metody stosowane przez laboratoria urzędowe, jak również jakość i jednolitość danych uzyskiwanych przez nie w analizach, badaniach i diagnozach. W tym celu Komisja powinna mieć możliwość wyznaczania laboratoriów referencyjnych Unii Europejskiej oraz polegania na ich wsparciu w zakresie wiedzy fachowej we wszystkich tych obszarach łańcucha żywnościowego, w których niezbędne są precyzyjne i wiarygodne wyniki analiz, badań i diagnoz. Laboratoria referencyjne Unii Europejskiej powinny w szczególności dopilnować, by krajowe laboratoria referencyjne oraz laboratoria urzędowe otrzymywały aktualne informacje na temat dostępnych metod, organizować międzylaboratoryjne badania porównawcze i aktywnie w nich uczestniczyć oraz oferować kursy szkoleniowe dla krajowych laboratoriów referencyjnych lub laboratoriów urzędowych.

(60a)

Rozporządzenia (WE) nr 1829/2003 (16) i 1831/2003 (17) Parlamentu Europejskiego i Rady na laboratorium referencyjnym Unii Europejskiej odpowiedzialnym za żywność i pasze modyfikowane genetycznie oraz laboratorium referencyjnym Unii Europejskiej odpowiedzialnym za dodatki paszowe spoczywają odpowiednio określone obowiązki w ramach procedury udzielania zezwoleń dotyczących żywności i pasz modyfikowanych genetycznie lub dodatków paszowych, w szczególności w zakresie weryfikacji, oceny i zatwierdzenia trybu prowadzenia badań lub analiz zaproponowanego przez wnioskodawców. Z doświadczenia wynika, że wiedza i kompetencje w zakresie weryfikacji, oceny i zatwierdzenia trybu w kontekście procedury udzielania zezwoleń są kluczowe, aby zapewnić innowacyjny wkład wysokiej jakości w odniesieniu do skuteczności kontroli urzędowych. Laboratoria wyznaczone zgodnie z art. 32 akapit pierwszy rozporządzenia (WE) nr 1829/2003 oraz art. 21 akapit pierwszy rozporządzenia (WE) nr 1831/2003 powinny zatem funkcjonować jako laboratoria referencyjne Unii Europejskiej do celów niniejszego rozporządzenia. [Popr. 16]

(61)

Do celów związanych z przeprowadzaniem kontroli urzędowych oraz innych czynności urzędowych w zakresie produkcji i wprowadzania do obrotu materiału przeznaczonego do reprodukcji roślin, jak również dotyczących dobrostanu zwierząt, właściwe organy powinny mieć dostęp do aktualnych, wiarygodnych i spójnych danych technicznych, ustaleń z badań, nowych technik oraz wiedzy fachowej niezbędnych do celu prawidłowego stosowania prawodawstwa Unii mającego zastosowanie w tych obszarach. W tym celu Komisja powinna mieć możliwość wyznaczania ośrodków referencyjnych Unii Europejskiej ds. materiału przeznaczonego do reprodukcji roślin oraz dobrostanu zwierząt, jak również polegania na ich fachowym wsparciu. [Popr. 17]

(62)

Aby dążyć do realizacji celów niniejszego rozporządzenia oraz wnieść wkład w sprawne funkcjonowanie rynku wewnętrznego, zapewniając zaufanie konsumentów do tego rynku, należy zająć się w efektywny i spójny sposób brakami zgodności z prawodawstwem Unii dotyczącym łańcucha żywnościowego, które wymagają podjęcia działań egzekucyjnych w więcej niż jednym państwie członkowskim. System wczesnego ostrzegania o niebezpiecznej żywności i paszach (RASFF) ustanowiony w rozporządzeniu (WE) nr 178/2002 pozwala już właściwym organom na szybką wymianę i rozpowszechnianie informacji na temat poważnego, bezpośredniego lub pośredniego ryzyka dla zdrowia ludzi w odniesieniu do żywności lub pasz bądź poważnego ryzyka dla zdrowia ludzi lub zwierząt lub dla środowiska w odniesieniu do pasz lub w przypadku oszustw w branży spożywczej , w celu umożliwienia wprowadzenia natychmiastowych środków służących wyeliminowaniu tego ryzyka tych zagrożeń. Instrument ten pozwala wprawdzie podejmować szybkie działania we wszystkich zainteresowanych państwach członkowskich w celu wyeliminowania określonego poważnego ryzyka w całym łańcuchu żywnościowym, jednak nie może służyć umożliwianiu udzielania wsparcia o charakterze transgranicznym ani prowadzenia transgranicznej współpracy między właściwymi organami, aby zapewnić skuteczne wykrywanie przypadków braków zgodności z prawodawstwem Unii dotyczącym łańcucha rolno-spożywczego o wymiarze transgranicznym nie tylko w państwie członkowskim, w którym po raz pierwszy wykryto brak zgodności, ale także w państwie członkowskim będącym źródłem braku zgodności. W ramach pomocy i współpracy administracyjnej należy w szczególności umożliwić właściwym organom wymianę informacji, wykrywanie, prowadzenie dochodzeń oraz podejmowanie skutecznych oraz proporcjonalnych działań w celu ścigania naruszeń przepisów dotyczących łańcucha rolno-spożywczego na szczeblu transgranicznym. [Popr. 18]

(63)

Należy zapewnić właściwe działania następcze w odniesieniu do wniosków o udzielenie pomocy administracyjnej oraz wszelkich powiadomień. W celu ułatwienia udzielania pomocy i prowadzenia współpracy administracyjnej państwa członkowskie powinny być zobowiązane do wyznaczania co najmniej jednej instytucji łącznikowej udzielającej pomocy i koordynującej przepływ informacji między właściwymi organami w różnych państwach członkowskich. Aby zoptymalizować i uprościć współpracę wśród państw członkowskich, Komisja powinna przyjąć akty wykonawcze ustanawiające specyfikacje stosowanych narzędzi technicznych, procedury wymiany informacji między instytucjami łącznikowymi oraz standardowe formaty wniosków o udzielenie pomocy, powiadomień oraz odpowiedzi.

(64)

Każde państwo członkowskie powinno być zobowiązane do wprowadzenia i regularnego aktualizowania wieloletniego krajowego planu kontroli obejmującego wszystkie obszary regulowane prawodawstwem Unii dotyczącym łańcucha rolno-spożywczego oraz zawierającego informacje na temat struktury i organizacji systemu kontroli urzędowych danego państwa. Wspomniane wieloletnie krajowe plany kontroli są instrumentem, za pomocą którego każde państwo członkowskie powinno zapewniać przeprowadzanie kontroli urzędowych w oparciu o ryzyko oraz w sposób efektywny na całym swoim terytorium oraz w całym łańcuchu rolno-spożywczym, a także zgodnie z niniejszym rozporządzeniem.

(65)

Aby zagwarantować spójność i kompletność wieloletnich krajowych planów kontroli, państwa członkowskie powinny wyznaczyć pojedynczy organ odpowiedzialny za ich skoordynowane przygotowywanie i wdrożenie. W celu promowania spójnego, jednolitego i zintegrowanego podejścia do kontroli urzędowych Komisja powinna być uprawniona do przyjmowania przepisów dotyczących wieloletnich krajowych planów kontroli, w których należy zidentyfikować priorytety kontroli urzędowych, skuteczne procedury przeprowadzania kontroli, kryteria klasyfikacji ryzyka oraz wskaźniki wykonania na potrzeby przeprowadzenia oceny wieloletnich krajowych planów kontroli.

(66)

Państwa członkowskie powinny być zobowiązane do przedkładania Komisji sprawozdania rocznego zawierającego informacje na temat czynności kontrolnych oraz realizacji wieloletnich krajowych planów kontroli. Aby ułatwić gromadzenie i przekazywanie porównywalnych danych, a następnie ich zestawianie w formie statystyk dla całej Unii oraz opracowywanie przez Komisję sprawozdań dotyczących funkcjonowania kontroli urzędowych w całej Unii, Komisja powinna mieć możliwość przyjmowania aktów wykonawczych w zakresie ustanawiania standardowych, wzorcowych formularzy sprawozdań rocznych.

(67)

Eksperci Komisji powinni mieć możliwość przeprowadzania kontroli w państwach członkowskich w celu zweryfikowania stosowania prawodawstwa Unii oraz funkcjonowania krajowych systemów kontroli i właściwych organów. Kontrole Komisji powinny także służyć do badania i gromadzenia informacji na temat praktyk lub problemów związanych z egzekwowaniem prawa, sytuacji wyjątkowych oraz zmian w państwach członkowskich.

(68)

Zwierzęta i towary pochodzące z państw trzecich muszą spełniać te same wymogi, które mają zastosowanie do zwierząt i towarów pochodzących z Unii, lub wymogi uznawane za przynajmniej równoważne pod względem celów, do jakich dąży się w przepisach Unii dotyczących łańcucha rolno-spożywczego. Zasadę tę zapisano w rozporządzeniu (WE) nr 178/2002, zgodnie z którym żywność i pasze przywożone do Unii są zgodne z właściwymi wymogami prawa żywnościowego UE lub z wymogami uznawanymi za przynajmniej im odpowiadające. Szczegółowe wymogi w zakresie stosowania tej zasady określono w przepisach Unii dotyczących środków ochronnych przeciwko agrofagom roślin, zabraniających wprowadzania do Unii określonych organizmów szkodliwych, które nie występują lub występują jedynie w ograniczonym zakresie w Unii, w przepisach Unii ustanawiających wymogi w zakresie zdrowia zwierząt, zezwalających na wprowadzanie zwierząt oraz określonych produktów pochodzenia zwierzęcego do Unii jedynie z państw trzecich, które znajdują się w wykazie sporządzonym w tym celu, a także w przepisach Unii dotyczących organizacji kontroli urzędowych produktów pochodzenia zwierzęcego przeznaczonych do spożycia przez ludzi, które także przewidują sporządzenie wykazu państw trzecich, z których można wprowadzać do Unii takie produkty. W odniesieniu do materiału przeznaczonego do reprodukcji roślin obowiązuje system równoważności, w ramach którego wydaje się upoważnienia dla państw trzecich, z których można przywozić materiał przeznaczony do reprodukcji roślin, oraz tworzy się wykazy tych państw.

(69)

W celu zapewnienia zgodności zwierząt i towarów wprowadzanych na terytorium Unii z państw trzecich z wszystkimi wymogami ustanowionymi w prawodawstwie Unii dotyczącym łańcucha rolno-spożywczego lub z wymogami uznawanymi za równoważne, w uzupełnieniu do wymogów ustanowionych w przepisach Unii dotyczących środków ochronnych przeciwko agrofagom roślin, przepisów Unii ustanawiających wymogi w zakresie zdrowia zwierząt oraz przepisów Unii ustanawiających szczegółowe zasady higieny w odniesieniu do żywności pochodzenia zwierzęcego, aby zapewnić zachowanie zgodności z wymogami ustanowionymi w prawodawstwie Unii dotyczącym łańcucha rolno-spożywczego w odniesieniu do kwestii fitosanitarnych i weterynaryjnych, Komisja powinna mieć możliwość ustanawiania warunków wprowadzania zwierząt i towarów na terytorium Unii w zakresie niezbędnym do zapewnienia zgodności takich zwierząt i towarów z wszystkimi właściwymi wymogami prawodawstwa Unii dotyczącego łańcucha rolno-spożywczego lub z wymogami równoważnymi. Warunki te powinny mieć zastosowanie do zwierząt lub towarów bądź kategorii zwierząt lub towarów z wszystkich państw trzecich bądź z określonych państw trzecich lub ich regionów.

(70)

W szczególnych przypadkach, w których istnieją dowody na to, że niektóre zwierzęta lub towary pochodzące z państwa trzeciego, grupy państw trzecich lub ich regionów stwarzają ryzyko dla zdrowia ludzi, zwierząt lub roślin lub – w przypadku GMO oraz środków ochrony roślin – dla środowiska, lub w których istnieją dowody na to, że może dochodzić do powszechnego, poważnego braku zgodności z prawodawstwem Unii dotyczącym łańcucha rolno-spożywczego, Komisja powinna mieć możliwość przyjęcia środków mających na celu ograniczenie rozprzestrzeniania się takiego ryzyka.

(71)

Przeprowadzanie skutecznych i efektywnych kontroli urzędowych oraz innych czynności urzędowych, a ostatecznie bezpieczeństwo i zdrowie ludzi, zwierząt i roślin, a także ochrona środowiska zależą również od dostępności w organach kontrolnych dobrze wyszkolonych pracowników posiadających odpowiednią wiedzę na temat wszystkich kwestii istotnych dla prawidłowego stosowania prawodawstwa Unii. Komisja powinna zapewniać właściwe, dedykowane szkolenia mające na celu promowanie stosowania jednolitego podejścia do kontroli urzędowych i innych czynności urzędowych przez właściwe organy. Aby promować wiedzę na temat prawodawstwa i wymogów Unii dotyczących łańcucha rolno-spożywczego w państwach trzecich, szkolenie takie należy również kierować do pracowników właściwych organów w państwach trzecich.

(72)

W celu promowania wymiany doświadczeń i najlepszych praktyk między właściwymi organami Komisja powinna mieć także możliwość organizowania we współpracy z państwami członkowskimi programów wymiany pracowników, którym powierza się zadania związane z przeprowadzaniem kontroli urzędowych lub innych czynności urzędowych.

(73)

Do celów skutecznego przeprowadzania kontroli urzędowych oraz innych czynności urzędowych ważne jest, aby właściwe organy w państwach członkowskich, Komisja oraz w stosownych przypadkach podmioty miały możliwość szybkiej i efektywnej wymiany danych oraz informacji związanych z kontrolami urzędowymi lub ich wynikami. W prawodawstwie Unii ustanowiono szereg systemów informacyjnych zarządzanych przez Komisję, których celem jest umożliwianie przetwarzania takich danych i informacji i zarządzania nimi za pośrednictwem powszechnych w całej Unii, komputerowych i internetowych narzędzi. Systemem ukierunkowanym na rejestrowanie i śledzenie wyników kontroli urzędowych jest zintegrowany skomputeryzowany system weterynaryjny (system TRACES), ustanowiony na mocy decyzji Komisji 2003/24/WE (18) i stosowany obecnie do zarządzania danymi i informacjami na temat zwierząt i produktów pochodzenia zwierzęcego oraz prowadzonymi w odniesieniu do nich kontrolami urzędowymi. System ten należy zmodernizować i dostosować , tak aby umożliwić stosowanie go do wszystkich towarów, w odniesieniu do których w prawodawstwie Unii dotyczącym łańcucha rolno-spożywczego ustanowiono szczególne wymogi lub warunki kontroli urzędowych. Dedykowane systemy komputerowe istnieją także do celów prowadzenia szybkiej wymiany informacji między państwami członkowskimi oraz Komisją na temat ryzyka, jakie może powstawać w łańcuchu żywnościowym, lub ryzyka dla zdrowia zwierząt i roślin. Na mocy rozporządzenia (WE) nr 178/2002 ustanowiono RASFF, w rozporządzeniu (UE) …/… (*2), ustanowiono system do celów powiadamiania i sprawozdawczości w odniesieniu do środków dotyczących chorób wymienionych w wykazie oraz przypadków oszustw w branży spożywczej , a w rozporządzeniu (UE) …/… (*3) ustanowiono system zgłaszania i sprawozdawczości w odniesieniu do występowania agrofagów oraz system zgłaszania przypadków braku zgodności. Wszystkie takie systemy powinny działać w harmonijny, spójny sposób, w ramach którego wykorzystuje się synergie między różnymi systemami, unika dublowania, upraszcza obsługę tych systemów i czyni je bardziej skutecznymi. [Popr. 19]

(74)

W celu wsparcia skuteczniejszego zarządzania kontrolami urzędowymi Komisja powinna ustanowić komputerowy system informacji integrujący i modernizujący w stosownych przypadkach wszystkie istotne, istniejące systemy informacji, który umożliwia stosowanie zaawansowanych narzędzi komunikacji i certyfikacji, a także najbardziej efektywne stosowanie danych i informacji związanych z kontrolami urzędowymi. W celu uniknięcia niepotrzebnego powielania się wymogów dotyczących informacji w projekcie takiego komputerowego systemu należy uwzględnić potrzebę zapewnienia, w stosownych przypadkach, kompatybilności takiego systemu komputerowego z innymi systemami informacji obsługiwanymi przez organy publiczne, które to systemy służą do wymiany lub udostępniania stosownych danych. Ponadto należy wprowadzić możliwość zastosowania podpisów elektronicznych w rozumieniu dyrektywy 1999/93/WE Parlamentu Europejskiego i Rady (19) zgodnie z Europejską agendą cyfrową.

(74a)

W celu zminimalizowania obciążeń administracyjnych i kosztów kontroli oraz w celu umożliwienia Unii i jej państwom członkowskim skutecznej komunikacji elektronicznej w stosunkach handlowych z krajami trzecimi konieczne jest, aby w momencie wymiany świadectw elektronicznych i innych danych elektronicznych Komisja oraz właściwe organy państw członkowskich korzystały z ustandaryzowanego na poziomie międzynarodowym języka, struktury wiadomości i protokołów wymiany danych w oparciu o wytyczne dotyczące świadectw elektronicznych w ujednoliconym języku XML (Extensible Markup Language) konsorcjum World Wide Web (WC3), jak również z bezpiecznych mechanizmów wymiany między właściwymi organami, zgodnie z zaleceniami Centrum ONZ ds. ułatwień w handlu i elektronicznego biznesu (UN/CEFACT). [Popr. 20]

(75)

Właściwe organy powinny prowadzić dochodzenia w sprawach, w których istnieje podejrzenie braku zgodności z prawodawstwem Unii dotyczącym łańcucha rolno-spożywczego oraz – w przypadku potwierdzenia braku zgodności – ustalić jego źródło i zakres, jak również obowiązki podmiotów. Ponadto powinny one wprowadzać właściwe środki, aby zapewnić przeprowadzenie przez dane podmioty działań naprawczych w odniesieniu do zaistniałej sytuacji oraz zapobiec dalszym brakom zgodności.

(76)

Weryfikacja zgodności z prawodawstwem dotyczącym łańcucha rolno-spożywczego poprzez kontrole urzędowe ma fundamentalne znaczenie dla zapewnienia skutecznej realizacji celów tego prawodawstwa w całej Unii. W niektórych przypadkach błędy w systemie kontroli państwa członkowskiego mogą w znacznym stopniu utrudnić realizację tych celów i doprowadzić do powstania ryzyka dla zdrowia ludzi, zwierząt i roślin, dobrostanu zwierząt oraz – w przypadku GMO i środków ochrony roślin – dla środowiska, bez względu na zaangażowanie lub odpowiedzialność podmiotów czy innych osób, lub też prowadzić do sytuacji powstania poważnych, powszechnych braków zgodności z przepisami dotyczącymi łańcucha żywnościowego. W związku z tym Komisja powinna mieć możliwość reagowania w przypadku poważnych błędów w systemie kontroli danego państwa członkowskiego poprzez przyjmowanie środków mających na celu ograniczanie rozprzestrzeniania się lub eliminowanie tego ryzyka ze strony łańcucha rolno-spożywczego do czasu podjęcia niezbędnych działań przez dane państwo członkowskie w celu naprawienia błędu w systemie kontroli.

(77)

Naruszenia przepisów powinny podlegać skutecznym, odstręczającym i proporcjonalnym sankcjom na szczeblu krajowym w całej Unii. Aby kary pieniężne mające zastosowanie do umyślnych naruszeń były wystarczająco odstręczające, należy je ustanawiać na poziomie, który umożliwi zrównoważenie co najmniej dwukrotnie wyższym od przewagi gospodarczej, do jakiej dążył sprawca poprzez naruszenie. Państwa członkowskie powinny być także zobowiązane do stosowania właściwych sankcji karnych lub kar administracyjnych lub obydwu tych środków w przypadkach, w których podmioty nie będą współpracować w trakcie kontroli urzędowych. [Popr. 21]

(77a)

Należy uwzględniać szczególne potrzeby krajów rozwijających się, zwłaszcza krajów najsłabiej rozwiniętych, oraz wspierać je przy organizacji kontroli urzędowych, tak aby mogły spełniać warunki importu zwierząt i towarów do Unii. [Popr. 22]

(78)

Niniejsze rozporządzenie obejmuje obszary, które są już objęte zakresem stosowania niektórych obecnie obowiązujących aktów prawnych. Aby uniknąć dublowania oraz ustanowić spójne ramy prawne, należy uchylić następujące akty prawne i zastąpić je przepisami określonymi w niniejszym rozporządzeniu: dyrektywę Rady 89/608/EWG (20); dyrektywę Rady 89/662/EWG (21); dyrektywę Rady 90/425/EWG (22); dyrektywę Rady 91/496/EWG; decyzję Rady 92/438/EWG (23); dyrektywę Rady 96/23/WE; dyrektywę Rady 96/93/WE (24); dyrektywę Rady 97/78/WE oraz rozporządzenie (WE) nr 882/2004; oraz rozporządzenie (WE) nr 854/2004 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 29 kwietnia 2004 r. ustanawiające szczególne przepisy dotyczące organizacji urzędowych kontroli w odniesieniu do produktów pochodzenia zwierzęcego przeznaczonych do spożycia przez ludzi (25) . [Popr. 23]

(79)

W celu zapewnienia spójności zmianami należy objąć również następujące akty prawne: rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 999/2001 (26); rozporządzenie Rady (WE) nr 1/2005 (27); rozporządzenie (WE) nr 396/2005 Parlamentu Europejskiego i Rady (28); rozporządzenie Rady (WE) nr 834/2007 (29); rozporządzenie (WE) nr 1069/2009; rozporządzenie Rady (WE) nr 1099/2009 (30); rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 1107/2009 (31); rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1151/2012 (32); dyrektywę Rady 98/58/WE (33); dyrektywę Rady 1999/74/WE (34); rozporządzenie (WE) nr 1829/2003; rozporządzenie (WE) nr 1831/2003; dyrektywę Rady 2007/43/WE (35); dyrektywę Rady 2008/119/WE (36); dyrektywę Rady 2008/120/WE (37); dyrektywę Parlamentu Europejskiego i Rady 2009/128/WE (38). [Popr. 24]

(80)

W rozporządzeniu (UE) nr …/… (*4) przewidziano ramy finansowania przez Unię działań i środków w całym łańcuchu rolno-spożywczym w tych obszarach zgodnie z wieloletnimi ramami finansowymi na lata 2014–2020. Celem niektórych z tych działań i środków jest udoskonalenie przeprowadzania kontroli urzędowych oraz innych czynności urzędowych w Unii. Rozporządzenie (UE) nr …/… (*5) należy zmienić w celu uwzględnienia zmian wprowadzonych na mocy niniejszego rozporządzenia do rozporządzenia (WE) nr 882/2004.

(81)

Komisji należy przekazać uprawnienia do przyjmowania aktów prawnych zgodnie z art. 290 Traktatu, aby dokonać zmian w odniesieniach do norm europejskich oraz w załącznikach II i III do niniejszego rozporządzenia w celu uwzględnienia zmian legislacyjnych, technicznych oraz naukowych, jak również aby uzupełnić niniejsze rozporządzenie przepisami szczegółowymi regulującymi kontrole urzędowe i inne czynności urzędowe w obszarach objętych zakresem jego zastosowania, w tym m.in. przepisami dotyczącymi kwalifikacji i szkolenia pracowników, dodatkowych obowiązków i zadań właściwych organów, przypadków, w których nie jest wymagana akredytacja laboratoriów, określonych wyłączeń z kontroli urzędowych na granicach, kryteriów stosowanych w celu określenia częstotliwości kontroli tożsamości i kontroli fizycznych, ustanawiania warunków, jakie muszą spełniać niektóre zwierzęta lub towary wprowadzane na terytorium Unii z państw trzecich, dodatkowych wymogów i zadań laboratoriów i ośrodków referencyjnych Unii Europejskiej, dodatkowych wymogów dla krajowych laboratoriów referencyjnych, kryteriów klasyfikacji ryzyka i wskaźników wykonania wieloletnich krajowych planów kontroli oraz przepisów dotyczących planów awaryjnych dotyczących żywności i pasz przewidzianych w rozporządzeniu (WE) nr 178/2002. Szczególnie ważne jest, aby Komisja w czasie prac przygotowawczych prowadziła stosowne konsultacje, w tym na poziomie ekspertów. Podczas przygotowywania i opracowywania aktów delegowanych Komisja powinna zapewnić jednoczesne, terminowe i właściwe przekazywanie odpowiednich dokumentów Parlamentowi Europejskiemu i Radzie.

(82)

Należy powierzyć Komisji uprawnienia wykonawcze w celu zapewnienia jednolitych warunków stosowania niniejszego rozporządzenia w zakresie wyznaczania laboratoriów referencyjnych Unii Europejskiej oraz ośrodków referencyjnych Unii Europejskiej ds. materiału przeznaczonego do reprodukcji roślin i ds. dobrostanu zwierząt, przyjmowania programu kontroli Komisji w państwach członkowskich oraz przeprowadzania częstszych kontroli urzędowych w przypadku naruszenia przepisów łańcucha rolno-spożywczego, które to kontrole wymagają skoordynowanej pomocy i działań następczych ze strony Komisji.

(83)

Komisji należy powierzyć uprawnienia wykonawcze, aby zapewnić jednolite warunki wdrożenia niniejszego rozporządzenia, w tym m.in. zasad i warunków dotyczących audytów, formatów świadectw i innych dokumentów, ustanowienia komputerowego systemu zarządzania informacjami, współpracy między podmiotami i właściwymi organami oraz wśród właściwych organów, organów celnych i innych organów, metod pobierania próbek oraz prowadzenia analiz, badań i diagnoz laboratoryjnych, jak również ich zatwierdzania i interpretacji, identyfikowalności, tworzenia wykazów produktów lub towarów podlegających kontrolom, jak również tworzenia wykazów państw lub regionów, które mogą wywozić niektóre zwierzęta i towary do Unii, wstępnego zgłaszania przesyłek, wymiany informacji, punktów kontroli granicznej, izolacji i kwarantanny, zatwierdzania kontroli przedwywozowych przeprowadzanych przez państwa trzecie, środków mających ograniczać rozprzestrzenianie się ryzyka lub powstrzymywać powszechne, poważne braki zgodności w związku z określonymi zwierzętami lub towarami pochodzącymi z państwa trzeciego lub jego regionu, uznawania państw trzecich lub regionów, które zapewniają gwarancje odpowiadające tym stosowanym w Unii, oraz jego uchylania, działań szkoleniowych oraz programów wymiany pracowników wśród państw członkowskich. Uprawnienia te powinny być wykonywane zgodnie z rozporządzeniem Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 182/2011 (39).

(84)

Ponieważ państwa członkowskie nie mogą osiągnąć w wystarczający sposób celu niniejszego rozporządzenia, tj. zapewnienia zharmonizowanego podejścia w odniesieniu do kontroli urzędowych oraz innych czynności urzędowych przeprowadzanych, aby zapewnić stosowanie przepisów Unii dotyczących łańcucha rolno-spożywczego, natomiast, ze względu na skutek, złożoność, transgraniczny i międzynarodowy charakter tego celu, można go lepiej realizować na poziomie Unii, Unia może przyjąć środki zgodnie z zasadą pomocniczości, jak stanowi art. 5 Traktatu o Unii Europejskiej. Zgodnie z zasadą proporcjonalności, określoną we wspomnianym artykule, niniejsze rozporządzenie nie wykracza poza to, co jest konieczne do osiągnięcia tego celu,

PRZYJMUJĄ NINIEJSZE ROZPORZĄDZENIE:

Tytuł I

Przedmiot, zakres stosowania i definicje

Artykuł 1

Przedmiot i zakres stosowania

1. Niniejsze rozporządzenie ustanawia zasady:

a)	przeprowadzania kontroli urzędowych i innych czynności urzędowych podejmowanych przez właściwe organy państw członkowskich;

b)	finansowania kontroli urzędowych;

c)	pomocy i współpracy administracyjnej między państwami członkowskimi w celu właściwego stosowania przepisów, o których mowa w ust. 2;

d)	przeprowadzania przez Komisję kontroli w państwach członkowskich i państwach trzecich;

e)	przyjmowania warunków, jakie mają być spełniane przez zwierzęta i towary wprowadzane na terytorium Unii z państwa trzeciego;

f)	ustanowienia komputerowego systemu informacyjnego mającego na celu zarządzanie informacjami i danymi w odniesieniu do kontroli urzędowych.

2. Niniejsze rozporządzenie ma zastosowanie do kontroli urzędowych przeprowadzanych w celu weryfikacji zgodności z następującymi przepisami, ustanowionymi na szczeblu Unii bądź przez państwa członkowskie do celów stosowania prawodawstwa Unii w danych obszarach:

dotyczącymi żywności i , bezpieczeństwa żywności oraz jakości i wartości zdrowotnej na każdym etapie produkcji, przetwarzania i dystrybucji żywności, w tym z przepisami mającymi na celu zagwarantowanie uczciwych praktyk handlowych oraz ochronę interesów konsumentów i informacji, a także dotyczącymi wytwarzania i wykorzystywania materiałów i wyrobów przeznaczonych do kontaktu z żywnością;

b)	dotyczącymi celowego uwalniania do środowiska organizmów zmodyfikowanych genetycznie i zamkniętego użycia (GMO);

c)	dotyczącymi pasz i bezpieczeństwa pasz na każdym etapie produkcji, przetwarzania i dystrybucji pasz oraz stosowania pasz, w tym z przepisami mającymi na celu zagwarantowanie uczciwych praktyk handlowych oraz ochronę zdrowia konsumentów, ich interesów konsumentów i informacji;

d)	ustanawiającymi wymogi dotyczących zdrowia zwierząt;

e)	służącymi zapobieganiu ryzyku dla zdrowia ludzi i zwierząt stwarzanemu przez produkty uboczne pochodzenia zwierzęcego i produkty pochodne oraz ograniczaniu takiego ryzyka;

ea)	mającymi na celu zapobieganie występującej u zwierząt i ludzi oraz w środowisku odporności na środki przeciwdrobnoustrojowe, a także jej minimalizowanie;

f)	ustanawiającymi wymogi dotyczące dobrostanu zwierząt;

g)	w odniesieniu do środków ochronnych przeciwko agrofagom roślin;

h)	w odniesieniu do produkcji z ukierunkowaniem na wprowadzenie do obrotu oraz wprowadzania do obrotu materiału przeznaczonego do reprodukcji roślin;

i)	ustanawiającymi wymogi dotyczące wprowadzania do obrotu i stosowania środków ochrony roślin oraz zrównoważonego stosowania pestycydów;

j)	dotyczącymi produkcji ekologicznej i oznakowania produktów ekologicznych;

k)	w odniesieniu do stosowania i oznakowania chronionych nazw pochodzenia, chronionych oznaczeń geograficznych i gwarantowanych tradycyjnych specjalności;

ka)	ustanawiającymi wymogi kontroli obecności określonych substancji i ich pozostałości w żywych zwierzętach i produktach pochodzenia zwierzęcego. [Popr. 25, 26 i 27]

3. Niniejsze rozporządzenie ma również zastosowanie do kontroli urzędowych przeprowadzanych w celu weryfikacji przestrzegania wymogów określonych w przepisach, o których mowa w ust. 2, mających zastosowanie do zwierząt i towarów:

a)	wprowadzanych na terytorium Unii z państw trzecich;

b)	które mają zostać wywiezione do państw trzecich.

4. Niniejsze rozporządzenie nie ma zastosowania do kontroli urzędowych mających na celu weryfikację zgodności z:

a)	rozporządzeniem (WE) nr 1234/2007 w obszarach innych niż obszary określone w części II tytuł II rozdział I rozporządzenia ; niniejsze rozporządzenie stosuje się jednak do kontroli urzędowych chronionych nazw pochodzenia i chronionych oznaczeń geograficznych wina ; [Popr. 28]

b)	dyrektywą Parlamentu Europejskiego i Rady 2010/63/UE (40);

ba)	dyrektywa 2001/82/WE Parlamentu Europejskiego i Rady (41) . [Popr. 29]

5. Artykuły 3-5, 7, art. 11 ust. 2 i 3, art. 14, 30–33, 36–41, 76, tytuły III i IV oraz art. 129 i 136 niniejszego rozporządzenia mają również zastosowanie do innych czynności urzędowych przeprowadzanych przez właściwe organy zgodnie z niniejszym rozporządzeniem lub z przepisami, o których mowa w ust. 2 niniejszego artykułu.

Artykuł 2

Definicje

Do celów niniejszego rozporządzenia stosuje się następujące definicje:

„kontrola urzędowa” oznacza każdą formę kontroli, obejmującą również kontrolę wymogów dla zwierząt i towarów z państw trzecich i przeznaczonych na eksport do państw trzecich, którą właściwe organy wykonują w celu sprawdzenia zgodności z: [Popr. 30]

a)	niniejszym rozporządzeniem;

b)	przepisami, o których mowa w art. 1 ust. 2;

„inne czynności urzędowe” oznaczają każdy rodzaj działań inny niż kontrola urzędowa przeprowadzany przez właściwe organy zgodnie z:

a)	niniejszym rozporządzeniem;

b)	przepisami, o których mowa w art. 1 ust. 2 , z wyłączeniem lit. g) w celu zapewnienia stosowania tych przepisów; [Popr. 31]

3)	„prawo żywnościowe” oznacza prawo żywnościowe zgodnie z definicją zawartą w art. 3 pkt 1 rozporządzenia (WE) nr 178/2002;

4)	„prawo paszowe” oznacza przepisy ustawowe, wykonawcze i administracyjne regulujące ogólnie kwestię pasz oraz w szczególności bezpieczeństwa pasz zarówno na poziomie Unii, jak i krajowym; prawo paszowe obejmuje wszystkie etapy produkcji, przetwarzania i dystrybucji pasz oraz wykorzystanie pasz;

„właściwe organy” oznaczają:

organy centralne państwa członkowskiego odpowiedzialne za organizowanie i przeprowadzanie kontroli urzędowych oraz innych czynności urzędowych zgodnie z niniejszym rozporządzeniem i przepisami, jak np. wystawianie świadectw lub poświadczeń, wyznaczanie laboratoriów, wymiana informacji w interesie współpracy administracyjnej, a także decyzje w sprawie środków podjętych w celu usunięcia naruszeń niniejszego rozporządzenia oraz przepisów, o których mowa w art. 1 ust. 2; [Popr. 32]

b)	każdy inny organ, któremu powierzono taki obowiązek;

c)	w stosownych przypadkach odpowiednie organy państwa trzeciego;

6)	„zwierzęta” oznaczają zwierzęta zgodnie z definicją zawartą w art. 4 ust. 1 pkt 1 rozporządzenia (UE) nr …/… (*6) , z wyjątkiem zwierząt domowych ; [Popr. 33]

7)	„towary” oznaczają wszelkie towary podlegające co najmniej jednemu z przepisów, o których mowa w art. 1 ust. 2, z wyłączeniem zwierząt;

8)	„żywność” oznacza żywność zgodnie z definicją zawartą w art. 2 rozporządzenia (WE) nr 178/2002;

9)	„pasza” oznacza paszę zgodnie z definicją zawartą w art. 3 pkt 4 rozporządzenia (WE) nr 178/2002;

10)	„produkty uboczne pochodzenia zwierzęcego” oznaczają produkty uboczne pochodzenia zwierzęcego zgodnie z definicją zawartą w art. 3 pkt 1 rozporządzenia (WE) nr 1069/2009;

11)	„produkty pochodne” oznaczają produkty pochodne zgodnie z definicją zawartą w art. 3 pkt 2 rozporządzenia (WE) nr 1069/2009;

12)	„agrofagi” oznaczają agrofagi zgodnie z definicją zawartą w art. 1 ust. 1 rozporządzenia (UE) nr …/… (*7);

13)	„rośliny” oznaczają rośliny zgodnie z definicją zawartą w art. 2 pkt 1 rozporządzenia (UE) nr …/… (*8);

14)

„materiał przeznaczony do reprodukcji roślin” oznacza materiał przeznaczony do reprodukcji roślin zgodnie z definicją zawartą w art. 3 pkt 2 rozporządzenia (UE) nr XXX/XXXX [ numer, data, tytuł oraz, w przypisie, odniesienie do publikacji w Dz.U. roz p orządzenia w sprawie produkcji i udostępniania na rynku materiału przeznaczonego do reprodukcji roślin ]; [Popr. 34]

15)

„środki ochrony roślin” oznaczają środki ochrony roślin zgodnie z definicją zawartą w art. 2 ust 1 rozporządzenia (WE) nr 1107/2009; na potrzeby niniejszego rozporządzenia „środki ochrony roślin” oznaczają również substancje czynne, o których mowa w art. 2 ust. 2 rozporządzenia (WE) nr 1107/2009, oraz inne substancje i preparaty, o których mowa w art. 2 ust. 3 powyższego rozporządzenia; [Popr. 35]

16)

„gatunek obcy” oznacza gatunek, podgatunek lub takson niższy wprowadzony poza jego naturalną dotychczasową i obecną dystrybucją i obejmujący każdą część, gamety, nasiona, jaja lub propagule takiego gatunku, a także wszelkie mieszańce, odmiany lub rasy, które mogą przetrwać, a następnie się rozmnożyć; [Popr. 36]

17)	„produkty pochodzenia zwierzęcego” oznaczają produkty pochodzenia zwierzęcego zgodnie z definicją zawartą w pkt 8.1 załącznika I do rozporządzenia (WE) nr 853/2004 Parlamentu Europejskiego i Rady (42);

18)	„materiały biologiczne wykorzystywane do rozrodu” oznaczają materiały biologiczne wykorzystywane do rozrodu zgodnie z definicją zawartą w art. 4 ust. 1 pkt 25 rozporządzenia (UE) nr …/… (*9);

19)	„produkty roślinne” oznaczają produkty roślinne zgodnie z definicją zawartą w art. 2 pkt 2 rozporządzenia (UE) nr …/… (*10);

20)	„przedmioty” oznaczają przedmioty zgodnie z definicją zawartą w art. 2 pkt 4 rozporządzenia (UE) nr …/… (*11);

21)	„ocena ryzyka” oznacza ocenę ryzyka zgodnie z definicją zawartą w art. 3 pkt 11 rozporządzenia (WE) nr 178/2002;

22)

„urzędnik certyfikujący” oznacza:

a)	każdego urzędnika właściwych organów upoważnionego do podpisywania świadectw urzędowych wydanych przez takie organy;

b)	jeżeli przewidziano to w przepisach, o których mowa w art. 1 ust. 2 – każdą inną osobę upoważnioną przez właściwe organy do podpisywania świadectw urzędowych;

23)	„świadectwo urzędowe” oznacza każdy dokument w formie papierowej lub elektronicznej podpisany przez urzędnika certyfikującego oraz stanowiący zapewnienie co do zgodności z co najmniej jednym z wymogów określonych przepisach, o których mowa w art. 1 ust. 2;

24)

„niezgodność” oznacza niezgodność z:

a)	niniejszym rozporządzeniem;

b)	przepisami, o których mowa w art. 1 ust. 2;

25)

„poświadczenie urzędowe” oznacza każdą etykietę, znak lub inną formę poświadczenia wydanego przez podmioty pod nadzorem właściwych organów w ramach odpowiednich kontroli urzędowych lub wydanego przez same właściwe organy oraz stanowiącego zapewnienie co do zgodności z co najmniej jednym z wymogów określonych w przepisach, o których mowa w art. 1 ust. 2; [Popr. 37]

26)	„podmiot” oznacza każdą osobę fizyczną lub prawną podlegającą co najmniej jednemu ze zobowiązań przewidzianych w przepisach, o których mowa w art. 1 ust. 2, z wyjątkiem właściwych organów oraz innych organów odpowiedzialnych za kontrole urzędowe i inne czynności urzędowe;

27)

„przesyłka” oznacza określoną liczbę zwierząt lub ilość towarów tego samego rodzaju, tej samej klasy lub o takim samym opisie, objętych tym samym świadectwem urzędowym, poświadczeniem urzędowym lub jakimkolwiek innym dokumentem, przewiezioną za pomocą tego samego środka transportu i o takim samym pochodzeniu; może ona składać się z jednej lub więcej partii;

28)

„inspekcja” oznacza rodzaj kontroli urzędowej obejmujący badanie:

a)	zwierząt lub towarów;

b)	działań będących pod kontrolą podmiotów, wchodzących w zakres przepisów, o których mowa w art. 1 ust. 2, a także wyposażenia, środków transportu, substancji i , materiałów , środków ochrony roślin i środków zabezpieczających wykorzystywanych do przeprowadzenia tych działań; [Popr. 38]

c)	miejsc, w których podmioty przeprowadzają działania;

ca)	dokumentacji, o której mowa w lit. a), b) i c); [Popr. 39]

29)	„punkt kontroli granicznej” oznacza miejsce punkt kontroli wraz z należącymi do niego pomieszczeniami wyznaczone wyznaczony przez dane państwo członkowskie do przeprowadzania kontroli urzędowych określonych w art. 45 ust. 1; [Popr. 40]

30)	„audyt” oznacza systematyczne i niezależne badanie mające na celu ustalenie, czy działania oraz ich powiązane wyniki są zgodne z zaplanowanymi ustaleniami i czy te ustalenia są skutecznie stosowane oraz czy są odpowiednie do osiągnięcia celów;

31)	„rating” oznacza klasyfikację podmiotów w oparciu o ocenę spełniania przez nie kryteriów ratingu;

32)

„urzędowy lekarz weterynarii” oznacza lekarza weterynarii wyznaczonego przez właściwe organy oraz odpowiednio wykwalifikowanego do przeprowadzania kontroli urzędowych i innych czynności urzędowych zgodnie z: [Popr. 42]

a)	niniejszym rozporządzeniem;

b)	przepisami, o których mowa w art. 1 ust. 2;

33)	„zagrożenie” oznacza każdy czynnik lub warunek, który może mieć niepożądany skutek dla zdrowia ludzi, zwierząt lub roślin, dobrostanu zwierząt lub środowiska;

34)	„materiał szczególnego ryzyka” oznacza tkanki zgodnie z definicją zawartą w art. 3 ust. 1 lit. g) rozporządzenia (WE) nr 999/2001;

35)	„długotrwały przewóz” oznacza podróż zgodnie z definicją zawartą w art. 2 lit. m) rozporządzenia (WE) nr 1/2005;

36)	„punkt wyjścia” oznacza punkt kontroli granicznej lub jakiekolwiek inne miejsce wyznaczone przez dane państwo członkowskie, w którym zwierzęta objęte zakresem rozporządzenia (WE) nr 1/2005 opuszczają obszar celny Unii;

37)	„sprzęt do aplikacji pestycydów” oznacza każde urządzenie zgodne z definicją zawartą w art. 3 pkt 4 dyrektywy 2009/128/WE;

38)	„organ delegowany” oznacza niezależną osobę trzecią, której właściwe organy powierzyły konkretne zadania związane z kontrolą urzędową oraz innymi czynnościami urzędowym ; [Popr. 43]

39)

„organ kontroli produktów ekologicznych produkcji ekologicznej ” oznacza organizację administracji publicznej państwa członkowskiego, której właściwe organy przekazały, w całości lub częściowo, swoje kompetencje w zakresie kontroli i certyfikacji w sektorze produkcji ekologicznej związku ze stosowaniem z rozporządzeniem (WE) nr 834/2007, w tym w stosownych przypadkach odpowiedni organ państwa trzeciego lub działający w państwie trzecim; [Popr. 44]

40)	„procedury weryfikacji kontroli” oznaczają wprowadzone przez właściwy organ ustalenia i wykonane przez niego działania w celu zapewnienia spójności i skuteczności kontroli urzędowych i innych czynności urzędowych;

41)	„badanie przesiewowe” oznacza rodzaj kontroli urzędowej przeprowadzonej poprzez dokonanie planowanej sekwencji obserwacji lub pomiarów w celu uzyskania oglądu sytuacji pod względem stanu zgodności z niniejszym rozporządzeniem i przepisami, o których mowa w art. 1 ust. 2;

42)	„ukierunkowane badanie przesiewowe” oznacza rodzaj kontroli urzędowej obejmujący obserwację co najmniej jednego podmiotu lub jego działań;

43)	„system kontroli” oznacza system obejmujący właściwe organy oraz zasoby, struktury, ustalenia i procedury ustanowione w państwie członkowskim w celu zapewnienia przeprowadzania kontroli urzędowych zgodnie z niniejszym rozporządzeniem i przepisami określonymi w art. 15–24;

44)

„równoważność” lub „równoważny” oznacza: zasadniczo takie same systemy, spełniające te same cele; [Popr. 45]

a)	zdolność różnych systemów lub środków do spełnienia tych samych celów; [Popr. 46]

b)	różne systemy lub środki zdolne do spełnienia tych samych celów; [Popr. 47]

45)	„wprowadzenie na terytorium Unii” oznacza czynność sprowadzenia zwierząt i towarów na jedno z terytoriów wymienionych w załączniku I;

46)

„kontrola dokumentów” oznacza badanie świadectw urzędowych, poświadczeń urzędowych oraz innych dokumentów, w tym o charakterze handlowym, które muszą towarzyszyć przesyłce zgodnie z przepisami, o których mowa w art. 1 ust. 2, art. 54 ust. 1 lub zgodnie z aktami wykonawczymi przyjętymi zgodnie z art. 75 ust. 3, art. 125 ust. 4, art. 127 ust. 1 i art. 128 ust. 1;

47)

„kontrola tożsamości” oznacza kontrolę wizualną mającą na celu sprawdzenie, czy zawartość i oznakowanie przesyłki, w tym oznaczenia na zwierzętach, plomby i środki transportu odpowiadają informacjom zawartym w świadectwach urzędowych, poświadczeniach urzędowych lub innych dokumentach towarzyszących przesyłce;

48)

„kontrola fizyczna” oznacza kontrolę zwierząt lub towarów oraz w stosownych przypadkach kontrole opakowania, środków transportu, oznakowania i temperatury, a także pobieranie próbek do analizy, badania lub diagnozowania, a także wszelkie inne kontrole niezbędne do sprawdzenia zgodności z przepisami, o których mowa w art. 1 ust. 2;

49)

„przeładunek” oznacza przemieszczanie towarów lub zwierząt podlegających kontrolom urzędowym, określonych w art. 45 ust. 1, które są przywożone drogą morską lub transportem lotniczym z państwa trzeciego, ze statku lub statku powietrznego i są przewożone pod dozorem celnym na inny statek lub statek powietrzny w tym samym porcie lub porcie lotniczym w ramach przygotowania do dalszej podróży; [Popr. 48]

50)

„tranzyt” oznacza przemieszczanie z jednego państwa trzeciego do innego państwa trzeciego pod dozorem celnym przez jedno z terytoriów wymienionych w załączniku I lub z jednego z terytoriów wymienionych w załączniku I do innego terytorium wymienionego w załączniku I przez terytorium państwa trzeciego;

51)	„dozór celny” oznacza działanie zgodnie z definicją zawartą w art. 4 pkt 13 rozporządzenia Rady (EWG) nr 2913/92 (43);

52)	„kontrola celna” oznacza kontrole celne zgodnie z definicją zawartą w art. 4 pkt 14 rozporządzenia (EWG) nr 2913/92;

53)

„urzędowe zatrzymanie” oznacza procedurę, za pomocą której właściwe organy dopilnowują, aby zwierzęta i towary podlegające kontrolom urzędowym nie były przemieszczane ani nie podlegały manipulacji do momentu wydania decyzji w sprawie ich miejsca przeznaczenia; obejmuje to magazynowanie przez podmioty podlegające kontroli właściwego organu , zgodnie z jego zaleceniami ; [Popr. 49]

54)	„dodatkowe kontrole urzędowe” oznaczają kontrole, których początkowo nie planowano i które zarządzono na podstawie ustaleń z poprzednich kontroli urzędowych lub innych czynności urzędowych;

55)	„urzędowa certyfikacja” oznacza procedurę, za pomocą której właściwe organy dostarczają zapewnienie dotyczące zgodności z co najmniej jednym z wymogów ustanowionych w przepisach, o których mowa w art. 1 ust. 2;

56)

„plan kontroli” oznacza opis ustalony przez właściwe organy zawierający informacje na temat struktury i organizacji systemu kontroli urzędowych, jego działania oraz szczegółowego planowania kontroli urzędowych, jakie mają być przeprowadzane w każdym z obszarów, o których mowa w art. 1 ust. 2, w danym okresie;

57)	„dziennik podróży” oznacza dokument określony w pkt 1–5 załącznika II do rozporządzenia (WE) nr 1/2005;

57a)	„urzędowy pracownik pomocniczy” oznacza osobę uprawnioną zgodnie z załącznikiem III do niniejszego rozporządzenia do działania w takim charakterze, wyznaczoną przez właściwy organ i działającą pod nadzorem urzędowego lekarza weterynarii oraz na jego odpowiedzialność. [Popr. 50]

Tytuł II

Kontrole urzędowe i inne czynności urzędowe w państwach członkowskich

Rozdział I

Właściwe organy

Artykuł 3

Wyznaczenie właściwych organów

1. Państwa członkowskie wyznaczają posiadają właściwy organ lub właściwe organy, na które nakładają obowiązek przeprowadzania odpowiedzialne za planowanie, organizację, a w stosownych przypadkach za przeprowadzanie kontroli urzędowych i innych czynności urzędowych, w odniesieniu do każdego obszaru, którego dotyczą przepisy, o których mowa w art. 1 ust. 2. [Popr. 51]

2. Jeżeli w odniesieniu do tego samego obszaru państwo członkowskie nakłada obowiązek przeprowadzania kontroli urzędowych lub innych czynności urzędowych na posiada więcej niż jeden właściwy organ na poziomie krajowym, regionalnym lub lokalnym lub jeżeli wyznaczenie pozwala właściwym organom wyznaczonym zgodnie z ust. 1 na przeniesienie konkretnych obowiązków w zakresie kontroli urzędowych lub innych czynności urzędowych na inne organy publiczne, państwo członkowskie to starannie upewnia się, że : [Popr. 52]

a)	wdraża procedury mające na celu zapewnienie bardziej efektywnej i skutecznej koordynacji między wszystkimi zaangażowanymi organami oraz spójności i skuteczności kontroli urzędowych lub innych czynności urzędowych na całym jego terytorium; [Popr. 53]

wyznacza pojedynczy organ odpowiedzialny na koordynowanie współpracy i kontaktów z Komisją i innymi państwami członkowskimi w związku z kontrolami urzędowymi i innymi czynnościami urzędowymi przeprowadzanymi w tym obszarze każdym sektorze określonym przez państwo członkowskie w sposób, który pozwoli objąć wszystkie obszary, o których mowa w art . 1 ust. 2 . [Popr. 54]

3. Właściwe organy odpowiedzialne za weryfikację zgodności z przepisami, o których mowa w art. 1 ust. 2 lit. j), mogą delegować konkretne zadania związane z kontrolą urzędową jednemu lub większej liczbie organów kontroli w odniesieniu do produktów ekologicznych produkcji ekologicznej . W takich przypadkach każdemu z nich przydziela się kod. [Popr. 55]

4. Państwa członkowskie informują Komisję i pozostałe państwa członkowskie o danych kontaktowych i każdej zmianie tych danych dotyczących:

a)	właściwych organów wyznaczonych zgodnie z ust.1;

b)	pojedynczych organów wyznaczonych zgodnie z ust.2 lit. b);

c)	organów kontroli w odniesieniu do produktów ekologicznych, o których mowa w ust. 3;

d)	organów delegowanych, o których mowa w art. 25 ust. 1.

Informacje, o których mowa w akapicie pierwszym, podaje się również do wiadomości publicznej.

5. Państwa członkowskie mogą nakładać na właściwe organy, o których mowa w ust. 1, obowiązek przeprowadzania kontroli urzędowych w celu weryfikacji zgodności z przepisami lub w celu stosowania tych przepisów, w tym przepisów regulujących konkretne rodzaje ryzyka, jakie mogą wyniknąć z występowania obcych gatunków w Unii, innych niż te, o których mowa w art. 1 ust. 2. [Popr. 56]

6. Komisja w drodze aktów wykonawczych może określić środki podania do wiadomości publicznej informacji, o których mowa w ust. 4. Wspomniane akty wykonawcze przyjmuje się zgodnie z procedurą sprawdzającą, o której mowa w art. 141 ust. 2. Środki podania do wiadomości publicznej informacji, o których mowa w art. 4, w każdym przypadku obejmują publikację w internecie. [Popr. 57]

Artykuł 4

Zobowiązania ogólne właściwych organów

1. Właściwe organy mają:

a)	procedury i ustalenia służące zapewnieniu skuteczności i stosowności kontroli urzędowych i innych czynności urzędowych;

b)	ustalenia służące zapewnieniu bezstronności, niezależności, jakości i , spójności i realizacji jednolitych celów kontroli urzędowych i innych czynności urzędowych na wszystkich szczeblach; w żaden sposób nie powinny być powiązane z podmiotami, które kontrolują, ani od nich zależne;

c)	ustalenia służące zagwarantowaniu, że pracownicy przeprowadzający kontrole urzędowe i inne czynności urzędowe są bezstronni, wolni od konfliktu interesów i nie posiadają niewłaściwych powiązań mogących przynieść im korzyści finansowe lub mogących zaszkodzić ich bezstronności ;

d)	odpowiednie możliwości laboratoryjne do analiz, badań i diagnoz lub mają do nich dostęp;

wystarczającą liczbę niezależnych, odpowiednio wykwalifikowanych i doświadczonych pracowników (w odniesieniu do wymogów kontroli określonych w art. 1 ust. 1 i art. 1 ust. 2) , aby kontrole urzędowe i inne czynności urzędowe były przeprowadzane w całości, sprawnie i skutecznie, lub mają do nich dostęp;

f)	właściwe i prawidłowo utrzymywane pomieszczenia i konserwowany sprzęt w celu zapewnienia sprawnego i skutecznego przeprowadzania kontroli urzędowych i innych czynności urzędowych przez pracowników;

g)	uprawnienia do przeprowadzania kontroli urzędowych i innych czynności urzędowych oraz podjęcia działań przewidzianych w niniejszym rozporządzeniu i w przepisach, o których mowa w art. 1 ust. 2;

h)	procedury prawne w celu zagwarantowania, że pracownicy mają dostęp do pomieszczeń zajmowanych przez podmioty i do prowadzonej przez nie dokumentacji, aby umożliwić tym pracownikom prawidłowe wykonywanie swoich zadań;

i)	plany awaryjne oraz są przygotowane w razie potrzeby do realizacji takich planów w przypadku sytuacji nadzwyczajnej, zgodnie z przepisami, o których mowa w art. 1 ust. 2.

2. Pracownicy przeprowadzający kontrole urzędowe i inne czynności urzędowe:

-a)	są urzędnikami zatrudnionymi przez właściwe organy lub przez niezależny organ publiczny delegowany przez właściwy organ do przeprowadzania kontroli urzędowych lub innych czynności urzędowych;

a)	przechodzą, w zakresie swoich kompetencji, odpowiednie szkolenie umożliwiające im wypełnianie obowiązków w sposób kompetentny oraz przeprowadzanie kontroli urzędowych i innych czynności urzędowych w spójny sposób;

b)	na bieżąco uzupełniają wiedzę w dziedzinie swoich kompetencji i w razie potrzeby otrzymują regularne szkolenia dodatkowe;

c)	przechodzą szkolenia w dziedzinach określonych w rozdziale I załącznika II oraz na temat zobowiązań właściwych organów wynikających z niniejszego rozporządzenia.

Właściwe organy opracowują i wdrażają programy szkoleń w celu zapewnienia szkoleń, o których mowa w akapicie pierwszym lit. a), b) i c), pracownikom przeprowadzającym kontrole urzędowe i czynności urzędowe.

3. W celu zagwarantowania, iż pracownicy właściwych organów, o których mowa w ust. 1 lit. e) i ust. 2, mają niezbędne kwalifikacje, umiejętności i wiedzę Komisja jest uprawniona do przyjęcia aktów delegowanych zgodnie z art. 139 w odniesieniu do przepisów w zakresie szczegółowych wymogów dotyczących kwalifikacji i szkoleń takich pracowników, uwzględniając wiedzę naukową i techniczną niezbędne do przeprowadzania kontroli urzędowych i innych czynności urzędowych w każdym z obszarów, o których mowa w art. 1 ust. 2.

4. Jeżeli w ramach usług świadczonych czynności prowadzonych przez właściwy organ więcej niż jedna jednostka organizacyjna jest właściwa do przeprowadzania kontroli urzędowych lub innych czynności urzędowych, zapewnia się sprawną i skuteczną koordynację i współpracę pomiędzy tymi różnymi jednostkami. [Popr. 58 i 341]

Artykuł 5

Audyty właściwych organów

1. Właściwe organy przeprowadzają audyty wewnętrzne lub zlecają ich przeprowadzenie, a także w świetle wyników tych audytów wprowadzają odpowiednie środki w celu zapewnienia zgodności z niniejszym rozporządzeniem.

Audyty te:

a)	podlegają niezależnej kontroli;

b)	są przeprowadzane w przejrzysty sposób.

2. Właściwe organy na czynności prowadzonych wniosek udostępniają Komisji wyniki audytów, o których mowa w ust. 1. [Popr. 59]

3. Komisja może w drodze aktów wykonawczych ustanowić zasady przeprowadzania audytów, o których mowa w ust. 1. Wspomniane akty wykonawcze przyjmuje się zgodnie z procedurą sprawdzającą, o której mowa w art. 141 ust. 2.

Artykuł 6

Decyzje właściwych organów dotyczące osób fizycznych i prawnych

Decyzje podejmowane przez właściwe organy zgodnie z art. 53, art. 64 ust. 3 i 5, art. 65, art. 134 ust. 2 i art. 135 ust. 1 i 2 dotyczące osób fizycznych lub prawnych podlegają prawu odwołania od tych decyzji przez takie osoby zgodnie z prawem krajowym.

Artykuł 7

Zobowiązania pracowników właściwych organów dotyczące poufności

1. Właściwe organy wymagają od swoich pracowników, aby nie ujawniali oni , chyba że w ramach właściwego organu, informacji uzyskanych podczas wykonywania swoich obowiązków w zakresie kontroli urzędowych i innych czynności urzędowych, które to informacje ze względu na ich charakter są objęte tajemnicą służbową z zastrzeżeniem ust. 2.

2. Jeżeli ich ujawnienie nie jest wymagane nadrzędnym interesem publicznym lub ujawnienia wymagają inne przepisy prawne Unii , informacje objęte tajemnicą służbową zgodnie z ust. 1 obejmują informacje, których ujawnienie podważałoby:

a)	cel inspekcji, dochodzeń lub audytów;

b)	ochronę interesów handlowych osoby fizycznej lub prawnej;

c)	ochronę toczące się postępowania sądowego i opinii prawnej. sądowe i opinię prawną;

ca)	proces decyzyjny właściwych organów.

2a. Określając, czy ujawnienie informacji jest wymagane nadrzędnym interesem publicznym, właściwe organy biorą pod uwagę między innymi następujące elementy:

a)	potencjalne zagrożenia dla ludzi, zwierząt lub roślin, zdrowia lub dla środowiska;

b)	charakter, nasilenie i stopień zagrożenia, aby dopilnować, by ujawnienie informacji było współmierne do zaistniałych okoliczności.

3. Ustępy Bez uszczerbku dla ust. 1 i 2 nie uniemożliwiają właściwym organom publikowania lub podawania właściwe organy publikują lub podają do wiadomości publicznej w inny sposób wyników wyniki kontroli urzędowych dotyczących poszczególnych podmiotów, pod warunkiem że spełnione zostaną następujące warunki:

a)	zainteresowany podmiot ma możliwość zgłoszenia uwag w odniesieniu do informacji, które właściwy organ ma zamiar opublikować lub podać do wiadomości publicznej w inny sposób, przed ich publikacją lub wydaniem;

b)	informacje publikowane lub podawane do wiadomości publicznej w inny sposób uwzględniają uwagi zgłoszone przez zainteresowany podmiot bądź są publikowane lub wydawane wraz w tym samym czasie i wspólnie z takimi uwagami.

3a. Właściwe organy dopilnowują, by wszelkie publikowane lub podawane do wiadomości publicznej informacje zgodnie z niniejszym artykułem były precyzyjne oraz by, w przypadku gdy informacje te okażą się niedokładne, zostały odpowiednio sprostowane. [Popr. 60]

Rozdział II

Kontrole urzędowe

Artykuł 8

Ogólne zasady kontroli urzędowych

1. Właściwe organy regularnie przeprowadzają kontrole wszystkich podmiotów przedsiębiorstw w oparciu o ryzyko oraz z właściwą częstotliwością, uwzględniając: [Popr. 61]

określone ryzyko związane z:

(i)	zwierzętami i towarami;

(ii)	działaniami i środkami zabezpieczającymi będącymi pod kontrolą podmiotów; [Popr. 62]

(iii)

miejscem prowadzenia działań lub czynności podmiotów;

(iv)

stosowaniem produktów, procesów, materiałów , dodatków paszowych lub substancji, które mogą wpłynąć na bezpieczeństwo i wartości zdrowotne żywności i , bezpieczeństwo pasz, zdrowie lub dobrostan zwierząt, zdrowie roślin lub tożsamość i jakość materiału przeznaczonego do reprodukcji roślin bądź – w przypadku GMO i środków ochrony roślin – mogą mieć niepożądane skutki dla środowiska; [Popr. 63]

(iva)

możliwością wprowadzenia konsumentów w błąd w odniesieniu do charakteru, jakości lub substancji produktu lub możliwością poniesienia przez konsumentów straty finansowej w wyniku otrzymania błędnych informacji od podmiotu; [Popr. 64]

(ivb)

wymogami dotyczącymi procesu zgodnie z art. 1 ust. 2 lit. j); [Popr. 65]

b)	historię podmiotów przedsiębiorstw pod względem przeprowadzanych wobec nich kontroli urzędowych i ich zgodności z przepisami, o których mowa w art. 1 ust. 2; [Popr. 66]

wiarygodność i wyniki własnych kontroli przeprowadzanych przez podmioty lub na ich wniosek przez osobę trzecią do celów zapewnienia zgodności z przepisami, o których mowa w art. 1 ust. 2; przekazywanie informacji o tych własnych kontrolach wykorzystywane jest jak najczęściej, w sposób zmniejszający obciążenia podmiotów; [Popr. 67]

ca)	oczekiwania konsumentów w odniesieniu do charakteru, jakości i składu żywności i towarów; [Popr. 68]

d)	wszelkie informacje, które mogą wskazywać na niezgodność z przepisami, o których mowa w art. 1 ust. 2;

da)	prywatne systemy zapewnienia jakości wdrożone przez podmioty, certyfikowane i poddawane audytom przez niezależne i uznane jednostki certyfikujące. [Popr. 69]

2. Właściwe organy przeprowadzają kontrole urzędowe regularnie i z właściwą częstotliwością w celu zidentyfikowania ewentualnych celowych naruszeń przepisów, o których mowa w art. 1 ust. 2, zweryfikowania zgodności z wymogami i kryteriami procesu zgodnie z art. 1 ust. 2 lit. j), uwzględniając w uzupełnieniu do kryteriów określonych w ust. 1 informacje dotyczące takich możliwych celowych naruszeń przekazywane w ramach mechanizmów pomocy administracyjnej przewidzianych w tytule IV i inne informacje wskazujące na możliwe wystąpienie takich naruszeń. [Popr. 70]

2a. Zgodnie z art. 139 Komisja jest uprawniona do przyjmowania aktów delegowanych w celu ustanowienia jednolitej minimalnej częstotliwości kontroli urzędowych, o których mowa w ust. 1 i 2. W razie potrzeby taka jednolita minimalna częstotliwość opierająca się na ocenie ryzyka jest ustalana w sposób zróżnicowany w odniesieniu do każdego produktu, procesu lub działania podlegających kontrolom urzędowym zgodnie z niniejszym rozporządzeniem. [Popr. 71]

3. Kontrole urzędowe prowadzone przed wprowadzeniem do obrotu lub przemieszczaniem określonych zwierząt lub towarów w celu wydania świadectw urzędowych lub poświadczeń urzędowych wymaganych na podstawie przepisów, o których mowa w art. 1 ust. 2, jako warunek do wprowadzenia do obrotu lub przemieszczenia zwierząt lub towarów są realizowane zgodnie z:

a)	przepisami, o których mowa w art. 1 ust. 2;

b)	aktami delegowanymi przyjętymi przez Komisję zgodnie z art. 15–24.

4. Kontrole urzędowe przeprowadza się bez wcześniejszego uprzedzenia, z wyjątkiem sytuacji, w których:

a)	niezbędne jest uprzednie zawiadomienie podmiotu; [Popr. 72]

b)	podmiot złożył wniosek o kontrole urzędowe. Takie zapowiedziane kontrole nie zastępują standardowych kontroli prowadzonych bez uprzedniego zawiadomienia; [Popr. 73]

ba)	przeprowadzane są audyty w celu weryfikacji wymogów zgodnie z art. 1 ust. 2 lit. j). [Popr. 74]

5. Kontrole urzędowe w miarę możliwości przeprowadza się w sposób zmniejszający do niezbędnego minimum administracyjne obciążenie i zakłócenia w działalności podmiotów , co nie powinno negatywnie wpływać na jakość kontroli; w tym celu, w przypadku gdy ten sam podmiot podlega różnego rodzaju kontrolom urzędowym przeprowadzanym w tym samym czasie, właściwy organ dokonuje ich połączenia. Jeżeli w stosunku do podmiotów stosowane są różne urzędowe kontrole, państwa członkowskie zapewniają skoordynowane podejście w celu połączenia istniejących środków kontroli . [Popr. 75]

6. Właściwe organy przeprowadzają kontrole urzędowe z taką samą starannością, niezależnie od tego, czy objęte kontrolą zwierzęta i towary:

a)	są dostępne na rynku Unii, bez względu na to, czy pochodzą z państwa członkowskiego, w którym przeprowadzane są kontrole urzędowe, czy z innego państwa członkowskiego;

b)	mają być wywiezione z Unii;

c)	są wprowadzane na terytorium Unii z państw trzecich.

7. W zakresie ściśle niezbędnym do organizacji kontroli urzędowych państwa członkowskie przeznaczenia mogą wymagać wymagają od podmiotów, którym zostały dostarczone zwierzęta lub towary z innego państwa członkowskiego, zgłoszenia przybycia takich zwierząt lub towarów. [Popr. 76]

Artykuł 9

Osoby, procesy i , działania , a także metody i techniki podlegające kontrolom urzędowym [Popr. 77]

W zakresie niezbędnym do zapewnienia zgodności z przepisami, o których mowa w art. 1 ust. 2, właściwe organy przeprowadzają kontrole urzędowe:

a)	zwierząt i towarów na wszystkich etapach produkcji, przetwarzania , wprowadzania do obrotu i dystrybucji; [Popr. 78]

b)	substancji, materiałów lub innych przedmiotów, które mogą oddziaływać na cechy charakterystyczne lub zdrowie zwierząt i towarów, na wszystkich etapach produkcji, przetwarzania i dystrybucji; [Popr. 79]

c)	w odniesieniu do podmiotów i czynności pod ich kontrolą, w odniesieniu do ich lokali , gruntów, upraw i procesów, w odniesieniu do przechowywania, transportu oraz korzystania z towarów i utrzymywania zwierząt; [Popr. 80]

ca)	wszelkiej dokumentacji, w tym prowadzonej w formie elektronicznej, związanej z prowadzoną działalnością lub czynnościami obejmującymi transport. [Popr. 81]

Artykuł 10

Przejrzystość kontroli urzędowych

1. Właściwe organy przeprowadzają kontrole urzędowe na wysokim poziomie przejrzystości i podają do wiadomości publicznej istotne informacje dotyczące organizacji i przeprowadzania kontroli urzędowych.

Zapewniają również regularną i terminową , co najmniej coroczną, publikację informacji dotyczących następujących elementów:

a)	rodzaju, liczby i wyników końcowych kontroli urzędowych;

b)	rodzaju i liczby wykrytych niezgodności;

c)	rodzaju i liczby przypadków, w których właściwe organy wprowadziły środki zgodnie z art. 135;

d)	rodzaju i liczby przypadków nałożenia kar, o których mowa w art. 136. [Popr. 82]

2. W celu zapewnienia jednolitego wdrożenia zasad określonych w ust. 1 niniejszego artykułu Komisja w drodze aktów wykonawczych ustanawia i w razie potrzeby aktualizuje format, w jakim publikowane są informacje, o których mowa w tym ustępie. Wspomniane akty wykonawcze przyjmuje się zgodnie z procedurą sprawdzającą, o której mowa w art. 141 ust. 2 zapewnia państwom członkowskim odpowiednie dokumenty zawierające wytyczne , w tym wniosek w sprawie standardowego formularza sprawozdawczego, które w każdym przypadku podlegają publikacji w internecie . [Popr. 83]

3. Właściwe organy są uprawnione do publikowania lub podawania do wiadomości publicznej w inny sposób informacji na temat ratingu poszczególnych podmiotów w oparciu o wynik ostatnich czterech kontroli urzędowych, pod warunkiem że spełnione są następujące warunki:

a)	kryteria ratingu są obiektywne, przejrzyste i dostępne publicznie;

b)	wprowadzono odpowiednie ustalenia w celu zapewnienia spójności i przejrzystości procesu ratingu;

ba)	w przypadku uzyskania negatywnego wyniku dodatkowe kontrole przeprowadzane są niezwłocznie. [Popr. 84]

3a. Aby umożliwić porównywanie systemów ratingu między poszczególnymi państwami członkowskimi, Komisja, w drodze aktów delegowanych i po konsultacji z zainteresowanymi stronami, określa wytyczne mające na celu ustanowienie obiektywnych kryteriów udostępnianych państwom członkowskim, które to kryteria mogą być stosowane przez państwa członkowskie dobrowolnie. [Popr. 85]

Artykuł 11

Udokumentowana kontrola i procedury weryfikacji kontroli

1. Właściwe organy przeprowadzają kontrole urzędowe zgodnie z udokumentowanymi procedurami.

Procedury te obejmują obszary tematyczne dla procedur kontroli określone w rozdziale II załącznika II i zawierają szczegółowe instrukcje dla pracowników przeprowadzających kontrole urzędowe.

2. Właściwe organy mają ustalone procedury służące weryfikacji spójności i skuteczności kontroli urzędowych i innych przeprowadzanych przez nie czynności urzędowych.

3. Właściwe organy:

a)	podejmują działania naprawcze we wszystkich przypadkach, w których w ramach procedur przewidzianych w ust. 2 zostaną zidentyfikowane braki w spójności i skuteczności kontroli urzędowych i innych czynności urzędowych;

b)	aktualizują w stosownych przypadkach udokumentowane procedury przewidziane w ust. 1.

Artykuł 12

Wykaz i sprawozdania z kontroli urzędowych [Popr. 86]

1. Właściwe organy sporządzają sprawozdania zachowują dokumentację z każdej przeprowadzonej przez nie kontroli urzędowej. Sporządzają one sprawozdania z przeprowadzonych kontroli, podczas których wykryte zostało naruszenie niniejszego rozporządzenia lub przepisów, o których mowa w art. 1 ust. 2. [Popr. 87]

Sprawozdania te obejmują:

a)	opis celu kontroli urzędowych;

b)	zastosowane metody kontroli;

c)	wyniki kontroli urzędowych;

d)	w stosownych przypadkach – określone przez właściwe organy działania, jakie ma podjąć zainteresowany podmiot w wyniku kontroli urzędowych.

2. Właściwe organy przekazują podmiotowi podlegającemu kontroli urzędowej kopię sprawozdania określonego w ust. 1.

3. Jeżeli kontrole urzędowe wymagają stałej lub regularnej obecności pracowników lub przedstawicieli właściwych organów w lokalu podmiotu, sprawozdania określone w ust. 1 są przygotowywane z częstotliwością umożliwiającą właściwym organom i podmiotowi:

a)	regularne otrzymywanie informacji o poziomie zgodności;

b)	natychmiastowe otrzymywanie informacji o wszelkich brakach lub niezgodnościach zidentyfikowanych w ramach kontroli urzędowych.

3a. Dokumentacja wyników kontroli urzędowych w punktach kontroli granicznej ma formę wspólnego zdrowotnego dokumentu wejścia zgodnie z art. 54 ust. 2 lit. b). [Popr. 88]

Artykuł 13

Kontrole urzędowe, metody i techniki

1. Właściwe organy przeprowadzają kontrole urzędowe przy zastosowaniu metod i technik kontroli obejmujących w stosownych przypadkach: badanie przesiewowe, ukierunkowane badanie przesiewowe, weryfikację, inspekcje, audyty, pobieranie próbek, analizę, diagnozę i badania.

2. Kontrole urzędowe w stosownych przypadkach obejmują: [Popr. 89]

a)	badanie systemów kontroli wprowadzonych przez podmioty oraz uzyskane wyniki;

inspekcję:

(i)	instalacji producenta podstawowego i innych przedsiębiorstw, łącznie z ich otoczeniem, pomieszczeniami, biurami, wyposażeniem, instalacjami oraz maszynami, transportem, jak również zwierzętami i towarami;

(ii)	surowców, składników, substancji pomocniczych w przetwórstwie oraz innych produktów wykorzystanych do przygotowania i produkcji towarów lub do żywienia bądź leczenia zwierząt;

(iia)

materiałów przeznaczonych do kontaktu z żywnością; [Popr. 90]

(iii)

półproduktów;

(iv)	produktów i procesów stosowanych w ramach czyszczenia i konserwacji oraz środków ochrony roślin;

(v)	oznakowania, prezentacji i reklamowania;

c)	kontrole warunków higienicznych w pomieszczeniach należących do podmiotów;

d)	ocenę procedur dobrej praktyki wytwarzania (GMP), dobrej praktyki higieny (GHP), dobrej praktyki gospodarki rolnej oraz analizy zagrożeń i krytycznych punktów kontroli (HACCP);

e)	badanie dokumentów , zapisów identyfikowalności i innych zapisów, które mogą być istotne dla oceny zgodności z przepisami, o których mowa w art. 1 ust. 2; [Popr. 91]

f)	rozmowy z podmiotami i ich pracownikami;

g)	odczyt wartości zapisanych przez przyrządy pomiarowe podmiotów;

h)	kontrole przeprowadzane przy wykorzystaniu przyrządów należących do właściwych organów w celu zweryfikowania pomiarów dokonanych przez podmioty;

i)	wszelkie inne działania niezbędne do zidentyfikowania niezgodności.

2a. W szczegółowych przepisach dotyczących przeprowadzania kontroli urzędowych zawsze należy uwzględniać nie tylko potencjalne zagrożenia dla zdrowia, lecz również oczekiwania konsumentów dotyczące składu żywności i prawdopodobieństwa stosowania nieuczciwych praktyk. [Popr. 326]

Artykuł 14

Zobowiązania podmiotów

1. W zakresie, w jakim jest to niezbędne do przeprowadzenia kontroli urzędowych lub innych czynności urzędowych, jeżeli wymagają tego właściwe organy, podmioty umożliwiają właściwym organom oraz pracownikom organów delegowanych w przypadku przekazania specjalnych zadań dotyczących kontroli urzędowych zgodnie z treścią art. 25, dostęp do: [Popr. 92]

a)	swoich lokali;

b)	swoich komputerowych systemów zarządzania informacjami;

c)	swoich zwierząt i towarów;

swoich istotnych dokumentów i wszelkich innych istotnych informacji , w tym wyników ewentualnych własnych badań, istotnych w celu przeprowadzenia takich kontroli lub czynności, a także przedmiotów kontroli wymienionych w art . 13 ust. 2. Każdy podmiot jest w stanie wskazać przynajmniej każdy podmiot, który dostarcza mu towary, oraz podmiot, któremu podmiot ten dostarcza towary . [Popr. 93]

2. Podczas przeprowadzania kontroli urzędowych i innych czynności urzędowych podmioty udzielają pracownikom właściwych organów oraz organów delegowanych, zgodnie z art. 25, pomocy w wypełnianiu ich zadań związanych z kontrolą . Podmioty zapewniają właściwym organom wystarczającą liczbę bezpłatnych próbek. [Popr. 94]

3. Podmiot odpowiedzialny za przesyłkę:

a)	w pełni współpracuje z właściwymi organami w celu zapewnienia sprawnego przeprowadzania kontroli urzędowych lub innych czynności urzędowych;

b)	niezwłocznie udostępnia wszelkie wymagane informacje dotyczące przesyłki w formie pisemnej lub elektronicznej. [Popr. 95]

4. Komisja może ustanowić, w drodze aktów wykonawczych, zasady:

a)	określające możliwości dostępu właściwych organów oraz organów delegowanych, zgodnie z art. 25, do komputerowych systemów zarządzania informacjami, o których mowa w ust. 1 lit. b); [Popr. 96]

b)	dotyczące współpracy między podmiotami a właściwymi organami zgodnie z ust. 3.

Wspomniane akty wykonawcze przyjmuje się zgodnie z procedurą sprawdzającą, o której mowa w art. 141 ust. 2.

Artykuł 15

Przepisy szczegółowe dotyczące kontroli urzędowych i działań, jakie mają podjąć właściwe organy, w związku z wytwarzaniem produktów pochodzenia zwierzęcego przeznaczonych do spożycia przez ludzi

-1. Kontrole urzędowe przeprowadzane w celu weryfikacji zgodności z przepisami, o których mowa w art. 1 ust. 2 w odniesieniu do produktów pochodzenia zwierzęcego przeznaczonych do spożycia przez ludzi, zawsze obejmują weryfikację zgodności z rozporządzeniami (WE) nr 852/2004 (44) , (WE) nr 853/2004 oraz (WE) nr 1069/2009, i przynajmniej w stosownych przypadkach powinny obejmować:

a)	projektowanie i utrzymanie obiektów i wyposażenia;

b)	higienę osobistą;

c)	procedury oparte na analizie zagrożeń i krytycznych punktów kontroli;

d)	procedury własnych kontroli;

e)	weryfikację zgodności z obowiązującymi wymogami dokonywaną przez pracowników;

f)	weryfikację ewidencji podmiotu i dokumentów towarzyszących żywności, paszom i wszelkim substancjom lub materiałom dostającymi się na terytorium placówki i opuszczającym ją;

g)	rozpatrywanie wszelkich dowodów na oszukańcze praktyki.

1. Kontrole urzędowe , o których mowa w ust. 1, przeprowadzane w odniesieniu do produkcji mięsa obejmują:

a)	weryfikację zdrowia i dobrostanu zwierząt przed ubojem przeprowadzaną przez urzędowego lekarza weterynarii lub urzędowego pracownika pomocniczego na jego odpowiedzialność urzędowego lekarza weterynarii ;

przeprowadzane przez urzędowego lekarza weterynarii lub przez urzędowego pracownika pomocniczego na jego odpowiedzialność urzędowego lekarza weterynarii kontrole urzędowe w rzeźniach, zakładach rozbioru i przetwórstwa oraz zakładach przetwórstwa dziczyzny, w celu zweryfikowania zgodności z wymogami mającymi zastosowanie do:

(i)	higieny produkcji mięsa;

(ii)	obecności pozostałości weterynaryjnych produktów leczniczych w produktach pochodzenia zwierzęcego przeznaczonych do spożycia przez ludzi;

(iii)

postępowania z produktami ubocznymi pochodzenia zwierzęcego i materiałów szczególnego ryzyka i ich usuwania;

(iv)	zdrowia i dobrostanu zwierząt.

1a. Do celów kontroli urzędowych, o których mowa w ust. 2:

a)	co najmniej jeden urzędowy lekarz weterynarii jest obecny zarówno podczas inspekcji przedubojowej, jak i poubojowej, a w przypadku zakładów przetwórstwa dziczyzny, podczas inspekcji poubojowej;

b)	urzędowy lekarz weterynarii lub urzędowy pracownik pomocniczy jest obecny, z częstotliwością stosowną do osiągnięcia celów niniejszego rozporządzenia, w zakładach rozbioru, podczas procesu przetwarzania mięsa.

1b. W następstwie kontroli urzędowych, o których mowa w ust. 2, działania i środki zgodnie z art. 135 w odniesieniu do zwierząt, ich dobrostanu i przeznaczenia mięsa podejmowane są przez urzędowego lekarza weterynarii lub na jego odpowiedzialność.

2. Komisja jest uprawniona do przyjęcia aktów delegowanych zgodnie z art. 139 w odniesieniu do przepisów szczegółowych w zakresie przeprowadzania kontroli urzędowych produktów pochodzenia zwierzęcego przeznaczonych do spożycia przez ludzi oraz zwierząt przeznaczonych do wytworzenia takich produktów w celu zweryfikowania zgodności z przepisami, o których mowa w art. 1 ust. 2 lit. a), c), d) i e), mających zastosowanie do tych produktów i zwierząt, oraz w zakresie działań, jakie mają podjąć właściwe organy w następstwie kontroli urzędowych. We wspomnianych aktach delegowanych ustanawia się przepisy dotyczące:

a)	szczególnych obowiązków i zadań właściwych organów w uzupełnieniu do tych przewidzianych w ust. 1 oraz w art. 4, 8, 9, art. 10 ust. 1, art. 11-13, art. 34 ust. 1 i 2 oraz art. 36;

jednolitych szczególnych wymagań dotyczących przeprowadzania kontroli urzędowych oraz jednolitej minimalnej częstotliwości takich kontroli urzędowych, uwzględniając w uzupełnieniu do kryteriów, o których mowa w art. 8 ust. 1, szczególne zagrożenia i rodzaje ryzyka istniejące w związku z poszczególnymi produktami pochodzenia zwierzęcego i różnymi procesami, jakim podlegają;

kwestii, w jakich przypadkach i na jakich warunkach pracownicy rzeźni odpowiednio wykwalifikowani, wyszkoleni i zatrudnieni pod nadzorem urzędowego lekarza weterynarii w jednostce oddzielonej i niezależnej od jednostek produkcyjnych placówki, mogą być zaangażowani w kontrole urzędowe pomagać urzędowemu lekarzowi weterynarii przy przeprowadzaniu kontroli urzędowych , o których mowa w ust. 2 w odniesieniu do produkcji mięsa z drobiu i zajęczaków , a także opracowania i stosowania badań mających na celu ocenę ich działań;

d)	okoliczności, w których właściwe organy w związku z konkretnymi przypadkami niezgodności mają wprowadzić co najmniej jeden ze środków, o których mowa w art. 135 ust. 2, lub dodatkowe środki oprócz tych określonych we wspomnianym ustępie;

kryteriów w celu ustalenia, w jakich przypadkach na podstawie analizy ryzyka obecność warunków i częstotliwości zadań związanych z kontrolą urzędową, która ma zostać przeprowadzona przez urzędowego lekarza weterynarii w rzeźniach i o małym przerobie oraz zakładach przetwórstwa dziczyzny nie jest wymagana podczas kontroli urzędowych z poszanowaniem minimalnego wymogu , o których którym mowa w ust. 1 1a lit . a) .

W przypadku gdy – w odniesieniu do ryzyka, którym nie można się skutecznie zająć ze względu na brak wspólnych specyfikacji dla kontroli urzędowych lub działań, jakie mają podjąć właściwe organy w następstwie takich kontroli urzędowych, – jest to uzasadnione szczególnie pilną potrzebą, do aktów delegowanych przyjmowanych na podstawie niniejszego ustępu ma zastosowanie procedura przewidziana w art. 140.

3. Komisja podczas przyjmowania aktów delegowanych określonych w ust. 2 bierze pod uwagę następujące elementy:

a)	doświadczenie zdobyte przez właściwe organy i podmioty prowadzące przedsiębiorstwa spożywcze w ramach stosowania procedur, o których mowa w art. 5 rozporządzenia (WE) nr 852/2004;

b)	postęp naukowy i technologiczny;

c)	oczekiwania konsumentów w odniesieniu do składu żywności oraz zmiany we wzorcach konsumpcji żywności;

d)	ryzyko dla zdrowia ludzi i zwierząt związane z mięsem i innymi produktami pochodzenia zwierzęcego przeznaczonymi do spożycia przez ludzi;

da)	uwzględnianie wszelkich dowodów na oszukańcze praktyki.

4. W zakresie, w jakim nie uniemożliwia to osiągnięcia celów związanych ze zdrowiem ludzi i zwierząt, wskazanych w przepisach, o których mowa w art. 1 ust. 2 lit. a), c), d) i e), mających zastosowanie do produktów pochodzenia zwierzęcego przeznaczonych do spożycia przez ludzi oraz do zwierząt przeznaczonych do wytworzenia takich produktów, Komisja przy przyjmowaniu aktów delegowanych przewidzianych w ust. 2 bierze również pod uwagę następujące elementy:

a)	konieczność ułatwienia , by akty delegowane były współmierne do charakteru i wielkości małych przedsiębiorstw w celu zapewnienia skutecznego stosowania aktów delegowanych w małych przedsiębiorstwach; [Popr. 97]

b)	konieczność umożliwienia ciągłego stosowania tradycyjnych metod na każdym etapie produkcji, przetwarzania lub dystrybucji żywności;

c)	potrzeby przedsiębiorstw spożywczych znajdujących się w regionach podlegających szczególnym ograniczeniom geograficznym.

Artykuł 16

Przepisy szczegółowe dotyczące kontroli urzędowych oraz działań, jakie mają podjąć właściwe organy, w związku z pozostałościami określonych substancji w żywności i paszy

Komisja jest uprawniona do przyjęcia aktów delegowanych zgodnie z art. 139 wniosków ustawodawczych w odniesieniu do przepisów w zakresie przeprowadzania kontroli urzędowych w celu zweryfikowania zgodności z przepisami, o których mowa w art. 1 ust. 2 lit. a), mających zastosowanie do określonych substancji, których stosowanie do upraw lub zwierząt bądź przy produkcji lub przetwórstwie żywności lub paszy może skutkować pozostałościami tych substancji w żywności lub paszy, oraz w zakresie działań, jakie mają podjąć właściwe organy w następstwie kontroli urzędowych. W takich aktach delegowanych wnioskach ustawodawczych uwzględnia się konieczność zapewnienia minimalnego poziomu kontroli urzędowych w celu zapobiegania stosowaniu takich substancji z naruszeniem art. 1 ust. 2 lit. a) oraz ustanawia się przepisy dotyczące: [Popr. 327]

jednolitych szczególnych wymagań dotyczących przeprowadzania kontroli urzędowych oraz jednolitej minimalnej częstotliwości takich kontroli urzędowych, uwzględniając w uzupełnieniu do kryteriów, o których mowa w art. 8 ust. 1, szczególne zagrożenia i rodzaje ryzyka związane z substancjami niedozwolonymi i niedozwolonym stosowaniem substancji dozwolonych;

b)	szczególnych kryteriów dodatkowych i szczególnych treści dodatkowych oprócz tych określonych w art. 108 w celu przygotowania stosownych części wieloletniego krajowego planu kontroli przewidzianego w art. 107 ust. 1;

c)	przypadków, w których właściwe organy w związku z konkretnymi przypadkami niezgodności mają wprowadzić co najmniej jeden ze środków, o których mowa w art. 135 ust. 2, lub dodatkowe środki oprócz tych określonych we wspomnianym ustępie.

Artykuł 17

Przepisy szczegółowe dotyczące kontroli urzędowych oraz działań, jakie mają podjąć właściwe organy w odniesieniu do zwierząt, produktów pochodzenia zwierzęcego, materiałów biologicznych wykorzystywanych do rozrodu, produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego i produktów pochodnych [Popr. 98]

1. Kontrole urzędowe w odniesieniu do zwierząt obejmują:

a)	weryfikację środków ochrony przed biologicznymi i chemicznymi zagrożeniami dla zdrowia ludzi i zwierząt;

b)	weryfikację środków w zakresie dobrostanu zwierząt, bez uszczerbku dla art. 18;

c)	weryfikację środków kontroli i zwalczania chorób. [Popr. 99]

2. Komisja jest uprawniona do przyjęcia aktów delegowanych zgodnie z art. 139 wniosków ustawodawczych w odniesieniu do przepisów w zakresie przeprowadzania kontroli urzędowych zwierząt, produktów pochodzenia zwierzęcego, materiałów biologicznych wykorzystywanych do rozrodu, produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego i produktów pochodnych w celu zweryfikowania zgodności z przepisami Unii, o których mowa w art. 1 ust. 2 lit. d) i e), oraz w zakresie działań, jakie mają podjąć właściwe organy w następstwie kontroli urzędowych. W takich aktach delegowanych wnioskach ustawodawczych uwzględnia się ryzyko dla zdrowia zwierząt związane ze zwierzętami, produktami pochodzenia zwierzęcego i materiałami biologicznymi wykorzystywanymi do rozrodu oraz ryzyko dla zdrowia ludzi i zwierząt związane z produktami ubocznymi pochodzenia zwierzęcego i produktami pochodnymi, a także ustanawia się przepisy dotyczące: [Popr. 100]

a)	szczególnych obowiązków i zadań właściwych organów w uzupełnieniu do tych określonych w art. 4, 8, 9, art. 10 ust. 1, art. 11 i 12, 13, oraz art. 34 ust. 1 i 2 oraz art. 36; [Popr. 101]

jednolitych szczególnych wymagań dotyczących przeprowadzania kontroli urzędowych oraz jednolitej minimalnej częstotliwości takich kontroli urzędowych, uwzględniając w uzupełnieniu do kryteriów, o których mowa w art. 8 ust. 1, konieczność odniesienia się do szczególnych zagrożeń i ryzyka dla zdrowia zwierząt w drodze kontroli urzędowych przeprowadzanych w celu zweryfikowania zgodności ze środkami zapobiegania chorobom i ich kontroli, ustanowionymi zgodnie z przepisami, o których mowa w art. 1 ust. 2 lit. d);

c)	przypadków, w których właściwe organy w związku z konkretnymi przypadkami niezgodności mają wprowadzić co najmniej jeden ze środków, o których mowa w art. 135 ust. 2, lub dodatkowe środki oprócz tych określonych we wspomnianym ustępie.

Artykuł 18

Przepisy szczegółowe dotyczące kontroli urzędowych oraz działań, jakie mają podjąć właściwe organy, w związku z wymogami dotyczącymi dobrostanu zwierząt

1. Oprócz ogólnych przepisów dotyczących kontroli urzędowych, o których mowa w w art. 8, kontrole urzędowe mające na celu zweryfikowanie zgodności z przepisami określającymi wymogi dotyczące dobrostanu zwierząt podczas ich transportu obejmują: [Popr. 102]

a)	w przypadku długotrwałych przewozów między państwami członkowskimi oraz między państwami członkowskimi a państwami trzecimi – kontrole urzędowe przeprowadzane przed załadunkiem w celu sprawdzenia, czy zwierzęta są zdolne do podróży;

w przypadku długotrwałych przewozów między państwami członkowskimi oraz między państwami członkowskimi a państwami trzecimi domowych gatunków koniowatych innych niż zarejestrowane koniowate oraz domowego bydła, owiec, kóz i świń – przeprowadzane przed podróżą:

(i)	kontrole urzędowe dzienników podróży w celu sprawdzenia, czy dziennik podróży jest realistyczny i świadczy o zgodności z rozporządzeniem (WE) nr 1/2005;

(ii)	kontrole urzędowe w celu sprawdzenia, czy przewoźnik wskazany w dzienniku podróży posiada ważne zezwolenie na transport, ważne świadectwo zatwierdzenia środka transportu do przewozu na duże odległości oraz ważne świadectwa kwalifikacji kierowców i osób obsługujących;

w punktach kontroli granicznej określonych w art. 57 ust. 1 oraz punktach wyjścia:

(i)	kontrole urzędowe zdolności przewożonych zwierząt do podróży oraz kontrole środków transportu w celu sprawdzenia zgodności z rozdziałem II oraz, w stosownych przypadkach, z rozdziałem VI załącznika I rozporządzenia (WE) nr 1/2005 ; [Popr. 103]

(ii)

kontrole urzędowe w celu sprawdzenia, czy przewoźnicy przestrzegają mających zastosowanie międzynarodowych umów , w tym Europejskiej konwencji o ochronie zwierząt w transporcie międzynarodowym, oraz posiadają ważne zezwolenia na transport i świadectwa kwalifikacji kierowców i osób obsługujących; [Popr. 104]

(iii)

kontrole urzędowe w celu sprawdzenia, czy domowe koniowate i domowe bydło, owce, kozy i świnie były lub mają być przewożone na długi dystans;

(iiia)

jeżeli w toku urzędowych kontroli, o których mowa w ust. 1 lit. c) ppkt (i), zwierzęta zostaną uznane przez właściwe władze za niezdolne do transportu, zostaną one rozładowane, napojone, nakarmione i zostanie im zapewniony odpoczynek oraz w razie konieczności pomoc weterynaryjna, do momentu gdy będą zdolne do dalszego transportu; [Popr. 105]

ca)

w przypadku długotrwałego przewozu między państwami członkowskimi oraz między państwami członkowskimi a państwami trzecimi kontrole urzędowe przeprowadzane na każdym etapie długotrwałego przewozu wyrywkowo lub w sposób ukierunkowany celem sprawdzenia, czy deklarowany czas podróży jest możliwy do zrealizowania oraz czy przewóz jest zgodny z rozporządzeniem (WE) nr 1/2005, a w szczególności, czy czas podróży i postoju jest zgodny z limitami określonymi w rozdziale V załącznika I rozporządzenia (WE) nr 1/2005. [Popr. 106]

2. W przypadkach, w których przepisy, o których mowa w art. 1 ust. 2 lit. f), wymagają spełnienia określonych niewymiernych norm dotyczących dobrostanu zwierząt lub gdy wymagają przyjęcia określonych praktyk, których przestrzegania nie można skutecznie zweryfikować wyłącznie poprzez stosowanie metod i technik przeprowadzania kontroli urzędowych, o których mowa w art. 13, kontrole urzędowe przeprowadzane w celu zweryfikowania zgodności z tymi przepisami mogą obejmować stosowanie szczególnych wskaźników dobrostanu zwierząt, w przypadkach i pod warunkami przyjętymi zgodnie z ust. 3 lit. f).

3. Komisja jest uprawniona do przyjęcia aktów delegowanych zgodnie z art. 139 wniosków ustawodawczych w odniesieniu do zasad przeprowadzania kontroli urzędowych w celu zweryfikowania zgodności z przepisami Unii, o których mowa w art. 1 ust. 2 lit. f). We wspomnianych aktach delegowanych wnioskach ustawodawczych uwzględnia się ryzyko dla dobrostanu zwierząt związane z działalnością rolniczą i transportem, ubojem i uśmiercaniem zwierząt, a także ustanawia się przepisy dotyczące: [Popr. 107]

a)	szczególnych obowiązków i zadań właściwych organów w uzupełnieniu do tych określonych w ust. 1 oraz art. 4, 8 i 9, art. 10 ust. 1, art. 11-13, art. 34 ust. 1 i 2 oraz art. 36; [Popr. 108]

jednolitych szczególnych wymagań dotyczących przeprowadzania kontroli urzędowych oraz jednolitej minimalnej częstotliwości takich kontroli urzędowych, uwzględniając w uzupełnieniu do kryteriów, o których mowa w art. 8 ust. 1, ryzyko związane z różnymi gatunkami zwierząt i środkami transportu oraz konieczność zapobiegania niezgodnym praktykom i ograniczenia cierpienia zwierząt;

c)	przypadków, w których właściwe organy w związku z konkretnymi przypadkami niezgodności mają wprowadzić co najmniej jeden ze środków, o których mowa w art. 135 ust. 2, lub dodatkowe środki oprócz tych określonych we wspomnianym ustępie;

d)	weryfikacji wymogów dotyczących dobrostanu zwierząt w punktach kontroli granicznej i punktach wyjścia oraz minimalnych wymogów mających zastosowanie do takich punktów wyjścia;

e)	szczególnych kryteriów i warunków dotyczących uruchomienia mechanizmów pomocy administracyjnej określonych w tytule IV;

przypadków i warunków, w których kontrole urzędowe mające na celu weryfikację zgodności z wymogami dotyczącymi dobrostanu zwierząt mogą obejmować obejmują stosowanie szczególnych wskaźników dobrostanu zwierząt opartych na mierzalnych kryteriach efektywności oraz opracowanie takich wskaźników na podstawie dowodów naukowych i technicznych; [Popr. 109]

Artykuł 19

Przepisy szczegółowe dotyczące kontroli urzędowych oraz działań, jakie mają podjąć właściwe organy, w związku ze zdrowiem roślin

Komisja jest uprawniona do przyjęcia aktów delegowanych zgodnie z art. 139 wniosków ustawodawczych w odniesieniu do przepisów w zakresie przeprowadzania kontroli urzędowych roślin, produktów roślinnych i przedmiotów w celu zweryfikowania zgodności z przepisami Unii, o których mowa w art. 1 ust. 2 lit. g), mającymi zastosowanie do tych towarów oraz w zakresie działań, jakie mają podjąć właściwe organy w następstwie takich kontroli urzędowych. We wspomnianych aktach delegowanych wnioskach ustawodawczych uwzględnia się ryzyko dla zdrowia roślin związane z roślinami, produktami roślinnymi i przedmiotami w odniesieniu do konkretnych agrofagów roślin lub w odniesieniu do podmiotów, a także ustanawia się przepisy dotyczące: [Popr. 328]

a)	szczególnych obowiązków i zadań właściwych organów w uzupełnieniu do tych określonych w art. 4, 8 i 9, art. 10 ust. 1, art. 11-13, art. 34 ust. 1 i 2 oraz art. 36;

jednolitych szczególnych wymogów dotyczących przeprowadzania kontroli urzędowych w odniesieniu do wprowadzania do Unii i przemieszczania w ramach Unii określonych roślin, produktów roślinnych i przedmiotów podlegających przepisom, o których mowa w art. 1 ust. 2 lit. g), oraz jednolitej minimalnej częstotliwości takich kontroli, uwzględniając w uzupełnieniu do kryteriów, o których mowa w art. 8 ust. 1, szczególne zagrożenia i ryzyko dla zdrowia roślin w odniesieniu do konkretnych roślin, produktów roślinnych i przedmiotów konkretnego pochodzenia lub miejsca pochodzenia;

jednolitej częstotliwości kontroli urzędowych przeprowadzanych przez właściwe organy w odniesieniu do podmiotów upoważnionych do wydawania paszportów roślin zgodnie z art. 79 ust. 1 rozporządzenia (UE) nr …/… (*12), uwzględniając w uzupełnieniu do kryteriów, o których mowa w art. 8 ust. 1, kwestię, czy dane podmioty wdrożyły plan zarządzania ryzykiem fitosanitarnym przewidziany w art. 86 rozporządzenia (UE) nr …/… (*13) w odniesieniu do produkowanych przez nie roślin, produktów roślinnych i przedmiotów;

d)	przypadków, w których właściwe organy w związku z konkretnymi przypadkami niezgodności mają wprowadzić co najmniej jeden ze środków, o których mowa w art. 135 ust. 2, lub dodatkowe środki oprócz tych określonych we wspomnianym ustępie.

Artykuł 20

Przepisy szczegółowe dotyczące kontroli urzędowych oraz działań, jakie mają podjąć właściwe organy, w związku z materiałem przeznaczonym do reprodukcji roślin

Komisja jest uprawniona do przyjęcia aktów delegowanych zgodnie z art. 139 w odniesieniu do przepisów w zakresie przeprowadzania kontroli urzędowych materiału przeznaczonego do reprodukcji roślin w celu zweryfikowania zgodności z przepisami, o których mowa w art. 1 ust. 2 lit. h), mających zastosowanie do takich towarów, oraz w zakresie działań, jakie mają podjąć właściwe organy w następstwie takich kontroli urzędowych. We wspomnianych aktach delegowanych ustanawia się przepisy dotyczące:

a)	szczególnych obowiązków i zadań właściwych organów w uzupełnieniu do tych określonych w art. 4, 8, 9, art. 10 ust. 1, art. 11, 12, 13, art. 34 ust. 1 i 2 oraz art. 36;

jednolitych szczególnych wymagań dotyczących przeprowadzania kontroli urzędowych, uwzględniając w uzupełnieniu do kryteriów, o których mowa w art. 8 ust. 1, ryzyko dla zdrowia, tożsamości, jakości i identyfikowalności określonych kategorii materiału przeznaczonego do reprodukcji roślin lub konkretnych rodzajów i gatunków;

c)	szczególnych kryteriów i warunków dotyczących uruchomienia mechanizmów pomocy administracyjnej określonych w tytule IV;

d)	przypadków, w których właściwe organy w związku z konkretnymi przypadkami niezgodności mają wprowadzić co najmniej jeden ze środków, o których mowa w art. 135 ust. 2, lub dodatkowe środki oprócz tych określonych we wspomnianym ustępie. [Popr. 110]

Artykuł 21

Przepisy szczegółowe dotyczące kontroli urzędowych oraz działań, jakie mają podjąć właściwe organy, w związku z GMO oraz genetycznie zmodyfikowaną żywnością i paszą

Komisja jest uprawniona do przyjęcia aktów delegowanych zgodnie z art. 139 wniosków ustawodawczych w odniesieniu do przepisów w zakresie przeprowadzania kontroli urzędowych GMO i genetycznie zmodyfikowanej żywności i paszy przeprowadzanych w celu zweryfikowania zgodności z przepisami, o których mowa w art. 1 ust. 2 lit. a), b) i c), oraz w zakresie działań, jakie mają podjąć właściwe organy w następstwie takich kontroli urzędowych. We wspomnianych aktach delegowanych wnioskach ustawodawczych uwzględnia się konieczność zapewnienia minimalnego poziomu kontroli urzędowych w celu zapobiegania praktykom łamania tych przepisów, a także ustanawia się przepisy dotyczące: [Popr. 111]

a)	szczególnych obowiązków i zadań właściwych organów w uzupełnieniu do tych określonych w art. 4, 8 i 9, art. 10 ust. 1, art. 11-13, art. 34 ust. 1 i 2 oraz art. 36;

jednolitych szczególnych wymagań dotyczących przeprowadzania kontroli urzędowych i jednolitej minimalnej częstotliwości przeprowadzania takich kontroli urzędowych w odniesieniu do:

(i)	obecności na rynku GMO i genetycznie zmodyfikowanej żywności i paszy, na które nie uzyskano zezwolenia zgodnie z dyrektywą 2001/18/WE Parlamentu Europejskiego i Rady (45) lub rozporządzeniem (WE) nr 1829/2003;

(ii)

uprawy GMO i właściwego stosowania planu monitorowania, o którym mowa w art. 13 ust. 2 lit. e) dyrektywy 2001/18/WE oraz art. 5 ust. 5 i art. 17 ust. 5 rozporządzenia (WE) nr 1829/2003 , w tym minimalnych środków służących monitorowaniu i nadzorowaniu potencjalnych skutków dla zdrowia, zdrowia zwierząt i środowiska ; [Popr. 112]

(iii)

ograniczonego stosowania mikroorganizmów zmodyfikowanych genetycznie;

(iiia)

minimalnych środków dotyczących kontroli i sprawozdawczości, które mają na celu unikanie niezamierzonej obecności GMO, zgodnie z art. 26a dyrektywy 2001/18/WE; [Popr. 113]

c)	okoliczności, w których właściwe organy w związku z konkretnymi przypadkami niezgodności mają wprowadzić co najmniej jeden ze środków, o których mowa w art. 135 ust. 2, lub dodatkowe środki oprócz tych określonych we wspomnianym ustępie.

Artykuł 22

Przepisy szczegółowe dotyczące kontroli urzędowych oraz działań, jakie mają podjąć właściwe organy, w związku ze środkami ochrony roślin

We wspomnianych aktach delegowanych wnioskach ustawodawczych uwzględnia się ryzyko, jakie mogą stanowić środki ochrony roślin dla zdrowia ludzi, zdrowia zwierząt lub dla środowiska, a także ustanawia się przepisy dotyczące: [Popr. 115]

a)	szczególnych obowiązków i zadań właściwych organów w uzupełnieniu do tych określonych w art. 4, 8 i 9, art. 10 ust. 1, art. 11-13, art. 34 ust. 1 i 2 oraz art. 36;

jednolitych szczegółowych wymagań dotyczących przeprowadzania kontroli urzędowych oraz jednolitej minimalnej częstotliwości takich kontroli urzędowych dotyczących wytwarzania, wprowadzania do obrotu, wprowadzania na terytorium Unii, oznakowania, pakowania, transportu, przechowywania , handlu równoległego i stosowania środków ochrony roślin, uwzględniając w uzupełnieniu do kryteriów, o których mowa w art. 8 ust. 1, konieczność zapewnienia bezpiecznego i zrównoważonego stosowania środków ochrony roślin oraz zwalczania nielegalnego handlu takimi produktami; [Popr. 116]

c)	jednolitych szczegółowych wymagań dotyczących przeprowadzania inspekcji sprzętu do aplikacji pestycydów i jednolitej minimalnej częstotliwości przeprowadzania takich kontroli;

ca)	jednolitych szczegółowych wymagań dotyczących tworzenia rejestru lub bazy danych dotyczących produkcji, pakowania i miejsc składowania; [Popr. 117]

d)	przypadków, w których właściwe organy w związku z konkretnymi przypadkami niezgodności mają wprowadzić co najmniej jeden ze środków, o których mowa w art. 135 ust. 2, lub dodatkowe środki oprócz tych określonych we wspomnianym ustępie;

e)	opracowania systemów certyfikacji do celów wsparcia właściwych organów podczas inspekcji sprzętu do aplikacji pestycydów;

f)	gromadzenia informacji, monitorowania i zgłaszania podejrzewanych zatruć wywołanych środkami ochrony roślin;

g)	gromadzenia informacji, monitorowania i zgłaszania podrabianych środków ochrony roślin i nielegalnego handlu środkami ochrony roślin.

Artykuł 23

Przepisy szczegółowe dotyczące kontroli urzędowych oraz działań, jakie mają podjąć właściwe organy, w związku z produktami ekologicznymi oraz chronionymi nazwami pochodzenia, chronionymi oznaczeniami geograficznymi i gwarantowanymi tradycyjnymi specjalnościami

1. Komisja jest uprawniona do przyjęcia aktów delegowanych zgodnie z art. 139 w odniesieniu do przepisów w zakresie przeprowadzania kontroli urzędowych w celu zweryfikowania zgodności z przepisami, o których mowa w art. 1 ust. 2 lit. j) i k), oraz w zakresie działań, jakie mają podjąć właściwe organy w następstwie takich kontroli urzędowych.

2. Komisja jest uprawniona do przyjęcia aktów delegowanych zgodnie z art. 27 ust. 2 rozporządzenia (WE) nr 834/2007 w związku celu zweryfikowania zgodności z przepisami określonymi w art. 1 ust. 2 lit. j) oraz w zakresie działań, jakie mają podjąć właściwe organy w następstwie takich kontroli urzędowych. We wspomnianych w aktach delegowanych, o których mowa w ust. 1, ustanawia się przepisy dotyczące: [Popr. 118]

szczególnych obowiązków i zadań podmiotów, właściwych organów , organów delegowanych w celu zapewnienia zgodności z przepisami rozporządzenia (WE) nr 834/2007, w uzupełnieniu do tych określonych w art. 4, 8 i 9, art. 10 ust. 1, art. 11–13, art. 34 ust. 1 i 2 i art. 36 oraz w uzupełnieniu do art. 25, 29, 30 i 32 w odniesieniu do zatwierdzania i nadzoru przez organy delegowane; [Popr. 119]

b)	dodatkowych wymagań oprócz tych, o których mowa w art. 8 ust. 1, w odniesieniu do oceny ryzyka i ustanowienia częstotliwości kontroli urzędowych oraz w stosownych przypadkach pobierania próbek, z uwzględnieniem ryzyka wystąpienia niezgodności;

c)	minimalnej częstotliwości kontroli urzędowych podmiotów zgodnie z definicją w art. 2 lit. d) rozporządzenia Rady (WE) nr 834/2007 oraz przypadków i warunków, w których takie określone podmioty są wyłączone z określonych kontroli urzędowych;

dodatkowych metod i technik przeprowadzania kontroli urzędowych oprócz tych, o których mowa w art. 13 i art. 33 ust. 1–5, oraz szczególnych wymagań dotyczących przeprowadzania kontroli urzędowych w celu zapewniania identyfikowalności produktów ekologicznych na wszystkich etapach produkcji, przygotowania i dystrybucji oraz w celu zapewnienia zgodności z przepisami, o których mowa w art. 1 ust. 2 lit. j);

e)	dodatkowych kryteriów oprócz tych, o których mowa w art. 135 ust. 1 akapit drugi oraz w art. 30 ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 834/2007, w odniesieniu do środków, jakie mają być wprowadzane w przypadku wystąpienia niezgodności oraz dodatkowych środków oprócz tych, o których mowa w art. 135 ust. 2;

dodatkowych wymogów oprócz tych określonych w art. 4 ust. 1 lit. f) w odniesieniu do pomieszczeń i sprzętu koniecznych do przeprowadzania kontroli urzędowych oraz dodatkowych warunków i obowiązków oprócz tych, o których mowa w art. 25–30 i art. 32, w odniesieniu do przekazania zadań związanych z kontrolą urzędową;

g)	dodatkowych obowiązków sprawozdawczych oprócz tych, o których mowa w art. 12 i 31, dla właściwych organów, organów kontrolnych zajmujących się produktami ekologicznymi i organów delegowanych odpowiedzialnych za kontrole urzędowe;

h)	szczegółowych kryteriów i warunków dotyczących uruchomienia mechanizmów pomocy administracyjnej określonych w tytule IV.

3. W związku z przepisami określonymi w art. 1 ust. 2 lit. k) w aktach delegowanych, o których mowa w ust. 1, ustanawia się przepisy dotyczące:

a)	dodatkowych wymogów, metod i technik oprócz tych, o których mowa w art. 11 i 13, w odniesieniu do kontroli urzędowych przeprowadzanych w celu weryfikacji zgodności ze specyfikacjami produktu i wymogami dotyczącymi oznakowania;

dodatkowych metod i technik oprócz tych, o których mowa w art. 13, w odniesieniu do przeprowadzania kontroli urzędowych w celu zapewniania identyfikowalności produktów wchodzących w zakres przepisów, o których mowa w art. 1 ust. 2 lit. k), na wszystkich etapach produkcji, przygotowania i dystrybucji oraz w celu zapewnienia zgodności z tymi przepisami;

c)	szczególnych kryteriów dodatkowych i szczególnych treści dodatkowych oprócz tych określonych w art. 108 w celu przygotowania stosownych części wieloletniego krajowego planu kontroli określonego w art. 107 ust. 1 oraz szczególnych treści dodatkowych sprawozdania określonego w art. 112;

d)	szczegółowych kryteriów i warunków dotyczących uruchomienia mechanizmów pomocy administracyjnej określonych w tytule IV;

e)	szczególnych środków, które należy wprowadzić, w uzupełnieniu do tych, o których mowa w art. 135 ust. 2, w przypadku niezgodności i poważnej lub powtarzającej się niezgodności.

4. W stosownych przypadkach akty delegowane, o których mowa w ust. 2 i 3, stanowią odstępstwa od przepisów niniejszego rozporządzenia, o których mowa w tych ustępach. [Popr. 120]

Artykuł 24

Przepisy szczegółowe dotyczące kontroli urzędowych oraz działań, jakie mają podjąć właściwe organy, w związku z nowo rozpoznanym ryzykiem związanym z żywnością i paszą

1. Komisja jest uprawniona do przyjęcia aktów delegowanych zgodnie z art. 139 wniosków ustawodawczych w odniesieniu do przepisów szczegółowych w zakresie kontroli urzędowych przeprowadzanych w stosunku do konkretnych kategorii żywności lub paszy w celu zweryfikowania zgodności z przepisami, o których mowa w art. 1 ust. 2 lit. a)–e), oraz w zakresie działań, jakie mają podjąć właściwe organy w następstwie takich kontroli urzędowych. Wspomniane akty delegowane wnioski ustawodawcze dotyczą nowo rozpoznanego ryzyka, jakie dla zdrowia ludzi lub zwierząt lub – w odniesieniu do GMO i środków ochrony roślin – dla środowiska mogą stanowić żywność lub pasza, lub dowolnego takiego ryzyka wynikającego z nowych modeli produkcji bądź konsumpcji żywności lub paszy bądź takiego, którym nie można się skutecznie zająć ze względu na brak wspólnych specyfikacji kontroli urzędowych i działań, jakie mają podjąć właściwe organy w następstwie takich kontroli, a także przedmiotowe akty ustanawiają przepisy dotyczące: [Popr. 121]

a)	szczególnych obowiązków i zadań właściwych organów w uzupełnieniu do tych określonych w art. 4, 8 i 9, art. 10 ust. 1, art. 11-13, art. 34 ust. 1 i 2 oraz art. 36;

jednolitych szczegółowych wymagań dotyczących przeprowadzania kontroli urzędowych oraz jednolitej minimalnej częstotliwości takich kontroli urzędowych, uwzględniając w uzupełnieniu do kryteriów, o których mowa w art. 8 ust. 1, szczególne zagrożenia i ryzyko istniejące w związku z poszczególnymi kategoriami żywności i pasz i różnymi procesami, jakim podlegają;

c)	przypadków, w których właściwe organy w związku z konkretnymi przypadkami niezgodności mają wprowadzić co najmniej jeden ze środków, o których mowa w art. 135 ust. 2, lub dodatkowe środki oprócz tych określonych we wspomnianym ustępie.

2. W przypadku gdy w odniesieniu do poważnego ryzyka dla zdrowia ludzi, zdrowia zwierząt lub dla środowiska jest to uzasadnione szczególnie pilną potrzebą, do aktów delegowanych przyjmowanych na podstawie ust. 1 ma zastosowanie procedura przewidziana w art. 140.

Artykuł 24a

Szczególne przepisy dotyczące kontroli urzędowych oraz działań, jakie mają podjąć właściwe organy, w związku z materiałami i wyrobami przeznaczonymi do kontaktu z żywnością

Komisja może być uprawniona do przyjęcia aktów delegowanych zgodnie z art. 139 dotyczących stosowania kontroli urzędowych i działań, jakie mają podjąć właściwe organy, w związku z materiałami i wyrobami przeznaczonymi do kontaktu z żywnością. [Popr. 122]

Rozdział III

Delegowanie określonych zadań właściwych organów

Artykuł 25

Delegowanie przez właściwe organy określonych zadań związanych z kontrolami urzędowymi

1. Właściwe organy mogą przekazać określone zadania związane z kontrolami urzędowymi na rzecz co najmniej jednego organu delegowanego lub osoby fizycznej zgodnie z warunkami przewidzianymi w odpowiednio art. 26 i 27. Właściwe organy nie przekazują osobom fizycznym konkretnych zadań w zakresie kontroli urzędowych w związku z kontrolami urzędowymi prowadzonymi w celu weryfikacji zgodności z przepisami, o których mowa w art. 1 ust. 2 lit. j). [Popr. 123]

2. Właściwe organy nie delegują decyzji dotyczącej środków przewidzianych w art. 135 ust. 1 lit. b) i art. 135 ust. 2 i 3.

Akapit pierwszy nie ma zastosowania do środków, które mają być podjęte zgodnie z art. 135 lub przepisami, o których mowa w art. 23 ust. 2 lit. e), w następstwie kontroli urzędowych przeprowadzanych w celu weryfikacji zgodności z przepisami, o których mowa w art. 1 ust. 2 lit. j). [Popr. 124]

3. Komisja jest uprawniona do przyjęcia aktów delegowanych zgodnie z art. 139 ustanawiających określone zadania związane z kontrolami urzędowymi, których nie można powierzyć, aby zachować niezależność lub podstawowe funkcje właściwych organów.

4. W przypadku gdy właściwe organy delegują określone zadania związane z kontrolami urzędowymi w celu weryfikacji zgodności z przepisami, o których mowa w art. 1 ust. 2 lit. j), na rzecz co najmniej jednego organu delegowanego, przypisują każdemu organowi delegowanemu określony kod i wyznaczają organy odpowiedzialne za zatwierdzenie takiego organu i nadzór nad nim.

Artykuł 26

Warunki delegowania określonych zadań związanych z kontrolami urzędowymi organom delegowanym

Delegowanie określonych zadań związanych z kontrolami urzędowymi organowi delegowanemu, o którym mowa w art. 25 ust. 1, odbywa się na piśmie i jest zgodne z następującymi warunkami:

przekazanie zawiera szczegółowy opis:

(i)	określonych zadań związanych z kontrolami urzędowymi, jakie może wykonywać organ delegowany;

(ii)	warunków, pod jakimi mogą wykonywać te zadania;

organ delegowany:

(i)	dysponuje wiedzą fachową, sprzętem oraz infrastrukturą wymaganą do wykonywania przekazanych mu określonych zadań związanych z kontrolami urzędowymi;

(ii)	dysponuje dostateczną liczbą odpowiednio wykwalifikowanych i doświadczonych pracowników;

(iii)

jest bezstronny , niezależny, niezatrudniony bezpośrednio ani pośrednio przez podmiot, u którego przeprowadza czynności kontrolne i pod każdym względem i wolny od jakiegokolwiek konfliktu interesów w zakresie wykonywania przekazanych mu określonych zadań związanych z kontrolami urzędowymi; [Popr. 125]

(iv)	funkcjonuje i jest akredytowany zgodnie z normą EN ISO/IEC 17020 „Ogólne kryteria działania różnych rodzajów jednostek przeprowadzających inspekcję” lub inną normą, jeżeli jest ona bardziej właściwa dla przedmiotowych przekazanych zadań;

(iva)

posiada uprawnienia wystarczające do prowadzenia kontroli urzędowych, do jakich został oddelegowany; [Popr. 126]

c)	wdrożono ustalenia zapewniające sprawną i skuteczną koordynację między delegującymi właściwymi organami a organem delegowanym.

Artykuł 27

Warunki delegowania określonych zadań związanych z kontrolami urzędowymi osobom fizycznym

Właściwe organy mogą przekazywać określone zadania związane z kontrolami urzędowymi na rzecz co najmniej jednej osoby fizycznej, jeżeli pozwalają na to przepisy przewidziane w art. 15–24. Takie przekazanie ma formę pisemną.

Artykuł 26 ma zastosowanie do przekazania określonych zadań związanych z kontrolami urzędowymi na rzecz osób fizycznych, z wyjątkiem lit. b) ppkt (ii) i (iv).

Artykuł 28

Zobowiązania organu delegowanego i osoby fizycznej, którym powierzono określone zadania związane z kontrolami urzędowymi

Organy delegowane lub osoby fizyczne, którym zgodnie z art. 25 ust. 1 powierzono określone zadania związane z kontrolami urzędowymi:

a)	regularnie i na żądanie właściwych organów, które przekazały im określone zadania związane z kontrolami urzędowymi, przekazują tym organom wyniki przeprowadzonych przez nie kontroli urzędowych;

b)	niezwłocznie zawiadamiają właściwe organy, które przekazały im określone zadania związane z kontrolami urzędowymi, w każdym przypadku, w którym wyniki kontroli urzędowych wykazują niezgodność lub wskazują na prawdopodobieństwo niezgodności.

Artykuł 29

Zobowiązania właściwych organów delegujących określone zadania związane z kontrolami urzędowymi

Właściwe organy, które zgodnie z art. 25 ust. 1 powierzyły określone zadania związane z kontrolami urzędowymi organom delegowanym lub osobom fizycznym:

a)	w razie potrzeby organizują okresowe i niezapowiedziane audyty lub inspekcje takich organów lub osób; [Popr. 127]

niezwłocznie wycofują w pełni lub częściowo przekazanie w przypadku, gdy:

(i)	w następstwie audytu lub inspekcji określonych w lit. a) pojawią się dowody na to, że takie organy delegowane lub osoby fizyczne nie przeprowadzają we właściwy sposób przekazanych im zadań związanych z kontrolami urzędowymi;

(ii)	organ delegowany lub osoba fizyczna nie podejmuje w odpowiednim czasie stosownych działań w celu naprawienia braków zidentyfikowanych podczas audytów i inspekcji przewidzianych w lit. a);

(iia)

wykazano naruszenie niezależności lub bezstronności delegowanego lub osoby fizycznej. [Popr. 128]

Artykuł 30

Warunki delegowania określonych zadań związanych z innymi czynnościami urzędowymi

1. Właściwe organy mogą delegować określone zadania związane z innymi czynnościami urzędowymi na rzecz co najmniej jednego organu delegowanego, z zastrzeżeniem zgodności z następującymi warunkami:

a)	w przepisach, o których mowa w art. 1 ust. 2, nie zabrania się takiego przekazania;

b)	spełnione są warunki określone w art. 26, z wyjątkiem lit. b) ppkt (iv).

2. Właściwe organy mogą delegować określone zadania związane z innymi czynnościami urzędowymi na rzecz co najmniej jednej osoby naturalnej, z zastrzeżeniem zgodności z następującymi warunkami:

a)	w przepisach, o których mowa w art. 1 ust. 2, zezwala się na takie przekazanie;

b)	spełnione są warunki określone w art. 26, z wyjątkiem lit. b) ppkt (ii) i (iv).

Artykuł 31

Zobowiązania organu delegowanego i osoby fizycznej, którym powierzono określone zadania związane z innymi czynnościami urzędowymi

Organ delegowany lub osoba fizyczna, którym zgodnie z art. 30 powierzono określone zadania związane z innymi czynnościami urzędowymi:

a)	regularnie i na żądanie właściwych organów, które przekazały im określone zadania związane z innymi czynnościami urzędowymi, dostarczają tym organom wyniki przeprowadzonych przez nie innych czynności urzędowych;

b)	niezwłocznie zawiadamiają właściwe organy, które przekazały im określone zadania związane z innymi czynnościami urzędowymi, w każdym przypadku, w którym wyniki innych czynności urzędowych wykazują niezgodność lub wskazują na prawdopodobieństwo niezgodności.

Artykuł 32

Zobowiązania właściwych organów delegujących określone zadania związane z innymi czynnościami urzędowymi

Właściwe organy, które zgodnie z art. 30 powierzyły określone zadania związane z innymi czynnościami urzędowymi organom delegowanym lub osobom fizycznym:

a)	w razie potrzeby organizują audyty lub inspekcje takich organów lub osób; [Popr. 129]

niezwłocznie wycofują w pełni lub częściowo przekazanie w przypadku, gdy:

(i)	w następstwie audytu lub inspekcji określonych w lit. a) pojawią się dowody na to, że takie organy delegowane lub osoby fizyczne nie przeprowadzają we właściwy sposób przekazanych im określonych zadań związanych z innymi czynnościami urzędowymi;

(ii)	organy delegowane lub osoby fizyczne nie podejmują w odpowiednim czasie stosownych działań w celu naprawienia braków zidentyfikowanych podczas audytów i inspekcji przewidzianych w lit. a).

Rozdział IV

Pobieranie próbek, analizy, badania i diagnozy

Artykuł 33

Metody stosowane do celów pobierania próbek, analiz, badań i diagnoz

1. Metody stosowane do celów pobierania próbek oraz przeprowadzania analiz, badań i diagnoz laboratoryjnych podczas kontroli urzędowych i innych czynności urzędowych są zgodne z przepisami Unii ustanawiającymi te metody lub kryteriami efektywności w odniesieniu do takich metod.

2. W przypadku braku przepisów Unii, o których mowa w ust. 1, w kontekście kontroli urzędowych, laboratoria urzędowe stosują najnowocześniejsze metody na swoje określone potrzeby związane z analizą, badaniami i diagnozami przy uwzględnieniu w następującej kolejności : [Popr. 130]

a)	najnowszych dostępnych metod zgodnych ze stosownymi uznanymi na szczeblu międzynarodowym przepisami lub protokołami, również tymi przyjętymi przez Europejski Komitet Normalizacyjny (CEN);

b)	w przypadku braku przepisów lub protokołów, o których mowa w lit. a) – stosownych metod opracowanych lub zalecanych przez laboratoria referencyjne Unii Europejskiej i zwalidowanych zgodnie z uznanymi na szczeblu międzynarodowym protokołami naukowymi;

c)	w przypadku braku przepisów lub protokołów, o których mowa w lit. a), i metod, o których mowa w lit. b) – metod zgodnych ze stosownymi przepisami ustanowionymi na szczeblu krajowym;

w przypadku braku przepisów lub protokołów, o których mowa w lit. a), metod, o których mowa w lit. b), i przepisów krajowych, o których mowa w lit. c) – stosownych metod opracowanych lub zalecanych przez krajowe laboratoria referencyjne Unii Europejskiej i zwalidowanych zgodnie z uznanymi na szczeblu międzynarodowym protokołami naukowymi; lub

e)	w przypadku braku przepisów lub protokołów, o których mowa w lit. a), metod, o których mowa w lit. b), przepisów krajowych, o których mowa w lit. c), i metod, o których mowa w lit. d) – stosownych metod zwalidowanych zgodnie z uznanymi na szczeblu międzynarodowym protokołami naukowymi.

3. Na zasadzie odstępstwa od ust. 2 w kontekście badań przesiewowych, ukierunkowanych badań przesiewowych i innych czynności urzędowych w przypadku braku przepisów Unii, o których mowa w ust. 1, można stosować każdą z metod, o których mowa w ust. 2. Ta sama zasada ma zastosowanie do innych czynności urzędowych. [Popr. 131]

4. W przypadkach, gdy pilnie potrzebne są analizy, badania lub diagnozy, w wyjątkowych przypadkach związanych z wystąpieniem sytuacji nadzwyczajnej, a nie istnieje żadna z metod, o których mowa w ust. 1 i 2, stosowne krajowe laboratorium referencyjne lub, jeżeli takie nie istnieje, inne laboratorium wyznaczone zgodnie z art. 36 ust. 1 może zastosować inne metody niż te, o których mowa w ust. 1 i 2 niniejszego artykułu, do momentu walidacji odpowiedniej metody zgodnie z uznanymi na szczeblu międzynarodowym protokołami naukowymi. [Popr. 132]

5. Gdy jest to możliwe, metody analizy laboratoryjnej charakteryzują się odpowiednimi kryteriami określonymi w załączniku III.

6. Próbki należy pobierać, oznaczać oraz obchodzić się z nimi w sposób gwarantujący ich prawną, naukową i techniczną ważność. Rozmiar pobranej próbki powinien być taki, aby było możliwe ewentualne przeprowadzenie drugiej ekspertyzy, jeśli podmiot zażąda jej zgodnie z art. 34. [Popr. 133]

6a. W kwestii produktów pochodzenia zwierzęcego należy opracować i ustalić obowiązkowe metody mające na celu identyfikowanie i śledzenie materiału hodowlanego od sklonowanych zwierząt, jak również potomstwa sklonowanych zwierząt oraz produktów z nich pochodzących. [Popr. 134]

7. Komisja może w drodze aktów wykonawczych , o ile nie zostało to już uregulowane w inny sposób, ustanowić przepisy określające: [Popr. 135]

a)	metody stosowane do celów pobierania próbek i przeprowadzania analiz, badań i diagnoz laboratoryjnych;

b)	kryteria efektywności, parametry analiz, badań i diagnoz, niepewność pomiaru i procedury walidacji tych metod;

c)	interpretację wyników analiz, badań i diagnoz.

Wspomniane akty wykonawcze przyjmuje się zgodnie z procedurą sprawdzającą, o której mowa w art. 141 ust. 2.

Artykuł 34

Druga ekspertyza

1. Właściwe organy zapewniają podmiotom, których zwierzęta lub towary podlegają procedurze pobierania próbek, analizy, badania lub diagnozy w kontekście kontroli urzędowych, prawo złożenia wniosku o drugą ekspertyzę , jeżeli jest ona stosowna i możliwa pod względem technicznym . Koszty tej ekspertyzy ponosi podmiot składający wniosek . [Popr. 136]

Prawo to:

zawsze upoważnia podmiot do złożenia wniosku o przegląd dokumentów dotyczących pobierania próbek, przeprowadzania analizy, badania lub diagnozy przez innego eksperta wyznaczonego przez laboratorium referencyjne lub jeżeli jest to niemożliwe, przez co najmniej równorzędne inne laboratorium urzędowe ; [Popr. 137]

w stosownych przypadkach i jeżeli jest to technicznie możliwe, uwzględniając w szczególności częstość występowania i rozkład zagrożeń wśród zwierząt lub towarów, łatwość psucia się próbek lub towarów oraz ilość dostępnego substratu, prawo to upoważnia podmiot do złożenia wniosku o następujące czynności, a na właściwe organy nakłada obowiązek zapewnienia ich przeprowadzenia : [Popr. 138]

(i)

pobranie wystarczającej ilości innych próbek podzielonych na trzy egzemplarze, aby przeprowadzić analizę wstępną, a w celu przeprowadzenia drugiej ekspertyzy; lub razie potrzeby drugą ekspertyzę na wniosek podmiotu i kolejną analizę rozstrzygającą, w przypadku rozbieżności między dwoma poprzednimi; [Popr. 139]

(ii)	jeżeli nie jest możliwe pobranie wystarczającej liczby próbek, jak określono w ppkt (i) – przeprowadzenie niezależnej drugiej analizy, badania lub diagnozy na podstawie tej próbki.

1a. Próbki należy oznaczać oraz obchodzić się z nimi w sposób gwarantujący ich prawną i techniczną ważność. [Popr. 140]

2. Złożenie przez podmiot wniosku o drugą ekspertyzę zgodnie z ust. 1 nie ma wpływu na obowiązek podjęcia przez właściwe organy natychmiastowych działań w celu wyeliminowania lub ograniczenia ryzyka dla zdrowia ludzi, zwierząt i roślin lub dobrostanu zwierząt, lub bądź – w odniesieniu do GMO i środków ochrony roślin – dla środowiska, zgodnie z przepisami, o których mowa w art. 1 ust. 2, i z niniejszym rozporządzeniem.

3. Komisja może w drodze aktów wykonawczych ustanowić procedury jednolitego stosowania przepisów przewidzianych w ust. 1 oraz przedstawiania i rozpatrywania wniosków o drugą ekspertyzę. Wspomniane akty wykonawcze przyjmuje się zgodnie z procedurą sprawdzającą, o której mowa w art. 141 ust. 2.

Artykuł 35

Pobieranie próbek w odniesieniu do zwierząt i towarów oferowanych na sprzedaż za pośrednictwem środków porozumiewania się na odległość

1. W przypadku zwierząt i towarów oferowanych na sprzedaż za pośrednictwem środków porozumiewania się na odległość, do celów kontroli urzędowej można wykorzystać próbki zamówione od podmiotów przez właściwe organy, bez konieczności ujawniania się przez te organy.

2. Właściwe organy po otrzymaniu próbek podejmują wszelkie kroki w celu dopilnowania, że podmioty, od których zamawia się zamówiono te próbki zgodnie z ust. 1: [Popr. 141]

a)	są informowane, że próbki takie pobiera się w celu kontroli urzędowej i w stosownych przypadkach analizuje i bada się w celach związanych z taką kontrolą urzędową; oraz

b)	w przypadku analizowania lub badania próbek, o których mowa w ust. 1 – są uprawnione do skorzystania z prawa do wnioskowania o drugą ekspertyzę, przewidzianego w art. 34 ust. 1.

Artykuł 36

Wyznaczenie laboratoriów urzędowych

1. Właściwe organy wyznaczają laboratoria urzędowe do przeprowadzania analiz, badań i diagnoz laboratoryjnych na próbkach pobranych w ramach kontroli urzędowych i innych czynności urzędowych w państwie członkowskim, na którego terytorium działają te właściwe organy, lub w innym państwie członkowskim.

2. Właściwe organy mogą wyznaczyć jako laboratorium urzędowe laboratorium znajdujące się w innym państwie członkowskim z zastrzeżeniem spełnienia następujących warunków:

a)	wdrożono odpowiednie ustalenia, na podstawie których mają one prawo do przeprowadzania audytów i inspekcji określonych w art. 38 ust. 1 lub delegowania przeprowadzania takich audytów i inspekcji właściwym organom państwa członkowskiego, w którym znajduje się laboratorium;

b)	laboratorium jest już wyznaczone jako laboratorium urzędowe przez właściwe organy państwa członkowskiego, na którego terytorium jest ono zlokalizowane.

3. Wyznaczenie ma formę pisemną i zawiera szczegółowy opis:

a)	zadań, jakie ma wykonywać dane laboratorium jako laboratorium urzędowe;

b)	warunków, pod jakimi wspomniane laboratorium wykonuje takie zadania;

c)	ustaleń koniecznych do zapewnienia sprawnej i skutecznej koordynacji i współpracy między laboratorium a właściwymi organami.

4. Właściwe organy mogą wyznaczyć jako laboratorium urzędowe wyłącznie laboratorium, które:

a)	dysponuje wiedzą fachową, sprzętem oraz infrastrukturą wymaganą do przeprowadzania analiz, badań lub diagnoz na podstawie próbek;

b)	dysponuje dostateczną liczbą odpowiednio wykwalifikowanych, wyszkolonych i doświadczonych pracowników;

c)	jest niezależne , bezstronne i wolne od jakiegokolwiek konfliktu interesów w zakresie swoich zadań jako laboratorium urzędowego; [Popr. 142]

d)	jest w stanie dostarczyć w terminie wyniki analizy, badania lub diagnozy próbek pobranych w ramach kontroli urzędowych i innych czynności urzędowych;

funkcjonuje zgodnie z normą EN ISO/IEC 17025 w sprawie „ogólnych wymagań dotyczących kompetencji laboratoriów badawczych i wzorcujących” oraz zgodnie z tą normą podlega ocenie i otrzymuje akredytację krajowej jednostki akredytującej działającej zgodnie z rozporządzeniem (WE) nr 765/2008. [Popr. 143]

5. Zakres oceny i akredytacji laboratorium urzędowego, o którym mowa w ust. 4 lit. e): [Popr. 144]

a)	obejmuje wszystkie metody analizy, badania lub diagnozy laboratoryjnej, z których laboratorium musi korzystać w celu przeprowadzania analiz, badań lub diagnoz, gdy funkcjonuje jako laboratorium urzędowe;

b)	może obejmować jedną lub większą liczbę metod przeprowadzania analiz, badań lub diagnoz laboratoryjnych lub grupy metod;

może być określony w sposób elastyczny w celu umożliwienia objęcia zakresem akredytacji zmienionych wersji metod stosowanych przez laboratorium urzędowe, gdy udzielono akredytacji, lub nowych metod w uzupełnieniu do tych metod na podstawie własnych walidacji laboratorium bez przeprowadzania szczegółowej oceny przez krajową jednostkę akredytującą przed zastosowaniem tych zmienionych lub nowych metod.

Jeżeli żadne z laboratoriów urzędowych wyznaczonych w Unii zgodnie z ust. 1 nie dysponuje wiedzą fachową, sprzętem, infrastrukturą ani pracownikami niezbędnymi do przeprowadzania nowych lub szczególnie rzadkich analiz, badań lub diagnoz laboratoryjnych próbek, właściwe organy mogą zwrócić się o przeprowadzenie takich analiz, badań lub diagnoz do laboratorium lub ośrodka diagnostycznego, które nie spełnia jednego lub większej liczby wymogów przewidzianych w ust. 3 i 4 niniejszego artykułu.

Artykuł 37

Zobowiązania laboratoriów urzędowych

1. Laboratoria urzędowe niezwłocznie zawiadamiają właściwe organy w przypadku, gdy wyniki analizy, badania lub diagnozy przeprowadzonych na podstawie próbek wykazują niezgodność lub wskazują na prawdopodobieństwo niezgodności ze strony podmiotu.

2. Na wniosek laboratorium referencyjnego Unii Europejskiej lub krajowego laboratorium referencyjnego laboratoria urzędowe biorą udział w międzylaboratoryjnych badaniach porównawczych organizowanych w odniesieniu do analiz, badań lub diagnoz, które przeprowadzają jako laboratoria urzędowe.

3. Laboratoria urzędowe podają do wiadomości publicznej wykaz metod stosowanych podczas analiz, badań lub diagnoz przeprowadzanych w kontekście kontroli urzędowych i innych czynności urzędowych.

Artykuł 38

Audyty i inspekcje laboratoriów urzędowych

1. Właściwe organy organizują audyty lub inspekcje laboratoriów urzędowych wyznaczonych przez nie zgodnie z art. 36 ust. 1:

a)	regularnie;

b)	w dowolnym momencie, w którym uznają, że audyt lub inspekcja są konieczne.

2. Właściwe organy niezwłocznie cofają wyznaczenie laboratorium urzędowego –całkowicie lub w odniesieniu do określonych zadań – jeżeli takie laboratorium nie podejmuje w odpowiednim czasie stosownych działań naprawczych w następstwie wyników audytu lub inspekcji przewidzianych w ust. 1, które wskazują na którykolwiek z poniższych elementów:

a)	laboratorium przestaje spełniać warunki przewidziane w art. 36 ust. 4 i 5;

b)	laboratorium nie wypełnia zobowiązań przewidzianych w art. 37;

c)	laboratorium osiąga słabe wyniki w międzylaboratoryjnych badaniach porównawczych, o których mowa w art. 37 ust. 2.

Artykuł 39

Odstępstwa od warunku obowiązkowej oceny i akredytacji dla określonych laboratoriów urzędowych [Popr. 145]

1. Na zasadzie odstępstwa od art. 36 ust. 4 lit. e) właściwe organy mogą wyznaczyć jako laboratoria urzędowe – niezależnie od tego, czy spełniają one warunek przewidziany w tej literze – następujące podmioty:

laboratoria:

(i)	których jedyną działalnością jest wykrywanie włośnia krętego w mięsie;

(ii)	które do wykrywania włośnia krętego stosują wyłącznie metody, o których mowa w art. 6 rozporządzenia Komisji (WE) nr 2075/2005 ustanawiającego szczególne przepisy dotyczące urzędowych kontroli w odniesieniu do włosieni (Trichinella) w mięsie (46);

(iii)

które prowadzą wykrywanie włośnia krętego pod nadzorem właściwych organów lub laboratorium urzędowego wyznaczonego zgodnie z art. 36 ust. 1 oraz poddanego ocenie i akredytowanego zgodnie z normą EN ISO/IEC 17025 w sprawie „ogólnych wymagań dotyczących kompetencji laboratoriów badawczych i wzorcujących” w odniesieniu do stosowania metod określonych w lit. a) ppkt (ii) niniejszego ustępu; [Popr. 146]

b)	laboratoria przeprowadzające analizy lub badania w celu zweryfikowania zgodności z przepisami dotyczącymi materiału przeznaczonego do reprodukcji roślin określonymi w art. 1 ust. 2 lit. h); [Popr. 147]

laboratoria, które przeprowadzają analizy, badania i diagnozy jedynie w kontekście innych czynności urzędowych, pod warunkiem że:

(i)	stosują wyłącznie metody przeprowadzania analiz, badań i diagnoz laboratoryjnych, o których mowa w art. 33 ust. 1 oraz art. 33 ust. 2 lit. a), b) i c);

(ii)	przeprowadzają analizy, badania i diagnozy pod nadzorem właściwych organów lub krajowych laboratoriów referencyjnych w odniesieniu do stosowanych przez nie metod;

(iii)

regularnie uczestniczą w międzylaboratoryjnych badaniach porównawczych organizowanych przez krajowe laboratoria referencyjne w odniesieniu do stosowanych przez nie metod;

(iv)	mają wdrożony system zapewniania jakości w celu zagwarantowania rzetelnych i wiarygodnych wyników stosowanych metod przeprowadzania analiz, badań i diagnoz laboratoryjnych.

2. Jeżeli metody stosowane przez laboratoria, o których mowa w ust. 1 lit. c), wymagają potwierdzenia wyniku analizy laboratoryjnej, badania lub diagnozy, potwierdzającą analizę laboratoryjną, badanie lub diagnozę przeprowadza laboratorium urzędowe, które spełnia wymogi art. 36 ust. 4 lit. e).

3. Laboratoria urzędowe wyznaczone zgodnie z ust. 1 lit. a) i c) znajdują się w państwach członkowskich, na których terytorium znajdują się właściwe organy, które je wyznaczyły.

Artykuł 40

Uprawnienia do przyjęcia odstępstw od warunku obowiązkowej oceny i akredytacji wszystkich metod przeprowadzania analiz, badań i diagnoz laboratoryjnych stosowanych przez laboratoria urzędowe [Popr. 148]

Komisja jest uprawniona do przyjęcia aktów delegowanych zgodnie z art. 139 w odniesieniu do kwestii, w jakich przypadkach i na jakich warunkach właściwe organy mogą zgodnie z art. 36 ust. 1 wyznaczyć jako laboratoria urzędowe laboratoria, które nie spełniają warunków, o których mowa w art. 36 ust. 4 lit. e), w odniesieniu do wszystkich stosowanych przez nie metod, pod warunkiem że laboratoria te spełniają następujące warunki:

a)	funkcjonują, są oceniane i akredytowane zgodnie z normą EN ISO/IEC 17025 w odniesieniu do co najmniej jednej z metod, które są podobne do innych stosowanych przez nich metod i reprezentatywne względem nich;

b)	regularnie i w znacznym stopniu stosują metody, w odniesieniu do których uzyskały akredytację, o której mowa w lit. a).

Artykuł 41

Czasowe odstępstwa od warunku obowiązkowej oceny i akredytacji laboratoriów urzędowych [Popr. 149]

1. Na zasadzie odstępstwa od art. 36 ust. 5 lit. a) właściwe organy mogą czasowo wyznaczyć istniejące laboratorium urzędowe jako laboratorium urzędowe zgodnie z art. 36 ust. 1 do celów stosowania metody przeprowadzania analiz, badań lub diagnoz laboratoryjnych, w odniesieniu do której nie uzyskało ono akredytacji, o której mowa w art. 36 ust. 4 lit. e):

a)	jeżeli stosowanie tej metody jest nowym wymogiem przepisów Unii;

b)	jeżeli zmiany stosowanej metody wymagają nowej akredytacji lub rozszerzenia zakresu akredytacji posiadanej przez laboratorium urzędowe;

c)	w przypadkach, gdy konieczność stosowania metody wynika z sytuacji nadzwyczajnej bądź pojawiającego się ryzyka dla zdrowia ludzi, zwierząt i roślin lub dobrostanu zwierząt, lub – w odniesieniu do GMO i środków ochrony roślin – dla środowiska; lub

ca)	w oczekiwaniu na ocenę organu akredytującego i decyzję tego organu akredytującego. [Popr. 150]

2. Czasowe wyznaczenie, o którym mowa w ust. 1, podlega następującym warunkom:

a)	laboratorium urzędowe jest już akredytowane zgodnie z normą EN ISO/IEC 17025 w odniesieniu do stosowania metody podobnej do tej nieobjętej zakresem jego akredytacji;

b)	w laboratorium urzędowym wdrożono system zapewniania jakości w celu zagwarantowania rzetelnych i wiarygodnych wyników stosowania metody nieobjętej zakresem obowiązującej akredytacji;

c)	analizy, badania i diagnozy w odniesieniu do tej metody przeprowadza się pod nadzorem właściwych organów lub krajowego laboratorium referencyjnego.

3. Czasowe wyznaczenie przewidziane w ust. 1 nie przekracza okresu jednego roku i może zostać przedłużone raz, o kolejny okres jednego roku.

4. Laboratoria urzędowe wyznaczone zgodnie z ust. 1 niniejszego artykułu znajdują się w państwach członkowskich, na których terytorium znajdują się właściwe organy, które je wyznaczyły.

Artykuł 41a

Kontrole urzędowe w zakresie wprowadzanych do Unii zwierząt i towarów organizowane są w zależności od ryzyka i mogą być przeprowadzane w punktach kontroli granicznej zgodnie z sekcją II niniejszego rozdziału w celu weryfikacji przestrzegania specjalnych przepisów odnoszących się do niektórych zwierząt lub towarów, bądź też we właściwym do tego miejscu zgodnie z sekcją I niniejszego rozdziału. [Popr. 151]

Rozdział V

Kontrole urzędowe zwierząt i towarów wprowadzanych na terytorium Unii

Sekcja I

Zwierzęta i towary niepodlegające określonym kontrolom urzędowym na granicach

Artykuł 42

Kontrole urzędowe zwierząt i towarów niepodlegających określonym kontrolom urzędowym na granicach

1. Właściwe organy regularnie przeprowadzają kontrole urzędowe zwierząt i towarów wprowadzanych na terytorium Unii w celu zapewnienia zgodności z przepisami, o których mowa w art. 1 ust. 2.

W odniesieniu do zwierząt i towarów, do których nie ma zastosowania art. 45, takie kontrole urzędowe przeprowadza się z właściwą częstotliwością, uwzględniając:

a)	ryzyko dla zdrowia ludzi, zwierząt lub roślin, dobrostanu zwierząt bądź – w odniesieniu do GMO i środków ochrony roślin – dla środowiska, związane z różnymi rodzajami zwierząt i towarów;

aa)	prawdopodobieństwo nieuczciwych praktyk, które mogą wprowadzać konsumentów w błąd co do charakteru, jakości i składu żywności i towarów; [Popr. 152]

historię zgodności z wymogami ustanowionymi w przepisach, o których mowa w art. 1 ust. 2, mających zastosowanie do danych zwierząt lub towarów:

(i)	państwa trzeciego i zakładu pochodzenia;

(ii)	eksportera;

(iii)

podmiotu odpowiedzialnego za przesyłkę;

c)	kontrole danych zwierząt i towarów, które już zostały przeprowadzone;

d)	gwarancje wydane przez właściwe organy w państwie trzecim pochodzenia w odniesieniu do zgodności zwierząt i towarów z wymogami ustanowionymi w ramach przepisów, o których mowa w art. 1 ust. 2, lub wymogami uznanymi za co najmniej równoważne z nimi.

2. Kontrole urzędowe przewidziane w ust. 1 przeprowadza się w odpowiednim miejscu na obszarze celnym Unii, w tym:

a)	w punkcie wprowadzenia na terytorium Unii;

b)	w punkcie kontroli granicznej;

c)	w punkcie dopuszczenia do swobodnego obrotu w Unii;

d)	w magazynach i pomieszczeniach należących do podmiotu odpowiedzialnego za przesyłkę.

3. Właściwe organy w punktach kontroli granicznej i innych punktach wprowadzenia na terytorium Unii przeprowadzają kontrole urzędowe w odniesieniu do poniższych elementów w każdym przypadku, gdy mają powody uważać, że ich wprowadzenie na terytorium Unii może wiązać się z ryzykiem dla zdrowia ludzi, zwierząt lub roślin, dobrostanu zwierząt lub – w odniesieniu do GMO i środków ochrony roślin – dla środowiska:

a)	środków transportu, również gdy są one puste;

opakowań.

4. Właściwe organy mogą również przeprowadzać kontrole urzędowe towarów objętych jedną z procedur celnych określonych w art. 4 pkt 16 lit. a)–g) rozporządzenia (EWG) nr 2913/92.

Artykuł 43

Rodzaje kontroli urzędowych zwierząt i towarów niepodlegających określonym kontrolom urzędowym na granicach

1. Kontrole urzędowe, o których mowa w art. 42 ust. 1:

a)	zawsze obejmują kontrolę dokumentów;

b)	obejmują kontrole tożsamości i kontrole fizyczne, w zależności od ryzyka dla zdrowia ludzi, zwierząt lub roślin, dobrostanu zwierząt bądź – w odniesieniu do GMO i środków ochrony roślin – dla środowiska.

2. Właściwe organy przeprowadzają kontrole fizyczne, o których mowa w ust. 1 lit. b), we właściwych warunkach umożliwiających prawidłowe przeprowadzenie dochodzeń.

3. Jeżeli kontrole dokumentów, kontrole tożsamości i kontrole fizyczne, o których mowa w ust. 1, wykazują, iż zwierzęta i towary nie spełniają przepisów, o których mowa w art. 1 ust. 2, zastosowanie mają art. 64 ust. 1, 3, 4 i 5, art. 65-67, art. 69 ust. 1 i 2 oraz art. 70 ust. 1 i 2.

4. Komisja jest uprawniona do przyjęcia aktów delegowanych zgodnie z art. 139 w odniesieniu do kwestii, w jakich przypadkach i na jakich warunkach właściwe organy mogą zażądać od podmiotów powiadamiania o przybyciu określonych towarów wprowadzanych na terytorium Unii.

Artykuł 44

Próbki pobierane ze zwierząt i towarów niepodlegających określonym kontrolom urzędowym na granicach

1. W przypadku pobierania próbek ze zwierząt i towarów, właściwe organy:

a)	informują organy celne i zainteresowane podmioty;

b)	decydują, czy można dopuścić zwierzęta lub towary przed uzyskaniem wyników analizy, badania lub diagnozy przeprowadzonych na podstawie próbek pod warunkiem zapewnienia identyfikowalności zwierząt lub towarów.

2. Komisja w drodze aktów wykonawczych:

a)	ustala mechanizmy niezbędne do zapewnienia identyfikowalności zwierząt lub towarów, o których mowa w ust. 1 lit. b);

b)	wskazuje dokumenty, jakie muszą towarzyszyć zwierzętom lub towarom, o których mowa w ust. 1, po pobraniu próbek przez właściwe organy.

Wspomniane akty wykonawcze przyjmuje się zgodnie z procedurą sprawdzającą, o której mowa w art. 141 ust. 2.

Sekcja II

Kontrole urzędowe zwierząt i towarów w punktach kontroli granicznej

Artykuł 45

Zwierzęta i towary podlegające kontrolom urzędowym w punktach kontroli granicznej

1. W celu zapewnienia zgodności z przepisami, o których mowa w art. 1 ust. 2, właściwe organy przeprowadzają kontrole urzędowe w punkcie kontroli granicznej pierwszego przybycia do Unii w odniesieniu do każdej przesyłki należącej do następujących kategorii zwierząt i towarów wprowadzanych na terytorium Unii z państw trzecich:

a)	zwierzęta;

b)	produkty pochodzenia zwierzęcego, żywność zawierająca produkty pochodzenia zwierzęcego, materiały biologiczne wykorzystywane do rozrodu i produkty uboczne pochodzenia zwierzęcego; [Popr. 153]

c)	rośliny, produkty roślinne oraz przedmioty i materiały, które mogą być siedliskiem lub źródłem rozprzestrzeniania się agrofagów roślin, zgodnie z wykazami ustanowionymi na podstawie art. 68 ust. 1 i art. 69 ust. 1 rozporządzenia (UE) nr …/… (*14);

towary pochodzące z określonych państw trzecich, w odniesieniu do których Komisja w drodze aktów wykonawczych przewidzianych w ust. 2 lit. b) zdecydowała, że konieczny jest środek wymagający tymczasowego zwiększenia liczby kontroli urzędowych przy ich wprowadzaniu na terytorium Unii z powodu znanego lub pojawiającego się ryzyka lub ponieważ istnieją dowody na to, że może mieć miejsce powszechna, poważna niezgodność z przepisami, o których mowa w art. 1 ust. 2;

zwierzęta i towary podlegające środkowi nadzwyczajnemu określonemu w aktach przyjętych zgodnie z art. 53 rozporządzenia (WE) nr 178/2002, art. 249 rozporządzenia (UE) nr …/… (*15) lub art. 27 ust. 1, art. 29 ust. 1, art. 40 ust. 2, art. 41 ust. 2, art. 47 ust. 1, art. 49 ust. 2 i art. 50 ust. 2 rozporządzenia (UE) nr …/… (*16) wymagających, aby przesyłki takich zwierząt lub towarów, zidentyfikowane na podstawie ich kodów w nomenklaturze scalonej, podlegały kontrolom urzędowym przy ich wprowadzeniu na terytorium Unii;

zwierzęta i towary, których wprowadzenie na terytorium Unii podlega warunkom lub środkom ustanowionym na podstawie aktów przyjętych zgodnie z odpowiednio art. 125 i 127 lub przepisami, o których mowa w art. 1 ust. 2, które to akty wymagają zapewnienia zgodności z takimi warunkami lub środkami przy wprowadzaniu zwierząt lub towarów do Unii.

2. Komisja w drodze aktów wykonawczych:

a)	ustala wykazy wyszczególniające zwierzęta i towary należące do kategorii, o których mowa w ust. 1 lit. a) i b), wskazując ich kody w nomenklaturze scalonej;

b)	ustala wykaz wyszczególniający towary należące do kategorii, o której mowa w ust. 1 lit. d), wskazując ich kody w nomenklaturze scalonej, oraz w razie potrzeby aktualizuje go w odniesieniu do ryzyka, o którym mowa w tej literze.

Wspomniane akty wykonawcze przyjmuje się zgodnie z procedurą sprawdzającą, o której mowa w art. 141 ust. 2.

3. Komisja jest uprawniona do przyjęcia aktów delegowanych zgodnie z art. 139 w odniesieniu do zmian kategorii przesyłek, o których mowa w ust. 1, w celu objęcia nimi innych produktów, które mogą stwarzać ryzyko dla zdrowia ludzi, zwierząt lub roślin bądź – w odniesieniu do GMO i środków ochrony roślin – dla środowiska.

4. O ile akty ustanawiające środki lub warunki, o których mowa w ust. 1 lit. d), e) i f), nie stanowią inaczej, niniejszy artykuł ma również zastosowanie do przesyłek należących do kategorii zwierząt i towarów, o których mowa w ust. 1 lit. a), b) i c), jeżeli mają one charakter niekomercyjny.

Artykuł 46

Zwierzęta i towary wyłączone z kontroli urzędowych w punktach kontroli granicznej

Komisja jest uprawniona do przyjęcia aktów delegowanych zgodnie z art. 139 w odniesieniu do zasad określających, w jakich przypadkach i na jakich warunkach z art. 45 wyłącza się następujące kategorie zwierząt i towarów:

a)	towary wysłane jako próbki komercyjne lub handlowe bądź artykuły wystawowe, które nie są przeznaczone do wprowadzenia na rynek; [Popr. 154]

b)	zwierzęta i towary przeznaczone do celów naukowych; [Popr. 155]

c)	towary na pokładach międzynarodowych środków transportu, nierozładowywane i przeznaczone do spożycia przez załogę i pasażerów;

d)	towary, które stanowią część bagażu osobistego pasażerów i są przeznaczone na użytek własny;

e)	małe przesyłki towarów wysyłane do osób fizycznych i nieprzeznaczone do wprowadzenia na rynek;

f)	zwierzęta domowe zgodnie z definicją zawartą w art. 4 ust. 1 pkt 10 rozporządzenia (UE) nr XXX/XXXX [ numer rozporządzenia w sprawie zdrowia zwierząt ]; [Popr. 156]

g)	towary, które zostały poddane obróbce cieplnej i nie przekraczają ilości, które zostaną określone w tych aktach delegowanych;

h)	każda inna kategoria zwierząt lub towarów, w odniesieniu do których kontrole w punktach granicznych nie są konieczne z uwagi na stwarzane przez nie ryzyko.

Artykuł 47

Kontrole urzędowe w punktach kontroli granicznej

1. Właściwe organy przeprowadzają kontrole urzędowe przesyłek kategorii zwierząt i towarów, o których mowa w art. 45 ust. 1, przy przybyciu przesyłki do punktu kontroli granicznej. Takie kontrole urzędowe obejmują kontrole dokumentów, kontrole tożsamości i kontrole fizyczne.

2. Wszystkie przesyłki kategorii zwierząt i towarów, o których mowa w art. 45 ust. 1, podlegają kontroli dokumentów i kontroli tożsamości.

3. Kontrole fizyczne przeprowadza się w odniesieniu do przesyłek kategorii zwierząt i towarów, o których mowa w art. 45 ust. 1, w częstotliwości zależnej od ryzyka stwarzanego przez każde zwierzę, towar bądź kategorię zwierząt lub towarów dla zdrowia ludzi, zwierząt lub roślin, dobrostanu zwierząt bądź – w odniesieniu do GMO i środków ochrony roślin – dla środowiska.

4. Kontrole fizyczne w celu zweryfikowania zgodności z wymogami dotyczącymi zdrowia i dobrostanu zwierząt lub zdrowia roślin ustanowionymi w ramach przepisów, o których mowa w art. 1 ust. 2, są przeprowadzane przez pracowników posiadających stosowne kwalifikacje odpowiednio w kwestiach weterynaryjnych lub fitosanitarnych, wyznaczonych w tym celu przez właściwe organy, lub pod nadzorem tych pracowników.

W przypadku, w którym takie kontrole dotyczą zwierząt lub produktów pochodzenia zwierzęcego , powinny one być prowadzone przez urzędowego lekarza weterynarii lub pod jego nadzorem , który może korzystać z pomocy odpowiednio przeszkolonych pracowników pomocniczych, pozostaje on jednak odpowiedzialny za przeprowadzone kontrole. [Popr. 157]

5. Właściwe organy w punktach kontroli granicznej systematycznie przeprowadzają kontrole urzędowe przesyłek transportowanych zwierząt oraz środków transportu w celu zweryfikowania zgodności z wymogami dotyczącymi dobrostanu zwierząt ustanowionymi w ramach przepisów, o których mowa w art. 1 ust. 2. Właściwe organy wdrażają ustalenia w celu nadania priorytetu kontrolom urzędowym transportowanych zwierząt oraz zmniejszenia opóźnień w przypadku takich kontroli.

6. Komisja może w drodze aktów wykonawczych ustanowić możliwości przedstawiania przesyłek kategorii towarów, o których mowa w art. 45 ust. 1, podjednostek, które mogą stanowić odrębną przesyłkę, oraz maksymalną liczbę takich podjednostek w każdej przesyłce, uwzględniając konieczność zagwarantowania szybkiej i sprawnej obsługi przesyłek oraz przeprowadzenia kontroli urzędowych przez właściwe organy.

Wspomniane akty wykonawcze przyjmuje się zgodnie z procedurą sprawdzającą, o której mowa w art. 141 ust. 2.

Artykuł 48

Świadectwa i dokumenty towarzyszące przesyłkom i podzielonym przesyłkom

1. Oryginalne świadectwa lub dokumenty urzędowe bądź ich elektroniczne odpowiedniki, które na podstawie przepisów, o których mowa w art. 1 ust. 2, muszą towarzyszyć przesyłkom kategorii zwierząt i towarów, o których mowa w art. 45 ust. 1, są przedstawiane właściwym organom w punkcie kontroli granicznej i przechowywane przez te organy.

2. Właściwe organy w punkcie kontroli granicznej wydają podmiotowi odpowiedzialnemu za przesyłkę poświadczoną kopię papierową lub elektroniczną świadectw lub dokumentów urzędowych, o których mowa w ust. 1, lub – jeżeli przesyłka jest podzielona – odrębne poświadczone kopie papierowe lub elektroniczne takich świadectw lub dokumentów.

3. Przesyłek nie dzieli się dopóki nie zostaną przeprowadzone kontrole urzędowe, a wspólny zdrowotny dokument wejścia (CHED), o którym mowa w art. 54, nie zostanie sfinalizowany zgodnie z art. 54 ust. 4 i art. 55 ust. 1.

Artykuł 49

Przepisy szczegółowe dotyczące kontroli urzędowych w punktach kontroli granicznej

Komisja jest uprawniona do przyjęcia aktów delegowanych zgodnie z art. 139 w odniesieniu do przepisów ustanawiających:

a)	w jakich przypadkach i na jakich warunkach organy w punkcie kontroli granicznej mogą zezwolić na dalszy transport przesyłek kategorii zwierząt i towarów, o których mowa w art. 45 ust. 1, do miejsca ostatecznego przeznaczenia przez udostępnieniem wyników kontroli fizycznych, jeżeli są one wymagane;

b)	terminy i możliwości przeprowadzenia kontroli dokumentów, kontroli tożsamości i kontroli fizycznych przeładowywanych przesyłek kategorii towarów, o których mowa w art. 45 ust. 1;

w jakich przypadkach i na jakich warunkach kontrole tożsamości i kontrole fizyczne przeładowywanych przesyłek i zwierząt przywożonych drogą powietrzną lub morską i przebywających w tych samych środkach transportu do dalszej podróży można przeprowadzić w punkcie kontroli granicznej innym niż punkt pierwszego przybycia do Unii;

w jakich przypadkach i na jakich warunkach można zezwolić na tranzyt przesyłek kategorii zwierząt i towarów, o których mowa w art. 45 ust. 1, oraz jakie określone kontrole urzędowe takich przesyłek należy przeprowadzić w punktach kontroli granicznej, w tym przypadki i warunki ich przechowywania w specjalnie zatwierdzonych składach wolnocłowych i celnych.

Artykuł 50

Szczegóły kontroli dokumentów, kontroli tożsamości i kontroli fizycznych

Do celów zapewnienia jednolitego wdrażania przepisów, o których mowa w art. 47, 48 i 49, Komisja w drodze aktów wykonawczych ustala szczegóły działań przeprowadzanych podczas kontroli dokumentów, kontroli tożsamości i kontroli fizycznych, o których mowa we wspomnianych przepisach, oraz po nich, aby zapewnić sprawne przeprowadzanie tych kontroli urzędowych. Wspomniane akty wykonawcze przyjmuje się zgodnie z procedurą sprawdzającą, o której mowa w art. 141 ust. 2.

Artykuł 51

Kontrole urzędowe nieprzeprowadzane w punktach kontroli granicznej pierwszego przybycia

1. Właściwe organy mogą przeprowadzać kontrole tożsamości i kontrole fizyczne zwierząt i towarów wprowadzanych do Unii z państw trzecich, o których mowa w art. 45 ust.1, w punktach kontroli innych niż punkty kontroli granicznej, pod warunkiem że te punkty kontroli spełniają wymagania zawarte w art. 62 ust. 3 oraz w aktach wykonawczych przyjętych zgodnie z art. 62 ust. 4. [Popr. 158]

Komisja jest uprawniona do przyjęcia aktów delegowanych zgodnie z art. 139 w odniesieniu do zasad ustanawiających, w jakich przypadkach i na jakich warunkach:

kontrole tożsamości i kontrole fizyczne przesyłek kategorii zwierząt i towarów, o których mowa w art. 45 ust. 1, mogą być przeprowadzane przez właściwe organy w punktach kontroli innych niż punkty kontroli granicznej, pod warunkiem że te punkty kontroli spełniają wymagania zawarte w art. 62 ust. 3 oraz w aktach wykonawczych przyjętych zgodnie z art. 62 ust. 4; [Popr. 159]

b)	kontrole fizyczne przesyłek, które przeszły kontrolę dokumentów i kontrolę tożsamości w punkcie kontroli granicznej pierwszego przybycia, można przeprowadzić w innym punkcie kontroli granicznej w innym państwie członkowskim;

właściwe organy mogą przypisać organom celnym lub innym organom publicznym określone zadania związane z kontrolą w odniesieniu do następujących elementów:

(i)	przesyłek, o których mowa w art. 63 ust. 2;

(ii)	bagażu osobistego pasażerów;

(iii)

towarów zamówionych w ramach sprzedaży małych przesyłek wysyłanych do osób prywatnych lub zakupionych na odległość (telefonicznie, pocztą lub przez internet) ; [Popr. 160]

(iiia)

zwierząt domowych spełniających warunki określone w art. 5 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 576/2013 (47) . [Popr. 161]

2. Do punktów kontroli, o których mowa w ust. 1 lit. a), mają zastosowanie art. 54 ust. 2 lit. b), art. 55 ust. 2 lit. a), oraz art. 57 i 58, art. 60 i 61, art. 62 ust. 3 i 4.

Artykuł 52

Częstotliwość kontroli tożsamości i kontroli fizycznych

1. Komisja jest uprawniona do przyjęcia aktów delegowanych zgodnie z art. 139 w odniesieniu do przepisów określających kategorie zwierząt i towarów oraz warunki, na jakich w drodze odstępstwa od art. 47 ust. 2 i przy uwzględnieniu ograniczonego ryzyka, kontrole tożsamości przesyłek zwierząt i towarów, o których mowa w art. 45 ust. 1, są:

a)	przeprowadzane ze zmniejszoną częstotliwością;

b)	ograniczone do weryfikacji urzędowej pieczęci przesyłki, jeżeli istnieje tego rodzaju pieczęć.

2. Komisja jest uprawniona do przyjęcia aktów delegowanych zgodnie z art. 139 w odniesieniu do zasad ustanawiających:

kryteria i procedury do celów określania i zmieniania minimalnego poziomu częstotliwości kontroli fizycznych, które mają być przeprowadzane w odniesieniu do przesyłek kategorii zwierząt i towarów, o których mowa w art. 45 ust. 1 lit. a), b) i c), oraz dostosowania ich do poziomu ryzyka związanego w tymi kategoriami, uwzględniając: [Popr. 162]

(i)	informacje zgromadzone przez Komisję zgodnie z art. 124 ust. 1;

(ii)	wyniki kontroli przeprowadzonych przez ekspertów Komisji zgodnie z art. 115 ust. 1;

(iii)

historię podmiotów pod względem przestrzegania przez nie przepisów, o których mowa w art. 1 ust. 2;

(iv)	dane i informacje zgromadzone za pośrednictwem systemu zarządzania informacjami, o którym mowa w art. 130;

(v)	dostępne oceny naukowe; oraz

(vi)	wszelkie pozostałe informacje dotyczące ryzyka związanego z danymi kategoriami zwierząt i towarów.

b)	warunki, na jakich państwa członkowskie mogą zwiększyć poziom częstotliwości kontroli fizycznych określoną zgodnie z lit. a) w celu uwzględnienia lokalnych czynników ryzyka;

c)	procedury zapewniania stosowania minimalnego poziomu częstotliwości kontroli fizycznych określonych zgodnie z lit. a) w terminowy i jednolity sposób. [Popr. 163]

3. Komisja w drodze aktów wykonawczych ustanawia przepisy określające:

a)	minimalna częstotliwość kontroli fizycznych w odniesieniu do kategorii towarów, o których mowa w art. 45 ust. 1 lit. d); [Popr. 164]

b)	minimalna częstotliwość kontroli fizycznych w odniesieniu do kategorii zwierząt i towarów, o których mowa w art. 45 ust. 1 lit. e) i f), jeżeli nie została ona już określona w aktach, o których mowa we wspomnianych przepisach. [Popr. 165]

Wspomniane akty wykonawcze przyjmuje się zgodnie z procedurą sprawdzającą, o której mowa w art. 141 ust. 2.

Artykuł 53

Decyzje dotyczące przesyłek

1. Po przeprowadzeniu kontroli urzędowych właściwe organy podejmują decyzję w odniesieniu do każdej przesyłki kategorii zwierząt i towarów, o których mowa w art. 45 ust. 1, wskazując w niej, czy przesyłka jest zgodna z przepisami, o których mowa w art. 1 ust. 2, i w stosownych przypadkach –stosowną procedurę celną.

2. Decyzje podjęte w wyniku kontroli fizycznej w celu zweryfikowania zgodności z wymogami dotyczącymi zdrowia i dobrostanu zwierząt lub zdrowia roślin są podejmowane przez pracowników posiadających stosowne kwalifikacje odpowiednio w kwestiach weterynaryjnych lub fitosanitarnych, wyznaczonych w tym celu przez właściwe organy.

Decyzje dotyczące przesyłek zwierząt i produktów pochodzenia zwierzęcego są podejmowane przez urzędowego lekarza weterynarii lub pod jego nadzorem , który może korzystać z pomocy odpowiednio przeszkolonych pracowników pomocniczych, pozostaje on jednak odpowiedzialny za przeprowadzone kontrole . [Popr. 166]

2a. Decyzje dotyczące przesyłek zwierząt i produktów pochodzenia zwierzęcego są odzwierciedlane we wspólnym zdrowotnym dokumencie wejścia. [Popr. 167]

Artykuł 54

Stosowanie wspólnego zdrowotnego dokumentu wejścia (CHED) przez podmiot i właściwe organy

1. W odniesieniu do każdej przesyłki kategorii zwierząt i towarów, o których mowa w art. 45 ust. 1, podmiot odpowiedzialny za przesyłkę wypełnia CHED, udzielając informacji niezbędnych do natychmiastowej i kompletnej identyfikacji przesyłki i jej przeznaczenia.

2. CHED jest stosowany:

a)	przez podmioty odpowiedzialne za przesyłki kategorii zwierząt i towarów, o których mowa w art. 45 ust. 1, w celu wstępnego zgłoszenia właściwym organom w punkcie kontroli granicznej przybycia tych przesyłek;

przez właściwe organy w punkcie kontroli granicznej w celu:

(i)	zarejestrowania wyniku przeprowadzonych kontroli urzędowych oraz wszelkich decyzji podjętych na ich podstawie, w tym decyzji o odrzuceniu przesyłki;

(ii)	przekazania informacji, o których mowa w ppkt (i), przez system TRACES lub w drodze wymiany elektronicznej z tym systemem . [Popr. 168]

2a. Podmioty i właściwe organy, o których mowa w ust. 2, mogą również w celu wprowadzania danych do systemu TRACES korzystać z krajowych systemów informacyjnych. [Popr. 169]

3. Podmioty dokonują wstępnego zgłoszenia zgodnie z ust. 2 lit. a) poprzez wypełnienie i przedłożenie odpowiedniej części CHED do systemu TRACES w celu przekazania go właściwym organom w punkcie kontroli granicznej przez faktycznym przybyciem przesyłki do Unii.

4. Właściwe organy w punkcie kontroli granicznej finalizują CHED, gdy: rejestrują we wspólnym zdrowotnym dokumencie wejścia decyzję dotyczącą przesyłki natychmiast po przeprowadzeniu wszystkich niezbędnych kontroli urzędowych zgodnie z art. 47 ust. 1.

a)	przeprowadzono wszystkie kontrole urzędowe wymagane w art. 47 ust. 1;

b)	dostępne są wyniki kontroli fizycznych, jeżeli takie kontrole są wymagane;

c)	podjęto decyzję dotyczącą przesyłki zgodnie z art. 53 i zapisano ją w CHED. [Popr. 170]

Artykuł 55

Stosowanie wspólnego zdrowotnego dokumentu wejścia przez organy celne

1. Umieszczenie przesyłek kategorii zwierząt i towarów, o których mowa w art. 45 ust. 1, pod nadzorem i kontrolą organów celnych, w tym wprowadzanie lub przeładunek w strefach wolnocłowych lub składach celnych, podlega przedstawieniu organom celnym przez podmiot dokumentu CHED lub jego wersji elektronicznej, należycie sfinalizowanego w systemie TRACES przez właściwe organy w punkcie kontroli granicznej.

2. Organy celne:

a)	nie zezwalają na poddanie przesyłki procedurze celnej innej niż wskazana przez właściwe organy w punkcie kontroli granicznej;

b)	zezwalają na dopuszczenie przesyłki do swobodnego obrotu wyłącznie po przedstawieniu należycie sfinalizowanego CHED potwierdzającego, że przesyłka jest zgodna z przepisami, o których mowa w art. 1 ust. 2.

3. W przypadku dokonania zgłoszenia celnego w odniesieniu do przesyłki kategorii zwierząt lub towarów, o których mowa w art. 45 ust. 1, ale nieprzedłożenia CHED organy celne zatrzymują przesyłkę i niezwłocznie zawiadamiają właściwe organy w punkcie kontroli granicznej. Właściwe organy wprowadzają niezbędne środki zgodnie z art. 64 ust. 5.

Artykuł 56

Wzór, wymogi czasowe i przepisy szczegółowe dotyczące stosowania wspólnego zdrowotnego dokumentu wejścia

1. Komisja w drodze aktów wykonawczych ustanawia przepisy określające:

a)	wzór CHED oraz instrukcje dotyczące jego przedstawiania i stosowania;

b)	minimalne wymogi czasowe dotyczące wstępnego zgłaszania przesyłek przez podmioty, jak określono w art. 54 ust. 2 lit. a), w celu umożliwienia właściwym organom w punkcie kontroli granicznej przeprowadzania kontroli urzędowych w terminowy i skuteczny sposób.

Wspomniane akty wykonawcze przyjmuje się zgodnie z procedurą sprawdzającą, o której mowa w art. 141 ust. 2.

2. Komisja jest uprawniona do przyjęcia aktów delegowanych zgodnie z art. 139 w odniesieniu do zasad określających, w jakich przypadkach i na jakich warunkach przesyłkom kategorii zwierząt i towarów, o których mowa w art. 45 ust. 1, musi do miejsca przeznaczenia towarzyszyć CHED. W każdym wypadku duplikat CHED powinien towarzyszyć do miejsca przeznaczenia przesyłkom kategorii zwierząt i towarów, o których mowa w art. 45 ust. 1. [Popr. 171]

Artykuł 57

Wyznaczanie punktów kontroli granicznej

1. Państwa członkowskie wyznaczają punkty kontroli granicznej do celów przeprowadzania kontroli urzędowych co najmniej jednej kategorii zwierząt i towarów, o których mowa w art. 45 ust. 1.

2. Państwa członkowskie powiadamiają Komisję co najmniej trzy miesiące przed wyznaczeniem punktu kontroli granicznej. Przedmiotowe powiadomienia zawierają wszelkie informacje niezbędne Komisji do zweryfikowania, czy proponowany punkt kontroli granicznej spełnia minimalne wymogi określone w art. 62.

3. Komisja w ciągu trzech miesięcy od otrzymania powiadomienia, o którym mowa w ust. 2, informuje państwo członkowskie:

a)	czy wyznaczenie proponowanego punktu kontroli granicznej zależy od pomyślnego wyniku kontroli przeprowadzonej przez ekspertów Komisji zgodnie z art. 115 w celu zweryfikowania spełniania minimalnych wymogów określonych w art. 62;

b)	o dacie takiej kontroli.

4. Państwo członkowskie opóźnia wyznaczenie punktu kontroli granicznej do momentu przekazania przez Komisję informacji o pozytywnym wyniku kontroli.

Artykuł 58

Sporządzenie wykazu punktów kontroli granicznej

1. Każde państwo członkowskie udostępnia w internecie aktualne wykazy punktów kontroli granicznej na swoim terytorium, dostarczając na temat każdego punktu kontroli granicznej następujące informacje:

a)	jego dane kontaktowe i godziny urzędowania;

b)	dokładną lokalizację, oraz czy jest to punkt wprowadzenia w porcie, porcie lotniczym bądź kolejowy lub drogowy punkt wprowadzenia;

c)	kategorie zwierząt i towarów, o których mowa w art. 45 ust. 1, objęte zakresem jego wyznaczenia;

d)	wyposażenie i pomieszczenia udostępnione do przeprowadzania kontroli urzędowych każdej kategorii zwierząt i towarów, do których jest wyznaczony;

e)	ilość zwierząt i towarów obsługiwanych w roku kalendarzowym w odniesieniu do każdej kategorii zwierząt i towarów, o których mowa w art. 45 ust. 1 i do których jest wyznaczony.

2. Komisja w drodze aktów wykonawczych ustanawia format, kategorie, skróty dla wyznaczonych miejsc i inne informacje, które mają być stosowane przez państwa członkowskie w wykazach punktów kontroli granicznej.

Wspomniane akty wykonawcze przyjmuje się zgodnie z procedurą sprawdzającą, o której mowa w art. 141 ust. 2.

Artykuł 59

Wycofanie zatwierdzeń i ponownie wyznaczanie istniejących jednostek kontroli granicznej

1. Wycofuje się zatwierdzenie punktów kontroli granicznej zgodnie z art. 6 dyrektywy 97/78/WE i art. 6 dyrektywy 91/496/EWG oraz wyznaczenie miejsc wprowadzenia zgodnie z art. 5 rozporządzenia (WE) nr 669/2009 i art. 13c ust. 4 dyrektywy 2000/29/WE.

2. Państwa członkowskie mogą ponownie wyznaczyć punkty kontroli granicznej, wyznaczone miejsca wprowadzenia i miejsca wprowadzenia, o których mowa w ust. 1, jako punkty kontroli granicznej zgodnie z art. 57 ust. 1 pod warunkiem spełnienia minimalnych wymogów określonych w art. 62.

3. Artykuł 57 ust. 2 i 3 nie mają zastosowania do ponownego wyznaczenia, o którym mowa w ust. 2.

Artykuł 60

Wycofanie wyznaczenia punktów kontroli granicznej

1. Gdy punkty kontroli granicznej przestają spełniać wymogi, o których mowa w art. 62, państwa członkowskie:

a)	wycofują wyznaczenie przewidziane w art. 57 ust. 1 dla wszystkich lub określonych kategorii zwierząt i towarów, w odniesieniu do których dokonano wyznaczenia;

b)	usuwają je z wykazów, o których mowa w art. 58 ust. 1, w odniesieniu do kategorii zwierząt i towarów, dla których wycofano wyznaczenie.

2. Państwa członkowskie informują Komisję i pozostałe państwa członkowskie o wycofaniu wyznaczenia punktu kontroli granicznej, przewidzianego w ust. 1, a także o przyczynach tego wycofania.

3. Komisja jest uprawniona do przyjęcia aktów delegowanych zgodnie z art. 139 w odniesieniu do kwestii, w jakich przypadkach i za pośrednictwem jakich procedur punkty kontroli granicznej, których wyznaczenie wycofano tylko częściowo, zgodnie z ust. 1 lit a), mogą zostać ponownie wyznaczone w drodze odstępstwa od art. 57.

Artykuł 61

Zawieszenie wyznaczenia punktów kontroli granicznej

1. Państwo członkowskie niezwłocznie zawiesza wyznaczenie punktu kontroli granicznej i nakazuje wstrzymanie jego działalności dla wszystkich lub określonych kategorii zwierząt i towarów, w odniesieniu do których dokonano wyznaczenia, w przypadkach, gdy taka działalność może wiązać się z ryzykiem dla zdrowia ludzi, zwierząt lub roślin, dobrostanu zwierząt bądź – w odniesieniu do GMO i środków ochrony roślin – dla środowiska. [Popr. 172]

2. Państwa członkowskie niezwłocznie informują Komisję i pozostałe państwa członkowskie o każdym zawieszeniu wyznaczenia punktu kontroli granicznej, a także o przyczynach tego zawieszenia.

3. Państwa członkowskie sygnalizują zawieszenie wyznaczenia punktu kontroli granicznej w wykazach, o których mowa w art. 58 ust. 1.

4. Państwa członkowskie wycofują zawieszenie przewidziane w ust. 1, gdy tylko:

a)	właściwe organy są pewne, że nie istnieje już ryzyko, o którym mowa w ust. 1;

b)	przekażą Komisji i pozostałym państwom członkowskim informacje, na podstawie których wycofuje się zawieszenie.

5. Komisja może w drodze aktów wykonawczych ustanowić procedury wymiany informacji i komunikatów, o których mowa w ust. 2 oraz ust. 4 lit. b).

Wspomniane akty wykonawcze przyjmuje się zgodnie z procedurą sprawdzającą, o której mowa w art. 141 ust. 2.

Artykuł 62

Minimalne wymagania dotyczące punktów kontroli granicznej

1. Punkty kontroli granicznej znajdują się w bezpośrednim sąsiedztwie miejsca wprowadzenia do Unii oraz w miejscu odpowiednio wyposażonym, aby mogło zostać wyznaczone przez organy celne zgodnie z art. 38 ust. 1 rozporządzenia (EWG) nr 2913/92. [Popr. 173]

2. Komisja jest uprawniona do przyjęcia aktów delegowanych zgodnie z art. 139 w odniesieniu do kwestii, w jakich przypadkach i na jakich warunkach punkt kontroli granicznej może znajdować się w pewnej odległości od miejsca wprowadzenia na terytorium Unii ze względu na szczególne ograniczenia geograficzne.

3. Punkty kontroli granicznej posiadają:

a)	wystarczającą liczbę odpowiednio wykwalifikowanych pracowników;

b)	pomieszczenia odpowiednie do charakteru i liczby obsługiwanych kategorii zwierząt i towarów;

c)	wyposażenie i pomieszczenia umożliwiające przeprowadzanie kontroli urzędowych każdej kategorii zwierząt i towarów, do której został wyznaczony dany punkt kontroli granicznej;

d)	wdrożone ustalenia mające gwarantować w razie potrzeby dostęp do dowolnego innego wyposażenia, pomieszczenia i usługi koniecznych w celu zastosowania środków wprowadzonych zgodnie z art. 63, 64 i 65 w przypadku podejrzenia, niezgodności przesyłek lub przesyłek stwarzających ryzyko;

e)	ustalenia awaryjne w celu zapewnienia sprawnego działania kontroli urzędowych i skutecznego stosowania środków wprowadzonych zgodnie z art. 63, 64 i 65 w przypadkach nieprzewidzianych i nieoczekiwanych warunków lub zdarzeń;

f)	technologię i wyposażenie niezbędne do sprawnego działania systemu TRACES oraz w stosownych przypadkach innego komputerowego systemu zarządzania informacjami niezbędnego do obsługi i wymiany danych i informacji;

g)	dostęp do usług laboratoriów urzędowych, które są w stanie dostarczać wyniki analiz, badań i diagnoz w odpowiednim terminie i są wyposażone w narzędzia IT niezbędne, aby zapewnić w stosownych przypadkach wprowadzenie wyników przeprowadzonych analiz, badań lub diagnoz do systemu TRACES;

h)	stosowne ustalenia dotyczące właściwej obsługi różnych kategorii zwierząt i towarów oraz zapobiegania ryzyku, które może wyniknąć z zanieczyszczenia krzyżowego;

i)	ustalenia dotyczące zgodności ze stosownymi normami bezpieczeństwa biologicznego w celu zapobieżenia rozprzestrzenianiu się chorób w Unii.

4. Komisja może w drodze aktów wykonawczych określić szczegółowo wymogi przewidziane w ust. 3, tak aby uwzględniały szczególne cechy i potrzeby logistyczne związane z przeprowadzaniem kontroli urzędowych i stosowaniem środków wprowadzanych zgodnie z art. 64 ust. 3 i 5 oraz art. 65 w odniesieniu do różnych kategorii zwierząt i towarów, o których mowa w art. 45 ust. 1.

Wspomniane akty wykonawcze przyjmuje się zgodnie z procedurą sprawdzającą, o której mowa w art. 141 ust. 2.

Sekcja III

działanie w przypadku podejrzenia niezgodności oraz niezgodności zwierząt i towarów z państw trzecich

Artykuł 63

Podejrzenie niezgodności i wzmożone kontrole urzędowe

1. W przypadku podejrzenia niezgodności przesyłek kategorii zwierząt i towarów, o których mowa w art. 45 ust. 1, z przepisami, o których mowa w art. 1 ust. 2, właściwe organy przeprowadzają kontrole urzędowe lub przekazują ten obowiązek innym właściwym organom w celu potwierdzenia lub wyeliminowania takiego podejrzenia. [Popr. 174]

2. Przesyłki zwierząt i towarów niezgłoszone przez podmioty jako zawierające kategorie zwierząt i towarów, o których mowa w art. 45 ust. 1, podlegają kontrolom urzędowym ze strony właściwych organów, jeżeli istnieje powód do podejrzeń, że takie kategorie zwierząt lub towarów są obecne w przesyłce.

3. Właściwe organy dokonują urzędowego zatrzymania przesyłek, o których mowa w ust. 1 i 2, do uzyskania wyników kontroli urzędowych określonych w tych ustępach.

W stosownych przypadkach przesyłki takie odizolowuje się lub poddaje kwarantannie, a zwierzęta otrzymują schronienie, są karmione, pojone i poddawane zabiegom w czasie oczekiwania na wyniki kontroli urzędowych.

4. Jeżeli właściwe organy mają powody podejrzewać nieuczciwe postępowanie ze strony podmiotu lub jeżeli kontrole urzędowe dają powody do podejrzeń, że miało miejsce poważne lub wielokrotne naruszenie przepisów, o których mowa w art. 1 ust. 2, w uzupełnieniu do środków, o których mowa w art. 64 ust. 3, w stosownych przypadkach nasilają one również kontrole urzędowe przesyłek o takim samym pochodzeniu lub zastosowaniu. [Popr. 175]

5. Właściwe organy powiadamiają Komisję i państwa członkowskie poprzez system TRACES o swojej decyzji o przeprowadzeniu wzmożonych kontroli urzędowych, o których mowa w ust. 4, wskazując domniemane nieuczciwe postępowanie bądź poważne lub wielokrotne naruszenie.

6. Komisja w drodze aktów wykonawczych ustanawia procedury skoordynowanego przeprowadzania przez właściwe organy wzmożonych kontroli urzędowych, o których mowa w ust. 4 i 5.

Wspomniane akty wykonawcze przyjmuje się zgodnie z procedurą sprawdzającą, o której mowa w art. 141 ust. 2.

Artykuł 64

Środki, jakie należy zastosować w przypadkach niezgodnych z przepisami przesyłek wprowadzanych na terytorium Unii z państw trzecich

1. Właściwe organy poddają urzędowemu zatrzymaniu każdą przesyłkę Jeżeli wskutek kontroli urzędowych przeprowadzonych w punktach kontroli granicznej zgodnie z art. 45 ust. 1 właściwy organ stwierdzi, że przesyłki zwierząt lub i towarów wprowadzaną na terytorium Unii z państw trzecich, która jest niezgodna z przepisami, o których mowa nie spełniają wymogów określonych w art. 1 ust. 2, właściwy organ wydaje opinię lub decyzję: „przesyłka niezgodna z przepisami” lub „negatywny wynik kontroli”, którą odzwierciedli w CHED. Ponadto właściwe organy wydają oficjalny zakaz przewozu danej przesyłki zwierząt lub towarów i odmawiają wprowadzenia jej na terytorium Unii. [Popr. 176]

W stosownych przypadkach każda taka przesyłka lub jej część powinna zostać odizolowana lub poddana kwarantannie, a pochodzące z niej zwierzęta – trzymane i poddawane zabiegom w odpowiednich warunkach do momentu uzyskania dalszej decyzji. Należy również wziąć pod uwagę szczególne potrzeby związane z innymi towarami. [Popr. 177]

2. Komisja w drodze aktów wykonawczych określa możliwości izolowania i poddawania kwarantannie przewidziane w ust. 1 akapit drugi.

Wspomniane akty wykonawcze przyjmuje się zgodnie z procedurą sprawdzającą, o której mowa w art. 141 ust. 2.

3. Po wysłuchaniu, jeśli jest to możliwe, Właściwe organy umożliwiają wysłuchanie podmiotu odpowiedzialnego za przesyłkę. Właściwe organy mogą odstąpić od wysłuchania, jeżeli ze względu na niebezpieczeństwo lub w interesie publicznym niezbędna jest natychmiastowa decyzja. Niezwłocznie nakazują one , aby podmiot ten: [Popr. 178]

a)	zniszczył przesyłkę lub jej część, w przypadku zwierząt żywych w sposób humanitarny – w stosownych przypadkach – zgodnie z przepisami, o których mowa w art. 1 ust. 2; lub [Popr. 179]

b)	ponownie wysłał przesyłkę lub jej część poza Unię zgodnie z art. 70 ust. 1 i 2; lub [Popr. 180]

poddał przesyłkę lub jej część szczególnej obróbce zgodnie z art. 69 ust. 1 i 2 lub zastosował inny środek w celu zapewnienia zgodności z przepisami, o których mowa w art. 1 ust. 2, oraz, w stosownych przypadkach, przeznaczył przesyłkę do celów inne niż te, do których była pierwotnie przeznaczona. [Popr. 181]

4. Właściwe organy niezwłocznie powiadamiają o każdej decyzji o odmowie wprowadzenia przesyłki, jak przewidziano w ust. 1, i o każdym nakazie wydanym na podstawie ust. 3 i 5 oraz art. 65:

Komisję;

b)	właściwe organy pozostałych państw członkowskich;

c)	organy celne;

d)	właściwe organy państwa trzeciego pochodzenia;

e)	podmiot odpowiedzialny za przesyłkę.

Powiadomienie dokonywane jest za pośrednictwem komputerowego systemu zarządzania informacjami, o którym mowa w art. 130 ust. 1.

5. Jeżeli przesyłka kategorii zwierząt lub towarów, o których mowa w art. 45 ust. 1, nie zostaje przedstawiona do kontroli urzędowych, o których mowa w tym artykule, lub nie zostaje przedstawiona zgodnie z wymogami określonymi w art. 48 ust. 1 i 3, art. 54 ust. 1, 2 i 3, ani z zasadami przyjętymi na podstawie art. 46, art. 47 ust. 6, art. 49, art. 51 ust. 1 i art. 56, właściwe organy nakazują, aby została ona zatrzymana lub wycofana od użytkowników oraz niezwłocznie poddana urzędowemu zatrzymaniu.

Do tego rodzaju przesyłek mają zastosowanie ust. 1, 3 i 4 niniejszego artykułu.

Artykuł 65

Środki stosowane w stosunku do zwierząt lub towarów stwarzających ryzyko, wprowadzanych przypadku usiłowania wprowadzenia na terytorium Unii z państw trzecich przesyłek niezgodnych z przepisami i stwarzających ryzyko [Popr. 182]

W przypadkach, w których kontrole urzędowe wykażą, że przesyłka zwierząt lub towarów wiąże się z ryzykiem dla zdrowia ludzi, lub zwierząt lub roślin, dobrostanu zwierząt, lub – w odniesieniu do GMO i środków ochrony roślin – lub dla środowiska, przesyłka taka jest odizolowywana lub poddawana kwarantannie, zaś należące do niej zwierzęta – trzymane i poddawane zabiegom w odpowiednich warunkach do momentu uzyskania dalszej decyzji. [Popr. 183]

Właściwe organy poddają daną przesyłkę urzędowemu zatrzymaniu i niezwłocznie:

nakazują, aby podmiot zniszczył przesyłkę, w przypadku zwierząt żywych w sposób humanitarny, w stosownych przypadkach zgodnie z przepisami, o których mowa w art. 1 ust. 2; wprowadzając wszelkie środki konieczne do ochrony zdrowia ludzi, zwierząt lub roślin, dobrostanu zwierząt bądź środowiska; lub [Popr. 184]

b)	poddają przesyłkę szczególnej obróbce zgodnie z art. 69 ust. 1 i 2.

Artykuł 66

Działania następcze w stosunku do decyzji podjętych w związku z przesyłkami niezgodnymi z przepisami, wprowadzanymi na terytorium Unii z państw trzecich

1. Właściwe organy:

a)	unieważniają świadectwa urzędowe i inne dokumenty towarzyszące przesyłkom, które objęto środkami na podstawie art. 64 ust. 3 i 5 oraz art. 65;

b)	współpracują zgodnie z tytułem IV w celu wprowadzenia dalszych środków koniecznych do dopilnowania, aby nie było możliwe ponowne wprowadzenie do Unii przesyłek, których wprowadzenia odmówiono zgodnie z art. 64 ust. 1.

2. Właściwe organy w państwie członkowskim, w którym przeprowadzono kontrole urzędowe, nadzorują stosowanie środków nakazanych na podstawie art. 64 ust. 3 i 5 oraz art. 65 w celu dopilnowania, aby przesyłka nie miała niepożądanych skutków dla zdrowia ludzi, zwierząt lub roślin, albo dobrostanu zwierząt lub dla środowiska podczas stosowania takich środków lub w oczekiwaniu na ich zastosowanie. [Popr. 185]

W stosownych przypadkach stosowanie takich środków realizuje się pod nadzorem właściwych organów innego państwa członkowskiego.

Artykuł 67

Niezastosowanie przez podmiot środków nakazanych przez właściwe organy

1. Podmiot wykonuje wszelkie środki nakazane przez właściwe organy zgodnie z art. 64 ust. 3 i 5 oraz art. 65 niezwłocznie i najpóźniej w przypadku produktów w ciągu 60 dni od dnia, w którym właściwe organy powiadomiły podmiot o swojej decyzji zgodnie z art. 64 ust. 4. [Popr. 186]

2. Jeżeli po upływie okresu 60 dni podmiot nie podejmie żadnego działania, właściwe organy nakazują:

a)	zniszczenie przesyłki lub zastosowanie wobec niej innego stosownego środka;

b)	w przypadkach, o których mowa w art. 65, zniszczenie przesyłki w odpowiednich obiektach zlokalizowanych jak najbliżej punktu kontroli granicznej oraz wprowadzenie wszelkich środków koniecznych do ochrony zdrowia ludzi, zwierząt lub roślin, dobrostanu zwierząt bądź środowiska;.

3. Właściwe organy mogą przedłużyć okres, o którym mowa w ust. 1 i 2 niniejszego artykułu, o czas niezbędny do uzyskania wyników drugiej ekspertyzy, o której mowa w art. 34, pod warunkiem że nie będzie to miało niepożądanych skutków dla zdrowia ludzi, zwierząt i roślin, dobrostanu zwierząt i – w odniesieniu do GMO i środków ochrony roślin – dla środowiska.

Artykuł 68

Spójność w stosowaniu art. 64 i 65

Komisja w drodze aktów wykonawczych ustanawia przepisy mające na celu zapewnić spójność we wszystkich punktach kontroli granicznej, o których mowa w art. 57 ust. 1, i punktach kontroli, o których mowa w art. 51 ust. 1 lit. a), pod względem podejmowanych przez właściwe organy decyzji i środków oraz wydawanych przez nie nakazów na podstawie art. 64 i 65 w formie instrukcji, których mają przestrzegać właściwe organy podczas reagowania na powszechne lub powtarzające się przypadki niezgodności lub ryzyka.

Wspomniane akty wykonawcze przyjmuje się zgodnie z procedurą sprawdzającą, o której mowa w art. 141 ust. 2.

Artykuł 69

Szczególna obróbka przesyłek

1. Szczególna obróbka przesyłek przewidziana w art. 64 ust. 3 lit. c) i w art. 65 lit. b) może w stosownych przypadkach obejmować:

a)	obróbkę i przetwórstwo, w tym w stosownych przypadkach odkażanie, ale z wyłączeniem rozcieńczania, tak aby przesyłka spełniała wymogi przepisów, o których mowa w art. 1 ust. 2, lub wymogi państwa trzeciego ponownej wysyłki;

b)	obróbkę w dowolny inny sposób odpowiednią do bezpiecznego spożycia przez zwierzęta lub ludzi bądź do celów innych niż spożycie przez zwierzęta lub ludzi.

2. Szczególna obróbka, o której mowa w ust. 1:

a)	jest przeprowadzana w sposób skuteczny i zapewnia wyeliminowanie wszelkiego ryzyka dla zdrowia ludzi, zwierząt lub roślin bądź dobrostanu zwierząt lub – w odniesieniu do GMO i środków ochrony roślin – dla środowiska;

b)	jest udokumentowana i przeprowadzana pod kontrolą właściwych organów;

c)	spełnia wymogi określone w przepisach, o których mowa w art. 1 ust. 2.

3. Komisja jest uprawniona do przyjęcia aktów delegowanych zgodnie z art. 139 w odniesieniu do wymogów i warunków, zgodnie z którymi ma miejsce szczególna obróbka przewidziana w ust. 1.

W przypadku braku przepisów przyjętych w drodze aktu delegowanego taka szczególna obróbka przeprowadzana jest zgodnie z przepisami krajowymi.

Artykuł 70

Ponowne wysyłanie przesyłek

1. Właściwe organy zezwalają na ponowne wysyłanie przesyłek z zastrzeżeniem zgodności z następującymi warunkami:

a)	miejsce przeznaczenia uzgodniono z podmiotem odpowiedzialnym za przesyłkę;

b)	podmiot odpowiedzialny za przesyłkę uprzednio poinformował właściwe organy państwa trzeciego pochodzenia lub państwa trzeciego przeznaczenia – jeżeli są one odmienne – o powodach i okolicznościach odmowy wprowadzenia na terytorium Unii danej przesyłki zwierząt lub towarów;

c)	jeżeli państwo trzecie przeznaczenia nie jest państwem trzecim pochodzenia, właściwe organy państwa trzeciego przeznaczenia powiadomiły właściwe organy państwa członkowskiego o swojej gotowości do przyjęcia przesyłki;

d)	w przypadku przesyłek zwierząt ponowne wysłanie jest zgodne z wymogami dotyczącymi dobrostanu zwierząt.

2. Warunki zawarte w ust. 1 lit. b) i c) nie mają zastosowania do przesyłek kategorii towarów, o których mowa w art. 45 ust. 1 lit. c).

3. Komisja w drodze aktów wykonawczych określa procedury wymiany informacji i powiadomień, o których mowa w ust. 1.

Wspomniane akty wykonawcze przyjmuje się zgodnie z procedurą sprawdzającą, o której mowa w art. 141 ust. 2.

3a. Państwa członkowskie przyjmujące przywozy, w odniesieniu do których uzyskano zezwolenie w ramach kontroli przedwywozowych, regularnie weryfikują rzeczywistą zgodność przywozów z wymogami Unii. [Popr. 187]

Artykuł 71

Zatwierdzenie kontroli przedwywozowych przeprowadzanych przez państwa trzecie

1. Komisja w drodze aktów wykonawczych może zatwierdzać określone kontrole przedwywozowe przeprowadzane przez państwo trzecie w odniesieniu do przesyłek zwierząt i towarów przed wywozem do Unii w celu zweryfikowania, czy wywożone przesyłki spełniają wymogi zawarte w przepisach, o których mowa w art. 1 ust. 2. Zatwierdzenie ma zastosowanie wyłącznie do przesyłek pochodzących z danego państwa trzeciego i może być udzielone dla jednej lub większej liczby kategorii zwierząt lub towarów.

Wspomniane akty wykonawcze przyjmuje się zgodnie z procedurą sprawdzającą, o której mowa w art. 141 ust. 2.

2. Zatwierdzenie przewidziane w ust. 1 określa:

maksymalną częstotliwość kontroli urzędowych, jakie mają zostać przeprowadzone przez właściwe organy państwa członkowskiego podczas wprowadzania przesyłek na terytorium Unii, jeżeli nie istnieje powód do podejrzewania niezgodności z przepisami, o których mowa w art. 1 ust. 2, lub nieuczciwego postępowania;

b)	świadectwa urzędowe, które muszą towarzyszyć przesyłkom wprowadzanym na terytorium Unii;

c)	wzór takich świadectw;

d)	właściwe organy państwa trzeciego, pod których nadzorem muszą być przeprowadzane kontrole przedwywozowe;

e)	w stosownych przypadkach każdy organ delegowany, któremu takie właściwe organy mogą delegować określone zadania. Tego rodzaju przekazanie może zostać zatwierdzone jedynie wtedy, gdy spełnia kryteria art. 25–32 lub równoważne warunki.

3. Zatwierdzenia przewidzianego w ust. 1 można udzielić państwu trzeciemu tylko wtedy, gdy dostępne dowody oraz w stosownych przypadkach kontrola Komisji przeprowadzona zgodnie z art. 119 wykażą, iż system kontroli urzędowych w danym państwie trzecim jest w stanie zagwarantować, że:

a)	przesyłki zwierząt lub towarów wywożone do Unii spełniają wymogi zawarte w przepisach, o których mowa w art. 1 ust. 2, lub równoważne wymogi;

b)	kontrole urzędowe przeprowadzane w państwie trzecim przed wysłaniem do Unii są wystarczająco skuteczne, aby mogły zastąpić lub ograniczyć częstotliwość kontroli dokumentów, kontroli tożsamości i kontroli fizycznych ustanowionych w ramach przepisów, o których mowa w art. 1 ust. 2.

4. Właściwe organy lub organ delegowany określony w zatwierdzeniu:

a)	odpowiadają za kontakty z Unią;

b)	dopilnowują, aby świadectwa urzędowe, o których mowa w ust. 2 lit. b), towarzyszyły każdej kontrolowanej przesyłce.

5. Komisja w drodze aktów wykonawczych ustanawia szczegółowe zasady i kryteria zatwierdzania kontroli przedwywozowych przeprowadzanych przez państwa trzecie zgodnie z ust. 1. Wspomniane akty wykonawcze przyjmuje się zgodnie z procedurą sprawdzającą, o której mowa w art. 141 ust. 2.

Artykuł 72

Niezgodność z zatwierdzeniem kontroli przedwywozowych przeprowadzanych przez państwa trzecie i wycofanie takiego zatwierdzenia

1. Gdy kontrole urzędowe przesyłek kategorii zwierząt i towarów, w odniesieniu do których zatwierdzono określone kontrole przedwywozowe zgodnie z art. 71 ust. 1, wykazują poważne i powtarzające się niezgodności z przepisami, o których mowa w art. 1 ust. 2, państwa członkowskie niezwłocznie:

a)	powiadamiają w ramach systemu TRACES Komisję i pozostałe państwa członkowskie oraz zainteresowane podmioty, wskazując środki, jakie mają być zastosowane, w uzupełnieniu do ubiegania się o pomoc administracyjną zgodnie z procedurami określonymi w tytule IV; [Popr. 188]

b)	zwiększają liczbę kontroli urzędowych przesyłek z danego państwa trzeciego oraz, gdy jest to konieczne w celu umożliwienia prawidłowego analitycznego zbadania sytuacji, zatrzymują uzasadnioną liczbę próbek w odpowiednich warunkach przechowywania.

2. Komisja może w drodze aktów wykonawczych wycofać zatwierdzenie przewidziane w art. 71 ust. 1, jeżeli w wyniku kontroli urzędowych, o których mowa w ust. 1, wydaje się, że wymogi określone w art. 71 ust. 3 i 4 nie są już spełniane.

Wspomniane akty wykonawcze przyjmuje się zgodnie z procedurą sprawdzającą, o której mowa w art. 141 ust. 2.

Artykuł 73

Współpraca między organami w odniesieniu do przesyłek wprowadzanych na terytorium Unii z państw trzecich

1. Właściwe organy, organy celne i inne organy państw członkowskich współpracują ściśle w celu zagwarantowania, że kontrole urzędowe przesyłek zwierząt i towarów wprowadzanych na terytorium Unii są przeprowadzane zgodnie z wymogami niniejszego rozporządzenia.

W tym celu właściwe organy, organy celne i inne organy:

a)	gwarantują wzajemny dostęp do informacji, które są istotne dla organizacji i przeprowadzania ich odpowiednich działań w odniesieniu do zwierząt i towarów wprowadzanych na terytorium Unii;

b)	zapewniają terminową wymianę takich informacji, w tym drogą elektroniczną.

1a. Organy celne dopuszczają tylko przesyłki zwierząt i towarów określone w art. 45, które właściwy organ punktu kontroli granicznej poddał kontrolom urzędowym, o których mowa w art. 47, i wydał decyzję, która figuruje w CHED. [Popr. 189]

2. Komisja w drodze aktów wykonawczych przyjmuje jednolite przepisy dotyczące ustaleń w zakresie współpracy, jakie muszą wdrożyć właściwe organy, organy celne i inne organy, o których mowa w ust. 1, w celu zapewnienia:

a)	dostępu właściwych organów do informacji niezbędnych do natychmiastowej i kompletnej identyfikacji przesyłek zwierząt i towarów wprowadzanych na terytorium Unii, które podlegają kontrolom urzędowym w punkcie kontroli granicznej zgodnie z art. 45 ust. 1;

b)	wzajemnej aktualizacji – poprzez wymianę informacji lub synchronizację stosownych zestawów danych – informacji zgromadzonych przez właściwe organy, organy celne i inne organy w odniesieniu do przesyłek zwierząt i towarów wprowadzanych na terytorium Unii;

c)	szybkiego informowania o decyzjach podejmowanych przez takie organy na podstawie informacji, o których mowa w lit a) i b).

Wspomniane akty wykonawcze przyjmuje się zgodnie z procedurą sprawdzającą, o której mowa w art. 141 ust. 2.

Artykuł 74

Współpraca między organami w odniesieniu do przesyłek niepodlegających określonym kontrolom na granicach

1. W przypadku przesyłek zwierząt i towarów innych niż te podlegające kontrolom przy wprowadzaniu na terytorium Unii zgodnie z wymaganiami zawartymi w art. 45 ust. 1, w odniesieniu do których dokonano zgłoszenia celnego w celu dopuszczenia do swobodnego obrotu zgodnie z art. 4 pkt 17 i art. 59–83 rozporządzenia (EWG) nr 2913/92, zastosowanie mają ust. 2, 3 i 4.

2. Organy celne zawieszają dopuszczenie do swobodnego obrotu, gdy mają podstawy, aby uważać, że przesyłka może stwarzać ryzyko dla zdrowia ludzi, zwierząt lub roślin, dobrostanu zwierząt lub – w odniesieniu do GMO i środków ochrony roślin – dla środowiska, i niezwłocznie powiadamiają właściwe organy o takim zawieszeniu.

3. Przesyłka, której dopuszczenie do swobodnego obrotu zawieszono na mocy ust. 2, zostaje dopuszczona, jeżeli w ciągu trzech dni roboczych od zawieszenia dopuszczenia właściwe organy nie zażądają, aby organy celne kontynuowały zawieszenie, lub jeżeli poinformują organy celne o braku ryzyka.

4. Jeżeli właściwe organy uznają, że istnieje ryzyko dla zdrowia ludzi, zwierząt lub roślin, dobrostanu zwierząt lub – w odniesieniu do GMO i środków ochrony roślin – dla środowiska:

poinstruują organy celne, aby nie dopuszczały one przesyłki do swobodnego obrotu i aby na fakturze handlowej towarzyszącej przesyłce i każdym innym właściwym dokumencie towarzyszącym umieszczały następujące oświadczenie:

„Produkt stwarza ryzyko — brak zezwolenia na dopuszczenie do swobodnego obrotu — rozporządzenie (UE) nr …/… (*17)”;

b)	nie zezwala się na jakąkolwiek inną procedurę celną bez zgody właściwych organów;

c)	zastosowanie mają art. 64 ust. 1, 3, 4 i 5, art. 65-67, art. 69 ust. 1 i 2 oraz art. 70 ust. 1 i 2.

5. W przypadku przesyłek zwierząt i towarów innych niż te podlegające kontrolom przy wprowadzaniu na terytorium Unii zgodnie z wymaganiami zawartymi w art. 45 ust. 1, w odniesieniu do których nie dokonano zgłoszenia celnego w celu dopuszczenia do swobodnego obrotu, organy celne przekazują wszystkie istotne informacje organom celnym w państwach członkowskich ostatecznego przeznaczenia, jeżeli mają podstawy, aby uważać, że przesyłka może wiązać się z ryzykiem dla zdrowia ludzi, zwierząt lub roślin, dobrostanu zwierząt lub – w odniesieniu do GMO i środków ochrony roślin – dla środowiska.

Artykuł 75

Przepisy dotyczące określonych kontroli urzędowych i środków, jakie mają być wprowadzone w wyniku przeprowadzenia takich kontroli

1. Komisja posiada uprawnienia do przyjęcia aktów delegowanych zgodnie z art. 139 w odniesieniu do przepisów dotyczących przeprowadzania określonych kontroli urzędowych i przyjęcia środków w przypadkach niezgodności w celu uwzględnienia szczególnych cech następujących kategorii zwierząt i towarów lub możliwości i środków ich transportowania:

a)	przesyłki świeżych produktów rybołówstwa wyładowywanych bezpośrednio w portach wyznaczonych przez państwa członkowskie zgodnie z art. 5 ust. 1 rozporządzenia Rady (WE) nr 1005/2008 (48) ze statku rybackiego pływającego pod banderą państwa trzeciego;

b)	przesyłki nieoskórowanej, pokrytej futrem dziczyzny;

przesyłki kategorii towarów, o których mowa w art. 45 ust. 1 lit. b), dostarczanych, ze składowaniem w specjalnie zatwierdzonym składzie wolnocłowym lub składzie celnym bądź bez takiego składowania, na statki opuszczające Unię oraz przeznaczonych na zaopatrzenie statku lub do spożycia przez załogę i pasażerów;

d)	drewniane materiały opakowaniowe; [Popr. 190]

e)	żywność i pasza towarzyszące zwierzętom przeznaczone do karmienia tych zwierząt;

f)	zwierzęta i towary zamówione w ramach sprzedaży na odległość i dostarczone z państwa trzeciego na adres w Unii oraz wymogi dotyczące powiadamiania konieczne, aby umożliwić właściwe przeprowadzenie kontroli urzędowych;

g)	produkty roślinne, które ze względu na kolejne miejsce przeznaczenia mogą stwarzać ryzyko rozprzestrzeniania zakaźnych lub zaraźliwych chorób zwierząt;

h)	przesyłki kategorii zwierząt i towarów, o których mowa w art. 45, ust. 1 i lit. a), b) i c), pochodzące z Unii i wracające do niej w wyniku odmowy wprowadzenia przez państwo trzecie;

i)	towary wprowadzane na terytorium Unii luzem z państwa trzeciego, niezależnie od tego, czy wszystkie pochodzą z tego państwa trzeciego;

j)	przesyłki towarów, o których mowa w art. 45 ust. 1, pochodzących z terytorium Chorwacji i przewożonych przez terytorium Bośni i Hercegowiny w Neum („korytarz Neum”) przed ponownym wprowadzeniem na terytorium Chorwacji przez miejsca wprowadzenia w Klek lub Zaton Doli;

k)	zwierzęta i towary wyłączone z przepisów art. 45 zgodnie z art. 46.

2. Komisja posiada uprawnienia do przyjęcia aktów delegowanych zgodnie z art. 139 w odniesieniu do warunków dotyczących monitorowania transportu i przybycia przesyłek niektórych zwierząt i towarów od punktu kontroli granicznej przybycia do zakładu w miejscu przeznaczenia w Unii lub punktu kontroli granicznej wyjścia.

3. Komisja może w drodze aktów wykonawczych ustanowić zasady dotyczące:

a)	wzorów świadectw urzędowych i przepisów dotyczących wydawania takich świadectw;

b)	formatu dokumentów, które muszą towarzyszyć kategoriom zwierząt lub towarów, o których mowa w ust. 1.

Wspomniane akty wykonawcze przyjmuje się zgodnie z procedurą sprawdzającą, o której mowa w art. 141 ust. 2.

Rozdział VI

Finansowanie kontroli urzędowych i innych czynności urzędowych

Artykuł 76

Zasady ogólne

1. Państwa członkowskie zapewniają dostępność stosownych zasobów finansowych pozwalających na zatrudnienie pracowników oraz zapewnienie innych zasobów niezbędnych właściwym organom do przeprowadzania kontroli urzędowych i innych czynności urzędowych. Za działania te państwa członkowskie pobierają opłaty, częściową odpłatność lub też udostępniają środki z ogólnego systemu podatkowego.

2. Oprócz opłat pobieranych zgodnie z art. 77 państwa członkowskie mogą pobierać opłaty w celu pokrycia kosztów poniesionych w związku z kontrolami urzędowymi innymi niż te, o których mowa w art. 77 ust. 1 i 2.

3. Niniejszy rozdział ma również zastosowanie w przypadku delegowania określonych zadań związanych z kontrolami urzędowymi zgodnie z art. 25.

4. Państwa członkowskie konsultują się z zainteresowanymi podmiotami w sprawie metod stosowanych do obliczania opłat przewidzianych w art. 77 lub odpłatności częściowych . [Popr. 191]

Artykuł 77

Opłaty obowiązkowe i odpłatności częściowe

1. W celu zapewnienia sobie odpowiednich zasobów do przeprowadzania kontroli urzędowych właściwe organy pobierają mogą pobierać opłaty lub odpłatności częściowe , mające na celu odzyskanie pewnych lub wszystkich kosztów poniesionych przez nie w związku z:

kontrolami urzędowymi przeprowadzanymi w celu sprawdzenia, czy następujące podmioty zachowują zgodność z przepisami, o których mowa w art. 1 ust. 2:

(i)	podmioty działające na rynku spozywczym zgodnie z definicją zawartą w art. 3 pkt 3 rozporządzenia (WE) nr 178/2002, które są albo zarejestrowane lub zatwierdzone, albo zarejestrowane i zatwierdzone, zgodnie z art. 6 rozporządzenia (WE) nr 852/2004;

(ii)	podmioty działające na rynku pasz zgodnie z definicją zawartą w art. 3 pkt 6 rozporządzenia (WE) nr 178/2002, zarejestrowane lub zatwierdzone zgodnie z art. 9 i 10 i rozporządzenia (WE) nr 183/2005 Parlamentu Europejskiego Rady (49);

(iii)

podmioty zawodowe zgodnie z definicją zawartą w art. 2 pkt 7 rozporządzenia (UE) nr …/… (*18);

(iv)	podmioty zawodowe zgodnie z definicją zawartą w art. 3 pkt 6 rozporządzenia (UE) nr XXX/XXXX [ numer rozporządzenia w sprawie produkcji i udostępniania na rynku materiału przeznaczonego do reprodukcji roślin ];

b)	kontrolami urzędowymi przeprowadzanymi w celu wydania świadectw urzędowych lub nadzoru wydawania urzędowych poświadczeń;

kontrolami urzędowymi przeprowadzanymi w celu zweryfikowania, że spełnione zostały warunki:

(i)	uzyskania i utrzymania zatwierdzenia, o którym mowa w art. 6 rozporządzenia (WE) nr 852/2004 lub w art. 9 i 10 rozporządzenia (WE) nr 183/2005;

(ii)	uzyskania i utrzymania upoważnienia, o którym mowa w art. 84, 92 i 93 rozporządzenia (UE) nr …/… (*19);

(iii)

uzyskania i utrzymania zezwolenia, o którym mowa w art. 25 rozporządzenia (UE) nr XXX/XXXX [ numer rozporządzenia w sprawie produkcji i udostępniania na rynku materiału przeznaczonego do reprodukcji roślin ];

d)	kontrolami urzędowymi przeprowadzanymi przez właściwe ograny w punktach kontroli granicznej lub punktach kontroli, o których mowa w art. 51 ust. 1 lit. a).

2. Do celów określonych w ust. 1 kontrole urzędowe, o których mowa w lit. a) tego ustępu, obejmują kontrole urzędowe przeprowadzane w celu zweryfikowania zgodności ze środkami przyjętymi przez Komisję zgodnie z art. 137 niniejszego rozporządzenia, art. 53 rozporządzenia (WE) nr 178/2002, art. 27 ust. 1, art. 29 ust. 1, art. 40 ust. 2, art. 41 ust. 2, art. 47 ust. 1, art. 49 ust. 2 i art. 50 ust. 2 rozporządzenia (UE) nr …/… (*20) , art. 41 i 144 rozporządzenia (UE) nr XXX/XXXX [ numer rozporządzenia w sprawie produkcji i udostępniania na rynku materiału przeznaczonego do reprodukcji roślin ] oraz częścią VI rozporządzenia (UE) nr …/… (*21), o ile decyzja ustanawiająca środki nie wymaga inaczej.

3. Do celów ust. 1:

kontrole urzędowe, o których mowa w lit. a) tego ustępu, nie obejmują kontroli urzędowych przeprowadzanych w celu zweryfikowania zgodności z czasowymi ograniczeniami, wymogami lub innymi środkami kontroli chorób przyjętymi przez właściwe organy zgodnie z art. 55 ust. 1, art. 56, 61 i 62, 64 i 65, art. 68 ust. 1 i art. 69 oraz przepisami przyjętymi na podstawie art. 55 ust. 2, art. 63, 67 i art. 68 ust. 2 rozporządzenia (UE) nr …/… (*22) oraz art. 16 rozporządzenia (UE) nr …/… (*23);

aa)

kontrole urzędowe, o których mowa w lit. a) niniejszego ustępu nie obejmują kontroli przeprowadzanych na poziomie produkcji podstawowej określonej w art. 3 ust. 17 rozporządzenia (WE) nr 178/2002, w tym kontroli przetwórstwa na poziomie gospodarstwa; obejmuje to kontrole służące weryfikacji zgodności z wymogami podstawowymi w zakresie zarządzania w obszarze zdrowia publicznego, zdrowia zwierząt, zdrowia roślin oraz dobrostanu zwierząt, zgodnie z art. 93 rozporządzenia (UE) nr 1306/2013;

b)	kontrole urzędowe, o których mowa w lit. a) i b) tego ustępu, nie obejmują kontroli urzędowych przeprowadzanych w celu zweryfikowania zgodności z przepisami, o których mowa w art. 1 ust. 2 lit. j) i k).

Artykuł 78

Koszty

1. Właściwe organy pobierają opłaty są upoważnione do uwzględniania przy obliczaniu opłat lub odpłatności częściowych zgodnie z art. 77 w celu odzyskania następujących kosztów kryteriów :

a)	wynagrodzenia pracowników, w tym pracowników pomocniczych, zaangażowanych w przeprowadzanie w zakresie, w jakim odpowiadają faktycznie poniesionym kosztom kontroli urzędowych, zgodnie z art. 79 ust. 1 lit. b), z pominięciem kosztów ich zabezpieczenia społecznego, emerytury i ubezpieczenia;

b)	kosztów pomieszczeń i wyposażenia, w tym kosztów konserwacji i ubezpieczenia;

c)	kosztów materiałów eksploatacyjnych, usług i narzędzi;

d)	kosztów szkolenia pracowników, o których mowa w lit. a), z wyłączeniem szkoleń koniecznych do uzyskania kwalifikacji niezbędnych, aby być zatrudnionym przez właściwe organy;

e)	kosztów podróży pracowników w celu przeprowadzenia kontroli urzędowych , o których mowa w lit. a), i związanych z nimi kosztów utrzymania , obliczonych zgodnie z art. 79 ust. 2 ;

f)	kosztów pobierania próbek oraz analiz, badań i diagnoz laboratoryjnych.

2. Jeżeli właściwe organy pobierające opłaty obowiązkowe lub odpłatności częściowe zgodnie z art. 77 wykonują również inne działania, przy obliczaniu opłat obowiązkowych lub odpłatności częściowych uwzględnia się wyłącznie część elementów kosztów, o których mowa w ust. 1 niniejszego artykułu, wynikającą z kontroli urzędowych, o których mowa w art. 77 ust. 1. [Popr. 193]

Artykuł 79

Obliczanie opłat minimalnych i odpłatności częściowych

1. Opłaty lub odpłatności częściowe pobierane zgodnie z art. 77:

ustala się jako stawkę zryczałtowaną na podstawie całkowitych kosztów kontroli urzędowych poniesionych przez właściwe organy w danym okresie i stosuje wobec wszystkich podmiotów, niezależnie od tego, czy w okresie referencyjnym w odniesieniu do każdego obciążonego opłatą podmiotu jest przeprowadzana jakakolwiek kontrola urzędowa; przy ustalaniu poziomu opłat nakładanych na każdy sektor, działalność i kategorię podmiotów właściwe organy uwzględniają wpływ danego rodzaju i rozmiaru działalności oraz istotnych czynników ryzyka na dystrybucję całkowitych kosztów takich kontroli urzędowych; lub

oblicza się na podstawie faktycznych kosztów poszczególnych kontroli urzędowych i stosuje się wobec podmiotów podlegających takiej kontroli urzędowej; taka opłata nie przekracza faktycznych kosztów przeprowadzonej kontroli urzędowej i może być częściowo lub całkowicie wyrażona jako funkcja czasu poświęconego przez pracowników właściwych organów na przeprowadzenie tych kontroli urzędowych.

2. Koszty podróży, o których mowa w art. 78 ust. 1 lit. e), uwzględnia się przy obliczaniu opłat lub odpłatności częściowych , o których mowa w art. 77 ust. 1, w sposób nieróżnicujący podmiotów ze względu na odległość ich lokali od siedziby właściwych organów.

3. Jeżeli opłaty lub odpłatności częściowe oblicza się zgodnie z ust. 1 lit. a), opłaty lub odpłatności częściowe pobierane przez właściwe organy zgodnie z art. 77 nie przekraczają całkowitych kosztów poniesionych w związku z kontrolami urzędowymi przeprowadzanymi w okresie, o którym mowa w ust. 1 lit. a). [Popr. 194]

Artykuł 80

Obniżenie opłat lub odpłatności częściowych wobec podmiotów stale przestrzegających przepisów

Jeżeli opłaty lub odpłatności częściowe są ustalane zgodnie z art. 79 ust. 1 lit. a), poziom opłaty stosowany w odniesieniu do każdego podmiotu określa się, uwzględniając historię przestrzegania przez podmiot przepisów, o których mowa w art. 1 ust. 2, potwierdzonej przez kontrole urzędowe, aby opłaty lub odpłatności częściowe stosowane wobec podmiotów stale przestrzegających przepisów były niższe niż te stosowane wobec pozostałych podmiotów. [Popr. 195]

Artykuł 81

Zastosowanie opłat i odpłatności częściowych

1. Podmioty otrzymują dowód uiszczenia opłat lub odpłatności częściowych , o których mowa w art. 77 ust. 1.

2. Opłaty lub odpłatności częściowe pobierane zgodnie z art. 77 ust. 1 lit. d) są uiszczane przez podmiot odpowiedzialny za przesyłkę lub jego przedstawiciela. [Popr. 196]

Artykuł 82

Zwroty opłat i zwolnienie z opłat mikroprzedsiębiorstw

1. Opłaty przewidziane w art. 77 nie podlegają bezpośredniemu lub pośredniemu zwrotowi, chyba że zostały niesłusznie pobrane.

2. Przedsiębiorstwa zatrudniające poniżej 10 osób, których roczny obrót lub roczna suma bilansowa nie przekracza 2 mln EUR, są zwolnione z uiszczania opłat przewidzianych w art. 77.

3. Koszty, o których mowa w art. 77, 78 i 79 nie obejmują kosztów poniesionych w związku z przeprowadzeniem kontroli urzędowych w odniesieniu do przedsiębiorstw, o których mowa w ust. 2.

Państwa członkowskie mogą zwolnić małe i średnie przedsiębiorstwa, które spełniają pewne obiektywne i niedyskryminacyjne kryteria, z uiszczania opłat przewidzianych w art. 77. [Popr. 197, 315 i 348]

Artykuł 83

Przejrzystość

1. Właściwe organy zapewniają najwyższy poziom przejrzystości w zakresie:

a)	metody i danych stosowanych przy ustalaniu opłat i odpłatności częściowych przewidzianych w art. 77 ust. 1;

b)	wykorzystywania zasobów zgromadzonych w ramach takich opłat lub odpłatności częściowych, wraz z liczbą przeprowadzonych kontroli ;

c)	ustaleń mających na celu zapewnienie sprawnego i oszczędnego wykorzystywania zasobów zgromadzonych w ramach takich opłat lub odpłatności częściowych .

2. Każdy właściwy organ w odniesieniu do każdego okresu referencyjnego podaje do wiadomości publicznej następujące informacje:

a)	koszty poniesione przez właściwy organ, za które należna jest opłata zgodnie z art. 77 ust. 1, ze wskazaniem zestawienia takich kosztów według działań, o których mowa w art. 77 ust. 1, oraz według elementów kosztów, o których mowa w art. 78 ust. 1;

b)	kwotę opłat lub odpłatności częściowych , o których mowa w art. 77 ust. 1, stosowanych w odniesieniu do każdej kategorii podmiotów i każdej kategorii kontroli urzędowych;

c)	metodę stosowaną przy ustalaniu opłat lub odpłatności częściowych , o których mowa w art. 77 ust. 1, w tym dane i szacunki stosowane przy ustalaniu opłat ryczałtowych lub odpłatności częściowych , o których mowa w art. 79 ust. 1 lit. a);

d)	jeżeli zastosowanie ma art. 79 ust. 1 lit. a) – metodę zastosowaną w celu dostosowania poziomu opłat lub odpłatności częściowych zgodnie z art. 80;

e)	całkowitą wysokość opłat lub odpłatności częściowych , w odniesieniu do których udzielane jest zwolnienie, o którym mowa w art. 82 ust. 2. [Popr. 198]

Artykuł 84

Wydatki wynikające z dodatkowych kontroli urzędowych oraz środków egzekucyjnych

Właściwe organy nakładają opłaty lub odpłatności częściowe w celu pokrycia dodatkowych kosztów wynikających z: [Popr. 199]

dodatkowych kontroli urzędowych:

(i)	które okazały się konieczne w wyniku wykrycia niezgodności podczas kontroli urzędowej przeprowadzanej zgodnie z niniejszym rozporządzeniem;

(ii)	przeprowadzonych w celu oceny stopnia i wpływu niezgodności lub sprawdzenia, czy naprawiono niezgodności;

b)	kontroli urzędowych przeprowadzanych na wniosek podmiotu;

c)	działań naprawczych podjętych przez właściwe organy lub osobę trzecią na żądanie właściwych organów, jeżeli podmiot nie przeprowadził działań naprawczych nakazanych przez właściwe organy zgodnie z art. 135 w celu wyeliminowania niezgodności;

kontroli urzędowych przeprowadzanych przez właściwe organy i podejmowanych przez nie czynności urzędowych zgodnie z art. 64–67, 69 i 70 oraz działań naprawczych podejmowanych przez osobę trzecią na wniosek właściwych organów, jeżeli podmiot nie przeprowadził działań naprawczych nakazanych przez właściwe organy zgodnie z art. 64 ust. 3 i 5 oraz art. 65 i 67.

Rozdział VII

Urzędowa certyfikacja

Artykuł 85

Wymogi ogólne dotyczące urzędowej certyfikacji

1. Zgodnie z przepisami, o których mowa w art. 1 ust. 2, urzędowa certyfikacja ma postać:

a)	świadectw urzędowych; lub

b)	poświadczeń urzędowych;

ba)	urzędowych poświadczeń zdrowotnych. [Popr. 200]

2. Jeżeli właściwe organy delegują określone zadania związane z wydawaniem świadectw urzędowych lub poświadczeń urzędowych bądź z nadzorem urzędowym, o którym mowa w art. 90 ust. 1, takie przekazanie musi być zgodne z art. 25–32.

Artykuł 86

Świadectwa urzędowe

1. Jeżeli przepisy, o których mowa w art. 1 ust. 2, wymagają wydania świadectwa urzędowego, zastosowanie mają art. 87-89.

2. Artykuły 87-89 mają również zastosowanie do świadectw urzędowych, które są konieczne do celów wywozu przesyłek zwierząt i towarów do państw trzecich.

2a. W odniesieniu do wydania świadectwa urzędowego na produkty, o których mowa w art. 1 ust. 2 lit. j), obok zgodności z art. 85 ust. 2, organ delegowany działa i jest akredytowany zgodnie ze normą EN ISO/IEC 17065: 2012. [Popr. 201]

Artykuł 87

Podpisywanie i wydawanie świadectw urzędowych

1. Świadectwa urzędowe są wydawane przez właściwe organy lub organy delegowane zgodnie z przepisami art . 25–32 . [Popr. 202]

2. Właściwe organy wyznaczają urzędników certyfikujących, którzy są upoważnieni do podpisywania świadectw urzędowych. Urzędnicy certyfikujący:

a)	są wolni od konfliktu interesów w odniesieniu do przedmiotu certyfikacji i działają w sposób niezależny i bezstronny; [Popr. 203]

b)	otrzymują odpowiednie szkolenie w zakresie przepisów, z którymi zgodność jest poświadczona świadectwem urzędowym, oraz przepisów niniejszego rozdziału.

3. Świadectwa urzędowe są podpisywane przez urzędnika certyfikującego i wydawane na podstawie jednego z następujących elementów:

bezpośredniej wiedzy urzędnika certyfikującego na temat faktów i danych istotnych dla certyfikacji, uzyskanych w drodze:

(i)	kontroli urzędowej; lub

(ii)	uzyskania innego świadectwa urzędowego wydanego przez właściwe organy;

b)	faktów i danych istotnych dla certyfikacji, wiedzę na temat których potwierdziła inna osoba upoważniona do tego celu przez właściwe organy i działająca pod ich kontrolą, pod warunkiem że urzędnik certyfikujący może zweryfikować dokładność takich faktów i danych;

c)	faktów i danych istotnych dla certyfikacji, które uzyskano z własnych systemów kontroli należących do podmiotów, uzupełnionych i potwierdzonych wynikami regularnych kontroli urzędowych, gdy urzędnik certyfikujący jest pewien, że spełnione zostały warunki wydania świadectwa urzędowego.

4. Śwaidectwa urzędowe są podpisywane przez urzędnika certyfikującego i wydawane wyłącznie na podstawie ust. 3 lit. a), jeżeli wymagają tego przepisy, o których mowa w art. 1 ust. 2.

Artykuł 88

Gwarancje wiarygodności świadectw urzędowych

1. Świadectwa urzędowe:

a)	nie są podpisywane przez urzędnika certyfikującego, jeżeli są puste lub niekompletne;

b)	są sporządzane w jednym z języków urzędowych instytucji Unii rozumianym przez urzędnika certyfikującego i w stosownych przypadkach w jednym z języków urzędowych państwa członkowskiego przeznaczenia;

c)	są autentyczne i rzetelne;

d)	umożliwiają identyfikację osoby, która je podpisała , oraz daty wydania ; [Popr. 204]

e)	umożliwiają łatwe zweryfikowanie powiązania między świadectwem , organem wydającym a przesyłką, partią lub pojedynczym zwierzęciem lub towarem objętym tym świadectwem. [Popr. 205]

2. Właściwe organy stosują wszelkie środki konieczne, aby zapobiegać wydawaniu fałszywych lub wprowadzających w błąd świadectw urzędowych lub nadużywania świadectw urzędowych oraz karać takie postępowanie. Środki takie w stosownych przypadkach obejmują:

a)	tymczasowe zawieszenie urzędnika certyfikującego w jego obowiązkach;

b)	wycofanie upoważnienia do podpisywania świadectw urzędowych;

c)	wszelkie inne środki mające na celu zapobiegnięcie powtórzeniu naruszenia, o którym mowa pierwszym zdaniu niniejszego ustępu.

Artykuł 89

Uprawnienia wykonawcze związane ze świadectwami urzędowymi

Komisja może w drodze aktów wykonawczych określić przepisy dotyczące jednolitego stosowania art. 87 i 88 w odniesieniu do:

a)	wzorów świadectw urzędowych i zasad dotyczących wydawania takich świadectw;

b)	mechanizmów oraz ustaleń prawnych i technicznych w celu zapewnienia wydawania rzetelnych i wiarygodnych świadectw urzędowych oraz zapobiegania ryzyku oszustwa;

c)	procedur postępowania w przypadkach wycofania świadectw urzędowych oraz sporządzania świadectw zastępczych;

d)	zasad sporządzania poświadczonych kopii świadectw urzędowych;

e)	formatu dokumentów, które muszą towarzyszyć zwierzętom i towarom po przeprowadzeniu kontroli urzędowych;

f)	zasad wydawania świadectw elektronicznych i stosowania podpisów elektronicznych.

Wspomniane akty wykonawcze przyjmuje się zgodnie z procedurą sprawdzającą, o której mowa w art. 141 ust. 2.

Artykuł 90

Poświadczenia urzędowe

1. Jeżeli przepisy, o których mowa w art. 1 ust. 2, wymagają wydania poświadczenia urzędowego przez podmioty pod oficjalnym nadzorem właściwych organów lub przez same właściwe organy, zastosowanie mają ust. 2, 3 i 4 niniejszego artykułu.

2. Poświadczenia urzędowe:

a)	są autentyczne i rzetelne;

b)	są sporządzane w jednym z języków urzędowych instytucji Unii; lub w dowolnym języku urzędowym państwa członkowskiego; [Popr. 206]

c)	jeżeli odnoszą się do przesyłki lub partii, umożliwiają zweryfikowanie powiązania między poświadczeniem urzędowym a przesyłką lub partią.

3. Właściwe organy dopilnowują, aby pracownicy przeprowadzający kontrole urzędowe w celu nadzorowania procedury certyfikacji lub, jeżeli poświadczenia urzędowe są wydawane przez właściwe organy, pracownicy zaangażowani w wydawanie takich poświadczeń urzędowych:

a)	działali w sposób niezależny, bezstronny i byli wolni od jakiegokolwiek konfliktu interesów w odniesieniu do przedmiotu certyfikacji w ramach poświadczeń urzędowych; [Popr. 207]

przechodzili odpowiednie szkolenie w zakresie:

(i)	przepisów, z którymi zgodność potwierdzają poświadczenia urzędowe;

(ii)	przepisów określonych w niniejszym rozporządzeniu.

4. Właściwe organy przeprowadzają regularne kontrole urzędowe w celu zweryfikowania, czy:

a)	podmioty wydające poświadczenia spełniają warunki ustanowione w przepisach, o których mowa w art. 1 ust. 2;

b)	poświadczenie jest wydawane na podstawie istotnych, prawidłowych i możliwych do sprawdzenia faktów i danych.

Tytuł III

Laboratoria i ośrodki referencyjne

Artykuł 91

Wyznaczenie laboratoriów referencyjnych Unii Europejskiej

1. Komisja może wyznacza w drodze aktów wykonawczych wyznaczyć laboratoria referencyjne Unii Europejskiej w obszarach regulowanych przepisami, o których mowa w art. 1 ust. 2, jeżeli skuteczność kontroli urzędowych zależy również od jakości, jednolitości i wiarygodności: [Popr. 208]

a)	metod analizy, badania lub diagnozy wykorzystywanych przez laboratoria urzędowe wyznaczone zgodnie z art. 36 ust. 1;

b)	wyników analiz, badań i diagnoz przeprowadzonych przez przedmiotowe laboratoria urzędowe.

2. Wyznaczenia przewidziane w ust. 1:

a)	następują po publicznej procedurze wyboru;

b)	są poddawane regularnemu przeglądowi co pięć lat ; [Popr. 209]

ba)	dokonywane są jedynie wobec laboratoriów, które posiadają pismo wspierające właściwego organu w danej dziedzinie. [Popr. 317]

2a. Jeżeli Komisja uzna to za stosowne, może wyznaczyć więcej niż jedno laboratorium referencyjne dla danej choroby, wspierając tym samym rotację laboratoriów krajowych spełniających wymogi, o których mowa w ust. 3. [Popr. 210]

3. Laboratoria referencyjne Unii Europejskiej:

a)	funkcjonują zgodnie z normą EN ISO/IEC 17025 w sprawie „ogólnych wymagań dotyczących kompetencji laboratoriów badawczych i wzorcujących” oraz są oceniane i akredytowane zgodnie z tą normą przez krajową jednostkę akredytującą działającą zgodnie z rozporządzeniem (WE) nr 765/2008;

b)	są niezależne, bezstronne i wolne od konfliktu interesów w zakresie wykonywania swoich zadań jako laboratoria referencyjne Unii Europejskiej; [Popr. 211]

c)	dysponują właściwie wykwalifikowanymi pracownikami, odpowiednio przeszkolonymi w zakresie technik analitycznych, badawczych i diagnostycznych stosowanych w dziedzinie ich kompetencji oraz w razie potrzeby pracownikami pomocniczymi;

d)	posiadają infrastrukturę, sprzęt i produkty niezbędne do wykonywania powierzonych im zadań lub mają do nich dostęp;

e)	zapewniają dysponowanie przez ich pracowników dobrą znajomością międzynarodowych norm i praktyk oraz uwzględnianie przez tych pracowników w ich pracy najnowszych zmian w zakresie badań na poziomie krajowym, Unii i międzynarodowym;

f)	są wyposażone tak, aby wykonywać swoje zadania w sytuacjach nadzwyczajnych;

g)	w razie potrzeby są wyposażone tak, aby spełniać stosowne normy w zakresie ochrony biologicznej;

ga)	w razie potrzeby współpracują z ośrodkami badawczymi Unii oraz ze służbami Komisji w trakcie opracowywania najwyższych standardów metod przeprowadzania analiz, badań lub diagnoz; [Popr. 212]

gb)	zgodnie z decyzją Rady 90/424/EWG (50) ; [Popr. 213]

gc)	gwarantują, że ich personel przestrzega poufnego charakteru określonych spraw, wyników lub informacji. [Popr. 214]

3a. Na zasadzie odstępstwa od ust. 1 i 2 niniejszego artykułu laboratoria referencyjne, o których mowa w art. 32 akapit pierwszy rozporządzenia (WE) nr 1829/2003 oraz art. 21 akapit pierwszy rozporządzenia (WE) nr 1831/2003, stanowią laboratoria referencyjne Unii Europejskiej, których zadania i obowiązki, o których mowa w art. 92 niniejszego rozporządzenia, dotyczą odpowiednio:

a)	organizmów zmodyfikowanych genetycznie (GMO) oraz żywności i pasz modyfikowanych genetycznie;

b)	dodatków paszowych. [Popr. 215]

Artykuł 92

Obowiązki i zadania laboratoriów referencyjnych Unii Europejskiej

1. Laboratoria referencyjne Unii Europejskiej przyczyniają się do doskonalenia i harmonizacji metod analizy, badań lub diagnoz, które mają być stosowane przez laboratoria urzędowe wyznaczone zgodnie z art. 36 ust. 1, oraz generowanych przez nie danych analitycznych, badawczych i diagnostycznych.

2. Laboratoria referencyjne Unii Europejskiej, zgodnie z rocznymi lub wieloletnimi programami prac zatwierdzonymi przez Komisję, są odpowiedzialne za następujące zadania:

a)	przekazywanie krajowym laboratoriom referencyjnym szczegółowych danych dotyczących metod analizy laboratoryjnej, badania lub diagnozy, łącznie z metodami referencyjnymi;

aa)	udostępnianie materiału referencyjnego nieodpłatnie i bez ograniczeń zastosowania, w przypadku zdrowia zwierząt, szczepów i surowicy, krajowym laboratoriom referencyjnym, aby ułatwić opracowanie i ujednolicenie metod analiz, badań i diagnoz; [Popr. 216]

koordynowanie stosowania przez krajowe laboratoria referencyjne, a także w razie potrzeby przez inne laboratoria urzędowe metod, o których mowa w lit. a), w szczególności poprzez regularne organizowanie międzylaboratoryjnych badań porównawczych oraz poprzez zapewnienie odpowiednich działań następczych w związku z takimi badaniami porównawczymi zgodnie z międzynarodowo przyjętymi protokołami, gdy takie istnieją; informowanie właściwych organów o monitorowaniu i wynikach takich międzylaboratoryjnych badań porównawczych; [Popr. 217]

c)	koordynowanie praktycznych rozwiązań niezbędnych w celu stosowania nowych metod analizy laboratoryjnej, badań lub diagnoz oraz powiadamianie krajowych laboratoriów referencyjnych o postępach w tej dziedzinie;

d)	prowadzenie przeprowadzanie bezpłatnych kursów szkoleniowych na rzecz pracowników krajowych laboratoriów referencyjnych, a także w razie potrzeby przeprowadzanie kursów szkoleniowych dla pracowników innych laboratoriów urzędowych, oraz ekspertów z państw trzecich; [Popr. 218]

e)	zapewnianie Komisji pomocy naukowej i technicznej w zakresie ich misji;

f)	dostarczanie krajowym laboratoriom referencyjnym informacji o stosownej unijnej, krajowej i międzynarodowej działalności badawczej;

g)	współpraca w zakresie ich misji z laboratoriami w państwach trzecich, a także z Europejskim Urzędem ds. Bezpieczeństwa Żywności, Europejską Agencją Leków oraz Europejskim Centrum ds. Zapobiegania i Kontroli Chorób;

aktywny udział w diagnozowaniu w państwach członkowskich ognisk chorób przenoszonych przez żywność, chorób odzwierzęcych lub zwierzęcych, lub chorób agrofagów roślin poprzez przeprowadzanie diagnostyki potwierdzającej, charakterystyki i badań taksonomicznych lub epizootycznych dotyczących izolatów czynników chorobotwórczych lub okazów agrofagów; [Popr. 219]

i)	koordynowanie lub przeprowadzanie badań w celu weryfikacji jakości odczynników stosowanych w diagnozowaniu chorób zwierzęcych, odzwierzęcych i przenoszonych przez żywność;

w stosownych przypadkach w ich dziedzinie kompetencji tworzenie i utrzymywanie:

(i)	kolekcji referencyjnych obejmujących agrofagi roślin lub szczepy referencyjne czynników chorobotwórczych; [Popr. 220]

(ii)	kolekcji referencyjnych obejmujących materiały przeznaczone do kontaktu z żywnością, stosowanych w celu kalibracji sprzętu analitycznego i dostarczania ich próbek krajowym laboratoriom referencyjnym;

(iii)

aktualnych wykazów dostępnych substancji referencyjnyh i odczynników oraz producentów i dostawców takich substancji i odczynników.

2a. Ustępy 1 i 2 niniejszego artykułu mają zastosowanie bez uszczerbku dla art. 32 akapit pierwszy rozporządzenia (WE) nr 1829/2003 oraz zasad przyjętych w oparciu o art. 32 akapit czwarty i piąty tego rozporządzenia, jak również dla art. 21 akapit pierwszy rozporządzenia (WE) nr 1831/2003 oraz zasad przyjętych w oparciu o art. 21 akapit trzeci i czwarty tego rozporządzenia. [Popr. 221]

3. Laboratoria referencyjne Unii Europejskiej publikują wykazy krajowych laboratoriów referencyjnych wyznaczonych przez państwa członkowskie zgodnie z art. 98 ust. 1.

Artykuł 92a

1. Komisja – w drodze aktów delegowanych – wyznacza laboratorium referencyjne Unii Europejskiej ds. autentyczności żywności;

2. Państwa członkowskie mogą wyznaczać krajowe laboratoria referencyjne jako część sieci laboratoriów działających w Unii. [Popr. 222]

Artykuł 93

Wyznaczenie ośrodków referencyjnych Unii Europejskiej do spraw materiału przeznaczonego do reprodukcji roślin

1. Komisja może w drodze aktów wykonawczych wyznaczyć ośrodki referencyjne Unii Europejskiej, które wspierają działalność Komisji, państw członkowskich i Europejskiej Agencji ds. Odmian Roślin (EPVA) w odniesieniu do stosowania przepisów, o których mowa w art. 1 ust. 2 lit. h).

2. Wyznaczenia przewidziane w ust. 1:

a)	następują po publicznej procedurze wyboru;

b)	są poddawane regularnemu przeglądowi.

3. Ośrodki referencyjne Unii Europejskiej do spraw materiału przeznaczonego do reprodukcji roślin:

a)	dysponują wysokim poziomem naukowej i technicznej wiedzy fachowej w zakresie inspekcji, pobierania próbek i badania materiału przeznaczonego do reprodukcji roślin;

b)	dysponują właściwie wykwalifikowanymi pracownikami odpowiednio przeszkolonymi w dziedzinach, o których mowa w lit. a), oraz w razie potrzeby pracownikami pomocniczymi

c)	posiadają infrastrukturę, sprzęt i produkty niezbędne do wykonywania powierzonych im zadań lub mają do nich dostęp;

zapewniają dysponowanie przez ich pracowników dobrą znajomością międzynarodowych norm i praktyk w dziedzinach, o których mowa w lit. a), oraz uwzględnianie przez tych pracowników w ich pracy najnowszych zmian w zakresie badań na poziomie krajowym, unijnym i międzynarodowym w przedmiotowych dziedzinach. [Popr. 223]

Artykuł 94

Obowiązki i zadania ośrodków referencyjnych Unii Europejskiej do spraw materiału przeznaczonego do reprodukcji roślin

Ośrodki referencyjne Unii Europejskiej wyznaczone zgodnie z art. 93 ust. 1, według rocznych lub wieloletnich programów prac zatwierdzonych przez Komisję, są odpowiedzialne za następujące zadania:

zapewnianie naukowej i technicznej wiedzy fachowej w zakresie ich misji na temat:

(i)	inspekcji polowej, pobierania próbek i badań przeprowadzanych w celu certyfikacji materiału przeznaczonego do reprodukcji roślin;

(ii)	badań materiału przeznaczonego do reprodukcji roślin po certyfikacji;

(iii)

badań materiału kategorii standard dotyczących materiału przeznaczonego do reprodukcji roślin;

b)	organizację badań porównawczych i doświadczeń polowych w zakresie materiału przeznaczonego do reprodukcji roślin;

c)	prowadzenie kursów szkoleniowych na rzecz pracowników właściwych organów oraz ekspertów z państw trzecich;

d)	wkład w opracowywanie protokołów badań certyfikacji i po certyfikacji w zakresie materiału przeznaczonego do reprodukcji roślin, a także wskaźników wykonania w odniesieniu do certyfikacji materiału przeznaczonego do reprodukcji roślin;

e)	rozpowszechnianie wyników badań naukowych oraz innowacji technologicznych w dziedzinach wchodzących w zakres ich misji. [Popr. 224]

Artykuł 95

Wyznaczenie ośrodków referencyjnych Unii Europejskiej do spraw dobrostanu zwierząt

1. Komisja może wyznacza w drodze aktów wykonawczych wyznaczyć ośrodki referencyjne Unii Europejskiej, które wspierają działalność Komisji i państw członkowskich w odniesieniu do stosowania przepisów, o których mowa w art. 1 ust. 2 lit. f). [Popr. 225]

2. Wyznaczenia przewidziane w ust. 1:

a)	następują po publicznej procedurze wyboru;

b)	są poddawane regularnemu przeglądowi.

3. Ośrodki referencyjne Unii Europejskiej do spraw dobrostanu zwierząt:

dysponują właściwie wykwalifikowanymi pracownikami o wysokim poziomem poziomie naukowej i technicznej wiedzy fachowej w zakresie relacji ludzi ze zwierzętami, zachowania zwierząt, fizjologii zwierząt, zdrowia i żywienia zwierząt w kontekście dobrostanu zwierząt oraz aspektów dobrostanu zwierząt związanych z wykorzystywaniem zwierząt do celów komercyjnych i naukowych przy uwzględnieniu aspektów etycznych ; [Popr. 226]

b)	dysponują właściwie wykwalifikowanymi pracownikami odpowiednio przeszkolonymi w dziedzinach, o których mowa w lit. a), i w kwestiach etycznych związanych ze zwierzętami oraz w razie potrzeby pracownikami pomocniczymi; [Popr. 227]

c)	posiadają infrastrukturę, sprzęt i produkty niezbędne do wykonywania powierzonych im zadań lub mają do nich dostęp;

Artykuł 96

Obowiązki i zadania ośrodków referencyjnych Unii Europejskiej do spraw dobrostanu zwierząt

Ośrodki referencyjne Unii Europejskiej wyznaczone zgodnie z art. 95 ust. 1, według rocznych lub wieloletnich programów prac zatwierdzonych przez Komisję, są odpowiedzialne za następujące zadania:

a)	zapewnianie naukowej i technicznej wiedzy fachowej w zakresie ich misji krajowym sieciom lub organom wsparcia naukowego przewidzianym w art. 20 rozporządzenia (WE) nr 1099/2009;

b)	zapewnianie naukowej i technicznej wiedzy fachowej do celów opracowania i stosowania wskaźników dobrostanu zwierząt, o których mowa w art. 18 ust. 3 lit f);

ba)	koordynowanie sieci instytucji posiadających uznaną wiedzę o dobrostanie zwierząt, które mogą wspierać właściwe organy i zainteresowane strony we wdrażaniu właściwego prawodawstwa Unii; [Popr. 228]

c)	opracowanie i koordynację przyczynienie się do opracowania i koordynacji rozwoju metod oceny poziomu dobrostanu zwierząt oraz metod poprawy dobrostanu zwierząt; [Popr. 229]

d)	prowadzenie koordynacja prowadzenia badań naukowych i technicznych w zakresie dobrostanu zwierząt wykorzystywanych do celów komercyjnych lub naukowych; [Popr. 230]

e)	prowadzenie kursów szkoleniowych na rzecz pracowników krajowych sieci lub organów wsparcia naukowego, o których mowa w lit. a), pracowników właściwych organów oraz ekspertów z państw trzecich;

f)	rozpowszechnianie wyników badań naukowych oraz innowacji technologicznych, a także współpracę z jednostkami badawczymi Unii w dziedzinach wchodzących w zakres ich misji.

Artykuł 96a

Wyznaczanie ośrodków referencyjnych Unii Europejskiej na rzecz autentyczności i integralności łańcucha rolno-spożywczego

1. Komisja może wyznaczyć w drodze aktów wykonawczych unijne ośrodki referencyjne, które wspierają działania Komisji i państw członkowskich, mające na celu zapobieganie celowym naruszeniom przepisów, o których mowa w art. 1 ust. 2, identyfikowanie ich i zwalczanie.

2. Wyznaczenia przewidziane w ust. 1 lit. a) odbywają się w ramach publicznej procedury wyboru i są poddawane regularnemu przeglądowi .

3. Ośrodki referencyjne Unii Europejskiej na rzecz autentyczności i integralności łańcucha rolno-spożywczego:

dysponują wysokim poziomem naukowej i technicznej wiedzy fachowej w odniesieniu do sektorów podlegających przepisom, o których mowa w art. 1 ust. 2, oraz w odniesieniu do praktyk prawnych, mających zastosowanie w tych sektorach, wraz z wynikającą z powyższego umiejętnością prowadzenia i koordynacji badań na najbardziej zaawansowanym poziomie w przedmiocie autentyczności i integralności towarów, jak również opracowywania, stosowania i zatwierdzania metod stosowanych w wykrywaniu celowych naruszeń przepisów, o których mowa w art. 1 ust. 2;

b)	dysponują właściwie wykwalifikowanymi pracownikami odpowiednio przeszkolonymi w dziedzinach, o których mowa w lit. a), oraz niezbędnymi pracownikami pomocniczymi;

c)	posiadają infrastrukturę, sprzęt i produkty niezbędne do wykonywania powierzonych im zadań lub mają do nich dostęp;

zapewniają to, że ich pracownicy dysponują dobrą znajomością międzynarodowych norm i praktyk w dziedzinach, o których mowa w lit. a), oraz że pracownicy ci uwzględniają w swojej pracy najnowsze zmiany w zakresie badań na szczeblu krajowym, unijnym i międzynarodowym w przedmiotowych dziedzinach. [Popr. 231]

Artykuł 96b

Zakres obowiązków i zadań ośrodków referencyjnych Unii Europejskiej na rzecz autentyczności i integralności łańcucha rolno-spożywczego

Ośrodki referencyjne Unii Europejskiej wyznaczone zgodnie z art. 96a ust. 1, według rocznych lub wieloletnich programów prac zatwierdzonych przez Komisję, są odpowiedzialne za następujące zadania:

a)	dzielenie się wiedzą fachową w przedmiocie autentyczności i integralności towarów oraz metod wykrywania celowych naruszeń przepisów, o których mowa w art. 1 ust. 2, w odniesieniu do praktyk prawnych mających zastosowanie do sektorów podlegających tym przepisom;

wykonywanie określonych analiz mających na celu zidentyfikowanie obszarów łańcucha rolno-spożywczego potencjalnie narażonych na celowe, spowodowane względami ekonomicznymi, naruszenia przepisów, o których mowa w art. 1 ust. 2, oraz udzielanie wsparcia przy opracowywaniu technik i protokołów poszczególnych kontroli urzędowych;

c)	w razie potrzeby wykonywanie obowiązków, o których mowa w art. 92 ust. 2 lit. a)–g);

d)	w razie potrzeby ustanowienie i prowadzenie zbiorów lub baz danych poświadczonych materiałów referencyjnych służących do weryfikacji autentyczności bądź integralności towarów;

e)	rozpowszechnianie wyników badań naukowych oraz innowacji technologicznych w dziedzinach wchodzących w zakres ich misji. [Popr. 232]

Artykuł 97

Obowiązki Komisji

1. Komisja publikuje i aktualizuje w razie konieczności następujące wykazy:

a)	laboratoriów referencyjnych Unii Europejskiej przewidzianych w art. 91;

b)	ośrodków referencyjnych Unii Europejskiej do spraw materiału przeznaczonego do reprodukcji roślin przewidzianych w art. 93; [Popr. 233]

c)	ośrodków referencyjnych Unii Europejskiej do spraw dobrostanu zwierząt przewidzianych w art. 95.

2. Komisja jest uprawniona do przyjęcia aktów delegowanych zgodnie z art. 139 w odniesieniu do ustanawiania wymogów, obowiązków i zadań dotyczących laboratoriów referencyjnych Unii Europejskiej, ośrodków referencyjnych Unii Europejskiej do spraw materiału przeznaczonego do reprodukcji roślin oraz ośrodków referencyjnych Unii Europejskiej do spraw dobrostanu zwierząt w uzupełnieniu do tych określonych w art. 91 ust. 3, art. 92, art. 93 ust. 3, art. 95 ust. 3 i art. 96. [Popr. 234]

3. Laboratoria referencyjne Unii Europejskiej i ośrodki referencyjne Unii Europejskiej podlegają kontrolom Komisji mającym na celu zweryfikowanie zgodności z wymogami art. 91 ust. 3, art. 92, art. 93 ust. 3, art. 95 ust. 3 i art. 96. [Popr. 235]

4. Jeżeli kontrole Komisji, o których mowa w ust. 3, wykażą niezgodność z wymogami określonymi w art. 91 ust. 3, art. 92, art. 95 ust. 3 i art. 96, Komisja po otrzymaniu uwag od laboratorium referencyjnego Unii Europejskiej lub ośrodka referencyjnego Unii Europejskiej podejmuje następujące działania:

a)	wycofuje wyznaczenie przedmiotowego laboratorium lub ośrodka; bądź

b)	wprowadza inny właściwy środek.

Artykuł 98

Wyznaczenie krajowych laboratoriów referencyjnych

1. Państwa członkowskie wyznaczają co najmniej jedno krajowe laboratorium referencyjne dla każdego laboratorium referencyjnego Unii Europejskiej wyznaczonego zgodnie z art. 91 ust. 1.

Państwo członkowskie może wyznaczyć laboratorium znajdujące się w innym państwie członkowskim lub w państwie trzecim będącym umawiającą się stroną Europejskiego Stowarzyszenia Wolnego Handlu (EFTA).

Pojedyncze laboratorium może być wyznaczone jako krajowe laboratorium referencyjne dla więcej niż jednego państwa członkowskiego.

2. Do krajowych laboratoriów referencyjnych mają zastosowanie wymogi przewidziane w art. 36 ust. 4 lit. e), art. 36 ust. 5, art. 38, art. 41 ust. 1, art. 41 ust. 2 lit. a) i b), a także art. 41 ust. 3.

3. Krajowe laboratoria referencyjne:

a)	są niezależne, bezstronne i wolne od konfliktu interesów w zakresie wykonywania swoich zadań jako krajowe laboratoria referencyjne; [Popr. 236]

b)	dysponują właściwie wykwalifikowanymi pracownikami, odpowiednio przeszkolonymi w zakresie technik analitycznych, badawczych i diagnostycznych w dziedzinie ich kompetencji oraz w razie potrzeby pracownikami pomocniczymi;

c)	posiadają infrastrukturę, sprzęt i produkty niezbędne do wykonywania powierzonych im zadań lub mają do nich dostęp;

d)	zapewniają dysponowanie przez ich pracowników dobrą znajomością międzynarodowych norm i praktyk oraz uwzględnianie przez tych pracowników w ich pracy najnowszych zmian w zakresie badań naukowych na poziomie krajowym, unijnym i międzynarodowym;

e)	są wyposażone tak, aby wykonywać swoje zadania w sytuacjach nadzwyczajnych;

f)	w razie potrzeby są wyposażone tak, aby spełniać normy w zakresie ochrony biologicznej.

4. Państwa członkowskie:

a)	przekazują Komisji, właściwemu laboratorium referencyjnemu Unii Europejskiej oraz pozostałym państwom członkowskim nazwę i adres każdego krajowego laboratorium referencyjnego;

b)	podają te informacje do wiadomości publicznej;

c)	w razie potrzeby aktualizują te informacje.

5. Państwa członkowskie posiadające więcej niż jedno krajowe laboratorium referencyjne dla laboratorium referencyjnego Unii Europejskiej gwarantują ścisłą współpracę tych laboratoriów krajowych, tak aby zapewnić efektywną koordynację między nimi, z innymi krajowymi laboratoriami oraz z laboratorium referencyjnym Unii Europejskiej.

6. Komisja jest uprawniona do przyjęcia aktów delegowanych zgodnie z art. 139 w odniesieniu do ustanawiania wymagań dla krajowych laboratoriów referencyjnych w uzupełnieniu do tych określonych w ust. 2 i 3.

6a. Niniejszy artykuł ma zastosowanie bez uszczerbku dla art. 32 akapit drugi rozporządzenia (WE) nr 1829/2003 oraz zasad przyjętych w oparciu o art. 32 akapit czwarty i piąty tego rozporządzenia, jak również dla załącznika II rozporządzenia (WE) nr 1831/2003 oraz zasad przyjętych w oparciu o art. 21 akapit trzeci i czwarty tego rozporządzenia. [Popr. 237]

Artykuł 99

Obowiązki i zadania krajowych laboratoriów referencyjnych

1. Krajowe laboratoria referencyjne w dziedzinie swoich kompetencji:

a)	współpracują z laboratoriami referencyjnymi Unii Europejskiej oraz uczestniczą w kursach szkoleniowych i międzylaboratoryjnych badaniach porównawczych organizowanych przez te laboratoria;

b)	koordynują działania laboratoriów urzędowych wyznaczonych zgodnie z art. 36 ust. 1 w celu zharmonizowania i udoskonalenia metod analizy laboratoryjnej, badania lub diagnozy oraz ich stosowania;

c)	w stosownych przypadkach organizują międzylaboratoryjne badania porównawcze między laboratoriami urzędowymi, zapewniają odpowiednie działania następcze w związku z takimi badaniami oraz informują właściwe organy o wynikach tych badań i działań następczych;

d)	zapewniają rozpowszechnianie wśród właściwych organów i laboratoriów urzędowych informacji przekazanych przez laboratorium referencyjne Unii Europejskiej;

e)	zapewniają właściwym organom w zakresie swojej misji pomoc naukową i techniczną przy realizacji skoordynowanych planów kontroli przyjętych zgodnie z art. 111;

f)	w stosownych przypadkach tworzą i utrzymują aktualne wykazy dostępnych substancji odniesienia i odczynników oraz producentów i dostawców takich substancji i odczynników;

fa)

biorą czynny udział w diagnozowaniu na terytorium krajowym ognisk chorób przenoszonych przez żywność, chorób odzwierzęcych lub zwierzęcych, prowadząc diagnostykę potwierdzającą, charakterystykę i badania epizootyczne lub taksonomiczne dotyczące izolatów czynników chorobotwórczych lub okazów agrofagów, jak stanowi art. 92 ust. 2 lit h) w odniesieniu do laboratoriów referencyjnych Unii. [Popr. 238]

2. Komisja jest uprawniona do przyjęcia aktów delegowanych zgodnie z art. 139 w odniesieniu do ustanawiania obowiązków i zadań krajowych laboratoriów referencyjnych w uzupełnieniu do tych przewidzianych w ust. 1.

2a. Niniejszy artykuł ma zastosowanie bez uszczerbku dla art. 32 akapit drugi rozporządzenia (WE) nr 1829/2003 oraz zasad przyjętych w oparciu o art. 32 akapit czwarty i piąty tego rozporządzenia, jak również dla załącznika II rozporządzenia (WE) nr 1831/2003 oraz zasad przyjętych w oparciu o art. 21 akapit trzeci i czwarty tego rozporządzenia. [Popr. 239]

Tytuł IV

Pomoc i współpraca administracyjna

Artykuł 100

Zasady ogólne

1. Właściwe organy zainteresowanych państw członkowskich zapewniają sobie wzajemnie pomoc administracyjną zgodnie z art. 102–105 w celu zagwarantowania właściwego stosowania przepisów, o których mowa w art. 1 ust. 2, w przypadkach mających znaczenie dla więcej niż jednego państwa członkowskiego.

2. Pomoc administracyjna obejmuje w stosownych przypadkach udział właściwych organów państwa członkowskiego w kontrolach urzędowych na miejscu, które są przeprowadzane przez właściwe organy innego państwa członkowskiego. [Popr. 240]

3. Przepisy określone w niniejszym tytule nie naruszają przepisów krajowych:

a)	mających zastosowanie do udostępniania dokumentów, które są przedmiotem postępowania sądowego lub odnoszą się do niego;

b)	mających na celu ochronę interesów handlowych osób fizycznych lub prawnych.

4. Wszelka komunikacja między właściwymi organami zgodnie z art. 102–105 odbywa się na piśmie.

5. W celu usprawnienia i uproszczenia wymiany informacji Komisja w drodze aktów wykonawczych ustanawia standardowy format dla:

a)	wniosków o udzielenie pomocy przewidzianych w art. 102 ust. 1;

b)	informacji o wspólnych i powtarzających się zgłoszeniach i odpowiedziach.

Wspomniane akty wykonawcze przyjmuje się zgodnie z procedurą sprawdzającą, o której mowa w art. 141 ust. 2. [Popr. 241]

5a. Komunikacja między właściwymi organami na mocy przepisów niniejszego tytułu nie narusza rozporządzenia Komisji (UE) nr 16/2011 (51) dotyczącego komunikacji, która musi się odbywać za pomocą systemu wczesnego ostrzegania o niebezpiecznych produktach żywnościowych i środkach żywienia zwierząt. [Popr. 242]

Artykuł 101

Instytucje łącznikowe

1. Każde państwo członkowskie wyznacza co najmniej jedną instytucję łącznikową odpowiedzialną za wymianę informacji między właściwymi organami zgodnie z art. 102–105.

2. Wyznaczenie instytucji łącznikowych nie stoi na przeszkodzie bezpośrednim kontaktom, wymianie informacji lub współpracy pomiędzy pracownikami właściwych organów w różnych państwach członkowskich.

3. Komisja jest uprawniona do przyjęcia aktów delegowanych zgodnie z art. 139 w odniesieniu do ustanawiania minimalnych wymagań, jakie muszą spełniać instytucje łącznikowe wyznaczone zgodnie z ust. 1.

4. Państwa członkowskie informują Komisję i pozostałe państwa członkowskie o danych szczegółowych dotyczących ich instytucji łącznikowych wyznaczonych zgodnie z ust. 1 oraz o wszelkich późniejszych zmianach tych danych.

5. Komisja publikuje i aktualizuje na swoich stronach internetowych wykazy instytucji łącznikowych, o których poinformowały ją państwa członkowskie zgodnie z ust. 4.

6. Wszystkie wnioski o udzielenie pomocy na podstawie art. 102 ust. 1 oraz zgłoszenia i informacje na podstawie art. 103, 104 i 105 instytucja łącznikowa przekazuje swojemu odpowiednikowi w państwie członkowskim, do którego skierowany jest wniosek lub zgłoszenie.

7. Komisja w drodze aktów wykonawczych określa charakterystykę narzędzi technicznych i procedur w zakresie komunikacji między instytucjami łącznikowymi wyznaczonymi zgodnie z ust. 1.

Wspomniane akty wykonawcze przyjmuje się zgodnie z procedurą sprawdzającą, o której mowa w art. 141 ust. 2. [Popr. 243]

Artykuł 102

Pomoc na wniosek

1. W przypadku gdy właściwe organy państwa członkowskiego uznają, że w celu przeprowadzenia kontroli urzędowych lub skutecznych działań następczych w związku z taką kontrolą na ich terytorium potrzebują one danych lub informacji od właściwych organów innego państwa członkowskiego, wystosowują do właściwych organów tego państwa członkowskiego umotywowany wniosek o udzielenie pomocy administracyjnej. Właściwe organy, do których kierowany jest wniosek:

a)	niezwłocznie potwierdzają otrzymanie wniosku;

b)	w terminie dziesięciu 15 dni od daty otrzymania wniosku określają czas potrzebny na udzielenie kompetentnej odpowiedzi na wniosek; [Popr. 244]

c)	przeprowadzają kontrole urzędowe lub badają przedmiotową kwestię w celu niezwłocznego przekazania właściwym organom wnioskującym wszystkich niezbędnych informacji i dokumentów, aby umożliwić im podjęcie świadomych decyzji i zweryfikowanie zgodności z przepisami Unii w zakresie ich właściwości.

2. Dokumenty mogą być przekazywane w formie oryginałów lub mogą być przekazywane ich kopie.

3. Za zgodą właściwych organów wnioskujących i właściwych organów, do których kierowany jest wniosek, pracownicy wyznaczeni przez właściwe organy wnioskujące mogą być obecni w trakcie kontroli urzędowych i badania, o których mowa w ust. 1 lit. c), przeprowadzanych przez właściwe organy, do których kierowany jest wniosek.

W takich przypadkach pracownicy właściwych organów wnioskujących:

a)	w każdej chwili są w stanie przedstawić pisemne upoważnienie określające ich tożsamość i funkcje urzędowe;

b)	mają dostęp, poprzez swoich pośredników i jedynie do celów przeprowadzanego dochodzenia administracyjnego, do tych samych pomieszczeń i dokumentów, do których mają dostęp pracownicy właściwych organów, do których kierowany jest wniosek;

c)	nie mogą, z własnej inicjatywy, wykonywać uprawnień dochodzeniowych powierzonych urzędnikom właściwych organów, do których kierowany jest wniosek.

Artykuł 103

Pomoc udzielona bez wniosku

1. Gdy właściwe organy danego państwa członkowskiego dowiedzą się o niezgodności oraz jeżeli ta niezgodność może mieć skutki dla innego państwa członkowskiego, organy te niezwłocznie zgłaszają właściwym organom innego państwa członkowskiego takie informacje bez otrzymania wniosku w tej sprawie.

2. Właściwe organy powiadomione zgodnie z ust.1:

a)	niezwłocznie potwierdzają otrzymanie zgłoszenia;

w terminie dziesięciu 15 dni roboczych od daty otrzymania zgłoszenia określają: [Popr. 245]

(i)	jak zamierzają zbadać tę kwestię; lub

(ii)	powody, dla których uważają, że badanie tej sprawy nie jest konieczne;

c)	w przypadkach gdy badanie, o którym mowa w lit. b), uznaje się za konieczne, badają sprawę i niezwłocznie powiadamiają zgłaszające właściwe organy o wynikach oraz w razie potrzeby o wszelkich zastosowanych środkach.

Artykuł 104

Pomoc w przypadku niezgodności

1. W przypadku gdy w trakcie kontroli urzędowej przeprowadzanej w odniesieniu do zwierząt lub towarów pochodzących z innego państwa członkowskiego właściwe organy ustalą, że te zwierzęta lub towary nie są zgodne z przepisami, o których mowa w art. 1 ust. 2, w taki sposób, że stwarzają ryzyko dla zdrowia ludzi, zwierząt lub roślin, dobrostanu zwierząt lub – w odniesieniu do GMO i środków ochrony roślin – dla środowiska bądź stanowią poważne naruszenie tych przepisów, organy te niezwłocznie powiadamiają właściwe organy państwa członkowskiego miejsca wysyłki oraz wszelkich innych państw członkowskich, których to dotyczy, aby umożliwić im odpowiednie zbadanie tej sprawy.

1a. W przypadku naruszenia rozporządzenia (WE) nr 1/2005 pozostałe zainteresowane państwa członkowskie, o których mowa w ust. 1, obejmują:

a)	państwo członkowskie, które wydało zezwolenie przewoźnikowi;

b)	jeżeli niedobór środków transportu jest jedną z przyczyn nieprzestrzegania wymogów tego rozporządzenia, państwo członkowskie, które wydało świadectwo zatwierdzenia środka transportu;

c)	jeżeli kierowca przyczynił się do nieprzestrzegania wymogów tego rozporządzenia, państwo członkowskie, które wydało świadectwo kwalifikacji kierowcy. [Popr. 246]

2. Powiadomione właściwe organy niezwłocznie:

a)	potwierdzają otrzymanie powiadomienia;

b)	określają, jak zamierzają zbadać tę sprawę;

c)	badają sprawę, przyjmują wszelkie niezbędne środki i zawiadamiają właściwe organy powiadamiające o charakterze przeprowadzonego badania i kontroli urzędowych, podjętych decyzjach oraz powodach takich decyzji;

ca)	informuje wszystkie właściwe zainteresowane strony zgodnie z zapisami w krajowych planach awaryjnych dotyczących bezpieczeństwa żywności. [Popr. 247]

3. Jeżeli właściwe organy powiadamiające mają powód sądzić, że badanie przeprowadzone przez powiadomione właściwe organy lub przyjęte przez nie środki nie odnoszą się odpowiednio do stwierdzonej niezgodności, żądają od powiadomionych właściwych organów uzupełnienia przeprowadzonych kontroli urzędowych lub przyjętych środków. W takich przypadkach:

a)	właściwe organy obydwu państw członkowskich wypracowują uzgodnione podejście w celu właściwego zaradzenia niezgodności, w tym za pomocą wspólnych kontroli urzędowych i badania przeprowadzanych zgodnie z art. 102 ust. 3;

b)	właściwe organy obydwu państw członkowskich niezwłocznie powiadamiają Komisję, jeżeli nie są w stanie uzgodnić właściwych środków.

4. Gdy kontrole urzędowe przeprowadzone w odniesieniu do zwierząt lub towarów pochodzących z innego państwa członkowskiego wykazują powtarzające się przypadki niezgodności z przepisami, o których mowa w art. 1 ust. 2, właściwe organy państwa członkowskiego miejsca przeznaczenia niezwłocznie informują Komisję i właściwe organy innego państwa członkowskiego.

Artykuł 105

Pomoc ze strony państw trzecich

1. Jeżeli właściwe organy otrzymują informacje od państwa trzeciego wskazujące na niezgodność lub ryzyko dla zdrowia ludzi, zwierząt lub roślin, dobrostanu zwierząt lub – w odniesieniu do GMO i środków ochrony roślin – dla środowiska, organy te niezwłocznie:

a)	przekazują takie informacje właściwym organom w innych zainteresowanych państwach członkowskich;

b)	przekazują takie informacje Komisji, jeżeli są one lub mogą być przydatne na poziomie Unii.

2. Informacje uzyskane za pośrednictwem kontroli urzędowych i badania przeprowadzonych zgodnie z niniejszym rozporządzeniem mogą być przekazane do państwa trzeciego, o którym mowa w ust. 1, pod warunkiem że:

a)	właściwe organy, które dostarczyły te informacje, zgadzają się na takie przekazanie;

b)	państwo trzecie zobowiązało się udzielić pomocy koniecznej do zebrania dowodów na temat praktyk, które są lub wydają się niezgodne z przepisami Unii lub wiążą się z ryzykiem dla ludzi, zwierząt lub roślin bądź dla środowiska;

c)	zachowuje się zgodność z odpowiednimi przepisami Unii i przepisami krajowymi mającymi zastosowanie do przekazywania danych osobowych do państw trzecich.

Artykuł 106

Skoordynowana pomoc i działania następcze Komisji

1. Komisja niezwłocznie przystępuje do koordynacji środków i działań podjętych przez właściwe organy zgodnie z niniejszym tytułem, jeżeli:

a)	z informacji dostępnych Komisji wynika, że ma miejsce działalność, która jest lub wydaje się niezgodna z przepisami, o których mowa w art. 1 ust. 2, oraz że działalność taka ma lub może mieć skutki w więcej niż jednym państwie członkowskim; lub

b)	informacje dostępne Komisji wskazują na to, że ta sama lub podobna działalność, która jest lub wydaje się niezgodna z przepisami określonymi w art. 1 ust. 2, może mieć miejsce w więcej niż jednym państwie członkowskim; oraz

c)	właściwe organy w zainteresowanym państwie członkowskim nie są w stanie uzgodnić właściwych działań w celu odniesienia się do niezgodności z przepisami, o których mowa w art. 1 ust. 2.

2. W przypadkach, o których mowa w ust. 1, Komisja może:

a)	we współpracy z zainteresowanym państwem członkowskim wysłać zespół inspekcyjny w celu przeprowadzenia kontroli urzędowej na miejscu;

b)	zażadać, w drodze aktów wykonawczych, od właściwych organów państwa członkowskiego wysyłki oraz w stosownych przypadkach innych zainteresowanych państw członkowskich, by odpowiednio nasiliły kontrole urzędowe oraz przedstawiły jej sprawozdania dotyczące zastosowanych przez nie środków;

c)	wprowadzić wszelkie inne właściwe środki zgodnie z przepisami, o których mowa w art. 1 ust. 2.

3. Komisja jest uprawniona do przyjęcia aktów delegowanych zgodnie z art. 139 w celu ustanowienia przepisów dotyczących szybkiej wymiany informacji w przypadkach, o których mowa w ust. 1.

Tytuł V

Planowanie i sprawozdawczość

Artykuł 107

Wieloletnie krajowe plany kontroli oraz pojedynczy organ zajmujący się tymi planami

1. Państwa członkowskie zapewniają przeprowadzanie przez właściwe organy kontroli urzędowych regulowanych niniejszym rozporządzeniem na podstawie wieloletnich krajowych planów kontroli, których przygotowanie i wykonanie jest koordynowane na całym ich terytorium.

2. Państwa członkowskie wyznaczają pojedynczy organ odpowiedzialny lub organy odpowiedzialne za: [Popr. 248]

a)	koordynację przygotowania planu, o którym mowa w ust. 1, we wszystkich właściwych organach odpowiedzialnych za kontrole urzędowe;

b)	zapewnienie spójności takiego planu i jego konsekwentnego wprowadzenia.

Artykuł 108

Treść wieloletnich krajowych planów kontroli

1. Wieloletnie krajowe plany kontroli przygotowuje się, aby zapewnić:

a)	planowanie kontroli urzędowych we wszystkich obszarach regulowanych przepisami, o których mowa w art. 1 ust. 2, a także zgodnie z kryteriami określonymi w art. 8 oraz w przepisach przewidzianych w art. 15–24;

b)	skuteczne uszeregowanie kontroli urzędowych pod względem pierwszeństwa oraz skuteczny podział zasobów w ramach kontroli.

2. Wieloletnie krajowe plany kontroli zawierają informacje ogólne dotyczące struktury i organizacji systemów kontroli urzędowych w danym państwie członkowskim w każdym sektorze, którego to dotyczy, oraz zawierają przynajmniej informacje dotyczące następujących kwestii: [Popr. 249]

a)	celów strategicznych wieloletniego krajowego planu kontroli i tego, w jaki sposób uszeregowanie kontroli urzędowych pod względem pierwszeństwa oraz podział zasobów odzwierciedlają te cele;

b)	sklasyfikowania ryzyka kontroli urzędowych;

c)	wyznaczenia właściwych organów i ich zadań na poziomie centralnym, regionalnym i lokalnym oraz informacje dotyczące zasobów udostępnionych tym organom;

d)	przekazania zadań podmiotom delegowanym, w stosownych przypadkach;

e)	ogólnej organizacji i zarządzania kontrolami urzędowymi na poziomie krajowym, regionalnym i lokalnym, łącznie z kontrolami urzędowymi w poszczególnych zakładach;

f)	systemów kontroli zastosowanych do różnych sektorów oraz koordynacji różnych usług właściwych organów odpowiedzialnych za kontrole urzędowe w tych sektorach;

g)	ustanowionych procedur i ustaleń służących zapewnieniu zgodności ze zobowiązaniami właściwych organów przewidzianymi w art. 4 ust. 1;

h)	szkolenia pracowników właściwych organów;

i)	udokumentowanych procedur przewidzianych w art. 11 ust. 1;

j)	organizacji i funkcjonowania planów awaryjnych zgodnie z przepisami, o których mowa w art. 1 ust. 2;

k)	organizacji współpracy i wzajemnej pomocy między właściwymi organami państw członkowskich.

Artykuł 109

Przygotowywanie i wykonywanie wieloletnich krajowych planów kontroli

1. Państwa członkowskie zapewniają podanie wieloletniego krajowego planu kontroli przewidzianego w art. 107 ust. 1 do wiadomości publicznej, z wyjątkiem tych części planu, których ujawnienie mogłoby osłabić skuteczność kontroli urzędowych.

1a. Wieloletnie krajowe plany kontroli mogą być przygotowywane w konsultacji z odpowiednimi podmiotami w celu zapewnienia stosowania podejścia opartego na ryzyku do kontroli urzędowych. [Popr. 250]

2. Wieloletni krajowy plan kontroli podlega aktualizacji za każdym razem, gdy zachodzi konieczność dostosowania go do zmian przepisów, o których mowa w art. 1 ust. 2, oraz regularnemu przeglądowi mającemu na celu uwzględnienie co najmniej następujących czynników:

a)	pojawiania się nowych chorób, agrofagów roślin lub innego ryzyka dla zdrowia ludzi, zwierząt lub roślin, dobrostanu zwierząt lub – w odniesieniu do GMO i środków ochrony roślin – dla środowiska; [Popr. 251]

b)	istotnych zmian w strukturze, zarządzaniu lub funkcjonowaniu właściwych organów państwa członkowskiego;

c)	wyników kontroli urzędowych państw członkowskich;

d)	wyników kontroli Komisji przeprowadzonych w danym państwie członkowskim zgodnie z art. 115 ust. 1;

e)	wyników badań naukowych;

f)	wyników kontroli urzędowych przeprowadzonych przez właściwe organy państwa trzeciego w państwie członkowskim.

3. Państwa członkowskie na wniosek dostarczają Komisji aktualną wersję swoich wieloletnich krajowych planów kontroli.

Artykuł 110

Przekazane uprawnienia w zakresie wieloletnich krajowych planów kontroli

Komisja jest uprawniona do przyjęcia aktów delegowanych zgodnie z art. 139 w odniesieniu do wieloletnich krajowych planów kontroli przewidzianych w art. 107 ust. 1.

We wspomnianych aktach delegowanych ustanawia się przepisy dotyczące:

a)	kryteriów klasyfikacji ryzyka w odniesieniu do działalności podmiotów;

b)	priorytetów w zakresie kontroli urzędowych w oparciu o kryteria ustanowione w art. 8 i w przepisach określonych w art. 15–24;

c)	procedur mających na celu maksymalne zwiększenie skuteczności kontroli urzędowych;

d)	głównych wskaźników wykonania, które mają być stosowane przez właściwe organy przy dokonywaniu oceny wieloletniego krajowego planu kontroli oraz jego wykonywania. [Popr. 252]

Artykuł 111

Skoordynowane plany kontroli oraz gromadzenie informacji i danych

W celu przeprowadzenia w całej Unii ukierunkowanej oceny stanu zastosowania przepisów, o których mowa w art. 1 ust. 2, lub ustalenia częstości występowania określonych zagrożeń w Unii Komisja jest uprawniona do przyjęcia aktów delegowanych zgodnie z art. 139 w odniesieniu do:

a)	opracowania, organizacji i wykonywania skoordynowanych planów kontroli o określonym czasie trwania w jednym z obszarów regulowanych przepisami, o których mowa w art. 1 ust. 2; [Popr. 253]

b)	w razie potrzeby organizacji gromadzenia danych i informacji odnośnie do stosowania określonego zestawu przepisów, o których mowa w art. 1 ust. 2, lub dotyczących częstości występowania określonych zagrożeń; [Popr. 254]

ba)	roli zainteresowanych stron w opracowywaniu wykonywaniu skoordynowanych planów kontroli. [Popr. 255]

Artykuł 112

Sprawozdania roczne państw członkowskich

1. Co roku do dnia 30 czerwca każde państwo członkowskie przedkłada Komisji sprawozdanie przedstawiające:

a)	wszystkie zmiany dokonane w jego wieloletnim krajowym planie kontroli mające na celu uwzględnienie czynników, o których mowa w art. 109 ust. 2;

b)	wyniki kontroli urzędowych przeprowadzonych w poprzednim roku w ramach swojego wieloletniego krajowego planu kontroli;

c)	rodzaj i liczbę przypadków niezgodności z przepisami, o których mowa w art. 1 ust. 2, wykrytych w poprzednim roku przez właściwe organy , określonych z podziałem na sektory i na odpowiednim poziomie szczegółowości ; [Popr. 256]

d)	środki podjęte w celu zapewnienia efektywnego funkcjonowania wieloletniego krajowego planu kontroli, łącznie z działaniami służącymi egzekwowaniu przepisów i wynikami zastosowania tych środków;

da)	informacje na temat stosowania opłat, o których mowa w art. 83 ust. 2 dotyczącym przejrzystości. [Popr. 257]

2. W celu zapewnienia jednolitego sposobu ujęcia danych w sprawozdaniu rocznym przewidzianym w ust. 1 Komisja w drodze aktów wykonawczych przyjmuje i w razie potrzeby aktualizuje standardowe wzory formularzy do celów przedkładania informacji i danych, o których mowa w ust. 1.

Przedmiotowe akty wykonawcze w miarę możliwości umożliwiają stosowanie standardowych wzorów formularzy przyjętych przez Komisję do celów przedkładania innych sprawozdań na temat kontroli urzędowych, jakie mają obowiązek przedkładać Komisji właściwe organy zgodnie z przepisami, o których mowa w art. 1 ust. 2.

Wspomniane akty wykonawcze przyjmuje się zgodnie z procedurą sprawdzającą, o której mowa w art. 141 ust. 2.

Artykuł 113

Sprawozdania roczne Komisji

1. Od dnia wejścia w życie niniejszego rozporządzenia co dwa lata do dnia 31 grudnia Komisja podaje do wiadomości publicznej sprawozdanie roczne z funkcjonowania kontroli urzędowych w państwach członkowskich, uwzględniając: [Popr. 258]

a)	sprawozdania roczne przedłożone przez państwa członkowskie zgodnie z art. 112 , w tym informacje na temat stosowania opłat, o których mowa w art. 83 ust. 2 dotyczącym przejrzystości ; [Popr. 259]

b)	wyniki kontroli Komisji przeprowadzonych zgodnie z art. 115 ust. 1;

c)	wszelkie inne istotne informacje.

2. Sprawozdanie roczne przewidziane w ust. 1 może w stosownych przypadkach zawierać zawiera zalecenia dotyczące ewentualnych ulepszeń systemów kontroli urzędowych w państwach członkowskich i określonych kontroli urzędowych w niektórych obszarach. [Popr. 260]

Artykuł 114

Plany awaryjne dotyczące żywności i pasz

1. Do celów stosowania ogólnego planu dotyczącego zarządzania kryzysowego przewidzianego w art. 55 ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 178/2002 państwa członkowskie opracowują operacyjne plany awaryjne dotyczące żywności i pasz, w których ustala się środki, jakie należy zastosować niezwłocznie w przypadku wykrycia, że żywność lub pasza stwarza poważne ryzyko dla zdrowia ludzi lub zwierząt bezpośrednio lub poprzez środowisko naturalne.

2. W planach awaryjnych dotyczących żywności i pasz przewidzianych w ust. 1 określa się:

a)	właściwe organy, które mają być zaangażowane;

b)	prawa i obowiązki organów, o których mowa w lit. a);

c)	kanały i procedury przepływu informacji między właściwymi organami a innymi zainteresowanymi stronami w stosownych przypadkach.

3. Państwa członkowskie dokonują regularnego przeglądu planów awaryjnych dotyczących żywności i pasz, aby uwzględnić zmiany w organizacji właściwych organów i doświadczenie zdobyte poprzez wykonywanie planu i ćwiczenia symulacyjne.

4. Komisja jest uprawniona do przyjęcia aktów delegowanych zgodnie z art. 139 w odniesieniu do:

a)	przepisów dotyczących ustanawiania planów awaryjnych przewidzianych w ust. 1 w zakresie niezbędnym do zapewnienia spójnego i skutecznego stosowania ogólnego planu dotyczącego zarządzania kryzysowego przewidzianego w art. 55 ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 178/2002;

b)	roli zainteresowanych stron w ustalaniu i realizacji przedmiotowych planów awaryjnych.

Tytuł VI

Działania Unii

Rozdział I

Kontrole przeprowadzane przez Komisję

Artykuł 115

Kontrole przeprowadzane przez Komisję w państwach członkowskich

1. Eksperci Komisji przeprowadzają kontrole w każdym państwie członkowskim w celu:

a)	zweryfikowania stosowania przepisów, o których mowa w art. 1 ust. 2, oraz przepisów przewidzianych w niniejszym rozporządzeniu;

b)	zweryfikowania funkcjonowania krajowych systemów kontroli i właściwych organów odpowiadających za ich obsługę;

badania i gromadzenia informacji na temat:

(i)	kontroli urzędowych i praktyk zakresie egzekwowania przepisów;

(ii)	ważnych i powracających problemów w zakresie stosowania lub egzekwowania przepisów, o których mowa w art. 1 ust. 2;

(iii)

w odniesieniu do sytuacji nadzwyczajnych, pojawiających się problemów lub rozwoju sytuacji w państwach członkowskich.

2. Kontrole przewidziane w ust. 1 są organizowane we współpracy z właściwymi organami państw członkowskich i regularnie przeprowadzane.

3. Kontrole przewidziane w ust. 1 mogą obejmować weryfikacje na miejscu. Eksperci Komisji mogą towarzyszyć pracownikom właściwych organów w przeprowadzaniu kontroli urzędowych.

4. Eksperci z państw członkowskich mogą wspierać ekspertów Komisji. Eksperci krajowi towarzyszący ekspertom Komisji mają takie same prawa w zakresie dostępu, jak eksperci Komisji.

Artykuł 116

Sprawozdania Komisji z kontroli przeprowadzanych przez jej ekspertów w państwach członkowskich

1. Komisja:

a)	przygotowuje projekt sprawozdania dotyczącego ustaleń z kontroli przeprowadzonych zgodnie z art. 115 ust. 1;

b)	przesyła państwu członkowskiemu, w którym przeprowadzono przedmiotowe kontrole, kopię projektu sprawozdania przewidzianego w lit. a), aby przedstawiło ono swoje uwagi;

c)	uwzględnia uwagi państwa członkowskiego, o których mowa w lit. b), w sprawozdaniu końcowym dotyczącym ustaleń z kontroli przeprowadzonych przez jej ekspertów w państwach członkowskich, jak przewidziano w art. 115 ust. 1;

d)	udostępnia publicznie sprawozdanie końcowe, o którym mowa w lit. c), oraz uwagi państwa członkowskiego, o których mowa w lit. b).

2. W stosownych przypadkach Komisja może zalecić w swoich sprawozdaniach końcowych przewidzianych w ust. 1 działania naprawcze lub zapobiegawcze, jakie mają podjąć państwa członkowskie, aby odnieść się do indywidualnych lub systemowych braków zidentyfikowanych przez jej ekspertów w ramach kontroli przeprowadzonych zgodnie z art. 115 ust. 1.

Artykuł 117

Program kontroli przeprowadzanych przez Komisję w państwach członkowskich

1. Komisja w drodze aktów wykonawczych:

a)	ustanawia roczny lub wieloletni program kontroli dotyczący kontroli, jakie mają przeprowadzić jej eksperci w państwach członkowskich, jak przewidziano w art. 115 ust. 1;

b)	do końca każdego roku przedstawia państwom członkowskim roczny program kontroli lub wszelkie uaktualnienia wieloletniego programu kontroli na kolejny rok.

2. Komisja może w drodze aktów wykonawczych zmienić swój program kontroli w celu uwzględnienia rozwoju sytuacji w obszarach regulowanych przepisami, o których mowa w art. 1 ust. 2. Państwa członkowskie są informowane z odpowiednim wyprzedzeniem o wszelkich tego rodzaju zmianach. [Popr. 261]

Artykuł 118

Zobowiązania państw członkowskich w odniesieniu do kontroli przeprowadzanych przez Komisję

Państwa członkowskie:

a)	podejmują właściwe działania następcze w celu naprawy wszelkich indywidualnych lub systemowych braków zidentyfikowanych w ramach kontroli przeprowadzonych przez ekspertów Komisji zgodnie z art. 115 ust. 1;

b)	udzielają wszelkiej niezbędnej pomocy oraz zapewniają wszelką dokumentację oraz inne wsparcie techniczne, jakiego żądają eksperci Komisji, w celu umożliwienia im sprawnego i skutecznego przeprowadzenia kontroli;

c)	zapewniają ekspertom Komisji dostęp do wszystkich pomieszczeń lub części pomieszczeń, zwierząt i towarów oraz do informacji, w tym systemów komputerowych, mających znaczenie dla wykonywania ich funkcji.

Artykuł 119

Kontrole przeprowadzane przez Komisję w państwach trzecich

1. Eksperci Komisji mogą przeprowadzać kontrole w państwach trzecich, aby:

a)	zweryfikować zgodność lub równoważność prawodawstwa oraz systemów państwa trzeciego, w tym urzędowej certyfikacji i wydawania świadectw urzędowych, etykiet urzędowych, znaków urzędowych i innych urzędowych poświadczeń, z wymogami określonymi w przepisach, o których mowa w art. 1 ust. 2;

b)	zweryfikować możliwości systemu kontroli państwa trzeciego w zakresie zapewnienia zgodności przesyłek zwierząt i towarów wywożonych do Unii z właściwymi wymogami ustanowionymi przez przepisy, o których mowa w art. 1 ust. 2, lub z wymogami uznanymi co najmniej za równoważne;

c)	gromadzić informacje i dane w celu wyjaśnienia przyczyn powracających lub pojawiających się problemów w odniesieniu do wywozu zwierząt i towarów z państwa trzeciego.

2. Kontrole przewidziane w ust. 1 dotyczą w szczególności:

a)	prawodawstwa państwa trzeciego;

b)	organizacji właściwych organów państwa trzeciego, ich kompetencji oraz zakresu niezależności, nadzoru, jakiemu podlegają, oraz uprawnień, jakie posiadają do skutecznego egzekwowania mającego zastosowanie ustawodawstwa;

c)	szkolenia pracowników w zakresie przeprowadzania kontroli urzędowych;

d)	zasobów, włącznie z pomieszczeniami do analizy, badań i diagnostyki dostępnych właściwym organom;

e)	istnienia i funkcjonowania udokumentowanych procedur kontroli oraz systemów kontroli opartych na priorytetach;

f)	w stosownych przypadkach sytuacji dotyczącej zdrowia zwierząt, chorób odzwierzęcych i zdrowia roślin, oraz procedur powiadamiania Komisji i właściwych organów międzynarodowych o ogniskach chorób zwierząt i agrofagach roślin; [Popr. 263]

g)	zakresu i funkcjonowania kontroli urzędowych przeprowadzanych w odniesieniu do zwierząt, roślin oraz ich produktów przybywających z innych państw trzecich;

h)	zabezpieczeń, jakich państwo trzecie może udzielić, dotyczących zgodności lub równoważności z wymogami określonymi w przepisach, o których mowa w art. 1 ust. 2.

3. W celu zwiększenia efektywności i skuteczności kontroli przewidzianych w ust. 1 Komisja może, przed przeprowadzaniem takich kontroli, zażądać od danego państwa trzeciego:

a)	informacji, o których mowa w art. 124 ust. 1;

b)	w stosownych przypadkach pisemnej dokumentacji dotyczącej przeprowadzanych przez nie kontroli urzędowych.

4. Komisja może powołać ekspertów z państw członkowskich do wsparcia jej własnych ekspertów podczas kontroli przewidzianych w ust. 1.

Artykuł 120

Częstotliwość kontroli przeprowadzanych przez Komisję w państwach trzecich

Częstotliwość kontroli przeprowadzanych przez Komisję w państwach trzecich ustala się na podstawie:

a)	oceny ryzyka dotyczącego zwierząt i towarów wywożonych z nich do Unii;

b)	przepisów, o których mowa w art. 1 ust. 2;

c)	ilości i charakteru zwierząt i towarów wprowadzanych na terytorium Unii z danego państwa trzeciego;

d)	wyników kontroli już przeprowadzonych przez ekspertów Komisji lub przez inne organy inspekcji;

e)	wyników kontroli urzędowych w odniesieniu do zwierząt i towarów wprowadzanych na terytorium Unii z państwa trzeciego oraz wszelkich innych kontroli urzędowych, jakie zostały przeprowadzone przez właściwe organy państw członkowskich;

f)	informacji otrzymanych od Europejskiego Urzędu ds. Bezpieczeństwa Żywności lub podobnych urzędów;

informacji otrzymanych od uznanych na arenie międzynarodowej organów, takich jak:

(i)	Światowa Organizacja Zdrowia;

(ii)	Komisja Kodeksu Żywnościowego;

(iii)

Światowa Organizacja Zdrowia Zwierząt;

(iv)	Europejska i Śródziemnomorska Organizacja Ochrony Roślin;

(v)	sekretariat Międzynarodowej konwencji ochrony roślin;

(vi)	Organizacja Współpracy Gospodarczej i Rozwoju;

(vii)

Europejska Komisja Gospodarcza ONZ;

(viii)

sekretariat Protokołu kartageńskiego o bezpieczeństwie biologicznym do Konwencji o różnorodności biologicznej;

h)	dowodów pojawiającej się choroby lub innych okoliczności mogących wiązać się z ryzykiem dla zdrowia lub środowiska ze strony zwierząt i towarów wprowadzanych na terytorium Unii z państwa trzeciego;

ha)	prawdopodobieństwo nieuczciwych praktyk, które mogą zawieść oczekiwania konsumentów w odniesieniu do rodzaju, jakości i składu żywności i towarów; [Popr. 264]

i)	konieczności zbadania sytuacji nadzwyczajnych w danych państwach trzecich lub zareagowania na nie.

Artykuł 121

Sprawozdania Komisji z kontroli przeprowadzanych przez jej ekspertów w państwach trzecich

Komisja sporządza sprawozdanie ustaleń z każdej przeprowadzonej kontroli zgodnie z art. 119 i 120.

Jej sprawozdanie w razie potrzeby zawiera zalecenia.

Komisja udostępnia publicznie swoje sprawozdania.

Artykuł 122

Program kontroli przeprowadzanych przez Komisję w państwach trzecich

Komisja z wyprzedzeniem przedstawia państwom członkowskim swoje programy kontroli w państwach trzecich, a także sporządza sprawozdanie dotyczące wyników. Komisja może zmienić przedmiotowy program w celu uwzględnienia rozwoju sytuacji w obszarach regulowanych przepisami, o których mowa w art. 1 ust. 2. Państwa członkowskie są informowane o wszelkich tego rodzaju zmianach.

Artykuł 123

Kontrole państw trzecich w państwach członkowskich

1. Państwa członkowskie informują Komisję o:

a)	kontrolach planowanych na ich terytorium przez właściwe organy państw trzecich;

b)	zamierzonym harmonogramie i zakresie takich kontroli.

2. Eksperci Komisji mogą uczestniczyć w kontrolach, o których mowa w ust. 1, na wniosek jednej z poniższych jednostek:

a)	właściwych organów państw członkowskich, w których przeprowadza się kontrole;

b)	właściwych organów państwa trzeciego przeprowadzającego przedmiotowe kontrole.

Udział ekspertów Komisji oraz ostateczny harmonogram i zakres kontroli, o których mowa w ust. 1, jest organizowany w ramach ścisłej współpracy między Komisją i właściwymi organami państwa członkowskiego, w którym przeprowadza się przedmiotowe kontrole.

3. Udział ekspertów Komisji w kontrolach, o których mowa w ust. 1, ma służyć w szczególności:

a)	przekazywaniu porad dotyczących przepisów, o których mowa w art. 1 ust. 2;

b)	przekazywaniu informacji oraz danych dostępnych na poziomie Unii, które mogą być przydatne podczas kontroli przeprowadzanej przez właściwe organy państwa trzeciego;

c)	zapewnieniu ujednolicenia w odniesieniu do kontroli przeprowadzanych przez właściwe organy państw trzecich.

Rozdział II

Warunki wprowadzenia na terytorium Unii zwierząt i towarów

Artykuł 124

Informacje dotyczące systemów kontroli państw trzecich

1. Komisja zwraca się do państw trzecich, które zamierzają dokonać wywozu zwierząt i towarów do Unii, o udzielenie następujących dokładnych i aktualnych informacji dotyczących ogólnej organizacji systemów kontroli sanitarnej i fitosanitarnej na ich terytorium i zarządzania tymi systemami:

a)	wszelkich przepisów sanitarnych lub fitosanitarnych przyjętych lub wnioskowanych w ramach ich terytoriów;

b)	procedur oceny ryzyka oraz czynników uwzględnianych w ramach oceny ryzyka i ustalania właściwego poziomu ochrony sanitarnej lub fitosanitarnej;

c)	wszelkich procedur i mechanizmów przeprowadzania kontroli i inspekcji, w tym w stosownych przypadkach dotyczących zwierząt lub towarów przybywających z innych państw trzecich;

d)	mechanizmów certyfikacji urzędowej;

e)	w stosownych przypadkach wszelkich środków podjętych w następstwie zaleceń przewidzianych w art. 121 akapit drugi;

f)	w stosownych przypadkach wyników kontroli urzędowych przeprowadzanych w odniesieniu do zwierząt i towarów przeznaczonych do wywozu do Unii;

g)	w stosownych przypadkach informacji dotyczących zmian w strukturze i funkcjonowaniu systemów kontroli przyjętych, aby spełnić unijne wymogi bądź zalecenia sanitarne lub fitosanitarne przewidziane w art. 121 akapit drugi.

2. Wezwanie do udzielenia informacji, o którym mowa w ust. 1, jest proporcjonalne, z uwzględnieniem specyfiki zwierząt i towarów przeznaczonych do wywozu do Unii oraz szczególnej sytuacji i struktury państwa trzeciego.

Artykuł 125

Ustanowienie dodatkowych warunków wprowadzenia na terytorium Unii zwierząt i towarów

1. Komisja jest uprawniona do przyjęcia aktów delegowanych zgodnie z art. 139 w odniesieniu do warunków, jakie muszą spełnić zwierzęta i towary wprowadzane na terytorium Unii z państw trzecich, gdy warunki te są niezbędne do zapewnienia zgodności zwierząt i towarów z właściwymi wymogami ustanowionymi w przepisach, o których mowa w art. 1 ust. 2, z wyjątkiem lit. d), e), g) i h) art. 1 ust. 2 oraz art. 6 rozporządzenia (WE) nr 853/2004, lub z wymogami uznawanymi co najmniej za równoważne.

2. Warunki, o których mowa w ust. 1, pozwalają na identyfikację zwierząt i towarów poprzez odniesienie się do ich kodów z Nomenklatury scalonej i mogą obejmować:

a)	wymóg, aby określone zwierzęta i towary wprowadzano na terytorium Unii wyłącznie z państwa trzeciego lub regionu państwa trzeciego, które występują w wykazie sporządzonym w tym celu przez Komisję;

b)	wymóg, aby przesyłki określonych zwierząt i towarów z państw trzecich były wysyłane z zakładów spełniających stosowne wymogi, o których mowa w ust. 1, lub wymogi uznawane co najmniej za równoważne, a także aby przesyłki te były otrzymywane lub przygotowywane w tych zakładach;

c)	wymóg, aby przesyłkom określonych zwierząt lub towarów towarzyszyło świadectwo urzędowe, urzędowe poświadczenie lub jakikolwiek inny dowód na to, że przesyłki te spełniają stosowne wymogi, o których mowa w ust. 1, lub wymogi uznawane co najmniej za równoważne;

d)	obowiązek przedstawienia dowodów, o których mowa w lit. c), zgodnie z konkretnym formatem;

e)	wszelkie inne wymogi niezbędne w celu zagwarantowania, że określone zwierzęta i towary zapewniają pewien poziom ochrony zdrowia oraz – w odniesieniu do GMO i środków ochrony roślin – ochrony środowiska, równoważny z poziomem, jaki zapewniają spełniają wymogi, o których mowa w ust. 1. [Popr. 266]

3. W przypadku gdy ze względu na ryzyko dla zdrowia ludzi, zdrowia zwierząt lub – w odniesieniu do GMO i środków ochrony roślin – dla środowiska, wynikające z wprowadzenia na terytorium Unii zwierząt i towarów z państw trzecich, jest to uzasadnione szczególnie pilną potrzebą, do aktów delegowanych przyjmowanych na podstawie ust. 1 ma zastosowanie procedura przewidziana w art. 140.

4. Komisja może w drodze aktów wykonawczych określić przepisy dotyczące formatu i rodzaju świadectw urzędowych, poświadczeń urzędowych lub dowodów wymaganych zgodnie z przepisami przewidzianymi w ust. 2 lit. c).

Wspomniane akty wykonawcze przyjmuje się zgodnie z procedurą sprawdzającą, o której mowa w art. 141 ust. 2.

Artykuł 126

Włączenie do wykazu państw trzecich, o którym mowa w art. 125 ust. 2 lit a)

1. Włączenia państwa trzeciego lub jego regionu do wykazu, o którym mowa w art. 125 ust. 2 lit. a), dokonuje się zgodnie z ust. 2 i 3 niniejszego artykułu.

2. Komisja w drodze aktów wykonawczych zatwierdza przekazany jej w tym celu przez dane państwo trzecie wniosek, któremu towarzyszą stosowne dowody i gwarancje, że dane zwierzęta i towary z przedmiotowego państwa trzeciego spełniają stosowne wymogi, o których mowa w art. 125 ust. 1, lub wymogi im równoważne. Wspomniane akty wykonawcze przyjmuje się i aktualizuje zgodnie z procedurą sprawdzającą, o której mowa w art. 141 ust. 2.

3. Komisja podejmuje decyzję w sprawie wniosku, o którym mowa w ust. 2, uwzględniając w razie potrzeby:

a)	prawodawstwo państwa trzeciego w danym sektorze;

strukturę i organizację właściwych organów państwa trzeciego oraz jego służb kontroli, przyznane im kompetencje, gwarancje, jakie mogą być zapewnione w odniesieniu do stosowania i egzekwowania prawodawstwa państwa trzeciego mającego zastosowanie do danego sektora, oraz wiarygodność procedur urzędowej certyfikacji;

c)	przeprowadzanie przez właściwe organy państwa trzeciego właściwych kontroli urzędowych oraz innych czynności, aby ocenić istnienie zagrożenia dla zdrowia ludzi, zwierząt lub roślin, dla dobrostanu zwierząt lub dla środowiska w odniesieniu do GMO i środków ochrony roślin;

d)	regularność oraz szybkość dostarczania przez państwo trzecie informacji dotyczących istnienia zagrożenia dla zdrowia ludzi, zwierząt lub roślin, dla dobrostanu zwierząt lub dla środowiska w odniesieniu do GMO i środków ochrony roślin;

gwarancje udzielone przez państwo trzecie, że:

(i)	warunki stosowane w odniesieniu do zakładów, z których wywozi się zwierzęta lub towary do Unii, spełniają wymogi równoważne z tymi, o których mowa w art. 125 ust. 1;

(ii)	sporządza się i aktualizuje wykaz zakładów, o których mowa w ppkt (i);

(iii)

wykaz zakładów, o których mowa w ppkt (i), oraz jego uaktualnione wersje są niezwłocznie przedstawiane Komisji;

(iv)	zakłady, o których mowa w ppkt (i), są przedmiotem regularnych i skutecznych kontroli przeprowadzanych przez właściwe organy państwa trzeciego;

f)	wszelkie inne informacje lub dane dotyczące możliwości państwa trzeciego w zakresie zapewnienia wprowadzania na terytorium Unii wyłącznie zwierząt lub towarów oferujących taki sam lub równoważny poziom ochrony, jak ten zapewniany przez stosowne wymogi, o których mowa w art. 125 ust. 1.

Artykuł 127

Ustanowienie środków szczególnych dotyczących wprowadzenia na terytorium Unii określonych zwierząt i towarów

1. Jeżeli w przypadkach innych niż te, o których mowa w art. 53 rozporządzenia (WE) nr 178/2002, art. 249 rozporządzenia (UE) nr …/… (*24) oraz art. 27 ust. 1, art. 29 ust 1, art. 40 ust. 2, art. 41 ust. 2, art. 47 ust. 1, art. 49 ust. 2 i art. 50 ust. 2 rozporządzenia (UE) nr …/… (*25), istnieją dowody na to, że wprowadzenie na terytorium Unii określonych zwierząt lub towarów pochodzących z państwa trzeciego, jego regionu lub z grupy państw trzecich może wiązać się z ryzykiem dla zdrowia ludzi, lub zwierząt lub roślin, lub – w odniesieniu do GMO i środków ochrony roślin – dla środowiska lub jeżeli istnieją dowody na to, że może występować powszechna, poważna niezgodność z przepisami, o których mowa w art. 1 ust. 2, Komisja przyjmuje w drodze aktów wykonawczych delegowanych, zgodnie z art. 139, środki niezbędne do ograniczenia takiego ryzyka lub wyeliminowania zidentyfikowanej niezgodności. Wspomniane akty wykonawcze przyjmuje się zgodnie z procedurą sprawdzającą, o której mowa w art. 141 ust. 2. [Popr. 267]

2. Środki, o których mowa w ust. 1, pozwalają na identyfikację zwierząt i towarów poprzez odniesienie się do ich kodów z Nomenklatury scalonej i mogą obejmować:

a)	zakaz wprowadzenia na terytorium Unii zwierząt i towarów, o których mowa w ust. 1, pochodzących lub wysłanych z zainteresowanych państw trzecich lub ich regionów;

b)	wymóg, aby zwierzęta i towary, o których mowa w ust. 1, pochodzące lub wysłane z określonych państw trzecich lub ich regionów podlegały przed wysyłką określonym zabiegom lub kontrolom;

c)	wymóg, aby zwierzęta i towary, o których mowa w ust. 1, pochodzące lub wysłane z określonych państw trzecich lub ich regionów podlegały w momencie wprowadzenia na terytorium Unii określonym zabiegom lub kontrolom;

wymóg, aby przesyłkom zwierząt lub towarów, o których mowa w ust. 1, pochodzących lub wysłanych z określonych państw trzecich lub ich regionów towarzyszyło świadectwo urzędowe, urzędowe poświadczenie lub jakikolwiek inny dowód na to, że przesyłka spełnia stosowne wymogi ustanowione przepisami, o których mowa w art. 1 ust. 2, lub wymogi uznawane co najmniej za równoważne;

e)	wymóg, aby dowody, o których mowa w lit. d), przedstawiano zgodnie z określonym formatem;

f)	inne środki niezbędne do ograniczenia ryzyka.

3. Przy przyjmowaniu środków, o których mowa w ust. 2, uwzględnia się:

a)	informacje zgromadzone przez Komisję zgodnie z art. 124;

b)	wszelkie inne informacje dostarczone przez zainteresowane państwa trzecie;

c)	w razie potrzeby wyniki przeprowadzonych przez Komisję kontroli przewidzianych w art. 119 ust. 1.

4. W należycie uzasadnionych przypadkach spowodowanych szczególnie pilną potrzebą związaną ze zdrowiem ludzi i zdrowiem zwierząt lub – w odniesieniu do GMO i środków ochrony roślin – z ochroną środowiska, Komisja przyjmuje akty wykonawcze mające natychmiastowe zastosowanie zgodnie z procedurą, o której mowa w art. 141 ust. 3.

Artykuł 128

Równoważność

1. W obszarach regulowanych przepisami, o których mowa w art. 1 ust. 2, z wyłączeniem lit. d), e), g) i h) art. 1 ust. 2, Komisja może w drodze aktów wykonawczych uznać, że środki zastosowane w państwie trzecim lub jego regionach są równoważne z wymogami określonymi we wspomnianych przepisach na podstawie:

a)	dogłębnej analizy informacji i danych przedstawionych przez zainteresowane państwo trzecie na podstawie art. 124 ust. 1;

b)	w stosownych przypadkach zadowalającego wyniku kontroli przeprowadzonej zgodnie z art. 119 ust. 1.

Wspomniane akty wykonawcze przyjmuje się zgodnie z procedurą sprawdzającą, o której mowa w art. 141 ust. 2.

2. W aktach wykonawczych, o których mowa w ust. 1, określa się warunki regulujące wprowadzenie na terytorium Unii zwierząt i towarów z danego państwa trzeciego lub jego regionów; akty te mogą obejmować:

a)	rodzaj i treść świadectw lub poświadczeń urzędowych, które muszą towarzyszyć zwierzętom lub towarom;

b)	szczególne wymogi mające zastosowanie do wprowadzenia na terytorium Unii zwierząt lub towarów oraz kontroli urzędowych, jakie należy przeprowadzić w momencie wprowadzania na terytorium Unii;

c)	w razie potrzeby procedury sporządzania i zmieniania wykazów regionów lub zakładów w zainteresowanym państwie trzecim, z których dopuszczone jest wprowadzanie zwierząt i towarów na terytorium Unii.

3. Komisja w drodze aktów wykonawczych niezwłocznie uchyla akty wykonawcze przewidziane w ust. 1, jeżeli jakikolwiek warunek uznawania równoważności przestaje być spełniony.

Wspomniane akty wykonawcze przyjmuje się zgodnie z procedurą sprawdzającą, o której mowa w art. 141 ust. 2.

Artykuł 128a

Wspieranie krajów rozwijających się

1. W celu zagwarantowania, że kraje rozwijające się będą w stanie przestrzegać niniejszego rozporządzenia, można przyjmować środki i stosować je, dopóki są skuteczne i służą:

—	spełnieniu warunków wprowadzania na terytorium Unii zwierząt i towarów;

—	opracowaniu wytycznych dotyczących organizacji kontroli urzędowych produktów przywożonych do Unii;

—	oddelegowywaniu ekspertów z Unii Europejskiej lub państw członkowskich do krajów rozwijających się celem wspierania organizacji kontroli urzędowych;

—	udziałowi kontrolerów z krajów rozwijających się w kursach dokształcających lub szkoleniach.

2. Zgodnie z art. 139 Komisja jest uprawniona do przyjęcia aktów delegowanych określających przepisy dotyczące wsparcia dla krajów rozwijających się, o którym mowa w ust. 1. [Popr. 268]

Rozdział III

Szkolenie pracowników właściwych organów

Artykuł 129

Szkolenie i wymiana pracowników właściwych organów

1. Komisja może organizować organizuje działania szkoleniowe dla pracowników właściwych organów i w stosownych przypadkach dla pracowników innych organów państw członkowskich zaangażowanych w badanie kwestii ewentualnych naruszeń przepisów niniejszego rozporządzenia oraz przepisów, o których mowa w art. 1 ust. 2. [Popr. 269]

Komisja może organizować organizuje przedmiotowe działania we współpracy z państwami członkowskimi. [Popr. 270]

2. Działania szkoleniowe, o których mowa w ust. 1, ułatwiają rozwój ujednoliconego podejścia do kontroli urzędowych oraz innych czynności urzędowych w państwach członkowskich. Obejmują one w razie potrzeby szkolenia w zakresie:

a)	niniejszego rozporządzenia oraz przepisów, o których mowa w art. 1 ust. 2;

b)	metod i technik kontroli właściwych dla kontroli urzędowych oraz innych czynności urzędowych właściwych organów;

c)	metod i technik produkcji, przetwarzania i wprowadzania do obrotu.

3. Działania szkoleniowe, o których mowa w ust. 1, mogą być dostępne dla pracowników właściwych organów państw trzecich i można je organizować poza terytorium Unii.

4. Właściwe organy zapewniają w razie potrzeby rozpowszechnianie wiedzy zdobytej w ramach działań szkoleniowych, o których mowa w ust. 1, oraz jej odpowiednie stosowanie w ramach działań szkoleniowych dla pracowników, o których mowa w art. 4 ust. 2 i 3.

Działania szkoleniowe mające na celu rozpowszechnianie takiej wiedzy włącza się do programów szkoleń, o których mowa w art. 4 ust. 2.

5. Komisja może we współpracy z państwami członkowskimi organizować programy wymiany pracowników właściwych organów przeprowadzających kontrole urzędowe lub inne czynności urzędowe między co najmniej dwoma państwami członkowskimi.

Taka wymiana może odbywać się w formie tymczasowego oddelegowania pracowników właściwych organów z jednego państwa członkowskiego do innego lub w formie wymiany tych pracowników między odpowiednimi właściwymi organami.

6. Komisja w drodze aktów wykonawczych określa zasady dotyczące organizowania działań szkoleniowych, o których mowa w ust. 1, oraz programów, o których mowa w ust. 5.

Wspomniane akty wykonawcze przyjmuje się zgodnie z procedurą sprawdzającą, o której mowa w art. 141 ust. 2.

Rozdział IV

Systemy zarządzania informacjami

Artykuł 130

System zarządzania informacjami w zakresie kontroli urzędowych (IMSOC)

1. Komisja tworzy komputerowy system zarządzania informacjami w zakresie zintegrowanego funkcjonowania mechanizmów i narzędzi zarządzania i posługiwania się danymi, informacjami i dokumentami dotyczącymi kontroli urzędowych , ich automatycznego przesyłania z baz danych w państwach członkowskich i ich przetwarzania i automatycznej wymiany (IMSOC), oraz zarządza tym systemem , uwzględniając istniejące systemy krajowe . [Popr. 271]

1a. Przy przesyłaniu certyfikatów lub innych dokumentów w formie elektronicznej Komisja i państwa członkowskie korzystają ze znormalizowanych w skali międzynarodowej języków programowania, struktur wiadomości i protokołów transmisji danych oraz z bezpiecznych procedur transmisji danych. [Popr. 272]

2. System zarządzania informacjami w zakresie kontroli urzędowych:

a)	w pełni integruje system TRACES i zapewnia jego niezbędne aktualizacje, jak ustanowiono decyzją 2003/24/WE;

w pełni integruje istniejące systemy komputerowe zarządzane przez Komisję i stosowane do szybkiej wymiany danych, informacji i dokumentów dotyczących ryzyka dla zdrowia ludzi i zwierząt oraz dobrostanu zwierząt i zdrowia roślin, a także zapewnia ich niezbędne aktualizacje, jak ustanowiono w art. 50 rozporządzenia (WE) nr 178/2002, art. 20 rozporządzenia (UE) …/… (*26) i art. 97 rozporządzenia (UE) …/… (*27);

c)	zapewnia odpowiednie powiązania między systemem TRACES i systemami, o których mowa w lit. b), w celu umożliwienia w razie potrzeby sprawnej wymiany i aktualizacji danych między tymi systemami oraz między systemem TRACES a wspomnianymi systemami.

2a. Podczas wymiany danych elektronicznych takich jak zaświadczenia elektroniczne Komisja i właściwe organy państw członkowskich używają języka, struktury wiadomości i protokołów wymiany ustandaryzowanych na szczeblu międzynarodowym. [Popr. 273]

Artykuł 131

Ogólne funkcje systemu zarządzania informacjami w zakresie kontroli urzędowych

System zarządzania informacjami w zakresie kontroli urzędowych:

umożliwia komputerowe przetwarzanie i wymianę informacji, danych i dokumentów niezbędnych do przeprowadzania kontroli urzędowych, wynikających z przeprowadzenia kontroli urzędowych bądź dokumentowanie przeprowadzenia lub wyników kontroli urzędowych we wszystkich przypadkach, gdy przepisy, o których mowa w art. 1 ust. 2, oraz akty delegowane określone w art. 15–24 przewidują wymianę przedmiotowych informacji, danych i dokumentów między właściwymi organami, między właściwymi organami a Komisją oraz w stosownych przypadkach z innymi organami i podmiotami;

b)	zapewnia mechanizm wymiany danych i informacji zgodnie z tytułem IV;

c)	zapewnia narzędzie gromadzenia sprawozdań z kontroli urzędowych przedłożonych Komisji przez państwa członkowskie oraz zarządzania nimi;

umożliwia tworzenie, wykorzystywanie i przekazywanie, w tym w formie elektronicznej, dzienników podróży, o których mowa w art. 5 ust. 4 rozporządzenia (WE) nr 1/2005, danych uzyskanych przez system nawigacji, o którym mowa w art. 6 ust. 9 rozporządzenia (WE) nr 1/2005, świadectw urzędowych i wspólnego zdrowotnego dokumentu wejścia, o którym mowa w art. 54 niniejszego rozporządzenia.

Artykuł 132

Stosowanie systemu zarządzania informacjami w zakresie kontroli urzędowych w przypadku zwierząt i towarów podlegających określonym kontrolom urzędowym

1. W przypadku zwierząt lub towarów, których przemieszczanie na terytorium Unii lub wprowadzenie na do obrotu podlega określonym wymogom lub procedurom ustanowionym przez przepisy, o których mowa w art. 1 ust. 2, system zarządzania informacjami w zakresie kontroli urzędowych umożliwia właściwym organom w miejscu wysyłki i innym właściwym organom odpowiedzialnym za przeprowadzanie kontroli urzędowych w odniesieniu do tych zwierząt lub towarów wymianę w czasie rzeczywistym informacji, danych i dokumentów dotyczących zwierząt lub towarów przemieszczanych z jednego państwa członkowskiego do innego oraz dotyczących przeprowadzonych kontroli urzędowych.

Akapit pierwszy nie ma zastosowania do towarów podlegających przepisom, o których mowa w art. 1 ust. 2 lit. g) i h).

Komisja ma jednak prawo przyjmować akty delegowane zgodnie z art. 139 w odniesieniu do okoliczności i zakresu stosowania akapitu pierwszego do towarów, o których mowa w akapicie drugim.

2. W przypadku wywożonych zwierząt i towarów, do których mają zastosowanie przepisy Unii w odniesieniu do wydawania świadectwa wywozowego, system zarządzania informacjami w zakresie kontroli urzędowych umożliwia właściwym organom miejsca wysyłki i innym właściwym organom odpowiedzialnym za przeprowadzanie kontroli urzędowych wymianę w czasie rzeczywistym danych, informacji i dokumentów dotyczących przedmiotowych zwierząt i towarów oraz wyników kontroli przeprowadzonych w odniesieniu do tych zwierząt i towarów.

3. W przypadku zwierząt lub towarów podlegających kontrolom urzędowym, o których mowa w tytule II rozdział V sekcje I i II, system zarządzania informacjami w zakresie kontroli urzędowych:

umożliwia właściwym organom w punktach kontroli granicznej i innym właściwym organom odpowiedzialnym za przeprowadzanie kontroli urzędowych w odniesieniu do przedmiotowych zwierząt lub towarów wymianę w czasie rzeczywistym danych, informacji i dokumentów dotyczących tych zwierząt i towarów oraz dotyczących kontroli przeprowadzonych w odniesieniu do tych zwierząt lub towarów;

umożliwia właściwym organom w punktach kontroli granicznej udostępnianie i wymianę stosownych danych, informacji i dokumentów z organami celnymi i innymi organami odpowiedzialnymi za przeprowadzanie kontroli w odniesieniu do zwierząt lub towarów wprowadzanych na terytorium Unii z państw trzecich oraz z podmiotami zaangażowanymi w procedury wprowadzania, zgodnie z przepisami przyjętymi na podstawie art. 14 ust. 4 i art. 73 ust. 2 oraz innymi stosownymi przepisami Unii;

c)	wspiera i obsługuje procedury, o których mowa w art. 52 ust. 2 lit. a) i art. 63 ust. 6.

Artykuł 133

Uprawnienia do przyjęcia przepisów dotyczących funkcjonowania systemu zarządzania informacjami w zakresie kontroli urzędowych

Komisja jest uprawniona do przyjmowania aktów delegowanych zgodnie z art. 139 w odniesieniu do ustanowienia:

a)	specyfikacji technicznych i przepisów szczegółowych dotyczących funkcjonowania systemu zarządzania informacjami w zakresie kontroli urzędowych i funkcjonowania jego części;

b)	ustaleń awaryjnych, które należy stosować w przypadku, gdy żadna z funkcji systemu zarządzania informacjami w zakresie kontroli urzędowych nie jest dostępna;

c)	w jakich przypadkach i na jakich warunkach zainteresowanym państwom trzecim i organizacjom międzynarodowym można udzielić częściowego dostępu do funkcji systemu zarządzania informacjami w zakresie kontroli urzędowych, a także szczegółów dotyczących przyznania takiego dostępu;

d)	w jakich przypadkach i na jakich warunkach można zwolnić sporadycznych użytkowników ze stosowania systemu TRACES;

e)	przepisów dotyczących systemu elektronicznego, w którym właściwe organy przyjmują świadectwa elektroniczne wydane przez właściwe organy państw trzecich.

Tytuł VII

Działania egzekucyjne

Rozdział I

Działania podejmowane przez właściwe organy i kary

Artykuł 134

Zobowiązania ogólne właściwych organów w odniesieniu do działań egzekucyjnych

1. Właściwe organy, działając zgodnie z niniejszym rozdziałem, nadają priorytet działaniom, które mają być podejmowane w celu wyeliminowania lub ograniczenia ryzyka dla zdrowia ludzi, zwierząt i roślin, dobrostanu zwierząt oraz – w odniesieniu do GMO i środków ochrony roślin – dla środowiska. Z uwagi na coraz częstsze oszustwa w branży spożywczej należy położyć większy nacisk na zwalczanie praktyk, które wprowadzają konsumentów w błąd co do rodzaju lub jakości nabywanej i spożywanej przez nich żywności. [Popr. 336]

2. W przypadku podejrzenia niezgodności właściwe organy przeprowadzają dochodzenie w celu potwierdzenia lub wyeliminowania takiego podejrzenia.

3. Jeżeli jest to konieczne do jego celów, dochodzenie, o którym mowa w ust. 2, powinno obejmować:

a)	prowadzenie przez odpowiedni okres wzmożonych kontroli urzędowych w odniesieniu do zwierząt, towarów i podmiotów stosownie do rodzaju zagrożenia ; [Popr. 274]

b)	w stosownych przypadkach urzędowe zatrzymanie zwierząt i towarów oraz wszelkich niedozwolonych substancji lub produktów.

Artykuł 135

Dochodzenia i środki w przypadku ustalonej niezgodności

1. W przypadku ustalenia niezgodności właściwe organy:

a)	przeprowadzają wszelkie dalsze dochodzenie konieczne, aby określić pochodzenie i zakres niezgodności oraz ustalić obowiązki podmiotu;

b)	wprowadzają właściwe środki, aby zapewnić przeprowadzenie przez dany podmiot działań naprawczych w odniesieniu do niezgodności oraz zapobieżenie ustanowienie przez niego systemu umożliwiającego zapobieganie dalszej niezgodności. [Popr. 275]

Przy podejmowaniu decyzji dotyczącej tego, jakie środki należy zastosować, właściwe organy uwzględniają charakter niezgodności i historię podmiotu pod względem przestrzegania przepisów.

2. Właściwe organy, działając zgodnie z ust. 1, w stosownych przypadkach:

a)	nakazują lub przeprowadzają leczenie zwierząt;

aa)

jeśli wyniki kontroli urzędowych dzienników podróży, o których mowa w art. 18 ust. 1 lit. b) pkt (i), nie są satysfakcjonujące, wymaga się od podmiotu zmiany ustaleń dotyczących przewidzianych dzienników podróży w przypadku długotrwałego przewozu w taki sposób, aby były zgodne z rozporządzeniem (WE) nr 1/2005; [Popr. 276]

b)	nakazują rozładunek, przemieszczenie do innego środka transportu, zatrzymanie zwierząt i opiekę nad nimi w odpowiednich warunkach przy zapewnieniu właściwej opieki nad zwierzętami , okresy kwarantanny, odroczenie uboju zwierząt oraz, jeżeli jest to konieczne, pomoc weterynarza ; [Popr. 277]

c)	nakazują obróbkę towarów, zmianę etykiet lub dostarczenie konsumentom informacji korygującej;

d)	ograniczają wprowadzanie do obrotu, przemieszczanie, wprowadzanie na terytorium Unii lub wywóz zwierząt i towarów lub zakazują ich, zakazują ich zwrotu do państwa członkowskiego wysyłki lub nakazują ich zwrot do państwa członkowskiego wysyłki;

e)	nakazują podmiotowi zwiększenie częstotliwości własnych kontroli;

ea)	wymagają od podmiotów gospodarczych dokonujących uśmiercania zwierząt lub jakichkolwiek związanych z tym działań wchodzących w zakres rozporządzenia (WE) nr 1099/2009 zmiany ich standardowych procedur działania, a w szczególności zwolnienia lub zatrzymania produkcji; [Popr. 278]

f)	nakazują, aby określone elementy działalności danego podmiotu podlegały częstszym lub systematycznym kontrolom urzędowym;

g)	nakazują wycofanie od użytkowników, wycofanie z obrotu, usunięcie i zniszczenie towarów, zezwalając w stosownych przypadkach na wykorzystanie towarów do celów innych niż te, do których towary były pierwotnie przeznaczone;

h)	nakazują odizolowanie lub zamknięcie na odpowiedni okres całości lub części działalności danego podmiotu lub jego zakładów, gospodarstw lub innych lokali;

i)	nakazują zaprzestanie na odpowiedni okres całości lub części działalności danego podmiotu oraz w stosownych przypadkach prowadzonych lub wykorzystywanych przez niego stron internetowych;

j)	nakazują zawieszenie lub wycofanie zatwierdzenia danego zakładu, instalacji, gospodarstwa lub środka transportu bądź zatwierdzenia przewoźnika lub świadectwa kwalifikacji kierowcy ; [Popr. 279]

k)	nakazują ubój lub uśmiercenie zwierząt, pod warunkiem że jest to najwłaściwszy środek ochrony zdrowia ludzi oraz zdrowia i dobrostanu zwierząt;

l)	stosują wszelkie inne środki, jakie uznają za właściwe w celu zapewnienia zgodności z przepisami, o których mowa w art. 1 ust. 2.

3. Właściwe organy dostarczają danemu podmiotowi lub jego przedstawicielowi:

a)	pisemne powiadomienie o swojej decyzji dotyczącej działania lub środka wprowadzanego zgodnie z ust. 1 i 2 wraz z powodami takiej decyzji; oraz

b)	informacje dotyczące prawa odwołania od takich decyzji oraz stosownej procedury i terminów.

4. Wszelkie wydatki powstałe na podstawie niniejszego artykułu są ponoszone przez odpowiedzialne podmioty.

Artykuł 136

Kary

1. Państwa członkowskie ustanawiają przepisy dotyczące kar mających zastosowanie w przypadku naruszeń niniejszego rozporządzenia i wprowadzają wszelkie niezbędne środki w celu zapewnienia ich stosowania. Przewidziane kary muszą być skuteczne, proporcjonalne i odstręczające. Państwa członkowskie powiadamiają o tych przepisach Komisję najpóźniej do daty, o której mowa w art. 162 ust. 1 akapit drugi, oraz niezwłocznie powiadamiają ją o wszelkich późniejszych zmianach, które ich dotyczą.

Bez względu na przewagę finansową, do której dążono, poziom kar jest ustalany również przy uwzględnieniu ryzyka uszczerbku na zdrowiu konsumenta. [Popr. 280]

2. Państwa członkowskie dopilnowują, aby kary finansowe stosowane w odniesieniu do celowych naruszeń niniejszego rozporządzenia oraz przepisów, o których mowa w art. 1 ust. 2, były ustalane tak, aby odpowiadały co najmniej równoważyły przewagę gospodarczą podwójnej wartości przewagi gospodarczej , do jakiej dążono poprzez naruszenie. [Popr. 281]

3. Państwa członkowskie w szczególnosci dopilnowują, aby przewidziano kary w następujących przypadkach:

a)	gdy podmioty nie współpracują podczas kontroli urzędowych lub innych czynności urzędowych;

b)	fałszywej lub wprowadzającej w błąd certyfikacji urzędowej i zgłoszeń ; [Popr. 282]

c)	nielegalnego sporządzenia lub wykorzystania świadectw urzędowych, etykiet urzędowych, znaków urzędowych i innych urzędowych poświadczeń;

ca)	uszczerbku na zdrowiu konsumentów. [Popr. 283]

Artykuł 136a

Zgłaszanie naruszeń

1. Państwa członkowskie zapewniają ustanowienie przez właściwe organy skutecznych i niezawodnych mechanizmów sprzyjających zgłaszaniu właściwym organom potencjalnych lub faktycznych naruszeń niniejszego rozporządzenia i przepisów krajowych związanych z niniejszym rozporządzeniem.

2. Mechanizmy, o których mowa w ust. 1, obejmują przynajmniej:

a)	szczególne procedury odbierania zgłoszeń o naruszeniach oraz działania następcze;

b)	stosowną ochronę pracowników instytucji, którzy zgłaszają naruszenia popełnione w danej instytucji, przynajmniej przed działaniami odwetowymi, dyskryminacją lub innymi rodzajami niesprawiedliwego traktowania;

c)	ochronę danych osobowych zarówno osoby dokonującej zgłoszenia naruszeń, jak i osoby, której zarzuca się popełnienie naruszenia, zgodnie z zasadami określonymi w dyrektywie 95/46/WE;

d)	przejrzyste zasady zapewniające zachowanie we wszelkich przypadkach poufności tożsamości osoby, która zgłasza naruszenia popełnione w danej instytucji, chyba że jej ujawnienia wymaga prawo krajowe w związku z dalszym dochodzeniem lub późniejszym postępowaniem sądowym.

3. Państwa członkowskie wymagają, by instytucje posiadały odpowiednie procedury zgłaszania przez swoich pracowników naruszeń wewnątrz firmy za pośrednictwem specjalnego, niezależnego i autonomicznego kanału. Takim kanałem mogą być również rozwiązania zapewniane przez partnerów społecznych. Zastosowanie ma taka sama ochrona, jak w przypadku ust. 2 lit. b), c) i d). [Popr. 284]

Rozdział II

Środki egzekucyjne Unii

Artykuł 137

Poważny błąd w systemie kontroli państwa członkowskiego

1. Jeżeli Komisja posiada dowody na wystąpienie poważnego błędu w systemie kontroli państwa członkowskiego, a błąd taki może pociągać za sobą możliwe i powszechne ryzyko dla zdrowia ludzi, zwierząt lub roślin, dobrostanu zwierząt lub – w odniesieniu do GMO i środków ochrony roślin – dla środowiska bądź spowodować powszechne naruszenie przepisów, o których mowa w art. 1 ust. 2, przyjmuje ona w drodze aktów wykonawczych co najmniej jeden z następujących środków, stosowanych aż do wyeliminowania błędu w systemie kontroli:

a)	zakaz udostępniania na rynku lub przewożenia, przemieszczania bądź innego rodzaju przeładunku określonych zwierząt lub towarów, których dotyczy błąd w systemie kontroli urzędowych;

b)	szczególne warunki dotyczące działań, zwierząt lub towarów, o których mowa w lit. a);

c)	zawieszenie przeprowadzania kontroli urzędowych w punktach kontroli granicznej lub innych punktach kontroli, których dotyczy błąd w systemie kontroli urzędowych, bądź odwołanie takich punktów kontroli granicznych lub innych punktów kontroli;

d)	inne właściwe środki tymczasowe konieczne do ograniczenia przedmiotowego ryzyka aż do wyeliminowania błędu w systemie kontroli.

Wspomniane akty wykonawcze przyjmuje się zgodnie z procedurą sprawdzającą, o której mowa w art. 141 ust. 2.

2. Środki, o których mowa w ust. 1, przyjmuje się tylko wtedy, gdy zainteresowane państwo członkowskie nie naprawiło sytuacji na wezwanie Komisji i w określonym przez nią terminie.

3. W należycie uzasadnionych przypadkach spowodowanych szczególnie pilną potrzebą związaną ze zdrowiem ludzi i zwierząt lub – w odniesieniu do GMO i środków ochrony roślin –z ochroną środowiska, Komisja przyjmuje akty wykonawcze mające natychmiastowe zastosowanie zgodnie z procedurą, o której mowa w art. 141 ust. 3.

Tytuł VIII

Przepisy wspólne

Rozdział I

Przepisy proceduralne

Artykuł 138

Zmiany załączników i odniesień do norm europejskich

1. Komisja jest uprawniona do przyjęcia aktów delegowanych zgodnie z art. 139 w odniesieniu do zmian załączników II i III do niniejszego rozporządzenia w celu uwzględnienia zmian w przepisach, o których mowa w art. 1 ust. 2, postępu technologicznego i osiągnięć naukowych.

2. W celu zachowania aktualności odniesień do norm europejskich, o których mowa w art. 26 lit. b) ppkt (iv), art. 36 ust. 4 lit. e) oraz art. 91 ust. 3 lit. a), Komisja jest uprawniona do przyjęcia aktów delegowanych zmieniających te odniesienia w przypadku, gdy CEN wprowadzi w nich zmiany.

Artykuł 139

Wykonywanie przekazanych uprawnień

1. Powierzenie Komisji uprawnień do przyjęcia aktów delegowanych podlega warunkom określonym w niniejszym artykule.

2. Przekazanie uprawnień, o którym mowa w art. 15 ust. 2, art. 17, art. 23 ust. 1, art. 23 ust. 2, art. 24a, art. 25 ust. 3, art. 40, art. 43 ust. 4, art. 45 ust. 3, art. 46, 49, art. 51 ust. 1, art. 52 ust. 1 i 2, art. 56 ust. 2, art. 60 ust. 3, art. 62 ust. 2, art. 69 ust. 3, art. 75 ust. 1 i 2, art. 97 ust. 2, art. 98 ust. 6, art. 99 ust. 2, art. 101 ust. 3, art. 106 ust. 3, art. 111, art. 114 ust. 4, art. 125 ust. 1, art. 127 ust. 1, art. 128a ust. 2, art. 132 ust. 1 akapit trzeci, art. 133, art. 138 ust. 1 i 2, art. 143 ust. 2, art. 144 ust. 3 i art. 153 ust. 3, powierza się Komisji na czas nieokreślony okres 5 lat od dnia … (*28). Komisja sporządza sprawozdanie dotyczące przekazania uprawnień nie później niż dziewięć miesięcy przed końcem okresu pięciu lat. Przekazanie uprawnień zostaje automatycznie przedłużone na takie same okresy, chyba że Parlament Europejski lub Rada sprzeciwią się takiemu przedłużeniu nie później niż trzy miesiące przed końcem każdego okresu. [Popr. 285]

2a. W czasie obowiązywania przekazania uprawnień szczególnie ważne jest, aby Komisja w czasie prac przygotowawczych prowadziła stosowne konsultacje, w tym na poziomie ekspertów. Podczas przygotowywania i opracowywania aktów delegowanych Komisja powinna zapewnić jednoczesne, terminowe i właściwe przekazywanie odpowiednich dokumentów Parlamentowi Europejskiemu i Radzie. [Popr. 286]

3. Przekazanie uprawnień, o którym mowa w art. 15 ust. 2, art. 17, art. 23 ust. 1, art. 23 ust. 2, art. 24a, art. 25 ust. 3, art. 40, art. 43 ust. 4, art. 45 ust. 3, art. 46, 49, art. 51 ust. 1, art. 52 ust. 1 i 2, art. 56 ust. 2, art. 60 ust. 3, art. 62 ust. 2, art. 69 ust. 3, art. 75 ust. 1 i 2, art. 97 ust. 2, art. 98 ust. 6, art. 99 ust. 2, art. 101 ust. 3, art. 106 ust. 3, art. 111, art. 114 ust. 4, art. 125 ust. 1, art. 127 ust. 1, art. 128a ust. 2, art. 132 ust. 1 akapit trzeci, art. 133, art. 138 ust. 1 i 2, art. 143 ust. 2, art. 144 ust. 3 i art. 153 ust. 3, może zostać w dowolnym momencie odwołane przez Parlament Europejski lub przez Radę. Decyzja o odwołaniu kończy przekazanie określonych w niej uprawnień. Decyzja o odwołaniu staje się skuteczna od następnego dnia po jej opublikowaniu w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej lub w określonym w tej decyzji późniejszym terminie. Nie wpływa ona na ważność jakichkolwiek już obowiązujących aktów delegowanych.

4. Niezwłocznie po przyjęciu aktu delegowanego Komisja przekazuje go równocześnie Parlamentowi Europejskiemu i Radzie.

5. Akt delegowany przyjęty na podstawie art. 15 ust. 2, art. 17, art. 23 ust. 1, art. 23 ust. 2, art. 24a, art. 25 ust. 3, art. 40, art. 43 ust. 4, art. 45 ust. 3, art. 46, 49, art. 51 ust. 1, art. 52 ust. 1 i 2, art. 56 ust. 2, art. 60 ust. 3, art. 62 ust. 2, art. 69 ust. 3, art. 75 ust. 1 i 2, art. 97 ust. 2, art. 98 ust. 6, art. 99 ust. 2, art. 101 ust. 3, art. 106 ust. 3, art. 111, art. 114 ust. 4, art. 125 ust. 1, art. 127 ust. 1, art. 128a ust. 2, art. 132 ust. 1 akapit trzeci, art. 133, art. 138 ust. 1 i 2, art. 143 ust. 2, art. 144 ust. 3 i art. 153 ust. 3 wchodzi w życie tylko wówczas, gdy Parlament Europejski albo Rada nie wyraziły sprzeciwu w terminie dwóch miesięcy od przekazania tego aktu Parlamentowi Europejskiemu i Radzie, lub gdy, przed upływem tego terminu, zarówno Parlament Europejski, jak i Rada poinformowały Komisję, że nie wniosą sprzeciwu. Termin ten przedłuża się o dwa miesiące z inicjatywy Parlamentu Europejskiego lub Rady.

Artykuł 140

Tryb pilny

1. Akty delegowane przyjęte w trybie niniejszego artykułu wchodzą w życie niezwłocznie i mają zastosowanie, dopóki nie zostanie wyrażony sprzeciw zgodnie z ust. 2. Przekazując akt delegowany Parlamentowi Europejskiemu i Radzie, podaje się powody zastosowania trybu pilnego.

2. Parlament Europejski albo Rada mogą wyrazić sprzeciw wobec aktu delegowanego zgodnie z procedurą, o której mowa w art. 139 ust. 5. W takim przypadku Komisja uchyla akt niezwłocznie po doręczeniu przez Parlament Europejski lub Radę decyzji o sprzeciwie.

Artykuł 141

Komitet

1. Komisję wspomaga Stały Komitet ds. Roślin, Zwierząt, Żywności i Paszy, ustanowiony na mocy art. 58 ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 178/2002. Komitet ten jest komitetem w rozumieniu rozporządzenia (UE) nr 182/2011. Powyższe ma zastosowanie z wyjątkiem przypadków objętych art. 23, zgodnie z którym Komisję wspomagają komitety utworzone na mocy rozporządzenia (WE) nr 834/2007, rozporządzenia (UE) nr 1151/2012 w przypadku chronionych nazw pochodzenia, chronionych oznaczeń geograficznych i tradycyjnych specjalności gwarantowanych spośród produktów rolno-spożywczych, rozporządzenia (WE) nr 1234/2007 w przypadku chronionych nazw pochodzenia i chronionych oznaczeń geograficznych wina oraz rozporządzenia (WE) nr 110/2008 Parlamentu Europejskiego i Rady (52) w przypadku oznaczeń geograficznych napojów spirytusowych. [Popr. 287]

2. W przypadku odesłania do niniejszego ustępu stosuje się art. 5 rozporządzenia (UE) nr 182/2011.

W przypadku gdy opinia komitetu ma być uzyskana w drodze procedury pisemnej, procedura ta kończy się bez osiągnięcia rezultatu, jeżeli przed upływem terminu na wydanie opinii zdecyduje o tym przewodniczący komitetu lub wniesie o to zwykła większość członków komitetu.

3. W przypadku odesłania do niniejszego ustępu stosuje się art. 8 rozporządzenia (UE) nr 182/2011 w związku z jego art. 5.

Rozdział II

Przepisy przejściowe i końcowe

Artykuł 142

Uchylenia

1. Rozporządzenie (WE) nr 882/2004, dyrektywy 89/608/EWG i 96/93/WE oraz decyzja 92/438/EWG tracą moc z dniem … (*29).

Artykuły 14–17 oraz 26–29 rozporządzenia (WE) nr 882/2004 mają jednak zastosowanie do dnia … (*30).

Wyznaczenie każdego z laboratoriów referencyjnych Unii Europejskiej, o których mowa w załączniku VII rozporządzenia (WE) nr 882/2004, ma nadal zastosowanie do momentu wyznaczenia w każdym z podlegających obszarów laboratorium referencyjnego Unii Europejskiej zgodnie z art. 91 ust. 2 niniejszego rozporządzenia. [Popr. 288]

1a. Wyznaczenie każdego z laboratoriów referencyjnych Unii Europejskiej, o których mowa w załączniku VII rozporządzenia (WE) nr 882/2004, ma nadal zastosowanie do momentu wyznaczenia w każdym z podlegających obszarów laboratorium referencyjnego Unii Europejskiej zgodnie z art. 91 ust. 2 niniejszego rozporządzenia, z zastrzeżeniem art. 91 ust. 3a. [Popr. 289]

2. Rozporządzenie (WE) nr 854/2004 oraz Dyrektywy 89/662/EWG, 90/425/EWG, 91/496/EWG, 96/23/WE i 97/78/WE tracą moc z dniem … (*31). [Popr. 290]

3. Odesłania do wspomnianych uchylonych aktów traktuje się jako odesłania do niniejszego rozporządzenia, zgodnie z tabelą korelacji w załączniku IV.

Artykuł 143

Środki przejściowe związane z uchyleniem dyrektyw 91/496/EWG i 97/78/WE

1. Stosowne przepisy dyrektyw 91/496/EWG i 97/78/WE regulujące kwestie, o których mowa w art. 45 ust. 2, art. 46, art. 49 lit. b), c) i d), art. 52 ust. 1 i 2 oraz art. 56 ust. 1 lit. a) niniejszego rozporządzenia mają zastosowanie do daty, która zostanie określona w akcie delegowanym przyjętym zgodnie z ust. 2.

2. Komisja jest uprawniona do przyjęcia aktów delegowanych zgodnie z art. 139 w odniesieniu do daty, od której nie mają zastosowania przepisy, o których mowa w ust. 1. Wspomniana data jest datą stosowania odpowiednich przepisów, które zostaną ustanowione na podstawie aktów delegowanych lub wykonawczych, o których mowa w art. 45 ust. 2, art. 46, art. 49 lit. b), c) i d), art. 52 ust. 1 i 2 oraz art. 56 ust. 1 lit. a) niniejszego rozporządzenia.

Artykuł 144

Środki przejściowe związane z uchyleniem dyrektywy 96/23/WE

1. Właściwe organy nadal przeprowadzają kontrole urzędowe niezbędne w celu wykrycia obecności substancji i grup pozostałości wymienionych w załączniku I do dyrektywy 96/23/WE zgodnie z załącznikami II, III i IV do tej dyrektywy do daty, która zostanie określona w akcie delegowanym przyjętym zgodnie z ust. 3.

2. Artykuł 29 ust. 1 i 2 dyrektywy 96/23/WE mają zastosowanie do daty, która zostanie określona w akcie delegowanym przyjętym zgodnie z ust. 3.

3. Komisja jest uprawniona do przyjęcia aktów delegowanych zgodnie z art. 139 w odniesieniu do daty, od której właściwe organy przestają przeprowadzać kontrole urzędowe zgodnie z ust. 1, i od której nie mają zastosowania przepisy art. 29 ust. 1 i 2 dyrektywy 96/23/WE. Wspomniana data jest datą stosowania odpowiednich przepisów, które zostaną ustanowione na podstawie aktów delegowanych lub wykonawczych, o których mowa w art. 16 i 111 niniejszego rozporządzenia.

Artykuł 145

Zmiany w dyrektywie 98/58/WE

W dyrektywie 98/58/WE wprowadza się następujące zmiany:

w art. 2 wprowadza się następujące zmiany:

(i)	skreśla się pkt 3;

(ii)	dodaje się akapit drugi w brzmieniu: „Stosuje się również definicję »właściwych organów« określoną w art. 2 pkt 5 rozporządzenia (UE) nr …/… (*32).”;

w art. 6 wprowadza się następujące zmiany:

(i)	skreśla się ust. 1;

(ii)

ust. 2 otrzymuje brzmienie:

„2.

Państwa członkowskie każdego roku do dnia 30 czerwca przedkładają Komisji sprawozdanie roczne za poprzedni rok z inspekcji przeprowadzonych przez właściwy organ w celu zweryfikowania zgodności z wymogami niniejszej dyrektywy. Sprawozdaniu towarzyszy analiza najpoważniejszych ustaleń dotyczących wystąpienia niezgodności oraz krajowy plan działania na rzecz zapobiegania ich występowaniu lub ograniczenia ich w następnych latach. Komisja przekazuje państwom członkowskim streszczenia tych sprawozdań.”;

c)	w ust. 3 skreśla się lit. a);

d)	skreśla się art. 7.

Artykuł 146

Zmiany w dyrektywie 1999/74/WE

W dyrektywie 1999/74/WE wprowadza się następujące zmiany:

w art. 8 wprowadza się następujące zmiany:

(i)	skreśla się ust. 1;

(ii)

ust. 2 otrzymuje brzmienie:

„Państwa członkowskie każdego roku do dnia 30 czerwca przedkładają Komisji sprawozdanie roczne za poprzedni rok z inspekcji przeprowadzonych przez właściwy organ w celu zweryfikowania zgodności z wymogami niniejszej dyrektywy. Sprawozdaniu towarzyszy analiza najpoważniejszych ustaleń dotyczących wystąpienia niezgodności oraz krajowy plan działania na rzecz zapobiegania ich występowaniu lub ograniczenia ich w następnych latach. Komisja przekazuje państwom członkowskim streszczenia tych sprawozdań.”;

(iii)

w ust. 3 skreśla się lit. a);

b)	skreśla się art. 9.

Artykuł 147

Zmiany w rozporządzeniu (WE) nr 999/2001

W rozporządzeniu (WE) nr 999/2001 wprowadza się następujące zmiany:

a)	skreśla się art. 19 i 21;

b)	w załączniku X skreśla się rozdziały A i B.

Artykuł 148

Zmiany w rozporządzeniu (WE) nr 1829/2003

W rozporządzeniu (WE) nr 1829/2003 wprowadza się następujące zmiany:

w art. 32 wprowadza się następujące zmiany:

(i)	skreśla się akapit pierwszy i drugi;

(ii)

akapit trzeci otrzymuje brzmienie:

„Wnioskodawcy ubiegający się o zezwolenie dotyczące genetycznie zmodyfikowanej żywności i paszy wnoszą wkład w koszty wykonywania zadań laboratorium referencyjnego Unii Europejskiej i krajowych laboratoriów referencyjnych wyznaczonych w tej dziedzinie zgodnie z art. 91 ust. 1 i art. 98 ust. 1 rozporządzenia (UE) nr XXX/XXXX [ numer niniejszego rozporządzenia ]”;

(iii)

w akapicie piątym skreśla się wyrazy „i przepisów załącznika”;

(iv)	w akapicie szóstym skreśla się wyrazy „i dostosowujące załącznik”;

b)	skreśla się załącznik. [Popr. 291]

Artykuł 149

Zmiany w rozporządzeniu (WE) nr 1831/2003

W rozporządzeniu (WE) nr 1831/2003 wprowadza się następujące zmiany:

a)	art. 7 ust. 3 lit. f) otrzymuje brzmienie: „oświadczenie na piśmie, że trzy próbki dodatku paszowego zostały wysłane przez wnioskodawcę bezpośrednio do laboratorium referencyjnego Unii Europejskiej, o którym mowa w art. 21.”;

w art. 21 wprowadza się następujące zmiany:

(i)	skreśla się akapity pierwszy, trzeci i czwarty;

(ii)

akapit drugi otrzymuje brzmienie:

„Wnioskodawcy ubiegający się o zezwolenie na stosowanie dodatków wnoszą wkład w koszty wykonywania zadań laboratorium referencyjnego Unii Europejskiej i krajowych laboratoriów referencyjnych wyznaczonych w tej dziedzinie zgodnie z art. 91 ust. 1 i art. 98 ust. 1 rozporządzenia (UE) nr XXX/XXXX [ numer niniejszego rozporządzenia ]”;

c)	skreśla się załącznik II. [Popr. 292]

Artykuł 150

Zmiany w rozporządzeniu (WE) nr 1/2005

W rozporządzeniu (WE) nr 1/2005 wprowadza się następujące zmiany:

w art. 2 wprowadza się następujące zmiany:

(i)	skreśla się lit. d), f), i) i p);

(ii)	dodaje się akapit drugi w brzmieniu: „Stosuje się również definicje »właściwych organów«, »punktu kontroli granicznej«, »urzędowego lekarza weterynarii« i »punktu wyjścia«, określone w art. 2 pkt 5, 29, 32, i 36 rozporządzenia (UE) nr …/… (+) (33). (33) Dz.U. L … z …, s. …”;"

b)	skreśla się art. artykuły 14-16, 21, art. 22 ust. 2, art. 23 i 24 oraz 26 stosuje się do chwili opracowania wniosków legislacyjnych, o których mowa w art. 18 ; [Popr. 293]

art. 27 otrzymuje brzmienie:

(i)	skresla się ust. 1;

(ii)

ust. 2 otrzymuje brzmienie:

„2. Państwa członkowskie każdego roku do dnia 30 czerwca przedkładają Komisji sprawozdanie roczne za poprzedni rok z inspekcji przeprowadzonych przez właściwy organ w celu zweryfikowania zgodności z wymogami niniejszego rozporządzenia. Sprawozdaniu towarzyszy analiza głównych wykrytych braków oraz plan działania mający na celu odniesienie się do nich.”;

d)	skreśla się art. 28.

Artykuł 151

Zmiany w rozporządzeniu (WE) nr 396/2005 i powiązane środki przejściowe

1. W rozporządzeniu (WE) nr 396/2005 wprowadza się następujące zmiany:

a)	skreśla się art. 26 i 27, art. 28 ust. 1 i 2 oraz art. 30;

b)	w art. 31 ust. 1 zdanie wprowadzające otrzymuje brzmienie: „1. Państwa członkowskie każdego roku do dnia 30 czerwca przedkładają Komisji, Urzędowi i pozostałym państwom członkowskim następujące informacje dotyczące poprzedniego roku kalendarzowego:”;

2. Artykuł 26, art. 27 ust. 1 i art. 30 rozporządzenia (WE) nr 396/2005 mają zastosowanie do daty zastosowania odpowiednich przepisów , która zostanie określona w akcie delegowanym przyjętym zgodnie z ust. 3 które zostaną ustanowione na podstawie wniosków legislacyjnych, o których mowa w art . 16 niniejszego rozporządzenia . [Popr. 294]

3. Komisja jest uprawniona do przyjęcia aktów delegowanych zgodnie z art. 139 w odniesieniu do daty, od której nie mają zastosowania przepisy art. 26, art. 27 ust. 1 i art. 30, o których mowa w ust. 2. Wspomniana data jest datą stosowania odpowiednich przepisów, które zostaną ustanowione na podstawie aktów delegowanych, o których mowa w art. 16 niniejszego rozporządzenia. [Popr. 295]

Artykuł 152

Zmiany w dyrektywie 2007/43/WE

W dyrektywie 2007/43/WE wprowadza się następujące zmiany:

w art. 2 wprowadza się następujące zmiany:

(i)	w ust. 1 skreśla się lit. c) i d);

(ii)	dodaje się ust. 3 w brzmieniu: „3. Stosuje się również definicje »właściwych organów« i »urzędowego lekarza weterynarii« określone w art. 2 pkt 5 i 32 rozporządzenia (UE) nr …/… (+) (34). (34) Dz.U. L … z …, s. …”;"

w art. 7 wprowadza się następujące zmiany:

(i)	skreśla się ust. 1;

(ii)

ust. 2 otrzymuje brzmienie:

„2. Państwa członkowskie każdego roku do dnia 30 czerwca przedkładają Komisji sprawozdanie roczne za poprzedni rok z inspekcji przeprowadzonych przez właściwy organ w celu zweryfikowania zgodności z wymogami niniejszej dyrektywy. Sprawozdaniu towarzyszy analiza najpoważniejszych ustaleń dotyczących wystąpienia niezgodności oraz krajowy plan działania na rzecz zapobiegania ich występowaniu lub ograniczenia ich w następnych latach. Komisja przekazuje państwom członkowskim streszczenia tych sprawozdań.”.

Artykuł 153

Zmiany w rozporządzeniu (WE) nr 834/2007 i powiązane środki przejściowe

1. W rozporządzeniu (WE) nr 834/2007 wprowadza się następujące zmiany:

w art. 2 wprowadza się następujące zmiany:

(i)

lit. n) otrzymuje brzmienie:

„n)	»właściwe organy« oznaczają właściwe organy zgodnie z definicją zawartą w art. 2 pkt 5 rozporządzenia (UE) nr …/… (+) (*35).

(*35) Dz.U. L … z …, s. …”;"

(ii)	skreśla się lit. o);

(iii)

lit. p) otrzymuje brzmienie:

„p)	»organ kontrolny« oznacza organ delegowany zgodnie z definicją zawartą w art. 2 pkt 38 rozporządzenia (UE) nr …/… (+);

b)	w art. 24 ust. 1 lit a) słowa »art. 27 ust. 10« zastępuje się słowami „art. 3 ust. 3 i art. 25 ust. 4 rozporządzenia (UE) nr …/… (+)”;

w art. 27 wprowadza się następujące zmiany:

(i)	ust. 1 otrzymuje brzmienie: „1. Kontrole urzędowe w celu zweryfikowania zgodności z niniejszym rozporządzeniem są przeprowadzane zgodnie z rozporządzeniem (WE) nr 882/2004.”;

(ii)	skreśla się ust. 2–14 3–6 oraz 8–14 ; [Popr. 296]

d)	w art. 29 ust. 1 słowa „art. 27 ust. 4” zastępuje się słowami „art. 3 ust. 3 i art. 25 ust. 4 rozporządzenia (UE) nr …/… (+)”;

e)	w art. 30 skreśla się ust. 2.

2. Artykuł Art. 27 ust. 3-14, a także art. 30 ust. 2 rozporządzenia (WE) nr 834/2007 mają zastosowanie do daty, która zostanie określona w akcie delegowanym przyjętym zgodnie z ust. 3. [Popr. 297 i 298]

3. Komisja jest uprawniona do przyjęcia aktów delegowanych zgodnie z art. 139 w odniesieniu do daty, od której nie mają zastosowania przepisy, o których mowa w ust. 2. Wspomniana data jest datą stosowania odpowiednich przepisów, które zostaną ustanowione na podstawie aktów delegowanych, o których mowa w art. 23 ust. 2 niniejszego rozporządzenia.

Artykuł 154

Zmiany w dyrektywie 2008/119/WE

W dyrektywie 2008/119/WE wprowadza się następujące zmiany:

w art. 2 wprowadza się następujące zmiany:

(i)	skreśla się pkt 2;

(ii)	dodaje się akapit drugi w brzmieniu: „Stosuje się również definicję »właściwych organów« określoną w art. 2 pkt 5 rozporządzenia (UE) nr …/… (+) (36). (36) Dz.U. L … z …, s. …”;"

w art. 7 wprowadza się następujące zmiany:

(i)	skreśla się ust. 1 i 2;

(ii)

ust. 3 otrzymuje brzmienie:

„3. Państwa członkowskie każdego roku do dnia 30 czerwca przedkładają Komisji sprawozdanie roczne za poprzedni rok z inspekcji przeprowadzonych przez właściwy organ w celu zweryfikowania zgodności z wymogami niniejszej dyrektywy. Sprawozdaniu towarzyszy analiza najpoważniejszych ustaleń dotyczących wystąpienia niezgodności oraz krajowy plan działania na rzecz zapobiegania ich występowaniu lub ograniczenia ich w następnych latach. Komisja przekazuje państwom członkowskim streszczenia tych sprawozdań.”;

c)	skreśla się art. 9.

Artykuł 155

Zmiany w dyrektywie 2008/120/WE

W dyrektywie 2008/120/WE wprowadza się następujące zmiany:

w art. 2 wprowadza się następujące zmiany:

(i)	skreśla się pkt 10;

(ii)	dodaje się akapit drugi w brzmieniu: „Stosuje się również definicję »właściwych organów« określoną w art. 2 pkt 5 rozporządzenia (UE) nr …/… (+) (37). (37) Dz.U. L … z …, s. …”;"

w art. 8 wprowadza się następujące zmiany:

(i)	skreśla się ust. 1 i 2;

(ii)

ust. 3 otrzymuje brzmienie:

c)	skreśla się art. 10.

Artykuł 156

Zmiany w rozporządzeniu (WE) nr 1099/2009

W rozporządzeniu (WE) nr 1099/2009 wprowadza się następujące zmiany:

w art. 2 wprowadza się następujące zmiany:

(i)	skreśla się lit. q);

(ii)	dodaje się akapit drugi w brzmieniu: „Oprócz definicji, o których mowa w akapicie pierwszym, stosuje się również definicję »właściwych organów« określoną w art. 2 pkt 5 rozporządzenia (UE) nr …/… (+) (38). (38) Dz.U. L … z …, s. …”;"

b)	skreśla się art. 22.

Artykuł 157

Zmiany w rozporządzeniu (WE) nr 1069/2009

W rozporządzeniu (WE) nr 1069/2009 wprowadza się następujące zmiany:

w art. 3 wprowadza się następujące zmiany:

(i)	skreśla się pkt 10 i 15;

(ii)	dodaje się akapit drugi w brzmieniu: „Stosuje się również definicje »właściwych organów« i »tranzytu« określone w art. 2 pkt 5 i 50 rozporządzenia (UE) nr …/… (+) (39). (39) Dz.U. L … z …, s. …”;"

b)	skreśla się art. 45, 49 i 50.

Artykuł 158

Zmiany w rozporządzeniu (WE) nr 1107/2009

W art. 68 rozporządzenia (WE) nr 1107/2009 wprowadza się następujące zmiany:

a)	akapit pierwszy otrzymuje brzmienie: „Państwa członkowskie każdego roku do dnia 30 czerwca finalizują i przedkładają Komisji sprawozdanie z zakresu i wyników kontroli urzędowych przeprowadzanych w celu zweryfikowania zgodności z niniejszym rozporządzeniem.”;

b)	skreśla się akapity drugi i trzeci.

Artykuł 159

Zmiany w dyrektywie 2009/128/WE i powiązane środki przejściowe

1. W dyrektywie 2009/128/WE wprowadza się następujące zmiany:

a)	w art. 8 skreśla się ust.1, ust. 2 akapit drugi oraz ust. 3, 4, 6, i 7;

b)	skreśla się załącznik II.

2. Artykuł 8 ust. 1, art. 8 ust. 2 akapit drugi, art. 8 ust. 3, 4 i 6 oraz załącznik II do dyrektywy 2009/128/WE mają zastosowanie do daty zastosowania odpowiednich przepisów , która zostanie określona w akcie delegowanym przyjętym zgodnie z ust. 3 które zostaną ustanowione na podstawie wniosków legislacyjnych, o których mowa w art . 22 niniejszego rozporządzenia . [Popr. 299]

Artykuł 160

Zmiany w rozporządzeniu (UE) nr 1151/2012

W rozporządzeniu (UE) nr 1151/2012 wprowadza się następujące zmiany:

w art. 36 w prowadza się następujące zmiany:

(i)	nagłówek otrzymuje brzmienie: „Zakres kontroli urzędowych”

(ii)	skreśla się ust. 1 i 2;

(iii)

w ust. 3 zdanie wprowadzające otrzymuje brzmienie:

„3. kontrole urzędowe przeprowadzane zgodnie z rozporządzeniem (UE) nr …/… (+) (*40) obejmują:

(*40) Dz.U. L … z …, s. …”;"

w art. 37 wprowadza się następujące zmiany:

(i)

ust. 1 akapit pierwszy otrzymuje brzmienie:

„1. W odniesieniu do chronionych nazw pochodzenia, chronionych oznaczeń geograficznych i gwarantowanych tradycyjnych specjalności, które odnoszą się do produktów pochodzących z terytorium Unii, weryfikacja zgodności ze specyfikacją produktu przed jego wprowadzeniem do obrotu jest dokonywana przez:

a)	właściwe organy wyznaczone zgodnie z art. 3 rozporządzenia (UE) nr …/… (+); lub

b)	organy delegowane w rozumieniu art. 2 pkt 38 rozporządzenia (UE) nr …/… (+);”

(ii)	skreśla się ust. 3 akapit pierwszy;

(iii)

w ust. 4 słowa „ust. 1 i 2” zastępuje się słowami: „ust. 2”;

c)	skreśla się art. 38 i 39.

Artykuł 161

Zmiany w rozporządzeniu (UE) nr[…]/2013 (+)

W rozporządzeniu (UE) nr …/2013 (+) wprowadza się następujące zmiany:

w art. 29 wprowadza się następujące zmiany:

(i)	nagłówek otrzymuje brzmienie: „Laboratoria i ośrodki referencyjne Unii Europejskiej”;

(ii)

ust. 1 otrzymuje brzmienie:

„1. W celu pokrycia kosztów ponoszonych przez nie w wyniku realizacji programów prac zatwierdzonych przez Komisję można udzielić dotacji:

a)	laboratoriom referencyjnym Unii Europejskie, o których mowa w art. 91 rozporządzenia (UE) …/… (+) (*41);

b)	ośrodkom referencyjnym Unii Europejskiej do spraw materiału przeznaczonego do reprodukcji roślin, o których mowa w art. 93 tego rozporządzenia; [Popr. 301]

c)	ośrodkom referencyjnym Unii Europejskiej do spraw dobrostanu zwierząt, o których mowa w art. 95 tego rozporządzenia;

ca)	ośrodki referencyjne Unii Europejskiej na rzecz autentyczności i spójności łańcucha rolno-spożywczego. [Popr. 302]

(*41) Dz.U. L … z …, s. …”;"

(iii)

ust. 2 lit. a) otrzymuje brzmienie:

„a)	koszty związane z personelem, niezależnie od jego statusu, bezpośrednio zaangażowanym w działalność laboratoriów lub ośrodków prowadzoną w ramach pełnienia funkcji unijnego laboratorium lub ośrodka referencyjnego;”;

dodaje się art. 29a w brzmieniu:

„Artykuł 29a

Akredytacja krajowych laboratoriów referencyjnych do spraw zdrowia roślin

Krajowym laboratoriom referencyjnym, o których mowa w art. 98 rozporządzenia (UE) nr …/… (+), można udzielać dotacji w odniesieniu do kosztów poniesionych w związku z uzyskaniem akredytacji zgodnie z normą EN ISO/IEC 17025 w zakresie stosowania metod analiz, badań i diagnoz laboratoryjnych w celu zweryfikowania zgodności z przepisami dotyczącymi środków ochronnych przeciwko agrofagom roślin.

Dotacje , o których mowa w ust. 1, mogą być przyznawane pojedynczemu krajowemu laboratorium referencyjnemu w każdym państwie członkowskim w odniesieniu do każdego laboratorium referencyjnego Unii Europejskiej do spraw zdrowia roślin, do trzech lat po wyznaczeniu takiego laboratorium referencyjnego Unii Europejskiej.”. [Popr. 303]

Artykuł 162

Wejście w życie i stosowanie

1. Niniejsze rozporządzenie wchodzi w życie dwudziestego dnia po jego opublikowaniu w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej.

O ile nie przewidziano inaczej w ust. 2–5, niniejsze rozporządzenie stosuje się od dnia … (+).

Najpóźniej rok po wejściu w życie niniejszego rozporządzenia Komisja przedstawi wyczerpujące wytyczne mające pomóc podmiotom i organom krajowym w skutecznym wdrażaniu niniejszego rozporządzenia. [Popr. 304]

1a. Najpóźniej pięć lat po wejściu w życie niniejszego rozporządzenia Komisja przedłoży sprawozdanie Parlamentowi Europejskiemu i Radzie przedstawiające doświadczenie zdobyte w ramach stosowania niniejszego rozporządzenia, a w szczególności uwagi dotyczące zmniejszenia obciążeń administracyjnych w sektorze prywatnym oraz efektywności i skuteczności kontroli przeprowadzanych przez właściwe organy. [Popr. 305]

2. W obszarze objętym zakresem przepisów, o których mowa w art. 1 ust. 2 lit. g), niniejsze rozporządzenie stosuje się od dnia … (+), z następującymi wyjątkami:

a)	art. 91, 92 i art. 97-99 stosuje się zgodnie z ust. 1;

b)	art. 33 ust. 1, 2, 3 i 4, art. 36 ust. 4 lit. e) oraz art. 36 ust. 5 stosuje się od dnia … (+).

3. W obszarze objętym zakresem przepisów, o których mowa w art. 1 ust. 2 lit. h), niniejsze rozporządzenie stosuje się od dnia [ data stosowania rozporządzenia w sprawie produkcji i udostępniania na rynku materiału przeznaczonego do reprodukcji roślin ] r., z następującymi wyjątkami:

a)	art. 93, 94 i 97stosuje się zgodnie z ust. 1;

b)	art. 33 ust. 1, 2, 3 i 4 stosuje się od dnia [ data wejścia w życie niniejszego rozporządzenia + 5 lat ] r. [Popr. 306]

4. Artykuł 15 ust. 1, art. 18 ust. 1, art. 45–62 i 76–84, art. 150 lit. b), art. 152 lit. b) i lit. c ppkt (i), art. 154 lit. b) ppkt (i), art. 155 lit. b) ppkt (i) i art. 156 lit. b) stosuje się od dnia … (+). Art. 150 lit. b) oraz art. 156 lit. b) nie stosuje się, dopóki obowiązują zastępujące je akty delegowane. [Popr. 307]

5. Artykuł 161 stosuje się od dnia … (+).

Niniejsze rozporządzenie wiąże w całości i jest bezpośrednio stosowane we wszystkich państwach członkowskich.

Sporządzono w …

W imieniu Parlamentu Europejskiego

Przewodniczący

W imieniu Rady

Przewodniczący

(*1) Numer rozporządzenia ustanawiającego przepisy dotyczące zarządzania wydatkami odnoszącymi się do łańcucha pokarmowego, zdrowia zwierząt i dobrostanu zwierząt, oraz odnoszącymi sie do zdrowia roślin i roślinnego materiału reprodukcyjnego.

(1) Dz.U. C 67 z 6.3.2014, s. 166.

(2) Dz.U. C 114 z 15.4.2014, s. 96.

(3) Stanowisko Parlamentu Europejskiego z dnia 15 kwietnia 2014 r.

(4) Rozporządzenie (WE) nr 178/2002 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 28 stycznia 2002 r. ustanawiające ogólne zasady i wymagania prawa żywnościowego, powołującym Europejski Urząd ds. Bezpieczeństwa Żywności oraz ustanawiającym procedury w zakresie bezpieczeństwa żywności (Dz.U. L 31 z 1.2.2002, s. 1).

(5) Rozporządzenie (WE) nr 882/2004 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 29 kwietnia 2004 r. w sprawie kontroli urzędowych przeprowadzanych w celu sprawdzenia zgodności z prawem paszowym i żywnościowym oraz regułami dotyczącymi zdrowia zwierząt i dobrostanu zwierząt (Dz.U. L 165 z 30.4.2004, s. 1).

(6) Dz.U. L 300 z 14.11.2009, s. 1.

(7) Dz.U. L 169 z 10.7.2000, s. 1.

(8) Dyrektywa Rady 96/23/WE z dnia 29 kwietnia 1996 r. w sprawie środków monitorowania niektórych substancji i ich pozostałości u żywych zwierząt i w produktach pochodzenia zwierzęcego oraz uchylającej dyrektywy 85/358/EWG i 86/469/EWG oraz decyzje 89/187/EWG i 91/664/EWG (Dz.U. L 125 z 23.5.1996, s. 10).

(9) Rozporządzenie Rady (WE) nr 1234/2007 z dnia 22 października 2007 r. ustanawiające wspólną organizację rynków rolnych oraz przepisy szczegółowe dotyczące niektórych produktów rolnych („rozporządzenie o jednolitej wspólnej organizacji rynku”) (Dz.U. L 299 z 16.11.2007, s. 1).

(10) Dyrektywa 95/46/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 24 października 1995 r. w sprawie ochrony osób fizycznych w zakresie przetwarzania danych osobowych i swobodnego przepływu tych danych (Dz.U. L 281 z 23.11.1995, s. 31).

(11) Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 765/2008 z dnia 9 lipca 2008 r. ustanawiające wymagania w zakresie akredytacji i nadzoru rynku odnoszące się do warunków wprowadzania produktów do obrotu i uchylającym rozporządzenie (EWG) nr 339/93 (Dz.U. L 218 z 13.8.2008, s. 30).

(12) Dyrektywa Rady 97/78/WE z dnia 18 grudnia 1997 r. ustanawiająca zasady regulujące organizację kontroli weterynaryjnej produktów wprowadzanych do Wspólnoty z państw trzecich (Dz.U. L 24 z 30.1.1998, s. 9).

(13) Dyrektywa Rady 91/496/EWG z dnia 15 lipca 1991 r. ustanawiająca zasady regulujące organizację kontroli weterynaryjnych zwierząt wprowadzanych na rynek Wspólnoty z państw trzecich i zmieniającej dyrektywy 89/662/EWG, 90/425/EWG oraz 90/675/EWG (Dz.U. L 268 z 24.9.1991, s. 56).

(14) Dyrektywa Rady 2000/29/WE z dnia 8 maja 2000 r. w sprawie środków ochronnych przed wprowadzaniem do Wspólnoty organizmów szkodliwych dla roślin lub produktów roślinnych i przed ich rozprzestrzenianiem się we Wspólnocie (Dz.U. L 169 z 10.7.2000, s. 1).

(15) Rozporządzenie Komisji (WE) nr 669/2009 z dnia 24 lipca 2009 r. w sprawie wykonania rozporządzenia (WE) nr 882/2004 Parlamentu Europejskiego i Rady w sprawie zwiększonego poziomu kontroli urzędowych przywozu niektórych rodzajów pasz i żywności niepochodzących od zwierząt i zmieniającego decyzję 2006/504/WE (Dz.U. L 194 z 25.7.2009, s. 11).

(16) Rozporządzenie (WE) nr 1829/2003 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 22 września 2003 r. w sprawie genetycznie zmodyfikowanej żywności i paszy (Dz.U. L 268 z 18.10.2003, s. 1).

(17) Rozporządzenie (WE) nr 1831/2003 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 22 września 2003 r. w sprawie dodatków stosowanych w żywieniu zwierząt (Dz.U. L 268 z 18.10.2003, s. 29).

(18) Decyzja Komisji 2003/24/WE z dnia 30 grudnia 2002 r. dotycząca opracowania zintegrowanego skomputeryzowanego systemu weterynaryjnego (Dz.U. L 8 z 14.1.2003, s. 44).

(*2) Numer, data, tytuł oraz, w przypisie, odniesienie do publikacji w Dz.U. rozporządzenia w sprawie zdrowia zwierząt.

(*3) Numer, data, tytuł oraz, w przypisie, odniesienie do publikacji w Dz.U. rozporządzenia w sprawie środków ochrony przed agrofagami roślin.

(19) Dyrektywa 1999/93/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 13 grudnia 1999 r. w sprawie wspólnotowych ram w zakresie podpisów elektronicznych (Dz.U. L 13 z 19.1.2000, s. 12).

(20) Dyrektywa Rady 89/608/EWG z dnia 21 listopada 1989 r. w sprawie wzajemnej pomocy między władzami administracyjnymi państw członkowskich i współpracy między państwami członkowskimi a Komisją w celu zapewnienia prawidłowego stosowania ustawodawstwa dotyczącego spraw weterynaryjnych i zootechnicznych (Dz.U. L 351 z 21.12.1989, s. 34).

(21) Dyrektywa Rady 89/662/EWG z dnia 11 grudnia 1989 r. dotycząca kontroli weterynaryjnych w handlu wewnątrzwspólnotowym w perspektywie wprowadzenia rynku wewnętrznego (Dz.U. L 395 z 30.12.1989, s. 13).

(22) Dyrektywa Rady 90/425/EWG z dnia 26 czerwca 1990 r. dotycząca kontroli weterynaryjnych i zootechnicznych mających zastosowanie w handlu wewnątrzwspólnotowym niektórymi żywymi zwierzętami i produktami w perspektywie wprowadzenia rynku wewnętrznego (Dz.U. L 224 z 18.8.1990, s. 29).

(23) Decyzja Rady 92/438/EWG z dnia 13 lipca 1992 r. w sprawie komputeryzacji weterynaryjnych procedur przywozowych (Projekt SHIFT), zmieniającą dyrektywy 90/675/EWG, 91/496/EWG, 91/628/EWG i decyzję 90/424/EWG oraz uchylającą decyzję 88/192/EWG (Dz.U. L 243 z 25.8.1992, s. 27).

(24) Dyrektywa Rady 96/93/WE z dnia 17 grudnia 1996 r. w sprawie certyfikacji zwierząt i produktów zwierzęcych (Dz.U. L 13 z 16.1.1997, s. 28).

(25) Dz.U. L 139 z 30.4.2004, s. 206.

(26) Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 999/2001 z dnia 22 maja 2001 r. ustanawiające zasady dotyczące zapobiegania, kontroli i zwalczania niektórych przenośnych gąbczastych encefalopatii (Dz.U. L 147 z 31.5.2001, s. 1).

(27) Rozporządzenie Rady (WE) nr 1/2005 z dnia 22 grudnia 2004 r. w sprawie ochrony zwierząt podczas transportu i związanych z tym działań oraz zmieniające dyrektywy 64/432/EWG i 93/119/WE oraz rozporządzenie (WE) nr 1255/97 (Dz.U. L 3 z 5.1.2005, s. 1).

(28) Rozporządzenie (WE) nr 396/2005 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 23 lutego 2005 r. w sprawie najwyższych dopuszczalnych poziomów pozostałości pestycydów w żywności i paszy pochodzenia roślinnego i zwierzęcego oraz na ich powierzchni, zmieniające dyrektywę Rady 91/414/EWG (Dz.U. L 70 z 16.3.2005, s. 1).

(29) Rozporządzenie Rady (WE) nr 834/2007 z dnia 28 czerwca 2007 r. w sprawie produkcji ekologicznej i znakowania produktów ekologicznych i uchylające rozporządzenie (EWG) nr 2092/91 (Dz.U. L 189 z 20.7.2007, s. 1).

(30) Rozporządzenie Rady (WE) nr 1099/2009 z dnia 24 września 2009 r. w sprawie ochrony zwierząt podczas ich uśmiercania (Dz.U. L 303 z 18.11.2009, s. 1).

(31) Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 1107/2009 z dnia 21 października 2009 r. dotyczące wprowadzania do obrotu środków ochrony roślin i uchylające dyrektywy Rady 79/117/EWG i 91/414/EWG (Dz.U. L 309 z 24.11.2009, s. 1).

(32) Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1151/2012 z dnia 21 listopada 2012 r. w sprawie systemów jakości produktów rolnych i środków spożywczych (Dz.U. L 343 z 14.12.2012, s. 1).

(33) Dyrektywa Rady 98/58/WE z dnia 20 lipca 1998 r. dotycząca ochrony zwierząt hodowlanych (Dz.U. L 221 z 8.8.1998, s. 23).

(34) Dyrektywa Rady 1999/74/WE z dnia 19 lipca 1999 r. ustanawiająca minimalne normy ochrony kur niosek (Dz.U. L 203 z 3.8.1999, s. 53).

(35) Dyrektywa Rady 2007/43/WE z dnia 28 czerwca 2007 r. w sprawie ustanowienia minimalnych zasad dotyczących ochrony kurcząt utrzymywanych z przeznaczeniem na produkcję mięsa (Dz.U. L 182 z 12.7.2007, s. 19).

(36) Dyrektywa Rady 2008/119/WE z dnia 18 grudnia 2008 r. ustanawiająca minimalne normy ochrony cieląt (Dz.U. L 10 z 15.1.2009, s. 7).

(37) Dyrektywa Rady 2008/120/WE z dnia 18 grudnia 2008 r. ustanawiająca minimalne normy ochrony świń (Dz.U. L 47 z 18.2.2009, s. 5).

(38) Dyrektywa Parlamentu Europejskiego i Rady 2009/128/WE z dnia 21 października 2009 r. ustanawiająca ramy wspólnotowego działania na rzecz zrównoważonego stosowania pestycydów (Dz.U. L 309 z 24.11.2009, s. 71).

(*4) Numer, data, tytuł oraz, w przypisie, odesłanie do publikacji w Dz.U. rozporządzenia ustanawiającego przepisy w zakresie zarządzania wydatkami odnoszącymi się do łańcucha żywnościowego, zdrowia zwierząt i dobrostanu zwierząt oraz dotyczącymi zdrowia roślin i materiału przeznaczonego do reprodukcji roślin.

(*5) Numer rozporządzenia ustanawiającego przepisy w zakresie zarządzania wydatkami odnoszącymi się do łańcucha żywnościowego, zdrowia zwierząt i dobrostanu zwierząt oraz dotyczącymi zdrowia roślin i materiału przeznaczonego do reprodukcji roślin.

(39) Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 182/2011 z dnia 16 lutego 2011 r. ustanawiające przepisy i zasady ogólne dotyczące trybu kontroli przez państwa członkowskie wykonywania uprawnień wykonawczych przez Komisję (Dz.U. L 55 z 28.2.2011, s.13).

(40) Dyrektywa Parlamentu Europejskiego i Rady 2010/63/UE z dnia 22 września 2010 r. w sprawie ochrony zwierząt wykorzystywanych do celów naukowych (Dz.U. L 276 z 20.10.2010, s. 33).

(41) Dyrektywa 2001/82/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 6 listopada 2001 r. w sprawie wspólnotowego kodeksu odnoszącego się do weterynaryjnych produktów leczniczych (Dz.U. L 311 z 28.11.2001, s. 1).

(*6) Numer rozporządzenia w sprawie zdrowia zwierząt.

(*7) Numer rozporządzenia w sprawie środków ochrony przeciwko agrofagom roślin.

(*8) Numer rozporządzenia w sprawie środków ochrony przeciwko agrofagom roślin.

(42) Rozporządzenie (WE) nr 853/2004 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 29 kwietnia 2004 r. ustanawiające szczególne przepisy dotyczące higieny w odniesieniu do żywności pochodzenia zwierzęcego (Dz.U. L 139 z 30.4.2004, s. 55).

(*9) Numer rozporządzenia w sprawie zdrowia zwierząt.

(*10) Numer rozporządzenia w sprawie środków ochrony przeciwko agrofagom roślin.

(*11) Numer rozporządzenia w sprawie środków ochrony przeciwko agrofagom roślin.

(43) Rozporządzenie Rady (EWG) nr 2913/92 z dnia 12 października 1992 r. ustanawiające wspólnotowy kodeks celny (Dz.U. L 302 z 19.10.1992, s. 1).

(44) Rozporządzenie (WE) nr 852/2004 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 29 kwietnia 2004 r. w sprawie higieny środków spożywczych (Dz.U. L 139 z 30.4.2004, s. 1).

(*12) Numer rozporządzenia o środkach ochrony przeciwko agrofagom roślin.

(*13) Numer rozporządzenia o środkach ochrony przeciwko agrofagom roślin.

(45) Dyrektywa 2001/18/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 12 marca 2001 r. w sprawie zamierzonego uwalniania do środowiska organizmów zmodyfikowanych genetycznie i uchylająca dyrektywę Rady 90/220/EWG (Dz.U. L 106 z 17.4.2001, s. 1).

(46) Rozporządzenie Komisji (WE) nr 2075/2005 z dnia 5 grudnia 2005 r. ustanawiające szczególne przepisy dotyczące urzędowych kontroli w odniesieniu do włosieni (Trichinella) w mięsie (Dz.U. L 338 z 22.12.2005, s. 60).

(*14) Numer rozporządzenia w sprawie środków ochrony przeciwko agrofagom roślin.

(*15) Numer rozporządzenia w sprawie zdrowia zwierząt.

(*16) Numer rozporządzenia w sprawie środków ochrony przeciwko agrofagom roślin.

(47) Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 576/2013 z dnia 12 czerwca 2013 r. w sprawie przemieszczania o charakterze niehandlowym zwierząt domowych oraz uchylające rozporządzenie (WE) nr 998/2003 (Dz.U. L 178 z 28.6.2013, s. 1).

(*17) Numer niniejszego rozporządzenia.

(48) Rozporządzenie Rady (WE) nr 1005/2008 z dnia 29 września 2008 r. ustanawiające wspólnotowy system zapobiegania nielegalnym, nieraportowanym i nieuregulowanym połowom oraz ich powstrzymywania i eliminowania, zmieniającego rozporządzenia (EWG) nr 2847/93, (WE) nr 1936/2001 i (WE) nr 601/2004 oraz uchylające rozporządzenia (WE) nr 1093/94 i (WE) nr 1447/1999 (Dz.U. L 286 z 29.10.2008, s. 1).

(49) Rozporządzenie (WE) nr 183/2005 Parlamentu Europejskiego Rady z dnia 12 stycznia 2005 r. ustanawiające wymagania dotyczące higieny pasz (Dz.U. L 35 z 8.2.2005, s. 1).

(*18) Numer rozporządzenia w sprawie środków ochrony przeciwko agrofagom roślin.

(*19) Numer rozporządzenia w sprawie środków ochrony przeciwko agrofagom roślin.

(*20) Numer rozporządzenia w sprawie środków ochrony przeciwko agrofagom roślin.

(*21) Numer rozporządzenia w sprawie zdrowia zwierząt.

(*22) Numer rozporządzenia w sprawie zdrowia zwierząt.

(*23) Numer rozporządzenia w sprawie środków ochrony przeciwko agrofagom roślin.

(50) Decyzja Rady 90/424/EWG z dnia 26 czerwca 1990 r. w sprawie wydatków w dziedzinie weterynarii mogą otrzymać wkład finansowy Unii (Dz.U. L 224 z 18.8.1990, s. 19).

(51) Rozporządzenie Komisji (UE) nr 16/2011 z dnia 10 stycznia 2011 r. ustanawiające środki wykonawcze dla systemu wczesnego ostrzegania o niebezpiecznych produktach żywnościowych i środkach żywienia zwierząt (Dz.U. L 6 z 11.1.2011, s. 7).

(*24) Numer rozporządzenia w sprawie zdrowia zwierząt.

(*25) Numer rozporządzenia w sprawie środków ochrony przeciwko agrofagom roślin.

(*26) Numer rozporządzenia w sprawie zdrowia zwierząt.

(*27) Numer rozporządzenia w sprawie środków ochrony przeciwko agrofagom roślin.

(*28) Data wejścia w życie niniejszego aktu zmieniającego.

(52) Rozporządzenie (WE) nr 110/2008 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 15 stycznia 2008 r. w sprawie definicji, opisu, prezentacji, etykietowania i ochrony oznaczeń geograficznych napojów spirytusowych oraz uchylające rozporządzenie Rady (EWG) nr 1576/89 (Dz.U. L 39 z 13.2.2008, s. 16).

(*29) Data wejścia w życie niniejszego rozporządzenia plus 1 rok.

(*30) Data wejścia w życie niniejszego rozporządzenia plus 3 lata.

(*31) Data wejścia w życie niniejszego rozporządzenia plus 3 lata.

(*32) Numer niniejszego rozporządzenia.

(+) Numer niniejszego rozporządzenia.

(+) Numer rozporządzenia ustanawiającego przepisy dotyczące zarządzania wydatkami odnoszącymi się do łańcucha pokarmowego, zdrowia zwierząt i dobrostanu zwierząt, oraz odnoszącymi sie do zdrowia roślin i roślinnego materiału reprodukcyjnego.

(+) Numer niniejszego rozporządzenia.

(+) Data wejścia w życia niniejszego rozporządzenia plus 1 rok.

(+) Data rozpoczęcia stosowania rozporządzenia w sprawie środków ochronnych przeciwko agrofagom roślin.

(+) Data wejścia w życie niniejszego rozporządzenia plus 5 lat.

(+) Data wejścia w życie niniejszego rozporządzenia plus 3 lata.

(+) Data wejścia w życie niniejszego rozporządzenia.

ZAŁĄCZNIK I

TERYTORIA, O KTÓRYCH MOWA W ART. 2 PKT 45

1.	Terytorium Królestwa Belgii

2.	Terytorium Republiki Bułgarii

3.	Terytorium Republiki Czeskiej

4.	Terytorium Królestwa Danii z wyjątkiem Wysp Owczych oraz Grenlandii

5.	Terytorium Republiki Federalnej Niemiec

6.	Terytorium Republiki Estońskiej

7.	Terytorium Irlandii

8.	Terytorium Republiki Greckiej

9.	Terytorium Królestwa Hiszpanii z wyjątkiem Ceuty i Melilli

10.	Terytorium Republiki Francuskiej

11.	Terytorium Republiki Włoskiej

12.	Terytorium Republiki Cypryjskiej

13.	Terytorium Republiki Łotewskiej

14.	Terytorium Republiki Litewskiej

15.	Terytorium Wielkiego Księstwa Luksemburga

16.	Terytorium Węgier

17.	Terytorium Republiki Malty

18.	Terytorium Królestwa Niderlandów w Europie

19.	Terytorium Republiki Austrii

20.	Terytorium Rzeczypospolitej Polskiej

21.	Terytorium Republiki Portugalskiej

22.	Terytorium Rumunii

23.	Terytorium Republiki Słowenii

24.	Terytorium Republiki Słowackiej

25.	Terytorium Republiki Finlandii

26.	Terytorium Królestwa Szwecji

27.	Terytorium Zjednoczonego Królestwa Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej

Do celów kontroli urzędowych przeprowadzanych przez właściwe organy, aby zweryfikować zgodność z przepisami, o których mowa w art. 1 ust. 2 lit. g), i innych czynności urzędowych przeprowadzanych w związku z art. 1 ust. 2 lit. g) odniesienia do państw trzecich należy odczytywać jako odniesienia do państw trzecich i terytoriów wymienionych w załączniku I do rozporządzenia (UE) nr …/… (*1), zaś odniesienia do terytorium Unii należy odczytywać jako odniesienia do terytorium Unii bez terytoriów wymienionych w tym załączniku.

(*1) Numer rozporządzenia w sprawie środków ochronnych przeciwko agrofagom roślin.

ZAŁĄCZNIK II

SZKOLENIA PRACOWNIKÓW WŁAŚCIWYCH ORGANÓW

ROZDZIAŁ I: PRZEDMIOT SZKOLENIA PRACOWNIKÓW PRZEPROWADZAJĄCYCH KONTROLE URZĘDOWE I INNE CZYNNOŚCI URZĘDOWE

1.	Różne metody i techniki kontroli, takie jak inspekcja, weryfikacja, badanie przesiewowe, ukierunkowane badanie przesiewowe, pobieranie próbek oraz analizy, diagnozy i badania laboratoryjne.

2.	Procedury kontroli.

3.	Przepisy, o których mowa w art. 1 ust. 2.

4.	Ocena niezgodności z przepisami, o których mowa w art. 1 ust. 2.

5.	Zagrożenia podczas produkcji, przetwarzania i dystrybucji w odniesieniu do zwierząt i towarów.

5a.	Zagrożenia dla zdrowia ludzi i zwierząt związane z odpornością antybakteryjną [Popr. 309]

6.	Różne etapy produkcji, przetwarzania i dystrybucji oraz ewentualne ryzyko dla zdrowia ludzi, a w stosownych przypadkach dla zdrowia zwierząt i roślin, dla dobrostanu zwierząt, oraz dla środowiska oraz dla tożsamości i jakości materiału przeznaczonego do reprodukcji roślin. [Popr. 310]

7.	Ocena stosowania procedur HACCP i dobrych praktyk rolniczych.

8.	Systemy zarządzania takie jak programy zapewniania jakości, którymi zarządzają podmioty, oraz ocena tych systemów w zakresie, w jakim są one właściwe dla wymogów określonych w ramach przepisów, o których mowa w art. 1 ust. 2.

9.	Systemy certyfikacji urzędowej.

10.	Ustalenia awaryjne na wypadek zagrożenia, w tym komunikacja między państwami członkowskimi a Komisją.

11.	Postępowania sądowe i skutki kontroli urzędowych.

12.	Badanie pisemnych dokumentów oraz innych zapisów, łącznie z tymi odnoszącymi się do międzylaboratoryjnych badań porównawczych, akredytacji i oceny ryzyka, które mogą być istotne dla oceny zgodności z przepisami, o których mowa w art. 1 ust. 2; może to również obejmować aspekty finansowe i handlowe.

13.	Procedury i wymogi dotyczące kontroli zwierząt towarów wprowadzanych do Unii z państw trzecich.

14.	Wszelkie inne dziedziny niezbędne do zapewnienia przeprowadzania kontroli urzędowych zgodnie z niniejszym rozporządzeniem.

ROZDZIAŁ II: OBSZARY TEMATYCZNE OBJĘTE ZAKRESEM PROCEDUR KONTROLI

1.	Organizacja właściwych organów oraz stosunki między właściwymi organami centralnymi a organami, którym powierzyły one zadania przeprowadzania kontroli urzędowych lub innych czynności urzędowych.

2.	Stosunki między właściwymi organami a organami delegowanymi lub osobami fizycznymi, którym przekazano zadania związane z kontrolami urzędowymi lub innymi czynnościami urzędowymi.

3.	Oświadczenie dotyczące celów, jakie mają być osiągnięte.

4.	Zadania, funkcje i obowiązki pracowników.

5.	Procedury pobierania próbek, metody i techniki kontroli, w tym analizy, badania i diagnozy laboratoryjne, interpretacja wyników i podjętych w ich następstwie decyzji.

6.	Badania przesiewowe i ukierunkowane badania przesiewowe.

7.	Wzajemna pomoc w przypadku, gdy kontrole urzędowe wymagają podjęcia działań przez więcej niż jedno państwo członkowskie.

8.	Działania, które należy podjąć w następstwie kontroli urzędowych.

9.	Współpraca z innymi służbami i departamentami, które mogą mieć odpowiednie obowiązki, lub z podmiotami.

10.	Sprawdzenie stosowności metod pobierania próbek i metod analiz, badań oraz diagnoz laboratoryjnych.

11.	Wszelkie inne działania lub informacje niezbędne do efektywnego funkcjonowania kontroli urzędowych.

ZAŁĄCZNIK IIa

PRACOWNICY POMOCNICZY

1.	Właściwy organ może wyznaczyć na pracowników pomocniczych tylko osoby, które odbyły szkolenie i zdały egzamin zgodnie z następującymi wymaganiami.

Właściwy organ musi organizować takie egzaminy. By przystąpić do egzaminu kandydaci muszą udowodnić, że odbyli

a)	przynajmniej 500 godzin szkolenia teoretycznego 400 godzin szkolenia praktycznego, obejmującego obszary określone w ust. 5 oraz

b)	takie dodatkowe szkolenie, jakie jest wymagane od pracowników pomocniczych, by mogli oni w sposób kompetentny wykonywać swoje obowiązki.

3.	Szkolenie praktyczne, o którym mowa w ust.2 lit.a) odbywa się w ubojniach i zakładach rozbioru mięsa pod nadzorem urzędowego lekarza weterynarii, oraz w gospodarstwach i innych odpowiednich zakładach.

Szkolenia i egzaminy mają dotyczyć przede wszystkim mięsa czerwonego lub drobiowego. Jednak osoby odbywające szkolenie z zakresu jednej z tych dwóch kategorii, które zdały egzamin, muszą tylko przejść szkolenie skrócone w celu podejścia do egzaminu z drugiej kategorii. Szkolenia i egzaminy powinny w stosownych przypadkach obejmować zwierzynę łowną, zwierzęta dzikie utrzymywane w warunkach fermowych i zajęczaki.

Szkolenia dla pracowników pomocniczych obejmują następujące obszary tematyczne, a egzaminy sprawdzają wiedzę z tych obszarów:

w odniesieniu do gospodarstw:

(i)

część teoretyczna

—	znajomość organizacji sektora rolnego, metod produkcji, handlu międzynarodowego itd.,

—	dobre praktyki hodowli żywego inwentarza,

—	podstawowa wiedza o chorobach, szczególnie odzwierzęcych – wirusowych, bakteryjnych, pasożytniczych itd.

—	monitorowanie pod kątem wykrywania chorób, stosowanie lekarstw i szczepionek, badanie na obecność pozostałości leków weterynaryjnych,

—	kontrola higieniczna i sanitarna,

—	dobrostan zwierząt w gospodarstwie i podczas transportu,

—	warunki środowiskowe – w budynkach, w gospodarstwach i ogólnie,

—	odpowiednie przepisy ustawowe, wykonawcze lub administracyjne,

—	obawy konsumentów i kontrola jakości;

(ii)

część praktyczna

—	wizyty w gospodarstwach różnego rodzaju i stosujących różne metody hodowli,

—	wizyty w zakładach produkcyjnych,

—	obserwacja załadunku i wyładunku zwierząt,

—	pokazy laboratoryjne,

—	kontrole weterynaryjne,

—	dokumentacja;

w odniesieniu do ubojni i zakładów rozbioru:

(i)

część teoretyczna

—	znajomość organizacji przemysłu mięsnego, metod produkcji, handlu międzynarodowego, technologii uboju i rozbioru mięsa,

—	podstawowa wiedza z zakresu higieny i właściwych zasad higieny, w szczególności higieny przemysłowej, higieny uboju, rozbioru i składowania mięsa oraz higieny pracy,

—	HACCP i audyt procedur opartych o HACCP,

—	dobrostan zwierząt podczas rozładunku po transporcie i w ubojni,

—	podstawowa wiedza z dziedziny anatomii i fizjologii zwierząt poddawanych ubojowi,

—	podstawowa wiedza z dziedziny patologii zwierząt poddawanych ubojowi,

—	podstawowa wiedza z dziedziny anatomii patologicznej zwierząt poddawanych ubojowi,

—	odpowiednia wiedza z zakresu TSE i innych poważnych chorób odzwierzęcych oraz odzwierzęcych czynników chorobotwórczych,

—	znajomość metod i procedur uboju, inspekcji, przygotowania, opakowywania, pakowania i transportu świeżego mięsa,

—	podstawowa wiedza z zakresu mikrobiologii,

—	badanie przedubojowe,

—	badanie w kierunku włośnicy,

—	badanie poubojowe,

—	zadania administracyjne,

—	znajomość odpowiednich przepisów ustawowych, wykonawczych lub administracyjnych,

—	procedura pobierania próbek,

—	możliwość oszustw;

(ii)

część praktyczna

—	identyfikacja zwierząt,

—	kontrola wieku,

—	inspekcja i ocena zwierząt poddanych ubojowi,

—	badanie poubojowe w rzeźni,

—	badanie w kierunku włośnicy,

—	określenie gatunku zwierzęcia na podstawie badania typowych części zwierzęcia,

—	określanie i omówienie części ciał zwierząt ubitych, które uległy zmianom,

—	kontrola higieny, w tym audyt dobrej praktyki higienicznej oraz procedur opartych na zasadach HACCP,

—	rejestrowanie wyników badania przedubojowego,

—	pobieranie próbek,

—	monitorowanie mięsa,

—	dokumentacja.

6.	Pracownicy pomocniczy aktualizują swoją wiedzę i posiadają aktualne informacje o nowych rozwiązaniach poprzez podejmowanie systematycznego szkolenia ustawicznego oraz śledzenie literatury fachowej. Pracownik pomocniczy podejmuje, tam, gdzie jest to możliwe, coroczne szkolenie ustawiczne.

7.	Osoby mianowane uprzednio jako pracownicy pomocniczy muszą posiadać należytą znajomość zagadnień wymienionych w pkt 5. W razie potrzeby, uzyskują te wiedzę w drodze kształcenia ustawicznego. Właściwy organ zapewnia odpowiednie świadczenia w tym względzie.

8.	Jednakże w przypadku gdy pracownicy pomocniczy wykonują tylko pobieranie próbek oraz analizy w związku z badaniami w kierunku włośnicy, właściwy organ musi jedynie upewnić się, że otrzymują oni przeszkolenie odpowiednie do tych zadań. [Popr. 311]

ZAŁĄCZNIK III

CHARAKTERYSTKA METOD ANALIZY

Metody analizy i wyniki pomiarów powinny być scharakteryzowane przy wykorzystaniu następujących kryteriów:

a)	dokładności (poprawności i precyzji);

b)	możliwości stosowania (matryca i zakres stężeń);

c)	granicy wykrywalności;

d)	granicy oznaczalności;

precyzji;

f)	powtarzalności;

g)	odtwarzalności;

odzysku;

i)	selektywności;

czułości;

k)	liniowości;

l)	niepewności pomiarów;

m)	innych kryteriów, które mogą być wybrane zgodnie z wymaganiami.

Wielkości precyzji określone w pkt 1 lit. e) są uzyskiwane ze wspólnego eksperymentu, które zostało przeprowadzone zgodnie z uznanym na szczeblu międzynarodowym protokołem w sprawie wspólnych eksperymentów (np. ISO 5725 „Dokładność (poprawność i precyzja) metod pomiarowych i wyników pomiarów”) lub, w przypadku gdy kryteria efektywności metod analitycznych zostały ustalone, wielkości precyzji są oparte na kryteriach badania zgodności. Wielkości powtarzalności i odtwarzalności są wyrażone w formie uznanej na szczeblu międzynarodowym (np. 95 % przedziału zaufania, jak określono w ISO 5725 „Dokładność (poprawność i precyzja) metod pomiarowych i wyników pomiarów”). Wyniki wspólnego ekperymentu zostają opublikowane lub są dostępne nieodpłatnie.

3.	Metody analizy stosowane jednolicie do różnych grup towarów powinny mieć pierwszeństwo przed metodami stosowanymi jedynie do poszczególnych towarów.

W sytuacjach gdy metody analizy mogą być zwalidowane jedynie w ramach jednego laboratorium, powinny być one zwalidowane zgodnie z przyjętymi na szczeblu międzynarodowym naukowymi protokołami lub wytycznymi, lub gdy kryteria efektywności metod analitycznych zostały ustalone, powinny opierać się na kryteriach badania zgodności.

5.	Metody analizy przyjęte na podstawie niniejszego rozporządzenia powinny być zredagowane w układzie standardowym dla metod analizy zalecanym przez ISO.

ZAŁĄCZNIK IV

TABELA KORELACJI, O KTÓREJ MOWA W ART. 142 UST. 3

1. Rozporządzenie (WE) nr 882/2004

Rozporządzenie (WE) nr 882/2004	Niniejsze rozporządzenie
art. 1 ust. 1 akapit pierwszy	art. 1 ust. 1
art. 1 ust. 1 akapit drugi	art. 1 ust. 2
art. 1 ust. 2	art. 1 ust. 4
art. 1 ust. 3	—
art. 1 ust. 4	—
art. 2	art. 2
art. 3 ust. 1	art. 8 ust. 1
art. 3 ust. 2	art. 8 ust. 4
art. 3 ust. 3	art. 9
art. 3 ust. 4	art. 8 ust. 6
art. 3 ust. 5	art. 8 ust. 6
art. 3 ust. 6	art. 8 ust. 7
art. 3 ust. 7	—
art. 4 ust. 1	art. 3 ust. 1
art. 4 ust. 2	art. 4 ust. 1 lit. a), c), d), e), f), g) oraz i)
art. 4 ust. 3	art. 3 ust. 2
art. 4 ust. 4	art. 4 ust. 1 lit. b)
art. 4 ust. 5	art. 4 ust. 4
art. 4 ust. 6	art. 5 ust. 1
art. 4 ust. 7	art. 5 ust. 3
art. 5 ust. 1 akapit pierwszy	art. 25 ust. 1
art. 5 ust. 1 akapit drugi	art. 25 ust. 3
art. 5 ust. 1 akapit trzeci	art. 25 ust. 2 akapit pierwszy
art. 5 ust. 2 lit. a), b), c) i f)	art. 26
art. 5 ust. 2 lit. d)	—
art. 5 ust. 2 lit. e)	art. 28
art. 5 ust. 3	art. 29
art. 5 ust. 4	—
art. 6	art. 4 ust. 2 i 3
art. 7 ust. 1 akapit pierwszy	art. 10 ust. 1 akapit pierwszy
art. 7 ust. 1 akapit drugi lit. a)	art. 10 ust. 1 akapit drugi
art. 7 ust. 1 akapit drugi lit. b)	—
art. 7 ust. 2 zdanie pierwsze	art. 7 ust. 1
art. 7 ust. 2 zdanie drugie	—
art. 7 ust. 2 zdanie trzecie	—
art. 7 ust. 3	art. 7 ust. 2 i 3
art. 8 ust. 1	art. 11 ust. 1
art. 8 ust. 2	art. 4 ust. 1 lit. h)
art. 8 ust. 3 lit. a)	art. 11 ust. 2
art. 8 ust. 3 lit. b)	art. 11 ust. 3
art. 8 ust. 4	—
art. 9 ust. 1	art. 12 ust. 1 akapit pierwszy
art. 9 ust. 2	art. 12 ust. 1 akapit drugi
art. 9 ust. 3	art. 11 ust. 2
art. 10	art. 13
art. 11 ust. 1	art. 33 ust. 1 i 2
art. 11 ust. 2	—
art. 11 ust. 3	art. 33 ust. 5
art. 11 ust. 4	art. 33 ust. 7
art. 11 ust. 5	art. 34 ust. 1 akapit pierwszy i art. 34 ust. 2
art. 11 ust. 6	art. 34 ust. 1 lit. b) ppkt (i)
art. 11 ust. 7	art. 33 ust. 6
art. 12 ust. 1	art. 36 ust. 1
art. 12 ust. 2	art. 36 ust. 4 lit. e)
art. 12 ust. 3	art. 36 ust. 5 lit. c)
art. 12 ust. 4	art. 38 ust. 2
art. 13	art. 114
art. 14 ust. 1	—
art. 14 ust. 2	art. 43 ust. 3
art. 14 ust. 3	—
art. 15 ust. 1	art. 42 ust. 1 zdanie pierwsze
art. 15 ust. 2	art. 42 ust. 2 i 4
art. 15 ust. 3	art. 42 ust. 2 i 4
art. 15 ust. 4	—
art. 15 ust. 5	art. 45 ust. 1 lit. d), art. 45 ust. 2 lit. b) i art. 52 ust. 3 zdanie pierwsze
art. 16 ust. 1	art. 43 ust. 1
art. 16 ust. 2	art. 42 ust. 1 zdanie drugie
art. 16 ust. 3 zdanie pierwsze	art. 43 ust. 2
art. 16 ust. 3 zdanie drugie	art. 33 ust. 6
art. 17 ust. 1 tiret pierwsze	art. 57 ust. 1
art. 17 ust. 1 tiret drugie	art. 54 ust. 1, art. 54 ust 2 lit. a), art. 54 ust. 3 i art. 56 ust. 1
art. 17 ust. 2	—
art. 18	art. 63 ust. 1, 2 i 3
art. 19 ust. 1	art. 64 ust. 1 i 3
art. 19 ust. 2 lit. a)	art. 65
art. 19 ust. 2 lit. b)	art. 64 ust. 5
art. 19 ust. 3	art. 64 ust. 4
art. 19 ust. 4	art. 6
art. 20	art. 69
art. 21 ust. 1	art. 70 ust. 1
art. 21 ust. 2	art. 67
art. 21 ust. 3	art. 64 ust. 1
art. 21 ust. 4	art. 64 ust. 4
art. 22	art. 84 lit. d)
art. 23 ust. 1	art. 71 ust. 1
art. 23 ust. 2	art. 71 ust. 2 i art. 72
art. 23 ust. 3	art. 71 ust. 3
art. 23 ust. 4	art. 71 ust. 2
art. 23 ust. 5	art. 71 ust. 4 lit. a)
art. 23 ust. 6	art. 71 ust. 2 lit. c) i art. 71 ust. 4 lit. b)
art. 23 ust. 7	art. 72
art. 23 ust. 8	art. 72
art. 24 ust. 1	art. 73 ust. 1
art. 24 ust. 2	art. 55
art. 24 ust. 3	art. 44
art. 24 ust. 4	art. 74
art. 25 ust. 1	—
art. 25 ust. 2 lit. a)	—
art. 25 ust. 2 lit. b)	art. 75 ust. 1 lit. c)
art. 25 ust. 2 lit. c)	art. 75 ust. 1 lit. f)
art. 25 ust. 2 lit. d)	art. 46 lit. c) i d) oraz art. 75 ust. 1 lit. e) i k)
art. 25 ust. 2 lit. e)	—
art. 25 ust. 2 lit. f)	art. 68
art. 25 ust. 2 lit. g)	art. 75 ust. 1 lit. h)
art. 25 ust. 2 lit. h)	art. 44 ust. 2 lit. b)
art. 26	art. 76 ust. 1
art. 27 ust. 1	art. 76 ust. 2
art. 27 ust. 2	art. 77
art. 27 ust. 3	—
art. 27 ust. 4	art. 79 ust. 1
art. 27 ust. 5	—
art. 27 ust. 6	—
art. 27 ust. 7	—
art. 27 ust. 8	art. 81 ust. 2
art. 27 ust. 9	art. 82 ust. 1
art. 27 ust. 10	—
art. 27 ust. 11	art. 81 ust. 1
art. 27 ust. 12 zdanie pierwsze	art. 83
art. 27 ust. 12 zdanie drugie	—
art. 28	art. 84
art. 29	—
art. 30 ust. 1 lit. a)	art. 86
art. 30 ust. 1 lit. b)	art. 89 lit. a)
art. 30 ust. 1 lit. c)	art. 87 ust. 2
art. 30 ust. 1 lit. d)	art. 89 lit. b) i f)
art. 30 ust. 1 lit. e)	art. 89 lit. c)
art. 30 ust. 1 lit. f)	art. 89 lit. d)
art. 30 ust. 1 lit. g)	art. 89 lit. e)
art. 30 ust. 2 lit. a)	art. 88 ust. 1 lit. e)
art. 30 ust. 2 lit. b)	art. 88 ust. 1 lit. c)
art. 30 ust. 3	—
art. 31	—
art. 32 ust. 1 lit. a)	art. 92 ust. 2 lit. a)
art. 32 ust. 1 lit. b)	art. 92 ust. 2 lit. b)
art. 32 ust. 1 lit. c)	art. 92 ust. 2 lit. c)
art. 32 ust. 1 lit. d)	art. 92 ust. 2 lit. d)
art. 32 ust. 1 lit. e)	art. 92 ust. 2 lit. e)
art. 32 ust. 1 lit. f)	art. 92 ust. 2 lit. g)
art. 32 ust. 2 lit. a)	art. 92 ust. 2 lit. a), b) i c)
art. 32 ust. 2 lit. b)	art. 92 ust. 2 lit. h)
art. 32 ust. 2 lit. c)	art. 92 ust. 2 lit. d)
art. 32 ust. 2 lit. d)	art. 92 ust. 2 lit. g)
art. 32 ust. 2 lit. e)	art. 92 ust. 2 lit. d)
art. 32 ust. 3	art. 91 ust. 3 lit. a)
art. 32 ust. 4 lit. a)	art. 91 ust. 3 lit. c)
art. 32 ust. 4 lit. b)	art. 91 ust. 3 lit. d)
art. 32 ust. 4 lit. c)	art. 91 ust. 3 lit. d)
art. 32 ust. 4 lit. d)	art. 7
art. 32 ust. 4 lit. e)	art. 91 ust. 3 lit. e)
art. 32 ust. 4 lit. f)	art. 92 ust. 2 lit. j) ppkt (iii)
art. 32 ust. 4 lit. g)	art. 91 ust. 3 lit. e)
art. 32 ust. 4 lit. h)	art. 91 ust. 3 lit. f)
art. 32 ust. 5	art. 97 ust. 1
art. 32 ust. 6	art. 97 ust. 2
art. 32 ust. 7	—
art. 32 ust. 8 zdanie pierwsze	art. 97 ust. 3
art. 32 ust. 8 zdanie drugie	art. 97 ust. 4
art. 32 ust. 9	—
art. 33 ust. 1	art. 98 ust. 1
art. 33 ust. 2	art. 99 ust. 1
art. 33 ust. 3	art. 98 ust. 2
art. 33 ust. 4	art. 98 ust. 4
art. 33 ust. 5	art. 98 ust. 5
art. 33 ust. 6	art. 99 ust. 2
art. 33 ust. 7	—
art. 34 ust. 1	art. 100 ust. 1
art. 34 ust. 2	art. 100 ust. 1 i 2
art. 34 ust. 3	art. 100 ust. 3
art. 35 ust. 1	art. 101 ust. 1
art. 35 ust. 2	art. 101 ust. 4
art. 35 ust. 3	art. 101 ust. 2
art. 35 ust. 4	—
art. 36 ust. 1	art. 102 ust. 1 lit. c)
art. 36 ust. 2 zdanie pierwsze	—
art. 36 ust. 2 zdanie drugie	art. 102 ust. 2
art. 36 ust. 3 akapit pierwszy	art. 102 ust. 3 zdanie pierwsze
art. 36 ust. 3 akapit drugi	—
art. 36 ust. 3 akapit trzeci zdanie pierwsze	art. 102 ust. 3 lit. c)
art. 36 ust. 3 akapit trzeci zdanie drugie	art. 102 ust. 3 lit. b)
art. 36 ust. 4	art. 102 ust. 3 lit. a)
art. 37 ust. 1	art. 103 ust. 1
art. 37 ust. 2	art. 103 ust. 2
art. 38 ust. 1	art. 104 ust. 1
art. 38 ust. 2	art. 104 ust. 2 lit. c)
art. 38 ust. 3	art. 104 ust. 3
art. 39 ust. 1	art. 105 ust. 1
art. 39 ust. 2	art. 105 ust. 2
art. 40 ust. 1	art. 106 ust. 1
art. 40 ust. 2	—
art. 40 ust. 3	art. 106 ust. 2
art. 40 ust. 4	—
art. 41	art. 107 ust. 1
art. 42 ust. 1 lit. a)	—
art. 42 ust. 1 lit. b)	art. 109 ust. 2
art. 42 ust. 1 lit. c)	art. 109 ust. 3
art. 42 ust. 2	art. 108 ust. 2
art. 42 ust. 3	art. 109 ust. 2
art. 43 ust. 1 zdanie pierwsze	art. 110 akapit pierwszy
art. 43 ust. 1 zdanie drugie	art. 110 akapit drugi
art. 43 ust. 1 lit. a)	—
art. 43 ust. 1 lit. b)	art. 110 lit. a) i b)
art. 43 ust. 1 lit. c)	art. 110 lit. b) i c)
art. 43 ust. 1 lit. d)-j)	—
art. 43 ust. 1 lit. k)	art. 110 lit. d)
art. 43 ust. 2	—
art. 44 ust. 1	art. 112 ust. 1
art. 44 ust. 2	—
art. 44 ust. 3	art. 112 ust. 1
art. 44 ust. 4 akapit pierwszy zdanie pierwsze	art. 113 ust. 1
art. 44 ust. 4 akapit pierwszy zdanie drugie	art. 113 ust. 2
art. 44 ust. 5	—
art. 44 ust. 6	art. 113 ust. 1
art. 45 ust. 1	art. 115 ust. 1, 2 i 4
art. 45 ust. 2	—
art. 45 ust. 3	art. 116
art. 45 ust. 4	art. 117
art. 45 ust. 5	art. 118
art. 45 ust. 6	—
art. 46 ust. 1 zdanie pierwsze	art. 119 ust. 1
art. 46 ust. 1 zdanie drugie	art. 119 ust. 4
art. 46 ust. 1 zdanie trzecie	art. 119 ust. 2
art. 46 ust. 2	art. 119 ust. 3
art. 46 ust. 3	art. 120
art. 46 ust. 4	—
art. 46 ust. 5	—
art. 46 ust. 6	art. 121
art. 46 ust. 7	art. 122
art. 47 ust. 1	art. 124 ust. 1 lit. a)-e)
art. 47 ust. 2	art. 124 ust. 2
art. 47 ust. 3	art. 124 ust. 1 lit. f) i g)
art. 47 ust. 4	—
art. 47 ust. 5	—
art. 48 ust. 1	art. 125 ust. 1
art. 48 ust. 2	art. 125 ust. 2
art. 48 ust. 3	art. 126 ust. 1 i 2
art. 48 ust. 4	art. 126 ust. 3
art. 48 ust. 5 zdanie pierwsze	art. 126 ust. 3 lit. f)
art. 48 ust. 5 zdanie drugie i trzecie	—
art. 49	art. 128
art. 50	—
art. 51 ust. 1	art. 129 ust. 1 i 2
art. 51 ust. 2	art. 129 ust. 3
art. 51 ust. 3	—
art. 52	art. 123
art. 53	art. 111
art. 54 ust. 1	art. 135 ust. 1
art. 54 ust. 2	art. 135 ust. 2
art. 54 ust. 3	art. 135 ust. 3
art. 54 ust. 4	art. 103 ust. 1
art. 54 ust. 5	art. 84 lit. a) i c) oraz art. 135 ust. 4
art. 55 ust. 1	art. 136 ust. 1
art. 55 ust. 2	art. 136 ust. 1
art. 56 ust. 1	art. 137 ust. 1
art. 56 ust. 2 lit. a)	—
art. 56 ust. 2 lit. b)	art. 137 ust. 2
art. 57-61	—
art. 62	art. 141
art. 63 ust. 1	—
art. 63 ust. 2	art. 23
art. 64 akapit pierwszy	art. 138 ust. 1
art. 64 pkt 1	art. 138 ust. 1
art. 64 pkt 2	art. 138 ust. 2
art. 65	—
art. 66	—
art. 67
załącznik I	załącznik I
załącznik II	załącznik II
załącznik III	załącznik III
załącznik IV	—
załącznik V	—
załącznik VI	art. 78 i art. 79 ust. 2
załącznik VII	—
załącznik VIII	—

2. Dyrektywa 96/23/WE

Dyrektywa 96/23/WE	Niniejsze rozporządzenie
art. 1	—
art. 2 lit. a)	art. 16
art. 2 lit. b)	—
art. 2 lit. c)	art. 16
art. 2 lit. d)	art. 2 pkt 5
art. 2 lit. e)	art. 16
art. 2 lit. f)	art. 36 ust. 1
art. 2 lit. g)	—
art. 2 lit. h)	art. 16
art. 2 lit. i)	—
art. 3	art. 8 ust. 1 i 2, art. 16, art. 107 ust. 1 i art. 111
art. 4 ust. 1	art. 3 ust. 1
art. 4 ust. 2	art. 3 ust. 2 lit. a), art. 107 ust. 2 i art. 112
art. 4 ust. 3	—
art. 5	art. 109 ust. 2 i 3, art. 112 ust. 1 lit. a) i art. 108 ust. 2
art. 6	art. 16 lit. a) i b)
art. 7	art. 108 ust. 2
art. 8 ust. 1	—
art. 8 ust. 2	—
art. 8 ust. 3, 4 i 5	art. 10, 112 i 113
art. 9 pkt A	—
art. 9 pkt B	—
art. 10	art. 14
art. 11 ust. 1 i 2	art. 8 ust. 2 i art. 9
art. 11 ust. 3	art. 16 lit. c), art. 134 i 135
art. 12 akapit pierwszy	art. 8 ust. 4
art. 12 akapit drugi	art. 14
art. 13	art. 16 lit. c), art. 134 i 135
art. 14 ust. 1	art. 98 i 99
art. 14 ust. 2	art. 91
art. 15 ust. 1 akapit pierwszy	art. 16 lit. a) i b)
art. 15 ust. 1 akapit drugi	art. 33 ust. 7
art. 15 ust. 1 akapit trzeci	—
art. 15 ust. 2 akapit pierwszy	art. 33 ust. 7
art. 15 ust. 2 akapit drugi	art. 34 ust. 3
art. 15 ust. 3 akapit pierwszy, drugi i trzeci	art. 16 lit. c) i art. 135
art. 15 ust. 3 akapit czwarty	tytuł II rozdział V sekcja III
art. 16 pkt 1	art. 103 ust. 1, art. 106 ust. 1 i art. 135
art. 16 pkt 2 i 3	art. 16 lit. c) i art. 135
art. 17	art. 16 lit. c) i art. 135
art. 18	art. 16 lit. c) i art. 135
art. 19	art. 135 ust. 4
art. 20 ust. 1	tytuł IV
art. 20 ust. 2 akapit pierwszy	art. 104 ust. 1 i 2
art. 20 ust. 2 akapit drugi	art. 104 ust. 3
art. 20 ust. 2 akapit trzeci i czwarty	art. 106 ust. 1 lit. d)
art. 20 ust. 2 akapit piąty i szósty	art. 106 ust. 2
art. 21	art. 115, 116 i 118
art. 22	art. 134
art. 23	art. 16 lit. c) i art. 135
art. 24 pkt 1 i 2	art. 15 ust. 2 lit. d), art. 16 lit. c), art. 134 i 135
art. 24 ust. 3	art. 15 ust. 2 lit. d), art. 16 lit. c) i art. 135
art. 25	art. 16 lit. c) i art. 135 ust. 2
art. 26	art. 6
art. 27	art. 136
art. 28	art. 136
art. 29 ust. 1 i 2	art. 124, 125, 126 i 128
art. 29 ust. 3	tytuł II rozdział V sekcja II
art. 29 ust. 4	art. 112 ust. 1
art. 30 ust. 1 i 2	tytuł II rozdział V sekcja III
art. 30 ust. 3	art. 128 ust. 3
art. 31	tytuł II rozdział VI
art. 33	art. 141
art. 34	art. 16 lit. a) i b)
art. 35	—
art. 36	—
art. 37	—
art. 38	—
art. 39	—
załącznik I	art. 16 lit. a) i b)
załącznik II	art. 16 lit. a) i b)
załącznik III	art. 16 lit. a) i b)
załącznik IV	art. 16 lit. a) i b)

3. Dyrektywy 89/662/EWG i 90/425/EWG

Dyrektywa 89/662/EWG	Niniejsze rozporządzenie
art. 1	—
art. 2 pkt 1, 2 i 3	—
art. 2 pkt 4	art. 2 pkt 5
art. 2 pkt 5	art. 2 pkt 32
art. 3 ust. 1 akapit pierwszy i drugi	—
art. 3 ust. 1 akapit trzeci	art. 8 ust. 1
art. 3 ust. 1 akapit czwarty	art. 134 ust. 2 i 3 oraz art. 135
art. 3 ust. 2	—
art. 3 ust. 3	—
art. 4 ust. 1 zdanie pierwsze	art. 8 ust. 1, art. 9, 134 i 135
art. 4 ust. 1 tiret pierwsze	art. 8 ust. 6 lit. a)
art. 4 ust. 1 tiret drugie	—
art. 4 ust. 2	art. 136
art. 5 ust. 1 lit. a) akapit pierwszy	art. 8
art. 5 ust. 1 lit. a) akapit drugi	art. 134 ust. 2 i 3
art. 5 ust. 1 lit. b)	—
art. 5 ust. 2	—
art. 5 ust. 3 lit. a), b) i d)	—
art. 5 ust. 3 lit. c)	art. 8 ust. 7
art. 5 ust. 4 i 5	—
art. 6 ust. 1	art. 47
art. 6 ust. 2	—
art. 7 ust. 1	tytuł IV i art. 135
art. 7 ust. 2	—
art. 8 ust. 1	tytuł IV
art. 8 ust. 2	art. 6 i art. 135 ust. 3
art. 8 ust. 3	art. 135 ust. 4
art. 9	—
art. 10	art. 3 ust. 1
art. 11	art. 9, 13 i 14
art. 12	—
art. 13	—
art. 14	—
art. 15	—
art. 16 ust. 1	art. 112 ust. 1
art. 16 ust. 2	—
art. 16 ust. 3	art. 112 ust. 2
art. 17	art. 141
art. 18	art. 141
art. 19	—
art. 20	—
art. 22	—
art. 23	—
załącznik A	—
załącznik B	—

Dyrektywa 90/425/EWG	Niniejsze rozporządzenie
art. 1	—
art. 2 pkt 1-5	—
art. 2 pkt 6	art. 2 pkt 5
art. 2 pkt 7	art. 2 pkt 32
art. 3 ust. 1 i 2	—
art. 3 ust. 3	art. 8, art. 134 ust. 2 i 3 oraz art. 135
art. 3 ust. 4	—
art. 4 ust. 1	art. 8
art. 4 ust. 2	—
art. 4 ust. 3	art. 136
art. 5 ust. 1 lit. a) akapit pierwszy	art. 8
art. 5 ust. 1 lit. a) akapit drugi	art. 134 ust. 2 i 3
art. 5 ust. 1 lit. b) ppkt (i) akapit pierwszy	—
art. 5 ust. 1 lit. b) ppkt (i) akapit drugi	art. 8
art. 5 ust. 1 lit. b) ppkt (ii), (iii) i (iv)	—
art. 5 ust. 2 lit. a) akapit pierwszy	art. 8 ust. 7
art. 5 ust. 2 lit. a) akapit drugi i trzeci	—
art. 5 ust. 2 lit. b)	—
art. 5 ust. 3	—
art. 6	—
art. 7 ust. 1	art. 47
art. 7 ust. 2	—
art. 8 ust. 1	tytuł IV i art. 135
art. 8 ust. 2	—
art. 9 ust. 1	tytuł IV
art. 9 ust. 2	art. 6 i art. 135 ust. 3
art. 9 ust. 3	art. 135 ust. 4
art. 9 ust. 4	—
art. 10	—
art. 11	art. 3 ust. 1
art. 12	—
art. 13	art. 9, 13 i 14
art. 14	—
art. 15	—
art. 16	—
art. 17	art. 141
art. 18	art. 141
art. 19	art. 141
art. 20	art. 130, 131, 132 i 133
art. 21	—
art. 22 ust. 1	art. 112 ust. 1
art. 22 ust. 2	—
art. 22 ust. 3	art. 112 ust. 2
art. 23	—
art. 24	—
art. 26	—
art. 27	—
załącznik A	—
załącznik B	—
załącznik C	—

4. Dyrektywy 97/78/WE i 91/496/EWG

Dyrektywa 97/78/WE	Niniejsze rozporządzenie
art. 1	—
art. 2	art. 2
art. 2 ust. 2 lit. a)	art. 2 pkt 17
art. 2 ust. 2 lit. b)	art. 2 pkt 46
art. 2 ust. 2 lit. c)	art. 2 pkt 47
art. 2 ust. 2 lit. d)	art. 2 pkt 48
art. 2 ust. 2 lit. e)	—
art. 2 ust. 2 lit. f)	art. 2 pkt 27
art. 2 ust. 2 lit. g)	art. 2 pkt 29
art. 2 ust. 2 lit. h)	—
art. 2 ust. 2 lit. i)	—
art. 2 ust. 2 lit. j)	—
art. 2 ust. 2 lit. k)	art. 2 pkt 5
art. 3 ust. 1 i 2	art. 45 ust. 1
art. 3 ust. 3	art. 14, art 54 ust. 1, art. 54 ust. 2 lit. a) i art. 54 ust. 3
art. 3 ust. 4	art. 55
art. 3 ust. 5	art. 45 ust. 2 i 3 oraz art. 56
art. 4 ust. 1	art. 47 ust. 4
art. 4 ust. 2	—
art. 4 ust. 3 i 4	art. 47 ust. 1, 2 i 3 oraz art. 50
art. 4 ust. 5	art. 50
art. 5 ust. 1	art. 54 ust. 2 lit. b) i art. 54 ust. 4
art. 5 ust. 2	art. 56 ust. 2
art. 5 ust. 3	art. 48 ust. 2 i 3
art. 5 ust. 4	art. 56
art. 6 ust. 1 lit. a) akapit pierwszy	art. 62 ust. 1
art. 6 ust. 1 lit. a) akapit drugi	art. 62 ust. 2
art. 6 ust. 1 lit. b)	—
art. 6 ust. 2	art. 57 i 60
art. 6 ust. 3	art. 61
art. 6 ust. 4	art. 58 ust. 1 i art. 61 ust. 3
art. 6 ust. 5	—
art. 6 ust. 6	art. 58 ust. 2, art. 60 ust. 3, art. 61 ust. 5, art. 62 ust. 2 i 4
art. 7 ust. 1	art. 48 ust. 1
art. 7 ust. 2	art. 47 ust. 1, 2 i 3 oraz art. 50
art. 7 ust. 3	art. 55
art. 7 ust. 4	art. 48 ust. 2, art. 53 i art. 54 ust. 4
art. 7 ust. 5	—
art. 7 ust. 6	art. 50 i 56
art. 8 ust. 1	—
art. 8 ust. 2	art. 75 ust. 1 lit. b)
art. 8 ust. 3, 4, 5, 6 i 7	art. 75 ust. 2
art. 9	art. 49 lit. b) i c)
art. 10 ust. 1, 2 i 4	art. 52 ust. 2
art. 10 ust. 3	—
art. 11	art. 49 lit. d)
art. 12	art. 46 lit. h) i art. 75 ust. 1 lit. k)
art. 13	art. 75 ust. 1 lit. c)
art. 14	—
art. 15	art. 75 ust. 1 lit. h)
art. 16 ust. 1 lit. a)	art. 46 lit. d)
art. 16 ust. 1 lit. b)	art. 46 lit. e)
art. 16 ust. 1 lit. c)	art. 46 lit. c)
art. 16 ust. 1 lit. d)	art. 46 lit. g)
art. 16 ust. 1 lit. e)	art. 46 lit. a)
art. 16 ust. 1 lit. f)	art. 46 lit. b)
art. 16 ust. 2	—
art. 16 ust. 3	—
art. 16 ust. 4	art. 75 ust. 1 lit. c) i f)
art. 17 ust. 1	art. 64 ust. 5
art. 17 ust. 2	art. 64 ust. 1, 2 i 3
art. 17 ust. 2 lit. a)	art. 64 ust. 3 lit. b), art. 67 i 70
art. 17 ust. 2 lit. a) tiret pierwsze	—
art. 17 ust. 2 lit. a) tiret drugie	art. 66 ust. 1 lit. a)
art. 17 ust. 2 lit. b)	art. 67
art. 17 ust. 3	art. 63 ust. 4, 5 i 6
art. 17 ust. 4	—
art. 17 ust. 5	art. 64 ust. 3, art. 67 i art. 84 lit. d)
art. 17 ust. 6	—
art. 17 ust. 7	art. 63 ust. 6, art. 68 i art. 70 ust. 3
art. 18	art. 62 ust. 2
art. 19 ust. 1	art. 75 ust. 1 lit. g)
art. 19 ust. 2	art. 75 ust. 1 lit. a)
art. 19 ust. 3	art. 62 ust. 3 lit. a) i art. 62 ust. 4
art. 20 ust. 1	art. 63
art. 20 ust. 2	—
art. 22 ust. 1	—
art. 22 ust. 2	art. 65
art. 22 ust. 3	—
art. 22 ust. 4	—
art. 22 ust. 5	—
art. 22 ust. 6	—
art. 22 ust. 7	—
art. 24	art. 63 ust. 4, 5 i 6
art. 24 ust. 3	art. 71 i 128
art. 25 ust. 1	art. 100-106
art. 25 ust. 2	art. 6
art. 25 ust. 3	—
art. 26	art. 129 ust. 5 i 6
art. 27	art. 4 ust. 2 i 3 oraz art. 129 ust. 1 i 6
art. 28	—
art. 29	—
art. 30	—
art. 31	—
art. 32	—
art. 33	—
art. 34	—
art. 35	—
art. 36	—
załącznik I	załącznik I
załącznik II	art. 62
załącznik III	art. 50

Dyrektywa 91/496/EWG	Niniejsze rozporządzenie
art. 1	—
art. 2 ust. 1	—
art. 2 ust. 2 lit. a)	art. 2 pkt 46
art. 2 ust. 2 lit. b)	art. 2 pkt 47
art. 2 ust. 2 lit. c)	art. 2 pkt 48
art. 2 ust. 2 lit. d)	—
art. 2 ust. 2 lit. e)	art. 2 pkt 27
art. 2 ust. 2 lit. f)	art. 2 pkt 29
art. 3 ust. 1 lit. a)	art. 54 ust. 1 i art. 54 ust. 2 lit. a) i art. 56 ust. 1 lit. b)
art. 3 ust. 1 lit. b)	art. 45 ust. 1 i art. 64 ust. 2
art. 3 ust. 1 lit. c) ppkt (i)	art. 54 ust. 2 lit. b), art. 54 ust. 4 i art. 55
art. 3 ust. 1 lit. c) ppkt (ii)	art. 77 ust. 1 lit. d)
art. 3 ust. 1 lit. d)	art. 55
art. 3 ust. 2	—
art. 4 ust. 1	art. 47 ust. 1, art. 47 ust. 2 i art. 50
art. 4 ust. 2	art. 47 ust. 1, 3 i 4 oraz art. 50
art. 4 ust. 3	art. 49 lit. c)
art. 4 ust. 4	art. 77 ust. 1 lit. d)
art. 4 ust. 5	art. 4 ust. 2 i 3, art. 49 lit. c) i art. 50
art. 5	art. 53, art. 54 ust. 2 lit. b), art. 54 ust. 4, art. 55, art. 56 ust. 1 lit. a) i art. 64 ust. 1
art. 6 ust. 1	—
art. 6 ust. 2 lit. a)	art. 62 ust. 1 i 2
art. 6 ust. 2 lit. b)	art. 62 ust. 1
art. 6 ust. 2 lit. c)	art. 57
art. 6 ust. 2 lit. d)	art. 62 ust. 3 lit. a) i art. 62 ust. 4
art. 6 ust. 3	art. 58
art. 6 ust. 3 lit. a)	art. 58 ust. 1 lit. b)
art. 6 ust. 3 lit. b)	art. 58 ust. 1 lit. c)
art. 6 ust. 3 lit. c)	art. 57 ust. 2 i art. 62 ust. 3
art. 6 ust. 3 lit. d)	art. 58 ust. 1 lit. d)
art. 6 ust. 3 lit. e)	art. 57 ust. 2 i art. 62 ust. 3
art. 6 ust. 3 lit. f)	art. 57 ust. 2 i art. 62 ust. 3
art. 6 ust. 3 lit. g)	art. 58 ust. 1 lit. e)
art. 6 ust. 4	art. 57 i art. 58 ust. 1
art. 6 ust. 5	art. 58 ust. 2
art. 7 ust. 1 tiret pierwsze	art. 48 ust. 2
art. 7 ust. 1 tiret drugie	art. 54 ust. 2 lit. b), art. 54 ust. 4 i art. 56
art. 7 ust. 1 tiret trzecie	art. 48 ust. 1
art. 7 ust. 2	art. 56
art. 7 ust. 3	—
art. 8	art. 51 ust. 1 lit. b)
art. 9	art. 49 lit. d)
art. 10	art. 64 ust. 2
art. 11 ust. 1	art. 63
art. 11 ust. 2	—
art. 12 ust. 1	art. 64, 66 i 67
art. 12 ust. 2	art. 64 ust. 3, art. 67 i art. 84 lit. d)
art. 12 ust. 3	art. 68, art. 69 ust. 3 i art. 70 ust. 3
art. 12 ust. 4	—
art. 12 ust. 5	—
art. 13	art. 62 ust. 2
art. 14	—
art. 15	art. 77 ust. 1 lit. d)
art. 16	art. 52
art. 17	art. 6
art. 17a	—
art. 18 ust. 1	—
art. 18 ust. 2	art. 65
art. 18 ust. 3	—
art. 18 ust. 4	—
art. 18 ust. 5	—
art. 18 ust. 6	—
art. 18 ust. 7	—
art. 18 ust. 8	—
art. 19	art. 115 i 116
art. 20	art. 100-106
art. 21	art. 129 ust. 5 i 6
art. 22	—
art. 23	—
art. 24	—
art. 25	—
art. 26	—
art. 27	—
art. 28	—
art. 29	—
art. 30	—
art. 31	—
załącznik A	art. 62
załącznik B	art. 64 ust. 2

5. Dyrektywa 96/93/WE

Dyrektywa 96/93/WE	Niniejsze rozporządzenie
art. 1	—
art. 2 ust. 1	art. 2 pkt 22
art. 2 ust. 2	art. 2
art. 3 ust. 1	art. 87 ust. 2 lit. b)
art. 3 ust. 2	art. 87 ust. 3 lit. a) i b
art. 3 ust. 3	art. 88 ust. 1 lit. a)
art. 3 ust. 4	art. 87 ust. 3 lit. b)
art. 3 ust. 5	art. 89
art. 4 ust. 1	art. 87 ust. 2 lit. a) i art. 88 ust. 2
art. 4 ust. 2	art. 88 ust. 1 lit. b)
art. 4 ust. 3	art. 88 ust. 1 lit. d)
art. 5	art. 88 ust. 2
art. 6	art. 128
art. 7	art. 141
art. 8	—
art. 9	—
art. 10	—

6. Dyrektywa 89/608/EWG

Dyrektywa 89/608/EWG	Niniejsze rozporządzenie
art. 1	—
art. 2	—
art. 3	tytuł IV
art. 4	tytuł IV
art. 5	tytuł IV
art. 6	tytuł IV
art. 7	tytuł IV
art. 8	tytuł IV
art. 9	tytuł IV
art. 10	art. 7 i tytuł IV
art. 11	—
art. 12	tytuł IV
art. 13	—
art. 14	—
art. 15	art. 7 i tytuł IV
art. 16	—
art. 17	—
art. 18	—
art. 19	—
art. 20	—

7. Dyrektywa 92/438/EWG

Decyzja 92/438/EWG	Niniejsze rozporządzenie
art. 1	art. 130-133
art. 2	—
art. 3	art. 130-133
art. 4	art. 130-133
art. 5	art. 130-133
art. 6	art. 62 ust. 3 lit. f)
art. 7	—
art. 8	—
art. 9	—
art. 10	—
art. 11	—
art. 12	—
art. 13	—
art. 14	—
art. 15	—
załącznik I	art. 130-133
załącznik II	art. 130-133
załącznik III	art. 130-133

22.12.2017

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 443/393

P7_TA(2014)0381

Zdrowie zwierząt ***I

Rezolucja ustawodawcza Parlamentu Europejskiego z dnia 15 kwietnia 2014 r. w sprawie wniosku dotyczącego rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady w sprawie zdrowia zwierząt (COM(2013)0260 – C7-0124/2013 – 2013/0136(COD))

(Zwykła procedura ustawodawcza: pierwsze czytanie)

(2017/C 443/60)

Parlament Europejski,

—	uwzględniając wniosek Komisji przedstawiony Parlamentowi Europejskiemu i Radzie (COM(2013)0260),

—	uwzględniając art. 294 ust. 2 i art. 43 ust. 2, a także art. 114 ust. 3 i art. 168 ust. 4 lit. b) Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej, zgodnie z którym Komisja przedstawiła wniosek Parlamentowi (C7-0124/2013),

—	uwzględniając opinię Komisji Prawnej w sprawie proponowanej podstawy prawnej,

—	uwzględniając art. 294 ust. 3 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej,

—	uwzględniając uzasadnioną opinię przedstawione – na mocy protokołu nr 2 w sprawie stosowania zasad pomocniczości i proporcjonalności – przez austriacki Bundesrat, w której stwierdzono, że projekt aktu ustawodawczego nie jest zgodny z zasadą pomocniczości,

—	uwzględniając opinię Europejskiego Komitetu Ekonomiczno-Społecznego z dnia 10 grudnia 2013 r. (1),

—	uwzględniając opinię Komitetu Regionów,

—	uwzględniając art. 55 oraz art. 37 Regulaminu,

—	uwzględniając sprawozdanie Komisji Rolnictwa i Rozwoju Wsi oraz opinie Komisji Ochrony Środowiska Naturalnego, Zdrowia Publicznego i Bezpieczeństwa Żywności, jak również Komisji Rybołówstwa (A7-0129/2014),

przyjmuje poniższe stanowisko w pierwszym czytaniu;

zwraca się do Komisji o ponowne przekazanie mu sprawy, jeśli uzna ona za stosowne wprowadzić znaczące zmiany do swojego wniosku lub zastąpić go innym tekstem;

zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania stanowiska Parlamentu Radzie i Komisji, a także parlamentom narodowym.

(1) Dotychczas nieopublikowana w Dzienniku Urzędowym.

P7_TC1-COD(2014)0136

PARLAMENT EUROPEJSKI I RADA UNII EUROPEJSKIEJ,

uwzględniając Traktat o funkcjonowaniu Unii Europejskiej, w szczególności jego art. 43 ust. 2, art. 114 ust. 3 i art. 168 ust. 4 lit. b),

uwzględniając wniosek Komisji Europejskiej,

po przekazaniu projektu aktu ustawodawczego parlamentom narodowym,

uwzględniając opinię Europejskiego Komitetu Ekonomiczno-Społecznego (1),

po konsultacji z Komitetem Regionów,

stanowiąc zgodnie ze zwykłą procedurą ustawodawczą (2),

a także mając na uwadze, co następuje:

(1)	skutki przenośnych chorób zwierząt i środki konieczne do kontroli tych chorób mogą wyrządzić ogromne szkody pojedynczym zwierzętom, całym ich populacjom, posiadaczom zwierząt i gospodarce , a także wywrzeć duży wpływ na zdrowie publiczne i bezpieczeństwo żywności . [Popr. 2]

(2)	Jak wynika z ostatnich doświadczeń, przenośne choroby zwierząt wywierają również znaczący wpływ na zdrowie publiczne i bezpieczeństwo żywności , jak np. w przypadku grypy ptaków czy salmonelli. [Popr. 3]

(3)

Ponadto można również zaobserwować szkodliwe skutki wzajemnego oddziaływania w odniesieniu do różnorodności biologicznej, zmiany klimatu i innych aspektów środowiska. Zmiana klimatu może mieć wpływ na pojawianie się nowych chorób, chorobowość w przypadku chorób już istniejących oraz na rozmieszczenie geograficzne czynników chorobotwórczych i wektorów, w tym takich, które wywierają wpływ na dziką faunę i florę.

(3a)	Właściwa kontrola zakaźnych chorób zwierząt, w tym chorób odzwierzęcych, to warunek właściwego funkcjonowania wewnętrznego rynku handlu żywymi zwierzętami, produktami pochodzenia zwierzęcego oraz żywnością. [Popr. 4]

(4)

W celu zapewnienia wysokich standardów zdrowia zwierząt i zdrowia publicznego w Unii, racjonalnego rozwoju sektorów rolnictwa i akwakultury oraz w celu podniesienia wydajności, zasady w zakresie zdrowia zwierząt należy ustanowić na poziomie Unii. Zasady te są między innymi niezbędne dla skutecznego funkcjonowania rynku wewnętrznego, oraz aby zapobiec rozprzestrzenianiu się chorób zakaźnych.

(4a)

Artykuł 13 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej (TFUE) uznaje, że zwierzęta to istoty zdolne do odczuwania. Prawodawstwo Unii dotyczące dobrostanu zwierząt zobowiązuje właścicieli zwierząt, ich posiadaczy oraz właściwe organy do przestrzegania wymogów w zakresie dobrostanu zwierząt gwarantujących ich humanitarne traktowanie oraz oszczędzanie im niepotrzebnego bólu i cierpienia. Wymogi te opierają się na dowodach naukowych i mogą przyczynić się do poprawy zdrowia zwierząt. [Popr. 5]

(5)

Obecnie obowiązujące w Unii przepisy w zakresie zdrowia zwierząt składają się z szeregu powiązanych ze sobą aktów podstawowych, które ustanawiają reguły w zakresie zdrowia zwierząt odnoszące się do handlu wewnątrzunijnego, wprowadzania do Unii zwierząt i produktów pochodzenia zwierzęcego, zwalczania chorób, kontroli weterynaryjnych, powiadamiania o chorobach i wsparcia finansowego na rzecz różnych gatunków zwierząt, jednak brak jest nadrzędnych ram prawnych, określających jednolite zasady dla całego sektora.

(5a)

Dla zapewnienia lepszej czytelności przepisów prawodawstwa Unii dotyczących zdrowia zwierząt, a przez to również jego prawidłowego i pełnego stosowania, należy określić kryterium i zasadę organizacji aktów delegowanych i wykonawczych, które zostaną przyjęte w celu wdrożenia niniejszego rozporządzenia. [Popr. 6]

(6)

Strategię Unii w zakresie zdrowia zwierząt (2007-2013) opracowano pod hasłem „Lepiej zapobiegać niż leczyć”. Została ona przyjęta przez Komisję w komunikacie z dnia 19 września 2007 r. do Parlamentu Europejskiego i Rady, Europejskiego Komitetu Ekonomiczno-Społecznego i Komitetu Regionów. Kładzie ona większy nacisk Celem tej strategii jest promowanie zdrowia zwierząt poprzez kładzenie większego nacisku na środki zapobiegawcze, nadzór chorób, ich kontrolę i badania nad nimi, w celu ograniczenia zachorowalności na choroby zwierząt oraz zmniejszenia ich skutków. Zaproponowano w niej przyjęcie „jednolitych i uproszczonych ram w zakresie zdrowia zwierząt”, zbieżnych z normami międzynarodowymi, a jednocześnie zapewniających utrzymanie wysokich standardów zdrowia zwierząt. [Popr. 7]

(7)

Celem niniejszego rozporządzenia jest realizacja zobowiązań i wizji określonych w strategii w zakresie zdrowia zwierząt, w tym zasady „Jedno zdrowie”, oraz uspójnienie ram prawnych wspólnej polityki Unii w zakresie zdrowia zwierząt poprzez ustanowienie jednolitych, uproszczonych i elastycznych ram regulacyjnych w zakresie zdrowia zwierząt.

(7a)

W komunikacie Komisji dotyczącym strategii Unii Europejskiej w zakresie zdrowia zwierząt podkreślono, że ponieważ zakaźne patogeny łatwo mogą się rozprzestrzeniać z jednego gospodarstwa na drugie, należy wypracować wspólne podejście do działań zapobiegawczych i środków bezpieczeństwa biologicznego. [Popr. 8]

(8)

Zwierzęta cierpią na szereg zakaźnych i niezakaźnych chorób. Wiele chorób można leczyć, dotykają one tylko pojedyncze zwierzęta i nie przenoszą się na inne zwierzęta lub ludzi. Z drugiej strony, choroby przenośne mogą wywierać większy wpływ na zdrowie zwierząt lub zdrowie publiczne, a ich skutki mogą być odczuwane przez ogół populacji. Reguły w zakresie zdrowia zwierząt ustanowione niniejszym rozporządzeniem powinny dotyczyć jedynie tych ostatnich chorób.

(9)

Przy ustanawianiu zasad w zakresie zdrowia zwierząt należy brać pod uwagę powiązania między zdrowiem zwierząt a zdrowiem publicznym, środowiskiem, bezpieczeństwem żywności i paszy, dobrostanem zwierząt, bezpieczeństwem żywnościowym oraz innymi aspektami gospodarczymi, społecznymi i , kulturowymi , a zwłaszcza dobrostanem zwierząt, biorąc pod uwagę współzależność między dobrostanem zwierząt a ich zdrowiem . [Popr. 9]

(10)

W drodze decyzji Rady 94/800/WE (3) ówczesna Wspólnota Europejska zatwierdziła, w odniesieniu do spraw, które wchodzą w zakres jej kompetencji, Porozumienie ustanawiające Światową Organizację Handlu (WTO) oraz porozumienia zawarte w załącznikach 1, 2 i 3 do tego porozumienia, w tym Porozumienie w sprawie stosowania środków sanitarnych i fitosanitarnych (porozumienie SPS). Porozumienie SPS reguluje stosowanie środków koniecznych do ochrony życia ludzi, zwierząt i roślin lub ich zdrowia, tak aby arbitralnie lub w sposób nieusprawiedliwiony nie powodowały one różnic między członkami WTO. Istniejące normy międzynarodowe należy stosować jako podstawę. Państwa członkowskie mają jednak prawo do ustanawiania swoich własnych norm, pod warunkiem że są one opracowane w oparciu o dowody naukowe.

(11)

W zakresie zdrowia zwierząt porozumienie SPS odwołuje się do norm opracowanych przez Światową Organizację Zdrowia Zwierząt (OIE) w odniesieniu do warunków zdrowia zwierząt w handlu międzynarodowym. W celu ograniczenia ryzyka wystąpienia zakłóceń w handlu, środki UE w zakresie zdrowia zwierząt powinny mieć na celu odpowiedni poziom zharmonizowania z normami OIE.

(12)

W szczególnych okolicznościach, gdy istnieje znaczne ryzyko dla zdrowia zwierząt lub zdrowia publicznego, natomiast nadal istnieją wątpliwości naukowe, artykuł 5 ust. 7 porozumienia SPS, który został zinterpretowany na potrzeby Unii w komunikacie Komisji z dnia 2 lutego 2000 r. w sprawie zasady ostrożności, uprawnia członków tego porozumienia do przyjęcia środków tymczasowych na podstawie informacji dostępnych w danej sprawie. W takich okolicznościach członek WTO jest zobowiązany do uzyskania dodatkowych informacji koniecznych dla celów bardziej obiektywnej oceny ryzyka i do poddania środka odpowiedniemu przeglądowi w rozsądnym terminie.

(13)

Ocena ryzyka, na podstawie której wprowadza się środki przewidziane w niniejszym rozporządzeniu powinna opierać się na dostępnych dowodach naukowych i być przeprowadzona w sposób niezależny, obiektywny i przejrzysty. Należy odpowiednio uwzględnić również opinię Europejskiego Urzędu ds. Bezpieczeństwa Żywności ustanowionego rozporządzeniem (WE) nr 178/2002 Parlamentu Europejskiego i Rady (4).

(14)

Rozporządzenie (WE) nr 1069/2009 Parlamentu Europejskiego i Rady (5) określa w odniesieniu do zdrowia publicznego i zdrowia zwierząt zasady dotyczące produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego i produktów pochodnych, mające na celu zapobieganie ryzyku, jakie te produkty mogą stwarzać dla zdrowia publicznego i zdrowia zwierząt, oraz ograniczanie go, w szczególności w odniesieniu do bezpieczeństwa łańcucha żywnościowego i paszowego. W celu uniknięcia powielania przepisów Unii, niniejsze rozporządzenie powinno zatem mieć zastosowanie jedynie do produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego i produktów pochodnych, w odniesieniu do których nie ustanowiono szczególnych przepisów w rozporządzeniu (WE) nr 1069/2009, a które mogą stanowić zagrożenie dla zdrowia zwierząt. Na przykład rozporządzenie (WE) nr 1069/2009 nie reguluje obchodzenia się z produktami ubocznymi pochodzenia zwierzęcego i produktami pochodnymi w kontekście środków kontroli choroby, zatem w niniejszym rozporządzeniu te kwestie zostały należycie uwzględnione.

(15)

Ponadto szczegółowe przepisy dotyczące przenośnych chorób zwierząt, w tym, chorób przenoszących się na ludzi („chorób odzwierzęcych”) zostały ustanowione w rozporządzeniu (WE) nr 999/2001 Parlamentu Europejskiego i Rady (6), dyrektywie 2003/99/WE Parlamentu Europejskiego i Rady (7) oraz w rozporządzeniu (WE) nr 2160/2003 Parlamentu Europejskiego i Rady (8), zaś szczegółowe przepisy dotyczące chorób zakaźnych u ludzi zostały ustanowione w decyzji nr 2119/98/WE Parlamentu Europejskiego i Rady (9). Akty te powinny pozostać w mocy po przyjęciu niniejszego rozporządzenia. Zgodnie z powyższym, w celu uniknięcia powielania przepisów Unii, niniejsze rozporządzenie należy stosować w odniesieniu do chorób odzwierzęcych tylko w zakresie nieobjętym przepisami szczegółowymi już ustanowionymi w tych innych aktach Unii.

(16)

Choroby występujące w populacjach zwierząt dzikich mogą wywierać negatywny wpływ na sektory rolnictwa i akwakultury, na zdrowie publiczne, środowisko i różnorodność biologiczną. Należy zatem zakresem niniejszego rozporządzenia objąć w takich przypadkach również zwierzęta dzikie, zarówno jako potencjalne ofiary tych chorób, jak i ich wektory.

(17)

Choroby zwierząt przenoszą się nie tylko drogą bezpośredniego kontaktu pomiędzy zwierzętami lub zwierzętami i ludźmi. Przenoszą się one także za pomocą dróg wodnych i powietrznych, za pomocą wektorów takich jak owady, czy nasienie, komórki jajowe i zarodki wykorzystywane do celów sztucznej inseminacji, dawstwa komórek jajowych lub transferu zarodków. Również żywność lub inne produkty pochodzenia zwierzęcego takie jak skóra, futro, pióra, rogi czy inne materiały uzyskane z ciała zwierzęcia mogą zawierać czynniki chorobotwórcze. Ponadto również inne przedmioty jak pojazdy transportowe, sprzęt, pasza oraz siano i słoma mogą rozprzestrzeniać czynniki chorobotwórcze. Z tego względu skuteczne przepisy w zakresie zdrowia zwierząt muszą obejmować wszystkie możliwe drogi zakażenia i przedmioty z nimi związane.

(18)

Choroby zwierząt mogą wywierać negatywny wpływ na rozmieszczenie gatunków zwierząt w stanie dzikim, i w ten sposób wywierać wpływ na różnorodność biologiczną. Mikroorganizmy wywołujące choroby zwierząt mogą zatem wchodzić w zakres definicji inwazyjnych gatunków obcych z Konwencji Narodów Zjednoczonych o różnorodności biologicznej. Środki przewidziane w niniejszym rozporządzeniu uwzględniają również różnorodność biologiczną, a zatem zakres niniejszego rozporządzenia obejmuje również te gatunki zwierząt i czynniki chorobotwórcze, w tym te zdefiniowane jako inwazyjne gatunki obce, które odgrywają rolę w przenoszeniu chorób objętych niniejszym rozporządzeniu lub na nie zapadają.

(19)

W prawodawstwie unijnym przyjętym przed przyjęciem niniejszego rozporządzenia ustanowiono oddzielne przepisy w zakresie zdrowia zwierząt w odniesieniu do zwierząt lądowych i wodnych. Dyrektywa Rady 2006/88/WE (10) ustanawia szczegółowe przepisy dotyczące zwierząt wodnych. Lecz w większości przypadków, główne przepisy dotyczące dobrych rządów w zakresie zdrowia zwierząt i dobrych praktyk hodowli zwierząt mają zastosowanie do obydwu grup gatunków zwierząt. Zatem zakres niniejszego rozporządzenia powinien obejmować zarówno zwierzęta lądowe, jak i wodne, oraz zharmonizować dotyczące ich przepisy w zakresie zdrowia zwierząt tam, gdzie to stosowne. Jednak w przypadku niektórych kwestii, zwłaszcza rejestracji i zatwierdzania zakładów oraz identyfikowalności i przemieszczeń zwierząt na terenie Unii, niniejsze rozporządzenie stosuje podejście przyjęte w przeszłości, zgodnie z którym określa się oddzielne przepisy w zakresie zdrowia zwierząt w odniesieniu do zwierząt lądowych i wodnych z uwagi na odmienne środowiska, w jakich żyją, i w związku z tym odmienne wymogi dotyczące ochrony zdrowia. [Popr. 10]

(20)

Prawodawstwo unijne przyjęte przed przyjęciem niniejszego rozporządzenia, w szczególności dyrektywa Rady 92/65/EWG (11), również ustanawia podstawowe przepisy w zakresie zdrowia zwierząt dla różnych zwierząt nieobjętych innymi aktami unijnymi, takich jak gady, płazy, ssaki morskie, i inne, które nie są ani zwierzętami wodnymi, ani lądowymi zgodnie z definicjami zawartymi w niniejszym rozporządzeniu. Zazwyczaj takie zwierzęta nie stanowią poważnego ryzyka dla zdrowia ludzi lub innych zwierząt i dlatego zastosowanie mają do nich, o ile w ogóle, nieliczne przepisy z zakresu zdrowia zwierząt. Aby uniknąć zbędnego obciążenia administracyjnego i kosztów, niniejsze rozporządzenie powinno zastosować podejście przyjęte w przeszłości, tj. określić ramy prawne przewidujące ustanowienie szczegółowych przepisów w zakresie zdrowia zwierząt dotyczących przemieszczeń takich zwierząt i produktów z nich pochodzących, jeżeli jest to konieczne z uwagi na ryzyko z nimi związane.

(21)

Utrzymywanie zwierząt domowych, w tym ozdobnych zwierząt wodnych w gospodarstwach domowych i niekomercyjnych ozdobnych akwariów wewnątrz i na zewnątrz budynków zazwyczaj stanowi mniejsze ryzyko dla zdrowia w porównaniu z innymi sposobami utrzymywania lub przemieszczania zwierząt na większą skalę, tak jak jest to przyjęte w rolnictwie. Zatem nie należy stosować ogólnych wymogów dotyczących rejestracji, prowadzenia dokumentacji i przemieszczeń na terenie Unii do tego rodzaju zwierząt, ponieważ stanowiłoby to nieuzasadnione obciążenie administracyjne i koszty. Zatem wymogi w zakresie rejestracji i prowadzenia dokumentacji nie powinny mieć zastosowania do posiadaczy zwierząt domowych. Ponadto należy ustanowić szczegółowe przepisy w odniesieniu do niekomercyjnych przemieszczeń zwierząt domowych na terenie Unii.

(22)

Niektóre określone grupy zwierząt, do których mają zastosowanie szczególne przepisy w zakresie zdrowia zwierząt ustanowione w niniejszym rozporządzeniu, należy ująć w wykazie gatunków w załączniku z uwagi na szeroki zakres grupy. Tak dzieje się w przypadku ssaków, których kończyny zakończone są kopytami, klasyfikowanych jako kopytne. Ten wykaz może wymagać w przyszłości zmian z uwagi na zmiany w taksonomii, postęp naukowy lub aktualizacje techniczne uzasadnione rozwojem nauki. Podobnie zmianom może ulec wykaz zwierząt domowych z uwagi na zmiany w społeczeństwie, lub zmiany w nawykach posiadaczy zwierząt domowych, w szczególności w przypadku gdy zwierzęta te przenoszą choroby. Aby możliwe było uwzględnianie tego rodzaju zmian, należy zatem, zgodnie z art. 290 TFUE, przekazać Komisji uprawnienia do przyjmowania aktów w odniesieniu do wykazów zwierząt domowych i zwierząt kopytnych określonych w załącznikach I i II do niniejszego rozporządzenia.

(23)

Nie wszystkie przenośne choroby zwierząt można i należy kontrolować, czy im zapobiegać poprzez stosowanie środków regulacyjnych; na przykład, jeśli choroba rozprzestrzeniła się zbyt mocno, gdy brak narzędzi diagnostycznych, lub jeśli sektor prywatny może wdrożyć środki, by samodzielnie kontrolować chorobę. Środki regulacyjne mające na celu zapobieganie przenośnym chorobom zwierząt lub ich kontrolowanie, mogą mieć poważne gospodarcze skutki dla dotkniętych sektorów i powodować zakłócenia w handlu. Jest zatem niezmiernie ważne, aby środki te były stosowane jedynie wówczas gdy są proporcjonalne i konieczne, na przykład gdy choroba stanowi poważne ryzyko dla zdrowia zwierząt lub zdrowia publicznego, lub podejrzewa się, że tak jest.

(24)

Ponadto środki zapobiegawcze i środki kontroli dotyczące każdej z przenośnych chorób zwierząt powinny być opracowane specjalnie dla tej choroby, tak aby odpowiadać jej specyficznemu profilowi epidemiologicznemu i jej skutkom. Przepisy dotyczące zapobiegania i kontroli, mające zastosowanie do każdego z tych środków, powinny być zatem dostosowane do danej choroby , przy czym dużą uwagę należy zwrócić na różne warunki regionalne . [Popr. 11]

(25)

W przypadku przenośnych chorób zwierząt stan choroby zwykle łączy się z klinicznymi lub patologicznymi objawami zakażenia. Jednak dla celów niniejszego rozporządzenia, które w zamierzeniu ma służyć kontrolowaniu rozprzestrzeniania i zwalczaniu niektórych przenośnych chorób zwierząt, należy poszerzyć definicję choroby, tak aby włączeni zostali inni nosiciele czynników chorobotwórczych.

(26)

Niektóre przenośne choroby zwierząt nie przenoszą się łatwo na inne zwierzęta lub na ludzi i dlatego nie czynią poważnych szkód w gospodarce czy dla różnorodności biologicznej. Nie stanowią zatem poważnego zagrożenia dla zdrowia zwierząt lub zdrowia publicznego w Unii, i dlatego, jeśli zachodzi taka potrzeba, można je regulować za pomocą przepisów krajowych.

(27)

W przypadku przenośnych chorób zwierząt, które nie są objęte środkami ustanowionymi na poziomie Unii, lecz które mają gospodarcze skutki dla sektora prywatnego na poziomie lokalnym, ten ostatni powinien z pomocą właściwych organów państw członkowskich podjąć działania mające na celu zapobieganie takim chorobom lub ich kontrolowanie, na przykład poprzez środki samoregulacji lub opracowanie kodeksów praktyk.

(28)

W odróżnieniu od przenośnych chorób zwierząt opisanych w motywach 26 i 27, wysoce przenośne choroby zwierząt mogą z łatwością przekraczać granice, a jeśli są również chorobami odzwierzęcymi, mogą wywierać wpływ na zdrowie publiczne i bezpieczeństwo żywności. Z tego względu należy objąć przenośne choroby zwierząt i choroby odzwierzęce zakresem niniejszego rozporządzenia.

(29)

W działaniu 5 opisanym w komunikacie Komisji do Parlamentu Europejskiego i Rady pt. Plan działania na rzecz zwalczania rosnącego zagrożenia związanego z opornością na środki przeciwdrobnoustrojowe podkreślono rolę zapobiegawczą niniejszego rozporządzenia i oczekiwane w związku z tym ograniczenie stosowania antybiotyków u zwierząt. Wzrasta oporność drobnoustrojów na środki przeciwdrobnoustrojowe, na które te drobnoustroje uprzednio reagowały. Ta oporność sprawia, że leczenie chorób zakaźnych u ludzi i zwierząt staje się coraz bardziej skomplikowane. W rezultacie drobnoustroje, które rozwinęły oporność na środki przeciwdrobnoustrojowe, należy traktować jak choroby przenośne, a zatem objąć zakresem niniejszego rozporządzenia.

(30)

Nowe zagrożenia związane z pewnymi chorobami lub gatunkami mogą się rozwijać w szczególności ze względu na zmiany w środowisku, zmianę klimatu, zmiany w hodowli zwierząt i tradycjach rolniczych, a także na skutek zmian społecznych oraz zmian w stosunkach gospodarczych i dotyczących wymiany handlowej w Unii i poza Unią . Niektóre choroby, dziś powszechnie występujące na niewielkich obszarach, jeśli nie zostaną całkowicie zwalczone, mogłyby się rozprzestrzenić, powodując szkody w gospodarce większych terytoriów . Ponadto postęp w nauce może również poszerzać wiedzę i podnosić poziom świadomości w odniesieniu do istniejących chorób. Ponadto Z drugiej strony choroby i gatunki, które odgrywają znaczącą rolę w chwili obecnej, mogą stracić na znaczeniu w przyszłości. Z tego względu zakres niniejszego rozporządzenia musi być szeroki, a ustanowione przepisy powinny koncentrować się na chorobach o dużym znaczeniu dla społeczeństwa. OIE, przy wsparciu Komisji Europejskiej, opracowała system hierarchizacji i klasyfikacji chorób, opisany w analizie pt. „Listing and categorisation of priority animal diseases, including those transmissible to humans” (Sporządzanie wykazów i klasyfikacji najważniejszych chorób zwierząt, w tym chorób przenoszonych na ludzi) oraz narzędzie temu służące. Niniejsze rozporządzenie wprowadza tego rodzaju podejście do prawodawstwa Unii. [Popr. 12]

(31)

Aby zapewnić jednolite warunki wdrożenia na poziomie Unii niniejszego rozporządzenia w odniesieniu do przenośnych chorób zwierząt, Należy ustanowić zharmonizowany wykaz przenośnych chorób zwierząt („chorób wpisanych do wykazu”) , który powinien zostać umieszczony w tabeli w załączniku do niniejszego rozporządzenia . Należy zatem przyznać zgodnie z art. 290 TFUE przekazać Komisji uprawnienia wykonawcze dotyczące ustanowienia takiego wykazu do przyjmowania aktów, które zmieniają lub uzupełniają taki wykaz . [Popr. 13]

(32)

W przyszłości mogą pojawić się nowo występujące choroby, które mogą stanowić potencjalne ryzyko dla zdrowia publicznego lub zdrowia zwierząt i wywierać wpływ na zdrowie, gospodarkę lub środowisko. Po dokonaniu oceny takich chorób i po przyjęciu tymczasowych środków nadzwyczajnych, tam gdzie to właściwe, może okazać się, że konieczna jest szybka reakcja i umieszczenie takich chorób w przedmiotowym wykazie. Z tego względu należy przekazać Komisji uprawnienia do przyjmowania aktów w trybie pilnym w tych należycie uzasadnionych przypadkach, gdy istnieje ryzyko dla zdrowia publicznego lub zdrowia zwierząt.

(33)

Choroby wpisane do wykazu będą wymagały odmiennych technik zarządzania. Niektóre wysoce zaraźliwe choroby, które obecnie nie występują w Unii, wymagają rygorystycznych środków, aby zacząć ich zwalczanie, gdy tylko się pojawią. W przypadku innych chorób, które mogą już występować częściowo na terenie Unii, wymagane jest obowiązkowe lub dobrowolne zwalczanie. W obu przypadkach należy wprowadzić ograniczenia przemieszczeń zwierząt i produktów pochodzenia zwierzęcego, takie jak zakaz przemieszczeń na obszary dotknięte chorobą i z tych obszarów, lub wprowadzić nakaz badania przed wysyłką. W innych przypadkach może okazać się wystarczające wprowadzenie nadzoru rozmieszczenia choroby, bez podejmowania dalszych środków. Tak mogłoby być w przypadku, w szczególności nowo występującej choroby, co do której nie ma zbyt wielu informacji.

(34)

Należy ustanowić kryteria, które zapewnią uwzględnienie wszystkich istotnych kwestii w trakcie ustalania, które z przenośnych chorób zwierząt należy wpisać do wykazu do celów niniejszego rozporządzenia, i umożliwią określenie, które z przewidzianych w niniejszym rozporządzeniu przepisów w zakresie zapobiegania chorobom i ich kontroli mają zastosowanie do chorób wpisanych do wykazu, przy jednoczesnym zapewnieniu spójności i zgodności. Aby zapewnić uwzględnienie postępu technicznego i naukowego i zmian w odpowiednich międzynarodowych normach, należy przekazać Komisji uprawnienia do przyjmowania aktów zgodnie z art. 290 TFUE w odniesieniu do potencjalnych zmian tych kryteriów.

(35)

Przepisy niniejszego rozporządzenia w zakresie zapobiegania chorobom i ich kontroli dotyczące poszczególnych przenośnych chorób zwierząt należy stosować w odniesieniu do zwierząt, które przenoszą przedmiotową chorobę, ponieważ na nią zapadają lub pełnią rolę wektora. Aby zapewnić jednolite warunki wdrożenia niniejszego rozporządzenia Należy zatem ustanowić zharmonizowany wykaz gatunków, w odniesieniu do których należy stosować na poziomie Unii środki przeznaczone dla szczególnych chorób ujętych w wykazie („gatunki wpisane do wykazu”), a który powinien zostać zamieszczony w tabeli w załączniku do niniejszego rozporządzenia. Należy zgodnie z art. 290 TFUE przekazać Komisji należy przekazać uprawnienia wykonawcze w zakresie ustanowienia takiego wykazu do przyjmowania aktów, które zmieniają lub uzupełniają taki wykaz . [Popr. 14]

(36)

W zależności od znaczenia i skali skutków choroby wpisanej do wykazu, jej rozmieszczenia, chorobowości i zachorowalności w Unii, ryzyka jej rozprzestrzeniania się oraz dostępności środków zapobiegania chorobie i jej kontroli w odniesieniu do tej choroby wpisanej do wykazu, do każdej z chorób wpisanych do wykazu ma zastosowanie odmienna kategoria szczegółowych przepisów w zakresie zapobiegania chorobom i ich kontroli, przewidzianych w niniejszym rozporządzeniu. [Popr. 15]

(37)

Aby zapewnić jednolite warunki wdrożenia niniejszego rozporządzenia w odniesieniu do środków zapobiegania chorobom i ich kontroli mających zastosowanie do chorób wpisanych do Należy określić, i ustanowić w formie wykazu, należy określić zasady stosowania przepisów przewidzianych w niniejszym rozporządzeniu do chorób wpisanych do wykazu na poziomie Unii. Wykaz taki powinien być prowadzony i aktualizowany w tabeli zamieszczonej w załączniku do niniejszego rozporządzenia. Należy zatem zgodnie z art. 290 TFUE przekazać Komisji uprawnienia wykonawcze w zakresie określania, jakim przepisom podlegają poszczególne choroby wpisane do wykazu do przyjmowania aktów, które zmieniają lub uzupełniają taki wykaz . [Popr. 16]

(38)

Podmioty, osoby zawodowo zajmujące się zwierzętami i posiadacze zwierząt domowych mają najlepsze możliwości obserwowania zwierząt i produktów, za które ponoszą odpowiedzialność i zapewnienia, aby były zdrowe. Powinny one zatem w pierwszym rzędzie odpowiadać za wprowadzenie środków w zakresie zapobiegania chorobom i kontroli rozprzestrzeniania się chorób wśród zwierząt i produktów, za które ponoszą odpowiedzialność , i przyczyniać się, indywidualnie i zbiorowo, do doskonalenia praktyk związanych ze zdrowiem zwierząt . [Popr. 17]

(39)

Bioasekuracja jest jednym z głównych narzędzi zapobiegania chorobom, jakimi dysponują podmioty i inne osoby pracujące ze zwierzętami do celów zapobiegania wprowadzeniu przenośnych chorób zwierząt do populacji zwierząt, ich rozwojowi w tej populacji i ich rozprzestrzeniania. Znaczenie bioasekuracji podkreślono również w ocenie skutków przyjęcia prawodawstwa UE w zakresie zdrowia zwierząt, a jej potencjalne skutki zostały szczegółowo ocenione. W celu zapewnienia odpowiedniej elastyczności środków bioasekuracji stosowanych przez podmioty, osoby zajmujące się zawodowo zwierzętami i posiadaczy zwierząt domowych, oraz ich dostosowania do rodzaju produkcji oraz gatunków lub kategorii zwierząt, których to dotyczy, oraz zapewnienia, aby środki te uwzględniały warunki lokalne i rozwój technologii, należy przekazać Komisji uprawnienia do przyjmowania aktów zgodnie z art. 290 TFUE w odniesieniu do dodatkowych i bardziej szczegółowych wymogów w zakresie bioasekuracji.

(40)

Produkty biobójcze, takie jak środki dezynfekujące stosowane w weterynarii oraz na obszarach związanych z żywnością i paszą, insektycydy, środki odstraszające i rodentycydy odgrywają ważną rolę w strategiach bioasekuracji stosowanych w gospodarstwach i w trackie przewozu zwierząt. Należy je zatem uznać za element bioasekuracji.

(41)

Wiedza na temat zdrowia zwierząt, w tym znajomość symptomów choroby, jej skutków i możliwych środków zapobiegania, w tym środków bioasekuracji, leczenia i kontroli jest podstawowym wymogiem w zakresie skutecznego zarządzania zdrowiem zwierząt i ma kluczowe znaczenie dla zapewnienia wczesnego wykrywania chorób zwierząt. Podmioty i inne osoby zawodowo zajmujące się zwierzętami powinny zatem nabyć odpowiednią wiedzę. Wiedzę tę można nabyć różnymi środkami, na przykład w drodze kształcenia formalnego, ale również poprzez system doradztwa rolniczego funkcjonujący w sektorze rolnym, lub przez szkolenie nieformalne, w które cenny wkład mogą wnosić krajowe i europejskie stowarzyszenia rolników i inne organizacje. Te alternatywne sposoby nabywania tego rodzaju wiedzy należy również uwzględnić w niniejszym rozporządzeniu. Podobnie jednak, przyjmując inne stanowiska i inne poziomy odpowiedzialności można stwierdzić w odniesieniu do posiadaczy zwierząt domowych. [Popr. 18]

(42)	Lekarze weterynarii i specjaliści ds. zdrowia zwierząt wodnych odgrywają kluczową rolę we wszystkich kwestiach związanych z zarządzaniem zdrowiem zwierząt, zatem w niniejszym rozporządzeniu należy ustanowić przepisy dotyczące pełnionej przez nich roli i ich obowiązków.

(43)

Lekarze weterynarii z racji wykształcenia i wykonywanego zawodu mają kwalifikacje zapewniające odpowiedni poziom wiedzy, umiejętności i kompetencji umożliwiający im, między innymi, diagnozowanie chorób i leczenie zwierząt. Ponadto, w niektórych państwach członkowskich, z powodów historycznych, lub z braku weterynarzy specjalizujących się w chorobach zwierząt wodnych, istnieje specjalny zawód określany jako „specjalista ds. zdrowia zwierząt wodnych”. Specjaliści ci nie są lekarzami weterynarii, lecz zajmują się zdrowiem zwierząt wodnych. W niniejszym rozporządzeniu należy uwzględnić decyzję tych państw członkowskich, które uznają ten zawód. W tych przypadkach na specjalistach ds. zdrowia zwierząt wodnych powinny spoczywać takie same zobowiązania i obowiązki, jak na lekarzach weterynarii, w ich konkretnej dziedzinie pracy. Takie podejście jest zgodne z Kodeksem Zdrowia Zwierząt Wodnych OIE.

(44)

Aby zapewnić odpowiedni poziom kwalifikacji i wyszkolenia lekarzy weterynarii i specjalistów ds. zdrowia zwierząt wodnych, którzy podejmują działania objęte zakresem niniejszego rozporządzenia, należy przekazać Komisji uprawnienia do przyjmowania aktów w zakresie ich kwalifikacji i szkolenia, zgodnie z art. 290 TFUE.

(45)

Państwa członkowskie, a w szczególności ich właściwe organy odpowiedzialne za zdrowie zwierząt, odgrywają główną rolę w zapobieganiu i kontrolowaniu przenośnych chorób zwierząt. Właściwy organ ds. zdrowia zwierząt odgrywa ważną rolę w zakresie nadzoru, zwalczania, środków kontroli chorób, planowania awaryjnego, podnoszenia świadomości chorób oraz ułatwiania przemieszczeń zwierząt oraz w handlu międzynarodowym, ponieważ wydaje świadectwa zdrowia zwierząt. Aby móc wypełniać ich zobowiązania na podstawie niniejszego rozporządzenia, państwa członkowskie muszą mieć dostęp do odpowiednich zasobów w zakresie środków finansowych, infrastruktury i personelu na całym ich terytorium, w tym do odpowiednich możliwości laboratoryjnych oraz wiedzy naukowej i specjalistycznej.

(46)

Właściwy organ nie zawsze jest w stanie wykonywać wszystkie czynności zgodnie z wymogami niniejszego rozporządzenia z uwagi na ograniczone zasoby. Z tego względu konieczne jest ustanowienie podstawy prawnej dla przekazania obowiązku wykonania tych czynności lekarzom weterynarii i innym wykwalifikowanym profesjonalistom . Z tego samego powodu niezwykle ważne jest, aby w odniesieniu do takich lekarzy weterynarii i wykwalifikowanych profesjonalistów nie istniał konflikt interesów. Aby zapewnić określenie koniecznych warunków w odniesieniu do ogólnego stosowania środków zapobiegania chorobom i ich kontroli w Unii, należy, zgodnie z art. 290 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej TFUE , przekazać Komisji uprawnienia do przyjmowania aktów w zakresie przekazywania obowiązku wykonania tych czynności lekarzom weterynarii oraz ich odpowiedniego wyszkolenia. [Popr. 19]

(47)

Doskonały poziom zarządzania zdrowiem zwierząt można osiągnąć jedynie przy współpracy posiadaczy zwierząt, podmiotów, lekarzy weterynarii, specjalistów ds. zdrowia zwierząt, innych zainteresowanych stron i partnerów handlowych. Aby zapewnić ich wsparcie, należy ustanowić w sposób jasny i przejrzysty procedury podejmowania decyzji i stosowania środków przewidzianych w niniejszym rozporządzeniu. Z tego względu właściwy organ powinien odpowiednio informować społeczeństwo, w szczególności gdy istnieją uzasadnione przesłanki ku temu, aby podejrzewać, że zwierzęta lub produkty pochodzenia zwierzęcego mogą stanowić ryzyko dla zdrowia zwierząt lub zdrowia publicznego , bezpieczeństwa żywności lub środowiska oraz gdy sprawa budzi zainteresowanie społeczne. [Popr. 20]

(48)

Jest niezmiernie ważne, aby laboratoria, instytuty i inne obiekty zajmujące się czynnikami chorobotwórczymi wprowadziły odpowiednie środki w zakresie bioasekuracji, bezpieczeństwa biologicznego i zabezpieczenia przed czynnikami chorobotwórczymi, aby uniknąć uwalniania z nich czynników chorobotwórczych. W niniejszym rozporządzeniu należy zatem ustanowić przepisy dotyczące środków bezpieczeństwa, których należy przestrzegać w trakcie zajmowania się czynnikami chorobotwórczymi, szczepionkami i innymi produktami biologicznymi lub ich transportu. Taki obowiązek musi mieć zastosowanie również do wszystkich osób prawnych lub fizycznych zaangażowanych w tego rodzaju działania. Aby zapewnić przestrzeganie norm bezpieczeństwa w trakcie zajmowania się wysoce zaraźliwymi czynnikami chorobotwórczymi, szczepionkami i innymi produktami biologicznymi należy, zgodnie z art. 290 TFUE, przekazać Komisji uprawnienia do przyjmowania aktów w zakresie środków bezpieczeństwa w tego rodzaju laboratoriach, instytutach i placówkach oraz w odniesieniu do przemieszczeń czynników chorobotwórczych.

(49)

Wczesne wykrywanie chorób i jasno określona procedura powiadamiania o chorobach i sprawozdawczości mają podstawowe znaczenie dla kontroli chorób. W celu uzyskania skutecznej i szybkiej reakcji należy natychmiast powiadamiać właściwy organ weterynarza lub specjalistę ds. zdrowia zwierząt wodnych o każdym podejrzeniu wystąpienia ogniska pewnych chorób wpisanych do wykazu lub o potwierdzeniu wystąpienia takiego ogniska. Jednocześnie należy zapewnić, aby profesjonalne podejście do powiadamiania i komunikacji pozwalało uniknąć wszczynania nieuzasadnionych alarmów sanitarnych. To zobowiązanie do powiadamiania powinno więc mieć zastosowanie do każdej osoby fizycznej lub prawnej w celu zapewnienia, by żadne ognisko choroby nie pozostało niezauważone wszystkich podmiotów i osób zawodowo zajmujących się zwierzętami oraz do posiadaczy zwierząt domowych . [Popr. 21]

(50)

Lekarze weterynarii odgrywają główną rolę w badaniu chorób i są podstawowym łącznikiem między podmiotami a właściwym organem. Powinni zatem być powiadamiani przez podmioty o przypadkach nietypowych upadków zwierząt, poważnych problemach zdrowotnych lub znacznym spadku produkcji o nieustalonej przyczynie.

(51)

Aby zapewnić skuteczne i wydajne powiadamianie oraz wyjaśnić okoliczności związane z nietypowymi upadkami i innymi poważnymi objawami chorób, należy, zgodnie z art. 290 TFUE, przekazać Komisji uprawnienia do przyjmowania aktów w zakresie kryteriów pozwalających określić, kiedy mają miejsce istotne okoliczności wymagające powiadomienia i w zakresie przepisów dotyczących dalszego badania sprawy, w odpowiednich przypadkach.

(52)

W przypadku niektórych chorób wpisanych do wykazu jest niezmiernie ważne, aby Komisja i inne państwa członkowskie były natychmiast powiadamiane o chorobach. Takie unijne powiadomienie umożliwi sąsiednim lub innym dotkniętym państwom członkowskim podjęcie środków ostrożności, jeśli to konieczne. Aby zapewnić jednolite warunki wykonania takiego powiadamiania na poziomie Unii należy przekazać Komisji uprawnienia wykonawcze.

(53)

Z drugiej strony w przypadku niektórych chorób natychmiastowe powiadomienie i podjęcie działań nie są konieczne. W tych przypadkach zbieranie informacji i sprawozdawczość dotyczące wystąpienia tego rodzaju chorób ma istotne znaczenie dla kontrolowania sytuacji dotyczących choroby, a tam gdzie to konieczne, umożliwia podjęcie środków zapobiegania chorobom i ich kontroli. Ten wymóg w zakresie sprawozdawczości może mieć również zastosowanie do chorób objętych unijnym powiadomieniem, lecz w przypadku których konieczne są dodatkowe informacje, aby możliwe było podjęcie skutecznych środków zapobiegania chorobom i ich kontroli. Aby zapewnić, że w odpowiednich terminach są zbierane odpowiednie informacje i dane, konieczne do zapobieżenia rozprzestrzenianiu się poszczególnych chorób lub do ich kontrolowania, należy, zgodnie z art. 290 TFUE, przekazać Komisji uprawnienia do przyjmowania aktów dotyczących kwestii objętych obowiązkiem sprawozdawczości.

(54)

Podstawowym celem powiadamiania o chorobach i sprawozdawczości w tym zakresie jest zebranie wiarygodnych, przejrzystych i dostępnych danych epidemiologicznych. Należy ustanowić na poziomie Unii skomputeryzowany system informacyjny służący skutecznemu gromadzeniu danych z nadzoru i zarządzaniu nimi w odniesieniu do chorób wpisanych do wykazu, a tam gdzie to istotne, w odniesieniu do nowo występujących chorób i patogenów opornych na środki przeciwdrobnoustrojowe. Ten system powinien zapewnić doskonały dostęp do danych, ułatwić ich wymianę i ograniczyć obciążenie administracyjne właściwych organów w państwach członkowskich, poprzez połączenie powiadamiania o chorobach i sprawozdawczości w ich zakresie na poziomie Unii i poziomie międzynarodowym w jeden proces (tzn. z bazą danych OIE w ramach systemu wymiany informacji o zdrowiu zwierząt/światowej bazy informacji o zdrowiu zwierząt, WAHIS/WAHID). Należy także zapewnić spójność z wymianą informacją zgodnie z dyrektywą 2003/99/WE.

(55)

W celu zapewnienia jednolitych warunków wykonywania przepisów Unii dotyczących powiadamiania o chorobach i sprawozdawczości, należy przekazać Komisji uprawnienia w zakresie tworzenia wykazu chorób, które mają być objęte przepisami dotyczącymi powiadamiania unijnego i sprawozdawczości, przewidzianymi w niniejszym rozporządzeniu, oraz w zakresie tworzenia koniecznych procedur, formatów, danych i wymiany informacji związanych z powiadamianiem o chorobie i sprawozdawczością.

(56)

Nadzór jest podstawowym elementem polityki kontroli chorób. Powinien on umożliwiać wczesne wykrywanie przenośnych chorób zwierząt i skuteczne powiadamianie o nich, tak aby sektor i właściwy organ mogły na czas wprowadzić, o ile to wykonalne, środki zapobiegania chorobom i ich kontroli, oraz zwalczyć chorobę. Ponadto powinien on dostarczać informacji na temat statusu zdrowotnego zwierząt w każdym państwie członkowskim i na terenie Unii, na potwierdzenie wolności od choroby oraz aby ułatwić handel z państwami trzecimi.

(57)

Podmioty regularnie prowadzą obserwację swoich zwierząt i jest im najłatwiej wykryć nietypowe upadki zwierząt lub inne poważne symptomy choroby. Prowadzenie zatem jakiegokolwiek nadzoru bez współpracy podmiotów jest niemożliwe, podmioty mają podstawowe znaczenie dla nadzoru prowadzonego przez właściwy organ. W kontekście niniejszego rozporządzenia i w odniesieniu do dzikich zwierząt należy również uwydatnić rolę myśliwych jako wspierających monitorowanie chorób ze względu na ich doświadczenie i wiedzę o chorobach dzikich zwierząt. Podobnie stowarzyszenia łowieckie i uprawnieni do łowiectwa mogliby uzupełniać pracę podmiotów w zakresie monitorowania dzikich zwierząt. [Popr. 22]

(58)

Aby zapewnić ścisłą współpracę i wymianę informacji między podmiotami i lekarzami weterynarii lub specjalistami ds. zdrowia zwierząt wodnych oraz aby uzupełnić nadzór prowadzony przez podmioty, zakłady powinny, w zależności od rodzaju produkcji i innych istotnych czynników, podlegać kontrolom zdrowia zwierząt. Aby zapewnić poziom nadzoru proporcjonalny do ryzyka istniejącego w różnego rodzaju zakładach, należy, zgodnie z art. 290 TFUE, przekazać Komisji uprawnienia do przyjmowania aktów w zakresie kryteriów i treści kontroli zdrowia zwierząt prowadzonych w różnego rodzaju zakładach.

(59)

Jest konieczne, aby właściwy organ dysponował systemem nadzoru w odniesieniu do chorób wpisanych do wykazu, objętych nadzorem. Powinno to również mieć zastosowanie do nowo występujących chorób, w przypadku których należy ocenić potencjalne ryzyko dla zdrowia, oraz zebrać dane epidemiologiczne dla celów tej oceny. Aby zapewnić optymalne wykorzystanie zasobów należy gromadzić informacje, dzielić się nimi i wykorzystywać je w najskuteczniejszy i najbardziej wydajny sposób.

(60)	Metodykę nadzoru, jego częstotliwość i intensywność należy dostosować do każdej poszczególnej choroby, należy uwzględnić poszczególne cele nadzoru, status zdrowia zwierząt w przedmiotowym regionie i wszelkie dodatkowe środki nadzoru wprowadzone przez podmioty.

(61)

W niektórych przypadkach i w zależności od profilu epidemiologicznego choroby i istotnych czynników ryzyka, może zachodzić konieczność wprowadzenia usystematyzowanego programu nadzoru. W takim przypadku państwa członkowskie powinny opracować programy nadzoru w oparciu o informacje epidemiologiczne. Należy zatem, zgodnie z art. 290 TFUE przekazać Komisji uprawnienia w zakresie koncepcji nadzoru, kryteriów urzędowego potwierdzania wystąpień ognisk choroby, definicji przypadków chorób wpisanych do wykazu oraz wymagań dotyczących programów nadzoru w powiązaniu z ich treścią, informacji, które należy uwzględnić i okresu stosowania.

(62)

W celu poprawy koordynacji działań państw członkowskich oraz aby zapewnić spójność programów nadzoru z celami Unii, należy je przedstawiać do informacji Komisji i innych państw członkowskich. Ponadto państwa członkowskie wdrażające programy nadzoru powinny również regularnie przedstawiać Komisji sprawozdania z wyników tych programów nadzoru. W celu zapewnienia jednolitych warunków wykonywania programów nadzoru należy Komisji przekazać uprawnienia wykonawcze do utworzenia wykazu chorób objętych programami nadzoru oraz do ustanowienia zharmonizowanych procedur, formatów, wymiany danych i informacji.

(63)

Należy nałożyć na państwa członkowskie, które nie są wolne lub o których nie wiadomo, czy są wolne od chorób wpisanych do wykazu, i objętych środkami zwalczania określonymi w niniejszym rozporządzeniu, wymóg wprowadzenia obowiązkowych programów zwalczania, aby zwalczyć te choroby, których zwalczenie jest obowiązkowe na terenie Unii, lub stworzyć im możliwość ustanowienia dobrowolnych programów zwalczania, aby zwalczyć te choroby, których zwalczenie jest pożądane w Unii, ale nie jest obowiązkowe. Aby zapewnić jednolite warunki ogólnego stosowania na terenie Unii, należy określić zharmonizowane wymogi dotyczące takich obowiązkowych i dobrowolnych programów zwalczania. W celu zapewnienia skutecznego zwalczenia choroby, należy, zgodnie z art. 290 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej, przekazać Komisji uprawnienia do przyjmowania aktów w zakresie celów strategii kontroli chorób, środków kontroli choroby podejmowanych w ramach obowiązkowych lub dobrowolnych programów zwalczania oraz wymogów takich programów. [Popr. 23]

(63a)

Z drugiej strony istnieją choroby będące przedmiotem zainteresowania Unii, lecz co do których nie jest konieczne wymaganie od państw członkowskich ich zwalczania. Państwa członkowskie mają możliwość ustanowienia dobrowolnych programów zwalczania takich chorób, jeżeli uznają, że takie zwalczanie jest dla nich istotne. Takie dobrowolne programy zwalczania chorób będą uznawane na szczeblu unijnym. Taki program wiązałby się z zastosowaniem określonych, odpowiednich środków kontroli choroby. Może również umożliwiać danemu państwu członkowskiemu, pod warunkiem zatwierdzenia przez Komisję, wymaganie określonych gwarancji przy przyjmowaniu zwierząt z innych państw członkowskich lub państw trzecich, takich jak dodatkowe badania na występowanie danej choroby oraz gwarancje wyników takich badań w świadectwie na potrzeby przemieszczania. Program państw członkowskich może również kwalifikować się do wsparcia finansowego Unii, jeżeli choroba jest ujęta w rozporządzeniu Parlamentu Europejskiego i Rady (UE, Euratom) nr 966/2012 (12) , a państwa członkowskie złożyły wniosek o finansowanie. [Popr. 24]

(63b)

Aby zapewnić jednolite warunki ogólnego stosowania na terenie Unii, należy określić zharmonizowane wymogi dotyczące takich obowiązkowych i dobrowolnych programów zwalczania. W celu zapewnienia skutecznego zwalczenia choroby, należy, zgodnie z art. 290 TFUE, przekazać Komisji uprawnienia do przyjmowania aktów w zakresie celów strategii kontroli chorób, środków kontroli choroby podejmowanych w ramach obowiązkowych lub dobrowolnych programów zwalczania oraz wymogów takich programów. [Popr. 25]

(64)	Aby zapewnić jednolite warunki wykonywania programów zwalczania chorób, należy przekazać Komisji uprawnienia wykonawcze w zakresie ustanawiania procedur zgłaszania takich programów, wskaźników ich skuteczności i sprawozdawczości.

(65)

Ponadto państwa członkowskie powinny mieć możliwość deklarowania całych ich terytoriów, stref lub przedziałów jako wolne od jednej lub większej liczby chorób wpisanych do wykazu, które są objęte przepisami dotyczącymi obowiązkowych lub dobrowolnych programów zwalczania, tak, aby były chronione przed wprowadzeniem tych chorób z innych części Unii lub z państw lub terytoriów trzecich. Należy zatem w tym celu ustanowić jasną zharmonizowaną procedurę, w tym kryteria konieczne do uznania statusu wolnego od choroby. Aby zapewnić jednolite warunki uznania statusu wolnego od choroby na terenie Unii, konieczne jest urzędowe zatwierdzenie takiego statusu wolnego od choroby, należy zatem przekazać Komisji uprawnienia wykonawcze w zakresie zatwierdzania takiego statusu.

(66)

OIE wprowadziła pojęcie podziału na przedziały w ramach Kodeksu zdrowia zwierząt lądowych oraz Kodeksu zdrowia zwierząt wodnych Światowej Organizacji Zdrowia Zwierząt (kodeksów OIE). W prawodawstwie Unii przyjętym przed przyjęciem niniejszego rozporządzenia to pojęcie jest stosowane jedynie w odniesieniu do poszczególnych gatunków zwierząt i chorób, określonych w szczególnych przepisach Unii, dotyczących grypy ptaków i chorób zwierząt wodnych. Niniejsze rozporządzenie powinno stworzyć możliwość stosowania systemu przedziałów w odniesieniu do innych gatunków zwierząt i chorób. W celu określenia szczegółowych warunków uznania, przepisów dotyczących zatwierdzenia i wymogów dotyczących przedziałów należy, zgodnie z art. 290 TFUE, przekazać Komisji uprawnienia do przyjmowania aktów.

(67)	Państwa członkowskie powinny publicznie ogłosić, które z ich terytoriów, stref i przedziałów są wolne od choroby, aby poinformować partnerów handlowych i ułatwić handel.

(68)

W celu określenia szczegółowych warunków uznania statusu wolnego od choroby, należy, zgodnie z art. 290 TFUE, przekazać Komisji uprawnienia do przyjmowania aktów w odniesieniu do kryteriów umożliwiających otrzymanie takiego statusu, dowodów koniecznych do udowodnienia statusu wolnego od choroby, szczególnych środków zapobiegania chorobom i ich kontroli, ograniczeń, informacji, które należy dostarczyć, odstępstw i warunków dotyczących utrzymania, zawieszenia, cofnięcia lub przywrócenia statusu wolnego od choroby.

(69)

Aby zapewnić jednolite warunki wykonania procedur umożliwiających otrzymanie statusu wolnego od choroby, należy przekazać Komisji uprawnienia wykonawcze w zakresie określania chorób wpisanych do wykazu, które mogą być objęte podziałem na przedziały oraz w zakresie ustanawiania szczegółowych przepisów dotyczących formatów wykorzystywanych do składania wniosków i wymiany informacji.

(70)

Obecność populacji zwierząt całkowicie nieodpornych, podatnych na niektóre choroby wpisane do wykazu, wymaga stałej świadomości chorób i gotowości na wypadek ich wystąpienia. Plany awaryjne okazały się w przeszłości być odpowiednim narzędziem kontroli w sytuacjach nadzwyczajnych związanych z chorobą. Aby zapewnić takie skuteczne i wydajne narzędzie kontroli choroby w sytuacjach nadzwyczajnych, które jest na tyle elastyczne, że łatwo je dostosować do tych sytuacji nadzwyczajnych, należy, zgodnie z art. 290 TFUE, przekazać Komisji uprawnienia do przyjmowania aktów w zakresie szczegółowych wymogów i warunków w odniesieniu do planów awaryjnych.

(71)

W przeszłości w sytuacjach kryzysowych w dziedzinie zdrowia zwierząt posiadanie konkretnych, szczegółowych, umożliwiających szybką reakcję procedur zarządzania sytuacjami nadzwyczajnymi związanymi z chorobą okazywało się korzystne. Te procedury organizacyjne powinny zapewnić szybkie i skuteczne reagowanie oraz lepszą koordynację wysiłków wszystkich zaangażowanych stron, a w szczególności właściwych organów i zainteresowanych stron.

(72)

Aby zapewnić prawidłowe funkcjonowanie planów awaryjnych w prawdziwych sytuacjach nadzwyczajnych, należy przeprowadzać ćwiczenia i weryfikować działanie systemów. W tym celu właściwe organy państw członkowskich powinny przeprowadzać ćwiczenia symulacyjne we współpracy z właściwymi organami sąsiednich państw członkowskich i państw i terytoriów trzecich, tam gdzie to wykonalne i właściwe.

(73)	Aby zapewnić jednolite warunki wykonywania planów awaryjnych i ćwiczeń symulacyjnych należy przekazać Komisji uprawnienia wykonawcze w zakresie określania przepisów w odniesieniu do praktycznego wdrożenia tych planów i ćwiczeń.

(74)

Weterynaryjne produkty medyczne, takie jak szczepionki, surowice odpornościowe o wysokim mianie przeciwciał i środki przeciwdrobnoustrojowe odgrywają ważną rolę w zapobieganiu przenośnych chorób zwierząt i kontrolowaniu ich. Ocena skutków przeprowadzona w kontekście wprowadzania prawodawstwa UE w zakresie zdrowia zwierząt podkreśla szczególne znaczenie szczepionek, uznanych za narzędzie odpowiednie do celów zapobiegania chorobom zwierząt, kontrolowania i zwalczania ich.

(75)

Jednak strategie kontroli niektórych przenośnych chorób zwierząt nakładają wymóg zakazania lub ograniczenia stosowania pewnych weterynaryjnych produktów leczniczych, ponieważ ich stosowanie zmniejszyłoby skuteczność tych strategii. Na przykład surowice odpornościowe o wysokim mianie przeciwciał czy środki przeciwdrobnoustrojowe mogą zniekształcić oznaki choroby, uniemożliwiając rozpoznanie czynnika chorobotwórczego lub utrudniając szybką i różnicową diagnozę a tym samym uniemożliwić prawidłowe wykrycie choroby , przez co mogą narażać zdrowie publiczne i zdrowie zwierząt na wysokie ryzyko . [Popr. 26]

(76)

Jednak te strategie kontroli mogą znacznie się różnić w zależności od choroby wpisanej do wykazu. Zatem w niniejszym rozporządzeniu należy określić zasady stosowania weterynaryjnych produktów leczniczych w zakresie zapobiegania pewnym chorobom wpisanym do wykazu i kontrolowania ich oraz w odniesieniu do zharmonizowanych kryteriów, które należy brać pod uwagę w trakcie podejmowania decyzji, czy należy stosować szczepionki, surowice odpornościowe o wysokim mianie przeciwciał i środki przeciwdrobnoustrojowe i jeśli tak, to w jaki sposób. W celu zapewnienia elastycznego podejścia oraz aby odnieść się do szczególnych właściwości różnych chorób wpisanych do wykazu i dostępności skutecznego leczenia, należy, zgodnie z art. 290 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej TFUE , przekazać Komisji uprawnienia do przyjmowania aktów w odniesieniu do ograniczeń, zakazów lub obowiązku stosowania pewnych weterynaryjnych produktów leczniczych w ramach kontrolowania pewnych chorób wpisanych do wykazu. W pilnych przypadkach oraz aby zareagować na nowo pojawiające się zagrożenia o potencjalnie wysoce szkodliwych skutkach dla zdrowia zwierząt lub zdrowia publicznego, gospodarki, społeczeństwa lub środowiska, należy umożliwić przyjmowanie tych środków w trybie pilnym. [Popr. 27]

(77)

W następstwie wniosków zawartych w opinii ekspertów na temat banków szczepionek i odczynników diagnostycznych w odniesieniu do głównych chorób zwierząt (13), należy umożliwić Unii i państwom członkowskim tworzenie rezerw antygenów, szczepionek i odczynników diagnostycznych w odniesieniu do chorób wpisanych do wykazu, które stanowią poważne zagrożenie dla zdrowia zwierząt lub zdrowia publicznego. Utworzenie unijnego banku antygenów, szczepionek i odczynników diagnostycznych przyczyniłoby się do realizacji celów Unii w zakresie zdrowia zwierząt, ponieważ umożliwiłoby szybkie i skuteczne reagowanie w momencie zapotrzebowania na jej zasoby i pozwoliłoby na wydajne wykorzystywanie ograniczonych zasobów.

(78)

Aby zapewnić tego rodzaju szybkie i skuteczne reagowanie, należy zgodnie z art. 290 TFUE przekazać Komisji uprawnienia do przyjmowania aktów w zakresie tworzenia takich banków, zarządzania nimi, oraz norm bezpieczeństwa i wymogów dotyczących ich działania. Niniejsze rozporządzenie nie powinno jednak określać zasad finansowania środków zapobiegania chorobom i ich kontroli, w tym szczepionek.

(79)

Należy ustanowić kryteria priorytetowego dostępu do zasobów unijnych banków antygenów, szczepionek i odczynników diagnostycznych, aby zapewnić ich skuteczne rozdysponowanie w sytuacjach nadzwyczajnych. Podobnie dla tych państw członkowskich, które nie utworzyły krajowych banków antygenów, szczepionek i odczynników diagnostycznych lub które mają ograniczony dostęp do zapasów w bankach unijnych należy ustanowić kryteria dostępu do zasobów innych państw członkowskich. [Popr. 28]

(80)	Ze względów bezpieczeństwa w związku z bioterroryzmem i agroterroryzmem, pewne szczegółowe informacje dotyczące unijnych banków antygenów, szczepionek i odczynników diagnostycznych należy traktować jak informacje niejawne, a ich publikowanie powinno być zakazane.

(81)

W celu zapewnienia jednolitych warunków zarządzania unijnymi bankami antygenów, szczepionek i odczynników diagnostycznych należy Komisji przekazać uprawnienia wykonawcze w zakresie ustanawiania szczegółowych przepisów w odniesieniu do produktów biologicznych, które powinny być umieszczone w tych bankach i chorób, których powinny one dotyczyć, oraz szczegółowych przepisów dotyczących zaopatrywania w szczepionki, antygeny i odczynniki diagnostyczne, ich ilości, przechowywania, dostaw oraz wymogów proceduralnych i technicznych ich dotyczących, oraz częstotliwości i treści informacji przedkładanych Komisji.

(82)

W przypadku wystąpienia ogniska choroby wpisanej do wykazu, co do której uznaje się, że stanowi ona poważne zagrożenie dla zdrowia zwierząt lub zdrowia publicznego w Unii, należy natychmiast podjąć środki kontroli choroby, aby zwalczyć tę chorobę wpisaną do wykazu i ochronić zdrowie zwierząt i zdrowie publiczne oraz powiązane sektory.

(83)

Podmioty, osoby zawodowo zajmujące się zwierzętami i posiadacze zwierząt domowych powinny w pierwszym rzędzie ponosić odpowiedzialność za zapobieganie rozprzestrzenianiu się przenośnych chorób zwierząt i ich kontrolę. Powinny one podejmować natychmiastowe działania w przypadku podejrzenia lub potwierdzenia wysoce zaraźliwej choroby.

(84)	Właściwy organ powinien być odpowiedzialny za wszczęcie dochodzenia w celu potwierdzenia lub wykluczenia wystąpienia ogniska wysoce zaraźliwej choroby wpisanej do wykazu, uznanej za przedstawiającą poważne zagrożenie dla zdrowia zwierząt lub zdrowia publicznego w Unii.

(85)	Właściwy organ powinien podjąć wstępne środki kontroli choroby, aby zapobiec możliwemu rozprzestrzenieniu choroby wpisanej do wykazu, i wszcząć dochodzenie epidemiologiczne.

(85a)

Zgodnie z dyrektywą 2003/99/WE państwa członkowskie przekazują Komisji co roku sprawozdania na temat tendencji w zakresie chorób odzwierzęcych, odzwierzęcych czynników chorobotwórczych oraz odporności na środki przeciwdrobnoustrojowe, a także ich źródeł. Podobnie w ramach planów i programu kontroli przewidzianych w rozporządzeniu (UE) …/… (rozporządzenie w sprawie kontroli urzędowych) (14) (*1) , a także w rozporządzeniu (WE) nr 2160/2003, państwa członkowskie powinny przyjmować środki strategiczne mające na celu nadzorowanie, zapobieganie oraz kontrolowanie pozostałych zakaźnych chorób zwierząt, również tych, których nie wymieniono w załączniku do niniejszego rozporządzenia. Środki te powinny obejmować strategię humanitarnego traktowania zwierząt oraz odpowiedzialnego stosowania leków weterynaryjnych. [Popr. 29]

(86)	W momencie potwierdzenia wystąpienia choroby wpisanej do wykazu właściwy organ powinien podjąć konieczne środki kontroli choroby, w tym, jeśli to konieczne, ustanowić obszary objęte ograniczeniami, aby zwalczyć tę chorobę i zapobiec jej dalszemu rozprzestrzenianiu się.

(86a)

Środki kontroli choroby, których stosowanie staje się konieczne w przypadku epidemii choroby, mogą niekorzystnie wpłynąć na różnorodność biologiczną oraz ochronę zasobów genetycznych zwierząt gospodarskich. Zgodnie z Konwencją o różnorodności biologicznej oraz wspólnotową strategią ochrony różnorodności biologicznej, ustalając zakres stosowania środków kontroli choroby, właściwy organ powinien uwzględnić wpływ tych środków na różnorodność biologiczną i zasoby genetyczne zwierząt gospodarskich. [Popr. 30]

(87)

Wystąpienie choroby wpisanej do wykazu u zwierząt dzikich może stanowić poważne zagrożenie dla zdrowia publicznego i zdrowia zwierząt utrzymywanych lub odwrotnie . Należy zatem ustanowić szczególne przepisy dotyczące środków kontroli i zwalczania chorób w odniesieniu do zwierząt dzikich lub utrzymywanych , tam gdzie to konieczne. [Popr. 31]

(88)

W odniesieniu do chorób wpisanych do wykazu, które nie są wysoce zaraźliwe i które są objęte obowiązkowym zwalczaniem, należy wprowadzić środki kontroli choroby, aby zapobiec rozprzestrzenianiu tych chorób wpisanych do wykazu, w szczególności na niezakażonych obszarach. Jednak środki te mogą mieć bardziej ograniczony zasięg lub różnić się od środków mających zastosowanie do najbardziej niebezpiecznych chorób wpisanych do wykazu. Niniejsze rozporządzenie powinno zatem określić szczególne przepisy w odniesieniu do tych chorób. Państwa członkowskie, które mają dobrowolny program zwalczania, powinny również wdrożyć tego rodzaju środki kontroli choroby. Jednak poziom i intensywność środków kontroli choroby powinna być proporcjonalna i uwzględniać właściwości przedmiotowej choroby wpisanej do wykazu, jej rozmieszczenie i znaczenie dla państwa członkowskiego, które zostało nią dotknięte regionu, który został nią dotknięty i dla całej Unii. [Popr. 32]

(89)

Aby zapewnić skuteczne stosowanie środków kontroli choroby przewidzianych w niniejszym rozporządzeniu przez podmioty, posiadaczy zwierząt domowych i właściwe organy oraz uwzględnienie szczególnego charakteru środków kontroli choroby w odniesieniu do poszczególnych chorób wpisanych do wykazu oraz związanego z nimi ryzyka, należy zgodnie z art. 290 TFUE przekazać Komisji uprawnienia do przyjmowania aktów w zakresie szczegółowych środków kontroli choroby w przypadku podejrzenia lub potwierdzenia wystąpienia choroby wpisanej do wykazu w zakładzie, innych miejscach i obszarach objętych ograniczeniami.

(90)

W celu umożliwienia wprowadzenia specjalnych środków kontroli choroby przez Komisję na zasadzie tymczasowej w sytuacji, w której środki kontroli choroby przewidziane w niniejszym rozporządzeniu okazałyby się niewystarczające lub nieodpowiednie, aby zareagować na to zagrożenie, należy przekazać Komisji uprawnienia wykonawcze w zakresie ustanawiania specjalnych środków kontroli choroby na czas określony.

(91)

Rejestracja pewnych przewoźników i zakładów utrzymujących zwierzęta lądowe lub zajmujących się materiałem biologicznym wykorzystywanym do rozrodu, lub przewożących je jest konieczna, aby właściwe organy mogły prowadzić odpowiedni nadzór i zapobiegać przenośnym chorobom zwierząt, kontrolować i zwalczać je.

(92)	Jeśli pewien rodzaj zakładu utrzymującego zwierzęta lądowe lub zajmującego się materiałem biologicznym wykorzystywanym do rozrodu, lub przechowującego taki materiał stanowi szczególne ryzyko dla zdrowia zwierząt, powinien podlegać zatwierdzeniu przez właściwy organ.

(93)

Aby uniknąć nieuzasadnionego obciążenia administracyjnego i kosztów, szczególnie w odniesieniu do małych i średnich przedsiębiorstw (MŚP), należy umożliwić państwom członkowskim elastyczne dostosowywanie systemu rejestracji i zatwierdzania do warunków lokalnych i regionalnych oraz do modelu produkcji.

(94)	W celu ograniczenia obciążenia administracyjnego, procedury rejestracji i zatwierdzania powinny zostać zintegrowane, o ile to możliwe, z istniejącym już w danym państwem członkowskim systemem rejestracji lub zatwierdzania, wykorzystywanym do innych celów.

(95)

Podmioty znają najlepiej zwierzęta pozostające pod ich opieką. Z tego względu powinny prowadzić zaktualizowaną dokumentację, konieczną do celów oceny statusu zdrowia zwierząt, identyfikowalności i dochodzenia epidemiologicznego w przypadku wystąpienia choroby wpisanej do wykazu. Dokumentacja ta powinna być łatwo dostępna dla właściwego organu.

(96)

W celu zapewnienia publicznej dostępności aktualnych informacji na temat zarejestrowanych zakładów i przewoźników oraz zatwierdzonych zakładów, właściwy organ powinien założyć i prowadzić rejestr takich zakładów i przewoźników. Należy zgodnie z art. 290 TFUE przekazać Komisji uprawnienia do przyjmowania aktów w zakresie informacji, jakie ma zawierać rejestr zakładów i przewoźników oraz wymogów dotyczących prowadzenia dokumentacji w odniesieniu do informacji, które należy dokumentować, odstępstw od wymogów dotyczących prowadzenia dokumentacji oraz szczególnych dodatkowych wymogów odnoszących się do materiału biologicznego wykorzystywanego do rozrodu.

(97)

Aby zapewnić jednolite warunki wykonania wymogów określonych w niniejszym rozporządzeniu dotyczących rejestracji i zatwierdzania zakładów oraz prowadzenia dokumentacji i rejestrów, należy przekazać Komisji uprawnienia wykonawcze w zakresie ustanawiania przepisów dotyczących przekazywania informacji, zwolnień i innych zasad, formatów i specyfikacji operacyjnych w odniesieniu do rejestrów i dokumentacji.

(98)

Skuteczna identyfikowalność jest podstawowym elementem polityki kontroli chorób. Należy określić szczególne dla każdego gatunku utrzymywanych zwierząt lądowych i materiału biologicznego wykorzystywanego do rozrodu wymogi w zakresie identyfikacji i rejestracji, aby ułatwić skuteczne stosowanie przepisów dotyczących zapobiegania chorobom i ich kontroli określonych w niniejszym rozporządzeniu. Ponadto należy przewidzieć możliwość utworzenia systemu identyfikacji i rejestracji dla gatunków, dla których w chwili obecnej nie istnieją tego typu rozwiązania, lub na wypadek gdyby wymagały tego zmieniające się okoliczności i zagrożenia.

(99)

Aby zapewnić właściwe funkcjonowanie systemu identyfikacji i rejestracji oraz by zapewnić identyfikowalność, należy zgodnie z art. 290 TFUE przekazać Komisji uprawnienia do przyjmowania aktów dotyczących obowiązków w odniesieniu do baz danych, wyznaczania właściwego organu, szczegółowych wymogów w zakresie identyfikacji i rejestracji różnych gatunków zwierząt i różnych dokumentów.

(100)

Należy ograniczyć obciążenia administracyjne i koszty i zapewnić elastyczność systemowi w okolicznościach, w których wymogi w zakresie identyfikowalności można wypełnić środkami innymi, niż te przewidziane w niniejszym rozporządzeniu. Należy zatem przekazać Komisji uprawnienia do przyjmowania aktów delegowanych zgodnie z art. 290 TFUE w zakresie odstępstw od wymogów dotyczących identyfikacji i rejestracji.

(101)

Aby zapewnić jednolite warunki wdrożenia systemu identyfikacji i rejestracji oraz identyfikowalności należy przekazać Komisji uprawnienia wykonawcze do ustanawiania przepisów w zakresie specyfikacji technicznych baz danych, środków identyfikacji, dokumentów i formatów, terminów i kryteriów przyznawania odstępstw od takich systemów.

(102)

Ważnym narzędziem zapobiegania wprowadzaniu i rozprzestrzenianiu przenośnych chorób zwierząt jest stosowanie ograniczeń przemieszczeń zwierząt i produktów, które mogą przenosić dane choroby. Jednak ograniczanie przemieszczeń zwierząt i produktów może mieć poważne gospodarcze skutki i zakłócać działanie rynku wewnętrznego. Tego rodzaju ograniczenia należy zatem stosować tylko wtedy, jeśli są konieczne i proporcjonalne do istniejącego ryzyka. Tego rodzaju podejście jest zgodne z zasadami zawartymi w porozumieniu SPS i międzynarodowych normach OIE.

(103)

Ogólne wymogi określone w niniejszym rozporządzeniu powinny mieć zastosowanie do wszystkich przemieszczeń zwierząt, takie jak np. zakaz przemieszczania zwierząt z zakładu, w którym odnotowano nietypowe upadki lub inne symptomy choroby o nieustalonej przyczynie lub wymogi w zakresie zapobiegania chorobom w odniesieniu do przewozu.

(104)

Ramy prawne obecnie określone w przepisach Unii w odniesieniu do przemieszczeń zwierząt lądowych ustanawiają zharmonizowane zasady dotyczące głównie przemieszczeń zwierząt lądowych i produktów pochodzenia zwierzęcego pomiędzy państwami członkowskimi, pozostawiając w gestii państw członkowskich decyzję co do konieczności wprowadzenia wymogów dotyczących przemieszczeń na ich terytorium. Porównanie obecnej sytuacji z wariantem, w którym przepisy dotyczące przemieszczeń na terytorium państw członkowskich zostałyby również zharmonizowane na poziomie Unii, został szeroko omówiony w ocenie skutków unijnego rozporządzenia w sprawie zdrowia zwierząt. Stwierdzono, że należy utrzymać obecne podejście, ponieważ całkowita harmonizacja wszelkich typów przemieszczeń byłaby bardzo skomplikowana, a korzyści dla ułatwienia przemieszczeń pomiędzy państwami członkowskimi nie byłyby większe niż negatywne skutki, jakie miałoby to dla zdolności do kontrolowania chorób.

(105)

Do zwierząt przemieszczanych pomiędzy państwami członkowskimi stosuje się podstawowe wymogi w zakresie zdrowia zwierząt. W szczególności nie należy przemieszczać zwierząt z zakładów, w których odnotowano nietypowe upadki lub objawy choroby o nieustalonej przyczynie. Jednak upadków, nawet nietypowych, powiązanych z naukowymi procedurami, na które udzielono zezwolenia na mocy dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2010/63/UE (15) i których przyczyną nie są choroby zakaźne wpisane do wykazu, nie należy uznawać za przesłankę do zakazania przemieszczeń zwierząt przeznaczonych do celów naukowych. Upadki takie powinny być rejestrowane przez właściwy organ. [Popr. 33]

(106)

Niniejsze rozporządzenie, dzięki elastycznym rozwiązaniom, powinno ułatwiać przemieszczenia pomiędzy państwami członkowskimi gatunków i kategorii zwierząt lądowych stanowiących niewielkie ryzyko rozprzestrzeniania chorób wpisanych do wykazu. Ponadto, należy przewidzieć dalsze możliwości utworzenia odstępstw w przypadkach, gdy państwa członkowskie lub podmioty dysponują skutecznymi środkami ograniczającymi ryzyko, takimi jak systemy zapewniające wysoki poziom bioasekuracji i skuteczny nadzór.

(107)

Zwierzęta kopytne i drób to dwie grupy zwierząt o dużym znaczeniu gospodarczym, objęte zakresem szczegółowych wymogów dotyczących przemieszczeń w ramach przepisów unijnych przyjętych przed niniejszym rozporządzeniem, takich jak dyrektywa Rady 64/432/EWG (16), dyrektywa Rady 91/68/EWG (17), dyrektywa Rady 2009/156/WE (18), dyrektywa Rady 2009/158/WE (19) oraz częściowo dyrektywa 92/65/EWG. Główne przepisy dotyczące przemieszczania tych gatunków należy ustanowić w niniejszym rozporządzeniu. Szczegółowe wymogi, które w dużej mierze zależą od chorób, które mogą być przenoszone przez różne gatunki i kategorie zwierząt, należy uregulować późniejszymi aktami Komisji z uwzględnieniem właściwości przedmiotowych chorób, gatunków i kategorii zwierząt.

(108)

Przemieszczanie i gromadzenie kopytnych i drobiu stwarza szczególnie wysokie zagrożenie chorobą, należy zatem ustanowić w niniejszym rozporządzeniu szczegółowe przepisy mające na celu ochronę zdrowia gromadzonych zwierząt i zapobieżenie rozprzestrzenianiu się przenośnych chorób zwierząt. [Popr. 34]

(109)

W zależności od chorób wpisanych do wykazu i gatunków wpisanych do wykazu należy określić szczegółowe wymogi w zakresie zdrowia zwierząt w odniesieniu do pewnych gatunków zwierząt, innych niż utrzymywane zwierzęta kopytne i drób. Przepisy dotyczące tych gatunków zostały również ustanowione w aktach prawnych mających zastosowanie przed przyjęciem niniejszego rozporządzenia, w szczególności w dyrektywie 92/65/EWG. Ta dyrektywa ustanawia szczegółowe przepisy w zakresie przemieszczania gatunków zwierząt, w tym pszczół i owadów z rodzaju Bombus, małp człekokształtnych, psów i kotów, itd., a w niniejszym rozporządzeniu należy zatem przewidzieć podstawę prawną dla przyjmowania aktów delegowanych i wykonawczych ustanawiających szczegółowe przepisy dotyczące przemieszczania tych gatunków zwierząt.

(110)

Zakłady odizolowane, zazwyczaj wykorzystywane do utrzymywania zwierząt doświadczalnych lub zwierząt z ogrodów zoologicznych, zwykle dysponują wysokim poziomem bioasekuracji, mają dobry i dobrze kontrolowany status zdrowotny i podlegają mniejszej liczbie przemieszczeń, lub przemieszczeniom jedynie w zamkniętym obiegu tego rodzaju zakładów. Status zakładów odizolowanych, o który podmioty mogą wnioskować dobrowolnie, został po raz pierwszy wprowadzony w dyrektywie 92/65/EWG, w której określono przepisy i wymogi dotyczące zatwierdzenia i przemieszczania dla zatwierdzonych jednostek, instytutów i centrów. Ten system pozwala tym zakładom dokonywać wymiany zwierząt pomiędzy nimi przy mniejszej liczbie wymogów dotyczących przemieszczania, a jednocześnie daje gwarancję zdrowia w obiegu zakładów odizolowanych. Z tego względu został on szeroko zaakceptowany przez podmioty i jest wykorzystywany na zasadzie dobrowolności. W niniejszym rozporządzeniu należy zatem zachować pojęcie zakładów odizolowanych i ustanowić przepisy dotyczące przemieszczeń pomiędzy tymi zakładami.

(111)

Dla celów naukowych, takich jak cele badawcze lub diagnostyczne, a w szczególności cele, na które wydano pozwolenie zgodnie z dyrektywą 2010/63/UE, może okazać się konieczne przemieszczenie zwierząt niespełniających ogólnych wymogów w zakresie zdrowia zwierząt określonych w niniejszym rozporządzeniu i stwarzających podwyższone ryzyko dla zdrowia zwierząt. Nie należy zakazywać tego rodzaju przemieszczeń ani niepotrzebnie ich ograniczać przepisami niniejszego rozporządzenia, ponieważ mogłoby to utrudnić dozwolone działania badawcze i opóźnić postęp naukowy. Należy jednak określić w niniejszym rozporządzeniu przepisy mające na celu zapewnienie bezpiecznego przemieszczania tych zwierząt i ich rejestracji przez właściwe organy . [Popr. 35]

(112)

Struktura przemieszczeń zwierząt wykorzystywanych w cyrku, zwierząt utrzymywanych w ogrodach zoologicznych, zwierząt wystawowych i niektórych innych zwierząt może różnić się od struktury przemieszczeń innych utrzymywanych gatunków. Szczególną uwagę należy poświęcić kwestii dostosowania przepisów unijnych do przemieszczeń tego rodzaju zwierząt, uwzględniając szczególne rodzaje ryzyka i alternatywne środki ograniczające ryzyko.

(113)

Aby zapewnić realizację celów, o których mowa w motywach 102-112 niniejszego rozporządzenia, należy zgodnie z art. 290 TFUE przekazać Komisji uprawnienia do przyjmowania aktów dotyczących środków zapobiegania chorobom w transporcie, szczególnych przepisów w odniesieniu do przemieszczania pewnych gatunków zwierząt oraz w odniesieniu do szczególnych okoliczności takich jak zgromadzenia lub odrzucone przesyłki, oraz dotyczących wymogów specjalnych lub odstępstw w odniesieniu do innych rodzajów przemieszczeń, jak np. przemieszczenia w celach naukowych.

(114)

Aby zapewnić możliwość ustanowienia przepisów specjalnych w odniesieniu do przemieszczeń, w przypadku gdy istniejące przepisy dotyczące przemieszczeń są niewystarczające lub nieodpowiednie, aby ograniczyć rozprzestrzenianie się pewnej choroby, należy przekazać Komisji uprawnienia wykonawcze do ustanawiania na czas określony przepisów specjalnych dotyczących przemieszczeń.

(115)

Utrzymywane zwierzęta lądowe, które są przemieszczane pomiędzy państwami członkowskimi, powinny spełniać wymogi dotyczące tego rodzaju przemieszczeń. Gatunkom stwarzającym zagrożenie dla zdrowia oraz mającym duże znaczenie gospodarcze powinno towarzyszyć świadectwo zdrowia zwierząt wydane przez właściwy organ.

(116)

Należy wykorzystywać nowe technologie na ile to technicznie, praktycznie i finansowo wykonalne, aby zmniejszyć obciążenie administracyjne podmiotów i właściwego organu w odniesieniu do certyfikacji i powiadamiania, poprzez zastąpienie dokumentacji papierowej elektroniczną i uproszczenie procedur powiadamiania i szerokie wykorzystywanie ich dla wielorakich celów.

(117)

Jeśli świadectwo zdrowia zwierząt wydane przez właściwy organ nie jest wymagane, podmiot przemieszczający zwierzęta do innego państwa członkowskiego powinien wystawić deklarację potwierdzającą zgodność zwierząt z wymogami dotyczącymi przemieszczenia określonymi w niniejszym rozporządzeniu.

(118)

Aby zapewnić realizację celów, o których mowa w motywach 115, 116 i 117 niniejszego rozporządzenia, należy zgodnie z art. 290 TFUE przekazać Komisji uprawnienia do przyjmowania aktów w zakresie przepisów dotyczących treści, obowiązków informacyjnych i odstępstw od wymogów w odniesieniu do certyfikacji zdrowia zwierząt oraz szczegółowych przepisów w zakresie certyfikacji i zobowiązań urzędowych lekarzy weterynarii do przeprowadzenia odpowiednich kontroli przed podpisaniem świadectwa zdrowia zwierzęcia.

(119)

Powiadamianie o przemieszczeniach zwierząt i materiału biologicznego wykorzystywanego do rozrodu pomiędzy państwami członkowskimi, a w niektórych przypadkach na terytorium państw członkowskich, jest konieczne, aby zapewnić identyfikowalność zwierząt i tego materiału biologicznego wykorzystywanego do rozrodu, w przypadku którego przemieszczenia mogą stwarzać ryzyko rozprzestrzeniania przenośnych chorób zwierząt. Należy zatem powiadamiać o takich przemieszczeniach i rejestrować je. Do tych celów należy wykorzystywać system IMSOC przewidziany w art. 130 ust. 1 rozporządzenia (UE) Parlamentu Europejskiego i Rady nr …/… (*2) (rozporządzenie w sprawie kontroli urzędowych).

(120)

Aby zapewnić jednolite warunki wykonania przepisów określonych w niniejszym rozporządzeniu w odniesieniu do świadectw zdrowia zwierząt oraz powiadamiania o przemieszczeniach, należy przekazać Komisji uprawnienia wykonawcze do ustanawiania przepisów dotyczących wzorów świadectw zdrowia zwierząt, deklaracji, formatów i terminów w odniesieniu do powiadamiania o przemieszczeniach zwierząt lądowych i wodnych, materiału biologicznego wykorzystywanego do rozrodu, oraz tam gdzie to stosowne, produktów pochodzenia zwierzęcego.

(121)

Szczególny charakter przemieszczeń zwierząt domowych stwarza ryzyko dla zdrowia zwierząt, które różni się znacznie od przemieszczeń innych zwierząt utrzymywanych. Należy zatem ustanowić w niniejszym rozporządzeniu przepisy dotyczące Dla tego rodzaju przemieszczeń powinny nadal obowiązywać ustanowione już postanowienia prawne . Aby zapewnić Tym samym zapewnione zostanie to , by zwierzęta domowe nie stwarzały znacznego ryzyka rozprzestrzeniania przenośnych chorób zwierząt, należy zgodnie z art. 290 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej przekazać Komisji uprawnienia do przyjmowania aktów w zakresie przepisów szczegółowych dotyczących przemieszczeń tych zwierząt. Aby zapewnić jednolite warunki wykonania wymogów w zakresie zdrowia zwierząt określonych w niniejszym rozporządzeniu w odniesieniu do przemieszczeń zwierząt domowych, TFUE należy przekazać Komisji uprawnienia wykonawcze do ustanawiania przepisów dotyczących środków zapobiegania chorobom i ich kontroli, jakie należy wprowadzić w odniesieniu do tego rodzaju przemieszczeń , z zastrzeżeniem przepisów rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 576/2013 (20). [Popr. 36]

(122)

Zwierzęta dzikie mogą z różnych przyczyn stanowić zagrożenie dla zdrowia zwierząt i zdrowia publicznego, na przykład gdy przemieszcza się je do zakładu lub z jednego rodzaju środowiska do innego rodzaju środowiska. Może zachodzić konieczność wprowadzenia odpowiednich środków zapobiegawczych w odniesieniu do przemieszczeń tych zwierząt, aby uniknąć rozprzestrzeniania przenośnych chorób zwierząt. Aby zapewnić, by zwierzęta dzikie nie stwarzały znacznego ryzyka rozprzestrzeniania przenośnych chorób zwierząt, należy zgodnie z art. 290 TFUE przekazać Komisji uprawnienia do przyjmowania aktów w zakresie przepisów szczegółowych dotyczących dodatkowych wymagań w odniesieniu do przemieszczeń dzikich zwierząt lądowych.

(123)

Materiał biologiczny wykorzystywany do rozrodu może stwarzać podobne ryzyko rozprzestrzeniania przenośnych chorób zwierząt na żywe zwierzęta. Ponadto, pewne właściwości produkcji tego materiału, powiązane z wysokimi wymaganiami w zakresie zdrowia zwierząt hodowlanych, stwarzają konieczność wprowadzenia bardziej rygorystycznych lub szczególnych wymogów w zakresie zdrowia zwierząt w odniesieniu do zwierząt dawców. Aby zapewnić bezpieczne przemieszczanie materiału biologicznego wykorzystywanego do rozrodu, jego oczekiwany wysoki poziom zdrowia oraz aby uwzględnić pewne szczególne zastosowania, należy zgodnie z art. 290 TFUE przekazać Komisji uprawnienia do przyjmowania aktów dotyczących szczegółowych wymogów dotyczących przemieszczania materiału biologicznego wykorzystywanego do rozrodu pewnych gatunków zwierząt, specjalnych wymogów, takich jak np. jego przemieszczanie do celów naukowych oraz odstępstw od obowiązku certyfikacji zdrowia zwierząt.

(124)

Produkty pochodzenia zwierzęcego mogą stwarzać ryzyko rozprzestrzeniania przenośnych chorób zwierząt. Wymogi w zakresie bezpieczeństwa żywności w odniesieniu do produktów pochodzenia zwierzęcego określone w prawodawstwie unijnym zapewniają dobre praktyki higieniczne i ograniczają ryzyko dla zdrowia zwierząt stwarzane przez takie produkty. Jednakże w odniesieniu do niektórych przypadków należy ustanowić w niniejszym rozporządzeniu szczegółowe środki w zakresie zdrowia zwierząt, takie jak środki kontroli chorób i środki nadzwyczajne w celu zapewnienia, by produkty pochodzenia zwierzęcego nie przyczyniały się do rozprzestrzeniania chorób zwierząt. W celu zapewnienia bezpiecznego przemieszczania produktów pochodzenia zwierzęcego w tych szczególnych przypadkach, należy zgodnie z art. 290 TFUE przekazać Komisji uprawnienia do przyjmowania aktów w zakresie szczegółowych przepisów dotyczących przemieszczeń produktów pochodzenia zwierzęcego w powiązaniu z wprowadzonymi środkami kontroli chorób, zobowiązaniem do certyfikacji zdrowia zwierząt i odstępstw od tych przepisów, jeżeli na takie odstępstwo pozwala ryzyko związane z tego rodzaju przemieszczaniem i istniejące środki ograniczające ryzyko.

(125)

Jeśli państwa członkowskie wprowadzają środki dotyczące przemieszczania zwierząt i materiału biologicznego wykorzystywanego do rozrodu, lub postanawiają wprowadzić na swoich terytoriach środki krajowe w celu ograniczenia wpływu przenośnych chorób zwierząt innych niż choroby wpisane do wykazu, środki te nie mogą wpływać jedynie na zasady dotyczące rynku wewnętrznego określone w prawodawstwie unijnym , gdy jest to umotywowane naukowo względami ochrony przed zakażeniem, oraz proporcjonalne do ryzyka . Z tego względu należy ustanowić ramy dla tego rodzaju środków krajowych i zapewnić, by nie wykraczały ona poza granice ustanowione przepisami Unii. [Popr. 37]

(126)

Rejestracja i zatwierdzanie zakładów akwakultury są konieczne, aby właściwe organy mogły prowadzić odpowiedni nadzór i zapobiegać przenośnym chorobom zwierząt, kontrolować je i zwalczać. Dyrektywa 2006/88/WE nakłada na zakłady dokonujące przemieszczeń zwierząt wodnych obowiązek uzyskania zatwierdzenia. Ten system zatwierdzania należy utrzymać w niniejszym rozporządzeniu, bez względu na fakt, że w niektórych językach urzędowych UE stosowane są różne nazwy tego systemu zatwierdzania w niniejszym rozporządzeniu i w dyrektywie 2006/88/WE.

(127)

Ubój i przetwarzanie zwierząt akwakultury, które są objęte środkami kontroli chorób, mogą stać się przyczyną rozprzestrzeniania przenośnej choroby zwierząt, np. w wyniku uwolnienia ścieków zawierających patogeny z zakładów przetwórczych. Konieczne jest zatem zatwierdzanie zakładów przetwórczych, które wprowadziły środki ograniczające ryzyko, aby mogły prowadzić ubój i przetwarzanie. W niniejszym rozporządzeniu należy zatem przewidzieć zatwierdzanie zakładów objętych kontrolą chorób i zajmujących się żywnością pochodzącą ze zwierząt wodnych.

(128)

W celu zapewnienia publicznej dostępności aktualnych informacji na temat zarejestrowanych i zatwierdzonych zakładów właściwy organ powinien założyć i prowadzić rejestr takich zakładów. Należy zgodnie z art. 290 TFUE przekazać Komisji uprawnienia do przyjmowania aktów dotyczących informacji, które mają być zawarte w rejestrze zakładów akwakultury, i wymogów w zakresie prowadzenia dokumentacji przez zakłady akwakultury i przewoźników.

(129)

Aby zapewnić jednolite warunki wykonania wymogów określonych w niniejszym rozporządzeniu dotyczących rejestracji i zatwierdzania zakładów akwakultury i zakładów objętych kontrolą chorób i zajmujących się żywnością pochodzącą ze zwierząt wodnych oraz prowadzenia dokumentacji i rejestrów zakładów, należy przekazać Komisji uprawnienia wykonawcze w zakresie ustanawiania przepisów dotyczących przekazywania informacji, odstępstw i innych przepisów wykonawczych, oraz dotyczących formatu i specyfikacji operacyjnych w odniesieniu do rejestrów i dokumentacji.

(130)

Z uwagi na fakt, że w większości przypadków identyfikacja poszczególnych zwierząt wodnych jest niemożliwa, prowadzenie dokumentacji w zakładach akwakultury, zakładach objętych kontrolą chorób i zajmujących się żywnością pochodzącą ze zwierząt wodnych oraz przewoźników jest niezbędnym narzędziem, aby zapewnić identyfikowalność zwierząt wodnych. Dokumentacja jest również cenna dla celów nadzorowania sytuacji w zakresie zdrowia zwierząt w zakładach.

(131)

Podobnie jak w przypadku zwierząt lądowych należy ustanowić zharmonizowane zasady dotyczące przemieszczania zwierząt wodnych, w tym przepisy w zakresie certyfikacji zdrowia zwierząt i powiadamiania o przemieszczeniach.

(132)

Dyrektywa 2006/88/WE ustanawia przepisy dotyczące przemieszczania zwierząt wodnych, które mają zastosowanie do przemieszczania na terenie państw członkowskich i pomiędzy nimi. Podstawowym czynnikiem branym pod uwagę przy ustanawianiu przepisów dotyczących przemieszczania zwierząt wodnych jest status zdrowotny danego państwa członkowskiego, docelowych stref i przedziałów w odniesieniu do chorób wpisanych do wykazu.

(133)

Taki sam system należy przewidzieć w niniejszym rozporządzeniu. Jednakże aby zachęcić państwa członkowskie do poprawy statusu zdrowotnego ich populacji zwierząt wodnych, należy dokonać pewnych zmian i zwiększyć elastyczność systemu.

(134)

Aby zapewnić kontrolę przemieszczeń zwierząt wodnych, należy zgodnie z art. 290 TFUE przekazać Komisji uprawnienia do przyjmowania aktów w zakresie środków zapobiegania chorobom stosowanym w transporcie, szczegółowych przepisów dotyczących przemieszczania pewnych kategorii zwierząt wodnych w różnych celach, szczegółowych wymogów lub odstępstw dla pewnych rodzajów przemieszczeń, takich jak przemieszczanie w celach naukowych oraz w zakresie dodatkowych wymogów dotyczących przemieszczania dzikich zwierząt wodnych.

(135)

Aby zapewnić możliwość ustanowienia tymczasowych odstępstw i przepisów specjalnych w odniesieniu do przemieszczeń zwierząt wodnych, w przypadku gdy przepisy ustanowione w niniejszym rozporządzeniu są niewystarczające lub nieodpowiednie, aby ograniczyć rozprzestrzenianie się pewnej choroby wpisanej do wykazu, należy przekazać Komisji uprawnienia wykonawcze do ustanawiania na czas określony przepisów specjalnych dotyczących przemieszczeń lub odstępstw.

(136)

Unijna produkcja akwakultury jest niezmiernie różnorodna, jeśli chodzi o gatunki i systemy produkcji i to zróżnicowanie stale się zwiększa. Może to powodować konieczność wprowadzenia krajowych środków dotyczących chorób innych niż te, które są uznane za choroby wpisane do wykazu zgodnie z niniejszym rozporządzeniem. Jednakże tego rodzaju środki krajowe powinny być uzasadnione, konieczne i proporcjonalne do założonych celów. Ponadto nie powinny one wpływać na przemieszczenia pomiędzy państwami członkowskimi, chyba że jest to konieczne, aby uniknąć wprowadzenia choroby, lub aby kontrolować jej rozprzestrzenianie się. Krajowe środki wywierające wpływ na handel pomiędzy państwami członkowskimi należy zatwierdzać i poddawać regularnym przeglądom na poziomie Unii.

(137)

Obecnie choroby wpisane do wykazu jedynie w bardzo ograniczonym zakresie dotyczą gatunków zwierząt innych niż te zdefiniowane w niniejszym rozporządzeniu jako lądowe lub wodne, takich jak gady, płazy, owady i inne. Nie należy zatem wymagać, aby wszystkie przepisy niniejszego rozporządzenia miały zastosowanie do tych zwierząt. Jednakże jeżeli choroba, która dotyczy gatunku innego niż lądowy lub wodny, zostałaby wpisana do wykazu, wówczas do tego gatunku należy stosować odpowiednie wymogi w zakresie zdrowia zwierząt określone w niniejszym rozporządzeniu, aby zapewnić możliwość wprowadzenia odpowiednich i proporcjonalnych środków zapobiegania chorobom i ich kontroli.

(138)

Aby zapewnić możliwość ustanowienia przepisów dotyczących przemieszczania tych zwierząt, które nie są zdefiniowane jako zwierzęta lądowe i wodne w niniejszym rozporządzeniu, oraz materiału biologicznego wykorzystywanego do rozrodu i produktów pochodzenia zwierzęcego pochodzących od tych zwierząt, jeżeli wymaga tego istniejące ryzyko, należy zgodnie z art. 290 TFUE przekazać Komisji uprawnienia do przyjmowania aktów w zakresie rejestracji i zatwierdzania zakładów, prowadzenia rejestrów i dokumentacji, wymogów dotyczących identyfikacji, rejestracji i identyfikowalności przemieszczeń, zobowiązań dotyczących certyfikacji zdrowia zwierząt, deklaracji i powiadamiania o przemieszczeniach zwierząt, materiału biologicznego wykorzystywanego do rozrodu i produktów pochodzenia zwierzęcego pochodzących z tych gatunków.

(139)

Jeżeli jest konieczne zapewnienie jednolitych warunków wykonania wymogów w zakresie zdrowia zwierząt w odniesieniu do tych innych gatunków zwierząt, materiału biologicznego wykorzystywanego do rozrodu i produktów pochodzenia zwierzęcego pochodzących od nich, należy przekazać Komisji uprawnienia wykonawcze do ustanawiania szczegółowych przepisów dotyczących tych wymogów.

(140)

Aby zapobiec wprowadzaniu chorób wpisanych do wykazów i nowo występujących chorób do Unii, należy ustanowić skuteczne zasady wprowadzania do Unii zwierząt, materiału biologicznego wykorzystywanego do rozrodu i produktów pochodzenia zwierzęcego, które mogą przenosić takie choroby.

(141)

Wymogi dotyczące wprowadzania zwierząt i produktów do Unii powinny odzwierciedlać wymogi dotyczące przemieszczania na terenie Unii zwierząt i produktów tej samej kategorii, gatunku i planowanego wykorzystania.

(142)

W celu zapewnienia, by zwierzęta, materiał biologiczny wykorzystywany do rozrodu i produkty pochodzenia zwierzęcego spełniały wymogi w zakresie zdrowia zwierząt, które dają gwarancję równoważności z wymogami przewidzianymi w przepisach unijnych, należy poddać te zwierzęta, materiał i produkty odpowiednim kontrolom właściwego organu państwa lub terytorium trzeciego prowadzącego wywóz do Unii. Tam gdzie to właściwe, należy zweryfikować status zdrowotny trzeciego państwa lub terytorium pochodzenia, zanim udzieli się pozwolenia na wprowadzenie takich zwierząt, materiału biologicznego wykorzystywanego do rozrodu i produktów pochodzenia zwierzęcego. Konsekwentnie, jedynie państwa i terytoria trzecie, które mogą wykazać spełnianie norm w zakresie zdrowia zwierząt przy wprowadzaniu zwierząt i produktów do Unii, powinny zostać uznane za kwalifikujące się do wywożenia ich do Unii i umieszczone w specjalnym wykazie.

(143)

W odniesieniu do niektórych gatunków i kategorii zwierząt, materiału biologicznego wykorzystywanego do rozrodu i produktów pochodzenia zwierzęcego nie utworzono w aktach unijnych, które przyjęto przed datą przyjęcia niniejszego rozporządzenia, unijnych wykazów państw i terytoriów trzecich, z których dozwolone jest wprowadzanie do Unii. W takich przypadkach, do czasu przyjęcia przepisów na podstawie niniejszego rozporządzenia, państwom członkowskim należy zezwolić na określenie, z których państw i terytoriów trzecich mogą zezwolić na wprowadzanie na swoje terytorium tych zwierząt, materiału biologicznego wykorzystywanego do rozrodu i produktów pochodzenia zwierzęcego. Przy określaniu tych państw i terytoriów państwa członkowskie powinny uwzględniać kryteria ustanowione w niniejszym rozporządzeniu w odniesieniu do unijnych wykazów państw i terytoriów trzecich.

(144)

Aby zapewnić spełnianie wymogów w zakresie zdrowia zwierząt do celów wprowadzenia do Unii, określonych w niniejszym rozporządzeniu, i ich zgodność z zasadami kodeksów zdrowia zwierząt OIE, wszystkim zwierzętom, materiałowi biologicznemu wykorzystywanemu do rozrodu i produktom pochodzenia zwierzęcego wprowadzanym do Unii powinno towarzyszyć świadectwo zdrowia zwierząt wydane przez właściwy organ państwa lub terytorium trzeciego pochodzenia, potwierdzające, że spełnione są wszystkie wymogi w zakresie zdrowia zwierząt dotyczące wprowadzania do Unii. Jednak należy zezwolić na odstąpienie od tej zasady w odniesieniu do towarów, które stanowią niewielkie ryzyko dla zdrowia zwierząt.

(145)

Świadectwa zdrowia zwierząt mogą istnieć samodzielnie, lecz przepisy Unii często zawierają wymóg certyfikacji dla innych celów, np. w celu poświadczenia, że wymogi w zakresie zdrowia publicznego lub dobrostanu zwierząt zostały spełnione w odniesieniu do zwierząt lub produktów. Należy to uwzględnić. Aby ograniczyć obciążenia administracyjne i koszty należy zezwolić na umieszczanie w tych świadectwach zdrowia zwierząt informacji wymaganych na podstawie innych przepisów Unii dotyczących bezpieczeństwa żywności i paszy.

(146)

Choroby mogą się rozprzestrzeniać innymi sposobami niż za pośrednictwem zwierząt, materiału biologicznego wykorzystywanego do rozrodu, produktów pochodzenia zwierzęcego, produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego i produktów pochodnych. Na przykład choroby mogą być rozprzestrzeniane za pośrednictwem pojazdów, pojemników wykorzystywanych w transporcie, siana, słomy, produktów roślinnych, przedmiotów, które mogły mieć styczność z zakażonymi zwierzętami i sprzętem. Tam gdzie to konieczne, należy wprowadzić środki zapobiegające przenoszeniu się chorób tymi drogami.

(147)

Aby zapewnić odpowiedni poziom szczegółowości wymogów dotyczących wprowadzania do Unii, należy zgodnie z art. 290 TFUE przekazać Komisji uprawnienia do przyjmowania aktów w zakresie uzupełniania i zmiany kryteriów wpisywania do wykazu państw i terytoriów trzecich, kryteriów zawieszania w tym wykazie i skreślania z niego, uzupełniania przepisów dotyczących zatwierdzania zakładów w państwach i terytoriach trzecich oraz odstępstw, wymogów w zakresie zdrowia zwierząt dotyczących wprowadzania do Unii przesyłek z państw trzecich i terytoriów, treści świadectw zdrowia zwierząt, oraz wymogów w zakresie zdrowia zwierząt w odniesieniu do czynników chorobotwórczych, innych przedmiotów, środków transportu i sprzętu, które mogą przenosić choroby zwierząt.

(148)

Aby zapewnić jednolite warunki wykonania wymogów w zakresie zdrowia zwierząt dotyczących wprowadzania do Unii przesyłek zwierząt, materiału biologicznego wykorzystywanego do rozrodu i produktów pochodzenia zwierzęcego, należy Komisji przyznać uprawnienia wykonawcze do ustanawiania przepisów w zakresie, między innymi, wykazu państw i terytoriów trzecich, z których dozwolone jest wprowadzanie do Unii zwierząt, materiału biologicznego wykorzystywanego do rozrodu i produktów pochodzenia zwierzęcego oraz wzorów świadectw zdrowia zwierząt.

(149)

Doświadczenia z przeszłości wykazały, że gdy pojawia się ognisko poważnej choroby w państwach członkowskich lub państwach lub terytoriach trzecich, z których wprowadzane są do Unii zwierzęta lub produkty, należy natychmiast wprowadzić środki zapobiegania chorobom i ich kontroli, aby ograniczyć wprowadzanie i rozprzestrzenianie choroby. Taka sytuacja nadzwyczajna może pojawić się w związku z chorobami wpisanymi do wykazu, nowo występującymi chorobami lub innymi zagrożeniami dla zdrowia zwierząt. W tym kontekście należy uściślić, które środki zapobiegania chorobom i ich kontroli określone w niniejszym rozporządzeniu mogą być stosowane w przypadku wystąpienia ogniska choroby wpisanej do wykazu lub nowo występującej choroby lub zagrożenia. We wszystkich tych przypadkach jest niezmiernie ważne, aby środki można było wprowadzić z bardzo krótkim wyprzedzeniem i niezwłocznie. Tego rodzaju środki ograniczyłyby przemieszczenia w i do Unii, z tego względu należy w miarę możliwości wprowadzać je na poziomie Unii.

(150)

Aby zapewnić skuteczną i szybką reakcję na pojawiające się zagrożenia, należy przyznać Komisji uprawnienia wykonawcze do ustanawiania środków nadzwyczajnych.

(151)

Komisja powinna przyjmować w należycie uzasadnionych przypadkach akty wykonawcze mające natychmiastowe zastosowanie dotyczące między innymi sporządzania wykazów chorób i gatunków, chorób wpisanych do wykazu, które mają być objęte zestawem środków zapobiegania chorobom i ich kontroli, zapasów, procedur zaopatrywania, przechowywania, dostarczania i innych procedur w odniesieniu do unijnych banków antygenów, szczepionek i odczynników diagnostycznych, ustanawiania specjalnych środków kontroli chorób i odstępstw na czas określony, specjalnych przepisów w odniesieniu do przemieszczania zwierząt lądowych i wodnych na czas określony, środków nadzwyczajnych oraz sporządzania wykazów państw i terytoriów trzecich w odniesieniu do wprowadzania do Unii.

(152)

Niniejsze rozporządzenie określa ogólne i szczegółowe przepisy dotyczące zapobiegania przenośnym chorobom zwierząt i ich kontroli i zapewnia zharmonizowane podejście do kwestii zdrowia zwierząt w całej Unii. W niektórych obszarach, takich jak ogólna odpowiedzialność za zdrowie zwierząt, powiadamianie, nadzór, rejestracja, zatwierdzanie lub identyfikowalność, należy zezwolić państwom członkowskim na stosowanie dodatkowych lub bardziej rygorystycznych środków krajowych, lub zachęcać je do tego. Należy jednak zezwolić na wprowadzanie tego rodzaju środków krajowych jedynie wówczas, gdy nie naruszają one celów w zakresie zdrowia zwierząt określonych w niniejszym rozporządzeniu oraz gdy nie utrudniają przemieszczania zwierząt i produktów pomiędzy państwami członkowskimi, chyba że jest to konieczne, aby zapobiec wprowadzeniu choroby lub kontrolować jej rozprzestrzenianie.

(153)

Środki krajowe, o których mowa w motywie 152, powinny być objęte procedurą uproszczonego powiadomienia w celu ograniczenia obciążenia administracyjnego. Doświadczenie wykazało, że ogólna procedura powiadamiania ustanowiona w dyrektywie 98/34/WE Parlamentu Europejskiego i Rady (21) pełni ważną rolę jako wytyczna służąca poprawie jakości krajowych przepisów technicznych w zakresie zwiększonej przejrzystości, czytelności i skuteczności na obszarach nieobjętych harmonizacją lub zharmonizowanych częściowo. Należy zatem stosować ogólną procedurę powiadamiania określoną w dyrektywie 98/34/WE.

(154)

Obecnie zasady unijne w zakresie zdrowia zwierząt są określone w następujących aktach Parlamentu Europejskiego i Rady oraz w późniejszych aktach Komisji przyjętych na ich podstawie:

—	dyrektywa Rady 64/432/EWG,

—	dyrektywa Rady 77/391/EWG (22),

—	dyrektywa Rady 78/52/EWG (23),

—	dyrektywa Rady 80/1095/EWG (24),

—	dyrektywa Rady 82/894/EWG (25),

—	dyrektywa Rady 88/407/EWG (26),

—	dyrektywa Rady 89/556/EWG (27),

—	dyrektywa Rady 90/429/EWG (28),

—	dyrektywa Rady 91/68/EWG,

—	decyzja Rady 91/666/EWG (29),

—	dyrektywa Rady 92/35/EWG (30),

—	dyrektywa Rady 92/65/EWG,

—	dyrektywa Rady 92/66/EWG (31),

—	dyrektywa Rady 92/118/EWG (32),

—	dyrektywa Rady 92/119/EWG (33),

—	decyzja Rady 95/410/WE (34),

—	dyrektywa Rady 2000/75/WE (35),

—	decyzja Rady 2000/258/WE (36),

—	rozporządzenie (WE) nr 1760/2000 Parlamentu Europejskiego i Rady z 17 lipca 2000 r. ustanawiające system identyfikacji i rejestracji bydła i dotyczące etykietowania wołowiny i produktów z wołowiny oraz uchylające rozporządzenie Rady (WE) nr 820/97 (37) , [Popr. 38]

—	dyrektywa Rady 2001/89/WE (38),

—	dyrektywa Rady 2002/60/WE (39),

—	dyrektywa Rady 2002/99/WE (40),

—	dyrektywa Rady 2003/85/WE (41),

—	Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr XXX/XXX w sprawie przemieszczania o charakterze niehandlowym zwierząt domowych i uchylające rozporządzenie (WE) nr 998/2003 (42) , [Popr. 39]

—	rozporządzenie Rady (WE) nr 21/2004 (43),

—	dyrektywa Rady 2004/68/WE (44),

—	dyrektywa Rady 2005/94/WE (45),

—	dyrektywa Rady 2006/88/WE,

—	dyrektywa Rady 2008/71/WE (46),

—	dyrektywa Rady 2009/156/WE,

—	dyrektywa Rady 2009/158/WE.

(155)

Przepisy określone w aktach prawnych, o których mowa w motywie 154, mają być zastąpione przez niniejsze rozporządzenie i późniejsze akty Komisji przyjęte na podstawie niniejszego rozporządzenia. Należy zatem uchylić te akty prawne. Jednakże w celu zapewnienia jasności prawa i uniknięcia próżni prawnej, uchylenie powinno stać się skuteczne dopiero wówczas, gdy odpowiednie akty delegowane i wykonawcze zostaną przyjęte na podstawie niniejszego rozporządzenia. Należy zatem nadać Komisji uprawnienie do określenia terminów, w których uchylenie tych aktów prawnych staje się skuteczne.

(156)

Następujące akty Rady w dziedzinie zdrowia zwierząt są zdezaktualizowane i należy je uchylić w interesie jasności prawodawstwa Unii: decyzja Rady 78/642/EWG (47); dyrektywa Rady 79/110/EWG (48); dyrektywa Rady 81/6/EWG (49); decyzja Rady 89/455/EWG (50); dyrektywa Rady 90/423/EWG (51), decyzja Rady 90/678/EWG (52).

(157)

Wymogów niniejszego rozporządzenia nie należy stosować dopóki nie będą stosowane wszystkie akty delegowane i wykonawcze, które mają zostać przyjęte przez Komisję na podstawie niniejszego rozporządzenia. Należy przewidzieć okres co najmniej 36 miesięcy pomiędzy datą wejścia w życie niniejszego rozporządzenia a datą rozpoczęcia stosowania nowych przepisów, aby dać podmiotom czas na dostosowanie się.

(158)

W celu zapewnienia pewności prawa w odniesieniu do stosowania przepisów dotyczących identyfikacji i rejestracji zwierząt, środków kontroli chorób niektórych chorób odzwierzęcych oraz przemieszczeń zwierząt domowych o charakterze niekomercyjnym, należy zgodnie z art. 290 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej TFUE przekazać Komisji uprawnienia do przyjmowania aktów określających terminy, w których rozporządzenie (WE) nr 1760/2000, (UE) nr XXX/XXX [Ex-998/2003] i (WE) nr 21/2004 oraz dyrektywy 92/66/EWG, 2000/75/WE, 2001/89/WE, 2002/60/WE, 2003/85/WE, 2005/94/WE i 2008/71/WE przestają mieć zastosowanie. [Popr. 40]

(159)

Uprawnienia wykonawcze przewidziane w niniejszym rozporządzeniu powinny być wykonywane zgodnie z rozporządzeniem Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 182/2011 (53).

(160)

Szczególnie ważne jest, aby w czasie prac przygotowawczych Komisja prowadziła odpowiednie konsultacje z zainteresowanymi stronami , w tym na poziomie ekspertów. Przygotowując i opracowując akty delegowane, Komisja powinna zapewnić jednoczesne, terminowe i odpowiednie przekazywanie stosownych dokumentów Parlamentowi Europejskiemu i Radzie. [Popr. 41]

(161)

Niniejsze rozporządzenie nie powinno spowodować nieproporcjonalnego obciążenia administracyjnego lub skutków gospodarczych dla małych i średnich przedsiębiorstw. Zgodnie z niniejszym rozporządzeniem, na podstawie konsultacji przeprowadzonych z zainteresowanymi stronami, uwzględniono szczególne położenie małych i średnich przedsiębiorstw. Nie brano pod uwagę ewentualnego ogólnego odstępstwa od wymogów niniejszego rozporządzenia dla tego rodzaju przedsiębiorstw, z uwagi na cele polityki publicznej w zakresie ochrony zdrowia zwierząt i zdrowia publicznego. Należy jednak przewidzieć szereg odstępstw dla tego rodzaju przedsiębiorstw w odniesieniu do różnych wymogów określonych w niniejszym rozporządzeniu, po uwzględnieniu istniejącego ryzyka.

(162)

Cele niniejszego rozporządzenia, to znaczy ustanowienie przepisów w zakresie zdrowia zwierząt w odniesieniu do zwierząt, materiału biologicznego wykorzystywanego do rozrodu, produktów pochodzenia zwierzęcego, produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego i produktów pochodnych w stopniu, w jakim są one nieobjęte przez szczegółowe przepisy określone w innych aktach prawnych Unii oraz w odniesieniu do przedmiotów, za pośrednictwem których może dochodzić do rozprzestrzeniania przenośnych chorób zwierząt, nie mogą zostać zrealizowane w stopniu dostatecznym przez państwa członkowskie, natomiast mogą być lepiej zrealizowane na poziomie Unii poprzez wspólne i skoordynowane ramy prawne w zakresie zdrowia zwierząt. Niniejsze rozporządzenie jest zatem zgodne z zasadą pomocniczości określoną w art. 5 Traktatu o Unii Europejskiej. Zgodnie z zasadą proporcjonalności określoną w tym artykule, niniejsze rozporządzenie nie wykracza ponad to, co konieczne dla realizacji tych celów,

PRZYJMUJĄ NINIEJSZE ROZPORZĄDZENIE:

CZĘŚĆ I

REGUŁY OGÓLNE

Rozdział 1

Przedmiot, zakres i definicje

Artykuł 1

Przedmiot

1. W niniejszym rozporządzeniu ustanawia się reguły dotyczące zapobiegania chorobom zwierząt przenoszonym na zwierzęta lub na ludzi oraz reguły dotyczące kontroli takich chorób.:

a)	reguły dotyczące zapobiegania chorobom zwierząt przenoszonym na zwierzęta lub na ludzi oraz reguły dotyczące kontroli takich chorób;

b)	narzędzia oraz mechanizmy mające na celu deklarowanie stref i terytoriów wolnych od choroby;

c)	działania priorytetowe; oraz

d)	podział obowiązków w zakresie zdrowia zwierząt. [Popr. 42]

Reguły te określają:

a)	w części I – hierarchizację chorób stanowiących przedmiot zainteresowania Unii oraz kategoryzację tych chorób, a także określenie obowiązków w zakresie zdrowia zwierząt;

b)	w części II – wczesne wykrywanie chorób, powiadamianie o nich i sprawozdawczość w tym zakresie, nadzór, programy zwalczania i status obszaru wolnego od choroby;

c)	w części III – świadomość chorób, gotowość na wypadek ich wystąpienia i ich kontrola;

d)	w części IV – rejestrację i zatwierdzanie zakładów i przewoźników, przemieszczenia i identyfikowalność przesyłek zwierząt, materiału biologicznego wykorzystywanego do rozrodu i produktów pochodzenia zwierzęcego w Unii;

e)	w części V – wprowadzanie do Unii przesyłek zwierząt, materiału biologicznego wykorzystywanego do rozrodu i produktów pochodzenia zwierzęcego oraz wywóz takich przesyłek z Unii;

f)	w części VI – środki nadzwyczajne wprowadzane w przypadku nadzwyczajnej sytuacji związanej z chorobą.

2. Reguły, o których mowa w ust. 1:

zapewniają:

(i)	zrównoważony charakter produkcji rolnej i produkcji akwakultury w Unii;

(ii)	skuteczne funkcjonowanie rynku wewnętrznego oraz bezpieczeństwo żywności i paszy ; [Popr. 43]

(iii)

zmniejszenie negatywnego wpływu na zdrowie zwierząt, zdrowie publiczne i środowisko wywieranego przez: [Popr. 44]

—	niektóre choroby i czynniki ryzyka prowadzące do chorób ; [Popr. 45]

—	środki wprowadzane w celu zapobiegania chorobom i ich kontroli;

uwzględniają:

(i)

powiązanie zdrowia zwierząt ze:

—	zdrowiem publicznym;

—	środowiskiem oraz skutkami zmiany klimatu;

—	różnorodnością biologiczną; [Popr. 46]

—	bezpieczeństwem żywności i paszy;

—	dobrostanem zwierząt;

—	oporności na antybiotyki; [Popr. 47]

—	bezpieczeństwem żywnościowym;

—	koniecznością ochrony rzadkich gatunków zwierząt oraz ochrony różnorodności genetycznej; [Popr. 48]

(ii)	gospodarcze, społeczne, kulturalne i środowiskowe konsekwencje stosowania środków kontroli chorób i środków zapobiegania chorobom.

Artykuł 2

Zakres rozporządzenia

1. Niniejsze rozporządzenie ma zastosowanie do:

a)	zwierząt utrzymywanych , nieutrzymywanych i zwierząt dzikich; [Popr. 49]

b)	materiału biologicznego wykorzystywanego do rozrodu;

c)	produktów pochodzenia zwierzęcego;

d)	produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego i produktów pochodnych, bez uszczerbku dla reguł określonych w rozporządzeniu (WE) nr 1069/2009;

e)	obiektów, środków transportu, sprzętu i wszystkich innych dróg zakażenia oraz przedmiotów, z którymi wiąże się lub potencjalnie może wiązać się rozprzestrzenianie się przenośnych chorób zwierząt.

2. Niniejsze rozporządzenie stosuje się do chorób przenośnych, w tym do chorób odzwierzęcych, bez uszczerbku dla reguł określonych w:

a)	decyzji nr 2119/98/WE;

b)	rozporządzeniu (WE) nr 999/2001;

c)	dyrektywie 2003/99/WE;

d)	rozporządzeniu (WE) nr 2160/2003.

Artykuł 3

Zakres części IV dotyczącej rejestracji, zatwierdzania, identyfikowalności i przemieszczeń

1. Część IV tytuł I stosuje się do:

a)	zwierząt lądowych oraz zwierząt, które nie są zwierzętami lądowymi, lecz mogą przenosić choroby, na które zapadają zwierzęta lądowe;

b)	materiału biologicznego wykorzystywanego do rozrodu zwierząt lądowych;

c)	produktów pochodzenia zwierzęcego uzyskanych ze zwierząt lądowych.

2. Część IV tytuł II stosuje się do:

a)	zwierząt wodnych oraz zwierząt, które nie są zwierzętami wodnymi, lecz mogą przenosić choroby, na które zapadają zwierzęta wodne;

b)	produktów pochodzenia zwierzęcego uzyskanych ze zwierząt wodnych.

3. Część IV tytuł III stosuje się do:

a)	zwierząt innych niż zdefiniowane jako zwierzęta lądowe i zwierzęta wodne w art. 4 ust. 1 pkt 4;

b)	materiału biologicznego wykorzystywanego do rozrodu innych zwierząt, o których mowa w lit. a), i uzyskanych z nich produktów pochodzenia zwierzęcego.

4. Część IV tytuł I rozdział 1 i 3 oraz część IV tytuł II rozdział 1 i 2 nie mają zastosowania do zwierząt domowych.

Artykuł 4

Definicje

1. Do celów niniejszego rozporządzenia stosuje się następujące definicje:

1)	„zwierzęta” oznaczają zwierzęta kręgowe i bezkręgowe;

2)	„zwierzęta lądowe” oznaczają ptaki, ssaki lądowe, pszczoły i owady z rodzaju Bombus;

„zwierzęta wodne” oznaczają zwierzęta następujących gatunków, we wszystkich stadiach rozwoju, w tym jaja, plemniki i gamety:

(i)	ryby należące do nadgromady bezżuchwowców (Agnatha) oraz do gromad ryb chrzęstnoszkieletowych (Chondrichthyes), mięśniopłetwych (Sarcopterygii) i promieniopłetwych (Actinopterygii);

(ii)	mięczaki wodne należące do typu Mollusca;

(iii)

skorupiaki wodne należące do podtypu Crustacea;

4)	„inne zwierzęta” oznaczają zwierzęta z gatunków innych niż zdefiniowane jako zwierzęta lądowe i zwierzęta wodne;

5)	„zwierzęta utrzymywane” oznaczają żywe zwierzęta, które są utrzymywane przez człowieka; w przypadku zwierząt wodnych – zwierzęta akwakultury; [Popr. 50]

5a)	„nieutrzymywane zwierzęta gatunków domowych” oznaczają zwierzęta, które nie powinny lub już dłużej nie powinny znajdować się pod opieką człowieka; [Popr. 51]

„akwakultura” oznacza chów zwierząt wodnych przy użyciu technik stosowanych w celu zwiększenia produkcji tych zwierząt, tak by wykraczała ona poza naturalną zdolność środowiska, o ile zwierzęta pozostają własnością co najmniej jednej osoby fizycznej lub prawnej na etapie chowu lub hodowli do momentu zbioru i włącznie z nim, z wyłączeniem zbioru lub połowu do celów spożycia przez ludzi dzikich zwierząt wodnych, które są następnie czasowo przetrzymywane przed ubojem bez karmienia;

7)	„zwierzęta akwakultury” oznaczają zwierzęta wodne utrzymywane przy użyciu technik stosowanych w warunkach akwakultury celu zwiększenia produkcji wspomnianych zwierząt, wykraczającej poza naturalną zdolność środowiska ; [Popr. 52]

8)	„zwierzęta dzikie” oznaczają zwierzęta, które nie są zwierzętami utrzymywanymi ani nie są nieutrzymywanymi zwierzętami gatunków domowych ; [Popr. 53]

„drób” oznacza ptaki chowane i trzymane w niewoli:

do celów produkcji:

(i)

mięsa;

(ii)	jaj spożywczych;

(iii)

innych produktów;

b)	do celów odnowy zasobów ptaków łownych;

c)	do celów hodowli ptaków wykorzystywanych do rodzajów produkcji, o których mowa w lit. a);

10)	„ptaki żyjące w niewoli” oznaczają ptaki inne niż drób, utrzymywane w niewoli z innych powodów niż te, o których mowa w pkt 9, w tym ptaki utrzymywane do celów pokazów, wyścigów, wystaw, konkursów, hodowli lub na sprzedaż;

11)

„zwierzę domowe” oznacza zwierzę z gatunku wymienionego w załączniku I, które:

a)	jest utrzymywane w gospodarstwie domowym, lub, w przypadku zwierząt wodnych, w niekomercyjnych akwariach ozdobnych;

jeżeli jest przemieszczane, towarzyszy w celu przemieszczenia o charakterze niekomercyjnym posiadaczowi zwierząt domowych lub osobie fizycznej działającej w jego imieniu i w porozumieniu z nim, o ile posiadacz zwierząt domowych lub osoba działająca w jego imieniu pozostaje odpowiedzialna za te zwierzęta w czasie takiego przemieszczenia o charakterze niekomercyjnym;

12)	„posiadacz zwierząt domowych” oznacza osobę fizyczną utrzymującą zwierzę domowe;

13)

„przemieszczenie o charakterze niekomercyjnym” oznacza przemieszczenie zwierząt domowych, z którym ani bezpośrednio, ani pośrednio nie wiąże się zysk finansowy ani przeniesienie tytułu własności i którego celem nie jest uzyskanie zysku finansowego ani przeniesienie tytułu własności przemieszczanie w celach innych niż handlowe zgodnie z definicją z art. 3 rozporządzenia (UE) nr 576/2013 ; [Popr. 54]

14)	„choroba” oznacza wystąpienie zakażeń i zarażeń pasożytami u zwierząt, spowodowane czynnikiem lub czynnikami chorobotwórczymi przenoszonymi na zwierzęta lub ludzi; chorobie mogą, ale nie muszą towarzyszyć objawy kliniczne lub patologiczne;

15)	„choroby wpisane do wykazu” oznaczają choroby wpisane do wykazu zgodnie z art. 5 ust. 2;

16)

„nowo występująca choroba” oznacza chorobę inną niż choroba wpisana do wykazu, która może potencjalnie spełniać kryteria dotyczące chorób wpisanych do wykazu określone w art. 6 ust. 1 lit. a) ze względu na:

a)	pojawienie się nowej choroby w wyniku ewolucji lub zmiany istniejącego czynnika chorobotwórczego;

b)	rozprzestrzenianie się znanej choroby na nowy obszar geograficzny lub na nową populację; lub

c)	zdiagnozowanie po raz pierwszy nieznanego wcześniej czynnika chorobotwórczego lub choroby;

17)	„profil choroby” oznacza kryteria dotyczące choroby, o których mowa w art. 6 ust. 1 lit. a);

18)

„gatunek wpisany do wykazu” oznacza gatunek zwierząt lub grupę gatunków zwierząt wpisanych do wykazu zgodnie z art. 7 ust. 2 lub, w przypadku nowo występujących chorób, gatunek zwierząt lub grupę gatunków zwierząt, które spełniają określone w art. 7 ust. 2 kryteria dotyczące gatunków wpisanych do wykazu;

19)	„zagrożenie” oznacza czynnik chorobotwórczy w zwierzęciu lub produkcie, bądź stan zwierzęcia lub produktu, mogący powodować negatywne skutki dla zdrowia ludzi lub zwierząt;

20)	„ryzyko” oznacza naukowo wykazane lub możliwe do wykazania prawdopodobieństwo wystąpienia i prawdopodobną naukowo wykazaną lub możliwą do wykazania skalę biologicznych i gospodarczych konsekwencji negatywnych skutków dla zdrowia zwierząt lub dla zdrowia publicznego; [Popr. 56]

21)

„bioasekuracja” oznacza całość środków w zakresie zarządzania i środków fizycznych mających na celu obniżenie ryzyka wprowadzenia, rozwoju i rozprzestrzeniania się chorób lub drobnoustrojów, które rozwinęły oporność na środki przeciwdrobnoustrojowe, do następujących populacji lub miejsc, z nich i w nich: [Popr. 57]

a)	populacja zwierząt, lub

b)	zakład, strefa, przedział, środek transportu lub inne obiekty, pomieszczenia lub miejsca;

22)	„podmiot” oznacza osobę fizyczną lub prawną, która odpowiada za zwierzęta i produkty, w tym posiadaczy zwierząt i przewoźników, jednak z wyłączeniem posiadaczy zwierząt domowych i lekarzy weterynarii;

23)	„osoba zawodowo zajmująca się zwierzętami” oznacza osobę fizyczną lub prawną, która jest związana zawodowo ze zwierzętami lub produktami, inną niż podmioty lub lekarze weterynarii; [Poprawka nie dotyczy wszystkich wersji językowych]

24)

„zakład” oznacza pomieszczenia, strukturę lub środowisko, w którym utrzymywane są zwierzęta lub materiał biologiczny wykorzystywany do rozrodu, z wyjątkiem:

a)	gospodarstw domowych, w których utrzymuje się zwierzęta domowe;

b)	akwariów niekomercyjnych, w których utrzymuje się zwierzęta wodne;

c)	przychodni lub klinik weterynaryjnych;

25)

„materiał biologiczny wykorzystywany do rozrodu” oznacza:

a)	plemniki, nasienie, oocyty i zarodki przeznaczone do sztucznego rozrodu;

b)	jaja wylęgowe;

26)

„produkty pochodzenia zwierzęcego” oznaczają:

a)	żywność pochodzenia zwierzęcego, w tym miód i krew:

b)	żywe małże, szkarłupnie, osłonice i ślimaki morskie przeznaczone do spożycia przez ludzi; oraz

c)	zwierzęta inne niż te, o których mowa w lit. b), przeznaczone do przygotowania w celu dostarczenia ich w postaci żywej konsumentowi końcowemu;

27)	„produkty uboczne pochodzenia zwierzęcego” oznaczają całe ciała zwierząt lub ich części, produkty pochodzenia zwierzęcego lub inne produkty otrzymane ze zwierząt nieprzeznaczone do spożycia przez ludzi, z wyjątkiem materiału biologicznego wykorzystywanego do rozrodu;

28)	„produkty pochodne” oznaczają produkty otrzymane w wyniku przynajmniej jednej obróbki, przekształcenia lub etapu przetwarzania produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego;

29)

„produkty” oznaczają:

a)	materiał biologiczny wykorzystywany do rozrodu;

b)	produkty pochodzenia zwierzęcego;

c)	produkty uboczne pochodzenia zwierzęcego i produkty pochodne;

30)	„kontrola urzędowa” oznacza kontrolę urzędową zdefiniowaną w art. 2 pkt 1 rozporządzenia (UE) nr xxxx/xxxx (*3) (rozporządzenie w sprawie kontroli urzędowych);

31)

„status zdrowotny” oznacza status w zakresie choroby pod względem wszystkich chorób wpisanych do wykazu dla danego gatunku wpisanego do wykazu, w odniesieniu do:

a)	zwierzęcia;

zwierząt w:

(i)	zakładzie;

(ii)	przedziale;

(iii)

strefie;

(iv)	państwie członkowskim;

(v)	państwie lub terytorium trzecim;

32)

„strefa” oznacza:

w przypadku zwierząt lądowych – jasno określoną część państwa członkowskiego, państwa lub terytorium trzeciego, na której znajduje się subpopulacja zwierząt o odrębnym statusie zdrowotnym w odniesieniu do danej choroby lub chorób, objęta odpowiednimi środkami nadzoru, kontroli chorób i bioasekuracji;

w przypadku zwierząt wodnych – zwarty system hydrologiczny o odrębnym statusie zdrowotnym w odniesieniu do danej choroby lub chorób, stanowiący jeden z następujących obszarów:

(i)	całą zlewnię od źródła drogi wodnej do jej ujścia lub do jeziora;

(ii)	więcej niż jedną zlewnię;

(iii)

część zlewni od źródła drogi wodnej do bariery, która zapobiega wprowadzeniu danej choroby lub chorób;

(iv)	część obszaru przybrzeżnego o precyzyjnie wyznaczonych granicach geograficznych;

(v)	ujście rzeki o precyzyjnie wyznaczonych granicach geograficznych;

33)	„zlewnia” oznacza obszar lub dorzecze, którego granice wyznaczają naturalne cechy ukształtowania terenu, takie jak wzgórza lub góry, a do której płyną wszystkie cieki wodne;

34)

„przedział” oznacza subpopulację zwierząt w jednym lub większej liczbie zakładów, a w przypadku zwierząt wodnych – w jednym lub większej liczbie zakładów akwakultury, objętą wspólnym systemem zarządzania bioasekuracją, o odrębnym statusie zdrowotnym w odniesieniu do danej choroby lub chorób i objętą odpowiednimi środkami nadzoru, kontroli chorób i bioasekuracji;

35)

„kwarantanna” oznacza utrzymywanie zwierząt w izolacji pod kontrolą właściwego organu, bez bezpośredniej ani pośredniej styczności z innymi zwierzętami, tak by zapewnić nierozprzestrzenianie się chorób, podczas gdy zwierzęta podlegają obserwacji przez określony czas oraz, w stosownych przypadkach, badaniom i obróbce lub leczeniu;

36)	„jednostka epidemiologiczna” oznacza grupę zwierząt będących w równym stopniu narażonych na kontakt z czynnikiem chorobotwórczym;

37)	„ognisko choroby” oznacza co najmniej jeden przypadek choroby w zakładzie, gospodarstwie domowym lub w innym miejscu, w którym utrzymywane są lub znajdują się zwierzęta; [Popr. 59]

38)	„przypadek choroby” oznacza urzędowo potwierdzone wystąpienie u żywego lub martwego zwierzęcia choroby wpisanej do wykazu lub nowo występującej choroby;

39)

„obszar objęty ograniczeniami” oznacza strefę, w której stosuje się ograniczenia przemieszczeń pewnych zwierząt lub produktów oraz inne środki kontroli choroby, aby zapobiec rozprzestrzenianiu się danej choroby na obszary, w których nie stosuje się żadnych ograniczeń; strefa ta może, w odpowiednich przypadkach, obejmować obszary zapowietrzone lub obszary zagrożone;

40)	„obszar zapowietrzony” oznacza strefę, w której wystąpił co najmniej jeden przypadek choroby wykryty po urzędowym potwierdzeniu ogniska choroby, oraz w której stosuje się środki kontroli choroby, aby zapobiec rozprzestrzenieniu choroby z tej strefy;

41)	„obszar zagrożony” oznacza strefę ustanowioną po urzędowym potwierdzeniu ogniska choroby, która znajduje się wokół obszaru zapowietrzonego oraz w której stosuje się środki kontroli choroby, aby zapobiec rozprzestrzenieniu choroby z tej strefy i z obszaru zapowietrzonego;

42)	„jaja wylęgowe” oznaczają jaja do inkubacji zniesione przez drób;

43)	„zwierzęta kopytne” oznaczają zwierzęta wymienione w załączniku II;

44)

„zakład zajmujący się materiałem biologicznym wykorzystywanym do rozrodu” oznacza:

a)	zakład zajmujący się pobieraniem, produkcją, przetwarzaniem i przechowywaniem materiału biologicznego wykorzystywanego do rozrodu;

b)	wylęgarnię;

45)

„wylęgarnia” oznacza zakład, w którym pobiera się i przechowuje jaja oraz prowadzi się ich inkubację i wylęg w celu dostarczania:

a)	jaj przeznaczonych do inkubacji;

b)	jednodniowych kurcząt i piskląt innych gatunków;

46)	„przewoźnik” oznacza podmiot przewożący zwierzęta na własny rachunek lub na rachunek strony trzeciej;

47)

„zakład odizolowany” oznacza każdy stały zakład o wyznaczonych granicach geograficznych, utworzony dobrowolnie i zatwierdzony do celów przemieszczeń, w którym zwierzęta:

a)	utrzymuje się lub hoduje na wystawy, do celów edukacyjnych, w celu zachowania gatunku lub do celów badawczych;

b)	są zamknięte i odizolowane od otoczenia;

c)	podlegają ścisłemu nadzorowi w zakresie zdrowia zwierząt i środkom bioasekuracji;

48)	„zgromadzenie” oznacza gromadzenie utrzymywanych zwierząt lądowych z więcej niż jednego zakładu przez okres krótszy niż okres pobytu wymagany dla tego gatunku zwierząt;

49)	„okres pobytu” oznacza minimalny wymagany okres przebywania zwierzęcia w zakładzie przed przemieszczeniem zwierzęcia z tego zakładu;

50)	„IMSOC” oznacza skomputeryzowany system zarządzania informacjami określony w art. 130 ust. 1 rozporządzenia (WE) nr xxxx/xxxx (*4) (rozporządzenie w sprawie kontroli urzędowych);

50a)	„zakład przetwórczy” oznacza przedsiębiorstwo spożywcze zatwierdzone zgodnie z art. 4 rozporządzenia (WE) nr 853/2004 Parlamentu Europejskiego i Rady (54) ; [Popr. 60]

50b)	„zakład objęty kontrolą chorób i zajmujący się żywnością pochodzącą ze zwierząt wodnych” oznacza przedsiębiorstwo spożywcze zatwierdzone zgodnie z art. 177 i tytułem II części IV; [Popr. 61]

51)

„zakład objęty kontrolą chorób i zajmujący się żywnością pochodzącą ze zwierząt wodnych” oznacza przedsiębiorstwo spożywcze zatwierdzone zgodnie z następującymi przepisami:

a)	art. 4 rozporządzenia (WE) nr 853/2004 – do przetwarzania zwierząt akwakultury do celów spożywczych;

b)	art. 177 niniejszego rozporządzenia – do prowadzenia uboju zwierząt wodnych do celów kontroli chorób zgodnie z częścią III tytuł II. [Popr. 62]

51a)

„lekarz weterynarii” oznacza wysoko wykwalifikowanego specjalistę, który uzyskał kompleksowe wykształcenie w dziedzinie nauki oraz posiada licencję wydaną przez organ prawny na wykonywanie w sposób niezależny, etyczny i zapewniający osobistą odpowiedzialność działalności w zakresie wszystkich aspektów weterynarii, w interesie zwierząt, klientów i społeczeństwa; [Popr. 63]

51b)

„urzędowy lekarz weterynarii” oznacza lekarza weterynarii wyznaczonego przez właściwe organy i posiadającego odpowiednie kwalifikacje w celu przeprowadzania oficjalnych kontroli i wykonywania innych czynności urzędowych w zgodzie z przepisami projektu rozporządzenia (UE) nr …/… (*5) (rozporządzenie w sprawie kontroli urzędowych). [Popr. 64]

2. Komisja jest uprawniona do przyjmowania aktów delegowanych zgodnie z art. 253 dotyczących zmian wykazu:

a)	zwierząt domowych, określonego w załączniku I;

b)	zwierząt kopytnych, określonego w załączniku II.

Rozdział 2

Choroby wpisane do wykazu, nowo występujące choroby i gatunki wpisane do wykazu

Artykuł 5

Wykaz chorób

1. Ustanowione w niniejszym rozporządzeniu reguły dotyczące zapobiegania poszczególnym chorobom oraz ich kontroli stosuje się do:

a)	chorób wpisanych do wykazu w załączniku I ; [Popr. 65]

b)	nowo występujących chorób.

2. Komisja sporządza, w drodze aktów wykonawczych, wykaz Tabelę z wykazem chorób, o którym mowa w ust. 1 lit. a) , zamieszcza się w załączniku -I . Komisja jest uprawniona do przyjmowania aktów delegowanych, przy odpowiednim uwzględnieniu opinii Europejskiego Urzędu ds. Bezpieczeństwa Żywności oraz po przeprowadzeniu należytych konsultacji publicznych z zainteresowanymi podmiotami i ekspertami, zgodnie z art. 253 w sprawie zmian wykazu chorób określonego w załączniku, aby uwzględnić postęp techniczny i naukowy, zmiany odpowiednich norm międzynarodowych oraz zmiany sytuacji w zakresie zdrowia publicznego i zdrowia zwierząt. [Popr. 66]

Wykaz ten Tabela ta obejmuje choroby, które spełniają warunki określone w lit. a) i b) niniejszego ustępu, przy uwzględnieniu oceny określonych w art. 6 kryteriów wpisu chorób do wykazu: [Popr. 67]

choroby, które mogą mieć znaczny wpływ na co najmniej jedno z poniższych:

(i)	zdrowie publiczne;

(ii)	produkcję rolną, produkcję akwakultury lub powiązane sektory gospodarki;

(iii)

społeczeństwo w państwach członkowskich oraz w regionach i, w stosownych przypadkach, w państwach lub na terytoriach trzecich;

(iv)	środowisko;

(iva)

dobrostan zwierząt i zdrowie zwierząt; [Popr. 69]

b)	choroby, w przypadku których środki ograniczające ryzyko są dostępne lub można je opracować oraz środki takie są proporcjonalne do ryzyka stwarzanego przez takie choroby.

Te akty wykonawcze przyjmuje się zgodnie z procedurą sprawdzającą, o której mowa w art. 255 ust. 2. [Popr. 69]

Jeżeli w należycie uzasadnionych szczególnie pilnych przypadkach związanych z chorobą stanowiącą przypadku choroby stanowiącej nowe ryzyko o bardzo znacznych konsekwencjach będzie tego wymagać szczególnie pilna potrzeba , Komisja przyjmuje, to do aktów delegowanych przyjętych zgodnie z procedurą niniejszym artykułem zastosowanie ma procedura , o której mowa w art. 255 ust. 3, akty wykonawcze mające natychmiastowe zastosowanie 254 . [Popr. 71]

Artykuł 6

Kryteria wpisu chorób do wykazu

1. Ustalając, czy choroba spełnia warunki wpisania do wykazu Zmieniając wykaz chorób zgodnie z art. 5 ust. 2, Komisja bierze pod uwagę następujące kryteria przy ustalaniu, czy choroba spełnia warunki wpisania do wykazu : [Popr. 72]

profil choroby, który obejmuje:

(i)	gatunki zwierząt, które zapadają na tę chorobę;

(ii)	współczynniki zachorowalności i upadkowości dotyczące danej choroby w populacjach zwierząt;

(iii)

odzwierzęcy charakter choroby;

(iv)	zdolność patogenów do rozwoju oporności na leczenie ze szczególnym uwzględnieniem oporności na środki przeciwdrobnoustrojowe ; [Popr. 73]

(v)	utrzymywanie się choroby w populacji zwierząt lub w środowisku;

(vi)	drogi przenoszenia chorób i tempo, w jakim choroba przenosi się między zwierzętami oraz, w stosownych przypadkach, między zwierzętami a ludźmi;

(vii)

niewystępowanie lub występowanie i rozkład choroby w Unii oraz, jeżeli choroba nie występuje w Unii, ryzyko jej wprowadzenia do Unii;

(viii)

istnienie narzędzi diagnozowania i kontroli choroby;

wpływ choroby na:

(i)

produkcję rolną, produkcję akwakultury lub inne części gospodarki:

—	skalę występowania choroby w Unii;

—	straty produkcji spowodowane chorobą;

—	inne straty;

(ii)

zdrowie ludzi:

—	zdolność choroby do przenoszenia się między zwierzętami i ludźmi;

—	zdolność choroby do przenoszenia się między ludźmi;

—	ciężkość postaci choroby występujących u ludzi;

—	dostępność sposobów skutecznego zapobiegania tej chorobie lub leczenia jej u ludzi;

(iii)

dobrostan zwierząt;

(iv)	różnorodność biologiczną i zanieczyszczenie środowiska;

c)	potencjalną możliwość wywołania przez tę chorobę sytuacji kryzysowej oraz jej potencjalne zastosowanie do celów bioterroryzmu;

wykonalność, dostępność i skuteczność następujących środków zapobiegania chorobom i ich kontroli:

(i)	narzędzia i możliwości diagnostyczne;

(ii)	szczepienia;

(iii)

leczenie;

(iv)	środki bioasekuracji;

(v)	ograniczenia w przemieszczaniu zwierząt i produktów;

(vi)	ubój selektywny i usuwanie zwierząt;

skutki środków zapobiegania chorobom i ich kontroli, jeżeli chodzi o:

(i)	koszty bezpośrednie i pośrednie dla sektorów dotkniętych chorobą oraz dla całej gospodarki;

(ii)	ich akceptację społeczną;

(iii)

dobrostan dotkniętych chorobą subpopulacji zwierząt utrzymywanych , nieutrzymywanych zwierząt gatunków domowych i zdrowie zwierząt dzikich; [Popr. 74]

(iv)	środowisko i różnorodność biologiczną.

2. Po przeprowadzeniu odnośnych otwartych konsultacji z zainteresowanymi stronami i ekspertami Komisja jest uprawniona do przyjmowania aktów delegowanych zgodnie z art. 253 w sprawie zmian kryteriów określonych w ust. 1 niniejszego artykułu, aby uwzględnić postęp techniczny i naukowy oraz zmiany odpowiednich norm międzynarodowych. [Popr. 75]

Artykuł 7

Wykaz gatunków

1. Ustanowione w niniejszym rozporządzeniu Reguły dotyczące poszczególnych chorób wpisanych do wykazu oraz przepisy przyjęte na podstawie niniejszego rozporządzenia stosuje się do gatunków wpisanych do wykazu w załączniku -I . [Popr. 76]

2. Komisja ustanawia w drodze aktów wykonawczych wykaz Komisja jest uprawniona do przyjmowania aktów delegowanych zgodnie z art. 253 w sprawie zmian wykazu gatunków, o którym mowa w ust. 1 i określonego w tabeli w załączniku –I, aby uwzględnić postęp techniczny i naukowy oraz zmiany sytuacji w zakresie zdrowia publicznego i zdrowia zwierząt, po należytych konsultacjach publicznych z zainteresowanymi podmiotami i ekspertami i przy uwzględnieniu opinii Europejskiego Urzędu ds . Bezpieczeństwa Żywności . [Popr. 77]

Wykaz obejmuje zawiera gatunki zwierząt lub grupy gatunków zwierząt, z którymi wiąże się znaczne ryzyko rozprzestrzeniania się określonych chorób wpisanych do wykazu, przy uwzględnieniu następujących kryteriów: [Popr. 78]

a)	podatność populacji zwierząt narażonej na ryzyko;

b)	długość okresu inkubacji i okresu zakaźności u zwierząt;

c)	zdolność tych zwierząt do przenoszenia tych chorób;

ca)	wykorzystanie zwierząt do celów hodowlanych, produkcji lub uboju.

Te akty wykonawcze przyjmuje się zgodnie z procedurą sprawdzającą, o której mowa w art. 255 ust. 2. [Popr. 80]

Artykuł 8

Stosowanie reguł dotyczących zapobiegania chorobom i ich kontroli do chorób wpisanych do wykazu

1. W drodze Komisja jest uprawniona do przyjmowania aktów wykonawczych Komisja ustala delegowanych zgodnie z art. 253 , przy odpowiednim uwzględnieniu opinii Europejskiego Urzędu ds. Bezpieczeństwa Żywności oraz po przeprowadzeniu odpowiednich konsultacji publicznych z zainteresowanymi podmiotami i ekspertami, w jaki sposób do chorób wpisanych do wykazu stosuje się reguły dotyczące sprawie zmiany załącznika -I i stosowania reguł dotyczących zapobiegania chorobom i ich kontroli, o których mowa w następujących literach: [Popr. 82]

choroby wpisane do wykazu podlegające , po wykryciu których stosuje się natychmiast środki zwalczania i które podlegają regułom dotyczącym: [Popr. 83]

(i)	świadomości chorób i gotowości na wypadek ich wystąpienia określonym w części III tytuł I oraz środków kontroli choroby określonych w części III tytuł II rozdział 1;

(ii)	podziału na przedziały określonego w art. 37 ust. 1;

choroby wpisane do wykazu choroby, z którymi należy walczyć we wszystkich państwach członkowskich mając na uwadze długoterminowy cel ich wyeliminowania w całej Unii Europejskiej, podlegające regułom dotyczącym zapobiegania chorobom i ich kontroli, dotyczącym: [Popr. 84]

(i)	obowiązkowych programów zwalczania określonych w art. 30 ust. 1;

(ii)	państw członkowskich i stref wolnych od choroby określonych w art. 36;

(iii)

podziału na przedziały określonego w art. 37 ust. 2;

(iv)	środków kontroli choroby określonych w części III tytuł II rozdział 2;

choroby wpisane do wykazu choroby, które mają znaczenie dla niektórych państw członkowskich i w przypadku których potrzebne są działania zmierzające do zapobiegania rozprzestrzenianiu się ich na części Unii Europejskiej, które są oficjalnie od nich wolne, lub części UE posiadające programy ich zwalczania, podlegające regułom dotyczącym zapobiegania chorobom i ich kontroli, odnośnie do: [Popr. 85]

(i)	dobrowolnego zwalczania określonego w art. 30 ust. 2;

(ii)	państw członkowskich i stref wolnych od choroby określonych w art. 36;

(iii)

podziału na przedziały określonego w art. 37 ust. 2;

(iv)	środków kontroli choroby określonych w części III tytuł II rozdział 2;

choroby wpisane do wykazu będące przedmiotem przepisów zawartych w lit. a), b) i c) powyżej, a także inne choroby, w stosunku do których potrzebne są środki mające na celu zapobieganie rozprzestrzenianiu się ich w związku z ich wprowadzeniem na teren Unii lub ich przemieszczaniem pomiędzy państwami członkowskimi, podlegające regułom dotyczącym zapobiegania chorobom i ich kontroli, odnośnie do: [Popr. 86]

(i)	przemieszczania w Unii określonego w części IV tytuł I rozdziały 3-7 i w części IV tytuł II rozdziały 2, 3 i 4;

(ii)	wprowadzania do Unii i wywozu z Unii określonego w części V;

choroby wpisane do wykazu będące przedmiotem przepisów zawartych w lit. a) i b) powyżej, a także inne choroby, w stosunku do których istnieje potrzeba nadzoru na terenie Unii, podlegające regułom dotyczącym zapobiegania chorobom i ich kontroli, odnośnie do: [Popr. 87]

(i)	powiadamiania i sprawozdawczości określonej w części II rozdział 1;

(ii)	nadzoru określonego w części II rozdział 2.

Te akty wykonawcze przyjmuje się zgodnie z procedurą sprawdzającą, o której mowa w art. 255 ust. 2. [Popr. 88]

2. Przyjmując akty wykonawcze delegowane , o których mowa w ust. 1, Komisja bierze pod uwagę następujące kryteria: [Popr. 90]

a)	skalę skutków choroby dla zdrowia zwierząt i dla zdrowia publicznego, dla dobrostanu zwierząt i dla gospodarki;

b)	chorobowość, zachorowalność i rozkład choroby w Unii;

c)	dostępność, wykonalność i skuteczność różnych zestawów środków zapobiegania chorobom i ich kontroli przewidzianych w niniejszym rozporządzeniu w odniesieniu do danej choroby , przy zwróceniu szczególnej uwagi na panujące warunki regionalne . [Popr. 91]

Rozdział 3

Obowiązki w zakresie zdrowia zwierząt

Sekcja 1

Podmioty, osoby zawodowo zajmujące się zwierzętami i posiadacze zwierząt domowych

Artykuł 9

Obowiązki w zakresie zdrowia zwierząt i środków bioasekuracji

1. Podmioty, osoby zawodowo zajmujące się zwierzętami i posiadacze zwierząt domowych:

a)	są odpowiedzialni za zdrowie zwierząt utrzymywanych i produktów, za które odpowiadają;

wprowadzają odpowiednie środki bioasekuracji, biorąc pod uwagę istniejące ryzyko korzystając z profesjonalnych podręczników dobrych praktyk , zwłaszcza stosując dobre praktyki mikrobiologiczne, przy uwzględnieniu istniejącego ryzyka, aby zapewnić zdrowie tych zwierząt utrzymywanych i produktów oraz aby zapobiec wprowadzeniu, rozwojowi i namnażaniu chorób u takich zwierząt utrzymywanych lub w produktach, za które odpowiadają, a także aby zapobiec rozprzestrzenianiu się chorób pomiędzy tymi zwierzętami lub produktami lub od tych zwierząt lub produktów, chyba że jest to dozwolone do celów naukowych; środki takie są stosowne do: [Popr. 92]

(i)	kategorii i gatunków zwierząt utrzymywanych i produktów;

(ii)	rodzaju produkcji;

ba)	przestrzegają zasady humanitarnego traktowania zwierząt; [Popr. 93]

bb)	zapewniają kontrolowane stosowanie weterynaryjnych produktów medycznych. [Popr. 94]

2. Komisja jest uprawniona do przyjmowania aktów delegowanych zgodnie z art. 253 dotyczących środków bioasekuracji w uzupełnieniu do reguł określonych w ust. 1 lit. b) niniejszego artykułu.

Artykuł 10

Podstawowa wiedza na temat zdrowia zwierząt

1. Podmioty i , osoby zawodowo zajmujące się zwierzętami i posiadacze zwierząt domowych zdobywają wiedzę o: [Popr. 95]

a)	chorobach zwierząt, w tym o chorobach, które przenoszą się na ludzi;

b)	zasadach bioasekuracji , humanitarnym taktowaniu zwierząt, a także odpowiedzialnym stosowaniu weterynaryjnych produktów medycznych ; [Popr. 96]

c)	zależnościach między zdrowiem zwierząt, dobrostanem zwierząt i zdrowiem ludzi.

2. Zakres i poziom wiedzy wymagany zgodnie z ust. 1 zależy od:

a)	kategorii i gatunków zwierząt utrzymywanych lub produktów, za które odpowiadają podmioty lub osoby zawodowo zajmujące się zwierzętami;

b)	rodzaju produkcji;

c)	wykonywanych zadań.

3. Wiedzę, o której mowa w ust. 1, zdobywa się dzięki doświadczeniu zawodowemu lub szkoleniom zgodnie z wymogami stawianymi w jeden z następujących sposobów: danym kraju członkowskim. Takie szkolenia mogą zapewniać także organizacje zawodowe.

a)	doświadczenie zawodowe lub szkolenia;

b)	istniejące programy w sektorze rolnictwa lub akwakultury, które dotyczą zdrowia zwierząt;

c)	kształcenie formalne. [Popr. 97]

Sekcja 2

Lekarze weterynarii i specjaliści ds. zdrowia zwierząt wodnych

Artykuł 11

Obowiązki lekarzy weterynarii i specjalistów ds. zdrowia zwierząt wodnych

1. Wykonując czynności wchodzące w zakres niniejszego rozporządzenia, lekarze weterynarii:

a)	wprowadzają wszystkie odpowiednie środki, aby zapobiec wprowadzaniu, rozwojowi i rozprzestrzenianiu się chorób;

aa)	doradzają podmiotom odpowiednie środki mające na celu ograniczenie do minimum ryzyka chorób odzwierzęcych, czynników chorobotwórczych przenoszonych przez żywność, pozostałości i zanieczyszczeń w celu zapewnienia bezpieczeństwa żywności; [Popr. 98]

b)	zapewniają wczesne wykrywanie chorób, prowadząc diagnostykę właściwą i diagnostykę różnicową, aby wykluczyć lub potwierdzić chorobę przed rozpoczęciem leczenia objawowego;

odgrywają aktywną rolę w dziedzinie:

(i)	zwiększania świadomości na temat zdrowia zwierząt i dobrostanu zwierząt ; [Popr. 99]

(ii)	zapobiegania chorobom;

(iii)

wczesnego wykrywania chorób i szybkiego reagowania na nie;

(iiia)

ustawicznego podwyższania kwalifikacji w zakresie zapobiegania epidemiom, wczesnego rozpoznania i zwalczania epidemii; [Popr. 100]

(iiib)

zwiększania świadomości na temat oporności na środki przeciwdrobnoustrojowe i jej możliwych skutków; [Popr. 101]

d)	współpracują z właściwymi organami, podmiotami, osobami zawodowo zajmującymi się zwierzętami i z posiadaczami zwierząt domowych w zakresie stosowania środków zapobiegania chorobom i ich kontroli przewidzianych w niniejszym rozporządzeniu;

da)	w oparciu o najnowszy dostępny stan wiedzy udzielają porad przedsiębiorcom i osobom zawodowo zajmującym się zwierzętami w zakresie bioasekuracji oraz innych spraw dotyczących zdrowia zwierząt, stosownie do rodzaju zakładu oraz do kategorii i gatunków zwierząt utrzymywanych w zakładzie. [Popr. 102]

2. Specjaliści ds. zdrowia zwierząt wodnych mogą prowadzić w odniesieniu do zwierząt wodnych czynności, które w niniejszym rozporządzeniu przypisuje się lekarzom weterynarii, o ile specjaliści ci są do tego uprawnieni w świetle przepisów krajowych. W takim przypadku do tych specjalistów ds. zdrowia zwierząt wodnych stosuje się ustęp 1.

2a. Specjaliści ds. zdrowia pszczół mogą prowadzić w odniesieniu do pszczół i trzmieli czynności, które w niniejszym rozporządzeniu przypisuje się lekarzom weterynarii, o ile specjaliści ci są do tego uprawnieni w świetle przepisów krajowych. W takim przypadku do tych specjalistów ds. zdrowia pszczół stosuje się ust. 1. [Popr. 103]

3. Komisja jest uprawniona do przyjmowania aktów delegowanych zgodnie z art. 253 dotyczących kwalifikacji lekarzy weterynarii , zgodnie z dyrektywą 2005/36/WE Parlamentu Europejskiego i Rady (55), i specjalistów ds. zdrowia zwierząt wodnych wykonujących czynności objęte zakresem niniejszego rozporządzenia. [Popr. 104]

Sekcja 3

Państwa członkowskie

Artykuł 12

Obowiązki państw członkowskich

1. Aby zapewnić zdolność organu właściwego do spraw zdrowia zwierząt do wprowadzania niezbędnych i odpowiednich środków oraz do wykonywania czynności wymaganych w niniejszym rozporządzeniu, państwa członkowskie zapewniają temu organowi:

a)	wykwalifikowany personel, obiekty, sprzęt, zasoby finansowe oraz efektywną strukturę organizacyjną obejmującą całe terytorium państwa członkowskiego;

b)	dostęp do laboratoriów z wykwalifikowanym personelem, obiektami, sprzętem i zasobami finansowymi, aby zapewnić szybką i dokładną diagnostykę i diagnostykę różnicową chorób wpisanych do wykazu i nowo występujących chorób;

c)	odpowiednio przeszkolonych lekarzy weterynarii biorących udział w wykonywaniu wchodzących w zakres niniejszego rozporządzenia czynności, o których mowa w art. 11.

2. Państwa członkowskie wspierają podmioty i osoby zawodowo zajmujące się zwierzętami w nabywaniu, utrzymywaniu i rozwoju podstawowej wiedzy w zakresie zdrowia zwierząt, o której mowa w art. 10, w drodze odpowiednich programów w sektorze rolnictwa lub akwakultury lub w drodze kształcenia formalnego , a także gwarantują osiągnięcie przez nie odpowiedniego poziomu wiedzy . [Popr. 105]

2a. Państwa członkowskie określają warunki, na jakich może być zapewniane zdobywanie, utrzymywanie i rozwijanie przez podmioty, osoby zawodowo zajmujące się zwierzętami i posiadaczy zwierząt domowych podstawowej wiedzy na temat zdrowia zwierząt, o której mowa w art. 10. [Popr. 106]

Artykuł 12a

Działania strategiczne w odniesieniu do chorób nieujętych w wykazie

Państwa członkowskie podejmują działania strategiczne w celu nadzorowania, zapobiegania i kontroli zakaźnych chorób zwierząt, w tym chorób niewymienionych w załączniku do niniejszego rozporządzenia, także z myślą o zmniejszeniu ryzyka powstawania oporności na środki przeciwdrobnoustrojowe. Działania te podejmowane są w ramach krajowych planów i programu kontroli, o których mowa w art. X rozporządzenia (UE) nr …/… (*6) (rozporządzenie w sprawie kontroli urzędowych) lub w art. 5 rozporządzenia (WE) nr 2160/2003. [Popr. 107]

Artykuł 12b

Kontrole graniczne

Korzystając z pomocy technicznej na szczeblu unijnym w zakresie chorób zwierzęcych wymienionych w załączniku Ia do niniejszego rozporządzenia, państwa członkowskie gwarantują właściwe, zapobiegawcze, oparte na ryzyku środki bioasekuracji wzdłuż swych granic zewnętrznych, we współpracy z właściwymi organami w zainteresowanych krajach trzecich. [Popr. 108]

Artykuł 13

Przekazanie innych czynności urzędowych przez właściwy organ

1. Właściwy organ może przekazać lekarzom weterynarii lub wykwalifikowanym organizacjom zawodowym następujące czynności: [Popr. 109]

a)	czynności w zakresie powiadamiania o chorobach i sprawozdawczości dotyczącej chorób, określone w części II rozdział 1, oraz nadzór określony w części II rozdział 2;

czynności związane z:

(i)	świadomością chorób, gotowością na wypadek ich wystąpienia i ich kontrolą, określone w części III;

(ii)	rejestracją, zatwierdzaniem i przemieszczeniami, określone w części IV;

(iii)

środkami nadzwyczajnymi, określone w części VI.

1a. Właściwy organ może przekazać jedną lub więcej czynności, o których mowa w ust. 1, specjalistom ds. zdrowia pszczół. [Popr. 110]

2. Komisja jest uprawniona do przyjmowania aktów delegowanych zgodnie z art. 253 dotyczących:

a)	okoliczności i warunków przekazania czynności, o których mowa w ust. 1 i ust. 1a ; [Popr. 111]

b)	innych czynności, które można przekazać lekarzom weterynarii, oprócz tych, które określono zgodnie z ust. 1 niniejszego artykułu, oraz okoliczności i warunków ich przekazania;

c)	minimalnych wymagań dotyczących szkolenia lekarzy weterynarii, o którym mowa w art. 12 ust. 1 lit. c) , zgodnie z dyrektywą 2005/36/WE . [Popr. 112]

Przyjmując te akty wykonawcze, Komisja bierze pod uwagę charakter tych zadań oraz zobowiązania międzynarodowe Unii i państw członkowskich.

Artykuł 14

Informacje publiczne

Jeżeli istnieją uzasadnione powody, by podejrzewać, że zwierzęta lub produkty mogą stwarzać ryzyko, W sytuacji , gdy podejmowane są działania w związku z prawdopodobieństwem pojawienia się ogniska choroby, właściwy organ podejmuje odpowiednie kroki, aby poinformować ogół społeczeństwa o charakterze tego ryzyka oraz o środkach, które zostały lub zostaną wprowadzone w celu zapobiegania temu ryzyku lub jego kontroli, biorąc pod uwagę charakter, powagę i potrzebę uniknięcia niepotrzebnego wybuchu paniki, rozmiar ryzyka oraz interes publiczny w uzyskaniu takich informacji. [Popr. 113]

Właściwy organ wprowadza wszystkie niezbędne środki, aby udzielić obywatelom podstawowych informacji dotyczących zapobiegania chorobom zwierząt i ich rozprzestrzeniania się, a w szczególności ryzyka związanego z napływem czynników chorobotwórczych z terytoriów nienależących do Unii w przypadku podróży poza Unię. [Popr. 114]

Sekcja 4

Laboratoria, placówki oraz inne osoby fizyczne i prawne zajmujące się czynnikami chorobotwórczymi, szczepionkami i innymi produktami biologicznymi

Artykuł 15

Obowiązki laboratoriów, placówek i innych jednostek zajmujących się czynnikami chorobotwórczymi, szczepionkami i innymi produktami biologicznymi

1. Biorąc pod uwagę istniejące normy międzynarodowe, laboratoria, placówki oraz inne osoby fizyczne lub prawne zajmujące się czynnikami chorobotwórczymi do celów badań, edukacji, diagnostyki lub wytwarzania szczepionek i innych produktów biologicznych:

wprowadzają odpowiednie środki bioasekuracji, środki bezpieczeństwa biologicznego i środki w zakresie zabezpieczenia przed czynnikami chorobotwórczymi, aby zapobiec ich wydostaniu się, a następnie styczności ze zwierzętami poza laboratorium lub inną placówką zajmującą się czynnikami chorobotwórczymi do celów badawczych;

b)	zapewniają, aby przemieszczanie czynników chorobotwórczych, szczepionek i innych produktów biologicznych między laboratoriami i innymi placówkami nie stwarzało ryzyka rozprzestrzeniania się chorób wpisanych do wykazu i nowo występujących chorób.

2. Komisja jest uprawniona do przyjmowania aktów delegowanych zgodnie z art. 253 dotyczących środków bezpieczeństwa dla laboratoriów, placówek i innych osób fizycznych lub prawnych zajmujących się czynnikami chorobotwórczymi, szczepionkami i innymi produktami biologicznymi w odniesieniu do:

a)	środków bioasekuracji, środków bezpieczeństwa biologicznego i środków w zakresie zabezpieczenia przed czynnikami chorobotwórczymi;

b)	wymagań dotyczących przemieszczania czynników chorobotwórczych, szczepionek i innych produktów biologicznych.

CZĘŚĆ II

POWIADAMIANIE O CHOROBACH I SPRAWOZDAWCZOŚĆ DOTYCZĄCA CHORÓB, NADZÓR, PROGRAMY ZWALCZANIA, STATUS OBSZARU WOLNEGO OD CHOROBY

Rozdział 1

Powiadamianie o chorobach i sprawozdawczość dotycząca chorób

Artykuł 16

Powiadamianie w państwach członkowskich

1. Podmioty, osoby fizyczne i prawne zawodowo zajmujące się zwierzętami i posiadacze zwierząt domowych natychmiast powiadamiają: [Popr. 115]

a)	właściwy organ w razie wystąpienia lub podejrzenia ogniska choroby wpisanej do wykazu, o której mowa w art. 8 ust. 1 lit. e); [Popr. 116]

lekarza weterynarii lub specjalistę ds. zdrowia zwierząt wodnych o nietypowych upadkach zwierząt i o innych poważnych objawach choroby zakaźnej lub o niewyjaśnionym spadku wydajności zwierząt, którego powód należy zbadać, łącznie z pobraniem próbek do badań laboratoryjnych, jeżeli sytuacja tego wymaga. [Popr. 117]

1a. Weterynarz lub specjaliści ds. zdrowia zwierząt wodnych zawiadamiają niezwłocznie właściwy organ w razie wystąpienia lub podejrzenia ogniska choroby wymienionej w wykazie, o którym mowa w art. 8 ust. 1 lit. e). [Popr. 118]

1b. Lekarz zawiadamia niezwłocznie właściwy organ o objawach choroby odzwierzęcej. [Popr. 119]

2. Państwa członkowskie mogą postanowić, że powiadomienia, o których mowa w ust. 1 lit. b), kieruje się do właściwego organu.

3. Komisja jest uprawniona do przyjmowania aktów delegowanych zgodnie z art. 253 dotyczących:

a)	kryteriów, na podstawie których ustala się, czy mają miejsce okoliczności wymagające powiadomienia, o których mowa w ust. 1 lit. b) niniejszego artykułu;

b)	szczegółowych reguł odnośnie do badania, o którym mowa w ust. 1 lit. b) niniejszego artykułu.

Artykuł 17

Powiadamianie na poziomie Unii

1. Państwa członkowskie natychmiast powiadamiają Komisję i pozostałe państwa członkowskie o ogniskach chorób wpisanych do wykazu, o których mowa w art. 8 ust. 1 lit. e), w przypadku których natychmiastowe powiadomienie jest wymagane do zapewnienia wdrożenia środków zarządzania ryzykiem we właściwym czasie, biorąc pod uwagę profil choroby.

2. Powiadomienie, o którym mowa w ust. 1, zawiera następujące informacje o ognisku choroby:

a)	czynnik chorobotwórczy i, w stosownych przypadkach, podtyp;

b)	datę podejrzenia i potwierdzenia ogniska choroby;

c)	miejsce wystąpienia ogniska choroby;

d)	powiązane ogniska choroby;

e)	zwierzęta dotknięte chorobą;

f)	środki kontroli choroby wprowadzone w związku z ogniskiem choroby;

g)	możliwe lub znane pochodzenie choroby wpisanej do wykazu;

h)	zastosowane metody diagnostyczne.

3. Komisja ustala w drodze aktów wykonawczych jest uprawniona do przyjmowania aktów delegowanych zgodnie z art. 253 w celu ustalenia , o których chorobach wpisanych do wykazu spośród tych, o których mowa w art. 8 ust. 1 lit. e), państwa członkowskie powiadamiają natychmiast zgodnie z ust. 1 niniejszego artykułu. [Popr. 120]

Te akty wykonawcze przyjmuje się zgodnie z procedurą sprawdzającą, o której mowa w art. 255 ust. 2. [Popr. 121]

Artykuł 18

Sprawozdawczość na poziomie Unii

1. Państwa członkowskie przekazują Komisji i pozostałym państwom członkowskim informacje o chorobach wpisanych wykazu, o których mowa w art. 8 ust. 1 lit. e), w przypadku których:

a)	nie jest wymagane natychmiastowe powiadomienie o ogniskach choroby zgodnie z art. 17 ust. 1;

wymagane jest natychmiastowe powiadomienie o ogniskach choroby zgodnie z art. 17 ust. 1, ale konieczne jest przedłożenie Komisji i pozostałym państwom członkowskim sprawozdania obejmującego dodatkowe informacje dotyczące:

(i)	nadzoru zgodnie z regułami określonymi w akcie wykonawczym przyjętym na podstawie art. 29;

(ii)	programu zwalczania zgodnie z regułami określonymi w akcie wykonawczym przyjętym na podstawie art. 35.

2. Sprawozdania przewidziane w ust. 1 obejmują informacje o:

a)	wykrywaniu chorób wpisanych do wykazu, o których mowa w ust. 1;

b)	wynikach nadzoru, o ile jest on wymagany zgodnie z przepisami przyjętymi na podstawie art. 29 lit. b) ppkt (ii);

c)	wynikach nadzoru, o ile jest on wymagany zgodnie z art. 27 ust. 3 oraz z przepisami przyjętymi na podstawie art. 29 lit. b) ppkt (ii);

d)	programach zwalczania, o ile są one wymagane zgodnie z art. 33 i zgodnie z przepisami aktu wykonawczego przyjętego na podstawie art. 35.

3. Komisja jest uprawniona do przyjmowania aktów delegowanych zgodnie z art. 253 dotyczących zmiany i uzupełnienia wymagań określonych w ust. 2 niniejszego artykułu oraz dotyczących sprawozdawczości w innych kwestiach, o ile jest to konieczne dla zapewnienia skutecznego stosowania określonych w niniejszym rozporządzeniu reguł dotyczących zapobiegania chorobom i ich kontroli. [Popr. 122]

Artykuł 19

Wspólne reguły dotyczące powiadamiania i sprawozdawczości na poziomie Unii

1. Powiadamianie i sprawozdawczość na poziomie Unii, o których mowa w art. 17 ust. 1 i w art. 18 ust. 1, odbywają się w takich terminach i z taką częstotliwością, które zapewniają przejrzystość i stosowanie we właściwym czasie niezbędnych środków zarządzania ryzykiem, przy uwzględnieniu:

a)	profilu choroby;

b)	rodzaju ogniska choroby.

2. Państwa członkowskie wprowadzają podział na regiony do celów powiadamiania i sprawozdawczości na poziomie Unii, o których mowa w art. 17 ust. 1 i art. 18 ust. 1.

Artykuł 20

Skomputeryzowany system informacyjny do celów powiadamiania i sprawozdawczości dotyczącej chorób na poziomie Unii

Komisja ustanawia skomputeryzowany system informacyjny do obsługi mechanizmów i narzędzi związanych z wymaganiami w zakresie powiadamiania i sprawozdawczości na poziomie Unii przewidzianymi w art. 17, 18 i 19.

Artykuł 21

Uprawnienia wykonawcze w zakresie powiadamiania i sprawozdawczości na poziomie Unii oraz w zakresie skomputeryzowanego systemu informacyjnego

Komisja w drodze aktów wykonawczych określa reguły dotyczące wymagań w zakresie powiadamiania i sprawozdawczości na poziomie Unii oraz dotyczące skomputeryzowanego systemu informacyjnego, o których to wymaganiach i systemie mowa jest w art. 17-20, w odniesieniu do:

a)	informacji, które państwa członkowskie mają przedstawiać w ramach powiadamiania i sprawozdawczości na poziomie Unii, o których mowa w art. 17 ust. 1 i art. 18 ust. 1;

b)	procedur tworzenia i stosowania skomputeryzowanego systemu informacyjnego, o którym mowa w art. 20, środków przejściowych dotyczących migracji danych i informacji z obecnych systemów do nowego systemu oraz jego pełnej operacyjności;

c)	formatu i struktury danych, które mają być wprowadzane do skomputeryzowanego systemu informacyjnego, o którym mowa w art. 20;

d)	terminów i częstotliwości składania powiadomień na poziomie Unii i sprawozdań na poziomie Unii, o których mowa w art. 17 ust. 1 i art. 18 ust. 1;

e)	regionów do celów powiadamiania i sprawozdawczości na poziomie Unii, o których mowa w art. 19 ust. 2.

Te akty wykonawcze przyjmuje się zgodnie z procedurą sprawdzającą, o której mowa w art. 255 ust. 2.

Rozdział 2

Nadzór

Artykuł 22

Obowiązki podmiotów w zakresie nadzoru

W celu wykrywania obecności chorób wpisanych do wykazu i nowo występujących chorób podmioty:

a)	obserwują zdrowie i zachowanie dobrostan zwierząt, za które odpowiadają; [Popr. 123]

aa)	obserwują ewentualne zmiany w produktach pochodzenia zwierzęcego, za które odpowiadają, jeżeli istnieje podejrzenie, że zmiany te zostały spowodowane chorobą ujętą w wykazie lub nowo występującą chorobą; [Popr. 124]

b)	obserwują zmiany w normalnych parametrach wydajności w zakładach, u zwierząt lub materiału biologicznego wykorzystywanego do rozrodu, za które odpowiadają, jeżeli można podejrzewać, że zmiany te zostały spowodowane chorobą wpisaną do wykazu lub nowo występującą chorobą;

c)	zwracają szczególną uwagę na nietypowe upadki zwierząt i na inne poważne objawy choroby zakaźnej u zwierząt, za które odpowiadają; [Popr. 125]

ca)

podlegają kontrolom zdrowia zwierząt przeprowadzanym przez lekarza weterynarii w celu zapobiegania wystąpieniu chorób wpisanych do wykazu i nowo występujących chorób, zgodnie z kryteriami ustanowionymi w art. 23; takie wizyty służą również udzielaniu podmiotowi porad w zakresie bioasekuracji. [Popr. 126]

Podmioty mogą angażować się w dobrowolne działania zbiorowe na rzecz nadzorowania chorób zwierząt, jeżeli takie działania są podejmowane. [Popr. 127]

Artykuł 23

Kontrole zdrowia zwierząt

1. Podmioty zapewniają w zakładach, za które odpowiadają, przeprowadzenie kontroli zdrowia zwierząt przez lekarza weterynarii lub innego specjalistę , jeśli to stosowne w stosownych przypadkach, ze względu na ryzyko związane z zakładem, przy uwzględnieniu: [Popr. 128]

a)	rodzaju zakładu;

b)	kategorii i gatunków zwierząt utrzymywanych w zakładzie;

ba)	panującej sytuacji epidemiologicznej w strefie lub regionie; [Popr. 129]

c)	innego odpowiedniego nadzoru, systemów zapewniania jakości lub kontroli urzędowych, którym podlegają zwierzęta utrzymywane i dany rodzaj zakładu.

Kontrole zdrowia zwierząt odbywają się z częstotliwością zapewniającą zapobieganie chorobom zwierząt w wystarczającym stopniu oraz proporcjonalną do ryzyka związanego z zakładem. Właściwy organ ustanawia szczegółowe zasady dotyczące treści i częstotliwości kontroli zdrowia zwierząt dla poszczególnych poziomów ryzyka reprezentowanych przez różne rodzaje zakładów. [Popr. 130]

Można je łączyć z kontrolami prowadzonymi w innych celach.

2. Kontrole zdrowia zwierząt, o których mowa w ust. 1, mają na celu:

a)	wykrywanie objawów informacji o objawach wskazujących na obecność chorób wpisanych do wykazu lub nowo występujących chorób; [Popr. 131]

b)	udzielenie podmiotowi porad w zakresie bioasekuracji oraz innych spraw dotyczących zdrowia zwierząt, stosownie do rodzaju zakładu oraz do kategorii i gatunków zwierząt utrzymywanych w zakładzie;

ba)	dostarczenie informacji właściwym organom w celu prowadzenia nadzoru określonego w art. 25. [Popr. 132]

Artykuł 24

Przekazanie uprawnień dotyczących kontroli zdrowia zwierząt

Komisja jest uprawniona do przyjmowania aktów delegowanych zgodnie z art. 253 dotyczących:

uzupełnienia:

(i)

kryteriów określonych w art. 23 ust. 1, na podstawie których ustala się:

—	rodzaje zakładów, w których należy prowadzić kontrole zdrowia zwierząt;

—	częstotliwość takich kontroli zdrowia zwierząt;

(ii)	wymagań określonych w art. 23 ust. 2 dotyczących treści i częstotliwości kontroli zdrowia zwierząt w poszczególnych rodzajach zakładów, aby zapewnić osiągnięcie celów kontroli zdrowia zwierząt;

b)	określenia rodzajów zakładów podlegających kontrolom zdrowia zwierząt. [Popr. 133]

Artykuł 25

Obowiązki właściwych organów w zakresie nadzoru

1. Właściwy organ prowadzi nadzór występowania chorób wpisanych do wykazu, o których mowa w art. 8 ust. 1 lit. e), oraz nowo występujących chorób.

2. Nadzór jest pomyślany w taki sposób, aby zapewnić wykrywanie we właściwym czasie chorób wpisanych do wykazu, o których mowa w art. 8 ust. 1 lit. e), oraz nowo występujących chorób w drodze zbierania, zestawiania i analizy informacji dotyczących sytuacji w zakresie choroby. Nadzór ten opiera się na nadzorze prowadzonym przez podmioty w trybie indywidualnym lub w ramach dobrowolnych programów zbiorowych, oraz stanowi jego uzupełnienie. [Popr. 134]

3. Właściwy organ zapewnia skuteczne i wydajne zbieranie i wykorzystywanie określonych w ust. 1 informacji pozyskanych w ramach nadzoru.

Artykuł 26

Metodyka, częstotliwość i intensywność nadzoru

Koncepcja, środki, metody diagnostyczne, częstotliwość i intensywność nadzoru, o którym mowa w art. 25 ust. 1, a także objęte nim docelowe populacje zwierząt oraz schematy pobierania próbek w ramach nadzoru są odpowiednie i proporcjonalne do celów nadzoru, przy uwzględnieniu:

a)	profilu choroby;

b)	występujących czynników ryzyka;

statusu zdrowotnego w:

(i)	państwie członkowskim, objętej nadzorem strefie lub przedziale w tym państwie członkowskim;

(ii)	państwach członkowskich i państwach lub terytoriach trzecich, które graniczą z tym państwem członkowskim, strefą lub przedziałem w tym państwie, lub z których zwierzęta lub produkty są wprowadzane do tego państwa członkowskiego;

d)	nadzoru prowadzonego przez podmioty zgodnie z art. 22 lub prowadzonego przez inne organy publiczne.

Artykuł 27

Programy nadzoru

1. Właściwy organ prowadzi nadzór, o którym mowa w art. 25 ust. 1, w ramach programu nadzoru, jeżeli usystematyzowany nadzór jest potrzebny ze względu na:

a)	profil choroby;

b)	występujące czynniki ryzyka;

ba)	doświadczenia historyczne dotyczące chorób w państwie członkowskim, jego strefie lub przedziale. [Popr. 135]

2. Państwa członkowskie, które ustanawiają program nadzoru zgodnie z ust. 1, informują o tym Komisję i pozostałe państwa członkowskie.

3. Państwa członkowskie, które realizują program nadzoru zgodnie z ust. 1, składają Komisji regularne sprawozdania z wyników tego programu nadzoru.

Artykuł 28

Przekazanie uprawnień

Komisja jest uprawniona do przyjmowania aktów delegowanych zgodnie z art. 253 dotyczących:

a)	koncepcji, środków, metod diagnostycznych, częstotliwości i intensywności nadzoru, objętych nim docelowych populacji zwierząt oraz schematów pobierania próbek w ramach nadzoru, o których to kwestiach mowa jest w art. 26;

b)	kryteriów urzędowego potwierdzania i definicji przypadków chorób wpisanych do wykazu, o których mowa w art. 8 ust. 1 lit. e), oraz, w stosownych przypadkach, nowo występujących chorób;

ba)	ustalenia, które spośród chorób figurujących w wykazie wspomnianym w art. 8 ust. 1 lit. e), mają podlegać programom nadzoru; [Popr. 136]

wymagań dotyczących programów nadzoru przewidzianych w art. 27 ust. 1 w odniesieniu do:

(i)	treści programów nadzoru;

(ii)	informacji, które należy podać w zgłoszeniu programu nadzoru zgodnie z art. 27 ust. 2 oraz w regularnych sprawozdaniach zgodnie z art. 27 ust. 3;

(iii)

okresu stosowania programów nadzoru.

Artykuł 29

Uprawnienia wykonawcze

Komisja w drodze aktów wykonawczych określa wymagania dotyczące nadzoru i programów nadzoru, o których mowa w art. 26 i 27 oraz w przepisach przyjętych na podstawie art. 28, w odniesieniu do:

a)	ustalenia, które spośród chorób wpisanych do wykazu, o których mowa w art. 8 ust. 1 lit. e), mają podlegać programom nadzoru; [Popr. 137]

formatu i procedury:

(i)	zgłaszania programów nadzoru do wiadomości Komisji i pozostałych państw członkowskich pozostałym państwom członkowskim ; [Popr. 138]

(ii)	składania Komisji sprawozdań z wyników nadzoru;

(iia)

narzędzi ewaluacji programów stosowanych przez Komisję i państwa członkowskie. [Popr. 139]

Te akty wykonawcze przyjmuje się zgodnie z procedurą sprawdzającą, o której mowa w art. 255 ust. 2.

Rozdział 3

Programy zwalczania

Artykuł 30

Obowiązkowe i dobrowolne programy zwalczania

1. Państwa członkowskie, których całe terytoria, strefy lub przedziały nie są wolne od co najmniej jednej z chorób wpisanych do wykazu, o których mowa w art. 8 ust. 1 lit. b), bądź też państwa członkowskie, co do których nie wiadomo, czy są wolne od tych chorób:

ustanawiają program mający na celu zwalczanie tej choroby wpisanej do wykazu lub wykazanie, że są od niej wolne, który to program należy prowadzić w populacjach zwierząt zapadających na tę chorobę i który obejmuje odpowiednie części terytorium tego państwa lub jego odpowiednie strefy lub przedziały („obowiązkowy program zwalczania”)

b)	przedkładają Komisji do zatwierdzenia projekt obowiązkowego programu zwalczania.

2. Jeżeli państwa członkowskie, które nie są wolne od co najmniej jednej z chorób wpisanych do wykazu, o których mowa w art. 8 ust. 1 lit. c), lub państwa członkowskie, co do których nie wiadomo, czy są wolne od tych chorób, postanawiają ustanowić program mający na celu zwalczenie tej choroby wpisanej do wykazu, który to program ma być prowadzony w populacjach zwierząt zapadających na tę chorobę, i obejmuje odpowiednie części terytorium tego państwa, jego strefy lub przedziały („dobrowolny program zwalczania”), przedkładają Komisji ten program do zatwierdzenia , jeżeli:

a)	dane państwo członkowskie zwraca się o uznanie na terytorium Unii gwarancji zdrowia zwierząt w odniesieniu do przemieszczeń zwierząt lub produktów dla tej choroby; lub

b)	dobrowolny program zwalczania chorób jest objęty wnioskiem o uzyskanie wsparcia finansowego z Unii. [Popr. 140]

3. Komisja w drodze aktów wykonawczych zatwierdza:

a)	projekty obowiązkowych programów zwalczania, przedłożonych jej do zatwierdzenia zgodnie z ust. 1;

b)	projekty dobrowolnych programów zwalczania, przedłożonych jej do zatwierdzenia zgodnie z ust. 2.

Te akty wykonawcze przyjmuje się zgodnie z procedurą sprawdzającą, o której mowa w art. 255 ust. 2.

W należycie uzasadnionych szczególnie pilnych przypadkach związanych z chorobą wpisaną do wykazu, która stanowi ryzyko o bardzo znacznych konsekwencjach, Komisja przyjmuje, zgodnie z procedurą, o której mowa w art. 255 ust. 3, akty wykonawcze mające natychmiastowe zastosowanie, określone w lit. a) niniejszego ustępu.

W razie potrzeby Komisja może w drodze aktów wykonawczych zmieniać lub kończyć programy zobowiązać państwa członkowskie do zmiany lub zakończenia programów zwalczania zatwierdzone zatwierdzonych zgodnie z lit. a) i b). Te akty wykonawcze przyjmuje się zgodnie z procedurą sprawdzającą, o której mowa w art. 255 ust. 2. [Popr. 141]

4. Komisja jest uprawniona do przyjmowania aktów delegowanych zgodnie z art. 253 dotyczących:

a)	celów obowiązkowych i dobrowolnych programów zwalczania, stosowanych w nich strategii kontroli choroby oraz celów pośrednich tych programów;

odstępstw od wymogu przedkładania do zatwierdzenia obowiązkowych i dobrowolnych programów zwalczania, przewidzianego w ust. 1 lit. b) i w ust. 2 niniejszego artykułu, o ile takie zatwierdzenie nie jest konieczne ze względu na to, że przyjęto reguły dotyczące tych programów zgodnie z art. 31 ust. 2, art. 34 ust. 2 i art. 35;

c)	informacji, które państwa członkowskie mają przekazywać Komisji i pozostałym państwom członkowskim w odniesieniu do przewidzianych w lit. b) odstępstw od wymogu zatwierdzenia obowiązkowych i dobrowolnych programów zwalczania.

Komisja jest uprawniona do przyjmowania aktów delegowanych zgodnie z art. 253 dotyczących zmiany lub zakończenia obowiązywania reguł przyjętych na podstawie lit. b) niniejszego ustępu.

Artykuł 31

Środki w ramach obowiązkowych i dobrowolnych programów zwalczania

1. Obowiązkowe i dobrowolne programy zwalczania powinny obejmować przynajmniej następujące środki:

a)	środki kontroli choroby mające na celu zwalczenie czynnika chorobotwórczego w zakładach, przedziałach i strefach, w których występuje choroba, oraz zapobieganie ponownym zakażeniom;

nadzór prowadzony zgodnie z regułami określonymi w art. 26-29 w celu wykazania:

(i)	skuteczności środków kontroli choroby, o których mowa w lit. a);

(ii)	wolności od choroby wpisanej do wykazu;

c)	środki kontroli choroby wprowadzane w przypadku dodatnich wyników nadzoru.

2. Komisja jest uprawniona do przyjmowania aktów delegowanych zgodnie z art. 253 dotyczących:

a)	środków kontroli choroby, o których mowa w ust. 1 lit. a);

b)	środków kontroli choroby wprowadzanych w celu uniknięcia ponownego zakażenia daną chorobą docelowej populacji zwierząt w zakładach, strefach i przedziałach;

c)	koncepcji, środków, metod diagnostycznych, częstotliwości i intensywności nadzoru, objętych nim docelowych populacji zwierząt oraz schematów pobierania próbek w ramach nadzoru, jak przewidziano w art. 26;

d)	środków kontroli choroby wprowadzanych w przypadku dodatnich wyników nadzoru w odniesieniu do choroby wpisanej do wykazu, jak określono w ust. 1 lit. c);

e)	szczepień.

Artykuł 32

Treść wniosków dotyczących obowiązkowych i dobrowolnych programów zwalczania

We wnioskach dotyczących obowiązkowych i dobrowolnych programów zwalczania przedkładanych Komisji do zatwierdzenia zgodnie z art. 30 ust. 1 i 2 państwa członkowskie zawierają następujące informacje:

a)	opis sytuacji epidemiologicznej choroby wpisanej do wykazu objętej obowiązkowym lub dobrowolnym programem zwalczania;

b)	opis i wytyczenie granic obszaru geograficznego i administracyjnego objętego obowiązkowym lub dobrowolnym programem zwalczania;

c)	opis środków kontroli choroby w ramach obowiązkowego lub dobrowolnego programu zwalczania, o których mowa w art. 31 ust. 1 i w przepisach przyjętych na podstawie art. 31 ust. 2;

d)	szacowany czas trwania obowiązkowego lub dobrowolnego programu zwalczania;

e)	cele pośrednie i strategie kontroli choroby w ramach obowiązkowego lub dobrowolnego programu zwalczania;

f)	analizę szacowanych kosztów i korzyści obowiązkowego lub dobrowolnego programu zwalczania;

fa)	precyzyjne określenie organów publicznych lub podmiotów prywatnych różnego rodzaju zaangażowanych w programy, jak również jasne wskazanie ról i zakresu odpowiedzialności poszczególnych podmiotów we wdrażaniu programów. [Popr. 142]

Artykuł 33

Sprawozdawczość

Państwa członkowskie realizujące obowiązkowy lub dobrowolny program zwalczania składają Komisji:

a)	regularne sprawozdania okresowe, przy pomocy których monitoruje się wykonanie określonych w art. 32 lit. e) celów pośrednich obowiązkowych lub dobrowolnych programów będących w trakcie realizacji;

b)	sprawozdanie końcowe po zakończeniu programu.

Artykuł 34

Okres stosowania programów zwalczania

1. Obowiązkowe i dobrowolne programy zwalczania stosuje się do czasu, gdy:

a)	zostaną spełnione warunki ubiegania się o status obszaru wolnego od choroby dla terytorium państwa członkowskiego lub strefy, jak określono w art. 36 ust. 1, bądź dla przedziału, jak określono w art. 37 ust. 1;

b)	w przypadku dobrowolnych programów zwalczania, nie można spełnić warunków ubiegania się o status obszaru wolnego od choroby, a program ten nie realizuje już swoich celów; w takim przypadku właściwy organ lub Komisja odwołuje ten program zgodnie z procedurą, według której został on ustanowiony.

2. Komisja jest uprawniona do przyjmowania aktów delegowanych zgodnie z art. 253 dotyczących uzupełnienia i zmiany wymagań określonych w ust. 1 niniejszego artykułu w odniesieniu do okresu stosowania obowiązkowych i dobrowolnych programów zwalczania.

Artykuł 35

Uprawnienia wykonawcze i przekazanie uprawnień dotyczących wskaźników skuteczności działania [Popr. 143]

Komisja w drodze aktów wykonawczych określa wymagania dotyczące informacji, formatu i procedury w odniesieniu do przepisów ustanowionych w art. 30-33 w sprawie:

a)	przedstawiania do zatwierdzenia projektów obowiązkowych i dobrowolnych programów zwalczania;

b)	wskaźników skuteczności działania; [Popr. 144]

c)	przedkładania Komisji i innym państwom członkowskim sprawozdań z wyników realizacji obowiązkowych lub dobrowolnych programów zwalczania.

Te akty wykonawcze przyjmuje się zgodnie z procedurą sprawdzającą, o której mowa w art. 255 ust. 2.

Komisja jest uprawniona do przyjmowania aktów delegowanych zgodnie z art. 253 dotyczących ustanowienia wskaźników pomiaru skuteczności działania obowiązkowych lub dobrowolnych programów zwalczania, o których mowa w art. 30, 31 i 32. [Popr. 145]

Rozdział 4

Status obszaru wolnego od choroby

Artykuł 36

Państwa członkowskie i strefy wolne od choroby

1. Państwo członkowskie może wystąpić do Komisji z wnioskiem o zatwierdzenie statusu obszaru wolnego od choroby w odniesieniu do jednej lub większej liczby chorób wpisanych do wykazu, o których mowa w art. 8 ust. 1 lit. b) i c), dla całego terytorium lub dla jednej lub większej liczby stref w tym państwie członkowskim, o ile spełniony jest co najmniej jeden z następujących warunków:

a)	na całym terytorium państwa członkowskiego, w odpowiedniej strefie lub w strefach objętych wnioskiem nie występuje żaden z gatunków wpisanych do wykazu w odniesieniu do choroby objętej wnioskiem o status obszaru wolnego od choroby;

b)	wiadomo, że czynnik chorobotwórczy nie jest zdolny do przetrwania na całym terytorium państwa członkowskiego, w strefie lub w strefach objętych wnioskiem;

c)	w przypadku chorób wpisanych do wykazu przenoszonych wyłącznie przez wektory, na całym terytorium państwa członkowskiego, w strefie lub w strefach objętych wnioskiem nie występuje żaden z wektorów lub wiadomo, że żaden z wektorów nie jest zdolny do przetrwania na obszarze objętym wnioskiem;

wolność od choroby wpisanej do wykazu wykazano przy pomocy:

(i)	programu zwalczania zgodnego z regułami określonymi w art. 31 ust. 1 oraz z przepisami przyjętymi na podstawie art. 31 ust. 2; lub

(ii)	danych historycznych i danych z nadzoru.

2. Wnioski państw członkowskich w sprawie statusu obszaru wolnego od choroby zawierają dowody spełnienia określonych w ust. 1 warunków uzyskania tego statusu.

3. Komisja w drodze aktu wykonawczego zatwierdza, po wprowadzeniu niezbędnych poprawek, wnioski państw członkowskich w sprawie statusu wolnego od choroby, o ile spełnione są warunki określone w ust. 1 i 2.

Te akty wykonawcze przyjmuje się zgodnie z procedurą sprawdzającą, o której mowa w art. 255 ust. 2.

Artykuł 37

Przedziały

1. Jeżeli na terytorium państwa członkowskiego występują ogniska jednej lub większej liczby chorób wpisanych do wykazu, państwo to może wystąpić do Komisji o uznanie dla danego przedziału statusu obszaru wolnego od choroby w odniesieniu do chorób wpisanych do wykazu, o których mowa w art. 8 ust. 1 lit. a), oraz o ochronę takiego statusu tego przedziału, o ile:

a)	na poziomie przedziału można skutecznie zapobiegać wprowadzeniu chorób wpisanych do wykazu, przy uwzględnieniu profilu choroby;

b)	przedział objęty wnioskiem podlega jednemu wspólnemu systemowi zarządzania bioasekuracją, aby zapewnić wszystkim zakładom wchodzącym w jego skład status wolny od choroby;

przedział objęty wnioskiem został zatwierdzony przez właściwy organ do celów przemieszczeń zwierząt i uzyskiwanych z nich produktów zgodnie z:

(i)	art. 94 i 95 w przypadku przedziałów utrzymujących zwierzęta lądowe i uzyskane z nich produkty;

(ii)	art. 181 i 182 w przypadku przedziałów utrzymujących zwierzęta akwakultury i uzyskane z nich produkty.

2. Państwo członkowskie może wystąpić do Komisji o uznanie dla danego przedziału statusu obszaru wolnego od choroby w odniesieniu do chorób wpisanych do wykazu, o których mowa w art. 8 ust. 1 lit. b) i c), o ile:

a)	na poziomie przedziału można skutecznie zapobiegać wprowadzeniu chorób wpisanych do wykazu, przy uwzględnieniu profilu choroby;

spełniony jest co najmniej jeden z następujących warunków:

(i)	warunki określone w art. 36 ust. 1 lit. a)-d);

(ii)	zakłady w danym przedziale rozpoczęły lub wznowiły działalność i ustanowiły wspólny system zarządzania bioasekuracją, aby zapewnić wolność przedziału od choroby;

c)	podmioty kontrolujące zakłady lub przedział mają wspólny system zarządzania bioasekuracją, który gwarantuje utrzymanie w danym przedziale statusu obszaru wolnego od choroby;

przedział objęty wnioskiem został zatwierdzony przez właściwy organ do celów przemieszczeń zwierząt i uzyskiwanych z nich produktów zgodnie z:

(i)	art. 94 i 95 w przypadku przedziałów utrzymujących zwierzęta lądowe i uzyskane z nich produkty;

(ii)	art. 181 i 182 w przypadku przedziałów utrzymujących zwierzęta akwakultury i uzyskane z nich produkty.

3. Wnioski państw członkowskich o uznanie dla przedziałów statusu obszaru wolnego od choroby zgodnie z ust. 1 i 2 zawierają dowody spełnienia warunków określonych w tych ustępach.

4. Komisja w drodze aktów wykonawczych uznaje dla przedziałów status obszaru wolnego od choroby, po wprowadzeniu niezbędnych poprawek, o ile spełnione są warunki, o których mowa w ust. 1 lub 2 i 3.

Te akty wykonawcze przyjmuje się zgodnie z procedurą sprawdzającą, o której mowa w art. 255 ust. 2.

5. Komisja jest uprawniona do przyjmowania aktów delegowanych zgodnie z art. 253 dotyczących:

wymagań, na podstawie których uznaje się dla przedziałów status obszaru wolnego od choroby, jak określono w ust. 1 i 2 niniejszego artykułu, przy uwzględnieniu profilu chorób wpisanych do wykazu, o których mowa w art. 8 ust. 1 lit. a), b) i c); wymagania te dotyczą co najmniej następujących kwestii:

(i)	nadzoru i innych dowodów niezbędnych do potwierdzenia wolności od choroby;

(ii)	środków bioasekuracji;

b)	szczegółowych reguł zatwierdzania przez właściwy organ statusu obszaru wolnego od choroby dla przedziałów, jak przewidziano w ust. 1 i 2 niniejszego artykułu;

c)	przedziałów, które są położone na terytorium więcej niż jednego państwa członkowskiego.

Artykuł 38

Wykazy stref lub przedziałów wolnych od choroby

Każde państwo członkowskie tworzy i prowadzi aktualizowany wykaz:

a)	terytoriów lub stref wolnych od choroby, o których mowa w art. 36 ust. 1;

b)	przedziałów o statusie obszaru wolnego od choroby, o których mowa w art. 37 ust. 1 i 2.

Państwa członkowskie podają te wykazy do wiadomości publicznej.

Artykuł 39

Przekazanie uprawnień dotyczących statusu obszaru wolnego od choroby państw członkowskich i stref

Komisja jest uprawniona do przyjmowania aktów delegowanych zgodnie z art. 253 dotyczących:

szczegółowych reguł przyznania statusu obszaru wolnego od choroby państwom członkowskim i strefom, przy uwzględnieniu różnych profili choroby, w zakresie:

(i)

kryteriów, według których państwa członkowskie uzasadniają swoje oświadczenie o niewystępowaniu żadnego z gatunków wpisanych do wykazu lub o tym, że żaden z nich nie jest zdolny do przetrwania, oraz dotyczących dowodów wymaganych do uzasadnienia takich oświadczeń, o których mowa w art. 36 ust. 1 lit. a);

(ii)	kryteriów, według których uzasadnia się oświadczenie, iż czynnik chorobotwórczy lub wektor nie jest w zdolny do przetrwania, oraz dowodów wymaganych do poparcia takich oświadczeń, o których mowa w art. 36 ust. 1 lit. b) i c);

(iii)

kryteriów, według których ustala się wolność od choroby, o której mowa w art. 36 ust. 1 lit. d);

(iv)	nadzoru i innych dowodów niezbędnych do potwierdzenia wolności od choroby;

(v)	środków bioasekuracji;

(vi)	ograniczeń i warunków dotyczących szczepień w państwach członkowskich i w położonych w nich strefach wolnych od choroby;

(vii)

ustanowienia stref oddzielających strefy wolne od choroby lub strefy objęte programem zwalczania od obszarów objętych ograniczeniami („stref buforowych”);

(viii)

stref, które są położone na terytorium więcej niż jednego państwa członkowskiego.

odstępstw od wymogu zatwierdzenia przez Komisję statusu obszaru wolnego od choroby dla jednej lub większej liczby chorób wpisanych do wykazu, o których mowa w art. 8 ust. 1 lit. b) i c), jak określono w art. 36 ust. 1, jeżeli takie zatwierdzenie nie jest konieczne ze względu na określenie szczegółowych reguł dotyczących statusu obszaru wolnego od choroby w drodze przepisów przyjętych na podstawie lit. a) niniejszego artykułu;

c)	informacji, które państwa członkowskie mają przekazywać Komisji i pozostałym państwom członkowskim w celu uzasadnienia oświadczeń o statusie obszaru wolnego od choroby, w przypadku gdy nie przyjęto aktu wykonawczego zgodnie z art. 36 ust. 3, jak przewidziano w lit. b) niniejszego artykułu.

Artykuł 40

Uprawnienia wykonawcze

Komisja w drodze aktów wykonawczych ustanawia wymogi statusu obszaru wolnego od choroby dla terytoriów, stref i przedziałów, w odniesieniu do przepisów art. 36, 37 i 38 oraz przepisów aktów delegowanych przyjętych na podstawie art. 39, dotyczące:

a)	ustalenia, w przypadku których spośród chorób wpisanych do wykazu, o których mowa w art. 8 ust. 1 lit. a), b) i c), można ustanawiać przedziały wolne od choroby zgodnie z art. 37;

wymagań dotyczących przekazywanych informacji, formatu i procedur w odniesieniu do:

(i)	wniosków w sprawie statusu obszaru wolnego od choroby całych terytoriów państw członkowskich lub ich stref i przedziałów;

(ii)	wymiany informacji między państwami członkowskimi i Komisją w sprawie wolnych od choroby państw członkowskich lub ich stref i przedziałów.

Te akty wykonawcze przyjmuje się zgodnie z procedurą sprawdzającą, o której mowa w art. 255 ust. 2.

Artykuł 41

Utrzymanie statusu obszaru wolnego od choroby

1. Państwa członkowskie utrzymują status obszaru wolnego od choroby swoich terytoriów, stref lub przedziałów wyłącznie wtedy, gdy:

a)	nadal spełnione są warunki statusu obszaru wolnego od choroby określone w art. 36 ust. 1, art. 37 ust. 1 i 2 oraz w przepisach przyjętych na podstawie ust. 3 niniejszego artykułu oraz na podstawie art. 39;

b)	przy uwzględnieniu wymagań określonych w art. 26, prowadzi się nadzór w celu sprawdzenia, czy terytorium, strefa lub przedział pozostają wolne od choroby wpisanej do wykazu, w odniesieniu do której zatwierdzono lub uznano ich status obszaru wolnego od choroby;

stosuje się ograniczenia przemieszczeń zwierząt oraz, w stosownych przypadkach, uzyskanych z nich produktów, z gatunków wpisanych do wykazu w odniesieniu do choroby wpisanej do wykazu, dla której zatwierdzono lub uznano status obszaru wolnego od choroby, do terytorium, strefy lub przedziału, zgodnie z przepisami części IV i V;

d)	stosuje się inne środki bioasekuracji, aby zapobiec wprowadzeniu choroby wpisanej do wykazu, w odniesieniu do której zatwierdzono lub uznano status obszaru wolnego od choroby.

2. Państwo członkowskie natychmiast powiadamia Komisję, jeżeli warunki utrzymania statusu obszaru wolnego od choroby, o których mowa w ust. 1, nie mają już zastosowania.

3. Komisja jest uprawniona do przyjęcia zgodnie z art. 253 aktów delegowanych w sprawie następujących warunków utrzymania statusu obszaru wolnego od choroby:

a)	nadzoru, o którym mowa w ust. 1 lit. b);

b)	środków bioasekuracji, o których mowa w ust. 1 lit. c).

Artykuł 42

Zawieszenie, cofnięcie i przywrócenie statusu obszaru wolnego od choroby

1. Jeżeli państwo członkowskie ma powody, by podejrzewać, lub zostanie powiadomione przez Komisję, że naruszono jeden z warunków utrzymania statusu obszaru wolnego od choroby dla państwa członkowskiego, jego strefy lub przedziału, to państwo członkowskie natychmiast: [Popr. 146]

zawiesza przemieszczenia gatunków wpisanych do wykazu przyjmuje odpowiednie środki ze względu na ryzyko, które w odniesieniu do danej choroby wpisanej do wykazu, dla której zatwierdzono lub uznano status obszaru wolnego od choroby, do innych państw członkowskich, stref lub przedziałów o wyższym statusie zdrowotnym w odniesieniu do tej choroby wpisanej do wykazu może stanowić przemieszczanie zwierząt ; [Popr. 147]

b)	tam, gdzie jest to istotne dla zapobiegania rozprzestrzenieniu choroby wpisanej do wykazu, w odniesieniu do której zatwierdzono lub uznano status obszaru wolnego od choroby, stosuje środki kontroli choroby określone w części III tytuł II.

2. Środki określone w ust. 1 znosi się, jeżeli dalsze dochodzenie potwierdzi, że:

a)	podejrzewane naruszenie nie miało miejsca; lub

b)	podejrzewane naruszenie nie miało znaczących skutków, a państwo członkowskie może zagwarantować, że warunki utrzymania jego statusu obszaru wolnego od choroby są znowu spełnione.

3. Jeżeli dalsze dochodzenie przeprowadzone przez państwo członkowskie wykaże z dużym prawdopodobieństwem, że wystąpił przypadek choroby wpisanej do wykazu, w odniesieniu do której państwo to otrzymało status obszaru wolnego od choroby, lub też nastąpiło inne znaczące naruszenie warunków utrzymania statusu obszaru wolnego od choroby, to państwo członkowskie natychmiast powiadamia Komisję.

4. Po uzyskaniu informacji od państwa członkowskiego, o którym mowa w ust. 3 niniejszego artykułu, że nie są już spełnione warunki utrzymania statusu obszaru wolnego od choroby, Komisja w drodze aktu wykonawczego cofa natychmiastowo zatwierdzenie statusu obszaru wolnego od choroby dla państwa członkowskiego lub strefy, przyznanego zgodnie z art. 36 ust. 3, lub uznanie statusu obszaru wolnego od choroby dla przedziału, przyznanego zgodnie z art. 37 ust. 4. [Popr. 148]

Te akty wykonawcze przyjmuje się zgodnie z procedurą sprawdzającą, o której mowa w art. 255 ust. 2.

W należycie uzasadnionych nadzwyczaj pilnych przypadkach, gdy choroba wpisana do wykazu, o której mowa w ust. 3 niniejszego artykułu, rozprzestrzenia się szybko, stwarzając ryzyko bardzo znacznych konsekwencji dla zdrowia zwierząt lub dla zdrowia publicznego, dla gospodarki lub dla społeczeństwa, Komisja przyjmuje, zgodnie z procedurą określoną w art. 255 ust. 3, akty wykonawcze mające natychmiastowe zastosowanie.

5. Komisja jest uprawniona do przyjęcia zgodnie z art. 253 aktów delegowanych w sprawie przepisów dotyczących zawieszania, cofnięcia i przywrócenia statusu obszaru wolnego od choroby środków przedsięwziętych przez dotknięte chorobą państwa członkowskie i przeprowadzonych przez nie badań , o których mowa w ust. 1 i 2 niniejszego artykułu. [Popr. 149]

Rozdział 4a

Laboratoria urzędowe ds. zdrowia zwierząt [Popr. 150]

Artykuł 42a

Europejska sieć laboratoriów

1. Europejska sieć laboratoriów składa się z unijnych laboratoriów referencyjnych, krajowych laboratoriów referencyjnych oraz laboratoriów urzędowych ds. zdrowia zwierząt.

2. Laboratoria tworzące sieć europejską w ramach wypełniania swych zadań i obowiązków współpracują w celu zapewnienia tego, że nadzór nad chorobami zwierząt oraz programy kontroli i zwalczania chorób przewidziane w niniejszym rozporządzeniu opierają się na najbardziej zaawansowanych normach naukowych oraz rzetelnej i wiarygodnej diagnostyce. [Popr. 151]

Artykuł 42b

Unijne laboratoria referencyjne

1. Komisja wyznacza unijne laboratoria referencyjne ds. chorób, które ze względu na znaczenie zdrowotne i gospodarcze są konieczne, aby osiągnąć cele niniejszego rozporządzenia.

2. Laboratoria te wyznaczane są w ramach publicznej procedury wyboru i podlegają okresowym przeglądom.

3. Unijne laboratoria referencyjne:

funkcjonują zgodnie z normą EN ISO/IEC 17025 pt. „Ogólne wymagania dotyczące kompetencji laboratoriów badawczych i wzorcujących” oraz są oceniane i akredytowane zgodnie z tą normą przez krajową jednostkę akredytującą działającą zgodnie z rozporządzeniem (WE) nr 765/2008 Parlamentu Europejskiego i Rady (56);

b)	są bezstronne i wolne od konfliktu interesów w zakresie wykonywania swoich zadań jako unijne laboratoria referencyjne;

c)	dysponują właściwie wykwalifikowanymi pracownikami, odpowiednio przeszkolonymi w zakresie technik analitycznych, badawczych i diagnostycznych stosowanych w dziedzinie ich kompetencji oraz w razie potrzeby pracownikami pomocniczymi;

d)	posiadają infrastrukturę, sprzęt i produkty niezbędne do wykonywania powierzonych im zadań lub mają do nich dostęp;

e)	zapewniają dysponowanie przez ich pracowników dobrą znajomością międzynarodowych norm i praktyk oraz uwzględnianie przez tych pracowników w ich pracy najnowszych zmian w zakresie badań naukowych na szczeblu krajowym, unijnym i międzynarodowym;

f)	są wyposażone tak, aby wykonywać swoje zadania w sytuacjach nadzwyczajnych;

w razie potrzeby są wyposażone tak, aby spełniać stosowne normy w zakresie bioasekuracji, przy uwzględnieniu w ich pracy najnowszych zmian w zakresie badań naukowych na szczeblu krajowym, unijnym i międzynarodowym; są wyposażone tak, aby wykonywać swoje zadania w sytuacjach nadzwyczajnych; w razie potrzeby są wyposażone tak, aby spełniać stosowne normy w zakresie bioasekuracji.

4. Komisja w drodze aktów delegowanych określa szczegółowe zadania i obowiązki unijnych laboratoriów referencyjnych oraz, odpowiednio, minimalne wymogi dotyczące instalacji, wyposażenia i potrzebnych pracowników. [Popr. 152]

Artykuł 42c

Krajowe laboratoria referencyjne

1. Państwa członkowskie wyznaczają co najmniej jedno krajowe laboratorium referencyjne dla każdego laboratorium referencyjnego Unii wyznaczonego zgodnie z art. 42b ust. 1.

2. Krajowe laboratoria referencyjne są zgodne z wymaganiami określonymi w art. 42b ust. 2.

3. Komisja w drodze aktów delegowanych określa szczegółowe zadania i obowiązki krajowych laboratoriów referencyjnych oraz, odpowiednio, minimalne wymogi dotyczące instalacji, wyposażenia i potrzebnych pracowników. Te akty wykonawcze przyjmuje się zgodnie z procedurą sprawdzającą, o której mowa w art. 255 ust. 2. [Popr. 153]

Artykuł 42d

Ogólna koordynacja laboratoriów

1. Unijne laboratoria referencyjne oraz krajowe laboratoria referencyjne w ramach swych uprawnień:

(i)	zapewniają dostęp laboratoriów urzędowych ds. zdrowia zwierząt, o których mowa w art. 42e, do aktualnych informacji na temat dostępnych metod;

(ii)	organizują testy porównawcze między laboratoriami i zapewniają aktywne uczestnictwo laboratoriów;

(iii)

identyfikują potrzeby szkoleniowe pracowników laboratoriów i odpowiadają na nie;

(iv)	oceniają jakość odczynników i sprzętu wykorzystywanych w badaniach laboratoryjnych oraz czy spełniają one odpowiednie wymagania, a także produkują i dystrybuują materiały referencyjne.

2. Unijne laboratoria referencyjne oraz krajowe laboratoria referencyjne zajmują się ogólną koordynacją sieci laboratoriów ds. zdrowia zwierząt w ramach swej właściwości miejscowej. [Popr. 154]

Artykuł 42e

Laboratoria urzędowe ds. zdrowia zwierząt

1. Właściwe organy wyznaczają laboratoria urzędowe, których zadaniem jest przeprowadzanie analiz i badań laboratoryjnych w zakresie chorób zwierząt.

2. Właściwe organy mogą wyznaczyć jako laboratorium urzędowe wyłącznie laboratorium, które:

a)	dysponuje wiedzą fachową, sprzętem oraz infrastrukturą wymaganą do przeprowadzania analiz, badań lub diagnoz na podstawie próbek;

b)	dysponuje dostateczną liczbą odpowiednio wykwalifikowanych, wyszkolonych i doświadczonych pracowników;

c)	jest niezależne i wolne od jakiegokolwiek konfliktu interesów w zakresie swoich zadań jako laboratorium urzędowego;

d)	jest w stanie dostarczyć w terminie wyniki analiz, testów lub badań diagnostycznych;

e)	ma wdrożony system zapewniania jakości w celu zagwarantowania rzetelnych i wiarygodnych wyników stosowanych metod przeprowadzania analiz i diagnoz laboratoryjnych.

3. Urzędowe laboratoria ds. zdrowia zwierząt współpracują z krajowymi laboratoriami referencyjnymi państw członkowskich w celu zagwarantowania, że wywiązują się one ze swych zadań i obowiązków zgodnie z normami naukowymi i najwyższymi standardami jakości. [Popr. 155]

CZĘŚĆ III

ŚWIADOMOŚĆ CHORÓB, GOTOWOŚĆ NA WYPADEK ICH WYSTĄPIENIA I ICH KONTROLA

TYTUŁ I

Świadomość chorób i gotowość na wypadek ich wystąpienia

Rozdział 1

Plany awaryjne i ćwiczenia symulacyjne

Artykuł 43

Plany awaryjne

1. Państwa członkowskie opracowują i aktualizują plany awaryjne oraz, w razie potrzeby, szczegółowe instrukcje określające środki wprowadzane w państwie członkowskim w razie wystąpienia przypadku lub ogniska choroby wpisanej do wykazu, o której mowa w art. 8 ust. 1 lit. a), lub nowo występujących chorób, aby zapewnić wysoki poziom świadomości chorób, gotowości i szybkiego reagowania.

2. Plany awaryjne, oraz w stosownych przypadkach szczegółowe instrukcje, obejmują co najmniej następujące kwestie:

a)	ustanowienie struktury dowodzenia we właściwym organie oraz w innych organach publicznych, aby zapewnić szybkość i skuteczność procesu podejmowania decyzji na szczeblu państwa członkowskiego, na szczeblu regionalnym i lokalnym;

b)	ramy współpracy między właściwym organem i innymi zaangażowanymi organami publicznymi, aby zapewnić spójne i skoordynowane prowadzenie działań;

dostęp do:

(i)

obiektów;

(ii)	laboratoriów;

(iii)

sprzętu;

(iv)	personelu;

(v)	budżetu i, w stosownych przypadkach, przygotowania odpowiednich funduszy nadzwyczajnych; [Popr. 156]

(vi)	innych odpowiednich materiałów i zasobów niezbędnych do szybkiego i efektywnego zwalczenia chorób wpisanych do wykazu, o których mowa w art. 8 ust. 1 lit. a), lub nowo występujących chorób;

dostępność następujących ośrodków i grup posiadających niezbędną wiedzę specjalistyczną, które wspierają właściwy organ:

(i)	w pełni funkcjonujący centralny ośrodek kontroli choroby;

(ii)	regionalne i lokalne ośrodki kontroli choroby, stosownie do sytuacji administracyjnej i geograficznej państw członkowskich;

(iii)

operacyjne grupy ekspertów;

e)	wdrażanie środków kontroli choroby przewidzianych w tytule II rozdział 1 w odniesieniu do chorób wpisanych do wykazu, o których mowa w art. 8 ust. 1 lit. a), i do nowo występujących chorób;

f)	w stosownych przypadkach, przepisy dotyczące szczepień interwencyjnych;

g)	zasady wytyczania granic geograficznych obszarów objętych ograniczeniami ustanowionych przez właściwy organ zgodnie z art. 64 ust. 1;

h)	w stosownych przypadkach, koordynację z sąsiednimi państwami członkowskimi oraz z sąsiednimi państwami i terytoriami trzecimi.

2a. W trakcie opracowywania i aktualizowania planów awaryjnych państwa członkowskie konsultują się z odpowiednimi zainteresowanymi stronami. [Popr. 157]

Artykuł 44

Przekazanie uprawnień i uprawnienia wykonawcze dotyczące planów awaryjnych

1. Komisja jest uprawniona do przyjmowania aktów delegowanych zgodnie z art. 253 dotyczących szczegółowych wymagań i warunków dotyczących planów awaryjnych określonych w art. 43 ust. 1 oraz w celu uzupełnienia wymagań określonych w art. 43 ust. 2, przy uwzględnieniu:

a)	celów planów awaryjnych w zakresie zapewnienia wysokiego poziomu świadomości choroby, gotowości na jej wystąpienie i szybkiego reagowania;

b)	profilu choroby w przypadku chorób wpisanych do wykazu, o których mowa w art. 8 ust. 1 lit. a);

c)	nowej wiedzy na temat chorób wpisanych do wykazu i narzędzi kontroli choroby oraz rozwoju tych narzędzi. [Popr. 158]

2. Komisja w drodze aktów wykonawczych określa wymagania dotyczące praktycznego wdrażania w państwach członkowskich planów awaryjnych, o których mowa w art. 43 ust. 1, w zakresie:

a)	kwestii, o których mowa w art. 43 ust. 2 lit. a) i c)-h);

b)	innych operacyjnych aspektów planów awaryjnych w państwach członkowskich;

c)	szczegółowych wymagań i warunków dotyczących praktycznego wdrażania aktów delegowanych przyjętych na podstawie ust. 1 niniejszego artykułu.

Te akty wykonawcze przyjmuje się zgodnie z procedurą sprawdzającą, o której mowa w art. 255 ust. 2.

Artykuł 45

Ćwiczenia symulacyjne

1. Właściwy organ zapewnia regularne przeprowadzanie ćwiczeń symulacyjnych związanych z planami awaryjnymi, o których mowa w art. 43 ust. 1, aby:

a)	zapewnić w danym państwie członkowskim wysoki poziom świadomości choroby, gotowości na jej wystąpienie i szybkiego reagowania;

b)	sprawdzić funkcjonalność tych planów awaryjnych.

2. Tam, gdzie jest to wykonalne i właściwe, ćwiczenia symulacyjne prowadzi się w ścisłej współpracy z właściwymi organami sąsiednich państw członkowskich oraz sąsiednich państw i terytoriów trzecich.

3. Państwa członkowskie udostępniają na wniosek Komisji i pozostałych państw członkowskich sprawozdanie z głównych wyników ćwiczeń symulacyjnych.

4. W stosownych i koniecznych przypadkach Komisja, w drodze aktów wykonawczych, określa przepisy dotyczące praktycznej realizacji ćwiczeń symulacyjnych w państwach członkowskich, w odniesieniu do:

a)	częstotliwości, treści i formy ćwiczeń symulacyjnych;

b)	ćwiczeń symulacyjnych obejmujących więcej niż jedną chorobę wpisaną do wykazu, o której mowa w art. 8 ust. 1 lit. a);

c)	współpracy między państwami członkowskimi oraz z państwami i terytoriami trzecimi.

Te akty wykonawcze przyjmuje się zgodnie z procedurą sprawdzającą, o której mowa w art. 255 ust. 2.

Rozdział 2

Stosowanie weterynaryjnych produktów leczniczych do celów zapobiegania chorobom i ich kontroli

Artykuł 46

Stosowanie weterynaryjnych produktów leczniczych do celów zapobiegania chorobom i ich kontroli

1. Państwa członkowskie mogą wprowadzić wprowadzają środki dotyczące odpowiedzialnego stosowania weterynaryjnych produktów leczniczych w przypadku chorób wpisanych do wykazu zakaźnych , aby zapewnić jak najskuteczniejsze zapobieganie tym chorobom i ich kontrolę, o ile środki te są zgodne z regułami dotyczącymi stosowania weterynaryjnych produktów leczniczych ustanowionymi w aktach delegowanych przyjętych na podstawie art. 47. [Popr. 159]

Środki te mogą obejmować:

a)	zakazy i ograniczenia stosowania weterynaryjnych produktów leczniczych;

b)	obowiązkowe stosowanie weterynaryjnych produktów leczniczych.

2. Ustalając, czy i jak stosować weterynaryjne produkty lecznicze oraz środki zapobiegania chorobom i ich kontroli w przypadku danej choroby wpisanej do wykazu, państwa członkowskie biorą pod uwagę następujące kryteria: [Popr. 160]

a)	profil choroby;

rozmieszczenie choroby wpisanej do wykazu:

(i)	w państwie członkowskim;

(ii)

w Unii;

(iii)

w stosownych przypadkach, w sąsiednich państwach i terytoriach trzecich;

(iv)	w państwach i terytoriach trzecich, z których przywozi się zwierzęta i produkty do Unii;

c)	dostępność i skuteczność weterynaryjnych produktów leczniczych oraz związane z nimi ryzyko , jak również negatywne skutki oporności na środki przeciwdrobnoustrojowe ; [Popr. 161]

d)	dostępność testów diagnostycznych do wykrywania zakażeń u zwierząt leczonych weterynaryjnymi produktami leczniczymi;

e)	gospodarcze oraz społeczne skutki stosowania weterynaryjnych produktów leczniczych oraz jego skutki dla dobrostanu zwierząt i dla środowiska w porównaniu z innymi dostępnymi strategiami zapobiegania chorobom i ich kontroli.

3. Dla ochrony zdrowia zwierząt i zdrowia publicznego państwa członkowskie wprowadzają odpowiednie środki zapobiegawcze dotyczące stosowania weterynaryjnych produktów leczniczych do celów badań naukowych lub do celów rozwoju i testowania tych produktów w warunkach kontrolowanych.

3a. W perspektywie obniżenia oporności na środki przeciwdrobnoustrojowe oraz zgodnie z działaniem nr 5 komunikatu Komisji do Parlamentu Europejskiego i Rady pt. „Plan działania na rzecz zwalczania rosnącego zagrożenia związanego z opornością na środki przeciwdrobnoustrojowe” państwa członkowskie najpóźniej w przeciągu dwóch lat od wejścia w życie niniejszego rozporządzenia przedstawiają Komisji sprawozdanie w sprawie zastosowania na ich terytorium weterynaryjnych produktów leczniczych zawierających antybiotyki. Następnie Unia podejmuje działania mające na celu ustanowienie odpowiednich celów redukcji najpóźniej w przeciągu trzech lat od wejścia w życie niniejszego rozporządzenia. [Popr. 162]

Artykuł 47

Przekazanie uprawnień dotyczących stosowania weterynaryjnych produktów leczniczych

1. Komisja jest uprawniona do przyjmowania aktów delegowanych zgodnie z art. 253 dotyczących:

a)	zakazów i ograniczeń stosowania weterynaryjnych produktów leczniczych;

b)	szczególnych warunków stosowania weterynaryjnych produktów leczniczych w odniesieniu do poszczególnych chorób wpisanych do wykazu; [Popr. 163]

c)	obowiązkowego stosowania weterynaryjnych produktów leczniczych;

d)	środków ograniczających ryzyko w celu zapobiegania rozprzestrzenianiu się chorób wpisanych do wykazu za pośrednictwem zwierząt leczonych weterynaryjnymi produktami leczniczymi lub produktów otrzymanych z takich zwierząt; [Popr. 164]

e)	nadzoru po zastosowaniu szczepionek i innych weterynaryjnych produktów leczniczych w przypadku poszczególnych chorób wpisanych do wykazu; [Popr. 165]

ea)	przepisów dotyczących tego, w jaki sposób interwencyjnie szczepione zwierzęta mogą być wykorzystane. [Popr. 166]

2. Ustanawiając reguły, o których mowa w ust. 1, Komisja uwzględnia kryteria określone w art. 46 ust. 2.

3. Jeżeli w przypadkach nowego ryzyka wymaga tego szczególnie pilna potrzeba, procedura przewidziana w art. 254 ma zastosowanie do przepisów przyjętych na podstawie ust. 1 niniejszego artykułu.

Rozdział 3

Banki antygenów, szczepionek i odczynników diagnostycznych

Artykuł 48

Ustanowienie unijnych banków antygenów, szczepionek i odczynników diagnostycznych

1. W przypadku chorób wpisanych do wykazu, o których mowa w art. 8 ust. 1 lit. a), w przypadku których szczepienia nie są zakazane aktem delegowanym przyjętym na podstawie art. 47 ust. 1, Komisja może ustanowić banki antygenów, szczepionek i odczynników diagnostycznych oraz odpowiadać za zarządzanie tymi bankami, w celu przechowywania i wymiany zapasów co najmniej jednego z następujących produktów biologicznych:

antygeny;

b)	szczepionki;

c)	zapasy szczepu macierzystego szczepionek;

d)	odczynniki diagnostyczne.

1a. Komisja zapewnia procedurę przyspieszoną opracowywania i rejestracji nowo pojawiających się czynników chorobotwórczych lub importowania odpowiednio rejestrowanych produktów ochrony zdrowia zwierząt. [Popr. 167]

2. Komisja zapewnia, aby unijne banki antygenów, szczepionek i odczynników diagnostycznych, o których mowa w ust. 1:

przechowywały dostateczne zapasy odpowiednich rodzajów antygenów, szczepionek, zapasów szczepu macierzystego szczepionek i odczynników diagnostycznych dla danej choroby wpisanej do wykazu, biorąc pod uwagę potrzeby państw członkowskich oszacowane w ramach planów awaryjnych, o których mowa w art. 43 ust. 1;

b)	otrzymywały regularne dostawy i w odpowiednich terminach wymieniały zapasy antygenów, szczepionek, zapasy szczepu macierzystego szczepionek i odczynników diagnostycznych;

c)	były prowadzone i przemieszczane zgodnie z odpowiednimi normami bioasekuracji, bezpieczeństwa biologicznego i środków w zakresie zabezpieczenia przed czynnikami chorobotwórczymi, jak określono w art. 15 ust. 1 oraz w aktach delegowanych przyjętych na podstawie art. 15 ust. 2.

3. Komisja jest uprawniona do przyjmowania aktów delegowanych zgodnie z art. 253 dotyczących:

a)	zarządzania zapasami unijnych banków antygenów, szczepionek i odczynników diagnostycznych, przechowywania i wymiany tych zapasów, jak określono w ust. 1 i 2;

b)	wymagań w zakresie środków bioasekuracji, bezpieczeństwa biologicznego i środków w zakresie zabezpieczenia przed czynnikami chorobotwórczymi, określonych w art. 15 ust. 1 oraz w aktach delegowanych przyjętych na podstawie art. 15 ust. 2.

Artykuł 49

Dostęp do unijnych banków antygenów, szczepionek i odczynników diagnostycznych

1. Komisja zapewnia na wniosek dostawy produktów biologicznych, o których mowa w art. 48 ust. 1, z unijnych banków antygenów, szczepionek i odczynników diagnostycznych, o ile zapasy te są dostępne, do:

a)	państw członkowskich;

b)	państw i terytoriów trzecich, o ile dostawa ta jest przeznaczona w pierwszym rzędzie do celów zapobiegania rozprzestrzenieniu się choroby do Unii.

2. W razie ograniczonej dostępności zapasów Komisja ustala kolejność dostępu, o którym mowa w ust. 1, biorąc pod uwagę:

a)	okoliczności choroby, w związku z którymi złożono wniosek o dostęp;

b)	istnienie krajowego banku antygenów, szczepionek i odczynników diagnostycznych w państwie członkowskim, państwie lub terytorium trzecim, które złożyło wniosek;

c)	istnienie unijnych środków w zakresie obowiązkowych szczepień określonych w aktach delegowanych przyjętych na podstawie art. 47 ust. 1.

Artykuł 50

Uprawnienia wykonawcze dotyczące unijnych banków antygenów, szczepionek i odczynników diagnostycznych

Komisja ustanawia w drodze aktów wykonawczych reguły dotyczące unijnych banków antygenów, szczepionek i odczynników diagnostycznych, określając w odniesieniu do produktów biologicznych, o których mowa w art. 48 ust. 1:

a)	te z produktów biologicznych, które mają znaleźć się w unijnych bankach antygenów, szczepionek i odczynników diagnostycznych, oraz odnośne choroby wpisane do wykazu, o których mowa w art. 8 ust. 1 lit. a);

b)	rodzaje produktów biologicznych, które mają znaleźć się w unijnych bankach antygenów, szczepionek i odczynników diagnostycznych, oraz ilości tych produktów dla każdej z chorób wpisanych do wykazu, o których mowa w art. 8 ust. 1 lit. a), a które objęte są działalnością danego banku;

c)	wymagania dotyczące zaopatrywania w te produkty biologiczne, ich przechowywania i wymiany;

d)	dostawy tych produktów biologicznych z unijnych banków antygenów, szczepionek i odczynników diagnostycznych do państw członkowskich oraz do państw i terytoriów trzecich;

e)	wymagania proceduralne i techniczne dotyczące umieszczania tych produktów biologicznych w unijnych bankach antygenów, szczepionek i odczynników diagnostycznych oraz wymagania proceduralne i techniczne dotyczące ubiegania się o dostęp do tych banków.

Te akty wykonawcze przyjmuje się zgodnie z procedurą sprawdzającą, o której mowa w art. 255 ust. 2.

W należycie uzasadnionych szczególnie pilnych przypadkach związanych z chorobą wpisaną do wykazu, o której mowa w art. 8 ust. 1 lit. a), stanowiącą ryzyko o bardzo znacznych konsekwencjach, Komisja przyjmuje, zgodnie z procedurą, o której mowa w art. 255 ust. 3, akty wykonawcze mające natychmiastowe zastosowanie.

Artykuł 51

Poufność informacji dotyczących unijnych banków antygenów, szczepionek i odczynników diagnostycznych

Są uważane za niejawne i nie podlegają publikacji informacje dotyczące ilości i podtypów produktów biologicznych, o których mowa w art. 48 ust. 1, przechowywanych w unijnych bankach antygenów, szczepionek i odczynników diagnostycznych.

Artykuł 52

Krajowe banki antygenów, szczepionek i odczynników diagnostycznych

1. Państwa członkowskie, które ustanowiły krajowe banki antygenów, szczepionek i odczynników diagnostycznych dla chorób wpisanych do wykazu, o których mowa w art. 8 ust. 1 lit. a), a które są objęte działalnością unijnych banków antygenów, szczepionek i odczynników diagnostycznych, zapewniają, aby ich krajowe banki antygenów, szczepionek i odczynników diagnostycznych spełniały wymagania dotyczące bioasekuracji, bezpieczeństwa biologicznego i środków w zakresie zabezpieczenia przed czynnikami chorobotwórczymi określone w art. 15 ust. 1 lit. a) oraz w aktach delegowanych przyjętych na podstawie art. 15 ust. 2 oraz art. 48 ust. 3 lit. b).

2. Państwa członkowskie przekazują Komisji i pozostałym państwom członkowskim aktualne informacje o:

a)	istnieniu lub utworzeniu krajowych banków antygenów, szczepionek i odczynników diagnostycznych, o których mowa w ust. 1;

b)	rodzajach antygenów, szczepionek, zapasów szczepów macierzystych szczepionek i rodzajach odczynników diagnostycznych oraz o ich ilościach w takich bankach;

c)	jakichkolwiek zmianach w ich funkcjonowaniu.

3. Komisja może w drodze aktów wykonawczych ustanowić reguły określające treść informacji, o których mowa w ust. 2 niniejszego artykułu, oraz częstotliwość i format ich przekazywania.

Te akty wykonawcze przyjmuje się zgodnie z procedurą sprawdzającą, o której mowa w art. 255 ust. 2.

TYTUŁ II

Środki kontroli choroby

Rozdział 1

Choroby wpisane do wykazu, o których mowa w art. 8 ust. 1 lit. a)

Sekcja 1

Środki kontroli choroby wprowadzane w razie podejrzenia choroby wpisanej do wykazu u zwierząt utrzymywanych

Artykuł 53

Obowiązki podmiotów, osób zawodowo zajmujących się zwierzętami i posiadaczy zwierząt domowych

1. W razie podejrzenia u zwierząt utrzymywanych choroby wpisanej do wykazu, o której mowa w art. 8 ust. 1 lit. a), oprócz powiadomienia właściwego organu i lekarzy weterynarii o objawach lub podejrzeniu choroby zgodnie z art. 16 ust. 1, do czasu wprowadzenia środków kontroli choroby przez właściwy organ zgodnie z art. 54 ust. 1 i art. 55 ust. 1, osoby zawodowo zajmujące się zwierzętami, podmioty i posiadacze zwierząt domowych wprowadzają odpowiednie środki kontroli choroby określone w art. 55 ust. 1 lit. c), d) i e), aby zapobiec rozprzestrzenieniu się tej choroby wpisanej do wykazu z dotkniętych nią zwierząt, zakładów i miejsc, za które te podmioty i osoby odpowiadają, na inne zwierzęta lub na ludzi.

2. Komisja jest uprawniona do przyjmowania aktów delegowanych zgodnie z art. 253 dotyczących szczegółowych reguł uzupełniania środków kontroli choroby wprowadzanych przez podmioty, osoby zawodowo zajmujące się zwierzętami i posiadaczy zwierząt domowych, które to środki określono w ust. 1 niniejszego artykułu.

Artykuł 54

Dochodzenie prowadzone przez właściwy organ w razie podejrzenia choroby wpisanej do wykazu

1. W razie podejrzenia u zwierząt utrzymywanych choroby wpisanej do wykazu, o której mowa w art. 8 ust. 1 lit. a), właściwy organ niezwłocznie wszczyna dochodzenie w celu potwierdzenia lub wykluczenia obecności tej choroby wpisanej do wykazu.

2. Do celów dochodzenia, o którym mowa w ust. 1, właściwy organ, w stosownych przypadkach, zapewnia, aby urzędowi lekarze weterynarii:

a)	przeprowadzili badanie przedmiotowe reprezentatywnej próby zwierząt utrzymywanych z gatunków wpisanych do wykazu w odniesieniu do danej choroby wpisanej do wykazu;

b)	pobrali odpowiednie próbki od tych zwierząt utrzymywanych z gatunków wpisanych do wykazu oraz inne próbki do badań laboratoryjnych w laboratoriach wyznaczonych do tego celu przez właściwy organ;

c)	przeprowadzili badanie laboratoryjne w celu potwierdzenia lub wykluczenia obecności danej choroby wpisanej do wykazu.

3. Komisja jest uprawniona do przyjmowania aktów delegowanych zgodnie z art. 253 dotyczących szczegółowych reguł uzupełniających reguły w sprawie dochodzenia prowadzonego przez właściwy organ, określone w ust. 1 niniejszego artykułu.

Artykuł 55

Wstępne środki kontroli choroby wprowadzane przez właściwy organ

1. W razie podejrzenia u zwierząt utrzymywanych choroby wpisanej do wykazu, o której mowa w art. 8 ust. 1 lit. a), właściwy organ wprowadza następujące wstępne środki kontroli choroby do czasu uzyskania wyników dochodzenia, o którym mowa w art. 54 ust. 1, oraz do czasu wprowadzenia środków kontroli choroby zgodnie z art. 61 ust. 1:

a)	obejmuje urzędowym nadzorem zakład, gospodarstwo domowe, przedsiębiorstwo spożywcze lub paszowe, przewoźników, handel zwierzętami gospodarskimi, zakład produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego lub jakiekolwiek inne miejsce, w którym występuje podejrzenie choroby; [Popr. 168]

sporządza spis:

(i)	zwierząt utrzymywanych w zakładzie, gospodarstwie domowym, przedsiębiorstwie spożywczym lub paszowym, u przewoźników, w handlu zwierzętami gospodarskimi, zakładzie produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego lub w innym miejscu; [Popr. 169]

(ii)

produktów w zakładzie, gospodarstwie domowym, przedsiębiorstwie spożywczym lub paszowym, u przewoźników, w handlu zwierzętami gospodarskimi, zakładzie produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego lub w innym miejscu, o ile jest to istotne z punktu widzenia rozprzestrzeniania się tej choroby wpisanej do wykazu; [Popr. 170]

c)	stosuje odpowiednie środki zapewnia stosowanie odpowiednich środków bioasekuracji, aby zapobiec rozprzestrzenieniu się czynnika powodującego tę chorobę wpisaną do wykazu na inne zwierzęta lub na ludzi; [Popr. 171]

d)	jeżeli może to zapobiec dalszemu rozprzestrzenianiu się czynnika chorobotwórczego, trzyma w izolacji zwierzęta utrzymywane z gatunków wpisanych do wykazu w odniesieniu do danej choroby wpisanej do wykazu i zapobiega styczności tych zwierząt ze zwierzętami dzikimi;

ogranicza przemieszczenia zwierząt utrzymywanych, produktów oraz, w stosownych przypadkach ludzi, pojazdów i przedmiotów lub innych środków, za pośrednictwem których czynnik chorobotwórczy mógłby rozprzestrzenić się do lub z zakładów, gospodarstw domowych, zakładów przedsiębiorstw spożywczych i paszowych, do lub od przewoźników, do lub z handlu zwierzętami gospodarskimi, zakładów produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego oraz innych miejsc, w których podejrzewa się tę chorobę wpisaną do wykazu, w zakresie niezbędnym do zapobiegania rozprzestrzenianiu się choroby wpisanej do wykazu; [Popr. 172]

biorąc pod uwagę środki kontroli choroby określone w sekcji 4 oraz zapewniając , że jakiekolwiek środki kontroli choroby oszczędzą zwierzętom dotkniętym chorobą niepotrzebnego bólu i cierpienia, wprowadza inne niezbędne środki kontroli choroby dotyczące: [Popr. 173]

(i)

objęcia dochodzeniem prowadzonym przez właściwy organ, określonym w art. 54 ust. 1, i środkami kontroli choroby określonymi w niniejszym ustępie w lit. a)-d), innych zakładów, ich jednostek epidemiologicznych, gospodarstw domowych, przedsiębiorstw spożywczych i paszowych , przewoźników, handlu zwierzętami gospodarskimi lub zakładów produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego; [Popr. 174]

(ii)	ustanowienia tymczasowych obszarów objętych ograniczeniami, stosownych do profilu choroby;

g)	wszczyna dochodzenie epidemiologiczne przewidziane w art. 57 ust. 1.

2. Komisja jest uprawniona do przyjmowania aktów delegowanych zgodnie z art. 253 dotyczących szczegółowych reguł w uzupełnieniu do ust. 1 niniejszego artykułu w odniesieniu do konkretnych i szczegółowych środków kontroli choroby wprowadzanych w zależności od choroby wpisanej do wykazu, o której mowa w art. 8 ust. 1 lit. a), przy uwzględnieniu ryzyka związanego z:

a)	gatunkiem lub kategorią zwierząt;

b)	rodzajem produkcji.

Artykuł 56

Przegląd i rozszerzenie wstępnych środków kontroli choroby

Środki kontroli choroby przewidziane w art. 55 ust. 1 podlegają:

przeglądowi właściwego organu, w stosownych przypadkach, w związku z ustaleniami w ramach:

(i)	dochodzenia przewidzianego w art. 54 ust. 1;

(ii)	dochodzenia epidemiologicznego przewidzianego w art. 57 ust. 1;

b)	w razie potrzeby, rozszerzeniu na inne miejsca, jak określono w art. 55 ust. 1 lit. e).

Sekcja 2

Dochodzenie epidemiologiczne

Artykuł 57

Dochodzenie epidemiologiczne

1. Właściwy organ przeprowadza dochodzenie epidemiologiczne w razie podejrzenia lub potwierdzenia u zwierząt choroby wpisanej do wykazu, o której mowa w art. 8 ust. 1 lit. a).

2. Celem dochodzenia epidemiologicznego, o którym mowa w ust. 1, jest:

a)	ustalenie prawdopodobnego pochodzenia choroby wpisanej do wykazu oraz sposobów jej rozprzestrzeniania się;

b)	obliczenie, od jakiego czasu prawdopodobnie występuje choroba wpisana do wykazu;

ustalenie zakładów i ich jednostek epidemiologicznych, gospodarstw domowych, przedsiębiorstw spożywczych lub paszowych, przewoźników, handlu zwierzętami gospodarskimi, zakładów produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego lub innych miejsc, które miały styczność z chorobą, a znajdujące się w nich zwierzęta z gatunków wpisanych do wykazu w odniesieniu do podejrzewanej choroby wpisanej do wykazu mogły zostać zakażone, zarażone pasożytami lub zanieczyszczone; [Popr. 175]

uzyskanie informacji o przemieszczeniach zwierząt utrzymywanych, osób, produktów, pojazdów, przedmiotów lub innych środków, za pośrednictwem których mogło dojść do rozprzestrzeniania się czynnika chorobotwórczego w stosownym okresie poprzedzającym powiadomienie o podejrzeniu lub potwierdzeniu choroby wpisanej do wykazu;

e)	uzyskanie informacji o prawdopodobnym rozprzestrzenieniu się choroby wpisanej do wykazu w otaczającym środowisku, w tym o obecności i rozmieszczeniu wektorów choroby.

Sekcja 3

Potwierdzenie choroby u zwierząt utrzymywanych

Artykuł 58

Urzędowe potwierdzenie przez właściwy organ chorób wpisanych do wykazu, o których mowa w art. 8 ust. 1 lit. a)

1. Właściwy organ dokonuje urzędowego potwierdzenia choroby wpisanej do wykazu, o której mowa w art. 8 ust. 1 lit. a), w oparciu o następujące informacje:

a)	wyniki badań przedmiotowych i laboratoryjnych, o których mowa w art. 54 ust. 2;

b)	dochodzenie epidemiologiczne przewidziane w art. 57 ust. 1;

c)	inne dostępne dane epidemiologiczne.

2. Komisja jest uprawniona do przyjmowania aktów delegowanych zgodnie z art. 253 dotyczących wymagań, które należy spełnić, aby dokonać urzędowego potwierdzenia, o którym mowa w ust. 1 niniejszego artykułu.

Artykuł 59

Zniesienie wstępnych środków kontroli choroby w razie wykluczenia obecności choroby wpisanej do wykazu lub nowo występującej choroby [Popr. 176]

Właściwy organ stosuje wstępne środki kontroli choroby przewidziane w art. 55 ust. 1 i w art. 56, dopóki nie zostanie wykluczona obecność chorób wpisanych do wykazu, o których mowa w art. 8 ust. 1 lit. a), lub nowo występujących chorób na podstawie informacji, o których mowa w art. 58 ust. 1 lub w przepisach przyjętych na podstawie art. 58 ust. 2. [Popr. 177]

Sekcja 4

Środki kontroli choroby wprowadzane w razie potwierdzenia choroby u zwierząt utrzymywanych

Artykuł 60

Natychmiastowe środki kontroli choroby wprowadzane przez właściwy organ

W razie urzędowego potwierdzenia u zwierząt utrzymywanych, zgodnie z art. 58 ust. 1, ogniska choroby wpisanej do wykazu, o której mowa w art. 8 ust. 1 lit. a), właściwy organ natychmiast:

a)	urzędowo uznaje za objęty zakażeniem tą chorobą wpisaną do wykazu dany zakład, gospodarstwo domowe, przewoźnika , handel zwierzętami gospodarskimi, przedsiębiorstwo spożywcze lub paszowe, zakład produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego lub inne miejsce; [Popr. 178]

b)	ustanawia obszar objęty ograniczeniami, stosownie do tej choroby wpisanej do wykazu;

c)	wdraża plan awaryjny, o którym mowa w art. 43 ust. 1, aby zapewnić pełną koordynację środków kontroli choroby.

Artykuł 61

Zakłady i inne miejsca dotknięte chorobą

1. W razie wystąpienia ogniska choroby wpisanej do wykazu, o której mowa w art. 8 ust. 1 lit. a) u zwierząt utrzymywanych w zakładzie, gospodarstwie domowym, u przewoźnika , w handlu zwierzętami gospodarskimi, przedsiębiorstwie spożywczym lub paszowym, zakładzie produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego lub w innym miejscu, właściwy organ niezwłocznie wprowadza co najmniej jeden z następujących środków kontroli choroby, aby zapobiec dalszemu rozprzestrzenianiu się tej choroby wpisanej do wykazu: [Popr. 179]

a)	ograniczenia przemieszczeń osób, zwierząt, produktów, pojazdów lub innych przedmiotów lub substancji, które mogą być zanieczyszczone i przyczyniać się do rozprzestrzeniania się choroby wpisanej do wykazu;

humanitarne uśmiercanie i usunięcie lub ubój zwierząt, które mogą być zanieczyszczone i przyczyniać się do rozprzestrzeniania się choroby wpisanej do wykazu , pod warunkiem, że odbywa się to w sposób pozwalający oszczędzić zwierzęciu wszelkiego niepotrzebnego bólu, strachu lub cierpienia ; [Popr. 180]

zniszczenie, przetworzenie, przekształcenie lub obróbka produktów, paszy lub innych substancji lub obróbka sprzętu, środków transportu, roślin lub produktów roślinnych bądź wody, które mogą być zanieczyszczone, tam gdzie jest to właściwe, aby zapewnić zniszczenie wszystkich czynników chorobotwórczych lub ich wektorów;

szczepienia lub leczenie zwierząt utrzymywanych przy użyciu innych weterynaryjnych produktów leczniczych zgodnie z art. 46 ust. 1 oraz z aktami delegowanymi przyjętymi na podstawie art. 47 ust. 1; zaleca się szczepienia, które zachowują zwierzęta przy życiu bez negatywnych konsekwencji dla handlu w Unii i z państwami trzecimi; [Popr. 181]

e)	izolacja, kwarantanna lub obróbka zwierząt lub produktów, które mogą być zanieczyszczone i przyczyniać się do rozprzestrzeniania się choroby wpisanej do wykazu;

oczyszczanie, odkażanie, dezynsekcja i deratyzacja lub inne niezbędne środki bioasekuracji, które należy zastosować w dotkniętym chorobą zakładzie, gospodarstwie domowym, przedsiębiorstwie spożywczym lub paszowym, u dotkniętego chorobą przewoźnika, w dotkniętym chorobą handlu zwierzętami gospodarskimi, zakładzie produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego lub w innych miejscach, aby ograniczyć do minimum ryzyko rozprzestrzeniania się choroby wpisanej do wykazu; [Popr. 182]

g)	pobranie dostatecznej liczby odpowiednich próbek niezbędnych do przeprowadzenia dochodzenia epidemiologicznego, o którym mowa w art. 57 ust. 1;

h)	badanie laboratoryjne próbek.

2. Ustalając, które środki kontroli choroby należy wprowadzić w danym przypadku, właściwy organ bierze pod uwagę:

a)	profil choroby;

b)	rodzaj produkcji i jednostki epidemiologiczne w dotkniętym chorobą zakładzie, gospodarstwie domowym, u przewoźnika , w handlu zwierzętami gospodarskimi, przedsiębiorstwie spożywczym lub paszowym, zakładzie produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego lub w innym miejscu; [Popr. 183]

ba)	wpływ środków na różnorodność genetyczną zwierząt utrzymywanych w warunkach fermowych oraz konieczność zachowania zasobów genowych zwierząt utrzymywanych w warunkach fermowych. [Popr. 184]

3. Właściwy organ pozwala na ponowne umieszczenie zwierząt w zakładzie, gospodarstwie domowym lub w innym miejscu wyłącznie wtedy, gdy: [Popr. 185]

a)	pomyślnie wdrożono wszystkie odpowiednie środki kontroli choroby i przeprowadzono badania laboratoryjne, o których mowa w ust. 1;

upłynęła odpowiednia ilość czasu, aby zapobiec ponownemu zanieczyszczeniu dotkniętego chorobą zakładu, gospodarstwa domowego, przedsiębiorstwa spożywczego lub paszowego, przewoźnika, handlu zwierzętami gospodarskimi, zakładu produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego oraz innego miejsca chorobą wpisaną do wykazu, o której ognisku jest mowa w ust. 1. [Popr. 186]

Artykuł 62

Zakłady i miejsca powiązane epidemiologicznie

1. Właściwy organ rozszerza środki kontroli choroby określone w art. 61 ust. 1 na inne zakłady, ich jednostki epidemiologiczne, gospodarstwa domowe, przedsiębiorstwa spożywcze lub paszowe , przewoźników, handel zwierzętami gospodarskimi lub zakłady produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego, inne miejsca lub środki transportu, w przypadku których na podstawie dochodzenia epidemiologicznego przewidzianego w art. 57 ust. 1, wyników badań przedmiotowych i laboratoryjnych lub innych danych epidemiologicznych można podejrzewać, że choroba wpisana do wykazu, o której mowa w art. 8 ust. 1 lit. a), a w związku z którą wprowadzono takie środki, rozprzestrzeniła się do nich, z nich, lub za ich pośrednictwem. [Popr. 187]

2. Jeżeli dochodzenie epidemiologiczne, o którym mowa w art. 57 ust. 1, wykaże, że prawdopodobnym miejscem pochodzenia choroby wpisanej do wykazu, o której mowa w art. 8 ust. 1 lit. a), jest inne państwo członkowskie lub też prawdopodobnie ta choroba wpisana do wykazu rozprzestrzeniła się do innego państwa członkowskiego, właściwy organ informuje to państwo członkowskie oraz Komisję . [Popr. 188]

3. W przypadkach, o których mowa w ust. 2, właściwe organy różnych państw członkowskich współpracują w ramach dalszego dochodzenia epidemiologicznego oraz przy stosowaniu środków kontroli choroby.

Artykuł 63

Przekazanie uprawnień dotyczących środków kontroli choroby w dotkniętych chorobą i powiązanych epidemiologicznie zakładach i miejscach

Komisja jest uprawniona do przyjmowania aktów delegowanych zgodnie z art. 253 w sprawie szczegółowych reguł dotyczących środków kontroli choroby, które mają być wprowadzane przez właściwe organy zgodnie z art. 61 i 62 w dotkniętych chorobą i powiązanych epidemiologicznie zakładach, przedsiębiorstwach spożywczych i paszowych lub w zakładach produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego i w innych miejscach w odniesieniu do chorób wpisanych do wykazu, o których mowa w art. 8 ust. 1 lit. a).

Te szczegółowe reguły obejmują następujące kwestie:

a)	warunki i wymagania dotyczące środków kontroli choroby określonych w art. 61 ust. 1 lit. a)-e);

b)	procedury dotyczące przewidzianego w art. 61 ust. 1 lit. f) oczyszczania, odkażania, dezynsekcji i deratyzacji, we właściwych przypadkach regulujące stosowanie w tych celach produktów biobójczych;

c)	warunki i wymagania dotyczące pobierania próbek i badań laboratoryjnych określonych w art. 61 ust. 1 lit. g)-h);

d)	szczegółowe warunki i wymagania dotyczące ponownego umieszczania zwierząt, o którym mowa w art. 61 ust. 3;

e)	niezbędne środki kontroli choroby określone w art. 62, które wprowadza się w powiązanych epidemiologicznie zakładach, miejscach i środkach transportu.

Artykuł 64

Ustanawianie przez właściwy organ obszarów objętych ograniczeniami

1. W stosownych przypadkach właściwy organ ustanawia obszar objęty ograniczeniami wokół dotkniętego chorobą zakładu, gospodarstwa domowego, przedsiębiorstwa spożywczego lub paszowego, przewoźnika, handlu zwierzętami gospodarskimi, zakładu produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego lub wokół innego miejsca, w którym u zwierząt utrzymywanych wystąpiło ognisko choroby wpisanej do wykazu, o której mowa w art. 8 ust. 1 lit. a), uwzględniając: [Popr. 189]

a)	profil choroby;

b)	położenie geograficzne obszarów objętych ograniczeniami;

c)	czynniki ekologiczne i hydrologiczne na obszarach objętych ograniczeniami;

d)	warunki meteorologiczne;

e)	obecność, rozmieszczenie i typy wektorów na obszarach objętych ograniczeniami;

f)	wyniki dochodzenia epidemiologicznego, o którym mowa w art. 57 ust. 1, wyniki innych przeprowadzonych badań oraz dane epidemiologiczne;

g)	wyniki badań laboratoryjnych;

h)	zastosowane środki kontroli choroby;

ha)	koszty bezpośrednie i pośrednie dla sektorów dotkniętych chorobą oraz dla całej gospodarki. [Popr. 190]

Przy tworzeniu obszaru objętego ograniczeniami właściwy organ kieruje się zasadą proporcjonalności. [Popr. 191]

Obszar objęty ograniczeniami obejmuje, w stosownych przypadkach, obszar zapowietrzony i obszar zagrożony o określonym rozmiarze i konfiguracji.

2. Właściwy organ stale ocenia i analizuje sytuację oraz, gdy jest to stosowne w celu zapobiegania rozprzestrzenianiu się choroby wpisanej do wykazu, o której mowa w art. 8 ust. 1 lit. a), podejmuje następujące działania:

a)	dostosowuje granice obszarów objętych ograniczeniami;

b)	ustanawia dodatkowe obszary objęte ograniczeniami.

3. Jeżeli obszary objęte ograniczeniami są położone na terytorium więcej niż jednego państwa członkowskiego, właściwe organy tych państw członkowskich współpracują przy ustanawianiu obszarów objętych ograniczeniami, o których mowa w ust. 1.

4. Komisja jest uprawniona do przyjęcia aktów delegowanych zgodnie z art. 253 w sprawie szczegółowych reguł dotyczących ustanawiania i zmiany obszarów objętych ograniczeniami, w tym obszarów zapowietrzonych i zagrożonych.

Artykuł 65

Środki kontroli choroby w obszarze objętym ograniczeniami

1. Właściwy organ wprowadza w obszarze objętym ograniczeniami co najmniej jeden z następujących środków kontroli choroby w celu zapobiegania dalszemu rozprzestrzenianiu się choroby wpisanej do wykazu, o której mowa w art. 8 ust. 1 lit. a):

ustalenie zakładów, gospodarstw domowych, przedsiębiorstw spożywczych lub paszowych, przewoźników, handlu zwierzętami gospodarskimi, zakładów produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego lub innych miejsc, w których znajdują się zwierzęta utrzymywane z gatunków wpisanych do wykazu w odniesieniu do tej choroby wpisanej do wykazu; [Popr. 192]

wizyty w zakładach, gospodarstwach domowych, przedsiębiorstwach spożywczych lub paszowych, u przewoźników, w handlu zwierzętami gospodarskimi, zakładach produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego lub innych miejscach, w których utrzymuje się zwierzęta z gatunków wpisanych do wykazu w odniesieniu do tej choroby wpisanej do wykazu, oraz, w razie potrzeby, badania, pobieranie próbek i badania laboratoryjne próbek; [Popr. 193]

wprowadzenie warunków dotyczących przemieszczania osób, zwierząt, produktów, paszy, pojazdów bądź innych przedmiotów lub substancji, które mogą być zanieczyszczone lub przyczyniać się do rozprzestrzeniania się tej choroby wpisanej do wykazu na obszarach objętych ograniczeniami lub z tych obszarów, a także wprowadzenie warunków dotyczących transportu przez te obszary;

wymagania w zakresie bioasekuracji dotyczące:

(i)	produkcji, przetwarzania i dystrybucji produktów pochodzenia zwierzęcego;

(ii)	gromadzenia i usuwania produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego;

(iii)

sztucznego unasienniania;

e)	szczepienia i leczenie zwierząt utrzymywanych przy użyciu innych weterynaryjnych produktów leczniczych zgodnie z art. 46 ust. 1 oraz z aktami delegowanymi przyjętymi na podstawie art. 47 ust. 1;

f)	oczyszczanie, odkażanie, dezynsekcja i deratyzacja;

g)	wyznaczenie lub w stosownych przypadkach zatwierdzenie zakładu przedsiębiorstwa spożywczego do celów prowadzenia uboju zwierząt , po ich wcześniejszym ogłuszeniu, lub obróbki produktów pochodzenia zwierzęcego pochodzących z obszarów objętych ograniczeniami; [Popr. 194]

h)	wymagania dotyczące identyfikacji i identyfikowalności przemieszczeń zwierząt, materiału biologicznego wykorzystywanego do rozrodu lub produktów pochodzenia zwierzęcego;

i)	inne niezbędne środki bioasekuracji i środki ograniczające ryzyko w celu zmniejszenia do minimum ryzyka rozprzestrzeniania się danej choroby wpisanej do wykazu.

2. Właściwy organ wprowadza wszystkie niezbędne środki, aby w pełni poinformować osoby na obszarach objętych ograniczeniami o obowiązujących ograniczeniach i o charakterze środków kontroli choroby.

3. Ustalając, które spośród środków kontroli choroby określonych w ust. 1 należy wprowadzić, właściwy organ bierze pod uwagę:

a)	profil choroby;

b)	rodzaje produkcji;

c)	wykonalność, dostępność i skuteczność tych środków kontroli choroby.

Artykuł 66

Obowiązki podmiotów na obszarach objętych ograniczeniami

1. Podmioty utrzymujące zwierzęta i produkty na obszarach objętych ograniczeniami, o których mowa w art. 64 ust. 1, powiadamiają właściwy organ o każdym zamierzonym przemieszczeniu zwierząt utrzymywanych i produktów w obrębie obszaru objętego ograniczeniami lub poza ten obszar.

2. Podmioty przemieszczają zwierzęta utrzymywane i produkty wyłącznie zgodnie z instrukcjami właściwego organu.

Artykuł 67

Przekazanie uprawnień dotyczących środków kontroli choroby na obszarach objętych ograniczeniami

Komisja jest uprawniona do przyjmowania aktów delegowanych zgodnie z art. 253 w sprawie szczegółowych reguł dotyczących określonych w art. 65 ust. 1 środków kontroli choroby, które należy wprowadzać w obszarze objętym ograniczeniami dla każdej z chorób wpisanych do wykazu, o których mowa w art. 8 ust. 1 lit. a).

Te szczegółowe reguły obejmują następujące kwestie:

a)	warunki i wymagania dotyczące środków kontroli choroby określonych w art. 65 ust. 1 lit. a), c), d), e), g), h) i i);

b)	procedury dotyczące zasady odnoszące się do procedur dotyczących przewidzianego w art. 65 ust. 1 lit. f) oczyszczania, odkażania, dezynsekcji i deratyzacji, we właściwych przypadkach regulujące regulujących stosowanie w tych celach produktów biobójczych; [Popr. 195]

c)	konieczny nadzór, który należy prowadzić po zastosowaniu środków kontroli choroby, oraz badania laboratoryjne określone w art. 65 ust. 1 lit. b);

d)	inne szczególne środki kontroli choroby w celu ograniczenia rozprzestrzeniania się poszczególnych chorób wpisanych do wykazu, o których mowa w art. 8 ust. 1 lit. a).

Artykuł 68

Utrzymywanie środków kontroli choroby na obszarach objętych ograniczeniami oraz akty delegowane

1. Właściwy organ stosuje określone w niniejszej sekcji środki kontroli choroby do czasu, gdy:

a)	zostaną wykonane środki kontroli choroby stosowne do choroby wpisanej do wykazu, o której mowa w art. 8 ust. 1 lit. a), w związku z którą zastosowano ograniczenia;

przeprowadzono ostateczne oczyszczanie, odkażanie, dezynsekcję i deratyzację stosownie do:

(i)	choroby wpisanej do wykazu, o której mowa w art. 8 ust. 1 lit. a), w odniesieniu do której zastosowano środki kontroli;

(ii)	dotkniętych chorobą gatunków zwierząt utrzymywanych;

(iii)

rodzaju produkcji;

w obszarze objętym ograniczeniami przeprowadzono odpowiedni nadzór stosownie do choroby wpisanej do wykazu, o której mowa w art. 8 ust. 1 lit. a), w odniesieniu do której zastosowano środki kontroli choroby oraz stosownie do rodzaju zakładu lub miejsca, a w ramach tego nadzoru potwierdzono zwalczenie tej choroby wpisanej do wykazu.

2. Komisja jest uprawniona do przyjmowania aktów delegowanych zgodnie z art. 253 w sprawie szczegółowych reguł dotyczących środków kontroli choroby wprowadzanych przez właściwy organ, jak przewidziano w ust. 1 niniejszego artykułu, w odniesieniu do:

a)	procedur ostatecznego oczyszczania, odkażania, dezynsekcji i deratyzacji oraz, we właściwych przypadkach, stosowania do tych celów produktów biobójczych;

b)	koncepcji, środków, metod, częstotliwości i intensywności nadzoru, objętych nim docelowych populacji zwierząt oraz schematów pobierania próbek w ramach nadzoru w celu odzyskania statusu obszaru wolnego od choroby po wystąpieniu ogniska choroby;

c)	ponownego umieszczania zwierząt na obszarach objętych ograniczeniami po zakończeniu wdrażania środków kontroli choroby określonych w ust. 1 niniejszego artykułu, przy uwzględnieniu warunków ponownego umieszczania zwierząt określonych w art. 61 ust. 3;

d)	innych środków kontroli choroby niezbędnych do odzyskania statusu obszaru wolnego od choroby.

Artykuł 69

Szczepienia interwencyjne

1. Jeżeli jest to istotne ze względu na skuteczność kontroli choroby wpisanej do wykazu, o której mowa w art. 8 ust. 1 lit. a), w odniesieniu do której zastosowano środki kontroli choroby w związku z wystąpieniem jej ogniska, właściwy organ może:

a)	sporządzić plan szczepień;

b)	ustanowić obszary szczepień.

2. Podejmując decyzje w sprawie planu szczepień i ustanowienia obszarów szczepień, o których mowa w ust. 1, właściwy organ uwzględnia:

a)	wymagania dotyczące szczepień interwencyjnych określone w planach awaryjnych, o których mowa w art. 43 ust. 1;

b)	wymagania dotyczące stosowania szczepionek określone w art. 46 ust. 1 oraz w aktach delegowanych przyjętych na podstawie art. 47 ust. 1.

3. Obszary szczepień, o których mowa w ust. 1 lit. b) niniejszego artykułu, spełniają wymagania środków ograniczających ryzyko w celu zapobiegania rozprzestrzenianiu się chorób wpisanych do wykazu oraz wymagania dotyczące nadzoru określone w aktach delegowanych przyjętych zgodnie z art. 47 ust. 1 lit. d) i e).

3a. Szczepione zwierzęta powinny być wykorzystane zgodnie z przepisami zawartymi w art. 47 ust. 1 lit. f). [Popr. 196]

3b. W przypadku gdy stosowana szczepionka posiada certyfikat potwierdzający, że jest ona bezpieczna dla ludzi, należy unikać późniejszego uboju niezarażonych, zaszczepionych zwierząt. [Popr. 197]

Sekcja 5

Zwierzęta dzikie i udomowione gatunki zwierząt nieutrzymywanych [Popr. 198]

Artykuł 70

Zwierzęta dzikie i udomowione gatunki zwierząt nieutrzymywanych [Popr. 199]

1. W razie podejrzenia lub urzędowego potwierdzenia u zwierząt dzikich i udomowionych gatunków zwierząt nieutrzymywanych choroby wpisanej do wykazu, o której mowa w art. 8 ust. 1 lit. a), dotknięte chorobą państwo członkowskie podejmuje następujące działania: [Popr. 200]

a)	jeżeli jest to uzasadnione w przypadku danej choroby wpisanej do wykazu, prowadzi nadzór nad populacją zwierząt dzikich;

aa)	jeżeli jest to uzasadnione w przypadku danej choroby wpisanej do wykazu, monitoruje populację dzikich zwierząt; [Popr. 201]

b)	wprowadza niezbędne środki zapobiegania chorobom i ich kontroli, aby uniknąć dalszego rozprzestrzeniania się lub doprowadzić do zwalczenia tej choroby wpisanej do wykazu , przy jednoczesnym zapewnieniu tego, że środki kontroli oszczędzą zwierzętom niepotrzebnego bólu i cierpienia . [Popr. 202]

2. Środki zapobiegania chorobom i ich kontroli, o których mowa w ust. 1 lit. b), uwzględniają następujące kwestie:

a)	profil choroby;

b)	zwierzęta dzikie i udomowione gatunki zwierząt nieutrzymywanych dotknięte chorobą; [Popr. 203]

ba)	kontakt dzikich zwierząt ze zwierzętami utrzymywanymi i związane z tym ryzyko wzajemnej zakaźności; [Popr. 204]

bb)	bezpośredni kontakt dotkniętych chorobą zwierząt z ludźmi i fizyczna bliskość z ludźmi; [Popr. 205]

c)	środki kontroli choroby, które należy wprowadzić w razie podejrzenia lub urzędowego potwierdzenia u zwierząt utrzymywanych choroby wpisanej do wykazu, o której mowa w art. 8 ust. 1 lit. a), na obszarach objętych ograniczeniami zgodnie z przepisami określonymi w sekcjach 1-4.

3. Komisja jest uprawniona do przyjmowania aktów delegowanych zgodnie z art. 253 dotyczących:

a)	nadzoru, o którym mowa w ust. 1 lit. a);

b)	środków zapobiegania chorobom i ich kontroli, o których mowa w ust. 1 lit. b).

Przyjmując te akty delegowane, Komisja uwzględnia profil choroby i gatunki wpisane do wykazu w odniesieniu do choroby wpisanej do wykazu, o której mowa w ust. 1.

Sekcja 6

Dodatkowe środki kontroli choroby wprowadzane przez państwa członkowskie, koordynacja przez Komisję oraz tymczasowe specjalne reguły kontroli choroby

Artykuł 71

Dodatkowe środki kontroli choroby wprowadzane przez państwa członkowskie, koordynacja środków przez Komisję oraz tymczasowe specjalne reguły kontroli choroby dotyczące sekcji 1-5

1. Państwa członkowskie mogą wprowadzić dodatkowe środki kontroli choroby oprócz tych przewidzianych w art. 61 ust. 1, art. 62, art. 65 ust. 1 i 2, art. 68 ust. 1 oraz w aktach delegowanych przyjętych na podstawie art. 67 i art. 68 ust. 2, o ile takie środki są zgodne z przepisami niniejszego rozporządzenia oraz są konieczne i proporcjonalne do celów kontroli rozprzestrzeniania się choroby wpisanej do wykazu, o której mowa w art. 8 ust. 1 lit. a); wprowadzając takie środki, państwa członkowskie biorą pod uwagę:

a)	szczególne okoliczności epidemiologiczne;

b)	rodzaj zakładów, innych miejsc i produkcji;

c)	kategorie i gatunki zwierząt;

d)	warunki gospodarcze lub społeczne.

2. Państwa członkowskie niezwłocznie powiadamiają Komisję o:

a)	środkach kontroli choroby wprowadzonych przez właściwy organ, jak przewidziano w art. 58, 59, 61, 62, 64, 65, art. 68 ust. 1, art. 69, art. 70 ust. 1 i 2 oraz w aktach delegowanych przyjętych na podstawie art. 63, 67, art. 68 ust. 2 i art. 70 ust. 3;

b)	wszelkich dodatkowych środkach kontroli choroby wprowadzonych zgodnie z ust. 1.

3. Komisja analizuje sytuację w zakresie choroby, środki kontroli choroby wprowadzone przez właściwy organ oraz dodatkowe środki kontroli choroby wprowadzone przez państwo członkowskie zgodnie z niniejszym rozdziałem, a także może w drodze aktów wykonawczych ustanowić na czas określony specjalne środki kontroli choroby na warunkach stosownych do sytuacji epidemiologicznej, gdy:

a)	dotychczas wprowadzone środki kontroli choroby zostały uznane za nieodpowiednie do zaistniałej sytuacji epidemiologicznej;

b)	choroba wpisana do wykazu, o której mowa w art. 8 ust. 1 lit. a), rozprzestrzenia się pomimo środków kontroli choroby wprowadzonych zgodnie z niniejszym rozdziałem.

Te akty wykonawcze przyjmuje się zgodnie z procedurą sprawdzającą, o której mowa w art. 255 ust. 2.

4. W należycie uzasadnionych szczególnie pilnych przypadkach związanych z chorobą stanowiącą nowe ryzyko o bardzo znacznych konsekwencjach, Komisja przyjmuje, zgodnie z procedurą, o której mowa w art. 255 ust. 3, akty wykonawcze mające natychmiastowe zastosowanie.

Rozdział 2

Choroby wpisane do wykazu, o których mowa w art. 8 ust. 1 lit. b) i c)

Artykuł 71a

Zakres rozdziału 2

Poniższe przepisy rozdziału 2 dotyczące chorób wpisanych do wykazu zgodnie z art. 8 ust. 1 lit. c) stosuje się tylko do państw członkowskich, które ustanowiły program krajowy. [Popr. 206]

Sekcja 1

Środki kontroli choroby wprowadzane w razie podejrzenia choroby u zwierząt utrzymywanych

Artykuł 72

Obowiązki podmiotów, osób zawodowo zajmujących się zwierzętami i posiadaczy zwierząt domowych

1. W razie podejrzenia u zwierząt utrzymywanych chorób wpisanych do wykazu, o których mowa w art. 8 ust. 1 lit. b) i c), oprócz powiadomienia właściwego organu i lekarzy weterynarii o objawach i podejrzeniu choroby zgodnie z art. 16 ust. 1, do czasu wprowadzenia środków kontroli choroby przez właściwy organ zgodnie z art. 74 ust. 1, podmioty, osoby zawodowo zajmujące się zwierzętami i posiadacze zwierząt domowych wprowadzają odpowiednie środki kontroli choroby, o których mowa w art. 74 ust. 1 lit. a) i w aktach delegowanych przyjętych na podstawie art. 74 ust. 3, w celu zapobiegania rozprzestrzenianiu się tej choroby wpisanej do wykazu z dotkniętych nią zwierząt, zakładów i miejsc, za które te podmioty i osoby odpowiadają, na inne zwierzęta lub na ludzi.

Artykuł 73

Dochodzenie prowadzone przez właściwy organ w razie podejrzenia choroby wpisanej do wykazu

1. W razie podejrzenia u zwierząt utrzymywanych choroby wpisanej do wykazu, o której mowa w art. 8 ust. 1 lit. b) i c), właściwy organ podejmuje niezwłocznie dochodzenie w celu potwierdzenia lub wykluczenia obecności tej choroby wpisanej do wykazu.

2. Do celów dochodzenia, o którym mowa w ust. 1, właściwy organ, w stosownych przypadkach, zapewnia, aby urzędowi lekarze weterynarii:

a)	przeprowadzili badanie przedmiotowe reprezentatywnej próby zwierząt utrzymywanych z gatunków wpisanych do wykazu w odniesieniu do danej choroby wpisanej do wykazu;

b)	pobrali odpowiednie próbki od zwierząt utrzymywanych z gatunków wpisanych do wykazu oraz inne próbki do badań laboratoryjnych w laboratoriach wyznaczonych do tego celu przez właściwy organ;

c)	przeprowadzili badanie laboratoryjne w celu potwierdzenia lub wykluczenia obecności danej choroby wpisanej do wykazu.

3. Komisja jest uprawniona do przyjmowania aktów delegowanych zgodnie z art. 253 dotyczących szczegółowych reguł uzupełniających reguły w sprawie dochodzenia określone w ust. 1 niniejszego artykułu.

Artykuł 74

Wstępne środki kontroli choroby wprowadzane przez właściwy organ

1. W razie podejrzenia u zwierząt utrzymywanych choroby wpisanej do wykazu, o której mowa w art. 8 ust. 1 lit. b) lub c), właściwy organ wprowadza następujące wstępne środki kontroli choroby do czasu uzyskania wyników dochodzenia, o którym mowa w art. 73 ust. 1, oraz do czasu wprowadzenia środków kontroli choroby zgodnie z art. 78 ust. 1 i 2:

stosuje środki kontroli choroby, aby ograniczyć rozprzestrzenianie się tej choroby wpisanej do wykazu z dotkniętego nią terytorium, zakładu, gospodarstwa domowego przewoźnika , handlu zwierzętami gospodarskimi, przedsiębiorstwa spożywczego lub paszowego, zakładu produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego lub z innego miejsca; [Popr. 207]

b)	w razie potrzeby wszczyna dochodzenie epidemiologiczne, uwzględniając reguły dotyczące takiego dochodzenia określone w art. 57 ust. 1 oraz przepisy przyjęte na podstawie art. 57 ust. 2.

2. Wstępne środki kontroli choroby przewidziane w ust. 1 są odpowiednie i proporcjonalne do ryzyka związanego z chorobą wpisaną do wykazu, o której mowa w art. 8 ust. 1 lit. b) lub c), przy uwzględnieniu:

a)	profilu choroby;

b)	zwierząt utrzymywanych dotkniętych chorobą;

c)	statusu zdrowotnego państwa członkowskiego, strefy, przedziału lub zakładu, w których podejrzewa się wystąpienie tej choroby wpisanej do wykazu;

d)	wstępnych środków kontroli choroby przewidzianych w art. 55 ust. 1, art. 56 i w aktach delegowanych przyjętych na podstawie art. 55 ust. 2.

3. Komisja jest uprawniona do przyjmowania aktów delegowanych zgodnie z art. 253 dotyczących reguł, które uzupełniają reguły określone w ust. 1 niniejszego artykułu, przy uwzględnieniu kwestii, o których mowa w ust. 2, w odniesieniu do:

a)	wstępnych środków kontroli choroby wprowadzanych w celu zapobiegania rozprzestrzenianiu się choroby wpisanej do wykazu, jak przewidziano w ust. 1 lit. a);

stosowania przewidzianych w ust. 1 lit. a) wstępnych środków kontroli choroby do innych zakładów, ich jednostek epidemiologicznych, gospodarstw domowych, przewoźników , handlu zwierzętami gospodarskimi, przedsiębiorstw spożywczych lub paszowych oraz zakładów produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego lub innych miejsc; [Popr. 208]

c)	ustanowienia tymczasowych obszarów objętych ograniczeniami, stosownie do profilu choroby.

Artykuł 75

Przegląd i rozszerzenie wstępnych środków kontroli choroby

Środki kontroli choroby przewidziane w art. 74 ust. 1 podlegają:

a)	przeglądowi przez właściwy organ, o ile jest to stosowne w związku z wynikami dochodzenia przewidzianego w art. 73 ust. 1 oraz, w stosownych przypadkach, dochodzenia epidemiologicznego przewidzianego w art. 74 ust. 1 lit. b);

b)	w razie potrzeby, rozszerzeniu na inne miejsca, jak określono w art. 74 ust. 3 lit. b).

Sekcja 2

Potwierdzenie choroby u zwierząt utrzymywanych

Artykuł 76

Urzędowe potwierdzenie choroby przez właściwy organ

1. Właściwy organ dokonuje urzędowego potwierdzenia chorób wpisanych do wykazu, o których mowa w art. 8 ust. 1 lit. b) lub c), w oparciu o następujące informacje:

a)	wyniki badań przedmiotowych i laboratoryjnych, o których mowa w art. 73 ust. 2;

b)	w stosownych przypadkach, dochodzenie epidemiologiczne przewidziane w art. 74 ust. 1 lit. b);

c)	inne dostępne dane epidemiologiczne.

Artykuł 77

Zniesienie wstępnych środków kontroli choroby w razie wykluczenia obecności choroby

Właściwy organ stosuje wstępne środki kontroli choroby przewidziane w art. 74 ust. 1 i w art. 75, dopóki nie zostanie wykluczona obecność chorób wpisanych do wykazu, o których mowa w art. 8 ust. 1 lit. b) lub c), zgodnie z art. 76 ust. 1 lub zgodnie z przepisami przyjętymi na podstawie art. 76 ust. 2.

Sekcja 3

Środki kontroli choroby wprowadzane w razie potwierdzenia choroby u zwierząt utrzymywanych

Artykuł 78

Środki kontroli choroby wprowadzane przez właściwy organ

1. W razie urzędowego potwierdzenia u zwierząt utrzymywanych, zgodnie z art. 76 ust. 1, ogniska choroby wpisanej do wykazu, o której mowa w art. 8 ust. 1 lit. b), właściwy organ:

a)	w państwie członkowskim, strefie lub przedziale podlegającym obowiązkowemu programowi zwalczania przewidzianemu w art. 30 ust. 1 w odniesieniu do tej choroby wpisanej do wykazu, stosuje środki kontroli choroby określone w tym obowiązkowym programie zwalczania;

b)	w państwie członkowskim, strefie lub przedziale, które nie podlegają jeszcze obowiązkowemu programowi zwalczania przewidzianemu w art. 30 ust. 1 w odniesieniu do tej choroby wpisanej do wykazu, rozpoczyna taki obowiązkowy program zwalczania i stosuje określone w nim środki kontroli choroby.

2. W razie urzędowego potwierdzenia u zwierząt utrzymywanych, zgodnie z art. 76 ust. 1, ogniska choroby wpisanej do wykazu, o której mowa w art. 8 ust. 1 lit. c), właściwy organ:

a)	w państwie członkowskim, strefie lub przedziale podlegającym dobrowolnemu programowi zwalczania przewidzianemu w art. 30 ust. 2 w odniesieniu do tej choroby wpisanej do wykazu, stosuje środki kontroli choroby określone w tym dobrowolnym programie zwalczania;

w państwie członkowskim, strefie lub przedziale, które nie podlegają jeszcze dobrowolnemu programowi zwalczania przewidzianemu w art. 30 ust. 2 w odniesieniu do tej choroby wpisanej do wykazu, stosuje, w odpowiednich przypadkach, środki mające na celu kontrolę choroby i zapobieganie jej rozprzestrzenianiu się. [Popr. 209]

3. Środki przewidziane w ust. 2 lit. b) są proporcjonalne do ryzyka związanego z chorobą wpisaną do wykazu, o której mowa w art. 8 ust. 1 lit. c), przy uwzględnieniu:

a)	profilu choroby;

b)	dotkniętych chorobą zwierząt utrzymywanych; przy uwzględnieniu przede wszystkim przynależności tych zwierząt do zagrożonej rasy lub odmiany; [Popr. 210]

c)	statusu zdrowotnego państwa członkowskiego, strefy, przedziału lub zakładu, w którym urzędowo potwierdzono chorobę wpisaną do wykazu;

d)	środków kontroli choroby, przewidzianych w niniejszym tytule rozdział 1 sekcja 4, wprowadzanych w zakładach, innych miejscach i obszarach objętych ograniczeniami.

Artykuł 79

Przekazanie uprawnień dotyczących środków kontroli choroby wprowadzanych przez właściwy organ

Komisja jest uprawniona do przyjmowania aktów delegowanych zgodnie z art. 253 w sprawie szczegółowych reguł dotyczących środków kontroli choroby, które należy wprowadzać w razie wystąpienia u zwierząt utrzymywanych ognisk choroby wpisanej do wykazu, o której mowa w art. 8 ust. 1 lit. b) lub c), jak określono w art. 78 ust. 2 lit. b), przy uwzględnieniu kryteriów przewidzianych w art. 78 ust. 3.

Sekcja 4

Zwierzęta dzikie i udomowione gatunki zwierząt nieutrzymywanych [Popr. 211]

Artykuł 80

Zwierzęta dzikie i udomowione gatunki zwierząt nieutrzymywanych [Popr. 212]

1. W razie podejrzenia lub urzędowego potwierdzenia u zwierząt dzikich i udomowionych gatunków zwierząt nieutrzymywanych choroby wpisanej do wykazu, o której mowa w art. 8 ust. 1 lit. b), właściwy organ dotkniętego chorobą państwa członkowskiego podejmuje następujące działania: [Popr. 213]

a)	na całym terytorium państwa członkowskiego, na obszarze lub w strefie podlegającym obowiązkowemu programowi zwalczania przewidzianemu w art. 30 ust. 1 w odniesieniu do tej choroby wpisanej do wykazu, stosuje środki kontroli choroby określone w tym obowiązkowym programie zwalczania;

na całym terytorium państwa członkowskiego, na obszarze lub w strefie, które nie podlegają obowiązkowemu programowi zwalczania przewidzianemu w art. 30 ust. 1 w odniesieniu do tej choroby, rozpoczyna taki obowiązkowy program zwalczania i stosuje, w odpowiednich przypadkach, określone w nim środki mające na celu kontrolę choroby i zapobieganie jej rozprzestrzenianiu się.

2. W razie wystąpienia u zwierząt dzikich i udomowionych gatunków zwierząt nieutrzymywanych ogniska choroby wpisanej do wykazu, o której mowa która nie jest opisana w przepisach zgodnie z art. 8 ust. 1 lit. c), właściwy organ dotkniętego chorobą państwa członkowskiego podejmuje następujące działania: [Popr. 214]

a)	na całym terytorium państwa członkowskiego, na obszarze, w strefie lub przedziale podlegającym dobrowolnemu programowi zwalczania przewidzianemu w art. 30 ust. 2 w odniesieniu do tej choroby wpisanej do wykazu, stosuje środki kontroli choroby określone w tym dobrowolnym programie zwalczania;

na całym terytorium państwa członkowskiego, na obszarze, w strefie lub przedziale, które nie podlegają jeszcze dobrowolnemu programowi zwalczania przewidzianemu w art. 30 ust. 2 w odniesieniu do tej choroby wpisanej do wykazu, stosuje, w odpowiednich przypadkach, środki mające na celu kontrolę choroby i zapobieganie jej rozprzestrzenianiu się.

3. Środki kontroli choroby, o których mowa w ust. 2 lit. b), uwzględniają następujące kwestie:

a)	profil choroby;

b)	zwierzęta dzikie i udomowione gatunki zwierząt nieutrzymywanych dotknięte chorobą; [Popr. 215]

ba)	kontakt dzikich zwierząt ze zwierzętami utrzymywanymi i związane z tym ryzyko wzajemnej zakaźności; [Popr. 216]

bb)	bezpośredni kontakt dotkniętych chorobą zwierząt z ludźmi i bliskość z ludźmi; [Popr. 217]

c)	środki kontroli choroby wprowadzane w razie podejrzenia lub urzędowego potwierdzenia choroby wpisanej do wykazu u zwierząt utrzymywanych na obszarach objętych ograniczeniami zgodnie z przepisami określonymi w niniejszym tytule rozdział 1 sekcje 1-4.

4. Komisja jest uprawniona do przyjmowania aktów delegowanych zgodnie z art. 253 dotyczących szczegółowych reguł uzupełniających środki kontroli choroby wprowadzane w razie wystąpienia u zwierząt dzikich i udomowionych gatunków zwierząt nieutrzymywanych ognisk choroby wpisanej do wykazu, o której mowa w art. 8 ust. 1 lit. b) lub c), jak określono w ust. 2 lit. b) niniejszego artykułu. [Popr. 218]

Sekcja 5

Koordynacja przez Komisję i tymczasowe specjalne reguły kontroli choroby

Artykuł 81

Koordynacja środków przez Komisję i tymczasowe specjalne reguły dotyczące sekcji 1-4

1. Państwa członkowskie powiadamiają Komisję o środkach kontroli choroby wprowadzonych przez właściwy organ w odniesieniu do choroby wpisanej do wykazu, o której mowa w art. 8 ust. 1 lit. b) lub c), zgodnie z art. 76 ust. 1, art. 77, 78, art. 80 ust. 1 i 2 oraz w aktach delegowanych przyjętych na podstawie art. 76 ust. 2, art. 79 i art. 80 ust. 4.

2. Komisja analizuje sytuację w zakresie choroby i środki kontroli choroby wprowadzone przez właściwy organ zgodnie z niniejszym rozdziałem, a także może w drodze aktów wykonawczych ustanowić na czas określony specjalne reguły dotyczące środków kontroli choroby w odniesieniu do choroby wpisanej do wykazu, o której mowa w art. 8 ust. 1 lit. b) i c), na warunkach stosownych do sytuacji epidemiologicznej, gdy:

a)	te środki kontroli choroby wprowadzone przez właściwy organ zostały uznane za nieodpowiednie do zaistniałej sytuacji epidemiologicznej;

b)	ta choroba wpisana do wykazu, o której mowa w art. 8 ust. 1 lit. b) lub c), rozprzestrzenia się pomimo środków kontroli choroby wprowadzonych zgodnie z niniejszym rozdziałem, w stosownych przypadkach.

Te akty wykonawcze przyjmuje się zgodnie z procedurą sprawdzającą, o której mowa w art. 255 ust. 2.

3. W należycie uzasadnionych szczególnie pilnych przypadkach związanych z chorobą wpisaną do wykazu, o której mowa w art. 8 ust. 1 lit. b) i c), stanowiącą nowe ryzyko o bardzo znacznych konsekwencjach, Komisja przyjmuje, zgodnie z procedurą, o której mowa w art. 255 ust. 3, akty wykonawcze mające natychmiastowe zastosowanie.

CZĘŚĆ IV

REJESTRACJA, ZATWIERDZANIE, IDENTYFIKOWALNOŚĆ I PRZEMIESZCZENIA

TYTUŁ I

Zwierzęta lądowe, materiał biologiczny wykorzystywany do rozrodu i produkty pochodzenia zwierzęcego uzyskane ze zwierząt lądowych

Rozdział 1

Rejestracja, zatwierdzanie, prowadzenie dokumentacji i rejestry

Sekcja 1

Rejestracja zakładów i przewoźników

Artykuł 82

Obowiązki podmiotów w zakresie rejestracji zakładów

1. Podmioty prowadzące zakłady, które utrzymują zwierzęta lądowe lub pobierają, produkują, przetwarzają lub przechowują materiał biologiczny wykorzystywany do rozrodu, przed rozpoczęciem takiej działalności podejmują następujące działania w celu rejestracji zgodnie z art. 88:

a)	powiadamiają właściwy organ o każdym takim zakładzie, za który odpowiadają;

przekazują właściwemu organowi następujące informacje:

(i)	nazwę i adres podmiotu;

(ii)	położenie i opis obiektów;

(iii)

kategorie, gatunki i ilość utrzymywanych zwierząt lądowych lub materiału biologicznego wykorzystywanego do rozrodu znajdującego się w zakładzie oraz potencjał zakładu;

(iv)	rodzaj zakładu;

(v)	inne kwestie dotyczące zakładu, które są istotne dla ustalenia związanego z nim ryzyka.

2. Podmioty prowadzące zakłady, o których mowa w ust. 1, powiadamiają właściwy organ o:

a)	istotnych zmianach w zakładzie w kwestiach, o których mowa w ust. 1 lit. b);

b)	zaprzestaniu działalności w zakładzie.

3. Zakłady, które podlegają zatwierdzeniu zgodnie z art. 89 ust. 1, nie muszą przedstawiać informacji, o których mowa w ust. 1 niniejszego artykułu.

Artykuł 83

Odstępstwa od obowiązku podmiotów w zakresie rejestracji zakładów

W drodze odstępstwa od art. 82 ust. 1 państwa członkowskie mogą zwolnić niektóre kategorie zakładów z wymogu rejestracji, biorąc pod uwagę następujące kryteria:

a)	kategorie, gatunki i ilość utrzymywanych zwierząt lądowych i materiału biologicznego wykorzystywanego do rozrodu znajdującego się w zakładzie oraz potencjał zakładu;

b)	rodzaj zakładu;

c)	przemieszczenia utrzymywanych zwierząt lądowych lub materiału biologicznego wykorzystywanego do rozrodu do lub z zakładu.

Artykuł 84

Uprawnienia wykonawcze dotyczące obowiązku podmiotów w zakresie rejestracji zakładów

Komisja może w drodze aktów wykonawczych ustanowić przepisy dotyczące:

a)	informacji przedstawianych przez podmioty w celu rejestracji zakładów zgodnie z art. 82 ust. 1;

b)	rodzajów zakładów, które państwa członkowskie mogą zwolnić z wymogu rejestracji zgodnie z art. 83, o ile ryzyko związane z tymi zakładami jest nieistotne, przy uwzględnieniu kryteriów określonych w tym artykule.

Te akty wykonawcze przyjmuje się zgodnie z procedurą sprawdzającą, o której mowa w art. 255 ust. 2.

Artykuł 85

Obowiązki rejestracyjne przewoźników utrzymywanych zwierząt kopytnych oraz akty delegowane

1. Przewoźnicy utrzymywanych zwierząt kopytnych, którzy przewożą te zwierzęta między państwami członkowskimi, przed rozpoczęciem takiej działalności podejmują następujące działania w celu rejestracji zgodnie z art. 88:

a)	powiadamiają właściwy organ o swojej działalności;

przekazują właściwemu organowi następujące informacje:

(i)	nazwę i adres przewoźnika;

(ii)	kategorie, gatunki i liczbę przewożonych utrzymywanych zwierząt lądowych;

(iii)

rodzaj transportu;

(iv)	środki transportu.

2. Przewoźnicy powiadamiają właściwy organ o:

a)	istotnych zmianach w kwestiach, o których mowa w ust. 1 lit. b);

b)	zaprzestaniu działalności przewozowej.

3. Komisja jest uprawniona do przyjmowania aktów delegowanych zgodnie z art. 253 dotyczących uzupełnienia i zmiany określonych w ust. 1 reguł w odniesieniu do obowiązku innych rodzajów przewoźników w zakresie przekazywania informacji do celów rejestracji ich działalności, biorąc pod uwagę ryzyko związane z takim transportem.

Artykuł 86

Odstępstwa od obowiązku rejestracji przewoźników utrzymywanych zwierząt kopytnych

W drodze odstępstwa od art. 85 ust. 1 państwa członkowskie mogą zwolnić niektóre kategorie przewoźników z wymogu rejestracji, biorąc pod uwagę następujące kryteria:

a)	odległość, na jaką przewoźnicy przewożą te utrzymywane zwierzęta lądowe;

b)	kategorie, gatunki i liczbę utrzymywanych zwierząt lądowych, które przewożą. [Popr. 219]

Artykuł 87

Akty wykonawcze dotyczące obowiązku rejestracji przewoźników

Komisja jest uprawniona do przyjęcia aktów wykonawczych w odniesieniu do:

a)	informacji przedstawianych przez przewoźnika w celu rejestracji jego działalności zgodnie z art. 85 ust. 1;

b)	rodzajów przewoźników, których państwa członkowskie mogą zwolnić z wymogu rejestracji zgodnie z art. 86, o ile ryzyko związane z danym rodzajem transportu jest nieistotne, przy uwzględnieniu kryteriów określonych w tym artykule. [Popr. 220]

Te akty wykonawcze przyjmuje się zgodnie z procedurą sprawdzającą, o której mowa w art. 255 ust. 2.

Artykuł 88

Obowiązki właściwego organu w zakresie rejestracji zakładów i przewoźników

Właściwy organ rejestruje:

a)	zakłady w rejestrze zakładów i przewoźników przewidzianym w art. 96 ust. 1, jeżeli podmiot przedstawił informacje wymagane zgodnie z art. 82 ust. 1;

b)	przewoźników w tym rejestrze zakładów i przewoźników przewidzianym w art. 96 ust. 1, jeżeli przewoźnik przedstawił informacje wymagane zgodnie z art. 85 ust. 1.

Sekcja 2

Zatwierdzanie niektórych rodzajów zakładów

Artykuł 89

Zatwierdzanie niektórych zakładów oraz akty delegowane

1. Podmioty prowadzące następujące rodzaje zakładów występują do właściwego organu o zatwierdzenie zgodnie z art. 91 ust. 1 i rozpoczynają działalność nie wcześniej niż po zatwierdzeniu zakładu przez właściwy organ zgodnie z art. 92 ust. 1:

a)	zakłady prowadzące zgromadzenia zwierząt kopytnych i drobiu, z których przemieszcza się te zwierzęta do innego państwa członkowskiego;

b)	zakłady zajmujące się materiałem biologicznym wykorzystywanym do rozrodu bydła, świń, owiec, kóz i koni, z których to zakładów materiał biologiczny wykorzystywany do rozrodu tych zwierząt przemieszczany jest do innego państwa członkowskiego;

c)	wylęgarnie, z których jaja wylęgowe lub drób przemieszczane są do innego państwa członkowskiego;

d)	zakłady utrzymujące drób, z których drób przeznaczony do innych celów niż ubój, lub jaja wylęgowe, przemieszczane są do innego państwa członkowskiego;

e)	każdy inny rodzaj zakładu do utrzymywania zwierząt lądowych, z którym wiąże się znaczne ryzyko i który podlega wymogowi zatwierdzenia zgodnie z regułami określonymi w aktach delegowanych przyjętych na podstawie ust. 3 lit. b) niniejszego artykułu.

2. Podmioty zaprzestają działalności w zakładzie, o którym mowa w ust. 1, gdy:

a)	właściwy organ cofnie lub zawiesi zatwierdzenie zgodnie z art. 95 ust. 2; lub

b)	w przypadku warunkowego zatwierdzenia, przyznanego zgodnie z art. 94 ust. 3, zakład nie spełnia pozostałych wymagań, o których mowa w art. 94 ust. 3, i nie uzyskał ostatecznego zatwierdzenia zgodnie z art. 92 ust. 1.

3. Komisja jest uprawniona do przyjmowania aktów delegowanych zgodnie z art. 253 dotyczących uzupełnienia i zmiany przepisów w sprawie zatwierdzania zakładów, określonych w ust. 1 niniejszego artykułu, w odniesieniu do:

a)	odstępstw od wymogu, zgodnie z którym podmioty prowadzące rodzaje zakładów, o których mowa w ust. 1 lit. a)-d), występują do właściwego organu o zatwierdzenie przez właściwy organ, gdy ryzyko związane z tymi zakładami jest nieistotne;

b)	rodzajów zakładów, które muszą być zatwierdzane zgodnie z ust. 1 lit. e);

c)	specjalnych reguł dotyczących zaprzestania działalności przez zakłady zajmujące się materiałem biologicznym wykorzystywanym do rozrodu, o których mowa w ust. 1 lit. b).

4. Przyjmując akty delegowane, o których mowa w ust. 3, Komisja bierze pod uwagę następujące kryteria:

a)	kategorie i gatunki lub rasy utrzymywanych zwierząt lądowych lub materiału biologicznego wykorzystywanego do rozrodu znajdującego się w zakładzie; [Popr. 221]

b)	liczbę gatunków i liczbę utrzymywanych zwierząt lądowych lub ilość materiału biologicznego wykorzystywanego do rozrodu znajdującego się w zakładzie;

c)	rodzaj zakładu i rodzaj produkcji;

d)	przemieszczenia utrzymywanych zwierząt lądowych lub materiału biologicznego wykorzystywanego do rozrodu do lub z zakładów danego rodzaju.

Artykuł 90

Zatwierdzanie statusu zakładu odizolowanego

Chcąc uzyskać status zakładu odizolowanego, podmioty prowadzące zakłady:

a)	występują do właściwego organu o zatwierdzenie zgodnie z art. 91 ust. 1;

b)	nie przemieszczają zwierząt utrzymywanych do zakładu odizolowanego, zgodnie z wymaganiami art. 134 ust. 1 oraz aktów delegowanych przyjętych na podstawie art. 134 ust. 2, dopóki taki status ich zakładu nie zostanie zatwierdzony przez właściwy organ zgodnie z art. 92 i 94.

Artykuł 91

Informacje przekazywane przez podmioty w celu uzyskania zatwierdzenia oraz akty wykonawcze

1. Występując o zatwierdzenie zakładu zgodnie z art. 89 ust. 1 i art. 90 lit. a), podmioty przekazują właściwemu organowi następujące informacje:

a)	nazwę i adres podmiotu;

b)	położenie zakładu i opis obiektów;

c)	kategorie, gatunki i ilość utrzymywanych zwierząt lądowych lub materiału biologicznego wykorzystywanego do rozrodu znajdującego się w zakładzie;

d)	rodzaj zakładu;

e)	inne kwestie dotyczące zakładu, związane z jego specyfiką, które są istotne dla ustalenia związanego z nim ryzyka.

2. Podmioty prowadzące zakłady, o których mowa w ust. 1, powiadamiają właściwy organ o:

a)	istotnych zmianach w zakładach w kwestiach, o których mowa w ust. 1 lit. a), b) i c);

b)	zaprzestaniu działalności w zakładzie.

3. Komisja może w drodze aktów wykonawczych ustanowić przepisy dotyczące informacji przekazywanych przez podmioty we wnioskach o zatwierdzenie zakładu zgodnie z ust. 1 niniejszego artykułu.

Te akty wykonawcze przyjmuje się zgodnie z procedurą sprawdzającą, o której mowa w art. 255 ust. 2.

Artykuł 92

Zatwierdzanie, warunki zatwierdzenia zakładów oraz akty delegowane

1. Właściwy organ zatwierdza zakłady, o których mowa w art. 89 ust. 1 i art. 90 lit. a), o ile takie zakłady: [Popr. 222. Poprawka nie dotyczy polskiej wersji językowej.]

w stosownych przypadkach, spełniają następujące wymagania dotyczące:

(i)	kwarantanny, izolacji i innych środków bioasekuracji, przy uwzględnieniu wymagań określonych w art. 9 ust. 1 lit. b) oraz w przepisach przyjętych na podstawie art. 9 ust. 2;

(ii)	nadzoru, określone w art. 22 oraz, stosownie do rodzaju zakładu i związanego z nim ryzyka, w art. 23 i w przepisach przyjętych na podstawie art. 24;

(iii)

prowadzenia dokumentacji przewidzianej w art. 97 i 98 oraz w przepisach przyjętych na podstawie art. 100 i 101;

posiadają obiekty i sprzęt:

(i)	odpowiednio zmniejszające do dopuszczalnego poziomu ryzyko wprowadzenia i rozprzestrzeniania się chorób, przy uwzględnieniu rodzaju zakładu;

(ii)	o odpowiednim potencjale w stosunku do liczby utrzymywanych zwierząt lądowych lub do ilości materiału biologicznego wykorzystywanego do rozrodu;

c)	nie stwarzają niedopuszczalnego ryzyka rozprzestrzeniania się choroby, biorąc pod uwagę stosowane środki ograniczające ryzyko;

d)	mają wystarczającą liczbę odpowiednio przeszkolonego personelu do prowadzenia działalności zakładu;

e)	posiadają system umożliwiający podmiotowi wykazanie wobec właściwego organu zgodności z lit. a)-d).

2. Komisja jest uprawniona do przyjmowania aktów delegowanych zgodnie z art. 253 dotyczących wymagań określonych w ust. 1 niniejszego artykułu w odniesieniu do:

a)	kwarantanny, izolacji i innych środków bioasekuracji, o których mowa w ust. 1 lit. a) ppkt (i);

b)	nadzoru, o którym mowa w ust. 1 lit. a) ppkt (ii);

c)	obiektów i sprzętu, o których mowa w ust. 1 lit. b);

d)	zadań, kompetencji i szkolenia personelu i lekarzy weterynarii, o których mowa w ust. 1 lit. d);

e)	niezbędnego nadzoru i kontroli przez właściwy organ.

3. Ustanawiając reguły w aktach delegowanych przyjmowanych na podstawie ust. 2, Komisja bierze pod uwagę następujące kwestie:

a)	ryzyko związane z poszczególnymi rodzajami zakładów;

b)	kategorie i gatunki utrzymywanych zwierząt lądowych;

c)	rodzaj produkcji;

d)	typową strukturę przemieszczeń w danym rodzaju zakładów oraz gatunki i kategorie zwierząt utrzymywanych w tych zakładach.

Artykuł 93

Zakres zatwierdzenia zakładów

W decyzji o zatwierdzeniu zakładu na podstawie art. 92 ust. 1, wydanej na wniosek złożony zgodnie z art. 89 ust. 1 i art. 90 lit. a), właściwy organ jednoznacznie wskazuje:

a)	objęte zatwierdzeniem rodzaje zakładów, o których mowa w art. 89 ust. 1, art. 90 i w przepisach przyjętych na podstawie art. 89 ust. 3 lit. b);

b)	objęte zatwierdzeniem kategorie i gatunki utrzymywanych zwierząt lądowych lub materiału biologicznego wykorzystywanego do rozrodu tych gatunków.

Artykuł 94

Procedury zatwierdzania przez właściwy organ

1. Właściwe organy określają procedury, według których podmioty występują o zatwierdzenie zakładów zgodnie z art. 89 ust. 1, art. 90 i art. 91 ust. 1 , jak również maksymalny limit czasowy, w jakim zobowiązuje się przeprowadzić wizyty na miejscu, o których mowa w następnym ustępie. [Popr. 223]

2. Po otrzymaniu wniosku podmiotu o zatwierdzenie zakładu właściwy organ, zgodnie z art. 89 ust. 1 lit. a) i art. 90 lit. a), odbywa wizytę na miejscu w zakładzie.

2a. Właściwy organ zatwierdza zakład, który, jak wynika z wniosku podmiotu oraz z wizyty na miejscu w zakładzie przeprowadzonej w następstwie wniosku przez właściwy organ zgodnie z ust. 1 i 2 niniejszego artykułu, spełnia wszystkie wymogi dotyczące zatwierdzenia określone w art. 92 ust. 1 oraz przepisy przyjęte na mocy art. 92 ust. 2. [Popr. 224]

3. Właściwy organ może warunkowo zatwierdzić zakład, który, jak wynika z wniosku podmiotu oraz z wizyty na miejscu w zakładzie przeprowadzonej przez właściwy organ zgodnie z ust. 2, spełnia wszystkie główne wymagania, które stanowią wystarczającą gwarancję, że z takim zakładem nie wiąże się znaczące ryzyko; warunkowego zatwierdzenia dokonuje się w oczekiwaniu na zapewnienie zgodności z wszystkimi wymaganiami dotyczącymi zatwierdzenia określonymi w art. 92 ust. 1 i w przepisach przyjętych na podstawie art. 92 ust. 2.

4. Jeżeli właściwy organ warunkowo zatwierdził zakład zgodnie z ust. 3 niniejszego artykułu, dokonuje on pełnego zatwierdzenia wyłącznie wtedy, gdy z kolejnej wizyty na miejscu w zakładzie, przeprowadzonej w ciągu trzech miesięcy od warunkowego zatwierdzenia, wynika, że zakład spełnia wszystkie wymagania dotyczące zatwierdzenia określone w art. 92 ust. 1 i w przepisach przyjętych na podstawie art. 92 ust. 2.

Jeżeli z wizyty na miejscu w zakładzie wynika, że zakład poczynił wyraźne postępy, lecz nadal nie spełnia wszystkich tych wymagań, właściwy organ może przedłużyć okres obowiązywania warunkowego zatwierdzenia i udziela niezbędnych i efektywnych wytycznych w celu przyczynienia się do skutecznego usunięcia niedociągnięć . Łączny okres obowiązywania warunkowego zatwierdzenia nie może jednak przekroczyć sześciu miesięcy. [Popr. 225]

Artykuł 95

Przegląd, zawieszenie i cofnięcie zatwierdzenia przez właściwy organ

1. Właściwy organ prowadzi przegląd decyzji w sprawie zatwierdzenia zakładów podjętych na podstawie art. 92 i 94. Właściwy organ w oparciu o ocenę ryzyka określa częstotliwość przeglądów lub minimalny i maksymalny limit czasowy, w jakim taki przegląd musi zostać przeprowadzony oraz przypadki, w jakich powyższe limity czasowe mogą zostać uchylone. [Popr. 226]

2. W razie gdy właściwy organ wykryje w zakładzie poważne niedociągnięcia w zakresie zgodności z wymogami określonymi w art. 92 ust. 1 oraz w przepisach przyjętych na podstawie art. 92 ust. 2, a podmiot nie jest w stanie przedstawić odpowiednich gwarancji, że niedociągnięcia te zostaną usunięte, właściwy organ wszczyna procedury w celu cofnięcia zatwierdzenia zakładu.

Jeżeli jednak podmiot może zagwarantować, że usunie te niedociągnięcia w rozsądnym terminie, właściwy organ może zawiesić zatwierdzenie zakładu.

3. Zatwierdzenie, które cofnięto lub zawieszono zgodnie z ust. 2, może zostać przywrócone wyłącznie wtedy, gdy właściwy organ uzna, że zakład w pełni spełnia wszystkie wymagania niniejszego rozporządzenia dotyczące tego rodzaju zakładu.

Sekcja 3

Rejestr zakładów i przewoźników prowadzony przez właściwy organ

Artykuł 96

Rejestr zakładów i przewoźników

1. Właściwy organ tworzy i prowadzi aktualizowany rejestr:

a)	wszystkich zakładów i przewoźników zarejestrowanych na podstawie art. 88;

b)	wszystkich zakładów zatwierdzonych zgodnie z art. 92 i 94.

Właściwy organ udostępnia ten rejestr Komisji, pozostałym państwom członkowskim i ogółowi społeczeństwa. [Popr. 227]

2. W stosownych przypadkach właściwy organ może połączyć rejestrację, o której mowa w ust. 1 lit. a), oraz zatwierdzenie, o którym mowa w ust. 1 lit. b), z rejestracją do innych celów.

3. Komisja jest uprawniona do przyjmowania aktów delegowanych zgodnie z art. 253 dotyczących:

a)	informacji, które należy ująć w rejestrze określonym w ust. 1;

b)	dodatkowych wymagań dotyczących rejestrów zakładów zajmujących się materiałem wykorzystywanym do rozrodu po zaprzestaniu przez nie działalności;

c)	publicznej dostępności rejestru, o którym mowa w ust. 1.

4. Komisja może w drodze aktów wykonawczych ustanowić przepisy w sprawie formatu rejestru zakładów i przewoźników oraz zatwierdzonych zakładów, o którym mowa w ust. 1, a także w sprawie procedur dotyczących tego rejestru.

Te akty wykonawcze przyjmuje się zgodnie z procedurą sprawdzającą, o której mowa w art. 255 ust. 2.

Sekcja 4

Prowadzenie dokumentacji

Artykuł 97

Obowiązki dokumentacyjne podmiotów prowadzących zakłady inne niż zakłady zajmujące się materiałem biologicznym wykorzystywanym do rozrodu

1. Podmioty prowadzące zakłady podlegające rejestracji zgodnie z art. 88 lub zatwierdzeniu zgodnie z art. 92 ust. 1 prowadzą dokumentację obejmującą co najmniej następujące informacje:

a)	kategorie, gatunki, liczbę ii , w stosownych przypadkach, dane identyfikacyjne utrzymywanych zwierząt lądowych w ich zakładzie; [Popr. 228]

przemieszczenia utrzymywanych zwierząt lądowych do lub z ich zakładu, wraz z informacjami dotyczącymi, w stosownych przypadkach:

(i)	ich miejsca pochodzenia lub przeznaczenia;

(ii)	dat takich przemieszczeń;

dokumenty w wersji papierowej lub w formie elektronicznej, których załączenie wymagane jest w przypadku przybycia utrzymywanych zwierząt lądowych do ich zakładu lub opuszczenia przez nie ich zakładu zgodnie z art. 106 lit. b), art. 107 lit. b), art. 109 lit. c), art. 110 lit. b), art. 113 lit. b), art. 140 ust. 1 i 2 i art. 162 ust. 2 oraz zgodnie z przepisami przyjętymi na podstawie art. 114, 117 i art. 141 ust. 1 lit. b) i c);

d)	problemy leczenie problemów w zakresie zdrowia zwierząt dotyczące zwierząt utrzymywanych w ich zakładzie; [Popr. 229]

środki bioasekuracji, nadzór, obróbka lub leczenie, wyniki badań i inne istotne informacje stosownie do:

(i)	kategorii i gatunków utrzymywanych zwierząt lądowych w zakładzie;

(ii)	rodzaju produkcji;

(iii)

rodzaju i wielkości zakładu;

f)	wyniki kontroli zdrowia zwierząt wymaganych zgodnie z art. 23 ust. 1 i zgodnie z przepisami przyjętymi na podstawie art. 24.

2. Zakłady zwolnione z wymogu rejestracji zgodnie z art. 83 mogą być zwolnione przez państwa członkowskie z wymogu dokumentowania informacji wymienionych w ust. 1 niniejszego artykułu. Państwa członkowskie powiadamiają Komisję o zastosowanych zwolnieniach i prowadzą dokumentację dotyczącą wszystkich zakładów zwolnionych z rejestracji na ich terytorium. [Popr. 230]

3. Podmioty prowadzące zakłady prowadzą dokumentację, o której mowa w ust. 1, w zakładzie, oraz:

a)	udostępniają ją właściwemu organowi na jego wniosek;

b)	przechowują ją przez minimalny okres ustalany przez właściwy organ, jednak nie krócej niż przez trzy lata.

Artykuł 98

Prowadzenie dokumentacji w zakładach zajmujących się materiałem biologicznym wykorzystywanym do rozrodu

1. Podmioty prowadzące zakłady zajmujące się materiałem biologicznym wykorzystywanym do rozrodu prowadzą dokumentację obejmującą co najmniej następujące informacje:

a)	rasę, wiek i dane identyfikacyjne zwierząt dawców używanych do produkcji materiału biologicznego wykorzystywanego do rozrodu;

b)	czas i miejsce pobrania, przetworzenia i przechowywania pobranego, produkowanego lub przetwarzanego materiału biologicznego wykorzystywanego do rozrodu;

c)	dane identyfikacyjne materiału biologicznego wykorzystywanego do rozrodu wraz z informacjami o miejscu jego przeznaczenia, o ile jest ono znane;

dokumenty w wersji papierowej lub w formie elektronicznej, których załączenie wymagane jest w przypadku przybycia materiału biologicznego wykorzystywanego do rozrodu do zakładu lub opuszczenia przez niego zakładu zgodnie z art. 159 i art. 162 ust. 2 oraz zgodnie z przepisami przyjętymi na podstawie art. 160 ust. 3 i 4;

da)	wyniki badań przedmiotowych i laboratoryjnych; [Popr. 231]

e)	stosowane techniki laboratoryjne.

2. Zakłady zwolnione z wymogu rejestracji zgodnie z art. 84 mogą być zwolnione przez państwa członkowskie z wymogu dokumentowania informacji wymienionych w ust. 1 niniejszego artykułu. Państwa członkowskie powiadamiają Komisję o zastosowanych zwolnieniach i prowadzą dokumentację dotyczącą wszystkich zakładów zwolnionych z rejestracji na ich terytorium. [Popr. 232]

3. Podmioty prowadzące zakłady zajmujące się materiałem biologicznym wykorzystywanym do rozrodu prowadzą dokumentację, o której mowa w ust. 1, w zakładzie, oraz:

a)	udostępniają ją właściwemu organowi na jego wniosek;

b)	przechowują ją przez minimalny okres ustalany przez właściwy organ, jednak nie krócej niż przez trzy lata.

Artykuł 99

Prowadzenie dokumentacji przez przewoźników

1. Przewoźnicy materiału biologicznego wykorzystywanego do rozrodu prowadzą dokumentację obejmującą co najmniej następujące informacje:

a)	zakłady, w których przebywali;

b)	kategorie, gatunki i ilość materiału biologicznego wykorzystywanego do rozrodu, który przewozili;

c)	oczyszczanie, odkażanie, dezynsekcję i deratyzację środków transportu.

2. Przewoźnicy zwolnieni z wymogu rejestracji zgodnie z art. 86 mogą być zwolnieni przez państwa członkowskie z wymogu dokumentowania informacji wymienionych w ust. 1 niniejszego artykułu. Państwa członkowskie powiadamiają Komisję o zastosowanych zwolnieniach i prowadzą dokumentację dotyczącą wszystkich zakładów zwolnionych z rejestracji na ich terytorium. [Popr. 233]

3. Przewoźnicy prowadzą dokumentację, o której mowa w ust. 1:

a)	w taki sposób, aby można było ją niezwłocznie udostępnić właściwemu organowi na jego żądanie;

b)	przez minimalny okres ustalany przez właściwy organ, jednak nie krócej niż przez trzy lata.

Artykuł 100

Przekazanie uprawnień dotyczących dokumentacji

1. Komisja jest uprawniona do przyjmowania aktów delegowanych zgodnie z art. 253 dotyczących przepisów uzupełniających wymagania dokumentacyjne określone w art. 97, 98 i 99 w odniesieniu do:

odstępstw od wymagań dokumentacyjnych dla:

(i)	podmiotów prowadzących niektóre rodzaje zakładów i niektórych rodzajów przewoźników;

(ii)	zakładów utrzymujących lub przewoźników obsługujących niewielką liczbę utrzymywanych zwierząt lądowych lub niewielką ilość materiału biologicznego wykorzystywanego do rozrodu;

(iii)

niektórych kategorii lub gatunków utrzymywanych zwierząt lądowych lub materiału biologicznego wykorzystywanego do rozrodu; [Popr. 234]

b)	informacji, które należy dokumentować w dodatku do informacji określonych w art. 97 ust. 1, art. 98 ust. 1 i art. 99 ust. 1;

c)	dodatkowych wymagań, obowiązujących po zaprzestaniu działalności zakładu, w zakresie dokumentowania pobieranego, produkowanego lub przetwarzanego materiału biologicznego wykorzystywanego do rozrodu.

2. Ustanawiając reguły w aktach delegowanych przyjmowanych na podstawie ust. 1, Komisja bierze pod uwagę następujące kwestie:

a)	ryzyko związane z poszczególnymi rodzajami zakładów lub przewoźników;

b)	kategorie i gatunki utrzymywanych zwierząt lądowych lub materiału biologicznego wykorzystywanego do rozrodu znajdującego się w zakładzie lub kategorie i gatunki przewożonych utrzymywanych zwierząt lądowych lub materiału biologicznego wykorzystywanego do rozrodu;

c)	rodzaj produkcji w zakładzie lub rodzaj transportu;

d)	typową strukturę przemieszczeń z danego rodzaju zakładu oraz daną kategorię zwierząt;

e)	liczbę utrzymywanych zwierząt lądowych lub ilość materiału biologicznego wykorzystywanego do rozrodu znajdującego się w zakładzie lub przewożonego przez przewoźnika.

Artykuł 101

Uprawnienia wykonawcze dotyczące dokumentacji

Komisja w drodze aktów wykonawczych ustanawia reguły dotyczące:

a)	formatu dokumentacji określonej w art. 97 ust. 1, art. 98 ust. 1 i art. 99 ust. 1 oraz w przepisach przyjętych na podstawie art. 100;

b)	elektronicznego prowadzenia dokumentacji określonej w art. 97 ust. 1, art. 98 ust. 1 i art. 99 ust. 1 oraz w przepisach przyjętych na podstawie art. 100;

c)	procedur prowadzenia dokumentacji określonej w art. 97 ust. 1, art. 98 ust. 1 i art. 99 ust. 1 oraz w przepisach przyjętych na podstawie art. 100.

Te akty wykonawcze przyjmuje się zgodnie z procedurą sprawdzającą, o której mowa w art. 255 ust. 2.

Rozdział 2

Wymagania dotyczące identyfikowalności utrzymywanych zwierząt lądowych i materiału biologicznego wykorzystywanego do rozrodu

Sekcja 1

Utrzymywane zwierzęta lądowe

Artykuł 102

Obowiązki państw członkowskich w zakresie ustanowienia systemu identyfikacji i rejestracji utrzymywanych zwierząt lądowych

1. Państwa członkowskie posiadają system identyfikacji i rejestracji utrzymywanych zwierząt lądowych oraz, w stosownych przypadkach, rejestrowania ich przemieszczeń, przy uwzględnieniu:

a)	gatunków lub kategorii utrzymywanych zwierząt lądowych;

b)	ryzyka związanego z tym gatunkiem lub kategorią.

2. System przewidziany w ust. 1 obejmuje następujące elementy:

a)	środki służące do indywidualnej lub grupowej identyfikacji utrzymywanych zwierząt lądowych;

b)	dokumenty identyfikacyjne, dokumenty dotyczące przemieszczeń oraz inne dokumenty służące do identyfikacji i śledzenia utrzymywanych zwierząt lądowych, o których to dokumentach jest mowa w art. 104;

c)	aktualną dokumentację w zakładach zgodnie z art. 97 ust. 1 lit. a) i b);

d)	komputerową bazę danych utrzymywanych zwierząt lądowych, o której mowa w art. 103 ust. 1.

3. System przewidziany w ust. 1 jest tak skonstruowany, aby:

a)	zapewniał efektywne stosowanie przewidzianych w niniejszym rozporządzeniu środków zapobiegania chorobom i ich kontroli;

b)	ułatwiał identyfikowalność utrzymywanych zwierząt lądowych i ich przemieszczeń na terytoriach państw członkowskich i pomiędzy nimi oraz identyfikowalność wprowadzania utrzymywanych zwierząt lądowych do Unii;

c)	zapewniał efektywną interoperacyjność, integrację i kompatybilność elementów tego systemu;

zapewniał dostosowanie systemu, w stosownym zakresie, do:

(i)	skomputeryzowanego systemu informacyjnego do celów powiadamiania i sprawozdawczości na poziomie Unii, przewidzianego w art. 20;

(ii)

IMSOC;

e)	zapewniał spójne podejście do różnych gatunków zwierząt objętych systemem.

4. W stosownych przypadkach państwa członkowskie mogą:

a)	wykorzystywać system przewidziany w ust. 1, w całości lub w części, do celów innych niż te, o których mowa w ust. 3 lit. a) i b);

zintegrować dokumenty identyfikacyjne, dokumenty dotyczące przemieszczeń i inne dokumenty, o których mowa w art. 104, ze świadectwami zdrowia zwierząt lub z deklaracjami, o których mowa w art. 140 ust. 1 i 2, w art. 148 ust. 1 i w przepisach przyjętych na podstawie art. 141 lit. b) i c) oraz w art. 148 ust. 3 i 4;

c)	wyznaczyć inny organ lub upoważnić inną jednostkę lub osobę fizyczną do stosowania w praktyce systemu identyfikacji i rejestracji przewidzianego w ust. 1.

Artykuł 103

Obowiązki państw członkowskich w zakresie ustanowienia komputerowej bazy danych utrzymywanych zwierząt lądowych

1. Państwa członkowskie ustanawiają i prowadzą komputerową bazę danych służącą do dokumentowania:

następujących informacji dotyczących utrzymywanego bydła, owiec i kóz:

(i)	ich indywidualnych danych identyfikacyjnych, jak przewidziano w art. 106 lit. a) i art. 107 lit. a);

(ii)	utrzymujących je zakładów;

(iii)

ich przemieszczeń do i z zakładów;

następujących informacji dotyczących utrzymywanych świń i utrzymujących je zakładów;:

(i)	utrzymujących je zakładów;

(ii)	ich przemieszczeń do i z zakładów; [Popr. 235]

następujących informacji dotyczących utrzymywanych koni:

(i)	ich niepowtarzalnego dożywotniego numeru, o którym mowa w art. 109 ust. 1 lit. a);

(ii)	w stosownych przypadkach, środków identyfikacji umożliwiających powiązanie tego zwierzęcia z dokumentem identyfikacyjnym, o którym mowa w ppkt (iii);

(iii)

dokumentu identyfikacyjnego, o którym mowa w art. 109 ust. 1 lit. c);

(iv)	zakładów, w których zwykle utrzymuje się te zwierzęta;

d)	informacji dotyczących utrzymywanych zwierząt lądowych innych gatunków niż te, o których mowa w lit. a), b) i c), o ile przewidują to przepisy przyjęte na podstawie ust. 2.

2. Komisja jest uprawniona do przyjmowania, w razie potrzeby, aktów delegowanych zgodnie z art. 253 dotyczących dokumentowania informacji dotyczących gatunków zwierząt innych niż te, o których mowa w ust. 1 lit. a), b) i c) niniejszego artykułu, w komputerowej bazie danych przewidzianej w ust. 1, przy uwzględnieniu ryzyka związanego z tymi gatunkami, w celu:

a)	zapewnienia efektywnego stosowania przewidzianych w niniejszym rozporządzeniu środków zapobiegania chorobom i ich kontroli;

b)	ułatwienia identyfikowalności utrzymywanych zwierząt lądowych i ich przemieszczeń na terytoriach państw członkowskich i pomiędzy nimi oraz identyfikowalności wprowadzania utrzymywanych zwierząt lądowych do Unii.

2a. Państwa członkowskie wprowadzają do dnia 1 stycznia 2018 r. obowiązek wymogu rejestracji psów. Komisja przekazuje Parlamentowi Europejskiemu i Radzie do dnia 31 lipca 2019 r. sprawozdanie o doświadczeniach państw członkowskich w zakresie rejestracji i identyfikacji psów, ze szczególnym uwzględnieniem zwierząt bezpańskich. To sprawozdanie będzie w stosownych przypadkach uzupełnione o wniosek dotyczący minimalnych wymagań odnośnie do baz danych zgodnie z ust. 1. [Popr. 236]

Artykuł 104

Obowiązki właściwego organu w zakresie dokumentów identyfikacyjnych, dokumentów dotyczących przemieszczeń i innych dokumentów służących do identyfikacji i śledzenia utrzymywanych zwierząt lądowych

Właściwy organ wystawia:

a)	dokumenty identyfikacyjne dla utrzymywanych zwierząt lądowych, gdy wymaga tego art. 106 lit. b), art. 109 lit. c), art. 112 ust. 1 lit. b), art. 112 ust. 2 lit. b), art. 113 lit. b) i przepisy przyjęte na podstawie art. 114 i 117;

b)	dokumenty dotyczące przemieszczeń i inne dokumenty służące do identyfikacji i śledzenia utrzymywanych zwierząt lądowych, gdy wymaga tego art. 107 lit. b), art. 110 lit. b), art. 113 lit. b) i przepisy przyjęte na podstawie art. 114 i 117.

Artykuł 105

Publiczna dostępność informacji o środkach identyfikacji

Właściwy organ przekazuje Komisji i podaje do publicznej wiadomości informacje o:

a)	punktach kontaktowych do spraw komputerowych baz danych ustanowionych przez państwa członkowskie zgodnie z art. 103 ust. 1;

b)	organach lub jednostkach odpowiedzialnych za wystawianie dokumentów identyfikacyjnych, dokumentów dotyczących przemieszczeń i innych dokumentów zgodnie z art. 104 przy uwzględnieniu art. 102 ust. 4 lit. c);

środkach identyfikacji stosowanych w przypadku poszczególnych kategorii i gatunków utrzymywanych zwierząt lądowych zgodnie z art. 106 lit. a), art. 107 lit. a), art. 109 ust. 1, art. 110 lit. a), art. 112 ust. 1 lit. a), art. 112 ust. 2 lit. a), art. 113 lit. a) i zgodnie z przepisami przyjętymi na podstawie art. 114 i 117;

d)	ustalonym formacie wystawiania dokumentów identyfikacyjnych i innych dokumentów, o których mowa w art. 104.

Artykuł 106

Obowiązki podmiotów w zakresie identyfikacji utrzymywanego bydła

Podmioty utrzymujące bydło:

a)	zapewniają indywidualną identyfikację tych zwierząt utrzymywanych przy pomocy fizycznych środków identyfikacji;

zapewniają, aby właściwy organ, wyznaczony organ lub upoważniona jednostka wystawiła dla tych zwierząt utrzymywanych dokument identyfikacyjny, który jest jedynym dokumentem na całe życie zwierzęcia, oraz aby dokument ten:

(i)	był przechowywany, poprawnie wypełniany i aktualizowany przez podmiot;

(ii)	towarzyszył tym utrzymywanym zwierzętom lądowym w czasie ich przemieszczeń;

c)	przekazują informacje o przemieszczeniach tych zwierząt utrzymywanych z i do zakładu do komputerowej bazy danych określonej w art. 103 ust. 1 oraz w przepisach przyjętych na podstawie art. 114 i 117.

Artykuł 107

Obowiązki podmiotów w zakresie identyfikacji utrzymywanych owiec i kóz

Podmioty utrzymujące utrzymywane owce i kozy:

a)	zapewniają indywidualną identyfikację tych zwierząt utrzymywanych przy pomocy fizycznych środków identyfikacji;

b)	zapewniają, aby w razie przemieszczania tych zwierząt utrzymywanych z zakładu, w którym są utrzymywane, towarzyszył im poprawnie wypełniony dokument dotyczący przemieszczeń wystawiony przez właściwy organ zgodnie z art. 104;

c)	przekazują informacje o przemieszczeniach tych zwierząt utrzymywanych z i do zakładu do komputerowej bazy danych określonej w art. 103 ust. 1 oraz w przepisach przyjętych na podstawie art. 114 i 117.

Artykuł 108

Odstępstwa dotyczące dokumentów identyfikacyjnych i dokumentów dotyczących przemieszczeń dla utrzymywanego bydła, owiec i kóz

W drodze odstępstwa od art. 104, art. 106 lit. b) i art. 107 lit. b) państwa członkowskie mogą zwolnić podmioty z wymogu zapewnienia, aby w czasie przemieszczeń w obrębie państwa członkowskiego utrzymywanemu bydłu, owcom i kozom towarzyszyły dokumenty identyfikacyjne lub dokumenty dotyczące przemieszczeń, o ile:

a)	w komputerowej bazie danych określonej w art. 103 ust. 1 znajdują się informacje zawarte w dokumencie dotyczącym przemieszczeń lub w dokumencie identyfikacyjnym;

b)	system identyfikacji i rejestracji utrzymywanego bydła, owiec i kóz zapewnia identyfikowalność na poziomie równoważnym do identyfikowalności zapewnianej przez dokumenty identyfikacyjne i dokumenty dotyczące przemieszczeń.

Artykuł 109

Obowiązki podmiotów w zakresie identyfikacji i rejestracji utrzymywanych koni

1. Podmioty utrzymujące utrzymywane konie zapewniają indywidualną identyfikację tych zwierząt przy pomocy:

a)	niepowtarzalnego dożywotniego numeru rejestrowanego w komputerowej bazie danych przewidzianej w art. 103 ust. 1;

b)	metody zapewniającej jednoznaczne powiązanie zwierząt utrzymywanych z dokumentem identyfikacyjnym określonym w lit. c) niniejszego ustępu, wystawianym przez właściwy organ zgodnie z art. 104;

c)	poprawnie wypełnionego, jedynego na całe życie zwierzęcia dokumentu identyfikacyjnego.

2. Podmioty utrzymujące utrzymywane konie przekazują informacje o tych zwierzętach do komputerowej bazy danych określonej w art. 103 ust. 1 oraz w przepisach przyjętych na podstawie art. 114 i 117.

Artykuł 110

Obowiązki podmiotów w zakresie identyfikacji i rejestracji utrzymywanych świń

Podmioty utrzymujące utrzymywane świnie:

a)	zapewniają identyfikację tych zwierząt utrzymywanych przy pomocy fizycznych środków identyfikacji;

b)	zapewniają, aby w razie przemieszczania tych zwierząt utrzymywanych z zakładu, w którym są utrzymywane, towarzyszył im poprawnie wypełniony dokument dotyczący przemieszczeń wystawiony przez właściwy organ zgodnie z art. 104 lit. b);

c)	przekazują informacje o zakładzie utrzymującym te zwierzęta do komputerowej bazy danych określonej w art. 103 ust. 1 oraz w przepisach przyjętych na podstawie art. 114 i 117.

Artykuł 111

Odstępstwa dotyczące przemieszczeń utrzymywanych świń

W drodze odstępstwa od art. 110 lit. b) państwa członkowskie mogą zwolnić podmioty z wymogu zapewnienia, aby w czasie przemieszczeń w obrębie państwa członkowskiego utrzymywanym świniom towarzyszyły poprawnie wypełnione dokumenty dotyczące przemieszczeń wystawione przez właściwy organ, o ile:

a)	w komputerowej bazie danych ustanowionej przez państwo członkowskie zgodnie z art. 103 ust. 1 znajdują się informacje o takich dokumentach dotyczących przemieszczeń;

b)	system identyfikacji i rejestracji utrzymywanych świń zapewnia identyfikowalność na poziomie równoważnym do identyfikowalności zapewnianej przez takie dokumenty dotyczące przemieszczeń.

Artykuł 112

Obowiązki posiadaczy zwierząt domowych w zakresie identyfikacji i rejestracji lądowych zwierząt domowych

1. Posiadacze zwierząt domowych zapewniają, aby w przypadku lądowych zwierząt domowych z gatunków wymienionych w załączniku I część A, które są przemieszczane z jednego państwa członkowskiego do innego państwa członkowskiego , spełnione zostały wymogi rozporządzenia (UE) nr 576/2013 . [Popr. 239]

a)	zwierzęta te podlegały indywidualnej identyfikacji przy pomocy fizycznych środków identyfikacji; [Popr. 240]

b)	zwierzętom tym towarzyszył poprawnie wypełniony i aktualny dokument identyfikacyjny wystawiony przez właściwy organ zgodnie z art. 104. [Popr. 241]

2. O ile jest to wymagane przepisami przyjętymi na podstawie art. 114 i 117, Posiadacze zwierząt domowych zapewniają, aby w przypadku lądowych zwierząt domowych z gatunków wymienionych w załączniku I część B, które są przemieszczane z jednego państwa członkowskiego do innego państwa członkowskiego , spełnione zostały wymogi rozporządzenia (UE) nr 576/2013 . [Popr. 242]

a)	zwierzęta te podlegały identyfikacji indywidualnej lub grupowej; [Popr. 243]

b)	zwierzętom tym towarzyszyły poprawnie wypełnione i aktualne dokumenty identyfikacyjne, dokumenty dotyczące przemieszczeń lub inne dokumenty służące do identyfikacji i śledzenia zwierząt, stosownie do danych gatunków zwierząt. [Popr. 244]

Artykuł 113

Obowiązki podmiotów w zakresie identyfikacji utrzymywanych zwierząt lądowych innych niż bydło, owce, kozy, świnie, konie i zwierzęta domowe

O ile jest to wymagane przepisami przyjętymi na podstawie art. 114 i 117, podmioty zapewniają przestrzeganie następujących wymagań w przypadku utrzymywanych zwierząt lądowych innych niż bydło, owce, kozy, świnie, konie i zwierzęta domowe:

a)	zwierzęta te podlegają identyfikacji indywidualnej lub grupowej;

b)	zwierzętom tym towarzyszą poprawnie wypełnione i aktualne dokumenty identyfikacyjne, dokumenty dotyczące przemieszczeń lub inne dokumenty służące do identyfikacji i śledzenia zwierząt, stosownie do danych gatunków zwierząt.

Artykuł 114

Przekazanie uprawnień dotyczących identyfikacji i rejestracji

Komisja jest uprawniona do przyjmowania aktów delegowanych zgodnie z art. 253 dotyczących:

a)	wyznaczenia innych organów lub upoważnienia jednostek lub osób fizycznych, jak przewidziano w art. 102 ust. 4 lit. c); [Popr. 245]

szczegółowych wymagań odnośnie do:

(i)	środków identyfikacji utrzymywanych zwierząt lądowych, które to środki są określone w art. 106 lit. a), art. 107 lit. a), art. 109 ust. 1, art. 110 lit. a), art. 112 ust. 1 lit. a), art. 112 ust. 2 lit. a) i art. 113 lit. a);

(ii)	stosowania i używania tych środków identyfikacji;

informacji, które mają znajdować się w:

(i)	komputerowych bazach danych przewidzianych w art. 103 ust. 1;

(ii)	przewidzianym w art. 105 lit. b) dokumencie identyfikacyjnym utrzymywanego bydła;

(iii)

przewidzianym w art. 107 lit. b) dokumencie dotyczącym przemieszczeń kóz i owiec;

(iv)	przewidzianym w art. 109 ust. 1 lit. c) dokumencie identyfikacyjnym utrzymywanych koni;

(v)	przewidzianym w art. 110 lit. b) dokumencie identyfikacyjnym utrzymywanych świń;

(vi)

przewidzianym w art. 112 ust. 1 lit. b) dokumencie identyfikacyjnym lądowych zwierząt domowych lub w przewidzianym w art. 112 ust. 2 lit. b) dokumentach identyfikacyjnych, dokumentach dotyczących przemieszczeń lub w innych dokumentach dotyczących utrzymywanych lądowych zwierząt domowych; [Popr. 246]

(vii)

przewidzianych w art. 113 lit. b) dokumentach identyfikacyjnych lub dokumentach dotyczących przemieszczeń utrzymywanych zwierząt lądowych innych niż bydło, owce, kozy, świnie, konie i zwierzęta domowe;

d)	szczegółowych wymagań dotyczących poszczególnych gatunków i kategorii utrzymywanych zwierząt lądowych, aby zapewnić efektywne funkcjonowanie systemu identyfikacji i rejestracji określonego w art. 102 ust. 1;

e)	szczegółowych wymagań dotyczących utrzymywanych zwierząt lądowych wprowadzanych do Unii z państw i terytoriów trzecich;

w razie potrzeby, wymagań dotyczących identyfikacji i rejestracji utrzymywanych lądowych zwierząt domowych wymienionych w załączniku I część B i utrzymywanych zwierząt lądowych z gatunków innych niż bydło, owce, kozy, świnie i konie, biorąc pod uwagę ryzyko związane z tymi gatunkami, w celu:

(i)	zapewnienia efektywnego stosowania przewidzianych w niniejszym rozporządzeniu środków zapobiegania chorobom i ich kontroli;

(ii)	ułatwienia identyfikowalności utrzymywanych zwierząt lądowych i ich przemieszczeń na terytoriach państw członkowskich i pomiędzy nimi oraz identyfikowalności wprowadzania utrzymywanych zwierząt lądowych do Unii. [Popr. 247]

Artykuł 115

Przekazanie uprawnień dotyczących odstępstw od wymagań w zakresie identyfikowalności

Komisja jest uprawniona do przyjmowania aktów delegowanych zgodnie z art. 253 dotyczących przyznania podmiotom odstępstw od wymagań w zakresie identyfikacji i rejestracji określonych w art. 106, 107, 109 i 110 , pod warunkiem zapewnienia całkowitej identyfikowalności, w przypadku gdy: [Popr. 248]

a)	co najmniej jeden z tych elementów nie jest już niezbędny do spełnienia wymagań przewidzianych w art. 102 ust. 3 lit. a) i b);

b)	inne środki identyfikowalności istniejące w państwach członkowskich gwarantują utrzymanie poziomu identyfikowalności danych zwierząt.

Artykuł 116

Kwestie, które należy wziąć pod uwagę przy przyjmowaniu aktów delegowanych przewidzianych w art. 114 i 115

Ustanawiając reguły w aktach delegowanych przyjmowanych na podstawie art. 114 i 115, Komisja bierze pod uwagę następujące kwestie:

a)	kategorie i gatunki utrzymywanych zwierząt lądowych;

b)	ryzyko związane z tymi utrzymywanymi zwierzętami lądowymi;

c)	liczbę zwierząt w zakładzie;

d)	rodzaj produkcji w zakładach, w których utrzymuje się te zwierzęta lądowe;

e)	strukturę przemieszczeń poszczególnych gatunków lub kategorii utrzymywanych zwierząt lądowych;

f)	względy dotyczące ochrony i zachowania gatunków utrzymywanych zwierząt lądowych;

g)	funkcjonowanie innych elementów służących identyfikowalności w ramach systemu identyfikacji i rejestracji zwierząt lądowych, o którym mowa w art. 102 ust. 2.

Artykuł 117

Uprawnienia wykonawcze dotyczące identyfikowalności utrzymywanych zwierząt lądowych

Komisja w drodze aktów wykonawczych ustanawia reguły dotyczące wdrażania wymagań określonych w art. 106, 107, 109, 110, 112 i 113 oraz dotyczące wymagań określonych w aktach delegowanych przyjętych na podstawie art. 103 ust. 2, art. 114 i 115, w odniesieniu do:

specyfikacji technicznych, formatów i zasad funkcjonowania:

(i)	środków, metod i stosowania identyfikacji;

(ii)	dokumentów identyfikacyjnych lub dokumentów dotyczących przemieszczeń utrzymywanego bydła, owiec i kóz;

(iii)

dokumentów identyfikacyjnych utrzymywanych koni;

(iv)	dokumentów identyfikacyjnych, dokumentów dotyczących przemieszczeń i innych dokumentów utrzymywanych zwierząt lądowych innych gatunków niż bydło, owce, kozy i konie;

(v)	komputerowych baz danych;

terminów:

(i)	przekazywania przez podmioty informacji do komputerowej bazy danych;

(ii)	rejestracji utrzymywanych zwierząt lądowych;

(iii)

identyfikacji utrzymywanych zwierząt lądowych i zastępowania znaków identyfikacyjnych;

c)	stosowania w praktyce zwolnień z identyfikacji i rejestracji przewidzianych przepisami przyjętymi na podstawie art. 115.

Te akty wykonawcze przyjmuje się zgodnie z procedurą sprawdzającą, o której mowa w art. 255 ust. 2.

Sekcja 2

Materiał biologiczny wykorzystywany do rozrodu

Artykuł 118

Wymagania dotyczące identyfikowalności materiału biologicznego wykorzystywanego do rozrodu utrzymywanego bydła, owiec, kóz, koni, świń i drobiu

1. Podmioty produkujące, przetwarzające lub przechowujące materiał biologiczny wykorzystywany do rozrodu oznakowują materiał biologiczny wykorzystywany do rozrodu utrzymywanego bydła, owiec, kóz, koni i świń w taki sposób, aby można było w jednoznaczny sposób ustalić:

a)	zwierzęta dawców;

b)	datę pobrania;

ba)	rasę; [Popr. 249]

c)	zakłady zajmujące się materiałem biologicznym wykorzystywanym do rozrodu, w których pobrano, wyprodukowano, przetwarzano lub przechowywano ten materiał.

2. Oznakowanie przewidziane w ust. 1 jest zaprojektowane w sposób zapewniający:

a)	efektywne stosowanie przewidzianych w niniejszym rozporządzeniu środków zapobiegania chorobom i ich kontroli;

b)	identyfikowalność materiału biologicznego wykorzystywanego do rozrodu, jego przemieszczeń na terytoriach państw członkowskich i pomiędzy nimi oraz identyfikowalność wprowadzania tego materiału do Unii.

Artykuł 119

Przekazanie uprawnień dotyczących wymagań w zakresie identyfikowalności materiału biologicznego wykorzystywanego do rozrodu

1. Komisja jest uprawniona do przyjmowania aktów delegowanych zgodnie z art. 253 dotyczących:

a)	wymagań w zakresie identyfikowalności materiału biologicznego wykorzystywanego do rozrodu bydła, kóz, owiec, świń i koni, zmieniających i uzupełniających reguły określone w art. 118;

w razie potrzeby, wymagań w zakresie identyfikowalności materiału biologicznego wykorzystywanego do rozrodu utrzymywanych zwierząt lądowych z gatunków innych niż bydło, kozy, owce, konie i świnie, w celu:

(i)	efektywnego stosowania przewidzianych w niniejszym rozporządzeniu środków zapobiegania chorobom i ich kontroli;

(ii)	identyfikowalności tego materiału biologicznego wykorzystywanego do rozrodu, jego przemieszczeń na terytoriach państw członkowskich i pomiędzy nimi oraz identyfikowalności wprowadzania tego materiału do Unii.

2. Przyjmując akty delegowane, o których mowa w ust. 1, Komisja bierze pod uwagę następujące kwestie:

a)	gatunki utrzymywanych zwierząt lądowych, od których pochodzi materiał biologiczny wykorzystywany do rozrodu;

b)	status zdrowotny zwierząt dawców;

c)	ryzyko związane z takim materiałem biologicznym wykorzystywanym do rozrodu;

d)	rodzaj materiału biologicznego wykorzystywanego do rozrodu;

e)	rodzaj pobrania, przetwarzania lub przechowywania;

f)	strukturę przemieszczeń poszczególnych gatunków i kategorii utrzymywanych zwierząt lądowych i ich materiału biologicznego wykorzystywanego do rozrodu;

g)	względy dotyczące ochrony i zachowania gatunków utrzymywanych zwierząt lądowych;

h)	inne elementy, które mogą przyczynić się do identyfikowalności materiału biologicznego wykorzystywanego do rozrodu.

Artykuł 120

Uprawnienia wykonawcze dotyczące wymagań w zakresie identyfikowalności materiału biologicznego wykorzystywanego do rozrodu

Komisja w drodze aktów wykonawczych ustanawia reguły dotyczące:

a)	wymagań i specyfikacji technicznych dotyczących oznakowania przewidzianego w art. 118 ust. 1;

b)	wymagań operacyjnych dotyczących wymagań w zakresie identyfikowalności określonych w aktach delegowanych przyjętych na podstawie art. 119 ust. 1.

Te akty wykonawcze przyjmuje się zgodnie z procedurą sprawdzającą, o której mowa w art. 255 ust. 2.

Rozdział 3

Przemieszczenia na terytorium Unii utrzymywanych zwierząt lądowych innych niż lądowe zwierzęta domowe

Sekcja 1

Ogólne wymagania dotyczące przemieszczeń

Artykuł 121

Ogólne wymagania dotyczące przemieszczeń utrzymywanych zwierząt lądowych

1. Podmioty wprowadzają odpowiednie środki zapobiegawcze celem zapewnienia, aby przemieszczenia utrzymywanych zwierząt lądowych nie zagrażały statusowi zdrowotnemu w miejscu przeznaczenia w odniesieniu do:

a)	chorób wpisanych do wykazu, o których mowa w art. 8 ust. 1 lit. d);

b)	nowo występujących chorób.

2. Podmioty przemieszczają z zakładów i przyjmują utrzymywane zwierzęta lądowe wyłącznie wtedy, gdy spełniają one następujące warunki:

pochodzą z zakładów, które:

(i)	zostały wpisane do rejestru zakładów przez właściwy organ zgodnie z art. 88 lit. a), a państwo członkowskie pochodzenia nie przyznało żadnego odstępstwa zgodnie z art. 83;

(ii)	zostały zatwierdzone przez właściwy organ zgodnie z art. 92 ust. 1, jeżeli jest to wymagane w art. 89 ust. 1 lub art. 90;

b)	spełniają wymagania w zakresie identyfikacji i rejestracji określone w art. 106, 107, 109, 110 i 113 oraz w przepisach przyjętych na podstawie art. 114 lit. a)-d) i art. 117;

ba)	przemieszczenie jest zgodne z rozporządzeniem Rady (WE) nr 1/2005 (57) . [Popr. 250]

Artykuł 122

Środki zapobiegania chorobom w odniesieniu do transportu

1. Podmioty wprowadzają odpowiednie i niezbędne środki zapobiegawcze i wspierające zdrowie w celu zapewnienia, aby: [Popr. 251]

a)	w czasie transportu nie został zagrożony status zdrowotny utrzymywanych zwierząt lądowych;

b)	operacje transportu utrzymywanych zwierząt lądowych nie powodowały potencjalnego rozprzestrzeniania się chorób wpisanych do wykazu, o których mowa w art. 8 ust. 1 lit. d), na ludzi i na zwierzęta w miejscach gromadzenia, załadunku, rozładunku, przeładunku, odpoczynku i przeznaczenia; [Popr. 252]

c)	przeprowadzono oczyszczanie, odkażanie, dezynsekcję i deratyzację sprzętu i środków transportu oraz wprowadzono inne odpowiednie środki bioasekuracji stosownie do ryzyka związanego z transportem;

ca)	przestrzegano odnośnych wymogów rozporządzenia (WE) nr 1/2005. [Popr. 253]

2. Komisja jest uprawniona do przyjmowania aktów delegowanych zgodnie z art. 253 dotyczących:

a)	oczyszczania, odkażania, dezynsekcji i deratyzacji sprzętu i środków transportu oraz, w stosownych przypadkach, stosowania do tych celów produktów biobójczych;

b)	innych odpowiednich środków bioasekuracji, o których mowa w ust. 1 lit. c).

Sekcja 2

Przemieszczenia pomiędzy państwami członkowskimi

Artykuł 123

Ogólne wymagania dotyczące przemieszczeń utrzymywanych zwierząt lądowych pomiędzy państwami członkowskimi

1. Podmioty przemieszczają utrzymywane zwierzęta lądowe do innego państwa członkowskiego wyłącznie wtedy, gdy zwierzęta te spełniają następujące warunki:

pochodzą z zakładu:

(i)	w którym nie występują nietypowe upadki zwierząt ani inne objawy choroby o nieustalonej przyczynie;

(ii)

nieobjętego ograniczeniami przemieszczeń dotyczącymi gatunków, które mają być przemieszczane, zgodnie z przepisami art. 55 ust. 1 lit. d), art. 61 ust. 1 lit. a), art. 62, art. 65 ust. 1 lit. c), art. 74 ust. 1, art. 78 ust. 1 i 2 oraz zgodnie z przepisami przyjętymi na podstawie art. 55 ust. 2, art. 63, 67, art. 71 ust. 3, art. 74 ust. 3, art. 79 i art. 81 ust. 2 lub zgodnie ze środkami nadzwyczajnymi przewidzianymi w art. 246 i 247 i w przepisach przyjętych na podstawie art. 248, chyba że zgodnie z tymi regułami przyznano odstępstwa od ograniczeń przemieszczeń;

(iii)

który nie jest położony w obszarze objętym ograniczeniami ustanowionym zgodnie z przepisami art. 55 ust. 1 lit. f) ppkt (ii), art. 64, 65, art. 74 ust. 1 i art. 78 oraz zgodnie z przepisami przyjętymi na podstawie art. 67, art. 71 ust. 3, art. 74 ust. 3, art. 79 i art. 81 ust. 2 lub zgodnie ze środkami nadzwyczajnymi przewidzianymi w art. 246 i 247 i w przepisach przyjętych na podstawie art. 248, chyba że zgodnie z tymi przepisami przyznano odstępstwa;

nie miały styczności z utrzymywanymi zwierzętami lądowymi podlegającymi ograniczeniom przemieszczeń, o których mowa w lit. a) ppkt (ii) i (iii) lub z utrzymywanymi zwierzętami lądowymi z gatunków wpisanych do wykazu, które mają niższy status zdrowotny, przez odpowiedni okres czasu przed datą planowanego przemieszczenia do innego państwa członkowskiego, co ogranicza do minimum możliwość rozprzestrzeniania się choroby, przy uwzględnieniu następujących kwestii:

(i)	okresu inkubacji i drogi przenoszenia chorób wpisanych do wykazu i nowo występujących chorób;

(ii)	rodzaju zakładu;

(iii)

gatunków i kategorii utrzymywanych zwierząt lądowych, które mają być przemieszczane;

(iv)	innych czynników epidemiologicznych;

c)	spełniają odpowiednie wymogi określone w sekcjach 3-8.

2. Podmioty wprowadzają wszystkie niezbędne środki w celu zapewnienia, aby utrzymywane zwierzęta lądowe przemieszczane do innego państwa członkowskiego zostały wysłane bezpośrednio do ostatecznego miejsca przeznaczenia w innym państwie członkowskim, chyba że ze względu na dobrostan tych zwierząt konieczny jest ich postój w miejscu odpoczynku.

Artykuł 124

Obowiązki podmiotów w miejscu przeznaczenia

1. Podmioty prowadzące zakłady i rzeźnie przyjmujące utrzymywane zwierzęta lądowe z innego państwa członkowskiego:

sprawdzają, czy:

(i)	obecne są środki identyfikacji przewidziane w art. 106 lit. a), art. 107 lit. a), art. 109 ust. 1, art. 110 lit. a) i art. 113 lit. a) oraz w przepisach przyjętych na podstawie art. 114 i 117;

(ii)	obecne są dokumenty identyfikacyjne przewidziane w art. 106 lit. b), art. 107 lit. b), art. 109 ust. 1 lit. c) i art. 113 lit. b) oraz w przepisach przyjętych na podstawie art. 114 i 117, oraz czy dokumenty te są poprawnie wypełnione;

b)	sprawdzają, czy obecne są świadectwa zdrowia zwierząt określone w art. 140 i w przepisach przyjętych na podstawie art. 141 lit. b) i c) lub deklaracje określone w art. 148 i w przepisach przyjętych na podstawie art. 148 ust. 2;

powiadamiają właściwy organ o wszystkich nieprawidłowościach związanych z:

(i)	przyjętymi utrzymywanymi zwierzętami lądowymi;

(ii)	obecnością środków identyfikacji, o których mowa w lit. a) ppkt (i);

(iii)

dokumentami, o których mowa w lit. a) ppkt (ii) i w lit. b);

2. W razie wystąpienia nieprawidłowości, o których mowa w ust. 1 lit. c), podmiot izoluje zwierzęta, których dotyczy ta nieprawidłowość, do momentu podjęcia przez właściwy organ decyzji w tej sprawie.

Artykuł 125

Zakaz przemieszczeń utrzymywanych zwierząt lądowych pomiędzy państwami członkowskimi

W przypadku zwierząt przeznaczonych do uboju w celach zwalczania choroby w ramach programu zwalczania przewidzianego w art. 30 ust. 1, 2 i 3, podmioty nie przemieszczają utrzymywanych zwierząt lądowych do innego państwa członkowskiego, chyba że państwo członkowskie przeznaczenia udzieli oraz państwa członkowskie tranzytu udzielą na to wyraźnej zgody przed przemieszczeniem. [Popr. 254]

Artykuł 126

Wymagania ogólne obowiązujące podmioty dokonujące przemieszczeń utrzymywanych zwierząt lądowych przez terytoria państw członkowskich, lecz z przeznaczeniem na wywóz z Unii do państw lub terytoriów trzecich

Podmioty zapewniają, aby utrzymywane zwierzęta lądowe przeznaczone na wywóz do państwa lub terytorium trzeciego przez terytorium innego państwa członkowskiego, spełniały wymogi określone w art. 121, 122, 123 i 125.

Sekcja 3

Wymagania szczególne dotyczące przemieszczeń zwierząt kopytnych i drobiu do innych państw członkowskich

Artykuł 127

Przemieszczanie utrzymywanych zwierząt kopytnych i drobiu do innych państw członkowskich

Podmioty przemieszczają utrzymywane zwierzęta kopytne i drób z zakładu w jednym państwie członkowskim do innego państwa członkowskiego wyłącznie wtedy, gdy zwierzęta te spełniają następujące warunki w odniesieniu do chorób wpisanych do wykazu, o których mowa w art. 8 ust. 1 lit. d):

a)	w czasie przemieszczenia nie wykazują symptomów ani objawów klinicznych chorób wpisanych do wykazu, o których mowa w art. 8 ust. 1 lit. d);

b)	odbyły okres pobytu stosowny do tych chorób wpisanych do wykazu przy uwzględnieniu gatunków i kategorii utrzymywanych zwierząt kopytnych i drobiu, który ma być przemieszczany;

w okresie stosownym do tych chorób wpisanych do wykazu, do gatunków oraz do kategorii zwierząt kopytnych lub drobiu, które mają być przemieszczane, do zakładu pochodzenia nie wprowadzono żadnych utrzymywanych zwierząt kopytnych ani utrzymywanego drobiu , z wyjątkiem przypadków zastosowania odpowiednich środków bioasekuracji ; [Popr. 255]

d)	zwierzęta te nie stwarzają istotnego ryzyka rozprzestrzeniania się tych chorób wpisanych do wykazu w miejscu przeznaczenia.

Artykuł 128

Przekazanie uprawnień w odniesieniu do przemieszczania utrzymywanych zwierząt kopytnych i drobiu do innych państw członkowskich

1. Komisja jest uprawniona do przyjmowania aktów delegowanych zgodnie z art. 253 dotyczących:

a)	okresów pobytu i środków bioasekuracji , o których mowa w art. 127 lit. b); [Popr. 256]

b)	okresu, o którym mowa w art. 127 lit. c), niezbędnego do celów ograniczenia wprowadzania utrzymywanych zwierząt kopytnych i drobiu do zakładów przed przemieszczeniem;

c)	wymagań uzupełniających, w celu zapewnienia, aby utrzymywane zwierzęta kopytne ani drób nie stwarzały istotnego ryzyka rozprzestrzeniania się chorób wpisanych do wykazu, o których mowa w art. 8 ust. 1 lit. d), jak przewidziano w art. 127 lit. d);

d)	innych środków ograniczających ryzyko, zmieniających i uzupełniających wymagania określone w art. 127.

2. Ustanawiając reguły w aktach delegowanych przyjmowanych na podstawie ust. 1, Komisja bierze pod uwagę następujące kwestie:

a)	choroby wpisane do wykazu, o których mowa w art. 8 ust. 1 lit. d), w odniesieniu do gatunków wpisanych do wykazu lub do kategorii utrzymywanych zwierząt kopytnych lub drobiu, który ma być przemieszczany;

b)	status zdrowotny w odniesieniu do chorób wpisanych do wykazu, o których mowa w art. 8 ust. 1 lit. d), w zakładach, przedziałach, strefach i w państwach członkowskich pochodzenia i przeznaczenia;

c)	rodzaj zakładu i rodzaj produkcji w miejscu pochodzenia i w miejscu przeznaczenia;

d)	rodzaj przemieszczenia;

e)	kategorie i gatunki utrzymywanych zwierząt kopytnych lub drobiu, który ma być przemieszczany;

f)	wiek utrzymywanych zwierząt kopytnych lub drobiu, który ma być przemieszczany;

g)	inne czynniki epidemiologiczne.

Artykuł 129

Utrzymywane zwierzęta kopytne i drób przemieszczane do innego państwa członkowskiego i przeznaczone do uboju

1. Podmioty prowadzące rzeźnie przyjmujące utrzymywane zwierzęta kopytne i drób z innego państwa członkowskiego dokonują uboju tych zwierząt – po ich wcześniejszym ogłuszeniu – w możliwie najkrótszym czasie po ich przybyciu, nie przekraczając terminów określonych w aktach delegowanych przyjętych na podstawie ust. 2. [Popr. 257]

2. Komisja jest uprawniona do przyjmowania aktów delegowanych zgodnie z art. 253 dotyczących terminu uboju, o którym mowa w ust. 1 niniejszego artykułu.

Sekcja 4

Zgromadzenia utrzymywanych zwierząt kopytnych i drobiu

Artykuł 130

Odstępstwo dla zgromadzeń

1. W drodze odstępstwa od art. 123 ust. 2 podmioty mogą poddać utrzymywane zwierzęta kopytne i drób nie więcej niż: trzem zgromadzeniom.

a)	jednemu zgromadzeniu w państwie członkowskim pochodzenia;

b)	jednemu zgromadzeniu w państwie członkowskim, przez które są przemieszczane;

c)	jednemu zgromadzeniu w państwie członkowskim przeznaczenia. [Popr. 258]

2. Zgromadzenia, o których mowa w ust. 1, odbywają się wyłącznie w zakładach zatwierdzonych do tego celu zgodnie z art. 92 ust. 1 i z art. 94 ust. 3 i 4.

Państwo członkowskie pochodzenia może jednak zezwolić, by na ich terytoriach zgromadzenia odbywały się w środkach transportu, które zbierają utrzymywane zwierzęta kopytne i utrzymywany drób z zakładów pochodzenia, o ile po tych zgromadzeniach te środki transportu są ponownie rozładowywane nie wcześniej niż po:

a)	przybyciu do ich zakładu lub do ostatecznego miejsca przeznaczenia; lub

b)	zgromadzeniu, o którym mowa w ust. 1 lit. b) i c).

Artykuł 131

Wymagania w zakresie zapobiegania chorobom dotyczące zgromadzeń

Podmioty prowadzące zgromadzenia zapewniają, aby:

a)	gromadzone utrzymywane zwierzęta kopytne i drób miały ten sam status zdrowotny; jeżeli nie mają tego samego statusu zdrowotnego, do wszystkich takich gromadzonych zwierząt stosuje się niższy status zdrowotny;

utrzymywane zwierzęta kopytne i drób były gromadzone i przemieszczane do ostatecznego miejsca przeznaczenia w innym państwie członkowskim w jak najkrótszym czasie po opuszczeniu zakładu pochodzenia, nie przekraczając terminów określonych w aktach delegowanych przyjętych na podstawie art. 132 lit. c); [Popr. 259]

wprowadzono niezbędne środki bioasekuracji zapewniające, aby gromadzone utrzymywane zwierzęta kopytne i drób:

(i)	nie miały styczności z utrzymywanymi zwierzętami kopytnymi i drobiem o niższym statusie zdrowotnym;

(ii)	nie stwarzały istotnego ryzyka rozprzestrzeniania się chorób wpisanych do wykazu, o których mowa w art. 8 ust. 1 lit. d), na utrzymywane zwierzęta kopytne i drób w miejscu zgromadzenia;

utrzymywane zwierzęta kopytne i drób podlegały identyfikacji oraz aby, w wymaganych przypadkach, towarzyszyły im następujące dokumenty:

(i)	dokumenty identyfikacyjne i rejestracyjne, o ile są one przewidziane w art. 106 lit. b), art. 107 lit. b), art. 109 lit. c), art. 110 lit. b) i art. 113 lit. b) oraz w przepisach przyjętych na podstawie art. 114 i 117, chyba że przyznano odstępstwa zgodnie z art. 115;

(ii)	świadectwa zdrowia zwierząt, o ile są przewidziane w art. 140 i art. 141 lit. c), chyba że przyznano odstępstwa w przepisach przyjętych na podstawie art. 141 lit. a);

(iii)

deklaracja, o ile jest przewidziana w art. 148.

Artykuł 132

Przekazanie uprawnień dotyczących zgromadzeń

Komisja jest uprawniona do przyjmowania aktów delegowanych zgodnie z art. 253 dotyczących , pod warunkiem że akty te opierają się na faktach naukowych oraz że w odpowiedni sposób uwzględniają opinie Europejskiego Urzędu ds. Bezpieczeństwa Żywności, w których określa się reguły dotyczące : [Popr. 260]

a)	szczególnych reguł dotyczących zgromadzeń, w sytuacji gdy oprócz środków przewidzianych w art. 131 lit. b) i c) dodatkowo obowiązują inne środki ograniczające ryzyko;

b)	kryteriów, na podstawie których państwa członkowskie pochodzenia mogą zezwalać na odbywanie zgromadzeń w środkach transportu, jak przewidziano w art. 130 ust. 2 akapit drugi;

c)	czasu między wyjazdem utrzymywanych zwierząt kopytnych lub drobiu z ich zakładu pochodzenia oraz ich wyjazdem ze zgromadzenia do ostatecznego miejsca przeznaczenia w innym państwie członkowskim, jak przewidziano w art. 131 lit. b); [Popr. 261]

d)	środków bioasekuracji, o których jest mowa w art. 131 lit. c).

Sekcja 5

Przemieszczenia do innych państw członkowskich utrzymywanych zwierząt lądowych innych niż utrzymywane zwierzęta kopytne i drób

Artykuł 133

Przemieszczenia do innych państw członkowskich utrzymywanych zwierząt lądowych innych niż utrzymywane zwierzęta kopytne i drób oraz akty delegowane

1. Podmioty przemieszczają utrzymywane zwierzęta lądowe inne niż utrzymywane zwierzęta kopytne i drób z zakładu w jednym państwie członkowskim do innego państwa członkowskiego wyłącznie wtedy, gdy zwierzęta te nie stwarzają istotnego ryzyka rozprzestrzeniania się w miejscu przeznaczenia chorób wpisanych do wykazu, o których mowa w art. 8 ust. 1 lit. d).

2. Komisja jest uprawniona do przyjmowania aktów delegowanych zgodnie z art. 253 dotyczących szczegółowych reguł celem zapewnienia, aby utrzymywane zwierzęta lądowe inne niż utrzymywane zwierzęta kopytne i drób nie stwarzały istotnego ryzyka rozprzestrzeniania się chorób wpisanych do wykazu, o których mowa w art. 8 ust. 1 lit. d), jak określono w ust. 1 niniejszego artykułu.

3. Ustanawiając szczegółowe reguły w aktach delegowanych przyjmowanych na podstawie ust. 2, Komisja bierze pod uwagę następujące kwestie:

a)	choroby wpisane do wykazu, o których mowa w art. 8 ust. 1 lit. d), w odniesieniu do gatunków wpisanych do wykazu lub do kategorii utrzymywanych zwierząt lądowych, które mają być przemieszczane;

b)	status zdrowotny w odniesieniu do chorób wpisanych do wykazu, o których mowa w art. 8 ust. 1 lit. d), w zakładach, przedziałach, strefach i w państwach członkowskich pochodzenia oraz w miejscach przeznaczenia;

c)	rodzaje zakładów i rodzaje produkcji w miejscu pochodzenia i w miejscu przeznaczenia;

d)	rodzaje przemieszczeń pod względem ostatecznego wykorzystania zwierząt w miejscu przeznaczenia;

e)	kategorie i gatunki utrzymywanych zwierząt lądowych, które mają być przemieszczane;

f)	wiek utrzymywanych zwierząt lądowych, który mają być przemieszczane;

g)	inne czynniki epidemiologiczne.

Sekcja 6

Odstępstwa od środków ograniczających ryzyko i uzupełnianie tych środków

Artykuł 134

Zwierzęta przeznaczone do zakładów odizolowanych oraz akty delegowane

1. Podmioty przemieszczają utrzymywane zwierzęta lądowe do zakładu odizolowanego wyłącznie wtedy, gdy zwierzęta te spełniają następujące warunki:

a)	pochodzą z innego zakładu odizolowanego;

b)	nie stwarzają istotnego ryzyka rozprzestrzeniania się chorób wpisanych do wykazu, o których mowa w art. 8 ust. 1 lit. d), na gatunki wpisane do wykazu lub na kategorie zwierząt w odizolowanym zakładzie przeznaczenia, chyba że takie przemieszczenie jest dozwolone do celów naukowych.

2. Komisja jest uprawniona do przyjmowania aktów delegowanych zgodnie z art. 253 dotyczących:

a)	szczegółowych reguł w odniesieniu do przemieszczeń utrzymywanych zwierząt lądowych do zakładów odizolowanych w uzupełnieniu do wymagań określonych w ust. 1 niniejszego artykułu;

szczególnych reguł w odniesieniu do przemieszczeń utrzymywanych zwierząt lądowych do zakładów odizolowanych, w których obowiązują środki ograniczające ryzyko, gwarantujące, że takie przemieszczenia nie stwarzają istotnego ryzyka dla zdrowia utrzymywanych zwierząt lądowych w tym odizolowanym zakładzie i w okolicznych zakładach.

Artykuł 135

Odstępstwa dotyczące przemieszczeń utrzymywanych zwierząt lądowych do celów naukowych oraz akty delegowane

1. Właściwy organ w miejscu przeznaczenia może, za porozumieniem z właściwym organem miejsca pochodzenia, zezwolić na przemieszczenia do celów naukowych na terytorium państwa członkowskiego utrzymywanych zwierząt lądowych, które nie spełniają wymagań sekcji 1-5, z wyłączeniem art. 121, 122, art. 123 ust. 1 lit. a) ppkt (ii) i art. 124.

2. Właściwe organy przyznają odstępstwa przewidziane w ust. 1 wyłącznie pod następującymi warunkami:

właściwe organy w miejscu przeznaczenia i w miejscu pochodzenia:

(i)	uzgodniły warunki takich przemieszczeń;

(ii)	wprowadziły niezbędne środki ograniczające ryzyko, celem zapewnienia, aby te przemieszczenia nie zagrażały statusowi zdrowotnemu miejsc znajdujących się na trasie przemieszczenia oraz miejsc przeznaczenia w odniesieniu do chorób wpisanych do wykazu, o których mowa w art. 8 ust. 1 lit. d);

(iii)

powiadomiły, w stosownych przypadkach, właściwe organy państw członkowskich, przez które przemieszczane są zwierzęta, o przyznanym odstępstwie oraz o warunkach, na jakich je przyznano;

b)	te przemieszczenia tych zwierząt odbywają się pod nadzorem właściwych organów miejsca pochodzenia i przeznaczenia oraz, w stosownych przypadkach, właściwego organu państwa członkowskiego, przez które przemieszczane są zwierzęta.

3. Komisja jest uprawniona do przyjmowania aktów delegowanych zgodnie z art. 253 dotyczących zmiany i uzupełnienia reguł w sprawie przyznawania odstępstw przez właściwy organ, określonych w ust. 1 i 2 niniejszego artykułu.

Artykuł 136

Odstępstwa dotyczące użytku rekreacyjnego, wydarzeń sportowych i kulturalnych, wypasu i pracy w pobliżu granic

1. Właściwy organ miejsca przeznaczenia może przyznać odstępstwa od wymagań określonych w sekcjach 2-5, z wyłączeniem art. 123 lit. a) i b), art. 124 i 125, dla wewnątrzunijnych przemieszczeń utrzymywanych zwierząt lądowych między państwami członkowskimi, jeżeli celem takich przemieszczeń jest:

a)	użytek rekreacyjny w pobliżu granic;

b)	wystawy, wydarzenia sportowe, kulturalne i podobne organizowane w pobliżu granic;

c)	wypas utrzymywanych zwierząt lądowych na pastwiskach położonych na terytorium więcej niż jednego państwa członkowskiego;

d)	praca utrzymywanych zwierząt lądowych w pobliżu granic państw członkowskich.

2. Państwa członkowskie pochodzenia i przeznaczenia uzgadniają odstępstwa przyznawane przez właściwy organ w miejscu przeznaczenia dla przemieszczeń utrzymywanych zwierząt lądowych do celów określonych w ust. 1; wprowadza się odpowiednie środki ograniczające ryzyko, celem zapewnienia, aby takie przemieszczenia nie stwarzały istotnego ryzyka.

3. Państwa członkowskie, o których mowa w ust. 2, powiadamiają Komisję o przyznaniu odstępstw przewidzianych w ust. 1.

4. Komisja jest uprawniona do przyjmowania aktów delegowanych zgodnie z art. 253 w sprawie zmiany i uzupełnienia reguł dotyczących przyznawania odstępstw przez właściwy organ w miejscu przeznaczenia przewidzianych w ust. 1 niniejszego artykułu.

Artykuł 137

Przekazanie uprawnień dotyczących odstępstw dla cyrków, wystaw, wydarzeń sportowych i użytku rekreacyjnego, ogrodów zoologicznych, sklepów zoologicznych i hurtowni zoologicznych

Komisja jest uprawniona do przyjmowania aktów delegowanych zgodnie z art. 253 dotyczących:

wymagań szczególnych w uzupełnieniu do reguł określonych w sekcjach 2-5 w odniesieniu do przemieszczeń utrzymywanych zwierząt lądowych do następujących celów:

(i)	cyrki, ogrody zoologiczne, sklepy zoologiczne, schroniska dla zwierząt i hurtownie zoologiczne;

(ii)	wystawy, wydarzenia sportowe, kulturalne i podobne;

b)	odstępstw od sekcji 2-5 z wyłączeniem art. 123 lit. a) i b) oraz art. 124 i 125 w odniesieniu do przemieszczeń utrzymywanych zwierząt lądowych, o których mowa w lit. a).

Artykuł 138

Uprawnienia wykonawcze dotyczące tymczasowych odstępstw dla przemieszczeń określonych gatunków lub kategorii utrzymywanych zwierząt lądowych

Komisja może w drodze aktów wykonawczych ustanowić przepisy dotyczące tymczasowych odstępstw od przepisów niniejszego rozdziału dla przemieszczeń określonych gatunków lub kategorii utrzymywanych zwierząt lądowych, jeżeli:

wymagania dotyczące przemieszczeń określone w art. 127, art. 129 ust. 1, art. 130, 131, art. 133 ust. 1, art. 134 ust. 1, art. 135 ust. 1 i 2, art. 136 i w przepisach przyjętych na podstawie art. 128 ust. 1, art. 129 ust. 2, art. 132, art. 133 ust. 2, art. 134 ust. 2, art. 135 ust. 3, art. 136 ust. 4 i art. 137 nie ograniczają skutecznie ryzyka wiążącego się z przemieszczaniem takich zwierząt; lub

b)	choroby wpisane do wykazu, o których mowa w art. 8 ust. 1 lit. d), rozprzestrzeniają się pomimo wymagań dotyczących przemieszczeń określonych zgodnie z sekcjami 1-6.

Te akty wykonawcze przyjmuje się zgodnie z procedurą sprawdzającą, o której mowa w art. 255 ust. 2.

W należycie uzasadnionych szczególnie pilnych przypadkach związanych z chorobami stanowiącymi ryzyko o bardzo znacznych konsekwencjach, przy uwzględnieniu kwestii, o których mowa w art. 139, Komisja przyjmuje, zgodnie z procedurą określoną w art. 255 ust. 3, akty wykonawcze mające natychmiastowe zastosowanie.

Artykuł 139

Kwestie, które należy wziąć pod uwagę przy przyjmowaniu aktów delegowanych i aktów wykonawczych przewidzianych w niniejszej sekcji

Ustanawiając reguły w aktach delegowanych i aktach wykonawczych przyjmowanych na podstawie art. 134 ust. 2, art. 135 ust. 3, art. 136 ust. 4, art. 137 i 138, Komisja bierze pod uwagę następujące kwestie:

a)	ryzyko związane z przemieszczeniami, o których mowa w tych przepisach;

b)	status zdrowotny w odniesieniu do chorób wpisanych do wykazu, o których mowa w art. 8 ust. 1 lit. d), w miejscach pochodzenia i przeznaczenia;

c)	gatunki zwierząt wpisane do wykazu w odniesieniu do chorób wpisanych do wykazu, o których mowa w art. 8 ust. 1 lit. d);

d)	środki bioasekuracji obowiązujące w miejscu pochodzenia, przeznaczenia i w drodze;

e)	szczególne warunki utrzymywania utrzymywanych zwierząt lądowych w zakładach;

f)	szczególną strukturę przemieszczeń w danym rodzaju zakładów oraz gatunki i kategorie danych utrzymywanych zwierząt lądowych;

g)	inne czynniki epidemiologiczne.

Sekcja 7

Certyfikacja zdrowia zwierząt

Artykuł 140

Obowiązki podmiotów dotyczące zapewnienia, aby zwierzętom towarzyszyło świadectwo zdrowia zwierząt

1. Podmioty przemieszczają do innego państwa członkowskiego następujące gatunki i kategorie utrzymywanych zwierząt lądowych wyłącznie pod warunkiem, że towarzyszy im świadectwo zdrowia zwierząt wystawione przez właściwy organ państwa członkowskiego pochodzenia zgodnie z art. 146 ust. 1:

a)	zwierzęta kopytne;

drób;

c)	utrzymywane zwierzęta lądowe inne niż zwierzęta kopytne i drób, przeznaczone do zakładu odizolowanego;

d)	utrzymywane zwierzęta lądowe inne niż te, o których mowa w lit. a), b) i c) niniejszego ustępu, o ile jest to wymagane zgodnie z aktami delegowanymi przyjętymi na podstawie art. 141 ust. 1 lit. c).

2. Podmioty nie przemieszczają utrzymywanych zwierząt lądowych w obrębie państwa członkowskiego lub z jednego państwa członkowskiego do innego państwa członkowskiego, chyba że towarzyszy im świadectwo zdrowia zwierząt wystawione przez właściwy organ państwa członkowskiego pochodzenia zgodnie z art. 146 ust. 1, jeżeli spełnione są warunki określone poniżej w lit. a) i b): [Popr. 262]

zezwolono na opuszczenie przez te utrzymywane zwierzęta lądowe obszaru objętego ograniczeniami określonego w art. 55 ust. 1 lit. f) ppkt (ii), art. 56 i art. 64 ust. 1, a zwierzęta te są objęte środkami kontroli choroby przewidzianymi w art. 55 ust. 1, art. 65 ust. 1, art. 74 ust. 1, art. 78 ust. 1 i 2 lub w przepisach przyjętych na podstawie art. 55 ust. 2, art. 67, art. 71 ust. 3, art. 74 ust. 3, art. 79, art. 81 ust. 3 lub art. 248;

b)	utrzymywane zwierzęta lądowe należą do gatunków objętych tymi środkami kontroli choroby.

3. Podmioty wprowadzają wszystkie niezbędne środki celem zapewnienia, aby świadectwa zdrowia zwierząt, o których mowa w ust. 1 niniejszego artykułu, towarzyszyły utrzymywanym zwierzętom lądowym od miejsca ich pochodzenia do miejsca ich ostatecznego przeznaczenia, chyba że w przepisach przyjętych na podstawie art. 144 przewidziano szczególne środki.

Artykuł 141

Przekazanie uprawnień dotyczących obowiązków podmiotów w zakresie zapewnienia, aby zwierzętom towarzyszyło świadectwo zdrowia zwierząt

1. Komisja jest uprawniona do przyjmowania aktów delegowanych zgodnie z art. 253 dotyczących:

odstępstw od wymagań dotyczących certyfikacji zdrowia zwierząt, określonych w art. 140 ust. 1, dla przemieszczeń utrzymywanych zwierząt lądowych, które nie stwarzają istotnego ryzyka rozprzestrzeniania się choroby ze względu na:

(i)	gatunki lub kategorie utrzymywanych zwierząt lądowych, które są przemieszczane, oraz choroby wpisane do wykazu, o których mowa w art. 8 ust. 1 lit. d), w odniesieniu do których wpisano do wykazu te gatunki zwierząt;

(ii)	metody chowu i rodzaj produkcji tych gatunków i kategorii utrzymywanych zwierząt lądowych;

(iii)

planowane wykorzystanie utrzymywanych zwierząt lądowych;

(iv)	miejsce przeznaczenia utrzymywanych zwierząt lądowych; lub

specjalnych reguł w odniesieniu do wymagań certyfikacji zdrowia zwierząt, o których mowa w art. 140 ust. 1, w sytuacji gdy właściwy organ wprowadził szczególne środki ograniczające ryzyko, dotyczące nadzoru lub bioasekuracji, przy uwzględnieniu kwestii określonych w ust. 2 niniejszego artykułu; reguły te zapewniają:

(i)	identyfikowalność utrzymywanych zwierząt lądowych, które są przemieszczane;

(ii)	zgodność utrzymywanych zwierząt lądowych, które są przemieszczane, z określonymi w sekcjach 1-6 wymaganiami w zakresie zdrowia zwierząt w odniesieniu do przemieszczeń;

wymagań dotyczących certyfikacji zdrowia zwierząt dla przemieszczeń gatunków i kategorii utrzymywanych zwierząt lądowych innych niż te, o których mowa w art. 140 ust. 1 lit. a), b) i c), w przypadkach gdy certyfikacja zdrowia zwierząt jest konieczna dla zapewnienia zgodności danego przemieszczenia z określonymi w sekcjach 1-6 wymaganiami w zakresie zdrowia zwierząt w odniesieniu do przemieszczeń.

2. Ustanawiając specjalne reguły przewidziane w ust. 1 lit. b), Komisja uwzględnia następujące kwestie:

a)	zaufanie właściwego organu do środków bioasekuracji wprowadzonych przez podmioty zgodnie z art. 9 ust. 1 lit. b) oraz z przepisami przyjętymi na podstawie art. 9 ust. 2;

b)	zdolność właściwego organu do wprowadzania niezbędnych i odpowiednich środków oraz do podejmowania niezbędnych i odpowiednich czynności wymaganych niniejszym rozporządzeniem, jak określono w art. 12 ust. 1;

c)	poziom uzyskanej podstawowej wiedzy na temat zdrowia zwierząt zgodnie z art. 10 oraz wsparcie, o którym mowa w art. 12 ust. 2;

d)	działanie kontroli zdrowia zwierząt przewidzianych w art. 23 i w przepisach przyjętych na podstawie art. 24, w przypadku gdy nie wprowadzono innego odpowiedniego nadzoru, systemów zapewniania jakości lub kontroli urzędowych, o których mowa w art. 23 ust. 1 lit. c);

e)	działanie systemów powiadamiania i sprawozdawczości na poziomie Unii, o których mowa w art. 17-20 oraz w przepisach przyjętych na podstawie art. 17 ust. 3, art. 18 ust. 3 i art. 21, stosowanych przez właściwy organ;

f)	stosowanie nadzoru przewidzianego w art. 25 i programów nadzoru przewidzianych w art. 27 i w przepisach przyjętych na podstawie art. 28 i 29.

3. Komisja uwzględnia kwestie, o których mowa w ust. 1 lit. a) ppkt (i)-(iv), ustanawiając wymagania dotyczące certyfikacji zdrowia zwierząt, o których mowa w ust. 1 lit. c) niniejszego artykułu.

Artykuł 142

Treść świadectw zdrowia zwierząt

1. Świadectwa zdrowia zwierząt zawierają następujące informacje:

a)	zakład lub miejsce pochodzenia, zakład lub miejsce przeznaczenia oraz, w stosownych przypadkach, zakłady przeznaczone do zgromadzeń i do odpoczynku utrzymywanych zwierząt lądowych;

b)	opis utrzymywanych zwierząt lądowych;

c)	liczbę utrzymywanych zwierząt lądowych;

d)	dane identyfikacyjne i rejestracyjne utrzymywanych zwierząt lądowych, o ile jest to wymagane w art. 106, 107, 109, 110 i 113 lub przepisami przyjętymi na podstawie art. 114 i 117, chyba że przyznano odstępstwa zgodnie z art. 115, oraz

e)	informacje niezbędne do wykazania, że utrzymywane zwierzęta lądowe spełniają odpowiednie, określone w sekcjach 1-6 wymagania w zakresie zdrowia zwierząt dotyczące przemieszczeń.

2. Świadectwo zdrowia zwierząt może zawierać inne informacje wymagane zgodnie z innymi przepisami Unii.

Artykuł 143

Przekazanie uprawnień i akty wykonawcze dotyczące treści świadectw zdrowia zwierząt

1. Komisja jest uprawniona do przyjmowania aktów delegowanych zgodnie z art. 253 w sprawie:

a)	szczegółowych reguł dotyczących treści świadectw zdrowia zwierząt, o których mowa w art. 142 ust. 1, dla różnych kategorii i gatunków utrzymywanych zwierząt lądowych i w odniesieniu do poszczególnych rodzajów przemieszczeń przewidzianych w przepisach przyjętych na podstawie art. 144;

b)	dodatkowych informacji, które należy zawrzeć w świadectwach zdrowia zwierząt, o których mowa w art. 142 ust. 1.

2. Komisja może w drodze aktów wykonawczych ustanowić wzory formularzy świadectw zdrowia zwierząt. Te akty wykonawcze przyjmuje się zgodnie z procedurą sprawdzającą, o której mowa w art. 255 ust. 2.

Artykuł 144

Przekazanie uprawnień dotyczących niektórych rodzajów przemieszczeń utrzymywanych zwierząt lądowych

Komisja jest uprawniona do przyjmowania aktów delegowanych zgodnie z art. 253 dotyczących uzupełnienia obowiązku podmiotów w zakresie zapewnienia, aby zwierzętom towarzyszyło świadectwo zdrowia zwierząt przewidziane w art. 140 oraz w przepisach przyjętych na podstawie art. 141, w odniesieniu do następujących rodzajów przemieszczeń utrzymywanych zwierząt lądowych:

a)	przemieszczenia utrzymywanych zwierząt kopytnych i drobiu poddanych po drodze zgromadzeniom, o których mowa w art. 130, przed dotarciem na miejsce ostatecznego przeznaczenia;

przemieszczenia utrzymywanych zwierząt lądowych, które nie mogą kontynuować przejazdu do miejsca ostatecznego przeznaczenia i muszą wrócić do miejsca pochodzenia lub zostać przemieszczone do innego miejsca przeznaczenia z jednego z następujących powodów:

(i)	ich planowane przemieszczenie zostało w nieoczekiwany sposób przerwane ze względów związanych z dobrostanem zwierząt;

(ii)	nieprzewidziane wypadki lub zdarzenia po drodze;

(iii)

utrzymywane zwierzęta lądowe zostały odrzucone w miejscu przeznaczenia w państwie członkowskim lub na zewnętrznej granicy Unii;

(iv)	utrzymywane zwierzęta lądowe zostały odrzucone w miejscu gromadzenia lub odpoczynku;

(v)	utrzymywane zwierzęta lądowe zostały odrzucone w państwie trzecim;

c)	przemieszczenia utrzymywanych zwierząt lądowych przeznaczonych na wystawy i do celów wydarzeń sportowych, kulturalnych i podobnych, oraz późniejszy powrót takich zwierząt do miejsca pochodzenia.

Artykuł 145

Obowiązki podmiotów w zakresie współpracy z właściwym organem w sprawie certyfikacji zdrowia zwierząt

Podmioty:

a)	przekazują właściwemu organowi wszystkie informacje niezbędne do wypełnienia świadectwa zdrowia zwierząt, o którym mowa w art. 140 ust. 1 i 2 oraz w przepisach przyjętych na podstawie art. 143 ust. 1 i art. 144;

b)	w niezbędnych przypadkach poddają utrzymywane zwierzęta lądowe kontroli dokumentacji, kontroli tożsamości i kontroli fizycznej, jak przewidziano w art. 146 ust. 3.

Artykuł 146

Zadania właściwego organu w zakresie certyfikacji zdrowia zwierząt

1. Na wniosek podmiotu właściwy organ wystawia świadectwo zdrowia zwierząt do celów przemieszczenia utrzymywanych zwierząt lądowych do innego państwa członkowskiego, jeżeli jest to wymagane w art. 140 lub przepisami aktów delegowanych przyjętych na podstawie art. 141 ust. 1 i art. 143 ust. 2, o ile zostały spełnione następujące wymogi dotyczące przemieszczenia:

a)	określone w art. 121, art. 122 ust. 1, art. 123, 125, 126, 127, 129, 130, 131, art. 133 ust. 1, art. 134 ust. 1, art. 135 i 136;

b)	określone w aktach delegowanych wydanych na podstawie art. 122 ust. 2, art. 128 ust. 1, art. 132, art. 133 ust. 2, art. 134 ust. 2, art. 135 ust. 4, art. 136 ust. 4 i art. 137;

c)	określone w aktach wykonawczych przyjętych na podstawie art. 138.

2. Świadectwa zdrowia zwierząt są:

a)	sprawdzane i podpisywane przez urzędowego lekarza weterynarii;

b)	ważne przez okres ustanowiony w przepisach przyjętych na podstawie ust. 4 lit. c), podczas którego utrzymywane zwierzęta lądowe nadal spełniają zawarte w świadectwie gwarancje zdrowia zwierząt.

3. Przed podpisaniem świadectwa zdrowia zwierząt urzędowy lekarz weterynarii sprawdza, czy objęte świadectwem utrzymywane zwierzęta lądowe spełniają wymagania niniejszego rozdziału, przeprowadzając kontrolę dokumentacji, kontrolę tożsamości i kontrolę fizyczną zgodnie z aktami delegowanymi przyjętymi na podstawie ust. 4.

4. Komisja jest uprawniona do przyjmowania aktów delegowanych zgodnie z art. 253, w których określa się reguły dotyczące:

rodzajów kontroli dokumentacji, kontroli tożsamości i kontroli fizycznej w odniesieniu do różnych gatunków i kategorii utrzymywanych zwierząt lądowych, które to kontrole musi przeprowadzać urzędowy lekarz weterynarii zgodnie z ust. 3 niniejszego artykułu, aby sprawdzić zgodność z wymogami niniejszego rozdziału;

b)	terminów przeprowadzania takich kontroli dokumentacji, kontroli tożsamości i kontroli fizycznych oraz terminów wystawiania świadectw zdrowia zwierząt przez urzędowego lekarza weterynarii przed przemieszczeniem przesyłek utrzymywanych zwierząt lądowych;

c)	okresu ważności świadectw zdrowia zwierząt.

Artykuł 147

Elektroniczne świadectwa zdrowia zwierząt

Elektroniczne świadectwa zdrowia zwierząt, wystawiane, obsługiwane i przekazywane za pośrednictwem IMSOC, mogą zastąpić towarzyszące zwierzętom i produktom świadectwa zdrowia zwierząt przewidziane w art. 146 ust. 1, jeżeli:

a)	takie elektroniczne świadectwa zdrowia zwierząt zawierają wszystkie informacje, które zawiera wzór formularza świadectwa zdrowia zwierząt zgodnie z wymogami art. 142 i przepisów przyjętych na podstawie art. 143;

b)	zapewniona jest identyfikowalność utrzymywanych zwierząt lądowych i powiązanie tych zwierząt z elektronicznym świadectwem zdrowia zwierząt.

Artykuł 148

Deklaracja podmiotu dotycząca przemieszczeń do innych państw członkowskich

1. Podmioty w miejscu pochodzenia wystawiają deklarację dotyczącą przemieszczeń utrzymywanych zwierząt lądowych z miejsca ich pochodzenia w jednym państwie członkowskim do miejsca przeznaczenia w innym państwie członkowskim oraz zapewniają, aby deklaracja ta towarzyszyła takim zwierzętom, jeżeli nie ma do nich zastosowania wymóg, aby towarzyszyło im świadectwo zdrowia zwierząt, o którym mowa w art. 140 ust. 1 i 2.

2. Deklaracja, o której mowa w ust. 1, zawiera następujące informacje o utrzymywanych zwierzętach lądowych:

a)	ich miejsce pochodzenia, ich miejsce przeznaczenia oraz, w stosownych przypadkach, miejsca gromadzenia lub odpoczynku;

b)	opis utrzymywanych zwierząt lądowych, ich gatunki, kategoria i liczba;

c)	dane identyfikacyjne i rejestracyjne, o ile są one wymagane zgodnie z art. 106, 107, 109, 110, art. 113 lit. a) oraz z przepisami przyjętymi na podstawie art. 114 i 117;

d)	informacje niezbędne do wykazania, że utrzymywane zwierzęta lądowe spełniają określone w sekcjach 1-6 wymagania w zakresie zdrowia zwierząt dotyczące przemieszczeń.

3. Komisja jest uprawniona do przyjmowania aktów delegowanych zgodnie z art. 253 w sprawie:

a)	szczegółowych reguł dotyczących treści deklaracji przewidzianej w ust. 2 niniejszego artykułu w odniesieniu do różnych kategorii i gatunków zwierząt;

b)	informacji, które należy zawrzeć w deklaracji, oprócz tych, które określono w ust. 2 niniejszego artykułu.

4. Komisja może w drodze aktów wykonawczych ustanowić przepisy dotyczące wzorów formularzy deklaracji, o których mowa w ust. 2 niniejszego artykułu. Te akty wykonawcze przyjmuje się zgodnie z procedurą sprawdzającą, o której mowa w art. 255 ust. 2.

Sekcja 8

Powiadamianie o przemieszczeniach utrzymywanych zwierząt lądowych do innych państw członkowskich

Artykuł 149

Obowiązki podmiotów w zakresie powiadamiania o przemieszczeniach utrzymywanych zwierząt lądowych do innych państw członkowskich

Podmioty powiadamiają z wyprzedzeniem właściwy organ w swoim państwie członkowskim pochodzenia o planowanych przemieszczeniach utrzymywanych zwierząt lądowych z tego państwa członkowskiego do innego państwa członkowskiego, jeżeli:

a)	zgodnie z art. 146, art. 147 i z przepisami przyjętymi na podstawie art. 146 ust. 4 zwierzętom musi towarzyszyć świadectwo zdrowia zwierząt wystawione przez właściwy organ państwa członkowskiego pochodzenia;

b)	zwierzętom musi towarzyszyć świadectwo zdrowia zwierząt dla utrzymywanych zwierząt lądowych przemieszczanych z obszaru objętego ograniczeniami oraz zwierzęta te są poddane środkom kontroli choroby, o których mowa w art. 140 ust. 2;

c)	powiadomienie jest wymagane zgodnie z aktami delegowanymi przyjętymi na podstawie art. 151 ust. 1.

Do celów akapitu pierwszego niniejszego artykułu podmioty przekazują właściwemu organowi swojego państwa członkowskiego pochodzenia wszystkie niezbędne informacje umożliwiające mu powiadomienie, zgodnie z art. 150 ust. 1, właściwego organu państwa członkowskiego przeznaczenia o przemieszczeniach utrzymywanych zwierząt lądowych.

Artykuł 150

Zadania właściwego organu w zakresie powiadamiania o przemieszczeniach do innych państw członkowskich

1. Właściwy organ państwa członkowskiego pochodzenia powiadamia właściwy organ państwa członkowskiego przeznaczenia o przemieszczeniach utrzymywanych zwierząt lądowych, jak określono w art. 149.

2. Powiadomienia, o którym mowa w ust. 1, dokonuje się, o ile to możliwe, za pośrednictwem IMSOC.

3. Państwa członkowskie wyznaczają regiony do celów zarządzania powiadomieniami o przemieszczeniach, o których mowa w ust. 1.

4. W drodze odstępstwa od ust. 1 właściwy organ państwa członkowskiego pochodzenia może upoważnić podmiot do częściowego lub całkowitego powiadamiania za pośrednictwem IMSOC właściwego organu państwa członkowskiego przeznaczenia o przemieszczeniach utrzymywanych zwierząt lądowych.

Artykuł 151

Przekazanie uprawnień i akty wykonawcze dotyczące powiadamiania o przemieszczeniach przez podmioty i przez właściwy organ

1. Komisja jest uprawniona do przyjmowania aktów delegowanych zgodnie z art. 253 dotyczących:

wymagań dotyczących powiadamiania przez podmioty z wyprzedzeniem zgodnie z art. 149 o przemieszczeniach utrzymywanych zwierząt lądowych między państwami członkowskimi kategorii lub gatunków zwierząt innych niż te, o których mowa w art. 149 lit. a) i b), jeżeli identyfikowalność takich przemieszczeń tych gatunków lub kategorii jest niezbędna do zapewnienia zgodności z określonymi w sekcjach 1-6 wymaganiami w zakresie zdrowia zwierząt w odniesieniu do przemieszczeń;

b)	informacji niezbędnych do powiadamiania o przemieszczeniach utrzymywanych zwierząt lądowych, o których to powiadomieniach jest mowa w art. 149 i 150;

c)	nadzwyczajnych procedur powiadamiania o przemieszczeniach utrzymywanych zwierząt lądowych w przypadku przerw w dostawie prądu lub innych zakłóceń w działaniu IMSOC;

d)	wymagań dotyczących wyznaczania przez państwa członkowskie regionów do celów zarządzania powiadomieniami o przemieszczeniach, o których to regionach mowa jest w art. 150 ust. 3.

2. Komisja może w drodze aktów wykonawczych ustanowić przepisy dotyczące:

formatu powiadomień o przemieszczeniach utrzymywanych zwierząt lądowych, składanych przez:

(i)	podmioty do właściwego organu swojego państwa członkowskiego pochodzenia zgodnie z art. 149;

(ii)	właściwy organ państwa członkowskiego pochodzenia do państwa członkowskiego przeznaczenia zgodnie z art. 150;

terminów:

(i)	niezbędnych informacji, o których mowa w art. 149, przekazywanych przez podmiot właściwemu organowi państwa członkowskiego pochodzenia;

(ii)	przewidzianego w art. 150 ust. 1 powiadamiania o przemieszczeniach utrzymywanych zwierząt lądowych przez właściwy organ państwa członkowskiego pochodzenia.

Te akty wykonawcze przyjmuje się zgodnie z procedurą sprawdzającą, o której mowa w art. 255 ust. 2.

Rozdział 4

Przemieszczenia na terytorium Unii lądowych zwierząt domowych

Artykuł 152

Przemieszczenia o charakterze niekomercyjnym lądowych zwierząt domowych, akty delegowane i wykonawcze

1. Posiadacze zwierząt domowych mogą dokonywać przemieszczeń o charakterze niekomercyjnym lądowych zwierząt domowych z gatunków wymienionych w załączniku I z jednego państwa członkowskiego do innego państwa członkowskiego wyłącznie wtedy, gdy: , przestrzegając przepisów rozporządzenia (UE) nr 576/2013. [Popr. 263]

a)	te lądowe zwierzęta domowe podlegają identyfikacji i towarzyszy im dokument identyfikacyjny, o ile jest on wymagany zgodnie z art. 112 lub z przepisami przyjętymi na podstawie art. 114 lit. e) i art. 117; [Popr. 264]

wprowadzono odpowiednie środki zapobiegania chorobom i ich kontroli w czasie przemieszczenia, celem zapewnienia, aby lądowe zwierzęta domowe nie stwarzały istotnego ryzyka rozprzestrzeniania się chorób wpisanych do wykazu, o których mowa w art. 8 ust. 1 lit. d) oraz nowo występujących chorób na utrzymywane zwierzęta lądowe w miejscu przeznaczenia oraz w czasie transportu. [Popr. 265]

2. Z zastrzeżeniem przepisów rozporządzenia (UE) nr 576/2013 Komisja jest uprawniona do przyjmowania aktów delegowanych zgodnie z art. 253 dotyczących środków zapobiegania chorobom i ich kontroli, o których mowa w ust. 1 lit. b) niniejszego artykułu, celem zapewnienia, aby lądowe zwierzęta domowe nie stwarzały istotnego ryzyka rozprzestrzeniania się chorób, o których mowa w art. 8 ust. 1 lit. d), oraz nowo występujących chorób podczas transportu i w miejscu przeznaczenia, tam gdzie jest to stosowne ze względu na status zdrowotny miejsca przeznaczenia. [Popr. 266]

3. Bez uszczerbku dla rozporządzenia (UE) nr 576/2013 Komisja może w drodze aktów wykonawczych ustanowić reguły dotyczące środków zapobiegania chorobom i ich kontroli, o których mowa w ust. 1 oraz w przepisach przyjętych na podstawie ust. 2 niniejszego artykułu. [Popr. 267]

Te akty wykonawcze przyjmuje się zgodnie z procedurą sprawdzającą, o której mowa w art. 254 ust. 2.

Rozdział 5

Przemieszczenia dzikich zwierząt lądowych

Artykuł 153

Dzikie zwierzęta lądowe

1. Podmioty przemieszczają dzikie zwierzęta z siedliska w jednym państwie członkowskim do siedliska lub zakładu w innym państwie członkowskim wyłącznie wtedy, gdy:

a)	przemieszczenia zwierząt dzikich z ich siedliska są prowadzone tak, aby nie stwarzały istotnego ryzyka rozprzestrzeniania się chorób wpisanych do wykazu, o których mowa w art. 8 ust. 1 lit. d), oraz nowo występujących chorób na trasie przemieszczenia lub w miejscu przeznaczenia;

zwierzęta dzikie nie pochodzą z siedliska znajdującego się na obszarze objętym ograniczeniami podlegającym ograniczeniom przemieszczeń ze względu na wystąpienie chorób wpisanych do wykazu, o których mowa w art. 8 ust. 1 lit. d) lub nowo występującej choroby w odniesieniu do gatunków wpisanych do wykazu, które to ograniczenia określone są w art. 70 ust. 2 lit. c), art. 80 ust. 1 i 2 oraz w przepisach przyjętych na podstawie art. 70 ust. 3 lit. b), art. 71 ust. 3, art. 80 ust. 4 i art. 81 ust. 3, lub też ograniczeniom przemieszczeń ze względu na środki nadzwyczajne przewidziane w art. 245 i 246 i w przepisach przyjętych na podstawie art. 248, chyba że przyznano odstępstwa zgodnie z tymi regułami;

zwierzętom dzikim towarzyszy świadectwo zdrowia zwierząt lub inne dokumenty, o ile certyfikacja zdrowia zwierząt jest niezbędna do zapewnienia zgodności z wymaganiami w zakresie zdrowia zwierząt w odniesieniu do przemieszczeń, określonymi w lit. a) i b) niniejszego ustępu oraz w przepisach przyjętych na podstawie art. 154 ust. 1 lit. c) i d);

d)	właściwy organ państwa członkowskiego pochodzenia powiadomił o przemieszczeniu właściwy organ państwa członkowskiego przeznaczenia, jeżeli świadectwo zdrowia zwierząt jest wymagane przepisami przyjętymi na podstawie art. 154 ust. 1 lit. c).

2. Jeżeli certyfikacja zdrowia zwierząt jest wymagana przepisami przyjętymi na podstawie art. 154 ust. 1 lit. c), do przemieszczeń dzikich zwierząt lądowych mają zastosowanie wymagania określone w art. 142, 145, art. 146 ust. 1, 2 i 3, art. 147 oraz w przepisach przyjętych na podstawie art. 143, 144 i art. 146 ust. 4.

3. Jeżeli zgodnie z ust. 1 lit. d) niniejszego artykułu wymagane jest powiadomienie o przemieszczeniach, do przemieszczeń dzikich zwierząt lądowych mają zastosowanie wymagania określone w art. 149, 150 i w przepisach przyjętych na podstawie aktów delegowanych określonych w art. 151.

Artykuł 154

Uprawnienia dotyczące przemieszczania dzikich zwierząt lądowych

1. Komisja jest uprawniona do przyjmowania aktów delegowanych zgodnie z art. 253 dotyczących:

a)	wymagań w zakresie zdrowia zwierząt dotyczących przemieszczeń dzikich zwierząt lądowych, o których mowa w art. 153 ust. 1 lit. a) i b);

wymagań w zakresie zdrowia zwierząt dotyczących wprowadzania dzikich zwierząt lądowych przemieszczanych ze środowiska naturalnego:

(i)	do zakładów;

(ii)	do celów utrzymywania jako zwierzęta domowe;

rodzajów przemieszczeń dzikich zwierząt lądowych, którym musi towarzyszyć świadectwo zdrowia zwierząt lub inny dokument, bądź też sytuacji, w których wymagane jest, aby świadectwo zdrowia zwierząt lub inny dokument towarzyszył takim przemieszczeniom, oraz wymagań dotyczących treści takich świadectw lub innych dokumentów;

d)	powiadamiania właściwego organu państwa członkowskiego przeznaczenia przez właściwy organ państwa członkowskiego pochodzenia o przemieszczeniach dzikich zwierząt lądowych między państwami członkowskimi oraz informacji, które należy zawrzeć w takich powiadomieniach.

2. Komisja może w drodze aktów wykonawczych ustanowić przepisy w sprawie wymagań, o których mowa w art. 153 oraz w aktach delegowanych przyjętych na podstawie ust. 1, w odniesieniu do:

a)	wzorów formularzy świadectw zdrowia zwierząt i innych dokumentów, które zgodnie z aktami delegowanymi przyjętymi na podstawie ust. 1 lit. c) muszą towarzyszyć przemieszczeniom dzikich zwierząt lądowych;

b)	formatu i terminów powiadamiania przez właściwy organ państwa członkowskiego pochodzenia w przypadkach określonych w przepisach przyjętych na podstawie ust. 1 lit. d).

Te akty wykonawcze przyjmuje się zgodnie z procedurą sprawdzającą, o której mowa w art. 255 ust. 2.

Rozdział 6

Przemieszczenia na terytorium Unii materiału biologicznego wykorzystywanego do rozrodu

SEKCJA 1

WYMAGANIA OGÓLNE

Artykuł 155

Wymagania ogólne dotyczące przemieszczeń materiału biologicznego wykorzystywanego do rozrodu

1. Podmioty wprowadzają odpowiednie środki zapobiegawcze celem zapewnienia, aby przemieszczenia materiału biologicznego wykorzystywanego do rozrodu nie zagrażały statusowi zdrowotnemu utrzymywanych zwierząt lądowych w miejscu przeznaczenia w odniesieniu do:

a)	chorób wpisanych do wykazu, o których mowa w art. 8 ust. 1 lit. d);

b)	nowo występujących chorób.

2. Podmioty przemieszczają materiał biologiczny wykorzystywany do rozrodu ze swoich zakładów i przyjmują takie zwierzęta wyłącznie wtedy, gdy materiał ten spełnia następujące warunki:

pochodzi z zakładów, które:

(i)	zostały wpisane do rejestru zakładów przez właściwy organ zgodnie z art. 88 lit. a), a państwo członkowskie pochodzenia nie przyznało żadnego odstępstwa zgodnie z art. 83;

(ii)	zostały zatwierdzone przez właściwy organ zgodnie z art. 92 ust. 1, jeżeli jest to wymagane w art. 89 ust. 1 lub art. 90;

b)	spełniają wymagania w zakresie identyfikowalności określone w art. 118 ust. 1 i w przepisach przyjętych na podstawie art. 119 ust. 1.

3. Podmioty spełniają wymagania art. 122 w odniesieniu do transportu materiału biologicznego wykorzystywanego do rozrodu utrzymywanych zwierząt lądowych.

4. Jeżeli w celu zwalczenia choroby w ramach programu zwalczania przewidzianego w art. 30 ust. 1 lub 2 wymagane jest zniszczenie materiału biologicznego wykorzystywanego do rozrodu, podmioty nie przemieszczają tego materiału biologicznego wykorzystywanego do rozrodu z zakładu w jednym państwie członkowskim do zakładu w innym państwie członkowskim, chyba że właściwy organ państwa członkowskiego przeznaczenia udzieli wyraźnej zgody na takie przemieszczenie.

Artykuł 156

Obowiązki podmiotów w miejscu przeznaczenia

1. Podmioty prowadzące zakłady w miejscu przeznaczenia, które otrzymują materiał biologiczny wykorzystywany do rozrodu z zakładu w innym państwie członkowskim:

sprawdzają obecność:

(i)	znaków identyfikacyjnych zgodnie z art. 118 oraz z przepisami przyjętymi na podstawie art. 119;

(ii)	świadectw zdrowia zwierząt, o których mowa w ust. 159;

powiadamiają właściwy organ o wszystkich nieprawidłowościach związanych z:

(i)	otrzymanym materiałem biologicznym wykorzystywanym do rozrodu;

(ii)	obecnością środków identyfikacji, o których mowa w lit. a) ppkt (i);

(iii)

obecnością świadectw zdrowia zwierząt, o których mowa w lit. a) ppkt (ii).

2. W razie wystąpienia nieprawidłowości, o których mowa w ust. 1 lit. b), podmiot obejmuje nadzorem dany materiał biologiczny wykorzystywany do rozrodu do momentu podjęcia przez właściwy organ decyzji w tej sprawie.

Sekcja 2

Przemieszczenia do innych państw członkowskich materiału biologicznego wykorzystywanego do rozrodu utrzymywanego bydła, owiec, kóz, świń, koni i drobiu

Artykuł 157

Obowiązki podmiotów dotyczące przemieszczeń do innych państw członkowskich materiału biologicznego wykorzystywanego do rozrodu utrzymywanego bydła, owiec, kóz, świń, koni i drobiu

1. Podmioty przemieszczają do innego państwa członkowskiego materiał biologiczny wykorzystywany do rozrodu utrzymywanego bydła, owiec, kóz, świń, koni i drobiu wyłącznie wtedy, gdy materiał ten spełnia następujące warunki:

a)	jest pobierany, produkowany, przetwarzany i przechowywany w zakładach zajmujących się materiałem biologicznym wykorzystywanym do rozrodu które są zatwierdzone do tego celu zgodnie z art. 92 ust. 1 i art. 94;

b)	spełnia wymagania w zakresie identyfikowalności dla danego rodzaju materiału biologicznego wykorzystywanego do rozrodu zgodnie z art. 118 i z przepisami przyjętymi na podstawie art. 119;

c)	został pobrany od zwierząt dawców spełniających niezbędne wymogi zdrowia zwierząt, aby zapewnić nierozprzestrzenianie przez ten materiał biologiczny chorób wpisanych do wykazu;

d)	został pobrany, wyprodukowany, przetworzony i przechowywany w sposób zapewniający nierozprzestrzenianie przez ten materiał biologiczny chorób wpisanych do wykazu.

2. Podmioty nie przemieszczają do innego państwa członkowskiego materiału biologicznego wykorzystywanego do rozrodu utrzymywanego bydła, owiec, kóz, świń, koni i drobiu z zakładu zajmującego się materiałem biologicznym wykorzystywanym do rozrodu, który to zakład podlega ograniczeniom dotyczącym gatunków wpisanych do wykazu zgodnie z:

a)	art. 55 ust. 1 lit. a), c) i e), art. 55 ust. 1 lit. f) ppkt (ii), art. 56 i art. 61 ust. 1 lit. a), art. 62 ust. 1, art. 65 ust. 1 lit. c) i art. 74 ust. 1, art. 78 ust. 1 i 2;

b)	przepisami przyjętymi na podstawie art. 55 ust. 2, art. 63, 67, art. 71 ust. 3, art. 74 ust. 3, art. 79 i art. 81 ust. 2; oraz

c)	środkami nadzwyczajnymi określonymi w art. 246 i 247 oraz w przepisach przyjętych na podstawie art. 248, chyba że w przepisach przyjętych na podstawie art. 247 ustanowiono odstępstwa od tych przepisów.

Artykuł 158

Przekazanie uprawnień dotyczących przemieszczeń do innych państw członkowskich materiału biologicznego wykorzystywanego do rozrodu utrzymywanego bydła, świń, owiec, kóz, koni i drobiu

Komisja jest uprawniona do przyjmowania aktów delegowanych zgodnie z art. 253 dotyczących wymagań w zakresie zdrowia zwierząt dotyczących określonych w art. 157 przemieszczeń do innych państw członkowskich materiału biologicznego wykorzystywanego do rozrodu utrzymywanego bydła, owiec, kóz, świń, koni i drobiu; w aktach tych określa się:

a)	reguły dotyczące pobierania, produkcji, przetwarzania i przechowywania materiału biologicznego wykorzystywanego do rozrodu tych zwierząt utrzymywanych w zatwierdzonych zakładach, jak przewidziano w art. 157 ust. 1 lit. a);

wymagania w zakresie zdrowia zwierząt, o których mowa w art. 157 ust. 1 lit. c), w odniesieniu do:

(i)	zwierząt utrzymywanych, od których pobrano materiał biologiczny wykorzystywany do rozrodu;

(ii)	izolacji lub kwarantanny utrzymywanych zwierząt dawców, o których mowa w ppkt (i);

c)	badania laboratoryjne i inne badania przeprowadzane na utrzymywanych zwierzętach dawcach oraz na materiale biologicznym wykorzystywanym do rozrodu;

d)	wymagania w zakresie zdrowia zwierząt dotyczące pobierania, produkcji, przetwarzania i przechowywania lub innych procedur i transportu, jak przewidziano w art. 157 ust. 1 lit. d);

e)	odstępstwa dla podmiotów od reguł określonych w art. 157, przy uwzględnieniu ryzyka stwarzanego przez taki materiał biologiczny wykorzystywany do rozrodu oraz przy uwzględnieniu wprowadzonych środków ograniczających ryzyko.

Sekcja 3

Certyfikacja zdrowia zwierząt i powiadamianie o przemieszczeniach

Artykuł 159

Obowiązki podmiotów w zakresie certyfikacji zdrowia zwierząt dotyczącej przemieszczeń do innych państw członkowskich materiału biologicznego wykorzystywanego do rozrodu utrzymywanego bydła, owiec, kóz, świń, koni i drobiu oraz akty delegowane

1. Podmioty przemieszczają do innego państwa członkowskiego materiał biologiczny wykorzystywany do rozrodu utrzymywanego bydła, owiec, kóz, świń, koni i drobiu wyłącznie pod warunkiem, że towarzyszy mu świadectwo zdrowia zwierząt wystawione przez właściwy organ państwa członkowskiego pochodzenia zgodnie z ust. 3, gdy materiał ten jest przemieszczany:

a)	do innego państwa członkowskiego;

w obrębie państwa członkowskiego lub do innego państwa członkowskiego, jeżeli:

(i)

zezwolono na opuszczenie przez materiał biologiczny wykorzystywany do rozrodu zwierząt utrzymywanych obszaru objętego ograniczeniami, który podlega środkom kontroli choroby przewidzianym w art. 55 ust. 1 lit. f) ppkt (ii), art. 56, 64, 65, art. 74 ust. 1, art. 78 i w przepisach przyjętych na podstawie art. 55 ust. 2, art. 67, art. 71 ust. 3, art. 74 ust. 3, art. 79 i art. 81 ust. 2 lub zgodnie ze środkami nadzwyczajnymi przewidzianymi w art. 246 i 247 i w przepisach przyjętych na podstawie art. 248, chyba że zgodnie z przepisami wymienionymi w niniejszym podpunkcie przyznano odstępstwa od wymogu certyfikacji zdrowia zwierząt;

(ii)	materiał biologiczny wykorzystywany do rozrodu pochodzi od zwierząt utrzymywanych należących do gatunków objętych środkami kontroli choroby lub środkami nadzwyczajnymi, o których mowa w ppkt (i).

2. Podmioty wprowadzają wszystkie niezbędne środki celem zapewnienia, aby świadectwo zdrowia zwierząt, o którym mowa w ust. 1, towarzyszyło materiałowi biologicznemu wykorzystywanemu do rozrodu od miejsca jego pochodzenia do miejsca jego przeznaczenia.

3. Na wniosek podmiotu właściwy organ wystawia świadectwo zdrowia zwierząt dotyczące przemieszczeń materiału biologicznego wykorzystywanego do rozrodu, o którym mowa w ust. 1.

4. Do certyfikacji zdrowia zwierząt w odniesieniu do materiału biologicznego wykorzystywanego do rozrodu, o którym mowa w ust. 1 niniejszego artykułu, stosuje się art. 142, 145, 146 i 147 oraz przepisy przyjęte na podstawie art. 143, 144 i art. 146 ust. 4, zaś do deklaracji dotyczącej przemieszczeń materiału biologicznego wykorzystywanego do rozrodu stosuje się art. 148 ust. 1 i przepisy przyjęte na podstawie art. 148 ust. 2.

5. Komisja jest uprawniona do przyjmowania aktów delegowanych zgodnie z art. 253 dotyczących odstępstw od przewidzianych w ust. 1 niniejszego artykułu wymagań w zakresie świadectw zdrowia zwierząt dla przemieszczeń materiału biologicznego wykorzystywanego do rozrodu utrzymywanego bydła, owiec, kóz, świń, koni i drobiu; jeżeli takie przemieszczenia nie stwarzają istotnego ryzyka rozprzestrzeniania się chorób wpisanych do wykazu z następujących względów:

a)	charakter materiału biologicznego wykorzystywanego do rozrodu lub gatunki zwierząt, od których pochodzi ten materiał biologiczny;

b)	metody produkcji i przetwarzania w zakładzie zajmującym się materiałem biologicznym wykorzystywanym do rozrodu;

c)	planowane wykorzystanie materiału biologicznego wykorzystywanego do rozrodu;

d)	wprowadzone alternatywne środki ograniczające ryzyko dla danego rodzaju i kategorii materiału biologicznego wykorzystywanego do rozrodu i dla zakładu zajmującego się materiałem biologicznym wykorzystywanym do rozrodu.

Artykuł 160

Treść świadectw zdrowia zwierząt

1. Świadectwo zdrowia zwierząt dla materiału biologicznego wykorzystywanego do rozrodu, przewidziane w art. 159, zawiera co najmniej następujące informacje:

a)	zakład pochodzenia zajmujący się materiałem biologicznym wykorzystywanym do rozrodu oraz zakład lub miejsce przeznaczenia;

b)	rodzaj materiału biologicznego wykorzystywanego do rozrodu oraz gatunek utrzymywanych zwierząt dawców;

c)	ilość materiału biologicznego wykorzystywanego do rozrodu;

d)	oznakowanie materiału biologicznego wykorzystywanego do rozrodu, jeżeli jest to wymagane w art. 118 ust. 1 i w przepisach przyjętych na podstawie art. 119 ust. 1;

e)	informacje niezbędne do wykazania, że dana przesyłka materiału biologicznego wykorzystywanego do rozrodu spełnia wymagania dotyczące przemieszczeń dla danego gatunku przewidziane w art. 155 i 157 oraz w przepisach przyjętych na podstawie art. 158.

2. Świadectwo zdrowia zwierząt dla materiału biologicznego wykorzystywanego do rozrodu, przewidziane w art. 159, może zawierać inne informacje wymagane zgodnie z innymi przepisami Unii.

3. Komisja jest uprawniona do przyjmowania aktów delegowanych zgodnie z art. 253 dotyczących:

a)	informacji, które należy zawrzeć w świadectwie zdrowia zwierząt zgodnie z ust. 1 niniejszego artykułu;

b)	certyfikacji zdrowia zwierząt dla różnych rodzajów materiału biologicznego wykorzystywanego do rozrodu i różnych gatunków zwierząt.

4. Komisja może w drodze aktów wykonawczych ustanowić przepisy dotyczące wzorów formularzy świadectw zdrowia zwierząt dla materiału biologicznego wykorzystywanego do rozrodu. Te akty wykonawcze przyjmuje się zgodnie z procedurą sprawdzającą, o której mowa w art. 255 ust. 2.

Artykuł 161

Powiadamianie o przemieszczeniach do innych państw członkowskich materiału biologicznego wykorzystywanego do rozrodu utrzymywanego bydła, owiec, kóz, świń, koni i drobiu

1. Podmioty:

informują z wyprzedzeniem właściwy organ w państwie pochodzenia o planowanym przemieszczeniu do innego państwa członkowskiego materiału biologicznego wykorzystywanego do rozrodu utrzymywanego bydła, owiec, kóz, świń, koni i drobiu, jeżeli:

(i)	zgodnie z art. 159 ust. 1 wymagane jest, aby materiałowi biologicznemu wykorzystywanemu do rozrodu towarzyszyło świadectwo zdrowia zwierząt;

(ii)	powiadomienie o przemieszczeniu jest wymagane zgodnie z aktami delegowanymi przyjętymi na podstawie art. 151 ust. 1 w odniesieniu do materiału biologicznego wykorzystywanego do rozrodu, przy uwzględnieniu ust. 3 niniejszego artykułu;

b)	przekazują wszystkie niezbędne informacje, aby umożliwić właściwemu organowi państwa członkowskiego pochodzenia powiadomienie zgodnie z ust. 2 właściwego organu państwa członkowskiego przeznaczenia o przemieszczeniu materiału biologicznego wykorzystywanego do rozrodu.

2. Zgodnie z przepisami przyjętymi na podstawie art. 151 właściwy organ państwa członkowskiego pochodzenia powiadamia właściwy organ państwa przeznaczenia o przemieszczeniach materiału biologicznego wykorzystywanego do rozrodu utrzymywanego bydła, owiec, kóz, świń, koni i drobiu.

3. Artykuły 149 i 150 oraz przepisy przyjęte na podstawie art. 151 mają zastosowanie do powiadamiania o materiale biologicznym wykorzystywanym do rozrodu.

Sekcja 4

Przemieszczenia do innych państw członkowskich materiału biologicznego wykorzystywanego do rozrodu utrzymywanych zwierząt lądowych gatunków innych niż bydło, owce, kozy, świnie, konie i drób

Artykuł 162

Materiał biologiczny wykorzystywany do rozrodu utrzymywanych zwierząt lądowych innych niż bydło, owce, kozy, świnie, konie i drób

1. Podmioty przemieszczają do innego państwa członkowskiego materiał biologiczny wykorzystywany do rozrodu gatunków utrzymywanych zwierząt lądowych gatunków innych niż bydło, owce, kozy, świnie, konie i drób wyłącznie wtedy, gdy nie stwarza on istotnego ryzyka rozprzestrzeniania się chorób wpisanych do wykazu, o których mowa w art. 8 ust. 1 lit. d) na gatunki wpisane do wykazu w miejscu przeznaczenia, przy uwzględnieniu statusu zdrowotnego w miejscu przeznaczenia.

2. Komisja jest uprawniona do przyjmowania aktów delegowanych zgodnie z art. 253 dotyczących wymagań w zakresie zdrowia zwierząt, certyfikacji zdrowia zwierząt i wymagań w zakresie powiadamiania o przemieszczeniach materiału biologicznego wykorzystywanego do rozrodu utrzymywanych zwierząt lądowych gatunków innych niż bydło, owce, kozy, świnie, konie i drób, przy uwzględnieniu następujących kwestii:

a)	chorób wpisanych do wykazu, o których mowa w art. 8 ust. 1 lit. d), w odniesieniu do gatunków wpisanych do wykazu;

b)	gatunków zwierząt, od których pobrano materiał biologiczny wykorzystywany do rozrodu oraz rodzaju materiału biologicznego wykorzystywanego do rozrodu;

c)	statusu zdrowotnego w miejscu przeznaczenia i w miejscu pochodzenia;

d)	rodzaju pobrania, produkcji, przetwarzania i przechowywania;

e)	innych czynników epidemiologicznych.

3. W razie gdy zgodnie z ust. 2 niniejszego artykułu wymagana jest certyfikacja zdrowia zwierząt i powiadamianie o przemieszczeniach materiału biologicznego wykorzystywanego do rozrodu:

a)	do takiej certyfikacji stosuje się reguły określone w art. 159, 160 i 161 oraz w przepisach przyjętych na podstawie art. 159 ust. 5 i art. 160 ust. 3;

b)	do powiadamiania o przemieszczeniach stosuje się reguły określone w art. 161 ust. 1 i 2.

Sekcja 5

Odstępstwa

Artykuł 163

Materiał biologiczny wykorzystywany do rozrodu przeznaczony do celów naukowych oraz akty delegowane

1. W drodze odstępstwa od sekcji 1-4 właściwy organ miejsca przeznaczenia może zezwolić na przemieszczenia do celów naukowych materiału biologicznego wykorzystywanego do rozrodu, który nie spełnia wymagań tych sekcji, z wyłączeniem art. 155 ust. 1, art. 155 ust. 2 lit. c), art. 155 ust. 3 i art. 156, z zastrzeżeniem następujących warunków:

przed udzieleniem takiego zezwolenia właściwy organ miejsca przeznaczenia musi wprowadzić niezbędne środki ograniczające ryzyko, celem zapewnienia, aby przemieszczenia tego materiału biologicznego wykorzystywanego do rozrodu nie zagrażały statusowi zdrowotnemu miejsc znajdujących się na trasie przemieszczenia oraz w miejscu przeznaczenia w odniesieniu do chorób wpisanych do wykazu, o których mowa w art. 8 ust. 1 lit. d);

b)	przemieszczenia tego materiału biologicznego wykorzystywanego do rozrodu odbywają się pod nadzorem właściwego organu miejsca przeznaczenia.

2. Właściwy organ miejsca przeznaczenia, który przyznał odstępstwo zgodnie z ust. 1, powiadamia państwo członkowskie pochodzenia i państwa członkowskie, przez które przemieszczane są zwierzęta, o przyznanym odstępstwie i o warunkach, na jakich je przyznano.

3. Komisja jest uprawniona do przyjmowania aktów delegowanych zgodnie z art. 253 dotyczących warunków przyznawania odstępstw przez właściwy organ miejsca przeznaczenia, jak przewidziano w ust. 1 niniejszego artykułu.

Rozdział 7

Produkcja, przetwarzanie i dystrybucja w Unii produktów pochodzenia zwierzęcego

Artykuł 164

Ogólne obowiązki podmiotów w zakresie zdrowia zwierząt oraz akty delegowane

1. Podmioty wprowadzają odpowiednie środki celem zapewnienia, aby na wszystkich etapach produkcji, przetwarzania i dystrybucji w Unii produktów pochodzenia zwierzęcego, takie produkty nie powodowały rozprzestrzeniania się:

a)	chorób wpisanych do wykazu, o których mowa w art. 8 ust. 1 lit. d), w zakładach, przy uwzględnieniu statusu zdrowotnego miejsca produkcji, przetwarzania lub przeznaczenia;

b)	nowo występujących chorób.

2. Podmioty zapewniają, aby produkty pochodzenia zwierzęcego nie pochodziły z zakładów lub zakładów przedsiębiorstw spożywczych ani nie były uzyskiwane ze zwierząt pochodzących z zakładów, które to zakłady podlegają:

a)	środkom nadzwyczajnym określonym w art. 246 i 247 oraz w przepisach przyjętych na podstawie art. 248, chyba że w przepisach przyjętych na podstawie art. 248 ustanowiono odstępstwa od wymogu określonego w ust. 1;

ograniczeniom przemieszczeń mającym zastosowanie do utrzymywanych zwierząt lądowych i do produktów pochodzenia zwierzęcego, jak przewidziano w art. 31 ust. 1, art. 55 ust. 1 lit. e), art. 56, art. 61 ust. 1 lit. a), art. 62 ust. 1, art. 65 ust. 1 lit. c), art. 70 ust. 1 lit. b), art. 74 art. 1 lit. a), art. 78 ust. 1 i 2 oraz w przepisach przyjętych na podstawie art. 55 ust. 2, art. 63 i 66, art. 71 ust. 3, art. 74 ust. 3, art. 79 i art. 81 ust. 2, chyba że przepisy te przewidują odstępstwa od tych ograniczeń przemieszczeń.

3. Komisja jest uprawniona do przyjmowania aktów delegowanych zgodnie z art. 253 dotyczących szczegółowych wymagań zmieniających lub uzupełniających wymagania ust. 2 niniejszego artykułu w odniesieniu do przemieszczeń produktów pochodzenia zwierzęcego, przy uwzględnieniu:

a)	chorób wpisanych do wykazu, o których mowa w art. 8 ust. 1 lit. d), oraz gatunków, które zapadają na te choroby, oraz

b)	występujących czynników ryzyka.

Artykuł 165

Obowiązki podmiotów dotyczące świadectw zdrowia zwierząt oraz akty delegowane

1. Podmioty przemieszczają następujące produkty pochodzenia zwierzęcego w obrębie państwa członkowskiego lub do innego państwa członkowskiego wyłącznie wtedy, gdy towarzyszy im świadectwo zdrowia zwierząt wystawione przez właściwy organ państwa członkowskiego pochodzenia zgodnie z ust. 3:

produkty pochodzenia zwierzęcego:

(i)	w przypadku których zezwolono na opuszczenie obszaru objętego ograniczeniami, który podlega środkom nadzwyczajnym przewidzianym w przepisach przyjętych na podstawie art. 248;

(ii)	pochodzące od zwierząt lub gatunków objętych tymi środkami nadzwyczajnymi;

produkty pochodzenia zwierzęcego:

(i)

w przypadku których zezwolono na opuszczenie obszaru objętego ograniczeniami, który podlega środkom kontroli choroby zgodnie z art. 31 ust. 1, art. 55 ust. 1 lit. f) ppkt (ii), art. 56, art. 61 ust. 1 lit. a), art. 62 ust. 1, art. 64, art. 65 ust. 1 lit. c), art. 70 ust. 1 lit. b), art. 74 ust. 1 lit. a), art. 78 ust. 1 i 2 oraz z przepisami przyjętymi na podstawie art. 55 ust. 2, art. 63, art. 67, art. 71 ust. 3, art. 74 ust. 3, art. 79 i art. 81 ust. 2;

(ii)	pochodzące od zwierząt lub gatunków objętych tymi środkami kontroli choroby.

2. Podmioty wprowadzają wszystkie niezbędne środki celem zapewnienia, aby świadectwo zdrowia zwierząt, o którym mowa w ust. 1, towarzyszyło produktom pochodzenia zwierzęcego od miejsca pochodzenia do miejsca przeznaczenia.

3. Na wniosek podmiotu właściwy organ wystawia świadectwo zdrowia zwierząt dotyczące przemieszczeń produktów pochodzenia zwierzęcego, o których mowa w ust. 1.

4. Do certyfikacji zdrowia zwierząt w odniesieniu do przemieszczeń produktów pochodzenia zwierzęcego, o których mowa w ust. 1 niniejszego artykułu, stosuje się art. 145, 146 i 147 oraz przepisy przyjęte na podstawie art. 143, 144 i art. 146 ust. 4.

5. Komisja jest uprawniona do przyjmowania aktów delegowanych zgodnie z art. 253 dotyczących odstępstw od przewidzianych w ust. 1 wymagań w zakresie świadectw zdrowia zwierząt i warunków przyznawania takich odstępstw dla przemieszczeń produktów pochodzenia zwierzęcego, które nie stwarzają istotnego ryzyka rozprzestrzeniania się chorób z następujących względów:

a)	rodzaje produktów pochodzenia zwierzęcego;

b)	środki ograniczające ryzyko stosowane do produktów pochodzenia zwierzęcego, które to środki zmniejszają ryzyko rozprzestrzeniania się chorób;

c)	planowanego wykorzystania produktów pochodzenia zwierzęcego;

d)	miejsca przeznaczenia produktów pochodzenia zwierzęcego.

Artykuł 166

Treść świadectw zdrowia zwierząt oraz akty delegowane i akty wykonawcze

1. Świadectwo zdrowia zwierząt dla produktów pochodzenia zwierzęcego, przewidziane w art. 165 ust. 1, zawiera co najmniej następujące informacje:

a)	zakład lub miejsce pochodzenia oraz zakład lub miejsce przeznaczenia;

b)	opis produktów pochodzenia zwierzęcego;

c)	ilość produktów pochodzenia zwierzęcego;

d)	dane identyfikacyjne produktów pochodzenia zwierzęcego, jeżeli jest to wymagane w art. 65 ust. 1 lit. h) lub w przepisach przyjętych na podstawie art. 67 lit. a);

e)	informacje niezbędne do wykazania, że produkty pochodzenia zwierzęcego spełniają wymagania związane z ograniczeniami przemieszczeń przewidziane w art. 164 ust. 2 oraz w przepisach przyjętych na podstawie art. 164 ust. 3.

2. Świadectwo zdrowia zwierząt produktów pochodzenia zwierzęcego, o którym mowa w ust. 1, może zawierać inne informacje wymagane zgodnie z innymi przepisami Unii.

3. Komisja jest uprawniona do przyjmowania aktów delegowanych zgodnie z art. 253 dotyczących informacji, które należy zawrzeć w świadectwie zdrowia zwierząt przewidzianym w ust. 1 niniejszego artykułu.

4. Komisja może w drodze aktów wykonawczych ustanowić reguły dotyczące wzorów formularzy świadectw zdrowia zwierząt dla produktów pochodzenia zwierzęcego, o których to świadectwach mowa w ust. 1 niniejszego artykułu. Te akty wykonawcze przyjmuje się zgodnie z procedurą sprawdzającą, o której mowa w art. 255 ust. 2.

Artykuł 167

Powiadamianie o przemieszczeniach produktów pochodzenia zwierzęcego do innych państw członkowskich

1. Podmioty:

a)	informują z wyprzedzeniem właściwy organ w państwie pochodzenia o planowanym przemieszczeniu produktów pochodzenia zwierzęcego, jeżeli zgodnie z art. 165 ust. 1 wymagane jest, aby przesyłkom towarzyszyło świadectwo zdrowia zwierząt;

b)	przekazują wszystkie niezbędne informacje, aby umożliwić właściwemu organowi państwa członkowskiego pochodzenia powiadomienie zgodnie z ust. 2 państwa członkowskiego przeznaczenia o przemieszczeniu produktów pochodzenia zwierzęcego.

2. Właściwy organ państwa członkowskiego pochodzenia powiadamia właściwy organ państwa członkowskiego przeznaczenia o przemieszczeniach produktów pochodzenia zwierzęcego zgodnie z art. 150 i z przepisami przyjętymi na podstawie art. 151.

3. Artykuły 149 i 150 oraz przepisy przyjęte na podstawie art. 151 mają zastosowanie do powiadamiania o produktach pochodzenia zwierzęcego.

Rozdział 8

Zakres środków krajowych

Artykuł 168

Środki krajowe dotyczące przemieszczeń zwierząt i materiału biologicznego wykorzystywanego do rozrodu

1. Państwa członkowskie mają swobodę w zakresie wprowadzania środków krajowych dotyczących przemieszczeń na swoich własnych terytoriach utrzymywanych zwierząt lądowych i materiału biologicznego wykorzystywanego do ich rozrodu.

2. Te środki krajowe:

a)	uwzględniają przepisy dotyczące przemieszczeń zwierząt i materiału biologicznego wykorzystywanego do rozrodu określone w rozdziałach 3, 4, 5 i 6 i nie są sprzeczne z tymi przepisami;

b)	nie utrudniają przemieszczania zwierząt i produktów pomiędzy państwami członkowskimi;

c)	nie wykraczają poza to, co jest odpowiednie i niezbędne do zapobiegania wprowadzaniu i rozprzestrzenianiu się chorób wpisanych do wykazu, o których mowa w art. 8 ust. 1 lit. d).

Artykuł 169

Środki krajowe ograniczające skutki chorób innych niż choroby wpisane do wykazu

Jeżeli dana choroba inna niż choroby wpisane do wykazu stanowi istotne ryzyko dla sytuacji w zakresie zdrowia zwierząt odnośnie do utrzymywanych zwierząt lądowych w państwie członkowskim, państwo to może wprowadzić środki krajowe w celu kontrolowania zapobieżenia wystąpieniu lub rozprzestrzenieniu się tej choroby, o ile środki te nie:

a)	utrudniają przemieszczania zwierząt i produktów pomiędzy państwami członkowskimi , jedynie gdy jest to naukowo uzasadnione na gruncie kontroli chorób zakaźnych ;

b)	są proporcjonalne do ryzyka i nie wykraczają poza to, co jest odpowiednie i niezbędne do kontrolowania tej choroby.

Państwa członkowskie powiadamiają Komisję z wyprzedzeniem o proponowanych środkach krajowych, o których mowa w akapicie pierwszym, jeżeli mogą one wpływać na przemieszczenia między państwami członkowskimi.

Jeżeli nie spełniono warunków przewidzianych w akapicie pierwszym, Komisja w drodze aktów wykonawczych może sprzeciwić się krajowym środkom, o których mowa w akapicie drugim, lub je zmienić.

Te akty wykonawcze są przyjmowane zgodnie z procedurą sprawdzającą, o której mowa w art. 255 ust. 2, i wchodzą w życie ze skutkiem natychmiastowym. [Popr. 268]

TYTUŁ II

Zwierzęta wodne i produkty pochodzenia zwierzęcego uzyskane ze zwierząt wodnych

Rozdział 1

Rejestracja, zatwierdzanie, prowadzenie dokumentacji i rejestry

Sekcja 1

Rejestracja zakładów akwakultury

Artykuł 170

Obowiązki podmiotów w zakresie rejestracji zakładów akwakultury

1. Podmioty prowadzące zakłady akwakultury przed rozpoczęciem takiej działalności podejmują następujące działania w celu rejestracji zgodnie z art. 171:

a)	powiadamiają właściwy organ o każdym zakładzie akwakultury, za który odpowiadają;

przekazują właściwemu organowi następujące informacje:

(i)	nazwę i adres podmiotu;

(ii)	położenie i opis obiektu;

(iii)

kategorie, gatunki i liczbę zwierząt akwakultury w zakładzie akwakultury oraz potencjał zakładu akwakultury;

(iv)	rodzaj zakładu akwakultury;

(v)	inne kwestie dotyczące zakładu, które są istotne dla ustalenia związanego z nim ryzyka.

2. Podmioty prowadzące zakłady akwakultury, o których mowa w ust. 1, powiadamiają właściwy organ o:

a)	istotnych zmianach w zakładach akwakultury w kwestiach, o których mowa w ust. 1 lit. b);

b)	zaprzestaniu działalności w zakładzie akwakultury.

3. Zakłady akwakultury, które podlegają zatwierdzeniu zgodnie z art. 174 ust. 1, nie muszą przedstawiać informacji, o których mowa w ust. 1 niniejszego artykułu.

4. Podmiot może wystąpić o rejestrację, o której mowa w ust. 1, dla grupy zakładów akwakultury, o ile spełniają one warunki określone w lit. a) albo b):

a)	znajdują się na obszarze powiązanym epidemiologicznie, a wszystkie podmioty na tym obszarze działają w ramach wspólnego systemu bioasekuracji;

odpowiada za nie ten sam podmiot, oraz

(i)	objęte są wspólnym systemem bioasekuracji; oraz

(ii)	położone są blisko siebie.

Jeżeli wniosek o rejestrację obejmuje grupę zakładów, reguły określone w ust. 1-3 niniejszego artykułu i w art. 171 ust. 2 oraz przepisy przyjęte na podstawie art. 173, które mają zastosowanie do pojedynczego zakładu akwakultury, stosuje się do całej grupy zakładów akwakultury.

Artykuł 171

Obowiązki właściwego organu w zakresie rejestracji zakładów akwakultury

Właściwy organ rejestruje:

a)	zakłady akwakultury w rejestrze zakładów akwakultury przewidzianym w art. 183 ust. 1, jeżeli podmiot przedstawił informacje wymagane zgodnie z art. 170 ust. 1;

b)	grupy zakładów akwakultury w tym rejestrze zakładów akwakultury, o ile spełnione są kryteria określone w art. 170 ust. 4.

Artykuł 172

Odstępstwa od obowiązku podmiotów w zakresie rejestracji zakładów akwakultury

W drodze odstępstwa od art. 170 ust. 1 państwa członkowskie mogą zwolnić z wymogu rejestracji niektóre kategorie zakładów akwakultury, przy uwzględnieniu następujących kryteriów:

a)	kategorie, gatunki i liczba lub objętość zwierząt akwakultury w zakładzie akwakultury oraz potencjał zakładu akwakultury;

b)	rodzaj zakładu akwakultury;

c)	przemieszczenia zwierząt akwakultury do i z zakładu akwakultury.

Artykuł 173

Uprawnienia wykonawcze dotyczące odstępstw od obowiązku rejestracji zakładów akwakultury

Komisja może w drodze aktów wykonawczych ustanowić reguły dotyczące:

a)	informacji przedstawianych przez podmioty w celu rejestracji zakładu akwakultury zgodnie z art. 170 ust. 1;

b)	rodzajów zakładów akwakultury, którym państwa członkowskie mogą przyznać odstępstwo od wymogu rejestracji, jak przewidziano w art. 172, o ile ryzyko związane z tymi zakładami jest nieistotne, przy uwzględnieniu kryteriów określonych w art. 172.

Te akty wykonawcze przyjmuje się zgodnie z procedurą sprawdzającą, o której mowa w art. 255 ust. 2.

Sekcja 2

Zatwierdzanie niektórych rodzajów zakładów akwakultury

Artykuł 174

Zatwierdzanie niektórych zakładów akwakultury oraz akty delegowane

1. Podmioty prowadzące następujące rodzaje zakładów akwakultury występują do właściwego organu o zatwierdzenie zgodnie z art. 178 ust. 1 i rozpoczynają działalność nie wcześniej niż po zatwierdzeniu zakładu akwakultury przez właściwy organ zgodnie z art. 179 ust. 1:

zakłady akwakultury, w których utrzymuje się zwierzęta akwakultury w celu przemieszczenia ich z tego zakładu akwakultury w postaci żywej lub w postaci produktów akwakultury pochodzenia zwierzęcego; złożenie wniosku o zatwierdzenie nie jest jednak wymagane, jeżeli zwierzęta te są przemieszczane wyłącznie: . [Popr. 269]

(i)	w celu bezpośredniego dostarczenia ich w małych ilościach konsumentowi końcowemu z przeznaczeniem do spożycia przez ludzi; albo [Popr. 270]

(ii)	do lokalnych zakładów detalicznych bezpośrednio zaopatrujących konsumentów końcowych; [Popr. 271]

inne zakłady akwakultury, z którymi związane jest wysokie ryzyko ze względu na:

(i)	kategorie, gatunki i liczbę zwierząt akwakultury w zakładzie akwakultury;

(ii)	rodzaj zakładu akwakultury;

(iii)

przemieszczenia zwierząt akwakultury do i z zakładu akwakultury.

1a. Na zasadzie odstępstwa od ust. 1 właściwy organ może zwolnić z obowiązku składania wniosku o zatwierdzenie podmioty prowadzące zakłady akwakultury, w których zwierzęta akwakultury są przenoszone wyłącznie:

(i)	w celu bezpośredniego dostarczenia ich w małych ilościach konsumentowi końcowemu z przeznaczeniem do spożycia przez ludzi; lub

(ii)	do lokalnych zakładów detalicznych bezpośrednio zaopatrujących konsumentów końcowych;

pod warunkiem, że takie przemieszczanie nie wiąże się ze znaczącym ryzykiem. [Popr. 272]

2. Podmioty zaprzestają działalności w zakładzie akwakultury, o którym mowa w ust. 1, gdy:

a)	właściwy organ cofnie lub zawiesi zatwierdzenie zgodnie z art. 182 ust. 2; lub

b)	w przypadku warunkowego zatwierdzenia, przyznanego zgodnie z art. 181 ust. 3, zakład akwakultury nie spełnia pozostałych wymagań, o których mowa w art. 181 ust. 3, i nie uzyskał ostatecznego zatwierdzenia zgodnie z art. 182 ust. 4.

3. Komisja jest uprawniona do przyjmowania aktów delegowanych zgodnie z art. 253 w sprawie uzupełnienia i zmiany reguł dotyczących zatwierdzania zakładów akwakultury, określonych w ust. 1 niniejszego artykułu, w odniesieniu do.

a)	odstępstw od wymogu wystąpienia przez podmioty do właściwego organu o zatwierdzenie rodzajów zakładów akwakultury, o których mowa w ust. 1 lit. a);

b)	rodzajów zakładów, które muszą być zatwierdzane zgodnie z ust. 1 lit. b).

4. Przyjmując akty delegowane, o których mowa w ust. 3, Komisja bierze pod uwagę następujące kryteria:

a)	gatunki i kategorie zwierząt akwakultury utrzymywanych w zakładzie akwakultury;

b)	rodzaj zakładu akwakultury i rodzaj produkcji;

c)	typową strukturę przemieszczeń w danym rodzaju zakładu akwakultury oraz gatunki i kategorie zwierząt akwakultury, których to dotyczy.

5. Podmiot może wystąpić o zatwierdzenie grupy zakładów akwakultury, o ile spełnione są wymagania określone w art. 175 lit. a) i b).

Artykuł 175

Zatwierdzanie grupy zakładów akwakultury przez właściwy organ

Właściwy organ może zatwierdzić, jak przewidziano w art. 179 ust. 1, grupę zakładów akwakultury, o ile spełniają one warunki określone w lit. a) albo b):

a)	znajdują się na obszarze powiązanym epidemiologicznie, a wszystkie podmioty działają w ramach wspólnego systemu bioasekuracji; należy jednak indywidualnie zatwierdzać centra wysyłkowe, zakłady oczyszczania lub podobne zakłady znajdujące się na takim obszarze powiązanym epidemiologicznie;

odpowiada za nie ten sam podmiot, oraz

(i)	objęte są wspólnym systemem bioasekuracji; oraz

(ii)	położone są blisko siebie.

Jeżeli jedną decyzją zatwierdzono grupę zakładów akwakultury, reguły określone art. 176 i art. 178-182 oraz przepisy przyjęte na podstawie art. 178 ust. 2 i art. 179 ust. 2, które mają zastosowanie do pojedynczego zakładu akwakultury, stosuje się do całej grupy zakładów akwakultury.

Artykuł 176

Zatwierdzanie statusu odizolowanego zakładu akwakultury

Podmioty prowadzące zakłady akwakultury, które chcą uzyskać status zakładu odizolowanego:

a)	występują do właściwego organu o zatwierdzenie zgodnie z art. 178 ust. 1;

przemieszczają zwierzęta akwakultury do odizolowanego zakładu akwakultury zgodnie z wymaganiami określonymi w art. 203 ust. 1 oraz w aktach delegowanych przyjętych na podstawie art. 203 ust. 2, nie wcześniej niż po zatwierdzeniu takiego statusu ich zakładu przez właściwy organ zgodnie z art. 179 lub 181.

Artykuł 177

Zatwierdzanie zakładów przetwórczych oraz zakładów objętych kontrolą chorób i zajmujących się żywnością pochodzącą ze zwierząt wodnych [Popr. 273]

Podmioty prowadzące Osoby fizyczne lub prawne mające zamiar prowadzić zakłady przetwórcze oraz zakłady objęte kontrolą chorób i zajmujące się żywnością pochodzącą ze zwierząt wodnych zapewniają, aby ich zakłady były zatwierdzone przez właściwy organ do prowadzenia uboju zwierząt wodnych do celów kontroli chorób zgodnie z art. 61 ust. 1 lit. b), art. 62, art. 68 ust. 1, art. 78 ust. 1 i 2 oraz z przepisami przyjętymi na podstawie art. 63, art. 70 ust. 3, art. 71 ust. 3 i art. 78 ust. 3. [Popr. 274 i 275]

Artykuł 178

Informacje przekazywane przez podmioty w celu uzyskania zatwierdzenia oraz akty wykonawcze

1. Występując o zatwierdzenie zakładu zgodnie z art. 174 ust. 1, art. 175, art. 176 lit. a) i art. 177, podmioty mające zamiar prowadzić zakład przekazują właściwemu organowi następujące informacje: [Popr. 276]

a)	nazwę i adres podmiotu;

b)	położenie zakładu i opis obiektów;

c)	kategorie, gatunki i liczbę zwierząt akwakultury , jakie mają być utrzymywane w zakładzie; [Popr. 277]

d)	rodzaj zakładu;

e)	w stosownych przypadkach, szczegółowe informacje dotyczące zatwierdzenia grupy zakładów akwakultury zgodnie z art. 175;

f)	inne kwestie dotyczące zakładu akwakultury, które są istotne dla ustalenia związanego z nim ryzyka;

fa)	sposób dostarczania wody do zakładu i jej odprowadzania. [Popr. 278]

2. Podmioty prowadzące zakłady, o których mowa w ust. 1, powiadamiają właściwy organ o:

a)	istotnych zmianach w zakładach w kwestiach, o których mowa w ust. 1 lit. c);

b)	zaprzestaniu działalności w zakładzie.

3. Komisja może w drodze aktów wykonawczych ustanowić reguły dotyczące informacji przekazywanych przez podmioty we wnioskach o zatwierdzenie zakładu zgodnie z ust. 1 niniejszego artykułu. Te akty wykonawcze przyjmuje się zgodnie z procedurą sprawdzającą, o której mowa w art. 255 ust. 2.

Artykuł 179

Zatwierdzanie, warunki zatwierdzenia oraz akty delegowane

1. Właściwy organ zatwierdza zakład akwakultury, o którym mowa w art. 174 ust. 1 i art. 176 lit. a), grupę zakładów akwakultury, o której mowa w art. 175 oraz zakład objęty kontrolą chorób i zajmujący się żywnością pochodzącą ze zwierząt wodnych, o którym mowa w art. 177, wyłącznie wtedy, gdy takie zakłady:

w stosownych przypadkach, spełniają następujące wymagania dotyczące:

(i)	kwarantanny, izolacji i innych środków bioasekuracji, przy uwzględnieniu wymagań określonych w art. 9 ust. 1 lit. b) oraz w przepisach przyjętych na podstawie art. 9 ust. 2;

(ii)	nadzoru określonego w art. 22 oraz, stosownie do rodzaju zakładu i związanego z nim ryzyka, w art. 23 i w przepisach przyjętych na podstawie art. 24;

(iii)

dokumentacji określonej w art. 185-187 oraz w przepisach przyjętych na podstawie art. 188 i 189;

posiadają obiekty i sprzęt:

(i)	odpowiednio zmniejszające do dopuszczalnego poziomu ryzyko wprowadzenia i rozprzestrzeniania się chorób, przy uwzględnieniu rodzaju zakładu;

(ii)	o potencjale odpowiednim do ilości zwierząt wodnych;

c)	nie prowadzą do niedopuszczalnego ryzyka rozprzestrzeniania się choroby, przy uwzględnieniu stosowanych środków ograniczających ryzyko;

d)	posiadają system, który umożliwia podmiotowi wykazanie właściwemu organowi, że spełnione są wymagania określone w lit. a), b) i c).

2. Komisja jest uprawniona do przyjmowania aktów delegowanych zgodnie z art. 253 dotyczących wymagań określonych w ust. 1 niniejszego artykułu w odniesieniu do:

a)	kwarantanny, izolacji i innych środków bioasekuracji, o których mowa w ust. 1 lit. a) ppkt (i);

b)	nadzoru, o którym mowa w ust. 1 lit. a) ppkt (ii);

c)	obiektów i sprzętu, o których mowa w ust. 1 lit. b).

3. Ustanawiając reguły w aktach delegowanych przyjmowanych na podstawie ust. 2, Komisja bierze pod uwagę następujące kwestie:

a)	ryzyko związane z poszczególnymi rodzajami zakładów;

b)	gatunki i kategorie zwierząt akwakultury lub zwierząt wodnych;

c)	rodzaj produkcji;

d)	typową strukturę przemieszczeń w danym rodzaju zakładów akwakultury oraz gatunki i kategorie zwierząt utrzymywanych w tych zakładach.

Artykuł 180

Zakres zatwierdzenia zakładów

W decyzji o zatwierdzeniu zakładu akwakultury lub zakładu objętego kontrolą chorób i zajmującego się żywnością pochodzącą ze zwierząt wodnych, wydanej na podstawie art. 179 ust. 1, właściwy organ jednoznacznie wskazuje:

objęte zatwierdzeniem rodzaje zakładów akwakultury, o których mowa w art. 174 ust. 1 i art. 176 lit. a), grupy zakładów akwakultury, o których mowa w art. 175, oraz zakłady objęte kontrolą chorób i zajmujące się żywnością pochodzącą ze zwierząt wodnych, o których mowa w art. 177 i w przepisach przyjętych na podstawie art. 174 ust. 3 lit. b);

b)	objęte zatwierdzeniem gatunki i kategorie zwierząt akwakultury.

Artykuł 181

Procedury zatwierdzania przez właściwy organ

1. Właściwy organ określa procedury, według których podmioty składają wnioski o zatwierdzenie zakładów zgodnie z art. 174 ust. 1, art. 176 i 177.

2. Właściwy organ, który otrzymał wniosek podmiotu o zatwierdzenie zakładu zgodnie z art. 174 ust. 1, art. 176 i 177, odbywa wizytę na miejscu w zakładzie.

3. Właściwy organ może warunkowo zatwierdzić zakład, który, jak wynika z wniosku podmiotu oraz z wizyty na miejscu w zakładzie przeprowadzonej przez właściwy organ zgodnie z ust. 1 niniejszego artykułu, spełnia wszystkie główne wymagania, które stanowią wystarczającą gwarancję, że z takim zakładem nie wiąże się znaczące ryzyko; warunkowego zatwierdzenia dokonuje się w oczekiwaniu na zapewnienie zgodności z pozostałymi wymaganiami zatwierdzenia określonymi w art. 179 ust. 1 i w przepisach przyjętych na podstawie art. 179 ust. 2.

4. Jeżeli właściwy organ warunkowo zatwierdził zakład zgodnie z ust. 3, dokonuje on pełnego zatwierdzenia wyłącznie wtedy, gdy z kolejnej wizyty na miejscu w zakładzie, przeprowadzonej w ciągu trzech miesięcy od warunkowego zatwierdzenia, wynika, że zakład spełnia wszystkie wymagania zatwierdzenia określone w art. 179 ust. 1 i w przepisach przyjętych na podstawie art. 179 ust. 2.

Jeżeli z wizyty na miejscu w zakładzie wynika, że zakład poczynił wyraźne postępy, lecz nadal nie spełnia wszystkich tych wymagań, właściwy organ może przedłużyć okres obowiązywania warunkowego zatwierdzenia. Łączny okres obowiązywania warunkowego zatwierdzenia nie może jednak przekroczyć sześciu miesięcy.

Artykuł 182

Przegląd, zawieszenie i cofnięcie zatwierdzenia przez właściwy organ

1. Właściwy organ prowadzi przegląd decyzji w sprawie zatwierdzenia zakładów podjętych na podstawie art. 179 ust. 1. Właściwy organ w oparciu o ocenę ryzyka określa częstotliwość przeglądów lub minimalny i maksymalny limit czasowy, w jakim taki przegląd musi zostać przeprowadzony oraz przypadki, w jakich powyższe limity czasowe mogą zostać uchylone. [Popr. 279]

2. W razie gdy właściwy organ wykryje w zakładzie poważne niedociągnięcia w zakresie zgodności z wymogami określonymi w art. 179 ust. 1 oraz w przepisach przyjętych na podstawie art. 179 ust. 2, a podmiot nie jest w stanie przedstawić odpowiednich gwarancji, że niedociągnięcia te zostaną usunięte, właściwy organ wszczyna procedury w celu cofnięcia zatwierdzenia zakładu.

Jeżeli jednak podmiot może zagwarantować, że usunie niedociągnięcia w rozsądnym terminie, właściwy organ może zawiesić zatwierdzenie zakładu.

Sekcja 3

Prowadzony przez właściwy organ rejestr zakładów akwakultury , zakładów przetwórczych oraz zakładów objętych kontrolą chorób i zajmujących się żywnością pochodzącą ze zwierząt wodnych [Popr. 280]

Artykuł 183

Rejestr zakładów akwakultury , zakładów przetwórczych oraz zakładów objętych kontrolą chorób i zajmujących się żywnością pochodzącą ze zwierząt wodnych [Popr. 281]

1. Właściwy organ tworzy i prowadzi aktualizowany rejestr:

a)	wszystkich zakładów akwakultury zarejestrowanych zgodnie z art. 171;

b)	wszystkich zakładów akwakultury zatwierdzonych zgodnie z art. 179 ust. 1;

c)	wszystkich zakładów przetwórczych oraz zakładów objętych kontrolą chorób i zajmujących się żywnością pochodzącą ze zwierząt wodnych, zatwierdzonych zgodnie z art. 179 ust. 1. [Popr. 282]

2. Rejestr zakładów akwakultury, o którym mowa w ust. 1, zawiera następujące informacje:

a)	nazwę i adres podmiotu oraz jego numer rejestracyjny;

b)	położenie geograficzne zakładu akwakultury oraz, w stosownych przypadkach, grupy zakładów akwakultury;

c)	rodzaj produkcji prowadzonej w zakładzie;

d)	tam, gdzie jest to istotne, sposób dostarczania wody do zakładu i jej odprowadzania;

e)	gatunki zwierząt akwakultury utrzymywanych w zakładzie;

f)	aktualne informacje o statusie zdrowotnym zarejestrowanego zakładu akwakultury, lub w stosownych przypadkach, grupy zakładów, w odniesieniu do chorób wpisanych do wykazu, o których mowa w art. 8 ust. 1 lit. d).

3. Przy pomocy środków elektronicznych właściwy organ podaje do publicznej wiadomości co najmniej informacje, o których mowa w ust. 2 lit. a), c), e) i f) niniejszego artykułu, dotyczące zakładów zatwierdzonych zgodnie z art. 179 ust. 1.

4. W stosownych przypadkach właściwy organ może połączyć rejestrację, o której mowa w ust. 1, z rejestracją do innych celów.

Artykuł 184

Przekazanie uprawnień oraz akty wykonawcze dotyczące rejestru zakładów akwakultury

1. Komisja jest uprawniona do przyjmowania aktów delegowanych zgodnie z art. 254 dotyczących:

a)	informacji, które należy ująć w rejestrze zakładów akwakultury, o którym mowa w art. 183 ust. 1;

b)	publicznej dostępności tego rejestru zakładów.

2. Komisja może w drodze aktów wykonawczych ustanowić reguły dotyczące formatu rejestru zakładów, o którym mowa w art. 183 ust. 1 i 3, oraz w sprawie procedur dotyczących tego rejestru.

Te akty wykonawcze przyjmuje się zgodnie z procedurą sprawdzającą, o której mowa w art. 255 ust. 2.

Sekcja 4

Dokumentacja i identyfikowalność

Artykuł 185

Obowiązki dokumentacyjne podmiotów prowadzących zakłady akwakultury

1. Podmioty prowadzące zakłady akwakultury podlegające rejestracji zgodnie z art. 171 lub zatwierdzeniu zgodnie z art. 179 ust. 1 prowadzą aktualizowaną dokumentację obejmującą co najmniej następujące informacje:

wszystkie przemieszczenia zwierząt akwakultury i produktów pochodzenia zwierzęcego uzyskanych z tych zwierząt do i z zakładów akwakultury, wraz z informacjami dotyczącymi, w stosownych przypadkach:

(i)	ich miejsca pochodzenia lub przeznaczenia;

(ii)	dat takich przemieszczeń;

b)	świadectwa zdrowia zwierząt w wersji papierowej lub w formie elektronicznej, które muszą towarzyszyć przemieszczeniom zwierząt akwakultury do zakładu akwakultury zgodnie z art. 208 oraz zgodnie z przepisami przyjętymi na podstawie art. 211 lit. b) i c) oraz art. 213 ust. 2;

c)	upadkowość w każdej jednostce epidemiologicznej oraz inne problemy związane z chorobami w zakładzie akwakultury, stosownie do rodzaju produkcji;

środki bioasekuracji, nadzór, obróbkę lub leczenie, wyniki badań i inne istotne informacje stosownie do:

(i)	kategorii i gatunków zwierząt akwakultury w zakładzie;

(ii)	rodzaju produkcji prowadzonej w zakładzie akwakultury;

(iii)

rodzaju zakładu akwakultury;

e)	wyniki kontroli zdrowia zwierząt wymaganych zgodnie z art. 23 ust. 1 i zgodnie z przepisami przyjętymi na podstawie art. 24;

2. Podmioty prowadzące zakłady akwakultury:

a)	dokumentują informacje określone w ust. 1 lit. a) w sposób gwarantujący ustalenie miejsca pochodzenia i przeznaczenia zwierząt wodnych;

b)	przechowują określone w ust. 1 informacje w zakładzie akwakultury oraz udostępniają je właściwemu organowi na jego żądanie;

c)	przechowują informacje określone w ust. 1 przez minimalny okres ustalany przez właściwy organ, jednak nie krócej niż przez trzy lata.

Artykuł 186

Obowiązki dokumentacyjne zakładów przetwórczych oraz zakładów objętych kontrolą chorób i zajmujących się żywnością pochodzącą ze zwierząt wodnych [Popr. 283]

1. Podmioty prowadzące zakłady przetwórcze oraz zakłady objęte kontrolą chorób i zajmujące się żywnością pochodzącą ze zwierząt wodnych, które to zakłady podlegają zatwierdzeniu zgodnie z art. 177, prowadzą aktualizowaną dokumentację wszystkich przemieszczeń do i z takich zakładów zwierząt akwakultury i uzyskanych z nich produktów pochodzenia zwierzęcego. [Popr. 284]

2. Podmioty prowadzące zakłady przetwórcze oraz zakłady objęte kontrolą chorób i zajmujące się żywnością pochodzącą ze zwierząt wodnych: [Popr. 285]

a)	przechowują określoną w ust. 1 dokumentację w zakładzie objętym kontrolą chorób i zajmującym się żywnością pochodzącą ze zwierząt wodnych oraz udostępniają ją właściwemu organowi na jego żądanie;

b)	przechowują dokumentację, o której mowa w ust. 1, przez minimalny okres ustalany przez właściwy organ, jednak nie krócej niż przez trzy lata.

Artykuł 187

Obowiązki dokumentacyjne przewoźników

1. Przewoźnicy zwierząt akwakultury i dzikich zwierząt wodnych przeznaczonych do akwakultury lub do uwolnienia w środowisku naturalnym w celu odbudowy populacji dzikich zwierząt prowadzą aktualizowaną dokumentację dotyczącą: [Popr. 286]

a)	współczynnika upadkowości zwierząt akwakultury i dzikich zwierząt wodnych podczas transportu, o ile jest to możliwe w przypadku danego rodzaju transportu oraz przewożonych gatunków zwierząt akwakultury i dzikich zwierząt wodnych;

b)	zakładów akwakultury oraz zakładów objętych kontrolą chorób i zajmujących się żywnością pochodzącą ze zwierząt wodnych, w których to zakładach zatrzymał się środek transportu;

c)	wymiany wody w czasie transportu, wraz z podaniem informacji o pochodzeniu świeżej wody oraz o miejscach, w których spuszczono wodę.

2. Przewoźnicy:

a)	przechowują dokumentację, o której mowa w ust. 1, i udostępniają ją właściwemu organowi na jego żądanie;

b)	przechowują dokumentację, o której mowa w ust. 1, przez minimalny okres ustalany przez właściwy organ, jednak nie krócej niż przez trzy lata.

Artykuł 188

Przekazanie uprawnień dotyczących dokumentacji

1. Komisja jest uprawniona do przyjmowania zgodnie z art. 253 aktów delegowanych dotyczących uzupełnienia wymagań dokumentacyjnych określonych w art. 185, 186 i 187; w aktach tych określa się:

odstępstwa od wymagań dokumentacyjnych dla:

(i)	podmiotów prowadzących niektóre kategorie zakładów akwakultury i dla przewoźników;

(ii)	zakładów akwakultury utrzymujących małą liczbę zwierząt lub przewoźników przewożących małą liczbę zwierząt;

(iii)

niektórych kategorii lub gatunków zwierząt;

b)	informacji, które mają być dokumentowane przez podmioty w dodatku do informacji określonych w art. 185 ust. 1, art. 186 ust. 1 i art. 187 ust. 1;

c)	minimalny okres, przez który należy przechowywać dokumentację, o której mowa w art. 185, 186 i 187.

2. Przyjmując akty delegowane, o których mowa w ust. 1, Komisja bierze pod uwagę następujące kwestie:

a)	ryzyko związane z poszczególnymi rodzajami zakładów akwakultury;

b)	kategorie lub gatunki zwierząt akwakultury w zakładzie akwakultury;

c)	rodzaj produkcji prowadzonej w zakładzie,

d)	typową strukturę przemieszczeń dla danego rodzaju zakładów akwakultury lub zakładów objętych kontrolą chorób i zajmujących się żywnością pochodzącą ze zwierząt wodnych;

e)	liczbę lub objętość zwierząt akwakultury, które znajdują się w zakładzie akwakultury lub są przewożone.

Artykuł 189

Uprawnienia wykonawcze dotyczące dokumentacji

Komisja może w drodze aktów wykonawczych ustanowić reguły dotyczące:

a)	formatu dokumentacji, którą należy prowadzić zgodnie z art. 185, 186 i 187;

b)	prowadzenia tej dokumentacji w formie elektronicznej;

c)	specyfikacje operacyjne w odniesieniu do dokumentacji.

Te akty wykonawcze przyjmuje się zgodnie z procedurą sprawdzającą, o której mowa w art. 255 ust. 2.

Rozdział 2

Przemieszczenia na terytorium Unii zwierząt wodnych innych niż wodne zwierzęta domowe

Sekcja 1

Wymagania ogólne

Artykuł 190

Wymagania ogólne dotyczące przemieszczeń zwierząt wodnych

1. Podmioty wprowadzają odpowiednie środki celem zapewnienia, aby przemieszczenia zwierząt wodnych nie zagrażały statusowi zdrowotnemu w miejscu przeznaczenia w odniesieniu do:

a)	chorób wpisanych do wykazu, o których mowa w art. 8 ust. 1 lit. d);

b)	nowo występujących chorób.

2. Podmioty nie przemieszczają do zakładów akwakultury lub do celów spożycia przez ludzi ani też nie uwalniają do środowiska naturalnego zwierząt wodnych, które podlegają:

ograniczeniom przemieszczeń dotyczącym danych kategorii i gatunku, ustanowionym zgodnie z regułami określonymi w art. 55 ust. 1, art. 56, art. 61 ust. 1, art. 62, 64, 65, art. 70 ust. 1 i 2, art. 74 ust. 1, art. 78 ust. 1 i 2, art. 80 ust. 1 i 2 oraz zgodnie z przepisami przyjętymi na podstawie art. 55 ust. 2, art. 63, 67, art. 70 ust. 3, art. 71 ust. 3, art. 74 ust. 3, art. 79, art. 80 ust. 4 i art. 81 ust. 2; lub

b)	środkom nadzwyczajnym określonym w art. 244 i 247 oraz w przepisach przyjętych na podstawie art. 248.

Podmioty mogą jednak przemieszczać te zwierzęta wodne, o ile w części III tytuł II przewidziano odstępstwa od ograniczeń dotyczących takich przemieszczeń lub uwolnienia, bądź też w przepisach przyjętych na podstawie art. 248 ustanowiono odstępstwa od środków nadzwyczajnych.

3. Podmioty wprowadzają wszystkie niezbędne środki, aby zapewnić przesłanie zwierząt wodnych do miejsca przeznaczenia niezwłocznie po opuszczeniu miejsca pochodzenia.

Artykuł 191

Środki zapobiegania chorobom w odniesieniu do transportu oraz akty delegowane

1. Podmioty wprowadzają odpowiednie i niezbędne środki zapobiegania chorobom w celu zapewnienia, aby:

a)	w czasie transportu nie został zagrożony status zdrowotny zwierząt wodnych;

b)	operacje transportu zwierząt wodnych nie powodowały potencjalnego rozprzestrzeniania się chorób wpisanych do wykazu, o których mowa w art. 8 ust. 1 lit. d), na ludzi i na zwierzęta na trasie przemieszczenia i w miejscach przeznaczenia;

c)	przeprowadzono oczyszczanie, odkażanie, dezynsekcję i deratyzację sprzętu i środków transportu oraz wprowadzono inne odpowiednie środki bioasekuracji stosownie do ryzyka związanego z transportem;

wymiana wody podczas transportu zwierząt wodnych przeznaczonych do akwakultury odbywała się w takich miejscach i w warunkach, które nie zagrażają w odniesieniu do chorób wpisanych do wykazu, o których mowa w art. 8 ust. 1 lit. d), statusowi zdrowotnemu:

(i)	przewożonych zwierząt wodnych;

(ii)	zwierząt wodnych na trasie przemieszczenia do miejsca przeznaczenia;

(iii)

zwierząt wodnych w miejscu przeznaczenia.

2. Komisja jest uprawniona do przyjmowania aktów delegowanych zgodnie z art. 253 dotyczących:

a)	oczyszczania, odkażania, dezynsekcji i deratyzacji sprzętu i środków transportu zgodnie z ust. 1 lit. c) oraz stosowania do tych celów produktów biobójczych;

b)	innych odpowiednich środków bioasekuracji podczas transportu, jak przewidziano w ust. 1 lit. c);

c)	wymiany wody podczas transportu, jak przewidziano w ust. 1 lit. d).

Artykuł 192

Zmiana planowanego wykorzystania

1. Nie wykorzystuje się do żadnych innych celów zwierząt wodnych, które są przemieszczane w celu uboju lub zniszczenia zgodnie ze środkami, o których mowa w lit. a) lub b):

a)	środki kontroli choroby określone w art. 31 ust. 1, art. 55 ust. 1, art. 56, 61, 62, 64, 65, 67 i 70, art. 74 ust. 1, art. 78 i 80 oraz w przepisach przyjętych na podstawie art. 55 ust. 2, art. 63, 66, art. 70 ust. 3, art. 71 ust. 3, art. 74 ust. 3, art. 79, art. 80 ust. 3 i art. 81 ust. 2;

b)	środki nadzwyczajne określone w art. 246 i 247 oraz w przepisach przyjętych na podstawie art. 248.

2. Zwierzęta wodne przemieszczane do celów spożycia przez ludzi, do celów akwakultury, uwolnienia do środowiska naturalnego lub do innych konkretnych celów, wykorzystuje się wyłącznie w planowanym celu.

Artykuł 193

Obowiązki podmiotów w miejscu przeznaczenia

1. Podmioty prowadzące zakłady i zakłady przedsiębiorstw spożywczych przyjmujące zwierzęta akwakultury wodne przed rozładunkiem zwierząt wodnych : [Popr. 287]

sprawdzają, czy obecny jest jeden z następujących dokumentów:

(i)	czy obecne są świadectwa zdrowia zwierząt określone w art. 208 ust. 1, art. 209 i art. 224 ust. 1 oraz w przepisach przyjętych na podstawie art. 188, 211 i 213;

(ii)	czy obecne są deklaracje określone w art. 218 ust. 1 oraz w przepisach przyjętych na podstawie art. 218 ust. 3 i 4;

aa)	przeprowadzają kontrolę dostawy pod kątem jakichkolwiek nieprawidłowości; [Popr. 288]

powiadamiają właściwy organ o wszystkich nieprawidłowościach związanych z:

(i)	przyjętymi zwierzętami akwakultury wodnymi ; [Popr. 289]

(ii)	obecnością dokumentów, o których mowa w lit. a) ppkt (i) i (ii).

2. W razie wystąpienia nieprawidłowości, o których mowa w ust. 1 lit. b), podmiot izoluje zwierzęta nie zezwala na rozładunek zwierząt akwakultury, których dotyczy ta nieprawidłowość, do momentu podjęcia przez właściwy organ decyzji w tej sprawie. [Popr. 290]

Artykuł 194

Wymagania ogólne dotyczące przemieszczeń zwierząt akwakultury przez terytoria państw członkowskich, lecz z przeznaczeniem na wywóz z Unii do państw lub terytoriów trzecich

Podmioty zapewniają, aby zwierzęta akwakultury przeznaczone na wywóz do państwa lub terytorium trzeciego, przemieszczane przez terytorium innego państwa członkowskiego, spełniały wymagania określone w art. 190, 191 i 192.

Sekcja 2

Zwierzęta wodne przeznaczone do zakładów akwakultury lub do uwolnienia do środowiska naturalnego

Artykuł 195

Nietypowe upadki zwierząt lub inne poważne symptomy choroby

1. Podmioty nie przemieszczają zwierząt wodnych z zakładu akwakultury lub ze środowiska naturalnego do innego zakładu akwakultury ani nie uwalniają zwierząt wodnych do środowiska naturalnego, jeżeli zwierzęta te pochodzą z zakładu akwakultury lub ze środowiska, w którym występują:

a)	nietypowe upadki zwierząt; lub

b)	inne poważne symptomy choroby o nieustalonej przyczynie.

2. W drodze odstępstwa od ust. 1 właściwy organ może w oparciu o analizę ryzyka zezwolić na takie przemieszczenie lub uwolnienie zwierząt wodnych, o ile zwierzęta wodne pochodzą z części zakładu akwakultury lub ze środowiska naturalnego, która to część lub środowisko są niezależne od jednostki epidemiologicznej, w której wystąpiły nietypowe upadki zwierząt lub inne symptomy choroby.

Artykuł 196

Przemieszczanie utrzymywanych zwierząt akwakultury wodnych przeznaczonych do państw członkowskich, stref lub przedziałów, które zostały uznane za wolne od choroby lub podlegają programowi zwalczania oraz akty delegowane [Popr. 291]

1. Podmioty przemieszczają utrzymywane zwierzęta akwakultury wodne z zakładu akwakultury w celach wymienionych w lit. a) lub oraz b) niniejszego artykułu wyłącznie wtedy, gdy takie zwierzęta akwakultury pochodzą z państwa członkowskiego, jego strefy lub przedziału, które zostały uznane za wolne od choroby zgodnie z art. 36 ust. 3 lub art. 37 ust. 4 w odniesieniu do chorób wpisanych do wykazu, o których mowa w art. 8 ust. 1 lit. b) lub c), jeżeli te utrzymywane zwierzęta akwakultury wodne należą do gatunków wpisanych do wykazu w odniesieniu do tych chorób wpisanych do wykazu oraz: [Popr. 292]

mają być wprowadzone do państwa członkowskiego, jego strefy lub przedziału, które:

(i)	zostały uznane za wolne od choroby zgodnie z art. 36 ust. 3 lub art. 37 ust. 4; lub

(ii)	podlegają programowi zwalczania, przewidzianemu w art. 30 ust. 1 i 2, w odniesieniu do co najmniej jednej z chorób wpisanych do wykazu, o których mowa w art. 8 ust. 1 lit. b) i c);

są przeznaczone do:

(i)

zakładu akwakultury podlegającego:

—	rejestracji zgodnie z art. 171; lub

—	zatwierdzeniu zgodnie z art. 174, 175, 176 lub 177; lub

(ii)	uwolnienia do środowiska naturalnego. [Popr. 293]

2. Komisja jest uprawniona do przyjmowania aktów delegowanych zgodnie z art. 253 dotyczących odstępstw od określonych w ust. 1 niniejszego artykułu wymagań odnoszących się do przemieszczeń lub uwolnienia, o ile przemieszczenia lub uwolnienie nie stwarzają istotnego ryzyka rozprzestrzeniania się chorób wpisanych do wykazu, o których mowa w art. 8 ust. 1 lit. d), z uwagi na:

a)	gatunki, kategorie i stadium rozwoju utrzymywanych zwierząt akwakultury wodnych ; [Popr. 294]

b)	rodzaj zakładu pochodzenia i zakładu przeznaczenia;

c)	planowane wykorzystanie utrzymywanych zwierząt akwakultury wodnych ; [Popr. 295]

d)	miejsce przeznaczenia utrzymywanych zwierząt akwakultury wodnych ; [Popr. 296]

e)	obróbkę lub leczenie, metody przetwarzania i inne specjalne środki ograniczające ryzyko zastosowane w miejscu pochodzenia lub przeznaczenia.

Artykuł 197

Odstępstwa przyznawane przez państwa członkowskie w odniesieniu do obowiązków podmiotów dotyczących przemieszczeń zwierząt akwakultury między państwami członkowskimi, strefami lub przedziałami podlegającymi programowi zwalczania

W drodze odstępstwa od art. 196 ust. 1 państwa członkowskie mogą zezwolić podmiotom na przemieszczanie zwierząt akwakultury do strefy lub przedziału w innym państwie członkowskim na przestrzeni ich terytorium , dla których zgodnie z art. 30 ust. 1 i 2 ustanowiono program zwalczania chorób wpisanych do wykazu, o których mowa w art. 8 ust. 1 lit. b) i c), z innej ze strefy lub przedziału w innym państwie członkowskim , dla których także ustanowiono taki program dla tych samych chorób wpisanych do wykazu, o ile takie przemieszczenie nie zagrozi statusowi zdrowotnemu państwa członkowskiego, strefy lub przedziału przeznaczenia. [Popr. 297]

Artykuł 198

Środki wprowadzane przez państwa członkowskie w odniesieniu do uwalniania zwierząt akwakultury do środowiska naturalnego

Państwa członkowskie mogą wprowadzić wymóg, aby zwierzęta akwakultury wodne były uwalniane do środowiska naturalnego wyłącznie pod warunkiem, że pochodzą z państwa członkowskiego, strefy lub przedziału uznanego za wolny od choroby zgodnie z art. 36 ust. 1 lub art. 37 ust. 1 w odniesieniu do chorób wpisanych do wykazu, o których mowa w art. 8 ust. 1 lit. b) i c), w przypadku których gatunek przemieszczanych zwierząt akwakultury wodnych jest gatunkiem wpisanym do wykazu, niezależnie od statusu zdrowotnego obszaru, na którym mają być uwolnione zwierzęta akwakultury wodne . [Popr. 298]

Artykuł 199

Przemieszczanie dzikich zwierząt wodnych przeznaczonych do państw członkowskich, stref lub przedziałów, które zostały uznane za wolne od choroby lub podlegają programowi zwalczania oraz akty delegowane

1. Artykuły 196 i 197 stosuje się również do przemieszczeń dzikich zwierząt wodnych przeznaczonych do zakładu akwakultury , zakładu przetwórczego lub zakładu objętego kontrolą chorób i zajmującego się żywnością pochodzącą ze zwierząt wodnych, który to zakład podlega: [Popr. 299]

a)	rejestracji zgodnie z art. 171; lub

b)	zatwierdzeniu zgodnie z art. 174-177.

2. Przemieszczając dzikie zwierzęta wodne między siedliskami, podmioty wprowadzają środki zapobiegania chorobom, tak aby takie przemieszczenia nie stwarzały istotnego ryzyka rozprzestrzeniania się chorób wpisanych do wykazu, o których mowa w art. 8 ust. 1 lit. d), na zwierzęta wodne w miejscu przeznaczenia.

3. Komisja jest uprawniona do przyjmowania aktów delegowanych zgodnie z art. 253 dotyczących środków zapobiegania chorobom wprowadzanych przez podmioty, jak przewidziano w ust. 2 niniejszego artykułu.

Sekcja 3

Zwierzęta wodne przeznaczone do spożycia przez ludzi

Artykuł 200

Przemieszczanie utrzymywanych zwierząt akwakultury wodnych przeznaczonych do państw spożycia przez ludzi w państwach członkowskich, stref lub przedziałów strefach lub przedziałach , które zostały uznane za wolne od choroby lub podlegają programowi zwalczania oraz akty delegowane [Popr. 300]

1. Podmioty przemieszczają zwierzęta akwakultury z zakładu akwakultury utrzymywane zwierzęta wodne przeznaczone do spożycia przez ludzi w celach wymienionych w lit. a) lub b) niniejszego ustępu wyłącznie wtedy, gdy takie zwierzęta akwakultury pochodzą z państwa członkowskiego, jego strefy lub przedziału, które zostały uznane za wolne od choroby zgodnie z art. 36 ust. 3 lub art. 37 ust. 4 w odniesieniu do chorób wpisanych do wykazu, o których mowa w art. 8 ust. 1 lit. b) lub c), jeżeli te zwierzęta akwakultury należą do gatunków wpisanych do wykazu w odniesieniu do tych chorób wpisanych do wykazu oraz: [Popr. 301]

mają być wprowadzone do państwa członkowskiego, jego strefy lub przedziału, które zostały uznane za wolne od choroby zgodnie z art. 36 ust. 3 lub art. 37 ust. 4, lub dla których ustanowiono program zwalczania choroby zgodnie z art. 30 ust. 1 lub 2 w odniesieniu do co najmniej jednej z chorób wpisanych do wykazu, o których mowa w art. 8 ust. 1 lit. b) i c);

b)	są przeznaczone do spożycia przez ludzi.

2. W drodze odstępstwa od ust. 1 niniejszego artykułu państwa członkowskie mogą zezwolić podmiotom na wprowadzenie utrzymywanych zwierząt akwakultury wodnych do strefy lub przedziału, dla których zgodnie z art. 30 ust. 1 lub 2 ustanowiono program zwalczania chorób wpisanych do wykazu, o których mowa w art. 8 ust. 1 lit. b) i c), z innej strefy lub przedziału, dla których także ustanowiono taki program dla tych samych chorób w tym państwie członkowskim, o ile takie przemieszczenie nie zagrozi statusowi zdrowotnemu państwa członkowskiego, jego strefy lub przedziału. [Popr. 302]

3. Komisja jest uprawniona do przyjmowania aktów delegowanych zgodnie z art. 253 dotyczących odstępstw od przewidzianych w ust. 2 niniejszego artykułu wymagań odnoszących się do przemieszczeń utrzymywanych zwierząt akwakultury wodnych , o ile przemieszczenia te nie stwarzają istotnego ryzyka rozprzestrzeniania się chorób z uwagi na: [Popr. 303]

a)	gatunki, kategorie i stadium rozwoju utrzymywanych zwierząt akwakultury wodnych ; [Popr. 304]

b)	metody chowu i rodzaj produkcji zwierząt akwakultury wodnych w zakładach akwakultury pochodzenia i przeznaczenia; [Popr. 305]

c)	planowane wykorzystanie utrzymywanych zwierząt akwakultury wodnych ; [Popr. 306]

d)	miejsce przeznaczenia utrzymywanych zwierząt akwakultury wodnych ; [Popr. 307]

e)	obróbkę lub leczenie, metody przetwarzania i inne specjalne środki ograniczające ryzyko zastosowane w miejscu pochodzenia lub przeznaczenia.

Artykuł 201

1. Artykuł 200 ust. 1 i 2 oraz przepisy przyjęte na podstawie art. 200 ust. 3 stosuje się także do przemieszczeń dzikich zwierząt wodnych przeznaczonych do spożycia przez ludzi i przeznaczonych do państw członkowskich, ich stref lub przedziałów, które uznano za wolne od choroby zgodnie z art. 36 ust. 3 lub art. 37 ust. 4 lub które podlegają programowi zwalczania zgodnie z art. 30 ust. 1 lub 2, tam gdzie takie środki są niezbędne do zapewnienia, aby te dzikie zwierzęta wodne nie stwarzały istotnego ryzyka rozprzestrzeniania się chorób wpisanych do wykazu, o których mowa w art. 8 ust. 1 lit. d), na zwierzęta wodne w miejscu przeznaczenia.

2. Komisja jest uprawniona do przyjmowania aktów delegowanych zgodnie z art. 253 dotyczących wymagań odnośnie do przemieszczeń dzikich zwierząt wodnych przeznaczonych do spożycia przez ludzi, w uzupełnieniu do ust. 1 niniejszego artykułu.

Sekcja 4

Zwierzęta wodne nieprzeznaczone do zakładów, do uwolnienia do środowiska naturalnego ani do spożycia przez ludzi

Artykuł 202

Przemieszczanie zwierząt wodnych nieprzeznaczonych do zakładów, do uwolnienia do środowiska naturalnego ani do spożycia przez ludzi oraz akty delegowane

1. Podmioty wprowadzają niezbędne środki zapobiegawcze celem zapewnienia, aby przemieszczenia zwierząt wodnych nieprzeznaczonych do zakładów, do uwolnienia do środowiska naturalnego ani do spożycia przez ludzi nie stwarzały istotnego ryzyka rozprzestrzeniania się chorób wpisanych do wykazu, o których mowa w art. 8 ust. 1 lit. d), na zwierzęta wodne w miejscu przeznaczenia.

2. Komisja jest uprawniona do przyjmowania aktów delegowanych zgodnie z art. 253 dotyczących środków zapobiegawczych przewidzianych w ust. 1 niniejszego artykułu celem zapewnienia, aby zwierzęta wodne nie rozprzestrzeniały chorób wpisanych do wykazu, o których mowa w art. 8 ust. 1 lit. d), przy uwzględnieniu kwestii, o których mowa w ust. 3 niniejszego artykułu.

3. Przyjmując akty delegowane, o których mowa w ust. 2, Komisja bierze pod uwagę następujące kwestie:

a)	choroby wpisane do wykazu, o których mowa w art. 8 ust. 1 lit. d), w odniesieniu do danych gatunków wpisanych do wykazu lub do danych kategorii zwierząt wodnych;

b)	status zdrowotny w odniesieniu do chorób wpisanych do wykazu, o których mowa w art. 8 ust. 1 lit. d), w przedziałach, strefach lub w państwach członkowskich pochodzenia i przeznaczenia;

c)	miejsca pochodzenia i przeznaczenia;

d)	rodzaj przemieszczeń zwierząt wodnych,

e)	gatunki i kategorie zwierząt wodnych;

f)	wiek zwierząt wodnych;

g)	inne czynniki epidemiologiczne.

Sekcja 5

Odstępstwa od sekcji 1-4 oraz dodatkowe środki ograniczające ryzyko

Artykuł 203

Zwierzęta wodne przeznaczone do odizolowanych zakładów akwakultury oraz akty delegowane

1. Podmioty przemieszczają zwierzęta wodne do odizolowanego zakładu akwakultury wyłącznie wtedy, gdy zwierzęta te spełniają następujące warunki:

a)	pochodzą z innego odizolowanego zakładu akwakultury;

b)	nie stwarzają istotnego ryzyka rozprzestrzeniania się chorób wpisanych do wykazu, o których mowa w art. 8 ust. 1 lit. d), na gatunki wpisane do wykazu w odizolowanym zakładzie akwakultury przeznaczenia, chyba że takie przemieszczenie jest dozwolone do celów naukowych.

2. Komisja jest uprawniona do przyjmowania aktów delegowanych zgodnie z art. 253 dotyczących:

a)	szczegółowych wymagań w odniesieniu do przemieszczeń zwierząt akwakultury do odizolowanych zakładów akwakultury w uzupełnieniu do wymagań określonych w ust. 1 niniejszego artykułu;

szczególnych reguł w odniesieniu do przemieszczeń zwierząt akwakultury do odizolowanych zakładów akwakultury, w których obowiązują środki ograniczające ryzyko, gwarantujące, że takie przemieszczenia nie stwarzają istotnego ryzyka dla zdrowia zwierząt akwakultury w tym odizolowanym zakładzie akwakultury i w okolicznych zakładach.

Artykuł 204

Odstępstwa dotyczące przemieszczeń zwierząt wodnych do celów naukowych oraz akty delegowane

1. Właściwy organ w miejscu przeznaczenia może, za porozumieniem z właściwym organem miejsca pochodzenia, zezwolić na przemieszczenia do celów naukowych na swoje terytorium zwierząt wodnych, które nie spełniają wymogów sekcji 1-4, z wyłączeniem art. 190 ust. 1 i 3, art. 191, 192 i 193.

2. Właściwe organy przyznają przewidziane w ust. 1 odstępstwa dotyczące przemieszczeń zwierząt wodnych do celów naukowych wyłącznie pod następującymi warunkami:

właściwe organy w miejscu przeznaczenia i w miejscu pochodzenia:

(i)	uzgodniły warunki takich przemieszczeń;

(ii)

wprowadziły niezbędne środki ograniczające ryzyko, celem zapewnienia, aby przemieszczenia tych zwierząt wodnych nie zagrażały statusowi zdrowotnemu miejsc znajdujących się na trasie przemieszczenia oraz miejsca przeznaczenia w odniesieniu do chorób wpisanych do wykazu, o których mowa w art. 8 ust. 1 lit. d);

(iii)

powiadomiły, w stosownych przypadkach, właściwe organy państw członkowskich, przez które przebiega trasa przemieszczenia zwierząt, o przyznanym odstępstwie oraz o warunkach, na jakich je przyznano;

b)	przemieszczenia tych zwierząt wodnych odbywają się pod nadzorem właściwych organów miejsca pochodzenia i przeznaczenia oraz, w stosownych przypadkach, właściwego organu państwa członkowskiego, przez które przebiega trasa przemieszczenia zwierząt.

3. Komisja jest uprawniona do przyjmowania aktów delegowanych zgodnie z art. 253 w sprawie zmiany i uzupełnienia reguł dotyczących przyznawania przez właściwy organ odstępstw określonych w ust. 1 i 2 niniejszego artykułu.

Artykuł 205

Przekazanie uprawnień dotyczących szczególnych wymagań i odstępstw w odniesieniu do wystaw, ogrodów zoologicznych, sklepów zoologicznych, stawów ogrodowych, akwariów komercyjnych i hurtowni

Komisja jest uprawniona do przyjmowania aktów delegowanych zgodnie z art. 253 dotyczących:

wymagań szczególnych uzupełniających reguły określone w sekcjach 1-4 oraz w odniesieniu do przemieszczeń zwierząt wodnych do następujących celów:

(i)	ogrody zoologiczne, sklepy zoologiczne i hurtownie;

(ii)	wystawy, wydarzenia sportowe, kulturalne i podobne; lub

(iii)

do akwariów komercyjnych.

odstępstw od sekcji 1-4 z wyłączeniem art. 190 ust. 1 i 3 oraz artykułów 191, 192 i 193 w odniesieniu do przemieszczeń zwierząt wodnych, o których mowa w lit. a) , pod warunkiem że zostały zastosowane odpowiednie środki bioasekuracji mające na celu zapewnienie tego, że takie przeniesienia nie wiążą się ze znaczącym ryzykiem dla statusu zdrowia w miejscu przeznaczenia . [Popr. 308]

Artykuł 206

Uprawnienia wykonawcze dotyczące tymczasowych odstępstw dla przemieszczeń określonych gatunków lub kategorii zwierząt wodnych

Komisja może w drodze aktów wykonawczych ustanowić reguły dotyczące tymczasowych odstępstw od przepisów niniejszego rozdziału dla przemieszczeń określonych gatunków lub kategorii zwierząt wodnych, jeżeli:

wymagania dotyczące przemieszczeń określone w art. 195, art. 196 ust. 1, art. 197, 198, art. 199 ust. 1 i 2, art. 200, art. 201 ust. 1, art. 202 ust. 1, art. 203 ust. 1, art. 204 ust. 1 i 2 oraz w przepisach przyjętych na podstawie art. 196 ust. 2, art. 199 ust. 3, art. 201 ust. 2, art. 202 ust. 2, art. 203 ust. 2, art. 204 ust. 3 i art. 205 nie ograniczają skutecznie ryzyka wiążącego się z niektórymi przemieszczeniami tych zwierząt wodnych; lub

b)	choroby wpisane do wykazu, o których mowa w art. 8 ust. 1 lit. d), rozprzestrzeniają się pomimo wymagań dotyczących przemieszczeń określonych zgodnie z sekcjami 1-5.

Te akty wykonawcze przyjmuje się zgodnie z procedurą sprawdzającą, o której mowa w art. 255 ust. 2.

W należycie uzasadnionych szczególnie pilnych przypadkach związanych z chorobą wpisaną do wykazu stanowiącą ryzyko o bardzo znacznych konsekwencjach, przy uwzględnieniu kwestii, o których mowa w art. 205, Komisja przyjmuje, zgodnie z procedurą określoną w art. 255 ust. 3, akty wykonawcze mające natychmiastowe zastosowanie.

Artykuł 207

Kwestie, które należy wziąć pod uwagę przy przyjmowaniu aktów delegowanych i aktów wykonawczych przewidzianych w niniejszej sekcji

Ustanawiając reguły w aktach delegowanych i aktach wykonawczych przyjmowanych na podstawie art. 203 ust. 2, art. 204 ust. 3, art. 205 i 206, Komisja bierze pod uwagę następujące kwestie:

a)	ryzyko związane z przemieszczeniem;

b)	status zdrowotny w odniesieniu do chorób wpisanych do wykazu, o których mowa w art. 8 ust. 1 lit. d), w miejscach pochodzenia i przeznaczenia;

c)	gatunki zwierząt wodnych wpisane do wykazu w odniesieniu do chorób wpisanych do wykazu, o których mowa w art. 8 ust. 1 lit. d);

d)	zastosowane środki bioasekuracji;

e)	szczególne warunki, w których utrzymuje się zwierzęta akwakultury wodne ; [Popr. 309]

f)	szczególną strukturę przemieszczeń w danym rodzaju zakładu akwakultury oraz gatunki i kategorie zwierząt akwakultury wodnych , których to dotyczy; [Popr. 310]

g)	inne czynniki epidemiologiczne.

Sekcja 6

Certyfikacja zdrowia zwierząt

Artykuł 208

Obowiązki podmiotów dotyczące zapewnienia, aby zwierzętom akwakultury towarzyszyło świadectwo zdrowia zwierząt

1. Podmioty przemieszczają zwierzęta akwakultury wyłącznie pod warunkiem, że towarzyszy im świadectwo zdrowia zwierząt wystawione przez właściwy organ w miejscu pochodzenia zgodnie z art. 216 ust. 1, jeżeli zwierzęta te należą do gatunków wpisanych do wykazu w odniesieniu do chorób wpisanych do wykazu, o których mowa w lit. a), i są przemieszczane w jednym z następujących celów:

są przeznaczone do wprowadzenia do państwa członkowskiego, jego strefy lub przedziału, które zostały uznane za wolne od choroby zgodnie z art. 36 ust. 3 i art. 37 ust. 4, lub dla których ustanowiono program zwalczania choroby zgodnie z art. 30 ust. 1 lub 2 w odniesieniu do co najmniej jednej z chorób wpisanych do wykazu, o których mowa w art. 8 ust. 1 lit. b) i c); oraz

są przeznaczone do jednego z następujących celów:

(i)	zakład akwakultury;

(ii)	uwolnienie do środowiska naturalnego;

(iii)

spożycie przez ludzi.

2. Podmioty przemieszczają zwierzęta akwakultury wyłącznie pod warunkiem, że towarzyszy im świadectwo zdrowia zwierząt wystawione przez właściwy organ w miejscu pochodzenia zgodnie z art. 216 ust. 1, jeżeli zwierzęta te należą do gatunków wpisanych do wykazu w odniesieniu do chorób, o których mowa w lit. a), i są przemieszczane z jednego z następujących powodów:

zezwolono na opuszczenie przez te zwierzęta obszaru objętego ograniczeniami, który podlega środkom kontroli choroby określonym w art. 55 ust. 1 lit. f) ppkt (ii), art. 56, 64, art. 65 ust. 1, art. 74 ust. 1, art. 78 ust. 1 i 2 oraz w przepisach przyjętych na podstawie art. 55 ust. 2, art. 67, 68, art. 71 ust. 3, art. 74 ust. 3, art. 79, art. 81 ust. 2 i art. 248 w odniesieniu do co najmniej jednej z chorób wpisanych do wykazu, o których mowa w art. 8 ust. 1 lit. a) i b);

są przeznaczone do jednego z następujących celów:

(i)	zakład akwakultury;

(ii)	uwolnienie do środowiska naturalnego;

(iii)

spożycie przez ludzi.

3. Podmioty wprowadzają wszystkie niezbędne środki celem zapewnienia, aby świadectwa zdrowia zwierząt towarzyszyły zwierzętom akwakultury od miejsca ich pochodzenia do miejsca ich przeznaczenia, chyba że przewidziano szczególne środki w przepisach przyjętych na podstawie art. 214.

Artykuł 209

Obowiązki podmiotów dotyczące zapewnienia, aby innym zwierzętom wodnym towarzyszyło świadectwo zdrowia zwierząt, oraz uprawnienia wykonawcze

1. Podmioty przemieszczają zwierzęta wodne inne niż zwierzęta akwakultury, o których mowa w art. 208 ust. 1 i 2, wyłącznie pod warunkiem, że towarzyszy im świadectwo zdrowia zwierząt wystawione przez właściwy organ w miejscu pochodzenia zgodnie z art. 216 ust. 1, jeżeli, ze względu na ryzyko związane z przemieszczaniem tych zwierząt wodnych, certyfikacja zdrowia zwierząt jest niezbędna do zapewnienia zgodności z następującymi wymaganiami dotyczącymi przemieszczeń gatunków zwierząt wpisanych do wykazu:

a)	wymagania określone w sekcjach 1-5 oraz w przepisach przyjętych na podstawie tych sekcji;

b)	środki kontroli choroby przewidziane w art. 55 ust. 1, art. 56, art. 61 ust. 1, art. 62, 64, art. 65 ust. 1, art. 74 ust. 1, art. 78 ust. 1 i 2 lub w przepisach przyjętych na podstawie art. 55 ust. 2, art. 63, 67, 68, art. 71 ust. 3, art. 74 ust. 3, art. 79 i art. 81 ust. 2;

c)	środki nadzwyczajne określone w przepisach przyjętych na podstawie art. 248.

2. Artykuł 208 stosuje się także do dzikich zwierząt wodnych przeznaczonych do zakładu akwakultury, chyba że właściwy organ miejsca pochodzenia uzna, że certyfikacja jest niewykonalna ze względu na charakter miejsca pochodzenia tych dzikich zwierząt wodnych.

3. Komisja ustanawia w drodze aktów wykonawczych reguły dotyczące określonego w ust. 2 niniejszego artykułu obowiązku podmiotów w zakresie zapewnienia, aby dzikim zwierzętom wodnym przeznaczonym do zakładu akwakultury towarzyszyło świadectwo zdrowia zwierząt.

Te akty wykonawcze przyjmuje się zgodnie z procedurą sprawdzającą, o której mowa w art. 255 ust. 2.

Artykuł 210

Odstępstwa przyznawane przez państwa członkowskie dotyczące krajowej certyfikacji zdrowia zwierząt

W drodze odstępstwa od określonych w art. 208 i 209 wymagań dotyczących certyfikacji zdrowia zwierząt państwa członkowskie mogą przyznać odstępstwa dotyczące przemieszczeń niektórych przesyłek zwierząt wodnych bez świadectwa zdrowia zwierząt w obrębie swoich terytoriów, pod warunkiem że w państwach tych istnieje alternatywny system zapewniający identyfikowalność takich przesyłek oraz ich zgodność z określonymi w sekcjach 1-5 wymaganiami w zakresie zdrowia zwierząt dotyczącymi takiego przemieszczenia.

Artykuł 211

Przekazanie uprawnień dotyczących certyfikacji zdrowia zwierząt wodnych

Komisja jest uprawniona do przyjmowania aktów delegowanych zgodnie z art. 253 dotyczących:

odstępstw od wymagań dotyczących świadectw zdrowia zwierząt, określonych w art. 208 ust. 209, oraz warunków przyznawania takich odstępstw dla przemieszczeń zwierząt wodnych, które nie stwarzają istotnego ryzyka rozprzestrzeniania się choroby ze względu na:

(i)	kategorie, stadium rozwoju i gatunki zwierząt wodnych;

(ii)	metody chowu i rodzaj produkcji tych gatunków i kategorii zwierząt akwakultury;

(iii)

planowane wykorzystanie zwierząt wodnych;

(iv)	miejsce przeznaczenia zwierząt wodnych;

specjalnych reguł w odniesieniu do certyfikacji zdrowia zwierząt określonej w art. 208 i 209, o ile alternatywne środki ograniczające ryzyko wprowadzone przez właściwy organ zapewniają:

(i)	identyfikowalność zwierząt wodnych;

(ii)	zgodność przemieszczanych zwierząt wodnych z wymaganymi warunkami zdrowia zwierząt określonymi w sekcjach 1-5.

c)	szczegółowych reguł w odniesieniu do świadectw zdrowia, które muszą towarzyszyć przemieszczeniom zwierząt wodnych do celów naukowych, o których mowa w art. 204 ust. 1.

Artykuł 212

Treść świadectw zdrowia zwierząt

1. Świadectwo zdrowia zwierząt zawiera co najmniej następujące informacje:

a)	zakład lub miejsce pochodzenia, zakład lub miejsce przeznaczenia oraz, o ile jest to istotne z punktu widzenia rozprzestrzeniania się choroby, zakłady lub miejsca, w których zatrzymano się po drodze;

b)	opis zwierząt wodnych;

c)	liczbę, objętość lub wagę zwierząt wodnych;

d)	niezbędne informacje potrzebne do wykazania, że zwierzęta spełniają wymagania dotyczące przemieszczeń określone w sekcjach 1-5.

2. Świadectwo zdrowia zwierząt może zawierać inne informacje wymagane zgodnie z innymi przepisami Unii.

Artykuł 213

Przekazanie uprawnień i akty wykonawcze dotyczące treści świadectw zdrowia zwierząt

1. Komisja jest uprawniona do przyjmowania zgodnie z art. 253 aktów delegowanych w sprawie treści świadectw zdrowia zwierząt, o których mowa w art. 212 ust. 1:

a)	szczegółowych reguł dotyczących treści tych świadectw zdrowia zwierząt przewidzianych w art. 212 ust. 1 w odniesieniu do różnych kategorii i gatunków zwierząt wodnych;

b)	dodatkowych informacji, które należy zawrzeć w świadectwach zdrowia zwierząt, o których mowa w art. 212 ust. 1.

2. Komisja może w drodze aktów wykonawczych ustanowić przepisy dotyczące wzorów formularzy świadectw zdrowia zwierząt.

Te akty wykonawcze przyjmuje się zgodnie z procedurą sprawdzającą, o której mowa w art. 255 ust. 2.

Artykuł 214

Obowiązek podmiotów dotyczący zapewnienia, aby świadectwa zdrowia zwierząt towarzyszyły zwierzętom wodnym do miejsca przeznaczenia oraz akty delegowane

Komisja jest uprawniona do przyjmowania aktów delegowanych zgodnie z art. 253 dotyczących szczególnych środków uzupełniających określone w art. 208 wymagania dotyczące certyfikacji zdrowia zwierząt w odniesieniu do następujących rodzajów przemieszczeń zwierząt wodnych:

przemieszczenia zwierząt wodnych, które nie mogą kontynuować przejazdu do miejsca ostatecznego przeznaczenia i muszą wrócić do miejsca pochodzenia lub zostać przemieszczone do innego miejsca przeznaczenia z jednego z następujących powodów:

(i)	ich planowane przemieszczenie zostało w nieoczekiwany sposób przerwane ze względów związanych z dobrostanem zwierząt;

(ii)	nieprzewidziane wypadki lub zdarzenia po drodze;

(iii)

odrzucono zwierzęta wodne w miejscu przeznaczenia w innym państwie członkowskim lub na zewnętrznej granicy Unii;

(iv)	odrzucono zwierzęta wodne w państwie trzecim;

b)	przemieszczenia zwierząt akwakultury przeznaczonych na wystawy i do celów wydarzeń sportowych, kulturalnych i podobnych, oraz późniejszy powrót takich zwierząt do miejsca pochodzenia.

Artykuł 215

Obowiązki podmiotów w zakresie współpracy z właściwymi organami w celach certyfikacji zdrowia zwierząt

Podmioty:

a)	przekazują właściwemu organowi wszystkie informacje niezbędne do wypełnienia świadectwa zdrowia zwierząt, o którym mowa w art. 208 i 209 oraz w przepisach przyjętych na podstawie art. 211, 213 i 214;

b)	w niezbędnych przypadkach poddają zwierzęta wodne kontroli tożsamości, kontroli fizycznej i kontroli dokumentacji określonej w art. 216 ust. 3 oraz w przepisach przyjętych na podstawie art. 216 ust. 4.

Artykuł 216

Zadania właściwego organu w zakresie certyfikacji zdrowia zwierząt oraz akty delegowane

1. Na wniosek podmiotu właściwy organ wystawia świadectwo zdrowia zwierząt do celów przemieszczenia zwierząt wodnych, jeżeli jest to wymagane w art. 208 i 209 lub przepisami aktów delegowanych przyjętych na podstawie art. 211 i 214, o ile zostały spełnione, w stosownych przypadkach, następujące wymagania dotyczące zdrowia zwierząt:

a)	wymagania określone w art. 190, art. 191 ust. 1, art. 192, 194, 195, art. 196 ust. 1, art. 197, 198, art. 199 ust. 1 i 2, art. 200, art. 202 ust. 1, art. 203 ust. 1, art. 204 ust. 1 i 2;

b)	wymagania określone w aktach delegowanych przyjętych na podstawie art. 191 ust. 2, art. 196 ust. 2, art. 199 ust. 3, art. 200 ust. 3, art. 201 ust. 2, art. 202 ust. 2, art. 203 ust. 2, art. 204 ust. 3 i art. 205;

c)	wymagania określone w aktach wykonawczych przyjętych na podstawie art. 206.

2. Świadectwa zdrowia zwierząt są:

a)	sprawdzane i podpisywane przez urzędowego lekarza weterynarii;

b)	ważne przez okres ustalony w przepisach przyjętych na podstawie ust. 4 lit. b), podczas którego zwierzęta akwakultury objęte świadectwem muszą nadal spełniać zawarte w nim gwarancje zdrowia zwierząt.

3. Przed podpisaniem świadectwa zdrowia zwierząt urzędowy lekarz weterynarii sprawdza, czy objęte świadectwem zwierzęta wodne spełniają wymagania niniejszego rozdziału, przeprowadzając kontrolę dokumentacji, kontrolę tożsamości i kontrolę fizyczną zgodnie z aktami delegowanymi przyjętymi na podstawie ust. 4; kontrole te prowadzone są w stosownych przypadkach, przy uwzględnieniu danych gatunków i kategorii zwierząt wodnych oraz wymagań w zakresie zdrowia zwierząt.

4. Komisja jest uprawniona do przyjmowania aktów delegowanych zgodnie z art. 253, w których określa się reguły dotyczące:

rodzajów kontroli dokumentacji, kontroli tożsamości i kontroli fizycznej oraz badań w odniesieniu do różnych gatunków i kategorii zwierząt wodnych, które to kontrole musi przeprowadzać urzędowy lekarz weterynarii zgodnie z ust. 3 niniejszego artykułu, aby sprawdzić zgodność z wymaganiami niniejszego rozdziału;

b)	terminów przeprowadzania takich kontroli dokumentacji, kontroli tożsamości i kontroli fizycznych i badań oraz terminów wystawiania świadectw zdrowia zwierząt przez urzędowego lekarza weterynarii przed przemieszczeniem przesyłek zwierząt wodnych.

Artykuł 217

Elektroniczne świadectwa zdrowia

Elektroniczne świadectwa zdrowia zwierząt, wystawiane, obsługiwane i przekazywane za pośrednictwem IMSOC, mogą zastąpić towarzyszące zwierzętom świadectwa zdrowia zwierząt przewidziane w art. 208, jeżeli takie elektroniczne świadectwa zdrowia zwierząt:

a)	zawierają wszystkie informacje, które powinno zawierać świadectwo zdrowia zwierząt zgodnie z art. 212 ust. 1 i zgodnie z przepisami przyjętymi na podstawie art. 213;

b)	zapewniają identyfikowalność zwierząt wodnych i ich powiązanie z elektronicznymi świadectwami zdrowia zwierząt.

Artykuł 218

Deklaracja podmiotu dotycząca przemieszczeń zwierząt akwakultury wodnych do innych państw członkowskich oraz akty delegowane [Popr. 311]

1. Podmioty w miejscu pochodzenia wystawiają deklarację dotyczącą przemieszczeń zwierząt akwakultury wodnych z miejsca ich pochodzenia w jednym państwie członkowskim do miejsca przeznaczenia w innym państwie członkowskim oraz zapewniają, aby deklaracja ta towarzyszyła takim zwierzętom akwakultury wodnym , jeżeli nie ma do nich zastosowania wymóg, aby towarzyszyło im świadectwo zdrowia zwierząt, o którym mowa w art. 208 i 209 oraz w przepisach przyjętych na podstawie art. 211 i 214. [Popr. 312]

2. Deklaracja, o której mowa w ust. 1, zawiera co najmniej następujące informacje o zwierzętach akwakultury wodnych : [Popr. 313]

a)	miejsca ich pochodzenia i przeznaczenia oraz, w stosownych przypadkach, miejsca znajdujące się na trasie przemieszczenia;

b)	opis zwierząt akwakultury wodnych , gatunki, ilość, waga lub objętość, stosownie do zwierząt, których to dotyczy; [Popr. 314]

c)	informacje niezbędne do wykazania, że zwierzęta akwakultury wodne spełniają wymagania dotyczące przemieszczeń określone w sekcjach 1-5. [Popr. 315]

3. Komisja jest uprawniona do przyjmowania aktów delegowanych zgodnie z art. 253 dotyczących:

a)	szczegółowych reguł w odniesieniu do treści deklaracji przewidzianej w ust. 2 niniejszego artykułu w odniesieniu do różnych gatunków i kategorii zwierząt akwakultury wodnych ; [Popr. 316]

b)	informacji, które należy zawrzeć w deklaracji w dodatku do informacji określonych w ust. 2 niniejszego artykułu.

4. Komisja może w drodze aktów wykonawczych ustanowić reguły dotyczące wzorów formularzy deklaracji, o której mowa w ust. 1 niniejszego artykułu.

Te akty wykonawcze przyjmuje się zgodnie z procedurą sprawdzającą, o której mowa w art. 255 ust. 2.

Sekcja 7

Powiadamianie o przemieszczeniach zwierząt wodnych do innych państw członkowskich

Artykuł 219

Obowiązki podmiotów w zakresie powiadamiania o przemieszczeniach zwierząt wodnych pomiędzy państwami członkowskimi

Podmioty powiadamiają z wyprzedzeniem właściwy organ w swoim państwie członkowskim pochodzenia o planowanym przemieszczeniu zwierząt wodnych z jednego państwa członkowskiego do innego państwa członkowskiego, jeżeli:

a)	zgodnie z art. 208, art. 209 lub z przepisami przyjętymi na podstawie art. 211 i art. 214 ust. 2 zwierzętom wodnym musi towarzyszyć świadectwo zdrowia zwierząt wystawione przez właściwy organ państwa członkowskiego pochodzenia;

b)	zwierzętom wodnym musi towarzyszyć świadectwo zdrowia zwierząt dla zwierząt wodnych przemieszczanych z obszaru objętego ograniczeniami, jak przewiduje art. 208 ust. 2 lit. a);

przemieszczane zwierzęta akwakultury i dzikie zwierzęta wodne są przeznaczone do:

(i)	zakładu podlegającego rejestracji zgodnie z art. 171 lub zatwierdzeniu zgodnie z art. 174-177;

(ii)	uwolnienia do środowiska naturalnego;

d)	powiadomienie jest wymagane zgodnie z aktami delegowanymi przyjętymi na podstawie art. 221.

Do celów powiadomienia przewidzianego w akapicie pierwszym niniejszego artykułu podmioty przekazują właściwemu organowi państwa członkowskiego pochodzenia wszystkie niezbędne informacje umożliwiające mu powiadomienie o przemieszczeniu właściwego organu państwa członkowskiego przeznaczenia zgodnie z art. 220 ust. 1.

Artykuł 220

Zadania właściwego organu w zakresie powiadamiania o przemieszczeniach zwierząt wodnych do innych państw członkowskich

1. Właściwy organ państwa członkowskiego pochodzenia powiadamia właściwy organ państwa członkowskiego przeznaczenia o przemieszczeniach zwierząt wodnych, o których to przemieszczeniach jest mowa w art. 219 ust. 1, chyba że zgodnie z art. 221 ust. 1 lit. c) przyznano odstępstwo dotyczące takiego powiadomienia.

2. Powiadomienia, o którym mowa w ust. 1 niniejszego artykułu, dokonuje się, o ile to możliwe, za pośrednictwem IMSOC.

3. Państwa członkowskie wyznaczają regiony do celów zarządzania powiadomieniami właściwego organu o przemieszczeniach, jak przewidziano w ust. 1 niniejszego artykułu.

Artykuł 221

Przekazanie uprawnień i akty wykonawcze dotyczące powiadamiania przez właściwy organ o przemieszczeniach zwierząt wodnych

1. Komisja jest uprawniona do przyjmowania aktów delegowanych zgodnie z art. 253 dotyczących:

wymagań w zakresie powiadamiania przez podmioty zgodnie z art. 219 ust. 1 o przemieszczeniach między państwami członkowskimi zwierząt wodnych kategorii lub gatunków innych niż te, o których mowa w art. 219 ust. 1 lit. a), b) i c), jeżeli identyfikowalność takich przemieszczeń jest niezbędna do zapewnienia zgodności z wymaganiami dotyczącymi zdrowia zwierząt określonymi w niniejszym rozdziale;

b)	informacji niezbędnych do powiadamiania przez podmioty i przez właściwy organ o przemieszczeniach zwierząt wodnych, jak przewidziano w art. 219 ust. 1 i art. 220 ust. 1;

c)	odstępstw od wymagań w zakresie powiadamiania określonych w art. 219 ust. 1 lit. c) w odniesieniu do kategorii lub gatunków zwierząt wodnych lub rodzajów przemieszczeń, które stwarzają nieistotne ryzyko;

d)	nadzwyczajnych procedur powiadamiania o przemieszczeniach zwierząt wodnych w przypadku przerw w dostawie prądu lub innych zakłóceń w działaniu systemu IMSOC;

e)	wymagań dotyczących wyznaczania przez państwa członkowskie regionów, o których mowa w art. 220 ust. 3;

2. Komisja może w drodze aktów wykonawczych ustanowić reguły dotyczące:

formatu powiadomień składanych przez:

(i)	podmioty do właściwego organu państwa członkowskiego pochodzenia o przemieszczeniach zwierząt wodnych zgodnie z art. 219 ust. 1;

(ii)	właściwy organ państwa członkowskiego pochodzenia do właściwego organu państwa członkowskiego przeznaczenia o przemieszczeniach zwierząt wodnych zgodnie z art. 220 ust. 1;

terminów:

(i)	przekazywania przez podmioty niezbędnych informacji, o których mowa w art. 219 ust. 1, właściwemu organowi państwa członkowskiego pochodzenia;

(ii)	przewidzianego w art. 220 ust. 1 powiadamiania o przemieszczeniach przez właściwy organ państwa członkowskiego pochodzenia.

Te akty wykonawcze przyjmuje się zgodnie z procedurą sprawdzającą, o której mowa w art. 255 ust. 2.

Rozdział 3

Przemieszczenia na terytorium Unii wodnych zwierząt domowych

Artykuł 222

Przemieszczenia o charakterze niekomercyjnym wodnych zwierząt domowych oraz akty wykonawcze

1. Posiadacze zwierząt domowych mogą dokonywać przemieszczeń o charakterze niekomercyjnym wodnych zwierząt domowych z gatunków wymienionych w załączniku I, jeżeli wprowadzono odpowiednie środki zapobiegania chorobom i ich kontroli celem zapewnienia, aby zwierzęta te nie stwarzały istotnego ryzyka rozprzestrzeniania się chorób wpisanych do wykazu, o których mowa w art. 8 ust. 1 lit. d), oraz nowo występujących chorób, na zwierzęta w miejscu przeznaczenia oraz w czasie transportu.

2. Artykuł 112 oraz reguły określone w aktach delegowanych przyjętych na podstawie art. 114 lit. f) i w aktach wykonawczych przyjętych na podstawie art. 117 mają zastosowanie do identyfikacji, rejestracji i identyfikowalności wodnych zwierząt domowych.

3. Komisja jest uprawniona do przyjmowania aktów delegowanych zgodnie z art. 253 dotyczących środków zapobiegania chorobom i ich kontroli, o których mowa w ust. 1 niniejszego artykułu, celem zapewnienia, aby wodne zwierzęta domowe nie stwarzały istotnego ryzyka rozprzestrzeniania się chorób, o których mowa w art. 8 ust. 1 lit. d), oraz nowo występujących chorób podczas transportu i w miejscu przeznaczenia, tam gdzie jest to stosowne ze względu na status zdrowotny miejsca przeznaczenia.

4. Komisja może w drodze aktów wykonawczych ustanowić reguły dotyczące środków zapobiegania chorobom i ich kontroli, o których mowa w ust. 1 niniejszego artykułu oraz w przepisach przyjętych na podstawie ust. 2 niniejszego artykułu.

Te akty wykonawcze przyjmuje się zgodnie z procedurą sprawdzającą, o której mowa w art. 255 ust. 2.

Rozdział 4

Produkcja, przetwarzanie i dystrybucja w Unii innych niż żywe zwierzęta wodne produktów pochodzenia zwierzęcego ze zwierząt wodnych

Artykuł 223

Ogólne obowiązki podmiotów w zakresie zdrowia zwierząt oraz akty delegowane

1. Podmioty wprowadzają odpowiednie środki zapobiegawcze celem zapewnienia, aby na wszystkich etapach produkcji, przetwarzania i dystrybucji w Unii innych niż żywe zwierzęta wodne produktów pochodzenia zwierzęcego ze zwierząt wodnych, takie produkty nie powodowały rozprzestrzeniania się:

a)	chorób wpisanych do wykazu, o których mowa w art. 8 ust. 1 lit. d), przy uwzględnieniu statusu zdrowotnego miejsca produkcji, przetwarzania i przeznaczenia;

b)	nowo występujących chorób.

2. Podmioty zapewniają, aby inne niż żywe zwierzęta wodne produkty pochodzenia zwierzęcego ze zwierząt wodnych nie pochodziły z zakładów lub zakładów przedsiębiorstw spożywczych ani nie były uzyskiwane ze zwierząt pochodzących z zakładów, które to zakłady lub zakłady przedsiębiorstw spożywczych podlegają:

a)	środkom nadzwyczajnym określonym w art. 246 i 247 oraz w przepisach przyjętych na podstawie art. 248, chyba że w części VI ustanowiono odstępstwa od tych przepisów;

ograniczeniom dotyczącym przemieszczeń mającym zastosowanie do zwierząt wodnych i do produktów pochodzenia zwierzęcego ze zwierząt wodnych, jak przewidziano w art. 31 ust. 1, art. 55 ust. 1, art. 56, art. 61 ust. 1 lit. a), art. 62 ust. 1, art. 65 ust. 1 lit. c), art. 70 ust. 1 lit. b), art. 74 art. 1 lit. a), art. 78 ust. 1 i 2, art. 80 ust. 1 i 2 oraz w przepisach przyjętych na podstawie art. 55 ust. 2, art. 63, 67, art. 71 ust. 3, art. 74 ust. 3, art. 79, art. 80 ust. 3 i art. 81 ust. 2, chyba że przepisy te przewidują odstępstwa.

3. Komisja jest uprawniona do przyjmowania aktów delegowanych zgodnie z art. 253 dotyczących szczegółowych wymagań w uzupełnieniu ust. 2 niniejszego artykułu w odniesieniu do przemieszczeń innych niż żywe zwierzęta wodne produktów pochodzenia zwierzęcego ze zwierząt wodnych, przy uwzględnieniu:

a)	chorób i gatunków zwierząt wodnych, których dotyczy choroba, a do których mają zastosowanie środki nadzwyczajne lub ograniczenia przemieszczeń, o których mowa w ust. 2;

b)	rodzajów produktów pochodzenia zwierzęcego ze zwierząt wodnych;

c)	środków ograniczających ryzyko stosowanych do produktów pochodzenia zwierzęcego ze zwierząt wodnych w miejscu pochodzenia i przeznaczenia;

d)	planowanego wykorzystania produktów pochodzenia zwierzęcego ze zwierząt wodnych;

e)	miejsca przeznaczenia produktów pochodzenia zwierzęcego ze zwierząt wodnych.

Artykuł 224

Świadectwa zdrowia zwierząt oraz akty delegowane

1. Podmioty przemieszczają następujące inne niż żywe zwierzęta wodne produkty pochodzenia zwierzęcego ze zwierząt wodnych wyłącznie wtedy, gdy towarzyszy im świadectwo zdrowia zwierząt wystawione przez właściwy organ w miejscu pochodzenia zgodnie z ust. 3:

produkty pochodzenia zwierzęcego ze zwierząt wodnych, jeżeli zezwolono na opuszczenie przez te produkty obszaru objętego ograniczeniami podlegającego środkom nadzwyczajnym określonym w przepisach przyjętych na podstawie art. 248, oraz takie produkty pochodzenia zwierzęcego pochodzą ze zwierząt wodnych z gatunków podlegających tym środkom nadzwyczajnym;

produkty pochodzenia zwierzęcego ze zwierząt wodnych, jeżeli zezwolono na opuszczenie przez te produkty obszaru objętego ograniczeniami podlegającego środkom kontroli choroby zgodnie z art. 31 ust. 1, art. 55 ust. 1 lit. c), art. 56, art. 61 ust. 1 lit. a), art. 62 ust. 1, art. 63 ust. 1, art. 65 ust. 1 lit. c), art. 70 ust. 1 lit. b), art. 74 art. 1 lit. a), art. 78 ust. 1 i 2, art. 80 ust. 1 i 2 oraz w przepisach przyjętych na podstawie art. 55 ust. 2, art. 63, 67, art. 71 ust. 3, art. 74 ust. 3, art. 79, art. 80 ust. 3 i art. 81 ust. 2, oraz takie produkty pochodzenia zwierzęcego pochodzą ze zwierząt wodnych z gatunków podlegających tym środkom kontroli choroby.

3. Na wniosek podmiotu właściwy organ wystawia świadectwo zdrowia zwierząt dotyczące przemieszczeń określonych w ust. 1 innych niż żywe zwierzęta wodne produktów pochodzenia zwierzęcego.

4. Do certyfikacji przemieszczeń określonych w ust. 1 niniejszego artykułu innych niż żywe zwierzęta wodne produktów pochodzenia zwierzęcego stosuje się art. 212, art. 214-217 oraz przepisy przyjęte na podstawie art. 213 i art. 216 ust. 4.

5. Komisja jest uprawniona do przyjmowania aktów delegowanych zgodnie z art. 253 dotyczących wymagań i szczegółowych reguł w odniesieniu do świadectw zdrowia zwierząt towarzyszących określonym w ust. 1 niniejszego artykułu innym niż żywe zwierzęta wodne produktom pochodzenia zwierzęcego, przy uwzględnieniu:

a)	rodzajów produktów pochodzenia zwierzęcego;

b)	środków ograniczających ryzyko stosowanych do produktów pochodzenia zwierzęcego, które to środki zmniejszają ryzyko rozprzestrzeniania się chorób;

c)	planowanego wykorzystania produktów pochodzenia zwierzęcego;

d)	miejsca przeznaczenia produktów pochodzenia zwierzęcego.

Artykuł 225

Treść świadectw zdrowia zwierząt, akty delegowane i wykonawcze

1. Świadectwo zdrowia zwierząt dla produktów pochodzenia zwierzęcego innych niż żywe zwierzęta wodne zawiera co najmniej następujące informacje:

a)	zakład lub miejsce pochodzenia oraz zakład lub miejsce przeznaczenia;

b)	opis produktów pochodzenia zwierzęcego;

c)	ilość lub objętość produktów pochodzenia zwierzęcego;

d)	dane identyfikacyjne produktów pochodzenia zwierzęcego, jeżeli jest to wymagane w art. 65 ust. 1 lit. h) lub w przepisach przyjętych na podstawie art. 66;

e)	informacje niezbędne do wykazania, że produkty pochodzenia zwierzęcego w danej przesyłce spełniają wymagania związane z ograniczeniami przemieszczeń przewidziane w art. 223 ust. 2 oraz w przepisach przyjętych na podstawie art. 223 ust. 3.

2. Świadectwo zdrowia zwierząt produktów pochodzenia zwierzęcego innych niż żywe zwierzęta wodne może zawierać inne informacje wymagane zgodnie z innymi przepisami Unii.

3. Komisja jest uprawniona do przyjmowania aktów delegowanych zgodnie z art. 253 dotyczących zmiany i uzupełnienia informacji, które należy zawrzeć w świadectwie zdrowia zwierząt zgodnie z ust. 1 niniejszego artykułu.

4. Komisja może w drodze aktów wykonawczych ustanowić reguły dotyczące wzorów formularzy świadectw zdrowia zwierząt, o których mowa w ust. 1 niniejszego artykułu.

Te akty wykonawcze przyjmuje się zgodnie z procedurą sprawdzającą, o której mowa w art. 255 ust. 2.

Artykuł 226

Powiadamianie o przemieszczeniach produktów pochodzenia zwierzęcego do innych państw członkowskich

1. Podmioty:

a)	informują z wyprzedzeniem właściwy organ w państwie pochodzenia o planowanym przemieszczeniu produktów pochodzenia zwierzęcego innych niż żywe zwierzęta wodne, jeżeli zgodnie z art. 224 ust. 1 wymagane jest, aby przesyłkom towarzyszyło świadectwo zdrowia zwierząt;

b)	przekazują wszystkie niezbędne informacje, aby umożliwić właściwemu organowi państwa członkowskiego pochodzenia powiadomienie zgodnie z ust. 2 państwa członkowskiego przeznaczenia o przemieszczeniu produktów pochodzenia zwierzęcego innych niż żywe zwierzęta wodne.

2. Właściwy organ państwa członkowskiego pochodzenia powiadamia zgodnie z art. 220 ust. 1 właściwy organ państwa członkowskiego przeznaczenia o przemieszczeniach produktów pochodzenia zwierzęcego innych niż żywe zwierzęta wodne.

3. Artykuły 219 i 220 oraz przepisy przyjęte na podstawie art. 221 mają zastosowanie do powiadamiania o produktach pochodzenia zwierzęcego innych niż żywe zwierzęta wodne.

Rozdział 5

Środki krajowe

Artykuł 227

Środki krajowe ograniczające skutki chorób innych niż choroby wpisane do wykazu

1. W przypadku gdy choroba inna niż choroby wpisane do wykazu, o których mowa w art. 8 ust. 1 lit. d), stwarza istotne ryzyko dla zwierząt wodnych w państwie członkowskim, państwo członkowskie, którego to dotyczy, może wprowadzić środki krajowe, aby zapobiec wprowadzeniu tej choroby lub kontrolować jej rozprzestrzenianie się.

Państwa członkowskie zapewniają, aby te środki krajowe nie wykraczały poza to, co jest odpowiednie i niezbędne do zapobiegania wprowadzaniu choroby lub do kontroli jej rozprzestrzeniania się w państwie członkowskim.

2. Państwa członkowskie powiadamiają Komisję z wyprzedzeniem o proponowanych środkach krajowych, o których mowa w ust. 1, jeżeli mogą one wpływać na przemieszczenia między państwami członkowskimi.

3. Komisja zatwierdza i w razie potrzeby zmienia środki krajowe, o których mowa w ust. 2 niniejszego artykułu, w drodze aktów wykonawczych. Te akty wykonawcze przyjmuje się zgodnie z procedurą sprawdzającą, o której mowa w art. 255 ust. 2.

4. Zatwierdzenia, o którym mowa w ust. 3, dokonuje się wyłącznie wtedy, gdy ustanowienie ograniczeń przemieszczeń między państwami członkowskimi jest niezbędne do zapobiegania wprowadzeniu choroby, o której mowa w ust. 1, lub do kontroli jej rozprzestrzeniania się, przy uwzględnieniu ogólnych skutków choroby i środków wprowadzonych w Unii.

TYTUŁ III

Zwierzęta z gatunków innych niż gatunki zdefiniowane jako zwierzęta lądowe i wodne oraz materiał biologiczny wykorzystywany do rozrodu takich innych zwierząt i uzyskane z nich produkty pochodzenia zwierzęcego

Artykuł 228

Wymagania w zakresie zdrowia zwierząt dotyczące innych zwierząt, materiału biologicznego wykorzystywanego do rozrodu takich zwierząt i uzyskanych z nich produktów pochodzenia zwierzęcego

Jeżeli inne zwierzęta należą do gatunków wpisanych do wykazu w odniesieniu do chorób wpisanych do wykazu, o których mowa w art. 8 ust. 1 lit. d), oraz te inne zwierzęta, materiał biologiczny wykorzystywany do ich rozrodu lub produkty pochodzenia zwierzęcego stwarzają ryzyko dla zdrowia publicznego lub dla zdrowia zwierząt, stosuje się następujące wymagania w zakresie zdrowia zwierząt:

a)	wymagania dotyczące rejestracji, zatwierdzania, dokumentacji i rejestrów zakładów oraz przewoźników, określone w tytule I rozdział 1 i w tytule II rozdział 1;

b)	wymagania dotyczące identyfikowalności określone w art. 102-105, art. 112 i 113 dla innych zwierząt oraz w art. 119 dla materiału biologicznego wykorzystywanego do rozrodu;

wymagania dotyczące przemieszczeń:

(i)

w przypadku innych zwierząt żyjących głównie w środowisku lądowym lub takich, których zwykle dotykają choroby zwierząt lądowych, przy uwzględnieniu kryteriów określonych w art. 229 ust. 3 lit. d) i e) – wymagania określone w części IV tytuł I rozdział 3 sekcja 1 i 6 oraz w części IV tytuł I rozdziały 4 i 5;

(ii)	w przypadku innych zwierząt żyjących głównie w środowisku wodnym lub takich, których zwykle dotykają choroby zwierząt wodnych, przy uwzględnieniu kryteriów określonych w art. 229 ust. 3 lit. d) i e) – wymagania określone w części IV tytuł II rozdział 2 sekcje 1-5 oraz tytuł II rozdział 2;

(iii)

w przypadku innych zwierząt domowych – wymagania określone w art. 112 i 152;

(iv)	w przypadku materiału biologicznego wykorzystywanego do rozrodu – wymagania ogólne dotyczące przemieszczeń określone w art. 155 i 156 oraz wymagania szczególne dotyczące przemieszczeń do innych państw członkowskich określone w art. 162 i 163;

(v)	w przypadku produktów pochodzenia zwierzęcego – ogólne obowiązki podmiotów w zakresie zdrowia zwierząt, dotyczące produkcji, przetwarzania i dystrybucji w Unii produktów pochodzenia zwierzęcego, określone w art. 164 i 223;

następujące obowiązki dotyczące certyfikacji zdrowia zwierząt przez podmioty i właściwy organ oraz dotyczące deklaracji składanych przez podmioty:

(i)	w przypadku innych zwierząt – zgodnie z art. 140-148 lub art. 208-218;

(ii)	w przypadku materiału biologicznego wykorzystywanego do rozrodu – zgodnie z art. 159 i 160;

(iii)

w przypadku produktów pochodzenia zwierzęcego – zgodnie z art. 165 i 166 lub art. 224 i 225;

e)	powiadamianie o przemieszczeniach przez podmioty i właściwy organ, przy uwzględnieniu wymagań określonych w art. 149, 150, 151, 161, 167, w art. 219-221 i art. 226.

Artykuł 229

Przekazanie uprawnień i akty wykonawcze dotyczące wymagań w zakresie zdrowia zwierząt dotyczących innych zwierząt, materiału biologicznego wykorzystywanego do ich rozrodu i uzyskiwanych z nich produktów pochodzenia zwierzęcego

1. Komisja jest uprawniona do przyjmowania aktów delegowanych zgodnie z art. 253 dotyczących uzupełnienia i zmiany określonych w art. 228 wymagań odnoszących się do innych zwierząt, materiału biologicznego wykorzystywanego do ich rozrodu lub uzyskiwanych z nich produktów pochodzenia zwierzęcego, o ile jest to niezbędne do ograniczenia ryzyka chorób objętych tymi wymaganiami; te akty delegowane dotyczą:

a)	wymagań w zakresie rejestracji, zatwierdzania, dokumentacji i rejestrów zakładów utrzymujących lub przewoźników przewożących inne zwierzęta, materiał biologiczny wykorzystywany do ich rozrodu lub uzyskiwane z nich produkty pochodzenia zwierzęcego, jak przewidziano w art. 228 lit. a);

b)	wymagań w zakresie identyfikowalności dotyczących innych zwierząt i materiału biologicznego wykorzystywanego do ich rozrodu, jak przewidziano w art. 228 lit. b);

c)	wymagań dotyczących przemieszczeń innych zwierząt, materiału biologicznego wykorzystywanego do ich rozrodu i uzyskiwanych z nich produktów pochodzenia zwierzęcego, jak przewidziano w art. 228 lit. c);

wymagań w zakresie obowiązków podmiotów i właściwego organu dotyczących certyfikacji zdrowia zwierząt i obowiązków podmiotów dotyczących deklaracji w odniesieniu do innych zwierząt, materiału biologicznego wykorzystywanego do ich rozrodu i uzyskiwanych z nich produktów pochodzenia zwierzęcego, jak przewidziano w art. 228 lit. d);

e)	wymagań w zakresie powiadamiania przez podmioty i właściwy organ o przemieszczeniach innych zwierząt, materiału biologicznego wykorzystywanego do ich rozrodu i uzyskiwanych z nich produktów pochodzenia zwierzęcego, jak przewidziano w art. 228 lit. e).

2. Komisja może przyjmować akty wykonawcze w sprawie szczegółowych reguł dotyczących wykonywania środków kontroli choroby i środków zapobiegania chorobie przewidzianych w ust. 1 niniejszego artykułu.

Te akty wykonawcze przyjmuje się zgodnie z procedurą sprawdzającą, o której mowa w art. 255 ust. 2.

3. Przyjmując akty delegowane i wykonawcze, o których mowa w ust. 1 i 2, Komisja bierze pod uwagę co najmniej jedno z następujących kryteriów:

gatunki lub kategorie innych zwierząt wpisane do wykazu zgodnie z art. 7 ust. 2 jako gatunki wpisane do wykazu w odniesieniu do co najmniej jednej z chorób wpisanych do wykazu, do których to gatunków lub kategorii mają zastosowanie środki zapobiegania chorobom i ich kontroli przewidziane w niniejszym rozporządzeniu;

b)	profil choroby wpisanej do wykazu, która dotyczy gatunków i kategorii innych zwierząt, o których mowa w lit. a);

c)	wykonalność, dostępność i skuteczność środków zapobiegania chorobom i ich kontroli dla gatunków wpisanych do wykazu, których dotyczą takie środki;

d)	główne lądowe lub wodne środowisko życia tych innych zwierząt;

e)	rodzaj chorób dotykających tego rodzaju inne zwierzęta, gdy są to choroby zwykle dotykające zwierzęta lądowe lub zwykle dotykające zwierzęta wodne, niezależnie od głównego środowiska życia, o którym mowa w lit. b).

CZĘŚĆ V

WPROWADZANIE DO UNII I WYWÓZ

Rozdział 1

Wprowadzanie do Unii zwierząt, materiału biologicznego wykorzystywanego do rozrodu i produktów pochodzenia zwierzęcego z państw i terytoriów trzecich

Sekcja 1

Wymagania dotyczące wprowadzania do Unii

Artykuł 230

Wymagania dotyczące wprowadzania do Unii zwierząt, materiału biologicznego wykorzystywanego do rozrodu i produktów pochodzenia zwierzęcego

1. Państwa członkowskie dopuszczają wprowadzanie do Unii przesyłek zwierząt, materiału biologicznego wykorzystywanego do rozrodu i produktów pochodzenia zwierzęcego z państw i terytoriów trzecich wyłącznie pod warunkiem, że spełniają one następujące wymagania:

pochodzą z państwa lub terytorium trzeciego wpisanego do wykazu zgodnie z art. 231 w odniesieniu do danego gatunku lub kategorii zwierząt, materiału biologicznego wykorzystywanego do rozrodu lub produktów pochodzenia zwierzęcego, lub ze strefy lub przedziału takiego państwa, chyba że takie zwierzęta, materiał lub produkty są objęte odstępstwem lub dodatkowymi przepisami przyjętymi na podstawie art. 241 ust. 1;

b)	pochodzą z zakładów zatwierdzonych i wpisanych do wykazu, o ile takie zatwierdzenie i wpisanie do wykazu jest wymagane zgodnie z art. 234 i z przepisami przyjętymi na podstawie art. 235;

są zgodne z wymaganiami w zakresie zdrowia zwierząt dotyczącymi wprowadzania do Unii, określonymi w aktach delegowanych przyjętych na podstawie art. 236 ust. 1, o ile ustanowiono takie wymagania w odniesieniu do znajdujących się w przesyłce zwierząt, materiału biologicznego wykorzystywanego do rozrodu i produktów pochodzenia zwierzęcego;

d)	towarzyszy im świadectwo zdrowia zwierząt, deklaracje i inne dokumenty wymagane zgodnie z art. 239 ust. 1 lub z przepisami przyjętymi na podstawie art. 239 ust. 4.

2. Podmioty zgłaszają przesyłki zwierząt, materiału biologicznego wykorzystywanego do rozrodu i produktów pochodzenia zwierzęcego z państw lub terytoriów trzecich do celów kontroli urzędowej przewidzianej w art. 45 rozporządzenia (UE) nr xxx/xxx (*7) (rozporządzenie w sprawie kontroli urzędowych), chyba że na podstawie tego rozporządzenia przyznano odstępstwo w miejscu wprowadzenia do Unii.

Sekcja 2

Wykaz państw i terytoriów trzecich

Artykuł 231

Wykazy państw i terytoriów trzecich, z których dopuszcza się wprowadzanie do Unii zwierząt, materiału biologicznego wykorzystywanego do rozrodu i produktów pochodzenia zwierzęcego oraz akty wykonawcze i delegowane

1. W drodze aktów wykonawczych Komisja sporządza wykaz państw i terytoriów trzecich, z których dopuszcza się wprowadzanie do Unii zwierząt, materiału biologicznego wykorzystywanego do rozrodu i produktów pochodzenia zwierzęcego, przy uwzględnieniu następujących kryteriów:

przepisów dotyczących zdrowia zwierząt obowiązujących w państwie lub na terytorium trzecim oraz reguł dotyczących wprowadzania do tego państwa lub na to terytorium zwierząt, materiału biologicznego wykorzystywanego do rozrodu i produktów pochodzenia zwierzęcego z innych państw i terytoriów trzecich;

b)	przedstawionych przez właściwy organ państwa lub terytorium trzeciego gwarancji skutecznego wdrażania i kontroli przepisów dotyczących zdrowia zwierząt, o których mowa w lit. a)

c)	organizacji, struktury, zasobów i kompetencji właściwego organu w państwie lub terytorium trzecim;

d)	procedur certyfikacji zdrowia zwierząt w państwie lub terytorium trzecim;

statusu w zakresie zdrowia zwierząt państwa lub terytorium trzeciego, bądź jego stref lub przedziałów, w odniesieniu do

(i)	chorób wpisanych do wykazu i nowo występujących chorób;

(ii)	wszelkich aspektów zdrowia zwierząt i zdrowia publicznego lub sytuacji środowiska w państwie lub terytorium trzecim, bądź jego strefie lub przedziale, które mogą stwarzać ryzyko dla zdrowia zwierząt i zdrowia publicznego lub dla stanu środowiska w Unii;

f)	gwarancji, które może przedstawić właściwy organ państwa lub terytorium trzeciego w odniesieniu do zgodności lub równoważności z odpowiednimi wymaganiami w zakresie zdrowia zwierząt obowiązującymi w Unii;

regularności i prędkości przekazywania przez państwo lub terytorium trzecie informacji dotyczących zakaźnych lub zaraźliwych chorób zwierząt na jego terytorium do Światowej Organizacji Zdrowia Zwierząt (OIE), w szczególności informacji dotyczących chorób wymienionych w kodeksach zdrowia zwierząt wodnych i lądowych OIE;

h)	wyników kontroli przeprowadzonych przez Komisję w państwie lub na terytorium trzecim;

doświadczeń zebranych przy poprzednich przypadkach wprowadzenia zwierząt, materiału biologicznego wykorzystywanego do rozrodu i produktów pochodzenia zwierzęcego z państwa lub terytorium trzeciego oraz wyników kontroli urzędowych przeprowadzanych w miejscu wprowadzenia do Unii takich zwierząt, materiału biologicznego wykorzystywanego do rozrodu i produktów pochodzenia zwierzęcego.

Te akty wykonawcze przyjmuje się zgodnie z procedurą sprawdzającą, o której mowa w art. 255 ust. 2.

2. Do czasu przyjęcia określonych w ust. 1 wykazów państw i terytoriów trzecich, o ile nie sporządzono takich wykazów na podstawie przepisów Unii, o których mowa w art. 258 ust. 2, państwa członkowskie ustalają, z których państw i terytoriów trzecich można wprowadzać do Unii poszczególne gatunki lub kategorie zwierząt, materiału biologicznego wykorzystywanego do rozrodu i produktów pochodzenia zwierzęcego.

Do celów akapitu pierwszego państwa członkowskie uwzględniają kryteria wpisania do wykazu państw i terytoriów trzecich określone w ust. 1 lit. a)-i) niniejszego artykułu.

3. Komisja jest uprawniona do przyjmowania aktów delegowanych zgodnie z art. 253 dotyczących odstępstw od ust. 2 niniejszego artykułu, ograniczających możliwości państw członkowskich w zakresie decydowania, z których państw i terytoriów trzecich można wprowadzać do Unii poszczególne gatunki lub kategorie zwierząt, materiału biologicznego wykorzystywanego do rozrodu lub produktów pochodzenia zwierzęcego, tam gdzie jest to niezbędne ze względu na ryzyko stwarzane przez poszczególne gatunki lub kategorie zwierząt, materiału biologicznego wykorzystywanego do rozrodu lub produktów pochodzenia zwierzęcego.

Artykuł 232

Informacje ujęte w wykazach państw i terytoriów trzecich

W wykazach, o których mowa w art. 231 ust. 1, Komisja podaje następujące informacje dotyczące każdego państwa lub terytorium trzeciego:

a)	kategorie lub gatunki zwierząt, materiału biologicznego wykorzystywanego do rozrodu lub produktów pochodzenia zwierzęcego, które można wprowadzać do Unii z tego państwa lub terytorium trzeciego;

b)	informacja, czy zwierzęta, materiał biologiczny wykorzystywany do rozrodu lub produkty pochodzenia zwierzęcego określone zgodnie z lit. a) mogą być wprowadzane do Unii z całego terytorium tego państwa lub terytorium trzeciego czy tylko z niektórych jego stref lub przedziałów.

Artykuł 233

Zawieszenie w wykazie państw i terytoriów trzecich, skreślenie z tego wykazu oraz akty wykonawcze

1. Komisja w drodze aktów wykonawczych zawiesza w wykazie określonym w art. 231 ust. 1 państwo lub terytorium trzecie bądź jego strefę lub przedział, albo skreśla je z tego wykazu, z następujących powodów:

a)	państwo lub terytorium trzecie bądź jego strefa lub przedział nie spełnia już kryteriów określonych w art. 231 ust. 1, które mają zastosowanie do wprowadzania do Unii danego gatunku lub kategorii zwierząt, materiału biologicznego wykorzystywanego do rozrodu lub produktów pochodzenia zwierzęcego;

b)	sytuacja w zakresie zdrowia zwierząt w państwie lub terytorium trzecim bądź w jego strefie lub przedziale sprawia, że zawieszenie w tym wykazie lub skreślenie z niego jest niezbędne w celu ochrony stanu zdrowia zwierząt w Unii;

c)	pomimo wniosku Komisji o przekazanie aktualnych informacji o sytuacji w zakresie zdrowia zwierząt lub o innych kwestiach wymienionych w art. 231 ust. 1, państwo lub terytorium trzecie nie przekazało takich informacji;

d)	państwo lub terytorium trzecie nie wyraziło zgody na przeprowadzenie przez Komisję w imieniu Unii kontroli na jego terytorium.

Te akty wykonawcze przyjmuje się zgodnie z procedurą sprawdzającą, o której mowa w art. 255 ust. 2.

W należycie uzasadnionych szczególnie pilnych przypadkach związanych z poważnym ryzykiem dotyczącym wprowadzenia do Unii choroby wpisanej do wykazu, o której mowa w art. 8 ust. 1 lit. d), Komisja przyjmuje, zgodnie z procedurą określoną w art. 255 ust. 3, akty wykonawcze mające natychmiastowe zastosowanie.

2. Komisja może w drodze aktów wykonawczych ponownie wpisać do wykazu określonego w art. 231 ust. 1 państwo lub terytorium trzecie bądź jego strefę lub przedział, który został zawieszony w tym wykazie lub z niego skreślony, z jednej z następujących przyczyn:

a)	z przyczyn, o których mowa w ust. 1 lit. a) lub c) niniejszego artykułu, o ile dane państwo lub terytorium trzecie wykaże, że spełnia kryteria wpisania do wykazu określone w art. 231 ust. 1;

z przyczyn, o których mowa w ust. 1 lit. b) niniejszego artykułu, o ile dane państwo lub terytorium przedstawi odpowiednie gwarancje, że sytuacja dotycząca zdrowia zwierząt lub sytuacja dotycząca zdrowia publicznego , która była powodem zawieszenia lub skreślenia z wykazu, została skorygowana lub nie zagraża już zdrowiu zwierząt ani zdrowiu publicznemu w Unii; [Popr. 317]

z przyczyn, o których mowa w ust. 1 lit. d) niniejszego artykułu, o ile:

(i)	państwo lub terytorium trzecie wyraziło zgodę na przeprowadzenie przez Komisję w imieniu Unii kontroli na jego terytorium; oraz

(ii)	wyniki tej kontroli Komisji wskazują na to, że państwo lub terytorium trzecie oraz jego strefy lub przedziały spełniają kryteria wpisania do wykazu określone w art. 231 ust. 1.

Te akty wykonawcze przyjmuje się zgodnie z procedurą sprawdzającą, o której mowa w art. 255 ust. 2.

3. Komisja jest uprawniona do przyjmowania aktów delegowanych zgodnie z art. 253 dotyczących zmiany i uzupełnienia kryteriów zawieszania i skreślania państw lub terytoriów trzecich bądź ich stref lub przedziałów z wykazu określonego w art. 231 ust. 1, jak przewidziano w ust. 1 niniejszego artykułu.

Sekcja 3

Zatwierdzenie i wpisanie do wykazu zakładów w państwach i na terytoriach trzecich

Artykuł 234

Zatwierdzenie zakładów i wpisanie ich do wykazu

1. Państwa członkowskie dopuszczają wprowadzenie do Unii zwierząt lądowych i materiału biologicznego wykorzystywanego do ich rozrodu pochodzącego z zakładu takiego rodzaju, który w Unii wymaga zatwierdzenia zgodnie z art. 89 ust. 2 oraz z przepisami przyjętymi na podstawie art. 89 ust. 3 i art. 90, wyłącznie wtedy, gdy ten zakład w państwie lub na terytorium trzecim:

a)	spełnia wymagania w zakresie zdrowia zwierząt w tym państwie lub terytorium trzecim, które są równoważne do reguł mających zastosowanie do tego rodzaju zakładów w Unii;

b)	jest zatwierdzony i wpisany do wykazu przez właściwy organ państwa lub terytorium trzeciego wysyłki.

2. Komisja gromadzi wykazy zatwierdzonych zakładów, o których mowa w ust. 1 lit. b), otrzymane od właściwych organów państw lub terytoriów trzecich.

3. Komisja przekazuje państwom członkowskim nowe lub zaktualizowane wykazy zatwierdzonych zakładów otrzymane od państw lub terytoriów trzecich i podaje je do publicznej wiadomości.

Artykuł 235

Przekazanie uprawnień dotyczących zatwierdzenia zakładów i wpisania ich do wykazu

Komisja jest uprawniona do przyjmowania aktów delegowanych zgodnie z art. 253 dotyczących odstępstw od wymagań art. 234 ust. 1 lit. b), o ile w państwie lub na terytorium trzecim istnieją alternatywne środki ograniczające ryzyko, które zapewniają równoważne gwarancje zdrowia zwierząt w Unii.

Sekcja 4

Wprowadzanie do Unii gatunków i kategorii zwierząt, materiału biologicznego wykorzystywanego do rozrodu i produktów pochodzenia zwierzęcego

Artykuł 236

Przekazanie uprawnień dotyczących wymagań w zakresie zdrowia zwierząt odnośnie do wprowadzania do Unii gatunków i kategorii zwierząt, materiału biologicznego wykorzystywanego do rozrodu i produktów pochodzenia zwierzęcego

1. Zgodnie z art. 253 Komisja jest uprawniona do przyjmowania aktów delegowanych dotyczących wymagań w zakresie zdrowia zwierząt odnośnie do:

a)	wprowadzania do Unii gatunków i kategorii zwierząt, materiału biologicznego wykorzystywanego do rozrodu i produktów pochodzenia zwierzęcego z państw lub terytoriów trzecich;

b)	przemieszczania w Unii zwierząt, materiału biologicznego wykorzystywanego do rozrodu i produktów pochodzenia zwierzęcego i obchodzenia się z tymi zwierzętami, materiałem i produktami po ich wprowadzeniu do Unii.

2. Wymagania w zakresie zdrowia zwierząt określone w ust. 1 lit. a):

są równie rygorystyczne, co wymagania w zakresie zdrowia zwierząt określone w niniejszym rozporządzeniu oraz w przepisach przyjętych na jego podstawie, które mają zastosowanie do przemieszczania w Unii danych gatunków lub kategorii zwierząt, materiału biologicznego wykorzystywanego do rozrodu lub produktów pochodzenia zwierzęcego; lub

b)	są równoważne do określonych w części IV niniejszego rozporządzenia wymagań w zakresie zdrowia zwierząt, mających zastosowanie do gatunków lub kategorii zwierząt, materiału biologicznego wykorzystywanego do rozrodu lub produktów pochodzenia zwierzęcego.

3. Do czasu przyjęcia określonych w ust. 1 niniejszego artykułu aktów delegowanych w sprawie wymagań w zakresie zdrowia zwierząt odnośnie do poszczególnych gatunków lub kategorii zwierząt, materiału biologicznego wykorzystywanego do rozrodu lub produktów pochodzenia zwierzęcego, jeżeli takie wymagania nie zostały jeszcze ustalone na podstawie przepisów Unii, o których mowa w art. 258 ust. 2, państwa członkowskie mogą stosować przepisy krajowe, o ile przepisy te:

a)	są zgodne z wymaganiami określonymi w ust. 2 niniejszego artykułu i uwzględniają kwestie, o których mowa w art. 237 i 238;

b)	nie są mniej restrykcyjne niż przepisy części IV tytuł I i II.

Artykuł 237

Kwestie, które należy uwzględnić w aktach delegowanych określonych w art. 236 w odniesieniu do wprowadzania zwierząt do Unii

Ustalając w określonych w art. 236 ust. 1 aktach delegowanych wymagania w zakresie zdrowia zwierząt dotyczące wprowadzania do Unii poszczególnych gatunków i kategorii zwierząt, Komisja uwzględnia następujące kwestie:

a)	choroby wpisane do wykazu, o których mowa w art. 8 ust. 1 lit. d), i nowo występujące choroby;

b)	status zdrowotny Unii w odniesieniu do chorób wpisanych do wykazu, o których mowa w art. 8 ust. 1 lit. d), i do nowo występujących chorób;

c)	gatunki wpisane do wykazu w odniesieniu do tych chorób wpisanych do wykazu, o których mowa w art. 8 ust. 1 lit. d), i do nowo występujących chorób;

d)	wiek i płeć zwierząt;

e)	pochodzenie zwierząt;

f)	rodzaj zakładu i rodzaj produkcji w miejscu pochodzenia i w miejscu przeznaczenia;

g)	planowane miejsce przeznaczenia;

h)	planowane wykorzystanie zwierząt;

i)	środki ograniczające ryzyko obowiązujące w państwach lub na terytoriach trzecich pochodzenia lub tranzytu lub po przybyciu na terytorium Unii;

j)	wymagania w zakresie zdrowia zwierząt mające zastosowanie do przemieszczeń tych zwierząt w Unii;

k)	inne czynniki epidemiologiczne;

l)	normy handlu międzynarodowego w zakresie zdrowia zwierząt dotyczące tych gatunków i kategorii zwierząt.

Artykuł 238

Kwestie, które należy uwzględnić w aktach delegowanych określonych w art. 236 w odniesieniu do wprowadzania do Unii materiału biologicznego wykorzystywanego do rozrodu i produktów pochodzenia zwierzęcego

Ustalając w określonych w art. 236 ust. 1 aktach delegowanych wymagania w zakresie zdrowia zwierząt dotyczące wprowadzania do Unii materiału biologicznego wykorzystywanego do rozrodu i produktów pochodzenia zwierzęcego, Komisja uwzględnia następujące kwestie:

a)	choroby wpisane do wykazu, o których mowa w art. 8 ust. 1 lit. d), i nowo występujące choroby;

b)	status zdrowotny zwierząt, od których pozyskano materiał biologiczny wykorzystywany do rozrodu lub produkty pochodzenia zwierzęcego, oraz status zdrowotny Unii w odniesieniu do chorób wpisanych do wykazu, o których mowa w art. 8 ust. 1 lit. d), i w odniesieniu do nowo występujących chorób;

c)	rodzaj i charakter materiału biologicznego wykorzystywanego do rozrodu lub produktów pochodzenia zwierzęcego, obróbkę, metody przetwarzania i inne środki ograniczające ryzyko, które zastosowano w miejscu pochodzenia, w miejscu wysłania przesyłki lub w miejscu przeznaczenia;

d)	rodzaj zakładu i rodzaj produkcji w miejscu pochodzenia i w miejscu przeznaczenia;

e)	planowane miejsce przeznaczenia;

f)	planowane wykorzystanie materiału biologicznego wykorzystywanego do rozrodu lub produktów pochodzenia zwierzęcego;

g)	wymagania w zakresie zdrowia zwierząt mające zastosowanie do przemieszczeń w Unii materiału biologicznego wykorzystywanego do rozrodu lub produktów pochodzenia zwierzęcego;

h)	inne czynniki epidemiologiczne;

i)	normy handlu międzynarodowego w zakresie zdrowia zwierząt dotyczące danego materiału biologicznego wykorzystywanego do rozrodu lub produktów pochodzenia zwierzęcego.

Sekcja 5

Świadectwa zdrowia zwierząt, deklaracje i inne dokumenty

Artykuł 239

Świadectwa zdrowia zwierząt, deklaracje i inne dokumenty dotyczące wprowadzania do Unii

1. Państwa członkowskie dopuszczają wprowadzanie do Unii przesyłek zwierząt, materiału biologicznego wykorzystywanego do rozrodu i produktów pochodzenia zwierzęcego wyłącznie pod warunkiem, że towarzyszą im:

a)	świadectwo zdrowia zwierząt wystawione przez właściwy organ państwa lub terytorium trzeciego pochodzenia;

b)	deklaracje lub inne dokumenty, o ile są one wymagane przepisami przyjętymi na podstawie ust. 4 lit. a).

2. Państwa członkowskie dopuszczają wprowadzenie do Unii przesyłek zwierząt, materiału biologicznego wykorzystywanego do rozrodu i produktów pochodzenia zwierzęcego, jeżeli świadectwo zdrowia zwierząt, o którym mowa w ust. 1 lit. a), zostało sprawdzone i podpisane przez urzędowego lekarza weterynarii w państwie lub terytorium trzecim zgodnie z wymaganiami certyfikacji równoważnymi do wymagań określonych w art. 146 ust. 3 lub art. 216 ust. 3 i w przepisach przyjętych na podstawie art. 146 ust. 4 lub art. 216 ust. 4.

3. Państwa członkowskie dopuszczają zastąpienie towarzyszących zwierzętom, produktom i materiałowi biologicznemu świadectw zdrowia zwierząt, o których mowa w ust. 1, elektronicznymi świadectwami zdrowia zwierząt, które są wystawiane, obsługiwane i przekazywane za pośrednictwem IMSOC, jeżeli takie elektroniczne świadectwa zdrowia zwierząt:

a)	zawierają wszystkie informacje, które świadectwo zdrowia zwierząt, o którym mowa w ust. 1 lit. a) niniejszego artykułu, powinno zawierać zgodnie z art. 240 ust. 1 i zgodnie z przepisami przyjętymi na podstawie art. 240 ust. 3;

b)	zapewniają identyfikowalność przesyłek zwierząt, materiału biologicznego wykorzystywanego do rozrodu i produktów pochodzenia zwierzęcego, oraz łączą te przesyłki z elektronicznym świadectwem zdrowia zwierząt.

4. Komisja jest uprawniona do przyjmowania aktów delegowanych zgodnie z art. 253 dotyczących:

odstępstw od wymagań w zakresie zdrowia zwierząt określonych w ust. 1 lit. a) w odniesieniu do przesyłek zwierząt, materiału biologicznego wykorzystywanego do rozrodu i produktów pochodzenia zwierzęcego, oraz szczególnych reguł dotyczących certyfikacji zdrowia zwierząt odnośnie do tych przesyłek, jeżeli ryzyko, które stwarzają dla zdrowia zwierząt lub dla zdrowia publicznego w Unii, jest nieistotne ze względu na co najmniej jeden z następujących czynników:

(i)	kategoria lub gatunek zwierząt, materiału biologicznego wykorzystywanego do rozrodu i produktów pochodzenia zwierzęcego;

(ii)	metody chowu i rodzaje produkcji zwierząt, materiału biologicznego wykorzystywanego do rozrodu i produktów pochodzenia zwierzęcego;

(iii)

ich planowane wykorzystanie;

(iv)

alternatywne środki ograniczające ryzyko, które obowiązują w państwach lub na terytoriach trzecich pochodzenia lub tranzytu, lub po przybyciu na terytorium Unii, które to środki zapewniają ochronę zdrowia zwierząt i zdrowia publicznego w Unii równoważną do ochrony przewidzianej niniejszym rozporządzeniem;

(v)	udzielenie przez państwo lub terytorium trzecie gwarancji, iż spełnienie wymagań dotyczących wprowadzenia do Unii jest wykazane w inny sposób niż w świadectwie zdrowia zwierząt;

wymagań, zgodnie z którymi wprowadzanym do Unii przesyłkom zwierząt, materiału biologicznego wykorzystywanego do rozrodu i produktów pochodzenia zwierzęcego muszą towarzyszyć deklaracje lub inne dokumenty niezbędne do wykazania, że zwierzęta, materiał biologiczny wykorzystywany do rozrodu i produkty pochodzenia zwierzęcego wprowadzane do Unii spełniają wymagania w zakresie zdrowia zwierząt dotyczące wprowadzania do Unii, określone w przepisach przyjętych na podstawie art. 236 ust. 1.

Artykuł 240

Treść świadectw zdrowia zwierząt

1. Świadectwo zdrowia zwierząt, o którym mowa w art. 239 ust. 1 lit. a), zawiera co najmniej następujące informacje:

nazwę i adres:

(i)	zakładu lub miejsca pochodzenia;

(ii)	zakładu lub miejsca przeznaczenia;

(iii)

w stosownych przypadkach, zakładów przeznaczonych do zgromadzeń lub do odpoczynku zwierząt utrzymywanych;

b)	opis zwierząt, materiału biologicznego wykorzystywanego do rozrodu lub produktów pochodzenia zwierzęcego;

c)	liczba lub objętość zwierząt, materiału biologicznego wykorzystywanego do rozrodu lub produktów pochodzenia zwierzęcego;

d)	w stosownych przypadkach, dane identyfikacyjne i rejestracyjne zwierząt lub materiału biologicznego wykorzystywanego do rozrodu;

informacje niezbędne do wykazania, że zwierzęta, materiał biologiczny wykorzystywany do rozrodu i produkty pochodzenia zwierzęcego wprowadzane do Unii spełniają wymagania w zakresie zdrowia zwierząt dotyczące wprowadzania do Unii, określone w art. 230 i w art. 236 ust. 3 oraz w przepisach przyjętych na podstawie art. 236 ust. 1 i art. 241.

2. Świadectwo zdrowia zwierząt, o którym mowa w art. 239 ust. 1 lit. a), może zawierać inne informacje wymagane zgodnie z innymi przepisami Unii.

3. Komisja jest uprawniona do przyjmowania aktów delegowanych zgodnie z art. 253 dotyczących:

a)	informacji, które należy zawrzeć w świadectwie zdrowia zwierząt, o którym mowa w art. 239 ust. 1 lit. a), w dodatku do informacji, o których mowa w ust. 1 niniejszego artykułu;

b)	informacji, które należy zawrzeć w deklaracjach lub innych dokumentach, o których mowa w art. 239 ust. 1 lit. b).

4. Komisja może w drodze aktów wykonawczych ustanowić reguły dotyczące wzorów formularzy świadectw zdrowia zwierząt, deklaracji i innych dokumentów, o których mowa w ust. 239 ust. 1. Te akty wykonawcze przyjmuje się zgodnie z procedurą sprawdzającą, o której mowa w art. 255 ust. 2.

5. Do czasu ustanowienia reguł w aktach delegowanych i wykonawczych przyjętych na podstawie ust. 3 i 4 niniejszego artykułu odnośnie do poszczególnych gatunków lub kategorii zwierząt, materiału biologicznego wykorzystywanego do rozrodu lub produktów pochodzenia zwierzęcego, jeżeli takie reguły nie zostały ustanowione na podstawie przepisów Unii, o których mowa w art. 258 ust. 2, państwa członkowskie mogą stosować przepisy krajowe, o ile przepisy te spełniają warunki określone w ust. 1 niniejszego artykułu.

Sekcja 6

Odstępstwa i dodatkowe wymagania dotyczące niektórych kategorii zwierząt, materiału biologicznego wykorzystywanego do rozrodu i produktów pochodzenia zwierzęcego

Artykuł 241

Odstępstwa i dodatkowe wymagania dotyczące niektórych kategorii zwierząt, materiału biologicznego wykorzystywanego do rozrodu i produktów pochodzenia zwierzęcego

1. Komisja jest uprawniona do przyjmowania zgodnie z art. 253 aktów delegowanych dotyczących odstępstw od wymagań określonych w art. 230 ust. 1, art. 234 i 239 oraz aktów delegowanych w sprawie dodatkowych wymagań dotyczących wprowadzania do Unii:

zwierząt:

(i)	przeznaczonych do cyrków, na imprezy, wystawy, prezentacje, pokazy, i do zakładów odizolowanych;

(ii)	będących zwierzętami domowymi;

(iii)

przeznaczonych do wykorzystania do celów naukowych;

(iv)	których miejsce ostatecznego przeznaczenia znajduje się poza Unią;

(v)	pochodzących z Unii i przemieszczanych do państwa lub terytorium trzeciego, a następnie z powrotem przemieszczanych do Unii z tego państwa lub terytorium trzeciego;

(vi)	pochodzących z Unii i przewożonych przez państwo lub terytorium trzecie w drodze do innej części Unii;

(vii)

przeznaczonych do czasowego wypasu w sąsiedztwie granic Unii;

(viii)

stwarzających nieistotne ryzyko dla statusu zdrowia zwierząt w Unii;

produktów pochodzenia zwierzęcego:

(i)	przeznaczonych do użytku osobistego;

(ii)	do spożycia w środkach transportu przybywających z państw lub terytoriów trzecich;

materiału biologicznego wykorzystywanego do rozrodu i produktów pochodzenia zwierzęcego:

(i)	przeznaczonych do wykorzystania jako próbki handlowe;

(ii)	przeznaczonych do wykorzystania jako próbki badawcze i diagnostyczne;

(iii)

których miejsce ostatecznego przeznaczenia znajduje się poza Unią;

(iv)	pochodzących z Unii i przemieszczanych do państwa lub terytorium trzeciego, a następnie z powrotem przemieszczanych do Unii z tego państwa lub terytorium trzeciego;

(v)	pochodzących z Unii i przewożonych przez państwo lub terytorium trzecie w drodze do innej części Unii;

(vi)	stwarzających nieistotne ryzyko dla statusu zdrowia zwierząt w Unii.

W tych aktach delegowanych bierze się pod uwagę kwestie, o których mowa w art. 237 i 238.

2. Komisja może w drodze aktów wykonawczych ustanowić reguły:

a)	dotyczące wzorów formularzy świadectw zdrowia zwierząt, deklaracji i innych dokumentów dla kategorii zwierząt, materiału biologicznego wykorzystywanego do rozrodu i produktów pochodzenia zwierzęcego, o których mowa w ust. 1;

b)	wskazujące, w odniesieniu do produktów, o których mowa w ust. 1 niniejszego artykułu, kody z Nomenklatury scalonej, o ile takie kody nie są określone w przepisach przyjętych na podstawie art. 45 ust. 2 lit. b) rozporządzenia (UE) nr xxxx/xxxx (*8) (rozporządzenie w sprawie kontroli urzędowych).

Te akty wykonawcze przyjmuje się zgodnie z procedurą sprawdzającą, o której mowa w art. 255 ust. 2.

Rozdział 2

Wprowadzanie do Unii niektórych towarów innych niż zwierzęta, materiał biologiczny wykorzystywany do rozrodu i produkty pochodzenia zwierzęcego z państw i terytoriów trzecich

Artykuł 242

Czynniki chorobotwórcze oraz akty delegowane

1. Każda osoba fizyczna lub prawna, która wprowadza do Unii czynniki chorobotwórcze:

a)	zapewnia, by ich wprowadzenie do Unii nie stwarzało ryzyka dla zdrowia zwierząt ani dla zdrowia publicznego w Unii w odniesieniu do chorób wpisanych do wykazu, o których mowa w art. 8 ust. 1 lit. d), i do nowo występujących chorób;

b)	wprowadza odpowiednie środki kontroli choroby i środki zapobiegania chorobom, aby zapewnić, by wprowadzenie tych czynników chorobotwórczych nie stwarzało ryzyka bioterroryzmu.

2. Komisja jest uprawniona do przyjmowania aktów delegowanych zgodnie z art. 253 ustanawiających wymagania dotyczące wprowadzania do Unii czynników chorobotwórczych; akty te dotyczą:

a)	opakowania czynników chorobotwórczych;

b)	innych środków ograniczających ryzyko wymaganych do celów zapobiegania uwolnieniu i rozprzestrzenianiu się czynników chorobotwórczych.

Artykuł 243

Materiał roślinny oraz akty delegowane i wykonawcze

1. Komisja jest uprawniona do przyjmowania aktów delegowanych zgodnie z art. 253 dotyczących:

a)	szczególnych wymagań w zakresie zdrowia zwierząt dotyczących wprowadzania do Unii materiału roślinnego, który stanowi drogę przenoszenia chorób wpisanych do wykazu lub nowo występujących chorób;

wymagań odnośnie do:

(i)	certyfikacji zdrowia zwierząt, przy uwzględnieniu reguł przewidzianych w art. 239 ust. 1 lit. a) oraz art. 239 ust. 2 i 3; lub

(ii)	deklaracji i innych dokumentów, przy uwzględnieniu reguł przewidzianych w art. 239 ust. 1 lit. b).

2. Komisja ustanawia wymagania w zakresie zdrowia zwierząt określone w ust. 1 niniejszego artykułu w razie niekorzystnej sytuacji dotyczącej choroby w państwach lub na terytoriach trzecich w odniesieniu do chorób wpisanych do wykazu, o których mowa w art. 8 ust. 1 lit. d), lub do nowo występujących chorób, oraz przy uwzględnieniu następujących kryteriów:

a)	tego, czy choroba wpisana do wykazu lub nowo występująca choroba, która może być przenoszona za pośrednictwem materiału roślinnego, stanowi poważne ryzyko dla zdrowia zwierząt lub dla zdrowia ludzi w Unii;

b)	prawdopodobieństwa, że zwierzęta z gatunków wpisanych do wykazu w odniesieniu do danej choroby wpisanej do wykazu lub nowo występującej choroby bezpośrednio lub pośrednio zetkną się z materiałem roślinnym, o którym mowa w ust. 1;

c)	dostępności i skuteczności alternatywnych środków ograniczających ryzyko w odniesieniu do materiału roślinnego, które mogą wyeliminować lub ograniczyć do minimum ryzyko przeniesienia choroby, o którym mowa w ust. 2 lit. a).

3. Komisja może w drodze aktów wykonawczych ustanowić reguły wskazujące, w odniesieniu do materiału roślinnego, o którym mowa w ust. 1 niniejszego artykułu, kody z Nomenklatury scalonej, o ile takie kody nie są wskazane w przepisach przyjętych na podstawie art. 45 ust. 2 lit. b) rozporządzenia (UE) nr xxxx/xxxx (*9) (rozporządzenie w sprawie kontroli urzędowych).

Te akty wykonawcze przyjmuje się zgodnie z procedurą sprawdzającą, o której mowa w art. 255 ust. 2.

Artykuł 244

Środki transportu, sprzęt, materiały opakowaniowe, woda służąca do transportu, pasza i zielonka oraz akty delegowane i wykonawcze

1. Podmioty, które wprowadzają do Unii zwierzęta i produkty, wprowadzają podczas transportu odpowiednie i niezbędne środki zapobiegania chorobom podczas transportu, jak przewidziano w art. 122 ust. 1 i art. 191 ust. 1.

2. Komisja jest uprawniona do przyjmowania zgodnie z art. 253 aktów delegowanych dotyczących:

szczególnych wymagań w zakresie zdrowia zwierząt dotyczących wprowadzania do Unii:

(i)	środków transportu zwierząt, materiału biologicznego wykorzystywanego do rozrodu i produktów pochodzenia zwierzęcego, produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego i produktów pochodnych;

(ii)	sprzętu, materiałów opakowaniowych lub wody służącej do transportu zwierząt, materiału biologicznego wykorzystywanego do rozrodu, produktów pochodzenia zwierzęcego, produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego i produktów pochodnych bądź paszy lub zielonki, które mogą przenosić choroby zwierząt;

wymagań odnośnie do:

(i)	certyfikacji zdrowia zwierząt, przy uwzględnieniu reguł określonych w art. 239 ust. 1 lit. a) oraz art. 239 ust. 2 i 3; lub

(ii)	deklaracji i innych dokumentów, przy uwzględnieniu reguł określonych w art. 239 ust. 1 lit. b).

3. Komisja ustanawia wymagania w zakresie zdrowia zwierząt określone w ust. 2 w razie niekorzystnej sytuacji w zakresie choroby w odniesieniu do chorób wpisanych do wykazu, o których mowa w art. 8 ust. 1 lit. d), lub do nowo występujących chorób, które stwarzają poważne ryzyko dla zdrowia zwierząt i ludzi w Unii, jeżeli sytuacja ta występuje w:

a)	sąsiednim państwie trzecim;

b)	państwie trzecim pochodzenia;

c)	państwie trzecim tranzytu.

4. Komisja może w drodze aktów wykonawczych ustanowić reguły wskazujące, w odniesieniu do towarów, o których mowa w ust. 2 lit. a) niniejszego artykułu, kody z Nomenklatury scalonej, o ile takie kody nie są wskazane w przepisach przyjętych na podstawie art. 45 ust. 2 lit. b) rozporządzenia (UE) nr xxxx/xxxx (*10) (rozporządzenie w sprawie kontroli urzędowych).

Te akty wykonawcze przyjmuje się zgodnie z procedurą sprawdzającą, o której mowa w art. 255 ust. 2.

Rozdział 3

Wywóz

Artykuł 245

Wywóz z Unii

1. Państwa członkowskie wprowadzają odpowiednie środki celem zapewnienia, że wywóz i powrotny wywóz z Unii zwierząt i produktów do państwa lub terytorium trzeciego odbywa się zgodnie z określonymi w części IV regułami dotyczącymi przemieszczania zwierząt i produktów między państwami członkowskimi, przy uwzględnieniu statusu w zakresie zdrowia zwierząt w państwie lub terytorium trzecim przeznaczenia lub w jego strefie lub przedziale, w odniesieniu do chorób wpisanych do wykazu, o których mowa w art. 8 ust. 1 lit. d), oraz do nowo występujących chorób.

Na wniosek właściwego organu państwa lub terytorium trzeciego, które dokonuje przywozu, lub jeżeli tak przewidują ustawy, rozporządzenia, normy, kodeksy dobrych praktyk i inne procedury prawne i administracyjne obowiązujące w tym państwie lub na tym terytorium, wywóz i powrotny wywóz z Unii mogą odbywać się zgodnie z tymi przepisami.

2. Jeżeli mają zastosowanie przepisy umowy dwustronnej zawartej między Unią a państwem lub terytorium trzecim, zwierzęta i produkty wywożone z Unii do tego państwa lub terytorium trzeciego są zgodne z tymi przepisami.

CZĘŚĆ VI

ŚRODKI NADZWYCZAJNE

Sekcja 1

Środki nadzwyczajne dotyczące przemieszczeń zwierząt i produktów w Unii oraz środków transportu i innych przedmiotów, które mogą mieć styczność z takimi zwierzętami i produktami

Artykuł 246

Środki nadzwyczajne wprowadzane przez właściwy organ dotkniętego państwa członkowskiego w przypadku wystąpienia ogniska choroby wpisanej do wykazu lub nowo występującej choroby bądź w razie wystąpienia zagrożenia na jego terytorium

1. W przypadku wystąpienia ogniska choroby wpisanej do wykazu lub nowo występującej choroby bądź w razie wystąpienia zagrożenia na jego terytorium, które to ognisko lub zagrożenie prawdopodobnie stanowi poważne ryzyko, właściwy organ państwa członkowskiego, w którym to nastąpiło, w zależności od powagi sytuacji i od danej choroby lub zagrożenia, niezwłocznie wprowadza co najmniej jeden z następujących środków nadzwyczajnych, aby zapobiec rozprzestrzenianiu się choroby lub zagrożenia:

w przypadku chorób wpisanych do wykazu:

(i)	o których mowa w art. 8 ust. 1 lit. a) – środki kontroli choroby określone w części III tytuł II rozdział 1;

(ii)	o których mowa w art. 8 ust. 1 lit. b) i c) – środki kontroli choroby określone w części III tytuł II rozdział 2;

w przypadku nowo występujących chorób i w przypadku zagrożeń:

(i)

ograniczenia przemieszczeń zwierząt i produktów pochodzących z zakładów, lub w stosownych przypadkach, z obszarów objętych ograniczeniami lub z przedziałów, w których to zakładach, obszarach lub przedziałach wystąpiło ognisko choroby lub zagrożenie, lub ograniczenia przemieszczeń środków transportu i innych przedmiotów, które mogły mieć styczność z tymi zwierzętami lub produktami;

(ii)	kwarantannę zwierząt i izolację produktów;

(iii)

nadzór i środki identyfikowalności;

(iv)	stosowne nadzwyczajne środki kontroli choroby określone w części III tytuł II rozdział 1;

c)	inne środki nadzwyczajne, które właściwy organ uzna za odpowiednie do celów skutecznej i wydajnej kontroli rozprzestrzeniania się choroby lub zagrożenia oraz zapobiegania takiemu rozprzestrzenianiu się.

2. Właściwy organ, o którym mowa w ust. 1, informuje Komisję i inne państwa członkowskie:

a)	natychmiast o wystąpieniu ogniska choroby lub o wystąpieniu zagrożenia, o których mowa w ust. 1;

b)	niezwłocznie o środkach nadzwyczajnych wprowadzonych na podstawie ust. 1.

Artykuł 247

Środki nadzwyczajne wprowadzane przez państwa członkowskie inne niż państwo członkowskie, w którym wystąpiło ognisko choroby lub zagrożenie

1. Właściwy organ państwa członkowskiego innego niż państwo członkowskie, w którym wystąpiło ognisko choroby lub zagrożenie, o którym mowa w art. 246 ust. 1, wprowadza co najmniej jeden ze środków nadzwyczajnych, o których mowa w art. 246 ust. 1, jeżeli wykryje na swoim terytorium zwierzęta lub produkty z państwa członkowskiego, o którym mowa w art. 246 ust. 1, lub środki transportu lub inne przedmioty, które mogły mieć styczność z takimi zwierzętami i produktami.

2. W razie wystąpienia poważnego ryzyka, do czasu, gdy Komisja zgodnie z art. 248 przyjmie środki nadzwyczajne, właściwy organ, o którym mowa w ust. 1 niniejszego artykułu, może tymczasowo wprowadzić środki nadzwyczajne, o których mowa w art. 246 ust. 1, w zależności od powagi sytuacji w odniesieniu do zwierząt lub produktów pochodzących z zakładów lub innych miejsc, bądź w stosownych przypadkach z obszarów objętych ograniczeniami w państwie członkowskim, gdzie wystąpiła choroba lub zagrożenie, o którym mowa w art. 246 ust. 1, lub w odniesieniu do środków transportu bądź innych przedmiotów, które mogły mieć styczność z takimi zwierzętami.

3. Właściwy organ, o którym mowa w ust. 1, informuje Komisję i inne państwa członkowskie:

a)	natychmiast o wystąpieniu ogniska choroby lub o wystąpieniu zagrożenia, o których mowa w ust. 1;

b)	niezwłocznie o środkach nadzwyczajnych wprowadzonych na podstawie ust. 1 i 2.

Artykuł 248

Środki nadzwyczajne wprowadzane przez Komisję

1. W przypadku wystąpienia ogniska choroby lub wystąpienia zagrożenia, o których mowa w art. 246 ust. 1, oraz w razie wprowadzenia przez właściwe organy państw członkowskich środków nadzwyczajnych zgodnie z art. 246 ust. 1 oraz art. 247 ust. 1 i 2 Komisja ocenia sytuację i wprowadzone środki nadzwyczajne oraz przyjmuje w drodze aktów wykonawczych środki nadzwyczajne określone w art. 246 ust. 1 w odniesieniu do zwierząt i produktów oraz środków transportu i innych przedmiotów, które mogły mieć styczność z tymi zwierzętami lub produktami, o ile nastąpi jedna z poniższych sytuacji:

a)	Komisja nie została poinformowana o wprowadzeniu jakichkolwiek środków na podstawie art. 246 ust. 1 oraz art. 247 ust. 1 i 2;

b)	Komisja uważa, że środki wprowadzone na podstawie art. 246 ust. 1 oraz art. 247 ust. 1 i 2 nie są odpowiednie;

c)	Komisja uważa, że należy zatwierdzić lub zastąpić środki wprowadzone przez państwa członkowskie na podstawie art. 246 ust. 1 oraz art. 247 ust. 1 i 2, aby uniknąć nieuzasadnionych zakłóceń w przemieszczaniu zwierząt i produktów.

Te akty wykonawcze przyjmuje się zgodnie z procedurą sprawdzającą, o której mowa w art. 255 ust. 2.

2. W należycie uzasadnionych szczególnie pilnych przypadkach związanych z poważnym ryzykiem rozprzestrzeniania się choroby lub zagrożenia, Komisja przyjmuje zgodnie z art. 255 ust. 3 akty wykonawcze mające natychmiastowe zastosowanie.

Sekcja 2

Środki nadzwyczajne dotyczące przesyłek zwierząt i produktów pochodzących z państw i terytoriów trzecich oraz środków transportu i innych przedmiotów, które mogą mieć styczność z takimi przesyłkami

Artykuł 249

Środki nadzwyczajne wprowadzane przez właściwy organ państwa członkowskiego

Właściwy organ państwa członkowskiego, który dowie się o przesyłce zwierząt lub produktów pochodzącej z państwa lub terytorium trzeciego, bądź o środku transportu lub o przedmiotach, które mogły mieć styczność z taką przesyłką, stanowiącą prawdopodobnie poważne ryzyko dla Unii ze względu na możliwość zakażenia lub zanieczyszczenia chorobami wpisanymi do wykazu, nowo występującymi chorobami lub zagrożeniami, natychmiast podejmuje następujące działania:

wprowadza co najmniej jeden z następujących środków nadzwyczajnych, które są niezbędne do ograniczenia tego ryzyka, w zależności od powagi sytuacji:

(i)	zniszczenie przesyłki;

(ii)	kwarantannę zwierząt i izolację produktów;

(iii)

nadzór i środki identyfikowalności;

(iv)	w stosownych przypadkach, środki kontroli choroby, o których mowa w części III tytuł II rozdział 1;

(v)	inne środki nadzwyczajne, które właściwy organ uzna za odpowiednie do celów zapobiegania rozprzestrzenianiu się choroby lub zagrożenia do Unii;

b)	natychmiast informuje za pośrednictwem IMSOC Komisję i inne państwa członkowskie o ryzyku związanym z daną przesyłką i o jej pochodzeniu.

Artykuł 250

Środki nadzwyczajne wprowadzane przez Komisję

1. W przypadku gdy w państwie lub na terytorium trzecim występuje lub rozprzestrzenia się choroba wpisana do wykazu, nowo występująca choroba lub zagrożenie, które stwarzają poważne ryzyko, lub jeśli wymagają tego inne ważne względy zdrowia zwierząt lub zdrowia publicznego, Komisja może w drodze aktu wykonawczego, działając z własnej inicjatywy lub na wniosek państwa członkowskiego, przyjąć co najmniej jeden z następujących środków nadzwyczajnych, w zależności od powagi sytuacji:

a)	zawiesić wprowadzanie do Unii przesyłek zwierząt i produktów oraz środków transportu lub innych przedmiotów, które mogły mieć styczność z takimi przesyłkami, a które mogą rozprzestrzeniać tę chorobę lub zagrożenie w Unii;

b)	ustanowić specjalne wymagania dotyczące wprowadzania do Unii przesyłek zwierząt i produktów oraz środków transportu i innych przedmiotów, które mogły mieć styczność z takimi przesyłkami, a które mogą rozprzestrzeniać tę chorobę lub zagrożenie w Unii;

c)	wprowadzić inne nadzwyczajne środki kontroli choroby celem zapobiegania rozprzestrzenianiu się choroby lub zagrożenia do Unii.

Te akty wykonawcze przyjmuje się zgodnie z procedurą sprawdzającą, o której mowa w art. 255 ust. 2.

2. W należycie uzasadnionych szczególnie pilnych przypadkach związanych z poważnym ryzykiem, po zasięgnięciu opinii danego państwa członkowskiego Komisja przyjmuje zgodnie z art. 255 ust. 3 akty wykonawcze mające natychmiastowe zastosowanie.

Artykuł 251

Środki nadzwyczajne wprowadzane przez państwa członkowskie w przypadku braku działania Komisji

1. Jeżeli państwo członkowskie zwróciło się do Komisji o wprowadzenie środków nadzwyczajnych zgodnie z art. 250, a Komisja nie wprowadziła takich środków, to państwo członkowskie:

do czasu przyjęcia środków nadzwyczajnych przez Komisję zgodnie z ust. 2 niniejszego artykułu może tymczasowo wprowadzić środki nadzwyczajne, o których mowa w art. 249 lit. a), w odniesieniu do przesyłek zwierząt i produktów oraz środków transportu i innych przedmiotów, które mogły mieć styczność z takimi przesyłkami, pochodzących z państw lub terytoriów trzecich, o których mowa w art. 250 ust. 1, w zależności od powagi sytuacji na swoim terytorium;

b)	niezwłocznie informuje Komisję i właściwe organy innych państw członkowskich o takich środkach nadzwyczajnych, podając przyczyny ich przyjęcia.

2. Komisja ocenia sytuację i środki nadzwyczajne wprowadzone przez państwa członkowskie zgodnie z ust. 1 niniejszego artykułu oraz w razie potrzeby przyjmuje w drodze aktów wykonawczych środki nadzwyczajne przewidziane w art. 250.

Te akty wykonawcze przyjmuje się zgodnie z procedurą sprawdzającą, o której mowa w art. 255 ust. 2.

3. W należycie uzasadnionych szczególnie pilnych przypadkach związanych z poważnym ryzykiem Komisja przyjmuje zgodnie z art. 255 ust. 3 akty wykonawcze mające natychmiastowe zastosowanie.

CZĘŚĆ VII

PRZEPISY WSPÓLNE

TYTUŁ I

Przepisy proceduralne

Artykuł 252

Zmiany załączników I i II

Komisja jest uprawniona do przyjmowania aktów delegowanych zgodnie z art. 253 w sprawie zmiany załączników I i II w celu dostosowania ich do postępu technicznego i naukowego oraz uwzględnienia zmian sytuacji w zakresie zdrowia publicznego i zdrowia zwierząt. [Popr. 318]

Artykuł 253

Wykonywanie przekazanych uprawnień

1. Powierzenie Komisji uprawnień do przyjęcia aktów delegowanych podlega warunkom określonym w niniejszym artykule , a także zapotrzebowaniu na spójne, zrozumiałe i łatwe do wdrożenia ustawodawstwo . Aby zagwarantować pełną użyteczność, prawidłową interpretację oraz stosowanie przepisów, o których mowa w aktach delegowanych wymienionych w ust. 2 niniejszego artykułu, Komisja jest zobowiązana do wskazania kryterium organizacyjnego mającego na celu uproszczenie struktury oraz liczby przyjmowanych przez nią aktów delegowanych . [Popr. 319]

2. Uprawnienia do przyjęcia aktów delegowanych, o których mowa w art. 4 ust. 2, art. 5 ust. 2, art. 6 ust. 2, art. 7 ust. 2, art. 8 ust. 1, art. 9 ust. 2, art. 11 ust. 3, art. 13 ust. 2, art. 15 ust. 2, art. 16 ust. 3, art. 17 ust. 3, art. 18 ust. 3, art. 24, art. 28, art. 30 ust. 4, art. 31 ust. 2, art. 34 ust. 2, art. 35 ust. 2a, art. 37 ust. 5, art. 39, art. 41 ust. 3, art. 42 ust. 5, art. 44 ust. 1, art. 47, art. 48 ust. 3, art. 53 ust. 2, art. 54 ust. 3, art. 55 ust. 2, art. 58 ust. 2, art. 63, art. 64 ust. 4, art. 67, art. 68 ust. 2, art. 70 ust. 3, art. 72 ust. 2, art. 73 ust. 3, art. 74 ust. 3, art. 76 ust. 2, art. 79, art. 80 ust. 4, art. 85 ust. 3, art. 89 ust. 3, art. 92 ust. 2, art. 96 ust. 3, art. 100 ust. 1, art. 103 ust. 2, art. 114, art. 115, art. 119 ust. 1, art. 122 ust. 2, art. 128 ust. 1, art. 129 ust. 2, art. 132, art. 133 ust. 2, art. 134 ust. 2, art. 135 ust. 3, art. 136 ust. 4, art. 137, art. 141 ust. 1, art. 143 ust. 1, art. 144, art. 146 ust. 4, art. 148 ust. 3, art. 151 ust. 1, art. 152 ust. 2, art. 154 ust. 1, art. 158, art. 159 ust. 5, art. 160 ust. 3, art. 162 ust. 2, art. 163 ust. 3, art. 164 ust. 3, art. 165 ust. 5, art. 166 ust. 3, art. 174 ust. 3, art. 179 ust. 2, art. 184 ust. 1, art. 188 ust. 1, art. 191 ust. 2, art. 196 ust. 2, art. 199 ust. 3, art. 200 ust. 3, art. 201 ust. 2, art. 202 ust. 2, art. 203 ust. 2, art. 204 ust. 3, art. 205, art. 211, art. 213 ust. 1, art. 214, art. 216 ust. 4, art. 218 ust. 3, art. 221 ust. 1, art. 222 ust. 3, art. 223 ust. 3, art. 224 ust. 5, art. 225 ust. 3, art. 229 ust. 1, art. 231 ust. 3, art. 233 ust. 3, art. 235, art. 236 ust. 1, art. 239 ust. 4, art. 240 ust. 3, art. 241 ust. 1, art. 242 ust. 2, art. 243 ust. 1, art. 244 ust. 2, art. 252, art. 259 ust. 2, art. 260 ust. 2 i 261 ust. 2, powierza się Komisji na czas nieokreślony okres 5 lat od dnia… (*11). Przekazanie uprawnień zostaje automatycznie przedłużone na takie same okresy, chyba że Parlament Europejski lub Rada sprzeciwią się takiemu przedłużeniu nie później niż trzy miesiące przed końcem każdego okresu. [Popr. 320]

3. Uprawnienia do przyjęcia aktów delegowanych, o których mowa w art. 229 ust. 1, powierza się Komisji na okres pięciu lat od dnia (*).

(*)	Data wejścia w życie podstawowego aktu prawnego lub inna data ustalona przez prawodawcę. [Popr. 321]

3a. Akty delegowane opierają się na dostępnych faktach naukowych oraz są przyjmowane po przeprowadzeniu konsultacji z zainteresowanymi stronami i ekspertami, a także przy odpowiednim uwzględnieniu opinii naukowych Europejskiego Urzędu ds. Bezpieczeństwa Żywności. [Popr. 322]

4. Przekazanie uprawnień wymienionych w ust. 1 niniejszego artykułu oraz uprawnień, o których mowa w art. 229 ust. 1, może zostać w dowolnym momencie odwołane przez Parlament Europejski lub przez Radę. Decyzja o odwołaniu kończy przekazanie określonych w niej uprawnień. Decyzja o odwołaniu staje się skuteczna od następnego dnia po jej opublikowaniu w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej lub w określonym w tej decyzji późniejszym terminie. Nie wpływa ona na ważność jakichkolwiek już obowiązujących aktów delegowanych.

5. Niezwłocznie po przyjęciu aktu delegowanego Komisja przekazuje go równocześnie Parlamentowi Europejskiemu i Radzie.

6. Akt delegowany przyjęty na podstawie ust. 2 niniejszego artykułu oraz na podstawie art. 229 ust. 1 wchodzi w życie tylko wówczas, gdy Parlament Europejski albo Rada nie wyraziły sprzeciwu w terminie dwóch miesięcy od przekazania tego aktu Parlamentowi Europejskiemu i Radzie, lub gdy, przed upływem tego terminu, zarówno Parlament Europejski, jak i Rada poinformowały Komisję, że nie wniosą sprzeciwu. Termin ten przedłuża się o dwa miesiące z inicjatywy Parlamentu Europejskiego lub Rady.

Artykuł 254

Tryb pilny

2. Parlament Europejski albo Rada mogą wyrazić sprzeciw wobec aktu delegowanego zgodnie z procedurą, o której mowa w art. 253 ust. 6. W takim przypadku Komisja uchyla akt niezwłocznie po doręczeniu przez Parlament Europejski lub Radę decyzji o sprzeciwie.

Artykuł 255

Procedura komitetowa

1. Komisję wspomaga Stały Komitet ds. Roślin, Zwierząt, Żywności i Paszy ustanowiony na mocy art. 58 ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 178/2002. Komitet ten jest komitetem w rozumieniu rozporządzenia (UE) nr 182/2011.

2. W przypadku odesłania do niniejszego ustępu stosuje się art. 5 rozporządzenia (UE) nr 182/2011.

3. W przypadku odesłania do niniejszego ustępu stosuje się art. 8 rozporządzenia (UE) nr 182/2011 w związku z jego art. 5.

TYTUŁ II

Sankcje

Artykuł 256

Sankcje

Państwa członkowskie określają, jakie sankcje mają zastosowanie, gdy naruszone zostaną przepisy niniejszego rozporządzenia i wprowadzają wszystkie środki niezbędne do zapewnienia, aby przepisy te były wykonywane. Wprowadzone sankcje muszą być skuteczne, proporcjonalne i odstraszające.

Państwa członkowskie powiadamiają Komisję o tych przepisach najpóźniej do dnia … (*12), a następnie niezwłocznie powiadamiają ją o wszelkich zmianach mających wpływ na te przepisy.

TYTUŁ III

Środki wprowadzane przez państwa członkowskie

Artykuł 257

Środki wprowadzane przez państwa członkowskie

1. Państwa członkowskie mogą stosować na swoich terytoriach dodatkowe lub bardziej restrykcyjne środki niż te, które są ustanowione w niniejszym rozporządzeniu, wyłącznie w odniesieniu do:

a)	określonych w części I rozdział 3 obowiązków w zakresie zdrowia zwierząt;

b)	powiadamiania w obrębie państw członkowskich, o którym mowa w art. 16;

c)	nadzoru określonego w części II rozdział 2;

d)	rejestracji, zatwierdzania, dokumentacji i rejestrów określonych w części IV tytuł I rozdział 1 i w części IV tytuł II rozdział 1;

e)	określonych w części IV tytuł I rozdział 2 wymagań identyfikowalności dotyczących utrzymywanych zwierząt lądowych i materiału biologicznego wykorzystywanego do rozrodu.

2. Środki krajowe, o których mowa w ust. 1, są zgodne z przepisami niniejszego rozporządzenia oraz:

a)	nie utrudniają przemieszczania zwierząt i produktów pomiędzy państwami członkowskimi , jedynie gdy jest to naukowo uzasadnione na gruncie kontroli chorób zakaźnych ; [Popr. 323]

b)	nie są sprzeczne z przepisami, o których mowa w ust. 1.

CZĘŚĆ VIII

PRZEPISY PRZEJŚCIOWE I KOŃCOWE

Artykuł 258

Uchylenie

1. Traci moc decyzja 78/642/EWG, dyrektywa 79/110/EWG, dyrektywa 81/6/EWG, decyzja 89/455/EWG, dyrektywa 90/423/EWG i decyzja 90/678/EWG.

2. Następujące akty tracą moc z dniem … (*13):

—	dyrektywa 64/432/EWG;

—	dyrektywa 77/391/EWG;

—	dyrektywa 78/52/EWG;

—	dyrektywa 80/1095/EWG;

—	dyrektywa 82/894/EWG;

—	dyrektywa 88/407/EWG;

—	dyrektywa 89/556/EWG;

—	dyrektywa 90/429/EWG;

—	dyrektywa 91/68/EWG;

—	decyzja 91/666/EWG;

—	dyrektywa 92/35/EWG;

—	dyrektywa 92/65/EWG;

—	dyrektywa 92/66/EWG;

—	dyrektywa 92/118/EWG;

—	dyrektywa 92/119/EWG;

—	decyzja 95/410/WE;

—	dyrektywa 2000/75/WE;

—	decyzja 2000/258/WE;

—	rozporządzenie (WE) nr 1760/2000; [Popr. 324]

—	dyrektywa 2001/89/WE;

—	dyrektywa 2002/60/WE;

—	dyrektywa 2002/99/WE;

—	dyrektywa 2003/85/WE;

—	rozporządzenie (EU) nr [XXX/XXX [ w sprawie przemieszczania o charakterze niehandlowym zwierząt domowych oraz uchylające rozporządzenie (WE) nr 998/2003 ], [Popr. 325]

—	rozporządzenie (WE) nr 21/2004; [Popr. 326]

—	dyrektywa 2004/68/WE;

—	dyrektywa 2005/94/WE;

—	dyrektywa 2006/88/WE;

—	dyrektywa 2008/71/WE; [Popr. 327]

—	dyrektywa 2009/156/WE;

—	dyrektywa 2009/158/WE.

Odesłania do tych uchylonych aktów traktuje się jako odesłania do niniejszego rozporządzenia i odczytuje się zgodnie z tabelą korelacji zamieszczoną w załączniku III do niniejszego rozporządzenia.

3. Akty przyjęte przez Komisję na podstawie aktów Rady i Parlamentu Europejskiego, o których mowa w ust. 2, pozostają w mocy, o ile nie są sprzeczne z przepisami niniejszego rozporządzenia.

Artykuł 259

Środki przejściowe związane z uchyleniem rozporządzenia (WE) nr 1760/2000, rozporządzenia (WE) nr 21/2004 i dyrektywy 2008/71/WE

1. Niezależnie od art. 258 ust. 2 niniejszego rozporządzenia, rozporządzenie (WE) nr 1760/2000, rozporządzenie (WE) nr 21/2004 i dyrektywa 2008/71/WE nadal są stosowane do terminu, który zostanie określony w drodze aktu delegowanego przyjętego zgodnie z ust. 2 niniejszego artykułu.

2. Komisja jest uprawniona do przyjmowania aktów delegowanych zgodnie z art. 252 dotyczących terminu, w którym zakończy się stosowanie aktów, o których mowa w ust. 1 niniejszego artykułu.

Termin ten jest terminem rozpoczęcia stosowania odpowiednich przepisów, które zostaną przyjęte na podstawie aktów delegowanych określonych w art. 103 ust. 2, art. 114 i 115 niniejszego rozporządzenia. [Popr. 328]

Artykuł 260

Środki przejściowe związane z uchyleniem dyrektywy 92/66/EWG, 2000/75/WE, 2001/89/WE, 2002/60/WE, 2003/85/WE i 2005/94/WE

1. Niezależnie od art. 258 ust. 2 niniejszego rozporządzenia, dyrektywa 92/66/EWG, 2000/75/WE, 2001/89/WE, 2002/60/WE, 2003/85/WE i 2005/94/WE nadal są stosowane do terminu, który zostanie określony w drodze aktu delegowanego przyjętego zgodnie z ust. 2 niniejszego artykułu.

2. Komisja jest uprawniona do przyjmowania aktów delegowanych zgodnie z art. 253 dotyczących terminu, w którym zakończy się stosowanie dyrektyw, o których mowa w ust. 1 niniejszego artykułu.

Termin ten jest terminem rozpoczęcia stosowania odpowiednich przepisów, które zostaną przyjęte na podstawie aktów delegowanych określonych w art. 44 ust. 1, art. 47 ust. 1, art. 48 ust. 3, art. 53 ust. 1, art. 54 ust. 3, art. 58 ust. 2, art. 63, art. 64 ust. 4, art. 67, art. 68 ust. 2 i art. 70 ust. 3 niniejszego rozporządzenia.

Artykuł 261

Środki przejściowe związane z uchyleniem rozporządzenia (UE) nr [XXX/XXX on the non-commercial movement of pet animals]

1. Niezależnie od art. 258 ust. 2 niniejszego rozporządzenia, rozporządzenie (UE) nr [XXX/XXX], nadal jest stosowane do terminu, który zostanie określony w drodze aktu delegowanego przyjętego zgodnie z ust. 2 niniejszego artykułu.

2. Komisja jest uprawniona do przyjmowania aktów delegowanych zgodnie z art. 253 dotyczących terminu, w którym zakończy się stosowanie rozporządzenia XXX/XXX.

Termin ten jest terminem rozpoczęcia stosowania odpowiednich przepisów, które zostaną przyjęte na podstawie aktów delegowanych określonych w art. 114 lit. f), art. 152 ust. 2 i art. 222 ust. 3 niniejszego rozporządzenia. [Popr. 329]

Artykuł 261a

Przedstawianie sprawozdań Parlamentowi Europejskiemu i Radzie

Najpóźniej do dnia 31 grudnia 2019 r. Komisja przedkłada sprawozdanie Parlamentowi Europejskiemu i Radzie. Sprawozdanie Komisji zawiera przegląd skutków niniejszego rozporządzenia, w tym doświadczenie wynikające z uprawnień przekazanych jej zgodnie z art. 253, a także w stosownych przypadkach zawiera odpowiednie wnioski. [Popr. 330]

Artykuł 262

Wejście w życie i stosowanie

Niniejsze rozporządzenie wchodzi w życie dwudziestego dnia po jego opublikowaniu w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej.

Niniejsze rozporządzenie stosuje się po … [36 miesiącach od daty jego wejścia w życie].

Niniejsze rozporządzenie wiąże w całości i jest bezpośrednio stosowane we wszystkich państwach członkowskich.

Sporządzono w …

W imieniu Parlamentu Europejskiego

Przewodniczący

W imieniu Rady

Przewodniczący

(1) Dotychczas nieopublikowane w Dzienniku Urzędowym.

(2) Stanowisko Parlamentu Europejskiego z dnia 15 kwietnia 2014 r.

(3) Decyzja Rady 94/800/WE z dnia 22 grudnia 1994 r. dotycząca zawarcia w imieniu Wspólnoty Europejskiej w dziedzinach wchodzących w zakres jej kompetencji, porozumień, będących wynikiem negocjacji wielostronnych w ramach Rundy Urugwajskiej (1986-1994) (Dz.U. L 336 z 23.12.1994, s. 1).

(4) Rozporządzenie (WE) nr 178/2002 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 28 stycznia 2002 r. ustanawiające ogólne zasady i wymagania prawa żywnościowego, powołującego Europejski Urząd ds. Bezpieczeństwa Żywności oraz ustanawiającego procedury w zakresie bezpieczeństwa żywności (Dz.U. L 31 z 1.2.2002, s. 1).

(5) Rozporządzenie (WE) nr 1069/2009 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 21 października 2009 r. określające przepisy sanitarne dotyczące produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego, nieprzeznaczonych do spożycia przez ludzi, i uchylające rozporządzenie (WE) nr 1774/2002 (rozporządzenie o produktach ubocznych pochodzenia zwierzęcego) (Dz.U. L 300 z 14.11.2009, s. 1).

(6) Rozporządzenie (WE) nr 999/2001 Parlamentu Europejskiego z dnia 22 maja 2001 r. ustanawiające przepisy dotyczące zapobiegania, kontroli i zwalczania niektórych przenośnych gąbczastych encefalopatii (Dz.U. L 147 z 31.5.2001, s. 1).

(7) Dyrektywa 2003/99/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 17 listopada 2003 r. w sprawie monitorowania chorób odzwierzęcych i odzwierzęcych czynników chorobotwórczych, zmieniająca decyzję Rady 90/424/EWG i uchylająca dyrektywę Rady 92/117/EWG (Dz.U. L 325 z 12.12.2003, s. 31).

(8) Rozporządzenie (WE) nr 2160/2003 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 17 listopada 2003 r. w sprawie zwalczania salmonelli i innych określonych odzwierzęcych czynników chorobotwórczych przenoszonych przez żywność (Dz.U. L 325 z 12.12.2003, s. 1).

(9) Decyzja nr 2119/98/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 24 września 1998 r. ustanawiająca sieć nadzoru i kontroli epidemiologicznej chorób zakaźnych we Wspólnocie (Dz.U. L 268 z 3.10.1998, s. 1).

(10) Dyrektywa Rady 2006/88/WE z dnia 24 października 2006 r. w sprawie wymogów w zakresie zdrowia zwierząt akwakultury i produktów akwakultury i zapobiegania niektórym chorobom zwierząt wodnych i zwalczania tych chorób (Dz.U. L 328 z 24.11.2006, s. 14).

(11) Dyrektywa Rady 92/65/EWG z dnia 13 lipca 1992 r. ustanawiająca wymagania dotyczące zdrowia zwierząt regulujące handel i przywóz do Wspólnoty zwierząt, nasienia, komórek jajowych i zarodków nieobjętych wymaganiami dotyczącymi zdrowia zwierząt ustanowionymi w szczególnych zasadach Wspólnoty określonych w załączniku A pkt I do dyrektywy 90/425/EWG (Dz.U. L 268 z 14.9.1992, s. 54).

(12) Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE, Euratom) nr 966/2012 z dnia 25 października 2012 r. w sprawie zasad finansowych mających zastosowanie do budżetu ogólnego Unii Europejskiej i uchylające rozporządzenie Rady (WE, Euratom) nr 1605/2002 (Dz.U. L 298 z 26.10.2012, s. 1).

(13) dokument SANCO/7070/2010.

(14) Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr xxxx/xxxx z dnia xxx w sprawie kontroli urzędowych i innych czynności urzędowych wykonywanych w celu zapewnienia przestrzegania prawa paszowego i żywnościowego, przepisów dotyczących zdrowia i dobrostanu zwierząt, zdrowia roślin i materiału przeznaczonego do reprodukcji roślin i zmieniającego rozporządzenia (WE) nr 999/2001, (WE) nr 1829/2003, (WE) nr 1831/2003, (WE) nr 1/2005, (WE) nr 396/2005, (WE) nr 834/2007, (WE) nr 1099/2009, (WE) nr 1069/2009, (WE) nr 1107/2009, rozporządzenia (UE) nr 1151/2012 i (UE) nr 652/2013, i dyrektywy 98/58/WE, 1999/74/WE, 2007/43/WE, 2008/119/WE, 2008/120/WE oraz 2009/128/WE (rozporządzenie w sprawie kontroli urzędowych) (Dz.U. L …).

(*1) Data i numer odniesienia do 2013/0140(COD).

(15) Dyrektywa Parlamentu Europejskiego i Rady 2010/63/UE z dnia 22 września 2010 r. w sprawie ochrony zwierząt wykorzystywanych do celów naukowych (Dz.U. L 276 z 20.10.2010, s. 33).

(16) Dyrektywa Rady 64/432/EWG z dnia 26 czerwca 1964 r. w sprawie problemów zdrowotnych zwierząt wpływających na handel wewnątrzwspólnotowy bydłem i trzodą chlewną (Dz.U. 121 z 29.7.1964, s. 1977).

(17) Dyrektywa Rady 91/68/EWG z dnia 28 stycznia 1991 r. w sprawie warunków zdrowotnych zwierząt regulujących handel wewnątrzwspólnotowy owcami i kozami (Dz.U. L 46 z 19.2.1991, s. 19).

(18) Dyrektywa Rady 2009/156/WE z dnia 30 listopada 2009 r. w sprawie warunków zdrowotnych zwierząt, regulujących przemieszczanie i przywóz zwierząt z rodziny koniowatych z państw trzecich (Dz.U. L 192 z 23.7.2010, s. 1).

(19) Dyrektywa Rady 2009/158/WE z dnia 30 listopada 2009 r. w sprawie warunków zdrowotnych zwierząt, regulujących handel wewnątrzwspólnotowy i przywóz z państw trzecich drobiu i jaj wylęgowych (Dz.U. L 343 z 22.12.2009, s. 74).

(*2) Numer odniesienia do dokumentu 2013/0140(COD).

(20) Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 576/2013 z dnia 12 czerwca 2013 r. w sprawie przemieszczania o charakterze niehandlowym zwierząt domowych oraz uchylające rozporządzenie (WE) nr 998/2003 (Dz.U. L 178 z 28.6.2013, s. 1).

(21) Dyrektywa 98/34/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 22 czerwca 1998 r. ustanawiająca procedurę udzielania informacji w dziedzinie norm i przepisów technicznych oraz zasad dotyczących usług społeczeństwa informacyjnego (Dz.U. L 204 z 21.7.1998, s. 37).

(22) Dyrektywa Rady 77/391/EWG z dnia 17 maja 1977 r. wprowadzająca wspólnotowe środki zwalczania brucelozy, gruźlicy i białaczki bydła (Dz.U. L 145 z 13.6.1977, s. 44).

(23) Dyrektywa Rady 78/52/EWG z dnia 13 grudnia 1977 r. ustanawiająca wspólnotowe kryteria w odniesieniu do krajowych planów przyspieszonego zwalczania brucelozy, gruźlicy i enzootycznej białaczki bydła (Dz.U. L 15 z 19.1.1978, s. 34).

(24) Dyrektywa Rady 80/1095/EWG z dnia 11 listopada 1980 r. ustanawiająca warunki mające na celu trwałe uwolnienie terytorium Wspólnoty od klasycznego pomoru świń (Dz.U. L 325 z 1.12.1980, s. 1).

(25) Dyrektywa Rady 82/894/EWG z dnia 21 grudnia 1982 r. w sprawie zgłaszania chorób zwierząt we Wspólnocie (Dz.U. L 378 z 31.12.1982, s. 58).

(26) Dyrektywa Rady 88/407/EWG z dnia 14 czerwca 1988 r. ustanawiająca warunki zdrowotne zwierząt wymagane w handlu wewnątrzwspólnotowym oraz w przywozie nasienia bydła domowego (Dz.U. L 194 z 22.7.1988, s. 10).

(27) Dyrektywa Rady 89/556/EWG z dnia 25 września 1989 r. w sprawie warunków zdrowotnych zwierząt, regulujących handel wewnątrzwspólnotowy oraz przywóz z państw trzecich zarodków bydła domowego (Dz.U. L 302 z 19.10.1989, s. 1).

(28) Dyrektywa Rady 90/429/EWG z dnia 26 czerwca 1990 r. ustanawiająca warunki sanitarne odnośnie do zwierząt mające zastosowanie w handlu wewnątrzwspólnotowym nasieniem trzody chlewnej oraz w przywozie (Dz.U. L 224 z 18.8.1990, s. 62).

(29) Decyzja Rady 91/666/EWG z dnia 11 grudnia 1991 r. ustanawiająca wspólnotowe rezerwy szczepionek przeciwko pryszczycy (Dz.U. L 368 z 31.12.1991, s. 21).

(30) Dyrektywa Rady 92/35/EWG z dnia 29 kwietnia 1992 r. ustanawiająca zasady kontroli i środki zwalczania afrykańskiego pomoru koni (Dz.U. L 157 z 10.6.1992, s. 19).

(31) Dyrektywa Rady 92/66/EWG z dnia 14 lipca 1992 r. wprowadzająca wspólnotowe środki zwalczania rzekomego pomoru drobiu (Dz.U. L 260 z 5.9.1992, s. 1).

(32) Dyrektywa Rady 92/118/EWG z dnia 17 grudnia 1992 r. ustanawiająca warunki zdrowotne zwierząt i zdrowia publicznego regulujące handel i przywóz do Wspólnoty produktów nieobjętych wyżej wymienionymi warunkami ustanowionymi w szczególnych zasadach wspólnotowych określonych w załączniku A pkt I do dyrektywy 89/662/EWG oraz w zakresie czynników chorobotwórczych do dyrektywy 90/425/EWG (Dz.U. L 62 z 15.3.1993, s. 49).

(33) Dyrektywa Rady 92/119/EWG z dnia 17 grudnia 1992 r. wprowadzająca ogólne wspólnotowe środki zwalczania niektórych chorób zwierząt i szczególne środki odnoszące się do choroby pęcherzykowej świń (Dz.U. L 62 z 15.3.1993, s. 69).

(34) Decyzja Rady 95/410/WE z dnia 22 czerwca 1995 r. ustanawiająca zasady badań mikrobiologicznych przez pobieranie próbek w zakładzie pochodzenia drobiu rzeźnego przeznaczonego dla Finlandii i Szwecji (Dz.U. L 243 z 11.10.1995, s. 25).

(35) Dyrektywa Rady 2000/75/WE z dnia 20 listopada 2000 r. ustanawiająca przepisy szczególne dotyczące kontroli i zwalczania choroby niebieskiego języka (Dz.U. L 327 z 22.12.2000, s. 74).

(36) Decyzja Rady 2000/258/WE z dnia 20 marca 2000 r. określająca specjalny instytut odpowiedzialny za ustanawianie kryteriów niezbędnych do standaryzacji testów serologicznych w monitorowaniu skuteczności szczepień przeciwko wściekliźnie (Dz.U. L 79 z 30.3.2000, s. 40).

(37) Dz.U. L 204 z 11.8.2000, s. 1.

(38) Dyrektywa Rady 2001/89/WE z dnia 23 października 2001 r. w sprawie wspólnotowych środków zwalczania klasycznego pomoru świń (Dz.U. L 316 z 1.12.2001, s. 5).

(39) Dyrektywa Rady 2002/60/WE z dnia 27 czerwca 2002 r. ustanawiająca przepisy szczególne w celu zwalczania afrykańskiego pomoru świń oraz zmieniająca dyrektywę 92/119/EWG w zakresie choroby cieszyńskiej i afrykańskiego pomoru świń (Dz.U. L 192 z 20.7.2002, s. 27).

(40) Dyrektywa Rady 2002/99/WE z dnia 16 grudnia 2002 r. ustanawiająca przepisy sanitarne regulujące produkcję, przetwarzanie, dystrybucję oraz wprowadzanie produktów pochodzenia zwierzęcego przeznaczonych do spożycia przez ludzi (Dz.U. L 18 z 23.1.2003, s. 11).

(41) Dyrektywa Rady 2003/85/WE z dnia 29 września 2003 r. w sprawie wspólnotowych środków zwalczania pryszczycy, uchylająca dyrektywę 85/511/EWG i decyzje 89/531/EWG i 91/665/EWG oraz zmieniająca dyrektywę 92/46/EWG (Dz.U. L 306 z 22.11.2003, s. 1).

(42) Dz. U. L z

(43) Rozporządzenie Rady (WE) nr 21/2004 z dnia 17 grudnia 2003 r. ustanawiające system identyfikacji i rejestrowania owiec i kóz oraz zmieniające rozporządzenie (WE) nr 1782/2003 i dyrektywy 92/102/EWG i 64/432/EWG (Dz.U. L 5 z 9.1.2004, s. 8).

(44) Dyrektywa Rady 2004/68/WE z dnia 26 kwietnia 2004 r. ustanawiająca warunki zdrowia zwierząt regulujące przywóz do oraz tranzyt przez terytorium Wspólnoty niektórych żywych zwierząt kopytnych, zmieniająca dyrektywy 90/426/EWG oraz 92/65/EWG i uchylająca dyrektywę 72/462/EWG (Dz.U. L 139 z 30.4.2004, s. 321).

(45) Dyrektywa Rady 2005/94/WE z dnia 20 grudnia 2005 r. w sprawie wspólnotowych środków zwalczania grypy ptaków i uchylająca dyrektywę 92/40/EWG (Dz.U. L 10 z 14.1.2006, s. 16).

(46) Dyrektywa Rady 2008/71/WE z dnia 15 lipca 2008 r. w sprawie identyfikacji i rejestracji świń (Dz.U. L 213 z 8.8.2008, s. 31).

(47) Decyzja Rady 78/642/EWG z dnia 25 lipca 1978 r. w sprawie środków ochrony zdrowia w odniesieniu do Republiki Botswany (Dz.U. L 213 z 3.8.1978, s. 15).

(48) Dyrektywa Rady 79/110/EWG z dnia 24 stycznia 1979 r. upoważniająca Republikę Włoską do odroczenia powiadomienia o jej krajowych planach przyspieszonego zwalczenia brucelozy i gruźlicy u bydła i ich wykonania (Dz.U. L 29 z 3.2.1979, s. 24).

(49) Dyrektywa Rady 81/6/EWG z dnia 1 stycznia 1981 r. upoważniająca Republikę Grecką do zgłoszenia jej krajowych planów przyspieszonego zwalczenia brucelozy i gruźlicy u bydła i ich wykonania (Dz.U. L 14 z 16.1.1981, s. 22).

(50) Decyzja Rady 89/455/EWG z dnia 24 lipca 1989 r. wprowadzająca wspólnotowe środki w celu ustanowienia projektów pilotażowych w zakresie kontroli wścieklizny w celu jej zwalczenia lub zapobieżenia jej (Dz.U. L 223 z 2.8.1989, s. 19).

(51) Dyrektywa Rady 90/423/EWG 26 czerwca 1990 r. zmieniająca dyrektywę 85/511/EWG wprowadzającą wspólnotowe środki zwalczania pryszczycy, dyrektywę 64/432/EWG w sprawie problemów zdrowotnych zwierząt wpływających na handel wewnątrzwspólnotowy bydłem i trzodą chlewną oraz dyrektywę 72/462/EWG w sprawie problemów zdrowotnych i inspekcji weterynaryjnej przed przywozem z państw trzecich bydła, trzody chlewnej i świeżego mięsa (Dz.U. L 224 z 18.8.1990, s. 13).

(52) Decyzja Rady 90/678/EWG z dnia 13 grudnia 1990 r. uznająca pewne części terytorium Wspólnoty za oficjalnie wolne od klasycznego pomoru świń lub wolne od klasycznego pomoru świń (Dz.U. L 373 z 31.12.1990, s. 29).

(53) Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 182/2011 z dnia 16 lutego 2011 r. ustanawiające przepisy i zasady ogólne dotyczące trybu kontroli przez państwa członkowskie wykonywania uprawnień wykonawczych przez Komisję (Dz.U. L 55 z 28.2.2011, s. 13).

(*3) Numer odniesienia do dokumentu 2013/0140(COD).

(*4) Numer odniesienia do dokumentu 2013/0140(COD).

(54) Rozporządzenie (WE) nr 853/2004 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 29 kwietnia 2004 r. ustanawiające szczególne przepisy dotyczące higieny w odniesieniu do żywności pochodzenia zwierzęcego (Dz.U. L 139 z 30.4.2004, s. 55).

(*5) Numer odniesienia do dokumentu 2013/0140(COD).

(55) Dyrektywa 2005/36/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 7 września 2005 r. w sprawie uznawania kwalifikacji zawodowych (Dz.U. L 255 z 30.9.2005, s. 22).

(*6) Numer odniesienia do dokumentu 2013/0140(COD).

(56) Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 765/2008 z dnia 9 lipca 2008 r. ustanawiające wymagania w zakresie akredytacji i nadzoru rynku odnoszące się do warunków wprowadzania produktów do obrotu i uchylające rozporządzenie (EWG) nr 339/93 (Dz.U. L 218 z 13.8.2008, s. 30).

(57) Rozporządzenie Rady (WE) nr 1/2005 z dnia 22 grudnia 2004 r. w sprawie ochrony zwierząt podczas transportu i związanych z tym działań oraz zmieniające dyrektywy 64/432/EWG i 93/119/WE oraz rozporządzenie (WE) nr 1255/97 (Dz.U. L 3 z 5.1.2005, s. 1).

(*7) Numer odniesienia do dokumentu 2013/0140(COD).

(*8) Numer odniesienia do dokumentu 2013/0140(COD).

(*9) Numer odniesienia do dokumentu 2013/0140(COD).

(*10) Numer odniesienia do dokumentu 2013/0140(COD).

(*11) Data wejścia w życie podstawowego aktu prawnego lub inna data ustalona przez prawodawcę.

(*12) Rok od daty rozpoczęcia stosowania niniejszego rozporządzenia.

(*13) Data rozpoczęcia stosowania niniejszego rozporządzenia.

Załącznik – I

Część 1

Choroby zwierząt lądowych

Podlegające regułom określonym w	art. 8 ust. 1 lit. a) Natychmiastowa kontrola choroby oraz zwalczanie	art. 8 ust. 1 lit. b) Obowiązkowe zwalczanie	art. 8 ust. 1 lit. c) Nieobowiązkowe „dobrowolne” zwalczanie	art. 8 ust. 1 lit. d) Handel	art. 8 ust. 1 lit. e) Powiadamianie, sprawozdawczość oraz nadzór	Gatunki wpisane do wykazu
Klasyczny pomór świń	X	X	0	X	X	Suidae i Tayassuidae
Choroba niebieskiego języka	X	X	0	X	X	Wszystkie przeżuwacze WEKTORY: Culicoides, itp.
Epizootyczna choroba krwotoczna jeleni	X	X	0	X	X	Wszystkie przeżuwacze WEKTORY: Culicoides, itp.
Choroba pęcherzykowa świń	X	X	0	X	X	Suidae i Tayassuidae
Grypa ptaków o wysokiej zjadliwości	X	X	0	X	X	Drób, ptaki żyjące w niewoli i dzikie ptactwo
Grypa ptaków o niskiej zjadliwości (H5, H7)	X	X	0	X	X	Drób i ptaki żyjące w niewoli
Afrykański pomór świń	X	X	0	X	X	Suidae i Tayassuidae WEKTORY /ZASOBY OBRZEŻKOWATE – Rodzaj Ornithodorus)
Pryszczyca	X	X	0	X	X	Wszelkie zwierzęta domowe lub dzikie rzędu Artylodactyla, podrzędy Ruminatia, Suina i Tylopoda; (Również niektóre kryteria: gryzonie i trąbowce)
Pomór bydła	X	X	0	X	X	Zwierzęta kopytne
Pomór małych przeżuwaczy (PPR)	X	X	0	X	X	Bovidae i Suidae
Gorączka doliny Rift	X	X	0	X	X	Wszelkie gatunki zwierząt kopytnych inne niż te z rodziny Suidae WEKTORY: komary (Aedes, Culex) muszki (Culicoides)
Guzowata choroba skóry bydła	X	X	0	X	X	Bovidae i Giraffidae
Ospa owiec i kóz	X	X	0	X	X	Bovidae
Zaraza płucna bydła	X	0	0	X	X	Gatunki z rodzaju Bos
Afrykański pomór koni	X	X	0	X	X	Koniowate WEKTORY: Muszki: Culicoides
Wirusowe zapalenie mózgu i rdzenia koni (Włączając EEE, WEE oraz wirusowe zapalenie mózgu i rdzenia koni japońskie wirusowe zapalenie mózgu i rdzenia)	X	0	0	X	X	Koniowate WEKTORY: komary, ptactwo, inne zbiorniki…
Wenezuelskie wirusowe zapalenie mózgu i rdzenia koni)	X	0	0	X	X	Koniowate WEKTORY: komary, ptactwo, inne zbiorniki…
Gorączka Zachodniego Nilu	0	0	0	X	X	Koniowate WEKTORY: Komary
Rzekomy pomór drobiu	X	X	0	X	X	Drób, inne ptaki żyjące w niewoli, łącznie z gołębiami
Pęcherzykowe zapalenie jamy ustnej	X	X	0	X	X	Zwierzęta kopytne
Choroba cieszyńska	X	0	0	X	X	Suidae
Nosacizna	0	0	0	X	X	Koniowate
Zaraza stadnicza	0	0	0	X	X	Koniowate
Niedokrwistość zakaźna koni	0	0	0	X	X	Koniowate
Wścieklizna	0	0	0	X	X	Bovidae, Suidae, Ovidae, Capridae, Equidae, Carnivora i Chiroptera
Wąglik	0	0	0	X	X	Bovidae, Camelidae, Cervidae, Elephantidae, Equidae i Hippopotamidae
Gruźlica bydła (ADNOTACJA: Mycobacterium tuberculosis complex: bovis, caprae)	0	X	X (dla kotowatych oraz małp człekokształtnych)	X	X	Ssaki, w szczególności Antilocapridae, Bovidae, Camelidae, Cervidae, Giraffidae i Tragulidae
Bruceloza owiec i kóz*	0	X	0	X	X	Antilocapridae, Bovidae, Camelidae, Cervidae, Giraffidae, Hippopotamidae i Tragulidae
Bruceloza bydła*	0	X	0	X	X	Antilocapridae, Bovidae, Camelidae, Cervidae, Giraffidae, Hippopotamidae i Tragulidae
Brucella ovis* (zakaźne zapalenie najądrzy)	0	0	0	X	X	Antilocapridae, Bovidae, Camelidae, Cervidae, Giraffidae, Hippopotamidae i Tragulidae
Bruceloza świń*	0	0	X	X	X	Cervidae, Leporidae, Ovibos moschatus, Suidae i Tayassuidae
Chlamydioza ptaków	0	0	0	X	X	Ptaki papugowate
Enzootyczna białaczka bydła	0	X	0	X	X	Bydło (włączając bizony i bawoły domowe)
Mały chrząszcz ulowy (Aethina tumida)	0	0	0	X	X	Apis i Bombus
Pasożyty trzmieli (Tropilealaps spp.)	0	0	0	X	X	Apis
Zgnilec amerykański pszczół	0	0	0	X	X	Apis
Ospa małp	0	0	0	0	X	Gryzonie i naczelne nieczłekokształtne
Wirus Ebola	0	0	0	0	X	Naczelne nieczłekokształtne (małpy człekokształtne)
Choroba Aujesky'ego	0	0	X	X	X	Trzoda chlewna
Zapalenie serowaciejące węzłów chłonnych (Corynebacteium pseudotuberculosis)	0	0	X	X	0	Owce i kozy
Gruczolakowatość płuc	0	0	X	X	0	Owce i kozy
Paratuberkuloza	0	0	X	X	0	Owce i kozy
Wirus Maedi-Visna	0	0	X	X	0	Owce i kozy
Wirusowe zapalenie stawów i mózgu kóz	0	0	X	X	0	Owce i kozy
Zakaźna bezmleczność owiec	0	0	X	X	0	Owce i kozy
Choroba graniczna	0	0	0	X	0	Owce i kozy
Zakaźne zapalenie nosa i tchawicy (IBR)/otręt bydła (IPV)	0	0	X	X	0	Bydło
Choroba mętwikowa bydła (kampylobakterioza) – C. foetus ssp. Venerealis	0	0	0	X	0	Bydło
Wirusowa biegunka bydła/Choroba błon śluzowych	0	0	0	X	0	Bydło
Rzęsistek bydlęcy	0	0	0	X	0	Bydło
Wirusowe zapalenie żołądka i jelit	0	0	X	X	0	Trzoda chlewna
Zgnilec europejski	0	0	X	X	0	Pszczoły
Zakażenie tasiemcem bąblowcowym	0	0	X	X	X	Psy
Salmonella wpływająca na zdrowie zwierząt Salmonella Pullorum, Salmonella Gallinarum i Salmonella arizonae	0	0	X	X	0	Drób
Choroby odzwierzęce salmonelozy (inne niż wymienione powyżej)	X	0	X	X	X	Drób (Również niektóre kryteria: trzoda chlewna)
Mycoplasma gallisepticum i Mycoplasma meleagridis	0	0	X	X	X	Drób: M. gallisepticum – drób i indyki M. meleagridis – indyki
Gruźlica (inna niż gruźlica bydła)**	0	0	X	X	X	Małpy człekokształtne, kotowate, przeżuwacze
Tularemia	0	0	X	X	0	Zającowate
Myksomatoza	0	0	X	X	0	Zającowate
Wirusowa krwotoczna choroba królików	0	0	X	X	0	Zającowate
Wirusowe zapalenie jelit (Norki)	0	0	X	X	0	Norki
Choroba aleucka (Norki)	0	0	X	X	0	Norki
Warroza	0	0	X	X	0	Pszczoły
Akarioza	0	0	X	X	0	Pszczoły
Gorączka krwotoczna krymsko-kongijska	0	0	0	X	0	Ptaki bezgrzebieniowe
Pasażowalne encefalopatie gąbczaste (rozporządzenie (WE) nr 999/2001 i dyrektywa 92/65/EWG)
Pasażowalne encefalopatie gąbczaste	X	X	0	X	X	Bydło, owce i kozy
Trzęsawka	X	X	0	X	X	Owce lub kozy
Przewlekła choroba wyniszczająca	X	X	0	X	X	Cervidae
Pasażowalne encefalopatie gąbczaste wyłączając BV/OV/CP	X	X	0	0	X	Wszelkie zwierzęta
Choroby odzwierzęce (dyrektywa 2003/99/WE i rozporządzenie (WE) nr 2075/2005 odnoszące się do włosieni)
Włośnica	0	0	X	X	X	Trzoda chlewna, konie, dziki i inne zwierzęta dzikie (podatne na zarażenia włosieniem krętym)
Listerioza	0	0	0	0	X	Nie określono
Kampylobakterioza	0	0	0	0	X	Nie określono
Werotoksyczne szczepy E.coli	0	0	0	0	X	Nie określono
Leptospiroza	0	0	0	0	X***	Nie określono
Jersinioza	0	0	0	0	X***	Nie określono
Wibrioza	0	0	0	0	X***	Nie określono
Toksoplazmoza	0	0	0	0	X***	Nie określono
Kryptosporydioza	0	0	0	0	X***	Nie określono
Wągrzyca	0	0	0	0	X***	Nie określono
Anisakioza	0	0	0	0	X***	Nie określono
Borelioza	0	0	0	0	X***	Nie określono
Botulizm	0	0	0	0	X***	Nie określono
Wirus grypy	0	0	0	0	X***	Nie określono
Bąblowica [hydatidosis] „bąblowica i jej czynniki chorobotwórcze”	0	0	0	0	X	Nie określono
Ryzyka oporności na środki przeciwdrobnoustrojowe (AMR) (oporne mikroorganizmy oraz determinanty oporu)	0	0	0	0	X	Drób, trzoda chlewna oraz bydło
Kaliciwirusy	0	0	0	0	X***	Nie określono
Wirusowe zapalenie wątroby typu A	0	0	0	0	X***	Nie określono
Wirusy przenoszone przez stawonogi	0	0	0	0	X***	Nie określono
Inne choroby odzwierzęce i odzwierzęce czynniki chorobotwórcze	0	0	0	0	X***	Nie określono

Część 2

Choroby zwierząt wodnych

Podlegające regułom określonym w	art. 8 ust. 1 lit. a) Natychmiastowa kontrola choroby oraz zwalczanie	art. 8 ust. 1 lit. b) Obowiązkowe zwalczanie	art. 8 ust. 1 lit. c) Nieobowiązkowe „dobrowolne” zwalczanie	art. 8 ust. 1 lit. d) Handel	art. 8 ust. 1 lit. e) Powiadamianie oraz nadzór	Gatunki wpisane do wykazu
Epizootyczna martwica układu krwiotwórczego	X	X	0	X	X	Pstrąg tęczowy (Oncorhynchus mykiss) oraz okoń (Perca fluviatilis)
Zakażenie wywoływane przez Bonamia exitiosa	X	X	0	X	X	Ostrygi: Ostrea angasi oraz Ostrea. chilensis (O. chilensis)
Perkinsoza wywoływana przez Perkinsus marinus	X	X	0	X	X	Ostrea angasi i Ostrea chilensis Perkinsoza wywoływana przez Perkinsus marinus
Zakażenie wywoływane przez Mikrocytos mackini	X	X	0	X	X	Ostryga wielka (Crassostrea gigas) i Crassostrea virginica, Ostrea conchaphila i ostryga płaska (Ostrea edulis) 2002/99 (95/70)
Zespół Taura (Taura syndrome)	X	X	0	X	X	Krewety: kreweta biała (Penaeus setiferus), krewety pacyficzne (Penaeus stylirostris i Penaeus vannamei)
Choroba żółtej głowy (Yellowhead disease)	X	X	0	X	X	Krewety: Penaeus aztecus, Penaeus duorarum, Penaeus japonicus, Penaeus monodon, Penaeus setiferus, Penaeus stylirostris i Penaeus vannamei
Wirusowa posocznica krwotoczna (VHS)	0	0	X	X	X	Śledź (Clupea spp.), głąbiel (Coregonus sp.), szczupak (Esox lucius), plamiak (łupacz) (Gadus aeglefinus),dorsz pacyficzny (Gadus macrocephalus), dorsz atlantycki (Gadus morhua), łosoś pacyficzny (wszystkie gatunki) (Oncorhynchus spp.) pstrąg tęczowy (O. mykiss), onos (mustelka) (Onos mustelus), troć wędrowna (Salmo trutta), turbot (Scophthalmus maximus), szprot (Sprattus sprattus), lipień europejski (Thymallus thymallus) i poskarp oliwkowy (Paralichthys olivaceus)
Zakaźna martwica układu krwiotwórczego ryb łososiowatych (IHN)	0	0	X	X	X	Łosoś keta (Oncorhynchus keta), kiżucz (O. kisutch), łosoś japoński (masu) (O. masou), pstrąg tęczowy (O. mykiss), łosoś nerka (czerwony) (O. nerka), O. rhodurus i łosoś chinook (O. tshawytscha) oraz łosoś atlantycki (Salmo salar)
Zakażenie herpeswirusem koi (KHV)	0	0	X	X	X	Karp i karp koi (Cyprinus carpio)
Zakaźna anemia łososi (ISA)	0	0	X	X	X	Pstrąg tęczowy (Oncorhynchus mykiss), łosoś atlantycki (Salmo salar), oraz troć wędrowna (Salmo trutta)
Zakażenie wywoływane przez Marteilia refringens	0	0	X	X	X	Ostrygi: Ostrea angasi, Ostrea. chilensis, ostryga płaska (Ostrea edulis), Ostrea puelchana, omułek jadalny (Mytilus edulis) oraz omułek śródziemnomorski (Mytilus galloprovincialis)
Bonamioza wywołana przez Bonamia ostreae	0	0	X	X	X	Ostrygi: Ostrea angasi, Ostrea. chilensis, Ostrea conchaphila, Ostrea. denselammellosa, ostryga płaska (Ostrea edulis), oraz Ostrea puelchana
Choroba wywoływana przez Whispovirus (White spot disease)	0	0	X	X	X	Wszystkie skorupiaki z rzędu dziesięcionogów (Decapoda)

Uwagi:

Kodeks OIE = w przyszłości Brucella abortus, Brucella melitensis lub Brucella suis w jednym rozdziale, z zaleceniami obejmującymi (zgodnie z aktualnym projektem): krętorogie [bydło (Bos taurus, Bos indicus, Bos frontalis, Bos javanicus i Bos grunniens), bizon (Bison bison i Bison bonasus) oraz bawół domowy (Bubalus bubalis)], owca (Ovis aries) i kozy (Capra aegagrus), dziki (Sus scrofa), wielbłądowate [wielbłąd jednogarbny (Camelus dromedarius), wielbłąd dwugarbny (Camelus bactrianus), lama (Lama glama), alpaka (Lama pacos), gwanako (Lama guanicoe) i wigoń (Vicugna vicugna)], jeleniowate [sarna (Capreolus capreolus), jeleń (Cervus elaphus elaphus), wapiti/łoś (C. elaphus canadensis), jeleń wschodni (C. nippon), sambar indyjski (C. unicolor unicolor), sambar sundański (C. timorensis), daniel (Dama dama), jeleń wirginijski, jeleń czarnoogoniasty, mulak (Odocoileus spp.) i renifer (Rangifer tarandus), zając szarak (Lepus europaeus).

M. tuberculosis nie znajduje się w wykazie OIE; jednakże umieszczony w Rozdziale 6.11 dotyczącym przenośnych form chorób odzwierzęcych występujących u naczelnych nieczłekokształtnych jako Mycobacterium tuberculosis complex, z zaleceniem przeprowadzania określonych testów/stosowania określonego leczenia w trakcie kwarantanny

***	Opcjonalne w dyrektywie 2003/99/WE w zależności od sytuacji epidemiologicznej w państwie członkowskim.

Rozporządzenie Komisji (UE) nr 142/2011 (1) definiuje „poważne choroby zakaźne” w sposób następujący: „Choroby wymienione przez OIE w art. 1.2.3 Kodeksu zdrowia zwierząt lądowych, wydanie z 2010 r., oraz w rozdziale 1.3 Kodeksu zdrowia zwierząt wodnych, wydanie z 2010 r., uważa się za poważne choroby zakaźne na potrzeby ogólnych ograniczeń w zakresie zdrowia zwierząt, przewidzianych w art. 6 ust. 1 lit. b) ppkt (ii) rozporządzenia (WE) nr 1069/2009”.

[Popr. 331]

(1) Rozporządzenie Komisji (UE) nr 142/2011 z dnia 25 lutego 2011 r. w sprawie wykonania rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 1069/2009 określającego przepisy sanitarne dotyczące produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego, nieprzeznaczonych do spożycia przez ludzi, oraz w sprawie wykonania dyrektywy Rady 97/78/WE w odniesieniu do niektórych próbek i przedmiotów zwolnionych z kontroli weterynaryjnych na granicach w myśl tej dyrektywy (Dz.U. L 54 z 26.2.2011, s. 1).

ZAŁĄCZNIK I

Gatunki zwierząt domowych

CZĘŚĆ A

Psy (Canis lupus familiaris)

Koty (Felis silvestris catus)

Fretki (Mustela putorius furo)

CZĘŚĆ B

Bezkręgowce (z wyłączeniem pszczół, owadów z rodzaju Bombus, mięczaków i skorupiaków)

Ozdobne zwierzęta wodne

Płazy

Gady

Ptaki: wszystkie gatunki ptaków z wyłączeniem drobiu

Ssaki: gryzonie i króliki inne niż przeznaczone do produkcji żywności

ZAŁĄCZNIK II

Gatunki zwierząt kopytnych

Takson
Rząd	Rodzina	Rodzaje/gatunki
Perissodactyla	Equidae	Equus spp.
	Tapiridae	Tapirus spp.
	Rhinoceritidae	Ceratotherium spp., Dicerorhinus spp., Diceros spp., Rhinoceros spp.
Artiodactyla	Antilocapridae	Antilocapra ssp.
	Bovidae	Addax ssp., Aepyceros ssp., Alcelaphus ssp., Ammodorcas ssp., Ammotragus ssp., Antidorcas ssp., Antilope ssp., Bison ssp., Bos ssp.(including Bibos, Novibos, Poephagus), Boselaphus ssp., Bubalus ssp. (including Anoa), Budorcas ssp., Capra ssp., Cephalophus ssp., Connochaetes ssp., Damaliscus ssp.(including Beatragus), Dorcatragus ssp., Gazella ssp., Hemitragus ssp., Hippotragus ssp., Kobus ssp., Litocranius ssp., Madogua ssp., Naemorhedus ssp. (including Nemorhaedus and Capricornis), Neotragus ssp., Oreamuos ssp., Oreotragus ssp., Oryx ssp., Ourebia ssp., Ovibos ssp., Ovis ssp., Patholops ssp., Pelea ssp., Procapra ssp., Pseudois ssp., Pseudoryx ssp., Raphicerus ssp., Redunca ssp., Rupicapra ssp., Saiga ssp., Sigmoceros-Alecelaphus ssp., Sylvicapra ssp., Syncerus ssp., Taurotragus ssp., Tetracerus ssp., Tragelaphus ssp. (including Boocerus).
	Camelidae	Camelus ssp., Lama ssp., Vicugna ssp.
	Cervidae	Alces ssp., Axis-Hyelaphus ssp., Blastocerus ssp., Capreolus ssp., Cervus-Rucervus ssp., Dama ssp., Elaphurus ssp., Hippocamelus ssp., Hydropotes ssp., Mazama ssp., Megamuntiacus ssp., Muntiacus ssp., Odocoileus ssp., Ozotoceros ssp., Pudu ssp., Rangifer ssp.
	Giraffidae	Giraffa ssp., Okapia ssp.
	Hippopotamindae	Hexaprotodon-Choeropsis ssp., Hippopotamus ssp.
	Moschidae	Moschus ssp.
	Suidae	Babyrousa ssp., Hylochoerus ssp., Phacochoerus ssp., Potamochoerus ssp., Sus ssp.,
	Tayassuidae	Catagonus ssp., Pecari-Tayassu ssp.
	Tragulidae	Hyemoschus ssp., Tragulus-Moschiola ssp.
Proboscidae	Elephantidae	Elephas ssp., Loxodonta ssp.

ZAŁĄCZNIK III

Tabela korelacji, o której mowa w art. 257 ust. 2

1. Dyrektywa 64/432/EWG

Dyrektywa 64/432/EWG	Niniejsze rozporządzenie
art. 1	—
art. 2	art. 4 (częściowo), art. 150 ust. 3 i art. 220 ust. 3
art. 3 ust. 1 art. 3 ust. 2	art. 121 i 123 art. 121 ust. 2, art. 123 ust. 1, art. 146 ust. 3 i 4
art. 4 ust. 1 art. 4 ust. 2 i 3	art. 121 ust. 1 art. 122 ust. 1 i 2
art. 5 ust. 1 art. 5 ust. 2 art. 5 ust. 2 lit. a) art. 5 ust. 2 lit. b) art. 5 ust. 3 art. 5 ust. 4 art. 5 ust. 5	art. 140 ust. 1, art. 142 i 143 art. 146 ust. 3 i 4 art. 144 lit. a) art. 141 ust. 1 lit. b), art. 146 ust. 3 i 4 art. 150, art. 130, 132 i 150
art. 6	art. 127, 128,129
art. 6a	—
art. 7	art. 129, 130, art. 131 lit. a) i art. 132
art. 8	art. 16, 17, 18, art. 16 ust. 3, art. 17 ust. 3, art. 18 ust. 3 i art. 19
art. 9	art. 30 ust. 1, art. 31, 32, art. 30 ust. 3 i 4, art. 31 ust. 2
art. 10	art. 30 ust. 2, art. 31, 32, 36, 41, 42, 39, 40, art. 41 ust. 3 i art. 42 ust. 5 i 6
art. 11 ust. 1 art. 11 ust. 2 art. 11 ust. 3 art. 11 ust. 4 art. 11 ust. 5 i 6	art. 89 ust. 1 lit. a), art. 92, 93 i art. 92 ust. 2 art. 97, 100 i 101 art. 93, 94 art. 95 art. 92 ust. 1 lit. d) i art. 92 ust. 2 lit. d)
art. 12 ust. 1 art. 12 ust. 2 art. 12 ust. 3 art. 12 ust. 4 art. 12 ust. 5 i 6	art. 122, art. 99 i 100 art. 122 ust. 1 lit. a) i b) art. 140 ust. 3 —
art. 13 ust. 1 i 2 art. 13 ust. 3 art. 13 ust. 4 art. 13 ust. 5 i 6	art. 89, 92, 93, 94, 97, 100 i 101 art. 95 — art. 96
art. 14 ust. 1 i 2 art. 14 ust. 3 pkt A i B art. 14 ust. 3 pkt C art. 14 ust. 4-6	— — art. 103 —
art. 15 ust. 1 art. 15 ust. 2-4	art. 256 —
art. 16	—
art. 17	—
art. 17a	—
art. 18	art. 103
art. 19	—
art. 20	—

2. Dyrektywa 77/391/EWG

Dyrektywa 77/391/EWG	Niniejsze rozporządzenie
art. 1	—
art. 2 ust. 1 art. 2 ust. 2 art. 2 ust. 3 art. 2 ust. 4	art. 30 ust. 1 art. 31 i 32 art. 33 art. 36 i 41
art. 3 ust. 1 art. 3 ust. 2 art. 3 ust. 3 art. 3 ust. 4	art. 30 ust. 1 art. 31 i 32 art. 33 art. 36 i 41
art. 4	art. 30 ust. 1, art. 31, 32, 33, 36 i 41
art. 5	—
art. 6	—
art. 7	—
art. 8	—
art. 9	—
art. 10	—
art. 11	—
art. 12	—
art. 13	—
art. 14	—
art. 15	—

3. Dyrektywa 78/52/EWG

Dyrektywa 78/52/EWG	Niniejsze rozporządzenie
art. 1	—
art. 2	art. 4 (częściowo)
art. 3 ust. 1 art. 3 ust. 2 art. 3 ust. 3 art. 3 ust. 4	art. 30 ust. 1, art. 31, 34 i 35 — — art. 30 ust. 1 i art. 31
art. 4	art. 30 ust. 1, art. 31 i 35
art. 5	art. 16, 17, 18, 46 i 47
art. 6 ust. 1 art. 6 ust. 2 art. 6 ust. 3	art. 73-75 art. 76 i 77 art. 78 i 79
art. 7	art. 78 i 79
art. 8	art. 78 i 79
art. 9	art. 78 i 79
art. 10	art. 78 i 79
art. 11	art. 78 i 79
art. 12	art. 78 i 79
art. 13	art. 16, 17, 18, 46 i 47
art. 14 ust. 1 art. 14 ust. 2 art. 14 ust. 3	art. 73-75 art. 76 i 77 art. 78 i 79
art. 15	art. 78 i 79
art. 16	art. 78 i 79
art. 17	art. 78 i 79
art. 18	art. 78 i 79
art. 19	art. 78 i 79
art. 20	art. 78 i 79
art. 21	—
art. 22	art. 16, 17, 18, 46 i 47
art. 23	art. 73-79
art. 24	art. 78 i 79
art. 25	art. 78 i 79
art. 26	art. 78 i 79
art. 27	art. 121 ust. 1, art. 123 ust. 1 lit. b)
art. 28	—
art. 29	—
art. 30	—

4. Dyrektywa 80/1095/EWG

Dyrektywa 80/1095/EWG	Niniejsze rozporządzenie
art. 1	art. 30 ust. 1 i art. 36
art. 2	art. 4 (częściowo)
art. 3	art. 30 ust. 1, art. 34 i 35
art. 3a	art. 30 ust. 1, art. 34 i 35
art. 4	art. 31, 32 i 35
art. 4a	art. 31, 32 i 35
art. 5	—
art. 6	art. 30 ust. 1 lit. b), art. 30 ust. 3 i art. 31
art. 7	art. 36, 39 i 40
art. 8	art. 41 i 42
art. 9	—
art. 11	—
art. 12	—
art. 12a	—
art. 13	—

5. Dyrektywa 82/894/EWG

Dyrektywa 82/894/EWG	Niniejsze rozporządzenie
art. 1	—
art. 2	art. 4 (częściowo)
art. 3	art. 17, 19, 20 i 21
art. 4	art. 17,18, 19, 20 i 21
art. 5	art. 21 lit. b) i c)
art. 6	—
art. 7	—
art. 8	—

6. Dyrektywa 88/407/EWG

Dyrektywa 88/407/EWG	Niniejsze rozporządzenie
art. 1	—
art. 2	art. 4 (częściowo)
art. 3	art. 157 i 158
art. 4	art. 158 lit. b) i c)
art. 5	art. 89, 92, 95 i 96
art. 6 ust. 1 art. 6 ust. 2 art. 6 ust. 3 i 4	art. 159 i 160 — —
art. 8	art. 230 ust. 1 lit. a) i art. 231
art. 9	art. 230 ust. 1 lit. b), art. 234 i 235
art. 10	art. 230 ust. 1 lit. c), art. 231, 236 i 238
art. 11	art. 230 ust. 1 lit. d), art. 239 i 240
art. 12	art. 230 ust. 2
art. 15	art. 246-251
art. 16	—
art. 17	—
art. 18	—
art. 20	—
art. 21	—
art. 22	—

7. Dyrektywa 89/556/EWG

Dyrektywa 89/556/EWG	Niniejsze rozporządzenie
art. 1	—
art. 2	art. 4 (częściowo)
art. 3	art. 157, 158 i 159
art. 5 ust. 1 art. 5 ust. 2 art. 5 ust. 2a i 3	art. 89 i 92 art. 96 art. 92
art. 6	art. 159 i 160
art. 7	art. 230 ust. 1 lit. a) i art. 231
art. 8	art. 230 ust. 1 lit. b), art. 234 i 235
art. 9	art. 230 ust. 1 lit. c), art. 236 i 238
art. 10	art. 230 ust. 1 lit. d), art. 239 i 240
art. 11	art. 230 ust. 2, art. 249-251
art. 14	art. 246-248
art. 15	—
art. 16	—
art. 17	—
art. 18	—
art. 19	—
art. 20	—
art. 21	—

8. Dyrektywa 90/429/EWG

Dyrektywa 90/429/EWG	Niniejsze rozporządzenie
art. 1	—
art. 2	art. 4 (częściowo)
art. 3	art. 157 i 158
art. 4	—
art. 5 ust. 1 art. 5 ust. 2	art. 89 i 92 art. 96
art. 6 ust. 1 art. 6 ust. 2	art. 159 i 160 —
art. 7	art. 230 ust. 1 lit. a) i art. 231
art. 8	art. 230 ust. 1 lit. b), art. 234 i 235
art. 9	art. 230 ust. 1 lit. c), art. 236 i 238
art. 10	art. 230 ust. 1 lit. d), art. 239 i 240
art. 11 ust. 1 art. 11 ust. 2 i 3	art. 230 ust. 2 —
art. 12	art. 239
art. 13	—
art. 14	—
art. 15	art. 246-251
art. 16	—
art. 17	—
art. 18	—
art. 19	—
art. 20	—
art. 21	—
art. 22	—

9. Dyrektywa 91/68/EWG

Dyrektywa 91/68/EWG	Niniejsze rozporządzenie
art. 1	—
art. 2	art. 4 (częściowo), art. 150 ust. 3 i art. 220 ust. 3
art. 3 ust. 1, 2, 3 i 5 art. 3 ust. 4	art. 127 i 128 art. 136
art. 4 ust. 1 art. 4 ust. 2 art. 4 ust. 3	art. 121 ust. 2 lit. b), art. 127 i 128 art. 125 art. 128
art. 4a	art. 128
art. 4b ust. 1-3 art. 4b ust. 4 art. 4b ust. 5 art. 4b ust. 6	art. 128 art. 130 art. 129 art. 121 ust. 1 i art. 122
art. 4c ust. 1 i 2 art. 4c ust. 3	art. 128 art. 130 i 132
art. 5	art. 128
art. 6	art. 128
art. 7 ust. 1-3 art. 7 ust. 4	art. 30, 31 i 32 —
art. 8 ust. 1-3 art. 8 ust. 4	art. 36, 39 i 40 —
art. 8a ust. 1 art. 8a ust. 2 art. 8a ust. 3 art. 8a ust. 4 art. 8a ust. 5	art. 89 ust. 1 lit. a), art. 92, 93 i 131 art. 97, 100 art. 93, 94 i 96 art. 95 art. 92 ust. 1 lit. d) i art. 92 ust. 2 lit. d)
art. 8b ust. 1 art. 8b ust. 2 art. 8b ust. 3 art. 8b ust. 4	art. 82, art. 89 ust. 1 lit. a), art. 92, 93, 97, 100 i 131 art. 89, 92 i 93 art. 95 —
art. 8c ust. 1 art. 8c ust. 2 art. 8c ust. 3 art. 8c ust. 4 i 5	art. 85 i 122 art. 99 art. 122 ust. 1 lit. a) —
art. 9	art. 140, 141, 142, 143, 144, 145, 146 i 150
art. 10	—
art. 11	—
art. 12	art. 141 lit. b)
art. 14	—
art. 15	—
art. 17	—
art. 18	—

10. Decyzja 91/666/EWG

Decyzja 91/666/EWG	Niniejsze rozporządzenie
art. 1	—
art. 2	art. 4 (częściowo)
art. 3	art. 48
art. 4	art. 48, 49 i 50
art. 5	art. 48 i 50
art. 6	art. 15 i art. 48 ust. 3 lit. b)
art. 7	art. 50
art. 8	—
art. 9	—
art. 10	—
art. 11	—
art. 12	—

11. Dyrektywa 92/35/EWG

Dyrektywa 92/35/EWG	Niniejsze rozporządzenie
art. 1	—
art. 2	art. 4 (częściowo)
art. 3	art. 16
art. 4	art. 53-57 i art. 59
art. 5	art. 46 i 47
art. 6	art. 60-69
art. 7	art. 57
art. 8	art. 64
art. 9	art. 65, 66 i 67
art. 10	art. 65, 66 i 67
art. 11	art. 68
art. 12	art. 71 ust. 1
art. 13	art. 65 ust. 2
art. 14	—
art. 15	—
art. 16	—
art. 17	art. 43, 44 i 45
art. 18	—
art. 19	—
art. 20	—
art. 21	—
art. 22	—

12. Dyrektywa 92/65/EWG

Dyrektywa 92/65/EWG	Niniejsze rozporządzenie
art. 1	—
art. 2	art. 4 (częściowo)
art. 3	—
art. 4	art. 121, 123, 16, 17, 18, art. 30 ust. 2, art. 140-143, art. 146 i 148
art. 5	art. 133, 134, 140, 141
art. 6 pkt A art. 6 pkt B	art. 121, 123, 127, 128, 134, 137, 140-143 —
art. 7 pkt A art. 7 pkt B	art. 121, 123, 127, 128, 134, 137 i 140-143 —
art. 8	art. 121, 123, 133 i 140-143
art. 9	art. 121, 123, 133 i 140-143
art. 10 ust. 1-4 art. 10 ust. 5-7	art. 121, 123, 133, 140-143 —
art. 10a	—
art. 11 ust. 1 art. 11 ust. 2 i 3 art. 11 ust. 4 art. 11 ust. 5	art. 155 art. 155, 157, 158 i 140-143 art. 92 i 96 art. 162
art. 12 ust. 1 art. 12 ust. 2 art. 12 ust. 3 art. 12 ust. 4 art. 12 ust. 5 art. 12 ust. 6	— art. 246-248 art. 82, 97 i 100 art. 140-146 i art. 149-151 — art. 256
art. 13 ust. 1 art. 13 ust. 2	art. 133, 140-146 i 148 art. 90, 92, 93-96
art. 14	art. 30, 31 i 32
art. 15	art. 36, 39, 40 i 41
art. 16	art. 230 ust. 1 i art. 236
art. 17 ust. 1 art. 17 ust. 2 art. 17 ust. 3 art. 17 ust. 4 i 5	art. 230 ust. 1 lit. a), b) i c) art. 231, art. 231, 234 i 235 —
art. 18	art. 230 ust. 1 lit. d), art. 239
art. 19	art. 236
art. 20	art. 230 ust. 2, art. 246-248
art. 21	art. 141, 142, 143, 160, 209 i 211
art. 22	—
art. 23	—
art. 24	art. 230 ust. 1 lit. d), art. 239, art. 241 ust. 1 lit. a) ppkt (v) i art. 241 ust. 1 lit. c) ppkt (iv)
art. 25	—
art. 26	—
art. 27	—
art. 28	—
art. 29	—
art. 30	—

13. Dyrektywa 92/66/EWG

Dyrektywa 92/66/EWG	Niniejsze rozporządzenie
art. 1	—
art. 2	art. 4 (częściowo)
art. 3	art. 16
art. 4	art. 53-56, art. 57 ust. 1 i art. 59
art. 5	art. 60-63
art. 6	art. 63
art. 7	art. 57 i art. 43 ust. 2 lit. d)
art. 8	art. 55 i 56
art. 9 ust. 1 art. 9 ust. 2-7	art. 64 art. 65-68
art. 10	art. 65 i 67
art. 11	art. 67 lit. b), art. 68 ust. 1 lit. b) i art. 68 ust. 2 lit. a)
art. 12	art. 54
art. 13	art. 65 ust. 2
art. 14	—
art. 15	—
art. 16	art. 46 i 47
art. 17	art. 47
art. 18	art. 65 lit. e), art. 67 i 69
art. 19 ust. 1-3 art. 19 ust. 4 art. 19 ust. 5	art. 53-56 art. 57 ust. 1, art. 60-63 art. 71 ust. 2
art. 20	—
art. 21	art. 43 i 44
art. 22	—
art. 23	—
art. 24	—
art. 25	—
art. 26	—
art. 27	—

14. Dyrektywa 92/118/EWG

Dyrektywa 92/118/EWG	Niniejsze rozporządzenie
art. 1	—
art. 2	art. 4 (częściowo)
art. 3	art. 164, 223 i art. 228 lit. c) ppkt (v)
art. 4 ust. 1 art. 4 ust. 2	art. 164, 223 i art. 228 lit. c) ppkt (v) —
art. 5	art. 164 i 223
art. 6	art. 15 ust. 1 lit. b) i art. 15 ust. 2 lit. b)
art. 7 ust. 1 art. 7 ust. 2 art. 7 ust. 3 art. 7 ust. 4	— art. 246-248 — art. 256
art. 8	—
art. 9	art. 230 i 236
art. 10	art. 230, 236, 239 i 241
art. 11	art. 241 ust. 1 lit. c) ppkt (ii)
art. 12	—
art. 13	art. 241 ust. 1 lit. c) ppkt (i)
art. 14	—
art. 15	—
art. 16	art. 241 ust. 1 lit. c) ppkt (v)
art. 17	—
art. 18	—
art. 19	—
art. 20	—

15. Dyrektywa 92/119/EWG

Dyrektywa 92/119/EWG	Niniejsze rozporządzenie
art. 1	—
art. 2	art. 4 (częściowo)
art. 3	art. 16
art. 4	art. 53-57 i art. 59
art. 5	art. 60-63
art. 6	art. 70 i art. 71 ust. 2
art. 7	art. 63
art. 8	art. 57
art. 9	art. 62 i 63
art. 10	art. 64
art. 11	art. 65-68 i art. 71 ust. 2
art. 12	art. 65-68
art. 13	art. 67 lit. a)
art. 14	art. 65 ust. 2
art. 15	—
art. 16	art. 63 lit. b), art. 67 lit. b), art. 68 ust. 1 lit. b) i art. 68 ust. 2 lit. a)
art. 17	—
art. 18	—
art. 19	art. 46, 47 i 69
art. 20	art. 43, 44 i 45
art. 21	—
art. 22	—
art. 23	—
art. 24	—
art. 25	—
art. 26	—
art. 27	—
art. 28	—

16. Decyzja 95/410/EWG

Decyzja 95/410/EWG	Niniejsze rozporządzenie
art. 1	art. 127-129
art. 2	art. 128 ust. 1 lit. c)
art. 3	art. 140, 142 i 143
art. 4	—
art. 5	—
art. 6	—

17. Dyrektywa 2000/75/WE

Dyrektywa 2000/75/WE	Niniejsze rozporządzenie
art. 1	—
art. 2	art. 4 (częściowo)
art. 3	art. 16
art. 4 ust. 1 i 2 art. 4 ust. 3 art. 4 ust. 4 art. 4 ust. 5 art. 4 ust. 6	art. 54 i 55 art. 53 art. 56 art. 70 art. 59
art. 5	art. 46 i 47
art. 6	art. 60-64
art. 7	art. 57
art. 8	art. 64, 68 i art. 71 ust. 3
art. 9	art. 65 i 67
art. 10 ust. 1 art. 10 ust. 2	art. 64 i 67 art. 46 i 47
art. 11	—
art. 12	art. 65 i 67
art. 13	art. 71 ust. 1
art. 14	art. 65 ust. 2
art. 15	—
art. 16	—
art. 17	—
art. 18	art. 43, 44 i 45
art. 19	—
art. 20	—
art. 21	—
art. 22	—
art. 23	—

18. Rozporządzenie (WE) nr 1760/2000

Rozporządzenie (WE) nr 1760/2000	Niniejsze rozporządzenie
art. 1	art. 102
art. 2	art. 4 (częściowo)
art. 3	art. 102 ust. 2 i art. 105
art. 4	art. 106 lit. a), art. 108, 114, 115 i 117
art. 5	art. 103 ust. 1 lit. a)
art. 6	art. 104, art. 106 lit. b), art. 108, 114, 115 I 117
art. 7	art. 97, 100, 101 i art. 106 lit. b) ppkt (i) i art. 106 lit. c)
art. 8	art. 105
art. 9	—
art. 10 lit. a)-c) art. 10 lit. d) i e) art. 10 lit. f)	art. 114, 115 i 117 — art. 258
art. 11	—
art. 12	—
art. 13	—
art. 14	—
art. 15	—
art. 16	—
art. 17	—
art. 18	—
art. 19	—
art. 20	—
art. 21	—
art. 22	—
art. 23	—
art. 24	—
art. 25	—

[Popr. 332]

19. Dyrektywa 2001/89/WE

Dyrektywa 2001/89/WE	Niniejsze rozporządzenie
art. 1	—
art. 2	art. 4 (częściowo)
art. 3	art. 16, 17, 18 i 21
art. 4	art. 53-57 ust. 1 i art. 59
art. 5	art. 60-63 i art. 71 ust. 2
art. 6	art. 63 i 71
art. 7	art. 62, 63 i art. 65 ust. 1 lit. b)
art. 8	art. 57
art. 9	art. 64
art. 10	art. 65-68
art. 11	art. 65-68
art. 12	art. 65 ust. 1 lit. f), art. 67 lit. b) i art. 68 ust. 1 lit. b)
art. 13	art. 61 ust. 3, art. 63 lit. d) i art. 68
art. 14	art. 62 i 63
art. 15	art. 70
art. 16	art. 70 i art. 30-35
art. 17	art. 15, art. 54 ust. 2 i 3, art. 65 ust. 1 lit. b) i art. 67 lit. c)
art. 18	art. 15, 46 i 47
art. 19	art. 65 ust. 1 lit. e), art. 67 i 69
art. 20	art. 70
art. 21	—
art. 22	art. 43, 44 i 45
art. 23	art. 43 ust. 2 lit. d) i art. 44
art. 24	—
art. 25	—
art. 26	—
art. 27	—
art. 28	—
art. 29	—
art. 30	—
art. 31	—

20. Dyrektywa 2002/60/WE

Dyrektywa 2002/60/WE	Niniejsze rozporządzenie
art. 1	—
art. 2	art. 4 (częściowo)
art. 3	art. 16, 17, 18 i 21
art. 4	art. 53-56, art. 57 ust. 1 i art. 59
art. 5	art. 60-63 i art. 71 ust. 2
art. 6	art. 63 i 71
art. 7	art. 62 i 63
art. 8	art. 57
art. 9	art. 64
art. 10	art. 65, 67 i 68
art. 11	art. 65, 67 i 68
art. 12	art. 65 ust. 1 lit. f), art. 67 lit. b) i art. 68 ust. 1 lit. b)
art. 13	art. 61 ust. 3, art. 63 lit. d) i art. 68
art. 14	art. 62 i 63
art. 15	art. 70
art. 16	art. 70 i art. 30-35
art. 17	art. 61 lit. f) i art. 63
art. 18	art. 15, art. 54 ust. 2 i 3, art. 65 ust. 1 lit. b) i art. 67 lit. c)
art. 19	art. 15, 46 i 47
art. 20	—
art. 21	art. 43, 44 i 45
art. 22	art. 43 ust. 2 lit. d) i art. 44
art. 23	—
art. 24	—
art. 25	—
art. 26	—
art. 27	—
art. 28	—
art. 29	—
art. 30	—

21. Dyrektywa 2002/99/WE

Dyrektywa 2002/99/WE	Niniejsze rozporządzenie
art. 1	—
art. 2	art. 4 (częściowo)
art. 3	art. 164, 223 i art. 228 lit. c) ppkt (v)
art. 4	art. 65 ust. 1 lit. c), d) ppkt (i), lit. g), h), i), art. 67, 164, art. 223 i art. 229 ust. 1 lit. d)
art. 5	art. 165, 166, 224 i 225
art. 6	—
art. 7	art. 236 i 238
art. 8	art. 231, 232 i 233
art. 9	art. 239 i 240
art. 10	—
art. 11	—
art. 12	—
art. 13	—
art. 14	—
art. 15	—
art. 16	—

22. Dyrektywa 2003/85/WE

Dyrektywa 2003/85/WE	Niniejsze rozporządzenie
art. 1	—
art. 2	art. 4 (częściowo)
art. 3	art. 16, 17, 18 i 21
art. 4	art. 53-56 i art. 57 ust. 1
art. 5	art. 55 ust. 1 lit. d) i e) i art. 55 ust. 2
art. 6	art. 55 ust. 1 lit. f) ppkt (i), art. 55 ust. 2 i art. 56 lit. b)
art. 7	art. 55 ust. 1 lit. f) ppkt (ii)
art. 8	art. 55 ust. 1 lit. f) i art. 55 ust. 2
art. 9	art. 59
art. 10	art. 60, 61 i 63
art. 11	art. 61 ust. 1 lit. f), art. 63 lit. b), art. 65 ust. 1 lit. f) i art. 67 lit. b)
art. 12	art. 65 ust. 1 lit. h) i i) oraz art. 67
art. 13	art. 57
art. 14	art. 61 i 63
art. 15	art. 61 i 63
art. 16	art. 61, 62 i 63
art. 17	art. 71 ust. 2 i 3
art. 18	art. 61 i 63
art. 19	art. 62 i 63
art. 20	art. 71 ust. 2 i 3
art. 21	art. 64
art. 22	art. 65-67
art. 23	art. 65-67
art. 24	art. 67 i art. 71 ust. 1
art. 25	art. 65 ust. 1 lit. c), d) ppkt (i), lit. g), h), i), oraz art. 67
art. 26	art. 65 ust. 1 lit. c), d) ppkt (i), lit. g), h), i), art. 67 i 164
art. 27	art. 65 ust. 1 lit. c), d) ppkt (i), lit. g), h), i), art. 67 i 164
art. 28	art. 65 ust. 1 lit. c), d) ppkt (iii) oraz art. 67
art. 29	art. 65 ust. 1 lit. c), d) ppkt (ii) oraz art. 67
art. 30	art. 65 ust. 1 lit. c), d) ppkt (ii) oraz art. 67
art. 31	art. 65 ust. 1 lit. c), d) ppkt (ii) oraz art. 67
art. 32	art. 65 i 67
art. 33	art. 65 ust. 1 lit. c), d) ppkt (ii) oraz art. 67
art. 34	art. 67, art. 140 ust. 2, art. 159 ust. 1 lit. b) i art. 165 ust. 1 lit. b)
art. 35	art. 71
art. 36	art. 68
art. 37	art. 65 i 67
art. 38	art. 65 i 67
art. 39	art. 65 ust. 1 lit. c), d) ppkt (i), lit. g), h), i), art. 67 i art. 164
art. 40	art. 65 ust. 1 lit. c), d) ppkt (i), lit. g), h), i), art. 67 i art. 164
art. 41	art. 65 ust. 1 lit. c), d) ppkt (ii) oraz art. 67
art. 42	art. 65 i 67
art. 43	art. 71
art. 44	art. 68
art. 45	art. 64, 69 i 71
art. 46	art. 65 i 67
art. 47	art. 65 ust. 1 lit. h) i art. 67
art. 48	art. 140
art. 49	art. 15, 46 i 47
art. 50	art. 46, 47 i 69
art. 51	art. 46, 47 i 69
art. 52	art. 46 i 47
art. 53	art. 46 i 47
art. 54	art. 46, 47, 65, 67 i art. 69 ust. 3
art. 55	art. 46, 47, 65, 67 i art. 69 ust. 3
art. 56	art. 47, art. 68 ust. 1 lit. c), art. 69 ust. 3
art. 57	art. 47, art. 68 ust. 1 lit. c), art. 69 ust. 3
art. 58	art. 65 ust. 1 lit. c) i art. 67
art. 59	art. 36, 38, 39, 40 i 68
art. 60	art. 36, 38, 39, 40 i 68
art. 61	art. 36, 38, 39, 40 i 68
art. 62	art. 68
art. 63	art. 140 ust. 2, art. 159 i 165
art. 64	art. 69 ust. 3 i art. 128
art. 65	art. 15
art. 66	—
art. 67	—
art. 68	—
art. 69	—
art. 70	art. 15
art. 71	art. 54 ust. 2 i 3, art. 58, art. 61 ust. 1 lit. g), art. 63 lit. c), art. 65 ust. 1 lit. b), art. 67 lit. c), art. 68 ust. 1 lit. c) i art. 68 ust. 2 lit. b)
art. 72	art. 43
art. 73	art. 45
art. 74	art. 43 ust. 2 lit. d)
art. 75	art. 44
art. 76	art. 43 ust. 2 lit. d) i art. 44
art. 77	art. 44
art. 78	art. 43 ust. 2 lit. d)
art. 79	art. 52
art. 80	art. 48
art. 81	art. 48 ust. 3 i art. 50
art. 82	art. 48 ust. 3 i art. 50
art. 83	art. 49
art. 84	art. 48 ust. 3 i art. 50
art. 85	art. 70 i 71
art. 86	art. 256
art. 87	—
art. 88	art. 71 ust. 3
art. 89	—
art. 90	—
art. 91	—
art. 92	—
art. 93	—
art. 94	—
art. 95	—

23. Rozporządzenie (WE) nr 998/2003

Rozporządzenie (WE) nr 998/2003	Niniejsze rozporządzenie
art. 1	—
art. 2	—
art. 3	art. 4 (częściowo)
art. 4	art. 112, art. 114 lit. e) i art. 117
art. 5	art. 152, 222 i 228
art. 6	—
art. 7	art. 152 ust. 2 i 3, art. 222 ust. 2 i 3
art. 8	art. 241 ust. 1 lit. a) ppkt (ii)
art. 9	art. 241 ust. 1 lit. a) ppkt (ii)
art. 10	art. 231
art. 11	—
art. 12	—
art. 13	—
art. 14 akapit pierwszy i drugi art. 14 akapit trzeci art. 14 akapit czwarty	art. 239 — art. 236 ust. 1 lit. b) i art. 241 ust. 1 lit. a) ppkt (ii)
art. 15	—
art. 16	—
art. 17	art. 152 ust. 2 i 3, art. 222 ust. 2 i 3, art. 228 i art. 241 ust. 1 lit. a) ppkt (ii)
art. 18	art. 246-251
art. 19	art. 4 ust. 2 lit. b), art. 152 ust. 2 i 3, art. 222 ust. 2 i 3, art. 228 i art. 241 ust. 1 lit. a) ppkt (ii)
art. 19a ust. 1 art. 19a ust. 2	art. 114 lit. e) i art. 117 art. 152 ust. 2 i 3
art. 20	—
art. 21	—
art. 22	—
art. 23	—
art. 24	—
art. 25	—

24. Rozporządzenie (WE) nr 21/2004

Rozporządzenie (WE) nr 21/2004	Niniejsze rozporządzenie
art. 1	art. 102
art. 2	art. 4 (częściowo)
art. 3 ust. 1 art. 3 ust. 2	art. 102 ust. 2 art. 105
art. 4 ust. 1 i 2 art. 4 ust. 3 art. 4 ust. 4-7 art. 4 ust. 8 art. 4 ust. 9	art. 107 lit. a), art. 114, 115 i 117 art. 114 lit. b) i art. 115 lit. a) art. 114 art. 105 art. 114 lit. b)
art. 5	art. 97, 100, 101, 105, i art. 106 lit. b) i c)
art. 6	art. 105 lit. b), art. 107 lit. b), art. 108, art. 114 lit. c) ppkt (ii), art. 115 i 117
art. 7	art. 96
art. 8 ust. 1 art. 8 ust. 2 art. 8 ust. 3-5	art. 103, art. 107 lit. c) art. 103
art. 9	art. 114 lit. b) i art. 117
art. 10 ust. 1 lit. a) art. 10 ust. 1 lit. b) art. 10 ust. 1 lit. c) art. 10 ust. 2	— art. 256 art. 258 art. 117
art. 11	art. 105
art. 12 ust. 1 art. 12 ust. 2 art. 12 ust. 4-7	— art. 256 —
art. 13	—
art. 14	—
art. 15	—
art. 16	—
art. 17	—

[Popr. 333]

25. Dyrektywa 2004/68/WE

Dyrektywa 2004/68/WE	Niniejsze rozporządzenie
art. 1	—
art. 2	art. 4 (częściowo)
art. 3 ust. 1 art. 3 ust. 2	art. 230 ust. 1 lit. a) art. 233 ust. 1
art. 4	art. 231 ust. 1
art. 5	art. 231 ust. 1 i 3 i art. 232
art. 6	art. 236 i 237
art. 7	art. 236 ust. 1 lit. a), art. 236 ust. 2 i art. 237
art. 8	art. 236, art. 239 ust. 4 i art. 241 ust. 1 lit. a)
art. 9	art. 236 ust. 1 i art. 239 ust. 4
art. 10	art. 236 ust. 1 i art. 239 ust. 4
art. 11	art. 230 ust. 1 lit. d), art. 239 i 240
art. 12	—
art. 13	—
art. 14	—
art. 16	—
art. 17	—
art. 18	—
art. 19	—
art. 20	—
art. 21	—

26. Dyrektywa 2005/94/WE

Dyrektywa 2005/94/WE	Niniejsze rozporządzenie
art. 1	—
art. 2	art. 4 (częściowo)
art. 3	art. 9
art. 4	art. 27 i 28
art. 5	art. 16, 17, 18 i 21
art. 6	art. 57
art. 7	art. 53-56 i art. 57 ust. 1
art. 8	art. 55 ust. 2
art. 9	art. 59
art. 10	art. 55 ust. 1 lit. e) i f), art. 56
art. 11	art. 61 i 63
art. 12	art. 63
art. 13	art. 61 i 63
art. 14	art. 63 lit. a)
art. 15	art. 62 i art. 63 lit. e)
art. 16	art. 64
art. 17	art. 65 i 67
art. 18	art. 65 ust. 1 lit. a) i b) i art. 67
art. 19	art. 65 i 67
art. 20	art. 65 ust. 1 lit. d) ppkt (ii) i art. 67
art. 21	art. 65 ust. 1 lit. c) i i), art. 67
art. 22	art. 65 ust. 1 lit. c) i i), art. 67
art. 23	art. 65 ust. 1 lit. c) i art. 67
art. 24	art. 65 ust. 1 lit. c) i art. 67
art. 25	art. 65 ust. 1 lit. c) i art. 67
art. 26	art. 65 ust. 1 lit. c) i art. 67
art. 27	art. 65 ust. 1 lit. d) ppkt (ii) i art. 67
art. 28	art. 65 ust. 1 lit. f) i art. 67 lit. b)
art. 29	art. 68
art. 30	art. 65 i 67
art. 31	art. 68
art. 32	art. 64, 65, 67, art. 71 ust. 3
art. 33	art. 67 i art. 71 ust. 3
art. 34	art. 37, art. 65 ust. 1 lit. i), art. 67 i art. 71 ust. 3
art. 35	art. 54 i 61
art. 36	art. 61 i 63
art. 37	art. 61 i 63
art. 38	art. 61, 63, 65 i 67
art. 39	art. 61, 63 i art. 71 ust. 3
art. 40	art. 61, 63 i art. 71 ust. 3
art. 41	art. 61, 63 i art. 71 ust. 3
art. 42	art. 62 i 63
art. 43	art. 64
art. 44	art. 65 i 67
art. 45	art. 68
art. 46	art. 64 ust. 4, art. 67 i art. 71 ust. 3
art. 47	art. 61, 63 i 71
art. 48	art. 68 ust. 1 lit. b) i art. 68 ust. 2 lit. a)
art. 49	art. 61 ust. 3 i art. 68
art. 50	art. 15, art. 54 ust. 2 lit. b) i c), art. 54 ust. 3, art. 58 ust. 2 i art. 63 ust. 5
art. 51	—
art. 52	art. 46 i 47
art. 53	art. 69
art. 54	art. 46, 47, 65, 67 i 69
art. 55	art. 46, 47, 65, 67 i 69
art. 56	art. 46 i 47
art. 57	art. 47
art. 58	art. 48-51
art. 59	art. 52
art. 60	—
art. 61	art. 256
art. 62	art. 43-45
art. 63	—
art. 64	—
art. 65	—
art. 66	—
art. 67	—
art. 68	—
art. 69	—

27. Dyrektywa 2006/88/WE

Dyrektywa 2006/88/WE	Niniejsze rozporządzenie
art. 1	—
art. 2	art. 2 i art. 3 ust. 2
art. 3	art. 4 (częściowo)
art. 4 ust. 1 art. 4 ust. 2 art. 4 ust. 3 art. 4 ust. 4 art. 4 ust. 5	art. 170, 171, 174 i 175 art. 177 art. 183 ust. 2 art. 170, 171, 172 i 173 —
art. 5	art. 179
art. 6	art. 183 i 184
art. 7	—
art. 8	art. 185, 186, 187 i 188
art. 9	art. 179 ust. 1 lit. a) ppkt (i), art. 179 ust. 2 i 3
art. 10	art. 179 ust. 1 lit. a) ppkt (ii), art. 179 ust. 2 i 3
art. 11	art. 190 i 204
art. 12	art. 190
art. 13	art. 191
art. 14 ust. 1 i 2 art. 14 ust. 3 i 4	art. 208 art. 219 i 220
art. 15 ust. 1 i 2 art. 15 ust. 3 art. 15 ust. 4	art. 195 i 196 art. 192 art. 195, 196 i 198
art. 16	art. 196
art. 17	art. 196
art. 18	art. 200 i 201
art. 19	art. 200 i 201
art. 20	art. 199
art. 21	art. 202, 203 i 205
art. 22	art. 230 ust. 1 lit. a)
art. 23	art. 231 i 232
art. 24	art. 230 ust. 1 lit. d) i art. 239
art. 25	art. 236, 239 i 240
art. 26	art. 16
art. 27	art. 17 i 18
art. 28	art. 53-55 i art. 72-74
art. 29	art. 57
art. 30	art. 59 i 77
art. 31	—
art. 32	art. 60, 61, 62 i 64
art. 33	art. 65 i 67
art. 34	art. 61 ust. 1 lit. b) i c) i art. 63
art. 35	art. 61 ust. 3 i art. 63
art. 36	—
art. 37	art. 68
art. 38	art. 76 i 78
art. 39	art. 78 i 79
art. 40	art. 80
art. 41	art. 246 ust. 1 lit. b) i c)
art. 42	art. 71 ust. 3
art. 43	art. 227
art. 44	art. 26, 27, 30 i 31
art. 45	art. 32
art. 46	art. 34
art. 47	art. 43 i 44
art. 48	art. 46 i 47
art. 49	art. 36
art. 50	art. 36 i 37
art. 51	art. 38
art. 52	art. 41
art. 53	art. 42
art. 54	—
art. 55	—
art. 56	—
art. 57 lit. a) art. 57 lit. b) art. 57 lit. c)	— art. 54 ust. 2 lit. c), art. 54 ust. 3, art. 58, art. 61 ust. 1 lit. h), art. 63 lit. c), art. 67 ust. 1 lit. b) i art. 67 lit. c) —
art. 58	—
art. 59	art. 38 i 183 (częściowo)
art. 60	art. 256
art. 61	—
art. 62	—
art. 63	—
art. 64	—
art. 65	—
art. 66	—
art. 67	—

28. Dyrektywa 2008/71/WE

Dyrektywa 2008/71/WE	Niniejsze rozporządzenie
art. 1	—
art. 2	art. 4 (częściowo)
art. 3 ust. 1 art. 3 ust. 2	art. 96, art. 115 —
art. 4 ust. 1 art. 4 ust. 2	art. 97 i 115 art. 110
art. 5 ust. 1 art. 5 ust. 2	art. 110 lit. a), art. 114 lit. b) i art. 117 art. 110 lit. a) i art. 111
art. 6 ust. 1 art. 6 ust. 2	art. 110 lit. a), art. 115 i 117 —
art. 7	art. 103 ust. 1 lit. b) i art. 103 ust. 2
art. 8	art. 110, art. 114 lit. d)
art. 9	art. 256
art. 10	—
art. 11	—
art. 12	—
art. 13	—

[Popr. 334]

29. Dyrektywa 2009/156/WE

Dyrektywa 2009/156/WE	Niniejsze rozporządzenie
art. 1	—
art. 2	art. 4 (częściowo)
art. 3	art. 123 i 136
art. 4 ust. 1 art. 4 ust. 2 art. 4 ust. 3 art. 4 ust. 4 art. 4 ust. 5 art. 4 ust. 6	art. 127 i art. 146 ust. 3 art. 127 i 128 art. 125 art. 109, 114 i 117 art. 123 ust. 1 lit. a), art. 127 i 128 art. 30-35
art. 5	art. 127 i 128
art. 6	art. 127, 128 i art. 141 lit. b)
art. 7 ust. 1 art. 7 ust. 2 art. 7 ust. 3	art. 123 ust. 2 i art. 130 art. 127, 128 i 129 art. 127, 128 i 129
art. 8	art. 109 ust. 1 lit. c), art. 114, 117 i art. 140-143
art. 9	art. 246-248 (częściowo)
art. 10	—
art. 11	—
art. 12 ust. 1, 2 i 3 art. 12 ust. 4 i 5	art. 230 ust. 1 lit. a) i art. 231 art. 236
art. 13	art. 231 i 236
art. 14	art. 236
art. 15	art. 236
art. 16	art. 236, 238 i 239
art. 17	art. 236
art. 18	—
art. 19	art. 236
art. 20	—
art. 21	—
art. 22	—
art. 23	—
art. 24	—

30. Dyrektywa 2009/158/WE

Dyrektywa 2009/158/WE	Niniejsze rozporządzenie
art. 1	—
art. 2	art. 4 (częściowo)
art. 3	—
art. 4	—
art. 5	art. 123, 127, 128, 157 i 158
art. 6	art. 121, 123 i 157
art. 7	art. 96
art. 8	art. 157 i 158
art. 9	art. 127 i 128
art. 10	art. 127 i 128
art. 11	art. 127 i 128
art. 12	art. 127 i 128
art. 13	art. 128
art. 14	art. 128
art. 15 ust. 1 lit. a) art. 15 ust. 1 lit. b)-d) art. 15 ust. 2	art. 157 i 158 art. 127 i 128 art. 30-35
art. 16	art. 30-35
art. 17	art. 36, 39 i 40
art. 18	art. 121, 122, art. 123 ust. 1 lit. a), art. 123 ust. 2, art. 129 i art. 155 ust. 3
art. 19	art. 128
art. 20	art. 140-147, 159 i 160
art. 21	—
art. 22	—
art. 23	art. 230 ust. 1 lit. a), art. 231 i 232
art. 24	art. 236
art. 25	art. 236
art. 26	art. 239
art. 27	—
art. 28	art. 236, 237 i 238
art. 29	art. 236 i 241
art. 30	art. 236
art. 31	art. 246-248
art. 32	—
art. 33	—
art. 34	—
art. 35	—
art. 36	—
art. 37	—
art. 38	—

22.12.2017

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 443/611

P7_TA(2014)0382

Środki ochronne przeciwko agrofagom roślin ***I

Rezolucja ustawodawcza Parlamentu Europejskiego z dnia 15 kwietnia 2014 r. w sprawie wniosku dotyczącego rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady w sprawie środków ochronnych przeciwko agrofagom roślin (COM(2013)0267 – C7-0122/2013 – 2013/0141(COD))

(Zwykła procedura ustawodawcza: pierwsze czytanie)

(2017/C 443/61)

Parlament Europejski,

—	uwzględniając wniosek Komisji skierowany do Parlamentu i Rady (COM(2013)0267),

—	uwzględniając art. 294 ust. 2 oraz art. 43 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej, zgodnie z którymi wniosek został przedstawiony Parlamentowi przez Komisję (C7–0122/2013),

—	uwzględniając opinię Komisji Prawnej w sprawie proponowanej podstawy prawnej,

—	uwzględniając art. 294 ust. 3 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej,

—	uwzględniając uzasadnioną opinię przedstawione – na mocy protokołu nr 2 w sprawie stosowania zasad pomocniczości i proporcjonalności – przez austriacki Bundesrat, w której stwierdzono, że projekt aktu ustawodawczego nie jest zgodny z zasadą pomocniczości,

—	uwzględniając opinię Europejskiego Komitetu Ekonomiczno-Społecznego z 10 grudnia 2013 r. (1),

—	uwzględniając art.55 Regulaminu,

—	uwzględniając sprawozdanie Komisji Rolnictwa i Rozwoju Wsi oraz opinię Komisji Ochrony Środowiska Naturalnego, Zdrowia Publicznego i Bezpieczeństwa Żywności (A7-0147/2014),

przyjmuje poniższe stanowisko w pierwszym czytaniu;

zwraca się do Komisji o ponowne przekazanie mu sprawy, jeśli uzna ona za stosowne wprowadzić znaczące zmiany do swojego wniosku lub zastąpić go innym tekstem;

zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania stanowiska Parlamentu Radzie i Komisji, a także parlamentom narodowym.

(1) Dz.U. C 170 z 5.6.2014, s. 104.

P7_TC1-COD(2013)0141

PARLAMENT EUROPEJSKI I RADA UNII EUROPEJSKIEJ,

uwzględniając Traktat o funkcjonowaniu Unii Europejskiej, w szczególności jego art. 43,

uwzględniając wniosek Komisji Europejskiej,

po przekazaniu projektu aktu ustawodawczego parlamentom narodowym,

uwzględniając opinię Europejskiego Komitetu Ekonomiczno-Społecznego (1),

po konsultacji z Komitetem Regionów,

stanowiąc zgodnie ze zwykłą procedurą ustawodawczą (2),

a także mając na uwadze, co następuje:

(1)	Dyrektywa Rady 2000/29/WE (3) określa system ochrony zdrowia roślin.

(2)	W dniu 21 listopada 2008 r. Rada zwróciła się do Komisji o przeprowadzenie oceny tego systemu ochrony zdrowia roślin (4).

(3)	W świetle wyników tej oceny oraz doświadczenia zdobytego w trakcie stosowania dyrektywy 2000/29/WE dyrektywa ta powinna zostać zastąpiona. Aby zapewnić jednolite stosowanie nowych reguł, akt zastępujący tę dyrektywę powinien mieć formę rozporządzenia.

(4)

Zdrowie roślin jest bardzo ważne dla produkcji roślinnej, publicznych i prywatnych terenów zielonych, naturalnych ekosystemów, usług ekosystemowych i różnorodności biologicznej w Unii. Zdrowiu roślin zagrażają gatunki szkodliwe dla roślin i produktów roślinnych, zwane dalej „agrofagami” , których ryzyko pojawienia się na terytorium Unii wzrosło z powodu globalnej wymiany handlowej i zmian klimatycznych . W celu zwalczania tego zagrożenia konieczne jest przyjęcie środków dotyczących określania ryzyka fitosanitarnego związanego z tymi agrofagami i ograniczania tego ryzyka do dopuszczalnego poziomu. [Popr. 1]

(5)

Potrzebę dysponowania takimi środkami dostrzeżono już dawno temu. Stały się one przedmiotem umów i konwencji międzynarodowych, w tym Międzynarodowej konwencji ochrony roślin (IPPC) z dnia 6 grudnia 1951 r. zawartej w ramach Organizacji Narodów Zjednoczonych ds. Wyżywienia i Rolnictwa (FAO) i jej nowego zmienionego tekstu zatwierdzonego podczas 29. sesji Konferencji FAO w listopadzie 1997 r. oraz międzynarodowej konwencji o różnorodności biologicznej (CBD) z dnia 29 grudnia 1993 r. Unia jest zarówno stroną IPPC , jak i CBD . [Popr. 2]

(6)

Okazało się, że w celu określenia zakresu niniejszego rozporządzenia ważne jest, aby wziąć pod uwagę czynniki biogeograficzne, aby uniknąć rozprzestrzeniania się na europejskim terytorium Unii agrofagów, które na nim nie występują. W związku z powyższym z terytorialnego zakresu stosowania niniejszego rozporządzenia należy wykluczyć terytoria pozaeuropejskie państw członkowskich (regiony najbardziej oddalone), o których mowa w art. 355 ust. 1 Traktatu o funckjonowaniu Unii Europejskiej (TFUE). Terytoria te należy wymienić w wykazie. W przypadku gdy status takiego terytorium lub terytorium, o którym mowa w art. 355 ust. 2 TFUE, zostanie zmieniony na podstawie art. 355 ust. 6 TFUE, wykaz ten należy zmienić w celu zapewnienia, aby terytorialny zakres stosowania niniejszego rozporządzenia pozostał ograniczony do europejskiej części terytorium Unii. Odniesienia do państw trzecich należy odczytywać jako odniesienia także do terytoriów wymienionych w tym wykazie.

(7)

Dyrektywa 2000/29/WE ustanawia reguły dotyczące kontroli urzędowych, które mają być przeprowadzane przez właściwe organy w odniesieniu do środków ochronnych przed wprowadzaniem do Wspólnoty organizmów szkodliwych dla roślin lub produktów roślinnych i przed ich rozprzestrzenianiem się we Wspólnocie. Takie reguły są obecnie ustanowione rozporządzeniem Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr …/…. (5) [Numer rozporządzenia w sprawie kontroli urzędowych oraz przypis z odniesieniem do publikacji w Dz.U.], dlatego nie powinny stanowić części niniejszego rozporządzenia.

(8)

Należy ustanowić kryteria umożliwiające identyfikację agrofagów, w odniesieniu do których konieczne jest przyjęcie środków kontroli dla całego terytorium Unii. Agrofagi takie są zwane „agrofagami kwarantannowymi dla Unii”. Należy także ustanowić kryteria służące identyfikacji agrofagów, w odniesieniu do których konieczne jest przyjęcie środków kontroli jedynie w odniesieniu do jednej lub kilku części tego terytorium. Agrofagi takie są zwane „agrofagami kwarantannowymi dla stref chronionych”.

(9)

Aby działania Unii na rzecz kontroli agrofagów kwarantannowych dla Unii mogły skoncentrować się na agrofagach, których skutki gospodarcze, społeczne lub środowiskowe są najbardziej dotkliwe dla terytorium Unii jako całości, należy ustanowić ograniczony wykaz takich agrofagów, zwanych dalej „agrofagami priorytetowymi”.

(10)	Należy przewidzieć wyjątki od zakazu wprowadzania i przemieszczania na terytorium Unii agrofagów kwarantannowych dla Unii do celów naukowych, prób, selekcji odmianowych, hodowli i wystaw.

(11)

W celu zapewnienia skutecznego i szybkiego działania w przypadku wystąpienia agrofaga kwarantannowego dla Unii, na społeczeństwie, podmiotach zawodowych i państwach członkowskich powinny spoczywać obowiązki w zakresie powiadamiania. Podstawowe znaczenie ma podnoszenie poziomu wiedzy i kształcenie w zakresie zwalczania agrofagów roślin wśród podmiotów takich jak: osoby zawodowo zajmujące się terenami zielonymi, pracownicy jednostek samorządu terytorialnego, ogrodnicy, pracownicy szkółek drzew, importerzy, architekci krajobrazu, arboryści, nauczyciele, badacze, przemysłowcy, urzędnicy, wybierani przedstawiciele władz i osoby prywatne. [Popr. 3]

(12)

Jeżeli obowiązki te wiążą się z ujawnianiem danych osobowych osób fizycznych lub prawnych właściwym organom, może to stanowić ograniczenie art. 8 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej (ochrona danych osobowych). Ograniczenie to byłoby jednak niezbędne i proporcjonalne ze względu na osiągnięcie celu niniejszego rozporządzenia leżącego w interesie publicznym.

(13)

Podmiot zawodowy, który stwierdzi występowanie agrofaga kwarantannowego dla Unii w roślinach, produktach roślinnych lub przedmiotach, które są lub były pod jego kontrolą, powinien być zobowiązany do wprowadzenia wszelkich środków, które mogą być właściwe w celu wyeliminowania agrofaga, wycofania z obrotu lub od konsumentów danych roślin, produktów roślinnych lub przedmiotów oraz poinformowania właściwego organu, innych osób w łańcuchu handlu i opinii publicznej.

(14)

Państwa członkowskie powinny wprowadzić wszelkie niezbędne środki w celu zwalczenia agrofagów kwarantannowych dla Unii, których występowanie stwierdzono na ich terytorium. Należy określić środki, które mogą być wprowadzone przez państwa członkowskie w takim przypadku, i zasady, w oparciu o które mają one zdecydować, jakie środki wprowadzić. Środki te powinny obejmować ustanowienie obszarów wyznaczonych, składających się ze strefy porażenia i strefy buforowej.

(15)

W niektórych przypadkach państwa członkowskie powinny wprowadzić środki w celu zwalczania agrofagów kwarantannowych na roślinach na terenach prywatnych, ponieważ zwalczanie agrofagów może być skuteczne tylko wówczas, gdy wszystkie źródła porażenia zostaną usunięte. W tym celu właściwe organy państw członkowskich powinny posiadać prawny dostęp do takich terenów. Może to stanowić ograniczenie art. 7 (poszanowanie życia prywatnego i rodzinnego) i art. 17 (prawo własności) Karty praw podstawowych Unii Europejskiej. Ograniczenie to jest niezbędne i proporcjonalne ze względu na osiągnięcie celu systemu leżącego w interesie publicznym, o ile państwa członkowskie zapewnią w odpowiednim czasie sprawiedliwe odszkodowania za utratę własności prywatnej.

(16)

Zapobieganie, środki ochronne i wczesne wykrywanie wystąpienia agrofagów jest niezwykle ważne dla ich szybkiego i skutecznego zwalczenia. W związku z tym państwa członkowskie powinny prowadzić kontrole występowania agrofagów kwarantannowych dla Unii na obszarach, gdzie nie stwierdzono ich występowania. Z uwagi na liczbę agrofagów kwarantannowych dla Unii oraz czas i zasoby niezbędne do przeprowadzenia tych kontroli, państwa członkowskie powinny ustanowić wieloletnie programy kontroli występowania. [Popr. 4]

(16a)

Agronomiczne środki zapobiegawcze oraz integrowana ochrona roślin w zgodzie z dyrektywą 2009/128/WE Parlamentu Europejskiego i Rady (6) nie powinny obejmować systematycznej profilaktyki z wykorzystaniem pestycydów, tj. stosowania biocydów jeszcze przed wykryciem agrofagów. [Popr. 5]

(17)

Komisja powinna być uprawniona do przyjmowania środków w przypadku potwierdzenia lub podejrzenia występowania określonych agrofagów kwarantannowych dla Unii, dotyczących zwłaszcza ich zwalczania i ograniczania rozprzestrzeniania oraz ustanowienia obszarów wyznaczonych, kontroli występowania, planów awaryjnych, ćwiczeń symulacyjnych i planów zwalczania w odniesieniu do tych agrofagów. W sprawie przyjmowanych środków Komisja zasięga uprzedniej opinii państw członkowskich. [Popr. 6]

(18)

Aby zapewnić szybkie i skuteczne działanie przeciwko agrofagom, które nie są agrofagami kwarantannowymi dla Unii, lecz które zdaniem państw członkowskich mogą spełniać warunki włączenia do wykazu tych agrofagów, należy określić środki, jakie mają być wprowadzone przez państwa członkowskie w przypadku, gdy powezmą one wiadomość o wystąpieniu takich agrofagów. Podobne środki należy określić w odniesieniu do Komisji.

(19)	Pod pewnymi warunkami państwa członkowskie powinny mieć możliwość przyjęcia bardziej rygorystycznych środków zwalczania niż jest to wymagane na mocy przepisów Unii , o ile są one stosowane w zrównoważony sposób . [Popr. 7]

(20)	Do agrofagów priorytetowych powinny mieć zastosowanie przepisy szczególne w odniesieniu do informowania opinii publicznej, kontroli występowania, planów awaryjnych, planów zwalczania i współfinansowania środków przez Unię.

(21)

Agrofagi kwarantannowe, które występują na terytorium Unii, ale nie występują na określonych częściach tego terytorium wyznaczonych jako „strefy chronione”, a których wystąpienie spowodowałoby niedopuszczalne skutki gospodarcze, społeczne lub środowiskowe tylko dla tych stref chronionych, powinny być ściśle określone i ujęte w wykazie jako „agrofagi kwarantannowe dla stref chronionych”. Wprowadzenie agrofagów kwarantannowych dla stref chronionych do tych stref, ich przemieszczanie w nich oraz uwalnianie do odpowiednich stref chronionych powinno być zakazane.

(22)

Należy ustanowić reguły dotyczące uznawania, modyfikacji lub cofnięcia uznania stref chronionych, obowiązków w zakresie kontroli występowania w odniesieniu do stref chronionych oraz działań, które należy podjąć w przypadku stwierdzenia występowania agrofagów kwarantannowych dla stref chronionych w danych strefach chronionych. W przypadku stwierdzenia występowania agrofaga kwarantannowego dla strefy chronionej w danej strefie chronionej powinny obowiązywać surowe reguły dotyczące zmiany i zniesienia stref chronionych.

(23)

Agrofag, który nie jest agrofagiem kwarantannowym dla Unii, a który jest przenoszony głównie za pośrednictwem określonych roślin przeznaczonych do sadzenia, którego występowanie na tych roślinach przeznaczonych do sadzenia powoduje niedopuszczalne skutki gospodarcze w odniesieniu do planowanego wykorzystania tych roślin i który jest wymieniony w wykazie agrofagów jakościowych dla UE, powinien być zwany „agrofagiem jakościowym dla Unii”. Aby ograniczyć występowanie takich agrofagów, należy zakazać ich wprowadzania i przemieszczania na terytorium Unii na danych roślinach przeznaczonych do sadzenia, chyba że wspomniany wykaz stanowi inaczej.

(24)

Niektóre rośliny, produkty roślinne i przedmioty stwarzają niedopuszczalne ryzyko fitosanitarne, ponieważ mogą być żywicielami agrofaga kwarantannowego dla Unii. W przypadku niektórych z nich dostępne są dopuszczalne środki zmniejszające ryzyko. W zależności od dostępności dopuszczalnych środków zmniejszających ryzyko wprowadzanie i przemieszczanie takich agrofagów na terytorium Unii powinno być zakazane albo podlegać szczególnym wymogom. Powyższe rośliny, produkty roślinne i przedmioty powinny zostać wymienione w wykazie.

(25)

Należy przewidzieć odstępstwa od zakazów lub szczególnych wymogów w odniesieniu do wprowadzania roślin, produktów roślinnych i przedmiotów na terytorium Unii. Komisja powinna być uprawniona do uznania niektórych środków państw trzecich za równoważne wymogom dotyczącym przemieszczania na terytorium Unii danych roślin, produktów roślinnych i przedmiotów.

(26)

Powyższe zakazy lub wymogi nie powinny mieć zastosowania do niewielkich ilości roślin, produktów roślinnych i przedmiotów, innych niż rośliny przeznaczone do sadzenia, do celów niekomercyjnych i niezawodowych ani do wprowadzania roślin, produktów roślinnych i przedmiotów do stref przygranicznych i przemieszczania w nich. Nie powinny mieć również zastosowania do wprowadzania i przemieszczania na terytorium Unii roślin, produktów roślinnych i przedmiotów do celów naukowych, prób, selekcji odmianowych, hodowli i wystaw. Należy określić odpowiednie zabezpieczenia i udzielać informacji zainteresowanym podmiotom.

(27)	Należy przewidzieć odstępstwo od przepisów Unii dotyczących wprowadzania i przemieszczania na terytorium Unii w odniesieniu do roślin, produktów roślinnych i przedmiotów w tranzycie.

(28)

Międzynarodowy handel roślinami przeznaczonymi do sadzenia, w przypadku których doświadczenie fitosanitarne jest ograniczone, może nieść ze sobą poważne ryzyko związane z zadomowieniem agrofagów kwarantannowych, w odniesieniu do których nie wprowadzono środków na podstawie niniejszego rozporządzenia. Aby zapewnić szybkie i skuteczne działanie wobec nowo rozpoznanych zagrożeń związanych z roślinami przeznaczonymi do sadzenia, które nie podlegają stałym wymogom lub zakazom, ale które mogą kwalifikować się do takich stałych środków, Komisja powinna mieć możliwość przyjęcia środków tymczasowych zgodnie z zasadą ostrożności.

(29)

Konieczne jest określenie zakazów i wymogów szczególnych, podobnych do tych, które są określone dla terytorium Unii, w odniesieniu do wprowadzania do stref chronionych i przemieszczania w nich roślin, produktów roślinnych i przedmiotów, które mogłyby stwarzać ryzyko fitosanitarne o niedopuszczalnym poziomie wynikające z tego, że mogą być żywicielami agrofaga kwarantannowego dla danej strefy chronionej.

(30)	Należy przyjąć ogólne wymogi dotyczące pojazdów i materiałów opakowań roślin, produktów roślinnych i przedmiotów w celu zapewnienia, aby były one wolne od agrofagów kwarantannowych.

(31)

Państwa członkowskie powinny wyznaczyć stacje kwarantanny. Należy określić wymogi dotyczące wyznaczania i funkcjonowania tych stacji kwarantanny oraz nadzoru nad nimi, jak również zwalniania roślin, produktów roślinnych lub przedmiotów z tych stacji. Jeżeli wymogi te obejmują prowadzenie wykazu personelu i odwiedzających wchodzących na teren stacji, może to stanowić ograniczenie art. 8 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej (ochrona danych osobowych). Ograniczenie to byłoby jednak niezbędne i proporcjonalne ze względu na osiągnięcie celu niniejszego rozporządzenia leżącego w interesie publicznym.

(32)	Jeżeli wymaga tego porozumienie dwustronne zawarte przez Unię z państwem trzecim lub przepisy państwa trzeciego, rośliny, produkty roślinne i przedmioty wyprowadzane poza terytorium Unii do danego państwa trzeciego powinny być zgodne z tymi przepisami.

(33)

W przypadku gdy w odniesieniu do niektórych roślin, produktów roślinnych lub przedmiotów wyprowadzanych poza terytorium Unii do państw trzecich nie ma zastosowania dwustronne porozumienie fitosanitarne zawarte przez Unię z państwem trzecim ani przepisy fitosanitarne państwa trzeciego, należy zapewnić państwom trzecim ochronę przed agrofagami kwarantannowymi dla Unii ze względu na ich potwierdzoną szkodliwość, z wyjątkiem przypadków, w których w danym państwie trzecim urzędowo stwierdzono występowanie agrofaga kwarantannowego dla Unii i nie jest on objęty kontrolą urzędową lub gdy można zasadnie przypuszczać, że nie spełnia on kryteriów, aby zakwalifikować go jako agrofaga kwarantannowego dla danego państwa trzeciego.

(33a)

Handel roślinami na odległość może stanowić wysokie ryzyko fitosanitarne, jeśli towary zostaną zarażone nierodzimymi agrofagami, w tym agrofagami kwarantannowymi. W szczególności przesyłki roślin przywożonych z państw trzecich i nabytych w drodze sprzedaży na odległość w wielu przypadkach nie spełniają wymogów fitosanitarnych Unii Europejskiej dotyczących importu. Aby zaradzić tym brakom, należy podnosić świadomość konsumentów i sprzedawców roślin oraz zagwarantować możliwość zidentyfikowania sprzedawców na odległość, zarówno w Unii Europejskiej, jak i w państwach trzecich. [Popr. 9]

(33b)

Państwa członkowskie powinny przedsięwziąć środki w celu zorganizowania kampanii uświadamiających dotyczących potencjalnych gospodarczych, środowiskowych i społecznych skutków agrofagów roślin, kluczowych zasad dotyczących zapobiegania i rozprzestrzeniania się oraz odpowiedzialności całego społeczeństwa za fitosanitarną ochronę roślin w Unii. Ponadto Komisja powinna prowadzić i aktualizować publicznie dostępny wykaz pojawiających się w krajach trzecich agrofagów roślin, które mogą stanowić ryzyko dla zdrowia roślin na terytorium Unii. [Popr. 10]

(34)

Aby zapewnić skuteczne wykonanie niniejszego rozporządzenia, podmioty zawodowe podlegające wynikającym z niego obowiązkom powinny być wpisane do w rejestrów ustanowionych przez państwa członkowskie. W celu zmniejszenia obciążeń administracyjnych rejestry te powinny obejmować również podmioty zawodowe objęte zakresem zastosowania rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr …/…. (7) [Numer, tytuł oraz przypis z odniesieniem do publikacji w Dz.U. rozporządzenia w sprawie materiału przeznaczonego do reprodukcji roślin].

(35)	Podmioty zawodowe prowadzące działalność na więcej niż jednym terenie powinny mieć możliwość zarejestrowania się osobno dla każdego z tych terenów.

(36)

Aby ułatwić wykrywanie źródła porażenia agrofagiem kwarantannowym, należy wprowadzić wymóg prowadzenia przez podmioty zawodowe dokumentacji w odniesieniu do roślin, produktów roślinnych i przedmiotów dostarczanych im przez podmioty zawodowe oraz dostarczanych przez nie innym podmiotom zawodowym. Biorąc pod uwagę okresy utajenia niektórych agrofagów kwarantannowych oraz czas wymagany do wykrycia źródeł porażenia, dokumentacja powinna być przechowywana przez trzy lata.

(37)	Podmioty zawodowe powinny również dysponować systemami i procedurami umożliwiającymi zidentyfikowanie przemieszczeń roślin, produktów roślinnych i przedmiotów w obrębie ich terenów.

(38)

Świadectwo fitosanitarne powinno być wymagane do celów wprowadzania z państw trzecich na terytorium Unii oraz do stref chronionych niektórych roślin, produktów roślinnych i przedmiotów. W celu zachowania przejrzystości powyższe rośliny, produkty roślinne i przedmioty powinny zostać wymienione w wykazie.

(39)	Wspomniane świadectwa fitosanitarne powinny spełniać wymogi IPPC i poświadczać zgodność z wymogami i środkami ustanowionymi na podstawie niniejszego rozporządzenia. W celu zapewnienia wiarygodności świadectw fitosanitarnych należy ustanowić reguły dotyczące warunków ich ważności i unieważniania.

(40)

Przemieszczanie na terytorium Unii, a także do i wewnątrz stref chronionych, niektórych roślin, produktów roślinnych i przedmiotów powinno być dozwolone jedynie w przypadku, gdy dołączony jest do nich paszport roślin poświadczający zgodność z wymogami i środkami ustanowionymi na podstawie przepisów niniejszego rozporządzenia. W celu zachowania przejrzystości powyższe rośliny, produkty roślinne i przedmioty powinny zostać wymienione w wykazie.

(41)	Paszporty roślin nie powinny być wymagane dla roślin, produktów roślinnych i przedmiotów przeznaczonych dla użytkowników ostatecznych , w tym dla osób uprawiających rośliny w przydomowych ogrodach . [Popr. 11]

(42)	W celu zapewnienia wiarygodności paszportów roślin należy ustanowić reguły dotyczące ich treści.

(43)	Paszporty roślin powinny być w zasadzie wydawane przez podmiot zawodowy. Jeżeli podmioty zawodowe nie dysponują zasobami do wydawania paszportów roślin, powinna istnieć możliwość, by na ich wniosek paszporty roślin były wydawane przez właściwe organy państw członkowskich . [Popr. 12]

(44)	Należy określić reguły dotyczące wydawania paszportów roślin, badań wymaganych do ich wydania, udzielania podmiotom zawodowym upoważnienia do wydawania paszportów roślin i nadzoru nad tymi podmiotami, obowiązków podmiotów upoważnionych oraz cofania takiego upoważnienia.

(45)	Aby zmniejszyć obciążenie podmiotów upoważnionych, badania w celu wydawania paszportów roślin powinny w stosownych przypadkach być połączone z badaniami wymaganymi na mocy rozporządzenia (UE) nr…/… [Numer rozporządzenia w sprawie materiału przeznaczonego do reprodukcji roślin].

(46)	Upoważnione podmioty zawodowe powinny posiadać niezbędną wiedzę w zakresie agrofagów.

(47)

Niektóre upoważnione podmioty mogą chcieć ustanowić plan zarządzania ryzykiem fitosanitarnym, zapewniający i wykazujący wysoki poziom kompetencji i świadomości na temat ryzyka fitosanitarnego w odniesieniu do punktów krytycznych w ich działalności zawodowej i uzasadniający specjalne uzgodnienia dotyczące kontroli z właściwymi organami. Należy ustanowić przepisy Unii dotyczące treści tych planów. [Popr. 13]

(48)	Należy przewidzieć zastępowanie paszportów roślin oraz świadectw fitosanitarnych.

(49)	W przypadku niezgodności z przepisami Unii paszporty roślin powinny być usuwane, unieważniane oraz – ze względu na identyfikowalność – przechowywane.

(50)

Międzynarodowy Standard FAO dla Środków Fitosanitarnych nr 15 zawiera wymóg umieszczania na drewnianych materiałach opakowaniowych określonego znaku, stosowanego przez należycie upoważnione i nadzorowane podmioty zawodowe. W niniejszym rozporządzeniu należy ustanowić wzór i treść tego znaku oraz przewidzieć udzielanie upoważnień podmiotom zawodowym na terytorium Unii stosującym ten znak i nadzór nad nimi.

(51)

Tam gdzie jest to wymagane przez państwo trzecie, odpowiednie rośliny, produkty roślinne lub przedmioty powinny być przemieszczane z terytorium Unii do tego państwa trzeciego ze świadectwem fitosanitarnym dla wywozu lub powrotnego wywozu. W odniesieniu do odpowiednich postanowień IPPC świadectwa te powinny być wydawane przez właściwe organy, z poszanowaniem treści wzoru świadectw dla wywozu i powrotnego wywozu określonych w IPPC.

(52)

Jeżeli rośliny, produkty roślinne lub przedmioty są przemieszczane przez więcej niż jedno państwo członkowskie przed ich wywozem do państwa trzeciego, ważne jest, aby państwo członkowskie, w którym rośliny, produkty roślinne lub przedmioty zostały wyprodukowane lub były przetwarzane, wymieniało się informacjami z państwem członkowskim wydającym świadectwo fitosanitarne dla wywozu. Ta wymiana informacji jest istotna, by umożliwić poświadczenie zgodności z wymogami państwa trzeciego. Dlatego też należy ustanowić zharmonizowane „świadectwo przedwywozowe” w celu zapewnienia, aby wymiana tych informacji odbywała się w jednolity sposób.

(53)	Komisja powinna ustanowić elektroniczny system do powiadomień wymaganych zgodnie z niniejszym rozporządzeniem.

(53a)

W celu uwzględnienia postępu technicznego i naukowego oraz zmienionej sytuacji w zakresie zdrowia roślin należy powierzyć Komisji uprawnienia do przyjmowania aktów zgodnie z art. 290 TFUE, jeśli chodzi o zmienianie lub uzupełnianie wykazów agrofagów kwarantannowych dla Unii, agrofagów priorytetowych oraz agrofagów jakościowych dla Unii i roślin przeznaczonych do sadzenia. W przypadku poważnego ryzyka fitosanitarnego uprawnienia do przyjmowania aktów z zastosowaniem trybu pilnego powinny zostać powierzone Komisji, aby określić agrofagi kwarantannowe dla Unii jako agrofagi priorytetowe. [Popr. 14]

(54)

W celu zapewnienia, aby wyjątki dotyczące agrofagów kwarantannowych dla Unii wykorzystywanych do celów naukowych, prób, selekcji odmianowych, hodowli lub wystaw były wdrażane w sposób niestwarzający ryzyka fitosanitarnego dla terytorium Unii lub jego części, należy przekazać Komisji uprawnienia do przyjęcia aktów zgodnie z art. 290 TFUE w odniesieniu do reguł dotyczących wymiany pomiędzy państwami członkowskimi a Komisją informacji w zakresie wprowadzania i przemieszczania na terytorium Unii danych agrofagów, odpowiednich ocen i zezwoleń oraz monitorowania zgodności, działań w przypadku stwierdzenia niezgodności i ich zgłaszania.

(55)

W celu zapewnienia skutecznego systemu powiadamiania należy przekazać Komisji uprawnienia do przyjęcia aktów zgodnie z art. 290 TFUE w odniesieniu do reguł dotyczących obowiązków w zakresie powiadamiania o podejrzeniu wystąpienia poszczególnych agrofagów kwarantannowych dla Unii, którego jeszcze nie potwierdzono urzędowo.

(56)

W celu uwzględnienia postępu technicznego i naukowego dotyczącego kontroli występowania agrofagów należy przekazać Komisji uprawnienia do przyjęcia aktów zgodnie z art. 290 TFUE w odniesieniu do reguł zmieniających lub uzupełniających elementy, które mają być objęte wieloletnimi programami kontroli występowania.

(57)	W celu zapewnienia skutecznego funkcjonowania ćwiczeń symulacyjnych należy przekazać Komisji uprawnienia do przyjęcia aktów zgodnie z art. 290 TFUE w odniesieniu do reguł określających częstotliwość, treść, format i inne zasady dotyczące ćwiczeń symulacyjnych.

(58)

W celu zapewnienia, aby strefy chronione były ustanawiane i funkcjonowały w rzetelny sposób, należy przekazać Komisji uprawnienia do przyjęcia aktów zgodnie z art. 290 TFUE w odniesieniu do reguł dotyczących kontroli występowania przeprowadzanych w celu uznania stref chronionych, a także tego, czy strefy chronione spełniają odpowiednie wymogi.

(59)

W celu zapewnienia proporcjonalnego i ograniczonego stosowania zwolnień w odniesieniu do przemieszczania roślin, produktów roślinnych lub przedmiotów do stref przygranicznych i w ich obrębie należy przekazać Komisji uprawnienia do przyjęcia aktów zgodnie z art. 290 TFUE w odniesieniu do reguł dotyczących maksymalnej szerokości stref przygranicznych państw trzecich i stref przygranicznych państw członkowskich, maksymalnej odległości, na którą mogą być przemieszczane rośliny, produkty roślinne i przedmioty w strefach przygranicznych państw trzecich i strefach przygranicznych państw członkowskich, oraz procedur dotyczących zezwolenia na wprowadzanie do stref przygranicznych państw członkowskich i przemieszczanie w nich roślin, produktów roślinnych i przedmiotów.

(60)

W celu uniknięcia ryzyka fitosanitarnego podczas tranzytu roślin, produktów roślinnych lub przedmiotów należy przekazać Komisji uprawnienia do przyjęcia aktów zgodnie z art. 290 TFUE w odniesieniu do reguł określających treść oświadczenia dotyczącego przewozu roślin, produktów roślinnych lub przedmiotów przez terytorium Unii do celów ich przemieszczenia do państwa trzeciego.

(61)

W celu zapewnienia, aby rejestracja podmiotów zawodowych była proporcjonalna do celu, jakim jest kontrolowanie ryzyka fitosanitarnego, należy przekazać Komisji uprawnienia do przyjęcia aktów zgodnie z art. 290 TFUE w odniesieniu do reguł określających kategorie podmiotów zawodowych zwolnionych z obowiązku wpisania do rejestru i warunki takiego zwolnienia.

(62)	W celu zapewnienia wiarygodności świadectw fitosanitarnych państw trzecich, które nie są stronami IPPC, należy przekazać Komisji uprawnienia do przyjęcia aktów zgodnie z art. 290 TFUE w odniesieniu do reguł uzupełniających warunki przyjmowania świadectw fitosanitarnych z tych państw trzecich.

(63)

W celu zminimalizowania ryzyka fitosanitarnego związanego z roślinami, produktami roślinnymi lub przedmiotami przemieszczanymi na terytorium Unii należy przekazać Komisji uprawnienia do przyjęcia aktów zgodnie z art. 290 TFUE w odniesieniu do reguł określających wartość maksymalną dla niewielkich ilości poszczególnych roślin, produktów roślinnych lub przedmiotów, które mają być zwolnione z obowiązku dołączania do nich paszportów roślin.

(64)

W celu zapewnienia wiarygodności badań roślin, produktów roślinnych i przedmiotów, przeprowadzanych w celu wydawania paszportów roślin, należy przekazać Komisji uprawnienia do przyjęcia aktów zgodnie z art. 290 TFUE w odniesieniu do reguł dotyczących oględzin, pobierania próbek i przeprowadzania testów oraz stosowania systemów certyfikacji.

(65)	W celu zwiększenia wiarygodności paszportów roślin należy przekazać Komisji uprawnienia do przyjęcia aktów zgodnie z art. 290 TFUE w odniesieniu do reguł określających wymogi dotyczące kwalifikacji, które podmioty zawodowe muszą spełnić, aby uzyskać upoważnienie do wydawania paszportów roślin.

(66)	W celu zwiększenia zakresu i użyteczności planu zarządzania ryzykiem fitosanitarnym należy przekazać Komisji uprawnienia do przyjęcia aktów zgodnie z art. 290 TFUE w odniesieniu do reguł uzupełniających lub zmieniających elementy zawarte w takim planie.

(67)

W celu uwzględnienia rozwoju norm międzynarodowych należy przekazać Komisji uprawnienia do przyjęcia aktów zgodnie z art. 290 TFUE w odniesieniu do reguł dotyczących poświadczeń dla towarów o szczególnym charakterze, innych niż drewniane materiały opakowaniowe, które wymagałyby zastosowania szczególnego poświadczenia zgodności z przepisami niniejszego rozporządzenia.

(68)

W celu zapewnienia przydatności i wiarygodności urzędowych poświadczeń i świadectw przedwywozowych należy przekazać Komisji uprawnienia do przyjęcia aktów zgodnie z art. 290 TFUE w odniesieniu do reguł określających treść poświadczeń urzędowych, udzielanie podmiotom zawodowym upoważnienia do wydawania tych poświadczeń i nadzór nad tymi podmiotami oraz treść świadectwa przedwywozowego.

(69)	W celu dostosowania do rozwoju nauki i techniki, a także w celu dostosowania do decyzji Rady Europejskiej na podstawie art. 355 ust. 6 TFUE, należy przekazać Komisji uprawnienia do przyjęcia aktów zgodnie z art. 290 TFUE w odniesieniu do reguł zmieniających załączniki do niniejszego rozporządzenia.

(70)

(71)

W celu zapewnienia jednolitych warunków wykonania niniejszego rozporządzenia należy powierzyć Komisji uprawnienia wykonawcze w odniesieniu do ustanowienia wykazu agrofagów kwarantannowych dla Unii, ustanowienia wykazu agrofagów priorytetowych, określania środków przeciwko określonym agrofagom kwarantannowym dla Unii, przyjmowania na ograniczony czas środków w odniesieniu do ryzyka fitosanitarnego stwarzanego przez agrofagi tymczasowo kwalifikujące się jako agrofagi kwarantannowe dla Unii, uznawania stref chronionych uznanych zgodnie z art. 2 ust. 1 lit. h) akapit pierwszy dyrektywy 2000/29/WE oraz ustanowienia wykazu odpowiednich agrofagów kwarantannowych dla stref chronionych, zmiany lub zniesienia stref chronionych, zmiany wykazu tych stref chronionych, sporządzenia wykazu agrofagów jakościowych dla Unii i danych roślin przeznaczonych do sadzenia, sporządzenia wykazu roślin, produktów roślinnych i przedmiotów, których wprowadzanie i przemieszczanie na terytorium Unii ma być zakazane, oraz danych państw trzecich, sporządzenia wykazu roślin, produktów roślinnych i przedmiotów oraz wymogów odnoszących się do ich wprowadzania i przemieszczania na terytorium Unii, określenia wymogów państw trzecich równoważnych wymogom dotyczącym przemieszczania na terytorium Unii roślin, produktów roślinnych lub przedmiotów, określenia szczegółowych warunków lub środków w zakresie wprowadzania poszczególnych roślin, produktów roślinnych i przedmiotów do stref przygranicznych państw członkowskich, przyjęcia środków tymczasowych w odniesieniu do wprowadzania i przemieszczania na terytorium Unii roślin przeznaczonych do sadzenia z państw trzecich, sporządzenia wykazu roślin, produktów roślinnych i przedmiotów, których wprowadzanie do poszczególnych stref chronionych i przemieszczanie w nich ma być zakazane, sporządzenia wykazu wymogów w odniesieniu do wprowadzania do poszczególnych stref chronionych i przemieszczania w nich roślin, produktów roślinnych i przedmiotów, sporządzenia wykazu roślin, produktów roślinnych i przedmiotów oraz odpowiednich państw trzecich pochodzenia lub wysyłki, w przypadku których do wprowadzenia na terytorium Unii wymagane ma być świadectwo fitosanitarne, sporządzenia wykazu roślin, produktów roślinnych i przedmiotów oraz odpowiednich państw trzecich pochodzenia lub wysyłki, w przypadku których do wprowadzenia do niektórych stref chronionych z tych państw trzecich wymagane ma być świadectwo fitosanitarne, sporządzenia wykazu roślin, produktów roślinnych i przedmiotów, do których przemieszczania na terytorium Unii ma być wymagany paszport roślin, sporządzenia wykazu roślin, produktów roślinnych i przedmiotów, w przypadku których do wprowadzenia do niektórych stref chronionych ma być wymagany paszport roślin, a także określenia formatu paszportu roślin. Uprawnienia te powinny być wykonywane zgodnie z rozporządzeniem Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 182/2011 (8).

(72)

Należy stosować procedurę doradczą w przypadku przyjmowania początkowego wykazu agrofagów kwarantannowych dla Unii, biorąc pod uwagę, że ten początkowy wykaz powinien jedynie obejmować, bez żadnych modyfikacji, agrofagi wymienione w załączniku I część A do dyrektywy 2000/29/WE oraz w załączniku II część A sekcja I do tej dyrektywy; w przypadku zmiany nazwy naukowej agrofaga, gdy taka zmiana jest uzasadniona na podstawie rozwoju wiedzy naukowej; w przypadku przyjmowania początkowego wykazu stref chronionych i odpowiednich agrofagów kwarantannowych dla stref chronionych, biorąc pod uwagę, że ten początkowy wykaz powinien jedynie obejmować, bez żadnych modyfikacji, strefy chronione uznane zgodnie z art. 2 ust. 1 lit. h) akapit pierwszy dyrektywy 2000/29/WE oraz agrofagi kwarantannowe dla stref chronionych wymienione w załączniku I część B i załączniku II część B do dyrektywy 2000/29/WE; w przypadku zmiany lub zniesienia stref chronionych; w przypadku przyjmowania początkowego wykazu agrofagów jakościowych dla Unii, biorąc pod uwagę, że ten początkowy wykaz powinien jedynie obejmować, bez żadnych modyfikacji, agrofagi wymienione w niektórych dyrektywach w sprawie produkcji i wprowadzania do obrotu nasion i materiału rozmnożeniowego; w przypadku przyjmowania początkowego wykazu roślin, produktów roślinnych i przedmiotów, których wprowadzanie i przemieszczanie na terytorium Unii ma być zakazane, biorąc pod uwagę, że ten początkowy wykaz powinien jedynie obejmować, bez żadnych modyfikacji, rośliny, produkty roślinne i przedmioty oraz odpowiednie zakazy i państwa trzecie, jak określono w załączniku III część A do dyrektywy 2000/29/WE, wraz z ich kodami nomenklatury scalonej (CN); w przypadku przyjmowania początkowego wykazu roślin, produktów roślinnych i przedmiotów, których wprowadzanie i przemieszczanie na terytorium Unii ma podlegać szczególnym wymogom, biorąc pod uwagę, że ten początkowy wykaz powinien jedynie obejmować, bez żadnych modyfikacji, rośliny, produkty roślinne i przedmioty oraz odpowiednie wymogi i państwa trzecie, jak określono w załączniku IV część A do dyrektywy 2000/29/WE, wraz z ich kodami nomenklatury scalonej (CN); w przypadku przyjmowania początkowego wykazu roślin, produktów roślinnych i przedmiotów, których wprowadzanie do niektórych stref chronionych ma być zakazane, biorąc pod uwagę, że ten początkowy wykaz powinien jedynie obejmować, bez żadnych modyfikacji, rośliny, produkty roślinne i przedmioty oraz odpowiednie zakazy i państwa trzecie, jak określono w załączniku III część B do dyrektywy 2000/29/WE, wraz z ich kodami nomenklatury scalonej (CN); w przypadku przyjmowania początkowego wykazu roślin, produktów roślinnych i przedmiotów, których wprowadzanie do niektórych stref chronionych i przemieszczanie w nich ma podlegać szczególnym wymogom, biorąc pod uwagę, że ten początkowy wykaz powinien jedynie obejmować, bez żadnych modyfikacji, rośliny, produkty roślinne i przedmioty oraz wymogi, jak określono w załączniku IV część B do dyrektywy 2000/29/WE, wraz z ich kodami nomenklatury scalonej (CN); w przypadku przyjmowania początkowego wykazu roślin, produktów roślinnych i przedmiotów oraz odpowiednich państw trzecich pochodzenia lub wysyłki, w przypadku których do wprowadzania na terytorium Unii wymagane jest świadectwo fitosanitarne, biorąc pod uwagę, że ten początkowy wykaz powinien jedynie obejmować, bez żadnych modyfikacji, rośliny, produkty roślinne i przedmioty wymienione w załączniku V część B pkt I do dyrektywy 2000/29/WE; w przypadku przyjmowania wykazu roślin, produktów roślinnych i przedmiotów oraz odpowiednich państw trzecich pochodzenia lub wysyłki, w przypadku których do wprowadzania do niektórych stref chronionych wymagane jest świadectwo fitosanitarne, biorąc pod uwagę, że ten początkowy wykaz powinien jedynie obejmować, bez żadnych modyfikacji, rośliny, produkty roślinne i przedmioty wymienione w załączniku V część B pkt II do dyrektywy 2000/29/WE; w przypadku przyjmowania początkowego wykazu roślin, produktów roślinnych i przedmiotów, do których przemieszczania na terytorium Unii wymagany jest paszport roślin, biorąc pod uwagę, że ten początkowy wykaz powinien jedynie obejmować, bez żadnych modyfikacji, rośliny, produkty roślinne i przedmioty wymienione w załączniku V część A pkt I do dyrektywy 2000/29/WE, a także w przypadku przyjmowania początkowego wykazu roślin, produktów roślinnych i przedmiotów, do których wprowadzania do niektórych stref chronionych wymagany jest paszport roślin, biorąc pod uwagę, że ten początkowy wykaz powinien jedynie obejmować, bez żadnych modyfikacji, rośliny, produkty roślinne i przedmioty wymienione w załączniku V część A pkt II do dyrektywy 2000/29/WE.

(73)

W dyrektywie Rady 74/647/EWG (9) oraz dyrektywie Rady 69/466/EWG (10) określono środki w zakresie kontroli tych agrofagów. Po wejściu w życie tych dyrektyw agrofagi te znacznie rozprzestrzeniły się na terytorium Unii, w związku z czym ograniczanie ich rozprzestrzeniania przestało być wykonalne. Należy zatem uchylić te dyrektywy.

(74)

Dyrektywa Rady 69/464/EWG (11), dyrektywa Rady 93/85/EWG (12), dyrektywa Rady 98/57/WE (13) i dyrektywa Rady 2007/33/WE (14) powinny być uchylone, ponieważ w odniesieniu do tych agrofagów należy przyjąć nowe środki zgodnie z przepisami niniejszego rozporządzenia. Z uwagi na czas i zasoby potrzebne do przyjęcia tych nowych środków powyższe akty prawne powinny zostać uchylone do 1 stycznia 2021 r. [Popr. 15]

(75)

Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 652/2014 (15) stanowi, że dotacje na środki przeciwko agrofagom mają dotyczyć niektórych agrofagów wymienionych w załącznikach do dyrektywy 2000/29/WE oraz niektórych agrofagów niewymienionych w tych załącznikach, ale podlegających przyjętym w odniesieniu do nich tymczasowym środkom unijnym. Niniejsze rozporządzenie ustanawia kategorię agrofagów priorytetowych. Właściwe Kluczowe jest, aby do dotacji unijnych oraz do wdrożenia zwiększonych środków bezpieczeństwa fitosanitarnego koniecznych do zapobiegania rozprzestrzenianiu się agrofagów priorytetowych, wykrywania ich i kontroli nad nimi na poziomie gospodarstw kwalifikowały się niektóre środki wprowadzane przez państwa członkowskie w szczególności w odniesieniu do agrofagów priorytetowych, w tym odszkodowania wypłacane podmiotom zawodowym za wartość roślin, produktów roślinnych i przedmiotów, pod warunkiem ich zniszczenia zgodnie ze środkami zwalczania określonymi w niniejszym rozporządzeniu.

Ponadto środki przedsięwzięte przez państwa członkowskie zgodnie z art. 15 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr …/2014 (16) [Numer i tytuł oraz przypis z odniesieniem do publikacji w Dz.U. rozporządzenia w sprawie zapobiegania wprowadzaniu i rozprzestrzenianiu się inwazyjnych gatunków obcych i zarządzania nimi ] w celu wczesnego zwalczania potencjalnie niebezpiecznych obcych gatunków na wczesnym etapie inwazji również powinny kwalifikować się do dotacji unijnych. Powinno to również uwzględniać odszkodowania wypłacane podmiotom zawodowym za wartość roślin, produktów roślinnych i innych przedmiotów podlegającym zniszczeniu zgodnie z art. 15 rozporządzenia (UE) nr …/2014 [ Numer rozporządzenia w sprawie zapobiegania wprowadzaniu i rozprzestrzenianiu się inwazyjnych gatunków obcych i zarządzania nimi]. Należy zatem zmienić rozporządzenie (UE) nr 652/2014 . [Popr. 16]

(75a)

Wspólna polityka rolna obejmuje przepisy, które uzależniają przyznanie rolnikom wsparcia/finansowania Unii od spełnienia szczegółowych norm dotyczących środowiska, zdrowia publicznego, zdrowia roślin i zwierząt oraz dobrostanu zwierząt. [Popr. 17]

(76)

Ponieważ cel niniejszego rozporządzenia, jakim jest zapewnienie zharmonizowanego podejścia w odniesieniu do środków ochronnych przeciwko agrofagom roślin, nie może zostać osiągnięty w sposób wystarczający przez państwa członkowskie, natomiast ze względu na jego skutki, złożoność oraz transgraniczny i międzynarodowy charakter możliwe jest lepsze jego osiągnięcie na poziomie Unii, może ona przyjąć środki zgodnie z zasadą pomocniczości określoną w art. 5 Traktatu o Unii Europejskiej. Zgodnie z zasadą proporcjonalności określoną w tym artykule niniejsze rozporządzenie nie wykracza poza to, co jest konieczne do osiągnięcia tego celu.

(77)

Niniejsze rozporządzenie nie powoduje nieproporcjonalnych obciążeń administracyjnych ani skutków gospodarczych dla małych i średnich przedsiębiorstw. Zgodnie z niniejszym rozporządzeniem, w oparciu o konsultacje z zainteresowanymi stronami, w miarę możliwości uwzględniono szczególną sytuację małych i średnich przedsiębiorstw. Nie rozważano ewentualnego powszechnego zwolnienia dla mikroprzedsiębiorstw, które stanowią większość przedsiębiorstw, z uwagi na cele ochrony zdrowia roślin, które leżą w interesie publicznym.

(78)	Niniejsze rozporządzenie nie narusza IPPC, Porozumienia w sprawie stosowania środków sanitarnych i fitosanitarnych (porozumienia SPS) ani ustanowionych na ich mocy wytycznych.

(78a)

Treść niniejszego rozporządzenia powinna inteligentnie współgrać z treścią rozporządzenia (UE) nr …/2014 [ Numer rozporządzenia w sprawie zapobiegania wprowadzaniu i rozprzestrzenianiu się inwazyjnych gatunków obcych i zarządzania nimi ] w celu zagwarantowania pełnego i całościowego wykonania przepisów z zakresu zdrowia roślin. [Popr. 18]

(79)

W niniejszym rozporządzeniu respektuje się prawa podstawowe uznane w szczególności w Karcie praw podstawowych Unii Europejskiej i przestrzega się uznanych w niej zasad, zwłaszcza poszanowania życia prywatnego i rodzinnego, prawa własności, ochrony danych osobowych, wolności prowadzenia działalności gospodarczej oraz wolności sztuki i nauki. Niniejsze rozporządzenie powinno być stosowane przez państwa członkowskie zgodnie z tymi prawami i zasadami,

PRZYJMUJĄ NINIEJSZE ROZPORZĄDZENIE:

Rozdział I

Przedmiot, zakres i definicje

Artykuł 1

Przedmiot i zakres

1. Niniejsze rozporządzenie ustanawia reguły mające na przeprowadzania inspekcji fitosanitarnych i innych czynności urzędowych przez odpowiednie organy państw członkowskich w celu określenie określenia ryzyka fitosanitarnego stwarzanego przez wszelkie gatunki, szczepy lub biotypy czynników chorobotwórczych, zwierząt lub roślin pasożytniczych szkodliwych dla roślin lub produktów roślinnych (zwane dalej „agrofagami”) , w tym inwazyjne gatunki obce szkodliwe dla roślin oraz środki mające na celu ograniczenie tego ryzyka do dopuszczalnego poziomu fitosanitarne, które należy stosować, aby zapobiec zawleczeniu agrofagów do państw członkowskich z innych państw członkowskich lub z państw trzecich. [Popr. 19]

2. Do celów niniejszego rozporządzenia odniesienia do państw trzecich odczytuje się jako odniesienia do państw trzecich i terytoriów wymienionych w załączniku I.

Do celów niniejszego rozporządzenia odniesienia do terytorium Unii odczytuje się jako odniesienia do terytorium Unii bez terytoriów wymienionych w załączniku I.

Komisja jest uprawniona do przyjęcia aktów delegowanych zgodnie z art. 98, zmieniających załącznik I, aby zapewnić ograniczenie zakresu niniejszego rozporządzenia do europejskiej części terytorium Unii. Zmiana ta polega na:

a)	dodaniu do załącznika I jednego lub większej liczby terytoriów, o których mowa w art. 355 ust. 1 Traktatu; lub

b)	usunięciu z załącznika I jednego lub większej liczby terytoriów, o których mowa w art. 355 ust. 2 Traktatu.

Artykuł 2

Definicje

Do celów niniejszego rozporządzenia stosuje się następujące definicje:

„rośliny” oznaczają żywe rośliny oraz następujące żywe części roślin:

a)	nasiona w znaczeniu botanicznym, oprócz nasion nieprzeznaczonych do siewu;

b)	owoce w znaczeniu botanicznym;

warzywa;

d)	bulwy, bulwocebule, cebule, kłącza, korzenie, podkładki, stolony;

e)	pędy, łodygi, rozłogi;

f)	kwiaty cięte;

g)	gałęzie z liśćmi;

h)	drzewa ścięte z zachowanym ulistnieniem;

i)	liście, ulistnienie;

j)	roślinne hodowle tkankowe, w tym kultury komórkowe, zasoby genowe, merystemy; klony chimerowe; materiał mikrorozmnażany;

k)	żywy pyłek;

l)	pąki, okulanty, sadzonki, zrazy, szczepy;

„produkty roślinne” oznaczają produkty pochodzenia roślinnego, nieprzetworzone lub poddane podstawowemu przetworzeniu, o ile nie są to rośliny.

O ile nie postanowiono inaczej, drewno jest uznawane za „produkt roślinny” tylko wówczas, gdy nie zostało poddane przetwarzaniu eliminującemu ryzyko fitosanitarne i spełnia co najmniej jeden z poniższych warunków:

a)	zachowuje w całości lub częściowo swoją naturalną zaokrągloną powierzchnię, z korą lub bez;

b)	nie zachowało swojej naturalnej okrągłej powierzchni z powodu piłowania, cięcia lub rozłupywania;

c)	występuje w postaci zrębków, cząstek, trocin, odpadów drzewnych, wiórów lub skrawków i nie zostało poddane przetwarzaniu z wykorzystaniem kleju, wysokiej temperatury lub ciśnienia, lub połączenia tych elementów, w celu wyprodukowania granulatu, brykietów, sklejki lub płyty wiórowej;

d)	jest lub ma być wykorzystywane jako materiał opakowaniowy lub drewno sztauerskie, niezależnie od tego, czy jest faktycznie stosowane do transportu towarów;

„rośliny przeznaczone do sadzenia” oznaczają rośliny, które mogą wytwarzać całe rośliny i służą do tego celu, i są przeznaczone do sadzenia lub przesadzenia, lub zasadzone;:

—	rośliny już zasadzone i mające rosnąć lub zostać ponownie zasadzone po ich wprowadzeniu lub

—	rośliny jeszcze niezasadzone w chwili ich wprowadzania, ale przeznaczone do zasadzenia po wprowadzeniu; [Popr. 20]

4)	„przedmiot” oznacza jakikolwiek materiał lub przedmiot, inny niż rośliny lub produkty roślinne, który może być siedliskiem agrofagów lub rozprzestrzeniać je, łącznie z glebą lub podłożem uprawowym;

5)	„właściwy organ” oznacza właściwy organ określony w art. 2 pkt 5 rozporządzenia (UE) nr …/…. [Numer rozporządzenia w sprawie kontroli urzędowych];

6)	„partia” oznacza liczbę jednostek pojedynczego towaru, odróżnianego do celów fitosanitarnych po jednolitym składzie i pochodzeniu, tworzących część przesyłki;

„podmiot zawodowy” oznacza osobę prawa publicznego lub prywatnego, zaangażowaną zawodowo w jedną lub więcej z następujących czynności w odniesieniu do roślin, produktów roślinnych i przedmiotów:

sadzenie;

uprawa;

c)	produkcja;

d)	wprowadzanie i przemieszczanie na terytorium Unii oraz wyprowadzanie poza terytorium Unii;

e)	udostępnianie na rynku;

ea)	hodowla; [Popr. 21]

eb)	rozmnażanie; [Popr. 22]

ec)	utrzymywanie; [Popr. 23]

ed)	świadczenie usług; [Popr. 24]

ee)	zabezpieczanie, w tym magazynowanie; [Popr. 25]

8)	„użytkownik ostateczny” oznacza osobę działającą w celach, które nie mieszczą się w ramach jej działalności handlowej, gospodarczej lub zawodowej, która nabywa na własny użytek rośliny lub produkty roślinne;

9)	„test” oznacza badanie urzędowe, inne niż oględziny, mające na celu ustalenie występowania lub zidentyfikowanie agrofagów;

10)	„zabieg” oznacza procedurę zabijania, inaktywacji lub usunięcia agrofagów, lub wywołania ich bezpłodności, lub dewitalizacji;

10a)	„operator” oznacza operatora określonego w art. 2 pkt 26 rozporządzenia(UE) nr …/2014 [Dz.U.: proszę wstawić numer rozporządzenia w sprawie kontroli urzędowych]; [Popr. 26]

10b)

„inspekcja fitosanitarna” oznacza urzędową kontrolę:

a)	roślin lub towarów;

b)	środków z zakresu przepisów wymienionych w art. 1 ust. 1, a także urządzeń i środków transportu wykorzystywanych w celu wykonywania tych czynności;

c)	miejsc lub przestrzeni, w których podejmuje się takie środki; [Popr. 27]

10c)	„środek fitosanitarny” oznacza każdy środek, którego stosowanie ma na celu eliminację ryzyka lub zapobieganie zawleczeniu agrofagów na terytorium Unii z innych państw członkowskich bądź z państw trzecich; [Popr. 28]

10d)	„stacje kwarantanny” oznaczają wskazane przez odpowiednie organy miejsca, w których rośliny pochodzące z państw trzecich są składowane przez okres pozwalający na stwierdzenie, że ryzyko zawleczenia organizmów z państw trzecich zostało wyeliminowane. [Popr. 29]

Rozdział II

Agrofagi kwarantannowe

Sekcja 1

Agrofagi kwarantannowe

Artykuł 3

Definicja agrofagów kwarantannowych

Agrofag jest zwany „agrofagiem kwarantannowym” w odniesieniu do danego terytorium, jeżeli spełnia wszystkie poniższe warunki:

a)	ustalono jego tożsamość, w rozumieniu załącznika II sekcja 1 pkt 1;

b)	nie występuje na tym terytorium, w rozumieniu załącznika II sekcja 1 pkt 2 lit. a), lub jeżeli występuje, to tylko w ograniczonym stopniu, w rozumieniu załącznika II sekcja 1 pkt 2 lit. b) i c);

może zostać zawleczony na to terytorium, utrzymać się na nim przez pewien czas po zawleczeniu (dalej: „zadomowić się”) i rozprzestrzeniać się na tym terytorium, lub jeżeli na nim występuje, na tych jego częściach, na których występuje w ograniczonym stopniu, zgodnie z załącznikiem II sekcja 1 pkt 3;

d)	jego zawleczenie, zadomowienie i rozprzestrzenianie się powodowałoby, w rozumieniu załącznika II sekcja 1 pkt 4, niedopuszczalne skutki gospodarcze, środowiskowe lub społeczne dla tego terytorium, lub, jeżeli na nim występuje, dla tych jego części, na których występuje w ograniczonym stopniu; oraz

e)	dostępne są wykonalne i skuteczne środki pozwalające zapobiec zawleczeniu, zadomowieniu lub rozprzestrzenianiu się tego agrofaga na tym terytorium oraz zmniejszyć związane z nim ryzyko i skutki fitosanitarne.

Sekcja 2

Agrofagi kwarantannowe dla Unii

Artykuł 4

Definicja agrofagów kwarantannowych dla Unii

Agrofag kwarantannowy jest zwany agrofagiem kwarantannowym dla Unii, jeżeli określonym terytorium, o którym mowa w formule wprowadzającej w art. 3, jest terytorium Unii, a dany agrofag jest ujęty w wykazie, o którym mowa w art. 5 ust. 2.

Artykuł 5

Zakaz wprowadzania i przemieszczania agrofagów kwarantannowych dla Unii

1. Agrofag kwarantannowy dla Unii nie może być wprowadzany ani przemieszczany na terytorium Unii.

Zakazane jest podejmowanie celowego działania, które może przyczyniać się do wprowadzenia agrofaga kwarantannowego dla Unii na terytorium Unii oraz jego zadomowienia i rozprzestrzeniania się na tym terytorium.

2. Komisja, w drodze aktu wykonawczego, W załączniku Ia ustanawia się wykaz agrofagów spełniających warunki, o których mowa w art. 3 lit. b), c) i d) w odniesieniu do terytorium Unii, zwany dalej „wykazem agrofagów kwarantannowych dla Unii”. [Popr. 30]

Wykaz ten obejmuje agrofagi wymienione w załączniku I część A do dyrektywy 2000/29/WE oraz załączniku II część A sekcja I do tej dyrektywy. [Popr. 31]

Agrofagi, które są rodzime na jakiejkolwiek części terytorium Unii, z przyczyn naturalnych lub z powodu ich wprowadzenia spoza terytorium Unii, oznacza się w tym wykazie jako agrofagi, których występowanie stwierdzono na terytorium Unii.

Agrofagi, które nie są rodzime dla żadnej części terytorium Unii, oznacza się w tym wykazie jako agrofagi, których występowania nie stwierdzono na terytorium Unii.

Ten akt wykonawczy przyjmuje się zgodnie z procedurą doradczą, o której mowa w art. 99 ust. 2. [Popr. 32]

3. Komisja zmienia akt wykonawczy jest uprawniona do przyjęcia aktów delegowanych zgodnie z art. 98 dotyczącym zmiany wykazu , o którym mowa w ust. 2, w przypadku gdy z oceny wynika, że agrofag niewymieniony w tym akcie wykazie spełnia warunki, o których mowa w art. 3 lit. b), c) i d) w odniesieniu do terytorium Unii, lub że agrofag wymieniony w tym akcie wykazie nie spełnia już jednego lub większej liczby tych warunków. W pierwszym z tych przypadków Komisja dodaje danego agrofaga do wykazu, o którym mowa w ust. 2, a w drugim – skreśla danego agrofaga z tego wykazu. [Popr. 33]

Komisja udostępnia tę ocenę państwom członkowskim.

Akty wykonawcze zmieniające akt wykonawczy, o którym mowa w ust. 2, przyjmuje się Komisja jest uprawniona do przyjęcia aktów delegowanych zgodnie z procedurą sprawdzającą, o której mowa w art. 99 ust. 3. Tę samą procedurę stosuje się do 98, dotyczących uchylenia lub zastąpienia aktu wykonawczego wykazu , o którym mowa w ust. 2. [Popr. 34]

4. Komisja zmienia akt wykonawczy jest uprawniona do przyjęcia aktów delegowanych zgodnie z art. 98 dotyczącym zmiany nazwy naukowej agrofaga zawartego w wykazie , o którym mowa w ust. 2, zmieniając nazwę naukową agrofaga, jeżeli taka zmiana jest uzasadniona rozwojem wiedzy naukowej. [Popr. 35]

Te akty wykonawcze przyjmuje się zgodnie z procedurą doradczą, o której mowa w art. 99 ust. 2. [Popr. 36]

Artykuł 6

Agrofagi priorytetowe

1. Agrofag kwarantannowy dla Unii jest „agrofagiem priorytetowym”, jeżeli spełnia wszystkie poniższe warunki:

a)	spełnia, w odniesieniu do terytorium Unii, warunek określony w załączniku II sekcja 1 pkt 2 lit. a) lub b);

b)	jego potencjalne skutki gospodarcze, środowiskowe lub społeczne są najbardziej dotkliwe dla terytorium Unii określonego w załączniku II sekcja 2;

c)	wymieniono go w wykazie zgodnie z ust. 2.

2. Komisja, w drodze aktu wykonawczego, ustanawia i zmienia jest uprawniona do przyjęcia aktów delegowanych zgodnie z art. 98 zmieniających wykaz agrofagów priorytetowych z załącznika Ib , zwany dalej „wykazem agrofagów priorytetowych”. [Popr. 37]

Gdy z oceny wynika, że agrofag kwarantannowy dla Unii spełnia warunki, o których mowa w ust. 1, lub że agrofag nie spełnia już jednego lub większej liczby tych warunków, Komisja zmienia akt wykonawczy jest uprawniona zgodnie z art. 98 do przyjęcia aktów delegowanych dotyczących zmiany wykazu , o którym mowa w akapicie pierwszym, dodając poprzez dodanie do wykazu lub usuwając usunięcie z niego danego agrofaga. [Popr. 38]

Komisja niezwłocznie udostępnia tę ocenę państwom członkowskim. [Popr. 39]

Liczba agrofagów priorytetowych nie może przekraczać 10 % liczby agrofagów kwarantannowych dla UE wymienionych w wykazie na podstawie art. 5 ust. 2 i 3. W przypadku gdy liczba agrofagów priorytetowych przekroczy 10 % liczby agrofagów kwarantannowych dla UE wymienionych w wykazie na podstawie art. 5 ust. 2 i 3, Komisja zmienia akt wykonawczy, o którym mowa w akapicie pierwszym, odpowiednio dostosowując liczbę agrofagów w tym wykazie, na podstawie ich potencjalnych skutków gospodarczych, środowiskowych lub społecznych, określonych w załączniku II sekcja 2. [Popr. 40]

Te akty wykonawcze przyjmuje się zgodnie z procedurą sprawdzającą, o której mowa w art. 99 ust. 3. [Popr. 41]

W przypadku należycie uzasadnionej szczególnie pilnej potrzeby związanej z poważnym ryzykiem fitosanitarnym Komisja przyjmuje akty wykonawcze mające natychmiastowe Jeżeli w przypadkach poważnego ryzyka fitosanitarnego jest to pilnie wymagane, procedura przewidziana w art. 98a ma zastosowanie, zgodnie z procedurą, o której mowa w art. 99 ust. 4, w których agrofagi kwarantannowe dla UE wymienia się jako agrofagi priorytetowe. do aktów delegowanych przyjętych na podstawie niniejszego artykułu. [Popr. 42]

Artykuł 7

Zmiana załącznika II sekcja 1 i 2

1. Komisja jest uprawniona do przyjęcia aktów delegowanych zgodnie z art. 98 zmieniających załącznik II sekcja 1 w sprawie kryteriów identyfikacji agrofagów, które kwalifikują się jako agrofagi kwarantannowe, w odniesieniu do tożsamości agrofaga, jego występowania, możliwości zawleczenia, zadomowienia i rozprzestrzeniania się oraz jego potencjalnych skutków gospodarczych, społecznych i środowiskowych, z uwzględnieniem rozwoju wiedzy technicznej i naukowej i norm międzynarodowych . [Popr. 43]

2. Komisja jest uprawniona do przyjęcia aktów delegowanych zgodnie z art. 98 zmieniających załącznik II sekcja 2 w sprawie kryteriów identyfikacji agrofagów kwarantannowych dla Unii, które kwalifikują się jako agrofagi priorytetowe, w odniesieniu do ich potencjalnych skutków gospodarczych, społecznych i środowiskowych, z uwzględnieniem rozwoju wiedzy technicznej i naukowej.

Artykuł 8

Agrofagi kwarantannowe dla Unii wykorzystywane do celów naukowych, prób, selekcji odmianowych, hodowli lub wystaw

1. Na zasadzie odstępstwa od przepisów art. 5 ust. 1 państwa członkowskie mogą, na wniosek, zezwolić na wprowadzanie i przemieszczanie na ich terytorium agrofagów kwarantannowych dla Unii do wykorzystania do celów naukowych, prób, selekcji odmianowych, hodowli lub wystaw, jeżeli spełnione są wszystkie następujące wymagania:

a)	przy nałożeniu odpowiednich ograniczeń wprowadzenie, przemieszczanie i wykorzystanie danego agrofaga nie powoduje zadomowienia ani rozprzestrzeniania się tego agrofaga na terytorium Unii;

b)	miejsca składowania, w których ma być przechowywany dany agrofag, i stacje kwarantanny, o których mowa w art. 56, w których ma być on wykorzystywany, są odpowiednie;

c)	kwalifikacje naukowe i techniczne personelu, który ma prowadzić działania dotyczące agrofaga, są odpowiednie.

2. Właściwy organ ocenia ryzyko zadomowienia i rozprzestrzeniania się agrofaga, o którym mowa w ust. 1 lit. a), biorąc pod uwagę tożsamość, biologię i sposoby rozprzestrzeniania się agrofaga, przewidywane działanie, oddziaływanie na środowisko oraz inne istotne czynniki odnoszące się do ryzyka, jakie stwarza dany agrofag.

Ocenia on miejsca składowania, w których ma być przechowywany dany agrofag, o których mowa w ust. 1 lit. b), oraz kwalifikacje naukowe i techniczne personelu, który ma prowadzić działania dotyczące agrofaga, o których mowa w ust. 1 lit. c).

Na podstawie tych ocen właściwy organ zezwala na wprowadzenie lub przemieszczanie agrofaga na terytorium Unii, jeżeli spełnione są wymogi określone w ust. 1.

3. W razie wydania zezwolenia musi ono obejmować wszystkie poniższe warunki:

a)	agrofag musi być przechowywany w miejscach składowania uznanych za odpowiednie przez właściwe organy i określonych w zezwoleniu;

b)	działania dotyczące agrofaga muszą być prowadzone w stacji kwarantanny wyznaczonej zgodnie z art. 56 przez właściwy organ i określonej w zezwoleniu;

c)	działania dotyczące agrofaga muszą być prowadzone przez personel, którego kwalifikacje naukowe i techniczne zostały uznane za odpowiednie przez właściwy organ i określone w zezwoleniu;

d)	przy wprowadzaniu lub przemieszczaniu na terytorium Unii do agrofaga jest dołączone zezwolenie.

4. Zezwolenie ogranicza się do ilości odpowiedniej do przedmiotowych działań i nie przekracza pojemności wyznaczonej stacji kwarantanny.

Zawiera ono restrykcje konieczne do właściwego zmniejszenia ryzyka zadomowienia i rozprzestrzeniania się danego agrofaga kwarantannowego dla Unii.

5. Właściwy organ monitoruje przestrzeganie warunków, o których mowa w ust. 3, oraz ograniczeń i restrykcji, o których mowa w ust. 4, i podejmuje konieczne działanie w przypadku nieprzestrzegania tych warunków, ograniczeń lub restrykcji. W stosownych przypadkach powyższe działanie polega na cofnięciu zezwolenia, o którym mowa w ust. 1.

6. Komisja jest uprawniona do przyjęcia aktów delegowanych zgodnie z art. 98 określających szczegółowe reguły odnoszące się do:

a)	wymiany między państwami członkowskimi a Komisją informacji dotyczących wprowadzania i przemieszczania danych agrofagów na terytorium Unii;

b)	ocen i zezwolenia, o których mowa w ust. 2; oraz

c)	monitorowania zgodności, działań w przypadku niezgodności i ich zgłaszania, o których mowa w ust. 5.

Artykuł 9

Powiadamianie właściwych organów o agrofagach kwarantannowych dla Unii

1. Każdy, kto poweźmie wiadomość o wystąpieniu agrofaga kwarantannowego dla Unii lub ma powody, by podejrzewać to wystąpienie, powiadamia o tym pisemnie niezwłocznie właściwy organ oraz potwierdza powiadomienie właściwemu organowi pisemnie w terminie dziesięciu dni kalendarzowych. [Popr. 44]

2. Jeżeli zażąda tego właściwy organ, osoba, o której mowa w ust. 1, udziela temu organowi posiadanych informacji w tej kwestii.

Artykuł 10

Środki wprowadzane w razie podejrzenia występowania agrofaga kwarantannowego dla Unii

Jeżeli właściwy organ podejrzewa występowanie agrofaga kwarantannowego dla Unii na części terytorium danego państwa członkowskiego, w przypadku której wcześniej nie odnotowano występowania tego agrofaga, natychmiast wprowadza wszelkie niezbędne środki w celu urzędowego stwierdzenia, czy agrofag występuje.

Artykuł 11

Powiadamianie Komisji i pozostałych państw członkowskich o agrofagach kwarantannowych dla Unii

1. Państwo członkowskie powiadamia Komisję i pozostałe państwa członkowskie za pośrednictwem elektronicznego systemu powiadamiania, o którym mowa w art. 97, w przypadku gdy spełniony jest jeden z następujących warunków:

właściwy organ tego państwa otrzymał diagnozę laboratorium urzędowego, o którym mowa w art. 36 rozporządzenia (UE) nr …/…. [Numer rozporządzenia w sprawie kotroli urzędowych], potwierdzającą (dalej: „urzędowe potwierdzenie”) występowanie na jego terytorium agrofaga kwarantannowego dla Unii, którego dotychczas nie odnotowywano w tym państwie członkowskim;

b)	właściwy organ tego państwa urzędowo potwierdził występowanie na jego terytorium agrofaga kwarantannowego dla Unii, jeżeli stwierdzono je na części terytorium tego państwa, na której agrofag ten wcześniej nie występował;

c)	właściwy organ tego państwa urzędowo potwierdził wystąpienie na jego terytorium agrofaga kwarantannowego dla Unii w przesyłce roślin, produktów roślinnych lub przedmiotów wprowadzonych, przeznaczonych do wprowadzenia lub przemieszczanych na terytorium Unii.

2. Powiadomienia, o których mowa w ust. 1, są przedkładane w ciągu trzech dni roboczych od daty urzędowego potwierdzenia przez właściwy organ występowania danego agrofaga kwarantannowego dla Unii.

3. Komisja jest uprawniona do przyjęcia aktów delegowanych zgodnie z art. 98 stanowiących, że zobowiązania w zakresie powiadamiania, o których mowa w ust. 1, mają zastosowanie również do podejrzenia występowania poszczególnych agrofagów kwarantannowych dla Unii, którego jeszcze urzędowo nie potwierdzono. Te akty delegowane mogą również określać termin przedkładania tych powiadomień.

Artykuł 12

Informacje o agrofagach kwarantannowych dla Unii udzielane podmiotom zawodowym przez właściwe organy

Jeżeli warunki jednej z liter w art. 11 ust. 1 są spełnione, właściwy organ zapewnia natychmiastowe poinformowanie podmiotów zawodowych, których rośliny, produkty roślinne lub przedmioty mogą zostać zaatakowane, o występowaniu danego agrofaga kwarantannowego dla Unii.

Artykuł 13

Informacje o agrofagach priorytetowych udzielane opinii publicznej przez właściwe organy

Jeżeli warunki określone w art. 11 ust. 1 lit. a) lub b) są spełnione w odniesieniu do agrofaga priorytetowego, właściwy organ informuje opinię publiczną o środkach, które wprowadził lub ma wprowadzić, oraz, w stosownych przypadkach, o środkach, które mają wprowadzić poszczególne podmioty zawodowe lub inne osoby.

Państwa członkowskie gwarantują ogólna dostępność informacji dotyczących potencjalnych gospodarczych, środowiskowych i społecznych skutków agrofagów roślin, kluczowych zasad dotyczących zapobiegania i rozprzestrzeniania się oraz odpowiedzialności całego społeczeństwa za fitosanitarną ochronę roślin na terytorium Unii.

Ponadto Komisja prowadzi i aktualizuje publicznie dostępny wykaz pojawiających się w krajach trzecich agrofagów roślin, które mogą stanowić ryzyko dla zdrowia roślin w Unii. [Popr. 45]

Artykuł 14

Powiadamianie o bezpośrednich zagrożeniach

1. W przypadku gdy państwo członkowskie posiada dowody, że istnieje bezpośrednie zagrożenie zawleczeniem agrofaga kwarantannowego dla Unii na terytorium Unii lub część tego terytorium, na której agrofag ten jeszcze nie występuje, państwo to natychmiast powiadamia na piśmie Komisję i pozostałe państwa członkowskie o tych dowodach.

2. Podmioty zawodowe natychmiast powiadamiają właściwe organy o wszelkich dowodach, które mogą posiadać, dotyczących bezpośredniego zagrożenia agrofagiem kwarantannowym dla Unii, o którym mowa w ust. 1.

2a. W przypadku bezpośredniego zagrożenia, o którym mowa w ust. 1 i 2, państwa członkowskie i podmioty zawodowe podejmują wszelkie niezbędne działania, stosowne do występującego ryzyka, aby nie dopuścić do przedostania się takich agrofagów na terytorium Unii. [Popr. 46]

Artykuł 15

Środki wprowadzane natychmiast przez podmioty zawodowe

1. Jeżeli podmiot zawodowy stwierdzi wystąpienie agrofaga kwarantannowego dla Unii w roślinach, produktach roślinnych lub przedmiotach, które są pod jego kontrolą, natychmiast – po informowaniu odpowiedniego właściwego organu i przeprowadzeniu z nimi konsultacji, wprowadza środki fitosanitarne niezbędne do wyeliminowania tego agrofaga z danych roślin, produktów roślinnych lub innych przedmiotów i, w stosownych przypadkach, ze swych terenów, oraz do zapobieżenia rozprzestrzenianiu się tego agrofaga.

Wspomniany podmiot zawodowy natychmiast – po poinformowaniu odpowiedniego właściwego organu i przeprowadzeniu z nim konsultacji – informuje podmioty w łańcuchu handlu, od których otrzymano te rośliny, produkty roślinne lub przedmioty.

W stosownych przypadkach wspomniany właściwy organ zapewnia wycofanie z obrotu przez dany podmiot zawodowy roślin, produktów roślinnych i przedmiotów, w których może występować ten agrofag.

2. W przypadku gdy rośliny, produkty roślinne lub przedmioty, o których mowa w ust. 1, przestały znajdować się pod kontrolą danego podmiotu zawodowego, podmiot ten natychmiast – po poinformowaniu odpowiedniego właściwego organu i przeprowadzeniu z nim konsultacji – informuje o wystąpieniu agrofaga podmioty w łańcuchu handlu, od których otrzymano te rośliny, produkty roślinne lub przedmioty, oraz podmioty, którym je dostarczono.

3. W stosownych przypadkach właściwy organ zapewnia wycofanie od użytkowników przez dany podmiot zawodowy roślin, produktów roślinnych i przedmiotów, w których może być obecny agrofag, a w przypadku gdy rośliny, produkty roślinne i przedmioty mogły dotrzeć do użytkowników ostatecznych, ich wycofanie od tych użytkowników ostatecznych.

4. W przypadku gdy ma zastosowanie ust. 1 lub 2, dany podmiot zawodowy udziela danemu właściwemu organowi wszelkich informacji, które mogą być istotne dla opinii publicznej. Organ ten informuje opinię publiczną, jeżeli konieczne jest podjęcie działań w odniesieniu do roślin, produktów roślinnych lub przedmiotów, w których może być obecny przedmiotowy agrofag.

Artykuł 16

Zwalczanie agrofagów kwarantannowych dla Unii

1. W przypadku urzędowego potwierdzenia występowania agrofaga kwarantannowego dla Unii właściwy organ natychmiast wprowadza wszelkie środki niezbędne, aby , jeśli to możliwe, wyeliminować tego agrofaga na danym obszarze i z tego obszaru (dalej: „zwalczyć”) lub, jeśli zwalczenie nie jest możliwe, zapobiec jego rozprzestrzenianiu się poza ten obszar (dalej: „zwalczyć ograniczyć rozprzestrzenianie ”). Powyższe środki przyjmowane są zgodnie z załącznikiem IV w sprawie środków i zasad zarządzania ryzykiem związanym z agrofagami. [Popr. 47]

1a. Jeżeli państwa członkowskie udzielają odszkodowania podmiotom zawodowym, zgodnie z art. 19 ust. 1 lit. ca) rozporządzenia (UE) nr 652/2014, które odpowiada wartości roślin, produktów roślinnych lub przedmiotów zniszczonych w ramach środków, o których mowa w ust. 1, oraz wdrażanych na obszarze transgranicznym, gwarantują one koordynację należytego odszkodowania między zaangażowanymi państwami członkowskimi, aby uniknąć, jeżeli to możliwe, zbędnych zakłóceń rynku. [Popr. 48]

2. W przypadku gdy występowanie danego agrofaga kwarantannowego dla Unii może być związane z przemieszczaniem roślin, produktów roślinnych lub przedmiotów, właściwy organ bada, czym jest spowodowane to występowanie i czy jest możliwe, że przemieszczanie to spowodowało rozprzestrzenienie się agrofaga na dalsze rośliny, produkty roślinne lub przedmioty.

3. Jeżeli środki, o których mowa w ust. 1, dotyczą wprowadzania lub przemieszczania na terytorium Unii roślin, produktów roślinnych i przedmiotów, dane państwo członkowskie natychmiast powiadamia o tych środkach Komisję i pozostałe państwa członkowskie.

4. Tereny prywatne obywateli nie są zwolnione ze środków, o których mowa w ust. 1, i badania, o którym mowa w ust. 2.

Artykuł 17

Ustanawianie obszarów wyznaczonych

1. Po urzędowym potwierdzeniu, o którym mowa w art. 11 ust. 1 lit. a), właściwy organ natychmiast ustanawia obszar, na którym mają być wprowadzone środki, o których mowa w tym artykule (dalej: „obszar wyznaczony”).

Obszar wyznaczony składa się ze strefy porażenia, o której mowa w ust. 2, oraz strefy buforowej, o której mowa w ust. 3.

2. Strefa porażenia obejmuje:

a)	wszystkie rośliny, o których wiadomo, że są porażone przez danego agrofaga;

b)	wszystkie rośliny wykazujące oznaki lub objawy wskazujące na ewentualne porażenie przez danego agrofaga;

c)	wszystkie pozostałe rośliny, które mogą być porażone przez danego agrofaga ze względu na podatność na niego oraz znajdowanie się w pobliżu roślin porażonych lub wspólne źródło produkcji, jeśli jest znane, z roślinami porażonymi, lub roślinami z nich uprawianymi.

3. Strefa buforowa sąsiaduje ze strefą porażenia i ją otacza.

Wielkość strefy buforowej musi być odpowiednia ze względu na ryzyko rozprzestrzenienia się danego agrofaga poza strefę porażenia, w sposób naturalny lub w wyniku działalności człowieka w strefie porażenia i w jej otoczeniu, oraz jest ustalana zgodnie z zasadami określonymi w sekcji 2 załącznika IV w sprawie środków i zasad zarządzania ryzykiem związanym z agrofagami.

Jeżeli jednak ryzyko rozprzestrzenienia się danego agrofaga poza strefę porażenia można wystarczająco ograniczyć poprzez zastosowanie naturalnych lub sztucznych barier, ustanowienie strefy buforowej nie jest konieczne.

4. Na zasadzie odstępstwa od ust. 1, w przypadku gdy po wstępnej analizie właściwy organ uzna, ze względu na charakter danego agrofaga i miejsce, gdzie stwierdzono jego występowanie, że danego agrofaga można wyeliminować natychmiast, może zdecydować o nieustanawianiu obszaru wyznaczonego.

W takim przypadku organ ten przeprowadza kontrolę występowania w celu ustalenia, czy doszło do porażenia dalszych roślin lub produktów. Na podstawie tej kontroli właściwy organ określa, czy istnieje potrzeba ustanowienia obszaru wyznaczonego. Odpowiedni właściwy organ niezwłocznie przekazuje Komisji i pozostałym państwom członkowskim wnioski z tej kontroli.

5. W przypadku gdy zgodnie z ust. 2 i 3 obszar wyznaczony ma obejmować część terytorium innego państwa członkowskiego, państwo członkowskie, na którego terytorium stwierdzono występowanie danego agrofaga, natychmiast kontaktuje się z państwem członkowskim, którego część terytorium ma być objęta obszarem wyznaczonym, aby umożliwić temu państwu członkowskiemu podjęcie wszelkich odpowiednich działań, o których mowa w ust. 1–4.

6. Do dnia 31 marca każdego roku państwa członkowskie przekazują Komisji oraz pozostałym państwom członkowskim informacje dotyczące liczby i lokalizacji obszarów wyznaczonych, danych agrofagów oraz odpowiednich środków wprowadzonych w poprzednim roku.

Artykuł 18

Kontrole występowania, modyfikacje obszarów wyznaczonych i znoszenie ograniczeń

1. Każdego roku Właściwe organy przeprowadzają kontrolę występowania , w oparciu o ryzyko oraz z odpowiednią częstotliwością, na każdym obszarze wyznaczonym w odniesieniu do zmian występowania danego agrofaga. [Popr. 49]

Kontrole te są przeprowadzane zgodnie z przepisami dotyczącymi kontroli występowania określonymi w art. 21 ust. 1 i 2.

2. Jeżeli w wyniku corocznej kontroli występowania właściwy organ stwierdzi występowanie agrofaga w strefie buforowej, dane państwo członkowskie natychmiast powiadamia o tym fakcie Komisję i pozostałe państwa członkowskie, informując o stwierdzeniu występowania agrofaga w strefie buforowej. [Popr. 50]

3. W stosownych przypadkach, w świetle wyników kontroli występowania, o których mowa w ust. 1, właściwe organy modyfikują granice stref porażenia, stref buforowych i obszarów wyznaczonych.

4. Właściwe organy mogą znieść obowiązywanie obszaru wyznaczonego i zakończyć stosowanie odpowiednich środków zwalczania, pod warunkiem że w trakcie kontroli występowania, o których mowa w ust. 1, przez wystarczająco długi okres nie stwierdzono występowania danego agrofaga na tym obszarze wyznaczonym , co umożliwia potwierdzenie statusu obszaru wolnego od agrofagów . [Popr. 51]

5. Przy podejmowaniu decyzji o modyfikacjach, o których mowa w ust. 3, lub zniesieniu obowiązywania obszaru wyznaczonego, o którym mowa w ust. 4, właściwy organ bierze pod uwagę przynajmniej biologię danego agrofaga i wektora, obecność roślin żywicielskich, warunki ekoklimatyczne i prawdopodobieństwo, że środki zwalczania przyniosły pożądany efekt.

Artykuł 19

Sprawozdania na temat środków wprowadzonych zgodnie z art. 16, 17 i 18

Państwa członkowskie sporządzają sprawozdanie dotyczące środków wprowadzonych zgodnie z art. 16, 17 i 18.

W przypadku gdy środki te są wprowadzane przez państwo członkowskie na obszarze przylegającym do granicy z innym państwem członkowskim, sprawozdanie to jest przekazywane temu drugiemu państwu członkowskiemu.

Sprawozdanie to jest przekazywane, na wniosek, Komisji i pozostałym państwom członkowskim.

Artykuł 20

Zmiana załącznika IV

Komisja jest uprawniona do przyjęcia aktów delegowanych zgodnie z art. 98 zmieniających sekcję 1 załącznika IV dotyczącą środków zarządzania ryzykiem związanym z agrofagami kwarantannowymi, w odniesieniu do środków mających na celu zapobieganie porażeniu roślin uprawnych i dziko występujących oraz jego eliminację, środków ukierunkowanych na przesyłki roślin, produktów roślinnych i przedmiotów, środków ukierunkowanych na inne drogi przenoszenia agrofagów kwarantannowych, a także aktów delegowanych zmieniających sekcję 2 tego załącznika dotyczącą zasad zarządzania ryzykiem związanym z agrofagami, w odniesieniu do zasad zarządzania ryzykiem związanym z agrofagami, biorąc pod uwagę rozwój wiedzy technicznej i naukowej oraz Międzynarodowe Standardy dla Środków Fitosanitarnych (ISPM) uzgodnione w ramach Międzynarodowej konwencji ochrony roślin (IPPC) . [Popr. 52]

Artykuł 21

Kontrole występowania agrofagów kwarantannowych dla Unii i agrofagów tymczasowo kwalifikujących się jako agrofagi kwarantannowe dla Unii

1. Państwa członkowskie prowadzą przez określony czas kontrole występowania , na podstawie oczywistego ryzyka, w celu wykrycia agrofagów kwarantannowych dla Unii oraz oznak lub objawów wszelkich agrofagów tymczasowo kwalifikujących się jako agrofagi kwarantannowe dla Unii, na podstawie załącznika II sekcja 3, na wszystkich obszarach, na których nie stwierdzono występowania danego agrofaga. [Popr. 53]

2. Kontrole te obejmują co najmniej oględziny przez właściwy organ oraz, w stosownych przypadkach, pobranie próbek i przeprowadzenie testów. Opierają się na rzetelnych podstawach naukowych i technicznych i są prowadzone w odpowiednim czasie w odniesieniu do możliwości wykrycia danego agrofaga.

Uwzględniają one dowody naukowe i techniczne oraz wszelkie inne odpowiednie informacje dotyczące występowania danych agrofagów.

3. Do dnia 30 kwietnia każdego roku państwa członkowskie zgłaszają Komisji i pozostałym państwom członkowskim wyniki kontroli występowania, o których mowa w ust. 1, przeprowadzonych w roku poprzednim.

Artykuł 22

Wieloletnie programy kontroli występowania i gromadzenie informacji

1. Państwa członkowskie ustanawiają wieloletnie programy określające treść kontroli występowania, które mają być prowadzone na podstawie art. 21. Programy te przewidują gromadzenie i rejestrowanie dowodów naukowych i technicznych i innych informacji, o których mowa w art. 21 ust. 2 akapit drugi.

Programy te określają następujące elementy: szczegółowy cel każdej kontroli występowania, jej zakres przestrzenny i czasowy, nazwy agrofagów, roślin i towarów będących jej przedmiotem, metodykę kontroli i zarządzanie jakością, w tym opis procedur oględzin, pobierania próbek i przeprowadzania testów oraz ich uzasadnienie techniczne, harmonogram, częstotliwość i liczbę zaplanowanych oględzin, próbek i testów, metody rejestrowania zgromadzonych informacji oraz sprawozdawczość.

Wieloletnie programy obejmują okres od pięciu do siedmiu lat.

2. Po ustanowieniu wieloletnich programów kontroli występowania państwa członkowskie powiadamiają o nich Komisję i pozostałe państwa członkowskie.

3. Komisja jest uprawniona do przyjęcia aktów delegowanych zgodnie z art. 98 zmieniających lub uzupełniających elementy, które nakładają na państwa członkowskie obowiązek zmiany lub uzupełnienia elementów, które mają być objęte wieloletnimi programami kontroli występowania określonymi w ust. 1. [Popr. 54]

Artykuł 23

Kontrole występowania agrofagów priorytetowych

1. Każdego roku państwa członkowskie przeprowadzają w odniesieniu do każdego agrofaga priorytetowego odrębną kontrolę występowania określoną w art. 21 ust. 1. Kontrole te obejmują wystarczająco dużą liczbę oględzin, próbek i testów, stosownie do odpowiednich agrofagów, w celu zapewnienia, z dużym prawdopodobieństwem, ich szybkiego wykrycia.

2. Do dnia 30 kwietnia każdego roku państwa członkowskie zgłaszają Komisji i pozostałym państwom członkowskim wyniki kontroli występowania, o których mowa w ust. 1, przeprowadzonych w roku poprzednim.

Artykuł 24

Plany awaryjne dla agrofagów priorytetowych

1. Każde państwo członkowskie opracowuje i uaktualnia, dla każdego agrofaga priorytetowego, który może zostać zawleczony i zadomowić się na jego terytorium lub jego części, odrębny plan zawierający informacje na temat procesów decyzyjnych, procedur i protokołów, które mają być stosowane, oraz zasobów, które mają być udostępnione w przypadku potwierdzenia lub podejrzenia wystąpienia danego agrofaga (zwany dalej „planem awaryjnym”). Na wczesnym etapie państwa członkowskie angażują wszystkie zainteresowane strony w proces sporządzania i aktualizowania planu awaryjnego. [Popr. 55]

2. Plan awaryjny obejmuje:

role i obowiązki organów zaangażowanych w realizację planu w przypadku potwierdzenia lub podejrzenia wystąpienia danego agrofaga priorytetowego, strukturę dowodzenia i procedury dotyczące koordynacji działań podejmowanych przez właściwe organy, inne organy publiczne, o których mowa w art. 3 ust. 2 rozporządzenia (UE) nr …/…. [Numer rozporządzenia w sprawie kontroli urzędowych], zaangażowane organy delegowane lub osoby fizyczne, o których mowa w art. 25 ust. 1 rozporządzenia (UE) nr …/…. [Numer rozporządzenia w sprawie kontroli urzędowych], laboratoria i podmioty zawodowe, w tym, w stosownych przypadkach, koordynację z sąsiednimi państwami członkowskimi i sąsiednimi państwami trzecimi;

dostęp właściwych organów do terenów podmiotów zawodowych i, w stosownych przypadkach, osób fizycznych, do laboratoriów, wyposażenia, personelu, zewnętrznej wiedzy specjalistycznej i zasobów niezbędnych do szybkiego i skutecznego zwalczenia lub, w stosownych przypadkach, ograniczenia rozprzestrzeniania się danego agrofaga priorytetowego;

środki, które należy wprowadzić, dotyczące poinformowania Komisji, pozostałych państw członkowskich, danych podmiotów zawodowych i opinii publicznej o wystąpieniu danego agrofaga priorytetowego i, w przypadku podejrzenia lub urzędowego potwierdzenia wystąpienia agrofaga, wprowadzonych przeciw niemu środków;

d)	mechanizmy rejestrowania ustaleń dotyczących wystąpienia agrofagów priorytetowych;

e)	dostępne oceny, określone w art. 6 ust. 2, oraz wszelkie oceny państwa członkowskiego w odniesieniu do ryzyka związanego z danym agrofagiem dla jego terytorium;

f)	środki zarządzania ryzykiem, które mają zostać wdrożone w odniesieniu do agrofagów priorytetowych, zgodnie z załącznikiem IV sekcja 1, oraz procedury, których należy przestrzegać;

g)	zasady wytyczania granic obszarów wyznaczonych;

h)	protokoły opisujące metody oględzin, pobierania próbek i przeprowadzania testów laboratoryjnych; oraz

i)	zasady dotyczące szkolenia personelu właściwych organów.

W stosownych przypadkach lit. a)–i) mają formę instrukcji obsługi.

3. W ciągu roku od włączenia danego agrofaga do wykazu agrofagów priorytetowych państwo członkowskie ustanawia plan awaryjny dla danego agrofaga priorytetowego.

Państwa członkowskie dokonują regularnych przeglądów i, w stosownych przypadkach, aktualizacji planów awaryjnych.

4. Państwa członkowskie, na wniosek, przekazują swoje plany awaryjne Komisji i pozostałym państwom członkowskim oraz informują wszystkie zainteresowane podmioty . [Popr. 56]

Artykuł 25

Ćwiczenia symulacyjne

1. Państwa członkowskie przeprowadzają ćwiczenia symulacyjne dotyczące wdrożenia planów awaryjnych w odstępach czasu wynikających z biologii danego agrofaga priorytetowego i związanego z nim ryzyka fitosanitarnego.

Ćwiczenia te odbywają się w odniesieniu do wszystkich agrofagów priorytetowych w rozsądnym terminie oraz przy zaangażowaniu zainteresowanych stron . [Popr. 57]

2. W odniesieniu do agrofagów priorytetowych, których występowanie w jednym państwie członkowskim może mieć skutki dla sąsiednich państw członkowskich, ćwiczenia symulacyjne są mogą być przeprowadzane razem przez dane państwa członkowskie w oparciu o ich odpowiednie plany awaryjne. [Popr. 58]

W stosownych przypadkach państwa członkowskie przeprowadzają ćwiczenia symulacyjne z sąsiednimi państwami trzecimi.

3. Państwa członkowskie, na wniosek, udostępniają sprawozdanie dotyczące wyników wszystkich ćwiczeń symulacyjnych Komisji i pozostałym państwom członkowskim.

4. Komisja jest uprawniona do przyjęcia aktów delegowanych zgodnie z art. 98 określających:

a)	częstotliwość, treść i format ćwiczeń symulacyjnych;

b)	ćwiczenia symulacyjne obejmujące więcej niż jednego agrofaga priorytetowego;

c)	współpracę między państwami członkowskimi oraz współpracę państw członkowskich z państwami trzecimi;

d)	treść sprawozdań dotyczących ćwiczeń symulacyjnych, o których mowa w ust. 3. [Popr. 59]

Artykuł 26

Plany zwalczania agrofagów priorytetowych

1. W przypadku urzędowego potwierdzenia występowania agrofaga priorytetowego jednego bądź więcej agrofagów priorytetowych na terytorium państwa członkowskiego na podstawie art. 11 ust. 1 lit. a) właściwy organ , po konsultacji z zainteresowanymi podmiotami, natychmiast przyjmuje plan określający środki zwalczania danego agrofaga / danych agrofagów , jak przewidziano w art. 16, 17 i 18, oraz harmonogram dotyczący stosowania tych środków. Plan ten zwany jest „planem zwalczania”. [Popr. 60]

Plan zwalczania zawiera opis projektu i organizacji kontroli występowania, które mają zostać przeprowadzone, a także określa liczbę oględzin, próbek, które mają zostać pobrane, oraz testów laboratoryjnych, które mają być przeprowadzone.

2. Państwa członkowskie, na wniosek, przekazują Komisji i pozostałym państwom członkowskim plany zwalczania i sprawozdanie roczne dotyczące środków wprowadzonych zgodnie z artykułami 16, 17 i 18 w ramach danych planów zwalczania.

Artykuł 27

Środki unijne dotyczące określonych agrofagów kwarantannowych dla Unii

1. Komisja może, w drodze aktów wykonawczych, określić jest uprawniona do przyjęcia aktów delegowanych, zgodnie z art. 98, określających środki przeciwko określonym agrofagom kwarantannowym dla Unii. Środki te wdrażają, konkretnie dla każdego z danych agrofagów, co najmniej jeden z poniższych przepisów: [Popr. 61]

a)	art. 10 dotyczący środków wprowadzanych w razie podejrzenia występowania agrofaga kwarantannowego dla Unii;

b)	art. 15 dotyczący środków wprowadzanych natychmiast przez podmioty zawodowe;

c)	art. 16 dotyczący zwalczania agrofagów kwarantannowych dla Unii;

d)	art. 17 dotyczący ustanawiania obszarów wyznaczonych;

e)	art. 18 dotyczący kontroli występowania, modyfikacji obszarów wyznaczonych i znoszenia ograniczeń;

f)	art. 21 dotyczący kontroli występowania agrofagów kwarantannowych dla Unii i agrofagów tymczasowo kwalifikujących się jako agrofagi kwarantannowe dla Unii;

g)	art. 23 dotyczący kontroli występowania agrofagów priorytetowych, w odniesieniu do liczby oględzin, próbek i testów pod kątem poszczególnych agrofagów priorytetowych;

h)	art. 24 dotyczący planów awaryjnych dla agrofagów priorytetowych;

i)	art. 25 dotyczący ćwiczeń symulacyjnych;

j)	art. 26 dotyczący planów zwalczania agrofagów priorytetowych.

Te akty wykonawcze przyjmuje się zgodnie z procedurą sprawdzającą, o której mowa w art. 99 ust. 3. [Popr. 62]

2. Jeżeli w odniesieniu do obszaru wyznaczonego Komisja uzna, na podstawie kontroli występowania, o których mowa w art. 18, lub innych dowodów, że zwalczenie danego agrofaga kwarantannowego dla Unii nie jest możliwe, może przyjąć akty wykonawcze, o których mowa w ust. 1, określające Komisja zgodnie z art. 98 jest uprawniona do przyjęcia aktów delegowanych określających środki, które mają jedynie zapobiec rozprzestrzenianiu się tych agrofagów poza przedmiotowe obszary. Takie zapobieganie jest zwane „ograniczaniem rozprzestrzeniania”. [Popr. 63]

3. W przypadku gdy Komisja uzna, że środki zapobiegawcze w miejscach poza obszarami wyznaczonymi są niezbędne, aby chronić część terytorium Unii, na której dany agrofag kwarantannowy dla Unii nie występuje, Komisja może przyjąć akty wykonawcze, o których mowa w ust. 1, określające jest uprawniona do przyjęcia aktów delegowanych zgodnie z art. 98 określających takie środki. [Popr. 64]

4. Środki, o których mowa w ust. 1, 2 i 3, przyjmowane są zgodnie z załącznikiem IV w sprawie środków i zasad zarządzania ryzykiem związanym z agrofagami, z uwzględnieniem określonego ryzyka związanego z danymi agrofagami kwarantannowymi dla Unii i potrzeby wdrożenia niezbędnych środków zmniejszających ryzyko w sposób zharmonizowany na poziomie Unii.

5. Akty wykonawcze delegowane , o których mowa w ust. 1, mogą przewidywać uchylenie lub zmianę środków, o których mowa w ust. 1 lit. a)–j), wprowadzanych przez państwa członkowskie. Do czasu przyjęcia środka przez Komisję państwo członkowskie może utrzymać wprowadzone środki. [Popr. 65]

6. W przypadku należycie uzasadnionej szczególnie pilnej potrzeby wymagającej działań w celu zareagowania na poważne ryzyko fitosanitarne Komisja przyjmuje akty wykonawcze mające natychmiastowe zastosowanie, zgodnie z procedurą, o której mowa w art. 99 ust. 4. Jeżeli w przypadkach poważnego ryzyka fitosanitarnego jest to pilnie wymagane, procedura przewidziana w art. 98 lit. a) ma zastosowanie do aktów delegowanych przyjętych na podstawie niniejszego artykułu. [Popr. 66]

7. Państwa członkowskie powiadamiają Komisję i pozostałe państwa członkowskie za pośrednictwem elektronicznego systemu powiadamiania, o którym mowa w art. 97, o wszelkich przypadkach nieprzestrzegania przez podmioty zawodowe środków przyjętych na podstawie niniejszego artykułu.

Artykuł 28

Środki wprowadzane przez państwa członkowskie w odniesieniu do agrofagów niewymienionych jako agrofagi priorytetowe dla Unii

1. Jeżeli na terytorium państwa członkowskiego zostanie urzędowo potwierdzone występowanie agrofaga niewymienionego w wykazie agrofagów kwarantannowych dla Unii, a dany właściwy organ uzna, że agrofag ten może spełniać warunki włączenia do wykazu agrofagów kwarantannowych dla Unii, niezwłocznie ocenia on, czy agrofag ten spełnia kryteria załącznika II sekcja 3 podsekcja 1. Jeżeli uzna, że kryteria są spełnione, natychmiast wprowadza środki zwalczania zgodnie z załącznikiem IV w sprawie środków i zasad zarządzania ryzykiem związanym z agrofagami. Zastosowanie mają przepisy art. 16–19.

Jeżeli właściwy organ podejrzewa występowanie na swoim terytorium agrofaga spełniającego kryteria, o których mowa w akapicie pierwszym, przepisy art. 10 stosuje się odpowiednio.

2. W następstwie działań, o których mowa w ust. 1, państwo członkowskie ocenia, czy dany agrofag spełnia, w odniesieniu do terytorium Unii, kryteria dla agrofagów kwarantannowych określone w załączniku II sekcja 1.

3. Dane państwo członkowskie natychmiast powiadamia Komisję i pozostałe państwa członkowskie o wystąpieniu agrofaga, ocenie, o której mowa w ust. 1, wprowadzonych środkach oraz dowodach uzasadniających takie środki.

Powiadamia ono Komisję o wynikach oceny, o której mowa w ust. 2, w terminie 24 miesięcy od urzędowego potwierdzenia wystąpienia agrofaga.

Powiadomienia o wystąpieniu tego agrofaga przedkładane są za pośrednictwem elektronicznego systemu powiadamiania, o którym mowa w art. 97.

Artykuł 29

Środki wprowadzane przez Unię w odniesieniu do agrofagów niewymienionych jako agrofagi priorytetowe dla Unii

1. W przypadku gdy Komisja otrzymuje powiadomienie, o którym mowa w art. 28 ust. 3 akapit pierwszy, lub posiada inne dowody występowania lub bezpośredniego zagrożenia zawleczeniem na terytorium Unii agrofaga niewymienionego w wykazie agrofagów kwarantannowych dla Unii i uznaje, że agrofag ten może spełniać warunki włączenia do tego wykazu, natychmiast ocenia, czy w odniesieniu do terytorium Unii agrofag ten spełnia kryteria zawarte w załączniku II sekcja 3 podsekcja 2.

Jeżeli uzna, że kryteria są spełnione, natychmiast, w drodze aktów wykonawczych, przyjmuje na ograniczony okres środki w odniesieniu do ryzyka fitosanitarnego stwarzanego przez tego agrofaga. Te akty wykonawcze przyjmuje się zgodnie z procedurą sprawdzającą, o której mowa w art. 99 ust. 3.

Środki te wykonują, szczegółowo dla każdego z danych agrofagów, co najmniej jeden z przepisów, o których mowa w art. 27 ust. 1 lit. a)– f).

2. W przypadku gdy na podstawie kontroli występowania, o których mowa w art. 18 i w art. 21, lub innych dowodów, Komisja uzna, że zwalczenie danego agrofaga nie jest możliwe na pewnych obszarach wyznaczonych, akty wykonawcze, o których mowa w ust. 1 akapit drugi, mogą ustanawiać środki mające na celu jedynie ograniczenie rozprzestrzeniania tego agrofaga.

3. W przypadku gdy Komisja uzna, że środki zapobiegawcze w miejscach poza obszarami wyznaczonymi są niezbędne, aby chronić część terytorium Unii, na której dany agrofag nie występuje, akty wykonawcze, o których mowa w ust. 1, mogą określać takie środki.

4. Środki, o których mowa w ust. 1, 2 i 3, przyjmowane są zgodnie z sekcją 1 załącznika IV dotyczącą środków zarządzania ryzykiem związanym z agrofagami kwarantannowymi i sekcją 2 tego załącznika dotyczącą zasad zarządzania ryzykiem związanym z agrofagami, z uwzględnieniem określonego ryzyka związanego z danymi agrofagami i potrzeby wdrożenia niezbędnych środków zmniejszających ryzyko w sposób zharmonizowany na poziomie Unii.

5. Akty wykonawcze, o których mowa w ust. 1, mogą przewidywać uchylenie lub zmianę środków wprowadzanych przez państwa członkowskie na podstawie art. 28. Do czasu przyjęcia środka przez Komisję państwo członkowskie może utrzymać wprowadzone środki.

Artykuł 30

Zmiana załącznika II sekcja 3

Komisja jest uprawniona do przyjęcia aktów delegowanych zgodnie z art. 98 zmieniających załącznik II sekcja 3 w sprawie kryteriów, jakie muszą spełniać agrofagi, jak przewidziano w art. 28 i 29, w odniesieniu do kryteriów dotyczących tożsamości agrofaga, jego występowania, prawdopodobieństwa zawleczenia, zadomowienia i rozprzestrzeniania się oraz jego potencjalnych skutków gospodarczych, społecznych i środowiskowych, z uwzględnieniem rozwoju wiedzy technicznej i naukowej oraz zmian w normach międzynarodowych . [Popr. 67]

Artykuł 31

Bardziej rygorystyczne wymogi przyjmowane przez państwa członkowskie

1. Państwa członkowskie mogą stosować na swoim terytorium bardziej rygorystyczne środki niż te przyjęte na podstawie art. 27 ust. 1, 2 i 3 oraz art. 29 ust. 1, 2 i 3, jeżeli jest to uzasadnione celem ochrony fitosanitarnej i zgodne z sekcją 2 załącznika IV w sprawie środków i zasad zarządzania ryzykiem związanym z agrofagami.

Środki te nie nakładają ani nie powodują zakazów ani ograniczeń we wprowadzaniu lub przemieszczaniu na terytorium Unii roślin, produktów roślinnych i przedmiotów, innych niż zakazy i ograniczenia nałożone przepisami art. 40–54 oraz art. 67–96.

2. Państwa członkowskie natychmiast powiadamiają Komisję i pozostałe państwa członkowskie o środkach przyjętych przez siebie w ramach ust. 1.

Państwa członkowskie, na wniosek, przekazują Komisji i pozostałym państwom członkowskim roczne sprawozdanie dotyczące środków wprowadzonych zgodnie z ust. 1. [Popr. 68]

Sekcja 3

Agrofagi kwarantannowe dla stref chronionych

Artykuł 32

Uznawanie stref chronionych

1. W przypadku gdy agrofag kwarantannowy występuje na terytorium Unii, lecz nie występuje w danym państwie członkowskim i nie jest agrofagiem kwarantannowym dla Unii, Komisja może, na wniosek tego państwa członkowskiego i na podstawie ust. 4, uznać terytorium tego państwa członkowskiego za strefę chronioną zgodnie z ust. 3.

Jeżeli agrofag kwarantannowy dla strefy chronionej nie występuje na części terytorium państwa członkowskiego, to samo ma zastosowanie w odniesieniu do tej części.

Taki agrofag kwarantannowy zwany jest „agrofagiem kwarantannowym dla strefy chronionej”.

2. Agrofag kwarantannowy dla strefy chronionej nie może być wprowadzany do danej strefy chronionej ani w niej przemieszczany.

Zakazane jest podejmowanie celowego działania, które przyczynia się do wprowadzenia agrofaga kwarantannowego dla strefy chronionej do strefy chronionej przed danym agrofagiem oraz do jego zadomowienia i rozprzestrzeniania się w tej strefie.

3. Komisja, w drodze aktu wykonawczego, ustanawia wykaz stref chronionych i odpowiednich agrofagów kwarantannowych dla stref chronionych. Wykaz ten obejmuje strefy chronione uznane zgodnie z art. 2 ust. 1 lit. h) akapit pierwszy dyrektywy 2000/29/WE i odpowiednie agrofagi wymienione w części B załącznika I i części B załącznika II do dyrektywy 2000/29/WE. Ten akt wykonawczy przyjmuje się zgodnie z procedurą doradczą, o której mowa w art. 99 ust. 2.

Komisja może uznać dodatkowe strefy chronione, zmieniając akt wykonawczy, o którym mowa w akapicie pierwszym, jeżeli spełnione są warunki przewidziane w ust.1. Zmianę taką przyjmuje się zgodnie z procedurą sprawdzającą, o której mowa w art. 99 ust. 3. Tę samą procedurę stosuje się do uchylenia lub zastąpienia aktu wykonawczego, o którym mowa w akapicie pierwszym.

Jeżeli zastosowanie ma art. 35, przyjmuje się akt wykonawczy zgodnie z procedurą doradczą, o której mowa w art. 99 ust. 2.

4. Wraz z wnioskiem, o którym mowa w ust. 1, zainteresowane państwo członkowskie przedstawia:

a)	opis granic danej strefy chronionej, w tym mapy; oraz

b)	wyniki kontroli występowania wskazujące, że w ciągu trzech lat poprzedzających złożenie wniosku dany agrofag kwarantannowy nie występował na danym terytorium.

Powyższe kontrole występowania muszą zostać przeprowadzone w czasie i z intensywnością pozwalającymi na wykrycie występowania danego agrofaga kwarantannowego. Opierają się one na solidnych podstawach technicznych i naukowych.

Komisja jest uprawniona do przyjęcia aktów delegowanych, zgodnie z art. 98, ustanawiających szczegółowe reguły dotyczące kontroli występowania, które mają być przeprowadzane do celów uznawania stref chronionych.

Artykuł 33

Ogólne obowiązki dotyczące stref chronionych

1. W odniesieniu do strefy chronionej do agrofagów kwarantannowych dla stref chronionych stosuje się odpowiednio obowiązki określone w następujących artykułach:

a)	art. 9–12 dotyczące potwierdzania, zgłaszania i informowania w odniesieniu do występowania agrofagów kwarantannowych dla Unii;

b)	art. 15 dotyczący środków wprowadzanych natychmiast przez podmioty zawodowe;

c)	art. 16, 17 i 18 dotyczące zwalczania agrofagów kwarantannowych dla Unii, ustanawiania i modyfikacji obszarów wyznaczonych oraz kontroli występowania na tych obszarach.

2. Rośliny, produkty roślinne lub przedmioty pochodzące z obszaru wyznaczonego, ustanowionego zgodnie z art. 17 w strefie chronionej dla danego agrofaga kwarantannowego dla strefy chronionej, nie mogą być przemieszczane w obrębie lub do strefy chronionej ustanowionej dla danego agrofaga kwarantannowego dla strefy chronionej. Podczas wyprowadzania z danej strefy chronionej powyższe rośliny, produkty roślinne lub przedmioty są pakowane i przemieszczane w taki sposób, by nie występowało ryzyko rozprzestrzenienia się w ramach tej strefy chronionej danego agrofaga kwarantannowego dla strefy chronionej.

3. Komisja i pozostałe państwa członkowskie są natychmiast powiadamiane o obszarach wyznaczonych ustanowionych w strefie chronionej oraz środkach zwalczania wprowadzanych na tych obszarach na podstawie art. 16, 17 i 18.

Artykuł 34

Kontrole występowania agrofagów kwarantannowych dla stref chronionych

1. Właściwy organ przeprowadza w każdej strefie chronionej coroczną kontrolę występowania danego agrofaga kwarantannowego dla strefy chronionej. Powyższe kontrole występowania są przeprowadzane w czasie i z intensywnością pozwalającymi na wykrycie występowania danego agrofaga kwarantannowego dla strefy chronionej. Opierają się one na solidnych podstawach technicznych i naukowych.

Komisja jest uprawniona do przyjęcia aktów delegowanych zgodnie z art. 98 ustanawiających szczegółowe reguły przeprowadzania tych kontroli występowania w celu potwierdzenia, że strefy chronione nadal spełniają warunki określone w art. 32 ust. 1.

Artykuł 35

Zmiana i zniesienie stref chronionych

1. Komisja może zmienić wielkość strefy chronionej na wniosek państwa członkowskiego, którego terytorium to dotyczy.

W przypadku gdy Komisja zmienia strefę chronioną, dane państwo członkowskie powiadamia Komisję, pozostałe państwa członkowskie oraz, za pośrednictwem internetu, podmioty zawodowe, o zmianie strefy chronionej, załączając mapy.

W przypadku gdy zmiana dotyczy rozszerzenia strefy chronionej, stosuje się art. 32, 33 i 34.

2. Na wniosek państwa członkowskiego, o którym mowa w ust. 1, Komisja cofa uznanie danej strefy chronionej lub zmniejsza jej wielkość.

3. Komisja cofa uznanie strefy chronionej, w przypadku gdy kontrole występowania, o których mowa w art. 34, nie zostały przeprowadzone zgodnie z tym artykułem.

4. Komisja cofa uznanie strefy chronionej, w przypadku, gdy w strefie tej stwierdzono występowanie danego agrofaga kwarantannowego dla tej strefy i spełniony jest jeden z następujących warunków:

a)	w ciągu trzech miesięcy od potwierdzenia występowania tego agrofaga nie wyznaczono obszaru wyznaczonego, zgodnie z art. 33 ust. 1;

b)	środki zwalczania wprowadzone na obszarze wyznaczonym na podstawie art. 33 ust. 1 nie przyniosły pożądanego efektu w ciągu 24 miesięcy od potwierdzenia występowania danego agrofaga;

c)	informacje, którymi Komisja dysponuje w odniesieniu do stosowania środków na podstawie art. 16, 17 i 18, na mocy art. 33 ust. 1 lit. c), wskazują na zaniedbania w reakcji na wystąpienie danego agrofaga w danej strefie chronionej.

Rozdział III

Agrofagi jakościowe dla Unii

Artykuł 36

Definicja agrofagów jakościowych dla Unii

Agrofag jest zwany „agrofagiem jakościowym dla Unii”, jeśli jest wymieniony w wykazie, o którym mowa w art. 37, i spełnia wszystkie następujące kryteria: [Popr. 69]

a)	ustalono jego tożsamość zgodnie z załącznikiem II sekcja 4 pkt 1;

b)	występuje na terytorium Unii;

c)	nie jest agrofagiem kwarantannowym dla Unii;

d)	jest przenoszony głównie przez określone rośliny przeznaczone do sadzenia, zgodnie z załącznikiem II sekcja 4 pkt 2;

e)	jego występowanie na tych roślinach przeznaczonych do sadzenia powoduje niedopuszczalne skutki gospodarcze w odniesieniu do planowanego wykorzystania tych roślin przeznaczonych do sadzenia, zgodnie z załącznikiem II sekcja 4 pkt 3.

f)	dostępne są wykonalne i skuteczne środki pozwalające zapobiec jego występowaniu na danych roślinach przeznaczonych do sadzenia. [Popr. 70]

Artykuł 37

Zakaz wprowadzania i przemieszczania agrofagów jakościowych dla Unii na roślinach przeznaczonych do sadzenia

1. Zakazane jest wprowadzanie i przemieszczanie na terytorium Unii agrofagów jakościowych dla Unii na roślinach przeznaczonych do sadzenia, za pośrednictwem których są przenoszone, jak określono w wykazie, o którym mowa w ust. 2.

2. Komisja, w drodze aktu wykonawczego, W załączniku 1c ustanawia się wykaz określający agrofagi jakościowe dla Unii i określone rośliny przeznaczone do sadzenia, o których mowa w art. 36 lit. d), w stosownych przypadkach z kategoriami, o których mowa w ust. 4, i progami, o których mowa w ust. 5. [Popr. 71]

Wykaz ten obejmuje agrofagi i odpowiednie rośliny przeznaczone do sadzenia, określone w następujących aktach prawnych:

a)	załącznik II część A sekcja II do dyrektywy 2000/29/WE;

b)	punkty 3 i 6 załącznika I do dyrektywy Rady 66/402/EWG z dnia 14 czerwca 1966 r. w sprawie obrotu materiałem siewnym roślin zbożowych (17) i pkt 3 załącznika II do tej dyrektywy;

c)	załącznik do dyrektywy Komisji 93/48/EWG z dnia 23 czerwca 1993 r. określającej wykaz wskazujący warunki, jakie mają być spełnione przez materiał rozmnożeniowy roślin owocowych i rośliny owocowe przeznaczone do produkcji owoców, zgodnie z dyrektywą Rady 92/34/EWG (18) ;

d)	załącznik do dyrektywy Komisji 93/49/EWG z dnia 23 czerwca 1993 r. określającej wykazy wskazujące warunki, jakie mają zostać spełnione przez materiał rozmnożeniowy roślin ozdobnych oraz rośliny ozdobne, zgodnie z dyrektywą Rady 91/682/EWG (19) ;

e)	litera b) załącznika II do dyrektywy Rady 2002/55/WE z dnia 13 czerwca 2002 r. w sprawie obrotu materiałem siewnym warzyw (20) ;

f)	punkt 6 załącznika I do dyrektywy Rady 2002/56/WE (21) z dnia 13 czerwca 2002 r. w sprawie obrotu sadzeniakami ziemniaków i punkt B załącznika II do tej dyrektywy;

g)	punkt 4 załącznika I do dyrektywy Rady 2002/57/WE z dnia 13 czerwca 2002 r. w sprawie obrotu materiałem siewnym roślin oleistych i włóknistych (22) oraz punkt 5 załącznika II do tej dyrektywy. [Popr. 72]

Ten akt wykonawczy przyjmuje się zgodnie z procedurą doradczą, o której mowa w art. 99 ust. 2. [Popr. 73]

3. Komisja zmienia akt wykonawczy, o którym mowa w ust. 2 jest uprawniona do przyjmowania aktów delegowanych zgodnie z art. 98 dotyczących zmian załącznika 1c , w przypadku gdy z oceny wynika, że agrofag niewymieniony w tym akcie załączniku spełnia warunki, o których mowa w art. 36, lub że agrofag wymieniony w tym akcie wykonawczym załączniku nie spełnia już jednego lub większej liczby tych warunków, lub gdy niezbędne są zmiany tego wykazu w odniesieniu do kategorii, o których mowa w ust. 4, lub progów, o których mowa w ust. 5. Przed przyjęciem takich aktów delegowanych Komisja konsultuje się z zainteresowanymi stronami. [Popr. 74]

Komisja niezwłocznie udostępnia tę ocenę państwom członkowskim. [Popr. 75]

4. Jeżeli przepisy art. 36 lit. e) są spełnione tylko dla jednej lub większej liczby kategorii, o których mowa w art. 12 ust. 1 rozporządzenia (UE) nr …/…. [Numer rozporządzenia w spraiwe materiału przeznaczonego do reprodukcji roślin], wykaz, o którym mowa w ust. 1, określa te kategorie, z zaznaczeniem, że zakaz wprowadzania i przemieszczania przewidziany w ust. 1 ma zastosowanie tylko do tych kategorii.

5. Jeżeli przepisy art. 36 lit. e) są spełnione tylko wówczas, gdy występowanie danego agrofaga przekracza pewien próg, wykaz, o którym mowa w ust. 1, określa ten próg, z zaznaczeniem, że zakaz wprowadzania i przemieszczania przewidziany w ust. 1 ma zastosowanie tylko powyżej tego progu.

Próg jest ustanawiany tylko wówczas, gdy spełnione są następujące warunki:

a)	środki wprowadzane przez podmioty zawodowe pozwalają na zapewnienie, aby występowanie tego agrofaga jakościowego dla Unii na tych roślinach przeznaczonych do sadzenia nie przekraczało tego progu; oraz

b)	możliwe jest zweryfikowanie, czy w partiach tych roślin przeznaczonych do sadzenia próg ten nie został przekroczony.

Zastosowanie mają zasady zarządzania ryzykiem związanym z agrofagami określone w załączniku IV sekcja 2.

6. W przypadku zmian aktu wykonawczego, o którym mowa w ust. 2, niezbędnych do dostosowania tego aktu wykonawczego z uwagi na zmiany w nazwie naukowej agrofaga, zastosowanie ma procedura doradcza, o której mowa w art. 99 ust. 2.

Wszystkie pozostałe zmiany aktu wykonawczego, o którym mowa w ust. 2, przyjmuje się zgodnie z procedurą sprawdzającą, o której mowa w art. 99 ust. 3. Tę samą procedurę stosuje się do uchylenia lub zastąpienia aktu wykonawczego, o którym mowa w ust. 2. [Popr. 76]

Artykuł 38

Zmiana załącznika II sekcja 4

Komisja jest uprawniona do przyjęcia aktów delegowanych zgodnie z art. 98 zmieniających załącznik II sekcja 4 w sprawie kryteriów służących identyfikacji agrofagów, które kwalifikują się jako agrofagi jakościowe dla Unii, w odniesieniu do kryteriów dotyczących tożsamości agrofaga, jego znaczenia, prawdopodobieństwa rozprzestrzeniania się oraz jego potencjalnych skutków gospodarczych, społecznych i środowiskowych, z uwzględnieniem rozwoju wiedzy technicznej i naukowej oraz zmian w normach międzynarodowych . [Popr. 77]

Artykuł 39

Agrofagi jakościowe dla Unii wykorzystywane do celów naukowych, prób, selekcji odmianowych, hodowli lub wystaw

Zakazu przewidzianego w art. 37 nie stosuje się do agrofagów jakościowych dla Unii występujących na roślinach przeznaczonych do sadzenia i wykorzystywanych do celów naukowych, prób, selekcji odmianowych, hodowli lub wystaw.

Rozdział IV

Środki dotyczące roślin, produktów roślinnych i przedmiotów

Sekcja 1

Środki odnoszące się do całego terytorium Unii

Artykuł 40

Zakaz wprowadzania roślin, produktów roślinnych i przedmiotów na terytorium Unii

1. Komisja przyjmuje akt wykonawczy zawierający nazwy roślin, produktów roślinnych i przedmiotów, zakazy i nazwy zainteresowanych państw trzecich, jak określono w części A załącznika III do dyrektywy 2000/29/WE.

Ten akt wykonawczy przyjmuje się zgodnie z procedurą doradczą, o której mowa w art. 99 ust. 2 niniejszego rozporządzenia.

W wykazie ustanowionym tym aktem wykonawczym rośliny, produkty roślinne i przedmioty są identyfikowane odpowiednim kodem zgodnie z klasyfikacją w Nomenklaturze scalonej określonej w rozporządzeniu Rady (EWG) nr 2658/87 (23) (zwanym dalej „kodem CN”).

2. W przypadku gdy rośliny, produkty roślinne lub przedmioty pochodzące lub wysyłane z państwa trzeciego stwarzają niedopuszczalny poziom ryzyka fitosanitarnego przez prawdopodobieństwo, że są żywicielami agrofaga kwarantannowego dla Unii, a ryzyka tego nie można ograniczyć do dopuszczalnego poziomu przez zastosowanie jednego lub większej liczby środków określonych w załączniku IV sekcja 1 pkt 2 i 3 w sprawie środków i zasad zarządzania ryzykiem związanym z agrofagami, Komisja, w stosownych przypadkach, zmienia akt wykonawczy, o którym mowa w ust. 1, w celu włączenia do niego danych roślin, produktów roślinnych lub innych przedmiotów oraz państw trzecich.

W przypadku gdy rośliny, produkty roślinne lub przedmioty wymienione w tym akcie wykonawczym nie stwarzają niedopuszczalnego poziomu ryzyka fitosanitarnego lub gdy stwarzają takie ryzyko, ale można je ograniczyć do dopuszczalnego poziomu przez zastosowanie jednego lub większej liczby środków określonych w załączniku IV sekcja 1 pkt 2 i 3 w sprawie środków zarządzania ryzykiem i dróg przenoszenia agrofagów kwarantannowych, Komisja, w stosownych przypadkach, zmienia ten akt wykonawczy.

Dopuszczalność poziomu ryzyka fitosanitarnego ocenia się zgodnie z zasadami określonymi w załączniku IV sekcja 2 w sprawie zasad zarządzania ryzykiem związanym z agrofagami. W stosownych przypadkach dopuszczalność tego poziomu ryzyka fitosanitarnego ocenia się w odniesieniu do określonego państwa trzeciego lub większej liczby państw trzecich.

Zmiany te przyjmuje się zgodnie z procedurą sprawdzającą, o której mowa w art. 99 ust. 3 niniejszego rozporządzenia.

W przypadku należycie uzasadnionej szczególnie pilnej potrzeby wymagającej działań w celu zareagowania na poważne ryzyko fitosanitarne Komisja przyjmuje te zmiany w drodze aktów wykonawczych mających natychmiastowe zastosowanie, zgodnie z procedurą, o której mowa w art. 99 ust. 4.

3. Roślin, produktów roślinnych lub przedmiotów wymienionych w akcie wykonawczym, o którym mowa w ust. 1, nie można wprowadzać na terytorium Unii z państwa trzeciego, którego dotyczy to umieszczenie w wykazie.

4. Państwa członkowskie powiadamiają Komisję i pozostałe państwa członkowskie za pośrednictwem elektronicznego systemu powiadamiania, o którym mowa w art. 97, o przypadkach wprowadzenia na terytorium Unii roślin, produktów roślinnych lub przedmiotów z naruszeniem ust. 3.

Powiadamiane jest państwo trzecie, z którego rośliny, produkty roślinne lub przedmioty zostały wprowadzone na terytorium Unii.

Artykuł 41

Rośliny, produkty roślinne i przedmioty podlegające wymogom szczególnym i równoważnym

1. Komisja przyjmuje akt wykonawczy zawierający nazwy roślin, produktów roślinnych i przedmiotów, wymogi oraz, w stosownych przypadkach, nazwy zainteresowanych państw trzecich, jak określono w części A załącznika IV do dyrektywy 2000/29/WE.

Ten akt wykonawczy przyjmuje się zgodnie z procedurą doradczą, o której mowa w art. 99 ust. 2 niniejszego rozporządzenia.

W wykazie ustanowionym tym aktem wykonawczym rośliny, produkty roślinne i przedmioty są identyfikowane odpowiednim kodem CN.

2. W przypadku gdy rośliny, produkty roślinne lub przedmioty stwarzają niedopuszczalny poziom ryzyka fitosanitarnego przez prawdopodobieństwo, że są żywicielami agrofaga kwarantannowego dla Unii, a ryzyko to można ograniczyć do dopuszczalnego poziomu przez zastosowanie jednego lub większej liczby środków określonych w załączniku IV sekcja 1 pkt 2 i 3 w sprawie środków i zasad zarządzania ryzykiem związanym z agrofagami, Komisja zmienia akt wykonawczy, o którym mowa w ust. 1, w celu włączenia do niego danych roślin, produktów roślinnych lub przedmiotów i stosowanych względem nich środków. Środki te i wymogi, o których mowa w ust. 1, są zwane dalej „wymogami szczególnymi”.

Środki te mogą przyjąć formę szczegółowych wymogów, przyjętych zgodnie z art. 42 ust. 1, w odniesieniu do wprowadzania na terytorium Unii poszczególnych roślin, produktów roślinnych lub przedmiotów, stanowiących odpowiednik szczególnych wymogów w odniesieniu do przemieszczania tych roślin, produktów roślinnych i przedmiotów na terytorium Unii (dalej: „wymogi równoważne”).

Ocenia się dopuszczalność poziomu ryzyka fitosanitarnego i przyjmuje środki mające na celu ograniczenie tego ryzyka do dopuszczalnego poziomu, zgodnie z zasadami określonymi w załączniku IV sekcja 2 w sprawie zasad zarządzania zagrożeniem związanym z agrofagami. W stosownych przypadkach ocenia się dopuszczalność tego poziomu ryzyka fitosanitarnego i przyjmuje środki w odniesieniu do określonego państwa trzeciego lub większej liczby państw trzecich lub ich części.

Zmiany te przyjmuje się zgodnie z procedurą sprawdzającą, o której mowa w art. 99 ust. 3 niniejszego rozporządzenia.

W przypadku należycie uzasadnionej szczególnie pilnej potrzeby wymagającej działań w celu zareagowania na poważne ryzyko fitosanitarne Komisja przyjmuje akty wykonawcze mające natychmiastowe zastosowanie, zgodnie z procedurą, o której mowa w art. 99 ust. 4.

3. Rośliny, produkty roślinne lub przedmioty wymienione w akcie wykonawczym, o którym mowa w ust. 1, mogą być wprowadzane lub przemieszczane na terytorium Unii tylko wówczas, gdy zostały spełnione wymogi szczególne lub równoważne.

4. Państwa członkowskie powiadamiają Komisję i pozostałe państwa członkowskie za pośrednictwem elektronicznego systemu powiadamiania, o którym mowa w art. 97, o przypadkach wprowadzania lub przemieszczania na terytorium Unii roślin, produktów roślinnych lub przedmiotów z naruszeniem ust. 3.

W stosownych przypadkach powiadamiane jest również państwo trzecie, z którego rośliny, produkty roślinne lub przedmioty zostały wprowadzone na terytorium Unii.

Artykuł 42

Ustanawianie wymogów równoważnych

1. Wymogi równoważne, o których mowa w art. 41 ust. 2 akapit drugi, są ustanawianie w drodze aktu wykonawczego na wniosek danego państwa trzeciego, o ile spełnione są wszystkie poniższe warunki:

dane państwo trzecie zapewnia, poprzez zastosowanie w ramach kontroli urzędowej jednego lub większej liczby określonych środków, poziom ochrony fitosanitarnej równoważny wymogom szczególnym przyjętym na podstawie art. 41 ust. 1 i 2 w odniesieniu do przemieszczania na terytorium Unii danych roślin, produktów roślinnych i przedmiotów;

b)	dane państwo trzecie w sposób obiektywny wykaże Komisji, że określone środki, o których mowa w lit. a), pozwalają osiągnąć poziom ochrony fitosanitarnej, o którym mowa w tej literze.

2. W stosownych przypadkach Komisja bada w danym państwie trzecim, zgodnie z art. 119 rozporządzenia (UE) nr …/…. [Numer rozporządzenia w sprawie kontroli urzędowych], czy spełnione są przepisy lit. a) i b).

3. Akty wykonawcze, o których mowa w ust.1, przyjmuje się zgodnie z procedurą sprawdzającą, o której mowa w art. 99 ust. 3.

Artykuł 43

Informacje udzielane podróżnym, klientom usług pocztowych i klientom internetowym

1. Komisja, państwa członkowskie i przewoźnicy międzynarodowi udostępniają pasażerom informacje dotyczące zakazów określonych na podstawie art. 40 ust. 3, wymogów określonych na podstawie art. 41 ust. 1 i 2 oraz zwolnień określonych na podstawie art. 70 ust. 2, w odniesieniu do wprowadzania roślin, produktów roślinnych i przedmiotów na terytorium Unii. [Popr. 86]

Informacji tych udziela się można udzielać za pomocą plakatów lub broszur, które w stosownych przypadkach są udostępniane za pośrednictwem internetu. [Popr. 87]

Informacje udostępniane pasażerom w portach morskich i lotniczych mają postać plakatów.

Komisja jest uprawniona do przyjęcia aktu wykonawczego dotyczącego tych plakatów i broszur. Ten akt wykonawczy przyjmuje się zgodnie z procedurą doradczą, o której mowa w art. 99 ust. 2 niniejszego rozporządzenia.

2. Informacje, o których mowa w ust. 1, są udostępniane klientom drogą pocztową i – przez podmioty zawodowe zaangażowane w sprzedaż za pośrednictwem umów zawieranych na odległość – za pośrednictwem internetu.

3. Państwa członkowskie co roku dwa lata przedstawiają Komisji sprawozdanie zawierające podsumowanie informacji udzielanych na podstawie niniejszego artykułu. [Popr. 88]

Artykuł 44

Wyjątki od zakazów i wymogi dotyczące stref przygranicznych

1. Na zasadzie odstępstwa od art. 40 ust. 3 i art. 41 ust. 3 państwa członkowskie mogą zezwolić na wprowadzanie na terytorium Unii roślin, produktów roślinnych i przedmiotów, w przypadku gdy te rośliny, produkty roślinne i przedmioty spełniają następujące warunki:

a)	są uprawiane lub produkowane na obszarach państw trzecich w pobliżu ich lądowej granicy z państwami członkowskimi (dalej: „strefy przygraniczne państw trzecich”); [Popr. 89]

b)	są wprowadzane na obszar państw członkowskich bezpośrednio przez tę granicę (dalej: „strefy przygraniczne państw członkowskich”);

c)	mają być przetwarzane w danych strefach przygranicznych państw członkowskich w sposób eliminujący wszelkie ryzyko fitosanitarne;

d)	nie stwarzają ryzyka dotyczącego rozprzestrzeniania się agrofagów kwarantannowych spowodowanego przemieszczaniem w strefie przygranicznej.

Te rośliny, produkty roślinne i przedmioty są przemieszczane wyłącznie do stref przygranicznych państw członkowskich i w tych strefach, tylko pod urzędową kontrolą właściwego organu.

2. Komisja jest uprawniona do przyjęcia aktów delegowanych, zgodnie z art. 98, określających:

a)	maksymalną szerokość stref przygranicznych państw trzecich i stref przygranicznych państw członkowskich odpowiednią dla określonych roślin, produktów roślinnych i przedmiotów;

b)	maksymalną odległość, na którą mogą być przemieszczane dane rośliny, produkty roślinne i przedmioty w strefach przygranicznych państw trzecich i strefach przygranicznych państw członkowskich; oraz

c)	procedury dotyczące zezwalania na wprowadzanie do stref przygranicznych państw członkowskich i przemieszczania w nich roślin, produktów roślinnych i przedmiotów, o których mowa w ust. 1.

Szerokość tych stref musi pozwalać na zapewnienie, aby wprowadzanie i przemieszczanie na terytorium Unii takich roślin, produktów roślinnych i przedmiotów nie stwarzało ryzyka fitosanitarnego dla terytorium Unii lub jego części.

3. Komisja może ustanowić, w drodze aktów wykonawczych, szczegółowe warunki lub środki dotyczące wprowadzania do stref przygranicznych państw członkowskich poszczególnych roślin, produktów roślinnych i przedmiotów oraz dotyczące określonych państw trzecich, które podlegają przepisom niniejszego artykułu.

Akty te przyjmuje się zgodnie z sekcją 1 załącznika IV dotyczącą środków zarządzania ryzykiem związanym z agrofagami kwarantannowymi i sekcją 2 tego załącznika dotyczącą zasad zarządzania ryzykiem związanym z agrofagami, biorąc pod uwagę rozwój nauki i techniki.

Te akty wykonawcze przyjmuje się i, w stosownych przypadkach, uchyla lub zastępuje zgodnie z procedurą sprawdzającą, o której mowa w art. 99 ust. 3.

4. Państwa członkowskie powiadamiają Komisję i pozostałe państwa członkowskie za pośrednictwem elektronicznego systemu powiadamiania, o którym mowa w art. 97, o przypadkach wprowadzenia do stref przygranicznych, o których mowa w ust. 1 i 2, lub przemieszczania w nich roślin, produktów roślinnych lub przedmiotów z naruszeniem tych ustępów.

Powiadamiane jest również państwo trzecie, z którego rośliny, produkty roślinne lub przedmioty zostały wprowadzone do danej strefy przygranicznej.

Artykuł 45

Wyjątki od zakazów i Wymogi dotyczące tranzytu fitosanitarnego [Popr. 90]

1. Na zasadzie odstępstwa od art. 40 ust. 3 i art. 41 ust. 3 państwa członkowskie mogą zezwolić na wprowadzanie na terytorium Unii roślin, produktów roślinnych i przedmiotów oraz ich przewóz przez to terytorium do państwa trzeciego (dalej: „tranzyt fitosanitarny”) w przypadku gdy te rośliny, produkty roślinne i przedmioty spełniają następujące warunki:

a)	jest do nich dołączone podpisane oświadczenie podmiotu zawodowego odpowiedzialnego za te rośliny, produkty roślinne i przedmioty, stwierdzające, że znajdują się one w tranzycie fitosanitarnym;

są zapakowane i przemieszczane w sposób eliminujący ryzyko rozprzestrzeniania się agrofagów kwarantannowych dla Unii podczas ich wprowadzania na i przewożenia przez terytorium Unii , z zastosowaniem urzędowej plomby fitosanitarnej, zabezpieczającej oryginalne opakowanie i środek transportu (zaplombowana ciężarówka) oraz zapobiegającej uszkodzeniu ładunku i jego rozproszeniu, co ma oficjalnie zapewnić bezpieczeństwo fitosanitarne tranzytu przez terytorium Unii ; [Popr. 91]

są wprowadzane na terytorium Unii, przewożone przez nie i niezwłocznie z niego wyprowadzane pod kontrolą urzędową danych właściwych organów i pod nadzorem służb celnych; Właściwy organ państwa członkowskiego, na którego obszarze te rośliny, produkty roślinne lub przedmioty są wprowadzane na terytorium Unii lub po raz pierwszy na nim przemieszczane, informuje właściwe organy wszystkich pozostałych państw członkowskich, przez których obszar te rośliny, produkty roślinne lub przedmioty mają być przemieszczane przed wyprowadzeniem z terytorium Unii . [Popr. 92]

Rośliny, produkty roślinne i przedmioty w tranzycie fitosanitarnym przez terytorium wspólnotowe z państwa trzeciego do innego państwa trzeciego muszą spełniać wymogi fitosanitarne ustanowione w art. 40 bez naruszania innych obowiązujących przepisów fitosanitarnych. [Popr. 93]

Zgodnie z lit. ca) właściwy organ państwa członkowskiego, na którego obszarze rośliny, produkty roślinne lub przedmioty są wprowadzane na terytorium Unii lub po raz pierwszy przez nie przewożone, przeprowadza kontrolę dokumentacji przy ich wprowadzeniu i odpowiada za założenie plomb na produkty zgodnie z akapitem pierwszym lit. b). [Popr. 94]

Jednocześnie, po wyprowadzeniu produktu z terytorium Unii, właściwy organ państwa członkowskiego, przez które produkt w tranzycie opuścił terytorium Unii, informuje o tym właściwy organ państwa wprowadzenia i organy państw tranzytowych. [Popr. 95]

Właściwy organ państwa członkowskiego, na którego obszarze te rośliny, produkty roślinne lub przedmioty są wprowadzane na terytorium Unii lub po raz pierwszy na nim przemieszczane, informuje właściwe organy wszystkich pozostałych państw członkowskich, przez których obszar te rośliny, produkty roślinne lub przedmioty mają być przemieszczane przed wyprowadzeniem z terytorium Unii. [Popr. 96]

2. Jeżeli stanowią tak akty przyjęte na podstawie art. 27 ust. 1 i 2 oraz art. 29 ust. 1 i 2, stosuje się odpowiednio przepisy niniejszego artykułu.

3. Komisja jest uprawniona do przyjęcia aktów delegowanych zgodnie z art. 98 określających treść oświadczenia, o którym mowa w ust. 1 lit. a).

4. Komisja może przyjąć, w drodze aktów wykonawczych, specyfikacje dotyczące formatu oświadczenia, o którym mowa w ust. 1 lit. a). Te akty wykonawcze przyjmuje się zgodnie z procedurą sprawdzającą, o której mowa w art. 99 ust. 3.

5. Państwa członkowskie powiadamiają Komisję i pozostałe państwa członkowskie za pośrednictwem elektronicznego systemu powiadamiania, o którym mowa w art. 97, o przypadkach wprowadzenia lub przemieszczania na terytorium Unii roślin, produktów roślinnych lub przedmiotów, o którym mowa w ust. 1, z naruszeniem tego ustępu.

Powiadamiane jest również państwo trzecie, z którego rośliny, produkty roślinne lub przedmioty zostały wprowadzone na terytorium Unii.

Artykuł 46

Rośliny, produkty roślinne i przedmioty wykorzystywane do celów naukowych, prób, selekcji odmianowej, hodowli lub wystaw

1. Na zasadzie odstępstwa od przepisów art. 40 ust. 3 i art. 41 ust. 3 państwa członkowskie mogą, na wniosek, zezwolić na wprowadzanie i przemieszczanie na swoim terytorium roślin, produktów roślinnych i przedmiotów wykorzystywanych do celów naukowych, prób, selekcji odmianowej, hodowli lub wystaw, jeżeli spełnione są wszystkie następujące wymagania:

a)	przy nałożeniu odpowiednich ograniczeń obecność danych roślin, produktów roślinnych lub przedmiotów nie stwarza niedopuszczalnego ryzyka rozprzestrzeniania się agrofaga kwarantannowego dla Unii;

b)	miejsca składowania, w których mają być przechowywane te rośliny, produkty roślinne lub przedmioty, i stacje kwarantanny, o których mowa w art. 56, w których mają być wykorzystywane, są odpowiednie;

c)	kwalifikacje naukowe i techniczne personelu, który ma prowadzić działania dotyczące tych roślin, produktów roślinnych lub przedmiotów, są odpowiednie.

2. Właściwy organ ocenia ryzyko rozprzestrzeniania się agrofaga kwarantannowego dla Unii poprzez dane rośliny, produkty roślinne lub przedmioty, o którym mowa w ust. 1 lit. a), biorąc pod uwagę tożsamość, biologię i sposoby rozprzestrzeniania się danego agrofaga kwarantannowego dla Unii, przewidywane działanie, oddziaływanie na środowisko oraz inne istotne czynniki odnoszące się do ryzyka, jakie stwarzają te rośliny, produkty roślinne lub przedmioty.

Ocenia on miejsca składowania, w których mają być przechowywane te rośliny, produkty roślinne lub przedmioty, o których mowa w ust. 1 lit. b), oraz kwalifikacje naukowe i techniczne personelu, który ma prowadzić działania dotyczące roślin, produktów roślinnych lub przedmiotów, o których mowa w ust. 1 lit. c).

Na podstawie tych ocen właściwy organ zezwala na wprowadzenie lub przemieszczanie tych roślin, produktów roślinnych lub przedmiotów na terytorium Unii, jeżeli spełnione są wymogi określone w ust. 1.

3. W razie wydania zezwolenia musi ono obejmować wszystkie poniższe warunki:

a)	dane rośliny, produkty roślinne lub przedmioty muszą być przechowywane w miejscach składowania uznanych za odpowiednie przez właściwe organy i określonych w zezwoleniu;

b)	działania dotyczące tych roślin, produktów roślinnych lub przedmiotów muszą być prowadzone w stacji kwarantanny wyznaczonej zgodnie z art. 56 przez właściwy organ i określonej w zezwoleniu;

c)	działania dotyczące tych roślin, produktów roślinnych lub przedmiotów muszą być prowadzone przez personel, którego kwalifikacje naukowe i techniczne zostały uznane za odpowiednie przez właściwy organ i określone w zezwoleniu;

d)	zezwolenie jest dołączone do danych roślin, produktów roślinnych lub przedmiotów przy ich wprowadzaniu lub przemieszczaniu na terytorium Unii.

4. Zezwolenie ogranicza się do ilości odpowiedniej do przedmiotowych działań i nie przekracza pojemności wyznaczonej stacji kwarantanny.

Zawiera ono restrykcje konieczne do właściwego ograniczenia ryzyka rozprzestrzeniania się danych agrofagów kwarantannowych dla Unii.

6. Komisja jest uprawniona do przyjęcia aktów delegowanych zgodnie z art. 98 określających szczegółowe reguły odnoszące się do:

a)	wymiany między państwami członkowskimi a Komisją informacji dotyczących wprowadzania i przemieszczania na terytorium Unii danych roślin, produktów roślinnych i przedmiotów;

b)	ocen i zezwolenia, o których mowa w ust. 2; oraz

c)	monitorowania zgodności, działania w przypadku niezgodności i jej zgłaszania, o których mowa w ust. 5.

7. Państwa członkowskie powiadamiają Komisję i pozostałe państwa członkowskie za pośrednictwem elektronicznego systemu powiadamiania, o którym mowa w art. 97, o przypadkach wprowadzenia lub przemieszczania na terytorium Unii roślin, produktów roślinnych lub przedmiotów z naruszeniem przepisów ust. 1–4.

W stosownych przypadkach powiadomienia te obejmują również środki wprowadzone przez państwa członkowskie w odniesieniu do danych roślin, produktów roślinnych i przedmiotów oraz informację o tym, czy dopuszczono ich wprowadzanie lub przemieszczanie na terytorium Unii po wdrożeniu tych środków.

W stosownych przypadkach powiadamiane jest również państwo trzecie, z którego rośliny, produkty roślinne lub przedmioty zostały wprowadzone na terytorium Unii.

Państwa członkowskie co roku dwa lata przedstawiają Komisji sprawozdanie zawierające podsumowanie istotnych informacji o zezwoleniach udzielonych na podstawie ust. 1 i wynikach monitorowania, o którym mowa w ust. 5. [Popr. 97]

Artykuł 47

Środki tymczasowe dotyczące roślin przeznaczonych do sadzenia

1. Komisja może przyjąć, w drodze aktów wykonawczych, środki tymczasowe dotyczące wprowadzania i przemieszczania na terytorium Unii przeznaczonych do sadzenia , produktów roślinnych i innych przedmiotów roślin z państw trzecich, o ile spełnione są poniższe warunki: [Popr. 138]

a)	brak jest doświadczenia fitosanitarnego w odniesieniu do handlu danymi roślinami przeznaczonymi do sadzenia , produktami roślinnymi i innymi przedmiotami pochodzącymi lub wysyłanymi z danego państwa trzeciego lub jest ono niewielkie; [Popr. 139]

b)	nie przeprowadzono oceny dotyczącej ryzyka fitosanitarnego dla terytorium Unii w odniesieniu do tych roślin , produktów roślinnych i innych przedmiotów z danego państwa trzeciego przeznaczonych do sadzenia; [Popr. 140]

dane rośliny przeznaczone do sadzenia , produkty roślinne i inne przedmioty mogą stwarzać ryzyko fitosanitarne, które nie jest powiązane lub którego nie można jeszcze powiązać z agrofagami kwarantannowymi dla Unii wymienionymi w wykazie na podstawie art. 5 ust. 2 i 3 lub agrofagami, w odniesieniu do których przyjęto środki na podstawie art. 29. [Popr. 141]

Te akty wykonawcze przyjmuje się i, w stosownych przypadkach, uchyla lub zastępuje zgodnie z procedurą sprawdzającą, o której mowa w art. 99 ust. 3.

2. Środki tymczasowe, o których mowa w ust. 1, są przyjmowane zgodnie z załącznikiem III w sprawie elementów służących identyfikacji roślin przeznaczonych do sadzenia produktów roślinnych i innych przedmiotów , które stwarzają ryzyko fitosanitarne dla terytorium Unii, i sekcją 2 załącznika IV dotyczącą zasad zarządzania ryzykiem związanym z agrofagami. [Popr. 142]

Środki te przewidują jeden z poniższych elementów, zależnie od potrzeb w danym przypadku:

a)	intensywne pobieranie próbek, w miejscu wprowadzenia, z każdej partii roślin przeznaczonych do sadzenia , produktów roślinnych i innych przedmiotów wprowadzanych na terytorium Unii oraz przeprowadzanie testów tych próbek; [Popr. 143]

jeżeli intensywne pobieranie i przeprowadzanie testów próbek przy wprowadzaniu na terytorium Unii danych roślin przeznaczonych do sadzenia , produktów roślinnych i innych przedmiotów nie pozwala wyeliminować ryzyka fitosanitarnego – okres kwarantanny w celu potwierdzenia, że dane rośliny przeznaczone do sadzenia , produkty roślinne i inne przedmioty nie stwarzają ryzyka fitosanitarnego; [Popr. 144]

jeżeli intensywne pobieranie i przeprowadzanie testów próbek przy wprowadzaniu na terytorium Unii danych roślin przeznaczonych do sadzenia , produktów roślinnych i innych przedmiotów oraz okres kwarantanny nie pozwalają wyeliminować ryzyka fitosanitarnego – zakaz wprowadzania tych roślin przeznaczonych do sadzenia , produktów roślinnych i innych przedmiotów na terytorium Unii. [Popr. 145]

3. Środki, o których mowa w ust. 1, stosuje się maksymalnie przez dwa lata pięć lat . Okres ten może zostać przedłużony raz, o maksymalnie dwa lata pięć lat . [Popr. 146]

4. W przypadku należycie uzasadnionej szczególnie pilnej potrzeby wymagającej działań w celu zareagowania na poważne ryzyko fitosanitarne Komisja przyjmuje akty wykonawcze mające natychmiastowe zastosowanie, zgodnie z procedurą, o której mowa w art. 99 ust. 4.

5. Na zasadzie odstępstwa od środków przyjętych na podstawie ust. 1, w przypadku wprowadzania i przemieszczania na terytorium Unii roślin przeznaczonych do sadzenia wykorzystywanych do celów naukowych, prób, selekcji odmianowej, hodowli lub wystaw stosuje się art. 46.

6. Państwa członkowskie powiadamiają Komisję i pozostałe państwa członkowskie o roślinach, produktach roślinnych lub przedmiotach poddanych środkom, o których mowa w ust. 2 lit a) lub b).

Państwa członkowskie powiadamiają Komisję i pozostałe państwa członkowskie, jeżeli po zastosowaniu środków, o których mowa w ust. 2 lit a) i b), wykryto agrofaga, który może stwarzać nowe ryzyko fitosanitarne.

Państwa członkowskie powiadamiają Komisję i pozostałe państwa członkowskie za pośrednictwem elektronicznego systemu powiadamiania, o którym mowa w art. 97, o przypadkach, w których udzielono odmowy wprowadzenia roślin, produktów roślinnych lub przedmiotów, lub zakazano ich przemieszczania na terytorium Unii, ponieważ dane państwo członkowskie uznało, że naruszono zakaz, o którym mowa w ust. 2 lit. c). W stosownych przypadkach powiadomienia te obejmują środki wprowadzone przez państwa członkowskie w odniesieniu do danych roślin, produktów roślinnych i przedmiotów na podstawie art. 64 ust. 3 rozporządzenia (UE) nr …/… [Numer rozporządzenia w sprawie kontroli urzędowych].

W stosownych przypadkach powiadamiane jest również państwo trzecie, z którego rośliny, produkty roślinne lub przedmioty zostały wysłane w celu wprowadzenia na terytorium Unii.

Artykuł 47a

Do … (*1) Komisja przedstawia Parlamentowi Europejskiemu i Radzie sprawozdanie zawierające analizę kosztów i korzyści, a dotyczące egzekwowania i skuteczności środków związanych z importem na terytorium Unii, a w stosownych przypadkach przedstawi również wniosek ustawodawczy. [Popr. 98]

Artykuł 48

Zmiana załącznika III

Komisja jest uprawniona do przyjęcia aktów delegowanych zgodnie z art. 98 zmieniających załącznik III w sprawie elementów służących identyfikacji roślin przeznaczonych do sadzenia, które stwarzają ryzyko fitosanitarne dla terytorium Unii, w odniesieniu do cech i pochodzenia tych roślin, mając na względzie dostosowanie do rozwoju wiedzy technicznej i naukowej oraz do zmian w normach międzynarodowych . [Popr. 99]

Sekcja 2

Środki mające zastosowanie do stref chronionych

Artykuł 49

Zakaz wprowadzania roślin, produktów roślinnych i przedmiotów do stref chronionych

1. Komisja przyjmuje akt wykonawczy obejmujący rośliny, produkty roślinne i przedmioty oraz zakazy i strefy chronione, jak określono w części B załącznika III do dyrektywy 2000/29/WE.

Ten akt wykonawczy przyjmuje się zgodnie z procedurą doradczą, o której mowa w art. 99 ust. 2 niniejszego rozporządzenia.

W wykazie ustanowionym tym aktem wykonawczym rośliny, produkty roślinne i przedmioty są identyfikowane odpowiednim kodem CN.

2. W przypadku gdy rośliny, produkty roślinne lub przedmioty pochodzące spoza danej strefy chronionej stwarzają ryzyko fitosanitarne na niedopuszczalnym poziomie przez prawdopodobieństwo, że są żywicielami agrofaga kwarantannowego dla strefy chronionej, a ryzyka tego nie można ograniczyć do dopuszczalnego poziomu przez zastosowanie jednego lub większej liczby środków określonych w załączniku IV sekcja 1 pkt 2 i 3 w sprawie środków zarządzania ryzykiem i dróg przenoszenia agrofagów kwarantannowych, Komisja, w stosownych przypadkach, zmienia akt wykonawczy, o którym mowa w ust. 1, w celu włączenia do niego danych roślin, produktów roślinnych lub przedmiotów oraz stref chronionych.

W przypadku gdy rośliny, produkty roślinne lub inne przedmioty wymienione w tym akcie wykonawczym nie stwarzają ryzyka fitosanitarnego na niedopuszczalnym poziomie lub gdy stwarzają takie ryzyko, ale można je ograniczyć do dopuszczalnego poziomu przez zastosowanie jednego lub większej liczby środków określonych w załączniku IV sekcja 1 pkt 2 i 3 w sprawie środków zarządzania ryzykiem i dróg przenoszenia agrofagów kwarantannowych, Komisja zmienia ten akt wykonawczy.

Zmiany te przyjmuje się zgodnie z procedurą sprawdzającą, o której mowa w art. 99 ust. 3 niniejszego rozporządzenia.

Dopuszczalność poziomu ryzyka fitosanitarnego ocenia się zgodnie z zasadami określonymi w załączniku II sekcja 2 w sprawie zasad zarządzania ryzykiem związanym z agrofagami.

3. Roślin, produktów roślinnych lub przedmiotów wymienionych w akcie wykonawczym, o którym mowa w ust. 1, nie można wprowadzać do danej strefy chronionej z danego państwa trzeciego lub obszaru terytorium Unii.

5. Państwa członkowskie powiadamiają Komisję i pozostałe państwa członkowskie za pośrednictwem elektronicznego systemu powiadamiania, o którym mowa w art. 97, o wszelkich przypadkach wprowadzenia do danej strefy chronionej lub przemieszczania w niej roślin, produktów roślinnych lub przedmiotów z naruszeniem zakazów przyjętych na podstawie niniejszego artykułu.

W stosownych przypadkach powiadamiane jest również państwo trzecie, z którego rośliny, produkty roślinne lub przedmioty zostały wprowadzone do danej strefy chronionej.

Artykuł 50

Rośliny, produkty roślinne i przedmioty podlegające wymogom szczególnym dla stref chronionych

1. Komisja przyjmuje akt wykonawczy obejmujący rośliny, produkty roślinne i przedmioty oraz dane strefy chronione i wymogi, jak określono w części B załącznika IV do dyrektywy 2000/29/WE.

Ten akt wykonawczy przyjmuje się zgodnie z procedurą doradczą, o której mowa w art. 99 ust. 2 niniejszego rozporządzenia.

W wykazie ustanowionym tym aktem wykonawczym rośliny, produkty roślinne i przedmioty są identyfikowane odpowiednim kodem CN.

2. W przypadku gdy rośliny, produkty roślinne lub przedmioty przywożone spoza danej strefy chronionej stwarzają ryzyko fitosanitarne na niedopuszczalnym poziomie dla tej strefy chronionej przez prawdopodobieństwo, że są żywicielami agrofaga kwarantannowego dla strefy chronionej, a ryzyko to można ograniczyć do dopuszczalnego poziomu przez zastosowanie jednego lub większej liczby środków określonych w załączniku IV sekcja 1 pkt 2 i 3 w sprawie środków zarządzania ryzykiem i dróg przenoszenia agrofagów kwarantannowych, Komisja zmienia akt wykonawczy, o którym mowa w ust. 1, w celu włączenia do niego tych roślin, produktów roślinnych lub przedmiotów oraz środków, które mają być do nich zastosowane. Środki te i wymogi, o których mowa w ust. 1, są zwane dalej „wymogami szczególnymi dla stref chronionych”.

W przypadku gdy rośliny, produkty roślinne lub przedmioty wymienione w tym akcie wykonawczym nie stwarzają ryzyka fitosanitarnego na niedopuszczalnym poziomie dla danej strefy chronionej lub gdy stwarzają takie ryzyko i nie można go ograniczyć do dopuszczalnego poziomu poprzez zastosowanie wymogów szczególnych dla stref chronionych, Komisja zmienia ten akt wykonawczy.

Zmiany te przyjmuje się zgodnie z procedurą sprawdzającą, o której mowa w art. 99 ust. 3 niniejszego rozporządzenia.

3. Rośliny, produkty roślinne lub przedmioty wymienione w akcie wykonawczym, o którym mowa w ust. 1, mogą być wprowadzane do danej strefy chronionej lub w niej przemieszczane tylko wówczas, gdy zostały spełnione wymogi szczególne dla stref chronionych.

4. Państwa członkowskie powiadamiają Komisję i pozostałe państwa członkowskie za pośrednictwem elektronicznego systemu powiadamiania, o którym mowa w art. 97, o przypadkach wprowadzenia do danej strefy chronionej lub przemieszczania w niej roślin, produktów roślinnych lub przedmiotów z naruszeniem środków przyjętych na podstawie niniejszego artykułu.

W stosownych przypadkach powiadamiane jest również państwo trzecie, z którego rośliny, produkty roślinne lub przedmioty zostały wprowadzone na terytorium Unii.

Artykuł 51

Informacje udzielane podróżnym, klientom usług pocztowych i klientom internetowym w odniesieniu do stref chronionych

Artykuł 43 w sprawie informacji udzielanych podróżnym, klientom usług pocztowych i klientom internetowym ma odpowiednie zastosowanie w odniesieniu do wprowadzania do stref chronionych roślin, produktów roślinnych i przedmiotów z państw trzecich.

Artykuł 52

Wyjątki od zakazów i wymogów dotyczących stref przygranicznych w odniesieniu do stref chronionych

Artykuł 44 dotyczący wyjątków od zakazów i wymogów dotyczących stref przygranicznych ma zastosowanie do roślin, produktów roślinnych i przedmiotów wymienionych w wykazie na podstawie art. 49 ust. 1 i 2 oraz art. 50 ust. 1 i 2 w odniesieniu do stref chronionych graniczących ze strefami przygranicznymi państw trzecich.

Artykuł 53

Wyjątki od zakazów i wymogów dotyczących tranzytu fitosanitarnego w odniesieniu do stref chronionych

Artykuł 45 dotyczący wyjątków od zakazów i wymogów dotyczących tranzytu fitosanitarnego ma odpowiednie zastosowanie do roślin, produktów roślinnych i przedmiotów wymienionych w wykazie na podstawie art. 49 ust. 1 i 2 oraz art. 50 ust. 1 i 2 w odniesieniu do tranzytu fitosanitarnego przez strefy chronione.

Artykuł 54

Rośliny, produkty roślinne i przedmioty wykorzystywane do celów naukowych, prób, selekcji odmianowej, hodowli lub wystaw w odniesieniu do stref chronionych

Na zasadzie odstępstwa od zakazów i wymogów przewidzianych w art. 49 ust. 3 i art. 50 ust. 3, art. 46 ma zastosowanie do roślin, produktów roślinnych i przedmiotów wymienionych w wykazie na podstawie art. 49 ust. 1 i 2 oraz art. 50 ust. 1 i 2 w odniesieniu do wprowadzania do stref chronionych i przemieszczania w nich roślin, produktów roślinnych i przedmiotów wykorzystywanych do celów naukowych, prób, selekcji odmianowej, hodowli lub wystaw.

Sekcja 3

Pozostałe środki dotyczące roślin, produktów roślinnych i przedmiotów

Artykuł 55

Ogólne wymogi dotyczące opakowań i pojazdów

1. Materiały opakowaniowe wykorzystywane w opakowaniach roślin, produktów roślinnych i przedmiotów, o których mowa w aktach wykonawczych przyjętych na podstawie art. 27 ust. 1 i 2, art. 29 ust. 1 i 2, art. 40 ust. 1, art. 41 ust. 1 i 2, art. 47 ust. 1, art. 49 ust. 1 i art. 50 ust. 1, wprowadzanych lub przemieszczanych na terytorium Unii muszą być wolne od agrofagów kwarantannowych dla Unii.

Ma to zastosowanie również do pojazdów przewożących takie rośliny, produkty roślinne i przedmioty.

2. Materiały opakowaniowe, o których mowa w ust. 1, inne niż drewniane materiały opakowaniowe, przykrywają dane rośliny, produkty roślinne i przedmioty, tak aby podczas ich wprowadzania lub przemieszczania na terytorium Unii nie zachodziło ryzyko rozprzestrzeniania się agrofagów kwarantannowych dla Unii.

Pojazdy, o których mowa w ust. 1, są, w odpowiednich przypadkach, zakryte lub zamknięte, tak aby podczas ich wjazdu lub przemieszczania na terytorium Unii nie zachodziło ryzyko rozprzestrzeniania się agrofagów kwarantannowych dla Unii.

3. Ustępy 1 i 2 stosuje się do stref chronionych również w odniesieniu do danych agrofagów kwarantannowych dla stref chronionych.

Artykuł 56

Wyznaczanie stacji kwarantanny

1. Państwa członkowskie wyznaczają na swoim terytorium stacje kwarantanny roślin, produktów roślinnych, przedmiotów i agrofagów lub zezwalają na korzystanie ze stacji kwarantanny wyznaczonych w innych państwach członkowskich, pod warunkiem że stacje te spełniają wymogi określone w ust. 2.

Właściwy organ może ponadto, na wniosek, wyznaczyć na stację kwarantanny inny obiekt, pod warunkiem że spełnia on wymogi określone w ust. 2.

2. Stacje kwarantanny spełniają następujące wymogi:

a)	zapewniają fizyczne odizolowanie roślin, produktów roślinnych i przedmiotów, które mają być poddane kwarantannie, i uniemożliwiają dostęp do nich lub ich usunięcie ze stacji bez zgody właściwego organu;

b)	jeżeli działania prowadzone w stacjach kwarantanny dotyczą roślin, produktów roślinnych lub przedmiotów, zapewniają one odpowiednie warunki wzrostu lub inkubacji sprzyjające rozwojowi na tych roślinach, produktach roślinnych i przedmiotach oznak i objawów agrofagów kwarantannowych;

c)	posiadają powierzchnie z gładkiego i nieprzepuszczalnego materiału umożliwiającego skuteczne czyszczenie i dekontaminację;

d)	posiadają powierzchnie odporne na niszczenie i na atak owadów i innych stawonogów;

e)	posiadają systemy nawadniania, kanalizacji i wentylacji, które uniemożliwiają przenoszenie lub wydostawanie się agrofagów kwarantannowych;

f)	posiadają systemy sterylizacji, dekontaminacji lub niszczenia porażonych roślin, produktów roślinnych i przedmiotów oraz odpadów i sprzętu przed ich usunięciem ze stacji;

g)	zapewniają odpowiednią odzież ochronną i ochraniacze na buty;

h)	w stosownych przypadkach posiadają systemy dekontaminacji personelu i odwiedzających przy opuszczaniu stacji;

i)	dostępna jest definicja zadań tych stacji oraz warunków ich wykonywania;

j)	dostępna jest wystarczająca liczba odpowiednio wykwalifikowanego, wyszkolonego i doświadczonego personelu.

3. Państwa członkowskie, na wniosek, przekazują wykaz stacji kwarantanny wyznaczonych na swoim terytorium Komisji i pozostałym państwom członkowskim.

Artykuł 57

Funkcjonowanie stacji kwarantanny

1. Osoba odpowiedzialna za stację kwarantanny monitoruje tę stację i jej bezpośrednie otoczenie pod kątem występowania agrofagów kwarantannowych.

W przypadku stwierdzenia występowania takiego agrofaga osoba odpowiedzialna za daną stację kwarantanny podejmuje odpowiednie działania. Powiadamia ona właściwy organ o wystąpieniu agrofaga i podjętych działaniach.

2. Osoba odpowiedzialna za stację kwarantanny zapewnia noszenie odpowiedniej odzieży ochronnej i ochraniaczy na buty przez personel i odwiedzających oraz, w stosownych przypadkach, poddawanie tych osób dekontaminacji przy opuszczaniu stacji.

3. Osoba odpowiedzialna za stację kwarantanny prowadzi rejestr obejmujący następujące elementy:

a)	zatrudniony personel;

b)	odwiedzający stację;

c)	rośliny, produkty roślinne i przedmioty wprowadzane na teren stacji i ją opuszczające;

d)	miejsce pochodzenia takich roślin, produktów roślinnych i przedmiotów;

e)	obserwacje dotyczące występowania agrofagów na takich roślinach, produktach roślinnych i przedmiotach.

Rejestr ten jest przechowywany przez trzy lata.

Artykuł 58

Nadzór nad stacjami kwarantanny i cofnięcie wyznaczenia

1. Właściwy organ organizuje audyty lub inspekcje stacji kwarantanny co najmniej raz do roku na dwa lata , aby sprawdzić, czy stacje te spełniają warunki, o których mowa w art. 56 ust. 2 i art. 57. [Popr. 100]

2. Właściwy organ niezwłocznie cofa wyznaczenie, o którym mowa w art. 56 ust. 1, jeżeli:

a)	w następstwie audytu lub inspekcji okaże się, że stacja kwarantanny nie spełnia warunków, o których mowa w art. 56 ust. 2 lub art. 57;

b)	osoba odpowiedzialna za tę stację kwarantanny nie podejmie właściwych i terminowych działań naprawczych.

Artykuł 59

Zwolnienie roślin, produktów roślinnych i przedmiotów ze stacji kwarantanny

1. Rośliny, produkty roślinne i przedmioty opuszczają stacje kwarantanny, po udzieleniu zezwolenia przez właściwy organ, tylko wówczas, gdy potwierdzono, że są wolne od agrofagów kwarantannowych dla Unii, lub, w stosownych przypadkach, agrofagów kwarantannowych dla stref chronionych.

2. Właściwe organy mogą zezwolić na przemieszczanie roślin, produktów roślinnych i przedmiotów ze stacji kwarantanny do innych stacji kwarantanny lub innych miejsc tylko wówczas, gdy wprowadzane są środki mające na celu uniemożliwienie rozprzestrzeniania się na danym obszarze agrofagów kwarantannowych dla Unii lub, w stosownych przypadkach, agrofagów kwarantannowych dla stref chronionych.

2a. Komisja jest zachęcana do sporządzenia wytycznych w celu zharmonizowania regulaminów we wszystkich państwach członkowskich oraz w celu zapobiegania niepotrzebnym opóźnieniom w odniesieniu do zwalniania roślin, produktów roślinnych i przedmiotów ze stacji kwarantanny. W tych wytycznych powinny w szczególności znajdować się jasne wytyczne co do tego, kiedy mogą być konieczne ograniczenia oraz jakie można podjąć środki zmniejszające ryzyko. [Popr. 101]

Artykuł 60

Wyprowadzanie poza terytorium Unii

1. Jeżeli przemieszczanie roślin, produktów roślinnych lub przedmiotów poza terytorium Unii jest regulowane porozumieniem fitosanitarnym z państwem trzecim, przemieszczanie to musi być zgodne z tym porozumieniem

2. Jeżeli przemieszczanie roślin, produktów roślinnych lub przedmiotów poza terytorium Unii nie jest regulowane porozumieniem fitosanitarnym z państwem trzecim, przemieszczanie to odbywa się zgodnie z przepisami fitosanitarnymi państwa trzeciego, do którego mają być przemieszczane te rośliny, produkty roślinne lub przedmioty.

3. Jeżeli przemieszczanie roślin, produktów roślinnych lub przedmiotów poza terytorium Unii nie jest regulowane ani porozumieniem fitosanitarnym z państwem trzecim, ani przepisami fitosanitarnymi państwa trzeciego, do którego mają być przemieszczane te rośliny, produkty roślinne lub przedmioty, zastosowanie mają wymogi dotyczące przemieszczania roślin, produktów roślinnych i przedmiotów na terytorium Unii określone w wykazie, o którym mowa w art. 41 ust. 1 i 2.

Wymogi te nie mają jednak zastosowania, jeżeli dotyczą agrofaga, który spełnia jeden z następujących warunków:

a)	jest uznany przez to państwo trzecie za występujący na jego terytorium i nie podlega kontrolom urzędowym;

b)	można zasadnie przypuszczać, że nie zalicza się do agrofagów kwarantannowych w odniesieniu do terytorium tego państwa trzeciego.

Rozdział V

Rejestracja podmiotów zawodowych i identyfikowalność

Artykuł 61

Urzędowy rejestr podmiotów zawodowych

1. Właściwy organ prowadzi i aktualizuje rejestr obejmujący podmioty zawodowe, które prowadzą na terytorium danego państwa członkowskiego działalność wymienioną w akapicie drugim i których dotyczy jedna z następujących liter:

są podmiotami zawodowymi, których działalność dotyczy roślin, produktów roślinnych lub przedmiotów objętych aktem delegowanym określonym w art. 27 ust. 1, 2 lub 3 lub aktem wykonawczym określonym w art. 29 ust. 1, 2 lub 3, art. 40 ust. 1, art. 41 ust. 1 lub 2, art. 47 ust. 1, art. 49 ust. 1 lub art. 50 ust. 1, lub podlegających przepisom art. 43 ust. 1 lub 2, art. 44 ust. 1, art. 45 ust. 1, art. 51, art. 52 lub art. 53;

b)	są podmiotami zawodowymi w rozumieniu art. 3 pkt 6 rozporządzenia (UE) nr …/…. [Dz.U.: proszę wstawić numer rozporządzenia w sprawie materiału przeznaczonego do reprodukcji roślin].

Niniejszy ustęp ma zastosowanie do następujących rodzajów działalności:

sadzenie;

uprawa;

c)	produkcja;

d)	wprowadzanie na terytorium Unii;

e)	przemieszczanie na terytorium Unii;

f)	wyprowadzanie poza terytorium Unii;

g)	produkcja lub udostępnianie na rynku w rozumieniu art. 3 pkt 5 rozporządzenia (UE) nr …/….; [Numer rozporządzenia w sprawie materiału przeznaczonego do reprodukcji roślin];

h)	sprzedaż w drodze umów zawieranych na odległość.

Rejestr ten jest dalej zwany „rejestrem”. Podmioty zawodowe wpisane do rejestru na podstawie akapitu pierwszego lit. a) i b) są zwane „zarejestrowanymi podmiotami”.

2. Podmiot zawodowy może być wpisany do rejestru danego właściwego organu więcej niż jeden raz, pod warunkiem że każda rejestracja wiąże się z innymi terenami, magazynami zbiorczymi i centrami wysyłkowymi, o których mowa w art. 62 ust. 2 lit. d). Do każdej z tych rejestracji ma zastosowanie procedura określona w art. 62.

3. Ustęp 1 nie ma zastosowania do podmiotu zawodowego objętego co najmniej jedną z poniższych liter:

a)	podmiot, który dostarcza użytkownikom ostatecznym wyłącznie niewielkie – w odniesieniu do danych roślin, produktów roślinnych i przedmiotów – ilości danych roślin, produktów roślinnych i przedmiotów, w inny sposób niż w drodze umów zawieranych na odległość; [Popr. 102]

b)	działalność zawodowa podmiotu dotycząca roślin, produktów roślinnych i przedmiotów ogranicza się do transportu takich roślin, produktów roślinnych lub przedmiotów w imieniu innego podmiotu zawodowego;

c)	działalność zawodowa podmiotu dotyczy wyłącznie transportu przedmiotów wszelkiego rodzaju z wykorzystaniem drewnianych materiałów opakowaniowych.

Komisja jest uprawniona do przyjęcia aktów delegowanych zgodnie z art. 98 określających jeden lub więcej poniższych elementów:

a)	dalsze kategorie podmiotów zawodowych zwolnionych ze stosowania ust. 1, jeżeli rejestracja ta stanowiłaby dla nich nieproporcjonalne obciążenie administracyjne w stosunku do ryzyka fitosanitarnego związanego z ich działalnością zawodową;

b)	poszczególne wymogi dotyczące rejestracji pewnych kategorii podmiotów zawodowych;

c)	maksymalną wartość liczbową dla niewielkich ilości poszczególnych roślin, produktów roślinnych lub przedmiotów, o których mowa w akapicie pierwszym lit. a). [Popr. 103]

Artykuł 62

Procedura rejestracji

1. Podmioty zawodowe objęte zakresem art. 61 ust. 1 akapit pierwszy lit. a) lub b) przedkładają właściwym organom wniosek o wpisanie do rejestru.

2. Wniosek ten obejmuje następujące elementy:

a)	nazwę (imię i nazwisko), adres i dane kontaktowe podmiotu zawodowego;

b)	oświadczenie dotyczące zamiaru prowadzenia przez podmiot zawodowy każdego z rodzajów działalności wymienionych w art. 61 ust. 1 dotyczących roślin, produktów roślinnych i przedmiotów;

oświadczenie dotyczące zamiaru prowadzenia przez podmiot zawodowy każdego z następujących rodzajów działalności:

(i)	wydawanie paszportów roślin dla roślin, produktów roślinnych i przedmiotów, na podstawie art. 79 ust. 1;

(ii)	umieszczanie na drewnianych materiałach opakowaniowych znaku, o którym mowa w art. 91 ust. 1;

(iii)

wydawanie innych poświadczeń, o których mowa w art. 93 ust. 1;

(iv)	wydawanie etykiet urzędowych dla materiału przeznaczonego do reprodukcji roślin, na podstawie art. 19 rozporządzenia (UE) nr …/…. [Numer rozporządzenia w sprawie materiału przeznaczonego do reprodukcji roślin];

d)	adres terenów, magazynów zbiorczych i centrów wysyłkowych wykorzystywanych przez podmiot zawodowy w danym państwie członkowskim do prowadzenia działalności, o której mowa w art. 61 ust. 1, do celów rejestracji;

e)	rodzaje i gatunki roślin i produktów roślinnych oraz, w stosownych przypadkach, charakter przedmiotów, których dotyczy działalność podmiotu zawodowego.

3. Właściwe organy niezwłocznie dokonują rejestracji podmiotu zawodowego, jeżeli wniosek o rejestrację zawiera elementy określone w ust. 2. [Popr. 104]

4. Zarejestrowane podmioty zawodowe w stosownych przypadkach składają wniosek o aktualizację danych, o których mowa w ust. 2 lit. a), d) i e), i oświadczeń, o których mowa w ust. 2 lit. b) i c).

5. Jeżeli właściwy organ poweźmie wiadomość, że zarejestrowany podmiot nie prowadzi już działalności wymienionej w art. 61 ust. 1 lub że podmiot ten przedłożył wniosek niespełniający już wymogów określonych w ust. 2, zwraca się do tego podmiotu o spełnienie tych wymogów natychmiast lub w określonym terminie.

Jeżeli zarejestrowany podmiot nie spełni tych wymogów w terminie wyznaczonym przez właściwy organ, organ ten cofa rejestrację tego podmiotu.

Artykuł 63

Zawartość rejestru

Rejestr zawiera elementy określone w art. 62 ust. 2 lit. a), b), d) i e) oraz następujące elementy:

a)	urzędowy numer rejestracyjny;

b)	dwuliterowy kod państwa członkowskiego, w którym podmiot zawodowy jest zarejestrowany, określony w normie ISO 3166-1 alfa-2 (24);

c)	zaznaczenie, czy podmiot zawodowy posiada zezwolenie na prowadzenie każdego z rodzajów działalności wymienionych w art. 62 ust. 2 lit. c).

Artykuł 64

Dostępność informacji z urzędowych rejestrów

1. Państwo członkowskie prowadzące rejestr udostępnia, na wniosek, zawarte w nim informacje pozostałym państwom członkowskim lub Komisji.

2. Państwo członkowskie prowadzące rejestr udostępnia podmiotom zawodowym, na wniosek, informacje, o których mowa w art. 63, z wyjątkiem informacji, o których mowa w art. 62 ust. 2 lit. d) i e).

Artykuł 65

Identyfikowalność

1. Podmiot zawodowy, któremu dostarczane są rośliny, produkty roślinne lub przedmioty podlegające zakazom, wymogom lub warunkom na podstawie art. 40 ust. 1, art. 41 ust. 1 i 2, art. 44 ust. 1 i 3, art. 45 ust. 1, art. 46 ust. 1 i 3, art. 47 ust. 1, art. 49 ust. 1 i 2, art. 50 ust. 1 i 2, art. 52, art. 53 i art. 54 prowadzi rejestr dla każdej dostarczonej rośliny, produktu roślinnego lub przedmiotu, tak by mógł zidentyfikować dostarczające je podmioty zawodowe.

2. Podmiot zawodowy dostarczający rośliny, produkty roślinne lub przedmioty podlegające zakazom, wymogom lub warunkom na podstawie art. 40 ust. 1, art. 41 ust. 1 i 2, art. 44 ust. 1 i 3, art. 45 ust. 1, art. 46 ust. 1 i 3, art. 47 ust. 1, art. 49 ust. 1 i 2, art. 50 ust. 1 i 2, art. 52, art. 53 i art. 54 prowadzi rejestr dla każdej dostarczonej rośliny, produktu roślinnego lub przedmiotu, tak by mógł zidentyfikować podmioty zawodowe, którym je dostarczył.

3. Podmioty zawodowe prowadzą rejestr, o którym mowa w ust. 1 i 2, przez trzy lata od momentu, w którym dostarczono im dane rośliny, produkty roślinne lub przedmioty, lub od momentu, kiedy je dostarczyły.

4. Na wniosek przekazują właściwym organom informacje zawarte w rejestrach, o których mowa w ust. 1 i 2.

5. Ust. 1–4 nie mają zastosowania do podmiotów zawodowych, o których mowa w art. 61 ust. 3 lit. b).

Artykuł 66

Przemieszczanie roślin, produktów roślinnych i przedmiotów w obrębie terenów podmiotu zawodowego

1. Podmioty zawodowe dysponują systemami i procedurami identyfikowalności umożliwiającymi zidentyfikowanie przemieszczeń roślin, produktów roślinnych i przedmiotów w obrębie swoich terenów.

Akapit pierwszy nie ma zastosowania do podmiotów zawodowych, o których mowa w art. 61 ust. 3 lit. b).

2. Informacje uzyskane za pomocą systemów i procedur, o których mowa w ust. 1, dotyczące przemieszczeń roślin, produktów roślinnych i przedmiotów w obrębie tych terenów, są udostępniane właściwemu organowi na wniosek.

Artykuł 66a

Dobre praktyki fitosanitarne

Podmiot zawodowy, który dostarcza lub któremu są dostarczane rośliny, produkty roślinne lub przedmioty podlegające zakazom, wymogom lub warunkom na podstawie art. 40 ust. 1, art. 41 ust. 1 i 2, art. 44 ust. 1 i 3, art. 45 ust. 1, art. 46 ust. 1 i 3, art. 47 ust. 1, art. 49 ust. 1 i 2, art. 50 ust. 1 i 2, art. 52, art. 53 i art. 54, przestrzega dobrych praktyk fitosanitarnych w celu zapobieżenia powstawaniu i rozprzestrzenianiu się agrofagów. Dobre praktyki fitosanitarne, o których mowa w ust. 1, polegają szczególnie na:

a)	identyfikacji i monitorowaniu punktów krytycznych procesu produkcji lub przemieszczania roślin, produktów roślinnych lub przedmiotów, które mogą mieć wpływ na ich jakość fitosanitarną;

b)	zapewnieniu właściwym organom dostępu do urządzeń oraz do danych monitoringowych i wszystkich związanych z nimi dokumentów;

c)	podjęciu środków, jeśli to konieczne, w celu zapewnienia utrzymania jakości fitosanitarnej roślin, produktów roślinnych i przedmiotów. [Popr. 105]

Rozdział VI

Certyfikacja roślin, produktów roślinnych i przedmiotów

Sekcja 1

Świadectwa fitosanitarne wymagane do wprowadzania roślin, produktów roślinnych i przedmiotów na terytorium Unii

Artykuł 67

Świadectwo fitosanitarne dla wprowadzenia na terytorium Unii

1. Świadectwo fitosanitarne dla roślin, produktów roślinnych i przedmiotów wprowadzanych na terytorium Unii jest wydanym przez państwo trzecie dokumentem, który spełnia warunki art. 71, posiada treść określoną w załączniku V część A lub, w stosownych przypadkach, załączniku V część B, i poświadcza, że dane rośliny, produkty roślinne lub przedmioty spełniają wszystkie następujące wymogi:

a)	są wolne od agrofagów kwarantannowych dla Unii;

b)	są zgodne z przepisami art. 37 ust. 1 dotyczącymi występowania agrofagów jakościowych dla Unii na roślinach przeznaczonych do sadzenia;

c)	spełniają wymogi, o których mowa w art. 41 ust. 1 i 2;

d)	w stosownych przypadkach są zgodne z regułami przyjętymi na podstawie art. 27 ust. 1 i 2 oraz art. 29 ust. 1.

2. W stosownych przypadkach świadectwo fitosanitarne określa, w rubryce „Deklaracja dodatkowa” i zgodnie z aktami wykonawczymi przyjętymi na podstawie art. 41 ust. 1 i 2 oraz art. 50 ust. 1 i 2, który konkretny wymóg jest spełniany, jeżeli istnieje wybór spośród kilku wariantów. Określenie to obejmuje odniesienie do danego wariantu przewidzianego w tych aktach lub jego treść . [Popr. 106]

3. W stosownych przypadkach świadectwo fitosanitarne stanowi, że dane rośliny, produkty roślinne lub przedmioty są zgodne ze środkami fitosanitarnymi uznanymi za równoważne, na podstawie art. 42, wymogom aktu wykonawczego przyjętego na podstawie art. 41 ust. 2.

4. Komisja jest uprawniona do przyjęcia aktów delegowanych zgodnie z art. 98 zmieniających załącznik V części A i B w celu dostosowania ich do rozwoju nauki i techniki i rozwoju norm międzynarodowych.

4a. Świadectwo fitosanitarne może zostać wykorzystane również zgodnie z przepisami rozporządzenia Rady (WE) nr 338/97 (25) lub rozporządzenia Komisji (WE) nr 865/2006 (26) . [Popr. 107]

Artykuł 68

Rośliny, produkty roślinne i przedmioty, dla których wymagane są świadectwa fitosanitarne

Wykaz ten obejmuje:

a)	rośliny, produkty roślinne i przedmioty wymienione w załączniku V część B pkt I do dyrektywy 2000/29/WE;

b)	rośliny, produkty roślinne i przedmioty, dla których przyjęto wymogi na podstawie art. 27 ust. 1 i art. 29 ust. 1, dotyczące ich wprowadzania na terytorium Unii;

c)	nasiona wymienione w wykazie na podstawie art. 37 ust. 2;

d)	rośliny, produkty roślinne i przedmioty wymienione w wykazie na podstawie art. 41 ust. 1 i 2.

Litery a)–d) nie mają jednak zastosowania, jeżeli akt przyjęty na podstawie art. 27 ust. 1, art. 29 ust. 1 lub art. 41 ust. 1 i 2 zawiera wymóg przedłożenia dowodu zgodności w postaci znaku urzędowego, o którym mowa w art. 91 ust. 1, lub innego urzędowego poświadczenia, o którym mowa w art. 93 ust. 1.

Ten akt wykonawczy przyjmuje się zgodnie z procedurą doradczą, o której mowa w art. 99 ust. 2.

2. Komisja, w drodze aktu wykonawczego, zmienia akt wykonawczy, o którym mowa w ust. 1, w następujących przypadkach:

a)	rośliny, produkty roślinne lub przedmioty wymienione w tym akcie wykonawczym nie spełniają wymogów ust. 1 lit. b), c) ani d);

b)	rośliny, produkty roślinne lub przedmioty niewymienione w tym akcie wykonawczym spełniają wymogi ust. 1 lit. b), c) lub d);

Ten akt wykonawczy przyjmuje się zgodnie z procedurą doradczą, o której mowa w art. 99 ust. 2.

3. Komisja może, w drodze aktu wykonawczego, zmienić akt wykonawczy, o którym mowa w ust. 1, zgodnie z zasadami określonymi w załączniku IV sekcja 2, jeżeli zachodzi ryzyko, że rośliny, produkty roślinne lub przedmioty niewymienione w tym akcie są żywicielami agrofaga kwarantannowego dla Unii lub gdy ryzyko to nie zachodzi już w odniesieniu do roślin, produktów roślinnych lub przedmiotów wymienionych w tym akcie.

Ten akt wykonawczy przyjmuje się zgodnie z procedurą sprawdzającą, o której mowa w art. 99 ust. 3.

4. Na zasadzie odstępstwa od ust. 1, 2 i 3 świadectwo fitosanitarne nie jest wymagane dla roślin, produktów roślinnych lub przedmiotów podlegających art. 44, 45, 46 i 70.

Artykuł 69

Rośliny, produkty roślinne i przedmioty, dla których wymagane są świadectwa fitosanitarne w celu wprowadzenia do strefy chronionej

1. Komisja, w drodze aktu wykonawczego, ustanawia wykaz roślin, produktów roślinnych i przedmiotów oraz odpowiednich państw trzecich pochodzenia lub wysyłki, w przypadku których, poza przypadkami, o których mowa w art. 68 ust. 1, 2 i 3, wymagane jest świadectwo fitosanitarne w celu ich wprowadzenia z tych państw trzecich do pewnych stref chronionych.

Wykaz ten obejmuje:

a)	rośliny, produkty roślinne i przedmioty wymienione w załączniku V część B pkt II do dyrektywy 2000/29/WE;

b)	rośliny, produkty roślinne i przedmioty wymienione w wykazie na podstawie art. 50 ust. 1 lub 2.

Litery a) i b) nie mają jednak zastosowania, jeżeli akt przyjęty na podstawie art. 50 ust. 1 lub 2 zawiera wymóg przedłożenia dowodu zgodności w postaci znaku urzędowego, o którym mowa w art. 91 ust. 1, lub innego urzędowego poświadczenia, o którym mowa w art. 93 ust. 1.

Ten akt wykonawczy przyjmuje się zgodnie z procedurą doradczą, o której mowa w art. 99 ust. 2.

2. Komisja, w drodze aktu wykonawczego, zmienia akt wykonawczy, o którym mowa w ust. 1, w następujących przypadkach:

a)	rośliny, produkty roślinne lub przedmioty wymienione w tym akcie wykonawczym nie spełniają wymogów ust. 1 lit. b);

b)	rośliny, produkty roślinne lub przedmioty niewymienione w tym akcie spełniają wymogi ust. 1 lit. b);

Ten akt wykonawczy przyjmuje się zgodnie z procedurą doradczą, o której mowa w art. 99 ust. 2.

3. Komisja może, w drodze aktu wykonawczego, zmienić akt wykonawczy, o którym mowa w ust. 1, zgodnie z zasadami określonymi w załączniku IV sekcja 2, jeżeli zachodzi ryzyko, że rośliny, produkty roślinne lub przedmioty niewymienione w tym akcie są żywicielami danego agrofaga kwarantannowego dla strefy chronionej lub gdy ryzyko to nie zachodzi już w odniesieniu do roślin, produktów roślinnych lub przedmiotów wymienionych w tym akcie.

Ten akt wykonawczy przyjmuje się zgodnie z procedurą sprawdzającą, o której mowa w art. 99 ust. 3.

4. Na zasadzie odstępstwa od ust. 1, 2 i 3 świadectwo fitosanitarne nie jest wymagane dla roślin, produktów roślinnych lub przedmiotów podlegających art. 52, 53, 54 i 70.

Artykuł 70

Wyjątki dotyczące bagażu podróżnych, klientów usług pocztowych i klientów internetowych

1. Niewielkie ilości poszczególnych roślin, produktów roślinnych i przedmiotów z państwa trzeciego mogą być zwolnione z wymogu dotyczącego świadectwa sanitarnego określonego w art. 68 ust. 1 i art. 69 ust. 1, jeśli spełniają wszystkie następujące warunki:

a)	są wprowadzane na terytorium Unii w bagażu osobistym podróżnych, jako przesyłki wysyłane po sprzedaży w drodze umów zawieranych na odległość użytkownikom ostatecznym (dalej: „klienci internetowi”) lub jako przesyłki dostarczane użytkownikom ostatecznym za pośrednictwem usług pocztowych;

b)	nie mają być stosowane do celów zawodowych ani handlowych;

c)	są wymienione w wykazie na podstawie ust. 2.

Zwolnienie to nie ma zastosowania do roślin przeznaczonych do sadzenia innych niż nasiona.

2. Komisja, w drodze aktów wykonawczych, określa wykaz roślin, produktów roślinnych i przedmiotów, o których mowa w ust. 1, oraz danych państw trzecich, a także, w stosownych przypadkach, maksymalną ilość danych roślin, produktów roślinnych i przedmiotów będących przedmiotem zwolnienia na podstawie tego ustępu oraz, w stosownych przypadkach, co najmniej jeden ze środków zarządzania ryzykiem ustanowionych w załączniku IV sekcja 1.

Wykaz i określoną ilość maksymalną oraz, w stosownych przypadkach, środki zarządzania ryzykiem, ustala się na podstawie ryzyka fitosanitarnego stwarzanego przez małe ilości tych roślin, produktów roślinnych i przedmiotów, zgodnie z kryteriami określonymi w załączniku IV sekcja 2.

Ten akt wykonawczy przyjmuje się zgodnie z procedurą sprawdzającą, o której mowa w art. 99 ust. 3 niniejszego rozporządzenia.

Artykuł 71

Warunki, które musi spełniać świadectwo fitosanitarne

1. Właściwy organ przyjmuje świadectwa fitosanitarne dołączone do roślin, produktów roślinnych lub przedmiotów, które mają być wprowadzane z państwa trzeciego, tylko wówczas, gdy ich treść jest zgodna z załącznikiem V część A. Jeżeli rośliny, produkty roślinne lub przedmioty mają być wprowadzane z państwa trzeciego, z którego nie pochodzą, właściwy organ przyjmuje tylko świadectwa fitosanitarne zgodne z załącznikiem V część B.

Właściwy organ nie przyjmuje świadectwa fitosanitarnego, jeżeli deklaracja dodatkowa, o której mowa w art. 67 ust. 2, w stosownych przypadkach, nie została złożona lub jest niepoprawna oraz gdy, w stosownych przypadkach, nie złożono świadectwa, o którym mowa w art. 67 ust. 3.

2. Właściwy organ przyjmuje świadectwo fitosanitarne tylko wówczas, gdy spełnia ono następujące wymogi:

a)	zostało wydane w przynajmniej jednym języku urzędowym Unii;

b)	jest adresowane do Unii lub jednego z jej państw członkowskich;

c)	zostało wydane nie wcześniej niż na 14 dni przed datą opuszczenia przez rośliny, produkty roślinne lub przedmioty nim objęte państwa trzeciego, w którym zostało wydane.

3. W przypadku państwa trzeciego będącego stroną IPPC właściwy organ przyjmuje jedynie świadectwa fitosanitarne wydane przez krajową organizację urzędową ds. ochrony roślin tego państwa trzeciego lub, na jej odpowiedzialność, przez urzędnika posiadającego kwalifikacje techniczne i należycie upoważnionego przez krajową organizację urzędową ds. ochrony roślin.

4. W przypadku państwa trzeciego niebędącego stroną IPPC właściwy organ przyjmuje jedynie świadectwa fitosanitarne wydane przez organy właściwe zgodnie z przepisami krajowymi tego państwa członkowskiego i zgłoszone Komisji. Komisja informuje państwa członkowskie i podmioty za pośrednictwem elektronicznego systemu powiadamiania, o którym mowa w art. 97, na podstawie art. 131 lit. a) rozporządzenia (UE) nr …/…. [Numer rozporządzenia w sprawie kontroli urzędowych], o otrzymanych powiadomieniach.

Komisja jest uprawniona do przyjęcia aktów delegowanych zgodnie z art. 98 uzupełniających warunki akceptacji, o których mowa w akapicie pierwszym, aby zapewnić wiarygodność świadectw.

5. Elektroniczne świadectwa fitosanitarne są akceptowane tylko wówczas, gdy są przekazywane poprzez komputerowy system zarządzania informacjami, o którym mowa w art. 130 rozporządzenia (UE) nr …/….. [Numer rozporządzenia w sprawie kontroli urzędowych], lub w drodze wymiany elektronicznej z tym systemem.

Artykuł 72

Unieważnienie świadectwa fitosanitarnego

1. Jeżeli świadectwo fitosanitarne zostało wydane zgodnie z art. 67 ust. 1, 2 i 3, a dany właściwy organ uzna, że warunki, o których mowa w art. 71, nie zostały spełnione, unieważnia to świadectwo fitosanitarne i zapewnia, aby nie było ono już dołączane do danych roślin, produktów roślinnych lub przedmiotów. W takim przypadku właściwy organ wprowadza w odniesieniu do danych roślin, produktów roślinnych lub przedmiotów jeden ze środków określonych w art. 64 ust. 3 rozporządzenia (UE) nr …/…. [Numer rozporządzenia w sprawie kontroli urzędowych].

2. Państwa członkowskie powiadamiają Komisję i pozostałe państwa członkowskie za pośrednictwem elektronicznego systemu powiadamiania, o którym mowa w art. 97, o świadectwach fitosanitarnych unieważnionych na podstawie ust. 1.

Powiadamiane jest również państwo członkowskie, które wydało to świadectwo fitosanitarne.

Sekcja 2

Paszporty roślin wymagane do przemieszczania roślin, produktów roślinnych i przedmiotów na terytorium unii

Artykuł 73

Paszporty roślin

Paszport roślin jest urzędową etykietą dla przemieszczania roślin, produktów roślinnych i przedmiotów w Unii, oraz, w stosownych przypadkach, do stref chronionych i w ich obrębie, potwierdzającą zgodność z wszystkimi wymogami określonymi w art. 80 i, w przypadku przemieszczania do stref chronionych, art. 81, posiadającą treść i format określone w art. 78.

Artykuł 73a

Komisja przedkłada Parlamentowi Europejskiemu i Radzie nie później niż w terminie … (27) sprawozdanie prezentujące doświadczenia zgromadzone dzięki objęciu systemem paszportów roślin wszelkiego przepływu roślin, produktów roślinnych i przedmiotów na terytorium Unii wraz z przejrzystą analizą kosztów i korzyści dla podmiotów, a w stosownych przypadkach dołączy również wniosek ustawodawczy. [Popr. 108]

Artykuł 74

Rośliny, produkty roślinne lub przedmioty, których przemieszczanie na terytorium Unii wymaga paszportu roślin

1. Komisja, w drodze aktu wykonawczego, ustanawia wykaz roślin, produktów roślinnych i przedmiotów, których przemieszczanie na terytorium Unii wymaga paszportu roślin.

Wykaz ten obejmuje:

a)	wszystkie rośliny przeznaczone do sadzenia inne niż nasiona;

b)	rośliny, produkty roślinne i przedmioty wymienione w załączniku V część A pkt I do dyrektywy 2000/29/WE;

c)	rośliny, produkty roślinne i przedmioty, dla których przyjęto wymogi na podstawie art. 27 ust. 1, 2 lub 3, lub art. 29 ust. 1, 2 lub 3, dotyczące ich przemieszczania na terytorium Unii;

d)	nasiona wymienione w wykazie na podstawie art. 37 ust. 2;

e)	rośliny, produkty roślinne i przedmioty wymienione w wykazie na podstawie art. 41 ust. 1 i 2.

Ten akt wykonawczy przyjmuje się zgodnie z procedurą doradczą, o której mowa w art. 99 ust. 2.

2. Komisja, w drodze aktu wykonawczego, zmienia akt wykonawczy, o którym mowa w ust. 1, w następujących przypadkach:

a)	rośliny, produkty roślinne lub przedmioty niewymienione w tym akcie wykonawczym spełniają wymogi ust. 1 lit. c), d) lub e);

b)	rośliny, produkty roślinne lub przedmioty wymienione w tym akcie wykonawczym nie spełniają wymogów ust. 1 lit. c), d) lub e).

Ten akt wykonawczy przyjmuje się zgodnie z procedurą doradczą, o której mowa w art. 99 ust. 3.

Ten akt wykonawczy przyjmuje się zgodnie z procedurą sprawdzającą, o której mowa w art. 99 ust. 3.

4. Na zasadzie odstępstwa od ust. 1, 2 i 3 paszport roślin nie jest wymagany dla roślin, produktów roślinnych lub przedmiotów podlegających art. 44, 45, 46 i 70.

4a. Komisja przedkłada Parlamentowi Europejskiemu i Radzie nie później niż w terminie … (28) sprawozdanie prezentujące doświadczenia zgromadzone dzięki objęciu systemem paszportów roślin wszelkiego przepływu roślin, produktów roślinnych i przedmiotów na terytorium Unii wraz z przejrzystą analizą kosztów i korzyści dla podmiotów. [Popr. 109]

Artykuł 75

Rośliny, produkty roślinne i przedmioty, których wprowadzanie do stref chronionych i przemieszczanie w nich wymaga paszportu roślin

1. Komisja, w drodze aktu wykonawczego, ustanawia wykaz roślin, produktów roślinnych i przedmiotów, których wprowadzanie do pewnych stref chronionych wymaga paszportu roślin.

Wykaz ten obejmuje:

a)	rośliny, produkty roślinne i przedmioty wymienione w wykazie w załączniku V część A pkt II do dyrektywy 2000/29/WE;

b)	inne rośliny, produkty roślinne i przedmioty wymienione w wykazie na podstawie art. 50 ust. 2.

Ten akt wykonawczy przyjmuje się zgodnie z procedurą doradczą, o której mowa w art. 99 ust. 2.

2. Komisja może, w drodze aktu wykonawczego, zmienić akt wykonawczy, o którym mowa w ust. 1, w następujących przypadkach:

a)	rośliny, produkty roślinne lub przedmioty niewymienione w tym akcie spełniają wymogi ust. 1 lit. b);

b)	rośliny, produkty roślinne lub przedmioty wymienione w tym akcie wykonawczym nie spełniają wymogów ust. 1 lit. a) lub b).

Ten akt wykonawczy przyjmuje się zgodnie z procedurą doradczą, o której mowa w art. 99 ust. 2.

3. Komisja może, w drodze aktu wykonawczego, zmienić akt wykonawczy, o którym mowa w ust. 1, zgodnie z zasadami załącznika IV sekcja 2, jeżeli zachodzi ryzyko, że rośliny, produkty roślinne lub przedmioty niewymienione w tym akcie są żywicielami danego agrofaga kwarantannowego dla strefy chronionej lub gdy ryzyko to nie zachodzi już w odniesieniu do roślin, produktów roślinnych lub przedmiotów wymienionych w tym akcie.

Ten akt wykonawczy przyjmuje się zgodnie z procedurą sprawdzającą, o której mowa w art. 99 ust. 3.

4. Na zasadzie odstępstwa od ust. 1, 2 i 3 paszport roślin nie jest wymagany dla roślin, produktów roślinnych lub przedmiotów podlegających art. 52, 53, 54 i 70.

Artykuł 76

Wyjątek dotyczący użytkowników ostatecznych

Paszport roślin nie jest wymagany w przypadku przemieszczania niewielkich – w odniesieniu do danych roślin, produktów roślinnych i przedmiotów –ilości danych roślin, produktów roślinnych i przedmiotów do użytkowników ostatecznych , w tym domowych ogrodników . [Popr. 110]

Komisja jest uprawniona do przyjęcia aktów delegowanych zgodnie z art. 98 określających maksymalną wartość liczbową dla niewielkich ilości poszczególnych roślin, produktów roślinnych lub przedmiotów.

Artykuł 77

Wyjątki dotyczące przemieszczania w obrębie terenów i pomiędzy terenami podmiotu zawodowego

Paszport roślin nie jest wymagany w przypadku przemieszczania roślin, produktów roślinnych i przedmiotów w obrębie terenów i pomiędzy terenami tego samego podmiotu zawodowego.

Artykuł 78

Treść i format paszportu roślin

1. Paszport roślin ma formę wyraźnie widocznej etykiety, wydrukowanej na dowolnym odpowiednim podłożu, pod warunkiem że paszport roślin jest wyodrębniony od ewentualnych innych informacji lub etykiet umieszczonych na tym podłożu.

Paszport roślin musi być czytelny i nieusuwalny.

2. Paszport roślin dla przemieszczania na terytorium Unii zawiera elementy określone w załączniku VI część A.

Paszport roślin dla wprowadzania do strefy chronionej i przemieszczania w niej zawiera elementy określone w załączniku VI część B.

3. W przypadku roślin przeznaczonych do sadzenia produkowanych lub udostępnianych na rynku w rozumieniu art. 3 pkt 5 rozporządzenia (UE) nr …/…. [Numer rozporządzenia w sprawie materiału przeznaczonego do reprodukcji roślin] jako materiał kategorii przedbazowy, bazowy lub kwalifikowany w rozumieniu art. 10 tego rozporządzenia paszport roślin jest włączany, w wyraźnie widocznej postaci, do etykiety urzędowej sporządzanej zgodnie z art. 22 tego rozporządzenia, lub, w stosownych przypadkach, do certyfikatu sporządzanego zgodnie z art. 122 ust. 1 tego rozporządzenia.

W przypadku gdy zastosowanie ma niniejszy ustęp, paszport roślin dla przemieszczania na terytorium Unii zawiera elementy określone w załączniku VI część C.

W przypadku gdy zastosowanie ma niniejszy ustęp, paszport roślin do celów wprowadzania do strefy chronionej i przemieszczania w niej zawiera elementy określone w załączniku VI część D.

4. Komisja jest uprawniona do przyjęcia aktów delegowanych zgodnie z art. 98 zmieniających załącznik VI części A, B, C i D w celu ich dostosowania, w stosownych przypadkach, do rozwoju nauki i techniki.

5. W ciągu jednego roku od daty wejścia w życie niniejszego rozporządzenia Komisja przyjmuje, w drodze aktów wykonawczych, specyfikacje dotyczące formatu paszportu roślin dla przemieszczania na terytorium Unii i paszportu roślin dla wprowadzania do strefy chronionej i przemieszczania w niej, w odniesieniu do paszportów roślin, o których mowa w ust. 2 akapit pierwszy i drugi i w ust. 3 akapit drugi i trzeci. Te akty wykonawcze przyjmuje się zgodnie z procedurą sprawdzającą, o której mowa w art. 99 ust. 3.

Jeżeli wymaga tego charakter poszczególnych roślin, produktów roślinnych lub przedmiotów, mogą być dla nich określone szczegółowe specyfikacje dotyczące wielkości.

Artykuł 79

Wydawanie paszportów roślin przez upoważnione podmioty zawodowe i właściwe organy

1. Paszporty roślin są wydawane przez zarejestrowane podmioty upoważnione przez właściwe organy zgodnie z art. 84 do wydawania paszportów roślin, zwane dalej „podmiotami upoważnionymi”, pod nadzorem właściwych organów.

Podmioty upoważnione wydają paszporty roślin tylko dla roślin, produktów roślinnych lub przedmiotów, za które odpowiadają.

2. Paszporty roślin mogą być jednak wydawane przez właściwe organy, jeżeli zwróci się o to zarejestrowany podmiot.

3. Podmioty upoważnione wydają paszporty roślin tylko na terenach, w magazynach zbiorczych i centrach wysyłkowych, o których mowa w art. 62 ust. 2 lit. d).

Artykuł 80

Wymogi materialne dotyczące paszportu roślin dla przemieszczania na terytorium Unii

Paszport roślin dla przemieszczania na terytorium Unii roślin, produktów roślinnych lub przedmiotów jest wydawany tylko wówczas, gdy spełniają one następujące wymogi:

a)	są wolne od agrofagów kwarantannowych dla Unii;

b)	są zgodne z przepisami art. 37 ust. 1 dotyczącymi występowania agrofagów jakościowych dla Unii na roślinach przeznaczonych do sadzenia;

c)	spełniają wymogi, o których mowa w art. 41 ust. 1 i 2;

d)	w stosownych przypadkach są zgodne z regułami przyjętymi na podstawie art. 27 ust. 1 i 2 oraz art. 29 ust. 1 i 2; oraz

e)	w stosownych przypadkach są zgodne ze środkami przyjętymi przez właściwe organy w celu zwalczania agrofagów kwarantannowych dla Unii na podstawie art. 16 ust. 1 i w celu zwalczania agrofagów tymczasowo kwalifikujących się jako agrofagi kwarantannowe dla Unii na podstawie art. 28 ust. 1.

Artykuł 81

Wymogi materialne dotyczące paszportu roślin dla wprowadzania do strefy chronionej i przemieszczania w niej

1. Paszport roślin dla wprowadzania do strefy chronionej i przemieszczania w niej roślin, produktów roślinnych lub przedmiotów jest wydawany tylko wówczas, gdy spełniają one wszystkie wymogi określone w art. 80 oraz następujące wymogi:

a)	są wolne od danego agrofaga kwarantannowego dla strefy chronionej; oraz

b)	spełniają wymogi, o których mowa w art. 50 ust. 1 i 2.

2. Jeżeli zastosowanie ma art. 33 ust. 2, paszport roślin, o którym mowa w ust. 1, nie jest wydawany.

Artykuł 82

Badania do paszportów roślin

1. Paszport roślin może zostać wydany tylko dla roślin, produktów roślinnych i przedmiotów, w przypadku których drobiazgowe badanie zgodnie z ust. 2, 3, i 4 wykazało, że spełniają one wymogi art. 80 i, w stosownych przypadkach, art. 81.

Rośliny, produkty roślinne i przedmioty mogą być badane pojedynczo albo z wykorzystaniem reprezentatywnych próbek. Badanie obejmuje również materiały opakowaniowe danych roślin, produktów roślinnych lub przedmiotów.

2. Badanie jest przeprowadzane przez podmiot upoważniony lub, w stosownych przypadkach, na mocy art. 79 ust. 2, przez właściwe organy.

3. Badanie spełnia następujące warunki:

a)	jest przeprowadzane często, w odpowiednich terminach i z uwzględnieniem istniejącego ryzyka;

b)	jest przeprowadzane na terenach, w magazynach zbiorczych i centrach wysyłkowych, o których mowa w art. 62 ust. 2 lit. d); oraz

c)	jest dokonywane poprzez oględziny i, w przypadku podejrzenia wystąpienia agrofaga kwarantannowego dla Unii lub, w przypadku strefy chronionej, danego agrofaga kwarantannowego dla strefy chronionej, pobieranie próbek i przeprowadzanie testów.

Badanie to odbywa się bez uszczerbku dla określonych wymogów w zakresie badania lub określonych środków przyjętych zgodnie z art. 27 ust. 1, 2 lub 3, art. 29 ust. 1, 2 lub 3, art. 41 ust. 1 i 2 oraz art. 50 ust. 1 i 2.

4. Komisja jest uprawniona do przyjęcia aktów delegowanych zgodnie z art. 98 określających szczegółowe środki dotyczące oględzin, pobierania próbek i przeprowadzania testów oraz częstotliwości i terminów badań, o których mowa w ust. 1, 2 i 3, w odniesieniu do określonych roślin, produktów roślinnych i przedmiotów, w oparciu o konkretne ryzyko fitosanitarne, jakie mogą stwarzać. Badania te dotyczą, w stosownych przypadkach, pewnych roślin przeznaczonych do sadzenia należących do kategorii, o których mowa w art. 12 ust. 1 rozporządzenia (UE) nr …/… ( Numer rozporządzenia w sprawie materiału przeznaczonego do reprodukcji roślin ), oraz, w stosownych przypadkach, są przeprowadzane w odniesieniu do elementów, o których mowa w części D załącznika II do tego rozporządzenia.

Jeżeli Komisja przyjmie taki akt wykonawczy w odniesieniu do określonych roślin przeznaczonych do sadzenia, a rośliny te są objęte systemami kwalifikacji na podstawie art. 20 ust. 1 rozporządzenia (UE) nr …/…. [ Numer rozporządzenia w sprawie materiału przeznaczonego do reprodukcji roślin ], odpowiednie badania łączy się w jeden system certyfikacji.

Przyjmując te akty delegowane, Komisja uwzględnia wiedzę techniczną i naukową oraz rozwój w tej dziedzinie. [Popr. 111]

Artykuł 83

Umieszczanie paszportów roślin

Paszporty roślin są umieszczane przez podmioty upoważnione, lub, w stosownych przypadkach na mocy art. 79 ust. 2, przez właściwe organy, na każdej partii danych roślin, produktów roślinnych i przedmiotów przed ich przemieszczeniem na terytorium Unii na podstawie art. 74 lub do strefy chronionej bądź wewnątrz niej na podstawie art. 75. Jeżeli takie rośliny, produkty roślinne lub przedmioty są przemieszczane w opakowaniu, wiązce lub pojemniku, paszport roślin jest umieszczany na takim opakowaniu, wiązce lub pojemniku.

Artykuł 84

Upoważnienie podmiotów zawodowych do wydawania paszportów roślin

1. Właściwy organ udziela podmiotowi zawodowemu upoważnienia do wydawania paszportów roślin (zwanego dalej „upoważnieniem do wydawania paszportów roślin”), jeżeli podmiot ten spełnia następujące warunki:

posiada wiedzę niezbędną do przeprowadzania badań, o których mowa w art. 82, dotyczących agrofagów kwarantannowych dla Unii, agrofagów kwarantannowych dla stref chronionych i agrofagów jakościowych dla Unii, które mogą atakować dane rośliny, produkty roślinne lub przedmioty, oraz dotyczących oznak występowania tych agrofagów i powodowanych przez nie objawów, środków zapobiegania występowaniu i rozprzestrzenianiu się tych agrofagów oraz ich zwalczania;

b)	dysponuje systemami i procedurami umożliwiającymi mu wypełnienie jego obowiązków dotyczących identyfikowalności na podstawie art. 65 i 66.

2. Komisja jest uprawniona do przyjęcia aktów delegowanych zgodnie z art. 98 określających wymogi w zakresie kwalifikacji, które podmioty zawodowe muszą spełnić, aby dotrzymać warunków przewidzianych w ust. 1 lit. a).

Artykuł 85

Obowiązki podmiotów upoważnionych

1. Jeżeli podmiot upoważniony zamierza wydać paszport roślin, identyfikuje i monitoruje elementy swojego procesu produkcji oraz punkty dotyczące przemieszczania roślin, produktów roślinnych i przedmiotów przez ten podmiot, krytyczne dla zgodności z przepisami przyjętymi na podstawie art. 27 ust. 1, 2 i 3, art. 29 ust. 1, 2 i 3, art. 37 ust. 1, art. 41 ust. 3, art. 80 i art. 82 oraz, w stosownych przypadkach, art. 33 ust. 2, art. 50 ust. 3 i art. 81.

Prowadzi on dokumentację dotyczącą identyfikacji i monitorowania tych punktów.

2. Podmiot upoważniony, o którym mowa w ust. 1, zapewnia odpowiednie szkolenia swojemu personelowi zaangażowanemu w badania, o których mowa w art. 82, tak by posiadał on wiedzę niezbędną do przeprowadzania tych badań.

Artykuł 86

Plany zarządzania ryzykiem fitosanitarnym

1. Właściwy organ może zatwierdzać, w stosownych przypadkach, plany podmiotów upoważnionych dotyczące zarządzania ryzykiem fitosanitarnym, określające środki wdrożone przez te podmioty w celu wypełnienia obowiązków określonych w art. 85 ust. 1.

2. Plan zarządzania ryzykiem fitosanitarnym obejmuje, w stosownych przypadkach w formie instrukcji obsługi, przynajmniej następujące informacje:

a)	informacje wymagane na mocy art. 62 ust. 2 dotyczące rejestracji podmiotu upoważnionego;

b)	informacje wymagane na mocy art. 65 ust. 3 i art. 66 ust. 1 dotyczące identyfikowalności roślin, produktów roślinnych i przedmiotów;

c)	opis procesów produkcji podmiotu upoważnionego i jego działań w odniesieniu do przemieszczania i sprzedaży roślin, produktów roślinnych i przedmiotów;

d)	analizę punktów krytycznych, o których mowa w art. 85 ust. 1, oraz środków wprowadzonych przez podmiot upoważniony w celu ograniczenia ryzyka fitosanitarnego związanego z tymi punktami;

e)	obowiązujące procedury i działania przewidziane w razie podejrzenia lub stwierdzenia agrofagów kwarantannowych, odnotowanie tego podejrzenia lub stwierdzenia i podjętych działań;

f)	role i obowiązki personelu zaangażowanego w powiadamianie, o którym mowa w art. 9 ust. 1, badania, o których mowa w art. 82 ust. 1, i wydawanie paszportów roślin na podstawie art. 79 ust. 1, art. 88 ust. 1 i 2 i art. 89;

g)	szkolenie zapewniane personelowi, o którym mowa w lit. f).

3. Komisja jest uprawniona do przyjęcia aktów delegowanych zgodnie z art. 98 zmieniających elementy, o których mowa w ust. 2.

Artykuł 87

Cofnięcie upoważnienia

1. Jeżeli właściwy organ poweźmie wiadomość, że podmiot upoważniony nie spełnia wymogów art. 82 ust. 1, 2, 3 lub 4 lub art. 84 ust. 1, lub że rośliny, produkty roślinne lub przedmioty, dla których ten podmiot zawodowy wydał paszport roślin, nie są zgodne z art. 80 lub, w stosownych przypadkach, art. 81, organ ten niezwłocznie wprowadza środki niezbędne, aby nie dopuścić do utrzymywania się niezgodności z tymi przepisami.

2. Jeżeli właściwy organ wprowadził środki zgodnie z ust. 1, inne niż cofnięcie upoważnienia do wydawania paszportów roślin, a niezgodność się utrzymuje, organ ten niezwłocznie cofa to upoważnienie.

Artykuł 88

Zastąpienie paszportu roślin

1. Podmiot upoważniony, który otrzymał partię roślin, produktów roślinnych lub przedmiotów, dla których wydano paszport roślin, lub właściwy organ działający na wniosek podmiotu zawodowego, może wydać nowy paszport roślin dla tej partii, zastępujący paszport wydany pierwotnie dla tej partii, pod warunkiem że spełnione są warunki ust. 3.

2. Jeżeli partia roślin, produktów roślinnych lub przedmiotów, dla których wydano paszport roślin, jest dzielona na dwie lub więcej partii, podmiot upoważniony odpowiedzialny za te nowe partie lub właściwy organ działający na wniosek podmiotu zawodowego wydaje paszport roślin dla każdej nowej partii będącej skutkiem podziału, pod warunkiem że spełnione są warunki ust. 3. Paszporty te zastępują paszport roślin wydany dla pierwotnej partii.

Jeżeli dwie partie, dla których wydano paszporty roślin, są łączone w jedną partię, podmiot upoważniony odpowiedzialny za tę nową partię lub właściwy organ działający na wniosek podmiotu zawodowego wydają paszport roślin dla tej partii. Paszport ten zastępuje paszporty roślin wydane dla pierwotnych partii, pod warunkiem że spełnione są warunki ust. 3

3. Paszporty roślin, jak przewidziano w ust. 1 i 2, mogą być wydawane tylko wówczas, gdy spełnione są następujące warunki:

a)	zagwarantowana jest tożsamość danych roślin, produktów roślinnych lub przedmiotów; oraz

b)	dane rośliny, produkty roślinne lub przedmioty nadal spełniają wymogi, o których mowa w art. 80 i 81.

4. W przypadku paszportu roślin wydanego na podstawie ust. 1 lub 2 nie jest wymagane badanie, o którym mowa w art. 82 ust. 1.

5. Po zastąpieniu paszportu roślin, o którym mowa w ust. 1 i 2, dany podmiot upoważniony zachowuje zastąpiony paszport roślin przez okres trzech lat.

W przypadku paszportu roślin wydanego przez właściwy organ w celu zastąpienia paszportu roślin podmiot zawodowy, na którego wniosek paszport jest wydawany, zachowuje zastąpiony paszport roślin przez okres trzech lat.

Artykuł 89

Paszporty roślin zastępujące świadectwa fitosanitarne

1. Na zasadzie odstępstwa od art. 82, jeżeli rośliny, produkty roślinne lub przedmioty wprowadzane są na terytorium Unii z państwa trzeciego, w przypadku którego do przemieszczania w Unii wymagany jest paszport roślin na podstawie aktów wykonawczych, o których mowa w art. 74 ust. 1 i art. 75 ust. 1, paszport taki jest wydawany, jeżeli kontrole na podstawie art. 47 ust. 1 rozporządzenia (UE) nr …/…. [Dziennik Urzędowy: proszę wstawić numer rozporządzenia w sprawie kontroli urzędowych] dotyczące wprowadzenia danych roślin, produktów roślinnych lub przedmiotów zostały przeprowadzone z wynikiem zadowalającym i potwierdziły, że przedmiotowe rośliny, produkty roślinne lub przedmioty spełniają zasadnicze wymogi potrzebne do wydania paszportu roślinnego zgodnie z art . 80 i w stosownych przypadkach z art. 81 . [Popr. 112]

2. Po wydaniu paszportu roślin, o którym mowa w ust. 1, podmiot upoważniony wydający ten paszport roślin, w stosownych przypadkach, zachowuje świadectwo fitosanitarne przez okres trzech lat.

Jeżeli zastosowanie ma art. 95 ust. 2 lit. c), powyższe świadectwo fitosanitarne zastępuje się jego autoryzowaną kopią.

Artykuł 90

Obowiązek usunięcia paszportu roślin

1. Podmiot zawodowy odpowiedzialny za partię roślin, produktów roślinnych lub przedmiotów usuwa paszport roślin z tej partii, jeżeli poweźmie wiadomość, że którykolwiek z wymogów art. 78–82, art. 84 lub art. 85 nie jest spełniony.

Podmiot ten unieważnia ten paszport roślin, przekreślając go wyraźną i nieusuwalną ukośną czerwoną liną.

2. W przypadku gdy podmiot zawodowy nie spełni wymogów ust. 1, właściwe organy usuwają paszport roślin z danej partii i unieważniają ten paszport roślin, przekreślając go wyraźną i nieusuwalną ukośną czerwoną liną.

3. Jeżeli zastosowanie mają ust. 1 i 2, dany podmiot zawodowy zachowuje unieważniony paszport roślin przez okres trzech lat.

4. Jeżeli zastosowanie mają ust. 1 i 2, dany podmiot zawodowy odpowiednio informuje podmiot upoważniony lub właściwy organ, który wydał unieważniony paszport roślin.

5. Państwa członkowskie powiadamiają Komisję i pozostałe państwa członkowskie za pośrednictwem elektronicznego systemu powiadamiania, o którym mowa w art. 97, o paszportach roślin usuniętych i unieważnionych na podstawie ust. 2.

Sekcja 3

Inne poświadczenia

Artykuł 91

Znakowanie drewnianych materiałów opakowaniowych

1. Znak potwierdzający, że drewniane materiały opakowaniowe poddano zabiegom przeciwko agrofagom kwarantannowym dla Unii i agrofagom kwarantannowym dla stref chronionych, zgodnie z metodą ustanowioną na podstawie art. 27 ust. 1 lub 2, art. 29 ust. 1 lub 2, art. 41 ust. 1 lub 2 lub art. 50 ust. 1 lub 2, zawiera elementy określone w załączniku VII.

2. Komisja jest uprawniona do przyjęcia aktów delegowanych zgodnie z art. 98 zmieniających załącznik VII w celu dostosowania tego znaku do rozwoju norm międzynarodowych.

3. Znak ten jest stosowany wyłącznie przez podmioty zawodowe upoważnione zgodnie z art. 92.

4. Komisja przyjmuje, w drodze aktów wykonawczych, specyfikacje dotyczące formatu znaku, o którym mowa w ust. 1. Te akty wykonawcze przyjmuje się zgodnie z procedurą sprawdzającą, o której mowa w art. 99 ust. 3.

Artykuł 92

Upoważnienie podmiotów zawodowych znakujących drewniane materiały opakowaniowe w Unii i nadzór nad tymi podmiotami

1. Upoważnienie do stosowania znaku, o którym mowa w art. 91 ust. 3, jest udzielane zarejestrowanemu podmiotowi, który spełnia następujące warunki:

a)	posiada wiedzę niezbędną do przeprowadzania zabiegów na drewnianych materiałach opakowaniowych, wymaganych na podstawie aktów, o których mowa w art. 91 ust. 1;

b)	prowadzi zakłady odpowiednie do przeprowadzania tych zabiegów (dalej: „zakłady, w których przeprowadzane są zabiegi”).

Komisja jest uprawniona do przyjęcia aktów delegowanych zgodnie z art. 98 zmieniających wymogi dotyczące upoważnień, jeżeli jest to właściwe z uwagi na rozwój wiedzy naukowej i technicznej.

Upoważnienie jest udzielane na wniosek przez właściwy organ.

2. Na zasadzie odstępstwa od ust. 1 upoważnienie, o którym mowa w tym ustępie, może zostać udzielone w odniesieniu do znakowania drewnianych materiałów opakowaniowych składających się w całości z drewna poddanego zabiegom, jeżeli zarejestrowany podmiot spełnia wszystkie następujące warunki:

a)	używa wyłącznie drewna z zakładów, w których przeprowadzane są zabiegi, prowadzonych przez zarejestrowany podmiot upoważniony na podstawie ust. 1;

b)	zapewnia możliwość odtworzenia pochodzenia drewna użytego w tym celu z tych zakładów, w których przeprowadzane są zabiegi;

c)	w stosownych przypadkach, na podstawie art. 27 ust. 1 i 2, art. 29 ust. 1 i 2, art. 41 ust. 1 i 2 oraz art. 50 ust. 1 i 2, używa wyłącznie drewna, o którym mowa w lit. a), do którego dołączony jest paszport roślin.

3. Właściwy organ nadzoruje podmioty zawodowe upoważnione na podstawie ust. 1 w celu weryfikacji i zapewnienia, aby przeprowadzały zabiegi na drewnianych materiałach opakowaniowych i znakowały je zgodnie z art. 91 ust. 1 oraz spełniały warunki określone w ust. 1 i 2.

Komisja jest uprawniona do przyjęcia aktów delegowanych zgodnie z art. 98 uzupełniających określone w niniejszym ustępie wymogi dotyczące nadzoru właściwego organu nad podmiotami zawodowymi.

4. Jeżeli właściwy organ poweźmie wiadomość, że podmiot zawodowy nie spełnia wymogów, o których mowa w ust. 1, 2 lub 3, organ ten niezwłocznie wprowadza niezbędne środki, aby nie dopuścić do utrzymywania się niezgodności z tymi przepisami.

Jeżeli właściwy organ wprowadził te środki, inne niż cofnięcie upoważnienia, o którym mowa w ust. 1, a niezgodność się utrzymuje, organ ten niezwłocznie cofa upoważnienie, o którym mowa w ust. 1.

Artykuł 93

Poświadczenia inne niż znakowanie drewnianych materiałów opakowaniowych

1. Komisja jest uprawniona do przyjęcia aktów delegowanych zgodnie z art. 98 określających elementy, które muszą być zawarte w poświadczeniach urzędowych dotyczących roślin, produktów roślinnych lub przedmiotów, innych niż drewniane materiały opakowaniowe, wymaganych odpowiednimi normami międzynarodowymi jako forma dowodu wdrożenia środków przyjętych na podstawie art. 27 ust. 1 lub 2, art. 29 ust. 1 lub 2, art. 41 ust. 1 lub 2, lub art. 50 ust. 1 lub 2.

2. Te akty delegowane mogą również określać wymogi dotyczące co najmniej jednego z następujących elementów:

a)	upoważnienia podmiotów zawodowych do wydawania poświadczeń urzędowych, o których mowa w ust. 1;

b)	nadzoru właściwego organu nad podmiotami zawodowymi upoważnionymi na podstawie lit. a);

c)	cofnięcia upoważnienia, o którym mowa w lit. a).

3. Komisja przyjmuje, w drodze aktów wykonawczych, specyfikacje dotyczące formatu poświadczeń, o których mowa w ust. 1. Te akty wykonawcze przyjmuje się zgodnie z procedurą sprawdzającą, o której mowa w art. 99 ust. 3.

Sekcja 4

Wywóz roślin, produktów roślinnych i przedmiotów poza terytorium Unii

Artykuł 94

Świadectwo fitosanitarne dla wywozu

1. Jeżeli wywóz roślin, produktów roślinnych lub przedmiotów poza terytorium Unii do państwa trzeciego wymaga, na mocy przepisów tego państwa trzeciego, świadectwa fitosanitarnego (zwanego dalej „świadectwem fitosanitarnym dla wywozu”), świadectwo to jest wydawane przez właściwy organ na wniosek podmiotu zawodowego odpowiedzialnego za rośliny, produkty roślinne lub przedmioty, które mają być wywożone.

2. Świadectwo fitosanitarne dla wywozu jest wydawane pod warunkiem, że dostępne informacje wystarczają do poświadczenia zgodności z wymogami danego państwa trzeciego. Informacje te mogą pochodzić, w stosownych przypadkach, z poniższych źródeł:

a)	paszportu roślin, o którym mowa w art. 73, dołączonego do danych roślin, produktów roślinnych lub przedmiotów;

b)	znakowania drewnianego materiału opakowaniowego, o którym mowa w art. 91 ust. 1, lub poświadczenia, o którym mowa w art. 93 ust. 1;

c)	informacji zawartych w świadectwie przedwywozowym, o którym mowa w art. 96;

d)	urzędowych informacji zawartych w świadectwie fitosanitarnym, o którym mowa w art. 67, jeżeli dane rośliny, produkty roślinne lub przedmioty zostały wprowadzone na terytorium Unii z państwa trzeciego;

e)	kontroli urzędowych, pobranych próbek i przeprowadzonych testów danych roślin, produktów roślinnych lub przedmiotów.

3. Świadectwo fitosanitarne dla wywozu zawiera elementy określone w załączniku VIII część A.

4. Komisja jest uprawniona do przyjęcia aktów delegowanych zgodnie z art. 98 zmieniających załącznik VIII część A w celu dostosowania jej do rozwoju nauki i techniki i rozwoju norm międzynarodowych.

5. Komisja przyjmuje, w drodze aktów wykonawczych, specyfikacje dotyczące formatu świadectwa fitosanitarnego, o którym mowa w ust. 1. Te akty wykonawcze przyjmuje się zgodnie z procedurą sprawdzającą, o której mowa w art. 99 ust. 3.

6. Elektroniczne świadectwa fitosanitarne dla wywozu są ważne tylko wówczas, gdy są przekazywane poprzez komputerowy system zarządzania informacjami, o którym mowa w art. 130 rozporządzenia (UE) nr …/….. [Numer rozporządzenia w sprawie kontroli urzędowych], lub w drodze wymiany elektronicznej z tym systemem.

Artykuł 95

Świadectwo fitosanitarne dla powrotnego wywozu

1. Jeżeli rośliny, produkty roślinne lub przedmioty pochodzą z państwa trzeciego i zostały wprowadzone na terytorium Unii z tego lub innego państwa trzeciego, zamiast świadectwa fitosanitarnego dla wywozu może zostać wydane świadectwo fitosanitarne dla powrotnego wywozu.

Świadectwo fitosanitarne dla powrotnego wywozu jest wydawane przez właściwy organ na wniosek podmiotu zawodowego odpowiedzialnego za rośliny, produkty roślinne lub przedmioty, które mają być wywożone.

2. Świadectwo fitosanitarne dla powrotnego wywozu jest wydawane pod warunkiem spełnienia wszystkich poniższych wymogów:

a)	dane rośliny, produkty roślinne lub przedmioty nie były uprawiane, produkowane ani przetwarzane w państwie członkowskim, z którego są wywożone do danego państwa trzeciego;

b)	dane rośliny, produkty roślinne lub przedmioty nie były narażone na ryzyko porażenia agrofagami kwarantannowymi, zakwalifikowanymi jako takie przez państwo trzecie przeznaczenia, podczas składowania w państwie członkowskim, z którego mają być wywożone do tego państwa trzeciego;

c)	w stosownych przypadkach do świadectwa fitosanitarnego dla powrotnego wywozu dołączone jest świadectwo fitosanitarne towarzyszące danym roślinom, produktom roślinnym lub przedmiotom z państwa trzeciego pochodzenia lub jego autoryzowana kopia.

3. Odpowiednio stosuje się przepisy art. 94 ust. 2, dotyczące informacji wystarczających do poświadczenia zgodności z wymogami danego państwa trzeciego.

4. Świadectwo fitosanitarne dla powrotnego wywozu zawiera elementy określone w załączniku VIII część B.

5. Komisja jest uprawniona do przyjęcia aktów delegowanych zgodnie z art. 98 zmieniających załącznik VIII część B w celu dostosowania jej do rozwoju nauki i techniki i rozwoju norm międzynarodowych.

6. Komisja przyjmuje, w drodze aktów wykonawczych, specyfikacje dotyczące formatu świadectwa fitosanitarnego, o którym mowa w ust. 1. Te akty wykonawcze przyjmuje się zgodnie z procedurą sprawdzającą, o której mowa w art. 99 ust. 3.

6a. Komisja zasięga opinii Grupy Doradczej ds. Łańcucha Pokarmowego i Zdrowia Zwierząt i Roślin utworzonej na mocy decyzji Komisji 2004/613/WE (29) . Grupa doradcza udziela informacji potrzebnych do opracowywania aktów wykonawczych i delegowanych. [Popr. 113]

7. Elektroniczne świadectwa fitosanitarne dla powrotnego wywozu są ważne tylko wówczas, gdy są przekazywane poprzez komputerowy system zarządzania informacjami, o którym mowa w art. 130 rozporządzenia (UE) nr …/….. [Numer rozporządzenia w sprawie kontroli urzędowych], lub w drodze wymiany elektronicznej z tym systemem.

Artykuł 96

Świadectwa przedwywozowe

1. Państwa członkowskie, z których wywożone są rośliny, produkty roślinne i przedmioty, o których mowa w art. 94 ust. 1, i państwa członkowskie, w których rośliny, produkty roślinne i przedmioty były uprawiane, produkowane lub przetwarzane, wymieniają się informacjami niezbędnymi do niezwłocznego wydania świadectwa fitosanitarnego dla wywozu.

2. Wymiana informacji, o której mowa w ust. 1, odbywa się w formie zharmonizowanego dokumentu (zwanego dalej „świadectwem przedwywozowym”), w którym państwo członkowskie, w którym rośliny, produkty roślinne i przedmioty były uprawiane, produkowane lub przetwarzane, poświadcza ich zgodność ze szczegółowymi wymogami fitosanitarnymi dotyczącymi co najmniej jednego z następujących elementów:

a)	nieobecności poszczególnych agrofagów w danych roślinach, produktach roślinnych lub przedmiotach;

b)	pochodzenia danych roślin, produktów roślinnych lub przedmiotów;

c)	procedur fitosanitarnych stosowanych do produkcji lub przetwarzania danych roślin, produktów roślinnych lub przedmiotów.

3. Świadectwo przedwywozowe jest wydawane na wniosek podmiotu zawodowego przez państwo członkowskie lub upoważniony podmiot zawodowy zgodnie z art. 84 , w którym rośliny, produkty roślinne lub przedmioty były uprawiane, produkowane lub przetwarzane, gdy te rośliny, produkty roślinne lub przedmioty znajdują się na terenach danego podmiotu zawodowego. [Popr. 114]

4. Świadectwo przedwywozowe jest dołączone do roślin, produktów roślinnych lub przedmiotów podczas ich przemieszczania na terytorium Unii, chyba że dane państwa członkowskie wymieniają się zawartymi w świadectwie informacjami drogą elektroniczną.

5. Komisja jest uprawniona do przyjęcia aktów delegowanych, zgodnie z art. 98, określających treść świadectwa przedwywozowego.

6. Komisja przyjmuje, w drodze aktów wykonawczych, specyfikacje dotyczące formatu świadectwa przedwywozowego. Te akty wykonawcze przyjmuje się zgodnie z procedurą sprawdzającą, o której mowa w art. 99 ust. 3.

Rozdział VII

Środki wspomagające wprowadzane przez Komisję

Artykuł 97

Ustanowienie elektronicznego systemu powiadamiania

1. Komisja ustanawia elektroniczny system do celów składania powiadomień przez państwa członkowskie oraz ewentualnego przekazywania informacji podmiotom zawodowym . [Popr. 115]

System ten jest połączony i kompatybilny z komputerowym systemem zarządzania informacjami, o którym mowa w art. 130 ust. 1 rozporządzenia (UE) nr …/…. [Numer rozporządzenia w sprawie kontroli urzędowych].

2. Jeżeli powiadomienie dotyczy wystąpienia agrofaga w roślinach, produktach roślinnych lub przedmiotach wprowadzanych, urzędowo przedstawianych w celu wprowadzenia lub przemieszczanych na terytorium Unii, powiadomienie, o którym mowa w ust. 1, określa dane rośliny, produkty roślinne lub przedmioty, charakter niezgodności i wprowadzone środki.

Jeżeli powiadomienie dotyczy wystąpienia agrofaga na terytorium państwa członkowskiego, innego niż w roślinach, produktach roślinnych lub przedmiotach wprowadzanych, urzędowo przedstawianych w celu wprowadzenia lub przemieszczanych na terytorium Unii, powiadomienie, o którym mowa w ust. 1, określa dane rośliny, produkty roślinne lub przedmioty, nazwę agrofaga, lokalizację i współrzędne GPS wystąpienia agrofaga oraz wprowadzone środki.

Rozdział VIII

Przepisy końcowe

Artykuł 98

Wykonywanie przekazanych uprawnień

1. Powierzenie Komisji uprawnień do przyjęcia aktów delegowanych podlega warunkom określonym w niniejszym artykule.

2. Przekazanie Komisji uprawnień Uprawnienia , o których mowa w art. 1 ust. 2, art. 5 ust. 2, 3 i 4, art. 6 ust. 2, art. 7 ust. 1 i 2, art. 8 ust. 6, art. 11 ust. 3, art. 20, art. 22 ust. 3, art. 25 ust. 4, art. 27, art. 30, art. 32 ust. 4, art. 34 ust. 1, art. 37 ust 3, art. 38, art. 44 ust. 2, art. 45 ust. 3, art. 46 ust. 6, art. 48, art. 61 ust. 3, art. 67 ust. 4, art. 71 ust. 4, art. 76, art. 78 ust. 4, art. 82 ust. 4, art. 84 ust. 2, art. 86 ust. 3, art. 91 ust. 2, art. 92 ust. 1 i 3, art. 93 ust. 1, art. 94 ust. 4, art. 95 ust. 5 i art. 96 ust. 5, następuje na czas nieokreślony powierza się Komisji na okres pięciu lat od daty wejścia w życie niniejszego rozporządzenia … (*2). Przekazanie uprawnień zostaje automatycznie przedłużone na takie same okresy, chyba że Parlament Europejski lub Rada sprzeciwią się takiemu przedłużeniu. [Popr. 116]

3. Przekazanie Komisji uprawnień, o których mowa w art. 1 ust. 2, art. 5 ust. 2, 3 i 4, art. 6 ust. 2, art. 7 ust. 1 i 2, art. 8 ust. 6, art. 11 ust. 3, art. 20, art. 22 ust. 3, art. 25 ust. 4, art. 27, art. 30, art. 32 ust. 4, art. 34 ust. 1, art. 37 ust 3, art. 38, art. 44 ust. 2, art. 45 ust. 3, art. 46 ust. 6, art. 48, art. 61 ust. 3, art. 67 ust. 4, art. 71 ust. 4, art. 76, art. 78 ust. 4, art. 82 ust. 4, art. 84 ust. 2, art. 86 ust. 3, art. 91 ust. 2, art. 92 ust. 1 i 3, art. 93 ust. 1, art. 94 ust. 4, art. 95 ust. 5 i art. 96 ust. 5, może zostać w dowolnym momencie odwołane przez Parlament Europejski lub przez Radę. Decyzja o odwołaniu kończy przekazanie określonych w niej uprawnień. Decyzja o odwołaniu staje się skuteczna od następnego dnia po jej opublikowaniu w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej lub w określonym w tej decyzji późniejszym terminie. Nie wpływa ona na ważność jakichkolwiek już obowiązujących aktów delegowanych. [Popr. 117]

4. Niezwłocznie po przyjęciu aktu delegowanego Komisja przekazuje go równocześnie Parlamentowi Europejskiemu i Radzie.

5. Akt delegowany przyjęty na podstawie art. 1 ust. 2, art. 5 ust. 2, 3 i 4, art. 6 ust. 2, art. 7 ust. 1 i 2, art. 8 ust. 6, art. 11 ust. 3, art. 20, art. 22 ust. 3, art. 25 ust. 4, art. 27, art. 30, art. 32 ust. 4, art. 34 ust. 1, art. 37 ust 3, art. 38, art. 44 ust. 2, art. 45 ust. 3, art. 46 ust. 6, art. 48, art. 61 ust. 3, art. 67 ust. 4, art. 71 ust. 4, art. 76, art. 78 ust. 4, art. 82 ust. 4, art. 84 ust. 2, art. 86 ust. 3, art. 91 ust. 2, art. 92 ust. 1 i 3, art. 93 ust. 1, art. 94 ust. 4, art. 95 ust. 5 i art. 96 ust. 5 wchodzi w życie tylko wówczas, gdy Parlament Europejski albo Rada nie wyraziły sprzeciwu w terminie dwóch miesięcy od przekazania tego aktu Parlamentowi Europejskiemu i Radzie, lub gdy, przed upływem tego terminu, zarówno Parlament Europejski, jak i Rada poinformowały Komisję, że nie wniosą sprzeciwu. Termin ten przedłuża się o dwa miesiące z inicjatywy Parlamentu Europejskiego lub Rady.

5a. Po czerech latach od … (*3) Komisja przedstawia Parlamentowi Europejskiemu i Radzie sprawozdanie dotyczące stosowania uprawnień do przyjęcia aktów delegowanych, o których mowa w ust. 2. [Popr. 118]

Artykuł 98a

Tryb pilny

1. Akty delegowane przyjęte na podstawie niniejszego artykułu wchodzą w życie niezwłocznie i mają zastosowanie, o ile nie zostanie wyrażony sprzeciw zgodnie z ust. 2. Przekazując akt delegowany Parlamentowi Europejskiemu i Radzie podaje się powody zastosowania trybu pilnego.

2. Parlament Europejski albo Rada mogą wyrazić sprzeciw wobec aktu delegowanego zgodnie z procedurą, o której mowa w art. 98 ust. 5. W takim przypadku Komisja uchyla akt niezwłocznie po doręczeniu przez Parlament Europejski lub Radę decyzji o sprzeciwie. [Popr. 119]

Artykuł 99

Procedura komitetowa

1. Komisję wspomaga Stały Komitet ds. Roślin, Zwierząt, Żywności i Paszy ustanowiony na mocy art. 58 ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 178/2002 Parlamentu Europejskiego i Rady (30). Komitet ten jest komitetem w rozumieniu rozporządzenia (UE) nr 182/2011.

2. W przypadku odesłania do niniejszego ustępu stosuje się art. 4 rozporządzenia (UE) nr 182/2011.

W przypadku gdy opinia komitetu ma być uzyskana w drodze procedury pisemnej, procedura ta kończy się bez osiągnięcia rezultatu, gdy przed upływem terminu na wydanie opinii zdecyduje o tym przewodniczący komitetu lub wniesie o to zwykła większość członków komitetu.

3. W przypadku odesłania do niniejszego ustępu stosuje się art. 5 rozporządzenia (UE) nr 182/2011.

4. W przypadku odesłania do niniejszego ustępu stosuje się art. 8 rozporządzenia (UE) nr 182/2011 w związku z jego art. 5.

Artykuł 100

Sankcje

Państwa członkowskie ustanawiają reguły dotyczące sankcji mających zastosowanie, gdy naruszone zostaną przepisy niniejszego rozporządzenia, i stosują wszelkie niezbędne środki, aby zapewnić ich wykonanie. Przewidziane sankcje muszą być skuteczne, proporcjonalne do wielkości szkód ekonomicznych i fitosanitarnych spowodowanych na całym obszarze Unii, oraz odstraszające. [Popr. 120]

Państwa członkowskie powiadamiają Komisję o tych przepisach najpóźniej do dnia … [Data wejścia w życie niniejszego rozporządzenia] r., a następnie niezwłocznie powiadamiają ją o wszelkich zmianach tych przepisów.

Artykuł 101

Uchylenia

1. Dyrektywa 2000/29/WE traci moc.

Moc tracą również następujące akty prawne:

a)	dyrektywa 69/464/EWG;

b)	dyrektywa 69/466/EWG;

c)	dyrektywa 74/647/EWG;

d)	dyrektywa 93/85/EWG;

e)	dyrektywa 98/57/WE;

f)	dyrektywa 2007/33/WE.

2. Odesłania do powyższych uchylonych aktów prawnych odczytuje się jako odesłania do niniejszego rozporządzenia zgodnie z tabelą korelacji w załączniku IX.

Artykuł 102

Zmiana rozporządzenia (UE) nr 652/2014

W rozporządzeniu (UE) nr 652/2014 wprowadza się następujące zmiany:

art. 1 lit. e) otrzymuje brzmienie:

„e)	w sprawie środków ochronnych przeciwko agrofagom roślin;”

art. 16 ust. 1 lit. a), b) i c) otrzymuje brzmienie:

„a)	środki służące zwalczaniu agrofagów na porażonym obszarze, wprowadzane przez właściwe organy na podstawie art. 16 ust. 1, art. 27 ust. 1 lub art. 29 ust. 1 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr […]/[…] (*4);

środki mające na celu ograniczenie rozprzestrzeniania agrofaga priorytetowego, wymienionego w wykazie na podstawie art. 6 ust. 2 rozporządzenia (UE) nr […]/[…]*[Numer tego rozporządzenia, tj. w sprawie środków ochronnych przeciwko agrofagom roślin], przeciwko któremu przyjęto unijne środki ograniczające rozprzestrzenianie na podstawie art. 27 ust. 2 lub art. 29 ust. 2 tego rozporządzenia, na obszarze porażonym, na którym ten agrofag priorytetowy nie może być zwalczony, w przypadku gdy środki te są niezbędne do ochrony terytorium Unii przed dalszym rozprzestrzenianiem się tego agrofaga priorytetowego. Środki te dotyczą zwalczenia tego agrofaga w strefie buforowej otaczającej ten obszar porażony w przypadku wykrycia jego występowania w tej strefie buforowej;

środki zapobiegawcze wprowadzone przeciwko rozprzestrzenianiu się agrofaga priorytetowego, wymienionego w wykazie na podst. art. 6 ust. 2 rozporządzenia (UE) nr […]/[…]*[Numer tego rozporządzenia, tj. w sprawie środków ochronnych przeciwko agrofagom roślin], przeciwko któremu przyjęto środki unijne na podstawie art. 27 ust. 3 lub art. 29 ust. 3 tego rozporządzenia, w przypadku gdy środki te są niezbędne do ochrony terytorium Unii przed dalszym rozprzestrzenianiem się tego agrofaga priorytetowego.

ca)	środki służące szybkiemu zwalczaniu inwazji obcych gatunków na wczesnym etapie inwazji przedsięwzięte przez państwa członkowskie zgodnie z art. 15 rozporządzenia (UE) nr […]/2014 Parlamentu Europejskiego i Rady (*5) ,

(*4) Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr …/2014 w sprawie śordków ochronnych przeciwko agrofagom roslin (Dz.U. L […] z […], s. […]). [Numer, data oraz przypis z odniesieniem do publikacji tego rozporządzenia, tj. w sprawie środków ochronnych przeciwko agrofagom roślin]."

(*5) Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr […]/2014 z dnia … w sprawie zapobiegania wprowadzaniu i rozprzestrzenianiu się inwazyjnych gatunków obcych i zarządzania nimi (Dz.U. L …, …, …). [Numer, data oraz przypis z odniesieniem do publikacji wskazanego rozporządzenia]”; [Popr. 121]"

w art. 17 wprowadza się następujące zmiany:

w akapicie pierwszym lit. a) – d) otrzymują brzmienie:

„a)	dotyczą agrofagów kwarantannowych dla Unii, których występowania nie stwierdzono na terytorium Unii, wymienionych w wykazie na podstawie art. 5 ust. 2 rozporządzenia (UE) nr […]/[…] [Numer tego rozporządzenia, tj. w sprawie środków ochronnych przeciwko agrofagom roślin];

b)	dotyczą agrofagów priorytetowych wymienionych w wykazie na podstawie art. 6 ust. 2 rozporządzenia (UE) nr […]/[…] [Numer tego rozporządzenia, tj. w sprawie środków ochronnych przeciwko agrofagom roślin];

c)	dotyczą agrofagów niewymienionych jako agrofagi priorytetowe dla Unii, które są objęte środkiem przyjętym przez Komisję na podstawie art. 29 ust. 1 rozporządzenia (UE) nr […]/[…] [Numer tego rozporządzenia, tj. w sprawie środków ochronnych przeciwko agrofagom roślin].

ca)

dotyczą żywych okazów gatunków, podgatunków lub niższych taksonów roślin, grzybów lub mikroorganizmów, które, jeżeli zostaną wprowadzone na terytorium Unii, mogą mieć negatywny wpływ na zdrowie roślin, i do których stosuje się środki zwalczania na wczesnym etapie przyjęte zgodnie z art. 15 rozporządzenia (UE) nr […]/2014 [Numer rozporządzenia w sprawie zapobiegania wprowadzaniu i rozprzestrzenianiu się inwazyjnych gatunków obcych i zarządzania nimi].”; [Popr. 122]

akapit drugi otrzymuje brzmienie:

„W przypadku środków spełniających warunek ustanowiony w akapicie pierwszym lit. c) dotacje nie obejmują kosztów poniesionych po wygaśnięciu środka przyjętego przez Komisję na podstawie art. 29 ust. 1 rozporządzenia (UE) nr […]/[…] [Numer tego rozporządzenia, tj. w sprawie środków ochronnych przeciwko agrofagom roślin]”.

art. 18 ust. 1 otrzymuje brzmienie:

po lit. c) dodaje się następujące litery:

„ca)

koszty poniesione przez państwa członkowskie na odszkodowania dla podmiotów, o których mowa w art. 2 ust. 7 lit. a), b) i c) rozporządzenia (UE) nr […]/[…] [Numer tego rozporządzenia, tj. w sprawie środków ochronnych przeciwko agrofagom roślin] za wartość zniszczonych roślin, produktów roślinnych lub przedmiotów podlegającym środkom, o którym mowa w art. 16 tego rozporządzenia, w odniesieniu do agrofagów priorytetowych, wymienionych w wykazie na podstawie art. 6 ust. 2 tego rozporządzenia;

cb)

koszty poniesione przez państwa członkowskie na odszkodowania dla podmiotów, o których mowa w art. 2 ust. 7 lit. a), b) i c) rozporządzenia (UE) nr […]/2014 [Numer tego rozporządzenia, tj. w sprawie środków ochronnych przeciwko agrofagom roślin] za wartość zniszczonych roślin, produktów roślinnych lub przedmiotów podlegających środkom szybkiego zwalczania na wczesnym etapie inwazji na podstawie art. 15 rozporządzenia (UE) nr […]/[…] [Numer rozporządzenia w sprawie zapobiegania wprowadzaniu i rozprzestrzenianiu się inwazyjnych gatunków obcych i zarządzania nimi] . [Popr. 123]

cc)

koszty odszkodowań dla podmiotów, o których mowa w art. 2 ust. 7 lit. a), b) i c) rozporządzenia (UE) nr […]/[…] [Numer tego rozporządzenia, tj. w sprawie środków ochronnych przeciwko agrofagom roślin] za wdrożenie zwiększonych środków bezpieczeństwa fitosanitarnego niezbędnych do ochrony terytorium Unii przed agrofagami priorytetowymi. ”; [Popr. 124]

litera e) otrzymuje brzmienie:

„e)

w wyjątkowych i należycie uzasadnionych przypadkach, z uwzględnieniem wartości dodanej środków dla Unii, koszty poniesione w związku z realizacją innych koniecznych środków niż te, o których mowa w lit. a)–d), pod warunkiem że takie środki zostały określone w decyzji o udzieleniu dotacji, o której mowa w art. 36 ust. 4.”;

c)	dodaje się akapit drugi w brzmieniu: „Do celów akapitu pierwszego lit. ca) , cb) i cc) odszkodowanie nie przekracza wartości rynkowej roślin, produktów roślinnych lub przedmiotów bezpośrednio przed ich zniszczeniem, a ewentualna wartość końcowa jest odliczana od odszkodowania.”; [Popr. 125]

w art. 19 wprowadza się następujące zmiany:

akapit pierwszy lit. a) i b) otrzymuje brzmienie:

„a)	dotyczą agrofagów kwarantannowych dla Unii, których występowania nie stwierdzono na terytorium Unii, wymienionych w wykazie na podstawie art. 5 ust. 2 rozporządzenia (UE) nr […]/[…] [Numer tego rozporządzenia, tj. w sprawie środków ochronnych przeciwko agrofagom roślin];

b)	dotyczą agrofagów priorytetowych wymienionych w wykazie na podstawie art. 6 ust. 2 rozporządzenia (UE) nr […]/[…] [Numer tego rozporządzenia, tj. w sprawie środków ochronnych przeciwko agrofagom roślin];

c)	dotyczą agrofagów niewymienionych jako agrofagi priorytetowe dla Unii, które są objęte środkiem przyjętym przez Komisję na podstawie art. 29 ust. 1 rozporządzenia (UE) nr […]/[…] [Numer tego rozporządzenia, tj. w sprawie środków ochronnych przeciwko agrofagom roślin].”;

akapit trzeci otrzymuje brzmienie:

Artykuł 103

Wejście w życie i stosowanie

1. Niniejsze rozporządzenie wchodzi w życie dwudziestego dnia po jego opublikowaniu w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej.

Niniejsze rozporządzenie stosuje się od dnia [36 miesięcy od wejścia w życie].

2. Artykuł 97 ust. 2 stosuje się od daty ustanowienia systemów, o których mowa w ust. 97 ust. 1.

3. Akty prawne, o których mowa w art. 101 ust. 1 lit. a), d), e) i f), tracą moc w dniu 31 grudnia 2021 r. W przypadku kolizji pomiędzy przepisami tych aktów i przepisami niniejszego rozporządzenia nadrzędne są przepisy niniejszego rozporządzenia.

Niniejsze rozporządzenie wiąże w całości i jest bezpośrednio stosowane we wszystkich państwach członkowskich.

Sporządzono w …

W imieniu Parlamentu Europejskiego

Przewodniczący

W imieniu Rady

Przewodniczący

(1) Dz.U. C 170 z 5.6.2014, s. 104.

(2) Stanowisko Parlamentu Europejskiego z dnia 15 kwietnia 2014 r.

(3) Dyrektywa Rady 2000/29/WE z dnia 8 maja 2000 r. w sprawie środków ochronnych przed wprowadzaniem do Wspólnoty organizmów szkodliwych dla roślin lub produktów roślinnych i przed ich rozprzestrzenianiem się we Wspólnocie (Dz.U. L 169 z 10.7.2000, s. 1).

(4) Rada Unii Europejskiej, 2906. posiedzenie Rady do Spraw Gospodarczych i Finansowych/Budżetu z dnia 21 listopada 2008 r. Konkluzje Rady w sprawie przeglądu unijnego systemu ochrony roślin. Dokument nr 104228.

(5) Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr …/…. w sprawie kontroli urzędowych i innych czynności urzędowych przeprowadzanych w celu zapewnienia stosowania prawa żywnościowego i paszowego oraz zasad dotyczących zdrowia i dobrostanu zwierząt, zdrowia roślin, materiału przeznaczonego do reprodukcji roślin i środków ochrony roślin, zmieniające rozporządzenia (WE) nr 999/2001, (WE) nr 1829/2003, (WE) nr 1831/2003, (WE) nr 1/2005, (WE) nr 396/2005, (WE) nr 834/2007, (WE) nr 1099/2009, (WE) nr 1069/2009, (WE) nr 1107/2009, rozporządzenia (UE) nr 1151/2012, (UE) nr 652/2014 oraz dyrektywy 98/58/WE, 1999/74/WE, 2007/43/EC, 2008/119/WE, 2008/120/WE i 2009/128/WE (rozporządzenie w sprawie kontroli urzędowych) (Dz.U. L … z …, s. …).

(6) Dyrektywa Parlamentu Europejskiego i Rady 2009/128/WE z dnia 21 października 2009 r. ustanawiająca ramy wspólnotowego działania na rzecz zrównoważonego stosowania pestycydów (Dz.U. L 309 z 24.11.2009, s. 71).

(7) Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr …/…. w sprawie produkcji i udostępniania na rynku materiału przeznaczonego do reprodukcji roslin (Dz.U. L […] z […], s. […]).

(8) Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 182/2011 z dnia 16 lutego 2011 r. ustanawiające przepisy i zasady ogólne dotyczące trybu kontroli przez państwa członkowskie wykonywania uprawnień wykonawczych przez Komisję (Dz.U. L 55 z 28.2.2011, s. 13).

(9) Dyrektywa Rady 74/647/EWG z dnia 9 grudnia 1974 r. w sprawie zwalczania zwójek występujących na goździku (Dz.U. L 352 z 28.12.1974, s. 41).

(10) Dyrektywa Rady 69/466/EWG z dnia 8 grudnia 1969 r. w sprawie zwalczania tarcznika niszczyciela (Dz.U. L 323 z 24.12.1969, s. 5).

(11) Dyrektywa Rady 69/464/EWG z dnia 8 grudnia 1969 r. w sprawie zwalczania raka ziemniaczanego (Dz.U. L 323 z 24.12.1969, s. 1).

(12) Dyrektywa Rady 93/85/EWG z dnia 4 października 1993 r. w sprawie zwalczania bakteriozy pierścieniowej ziemniaka (Dz.U. L 259 z 18.10.1993, s. 1).

(13) Dyrektywa Rady 98/57/WE z dnia 20 lipca 1998 r. w sprawie kontroli organizmu Ralstonia solanacearum (Smith) Yabuuchi i wsp. (Dz.U. L 235 z 21.8.1998, s. 1).

(14) Dyrektywa Rady 2007/33/WE z dnia 11 czerwca 2007 r. w sprawie zwalczania mątwików tworzących cysty na ziemniaku i uchylająca dyrektywę 69/465/EWG (Dz.U. L 156 z 16.6.2007, s. 12).

(15) Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 652/2014 z dnia 15 maja 2014 r. ustanawiające przepisy w zakresie zarządzania wydatkami odnoszącymi się do łańcucha żywnościowego, zdrowia zwierząt i dobrostanu zwierząt oraz dotyczącymi zdrowia roślin i materiału przeznaczonego do reprodukcji roślin, zmieniające dyrektywy Rady 98/56/WE, 2000/29/WE i 2008/90/WE, rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 178/2002, (WE) nr 882/2004 i (WE) nr 396/2005, dyrektywę Parlamentu Europejskiego i Rady 2009/128/WE i rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 1107/2009 oraz uchylające decyzje Rady 66/399/EWG, 76/894/EWG i 2009/470/WE (Dz.U. L 189 z 27.6.2014, s. 1).

(16) R ozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr …/2014 w sprawie zapobiegania wprowadzaniu i rozprzestrzenianiu się inwazyjnych gatunków obcych i zarządzania nimi (Dz.U. L …).

(17) Dz.U. L 125 z 11.7.1966, s. 2309.

(18) Dz.U. L 250 z 7.10.1993, s. 1.

(19) Dz.U. L 250 z 7.10.1993, s. 9.

(20) Dz.U. L 193 z 20.7.2002, s. 33.

(21) Dz.U. L 193 z 20.7.2002, s. 60.

(22) Dz.U. L 193 z 20.7.2002, s. 74.

(23) Rozporządzenie Rady (EWG) nr 2658/87 z dnia 23 lipca 1987 r. w sprawie nomenklatury taryfowej i statystycznej oraz w sprawie Wspólnej Taryfy Celnej (Dz.U. L 256 z 7.9.1987, s. 1).

(*1) Pięć lat po wejściu w życie niniejszego rozporządzenia.

(24) ISO 3166-1:2006, Kody nazw krajów i ich jednostek administracyjnych – część 1: Kody krajów. Międzynarodowa Organizacja Normalizacyjna, Genewa.

(25) Rozporządzenie Rady (WE) nr 338/97 z dnia 9 grudnia 1996 r. w sprawie ochrony gatunków dzikiej fauny i flory w drodze regulacji handlu nimi (Dz.U. L 61 z 3.3.1997, s. 1).

(26) Rozporządzenie Komisji (WE) nr 865/2006 z dnia 4 maja 2006 r. ustanawiające przepisy wykonawcze do rozporządzenia Rady (WE) nr 338/97 w sprawie ochrony gatunków dzikiej fauny i flory w drodze regulacji handlu nimi (Dz.U. L 166 z 19.6.2006, s. 1).

(27) Pięć lat po wejściu w życie niniejszego rozporządzenia.

(28) Pięć lat po wejściu w życie niniejszego rozporządzenia.

(29) Decyzja Komisji 2004/613/WE z dnia 6 sierpnia 2004 r. dotycząca powołania Grupy Doradczej ds. Łańcucha Pokarmowego i Zdrowia Zwierząt i Roślin (Dz.U. L 275 z 25.8.2004, s. 17).

(*2) Data wejścia w życie niniejszego rozporządzenia.

(*3) Data wejścia w życie niniejszego rozporządzenia.

(30) Rozporządzenie (WE) nr 178/2002 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 28 stycznia 2002 r. ustanawiające ogólne zasady i wymagania prawa żywnościowego, powołujące Europejski Urząd ds. Bezpieczeństwa Żywności oraz ustanawiające procedury w zakresie bezpieczeństwa żywności (Dz.U. L 31 z 1.2.2002, s. 1).

ZAŁĄCZNIK I

Terytoria, w przypadku których do celów niniejszego rozporządzenia odniesienia do państw trzecich odczytuje się jako odniesienia do państw trzecich i tych terytoriów oraz w przypadku których odniesienia do terytorium Unii odczytuje się jako odniesienia do terytorium Unii bez tych terytoriów, jak przewidziano w art. 1 ust. 2

Terytoria:

Gwadelupy

2.	Gujany Francuskiej

Martyniki

Reunion

5.	Saint-Martin

Majotty

Ceuty

Melilli

9.	Wysp Kanaryjskich

ZAŁĄCZNIK Ia

Wykaz agrofagów kwarantannowych dla Unii, o którym mowa w art. 5

ORGANIZMY SZKODLIWE, KTÓRYCH OBECNOŚCI NIE ODNOTOWANO NIGDZIE NA TERYTORIUM WSPÓLNOTY, A KTÓRYCH SKUTKI MAJĄ ZNACZENIE DLA CAŁEJ WSPÓLNOTY

Owady, roztocza i nicienie we wszystkich fazach rozwoju

Acleris spp. (pozaeuropejski) Aculops fuchsiae Keifer Agrilus planipennis Fairmaire Aleurochantus spp. Amauromyza maculosa (Malloch) Anomala orientalis Waterhouse Anoplophora chinensis (Thompson) Anoplophora glabripennis (Motschulsky) Anoplophora malasiaca (Forster) Anthonomus bisignifer (Schenkling) Anthonomus signatus (Say) Aonidella citrina Coquillet Aphelenchodes besseyi Christie, Arrhenodes minutus Drury Aschistonyx eppoi Inouye Bemisia tabaci Genn. (populacje pozaeuropejskie) nosiciel wirusów takich jak:

a)	wirus złotej mozaiki fasoli

b)	wirus łagodnej pstrości wspięgi

c)	wirus zakaźnej żółtaczki sałaty

d)	wirus łagodnej choroby tigré papryki

e)	wirus kędzierzawki liści dyni

f)	wirus mozaiki wilczomlecza

g)	wirus z Florydy choroby pomidora

Bursaphelenchus xylophilus (Steiner et Buher) Nickle et al. Carposina niponensis Walsingham Cicadellidae (gatunki pozaeuropejskie) nosiciele choroby Pierce’a (wywoływanej przez Xylella fastidiosa), tacy jak:

a)	Cacneocephala fulgida Nottingham

b)	Draeculacephala minerva Bali

c)	Graphocephala atropunctata (Signoret)

Choristoneura spp. (pozaeuropejski) Conotrachelus nenuphar (Herbst) Dendrolimus sibiricus Tschetverikov Diabrotica barberi Smith & Lawrence Diabrotica undecimpunctata howardi Barber Diabrotica undecimpunctata undecimpunctata Mannerheim Diabrotica virgifera zeae Krysan & Smith Diaphorina citri Kuway Enarmonia packardi (Zeller) Enarmonia prunivora Walsh Eotetranychus lewisi McGregor Grapholita inopinata Heinrich Heliotis zea (Boddie) Hirschmanniella spp., z wyjątkiem Hirschmanniella gracilis (de Man) Luc & Goodey Hishomonus phycitis Leucaspis japonica Ckll. Liriomyza sativae Blanchard Listronotus bonariensis (Kuschel) Longidorus diadecturus Eveleigh et Allen Margarodes, gatunki pozaeuropejskie, takie jak:

a)	Margarodes vitis (Phillipi)

b)	Margarodes vredendalensis de Klerk

c)	Margarodes prieskeansis Jakubski

Monochamus spp. (pozaeuropejski) Myndus crudus Van Duzee Nacobbus aberrans (Thorne) Thorne et Allen Naupactus leucoloma Boheman Numonia pirivorella (Matsumura) Oligonychus perditus Pritchard et Baker Pissodes spp. (pozaeuropejski) Premnotrypes spp. (pozaeuropejski) Pseudopityophthorus minutissimus (Zimmermann) Pseudopityophthorus pruinosus (Eichhoff) Radopholus citrophilus Huettel Dickson et Kaplan Rhynchophorus palmarum (L.) Scaphoideus luteolus (Van Duzee) Scirtothrips aurantii Faure Scirtothrips dorsalis Hood Scirtothrips citri (Moultex) Scolytidae spp. (pozaeuropejski) Scrobipalpopsis solanivora Povolny Spodoptera eridania (Cramer) Spodoptera frugiperda (Smith) Spodoptera litura (Fabricus) Tachypterellus quadrigibbus Say Taxoptera citricida Kirk. Thaumatotibia leucotreta Thrips palmi Karny Tephritidae (pozaeuropejskie) takie jak:

a)	Anastrepha fraterculus (Wiedemann)

b)	Anastrepha ludens (Loew)

c)	Anastrepha obliqua Macquart

d)	Anastrepha suspensa (Loew)

e)	Dacus ciliatus Loew

f)	Dacus curcubitae Coquillet

g)	Dacus dorsalis Hendel

h)	Dacus tryoni (Froggatt)

i)	Dacus tsuneonis Miyake

j)	Dacus zonatus Saund.

k)	Epochra canadensis (loew)

l)	Pardalaspis cyanescens Bezzi

m)	Pardalaspis quinaria Bezzi

n)	Pterandrus rosa (Karsch)

o)	Rhacochlaena japonica Ito

p)	Rhagoletis cingulata (Loew)

q)	Rhagoletis completa (Cresson)

r)	Rhagoletis fausta (Osten-Sacken)

s)	Rhagoletis indifferens Curran

t)	Rhagoletis mendax Curran

u)	Rhagoletis pomonella Walsh

v)	Rhagoletis ribicola Doane

w)	Rhagoletis suavis (Loew)

Trioza erytreae Del Guercio Unaspis citri Comstock Xiphinema americanum Cobb sensu lato (populacje pozaeuropejskie) Xiphinema californicum Lamberti et Bleve-Zacheo

Bakterie

Bakteria zazielenienia cytrusowatych Różnobarwna chloroza cytrusowych (Citrus variegated chlorosis) Erwinia stewartii (Smith) Dye Xanthomonas campestris (wszystkie szczepy patogenne dla cytrusowych) Xanthomonas campestris pv. oryzae (Ishiyama) Dye y pv. oryzicola (Fang. et al.) Dye Xylella fastidiosa (Well et Raju)

Grzyby

Alternaria alternata (Fr.) Keissler (pozaeuropejskie izolaty patogenów) Anisogramma anomala (Peck) E. Müller Apiosporina morbosa (Schwein.) v. Arx Atropellis spp. Ceratocystis fagacearum (Bretz) Hunt Ceratocystis virescens (Davidson) Moreau. Cercoseptoria pini-densifloae (Hori et Nambu) Deighton Cercospora angolensis Carv. et Mendes Ciborinia camelliae Kohn Chrystomyxa arctostaphyli Dietel Cronartium spp. (pozaeuropejski) Diaporthe vaccinii Shaer Endocronartium spp. (pozaeuropejski) Elsinoe spp. Bitanc. et Jenk. Mendes Fusarium oxysporum f. sp. albedinis (Kilian et Maire) Gordon Guignardia citricarpa Kiely (wszystkie szczepy patogenne dla cytrusowych) Guignardia laricina (Saw.) Yamamoto et Ito Guignardia piricola (Nosa) Yamamoto Gyomnosporangium spp. (pozaeuropejski) Inonotus weiril (Murril) Kotlaba et Pouzar Melampsora farlowii (Arthur) Davis Monilinia fructicola (Winter) Honey Mycosphaerella larici-leptolepis Ito et al. Mycosphaerella populorum G. E. Thompson Phoma andina Turkensteen Phyllosticta solitaria Ell. et Ev. Puccinia pittieriana Hennings Septoria lycopersici Speg. var. malagutii Ciccarone et Boerema Scirrhia acicola (Dearn.) Siggers Stegophora ulmea (Schweinitz: Fries) Sydow & Sydow Thecaphora solani Barrus Tilletia indicia Mitra Trechispora brinkmannii (Bresad.) Rogers Venturia nashicola Tanaka et Yamamoto

Wirusy i organizmy wirusopodobne

Mikoplazma martwicy floemu wiązu Wirusy i organizmy wirusopodobne ziemniaka, takie jak:

a)	andyjski utajony wirus ziemniaka

b)	andyjski wirus pstrości ziemniaka

c)	wirus B ziemniary, szczep z okry

d)	wirus czarnej pierścieniowej plamistości ziemniaka

e)	wiroid wrzecionowatości bulw ziemniaka

f)	wirus T ziemniaka

g)	wspólne wirusy ziemniaka A, M, S, V, X i Y oraz pozaeuropejskie wyizolowane wirusy ziemniaka (w tym Y o, Y n e Y e); i wirus liściozwoju ziemniaka

Wirus pierścieniowej plamistości tytoniu Wirus pierścieniowej plamistości pomidora Wirusy i organizmy wirusopodobne Cydonia Mill., Fragaria L., Mallus Mill., Pronus L., Pyrus L., Ribes L., Rubus L., i Vitis L., takie jak:

a)	wirus pstrości liści borówki wysokiej

b)	wirus szorstkości liści czereśni (amerykański)

c)	wirus mozaiki brzoskwiniowej (amerykański)

d)	rzekoma riketsja brzoskwini

e)	wirus mozaikowatej rozetkowatości brzoskwini

f)	fitoplazma rozetkowatości brzoskwini

g)	fitoplazma choroby X brzoskwini

h)	fitoplazma żółtaczki brzoskwini

i)	wirus mozaiki śliwy (amerykański)

j)	wirus kędzierzawki maliny (amerykański)

k)	utajony wirus „C” truskawki

l)	wirus otaśmienia nerwów truskawki

m)	fitoplazma „czarciej miotlastości” truskawki

n)	Pozaeuropejskie wirusy i organizmy wirusopodobne Cydonia Mill., Fragaria L., Mallus Mill., Pronus L., Pyrus L., Ribes L., Rubus L., i Vitis L.

Wirusy przenoszone przez Bemisia tabaci Genn., takie jak:

a)	wirus złotej mozaiki fasoli

b)	wirus łagodnej pstrości wspięgi

c)	wirus zakaźnej żółtaczki sałaty

d)	wirus łagodnej choroby tigré papryki

e)	wirus kędzierzawki liści dyni

f)	wirus mozaiki wilczomlecza

g)	wirus z Florydy choroby pomidora

Wirus wierzchołkowej kędzierzawki buraka (izolaty pozaeuropejskie) Utajony wirus jeżyny Blight i podobne Wiroid Cadang-Cadang Wirus liściozwoju wiśni Wirus nekrozy łodyg chryzantemy Wirus mozaiki owoców cytrusowych Wirus tristeza cytrusowych (szczepy pozaeuropejskie) Leproza (Leprosis) Wirus drobnienia czereśni (szczepy pozaeuropejskie) Psorosis naturalnie rozproszony Mikoplazma śmiertelnej żółcistości palmowca Wirus nekrotycznej pierścieniowatej plamistości śliwy Wirus karłowatości cytryny Satsuma Wirus karłowatosci liści cytrusowych „Czarcia miotlastość” (MLO)

e)	Rośliny pasożytnicze Arceuthobium spp. (pozaeuropejski)

ORGANIZMY SZKODLIWE, KTÓRYCH OBECNOŚCI NIE ODNOTOWANO NIGDZIE NA TERYTORIUM WSPÓLNOTY, A KTÓRYCH SKUTKI MAJĄ ZNACZENIE DLA CAŁEJ WSPÓLNOTY

Owady, roztocza i nicienie we wszystkich fazach rozwoju

Diabrotica virgifera virgifera Le Conte Globodera pallida (Stone) Behrens Globodera rostochiensis (Wollenweber) Behrens Meloidogyne chitwoodi Golden et al. (wszystkie populacje) Meloidogyne fallax Karssen Opogona sacchari (Bojer) Popillia japonica Newman Rhizoecus hibisci Kawai & Takagi Spodoptera littoralis (Boisduval)

b)	Bakterie Clavibacter michiganensi (Smith) Davis et al. ssp. sepedonicus (Spieckermann et Kotthoff) Davis et al. Pseudomonas solanacearun (Smith) Smith

c)	Grzyby Melampsora medusae Thümen Synchytrium endobioticum (Schilhersky) Percival

d)	Wirusy i organizmy wirusopodobne Fitoplazma proliferacji jabłoni Fitoplazma liściozwoju bledniczego moreli Fitoplazma zaniku gruszy

e)	Inne Pomacea spp. [Popr. 126]

ZAŁĄCZNIK Ib

Wykaz agrofagów priorytetowych Unii, o których mowa w art. 6 ust. 2

Owady, roztocza i nicienie we wszystkich fazach rozwoju

Anoplophora chinensis (Thompson) Anoplophora glabripennis (Motschulsky) Bursaphelenchus xylophilus (Steiner et Buher) Nickle et al. Cicadellidae (gatunki pozaeuropejskie) znane jako nosiciele choroby Pierce’a (wywoływanej przez Xylella fastidiosa), takie jak:

a)	Cacneocephala fulgida Nottingham

b)	Draeculacephala minerva Bali

c)	Graphocephala atropunctata (Signoret)

Diaphorina citri Kuway Paysandisia archon Pistosia dactyliferae Rhynchophorus ferrugineus Thaumatotibia leucotreta Trioza erytreae Del Guercio

b)	Bakterie Bakteria zazielenienia cytrusowatych Pseudomonas solanacearun (Smith) Smith Pseudomonas syringae Xanthomonas campestris (wszystkie szczepy patogenne dla cytrusowych) Xanthomonas campestris pv. oryzae (Ishiyama) Dye y pv. oryzicola (Fang. et al.) Dye Xylella fastidiosa (Well et Raju)

c)	Grzyby Elsinoe spp. Bitanc. et Jenk. Mendes gibberella circinata Guignardia citricarpa Kiely (wszystkie szczepy patogenne dla cytrusowych) Hypoxylon mammatum Phythoptora ramorum Trechispora brinkmannii (Bresad.) Rogers Venturia nashicola Tanaka et Yamamoto

Wirusy i wirusopodobne

Wirusy i wirusopodobne ziemniaka, takie jak:

a)	andyjski utajony wirus ziemniaka

b)	andyjski wirus pstrości ziemniaka

c)	wirus B ziemniary, szczep z okry

d)	wirus czarnej pierścieniowej plamistości ziemniaka

e)	wiroid wrzecionowatości bulw ziemniaka

f)	wirus T ziemniaka

g)	wspólne wirusy ziemniaka A, M, S, V, X i Y oraz pozaeuropejskie wyizolowane wirusy ziemniaka (w tym Y o, Y n e Y e); i wirus liściozwoju ziemniaka

Mikoplazma żółknięcia dorée winorośli

e)	inne Pomacea spp. [Popr. 127]

Załącznik Ic

Lista agrofagów jakościowych, o których mowa w art. 36

OWADY

Acanthoscelides obtectus Sag.

Wirus pstrokatości pelargonii

Aceria essigi.

Aculops fockeui.

Agromyzidae

Aleurodidae, zwłaszcza Bemisia tabaci

Aleurothrixus floccosus (Mashell)

Anarsia lineatella.

Aphelenchoides spp.

Blastophaga spp.

Bruchus affinis Froel.

Bruchus atomarius L.

Bruchus pisorum L.

Bruchus rufimanus Boh.

Cacoecimorpha pronubana

Cecidophyopsis ribis.

Circulifer haematoceps

Circulifer tenellus

Czerwce, w szczególności: Epidiaspis leperii, Pseudaulacaspis pentagona, Quadraspidiotus perniciosus.

Daktulosphaira vitifoliae (Fitch)

Diarthronomia chrysanthemi

Ditylenchus destructor Thorne

Ditylenchus dipsaci

Epichoristodes acerbella

Epidiaspis leperii.

Eriophis avellanae.

Eriophyes similis.

Eriosoma lanigerum

Eumerus spp.

Eusophera pinguis.

Eutetranychus orientalis Klein

Helicoverpa armigera (Hübner)

Lepidoptera

Liriomyza huidobrensis (Blanchard)

Liriomyza trifolli (Burgess)

Meloidogyne spp.

Merodon equestris

Myzus ornatus

Otiorrhynchus sulcatus

Parabemisia myricae (Kuwana)

Parabemisia, myricae (Kuwana).

Parasaissetia nigra (Nietner)

Paysandisia archon (Burmeister)

Pratylenchus penetrans

Pratylenchus spp.

Pseudaulacaspis pentagona.

Quadraspidiotus perniciosus

Radopholus similis (Cobb) Thorne

Rhizoglyphidae

Rhyacionia buoliana

Rhyzoglyphus spp.

Rotylenchus robustus

Salssetia oleae.

Sciara

Tarsonemidae

Tarsonemidae.

Tetranychus urticae

Thysanoptera

Tylenchulus semipenetrans

Wirus wstęgowej mozaiki pelargonii

BAKTERIE

Agrobacterium rhizogenes.

Agrobacterium tumefaciens.

Agrobacterium tumefaciens

Clavibacter michiganensis spp. insidiosus (McCulloch) Davis et al.

Clavibacter michiganensis spp. michiganensis (Smith) Davis et al

Corynebacterium sepedonicum

Erwinia amylovora (Burr.) Winsi. et al

Erwinia carotovora subsp. Carotovora

Erwinia chrysanthemi

Pseudomonas caryophylli (Burkholder) Starr et Burkholder

Pseudomonas marginata

Pseudomonas solanacearum.

Pseudomonas syringae pv. glycinea

Pseudomonas syringae pv. mors prunorum.

Pseudomonas syringae pv. persicae (Prunier et al.) Young et al

Pseudomonas syringae pv. savastanoi.

Psudomonas syringae pv. syringae

Rhodococcus fascians

Xanthomonas campestris pv. Begoniae

Xanthomonas campestris pv. corylina.

Xanthomonas campestris pv. juglandi.

Xanthomonas campestris pv. Pelargonii

Xanthomonas campestris pv. pruni (Smith) Dye

Xanthomonas campestris pv.phaseoli (Smith) Dye

Xanthomonas campestris pv.vesicatoria (Doidge) Dye

Xanthomonas fragariae Kennedy et King

Xylophilus ampelinus Vitis (Panagopoulos) Willems.et al

GRZYBY

Patogeny zgnilizny łodyg (Botrytis spp.,Pythium spp.)

Fusarium oxisporum f. sp. lilii

Fusarium oxisporum sp. gladioli

Rhizoctonia spp.

Alternaria dianthicola

Armillariella mellea

Ceratocystis fimbriata f. sp. platani Walter

Chondrostereum purpureum

Claviceps purpurea

Cryphonectria parasitica (Murrill.) Barr

Curvularia trifolii

Cylindrocarpon destructans

Diaporthe phaseolorum var. caulivora i var. sojae

Didymella applanata.

Didymella ligulicola (Baker, Dimock et Davis) v. Arx

Exosporium palmivorum

Fusarium fujikuroi

Fusarium oxisporum f. sp. dianthi

Fusarium oxisporum sp. chrysanthemi

Fusarium oxysporum f. sp. narcissi

Fusarium spp.

Gliocladium wermoeseni

Graphiola phoenicis

Helminthosporium

Lophodermium seditiosum

Mycosphaerella dianthi

Nectria galligena

Mączniak właściwy

Penicillium gladioli

Peronospora rubi.

Pestalozzia Phoenicis

Phialophora cinerescens (Wollenweber) van Beyma

Phialophora gregata

Phoma tracheiphila (Petri) Kanchaveli et Gikashvili

Phyllactinia guttata.

Phytophthora cactorum.

Phytophthora fragariae var. rubi.

Phytophthora spp.

Plasmopara halstedii (Farlow) Berl. et de Toni

Zgnilizna łodyg: Fusarium spp. y Pythium

Puccinia chrysanthemi

Puccinia horiana Hennings

Puccinia pelargonii zonalis

Pythium spp.

Rhizoctonia spp.

Rhizopus spp.

Rosellinia necatrix

Scirrhia pini Funk et Parker

Sclerotinia spp.

Septoria gladioli

Slerotium bulborum

Synchytrium endobioticum

Taphrina deformans

Thielaviopsis basicola

Tilletia

Urocystis gladiolicola

Uromyces dianthi

Uromyces trasversalis

Ustilaginaceae,

Venturia spp.

Verticillium spp

WIRUSY I ORGANIZMY WIRUSOPODOBNE

Czynnik srebrzystej smugowatości narcyza

Wirus pstrości goździka

Wirus wżerkowej pierścieniowej plamistości goździka

Wirus drobnej nekrotycznej plamistości goździka

Fitoplazmowa żółtaczka astra

Czynnik korkowatości rdzenia łodygi

Anarsia lineatella

Wirus mozaiki jabłka

Wirus mozaiki gęsiówki

Wirus kędzierzawki liści buraka

Czynnik zakaźnej pstrości czarnej porzeczki

Rewersja czarnej porzeczki

Wirus liściozwoju wiśni.

Chondrostereum purpureum

Wiroid karłowatości chryzantemy

Wirus szorstkości liści cytrusowych

Wirus tristeza cytrusowych (szczepy pozaeuropejskie)

Citrus vein enation woody gall

Czerwce, w szczególności: Epidiaspis leperii, Pseudaulacaspis pentagona, Quadraspidiotus perniciosus

Coniothyrium spp.

Cucumovirus de la aspermia del tomate

Diplocarpon rosae

Choroby wywołujące na młodych liściach objawy łuszczycopodobne, takie jak łuszczyca, plamistość pierścieniowa, cristacortis, przebarwienia infekcyjne, concave gum.

Eriosoma lanigerum

Mikoplazma żółknięcia dorée winorośli

Hazel maculatura lingare MLO

Pstrość zakaźna.

Nepowirus mozaiki gęsiówki

Peronospora sparsa

Phragmidium spp.

Ospowatość śliwy (szarka)

Mikoplazma stolburu ziemniaka

Wirus karłowatości śliwy.

Wirus nekrotycznej pierścieniowatej plamistości śliwy

Wirus krzaczastej karłowatości maliny.

Wirus kędzierzawki maliny.

Wirus pierścieniowej plamistości maliny

Kędzierzawka liści

Rosellinia necatrix

Wirus szorstkości liści cytrusowych

Sphaeroteca pannosa

Spiroplasma citri Saglio. et al.

Wirus marszczycy truskawki

Fitoplazma zielenienia płatków truskawki.

Utajony wirus pierścieniowej plamistości truskawki

Wirus łagodnej żółtaczki brzegów liści truskawek

Wirus czarnej pierścieniowatej plamistości pomidora

Wirus plamisty przyrostu rocznego pomidora

Wirus żółtej kędzierzawki liści pomidora

Wirus kędzierzawki pelargonii

Tospowirusy (wirus brązowej plamistości pomidora, wirus plamistości nekrotycznej niecierpka)

Pstrość zakaźna

Venturia spp.

Verticillium spp.

Wiroidy takie jak exocortis, caquexia-xyloporosis.

Wirus bezobjawowy lilii

Wirus pstrości tulipana

Wirus pierścieniowej plamistości mieczyka (syn. Utajony wirus narcyza białego)

Wirus żółtej pasiastości narcyza

Wirus mozaiki B chryzantemy

Wirus mozaiki ogórka

Wirus nekrotycznej kędzierzawki tytoniu

Wirus X lilii

NICIENIE

Heterodera rostochiensis

INNE ORGANIZMY SZKODLIWE

Cyperus esculentus (trufla)

Zaraza (Orobanche – roślina pasożytnicza) [Popr. 128]

ZAŁĄCZNIK II

Kryteria służące kwalifikowaniu agrofagów według ryzyka, jakie stanowią dla terytorium Unii

Sekcja 1

Kryteria identyfikacji agrofagów, które kwalifikują się jako agrofagi kwarantannowe, o których mowa w art. 3, art. 7 ust. 1 i art. 28 ust. 2

(1)

Tożsamość agrofaga

Tożsamość taksonomiczna agrofaga jest jasno określona lub wykazano, że agrofag wywołuje spójne objawy i może być przenoszony.

Tożsamość taksonomiczna agrofaga jest określona na poziomie gatunku lub na wyższym lub niższym poziomie taksonomicznym, jeżeli ten poziom taksonomiczny jest właściwy z naukowego punktu widzenia, w oparciu o jego wirulencję, zakres żywicieli lub związek z wektorem.

(2)

Występowanie agrofaga na danym terytorium

Zastosowanie ma co najmniej jeden z poniższych warunków:

a)	nie stwierdzono występowania agrofaga na danym terytorium;

b)	występowanie agrofaga stwierdzono jedynie na ograniczonej części danego terytorium;

c)	na danym terytorium stwierdzono jedynie ograniczoną liczbę rzadkich, nieregularnych i odosobnionych przypadków występowania agrofaga;

Jeżeli zastosowanie ma lit. b) lub c), uznaje się, że agrofag występuje w ograniczonym stopniu.

(3)

Możliwość zawleczenia, zadomowienia i rozprzestrzeniania się agrofaga na danym terytorium

Możliwość zawleczenia

Uznaje się, że agrofag może zostać zawleczony na dane terytorium lub, jeżeli na nim występuje, na część tego terytorium, na której występuje w ograniczonym stopniu (dalej: „obszar zagrożony”), w wyniku naturalnego rozprzestrzeniania się lub jeżeli spełnione są wszystkie poniższe warunki:

(i)	jest powiązany, w odniesieniu do roślin, produktów roślinnych lub przedmiotów, które są przemieszczane na dane terytorium, z tymi roślinami, produktami roślinnymi i przedmiotami na terytorium, z którego pochodzą lub z którego są przemieszczane na dane terytorium;

(ii)	przeżywa podczas transportu lub składowania;

(iii)

może zostać przeniesiony na odpowiednią roślinę żywicielską, produkt roślinny lub przedmiot na danym terytorium.

Możliwość zadomowienia się

Uznaje się, że w dającej się przewidzieć przyszłości agrofag może utrwalić swoje występowanie (dalej: „zadomowić się”) na danym terytorium, lub jeżeli na nim występuje, na części tego terytorium, na której występuje w ograniczonym stopniu, jeżeli spełnione są wszystkie poniższe warunki:

(i)	dostępni są żywiciele oraz, w stosownych przypadkach, wektory przenoszenia agrofaga;

(ii)	decydujące czynniki środowiskowe są sprzyjające dla danego agrofaga i, w stosownych przypadkach, jego wektora, i umożliwiają mu przeżycie okresów stresu klimatycznego i ukończenie cyklu życia;

(iii)

metody prowadzenia upraw i środki kontroli stosowane na tym terytorium są sprzyjające;

(iv)	metody przeżycia, strategia reprodukcyjna, przystosowalność genetyczna agrofaga i jego minimalna wielkość populacji zdolnej do przeżycia sprzyjają jego zadomowieniu się.

Możliwość rozprzestrzeniania się

Uznaje się, że agrofag może rozprzestrzeniać się na danym terytorium, lub jeżeli na nim występuje, na części tego terytorium, na której występuje w ograniczonym stopniu, jeżeli spełniony jest co najmniej jeden z poniższych warunków:

(i)	środowisko jest odpowiednie do naturalnego rozprzestrzeniania się agrofaga;

(ii)	bariery dla naturalnego rozprzestrzeniania się agrofaga są niewystarczające;

(iii)

towary lub środki transportu umożliwiają przemieszczanie się agrofaga;

(iv)	obecni są żywiciele i, w stosownych przypadkach, wektory agrofaga;

(v)	naturalni wrogowie i antagoniści agrofaga nie występują lub nie mogą w dostatecznym stopniu zahamować agrofaga.

(4)

Potencjalne skutki gospodarcze, społeczne i środowiskowe

Zawleczenie, zadomowienie i rozprzestrzenianie się agrofaga na danym terytorium, lub, jeżeli na nim występuje, na części tego terytorium, na której występuje w ograniczonym stopniu, ma niedopuszczalne skutki gospodarcze, społeczne lub środowiskowe dla tego terytorium lub dla części tego terytorium, na której występuje w ograniczonym stopniu, w odniesieniu do co najmniej jednej z poniższych liter:

a)	straty w uprawach pod względem plonów i jakości;

b)	koszty środków kontroli;

c)	koszty przesadzania i straty spowodowane koniecznością prowadzenia upraw zastępczych;

d)	wpływ na istniejące praktyki produkcyjne;

e)	wpływ na drzewa uliczne, parki oraz publiczne i prywatne tereny zielone;

f)	wpływ na rośliny rodzime, różnorodność biologiczną i usługi ekosystemowe;

g)	wpływ na zadomowienie, rozprzestrzenianie się i oddziaływanie innych agrofagów, spowodowany możliwością stanowienia przez danego agrofaga wektora dla innych agrofagów;

h)	zmiany w kosztach producentów lub zapotrzebowaniu na czynniki produkcji, w tym w kosztach kontroli, zwalczania i ograniczania rozprzestrzeniania;

i)	wpływ na zyski producentów wynikający ze zmian w kosztach produkcji, plonach lub poziomach cen;

j)	zmiany w popycie na produkt ze strony konsumentów krajowych i zagranicznych wynikające ze zmian jakości;

k)	wpływ na rynki krajowe i eksportowe oraz ceny płacone, w tym wpływ na dostęp do rynków eksportowych i prawdopodobieństwo nałożenia ograniczeń fitosanitarnych przez partnerów handlowych;

l)	zasoby potrzebne na dodatkowe badania naukowe i doradztwo;

m)	niepożądany wpływ środków kontroli na środowisko i inne obszary;

n)	wpływ na obszary Natura 2000 lub inne obszary chronione;

na)	wpływ na dziedzictwo krajobrazu i obszary turystyczne; [Popr. 129]

o)	zmiany w procesach ekologicznych i strukturze ekologicznej, stabilności procesów ekosystemu, w tym dalszy wpływ na gatunki roślin, erozję, zmiany zwierciadła wody, zagrożenia pożarowe i obieg składników pokarmowych;

p)	koszty rekultywacji środowiska;

q)	wpływ na bezpieczeństwo żywnościowe;

r)	wpływ na zatrudnienie;

s)	wpływ na jakość wody, rekreację, turystykę, wypas zwierząt, łowiectwo, połowy.

W odniesieniu do lit. a)–g) pod uwagę brany jest bezpośredni wpływ na żywicieli na obszarze zagrożonym. Wpływ ten jest oceniany z uwzględnieniem zakresu gatunków żywicielskich i w oparciu o rodzaj, ilość i częstotliwość szkód ponoszonych przez te gatunki żywicielskie.

W odniesieniu do lit. h)–s) pod uwagę brany jest pośredni wpływ w obrębie obszaru zagrożonego i poza nim.

Sekcja 2

Kryteria identyfikacji agrofagów kwarantannowych dla Unii, które kwalifikują się jako agrofagi priorytetowe, o których mowa w art. 6 ust. 1 i art.7 ust. 2

Uznaje się, że agrofag kwarantannowy dla Unii powoduje najbardziej dotkliwe skutki gospodarcze, społeczne lub środowiskowe dla terytorium Unii, jeżeli jego zawleczenie, zadomowienie i rozprzestrzenianie się spełnia co najmniej jeden z poniższych warunków:

a)	Skutki gospodarcze: agrofag ma potencjał, by powodować poważne straty pod względem wpływu bezpośredniego i pośredniego, o którym mowa w sekcji I pkt 4 w odniesieniu do upraw, w przypadku których całkowita roczna wartość produkcji dla na terytorium Unii wynosi co najmniej 1 mld EUR. [Popr. 130]

aa)	w przypadku agrofagów mających wpływ na uprawy specjalistyczne na terytorium europejskim, zajmujące mniej niż 200 000 hektarów, potencjalna strata dla całkowitej wartości rocznej produkcji w Unii wynosi przynajmniej 200 mln EUR; [Popr. 131]

Skutki społeczne: agrofag ma potencjał, by powodować co najmniej jeden z poniższych skutków:

(i)	znaczny spadek zatrudnienia w danym sektorze rolnictwa, ogrodnictwa lub leśnictwa;

(ii)	ryzyko dla bezpieczeństwa żywnościowego lub bezpieczeństwa żywności;

(iii)

zniknięcie lub trwałe szkody na dużą skalę dla najważniejszych gatunków drzew rosnących lub uprawianych na terytorium Unii.

Skutki środowiskowe: agrofag ma potencjał, by powodować co najmniej jeden z poniższych skutków:

(i)	skutki dla gatunków i siedlisk wymienionych na podstawie przepisów dyrektywy Rady 92/43/EWG (1) i dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2009/147/WE (2);

(ii)	duże i stałe zwiększenie ilości środków ochrony roślin stosowanych na danych uprawach.

Sekcja 3

Kryteria wstępnej oceny w celu identyfikacji agrofagów, które tymczasowo kwalifikują się jako agrofagi kwarantannowe dla UE wymagające środków tymczasowych, o których mowa w art. 21 ust. 1, art. 28 ust. 1, art. 29 ust. 1 i art. 30

Podsekcja 1

Kryteria wstępnej oceny w celu identyfikacji agrofagów, które tymczasowo kwalifikują się jako agrofagi kwarantannowe dla Unii wymagające środków tymczasowych, o których mowa w art. 28 ust. 1

(1)	Tożsamość agrofaga Agrofag spełnia kryterium określone w sekcji 1 pkt 1.

(2)

Występowanie agrofaga na terytorium państwa członkowskiego

Na terytorium państwa członkowskiego nie stwierdzono wcześniej występowania agrofaga. W oparciu o informacje, którymi dysponuje to państwo członkowskie, wcześniej nie stwierdzono również występowania tego agrofaga na terytorium Unii lub uznaje się, że spełnia on warunki określone w sekcji 1 pkt 2 lit. b) lub c) w odniesieniu do terytorium Unii.

(3)

Prawdopodobieństwo zadomowienia i rozprzestrzeniania się agrofaga na terytorium Unii lub na określonych częściach terytorium Unii, na których nie występuje

W oparciu o informacje, którymi dysponuje to państwo członkowskie, agrofag spełnia kryteria określone w sekcji 1 pkt 3 lit. b) i c) w odniesieniu do terytorium tego państwa oraz, w zakresie, w jakim państwo członkowskie może to ocenić, terytorium Unii.

(4)

Potencjalne skutki gospodarcze, społeczne i środowiskowe związane z agrofagiem

W oparciu o informacje, którymi dysponuje to państwo członkowskie, z agrofagiem wiążą się niedopuszczalne skutki gospodarcze, społeczne lub środowiskowe w odniesieniu do terytorium tego państwa oraz, w zakresie, w jakim państwo członkowskie może to ocenić, terytorium Unii, jeżeli zadomowiłby się on na tym terytorium i rozprzestrzeniał na nim, w przypadku jednego lub kilku obszarów określonych w sekcji 1 pkt 4.

Skutki te obejmują co najmniej jeden z rodzajów wpływu bezpośredniego wymienionych w sekcji 1 pkt 4 lit. a)–g).

Podsekcja 2

Kryteria wstępnej oceny w celu identyfikacji agrofagów, które tymczasowo kwalifikują się jako agrofagi kwarantannowe dla Unii wymagające środków tymczasowych, o których mowa w art. 29 ust. 1

(1)	Tożsamość agrofaga Agrofag spełnia kryterium określone w sekcji 1 pkt 1.

(2)	Występowanie agrofaga na terytorium Unii Nie stwierdzono wcześniej występowania agrofaga na terytorium Unii lub uznaje się, że spełnia on warunki określone w sekcji 1 pkt 2 lit. b) lub c) w odniesieniu do terytorium Unii.

(3)

Prawdopodobieństwo zadomowienia i rozprzestrzeniania się agrofaga na terytorium Unii lub na określonych częściach terytorium Unii, na których nie występuje

W oparciu o informacje, którymi dysponuje Unia, agrofag spełnia kryteria określone w sekcji 1 pkt 3) lit. b) i c) w odniesieniu do terytorium Unii.

(4)

Potencjalne skutki gospodarcze, społeczne i środowiskowe związane z agrofagiem

W oparciu o informacje, którymi dysponuje Unia, z agrofagiem wiążą się niedopuszczalne skutki gospodarcze, społeczne lub środowiskowe w odniesieniu do terytorium Unii, jeżeli zadomowiłby się on na tym terytorium i rozprzestrzeniał na nim, w przypadku jednego lub kilku obszarów określonych w sekcji 1 pkt 4.

Skutki te obejmują co najmniej jeden z rodzajów wpływu bezpośredniego wymienionych w sekcji 1 pkt 4 lit. a)–g).

Sekcja 4

Kryteria identyfikacji agrofagów, które kwalifikują się jako agrofagi jakościowe dla Unii, o których mowa w art. 36 i 38

(1)	Tożsamość agrofaga Agrofag spełnia kryterium określone w sekcji 1 pkt 1.

(2)

Prawdopodobieństwo rozprzestrzeniania się agrofaga na terytorium Unii

Ocenia się, że agrofag rozprzestrzenia się głównie za pośrednictwem określonych roślin przeznaczonych do sadzenia, a nie w sposób naturalny ani poprzez przemieszczanie produktów roślinnych lub przedmiotów.

Ocena ta obejmuje w stosownych przypadkach następujące aspekty:

a)	liczbę cykli życia agrofaga na danych żywicielach;

b)	biologię, epidemiologię i przeżywanie agrofaga;

c)	możliwe drogi przenoszenia agrofaga na danego żywiciela (naturalne, przy udziale człowieka lub inne) oraz skuteczność tych dróg, w tym mechanizmy i tempo rozprzestrzeniania;

d)	porażenie wtórne i przenoszenie agrofaga z danego żywiciela na inne rośliny i odwrotnie;

e)	czynniki klimatyczne;

f)	praktyki uprawy przed zbiorami i po nich;

g)	rodzaje gleby;

h)	podatność danego żywiciela i odpowiednie stadia roślin żywicielskich;

i)	występowanie wektorów agrofaga;

j)	występowanie naturalnych wrogów i antagonistów agrofaga;

k)	występowanie innych żywicieli podatnych na tego agrofaga;

l)	nasilenie agrofaga na terytorium Unii;

m)	planowane wykorzystanie roślin.

(3)

Potencjalne skutki gospodarcze, społeczne i środowiskowe związane z agrofagiem

Porażenia agrofagiem roślin przeznaczonych do sadzenia, o których mowa w pkt 2, mają niedopuszczalne skutki gospodarcze dla planowanego wykorzystania tych roślin w odniesieniu do co najmniej jednego z poniższych elementów:

a)	straty w uprawach pod względem plonów i jakości;

b)	dodatkowe koszty środków kontroli;

c)	dodatkowe koszty zbiorów i sortowania;

d)	koszty przesadzania;

e)	straty spowodowane koniecznością prowadzenia upraw zastępczych;

f)	wpływ na istniejące praktyki produkcyjne;

g)	wpływ na inne rośliny żywicielskie w miejscu produkcji;

h)	wpływ na zadomowienie, rozprzestrzenianie się i oddziaływanie innych agrofagów, spowodowany możliwością stanowienia przez danego agrofaga wektora dla innych agrofagów;

i)	wpływ na koszty producentów lub zapotrzebowanie na czynniki produkcji, w tym na koszty kontroli, zwalczania i ograniczania rozprzestrzeniania;

j)	wpływ na zyski producentów wynikający ze zmian w kosztach produkcji, plonach lub poziomach cen;

k)	zmiany w popycie na produkt ze strony konsumentów krajowych i zagranicznych wynikające ze zmian jakości;

l)	wpływ na rynki krajowe i eksportowe oraz ceny płacone;

m)	wpływ na zatrudnienie.

W odniesieniu do lit. a)–h) pod uwagę brany jest bezpośredni wpływ na żywicieli na obszarze zagrożonym. Wpływ ten jest oceniany na podstawie rodzajów, wielkości i częstotliwości danych szkód.

W odniesieniu do lit. i)–m) pod uwagę brany jest pośredni wpływ w obrębie obszaru zagrożonego i poza nim.

(1) Dyrektywa Rady 92/43/EWG z dnia 21 maja 1992 r. w sprawie ochrony siedlisk przyrodniczych oraz dzikiej fauny i flory (Dz.U. L 206 z 22.7.1992, s. 7).

(2) Dyrektywa Parlamentu Europejskiego i Rady 2009/147/WE z dnia 30 listopada 2009 r. w sprawie ochrony dzikiego ptactwa (Dz.U. L 20 z 26.1.2010, s. 7).

ZAŁĄCZNIK III

Elementy służące identyfikacji roślin przeznaczonych do sadzenia, które stwarzają ryzyko fitosanitarne dla terytorium Unii, o których mowa w art. 47 ust. 2 i art. 48

Uznaje się, że rośliny z państw trzecich przeznaczone do sadzenia mogą stwarzać ryzyko fitosanitarne dla terytorium Unii, o którym mowa w art. 47 ust. 1, jeżeli rośliny te spełniają co najmniej trzy jeden z poniższych warunków, w tym co najmniej jeden z warunków przewidzianych w pkt 1 lit. a), b) i c): [Popr. 132]

(1)

Cechy roślin przeznaczonych do sadzenia

a)	Należą do rodzaju lub rodziny roślin, o których wiadomo, że są powszechnymi żywicielami agrofagów podlegających przepisom jako agrofagi kwarantannowe na terytorium Unii lub w państwach trzecich.

Należą do rodzaju lub rodziny roślin, o których wiadomo, że są powszechnymi żywicielami agrofagów będących polifagami lub tych agrofagów będących monofagami, w przypadku których stwierdzono poważne skutki dla gatunków roślin uprawianych na terytorium Unii, które mają duże znaczenie gospodarcze, społeczne lub środowiskowe dla tego terytorium.

Należą do rodzaju lub rodziny roślin, o których wiadomo, że są powszechnym siedliskiem agrofagów, bez oznak i objawów tych agrofagów lub z okresem utajenia poprzedzającym wystąpienie tych oznak lub objawów wynoszącym co najmniej trzy miesiące, co powoduje, że obecność agrofagów na tych roślinach przeznaczonych do sadzenia może nie zostać zauważona podczas kontroli urzędowych przy wprowadzaniu na terytorium Unii, bez uciekania się do pobierania próbek i badań lub poddawania procedurom kwarantanny.

d)	Są uprawiane na wolnym powietrzu w państwach trzecich pochodzenia.

e)	Nie są poddawane zabiegom z wykorzystaniem generycznych środków ochrony roślin przed wysyłką lub w jej trakcie. [Popr. 133]

f)	Nie podlegają urzędowym kontrolom wywozu i certyfikacji w państwie trzecim pochodzenia. [Popr. 134]

g)	Nie są wysyłane w zamkniętych pojemnikach lub opakowaniach lub, jeżeli są wysyłane w taki sposób, ze względu na wielkość przesyłki nie mogą być otwierane w zamkniętych pomieszczeniach do celów kontroli urzędowych przy wprowadzaniu na terytorium Unii.

(2)

Pochodzenie roślin przeznaczonych do sadzenia

a)	Pochodzą lub są przemieszczane z państwa trzeciego, które jest źródłem częstych powiadomień o przechwyceniu agrofagów kwarantannowych niewymienionych w wykazie na podstawie art. 5 ust. 2.

b)	Pochodzą lub są przemieszczane z państwa trzeciego, które nie jest członkiem IPPC.

ZAŁĄCZNIK IV

Środki i zasady zarządzania ryzykiem związanym z agrofagami.

Sekcja 1

Środki służące zarządzaniu ryzykiem związanym z agrofagami kwarantannowymi, o których mowa w art. 16 ust. 1, art. 20, art. 24 ust. 2, art. 27 ust. 4, art. 28 ust. 1, art. 29 ust. 4, art. 40 ust. 2, art. 41 ust. 2, art. 44 ust. 3, art. 49 ust. 2 i art. 50 ust. 2

Zarządzanie ryzykiem związanym z agrofagami kwarantannowymi obejmuje co najmniej jeden z następujących środków:

(1)

Środki ukierunkowane na zapobieganie porażeniu roślin uprawnych i dziko rosnących oraz eliminowanie go

a)	Ograniczenia w odniesieniu do tożsamości, charakteru, źródła, rodowodu, pochodzenia i historii produkcji roślin uprawnych.

b)	Ograniczenia w odniesieniu do uprawy, zbiorów i wykorzystania roślin.

c)	Ograniczenia w odniesieniu do wykorzystania produktów roślinnych, terenów, gruntów, wody, gleby, podłoży uprawowych, obiektów, maszyn, sprzętu i przedmiotów.

d)	Nadzór, oględziny, pobieranie próbek i badania laboratoryjne roślin, produktów roślinnych, terenów, gruntów, wody, gleby, podłoży uprawowych, obiektów, maszyn, sprzętu i przedmiotów pod kątem występowania agrofagów kwarantannowych.

e)	Nadzór pod kątem załamania się lub zmiany skuteczności odporności gatunku roślin lub odmiany roślin w związku ze zmianą w składzie agrofaga kwarantannowego lub jego biotypie, patotypie, rasie lub grupie wirulencji.

f)	Zabiegi fizyczne, chemiczne i biologiczne w odniesieniu do roślin, produktów roślinnych, terenów, gruntów, wody, gleby, podłoży uprawowych, obiektów, maszyn, sprzętu i przedmiotów porażonych lub podejrzanych o porażenie agrofagami kwarantannowymi.

g)	Zniszczenie roślin, produktów roślinnych i przedmiotów porażonych lub podejrzanych o porażenie agrofagami kwarantannowymi lub w celach zapobiegawczych.

h)	Obowiązki w zakresie informowania, rejestrowania danych, komunikacji i sprawozdawczości.

Do celów lit. b) środki te mogą obejmować wymogi w odniesieniu do badania gatunków i odmian roślin pod kątem odporności na danego agrofaga kwarantannowego i sporządzenia wykazu gatunków i odmian roślin, u których stwierdzono odporność na danego agrofaga kwarantannowego.

Do celów lit. f) środki te mogą obejmować wymogi w odniesieniu do:

a)	rejestracji podmiotów zawodowych stosujących dany zabieg, udzielania im upoważnień i nadzoru urzędowego nad nimi;

b)	wydania świadectwa fitosanitarnego, paszportu roślin, etykiety lub innego poświadczenia urzędowego dla poddanych zabiegom roślin, produktów roślinnych lub przedmiotów oraz umieszczenia znaku, o którym mowa w art. 91 ust. 1, po zastosowaniu danego zabiegu.

(2)

Środki ukierunkowane na przesyłki roślin, produktów roślinnych i przedmiotów

a)	Ograniczenia w odniesieniu do tożsamości, charakteru, źródła, pochodzenia, rodowodu, metody i historii produkcji oraz identyfikowalności roślin, produktów roślinnych i przedmiotów.

b)	Ograniczenia w odniesieniu do wprowadzania, przemieszczania, wykorzystywania, przetwarzania, pakowania, składowania, dystrybucji i przeznaczenia roślin, produktów roślinnych i przedmiotów oraz obchodzenia się z nimi.

c)	Nadzór, oględziny, pobieranie próbek i badania laboratoryjne roślin, produktów roślinnych i przedmiotów pod kątem występowania agrofagów kwarantannowych, w tym poprzez poddanie procedurom kwarantanny i inspekcjom w miejscu pochodzenia w państwie trzecim . [Popr. 135]

d)	Zabiegi fizyczne, chemiczne i biologiczne oraz, w stosownych przypadkach, zniszczenie roślin, produktów roślinnych lub przedmiotów porażonych lub podejrzanych o porażenie agrofagami kwarantannowymi.

e)	Obowiązki w zakresie informowania, rejestrowania danych, komunikacji i sprawozdawczości.

Do celów lit. a)–d) środki te mogą obejmować wymogi w odniesieniu do:

a)	wydania świadectwa fitosanitarnego, paszportu roślin, etykiety lub innego poświadczenia urzędowego, w tym umieszczenia znaku, o którym mowa w art. 91 ust. 1, w celu poświadczenia zgodności z przepisami, o których mowa w lit. a)–d);

b)	rejestracji podmiotów zawodowych stosujących zabieg, o którym mowa w lit. d), udzielania im upoważnień i nadzoru urzędowego nad nimi;

(3)

Środki ukierunkowane na drogi przenoszenia agrofagów kwarantannowych, inne niż przesyłki roślin, produktów roślinnych lub przedmiotów

a)	Ograniczenia w odniesieniu do wprowadzania i przemieszczania agrofagów kwarantannowych jako towaru.

b)	Nadzór, oględziny, pobieranie próbek i badania laboratoryjne towarów będących agrofagami kwarantannowymi oraz w stosownych przypadkach ich zniszczenie.

c)	Ograniczenia w odniesieniu do roślin, produktów roślinnych i przedmiotów przewożonych przez podróżnych.

d)	Nadzór, oględziny, pobieranie próbek i badania laboratoryjne roślin, produktów roślinnych i przedmiotów przewożonych przez podróżnych oraz w stosownych przypadkach poddanie ich zabiegom lub zniszczenie.

e)	Ograniczenia w odniesieniu do pojazdów, opakowań i przedmiotów wykorzystywanych w transporcie towarów.

f)	Nadzór, oględziny, pobieranie próbek i badania laboratoryjne pojazdów, opakowań i przedmiotów wykorzystywanych w transporcie towarów oraz w stosownych przypadkach poddanie ich zabiegom lub zniszczenie.

g)	Obowiązki w zakresie informowania, rejestrowania danych, komunikacji i sprawozdawczości.

Sekcja 2

Zasady zarządzania ryzykiem związanym z agrofagami, o których mowa w art. 16 ust. 1, art. 17 ust. 2, art. 27 ust. 4, art. 28 ust. 1, art. 29 ust. 4, art. 31 ust. 1, art. 37 ust. 5, art. 44 ust. 3, art. 47 ust. 2, art. 68 ust. 3, art. 69 ust. 3, art. 70 ust. 2, art. 74 ust. 3 i art. 75 ust. 3

Zarządzanie ryzykiem związanym z agrofagami kwarantannowymi dla Unii, agrofagami kwarantannowymi dla stref chronionych i agrofagami jakościowymi dla Unii jest zgodne z następującymi zasadami:

1)	Konieczność Środki służące zarządzaniu ryzykiem związanym z agrofagiem są stosowane tylko wówczas, gdy są konieczne, aby zapobiec wprowadzeniu, zadomowieniu i rozprzestrzenianiu się tego agrofaga.

2)	Proporcjonalność Środki wprowadzane w celu zarządzania ryzykiem związanym z agrofagiem odpowiadają ryzyku, jakie stwarza dany agrofag, i wymaganemu poziomowi ochrony.

3)	Minimalne skutki Środki wprowadzane w celu zarządzania ryzykiem związanym z agrofagiem stanowią najmniej restrykcyjne dostępne środki i powodują jak najmniejsze utrudnienia w międzynarodowym przepływie osób, towarów i środków transportu.

Niedyskryminacja

Środki wprowadzane w celu zarządzania ryzykiem związanym z agrofagiem nie są stosowane w sposób stanowiący rodzaj arbitralnej lub nieuzasadnionej dyskryminacji lub ukrytego ograniczenia, zwłaszcza w handlu międzynarodowym. Środki względem państw trzecich nie są bardziej restrykcyjne niż środki dotyczące tego samego agrofaga w przypadku jego występowania na terytorium Unii, jeżeli państwa trzecie mogą wykazać, że posiadają ten sam status fitosanitarny i stosują identyczne lub równoważne środki fitosanitarne.

Uzasadnienie techniczne

Środki wprowadzane w celu zarządzania ryzykiem związanym z agrofagiem są uzasadnione technicznie na podstawie wniosków wyciągniętych z zastosowaniem odpowiedniej analizy ryzyka lub, w stosownych przypadkach, innego porównywalnego badania i oceny dostępnych informacji naukowych nadzorowanych przez EFSA . Środki te powinny odzwierciedlać nową lub zaktualizowaną analizę ryzyka lub odpowiednie informacje naukowe oraz, w stosownych przypadkach, powinny być zmieniane lub znoszone w celu odzwierciedlenia takiej analizy lub informacji. [Popr. 136]

6)	Wykonalność Środki wprowadzane w celu zarządzania ryzykiem związanym z agrofagiem powinny umożliwiać prawdopodobne osiągnięcie ich celów.

ZAŁĄCZNIK V

Treść świadectw fitosanitarnych dla wprowadzania na terytorium Unii

ZAŁĄCZNIK VI

Paszporty roślin

Część A

Paszporty roślin dla przemieszczania na terytorium Unii, o których mowa w art. 78 ust. 2 akapit pierwszy

Paszport roślin dla przemieszczania na terytorium Unii zawiera następujące elementy:

a)	słowa „Paszport roślin” w lewym górnym rogu;

b)	godło Unii Europejskiej w prawym górnym rogu;

c)	literę „A.”, po której w przypadku roślin i produktów roślinnych podaje się nazwę botaniczną danego gatunku lub taksonu roślin, lub, w stosownych przypadkach, nazwę danego przedmiotu;

d)	literę „B.”, po której podaje się dwuliterowy kod, o którym mowa w art. 63 lit. b), odpowiadający państwu członkowskiemu, w którym zarejestrowany jest podmiot zawodowy wydający paszport roślin, łącznik „–” i numer rejestracyjny danego podmiotu zawodowego;

e)	literę „C.”, po której podaje się numer partii danych roślin, produktów roślinnych lub przedmiotów;

f)	literę „D.”, po której można podać nazwę państwa trzeciego pochodzenia lub dwuliterowy kod, o którym mowa w art. 63 lit. b), odpowiadający państwu członkowskiemu pochodzenia.

2)	Numer partii, o którym mowa w pkt 1 lit. e), może być zastąpiony odniesieniem do niepowtarzalnego kodu kreskowego, hologramu, chipa lub innego nośnika danych umożliwiającego identyfikowalność, znajdującego się na partii.

Część B

Paszporty roślin dla wprowadzania do stref chronionych i przemieszczania w nich, o których mowa w art. 78 ust. 2 akapit drugi

Paszport roślin dla wprowadzania do stref chronionych i przemieszczania w nich zawiera następujące elementy:

a)	słowa „Paszport roślin – ZP” w lewym górnym rogu;

b)	bezpośrednio pod tymi słowami nazwę lub nazwy naukowe danego agrofaga lub agrofagów kwarantannowych dla strefy lub stref chronionych;

c)	godło Unii Europejskiej w prawym górnym rogu;

d)	literę „A.”, po której w przypadku roślin i produktów roślinnych podaje się nazwę botaniczną danego gatunku lub taksonu roślin, lub, w stosownych przypadkach, nazwę danego przedmiotu;

e)	literę „B.”, po której podaje się dwuliterowy kod, o którym mowa w art. 63 lit. b), odpowiadający państwu członkowskiemu, w którym zarejestrowany jest podmiot zawodowy wydający paszport roślin, łącznik „–” i numer rejestracyjny danego podmiotu zawodowego;

f)	literę „C.”, po której podaje się numer partii danych roślin, produktów roślinnych lub przedmiotów;

g)	literę „D.”, po której można podać nazwę państwa trzeciego pochodzenia lub dwuliterowy kod, o którym mowa w art. 63 lit. b), odpowiadający państwu członkowskiemu pochodzenia.

2)	Numer partii, o którym mowa w pkt 1 lit. f), może być zastąpiony odniesieniem do niepowtarzalnego kodu kreskowego, hologramu, chipa lub innego nośnika danych umożliwiającego identyfikowalność, znajdującego się na partii.

Część C

Paszporty roślin dla przemieszczania na terytorium Unii połączone z etykietą kwalifikacji, o których mowa w art. 78 ust. 3 akapit drugi

Paszport roślin dla przemieszczania na terytorium Unii, połączony we wspólną etykietę z etykietą urzędową, o której mowa w art. 19 rozporządzenia (UE) nr …/…. [Numer rozporządzenia w sprawie materiału przeznaczonego do reprodukcji roślin], lub z certyfikatem, o którym mowa w art. 122 tego rozporządzenia, zawiera następujące elementy:

a)	słowa „Paszport roślin” w lewym górnym rogu wspólnej etykiety;

b)	godło Unii Europejskiej w prawym górnym rogu wspólnej etykiety.

W ramach wspólnej etykiety paszport roślin jest umieszczony bezpośrednio nad etykietą urzędową lub, w stosownych przypadkach, certyfikatem, i ma taką samą szerokość.

Jeżeli lit. c), d), e) lub f), o których mowa w części A pkt 1, nie są zawarte w tej etykiecie urzędowej lub, w stosownych przypadkach, tym certyfikacie, literę taką umieszcza się w paszporcie roślin, o którym mowa w akapicie pierwszym.

2)	Część A pkt 2 stosuje się odpowiednio.

Część D

Paszporty roślin dla wprowadzania do stref chronionych i przemieszczania w nich, połączone z etykietą kwalifikacji o których mowa w art. 78 ust. 3 akapit trzeci

Paszport roślin dla wprowadzenia do stref chronionych i przemieszczania w nich, połączony we wspólną etykietę z etykietą urzędową, o której mowa w art. 19 rozporządzenia (UE) nr …/…. [Numer rozporządzenia w sprawie materiału przeznaczonego do reprodukcji roślin], lub z certyfikatem w rozumieniu art. 122 tego rozporządzenia, zawiera następujące elementy:

a)	słowa „Paszport roślin – ZP” w lewym górnym rogu wspólnej etykiety;

b)	bezpośrednio pod tymi słowami nazwę lub nazwy naukowe danego agrofaga lub agrofagów kwarantannowych dla strefy lub stref chronionych;

c)	godło Unii Europejskiej w prawym górnym rogu wspólnej etykiety.

W ramach wspólnej etykiety paszport roślin jest umieszczony bezpośrednio nad etykietą urzędową lub, w stosownych przypadkach, certyfikatem, i ma taką samą szerokość.

Jeżeli lit. d), e), f) lub g), o których mowa w części B pkt 1, nie są zawarte w tej etykiecie urzędowej lub, w stosownych przypadkach, tym certyfikacie, literę taką umieszcza się w paszporcie roślin, o którym mowa w akapicie pierwszym.

2)	Część B pkt 2 stosuje się odpowiednio.

ZAŁĄCZNIK VII

Znakowanie drewnianych materiałów opakowaniowych, o którym mowa w art. 91 ust. 1

Znak umieszczany na drewnianych materiałach opakowaniowych na podstawie art. 91 ust. 1 zawiera następujące elementy:

a)	logo IPPC po lewej stronie;

b)	po prawej stronie: dwuliterowy kod, o którym mowa w art. 63 lit. b), odpowiadający państwu członkowskiemu, w którym zarejestrowany jest podmiot zawodowy umieszczający to oznakowanie, łącznik „–”, numer rejestracyjny danego podmiotu zawodowego i litery „HT”;

W obrębie znaku nie umieszcza się żadnych innych informacji.

Znak nie może być sporządzany ręcznie.

ZAŁĄCZNIK VIII

Treść świadectw fitosanitarnych dla wywozu i powrotnego wywozu, o których mowa w art. 94 ust. 3 i art. 95 ust. 4

Część A

Świadectwa fitosanitarne dla wywozu, o których mowa w art. 94 ust. 3

Świadectwo fitosanitarne dla wyprowadzenia poza terytorium Unii do celów wywozu do państwa trzeciego zawiera następujące elementy:

słowa „Świadectwo fitosanitarne”, po którym umieszczone są kolejno:

(i)	litery „UE”;

(ii)	dwuliterowy kod, o którym mowa w art. 63 lit. b), odpowiadający państwu członkowskiemu, w którym zarejestrowany jest podmiot zawodowy występujący o wydanie świadectwa fitosanitarnego dla wywozu;

(iii)

ukośnik;

(iv)	niepowtarzalny kod identyfikacyjny świadectwa, składający się z cyfr lub kombinacji liter i cyfr, przy czym litery określają, w stosownych przypadkach, prowincję i dystrykt państwa członkowskiego, w którym zostało wydane świadectwo;

b)	słowa „Nazwa (imię i nazwisko) i adres eksportera”, po których podaje się nazwę (imię i nazwisko) i adres zarejestrowanego podmiotu występującego o wydanie świadectwa fitosanitarnego dla wywozu;

c)	słowa „Deklarowana nazwa (imię i nazwisko) i adres odbiorcy”, po których podaje się deklarowaną nazwę (imię i nazwisko) i adres odbiorcy;

d)	słowa „Organizacja ochrony roślin”, po których podaje się nazwę państwa członkowskiego, którego organizacja ochrony roślin wydaje świadectwo, a następnie słowa „do organizacji ochrony roślin”, po których podaje się nazwę lub, w stosownych przypadkach, nazwy, państwa lub państw przeznaczenia;

e)	słowa „Miejsce pochodzenia”, po których podaje się miejsce pochodzenia roślin, produktów roślinnych lub przedmiotów wchodzących w skład przesyłki, dla której wydawane jest świadectwo;

f)	słowa „Deklarowany środek transportu”, po których podaje się deklarowany środek transportu tej przesyłki;

g)	słowa „Deklarowane miejsce wprowadzenia”, po których podaje się deklarowane miejsce wprowadzenia tej przesyłki do państwa przeznaczenia;

h)	słowa „Znaki wyróżniające: liczba i opis opakowań; nazwa produktu; nazwa botaniczna roślin”, po których podaje się liczbę i rodzaj opakowań wchodzących w skład przesyłki;

i)	słowa „Deklarowana ilość”, po których podaje się jest ilość roślin, produktów roślinnych lub przedmiotów wchodzących w skład tej przesyłki, wyrażoną liczbowo lub jako masa;

słowa „Niniejszym zaświadcza się, że rośliny, produkty roślinne lub inne podlegające przepisom artykuły opisane w niniejszym świadectwie zostały poddane inspekcji lub badaniu zgodnie z właściwymi procedurami urzędowymi oraz są uważane za wolne od agrofagów kwarantannowych określonych przez umawiającą się stronę dokonującą przywozu oraz za spełniające obowiązujące wymogi fitosanitarne państwa przywozu, włącznie z wymogami dotyczącymi agrofagów podlegających przepisom i niebędących agrofagami kwarantannowymi. Uznaje się, że są praktycznie wolne od innych agrofagów.”;

słowa „Deklaracja dodatkowa”, po których umieszczana jest deklaracja dodatkowa, o której mowa w art. 67 ust. 2, i oświadczenie, o którym mowa w art. 67 ust. 3, oraz, nieobowiązkowo, dodatkowe informacje fitosanitarne dotyczące przesyłki. W przypadku braku miejsca na deklarację dodatkową należy wykorzystać drugą stronę formularza;

l)	słowa „Zabieg oczyszczania lub odkażania”;

m)	słowo „Zabieg”, po którym podaje się jest nazwę zabiegu, któremu została poddana ta przesyłka;

n)	słowa „Substancja chemiczna (składnik aktywny)”, po których podaje się nazwę składnika aktywnego substancji chemicznej wykorzystywanej do zabiegu, o którym mowa w lit. m);

o)	słowa „Czas trwania i temperatura”, po których podaje się czas trwania i, w stosownych przypadkach, temperaturę tego zabiegu;

p)	słowo „Stężenie”, po którym podaje się stężenie tej substancji chemicznej osiągane podczas tego zabiegu;

q)	słowo „Data”, po którym podaje się datę zastosowania zabiegu;

r)	słowa „Informacje dodatkowe”, po których podaje się wszelkie informacje dodatkowe, które właściwy organ chce umieścić na świadectwie;

s)	słowa „Miejsce wydania”, po których podaje się miejsca wydania świadectwa fitosanitarnego;

t)	słowo „Data”, po którym podaje się datę wydania świadectwa fitosanitarnego;

u)	słowa „Imię i nazwisko oraz podpis osoby upoważnionej”, po których umieszczane jest imię i nazwisko oraz podpis urzędnika wydającego i podpisującego świadectwo fitosanitarne;

v)	słowa „Pieczęć organizacji”, po których umieszczana jest urzędowa pieczęć właściwego organu wydającego świadectwo fitosanitarne.

2)	Wykorzystywany papier zawiera tłoczoną pieczęć właściwego organu, który podpisuje świadectwo fitosanitarne.

Część B

Świadectwa fitosanitarne dla powrotnego wywozu, o których mowa w art. 95 ust. 4

Świadectwo fitosanitarne dla wyprowadzenia poza terytorium Unii do celów powrotnego wywozu do państwa trzeciego zawiera następujące elementy:

słowa „Świadectwo fitosanitarne powrotnego wywozu”, po którym umieszczone są kolejno:

(i)	litery „UE”;

(ii)	dwuliterowy kod, o którym mowa w art. 63 lit. b), odpowiadający państwu członkowskiemu, w którym zarejestrowany jest podmiot zawodowy występujący o wydanie świadectwa fitosanitarnego dla powrotnego wywozu;

(iii)

ukośnik;

(iv)	niepowtarzalny kod identyfikacyjny świadectwa, składający się z cyfr lub kombinacji liter i cyfr, przy czym litery określają, w stosownych przypadkach, prowincję i okręg państwa członkowskiego, w którym zostało wydane świadectwo;

b)	słowa „Nazwa (imię i nazwisko) i adres eksportera”, po których podaje się nazwę (imię i nazwisko) i adres zarejestrowanego podmiotu występującego o wydanie świadectwa fitosanitarnego dla powrotnego wywozu;

c)	słowa „Deklarowana nazwa (imię i nazwisko) i adres odbiorcy”, po których podaje się deklarowaną nazwę (imię i nazwisko) i adres odbiorcy;

d)	słowa „Organizacja ochrony roślin”, po których podaje się nazwę państwa członkowskiego, którego organizacja ochrony roślin wydaje świadectwo, a następnie słowa „do organizacji ochrony roślin”, po których podaje się nazwę lub, w stosownych przypadkach, nazwy, państwa lub państw przeznaczenia;

e)	słowa „Miejsce pochodzenia”, po których podaje się miejsce pochodzenia roślin, produktów roślinnych lub przedmiotów wchodzących w skład przesyłki, dla której wydawane jest świadectwo;

f)	słowa „Deklarowany środek transportu”, po których podaje się deklarowany środek transportu tej przesyłki;

g)	słowa „Deklarowane miejsce wprowadzenia”, po których podaje się deklarowane miejsce wprowadzenia tej przesyłki do państwa przeznaczenia;

h)	słowa „Znaki wyróżniające: liczba i opis opakowań; nazwa produktu; nazwa botaniczna roślin”, po których podaje się liczbę i rodzaj opakowań wchodzących w skład przesyłki;

i)	słowa „Deklarowana ilość”, po których podaje się ilość roślin, produktów roślinnych lub przedmiotów wchodzących w skład tej przesyłki, wyrażoną liczbowo lub jako masa;

następujący tekst:

„Niniejszym zaświadcza się

—

że wyżej opisane rośliny lub produkty roślinne zostały przywiezione do…….……… (państwo powrotnego wywozu) z ………………. (państwo pochodzenia) i są objęte świadectwem fitosanitarnym nr………………., którego



*oryginał



*uwierzytelniony odpis jest dołączony do niniejszego świadectwa,

—

że są



*zapakowane



*przepakowane



*oryginalne



*nowe pojemniki,

—

że na podstawie

	*oryginalnego świadectwa fitosanitarnego

oraz

	*dodatkowej inspekcji

uznaje się, że są one zgodne z obowiązującymi przepisami fitosanitarnymi państwa przywozu, oraz

—	że podczas przechowywania w ……………… (państwo powrotnego wywozu) przesyłka nie była narażona na ryzyko porażenia lub infekcji.

*	Zaznaczyć właściwe pola”, w którym wpisywane są wymagane informacje i zaznaczane właściwe pola;

słowa „Deklaracja dodatkowa”, po których umieszczana jest deklaracja dodatkowa, o której mowa w art. 67 ust. 2, i oświadczenie, o którym mowa w art. 67 ust. 3, oraz, nieobowiązkowo, dodatkowe informacje fitosanitarne dotyczące przesyłki W przypadku braku miejsca na deklarację dodatkową należy wykorzystać drugą stronę formularza;

l)	słowa „Zabieg oczyszczania lub odkażania”;

m)	słowo „Zabieg”, po którym podaje się nazwę zabiegu, któremu została poddana ta przesyłka;

n)	słowa „Substancja chemiczna (składnik aktywny)”, po których podaje się nazwę składnika aktywnego substancji chemicznej wykorzystywanej do zabiegu, o którym mowa w lit. m);

o)	słowa „Czas trwania i temperatura”, po których podaje się czas trwania i, w stosownych przypadkach, temperaturę tego zabiegu;

p)	słowo „Stężenie”, po którym podaje się stężenie tej substancji chemicznej osiągane podczas tego zabiegu;

q)	słowo „Data”, po którym podaje się datę zastosowania zabiegu;

r)	słowa „Informacje dodatkowe”, po których podaje się wszelkie informacje dodatkowe, które właściwy organ chce umieścić na świadectwie;

s)	słowa „Miejsce wydania”, po których podaje się miejsca wydania świadectwa fitosanitarnego;

t)	słowo „Data”, po którym podaje się datę wydania świadectwa fitosanitarnego;

u)	słowa „Imię i nazwisko oraz podpis osoby upoważnionej”, po których umieszczane jest imię i nazwisko oraz podpis urzędnika wydającego i podpisującego świadectwo fitosanitarne;

v)	słowa „Pieczęć organizacji”, po których umieszczana jest urzędowa pieczęć właściwego organu wydającego świadectwo fitosanitarne.

2)	Wykorzystywany papier zawiera tłoczoną pieczęć właściwego organu, który podpisuje świadectwo fitosanitarne.

ZAŁĄCZNIK IX

Tabela korelacji

Dyrektywa Rady 69/464/EWG	Niniejsze rozporządzenie	Rozporządzenie (UE) nr …/…. [Numer rozporządzenia w sprawie kontroli urzędowych]
art. 1	art. 27 ust. 1	—
art. 2	art. 27 ust. 1 lit. d)	—
art. 3, 4 i 5	art. 27 ust. 1 lit. c)	—
art. 6	art. 27 ust. 1 lit. e)	—
art. 7	—	—
art. 8	art. 8	—
art. 9	art. 31 ust. 1	—
art. 10 i 11	art. 27 ust. 1 lit. c)	—
art. 12 i 13	—	—

Dyrektywa Rady 93/85/EWG	Niniejsze rozporządzenie	Rozporządzenie (UE) nr …/…. [Numer rozporządzenia w sprawie kontroli urzędowych]
art. 1	art. 27 ust. 1	—
art. 2	art. 27 ust. 1 lit. f)	—
art. 3	art. 9	—
art. 4–8	art. 27 ust. 1 lit. a), b) i c)	—
art. 9	—	—
art. 10	art. 8	—
art. 11	art. 31 ust. 1	—
art. 12	art. 27 ust. 1	—
art. 13–15	—	—
załączniki I–V	art. 27 ust. 1	—

dyrektywa Rady 98/57/WE	niniejsze rozporządzenie	rozporządzenie (UE) nr …/…. [Numer rozporządzenia w sprawie kontroli urzędowych]
art. 1	art. 27 ust. 1	—
art. 2	art. 27 ust. 1 lit. f)	—
art. 3	art. 9	—
art. 4–7	art. 27 ust. 1 lit. a), b) i c)	—
art. 8	—	—
art. 9	art. 8	—
art. 10	art. 31 ust. 1	—
art. 11	art. 27 ust. 1	—
art. 12–14	—	—
załączniki I–VII	art. 27 ust. 1	—

dyrektywa Rady 2007/33/WE	niniejsze rozporządzenie	rozporządzenie (UE) nr …/…. [Numer rozporządzenia w sprawie kontroli urzędowych]
art. 1	art. 27 ust. 1	—
art. 2 i 3	art. 27 ust. 1 i 2	—
art. 4–8	art. 27 ust. 1 lit. f)	—
art. 9–13	art. 27 ust. 1 i 2	—
art. 14	art. 8	—
art. 15	art. 31 ust. 1	—
art. 16	art. 27 ust. 1	—
art. 17	art. 99	—
art. 18–20	—	—
załączniki I–IV	art. 27 ust. 1	—

dyrektywa Rady 2000/29/WE	niniejsze rozporządzenie	rozporządzenie (UE) nr …/…. [Numer rozporządzenia w sprawie kontroli urzędowych]
art. 1 ust. 1, 2 i 3	art. 1	—
art. 1 ust. 4	—	art. 3
art. 1 ust. 5 i 6	—	—
art. 2 ust. 1 lit. a)	art. 2 pkt 1	—
art. 2 ust. 1 lit. b)	art. 2 pkt 2	—
art. 2 ust. 1 lit. c)	—	—
art. 2 ust. 1 lit. d)	art. 2 pkt 3	—
art. 2 ust. 1 lit. e)	art. 1 ust. 1	—
art. 2 ust. 1 lit. f)	art. 73	—
art. 2 ust. 1 lit. g)	—	art. 3, 25 i 36
art. 2 ust. 1 lit. h)	art. 32–35	—
art. 2 ust. 1 lit. i) akapit pierwszy	art. 71	art. 4
art. 2 ust. 1 lit. i) akapit drugi	—	art. 4 i 19
art. 2 ust. 1 lit. i) akapit trzeci	—	art. 129
art. 2 ust. 1 lit. j)	—	art. 2 pkt 28
art. 2 ust. 1 lit. k)	—	art. 3
art. 2 ust. 1 lit. l)	—	art. 3
art. 2 ust. 1 lit. m)	—	art. 3
art. 2 ust. 1 lit. n)	—	art. 3
art. 2 ust. 1 lit. o)	art. 2 pkt 6	—
art. 2 ust. 1 lit. p)	—	art. 2 pkt 26
art. 2 ust. 1 lit. q)	—	—
art. 2 ust. 1 lit. r)	—	art. 2 pkt 48
art. 2 ust. 2	art. 2 pkt 2 akapit drugi	—
art. 3 ust. 1	art. 5 ust. 1	—
art. 3 ust. 2 i 3	art. 5 ust. 1, art. 37 ust. 1 i art. 41 ust. 3	—
art. 3 ust. 4	—	—
art. 3 ust. 5	art. 32 ust. 2 i art. 50 ust. 3	—
art. 3 ust. 6	art. 5 ust. 2 i art. 32 ust. 3	—
art. 3 ust. 7	art. 5 ust. 3, art. 27 ust. 1 i art. 37 ust. 1	—
art. 3 ust. 8 i 9	art. 8, 46 i 54	—
art. 4 ust. 1	art. 40 ust. 1	—
art. 4 ust. 2	art. 49 ust. 1	—
art. 4 ust. 3	—	—
art. 4 ust. 4	—	—
art. 4 ust. 5	art. 8, 46 i 54	—
art. 4 ust. 6	art. 44	—
art. 5 ust. 1	art. 40 ust. 3	—
art. 5 ust. 2	art. 49 ust. 3	—
art. 5 ust. 3	art. 40 ust. 2 i art. 49 ust. 2	—
art. 5 ust. 4	art. 51 i 70	—
art. 5 ust. 5	art. 8, 46 i 54	—
art. 5 ust. 6	art. 44	—
art. 6 ust. 1–4	art. 82 ust. 1, 2 i 3	—
art. 6 ust. 5 akapit pierwszy i drugi	art. 82 ust. 1, 2 i 3	—
art. 6 ust. 5 akapit trzeci	art. 61 i 64	—
art. 6 ust. 5 akapit czwarty	art. 10	—
art. 6 ust. 5 akapit piąty	art. 76	—
art. 6 ust. 6	art. 61 i 65	—
art. 6 ust. 7	art. 76	—
art. 6 ust. 8 tiret pierwsze	—	—
art. 6 ust. 8 tiret drugie	art. 53	—
art. 6 ust. 8 tiret trzecie	art. 82 ust. 4	—
art. 6 ust. 8 tiret czwarte	art. 62, 65 i 85	—
art. 6 ust. 8 tiret piąte	—	—
art. 6 ust. 8 tiret szóste	art. 76	—
art. 6 ust. 9	art. 62	—
art. 10 ust. 1	art. 78 ust. 3, art. 80, art. 81 i art. 82	—
art. 10 ust. 2	art. 74, 75 i 76	—
art. 10 ust. 3	art. 88	—
art. 10 ust. 4	art. 82 ust. 4	—
art. 11 ust. 1	art. 82 ust. 1	—
art. 11 ust. 2	—	—
art. 11 ust. 3	—	art. 19 lit. d)
art. 11 ust. 4	art. 87	—
art. 11 ust. 5	art. 87	—
art. 12 ust. 1	—	art. 43, 134, 135 i 136
art. 12 ust. 2	art. 65 ust. 3, art. 88 ust. 5 i art. 90 ust. 2	art. 4 ust. 1 lit. g) i h)
art. 12 ust. 3	—	art. 115
art. 12 ust. 4	art. 41 ust. 4 i art. 90 ust. 1 i 5	art. 19 lit. d), art. 103, art. 130, art. 134, art. 135 i art. 136
art. 13 ust. 1 i 2	art. 71 ust. 5	art. 45 i art. 89 ust. 1 lit. f)
art. 13 ust. 3 i 4	—	—
art. 13a ust. 1	—	art. 47
art. 13a ust. 2	—	art. 52
art. 13a ust. 3	art. 71	—
art. 13a ust. 4	art. 71	—
art. 13a ust. 5	—	art. 50 i 52
art. 13b ust. 1	—	art. 63
art. 13b ust. 2	—	art. 49
art. 13b ust. 3	—	art. 46
art. 13b ust. 4	—	art. 46
art. 13b ust. 5	—	art. 46
art. 13b ust. 6	—	—
art. 13c ust. 1 lit. a)	—	art. 55
art. 13c ust. 1 lit. b)	art. 61	—
art. 13c ust. 1 lit. c)	—	art. 54, 55 i 56
art. 13c ust. 2 lit. a)	—	art. 47
art. 13c ust. 2 lit. b)	—	art. 51
art. 13c ust. 2 lit. c)	—	art. 51
art. 13c ust. 2 lit. d)	—	art. 51
art. 13c ust. 2 lit. e)	—	art. 49, 50 i 51
art. 13c ust. 2 lit. f)	—	art. 47
art. 13c ust. 3	—	art. 55 i 130
art. 13c ust. 4	—	art. 55, 58 i 62
art. 13c ust. 5	—	—
art. 13c ust. 6	art. 89	—
art. 13c ust. 7	art. 72	art. 134, 135 i 136
art. 13c ust. 8	art. 40 ust. 4, art. 41 ust. 4, art. 49 ust. 5, art. 50 ust. 4 i art. 97	art. 130
art. 13d ust. 1	—	art. 77 i 78
art. 13d ust. 2	—	art. 79
art. 13d ust. 3	—	art. 79 i 83
art. 13d ust. 4	—	art. 80
art. 13d ust. 5	—	art. 78 i 79
art. 13d ust. 6	—	—
art. 13d ust. 7	—	—
art. 13e	art. 94 i 95	—
art. 14	art. 5 ust. 3 i 4, art. 32 ust. 3, art. 37 ust. 2 i 3, art. 40 ust. 2, art. 41 ust. 2, art. 49 ust. 2, art. 50 ust. 2, art. 68 ust. 2 i 3, art. 69 ust. 2 i 3, art. 74 ust. 2 i 3 i art. 75 ust. 2 i 3	—
art. 15 ust. 1	art. 41 ust. 2 akapit pierwszy	—
art. 15 ust. 2	art. 41 ust. 2 akapit drugi	—
art. 15 ust. 3	art. 67 ust. 3	—
art. 15 ust. 4	—	—
art. 16 ust. 1	art. 10 ust. 1 i 2 i art. 16	—
art. 16 ust. 2 akapit pierwszy	art. 28	—
art. 16 ust. 2 akapit drugi	art. 14 ust. 1	—
art. 16 ust. 2 akapit trzeci	art. 14 ust. 1	—
art. 16 ust. 2 akapit czwarty	—	—
art. 16 ust. 3	art. 29	—
art. 16 ust. 4	art. 27 ust. 1, art. 29 ust. 1 i art. 47 ust. 1	—
art. 16 ust. 5	art. 27 ust. 6, art. 29 ust. 6 i art. 47 ust. 4	—
art. 18	art. 99	—
art. 20	—	—
art. 21 ust. 1	—	art. 115 ust. 1 i 2
art. 21 ust. 2	—	art. 115 ust. 4
art. 21 ust. 3	—	art. 115 ust. 1 i 3
art. 21 ust. 4	—	art. 115 ust. 1 i 3
art. 21 ust. 5	—	art. 117 i 118
art. 21 ust. 6	art. 97	art. 130
art. 21 ust. 7	—	—
art. 21 ust. 8	—	—
art. 22	—	—
art. 23 ust. 1	—	—
art. 23 ust. 2	—	—
art. 23 ust. 3	art. 102	—
art. 23 ust. 4	—	—
art. 23 ust. 5 akapit pierwszy	—	—
art. 23 ust. 5 akapit drugi	—	—
art. 23 ust. 5 akapit trzeci	—	—
art. 23 ust. 5 akapit czwarty	—	—
art. 23 ust. 5 akapit piąty	—	—
art. 23 ust. 6 akapit pierwszy	—	—
art. 23 ust. 6 akapit drugi	—	—
art. 23 ust. 6 akapit trzeci	—	—
art. 23 ust. 6 akapit czwarty	—	—
art. 23 ust. 7	—	—
art. 23 ust. 8	—	—
art. 23 ust. 9	—	—
art. 23 ust. 10	—	—
art. 24 ust. 1	—	—
art. 24 ust. 2	—	—
art. 24 ust. 3	—	—
art. 25	—	—
art. 26	—	—
art. 27	—	art. 87 ust. 2
art. 27a	—	art. 107–110
art. 28	—	—
art. 29	—	—
załącznik I część A sekcja I	art. 5 ust. 2	—
załącznik I część A sekcja II	art. 5 ust. 2	—
załącznik I część B	art. 32 ust. 3	—
załącznik II część A sekcja I	art. 5 ust. 2	—
załącznik II część A sekcja II	art. 37 ust. 2	—
załącznik II część B	art. 32 ust. 3	—
załącznik III część A	art. 40 ust. 1	—
załącznik III część B	art. 49 ust. 1	—
załącznik IV część A	art. 41 ust. 1	—
załącznik IV część B	art. 50 ust. 1	—
załącznik V część A pkt I	art. 74 ust. 1	—
załącznik V część A pkt II	art. 75 ust. 1	—
załącznik V część B pkt I	art. 68 ust. 1	—
załącznik V część B pkt II	art. 69 ust. 1	—
załącznik VI	—	—
załącznik VII	załącznik VIII	—
załącznik VIII	—	—
załącznik VIIIa	—	—
załącznik IX	—	—

22.12.2017

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 443/722

P7_TA(2014)0383

Bezpieczeństwo produktów konsumpcyjnych ***

Rezolucja ustawodawcza Parlamentu Europejskiego z dnia 15 kwietnia 2014 r. w sprawie wniosku dotyczącego rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady w sprawie bezpieczeństwa produktów konsumpcyjnych, uchylającego dyrektywę Rady 87/357/EWG oraz dyrektywę 2001/95/WE COM(2013)0078 – C7-0042/2013 – 2013/0049(COD)

(Zwykła procedura ustawodawcza: pierwsze czytanie)

(2017/C 443/62)

Parlament Europejski,

—	uwzględniając wniosek Komisji przedstawiony Parlamentowi Europejskiemu i Radzie (COM(2013)0078),

—	uwzględniając art. 294 ust. 2 oraz art. 114 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej, zgodnie z którymi wniosek został przedstawiony Parlamentowi przez Komisję (C7–0042/2013),

—	uwzględniając art. 294 ust. 3 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej,

—	uwzględniając opinię Europejskiego Komitetu Ekonomiczno-Społecznego z dnia 22 maja 2013 r. (1),

—	uwzględniając art. 55 Regulaminu,

—	uwzględniając sprawozdanie Komisji Rynku Wewnętrznego i Ochrony Konsumentów oraz opinie Komisji Handlu Międzynarodowego, Komisji Przemysłu, Badań Naukowych i Energii oraz Komisji Prawnej (A7-0355/2013),

przyjmuje poniższe stanowisko w pierwszym czytaniu;

zwraca się do Komisji o ponowne przekazanie mu sprawy, jeśli uzna ona za stosowne wprowadzić znaczące zmiany do swojego wniosku lub zastąpić go innym tekstem;

zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania stanowiska Parlamentu Radzie i Komisji, a także parlamentom narodowym.

(1) Dz.U. C 271 z 19.9.2013, s. 81.

P7_TC1-COD(2013)0049

Stanowisko Parlamentu Europejskiego przyjęte w pierwszym czytaniu w dniu 15 kwietnia 2014 r. w celu przyjęcia rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr …/2014 w sprawie bezpieczeństwa produktów konsumpcyjnych, uchylającego dyrektywę Rady 87/357/EWG oraz dyrektywę 2001/95/WE Parlamentu Europejskiego i Rady

(Tekst mający znaczenie dla EOG)

PARLAMENT EUROPEJSKI I RADA UNII EUROPEJSKIEJ,

uwzględniając Traktat o funkcjonowaniu Unii Europejskiej, w szczególności jego art. 114,

uwzględniając wniosek Komisji Europejskiej,

po przekazaniu projektu aktu ustawodawczego parlamentom narodowym,

uwzględniając opinię Europejskiego Komitetu Ekonomiczno-Społecznego (1),

stanowiąc zgodnie ze zwykłą procedurą ustawodawczą (2),

a także mając na uwadze, co następuje:

(1)

W dyrektywie 2001/95/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 3 grudnia 2001 r. w sprawie ogólnego bezpieczeństwa produktów (3) ustanowiono podstawowy wymóg dotyczący produktów na rynku wewnętrznym , zgodnie z którym produkty konsumpcyjne muszą być bezpieczne, a organy nadzoru rynku państw członkowskich muszą podejmować skuteczne działania przeciwko produktom niebezpiecznym oraz wymieniać informacje w tym zakresie za pośrednictwem wspólnotowego systemu szybkiego informowania RAPEX. Należy wprowadzić znaczące zmiany w dyrektywie 2001/95/WE, aby poprawić jej funkcjonowanie oraz zapewnić spójność z nowymi przepisami prawa UE dotyczącymi nadzoru rynku, obowiązków podmiotów gospodarczych i normalizacji. W celu zapewnienia jasności przepisów należy uchylić dyrektywę 2001/95/WE i zastąpić ją niniejszym rozporządzeniem. [Popr. 1]

(2)

Rozporządzenie jest odpowiednim instrumentem prawnym, ponieważ ustanawia jasne i szczegółowe przepisy, które nie dają państwom członkowskim możliwości ich rozbieżnej transpozycji i rozbieżnego stosowania . Rozporządzenie gwarantuje, że dane wymagania prawne mają zastosowanie w tym samym czasie w całej Unii. [Popr. 2]

(3)

Niniejsze W celu zapewnienia wysokiego poziomu ochrony konsumentów Unia powinna przyczyniać się do ochrony zdrowia i bezpieczeństwa konsumentów. Pod tym względem niniejsze rozporządzenie ma przyczynić zasadnicze znaczenie dla realizacji podstawowego założenia, jakim jest stworzenie wewnętrznego rynku bezpiecznych produktów, a jednocześnie przyczynia się do osiągnięcia celów, o których mowa w art. 169 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej ( TFUE). W szczególności jego celem jest zapewnienie funkcjonowania rynku wewnętrznego w odniesieniu do produktów przeznaczonych dla konsumentów dzięki wprowadzeniu jednolitych przepisów w zakresie ogólnego wymogu bezpieczeństwa, kryteriów oceny i obowiązków podmiotów gospodarczych. Zważywszy, że przepisy dotyczące nadzoru rynku, w tym przepisy w sprawie RAPEX, są zawarte w rozporządzeniu (UE) nr […/…] [w sprawie nadzoru rynku w odniesieniu do produktów] (4) , które ma zastosowanie także do produktów objętych niniejszym rozporządzeniem, nie ma potrzeby wprowadzania w niniejszym akcie dodatkowych przepisów dotyczących nadzoru rynku lub systemu RAPEX. [Popr. 3]

(3a)

Niniejsze rozporządzenie powinno mieć na celu w szczególności zapewnienie funkcjonowania rynku wewnętrznego w odniesieniu do produktów przeznaczonych dla konsumentów dzięki wprowadzeniu jednolitych przepisów w zakresie ogólnego wymogu bezpieczeństwa, kryteriów oceny bezpieczeństwa produktów i obowiązków podmiotów gospodarczych. Zważywszy, że przepisy dotyczące nadzoru rynku, w tym przepisy w sprawie RAPEX, są zawarte w rozporządzeniu (UE) nr […/…] Parlamentu Europejskiego i Rady (5) (*1) , nie ma potrzeby wprowadzania w niniejszym rozporządzeniu dodatkowych przepisów dotyczących nadzoru rynku lub systemu RAPEX. [Popr. 4]

(3b)

Bezpieczeństwo konsumentów zależy w dużym stopniu od czynnego egzekwowania przestrzegania unijnych wymogów dotyczących bezpieczeństwa produktów. Należy nieprzerwanie usprawniać działania podejmowane w zakresie nadzoru rynku na szczeblu krajowym i na szczeblu Unii oraz zwiększać ich skuteczność, aby sprostać zmieniającym się stale wyzwaniom globalnego rynku i coraz bardziej złożonego łańcucha dostaw. Niesprawne systemy nadzoru rynku mogą zakłócać konkurencję, zagrażać bezpieczeństwu konsumentów i podważać zaufanie obywateli do rynku wewnętrznego. Państwa członkowskie powinny zatem opracować systematyczne podejścia w celu zapewnienia coraz większej skuteczności nadzoru rynku i innych działań w zakresie egzekwowania przepisów, a także zapewnić dostęp do nich opinii publicznej i zainteresowanych stron. [Popr. 5]

(4)

Unijne przepisy dotyczące żywności, pasz i powiązanych obszarów tworzą szczególny system prawny, który zapewnia bezpieczeństwo objętych nim produktów. Niniejsze rozporządzenie nie powinno zatem mieć zastosowania do tych produktów, z wyjątkiem materiałów i wyrobów przeznaczonych do kontaktu z żywnością w takim zakresie, w jakim związane z nimi zagrożenia nie są objęte rozporządzeniem (WE) nr nr 1935/2004 Parlamentu Europejskiego i Rady (6) lub innymi przepisami dotyczącymi żywności, które obejmują tylko zagrożenia chemiczne i biologiczne związane z żywnością.

(5)	Produkty lecznicze przed wprowadzeniem do obrotu podlegają ocenie, w ramach której poddaje się je specjalnej analizie stosunku korzyści do ryzyka. Należy zatem wyłączyć te produkty z zakresu stosowania niniejszego rozporządzenia.

(6)

Niniejsze rozporządzenie nie obejmuje usług. Jednakże, aby zagwarantować ochronę zdrowia i bezpieczeństwa konsumentów, rozporządzenie to powinno stosować się do wszystkich produktów używanych przez konsumentów, dostarczanych lub udostępnianych konsumentom im w kontekście świadczenia usług, w tym do produktów, z którymi konsumenci bezpośrednio stykają się w trakcie świadczenia usług. Z zakresu niniejszego rozporządzenia należy wyłączyć sprzęt, który jest obsługiwany przez usługodawcę w ramach świadczenia usług konsumentom i jest wykorzystywany przez konsumentów do przemieszczania się czy podróży, gdyż sprzęt ten powinien być rozpatrywany w kontekście bezpieczeństwa świadczonej usługi. [Popr. 6]

(6a)

Produkty zaprojektowane wyłącznie do użytku profesjonalnego, które następnie trafiły na rynek konsumencki, powinny być objęte zakresem niniejszego rozporządzenia, ponieważ mogą stanowić zagrożenie dla zdrowia i bezpieczeństwa konsumentów w warunkach dających się w uzasadniony sposób przewidzieć. [Popr. 7]

(6b)	Z zakresu niniejszego rozporządzenia należy wyłączyć sprzęt obsługiwany przez usługodawcę i wykorzystywany przez konsumentów do podróży, ponieważ trzeba go rozpatrywać w powiązaniu z bezpieczeństwem świadczonej usługi. [Popr. 8]

(7)

Pomimo rozwoju unijnego prawodawstwa harmonizacyjnego w poszczególnych sektorach, które reguluje aspekty związane z bezpieczeństwem poszczególnych produktów lub ich kategorii, praktycznie niemożliwe jest przyjęcie przepisów unijnych dotyczących wszystkich produktów konsumpcyjnych, które już istnieją lub mogą w przyszłości się pojawić. Wciąż zatem potrzebne są ramy prawne o charakterze horyzontalnym, które wypełnią luki i zapewnią ochronę konsumenta niezagwarantowaną innymi przepisami, w szczególności w perspektywie osiągnięcia wysokiego poziomu ochrony zdrowia i bezpieczeństwa konsumentów, wymaganego art. 114 i 169 TFUE.

(8)

W odniesieniu do produktów konsumpcyjnych objętych niniejszym rozporządzeniem należy wyraźnie odgraniczyć zakres jego stosowania od zakresu unijnego prawodawstwa harmonizacyjnego w poszczególnych sektorach. O ile ogólny wymóg bezpieczeństwa produktów oraz powiązane z nim przepisy , o których mowa w rozdziale I niniejszego rozporządzenia, powinny stosować się do wszystkich produktów konsumpcyjnych, obowiązki podmiotów gospodarczych nie powinny mieć zastosowania w przypadkach, w których unijne prawodawstwo harmonizacyjne przewiduje równoważne obowiązki, takie jak unijne przepisy dotyczące kosmetyków, zabawek, urządzeń elektrycznych lub wyrobów budowlanych. [Popr. 9]

(9)

Aby zapewnić spójność niniejszego rozporządzenia i unijnego prawodawstwa harmonizacyjnego w poszczególnych sektorach w zakresie poszczególnych obowiązków podmiotów gospodarczych, przepisy dotyczące producentów, upoważnionych przedstawicieli, importerów i dystrybutorów powinny być oparte na przepisach odniesienia zawartych w decyzji nr 768/2008 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 9 lipca 2008 r. w sprawie wspólnych ram dotyczących wprowadzania produktów do obrotu (7). Niemniej jednak unijne ustawodawstwo harmonizujące nie powinno nakładać niepotrzebnych obciążeń administracyjnych na podmioty gospodarcze. [Popr. 10]

(10)	Zakres niniejszego rozporządzenia nie powinien być ograniczony do konkretnych technik sprzedaży produktów konsumpcyjnych, a zatem powinien obejmować także sprzedaż na odległość , np . sprzedaż z zastosowaniem rozwiązań elektronicznych, online czy za pośrednictwem platform sprzedaży . [Popr. 11]

(11)

Niniejsze rozporządzenie powinno mieć zastosowanie do produktów używanych, które ponownie znajdują się w łańcuchu dostaw w ramach działalności handlowej, pod warunkiem że jako takie zostały wprowadzone do obrotu, oraz do produktów używanych, wprowadzonych pierwotnie do obrotu po wejściu w życie niniejszego rozporządzenia, poza produktami używanymi, co do których konsument nie może w uzasadniony sposób oczekiwać, że spełniają aktualne normy bezpieczeństwa, takich jak antyki. [Popr. 12]

(12)

Niniejsze rozporządzenie powinno także stosować się do produktów konsumpcyjnych, które, nie będąc żywnością, przypominają ją i można mogą sprawiać, że osoby, zwłaszcza małe dzieci, pomylą je z nią pomylić, przez co konsumenci, zwłaszcza dzieci, mogą wkładać żywnością i w konsekwencji włożą te produkty do ust, będą je ssać je lub połykać, co może spowodować na przykład udławienie, zatrucie, perforację lub niedrożność przewodu pokarmowego zgon lub obrażenia, w związku z czym niniejsze rozporządzenie powinno zakazywać wprowadzania takich produktów do obrotu, ich przywozu, produkcji i wywozu . Te produkty przypominające żywność były do tej pory uregulowane dyrektywą Rady 87/357/EWG z dnia 25 czerwca 1987 r. w sprawie zbliżenia ustawodawstw państw członkowskich dotyczących produktów, których wygląd wskazuje na przeznaczenie inne niż rzeczywiste, zagrażających zdrowiu lub bezpieczeństwu konsumentów (8), którą to dyrektywę należy uchylić. [Popr. 13]

(13)

Bezpieczeństwo produktów należy oceniać z uwzględnieniem wszystkich istotnych aspektów, szczególnie ich właściwości , składu, oryginalności, materiałów, elementów składowych i prezentacji produktu i jego opakowania oraz kategorii konsumentów, którzy prawdopodobnie będą używać danych produktów, biorąc pod uwagę podatność konsumentów na zagrożenia, zwłaszcza dzieci, osób w podeszłym wieku i osób niepełnosprawnych. [Popr. 14]

(13a)

Zasada ostrożności, o której mowa w art. 191 ust. 2 TFUE i którą opisano m.in. w komunikacie Komisji z dnia 2 lutego 2000 r. zatytułowanym „W sprawie zasady ostrożności”, jest podstawową zasadą dotyczącą bezpieczeństwa produktów i bezpieczeństwa konsumentów i należy ją odpowiednio uwzględniać przy określaniu kryteriów oceny bezpieczeństwa produktu. [Popr. 15]

(13b)

Niniejsze rozporządzenie powinno uwzględniać „produkty atrakcyjne dla dzieci”, których projekt, opakowanie i właściwości sposób przypominają pod jakimkolwiek względem zabawkę lub przedmiot atrakcyjny dla dzieci lub przeznaczony do używania przez dzieci. Produkty atrakcyjne dla dzieci należy ponadto ocenić pod względem poziomu stwarzanego przez nie zagrożenia oraz należy podjąć stosowne działania w celu ograniczenia tego zagrożenia. [Popr. 16]

(13c)

Dokonując oceny bezpieczeństwa produktu, należy zwrócić szczególną uwagę na to, czy produkt ten spowodował urazy zarejestrowane w ogólnoeuropejskiej bazie danych o urazach, zgodnie z rozporządzeniem (UE) nr …/… (*2) . [Popr. 17]

(14)

Aby zapobiec nakładaniu się wymagań dotyczących bezpieczeństwa i kolizji z innymi przepisami unijnymi, produkt zgodny z unijnym prawodawstwem harmonizacyjnym w poszczególnych sektorach, które ma na celu ochronę zdrowia i bezpieczeństwa ludzi, powinien być uważany za bezpieczny w świetle niniejszego rozporządzenia.

(15)

Podmioty gospodarcze powinny być odpowiedzialne za zgodność produktów z wymaganiami, stosownie do ich ról w łańcuchu dostaw, tak by zapewnić wysoki poziom ochrony zdrowia i bezpieczeństwa konsumentów. W tym względzie należy ściśle dostosować przepisy dotyczące obowiązków podmiotów gospodarczych zawarte w decyzji nr 768/2008/WE, ponieważ zapewni to w niniejszym rozporządzeniu równe warunki pod względem obowiązków podmiotów gospodarczych objętych unijnym ustawodawstwem harmonizacyjnym i podmiotów gospodarczych objętych niezharmonizowanym ustawodawstwem. [Popr. 20]

(15a)

W przypadku produktów, które nie podlegają unijnemu prawodawstwu harmonizacyjnemu, normom europejskim lub przepisom krajowym w zakresie wymogów dotyczących zdrowia i bezpieczeństwa, podmioty gospodarcze powinny ocenić bezpieczeństwo produktów według szczególnych kryteriów i na tej podstawie określić poziom zagrożenia związany z danym produktem. W przeprowadzeniu oceny bezpieczeństwa podmiotom gospodarczym mogą pomóc organy nadzoru rynku. [Popr. 21]

(15b)

Aby ułatwić wprowadzanie do obrotu produktów bezpiecznych, podmioty gospodarcze, w szczególności małe i średnie przedsiębiorstwa (MŚP), powinny mieć możliwość spełnienia wymogów niniejszego rozporządzenia przez tworzenie konsorcjów mających dwojaki cel – zagwarantowanie przestrzegania wymogów bezpieczeństwa dotyczących produktów i norm dotyczących wysokiej jakości, jak również zmniejszenie kosztów i biurokracji ciążących na poszczególnych przedsiębiorstwach. [Popr. 22]

(16)

Wszystkie podmioty gospodarcze uczestniczące w łańcuchu dostaw i dystrybucji powinny wprowadzać właściwe środki, aby zapewnić udostępnianie przez siebie na rynku wyłącznie produktów zgodnych z niniejszym rozporządzeniem. Konieczne jest określenie wyraźnego i proporcjonalnego podziału obowiązków stosownie do ról odgrywanych przez poszczególne podmioty w procesie dostaw i dystrybucji.

(16a)

Producenci powinni dopilnować, aby produkty, które wprowadzają do obrotu, były projektowane i wytwarzane zgodnie z wymogami bezpieczeństwa określonymi w niniejszym rozporządzeniu. Aby sprecyzować obowiązki producenta i zmniejszyć do minimum związane z nimi obciążenia administracyjne, Komisja powinna opracować ogólną unijną metodologię oceny ryzyka w odniesieniu do produktów i stworzyć przyjazne dla użytkowników elektroniczne narzędzia analizy ryzyka. W ramach tej metodologii należy – w oparciu o najlepsze praktyki i wkład zainteresowanych stron – stworzyć skuteczne narzędzie oceny ryzyka, z którego producenci mogliby korzystać, projektując produkty. [Popr. 23]

(16b)

Aby ułatwić komunikację między podmiotami gospodarczymi, organami nadzoru rynku i konsumentami, państwa członkowskie powinny zachęcać podmioty gospodarcze do podawania oprócz adresu pocztowego również adresu internetowego. [Popr. 24]

(17)	Importerzy odpowiadają za to, by produkty pochodzące z państw trzecich, które wprowadzają do obrotu w Unii, były zgodne z wymaganiami niniejszego rozporządzenia. Należy zatem zawrzeć w niniejszym rozporządzeniu specyficzne obowiązki importerów.

(18)	Dystrybutorzy udostępniają produkty na rynku po ich wprowadzeniu do obrotu przez producenta lub importera i powinni postępować z należytą starannością, tak obchodząc się z produktem, by nie miało to negatywnego wpływu na jego zgodność z niniejszym rozporządzeniem.

(18a)

Dystrybutor powinien zagwarantować, że producent i importer wywiązali się ze swoich obowiązków, tzn. sprawdzić, czy na produkcie lub opakowaniu wskazano nazwę, nazwę modelu, znak towarowy lub adres, pod którym można skontaktować się z producentem i importerem, a także czy na produkcie umieszczono numer partii i serii producenta lub inny element służący identyfikacji produktu. Dystrybutor nie powinien sprawdzać każdego produktu z osobna, jeżeli nie stwierdzi, że producent lub importer nie spełnił obowiązków. [Popr. 25]

(19)	Każdy podmiot gospodarczy wprowadzający produkt do obrotu pod własną nazwą lub znakiem towarowym bądź modyfikujący produkt w sposób, który może wpłynąć na zgodność produktu z wymaganiami niniejszego rozporządzenia, powinien być uznany za producenta i przyjąć jego obowiązki z tego tytułu.

(20)

Zapewnienie identyfikacji i identyfikowalności produktów w całym łańcuchu dostaw pomaga identyfikować podmioty gospodarcze i ułatwia wprowadzanie skutecznych działań naprawczych w stosunku do produktów niebezpiecznych, na przykład odzyskanie określonych produktów. Identyfikacja i identyfikowalność produktów zapewnia zatem konsumentom i podmiotom gospodarczym uzyskanie rzetelnych informacji o produktach niebezpiecznych, co wzmacnia zaufanie do rynku i pozwala uniknąć zbędnych zakłóceń handlu. Należy zatem zamieszczać na produktach informacje pozwalające na ich identyfikację, w tym identyfikację producenta i, w stosownych przypadkach, importera. Producenci powinni także sporządzać dokumentację techniczną dotyczącą swoich produktów w sposób, który uważają za najbardziej właściwy i opłacalny, na przykład w formie elektronicznej. Ponadto podmioty gospodarcze powinny być zobowiązane do identyfikacji podmiotów, które dostarczyły im dany produkt, oraz podmiotów, którym ten produkt dostarczyły. Przetwarzanie danych osobowych do celów niniejszego rozporządzenia podlega przepisom dyrektywy 95/46/WE Parlamentu Europejskiego i Rady (9).

(20a)

W związku z globalizacją, powszechniejszym stosowaniem outsourcingu oraz wzrostem handlu międzynarodowego więcej produktów podlega wymianie handlowej na światowych rynkach i w związku z tym ścisła współpraca organów regulacyjnych oraz innych podmiotów na świecie w dziedzinie bezpieczeństwa produktów konsumpcyjnych ma kluczowe znaczenie w stawianiu czoła wyzwaniom pojawiającym się w związku ze złożonym łańcuchem dostaw i rosnącą wielkością handlu. W szczególności należy zachęcić Komisję do zwrócenia większej uwagi na bezpieczeństwo produktów w fazie projektowania w drodze dwustronnej współpracy z organami nadzoru rynku państw trzecich. [Popr. 26]

(20b)

Należy skutecznie wprowadzić i usprawnić obecne systemy identyfikowalności i procedury identyfikacji. W tym względzie niezbędne jest przeprowadzanie ocen i ewaluacji wykorzystania dostępnych technologii w celu zapewnienia większej skuteczności i zmniejszenia obciążeń administracyjnych wobec podmiotów gospodarczych. Jednym z celów niniejszego rozporządzenia jest ciągłe usprawnianie systemów identyfikowalności nałożonych na podmioty gospodarcze i produkty. [Popr. 27]

(20c)

Aby poprawić identyfikowalność produktów w przyszłości, Komisja powinna ustalić, jak ułatwić stosowanie poszczególnych technologii umożliwiających śledzenie ruchu i pochodzenia produktu oraz technologii umożliwiających poświadczenie oryginalności produktu. Technologie poddane ocenie powinny służyć zapewnieniu m.in. bezpieczeństwa produktów konsumpcyjnych, usprawnieniu mechanizmów identyfikowalności produktów oraz nieobarczaniu podmiotów gospodarczych zbędnymi obciążeniami administracyjnymi, aby zapobiec przenoszeniu kosztów ponoszonych przez podmioty gospodarcze na konsumentów. [Popr. 28]

(20d)

Bazując na ustanowieniu krajowych punktów kontaktowych zgodnie z rozporządzeniem Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 764/2008 (10) , punkty kontaktowe ds. bezpieczeństwa produktów powinny działać w państwach członkowskich jako ośrodki informacji dla podmiotów gospodarczych, służąc im wskazówkami i szkoleniami w zakresie wymogów i przepisów dotyczących bezpieczeństwa produktów. [Popr. 29]

(21)

Wskazanie miejsca pochodzenia jest niezbędnym uzupełnieniem podstawowych wymagań związanych z identyfikowalnością, określonych w niniejszym rozporządzeniu i zobowiązujących do podania nazwy i adresu producenta. Ponadto wskazanie państwa pochodzenia ułatwia w szczególności ustalenie, gdzie faktycznie wytworzono produkt, w przypadku gdy nie można skontaktować się z producentem , w szczególności lub gdy podany przez niego adres jest inny niż miejsce faktycznego wytworzenia produktu , gdy w ogóle nie podano nazwy i adresu producenta lub adres znajdował się na opakowaniu, które zostało utracone . Takie informacje mogą ułatwić organom nadzoru rynku prześledzenie drogi produktu od miejsca, w którym faktycznie został on wytworzony, oraz umożliwiają skontaktowanie się z organami państwa pochodzenia w ramach dwustronnej lub wielostronnej współpracy w dziedzinie bezpieczeństwa produktów konsumpcyjnych w celu podjęcia odpowiednich działań następczych. [Popr. 30]

(21a)

Wskazanie pochodzenia produktu ułatwiłoby konsumentom dostęp do informacji o łańcuchu produktów, co zwiększyłoby ich poziom świadomości. W szczególności w przypadku wskazania nazwy producenta spełniającego obowiązki podmiotów gospodarczych istnieje ryzyko wprowadzenia konsumentów w błąd, ponieważ wskazanie producenta niekoniecznie umożliwia konsumentowi ustalenie kraju produkcji. Dlatego wskazanie pochodzenia powinno być jedynym sposobem umożliwiającym konsumentom ustalenie kraju produkcji produktu. [Popr. 31]

(21b)

W niektórych jurysdykcjach partnerów handlowych Unii wskazanie pochodzenia jest obowiązkowe w przypadku etykietowania produktów i deklaracji celnych. Wprowadzenie wskazania pochodzenia na mocy niniejszego rozporządzenia zapewni ujednolicenie przepisów UE z międzynarodowymi przepisami w dziedzinie handlu. Ponadto ponieważ wymóg wskazania pochodzenia obejmuje wszystkie produkty nieżywnościowe na terytorium Unii, niezależnie od tego, czy były one importowane czy nie, będzie on zgodny z międzynarodowymi zobowiązaniami Unii w dziedzinie handlu. [Popr. 32]

(22)

Dla ułatwienia skutecznego i spójnego stosowania ogólnego wymogu bezpieczeństwa określonego w niniejszym rozporządzeniu duże znaczenie ma wykorzystywanie norm europejskich, obejmujących pewne produkty i zagrożenia w taki sposób, aby produkt zgodny z taką normą europejską, do której odniesienie jest opublikowane w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej, był uważany za produkt zgodny ze wspomnianym wymogiem.

(23)

W przypadku gdy Komisja stwierdzi, że potrzebna jest norma europejska zapewniająca zgodność pewnych produktów z ogólnym wymogiem bezpieczeństwa określonym w niniejszym rozporządzeniu, powinna ona zastosować odpowiednie przepisy rozporządzenia (UE) nr 1025/2012 Parlamentu Europejskiego i Rady (11) i wystąpić do jednej lub kilku europejskich organizacji normalizacyjnych o opracowanie lub wskazanie normy, która jest odpowiednia do tego, by zapewnić domniemanie bezpieczeństwa produktom zgodnym z tą normą. Należy opublikować odniesienia do takich norm europejskich w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej.

(24)

W niniejszym rozporządzeniu należy określić procedury występowania o normy europejskie do celów niniejszego rozporządzenia oraz uregulować zgłaszanie formalnych zastrzeżeń do tych norm, a także dostosować te procedury do rozporządzenia (UE) nr 1025/2012. Aby zapewnić ogólną spójność w kwestiach normalizacji europejskiej, wnioski dotyczące norm europejskich lub zastrzeżenia do tych norm powinny być składane do komitetu ustanowionego w rozporządzeniu nr 1025/2012 po odpowiednich konsultacjach z ekspertami z państw członkowskich w dziedzinie bezpieczeństwa produktów konsumentów oraz odpowiednimi zainteresowanymi stronami . [Popr. 33]

(25)

Normy europejskie, do których odniesienia opublikowano zgodnie z dyrektywą 2001/95/WE, powinny nadal stanowić podstawę domniemania zgodności z ogólnym wymogiem bezpieczeństwa. Zadania normalizacyjne zlecone przez Komisję na podstawie dyrektywy 2001/95/WE powinny być uważane za wnioski o normalizację złożone na podstawie niniejszego rozporządzenia.

(26)	Jeżeli nie ma odpowiednich norm europejskich lub innych uznanych środków oceny bezpieczeństwa produktów, przy ocenie bezpieczeństwa produktu należy wziąć pod uwagę zalecenia Komisji przyjęte w tym celu na podstawie art. 292 TFUE.

(26a)

W celu utrzymania wysokiego poziomu zdrowia i bezpieczeństwa konsumentów należy przekazać Komisji uprawnienia do przyjęcia aktów zgodnie z art. 290 TFUE w celu określenia produktów, kategorii lub grup produktów, na których nie trzeba zamieszczać nazwy, zarejestrowanej nazwy handlowej lub zarejestrowanego znaku towarowego i adresu producenta i importera ze względu na niski poziom zagrożenia związanego z produktem, w celu określenia produktów, kategorii lub grup produktów, z którymi może wiązać się poważne zagrożenie dla zdrowia i bezpieczeństwa ludzi. oraz w celu określenia danych, które podmioty gospodarcze mają gromadzić i przechowywać w ramach systemu identyfikowalności. Szczególnie ważne jest, aby w czasie prac przygotowawczych Komisja prowadziła stosowne konsultacje, w tym na szczeblu eksperckim. Przygotowując i opracowując akty delegowane, Komisja powinna zapewnić jednoczesne, terminowe i odpowiednie przekazywanie stosownych dokumentów Parlamentowi Europejskiemu i Radzie.

(27)

Aby zapewnić jednolite warunki wdrażania niniejszego rozporządzenia, należy przyznać Komisji uprawnienia wykonawcze w zakresie zwolnienia z obowiązku informowania organów nadzoru rynku o produktach, z którymi wiąże się zagrożenie, w zakresie rodzaju nośnika danych i sposobu jego umieszczania na produkcie do celów systemu identyfikowalności, w zakresie wniosków o normalizację składanych do europejskich organizacji normalizacyjnych oraz decyzji w sprawie formalnych zastrzeżeń do norm europejskich. Uprawnienia te powinny być wykonywane zgodnie z rozporządzeniem Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 182/2011 (12).

(28)

W przypadku przyjmowania aktów wykonawczych w odniesieniu do decyzji w sprawie formalnych zastrzeżeń do norm europejskich i w przypadku których odniesienia do danej normy europejskiej nie zostały jeszcze opublikowane w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej, należy stosować procedurę doradczą, ze względu na to, że dana norma nie spowodowała jeszcze powstania domniemania zgodności z ogólnym wymogiem bezpieczeństwa określonym w niniejszym rozporządzeniu.

(30)

Państwa członkowskie powinny ustanowić przepisy dotyczące kar mających zastosowanie w przypadku naruszeń niniejszego rozporządzenia oraz zapewnić ich wdrożenie. Kary te muszą być skuteczne, proporcjonalne i odstraszające oraz zależeć od wagi, czasu trwania i umyślnego lub powtarzającego się charakteru naruszenia, jak również od wielkości przedsiębiorstw pod względem liczby osób zatrudnionych przez dane podmioty gospodarcze oraz ich obrót roczny, ze szczególnym uwzględnieniem MŚP . Naruszenia powinny wiązać się z karami administracyjnymi zharmonizowanymi na szczeblu unijnym. Należy zachęcać państwa członkowskie, aby dochody pochodzące z takich kar przeznaczały na działania w zakresie nadzoru rynku . [Popr. 34]

(30a)

W celu spotęgowania efektu odstraszającego kar Komisja powinna podawać je do wiadomości publicznej. Ponadto podmioty gospodarcze, w przypadku których wielokrotnie stwierdzono umyślne naruszanie niniejszego rozporządzenia, należy umieścić na publicznej ogólnoeuropejskiej czarnej liście. [Popr. 35]

(31)	Aby umożliwić podmiotom gospodarczym, państwom członkowskim i Komisji dostosowanie się do zmian wprowadzonych niniejszym rozporządzeniem, należy przewidzieć odpowiedni okres przejściowy do czasu rozpoczęcia stosowania wymagań niniejszego rozporządzenia.

(32)

Ponieważ cel niniejszego rozporządzenia, a mianowicie zapewnienie właściwego funkcjonowania rynku wewnętrznego produktów przeznaczonych dla konsumentów, i jednocześnie utrzymanie wysokiego poziomu ochrony zdrowia, bezpieczeństwa i konsumentów, nie może być osiągnięty w sposób wystarczający przez państwa członkowskie, natomiast ze względu na jego rozmiary może zostać lepiej osiągnięty na szczeblu unijnym, Unia może przyjąć środki w myśl zasady pomocniczości określonej w art. 5 Traktatu o Unii Europejskiej. Zgodnie z zasadą proporcjonalności, określoną w tym artykule, niniejsze rozporządzenie nie wykracza poza to, co jest konieczne do osiągnięcia tego celu.

(33)

Niniejsze rozporządzenie nie narusza praw podstawowych i jest zgodne z zasadami uznanymi w szczególności w Karcie praw podstawowych Unii Europejskiej. W szczególności niniejsze rozporządzenie dąży do pełnego poszanowania obowiązku zapewnienia wysokiego poziomu ochrony zdrowia człowieka i ochrony konsumentów, a także pełnego poszanowania swobody przedsiębiorczości,

PRZYJMUJĄ NINIEJSZE ROZPORZĄDZENIE:

ROZDZIAŁ I

Przepisy ogólne

Artykuł 1

Przedmiot i cel [Popr. 36]

Celem niniejszego rozporządzenia jest zapewnienie właściwego funkcjonowania rynku wewnętrznego i jednocześnie utrzymanie wysokiego poziomu ochrony zdrowia, bezpieczeństwa i konsumentów. [Popr. 37]

W niniejszym rozporządzeniu ustanawia się przepisy dotyczące bezpieczeństwa produktów konsumpcyjnych wprowadzanych do obrotu w Unii lub udostępnianych na rynku unijnym.

Przepisy niniejszego rozporządzenia opierają się na zasadzie ostrożności. [Popr. 38]

Artykuł 2

Zakres

1. Niniejsze rozporządzenie ma zastosowanie do produktów otrzymanych w procesie produkcji, wprowadzanych do obrotu lub udostępnianych na rynku, w tym na rynku online, nowych, używanych lub odnowionych, oraz spełniających co najmniej jedno z następujących kryteriów: [Popr. 39]

a)	produkty przeznaczone dla konsumentów;

produkty, które prawdopodobnie, w dających się w sposób uzasadniony przewidzieć warunkach, mogą być używane przez konsumentów, nawet jeżeli nie są dla nich przeznaczone w momencie wprowadzenia do obrotu ; produkty prawdopodobnie nie będą używane przez konsumentów, jeśli w dających się w sposób uzasadniony przewidzieć warunkach są wyłącznie przeznaczone do użytku profesjonalnego oraz wyraźnie oznakowane i prezentowane jako takie produkty ; [Popr. 40]

c)	produkty, z którymi konsumenci stykają się w ramach świadczonych im które są dostarczane konsumentowi w trakcie świadczenia usług , niezależnie od tego, czy produkt jest używany przez samego konsumenta . [Popr. 41]

2. Niniejsze rozporządzenie nie ma zastosowania do produktów wymagających naprawy lub odnowienia przed użyciem, jeżeli produkty te są udostępniane na rynku w tej postaci , ani do produktów używanych pierwotnie wprowadzonych do obrotu przed … (*3). [Popr. 42]

3. Niniejsze rozporządzenie nie ma zastosowania do:

a)	produktów leczniczych do stosowania u ludzi oraz do weterynaryjnych produktów leczniczych;

żywności;

c)	materiałów i wyrobów przeznaczonych do kontaktu z żywnością w takim zakresie, w jakim zagrożenia związane z tymi produktami są objęte rozporządzeniem (WE) nr 1935/2004 lub innymi unijnymi przepisami mającymi zastosowanie do żywności;

pasz;

da)	wyrobów medycznych zdefiniowanych dyrektywą Rady 90/385/EWG (13) , dyrektywą Rady 93/42/EWG (14) i dyrektywą Parlamentu Europejskiego i Rady 98/79/WE (15) ; [Popr. 43]

e)	żywych roślin i zwierząt, organizmów zmodyfikowanych genetycznie oraz mikroorganizmów zmodyfikowanych genetycznie stosowanych w sposób ograniczony, jak też do produktów z roślin i zwierząt bezpośrednio związanych z ich przyszłym rozmnażaniem;

f)	produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego i produktów pochodnych;

g)	środków ochrony roślin

h)	sprzętu, który jest obsługiwany przez usługodawcę w ramach świadczenia usług konsumentom i jest wykorzystywany przez konsumentów do przemieszczania się czy podróży;

antyków;

ia)	wyrobów budowlanych zdefiniowanych rozporządzeniem Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 305/2011 (16) . [Popr. 44]

4. Rozdziały II-IV niniejszego rozporządzenia nie mają zastosowania do produktów podlegających wymogom mającym na celu ochronę zdrowia ludzkiego lub bezpieczeństwa, określonym w unijnym prawodawstwie harmonizacyjnym lub na jego podstawie.

Artykuł 3

Definicje

Na potrzeby niniejszego rozporządzenia stosuje się następujące definicje:

„produkt bezpieczny” oznacza każdy produkt oryginalny , który jest zgodny z unijnym prawodawstwem harmonizacyjnym dotyczącym zdrowia i bezpieczeństwa. W przypadku braku takiego prawodawstwa oznacza to każdy produkt, który w normalnych bądź innych, dających się w sposób uzasadniony przewidzieć, warunkach jego używania, z uwzględnieniem czasu jego używania oraz, w stosownych przypadkach, wymagań dotyczących oddania go do użytku, jego instalacji , konserwacji, szkolenia i nadzoru i konserwacji, nie stwarza żadnego zagrożenia lub jedynie minimalne zagrożenie, dające się pogodzić z jego używaniem, uważane za dopuszczalne i odpowiadające wysokiemu poziomowi ochrony zdrowia i bezpieczeństwa ludzi; [Popr. 45]

1a)	„model produktu” oznacza produkty, które uznaje się za specyficzne, ponieważ mają takie same lub podobne podstawowe właściwości, a ewentualne różnice między nimi nie mają wpływu na poziom ich bezpieczeństwa, chyba że producent lub importer wykażą, że jest inaczej; [Popr. 46]

2)	„udostępnianie na rynku” oznacza każde dostarczenie produktu w celu jego dystrybucji, konsumpcji lub używania na rynku unijnym w ramach działalności handlowej, odpłatnie lub nieodpłatnie;

3)	„wprowadzenie do obrotu” oznacza udostępnienie produktu na rynku unijnym po raz pierwszy;

4)	„producent” oznacza każdą osobę fizyczną lub prawną, która wytwarza produkt lub która zleca zaprojektowanie lub wytworzenie produktu i prowadzi obrót tym produktem pod własną nazwą lub znakiem towarowym;

5)	„upoważniony przedstawiciel” oznacza każdą osobę fizyczną lub prawną, mającą siedzibę w Unii, posiadającą pisemne pełnomocnictwo od producenta do działania w jego imieniu w odniesieniu do określonych zadań;

6)	„importer” oznacza każdą osobę fizyczną lub prawną, mającą siedzibę w Unii, wprowadzającą do obrotu w Unii produkt z państwa trzeciego;

7)	„dystrybutor” oznacza każdą osobę fizyczną lub prawną w łańcuchu dostaw, inną niż producent lub importer, która udostępnia produkt na rynku;

8)	„podmioty gospodarcze” oznaczają producentów, upoważnionych przedstawicieli, importerów i dystrybutorów;

9)	„norma międzynarodowa” oznacza normę międzynarodową zdefiniowaną w art. 2 pkt 1 lit. a) rozporządzenia (UE) nr 1025/2012;

10)	„norma europejska” oznacza normę europejską zdefiniowaną w art. 2 pkt 1 lit. b) rozporządzenia (UE) nr 1025/2012;

11)	„norma krajowa” oznacza normę krajową zdefiniowaną w art. 2 pkt 1 lit. d) rozporządzenia (UE) nr 1025/2012;

12)	„europejska organizacja normalizacyjna” oznacza europejską organizację normalizacyjną zdefiniowaną w art. 2 pkt 8 rozporządzenia (UE) nr 1025/2012;

13)	„organ nadzoru rynku” oznacza organ nadzoru rynku zdefiniowany w art. [3 pkt 12] rozporządzenia (UE) nr …/… (*4);

14)	„odzyskanie produktu” oznacza dowolny środek mający na celu doprowadzenie do zwrotu produktu, który już został udostępniony użytkownikowi końcowemu;

15)	„wycofanie z obrotu” oznacza dowolny środek, którego celem jest zapobieżenie dalszemu udostępnianiu produktu na rynku w danym łańcuchu dostaw;

16)	„unijne prawodawstwo harmonizacyjne” oznacza każdy unijny akt prawny harmonizujący warunki obrotu produktami;

17)	„poważne zagrożenie” oznacza wszelkie poważne zagrożenie , w tym zagrożenie, którego skutki nie są natychmiastowe, wymagające szybkiej interwencji i działań następczych, włączając przypadki, w których skutki mogą nie być natychmiastowe władz publicznych . [Popr. 47]

Artykuł 4

Ogólny wymóg bezpieczeństwa

Podmioty gospodarcze wprowadzają do obrotu w Unii lub udostępniają na rynku unijnym tylko produkty bezpieczne dla konsumentów.

Artykuł 4a

Zakaz wprowadzania do obrotu, przywozu, produkcji i wywozu produktów przypominających żywność

Państwa członkowskie podejmują wszelkie środki niezbędne w celu zakazania wprowadzania do obrotu, przywozu, produkcji i wywozu produktów konsumenckich, które, nie będąc żywnością, przypominają ją i można je pomylić z żywnością ze względu na ich kształt, zapach, kolor, wygląd, opakowanie, etykietowanie, objętość, wielkość lub inne właściwości, a tym samym zagrażają one zdrowiu lub bezpieczeństwu konsumentów. [Popr. 48]

Artykuł 5

Domniemanie bezpieczeństwa

Do celów niniejszego rozporządzenia produkt uznaje się za zgodny z ogólnym wymogiem bezpieczeństwa określonym w art. 4 w następujących przypadkach:

a)	w odniesieniu do zagrożeń objętych wymaganiami mającymi na celu ochronę zdrowia i bezpieczeństwa ludzi, określonymi w unijnym prawodawstwie harmonizacyjnym – jeżeli produkt jest zgodny z tymi wymaganiami;

aa)

jeśli jest oryginalny, co oznacza, że na produkcie lub jakiejkolwiek prezentacji produktu nie widnieje znak towarowy – umieszczony bez pozwolenia właściciela tego znaku towarowego – który jest identyczny lub podobny do zarejestrowanego znaku towarowego tego produktu, a co za tym idzie wprowadza konsumentów w błąd co do rzeczywistej tożsamości produktu; [Popr. 49]

w przypadku braku wymagań określonych w unijnym prawodawstwie harmonizacyjnym, o którym mowa w lit. a) niniejszego artykułu, lub na podstawie tego prawodawstwa, w odniesieniu do zagrożeń objętych normami europejskimi – jeżeli produkt jest zgodny z odpowiednimi normami europejskimi lub ich częściami, do których odniesienia opublikowano w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej zgodnie z art. 16 i 17;

w przypadku braku wymagań określonych w unijnym prawodawstwie harmonizacyjnym, o którym mowa w art. lit. a), lub na podstawie tego prawodawstwa, oraz w przypadku braku norm europejskich, o których mowa w lit. b), w odniesieniu do wymagań dotyczących zdrowia i bezpieczeństwa określonych w przepisach państwa członkowskiego, w którym produkt jest udostępniany na rynku – jeżeli produkt ten jest zgodny z takimi wymaganiami przepisami krajowymi , o ile są one zgodne z prawem Unii . [Popr. 50]

Artykuł 6

Aspekty oceny bezpieczeństwa produktu

1. W przypadku braku unijnego prawodawstwa harmonizacyjnego, norm europejskich lub wymagań dotyczących zdrowia i bezpieczeństwa określonych w przepisach państwa członkowskiego, w którym produkt jest udostępniany na rynku, o którym to prawodawstwie, normach i wymogach jest mowa w art. 5 lit. a), aa), b) i c), przy ocenie bezpieczeństwa produktu należy brać pod uwagę w szczególności następujące aspekty:

a)	właściwości produktu, łącznie z jego oryginalnością, składem, opakowaniem, instrukcją montażu oraz, w stosownych przypadkach, z instrukcją instalacji i konserwacji; [Popr. 51]

b)	oddziaływanie na inne produkty, jeżeli można w sposób uzasadniony przewidzieć, że będzie on używany wraz z innymi produktami;

c)	sposób prezentacji produktu, etykietowanie, wszelkie ostrzeżenia oraz instrukcje dotyczące jego stosowania i usuwania, a także wszelkie inne wskazówki czy informacje na temat produktu;

d)	kategorie cechy konsumentów narażonych na ryzyko podczas używania produktu w dających się w sposób uzasadniony przewidzieć warunkach , w szczególności konsumentów podatnych na zagrożenia; [Popr. 52]

wygląd produktu, w szczególności w przypadku produktów, które:

(i)	nie będąc żywnością, przypominają ją, i można je z nią pomylić ze względu na ich kształt, zapach, kolor, wygląd, opakowanie, etykietowanie, objętość, wielkość lub inne właściwości ; lub

(ii)	choć nie zostały zaprojektowane ani nie są przeznaczone do użytku przez dzieci, przypominają przedmiot powszechnie uznawany za atrakcyjny dla dzieci lub przeznaczony do użytku przez nie ze względu na sposób jego zaprojektowania, opakowanie i właściwości. [Popr. 53]

Możliwość osiągnięcia wyższego poziomu bezpieczeństwa lub dostępność innych produktów, z którymi wiąże się mniejsze zagrożenie, nie stanowi podstaw do uznania, iż produkt nie jest bezpieczny.

2. Do celów ustępu 1 niniejszego artykułu, przy ocenie bezpieczeństwa produktu należy uwzględnić, w miarę możliwości, następujące aspekty:

a)	aktualny stan wiedzy i technologii; [Popr. 54]

aa)	rozsądne oczekiwania konsumentów w odniesieniu do bezpieczeństwa, jeżeli chodzi o charakter, skład i przeznaczenie danego produktu; [Popr. 55]

b)	normy europejskie inne niż te, do których odniesienia opublikowano w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej zgodnie z art. 16 i 17;

ba)	podstawowe wymogi zawarte we wnioskach o normalizację skierowanych do europejskich organizacji normalizacyjnych zgodnie z art. 16, o ile Komisja nie opublikowała jeszcze odniesienia do normy zharmonizowanej w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej; [Popr. 56]

c)	normy międzynarodowe;

d)	umowy międzynarodowe;

e)	zalecenia Komisji lub wytyczne dotyczące oceny bezpieczeństwa produktu;

f)	normy krajowe opracowane w państwie członkowskim, w którym udostępniany jest produkt;

g)	obowiązujące w danym sektorze;

ga)	czy produkt, kategorie lub grupy produktów spowodowały urazy zarejestrowane w ogólnoeuropejskiej bazie danych o urazach, zgodnie z rozporządzeniem (UE) nr …/… (*5) ; [Popr. 57]

h)	rozsądne oczekiwania konsumentów co do bezpieczeństwa. [Popr. 58]

ha)	aktualny stan wiedzy i technologii. [Popr. 59]

Artykuł 7

Wskazanie miejsca pochodzenia

1. Producenci i importerzy zapewniają podanie na produktach informacji o państwie pochodzenia produktu lub, jeżeli uniemożliwia to rozmiar lub rodzaj produktu, podanie tej informacji na opakowaniu lub w dokumencie dołączonym do produktu.

2. Państwo pochodzenia w rozumieniu ust. 1 niniejszego artykułu ustala się z zastosowaniem reguł niepreferencyjnego pochodzenia określonych w art. 23-25 59–62 rozporządzenia Rady (EWG) nr 2913/92 ustanawiającego Wspólnotowy Kodeks Celny Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 952/2013 (17) , w tym aktów delegowanych, które mają zostać przyjęte zgodnie z art. 62 tego rozporządzenia . [Popr. 61]

3. Jeżeli państwo pochodzenia ustalone zgodnie z ust. 2 jest państwem członkowskim Unii, producenci i importerzy mogą jako miejsce pochodzenia wskazać Unię lub dane państwo członkowskie.

3a. Producentom zezwala się na wskazanie kraju pochodzenia wyłącznie w języku angielskim („Made in [państwo]”), gdyż jest on łatwy do zrozumienia dla konsumentów. [Popr. 62]

ROZDZIAŁ II

Obowiązki podmiotów gospodarczych

Artykuł 8

Obowiązki producentów

1. Wprowadzając swoje produkty do obrotu, producenci zapewniają, aby zostały one zaprojektowane i wytworzone zgodnie z ogólnym wymogiem bezpieczeństwa określonym w art. 4.

2. Producenci zapewniają wprowadzenie procedur mających na celu utrzymanie zgodności produkcji seryjnej z ogólnym wymogiem bezpieczeństwa określonym w art. 4.

3. W zakresie proporcjonalnym do zagrożeń, które może stwarzać produkt, producenci przeprowadzają, w celu ochrony zdrowia i bezpieczeństwa ludzi, badanie próby losowo wybranych produktów udostępnianych na rynku, wybranych pod nadzorem urzędnika sądowego lub wykwalifikowanej osoby wyznaczonej przez każde państwo członkowskie, rozpatrują skargi, prowadzą ewidencję skarg, produktów niezgodnych z wymaganiami i przypadków odzyskania produktu oraz informują dystrybutorów o tego rodzaju działaniach w zakresie monitorowania. Informacje te są udostępniane organom nadzoru rynku na ich żądanie. [Popr. 63]

3a. Jeżeli produkty udostępniane na rynku były przedmiotem decyzji Komisji przyjętej na podstawie art. 12 rozporządzenia (UE) nr …/… (*6) , co najmniej raz w roku producenci lub w stosownych przypadkach importerzy przeprowadzają, w celu ochrony zdrowia i bezpieczeństwa konsumentów i współmiernie do ewentualnych zagrożeń, jakie może stwarzać produkt, badanie reprezentatywnej próby produktów udostępnianych na rynku, wybranych pod nadzorem urzędnika sądowego lub wykwalifikowanej osoby wyznaczonej przez każde państwo członkowskie. [Popr. 64]

4. W zakresie proporcjonalnym do zagrożeń, które może stwarzać produkt, producenci sporządzają dokumentację techniczną. Dokumentacja techniczna zawiera, w stosownych przypadkach powinna zawierać : [Popr. 65]

a)	ogólny opis produktu i jego podstawowych właściwości mających znaczenie dla oceny bezpieczeństwa produktu;

b)	analizę zagrożeń, które może stwarzać produkt, oraz rozwiązań stosowanych w celu wyeliminowania lub ograniczenia takich zagrożeń, w tym wyniki badań przeprowadzonych przez producenta lub przez inny podmiot w jego imieniu;

w stosownych przypadkach wykaz norm europejskich, o których mowa w art. 5 lit. b) lub wymagań dotyczących zdrowia lub bezpieczeństwa, określonych w przepisach państwa członkowskiego, w którym produkt jest udostępniany na rynku, o których to wymogach mowa jest w art. 5 lit. c), lub wykaz innych aspektów, o których mowa w art. 6 ust. 2, zastosowanych w celu spełnienia ogólnego wymogu bezpieczeństwa określonego w art. 4.

Jeżeli normy europejskie, wymogi dotyczące zdrowia i bezpieczeństwa lub inne aspekty, o których mowa w art. 7 ust. 4 lit. c), zastosowano tylko częściowo, należy wskazać, które ich elementy zastosowano.

5. Producenci przechowują dokumentację techniczną w formie papierowej lub elektronicznej do dyspozycji organów nadzoru rynku przez okres 10 lat po wprowadzeniu produktu do obrotu i udostępniają ją organom nadzoru rynku przekazują im ją na ich uzasadnione żądanie. [Popr. 66]

6. Producenci zapewniają, aby ich produkty były opatrzone numerem typu, partii lub serii lub inną widoczną i czytelną dla konsumenta informacją umożliwiającą ich identyfikację, lub w przypadku gdy wielkość lub charakter produktu to uniemożliwiają, producenci zapewniają, aby wymagane informacje były umieszczone na opakowaniu lub w dokumencie dołączonym do produktu.

Jeżeli informacje umożliwiające identyfikację produktu nie zostały podane bezpośrednio na produkcie, producenci umieszczają w wystarczająco widoczny sposób polecenie zachowania elementu, na którym te informacje się znajdują. [Popr. 67]

6a. Producenci produktów, które są przedmiotem decyzji Komisji przyjętej na podstawie art. 12 rozporządzenia (UE) nr …/… (*7) , sporządzają spis modeli produktów i dołączają do nich fotografię oraz za pomocą odpowiednich środków podają go do wiadomości publicznej i wiadomości innych podmiotów gospodarczych.

Producent przekazuje organom nadzoru rynku na ich żądanie oraz wszelkim podmiotom gospodarczym, którym dostarcza swoje produkty, dowody poświadczające występowanie istotnych różnic w podstawowych właściwościach modeli produktów w rozumieniu definicji podanej w art. 3 pkt 1a niniejszego rozporządzenia. [Popr. 68]

7. Producenci zamieszczają swoją nazwę, zarejestrowaną nazwę handlową lub zarejestrowany znak towarowy oraz adres kontaktowy na produkcie albo – jeżeli nie jest to możliwe – na opakowaniu lub w dokumencie dołączonym do produktu. Adres musi wskazywać jedno miejsce, w którym można skontaktować się z producentem.

8. Producenci zapewniają dopilnowują , aby do ich produktu były dołączone skierowane do konsumentów wyraźne i czytelne instrukcje i informacje na temat bezpieczeństwa w języku łatwo zrozumiałym dla konsumentów, określonym przez państwo członkowskie, w którym produkt jest udostępniany, z wyjątkiem sytuacji, w których produkt może być używany bezpiecznie i w sposób zamierzony przez producenta bez takich instrukcji i informacji na temat bezpieczeństwa. [Popr. 69]

Państwa członkowskie powiadamiają Komisję o przyjętych przez nie przepisach określających wymogi dotyczące języka.

9. Producenci zapewniają istnienie procedur podejmowania działań naprawczych , wycofywania swoich produktów z obrotu lub ich odzyskiwania. Producenci, którzy uznają lub mają powody, by uważać, że wprowadzony przez nich do obrotu produkt nie jest bezpieczny lub z innych powodów nie jest zgodny z niniejszym rozporządzeniem, niezwłocznie podejmują niezbędne działania naprawcze w celu uzyskania zgodności produktu z wymaganiami, jego wycofania z obrotu lub, w razie potrzeby, odzyskania oraz w celu ostrzeżenia konsumentów narażonych na ryzyko wynikające z niezgodności produktu z przepisami . Ponadto jeżeli produkt nie jest bezpieczny, producenci niezwłocznie informują o tym organy nadzoru rynku państw członkowskich, w których produkt został udostępniony, podając szczegółowe informacje, w szczególności na temat zagrożeń dla zdrowia i bezpieczeństwa oraz na temat podjętych działań naprawczych i wyników tych działań naprawczych . [Popr. 70]

Artykuł 9

Upoważnieni przedstawiciele

1. Na podstawie pisemnego pełnomocnictwa producent może wyznaczyć upoważnionego przedstawiciela.

Obowiązki określone w art. 8 ust. 1 i 4 nie wchodzą w zakres pełnomocnictwa upoważnionego przedstawiciela.

2. Upoważniony przedstawiciel wykonuje zadania określone w pełnomocnictwie udzielonym mu przez producenta. Pełnomocnictwo umożliwia upoważnionemu przedstawicielowi wykonywanie co najmniej następujących obowiązków:

a)	na uzasadnione żądanie organu nadzoru rynku udzielanie temu organowi wszelkich informacji i udostępnianie dokumentacji koniecznej do ustalenia zgodności danego produktu z wymaganiami; [Popr. 71]

b)	na żądanie organu nadzoru rynku współpracowanie z nim w działaniach podjętych w celu usunięcia zagrożeń, jakie stwarzają produkty objęte pełnomocnictwem.

Artykuł 10

Obowiązki importerów

1. Przed wprowadzeniem produktu do obrotu importerzy upewniają się, że produkt jest zgodny z ogólnym wymogiem bezpieczeństwa określonym w art. 4 oraz że producent spełnił wymogi określone w art. 8 ust. 4, 6 i 7.

2. Jeżeli importer uznaje lub ma powody, by uważać, że produkt nie jest zgodny z niniejszym rozporządzeniem, nie wprowadza tego produktu do obrotu, dopóki nie będzie on zgodny z wymaganiami. Ponadto jeżeli produkt nie jest bezpieczny, importer informuje o tym producenta oraz organy nadzoru rynku państwa członkowskiego, w którym importer ma siedzibę.

3. Importerzy umieszczają swoją nazwę, zarejestrowaną nazwę handlową lub zarejestrowany znak towarowy oraz adres kontaktowy na produkcie albo – jeżeli nie jest to możliwe – na opakowaniu lub w dokumencie załączonym do produktu. Importerzy zapewniają, aby dodatkowe etykiety nie utrudniały nie mogą utrudniać odczytania etykiety umieszczonej obowiązkowych informacji lub informacji na temat bezpieczeństwa umieszczonych przez producenta. [Popr. 72]

4. Importerzy zapewniają, aby do produktu były dołączone instrukcje i informacje na temat bezpieczeństwa w języku łatwo zrozumiałym dla konsumentów, określonym przez państwo członkowskie, w którym produkt jest udostępniany, z wyjątkiem sytuacji, w których produkt może być używany bezpiecznie i w sposób zamierzony przez producenta bez takich instrukcji i informacji na temat bezpieczeństwa.

Państwa członkowskie powiadamiają Komisję o przyjętych przez nie przepisach określających wymogi dotyczące języka.

5. Importerzy zapewniają, aby w czasie, gdy ponoszą odpowiedzialność za produkt, warunki jego przechowywania i transportu nie naruszały zgodności produktu z ogólnym wymogiem dotyczącym bezpieczeństwa określonym w art. 4 oraz zgodności produktu z art. 8 ust. 6.

6. W zakresie proporcjonalnym do zagrożeń, które może stwarzać produkt, importerzy przeprowadzają, w celu ochrony zdrowia i bezpieczeństwa ludzi, badanie próby losowo wybranych produktów będących w obrocie, rozpatrują skargi, prowadzą ewidencję skarg, produktów niezgodnych z wymaganiami i przypadków odzyskania produktu oraz informują producenta i dystrybutorów o tego rodzaju działaniach w zakresie monitorowania. [Popr. 73]

7. Importerzy, którzy uznają lub mają powody, by uważać, że wprowadzony przez nich do obrotu produkt nie jest bezpieczny lub z innych powodów nie jest zgodny z niniejszym rozporządzeniem, niezwłocznie podejmują niezbędne działania naprawcze odpowiednio w celu doprowadzenia do zgodności produktu z wymaganiami, jego wycofania z obrotu lub, w razie potrzeby, odzyskania od konsumentów. Ponadto jeżeli produkt nie jest bezpieczny, importerzy niezwłocznie informują o tym organy nadzoru rynku państw członkowskich, w których produkt został udostępniony, podając szczegółowe informacje, w szczególności na temat zagrożeń dla zdrowia i bezpieczeństwa oraz na temat podjętych działań naprawczych i wyników tych działań naprawczych . [Popr. 74]

8. Importerzy przechowują dokumentację techniczną w formie papierowej lub elektronicznej do dyspozycji organów nadzoru rynku przez okres 10 lat po wprowadzeniu produktu do obrotu i udostępniają ją organom nadzoru rynku przekazują im ją na ich uzasadnione żądanie. [Popr. 75]

Artykuł 11

Obowiązki dystrybutorów

1. Udostępniając produkt na rynku, dystrybutorzy zachowują w swoich działaniach należytą staranność w odniesieniu do wymagań niniejszego rozporządzenia.

2. Przed udostępnieniem produktu na rynku dystrybutorzy sprawdzają, czy producent i importer spełnili produkt został opatrzony obowiązkowymi informacjami , w zależności od przypadku, wymogi określone określonymi w art. 8 ust. 6, 7 i 8 oraz art. 10 ust. 3 i 4. Dystrybutorzy nie mogą utrudniać odczytania jakichkolwiek obowiązkowych informacji lub informacji na temat bezpieczeństwa umieszczonych przez producenta lub importera. [Popr. 76]

3. Jeżeli dystrybutor uznaje lub ma powody, by uważać, że produkt nie jest zgodny z niniejszym rozporządzeniem, nie udostępnia tego produktu na rynku, dopóki nie będzie on zgodny z wymaganiami. Ponadto jeżeli produkt nie jest bezpieczny, dystrybutor informuje o tym producenta lub importera, w zależności od przypadku, oraz organy nadzoru rynku państwa członkowskiego, w którym dystrybutor ma siedzibę.

4. Dystrybutorzy zapewniają, aby w czasie, gdy ponoszą odpowiedzialność za produkt, warunki jego przechowywania i transportu nie zagrażały zgodności produktu z ogólnym wymogiem bezpieczeństwa określonym w art. 4 oraz zgodności produktu, w zależności od przypadku, z wymaganiami określonymi w art. 8 ust. 6, 7 i 8 oraz art. 10 ust. 3 i 4.

4a. W zależności od zagrożeń związanych z danym produktem dystrybutorzy mogą – w celu ochrony zdrowia i bezpieczeństwa konsumentów – wykonać badania na losowo wybranych próbach produktów dostępnych na rynku. [Popr. 77]

5. Dystrybutorzy, którzy uznają lub mają powody, by uważać, że udostępniony przez nich na rynku produkt nie jest bezpieczny lub jest niezgodny, w zależności od przypadku, z art. 8 ust. 6, 7 i 8 oraz z art. 10 ust. 3 i 4, niezwłocznie zapewniają podjęcie działań naprawczych koniecznych do doprowadzenia do zgodności produktu z wymaganiami lub, w stosownych przypadkach, jego wycofania z obrotu lub, w razie potrzeby, odzyskania. Ponadto jeżeli produkt nie jest bezpieczny, dystrybutorzy niezwłocznie informują o tym producenta lub importera, w zależności od przypadku, oraz organy nadzoru rynku państw członkowskich, w których produkt został udostępniony, podając szczegółowe informacje, w szczególności na temat zagrożeń dla zdrowia i bezpieczeństwa oraz na temat podjętych działań naprawczych i wyników tych działań naprawczych . [Popr. 78]

Artykuł 12

Przypadki, w których obowiązki producentów mają zastosowanie do importerów i dystrybutorów

Importer lub dystrybutor jest uważany za producenta do celów niniejszego rozporządzenia i w konsekwencji podlega obowiązkom producenta określonym w art. 8, jeżeli wprowadza produkt do obrotu pod własną nazwą lub znakiem towarowym albo modyfikuje produkt już znajdujący się w obrocie w taki sposób, że może to mieć wpływ na zgodność z wymaganiami niniejszego rozporządzenia.

Artykuł 13

Zwolnienie producentów, importerów i dystrybutorów z niektórych obowiązków

1. Obowiązek informowania organów nadzoru rynku zgodnie z art. 8 ust. 9, art. 10 ust. 2 i 7 oraz art. 11 ust. 3 i 5 nie ma zastosowania w przypadku spełnienia następujących warunków:

a)	nie jest bezpieczna tylko ograniczona liczba dobrze zidentyfikowanych produktów;

b)	producent, importer lub dystrybutor mogą wykazać, że ryzyko jest pod pełną skuteczną kontrolą i nie stanowi już zagrożenia , aby zapobiec wszelkim zagrożeniom dla zdrowia i bezpieczeństwa ludzi. [Popr. 79]

c)	przyczyna zagrożenia związanego z produktem jest tego rodzaju, że wiedza o niej nie jest użyteczna dla organów ani dla ludności. [Popr. 80]

2. W drodze aktów wykonawczych Komisja może określić sytuacje, które spełniają warunki ust. 1 niniejszego artykułu. Te akty wykonawcze przyjmuje się zgodnie z procedurą sprawdzającą, o której mowa w art. 19 ust. 3.

3. Komisja jest uprawniona do przyjmowania aktów delegowanych zgodnie z art. 18a w celu określenia produktów, kategorii lub grup produktów, w przypadku których, ze względu na niski poziom związanych z nim zagrożeń, nie ma wymogu zamieszczania na samym produkcie informacji, o których mowa w art. 8 ust. 7 i art. 10 ust. 3.

Artykuł 14

Identyfikacja podmiotów gospodarczych

1. Na żądanie organów nadzoru rynku podmioty gospodarcze muszą zidentyfikować dostarczyć informacji na temat : [Popr. 81]

a)	każdy podmiot gospodarczy, który dostarczył im produkt;

b)	każdy podmiot gospodarczy, któremu dostarczyły produkt.

2. Podmioty gospodarcze muszą być w stanie podać informacje, o których mowa w ust. 1, przez okres 10 lat od momentu dostarczenia im produktu i przez okres 10 lat od momentu dostarczenia przez nie produktu.

2a. W przypadku podania przez podmioty gospodarcze informacji, o których mowa w ust. 1, organy nadzoru rynku traktują te informacje jako poufne. [Popr. 82]

Artykuł 15

Identyfikowalność produktów

1. W przypadku pewnych produktów, kategorii lub grup produktów, z którymi, ze względu na ich szczególne właściwości lub szczególne warunki dystrybucji lub stosowania, może wiązać się poważne zagrożenie dla zdrowia i bezpieczeństwa ludzi, w stosowanych przypadkach po konsultacji z odpowiednimi zainteresowanymi stronami, Komisja może wprowadzić wymóg, by podmioty gospodarcze, które wprowadzają takie produkty do obrotu lub udostępniają je na rynku, utworzyły system identyfikowalności lub stosowały taki istniejący system. [Popr. 83]

2. System identyfikowalności polega na gromadzeniu i przechowywaniu w formie elektronicznej danych umożliwiających identyfikację produktu i podmiotów gospodarczych uczestniczących w łańcuchu dostaw tego produktu; system ten obejmuje także umieszczanie na produkcie, jego opakowaniu lub na załączonych do niego dokumentach nośnika danych umożliwiającego dostęp do tych danych.

3. Komisja jest uprawniona do przyjmowania aktów delegowanych zgodnie z art. 18a w celu:

określenia produktów, kategorii lub grup produktów, z którymi może wiązać się poważne zagrożenie dla zdrowia i bezpieczeństwa ludzi, o których mowa w ust. 1 niniejszego artykułu. Komisja powinna w stosownych aktach delegowanych wskazać, czy posłużyła się metodą analizy ryzyka przewidzianą w decyzji 2010/15/UE (18) , lub jeżeli metoda ta nie jest odpowiednia dla danego produktu, podać szczegółowy opis zastosowanej metody; [Popr. 84]

b)	określenia danych, które podmioty gospodarcze mają gromadzić i przechowywać w ramach systemu identyfikowalności, o którym mowa w ust. 2 niniejszego artykułu.

4. W drodze aktów wykonawczych Komisja może określić rodzaj nośnika danych i sposób jego umieszczenia, o których to kwestiach jest mowa w ust. 2 niniejszego artykułu. Te akty wykonawcze przyjmuje się zgodnie z procedurą sprawdzającą, o której mowa w art. 19 ust. 3.

5. Przyjmując akty, o których mowa w ust. 3 i 4, Komisja uwzględnia:

a)	opłacalność aktów, w tym ich skutki dla przedsiębiorstw, w szczególności dla MŚP;

b)	kompatybilność systemów identyfikowalności dostępnych na poziomie międzynarodowym.

Artykuł 15a

Punkty kontaktowe ds. bezpieczeństwa produktów

1. Państwa członkowskie wyznaczają punkty kontaktowe ds. bezpieczeństwa produktów na swoich terytoriach i przekazują ich dane kontaktowe innym państwom członkowskim oraz Komisji.

2. Komisja sporządza i regularnie aktualizuje wykaz punktów kontaktowych ds. bezpieczeństwa produktów i publikuje go w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej. Komisja udostępnia te informacje na swojej stronie internetowej. [Popr. 85]

Artykuł 15b

Zadania punktów kontaktowych ds. bezpieczeństwa produktów

1. Punkty kontaktowe ds. bezpieczeństwa produktów na wniosek m.in. podmiotu gospodarczego lub właściwego organu innego państwa członkowskiego przekazują następujące informacje:

przepisy techniczne mające zastosowanie do konkretnego rodzaju produktu na terytorium, na którym ustanowiono te punkty kontaktowe ds. bezpieczeństwa produktów, oraz informacje o tym, czy ten rodzaj produktu podlega wymogowi uprzedniego wydania zezwolenia na mocy prawa w państwie członkowskim, w którym znajdują się te punkty kontaktowe ds. bezpieczeństwa produktów, wraz z informacjami o zasadzie wzajemnego uznawania zgodnie z rozporządzeniem (WE) nr 764/2008 oraz o stosowaniu niniejszego rozporządzenia na terytorium tego państwa członkowskiego;

dane kontaktowe właściwych organów w państwie członkowskim, w którym znajdują się te punkty kontaktowe ds. bezpieczeństwa produktów, co umożliwi bezpośredni kontakt z nimi, w tym z pracownikami organów odpowiedzialnych za nadzorowanie wdrożenia danych przepisów technicznych na terytorium tego państwa członkowskiego;

c)	informacje o ogólnie dostępnych na terytorium tego państwa członkowskiego środkach odwoławczych w przypadku wystąpienia sporu między właściwymi organami a podmiotem gospodarczym.

2. Punkty kontaktowe ds. bezpieczeństwa produktów udzielają odpowiedzi w terminie piętnastu dni roboczych od daty otrzymania wniosku, o którym mowa w ust. 1.

3. Punkty kontaktowe ds. bezpieczeństwa produktów w państwie członkowskim, w którym zainteresowany podmiot gospodarczy wprowadził legalnie do obrotu dany produkt, mogą dostarczać wszelkich stosownych informacji lub uwag podmiotowi gospodarczemu lub właściwemu organowi, o którym mowa w art. 6 rozporządzenia (WE) nr 764/2008.

4. Państwa członkowskie ustanawiają biura w ramach punktów kontaktowych ds. bezpieczeństwa produktów w celu ułatwienia szkoleń dotyczących ogólnie prawodawstwa i wymogów w zakresie bezpieczeństwa produktów, a także w celu przekazywania informacji wśród różnych branż z myślą o informowaniu podmiotów gospodarczych o wymogach w zakresie bezpieczeństwa produktów.

5. Punkty kontaktowe ds. bezpieczeństwa produktów nie pobierają żadnych opłat za dostarczanie informacji, o których mowa w ust. 1. [Popr. 86]

ROZDZIAŁ III

Normy europejskie stanowiące podstawę domniemania zgodności

Artykuł 16

Wnioski o normalizację kierowane do europejskich organizacji normalizacyjnych

1. Komisja może zwrócić się do jednej lub kilku europejskich organizacji normalizacyjnych o opracowanie lub wskazanie normy europejskiej, która ma zapewnić, aby produkty zgodne z taką normą lub jej częściami były zgodne z ogólnym wymogiem bezpieczeństwa określonym w art. 4. Uwzględniając w stosownych przypadkach opinie odpowiednich zainteresowanych stron, Komisja określa wymogi dotyczące treści normy europejskiej stanowiącej przedmiot wniosku oraz ustala termin jej przyjęcia. [Popr. 87]

Komisja przyjmuje wniosek, o którym mowa w akapicie pierwszym niniejszego ustępu w drodze aktów wykonawczych. Te akty wykonawcze przyjmuje się zgodnie z procedurą sprawdzającą, o której mowa w art. 19 ust. 3.

2. W ciągu jednego miesiąca od otrzymania wniosku, o którym mowa w ust. 1, odpowiednia europejska organizacja normalizacyjna informuje, czy przyjmuje ten wniosek.

3. W przypadku złożenia wniosku o finansowanie Komisja, w terminie dwóch miesięcy od otrzymania informacji o przyjęciu wniosku, o której mowa w ust. 2, powiadamia odpowiednie europejskie organizacje normalizacyjne o przyznaniu dotacji na opracowanie normy europejskiej.

4. Europejskie organizacje normalizacyjne informują Komisję o działaniach podjętych w celu opracowania normy europejskiej, o której mowa w ust. 1. Komisja wraz z europejskimi organizacjami normalizacyjnymi ocenia zgodność z jej pierwotnym wnioskiem norm europejskich opracowanych lub wskazanych przez europejskie organizacje normalizacyjne.

5. Jeżeli norma europejska spełnia wymagania, które ma obejmować, oraz ogólny wymóg bezpieczeństwa określony w art. 4, Komisja niezwłocznie publikuje odniesienie do takiej normy europejskiej w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej.

Artykuł 17

Formalne zastrzeżenia do norm europejskich

1. Jeżeli jedno z państw członkowskich lub Parlament Europejski uważa, że norma europejska, o której mowa w art. 16, nie spełnia w całości wymagań, które ma obejmować, oraz ogólnego wymogu bezpieczeństwa określonego w art. 4, informuje o tym Komisję, podając szczegółowe wyjaśnienie, a Komisja w drodze aktów wykonawczych podejmuje decyzję o:

a)	opublikowaniu, niepublikowaniu w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej odniesień do danej normy europejskiej lub ich opublikowaniu z ograniczeniami;

b)	utrzymaniu, utrzymaniu z ograniczeniami odniesień do danej normy europejskiej w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej lub wycofaniu z niego tych odniesień.

2. Komisja publikuje na swojej stronie internetowej informacje o normach europejskich, które są przedmiotem decyzji, o której mowa w ust. 1.

3. Komisja informuje daną europejską organizację normalizacyjną o decyzji, o której mowa w ust. 1, oraz, w razie potrzeby, zwraca się z wnioskiem o nowelizację danych norm europejskich.

4. Decyzję, o której mowa w ust. 1 lit. a) niniejszego artykułu, przyjmuje się zgodnie z procedurą doradczą, o której mowa w art. 19 ust. 2.

5. Decyzję, o której mowa w ust. 1 lit. b) niniejszego artykułu, przyjmuje się zgodnie z procedurą sprawdzającą, o której mowa w art. 19 ust. 3.

ROZDZIAŁ IV

Przepisy końcowe

Artykuł 18

Kary

1. Państwa członkowskie ustanawiają stanowią przepisy dotyczące kar mających ustanawiające odpowiednie kary mające zastosowanie w przypadku naruszenia przepisów niniejszego rozporządzenia i wprowadzają wszelkie środki niezbędne do wdrożenia tych kar. Przewidziane kary muszą być skuteczne, proporcjonalne i odstraszające. Państwa członkowskie powiadamiają o tych przepisach Komisję najpóźniej do [insert date – 3 months prior to the date of application of this Regulation] r. w terminie do ... (*8) oraz niezwłocznie informują ją o wszystkich późniejszych zmianach tych przepisów. [Popr. 88]

2. Przewidziane kary muszą być skuteczne, proporcjonalne i odstraszające. Wymiar kar, o których mowa w ust. 1, zależy od wielkości przedsiębiorstw, a w szczególności od sytuacji małych i średnich przedsiębiorstw. Można zwiększyć wymiar kary, jeżeli wagi, czasu trwania i – w stosownych przypadkach – umyślnego charakteru naruszenia. Ponadto wymiar kar uwzględniają fakt, czy dany podmiot gospodarczy popełnił już podobne naruszenie; w przypadku poważnych naruszeń kary mogą obejmować sankcje karne. [Popr. 89]

2a. Kary administracyjne mające zastosowanie w przypadku naruszeń co najmniej równoważą przewagę gospodarczą, do której dążono poprzez naruszenie, lecz nie przekraczają 10 % obrotu rocznego lub jego szacowanej kwoty. Nakładane kary mogą być wyższe niż 10 % obrotu rocznego lub jego szacowanej kwoty, w przypadku gdy jest to konieczne do zrównoważenia przewagi gospodarczej, do której dążono poprzez naruszenie. W przypadku poważnych naruszeń kary mogą obejmować sankcje karne.

2b. Państwa członkowskie informują Komisję o rodzaju i wymiarze kar nałożonych na mocy niniejszego rozporządzenia, ustalają przypadki faktycznego naruszenia niniejszego rozporządzenia oraz wskazują tożsamość podmiotów gospodarczych, na które nałożono kary. Komisja bez zbędnej zwłoki podaje te informacje do wiadomości publicznej drogą elektroniczną lub, w stosownych przypadkach, za pomocą innych środków.

Na podstawie informacji uzyskanych na mocy akapitu pierwszego Komisja podaje do wiadomości publicznej i aktualizuje unijną czarną listę podmiotów gospodarczych, w przypadku których wielokrotnie stwierdzono umyślne naruszanie przepisów niniejszego rozporządzenia.

Artykuł 18a

Wykonywanie przekazanych uprawnień

1. Powierzenie Komisji uprawnień do przyjęcia aktów delegowanych podlega warunkom określonym w niniejszym artykule.

2. Uprawnienia do przyjęcia aktów delegowanych, o których mowa w art. 13 ust. 3 i art. 15 ust. 3, powierza się Komisji na czas nieokreślony od dnia … (*9).

3. Przekazanie uprawnień, o którym mowa w art. 13 ust. 3 i 15 ust. 3, może zostać w dowolnym momencie odwołane przez Parlament Europejski lub przez Radę. Decyzja o odwołaniu kończy przekazanie określonych w niej uprawnień. Decyzja o odwołaniu staje się skuteczna od następnego dnia po jej opublikowaniu w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej lub w określonym w tej decyzji późniejszym terminie. Nie wpływa ona na ważność jakichkolwiek już obowiązujących aktów delegowanych.

4. Niezwłocznie po przyjęciu aktu delegowanego Komisja przekazuje go równocześnie Parlamentowi Europejskiemu i Radzie.

5. Akt delegowany przyjęty na podstawie art. 13 ust. 3 i 15 ust. 3 wchodzi w życie tylko wówczas, gdy Parlament Europejski albo Rada nie wyraziły sprzeciwu w terminie dwóch miesięcy od przekazania tego aktu Parlamentowi Europejskiemu i Radzie, lub gdy, przed upływem tego terminu, zarówno Parlament Europejski, jak i Rada poinformowały Komisję, że nie wniosą sprzeciwu. Termin ten może zostać przedłużony o dwa miesiące z inicjatywy Parlamentu Europejskiego lub Rady.

Artykuł 19

Procedura komitetowa

1. Komisję wspomaga komitet. Komitet ten jest komitetem w rozumieniu rozporządzenia (UE) nr 182/2011.

Jednakże do celów art. 16 i 17 niniejszego rozporządzenia Komisję wspomaga komitet ustanowiony rozporządzeniem (UE) 1025/2012. Komitet ten jest komitetem w rozumieniu rozporządzenia (UE) nr 182/2011.

2. W przypadku odesłania do niniejszego ustępu stosuje się art. 4 rozporządzenia (UE) nr 182/2011.

3. W przypadku odesłania do niniejszego ustępu stosuje się art. 5 rozporządzenia (UE) nr 182/2011.

4. W przypadku gdy opinia komitetu, o którym mowa w ust. 1 akapit drugi, ma być uzyskana w drodze procedury pisemnej, procedura ta kończy się bez osiągnięcia rezultatu gdy, przed upływem terminu na wydanie opinii, zdecyduje o tym przewodniczący komitetu lub wniesie o to zwykła większość członków komitetu.

Artykuł 21

Ocena

Nie później niż … (*10) , a następnie co pięć lat Komisja ocenia jego stosowanie i przekazuje sprawozdanie z oceny Parlamentowi Europejskiemu i Radzie. W sprawozdaniu tym ocenia się, czy niniejsze rozporządzenie osiągnęło swoje cele, w szczególności w zakresie wzmocnienia ochrony konsumentów przed produktami niebezpiecznymi w rozumieniu art. 4 niniejszego rozporządzenia , przy uwzględnieniu skutków rozporządzenia dla przedsiębiorstw, w szczególności dla małych i średnich przedsiębiorstw MŚP . W sprawozdaniu ocenia się ponadto skutki i wkład rozporządzenia (UE) nr 1025/2012 w zakresie niniejszego rozporządzenia. [Popr. 92]

Artykuł 22

Uchylenie

1. Dyrektywa 2001/95/WE traci moc ze skutkiem od … (*11).

2. Dyrektywa 87/357/WE traci moc ze skutkiem od … (*11).

3. Odesłania do dyrektywy 2001/95/WE i dyrektywy 87/357/WE traktuje się jako odesłania do niniejszego rozporządzenia i odczytuje zgodnie z tabelą korelacji zamieszczoną w załączniku.

Artykuł 23

Przepisy przejściowe

1. Państwa członkowskie nie utrudniają udostępniania na rynku produktów objętych dyrektywą 2001/95/WE, które są zgodne z tą dyrektywą i które zostały wprowadzone do obrotu przed dniem … (*11).

2. Normy europejskie, do których odniesienia opublikowano w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej zgodnie z dyrektywą 2001/95/WE, uważa się za normy europejskie, o których mowa w art. 5 lit. b) niniejszego rozporządzenia.

3. Zadania w zakresie normalizacji powierzone przez Komisję europejskim organizacjom normalizacyjnym zgodnie z dyrektywą 2001/95/WE uważa się za wnioski o normalizację, o których mowa w art. 15 ust. 1 niniejszego rozporządzenia.

Artykuł 24

Wejście w życie

1. Niniejsze rozporządzenie wchodzi w życie w dniu … (*12).

2. Niniejsze rozporządzenie stosuje się od dnia … (*13).

Niniejsze rozporządzenie wiąże w całości i jest bezpośrednio stosowane we wszystkich państwach członkowskich.

Sporządzono w …

W imieniu Parlamentu Europejskiego

Przewodniczący

W imieniu Rady

Przewodniczący

(1) Dz.U. C 271 z 19.9.2013, s. 81.

(2) Stanowisko Parlamentu Europejskiego z dnia 15 kwietnia 2014 r.

(3) Dyrektywa 2001/95/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 3 grudnia 2001 r. w sprawie ogólnego bezpieczeństwa produktów ( Dz.U. L 11 z 15.1.2002, s. 4).

(4) Dz.U. L z, s. .

(5) Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego (UE) nr …/… z dnia … w sprawie nadzoru rynku w odniesieniu do produktów i zmieniającego dyrektywy Rady 89/686/EWG i 93/15/EWG oraz dyrektywy 94/9/WE, 94/25/WE, 95/16/WE, 97/23/WE, 1999/5/WE, 2000/9/WE, 2000/14/WE, 2001/95/WE, 2004/108/WE, 2006/42/WE, 2006/95/WE, 2007/23/WE, 2008/57/WE, 2009/48/WE, 2009/105/WE, 2009/142/WE, 2011/65/UE, rozporządzenie (WE) nr 764/2008, rozporządzenie (WE) nr 765/2008 oraz rozporządzenie (UE) nr 305/2011 Parlamentu Europejskiego i Rady (Dz.U. L …).

(*1) Numer rozporządzenia (2013/0048(COD)) w motywie oraz numer, data przyjęcia i odniesienie do publikacji rozporządzenia w przypisie.

(6) Rozporządzenie (WE) nr nr 1935/2004 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 27 października 2004 r. w sprawie materiałów i wyrobów przeznaczonych do kontaktu z żywnością oraz uchylające dyrektywy 80/590/EWG i 89/109/EWG (Dz.U. L 338 z 13.11.2004, s. 4).

(7) Decyzja nr 768/2008 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 9 lipca 2008 r. w sprawie wspólnych ram dotyczących wprowadzania produktów do obrotu ( Dz.U. L 218 z 13.8.2008, s. 82).

(8) Dyrektywa Rady 87/357/EWG z dnia 25 czerwca 1987 r. w sprawie zbliżenia ustawodawstw państw członkowskich dotyczących produktów, których wygląd wskazuje na przeznaczenie inne niż rzeczywiste, zagrażających zdrowiu lub bezpieczeństwu konsumentów ( Dz.U. L 192 z 11.7.1987, s. 42).

(*2) Numer rozporządzenia (2013/0048(COD)).

(9) Dyrektywa 95/46/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 24 października 1995 r. w sprawie ochrony osób fizycznych w zakresie przetwarzania danych osobowych i swobodnego przepływu tych danych (Dz.U. L 281 z 23.11.1995, s. 31).

(10) Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 764/2008 z dnia 9 lipca 2008 r. ustanawiające procedury dotyczące stosowania niektórych krajowych przepisów technicznych do produktów wprowadzonych legalnie do obrotu w innym państwie członkowskim i uchylające decyzję nr 3052/95/WE (Dz.U. L 218 z 13.8.2008, s. 21).

(11) Rozporządzenie (UE) nr 1025/2012 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 25 października 2012 r. w sprawie normalizacji europejskiej, zmieniające dyrektywy Rady 89/686/EWG i 93/15/EWG oraz dyrektywy 94/9/WE, 94/25/WE, 95/16/WE, 97/23/WE, 98/34/WE, 2004/22/WE, 2007/23/WE, 2009/23/WE and 2009/105/WE Parlamentu Europejskiego i Rady oraz uchylające decyzję Rady 87/95/EWG i decyzję nr 1673/2006/WE Parlamentu Europejskiego i Rady (Dz.U. L 316 z 14.11.2012, s. 12).

(12) Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 182/2011 z dnia 16 lutego 2011 r. ustanawiające przepisy i zasady ogólne dotyczące trybu kontroli przez państwa członkowskie wykonywania uprawnień wykonawczych przez Komisję (Dz.U. L 55 z 28.2.2011, s. 13).

(*3) Data wejścia w życie niniejszego rozporządzenia.

(13) Dyrektywa Rady 90/385/EWG z dnia 20 czerwca 1990 r. w sprawie zbliżenia ustawodawstw państw członkowskich odnoszących się do wyrobów medycznych aktywnego osadzania (Dz.U. L 189 z 20.7.1990, s. 17).

(14) Dyrektywa Rady 93/42/EWG z dnia 14 czerwca 1993 r. dotycząca wyrobów medycznych (Dz.U. L 169 z 12.7.1993, s. 1).

(15) Dyrektywa 98/79/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 27 października 1998 r. w sprawie wyrobów medycznych używanych do diagnozy in vitro (Dz.U. L 331 z 7.12.1998 r., s. 1).

(16) Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 305/2011 z dnia 9 marca 2011 r. ustanawiające zharmonizowane warunki wprowadzania do obrotu wyrobów budowlanych i uchylające dyrektywę Rady 89/106/EWG (Dz.U. L 88 z 4.4.2011, s. 5) .

(*4) Dz.U.: proszę wstawić numer rozporządzenia (2013/0048(COD)).

(*5) Numer rozporządzenia (2013/0048(COD)).

(17) Dz.U. L 302 z 19.10.1992, s. 1. Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 952/2013 z dnia 9 października 2013 r. ustanawiające unijny kodeks celny (Dz.U. L 269 z 10.10.2013, s. 1).

(*6) Numer rozporządzenia (2013/0048(COD)).

(*7) Numer rozporządzenia (2013/0048(COD)).

(18) Decyzja Komisji 2010/15/EU z dnia 16 grudnia 2009 r. ustanawiająca wytyczne dotyczące zarządzania wspólnotowym systemem szybkiej informacji „RAPEX” utworzonym na mocy art. 12 oraz procedurą zgłoszeniową ustanowioną na mocy art. 11 dyrektywy 2001/95/WE (dyrektywa w sprawie ogólnego bezpieczeństwa produktów) (Dz.U. L 22 z 26.1.2010, s. 1).

(*8) Trzy miesiące przed datą rozpoczęcia stosowania niniejszego rozporządzenia.

(*9) Data wejścia w życie niniejszego rozporządzenia.

(*10) [pięć] lat po dacie rozpoczęcia stosowania niniejszego rozporządzenia.

(*11) Data rozpoczęcia stosowania niniejszego rozporządzenia.

(*12) Data wejścia w życie rozporządzenia (2013/0048(COD)).

(*13) Data rozpoczęcia stosowania rozporządzenia (2013/0048(COD)).

Załącznik

Tabela korelacji

Dyrektywa 2001/95/WE	Dyrektywa 87/357/EWG	Niniejsze rozporządzenie
art. 1 ust. 1		art. 1
art. 1 ust. 2 akapit pierwszy		art. 2 ust. 1
art. 1 ust. 2 akapit drugi		art. 2 ust. 4
art. 2		art. 3
art. 2 lit. b) ppkt (i) –(iv)		art. 6 ust. 1
art. 3 ust. 1		art. 4
art. 3 ust. 2		art. 5
art. 3 ust. 3		art. 6 ust. 2
art. 3 ust. 4		—
art. 4		art. 16 i 17
art. 5 ust. 1 akapit pierwszy		art. 8 ust. 8
art. 5 ust. 1 akapit drugi		—
art. 5 ust. 1 akapit trzeci		art. 8 ust. 9
art. 5 ust. 1 akapit czwarty		art. 8 ust. 3, 6 i 7
art. 5 ust. 1 akapit piąty		—
art. 5 ust. 2		art. 11
art. 5 ust. 3 akapit pierwszy		art. 8 ust. 9 i art. 11 ust. 5
art. 5 ust. 3 akapit drugi		—
art. 5 ust. 4		—
art. 6 ust. 1		—
art. 6 ust. 2 i 3		—
art. 7		art. 18
art. 8 ust. 1 lit. a)		—
art. 8 ust. 1 lit. b) – f)		—
art. 8 ust. 2 akapit pierwszy		—
art. 8 ust. 2 akapit drugi		—
art. 8 ust. 2 akapit trzeci		—
art. 8 ust. 3		—
art. 8 ust. 4		—
art. 9 ust. 1		—
art. 9 ust. 2		—
art. 10		—
art. 11		—
art. 12		—
art. 13		—
art. 14		—
art. 15		art. 19
art. 16		—
art. 17		—
art. 18 ust. 1		—
art. 18 ust. 2		—
art. 18 ust. 3		—
art. 19 ust. 1		—
art. 19 ust. 2		art. 21
art. 20		—
art. 21		—
art. 22		art. 22
art. 23		art. 24
załącznik I sekcja 1		art. 8 ust. 9 i art. 11 ust. 5
załącznik I sekcja 2 zdanie pierwsze		—
załącznik I sekcja 2 zdanie drugie		art. 13 ust. 1 i 2
załącznik I sekcja 3		—
załącznik II		—
załącznik III		—
załącznik IV		załącznik
	art. 1	art. 6 ust. 1 lit. e)
	art. 2 – 7	—

22.12.2017

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 443/746

P7_TA(2014)0384

Nadzór rynku w odniesieniu do produktów ***I

Rezolucja ustawodawcza Parlamentu Europejskiego z dnia 15 kwietnia 2014 r. w sprawie wniosku dotyczącego rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady w sprawie nadzoru rynku w odniesieniu do produktów, zmieniającego dyrektywy Rady 89/686/EWG i 93/15/EWG oraz dyrektywy 94/9/WE, 94/25/WE, 95/16/WE, 97/23/WE, 1999/5/WE, 2000/9/WE, 2000/14/WE, 2001/95/WE, 2004/108/WE, 2006/42/WE, 2006/95/WE, 2007/23/WE, 2008/57/WE, 2009/48/WE, 2009/105/WE, 2009/142/WE, 2011/65/UE, a także rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 305/2011, (WE) nr 764/2008 i (WE) nr 765/2008 (COM(2013)0075 – C7-0043/2013 – 2013/0048(COD))

(Zwykła procedura ustawodawcza: pierwsze czytanie)

(2017/C 443/63)

Parlament Europejski,

—	uwzględniając wniosek Komisji przedstawiony Parlamentowi Europejskiemu i Radzie (COM(2013)0075),

—	uwzględniając art. 294 ust. 2 oraz art. 33, 114 i 207 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej, zgodnie z którymi wniosek został przedstawiony Parlamentowi przez Komisję (C7–0043/2013),

—	uwzględniając art. 294 ust. 3 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej,

—	uwzględniając opinię Europejskiego Komitetu Ekonomiczno-Społecznego z dnia 22 maja 2013 r. (1),

—	uwzględniając art.55 Regulaminu,

—	uwzględniając sprawozdanie Komisji Rynku Wewnętrznego i Ochrony Konsumentów oraz opinię Komisji Handlu Międzynarodowego (A7–0346/2013),

przyjmuje poniższe stanowisko w pierwszym czytaniu;

zwraca się do Komisji o ponowne przekazanie mu sprawy, jeśli uzna ona za stosowne wprowadzić znaczące zmiany do swojego wniosku lub zastąpić go innym tekstem;

zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania stanowiska Parlamentu Radzie i Komisji, a także parlamentom narodowym.

(1) Dz.U. C 271 z 19.9.2013, s. 86.

P7_TC1-COD(2013)0048

Stanowisko Parlamentu Europejskiego przyjęte w pierwszym czytaniu w dniu 15 kwietnia 2014 r. w celu przyjęcia rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr …/2014 w sprawie nadzoru rynku w odniesieniu do produktów, zmieniającego dyrektywy Rady 89/686/EWG i 93/15/EWG oraz dyrektywy 94/9/WE, 94/25/WE, 95/16/WE, 97/23/WE, 1999/5/WE, 2000/9/WE, 2000/14/WE, 2001/95/WE, 2004/108/WE, 2006/42/WE, 2006/95/WE, 2007/23/WE, 2008/57/WE, 2009/48/WE, 2009/105/WE, 2009/142/WE, 2011/65/UE, rozporządzenie (UE) nr 305/2011, rozporządzenie (WE) nr 764/2008, rozporządzenie (WE) nr 765/2008 i rozporządzenie Parlamentu Europejskeigo i Rady (UE) nr 305/2011

(Tekst mający znaczenie dla EOG)

PARLAMENT EUROPEJSKI I RADA UNII EUROPEJSKIEJ,

uwzględniając Traktat o funkcjonowaniu Unii Europejskiej, w szczególności jego art. 33, 114 i 207,

uwzględniając wniosek Komisji Europejskiej,

po przekazaniu projektu aktu ustawodawczego parlamentom narodowym,

uwzględniając opinię Europejskiego Komitetu Ekonomiczno-Społecznego (1),

stanowiąc zgodnie ze zwykłą procedurą ustawodawczą (2),

a także mając na uwadze, co następuje:

(1)

Aby zagwarantować swobodny przepływ produktów, konieczne jest zapewnienie, by produkty te spełniały wysokie wymagania w zakresie ochrony interesów publicznych, takich jak szeroko rozumiane zdrowie i bezpieczeństwo osób, zdrowie i bezpieczeństwo w miejscu pracy, ochrona konsumentów, ochrona środowiska i bezpieczeństwo publiczne. Zdecydowane egzekwowanie tych wymagań jest niezbędne dla właściwej ochrony tych interesów i dla stworzenia warunków sprzyjających uczciwej konkurencji na unijnym rynku towarów. Konieczne są zatem przepisy dotyczące nadzoru rynku i kontroli produktów z państw trzecich wprowadzanych na rynek unijny.

(2)

Działania w zakresie nadzoru rynku objęte niniejszym rozporządzeniem nie powinny być zorientowane wyłącznie na ochronę zdrowia i bezpieczeństwa, lecz powinny również dotyczyć egzekwowania prawodawstwa unijnego, które ma na celu ochronę innych interesów publicznych, na przykład poprzez uregulowania w zakresie dokładności pomiaru, kompatybilności elektromagnetycznej i, efektywności energetycznej i mającego zastosowanie prawodawstwa z zakresu ochrony środowiska . [Popr. 1]

(3)

Konieczne jest ustanowienie ogólnych ram przepisów i zasad w odniesieniu do nadzoru rynkowego, które nie powinny mieć wpływu na przepisy materialne istniejącego prawodawstwa unijnego mające na celu ochronę interesów publicznych w takich dziedzinach jak zdrowie i bezpieczeństwo, ochrona konsumentów i ochrona środowiska, ale powinny służyć poprawie ich funkcjonowania.

(4)	Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 765/2008 (3) zostało przyjęte w celu ustanowienia ram nadzoru rynku w taki sposób, aby uzupełniać i wzmacniać istniejące w prawodawstwie harmonizacyjnym Unii przepisy dotyczące nadzoru rynku i ich egzekwowanie.

(5)

W celu zapewnienia odpowiedniego i spójnego egzekwowania prawodawstwa harmonizacyjnego Unii rozporządzeniem (WE) nr 765/2008 wprowadzono unijne ramy w odniesieniu do nadzoru rynku, określając zarówno minimalne wymagania w kontekście celów, jakie mają być osiągnięte przez państwa członkowskie, jak i ramy współpracy administracyjnej, obejmującej wymianę informacji między państwami członkowskimi.

(6)

Dyrektywą 2001/95/WE Parlamentu Europejskiego i Rady (4) ustanowiono przepisy zapewniające bezpieczeństwo produktów przeznaczonych dla konsumentów lub w przypadku których istnieje prawdopodobieństwo, że będą używane przez konsumentów. Rozporządzeniem (WE) nr 765/2008 r. podtrzymano możliwość podjęcia przez organy nadzoru rynku bardziej szczegółowych działań dostępnych na podstawie tej dyrektywy.

(7)

W swojej rezolucji z dnia 8 marca 2011 r. w sprawie przeglądu dyrektywy w sprawie ogólnego bezpieczeństwa produktów i nadzoru rynku (5) Parlament Europejski stwierdził, że przyjęcie pojedynczego rozporządzenia jest jedynym sposobem na uzyskanie jednolitego systemu nadzoru rynku obejmującego wszystkie produkty i w związku z tym wezwał Komisję do stworzenia jednolitego systemu nadzoru rynku obejmującego wszystkie produkty, opartego na jednym akcie ustawodawczym obejmującym zarówno zakres dyrektywy 2001/95/WE, jak i rozporządzenia 765/2008/WE.

(8)

W niniejszym rozporządzeniu należy zatem scalić przepisy rozporządzenia (WE) nr 765/2008, dyrektywy 2001/95/WE oraz szeregu sektorowych aktów prawodawstwa harmonizacyjnego Unii dotyczących nadzoru rynku, tak aby powstał jeden akt, który obejmie produkty zarówno ze zharmonizowanych, jak i niezharmonizowanych obszarów prawodawstwa unijnego, niezależnie od tego, czy są one przeznaczone do użytkowania przez konsumentów i użytkowników profesjonalnych, czy tylko istnieje prawdopodobieństwo, że będą przez nich stosowane.

(9)

W prawodawstwie unijnym mającym zastosowanie do produktów i procesów w łańcuchu dostaw żywności, a w szczególności w rozporządzeniu (WE) nr 882/2004 Parlamentu Europejskiego i Rady (6) ustanowiono kompleksowe ramy dotyczące przeprowadzania kontroli urzędowych i innych czynności urzędowych w celu sprawdzenia zgodności z prawem paszowym i żywnościowym oraz przepisami dotyczącymi zdrowia zwierząt i dobrostanu zwierząt, organizmów genetycznie zmodyfikowanych, zdrowia roślin i materiału rozmnożeniowego roślin, produktów ochrony roślin i pestycydów. Obszary te powinny zatem zostać wyłączone z zakresu niniejszego rozporządzenia.

(10)

Prawodawstwo unijne dotyczące produktów leczniczych, wyrobów medycznych, wyrobów medycznych do diagnostyki in vitro oraz substancji pochodzenia ludzkiego zawierają przepisy szczególne mające na celu zapewnienie bezpieczeństwa po wprowadzeniu tych produktów do obrotu, zwłaszcza w oparciu o sektorowe systemy obserwacji i nadzoru rynku. W związku z tym produkty te powinny również zostać wyłączone z zakresu niniejszego rozporządzenia, z wyjątkiem przepisów dotyczących kontroli produktów z państw trzecich wprowadzanych na rynek unijny, które powinny mieć zastosowanie do tych produktów, o ile stosowne prawodawstwo unijne nie zawiera przepisów szczegółowych dotyczących organizacji kontroli granicznych.

(11)

Dyrektywa 2010/35/UE Parlamentu Europejskiego i Rady (7) ma zastosowanie nie tylko do nowych ciśnieniowych urządzeń transportowych w celu udostępnienia ich na rynku, ale również do niektórych innych ciśnieniowych urządzeń transportowych w zakresie badań okresowych, badań bezpośrednich i badań nadzwyczajnych i użytkowania. W dyrektywie tej przewidziano specjalny znak zgodności Pi oraz unijną procedurę ochronną oraz szczególne procedury postępowania w przypadku ciśnieniowych urządzeń transportowych stwarzających zagrożenie na poziomie krajowym, ciśnieniowych urządzeń transportowych stwarzających zagrożenie dla zdrowia i bezpieczeństwa oraz w przypadku braku zgodności pod względem formalnym. W związku z tym procedury kontroli produktów w Unii ustanowione w niniejszym rozporządzeniu nie powinny mieć zastosowania do ciśnieniowych urządzeń transportowych objętych dyrektywą 2010/35/UE.

(12)

Niniejszym rozporządzeniem należy ustanowić kompleksowe ramy nadzoru rynku w Unii. Należy w nim określić zakres produktów, do których ma ono zastosowanie, oraz produktów wyłączonych, nałożyć na państwa członkowskie obowiązek zorganizowania i prowadzenia nadzoru rynku, nałożyć na państwa członkowskie obowiązek wyznaczenia organów nadzoru rynku oraz określić ich uprawnienia i obowiązki, a także uczynić państwa członkowskie odpowiedzialnymi za ustanowienie ogólnych i sektorowych programów nadzoru rynku.

(12a)

Niniejsze rozporządzenie powinno mieć zastosowanie do wszystkich rodzajów dostaw produktów, w tym do sprzedaży wysyłkowej. Państwa członkowskie i Komisja powinny opracować wspólne podejście do nadzoru rynku w odniesieniu do produktów sprzedawanych online oraz w stosownych przypadkach przygotować wytyczne dotyczące roli i obowiązków podmiotów zaangażowanych w łańcuch dostaw w handlu elektronicznym, aby zapewnić lepsze egzekwowanie zasad dotyczących produktów sprzedawanych online. [Popr. 2]

(13)

Niektóre akty prawodawstwa harmonizacyjnego Unii zawierają przepisy dotyczące nadzoru rynku i klauzuli ochronnych. Przepisy te mogą być oparte na przepisach odniesienia dotyczących nadzoru rynku i klauzuli ochronnych, zawartych w decyzji nr 768/2008/WE Parlamentu Europejskiego i Rady (8). Niniejsze rozporządzenie powinno zawierać wszystkie przepisy dotyczące nadzoru rynku mające zastosowanie do produktów wchodzących w jego zakres. Niniejsze rozporządzenie powinno zatem zawierać przepisy odniesienia dotyczące nadzoru rynku i klauzuli ochronnych zawarte w decyzji nr 768/2008/WE. Zawarte w istniejącym prawodawstwie harmonizacyjnym Unii przepisy dotyczące nadzoru rynku i klauzuli ochronnych, niezależnie czy zostały sformułowane przed przyjęciem decyzji nr 768/2008/WE czy na podstawie przepisów odniesienia w niej zawartych, powinny zostać usunięte z tego prawodawstwa harmonizacyjnego, chyba że istnieją specjalne względy sektorowe uzasadniające ich utrzymanie. Należy ustanowić wyłączenia od klauzul ochronnych w odniesieniu do produktów objętych rozporządzeniem (WE) nr 1907/2006 Parlamentu Europejskiego i Rady (9) , określonego osprzętu objętego dyrektywą 2009/142/WE Parlamentu Europejskiego i Rady (10), niektórych urządzeń ciśnieniowych objętych dyrektywą 97/23/WE Parlamentu Europejskiego i Rady (11) oraz niektórych zbiorników ciśnieniowych objętych dyrektywą 2009/105/WE Parlamentu Europejskiego i Rady (12).

(14)

Aby cały proces nadzorowania rynku był przejrzysty i przystępny zarówno dla organów nadzoru rynku, jak i dla podmiotów gospodarczych, w niniejszym rozporządzeniu należy jasno określić etapy tego procesu w porządku chronologicznym, od momentu, gdy organy nadzoru rynku zidentyfikują produkt, który ich zdaniem może stwarzać zagrożenie, do przeprowadzenia oceny ryzyka stwarzanego przez ten produkt, podjęcia w określonym terminie działań naprawczych przez odpowiedni podmiot gospodarczy oraz wprowadzenia środków przez same organy nadzoru rynku, jeśli dany podmiot gospodarczy nie zastosuje się do ich wytycznych lub w przypadkach nadzwyczajnych.

(14a)

W celu ułatwienia pracy organom nadzoru rynku podmioty gospodarcze powinny udostępniać wszystkie dokumenty i informacje niezbędne tym organom do celów przeprowadzania swoich działań. Organy nadzoru rynku powinny wymagać jedynie dokumentów i informacji, co do których można oczekiwać, że odnośny podmiot gospodarczy jest w ich posiadaniu zgodnie z pełnioną przez niego rolą w łańcuchu dostaw. [Popr. 3]

(15)

Nadzór rynku powinien być oparty na ocenie ryzyka stwarzanego przez produkt, przy uwzględnieniu wszystkich istotnych danych. Metodologia i kryteria oceny ryzyka powinny być jednolite we wszystkich państwach członkowskich w celu zapewnienia równych warunków działania wszystkim podmiotom gospodarczym. Produkt objęty prawodawstwem harmonizacyjnym Unii, w którym ustanowiono zasadnicze wymagania dotyczące ochrony określonych interesów publicznych należy uznać za niestwarzający zagrożenia dla tych interesów publicznych, jeśli spełnia on te zasadnicze wymagania. [Popr. 4]

(15a)

Konsumenci mogą odgrywać czynną i istotną rolę w przyczynianiu się do nadzoru rynku, ponieważ są oni zwykle w bezpośrednim kontakcie z produktami stwarzającymi zagrożenie, w tym produktami, które są niezgodne z mającym zastosowanie prawodawstwem Unii. W tym kontekście państwa członkowskie powinny podnosić poziom świadomości konsumentów w zakresie ich praw do składania skarg dotyczących kwestii związanych z bezpieczeństwem produktów i działaniami w zakresie nadzoru rynku, a także powinny dopilnować, aby procedura dotycząca zgłaszania była dostępna, stosunkowo prosta i sprawnie funkcjonująca. Ponadto Komisja powinna zbadać możliwości zharmonizowania w całej UE procedur składania takich skarg, na przykład poprzez stworzenie centralnej bazy danych, w której można by przechowywać skargi złożone przez konsumentów, a także powinna zbadać możliwość upublicznienia tych skarg, z zastrzeżeniem prawa zaangażowanych podmiotów gospodarczych do wniesienia odwołania i do udzielenia odpowiedzi. [Popr. 5]

(16)

Produkt objęty prawodawstwem harmonizacyjnym Unii, w którym nie ustanowiono zasadniczych wymaganiach, lecz które ma na celu zapewnienie ochrony określonych interesów publicznych, należy uznać za niestwarzający zagrożenia dla tych interesów publicznych, pod warunkiem że jest on zgodny z tym prawodawstwem.

(17)

Podobnie, produkt, który nie jest objęty prawodawstwem harmonizacyjnym Unii, ale jest zgodny z krajowymi przepisami dotyczącymi zdrowia i bezpieczeństwa ludzi lub z europejskimi normami, do których odniesienia są publikowane w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej, należy uznać za niestwarzający zagrożenia dla zdrowia i bezpieczeństwa.

(18)

Do celów niniejszego rozporządzenia należy dokonywać oceny ryzyka w celu zidentyfikowania produktów, które mają potencjalnie negatywny wpływ na interesy publiczne chronione na mocy rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr …/… (13) (*1), sektorowych aktów prawodawstwa harmonizacyjnego Unii i innych przepisów unijnych dotyczących produktów, które są objęte niniejszym rozporządzeniem. Taka ocena ryzyka powinna uwzględniać dane dotyczące zagrożeń, które uprzednio wystąpiły w związku z danym produktem. Należy także uwzględnić wszelkie środki wprowadzone przez zainteresowany podmiot gospodarczy w celu wyeliminowania zagrożenia. Szczególnie należy wziąć pod uwagę potencjalne narażenie konsumentów, w odróżnieniu od użytkowników profesjonalnych, jak również zwiększone narażenie niektórych kategorii konsumentów, takich jak dzieci, osoby starsze lub niepełnosprawne.

(19)

Zarówno nowe, jak i używane produkty pochodzące spoza Unii mogą być wprowadzane do obrotu tylko w przypadku, gdy zostały one dopuszczone do swobodnego obrotu. Wymagane są skuteczne kontrole na zewnętrznych granicach Unii w celu zawieszenia dopuszczenia do swobodnego obrotu produktów, które mogą stwarzać zagrożenie, jeżeli wprowadzono by je do obrotu w Unii przed dokonaniem oceny i podjęciem ostatecznej decyzji przez organy nadzoru rynku.

(20)

Zobowiązanie organów odpowiedzialnych za kontrolę produktów wprowadzanych na rynek unijny do przeprowadzania kontroli na właściwą skalę przyczyni się zatem do zwiększenia bezpieczeństwa unijnego rynku produktów. W celu zwiększenia skuteczności takich kontroli należy zacieśnić współpracę i zintensyfikować wymianę informacji pomiędzy tymi organami a organami na organy te oraz na organy nadzoru rynku należy nałożyć obowiązek współpracy i wymiany informacji w odniesieniu do produktów stwarzających zagrożenie oraz produktów niezgodnych z przepisami . [Popr. 6]

(21)

Organy nadzoru rynku powinny posiadać uprawnienia do zniszczenia produktów, uczynienia ich bezużytecznymi lub zarządzenia ich zniszczenie przez dany podmiot gospodarczy, jeżeli uznają to za konieczne i proporcjonalne w celu zapewnienia, by wyroby te nie stwarzały żadnych dodatkowych zagrożeń. Dany podmiot gospodarczy powinien pokryć wszelkie koszty związane z tymi działaniami, w szczególności koszty poniesione przez organ nadzoru rynku. [Popr. 7]

(22)

Dopuszczenie do swobodnego obrotu produktów, które znajdują się w fizycznym posiadaniu pojedynczych osób przyjeżdżających do Unii i przywożących te produkty na swój osobisty, niekomercyjny użytek nie powinno być zawieszane lub odrzucane na mocy niniejszego rozporządzenia przez organy odpowiedzialne za kontrolę produktów wprowadzanych na rynek unijny.

(23)

Między państwami członkowskimi oraz między państwami członkowskimi a Komisją powinna funkcjonować skuteczna, szybka i dokładna wymiana informacji. Konieczne jest zatem zapewnienie skutecznych narzędzi do takiej wymiany. Unijny system szybkiego informowania (RAPEX) dowiódł swojej skuteczności i wydajności. RAPEX umożliwia wprowadzenie środków w całej Unii w odniesieniu do produktów, które stwarzają zagrożenie wykraczające poza terytorium jednego państwa członkowskiego. Aby uniknąć niepotrzebnego dublowania, system ten powinien być stosowany do celów wszystkich wymaganych niniejszym rozporządzeniem powiadomień dotyczących produktów stwarzających zagrożenie stale aktualizowany . RAPEX powinien również obejmować powiadomienia dotyczące materiałów do kontaktu z żywnością, które zostały przeniesione do tego systemu z platformy systemu wczesnego ostrzegania o niebezpiecznej żywności i paszach (RASFF) . [Popr. 8]

(24)

Spójne i racjonalne pod względem kosztów działania w zakresie nadzoru rynku wymagają dobrze zorganizowanej i kompleksowej archiwizacji i wymiany między państwami członkowskimi wszystkich istotnych informacji na temat krajowych działań w tym kontekście, w tym odniesień do powiadomień wymaganych niniejszym rozporządzeniem, tak aby stworzyć kompletną bazę informacji związanych z nadzorem rynku. Komisja ustanowiła bazę danych pn. „System informacyjny i komunikacyjny w zakresie nadzoru rynku”, która jest odpowiednia do tego celu i dlatego należy z niej korzystać.

(25)

Biorąc pod uwagę wielkość unijnego rynku towarów i to, że nie ma on granic wewnętrznych, konieczne jest, aby organy w niniejszym rozporządzeniu ustanowiono ramy skutecznej współpracy organów nadzoru rynku państw członkowskich chciały i były w stanie skutecznie ze sobą współpracować i koordynować wspólne wsparcie i działania oraz koordynacji wspólnego wsparcia i działań . W związku z tym należy ustanowić , wdrożyć, zweryfikować i należycie sfinansować mechanizmy wzajemnej pomocy. [Popr. 9]

(25a)

Komisja powinna ściśle monitorować jednolite stosowanie niniejszego rozporządzenia, a w razie potrzeby wydawać państwom członkowskim zalecenia, w przypadku gdy stwierdzi, że uprawnienia i zasoby przekazane przez nie organom nadzoru rynku nie są wystarczające, by sprostać wymogom niniejszego rozporządzenia. [Popr. 10]

(26)	W celu ułatwienia nadzoru rynku w odniesieniu do produktów z państw trzecich wprowadzanych na rynek unijny, niniejsze rozporządzenie powinno stanowić podstawę współpracy między organami nadzoru rynku państw członkowskich i organami tych państw trzecich.

(26a)

Obrażenia i wypadki stanowią duże obciążenie społeczne i ekonomiczne dla społeczeństwa ogółem oraz dla jednostek. Zapobieganie obrażeniom oraz wypadkom można usprawnić przede wszystkim dzięki poprawie nadzoru nad obrażeniami. Na podstawie doświadczeń zdobytych w ramach projektu dotyczącego wspólnych działań na rzecz monitorowania obrażeń w Europie (JAMIE) należy w trybie pilnym ustanowić ogólnoeuropejską bazę danych dotyczącą obrażeń, zważywszy w szczególności, że projekt JAMIE dobiega końca w 2014 r. Ponadto konieczne jest zaangażowanie polityczne, aby dopilnować, by wymiana wśród państw członkowskich danych dotyczących obrażeń była priorytetem. [Popr. 11]

(27)

Należy utworzyć Europejskie Forum Nadzoru Runku (EMSF) złożone z przedstawicieli organów nadzoru rynku. EMSF powinno stanowić płaszczyznę usystematyzowanej współpracy między organami państw członkowskich oraz powinno zapewniać ciągłą i stałą możliwość zaangażowania wszystkich zainteresowanych stron, łącznie z organizacjami zawodowymi , organizacjami biznesowymi i organizacjami konsumentów, aby wykorzystać dostępne informacje istotne dla nadzoru rynku przy tworzeniu, wdrażaniu i uaktualnianiu programów nadzoru rynku. [Popr. 12]

(28)

Komisja powinna zapewnić wsparcie dla współpracy między organami nadzoru rynku i uczestniczyć w pracach EMSF. W niniejszym rozporządzeniu powinien znaleźć się wykaz zadań, jakie mają być realizowane przez EMSF. Sekretariat wykonawczy powinien organizować posiedzenia EMSF i udzielać pozostałego wsparcia operacyjnego dla realizacji jego zadań. Aby zoptymalizować praktyki w dziedzinie nadzoru rynku w Unii oraz usprawnić nadzór rynku, Komisja powinna rozważyć wystąpienie z propozycją – podczas następnego przeglądu niniejszego rozporządzenia – przekazania EMSF uprawnień do wydawania wiążących zaleceń dotyczących jakości i praktyk w zakresie nadzoru rynku. [Popr. 13]

(29)	W stosownych przypadkach należy ustanowić laboratoria referencyjne, które zapewniałyby specjalistyczne, bezstronne doradztwo techniczne oraz przeprowadzanie badań produktów wymaganych w związku z działaniami w zakresie nadzoru rynku.

(29a)

Ze względu na konflikt między większą liczbą produktów w obrocie na rynku wewnętrznym z jednej strony a ograniczeniami dotyczącymi zasobów publicznych, które zmniejszają możliwość znaczącego zwiększenia publicznego nadzoru rynku na odpowiednią skalę z drugiej strony, Komisja powinna zbadać uzupełniające nowe i innowacyjne rozwiązania rynkowe z myślą o efektywniejszym nadzorze rynku na większą skalę, takie jak audyt systemów i produktów kontroli jakości prowadzony przez stronę trzecią. Komisja powinna uwzględnić wyniki tych rozważań w ogólnym sprawozdaniu z oceny. [Popr. 14]

(30)

Niniejsze rozporządzenie powinno zapewniać równowagę między przejrzystością uzyskiwaną dzięki upublicznianiu możliwie jak największej ilości informacji a koniecznością zachowania poufności, np. ze względu na ochronę danych osobowych, tajemnicę handlową lub ochronę dochodzeń, zgodnie z zasadami poufności wynikającymi z obowiązującego prawa krajowego lub – w przypadku Komisji – z rozporządzenia (WE) nr 1049/2001 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 30 maja 2001 r. w sprawie publicznego dostępu do dokumentów Parlamentu Europejskiego, Rady i Komisji (14). Niniejsze rozporządzenie powinno ponadto uwzględniać przestrzeganie zasad ochrony danych, takich jak poufność danych osobowych, wymóg przetwarzania danych rzetelnie i legalnie oraz w określonym celu przy jednoczesnym zapewnieniu ich jakości oraz umożliwieniu zainteresowanym jednostkom wykonywania swoich praw. W kontekście niniejszego rozporządzenia zastosowanie mają przepisy dyrektywy 95/46/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 24 października 1995 r. w sprawie ochrony osób fizycznych w zakresie przetwarzania danych osobowych i swobodnego przepływu tych danych (15) i rozporządzenia (WE) nr 45/2001 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 18 grudnia 2000 r. o ochronie osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych przez instytucje i organy wspólnotowe i o swobodnym przepływie takich danych (16). [Popr. 15]

(31)	Informacje wymieniane pomiędzy właściwymi organami należy objąć gwarancją ścisłej poufności i tajemnicy zawodowej i traktować je tak, by dochodzenia przebiegały w sposób niezakłócony i by reputacja podmiotów gospodarczych nie doznała uszczerbku.

(32)	Państwa członkowskie powinny zapewnić środki odwoławcze przed właściwymi sądami i trybunałami w odniesieniu do środków ograniczających wprowadzonych przez ich organy.

(33)

Państwa członkowskie powinny ustanowić przepisy dotyczące kar mających zastosowanie w przypadku naruszeń niniejszego rozporządzenia oraz zapewnić ich egzekwowanie. Kary te muszą być skuteczne, proporcjonalne i odstraszające oraz zależeć od wagi, czasu trwania i zamierzonego lub powtarzającego się charakteru naruszenia, jak i od wielkości przedsiębiorstw pod względem liczby pracowników i rocznego obrotu odnośnych podmiotów gospodarczych, ze szczególnym uwzględnieniem małych i średnich przedsiębiorstw (MŚP) . Naruszenia powinny pociągać za sobą kary administracyjne zharmonizowane na szczeblu Unii. Należy zachęcać państwa członkowskie do przeznaczania dochodów uzyskanych z takich kar na działania w zakresie nadzoru rynku . [Popr. 16]

(33a)

W celu spotęgowania efektu odstraszającego kar Komisja powinna podawać je do wiadomości publicznej. Ponadto podmioty gospodarcze, w przypadku których wielokrotnie stwierdzono umyślne naruszanie niniejszego rozporządzenia, należy zamieścić na publicznej ogólnoeuropejskiej czarnej liście. [Popr. 17]

(34)

Nadzór rynku powinien być przynajmniej częściowo finansowany z opłat pobieranych od podmiotów gospodarczych w przypadku, gdy podmioty te zostały zobowiązane przez organy nadzoru rynku do podjęcia działań naprawczych lub jeżeli organy te są same zobowiązane do podjęcia odpowiednich działań. Państwa członkowskie powinny zadbać o to, by dochody uzyskiwane z opłat pobieranych zgodnie z niniejszym rozporządzeniem przeznaczane były na działania w zakresie nadzoru rynku. [Popr. 18]

(35)

W celu realizacji celów niniejszego rozporządzenia Unia powinna wnieść wkład w finansowanie działań wymaganych w związku z realizacją polityk w dziedzinie nadzoru rynku, takich jak opracowanie i aktualizacja wytycznych, działania wstępne i pomocnicze związane z wdrażaniem prawodawstwa Unii i programów pomocy technicznej dla państw trzecich i ze współpracą z tymi państwami, jak również w związku ze wzmocnieniem polityk na poziomie unijnym i międzynarodowym.

(36)	Należy udostępnić finansowanie unijne zgodnie z rozporządzeniem Parlamentu Europejskiego i Rady (UE, Euratom) nr 966/2012 r. (17), w zależności od charakteru działania, które ma być finansowane, szczególnie w celu wsparcia sekretariatu wykonawczego Europejskiego Forum Nadzoru Runku.

(36a)

W celu ułatwienia identyfikacji i identyfikowalności produktów, z którymi wiąże się potencjalne poważne zagrożenie dla zdrowia i bezpieczeństwa, a zatem by utrzymać wysoki poziom zdrowia i bezpieczeństwa konsumentów, należy przekazać Komisji uprawnienia do przyjęcia aktów zgodnie z art. 290 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej w odniesieniu do ustanowienia ogólnoeuropejskiej bazy danych dotyczącej obrażeń. Szczególnie ważne jest, aby w czasie prac przygotowawczych Komisja prowadziła stosowne konsultacje, w tym na poziomie ekspertów. Przygotowując i opracowując akty delegowane, Komisja powinna zapewnić jednoczesne, terminowe i odpowiednie przekazywanie stosownych dokumentów Parlamentowi Europejskiemu i Radzie. [Popr. 19]

(37)

Aby zapewnić jednolite warunki wdrażania niniejszego rozporządzenia, należy przyznać Komisji uprawnienia wykonawcze w zakresie środków krajowych wprowadzonych i zgłoszonych przez państwo członkowskie w odniesieniu do produktów objętych prawodawstwem harmonizacyjnym Unii oraz w zakresie ustanowienia unijnych laboratoriów referencyjnych.

(38)

Aby zapewnić jednolite warunki wdrażania W celu zapewnienia jednolitych warunków wykonywania niniejszego rozporządzenia, należy przyznać powierzyć Komisji uprawnienia wykonawcze w zakresie jednolitych warunków przeprowadzania kontroli w odniesieniu do poszczególnych kategorii produktów lub sektorów, w tym także skali przeprowadzanych kontroli i adekwatności pobieranych próbek. Uprawnienia wykonawcze powinny również zostać przyznane w odniesieniu do zasad przekazywania informacji organom nadzoru rynku przez podmioty gospodarcze oraz w odniesieniu do ustanowienia jednolitych warunków dla określania przypadków, w których informacje takie nie muszą być przekazywane. Uprawnienia Komisji należy również powierzyć uprawnienia wykonawcze powinny również zostać przyznane w odniesieniu do zasad i procedur wymiany informacji za pośrednictwem systemu RAPEX oraz w odniesieniu do przyjmowania na czas określony lub nieokreślony ograniczeń obrotu produktami stwarzającymi poważne zagrożenie, w zależności od przypadku, przy określeniu niezbędnych środków kontroli, jakie powinny zostać przyjęte przez państwa członkowskie w celu skutecznego wprowadzenia tych ograniczeń, o ile inne przepisy unijne nie przewidują szczególnej procedury mającej na celu likwidację danego zagrożenia. Ponadto Komisji należy powierzyć uprawnienia wykonawcze w odniesieniu do przyjęcia ogólnej metodologii oceny ryzyka. Uprawnienia te powinny być wykonywane zgodnie z rozporządzeniem Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 182/2011 (18). [Popr. 20]

(39)	Jeśli zajdzie szczególnie pilna potrzeba, w uzasadnionych przypadkach związanych ze środkami ograniczającymi w odniesieniu do produktów stwarzających poważne zagrożenie, Komisja powinna przyjąć akty wykonawcze mające natychmiastowe zastosowanie.

(39a)

Zasada ostrożności, o której mowa w art. 191 ust. 2 TFUE i którą podkreślono m.in. w komunikacie Komisji z dnia 2 lutego 2000 r. zatytułowanym „W sprawie zasady ostrożności”, jest podstawową zasadą dotyczącą bezpieczeństwa produktów i bezpieczeństwa konsumentów i organy nadzoru rynku powinny należycie ją uwzględniać, dokonując oceny bezpieczeństwa produktu. [Popr. 21]

(40)

Z przepisami niniejszego rozporządzenia pokrywają się przepisy dotyczące nadzoru rynku zawarte w dyrektywie Rady 89/686/EWG (19), dyrektywie Rady 93/15/EWG (20), dyrektywie 94/9/WE Parlamentu Europejskiego i Rady (21), dyrektywie 94/25/WE Parlamentu Europejskiego i Rady (22), dyrektywie 95/16/WE Parlamentu Europejskiego i Rady (23), dyrektywie 97/23/WE, dyrektywie Parlamentu Europejskiego i Rady nr 1999/5/WE (24), dyrektywie Parlamentu Europejskiego i Rady 2000/9/WE (25), dyrektywie 2000/14/WE Parlamentu Europejskiego i Rady (26), dyrektywie 2001/95/WE, dyrektywie 2004/108/WE Parlamentu Europejskiego i Rady (27), dyrektywie 2006/42/WE Parlamentu Europejskiego i Rady (28), dyrektywie 2006/95/WE Parlamentu Europejskiego i Rady (29), dyrektywie 2007/23/WE Parlamentu Europejskiego i Rady (30), dyrektywie Parlamentu Europejskiego i Rady 2008/57/WE (31), dyrektywie Parlamentu Europejskiego i Rady 2009/48/WE (32), dyrektywie 2009/105/WE, dyrektywie 2009/142/WE, dyrektywie Parlamentu Europejskiego i Rady 2011/65/UE (33), rozporządzeniu Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 305/2011 (34), oraz w rozporządzeniu (WE) nr 765/2008. Przepisy te powinny zatem zostać skreślone. Należy odpowiednio zmienić rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 764/2008 (35).

(40a)

Zgodnie z art. 28 ust. 2 rozporządzenia (WE) nr 45/2001 skonsultowano się z Europejskim Inspektorem Ochrony Danych, który wydał opinię w dniu 30 maja 2013 r. (36)

(41)

Ponieważ cel niniejszego rozporządzenia, a mianowicie zapewnienie, aby znajdujące się w obrocie produkty objęte prawodawstwem unijnym spełniały wysokie wymagania w zakresie ochrony zdrowia i bezpieczeństwa oraz innych interesów publicznych, przy jednoczesnym zagwarantowaniu funkcjonowania rynku wewnętrznego poprzez stworzenie ram dla spójnego nadzoru rynku, nie może zostać osiągnięty w sposób wystarczający przez państwa członkowskie, gdyż realizacja tego celu wymaga wysokiego stopnia współpracy, interakcji i jednorodności działań między wszystkimi właściwymi organami wszystkich państw członkowskich, natomiast ze względu na skalę i skutki możliwe jest jego lepsze osiągnięcie na poziomie Unii, może ona podjąć działania zgodnie z zasadą pomocniczości określoną w art. 5 Traktatu o Unii Europejskiej. Zgodnie z zasadą proporcjonalności, określoną w tym artykule, niniejsze rozporządzenie nie wykracza poza to, co jest konieczne do osiągnięcia tego celu.

(42)

Niniejsze rozporządzenie nie narusza praw podstawowych i jest zgodne z zasadami uznanymi w szczególności w Karcie praw podstawowych Unii Europejskiej. W szczególności niniejsze rozporządzenie ma na celu pełne przestrzeganie obowiązku zapewnienia wysokiego poziomu ochrony zdrowia ludzi i ochrony konsumentów, a także swobody prowadzenia działalności gospodarczej oraz prawa własności,

PRZYJMUJĄ NINIEJSZE ROZPORZĄDZENIE:

ROZDZIAŁ I

Przepisy Ogólne

Artykuł 1

Przedmiot

W niniejszym rozporządzeniu ustanawia się ramy służące weryfikacji, czy produkty spełniają wymagania zapewniające, na wysokim poziomie, ochronę szeroko rozumianego zdrowia i bezpieczeństwa ludzi oraz zdrowia i bezpieczeństwa w miejscu pracy, ochronę konsumentów, ochronę środowiska, bezpieczeństwo publiczne, a także zabezpieczające inne interesy publiczne.

Przepisy niniejszego rozporządzenia opierają się na zasadzie ostrożności. [Popr. 22]

Artykuł 2

Zakres

1. Rozdziały I, II, III, V i VI niniejszego rozporządzenia stosuje się do wszystkich produktów, które są objęte zakresem rozporządzenia (UE) nr …/… (*2) lub prawodawstwem harmonizacyjnym Unii, w tym do produktów montowanych bądź wytwarzanych na użytek własny producenta, o ile to prawodawstwo harmonizacyjne nie zawiera szczegółowych przepisów mających taki sam cel.

2. Rozdziały I i IV oraz art. 23 stosuje się do wszystkich produktów objętych prawodawstwem Unii, o ile to prawodawstwo harmonizacyjne nie zawiera szczegółowych przepisów dotyczących organizacji kontroli na granicach zewnętrznych lub współpracy między organami odpowiedzialnymi za kontrole na granicach zewnętrznych.

3. Rozdziały II, III, V i VI nie mają zastosowania do następujących produktów:

a)	produktów leczniczych stosowanych u ludzi lub weterynaryjnych produktów leczniczych;

b)	wyrobów medycznych i wyrobów medycznych do diagnostyki in vitro;

c)	krwi, tkanek, komórek, narządów i innych substancji pochodzenia ludzkiego.

4. Rozdziału III niniejszego rozporządzenia nie stosuje się do ciśnieniowych urządzeń transportowych objętych dyrektywą 2010/35/UE.

5. Artykułów 11 i 18 niniejszego rozporządzenia nie stosuje się do następujących produktów:

a)	produktów objętych rozporządzeniem (WE) nr 1907/2006;

b)	osprzętu zdefiniowanego w art. 1 ust. 2 lit. b) dyrektywy 2009/142/WE;

c)	urządzeń ciśnieniowych objętych przepisami art. 3 ust. 3 dyrektywy 97/23/WE;

d)	prostych zbiorników ciśnieniowych objętych przepisami art. 3 ust. 2 dyrektywy 2009/105/WE.

6. Niniejsze rozporządzenie nie ma zastosowania w obszarach regulowanych przez prawodawstwo Unii dotyczące kontroli urzędowych oraz innych czynności urzędowych przeprowadzanych w celu sprawdzenia zgodności z następującymi przepisami:

a)	przepisami dotyczącymi żywności i bezpieczeństwa żywności na każdym etapie produkcji, przetwarzania i dystrybucji żywności, w tym przepisami mającymi na celu zagwarantowanie uczciwych praktyk w handlu oraz ochronę interesów konsumenta i informacji dla konsumentów;

b)	przepisami dotyczącymi produkcji i stosowania materiałów i wyrobów przeznaczonych do kontaktu z żywnością;

c)	przepisami dotyczącymi zamierzonego uwalniania do środowiska organizmów zmodyfikowanych genetycznie;

d)	przepisami dotyczącymi paszy i bezpieczeństwa paszy na każdym etapie produkcji, przetwarzania, dystrybucji i stosowania paszy, w tym przepisami mającymi na celu zagwarantowanie uczciwych praktyk w handlu oraz ochronę interesów konsumenta i informacji dla konsumentów;

e)	przepisami ustanawiającymi wymagania dotyczące zdrowia zwierząt;

f)	przepisami mającymi na celu zapobieganie zagrożeniom dla zdrowia ludzi i zwierząt ze strony produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego i produktów pochodnych oraz ich minimalizowanie;

g)	przepisami ustanawiającymi wymagania w zakresie dobrostanu zwierząt;

h)	przepisami dotyczącymi środków ochronnych przed organizmami szkodliwymi dla roślin;

i)	przepisami dotyczącymi produkcji, w celu wprowadzania do obrotu, oraz wprowadzania do obrotu materiału rozmnożeniowego roślin;

j)	przepisami ustanawiającymi wymagania w zakresie wprowadzania do obrotu i stosowania środków ochrony roślin oraz zrównoważonego stosowania pestycydów;

k)	przepisami dotyczącymi produkcji ekologicznej i znakowania produktów ekologicznych;

l)	przepisami dotyczącymi stosowania i etykietowania chronionych nazw pochodzenia, chronionych oznaczeń geograficznych i gwarantowanych tradycyjnych specjalności.

Artykuł 3

Definicje

Na potrzeby niniejszego rozporządzenia stosuje się następujące definicje:

1)	„produkt” oznacza substancję, mieszankę, preparat lub produkt otrzymany wytworzony w procesie produkcji niebędący produktem żywnościowym, paszą, produktem pochodzenia ludzkiego ani produktem uzyskanym z roślin lub zwierząt związanym bezpośrednio z ich przyszłą reprodukcją ; [Popr. 23]

2)	„udostępnienie na rynku” oznacza każde dostarczenie produktu w celu jego dystrybucji, konsumpcji lub używania na rynku unijnym w ramach działalności handlowej, odpłatnie lub nieodpłatnie;

3)	„wprowadzenie do obrotu” oznacza udostępnienie produktu na rynku unijnym po raz pierwszy;

4)	„producent” oznacza każdą osobę fizyczną lub prawną, która wytwarza produkt lub która zleca zaprojektowanie lub wytworzenie produktu i prowadzi obrót tym produktem pod własną nazwą lub znakiem towarowym;

„upoważniony przedstawiciel” oznacza każdą osobę fizyczną lub prawną, mającą siedzibę w Unii, posiadającą pisemne pełnomocnictwo od producenta do działania w jego imieniu w zakresie określonych zadań w odniesieniu do określonych zadań obowiązków producenta wynikających z odpowiedniego prawodawstwa Unii ; [Popr. 24]

6)	„importer” oznacza osobę fizyczną lub prawną mającą siedzibę w Unii, wprowadzającą do obrotu w Unii produkt z państwa trzeciego;

7)	„dystrybutor” oznacza każdą osobę fizyczną lub prawną w łańcuchu dostaw, inną niż producent lub importer, która udostępnia produkt na rynku;

7a)	„dostawcy usług pośrednictwa” oznaczają każdą osobę fizyczną lub prawną, która umożliwia wprowadzenie do obrotu lub udostępnienie na rynku produktu za pomocą środków elektronicznych, np. prowadząc platformy handlu elektronicznego lub hosting stron internetowych; [Popr. 25]

8)	„podmioty gospodarcze” oznaczają producentów, upoważnionych przedstawicieli, importerów i dystrybutorów;

9)	„ocena zgodności” oznacza ocenę zgodności zgodnie z definicją określoną w art. 2 pkt 12 rozporządzenia (WE) nr 765/2008;

10)	„jednostka oceniająca zgodność” oznacza jednostkę oceniająca zgodność zgodnie z definicją określoną w art. 2 pkt 13 rozporządzenia (WE) nr 765/2008;

11)

„nadzór rynku” oznacza czynności wykonywane i środki wprowadzane przez organy publiczne w celu zapewnienia, by produkty nie stanowiły zagrożenia dla zdrowia, bezpieczeństwa lub jakiegokolwiek innego aspektu ochrony interesów publicznych, a w przypadku produktów objętych zakresem prawodawstwa harmonizacyjnego Unii, by były one zgodne z wymaganiami określonymi w tym prawodawstwie;

12)	„organ nadzoru rynku” oznacza organ państwa członkowskiego odpowiedzialny za wykonywanie nadzoru rynku na jego terytorium właściwy do wykonywania uprawnień uregulowanych niniejszym rozporządzeniem ; [Popr. 26]

-13)	„produkt niezgodny z przepisami” oznacza produkt niezgodny z wymogami określonymi w mającym zastosowanie prawodawstwie Unii; [Popr. 27]

13)

„produkt stwarzający zagrożenie” oznacza produkt mogący , który może mieć niekorzystny wpływ na szeroko rozumiane zdrowie i bezpieczeństwo ludzi, zdrowie i bezpieczeństwo w miejscu pracy, ochronę konsumentów, środowisko i bezpieczeństwo publiczne, jak również na innego rodzaju interesy publiczne w stopniu, który wykracza poza uznawany za racjonalny i dopuszczalny w zwykłych lub w innych, dających się racjonalnie przewidzieć, warunkach jego używania, przy uwzględnieniu okresu jego używania, oraz w odpowiednich przypadkach, oddania do użytku, instalacji i konserwacji; [Popr. 28]

13a)

„produkt stwarzający nowe zagrożenie” oznacza produkt, w odniesieniu do którego istnieją rzetelne dowody naukowe potwierdzające, że stwarza on nowo powstające zagrożenie lub znane zagrożenie, jeśli produkt jest używany w nowych lub nieznanych warunkach, których producent nie może racjonalnie przewidzieć; [Popr. 29]

14)	„produkt stwarzający poważne zagrożenie” oznacza produkt stwarzający zagrożenie wymagające szybkiej interwencji i działań następczych, włączając przypadki, gdzie skutki mogą nie być natychmiastowe;

15)	„odzyskanie produktu” oznacza dowolny środek mający na celu doprowadzenie do zwrotu produktu, który już został udostępniony użytkownikowi końcowemu;

16)	„wycofanie z obrotu” oznacza dowolny środek, którego celem jest zapobieżenie udostępnieniu na rynku produktu w danym łańcuchu dostaw;

17)	„dopuszczenie do swobodnego obrotu” oznacza procedurę określoną w art. 77 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 952/2013 (37);

18)

„prawodawstwo harmonizacyjne Unii” oznacza prawodawstwo Unii harmonizujące warunki obrotu produktami przez określenie wymaganych cech produktu, takich jak poziom jakości, wydajność, bezpieczeństwo lub wymiary, w tym wymogów mających zastosowanie do produktu dotyczących nazwy, pod jaką jest sprzedawany, terminologii, symboli, badań i metod badania, opakowania, oznakowania lub etykietowania oraz procedur oceny zgodności ; [Popr. 30]

19)	„norma europejska” oznacza normę europejską zgodnie z definicją określoną w art. 2 pkt 1) lit. b) rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1025/2012 (38);

20)	„norma zharmonizowana” oznacza normę zharmonizowaną zgodnie z definicją określoną w art. 2 pkt 1 lit. c) rozporządzenia (UE) nr 1025/2012.

ROZDZIAŁ II

Unijne ramy nadzoru rynku

Artykuł 4

Obowiązek nadzoru rynku

1. Państwa członkowskie prowadzą nadzór rynku w odniesieniu do produktów objętych niniejszym rozporządzeniem.

2. Nadzór rynku jest organizowany i sprawowany zgodnie z niniejszym rozporządzeniem w celu zapewnienia, by produkty stanowiące zagrożenie i produkty niezgodne z przepisami nie były wprowadzane do obrotu lub udostępniane na rynku unijnym, a jeżeli takie produkty zostały wprowadzone do obrotu udostępnione – aby podjęte zostały skuteczne i proporcjonalne środki w celu wyeliminowania zagrożenia stwarzanego przez te produkty lub zapewnienia zgodności z przepisami . [Popr. 31]

3. Realizacja Państwa członkowskie corocznie przedkładają Komisji sprawozdania dotyczące działań w zakresie nadzoru rynku i kontrole kontroli na granicach zewnętrznych są monitorowane przez państwa członkowskie, które co roku przedkładają Komisji sprawozdania dotyczące tych działań i kontroli. Informacje zawarte w sprawozdaniach obejmują dane statystyczne dotyczące liczby i wyników przeprowadzonych kontroli i są przekazywane wszystkim państwom członkowskim. Państwa członkowskie mogą podawać streszczenie wyników do wiadomości publicznej Komisja udostępnia te informacje publicznie w formie elektronicznej oraz, w stosownych przypadkach, za pomocą innych środków . [Popr. 32]

4. Wyniki monitorowania i oceny działań w zakresie nadzoru rynku prowadzonych zgodnie z ust. 3 są udostępniane publicznie w formie elektronicznej oraz, w stosownych przypadkach, za pomocą innych środków. [Popr. 33]

Artykuł 5

Organy nadzoru rynku

1. Każde państwo członkowskie ustanawia lub wyznacza organy nadzoru rynku oraz określa ich obowiązki, uprawnienia i organizację. [Popr. 34]

2. Każde państwo członkowskie przyznaje organom nadzoru rynku przyznaje się uprawnienia i powierza im zasoby i środki niezbędne do prawidłowego wykonywania ich zadań , a następnie przekazuje Komisji sprawozdanie w tej sprawie . Komisja ocenia, czy te uprawnienia i zasoby są wystarczające do prawidłowego wywiązania się przez dane państwo członkowskie z zobowiązań dotyczących nadzoru rynku wynikających z niniejszego rozporządzenia, a wyniki swoich ocen udostępnia publicznie w formie elektronicznej oraz, w stosownych przypadkach, za pomocą innych środków . [Popr. 35]

3. Każde państwo członkowskie ustanawia odpowiednie mechanizmy mające na celu zapewnienie, by Organy nadzoru rynku, które państwa członkowskie stworzyły lub wyznaczyły, wymieniały wymieniają informacje, współpracowały i koordynowały współpracują i koordynują swoje działania zarówno między sobą, jak i z organami odpowiedzialnymi za kontrole produktów na zewnętrznych granicach Unii. [Popr. 36]

4. Każde państwo członkowskie powiadamia Komisję o swoich organach nadzoru rynku i obszarach ich kompetencji, podając niezbędne dane kontaktowe, a Komisja przekazuje te informacje pozostałym państwom członkowskim i publikuje wykaz organów nadzoru rynku udostępnia listę publicznie w formie elektronicznej oraz , w stosownych przypadkach, za pomocą innych środków . [Popr. 37]

5. Państwa członkowskie informują społeczeństwo o istnieniu, obowiązkach , uprawnieniach, dostępnych zasobach, mechanizmach współpracy i tożsamości krajowych organów nadzoru rynku oraz o ich danych kontaktowych. [Popr. 38]

Artykuł 6

Ogólne obowiązki organów nadzoru rynku

1. Organy nadzoru rynku organizują swoje działania w taki sposób, by można było osiągnąć maksymalną skuteczność. Przeprowadzają one odpowiednie kontrole właściwości produktów w wymaganym zakresie i z wymaganą częstotliwością, poprzez badanie dokumentacji oraz, w stosownych przypadkach, poprzez kontrole bezpośrednie i laboratoryjne produktów w oparciu o odpowiednie próbki. Organy nadzoru rynku przeprowadzają w tym celu wyrywkowe kontrole wystarczającej liczby produktów udostępnionych na rynku, umożliwiające ocenę zgodności z przepisami oraz rzeczywistego zagrożenia stwarzanego przez te produkty. Państwa członkowskie prowadzą ewidencję tych kontroli w ramach systemu informacyjnego i komunikacyjnego do celów nadzoru rynku, o którym mowa w art. 21. W stosownych przypadkach oprócz tych tradycyjnych mechanizmów badania próbek rynkowych organy nadzoru rynku starają się przejść do aktywnego przeprowadzania audytów procesów łańcucha dostaw u podmiotów uczestniczących w produkcji, imporcie, handlu, budowaniu świadomości marki czy sprzedaży detalicznej produktów konsumpcyjnych. [Popr. 39]

W przypadkach znanych lub nowych zagrożeń dla celów określonych w art. 1 niniejszego rozporządzenia, związanych z konkretnym produktem lub kategorią produktów, Komisja może przyjąć akty wykonawcze w celu ustanowienia jednolitych warunków przeprowadzania kontroli przez jeden lub kilka organów nadzoru rynku w odniesieniu do tego konkretnego produktu lub kategorii produktów , kryteriów określania ilości próbek, jakie należy zbadać w odniesieniu do tego konkretnego produktu lub kategorii produktów, oraz właściwości tego znanego lub nowego zagrożenia. Warunki te mogą obejmować wymagania dotyczące tymczasowego zwiększenia zakresu i częstotliwości przeprowadzanych kontroli i adekwatności pobieranych próbek Wspomniane . Te akty wykonawcze przyjmuje się zgodnie z procedurą sprawdzającą, o której mowa w art. 32 ust. 2. [Popr. 40]

2. W stosownych przypadkach Organy nadzoru rynkowego niezwłocznie ostrzegają w odpowiednim terminie użytkowników na ich terytorium przed produktami tożsamością produktów , które te organy uznały za stwarzające zagrożenie. Informacje te obejmują także dane dotyczące producenta, kanału sprzedaży detalicznej oraz okresu sprzedaży, jeżeli dane te są dostępne. [Popr. 41]

Organy nadzoru rynku współpracują z podmiotami gospodarczymi , a także innymi właściwymi organami krajowymi w celu zapobieżenia zagrożeniu stwarzanemu przez produkty udostępniane przez te podmioty gospodarcze lub w celu jego ograniczenia. W tym celu zachęcają podmioty gospodarcze do podejmowania dobrowolnych działań i propagują te działania, m.in., w stosownych przypadkach, poprzez opracowywanie i przestrzeganie kodeksów dobrych praktyk. [Popr. 42]

3. Organy nadzoru rynku wykonują swoje obowiązki w sposób niezależny, bezstronny i wolny od uprzedzeń i wypełniają swoje zobowiązania wynikające z niniejszego rozporządzenia. Wykonują one swoje uprawnienia w odniesieniu do podmiotów gospodarczych zgodnie z zasadą proporcjonalności.

4. Organy nadzoru rynku mogą – w razie konieczności i jeżeli jest to uzasadnione w celu wykonania swoich obowiązków – wkroczyć na teren przedsiębiorstwa podmiotu gospodarczego , skontrolować i zbadać stosowne dokumenty oraz uzyskać ich kopie i pobrać niezbędne próbki produktów. [Popr. 43]

5. Organy nadzoru rynku:

a)	dają konsumentom i innym zainteresowanym stronom możliwość składania skarg dotyczących kwestii związanych z bezpieczeństwem produktów, działaniami w zakresie nadzoru rynku i zagrożeniami związanymi z produktami i rozpatrują te skargi zależnie od przypadku w rozsądnym terminie ; [Popr. 44]

b)	sprawdzają, czy w terminie przeprowadzone zostały działania naprawcze; [Popr. 45]

c)	śledzą na bieżąco rozwój wiedzy naukowej i technicznej w zakresie bezpieczeństwa produktów oraz zgodność produktów z mającym zastosowanie prawodawstwem Unii; [Popr. 46]

ca)	monitorują wypadki i szkody dla zdrowia, co do których istnieją przypuszczenia, iż zostały spowodowane przez produkty; [Popr. 47]

cb)	są zachęcane do udziału w krajowych działaniach w zakresie normalizacji, których celem jest opracowanie lub przegląd norm europejskich, których zażądała Komisja zgodnie z art. 10 rozporządzenia (UE) nr 1025/2012. [Popr. 48]

6. Ustanawia się i podaje do publicznej wiadomości odpowiednie procedury, aby umożliwić organom nadzoru rynku wypełnienie obowiązków określonych w ust. 5.

7. Bez uszczerbku dla ustawodawstwa krajowego w zakresie poufności, zapewnia się ochronę poufności w odniesieniu do informacji otrzymywanych i gromadzonych przez organy nadzoru rynku. Informacje wymieniane między organami nadzoru rynku oraz między nimi a Komisją na zasadach poufności pozostają poufne, chyba że organy, od których pochodzą dokumentyu poufne, zgodziły się na ich ujawnienie.

8. Ochrona poufności nie może stanowić przeszkody w przekazywaniu organom nadzoru rynku informacji istotnych dla zapewnienia skuteczności nadzoru rynku.

Artykuł 7

Programy nadzoru rynku

1. Każde państwo członkowskie opracowuje ogólny program nadzoru rynku oraz dokonuje przeglądu tego programu i, w razie potrzeby, jego aktualizacji co najmniej raz na cztery lata. Program obejmuje organizację nadzoru rynku i działań pokrewnych oraz uwzględnia szczególne potrzeby przedsiębiorstw, a zwłaszcza MŚP, podczas wdrażania prawodawstwa harmonizacyjnego Unii i rozporządzenia (UE) nr …/… (*3), a także zapewnia doradztwo i wsparcie Obejmuje on następujące elementy:

a)	sektorowe i geograficzne kompetencje organów wyznaczonych na podstawie art. 5 ust. 1;

b)	zasoby finansowe, pracowników oraz środki techniczne i inne środki przeznaczone dla tych organów;

ba)	poziomy i metody obliczania opłat mających zastosowanie do podmiotów gospodarczych zgodnie z art. 10 i 16; [Popr. 49]

c)	wskazanie priorytetowych obszarów działania poszczególnych organów;

d)	mechanizmy koordynacji między poszczególnymi organami oraz organami celnymi;

e)	udział organów w wymianie informacji na podstawie rozdziału V;

f)	udział organów we współpracy sektorowej i współpracy w ramach konkretnych projektów na szczeblu unijnym;

g)	środki w celu wypełnienia obowiązków określonych w art. 6 ust. 5.

2. Każde państwo członkowskie opracowuje programy sektorowe z uwzględnieniem wkładu głównych zainteresowanych stron, w tym organizacji zawodowych, organizacji biznesowych i organizacji konsumentów, oraz dokonuje co roku przeglądu tych programów i, w razie potrzeby, ich aktualizacji. Programy te obejmują wszystkie sektory, w których organy prowadzą działania w zakresie nadzoru rynku. [Popr. 50]

3. Informacje o programach ogólnych i sektorowych Programy ogólne i sektorowe oraz ich aktualizacje są przygotowywane po przeprowadzeniu konsultacji z odpowiednimi zainteresowanymi stronami, a informacje o nich są przekazywane pozostałym państwom członkowskim i za pośrednictwem Komisji, oraz, . Z zastrzeżeniem art. 6 ust. 6, informacje te są publicznie udostępniane w formie elektronicznej i, w stosownych przypadkach, za pomocą innych środków. [Popr. 51]

Komisja dokonuje oceny programów ogólnych i sektorowych oraz, w stosownych przypadkach, przekazuje państwom członkowskim zalecenia oparte na tej ocenie. Komisja udostępnia publicznie w formie elektronicznej oraz, w stosownych przypadkach, za pomocą innych środków wyniki swoich ocen oraz, o ile ma to zastosowanie, zalecenia skierowane do państw członkowskich. [Popr. 52]

Artykuł 8

Ogólne obowiązki podmiotów gospodarczych

1. Na uzasadnione żądanie, podmioty gospodarcze i – zgodnie z rolą , jaką odgrywają w łańcuchu dostaw, a w stosownych przypadkach, jednostki oceniające z uwzględnieniem jednostek oceniających zgodność, udostępniają organom nadzoru rynku wszelkie wszystkie dokumenty i informacje wymagane przez te organy do celów przeprowadzenia swoich działań, w języku łatwo dla nich zrozumiałym. Takie informacje obejmują informacje, które umożliwiają dokładną identyfikację produktu i ułatwiają, w stosownych przypadkach, prześledzenie drogi produktu. Jeżeli podmiot gospodarczy otrzymał wcześniej dane dokumenty i informacje od innego podmiotu gospodarczego i jeżeli, zgodnie z przepisami unijnymi i państw członkowskich w zakresie tajemnicy handlowej, te dokumenty i informacje są uznane za poufne, organy nadzoru rynku zapewniają zachowanie poufności podczas ich udostępniania. [Popr. 53]

2. Podmioty gospodarcze przekazują wszelkie niezbędne informacje organom współpracują z organami nadzoru rynku, w tym informacje, na ich żądanie , we wszelkich działaniach ukierunkowanych na usunięcie zagrożeń, jakie stwarzają produkty, lub na zapewnienie zgodności z przepisami produktów, które umożliwiają dokładną identyfikację produktu i prześledzenie drogi produktu te podmioty wprowadziły do obrotu lub udostępniły na rynku . [Popr. 54]

2a. Wszystkie informacje przekazane lub udostępnione organom nadzoru rynku na podstawie tego artykułu są jasne, zrozumiałe i czytelne. [Popr. 55]

2b. Wymagania określone w niniejszym artykule mają zastosowanie również do dostawców usług pośrednictwa. [Popr. 56]

ROZDZIAŁ III

Kontrola produktów w Unii

Artykuł 9

Produkty niezgodne z przepisami i produkty stwarzające zagrożenie [Popr. 57]

1. Jeżeli w trakcie przeprowadzania kontroli, o których mowa w art. 6 ust. 1, lub w wyniku otrzymania informacji, organy nadzoru rynku mają wystarczający powód, aby sądzić, że produkt, który jest wprowadzany do obrotu, udostępniany na rynku, bądź używany w ramach świadczenia usługi, może być niezgodny z przepisami lub twarzać zagrożenie, przeprowadzają ocenę ryzyka w odniesieniu do tego produktu, biorąc pod uwagę względy i kryteria określone w art. 13 niniejszego rozporządzenia oraz w art. 6 rozporządzenia (UE) nr …/… (*4). [Popr. 58]

Organy nadzoru rynku należycie uwzględniają wszystkie powszechnie dostępne i zrozumiałe wyniki badań i oceny ryzyka już przeprowadzone lub wydane w odniesieniu do produktu przez podmiot gospodarczy lub dowolną inną osobę lub organ, w tym organy innych państw członkowskich. [Popr. 59]

2. W odniesieniu do produktu objętego prawodawstwem harmonizacyjnym Unii, brak zgodności pod względem formalnym z tym prawodawstwem daje Unii może dać organom nadzoru rynku wystarczający powód, aby sądzić, że produkt może stwarzać zagrożenie w każdym z następujących przypadków: [Popr. 60]

a)	oznakowanie CE lub inne oznakowanie wymagane przez prawodawstwo harmonizacyjne Unii nie zostało umieszczone lub zostało umieszczone w sposób nieprawidłowy;

aa)	produkt lub prezentacja produktu zostały oznaczone bez zezwolenia znakiem towarowym, który jest zasadniczo podobny do zarejestrowanego znaku towarowego dla tego produktu, przez co nie można zagwarantować jego autentyczności bądź pochodzenia; [Popr. 61]

b)	deklaracja zgodności UE, w przypadku gdy jest ona wymagana, nie została sporządzona lub została sporządzona niewłaściwie;

c)	dokumentacja techniczna jest niekompletna lub niedostępna;

d)	wymagane etykiety lub instrukcje stosowania są niekompletne lub nie zostały załączone.

Niezależnie od tego, czy ocena ryzyka wskazuje, że produkt rzeczywiście stwarza zagrożenie, organy nadzoru rynku wymagają od podmiotu gospodarczego usunięcia braku zgodności pod względem formalnym. Jeżeli podmiot gospodarczy tego nie zrobi, organy nadzoru rynku dopilnowują, aby produkt został wycofany mogą, w stosownych przypadkach, wycofać z obrotu lub odzyskany odzyskać dany produkt do czasu przywrócenia zgodności . [Popr. 62]

3. Nie naruszając przepisów art. 10 ust. 4, w przypadku gdy organy nadzoru rynku stwierdzą, że produkt stwarza zagrożenia, niezwłocznie określają one niezbędne działania naprawcze, które mają zostać podjęte przez zainteresowany podmiot gospodarczy w celu wyeliminowania zagrożenia w określonym terminie. Organy nadzoru rynku mogą zalecić danemu podmiotu gospodarczego lub z nim uzgodnić działania naprawcze, które należy podjąć.

Podmiot gospodarczy zapewnia podjęcie wszystkich niezbędnych działań naprawczych w odniesieniu do wszystkich produktów, których to dotyczy i które ten podmiot udostępnił na rynku w całej Unii.

Podmiot gospodarczy jest zobowiązany przedstawić wszystkie konieczne informacje organom nadzoru rynku zgodnie z art. 8, a w szczególności następujące informacje:

a)	pełny opis zagrożenia stwarzanego przez produkt;

b)	opis wszelkich działań naprawczych podjętych w celu wyeliminowania zagrożenia.

W miarę możliwości organy nadzoru rynku identyfikują producenta lub importera produktu i, oprócz działań wobec dystrybutora, podejmują działania w odniesieniu do tego podmiotu gospodarczego.

4. Działania naprawcze podejmowane przez podmioty gospodarcze w odniesieniu do produktów stwarzających zagrożenie mogą obejmować: [Popr. 63]

a)	w przypadku produktu podlegającego wymaganiom określonym w prawodawstwie harmonizacyjnym Unii lub na podstawie tego prawodawstwa – wprowadzenie środków niezbędnych do zapewnienia zgodności produktu z tymi wymaganiami;

w przypadku produktu, który może stwarzać zagrożenie tylko w pewnych warunkach albo wyłącznie dla określonych osób, oraz jeżeli zagrożenie to nie jest uwzględnione w wymaganiach prawodawstwa harmonizacyjnego Unii: [Popr. 64]

(i)	umieszczenie na produkcie odpowiednich, jasno sformułowanych, łatwo zrozumiałych ostrzeżeń o zagrożeniu, jakie może on stwarzać, w języku urzędowym lub językach urzędowych państwa członkowskiego, w którym dany produkt jest udostępniany na rynku;

(ii)	uzależnienie obrotu tym produktem od spełnienia wcześniej określonych warunków;

(iii)

powiadomienie osób zagrożonych o zagrożeniu w odpowiednim czasie niezwłocznie i w stosownej formie, w tym poprzez publikację specjalnych ostrzeżeń; [Popr. 65]

c)	w przypadku produktu, który może stwarzać poważne ryzyko, czasowe uniemożliwienie wprowadzania produktu do obrotu lub udostępniania go na rynku do czasu przeprowadzenia oceny ryzyka;

w przypadku produktu, który stwarza poważne zagrożenie:

(i)	niezwłoczne uniemożliwienie wprowadzania produktu do obrotu lub udostępniania go na rynku; [Popr. 66]

(ii)	wycofanie produktu z obrotu lub jego odzyskanie oraz niezwłoczne powiadomienie opinii publicznej o istniejącym zagrożeniu w odpowiedni sposób ; [Popr. 67]

(iii)

zniszczenie produktu lub uczynienie go bezużytecznym w inny sposób.

5. Komisja może przyjąć akty wykonawcze ustanawiające zasady przekazywania informacji zgodnie z ust. 3 akapit trzeci, przy jednoczesnym zapewnieniu efektywnego i prawidłowego funkcjonowania systemu. Wspomniane akty wykonawcze przyjmuje się zgodnie z procedurą sprawdzającą, o której mowa w art. 32 ust. 2. [Popr. 68]

Artykuł 10

Środki wprowadzane przez organy nadzoru rynku

1. W przypadku gdy organy nadzoru rynku nie mogą ustalić tożsamości danego podmiotu gospodarczego lub gdy dany podmiot gospodarczy nie podjął niezbędnych działań naprawczych zgodnie z art. 9 ust. 3 w określonym terminie, organy nadzoru rynku wprowadzają wszelkie niezbędne środki mające na celu wyeliminowanie zagrożenia stwarzanego przez produkt.

2. Do celów ust. 1 niniejszego artykułu organy nadzoru rynku mogą zobowiązać odpowiednie podmioty gospodarcze między innymi do podejmowania wszelkich działań naprawczych, o których mowa w art. 9 ust. 4, lub, w stosownych przypadkach, podjąć samemu takie działania.

Organy nadzoru rynku mogą zniszczyć produkty stwarzające poważne zagrożenie lub uczynić je bezużytecznymi w inny sposób w przypadkach, gdy uznają to za niezbędne i proporcjonalne. Mogą one wymagać od danego podmiotu gospodarczego poniesienia kosztów takich działań. [Popr. 69]

Wszelkie wydatki poniesione przez organ nadzoru rynku w związku z zastosowaniem akapitu pierwszego pokrywa odnośny podmiot gospodarczy, chyba że organ nadzoru rynku uzna to za nieproporcjonalne, w którym to przypadku może postanowić, że podmiot gospodarczy pokryje jedynie część kosztów. [Popr. 70]

Przepis akapitu pierwszego nie stanowi dla państw członkowskich przeszkody w umożliwianiu organom nadzoru rynku wprowadzania innych, dodatkowych środków.

3. Przed wprowadzeniem środka na mocy ust. 1 w odniesieniu do podmiotu gospodarczego, który nie podjął niezbędnych działań naprawczych, organy nadzoru rynku zapewniają mu co najmniej 10 dni na przedstawienia swojego stanowiska. [Popr. 71]

4. W przypadku gdy organy nadzoru rynku uznają, że produkt stanowi poważne zagrożenie, wprowadzają one wszelkie niezbędne środki i mogą to uczynić bez uprzedniego zażądania od podmiotu gospodarczego podjęcia działań naprawczych zgodnie z art. 9 ust. 3 i bez konieczności zapewnienia mu możliwości przedstawienia swojego stanowiska. W takich przypadkach podmiot gospodarczy zostaje wysłuchany tak szybko, jak to możliwe.

5. Wszelkie środki podjęte na mocy ust. 1 lub 4 muszą:

a)	być niezwłocznie podane do wiadomości podmiotu gospodarczego wraz z informacjami na temat środków odwoławczych dostępnych na mocy prawa krajowego obowiązującego w danym państwie członkowskim;

b)	zawierać dokładne uzasadnienie, na którym zostały oparte;

c)	zostać niezwłocznie uchylone w przypadku, gdy podmiot gospodarczy wykaże, że podjął niezbędne działania naprawcze.

Do celów akapitu pierwszego lit. a), w przypadku gdy podmiot gospodarczy, którego poinformowano o wprowadzonym środku, nie jest właściwym podmiotem gospodarczym, o środku powiadamia się producenta mającego siedzibę w Unii lub importera, o ile organy nadzoru rynku znają jego tożsamość.

6. Odnośnie do zidentyfikowanych produktów stwarzających zagrożenie, organy nadzoru rynku publikują informacje na temat tożsamości produktu, charakteru zagrożenia i środków wprowadzonych w celu zapobieżenia zagrożeniu, jego zmniejszenia lub wyeliminowania, na specjalnej stronie internetowej, w jak najszerszym zakresie koniecznym dla ochrony interesów użytkowników w Unii. Informacje te nie mogą w żadnym przypadku być publikowane, jeśli jest to konieczne dla zachowania poufności w celu ochrony tajemnicy handlowej, ochrony danych osobowych zgodnie z prawodawstwem krajowym i unijnym lub w celu uniknięcia osłabienia skuteczności czynności monitorowania i czynności dochodzeniowych. [Popr. 72]

7. Na każdy środek podjęty zgodnie z ust. 1 lub 4, przysługuje środek odwoławczy, w tym odwołanie do właściwego sądu krajowego.

8. Wprowadzając środki Organy nadzoru rynku pobierają opłaty od odnośnych podmiotów gospodarczych, które przyłapano na wprowadzaniu do obrotu lub udostępnianiu na rynku unijnym produktów niezgodnych z przepisami i produktów stanowiących zagrożenie. Opłaty te, pobierane podczas wprowadzania środków zgodnie z ust. 1 lub 4, organy nadzoru rynku mogą pobierać od podmiotów gospodarczych opłaty, które pokrywają całkowicie lub częściowo pokrywają koszty ich czynności, w tym koszty badań przeprowadzonych w celu oceny ryzyka. [Popr. 73]

Opłaty obliczane są na podstawie rzeczywistych kosztów każdego działania w zakresie nadzoru rynku i nakłada się je na podmioty gospodarcze podlegające takim działaniom w zakresie nadzoru rynku. Taka opłata nie może przekraczać rzeczywistych kosztów zrealizowanego działania w zakresie nadzoru rynku i może częściowo lub w całości odzwierciedlać czas poświęcony przez personel organów nadzoru rynku na wykonanie kontroli w ramach nadzoru rynku. [Popr. 74]

Artykuł 11

Unijna ocena produktów kontrolowanych w Unii i objętych prawodawstwem harmonizacyjnym

1. W ciągu 60 30 dni od poinformowania przez Komisję państw członkowskich, zgodnie z art. 20 ust. 4, o środkach podjętych na mocy art. 10 ust. 1 lub 4 przez państwo członkowskie, które wystosowało pierwotne powiadomienie, państwo członkowskie może zgłosić sprzeciw wobec środków, w przypadku gdy dotyczą one produktu objętego prawodawstwem harmonizacyjnym Unii. Państwo członkowskie podaje powody swojego sprzeciwu, wskazuje wszelkie różnice w swojej ocenie zagrożenia stwarzanego przez produkt oraz wszelkie szczególne okoliczności i dodatkowe informacje dotyczące danego produktu. [Popr. 75]

2. Jeżeli żadne państwo członkowskie nie zgłosi sprzeciwu zgodnie z ust. 1, a Komisja nie uzna, że środki krajowe są sprzeczne z prawodawstwem Unii, środki podjęte przez państwo członkowskie, które wystosowało pierwotne powiadomienie, uznaje się za uzasadnione i każde państwo członkowskie zapewnia niezwłoczne wprowadzenie środków ograniczających w odniesieniu do danego produktu.

3. W przypadku gdy państwo członkowskie zgłosi sprzeciw zgodnie z ust. 1 lub Komisja uzna, że środki krajowe mogą być sprzeczne z prawodawstwem Unii, Komisja niezwłocznie rozpoczyna konsultacje z państwem członkowskim, które wystosowało powiadomienie, i z odpowiednimi podmiotami gospodarczymi, oraz ocenia , w maksymalnym terminie 30 dni, środki krajowe, biorąc pod uwagę wszystkie dostępne dowody naukowe lub techniczne. [Popr. 76]

3a. Jeżeli zgodnie z ust. 1 zgłoszony zostanie sprzeciw ze strony państwa członkowskiego, lub jeśli Komisja uzna, że środek krajowy może być sprzeczny z ustawodawstwem unijnym, Komisja informuje o tym wszystkie państwa członkowskie poprzez punkty kontaktowe RAPEX. [Popr. 77]

4. Na podstawie wyników oceny przeprowadzonej zgodnie z ust. 3 Komisja może stwierdzić w terminie trzech miesięcy stwierdza w drodze aktów wykonawczych, czy środki krajowe są uzasadnione i czy podobne środki powinny zostać podjęte przez wszystkie państwa członkowskie, które jeszcze tego nie uczyniły. W takim przypadku Komisja kieruje swoją decyzję do państw członkowskich, których to dotyczy, oraz niezwłocznie informuje o niej wszystkie państwa członkowskie i odpowiednie podmioty gospodarcze. [Popr. 78]

5. Jeżeli Komisja uzna, że środki krajowe są uzasadnione, każde państwo członkowskie wprowadza niezwłocznie niezbędne środki ograniczające. Jeżeli Komisja uzna że środek krajowy jest nieuzasadniony, państwo członkowskie, które wystosowało pierwotne powiadomienie, i każde inne państwo członkowskie, które wprowadziło podobny środek, wycofuje ten środek i powiadomienie dokonane w ramach RAPEX zgodnie z art. 20.

6. Jeżeli środek krajowy uznaje się za uzasadniony, a produkt został uznany za niespełniający wymagań prawodawstwa harmonizacyjnego Unii z powodu braków w odpowiednich zharmonizowanych normach, Komisja informuje o tym odpowiedni europejski organ normalizacyjny i może złożyć odpowiedni wniosek zgodnie z art. 11 rozporządzenia (UE) nr 1025/2012.

Artykuł 12

Działania Unii wobec produktów stwarzających poważne zagrożenie

1. W sytuacjach, gdy oczywiste jest, że produkt lub określona kategoria lub grupa produktów, stosowane zgodnie z przeznaczeniem produktu lub w warunkach, które da się racjonalnie przewidzieć, stwarzają poważne zagrożenie, Komisja może – w drodze aktów wykonawczych – wprowadzić wszelkie właściwe środki w zależności od powagi sytuacji, w tym środki zakazujące, zawieszające lub ograniczające wprowadzenie do obrotu lub udostępnianie na rynku tych produktów lub ustanawiające specjalne warunki obrotu nimi, w celu zapewnienia wysokiego poziomu ochrony interesu publicznego, o ile zagrożenie to nie może być w wystarczającym stopniu zmniejszone za pomocą środków wprowadzonych przez państwa członkowskie, których to dotyczy, lub w ramach jakiejkolwiek innej procedury określonej w prawodawstwie unijnym. W drodze tych aktów wykonawczych Komisja może ustanowić odpowiednie środki kontroli, jakie mają zostać podjęte przez państwa członkowskie w celu zapewnienia skutecznego ich wykonania.

Akty wykonawcze, o których mowa w akapicie pierwszym niniejszego ustępu przyjmuje się zgodnie z procedurą sprawdzającą, o której mowa w art. 32 ust. 2.

W należycie uzasadnionych szczególnie pilnych przypadkach związanych z szeroko rozumianym zdrowiem i bezpieczeństwem ludzi, zdrowiem i bezpieczeństwem w miejscu pracy, ochroną konsumentów, środowiskiem, bezpieczeństwem publicznym i innego rodzaju interesami publicznymi, Komisja przyjmuje akty wykonawcze mające natychmiastowe zastosowanie zgodnie z procedurą, o której mowa w art. 32 ust. 3.

2. W przypadku produktów oraz rodzajów zagrożenia objętych rozporządzeniem (WE) nr 1907/2006 Komisja może podjąć decyzję zgodnie z ust. 1 niniejszego artykułu jedynie wtedy, kiedy ma wystarczający powód, aby sądzić, że natychmiastowe działanie jest niezbędne do ochrony zdrowia ludzkiego i środowiska naturalnego. Decyzja podjęta przez Komisję zgodnie z ust. 1 niniejszego artykułu jest ważna przez okres maksymalnie dwóch lat, przy czym okres ten może zostać przedłużony maksymalnie na kolejne dwa lata. Taka decyzja pozostaje bez uszczerbku dla procedur określonych w tym rozporządzeniu. Komisja niezwłocznie zawiadamia państwa członkowskie i Europejską Agencję Chemikaliów o swojej decyzji, podając jej przyczyny i przedstawiając dane naukowe i techniczne, na których opiera się wprowadzenie środka tymczasowego. Jeżeli środek tymczasowy zastosowany przez Komisję polega na ograniczeniu wprowadzenia substancji do obrotu lub jej stosowania, Komisja rozpoczyna wspólnotową procedurę wprowadzania ograniczeń, przekazując, w terminie trzech miesięcy od wydania decyzji, Europejskiej Agencji Chemikaliów dossier zgodnie z załącznikiem XV rozporządzenia (WE) nr 1907/2006. [Popr. 79]

3. Wywóz z Unii produktu, którego wprowadzanie do obrotu i udostępnianie na rynku unijnym zostało zakazane na podstawie środka przyjętego zgodnie z ust. 1, jest zakazany, chyba że wspomniany środek wyraźnie na to zezwala.

4. Każde państwo członkowskie może przedłożyć Komisji należycie uzasadniony wniosek o zbadanie przez Komisję potrzeby wprowadzenia środka, o którym mowa w ust. 1.

Artykuł 13

Ocena ryzyka

1. Ocena ryzyka powinna opierać się na dostępnych dowodach naukowych lub technicznych. Przeprowadza się ją zgodnie z ogólną metodologią oceny ryzyka oraz, w stosownych przypadkach, wytycznymi Komisji dotyczącymi stosowania tej metodologii w odniesieniu do określonych kategorii produktów. Komisja przyjmuje – w drodze aktów wykonawczych – ogólną metodologię oceny ryzyka. Te akty wykonawcze przyjmuje się zgodnie z procedurą sprawdzającą, o której mowa w art. 32 ust. 2. [Popr. 80]

W odniesieniu do produktów objętych rozporządzeniem (WE) nr 1907/2006 przeprowadza się ocenę ryzyka, odpowiednio do potrzeb, zgodnie z odpowiednimi częściami załącznika I do tego rozporządzenia.

2. W kontekście oceny ryzyka, organy nadzoru rynku biorą pod uwagę stopień, w jakim produkt jest zgodny z następującymi warunkami:

z wszelkimi wymaganiami ustanowionymi w prawodawstwie harmonizacyjnym Unii lub na jego podstawie, które mają zastosowanie do danego produktu oraz odnoszą się do potencjalnego zagrożenia, biorąc w pełni pod uwagę sprawozdania z badań , inspekcji i kalibracji lub certyfikaty poświadczające zgodność i wydane przez jednostkę oceniającą zgodność akredytowaną zgodnie z rozporządzeniem (WE) nr 765/2008, tym oceny wydane zgodnie z rozporządzeniem (WE) nr 1907/2006, na przykład w zakresie rejestracji, udzielanych zezwoleń, stosowanych ograniczeń i zgłaszania ; [Popr. 81]

w przypadku braku wymagań ustanowionych w prawodawstwie harmonizacyjnym Unii lub na jego podstawie – ze szczegółowymi przepisami określającymi wymagania dotyczące zdrowia i bezpieczeństwa w odniesieniu do takich produktów, określonymi w prawie krajowym państwa członkowskiego, w którym są one udostępniane na rynku, pod warunkiem że przepisy takie są zgodne z prawem Unii;

c)	z wszelkimi europejskimi normami, do których odesłania zostały opublikowane w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej.

2a. W razie braku kryteriów opisanych w ust. 2 lit. a), b) i c) niniejszego artykułu należy brać pod uwagę art. 6 rozporządzenia (UE) nr ../… (*5) . [Popr. 82]

3. Zgodność z kryteriami którymkolwiek z kryteriów , o których mowa w ust. 2 lit. a), b) i c) pozwala domniemywać, że produkt odpowiednio zabezpiecza interesy publiczne, do których te kryteria się odnoszą. Jednakże nie stanowi to przeszkody dla organów nadzoru rynku w podejmowaniu działań na podstawie niniejszego rozporządzenia, w przypadku gdy pojawią się nowe dowody, że – pomimo takiej zgodności – produkt stwarza zagrożenie. W takim przypadku organ nadzoru rynku wykazuje, że produkt stwarza zagrożenie. [Popr. 83]

4. Możliwość osiągnięcia wyższego poziomu ochrony interesu publicznego i dostępność innych produktów stwarzających mniejsze zagrożenie nie stanowi wystarczającego powodu, aby uznać, że produkt stwarza zagrożenie. [Popr. 84]

4a. Komisja może, z inicjatywy własnej lub na wniosek organu nadzoru rynku, zlecić przeprowadzenie oceny ryzyka przez laboratorium referencyjne Unii Europejskiej zgodnie z art. 28. Taka ocena ma wiążący charakter dla wszystkich zainteresowanych stron. [Popr. 85]

4b. W przypadku wystąpienia znacznych różnic w praktykach dotyczących oceny ryzyka przez państwa członkowskie i rozbieżnych interpretacji co do konieczności zastosowania środków w odniesieniu do podobnych produktów, Komisja wydaje wytyczne dotyczące odpowiednich praktyk dotyczących oceny ryzyka. Komisja, przy wsparciu komitetów naukowych utworzonych na podstawie decyzji Komisji 2004/210/WE (39) , uwzględnia wszelkie dostępne dowody naukowe i techniczne dotyczące rozważanego ryzyka. [Popr. 86]

ROZDZIAŁ IV

Kontrola produktów wprowadzanych do Unii

Artykuł 14

Kontrole i zawieszenie dopuszczenia

1. Organy państw członkowskich odpowiedzialne za kontrolę produktów na zewnętrznych granicach Unii dysponują uprawnieniami i zasobami niezbędnymi w celu prawidłowego wykonywania swoich zadań. Organy te przeprowadzają odpowiednie kontrole dokumentacji dotyczącej produktów oraz, w razie konieczności, kontrole bezpośrednie i laboratoryjne produktów, zanim produkty te zostaną dopuszczone do swobodnego obrotu.

2. Jeśli w danym państwie członkowskim za nadzór rynku lub kontrole na granicach zewnętrznych odpowiedzialny jest więcej niż jeden organ, organy te współpracują ze sobą, prowadząc wymianę informacji mających znaczenie dla wykonywanych przez nie funkcji.

3. Organy odpowiedzialne za kontrole na granicach zewnętrznych zawieszają, z zastrzeżeniem art. 17, dopuszczenie produktu do swobodnego obrotu na rynku Unii, jeśli w trakcie kontroli, o których mowa w ust. 1 niniejszego artykułu, mają podstawę sądzić, że produkt może stanowić zagrożenie.

W odniesieniu do produktu, który musi być zgodny z prawodawstwem harmonizacyjnym Unii w momencie dopuszczenia do swobodnego obrotu, brak niezgodności pod względem formalnym z tym prawodawstwem stanowi dla organów państw członkowskich wystarczającą podstawę, aby sądzić, że produkt może stwarzać zagrożenie w każdym z następujących przypadków:

a)	produktowi nie towarzyszy dokumentacja wymagana na podstawie prawodawstwa harmonizującego Unii;

b)	produkt nie został oznaczony lub opatrzony etykietą zgodnie z tym prawodawstwem;

ba)	produkt lub prezentacja produktu zostały oznaczone bez zezwolenia znakiem towarowym, który jest zasadniczo podobny do zarejestrowanego znaku towarowego dla tego produktu, przez co nie można zagwarantować jego autentyczności bądź pochodzenia; [Popr. 87]

c)	produkt nosi oznakowanie CE lub inne, wymagane na podstawie prawodawstwa harmonizacyjnego Unii, oznakowanie, którym został opatrzony w fałszywy lub wprowadzający w błąd sposób.

3a. Jeżeli produkty nie są przeznaczone do wprowadzenia na rynek w państwie członkowskim, gdzie zostały dopuszczone do swobodnego obrotu, język, w którym sporządzone są informacje określone w ust. 3 akapit drugi lit. a), b) i c), nie stanowi dla organów odpowiedzialnych za kontrole na granicach zewnętrznych wystarczającego powodu pozwalającego domniemywać, że produkt może stanowić zagrożenie. [Popr. 88]

3b. Środki naprawcze organów nadzoru rynku powinny być proporcjonalne do tego, jak poważny jest brak zgodności. [Popr. 89]

4. Organy odpowiedzialne za kontrole na granicach zewnętrznych niezwłocznie informują organy nadzoru rynku o każdym zawieszeniu na podstawie ust. 3.

5. W przypadku produktów łatwo psujących się organy odpowiedzialne za kontrole na granicach zewnętrznych starają się ułatwiają w miarę możliwości zapewnić wprowadzenie środków służących dopilnowaniu , aby żadne wymagania przez nie nałożone w zakresie magazynowania tych produktów lub parkowania pojazdów użytych do ich przewożenia nie były sprzeczne z zasadami przechowywania tych produktów. [Popr. 90]

6. Jeśli w odniesieniu do produktów, które nie są zgłaszane do swobodnego obrotu, organy odpowiedzialne za kontrole na granicach zewnętrznych mają podstawę sądzić, że produkty te stanowią zagrożenie, przekazują wszystkie istotne informacje organom odpowiedzialnym za kontrole na granicach zewnętrznych w państwie członkowskim ostatecznego przeznaczenia.

Artykuł 15

Dopuszczenie

1. Produkt, którego dopuszczenie zostało zawieszone przez organy odpowiedzialne za kontrole na granicach zewnętrznych na podstawie art. 14, jest dopuszczany, jeżeli, w terminie trzech dni roboczych od zawieszenia powiadomienia o zawieszeniu dopuszczenia, organy te nie otrzymały od organów nadzoru rynku wniosku o kontynuację zawieszenia lub organy te zostały poinformowane przez organy nadzoru rynku o tym, że dany produkt nie stanowi zagrożenia, oraz pod warunkiem że spełnione zostały wszystkie inne wymagania i formalności dotyczące tego dopuszczenia. [Popr. 91]

2. Jeśli organy nadzoru rynku stwierdzą, że produkt, którego dopuszczenie zawieszono z powodu niezgodności formalnej na podstawie art. 14 ust. 3 akapit drugi, w rzeczywistości nie stanowi zagrożenia, podmiot gospodarczy jest mimo wszystko zobowiązany usunąć brak zgodności pod względem formalnym, zanim produkt zostanie dopuszczony.

3. Spełnienie wymagań prawodawstwa harmonizacyjnego Unii, które mają zastosowanie do produktu z chwilą jego dopuszczenia oraz odnoszą się do rozpatrywanego potencjalnego zagrożenia, uwzględniając w pełni sprawozdania z badań , inspekcji i kalibracji lub certyfikaty poświadczające zgodność wydane przez jednostkę oceniającą zgodność akredytowaną zgodnie z rozporządzeniem (WE) nr 765/2008 , stanowi dla organów nadzoru rynku podstawę, aby uznać, że dany produkt nie stanowi zagrożenia. Nie uniemożliwia to jednak tym organom polecenia organom odpowiedzialnym za kontrole na granicach zewnętrznych, by nie dopuszczały produktu, jeżeli istnieją dowody wskazujące na to, że – pomimo spełnienia tych wymagań – produkt w rzeczywistości stanowi zagrożenie. [Popr. 92]

Artykuł 16

Odmowa dopuszczenia

1. W przypadku gdy organy nadzoru rynku stwierdzą, że produkt stanowi zagrożenie, polecają organom odpowiedzialnym za kontrole na granicach zewnętrznych, by nie dopuszczały produktu do swobodnego obrotu oraz by umieszczały na fakturach handlowych towarzyszących produktowi oraz na wszelkich innych towarzyszących mu dokumentach następującą adnotację:

„Produkt stanowi zagrożenie – niedopuszczony do swobodnego obrotu – rozporządzenie (UE) nr …/… (*6)”.

2. Jeśli produkt zostaje później zgłoszony do procedury celnej innej niż dopuszczenie do swobodnego obrotu oraz pod warunkiem że organy nadzoru rynku nie zgłaszają zastrzeżeń, adnotację wymienioną w ust. 1 umieszcza się również – na warunkach określonych w ust. 1 – na dokumentach stosowanych w związku z tą procedurą.

3. Organy nadzoru rynku lub, stosownie do przypadku, organy odpowiedzialne za kontrole na granicach zewnętrznych mogą zniszczyć produkt stanowiący zagrożenie lub uczynić go bezużytecznym w inny sposób, jeśli uznają to za konieczne i proporcjonalne. Koszty tej czynności ponosi osoba zgłaszająca produkt do swobodnego obrotu.

4. Organy nadzoru rynku przekazują organom odpowiedzialnym za kontrole na granicach zewnętrznych informacje o kategoriach produktów, w stosunku do których stwierdzono, że stanowią zagrożenie zgodnie z ust. 1.

5. Na każdy środek wprowadzony zgodnie z ust. 1 lub 3 przysługuje środek odwoławczy, w tym odwołanie do właściwego sądu krajowego.

6. Wprowadzając środki zgodnie z ust. 1, organy nadzoru rynku mogą pobierać pobierają od osoby zgłaszającej produkt do swobodnego obrotu opłaty, które całkowicie lub częściowo pokrywają koszty ich czynności, w tym koszty badań przeprowadzonych w celu oceny ryzyka. [Popr. 93]

Opłaty obliczane są na podstawie rzeczywistych kosztów każdego działania w zakresie nadzoru rynku i nakłada się je na osobę zgłaszającą produkt do swobodnego obrotu podlegającą takim działaniom w zakresie nadzoru rynku. Takie opłaty nie mogą przekraczać rzeczywistych kosztów zrealizowanego działania w zakresie nadzoru rynku i mogą częściowo lub w całości odzwierciedlać czas poświęcony przez personel organów nadzoru rynku na wykonanie kontroli w ramach nadzoru rynku. [Popr. 94]

Artykuł 17

Przywóz do celów osobistych

1. W przypadku gdy produktowi wprowadzanemu do Unii towarzyszy osoba fizyczna i znajduje się on w jej fizycznym posiadaniu oraz racjonalne przesłanki wskazują, że przeznaczony on jest do osobistego użytku tej osoby, dopuszczenia tego produktu nie zawiesza się zgodnie z art. 14 ust. 3, chyba że korzystanie z tego produktu może stanowić zagrożenie zdrowia i życia osób, zwierząt lub roślin.

2. Produkt uznaje się za przeznaczony do osobistego użytku osoby fizycznej wwożącej go do Unii, jeśli ma charakter okazjonalny i jest wyłącznie przeznaczony do użytku tej osoby lub członków jej rodziny, a jego charakter lub ilość nie wskazuje na przeznaczenie handlowe.

Artykuł 18

Unijna ocena produktów wprowadzanych do Unii i objętych prawodawstwem harmonizacyjnym Unii

1. W ciągu 60 30 dni od powiadomienia państw członkowskich przez Komisję, zgodnie z art. 20 ust. 4, o odmowie dopuszczenia produktu do swobodnego obrotu przez państwo członkowskie, które wystosowało pierwotne powiadomienie, państwo członkowskie może zgłosić sprzeciw wobec tej odmowy, jeśli dotyczy ona produktu podlegającego prawodawstwu harmonizacyjnemu Unii. Państwo członkowskie podaje powody swojego sprzeciwu, wskazuje wszelkie różnice w swojej ocenie zagrożenia stwarzanego przez produkt oraz wszelkie szczególne okoliczności i dodatkowe informacje dotyczące danego produktu. [Popr. 95]

2. Jeśli żadne państwo członkowskie nie zgłosi sprzeciwu zgodnie z ust. 1, a Komisja nie uzna środków krajowych za sprzeczne z przepisami Unii, odmowę państwa członkowskiego, które wystosowało pierwotne powiadomienie, uznaje się za uzasadnioną, a każde państwo członkowskie zapewnia niezwłoczne wprowadzenie w odniesieniu do danego produktu środków ograniczających.

3. W przypadku gdy państwo członkowskie zgłosi sprzeciw zgodnie z ust. 1 lub Komisja uzna, że odmowa może być sprzeczna z prawodawstwem Unii, Komisja niezwłocznie rozpoczyna konsultacje z państwem członkowskim, które wystosowało powiadomienie, i danymi podmiotami gospodarczymi oraz ocenia odmowę, w terminie 30 dni, środki krajowe, biorąc pod uwagę wszystkie dostępne dowody naukowe lub techniczne. [Popr. 96]

3a. Jeżeli zgodnie z ust. 1 w terminie 30 dni zgłoszony zostanie sprzeciw ze strony państwa członkowskiego lub Komisja uzna, że środki krajowe mogą być sprzeczne z prawem unijnym, Komisja informuje o tym wszystkie państwa członkowskie poprzez punkty kontaktowe RAPEX. [Popr. 97]

4. Na podstawie wyników oceny przeprowadzonej zgodnie z ust. 3 Komisja może stwierdzić, w drodze aktów wykonawczych, czy odmowa jest uzasadniona i czy podobne działanie powinno zostać podjęte przez wszystkie państwa członkowskie, które jeszcze tego nie uczyniły. W takim przypadku Komisja kieruje decyzję do państw członkowskich, których to dotyczy, oraz niezwłocznie informuje o niej wszystkie państwa członkowskie i zainteresowane podmioty gospodarcze.

5. Jeśli Komisja uzna, że odmowa jest uzasadniona, każde państwo członkowskie wprowadza niezwłocznie niezbędne środki ograniczające. Jeśli Komisja uzna, że odmowa jest nieuzasadniona, państwo członkowskie, które wystosowało pierwotne powiadomienie, i każde inne państwo członkowskie, które wprowadziło podobny środek, wycofuje ten środek i powiadomienie dokonane w ramach systemu RAPEX zgodnie z art. 20.

6. Jeśli odmowę uznano za uzasadnioną, a produkt uznano za niespełniający wymagań prawodawstwa harmonizacyjnego Unii z powodu braków w odpowiednich zharmonizowanych normach, Komisja informuje o tym odpowiedni europejski organ normalizacyjny i może złożyć odpowiedni wniosek zgodnie z art. 11 rozporządzenia (UE) nr 1025/2012.

ROZDZIAŁ V

Wymiana informacji

Artykuł 19

Unijny system szybkiego informowania – RAPEX

1. Komisja prowadzi unijny system szybkiego informowania (RAPEX). Państwa członkowskie stosują system RAPEX do wymiany informacji o produktach stwarzających zagrożenie zgodnie z niniejszym rozporządzeniem.

2. Każde państwo członkowskie wyznacza na potrzeby systemu RAPEX jeden punkt kontaktowy.

3. Komisja może, w drodze aktów wykonawczych, ustanowić zasady i procedury wymiany informacji za pośrednictwem sytemu RAPEX. Te akty wykonawcze przyjmuje się zgodnie z procedurą sprawdzającą, o której mowa w art. 32 ust. 2.

4. Udział w systemie RAPEX jest otwarty dla krajów kandydujących, państw trzecich lub organizacji międzynarodowych w ramach umów między Unią a tymi krajami, państwami lub organizacjami oraz zgodnie z postanowieniami tych umów. Wszelkie umowy tego rodzaju muszą opierać się na zasadzie wzajemności i zawierać postanowienia dotyczące poufności analogiczne do stosowanych w Unii przepisów w tym zakresie , jak również szczegółowe przepisy dotyczące ochrony danych osobowych, zgodnie z wymogami wyrażonymi w art . 25 dyrektywy 95/46/WE i art. 9 rozporządzenia (WE) nr 45/2001 . [Popr. 98]

Artykuł 20

Powiadamianie o produktach stwarzających zagrożenie za pośrednictwem systemu RAPEX

1. Punkt kontaktowy systemu RAPEX niezwłocznie powiadamia Komisję o:

a)	wszelkich działaniach naprawczych podjętych przez podmioty gospodarcze zgodnie z art. 9 ust. 3;

b)	wszelkich środkach zastosowanych przez organy nadzoru rynku zgodnie z art. 10 ust. 1 lub 4, chyba że dotyczą one produktu objętego powiadomieniem zgodnie z lit. a) niniejszego ustępu;

c)	każdej odmowie dopuszczenia produktu do swobodnego obrotu zgodnie z art. 16.

Przepisów akapitu pierwszego nie stosuje się w przypadku, gdy punkt kontaktowy systemu RAPEX ma podstawy sądzić, że oddziaływanie zagrożenia stwarzanego przez produkt nie wykracza poza terytorium państwa członkowskiego, w którym mieści się dany punkt kontaktowy. [Popr. 99]

Punkt kontaktowy sytemu RAPEX niezwłocznie informuje Komisję o każdej istotnej aktualizacji, zmianie lub cofnięciu działań naprawczych lub środków, o których mowa w akapicie pierwszym.

2. Informacje przekazywane zgodnie z ust. 1 obejmują wszystkie dostępne szczegółowe informacje dotyczące zagrożenia, a przynajmniej następujące informacje:

a)	charakter i skalę zagrożenia, w tym podsumowanie wyników oceny ryzyka dane konieczne do identyfikacji i identyfikowalności produktu ; [Popr. 100]

b)	charakter każdego przypadku niespełnienia wymagań prawodawstwa harmonizacyjnego Unii i skalę zagrożenia oraz podsumowanie wyników oceny bezpieczeństwa i oceny ryzyka ; [Popr. 101]

c)	dane konieczne do zidentyfikowania produktu charakter wszelkiego naruszenia prawodawstwa Unii ; [Popr. 102]

d)	informacje o pochodzeniu i łańcuchu dostaw produktu;

e)	datę wprowadzenia środka lub działania naprawczego i czas jego trwania;

f)	charakter wprowadzonego środka lub działania naprawczego oraz wskazanie, czy środek lub działanie mają charakter dobrowolny, czy zostały zatwierdzone, czy są wymagane;

fa)	czy wiadomo, że produkt jest podrobiony; [Popr. 103]

g)	wskazanie, czy podmiot gospodarczy miał możliwość przedstawienia swojego stanowiska.

Informacje, o których mowa w akapicie pierwszym, przekazuje się z wykorzystaniem standardowego formularza powiadomienia udostępnianego przez Komisję w systemie RAPEX.

3. Jeśli powiadomienie dotyczy produktu, który uznano za niezgodny z prawodawstwem harmonizacyjnym Unii, przekazane informacje muszą również wskazywać, czy niezgodność wynika z któregokolwiek z następujących powodów:

a)	niespełnienia przez produkt wymagań prawodawstwa, które ma zastosowanie;

b)	braków w zharmonizowanych normach, o których mowa w tym prawodawstwie, których spełnienie daje podstawę dla domniemania zgodności z tymi wymaganiami.

W przypadku gdy środek lub działanie naprawcze, o którym mowa w ust. 1, dotyczy produktu, w stosunku do którego jednostka notyfikowana przeprowadziła ocenę zgodności, organy nadzoru rynku zapewniają powiadomienie zainteresowanej jednostki notyfikowanej o podjętym działaniu naprawczym lub zastosowanym środku.

4. Po otrzymaniu powiadomienia Komisja informuje o nim niezwłocznie odnośny podmiot gospodarczy i pozostałe państwa członkowskie. Jeśli powiadomienie nie spełnia wymagań określonych w ust. 1, 2 i 3, Komisja może je wstrzymać. [Popr. 104]

5. Państwa członkowskie niezwłocznie informują Komisję o działaniach lub środkach zastosowanych po otrzymaniu powiadomienia oraz przekazują wszelkie dodatkowe informacje, w tym wyniki wszelkich przeprowadzonych badań lub analiz lub ewentualne odmienne stanowisko. Komisja niezwłocznie przekazuje te informacje pozostałym państwom członkowskim.

5a. W stosownych przypadkach należy aktualizować informacje o produkcie zawarte w zawiadomieniu w systemie RAPEX. [Popr. 105]

Artykuł 21

System informacyjny i komunikacyjny do celów nadzoru rynku

1. Komisja prowadzi system informacyjny i komunikacyjny do celów nadzoru rynku (ICSMS) służący gromadzeniu i ustrukturyzowanemu przechowywaniu informacji dotyczących kwestii związanych z nadzorem rynku, a w szczególności następujących informacji . Państwa członkowskie gromadzą i wprowadzają do ICSMS zwłaszcza następujące informacje na temat: [Popr. 106]

a)	organów nadzoru rynku i obszarów ich kompetencji;

b)	programów nadzoru rynku;

c)	monitorowania, weryfikacji i oceny działań w zakresie nadzoru rynku;

d)	skarg lub zgłoszeń dotyczących kwestii związanych z zagrożeniami, których źródłem są produkty;

da)	rozpoznania zagrożenia i jego charakterystyki; [Popr. 107]

e)	wszelkich przypadków niezgodności z prawodawstwem harmonizacyjnym Unii, z wyłączeniem środków lub działań naprawczych zgłoszonych za pośrednictwem systemu RAPEX zgodnie z art. 20; [Popr. 108]

f)	wszelkich sprzeciwów zgłoszonych przez państwo członkowskie zgodnie z art. 11 ust. 1 lub art. 18 ust. 1 oraz działań następczych.

Komisja zapewnia interfejs, który umożliwia połączenie ICSMS z systemem RAPEX w celu wymiany, w stosownych przypadkach, danych między tymi systemami. [Popr. 109]

System ICSMS zawiera odniesienia do powiadomień o środkach lub działaniach naprawczych dokonanych za pośrednictwem systemu RAPEX zgodnie z art. 20.

System ICSMS może być jest również udostępniony udostępniany , w razie konieczności lub w stosownych przypadkach, do użytku organów odpowiedzialnych za kontrole na granicach zewnętrznych. [Popr. 110]

2. Do celów ust. 1 niniejszego artykułu państwa członkowskie wprowadzają do systemu ICSMS wszelkie informacje, będące w ich posiadaniu i które nie zostały przekazane na podstawie art. 20, dotyczące produktów stwarzających zagrożenie, obejmujące w szczególności wskazanie zagrożeń, wyniki wykonanych badań, przyjęte środki ograniczając, dane kontaktowe zainteresowanych podmiotów gospodarczych oraz uzasadnienie podjętych działań lub braku działania.

3. Organy nadzoru rynku uznają ważność i korzystają ze sprawozdań z badań, inspekcji i kalibracji, które zostały sporządzone przez odpowiadające im organy w innych państwach członkowskich lub na zlecenie tych organów i które zostały wprowadzone do systemu ICSMS. [Popr. 111]

Artykuł 21a

Ogólnoeuropejska baza danych o obrażeniach

1. Do dnia … (*7) Komisja przyjmie akty delegowane, zgodnie z art. 32a, ustanawiające ogólnoeuropejską bazę danych o obrażeniach („baza danych”), która obejmowałaby wszystkie typy obrażeń, a w szczególności obrażenia spowodowane przez produkty stosowane w domu oraz do rekreacji, transportu i pracy. Baza danych jest koordynowana i zarządzana przez Komisję.

2. Właściwe organy nadzoru rynku państw członkowskich pomagają w stworzeniu tej bazy danych i dostarczają kompleksowych danych o obrażeniach. W konsultacji z państwami członkowskimi Komisja opracowuje i publikuje szczegółowe wytyczne o danych, jakie mają być zawarte w bazie danych, jak i metody elektronicznego przekazywania danych.

Nie później niż dwa lata po ustanowieniu bazy danych Komisja złoży Parlamentowi Europejskiemu i Radzie sprawozdanie na temat jej funkcjonowania. [Popr. 112]

Artykuł 22

Międzynarodowa wymiana informacji poufnych

Komisja i państwa członkowskie mogą wspólnie z państwami członkowskimi może wymieniać informacje poufne, w tym informacje wymieniane za pośrednictwem systemu RAPEX, z organami regulacyjnymi państw ubiegających się o członkostwo, państw trzecich lub z organizacjami międzynarodowymi, z którymi Komisja i państwa członkowskie lub grupa państw członkowskich zawarły dwustronne lub wielostronne porozumienia o zachowaniu poufności na zasadzie wzajemności. Wszelkie takie porozumienia obejmują przepisy dotyczące poufności odpowiadające przepisom, które mają zastosowanie w Unii, jak również szczegółowe przepisy dotyczące ochrony danych osobowych, zgodnie z wymogami art. 25 dyrektywy 95/46/WE oraz art. 9 rozporządzenia (WE) nr 45/2001. [Popr. 113]

ROZDZIAŁ VI

Współpraca

Artykuł 23

Wzajemna pomoc

1. Prowadzona jest skuteczna współpraca i wymiana informacji między organami nadzoru rynku z państw członkowskich, między różnymi organami w ramach poszczególnych państw członkowskich i między nimi oraz między organami nadzoru rynku a Komisją i odpowiednimi unijnymi agencjami w zakresie programów nadzoru rynku oraz wszelkich kwestii dotyczących produktów stwarzających zagrożenie. [Popr. 114]

2. Organy nadzoru rynku, po otrzymaniu należycie umotywowanego wniosku organu nadzoru rynku z innego państwa członkowskiego, przekazują wszelkie istotne informacje lub dokumenty oraz przeprowadzają kontrole, inspekcje lub dochodzenia oraz składają wnioskującemu organowi sprawozdania z tych czynności oraz ze wszelkich działań następczych.

Informacje, dokumenty i sprawozdania, o których mowa w akapicie pierwszym, mogą być wykorzystywane wyłącznie na potrzeby sprawy, w związku z którą wystąpiono o nie, i są przetwarzane możliwie jak najszybciej z wykorzystaniem środków elektronicznych.

Artykuł 24

Współpraca z właściwymi organami państw trzecich

1. Organy nadzoru rynku mogą współpracować z właściwymi organami państw trzecich w celu wymiany informacji i wsparcia technicznego, upowszechniania i ułatwiania dostępu do unijnych systemów wymiany informacji, w tym RAPEX zgodnie z art. 19 ust. 4, oraz upowszechniania działalności związanej z oceną zgodności i nadzorem rynku.

2. Współpraca z właściwymi organami z państw trzecich przybiera między innymi formę działań, o których mowa w art. 27. Państwa członkowskie zapewniają udział właściwych organów w tych działaniach.

2a. Jeśli w ramach wymiany informacji dochodzi do wymiany danych osobowych, stosuje się dyrektywę 95/46/WE. [Popr. 115]

Artykuł 25

Europejskie Forum Nadzoru Rynku

1. Ustanawia się Europejskie Forum Nadzoru Rynku (EMSF).

2. Na posiedzeniach EMSF każde państwo członkowskie jest reprezentowane przez osobę lub osoby wybrane przez dane państwo członkowskie, które posiadają szczególną wiedzę i doświadczenie wymagane w kontekście przedmiotu danego posiedzenia.

3. Posiedzenia EMSF odbywają się w regularnych odstępach czasu oraz, w razie konieczności, na wniosek Komisji lub państwa członkowskiego.

4. EMSF dokłada wszelkich starań, aby osiągnąć konsensus. Jeśli konsensus nie może zostać osiągnięty, EMSF przyjmuje swoje stanowisko zwykłą większością głosów swoich członków. Członkowie mogą wystąpić o oficjalne zaprotokołowanie ich stanowiska oraz podstaw, na jakich się ono opiera.

5. EMSF może zapraszać ekspertów oraz inne osoby trzecie do regularnego i stałego udziału w posiedzeniach lub do przedstawienia uwag na piśmie. Można zasięgać opinii organizacji biznesowych, MŚP, konsumentów, laboratoriów i organów oceny zgodności na szczeblu unijnym na temat rocznego programu nadzoru rynku. [Popr. 116]

6. EMSF może powoływać stałe lub tymczasowe podgrupy, które mogą obejmować grupy współpracy administracyjnej ds. nadzoru rynku ustanowione do celów wdrażania prawodawstwa harmonizacyjnego Unii. Do udziału w pracach tych podgrup w charakterze obserwatorów zaproszone mogą zostać stale i regularnie zapraszane są organizacje reprezentujące interesy przemysłu, małych i średnich przedsiębiorstw, konsumentów, laboratoriów i jednostek oceniających zgodność na szczeblu Unii. [Popr. 117]

7. EMSF ustanawia swój regulamin wewnętrzny, który wchodzi w życie po pozytywnym zaopiniowaniu przez Komisję.

8. EMSF współpracuje z forum wymiany informacji o egzekwowaniu przepisów ustanowionym rozporządzeniem (WE) nr 1907/2006.

Artykuł 26

Wsparcie Komisji i sekretariat wykonawczy EMSF

1. Komisja wspiera współpracę między organami nadzoru rynku. Komisja uczestniczy w posiedzeniach EMSF i jego podgrup.

2. W wykonywaniu zadań określonych w art. 27 EMSF pomocą służy sekretariat wykonawczy, który zapewnia EMSF i jego podgrupom wsparcie techniczne i logistyczne.

Artykuł 27

Zadania EMSF

Zadania EMSF obejmują:

a)	ułatwianie wymiany informacji na temat produktów stwarzających zagrożenie, oceny ryzyka, metod prowadzenia badań i ich wyników, najnowszych wydarzeń w świecie nauki i innych aspektów mających znaczenie dla działalności kontrolnej;

b)	koordynowanie opracowania i wdrażania ogólnych i sektorowych programów nadzoru rynku, o których mowa w art. 7;

c)	organizacja ułatwianie organizacji projektów z zakresu wspólnego nadzory nadzoru rynku i wspólnych badań; [Popr. 118]

d)	wymiana specjalistycznej wiedzy i najlepszych praktyk;

e)	organizacja ułatwianie organizacji programów szkoleniowych oraz wymiana urzędników krajowych; [Popr. 119]

f)	pomoc w prowadzeniu monitorowania, o którym mowa w art. 4 ust. 3;

g)	organizacja ułatwianie organizacji kampanii informacyjnych i programów wspólnych wizyt , w tym kontroli na granicach ; [Popr. 120]

h)	usprawnianie współpracy na poziomie Unii w zakresie monitorowania, wycofywania z obrotu i odzyskiwania produktów stwarzających zagrożenie;

i)	zapewnianie łatwego dostępu, wyszukiwania i wymiany informacji na temat bezpieczeństwa produktów zgromadzonych przez organy nadzoru rynku, w tym informacji na temat skarg, wypadków, sprawozdań na temat obrażeń oraz wyników dochodzeń i badań;

j)	udział w opracowywaniu wytycznych służących zapewnieniu skutecznego i jednolitego wykonania niniejszego rozporządzenia, z należytym uwzględnieniem interesów przedsiębiorstw, zwłaszcza MŚP, ochrony konsumentów, oraz innych zainteresowanych stron; [Popr. 121]

k)	doradzanie i wspieranie Komisji, na jej wniosek, przy przeprowadzaniu oceny wszelkich kwestii związanych z wykonywaniem niniejszego rozporządzenia;

l)	przyczynianie się do ujednolicenia praktyki administracyjnej w odniesieniu do nadzoru rynku w państwach członkowskich;

la)	organizowanie określonych i regularnych działań z zakresu nadzoru rynku w odniesieniu do produktów rozpowszechnianych online; [Popr. 122]

lb)	zapewnianie należytego zaangażowania organów celnych i współpracy z nimi; [Popr. 123]

lc)	przyczynianie się do usprawnienia praktyk administracyjnych i wykonawczych w odniesieniu do nadzoru rynku w państwach członkowskich. [Popr. 124]

Artykuł 28

Laboratoria referencyjne Unii

1. W odniesieniu do konkretnych produktów lub kategorii lub grupy produktów lub w odniesieniu do konkretnych zagrożeń związanych z kategorią lub grupą produktów Komisja może, w drodze aktów wykonawczych, wyznaczyć laboratoria referencyjne Unii, które spełniają kryteria określone w ust. 2.

2. Laboratoria referencyjne Unii muszą spełniać następujące kryteria:

a)	dysponować należycie wykwalifikowanym personelem, odpowiednio przeszkolonym w dziedzinie technik analitycznych stosowanych w obszarze ich kompetencji oraz posiadający odpowiednią znajomość norm i praktyk;

b)	posiadać wyposażenie i materiały referencyjne potrzebne do wykonywania powierzonych im zadań;

c)	działać niezależnie i bezstronnie w interesie publicznym;

d)	zapewniać przestrzeganie przez swój personel poufnego charakteru określonych zagadnień, wyników lub wiadomości;

da)	posiadać akredytację wydaną zgodnie z przepisami rozporządzenia (WE) nr 765/2008. [Popr. 125]

3. Laboratoria referencyjne Unii, w wyznaczonym im obszarze, mają, w stosownych przypadkach, następujące zadania:

a)	prowadzenie badań produktów w związku z działaniami w zakresie nadzoru rynku i dochodzeniami;

b)	udział w rozstrzygania rozstrzyganie sporów między organami wynikających z odmiennych ocen ryzyka organów nadzoru rynku różnych państw członkowskich, podmiotami gospodarczymi i jednostkami oceniającymi podmiotów gospodarczych i jednostek oceniających zgodność; [Popr. 126]

c)	świadczenie niezależnego doradztwa technicznego lub naukowego na rzecz Komisji i państw członkowskich;

d)	opracowywanie nowych technik i metod analizy;

e)	rozpowszechnianie informacji i prowadzenie szkoleń.

ROZDZIAŁ VII

Finansowanie

Artykuł 29

Działalność finansowa

1. Unia może finansować następujące działania związane ze stosowaniem niniejszego rozporządzenia:

a)	opracowywanie i aktualizowanie materiałów stanowiących podstawę wytycznych w zakresie nadzoru rynku;

b)	udostępnianie Komisji specjalistycznej wiedzy technicznej lub naukowej, służącej Komisji pomocą w realizacji współpracy administracyjnej w zakresie nadzoru rynku oraz unijnych procedur oceny, o których mowa w art. 11 i 18;

wykonywanie prac przygotowawczych lub pomocniczych w związku z realizacją działań w zakresie nadzoru rynku, mających związek ze stosowaniem przepisów Unii, takich jak badania, programy, oceny, wytyczne, analizy porównawcze, wzajemne wspólne wizyty, prowadzenie prac badawczych, opracowanie i utrzymanie baz danych, działalność szkoleniowa, prace laboratoryjne, badania biegłości, badania międzylaboratoryjne i prace z zakresu oceny zgodności, a także europejskie kampanie nadzoru rynku i podobna działalność;

d)	działania realizowane w ramach programów pomocy technicznej, współpraca z państwami trzecimi oraz propagowanie i rozwijanie polityk i systemów z zakresu europejskiej oceny zgodności wśród zainteresowanych stron na poziomie europejskim i międzynarodowym;

e)	funkcjonowanie współpracy między organami nadzoru rynku oraz wsparcie techniczne i logistyczne udzielane EMSF i jego podgrupom przez sekretariat wykonawczy.

2. Pomoc finansowa Unii przeznaczona na działania przewidziane w niniejszym rozporządzeniu realizowana jest zgodnie z rozporządzeniem (UE, Euratom) nr 966/2012 albo bezpośrednio, albo pośrednio – przez powierzenie zadań związanych z wykonywaniem budżetu podmiotom wymienionym w art. 58 ust. 1 lit. c) rozporządzenia (UE, Euratom) nr 966/2012.

3. Wysokość środków przydzielonych na działania określone w ust. 1 jest ustalana każdego roku przez Parlament Europejski i Radę w granicach obowiązujących ram finansowych.

4. Środki przeznaczone przez Parlament Europejski i Radę na cele finansowania działań w zakresie nadzoru rynku mogą być również wykorzystywane do pokrycia wydatków związanych z działaniami przygotowawczymi oraz działaniami w zakresie monitoringu, kontroli, audytu i oceny, które są konieczne do zarządzania działaniami prowadzonymi zgodnie z niniejszym rozporządzeniem i osiągnięcia ich celów, w szczególności wydatków związanych z badaniami, spotkaniami ekspertów, działaniami informacyjnymi i komunikacyjnymi, w tym komunikacją instytucjonalną w zakresie priorytetów politycznych Unii, o ile są one związane z ogólnymi celami, jakie przyświecają działaniom w zakresie nadzoru rynku, wydatków związanych z sieciami informatycznymi, których głównym przeznaczeniem jest przetwarzanie informacji i ich wymiana, wraz z wszelkimi innymi wydatkami na pomoc techniczną i administracyjną ponoszonymi przez Komisję w związku z zarządzaniem działaniami na podstawie niniejszego rozporządzenia.

5. Komisja ocenia odpowiedniość działań związanych z nadzorem rynku, które są finansowane ze środków Unii, pod kątem spełnienia wymogów wynikających z polityk i przepisów Unii oraz informuje Parlament Europejski i Radę o wynikach tej oceny do dnia … (*8), a następnie co pięć lat.

Artykuł 30

Ochrona interesów finansowych Unii

1. Komisja przyjmuje odpowiednie środki zapewniające, w trakcie realizacji działań finansowanych na podstawie niniejszego rozporządzenia, ochronę interesów finansowych Unii przez stosowanie środków zapobiegania nadużyciom finansowym, korupcji i innym nielegalnym działaniom, przez skuteczne kontrole oraz, w razie wykrycia nieprawidłowości, przez odzyskiwanie kwot nienależnie wypłaconych a także, w stosownych przypadkach, przez skuteczne, proporcjonalne i odstraszające kary.

2. Komisja lub jej przedstawiciele oraz Trybunał Obrachunkowy mają uprawnienia do przeprowadzania audytu, na podstawie dokumentacji i kontroli na miejscu, wobec wszystkich beneficjentów dotacji, wykonawców i podwykonawców oraz innych stron trzecich, którzy otrzymują środki od Unii na podstawie niniejszego rozporządzenia.

3. Europejski Urząd ds. Zwalczania Nadużyć Finansowych (OLAF) może przeprowadzać kontrole i inspekcje na miejscu u podmiotów gospodarczych, których takie finansowanie bezpośrednio lub pośrednio dotyczy, zgodnie z procedurami określonymi w rozporządzeniu Rady (Euratom, WE) nr 2185/96 (40), w celu ustalenia, czy miały miejsce nadużycie finansowe, korupcja lub jakiekolwiek inne nielegalne działanie naruszające interesy finansowe Unii w związku z umową o udzielenie dotacji, decyzją o udzieleniu dotacji lub zamówieniem dotyczącym finansowania przez Unię.

4. Nie naruszając przepisów ust. 1, 2 i 3, w umowach o współpracy z państwami trzecimi i organizacjami międzynarodowymi, umowach o udzielenie dotacji, decyzjach o udzieleniu dotacji i zamówieniach wynikających z wdrożenia niniejszego rozporządzenia wyraźnie upoważnia się Komisję, Trybunał Obrachunkowy i OLAF do przeprowadzania audytów, kontroli i inspekcji na miejscu.

ROZDZIAŁ VIII

Przepisy końcowe

Artykuł 31

Kary

1. Państwa członkowskie ustanawiają przepisy dotyczące kar mających określające odpowiednie kary mające zastosowanie w przypadku naruszenia przepisów niniejszego rozporządzenia, które nakładają na podmioty gospodarcze określone obowiązki, oraz w przypadku naruszenia jakichkolwiek przepisów prawodawstwa harmonizacyjnego Unii dotyczącego produktów objętych zakresem niniejszego rozporządzenia, które nakładają na podmioty gospodarcze określone obowiązki, jeśli prawodawstwo to nie przewiduje kar, oraz wprowadzają wszelkie środki niezbędne do zapewnienia ich wykonania. Przewidziane kary muszą być skuteczne, proporcjonalne i odstraszające. Państwa członkowskie powiadamiają o tych przepisach Komisję do dnia [insert date – 3 months prior to the date of application of this Regulation] … r. (*9) oraz niezwłocznie informują ją o wszystkich późniejszych zmianach tych przepisów. [Popr. 127]

Wymiar kar, o których mowa w akapicie pierwszym, uwzględnia wielkość przedsiębiorstw, a w szczególności sytuację małych i średnich przedsiębiorstw. Przewidziane kary są skuteczne, proporcjonalne i odstraszające. Uwzględniają one wagę, czas trwania i w stosownych przypadkach zamierzony charakter naruszenia. Ponadto wymiar kary można zwiększyć, jeśli uwzględnia to, czy dany podmiot gospodarczy popełnił już podobne naruszenie, a w przypadku poważnych naruszeń kary mogą obejmować sankcje karne. [Popr. 128]

1a. Kary administracyjne mające zastosowanie do naruszeń równoważą co najmniej korzyści gospodarcze, do jakich dążono, popełniając naruszenie, ale nie przekraczają 10 % obrotu rocznego lub jego szacunkowej wartości. Nałożone kary mogą przekraczać 10 % obrotu rocznego lub jego szacunkowej wartości, jeżeli jest to konieczne do zrównoważenia korzyści gospodarczych, do jakich dążono, popełniając naruszenie W przypadku poważnych naruszeń kary mogą obejmować sankcje karne. [Popr. 129]

1b. Państwa członkowskie informują Komisję o rodzaju i rozmiarze kar nałożonych na mocy niniejszego rozporządzenia, identyfikują rzeczywiste naruszenia niniejszego rozporządzenia i wskazują tożsamość podmiotów gospodarczych, na które nałożono kary. Komisja bez zbędnej zwłoki udostępnia te informacje publicznie w formie elektronicznej oraz, w stosownych przypadkach, za pomocą innych środków. [Popr. 130]

W oparciu o informacje otrzymane na mocy akapitu pierwszego Komisja publikuje i aktualizuje ogólnounijną czarną listę podmiotów gospodarczych, w przypadku których wielokrotnie stwierdzono umyślne naruszanie niniejszego rozporządzenia. [Popr. 131]

Artykuł 31a

Wykonywanie przekazanych uprawnień

1. Powierzenie Komisji uprawnień do przyjęcia aktów delegowanych podlega warunkom określonym w niniejszym artykule.

2. Uprawnienia do przyjęcia aktów delegowanych, o których mowa w art. 21a, powierza się Komisji na czas nieokreślony od dnia … (*10).

3. Przekazanie uprawnień, o którym mowa w art. 21a, może zostać w dowolnym momencie odwołane przez Parlament Europejski lub przez Radę. Decyzja o odwołaniu kończy przekazanie określonych w niej uprawnień. Decyzja o odwołaniu staje się skuteczna od następnego dnia po jej opublikowaniu w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej lub w określonym w tej decyzji późniejszym terminie. Nie wpływa ona na ważność jakichkolwiek już obowiązujących aktów delegowanych.

4. Niezwłocznie po przyjęciu aktu delegowanego Komisja przekazuje go równocześnie Parlamentowi Europejskiemu i Radzie.

5. Akt delegowany przyjęty na podstawie art. 21a wchodzi w życie tylko wtedy, kiedy Parlament Europejski albo Rada nie wyraziły sprzeciwu w terminie dwóch miesięcy od przekazania tego aktu Parlamentowi Europejskiemu i Radzie lub kiedy przed upływem tego terminu zarówno Parlament Europejski, jak i Rada poinformowały Komisję, że nie wniosą sprzeciwu. Termin ten przedłuża się o dwa miesiące z inicjatywy Parlamentu Europejskiego lub Rady. [Popr. 132]

Artykuł 32

Procedura komitetowa

1. Komisję wspomaga komitet. Komitet ten jest komitetem w rozumieniu rozporządzenia (UE) nr 182/2011.

2. W przypadku odesłania do niniejszego ustępu stosuje się art. 5 rozporządzenia (UE) nr 182/2011.

3. W przypadku odesłania do niniejszego ustępu stosuje się art. 8 rozporządzenia (UE) nr 182/2011 w związku z jego art. 5.

Artykuł 33

Ocena

Nie później niż … (*11) Komisja dokonuje oceny jego stosowania i przekazuje sprawozdanie z oceny Parlamentowi Europejskiemu i Radzie. W sprawozdaniu tym ocenia się, czy niniejsze rozporządzenie osiągnęło swoje cele, w szczególności w zakresie zapewnienia skuteczniejszego i wydajniejszego egzekwowania przepisów dotyczących bezpieczeństwa produktów i prawodawstwa harmonizacyjnego Unii, usprawnienia współpracy między organami nadzoru rynku, wzmocnienia mechanizmów kontroli produktów wprowadzanych do Unii oraz skuteczniejszej ochrony szeroko rozumianego zdrowia i bezpieczeństwa ludzi, zdrowia i bezpieczeństwa w miejscu pracy, ochrony konsumentów, ochrony środowiska, efektywności energetycznej, bezpieczeństwa publicznego i innych interesów publicznych, przy uwzględnieniu skutków niniejszego rozporządzenia dla przedsiębiorstw, w szczególności MŚP. Ponadto w sprawozdaniu tym rozważa się nowe i innowacyjne rozwiązania rynkowe, które mogłyby skutecznie uzupełniać działania z zakresu nadzoru rynku realizowane przez organy nadzoru rynku, i uwzględnia się między innymi zbadanie możliwości wprowadzenia systemów obowiązkowego audytu dokonywanego przez strony trzecie. [Popr. 133]

Artykuł 34

Zmiany

1. Skreśla się następujące przepisy:

a)	art. 7 dyrektywy 89/686/EWG;

b)	art. 7 ust. 2 i 3 oraz art. 8 dyrektywy 93/15/EWG;

c)	artykuł 7 dyrektywy 94/9/WE;

d)	art. 7, art. 10 ust. 4 i art. 11 dyrektywy 94/25/WE;

e)	art. 7 i 11 dyrektywy 95/16/WE;

f)	art. 8, 16 i 18 dyrektywy 97/23/WE;

g)	art. 9 dyrektywy 1999/5/WE;

h)	art. 14, 15 i 19 dyrektywy 2000/9/WE;

i)	art. 5 dyrektywy 2000/14/WE;

j)	art. 6 ust. 2 i 3 oraz artykuły 8, 9, 10, 11, 12 i 13 dyrektywy 2001/95/WE oraz załącznik II do tej dyrektywy;

k)	art. 10 i 11 dyrektywy 2004/108/WE;

l)	art. 4 ust. 3 i 4 oraz art. 11, 17 i 20 dyrektywy 2006/42/WE;

m)	art. 9 dyrektywy 2006/95/WE;

n)	art. 14 ust. 5 i 6 oraz art. 15, 16 i 17 dyrektywy 2007/23/WE;

o)	art. 13 ust. 5 i art. 14 dyrektywy 2008/57/WE;

p)	art. 39, 40, 42–45 dyrektywy 2009/48/WE;

q)	art. 7, 15 i 17 dyrektywy 2009/105/WE;

r)	art. 7, 11 i 12 dyrektywy 2009/142/WE;

s)	art. 18 dyrektywy 2011/65/UE;

t)	art. 56–59 rozporządzenia (UE) nr 305/2011.

2. Artykuł 3 ust. 2 lit. a) rozporządzenia (WE) nr 764/2008 otrzymuje brzmienie:

„a)	art. 10 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr …/… (*12).

3. W rozporządzeniu (WE) nr 765/2008 wprowadza się następujące zmiany:

tytuł rozporządzenia (WE) nr 765/2008 otrzymuje brzmienie:

„Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 765/2008 z dnia 9 lipca 2008 r. ustanawiające wymagania w zakresie akredytacji jednostek oceniających zgodność i ogólne zasady dotyczące oznakowania CE i uchylające rozporządzenie (EWG) nr 339/93

b)	skreśla się art. 1 ust. 2 i 3, art. 2 pkt 14), 15), 17), 18) i 19), rozdział III i art. 32 ust. 1 lit. e) rozporządzenia (WE) nr 765/2008;”.

Odesłania do przepisów art. 15–29 rozporządzenia (WE) nr 765/2008 odczytuje się jako odesłania do niniejszego rozporządzenia zgodnie z tabelą korelacji zawartą w załączniku do niniejszego rozporządzenia.

Artykuł 35

Przepisy przejściowe

Procedury zainicjowane na szczeblu krajowym lub na szczeblu Unii na podstawie jakichkolwiek przepisów, o których mowa w art. 34 niniejszego rozporządzenia lub art. 6–9 dyrektywy 2001/95/WE, w dalszym ciągu podlegają tym przepisom.

Artykuł 36

Wejście w życie

Niniejsze rozporządzenie wchodzi w życie z dniem … (*13).

Niniejsze rozporządzenie stosuje się od dnia 1 stycznia 2015 r.

Niniejsze rozporządzenie wiąże w całości i jest bezpośrednio stosowane we wszystkich państwach członkowskich.

Sporządzono w …

W imieniu Parlamentu Europejskiego

Przewodniczący

W imieniu Rady

Przewodniczący

(1) Dz.U. C 271 z 19.9.2013, s. 86.

(2) Stanowisko Parlamentu Europejskiego z dnia 15 kwietnia 2014 r.

(3) Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 765/2008 z dnia 9 lipca 2008 r. ustanawiające wymagania w zakresie akredytacji i nadzoru rynku odnoszące się do warunków wprowadzania produktów do obrotu (Dz.U. L 218 z 13.8.2008, s. 30).

(4) Dyrektywa 2001/95/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 3 grudnia 2001 r. w sprawie ogólnego bezpieczeństwa produktów (Dz.U. L 11 z 15.1.2002, s. 4).

(5) Dz.U. C 199 E z 7.7.2012, s. 1.

(6) Rozporządzenie (WE) nr 882/2004 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 29 kwietnia 2004 r. w sprawie kontroli urzędowych przeprowadzanych w celu sprawdzenia zgodności z prawem paszowym i żywnościowym oraz regułami dotyczącymi zdrowia zwierząt i dobrostanu zwierząt (Dz.U. L 165 z 30.4.2004, s. 1).

(7) Dyrektywa 2010/35/UE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 16 czerwca 2010 r. w sprawie ciśnieniowych urządzeń transportowych uchylająca dyrektywy Rady 76/767/EWG, 84/525/EWG, 84/527/EWG i 1999/36/WE (Dz.U. L 165 z 30.6.2010, s. 1).

(8) Decyzja nr 768/2008/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 9 lipca 2008 r. w sprawie wspólnych ram dotyczących wprowadzania produktów do obrotu (Dz.U. L 218 z 13.8.2008, s. 82).

(10) Dyrektywa Parlamentu Europejskiego i Rady 2009/142/WE z dnia 30 listopada 2009 r. odnosząca się do urządzeń spalających paliwa gazowe (Dz.U. L 330 z 16.12.2009, s. 10).

(11) Dyrektywa 97/23/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 29 maja 1997 r. w sprawie zbliżenia ustawodawstw Państw Członkowskich dotyczących urządzeń ciśnieniowych (Dz.U. L 181 z 9.7.1997, s. 1).

(12) Dyrektywa 2009/105/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 16 września 2009 r. odnosząca się do prostych zbiorników ciśnieniowych (Dz.U. L 264 z 8.10.2009, s. 12).

(13) Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr …/… w sprawie bezpieczeństwa produktów konsumpcyjnych, uchylające dyrektywę Rady 87/357/EWG oraz dyrektywę 2001/95/WE Parlamentu Europejskiego i Rady (Dz.U. L …).

(*1) Numer rozporządzenia (2013/0049(COD)) w motywie oraz numer, data przyjęcia i odniesienie do publikacji rozporządzenia w przypisie.

(14) Rozporządzenie (WE) nr 1049/2001 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 30 maja 2001 r. w sprawie publicznego dostępu do dokumentów Parlamentu Europejskiego, Rady i Komisji (Dz.U. L 145 z 31.5.2001, s. 43).

(15) Dyrektywa 95/46/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 24 października 1995 r. w sprawie ochrony osób fizycznych w zakresie przetwarzania danych osobowych i swobodnego przepływu tych danych (Dz.U. L 281 z 23.11.1995, s. 31).

(16) Rozporządzenie (WE) nr 45/2001 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 18 grudnia 2000 r. o ochronie osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych przez instytucje i organy wspólnotowe i o swobodnym przepływie takich danych (Dz.U. L 8 z 12.1.2001, s. 1).

(17) Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE, Euratom) nr 966/2012 r. z dnia 25 października 2012 r. w sprawie zasad finansowych mających zastosowanie do budżetu ogólnego Unii (Dz.U. L 298 z 26.10.2012, s. 1).

(18) Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 182/2011 ustanawiające przepisy i zasady ogólne dotyczące trybu kontroli przez państwa członkowskie wykonywania uprawnień wykonawczych przez Komisję (Dz.U. L 55 z 28.2.2011, s. 11 13 ).

(19) Dyrektywa Rady 89/686/EWG z dnia 21 grudnia 1989 r. w sprawie zbliżenia ustawodawstw państw członkowskich odnoszących się do wyposażenia ochrony osobistej (Dz.U. L 399 z 30.12.1989, s. 18).

(20) Dyrektywa Rady 93/15/EWG z dnia 5 kwietnia 1993 r. w sprawie harmonizacji przepisów dotyczących wprowadzania do obrotu i kontroli materiałów wybuchowych przeznaczonych do użytku cywilnego (Dz.U. L 121 z 15.5.1993, s. 20).

(21) Dyrektywa 94/9/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 23 marca 1994 r. w sprawie zbliżenia ustawodawstw państw członkowskich dotyczących urządzeń i systemów ochronnych przeznaczonych do użytku w przestrzeniach zagrożonych wybuchem (Dz.U. L 100 z 19.4.1994, s. 1).

(22) Dyrektywa 94/25/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 16 czerwca 1994 r. w sprawie zbliżenia przepisów ustawowych, wykonawczych i administracyjnych państw członkowskich odnoszących się do rekreacyjnych jednostek pływających (Dz.U. L 164 z 30.6.1994, s. 15).

(23) Dyrektywa 95/16/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 29 czerwca 1995 r. w sprawie zbliżenia ustawodawstw państw członkowskich dotyczących dźwigów (Dz.U. L 213 z 7.9.1995, s. 1).

(24) Dyrektywa Parlamentu Europejskiego i Rady nr 1999/5/WE z dnia 9 marca 1999 r. w sprawie urządzeń radiowych i końcowych urządzeń telekomunikacyjnych oraz wzajemnego uznawania ich zgodności (Dz.U. L 91 z 7.4.1999, s. 10).

(25) Dyrektywa Parlamentu Europejskiego i Rady 2000/9/WE z dnia 20 marca 2000 r. odnoszącej się do urządzeń kolei linowych przeznaczonych do przewozu osób (Dz.U. L 106 z 3.5.2000, s. 21).

(26) Dyrektywa 2000/14/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 8 maja 2000 r. w sprawie zbliżenia ustawodawstw państw członkowskich odnoszących się do emisji hałasu do środowiska przez urządzenia używane na zewnątrz pomieszczeń (Dz.U. L 162 z 3.7.2000, s. 1).

(27) Dyrektywa 2004/108/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 15 grudnia 2004 r. w sprawie zbliżenia ustawodawstw państw członkowskich odnoszących się do kompatybilności elektromagnetycznej i uchylająca dyrektywę 89/336/EWG (Dz.U. L 390 z 31.12.2004, s. 24.

(28) Dyrektywa 2006/42/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 17 maja 2006 r. w sprawie maszyn i zmieniająca dyrektywę 95/16/WE (Dz.U. L 157 z 9.6.2006, s. 24).

(29) Dyrektywa 2006/95/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 12 grudnia 2006 r. w sprawie harmonizacji ustawodawstw państw członkowskich odnoszących się do sprzętu elektrycznego przewidzianego do stosowania w określonych granicach napięcia (Dz.U. L 374 z 27.12.2006, s. 10).

(30) Dyrektywa 2007/23/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 23 maja 2007 r. w sprawie wprowadzania do obrotu wyrobów pirotechnicznych (Dz.U. L 154 z 14.6.2007, s. 1).

(31) Dyrektywa Parlamentu Europejskiego i Rady 2008/57/WE z dnia 17 czerwca 2008 r. w sprawie interoperacyjności systemu kolei we Wspólnocie (Dz.U. L 191 z 18.7.2008, s. 1).

(32) Dyrektywa Parlamentu Europejskiego i Rady 2009/48/WE z dnia 18 czerwca 2009 r. w sprawie bezpieczeństwa zabawek (Dz.U. L 170 z 30.6.2009, s. 1).

(33) Dyrektywa Parlamentu Europejskiego i Rady 2011/65/UE z dnia 8 czerwca 2011 r. w sprawie ograniczenia stosowania niektórych niebezpiecznych substancji w sprzęcie elektrycznym i elektronicznym (Dz.U. L 174 z 1.7.2011, s. 88).

(34) Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 305/2011 z dnia 9 marca 2011 r. ustanawiające zharmonizowane warunki wprowadzania do obrotu wyrobów budowlanych i uchylające dyrektywę Rady 89/106/EWG (Dz.U. L 88 z 4.4.2011, s. 5).

(35) Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 764/2008 z dnia 9 lipca 2008 r. ustanawiające procedury dotyczące stosowania niektórych krajowych przepisów technicznych do produktów wprowadzonych legalnie do obrotu w innym państwie członkowskim oraz uchylające decyzję nr 3052/95/WE (Dz.U. L 218 z 13.8.2008, s. 21).

(36) Dz.U. C 253 z 3.9.2013, s. 8.

(*2) Numer rozporządzenia (2013/0049(COD)).

(37) Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 952/2013 z dnia 9 października 2013 r. ustanawiające unijny kodeks celny (Dz.U. L 269 z 10.10.2013, s. 1).

(38) Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1025/2012 z dnia 25 października 2012 r. w sprawie normalizacji europejskiej, zmieniające dyrektywy Rady 89/686/EWG i 93/15/EWG oraz dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 94/9/WE, 94/25/WE, 95/16/WE, 97/23/WE, 98/34/WE, 2004/22/WE, 2007/23/WE, 2009/23/WE i 2009/105/WE oraz uchylające decyzję Rady 87/95/EWG i decyzję Parlamentu Europejskiego i Rady nr 1673/2006/WE (Dz.U. L 316 z 14.11.2012, s. 12).

(*3) Numer rozporządzenia (2013/0049(COD)).

(*4) Numer rozporządzenia (2013/0049(COD)).

(*5) Numer rozporządzenia (2013/0049(COD)).

(39) Decyzja Komisji 2004/210/WE z dnia 3 marca 2004 r. w sprawie utworzenia komitetów naukowych w dziedzinie bezpieczeństwa konsumentów, zdrowia publicznego i środowiska (Dz.U. L 66 z 4.3.2004, s. 45).

(*6) Numer niniejszego rozporządzenia.

(*7) Dwa lata od daty wejścia w życie niniejszego rozporządzenia.

(*8) 5 lat od dnia stosowania niniejszego rozporządzenia.

(40) Rozporządzenie Rady (Euratom, WE) nr 2185/96 z dnia 11 listopada 1996 r. w sprawie kontroli na miejscu oraz inspekcji przeprowadzanych przez Komisję w celu ochrony interesów finansowych Wspólnot Europejskich przed nadużyciami finansowymi i innymi nieprawidłowościami (Dz.U. L 292 z 14.11.1996, s. 2).

(*9) Trzy miesiące przed datą rozpoczęcia stosowania niniejszego rozporządzenia.

(*10) Data wejścia w życie niniejszego rozporządzenia.

(*11) Pięć lat po dacie rozpoczęcia stosowania niniejszego rozporządzenia.

(+) Numer, data przyjęcia i odniesienie do publikacji niniejszego rozporządzenia.

(*13) Data wejścia w życie rozporządzenia (2013/0049(COD)).

ZAŁĄCZNIK

Tabela korelacji

Rozporządzenie (WE) nr 765/2008	Niniejsze rozporządzenie
Artykuł 15 ust. 1, 2 i 5	Artykuł 2
Artykuł 15 ust. 3	—
Artykuł 15 ust. 4	Artykuł 3 ust. 1
Artykuł 16 ust. 1	Artykuł 4 ust. 1
Artykuł 16 ust. 2	Artykuł 4 ust. 2 w związku z art. 3 pkt 12); Artykuł 17 ust. 1 oraz art. 26 ust. 5
Artykuł 16 ust. 3	—
Artykuł 16 ust. 4	—
Artykuł 17 ust. 1	Artykuł 5 ust. 4
Artykuł 17 ust. 2	Artykuł 26 ust. 1
Artykuł 18 ust. 1	Artykuł 5 ust. 3
Artykuł 18 ust. 2	Artykuł 6 ust. 6
Artykuł 18 ust. 3	Artykuł 5 ust. 2
Artykuł 18 ust. 4	Artykuł 6 ust. 4
Artykuł 18 ust. 5 i 6	Artykuł 4 ust. 3, art. 6 ust. 7, 8 i 9 oraz art. 26 ust. 2
Artykuł 19 ust. 1 akapit pierwszy	Artykuł 6 ust. 1
Artykuł 19 ust. 1 akapit drugi	Artykuł 6 ust. 5 i art. 7
Artykuł 19 ust. 1 akapit trzeci	Artykuł 8 ust. 1 akapit drugi
Artykuł 19 ust. 2	Artykuł 6 ust. 2
Artykuł 19 ust. 3	Artykuł 9 ust. 5 lit. a)
Artykuł 19 ust. 4	Artykuł 6 ust. 3
Artykuł 19 ust. 5	Artykuł 26 ust. 5 i art. 27
Artykuł 20 ust. 1	Artykuł 9 ust. 4 i art. 18 ust. 1 lit. b)
Artykuł 20 ust. 2	Artykuł 12
Artykuł 21	Artykuł 6 ust. 4 i art. 9
Artykuł 22 ust. 1, 2 i 3	Artykuł 18 ust. 1 i 2
Artykuł 22 ust. 4	Artykuł 17
Artykuł 23 ust. 1 i 2	Artykuł 19
Artykuł 23 ust. 3	Artykuł 27
Artykuł 24 ust. 1 i 2	Artykuł 20
Artykuł 24 ust. 3	Artykuł 19 ust. 1
Artykuł 24 ust. 4	Artykuł 18 ust. 2 oraz art. 19 ust. 2
Artykuł 25	Artykuły 22–24
Artykuł 26	Artykuł 21
Artykuł 27	Artykuł 13
Artykuł 28	Artykuł 14
Artykuł 29	Artykuł 15

22.12.2017

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 443/781

P7_TA(2014)0385

Rynki instrumentów finansowych oraz zmiana rozporządzenia [EMIR] w sprawie instrumentów, partnerów centralnych i repozytoriów transakcji ***I

Rezolucja ustawodawcza Parlamentu Europejskiego z dnia 15 kwietnia 2014 r. w sprawie rynków instrumentów finansowych oraz zmieniające rozporządzenie [EMIR] w sprawie instrumentów pochodnych będących przedmiotem obrotu poza rynkiem regulowanym, partnerów centralnych i repozytoriów transakcji (COM(2011)0652 – C7-0359/2011 – 2011/0296(COD))

(Zwykła procedura ustawodawcza: pierwsze czytanie)

(2017/C 443/64)

Parlament Europejski,

—	uwzględniając wniosek Komisji przedstawiony Parlamentowi Europejskiemu i Radzie (COM(2011)0652),

—	uwzględniając art. 294 ust. 2 oraz art. 114 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej, zgodnie z którymi wniosek został przedstawiony Parlamentowi przez Komisję (C7–0359/2011),

—	uwzględniając art. 294 ust. 3 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej,

—	uwzględniając opinię Europejskiego Banku Centralnego z dnia 22 marca 2012 r. (1),

—	uwzględniając opinię Europejskiego Komitetu Ekonomiczno-Społecznego z dnia 22 lutego 2012 r. (2),

—	uwzględniając zobowiązanie przedstawiciela Rady, przekazane pismem z dnia 19 lutego 2014 r., do zatwierdzenia stanowiska Parlamentu zgodnie z art. 294 ust. 4 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej,

—	uwzględniając art. 55 Regulaminu,

—	uwzględniając sprawozdanie Komisji Gospodarczej i Monetarnej oraz opinie Komisji Rozwoju i Komisji Przemysłu, Badań Naukowych i Energii (A7–0303/2012),

przyjmuje poniższe stanowisko w pierwszym czytaniu (3);

zwraca się do Komisji o ponowne przedłożenie mu sprawy, jeżeli uzna ona za stosowne wprowadzić znaczące zmiany do swojego wniosku lub zastąpić go innym tekstem;

zobowiązuje przewodniczącego do przekazania stanowiska Parlamentu Radzie i Komisji, a także parlamentom krajowym.

(1) Dz.U. C 161 z 7.6.2012, s. 3.

(2) Dz.U. C 143 z 22.5.2012, s. 74.

(3) Niniejsze stanowisko zastępuje poprawki przyjęte w dniu 26 października 2012 r. (Teksty przyjęte P7_TA(2012)0407).

P7_TC1-COD(2011)0296

(Jako że pomiędzy Parlamentem i Radą osiągnięte zostało porozumienie, stanowisko Parlamentu odpowiada ostatecznej wersji aktu prawnego, rozporządzenia (UE) nr 600/2014.)

22.12.2017

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 443/782

P7_TA(2014)0386

Rynki instrumentów finansowych, uchylenie dyrektywy 2004/39/WE ***I

Rezolucja ustawodawcza Parlamentu Europejskiego z dnia 15 kwietnia 2014 r. w sprawie wniosku dotyczącego dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady w sprawie rynków instrumentów finansowych uchylającej dyrektywę 2004/39/WE Parlamentu Europejskiego i Rady (wersja przekształcona) (COM(2011)0656 – C7-0382/2011 – 2011/0298(COD))

(Zwykła procedura ustawodawcza: wersja przekształcona)

(2017/C 443/65)

Parlament Europejski,

—	uwzględniając wniosek Komisji skierowany do Parlamentu i Rady (COM(2011)0656),

—	uwzględniając art. 294 ust. 2 oraz art. 53 ust. 1 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej, zgodnie z którymi Komisja przedstawiła wniosek Parlamentowi (C7-0382/2011),

—	uwzględniając art. 294 ust. 3 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej,

—	uwzględniając opinię Europejskiego Banku Centralnego z dnia 22 marca 2012 r. (1),

—	uwzględniając opinię Europejskiego Komitetu Ekonomiczno-Społecznego z 25 kwietnia 2012 r. (2),

—	uwzględniając porozumienie międzyinstytucjonalne z dnia 28 listopada 2001 r. w sprawie bardziej uporządkowanego wykorzystania techniki przekształcania aktów prawnych (3),

—	uwzględniając pismo Komisji Prawnej z dnia 1 marca 2012 r. skierowane do Komisji Gospodarczej i Monetarnej zgodnie z art. 87 ust. 3 Regulaminu,

—	uwzględniając zobowiązanie przedstawiciela Rady, przekazane pismem z dnia 19 lutego 2014 r., do zatwierdzenia stanowiska Parlamentu Europejskiego, zgodnie z art. 294 ust. 4 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej,

—	uwzględniając art. 87 i art. 55 Regulaminu,

—	uwzględniając sprawozdanie Komisji Gospodarczej i Monetarnej oraz opinie Komisji Rozwoju i Komisji Przemysłu, Badań Naukowych i Energii (A7-0306/2012),

mając na uwadze, że grupa konsultacyjna złożona z odpowiednich służb prawnych Parlamentu Europejskiego, Rady i Komisji stwierdziła, że omawiany wniosek nie zawiera żadnych zmian merytorycznych innych, niż te określone jako takie we wniosku, oraz że w odniesieniu do kodyfikacji niezmienionych przepisów istniejących tekstów z tymi poprawkami, wniosek ogranicza się do ich prostej kodyfikacji bez zmian merytorycznych,

przyjmuje poniższe stanowisko w pierwszym czytaniu (4), biorąc pod uwagę zalecenia grupy konsultacyjnej służb prawnych Parlamentu Europejskiego, Rady i Komisji;

zwraca się do Komisji o ponowne przekazanie mu sprawy, jeśli uzna ona za stosowne wprowadzenie znaczących zmian do swojego wniosku lub zastąpienie go innym tekstem;

zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania stanowiska Parlamentu Radzie i Komisji, a także parlamentom krajowym.

(1) Dz.U. C 161 z 7.6.2012, s. 3

(2) Dz.U. C 191 z 29.6.2012, s. 80.

(3) Dz.U. C 77 z 28.3.2002, s. 1.

(4) Niniejsze stanowisko zastępuje poprawki przyjęte dnia 26 października 2012 r. (Teksty przyjęte, P7_TA(2012)0406)

P7_TC1-COD(2011)0298

Stanowisko Parlamentu Europejskiego przyjęte w pierwszym czytaniu w dniu 15 kwietnia 2014 r. w celu przyjęcia dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2014/…/UE w sprawie rynków instrumentów finansowych oraz zmieniającej dyrektywę 2002/92/WE i dyrektywę 2011/61/UE (wersja przekształcona)

(Jako że pomiędzy Parlamentem i Radą osiągnięte zostało porozumienie, stanowisko Parlamentu odpowiada ostatecznej wersji aktu prawnego, dyrektywy 2014/65/UE.)

22.12.2017

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 443/784

P7_TA(2014)0387

Dane statystyczne odnoszące się do handlu ***I

Rezolucja ustawodawcza Parlamentu Europejskiego z dnia 15 kwietnia 2014 r. w sprawie wniosku dotyczącego rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady zmieniającego rozporządzenie (WE) nr 638/2004 w sprawie danych statystycznych Wspólnoty odnoszących się do handlu towarami między państwami członkowskimi w odniesieniu do powierzenia Komisji uprawnień delegowanych i wykonawczych do przyjmowania niektórych środków, przekazywania informacji przez organy celne, wymiany poufnych danych między państwami członkowskimi i zdefiniowania wartości statystycznej (COM(2013)0578 – C7-0242/2013 – 2013/0278(COD))

(Zwykła procedura ustawodawcza: pierwsze czytanie)

(2017/C 443/66)

Parlament Europejski,

—	uwzględniając wniosek Komisji przedstawiony Parlamentowi Europejskiemu i Radzie (COM(2013)0578),

—	uwzględniając art. 294 ust. 2 oraz art. 338 ust. 1 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej, zgodnie z którymi Komisja przedstawiła wniosek Parlamentowi (C7-0242/2013),

—	uwzględniając art. 294 ust. 3 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej,

—	uwzględniając zobowiązanie złożone przez przedstawiciela Rady w piśmie z dnia 19 marca 2014 r. do zatwierdzenia stanowiska Parlamentu zgodnie z art. 294 ust. 4 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej,

—	uwzględniając art. 55 Regulaminu,

—	uwzględniając sprawozdanie Komisji Gospodarczej i Monetarnej (A7-0457/2013),

przyjmuje poniższe stanowisko w pierwszym czytaniu (1);

zwraca się do Komisji o ponowne przekazanie mu sprawy, jeśli uzna ona za stosowne wprowadzić znaczące zmiany do swojego wniosku lub zastąpić go innym tekstem;

zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania stanowiska Parlamentu Radzie i Komisji, a także parlamentom narodowym.

(1) Niniejsze stanowisko zastępuje poprawki przyjęte w dniu 15 stycznia 2014 r. (Teksty przyjęte, P7_TA(2014)0030)

P7_TC1-COD(2013)0278

Stanowisko Parlamentu Europejskiego przyjęte w pierwszym czytaniu w dniu 15 kwietnia 2014 r. w celu przyjęcia rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr …/2014 zmieniającego rozporządzenie (WE) nr 638/2004 w sprawie danych statystycznych Wspólnoty odnoszących się do handlu towarami między państwami członkowskimi w odniesieniu do powierzenia Komisji uprawnień delegowanych i wykonawczych do przyjmowania niektórych środków, przekazywania informacji przez organy celne, wymiany danych poufnych między państwami członkowskimi i zdefiniowania wartości statystycznej

(Jako że pomiędzy Parlamentem i Radą osiągnięte zostało porozumienie, stanowisko Parlamentu odpowiada ostatecznej wersji aktu prawnego, rozporządzenia (UE) nr 659/2014.)

22.12.2017

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 443/785

P7_TA(2014)0388

Rozrachunek papierów wartościowych i centralne depozyty papierów wartościowych ***I

Rezolucja ustawodawcza Parlamentu Europejskiego z dnia 15 kwietnia 2014 r. w sprawie wniosku dotyczącego rozporządzenia Parlamentu i Rady w sprawie usprawnienia rozrachunku papierów wartościowych w Unii Europejskiej i w sprawie centralnych depozytów papierów wartościowych (CDPW) oraz zmieniającego dyrektywę 98/26/WE (COM(2012)0073 – C7-0071/2012 – 2012/0029(COD))

(Zwykła procedura ustawodawcza: pierwsze czytanie)

(2017/C 443/67)

Parlament Europejski,

—	uwzględniając wniosek Komisji przedstawiony Parlamentowi Europejskiemu i Radzie (COM(2012)0073),

—	uwzględniając art. 294 ust. 2 oraz art. 114 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej, zgodnie z którymi wniosek został przedstawiony Parlamentowi przez Komisję (C7–0071/2012),

—	uwzględniając art. 294 ust. 3 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej,

—	uwzględniając opinię Europejskiego Banku Centralnego z dnia 1 sierpnia 2012 r. (1),

—	uwzględniając opinię Europejskiego Komitetu Ekonomiczno-Społecznego z dnia 11 lipca 2012 r. (2),

—	uwzględniając zobowiązanie przedstawiciela Rady, przekazane pismem z dnia 26 lutego 2014 r., do zatwierdzenia stanowiska Parlamentu Europejskiego, zgodnie z art. 294 ust. 4 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej,

—	uwzględniając art. 55 Regulaminu,

—	uwzględniając sprawozdanie Komisji Gospodarczej i Monetarnej oraz opinię Komisji Prawnej (A7–0039/2013),

przyjmuje poniższe stanowisko w pierwszym czytaniu;

zwraca się do Komisji o ponowne przekazanie mu sprawy, jeśli uzna ona za stosowne wprowadzić znaczące zmiany do swojego wniosku lub zastąpić go innym tekstem;

zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania stanowiska Parlamentu Radzie i Komisji, a także parlamentom narodowym.

(1) Dz.U. C 310 z 13.10.2012, s. 12.

(2) Dz.U. C 299 z 4.10.2012, s. 76.

P7_TC1-COD(2012)0029

Stanowisko Parlamentu Europejskiego przyjęte w pierwszym czytaniu w dniu 15 kwietnia 2014 r. w celu przyjęcia rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr …/2014 w sprawie usprawnienia rozrachunku papierów wartościowych w Unii Europejskiej i w sprawie centralnych depozytów papierów wartościowych, zmieniającego dyrektywy 98/26/WE i 2014/65/UE oraz rozporządzenie (UE) nr 236/2012

(Jako że pomiędzy Parlamentem i Radą osiągnięte zostało porozumienie, stanowisko Parlamentu odpowiada ostatecznej wersji aktu prawnego, rozporządzenia (UE) nr 909/2014.)

22.12.2017

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 443/786

P7_TA(2014)0389

Wyposażenie morskie ***I

Rezolucja ustawodawcza Parlamentu Europejskiego z dnia 15 kwietnia 2014 r. w sprawie wniosku dotyczącego dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady dotyczącej wyposażenia morskiego i uchylającej dyrektywę 96/98/WE (COM(2012)0772 – C7-0414/2012 – 2012/0358(COD))

(Zwykła procedura ustawodawcza: pierwsze czytanie)

(2017/C 443/68)

Parlament Europejski,

—	uwzględniając wniosek Komisji przedstawiony Parlamentowi Europejskiemu i Radzie (COM(2012)0772),

—	uwzględniając art. 294 ust. 2 oraz art. 100 ust. 2 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej, zgodnie z którymi wniosek został przedstawiony Parlamentowi przez Komisję (C7–0414/2012),

—	uwzględniając art. 294 ust. 3 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej,

—	uwzględniając opinię Europejskiego Komitetu Ekonomiczno-Społecznego z dnia 20 marca 2013 r. (1),

—	po konsultacji z Komitetem Regionów,

—	uwzględniając zobowiązanie złożone przez przedstawiciela Rady w piśmie z dnia 19 lutego 2014 r. do przyjęcia stanowiska Parlamentu zgodnie z art. 294 ust. 4 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej,

—	uwzględniając art. 55 Regulaminu,

—	uwzględniając sprawozdanie Komisji Transportu i Turystyki (A7–0255/2013),

przyjmuje poniższe stanowisko w pierwszym czytaniu;

zwraca się do Komisji o ponowne przekazanie mu sprawy, jeśli uzna ona za stosowne wprowadzić znaczące zmiany do swojego wniosku lub zastąpić go innym tekstem;

zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania stanowiska Parlamentu Radzie i Komisji, a także parlamentom narodowym.

(1) Dz.U. C 161 z 6.6.2013, s. 93.

P7_TC1-COD(2012)0358

Stanowisko Parlamentu Europejskiego przyjęte w pierwszym czytaniu w dniu 15 kwietnia 2014 r. w celu przyjęcia dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2014/…/UE w sprawie wyposażenia morskiego i uchylającej dyrektywę Rady 96/98/WE

(Jako że pomiędzy Parlamentem i Radą osiągnięte zostało porozumienie, stanowisko Parlamentu odpowiada ostatecznej wersji aktu prawnego, dyrektywy 2014/90/UE.)

22.12.2017

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 443/787

P7_TA(2014)0390

Urządzenia ciśnieniowe ***I

Rezolucja ustawodawcza Parlamentu Europejskiego z dnia 15 kwietnia 2014 r. w sprawie wniosku dotyczącego dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady w sprawie harmonizacji ustawodawstwa państw członkowskich odnoszącego się do udostępniania na rynku urządzeń ciśnieniowych (wersja przekształcona) (COM(2013)0471 – C7-0203/2013 – 2013/0221(COD))

(Zwykła procedura legislacyjna – przekształcenie)

(2017/C 443/69)

Parlament Europejski,

—	uwzględniając wniosek Komisji przedstawiony Parlamentowi Europejskiemu i Radzie (COM(2013)0471),

—	uwzględniając art. 294 ust. 2 oraz art. 114 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej, zgodnie z którymi wniosek został przedstawiony Parlamentowi przez Komisję (C7–0203/2013),

—	uwzględniając art. 294 ust. 3 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej,

—	uwzględniając opinię Europejskiego Komitetu Ekonomiczno-Społecznego z dnia 16 października 2013 r. (1),

—	uwzględniając porozumienie międzyinstytucjonalne z dnia 28 listopada 2001 r. w sprawie bardziej uporządkowanego wykorzystania techniki przekształcania aktów prawnych (2),

—	uwzględniając pismo z dnia 16 grudnia 2013 r. skierowane przez Komisję Prawną do Komisji Rynku Wewnętrznego i Ochrony Konsumentów zgodnie z art. 87 ust. 3 Regulaminu,

—	uwzględniając zobowiązanie przedstawiciela Rady, przekazane pismem z dnia 12 lutego 2014 r., do zatwierdzenia stanowiska Parlamentu zgodnie z art. 294 ust. 4 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej

—	uwzględniając art. 87 i 55 Regulaminu,

—	uwzględniając sprawozdanie Komisji Rynku Wewnętrznego i Ochrony Konsumentów (A7-0008/2014),

mając na uwadze, że grupa konsultacyjna złożona z odpowiednich służb prawnych Parlamentu Europejskiego, Rady i Komisji stwierdziła, że omawiany wniosek nie zawiera żadnych zmian merytorycznych innych niż te, które jako takie określono we wniosku, oraz że w odniesieniu do kodyfikacji niezmienionych przepisów istniejących tekstów z tymi poprawkami wniosek ogranicza się do ich prostej kodyfikacji bez zmian merytorycznych,

przyjmuje poniższe stanowisko w pierwszym czytaniu, biorąc pod uwagę zalecenia konsultacyjnej grupy roboczej służb prawnych Parlamentu Europejskiego, Rady i Komisji;

zatwierdza swoje oświadczenie załączone poniżej, które zostanie opublikowane w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej (seria L) wraz z ostatecznym aktem ustawodawczym;

zwraca się do Komisji o ponowne przekazanie mu sprawy, jeśli uzna ona za stosowne wprowadzić znaczące zmiany do swojego wniosku lub zastąpić go innym tekstem;

zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania stanowiska Parlamentu Radzie i Komisji, a także parlamentom narodowym.

(1) Dz.U. C 67 z 6.3.2014, s. 101.

(2) Dz.U. C 77 z 28.3.2002, s. 1.

P7_TC1-COD(2013)0221

Stanowisko Parlamentu Europejskiego przyjęte w pierwszym czytaniu w dniu 15 kwietnia 2014 r. w celu przyjęcia dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2014/…/UE w sprawie harmonizacji ustawodawstw państw członkowskich odnoszących się do udostępniania na rynku urządzeń ciśnieniowych (wersja przekształcona)

(Jako że pomiędzy Parlamentem i Radą osiągnięte zostało porozumienie, stanowisko Parlamentu odpowiada ostatecznej wersji aktu prawnego, dyrektywy 2014/68/UE.)

ZAŁĄCZNIK DO REZOLUCJI USTAWODAWCZEJ

OŚWIADCZENIE PARLAMENTU EUROPEJSKIEGO

Parlament Europejski stoi na stanowisku, że jedynie wówczas, gdy akty wykonawcze w rozumieniu rozporządzenia (UE) nr 182/2011 są przedmiotem dyskusji na posiedzeniach komitetów oraz o ile ma to miejsce, komitety te można uważać za „komitety działające w ramach procedury komitetowej” w rozumieniu załącznika I do porozumienia ramowego regulującego stosunki między Parlamentem Europejskim a Komisją Europejską. Posiedzenia komitetów wchodzą zatem w zakres punktu 15 porozumienia ramowego, kiedy przedmiotem dyskusji są inne kwestie oraz o ile ma to miejsce.

22.12.2017

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 443/790

P7_TA(2014)0391

Orzeczenia sądowe w sprawach cywilnych i handlowych ***I

Rezolucja ustawodawcza Parlamentu Europejskiego z dnia 15 kwietnia 2014 r. w sprawie wniosku dotyczącego rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady zmieniającego rozporządzenie Rady (UE) nr 1215/2012 w sprawie jurysdykcji i uznawania orzeczeń sądowych oraz ich wykonywania w sprawach cywilnych i handlowych (COM(2013)0554 – C7-0239/2013 – 2013/0268(COD))

(Zwykła procedura ustawodawcza: pierwsze czytanie)

(2017/C 443/70)

Parlament Europejski,

—	uwzględniając wniosek Komisji przedstawiony Parlamentowi Europejskiemu i Radzie (COM(2013)0554),

—	uwzględniając art. 294 ust. 2, art. 67 ust. 4 i art. 81 ust. 2 lit. a), c) i e) Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej, zgodnie z którymi wniosek został przedstawiony Parlamentowi przez Komisję (C7-0239/2013),

—	uwzględniając art. 294 ust. 3 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej,

—	uwzględniając opinię Europejskiego Komitetu Ekonomiczno-Społecznego z dnia 26 lutego 2014 r. (1),

—	uwzględniając zobowiązanie przedstawiciela Rady, przekazane pismem z dnia 5 lutego 2014 r., do zatwierdzenia stanowiska Parlamentu Europejskiego, zgodnie z art. 294 ust. 4 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej,

—	uwzględniając art.55 Regulaminu,

—	uwzględniając sprawozdanie Komisji Prawnej (A7-0052/2014),

przyjmuje poniższe stanowisko w pierwszym czytaniu;

zwraca się do Komisji o ponowne przekazanie mu sprawy, jeśli uzna ona za stosowne wprowadzić znaczące zmiany do swojego wniosku lub zastąpić go innym tekstem;

zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania stanowiska Parlamentu Radzie i Komisji, a także parlamentom narodowym.

(1) Dotychczas nieopublikowana w Dzienniku Urzędowym.

P7_TC1-COD(2013)0268

Stanowisko Parlamentu Europejskiego przyjęte w pierwszym czytaniu w dniu 15 kwietnia 2014 r. w celu przyjęcia rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr …/2014 zmieniającego rozporządzenie (UE) nr 1215/2012 w zakresie zasad mających zastosowanie do Jednolitego Sądu Patentowego i Trybunału Sprawiedliwości Beneluksu

(Jako że pomiędzy Parlamentem i Radą osiągnięte zostało porozumienie, stanowisko Parlamentu odpowiada ostatecznej wersji aktu prawnego, rozporządzenia (UE) nr 542/2014.)

22.12.2017

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 443/791

P7_TA(2014)0392

Badanie losowe dotyczące siły roboczej we Wspólnocie ***I

Rezolucja ustawodawcza Parlamentu Europejskiego z dnia 15 kwietnia 2014 r. w sprawie wniosku dotyczącego rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady zmieniającego rozporządzenie Rady (WE) nr 577/98 w sprawie organizacji badania prób losowych dotyczącego siły roboczej we Wspólnocie (COM(2013)0155 – C7-0086/2013 – 2013/0084(COD))

(Zwykła procedura ustawodawcza: pierwsze czytanie)

(2017/C 443/71)

Parlament Europejski,

—	uwzględniając wniosek Komisji skierowany do Parlamentu i Rady (COM(2013)0155),

—	uwzględniając art. 294 ust. 2 oraz art. 338 ust. 1 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej, zgodnie z którymi wniosek został przedstawiony Parlamentowi przez Komisję (C7–0086/2013),

—	uwzględniając art. 294 ust. 3 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej,

—	uwzględniając zobowiązanie przedstawiciela Rady, przekazane pismem z dnia 7 marca 2014 r., do zatwierdzenia stanowiska Parlamentu Europejskiego, zgodnie z art. 294 ust. 4 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej,

—	uwzględniając art.55 Regulaminu,

—	uwzględniając sprawozdanie Komisji Zatrudnienia i Spraw Socjalnych oraz opinię Komisji Budżetowej (A7-0344/2013),

przyjmuje poniższe stanowisko w pierwszym czytaniu;

zwraca się do Komisji o ponowne przekazanie mu sprawy, jeśli uzna ona za stosowne wprowadzić znaczące zmiany do swojego wniosku lub zastąpić go innym tekstem;

zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania stanowiska Parlamentu Radzie i Komisji, a także parlamentom narodowym.

P7_TC1-COD(2013)0084

(Jako że pomiędzy Parlamentem i Radą osiągnięte zostało porozumienie, stanowisko Parlamentu odpowiada ostatecznej wersji aktu prawnego, rozporządzenia (UE) nr 545/2014.)

22.12.2017

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 443/792

P7_TA(2014)0393

Europejska Agencja Bezpieczeństwa Morskiego i reagowanie na zanieczyszczenia ***I

Rezolucja ustawodawcza Parlamentu Europejskiego z dnia 15 kwietnia 2014 r. w sprawie wniosku dotyczącego rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) w sprawie wieloletniego finansowania działań Europejskiej Agencji Bezpieczeństwa Morskiego w zakresie reagowania na zanieczyszczenia spowodowane przez statki oraz zanieczyszczenia morza spowodowane przez instalacje naftowe i gazowe (COM(2013)0174 – C7-0089/2013 – 2013/0092(COD))

(Zwykła procedura ustawodawcza: pierwsze czytanie)

(2017/C 443/72)

Parlament Europejski,

—	uwzględniając wniosek Komisji przedstawiony Parlamentowi i Radzie (COM(2013)0174),

—	uwzględniając art. 294 ust. 2 oraz art. 100 ust. 2 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej, zgodnie z którymi wniosek został przedstawiony Parlamentowi przez Komisję (C7-0089/2013),

—	uwzględniając art. 294 ust. 3 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej,

—	uwzględniając opinię Europejskiego Komitetu Ekonomiczno-Społecznego z dnia 10 lipca 2013 r. (1),

—	po konsultacji z Komitetem Regionów,

—	uwzględniając zobowiązanie do zatwierdzenia stanowiska Parlamentu przekazane przez przedstawiciela Rady pismem z dnia 7 marca 2014 r. zgodnie z art. 294 ust. 4 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej,

—	uwzględniając art.55 Regulaminu,

—	uwzględniając sprawozdanie Komisji Transportu i Turystyki oraz opinię Komisji Budżetowej (A7–0300/2013),

przyjmuje poniższe stanowisko w pierwszym czytaniu;

podkreśla, że jakakolwiek decyzja organu ustawodawczego popierająca takie wieloletnie finansowanie Europejskiej Agencji Bezpieczeństwa Morskiego nie może naruszać decyzji wydanych przez władzę budżetową w ramach rocznej procedury budżetowej;

wzywa Komisję do przedstawienia kosztorysu w pełni uwzględniającego wyniki porozumienia ustawodawczego zawartego między Parlamentem Europejskim a Radą, aby sprostać potrzebom Europejskiej Agencji Bezpieczeństwa Morskiego i ewentualnie służb Komisji w zakresie budżetu i kadr;

zwraca się do Komisji o ponowne przekazanie mu sprawy, jeśli uzna ona za stosowne wprowadzić znaczące zmiany do swojego wniosku lub zastąpić go innym tekstem;

zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania stanowiska Parlamentu Radzie i Komisji, a także parlamentom narodowym.

(1) Dz.U. C 327 z 12.11.2013, s. 108.

P7_TC1-COD(2013)0092

Stanowisko Parlamentu Europejskiego przyjęte w pierwszym czytaniu w dniu 15 kwietnia 2014 r. w celu przyjęcia rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr …/2014 w sprawie wieloletniego finansowania działań Europejskiej Agencji Bezpieczeństwa Morskiego w zakresie reagowania na zanieczyszczenia morza spowodowane przez statki oraz instalacje naftowe i gazowe

(Jako że pomiędzy Parlamentem i Radą osiągnięte zostało porozumienie, stanowisko Parlamentu odpowiada ostatecznej wersji aktu prawnego, rozporządzenia (UE) nr 911/2014.)

Środa, 16 kwietnia 2014 r.

22.12.2017

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 443/794

P7_TA(2014)0397

Ochrona gatunków dzikiej fauny i flory ***I

Rezolucja ustawodawcza Parlamentu Europejskiego z dnia 16 kwietnia 2014 r. w sprawie wniosku dotyczącego rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady w sprawie ochrony gatunków dzikiej fauny i flory w drodze regulacji handlu nimi (przekształcenie) (COM(2012)0403 – C7-0197/2012 – 2012/0196(COD))

(Zwykła procedura legislacyjna – przekształcenie)

(2017/C 443/73)

Parlament Europejski,

—	uwzględniając wniosek Komisji przedstawiony Parlamentowi Europejskiemu i Radzie (COM(2012)0403),

—	uwzględniając art. 294 ust. 2 oraz art. 192 ust. 1 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej, zgodnie z którymi wniosek został przedstawiony Parlamentowi przez Komisję (C7–0197/2012),

—	uwzględniając art. 294 ust. 3 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej,

—	uwzględniając opinię Europejskiego Komitetu Ekonomiczno-Społecznego z dnia 14 listopada 2012 r. (1),

—	uwzględniając opinię Komitetu Regionów,

—	uwzględniając porozumienie międzyinstytucjonalne z dnia 28 listopada 2001 r. w sprawie bardziej uporządkowanego wykorzystania techniki przekształcania aktów prawnych (2),

—	uwzględniając pismo z dnia 11 listopada 2013 r. skierowane przez Komisję Prawną do Komisji Ochrony Środowiska Naturalnego, Zdrowia Publicznego i Bezpieczeństwa Żywności zgodnie z art. 87 ust. 3 Regulaminu,

—	uwzględniając art. 87 i 55 Regulaminu,

—	uwzględniając sprawozdanie Komisji Ochrony Środowiska Naturalnego, Zdrowia Publicznego i Bezpieczeństwa Żywności (A7-0087/2014),

mając na uwadze, że grupa konsultacyjna złożona z odpowiednich służb prawnych Parlamentu Europejskiego, Rady i Komisji stwierdziła, że wniosek Komisji nie zawiera żadnych zmian merytorycznych innych, niż te określone jako takie we wniosku, oraz że w odniesieniu do kodyfikacji niezmienionych przepisów istniejących tekstów z tymi poprawkami, wniosek ogranicza się do ich prostej kodyfikacji bez zmian merytorycznych,

przyjmuje poniższe stanowisko w pierwszym czytaniu, biorąc pod uwagę zalecenia konsultacyjnej grupy roboczej służb prawnych Parlamentu Europejskiego, Rady i Komisji;

zwraca się do Komisji o ponowne przekazanie mu sprawy, jeśli uzna ona za stosowne wprowadzić znaczące zmiany do swojego wniosku lub zastąpić go innym tekstem;

zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania stanowiska Parlamentu Radzie i Komisji, a także parlamentom narodowym.

(1) Dz.U. C 11 z 15.1.2013, s. 85.

(2) Dz.U. C 77 z 28.3.2002, s. 1.

P7_TC1-COD(2012)0196

PARLAMENT EUROPEJSKI I RADA UNII EUROPEJSKIEJ,

uwzględniając Traktat o funkcjonowaniu Unii Europejskiej, w szczególności jego art. 192 ust. 1,

uwzględniając wniosek Komisji Europejskiej,

po przekazaniu projektu aktu ustawodawczego parlamentom narodowym,

uwzględniając opinię Europejskiego Komitetu Ekonomiczno-Społecznego (1),

po konsultacji z Komitetem Regionów,

stanowiąc zgodnie ze zwykłą procedurą ustawodawczą (2),

a także mając na uwadze, co następuje:

(1)

Rozporządzenie Rady (WE) nr 338/97 z dnia 9 grudnia 1996 r. w sprawie ochrony gatunków dzikiej fauny i flory w drodze regulacji handlu nimi (3) zostało kilkakrotnie znacząco zmienione (4). Ze względu na konieczność dalszych zmian, dla zachowania przejrzystości, rozporządzenie to należy przekształcić.

(2)	Celem niniejszego rozporządzenia jest zapewnienie ochrony gatunków dzikiej fauny i flory zagrożonych przez handel lub co do których istnieje prawdopodobieństwo takiego zagrożenia.

(3)	Przepisy niniejszego rozporządzenia pozostają bez uszczerbku dla wprowadzenia lub stosowania wszelkich bardziej rygorystycznych środków przez państwa członkowskie, zgodnie z Traktatem, w szczególności w odniesieniu do posiadania okazów gatunków objętych niniejszym rozporządzeniem.

(4)	Konieczne jest ustalenie obiektywnych kryteriów włączania gatunków dzikiej fauny i flory do załączników do niniejszego rozporządzenia.

(5)

Wykonanie niniejszego rozporządzenia wymaga zastosowania wspólnych warunków wydawania, zastosowania i przedstawiania dokumentów związanych z zezwoleniem na wprowadzanie do Unii oraz wywóz lub powrotny wywóz z Unii okazów gatunków objętych niniejszym rozporządzeniem. Konieczne jest ustanowienie przepisów szczególnych odnoszących się do tranzytu okazów przez Unię.

(6)	Organ administracyjny państwa członkowskiego przeznaczenia, wspomagany przez organ naukowy tego państwa członkowskiego, oraz, tam gdzie to stosowne, biorąc pod uwagę wszelkie opinie Grupy ds. Przeglądu Naukowego, ma podejmować decyzje w sprawie wniosków dotyczących wprowadzenia okazów do Unii.

(7)	Konieczne jest wprowadzenie procedury konsultacyjnej do przepisów dotyczących powrotnego wywozu, aby ograniczyć ryzyko naruszania rozporządzenia.

(8)

Aby zagwarantować skuteczną ochronę gatunków dzikiej fauny i flory, można wprowadzać dodatkowe ograniczenia dotyczące wprowadzania okazów do Unii oraz ich wywozu z Unii. W odniesieniu do żywych okazów ograniczenia te mogą być uzupełnione dodatkowymi ograniczeniami na poziomie Unii w zakresie posiadania lub przewozu takich okazów w obrębie Unii.

(9)

Konieczne jest ustanowienie przepisów szczególnych mających zastosowanie do urodzonych i wyhodowanych w niewoli lub sztucznie rozmnażanych okazów, okazów stanowiących dobra osobiste lub część gospodarstwa domowego oraz do niekomercyjnych wypożyczeń, darowizn lub wymiany między zarejestrowanymi naukowcami i instytucjami naukowymi.

(10)

Istnieje potrzeba, w celu zapewnienia możliwie najszerszej ochrony gatunków objętych niniejszym rozporządzeniem, ustanowienia przepisów dotyczących kontroli handlu i przewozu okazów w obrębie Unii oraz warunków, w jakich są one trzymane. Należy ustalić wspólne reguły wydawania, ważności i zastosowania świadectw wydawanych na mocy niniejszego rozporządzenia, które przyczyniają się do kontrolowania takiej działalności.

(11)	Należy podjąć środki w celu zmniejszenia negatywnych skutków transportu do miejsca przeznaczenia dla żywych okazów z lub w obrębie Unii.

(12)

Aby zapewnić skuteczność środków kontroli i usprawnić procedury celne, należy wyznaczyć urzędy celne zatrudniające wyszkolony personel odpowiedzialny za przeprowadzanie niezbędnych formalności i odpowiednich kontroli w miejscach wprowadzenia okazów do Unii w celu przydzielenia im przeznaczenia celnego w rozumieniu rozporządzenia Rady (EWG) nr 2913/92 (5) lub w miejscach dokonywania wywozu lub powrotnego wywozu z Unii. Powinno się zapewnić warunki gwarantujące, że żywe okazy są właściwie przetrzymywane oraz że sprawowana jest właściwa opieka nad nimi.

(13)	Wykonanie niniejszego rozporządzenia wymaga także wyznaczenia organu administracyjnego i naukowego przez państwa członkowskie.

(14)	Informowanie społeczeństwa i zapoznawanie go z przepisami niniejszego rozporządzenia, w szczególności na przejściach granicznych, może zachęcić do przestrzegania przepisów.

(15)	Aby zapewnić skuteczną realizację niniejszego rozporządzenia, państwa członkowskie powinny ściśle monitorować przestrzeganie jego przepisów, a w tym celu ściśle współpracować ze sobą oraz z Komisją. Wymaga to przekazywania informacji związanych z wykonaniem niniejszego rozporządzenia.

(16)	Monitorowanie poziomów handlu gatunkami dzikiej fauny i flory objętymi niniejszym rozporządzeniem ma kluczowe znaczenie dla oceny wpływu handlu na stan ochrony gatunków. Należy opracowywać szczegółowe sprawozdania roczne w jednolitej formie.

(17)	W celu zagwarantowania przestrzegania niniejszego rozporządzenia istotne jest nakładanie przez państwa członkowskie sankcji za naruszenie w sposób zarówno wystarczający, jak i odpowiedni do charakteru i powagi naruszenia.

(18)

Mnogość aspektów biologicznych i ekologicznych, jakie zostaną wzięte pod uwagę przy wykonywaniu niniejszego rozporządzenia, wymaga powołania Grupy ds. Przeglądu Naukowego, której opinie Komisja przekazywałaby Komitetowi i organom administracyjnym państw członkowskich, aby pomóc im w podejmowaniu decyzji.

(19)

W celu uzupełnienia lub zmiany niektórych, innych niż istotne, elementów niniejszego rozporządzenia należy przekazać Komisji uprawnienia do przyjęcia aktów zgodnie z art. 290 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej w odniesieniu do przyjmowania niektórych środków regulujących handel gatunkami dzikiej flory lub fauny, do niektórych zmian do załączników do niniejszego rozporządzenia i do dodatkowych środków mających na celu wdrożenie rezolucji Konferencji Stron Konwencji o międzynarodowym handlu dzikimi zwierzętami i roślinami gatunków zagrożonych wyginięciem (CITES) (dalej zwana „Konwencją”), decyzji lub zaleceń Stałego Komitetu Konwencji i zaleceń Sekretariatu Konwencji. Szczególnie ważne jest, aby w czasie prac przygotowawczych Komisja prowadziła stosowne konsultacje, w tym na poziomie ekspertów. Przygotowując i opracowując akty delegowane, Komisja powinna zapewnić jednoczesne, terminowe i odpowiednie przekazywanie stosownych dokumentów Parlamentowi Europejskiemu i Radzie.

(20)

W celu zapewnienia jednolitych warunków wykonywania niniejszego rozporządzenia należy powierzyć Komisji uprawnienia wykonawcze , w szczególności jeżeli chodzi o określenie projektu, modelu i formatu pewnych dokumentów . Uprawnienia te powinny być wykonywane zgodnie z rozporządzeniem Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 182/2011 z dnia 16 lutego 2011 r. ustanawiającym przepisy i zasady ogólne dotyczące trybu kontroli przez państwa członkowskie wykonywania uprawnień wykonawczych przez Komisję (6), [Popr. 1]

PRZYJMUJĄ NINIEJSZE ROZPORZĄDZENIE:

Artykuł 1

Przedmiot

Przedmiotem niniejszego rozporządzenia jest ochrona gatunków dzikiej flory i fauny oraz zagwarantowanie ich zachowania w drodze regulacji handlu nimi zgodnie zartykułami 2-22 oraz załącznikami od A–D, jak określono w załączniku I, zwanych dalej „załącznikiem A”, „załącznikiem B”, „załącznikiem C” i „załącznikiem D”.

Niniejsze rozporządzenie stosuje się zgodnie z celami, zasadami i postanowieniami Konwencji określonymi w art. 2 lit. b).

Artykuł 2

Definicje

Do celów niniejszego rozporządzenia stosuje się następujące definicje:

a)	„Komitet” oznacza komitet, o którym mowa w art. 21 ust. 1;

b)	„Konwencja” oznacza Konwencję o Międzynarodowym Handlu Dzikimi Zwierzętami i Roślinami Gatunków Zagrożonych Wyginięciem (CITES);

c)	„kraj pochodzenia” oznacza kraj, w którym okaz został pozyskany w naturze, wyhodowany w niewoli lub sztucznie rozmnożony;

d)	„zawiadomienie o przywozie” oznacza zawiadomienie przez importera lub jego pośrednika lub przedstawiciela w chwili wprowadzania do Unii okazu gatunku włączonego do załączników C lub D, na formularzu przewidzianym w art. 19 ust. 2 art. 10 ust. 1d ; [Popr. 2]

e)	„sprowadzenie z morza” oznacza wprowadzenie do Unii jakiegokolwiek okazu pozyskanego i sprowadzonego bezpośrednio ze środowiska morskiego niepodlegającego jurysdykcji jakiegokolwiek państwa, w tym z przestrzeni powietrznej nad morzem, dna morskiego i gruntu poniżej morza;

f)	„wydanie” oznacza zakończenie wszystkich procedur związanych z przygotowaniem i nadaniem ważności zezwoleniu lub świadectwu i jego dostarczeniem wnioskodawcy;

g)	„organ administracyjny” oznacza krajowy organ administracyjny, wyznaczony w przypadku państwa członkowskiego zgodnie z art. 13 ust. 1 lub w przypadku państwa trzeciego będącego stroną Konwencji zgodnie z art. IX Konwencji;

h)	„państwo członkowskie przeznaczenia” oznacza państwo członkowskie przeznaczenia wymienione w dokumencie stosowanym przy wywozie lub powrotnym wywozie okazu; w wypadku sprowadzenia z morza oznacza państwo członkowskie, w którego jurysdykcji znajduje się miejsce przeznaczenia okazu;

i)	„oferowanie do sprzedaży” oznacza oferowanie do sprzedaży lub wszelkie działanie, które można by w rozsądny sposób uznać za ofertę sprzedaży, w tym reklamę lub spowodowanie jej ogłoszenia do sprzedaży lub zaproszenie do pertraktacji;

j)	„dobra osobiste lub stanowiące część gospodarstwa domowego” oznaczają martwe okazy lub fragmenty okazów lub też ich produkty pochodne, które są własnością podmiotu prywatnego, a które stanowią lub mają stanowić część jego zwykłego majątku ruchomego i dóbr;

„miejsce przeznaczenia” oznacza miejsce, w którym zgodnie z zamierzeniem w momencie wprowadzenia do Unii mają w zwykłych okolicznościach znaleźć się okazy; w przypadku żywych okazów jest to pierwsze miejsce, w którym okazy mają się znajdować po jakimkolwiek okresie kwarantanny lub innego ograniczenia swobody, do celów badań i kontroli sanitarnych;

l)	„populacja” oznacza biologicznie lub geograficznie odrębną całkowitą liczbę osobników;

m)	„cele głównie handlowe” oznaczają wszelkie cele, których niehandlowe aspekty wyraźnie nie dominują;

n)	„powrotny wywóz z Unii” oznacza wywóz z Unii jakiegokolwiek okazu, który został wcześniej wprowadzony;

o)	„powtórne wprowadzenie do Unii” oznacza wprowadzenie do Unii jakiegokolwiek okazu, który został wcześniej wywieziony lub powrotnie wywieziony;

p)	„sprzedaż” oznacza wszelki rodzaj sprzedaży. Do celów niniejszego rozporządzenia najem, handel wymienny lub zamianę uważa się za sprzedaż; wyrażenia pokrewne rozumie się w podobny sposób;

q)	„organ naukowy” oznacza organ naukowy wyznaczony w przypadku państwa członkowskiego zgodnie z art. 13 ust. 2 lub w przypadku państwa trzeciego będącego stroną Konwencji zgodnie z art. IX Konwencji;

r)	„Grupa ds. Przeglądu Naukowego” oznacza organ konsultacyjny powołany na mocy art. 17;

s)	„gatunek” oznacza gatunek, podgatunek lub jego populację;

„okaz” oznacza każde zwierzę lub roślinę, żywe lub martwe, należące do gatunku wymienionego w załącznikach A do D, każdą jego część lub produkt pochodny, zawarty w innych towarach lub nie oraz wszelkie inne towary, które zgodnie z dołączonym dokumentem, opakowaniem lub oznakowaniem lub etykietą, lub wszelkimi innymi okolicznościami mają zawierać lub zawierają części lub produkty pochodne zwierząt lub roślin należących do tych gatunków, chyba że na podstawie wyraźnego wyłączenia takie części lub produkty pochodne nie podlegają przepisom niniejszego rozporządzenia lub przepisom odnoszącym się do załącznika, w którym dane gatunki są wymienione, poprzez wskazanie odnośnie do tego w przedmiotowych załącznikach.

Za okaz uważa się okaz gatunku wymienionego w załącznikach A do D, jeś1i jest on zwierzęciem lub rośliną, częścią lub produktem otrzymanym ze zwierzęcia lub rośliny, których przynajmniej jedno z „rodziców” należy do wymienionego tam gatunku. W przypadku gdy „rodzice” takiego zwierzęcia lub rośliny należą do gatunków wymienionych w różnych załącznikach lub gatunków, z których tylko jeden jest wymieniony, stosuje się przepisy bardziej rygorystycznego załącznika. Jednakże w przypadku okazów roślin mieszańców, jeśli jedno z „rodziców” należy do gatunku wymienionego w załączniku A, przepisy bardziej rygorystycznego załącznika stosuje się tylko wtedy, jeśli gatunek ten zostanie opatrzony adnotacją odnośnie do tego w załączniku;

u)	„handel” oznacza wprowadzenie do Unii, w tym sprowadzenie z morza, wywóz i powrotny wywóz z Unii, oraz wykorzystanie, przewóz lub przekazanie prawa własności w obrębie Unii, w tym w państwie członkowskim, okazów podlegających przepisom niniejszego rozporządzenia;

v)	„tranzyt” oznacza transport okazów między dwoma punktami znajdującymi się poza obszarem Unii przez terytorium Unii, wysyłanych do wymienionego odbiorcy, w czasie którego wszelka przerwa w przewozie wynika tylko z rozwiązań, jakich wymaga dany rodzaj transportu;

„przetworzone okazy pozyskane ponad 50 lat wcześniej” oznaczają okazy, które zostały w znaczący sposób zmienione w stosunku do ich naturalnego, pierwotnego stanu, w celu wytworzenia biżuterii, ozdoby, dzieła sztuki, przedmiotu użytkowego lub instrumentu muzycznego przed dniem 3 marca 1947 r. i które, zdaniem organu administracyjnego państwa członkowskiego, którego to dotyczy, zostały pozyskane w takim stanie. Okazy takie są uważane za przetworzone tylko wtedy, gdy wyraźnie należą do jednej z wyżej wymienionych kategorii i w żadnym stopniu nie wymagają dalszego kształtowania, obróbki rzemieślniczej lub przetwarzania, aby mogły służyć celom, do których są przeznaczone;

„kontrole w chwili wprowadzenia, wywozu, powrotnego wywozu i tranzytu” oznaczają kontrole dokumentacyjne dotyczące świadectw, zezwoleń i zawiadomień przewidzianych w niniejszym rozporządzeniu oraz, w przypadku gdy tak stanowią przepisy Unii lub w innych przypadkach na podstawie reprezentatywnych próbek przesyłek, badanie okazów, gdy to stosowne, któremu towarzyszy pobieranie próbek w celu dokonania analizy lub bardziej szczegółowych kontroli.

Artykuł 3

Zakres

1. Załącznik A zawiera:

a)	gatunki wymienione w dodatku I do Konwencji, w stosunku do których państwa członkowskie nie zgłosiły zastrzeżeń;

gatunek:

(i)	na wykorzystanie którego istnieje lub może istnieć zapotrzebowanie w Unii lub w handlu międzynarodowym, a któremu grozi wyginięcie albo jest tak rzadki, że jakikolwiek poziom handlu może zagrozić jego przetrwaniu, lub

(ii)	który należy do rodzaju, którego większość gatunków lub który jest rodzajem, którego większość podgatunków została wymieniona w załączniku A, zgodnie z kryteriami podanymi w lit. a) lub b) ppkt (i), a których wymienienie w tym załączniku ma istotne znaczenie dla skutecznej ochrony tych taksonów.

2. Załącznik B zawiera:

a)	gatunki wymienione w dodatku II do Konwencji, inne niż wymienione w załączniku A, w stosunku do których państwa członkowskie nie zgłosiły zastrzeżeń;

b)	gatunki wymienione w dodatku I do Konwencji, w stosunku do których zgłoszono zastrzeżenie;

wszelkie inne gatunki niewymienione w dodatkach I lub II do Konwencji:

(i)

będące przedmiotem handlu międzynarodowego na poziomie, który może być niezgodny:

—	z możliwością ich przeżycia lub z możliwością przeżycia populacji w niektórych krajach, lub

—	z zachowaniem całej populacji na poziomie zgodnym z rolą gatunku w ekosystemach, w których występuje,

lub

(ii)	których wymienienie w załączniku z powodu ich podobieństwa w wyglądzie do innych gatunków wymienionych w załączniku A lub B ma istotne znaczenie dla zapewnienia skuteczności kontroli handlu okazami takich gatunków;

d)	gatunki, w stosunku do których ustalono, że wprowadzenie żywych okazów do siedlisk przyrodniczych w Unii stanowiłoby zagrożenie ekologiczne dla dzikich gatunków rodzimej fauny i flory Unii.

3. Załącznik C zawiera:

a)	gatunki wymienione w dodatku III do Konwencji, inne niż wymienione w załączniku A lub B, w stosunku do których państwa członkowskie nie zgłosiły zastrzeżeń;

b)	gatunki wymienione w dodatku II do Konwencji, w stosunku do których zgłoszono zastrzeżenie.

4. Załącznik D zawiera:

a)	gatunki niewymienione w załącznikach A, B i C, które są przywożone do Unii w ilościach uzasadniających monitorowanie;

b)	gatunki wymienione w dodatku III do Konwencji, w stosunku do których zgłoszono zastrzeżenie.

5. Gdy stan ochrony gatunków objętych niniejszym rozporządzeniem uzasadnia ich włączenie do jednego z dodatków do Konwencji, państwa członkowskie przyczyniają się do wprowadzenia niezbędnych zmian.

Artykuł 4

Wprowadzenie do Unii

1. Wprowadzenie do Unii okazów gatunków wymienionych w załączniku A podlega przeprowadzeniu niezbędnych kontroli i wymaga uprzedniego przedstawienia zezwolenia na przywóz wydanego przez organ administracyjny państwa członkowskiego przeznaczenia w granicznym urzędzie celnym w miejscu wprowadzenia.

Zezwolenie na przywóz może być wydane tylko przy uwzględnieniu ograniczeń ustanowionych stosownie do ust. 6 i spełnieniu następujących warunków:

po rozważeniu wszelkich opinii Grupy ds. Przeglądu Naukowego właściwy organ naukowy wskazał, że wprowadzenie do Unii:

(i)	nie ma negatywnego wpływu na stan ochrony gatunku lub na zasięg terytorium zajmowanego przez daną populację gatunku,

(ii)

ma miejsce:

—	w jednym z celów określonych w art. 8 ust. 3 lit. e), f) i g), lub

—	w innych celach, które nie są szkodliwe dla przeżycia danego gatunku,

(i)

wnioskodawca dostarcza dowód z dokumentu, że okazy pozyskano zgodnie z prawodawstwem dotyczącym ochrony danych gatunków, który w przypadku przywozu z państwa trzeciego okazów gatunku wymienionego w dodatkach do Konwencji stanowi zezwolenie na wywóz lub świadectwo powrotnego wywozu, lub też jego kopię, wydane zgodnie z Konwencją przez właściwy organ kraju wywozu lub powrotnego wywozu,

(ii)	jednakże wydanie zezwoleń na przywóz gatunków wymienionych w załączniku A, zgodnie z art. 3 ust. 1 lit. a), nie wymaga takiego dowodu z dokumentu, ale oryginał każdego zezwolenia na przywóz nie jest wydawany wnioskodawcy do czasu przedstawienia zezwolenia na wywóz lub świadectwa powrotnego wywozu;

c)	właściwy organ naukowy upewni się, że pomieszczenie przeznaczone dla żywego okazu w miejscu przeznaczenia jest właściwie wyposażone, aby zapewnić mu odpowiednią ochronę i opiekę;

d)	organ administracyjny upewni się, że okaz nie zostanie wykorzystany do celów głównie handlowych;

e)	organ administracyjny upewni się, po konsultacjach z właściwym organem naukowym, że z ochroną gatunku nie wiążą się żadne inne czynniki, które przemawiałyby przeciwko wydaniu zezwolenia na przywóz; oraz

f)	w przypadku sprowadzenia z morza, organ administracyjny upewni się, że wszelki żywy okaz będzie przygotowany i wysłany w taki sposób, aby zmniejszyć ryzyko uszkodzenia, utraty zdrowia lub okrutnego traktowania.

2. Wprowadzenie do Unii okazów gatunków wymienionych w załączniku B podlega przeprowadzeniu niezbędnych kontroli i wymaga uprzedniego przedstawienia zezwolenia na przywóz wydanego przez organ administracyjny państwa członkowskiego przeznaczenia w granicznym urzędzie celnym w miejscu wprowadzenia.

Zezwolenie na przywóz może być wydane tylko przy uwzględnieniu ograniczeń ustanowionych stosownie do ust. 6 oraz gdy:

właściwy organ naukowy, po zbadaniu dostępnych danych i rozważeniu wszelkich opinii Grupy ds. Przeglądu Naukowego, stwierdzi, że wprowadzenie do Unii nie spowoduje negatywnego wpływu na stan ochrony gatunku lub na zasięg terytorium zajmowanego przez daną populację gatunku, biorąc pod uwagę aktualny lub przewidywany poziom handlu. Opinia ta obowiązuje w odniesieniu do następnych przypadków przywozu tak długo, jak nie zmienią się w znaczący sposób wspominane wyżej aspekty;

b)	wnioskodawca dostarcza dowód z dokumentu, że pomieszczenie przeznaczone dla żywego okazu w miejscu przeznaczenia jest właściwie wyposażone, aby zapewnić mu odpowiednią ochronę i opiekę;

c)	spełnione zostały warunki określone w ust. 1 lit. b) ppkt i), lit. e) i f).

3. Wprowadzenie do Unii okazów gatunków wymienionych w załączniku C podlega przeprowadzeniu niezbędnych kontroli i wymaga uprzedniego przedstawienia w granicznym urzędzie celnym w miejscu wprowadzenia zawiadomienia o przywozie oraz:

w przypadku wywozu z kraju wspomnianego w związku z danym gatunkiem zawartym w załączniku C wnioskodawca przedstawia dokumentację dowodową w postaci zezwolenia na wywóz wydanego zgodnie z Konwencją przez właściwy do tego organ danego kraju, że okazy zostały pozyskane zgodnie z ustawodawstwem krajowym dotyczącym ochrony danego gatunku; lub

w przypadku wywozu z kraju niewspomnianego w związku z danym gatunkiem zawartym w załączniku C lub powrotnego wywozu z jakiegokolwiek kraju wnioskodawca przedstawia zezwolenie na wywóz, świadectwo powrotnego wywozu lub świadectwo pochodzenia wydane zgodnie z Konwencją przez właściwy do tego organ kraju wywozu lub powrotnego wywozu.

4. Wprowadzenie do Unii okazów gatunków wymienionych w załączniku D podlega przeprowadzeniu niezbędnych kontroli i wymaga uprzedniego przedstawienia zawiadomienia o przywozie w granicznym urzędzie celnym w miejscu wprowadzenia.

5. Warunki wydania zezwolenia na przywóz, określone w ust. 1 lit. a) i d) oraz w ust. 2 lit. a), b) i c), nie mają zastosowania do okazów, w odniesieniu do których wnioskodawca przedstawi dowód z dokumentu:

a)	że zostały one poprzednio legalnie wprowadzone do Unii lub pozyskane w Unii oraz że w stanie zmodyfikowanym lub niezmodyfikowanym są powtórnie wprowadzone do Unii; lub

b)	że są to okazy przetworzone, które pozyskano ponad 50 lat wcześniej.

6. W konsultacji Komisja jest uprawniona, po konsultacji z danymi krajami pochodzenia i biorąc pod uwagę wszelkie opinie Grupy ds. Przeglądu Naukowego, Komisja może, w drodze aktów wykonawczych, wprowadzić do przyjęcia aktów delegowanych zgodnie z art. 20 wprowadzających ogólne ograniczenia lub ograniczenia odnoszące się do niektórych krajów pochodzenia, dotyczące wprowadzania do Unii: [Popr. 3]

a)	na podstawie warunków określonych w ust. 1 lit. a) ppkt i) lub lit. e) okazów gatunków wymienionych w załączniku A;

b)	na podstawie warunków określonych w ust. 1 lit. e) lub w ust. 2 lit. a) okazów gatunków wymienionych w załączniku B; oraz

c)	żywych okazów gatunków wymienionych w załączniku B, odznaczających się wysoką śmiertelnością w czasie przesyłania lub dla których ustalono, że prawdopodobnie nie przeżyją w niewoli znacznej części ich potencjalnego okresu życia; lub

d)	żywych okazów gatunków, dla których ustalono, że ich wprowadzenie w środowisko naturalne Unii stanowi zagrożenie ekologiczne dla dzikich gatunków rodzimej fauny i flory Unii.

Akty wykonawcze, o których mowa w akapicie pierwszym przyjmuje się zgodnie z procedurą sprawdzającą, o której mowa w art. 21 ust. 2. [Popr. 4]

Komisja publikuje co kwartał wykaz ograniczeń ustanowionych zgodnie z akapitem pierwszym, jeśli takie zostaną przyjęte, w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej.

7. Jeżeli w następstwie wprowadzania do Unii wystąpią specjalne przypadki przeładunku, przewozu lotniczego lub kolejowego, Komisja jest uprawniona do przyjęcia, zgodnie z art. 20, aktów delegowanych dotyczących przyznawania odstępstw od przeprowadzania niezbędnych kontroli i przedstawienia dokumentów przywozowych w granicznym urzędzie celnym w miejscu wprowadzenia, które są określone w ust. 1–4 niniejszego artykułu, aby umożliwić dokonanie takiej kontroli i przedstawienia w innym urzędzie celnym, wyznaczonym zgodnie z art. 12 ust. 1.

Artykuł 5

Wywóz lub powrotny wywóz z Unii

1. Wywóz lub powrotny wywóz z Unii okazów gatunków wymienionych w załączniku A podlega przeprowadzeniu niezbędnych kontroli i wymaga uprzedniego przedstawienia w urzędzie celnym, w którym spełniane będą formalności wywozowe, zezwolenia na wywóz lub świadectwa powrotnego wywozu wydanego przez organ administracyjny państwa członkowskiego, w którym znajdują się okazy.

2. Zezwolenie na wywóz okazów gatunków wymienionych w załączniku A może być wydane tylko wtedy, gdy zostaną spełnione następujące warunki:

a)	właściwy organ naukowy zawiadomi na piśmie, że schwytanie lub zebranie okazów żyjących w naturze lub ich wywóz nie będzie miał szkodliwego wpływu na stan ochrony gatunku lub na zasięg terytorium zajmowanego przez daną populację gatunku;

wnioskodawca dostarczy dowód z dokumentu, że okazy zostały pozyskane zgodnie z obowiązującym prawodawstwem dotyczącym ochrony danego gatunku; jeśli wniosek zostanie przedłożony innemu państwu członkowskiemu niż państwo członkowskie pochodzenia, ten dowód z dokumentu zostaje złożony w postaci świadectwa stanowiącego, że okaz został pozyskany w naturze, zgodnie z prawodawstwem obowiązującym na terenie jego występowania;

organ administracyjny upewni się, że:

(i)	wszelki żywy okaz jest przygotowany i przesłany w taki sposób, aby zmniejszyć ryzyko uszkodzenia, utraty zdrowia lub okrutnego traktowania, oraz

(ii)

—	okazy gatunków niewymienionych w dodatku I do Konwencji nie będą wykorzystywane do celów głównie handlowych, lub

—	w przypadku wywozu do państwa będącego stroną Konwencji okazów gatunków, określonych w art. 3 ust.1 lit. a) niniejszego rozporządzenia, wydano zezwolenie na przywóz;

oraz

d)	organ administracyjny państwa członkowskiego upewni się, po konsultacjach z właściwym organem naukowym, że z ochroną gatunku nie wiążą się żadne inne czynniki, które przemawiają przeciwko wydaniu zezwolenia na wywóz.

3. Świadectwo powrotnego wywozu może być wydane tylko wtedy, gdy zostały spełnione warunki określone w ust. 2 lit. c) i d), a wnioskodawca dostarczył dowód z dokumentu, że okazy:

a)	zostały wprowadzone do Unii zgodnie z przepisami niniejszego rozporządzenia;

jeśli zostały wprowadzone do Unii przed dniem 3 marca 1997 r., odbyło się to zgodnie z przepisami rozporządzenia Rady (EWG) nr 3626/82 (7); lub jeśli zostały wprowadzone do Unii przed wejściem w życie niniejszego rozporządzenia, lecz po dniu 3 marca 1997 r., zostały wprowadzone do Unii zgodnie z przepisami rozporządzenia (WE) nr 338/97; lub

c)	jeśli zostały wprowadzone do Unii przed 1984 r., to zostały one wprowadzone do handlu międzynarodowego zgodnie z postanowieniami Konwencji; lub

d)	zostały w sposób legalny wprowadzone na terytorium państwa członkowskiego, zanim przepisy rozporządzenia określone w lit. a) i b) lub postanowienia Konwencji zaczęły wobec nich obowiązywać lub zaczęły obowiązywać w danym państwie członkowskim.

4. Wywóz lub powrotny wywóz z Unii okazów gatunków wymienionych w załącznikach B i C podlega przeprowadzeniu niezbędnych kontroli i wymaga uprzedniego przedstawienia w urzędzie celnym, w którym spełniane są formalności wywozowe, zezwolenia na wywóz lub świadectwa powrotnego wywozu, wydanego przez organ administracyjny państwa członkowskiego, na terytorium którego znajdują się okazy.

Zezwolenie na wywóz może być wydane tylko wtedy, gdy zostały spełnione warunki, określone w ust. 2 lit. a), b), c) ppkt i) oraz d).

Świadectwo powrotnego wywozu może być wydane tylko wtedy, gdy zostały spełnione warunki określone w ust. 2 lit. c) ppkt i) oraz d) oraz ust. 3 lit. a)–d).

5. Gdy wniosek o świadectwo powrotnego wywozu dotyczy okazów wprowadzanych do Unii na podstawie zezwolenia na przywóz wydanego przez inne państwo członkowskie, organ administracyjny musi się wcześniej skonsultować z organem administracyjnym, który wydał to zezwolenie. Komisja jest uprawniona do przyjęcia, zgodnie z art. 20, aktów delegowanych dotyczących ustanowienia procedur konsultacyjnych i przypadków wymagających konsultacji.

6. Warunki wydania zezwolenia na wywóz lub świadectwa powrotnego wywozu, określone w ust. 2 lit. a) i c) ppkt (ii), nie mają zastosowania do:

a)	przetworzonych okazów pozyskanych ponad 50 lat wcześniej; lub

martwych okazów oraz ich części i produktów pochodnych, dla których wnioskodawca dostarczy dowód z dokumentu, że zostały pozyskane legalnie, zanim zaczęły wobec nich obowiązywać przepisy niniejszego rozporządzenia, rozporządzenia (WE) nr 338/97 lub rozporządzenia (EWG) nr 3626/82 lub też postanowienia Konwencji.

7. Właściwy organ naukowy w każdym państwie członkowskim monitoruje wydawanie zezwoleń na wywóz przez to państwo członkowskie w przypadku okazów gatunków wymienionych w załączniku B i faktyczny wywóz takich okazów. Kiedy tylko taki organ naukowy stwierdza, że wywóz okazów należących do któregokolwiek z takich gatunków powinien zostać ograniczony, aby zachować ten gatunek w całym zakresie jego występowania na poziomie odpowiadającym roli, jaką odgrywa w ekosystemie, w którym występuje, a przy tym na znacznie wyższym poziomie niż ten, na którym gatunek ten kwalifikowałby się do włączenia do załącznika A, zgodnie z art. 3 ust. 1 lit. a) lub b) ppkt (i), organ naukowy powiadamia na piśmie właściwy organ administracyjny o odpowiednich środkach, jakie należy podjąć, aby ograniczyć wydawanie zezwoleń na wywóz okazów tego gatunku.

Kiedy tylko organ administracyjny zostaje powiadomiony o środkach, o których mowa w akapicie pierwszym, informuje o tym Komisję i przekazuje jej uwagi. Jeśli to stosowne, Komisja, w drodze aktów wykonawczych, zaleca wprowadzenie ograniczeń w wywozie danych gatunków. Te akty wykonawcze przyjmuje się zgodnie z procedurą sprawdzającą, o której mowa w art. 21 ust. 2.

Artykuł 6

Odrzucenie wniosków o zezwolenia i świadectwa, określone w art. 4, 5 i 10

1. Jeżeli państwo członkowskie odrzuci wniosek o wydanie zezwolenia lub świadectwa z przyczyn istotnych w odniesieniu do celów niniejszego rozporządzenia, powiadamia ono niezwłocznie Komisję o odrzuceniu i jego powodach.

2. Komisja przekazuje pozostałym państwom członkowskim informacje otrzymane zgodnie z ust. 1, aby zapewnić jednolite stosowanie niniejszego rozporządzenia.

3. Jeżeli wniosek dotyczy wydania zezwolenia lub świadectwa odnoszącego się do okazów, dla których wcześniej odrzucono taki wniosek, wnioskodawca musi powiadomić właściwy organ, do którego składany jest wniosek, o poprzednim odrzuceniu.

4. Państwa członkowskie uznają odrzucenie wniosków przez właściwe organy pozostałych państw członkowskich w przypadkach, gdy takie odrzucenie opiera się na przepisach niniejszego rozporządzenia.

Jednakże akapit pierwszy nie ma zastosowania w przypadku, gdy okoliczności uległy znacznej zmianie lub pojawił się nowy dowód na poparcie wniosku. W takim przypadku, jeśli organ administracyjny wydaje zezwolenie lub świadectwo, informuje o tym Komisję, podając powody wydania.

Artykuł 7

Odstępstwa

1. Okazy urodzone i wyhodowane w niewoli lub sztucznie rozmnożone

Z wyjątkiem przypadków stosowania art. 8, okazy gatunków wymienionych w załączniku A, które urodziły się i zostały wyhodowane w niewoli lub są sztucznie rozmnożone, traktowane są zgodnie z przepisami mającymi zastosowanie do okazów gatunków wymienionych w załączniku B.

W przypadku sztucznie rozmnażanych roślin przepisy art. 4 i 5 mogą być uchylone na specjalnych warunkach.

Komisja jest uprawniona do przyjęcia, zgodnie z art. 20, aktów delegowanych, dotyczących:

a)	kryteriów ustalania, czy okaz urodził się i został wyhodowany w niewoli lub był sztucznie rozmnażany do celów handlowych;

specjalnych warunków, o których mowa w akapicie drugim niniejszego ustępu dotyczących:

(i)	stosowania świadectw fitosanitarnych,

(ii)	handlu prowadzonego przez zarejestrowane podmioty gospodarcze i instytucje naukowe określone w ust. 4 niniejszego artykułu, oraz

(iii)

handlu mieszańcami.

2. Tranzyt

W drodze odstępstwa od art. 4, w przypadku gdy okaz przewożony jest tranzytem przez Unię, kontrola i przedstawienie opisanych zezwoleń, świadectw i zawiadomień w granicznym urzędzie celnym w punkcie wprowadzenia nie jest wymagane.

W przypadku gatunków wymienionych w załącznikach, zgodnie z art. 3 ust. 1 i art. 3 ust. 2 lit. a) i b), odstępstwo, o którym mowa w akapicie pierwszym niniejszego ustępu, ma zastosowanie tylko wtedy, gdy ważny dokument wywozu lub powrotnego wywozu przewidziany przez Konwencję w odniesieniu do okazów, którym towarzyszy, i określający miejsce przeznaczenia okazów został wydany przez właściwe organy państwa trzeciego wywozu lub powrotnego wywozu.

Jeśli dokument, o którym mowa w akapicie drugim, nie został wydany przed wywozem lub powrotnym wywozem, okaz należy zatrzymać oraz, gdy to stosowne, skonfiskować, chyba że dokument zostanie złożony z mocą wsteczną, zgodnie ze specjalnymi warunkami.

Komisja jest uprawniona do przyjęcia, zgodnie z art. 20, aktów delegowanych dotyczących specjalnych warunków złożenia z mocą wsteczną dokumentu dotyczącego wywozu lub powrotnego wywozu.

3. Mienie osobiste lub stanowiące część gospodarstwa domowego

W drodze odstępstwa od art. 4 i 5, przepisy tych artykułów nie mają zastosowania do martwych okazów, części i produktów pochodnych okazów gatunków wymienionych w załącznikach A–D, które należą do mienia osobistego lub stanowią część gospodarstwa domowego, i są wprowadzane do Unii, wywożone lub powrotnie wywożone z Unii, zgodnie z przepisami szczególnymi.

Komisja jest uprawniona do przyjęcia, zgodnie z art. 20, aktów delegowanych dotyczących przepisów szczególnych odnoszących się do wprowadzania, wywozu i powrotnego wywozu mienia osobistego lub stanowiącego część gospodarstwa domowego.

4. Instytucje naukowe

Dokumenty, o których mowa w art. 4, 5, 8 i 9, nie są wymagane w przypadku niekomercyjnych pożyczek, darowizn i wymian między naukowcami a instytucjami naukowymi, zarejestrowanymi przez organy administracyjne państw, w których się one znajdują, okazów zielnikowych oraz innych, zakonserwowanych, zasuszonych lub wtopionych okazów muzealnych, a także żywego materiału roślinnego, opatrzonego etykietą, której wzór został ustanowiony zgodnie z akapitem drugim niniejszego ustępu lub podobną etykietą wydaną lub zatwierdzoną przez organ administracyjny kraju trzeciego.

Komisja ustanawia, w drodze aktów wykonawczych, wzór etykiety dla żywego materiału roślinnego. Te akty wykonawcze przyjmuje sę zgodnie z procedurą sprawdzającą, o której mowa w art. 21 ust. 2.

Artykuł 8

Przepisy odnoszące się do kontroli działalności handlowej

1. Zakazane jest kupno, oferowanie kupna, pozyskiwanie do celów handlowych, wystawianie na widok publiczny do celów handlowych, wykorzystywanie dla zysku, sprzedaż, przechowywanie w celu sprzedaży, oferowanie do sprzedaży lub transportu w celu sprzedaży okazów gatunków wymienionych w załączniku A.

2. Państwa członkowskie mogą zakazać posiadania okazów, w szczególności żywych zwierząt gatunków wymienionych w załączniku A.

3. Zgodnie z wymogami innego prawodawstwa Unii dotyczącego ochrony dzikiej fauny i flory organ administracyjny państwa członkowskiego, w którym znajdują się okazy, może przyznać zwolnienie od zakazów określonych w ust. 1 poprzez wydanie stosownego świadectwa, po indywidualnym rozpatrzeniu sprawy, jeżeli okazy:

zostały pozyskane w Unii lub zostały wprowadzone do Unii, zanim zaczęły w stosunku do nich mieć zastosowanie przepisy odnoszące się do gatunków wymienionych w dodatku I do Konwencji lub w załączniku C1 do rozporządzenia (EWG) nr 3626/82, lub też w załączniku A do rozporządzenia (WE) nr 338/97 lub do niniejszego rozporządzenia; lub

b)	stanowią przetworzone okazy pozyskane ponad 50 lat wcześniej; lub

c)	zostały wprowadzone do Unii zgodnie z przepisami rozporządzenia (WE) nr 338/97 lub do niniejszego rozporządzenia i wykorzystywane mają być w celach, które w negatywny sposób nie wpłyną na możliwość przeżycia takiego gatunku; lub

d)	są okazami gatunku zwierząt, które urodziły się i zostały wyhodowane w niewoli lub są sztucznie rozmnożonymi okazami gatunku roślin lub stanowią części lub produkty pochodne takich okazów; lub

są okazami, które w wyjątkowych okolicznościach wymagane są na rzecz postępu naukowego lub istotnych celów biomedycznych stosownie do dyrektywy Rady 86/609/EWG (8), w przypadku gdy dany gatunek jest jedynym odpowiednim do realizacji tych celów i gdy brak okazów tego gatunku urodzonych i wyhodowanych w niewoli; lub

f)	są przeznaczone do celów hodowli lub rozmnażania, których realizacja przyniesie korzyści w zakresie ochrony gatunku;

g)	mają być przeznaczone do celów badawczych lub edukacyjnych, mających przyczynić się do zachowania lub ochrony gatunków; lub

h)	pochodzą z państwa członkowskiego i zostały pozyskane w naturze, zgodnie z ustawodawstwem obowiązującym w tym państwie członkowskim.

4. Komisja jest uprawniona do przyjęcia, zgodnie z art. 20, aktów delegowanych dotyczących ogólnych odstępstw od zakazów, o których mowa w ust. 1 niniejszego artykułu, opartych na warunkach, o których mowa w ust. 3, a także ogólnych odstępstw w odniesieniu do gatunków wymienionych w załączniku A, zgodnie z art. 3 ust. 1 lit. b) ppkt (ii). Takie odstępstwa muszą być zgodne z wymaganiami innych aktów Unii dotyczących ochrony dzikiej fauny i flory.

5. Zakazy określone w ust. 1 mają również zastosowanie do okazów gatunków wymienionych w załączniku B, z wyjątkiem przypadków, w których można udowodnić w sposób zadowalający właściwy organ danego państwa członkowskiego, że takie gatunki zostały pozyskane, a jeśli pochodzą spoza Unii, że zostały wprowadzone na ten obszar zgodnie z prawodawstwem obowiązującym w zakresie ochrony dzikiej fauny i flory.

6. Właściwe organy państw członkowskich mają prawo do swobodnego decydowania o sprzedaży wszelkich okazów gatunków wymienionych w załącznikach B, C i D, które skonfiskowały na mocy niniejszego rozporządzenia, pod warunkiem że nie wrócą one bezpośrednio do osoby lub podmiotu, któremu je skonfiskowano lub który brał udział w wykroczeniu. Następnie takie okazy mogą być pod każdym względem traktowane, jak gdyby zostały pozyskane w sposób legalny.

Artykuł 9

Przewóz żywych okazów

1. Wszelki przewóz w obrębie Unii żywych okazów gatunków wymienionych w załączniku A z miejsca wskazanego w zezwoleniu na przywóz lub w każdego rodzaju świadectwie wydanym zgodnie z niniejszym rozporządzeniem wymaga uprzedniego zezwolenia organu administracyjnego państwa członkowskiego, w którym okaz się znajduje. W innych przypadkach przewozu osoba odpowiedzialna za przewóz okazu musi być w stanie, gdy to stosowne, przedstawić dowód legalnego pochodzenia okazu.

2. Zezwolenia takie są:

udzielane tylko wtedy, gdy właściwy organ naukowy danego państwa członkowskiego lub, gdy okaz jest przewożony do innego państwa członkowskiego, właściwy organ naukowy tego ostatniego upewni się, że pomieszczenie przeznaczone dla żywego okazu w miejscu przeznaczenia jest właściwie wyposażone, aby zapewnić mu odpowiednią ochronę i opiekę;

b)	potwierdzone przez wydanie świadectwa; oraz

c)	gdy to stosowne, niezwłocznie przekazywane organowi administracyjnemu państwa członkowskiego, w którym znajduje się okaz.

3. Jednakże żadne takie zezwolenie nie jest wymagane, jeśli żywe zwierzę musi zostać przewiezione w celu pilnego leczenia weterynaryjnego i wróci bezpośrednio do zatwierdzonego miejsca, w którym przebywa.

4. Gdy żywy okaz gatunku wymienionego w załączniku B jest przewożony w obrębie Unii, właściciel okazu może zezwolić na jego przewóz tylko po upewnieniu się, że przewidziany odbiorca jest odpowiednio poinformowany o pomieszczeniu, wyposażeniu i rozwiązaniach praktycznych, jakie są wymagane do zapewnienia właściwej opieki nad okazem.

5. Gdy wszelkie żywe okazy są przewożone do Unii, z Unii lub w jej obrębie lub gdy są przechowywane w czasie jakiegokolwiek okresu tranzytu lub przeładunku, są one przygotowane, przenoszone i otoczone opieką w taki sposób, aby zmniejszyć ryzyko uszkodzenia, utraty zdrowia lub okrutnego traktowania oraz, w przypadku zwierząt, zgodnie z prawodawstwem Unii dotyczącym ochrony zwierząt w czasie transportu.

6. Komisja jest uprawniona do przyjęcia, zgodnie z art. 20, aktów delegowanych dotyczących ograniczeń odnoszących się do przetrzymywania lub przewożenia żywych okazów gatunków, wobec których zastosowano ograniczenia w zakresie ich wprowadzania do Unii zgodnie z art. 4 ust. 6.

Artykuł 10

Wydawanie świadectw , zezwoleń i zawiadomień [Popr. 5]

1. Po otrzymaniu wniosku, włącznie z całą wymaganą dokumentacją towarzyszącą, od danej osoby i pod warunkiem że zostały spełnione wszystkie warunki jej wydania, organ administracyjny państwa członkowskiego może wydać świadectwo do celów określonych w art. 5 ust. 2 lit. b), art. 5 ust. 3 i 4, art. 8 ust. 3 oraz art. 9 ust. 2 lit. b).

1a. Komisja przyjmuje akty wykonawcze, aby ustalić format świadectw, o których mowa w ust. 1. Te akty wykonawcze przyjmuje się zgodnie z procedurą sprawdzającą, o której mowa w art. 21 ust. 2. [Popr. 6]

1b. Po otrzymaniu wniosku i wymaganej dokumentacji towarzyszącej od danej osoby oraz pod warunkiem że spełnione zostały wszystkie wymogi jej wydania, organ administracyjny państwa członkowskiego może wydać zezwolenie do celów określonych w art. 4 ust. 1 i 2 oraz art. 5 ust. 1 i 4. [Popr. 7]

1c. Komisja przyjmuje akty wykonawcze, aby ustalić format zezwolenia, o którym mowa w ust. 1b. Te akty wykonawcze przyjmuje się zgodnie z procedurą sprawdzającą, o której mowa w art. 21 ust. 2. [Popr. 8]

1d. Komisja przyjmuje akty wykonawcze, aby ustalić format zawiadomienia o przywozie, o którym mowa w art. 4 ust. 3 i 4. Te akty wykonawcze przyjmuje się zgodnie z procedurą sprawdzającą, o której mowa w art. 21 ust. 2. [Popr. 9]

Artykuł 11

Ważność zezwoleń i świadectw oraz specjalne warunki ich wydawania

1. Bez uszczerbku dla bardziej rygorystycznych środków, które państwa członkowskie mogą przyjąć lub utrzymać, zezwolenia i świadectwa wydane przez właściwe organy państw członkowskich zgodnie z niniejszym rozporządzeniem są ważne w całej Unii.

2. Takie zezwolenie lub świadectwo oraz zezwolenie lub świadectwo wydane na jego podstawie uważa się za nieważne, jeśli właściwy organ lub Komisja, po konsultacji z właściwym organem, który wydał zezwolenie lub świadectwo, ustali, że zostało ono wydane na podstawie błędnego założenia, że warunki jego wydania zostały spełnione.

Okazy znajdujące się na terytorium państwa członkowskiego, których dotyczą takie dokumenty, są zatrzymywane przez właściwe organy tego państwa członkowskiego i mogą zostać skonfiskowane.

3. Wszelkie zezwolenie lub świadectwo wydane zgodnie z niniejszym rozporządzeniem może przewidywać warunki i wymagania nałożone przez wydający organ, aby zapewnić przestrzeganie jego przepisów. W przypadku gdy pojawi się potrzeba wprowadzenia takich warunków lub wymagań do treści zezwoleń lub świadectw, państwa członkowskie informują o tym Komisję.

4. Wszelkie zezwolenie na przywóz wydane na podstawie kopii odpowiedniego zezwolenia na wywóz lub świadectwa powrotnego wywozu uprawnia do wprowadzenia okazów do Unii tylko wtedy, gdy towarzyszy mu oryginał ważnego zezwolenia na wywóz lub świadectwa powrotnego wywozu.

5. Komisja jest uprawniona do przyjęcia, zgodnie z art. 20, aktów delegowanych dotyczących terminów wydawania zezwoleń i świadectw.

Artykuł 12

Miejsca wprowadzenia i wywozu

1. Państwa członkowskie wyznaczają urzędy celne, które będą przeprowadzać kontrole i dopełniać formalności związanych z wprowadzaniem do Unii i wywozem z Unii okazów gatunków objętych niniejszym rozporządzeniem w celu przydzielenia im przeznaczenia celnego w rozumieniu rozporządzenia (EWG) nr 2913/92 oraz określają, które urzędy będą zajmować się żywymi okazami.

2. Wszystkie urzędy wyznaczone zgodnie z ust. 1 zatrudniają wystarczającą liczbę odpowiednio przeszkolonych pracowników. Państwa członkowskie dopilnowują, aby pomieszczenia były zgodne z odpowiednim prawodawstwem Unii w zakresie transportu i przechowywania żywych zwierząt oraz aby w razie potrzeby były podejmowane stosowne kroki w odniesieniu do żywych roślin.

3. Wszystkie urzędy wyznaczone zgodnie z ust. 1 są zgłaszane Komisji, która publikuje ich wykaz w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej.

4. W wyjątkowych przypadkach i zgodnie ze specjalnymi kryteriami organ administracyjny może zezwolić na wprowadzenie do Unii, wywóz lub powrotny wywóz z Unii przez urząd celny inny niż wyznaczony zgodnie z ust. 1.

Komisja jest uprawniona do przyjęcia, zgodnie z art. 20, aktów delegowanych dotyczących specjalnych kryteriów zgodnie z którymi dozwolone mogą być wprowadzenie, wywóz lub powrotny wywóz przez inny urząd celny.

5. Państwa członkowskie dopilnowują, aby na przejściach granicznych społeczeństwo było informowane o przepisach przyjętych na podstawie niniejszego rozporządzenia.

Artykuł 13

Organy administracyjne, naukowe i inne właściwe organy

1. Każde państwo członkowskie wyznacza organ administracyjny zasadniczo odpowiedzialny za wykonanie niniejszego rozporządzenia i kontakty z Komisją.

Wszystkie państwa członkowskie mogą również wyznaczyć dodatkowe organy administracyjne lub inne właściwe organy, które będą pomagać w wykonywaniu, w którym to przypadku zasadniczy organ administracyjny jest odpowiedzialny za przekazywanie organom dodatkowym wszelkich informacji, których wymaga odpowiednie stosowanie niniejszego rozporządzenia.

2. Każde państwo członkowskie wyznacza jeden lub więcej organów naukowych o odpowiednich kwalifikacjach, których obowiązki będą odmienne od zadań jakiegokolwiek wyznaczonego organu administracyjnego.

3. Nie później niż dnia 3 marca 1997 r. państwa członkowskie przekazują Komisji nazwy i adresy wyznaczonych organów administracyjnych, innych organów właściwych do wydawania zezwoleń lub świadectw oraz organów naukowych, a Komisja publikuje te informacje w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej.

Na wniosek Komisji każdy organ administracyjny określony w ust. 1 akapit pierwszy przekazuje jej w ciągu dwóch miesięcy nazwiska i wzory podpisów osób upoważnionych do podpisywania zezwoleń lub świadectw oraz odciski pieczęci, plomb lub innych urządzeń stosowanych do potwierdzenia autentyczności zezwoleń lub świadectw.

Państwa członkowskie powiadamiają Komisję o wszelkich zmianach dotyczących informacji już dostarczonych w terminie nieprzekraczającym dwóch miesięcy od wprowadzenia w życie takich zmian.

Artykuł 14

Monitorowanie przestrzegania przepisów i dochodzenie ich naruszeń

1. Właściwe organy państw członkowskich monitorują przestrzeganie przepisów niniejszego rozporządzenia.

Jeśli kiedykolwiek właściwe organy będą miały powód, aby sądzić, że niniejsze przepisy są naruszane, podejmują odpowiednie kroki, aby zapewnić przestrzeganie lub wszcząć postępowanie sądowe.

Państwa członkowskie informują Komisję, a w przypadku gatunków wymienionych w dodatkach do Konwencji Sekretariat Konwencji, o wszelkich krokach podjętych przez właściwe organy w odniesieniu do znacznych naruszeń niniejszego rozporządzenia, w tym zatrzymań i konfiskat.

2. Komisja wskazuje właściwym organom państw członkowskim sprawy, których zbadanie uważa za konieczne na podstawie niniejszego rozporządzenia. Państwa członkowskie informują Komisję, a w przypadku gatunków wymienionych w dodatkach do Konwencji Sekretariat Konwencji o wynikach wszelkiego podjętego w następstwie dochodzenia.

3. Powołuje się grupę wykonawczą składającą się z przedstawicieli organów każdego państwa członkowskiego odpowiedzialnych za zapewnienie wprowadzenia w życie przepisów niniejszego rozporządzenia. Grupie tej przewodniczy przedstawiciel Komisji.

Grupa wykonawcza bada wszelkie kwestie techniczne związane z wdrożeniem niniejszego rozporządzenia podniesione przez przewodniczącego, z jego własnej inicjatywy lub na wniosek członków grupy lub Komitetu.

Komisja przekazuje Komitetowi opinie wyrażone przez grupę wykonawczą.

Artykuł 15

Przekazywanie informacji

1. Państwa członkowskie i Komisja przekazują sobie nawzajem informacje niezbędne do wykonania niniejszego rozporządzenia.

Państwa członkowskie i Komisja zapewniają podjęcie koniecznych kroków mających na celu zaznajomienie społeczeństwa i jego informowanie o przepisach odnoszących się do wykonania Konwencji i niniejszego rozporządzenia oraz o środkach przyjętych na podstawie niniejszego rozporządzenia.

2. Komisja pozostaje w kontakcie z Sekretariatem Konwencji, tak aby zapewnić skuteczne wykonanie Konwencji na całym terytorium, na którym ma zastosowanie niniejsze rozporządzenie.

3. Komisja niezwłocznie przekazuje wszelkie opinie Grupy ds. Przeglądu Naukowego organom administracyjnym państw członkowskich, których one dotyczą.

4. Organy administracyjne państw członkowskich przekazują Komisji do dnia 15 czerwca każdego roku wszystkie informacje dotyczące poprzedniego roku wymagane do opracowania sprawozdań określonych w art. VIII.7 lit. a) Konwencji, a także równoważne informacje dotyczące międzynarodowego handlu wszystkimi okazami gatunków wymienionych w załącznikach A, B i C oraz wprowadzania do Unii okazów gatunków wymienionych w załączniku D. Komisja określa, w drodze aktów wykonawczych, 1 informacje, które mają być przekazywane, oraz formę, w jakiej będą one przedstawiane. Te akty wykonawcze przyjmuje się zgodnie z procedurą sprawdzającą, o której mowa w art. 21 ust. 2.

Na podstawie informacji określonych w akapicie pierwszym Komisja publikuje do dnia 31 października każdego roku sprawozdanie statystyczne dotyczące wprowadzania do Unii oraz wywozu i powrotnego wywozu z Unii okazów gatunków objętych niniejszym rozporządzeniem, a także przekazuje Sekretariatowi Konwencji informacje na temat gatunków, których dotyczy Konwencja.

Bez uszczerbku dla art. 22, począwszy od 1999 r. do dnia 15 czerwca każdego roku, organy administracyjne państw członkowskich przekazują Komisji wszystkie informacje odnoszące się do dwóch poprzednich lat, wymagane do opracowania sprawozdań określonych w art. VIII.7 lit. b) Konwencji, a także równoważne informacje dotyczące przepisów niniejszego rozporządzenia, które wykraczają poza zakres Konwencji. Komisja określa, w drodze aktów wykonawczych, 2 informacje, które mają być przekazywane, oraz formę, w jakiej będą one przedstawiane. Te akty wykonawcze przyjmuje się zgodnie z procedurą sprawdzającą, o której mowa w art. 21 ust. 2.

Od 1999 r., na podstawie informacji określonych w akapicie trzecim, Komisja sporządza, co dwa lata do dnia 31 października, sprawozdanie dotyczące wykonania i wdrożenia niniejszego rozporządzenia.

5. Mając na względzie opracowanie zmian w załącznikach, właściwe organy państw członkowskich przekazują Komisji wszelkie istotne informacje. Komisja określa, w drodze aktów wykonawczych, wymagane informacje. Te akty wykonawcze przyjmuje się zgodnie z procedurą sprawdzającą, o której mowa w art. 21 ust. 2.

6. Bez uszczerbku dla dyrektywy 2003/4/WE Parlamentu Europejskiego i Rady (9), Komisja podejmuje stosowne środki w celu ochrony poufności informacji uzyskanych podczas wykonywania niniejszego rozporządzenia.

Artykuł 16

Sankcje

1. Państwa członkowskie podejmują stosowne środki zapewniające nałożenie sankcji, przynajmniej w przypadku następujących naruszeń niniejszego rozporządzenia:

a)	wprowadzenia do Unii lub wywozu albo powrotnego wywozu z Unii okazów bez odpowiedniego zezwolenia lub świadectwa lub też na podstawie fałszywego, sfałszowanego lub nieważnego zezwolenia lub świadectwa, lub dokumentu, w którym dokonano zmian bez upoważnienia organu wydającego;

b)	niespełnienia warunków określonych w zezwoleniu lub świadectwie wydanym zgodnie z niniejszym rozporządzeniem;

c)	złożenia nieprawdziwego oświadczenia lub świadomego przedstawienia fałszywych informacji w celu uzyskania zezwolenia lub świadectwa;

d)	posługiwania się fałszywym, sfałszowanym lub nieważnym zezwoleniem lub świadectwem, lub dokumentem, w którym dokonano zmian bez upoważnienia jako podstawy otrzymania zezwolenia lub świadectwa unijnego, lub też w jakimkolwiek innym urzędowym celu związanym z niniejszym rozporządzeniem;

e)	niezłożenia zawiadomienia o przywozie lub złożenia fałszywego zawiadomienia o przywozie;

f)	wysyłki żywych okazów bez poczynienia odpowiednich przygotowań mających na celu zmniejszenie ryzyka uszkodzenia, utraty zdrowia lub okrutnego traktowania;

g)	wykorzystywania okazów gatunków wymienionych w załączniku A w inny sposób niż zgodny z upoważnieniem przyznanym w czasie wydawania zezwolenia na przywóz lub później;

h)	handlu sztucznie rozmnażanymi roślinami w sposób sprzeczny z przepisami ustanowionymi zgodnie z art. 7 ust. 1 akapit drugi;

wysyłki okazów do Unii lub poza jej obszar lub tranzytu przez terytorium Unii bez odpowiedniego zezwolenia lub świadectwa wydanego zgodnie z niniejszym rozporządzeniem oraz w przypadku wywozu lub powrotnego wywozu z państwa trzeciego będącego stroną Konwencji, zgodnie z nią lub bez wystarczającego dowodu, że takie zezwolenie lub świadectwo zostało wydane;

j)	kupna, oferowania kupna, pozyskiwania do celów handlowych, wystawiania na widok publiczny do celów handlowych, wykorzystywania dla zysku, sprzedaży, przechowywania w celu sprzedaży, oferowania do sprzedaży lub transportu w celu sprzedaży okazów gatunków z naruszeniem art. 8;

k)	wykorzystania zezwolenia lub świadectwa wobec innego okazu niż ten, dla którego zostało ono wydane;

l)	sfałszowania lub zmiany wszelkiego zezwolenia lub świadectwa wydanego zgodnie z niniejszym rozporządzeniem;

m)	ukrycia faktu odrzucenia wniosku o wydanie unijnego zezwolenia lub świadectwa przywozu, wywozu lub powrotnego wywozu, zgodnie z art. 6 ust. 3.

2. Środki określone w ust. 1 odpowiadają charakterowi i powadze naruszenia oraz uwzględniają przepisy dotyczące zatrzymania oraz, gdy to stosowne, konfiskaty okazów.

3. W przypadku konfiskaty okazu jest on powierzany właściwemu organowi państwa członkowskiego konfiskaty, który:

a)	po konsultacji z organem naukowym odnośnego państwa członkowskiego umieszcza okaz lub w inny sposób rozporządza okazem na warunkach, które uważa za stosowne, oraz zgodne z celami i postanowieniami Konwencji i niniejszego rozporządzenia; oraz

b)	w przypadku żywego okazu wprowadzonego do Unii, po konsultacji z państwem wywozu, może zwrócić okaz do tego państwa na koszt sprawcy naruszenia.

4. W przypadku gdy żywy okaz gatunku wymienionego w załącznikach B i C pojawi się w punkcie wprowadzenia do Unii bez odpowiedniego ważnego zezwolenia lub świadectwa, okaz musi zostać zatrzymany i może ulec konfiskacie lub jeśli odbiorca nie przyzna się do niego, właściwe organy państwa członkowskiego odpowiedzialne za punkt wprowadzenia mogą, gdy to stosowne, odmówić przyjęcia przesyłki i domagać się od przewoźnika zwrotu okazu do miejsca wysyłki.

Artykuł 17

Grupa ds. Przeglądu Naukowego

1. Niniejszym powołuje się Grupę ds. Przeglądu Naukowego, składającą się z przedstawicieli organu naukowego lub organów wszystkich państw członkowskich, której przewodniczy przedstawiciel Komisji.

2. Grupa ds. Przeglądu Naukowego bada wszystkie kwestie naukowe związane ze stosowaniem niniejszego rozporządzenia – w szczególności dotyczące art. 4 ust. 1 lit. a), ust. 2 lit. a) i ust. 6 – podniesione przez przewodniczącego z jego własnej inicjatywy albo na wniosek członków Grupy lub Komitetu.

3. Komisja przekazuje Komitetowi opinie Grupy ds. Przeglądu Naukowego.

Artykuł 18

Dodatkowe uprawnienia przekazane

1. Komisja jest uprawniona do przyjęcia, zgodnie z art. 20, aktów delegowanych dotyczących jednolitych warunków i kryteriów dla:

a)	wydawania, ważności i zastosowania dokumentów, o których mowa w art. 4, art. 5, art. 7 ust. 4 i art. 10;

b)	stosowania świadectw fitosanitarnych, o których mowa w art. 7 ust. 1 akapit drugi lit. a);

c)	wprowadzania w razie konieczności procedur oznakowania okazów w celu ułatwienia identyfikacji i zapewnienia realizacji przepisów niniejszego rozporządzenia.

2. Komisja jest uprawniona do przyjęcia, w razie konieczności, zgodnie z art. 20, aktów delegowanych dotyczących dodatkowych środków mających na celu wprowadzenie w życie rezolucji Konferencji Stron Konwencji, decyzji lub zaleceń Stałego Komitetu Konwencji i zaleceń Sekretariatu Konwencji.

3. Komisja jest uprawniona do przyjęcia, zgodnie z art. 20, aktów delegowanych do celów zmiany załączników A–D, z wyjątkiem zmian w załączniku A, które nie wynikają z decyzji podjętych przez Konferencję Stron Konwencji.

Artykuł 19

Dodatkowe uprawnienia wykonawcze

1. Komisja określa w drodze aktów wykonawczych wzór dokumentów, o których mowa w art. 4, art. 5, art. 7 ust. 4 i art. 10. Te akty wykonawcze przyjmuje się zgodnie z procedurą sprawdzającą, o której mowa w art. 21 ust. 2.

2. Komisja określa, w drodze aktów wykonawczych, formularz przedstawienia zawiadomienia o przywozie. Te akty wykonawcze przyjmuje się zgodnie z procedurą sprawdzającą, o której mowa w art. 21 ust. 2. [Popr. 10]

Artykuł 20

Wykonywanie przekazanych uprawnień

1. Powierzenie Komisji uprawnień do przyjęcia aktów delegowanych podlega warunkom określonym w niniejszym artykule.

2. Uprawnienia do przyjęcia aktów delegowanych, o których mowa w art. 4 ust. 6 i 7, art. 5 ust. 5, art. 7 ust. 1, 2 i 3, art. 8 ust. 4, art. 9 ust. 6, art. 11 ust. 5, art. 12 ust. 4 oraz art. 18 ust. 1, 2 i 3, powierza się Komisji na czas nieokreślony od dnia [data wejścia w życie podstawowego aktu ustawodawczego lub każda inna data ustalona przez ustawodawcę]. [Popr. 11]

3. Przekazanie uprawnień, o którym mowa w art. 4 ust. 6 i 7, art. 5 ust. 5, art. 7 ust. 1, 2 i 3, art. 8 ust. 4, art. 9 ust. 6, art. 11 ust. 5, art. 12 ust. 4 oraz art. 18 ust. 1, 2 i 3, może zostać w dowolnym momencie odwołane przez Parlament Europejski lub przez Radę. Decyzja o odwołaniu kończy przekazanie określonych w niej uprawnień. Decyzja o odwołaniu staje się skuteczna od następnego dnia po jej opublikowaniu w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej lub w określonym w tej decyzji późniejszym terminie. Nie wpływa ona na ważność jakichkolwiek już obowiązujących aktów delegowanych. [Popr. 12]

4. Niezwłocznie po przyjęciu aktu delegowanego Komisja przekazuje go równocześnie Parlamentowi Europejskiemu i Radzie.

5. Akt delegowany przyjęty na podstawie w art. 4 ust. 6 i 7, art. 5 ust. 5, art. 7 ust. 1, 2 i 3, art. 8 ust. 4, art. 9 ust. 6, art. 11 ust. 5, art. 12 ust. 4 oraz art. 18 ust. 1, 2 i 3 wchodzi w życie tylko jeśli Parlament Europejski albo Rada nie wyraziły sprzeciwu w terminie [dwóch miesięcy] od przekazania tego aktu Parlamentowi Europejskiemu i Radzie, lub jeśli, przed upływem tego terminu, zarówno Parlament Europejski, jak i Rada poinformowały Komisję, że nie wniosą sprzeciwu. Termin ten przedłuża się o [dwa miesiące] z inicjatywy Parlamentu Europejskiego lub Rady. [Popr. 13]

Artykuł 21

Procedura komitetowa

1. Komisję wspomaga komitet zwany Komitetem ds. Handlu Dziką Fauną i Florą. Komitet ten jest komitetem w rozumieniu rozporządzenia (UE) nr 182/2011.

2. W przypadku odesłania do niniejszego ustępu stosuje się art. 5 rozporządzenia (UE) nr 182/2011.

Artykuł 22

Przecpisy końcowe

Każde państwo członkowskie powiadamia Komisję i Sekretariat Konwencji o przepisach, jakie przyjmuje bezpośrednio w celu wykonania niniejszego rozporządzenia, oraz o wszystkich instrumentach prawnych i środkach podjętych w celu jego wykonania i wdrożenia.

Komisja przekazuje te informacje pozostałym państwom członkowskim.

Artykuł 23

Uchylenie

Rozporządzenie (WE) nr 338/97 traci moc.

Odesłania do uchylonego rozporządzenia odczytuje się jako odesłania do niniejszego rozporządzenia, zgodnie z tabelą korelacji w załączniku III.

Artykuł 24

Wejście w życie

Niniejsze rozporządzenie wchodzi w życie dwudziestego dnia po jego opublikowaniu w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej.

Niniejsze rozporządzenie wiąże w całości i jest bezpośrednio stosowane we wszystkich państwach członkowskich.

Sporządzono w …

W imieniu Parlamentu Europejskiego

Przewodniczący

W imieniu Rady

Przewodniczący

(1) Dz.U. C 11 z 15.1.2013, s. 85.

(2) Stanowisko Parlamentu Europejskiego z dnia 16 kwietnia 2014 r.

(3) Dz.U. L 61 z 3.3.1997, s. 1.

(4) Zob. załącznik II.

(5) Rozporządzenie Rady (EWG) nr 2913/92 z dnia 12 października 1992 r. ustanawiające Wspólnotowy Kodeks Celny (Dz.U. L 302 z 19.10.1992, s. 1).

(6) Rozporządzenie (UE) nr 182/2011 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 16 lutego 2011 r. ustanawiające przepisy i zasady ogólne dotyczące trybu kontroli przez państwa członkowskie wykonywania uprawnień wykonawczych przez Komisję ( Dz.U. L 55 z 28.2.2011, s. 13).

(7) Rozporządzenie Rady (EWG) nr 3626/82 z dnia 3 grudnia 1982 r. w sprawie wprowadzenia we Wspólnocie Konwencji o międzynarodowym handlu dzikimi zwierzętami i roślinami gatunków zagrożonych wyginięciem (Dz.U. L 384 z 31.12.1982, s. 1).

(8) Dyrektywa Rady 86/609/EWG z dnia 24 listopada 1986 r. w sprawie zbliżenia ustaw i innych aktów normatywnych oraz decyzji administracyjnych państw członkowskich dotyczących ochrony zwierząt wykorzystywanych do celów doświadczalnych i do innych celów naukowych (Dz.U. L 358 z 18.12.1986, s. 1).

(9) Dyrektywa 2003/4/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 28 stycznia 2003 r. w sprawie publicznego dostępu do informacji dotyczących środowiska i uchylająca dyrektywę Rady 90/313/EWG (Dz.U. L 41 z 14.2.2003, s. 26).

ZAŁĄCZNIK I

Uwagi w sprawie wykładni załączników A, B, C oraz D

Gatunki objęte załącznikami A, B, C oraz D są wymienione jako:

a)	nazwy gatunków; lub

b)	wszystkie gatunki, włączone do taksonu wyższego lub określone jako jego część.

2.	Skrót „ssp.” jest używany do określania wszystkich gatunków wyższego taksonu.

3.	Inne odniesienia do taksonów wyższych niż gatunek podano wyłącznie do celów informacji lub klasyfikacji.

4.	Gatunki, których nazwy wydrukowano wytłuszczonym drukiem w załączniku A, są wymienione tam w związku z faktem ich ochrony wynikającej z dyrektywy Parlamentu Europejsiego i Rady 2009/147/WE (1) lub dyrektywy Rady 92/43/EWG (2).

Następujące skróty wykorzystywane są w odniesieniu do taksonu roślin poniżej poziomu gatunku:

a)	„ssp.” jest wykorzystywany w celu określenia podgatunku;

b)	„var(s)” jest wykorzystywany w celu określenia odmiany (odmian); oraz

c)	„fa” jest wykorzystywany w celu określenia formy.

Symbole „(I)”, „(II)” oraz „(III)” umieszczone obok nazwy gatunku lub wyższego taksonu odnoszą się do dodatków do Konwencji, w których dane gatunki są wymienione, jak wskazano w uwagach 7-9. W przypadku gdy nie pojawia się żadna z tych adnotacji, dane gatunki nie są wymienione w dodatkach do konwencji CITES.

7.	Symbol „I” obok nazwy gatunku lub wyższego taksonu wskazuje, że dany gatunek lub wyższy takson jest włączony do dodatku I do konwencji CITES.

8.	Symbol „(II)” obok nazwy gatunku lub wyższego taksonu wskazuje, że dany gatunek lub wyższy takson jest włączony do dodatku II do konwencji.

9.	Symbol „(III)” obok nazwy gatunku lub wyższego taksonu wskazuje, że gatunek jest włączony do dodatku III do konwencji. W tym przypadku jest również wskazane państwo, z uwagi na które gatunek lub wyższy takson został włączony do dodatku III.

10.

„Kultywar” oznacza, zgodnie z definicją zawartą w 8. wydaniu Międzynarodowego Kodeksu Nomenklatury Roślin Uprawnych, skupisko roślin: a) które zostało wybrane z uwagi na szczególną właściwość lub zestaw właściwości, b) którego właściwości zachowują odrębny, spójny i stały charakter oraz c) które zachowuje te właściwości jeśli rozmnażania dokonuje się za pomocą odpowiednich środków. Żaden nowy takson kultywaru nie może zostać za taki uznany dopóki jego nazwa kategorii i określenie nie zostaną oficjalnie opublikowane w najnowszym wydaniu Międzynarodowego Kodeksu Nomenklatury Roślin Uprawnych.

11.

Mieszańce mogą być samodzielnie wymienione w dodatkach, ale jedynie wówczas, gdy tworzą one w stanie dzikim odrębne oraz stabilne populacje. Mieszańce zwierząt, które w czterech poprzednich pokoleniach swojego rodowodu mają jeden lub więcej okazów gatunków włączonych do załącznika A lub B, podlegają przepisom niniejszego rozporządzenia, tak jakby były czystymi gatunkami, nawet jeśli dany mieszaniec nie jest wyszczególniony w załącznikach.

12.

Jeśli gatunek jest objęty załącznikiem A, B lub C, wszystkie części lub pochodne danego gatunku są również objęte tym samym załącznikiem, chyba że pojawia się adnotacja precyzująca, że są nim objęte jedynie określone części oraz pochodne. Zgodnie z art. 2 lit. t) niniejszego rozporządzenia, symbol „#” oraz następujący po nim numer umieszczony obok nazwy gatunku lub wyższego taksonu włączonego do załącznika B lub C wyznaczają części lub pochodne, które w odniesieniu do nich są wyszczególnione do celów rozporządzenia w następujący sposób:

Wyznacza wszystkie części oraz pochodne z wyjątkiem:

a)	nasion, zarodników oraz pyłków (łącznie z pyłkowinami);

b)	rozsadów lub hodowli tkanek uzyskiwanych in vitro w środowisku płynnym lub stałym, transportowanych w sterylnych pojemnikach;

c)	ciętych kwiatów sztucznie rozmnażanych roślin; oraz

d)	owoców oraz ich części i pochodnych ze sztucznie rozmnażanych roślin rodzaju Vanilla.

Wyznacza wszystkie części oraz pochodne z wyjątkiem:

a)	nasion oraz pyłków; oraz

b)	produktów gotowych przeznaczonych do handlu detalicznego.

Wyznacza całe lub posiekane korzenie lub części korzeni.

Wyznacza wszystkie części oraz pochodne, z wyjątkiem:

a)	nasion (w tym owoców Orchidaceae zawierających nasiona), zarodników oraz pyłków (łącznie z pyłkowinami). Wyjątek ten nie stosuje się do nasion Cactaceae spp. wywożonych z Meksyku ani nasion Beccariophoenix madagascariensis i Neodypsis decaryi wywożonych z Madagaskaru;

b)	rozsadów lub hodowli tkanek uzyskiwanych in vitro w środowisku płynnym lub stałym, transportowanych w sterylnych pojemnikach;

c)	ciętych kwiatów sztucznie rozmnażanych roślin;

d)	owoców oraz ich części i pochodnych z udomowionych lub sztucznie rozmnażanych roślin z rodzaju Vanilla (Orchidaceae) i z rodziny Cactaceae;

e)	łodyg, kwiatów oraz ich części i pochodnych udomowionych lub sztucznie rozmnażanych roślin z rodzaju Opuntia, podrodzaju Opuntia i Selenicereus (Cactaceae); oraz

f)	produktów gotowych Euphorbia antisyphilitica przeznaczonych do handlu detalicznego.

Wyznacza kłody drewna, ścięte drzewa oraz pokrycia fornirowe.

Wyznacza kłody drewna, ścięte drzewa, pokrycia fornirowe oraz sklejkę.

Wyznacza kłody drewna, ścinki drewniane oraz nieprzetworzony materiał łamany.

Wyznacza części podziemne (tj. korzenie, kłącza): w całości, w częściach lub w proszku.

Wyznacza wszystkie części i pochodne z wyjątkiem opatrzonych etykietą „Wyprodukowane z materiału Hoodia spp. uzyskanego z kontrolowanego zbioru i produkcji we współpracy z organami administracyjnymi CITES Botswany/Namibii/Afryki Południowej na mocy umowy nr BW/NA/ZA xxxxxx”.

#10

Wyznacza kłody drewna, ścięte drzewa, pokrycia fornirowe oraz niegotowe artykuły drewniane służące do wyrobu smyczków do strunowych instrumentów muzycznych.

#11

Wyznacza kłody drewna, ścięte drzewa, pokrycia fornirowe, sklejkę oraz nieprzetworzony materiał łamany.

#12

Wyznacza kłody drewna, ścięte drzewa, pokrycia fornirowe, sklejkę i olejek eteryczny, z wyjątkiem produktów gotowych przeznaczonych do handlu detalicznego.

#13

Oznacza także jądro (nazywane również bielmem, miazgą lub koprą) oraz wszelkie jego pochodne.

13.

Ze względu na to, że żaden z gatunków lub wyższych taksonów FLORY objętych załącznikiem A nie jest opatrzony adnotacją skutkującą traktowaniem jego mieszańców zgodnie z przepisami art. 4 ust. 1 niniejszego rozporządzenia, oznacza to, że sztucznie rozmnażane mieszańce wytwarzane z jednego lub większej liczby tych gatunków lub taksonów mogą być przedmiotem handlu ze świadectwem sztucznego rozmnażania oraz że nasiona i pyłki (w tym pyłkowiny), cięte kwiaty, rozsady lub hodowle tkanek tych mieszańców uzyskiwane metodą in vitro w środowisku stałym lub ciekłym, transportowane w sterylnych pojemnikach nie podlegają przepisom niniejszego rozporządzenia.

14.	Mocz, kał, oraz ambra szara, które są produktami odpadowymi oraz uzyskiwane są bez manipulowania danym zwierzęciem nie podlegają przepisom niniejszego rozporządzenia.

15.

W odniesieniu do gatunków fauny wymienionych w załączniku D przepisy stosuje się wyłącznie do żywych okazów oraz całych lub w zasadzie całych martwych okazów z wyjątkiem taksonów, które są opatrzone następującą adnotacją w celu wskazania, iż pozostałe części oraz pochodne są również objęte przepisami:

§ 1		Wszelkie całe, lub zasadniczo całe, skóry, surowe lub garbowane.
§ 2		Wszelkie pióra lub wszelkie skóry lub inne części pokryte piórami.

16.

W odniesieniu do gatunków flory wymienionych w załączniku D przepisy stosuje się wyłącznie do żywych okazów, z wyjątkiem taksonów, które są opatrzone następującą adnotacją w celu wskazania, że inne części oraz pochodne są również objęte przepisami:

§ 3		Suszone oraz świeże rośliny, włączając tam, gdzie jest to stosowne: liście, korzenie/kłącza, łodygi, nasiona/zarodniki, korę oraz owoce.
§ 4		Kłody drewna, ścięte drzewa oraz pokrycia fornirowe.

Załącznik A

Załącznik B

Załącznik C

Nazwa zwyczajowa

FAUNA

CHORDATA (STRUNOWCE)

MAMMALIA

Ssaki

ARTIODACTYLA

Antilocapridae

Widłorogowate

Antilocapra americana (I) (tylko populacja Meksyku; żadne inne populacje nie są objęte załącznikami do niniejszego rozporządzenia)

Widłoróg meksykański

Bovidae

Wołowate, Krętorogie, Pustorożce

Addax nasomaculatus (I)

Adaks

Ammotragus lervia (II)

Owca grzywiasta

Antilope cervicapra (III Nepal)

Garna

Bison bison athabascae (II)

Bizon leśny

Bos gaurus (I) (Nie obejmuje formy udomowionej określanej jako Bos frontalis, która nie podlega przepisom niniejszego rozporządzenia)

Gaur

Bos mutus (I) (Nie obejmuje formy udomowionej określanej jako Bos grunniens, która nie podlega przepisom niniejszego rozporządzenia)

Jak dziki

Bos sauveli (I)

Kuprej

Bubalus arnee (III Nepal) (nie obejmuje formy udomowionej określanej jako Bubalus bubalis, która nie podlega przepisom niniejszego rozporządzenia)

Bawół indyjski, arni

Bubalus depressicornis (I)

Anoa nizinny

Bubalus mindorensis (I)

Bawół mindorski, tamaraw

Bubalus quarlesi (I)

Anoa górski

Budorcas taxicolor (II)

Takin

Capra falconeri (I)

Koza śruboroga, Markur

Capricornis milneedwardsii (I)

Serau indochiński

Capricornis rubidus (I)

Serau rudy

Capricornis sumatraensis (I)

Serau białogrzywy

Capricornis thar (I)

Serau himalajski

Cephalophus brookei (II)

Dujker Brooke’a

Cephalophus dorsalis (II)

Dujker czarnopręgi

Cephalophus jentinki (I)

Dujker Jentinka

Cephalophus ogilbyi (II)

Dujker Ogilby’ego

Cephalophus silvicultor (II)

Dujker żółtopręgi

Cephalophus zebra (II)

Dujker zebrowaty

Damaliscus pygargus pygargus (II)

Bontebok

Gazella cuvieri (I)

Gazela edmi, gazela Cuviera

Gazella dorcas (III Algieria/Tunezja)

Gazela dorkas

Gazella leptoceros (I)

Gazela Lodera

Hippotragus niger variani (I)

Antylopa szablastoroga

Kobus leche (II)

Kob liczi

Naemorhedus baileyi (I)

Goral brunatny

Naemorhedus caudatus (I)

Goral długoogoniasty

Naemorhedus goral (I)

Goral himalajski

Naemorhedus griseus (I)

Goral szary

Nanger dama (I)

Gazela dama

Oryx dammah (I)

Oryks szablorogi

Oryx leucoryx (I)

Oryks arabski

Ovis ammon (II) (z wyjątkiem podgatunków objętych załącznikiem A)

Argali

Ovis ammon hodgsonii (I)

Muflon tybetański

Ovis ammon nigrimontana (I)

Kara Tau argali

Ovis canadensis (II) (tylko populacja Meksyku; żadne inne populacje nie są objęte załącznikami do niniejszego rozporządzenia)

Owca kanadyjska, owca gruboroga, muflon kanadyjski

Ovis orientalis ophion (I)

Muflon cypryjski

Ovis vignei (II) (z wyjątkiem podgatunku objętego załącznikiem A)

Owca stepowa

Ovis vignei vignei (I)

Muflon azjatycki

Pantholops hodgsonii (I)

Antylopa tybetańska, orengo, cziru

Philantomba monticola (II)

Duiker modry

Pseudoryx nghetinhensis (I)

Saola

Rupicapra pyrenaica ornata (I)

Kozica pirenejska

Saiga borealis (II)

Suhak mongolski

Saiga tatarica (II)

Suhak

Tetracerus quadricornis (III Nepal)

Antylopa czteroroga

Camelidae

Wielbłądy, guanako, wigonie

Lama guanicoe (II)

Guanako

Vicugna vicugna (I) (z wyjątkiem populacji: Argentyny [populacje prowincji Jujuy oraz Catamarca oraz populacje półdzikie prowincji Jujuy, Salta, Catamarca, La Rioja oraz San Juan]; Boliwii [cała populacja]; Chile [populacja Primera Región]; oraz Peru [cała populacja]; które są objęte załącznikiem B)

Vicugna vicugna (II) (tylko populacje Argentyny (3) [populacje prowincji Jujuy oraz Catamarca oraz populacje półdzikie prowincji Jujuy, Salta, Catamarca, La Rioja oraz San Juan]; Boliwii (4) [cała populacja]; Chile (5) [populacje Primera Región]; Peru (6) [cała populacja]; wszystkie pozostałe populacje są objęte załącznikiem A)

Wigoń, wikunia

Cervidae

Jeleniowate

Axis calamianensis (I)

Jeleń kalamiański

Axis kuhlii (I)

Jeleń baweański

Axis porcinus annamiticus (I)

Jeleń tajski

Blastocerus dichotomus (I)

Jeleń bagienny

Cervus elaphus bactrianus (II)

Jeleń bucharski

Cervus elaphus barbarus (III Algieria/Tunezja)

Jeleń berberyjski

Cervus elaphus hanglu (I)

Hanguł

Dama dama mesopotamica (I)

Daniel mezopotamski

Hippocamelus spp. (I)

Huemale, taruki

Mazama americana ceresina (III Gwatemala)

Mazama ruda środkowoamerykańska mazama gwatemalska

Muntiacus crinifrons (I)

Mundżak czarny

Muntiacus vuquangensis (I)

Mundżak wielki

Odocoileus virginianus mayensis (III Gwatemala)

Jeleń gwatemalski

Ozotoceros bezoarticus (I)

Jeleń pampasowy

Pudu mephistophiles (II)

Pudu północny, pudu ekwadorski

Pudu puda (I)

Pudu południowy, pudu chilijski

Rucervus duvaucelii (I)

Barasinga

Rucervus eldii (I)

Jeleń Elda

Hippopotamidae

Hipopotamowate

Hexaprotodon liberiensis (II)

Hipopotam karłowaty

Hippopotamus amphibius (II)

Hipopotam nilowy

Moschidae

Piżmowiec

Moschus spp. (I) (tylko populacje Afganistanu, Bhutanu, Indii, Birmy, Nepalu oraz Pakistanu; wszystkie pozostałe populacje są objęte załącznikiem B)

Moschus spp. (II) (z wyjątkiem populacji Afganistanu, Bhutanu, Indii, Birmy, Nepalu oraz Pakistanu, które są objęte załącznikiem A)

Piżmowiec

Suidae

Babirussy, dziki, guźce, świnie

Babyrousa babyrussa (I)

Babirussa

Babyrousa bolabatuensis (I)

Babirussa środkowocelebeska

Babyrousa celebensis (I)

Babirussa północnocelebeska

Babyrousa togeanensis (I)

Babirussa malengeńska

Sus salvanius (I)

Świnia karłowata

Tayassuidae

Pekari

Tayassuidae spp. (II) (z wyjątkiem gatunku objętego załącznikiem A oraz wyłączając populacje Pecari tajacu Meksyku oraz Stanów Zjednoczonych, które nie są objęte załącznikami do niniejszego rozporządzenia)

Pekari

Catagonus wagneri (I)

Pekari Wagnera

CARNIVORA

Ailuridae

Ailurus fulgens (I)

Panda mała

Canidae

Psowate

Canis aureus (III Indie)

Szakal złocisty

Canis lupus (I/II)

(wszystkie populacje z wyjątkiem populacji Hiszpanii, na północ od Duero, oraz Grecji, na północ od 39. równoleżnika. Populacje Bhutanu, Indii, Nepalu oraz Pakistanu wymienione są w dodatku I; wszystkie inne populacje wymienione w dodatku II. Nie obejmuje formy udomowionej i dingo określanych jako Canis lupus familiaris i Canis lupus dingo)

Canis lupus (II) (populacje Hiszpanii, na północ od Duero, oraz Grecji, na północ od 39. równoleżnika. Nie obejmuje formy udomowionej i dingo określanych jako Canis lupus familiaris i Canis lupus dingo)

Wilk, wilk szary

Canis simensis

Kaberu

Cerdocyon thous (II)

Lis krabojad, majkong

Chrysocyon brachyurus (II)

Wilk grzywiasty

Cuon alpinus (II)

Cyjon

Lycalopex culpaeus (II)

Kolpeo

Lycalopex fulvipes (II)

Lis Darwina

Lycalopex griseus (II)

Argentyński lis szary

Lycalopex gymnocercus (II)

Lis pampasowy

Speothos venaticus (I)

Pies leśny

Vulpes bengalensis (III Indie)

Lis bengalski

Vulpes cana (II)

Lis afgański, lis Blanforda

Vulpes zerda (II)

Fenek

Eupleridae

Cryptoprocta ferox (II)

Fossa

Eupleres goudotii (II)

Falanruk, wiwera falanruk

Fossa fossana (II)

Fanaloka, cyweta malgaska

Felidae

Kotowate

Felidae spp. (II) (z wyjątkiem gatunków objętych załącznikiem A. Okazy form udomowionych nie podlegają przepisom niniejszego rozporządzenia)

Cats

Acinonyx jubatus (I) (Roczne kontyngenty wywozowe dla żywych okazów oraz trofeów myśliwskich przyznawane są w następujący sposób: Botswana: 5; Namibia: 150; Zimbabwe: 50. Handel takimi okazami podlega przepisom art. 4 ust. 1 niniejszego rozporządzenia)

Gepard

Caracal caracal (I) (tylko populacja Azji; wszystkie pozostałe populacje są objęte załącznikiem B)

Karakal, ryś stepowy

Catopuma temminckii (I)

Mormi, kot złoty azjatycki

Felis nigripes (I)

Kot czarnostopy

Felis silvestris (II)

Żbik

Leopardus geoffroyi (I)

Kot argentyński

Leopardus jacobitus (I)

Kot andyjski

Leopardus pardalis (I)

Ocelot

Leopardus tigrinus (I)

Oncilla, kot tygrysi

Leopardus wiedii (I)

Margaj

Lynx lynx (II)

Ryś europejski

Lynx pardinus (I)

Ryś iberyjski

Neofelis nebulosa (I)

Pantera mglista

Panthera leo persica (I)

Lew azjatycki

Panthera onca (I)

Jaguar

Panthera pardus (I)

Lampart

Panthera tigris (I)

Tygrys

Pardofelis marmorata (I)

Kot marmurkowy

Prionailurus bengalensis bengalensis (I) (tylko populacje Bangladeszu, Indii oraz Tajlandii; wszystkie pozostałe populacje są objęte załącznikiem B)

Kot bengalski

Prionailurus iriomotensis (II)

Kot z Iriomote

Prionailurus planiceps (I)

Kot kusy

Prionailurus rubiginosus (I) (tylko populacja Indii; wszystkie pozostałe populacje są objęte załącznikiem B)

Kot rdzawy, kot rudy

Puma concolor coryi (I)

Puma z Florydy

Puma concolor costaricensis (I)

Puma kostarykańska

Puma concolor couguar (I)

Puma wschodnia

Puma yagouaroundi(I) (tylko populacje Ameryki Środkowej oraz Północnej; wszystkie pozostałe populacje są objęte załącznikiem B)

Jaguarundi

Uncia uncia (I)

Pantera śnieżna, irbis

Herpestidae

Mangusty

Herpestes fuscus (III Indie)

Mangusta brunatna

Herpestes edwardsii (III Indie)

Mangusta indyjska

Herpestes javanicus auropunctatus (III Indie)

Mangusta złocista

Herpestes smithii (III Indie)

Mangusta Smitha

Herpestes urva (III Indie)

Mangusta krabojad, mangusta urwa, urwa

Herpestes vitticollis (III Indie)

Mangusta pręgoszyja

Hyaenidae

Hienowate

Proteles cristata (III Botswana)

Protel

Mephitidae

Skunksy

Conepatus humboldtii (II)

Surillo patagoński, skunks patagoński

Mustelidae

Łasicowate

Lutrinae

Wydry

Lutrinae spp. (II) (z wyjątkiem gatunków objętych załącznikiem A)

Wydry

Aonyx capensis microdon (I) (tylko populacje Kamerunu oraz Nigerii; wszystkie pozostałe populacje są objęte załącznikiem B)

Wydra kameruńska

Enhydra lutris nereis (I)

Wydra morska kalifornijska

Lontra felina (I)

Wydra patagońska

Lontra longicaudis (I)

Wydra długoogonowa

Lontra provocax (I)

Wydra południowa

Lutra lutra (I)

Wydra europejska

Lutra nippon (I)

Wydra japońska

Pteronura brasiliensis (I)

Arirania, wydra olbrzymia

Mustelinae

Kunowate

Eira barbara (III Honduras)

Hirara

Galictis vittata (III Kostaryka)

Grizon

Martes flavigula (III Indie)

Kuna żółtogardła

Martes foina intermedia (III Indie)

Kuna domowa, kamionka

Martes gwatkinsii (III Indie)

Kuna nilgiri

Mellivora capensis (III Botswana)

Ratel, miodożer

Mustela nigripes (I)

Tchórz czarnołapy, tchórz czarnonogi

Odobenidae

Mors

Odobenus rosmarus (III Kanada)

Mors

Otariidae

Uchatkowate, uszatki, uchatki

Arctocephalus spp. (II) (z wyjątkiem gatunków objętych załącznikiem A)

Kotiki, uchatki

Arctocephalus philippii (II)

Kotik chilijski

Arctocephalus townsendi (I)

Kotik meksykański

Phocidae

Fokowate

Mirounga leonina (II)

Słoń morski południowy

Monachus spp. (I)

Foki mniszki

Procyonidae

Szopowate

Bassaricyon gabbii (III Kostaryka)

Olingo

Bassariscus sumichrasti (III Kostaryka)

Kotofretka środkowoamerykańska

Nasua narica (III Honduras)

Ostronos białonosy

Nasua nasua solitaria (III Urugwaj)

Koati

Potos flavus (III Honduras)

Kinkażu, wikławiec, chwytacz

Ursidae

Niedźwiedzie

Ursidae spp (II) (z wyjątkiem gatunków objętych załącznikiem A)

Niedźwiedzie

Ailuropoda melanoleuca (I)

Panda wielka

Helarctos malayanus (I)

Niedźwiedź malajski

Melursus ursinus (I)

Wargacz

Tremarctos ornatus (I)

Niedźwiedź andyjski, niedźwiedź peruwiański, niedźwiedź okularowy

Ursus arctos (I/II)

(tylko populacje Bhutanu, Chin, Meksyku oraz Mongolii, i podgatunek Ursus arctos isabellinus wymienione są w dodatku I; wszystkie inne populacje oraz podgatunki wymienione są w dodatku II)

Niedźwiedź brunatny

Ursus thibetanus (I)

Niedźwiedź himalajski

Viverridae

Łaszowate

Arctictis binturong (III Indie)

Binturong

Civettictis civetta (III Botswana)

Cyweta afrykańska

Cynogale bennettii (II)

Mampalon

Hemigalus derbyanus (II)

Kunołaz pręgowany

Paguma larvata (III India)

Łaskun chiński

Paradoxurus hermaphroditus (III Indie)

Łaskun muzang

Paradoxurus jerdoni (III Indie)

Łaskun Jerdona

Prionodon linsang (II)

Linzang pręgowany

Prionodon pardicolor (I)

Linzang cętkowany

Viverra civettina (III Indie)

Cyweta malabarska, wiwera malabarska

Viverra zibetha (III Indie)

Wiwera indyjska

Viverricula indica (III Indie)

Wiwerka indyjska

CETACEA

Walenie

CETACEA spp. (I/II) (7)

Walenie

CHIROPTERA

Phyllostomidae

Liścionosowate

Platyrrhinus lineatus (III Urugwaj)

Szerokonos pręgowany

Pteropodidae

Rudawkowate

Acerodon spp. (II) (z wyjątkiem gatunków objętych załącznikiem A)

Rudawki

Acerodon jubatus (I)

Acerodon grzywiasty

Pteropus spp (II) (z wyjątkiem gatunków objętych załącznikiem A)

Rudawki

Pteropus insularis (I)

Rudawka wyspowa

Pteropus livingstonii (II)

Rudawka komorska, rudawka Livingstone’a

Pteropus loochoensis (I)

Rudawka okinawska

Pteropus mariannus (I)

Rudawka mariańska

Pteropus molossinus (I)

Rudawka ponapska

Pteropus pelewensis (I)

Rudawka pelewska

Pteropus pilosus (I)

Rudawka palauańska, rudawka z Palau

Pteropus rodricensis (II)

Rudawka rodrigueska

Pteropus samoensis (I)

Rudawka samoańska

Pteropus tonganus (I)

Rudawka tongańska

Pteropus ualanus (I)

Rudawka ualańska

Pteropus voeltzkowi (II)

Rudawka pembska

Pteropus yapensis (I)

Rudawka yapska

CINGULATA

Dasypodidae

Pancernikowate

Cabassous centralis (III Kostaryka)

Kabasu północny, kabasu czteropalcy

Cabassous tatouay (III Urugwaj)

Kabasu większy

Chaetophractus nationi (II) (został ustanowiony zerowy roczny kontyngent wywozowy. Wszystkie okazy uważa się za okazy gatunku objętego załącznikiem A, a handel nimi jest odpowiednio uregulowany)

Pancernik włochaty andyjski

Priodontes maximus (I)

Pancernik olbrzymi

DASYUROMORPHIA

Dasyuridae

Niełazowate, workowce drapieżne

Sminthopsis longicaudata (I)

Dunart długoogonowy

Sminthopsis psammophila (I)

Dunart piaskowy

Thylacinidae

Wilki workowate

Thylacinus cynocephalus (możliwe wyginięcie) (I)

Wilk workowaty, tygrys tasmański

DIPROTODONTIA

Macropodidae

Kangurowate

Dendrolagus inustus (II)

Drzewiak szary

Dendrolagus ursinus (II)

Drzewiak białogardły

Lagorchestes hirsutus (I)

Filander kosmaty

Lagostrophus fasciatus (I)

Filander pręgowany

Onychogalea fraenata (I)

Pazurogon rudopręgi

Onychogalea lunata (I)

Pazurogon księżycowy

Phalangeridae

Pałankowate, oposy australijskie

Phalanger intercastellanus (II)

Kuskus wschodni

Phalanger mimicus (II)

Kuskus południowy

Phalanger orientalis (II)

Kuskus szary

Spilocuscus kraemeri (II)

Kuskus manuski

Spilocuscus maculatus (II)

Kuskus plamisty

Spilocuscus papuensis (II)

Kuskus waigeański

Potoroidae

Kanguroszczurowate

Bettongia spp. (I)

Kanguroszczury

Caloprymnus campestris (możliwe wyginięcie) (I)

Kanguroszczur stepowy

Vombatidae

Wombatowate

Lasiorhinus krefftii (I)

Wombat szorstkowłosy

LAGOMORPHA

Leporidae

Zającowate

Caprolagus hispidus (I)

Zajączek szczeciniasty

Romerolagus diazi (I)

Królik wulkanowy

MONOTREMATA

Tachyglossidae

Kolczatkowate

Zaglossus spp. (II)

Prakolczatka

PERAMELEMORPHIA

Chaeropodidae

Bandikowate

Chaeropus ecaudatus (możliwe wyginięcie) (I)

Bandik świnionogi, bandik ogoniasty

Peramelidae

Perameles bougainville (I)

Jamraj pręgowany zachodni

Thylacomyidae

Macrotis lagotis (I)

Wielkouch króliczy

Macrotis leucura (I)

Wielkouch króliczy mniejszy

PERISSODACTYLA

Equidae

Koniowate

Equus africanus (I) (z wyjątkiem formy udomowionej określanej jako Equus asinus, która nie podlega przepisom niniejszego rozporządzenia)

Osioł afrykański

Equus grevyi (I)

Zebra Grevy’ego

Equus hemionus (I/II) (gatunek jest wymieniony w dodatku II, ale podgatunki Equus hemionus hemionus i Equus hemionus khur wymienione są w dodatku I)

Dziki osioł azjatycki

Equus kiang (II)

Kiang

Equus przewalskii (I)

Koń Przewalskiego

Equus zebra hartmannae (II)

Zebra górska Hartmana

Equus zebra zebra (I)

Zebra przylądkowa, zebra górska przylądkowa

Rhinocerotidae

Nosorożce

Rhinocerotidae spp. (I) (z wyjątkiem podgatunku objętego załącznikiem B)

Nosorożce

Ceratotherium simum simum (II) (tylko populacje Afryki Południowej i Suazi; wszystkie pozostałe populacje objęte są załącznikiem A. Do wyłącznego celu dopuszczenia do handlu międzynarodowego żywymi zwierzętami wysyłanymi do właściwych oraz dopuszczalnych miejsc przeznaczenia oraz handlu trofeami myśliwskimi. Wszystkie pozostałe okazy uważa się za okazy gatunków objętych załącznikiem A, a handel nimi jest odpowiednio regulowany)

Nosorożec biały, nosorożec afrykański, nosorożec tęponosy

Tapiridae

Tapiry

Tapiridae spp. (I) (z wyjątkiem gatunku objętego załącznikiem B)

Tapiry

Tapirus terrestris (II)

Tapir anta, tapir brazylijski, tapir południowoamerykański

PHOLIDOTA

Manidae

Pangoliny, łuskowce

Manis spp. (II)

(został ustanowiony zerowy roczny kontyngent wywozowy dla Manis crassicaudata, Manis culionensis, Manis javanica i Manis pentadactyla dla okazów pozyskanych w naturze oraz będących przedmiotem obrotu przede wszystkim w celach handlowych)

Pangoliny, łuskowce

PILOSA

Bradypodidae

Leniwcowate (Leniwce trójpalczaste)

Bradypus variegatus (II)

Leniwiec pstry

Megalonychidae

Leniwce dwupalczaste

Choloepus hoffmanni (III Kostaryka)

Leniwiec Hoffmana, leniwiec krótkoszyi

Myrmecophagidae

Mrówkojadowate

Myrmecophaga tridactyla (II)

Mrówkojad wielki, mrówkojad trójpalczasty

Tamandua mexicana (III Gwatemala)

Tamandua północny

PRIMATES

Naczelne

PRIMATES spp. (II) (z wyjątkiem gatunków objętych załącznikiem A)

Naczelne

Atelidae

Czepiakowate

Alouatta coibensis (I)

Wyjec panamski

Alouatta palliata (I)

Wyjec płaszczowy

Alouatta pigra (I)

Wyjec gwatemalski

Ateles geoffroyi frontatus (I)

Czepiak czarnobrewy

Ateles geoffroyi panamensis (I)

Czepiak panamski

Brachyteles arachnoides (I)

Muriki szary

Brachyteles hypoxanthus (I)

Oreonax flavicauda (I)

Wełniak żółty, wełniak peruwiański, małpa wełnista żółta

Cebidae

Płaksowate

Callimico goeldii (I)

Miko czarny

Callithrix aurita (I)

Marmozeta złocista, marmozeta białoucha

Callithrix flaviceps (I)

Marmozeta żółtogłowa

Leontopithecus spp. (I)

Marmozety lwie, lwiatki

Saguinus bicolor (I)

Tamaryna dwubarwna

Saguinus geoffroyi (I)

Tamaryna czarnolica, tamaryna Geoffroy'a

Saguinus leucopus (I)

Tamaryna biała, tamaryna białonoga

Saguinus martinsi (I)

Saguinus oedipus (I)

Tamaryna białoczuba

Saimiri oerstedii (I)

Sajmiri wiewiórcza

Cercopithecidae

Makakowate

Cercocebus galeritus (I)

Mangaba oliwkowa

Cercopithecus diana (I)

Diana kongijska

Cercopithecus roloway (I)

Diana ghańska

Cercopithecus solatus (II)

Koczkodan słoneczny, koczkodan gaboński

Colobus satanas (II)

Gereza czarna

Macaca silenus (I)

Makak wanderu, makak uanderu

Mandrillus leucophaeus (I)

Dryl

Mandrillus sphinx (I)

Mandryl

Nasalis larvatus (I)

Nosacz, nosacz sundajski, nosacz kakau

Piliocolobus foai (II)

Gereza środkowoafrykańska

Piliocolobus gordonorum (II)

Gereza uzungwańska

Piliocolobus kirkii (I)

Gereza trójbarwna

Piliocolobus pennantii (II)

Gereza Pennanta

Piliocolobus preussi (II)

Gereza ruda kameruńska

Piliocolobus rufomitratus (I)

Gereza kenijska, gereza tana

Piliocolobus tephrosceles (II)

Gereza ugandyjska

Piliocolobus tholloni (II)

Gereza Thollona

Presbytis potenziani (I)

Langur mentawajski

Pygathrix spp. (I)

Duki, langury

Rhinopithecus spp. (I)

Rokselany

Semnopithecus ajax (I)

Hulman kaszmirski

Semnopithecus dussumieri (I)

Hulman szary

Semnopithecus entellus (I)

Hulman zwyczajny

Semnopithecus hector (I)

Hulman północnoindyjski

Semnopithecus hypoleucos (I)

Hulman czarnołapy

Semnopithecus priam (I)

Hulman czubaty

Semnopithecus schistaceus (I)

Hulman nepalski

Simias concolor (I)

Pagi

Trachypithecus delacouri (II)

Langur Delacoura

Trachypithecus francoisi (II)

Langur wietnamski

Trachypithecus geei (I)

Langur złocisty

Trachypithecus hatinhensis (II)

Lutung wietnamski

Trachypithecus johnii (II)

Langur nilgiri

Trachypithecus laotum (II)

Trachypithecus pileatus (I)

Langur ciemnogłowy

Trachypithecus poliocephalus (II)

Trachypithecus shortridgei (I)

Cheirogaleidae

Lemurki

Cheirogaleidae spp. (I)

Lemurki

Daubentoniidae

Palczak madagaskarski

Daubentonia madagascariensis (I)

Palczak madagaskarski

Hominidae

Człowiekowate

Gorilla beringei (I)

Goryl wschodni

Gorilla gorilla (I)

Goryl zachodni

Pan spp. (I)

Szympansy

Pongo abelii (I)

Orangutan sumatrzański

Pongo pygmaeus (I)

Orangutan

Hylobatidae

Gibony

Hylobatidae spp. (I)

Gibony

Indriidae

Indrisy, sifaki i awahi

Indriidae spp. (I)

Indrisy, sifaki i awahi

Lemuridae

Lemury

Lemuridae spp. (I)

Lemury

Lepilemuridae

Lepilemury

Lepilemuridae spp. (I)

Lepilemury

Lorisidae

Lorisowate

Nycticebus spp. (I)

Lori

Pitheciidae

Saki

Cacajao spp. (I)

Uakari

Callicebus barbarabrownae (II)

Titi blond

Callicebus melanochir (II)

Titi czarnołapy

Callicebus nigrifrons (II)

Titi czarnoczelny

Callicebus personatus (II)

Titi maskowy

Chiropotes albinasus (I)

Saki białonosy

Tarsiidae

Wyraki

Tarsius spp. (II)

Wyraki

PROBOSCIDEA

Elephantidae

Słonie

Elephas maximus (I)

Słoń azjatycki

Loxodonta africana (I) (z wyjątkiem populacji Botswany, Namibii, Afryki Południowej oraz Zimbabwe, które są objęte załącznikiem B)

Loxodonta africana (II)

(tylko populacje Botswany, Namibii, Afryki Południowej oraz Zimbabwe (8); wszystkie pozostałe populacje są objęte załącznikiem A)

Słoń afrykański

RODENTIA

Chinchillidae

Szynszyle

Chinchilla spp. (I) (okazy formy udomowionej nie podlegają przepisom niniejszego rozporządzenia)

Szynszyle

Cuniculidae

Cuniculus paca (III Honduras)

Paka

Dasyproctidae

Agutiowate

Dasyprocta punctata (III Honduras)

Aguti brunatny

Erethizontidae

Ursonowate

Sphiggurus mexicanus (III Honduras)

Igłozwierz meksykański

Sphiggurus spinosus (III Uruguay)

Igłozwierz długokolcy

Hystricidae

Jeżozwierzowate

Hystrix cristata

Jeżozwierz afrykański

Muridae

Myszowate

Leporillus conditor (I)

Zającoszczur długouchy

Pseudomys fieldi praeconis (I)

Xeromys myoides (I)

Bobroszczurek

Zyzomys pedunculatus (I)

Sciuridae

Wiewiórkowate

Cynomys mexicanus (I)

Nieświszczuk meksykański, piesek preriowy meksykański

Marmota caudata (III Indie)

Świstak długoogoniasty

Marmota himalayana (III Indie)

Świstak himalajski

Ratufa spp. (II)

Jelarangi

Callosciurus erythraeus

Sciurus carolinensis

Wiewiórka szara

Sciurus deppei (III Kostaryka)

Sciurus niger

SCANDENTIA

SCANDENTIA spp. (II)

Tupaje, wiewióreczniki

SIRENIA

Dugongidae

Diugoń

Dugong dugon (I)

Diugoń

Trichechidae

Manaty

Trichechidae spp. (I/II) (Trichechus inunguis oraz Trichechus manatus wymienione w dodatku I. Trichechus senegalensis jest wymieniony w dodatku II.)

Manaty

AVES

Ptaki

ANSERIFORMES

Anatidae

Kaczkowate

Anas aucklandica (I)

Cyraneczka auklandzka

Anas bernieri (II)

Cyraneczka madagaskarska

Anas chlorotis (I)

Cyraneczka rdzawa

Anas formosa (II)

Cyraneczka bajkalska

Anas laysanensis (I)

Krzyżówka białooka

Anas nesiotis (I)

Cyraneczka campbellska

Anas querquedula

Cyranka, cyranka zwyczajna

Asarcornis scutulata (I)

Piżmówka malajska

Aythya innotata

Podgorzałka madagaskarska

Aythya nyroca

Podgorzałka zwyczajna

Branta canadensis leucopareia (I)

Bernikla aleucka

Branta ruficollis (II)

Bernikla rdzawoszyja

Branta sandvicensis (I)

Nene

Cairina moschata (III Honduras)

Piżmówka amerykańska

Coscoroba coscoroba (II)

Koskoroba

Cygnus melancoryphus (II)

Łabędź czarnoszyi

Dendrocygna arborea (II)

Drzewica karaibska, drzewica kubańska

Dendrocygna autumnalis (III Honduras)

Drzewica czarnobrzucha

Dendrocygna bicolor (III Honduras)

Drzewica dwubarwna

Mergus octosetaceus

Tracz brazylijski

Oxyura jamaicensis

Sterniczka jamajska

Oxyura leucocephala (II)

Sterniczka zwyczajna

Rhodonessa caryophyllacea (możliwe wyginięcie) (I)

Różanka

Sarkidiornis melanotos (II)

Dziwonos

Tadorna cristata

Kazarka czubata

APODIFORMES

Trochilidae

Kolibry

Trochilidae spp (II) (z wyjątkiem gatunków objętych załącznikiem A)

Kolibry

Glaucis dohrnii (I)

Pustelnik hakodzioby

CHARADRIIFORMES

Burhinidae

Kulony

Burhinus bistriatus (III Gwatemala)

Kulon amerykański

Laridae

Mewy

Larus relictus (I)

Mewa reliktowal

Scolopacidae

Bekasowate

Numenius borealis (I)

Kulik eskimoski

Numenius tenuirostris (I)

Kulik cienkodzioby

Tringa guttifer (I)

Brodziec nakrapiany

CICONIIFORMES

Ardeidae

Czaplowate

Ardea alba

Czapla biała

Bubulcus ibis

Czapla złotawa

Egretta garzetta

Czapla nadobna

Balaenicipitidae

Trzewikodzioby

Balaeniceps rex (II)

Trzewikodziób

Ciconiidae

Bocianowate

Ciconia boyciana (I)

Bocian czarnodzioby

Ciconia nigra (II)

Bocian czarny

Ciconia stormi

Bocian garbaty

Jabiru mycteria (I)

Żabiru amerykański

Leptoptilos dubius

Marabut indyjski

Mycteria cinerea (I)

Dławigad malajski

Phoenicopteridae

Flamingi

Phoenicopteridae spp. (II) (z wyjątkiem gatunków objętych załącznikiem A)

Flamingi

Phoenicopterus ruber (II)

Flaming, czerwonak

Threskiornithidae

Ibisowate

Eudocimus ruber (II)

Ibis szkarłatny

Geronticus calvus (II)

Ibis łysy

Geronticus eremita (I)

Ibis pustelnik

Nipponia nippon (I)

Ibis czubaty

Platalea leucorodia (II)

Warzęcha zwyczajna

Pseudibis gigantea

Ibis olbrzymi

COLUMBIFORMES

Columbidae

Gołębiowate

Caloenas nicobarica (I)

Nikobarczyk

Claravis godefrida

Siniaczek paskowany

Columba livia

Gołąb skalny

Ducula mindorensis (I)

Muszkatela okularowa

Gallicolumba luzonica (II)

Gołąb zbroczony

Goura spp. (II)

Korońce

Leptotila wellsi

Gołębik grenadyjski

Nesoenas mayeri (III Mauritius)

Gołąb różany

Streptopelia turtur

Turkawka zwyczajna, turkawka właściwa

CORACIIFORMES

Bucerotidae

Dzioborożce

Aceros spp. (II) (z wyjątkiem gatunków objętych załącznikiem A)

Dzioborożce

Aceros nipalensis (I)

Dzioborożec rudy

Anorrhinus spp. (II)

Dzioborożce

Anthracoceros spp. (II)

Dzioborożce

Berenicornis spp. (II)

Dzioborożce

Buceros spp. (II) (z wyjątkiem gatunków objętych załącznikiem A)

Dzioborożce

Buceros bicornis (I)

Dzioborożec wielki

Penelopides spp. (II)

Dzioborożce

Rhinoplax vigil (I)

Hełmoróg tęgodzioby

Rhyticeros spp. (II) (z wyjątkiem gatunków objętych załącznikiem A)

Dzioborożce

Rhyticeros subruficollis (I)

Dzioborożec białolicy

CUCULIFORMES

Musophagidae

Turaki

Tauraco spp. (II) (z wyjątkiem gatunków objętych załącznikiem A)

Turaki

Tauraco bannermani (II)

Turak kameruński

FALCONIFORMES

Szponiaste, sokołowe, dzienne ptaki drapieżne

FALCONIFORMES spp. (II)

(z wyjątkiem gatunków objętych załącznikiem A oraz z wyjątkiem jednego gatunku z rodziny Cathartidae objętego załącznikiem C; pozostałe gatunki tej rodziny nie są objęte załącznikami do niniejszego rozporządzenia)

Dzienne ptaki drapieżne

Accipitridae

Jastrzębiowate

Accipiter brevipes (II)

Krogulec krótkonogi

Accipiter gentilis (II)

Jastrząb gołębiarz, gołębiarz

Accipiter nisus (II)

Krogulec zwyczajny

Aegypius monachus (II)

Sęp kasztanowaty

Aquila adalberti (I)

Orzeł iberyjski

Aquila chrysaetos (II)

Orzeł przedni

Aquila clanga (II)

Orlik grubodzioby

Aquila heliaca (I)

Orzeł cesarski

Aquila pomarina (II)

Orlik krzykliwy

Buteo buteo (II)

Myszołów zwyczajny

Buteo lagopus (II)

Myszołów włochaty

Buteo rufinus (II)

Myszołów kurhannik

Chondrohierax uncinatus wilsonii (I)

Hakodziób kubański

Circaetus gallicus (II)

Gadożer zwyczajny, krótkoszpon gadożer

Circus aeruginosus (II)

Błotniak stawowy

Circus cyaneus (II)

Błotniak zbożowy

Circus macrourus (II)

Błotniak biały, błotniak blady

Circus pygargus (II)

Błotniak popielaty

Elanus caeruleus (II)

Kaniuk zwyczajny

Eutriorchis astur (II)

Pręgoczub

Gypaetus barbatus (II)

Orłosęp brodaty

Gyps fulvus (II)

Sęp płowy

Haliaeetus spp. (I/II) (Haliaeetus albicilla jest wymieniony w dodatku I; pozostałe gatunki są wymienione w dodatku II)

Bieliki

Harpia harpyja (I)

Harpia wielka

Hieraaetus fasciatus (II)

Orzełek południowy

Hieraaetus pennatus (II)

Orzełek włochaty

Leucopternis occidentalis (II)

Białostrząb szarogłowy

Milvus migrans (II) (z wyjątkiem Milvus migrans lineatus objętego załącznikiem B)

Kania czarna

Milvus milvus (II)

Kania ruda

Neophron percnopterus (II)

Ścierwnik zwyczajny, ścierwnik biały, białosęp

Pernis apivorus (II)

Trzmielojadzwyczajny, pszczołojad

Pithecophaga jefferyi (I)

Małpożer

Cathartidae

Kondorowate

Gymnogyps californianus (I)

Kondor kalifornijski

Sarcoramphus papa (III Honduras)

Kondor królewski

Vultur gryphus (I)

Kondor wielki

Falconidae

Sokołowate

Falco araeus (I)

Pustułka seszelska

Falco biarmicus (II)

Raróg górski

Falco cherrug (II)

Raróg zwyczajny, raróg stepowy

Falco columbarius (II)

Drzemlik

Falco eleonorae (II)

Sokół skalny

Falco jugger (I)

Raróg indyjski, sokół indyjski

Falco naumanni (II)

Pustułeczka

Falco newtoni (I) (tylko populacja Seszeli)

Pustułka malgaska

Falco pelegrinoides (I)

Sokół berberyjski

Falco peregrinus (I)

Sokół wędrowny

Falco punctatus (I)

Pustułka maskareńska

Falco rusticolus (I)

Białozór

Falco subbuteo (II)

Kobuz

Falco tinnunculus (II)

Pustułka zwyczajna

Falco vespertinus (II)

Kobczyk zwyczajny

Pandionidae

Rybołowy

Pandion haliaetus (II)

Orzeł rybołów

GALLIFORMES

Cracidae

Crax alberti (III Kolumbia)

Czubacz niebieskodzioby

Crax blumenbachii (I)

Czubacz czerwonodzioby

Crax daubentoni (III Kolumbia)

Czubacz żółtoguzy

Crax fasciolata

Czubacz gołolicy

Crax globulosa (III Kolumbia)

Czubacz koralowy

Crax rubra (III Kolumbia, Kostaryka, Gwatemala i Honduras)

Czubacz zmienny

Mitu mitu (I)

Czubacz garbonosy

Oreophasis derbianus (I)

Jednoróg

Ortalis vetula (III Gwatemala/Honduras)

Czakalaka północna

Pauxi pauxi (III Kolumbia)

Czubacz hełmiasty

Penelope albipennis (I)

Penelopa białoskrzydła

Penelope purpurascens (III Honduras)

Penelopa rdzawobrzucha

Penelopina nigra (III Gwatemala)

Penelopina

Pipile jacutinga (I)

Grdacz czarnoczelny

Pipile pipile (I)

Grdacz trinidadzki

Megapodiidae

Nogale

Macrocephalon maleo (I)

Nogal hełmiasty

Phasianidae

Kurowate

Argusianus argus (II)

Argus malajski

Catreus wallichii (I)

Bażant himalajski

Colinus virginianus ridgwayi (I)

Przepiór wirginijski

Crossoptilon crossoptilon (I)

Uszak biały

Crossoptilon mantchuricum (I)

Uszak brunatny

Gallus sonneratii (II)

Kur siwy

Ithaginis cruentus (II)

Kuropatnik

Lophophorus impejanus (I)

Olśniak himalajski

Lophophorus lhuysii (I)

Olśniak zielonosterny

Lophophorus sclateri (I)

Olśniak białosterny

Lophura edwardsi (I)

Kiściec annamski

Lophura hatinhensis

Kiściec wietnamski

Lophura imperialis (I)

Kiściec cesarski

Lophura swinhoii (I)

Kiściec tajwański

Meleagris ocellata (III Gwatemala)

Indyk pawi

Odontophorus strophium

Przepiór białolicy

Ophrysia superciliosa

Przepiórecznik

Pavo muticus (II)

Paw złoty

Polyplectron bicalcaratum (II)

Wieloszpon szary

Polyplectron germaini (II)

Wieloszpon wietnamski

Polyplectron malacense (II)

Wieloszpon pawi

Polyplectron napoleonis (I)

Wieloszpon lśniący, wieloszpon palawański

Polyplectron schleiermacheri (II)

Wieloszpon białobrody

Rheinardia ocellata (I)

Argus czubaty

Syrmaticus ellioti (I)

Bażant kasztanowaty

Syrmaticus humiae (I)

Bażant birmański

Syrmaticus mikado (I)

Bażant tajwański

Tetraogallus caspius (I)

Ułar kaspijski

Tetraogallus tibetanus (I)

Ułar tybetański

Tragopan blythii (I)

Tragopan żółtolicy

Tragopan caboti (I)

Tragopan plamisty

Tragopan melanocephalus (I)

Tragopan rudolicy

Tragopan satyra (III Nepal)

Tragopan satyr

Tympanuchus cupido attwateri (I)

Preriokur dwuczuby

GRUIFORMES

Gruidae

Żurawie

Gruidae spp. (II) (z wyjątkiem gatunków objętych załącznikiem A)

Żurawie

Grus americana (I)

Żuraw krzykliwy

Grus canadensis (I/II) (gatunek ten jest wymieniony w dodatku II, ale podgatunki Grus canadensis nesiotes oraz Grus canadensis pulla są wymienione w dodatku I)

Żuraw kanadysjki

Grus grus (II)

Żuraw zwyczajny

Grus japonensis (I)

Zuraw mandżurski

Grus leucogeranus (I)

Żuraw biały

Grus monacha (I)

Żuraw białogłowy

Grus nigricollis (I)

Żuraw czarnoszyi

Grus vipio (I)

Żuraw białoszyi

Otididae

Dropie

Otididae spp. (II) (z wyjątkiem gatunków objętych załącznikiem A)

Dropie

Ardeotis nigriceps (I)

Drop indyjski

Chlamydotis macqueenii (I)

Hubara arabska

Chlamydotis undulata (I)

Hubara

Houbaropsis bengalensis (I)

Hubarka bengalska

Otis tarda (II)

Drop zwyczajny

Sypheotides indicus (II)

Hubarka długoczuba, hubarka indyjska

Tetrax tetrax (II)

Strepet

Rallidae

Chruściele

Gallirallus sylvestris (I)

Wodnik brunatny

Rhynochetidae

Kagu

Rhynochetos jubatus (I)

Kagu

PASSERIFORMES

Atrichornithidae

Gąszczaki

Atrichornis clamosus (I)

Gąszczak krzykliwy

Cotingidae

Bławatnikowate

Cephalopterus ornatus (III Kolumbia)

Strojnoczub amazoński

Cephalopterus penduliger (III Kolumbia)

Strojnoczub długobrody

Cotinga maculata (I)

Bławatnik modry

Rupicola spp. (II)

Skalikurki

Xipholena atropurpurea (I)

Bławatnik białoskrzydły

Emberizidae

Trznadlowate

Gubernatrix cristata (II)

Kardynałek żółty

Paroaria capitata (II)

Kardynał żółtodzioby

Paroaria coronata (II)

Kardynał czubaty

Tangara fastuosa (II)

Tangarka wspaniała

Estrildidae

Astryldy

Amandava formosa (II)

Bengalik oliwkowy

Lonchura fuscata

Ryżowiec czekoladowy, ryżowiec timorski

Lonchura oryzivora (II)

Ryżowiec siwy

Poephila cincta cincta (II)

Amadynka czarnogardła

Fringillidae

Łuszczaki, ziarnojady, ziębowate

Carduelis cucullata (I)

Czyż czerwony

Carduelis yarrellii (II)

Czyż żółtolicy

Hirundinidae

Jaskółkowate

Pseudochelidon sirintarae (I)

Jaskólnik białooki, jaskółczak białooki, rzekówka białooka

Icteridae

Kacykowate

Xanthopsar flavus (I)

Kacyk słoneczny

Meliphagidae

Miodojady

Lichenostomus melanops cassidix (I)

Miodojad żółtoczuby

Muscicapidae

Muchołówki

Acrocephalus rodericanus (III Mauritius)

Namorzynek maskareński

Cyornis ruckii (II)

Niltawa samotna

Dasyornis broadbenti litoralis (możliwe wyginięcie) (I)

Kolcopiórek rudy

Dasyornis longirostris (I)

Kolcopiórek mały

Garrulax canorus (II)

Sójkowiec białooki

Garrulax taewanus (II)

Sójkowiec tajlandzki

Leiothrix argentauris (II)

Pekińczyk srebrnouchy, mezja

Leiothrix lutea (II)

Pekińczyk żółty, słowik chiński; pekińczyk koralodzioby

Liocichla omeiensis (II)

Krasnoliczek samotny

Picathartes gymnocephalus (I)

Sępowronka żółtogłowa

Picathartes oreas (I)

Sępowronka kameruńska

Terpsiphone bourbonnensis (III Mauritius)

Muchodławka maskareńska

Paradisaeidae

Cudowronki, ptaki rajskie

Paradisaeidae spp. (II)

Cudowronki, ptaki rajskie

Pittidae

Kurtaczkowate

Pitta guajana (II)

Kurtaczek prążkowany

Pitta gurneyi (I)

Kurtaczek czarnobrzuchy

Pitta kochi (I)

Kurtaczek wąsaty

Pitta nympha (II)

Kurtaczek blady

Pycnonotidae

Bilbile

Pycnonotus zeylanicus (II)

Bilbil żółtogłowy

Sturnidae

Szpakowate

Gracula religiosa (II)

Gwarek czczony

Leucopsar rothschildi (I)

Szpak balijski

Zosteropidae

Szlarniki

Zosterops albogularis (I)

Szlarnik białopierśny

PELECANIFORMES

Fregatidae

Fregaty

Fregata andrewsi (I)

Fragata białobrzucha

Pelecanidae

Pelikany

Pelecanus crispus (I)

Pelikan kędzierzawy

Sulidae

Głuptaki

Papasula abbotti (I)

Głuptak czarnoskrzydły

PICIFORMES

Capitonidae

Brodacze

Semnornis ramphastinus (III Kolumbia)

Brodacz wielkodzioby

Picidae

Dzięciołowate

Campephilus imperialis (I)

Dzięcioł cesarski

Dryocopus javensis richardsi (I)

Dzięcioł białobrzuchy podgatunek richardsi

Ramphastidae

Tukany

Baillonius bailloni (III Argentyna)

Tukan szafranowy

Pteroglossus aracari (II)

Arasari czarnoszyi

Pteroglossus castanotis (III Argentyna)

Arasari brązowouchy

Pteroglossus viridis (II)

Arasari czarnogłowy

Ramphastos dicolorus (III Argentyna)

Tukan zielonodzioby

Ramphastos sulfuratus (II)

Tukan tęczodzioby

Ramphastos toco (II)

Tukan toko

Ramphastos tucanus (II)

Tukan czerwonodzioby

Ramphastos vitellinus (II)

Tukan żółtogardły

Selenidera maculirostris (III Argentyna)

Tukanik plamodzioby

PODICIPEDIFORMES

Podicipedidae

Perkozy

Podilymbus gigas (I)

Perkoz gwatemalski

PROCELLARIIFORMES

Diomedeidae

Albatrosy

Phoebastria albatrus (I)

Albatros krótkosterny

PSITTACIFORMES

Papugowe

PSITTACIFORMES spp. (II)

(z wyjątkiem gatunków objętych załącznikiem A z wyjątkiem Agapornis roseicollis, Melopsittacus undulatus, Nymphicus hollandicus oraz Psittacula krameri, które nie są objęte załącznikami do niniejszego rozporządzenia)

Papugowe

Cacatuidae

Kakadu

Cacatua goffiniana (I)

Kakadu białooka

Cacatua haematuropygia (I)

Kakadu filipińska

Cacatua moluccensis (I)

Kakadu molucka

Cacatua sulphurea (I)

Kakadu żółtolica

Probosciger aterrimus (I)

Żałobnica palmowa

Loriidae

Lory

Eos histrio (I)

Lora przepasana

Vini spp. (I/II) (Vini ultramarina jest wymieniona w dodatku I, pozostałe gatunki są wymienione w dodatku II)

Loreczki

Psittacidae

Papugi właściwe

Amazona arausiaca (I)

Amazonka czerwonoszyja

Amazona auropalliata (I)

Amazonka żółtoszyja

Amazona barbadensis (I)

Amazonka żółtoramienna

Amazona brasiliensis (I)

Amazonka płomiennosterna, amazonka brazylijska

Amazona finschi (I)

Amazonka liliogłowa

Amazona guildingii (I)

Amazonka królewska

Amazona imperialis (I)

Amazonka cesarska

Amazona leucocephala (I)

Amazonka kubańska

Amazona oratrix (I)

Amazonka żółtogardła

Amazona pretrei (I)

Amazonka czerwonouda

Amazona rhodocorytha (I)

Amazonka tęczowa

Amazona tucumana (I)

Amazonka żółtouda, amazonka tukumańska

Amazona versicolor (I)

Amazonka z St. Lucia

Amazona vinacea (I)

Amazonka pąsowa

Amazona viridigenalis (I)

Amazonka czerwonogłowa, amazonka krasnogłowa

Amazona vittata (I)

Amazonka portorykańska

Anodorhynchus spp. (I)

Ary niebieskie

Ara ambiguus (I)

Ara oliwkowa

Ara glaucogularis (I)

Ara szafirowa

Ara macao (I)

Ara żółtoskrzydła

Ara militaris (I)

Ara zielona

Ara rubrogenys (I)

Ara różowooka

Cyanopsitta spixii (I)

Ara modra

Cyanoramphus cookii (I)

Modrolotka kozia

Cyanoramphus forbesi (I)

Modrolotka szmaragdowa

Cyanoramphus novaezelandiae (I)

Modrolotka czerwonoczelna

Cyanoramphus saisseti (I)

Modrolotka żółtawa

Cyclopsitta diophthalma coxeni (I)

Figówka czerwonoucha

Eunymphicus cornutus (I)

Modrolotka czubata

Guarouba guarouba (I)

Konura złota

Neophema chrysogaster (I)

Łąkówka krasobrzucha

Ognorhynchus icterotis (I)

Konura żółtolica

Pezoporus occidentalis (możliwe wyginięcie) (I)

Papużka żółtobrzucha

Pezoporus wallicus (I)

Papużka ziemna

Pionopsitta pileata (I)

Barwinka czerwonogłowa

Primolius couloni (I)

Ara niebieskogłowa

Primolius maracana (I)

Ara marakana, marakana

Psephotus chrysopterygius (I)

Świergotka złotoskrzydła

Psephotus dissimilis (I)

Świergotka czarnogłowa

Psephotus pulcherrimus (możliwe wyginięcie) (I)

Świergotka rajska

Psittacula echo (I)

Aleksandretta krótkosterna

Pyrrhura cruentata (I)

Rudosterka błękitnoszyja

Rhynchopsitta spp. (I)

Meksykanki

Strigops habroptilus (I)

Kakapo

RHEIFORMES

Rheidae

Nandu

Pterocnemia pennata (I) (z wyjątkiem Pterocnemia pennata pennata, która jest wymieniona w załączniku B)

Nandu plamiste

Pterocnemia pennata pennata (II)

Nandu plamiste

Rhea americana (II)

Nandu szare

SPHENISCIFORMES

Spheniscidae

Pingwiny

Spheniscus demersus (II)

Pingwin afrykański

Spheniscus humboldti (I)

Pingwin peruwiański

STRIGIFORMES

Sowy

STRIGIFORMES spp. (II) (z wyjątkiem gatunków objętych załącznikiem A)

Sowy

Strigidae

Puszczykowate

Aegolius funereus (II)

Włochatka zwyczajna

Asio flammeus (II)

Sowa błotna

Asio otus (II)

Uszatka zwyczajna, sowa uszata

Athene noctua (II)

Pójdźka zwyczajna

Bubo bubo (II) (z wyjątkiem Bubo bubo bengalensis, który jest objęty załącznikiem B)

Puchacz zwyczajny

Glaucidium passerinum (II)

Sóweczka zwyczajna

Heteroglaux blewitti (I)

Pójdźka leśna

Mimizuku gurneyi (I)

Syczek wielki

Ninox natalis (I)

Sowica prążkowana

Ninox novaeseelandiae undulata (I)

Sowica kukułcza

Nyctea scandiaca (II)

Sowa śnieżna

Otus ireneae (II)

Syczek brunatny

Otus scops (II)

Syczek zwyczajny

Strix aluco (II)

Puszczyk zwyczajny

Strix nebulosa (II)

Puszczyk mszarny

Strix uralensis (II) (z wyjątkiem Strix uralensis davidi, który jest objęty załącznikiem B)

Puszczyk uralski

Surnia ulula (II)

Sowa jarzębata

Tytonidae

Płomykówkowate

Tyto alba (II)

Płomykówka zwyczajna

Tyto soumagnei (I)

Płomykówka madagaskarska

STRUTHIONIFORMES

Struthionidae

Strusie

Struthio camelus (I) (tylko populacje Algierii, Burkina Faso, Kamerunu, Republiki Środkowej Afryki, Czadu, Mali, Mauretanii, Maroko, Nigru, Nigerii, Senegalu oraz Sudanu; wszystkie pozostałe populacje nie są objęte załącznikami do niniejszego rozporządzenia)

Struś

TINAMIFORMES

Tinamidae

Kusacze

Tinamus solitarius (I)

Kusacz samotny

TROGONIFORMES

Trogonidae

Trogony

Pharomachrus mocinno (I)

Kwezal herbowy

REPTILIA

Gady

CROCODYLIA

Krokodylowe

CROCODYLIA spp. (II) (z wyjątkiem gatunków objętych załącznikiem A)

Krokodylowe

Alligatoridae

Aligatorowate

Alligator sinensis (I)

Aligator chiński

Caiman crocodilus apaporiensis (I)

Kajman okularowy

Caiman latirostris (I) (z wyjątkiem populacji Argentyny, która jest objęta załącznikiem B)

Kajman szerokopyski

Melanosuchus niger (I) (z wyjątkiem populacji Brazylii, która jest objęta załącznikiem B, oraz populacji Ekwadoru, która jest objęta załącznikiem B i podlega zerowemu rocznemu kontyngentowi wywozowemu do czasu zatwierdzenia rocznego kontyngentu wywozowego przez Sekretariat Konwencji CITES oraz Grupy Specjalistów ds. Krokodyli IUCN/SSC)

Kajman czarny

Crocodylidae

Krokodylowate

Crocodylus acutus (I) (z wyjątkiem populacji Kuby, która jest objęta załącznikiem B)

Krokodyl amerykański

Crocodylus cataphractus (I)

Krokodyl wąskopyski

Crocodylus intermedius (I)

Krokodyl z Orinoko

Crocodylus mindorensis (I)

Krokodyl filipiński

Crocodylus moreletii (I) (z wyjątkiem populacji Belize i Meksyku, które są objęte załącznikiem A, z zerowym kontyngentem dotyczącym dzikich okazów będących przedmiotem obrotu do celów handlowych)

Krokodyl meksykański

Crocodylus niloticus (I) (z wyjątkiem populacji Botswany, Egiptu [z zerowym kontyngentem dotyczącym dzikich okazów będących przedmiotem obrotu do celów handlowych], Etiopii, Kenii, Madagaskaru, Malawi, Mozambiku, Namibii, Republiki Południowej Afryki, Ugandy, Zjednoczonej Republiki Tanzanii [z zastrzeżeniem rocznego kontyngentu wywozowego obejmującego nie więcej niż 1600 dzikich okazów, w tym trofeów myśliwskich, oprócz okazów hodowlanych], Zambii oraz Zimbabwe; populacje te są objęte załącznikiem B)

Krokodyl nilowy

Crocodylus palustris (I)

Krokodyl błotny

Crocodylus porosus (I) (z wyjątkiem populacji Australii, Indonezji oraz Papui Nowej Gwinei, które są objęte załącznikiem B)

Krokodyl słonowodny

Crocodylus rhombifer (I)

Krokodyl kubański

Crocodylus siamensis (I)

Krokodyl syjamski

Osteolaemus tetraspis (I)

Krokodyl krótkopyski

Tomistoma schlegelii (I)

Krokodyl gawialowy

Gavialidae

Gawiale

Gavialis gangeticus (I)

Gawial gangesowy

RHYNCHOCEPHALIA

Sphenodontidae

Tuatary, hatterie

Sphenodon spp. (I)

Tuatary, hatterie

SAURIA

Agamidae

Agamy

Uromastyx spp. (II)

Biczogony

Chamaeleonidae

Kameleonowate

Bradypodion spp. (II)

Brookesia spp. (II) (z wyjątkiem gatunków objętych załącznikiem A)

Brookesia perarmata (I)

Calumma spp. (II)

Chamaeleo spp. (II) (z wyjątkiem gatunków objętych załącznikiem A)

Kameleony

Chamaeleo chamaeleon (II)

Kameleon pospolity, kameleon europejski

Furcifer spp. (II)

Kinyongia spp. (II)

Kameleony żyworodne

Nadzikambia spp. (II)

Kameleony żyworodne

Cordylidae

Szyszkowcowate, jaszczurki kolczaste

Cordylus spp. (II)

Gekkonidae

Gekonowate

Cyrtodactylus serpensinsula (II)

Hoplodactylus spp. (III Nowa Zelandia)

Naultinus spp. (III Nowa Zelandia)

Phelsuma spp. (II) (z wyjątkiem gatunków objętych załącznikiem A)

Phelsuma guentheri (II)

Uroplatus spp. (II)

Helodermatidae

Helodermowate, helodermy

Heloderma spp. (II) (z wyjątkiem podgatunków objętych załącznikiem A)

Heloderma horridum charlesbogerti (I)

Heloderma meksykańska

Iguanidae

Legwanowate, legwany

Amblyrhynchus cristatus (II)

Legwan morski

Brachylophus spp. (I)

Legwany witijskie

Conolophus spp. (II)

Legwany lądowe z Galapagos

Ctenosaura bakeri (II)

Legwan ostroogonowy z Utili

Ctenosaura oedirhina (II)

Legwan ostroogonowy z Roatánu

Ctenosaura melanosterna (II)

Legwan ostroogonowy z doliny Aguánu

Ctenosaura palearis (II)

Legwan ostroogonowy gwatemalski

Cyclura spp. (I)

Legwany nosorogie

Iguana spp. (II)

Iguany

Phrynosoma blainvillii (II)

Phrynosoma cerroense (II)

Phrynosoma coronatum (II)

Phrynosoma wigginsi (II)

Sauromalus varius (I)

Lacertidae

Jaszczurkowate, jaszczurki właściwe

Gallotia simonyi (I)

Podarcis lilfordi (II)

Jaszczurka Lilforda

Podarcis pityusensis (II)

Jaszczurka z Ibizy

Scincidae

Scynkowate, scynki

Corucia zebrata (II)

Scynk nadrzewny

Teiidae

Tejowate, teidy, warany amerykańskie

Crocodilurus amazonicus (II)

Teju krokodylogonowy

Dracaena spp. (II)

Teju kajmanowy

Tupinambis spp.(II)

Varanidae

Warany

Varanus spp. (II) (z wyjątkiem gatunków objętych załącznikiem A)

Warany

Varanus bengalensis (I)

Waran indyjski

Varanus flavescens (I)

Waran żółtawy

Varanus griseus (I)

Waran szary

Varanus komodoensis (I)

Waran z Komodo

Varanus nebulosus (I)

Varanus olivaceus (II)

Waran Graya

Xenosauridae

Guzowcowate, jaszczurki guzowate, ksenosaury

Shinisaurus crocodilurus (II)

Jaszczurka krokodylowata, guzowiec krokodylowy

SERPENTES

Węże

Boidae

Dusiciele, dusicielowate

Boidae spp. (II) (z wyjątkiem gatunków objętych załącznikiem A)

Dusiciele, dusicielowate

Acrantophis spp. (I)

Madagaskarski boa naziemny

Boa constrictor occidentalis (I)

Boa argentyński

Epicrates inornatus (I)

Boa portorykański

Epicrates monensis (I)

Epicrates subflavus (I)

Boa jamajski

Eryx jaculus (II)

Strzelec stepowy

Sanzinia madagascariensis (I)

Madagaskarski boa drzewny

Bolyeriidae

Bolyeriidae spp. (II) (z wyjątkiem gatunków objętych załącznikiem A)

Bolyeria multocarinata (I)

Casarea dussumieri (I)

Colubridae

Węże właściwe, połozowate

Atretium schistosum (III Indie)

Cerberus rynchops (III Indie)

Połoz psiogłowy

Clelia clelia (II)

Mussurana

Cyclagras gigas (II)

Żabojad argentyński

Elachistodon westermanni (II)

Jajożer indyjski

Ptyas mucosus (II)

Xenochrophis piscator (III Indie)

Elapidae

Zdradnicowate

Hoplocephalus bungaroides (II)

Micrurus diastema (III Honduras)

Koralówka atlantycka

Micrurus nigrocinctus (III Honduras)

Koralówka czarnopasa

Naja atra (II)

Kobra pospolita

Naja kaouthia (II)

Kobra nepalska

Naja mandalayensis (II)

Naja naja (II)

Okularnik indyjski

Naja oxiana (II)

Kobra środkowoazjatycka

Naja philippinensis (II)

Naja sagittifera (II)

Naja samarensis (II)

Naja siamensis (II)

Naja sputatrix (II)

Naja sumatrana (II)

Ophiophagus hannah (II)

Kobra królewska

Loxocemidae

Loxocemidae spp. (II)

Pythonidae

Pytony

Pythonidae spp. (II) (z wyjątkiem podgatunków objętych załącznikiem A)

Pytony

Python molurus molurus (I)

Pyton tygrysi

Tropidophiidae

Tropidophiidae spp. (II)

Viperidae

Żmijowate

Crotalus durissus (III Honduras)

Grzechotnik straszliwy

Crotalus durissus unicolor

Daboia russelii (III Indie)

Daboja łańcuszkowa, żmija łańcuszkowa

Vipera latifii

Żmija irańska

Vipera ursinii (I) (tylko populacja Europy, z wyjątkiem obszaru, który dawniej tworzył ZSSR; te ostatnie populacje nie są objęte załącznikami do niniejszego rozporządzenia)

Żmija łąkowa

Vipera wagneri (II)

TESTUDINES

Żółwie

Carettochelyidae

Miękkoskórkowate, żółwie dwupazurzaste, żółwie miękkoskóre

Carettochelys insculpta (II)

Miękkoskórek dwupazurzasty, żółw dwupazurzasty, żółw miękkoskóry, żółw nowogwinejski

Chelidae

Żółwie wężoszyjne, żółwie wężoszyje, matamatowate

Chelodina mccordi (II)

Chelodyna rotiańska

Pseudemydura umbrina (I)

Wężogłówka zachodnioaustralijska

Cheloniidae

Żółwie morskie

Cheloniidae spp. (I)

Żółwie morskie

Chelydridae

Żółwie skorpuchowate

Macrochelys temminckii (III – Stany Zjednoczone Ameryki)

Żółw sępi

Dermatemydidae

Spłaszczkowate, żółwie spłaszczone

Dermatemys mawii (II)

Żółw spłaszczony

Dermochelyidae

Żółwie skórzaste

Dermochelys coriacea (I)

Żółwie skórzaste

Emydidae

Żółwie błotne, żółwie słodkowodne

Chrysemys picta

Żółw malowany

Glyptemys insculpta (II)

Żółw leśny

Glyptemys muhlenbergii (I)

Żółw torfowiskowy

Graptemys spp. (III Stany Zjednoczone Ameryki).

Terrapene spp. (II) (z wyjątkiem gatunków objętych załącznikiem A)

Terapeny

Terrapene coahuila (I)

Terapena wodna

Trachemys scripta elegans

Żółw czerwonolicy, żółw czerwonouchy

Geoemydidae

Batagurowate, batagury

Batagur affinis (I)

Batagur baska (I)

Batagur słodkowodny, batagur baska

Batagur spp. (z wyjątkiem gatunków objętych załącznikiem A)

Cuora spp. (II)

Geoclemys hamiltonii (I)

Geoemyda spengleri (III Chiny)

Heosemys annandalii (II)

Żółw świątynny

Heosemys depressa (II)

Heosemys grandis (II)

Heosemys spinosa (II)

Żółw kolczasty

Leucocephalon yuwonoi (II)

Żółw celebeski

Malayemys macrocephala (II)

Malayemys subtrijuga (II)

Mauremys annamensis (II)

Mauremys iversoni (III Chiny)

Mauremys megalocephala (III Chiny)

Mauremys mutica (II)

Mauremys nigricans (III Chiny)

Mauremys pritchardi (III Chiny)

Mauremys reevesii (III Chiny)

Mauremys sinensis (III Chiny)

Melanochelys tricarinata (I)

Morenia ocellata (I)

Notochelys platynota (II)

Ocadia glyphistoma (III Chiny)

Ocadia philippeni (III Chiny)

Orlitia borneensis (II)

Pangshura spp. (II) (z wyjątkiem gatunków objętych załącznikiem A)

Pangshura tecta (I)

Sacalia bealei (III Chiny)

Sacalia pseudocellata (III Chiny)

Sacalia quadriocellata (III Chiny)

Siebenrockiella crassicollis (II)

Siebenrockiella leytensis (II)

Platysternidae

Żółw wielkogłowy

Platysternon megacephalum (II)

Żółw wielkogłowy

Podocnemididae

Erymnochelys madagascariensis (II)

Peltocephalus dumerilianus (II)

Podocnemis spp. (II)

Testudinidae

Żółwie lądowe

Testudinidae spp. (II) (z wyjątkiem gatunków objętych załącznikiem A) zerowy roczny kontyngent wywozowy został ustalony na okazy Geochelone sulcata pozyskane w naturze i będące przedmiotem obrotu, przede wszystkim do celów handlowych)

Żółwie lądowe

Astrochelys radiata (I)

Astrochelys yniphora (I)

Chelonoidis nigra (I)

Gopherus flavomarginatus (I)

Malacochersus tornieri (II)

Psammobates geometricus (I)

Pyxis arachnoides (I)

Pyxis planicauda (I)

Testudo graeca (II)

Żółw śródziemnomorski, żółw mauretański, żółw iberyjski

Testudo hermanni (II)

Żółw grecki

Testudo kleinmanni (I)

Żółw egipski

Testudo marginata (II)

Żółw obrzeżony

Trionychidae

Żółwiakowate, żółwiaki, żółwie trójpazurzaste

Amyda cartilaginea (II)

Apalone spinifera atra (I)

Aspideretes gangeticus (I)

Aspideretes hurum (I)

Aspideretes nigricans (I)

Chitra spp. (II)

Lissemys punctata (II)

Lissemys scutata (II)

Palea steindachneri (III Chiny)

Pelochelys spp. (II)

Pelodiscus axenaria (III Chiny)

Pelodiscus maackii (III Chiny)

Pelodiscus parviformis (III Chiny)

Rafetus swinhoei (III Chiny)

AMPHIBIA

Płazy

ANURA

Płazy bezogonowe

Bufonidae

Ropuchy

Altiphrynoides spp. (I)

Atelopus zeteki (I)

Bufo periglenes (I)

Bufo superciliaris (I)

Nectophrynoides spp. (I)

Nimbaphrynoides spp. (I)

Spinophrynoides spp. (I)

Calyptocephalellidae

Calyptocephalella gayi (III Chile)

Dendrobatidae

Drzewołazowate, drzewołazy

Allobates femoralis (II)

Allobates zaparo (II)

Cryptophyllobates azureiventris (II)

Dendrobates spp. (II)

Epipedobates spp. (II)

Phyllobates spp. (II)

Hylidae

Agalychnis spp. (II)

Mantellidae

Mantellowate

Mantella spp. (II)

Microhylidae

Żaby wąskopyskie

Dyscophus antongilii (I)

Scaphiophryne gottlebei (II)

Ranidae

Żabowate, żaby właściwe

Conraua goliath

Żaba goliat

Euphlyctis hexadactylus (II)

Hoplobatrachus tigerinus (II)

Rana catesbeiana

Rheobatrachidae

Żaby australijskie, żółwinkowate

Rheobatrachus spp. (II) (z wyjątkiem gatunków objętych załącznikiem A)

Żaby australijskie

Rheobatrachus silus (II)

Żaba gęborodna

CAUDATA

Płazy ogoniaste

Ambystomatidae

Ambystomy

Ambystoma dumerilii (II)

Ambystoma mexicanum (II)

Ambystoma meksykańska, aksolotl meksykański

Cryptobranchidae

Skrytoskrzelne

Andrias spp. (I)

Salamandry olbrzymie

Salamandridae

Salamandrowate

Neurergus kaiseri (I)

Traszka zagrosańska

ELASMOBRANCHII

Spodouste

LAMNIFORMES

Lamnokształtne

Cetorhinidae

Długoszparowate

Cetorhinus maximus (II)

Długoszpar, rekin olbrzymi

Lamnidae

Lamnowate

Carcharodon carcharias (II)

Zarłacz biały

Lamna nasus (III 27 państw członkowskich) (9)

Żarłacz śledziowy, lamna

ORECTOLOBIFORMES

Dywanokształtne

Rhincodontidae

Rhincodon typus (II)

Rekin wielorybi

RAJIFORMES

Rajokształtne

Pristidae

Piłowate

Pristidae spp. (I) (z wyjątkiem gatunku objętego załącznikiem B)

Piłowate

Pristis microdon (II) (jedynie w celu umożliwienia międzynarodowej wymiany handlowej żywymi zwierzętami do odpowiednich i dopuszczalnych akwariów głównie w celach ochronnych. Wszystkie inne okazy są uznane za okazy gatunków objętych załącznikiem A i handel nimi jest odpowiednio uregulowany)

Piła słodkowodna

ACTINOPTERYGII

Promieniopłetwe, kostnopromieniste, kostnopromienne

ACIPENSERIFORMES

Jesiotrokształtne

ACIPENSERIFORMES spp. (II) (z wyjątkiem gatunków objętych załącznikiem A)

Acipenseridae

Jesiotrowate

Acipenser brevirostrum (I)

Jesiotr krótkonosy

Acipenser sturio (I)

Jesiotr zachodni

ANGUILLIFORMES

Węgorzokształtne

Anguillidae

Węgorzowate

Anguilla anguilla (II)

Węgorz europejski

CYPRINIFORMES

Karpiokształtne

Catostomidae

Czukuczanowate

Chasmistes cujus (I)

Cyprinidae

Karpiowate

Caecobarbus geertsi (II)

Probarbus jullieni (I)

OSTEOGLOSSIFORMES

Kostnojęzykokształtne, arowanokształtne, arapaimokształtne

Osteoglossidae

Kostnojęzykowe

Arapaima gigas (II)

Arapaima

Scleropages formosus (I)

Arowana azjatycka

PERCIFORMES

Okoniokształtne

Labridae

Wargaczowate

Cheilinus undulatus (II)

Wargacz garbogłowy

Sciaenidae

Kulbinowate

Totoaba macdonaldi (I)

Totoaba

SILURIFORMES

Sumokształtne

Pangasiidae

Pangasianodon gigas (I)

Pangaz

SYNGNATHIFORMES

Ciernikokształtne

Syngnathidae

Igliczniowate

Hippocampus spp. (II)

Pławikoniki, koniki morskie

SARCOPTERYGII

Mięśniopłetwe

CERATODONTIFORMES

Ceratodontidae

Rogozębowate

Neoceratodus forsteri (II)

Rogoząb, barramunda

COELACANTHIFORMES

Celakantokształtne, latimeriokształtne, trzonicokształtne

Latimeriidae

Latimeria spp. (I)

SZKARŁUPNIE (ROZGWIAZDY, WĘŻOWIDŁA, JEŻOWCE I STRZYKWY)

HOLOTHUROIDEA

Strzykwy

ASPIDOCHIROTIDA

Stichopodidae

Isostichopus fuscus (III Ekwador)

ARTHROPODA (STAWONOGI)

ARACHNIDA

Pajęczaki

ARANEAE

Theraphosidae

Ptasznikowate

Aphonopelma albiceps (II)

Aphonopelma pallidum (II)

Brachypelma spp. (II)

SCORPIONES

Skorpiony

Scorpionidae

Pandinus dictator (II)

Pandinus gambiensis (II)

Pandinus imperator (II)

INSECTA

Owady

COLEOPTERA

Chrząszcze

Lucanidae

Stag beetles

Colophon spp. (III Republika Południowej Afryki)

Jelonkowate

Scarabaeidae

Żukowate

Dynastes satanas (II)

LEPIDOPTERA

Motyle

Nymphalidae

Rusałkowate, południcowate, południce, perłowce

Agrias amydon boliviensis (III Boliwia)

Morpho godartii lachaumei (III Boliwia)

Prepona praeneste buckleyana (III Boliwia)

Papilionidae

Paziowate

Atrophaneura jophon (II)

Atrophaneura palu

Atrophaneura pandiyana (II)

Bhutanitis spp. (II)

Graphium sandawanum

Graphium stresemanni

Ornithoptera spp. (II) (z wyjątkiem gatunków objętych załącznikiem A)

Ornithoptera alexandrae (I)

Papilio benguetanus

Papilio chikae (I)

Papilio esperanza

Papilio homerus (I)

Papilio hospiton (I)

Papilio morondavana

Papilio neumoegeni

Parides ascanius

Parides hahneli

Parnassius apollo (II)

Teinopalpus spp. (II)

Trogonoptera spp. (II)

Troides spp. (II)

ANNELIDA (SKĄPOSZCZETY I WIELOSZCZETY)

HIRUDINOIDEA

ARHYNCHOBDELLIDA

Hirudinidae

Pijawkowate

Hirudo medicinalis (II)

Pijawka lekarska

Hirudo verbana (II)

Azjatycko-południowoeuropejska pijawka lekarska

MOLLUSCA (MIĘCZAKI)

BIVALVIA

Małże

MYTILOIDA

Mytilidae

Omułkowate

Lithophaga lithophaga (II)

UNIONOIDA

Unionidae

Skójkowate

Conradilla caelata (I)

Cyprogenia aberti (II)

Dromus dromas (I)

Epioblasma curtisii (I)

Epioblasma florentina (I)

Epioblasma sampsonii (I)

Epioblasma sulcata perobliqua (I)

Epioblasma torulosa gubernaculum (I)

Epioblasma torulosa rangiana (II)

Epioblasma torulosa torulosa (I)

Epioblasma turgidula (I)

Epioblasma walkeri (I)

Fusconaia cuneolus (I)

Fusconaia edgariana (I)

Lampsilis higginsii (I)

Lampsilis orbiculata orbiculata (I)

Lampsilis satur (I)

Lampsilis virescens (I)

Plethobasus cicatricosus (I)

Plethobasus cooperianus (I)

Pleurobema clava (II)

Pleurobema plenum (I)

Potamilus capax (I)

Quadrula intermedia (I)

Quadrula sparsa (I)

Toxolasma cylindrella (I)

Unio nickliniana (I)

Unio tampicoensis tecomatensis (I)

Villosa trabalis (I)

VENEROIDA

Tridacnidae

Przydacznie

Tridacnidae spp. (II)

GASTROPODA

Ślimaki, brzuchonogi

MESOGASTROPODA

Strombidae

Skrzydelniki

Strombus gigas (II)

STYLOMMATOPHORA

Achatinellidae

Achatinella spp. (I)

Camaenidae

Papustyla pulcherrima (II)

CNIDARIA (KORALOWCE, UKWIAŁY)

ANTHOZOA

Koralowce

ANTIPATHARIA

Kolczniki

ANTIPATHARIA spp. (II)

Koralowce czarne

GORGONACEAE

Gorgonie

Coralliidae

Korale szlachetne

Corallium elatius (III Chiny)

Corallium japonicum (III Chiny)

Corallium konjoi (III Chiny)

Corallium secundum (III Chiny)

HELIOPORACEA

Helioporidae

Korale niebieskie

Helioporidae spp. (II) (obejmuje jedynie gatunek Heliopora coerulea) (10)

Korale niebieskie

SCLERACTINIA

SCLERACTINIA spp. (II) (10)

STOLONIFERA

Tubiporidae

Organeczniki

Tubiporidae spp. (II) (10)

Organeczniki

HYDROZOA

Stułbiopławy

MILLEPORINA

Milleporidae

Milleporidae spp. (II) (10)

STYLASTERINA

Stylasteridae

Stylasteridae spp. (II) (10)

FLORA

AGAVACEAE

Agawowate

Agave parviflora (I)

Agave victoriae-reginae (II) #4

Nolina interrata (II)

AMARYLLIDACEAE

Amarylkowate

Galanthus spp. (II) #4

Sternbergia spp. (II) #4

ANACARDIACEAE

Operculicarya hyphaenoides (II)

Operculicarya pachypus (II)

APOCYNACEAE

Hoodia spp. (II) #9

Pachypodium spp. (II) (z wyjątkiem gatunków objętych załącznikiem A) #4

Pachypodium ambongense (I)

Pachypodium baronii (I)

Pachypodium decaryi (I)

Rauvolfia serpentina (II) #2

ARALIACEAE

Araliowate

Panax ginseng (II) (tylko populacja Federacji Rosyjskiej; żadne inne populacje nie są objęte załącznikami do niniejszego rozporządzenia) #3

Panax quinquefolius (II) #3

ARAUCARIACEAE

Araukariowate

Araucaria araucana (I)

Araukaria

BERBERIDACEAE

Berberysowate

Podophyllum hexandrum (II) #2

BROMELIACEAE

Bromeliowate, ananasowate, zapylcowate

Tillandsia harrisii (II) #4

Tillandsia kammii (II) #4

Tillandsia kautskyi (II) #4

Tillandsia mauryana (II) #4

Tillandsia sprengeliana (II) #4

Tillandsia sucrei (II) #4

Tillandsia xerographica (II) (11) #4

CACTACEAE

Kaktusowate

CACTACEAE spp. (II) (Z wyjątkiem gatunków objętych załącznikiem A oraz Pereskia spp., Pereskiopsis spp. i Quiabentia spp) (12) #4

Kaktusowate

Ariocarpus spp. (I)

Astrophytum asterias (I)

Aztekium ritteri (I)

Coryphantha werdermannii (I)

Discocactus spp. (I)

Echinocereus ferreirianus ssp. lindsayi (I)

Echinocereus schmollii (I)

Escobaria minima (I)

Escobaria sneedii (I)

Mammillaria pectinifera (I)

Mammillaria solisioides (I)

Melocactus conoideus (I)

Melocactus deinacanthus (I)

Melocactus glaucescens (I)

Melocactus paucispinus (I)

Obregonia denegrii (I)

Pachycereus militaris (I)

Pediocactus bradyi (I)

Pediocactus knowltonii (I)

Pediocactus paradinei (I)

Pediocactus peeblesianus (I)

Pediocactus sileri (I)

Pelecyphora spp. (I)

Sclerocactus brevihamatus ssp. tobuschii (I)

Sclerocactus erectocentrus (I)

Sclerocactus glaucus (I)

Sclerocactus mariposensis (I)

Sclerocactus mesae-verdae (I)

Sclerocactus nyensis (I)

Sclerocactus papyracanthus (I)

Sclerocactus pubispinus (I)

Sclerocactus wrightiae (I)

Strombocactus spp. (I)

Turbinicarpus spp. (I)

Uebelmannia spp. (I)

CARYOCARACEAE

Caryocar costaricense (II) #4

COMPOSITAE (ASTERACEAE)

Złożone (astrowate)

Saussurea costus (I) (znany również jako S. lappa, Aucklandia lappa lub A. costus)

CRASSULACEAE

Gruboszowate

Dudleya stolonifera (II)

Dudleya traskiae (II)

CUCURBITACEAE

Zygosicyos pubescens (II) (określany również jako Xerosicyos pubescens)

Zygosicyos tripartitus (II)

CUPRESSACEAE

Cyprysowate

Fitzroya cupressoides (I)

Pilgerodendron uviferum (I)

CYATHEACEAE

Olbrzymkowate

Cyathea spp. (II) #4

CYCADACEAE

Sagowcowate

CYCADACEAE spp. (II) (z wyjątkiem gatunków objętych załącznikiem A) #4

Sagowcowate

Cycas beddomei (I)

DICKSONIACEAE

Cibotium barometz (II) #4

Dicksonia spp. (II) (tylko populacje Ameryk; żadne inne populacje nie są objęte załącznikami do niniejszego rozporządzenia. Dotyczy to również synonimów Dicksonia berteriana, D. externa, D. sellowiana i D. stuebelii) #4

DIDIEREACEAE

DIDIEREACEAE spp. (II) #4

DIOSCOREACEAE

Dioscorea deltoidea (II) #4

DROSERACEAE

Dionaea muscipula (II) #4

EUPHORBIACEAE

Euphorbia spp. (II) #4

(Wyłącznie gatunki gruboszowate, z wyjątkiem:

1)	Euphorbia misera;

2)	sztucznie rozmnożonych okazów kultywarów Euphorbia trigona;

3)	sztucznie rozmnożonych okazów Euphorbia lactea szczepionych na sztucznie rozmnożonych kłączach Euphorbia neriifolia, gdy są one: grzebieniaste, lub wachlarzowate, lub kolorowymi mutantami;

4)	sztucznie rozmnożonych okazów kultywarów Euphorbia„Milii” gdy są one: łatwo rozpoznawalne jako okazy sztucznie rozmnożone oraz wprowadzone lub są przedmiotem (ponownego) wywozu z Unii w partiach po 100 lub więcej roślin; które nie podlegają przepisom niniejszego rozporządzenia, oraz

5)	gatunków objętych załącznikiem A)

Euphorbia ambovombensis (I)

Euphorbia capsaintemariensis (I)

Euphorbia cremersii (I) (obejmuje formy viridifolia i var. rakotozafyi)

Euphorbia cylindrifolia (I) (obejmuje ssp. tuberifera)

Euphorbia decaryi (I) (obejmuje vars. ampanihyensis, robinsonii i sprirosticha)

Euphorbia francoisii (I)

Euphorbia handiensis (II)

Euphorbia lambii (II)

Euphorbia moratii (I) (obejmuje vars. antsingiensis, bemarahensis i multiflora)

Euphorbia parvicyathophora (I)

Euphorbia quartziticola (I)

Euphorbia stygiana (II)

Euphorbia tulearensis (I)

FOUQUIERIACEAE

Fouquieria columnaris (II) #4

Fouquieria fasciculata (I)

Fouquieria purpusii (I)

GNETACEAE

Gnetowate

Gnetum montanum (III Nepal) #1

JUGLANDACEAE

Orzechowate

Oreomunnea pterocarpa (II) #4

LAURACEAE

Aniba rosaeodora (II) (znany również jako A. duckei) #12

Palisander

LEGUMINOSAE

(FABACEAE)

Bobowate

Caesalpinia echinata (II) #10

Dalbergia nigra (I)

Dalbergia retusa (III Gwatemala) (jedynie populacja Gwatemali; wszystkie pozostałe populacje są objęte załącznikiem D) #5

Dalbergia stevensonii (III Gwatemala) (jedynie populacja Gwatemali; wszystkie pozostałe populacje są objęte załącznikiem D) #5

Dipteryx panamensis (III Kostaryka/Nikaragua)

Pericopsis elata (II) #5

Platymiscium pleiostachyum (II) #4

Pterocarpus santalinus (II) #7

LILIACEAE

Liliowate

Aloe spp. (II) (z wyjątkiem gatunków objętych załącznikiem A oraz Aloe vera; znanego również jako Aloe barbadensis, który nie jest objęty załącznikami do niniejszego rozporządzenia) #4

Aloesy

Aloe albida (I)

Aloe albiflora (I)

Aloe alfredii (I)

Aloe bakeri (I)

Aloe bellatula (I)

Aloe calcairophila (I)

Aloe compressa (I) (obejmuje vars. paucituberculata, rugosquamosa i schistophila)

Aloe delphinensis (I)

Aloe descoingsii (I)

Aloe fragilis (I)

Aloe haworthioides (I) (obejmuje var. aurantiaca)

Aloe helenae (I)

Aloe laeta (I) (obejmuje var. maniaensis)

Aloe parallelifolia (I)

Aloe parvula (I)

Aloe pillansii (I)

Aloe polyphylla (I)

Aloe rauhii (I)

Aloe suzannae (I)

Aloe versicolor (I)

Aloe vossii (I)

MAGNOLIACEAE

Magnoliowate

Magnolia liliifera var. obovata (III Nepal) #1

MELIACEAE

Mahoniowce, cedry

Cedrela fissilis (III Boliwia) (jedynie populacja Boliwii; wszystkie pozostałe populacje są objęte załącznikiem D) #5

Cedrela lilloi (III Boliwia) (jedynie populacja Boliwii; wszystkie pozostałe populacje są objęte załącznikiem D) #5

Cedrela odorata (III Boliwia/Brazylia/Kolumbia/Gwatemala/Peru) (jedynie populacje państw, które zgłosiły gatunki do dodatku III; wszystkie pozostałe populacje są objęte załącznikiem D) #5

Spanish cedar

Swietenia humilis (II) #4

Swietenia macrophylla (II) (Populacja Neotropiku – obejmuje Amerykę Środkową i Południową oraz Karaiby) #6

Swietenia mahagoni (II) #5

NEPENTHACEAE

Dzbanecznikowate

Nepenthes spp. (II) (z wyjątkiem gatunków objętych załącznikiem A) #4

Nepenthes khasiana (I)

Nepenthes rajah (I)

ORCHIDACEAE

Storczykowate

ORCHIDACEAE spp. (II) (z wyjątkiem gatunków objętych załącznikiem A) (13) #4

Storczyki

W odniesieniu do następujących gatunków objętych załącznikiem A, sadzonki oraz hodowle tkanek nie są objęte przepisami niniejszego rozporządzenia wówczas gdy:

—	są uzyskane metodą in vitro, w stałym albo płynnym podłożu, oraz

—	spełniają definicję „sztucznie rozmnażanych” zgodnie z art. 56 rozporządzenia Komisji (WE) nr 865/2006, oraz

—	gdy wprowadzane lub gdy są przedmiotem (ponownego) wywozu z Unii – są transportowane w sterylnych pojemnikach

•

Aerangis ellisii (I)

Cephalanthera cucullata (II)

Cypripedium calceolus (II)

Dendrobium cruentum (I)

Goodyera macrophylla (II)

Laelia jongheana (I)

Laelia lobata (I)

Liparis loeselii (II)

Ophrys argolica (II)

Ophrys lunulata (II)

Orchis scopulorum (II)

Paphiopedilum spp. (I)

Peristeria elata (I)

Phragmipedium spp. (I)

Renanthera imschootiana (I)

Spiranthes aestivalis (II)

OROBANCHACEAE

Zarazowate

Cistanche deserticola (II) #4

PALMAE

(ARECACEAE)

Palmowate

Beccariophoenix madagascariensis (II) #4

Chrysalidocarpus decipiens (I)

Lemurophoenix halleuxii (II)

Lodoicea maldivica (III Seszele) #13

Lodoicja seszelska

Marojejya darianii (II)

Neodypsis decaryi (II) #4

Ravenea louvelii(II)

Ravenea rivularis (II)

Satranala decussilvae (II)

Voanioala gerardii (II)

PAPAVERACEAE

Makowate

Meconopsis regia (III Nepal) #1

PASSIFLORACEAE

Adenia olaboensis (II)

PINACEAE

Sosnowate

Abies guatemalensis (I)

Pinus koraiensis (III Federacja Rosyjska) #5

PODOCARPACEAE

Zastrzalinowate

Podocarpus neriifolius (III Nepal) #1

Podocarpus parlatorei (I)

PORTULACACEAE

Portulakowate

Anacampseros spp. (II) #4

Avonia spp. (II) #4

Lewisia serrata (II) #4

PRIMULACEAE

Pierwiosnkowate

Cyclamen spp. (II) (14) #4

Cyklameny

RANUNCULACEAE

Jaskrowate

Adonis vernalis (II) #2

Miłek wiosenny

Hydrastis canadensis (II) #8

ROSACEAE

Różowate

Prunus africana (II) #4

RUBIACEAE

Balmea stormiae (I)

SARRACENIACEAE

Kapturnicowate

Sarracenia spp. (II) (z wyjątkiem gatunków objętych załącznikiem A) #4

Sarracenia oreophila (I)

Sarracenia rubra ssp. alabamensis (I)

Sarracenia rubra ssp. jonesii (I)

SCROPHULARIACEAE

Trędownikowate

Picrorhiza kurrooa (II) (z wyjątkiem Picrorhiza scrophulariiflora) #2

STANGERIACEAE

Stangeriowate

Bowenia spp. (II) #4

Stangeria eriopus (I)

TAXACEAE

Cisowate

Taxus chinensis i niższe taksony tego gatunku (II) #2

Taxus cuspidata i niższe taksony tego gatunku (II) (15) #2

Taxus fuana i niższe taksony tego gatunku (II) #2

Taxus sumatrana i niższe taksony tego gatunku (II) #2

Taxus wallichiana (II) #2

THYMELAEACEAE

(AQUILARIACEAE)

Wawrzynkowate

Aquilaria spp. (II) #4

Gonystylus spp. (II) #4

Gyrinops spp. (II) #4

TROCHODENDRACEAE

(TETRACENTRACEAE)

Trochodendronowate

Tetracentron sinense (III Nepal) #1

VALERIANACEAE

Kozłkowate

Nardostachys grandiflora (II) #2

VITACEAE

Cyphostemma elephantopus (II)

Cyphostemma montagnacii (II)

WELWITSCHIACEAE

Welwiczjowate

Welwitschia mirabilis (II) #4

Welwiczja przedziwna

ZAMIACEAE

ZAMIACEAE spp. (II) (z wyjątkiem gatunków objętych załącznikiem A) #4

Ceratozamia spp. (I)

Chigua spp. (I)

Encephalartos spp. (I)

Microcycas calocoma (I)

ZINGIBERACEAE

Imbirowate

Hedychium philippinense (II) #4

ZYGOPHYLLACEAE

Parolistowate

Bulnesia sarmientoi (II) #11

Guaiacum spp. (II) #2

	Załącznik D	Nazwa zwyczajowa
FAUNA
CHORDATA (STRUNOWCE)
MAMMALIA		Ssaki
CARNIVORA		Drapieżne
Canidae		Psowate
	Vulpes vulpes griffithi (III Indie) § 1
	Vulpes vulpes montana (III Indie) § 1
	Vulpes vulpes pusilla (III Indie) § 1
Mustelidae		Łasicowate
	Mustela altaica (III Indie) § 1
	Mustela erminea ferghanae (III Indie) § 1
	Mustela kathiah (III Indie) § 1
	Mustela sibirica (III Indie) § 1
DIPROTODONTIA		Dwuprzodozębowce
Macropodidae		Kangurowate
	Dendrolagus dorianus
	Dendrolagus goodfellowi
	Dendrolagus matschiei
	Dendrolagus pulcherrimus
	Dendrolagus stellarum
AVES		Ptaki
ANSERIFORMES
Anatidae		Blaszkodziobe
Anatidae	Anas melleri
COLUMBIFORMES		Gołębiowe
Columbidae		Gołębiowate, gołębie właściwe
	Columba oenops
	Didunculus strigirostris
	Ducula pickeringii
	Gallicolumba crinigera
	Ptilinopus marchei
	Turacoena modesta
GALLIFORMES		Grzebiące (kuraki)
Cracidae		Czubacze
	Crax alector
	Pauxi unicornis
	Penelope pileata
Megapodiidae		Nogale
Megapodiidae	Eulipoa wallacei
Phasianidae		Kurowate
	Arborophila gingica
	Lophura bulweri
	Lophura diardi
	Lophura inornata
	Lophura leucomelanos
	Syrmaticus reevesii § 2
PASSERIFORMES		Wróblowe
Bombycillidae		Jemiołuszki
Bombycillidae	Bombycilla japonica
Corvidae		Krukowate
	Cyanocorax caeruleus
	Cyanocorax dickeyi
Cotingidae		Bławatnikowate
Cotingidae	Procnias nudicollis
Emberizidae		Trznadlowate
	Dacnis nigripes
	Sporophila falcirostris
	Sporophila frontalis
	Sporophila hypochroma
	Sporophila palustris
Estrildidae		Astryldy
	Amandava amandava
	Cryptospiza reichenovii
	Erythrura coloria
	Erythrura viridifacies
	Estrilda quartinia (często będąca przedmiotem obrotu jako Estrilda melanotis)
	Hypargos niveoguttatus
	Lonchura griseicapilla
	Lonchura punctulata
	Lonchura stygia
Fringillidae		Łuszczaki, ziarnojady, ziębowate
	Carduelis ambigua
	Carduelis atrata
	Kozlowia roborowskii
	Pyrrhula erythaca
	Serinus canicollis
	Serinus citrinelloides hypostictus (często będący przedmiotem obrotu jako Serinus citrinelloides)
Icteridae		Kacykowate
Icteridae	Sturnella militaris
Muscicapidae		Muchołówkowate
	Cochoa azurea
	Cochoa purpurea
	Garrulax formosus
	Garrulax galbanus
	Garrulax milnei
	Niltava davidi
	Stachyris whiteheadi
	Swynnertonia swynnertoni (określana również jako Pogonicichla swynnertoni)
	Turdus dissimilis
Pittidae		Kurtaczkowate
	Pitta nipalensis
	Pitta steerii
Sittidae		Kowalikowate
	Sitta magna
	Sitta yunnanensis
Sturnidae		Szpakowate
	Cosmopsarus regius
	Mino dumontii
	Sturnus erythropygius
REPTILIA		Gady
TESTUDINES
Geoemydidae		Żółwie słodkowodne
Geoemydidae	Melanochelys trijuga
SAURIA
Agamidae
Agamidae	Physignathus cocincinus	Agama błotna
Anguidae
Anguidae	Abronia graminea
Gekkonidae		Gekonowate
	Rhacodactylus auriculatus
	Rhacodactylus ciliatus
	Rhacodactylus leachianus
	Teratoscincus microlepis
	Teratoscincus scincus
Gerrhosauridae		Szyszkowcowate, jaszczurki kolczaste
	Zonosaurus karsteni
	Zonosaurus quadrilineatus
Iguanidae
Iguanidae	Ctenosaura quinquecarinata	Legwan ostroogonowy
Scincidae		Scynkowate, scynki
	Tribolonotus gracilis
	Tribolonotus novaeguineae
SERPENTES		Węże
Colubridae		Węże właściwe, połozowate
	Elaphe carinata § 1
	Elaphe radiata § 1
	Elaphe taeniura § 1
	Enhydris bocourti § 1
	Homalopsis buccata § 1
	Langaha nasuta
	Leioheterodon madagascariensis
	Ptyas korros § 1
	Rhabdophis subminiatus § 1
Hydrophiidae		Węże morskie
Hydrophiidae	Lapemis curtus (obejmuje Lapemis hardwickii) § 1
Viperidae		Żmijowate
Viperidae	Calloselasma rhodostoma § 1
AMPHIBIA		Płazy
ANURA		Płazy bezogonowe
Hylidae		Rzekotkowate
Hylidae	Phyllomedusa sauvagii	Rzekotka białowarga
Leptodactylidae		Żaby południowe
Leptodactylidae	Leptodactylus laticeps	Żaba południowa plamista
Ranidae		Żabowate, żaby właściwe
	Limnonectes macrodon	Żaba jawajska
	Rana shqiperica	Żaba albańska
CAUDATA		Płazy ogoniaste
Hynobiidae		Kątozębne
Hynobiidae	Ranodon sibiricus	Traszka żabiozębna
Plethodontidae		Salamandry bezpłucne
Plethodontidae	Bolitoglossa dofleini	Salamandra palmowa
Salamandridae		Salamandrowate
	Cynops ensicauda	Traszka mieczoogonowa
	Echinotriton andersoni	Salamandra Andersona
	Pachytriton labiatus	Tryton wiosłoogonowy
	Paramesotriton spp.	Tryton brodawkowy
	Salamandra algira	Salamandra algierska
	Tylototriton spp.	Tryton guzowaty
ACTINOPTERYGII		Ryby
PERCIFORMES		Okoniokształtne
Apogonidae		Apogonowate, kardynałkowate
Apogonidae	Pterapogon kauderni
ARTHROPODA (STAWONOGI)
INSECTA		Owady
LEPIDOPTERA		Motyle
Papilionidae		Paziowate
	Baronia brevicornis
	Papilio grosesmithi
	Papilio maraho
MOLLUSCA (MIĘCZAKI)
GASTROPODA
Haliotidae
Haliotidae	Haliotis midae
FLORA
AGAVACEAE		Agawowate
	Calibanus hookeri
	Dasylirion longissimum
ARACEAE		Obrazkowate
	Arisaema dracontium
	Arisaema erubescens
	Arisaema galeatum
	Arisaema nepenthoides
	Arisaema sikokianum
	Arisaema thunbergii var. urashima
	Arisaema tortuosum
	Biarum davisii ssp. marmarisense
	Biarum ditschianum
COMPOSITAE (ASTERACEAE)		Złożone (astrowate)
	Arnica montana § 3
	Othonna cacalioides
	Othonna clavifolia
	Othonna hallii
	Othonna herrei
	Othonna lepidocaulis
	Othonna retrorsa
ERICACEAE		Wrzosowate
ERICACEAE	Arctostaphylos uva-ursi § 3
GENTIANACEAE		Goryczkowate
GENTIANACEAE	Gentiana lutea § 3
LEGUMINOSAE (FABACEAE)		Bobowate
	Dalbergia granadillo § 4
	Dalbergia retusa (z wyjątkiem populacji, które jest objęta załącznikiem C) § 4
	Dalbergia stevensonii (z wyjątkiem populacji, które jest objęta załącznikiem C) § 4
LILIACEAE		Liliowate
	Trillium pusillum
	Trillium rugelii
	Trillium sessile
LYCOPODIACEAE		Widłakowate
LYCOPODIACEAE	Lycopodium clavatum § 3
MELIACEAE		Mahoniowce, cedry
	Cedrela fissilis (z wyjątkiem populacji, które jest objęta załącznikiem C) § 4
	Cedrela lilloi (C. angustifolia) (z wyjątkiem populacji, które jest objęta załącznikiem C) § 4
	Cedrela montana § 4
	Cedrela oaxacensis § 4
	Cedrela odorata (z wyjątkiem populacji, które są objęte załącznikiem C) § 4
	Cedrela salvadorensis § 4
	Cedrela tonduzii § 4
MENYANTHACEAE		Bobrkowate
MENYANTHACEAE	Menyanthes trifoliata § 3
PARMELIACEAE		Tarczownicowate
PARMELIACEAE	Cetraria islandica § 3
PASSIFLORACEAE		Męczennicowate
	Adenia glauca
	Adenia pechuelli
PEDALIACEAE		Połapkowate
PEDALIACEAE	Harpagophytum spp. § 3
PORTULACACEAE		Portulakowate
	Ceraria carrissoana
	Ceraria fruticulosa
SELAGINELLACEAE		Widliczkowate
SELAGINELLACEAE	Selaginella lepidophylla	Róża jerychońska”

(1) Dyrektywa Parlamentu Europejskiego i Rady 2009/147/WE z dnia 30 listopada 2009 r. w sprawie ochrony dzikiego ptactwa (Dz.U. L 20 z 26.1.2010, s. 7).

(2) Dyrektywa Rady 92/43/EWG z dnia 21 maja 1992 r. w sprawie ochrony siedlisk przyrodniczych oraz dzikiej fauny i flory (Dz.U. L 206 z 22.7.1992, s. 7).

(3) Populacje Argentyny (wymienione w załączniku B):Do wyłącznego celu dopuszczania do międzynarodowego handlu produktami wytworzonymi z wełny strzyżonej z żywych wikunii, oraz tkanin i przedmiotów z nich wykonanych, łącznie z luksusowymi wyrobami rzemiosła oraz artykułami dzianymi. Odwrotna strona tkaniny musi być opatrzona logotypem przyjętym przez państwa terytoriów występowania gatunków, które są sygnatariuszami Convenio para la Conservación y Manejo de la Vicuña, a brzeg fabryczny tkaniny musi być opatrzony słowami „VICUÑA-ARGENTINA”. Inne produkty muszą być opatrzone etykietą obejmującą logotyp oraz określenie miejsca „VICUÑA-ARGENTINA-ARTESANÍA”. Wszystkie pozostałe okazy uznaje się za okazy gatunku objętego załącznikiem A, a handel nimi zostaje odpowiednio uregulowany.

(4) Populacje Boliwii (wymienione w załączniku B): Do wyłącznego celu dopuszczania do międzynarodowego handlu produktami wytworzonymi z wełny strzyżonej z żywych wikunii, oraz tkanin i przedmiotów z nich wykonanych, łącznie z luksusowymi wyrobami rzemiosła oraz artykułami dzianymi. Odwrotna strona tkaniny musi być opatrzona logotypem przyjętym przez państwa terytoriów występowania gatunków, które są sygnatariuszami Convenio para la Conservación y Manejo de la Vicuña, a brzeg fabryczny tkaniny musi być opatrzony słowami „VICUÑA-BOLIVIA”. Inne produkty muszą być opatrzone etykietą obejmującą logotyp oraz określenie miejsca „VICUÑA-BOLIVIA-ARTESANÍA”. Wszystkie pozostałe okazy uznaje się za okazy gatunku objętego załącznikiem A, a handel nimi zostaje odpowiednio uregulowany.

(5) Populacje Chile (wymienione w załączniku B):Do wyłącznego celu dopuszczania międzynarodowego handlu produktami wytworzonymi z wełny strzyżonej z żywych wikunii populacji objętych załącznikiem B, oraz tkanin i przedmiotów z nich wykonanych, łącznie z luksusowymi wyrobami rzemiosła oraz artykułami dzianymi. Odwrotna strona tkaniny musi być opatrzona logotypem przyjętym przez państwa terytoriów występowania gatunków, które są sygnatariuszami Convenio para la Conservación y Manejo de la Vicuña, a brzeg fabryczny tkaniny musi być opatrzony słowami „VICUÑA-CHILE”. Inne produkty muszą być opatrzone etykietą obejmującą logotyp oraz określenie miejsca „VICUÑA-CHILE-ARTESANÍA”. Wszystkie pozostałe okazy uznaje się za okazy gatunku objętego załącznikiem A, a handel nimi zostaje odpowiednio uregulowany.

(6) Populacje Peru (wymienione w załączniku B):Do wyłącznego celu dopuszczania międzynarodowego handlu produktami wytworzonymi z wełny strzyżonej z żywych wikunii oraz zapasami istniejącymi nadal w czasie dziewiątego posiedzenia Stron Konwencji (listopad 1994 r.) 3249 kg wełny, oraz tkaninami i wykonanymi z nich przedmiotami, łącznie z luksusowymi wyrobami rzemiosła oraz wyrobami dzianymi. Odwrotna strona tkaniny musi być opatrzona logotypem przyjętym przez państwa terytoriów występowania gatunków, które są sygnatariuszami Convenio para la Conservación y Manejo de la Vicuña, a brzeg fabryczny tkaniny musi być opatrzony słowami „VICUÑA-PERU”. Inne produkty muszą być opatrzone etykietą obejmującą logotyp oraz określenie miejsca „VICUÑA-PERU-ARTESANÍA”. Wszystkie pozostałe okazy uznaje się za okazy gatunku objętego załącznikiem A, a handel nimi zostaje odpowiednio uregulowany.

(7) Wszystkie gatunki są wymienione w dodatku II, z wyjątkiem Balaena mysticetus, Eubalaena spp., Balaenoptera acutorostrata (z wyjątkiem populacji w zachodniej Grenlandii), Balaenoptera bonaerensis, Balaenoptera borealis, Balaenoptera edeni, Balaenoptera musculus, Balaenoptera omurai, Balaenoptera physalus, Megaptera novaeangliae, Orcaella brevirostris, Orcaella heinsohni, Sotalia spp, Sousa spp, Eschrichtius robustus, Lipotes vexillifer, Caperea marginata, Neophocaena phocaenoides, Phocoena sinus, Physeter macrocephalus, Platanista spp., Berardius spp., Hyperoodon spp. które są wymienione w dodatku I. Okazy gatunków wymienionych w dodatku II do Konwencji, włącznie z produktami oraz pochodnymi innymi niż produkty mięsne do celów handlowych, pozyskanymi przez ludność Grenlandii na podstawie licencji przyznanej przez właściwy zainteresowany organ, traktowane są jako przynależne do załącznika B. Ustanowiono zerowy roczny kontyngent wywozowy dla żywych okazów Tursiops truncatus populacji Morza Czarnego pozyskanych ze środowiska naturalnego i będących przedmiotem obrotu przede wszystkim do celów handlowych.

(8) Populacje Botswany, Namibii, Południowej Afryki i Zimbabwe (wymienione w załączniku B): Do wyłącznego celu dopuszczenia do: a) handlu trofeami łowieckimi do celów niehandlowych; b) handlu żywymi zwierzętami w odpowiednich i dopuszczalnych miejscach określonych w rezolucji Konferencji 11.20 w przypadku Botswany i Zimbabwe oraz w programach ochrony in situ w przypadku Namibii i Południowej Afryki; c) handlu skórami; d) handlu włosiem; e) handlu wyrobami skórzanymi do celów handlowych i niehandlowych w odniesieniu do Botswany, Namibii i Południowej Afryki oraz do celów niehandlowych w odniesieniu do Zimbabwe; f) handlu indywidualnie oznakowanymi i certyfikowanymi elementami zwanymi „ekipa” umieszczonymi w gotowej biżuterii do celów niehandlowych w odniesieniu do Namibii oraz rzeźb z kości słoniowej do celów niehandlowych w odniesieniu do Zimbabwe; g) handlu zarejestrowaną surową kością słoniową (w odniesieniu do Botswany, Namibii, Południowej Afryki oraz Zimbabwe całe kły oraz ich części) po spełnieniu następujących warunków: (i) jedynie zarejestrowane zapasy rządowe, pochodzące z danego państwa (z wyjątkiem przechwyconej kości słoniowej oraz kości słoniowej nieznanego pochodzenia); (ii) wyłącznie w odniesieniu do partnerów handlowych, którzy zostali zweryfikowani przez Sekretariat, w konsultacji ze Stałym Komitetem, i stwierdzono, iż posiadają wystarczające ustawodawstwo krajowe oraz krajowe kontrole handlowe w celu zapewnienia, iż przywożona kość słoniowa nie będzie przedmiotem powtórnego wywozu oraz będzie zarządzana zgodnie z wymogami rezolucji Konferencji 10.10 (Rev. CoP14) dotyczącą krajowego wytwórstwa oraz handlu; (iii) nie przed zweryfikowaniem przez Sekretariat przyszłych krajów przywozu oraz zarejestrowanych zapasów rządowych; (iv) surowa kość słoniowa w wyniku sprzedaży warunkowej zarejestrowanych zapasów rządowych w wysokości uzgodnionej na konferencji COP12, która wynosi dla Botswany 20 000 kg, dla Namibii 10 000 kg oraz dla Południowej Afryki 30 000 kg; (v) oprócz ilości uzgodnionych na konferencji COP12, kość słoniowa znajdująca się w posiadaniu rządu z Botswany, Zimbabwe, Namibii i Południowej Afryki zarejestrowana do dnia 31 stycznia 2007 r. i zweryfikowana przez Sekretariat może być przedmiotem handlu i wysyłki razem z kością słoniową określoną w lit. g) ppkt (iv) w wyniku jednej transakcji sprzedaży do danego miejsca przeznaczenia pod ścisłym nadzorem Sekretariatu; (vi) przychody z wymiany handlowej są wykorzystywane wyłącznie w odniesieniu do ochrony słoni oraz programów ochrony i rozwoju miejscowych społeczności na terenach występowania słoni lub terenach do nich przyległych; oraz vii) dodatkowe ilości określone w lit. g) ppkt. (v) podlegają wymianie handlowej wyłącznie po tym, jak Stały Komitet stwierdzi, iż powyższe warunki zostały spełnione; h) żadne inne wnioski o pozwolenie na dokonanie wymiany handlowej w odniesieniu do kości słoniowej pochodzącej z populacji uwzględnionych w załączniku B nie będą składane Konferencji Stron w okresie po COP14 aż do upłynięcia dziewięciu lat od daty pojedynczej wymiany handlowej kości słoniowej, która odbędzie się zgodnie z przepisami wymienionymi w lit. g) ppkt (i), lit. g) ppkt (ii), lit. g) ppkt (iii), lit. g) ppkt (vi) oraz lit. g) ppkt (vii). Ponadto tego typu wnioski zostaną potraktowane zgodnie z przepisami decyzji 14.77 oraz 14.78. Na wniosek Sekretariatu Stały Komitet może podjąć decyzję w celu spowodowania, aby ten handel został częściowo lub całkowicie zakończony w wypadku niespełnienia warunków przez kraje wywozu lub przywozu lub w przypadku potwierdzonego szkodliwego wpływu handlu na inne populacje słoni. Wszystkie pozostałe okazy uznaje się za okazy gatunku objętego załącznikiem A, a handel nimi zostaje odpowiednio uregulowany.

(9) Włączenie Lamna nasus do załącznika C stosuje się od momentu wejścia w życie włączenia tego gatunku do dodatku III do konwencji, tj. w 90 dni po zakomunikowaniu przez Sekretariat Konwencji wszystkim Stronom, że gatunek został włączony do dodatku III do konwencji.

(10) Przepisom niniejszego rozporządzenia nie podlegają:

skamieliny;

piasek koralowy, to znaczy materiał składający się z całkowicie lub w części z drobno kruszonych fragmentów martwych koralowców, o średnicy nie większej niż 2 mm, który może zawierać również, między innymi, pozostałości otwornic, muszli mięczaków i skorupiaków oraz glony wapienn;

Fragmenty koralowców (włączając żwir i okruchy), to znaczy połamane, niezespojone, palczastokształtne fragmenty martwych koralowców oraz inne materiały o rozmiarach 2–30 mm (w dowolnym wymiarze).

(11) Handel okazami o kodzie źródłowym A jest dozowolony jedynie wówczas, gdy okazy objęte wymianą handlową posiadają cataphylls.

(12) Sztucznie rozmnożone okazy następujących mieszańców lub kultywarów nie podlegają przepisom niniejszego rozporządzenia:

Hatiora x graeseri

Schlumbergera x buckleyi

Schlumbergera russelliana x Schlumbergera truncata

Schlumbergera orssichiana x Schlumbergera truncata

Schlumbergera opuntioides x Schlumbergera truncata

Schlumbergera truncata (kultywary)

Cactaceae spp. kolorowe mutanty, którym brak chlorofilu, zaszczepione na następujących podkładkach: Harrisia„Jusbertii”, Hylocereus trigonus lub Hylocereus undatus

Opuntia microdasys (kultywary)

(13) Sztucznie rozmnożone mieszańce Cymbidium, Dendrobium, Phalaenopsis oraz Vanda nie są objęte przepisami niniejszego rozporządzenia, gdy okazy mogą zostać łatwo rozpoznane jako osobniki sztucznie rozmnażane i nie wykazują żadnych oznak pochodzenia ze środowiska naturalnego, takich jak uszkodzenia mechaniczne lub silne odwodnienie wynikające ze zbierania roślin, nieregularny wzrost, różnice w wymiarach i kształcie występujące w obrębie jednego taksonu lub jednej partii, glony lub inne organizmy przywierające do liści, oraz uszkodzenia przez owady lub inne szkodniki oraz

jeśli podlegają wysyłce w stanie niekwitnienia, rośliny przesyłane są w partiach składających się z indywidualnych pojemników (takich jak kartony, pudła, skrzynki lub pojedyncze szuflady pojemników CC), z których każdy zawiera co najmniej 20 okazów tego samego mieszańca; rośliny znajdujące się w jednym pojemniku muszą charakteryzować się wysokim stopniem jednolitości i być zdrowe. Wysyłanym partiom towarzyszy dokumentacja, np. faktura, która w jasny sposób wskazuje liczbę roślin każdego z mieszańców; lub

jeśli są przedmiotem obrotu w stanie kwitnienia, tj. z co najmniej jednym rozchylonym kwiatem na okazie, wówczas nie jest określona minimalna liczba okazów w przesyłce, lecz rośliny muszą być profesjonalnie przygotowane do sprzedaży detalicznej, np. oznakowane drukowanymi etykietami lub zapakowane w opakowania z nadrukiem, które wskazują nazwę handlową okazu i kraj, gdzie okaz zaopatrzono w etykietę i zapakowano. Oznaczenia te powinny być łatwo widoczne i umożliwiać szybką kontrolę.

Roślinom, które w jasny sposób nie kwalifikują się do objęcia ich zwolnieniem, muszą towarzyszyć odpowiednie dokumenty CITES.

(14) Sztucznie rozmnażane okazy kultywarów Cyclamen persicum nie podlegają przepisom niniejszego rozporządzenia. Jednakże zwolnienia nie stosuje się do takich okazów będących przedmiotem handlu jak bulwy w stanie przetrwalnikowym.

(15) Przepisy niniejszego rozporządzenia nie stosują się do sztucznie rozmnożonych mieszańców lub kultywarów Taxus cuspidata, żywych, w doniczkach lub innych małych pojemnikach, w partiach opatrzonych etykietą lub z towarzyszeniem dokumentu stwierdzającego nazwę taksonu lub taksonów oraz zawierającego tekst „sztucznie rozmnożone”.

ZAŁĄCZNIK II

Uchylone rozporządzenie i wykaz jego kolejnych zmian

Rozporządzenie Rady (WE) nr 338/97 (Dz.U. L 61 z 3.3.1997, s. 1)
Rozporządzenie Komisji (WE) nr 938/97 (Dz.U. L 140 z 30.5.1997, s. 1)
Rozporządzenie Komisji (WE) nr 2307/97 (Dz.U. L 325 z 27.11.1997, s. 1)
Rozporządzenie Komisji (WE) nr 2214/98 (Dz.U. L 279 z 16.10.1998, s. 3)
Rozporządzenie Komisji (WE) nr 1476/1999 (Dz.U. L 171 z 7.7.1999, s. 5)
Rozporządzenie Komisji (WE) nr 2724/2000 (Dz.U. L 320 z 18.12.2000, s. 1)
Rozporządzenie Komisji (WE) nr 1579/2001 (Dz.U. L 209 z 2.8.2001, s. 14)
Rozporządzenie Komisji (WE) nr 2476/2001 (Dz.U. L 334 z 18.12.2001, s. 3)
Rozporządzenie Komisji (WE) nr 1497/2003 (Dz.U. L 215 z 27.8.2003, s. 3)
Rozporządzenie (WE) nr 1882/2003 Parlamentu Europejskiego i Rady (Dz.U. L 284 z 31.10.2003, s. 1)	Wyłącznie art. 3 oraz załącznik III pkt 66
Rozporządzenie Komisji (WE) nr 834/2004 (Dz.U. L 127 z 29.4.2004, s. 40)
Rozporządzenie Komisji (WE) nr 1332/2005 (Dz.U. L 215 z 19.8.2005, s. 1)
Rozporządzenie Komisji (WE) nr 318/2008 (Dz.U. L 95 z 8.4.2008, s. 3)
Rozporządzenie Komisji (WE) nr 407/2009 (Dz.U. L 123 z 19.5.2009, s. 3)
Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 398/2009 (Dz.U. L 126 z 21.5.2009, s. 5) Rozporządzenie Komisji (UE) nr 709/2010 (Dz.U. L 212 z 12.8.2010, s. 1) Rozporządzenie Komisji (UE) nr 101/2012 (Dz.U. L 39 z 11.2.2012, s. 133)

ZAŁĄCZNIK III

TABELA KORELACJI

Rozporządzenie (WE) nr 338/97	Niniejsze rozporządzenie
Artykuł 1	Artykuł 1
Artykuł 2	Artykuł 2
Artykuł 3	Artykuł 3
Artykuł 4	Artykuł 4
Artykuł 5 ustęp 1-5	Artykuł 5 ustęp 1-5
Artykuł 5 ustęp 6 wyrażenie wprowadzające	Artykuł 5 ustęp 6 wyrażenie wprowadzające
Artykuł 5 ustęp 6 podpunkt (i)	Artykuł 5 ustęp 6 litera a)
Artykuł 5 ustęp 6 podpunkt (ii)	Artykuł 5 ustęp 6 litera b)
Artykuł 5 ustęp 7 litera a)	Artykuł 5 ustęp 7 akapit pierwszy
Artykuł 5 ustęp 7 litera b)	Artykuł 5 ustęp 7 akapit drugi
Artykuł 6 ustęp 1, 2 i 3	Artykuł 6 ustęp 1, 2 i 3
Artykuł 6 ustęp 4 litera a)	Artykuł 6(4) akapit pierwszy
Artykuł 6 ustęp 4 litera b)	Artykuł 6 ustęp 4 akapit drugi
Artykuł 7 ustęp 1 litera b) wyrażenie wprowadzające	Artykuł 7 ustęp 1 akapit drugi
Artykuł 7 ustęp 1 litera b) podpunkt (i)	Artykuł 7 ustęp 1 akapit trzeci litera b) podpunkt (i)
Artykuł 7 ustęp 1 litera b) podpunkt (ii)	Artykuł 7 ustęp 1 akapit trzeci litera b) podpunkt (ii)
Artykuł 7 ustęp 1 litera b) podpunkt (iii)	Artykuł 7 ustęp 1 akapit trzeci litera b) podpunkt (iii)
Artykuł 7 ustęp 1 litera c)	Artykuł 7 ustęp 1 akapit trzeci
Artykuł 7 ustęp 2 litera a)	Artykuł 7 ustęp 2 akapit pierwszy
Artykuł 7 ustęp 2 litera b)	Artykuł 7 ustęp 2 akapit drugi
Artykuł 7 ustęp 2 litera c)	Artykuł 7 ustęp 2 akapit trzeci
—	Artykuł 7 ustęp 2 akapit czwarty
Artykuł 7 ustęp 3	Artykuł 7 ustęp 3 akapit pierwszy
—	Artykuł 7 ustęp 3 akapit drugi
Artykuł 7 ustęp 4	Artykuł 7 ustęp 4 akapit pierwszy
—	Artykuł 7 ustęp 4 akapit drugi
Artykuł 8	Artykuł 8
Artykuł 9	Artykuł 9
Artykuł 10	Artykuł 10
Artykuł 11 ustęp 1	Artykuł 11 ustęp 1
Artykuł 11 ustęp 2 litera a)	Artykuł 11 ustęp 2 akapit pierwszy
Artykuł 11 ustęp 2 litera b)	Artykuł 11 ustęp 2 akapit drugi
Artykuł 11 ustęp 3, 4 i 5	Artykuł 11 ustęp 3, 4 i 5
Artykuł 12 ustęp 1, 2 i 3	Artykuł 12 ustęp 1, 2 i 3
Artykuł 12 ustęp 4	Artykuł 12 ustęp 4 akapit pierwszy
—	Artykuł 12 ustęp 4 akapit drugi
Artykuł 12 ustęp 5	Artykuł 12 ustęp 5
Artykuł 13 ustęp 1 litera a)	Artykuł 13 ustęp 1 akapit pierwszy
Artykuł 13 ustęp 1 litera b)	Artykuł 13 ustęp 1 akapit drugi
Artykuł 13 ustęp 2	Artykuł 13 ustęp 2
Artykuł 13 ustęp 3 litera a)	Artykuł 13 ustęp 3 akapit pierwszy
Artykuł 13 ustęp 3 litera b)	Artykuł 13 ustęp 3 akapit drugi
Artykuł 13 ustęp 3 litera c)	Artykuł 13 ustęp 3 akapit trzeci
Artykuł 14 ustęp 1 litera a)	Artykuł 14 ustęp 1 akapit pierwszy
Artykuł 14 ustęp 1 litera b)	Artykuł 14 ustęp 1 akapit drugi
Artykuł 14 ustęp 1 litera c)	Artykuł 14 ustęp 1 akapit trzeci
Artykuł 14 ustęp 2	Artykuł 14 ustęp 2
Artykuł 14 ustęp 3 litera a)	Artykuł 14 ustęp 3 akapit pierwszy
Artykuł 14 ustęp 3 litera b)	Artykuł 14 ustęp 3 akapit drugi
Artykuł 14 ustęp 3 litera c)	Artykuł 14 ustęp 3 akapit trzeci
Artykuł 15 ustęp 1, 2 i 3	Artykuł 15 ustęp 1, 2 i 3
Artykuł 15 ustęp 4 litera a)	Artykuł 15 ustęp 4 akapit pierwszy
Artykuł 15 ustęp 4 litera b)	Artykuł 15 ustęp 4 akapit drugi
Artykuł 15 ustęp 4 litera c)	Artykuł 15 ustęp 4 akapit trzeci
Artykuł 15 ustęp 4 litera d)	Artykuł 15 ustęp 4 akapit czwarty
Artykuł 15 ustęp 5 i 6	Artykuł 15 ustęp 5 i 6
Artykuł 16	Artykuł 16
Artykuł 17 ustęp 1	Artykuł 17 ustęp 1
Artykuł 17 ustęp 2 litera a)	Artykuł 17 ustęp 2
Artykuł 17 ustęp 2 litera b)	Artykuł 17 ustęp 3
Artykuł 18	Artykuł 21
Artykuł 19 ustęp 1 akapit pierwszy	—
Artykuł 19 ustęp 1 akapit drugi	—
Artykuł 19 ustęp 2	—
Artykuł 19 ustęp 3	Artykuł 18 ustęp 1
Artykuł 19 ustęp 4	Artykuł 18 ustęp 2
Artykuł 19 ustęp 5	Artykuł 18 ustęp 3
—	Artykuł 20
Artykuł 20	Artykuł 22
Artykuł 21	—
—	Artykuł 23
Artykuł 22	Artykuł 24
Załącznik	Załącznik I
—	Załącznik II
—	Załącznik III

22.12.2017

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 443/903

P7_TA(2014)0398

Uprawnienia do połowów i rekompensata finansowa przewidziane w Umowie o partnerstwie w sprawie połowów między UE a Seszelami ***

Rezolucja ustawodawcza Parlamentu Europejskiego z dnia 16 kwietnia 2014 r. w sprawie projektu decyzji Rady w sprawie zawarcia, w imieniu Unii Europejskiej, Protokołu ustalającego uprawnienia do połowów i rekompensatę finansową przewidziane w Umowie o partnerstwie w sprawie połowów między Unią Europejską a Republiką Seszeli (16651/2013 – C7-0020/2014 – 2013/0375(NLE))

(Zgoda)

(2017/C 443/74)

Parlament Europejski,

—	uwzględniając projekt decyzji Rady (16651/2013),

—	uwzględniając projekt Protokołu ustalającego uprawnienia do połowów i rekompensatę finansową przewidziane w Umowie o partnerstwie w sprawie połowów między Unią Europejską a Republiką Seszeli (16648/2013),

—	uwzględniając wniosek o wyrażenie zgody przedstawiony przez Radę na podstawie art. 43 oraz art. 218 ust. 6 akapit drugi lit. a) i ust. 7 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej (C7-0020/2014),

—	uwzględniając wniosek dotyczący rozporządzenia Rady w sprawie przydziału uprawnień do połowów na mocy protokołu do Umowy o partnerstwie w sprawie połowów między Wspólnotą Europejską a Republiką Seszeli (COM(2013)0765),

—

uwzględniając wniosek dotyczący decyzji Rady w sprawie podpisania, w imieniu Unii Europejskiej, i tymczasowego stosowania protokołu ustalającego uprawnienia do połowów i rekompensatę finansową przewidziane w Umowie o partnerstwie w sprawie połowów między Wspólnotą Europejską a Republiką Seszeli (COM(2013)0766),

—	uwzględniając art. 81 ust. 1 pierwszy i trzeci akapit, art. 81 ust. 2 i art. 90 ust. 7 Regulaminu,

—	uwzględniając zalecenie Komisji Rybołówstwa oraz opinię Komisji Budżetowej (A7-0201/2014),

wyraża zgodę na zawarcie protokołu;

zwraca się do Komisji o przekazanie Parlamentowi istotnych informacji dotyczących wspólnych zebrań naukowych przewidzianych w art. 4 umowy o partnerstwie oraz konsultacji w ramach wspólnego komitetu, o którym mowa w art. 9 umowy o partnerstwie, w szczególności odpowiednich protokołów i wniosków oraz sprawozdania rocznego z praktycznego wykonania programu wieloletniego wsparcia sektorowego przewidzianego w art. 3 protokołu;

postuluje, aby przedstawiciele Komisji Rybołówstwa Parlamentu uczestniczyli w charakterze obserwatorów w posiedzeniach wspólnego komitetu, o którym mowa w art. 9 umowy o partnerstwie;

zwraca się do Komisji o przekazanie Parlamentowi i Radzie – w ostatnim roku obowiązywania protokołu i przed podjęciem negocjacji mających na celu przedłużenie jego obowiązywania – sprawozdania z oceny ex post jego wdrożenia, zawierającego analizę stopnia wykorzystania uprawnień do połowów oraz ocenę opłacalności protokołu, wraz ze sprawozdaniem na temat ewentualnych przeszkód dla połowów oraz szkód poniesionych przez flotę unijną podczas połowów w wyłącznej strefie ekonomicznej Seszeli, spowodowanych działalnością piracką w tym regionie Oceanu Indyjskiego;

zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania stanowiska Parlamentu Radzie i Komisji, jak również rządom i parlamentom państw członkowskich oraz parlamentowi Republiki Seszeli.

22.12.2017

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 443/904

P7_TA(2014)0399

Uprawnienia do połowów i rekompensata finansowa przewidziane w umowie o partnerstwie w sektorze rybołówstwa UE-Komory ***

Rezolucja ustawodawcza Parlamentu Europejskiego z dnia 16 kwietnia 2014 r. w sprawie projektu decyzji Rady dotyczącej zawarcia w imieniu Unii Europejskiej Protokołu między Unią Europejską a Związkiem Komorów ustalającego uprawnienia do połowów i rekompensatę finansową przewidziane w obowiązującej Strony umowie o partnerstwie w sektorze rybołówstwa (16130/2013 – C7-0011/2014 – 2013/0388(NLE))

(Zgoda)

(2017/C 443/75)

Parlament Europejski,

—	uwzględniając projekt decyzji Rady (16130/2013),

—	uwzględniając projekt protokołu uzgodnionego pomiędzy Unią Europejską a Związkiem Komorów ustalającego uprawnienia do połowów i rekompensatę finansową przewidziane w obowiązującej Strony umowie o partnerstwie w sprawie połowów (16127/2013),

—	uwzględniając wniosek o wyrażenie zgody przedstawiony przez Radę na podstawie art. 43 oraz art. 218 ust. 6 akapit drugi lit. a) oraz ust. 7 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej (C7-0011/2014),

—	uwzględniając art. 81 ust. 1 pierwszy i trzeci akapit, art. 81 ust. 2 oraz art 90 ust. 7 Regulaminu

—	uwzględniając sprawozdanie Komisji Rybołówstwa oraz opinię Komisji Budżetowej (A7-0177/2014),

wyraża zgodę na podpisanie protokołu;

wzywa Komisję do przedłożenia Parlamentowi protokołu i wniosków z posiedzeń wspólnego komitetu odpowiedzialnego za kontrolę wykonania, interpretacji oraz stosowania umowy, jak przewidziano w art. 9 umowy, oraz oceny postępów w wykonaniu wieloletniego programu sektorowego, jak przewidziano w art. 3 protokołu; wzywa Komisję do ułatwienia udziału przedstawicieli Parlamentu, w charakterze obserwatorów, w posiedzeniach wspólnego komitetu; wzywa Komisję do przedłożenia Parlamentowi i Radzie, w ciągu ostatniego roku stosowania protokołu oraz przed rozpoczęciem negocjacji w sprawie jego odnowienia, pełnego sprawozdania z jego realizacji, bez zbędnego ograniczania dostępu do tego dokumentu;

wzywa Radę i Komisję, aby – działając w granicach swoich uprawnień – niezwłocznie i w pełni informowały Parlament na wszystkich etapach procedur związanych z nowym protokołem i jego odnowieniem na mocy art. 13 ust. 2 Traktatu o Unii Europejskiej oraz art. 218 ust. 10 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej;

zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania stanowiska Parlamentu Radzie i Komisji, jak również rządom i parlamentom państw członkowskich oraz Związku Komorów.

22.12.2017

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 443/905

P7_TA(2014)0400

Uprawnienia do połowów i rekompensata finansowa przewidziane w umowie o partnerstwie w sprawie połowów UE-Madagaskar ***

Rezolucja ustawodawcza Parlamentu Europejskiego z dnia 16 kwietnia 2014 r. w sprawie projektu decyzji Rady w sprawie zawarcia Protokołu uzgodnionego między Unią Europejską a Republiką Madagaskaru ustalającego uprawnienia do połowów i rekompensatę finansową przewidziane w obowiązującej Strony umowie o partnerstwie w sprawie połowów (14164/1/2012 – C7-0408/2012 – 2012/0238(NLE))

(Zgoda)

(2017/C 443/76)

Parlament Europejski,

—	uwzględniając projekt decyzji Rady (14164/1/2012),

—	uwzględniając projekt protokołu uzgodnionego pomiędzy Unią Europejską a Republiką Madagaskaru ustalającego uprawnienia do połowów i rekompensatę finansową przewidziane w obowiązującej Strony umowie o partnerstwie w sprawie połowów (14159/2012),

—	uwzględniając wniosek o wyrażenie zgody przedstawiony przez Radę na podstawie art. 43 ust. 2 oraz art. 218 ust. 6 akapit drugi lit. a) Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej (C7-0408/2012),

—	uwzględniając art. 81 ust. 1 akapit pierwszy i trzeci, art. 81 ust. 2 oraz art. 90 ust. 7 Regulaminu,

—	uwzględniając zalecenie Komisji Rybołówstwa oraz opinie Komisji Rozwoju i Komisji Budżetowej (A7–0178/2014),

wyraża zgodę na zawarcie protokołu,

zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania stanowiska Parlamentu Radzie i Komisji, jak również rządom i parlamentom państw członkowskich oraz Republiki Madagaskaru.

22.12.2017

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 443/906

P7_TA(2014)0401

Umowa ramowa między UE a Republiką Korei w zakresie kwestii dotyczących readmisji ***

Rezolucja ustawodawcza Parlamentu Europejskiego z dnia 16 kwietnia 2014 r. w sprawie projektu decyzji Rady w sprawie zawarcia Umowy ramowej między Unią Europejską i jej państwami członkowskimi, z jednej strony, a Republiką Korei, z drugiej strony, w odniesieniu do kwestii związanych z readmisją (05290/2014 – C7-0046/2014 – 2013/0267A(NLE))

(Zgoda)

(2017/C 443/77)

Parlament Europejski,

—	uwzględniając projekt decyzji Rady (05290/2014),

—	uwzględniając projekt umowy ramowej między Unią Europejską i jej państwami członkowskimi a Republiką Korei (06151/2010),

—	uwzględniając wniosek o wyrażenie zgody przedstawiony przez Radę na mocy art. 79 ust. 3 oraz art. 218 ust. 6 akapit drugi lit. a) Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej (C7–0046/2014),

—	uwzględniając art. 81 ust. 1 akapit pierwszy i trzeci oraz art. 81 ust. 2 i art. 90 ust. 7 Regulaminu,

—	uwzględniając zalecenie Komisji Wolności Obywatelskich, Sprawiedliwości i Spraw Wewnętrznych (A7-0267/2014),

udziela zgody na zawarcie ww. umowy;

zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania stanowiska Parlamentu Radzie, Komisji oraz rządom i parlamentom państw członkowskich oraz Republiki Korei.

22.12.2017

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 443/907

P7_TA(2014)0402

Umowa ramowa między UE a Republiką Korei z wyjątkiem kwestii dotyczących readmisji ***

Rezolucja ustawodawcza Parlamentu Europejskiego z dnia 16 kwietnia 2014 r. w sprawie projektu decyzji Rady w sprawie zawarcia Umowy ramowej między Unią Europejską i jej państwami członkowskimi z jednej strony a Republiką Korei z drugiej strony, z wyjątkiem kwestii związanych z readmisją (05287/2014 – C7-0044/2014 – 2013/0267B(NLE))

(Zgoda)

(2017/C 443/78)

Parlament Europejski,

—	uwzględniając projekt decyzji Rady (05287/2014),

—	uwzględniając Umowę ramową między Unią Europejską i jej państwami członkowskimi, z jednej strony, a Republiką Korei, z drugiej strony (06151/2010),

—	uwzględniając wniosek o wyrażenie zgody przedstawiony przez Radę na mocy art. 91, art. 100, art. 191 ust. 4, art. 207, art. 212 oraz art. 218 ust. 6 akapit drugi lit. a) Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej (C7-0044/2014),

—	uwzględniając art. 81 ust. 1 akapit pierwszy i trzeci, art. 81 ust. 2 oraz art. 90 ust. 7 Regulaminu,

—	uwzględniając zalecenie Komisji Spraw Zagranicznych oraz opinię Komisji Handlu Międzynarodowego (A7–0265/2014),

wyraża zgodę na zawarcie umowy;

zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania stanowiska Parlamentu Radzie i Komisji, jak również rządom i parlamentom państw członkowskich oraz Republiki Korei.

22.12.2017

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 443/908

P7_TA(2014)0403

Układ o stabilizacji i stowarzyszeniu pomiędzy Wspólnotą Europejską a Czarnogórą (protokół uwzględniający przystąpienie Chorwacji) ***

Rezolucja ustawodawcza Parlamentu Europejskiego z dnia 16 kwietnia 2014 r. w sprawie projektu decyzji Rady w sprawie zawarcia protokołu do Układu o stabilizacji i stowarzyszeniu pomiędzy Wspólnotami Europejskimi i ich państwami członkowskimi, z jednej strony, a Republiką Czarnogóry, z drugiej strony, w celu uwzględnienia przystąpienia Republiki Chorwacji do Unii Europejskiej (14187/2013 – C7-0007/2014 – 2013/0262(NLE))

(Zgoda)

(2017/C 443/79)

Parlament Europejski,

—	uwzględniając projekt decyzji Rady (14187/2013),

—	uwzględniając Protokół do Układu o stabilizacji i stowarzyszeniu pomiędzy Wspólnotami Europejskimi i ich państwami członkowskimi, z jednej strony, a Republiką Czarnogóry, z drugiej strony, w celu uwzględnienia przystąpienia Republiki Chorwacji do Unii Europejskiej (14190/2013),

—	uwzględniając wniosek o wyrażenie zgody przedstawiony przez Radę zgodnie z art. 217 w związku z art. 218 ust. 6 akapit drugi lit. a) pkt (i) oraz art. 218 ust. 8 akapit drugi Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej (C7-0007/2014),

—	uwzględniając art. 81 ust. 1 akapity pierwszy i trzeci oraz ust. 2, a także art. 90 ust. 7 Regulaminu,

—	uwzględniając zalecenie Komisji Spraw Zagranicznych (A7-0192/2014),

wyraża zgodę na zawarcie protokołu;

zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania stanowiska Parlamentu Radzie i Komisji, jak również rządom i parlamentom państw członkowskich oraz Republiki Czarnogóry.

22.12.2017

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 443/909

P7_TA(2014)0404

Umowa ramowa między Unią Europejską a Gruzją dotycząca ogólnych zasad uczestnictwa Gruzji w programach unijnych ***

Rezolucja ustawodawcza Parlamentu Europejskiego z dnia 16 kwietnia 2014 r. w sprawie projektu decyzji Rady dotyczącej zawarcia Protokołu do Umowy o partnerstwie i współpracy między Wspólnotami Europejskimi i ich państwami członkowskimi, z jednej strony, a Gruzją, z drugiej strony, w sprawie umowy ramowej między Unią Europejską a Gruzją dotyczącej ogólnych zasad uczestnictwa Gruzji w programach unijnych (16612/2013 – C7-0486/2013 – 2013/0257(NLE))

(Zgoda)

(2017/C 443/80)

Parlament Europejski,

—	uwzględniając projekt decyzji Rady (16612/2013),

—

uwzględniając Protokół do Umowy o partnerstwie i współpracy między Wspólnotami Europejskimi i ich państwami członkowskimi, z jednej strony, a Gruzją, z drugiej strony, w sprawie umowy ramowej między Unią Europejską a Gruzją dotyczącej ogólnych zasad udziału Gruzji w programach unijnych (16613/2013),

—	uwzględniając wniosek o wyrażenie zgody przedstawiony przez Radę na mocy art. 212 oraz art. 218 ust. 6 akapit drugi lit. a) Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej (C7-0486/2013),

—	uwzględniając art. 81 ust. 1 pierwszy i trzeci akapit, art. 81 ust. 2 oraz art.90 ust 7 Regulaminu,

—	uwzględniając zalecenie Komisji Spraw Zagranicznych (A7-0191/2014),

wyraża zgodę na zawarcie Protokołu,

zobowiązuje swego przewodniczącego do przekazania stanowiska Parlamentu Radzie i Komisji, jak również rządom i parlamentom państw członkowskich oraz rządowi i parlamentowi Gruzji.

22.12.2017

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 443/910

P7_TA(2014)0405

Zezwolenie dla Portugalii na stosowanie obniżonej stawki akcyzy w autonomicznych regionionach Madery i Azorów na niektóre napoje alkoholowe *

Rezolucja ustawodawcza Parlamentu Europejskiego z dnia 16 kwietnia 2014 r. w sprawie wniosku dotyczącego decyzji Rady zezwalającej Portugalii na stosowanie obniżonej stawki akcyzy w autonomicznym regionie Madery na lokalnie produkowane i spożywane likiery i rum oraz w autonomicznym regionie Azorów na lokalnie produkowane i spożywane likiery i okowitę (COM(2014)0117 – C7-0104/2014 – 2014/0064(CNS))

(Specjalna procedura ustawodawcza – konsultacja)

(2017/C 443/81)

Parlament Europejski,

—	uwzględniając wniosek Komisji przedstawiony Radzie (COM(2014)0117),

—	uwzględniając art. 349 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej, na mocy którego Rada skonsultowała się z Parlamentem (C7-0104/2014),

—	uwzględniając art. 55 oraz art. 46 ust. 1 Regulaminu,

—	uwzględniając sprawozdanie Komisji Rozwoju Regionalnego (A7-0262/2014),

zatwierdza wniosek Komisji;

zwraca się do Rady o poinformowanie go w przypadku uznania za stosowne odejścia od tekstu przyjętego przez Parlament;

zwraca się do Rady o ponowne skonsultowanie się z Parlamentem w przypadku uznania za stosowne wprowadzenia znaczących zmian do tekstu przyjętego przez Parlament;

zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania stanowiska Parlamentu Radzie i Komisji, a także parlamentom narodowym.

22.12.2017

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 443/911

P7_TA(2014)0406

Podatek AIEM stosowany na Wyspach Kanaryjskich *

Rezolucja ustawodawcza Parlamentu Europejskiego z dnia 16 kwietnia 2014 r. w sprawie wniosku dotyczącego decyzji Rady w sprawie stosowania podatku AIEM na Wyspach Kanaryjskich (COM(2014)0171 – C7-0106/2014 – 2014/0093(CNS))

(Specjalna procedura ustawodawcza – konsultacja)

(2017/C 443/82)

Parlament Europejski,

—	uwzględniając wniosek Komisji przedstawiony Radzie (COM(2014)0171),

—	uwzględniając art. 349 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej, na mocy którego Rada skonsultowała się z Parlamentem (C7-0106/2014),

—	uwzględniając art. 55 oraz art. 46 ust. 1 Regulaminu,

—	uwzględniając sprawozdanie Komisji Rozwoju Regionalnego (A7-0263/2014),

zatwierdza wniosek Komisji;

zwraca się do Rady o poinformowanie go w przypadku uznania za stosowne odejścia od tekstu przyjętego przez Parlament;

zwraca się do Rady o ponowne skonsultowanie się z Parlamentem w przypadku uznania za stosowne wprowadzenia znaczących zmian do tekstu przyjętego przez Parlament;

zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania stanowiska Parlamentu Radzie i Komisji, a także parlamentom narodowym.

22.12.2017

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 443/912

P7_TA(2014)0407

Zmiana okresu stosowania decyzji Rady 2004/162/WE dotyczącej systemu opłat za dokowanie we francuskich departamentach zamorskich *

Rezolucja ustawodawcza Parlamentu Europejskiego z dnia 16 kwietnia 2014 r. w sprawie wniosku dotyczącego decyzji Rady zmieniającej decyzję 2004/162/WE dotyczącą systemu opłat za dokowanie we francuskich departamentach zamorskich w odniesieniu do okresu jej stosowania (COM(2014)0181 – C7-0129/2014 – 2014/0101(CNS))

(Specjalna procedura ustawodawcza – konsultacja)

(2017/C 443/83)

Parlament Europejski,

—	uwzględniając wniosek Komisji przedstawiony Radzie (COM(2014)0181),

—	uwzględniając art. 349 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej, na mocy którego Rada skonsultowała się z Parlamentem (C7-0129/2014),

—	uwzględniając art. 55 oraz art. 46 ust. 1 Regulaminu,

—	uwzględniając sprawozdanie Komisji Rozwoju Regionalnego (A7-0264/2014),

zatwierdza wniosek Komisji;

zwraca się do Rady o poinformowanie go w przypadku uznania za stosowne odejścia od tekstu przyjętego przez Parlament;

zwraca się do Rady o ponowne skonsultowanie się z Parlamentem w przypadku uznania za stosowne wprowadzenia znaczących zmian do tekstu przyjętego przez Parlament;

zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania stanowiska Parlamentu Radzie i Komisji, a także parlamentom narodowym.

22.12.2017

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 443/913

P7_TA(2014)0411

Projekt budżetu korygującego nr 1/2014 – korekty techniczne dotyczące Europejskiego Funduszu Inwestycyjnego, Horyzontu 2020 oraz wspólnego przedsięwzięcia Shift2Rail

Rezolucja Parlamentu Europejskiego z dnia 16 kwietnia 2014 r. w sprawie stanowiska Rady dotyczącego projektu budżetu korygującego Unii Europejskiej nr 1/2014 na rok budżetowy 2014, sekcja 3 – Komisja (08219/2014 – C7-0146/2014 – 2014/2018(BUD))

(2017/C 443/84)

Parlament Europejski,

—	uwzględniając art. 314 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej i art. 106a Traktatu ustanawiającego Europejską Wspólnotę Energii Atomowej,

—	uwzględniając rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE, Euratom) nr 966/2012 z dnia 25 października 2012 r. w sprawie zasad finansowych mających zastosowanie do budżetu ogólnego Unii oraz uchylające rozporządzenie Rady (WE, Euratom) nr 1605/2002 (1), w szczególności jego art. 41,

—	uwzględniając budżet ogólny Unii Europejskiej na rok budżetowy 2014, w formie przyjętej ostatecznie w dniu 20 listopada 2013 r. (2),

—	uwzględniając Porozumienie międzyinstytucjonalne z dnia 2 grudnia 2013 r. pomiędzy Parlamentem Europejskim, Radą i Komisją w sprawie dyscypliny budżetowej, współpracy w kwestiach budżetowych i należytego zarządzania finansami (3),

—	uwzględniając rozporządzenie Rady (UE, Euratom) nr 1311/2013 z dnia 2 grudnia 2013 r. określające wieloletnie ramy finansowe na lata 2014–2020 (4),

—	uwzględniając wniosek w sprawie decyzji Parlamentu Europejskiego i Rady w sprawie udziału Unii Europejskiej w podwyższeniu kapitału Europejskiego Funduszu Inwestycyjnego (COM(2014)0066),

—	uwzględniając wniosek w sprawie rozporządzenia Rady ustanawiającego wspólne przedsiębiorstwo Shift2Rail (COM(2013)0922),

—	uwzględniając projekt budżetu korygującego nr 1/2014 przyjęty przez Komisję dnia 11 lutego 2014 r. (COM(2014)0078),

—	uwzględniając stanowisko dotyczące projektu budżetu korygującego nr 1/2014 przyjęte przez Radę dnia 9 kwietnia 2014 r. i przekazane Parlamentowi Europejskiemu dnia 10 kwietnia 2014 r. (08219/2014 – C7-0146/2014),

—	uwzględniając art. 75b i 75e Regulaminu,

—	uwzględniając sprawozdanie Komisji Budżetowej (A7–0276/2014),

mając na uwadze, że projekt budżetu korygującego nr 1/2014 dotyczy szeregu technicznych dostosowań, które są niezbędne do wykonania budżetu na 2014 r., zgodnie z najnowszymi aktami ustawodawczymi, a zwłaszcza dostosowań niezbędnych do wdrożenia zaproponowanego podwyższenia kapitału Europejskiego Funduszu Inwestycyjnego (EFI), zmian wynikających z podstawy prawnej programu „Horyzont 2020” przyjętej po formalnym przyjęciu budżetu na 2014 r. oraz dostosowań związanych z utworzeniem struktury budżetowej dla zaproponowanego wspólnego przedsiębiorstwa Shift2Rail;

B.	mając na uwadze, że podwyższenie kapitału własnego EFI przyczyni się do poprawienia dostępu małych i średnich przedsiębiorstw do finansowania za pośrednictwem programów COSME i „Horyzont 2020”;

C.	mając na uwadze, że zmiany w nomenklaturze programu „Horyzont 2020” są konieczne, aby dostosować ją do przepisów podstawy prawnej przyjętej w grudniu 2013 r.;

D.	mając na uwadze, że stworzenie odpowiedniej struktury budżetowej dla wspólnego przedsiębiorstwa Shift2Rail jest niezbędne i że uczyniono już to w odniesieniu do innych wspólnych przedsiębiorstw podczas procedury budżetowej dotyczącej roku 2014;

E.	mając na uwadze, że projekt budżetu korygującego nr 1/2014 służy formalnemu wprowadzeniu tej korekty do budżetu na rok 2014;

F.	mając na uwadze, że proponowane zmiany przedstawione są jako niemające wpływu na budżet i nie zmieniają one ogólnego poziomu wydatków w 2014 r.;

przypomina, że w programie prac dla działalności objętej pozycją budżetową 08 02 04 01 „Nauka dla społeczeństwa i ze społeczeństwem” wskazano zobowiązania w wysokości około 53 mln EUR w 2014 r., podczas gdy w projekcie budżetu korygującego nr 1/2014 nie proponuje się przyznania żadnych środków w tej pozycji; przypomina Komisji o podjętym podczas posiedzenia trójstronnego w sprawie budżetu w dniu 2 kwietnia 2014 r. zobowiązaniu do natychmiastowego dokonania wewnętrznego przesunięcia do pozycji 08 02 04 01 „Nauka dla społeczeństwa i ze społeczeństwem”, aby zapewnić sprawne rozpoczęcie tej działalności zgodnie z programem prac i podstawą prawną;

przyjmuje do wiadomości przedłożony przez Komisję projekt budżetu korygującego nr 1/2014 oraz stanowisko Rady dotyczące tego projektu;

zatwierdza stanowisko Rady dotyczące projektu budżetu korygującego nr 1/2014;

zobowiązuje swojego przewodniczącego do ogłoszenia, że budżet korygujący nr 1/2014 został ostatecznie przyjęty, oraz do zarządzenia jego publikacji w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej;

zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji Radzie i Komisji oraz parlamentom narodowym.

(1) Dz.U. L 298 z 26.10.2012, s. 1.

(2) Dz.U. L 51 z 20.2.2014.

(3) Dz.U. C 373 z 20.12.2013, s.1.

(4) Dz.U. L 347 z 20.12.2013, s. 884.

22.12.2017

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 443/915

P7_TA(2014)0412

Wprowadzenie ograniczeń odnoszących się do poziomu hałasu w portach lotniczych Unii ***II

Rezolucja ustawodawcza Parlamentu Europejskiego z dnia 16 kwietnia 2014 r. w sprawie stanowiska Rady w pierwszym czytaniu w sprawie przyjęcia rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady w sprawie ustanowienia zasad i procedur w odniesieniu do wprowadzenia ograniczeń działalności odnoszących się do poziomu hałasu w portach lotniczych Unii w ramach zrównoważonego podejścia oraz uchylającego dyrektywę 2002/30/WE (05560/2/2014 – C7-0133/2014– 2011/0398(COD))

(Zwykła procedura ustawodawcza: drugie czytanie)

(2017/C 443/85)

Parlament Europejski,

—	uwzględniając stanowisko Rady przyjęte w pierwszym czytaniu (05560/2/2014 – C7-0133/2014),

—

uwzględniając uzasadnione opinie przedstawione – na mocy Protokołu (nr 2) w sprawie stosowania zasad pomocniczości i proporcjonalności – przez francuski Senat, niemiecki Bundesrat i holenderską Izbę Reprezentantów, w których stwierdzono, że projekt aktu ustawodawczego nie jest zgodny z zasadą pomocniczości,

—	uwzględniając opinię Europejskiego Komitetu Ekonomiczno-Społecznego z dnia 28 marca 2012 r. (1),

—	uwzględniając opinię Komitetu Regionów z dnia 19 lipca 2012 r. (2),

—	uwzględniając swoje stanowisko przyjęte w pierwszym czytaniu (3) dotyczące wniosku Komisji przedstawionego Parlamentowi Europejskiemu i Radzie (COM(2011)0828),

—	uwzględniając art. 294 ust. 7 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej,

—	uwzględniając art. 72 Regulaminu,

—	uwzględniając zalecenie do drugiego czytania przedstawione przez Komisję Transportu i Turystyki (A7-0274/2014),

zatwierdza stanowisko Rady przyjęte w pierwszym czytaniu;

przyjmuje do wiadomości oświadczenie Komisji załączone do niniejszej rezolucji;

stwierdza, że akt ustawodawczy zostaje przyjęty zgodnie ze stanowiskiem Rady;

zobowiązuje swojego przewodniczącego do podpisania wraz z przewodniczącym Rady aktu ustawodawczego, zgodnie z art. 297 ust. 1 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej;

zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania stanowiska Parlamentu Radzie i Komisji, a także parlamentom narodowym.

(1) Dz.U. C 181 z 21.6.2012, s. 173.

(2) Dz.U. C 277 z 13.9.2012, s. 110.

(3) Teksty przyjęte dnia 12.12.2012, P7_TA(2012)0496.

ZAŁĄCZNIK DO REZOLUCJI USTAWODAWCZEJ

Oświadczenie Komisji w sprawie zmiany dyrektywy 2002/49/WE

Komisja omawia z państwami członkowskimi załącznik II do dyrektywy 2002/49/WE (metody obliczania hałasu), mając na celu jego przyjęcie w najbliższych miesiącach.

Opierając się na pracach, które Światowa Organizacja Zdrowia prowadzi obecnie nad metodami oceniania wpływu hałasu na zdrowie, Komisja zamierza zmienić załącznik III do dyrektywy 2002/49/WE (ocena wpływu na zdrowie, krzywe dawka – reakcja).

22.12.2017

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 443/917

P7_TA(2014)0413

Działanie Unii na rzecz Europejskich Stolic Kultury na lata 2020–2033 ***II

Rezolucja ustawodawcza Parlamentu Europejskiego z dnia 16 kwietnia 2014 r. dotyczące stanowiska Rady w pierwszym czytaniu w celu przyjęcia decyzji Parlamentu Europejskiego i Rady ustanawiającej działanie Unii na rzecz Europejskich Stolic Kultury na lata 2020–2033 i uchylającej decyzję nr 1622/2006/WE (05793/1/2014 – C7-0132/2014 – 2012/0199(COD))

(Zwykła procedura ustawodawcza: drugie czytanie)

(2017/C 443/86)

Parlament Europejski,

—	uwzględniając stanowisko Rady przyjęte w pierwszym czytaniu (05793/1/2014 – C7-0132/2014),

—	uwzględniając opinie Komitetu Regionów z dni 15 lutego 2012 r. (1) oraz 30 listopada 2012 r. (2),

—	uwzględniając swoje stanowisko przyjęte w pierwszym czytaniu (3) dotyczące wniosku Komisji przedstawionego Parlamentowi Europejskiemu i Radzie (COM(2012)0407),

—	uwzględniając art. 294 ust. 7 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej,

—	uwzględniając art.72 Regulaminu,

—	uwzględniając zalecenie do drugiego czytania przedstawione przez Komisję Kultury i Edukacji (A7-0275/2014),

zatwierdza stanowisko Rady przyjęte w pierwszym czytaniu;

stwierdza, że akt ustawodawczy zostaje przyjęty zgodnie ze stanowiskiem Rady;

zobowiązuje swojego przewodniczącego do podpisania wraz z przewodniczącym Rady aktu ustawodawczego, zgodnie z art. 297 ust. 1 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej;

zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania stanowiska Parlamentu Radzie i Komisji, a także parlamentom narodowym.

(1) Dz.U. C 113 z 18.4.2012, s. 17.

(2) Dz.U. C 17 z 19.1.2013, s. 97.

(3) Teksty przyjęte dnia 12.12.2013, P7_TA(2013)0590.

22.12.2017

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 443/918

P7_TA(2014)0414

Przypadkowe odłowy waleni ***II

Rezolucja ustawodawcza Parlamentu Europejskiego z dnia 16 kwietnia 2014 r. w sprawie stanowiska Rady w pierwszym czytaniu w celu przyjęcia rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady zmieniającego rozporządzenie Rady (WE) nr 812/2004 ustanawiające środki dotyczące przypadkowych odłowów waleni na łowiskach (06103/1/2014 – C7-0100/2014 – 2012/0216(COD))

(Zwykła procedura ustawodawcza: drugie czytanie)

(2017/C 443/87)

Parlament Europejski,

—	uwzględniając stanowisko Rady w pierwszym czytaniu (06103/1/2014 – C7-0100/2014),

—	uwzględniając opinię Europejskiego Komitetu Ekonomiczno-Społecznego z dnia 14 listopada 2012 r. (1),

—	uwzględniając swoje stanowisko przyjęte w pierwszym czytaniu (2) w sprawie wniosku Komisji przedstawionego Parlamentowi Europejskiemu i Radzie (COM(2012)0447),

—	uwzględniając art. 294 ust. 7 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej,

—	uwzględniając art. 72 Regulaminu,

—	uwzględniając zalecenie do drugiego czytania przedstawione przez Komisję Rybołówstwa (A7-0272/2014),

zatwierdza stanowisko Rady przyjęte w pierwszym czytaniu;

stwierdza, że akt prawny zostaje przyjęty zgodnie ze stanowiskiem Rady;

zobowiązuje swojego przewodniczącego do podpisania aktu wraz z przewodniczącym Rady, zgodnie z art. 297 ust. 1 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej;

zobowiązuje swojego sekretarza generalnego do podpisania aktu, po sprawdzeniu, czy wszystkie procedury zostały prawidłowo zakończone, oraz do przygotowania jego publikacji w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej w porozumieniu z sekretarzem generalnym Rady;

zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania stanowiska Parlamentu Radzie i Komisji, a także parlamentom narodowym.

(1) Dz.U. C 11 z 15.1.2013, s. 85.

(2) Teksty przyjęte, 16.4.2013, P7_TA(2013)0104.

22.12.2017

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 443/919

P7_TA(2014)0415

Delegowanie pracowników w ramach świadczenia usług ***I

Rezolucja ustawodawcza Parlamentu Europejskiego z dnia 16 kwietnia 2014 r. w sprawie wniosku dotyczącego dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady w sprawie egzekwowania dyrektywy 96/71/WE dotyczącej delegowania pracowników w ramach świadczenia usług (COM(2012)0131 – C7-0086/2012 – 2012/0061(COD))

(Zwykła procedura ustawodawcza: pierwsze czytanie)

(2017/C 443/88)

Parlament Europejski,

—	uwzględniając wniosek Komisji przedstawiony Parlamentowi Europejskiemu i Radzie (COM(2012)0131),

—	uwzględniając art. 294 ust. 2, art. 53 ust. 1 oraz art. 62 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej, zgodnie z którymi Komisja przedstawiła wniosek Parlamentowi (C7-0086/2012),

—	uwzględniając art. 294 ust. 3 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej,

—	uwzględniając opinię Europejskiego Komitetu Ekonomiczno-Społecznego z dnia 19 września 2012 r. (1),

—	uwzględniając opinię Komitetu Regionów z dnia 29 listopada 2012 r. (2),

—	uwzględniając zobowiązanie złożone przez przedstawiciela Rady w piśmie z dnia 5 marca 2014 r. do przyjęcia stanowiska Parlamentu zgodnie z art. 294 ust. 4 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej,

—	uwzględniając art.55 Regulaminu,

—	uwzględniając sprawozdanie Komisji Zatrudnienia i Spraw Socjalnych oraz opinie Komisji Rynku Wewnętrznego i Ochrony Konsumentów, jak również Komisji Prawnej (A7-0249/2013),

przyjmuje poniższe stanowisko w pierwszym czytaniu;

zatwierdza wspólne oświadczenie Parlamentu, Rady i Komisji załączone do niniejszej rezolucji;

zwraca się do Komisji o ponowne przekazanie mu sprawy, jeśli uzna ona za stosowne wprowadzić znaczące zmiany do swojego wniosku lub zastąpić go innym tekstem;

zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania stanowiska Parlamentu Radzie i Komisji, a także parlamentom narodowym.

(1) Dz.U. C 351 z 15.11.2012, s. 61.

(2) Dz.U. C 17 z 19.1.2013, s. 67.

P7_TC1-COD(2012)0061

Stanowisko Parlamentu Europejskiego przyjęte w pierwszym czytaniu w dniu 16 kwietnia 2014 r. w celu przyjęcia dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2014/…/UE w sprawie egzekwowania dyrektywy 96/71/WE dotyczącej delegowania pracowników w ramach świadczenia usług, zmieniającej rozporządzenie (UE) nr 1024/2012 w sprawie współpracy administracyjnej za pośrednictwem systemu wymiany informacji na rynku wewnętrznym („rozporządzenie w sprawie IMI”)

(Jako że pomiędzy Parlamentem i Radą osiągnięte zostało porozumienie, stanowisko Parlamentu odpowiada ostatecznej wersji aktu prawnego, dyrektywy 2014/67/UE.)

ZAŁĄCZNIK DO REZOLUCJI USTAWODAWCZEJ

Oświadczenie Parlamentu Europejskiego, Rady i Komisji odnośnie do art. 4 ust. 3 lit. g)

Fakt, czy stanowisko, do którego delegowany pracownik zostaje czasowo przydzielony w celu wykonywania swojej pracy w ramach świadczenia usług, było zajmowane przez tego samego lub innego pracownika (delegowanego) w jakichkolwiek innych poprzednich okresach stanowi tylko jeden z możliwych elementów, które należy uwzględnić przy dokonywaniu całościowej oceny sytuacji faktycznej w przypadku wątpliwości.

Sam fakt, że może to być jeden z elementów, w żaden sposób nie powinien być interpretowany jako wprowadzający zakaz ewentualnego zastąpienia pracownika delegowanego innym pracownikiem delegowanym lub utrudniający możliwość takiego zastąpienia, które może być właściwe w szczególności dla usług świadczonych sezonowo, cyklicznie lub powtarzalnie.

22.12.2017

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 443/921

P7_TA(2014)0416

Zwrot dóbr kultury wyprowadzonych niezgodnie z prawem z terytorium państwa członkowskiego ***I

Rezolucja ustawodawcza Parlamentu Europejskiego z dnia 16 kwietnia 2014 r. w sprawie wniosku dotyczącego dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady w sprawie zwrotu dóbr kultury wyprowadzonych niezgodnie z prawem z terytorium państwa członkowskiego (przekształcenie) (COM(2013)0311 – C7-0147/2013 – 2013/0162(COD))

(Zwykła procedura ustawodawcza – przekształcenie)

(2017/C 443/89)

Parlament Europejski,

—	uwzględniając wniosek Komisji przedstawiony Parlamentowi Europejskiemu i Radzie (COM(2013)0311),

—	uwzględniając art. 294 ust. 2 oraz art. 114 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej, zgodnie z którymi wniosek został przedstawiony Parlamentowi przez Komisję (C7–0147/2013),

—	uwzględniając art. 294 ust. 3 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej,

—	uwzględniając opinię Europejskiego Komitetu Ekonomiczno-Społecznego z dnia 18 września 2013 r. (1),

—	uwzględniając Porozumienie międzyinstytucjonalne z dnia 28 listopada 2001 r. w sprawie bardziej uporządkowanego wykorzystania techniki przekształcania aktów prawnych (2),

—	uwzględniając pismo Komisji Prawnej z dnia 5 listopada 2013 r. skierowane do Komisji Kultury i Edukacji zgodnie z art. 87 ust. 3 Regulaminu,

—	uwzględniając zobowiązanie przedstawiciela Rady, przekazane pismem z dnia 27 lutego 2014 r., do zatwierdzenia stanowiska Parlamentu Europejskiego, zgodnie z art. 294 ust. 4 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej,

—	uwzględniając art. 87 i 55 Regulaminu,

—	uwzględniając sprawozdanie Komisji Kultury i Edukacji (A7-0058/2014),

mając na uwadze, że grupa konsultacyjna służb prawnych Parlamentu Europejskiego, Rady i Komisji stwierdziła, że przedmiotowy wniosek nie zawiera żadnych zmian merytorycznych innych, niż te określone jako takie we wniosku, oraz mając na uwadze, że w odniesieniu do ujednolicenia niezmienionych przepisów wcześniejszych aktów z tymi zmianami wniosek zawiera zwykłe ujednolicenie istniejących tekstów, bez zmian merytorycznych,

uchwala poniższe stanowisko w pierwszym czytaniu, biorąc pod uwagę zalecenia grupy konsultacyjnej służb prawnych Parlamentu Europejskiego, Rady i Komisji;

zwraca się do Komisji o ponowne przekazanie mu sprawy, jeśli uzna ona za stosowne wprowadzić znaczące zmiany do swojego wniosku lub zastąpić go innym tekstem;

zobowiązuje swoją przewodniczącą do przekazania stanowiska Parlamentu Radzie i Komisji, a także parlamentom narodowym.

(1) Dz.U. C 341 z 21.11.2013, s. 98.

(2) Dz.U. C 77 z 28.3.2002, s. 1.

P7_TC1-COD(2013)0162

Stanowisko Parlamentu Europejskiego przyjęte w pierwszym czytaniu w dniu 16 kwietnia 2014 r. w celu przyjęcia dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2014/…/UE w sprawie zwrotu dóbr kultury wyprowadzonych niezgodnie z prawem z terytorium państwa członkowskiego, zmieniającej rozporządzenie (UE) nr 1024/2012 (wersja przekształcona)

(Jako że pomiędzy Parlamentem i Radą osiągnięte zostało porozumienie, stanowisko Parlamentu odpowiada ostatecznej wersji aktu prawnego, dyrektywy 2014/60/UE.)

22.12.2017

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 443/923

P7_TA(2014)0417

Ograniczenie korzystania z lekkich plastikowych toreb na zakupy ***I

Rezolucja ustawodawcza Parlamentu Europejskiego z dnia 16 kwietnia 2014 r. w sprawie wniosku dotyczącego dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady zmieniającej dyrektywę 94/62/WE w sprawie opakowań i odpadów opakowaniowych w celu ograniczenia korzystania z lekkich plastikowych toreb na zakupy (COM(2013)0761 – C7-0392/2013 – 2013/0371(COD))

(Zwykła procedura ustawodawcza: pierwsze czytanie)

(2017/C 443/90)

Parlament Europejski,

—	uwzględniając wniosek Komisji przedstawiony Parlamentowi Europejskiemu i Radzie (COM(2013)0761),

—	uwzględniając art. 294 ust. 2 oraz art. 114 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej, zgodnie z którymi wniosek został przedstawiony Parlamentowi przez Komisję (C7–0392/2013),

—	uwzględniając art. 294 ust. 3 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej,

—	uwzględniając opinię Europejskiego Komitetu Ekonomiczno-Społecznego z dnia 26 lutego 2014 r. (1),

—	uwzględniając opinię Komitetu Regionów z dnia 3 kwietnia 2014 r. (2),

—	uwzględniając art. 55 Regulaminu,

—	uwzględniając sprawozdanie Komisji Ochrony Środowiska Naturalnego, Zdrowia Publicznego i Bezpieczeństwa Żywności (A7-0174/2014),

przyjmuje poniższe stanowisko w pierwszym czytaniu;

zwraca się do Komisji o ponowne przekazanie mu sprawy, jeśli uzna ona za stosowne wprowadzić znaczące zmiany do swojego wniosku lub zastąpić go innym tekstem;

zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania stanowiska Parlamentu Radzie i Komisji, a także parlamentom narodowym.

(1) Dotychczas nieopublikowana w Dzienniku Urzędowym.

(2) Dotychczas nieopublikowana w Dzienniku Urzędowym.

P7_TC1-COD(2013)0371

Stanowisko Parlamentu Europejskiego przyjęte w pierwszym czytaniu w dniu 16 kwietnia 2014 r. w celu przyjęcia dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2014/…/UE zmieniającej dyrektywę 94/62/WE w sprawie opakowań i odpadów opakowaniowych w celu ograniczenia korzystania z lekkich plastikowych toreb na zakupy

(Tekst mający znaczenie dla EOG)

PARLAMENT EUROPEJSKI I RADA UNII EUROPEJSKIEJ,

uwzględniając Traktat o funkcjonowaniu Unii Europejskiej, w szczególności jego art. 114,

uwzględniając wniosek Komisji Europejskiej,

po przekazaniu projektu aktu ustawodawczego parlamentom narodowym,

uwzględniając opinię Europejskiego Komitetu Ekonomiczno-Społecznego (1),

uwzględniając opinię Komitetu Regionów (2),

stanowiąc zgodnie ze zwykłą procedurą ustawodawczą (3),

a także mając na uwadze, co następuje:

(1)

Dyrektywa 94/62/WE Parlamentu Europejskiego i Rady (4) została przyjęta w celu zapobieżenia wpływowi opakowań i odpadów opakowaniowych na środowisko lub jego ograniczenia. Chociaż plastikowe torby na zakupy są opakowaniami w rozumieniu tej dyrektywy, jej przepisy nie zawierają szczególnych środków odnoszących się do korzystania z takich toreb.

(2)

Korzystanie z plastikowych toreb na zakupy powoduje powstawanie dużych ilości odpadów oraz nieefektywne korzystanie z zasobów i oczekuje się, że będzie wzrastać, jeśli nie zostaną podjęte żadne działania. Wyrzucanie plastikowych toreb na zakupy przyczynia się do powstawania prowadzi do zanieczyszczenia środowiska i pogłębia powszechny problem odpadów morskich, które zagrażają ekosystemom morskim w basenach wodnych, stwarzając zagrożenie dla ekosystemów wodnych na całym świecie. [Popr. 1]

(2a)	Ponadto nagromadzenie plastikowych toreb na zakupy w środowisku wywiera wyraźnie negatywny wpływ na niektóre dziedziny gospodarki, takie jak turystyka. [Popr. 2]

(3)

Lekkie plastikowe torby na zakupy o grubości poniżej 50 mikronów, które stanowią zdecydowaną większość całkowitej liczby plastikowych toreb na zakupy zużywanych w Unii, są rzadziej wykorzystywane ponownie w mniejszym stopniu nadają się do ponownego wykorzystania niż grubsze plastikowe torby na zakupy , a zatem szybciej stają się odpadem i są częściej wyrzucane , a ze względu na lekką wagę istnieje większe prawdopodobieństwo ich rozprzestrzeniania się w środowisku naturalnym, zarówno w ekosystemie lądowym, jak i w ekosystemie słodkowodnym i morskim . [Popr. 3]

(3a)

Obecne współczynniki recyklingu są bardzo niskie, nawet jeśli plastikowe torby na zakupy nadają się do recyklingu. Co więcej, nie oczekuje się, że recykling plastikowych toreb na zakupy osiągnie znaczący poziom, ponieważ z powodu małej grubości i lekkości plastikowe torby na zakupy nie mają wysokiej wartości, jeśli chodzi o recykling. Ponadto nie istnieje system selektywnego zbierania plastikowych toreb na zakupy, ich transport jest kosztowny, a ich mycie przed recyklingiem wymaga dużych ilości wody. W związku z tym recykling plastikowych toreb na zakupy nie rozwiązuje powodowanych przez nie problemów. [Popr. 4]

(3b)

Zgodnie z hierarchią odpadów najważniejsze jest zapobieganie. Dlatego też określono ogólnounijny cel w zakresie ograniczenia ich ilości. Jednak lekkie plastikowe torby na zakupy można używać do wielu celów i będą nadal wykorzystywane w przyszłości. W celu zagwarantowania, by potrzebne lekkie plastikowe torby na zakupy nie zanieczyszczały środowiska jako odpady, konieczne jest rozszerzenie infrastruktury do gospodarki odpadami, szczególnie do recyklingu, należy również informować konsumentów o właściwym pozbywaniu się odpadów. [Popr. 46]

(4)

Poziom zużycia plastikowych toreb na zakupy znacznie różni się w całej Unii nie tylko ze względu na różnice w zwyczajach konsumentów, świadomości ekologicznej, a także lecz głównie z uwagi na stopień skuteczności środków podejmowanych przez państwa członkowskie. Kilku państwom członkowskim udało się znacznie zmniejszyć poziom zużycia plastikowych toreb na zakupy, a średni poziom zużycia w siedmiu najlepiej sobie radzących państwach członkowskich wynosi zaledwie 20 % średniego unijnego zużycia. Należy ustalić ogólnounijne cele w zakresie ograniczenia zużycia w oparciu o średnie zużycie plastikowych toreb na zakupy w całej Unii, tak aby uwzględnić ograniczenie zużycia już osiągnięte w niektórych państwach członkowskich. [Popr. 5]

(4a)	Dostępne dane dotyczące zużycia plastikowych toreb na zakupy w Unii wyraźnie wskazują na niskie lub zmniejszone zużycie w tych państwach członkowskich, w których podmioty gospodarcze nie udostępniają plastikowych toreb na zakupy za darmo, lecz pobierają za nie niewielką opłatę. [Popr. 6]

(4b)

Ponadto wykazano, że decydującą rolę w realizacji celów dotyczących ograniczenia zużycia plastikowych toreb odgrywa informowanie konsumentów. Dlatego też konieczne są wysiłki instytucjonalne służące podniesieniu poziomu świadomości w kwestii wpływu plastikowych toreb na środowisko naturalne oraz w celu zerwania z obecnym postrzeganiem tworzyw sztucznych jako materiału nieszkodliwego, taniego i samego w sobie pozbawionego wartości. [Popr. 7]

(5)

W celu propagowania podobnych ograniczeń średniego poziomu zużycia lekkich plastikowych toreb na zakupy państwa członkowskie powinny podjąć środki służące znacznemu zmniejszaniu zużycia plastikowych toreb na zakupy o grubości poniżej 50 mikronów i bardzo ograniczonych możliwościach ponownego wykorzystania, zgodne z ogólnymi celami Unii w zakresie polityki dotyczącej odpadów oraz unijnej hierarchii postępowania z odpadami, jak przewidziano w dyrektywie Parlamentu Europejskiego i Rady 2008/98/WE (5). Takie środki ograniczające powinny uwzględniać obecne poziomy zużycia plastikowych toreb na zakupy w poszczególnych państwach członkowskich, przy czym wyższe poziomy będą wymagać podjęcia bardziej ambitnych działań. W celu monitorowania postępów w ograniczaniu korzystania z lekkich plastikowych toreb na zakupy organy krajowe będą przekazywać dane dotyczące korzystania z nich zgodnie z art. 17 dyrektywy 94/62/WE. [Popr. 8]

(5a)

Działania podejmowane przez państwa członkowskie powinny obejmować wykorzystanie instrumentów ekonomicznych takich jak stosowanie opłat, które okazało się szczególnie skuteczne przy ograniczaniu zużycia plastikowych toreb na zakupy. Państwa członkowskie powinny dopilnować, aby w punktach sprzedaży towarów lub produktów podmioty gospodarcze prowadzące sprzedaż żywności nie udostępniały bezpłatnie plastikowych toreb na zakupy innych niż bardzo lekkie plastikowe torby na zakupy lub zamienniki takich bardzo lekkich toreb na zakupy. Państwa członkowskie powinny również zachęcać podmioty gospodarcze prowadzące sprzedaż wyłącznie artykułów niespożywczych, aby w punktach sprzedaży towarów lub produktów nie udostępniały bezpłatnie plastikowych toreb na zakupy. [Popr. 9]

(6)

Działania, jakie powinny zostać podjęte przez Państwa członkowskie, mogą obejmować wykorzystanie powinny również mieć możliwość korzystania z instrumentów ekonomicznych takich jak podatki i opłaty, które okazały się szczególnie skuteczne przy ograniczaniu korzystania z plastikowych toreb na zakupy, jak również ograniczenia w zakresie wprowadzania do obrotu na zasadzie odstępstwa od art. 18 dyrektywy 94/62/WE, z zastrzeżeniem wymogów określonych w art. 34-36 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej (TFUE). [Popr. 10]

(6a)

Plastikowe torby na zakupy używane do pakowania wilgotnych produktów żywnościowych sprzedawanych luzem, takich jak surowe mięso, ryby i nabiał, oraz plastikowe torby używane do trzymania niepaczkowanych gotowych artykułów spożywczych są wymagane do zachowania higieny żywności i dlatego powinno się je wyłączyć z zakresu niniejszej dyrektywy. [Popr. 47 i 51]

(6b)

Bardzo lekkie plastikowe torby na zakupy są zazwyczaj stosowane przy zakupie suchych sprzedawanych luzem niepaczkowanych produktów żywnościowych, takich jak owoce, warzywa i słodycze. Korzystanie z bardzo lekkich plastikowych toreb na zakupy do takich celów pomaga zapobiegać marnotrawstwu żywności, ponieważ daje konsumentom możliwość zakupu takiej ilości produktu, jakiej potrzebują, bez konieczności zakupu określonej, uprzednio opakowanej ilości produktu, a także ponieważ pozwala na wycofanie niezdatnych do spożycia produktów bez konieczności wyrzucania całych partii produktów uprzednio opakowanych. Niemniej jednak bardzo lekkie plastikowe torby na zakupy wykonane z konwencjonalnych tworzyw sztucznych stanowią szczególny problem, jeśli chodzi o zaśmiecanie. [Popr. 12]

(6c)

Plastikowe torby na zakupy wykonane z materiałów ulegających biodegradacji i nadających się do kompostowania są mniej szkodliwe dla środowiska niż torby na zakupy z konwencjonalnych tworzyw sztucznych. W przypadku gdy stosowanie plastikowych toreb na zakupy przynosi istotne korzyści, mianowicie gdy bardzo lekkie plastikowe torby na zakupy używane są do pakowania suchych sprzedawanych luzem niepaczkowanych produktów żywnościowych, takich jak owoce, warzywa i słodycze, takie konwencjonalne bardzo lekkie plastikowe torby na zakupy należy stopniowo zastępować torbami na zakupy wykonanymi z papieru pochodzącego z recyklingu lub bardzo lekkimi plastikowymi torbami na zakupy ulegającymi biodegradacji i nadającymi się do kompostowania. W przypadku gdy należy ograniczyć stosowanie plastikowych toreb na zakupy, zwłaszcza zużycie lekkich plastikowych toreb na zakupy, ogólnym celem w zakresie ograniczenia należy objąć również zużycie takich toreb wykonanych z materiałów ulegających biodegradacji i nadających się do kompostowania. Jednak państwom członkowskim posiadającym systemy selektywnego zbierania bioodpadów należy zezwolić na obniżenie ceny lekkich plastikowych toreb na zakupy ulegających biodegradacji i nadających się do kompostowania. [Popr. 13]

(6d)

Programy edukacyjne skierowane ogólnie do konsumentów, a także w szczególności do dzieci, powinny odgrywać istotną rolę w ograniczaniu zużycia toreb plastikowych. Takie programy edukacyjne powinny być wdrażane zarówno przez państwa członkowskie, jak i producentów oraz sprzedawców detalicznych w punktach sprzedaży towarów i produktów. [Popr. 14]

(6e)

Zasadnicze wymogi dotyczące opakowań, które można odzyskać przez kompostowanie, należy zmienić w taki sposób, aby zapewnić opracowanie europejskiej normy kompostowania ogrodowego. Zasadnicze wymogi dotyczące opakowań ulegających biodegradacji należy zmienić w taki sposób, aby jedynie materiały ulegające pełnej biodegradacji były uznawane za ulegające biodegradacji. [Popr. 15]

(6f)

Norma europejska EN 13432 „Opakowania – Wymagania dotyczące opakowań przydatnych do odzysku przez kompostowanie i biodegradację – Program badań i kryteria oceny do ostatecznej akceptacji opakowań” ustala właściwości, jakimi musi charakteryzować się dany materiał, aby można było go uznać za „nadający się do kompostowania”, tzn. można było go poddać recyklingowi w procesie odzysku substancji organicznych polegającym na kompostowaniu i rozkładzie beztlenowym. Komisja powinna zwrócić się do Europejskiego Komitetu Normalizacyjnego o opracowanie odrębnej normy dla kompostowania ogrodowego. [Popr. 16]

(6 g)

Producenci określają niektóre materiały z tworzyw sztucznych jako „oksy-biodegradowalne”. W przypadku takich materiałów z tworzyw sztucznych do konwencjonalnych tworzyw sztucznych wprowadza się dodatki „oksy-biodegradowalne”, zwykle sole metali. W wyniku utleniania tych dodatków materiały z tworzyw sztucznych rozpadają się na małe drobiny, które pozostają w środowisku naturalnym. Określanie takich materiałów z tworzyw sztucznych jako „ulegające biodegradacji” jest zatem mylące. Rozpad powoduje, że widoczne odpady w postaci na przykład plastikowych toreb na zakupy zmieniają się w niewidoczne odpady w postaci wtórnych mikrodrobin plastiku. Nie stanowi to rozwiązania problemu odpadów, lecz zwiększa zanieczyszczenie środowiska takimi materiałami z tworzyw sztucznych. Nie należy zatem stosować takich materiałów z tworzyw sztucznych w opakowaniach plastikowych. [Popr. 17]

(6h)

Należy stopniowo rezygnować ze stosowania w materiałach opakowaniowych substancji rakotwórczych, mutagennych lub działających szkodliwie na rozrodczość oraz substancji zaburzających funkcjonowanie układu hormonalnego, aby unikać niepotrzebnego narażenia ludzi na działanie takich substancji oraz zapobiegać przedostawaniu się takich substancji do środowiska, gdy opakowania stają się odpadami. [Popr. 18]

(6i)	W celu zapewnienia odpowiedniego poziomu ochrony środowiska naturalnego i zdrowia ludzi należy całkowicie zakazać wykorzystywania w plastikowych torbach na zakupy substancji szkodliwych, przede wszystkim substancji chemicznych zaburzających gospodarkę hormonalną. [Popr. 19]

(7)	Środki mające na celu ograniczenie zużycia plastikowych toreb na zakupy powinny prowadzić do trwałego ograniczenia korzystania z lekkich plastikowych toreb na zakupy i nie powinny prowadzić do ogólnego wzrostu produkcji opakowań. [Popr. 20]

(7a)

W celu zapewnienia uznawania w całej Unii oznaczeń (znak, opis lub kolorowy kod) toreb ulegających biodegradacji i nadających się do kompostowania należy przekazać Komisji uprawnienia do przyjęcia aktów zgodnie z art. 290 TFUE w odniesieniu do określenia takich oznaczeń. Szczególnie ważne jest, aby w czasie prac przygotowawczych Komisja prowadziła stosowne konsultacje, w tym na poziomie ekspertów. Przygotowując i opracowując akty delegowane, Komisja powinna zapewnić jednoczesne, terminowe i odpowiednie przekazywanie stosownych dokumentów Parlamentowi Europejskiemu i Radzie. [Popr. 21]

(8)	Środki przewidziane w niniejszej dyrektywie są zgodne z komunikatem Komisji zatytułowanym „Plan działania na rzecz zasobooszczędnej Europy” (6) oraz powinny przyczyniać się do działań przeciwko zaśmiecaniu podejmowanych zgodnie z dyrektywą Parlamentu Europejskiego i Rady 2008/56/WE (7).

(8a)	Aby nie zakłócać funkcjonowaniu rynku wewnętrznego, w całej Unii powinny obowiązywać takie same warunki dotyczące stosowanych materiałów. Różnice w traktowaniu niektórych materiałów w niektórych państwach członkowskich ujemnie wpływają na recykling i handel. [Popr. 22]

(9)	Należy zatem odpowiednio zmienić dyrektywę 94/62/WE,

PRZYJMUJĄ NINIEJSZĄ DYREKTYWĘ:

Artykuł 1

W dyrektywie 94/62/WE wprowadza się następujące zmiany:

w art. 3 dodaje się punkty w brzmieniu:

„-2a. »plastikowe torby na zakupy« oznacza torby – z uchwytami lub bez – wykonane z materiałów z tworzyw sztucznych zdefiniowanych w art. 3 ust. 1 rozporządzenia Komisji (UE) nr 10/2011 (*1) , które wydaje się klientom w punktach sprzedaży towarów lub produktów do celów przenoszenia tychże towarów lub produktów. Plastikowych toreb na zakupy niezbędnych do pakowania ze względów higieny żywności wilgotnych produktów żywnościowych sprzedawanych luzem, takich jak surowe mięso, ryby i nabiał oraz plastikowych toreb używanych do trzymania niepaczkowanych gotowych artykułów spożywczych, nie uznaje się za plastikowe torby na zakupy do celów niniejszej dyrektywy; [Popr. 48 i 53]

2a. »lekkie plastikowe torby na zakupy« oznaczają torby wykonane z materiałów z tworzyw sztucznych, zgodnie z definicją w art. 3 ust. 1 rozporządzenia (UE) nr 10/2011 o grubości ścianki poniżej 50 mikronów, i które są dostarczane konsumentom w punkcie sprzedaży towarów lub produktów , z wyjątkiem bardzo lekkich plastikowych toreb na zakupy ; [Popr. 24]

2b. »bardzo lekkie plastikowe torby na zakupy« oznaczają torby wykonane z materiałów z tworzyw sztucznych, zgodnie z definicją w art. 3 pkt 1 rozporządzenia Komisji (UE) nr 10/2011, o grubości ścianki poniżej 10 mikronów; [Popr. 25]

2c. »materiały z tworzyw sztucznych ulegające oksy-fragmentacji« oznaczają materiały z tworzyw sztucznych zawierające dodatki, które katalizują rozpad tego materiału z tworzywa sztucznego na mikrofragmenty materiału z tworzywa sztucznego; [Popr. 26]

2d. »bioodpady« oznaczają ulegające biodegradacji odpady ogrodowe i parkowe, odpady spożywcze i kuchenne z gospodarstw domowych, restauracji, placówek zbiorowego żywienia i handlu detalicznego oraz porównywalne odpady z zakładów przetwórstwa spożywczego. Definicja ta nie obejmuje odpadów z leśnictwa ani odpadów rolniczych, odchodów, osadów ściekowych ani innych odpadów ulegających biodegradacji, np. włókien naturalnych, papieru czy przetworzonego drewna. Wyklucza się również te produkty uboczne produkcji żywności, które nigdy nie stają się odpadami; [Popr. 27]

2e. »substancje rakotwórcze, mutagenne lub działające szkodliwie na rozrodczość« oznaczają substancje, które są rakotwórcze, mutagenne lub działają szkodliwie na rozrodczość, należące do kategorii 1A lub 1B zgodnie z częścią 3 załącznika VI do rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 1272/2008 (*2) ; [Popr. 28]

2f. »substancje uszkadzające układ hormonalny« oznaczają substancje posiadające właściwości zaburzające funkcjonowanie układu hormonalnego, w odniesieniu do których istnieją naukowe dowody wskazujące na ich możliwy poważny wpływ na zdrowie ludzkie lub które zostały zidentyfikowane zgodnie z procedurą ustaloną w art. 59 rozporządzenia (WE) nr 1907/2006 Parlamentu Europejskiego i Rady (*3) , lub które zostały zidentyfikowane zgodnie z zaleceniem Komisji […/…/UE] (*4) ;

(*1) Rozporządzenie Komisji (UE) nr 10/2011 z dnia 14 stycznia 2011 r. w sprawie materiałów i wyrobów z tworzyw sztucznych przeznaczonych do kontaktu z żywnością (Dz.U. L 12 z 15.1.2011, s. 1). "

(*2) Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 1272/2008 z dnia 16 grudnia 2008 r. w sprawie klasyfikacji, oznakowania i pakowania substancji i mieszanin, zmieniające i uchylające dyrektywy 67/548/EWG i 1999/45/WE oraz zmieniające rozporządzenie (WE) nr 1907/2006 (Dz.U. L 353 z 31.12.2008, s. 1). "

(*3) Rozporządzenie (WE) nr 1907/2006 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 18 grudnia 2006 r. w sprawie rejestracji, oceny, udzielania zezwoleń i stosowanych ograniczeń w zakresie chemikaliów (REACH), utworzenia Europejskiej Agencji Chemikaliów, zmieniające dyrektywę 1999/45/WE oraz uchylające rozporządzenie Rady (EWG) nr 793/93 i rozporządzenie Komisji (WE) nr 1488/94, jak również dyrektywę Rady 76/769/EWG i dyrektywy Komisji 91/155/EWG, 93/67/EWG, 93/105/WE i 2000/21/WE (Dz.U. L 396 z 30.12.2006, s. 1). "

(*4) Zalecenie Komisji […/…/UE] z dnia … w sprawie kryteriów identyfikacji substancji uszkadzających układ hormonalny (Dz.U. C …).”; [Popr. 29]"

w art. 4 dodaje się ustępy w brzmieniu:

„-1a. Państwa członkowskie dopilnowują produkcji opakowań w taki sposób, aby nie zawierały one substancji rakotwórczych, mutagennych lub działających szkodliwie na rozrodczość oraz substancji uszkadzających układ hormonalny w stężeniu przewyższającym 0,01 %. Państwa członkowskie dopilnowują produkcji opakowań w taki sposób, aby nie zawierały one materiałów z tworzyw sztucznych ulegających oksy-fragmentacji. Te środki zostaną wprowadzone do dnia … (*5) . [Popr. 30]

1a Państwa członkowskie podejmują środki mające na celu osiągnięcie trwałego ograniczenia korzystania z lekkich plastikowych toreb na zakupy na ich terytorium w ciągu dwóch lat od wejścia w życie niniejszej dyrektywy. o co najmniej

—	50 % do dnia … (*6) , oraz

—	80 % do dnia … (*7) ,

w porównaniu ze średnim zużyciem w Unii odpowiednio w 2010 r. [Popr. 31]

Państwa członkowskie podejmują środki zapewniające, aby podmioty gospodarcze prowadzące sprzedaż żywności nie udostępniały bezpłatnie plastikowych toreb na zakupy, z wyjątkiem bardzo lekkich plastikowych toreb na zakupy lub zamienników takich bardzo lekkich plastikowych toreb na zakupy, o których mowa w akapicie szóstym.

Państwa członkowskie dopilnowują, aby podmioty gospodarcze prowadzące sprzedaż żywności pobierały rzeczywistą i proporcjonalną opłatę za lekkie plastikowe torby na zakupy, tak aby osiągnąć cele w zakresie ograniczenia zużycia, o których mowa w akapicie pierwszym. Państwa członkowskie dopilnowują, aby podmioty gospodarcze prowadzące sprzedaż żywności pobierały co najmniej taką samą opłatę za grubsze plastikowe torby na zakupy oraz aby w punktach sprzedaży nie zastępowały lekkich plastikowych toreb na zakupy bardzo lekkimi plastikowymi torbami na zakupy. Państwa członkowskie podejmą takie środki do … (*8).

Państwa członkowskie, które ustanowiły systemy selektywnego zbierania bioodpadów, mogą wymagać od podmiotów gospodarczych prowadzących sprzedaż żywności obniżenia o maksymalnie 50 % ceny lekkich plastikowych toreb na zakupy, które ulegają biodegradacji i nadają się do kompostowania.

Państwa członkowskie zachęcają podmioty gospodarcze prowadzące sprzedaż artykułów niespożywczych, aby pobierały w rzeczywistym i proporcjonalnym zakresie opłaty za plastikowe torby na zakupy, tak aby osiągnąć cele w zakresie ograniczenia zużycia, o których mowa w akapicie pierwszym. [Popr. 32]

Państwa członkowskie podejmują środki, aby zapewnić stopniowe zastępowanie bardzo lekkich plastikowych toreb na zakupy używanych do pakowania suchych niepaczkowanych produktów żywnościowych sprzedawanych luzem, takich jak owoce, warzywa i słodycze, torbami na zakupy wykonanymi z papieru pochodzącego z recyklingu lub bardzo lekkimi plastikowymi torbami na zakupy ulegającymi biodegradacji i nadającymi się do kompostowania. Państwa członkowskie muszą osiągnąć współczynnik zastąpienia na poziomie 50 % do dnia … (*9) i na poziomie 100 % do dnia … (*10) . [Popr. 33]

Środki te Państwa członkowskie mogą obejmować zastosowanie krajowych celów w zakresie ograniczenia, instrumentów ekonomicznych stosować inne instrumenty ekonomiczne oraz ograniczeń utrzymać lub wprowadzić ograniczenia w zakresie wprowadzania do obrotu na zasadzie odstępstwa od art. 18. Takie środki nie mogą jednak stanowić metody arbitralnej dyskryminacji lub ukrytego ograniczania handlu między państwami członkowskimi. [Popr. 34]

Państwa członkowskie składają sprawozdania na temat wpływu tych środków na całkowite powstawanie odpadów opakowaniowych w sprawozdaniach składanych Komisji zgodnie z art. 17 niniejszej dyrektywy.

1b. Sprzedawcy detaliczni pozwalają konsumentom na odmówienie przyjęcia i pozostawienie w punkcie sprzedaży każdego opakowania, które uznają oni za zbędne, w szczególności toreb na zakupy. Sprzedawcy detaliczni dopilnowują, aby takie opakowanie zostało wykorzystane ponownie lub poddane recyklingowi. [Popr. 35]

1c. Komisja i państwa członkowskie propagują, przynajmniej podczas pierwszego roku po wejściu w życie niniejszej dyrektywy, prowadzenie publicznych kampanii informacyjnych i edukacyjnych na temat szkodliwych dla środowiska naturalnego skutków nadmiernego korzystania z konwencjonalnych toreb plastikowych. [Popr. 36]

1d. Państwa członkowskie dopilnowują, aby środki mające na celu ograniczenie zużycia lekkich plastikowych toreb na zakupy nie prowadziły do ogólnego wzrostu produkcji opakowań.”; [Popr. 38]

(*5) Dwa lata po wejściu w życie niniejszej dyrektywy. "

(*6) Trzy lata po wejściu w życie niniejszej dyrektywy. "

(*7) Pięć lat po wejściu w życie niniejszej dyrektywy. "

(*8) Dwa lata po wejściu w życie niniejszej dyrektywy. "

(*9) Trzy lata po wejściu w życie niniejszej dyrektywy. "

(*10) Pięć lat po wejściu w życie niniejszej dyrektywy. "

dodaje się artykuł w brzmieniu:

„Artykuł 6a

Informacje podawane na torbach plastikowych

Jeżeli torby ulegają biodegradacji i nadają się do kompostowania, jest to wyraźnie podane na torbie przy pomocy znaku, opisu lub kolorowego kodu. Komisja jest uprawniona do przyjęcia aktów delegowanych określających takie oznaczenia w celu zapewnienia ich uznawania w całej Unii. Państwa członkowskie mogą przyjmować środki w celu wskazania innych cech charakterystycznych, takich jak możliwość ponownego użycia, recyklingu i zdolność do biodegradacji.”; [Popr. 39]

dodaje się artykuł w brzmieniu:

„Artykuł 20a

Wykonywanie przekazanych uprawnień

1. Powierzenie Komisji uprawnień do przyjęcia aktów delegowanych podlega warunkom określonym w niniejszym artykule.

2. Uprawnienia do przyjmowania aktów delegowanych, o których mowa w art. 6a, powierza się Komisji na czas nieokreślony od dnia … (*11).

3. Przekazanie uprawnień, o którym mowa w art. 6a, może zostać w dowolnym momencie odwołane przez Parlament Europejski lub przez Radę. Decyzja o odwołaniu kończy przekazanie określonych w niej uprawnień. Decyzja o odwołaniu staje się skuteczna od następnego dnia po jej opublikowaniu w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej lub w określonym w tej decyzji późniejszym terminie. Nie wpływa ona na ważność jakichkolwiek już obowiązujących aktów delegowanych.

4. Niezwłocznie po przyjęciu aktu delegowanego Komisja przekazuje go równocześnie Parlamentowi Europejskiemu i Radzie.

5. Akt delegowany przyjęty na podstawie art. 6a wchodzi w życie tylko, jeśli ani Parlament Europejski, ani Rada nie wyraziły sprzeciwu w terminie dwóch miesięcy od przekazania tego aktu Parlamentowi Europejskiemu i Radzie, lub jeśli, przed upływem tego terminu, zarówno Parlament Europejski, jak i Rada poinformowały Komisję, że nie wniosą sprzeciwu. Termin ten przedłuża się o dwa miesiące z inicjatywy Parlamentu Europejskiego lub Rady.”; [Popr. 40]

(*11) Data wejścia w życie dyrektywy zmieniającej. "

w załączniku II punkt 3 lit. c) i d) otrzymują brzmienie:

„c)

Opakowania podlegające odzyskowi przez kompostowanie

Odpady opakowaniowe przetwarzane przez kompostowanie mają takie właściwości biodegradacyjne, które nie stanowią przeszkody dla sprawiają, że nadają się one w pełni do oddzielnej zbiórki, oraz przemysłowego lub ogrodowego procesu kompostowania lub innych działań, jakim są poddawane.

d)	Opakowania ulegające biodegradacji Odpady opakowaniowe ulegające biodegradacji odznaczają się taką zdolnością rozkładu fizycznego, chemicznego, termicznego i biologicznego, która zapewni ostateczny rozkład gotowego kompostu całego materiału na dwutlenek węgla, biomasę i wodę. [Popr. 41]

Artykuł 2

1. Państwa członkowskie , w razie konieczności, dokonują zmian w ustawodawstwie krajowym i wprowadzają w życie przepisy ustawowe, wykonawcze i administracyjne niezbędne do wykonania niniejszej dyrektywy przed upływem 12 miesięcy od daty wejścia w życie niniejszej dyrektywy. Niezwłocznie przekazują Komisji tekst tych przepisów. [Popr. 42]

2. Państwa członkowskie przekazują Komisji tekst podstawowych przepisów prawa krajowego, przyjętych w dziedzinie objętej niniejszą dyrektywą.

Artykuł 2a

Do dnia … (*12) Komisja dokona przeglądu skuteczności niniejszej dyrektywy i oceni, czy konieczne jest podjęcie dalszych środków, oraz w stosownym przypadku załączy wniosek ustawodawczy. [Popr. 43]

Artykuł 3

Niniejsza dyrektywa wchodzi w życie dwudziestego dnia po jej opublikowaniu w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej.

Artykuł 4

Niniejsza dyrektywa skierowana jest do państw członkowskich.

Sporządzono w …

W imieniu Parlamentu Europejskiego

Przewodniczący

W imieniu Rady

Przewodniczący

(1) Dz.U. C z, s. .

(2) Dz.U. C z, s. .

(3) Stanowisko Parlamentu Europejskiego z dnia 16 kwietnia 2014 r.

(4) Dyrektywa 94/62/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 20 grudnia 1994 r. w sprawie opakowań i odpadów opakowaniowych (Dz.U. L 365 z 31.12.1994, s. 10).

(5) Dyrektywa Parlamentu Europejskiego i Rady 2008/98/WE z dnia 19 listopada 2008 r. w sprawie odpadów oraz uchylająca niektóre dyrektywy (Dz.U. L 312 z 22.11.2008, s. 3).

(6) Komunikat Komisji do Parlamentu Europejskiego, Rady, Europejskiego Komitetu Ekonomiczno-Społecznego i Komitetu Regionów „Plan działania na rzecz zasobooszczędnej Europy” (COM(2011)0571 final).

(7) Dyrektywa Parlamentu Europejskiego i Rady 2008/56/WE z dnia 17 czerwca 2008 r. ustanawiająca ramy działań Wspólnoty w dziedzinie polityki środowiska morskiego (dyrektywa ramowa w sprawie strategii morskiej) (Dz.U. L 164 z 25.6.2008, s. 19).

(*12) Sześć lat po wejściu w życie niniejszej dyrektywy.

22.12.2017

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 443/931

P7_TA(2014)0418

Ochrona zewnętrznych granic morskich ***I

Rezolucja ustawodawcza Parlamentu Europejskiego z dnia 16 kwietnia 2014 r. w sprawie wniosku dotyczącego rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady ustanawiającego zasady ochrony zewnętrznych granic morskich w kontekście współpracy operacyjnej koordynowanej przez Europejską Agencję Zarządzania Współpracą Operacyjną na Granicach Zewnętrznych Państw Członkowskich Unii Europejskiej (COM(2013)0197 – C7-0098/2013 – 2013/0106(COD))

(Zwykła procedura ustawodawcza: pierwsze czytanie)

(2017/C 443/91)

Parlament Europejski,

—	uwzględniając wniosek Komisji przedstawiony Parlamentowi i Radzie (COM(2013)0197),

—	uwzględniając art. 294 ust. 2 oraz art. 77 ust. 2 lit. d) Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej, zgodnie z którymi Komisja przedstawiła wniosek Parlamentowi (C7-0098/2013),

—	uwzględniając art. 294 ust. 3 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej,

—	uwzględniając swoją rezolucję z dnia 23 października 2013 r. w sprawie przestępczości zorganizowanej, korupcji i prania pieniędzy: zalecenia dotyczące potrzebnych działań i inicjatyw (1), ze szczególnym odniesieniem do walki z handlem ludźmi i tzw. handlarzami śmierci,

—	uwzględniając zobowiązanie do zatwierdzenia stanowiska Parlamentu przekazane przez przedstawiciela Rady pismem z dnia 13 lutego 2014 r. zgodnie z art. 294 ust. 4 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej,

—	uwzględniając art.55 Regulaminu,

—	uwzględniając sprawozdanie Komisji Wolności Obywatelskich, Sprawiedliwości i Spraw Wewnętrznych oraz opinie Komisji Spraw Zagranicznych, jak również Komisji Transportu i Turystyki (A7-0461/2013),

przyjmuje poniższe stanowisko w pierwszym czytaniu;

zwraca się do Komisji o ponowne przekazanie mu sprawy, jeśli uzna ona za stosowne wprowadzić znaczące zmiany do swojego wniosku lub zastąpić go innym tekstem;

zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania stanowiska Parlamentu Radzie, Komisji i parlamentom państw członkowskich.

(1) Teksty przyjęte, P7_TA(2013)0444.

P7_TC1-COD(2013)0106

Stanowisko Parlamentu Europejskiego przyjęte w pierwszym czytaniu w dniu 16 kwietnia 2014 r. w celu przyjęcia rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr …/2014 ustanawiającego zasady ochrony zewnętrznych granic morskich w kontekście współpracy operacyjnej koordynowanej przez Europejską Agencję Zarządzania Współpracą Operacyjną na Granicach Zewnętrznych państw członkowskich Unii Europejskiej

(Jako że pomiędzy Parlamentem i Radą osiągnięte zostało porozumienie, stanowisko Parlamentu odpowiada ostatecznej wersji aktu prawnego, rozporządzenia (UE) nr 656/2014.)

22.12.2017

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 443/932

P7_TA(2014)0419

Odpowiedzialność finansowa związana z trybunałami do spraw rozstrzygania sporów między inwestorem a państwem, utworzonymi na mocy umów międzynarodowych, których Unia Europejska jest stroną ***I

Rezolucja ustawodawcza Parlamentu Europejskiego z dnia 16 kwietnia 2014 r. w sprawie wniosku dotyczącego rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady ustanawiającego ramy zarządzania odpowiedzialnością finansową związaną z trybunałami do spraw rozstrzygania sporów między inwestorem a państwem, utworzonymi na mocy umów międzynarodowych, których Unia jest stroną (COM(2012)0335 – C7-0155/2012 – 2012/0163(COD))

(Zwykła procedura ustawodawcza: pierwsze czytanie)

(2017/C 443/92)

Parlament Europejski,

—	uwzględniając wniosek Komisji przedstawiony Parlamentowi Europejskiemu i Radzie (COM(2012)0335),

—	uwzględniając art. 294 ust. 2 oraz art. 207 ust. 2 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej, zgodnie z którymi wniosek został przedstawiony Parlamentowi przez Komisję (C7–0155/2012),

—	uwzględniając art. 294 ust. 3 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej,

—	uwzględniając zobowiązanie złożone przez przedstawiciela Rady w piśmie z dnia 4 kwietnia 2014 r. do zatwierdzenia stanowiska Parlamentu zgodnie z art. 294 ust. 4 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej,

—	uwzględniając art.55 Regulaminu,

—	uwzględniając sprawozdanie Komisji Handlu Międzynarodowego (A7-0124/2013),

przyjmuje poniższe stanowisko w pierwszym czytaniu (1);

zatwierdza wspólne oświadczenie Parlamentu Europejskiego, Rady i Komisji załączone do niniejszej rezolucji;

zwraca się do Komisji o ponowne przekazanie mu sprawy, jeśli uzna ona za stosowne wprowadzić znaczące zmiany do swojego wniosku lub zastąpić go innym tekstem;

zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania stanowiska Parlamentu Radzie i Komisji, a także parlamentom narodowym.

(1) Niniejsze stanowisko zastępuje poprawki przyjęte dnia 23 maja 2013 r. (Teksty przyjęte, P7_TA(2013)0219).

P7_TC1-COD(2012)0163

Stanowisko Parlamentu Europejskiego przyjęte w pierwszym czytaniu w dniu 16 kwietnia 2014 r. w celu przyjęcia rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr …/2014 ustanawiającego ramy zarządzania odpowiedzialnością finansową związaną z trybunałami do spraw rozstrzygania sporów między inwestorem a państwem, utworzonymi na mocy umów międzynarodowych, których stroną jest Unia Europejska

(Jako że pomiędzy Parlamentem i Radą osiągnięte zostało porozumienie, stanowisko Parlamentu odpowiada ostatecznej wersji aktu prawnego, rozporządzenia (UE) nr 912/2014.)

ZAŁĄCZNIK DO REZOLUCJI USTAWODAWCZEJ

Wspólne oświadczenie Parlamentu Europejskiego, Rady i Komisji

Przyjęcie i stosowanie niniejszego rozporządzenia pozostaje bez uszczerbku dla podziału kompetencji ustanowionego w Traktatach i nie jest interpretowane jako wykonywanie przez Unię kompetencji dzielonych, w obszarach, w których kompetencja Unii nie została wykonana.

22.12.2017

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 443/934

P7_TA(2014)0420

Ochrona przed przywozem produktów po cenach umpingowych i towarów subsydiowanych z krajów niebędących członkami UE ***I

Rezolucja ustawodawcza Parlamentu Europejskiego z dnia 16 kwietnia 2014 r. w sprawie wniosku dotyczącego rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady zmieniającego rozporządzenie Rady (WE) nr 1225/2009 w sprawie ochrony przed przywozem produktów po cenach dumpingowych z krajów niebędących członkami Wspólnoty Europejskiej i rozporządzenie Rady (WE) nr 597/2009 w sprawie ochrony przed przywozem towarów subsydiowanych z krajów niebędących członkami Wspólnoty Europejskiej (COM(2013)0192 – C7-0097/2013 – 2013/0103(COD))

(Zwykła procedura ustawodawcza: pierwsze czytanie)

(2017/C 443/93)

Parlament Europejski,

—	uwzględniając wniosek Komisji przedstawiony Parlamentowi Europejskiemu i Radzie (COM(2013)0192),

—	uwzględniając art. 294 ust. 2 oraz art. 207 ust. 2 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej, zgodnie z którymi wniosek został przedstawiony Parlamentowi przez Komisję (C7-0097/2013),

—	uwzględniając art. 294 ust. 3 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej,

—	uwzględniając art.55 Regulaminu,

—	uwzględniając sprawozdanie Komisji Handlu Międzynarodowego (A7-0053/2014),

przyjmuje poniższe stanowisko w pierwszym czytaniu (1);

zwraca się do Komisji o ponowne przekazanie mu sprawy, jeśli uzna ona za stosowne wprowadzić znaczące zmiany do swojego wniosku lub zastąpić go innym tekstem;

zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania stanowiska Parlamentu Radzie i Komisji, a także parlamentom narodowym.

(1) Na podstawie poprawek przyjętych w dniu 5 lutego 2014 r. (teksty przyjęte, P7_TA(2014)0082).

P7_TC1-COD(2013)0103

Stanowisko Parlamentu Europejskiego przyjęte w pierwszym czytaniu w dniu 16 kwietnia 2014 r. w celu przyjęcia rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr …/2014 zmieniającego rozporządzenie Rady (WE) nr 1225/2009 w sprawie ochrony przed przywozem produktów po cenach dumpingowych z krajów niebędących członkami Wspólnoty Europejskiej i rozporządzenie Rady (WE) nr 597/2009 w sprawie ochrony przed przywozem towarów subsydiowanych z krajów niebędących członkami Wspólnoty Europejskiej

PARLAMENT EUROPEJSKI I RADA UNII EUROPEJSKIEJ,

uwzględniając Traktat o funkcjonowaniu Unii Europejskiej, w szczególności jego art. 207 ust. 2,

uwzględniając wniosek Komisji Europejskiej,

po przekazaniu projektu aktu ustawodawczego parlamentom narodowym,

stanowiąc zgodnie ze zwykłą procedurą ustawodawczą (1),

a także mając na uwadze, co następuje:

(1)

Wspólne reguły dotyczące ochrony przed przywozem produktów po cenach dumpingowych i przywozem towarów subsydiowanych z krajów niebędących członkami Unii Europejskiej znajdują się odpowiednio w rozporządzeniu Rady (WE) nr 1225/2009 (2) oraz w rozporządzeniu Rady (WE) nr 597/2009 (3) (wspólnie zwanych dalej „rozporządzeniami”). Rozporządzenia pierwotnie przyjęto w 1995 r. w następstwie zakończenia Rundy Urugwajskiej. Ze względu na liczne zmiany wprowadzone od tamtej pory do rozporządzeń, w 2009 r. Rada podjęła decyzję o ich ujednoliceniu w interesie jasności i racjonalności.

(2)	Chociaż do rozporządzeń wprowadzano zmiany, od 1995 r. nie odbył się żaden zasadniczy przegląd ich funkcjonowania. W związku z tym w 2011 r. Komisja wszczęła przegląd rozporządzeń, m.in. aby lepiej odzwierciedlały one potrzeby przedsiębiorstw na początku XXI wieku.

(3)

W następstwie przeglądu niektóre przepisy rozporządzeń należy zmienić w celu zwiększenia przejrzystości i przewidywalności, zapewnienia skutecznych środków do walki z retorsjami handlowymi ze strony państw trzecich , zwiększenia wydajności i skuteczności egzekwowania przepisów oraz optymalizacji procedur przeglądu. Ponadto w rozporządzeniach należy ująć niektóre praktyki stosowane w ostatnich latach w dochodzeniach antydumpingowych i antysubsydyjnych. [Popr. 1]

(4)

Aby zwiększyć przejrzystość i przewidywalność dochodzeń antydumpingowych i antysubsydyjnych, strony, których dotyczy nałożenie tymczasowych środków antydumpingowych i wyrównawczych, a w szczególności importerów, należy powiadamiać o zbliżającym się nałożeniu ww. środków. Przyznany czas powinien odpowiadać okresowi pomiędzy przedłożeniem projektu aktu wykonawczego do komitetu antydumpingowego powołanego zgodnie z art. 15 rozporządzenia (WE) nr 1225/2009 oraz do komitetu antysubsydyjnego powołanego zgodnie z art. 25 rozporządzenia (WE) nr 597/2009 a przyjęciem tego aktu przez Komisję. Okres ten określono w art. 3 ust. 3 rozporządzenia (UE) nr 182/2011. Ponadto, jeżeli w danym dochodzeniu nałożenie środków tymczasowych nie jest wskazane, strony należy odpowiednio wcześnie powiadomić, że środki nie zostaną nałożone. [Popr. 2]

(5)	Eksporterom i producentom należy dać krótki okres czasu przed nałożeniem środków tymczasowych, aby mogli sprawdzić wyliczenia dotyczące swoich indywidualnych marginesów dumpingu i marginesów subsydium. Wówczas błędy w obliczeniach będzie można poprawić przed nałożeniem środków. [Popr. 95]

(6)

Aby zapewnić skuteczne środki do walki z retorsjami, producentom unijnym należy umożliwić powoływanie się na rozporządzenia bez obawy, że strony trzecie zastosują retorsje. W szczególnych okolicznościach – zwłaszcza w przypadku zróżnicowanych i rozczłonkowanych sektorów składających się głównie z małych i średnich przedsiębiorstw (MŚP) – istniejące przepisy przewidują wszczęcie dochodzenia bez uprzedniego otrzymania skargi, jeżeli istnieją wystarczające dowody istnienia dumpingu, subsydiów stanowiących podstawę środków wyrównawczych, szkody i związku przyczynowego. Szczególne okoliczności powinny obejmować również zagrożenie retorsjami ze strony państw trzecich . [Popr. 3]

(7)

W przypadku dochodzenia, które nie jest wszczynane na podstawie skargi, unijni producenci powinni być zobowiązani należy zwrócić się do unijnych producentów z prośbą o współpracę w zakresie przedłożenia niezbędnych informacji, które umożliwią kontynuowanie dochodzenia; ma to na celu zapewnienie dostępu do informacji wystarczających do przeprowadzenia dochodzenia w przypadku zagrożenia retorsjami. Małe przedsiębiorstwa i mikroprzedsiębiorstwa powinny być zwolnione z tego obowiązku w celu zaoszczędzenia im nieuzasadnionego obciążenia administracyjnego i kosztów. [Popr. 4]

(8)

Państwa trzecie coraz silniej ingerują w handel surowcami, aby zatrzymać je w kraju z korzyścią dla krajowych dalszych użytkowników; robią to np. poprzez nakładanie podatków wywozowych lub stosowanie podwójnych cen. Koszty surowców nie wynikają więc z działania zwykłych mechanizmów rynkowych, odzwierciedlających podaż i popyt na dany surowiec. Tego typu ingerencje dodatkowo zakłócają handel. W rezultacie unijnym producentom szkodzi nie tylko dumping, ale również dodatkowe zakłócenia handlu, które nie dotyczą producentów znajdujących się poniżej w łańcuchu dostaw w krajach stosujących tego typu praktyki. Aby zapewnić odpowiednią ochronę handlu, zasada niższego cła nie będzie stosowana w przypadku strukturalnych zakłóceń handlu surowcami.

(9)

Subsydia stanowiące podstawę środków wyrównawczych są w Unii zasadniczo zakazane zgodnie z art. 107 ust. 1 TFUE. W związku z tym subsydia stanowiące podstawę środków wyrównawczych przyznawane przez państwa trzecie wyjątkowo silnie zakłócają handel. Wielkość pomocy państwa zatwierdzona przez Komisję z upływem czasu stale ulegała zmniejszeniu. W związku z tym w przypadku instrumentu antysubsydyjnego zasada niższego cła nie powinna być już stosowana w odniesieniu do przywozu z kraju(-ów) stosującego(-ych) subsydiowanie.

(10)

Aby zoptymalizować procedury przeglądu, cła pobrane podczas dochodzenia należy zwrócić importerom, jeżeli po zakończeniu dochodzenia w ramach przeglądu wygaśnięcia środki nie są przedłużane. Takie działanie jest wskazane, ponieważ w okresie objętym dochodzeniem nie stwierdzono spełnienia warunków niezbędnych do przedłużenia środków. [Popr. 5]

(11)	W rozporządzeniach należy ująć niektóre praktyki stosowane w ostatnich latach w dochodzeniach antydumpingowych i antysubsydyjnych.

(11a)

Wszelkie dokumenty mające na celu wyjaśnienie ustalonych praktyk Komisji w odniesieniu do stosowania niniejszego rozporządzenia (w tym cztery projekty wytycznych w sprawie wyboru państwa analogicznego, przeglądów w przypadku wygaśnięcia, czasu trwania środków, marginesu szkody oraz interesu Unii) powinny być przyjmowane przez Komisję dopiero po wejściu w życie niniejszego rozporządzenia i po przeprowadzeniu odpowiednich konsultacji z Parlamentem Europejskim i Radą oraz powinny w pełni odpowiadać treści niniejszego rozporządzenia. [Popr. 6]

(11b)

Unia nie jest stroną konwencji MOP, ale ich stronami są państwa członkowskie. Dotychczas jedynie „podstawowe” konwencje MOP zostały ratyfikowane przez wszystkie państwa członkowskie Unii. W celu utrzymania definicji wystarczającego poziomu norm społecznych opartych na konwencjach MOP znajdujących się w aktualnym wykazie w załączniku Ia do rozporządzenia (UE) nr 1225/2009 Komisja w drodze aktów delegowanych dokona aktualizacji tego załącznika, gdy tylko państwa członkowskie Unii przeprowadzą ratyfikację innych „priorytetowych” konwencji MOP. [Popr. 7]

(12)	Przemysłu unijnego nie należy już definiować w odniesieniu do progów wszczęcia określonych w rozporządzeniach.

(12a)

Zróżnicowane i rozczłonkowane sektory, składające się głównie z MŚP, mają trudności z dostępem do postępowań w sprawie ochrony handlu ze względu na złożony charakter procedur oraz związane z nimi wysokie koszty. Należy ułatwić dostęp MŚP do tego instrumentu poprzez wzmocnienie roli punktu pomocy dla MŚP, który powinien wspierać MŚP w składaniu skarg i w osiąganiu przez nie progów niezbędnych do wszczęcia dochodzenia. Procedury administracyjne związane z postępowaniami w sprawie ochrony handlu również powinny być lepiej dostosowane do ograniczeń MŚP. [Popr. 8]

(12b)

W postępowaniach antydumpingowych czas trwania dochodzeń powinien być ograniczony do dziewięciu miesięcy, a dochodzenia te powinny być zamykane w ciągu 12 miesięcy od wszczęcia postępowania. W postępowaniach antysubsydyjnych czas trwania dochodzeń powinien być ograniczony do dziewięciu miesięcy, a dochodzenia te powinny być zamykane w ciągu 10 miesięcy od wszczęcia postępowania. W każdym wypadku cła tymczasowe powinny być nakładane jedynie podczas okresu rozpoczynającego się 60 dni po wszczęciu postępowania i kończącego się sześć miesięcy po wszczęciu postępowania. [Popr. 9]

(12c)

Elementy zobowiązań przedstawianych Komisji, które nie mają charakteru poufnego, powinny być szerzej ujawniane zainteresowanym stronom, Parlamentowi Europejskiemu i Radzie. Komisja powinna mieć obowiązek przeprowadzenia konsultacji z przemysłem unijnym przed przyjęciem złożonego zobowiązania. [Popr. 10]

(13)	W przypadku gdy w dochodzeniu pierwotnym stwierdzono, że marginesy dumpingu lub marginesy subsydium są niższe od progów de minimis, dochodzenie należy niezwłocznie zakończyć w odniesieniu do eksporterów, którzy nie będą objęci kolejnymi dochodzeniami przeglądowymi.

(14)

W ramach antydumpingowych i antysubsydyjnych dochodzeń przeglądowych powinna istnieć możliwość zmiany metodyki w stosunku do tej stosowanej w dochodzeniu, które doprowadziło do nałożenia środków. Zapewniłoby to m.in. stosowanie spójnych metod w różnych dochodzeniach prowadzonych w danym momencie. W szczególności umożliwi to zmianę metod, które z upływem czasu zmodyfikowano w następstwie rozwoju sytuacji.

(15)	Gdy zostaną spełnione warunki wszczęcia dochodzenia w sprawie obejścia środków, przywóz powinien zostać objęty rejestracją we wszelkich okolicznościach.

(16)

W dochodzeniu w sprawie obejścia środków należy usunąć warunek zakładający, że w celu uzyskania zwolnienia z wymogu rejestracji lub z rozszerzonego cła producenci produktu objętego postępowaniem nie powinni być powiązani z żadnym z producentów objętych pierwotnymi środkami. Doświadczenie pokazuje bowiem, że czasami producenci produktu objętego postępowaniem nie stosują praktyk mających na celu obejście środków, ale są powiązani z producentem objętym pierwotnymi środkami. W takich przypadkach producentowi nie należy odbierać możliwości uzyskania zwolnienia tylko dlatego, że przedsiębiorstwo jest powiązane z producentem objętym pierwotnymi środkami. Ponadto jeżeli obchodzenie środków ma miejsce w Unii, powiązanie importerów z producentami objętymi środkami nie powinno być decydującym czynnikiem przy podejmowaniu decyzji, czy importer może uzyskać zwolnienie.

(17)	W przypadku gdy liczba unijnych producentów jest na tyle wysoka, że konieczny jest dobór próby, producentów należy dobrać spośród wszystkich unijnych producentów, a nie tyko spośród producentów, którzy wnieśli skargę.

(18)	Podczas oceniania interesu Unii możliwość zgłoszenia uwag powinni mieć wszyscy unijni producenci, a nie tylko producenci, którzy wnieśli skargę. [Popr. 93]

(18a)

Dzięki rocznemu sprawozdaniu Komisji dla Parlamentu Europejskiego i Rady w sprawie wdrożenia rozporządzenia (WE) nr 1225/2009 i rozporządzenia (WE) nr 597/2009 możliwe jest regularne i terminowe monitorowanie instrumentów ochrony handlu w ramach ustanowienia usystematyzowanego dialogu międzyinstytucjonalnego na ten temat. Opublikowanie tego sprawozdania sześć miesięcy po jego przedłożeniu Parlamentowi Europejskiemu i Radzie zapewnia przejrzystość instrumentów ochrony handlu dla zainteresowanych stron i opinii publicznej. [Popr. 11]

(18b)

Komisja powinna zapewnić większą przejrzystość postępowań, procedur wewnętrznych i wyników dochodzeń, a wszystkie niepoufne dokumenty powinny być udostępniane zainteresowanym stronom za pośrednictwem platformy internetowej. [Popr. 12]

(18c)

Komisja powinna regularnie informować Parlament Europejski i Radę o wszczęciu każdego dochodzenia oraz o jego przebiegu. [Popr. 13]

(18d)

W przypadku gdy liczba unijnych producentów jest na tyle wysoka, że konieczny jest dobór próby, Komisja powinna przy doborze próby producentów w pełni uwzględniać udział MŚP w tej próbie, zwłaszcza w przypadku zróżnicowanych i rozczłonkowanych sektorów przemysłu składających się głównie z MŚP. [Popr. 14]

(18e)

W celu zwiększenia skuteczności instrumentów ochrony handlu należy zezwolić związkom zawodowym na składanie pisemnych skarg wspólnie z przemysłem unijnym. [Popr. 92]

(19)	Należy zatem odpowiednio zmienić rozporządzenie (WE) nr 1225/2009 i rozporządzenie (WE) nr 597/2009,

PRZYJMUJĄ NINIEJSZE ROZPORZĄDZENIE:

Artykuł 1

W rozporządzeniu (WE) nr 1225/2009 wprowadza się następujące zmiany:

-1.	Tytuł otrzymuje następujące brzmienie: „Rozporządzenie Rady (WE) nr 1225/2009 z dnia 30 listopada 2009 r. w sprawie ochrony przed przywozem produktów po cenach dumpingowych z krajów niebędących członkami Unii Europejskiej”; [Popr. 15]

-1a.

Dodaje się motyw w brzmieniu:

„(11a)

Państwa trzecie coraz silniej ingerują w handel w celu przysporzenia korzyści producentom krajowym, na przykład poprzez nakładanie podatków wywozowych lub stosowanie systemów podwójnych cen. Tego typu ingerencje dodatkowo zakłócają handel. W rezultacie unijnym producentom szkodzi nie tylko dumping, lecz również dodatkowe zakłócenia handlu, które nie dotyczą producentów z państw trzecich stosujących tego typu praktyki. Różnice w poziomie nakładu pracy i norm środowiskowych również mogą powodować dodatkowe zakłócenia handlu. W związku z tym nie powinno się stosować zasady niższego cła w takich przypadkach, gdy kraj wywozu ma niewystarczający poziom norm społecznych i środowiskowych. Wystarczający poziom ustala się na podstawie ratyfikacji podstawowych konwencji Międzynarodowej Organizacji Pracy (MOP) oraz wielostronnych umów środowiskowych, których stroną jest Unia. Nieuczciwa konkurencja szczególnie szkodzi małym i średnim przedsiębiorstwom (MŚP), ponieważ ze względu na mały rozmiary nie są one w stanie dostosować się do tych warunków. W związku z tym nie powinno się stosować zasady niższego cła w sytuacji, gdy skarga została wniesiona w imieniu sektora składającego się głównie z MŚP. Zasadę niższego cła powinno się stosować jednak zawsze w sytuacji, gdy strukturalne zakłócenia handlu surowcami wynikają ze świadomego wyboru kraju najsłabiej rozwiniętego w celu ochrony interesu publicznego.”; [Popr. 16]

-1b.

w art. 1 ust. 1 dodaje się akapit w brzmieniu:

„Wykorzystanie wszelkiego produktu dumpingowego w związku z eksploracją szelfu kontynentalnego lub wyłącznej strefy ekonomicznej danego państwa członkowskiego lub eksploatacją jej zasobów traktuje się na mocy niniejszego rozporządzenia jako przywóz i będzie on odpowiednio obłożony opłatami celnymi w przypadku, gdy przynosi szkodę przemysłowi unijnemu.”; [Popr. 17]

-1c.	w art. 1 dodaje się ustęp w brzmieniu: „4a. Do celów niniejszego rozporządzenia surowiec oznacza środek do wytwarzania danego produktu, który ma zasadniczy wpływ na koszt jego produkcji.”; [Popr. 18]

-1d.

w art. 1 dodaje się ustęp w brzmieniu:

„4b. Przyjmuje się, że surowiec ulega zakłóceniu strukturalnemu, jeżeli jego cena nie wynika jedynie ze zwykłych mechanizmów rynkowych opierających się na podaży i popycie. Tego typu zakłócenia są wynikiem ingerencji państw trzecich, które obejmują między innymi podatki wywozowe, ograniczenia wywozowe i systemy podwójnych cen.”; [Popr. 19]

-1e)

w art. 2 ust. 7 lit. a) akapit drugi otrzymuje następujące brzmienie:

„Wyznaczone zostanie państwo trzecie posiadające gospodarkę rynkową w oparciu o uzasadnioną metodę, z odpowiednim uwzględnieniem wiarygodnych informacji dostępnych w czasie wyznaczania. Wybrany kraj powinien mieć wystarczająco wysoki poziom norm społecznych i środowiskowych, przy czym wystarczające poziomy określa się na podstawie ratyfikacji i skutecznego wdrożenia przez państwo trzecie wielostronnych umów środowiskowych oraz załączonych do nich protokołów, których UE jest stroną w dowolnym czasie, a także konwencji MOP wymienionych w wykazie zawartym w załączniku Ia. Uwzględnia się także ograniczenia czasowe. Gdy jest to możliwe, wykorzystuje się państwo trzecie o gospodarce rynkowej, będące przedmiotem tego samego postępowania.”; [Popr. 70 i 86]

w art. 4 ust. 1 część wprowadzająca otrzymuje brzmienie:

„1. Dla celów niniejszego rozporządzenia pojęcie »przemysł unijny« oznacza wszystkich unijnych producentów produktów podobnych lub tych spośród nich, których łączna produkcja stanowi znaczącą część produkcji tych produktów w całej Unii, z wyjątkiem następujących przypadków:”;

1a.

art. 5 ust. 1 akapit pierwszy otrzymuje brzmienie:

„Z wyjątkiem przepisów przewidzianych w ust. 6 dochodzenie, mające na celu ustalenie istnienia, stopnia oraz skutków domniemanego subsydium, jest wszczynane po otrzymaniu pisemnej skargi osoby fizycznej bądź prawnej lub stowarzyszenia nieposiadającego osobowości prawnej, działającego w imieniu przemysłu UE. Skargi mogą również być składane wspólnie przez przemysł unijny lub przez osobę fizyczną bądź prawną, lub stowarzyszenie nieposiadające osobowości prawnej działające w jego imieniu, i związki zawodowe.”; [Popr. 87 i 90]

1b)

w art. 5 dodaje się ustęp w brzmieniu:

„1a. W związku z postępowaniami antydumpingowymi Komisja powinna ułatwiać dostęp do instrumentu zróżnicowanym i rozczłonkowanym sektorom przemysłu, składającym się głównie z MŚP, za pośrednictwem punktu pomocy dla MŚP.

Punkt pomocy dla MŚP udostępnia standardowe formularze statystyczne, które należy przedłożyć dla potrzeb wykazania zdolności procesowej, oraz kwestionariusze.

Po wszczęciu dochodzenia punkt pomocy dla MŚP informuje MŚP i ich odpowiednie zrzeszenia, których może dotyczyć wszczęcie postępowania oraz odnośne terminy zgłoszenia jako zainteresowana strona.

Punkt pomocy dla MŚP pomaga w rozwiązaniu problemów dotyczących wypełnienia kwestionariuszy, w których należy zwrócić szczególną uwagę na zapytania MŚP w sprawie dochodzeń wszczętych na mocy art. 5 ust. 6. Punkt pomocy stara się w jak najszerszym zakresie zmniejszyć obciążenia wynikające z barier językowych.

W przypadku gdy MŚP przedstawią dowody prima facie potwierdzające istnienie dumpingu, punkt pomocy dla MŚP udziela MŚP informacji na temat zmian wielkości i wartości przywozu danego produktu zgodnie z art. 14 ust. 6.

Punkt pomocy dla MŚP udziela również wskazówek na temat dodatkowych możliwości kontaktu i współpracy z rzecznikiem praw stron i krajowymi organami celnymi. Ponadto punkt pomocy informuje MŚP o możliwościach i warunkach, na których mogą wnioskować o dokonanie przeglądu środków lub zwrot uiszczonych ceł antydumpingowych”; [Popr. 20]

1c.	w art. 5 ust. 4 dodaje się akapit w brzmieniu: „W przypadku zróżnicowanych i rozczłonkowanych sektorów przemysłu, składających się głównie z MŚP, Komisja pomaga w osiąganiu tych progów poprzez wspieranie punktu pomocy dla MŚP”; [Popr. 21]

1d.

w artykule 5 ust. 6 otrzymuje brzmienie:

„6. Jeżeli w szczególnych okolicznościach – zwłaszcza w przypadku zróżnicowanych i rozczłonkowanych sektorów przemysłu, składających się głównie z MŚP, Komisja podejmie decyzję o wszczęciu dochodzenia bez otrzymania pisemnej skargi ze strony lub w imieniu unijnego przemysłu o wszczęcie takiego dochodzenia, zostanie ono podjęte na podstawie dostatecznych dowodów istnienia dumpingu, szkody oraz związku przyczynowego opisanego w ust. 2, uzasadniającego wszczęcie takiego dochodzenia”; [Popr. 22]

1e.

w artykule 6 ust. 9 otrzymuje brzmienie:

„9. Postępowanie wszczęte na podstawie art. 5 ust. 9 zostaje zakończone w ciągu dziewięciu miesięcy. W każdym przypadku dochodzenie zostaje zakończone w ciągu roku od daty wszczęcia, zgodnie z ustaleniami dokonanymi na podstawie art. 8 dotyczącymi zobowiązań lub ustaleniami na podstawie art. 9 dla podjęcia ostatecznych działań. Okresy dochodzenia powinny w miarę możliwości pokrywać się z rokiem obrotowym, zwłaszcza w przypadku zróżnicowanych i rozczłonkowanych sektorów, składających się głównie z małych i średnich przedsiębiorstw”.; [Popr. 23]

w art. 6 dodaje się ust. 10 w brzmieniu:

„10. Unijni producenci produktu podobnego, z wyjątkiem małych producentów unijnych i mikroproducentów unijnych, są zobowiązani wzywani do współpracy w ramach postępowań, które wszczęto zgodnie z art. 5 ust. 6.; [Popr. 24]

10a. Komisja zapewnia jak najlepszy dostęp do informacji wszystkim zainteresowanym stronom, umożliwiając wprowadzenie systemu informacyjnego, za pośrednictwem którego zainteresowane strony zostają powiadamiane, kiedy do dokumentacji dochodzeniowej dodawane są nowe informacje niepoufne. Informacje niepoufne udostępniane są również za pośrednictwem platformy internetowej. [Popr. 25]

10b. Komisja gwarantuje skuteczne wykonywanie praw procesowych zainteresowanych stron, a także dopilnowuje – w stosownych przypadkach – za pośrednictwem rzecznika praw stron, by postępowania były prowadzone bezstronnie, obiektywnie oraz w rozsądnym terminie. [Popr. 26]

10c. Na żądanie zainteresowanych stron Komisja wydaje kwestionariusze, z których należy korzystać podczas dochodzeń, we wszystkich językach urzędowych Unii.” [Popr. 27]

w art. 7 wprowadza się następujące zmiany:

(a)

ust. 1 otrzymuje brzmienie:

„1. Cło tymczasowe może zostać nałożone, jeżeli postępowanie zostało wszczęte zgodnie z art. 5, zostało wydane odpowiednie zawiadomienie, zainteresowanym stronom umożliwiono przekazanie informacji i przedstawienie komentarzy zgodnie z art. 5 ust. 10, wstępnie stwierdzono istnienie dumpingu i wynikającą z niego szkodę dla przemysłu unijnego, zaś interes Unii wymaga interwencji w celu zapobieżenia tej szkodzie. Cła tymczasowe nakłada się nie wcześniej niż 60 dni od wszczęcia postępowania, ale nie później niż sześć miesięcy po jego wszczęciu.” [Popr. 28]

w ust. 1 dodaje się zdania w brzmieniu:

„Ceł tymczasowych nie stosuje się w okresie dwóch tygodni od przesłania informacji do zainteresowanych stron na podstawie art. 19a. Dostarczenie takich informacji pozostaje bez uszczerbku dla późniejszych decyzji, które mogą zostać podjęte przez Komisję.”; [Popr. 29]

ust. 2 otrzymuje brzmienie:

2. „Wysokość tymczasowego cła antydumpingowego nie przekracza wstępnie ustalonego marginesu dumpingu. Jeżeli nie stwierdzono występowania strukturalnych zakłóceń handlu surowcami w odniesieniu do przedmiotowego towaru w państwie wywozu, wysokość tymczasowego cła antydumpingowego lecz powinna ona być niższa od tego marginesu dumpingu, jeżeli takie niższe cło byłoby wystarczające do usunięcia szkody, jaką ponosi przemysł unijny.

Takiego niższego cła nie stosuje się w żadnych z następujących okoliczności:

stwierdzono występowanie strukturalnych zakłóceń handlu lub poważnych interwencji ze strony państwa dotyczących między innymi cen, kosztów i nakładów, w tym na przykład surowców i energii, badań naukowych i kosztów pracy, produkcji, sprzedaży i inwestycji, kursów walutowych czy uczciwych warunków finansowania handlu w odniesieniu do przedmiotowego towaru w państwie wywozu;

kraj wywozu nie ma wystarczającego poziomu norm społecznych i środowiskowych, przy czym wystarczające poziomy określa się na podstawie ratyfikacji i skutecznego wdrożenia przez państwo trzecie wielostronnych umów środowiskowych oraz załączonych do nich protokołów, których UE jest stroną w dowolnym czasie, a także konwencji MOP wymienionych w wykazie zawartym w załączniku Ia;

c)	strona wnosząca skargę reprezentuje zróżnicowany i rozczłonkowany przemysł, składający się głównie z MŚP;

d)	w ramach dochodzenia lub odrębnego dochodzenia antysubsydyjnego ustalono co najmniej wstępnie, że kraj wywozu udziela jednego subsydium lub większej ich liczby producentom eksportującym przedmiotowy towar.

Takie niższe cło przyznaje się jednak zawsze w sytuacji, gdy stwierdzono występowanie strukturalnych zakłóceń handlu surowcami w odniesieniu do przedmiotowego towaru w kraju wywozu, a kraj ten figuruje w wykazie najsłabiej rozwiniętych krajów znajdującym się w załączniku IV do rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 978/2012 (*1) .

(*1) Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 978/2012 z dnia 25 października 2012 r. wprowadzające ogólny system preferencji taryfowych i uchylające rozporządzenie Rady (WE) nr 732/2008”; [Popr. 30]"

3a.

w artykule 8 ust. 1 otrzymuje brzmienie:

„1. Pod warunkiem tymczasowego stwierdzenia dumpingu i szkody, Komisja może przyjąć złożoną przez eksportera ofertę dobrowolnego zobowiązania do zmiany cen lub zaprzestania wywozu na dany obszar po cenach dumpingowych, po przeprowadzeniu konkretnych konsultacji w Komitecie Doradczym, o ile takie oferty skutecznie usuwają szkodliwe efekty dumpingu. W takim przypadku oraz tak długo, jak zobowiązania takie są obowiązujące, tymczasowe cła nałożone przez Komisję zgodnie z artykułem 7 ust. 1 albo ostateczne cła nałożone przez Radę zgodnie z artykułem 9 ust. 4 nie mają zastosowania do odnośnego przywozu przedmiotowych towarów wytwarzanych przez przedsiębiorstwa, o których mowa w decyzji Komisji o przyjęciu zobowiązań, wraz z późniejszymi zmianami. Podwyżki cen wynikające ze zobowiązań nie mogą być wyższe od niezbędnych do wyeliminowania marginesu dumpingu, natomiast powinny być niższe od marginesu dumpingu, jeżeli spowodują usunięcie szkody dla przemysłu unijnego, chyba że podczas nakładania ceł tymczasowych lub ostatecznych Komisja podjęła decyzję, że takiego niższego cła nie stosuje się”; [Popr. 31]

3b.

w artykule 8 ust. 4 otrzymuje brzmienie:

„4. Strony składające zobowiązanie przedstawiają także jego istotną jawną wersję, tak aby strony postępowania, Parlament Europejski i Rada mogły mieć do niego dostęp. Strony są zobowiązane do udzielania jak najszerszych informacji odnośnie do treści i charakteru zobowiązania przy należytej ochronie informacji poufnych w rozumieniu art. 19. Komisja przed przyjęciem każdej takiej oferty przeprowadza ponadto z przemysłem unijnym konsultacje dotyczące głównych cech przedmiotowego zobowiązania”; [Popr. 32]

w art. 9 wprowadza się następujące zmiany:

ust. 3 otrzymuje brzmienie:

„3. Dla celów czynności rozpoczętych na podstawie art. 5 ust. 9 szkodę zwykle uważa się za nieznaczną, gdy dany przywóz jest mniejszy od wielkości określonych w art. 5 ust. 7. Czynności te zostają również natychmiast zakończone w przypadku stwierdzenia, że margines dumpingu wynosi mniej niż 2 % wyrażone jako udział procentowy w cenie eksportowej.”;

w ust. 4 zdanie ostatnie otrzymuje brzmienie:

„Wysokość cła antydumpingowego nie przekracza może przekraczać stwierdzonego marginesu dumpingu. Jeżeli nie stwierdzono występowania strukturalnych zakłóceń handlu surowcami w odniesieniu do przedmiotowego towaru w państwie wywozu, wysokość cła antydumpingowego jest , lecz powinna być niższa od tego marginesu dumpingu, jeżeli takie niższe cło byłoby wystarczające do usunięcia szkody, jaką ponosi przemysł unijny.

Takiego niższego cła nie stosuje się w żadnych z następujących okoliczności:

c)	strona wnosząca skargę reprezentuje zróżnicowany i rozczłonkowany przemysł, składający się głównie z MŚP;

d)	w ramach dochodzenia lub odrębnego dochodzenia antysubsydyjnego ustalono, że kraj wywozu udziela jednego subsydium lub większej ich liczby producentom eksportującym przedmiotowy towar.

w art. 11 wprowadza się następujące zmiany:

-a)

ust. 2 akapit drugi otrzymuje brzmienie:

„Przegląd wygaśnięcia środków antydumpingowych wszczyna się w przypadku, gdy wniosek o jego wszczęcie zawiera wystarczające dowody na to, że wygaśnięcie środków prawdopodobnie doprowadziłoby do kontynuacji lub ponownego wystąpienia dumpingu i szkody. Prawdopodobieństwo takie można wykazać, np. dowodząc kontynuacji dumpingu i szkody lub dowodząc, że wyeliminowanie szkody w całości lub części wynika z istnienia środków, lub dowodząc, że sytuacja eksporterów lub warunki rynkowe mogą wskazywać na prawdopodobieństwo dalszego występowania szkodliwego dumpingu. Prawdopodobieństwo to można również wykazać, dowodząc niezmiennego występowania ingerencji ze strony kraju wywozu.”; [Popr. 77/rev]

w ust. 5 dodaje się akapit w brzmieniu:

„Jeżeli w następstwie dochodzenia przeprowadzonego zgodnie z ust. 2 środki wygasają, wszelkie cła pobrane od dnia wszczęcia dochodzenia są zwracane, pod warunkiem że krajowe organy celne otrzymały wniosek o zwrot cła i rozpatrzyły go pozytywnie zgodnie z odpowiednim unijnym prawodawstwem celnym dotyczącym zwrotu i umorzenia cła. Zwrot cła nie powoduje zapłaty odsetek przez dane krajowe organy celne.”; [Popr. 35]

b)	skreśla się ust. 9;

w art. 13 wprowadza się następujące zmiany:

a)	w ust. 3 zdanie drugie otrzymuje brzmienie: „Wszczęcie następuje po zasięgnięciu opinii Komitetu Doradczego w drodze rozporządzenia Komisji, które nakazuje także organom celnym odprawienie przywozu z zastrzeżeniem rejestracji zgodnie z art. 14 ust. 5 lub żądanie gwarancji.”;

w ust. 4 akapit pierwszy otrzymuje brzmienie:

„Przywożone towary nie podlegają rejestracji na podstawie art. 14 ust. 5 ani środkom w przypadku gdy handel nimi prowadzą przedsiębiorstwa korzystające ze zwolnień. Wnioski o przyznanie zwolnienia wraz ze stosownymi dowodami przedstawia się w terminach wskazanych we wszczynającym postępowanie rozporządzeniu Komisji. W przypadku gdy praktyka, proces lub prace skutkujące obejściem mają miejsce poza Unią, zwolnienie może zostać przyznane producentom przedmiotowego towaru, co do których uznano, iż nie biorą udziału w praktyce obejścia środków, stosownie do definicji w ust. 1 i ust. 2 niniejszego artykułu. W przypadku gdy praktyka, proces lub prace skutkujące obejściem mają miejsce wewnątrz Unii, zwolnienie może zostać przyznane importerom, którzy wykażą, iż nie biorą udziału w praktyce obejścia środków, stosownie do definicji w ust. 1 i ust. 2 niniejszego artykułu.”;

6a)	w artykule 14 ust. 3 otrzymuje brzmienie: „3. Przepisy szczególne, zwłaszcza dotyczące powszechnej definicji pojęcia pochodzenia, zawarte w rozporządzeniu (EWG) nr 2913/92 lub zgodne z jego art. 2, mogą zostać przyjęte na mocy niniejszego rozporządzenia”; [Popr. 36]

6b)

w art. 14 ust. 5 otrzymuje brzmienie:

„5. Komisja może, po poinformowaniu w należnym terminie państw członkowskich, polecić organom celnym podjęcie odpowiednich kroków w celu zarejestrowania przywożonych towarów, tak aby można było następnie zastosować środki wobec tego przywozu z dniem jego rejestracji. Przywożone towary podlegają rejestracji na wniosek przemysłu unijnego, który to wniosek zawiera dostateczne dowody uzasadniające takie działanie. Przywóz może również podlegać rejestracji w związku z inicjatywą własną Komisji.

Przywóz podlega rejestracji od daty wszczęcia postępowania, jeżeli skarga przemysłu unijnego zawiera wniosek o rejestrację oraz dostateczne dowody uzasadniające takie działanie.

Rejestracja zostaje wprowadzona rozporządzeniem, które określa cel tego działania oraz, gdy jest to właściwe, szacunkową kwotę opłat, które mogłyby być zapłacone w przyszłości. Okres obowiązkowej rejestracji nie może być dłuższy niż dziewięć miesięcy.”; [Popr. 79]

6c)

w art. 14 ust. 6 otrzymuje brzmienie:

„6. Państwa członkowskie każdego miesiąca składają Komisji sprawozdania na temat przywozu produktów objętych postępowaniem i środkami, a także na temat kwoty ceł pobranych na mocy niniejszego rozporządzenia. Komisja może, na wyraźny i uzasadniony wniosek zainteresowanej strony i po zasięgnięciu opinii Komitetu, o którym mowa w art. 15 ust. 2, podjąć decyzję o przekazaniu zainteresowanym stronom informacji dotyczących wielkości i wartości przywozu tych produktów.”; [Popr. 75]

6d.

w art. 14 dodaje się ustęp w brzmieniu:

„7a. Zawsze gdy Komisja zamierza przyjąć lub opublikować jakikolwiek dokument mający na celu wyjaśnienie ustalonej praktyki Komisji w odniesieniu do stosowania niniejszego rozporządzenia w jakiejkolwiek jego części, Komisja przed przyjęciem lub publikacją przeprowadza konsultacje z Parlamentem Europejskim i Radą, aby osiągnąć konsensus w sprawie przyjęcia danego dokumentu. Każda późniejsza zmiana takich dokumentów podlega tym samym wymogom proceduralnym. Każdy z tych dokumentów musi w każdym przypadku pozostawać w pełnej zgodności z przepisami niniejszego rozporządzenia. Żaden taki dokument – zgodnie z wykładnią Trybunału Sprawiedliwości – nie może rozszerzać swobody uznania Komisji w odniesieniu do przyjmowania środków”; [Popr. 39]

art. 17 ust. 1 otrzymuje brzmienie:

„1. W przypadku dużej liczby producentów unijnych, eksporterów lub importerów, którzy za swoją zgodą współpracują w ramach postępowań , lub typów produktu lub transakcji postępowanie można ograniczyć do uzasadnionej liczby stron, produktów lub transakcji, wykorzystując statystycznie reprezentatywne próby w oparciu o informacje dostępne w momencie ich doboru, albo do największej reprezentatywnej wielkości produkcji, sprzedaży lub wywozu, która może zostać właściwie zbadana w dostępnym czasie. W przypadku zróżnicowanych i rozczłonkowanych sektorów przemysłu, składających się głównie z MŚP, przy ostatecznym wyborze stron należy, w stosownych przypadkach, uwzględnić ich proporcjonalny udział w danym sektorze .”; [Popr. 40]

dodaje się następujący artykuł:

„Artykuł 19a

Informacje o środkach tymczasowych

1. Unijni producenci, importerzy i eksporterzy oraz ich reprezentatywne stowarzyszenia, jak również przedstawiciele kraju wywozu mogą wystąpić o informacje dotyczące planowanego nałożenia ceł tymczasowych. Wniosek o udzielenie takich informacji składany jest na piśmie w terminie określonym w zawiadomieniu o wszczęciu. Informacje są przekazywane ww. stronom co najmniej dwa tygodnie przed upływem terminu, o którym mowa w art. 7 ust. 1 w odniesieniu do nałożenia ceł tymczasowych. Informacje te obejmują:

a)	krótki opis proponowanych ceł, wyłącznie do celów informacyjnych, oraz

szczegóły obliczeń dotyczących marginesu dumpingu i marginesu wystarczającego do usunięcia szkody, jaką ponosi przemysł unijny, z należytym uwzględnieniem obowiązku zachowania poufności, o którym mowa w art. 19. Strony mają trzy dni robocze na zgłoszenie uwag dotyczących poprawności obliczeń. [Popr. 41]

2. Jeżeli planuje się kontynuowanie dochodzenia, jednak bez nakładania ceł tymczasowych, zainteresowane strony zostają powiadomione o nienakładaniu ceł dwa tygodnie przed upływem terminu, o którym mowa w art. 7 ust. 1 w odniesieniu do nałożenia ceł tymczasowych.”;

art. 21 ust. 2 otrzymuje brzmienie:

„2. W celu zapewnienia solidnej podstawy, w oparciu o którą organy będą mogły uwzględnić wszystkie uwagi i informacje przy podejmowaniu decyzji, czy nakładanie środków leży w interesie Unii, unijni producenci, importerzy i ich reprezentatywne stowarzyszenia, reprezentatywni użytkownicy oraz organizacje reprezentujące konsumentów mogą w terminach określonych w zawiadomieniu o wszczęciu dochodzenia antydumpingowego zgłosić się do postępowania i dostarczać Komisji informacje. Informacje te lub ich streszczenia udostępnia się innym stronom określonym w niniejszym artykule i strony te są uprawnione do udzielenia na nie odpowiedzi.”. [Popr. 42]

9a)	w art. 22 dodaje się ustęp w brzmieniu: „1a. Niezwłocznie po ratyfikacji przez wszystkie państwa członkowskie nowych konwencji MOP Komisja dokonuje odpowiedniej aktualizacji załącznika Ia zgodnie z procedurą określoną w art. 290 TFUE”. [Popr. 43]

9b)

dodaje się następujący artykuł:

„Artykuł 22a

Sprawozdanie

1. Aby ułatwić monitorowanie wykonania rozporządzenia przez Parlament Europejski i Radę, Komisja, należycie uwzględniając wymóg ochrony informacji poufnych w rozumieniu art. 19, przedstawia Parlamentowi Europejskiemu i Radzie sprawozdanie roczne na temat stosowania i wykonania niniejszego rozporządzenia, w ramach prowadzonego przez Komisję, Parlament Europejski i Radę dialogu na temat instrumentów ochrony handlu. Sprawozdanie to zawiera informacje o stosowaniu środków tymczasowych i ostatecznych, zakończeniu postępowań bez wprowadzania środków, o zobowiązaniach, ponownych postępowaniach, przeglądach i wizytach weryfikacyjnych oraz o działalności różnych organów odpowiedzialnych za monitorowanie wykonywania niniejszego rozporządzenia i wypełniania wynikających z niego obowiązków. Sprawozdanie zawiera także informacje na temat stosowania instrumentów ochrony handlu przez państwa trzecie w odniesieniu do Unii, niwelowania przez dany sektor przemysłu unijnego skutków nałożenia środków oraz odwołań od nałożonych środków. Obejmuje ono czynności rzecznika praw stron z Dyrekcji Generalnej Komisji Europejskiej ds. Handlu oraz czynności punktu pomocy dla MŚP w związku ze stosowaniem niniejszego rozporządzenia.

2. W ciągu miesiąca od daty przedstawienia sprawozdania przez Komisję Parlament Europejski może zaproponować Komisji udział w posiedzeniu ad hoc przedmiotowo właściwej komisji parlamentarnej w celu przedstawienia i objaśnienia wszelkich kwestii związanych ze stosowaniem niniejszego rozporządzenia. Sprawozdanie może być również przedmiotem rezolucji.

3. Komisja podaje sprawozdanie do wiadomości publicznej w terminie sześciu miesięcy od daty jego przedstawienia Parlamentowi Europejskiemu i Radzie”; [Popr. 44]

9c)

Dodaje się załącznik w brzmieniu:

„Załącznik Ia

Konwencje MOP, o których mowa w art. 7, 8 i 9

Konwencja dotycząca pracy przymusowej lub obowiązkowej (nr 29) (1930 r.)

Konwencja dotycząca wolności związkowej i ochrony praw związkowych (nr 87) (1948 r.)

Konwencja dotycząca stosowania zasad prawa organizowania się i rokowań zbiorowych (nr 98) (1949 r.)

Konwencja dotycząca jednakowego wynagrodzenia dla pracujących mężczyzn i kobiet za pracę jednakowej wartości (nr 100) (1951 r.)

Konwencja dotycząca zniesienia pracy przymusowej (nr 105) (1957 r.)

Konwencja dotycząca dyskryminacji w zakresie zatrudnienia i wykonywania zawodu (nr 111) (1958 r.)

Konwencja dotycząca najniższego wieku dopuszczenia do zatrudnienia (nr 138) (1973 r.)

Konwencja dotycząca zakazu i natychmiastowych działań na rzecz eliminowania najgorszych form pracy dzieci (nr 182) (1999 r.)”; [Popr. 45]

Artykuł 2

W rozporządzeniu (WE) nr 597/2009 wprowadza się następujące zmiany:

-1.	Tytuł otrzymuje brzmienie: „Rozporządzenie Rady (WE) nr 597/2009 z dnia 11 czerwca 2009 r. w sprawie ochrony przed przywozem towarów subsydiowanych z krajów niebędących członkami Unii Europejskiej”; [Popr. 46]

-1a.

Dodaje się motyw w brzmieniu:

„(9a)

-1b.

w art. 1 ust. 1 dodaje się akapit w następującym brzmieniu:

„Wykorzystanie wszelkich produktów subsydiowanych w związku z eksploracją szelfu kontynentalnego lub wyłącznej strefy ekonomicznej danego państwa członkowskiego lub eksploatacją jej zasobów traktuje się na mocy niniejszego rozporządzenia jako przywóz i będzie on odpowiednio obłożony opłatami celnymi w przypadku, gdy przynosi szkodę przemysłowi unijnemu”; [Am. 48]

w art. 9 ust. 1 część wprowadzająca otrzymuje brzmienie:

„1. Dla celów niniejszego rozporządzenia pojęcie »przemysł unijny« oznacza wszystkich unijnych producentów produktów podobnych lub tych spośród nich, których łączna produkcja stanowi znaczną część produkcji tych produktów w całej Unii, z wyjątkiem gdy:”;

1a)

art. 10 ust. 1 akapit pierwszy otrzymuje brzmienie:

„1. Z wyjątkiem przepisów przewidzianych w ust. 8 dochodzenie, mające na celu ustalenie istnienia, stopnia oraz skutków domniemanego subsydium, jest wszczynane po otrzymaniu pisemnej skargi osoby fizycznej bądź prawnej lub stowarzyszenia nieposiadającego osobowości prawnej, działającego w imieniu unijnego przemysłu. Skargi mogą również być składane wspólnie przez przemysł unijny – lub przez osobę fizyczną bądź prawną lub stowarzyszenie nieposiadające osobowości prawnej działające w jego imieniu – i związki zawodowe.”; [Popr. 91]

1b)	w art. 10 ust. 6 dodaje się akapit w brzmieniu: „ W przypadku różnych i rozczłonkowanych sektorów przemysłu, składających się głównie z małych i średnich przedsiębiorstw (MŚP), Komisja pomaga w osiąganiu tych progów poprzez wspieranie punktu pomocy dla MŚP.”; [Popr. 94]

1c.

art. 10 ust. 8 otrzymuje brzmienie:

„8. Jeżeli w szczególnych okolicznościach – zwłaszcza w przypadku zróżnicowanych i rozczłonkowanych sektorów przemysłu, składających się głównie z małych i średnich przedsiębiorstw – Komisja podejmie decyzję o wszczęciu dochodzenia bez otrzymania pisemnej skargi ze strony lub w imieniu unijnego przemysłu o wszczęcie takiego dochodzenia, zostanie ono podjęte na podstawie dostatecznych dowodów istnienia subsydiów stanowiących podstawę dla środków wyrównawczych, szkody oraz związku przyczynowego opisanego w ust. 2, uzasadniającego wszczęcie takiego dochodzenia”.; [Popr. 49]

1d.

W art. 11 ust. 9 otrzymuje brzmienie:

„9. W przypadku postępowania wszczętego na podstawie art. 10 ust. 11 dochodzenie w każdym przypadku zostaje zakończone w ciągu dziewięciu miesięcy. W każdym przypadku dochodzenia takie we wszystkich sprawach zostają zakończone w ciągu dziesięciu miesięcy po ich rozpoczęciu zgodnie z ustaleniami poczynionymi na podstawie art. 13 w zakresie zobowiązań oraz ustaleniami poczynionymi na podstawie art. 15 w odniesieniu do konkretnej skargi. Okresy dochodzenia powinny w miarę możliwości pokrywać się z rokiem obrotowym, zwłaszcza w przypadku zróżnicowanych i rozczłonkowanych sektorów, składających się głównie z małych i średnich przedsiębiorstw.”; [Popr. 51]

w art. 11 dodaje się ustępy w brzmieniu:

„11. Unijni producenci produktu podobnego , z wyjątkiem małych producentów unijnych i mikroproducentów unijnych, są zobowiązani wzywani do współpracy w ramach postępowań, które wszczęto zgodnie z art. 10 ust. 8.”; [Popr. 50]

11a. W związku z postępowaniami antysubsydyjnymi Komisja powinna ułatwiać dostęp do instrumentu zróżnicowanym i rozczłonkowanym sektorom, składającym się głównie z MŚP, za pośrednictwem punktu pomocy dla MŚP.

Punkt pomocy dla MŚP podnosi ich poziom wiedzy na temat instrumentu, udziela informacji i wyjaśnień dotyczących sposobu składania skarg i sprawniejszego przedstawiania dowodów potwierdzających subsydia stanowiące podstawę środków wyrównawczych i szkodę. Punkt pomocy dla MŚP udostępnia standardowe formularze statystyczne, które należy przedłożyć dla potrzeb wykazania zdolności procesowej, oraz kwestionariusze.

Punkt pomocy dla MŚP pomaga w rozwiązaniu problemów dotyczących wypełnienia kwestionariuszy, w których należy zwrócić szczególną uwagę na zapytania MŚP w sprawie dochodzeń wszczętych na mocy art. 10 ust. 8. Punkt pomocy stara się w jak najszerszym zakresie zmniejszyć obciążenia wynikające z barier językowych.

W przypadku gdy MŚP przedstawią dowody prima facie potwierdzające istnienie subsydiów stanowiących podstawę środków wyrównawczych, punkt pomocy dla MŚP udziela MŚP informacji na temat zmian wielkości i wartości przywozu danego produktu zgodnie z art. 24 ust. 6.

11b. Komisja zapewnia jak najlepszy dostęp do informacji wszystkim zainteresowanym stronom, umożliwiając wprowadzenie systemu informacyjnego, za pośrednictwem którego zainteresowane strony są powiadamiane, kiedy do dokumentacji dochodzeniowej dodawane są nowe informacje niepoufne. Informacje niepoufne udostępniane są również za pośrednictwem platformy internetowej. [Popr. 53]

11c. Komisja gwarantuje, w stosownych przypadkach za pośrednictwem rzecznika praw stron, skuteczne wykonywanie praw procesowych zainteresowanych stron, a także dopilnowuje, by postępowania były prowadzone bezstronnie, obiektywnie oraz w rozsądnym terminie. [Popr. 54]

11d. Na żądanie zainteresowanych stron Komisja wydaje kwestionariusze, z których należy korzystać podczas dochodzeń, we wszystkich językach urzędowych Unii.”;[Popr. 55]

w art. 12 ust. 1 wprowadza się następujące zmiany:

-a)	akapit drugi otrzymuje brzmienie: „Cła tymczasowe zostają nałożone nie wcześniej niż 60 dni od wszczęcia procedury sądowej, lecz nie później niż sześć miesięcy od wszczęcia procedury sądowej”.; [Popr. 56]

a)	akapit trzeci otrzymuje brzmienie: „Kwota tymczasowego cła wyrównawczego nie przekracza wstępnie ustalonej łącznej kwoty subsydiów stanowiących podstawę środków wyrównawczych.”;

na końcu dodaje się następujący akapit:

„Ceł tymczasowych nie stosuje się w okresie dwóch tygodni od przesłania informacji do zainteresowanych stron na podstawie art. 29b. Dostarczenie takich informacji pozostaje bez uszczerbku dla późniejszych decyzji, które mogą zostać podjęte przez Komisję.”; [Popr. 57]

3a.

w artykule 13 ust. 1 otrzymuje brzmienie:

„1. Pod warunkiem tymczasowego potwierdzenia subsydiowania i szkody Komisja może przyjąć złożoną ofertę dobrowolnego zobowiązania, na mocy którego:

a)	kraj pochodzenia lub wywozu wyraża zgodę na zniesienie albo ograniczenie subsydiów albo podejmuje inne działania dotyczące ich skutków; albo

eksporter zobowiązuje się skorygować swoje ceny albo zaprzestać wywozu do danego obszaru tak długo, jak wywóz ten będzie korzystać z subsydiów stanowiących podstawę dla środków wyrównawczych, o ile Komisja, po konsultacjach szczegółowych z Komitetem Doradczym, stwierdziła skuteczne wyeliminowanie negatywnych skutków tych subsydiów.

W przypadku takim oraz tak długo, jak zobowiązania takie obowiązują, cła tymczasowe nałożone przez Komisję zgodnie z art. 12 ust. 3 oraz cła ostateczne nałożone przez Radę zgodnie z art. 15 ust. 1 nie mają zastosowania do odnośnego przywozu przedmiotowych towarów wytwarzanych przez przedsiębiorstwa, o których mowa w decyzji Komisji o przyjęciu zobowiązań, wraz z późniejszymi zmianami takiej decyzji.

Zasady niższego cła nie stosuje się do cen uzgodnionych w ramach takich zobowiązań podczas postępowań antysubsydyjnych”, [Popr. 58]

3b.

w artykule 13 ust. 4 otrzymuje brzmienie:

„4. Strony oferujące zobowiązanie przedstawiają także jego istotną jawną wersję, tak aby strony postępowania, Parlament Europejski i Rada mogły mieć do niego dostęp. Strony są zobowiązane do udzielania jak najszerszych informacji odnośnie do treści i charakteru zobowiązania przy należytej ochronie informacji poufnych w rozumieniu art. 29. Komisja przed przyjęciem każdej takiej oferty przeprowadza ponadto z przemysłem unijnym konsultacje dotyczące głównych cech takiego zobowiązania”. [Popr. 59]

w artykule 14 ust. 5 otrzymuje brzmienie:

„5. Kwotę subsydiów stanowiących podstawę środków wyrównawczych uznaje się za kwotę de minimis, jeżeli jest ona niższa niż 1 % ad valorem, z wyjątkiem dochodzeń dotyczących przywozu z krajów rozwijających się, w których próg de minimis wynosi 2 % ad valorem.”;

5.	w art. 15 ust. 1 ostatni akapit otrzymuje brzmienie: „Kwota cła wyrównawczego nie przekracza ustalonej kwoty subsydiów stanowiących podstawę środków wyrównawczych.”;

w art. 22 wprowadza się następujące zmiany:

w ust. 1 dodaje się akapit w brzmieniu:

„Jeżeli w następstwie dochodzenia przeprowadzonego zgodnie z art. 18 środki wygasają, wszelkie cła pobrane po wszczęciu tego dochodzenia są zwracane. Wniosek o zwrot należy złożyć do krajowych organów celnych zgodnie z obowiązującym unijnym prawodawstwem celnym.”; [Popr. 60]

b)	skreśla się ust. 6;

w art. 23 wprowadza się następujące zmiany:

a)	w ust. 4 zdanie drugie słowa „które może także nakazać” zastępuje się słowami „które nakazuje też”;

w ust. 6 akapit drugi otrzymuje brzmienie:

„W przypadku gdy praktyka, proces lub prace skutkujące obejściem mają miejsce poza Unią, zwolnienie może zostać przyznane producentom przedmiotowego towaru, co do których uznano, iż nie biorą udziału w praktyce obejścia środków, stosownie do definicji w ust. 3.”;

c)	w ust. 6 akapit trzeci otrzymuje brzmienie: „W przypadku gdy praktyka, proces lub prace skutkujące obejściem mają miejsce wewnątrz Unii, zwolnienie może zostać przyznane importerom, którzy wykażą, iż nie biorą udziału w praktyce obejścia środków, stosownie do definicji w ust. 3.”;

7a.	w artykule 24 ust. 3 otrzymuje brzmienie: „3. Przepisy szczególne, zwłaszcza dotyczące powszechnej definicji pojęcia pochodzenia, zawartej w rozporządzeniu (EWG) nr 2913/92, lub zgodne z jego art. 2, mogą zostać przyjęte na mocy niniejszego rozporządzenia”. [Popr. 61]

7b.

w art. 24 ust. 5 otrzymuje brzmienie:

„5. Komisja może, po poinformowaniu w należnym terminie państw członkowskich, zlecić organom celnym podjęcie właściwych kroków w celu rejestracji przywozu, tak by można było następnie zastosować środki wobec tego przywozu z dniem jego rejestracji.

Przywóz podlega rejestracji na wniosek przemysłu unijnego, który to wniosek zawiera dostateczne dowody uzasadniające takie działanie. Przywóz może również podlegać rejestracji w związku z inicjatywą własną Komisji.

Przywóz podlega rejestracji od daty wszczęcia dochodzenia, jeżeli skarga przemysłu unijnego zawiera wniosek o rejestrację oraz dostateczne dowody uzasadniające takie działanie.

Rejestracja zostaje wprowadzona w drodze rozporządzenia, które określi cel działania oraz, jeżeli to właściwe, szacunkową kwotę ewentualnego zobowiązania w przyszłości. Przywóz nie będzie podlegać rejestracji dłużej niż przez okres dziewięciu miesięcy.”; [Popr. 78]

7c.

w art. 24 ust. 6 otrzymuje brzmienie:

„6. Państwa członkowskie każdego miesiąca składają Komisji sprawozdania na temat przywozu produktów objętych dochodzeniem i środkami, a także na temat kwoty opłat celnych pobranych na mocy niniejszego rozporządzenia. Komisja może, na wyraźny i uzasadniony wniosek zainteresowanej strony i po zasięgnięciu opinii Komitetu, o którym mowa w art. 25 ust. 2, podjąć decyzję o przekazaniu zainteresowanym stronom informacji dotyczących wielkości i wartości przywozu tych produktów.”; [Popr. 76]

7d.

w art. 24 dodaje się ustęp w brzmieniu:

„7a. Zawsze gdy Komisja zamierza przyjąć lub opublikować jakikolwiek dokument mający na celu wyjaśnienie ustalonej praktyki Komisji w odniesieniu do stosowania niniejszego rozporządzenia w jakiejkolwiek jego części, Komisja przed przyjęciem lub publikacją przeprowadza konsultacje z Parlamentem Europejskim i Radą, aby osiągnąć konsensus w sprawie przyjęcia danego dokumentu. Każda późniejsza zmiana takich dokumentów podlega tym samym wymogom proceduralnym. Każdy z tych dokumentów musi w każdym przypadku pozostawać w pełnej zgodności z przepisami niniejszego rozporządzenia. Żaden taki dokument – zgodnie z wykładnią Trybunału Sprawiedliwości –nie może rozszerzać swobody uznania Komisji w odniesieniu do przyjmowania środków”. [Popr. 64]

w artykule art. 27 ust. 1 akapit pierwszy otrzymuje brzmienie:

„1. W przypadkach gdy liczba unijnych producentów, eksporterów lub importerów , którzy współpracują w ramach dochodzeń, lub rodzajów produktu lub transakcji jest duża, dochodzenie może zostać ograniczone do:”;

a)	rozsądnej liczby stron, produktów czy transakcji wybranych wyrywkowo, używając wzorców statystycznie reprezentatywnych na podstawie informacji dostępnych w momencie wyboru; lub

b)	największej reprezentatywnej ilości produkcji, sprzedaży i wywozu, która może być należycie zbadana w dostępnym okresie.

W przypadku zróżnicowanych i rozczłonkowanych sektorów przemysłu, składających się głównie z MŚP, przy ostatecznym wyborze stron uwzględnia się, w stosownych przypadkach, ich proporcjonalny udział w danym sektorze”. [Popr. 65]

po artykule 29 dodaje się następujący artykuł:

„Artykuł 29b

Informacje o środkach tymczasowych

1. Unijni producenci, importerzy i eksporterzy oraz ich stowarzyszenia przedstawicielskie, a także kraj pochodzenia lub wywozu mogą wystąpić o informacje dotyczące planowanego nałożenia ceł tymczasowych. Wniosek o udzielenie takich informacji składany jest na piśmie w terminie określonym w zawiadomieniu o wszczęciu. Informacje są przekazywane ww. stronom co najmniej dwa tygodnie przed upływem terminu, o którym mowa w art. 12 ust. 1 w odniesieniu do nałożenia ceł tymczasowych.

Informacje te obejmują:

a)	krótki opis proponowanych ceł, wyłącznie do celów informacyjnych, oraz

b)	szczegóły obliczeń dotyczących marginesu subsydium i marginesu wystarczającego do usunięcia szkody, jaką ponosi przemysł unijny, z należytym uwzględnieniem obowiązku zachowania poufności, o którym mowa w art. 29. Strony mają trzy dni robocze na zgłoszenie uwag dotyczących poprawności obliczeń.

2. Jeżeli planuje się kontynuowanie dochodzenia, jednak bez nakładania ceł tymczasowych, zainteresowane strony zostają powiadomione o nienakładaniu ceł dwa tygodnie przed upływem terminu, o którym mowa w art. 12 ust. 1 w odniesieniu do nałożenia ceł tymczasowych.”; [Popr. 66]

10.

art. 31 ust. 2 otrzymuje brzmienie:

„2. W celu zapewnienia solidnej podstawy, w oparciu o którą organy będą mogły uwzględnić wszystkie uwagi i informacje przy podejmowaniu decyzji, czy nakładanie środków leży w interesie Unii, unijni producenci, importerzy i ich stowarzyszenia przedstawicielskie, reprezentatywni użytkownicy oraz organizacje reprezentujące konsumentów mogą w terminach określonych w zawiadomieniu o wszczęciu dochodzenia w sprawie środków wyrównawczych zgłosić się do postępowania i dostarczać Komisji informacje. Informacje te lub ich streszczenia udostępnia się innym stronom określonym w niniejszym ustępie i strony te są uprawnione do udzielenia na nie odpowiedzi.”. [Popr. 67]

10a.

dodaje się następujący artykuł:

„Artykuł 33a

Sprawozdanie

1. Aby ułatwić monitorowanie wykonania rozporządzenia przez Parlament Europejski i Radę, Komisja, należycie uwzględniając wymóg ochrony informacji poufnych w rozumieniu art. 19, przedstawia Parlamentowi Europejskiemu i Radzie sprawozdanie roczne na temat stosowania i wykonania niniejszego rozporządzenia, w ramach prowadzonego przez Komisję, Parlament Europejski i Radę dialogu na temat instrumentów ochrony handlu. Sprawozdanie to zawiera informacje o stosowaniu środków tymczasowych i ostatecznych, zakończeniu dochodzeń bez wprowadzania środków, o zobowiązaniach, ponownych dochodzeniach, przeglądach i wizytach weryfikacyjnych oraz o działalności różnych organów odpowiedzialnych za monitorowanie wykonywania niniejszego rozporządzenia i wypełniania wynikających z niego obowiązków. Sprawozdanie zawiera także informacje na temat stosowania instrumentów ochrony handlu przez państwa trzecie w odniesieniu do Unii, niwelowania przez dany sektor przemysłu unijnego skutków nałożenia środków oraz odwołań od nałożonych środków. Obejmuje ono czynności rzecznika praw stron z Dyrekcji Generalnej Komisji Europejskiej ds. Handlu oraz czynności punktu pomocy dla MŚP w związku ze stosowaniem niniejszego rozporządzenia.

3. Komisja podaje sprawozdanie do wiadomości publicznej w terminie sześciu miesięcy od daty jego przedstawienia Parlamentowi Europejskiemu i Radzie”. [Popr. 68]

Artykuł 3

Niniejsze rozporządzenie wchodzi w życie następnego dnia po jego opublikowaniu w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej.

Zostaje ono skonsolidowane z rozporządzeniem (WE) nr 1225/2009 i rozporządzeniem (WE) nr 597/2009 do dnia … (*2) . [Popr. 69]

Artykuł 4

Niniejsze rozporządzenie stosuje się do wszystkich dochodzeń, w odniesieniu do których zawiadomienie o wszczęciu na podstawie art. 10 ust. 11 rozporządzenia (WE) nr 597/2009 lub art. 5 ust. 9 rozporządzenia (WE) nr 1225/2009 zostało opublikowane w Dzienniku Urzędowym po dacie wejścia w życie niniejszego rozporządzenia.

Niniejsze rozporządzenie wiąże w całości i jest bezpośrednio stosowane we wszystkich państwach członkowskich.

Sporządzono w

W imieniu Parlamentu Europejskiego

Przewodniczący

W imieniu Rady

Przewodniczący

(1) Stanowisko Parlamentu Europejskiego z dnia 16 kwietnia 2014 r.

(2) Rozporządzenie Rady (WE) nr 1225/2009 z dnia 30 listopada 2009 r. w sprawie ochrony przed przywozem produktów po cenach dumpingowych z krajów niebędących członkami Wspólnoty Europejskiej (Dz.U. L 343 z 22.12.2009, s. 51).

(3) Rozporządzenie Rady (WE) nr 597/2009 z dnia 11 czerwca 2009 r. w sprawie ochrony przed przywozem towarów subsydiowanych z krajów niebędących członkami Wspólnoty Europejskiej (Dz.U. L 188 z 18.7.2009, s. 93).

(*2) Trzy miesiące po wejściu w życie niniejszego rozporządzenia.

22.12.2017

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 443/952

P7_TA(2014)0421

Status i finansowanie europejskich partii politycznych i europejskich fundacji politycznych ***I

Rezolucja ustawodawcza Parlamentu Europejskiego z dnia 16 kwietnia 2014 r. w sprawie wniosku dotyczącego rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady w sprawie statutu i finansowania europejskich partii politycznych i europejskich fundacji politycznych (COM(2012)0499 – C7-0288/2012 – 2012/0237(COD))

(Zwykła procedura ustawodawcza: pierwsze czytanie)

(2017/C 443/94)

Parlament Europejski,

—	uwzględniając wniosek Komisji przedstawiony Parlamentowi Europejskiemu i Radzie (COM(2012)0499),

—	uwzględniając art. 294 ust. 2 oraz art. 224 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej, zgodnie z którymi wniosek został przedstawiony Parlamentowi przez Komisję (C7–0288/2012),

—	uwzględniając art. 294 ust. 3 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej,

—	uwzględniając opinię Trybunału Obrachunkowego z dnia 7 lutego 2013 r. (1),

—	uwzględniając opinię Komitetu Ekonomicznego-Społecznego z dnia 13 lutego 2013 r. (2),

—	uwzględniając opinię Komitetu Regionów z dnia 31 stycznia 2013 r. (3),

—	uwzględniając swoją rezolucję z dnia 6 kwietnia 2011 r. w sprawie stosowania rozporządzenia (WE) nr 2004/2003 w sprawie przepisów regulujących partie polityczne na poziomie europejskim oraz zasad dotyczących ich finansowania (4),

—	uwzględniając zobowiązanie do zatwierdzenia stanowiska Parlamentu przekazane przez przedstawiciela Rady pismem z dnia 5 marca 2014 r. zgodnie z art. 294 ust. 4 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej,

—	uwzględniając art.55 Regulaminu,

—	uwzględniając sprawozdanie Komisji Spraw Konstytucyjnych oraz opinie Komisji Budżetowej, jak również Komisji Prawnej (A7-0140/2013),

przyjmuje poniższe stanowisko w pierwszym czytaniu;

zwraca się do Komisji o ponowne przekazanie mu sprawy, jeśli uzna ona za stosowne wprowadzić znaczące zmiany do swojego wniosku lub zastąpić go innym tekstem;

zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania stanowiska Parlamentu Radzie i Komisji, a także parlamentom narodowym.

(1) Dz.U. C 67 z 7.3.2013, s. 1.

(2) Dz.U. C 133 z 9.5.2013, s. 90.

(3) Dz.U. C 62 z 2.3.2013, s. 77.

(4) Dz.U. C 296 E z 2.10.2012, s. 46.

P7_TC1-COD(2012)0237

(Jako że pomiędzy Parlamentem i Radą osiągnięte zostało porozumienie, stanowisko Parlamentu odpowiada ostatecznej wersji aktu prawnego, rozporządzenia (UE, Euratom) nr 1141/2014.)

22.12.2017

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 443/953

P7_TA(2014)0422

Finansowanie europejskich partii politycznych ***I

Rezolucja ustawodawcza Parlamentu Europejskiego z dnia 16 kwietnia 2014 r. w sprawie wniosku dotyczącego rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady zmieniającego rozporządzenie (UE, Euratom) nr 966/2012 w odniesieniu do finansowania europejskich partii politycznych (COM(2012)0712 – C7-0393/2012 – 2012/0336(COD))

(Zwykła procedura ustawodawcza: pierwsze czytanie)

(2017/C 443/95)

Parlament Europejski,

—	uwzględniając wniosek Komisji przedstawiony Parlamentowi i Radzie (COM(2012)0712),

—	uwzględniając art. 294 ust. 2 i art. 322 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej, a także art. 106a Traktatu ustanawiającego Europejską Wspólnotę Energii Atomowej, zgodnie z którymi Komisja przedłożyła wniosek Parlamentowi (C7–0393/2012),

—	uwzględniając art. 294 ust. 3 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej,

—	uwzględniając opinię Trybunału Obrachunkowego z dnia 7 lutego 2013 r. (1),

—	uwzględniając zobowiązanie złożone przez przedstawiciela Rady w piśmie z dnia 31 marca 2014 r. do przyjęcia stanowiska Parlamentu zgodnie z art. 294 ust. 4 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej,

—	uwzględniając art. 55 Regulaminu,

—	uwzględniając sprawozdanie Komisji Budżetowej oraz opinię Komisji Spraw Konstytucyjnych (A7–0200/2013),

przyjmuje poniższe stanowisko w pierwszym czytaniu;

zwraca się do Komisji o ponowne przekazanie mu sprawy, jeśli uzna ona za stosowne wprowadzić znaczące zmiany do swojego wniosku lub zastąpić go innym tekstem;

zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania stanowiska Parlamentu Radzie, Komisji, Europejskiemu Trybunałowi Obrachunkowemu, a także parlamentom narodowym.

(1) Dz.U. C 67 z 7.3.2013, s.1.

P7_TC1-COD(2012)0336

(Jako że pomiędzy Parlamentem i Radą osiągnięte zostało porozumienie, stanowisko Parlamentu odpowiada ostatecznej wersji aktu prawnego, rozporządzenia (UE, Euratom) nr 1142/2014.)

22.12.2017

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 443/954

P7_TA(2014)0423

Zasady finansowe mające zastosowanie do budżetu ogólnego Unii ***I

Rezolucja ustawodawcza Parlamentu Europejskiego z dnia 16 kwietnia 2014 r. w sprawie rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady zmieniającego rozporządzenie (UE, Euratom) nr 966/2012 w sprawie zasad finansowych mających zastosowanie do budżetu ogólnego Unii oraz uchylające rozporządzenie Rady (WE, Euratom) nr 1605/2002 (COM(2013)0639 – C7-0303/2013 – 2013/0313(COD))

(Zwykła procedura ustawodawcza: pierwsze czytanie)

(2017/C 443/96)

Parlament Europejski,

—	uwzględniając wniosek Komisji przedstawiony Parlamentowi i Radzie (COM(2013)0639),

—	uwzględniając art. 294 ust. 2 i art. 322 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej, a także art. 106a Traktatu ustanawiającego Europejską Wspólnotę Energii Atomowej, zgodnie z którymi Komisja przedstawiła wniosek Parlamentowi (C7–0303/2013),

—	uwzględniając art. 294 ust. 3 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej,

—	uwzględniając opinię Europejskiego Trybunału Obrachunkowego z dnia 3 grudnia 2013 r. (1),

—	uwzględniając zobowiązanie złożone przez przedstawiciela Rady w piśmie z dnia 28 marca 2014 r. do przyjęcia stanowiska Parlamentu zgodnie z art. 294 ust. 4 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej,

—	uwzględniając art.55 Regulaminu,

—	uwzględniając sprawozdanie Komisji Budżetowej (A7-0108/2014),

przyjmuje poniższe stanowisko w pierwszym czytaniu;

zatwierdza wspólne oświadczenie Parlamentu, Rady i Komisji załączone do niniejszej rezolucji;

zwraca się do Komisji o ponowne przekazanie mu sprawy, jeśli uzna ona za stosowne wprowadzić znaczące zmiany do swojego wniosku lub zastąpić go innym tekstem;

zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania stanowiska Parlamentu Radzie, Komisji, Europejskiemu Trybunałowi Obrachunkowemu, a także parlamentom narodowym.

(1) Dz.U. C 4 z 8.1.2014, s. 1.

P7_TC1-COD(2013)0313

Stanowisko Parlamentu Europejskiego przyjęte w pierwszym czytaniu w dniu 16 kwietnia 2014 r. w celu przyjęcia rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE, Euratom) nr …/2014 zmieniającego rozporządzenie (UE, Euratom) nr 966/2012 w sprawie zasad finansowych mających zastosowanie do budżetu ogólnego Unii

(Jako że pomiędzy Parlamentem i Radą osiągnięte zostało porozumienie, stanowisko Parlamentu odpowiada ostatecznej wersji aktu prawnego, rozporządzenia (UE, Euratom) nr 547/2014.)

ZAŁĄCZNIK DO REZOLUCJI LEGISLACYJNEJ

Wspólne oświadczenie w sprawie odrębnego absolutorium budżetowego dla wspólnych przedsiębiorstw na mocy art. 209 rozporządzenia finansowego

Parlament Europejski, Rada i Komisja zgadzają się, że aby wspólne przedsiębiorstwa mogły skorzystać z uproszczonych przepisów finansowych lepiej dostosowanych do ich publiczno-prywatnego charakteru, powinno się je tworzyć na podstawie art. 209 rozporządzenia finansowego.

Zgadzają się jednak również, że:

—

Z uwagi na szczególny charakter i obecny status wspólnych przedsiębiorstw, a także by zapewnić ciągłość z 7. programem ramowym, wspólne przedsiębiorstwa powinny nadal podlegać odrębnemu absolutorium budżetowemu, którego udziela Parlament Europejski na zalecenie Rady. Z tego względu w aktach ustanawiających wspólne przedsiębiorstwa w ramach programu „Horyzont 2020” wprowadza się szczególne odstępstwa od art. 209 rozporządzenia finansowego. Odstępstwa te odnosić się będą do odrębnego absolutorium i będą obejmować wszelkie dodatkowe niezbędne dostosowania.

—

Aby wspólne przedsiębiorstwa mogły niezwłocznie korzystać z uproszczeń wprowadzonych w nowych ramach finansowych, konieczne jest, by w życie weszło rozporządzenie delegowane Komisji z dnia 30 września 2013 r. w sprawie modelowego rozporządzenia finansowego dla organów realizujących PPP na mocy art. 209 rozporządzenia finansowego.

Parlament Europejski i Rada odnotowują, że Komisja:

—	zapewni, by przepisy finansowe wspólnych przedsiębiorstw zawierały odstępstwa od modelowego rozporządzenia finansowego dla organów realizujących PPP, odzwierciedlając wprowadzenie odrębnego absolutorium w ich aktach podstawowych;

—	zamierza zaproponować stosowne modyfikacje do art. 209 i art. 60 ust. 7 rozporządzenia finansowego w ramach zmiany tego rozporządzenia w przyszłości.

22.12.2017

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 443/956

P7_TA(2014)0424

Emisja dwutlenku węgla z transportu morskiego ***I

Rezolucja ustawodawcza Parlamentu Europejskiego z dnia 16 kwietnia 2014 r. w sprawie wniosku dotyczącego rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady w sprawie monitorowania, raportowania i weryfikacji emisji dwutlenku węgla z transportu morskiego oraz zmieniającego rozporządzenie (UE) nr 525/2013 (COM(2013)0480 – C7-0201/2013 – 2013/0224(COD))

(Zwykła procedura ustawodawcza: pierwsze czytanie)

(2017/C 443/97)

Parlament Europejski,

—	uwzględniając wniosek Komisji przedstawiony Parlamentowi Europejskiemu i Radzie (COM(2013)0480),

—	uwzględniając art. 294 ust. 2 oraz art. 192 ust. 1 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej, zgodnie z którymi wniosek został przedstawiony Parlamentowi przez Komisję (C7–0201/2013),

—	uwzględniając art. 294 ust. 3 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej,

—	uwzględniając opinię Europejskiego Komitetu Ekonomiczno-Społecznego z dnia 16 października 2013 r. (1),

—	po konsultacji z Komitetem Regionów,

—	uwzględniając art. 55 Regulaminu,

—	uwzględniając sprawozdanie Komisji Ochrony Środowiska Naturalnego, Zdrowia Publicznego i Bezpieczeństwa Żywności, a także opinie Komisji Przemysłu, Badań Naukowych i Energii oraz Komisji Transportu i Turystyki (A7-0080/2014),

przyjmuje poniższe stanowisko w pierwszym czytaniu;

zwraca się do Komisji o ponowne przekazanie mu sprawy, jeśli uzna ona za stosowne wprowadzić znaczące zmiany do swojego wniosku lub zastąpić go innym tekstem;

zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania stanowiska Parlamentu Radzie i Komisji, a także parlamentom narodowym.

(1) Dz.U. C 67 z 6.3.2014, s. 170.

P7_TC1-COD(2013)0224

Stanowisko Parlamentu Europejskiego przyjęte w pierwszym czytaniu w dniu 16 kwietnia 2014 r. w celu przyjęcia rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr …/2014 w sprawie monitorowania, raportowania i weryfikacji emisji dwutlenku węgla gazów cieplarnianych z transportu morskiego oraz zmieniającego rozporządzenie (UE) nr 525/2013 [Popr. 1]

(Tekst mający znaczenie dla EOG)

PARLAMENT EUROPEJSKI I RADA UNII EUROPEJSKIEJ,

uwzględniając Traktat o funkcjonowaniu Unii Europejskiej, w szczególności jego art. 192 ust. 1,

uwzględniając wniosek Komisji Europejskiej,

po przekazaniu projektu aktu ustawodawczego parlamentom narodowym,

uwzględniając opinię Europejskiego Komitetu Ekonomiczno-Społecznego (1),

uwzględniając opinię Komitetu Regionów (2),

stanowiąc zgodnie ze zwykłą procedurą ustawodawczą (3),

a także mając na uwadze, co następuje:

(1)

Pakiet klimatyczno-energetyczny (4), w którym wzywa się do zapewnienia wkładu w redukcję emisji wszystkie sektory gospodarki, w tym międzynarodową żeglugę morską, przewiduje wyraźny mandat: „W przypadku gdy do dnia 31 grudnia 2011 r. państwa członkowskie nie zatwierdzą żadnego porozumienia międzynarodowego w ramach Międzynarodowej Organizacji Morskiej (IMO), którego cele obejmą redukcję emisji pochodzących z międzynarodowego transportu morskiego, lub Wspólnota nie zatwierdzi żadnego takiego porozumienia w ramach UNFCCC, Komisja powinna przedstawić wniosek dotyczący włączenia emisji pochodzących z międzynarodowego transportu morskiego do zobowiązania Wspólnoty dotyczącego redukcji, tak aby proponowany akt prawny wszedł w życie do 2013 r. Wniosek taki powinien minimalizować wszelkie negatywne skutki dla konkurencyjności Wspólnoty, uwzględniając jednocześnie potencjalne korzyści środowiskowe”.

(1a)	Transport morski wywiera wpływ na klimat na świecie oraz na jakość powietrza w wyniku emisji dwutlenku węgla (CO2) oraz innych emisji, w tym tlenków azotu (NOx), tlenków siarki (SOx), metanu (CH4), cząstek stałych (PM) oraz czystej sadzy (BC). [Popr. 2]

(1b)

Międzynarodowa żegluga morska pozostaje jedynym rodzajem transportu nieujętym w zobowiązaniu Unii do redukcji emisji gazów cieplarnianych. Według oceny skutków towarzyszącej wnioskowi dotyczącemu niniejszego rozporządzenia unijne emisje CO2 z międzynarodowej żeglugi morskiej wzrosły w okresie między 1990 a 2007 r. o 48 %. [Popr. 3]

(1c)

W świetle szybko postępującego rozwoju wiedzy naukowej na temat wpływu emisji gazów innych niż CO2 pochodzących z transportu morskiego na klimat na świecie należy w kontekście niniejszego rozporządzenia regularnie przeprowadzać aktualną ocenę tego wpływu. W oparciu o te oceny i z uwzględnieniem rezolucji Parlamentu Europejskiego z dnia 14 września 2011 r. w sprawie kompleksowego podejścia do antropogenicznej, wpływającej na klimat emisji gazów cieplarnianych innych niż CO2 Komisja powinna przeanalizować konsekwencje dla strategii politycznych oraz działania w celu redukcji tych emisji. [Popr. 4]

(1d)

Komisja powinna również podjąć kroki dotyczące innych rodzajów działalności, które powodują emisje gazów cieplarnianych i czynników zanieczyszczenia powietrza, nieobjętych niniejszym rozporządzeniem, tj. stosowania czynników chłodniczych na statkach rybackich oraz emisji oparów (np. lotnych związków organicznych (LZO), PM) na skutek załadunku i rozładunku paliw i towarów masowych. [Popr. 5]

(1e)

W białej księdze Komisji z 28 marca 2011 r. zatytułowanej „Plan utworzenia jednolitego europejskiego obszaru transportu – dążenie do osiągnięcia konkurencyjnego i zasobooszczędnego systemu transportu” wezwano do redukcji do 2050 r. emisji z transportu morskiego o 40 % (w miarę możliwości o 50 %) w porównaniu z rokiem 2005 poprzez zastosowanie zasad „użytkownik płaci” i „zanieczyszczający płaci”. [Popr. 6]

(1f)

W rezolucji Parlamentu Europejskiego z dnia 15 grudnia 2011 r. zatytułowanej „Plan utworzenia jednolitego europejskiego obszaru transportu – dążenie do osiągnięcia konkurencyjnego i zasobooszczędnego systemu transportu” wezwano do jednolitej redukcji emisji CO2 i substancji zanieczyszczających w żegludze w całej Unii o 30 %, do czego mają przyczynić się porozumienia IMO dotyczące wskaźnika konstrukcyjnego efektywności energetycznej (EEDI) i plan zarządzania efektywnością energetyczną statków (SEEMP). [Popr. 7]

(2)

W lipcu 2011 r. IMO przyjęła środki operacyjne i techniczne, w szczególności EEDI dla nowych statków oraz SEEMP, które zapewnią poprawę pod względem ograniczenia oczekiwanego wzrostu emisji gazów cieplarnianych, lecz same te środki nie mogą doprowadzić do koniecznego ograniczenia bezwzględnych wielkości emisji gazów cieplarnianych z międzynarodowej żeglugi morskiej, aby można było kontynuować dążenia do realizacji celu na skalę światową, jakim jest ograniczenie wzrostu temperatury na świecie do 2 oC.

(3)

Według danych IMO szczególne zużycie energii oraz emisje CO2 ze statków można zmniejszyć nawet o 75 % o 25 %–75 % , stosując środki operacyjne i wdrażając istniejące technologie; znaczną część tych środków można uznać za opłacalną, a tym samym uznać, że mogą one przynosić sektorowi korzyści netto, ponieważ mniejsze koszty paliwa zapewniają zwrot kosztów operacyjnych czy kosztów inwestycji. [Popr. 8]

(4)

Najlepszą możliwą opcją ograniczenia emisji dwutlenku węgla z żeglugi morskiej na poziomie Unii jest utworzenie wdrożenie środka rynkowego, tj. ustalenie cen uprawnień do emisji lub nałożenie opłat, co wymaga utworzenia systemu monitorowania, raportowania i weryfikacji (MRW) emisji CO2 gazów cieplarnianych w oparciu o zużycie paliwa przez statki, w ramach pierwszego etapu . Gromadzenie danych dotyczących takich emisji stanowi pierwszy etap wieloetapowego podejścia , uzasadnionego koniecznością ograniczania tych emisji, ukierunkowanego na uwzględnienie emisji z transportu morskiego w zobowiązaniu Unii do redukcji emisji gazów cieplarnianych. Publiczny dostęp do danych dotyczących emisji przyczyni się do usunięcia barier rynkowych uniemożliwiających wprowadzanie wielu środków o ujemnych kosztach, które powodowałyby ograniczenie emisji z tego sektora. [Popr. 9]

(5)

Przyjęcie środków służących redukcji emisji gazów cieplarnianych uniemożliwiają bariery rynkowe, takie jak brak wiarygodnych informacji na temat efektywności paliwowej statków czy brak technologii wyposażania statków w nowe części, brak dostępu do finansowania inwestycji w efektywność energetyczną statków i rozbieżność interesów wynikająca z faktu, że właściciele statków nie skorzystaliby na swoich inwestycjach w efektywność energetyczną statków, ponieważ za paliwo płacą operatorzy.

(6)

Wyniki konsultacji z zainteresowanymi stronami i rozmowy z partnerami międzynarodowymi wskazują, że etapowe podejście ukierunkowane na uwzględnienie emisji z transportu morskiego w zobowiązaniu Unii do redukcji emisji gazów cieplarnianych należy zastosować, wdrażając na pierwszym etapie rzetelny system MRW w odniesieniu do emisji CO2 gazów cieplarnianych z transportu morskiego i wprowadzając nowe instrumenty polityki, mianowicie ustalając ceny uprawnień do tych emisji lub nakładając opłaty na etapie późniejszym. Podejście takie sprzyja znacznemu postępowi w zakresie międzynarodowego porozumienia w kwestii celów w zakresie redukcji emisji gazów cieplarnianych oraz dalszych środków służących urzeczywistnieniu takiej redukcji przy minimalnych kosztach. [Popr. 10]

(7)

Oczekuje się, że wprowadzenie unijnego systemu MRW umożliwi do 2030 r. redukcję emisji gazów cieplarnianych w wysokości do 2 % w stosunku do scenariusza BAU oraz zmniejszenie zagregowanych kosztów netto o maksymalną kwotę 1,2 mld EUR, ponieważ system taki przyczyni się do zniesienia barier rynkowych, zwłaszcza tych związanych z brakiem informacji na temat efektywności energetycznej statków. Takie zmniejszenie kosztów transportu powinno ułatwić międzynarodowy obrót handlowy. Ponadto rzetelny system MRW to warunek wstępny zastosowania jakiegokolwiek środka rynkowego czy normy efektywności energetycznej tak innych środków mających na celu zapewnienie lepszej podstawy stosowania zasady „zanieczyszczający płaci” zarówno na poziomie UE, jak i w wymiarze ogólnoświatowym. Ze względu na międzynarodowy charakter transportu morskiego preferowaną i najskuteczniejszą metodą redukcji emisji z międzynarodowego transportu morskiego byłoby podejście uzgodnione na szczeblu ogólnoświatowym. Dostarcza również wiarygodnych danych na potrzeby dokładnego określenia celów w zakresie redukcji emisji oraz oceny postępów poczynionych w obszarze wkładu, jaki transport morski wnosi w urzeczywistnienie gospodarki niskoemisyjnej. [Popr. 11]

(8)

Monitorowaniem należy objąć wszystkie rejsy wewnątrzunijne, rejsy z ostatniego portu poza terytorium Unii do pierwszego portu zawinięcia w Unii oraz wszystkie rejsy odbywane z portu w Unii do następnego portu znajdującego się poza jej terytorium. Należy uwzględnić emisje CO2 gazów cieplarnianych w portach w Unii Europejskiej, również podczas postoju statków czy ich przemieszczania się w obrębie portu, zwłaszcza z uwagi na dostępność szczególnych środków i technologii alternatywnych, np. infrastruktury umożliwiającej podłączanie stojących w porcie statków do sieci elektrycznej w celu redukcji takich emisji czy ich uniknięcia. Przepisy te należy stosować w sposób niedyskryminacyjny do wszystkich statków, bez względu na banderę, pod jaką pływają. [Popr. 12]

(8a)

Z uwagi na geograficzny zakres stosowania i wynikającą z niego konieczność monitorowania emisji gazów cieplarnianych poza obszarem podlegającym jurysdykcji państw członkowskich oraz biorąc pod uwagę, że uwzględnić należy przedsiębiorstwa żeglugowe mające siedziby na całym świecie, Komisja powinna odpowiednio wcześnie i w stosowny sposób powiadomić państwa trzecie, aby uzyskać jak największą międzynarodową aprobatę. [Popr. 13]

(9)

Proponowany system MRW należy ustanowić rozporządzeniem z uwagi na złożony i wysoce techniczny charakter przepisów, potrzebę zapewnienia jednolitych przepisów, które będą miały zastosowanie w całej Unii w celu odzwierciedlenia międzynarodowego charakteru transportu morskiego z prognozowaną dużą liczbą statków zawijających do portów w różnych państwach członkowskich, jak również w celu ułatwienia wdrożenia systemu w całej Unii Europejskiej.

(10)

Rzetelny unijny system MRW dla statków powinien opierać się na obliczaniu emisji z paliwa zużytego podczas rejsów z portów w Unii i do tych portów lub na dokładnej sprawozdawczości w zakresie faktycznych emisji podczas tych rejsów , ponieważ dane dotyczące sprzedaży paliwa nie pozwalają odpowiednio i dokładnie oszacować zużycia paliwa w tym zakresie z uwagi na dużą pojemność zbiorników w statkach. [Popr. 14]

(11)

Unijny system MRW powinien również obejmować inne ważne informacje dotyczące klimatu, pozwalające określić efektywność energetyczną statków lub , aby dokładniej przeanalizować czynniki warunkujące powstawanie emisji. Zakres ten dostosowuje również , dostosować unijny system MRW do inicjatyw międzynarodowych w ramach IMO na rzecz wprowadzenia norm efektywności dla istniejących statków, obejmujących też środki operacyjne, jak również przyczynia przyczynić się do zniesienia barier handlowych rynkowych związanych z brakiem informacji. [Popr. 15]

(12)

Aby zminimalizować obciążenia administracyjne właścicieli i operatorów statków, zwłaszcza małych i średnich przedsiębiorstw, optymalizując współczynnik korzyści w stosunku do kosztów systemu MRW bez uszczerbku dla celu, jakim jest uwzględnienie w dużym stopniu przeważającego udziału emisji gazów cieplarnianych z transportu morskiego, przepisy w sprawie MRW należy stosować wyłącznie w odniesieniu do dużych emitentów. Po szczegółowej i obiektywnej analizie rozmiarów i emisji ze statków zawijających do portów Unii Europejskiej i z nich wypływających wybrano próg pojemności 5 000 ton brutto (GT). Statki o pojemności powyżej 5 000 GT stanowią około 55 % statków zawijających do portów Unii Europejskiej oraz mają około 90 % udziały w powiązanych emisjach. Ten niedyskryminacyjny próg zapewniłby uwzględnienie najważniejszych emitentów. Niższy próg spowodowałby większe obciążenia administracyjne, podczas gdy wyższy próg ograniczyłby ilość emisji objętych systemem, a co za tym idzie jego skuteczność w odniesieniu do ochrony środowiska.

(13)

Aby jeszcze bardziej ograniczyć obciążenia administracyjne właścicieli i operatorów statków, zasady monitorowania należy ukierunkować na CO2, który jak dotąd jest najbardziej znaczącym gazem cieplarnianym emitowanym przez transport morski, mającym nawet 98 % udział w łącznych emisjach gazów cieplarnianych w danym sektorze. [Popr. 17]

(14)

W przepisach należy uwzględnić obowiązujące wymogi oraz dane, które już są dostępne na pokładach statków; w związku z tym właścicielom statków należy umożliwić wybór jednej z następujących czterech metod monitorowania: wykorzystanie kwitów bunkrowych, monitorowanie zbiorników z olejem bunkrowym, przepływomierze do pomiarów mających zastosowanie procesów spalania lub bezpośrednie pomiary emisji. Plan monitorowania statku powinien dokumentować dokonany wybór oraz zawierać bardziej szczegółowe informacje na temat stosowania wybranej metody.

(15)

Przedsiębiorstwo odpowiadające za cały okres sprawozdawczy w odniesieniu do statku wykonującego rejsy należy uznać za podmiot odpowiedzialny za spełnienie wszystkich wymogów dotyczących monitorowania i raportowania w całym tym okresie sprawozdawczym, w tym za przedkładanie dostatecznie zweryfikowanych raportów emisji. W przypadku zmiany własności, nowy właściciel statku będzie musiał wywiązać się wyłącznie z obowiązków monitorowania i raportowania w okresie sprawozdawczym, w którym nastąpiło przeniesienie prawa własności. Aby nowemu właścicielowi statku łatwiej było wywiązać się z tych obowiązków, powinien on otrzymać kopię ostatniego planu monitorowania oraz dokument zgodności, jeżeli ma zastosowanie. Zmiana prawa własności powinna również skutkować zmianą planu monitorowania, umożliwiając nowemu właścicielowi statku samodzielny wybór metodyki monitorowania.

(16)

Aby uniknąć wymogów dotyczących montowania niedostatecznie wiarygodnych i niedostępnych w sprzedaży przyrządów pomiarowych, które mogą utrudniać wdrożenie unijnego systemu MRW, system ten nie powinien na tym etapie obejmować innych gazów cieplarnianych, czynników warunkujących zmiany klimatu czy czynników zanieczyszczenia powietrza. Unijny system MRW stwarza możliwość zapewnienia spójnej z przepisami w innych sektorach regulacji sektora żeglugi morskiej. [Popr. 18]

(16a)

Konwencja MARPOL przewiduje obowiązkowe stosowanie EEDI w odniesieniu do nowych statków oraz SEEMP w całej flocie światowej. [Popr. 19]

(17)

W celu zminimalizowania obciążeń administracyjnych dla właścicieli i operatorów statków, przedkładanie raportów i publikacja zawartych w nich informacji powinny mieć miejsce raz w roku. Dzięki ograniczeniu publikacji informacji na temat emisji, zużycia paliwa i efektywności do średnich wartości rocznych i wartości zagregowanych nie trzeba będzie rozwiązywać problemów związanych z poufnością. Dane zgłaszane Komisji należy zintegrować z danymi statystycznymi w stopniu, w jakim mają one znaczenie dla opracowywania, tworzenia i upowszechniania europejskich danych statystycznych, zgodnie z decyzją Komisji 2012/504/UE (5).

(18)

Weryfikacja przez akredytowanych weryfikatorów powinna zapewnić, aby raporty były sporządzane w sposób prawidłowy i zgodnie z wymogami określonymi w niniejszym rozporządzeniu. W związku z tym zasadnicze znaczenie mają wymogi dotyczące kompetencji weryfikatora, aby mógł on prowadzić działania weryfikacyjne na podstawie niniejszego rozporządzenia. Ważnym elementem upraszczającym weryfikację powinno być sprawdzenie przez weryfikatorów wiarygodności danych przez porównanie danych z raportu z danymi szacunkowymi, opracowanymi na podstawie danych z systemu śledzenia statków i cech charakterystycznych. Takie dane szacunkowe może dostarczać Komisja. Weryfikatorzy powinni być niezależnymi i kompetentnymi osobami lub podmiotami prawnymi, akredytowanymi przez krajowe jednostki akredytujące ustanowione zgodnie z rozporządzeniem (WE) nr 765/2008 Parlamentu Europejskiego i Rady (6). [Popr. 20]

(19)	Dokument zgodności wystawiony przez weryfikatora powinien pozostawać na pokładzie statku jako potwierdzenie wywiązywania się z obowiązków w zakresie monitorowania, raportowania i weryfikacji. Weryfikatorzy powinni informować Komisję o wystawieniu takich dokumentów.

(20)	Z uwagi na doświadczenie Europejskiej Agencji Bezpieczeństwa Morskiego (EMSA) w realizacji podobnych zadań związanych z bezpieczeństwem morskim, agencja ta powinna wspierać Komisję, wykonując niektóre zadania.

(21)

Nieprzestrzeganie przepisów niniejszego rozporządzenia powinno skutkować sankcjami. Za podstawę egzekwowania wywiązywania się z obowiązków związanych z systemem MRW należy przyjąć istniejące instrumenty, a mianowicie instrumenty ustanowione w zastosowaniu dyrektywy 2009/21/WE Parlamentu Europejskiego i Rady (7) i dyrektywy 2009/16/WE Parlamentu Europejskiego i Rady (8), jak również informacje dotyczące wystawienia dokumentów zgodności. Dokument potwierdzający wywiązywanie się w odniesieniu do danego statku z obowiązków w zakresie monitorowania i raportowania Komisja powinna załączać do wykazu świadectw i dokumentów, o których mowa w art. 13 ust. 1 dyrektywy 2009/16/WE.

(22)

Dyrektywa 2009/16/WE przewiduje zatrzymanie statku w razie braku świadectw, które muszą się znajdować na pokładzie. W przypadku statków, które nie wywiązują się z obowiązków w zakresie monitorowania i raportowania dłużej niż przez jeden okres sprawozdawczy należałoby jednak przewidzieć możliwość wydalenia. Przepis taki powinien umożliwiać skorygowanie sytuacji w rozsądnym terminie.

(23)	Należy zmienić rozporządzenie (UE) nr 525/2013 Parlamentu Europejskiego i Rady (9) w celu ustanowienia wymogów dotyczących monitorowania i raportowania emisji CO2 z transportu morskiego przez państwa członkowskie zgodnie z niniejszym rozporządzeniem.

(24)

Unijny system MRW powinien służyć za wzór na potrzeby wdrożenia systemu MRW na skalę światową. Światowy system MRW jest bardziej pożądany, ponieważ można go uznać za skuteczniejszy z uwagi na większy zasięg. W związku z tym Komisja powinna regularnie udostępniać IMO oraz innym odpowiednim organom międzynarodowym odpowiednie informacje na temat wdrażania niniejszego rozporządzenia, przedkładając IMO stosowne wnioski. W przypadku porozumienia w sprawie światowego systemu MRW Komisja powinna poddać unijny system MRW przeglądowi w celu dostosowania go do systemu światowego.

(25)

W celu wykorzystania najlepszych dostępnych praktyk i dowodów naukowych, Komisji należy przyznać uprawnienia do przyjmowania aktów zgodnie z art. 290 traktatu, w odniesieniu do zmiany niektórych technicznych aspektów monitorowania i raportowania emisji CO2 gazów cieplarnianych ze statków oraz dalszego określania zasad weryfikacji raportów emisji i akredytacji weryfikatorów. Niezwykle ważne jest, aby w trakcie prac przygotowawczych Komisja prowadziła stosowne konsultacje, również z ekspertami. Przygotowując i opracowując akty delegowane, Komisja powinna zapewnić jednoczesne, terminowe i odpowiednie przekazywanie stosownych dokumentów Parlamentowi Europejskiemu i Radzie. [Popr. 21]

(26)

Aby zapewnić jednolite warunki stosowania automatycznych systemów i standardowych szablonów elektronicznych na potrzeby spójnych raportów emisji i innych istotnych informacji istotnych dla klimatu, przekazywanych Komisji i zaangażowanym państwom, Komisji należy przyznać uprawnienia wykonawcze. Te niezbędne uprawnienia powinny być wykonywane zgodnie z rozporządzeniem Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 182/2011 (10). [Popr. 212]

(27)

Cel zamierzonego działania, czyli monitorowanie, raportowanie i weryfikacja emisji CO2 gazów cieplarnianych ze statków w ramach pierwszego etapu wieloetapowego podejścia do redukcji emisji i realizacja celów wyznaczonych w białej księdze Komisji zatytułowanej „Plan utworzenia jednolitego europejskiego obszaru transportu” , nie może zostać osiągnięty w sposób wystarczający w drodze samodzielnego działania państw członkowskich z uwagi na międzynarodowy charakter transportu morskiego, natomiast ze względu na zakres i skutki działania możliwe jest jego lepsze osiągnięcie na poziomie Unii. Unia może podjąć działania zgodne z zasadą pomocniczości określoną w art. 5 traktatu. Zgodnie z zasadą proporcjonalności, określoną w tym artykule, niniejsze rozporządzenie nie wykracza poza to, co jest konieczne do osiągnięcia tych celów. [Popr. 23]

(28)	Przepisy ustanawiające system MRW powinny być zgodne z przepisami dyrektywy 95/46/WE Parlamentu Europejskiego i Rady (11) oraz z rozporządzeniem (WE) nr 45/2001 Parlamentu Europejskiego i Rady (12).

(29)

Aby zapewnić państwom członkowskim i zainteresowanym stronom wystarczająco dużo czasu na podjęcie działań koniecznych do skutecznego stosowania niniejszego rozporządzenia przed rozpoczęciem pierwszego okresu sprawozdawczego dnia 1 stycznia 2018 r., niniejsze rozporządzenie powinno wejść w życie z dniem 1 lipca 2015 r.,

PRZYJMUJĄ NINIEJSZE ROZPORZĄDZENIE:

ROZDZIAŁ I

PRZEPISY OGÓLNE

Artykuł 1

Przedmiot

Niniejsze rozporządzenie ustanawia przepisy mające na celu dokładne monitorowanie, raportowanie i weryfikację emisji dwutlenku węgla (CO2) gazów cieplarnianych i innych istotnych informacji istotnych dla klimatu ze statków przybywających do portów podlegających jurysdykcji państw członkowskich , przebywających w tych portach lub wypływających z tych portów, z myślą o propagowaniu redukcji emisji CO2 gazów cieplarnianych z transportu morskiego w sposób racjonalny pod względem kosztów. [Popr. 24]

Artykuł 2

Zakres

1. Niniejsze rozporządzenie ma zastosowanie do statków o pojemności powyżej 5 000 ton brutto w odniesieniu do emisji wydzielanych przez te statki w trakcie rejsów z ostatniego portu zawinięcia do portu podlegającego jurysdykcji państwa członkowskiego oraz rejsów z portu podlegającego jurysdykcji państwa członkowskiego do następnego portu zawinięcia, jak również podczas przemieszczania się tych statków w obrębie portu podlegającego jurysdykcji państwa członkowskiego.

2. Niniejsze rozporządzenie nie ma zastosowania do okrętów wojennych, jednostek pomocniczych, statków rybackich i statków do przetwórstwa ryb, drewnianych statków o prymitywnej konstrukcji, statków o napędzie innym niż mechaniczny oraz statków rządowych wykorzystywanych do celów niehandlowych. [Popr. 26]

Artykuł 3

Definicje

Do celów niniejszego rozporządzenia stosuje się następujące definicje:

a)	„emisje” oznaczają uwalnianie CO2 do atmosfery przez statki, o których mowa w art. 2;

b)	„port zawinięcia” to port, w którym statek zatrzymuje się w celu dokonania załadunku lub rozładunku albo wprowadzenia na pokład lub wysadzenia pasażerów, z wykluczeniem postojów mających na celu wyłącznie tankowanie, odebranie świeżych dostaw lub wymianę załogi;

c)	„przedsiębiorstwo” to właściciel statku określonego w art. 2 lub inna osoba, taka jak menedżer lub podmiot czarterujący statek bez załogi, która przejęła od właściciela odpowiedzialność za eksploatację statku;

d)	„pojemność brutto” (GT) oznacza pojemność brutto w tonach metrycznych, obliczoną zgodnie z przepisami dotyczącymi pomierzania pojemności zawartymi w załączniku I do Międzynarodowej konwencji o pomierzaniu pojemności statków z 1969 r.;

„weryfikator” oznacza podmiot prawny prowadzący działania weryfikacyjne, akredytowany przez krajową jednostkę akredytującą na podstawie rozporządzenia (WE) nr 765/2008 oraz niniejszego rozporządzenia , lub agencję odpowiedzialną za system modelowania w zakresie monitorowania emisji ze statków ; [Popr. 28]

f)	„weryfikacja” oznacza działania prowadzone przez weryfikatora w celu oceny zgodności dokumentów przekazywanych przez przedsiębiorstwo z wymogami niniejszego rozporządzenia;

„inne istotne informacje istotne dla klimatu” to informacje dotyczące emisji gazów cieplarnianych powstających w wyniku zużycia paliwa, prac transportowych pokonanej odległości, możliwości podłączenia stojących w porcie statków do sieci elektrycznej oraz efektywności energetycznej statków, umożliwiające analizę tendencji w zakresie emisji oraz ocenę osiągów statków wskazujące osiągi żeglugowe ; [Popr. 29]

h)	„współczynnik emisji” oznacza średnie natężenie emisji gazów cieplarnianych w odniesieniu do danych dotyczących działalności w związku ze strumieniem materiałów wsadowych, przy założeniu pełnego utlenienia przy spalaniu oraz pełnej konwersji przy wszystkich pozostałych reakcjach chemicznych;

„niepewność” oznacza parametr związany z wynikiem określania wielkości, charakteryzujący rozproszenie wartości, jakie można racjonalnie przypisać danej wielkości, odzwierciedlający wpływ zarówno czynników systematycznych, jak i losowych, wyrażony w procentach oraz o przedziale ufności wokół wartości średniej wynoszącym 95 %, z uwzględnieniem wszelkiej asymetrii w rozkładzie wartości;

j)	„zachowawczy” oznacza, że zbiór założeń zdefiniowano w sposób zapobiegający niedoszacowaniu rocznej wielkości emisji lub przeszacowaniu odległości lub wielkości przewożonego ładunku; [Popr. 30]

k)	„tony CO2” oznaczają tony metryczne CO2; [Popr. 31]

l)	„okres sprawozdawczy” oznacza rok kalendarzowy, w którym obowiązkowe jest prowadzenie monitorowania i raportowania emisji;

la)	„statek stojący w porcie” oznacza statek, który jest w bezpieczny sposób zacumowany lub zakotwiczony w porcie Unii podczas załadunku, rozładunku lub zakwaterowania pasażerów, z uwzględnieniem czasu, w którym nie prowadzi się obsługi ładunku; [Popr. 32]

lb)	„klasa lodowa” oznacza oznaczenie nadane statkowi przez administrację lub organizację uznaną przez administrację, wskazujące, że statek został zaprojektowany do żeglugi na akwenach pokrytych lodem. [Popr. 33]

ROZDZIAŁ II

MONITOROWANIE I RAPORTOWANIE

SEKCJA 1

Zasady oraz metody monitorowania i raportowania

Artykuł 4

Wspólne zasady monitorowania i raportowania

1. Przedsiębiorstwa są zobowiązane monitorować i raportować w odniesieniu do każdego statku ilość i rodzaj paliwa zużytego w ciągu roku kalendarzowego w każdym porcie podlegającym okresu sprawozdawczego we wszystkich portach podlegających jurysdykcji państwa członkowskiego oraz w odniesieniu do każdego rejsu wszystkich rejsów statku zawijającego do portu podlegającego jurysdykcji państwa członkowskiego lub wypływającego z takiego portu, zgodnie z przepisami ust. 2–6. [Popr. 34]

2. Monitorowanie i raportowanie prowadzi się w sposób kompletny i w odniesieniu do wszystkich CO2 emisji z procesów spalania paliw , w czasie przebywania statku na morzu oraz postoju w porcie . Przedsiębiorstwa zobowiązane są stosować właściwe środki mające na celu zapobieganie lukom w danych w okresie sprawozdawczości. [Popr. 35]

3. Monitorowanie i raportowanie prowadzi się w sposób spójny i porównywalny na przestrzeni czasu. Przedsiębiorstwa stosują tę samą metodykę monitorowania i zbiory danych, z zastrzeżeniem zmian i odstępstw zatwierdzonych przez weryfikatora.

4. Przedsiębiorstwa gromadzą, zapisują, zestawiają, analizują i dokumentują dane z monitorowania, w tym założenia, dane referencyjne, współczynniki emisji i dane dotyczące działalności, w przejrzysty sposób umożliwiający weryfikatorowi odtworzenie sposobu określenia wielkości emisji.

5. Przedsiębiorstwa zobowiązane są dopilnować, aby sposób określania wielkości emisji nie dawał wyników systematycznie ani celowo niedokładnych. Identyfikują i ograniczają wszelkie źródła niedokładności.

6. Przedsiębiorstwa umożliwiają uzyskanie wystarczającej pewności w kwestii integralności monitorowanych i zgłaszanych danych dotyczących emisji.

6a. Przy późniejszym monitorowaniu i raportowaniu przedsiębiorstwa uwzględniają zalecenia zawarte w sprawozdaniach z weryfikacji wydanych na podstawie art. 13. [Popr. 36]

Artykuł 5

Metody monitorowania i raportowania emisji w transporcie morskim

1. Do celów art. 4 ust. 1, 2 i 3 przedsiębiorstwa określają wielkość emisji oraz inne informacje istotne dla klimatu w odniesieniu do każdego swojego statku o pojemności powyżej 5 000 GT zgodnie z metodami określonymi w załączniku I.

1a. Jeżeli osiągnięte zostanie międzynarodowe porozumienie w sprawie monitorowania emisji gazów cieplarnianych z transportu morskiego, Komisja dokona przeglądu metod określonych w załączniku I i jest uprawniona do przyjęcia aktów delegowanych zgodnie z art. 24 dotyczących w stosownym przypadku zmiany tego załącznika w celu określenia wykorzystania przepływomierzy do pomiarów mających zastosowanie procesów spalania i bezpośrednich pomiarów emisji. [Popr. 38]

SEKCJA 2

PLAN MONITOROWANIA

Artykuł 6

Treść i przedkładanie planu monitorowania

1. Do dnia 31 sierpnia 2017 r. przedsiębiorstwa są zobowiązane przedłożyć weryfikatorom plan monitorowania, wskazując w nim metodę wybraną na potrzeby monitorowania i raportowania emisji oraz innych istotnych informacji istotnych dla klimatu w odniesieniu do każdego swojego statku w pojemności powyżej 5 000 GT [Popr. 39 – dostosowana dla potrzeb spójności do art. 2 ust. 1 dotyczącego zakresu]

2. W drodze odstępstwa od przepisów ust. 1, w odniesieniu do statków, które zostaną objęte zakresem niniejszego rozporządzenia po raz pierwszy po dniu 1 stycznia 2018 r. przedsiębiorstwo zobowiązane jest przedłożyć weryfikatorowi plan monitorowania niezwłocznie i nie później niż dwa miesiące po pierwszym zawinięciu tych statków do portu podlegającego jurysdykcji państwa członkowskiego.

3. Plan monitorowania określony w ust. 1 obejmuje pełną i przejrzystą dokumentację metodyki monitorowania określonego statku i zawiera co najmniej następujące elementy:

a)	identyfikację i typ statku, włącznie z jego nazwą, numerem identyfikacyjnym Międzynarodowej Organizacji Morskiej (IMO), portem rejestracji statku lub jego portem macierzystym , klasą lodową statku oraz nazwiskiem/nazwą właściciela; [Popr. 40]

b)	nazwę przedsiębiorstwa, adres, numer telefonu, numer faksu i adres poczty elektronicznej osoby wyznaczonej do kontaktów;

wyszczególnienie następujących źródeł emisji na pokładzie statku, takich jak silniki główne, silniki pomocnicze, kotły i generatory gazu obojętnego oraz rodzaje stosowanego paliwa oraz związanych z nimi rodzajów paliwa:

(i)	silnik(-i) główny(-e)

(ii)	silnik(-i) pomocniczy(-e)

(iii)

kocioł (kotły)

(iv)	generator(-y) gazu obojętnego ; [Popr. 41]

d)	opis procedur, systemów i obowiązków na potrzeby uaktualniania wykazu źródeł emisji w monitorowanym roku okresie w celu zapewnienia pełnego monitorowania i kompletnych raportów emisji danego statku; [Popr. 42]

e)	opis procedur stosowanych w celu monitorowania kompletności wykazu rejsów;

opis procedur monitorowania zużycia paliwa przez statek, w tym:

(i)	wybranej metody określonej w załączniku I, na potrzeby obliczania zużycia paliwa przez każde źródło emisji, włącznie z opisem wykorzystywanych przyrządów pomiarowych, w miarę potrzeb;

(ii)	procedur pomiaru zapasów paliwa i paliwa w zbiornikach, opis wykorzystywanych przyrządów pomiarowych oraz procedur rejestrowania, odzyskiwania, przekazywania i przechowywania informacji dotyczących pomiarów, w miarę potrzeb;

(iii)

wybranej metody określania gęstości, w stosownych przypadkach;

(iv)	procedury zapewniającej zgodność maksymalnego poziomu niepewności pomiarów paliwa z wymogami niniejszego rozporządzenia, w miarę możliwości z odniesieniem do krajowych przepisów, klauzul w umowach z klientami lub standardów dokładności dostawców paliwa;

g)	współczynniki pojedynczej emisji dla każdego rodzaju paliwa lub metodyka określania współczynników emisji w przypadku paliw alternatywnych, w tym metodyka doboru próby, metody analizy, opis wykorzystywanych laboratoriów (i potwierdzenie akredytacji zgodnie z ISO 17025, w stosownych przypadkach);

opis procedur określania danych dotyczących działalności w odniesieniu do każdego rejsu, w tym:

(i)	procedur, obowiązków i źródeł danych do określania i rejestrowania odległości pokonanej w ramach każdego rejsu;

(ii)	procedur, obowiązków, wzorów obliczeniowych i źródeł danych do określania i rejestrowania przewożonego ładunku oraz liczby pasażerów, w stosownych przypadkach; [Popr. 43]

(iii)

procedur, obowiązków, wzorów obliczeniowych i źródeł danych do określania i rejestrowania czasu spędzonego na morzu między portem wyjścia a portem przybycia;

ha)	procedury, obowiązki, wzory obliczeniowe i źródła danych do określania i rejestrowania pokonanej odległości i czasu żeglugi na akwenach pokrytych lodem; [Popr. 44]

i)	opis metody do określania danych zastępujących w celu wyeliminowania luk w danych;

j)	datę ostatniej zmiany planu monitorowania. [Popr. 45]

ja)	wykresówka zmian w celu udokumentowania wszystkich szczegółowych informacji dotyczących historii zmian. [Popr. 46]

4. Przedsiębiorstwa zobowiązane są korzystać ze standardowych szablonów planów monitorowania. Przepisy techniczne ustanawiające Komisja jest uprawniona do przyjęcia aktów delegowanych zgodnie z art. 24 w celu określenia przepisów technicznych ustanawiających szablony planów monitorowania, o których mowa w ust. 1 określa się w aktach wykonawczych. Komisja przyjmuje te akty wykonawcze zgodnie z procedurą określoną w art. 25 ust. 2 niniejszego rozporządzenia. Te szablony są możliwie najprostsze i nie pociągają za sobą zbędnej biurokracji. [Popr. 47]

Artykuł 7

Zmiany planu monitorowania

Przedsiębiorstwa regularnie sprawdzają, czy plan monitorowania odzwierciedla charakter i funkcjonowanie statku, a także czy istnieje możliwość udoskonalenia metodyki monitorowania.

Przedsiębiorstwo zmienia plan monitorowania w każdej z następujących sytuacji określonych w lit. a)–e). Plan monitorowania można zmienić wyłącznie w odniesieniu do konkretnych zmian, które zaistniały w wyniku tych sytuacji : [Popr. 48]

a)	w przypadku zmiany własności statku lub zmiany posiadacza DOC lub bandery ; [Popr. 49]

b)	w razie wystąpienia nowych emisji spowodowanych nowymi źródłami emisji lub użyciem nowych paliw, nieuwzględnionych jeszcze w planie monitorowania;

c)	w przypadku zmiany dostępności danych, spowodowanej użyciem nowych typów przyrządów pomiarowych, metod pobierania próbek lub metod analitycznych bądź innymi okolicznościami, prowadzącej do większej dokładności w wyznaczaniu wielkości emisji;

d)	w razie stwierdzenia nieprawidłowości danych uzyskanych przy zastosowaniu dotychczasowej metodyki monitorowania;

e)	w przypadku, gdy plan monitorowania jest niezgodny z wymogami niniejszego rozporządzenia i weryfikatorzy żądają od przedsiębiorstwa zmiany planu monitorowania.

Przedsiębiorstwa niezwłocznie zgłaszają wszelkie propozycje zmian w planie monitorowania weryfikatorom.

Istotne zmiany w planie monitorowania podlegają ocenie przez weryfikatora.

SEKCJA 3

MONITOROWANIE EMISJI I INNYCH ISTOTNYCH INFORMACJI

Artykuł 8

Monitorowanie działalności w okresie sprawozdawczym

1. Od dnia 1 stycznia 2018 r. przedsiębiorstwa, na podstawie planu monitorowania zatwierdzonego zgodnie z art. 13 ust. 1, zobowiązane są monitorować emisje z każdego statku w odniesieniu do każdego rejsu i w okresach rocznych, stosując w tym celu właściwą metodę spośród metod określonych w załączniku I część B i obliczając poziom emisji zgodnie z załącznikiem I część A.

1a. Monitorowanie może zostać zawieszone w okresach, w których statek uczestniczy w działaniach w sytuacjach nadzwyczajnych, w tym w akcjach ratowania życia. [Popr. 50]

Artykuł 9

Monitorowanie w odniesieniu do jednego rejsu

Przyjmując za podstawę plan monitorowania zatwierdzony zgodnie z art. 13 ust. 1, przedsiębiorstwa monitorują zgodnie z załącznikiem I część A i załącznikiem II poniższe informacje w odniesieniu do każdego statku i każdego rejsu odbywanego do portu podlegającego jurysdykcji państwa członkowskiego lub z takiego portu:

a)	port wyjścia i port przybycia, włącznie z datą i godziną wyjścia i przybycia;

b)	wielkość i współczynnik emisji dla każdego rodzaju zużytego w sumie paliwa oraz w podziale na paliwo zużyte na obszarach kontroli emisji i poza tymi obszarami; [Popr. 51]

c)	emitowany CO2;

d)	pokonaną odległość;

e)	czas spędzony na morzu;

f)	przewożony ładunek; [Popr. 53]

fa)	efektywność energetyczną określoną w załączniku II; [Popr. 54]

g)	prace transportowe. [Popr. 55]

ga)	datę i godzinę rozpoczęcia i zakończenia okresów, w których monitorowanie było zawieszone z powodu sytuacji nadzwyczajnych, takich jak akcje ratowania życia, wraz z ich opisem. [Popr. 56]

W przypadku żeglugi dalekomorskiej z zawijaniem do szeregu portów Unii etap europejski należy uznawać za jeden rejs. [Popr. 57]

W drodze odstępstwa od akapitu pierwszego statki działające wyłącznie w zakresie niniejszego rozporządzenia i wykonujące wiele rejsów na dzień są zwolnione z monitorowania emisji w odniesieniu do każdego rejsu. [Popr. 58]

Artykuł 10

Monitorowanie w okresach rocznych

Przyjmując za podstawę plan monitorowania zatwierdzony zgodnie z art. 13 ust. 1, przedsiębiorstwo monitoruje zgodnie z załącznikiem I część A i załącznikiem II poniższe parametry w odniesieniu do każdego statku i każdego roku kalendarzowego:

a)	całkowity poziom i współczynnik emisji dla każdego rodzaju zużytego w sumie paliwa oraz w podziale na paliwo zużyte na obszarach kontroli emisji i poza tymi obszarami;

b)	całkowity poziom emitowanego CO2;

c)	sumę emisji CO2 ze wszystkich rejsów między portami podlegającymi jurysdykcji państwa członkowskiego;

d)	sumę emisji CO2 ze wszystkich rejsów wychodzących z portów podlegających jurysdykcji państwa członkowskiego;

e)	sumę emisji CO2 ze wszystkich rejsów odbywanych do portów podlegających jurysdykcji państwa członkowskiego;

f)	emisje CO2 podczas postoju statku w porcie podlegającym jurysdykcji państwa członkowskiego;

g)	całkowitą pokonaną odległość;

h)	łączny czas spędzony na morzu i czas postoju w porcie ;

i)	prace transportowe ogółem;

j)	średnią efektywność energetyczną. [Popr. 59]

SEKCJA 4

RAPORTOWANIE

Artykuł 11

Zawartość raportu emisji

1. Począwszy od 2019 r. do dnia 30 kwietnia każdego roku przedsiębiorstwa są zobowiązane przedkładać Komisji i organom odpowiednich państw bandery raport emisji dotyczący emisji oraz innych informacji istotnych dla klimatu z całego okresu sprawozdawczego, w odniesieniu do każdego statku, za który ponoszą odpowiedzialność; raport musi zostać uznany za odpowiedni przez weryfikatora zgodnie z wymogami określonymi w art. 14.

2. W przypadku zmiany własności statków, nowe przedsiębiorstwo zobowiązane jest dopilnować, aby każdy statek, za który odpowiada spełniał wymogi niniejszego rozporządzenia w całym okresie odpowiedzialności tego przedsiębiorstwa za dany statek.

3. Przedsiębiorstwa dołączają do raportu emisji określonego w ust. 1 następujące informacje:

dane identyfikacyjne statku i przedsiębiorstwa, w tym:

(i)	nazwę statku,

(ii)	numer identyfikacyjny IMO,

(iii)

port rejestracji lub port macierzysty statku,

(iiia)

klasę lodową statku, [Popr. 60]

(iv)

poświadczoną efektywność techniczną statku [wskaźnik konstrukcyjny wyrażoną wskaźnikiem konstrukcyjnym efektywności energetycznej (EEDI) lub szacowaną wartość indeksu (EIV) zgodnie z rezolucją IMO MEPC.215 (63), w stosownych przypadkach] , jeżeli ma zastosowanie do danego rodzaju statku , [Popr. 61]

(v)	nazwisko/nazwę właściciela statku,

(vi)	adres właściciela statku i adres głównego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej,

(vii)

nazwę przedsiębiorstwa (jeżeli nie jest właścicielem statku),

(viii)

adres przedsiębiorstwa (jeżeli nie jest właścicielem statku) i główne miejsce prowadzenia działalności gospodarczej,

(ix)	adres, numer telefonu, numer faksu i adres poczty elektronicznej osoby wyznaczonej do kontaktów; [Popr. 62]

b)	informacje dotyczące stosowanej metody monitorowania i poziomu niepewności;

c)	wyniki rocznego monitorowania parametrów zgodnie z art. 10;

ca)	szczegółowe informacje o okresach zawieszenia monitorowania z powodu sytuacji nadzwyczajnych i akcji ratowania życia . [Popr. 63]

Artykuł 12

Format raportu emisji

1. Raport emisji określony w art. 11 składa się, stosując automatyczne systemy i formaty elektronicznej wymiany kompletnych danych, w tym szablony elektroniczne.

2. Przepisy techniczne ustanawiające format wymiany danych oraz szablony elektroniczne, o których mowa w ust. 1, określa się w aktach wykonawczych. Komisja przyjmuje te akty wykonawcze zgodnie z procedurą określoną w art. 25 ust. 2 niniejszego rozporządzenia.

ROZDZIAŁ III

WERYFIKACJA I AKREDYTACJA

Artykuł 13

Zakres czynności weryfikacyjnych i sprawozdanie z weryfikacji

1. Weryfikator ocenia zgodność planu monitorowania, o którym mowa w art. 6 z wymogami ustanowionymi w art. 6 i 7. W przypadku, gdy ocena zawiera zalecenia, które należy obowiązkowo uwzględnić w planie monitorowania, dane przedsiębiorstwo zobowiązane jest zmienić swój plan monitorowania przed rozpoczęciem okresu sprawozdawczego.

2. Weryfikator ocenia zgodność raportu emisji z wymogami ustanowionymi w art. 8–11 oraz w załącznikach I i II.

3. W szczególności weryfikator musi upewnić się, czy podane w raporcie emisji poziomy emisji oraz inne istotne informacje istotne dla klimatu określono zgodnie z przepisami art. 8, 9 i 10 oraz z planem monitorowania, o którym mowa w art. 6. Weryfikator musi też upewnić się, czy wskazane w raportach poziomy emisji oraz inne istotne informacje istotne dla klimatu są spójne z danymi obliczonymi na podstawie innych źródeł, zgodnie z załącznikami I i II. [Popr. 64]

4. Jeżeli we wnioskach z oceny weryfikator stwierdza, że według jego wiedzy raport emisji nie zawiera istotnych przeinaczeń i błędów, wydaje sprawozdanie z weryfikacji. W sprawozdaniu wyszczególnia się wszystkie kwestie odnoszące się do wykonanej przez weryfikatora pracy.

5. Jeżeli we wnioskach z oceny weryfikator stwierdza, że raport zawiera istotne przeinaczenia, błędy, nieścisłości lub nie spełnia wymogów art. 11 i 14 oraz załącznika I, informuje o tym fakcie we właściwym czasie przedsiębiorstwo, zwracając się do niego o ponowne przedstawienie poprawionego raportu emisji. Przedsiębiorstwo poprawia zgłoszone mu nieścisłości lub przeinaczenia w sposób umożliwiający terminowe zakończenie procesu weryfikacji. Weryfikator zamieszcza w sprawozdaniu z weryfikacji informację, czy przedsiębiorstwo wyeliminowało nieścisłości w trakcie procesu weryfikacji.

5a. Jeżeli weryfikator określił obszary działania przedsiębiorstwa, które należy usprawnić, jeśli chodzi o monitorowanie i raportowanie emisji, w tym w odniesieniu do osiągnięcia większej dokładności i zwiększenia efektywności monitorowania i raportowania, podaje w sprawozdaniu z weryfikacji zalecenia dotyczące ulepszeń. [Popr. 65]

Artykuł 14

Ogólne obowiązki i zasady dotyczące weryfikatorów

1. Weryfikator musi być niezależny od danego przedsiębiorstwa czy operatora statku, realizując zadania wymagane na podstawie niniejszego rozporządzenia w interesie publicznym. Dlatego weryfikatorem nie może być przedsiębiorstwo czy operator statku, właściciel przedsiębiorstwa lub podmiot wchodzący w skład tego samego podmiotu prawnego czy należący do weryfikatora lub takiego podmiotu, jak również weryfikator nie może mieć z danym przedsiębiorstwem powiązań, które wpływałyby na jego niezależność i bezstronność.

2. Weryfikując raport emisji określony w art. 11 oraz stosowane przez przedsiębiorstwo procedury monitorowania, weryfikator ocenia rzetelność, wiarygodność i dokładność systemów monitorowania oraz przedstawionych w raporcie danych i informacji dotyczących emisji, zwracając szczególną uwagę na:

a)	przyporządkowanie danych dotyczących zużycia paliwa do rejsów podlegających zakresowi niniejszego rozporządzenia;

b)	zgłoszone dane dotyczące zużycia paliwa oraz powiązane pomiary i obliczenia;

c)	wybór i stosowanie współczynników emisji;

d)	obliczenia skutkujące określeniem całkowitego poziomu emisji;

e)	obliczenia skutkujące ustaleniem efektywności energetycznej.

3. Weryfikator uwzględnia raporty złożone zgodnie z przepisami art. 11 wyłącznie wówczas, gdy rzetelne i wiarygodne dane oraz informacje pozwalają określić poziom emisji z wysokim stopniem pewności i pod warunkiem, że:

a)	podane w raporcie dane są spójne z danymi szacunkowymi, opracowanymi na podstawie danych z systemu śledzenia statków i cech charakterystycznych, takich jak moc zainstalowanego silnika;

b)	podane w raporcie dane nie zawierają nieścisłości, zwłaszcza w kategoriach zestawienia ogólnej ilości zakupionego przez każdy statek w ciągu roku paliwa ze zużytym ogółem paliwem w trakcie rejsów podlegających zakresowi niniejszego rozporządzenia;

c)	dane zgromadzono zgodnie z obowiązującymi przepisami;

d)	stosowne dzienniki statku są kompletne i spójne.

Artykuł 15

Procedury weryfikacji

1. Weryfikator określa potencjalne zagrożenia związane z procesem monitorowania i raportowania, porównując zgłoszone poziomy emisji z szacunkowymi danymi na podstawie danych z systemu śledzenia statków i cech charakterystycznych, takich jak moc zainstalowanego silnika. W przypadku stwierdzenia znacznych odchyleń weryfikator przeprowadza dalsze analizy. [Popr. 66]

2. Weryfikator określa potencjalne zagrożenia związane z różnymi etapami obliczeń, dokonując przeglądu wszystkich źródeł danych i zastosowanych metodyk.

3. Weryfikator uwzględnia wszelkie skuteczne metody kontroli ryzyka, stosowane przez przedsiębiorstwo w celu ograniczenia niepewności, mając przy tym na uwadze dokładność stosowanych metod monitorowania.

4. Przedsiębiorstwo udziela weryfikatorowi wszelkich dodatkowych informacji umożliwiających postęp procedur weryfikacji. W trakcie procesu weryfikacji weryfikator może prowadzić kontrole na miejscu w celu ustalenia wiarygodności zgłoszonych danych i informacji.

5. Komisja jest uprawniona do przyjęcia aktów delegowanych zgodnie z art. 24, mających na celu doprecyzowanie przepisów dotyczących weryfikacji, o której mowa w niniejszym rozporządzeniu, jak również metod akredytacji weryfikatorów. Takie akty delegowane będą się opierały na zasadach weryfikacji przewidzianych w art. 14 oraz na właściwych standardach uznanych na skalę międzynarodową.

Artykuł 16

Akredytacja weryfikatorów

1. Weryfikator oceniający plany monitorowania i raporty emisji oraz wystawiający dokumenty w zakresie weryfikacji i zgodności określone w art. 13 i 17 musi posiadać akredytację w odniesieniu do czynności podlegających zakresowi niniejszego rozporządzenia, wydaną przez krajową jednostkę akredytującą zgodnie z rozporządzeniem (WE) nr 765/2008.

2. Jeżeli niniejsze rozporządzenie nie ustanawia szczegółowych przepisów dotyczących akredytacji weryfikatorów, zastosowanie mają stosowne przepisy rozporządzenia (WE) nr 765/2008.

3. Komisja jest uprawniona do przyjęcia aktów delegowanych zgodnie z art. 24, mających na celu doprecyzowanie metod akredytacji weryfikatorów.

ROZDZIAŁ IV

ZGODNOŚĆ I PUBLIKACJA INFORMACJI

Artykuł 17

Wystawianie dokumentu zgodności

1. Jeżeli raport emisji określony w art. 11 spełnia wymogi art. 11–15 oraz wymogi ustanowione w załącznikach I i II, weryfikator wystawia na podstawie sprawozdania z weryfikacji dokument zgodności dla określonego statku.

2. Dokument zgodności określony w ust. 1 zawiera następujące informacje:

a)	dane identyfikacyjne statku (nazwę, numer identyfikacyjny IMO oraz port rejestracji lub port macierzysty statku);

b)	nazwę i adres oraz główne miejsce prowadzenia działalności gospodarczej przez właściciela statku;

c)	tożsamość weryfikatora;

d)	datę wystawienia dokumentu zgodności (okres sprawozdawczy, którego dotyczy dany dokument oraz termin jego ważności).

3. Dokumenty zgodności zachowują ważność przez 18 miesięcy po zakończeniu okresu sprawozdawczego.

4. Weryfikator niezwłocznie informuje Komisję i organ państwa bandery o wystawieniu dokumentu zgodności i przekazuje informacje określone w ust. 2 przy pomocy automatycznego systemu oraz formatów wymiany danych, w tym szablonów elektronicznych ustanowionych przez Komisję zgodnie z procedurą ustanowioną w niniejszym rozporządzeniu.

5. Przepisy techniczne ustanawiające format wymiany danych oraz szablony elektroniczne, o których mowa w ust. 4, określa się w aktach wykonawczych. Komisja przyjmuje te akty wykonawcze zgodnie z procedurą określoną w art. 25 ust. 2 niniejszego rozporządzenia.

Artykuł 18

Obowiązek posiadania ważnego dokumentu zgodności na pokładzie statku

Począwszy od dnia 30 czerwca 2019 r., na pokładach statków przypływających do portu podlegającego jurysdykcji państwa członkowskiego, poruszających się w obrębie takiego portu lub z niego wypływających musi znajdować się ważny dokument potwierdzający wywiązanie się z obowiązków w zakresie monitorowania i raportowania, wystawiony zgodnie z przepisami art. 17.

Artykuł 19

Zgodność z wymogami w zakresie monitorowania i raportowania oraz inspekcje

1. Każde państwo członkowskie zobowiązane jest zapewnić zgodność statków pływających pod jego banderą z wymogami w zakresie monitorowania i raportowania określonymi w art. 8-12, w oparciu o informacje publikowane zgodnie z przepisami art. 21 ust. 1.

2. Każde państwo członkowskie zobowiązane jest dopilnować, aby inspekcja statku w porcie podlegającym jurysdykcji danego państwa obejmowała sprawdzenie, czy na pokładzie statku znajduje się dokument zgodności, o którym mowa w art. 18.

3. Bez uszczerbku dla przepisów ust. 2 niniejszego artykułu oraz na podstawie informacji publikowanych zgodnie z art. 21, państwo członkowskie zobowiązane jest sprawdzić, czy na pokładzie każdego statku niespełniającego wymogów określonych w art. 21 ust. 2 lit. j) i k), który wpłynął do portu podlegającego jurysdykcji tego państwa znajduje się dokument zgodności określony w art. 18.

3a. Podczas wizyt i inspekcji prowadzonych przez EMSA w celu monitorowania wdrażania dyrektywy 2009/16/WE EMSA będzie również monitorować stosowanie ust. 1, 2 i 3 przez właściwe organy państw członkowskich oraz złoży Komisji sprawozdanie w tej sprawie. [Popr. 67]

Artykuł 20

Kary, wymiana informacji i nakaz wydalenia

1. Państwa członkowskie ustanawiają system kar za niespełnianie wymogów w zakresie monitorowania i raportowania określonych w art. 8-12, podejmując wszelkie działania konieczne w celu zapewnienia, by kary te stosowano. Przewidziane kary nie mogą być mniej restrykcyjne od kar przewidzianych na mocy krajowego ustawodawstwa w sprawie emisji gazów cieplarnianych w przypadku niewywiązania się operatorów z obowiązków w zakresie raportowania, jak również muszą być skuteczne, proporcjonalne i odstraszające. Do dnia 1 lipca 2017 r. państwa członkowskie przekażą te przepisy do wiadomości Komisji, którą zobowiązane są informować o wszelkich późniejszych zmianach mających wpływ na te przepisy. [Popr. 68]

2. Państwa członkowskie zapewniają skuteczną wymianę informacji i współpracę między ich krajowymi organami odpowiedzialnymi za zgodność z wymogami w zakresie monitorowania i raportowania lub, w miarę potrzeb, między organami odpowiedzialnymi za procedury wymierzania sankcji. Państwa członkowskie zobowiązane są przekazać krajowe procedury wymierzania sankcji do wiadomości Komisji, EMSA, pozostałym państwom członkowskim oraz zainteresowanemu państwu bandery.

3. Wobec statków niespełniających wymogów w zakresie monitorowania i raportowania dłużej niż przez jeden okres sprawozdawczy krajowy organ portowy może wydać nakaz wydalenia, który należy zgłosić Komisji, EMSA, pozostałym państwom członkowskim oraz zainteresowanemu państwu bandery. W następstwie wydania takiego nakazu wydalenia każde państwo członkowskie odmawia przyjmowania danego statku w swoich portach do czasu spełnienia przez przedsiębiorstwo wymogów w zakresie monitorowania i raportowania zgodnie z art. 8-12, potwierdzonego przedstawieniem ważnego dokumentu zgodności krajowemu organowi portowemu, który wydał nakaz wydalenia.

Artykuł 21

Publikacja informacji

1. Co roku do dnia 30 czerwca Komisja udostępnia do wiadomości publicznej roczne poziomy emisji zgłoszone zgodnie z art. 11 oraz informacje dotyczące przestrzegania przez poszczególne przedsiębiorstwa wymogów w zakresie monitorowania i raportowania określonych w art. 11 i 17 , z zachowaniem zasady poufności informacji handlowych w celu ochrony uzasadnionych interesów gospodarczych zgodnie z art. 3 i 4 dyrektywy 2003/4/WE Parlamentu Europejskiego i Rady (13). [Popr. 69]

2. Publikacja, o której mowa w ust. 1 zawiera następujące informacje:

a)	dane identyfikacyjne statku (nazwę, numer identyfikacyjny IMO oraz, port rejestracji lub port macierzysty statku oraz klasę lodową statku ); [Popr. 70]

b)	tożsamość właściciela statku (jego nazwę i adres oraz główne miejsce prowadzenia działalności gospodarczej);

c)	efektywność techniczną statku [wskaźnik konstrukcyjny efektywności energetycznej (EEDI , jeżeli ma zastosowanie do danego rodzaju statku ) lub szacowaną wartość indeksu (EIV), w stosownych przypadkach]; [Popr. 71]

d)	roczny poziom emisji CO2;

e)	roczne średnie zużycie paliwa podczas rejsów podlegających zakresowi niniejszego rozporządzenia;

f)	roczne średnie zużycie paliwa i emisje gazów cieplarnianych w odniesieniu do odległości pokonanej w ramach rejsów podlegających zakresowi niniejszego rozporządzenia;

g)	średnie roczne zużycie paliwa i poziom emisji gazów cieplarnianych w odniesieniu do pokonanej odległości i ładunków przewożonych w ramach rejsów podlegających zakresowi niniejszego rozporządzenia; [Popr. 73]

h)	średni roczny czas spędzony na morzu w ramach rejsów podlegających zakresowi niniejszego rozporządzenia; [Popr. 74]

i)	stosowaną metodykę monitorowania;

j)	datę wystawienia i datę ważności dokumentu zgodności;

k)	tożsamość weryfikatora, który zatwierdził raport emisji.

3. Komisja publikuje roczne sprawozdanie na temat emisji z transportu morskiego i innych istotnych informacji istotnych dla klimatu. [Popr. 75]

4. EMSA pomaga Komisji w pracach mających na celu spełnienie wymogów art. 11, 12, 17 i 21 niniejszego rozporządzenia, zgodnie z rozporządzeniem (WE) nr 1406/2002 Parlamentu Europejskiego i Rady (14).

ROZDZIAŁ V

WSPÓŁPRACA MIĘDZYNARODOWA

Artykuł 22

Współpraca międzynarodowa

1. Komisja regularnie udostępnia IMO oraz innym ważnym organom międzynarodowym informacje na temat wdrażania niniejszego rozporządzenia w celu ułatwienia procesu opracowywania w ramach IMO międzynarodowych przepisów dotyczących monitorowania, raportowania i weryfikacji emisji gazów cieplarnianych z transportu morskiego.

2. Komisja prowadzi z państwami trzecimi wymianę informacji technicznych związanych z wdrażaniem niniejszego rozporządzenia, zwłaszcza informacji dotyczących dalszego opracowywania metod monitorowania, organizacji sprawozdawczości oraz weryfikacji raportów emisji.

3. W przypadku wypracowania międzynarodowego porozumienia w kwestii światowych działań mających na celu redukcję emisji gazów cieplarnianych z transportu morskiego, Komisja zobowiązana jest poddać niniejsze rozporządzenie przeglądowi, proponując w stosownych przypadkach wprowadzenie do niego zmian oraz zapewnić zgodność z odpowiednimi uregulowaniami międzynarodowymi określonymi przez IMO . [Popr. 76]

ROZDZIAŁ VI

UPRAWNIENIA PRZEKAZANE ORAZ WYKONAWCZE I POSTANOWIENIA KOŃCOWE

Artykuł 23

Przekazanie uprawnień

Komisji przyznaje się uprawnienia Komisja jest uprawniona do przyjmowania przyjęcia aktów delegowanych, mających na celu uzupełnienie i zmianę dotyczących uzupełnienia i zmiany przepisów załączników I i II w celu uwzględnienia aktualnych dostępnych dowodów naukowych, ważnych danych dostępnych na pokładach statków oraz istotnych przepisów a także dostosowania załączników do odpowiednich uregulowań międzynarodowych i standardów uznanych na skalę światową ustalonych przez IMO , w celu określenia najdokładniejszych i efektywnych metod aby zapewnić zgodność z uregulowaniami międzynarodowymi, określić najbardziej dokładne i efektywne metody monitorowania emisji oraz zwiększenia stopnia poprawić stopień dokładności wymaganych informacji dotyczących monitorowania i raportowania emisji, z zastrzeżeniem warunków ustanowionych . Powierzenie Komisji tych uprawnień podlega warunkom określonym w art. 24 wyłącznie w stopniu, w jakim dotyczy on elementów niniejszego rozporządzenia innych niż istotne. [Popr. 77]

Artykuł 24

Wykonywanie przekazanych uprawnień

1. Komisji przyznaje się Uprawnienia do przyjmowania przyjęcia aktów delegowanych określonych , o których mowa w art. 5 ust. 1a, art. 6 ust. 4, art. 15, 16 i 23 powierza się Komisji na okres 5 lat, począwszy od dnia 1 lipca 2015 r. pięciu lat od … (*1). Komisja sporządza sprawozdanie dotyczące przekazania uprawnień nie później niż dziewięć miesięcy przed końcem okresu pięciu lat. Przekazanie uprawnień zostaje automatycznie przedłużone na takie same okresy, chyba że Parlament Europejski lub Rada sprzeciwią się takiemu przedłużeniu nie później niż trzy miesiące przed końcem każdego okresu. [Popr. 78]

2. Przekazanie uprawnień, o którym mowa w art. 5 ust. 1a, art. 6 ust. 4, art. 15, 16 i 23, może w dowolnym momencie zostać odwołane przez Parlament Europejski .lub Rada mogą w każdej chwili cofnąć decyzję o przekazaniu uprawnień określonych w art. 23 lub Radę. Decyzja o cofnięciu odwołaniu kończy przekazanie określonych w niej uprawnień określonych w tej decyzji. Decyzja o odwołaniu staje skuteczna następnego dnia po jej opublikowaniu w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej lub w określonym w tej decyzji późniejszym terminie. Nie wpływa ona na ważność jakichkolwiek już obowiązujących aktów delegowanych. [Popr. 79]

3. Niezwłocznie po przyjęciu aktu delegowanego Komisja powiadamia o tym równocześnie Parlament Europejski i Radę.

4. Akt delegowany przyjęty zgodnie z art. 23 na podstawie art. 5 ust. 1a, art. 6 ust. 4, art. 15, 16 i 23 wchodzi w życie tylko pod warunkiem, że w okresie dwóch miesięcy od powiadomienia o tym akcie Parlamentu Europejskiego i Rady , jeśli ani Parlament Europejski, ani Rada nie zgłoszą wobec niego wyraziły sprzeciwu, w terminie dwóch miesięcy od przekazania tego aktu Parlamentowi Europejskiemu i Radzie lub pod warunkiem, że jeśli przed upływem tego terminu zarówno Parlament Europejski, jak i Rada poinformują poinformowały Komisję, że nie zamierzają zgłaszać wniosą sprzeciwu. Okres ten podlega przedłużeniu Termin ten przedłuża się o dwa miesiące z inicjatywy Parlamentu Europejskiego lub Rady. [Popr. 80]

Artykuł 25

Akty wykonawcze

1. Komisję wspiera komitet ustanowiony na podstawie art. 8 decyzji Rady 93/389/EWG (15). Komitet ten jest komitetem w rozumieniu rozporządzenia (UE) nr 182/2011.

2. W przypadku odniesienia do niniejszego ustępu stosuje się art. 5 rozporządzenia (UE) nr 182/2011.

Artykuł 26

Zmiany w rozporządzeniu (UE) nr 525/2013

W rozporządzeniu (UE) nr 525/2013 wprowadza się następujące zmiany:

w art. 1 rozporządzenia (UE) nr 525/2013, dodaje się lit h) w brzmieniu:

„h)	monitorowanie i raportowanie emisji gazów cieplarnianych ze statków morskich zgodnie z art. 9 i 10 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr …/… (*2).

(*2) Dz.U. L … ()”."

Dodaje się art. 21a w brzmieniu:

„Artykuł 21a

Raportowanie emisji z transportu morskiego

1.	Państwa członkowskie zgłaszają Komisji do dnia 15 stycznia każdego roku (»rok X«) emisje CO2 z transportu morskiego w odniesieniu do roku X-2 zgodnie z art. 9 i 10 rozporządzenia (UE) nr …/… (*3).

Komisja jest uprawniona do przyjęcia aktów delegowanych zgodnie z [art. 25 niniejszego rozporządzenia] w celu określenia wymogów w zakresie monitorowania i raportowania emisji CO2 z transportu morskiego zgodnie z art. 9 i 10 rozporządzenia (UE) nr …/… (*4), uwzględniając też w stosownych przypadkach odpowiednie decyzje przyjęte przez organy UNFCCC oraz protokół z Kioto lub wynikające z nich porozumienia lub decyzje przyjęte w kontekście Międzynarodowej Organizacji Morskiej.

Komisja przyjmuje akty wykonawcze w celu określenia struktury, formatu i procesu zgłaszania przez państwa członkowskie emisji CO2 z transportu morskiego zgodnie z art. 9 i 10 rozporządzenia (UE) nr …/… (*5) Te akty wykonawcze przyjmuje się zgodnie z procedurą sprawdzającą określoną w (art. 26 ust. 2).

3a.

Komisja co dwa lata ocenia ogólny wpływ sektora transportu morskiego na klimat na świecie, w tym poprzez emisje lub skutki inne niż emisje CO2, w oparciu o dane dotyczące emisji przekazane przez państwa członkowskie zgodnie z art. 7 lub przekazane na mocy rozporządzenia (UE) nr …/… (*6) , i ulepsza tę ocenę przez odniesienie się do postępów naukowych i danych o ruchu statków. ”[Popr. 82]

(*3) Numer niniejszego rozporządzenia."

(*4) Numer niniejszego rozporządzenia."

(*5) Numer niniejszego rozporządzenia."

(*6) Numer niniejszego rozporządzenia."

3.	W art. 25 ust. 2, 3 i 5 dodaje się następujące odniesienie: „21a”.

Artykuł 27

Wejście w życie

Niniejsze rozporządzenie wchodzi w życie z dniem 1 lipca 2015 r.

Niniejsze rozporządzenie wiąże w całości i jest bezpośrednio stosowane we wszystkich państwach członkowskich.

Sporządzono w …

W imieniu Parlamentu Europejskiego

Przewodniczący

W imieniu Rady

Przewodniczący

(1) Dz.U. C 67 z 6.3.2014, s. 170.

(2) Dz.U. C z …, s. .

(3) Stanowisko Parlamentu Europejskiego z dnia 16 kwietnia 2014 r.

(4) Decyzja Parlamentu Europejskiego i Rady nr 406/2009/WE z dnia 23 kwietnia 2009 r. w sprawie wysiłków podjętych przez państwa członkowskie, zmierzających do zmniejszenia emisji gazów cieplarnianych w celu realizacji do roku 2020 zobowiązań Wspólnoty dotyczących redukcji emisji gazów cieplarnianych (Dz.U. L 140 z 5.6.2009, s. 136) oraz dyrektywa Parlamentu Europejskiego i Rady 2009/29/WE z dnia 23 kwietnia 2009 r. zmieniająca dyrektywę 2003/87/WE w celu usprawnienia i rozszerzenia wspólnotowego systemu handlu uprawnieniami do emisji gazów cieplarnianych (Dz.U. L 140 z 5.6.2009, s. 63).

(5) Decyzja Komisji 2012/504/UE z dnia 17 września 2012 r. w sprawie Eurostatu (Dz.U. L 251 z 18.9.2012, s. 49).

(6) Rozporządzenie (WE) nr 765/2008 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 9 lipca 2008 r. ustanawiające wymagania w zakresie akredytacji i nadzoru rynku odnoszące się do warunków wprowadzania produktów do obrotu i uchylające rozporządzenie (EWG) nr 339/93 (Dz.U. L 218 z 13.8.2008, s. 30).

(7) Dyrektywa 2009/21/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 23 kwietnia 2009 r. w sprawie zgodności z wymaganiami dotyczącymi państwa bandery (Dz.U. L 131 z 28.5.2009 s. 132).

(8) Dyrektywa 2009/16/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 23 kwietnia 2009 r. w sprawie kontroli przeprowadzanej przez państwo portu (Dz.U. L 131 z 28.5.2009, s. 57).

(9) Rozporządzenie (UE) nr 525/2013 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 21 maja 2013 r. w sprawie mechanizmu monitorowania i sprawozdawczości w zakresie emisji gazów cieplarnianych oraz zgłaszania innych informacji na poziomie krajowym i unijnym, istotnych dla zmiany klimatu i uchylające decyzję nr 280/2004/WE (Dz.U. L 165 z 18.6.2013, s. 13).

(10) Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 182/2011 z dnia 16 lutego 2011 r. ustanawiające przepisy i zasady ogólne dotyczące trybu kontroli przez państwa członkowskie wykonywania uprawnień wykonawczych przez Komisję (Dz.U. L 55 z 28.2.2011, s. 13).

(11) Dyrektywa 95/46/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 24 października 1995 r. w sprawie ochrony osób fizycznych w zakresie przetwarzania danych osobowych i swobodnego przepływu tych danych (Dz.U. L 281 z 23.11.1995, s. 31).

(12) Rozporządzenie (WE) nr 45/2001 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 18 grudnia 2000 r. o ochronie osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych przez instytucje i organy wspólnotowe i o swobodnym przepływie takich danych (Dz.U. L 8 z 12.1.2001, s. 1).

(13) Dyrektywa 2003/4/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 28 stycznia 2003 r. w sprawie publicznego dostępu do informacji dotyczących środowiska i uchylająca dyrektywę Rady 90/313/EWG (Dz.U. L 41 z 14.2.2003, s. 26).

(14) Rozporządzenie (WE) nr 1406/2002 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 27 czerwca 2002 r. ustanawiające Europejska Agencja Bezpieczeństwa Morskiego (Dz.U. L 208 z 5.8.2002, s. 1).

(*1) Data wejścia w życie niniejszego rozporządzenia.

(15) Decyzja Rady 93/389/EWG z dnia 24 czerwca 1993 r. w sprawie mechanizmu monitorującego emisje CO2 oraz emisje innych gazów cieplarnianych we Wspólnocie (Dz.U. L 167 z 9.7.1993, s. 31).

(+) Numer i rok niniejszego rozporządzenia.

ZAŁĄCZNIK I

Metody monitorowania i raportowania emisji gazów cieplarnianych oraz innych informacji istotnych dla środowiska

A. OBLICZANIE ZUŻYCIA PALIWA (artykuł 9)

W celu obliczenia zużycia paliwa przedsiębiorstwa stosują następujący wzór:

zużycie paliwa x współczynnik emisji

Zużycie paliwa dotyczy paliwa zużytego przez silniki główne, silniki pomocnicze, kotły i generatory gazu obojętnego.

Zużycie paliwa podczas postoju w portach oblicza się oddzielnie.

W zasadzie stosuje się wartości domyślne współczynnika emisji paliwa, chyba że przedsiębiorstwo zdecyduje się korzystać z danych dotyczących jakości paliwa, określonych w kwitach bunkrowych i wykorzystywanych do wykazania zgodności z obowiązującymi przepisami w sprawie emisji siarki.

Domyślne współczynniki emisji można oprzeć na ostatnich dostępnych wartościach IPCC. Można je znaleźć w załączniku VI do rozporządzenia Komisji (UE) nr 601/2012 (1).

Odpowiednie współczynniki emisji stosuje się do odniesieniu do biopaliw i paliw niekopalnych.

B. METODY OKREŚLANIA EMISJI

Przedsiębiorstwo określa w planie monitorowania metodę, z której korzysta w celu obliczenia zużycia paliwa dla każdego typu statku, za który odpowiada, zapewniając konsekwentne stosowanie wybranej przez siebie metody.

Przy wyborze metod monitorowania aspekt korzyści wynikających z większej dokładności należy rozważyć w kategoriach dodatkowych kosztów.

Należy stosować wartość określającą faktyczne zużycie paliwa podczas każdego rejsu, obliczając je przy pomocy następujących metod:

a)	kwit bunkrowy i okresowe inwentaryzacje zbiorników paliwa;

b)	monitorowanie zbiornika z olejem bunkrowym na pokładzie;

c)	przepływomierze na potrzeby zachodzących procesów spalania;

d)	bezpośredni pomiar emisji;

da)	modelowanie za pomocą informacji o ruchu statków (AIS) i danych dotyczących konkretnych statków. [Popr. 83]

Można stosować każde połączenie powyższych metod, po zatwierdzeniu przez weryfikatora, jeżeli zwiększa to ogólną dokładność pomiarów. [Popr. 84]

Metoda A: kwit bunkrowy i okresowe inwentaryzacje zbiorników

Podstawą tej metody jest ilość i rodzaj paliwa wskazane z kwicie bunkrowym w połączeniu z okresowymi inwentaryzacjami zbiorników paliwa w oparciu o odczyty mierników paliwa w zbiornikach. Na ilość paliwa zużytego w danym okresie składają się dane dotyczące ilości paliwa na początku okresu, plus dostawy, minus paliwo pozostałe na koniec okresu oraz zwrócony olej bunkrowy między początkiem a końcem danego okresu.

Dany okres to czas między dwoma zawinięciami do portów lub czas spędzony w porcie. Wskazując paliwo wykorzystane w danym okresie, należy wyszczególnić rodzaj tego paliwa oraz zawartość siarki.

Podejścia tego nie można zastosować w przypadku braku kwitów bunkrowych na pokładzie statku, zwłaszcza jeżeli w charakterze paliwa wykorzystuje się ładunek, na przykład przez odparowywanie skroplonego gazu ziemnego (LNG) , wykorzystuje się wyłącznie dane z inwentaryzacji zbiorników paliwa i odczyty mierników oleju bunkrowego w zbiornikach . [Popr. 85]

Kwit bunkrowy to obowiązek ustanowiony przepisami załącznika VI do konwencji MARPOL, a odpowiednie rejestry przechowuje się na pokładzie statku przez 3 lata od dostawy oleju bunkrowego, tak aby były łatwo dostępne. Podstawę okresowych inwentaryzacji zbiorników z paliwem stanowią odczyty mierników paliwa w zbiornikach. W tym przypadku korzysta się z tabel dotyczących poszczególnych zbiorników paliwa, w których określa się ilość paliwa w chwili odczytu. Niepewność związaną z kwitem bunkrowym zaznacza się w planie monitorowania, o którym mowa w art. 6. Odczyty mierników paliwa prowadzi się przy pomocy właściwych metod, takich jak automatyczne systemy, sondy i przymiary wstęgowe. Metodę sondowania zbiornika i związaną z tym niepewność określa się w planie monitorowania, o którym mowa w art. 6.

W przypadku braku kwitów bunkrowych na pokładzie statku, zwłaszcza jeżeli w charakterze paliwa wykorzystuje się ładunek, na przykład przez odparowywanie skroplonego gazu ziemnego (LNG), wykorzystuje się wyłącznie dane z inwentaryzacji zbiorników paliwa i odczyty mierników oleju bunkrowego w zbiornikach. [Popr. 86]

Jeżeli ilość paliwa, o które uzupełnia się zapas lub ilość paliwa znajdującego się w zbiornikach określona jest w jednostkach objętości wyrażonych w litrach, przedsiębiorstwo przelicza te wartości z jednostek objętości na jednostki masy, stosując wartości gęstości rzeczywistej. W celu określenia gęstości rzeczywistej przedsiębiorstwo wykorzystuje:

a)	pokładowe systemy pomiarowe; lub

b)	gęstość zmierzoną przez dostawcę paliwa w chwili uzupełniania zbiornika i wskazaną na fakturze za paliwo lub na potwierdzeniu dostawy.

Gęstość rzeczywistą wyraża się w kg/litr i ustala dla temperatury, w której dokonano określonego pomiaru. W przypadkach, w których wartości gęstości rzeczywistej nie są dostępne, stosuje się, po zatwierdzeniu przez weryfikatora, współczynnik gęstości standardowej dla odpowiedniego rodzaju paliwa.

Metoda B: monitorowanie zbiornika z olejem bunkrowym na pokładzie

Podstawą tej metody są odczyty mierników paliwa we wszystkich zbiornikach na pokładzie statku. Odczytów dokonuje się codziennie, kiedy statek jest na morzu, i każdorazowo przy pobieraniu i zwracaniu oleju bunkrowego.

Suma odchyleń między poziomem paliwa w zbiorniku między dwoma odczytami daje wynik w postaci paliwa zużytego w danym okresie.

Odczyty mierników paliwa prowadzi się przy pomocy właściwych metod, takich jak automatyczne systemy, sondy i przymiary wstęgowe. Metodę sondowania zbiornika i związaną z tym niepewność określa się w planie monitorowania, o którym mowa w art. 6.

a)	pokładowe systemy pomiarowe; lub

b)	gęstość zmierzoną przez dostawcę paliwa w chwili uzupełniania zbiornika i wskazaną na fakturze za paliwo lub na potwierdzeniu dostawy;

ba)	w razie dostępności – gęstość zmierzoną w ramach analizy badawczej przeprowadzonej w akredytowanym laboratorium badania paliw. [Popr. 87]

Metoda C: przepływomierze na potrzeby zachodzących procesów spalania

Podstawą tej metody są pomiary przepływu paliwa na pokładzie statku. Aby obliczyć zużycie paliwa w danym okresie, łączy się dane ze wszystkich przepływomierzy powiązanych z odpowiednimi źródłami emisji.

Dany okres to czas między dwoma zawinięciami do portów lub czas spędzony w porcie. Rodzaj paliwa wykorzystanego w danym okresie oraz zawartość siarki w tym paliwie należy obowiązkowo monitorować.

Stosowane metody kalibracyjne oraz niepewność związaną z przepływomierzami określa się w planie monitorowania, o którym mowa w art. 6.

a)	pokładowe systemy pomiarowe; lub

b)	gęstość zmierzoną przez dostawcę paliwa w chwili uzupełniania zbiornika i wskazaną na fakturze za paliwo lub na potwierdzeniu dostawy.

Metoda D: bezpośredni pomiar emisji

Bezpośrednich pomiarów emisji można dokonywać w odniesieniu do rejsów objętych zakresem niniejszego rozporządzenia oraz emisji mających miejsce w portach podlegających jurysdykcji państwa członkowskiego. Emisje CO2 dotyczą w tym przypadku CO2 emitowanego przez silniki główne, silniki pomocnicze, kotły i generatory gazu obojętnego. Zużycie paliwa przez statki, w przypadku których za podstawę sprawozdawczości przyjęto tę metodę, oblicza się przy pomocy zmierzonego poziomu emisji CO2 oraz współczynnika emisji stosowanego dla odpowiednich paliw.

Metoda opiera się na określeniu przepływu emisji CO2 w kominach spalinowych –stężenie CO2 w gazach spalinowych należy pomnożyć przez współczynnik przepływu gazów spalinowych.

Stosowane metody kalibracyjne oraz niepewność związaną z używanymi przyrządami określa się w planie monitorowania, o którym mowa w art. 6.

4a.

Metoda Da: modelowanie za pomocą informacji o ruchu statków (AIS) i danych dotyczących konkretnych statków

Agencja odpowiedzialna za system modelowania zawiera pisemną umowę z właścicielem danego statku. Na koniec okresu monitorowania obliczone emisje CO2 porównuje się z książką zapisów olejowych statku i kwitami bunkrowymi w celu wykrycia i skorygowania ewentualnych rozbieżności. [Popr. 90]

(1) Rozporządzenie Komisji (UE) nr 601/2012 z dnia 21 czerwca 2012 r. w sprawie monitorowania i raportowania w zakresie emisji gazów cieplarnianych zgodnie z dyrektywą 2003/87/WE Parlamentu Europejskiego i Rady (Dz.U. L 181 z 12.7.2012, s. 30).

ZAŁĄCZNIK II

Monitorowanie innych informacji istotnych dla klimatu

A. Monitorowanie w odniesieniu do jednego rejsu (art. 9)

W celu monitorowania innych informacji istotnych dla klimatu w odniesieniu do jednego rejsu (art. 9) przedsiębiorstwa zobowiązane są przestrzegać następujących zasad:

Datę oraz godzinę wyjścia z portu i przybycia do portu określa się według czasu uniwersalnego (Greenwich Mean Time – GMT). Czas spędzony na morzu oblicza się na podstawie informacji dotyczących wyjścia z portu i przybycia do portu, wykluczając kotwiczenie.

Za pokonaną odległość można przyjąć najbardziej bezpośrednią odległość od portu wyjścia do portu przybycia lub rzeczywistą pokonaną odległość. Przyjmując najbardziej bezpośrednią odległość od portu wyjścia do portu przybycia, aby uniknąć poważnego niedoszacowania pokonanej odległości, należy uwzględnić zachowawczy współczynnik korygujący. W planie monitorowania określonym w art. 6 określa się stosowaną metodę obliczania odległości oraz, w razie konieczności, stosowany współczynnik korygujący. Pokonaną odległość wyraża się w milach morskich.

W celu określenia przewożonego ładunku w przypadku statków pasażerskich, podaje się liczbę pasażerów. Jeśli chodzi o inne kategorie statków, wielkość przewożonego ładunku wyraża się w tonach metrycznych i metrach sześciennych ładunku. [Popr. 91]

Prace transportowe określa się, mnożąc pokonaną odległość przez wielkość przewożonego ładunku. [Popr. 92]

B. Monitorowanie w okresach rocznych (art. 10)

W celu monitorowania innych informacji istotnych dla klimatu w okresach rocznych przedsiębiorstwa zobowiązane są przestrzegać następujących zasad:

Wartości monitorowane zgodnie z art. 10 określa się, sumując odpowiednie dane dla każdego rejsu.

Średnią efektywność energetyczną monitoruje się przy pomocy co najmniej czterech dwóch wskaźników, zużycia paliwa na pokonaną odległość, zużycia paliwa na prace transportowe, oraz emisji CO2 na pokonaną odległość oraz emisji CO2 na prace transportowe, które oblicza się w następujący sposób:

zużycie paliwa na pokonaną odległość = łączne zużycie paliwa w skali roku / łączna pokonana odległość

zużycie paliwa na prace transportowe = łączne zużycie paliwa w skali roku / prace transportowe ogółem

emisje CO2 na pokonaną odległość = całkowite emisje CO2 w skali roku / łączna pokonana odległość

emisje CO2 na prace transportowe = całkowite emisje CO2 w skali roku / prace transportowe ogółem [Popr. 93]

22.12.2017

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 443/980

P7_TA(2014)0425

Inwazyjne gatunki obce ***I

Rezolucja ustawodawcza Parlamentu Europejskiego z dnia 16 kwietnia 2014 r. w sprawie wniosku dotyczącego rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady w sprawie zapobiegania wprowadzaniu i rozprzestrzenianiu się inwazyjnych gatunków obcych i zarządzania nimi (COM(2013)0620 – C7-0264/2013 – 2013/0307(COD))

(Zwykła procedura ustawodawcza: pierwsze czytanie)

(2017/C 443/98)

Parlament Europejski,

—	uwzględniając wniosek Komisji przedstawiony Parlamentowi Europejskiemu i Radzie (COM(2013)0620),

—	uwzględniając art. 294 ust. 2 oraz art. 192 ust. 1 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej, zgodnie z którymi wniosek został przedstawiony Parlamentowi przez Komisję (C7–0264/2013),

—	uwzględniając art. 294 ust. 3 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej,

—	uwzględniając przedstawioną przez austriacki Bundesrat na mocy protokołu nr 2 w sprawie stosowania zasady pomocniczości i zasady proporcjonalności uzasadnioną opinię, w której stwierdzono, że projekt aktu ustawodawczego nie jest zgodny z zasadą pomocniczości,

—	uwzględniając opinię Europejskiego Komitetu Ekonomiczno-Społecznego z dnia 22 stycznia 2014 r. (1),

—	po konsultacji z Komitetem Regionów,

—	uwzględniając zobowiązanie do zatwierdzenia stanowiska Parlamentu przekazane przez przedstawiciela Rady pismem z dnia 19 marca 2014 r. zgodnie z art. 294 ust. 4 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej,

—	uwzględniając art. 55 Regulaminu,

—	uwzględniając sprawozdanie Komisji Ochrony Środowiska Naturalnego, Zdrowia Publicznego i Bezpieczeństwa Żywności oraz opinie Komisji Handlu Międzynarodowego i Komisji Rybołówstwa (A7-0088/2014),

przyjmuje poniższe stanowisko w pierwszym czytaniu;

zwraca się do Komisji o ponowne przekazanie mu sprawy, jeśli uzna ona za stosowne wprowadzić znaczące zmiany do swojego wniosku lub zastąpić go innym tekstem;

zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania stanowiska Parlamentu Radzie i Komisji, a także parlamentom narodowym.

(1) Dotychczas nieopublikowana w Dzienniku Urzędowym.

P7_TC1-COD(2013)0307

Stanowisko Parlamentu Europejskiego przyjęte w pierwszym czytaniu w dniu 16 kwietnia 2014 r. w celu przyjęcia rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr …/2014 w sprawie działań zapobiegawczych i zaradczych w odniesieniu do wprowadzania i rozprzestrzeniania inwazyjnych gatunków obcych

(Jako że pomiędzy Parlamentem i Radą osiągnięte zostało porozumienie, stanowisko Parlamentu odpowiada ostatecznej wersji aktu prawnego, rozporządzenia (UE) nr 1143/2014.)

22.12.2017

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 443/981

P7_TA(2014)0426

Techniczne wykonanie Protokołu z Kioto do Ramowej konwencji Narodów Zjednoczonych w sprawie zmian klimatu ***I

Rezolucja ustawodawcza Parlamentu Europejskiego z dnia 16 kwietnia 2014 r. w sprawie wniosku dotyczącego rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady zmieniającego rozporządzenie (UE) nr 525/2013 w odniesieniu do technicznego wykonania Protokołu z Kioto do Ramowej konwencji Narodów Zjednoczonych w sprawie zmian klimatu (COM(2013)0769 – C7-0393/2013 – 2013/0377(COD))

(Zwykła procedura ustawodawcza: pierwsze czytanie)

(2017/C 443/99)

Parlament Europejski,

—	uwzględniając wniosek Komisji przedstawiony Parlamentowi Europejskiemu i Radzie (COM(2013)0769),

—	uwzględniając art. 294 ust. 2 oraz art. 192 ust. 1 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej, zgodnie z którymi wniosek został przedstawiony Parlamentowi przez Komisję (C7–0393/2013),

—	uwzględniając art. 294 ust. 3 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej,

—	uwzględniając opinię Europejskiego Komitetu Ekonomiczno-Społecznego z dnia 26 lutego 2014 r. (1),

—	po konsultacji z Komitetem Regionów,

—	uwzględniając zobowiązanie do zatwierdzenia stanowiska Parlamentu przekazane przez przedstawiciela Rady pismem z dnia 19 marca 2014 r. zgodnie z art. 294 ust. 4 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej,

—	uwzględniając art.55 Regulaminu,

—	uwzględniając sprawozdanie Komisji Ochrony Środowiska Naturalnego, Zdrowia Publicznego i Bezpieczeństwa Żywności (A7–0171/2014),

przyjmuje poniższe stanowisko w pierwszym czytaniu;

zwraca się do Komisji o ponowne przekazanie mu sprawy, jeśli uzna ona za stosowne wprowadzić znaczące zmiany do swojego wniosku lub zastąpić go innym tekstem;

zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania stanowiska Parlamentu Radzie i Komisji, a także parlamentom narodowym.

(1) Dotychczas nieopublikowana w Dzienniku Urzędowym.

P7_TC1-COD(2013)0377

Stanowisko Parlamentu Europejskiego przyjęte w pierwszym czytaniu w dniu 16 kwietnia 2014 r. w celu przyjęcia rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr …/2014 zmieniającego rozporządzenie (UE) nr 525/2013 w odniesieniu do technicznego wykonania Protokołu z Kioto do Ramowej konwencji Narodów Zjednoczonych w sprawie zmian klimatu

(Jako że pomiędzy Parlamentem i Radą osiągnięte zostało porozumienie, stanowisko Parlamentu odpowiada ostatecznej wersji aktu prawnego, rozporządzenia (UE) nr 662/2014.)

22.12.2017

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 443/982

P7_TA(2014)0427

Zwalczanie nadużyć na szkodę interesów finansowych Unii za pośrednictwem prawa karnego ***I

Rezolucja ustawodawcza Parlamentu Europejskiego z dnia 16 kwietnia 2014 r. w sprawie wniosku dotyczącego dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady w sprawie zwalczania nadużyć na szkodę interesów finansowych Unii za pośrednictwem prawa karnego (COM(2012)0363 – C7-0192/2012 – 2012/0193(COD))

(Zwykła procedura ustawodawcza: pierwsze czytanie)

(2017/C 443/100)

Parlament Europejski,

—	uwzględniając wniosek Komisji przedstawiony Parlamentowi Europejskiemu i Radzie (COM(2012)0363),

—	uwzględniając art. 294 ust. 2 oraz art. 325 ust. 4 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej, zgodnie z którymi wniosek został przedstawiony Parlamentowi przez Komisję (C7-0192/2012),

—	uwzględniając opinię Komisji Prawnej w sprawie proponowanej podstawy prawnej,

—	uwzględniając art. 294 ust. 3 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej,

—	uwzględniając uzasadnioną opinię przedstawioną – na mocy protokołu nr 2 w sprawie stosowania zasad pomocniczości i proporcjonalności – przez szwedzki Riksdag, w której stwierdzono, że projekt aktu ustawodawczego nie jest zgodny z zasadą pomocniczości,

—	uwzględniając opinię Trybunału Obrachunkowego z dnia 15 listopada 2012 r. (1),

—	uwzględniając opinię Komitetu Regionów z dnia 10 października 2012 r. (2),

—	uwzględniając art. 55 i 37 Regulaminu,

—	uwzględniając wspólne posiedzenia Komisji Kontroli Budżetowej oraz Komisji Wolności Obywatelskich, Sprawiedliwości i Spraw Wewnętrznych zgodnie z art. 51 Regulaminu,

—	uwzględniając sprawozdanie Komisji Kontroli Budżetowej oraz Komisji Wolności Obywatelskich, Sprawiedliwości i Spraw Wewnętrznych, jak również opinię Komisji Prawnej (A7-0251/2014),

przyjmuje poniższe stanowisko w pierwszym czytaniu;

zwraca się do Komisji o ponowne przekazanie mu sprawy, jeśli uzna ona za stosowne wprowadzić znaczące zmiany do swojego wniosku lub zastąpić go innym tekstem;

zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania stanowiska Parlamentu Radzie i Komisji, a także parlamentom narodowym.

(1) Dz.U. C 383 z 12.12.2012, s. 1.

(2) Dz.U. C 391 z 18.12.2012, s. 134.

P7_TC1-COD(2012)0193

Stanowisko Parlamentu Europejskiego przyjęte w pierwszym czytaniu w dniu 16 kwietnia 2014 r. w celu przyjęcia dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2014/…/UE w sprawie zwalczania nadużyć na szkodę interesów finansowych Unii za pośrednictwem prawa karnego

PARLAMENT EUROPEJSKI I RADA UNII EUROPEJSKIEJ,

uwzględniając Traktat o funkcjonowaniu Unii Europejskiej, w szczególności jego art. 325 ust. 4 83 ust. 2 , [Popr. 1]

uwzględniając wniosek Komisji Europejskiej,

po przekazaniu projektu aktu ustawodawczego parlamentom narodowym,

uwzględniając opinię Europejskiego Trybunału Obrachunkowego (1),

uwzględniajac opinię Komitetu Regionów (2),

stanowiąc zgodnie ze zwykłą procedurą ustawodawczą (3),

a także mając na uwadze, co następuje:

(1)

Ochrona interesów finansowych Unii dotyczy nie tylko zarządzania środkami budżetowymi, lecz rozciąga się na wszystkie środki negatywnie wpływające na jej aktywa lub aktywa państw członkowskich bądź mogące powodować taki negatywny wpływ, w zakresie w jakim środki te mają wspierać lub stabilizować gospodarkę lub finanse publiczne państw członkowskich, w wymiarze mającym znaczenie dla polityki Unii.

(2)

W celu zagwarantowania skutecznej, proporcjonalnej i zniechęcającej ochrony interesów finansowych Unii ochrona przed najpoważniejszymi rodzajami działań związanych z nadużyciami finansowymi w tej dziedzinie udzielana oraz dla zapewnienia optymalnej ochrony interesów finansowych Unii środki przyjmowane w ramach prawa administracyjnego i cywilnego powinna być w dalszym ciągu uzupełniana ochroną prawnokarną powinny być uzupełniane przepisami prawa karnego w państwach członkowskich, przy czym należy unikać niespójności, zarówno w ramach tych gałęzi prawa, jak i między nimi. [Popr. 2]

(3)	Ochrona interesów finansowych Unii wymaga wspólnego zdefiniowania nadużyć finansowych, obejmującego nadużycia dotyczące zarówno wydatków, jak i dochodów, aktywów i zobowiązań, popełniane na szkodę budżetu UE Unii, w tym działania związane z zaciąganiem i udzielaniem pożyczek . [Popr. 3]

(4)

Nadużycia finansowe dotyczące podatku od wartości dodanej (VAT) uszczuplają wpływy podatkowe państw członkowskich i w konsekwencji stosowanie stawki jednolitej do podstawy VAT państw członkowskich. Zgodnie z orzecznictwem Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej (4) potwierdzono, że istnieje bezpośrednie powiązanie pomiędzy poborem należności z tytułu podatku VAT zgodnie z obowiązującym prawem unijnym, a dostępnością na potrzeby budżetu unijnego odnośnych zasobów własnych, ponieważ jakiekolwiek luki w poborze podatku prowadzą do potencjalnego ograniczenia zasobów własnych. Niniejsza dyrektywa obejmuje więc wpływy z tytułu podatku VAT w państwach członkowskich.

(5)

Uwzględnienie istotnego wpływu na interesy finansowe UE wynikającego z bezprawnego zmniejszenia zasobów własnych opartych na VAT oraz stosowania progów określonych w niniejszej dyrektywie należy interpretować zgodnie z zasadą proporcjonalności, ze względu na szczególny charakter tych zasobów oraz metodologię ich obliczania, jak również ze względu na zróżnicowane traktowanie poszczególnych państw członkowskich.

(6)

Na interesy finansowe Unii negatywnie wpływać mogą sytuacje, w których poszczególni oferenci dostarczają organom zamawiającym lub udzielającym dotacji informacje oparte na danych zdobytych w nienależyty nielegalny sposób bezpośrednio lub pośrednio od takiego organu, w celu obejścia lub nagięcia naruszenia przepisów mających zastosowanie do procedury zamówień publicznych lub udzielania dotacji. Postępowanie to jest bardzo zbliżone do nadużycia finansowego, jednak niekoniecznie musi stanowić nadużycie nosić wszystkie znamiona nadużycia finansowego finansowe w pełnym tego słowa znaczeniu po stronie oferenta, ponieważ złożona oferta może być całkowicie zgodna ze wszystkimi wymogami spełniać wszystkie konieczne kryteria . Zmowa między oferentami narusza unijne reguły konkurencji oraz równoważne przepisy krajowe; reakcją na nią są działania organów ścigania oraz sankcje w całej Unii, dlatego powinna ona pozostać poza zakresem niniejszej dyrektywy. [Popr. 4]

(7)

Unijne przepisy o praniu pieniędzy mają pełne zastosowanie do prania dochodów z przestępstw kryminalnych, o których mowa w niniejszej dyrektywie. W odniesieniach czynionych do tych przepisów należy zagwarantować, że reżim sankcji wprowadzony niniejszą dyrektywą będzie miał zastosowanie do wszystkich przestępstw kryminalnych przeciwko interesom finansowym Unii.

(8)

Korupcja stanowi szczególnie poważne zagrożenie dla interesów finansowych Unii, a w wielu przypadkach może być powiązana także z postępowaniem noszącym cechy nadużycia finansowego. Konieczna jest zatem szczególna kryminalizacja w tym obszarze. Należy zagwarantować objęcie definicją odpowiednich przestępstw, niezależnie od tego, czy dane postępowanie stanowi naruszenie obowiązków służbowych, czy też nie. W odniesieniu do przestępstwa łapownictwa biernego oraz sprzeniewierzenia zachodzi potrzeba włączenia definicji urzędników publicznych obejmującej wszystkich stosownych urzędników, niezależnie od tego, czy zostali mianowani, wybrani, czy też zatrudnieni na podstawie umowy o pracę, którzy sprawują formalny urząd, jak również osoby sprawujące funkcje polegające na świadczeniu usług publicznych na rzecz obywateli, lub świadczeniu ich ogólnie w interesie publicznym, bez sprawowania formalnego urzędu, takich jak wykonawcy zaangażowani w zarządzanie czy też zajmują oficjalne stanowisko w Unii, w państwie członkowskim czy w państwie trzecim . Coraz częściej zarządzaniem funduszami Unii zajmują się osoby prywatne. Aby można było właściwie chronić fundusze Unii przed korupcją i sprzeniewierzeniem, definicja urzędnika publicznego do celów niniejszej dyrektywy powinna objąć także osoby, które wprawdzie nie zajmują oficjalnego stanowiska, ale otrzymują i w podobny sposób sprawują funkcję publiczną w odniesieniu do funduszy Unii, np. wykonawców uczestniczących w zarządzaniu takimi funduszami UE. [Popr. 5]

(9)

Interesom finansowym Unii szkodzić może określony rodzaj postępowania urzędnika publicznego zmierzającego do wykorzystania funduszy lub innych aktywów na inne niż przewidziane dla nich cele, w zamiarze zaszkodzenia interesom finansowym Unii. Dlatego konieczne jest wprowadzenie precyzyjnej i jednoznacznej definicji przestępstw obejmujących takie postępowanie. [Popr. 6]

(9a)

W odniesieniu do przestępstw popełnianych przez osoby fizyczne określonych w niniejszej dyrektywie niezbędne jest ustalenie zamiaru w stosunku do wszystkich elementów tych przestępstw. Popełniane przez osoby fizyczne przestępstwa niewymagające umyślności nie są objęte zakresem stosowania niniejszej dyrektywy. [Popr. 7]

(10)

Niektóre przestępstwa przeciwko interesom finansowym Unii są w praktyce często blisko związane z przepisami objętymi zakresem art. 83 ust. 1 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej (TFUE) oraz unijnego prawodawstwa opartego na tym artykule. Należy zatem zagwarantować spójność z takim prawodawstwem w treści przepisów.

(11)	W zakresie w jakim interesom finansowym Unii może również szkodzić lub zagrażać postępowanie dające się przypisać osobom prawnym, osoby te powinny odpowiadać za przestępstwa kryminalne zdefiniowane w niniejszej dyrektywie, popełnione w ich imieniu.

(12)

W celu zapewnienia równoważnej ochrony interesów finansowych Unii poprzez środki mogące powstrzymywać nadużycia w całej Unii państwa członkowskie powinny ponadto przewidzieć określone minimalne rodzaje i poziomy sankcji za przestępstwa kryminalne zdefiniowane w niniejszej dyrektywie. Wysokość sankcji nie powinna wykraczać poza poziom proporcjonalny do przestępstw, dlatego też należy wprowadzić próg wyrażony kwotowo, poniżej którego kryminalizacja nie jest potrzebna.

(13)

Dyrektywa nie wpływa na odpowiednie i skuteczne stosowanie środków dyscyplinarnych. W indywidualnych przypadkach skazując osobę za jedno z przestępstw zdefiniowanych w niniejszej dyrektywie, można wziąć pod uwagę sankcje, które nie są równoważne z sankcjami karnymi, zgodnie z prawem krajowym; w przypadku innych sankcji należy w pełni przestrzegać zasady ne bis in idem. Niniejsza dyrektywa nie kryminalizuje zachowania, które nie podlega także sankcjom dyscyplinarnym ani innym środkom dotyczącym naruszenia obowiązków służbowych, w przypadku gdy można zastosować takie sankcje lub inne środki wobec danej osoby.

(14)

Sankcje dla osób fizycznych w poważniejszych przypadkach powinny przewidywać dolny i górny wymiar kary pozbawienia wolności. Poważniejsze przypadki należy zdefiniować poprzez odniesienie do wyrażonego kwotowo oszacowania łącznych szkód, spowodowanych przez czyny zabronione na szkodę budżetu Unii lub ewentualnie innego budżetu. Wprowadzenie minimalnego i maksymalnego wymiaru kary pozbawienia wolności jest niezbędne w celu zagwarantowania, że interesy finansowe Unii będą w równoważny sposób chronione w całej Europie. Minimalna kara wynosząca sześć miesięcy gwarantuje możliwość wydania i wykonania europejskiego nakazu aresztowania za przestępstwa wyszczególnione w art. 2 decyzji ramowej w sprawie europejskiego nakazu aresztowania, gwarantując tym samym możliwie największą skuteczność współpracy organów sądowych i organów ścigania. Sankcje będą także służyć jako skuteczny środek odstraszający dla potencjalnych przestępców, skuteczny w całej Europie. Bardziej surowe wymiary kar powinny zostać wprowadzone dla przypadków, w których przestępstwo zostało popełnione w ramach organizacji przestępczej w rozumieniu decyzji ramowej Rady 2008/841/WSiSW (5).

(15)

Biorąc pod uwagę w szczególności mobilność sprawców oraz dochodów uzyskanych z nielegalnej działalności na szkodę interesów finansowych Unii, jak również złożone dochodzenia transgraniczne, jakie się z tym wiążą, wszystkie państwa członkowskie powinny określić swoją jurysdykcję oraz ustanowić przepisy dotyczące terminów przedawnienia niezbędne, by umożliwić im zwalczanie tej działalności.

(16)

W celu zagwarantowania spójności unijnego prawa oraz zabezpieczenia zasady stanowiącej, że nikt nie może być podwójnie karany za ten sam czyn, niezbędne jest wyjaśnienie relacji między karami przewidzianymi w niniejszej dyrektywie a innymi właściwymi środkami wynikającymi z prawa Unii. Niniejsza dyrektywa pozostaje bez uszczerbku dla stosowania szczególnych środków, kar i grzywien administracyjnych ustanowionych w prawie Unii.

(17)

Bez uszczerbku dla pozostałych zobowiązań wynikających z prawa Unii zachodzi potrzeba zadbania o współpracę między państwami członkowskimi a Komisją w celu zagwarantowania skutecznych działań przeciwko przestępstwom kryminalnym zdefiniowanym w niniejszej dyrektywie wpływającym na interesy finansowe Unii, włączając wymianę informacji między państwami członkowskimi , Eurojustem a Komisją. [Popr. 10]

(18)	Konwencję w sprawie ochrony interesów finansowych Wspólnot Europejskich z dnia 26 lipca 1995 r. (6) oraz protokoły do tej konwencji z dnia 27 września 1996 r. (7) i 29 listopada 1996 r. (8) należy uchylić i zastąpić niniejszą dyrektywą.

(19)

Należyte wdrożenie niniejszej dyrektywy przez państwa członkowskie wiąże się z przetwarzaniem danych osobowych przez właściwe organy krajowe, wymianą tych danych między państwami członkowskimi, z jednej strony, i między właściwymi organami Unii z drugiej strony. Przetwarzanie danych osobowych na szczeblu krajowym między właściwymi organami krajowymi powinno być regulowane prawem krajowym, zgodnym z Konwencją Rady Europy o ochronie osób w związku z automatycznym przetwarzaniem danych osobowych z dnia 28 stycznia 1981 r. oraz protokołem dodatkowym do niej (ETS nr 181). Wymiana danych osobowych między państwami członkowskimi powinna odpowiadać wymogom decyzji ramowej Rady 2008/977/WSiSW (9). Jeżeli unijne instytucje, organy, agencje i urzędy przetwarzają dane osobowe, powinny one przestrzegać rozporządzenia (WE) nr 45/2001 Parlamentu Europejskiego i Rady (10) oraz obowiązujących przepisów dotyczących poufności dochodzeń prowadzonych w ramach wymiaru sprawiedliwości.

(20)

Zamierzony odstraszający efekt stosowania sankcji prawnokarnych wymaga szczególnej ostrożności ze względu na kwestię praw podstawowych. Niniejsza dyrektywa respektuje prawa podstawowe oraz jest zgodna z zasadami uznanymi w szczególności w Karcie praw podstawowych Unii Europejskiej, a zwłaszcza prawem do wolności i bezpieczeństwa, ochrony danych osobowych, swobody wyboru zawodu oraz prawem do podjęcia pracy, swobodą prowadzenia działalności gospodarczej, prawem własności, prawem do skutecznego środka ochrony prawnej oraz do rzetelnego procesu, zasadą domniemania niewinności oraz prawem do obrony, zasadami legalizmu i proporcjonalności przestępstw i kar kryminalnych, jak również zakazem podwójnego sądzenia i karania w postępowaniu karnym za to samo przestępstwo kryminalne. Niniejsza dyrektywa służy zapewnieniu pełnego poszanowania tych praw oraz zasad i musi być ona odpowiednio wdrażana.

(21)

Niniejsza dyrektywa będzie stosowana bez uszczerbku dla przepisów dotyczących uchylenia immunitetów zawartych w TFUE, Protokole w sprawie przywilejów i immunitetów Unii Europejskiej, Statucie Trybunału Sprawiedliwości oraz tekstach wprowadzających w życie te akty, lub podobne przepisy zawarte w prawie krajowym.

(22)	Niniejsza dyrektywa pozostaje bez uszczerbku dla przepisów i zasad ogólnych krajowego prawa karnego dotyczących stosowania i wykonywania kar przy uwzględnieniu szczególnych okoliczności każdej indywidualnej sprawy.

(23)

Ponieważ cel niniejszej dyrektywy nie może zostać osiągnięty w sposób wystarczający przez pojedyncze państwa członkowskie, może natomiast, ze względu na rozmiary lub skutki działania, zostać lepiej osiągnięty na poziomie Unii, Unia może przyjąć środki zgodnie z zasadą pomocniczości określoną w art. 5 Traktatu o Unii Europejskiej. Zgodnie z zasadą proporcjonalności określoną w tym samym artykule niniejsza dyrektywa nie wykracza poza to, co jest konieczne do osiągnięcia tego celu,

PRZYJMUJĄ NINIEJSZĄ DYREKTYWĘ:

Tytuł I

Przedmiot i definicja

Artykuł 1

Przedmiot

Niniejsza dyrektywa ustanawia niezbędne środki w dziedzinie zapobiegania nadużyciom finansowym i innym rodzajom nielegalnej działalności wpływającej na interesy finansowe Unii, a także walki z tymi zjawiskami poprzez zdefiniowanie przestępstw i sankcji kryminalnych w celu zapewnienia skutecznej i równoważnej ochrony w państwach członkowskich oraz w instytucjach, organach, urzędach i agencjach Unii, a także zwiększenia wiarygodności instytucji i inicjatyw unijnych . [Popr. 11]

Artykuł 2

Definicja interesu finansowego Unii

Do celów niniejszej dyrektywy „interesy finansowe Unii” oznaczają wszystkie aktywa i zobowiązania zarządzane przez Unię oraz jej instytucje, organy i agencje lub w ich imieniu oraz wszystkie jej operacje finansowe, w tym operacje zaciągania i udzielania pożyczek, jak również, w szczególności, wszystkie dochody i wydatki objęte przez następujące budżety, uzyskane za ich pośrednictwem i lub należne na ich rzecz: [Popr. 12]

a)	budżet Unii;

b)	budżety instytucji, organów urzędów i agencji ustanowionych na mocy w zastosowaniu Traktatów i budżety bezpośrednio lub pośrednio zarządzane i monitorowane przez te podmioty. [Popr. 13]

Tytuł II

Przestępstwa kryminalne w dziedzinie przeciwdziałania nadużyciom wpływającym na interesy finansowe Unii oraz zwalczania tych nadużyć

Artykuł 3

Nadużycia wpływające na interesy finansowe Unii

Państwa członkowskie podejmują niezbędne środki, tak aby następujące czyny, gdy są popełniane umyślnie, podlegały karze jako przestępstwo kryminalne:

w odniesieniu do wydatków – jakikolwiek czyn lub zaniechanie dotyczące:

(i)	wykorzystywania lub przedstawiania nieprawdziwych, niepoprawnych lub niepełnych oświadczeń lub dokumentów, skutkującego sprzeniewierzeniem lub bezprawnym zatrzymaniem środków z budżetu Unii lub budżetów zarządzanych przez Unię albo w jej imieniu,

(ii)	nieujawnienia informacji z naruszeniem określonych zobowiązań, z tym samym skutkiem, lub

(iii)

niewłaściwego wykorzystania zobowiązań lub wydatków do celów innych niż te, na które zostały przyznane;

w odniesieniu do wydatków – jakikolwiek czyn lub zaniechanie dotyczące:

(i)	wykorzystywania lub przedstawiania nieprawdziwych, niepoprawnych lub niepełnych oświadczeń lub dokumentów, skutkującego bezprawnym zmniejszeniem zasobów budżetu Unii lub budżetów zarządzanych przez Unię albo w jej imieniu,

(ii)	nieujawnienia informacji z naruszeniem określonych zobowiązań, z tym samym skutkiem, lub

(iii)

niewłaściwego wykorzystania korzyści uzyskanej zgodnie z prawem, z tym samym skutkiem.

Artykuł 4

Przestępstwa kryminalne związane z nadużyciami wpływające na interesy finansowe Unii

1. Państwa członkowskie podejmują niezbędne środki, tak aby wszelkie przypadki dostarczenia informacji lub braku dostarczenia takich informacji organowi zamawiającemu lub udzielającemu dotacji lub organom uczestniczącym w procedurze zamówienia publicznego lub udzielania dotacji, z którymi wiążą się interesy finansowe Unii, przez kandydatów lub oferentów lub osoby odpowiedzialne za przygotowanie odpowiedzi na ogłoszenia o przetargu lub wnioski o udzielenie dotacji składane przez takich uczestników, jeśli zostały popełnione umyślnie i w celu obejścia lub nagięcia stosowanych kryteriów kwalifikowalności, wykluczenia, wyboru lub udzielenia lub w celu zakłócenia lub zniszczenia naturalnej konkurencji pomiędzy oferentami , podlegały karze jako przestępstwo kryminalne. [Popr. 14]

2. Państwa członkowskie podejmują niezbędne środki, tak aby pranie pieniędzy zdefiniowane w art. 1 ust. 2 dyrektywy 2005/60/WE Parlamentu Europejskiego i Rady (11) związane z mieniem pochodzącym lub dochodami pochodzącymi z przestępstw objętych zakresem niniejszej dyrektywy podlegało karze jako przestępstwo kryminalne. [Popr. 15]

3. Państwa członkowskie podejmują niezbędne środki, tak aby następujące czyny łapownictwo czynne i bierne , gdy są jest popełniane umyślnie, podlegały podlegało karze jako przestępstwo kryminalne:

Do celów niniejszej dyrektywy łapownictwem biernym jest działanie urzędnika publicznego, który, bezpośrednio lub przez pośrednika, żąda lub uzyskuje jakiegokolwiek rodzaju korzyści lub obietnicy takich korzyści , dla siebie lub dla osoby trzeciej, lub przyjmuje z wyprzedzeniem takie korzyści lub obietnicę takich korzyści, w zamian za postępowanie w sposób, który szkodzi lub przypuszczalnie zaszkodzi interesom finansowym Unii albo też za opóźnienie lub zaniechanie działania zgodnie ze swoimi obowiązkami lub w ramach wypełniania swoich funkcji z tym samym skutkiem (łapownictwo bierne) , niezależnie od tego, czy uchyla się przy tym od swoich urzędowych obowiązków .

Do celów niniejszej dyrektywy łapownictwem czynnym jest działanie każdego kto obiecuje lub udziela, oferuje bezpośrednio lub przez pośrednika, jakiegokolwiek rodzaju korzyści urzędnikowi publicznemu przeznaczone dla niego lub dla osoby trzeciej lub udziela takich korzyści , w zamian za postępowanie w sposób, który szkodzi lub przypuszczalnie zaszkodzi interesom finansowym Unii albo też za opóźnienie lub zaniechanie działania zgodnie ze swoimi obowiązkami lub w ramach wypełniania swoich funkcji z tym samym skutkiem (łapownictwo czynne) , lub za takie czyny w przeszłości . [Popr. 16]

4. Państwa członkowskie podejmują niezbędne środki, tak aby umyślny przywłaszczenie, gdy jest popełniane umyślnie, podlegało karze jako przestępstwo kryminalne .

Do celów niniejszej dyrektywy przywłaszczeniem jest czyn popełniony przez urzędnika publicznego polegający na zaciągnięciu zobowiązań na środki finansowe lub wydatkowaniu tych środków, albo przywłaszczeniu lub wykorzystaniu mienia w sposób sprzeczny z celem, na który zostało przeznaczone oraz w celu zaszkodzenia interesom finansowym szkodliwy dla interesów finansowych Unii, podlegał karze jako przestępstwo kryminalne (przywłaszczenie). [Popr. 17]

5. Do celów niniejszego artykułu „urzędnik publiczny” oznacza:

wszystkie osoby pełniące funkcję w służbie publicznej na rzecz Unii lub w państwach członkowskich albo państwach trzecich, poprzez sprawowanie urzędu legislacyjnego, administracyjnego lub sądowego; urzędnika unijnego lub krajowego, w tym krajowego urzędnika innego państwa członkowskiego i krajowego urzędnika państwa trzeciego .

Termin „urzędnik unijny” oznacza:

(i)	osobę, która jest urzędnikiem lub innym pracownikiem zatrudnionym na umowę w rozumieniu Regulaminu pracowniczego urzędników Unii Europejskiej i warunków zatrudnienia innych pracowników Unii Europejskiej (regulamin pracowniczy),

(ii)	osobę oddelegowaną do unijnej instytucji, unijnego organu, urzędu lub unijnej agencji przez państwo członkowskie lub organ publiczny lub prywatny, która wykonuje funkcje równoważne funkcjom wykonywanym przez urzędników unijnych lub innych pracowników.

Członkowie organów utworzonych zgodnie z traktatami oraz pracownicy takich organów, urzędów lub agencji traktowani są jak urzędnicy unijni w zakresie, w jakim nie stosuje się do nich regulamin pracowniczy. Termin „urzędnik krajowy” należy rozumieć zgodnie z definicją „urzędnika” lub „urzędnika publicznego” zawartą w prawie krajowym państwa członkowskiego lub państwa trzeciego, w którym dana osoba sprawuje swoją funkcję. Jednak w przypadku postępowania, które dotyczy urzędnika państwa członkowskiego lub urzędnika krajowego państwa trzeciego i które wszczęto w innym państwie członkowskim, państwo członkowskie, w którym wszczęto postępowanie, nie jest zobowiązane stosować definicji „urzędnika krajowego”, chyba że jest ona zgodna z jego prawem krajowym;

wszystkie inne osoby nie sprawujące takiego urzędu, ale pełniące funkcję w służbie publicznej na rzecz Unii lub w państwach członkowskich albo państwach trzecich i uczestniczące w zarządzaniu inną osobę, która otrzymała i sprawuje funkcję publiczną obejmującą zarządzanie interesami finansowymi Unii lub w podejmowaniu odnośnych podejmowanie decyzji w sprawie tych interesów w państwach członkowskich lub w państwach trzecich . [Popr. 18]

Tytuł III

Przepisy ogólne dotyczące przestępstw w dziedzinie przeciwdziałania nadużyciom wpływającym na interesy finansowe Unii oraz zwalczania tych nadużyć

Artykuł 5

Podżeganie, pomocnictwo oraz usiłowanie

1. Państwa członkowskie podejmują niezbędne środki, tak aby podżeganie do któregokolwiek z przestępstw kryminalnych , o których mowa w tytule II art. 3 i 4 , oraz pomocnictwo w nich będzie ich popełnieniu podlegało karze jako przestępstwo kryminalne. [Popr. 19]

2. Państwa członkowskie podejmują niezbędne środki, tak aby przestępstwo kryminalne każde z przestępstw kryminalnych , o którym których mowa w art. 3 lub i w art. 4 ust. 4, podlegało karze jako przestępstwo kryminalne. [Popr. 20]

Artykuł 6

Odpowiedzialność osób prawnych

1. Państwa członkowskie podejmują środki niezbędne do zapewnienia możliwości pociągnięcia osób prawnych do odpowiedzialności za przestępstwa kryminalne , o których mowa w tytule II art. 3, 4 i 5 , popełnione na ich korzyść przez osobę działającą indywidualnie albo jako członek organu osoby prawnej i pełniącą funkcję kierowniczą w tej osobie prawnej na podstawie: [Popr. 21]

a)	upoważnienia do reprezentowania osoby prawnej;

b)	upoważnienia do podejmowania decyzji w imieniu osoby prawnej; lub

c)	upoważnienia do sprawowania kontroli w ramach tej osoby prawnej.

2. Państwa członkowskie podejmują także niezbędne środki umożliwiające pociągnięcie osoby prawnej do odpowiedzialności, gdy brak nadzoru lub kontroli ze strony osoby, o której mowa w ust. 1, umożliwił popełnienie przez osobę podwładną danej osobie prawnej któregokolwiek z przestępstw kryminalnych, o których mowa w tytule II art. 3, 4 i 5 , na korzyść tej osoby prawnej. [Popr. 22]

3. Odpowiedzialność osoby prawnej na podstawie ust. 1 i 2 nie wyklucza możliwości prowadzenia postępowania karnego przeciwko osobom fizycznym będącym sprawcami przestępstw kryminalnych, o których mowa w tytule II art. 3 i 4 , lub ponoszącymi odpowiedzialność karną na podstawie art. 5. [Popr. 23]

4. Do celów niniejszej dyrektywy „osoba prawna” oznacza każdy podmiot posiadający osobowość prawną na mocy prawa właściwego, z wyjątkiem państw i podmiotów prawa publicznego wykonujących władzę publiczną oraz publicznych organizacji międzynarodowych.

Artykuł 7

Kary dla osób fizycznych

1. W odniesieniu do osób fizycznych państwa członkowskie dopilnowują, by przestępstwa kryminalne, o których mowa w tytule II art. 3, 4 i 5 , podlegały skutecznym, proporcjonalnym i odstraszającym sankcjom karnym, w tym grzywnom i karze pozbawienia wolności, zgodnie z art. 8. [Popr. 24]

2. W przypadku przestępstw mniejszej wagi, które spowodowały szkodę o wartości poniżej 10 000 5 000 EUR oraz uzyskania uzyskanie korzyści o wartości poniżej 10 000 5 000 EUR, i które nie zostały dokonane w szczególnie obciążających okolicznościach, państwa członkowskie mogą zamiast tego przewidzieć kary inne nałożenie kar innych niż sankcje karne. [Popr. 25]

3. Ustęp 1 niniejszego artykułu obowiązuje bez uszczerbku dla wykonywania przez właściwe organy uprawnień dyscyplinarnych wobec urzędników publicznych , zgodnie z definicją zawartą w art. 4 ust. 5 . [Popr. 26]

4. Państwa członkowskie dopilnowują, by innego rodzaju sankcje, których nie można uznać za równorzędne z sankcjami karnymi, i które zostały wcześniej nałożone na te same osoby za to same postępowanie, mogły być brane pod uwagę przy skazywaniu osób za przestępstwo kryminalne, o którym mowa w tytule II.

Artykuł 8

Wymiar kary pozbawienia wolności

1. Państwa członkowskie podejmują niezbędne środki, tak aby przestępstwa kryminalne, o których mowa w art. 3 i art. 4 ust. 1 i 4, związane z korzyściami lub szkodami o wartości co najmniej 100 000 50 000 EUR podlegały: [Popr. 43]

a)	karze minimalnej w wymiarze co najmniej sześciu miesięcy pozbawienia wolności; [Popr. 27]

karze maksymalnej w wymiarze co najmniej pięciu lat pozbawienia wolności.

Państwa członkowskie podejmują niezbędne środki, tak aby przestępstwa kryminalne, o których mowa w art. 4 ust. 2 i 3, związane z korzyściami lub szkodami o wartości co najmniej 30 000 EUR podlegały:

a)	karze minimalnej w wymiarze co najmniej sześciu miesięcy pozbawienia wolności; [Popr. 28]

b)	karze maksymalnej w wymiarze co najmniej pięciu lat pozbawienia wolności.

2. Państwa członkowskie podejmują niezbędne środki, tak aby przestępstwa kryminalne, o których mowa w tytule II art. 3, 4 i 5 , popełnione w ramach organizacji przestępczej w rozumieniu decyzji ramowej 2008/841/WSiSW, podlegały karze pozbawienia wolności, której górny wymiar wynosi co najmniej dziesięć lat pozbawienia wolności. [Popr. 30]

Artykuł 8a

Okoliczności obciążające

Państwa członkowskie podejmują niezbędne środki, tak aby w przypadkach gdy ustalono, że przestępstwo kryminalne, o którym mowa w art. 3, 4 i 5, zostało popełnione w ramach organizacji przestępczej w rozumieniu decyzji ramowej 2008/841/WSiSW, taki fakt był dla celów skazania traktowany jako okoliczność obciążająca. [Popr. 31]

Artykuł 9

Minimalne rodzaje sankcji dla osób prawnych

Każde państwo członkowskie podejmuje niezbędne środki, tak aby osoba prawna ponosząca odpowiedzialność na podstawie art. 6 podlegała skutecznym, proporcjonalnym i odstraszającym sankcjom, obejmującym grzywny karne i grzywny niemające charakteru karnego i mogącym obejmować inne sankcje, takie jak:

a)	pozbawienie prawa do korzystania ze świadczeń publicznych lub pomocy;

aa)	czasowe lub stałe wykluczenie z udziału w unijnych procedurach przetargowych; [Popr. 32]

b)	czasowy lub stały zakaz prowadzenia działalności gospodarczej;

c)	umieszczenie pod nadzorem sądowym;

d)	likwidacja sądowa;

e)	czasowe lub stałe zamknięcie zakładów wykorzystywanych do popełnienia przestępstwa.

Artykuł 9a

Zasada ne bis in idem

Państwa członkowskie w ramach krajowego prawa karnego stosują zasadę „ne bis in idem”, zgodnie z którą wobec osoby, w stosunku do której zakończono postępowanie w jednym państwie członkowskim, nie można w innym państwie członkowskim prowadzić postępowania odnośnie do tych samych okoliczności, pod warunkiem że, jeżeli została nałożona kara, została ona już wykonana, jest w trakcie wykonywania lub nie może już zostać wykonana zgodnie z przepisami państwa wymierzającego karę. [Popr. 33]

Artykuł 10

Zamrożenie i konfiskata

Państwa członkowskie zapewniają zamrażanie i konfiskatę dochodów pochodzących z przestępstw, o których mowa w tytule II, i narzędzi wykorzystywanych do ich popełnienia, zgodnie z dyrektywą Parlamentu Europejskiego i Rady 2014/42/UE (12).

Artykuł 11

Jurysdykcja

1. Państwa członkowskie podejmują środki niezbędne do objęcia swoją jurysdykcją przestępstw kryminalnych, o których mowa w tytule II art. 3, 4 i 5 , w przypadku gdy:

a)	przestępstwo zostało popełnione w całości lub w części na jego terytorium; lub

b)	sprawca jest obywatelem tego państwa lub rezydentem na jego terytorium; lub

c)	sprawca podlega regulaminowi pracowniczemu lub podlegał temu regulaminowi w momencie popełnienia przestępstwa. [Popr. 34]

2. W przypadku, o którym mowa w ust. 1 lit. b), państwa członkowskie podejmują środki niezbędne do tego, by ich jurysdykcja nie podlegała warunkowi, zgodnie z którym postępowanie może zostać wszczęte wyłącznie na skutek zgłoszenia przestępstwa przez ofiarę w miejscu jego popełnienia lub zawiadomienia o popełnieniu przestępstwa przez państwo, w którym zostało ono popełnione.

3. Państwa członkowskie dopilnowują, by ich jurysdykcja obejmowała sytuacje, w których przestępstwo zostało popełnione za pośrednictwem technologii informacyjno-komunikacyjnych, do których dostęp uzyskano z ich terytorium.

Artykuł 12

Przedawnienie przestępstw na szkodę interesów finansowych Unii

1. Państwa członkowskie dopilnowują, by termin przedawnienia, w którym możliwe jest wszczęcie dochodzenia w sprawie przestępstw, o których mowa w tytule II i w art. 5, ściganie ich, rozpatrywanie ich w postępowaniu sądowym oraz wydawanie orzeczeń sądowych w ich sprawie, wynosił co najmniej pięć lat od czasu popełnienia przestępstwa.

2. Państwa członkowskie zapewniają, by bieg terminu przedawnienia był przerywany i biegł na nowo po wykonaniu przez właściwy organ krajowy jakiejkolwiek czynności, w tym w szczególności faktycznego wszczęcia postępowania karnego, do momentu, w którym upłynie co najmniej dziesięć lat od czasu popełnienia przestępstwa.

3. Państwa członkowskie podejmują niezbędne środki umożliwiające wyegzekwowanie kary nałożonej w wyniku wydania prawomocnego wyroku skazującego za przestępstwo, o którym mowa w tytule II oraz w art. 5, przez wystarczająco długi okres, nie krótszy niż dziesięć lat od daty prawomocnego skazania.

Artykuł 13

Odzyskiwanie

Dyrektywa obowiązuje bez uszczerbku dla odzyskiwania kwot wypłaconych nienależnie w kontekście popełnienia przestępstw kryminalnych, o których mowa w tytule II art. 3, 4 i 5 .

Państwa członkowskie podejmują środki niezbędne do zapewnienia szybkiego odzyskiwania takich kwot oraz ich przekazywania do budżetu Unii, bez uszczerbku dla odpowiednich unijnych przepisów sektorowych dotyczących korekt finansowych i odzyskiwania kwot wydanych nienależnie. Państwa członkowskie systematycznie prowadzą również rejestry kwot odzyskanych i informują właściwe instytucje lub organy unijne o takich kwotach lub – jeśli kwoty te nie zostały odzyskane – o powodach ich nieodzyskania. [Popr. 35]

Artykuł 14

Stosunek do innych obowiązujących aktów prawnych Unii

Stosowanie środków, kar i grzywien administracyjnych ustanowionych w prawie Unii, w szczególności tych w rozumieniu art. 4 i 5 rozporządzenia Rady (WE, Euratom) nr 2988/95 (13) lub w ustawie krajowej przyjętej w wykonaniu szczególnego obowiązku wynikającego z prawa Unii pozostaje bez uszczerbku dla niniejszej dyrektywy. Państwa członkowskie dopilnowują, by wszelkie postępowania karne wszczęte na podstawie przepisów krajowych wdrażających niniejszą dyrektywę nie wpływały na odpowiednie i skuteczne stosowanie środków, kar i grzywien administracyjnych, które nie mogą być uznane za równoważne postępowaniu karnemu, ustanowionych w prawie Unii lub krajowych przepisach wdrażających.

Tytuł IV

Przepisy końcowe

Artykuł 15

Współpraca między państwami członkowskimi a Komisją Europejską (Europejskim Urzędem ds. Zwalczania Nadużyć Finansowych) [Popr. 36]

1. Bez uszczerbku dla przepisów o współpracy transgranicznej i wzajemnej pomocy prawnej w sprawach karnych państwa członkowskie , Eurojust i Komisja – w ramach swoich kompetencji – współpracują ze sobą w zwalczaniu przestępstw kryminalnych, o których mowa w tytule II art. 3, 4 i 5 . W tym celu Komisja , a w stosownych przypadkach Eurojust, udziela właściwym organom krajowym wszelkiego wsparcia technicznego i operacyjnego potrzebnego im do ułatwienia koordynacji ich dochodzeń. [Popr. 37]

2. Właściwe organy w państwach członkowskich mogą – w ramach swoich kompetencji – wymieniać informacje z Komisją i z Eurojustem , by ułatwić ustalenie faktów oraz zagwarantować skuteczne przeciwdziałanie przestępstwom kryminalnym, o których mowa w tytule II art. 3, 4 i 5 . Komisja , Eurojust i właściwe organy krajowe uwzględniają przestrzegają w każdym konkretnym przypadku art. 6 Traktatu o Unii Europejskiej, Karty praw podstawowych Unii Europejskiej oraz mających zastosowanie przepisów unijnych dotyczących ochrony danych osobowych i wymogi zachowania tajemnicy śledztwa i ochrony danych. W tym celu państwa członkowskie podczas przekazywania informacji Komisji i Eurojustowi mogą ustanowić szczególne warunki korzystania z informacji przez Komisję , Eurojust lub inne państwo członkowskie, któremu informacje te mogą zostać przekazane. [Popr. 38]

2a. Trybunał Obrachunkowy, krajowe instytucje kontrolne (np. podczas kontroli transakcji w ramach zarządzania dzielonego) oraz audytorzy odpowiedzialni za kontrolę budżetów instytucji, organów i agencji, które ustanowiono na podstawie traktatów, lub budżetów, którymi zarządzają i które kontrolują te instytucje, ujawniają OLAF-owi wszelkie przestępstwa kryminalne, o których dowiedzieli się w trakcie wykonywania zadań. [Popr. 39]

2b. Urzędnicy unijni ujawniają OLAF-owi wszelkie przestępstwa kryminalne, o których dowiedzieli się w trakcie wykonywania zadań. [Popr. 40]

Artykuł 16

Uchylenie prawnokarnych konwencji na rzecz ochrony interesów finansowych Wspólnot Europejskich

Konwencja o ochronie interesów finansowych Wspólnot Europejskich z dnia 26 lipca 1995 r., w tym protokoły do tej konwencji z dnia 27 września 1996 r., 29 listopada 1996 r. i 19 czerwca 1997 r. tracą moc ze skutkiem od dnia [data obowiązywania przewidziana w art. 17 ust. 1 akapit drugi].

Artykuł 17

Transpozycja

1. Państwa członkowskie przyjmują i publikują, najpóźniej do dnia […] r., przepisy ustawowe, wykonawcze i administracyjne niezbędne do wykonania niniejszej dyrektywy. Niezwłocznie przekazują Komisji tekst tych przepisów.

Państwa członkowskie stosują te przepisy od dnia […] r.

2. Państwa członkowskie przekazują Komisji tekst podstawowych przepisów prawa krajowego, przyjętych w dziedzinie objętej niniejszą dyrektywą.

Artykuł 17a

Sprawozdawczość, statystyki i ocena

1. Komisja do dnia [24 miesiące po terminie wdrożenia niniejszej dyrektywy], a następnie co roku przedkłada Parlamentowi Europejskiemu i Radzie sprawozdanie, w którym ocenia, w jakim zakresie państwa członkowskie podjęły niezbędne środki w celu wykonania przepisów niniejszej dyrektywy, a także ocenia skuteczność niniejszej dyrektywy, jeśli chodzi o osiągnięcie jej celów.

Sprawozdania te odnoszą się do informacji udostępnionych przez państwa członkowskie zgodnie z ust. 2.

2. Państwa członkowskie systematycznie gromadzą i zachowują wyczerpujące dane statystyczne uzyskane od właściwych organów, tak aby monitorować skuteczność stworzonych przez siebie systemów ochrony interesów finansowych Unii. Zgromadzone dane statystyczne są przesyłane co roku Komisji i obejmują następujące informacje:

a)	liczba wszczętych postępowań karnych, z wyszczególnieniem liczby postępowań zakończonych oddaleniem pozwu, uniewinnieniem i skutecznym osądzeniem, a także liczby postępowań w toku;

b)	kwoty odzyskane i nieodzyskane w następstwie postępowań karnych;

c)	liczba wniosków o pomoc złożonych przez inne państwa członkowskie, z wyszczególnieniem liczby wniosków, do których się przychylono, i liczby wniosków odrzuconych.

3. W terminie [60 miesięcy po dacie wdrożenia niniejszej dyrektywy] Komisja przedłoży Parlamentowi Europejskiemu i Radzie pełną ocenę niniejszej dyrektywy, na podstawie zgromadzonych doświadczeń, a w szczególności sprawozdań i danych statystycznych przedstawionych na mocy ust. 1 i 2. W stosownym przypadku Komisja przedstawi jednocześnie wniosek w sprawie zmiany niniejszej dyrektywy, należycie uwzględniając wynik oceny. [Popr. 41]

Artykuł 18

Wejście w życie

Niniejsza dyrektywa wchodzi w życie dwudziestego dnia po jej opublikowaniu w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej.

Artykuł 19

Adresaci

Niniejsza dyrektywa skierowana jest do państw członkowskich.

Sporządzono w …

W imieniu Parlamentu Europejskiego

Przewodniczący

W imieniu Rady

Przewodniczący

(1) Dz.U. C 383 z 12.12.2012, s. 1.

(2) Dz.U. C 391 z 18.12.2012, s. 134.

(3) Stanowisko Parlamentu Europejskiego z dnia 16 kwietnia 2014 r.

(4) Orzeczenie Trybunału Sprawiedliwości z dnia 15 listopada 2011 r. w sprawie C-539/09 Komisja v. Niemcy ([2011]ECR I-11235).

(5) Decyzja ramowa Rady 2008/841/WSiSW z dnia 24 października 2008 r. w sprawie zwalczania przestępczości zorganizowanej (Dz.U. L 300 z 11.11.2008, s. 42.).

(6) Dz.U. C 316 z 27.11.1995, s. 48.

(7) Dz.U. C 313 z 23.10.1996, s. 1.

(8) Dz.U. C 151 z 20.5.1997, s. 1.

(9) Decyzja ramowej Rady 2008/977/WSiSW z dnia 27 listopada 2008 r. w sprawie ochrony danych osobowych przetwarzanych w ramach współpracy policyjnej i sądowej w sprawach karnych (Dz.U. L 350 z 30.12.2008, s. 60).

(10) Rozporządzenie (WE) nr 45/2001 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 18 grudnia 2000 r. o ochronie osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych przez instytucje i organy wspólnotowe i o swobodnym przepływie takich danych (Dz.U. L 8 z 12.1.2001, s. 1).

(11) Dyrektywa 2005/60/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 26 października 2005 r. w sprawie przeciwdziałania korzystaniu z systemu finansowego w celu prania pieniędzy oraz finansowania terroryzmu (Dz.U. L 309 z 25.11.2005, s. 15).

(12) Dyrektywa Parlamentu Europejskiego i Rady 2014/42/UE z dnia 3 kwietnia 2014 r. w sprawie zamrożenia i konfiskaty dochodów pochodzących z działalności przestępczej w Unii Europejskiej (Dz.U. L 127 z 29.4.2014, s. 39).

(13) Rozporządzenie Rady (WE, Euratom) nr 2988/95 z dnia 18 grudnia 1995 r. w sprawie ochrony interesów finansowych Wspólnot Europejskich (Dz.U. L 312 z 23.12.1995, s. 1).

22.12.2017

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 443/994

P7_TA(2014)0432

System zasobów własnych *

Rezolucja ustawodawcza Parlamentu Europejskiego z dnia 16 kwietnia 2014 r. w sprawie projektu decyzji Rady w sprawie systemu zasobów własnych Unii Europejskiej (05602/2014 – C7-0036/2014 – 2011/0183(CNS))

(Specjalna procedura ustawodawcza – konsultacja)

(2017/C 443/101)

Parlament Europejski,

—	uwzględniając projekt Rady (05602/2014),

—	uwzględniając art. 311 akapit trzeci Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej oraz art. 106a Traktatu ustanawiającego Europejską Wspólnotę Energii Atomowej, zgodnie z którymi Rada skonsultowała się z Parlamentem (C7-0036/2014),

—	uwzględniając swoją rezolucję z dnia 29 marca 2007 r. w sprawie przyszłości zasobów własnych Unii Europejskiej (1),

—	uwzględniając swoją rezolucję z dnia 8 czerwca 2011 r. w sprawie inwestowania w przyszłość – nowe wieloletnie ramy finansowe (WRF) na rzecz Europy konkurencyjnej, zrównoważonej i sprzyjającej integracji społecznej (2),

—	uwzględniając swoją rezolucję z dnia 13 czerwca 2012 r. w sprawie wieloletnich ram finansowych i zasobów własnych (3),

—	uwzględniając swoją rezolucję z dnia 23 października 2012 r. w celu pozytywnego zakończenia procedury zatwierdzania wieloletnich ram finansowych (4),

—	uwzględniając swoją rezolucję z dnia 13 marca 2013 r. w sprawie konkluzji ze szczytu Rady Europejskiej w dniach 7–8 lutego 2013 r. dotyczących wieloletnich ram finansowych (5),

—	uwzględniając swoją rezolucję z dnia 3 lipca 2013 r. w sprawie porozumienia politycznego w sprawie wieloletnich ram finansowych na lata 2014–2020 (6),

—	uwzględniając art. 55 Regulaminu,

—	uwzględniając sprawozdanie Komisji Budżetowej (A7–0271/2014),

zatwierdza po poprawkach projekt Rady;

zwraca się do Rady o poinformowanie go w przypadku uznania za stosowne odejścia od tekstu przyjętego przez Parlament;

zwraca się do Rady o ponowne skonsultowanie się z Parlamentem w przypadku uznania za stosowne wprowadzenia znaczących zmian do projektu Rady;

wzywa grupę wysokiego szczebla ds. zasobów własnych do opracowania pierwszej oceny systemu zasobów własnych do końca 2014 r, zgodnie ze wspólną deklaracją załączoną do niniejszej rezolucji (7); oczekuje, że grupa przedstawi propozycje dotyczące naprawienia niedociągnięć obecnego systemu w celu umożliwienia przeprowadzenia reformy – której przyświecać będą ogólne cele prostoty, przejrzystości, sprawiedliwości i demokratycznej rozliczalności – podczas następnych WRF;

zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania stanowiska Parlamentu Radzie i Komisji, a także parlamentom narodowym.

Poprawka 1

Projekt decyzji

Motyw 8 a (nowy)

Projekt Rady

Poprawka

(8a)

Parlament Europejski nieustannie apeluje o finansowanie budżetu Unii całkowicie z zasobów własnych, zgodnie z zapisem w Traktacie, oraz regularnie podkreśla niedociągnięcia i ograniczenia istniejącego systemu zasobów własnych, który jest nieprzejrzysty, niesprawiedliwy, nie podlega kontroli parlamentarnej, jest wysoce złożony i całkowicie niezrozumiały dla obywateli europejskich, którzy ostatecznie ponoszą konsekwencje takiego stanu rzeczy. Parlament Europejski uważa, że taki system zasadniczo narusza literę i ducha Traktatu.

Poprawka 2

Projekt decyzji

Motyw 8 b (nowy)

Projekt Rady

Poprawka

(8b)

Parlament Europejski uważa, że obecny system finansowania Unii, w ramach którego około 74 % dochodów pochodzi z wkładów krajowych opartych na DNB, a 11 % z istniejących, statystycznych składek opartych na VAT, jedynie utrwala logikę „sprawiedliwego zwrotu”, która dominuje w każdej debacie w Radzie, zarówno jeśli chodzi o dochody, jak i o wydatki w budżecie Unii, i doprowadził do wprowadzenia złożonych i niejasnych rabatów i innych mechanizmów korekcyjnych, a także przyczynia się do powracającego problemu niedoboru płatności w ramach rocznej procedury budżetowej. Parlament Europejski uważa także, że aktualny system uniemożliwia zbudowanie wystarczającej większości w Radzie, aby zapisać w budżecie środki na płatności w budżetach rocznych na poziomie wystarczającym, aby wypełnić zobowiązania prawne i polityczne UE.

Poprawka 3

Projekt decyzji

Motyw 8 c (nowy)

Projekt Rady

Poprawka

(8c)

Parlament Europejski zdecydowanie opowiada się za dogłębną reformą systemu zasobów własnych, aby uczynić go systemem rzeczywistych, jasnych, prostych i sprawiedliwych zasobów własnych. Parlament Europejski uznał, że przedstawione w czerwcu 2011 r. wnioski ustawodawcze Komisji dotyczące zasobów własnych stanowią krok w dobrym kierunku; wnioski te jako takie od początku zyskały poparcie zdecydowanej większości w Parlamencie Europejskim. Parlament Europejski wyraża ubolewanie w związku z tym, że w oparciu o te wnioski ustawodawcze Rada nie była w stanie poczynić żadnych postępów w zakresie reformy systemu zasobów własnych. Parlament Europejski ubolewa, że ostateczna wersja porozumienia politycznego Rady Europejskiej z dnia 8 lutego 2013 r. wprowadza kolejne nowe rabaty i wyjątki.

Poprawka 4

Projekt decyzji

Motyw 8 d (nowy)

Projekt Rady

Poprawka

(8d)

W drodze wspólnego porozumienia trzech instytucji Unii powołano grupę wysokiego szczebla ds. zasobów własnych, o której mowa we wspólnym oświadczeniu dotyczącym zasobów własnych stanowiącym część porozumienia politycznego w sprawie WRF na lata 2014–2020. Ta grupa wysokiego szczebla przeprowadzi ogólny przegląd systemu zasobów własnych, kierując się ogólnymi celami prostoty, przejrzystości, sprawiedliwości i demokratycznej rozliczalności. Należy przeanalizować wszystkie aspekty reformy systemu zasobów własnych. Pierwsza ocena będzie dostępna pod koniec 2014 r.

Poprawka 5

Projekt decyzji

Motyw 8 e (nowy)

Projekt Rady

Poprawka

(8e)

Wyniki prac grupy wysokiego szczebla zostaną ocenione podczas konferencji międzyinstytucjonalnej w 2016 r., z udziałem parlamentów narodowych. Na podstawie wyników tych prac Komisja oceni, czy inicjatywy dotyczące nowych rodzajów zasobów własnych są odpowiednie. Ocena ta zostanie dokonana równocześnie z powyborczą rewizją/korektą WRF na lata 2014-2020, którą Komisja zapoczątkuje najpóźniej pod koniec 2016 r. Parlament Europejski jest zdania, że prace grupy wysokiego szczebla powinny umożliwić uzgodnienie i przeprowadzenie ewentualnych reform w okresie objętym następnymi WRF.

(5) Teksty przyjęte, P7_TA(2013)0078.

(6) Teksty przyjęte, P7_TA(2013)0304.

(7) Patrz również Teksty przyjęte, P7_TA(2013)0455.

ZAŁĄCZNIK

Wspólna deklaracja w sprawie zasobów własnych.

Zgodnie z art. 311 TFUE Unia pozyskuje środki niezbędne do osiągnięcia swoich celów i należytego prowadzenia swoich polityk; artykuł ten stanowi również, że bez uszczerbku dla innych dochodów budżet jest finansowany całkowicie z zasobów własnych. Artykuł 311 akapit trzeci wskazuje, że Rada, stanowiąc zgodnie ze specjalną procedurą ustawodawczą, jednomyślnie i po konsultacji z Parlamentem Europejskim, przyjmuje decyzję w sprawie systemu zasobów własnych i że w tym kontekście Rada może ustanawiać nowe lub uchylać istniejące kategorie zasobów własnych.

Na tej podstawie Komisja przedstawiła w czerwcu 2011 roku zestaw wniosków służących zreformowaniu systemu zasobów własnych Unii. Na posiedzeniu 7–8 lutego 2013 r. Rada Europejska uzgodniła, że ustaleniami dotyczącymi zasobów własnych powinny kierować ogólne cele prostoty, przejrzystości i sprawiedliwości. Ponadto Rada Europejska zaapelowała do Rady o kontynuowanie prac nad wnioskiem Komisji w sprawie nowego rodzaju zasobów własnych opartego na podatku od wartości dodanej (VAT). Wezwała również państwa członkowskie biorące udział we wzmocnionej współpracy w dziedzinie podatku od transakcji finansowych, by zbadały, czy podatek ten mógłby stać się podstawą nowego rodzaju zasobów własnych w budżecie UE.

Kwestia zasobów własnych wymaga dalszej pracy. Dlatego zwołana zostanie grupa wysokiego szczebla, złożona z członków wyznaczonych przez trzy instytucje. Grupa uwzględni wszelkie istniejące lub dostępne w przyszłości informacje, które będą mogły przedstawić trzy przedmiotowe instytucje europejskie i parlamenty narodowe. W swoich pracach grupa powinna wykorzystywać odpowiednią wiedzę fachową, pochodzącą także od krajowych władz budżetowych i fiskalnych oraz od niezależnych ekspertów.

Grupa ta przeprowadzi generalny przegląd systemu zasobów własnych, kierując się ogólnymi celami prostoty, przejrzystości i sprawiedliwości, a także demokratyczną rozliczalnością. Pierwsza ocena będzie dostępna pod koniec 2014 r. Postępy prac będą oceniane na szczeblu politycznym dzięki regularnym spotkaniom, przynajmniej raz na sześć miesięcy.

W 2016 r. parlamenty narodowe zostaną zaproszone na międzyinstytucjonalną konferencję, by ocenić wyniki tych prac.

Na podstawie wyników tych prac Komisja oceni, czy inicjatywy dotyczące nowych rodzajów zasobów własnych są właściwe. Taka ocena zostanie przygotowana równolegle z przeglądem, o którym mowa w art. 1a rozporządzenia w sprawie wieloletnich ram finansowych, z myślą o rozważeniu ewentualnych reform w okresie objętym następnymi wieloletnimi ramami finansowymi.

22.12.2017

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 443/999

P7_TA(2014)0433

Tradycyjne zasoby własne, zasoby własne oparte na VAT i zasoby własne oparte na DNB oraz środki w celu zaspokojenia potrzeb gotówkowych *

Rezolucja ustawodawcza Parlamentu Europejskiego z dnia 16 kwietnia 2014 r. w sprawie projektu rozporządzenia Rady w sprawie metod i procedury udostępniania tradycyjnych zasobów własnych, zasobów własnych opartych na VAT i zasobów własnych opartych na DNB oraz w sprawie środków w celu zaspokojenia potrzeb gotówkowych (wersja przekształcona) (05603/2014 – C7-0037/2014 – 2011/0185(CNS))

(Specjalna procedura ustawodawcza – konsultacja – przekształcenie)

(2017/C 443/102)

Parlament Europejski,

—	uwzględniając projekt Rady (05603/2014),

—	uwzględniając wniosek Komisji przedstawiony Radzie (COM(2011)0742),

—	uwzględniając art. 322 ust. 2 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej i art. 106a Traktatu ustanawiającego Europejską Wspólnotę Energii Atomowej, zgodnie z którymi Rada skonsultowała się z Parlamentem (C7–0037/2014),

—	uwzględniając swoją rezolucję z dnia 29 marca 2007 r. w sprawie przyszłości zasobów własnych Unii Europejskiej (1),

—	uwzględniając swoją rezolucję z dnia 8 czerwca 2011 r. zatytułowaną „Inwestowanie w przyszłość: nowe wieloletnie ramy finansowe (WRF) na rzecz Europy konkurencyjnej, zrównoważonej i sprzyjającej integracji społecznej (2),

—	uwzględniając swoją rezolucję z dnia 13 czerwca 2012 r. w sprawie wieloletnich ram finansowych i zasobów własnych (3),

—	uwzględniając swoją rezolucję z dnia 23 października 2012 r. w celu pozytywnego zakończenia procedury zatwierdzania wieloletnich ram finansowych (4),

—	uwzględniając swoją rezolucję z dnia 13 marca 2013 r. w sprawie konkluzji ze szczytu Rady Europejskiej w dniach 7–8 lutego 2013 r. dotyczących wieloletnich ram finansowych (5),

—	uwzględniając swoją rezolucję z dnia 3 lipca 2013 r. w sprawie porozumienia politycznego w sprawie wieloletnich ram finansowych na lata 2014–2020 (6),

—	uwzględniając porozumienie międzyinstytucjonalne z dnia 28 listopada 2001 r. w sprawie bardziej uporządkowanego wykorzystania techniki przekształcania aktów prawnych (7),

—	uwzględniając pismo Komisji Prawnej z dnia 6 marca 2012 r. skierowane do Komisji Budżetowej zgodnie z art. 87 ust. 3 Regulaminu,

—	uwzględniając art. 87 oraz art. 55 Regulaminu,

—	uwzględniając sprawozdanie Komisji Budżetowej (A7-0268/2014),

mając na uwadze, że grupa konsultacyjna służb prawnych Parlamentu Europejskiego, Rady i Komisji stwierdziła, iż wniosek Komisji nie zawiera żadnych zmian merytorycznych innych niż te określone jako takie we wniosku, oraz mając na uwadze, że w odniesieniu do ujednolicenia niezmienionych przepisów wcześniejszych aktów z tymi zmianami wniosek zawiera proste ujednolicenie istniejących tekstów, bez zmian merytorycznych,

zatwierdza projekt Rady w brzmieniu uwzględniającym zalecenia grupy konsultacyjnej służb prawnych Parlamentu Europejskiego, Rady i Komisji;

zwraca się do Rady o poinformowanie go w przypadku uznania za stosowne odejścia od tekstu przyjętego przez Parlament;

zwraca się do Rady o ponowne skonsultowanie się z Parlamentem w przypadku uznania za stosowne wprowadzenia znaczących zmian do tekstu przyjętego przez Parlament;

zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania stanowiska Parlamentu Radzie i Komisji, a także parlamentom narodowym.