23.10.2017

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 357/2

Odwołanie od wyroku Sądu (druga izba) wydanego w dniu 17 stycznia 2017 r. w sprawie T-225/15 QuaMa Quality Management GmbH/Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej, wniesione w dniu 20 marca 2017 r. przez QuaMa Quality Management GmbH

(Sprawa C-139/17 P)

(2017/C 357/02)

Język postępowania: niemiecki

Strony

Wnoszący odwołanie: QuaMa Quality Management GmbH (przedstawiciel: C. Russ, Rechtsanwalt)

Druga strona postępowania: Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej, Microchip Technology, Inc.

Żądania wnoszącego odwołanie

—	uchylenie wyroku Sądu z dnia 17 stycznia 2017 r.;

—	stwierdzenie nieważności decyzji Czwartej Izby Odwoławczej EUIPO z dnia 19 lutego 2015 r. (sprawy połączone R 1809/2014-4 i R 1680/2014-4).

Zarzuty i główne argumenty

Wnosząca odwołanie opiera swoje odwołanie od wyroku Sądu na następującej argumentacji:

W odwołaniu podnoszone jest naruszenie art. 41 ust. 1 rozporządzenia nr 207/2009 (1). Sąd błędnie wyszedł z założenia, że interwenient w dniu 9 kwietnia 2013 r. wystąpił z prawidłowym wnioskiem o wpisanie do rejestru zmiany właściciela, a jedynie użył złego formularza. W rzeczywistości wniosek o „Zmianę nazwiska lub adresu właściciela” dotyczył wszystkich 14 znaków SMSC Europe GmbH i został przez EUIPO, zgodnie z jego pismem z dnia 14 kwietnia 2013 r., tak właśnie zrozumiany. A zatem oczywiste jest, że urząd w pełni oddalił wniosek z dnia 9 kwietnia 2013 r. i uwzględnił dopiero wniosek z dni 14 czerwca 2013 r., który został złożony po upływie terminu do wniesienia sprzeciwu.

Dodatkowo w odwołaniu podnoszone jest naruszenie art. 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia nr 207/2009. Ani Wydział Sprzeciwów, ani Izba Odwoławcza nie zajęły się w dostatecznie zadowalającym stopniu ustaleniem właściwego kręgu odbiorców. Nie można przeprowadzić oceny prawdopodobieństwa naruszenia bez ustalenia właściwego kręgu odbiorców i indywidualnego charakteru odróżniającego dla każdego z towarów i każdej z usług. Jest tak tym bardziej w przypadku przyjętego przez Sąd założenia, zgodnie z którym podobieństwo rozpatrywanych znaków towarowych jest dla profesjonalnego kręgu odbiorców – do którego Sąd nie należy – „niewielkie”.

(1) Rozporządzenie Rady (WE) z dnia 26 lutego 2009 r. w sprawie wspólnotowego znaku towarowego (Dz.U. 2009, L 78, s. 1).

23.10.2017

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 357/3

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Naczelny Sąd Administracyjny (Polska) w dniu 13 lipca 2017 r. – Szef Krajowej Administracji Skarbowej przeciwko Skarpa Travel sp. z o.o. w Krakowie

(Sprawa C-422/17)

(2017/C 357/04)

Język postępowania: polski

Sąd odsyłający

Naczelny Sąd Administracyjny

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: Szef Krajowej Administracji Skarbowej

Strona pozwana: Skarpa Travel sp. z o.o. w Krakowie

Pytania prejudycjalne

Czy przepisy Dyrektywy Rady 2006/112/WE z 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (1) należy interpretować tak, że obowiązek podatkowy z tytułu zaliczek otrzymanych przez podatnika świadczącego usługi turystyki, opodatkowane w procedurze szczególnej przewidzianej dla biur podróży w art. 306-310 Dyrektywy 2006/112/WE, powstaje w momencie określonym w art. 65 Dyrektywy 2006/112/WE?

W przypadku odpowiedzi twierdzącej na pytanie pierwsze, czy art. 65 Dyrektywy 2006/112/WE należy interpretować tak, że dla celów opodatkowania zaliczkę otrzymaną przez podatnika świadczącego usługi turystyki, opodatkowane w procedurze szczególnej przewidzianej dla biur podróży w art. 306-310 Dyrektywy 2006/112/WE, pomniejsza się o koszty, o których mowa w art. 308 Dyrektywy 2006/112/WE, faktycznie poniesione przez podatnika do momentu otrzymania zaliczki?

(1) Dz. Urz. L 347, s. 1

23.10.2017

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 357/4

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Centrale Raad van Beroep (Niderlandy) w dniu 8 sierpnia 2017 r. – Raad van bestuur van Sociale verzekeringsbank/D. Balandin i in.

(Sprawa C-477/17)

(2017/C 357/05)

Język postępowania: niderlandzki

Sąd odsyłający

Centrale Raad van Beroep

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: Raad van bestuur van Sociale verzekeringsbank

Strona przeciwna: D. Balandin i in.

Pytanie prejudycjalne

Czy art. 1 rozporządzenia nr 1231/2010 (1) należy interpretować w ten sposób, że pracownicy mający obywatelstwo państwa trzeciego, zamieszkujący poza terytorium Unii, jednakże tymczasowo wykonujący na terytorium różnych państw członkowskich pracę na rzecz pracodawcy mającego siedzibę w Niderlandach mogą powoływać się na rozporządzenia nr 883/2004 (2) i nr 987/2009 (3) (tudzież na przepisy zawarte w ich tytułach II)?

(1) Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1231/2010 z dnia 24 listopada 2010 r. rozszerzające rozporządzenie (WE) nr 883/2004 i rozporządzenie (WE) nr 987/2009 na obywateli państw trzecich, którzy nie są jeszcze objęci tymi rozporządzeniami jedynie ze względu na swoje obywatelstwo, Dz.U. 2010, L 344, s. 1.

(2) Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 883/2004 z dnia 29 kwietnia 2004 r. w sprawie koordynacji systemów zabezpieczenia społecznego, Dz.U. 2004, L 166 – wyd. spec. w jęz. polskim, rozdz. 5, t. 1, s. 72.

(3) Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 987/2009 z dnia 16 września 2009 r. dotyczące wykonywania rozporządzenia (WE) nr 883/2004 w sprawie koordynacji systemów zabezpieczenia społecznego, Dz.U. 2009, L 284, s. 1.

23.10.2017

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 357/4

Skarga wniesiona w dniu 9 sierpnia 2017 r. – Republika Czeska/Parlament Europejski, Rada Unii Europejskiej

(Sprawa C-482/17)

(2017/C 357/06)

Język postępowania: czeski

Strony

Strona skarżąca: Republika Czeska (przedstawiciele: M. Smolek, O. Serdula oraz J. Vláčil, pełnomocnicy)

Strona pozwana: Parlament Europejski, Rada Unii Europejskiej

Żądania strony skarżącej

Strona skarżąca wnosi do Trybunału o:

—	stwierdzenie nieważności dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2017/853 (1) z dnia 17 maja 2017 r. zmieniającej dyrektywę Rady 91/477/EWG w sprawie kontroli nabywania i posiadania broni;

—	obciążenie Parlamentu Europejskiego i Rady Unii Europejskiej kosztami postępowania.

Tytułem żądania ewentualnego, strona skarżąca wnosi do Trybunału o:

—	stwierdzenie nieważności art. 1 pkt 6 zaskarżonej dyrektywy, w zakresie w jakim uzupełnia art. 5 ust. 3 i art. 6 ust. 6 akapit drugi dyrektywy 91/477/EWG (2);

—	stwierdzenie nieważności art. 1 pkt 7 zaskarżonej dyrektywy, w zakresie w jakim uzupełnia art. 7 ust. 4a dyrektywy 91/477/EWG;

—

stwierdzenie nieważności art. 1 pkt 19 zaskarżonej dyrektywy, w zakresie w jakim:

—	wprowadza pkt 6, 7 i 8 do kategorii A części II załącznika I do dyrektywy 91/477/EWG;

—	zmienia kategorię B części II załącznika I do dyrektywy 91/477/EWG;

—	wprowadza pkt 6 do kategorii C części II załącznika I do dyrektywy 91/477/EWG;

—	zmienia część III załącznika I do dyrektyw 91/477/EWG;

—	obciążenie Parlamentu Europejskiego i Rady Unii Europejskiej kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Zarzut pierwszy oparty jest na naruszeniu zasady przyznania. Zaskarżona dyrektywa została przyjęta na podstawie art. 114 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej, mimo iż jej celem nie jest usunięcie barier na rynku wewnętrznym, lecz wyłącznie zapobieganie przestępstwom i terroryzmowi. Tymczasem prawodawca Unii nie ma uprawnienia do przyjmowania środków harmonizacji w tej dziedzinie.

Zarzut drugi oparty jest na naruszeniu zasady proporcjonalności. Prawodawca Unii nie zbadał w ogóle kwestii proporcjonalności przyjętych środków i świadomie nie dążył do uzyskania wystarczających informacji (na przykład, dokonując analizy skutków) w celu dokonania rzetelnej oceny co do zachowania tej zasady. W braku takiej oceny prawodawca Unii przyjął środki, które w oczywisty sposób są nieproporcjonalne, zakazując niektórych rodzajów półautomatycznej broni, które nie są jednak używane w Unii Europejskiej do celów aktów terroryzmu, zaostrzając uregulowania w odniesieniu do określonej, niestanowiącej istotnego zagrożenia broni (historycznych replik broni, co których wykazano, że są na trwale pozbawione cech użytkowych), oraz wreszcie sankcjonując posiadania określonych magazynków.

Zarzut trzeci oparty jest na naruszeniu zasady pewności prawa. Nowo określone kategorie zakazanej broni (A7 i A8), tak jak przepis przewidujący sankcję za posiadanie magazynków w ilościach przekraczających wyznaczony limit są z punktu widzenia pewności prawa całkowicie pozbawione jasności, a zatem uniemożliwiają zainteresowanym osobom jasne określenie ich praw i obowiązków. Artykuł 7 ust. 4a dyrektywy 91/477/EWG, w brzmieniu nadanym zaskarżoną dyrektywą (tzw. „klauzula grandfathering”) zobowiązuje ponadto w praktyce państwa członkowskie do przyjęcia krajowych środków o retroaktywnym skutku.

Zarzut czwarty oparty jest na naruszeniu zasady niedyskryminacji. Wyjątek zawarty w art. 6 ust. 6 akapit drugi dyrektywy 91/477/EWG, w brzmieniu nadanym zaskarżoną dyrektywą, wywołuje wprawdzie wrażenie pozornie neutralnego środka, lecz w rzeczywistości warunki jego stosowania są określone w taki sposób, że odpowiadają wyłącznie szwajcarskiemu systemowi zachowania broni po zakończeniu służby wojskowej, co pozostaje bez żadnego obiektywnego uzasadnienia w świetle celów zaskarżonej dyrektywy.

(1) Dz.U. 2017 L 137, s. 22.

(2) DZ.U. 1991 L 256, s. 51.

23.10.2017

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 357/5

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Sąd Okręgowy w Warszawie (Polska) w dniu 11 sierpnia 2017 r. – Passenger Rights sp. z o.o. przeciwko Deutsche Lufthansa AG

(Sprawa C-490/17)

(2017/C 357/07)

Język postępowania: polski

Sąd odsyłający

Sąd Okręgowy w Warszawie

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: Passenger Rights sp. z o.o. w Warszawie

Strona pozwana: Deutsche Lufthansa AG

Pytania prejudycjalne

Czy strajk wewnętrzny zorganizowany przez związek zawodowy pracowników przewoźnika wchodzi w zakres „nadzwyczajnych okoliczności”, o których stanowi art. 5 ust.3 Rozporządzenia (WE) nr 261/2004 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 11 lutego 2004 r. ustanawiającego wspólne zasady odszkodowania i pomocy dla pasażerów w przypadku odmowy przyjęcia na pokład albo odwołania lub dużego opóźnienia lotów (1) w związku z motywem ust. 14 Preambuły tego rozporządzenia?

Czy dla zwolnienia się przewoźnika z obowiązku wypłaty rekompensaty na postawie art. 5 ust. 3 Rozporządzenia (WE) nr 261/2004 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 11 lutego 2004 r. ustanawiającego wspólne zasady odszkodowania i pomocy dla pasażerów w przypadku odmowy przyjęcia na pokład albo odwołania lub dużego opóźnienia lotów w związku z motywem ust. 14 Preambuły tego rozporządzenia wystarczające jest uprawdopodobnienie, czy też konieczne jest udowodnienie, że strajk pracowników jest nadzwyczajną okolicznością, której nie można było uniknąć mimo podjęcia wszelkich racjonalnych środków pozostających w dyspozycji przewoźnika?

(1) Dz.U. L 46, s. 1; Polskie wydanie specjalne: Rozdział 07 Tom 008 P. 10 – 16

23.10.2017

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 357/6

Skarga wniesiona w dniu 18 sierpnia 2017 r. – Komisja Europejska/Republika Słowenii

(Sprawa C-506/17)

(2017/C 357/08)

Język postępowania: słoweński

Strony

Strona skarżąca: Komisja Europejska (przedstawiciele: E. Sanfrutos Cano, M. Žebre)

Strona pozwana: Republika Słowenii

Żądania strony skarżącej

—

stwierdzenie, że Republika Słowenii uchybiła zobowiązaniom spoczywającym na niej na podstawie art. 14 lit. b) dyrektywy 1999/31/WE przez to, że dla każdego z następujących składowisk odpadów: Dragonja, Dvori, Rakek – Pretržje, Bukovžlak – Cinkarna, Suhadole, Lokovica, Mislinjska Dobrava, Izola, Mozelj, Dolga Poljana, Dolga vas, Jelšane, Volče, Stara gora, Stara vas, Dogoše, Mala gora, Tuncovec – steklarna, Tuncovec – OKP, oraz Bočna – Podhom, nie podjęła środków wymaganych zgodnie z art. 7 lit. g) i art. 13 tej dyrektywy dla zamknięcia jak najszybciej składowisk, które nie otrzymały zezwolenia na kontynuowanie działalności zgodnie z art. 8 wspomnianej dyrektywy

—

stwierdzenie, że Republika Słowenii uchybiła zobowiązaniom spoczywającym na niej na podstawie art. 14 lit. c) dyrektywy 1999/31/WE przez to, że nie podjęła w odniesieniu do składowiska Ostri Vrh niezbędnych środków w rozumieniu udzielenia zezwolenia na konieczne prace, ustalenia okresu przejściowego dla pełnej realizacji planu restrukturyzacji i poszanowania wymagań dyrektywy 199/31/WE, z wyjątkiem wymogu, o którym mowa w pkt 1 załącznika I, w ciągu ośmiu lat od dnia określonego w art. 18 ust. 1 tej dyrektywy;

—	obciążenie Republiki Słowenii kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Zgodnie z art. 14 dyrektywy 1999/31/WE (zwanej dalej „dyrektywą”) państwa członkowskie podejmują środki, aby „składowiska odpadów, które posiadają zezwolenia lub które już działają w czasie transpozycji […] dyrektywy”, to jest w dniu 16 lipca 2001 r. (w wypadku Słowenii w dniu 1 maja 2004 r. – dniu przystąpienia do Unii), zostały poddane ocenie w świetle wymagań dyrektywy i na podstawie tej oceny albo zostały zamknięte jak najszybciej, albo aby zapewniona została zgodność z wymaganiami dyrektywy w terminie ośmiu lat, który upłynął w dniu 16 lipca 2009 r. Termin ten obowiązuje też Słowenię, której nie przyznano okresu przejściowego w tym zakresie w traktacie akcesyjnym.

W świetle oświadczeń Republiki Słowenii złożonych na etapie poprzedzającym wniesienie skargi i przy uwzględnieniu decyzji słoweńskich organów administracyjnych, które wynikają z indywidualnych zezwoleń na eksploatację w trakcie procedury zamykania składowiska i po jej zakończeniu, Komisja zakłada w zasadny sposób, że w wypadku siedmiu składowisk (Mislinjska Dobrava, Volče, Izola, Dragonja, Dvori, Mozelj, Tuncovec – OKP) prace w zakresie ich zamknięcia jeszcze trwają, wobec czego Komisja wnosi, że w odniesieniu do tych składowisk Republika Słowenii nie wypełniła jeszcze zobowiązań spoczywających na niej na podstawie art. 14 lit. b) dyrektywy.

Na podstawie analizy wszystkich dostępnych informacji, uwzględniając oświadczenia Republiki Słowenii na etapie poprzedzającym wniesienie skargi i w braku jakichkolwiek dowodów przeciwnych, należy stwierdzić, że w wypadku pięciu składowisk (Bočna – Podhom, Dogoše, Mala gora, Tuncovec – steklarna oraz Stara vas) – pomimo oświadczeń Republiki Słowenii, zgodnie z którymi procedura zamknięcia w dużej części została zakończona – nie wydano jeszcze ostatecznej decyzji o zamknięciu, jak wymaga tego art. 14 lit. b) w związku z art. 13 lit. b) dyrektywy. Komisja stwierdza w związku z tym, że w odniesieniu do tych pięciu składowisk Republika Słowenii nie wypełniła jeszcze zobowiązań spoczywających na niej na podstawie art. 14 lit. b) dyrektywy.

Na podstawie analizy wszystkich dostępnych informacji, uwzględniając oświadczenia Republiki Słowenii na etapie poprzedzającym wniesienie skargi i w braku jakichkolwiek dowodów przeciwnych, należy stwierdzić, że osiem składowisk (Dolga vas, Jelšane, Stara gora, Rakek – Pretržje, Lokovica, Dolga Poljana, Bukovžlak-Cinkarna, Suhadole) nie otrzymało jeszcze ostatecznej decyzji o zamknięciu, jak wymaga tego art. 14 lit. b) w związku z art. 13 lit. b) dyrektywy, i że ponadto prace w zakresie zamknięcia jeszcze trwają. Komisja stwierdza w związku z tym, że w odniesieniu do tych ośmiu składowisk Republika Słowenii nie wypełniła jeszcze zobowiązań spoczywających na niej na podstawie art. 14 lit. b) dyrektywy.

Republika Słowenii nigdy nie przedstawiła dowodu, że dla składowiska Ostri Vrh przed upływem terminu na odpowiedź na uzasadnioną opinię (ani do dnia złożenia niniejszej skargi) przeprowadzona została oceny oddziaływania na środowisko celem jego dalszego funkcjonowania, dzięki której wypełniłaby swoje zobowiązanie wynikające z art. 14 lit. c). Ponadto Komisja stwierdza, że z uzyskanego następczo zezwolenia na prowadzenie działalności w toku procedury zamknięcia i po zamknięciu wynika, że prace w zakresie zamknięcia są jeszcze w toku i że powinny zostać zakończone do 30 maja 2019 r., z czego wynika, że Republika Słowenii w żadnym wypadku nie wypełniła swoich zobowiązań wynikających z art. 14 dyrektywy.

23.10.2017

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 357/8

Wyrok Sądu z dnia 12 września 2017 r. – Laufen Austria/Komisja

(Sprawa T-411/10 RENV) (1)

((Konkurencja - Porozumienia, decyzje i uzgodnione praktyki - Belgijski, niemiecki, francuski, włoski, niderlandzki i austriacki rynek instalacji sanitarnych do łazienek - Decyzja stwierdzająca naruszenie art. 101 TFUE i art. 53 porozumienia EOG - Grzywny - Solidarne nałożenie grzywny na spółkę dominującą i spółkę zależną - Pułap 10 % obrotu - Obliczenie pułapu w odniesieniu do samego tylko obrotu spółki zależnej w odniesieniu do okresu naruszenia poprzedzającego nabycie tej spółki przez spółkę dominującą))

(2017/C 357/09)

Język postępowania: hiszpański

Strony

Strona skarżąca: Laufen Austria AG (Wilhelmsburg, Austria) (przedstawiciele: adwokat E. Navarro Varona)

Strona pozwana: Komisja Europejska (przedstawiciele: F. Castillo de la Torre, F. Jimeno Fernández oraz F. Castilla Contreras, pełnomocnicy)

Przedmiot

Oparte na art. 263 TFUE żądanie z jednej strony stwierdzenia nieważności części decyzji Komisji C (2010) 4185 wersja ostateczna z dnia 23 czerwca 2010 r. dotyczącej postępowania przewidzianego w art. 101 TFUE oraz w art. 53 porozumienia EOG (sprawa COMP/39092 – instalacje sanitarne do łazienek) oraz z drugiej strony żądanie obniżenia kwoty grzywny nałożonej na skarżącą w tej decyzji.

Sentencja

1)	Część grzywny nałożonej na Laufen Austria AG, w odniesieniu do której ponosi ona indywidualną odpowiedzialność z tytułu naruszenia popełnionego w okresie od dnia 12 października 1994 r. do dnia 28 października 1999 r., ustala się na 4 788 001 EUR.

2)	Laufen Austria i Komisja pokrywają własne koszty przypadające na postępowania przed Sądem i Trybunałem.

(1) Dz.U. C 301 z 6.11.2010.

23.10.2017

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 357/8

Wyrok Sądu z dnia 12 września 2017 r. – Bayerische Motoren Werke/Komisja

(Sprawa T-671/14) (1)

([Pomoc państwa - Regionalna pomoc inwestycyjna - Pomoc Niemiec dla BMW na duży projekt inwestycyjny w Lipsku dotyczący produkcji dwóch modeli samochodów elektrycznych (i3 i i8) - Decyzja uznająca pomoc za częściowo zgodną, a częściowo za niezgodną z rynkiem wewnętrznym - Artykuł 107 ust. 3 lit. c) TFUE - Artykuł 108 ust. 2 i 3 TFUE - Zachęcający skutek pomocy - Konieczność pomocy])

(2017/C 357/10)

Język postępowania: niemiecki

Strony

Strona skarżąca: Bayerische Motoren Werke AG (Monachium, Niemcy) (przedstawiciele: adwokaci M. Rosenthal, G. Drauz i M. Schütte)

Strona pozwana: Komisja Europejska (przedstawiciele: początkowo F. Erlbacher, T. Maxian Rusche i R. Sauer, następnie T. Maxian Rusche i R. Sauer, pełnomocnicy)

Interwenient popierający stronę skarżącą: Freistaat Sachsen (Niemcy), (przedstawiciele: adwokaci T. Lübbig oraz K. Gaßner)

Przedmiot

Żądanie oparte na art. 263 TFUE i zmierzające do stwierdzenia nieważności decyzji Komisji C(2014) 4531 final z dnia 9 lipca 2014 r. w sprawie pomocy państwa SA.32009 (2011/C) (ex 2010/N), którą Republika Federalna Niemiec zamierza przyznać BMW na duży projekt inwestycyjny w Lipsku.

Sentencja

1)	Skarga zostaje oddalona.

2)	Bayerische Motoren Werke AG pokrywa własne koszty oraz koszty poniesione przez Komisję Europejską.

3)	Freistaat Sachsen pokrywa własne koszty.

(1) Dz.U. C 439 z 8.12.2014

23.10.2017

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 357/9

Wyrok Sądu z dnia 7 września 2017 r. – VM/EUIPO – DAT Vermögensmanagement (Vermögensmanufaktur)

(Sprawa T-374/15) (1)

([Znak towarowy Unii Europejskiej - Postępowanie w sprawie unieważnienia prawa do znaku - Słowny unijny znak towarowy Vermögensmanufaktur - Bezwzględne podstawy odmowy rejestracji - Charakter opisowy - Brak charakteru odróżniającego - Artykuł 7 ust. 1 lit. b) i c) rozporządzenia (WE) nr 207/2009 - Artykuł 52 ust. 1 lit. a) rozporządzenia nr 207/2009])

(2017/C 357/11)

Język postępowania: niemiecki

Strony

Strona skarżąca: VM Vermögens-Management GmbH (Düsseldorf, Niemcy) (przedstawiciele: adwokaci T. Dolde i P. Homann)

Strona pozwana: Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (EUIPO) (przedstawiciel: S. Hanne, pełnomocnik)

Stroną postępowania przed Izbą Odwoławczą EUIPO była również, interwenient przed Sądem: DAT Vermögensmanagement GmbH (Baldham, Niemcy) (przedstawiciel: adwokat H.G. Stache)

Przedmiot

Skarga na decyzję Piątej Izby Odwoławczej EUIPO z dnia 29 kwietnia 2015 r. (sprawa R 418/2014-5) dotyczącą postępowania w sprawie unieważnienia prawa do znaku między DAT Vermögensmanagement a VM Vermögens-Management.

Sentencja

1)	Skarga zostaje oddalona.

2)	VM Vermögens-Management GmbH pokrywa własne koszty oraz koszty poniesione przez Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (EUIPO).

3)	DAT Vermögensmanagement GmbH pokrywa własne koszty.

(1) Dz.U. C @@ z @@

23.10.2017

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 357/10

Wyrok Sądu z dnia 7 września 2017 r. – AlzChem/Komisja

(Sprawa T-451/15) (1)

([Dostęp do dokumentów - Rozporządzenie (WE) nr 1049/2001 - Dokumenty dotyczące postępowania w sprawie kontroli pomocy państwa - Odmowa dostępu - Wyjątek dotyczący ochrony celów kontroli, dochodzenia i audytu - Obowiązek przeprowadzenia konkretnego i indywidualnego badania - Nadrzędny interes publiczny])

(2017/C 357/12)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: AlzChem AG (Trostberg, Niemcy) (przedstawiciele: początkowo adwokaci A. Borsos i J. Guerrero Pérez, następnie adwokaci A. Borsos, J. Guerrero Pérez i I. Georgiopoulos)

Strona pozwana: Komisja Europejska (przedstawiciele: A. Buchet, M. Konstantinidis i L. Armati, pełnomocnicy)

Przedmiot

Skarga na podstawie art. 263 TFUE, mająca na celu stwierdzenie nieważności odmownej decyzji Komisji z dnia 26 maja 2015 r. w sprawie udzielenia skarżącej dostępu do dokumentów dotyczących postępowania w sprawie kontroli pomocy państwa.

Sentencja

1)	Skarga zostaje oddalona.

2)	AlzChem AG zostaje obciążona kosztami postępowania.

(1) Dz.U. C 320 z 28.9.2015.

23.10.2017

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 357/10

Wyrok Sądu z dnia 8 września 2017 r. – Aldi/EUIPO – Rouard (GOURMET)

(Sprawa T-572/15) (1)

([Znak towarowy Unii Europejskiej - Postępowanie w sprawie sprzeciwu - Zgłoszenie graficznego unijnego znaku towarowego GOURMET - Wcześniejszy graficzny unijny znak towarowy ORIGINE GOURMET - Względna podstawa odmowy rejestracji - Prawdopodobieństwo wprowadzenia w błąd - Artykuł 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia (WE) nr 207/2009 - Zawieszenie postępowania administracyjnego - Zasada 20 ust. 7 lit. c) rozporządzenia (WE) nr 2868/95])

(2017/C 357/13)

Język postępowania: niemiecki

Strony

Strona skarżąca: Aldi GmbH & Co. KG (Mülheim an der Ruhr, Niemcy) (przedstawiciele: adwokaci N. Lützenrath, U. Rademacher, C. Fürsen i N. Bertram)

Strona pozwana: Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (przedstawiciele: M. Eberl i M. Fischer, pełnomocnicy)

Stroną postępowania przed Izbą Odwoławczą EUIPO był również: Pierre-André Rouard (Madryt, Hiszpania) (przedstawiciel: adwokat P. Merino Baylos)

Przedmiot

Skarga na decyzję Czwartej Izby Odwoławczej EUIPO z dnia 24 lipca 2015 r. (sprawa R 1985/2013-4) dotyczącą postępowania w sprawie sprzeciwu między P.A. Rouardem a Aldi.

Sentencja

1)	Stwierdza się nieważność decyzji Czwartej Izby Odwoławczej Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (EUIPO) z dnia 24 lipca 2015 r. (sprawa R 1985/2013-4).

2)	EUIPO pokrywa własne koszty oraz koszty poniesione przez Aldi GmbH & Co. KG.

(1) Dz.U. C 389 z 23.11.2015.

23.10.2017

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 357/11

Wyrok Sądu z dnia 8 września 2017 r. – Gillet/Komisja

(Sprawa T-578/16) (1)

((Służba publiczna - Personel kontraktowy - Były pracownik najemny prawa belgijskiego - Dodatek wyrównawczy przysługujący na podstawie art. 6 et 7 decyzji C(2005) 1287 - Ponowne przeliczenie kwoty dodatku wyrównawczego przez administrację w ramach aktualizacji procedur zarządzania - Akt niekorzystny - Akt wyłącznie potwierdzający - Obowiązek uzasadnienia - Zwrot nienależnych kwot))

(2017/C 357/14)

Język postępowania: francuski

Strony

Strona skarżąca: Evelyne Gillet (Bruksela, Belgia) (przedstawiciel: adwokat C. Mourato)

Strona pozwana: Komisja Europejska (przedstawiciele: G. Berscheid i C. Berardis-Kayser, pełnomocnicy)

Przedmiot

Skarga na podstawie art. 270 TFUE o stwierdzenie nieważności decyzji Komisji z dnia 12 grudnia 2014 r. i z dnia 9 kwietnia 2015 r., jak również kolejnych rozliczeń wynagrodzenia, zmniejszających kwotę dodatku wyrównawczego wypłacanego skarżącej, zatrudnionej na podstawie umowy o pracę na czas nieokreślony na podstawie prawa belgijskiego, i przewidujących odzyskanie nadpłaconych kwot.

Sentencja

1)	Stwierdza się nieważność decyzji Komisji Europejskiej z dnia 9 kwietnia 2015 r. w zakresie, w jakim dotyczy ona odzyskania kwoty 3 959,38 EUR na podstawie art. 85 Regulaminu pracowniczego urzędników Unii Europejskiej oraz art. 116 Warunków zatrudnienia innych pracowników Unii Europejskiej.

2)	W pozostałym zakresie skarga zostaje oddalona.

3)	Évelyne Gillet pokrywa własne koszty.

4)	Komisja Europejska pokrywa własne koszty.

(1) Dz.U. C 145 z 25.4.2016 (sprawa pierwotnie zarejestrowana przed Sądem do spraw Służby Publicznej Unii Europejskiej pod sygnaturą F-7/16 i przekazana do Sądu Unii Europejskiej w dniu 1.9.2016).

23.10.2017

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 357/12

Wyrok Sądu z dnia 12 września 2017 r. – Siragusa/Rada

(Sprawa T-678/16 P) (1)

((Odwołanie - Służba publiczna - Urzędnicy - Zakończenie służby - Wniosek o przejście na emeryturę - Zmiana przepisów regulaminu pracowniczego po złożeniu wniosku - Cofnięcie wcześniejszej decyzji - Kwalifikacja prawna zaskarżonej decyzji))

(2017/C 357/15)

Język postępowania: francuski

Strony

Strona skarżąca: Sergio Siragusa (Bruksela, Belgia) (przedstawiciele: adwokaci T. Bontinck i A. Guillerme)

Strona pozwana: Rada Unii Europejskiej (przedstawiciele: M. Bauer i M. Veiga, pełnomocnicy) i Parlament Europejski (przedstawiciele: M. Dean i D. Nessaf, pełnomocnicy)

Przedmiot

Odwołanie mające na celu uchylenie postanowienia Sądu do spraw Służby Publicznej Unii Europejskiej (pierwsza izba) z dnia 13 lipca 2016 r., Siragusa/Rada (F-124/15, EU:F:2016:147).

Sentencja

1)	Postanowienie Sądu do spraw Służby Publicznej Unii Europejskiej (pierwsza izba) z dnia 13 lipca 2016 r., Siragusa/Rada (F-124/15) zostaje uchylone.

2)	Sprawa zostaje przekazana izbie Sądu innej niż izba, która orzekała w przedmiocie niniejszego odwołania.

3)	Rozstrzygnięcie o kosztach nastąpi w orzeczeniu kończącym postępowanie w sprawie.

(1) Dz.U. C 419 z 14.11.2016.

23.10.2017

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 357/12

Postanowienie Sądu z dnia 8 września 2017 r. – Louvers Belgium/Komisja

(Sprawa T-835/16) (1)

((Skarga o stwierdzenie nieważności i o odszkodowanie - Zamówienia publiczne na dostawy i usługi - Procedura przetargowa - Dostawa firanek, obić ściennych i zasłon wewnętrznych oraz powiązane usługi zakładania, czyszczenia i konserwacji - Odrzucenie oferty jednego z oferentów - Umorzenie postępowania przetargowego - Umorzenie postępowania - Skarga prawnie oczywiście bezzasadna))

(2017/C 357/16)

Język postępowania: francuski

Strony

Strona skarżąca: Louvers Belgium Co. (Zaventem, Belgia) (przedstawiciel: adwokat V. Lejeune)

Strona pozwana: Komisja Europejska (przedstawiciele: O. Verheecke i A. Katsimerou, pełnomocnicy)

Przedmiot

Po pierwsze, wniosek na podstawie art. 263 TFUE o stwierdzenie nieważności decyzji Komisji z dnia 19 września 2016 r. o nieudzieleniu skarżącej zamówienia OIB.02/PO/2016/012/703, a po drugie, wniosek na podstawie 268 TFUE o naprawienie szkody poniesionej przez skarżącą z racji naruszeń prawa popełnionych przez Komisję w tym postepowaniu o udzielenie zamówienia.

Sentencja

1)	Umarza się postępowanie w sprawie wniosku o stwierdzenie nieważności decyzji Komisji z dnia 19 września 2016 r. o nieudzieleniu Louvers Belgium Co. zamówienia w postępowaniu OIB.02/PO/2016/012/703 oraz żądania odszkodowanie w zakresie dotyczącym utraty zysku wynikającej z nieudzielenia zamówienia.

2)	Żądanie odszkodowania zostaje oddalone jako prawnie oczywiście bezzasadne w zakresie dotyczącym kosztów i opłat dotyczących udziału Louvers Belgium Co. w postępowaniu w sprawie udzielenia zamówienia OIB.02/PO/2016/012/703.

3)	Komisja Europejska zostaje obciążona kosztami postepowania.

(1) Dz.U. C 30 z 30.1.2017.

23.10.2017

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 357/13

Postanowienie Prezesa Sądu z dnia 29 sierpnia 2017 r. – Verband der Deutschen Biokraftstoffindustrie/Komisja

(Sprawa T-451/17 R)

([Postępowanie w przedmiocie środka tymczasowego - Obliczanie poziomu emisji gazów cieplarnianych - Biodiesel - Komunikat Komisji Europejskiej BK/abd/ener.c.1(2017)2122195 - Wniosek o zawieszenie wykonania - Brak pilnego charakteru])

(2017/C 357/17)

Język postępowania: niemiecki

Strony

Strona skarżąca: Verband der Deutschen Biokraftstoffindustrie e. V. (Berlin, Niemcy) (przedstawiciele: adwokaci R. Stein, P. Friton i H.-J. Prieß)

Strona pozwana: Komisja Europejska (przedstawiciele: A. Becker, J.-F. Brakeland i K. Talabér-Ritz, pełnomocnicy)

Przedmiot

Wniosek w przedmiocie środka tymczasowego złożony na postawie art. 278 i 279 TFUE, zmierzający do zarządzenia zawieszenia wykonania komunikatu Komisji z dnia 27 kwietnia 2017 r. BK/abd/ener.c.1(2017)2122195.

Sentencja

1)	Wniosek w przedmiocie środka tymczasowego zostaje oddalony.

2)	Rozstrzygnięcie o kosztach nastąpi w orzeczeniu kończącym postępowanie w sprawie.

23.10.2017

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 357/13

Skarga wniesiona w dniu 18 sierpnia 2017 r. – PC/EASO

(Sprawa T-181/17)

(2017/C 357/18)

Język postępowania: fiński

Strony

Strona skarżąca: PC (przedstawiciel: adwokat L. Railas)

Strona pozwana: Europejski Urząd Wsparcia w dziedzinie Azylu (EASO)

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—

zobowiązanie EASO do uchylenia i zniszczenia anonimowego, uwłaczającego godności ludzkiej dokumentu pochodzącego z uzasadnionej decyzji z dnia 15 czerwca 2016 r. oraz do wydania nowej decyzji odnoszącej się do antydatowanej decyzji EASO/ED/2015/358 oraz do wydanej na jej podstawie decyzji o zwolnieniu EASO/HR/2015/607, o których stwierdzenie nieważności skarżąca wniosła w sprawie T-610/16;

—

zobowiązanie EASO do usunięcia oddzielnych akt osobowych i do prowadzenia względem skarżącej zgodnie z art. 26 regulaminu pracowniczego urzędników Unii Europejskiej tylko jednego zestawu akt osobowych, których dokumenty byłyby zgodne z regulaminem pracowniczym, oraz do usunięcia z akt osobowych skarżącej dokumentów pisemnych, których identyfikacja nie jest całkowicie pewna i które nie powinny tam figurować;

—

zobowiązanie EASO do zbadania procesu powstania dokumentu EASO/ED/2015/358 oraz zobowiązanie zarządu EASO do podjęcia na mocy art. 29 [ust. 1] lit. b) i art. 31 ust. 6 rozporządzenia nr 439/2010 w sprawie utworzenia EASO środków w wyniku niewłaściwego administrowania przez EASO oraz zasądzenie na rzecz skarżącej odszkodowania w wysokości 30 000 EUR z tytułu naruszenia art. 41 ust. 2 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej polegającego na tym, że EASO przyjęło niekorzystny dla niej środek indywidualny;

—

zobowiązanie EASO do zbadania stosowania wobec skarżącej mobbingu w miejscu pracy oraz zobowiązanie zarówno EASO, jak i zarządu EASO do podjęcia środków wobec odpowiedzialnych za mobbing w miejscu pracy oraz zasądzenie od nich na rzecz skarżącej 30 000 EUR z tytułu tego długotrwałego zawinionego działania administracji;

—

zobowiązanie EASO do zbadania przekazania poufnych dokumentów dotyczących skarżącej nieupoważnionym osobom trzecim oraz zobowiązanie EASO i zarządu EASO do podjęcia środków wobec odpowiedzialnych za przekazanie dokumentów oraz zasądzenie od nich na rzecz skarżącej 20 000 EUR z tytułu zawinionego działania administracji;

—

zobowiązanie EASO do zbadania naruszeń Protokołu w sprawie przywilejów i immunitetów Unii Europejskiej oraz zobowiązanie EASO i zarządu EASO do podjęcia środków wobec odpowiedzialnych za naruszenia tego protokołu oraz zasądzenie na rzecz skarżącej 20 000 EUR z tytułu zawinionego działania administracji;

—

zobowiązanie EASO do przywrócenia trwającego pięć lat odpłatnego stosunku zatrudnienia skarżącej, tak aby nadal istniał on w sposób nieprzerwany, oraz zasądzenie od EASO na rzecz skarżącej w ramach odszkodowania zapłaty wynagrodzenia, dodatków i składek emerytalnych obciążających pracodawcę za okres, w którym nie była ona zatrudniona, do czasu przywrócenia jej stosunku zatrudnienia;

—	posiłkowo, w razie gdyby nie mógł zostać przywrócony stosunek pracy skarżącej, zasądzenie od EASO na rzecz skarżącej zapłaty wynagrodzenia, dodatków i składek emerytalnych obciążających pracodawcę za nieprzerwany okres pięciu lat;

—	zasądzenie od EASO na rzecz skarżącej 30 000 EUR z tytułu zadośćuczynienia za doznaną krzywdę, to znaczy za zniewagę, której doznała ze względu na sposób, w którym EASO zastosowało prawo do wysłuchania wbrew duchowi art. 41 ust. 2 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej; i

—	zasądzenie od EASO zwrotu kosztów poniesionych przez skarżącą.

Zarzuty i główne argumenty

Skarga opiera się na następujących zarzutach:

Po pierwsze, skarżąca była wielokrotnie i systematycznie narażona w miejscu pracy na mobbing, który organizował i którym sterował jej przełożony. Prowadziło to na przykład do nietypowych warunków pracy w okresie próbnym, który z tego względu był pozbawiony uczciwości oraz bezstronności i który był nacechowany autorytarną postawą, manipulacją i publicznie wyrażaną niemerytoryczną krytyką wobec skarżącej.

2.	Po drugie, wydana przez EASO uzasadniona decyzja EASO/HR/2016/525 zawiera oparty na anonimowych oświadczeniach dokument, który w żaden sposób nie jest związany z zakończeniem stosunku zatrudnienia skarżącej i nie figuruje w aktach osobowych skarżącej.

3.	Po trzecie, EASO pozbawiło skarżącą możliwości obrony w ten sposób, że nakazało sporządzić dokument EASO/ED/2015/358 z mocą wsteczną i naruszyło art. 41 ust. 2 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej.

4.	Po czwarte, EASO zniesławiło skarżącą także poza EASO między innymi w ten sposób, że wysłało do Europejskiego Rzecznika Praw Obywatelskich uzasadnioną decyzję EASO/HR/2016/525, która zawiera bezpodstawny, nieistotny i niepotwierdzony dokument odnoszący się do skarżącej.

5.	Po piąte, niezgodne z art. 17 i 19 regulaminu pracowniczego urzędników Unii Europejskiej EASO przekazało poufne dokumenty dotyczące skarżącej osobom trzecim, które nie były uprawnione do zapoznania się z tymi dokumentami.

6.	Po szóste, EASO naruszyło zasadę spójności akt, jako że prowadziło dwa różne zestawy akt osobowych skarżącej i odmówiło wbrew art. 26 regulaminu pracowniczego urzędników Unii uznania za miarodajne nawet danych w otwartych aktach osobowych.

23.10.2017

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 357/15

Skarga wniesiona w dniu 15 lipca 2017 r. – TK/Parlament

(Sprawa T-446/17)

(2017/C 357/19)

Język postępowania: francuski

Strony

Strona skarżąca: TK (przedstawiciel: adwokat L. Levi)

Strona pozwana: Parlament Europejski

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—	stwierdzenie, że niniejsza skarga jest dopuszczalna i zasadna;

w konsekwencji

—	stwierdzenie nieważności decyzji Przewodniczącego Parlamentu Europejskiego z dnia 26 sierpnia 2016 r. odrzucającej wnioski skarżącej z dnia 28 kwietnia 2016 r.;

—	o ile zaistnieje taka potrzeba, stwierdzenie nieważności decyzji Przewodniczącego Parlamentu Europejskiego z dnia 5 kwietnia 2017 r. oddalającej zażalenie skarżącej z dnia 25 listopada 2016 r.;

—	zasądzenie od pozwanego zadośćuczynienia tytułem naprawienia krzywdy skarżącej, oszacowanego ex aequo et bono na kwotę 25 000 EUR;

—

stwierdzenie nieważności decyzji Sekretarza Generalnego Parlamentu Europejskiego z dnia 26 kwietnia 2017 r. oddalającej zażalenie z dnia 16 stycznia 2017 r. ze względu na to, że nie naprawił krzywdy skarżącej i zasądzenie od pozwanego zadośćuczynienia tytułem naprawienia krzywdy skarżącej, oszacowanego ex aequo et bono na kwotę 25 000 EUR;

—	obciążenie pozwanego całością kosztów.

Zarzuty i główne argumenty

Na poparcie skargi strona skarżąca podnosi dwa zasadnicze zarzuty.

Zarzut pierwszy odnoszący się do decyzji z dnia 26 sierpnia 2016 r. i z dnia 5 kwietnia 2017 r. i składający się z trzech części:

—

w zakresie żądania stwierdzenie nieważności decyzji odrzucających pierwszy wniosek z dnia 28 kwietnia 2016 r., pierwszy zarzut dotyczy naruszenia art. 41 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej (zwanej dalej „kartą”), naruszenia art. 296 TFUE, naruszenia art. 25 ust. 2 Regulaminu pracowniczego urzędników Unii Europejskiej (zwanego dalej „regulaminem pracowniczym”) oraz naruszenia obowiązku staranności;

—	w zakresie żądania stwierdzenie nieważności decyzji odrzucających drugi wniosek z dnia 28 kwietnia 2016 r., pierwszy zarzut dotyczy naruszenia art. 2 ust. 2 załącznika IX do regulaminu pracowniczego i naruszenia art. 41 karty;

—	w zakresie żądania odszkodowania strona skarżąca utrzymuje, że decyzje wyrządziły jej krzywdę, której nie można naprawić poprzez stwierdzenie nieważności kwestionowanych decyzji.

Zarzut drugi odnoszący się do decyzji z dnia 26 kwietnia 2017 r., dotyczący [naruszenia] art. 41 karty, które zostało popełnione przez pozwanego, a także jego obowiązku uzasadnienia i obowiązku staranności, ponieważ pozwany utrzymuje, że decyzja, którą strona skarżąca zakwestionowała w drodze zażalenia została uchylona i zdecydowano o wszczęciu dochodzenia oraz ponieważ pozwany w związku z tym stwierdził, że nie było żadnego powodu, aby uwzględnić żądanie odszkodowania. Strona skarżąca uważa również, że wykazała, iż poniosła dającą się oddzielić szkodę, która nie może zostać naprawiona przez stwierdzenie nieważności zakwestionowanej decyzji. Zdaniem strony skarżącej do pozwanego należy tym samym nie tylko stwierdzenie nieważności decyzji, o której mowa w zażaleniu, lecz także naprawienie krzywdy.

23.10.2017

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 357/16

Skarga wniesiona w dniu 18 lipca 2017 r. – Eurosupport – Fineurop support/EIGE

(Sprawa T-450/17)

(2017/C 357/20)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Eurosupport – Fineurop support Srl (Mediolan, Włochy) (przedstawiciel: M. Velardo, lawyer)

Strona pozwana: Europejski Instytut ds. Równości Kobiet i Mężczyzn (EIGE)

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—	stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji z dnia 8 maja 2017 r. o niewybraniu oferty skarżącego w przetargu EIGE/2017/OPER/04 „Okaleczanie żeńskich narządów płciowych: oszacowanie liczby dziewcząt objętych ryzykiem” oraz decyzji o wyborze oferty innego oferenta i udzieleniu mu zamówienia;

—	zasądzenie od pozwanej na rzecz skarżącej odszkodowania wraz z odsetkami w wysokości 8 % lub alternatywnie przyznanie rekompensaty wraz odsetkami w wysokości 8 %;

—	obciążenie pozwanej kosztami postępowania

Zarzuty i główne argumenty

Na poparcie skargi strona skarżąca podnosi trzy zarzuty.

1.	Zarzut pierwszy, dotyczący naruszenia zasad równego traktowania, przejrzystości, staranności oraz obowiązku przestrzegania poufności, a także oczywistego błędu w ocenie.

2.	Zarzut drugi, dotyczący niespójności uzasadnienia decyzji dotyczących oceny oraz naruszenia zasady proporcjonalności przy ocenie oferty skarżącej.

3.	Zarzut trzeci, dotyczący naruszenia prawa do dobrej administracji.

23.10.2017

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 357/16

Skarga wniesiona w dniu 1 sierpnia 2017 r. – Portugalia/Komisja

(Sprawa T-474/17)

(2017/C 357/21)

Język postępowania: portugalski

Strony

Strona skarżąca: Republika Portugalska (przedstawiciele: L. Inez Fernandes, M. Figueiredo, P. Estêvão, J. Saraiva de Almeida, pełnomocnicy)

Strona pozwana: Komisja Europejska

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—

Stwierdzenie nieważności decyzji wykonawczej Komisji C(2017) 4136 z dnia 26 czerwca 2017 r. wyłączającej z finansowania Unii Europejskiej niektóre wydatki poniesione przez państwa członkowskie z tytułu Europejskiego Funduszu Rolniczego Gwarancji (EFRG) oraz Europejskiego Funduszu Rolnego na rzecz Rozwoju Obszarów Wiejskich (EFRROW) w zakresie, w jakim Komisja wyłączyła tą decyzją z finansowania Unii zadeklarowane przez Republikę Portugalską wydatki związane z zarzucanym Republice Portugalskiej nieprzestrzeganiem pułapów terminów płatności.

—	Obciążenie Republiki Portugalskiej kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Na poparcie skargi strona skarżąca podnosi cztery zarzuty.

Zarzut pierwszy, oparty na naruszeniu art. 11 rozporządzenia Komisji (WE) nr 885/2006 z dnia 21 czerwca 2006 r. ustanawiającego szczegółowe zasady stosowania rozporządzenia Rady (WE) nr 1290/2005 w zakresie akredytacji agencji płatniczych i innych jednostek, jak również rozliczenia rachunków EFGR i EFRROW (Dz.U. 2006, L 171, s. 90).

Zarzut drugi, oparty na naruszeniu art. 8 rozporządzenia Rady (WE) nr 73/2009 z dnia 19 stycznia 2009 r. ustanawiającego wspólne zasady dla systemów wsparcia bezpośredniego dla rolników w ramach wspólnej polityki rolnej i ustanawiającego określone systemy wsparcia dla rolników, zmieniającego rozporządzenia (WE) nr 1290/2005, (WE) nr 247/2006, (WE) nr 378/2007 oraz uchylającego rozporządzenie (WE) nr 1782/2003 (Dz.U. 2009, L 30, s. 16).

3.	Zarzut trzeci, oparty na naruszeniu art. 31 ust. 4 rozporządzenia Rady (WE) nr 1290/2005 z dnia 21 czerwca 2005 r. w sprawie finansowania wspólnej polityki rolnej (Dz.U. 2005, L 209, s. 1).

Zarzut czwarty, oparty na naruszeniu art. 9 ust. 3 i art. 17 rozporządzenia Komisji (WE) nr 968/2006 z dnia 27 czerwca 2006 r. ustanawiającego szczegółowe zasady wykonania rozporządzenia Rady (WE) nr 320/2006 ustanawiającego tymczasowy system restrukturyzacji przemysłu cukrowniczego we Wspólnocie (Dz.U. 2006, L 176, s. 32).

23.10.2017

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 357/17

Skarga wniesiona w dniu 27 lipca 2017 r. – Arysta LifeScience Netherlands/Komisja

(Sprawa T-476/17)

(2017/C 357/22)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Arysta LifeScience Netherlands BV (Amsterdam, Niderlandy) (przedstawiciele: adwokaci C. Mereu i M. Grunchard)

Strona pozwana: Komisja Europejska

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—	stwierdzenie, że skarga jest dopuszczalna i zasadna;

—	stwierdzenie nieważności zaskarżonego rozporządzenia (1);

—	obciążenie strony pozwanej kosztami niniejszego postępowania w całości

Zarzuty i główne argumenty

Na poparcie skargi strona skarżąca podnosi cztery zarzuty.

Zarzut pierwszy, dotyczący oczywistych błędów w ocenie.

—

Strona skarżąca podnosi, że strona pozwana dopuściła się serii oczywistych błędów w ocenie. Postąpiła ona w sposób nieracjonalny nie przypisując dostatecznej i należnej wagi szczególnym czynnikom, właściwym swoistej sprawie diflubenzuronu. Strona pozwana nie wzięła pod uwagę czasu trwania obydwu procedur regulacyjnych, ani dostępnych nowych danych, a także nie przeprowadziła starannej i bezstronnej analizy wszystkich jednostkowych okoliczności i czynników tej sprawy.

2.	Zarzut drugi, dotyczący naruszenia prawa do obrony, jako że strona pozwana nie zapewniła stronie skarżącej w trakcie procedury przeglądu możliwości właściwego i skutecznego przedstawienia swego stanowiska.

Zarzut trzeci, dotyczący ustanowienia zaskarżonego rozporządzenia ultra vires. Strona pozwana działała ultra vires, ponieważ to Europejska Agencja Chemikaliów (ECHA) a nie strona pozwana, jest jedynym organem odpowiedzialnym w świetle prawa za dokonywanie klasyfikacji oraz ponownej klasyfikacji substancji, zgodnie z przepisami rozporządzenia nr 1272/2008 (2).

Zarzut czwarty, dotyczący nieproporcjonalnego charakteru zaskarżonego rozporządzenia: zaskarżone rozporządzenie jest nieproporcjonalne, ponieważ strona pozwana miała możliwość dokonania wyboru pomiędzy wieloma środkami a przyjęcie zaskarżonego rozporządzenia ograniczającego wykorzystanie diflubenzuronu do roślin niejadalnych powoduje nadmierne niedogodności w stosunku do zamierzonych celów.

(1) Rozporządzenie wykonawcze Komisji (UE) 2017/855 z dnia 18 maja 2017 r. zmieniające rozporządzenie wykonawcze (UE) nr 540/2011 w odniesieniu do warunków zatwierdzenia substancji czynnej diflubenzuron (Dz.U. 2017, L 128, s. 10).

(2) Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 1272/2008 z dnia 16 grudnia 2008 r. w sprawie klasyfikacji, oznakowania i pakowania substancji i mieszanin, zmieniające i uchylające dyrektywy 67/548/EWG i 1999/45/WE oraz zmieniające rozporządzenie (WE) nr 1907/2006 (Dz.U. 2008, L 353, s. 1).

23.10.2017

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 357/18

Skarga wniesiona w dniu 3 sierpnia 2017 r. – Grecja/Komisja

(Sprawa T-480/17)

(2017/C 357/23)

Język postępowania: grecki

Strony

Strona skarżąca: Republika Grecka (przedstawiciele: G. Kanellopoulos i Α. Vassilopoulou)

Strona pozwana: Komisja Europejska

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—

stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji wykonawczej Komisji Europejskiej z dnia 26 czerwca 2017 r. w części, w której w ramach kontroli zgodności rozliczeń z finansowania Unii Europejskiej zostały wyłączone wydatki Republiki Greckiej w łącznej wysokości 1 182 054,72 EUR poprzez nałożenie jednorazowych i zryczałtowanych korekt finansowych z powodu domniemanych niedociągnięć w stosowaniu zasady wzajemnej zgodności w ramach EFRG i EFRROW w odniesieniu do lat składania wniosków 2012, 2013 i 2014 zgodnie z tym, co zostało przedstawione w opisie okoliczności faktycznych i w zarzutach podniesionych w celu stwierdzenia nieważności, oraz

—	obciążenie Komisji kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Na poparcie skargi strona skarżąca podnosi dwa zarzuty.

W pierwszym zarzucie strona skarżąca utrzymuje, że zakwestionowana korekta została nałożona niezgodnie z prawem na podstawie błędu co do okoliczności faktycznych, z niewystarczającym uzasadnieniem i z naruszeniem zasad dobrej administracji i sprawiedliwości, jak przedstawiono szczegółowo w części pierwszej tego zarzutu w odniesieniu do domniemanych niedociągnięć w niektórych elementach kontroli SMR 1 i w konkretnych elementach kontroli minimalnych wymogów mających zastosowanie do nawozów i środków ochrony roślin, oraz w części drugiej tego zarzutu w odniesieniu do domniemanych niedociągnięć w analizie ryzyka.

Zarzut drugi dotyczy braku uzasadnienia, błędu co do okoliczności faktycznych i naruszenia zasady proporcjonalności w zaskarżonej decyzji w części, w której odrzucono w niej dokładne obliczenie skutków finansowych wymienionych niedociągnięć (przy założeniu, że one prawdziwe), które to obliczenie zostało dokonane przez organy greckie, mając na uwadze zalecenia organu pojednawczego udzielone Komisji.

23.10.2017

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 357/19

Skarga wniesiona w dniu 3 sierpnia 2017 r. – UE/Komisja

(Sprawa T-487/17)

(2017/C 357/24)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: UE (przedstawiciel: adwokaci S. Rodrigues i A. Tymen)

Strona pozwana: Komisja Europejska

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—	stwierdzenie nieważności decyzji Komisji Europejskiej z dnia 4 października 2016 r. oddalającej wnioski strony skarżącej z dnia 14 października 2013 r.;

—	w razie potrzeby, stwierdzenie nieważności decyzji Komisji Europejskiej z dnia 26 kwietnia 2017 r. oddalającej zażalenie strony skarżącej z dnia 5 stycznia 2017 r.;

—	zasądzenie na rzecz strony skarżącej zadośćuczynienia i odszkodowania za krzywdę i szkodę, poniesione z winy pozwanej, oszacowanych na kwotę 120 000 EUR (krzywda), 748 800 EUR (utrata wynagrodzenia) i 576 000 EUR (utrata renty);

—	zasądzenie na rzecz strony skarżącej odszkodowania z tytułu poniesionej w związku z przebiegiem i wynikiem dochodzenia w sprawie mobbingu szkody, oszacowanego na kwotę 50 000 EUR;

—	obciążenie pozwanej kosztami poniesionymi przez stronę skarżącą.

Zarzuty i główne argumenty

Na poparcie skargi strona skarżąca podnosi dwa zarzuty.

1.	Zarzut pierwszy dotyczący naruszenia zasady dobrej administracji, naruszenia art. 41 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej, naruszenia prawa do bycia wysłuchanym i naruszenia zasady sprzeciwu.

2.	Zarzut drugi dotyczący oczywistego błędu w ocenie, błędów co do stanu faktycznego i naruszenia art. 35 zdanie drugie Karty praw podstawowych Unii Europejskiej.

23.10.2017

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 357/19

Skarga wniesiona w dniu 7 sierpnia 2017 r. – Corra González i in./SRB

(Sprawa T-511/17)

(2017/C 357/25)

Język postępowania: hiszpański

Strony

Strona skarżąca: José María Francisco Corra González (Madryt, Hiszpania) i 7 innych skarżących (przedstawiciele: adwokaci C. de Santiago Álvarez i J. Redondo Martin)

Strona pozwana: Jednolita Rada ds. Restrukturyzacji i Uporządkowanej Likwidacji

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—	stwierdzenie, że poprzez wydanie na sesji wykonawczej w dniu 7 czerwca 2017 r. decyzji SRB/EES/2017/08, którą przyjęto program restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji w odniesieniu do instytucji finansowej Banco Popular Español S.A., SRB naruszył prawo Unii;

—	w konsekwencji stwierdzenie nieważności ze skutkiem ex tunc tej decyzji oraz późniejszych aktów wykonawczych, które mógł przyjąć SRB.

Zarzuty i główne argumenty

Zarzuty i główne argumenty są podobne do tych podniesionych w sprawach T-478/17 Mutualidad de la Abogacía i Hermandad Nacional de Arquitectos Superiores y Químicos/Jednolita Rada ds. Restrukturyzacji i Uporządkowanej Likwidacji, T-481/17 Fundación Tatiana Pérez de Guzmán y Bueno i SFL/Jednolita Rada ds. Restrukturyzacji i Uporządkowanej Likwidacji, T-482/17 Comercial Vascongada Recalde/Komisja i Jednolita Rada ds. Restrukturyzacji i Uporządkowanej Likwidacji, T-483/17 García Suárez i in./Komisja i Jednolita Rada ds. Restrukturyzacji i Uporządkowanej Likwidacji, T-484/17 Fidesban i in./Jednolita Rada ds. Restrukturyzacji i Uporządkowanej Likwidacji, T-497/17 Sáchez del Valle i Calatrava Real State 2015/Komisja i Jednolita Rada ds. Restrukturyzacji i Uporządkowanej Likwidacji oraz T-498/17 Pablo Álvarez de Linera Granda/Komisja i Jednolita Rada ds. Restrukturyzacji i Uporządkowanej Likwidacji.

23.10.2017

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 357/20

Skarga wniesiona w dniu 4 sierpnia 2017 r. – Imasa, Ingeniería y Proyectos/Komisja i SRB

(Sprawa T-516/17)

(2017/C 357/26)

Język postępowania: hiszpański

Strony

Strona skarżąca: Imasa, Ingeniería y Proyectos S.A. (Oviedo, Hiszpania) (przedstawiciele: adwokaci B. Gutiérrez de la Roza Pérez, P. Rubio Escobar, R. Ruiz de la Torre Esporrín i B. Fernández García)

Strona pozwana: Komisja Europejska i Jednolita Rada ds. Restrukturyzacji i Uporządkowanej Likwidacji

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o stwierdzenie nieważności następujących aktów:

—	Decyzji Jednolitej Rady ds. Restrukturyzacji i Uporządkowanej Likwidacji (SRB/EES/2017/08) podjętej na sesji wykonawczej w dniu 7 czerwca 2017 r., którą przyjęto program restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji w odniesieniu do instytucji Banco Popular Español S.A.

—	Decyzji Komisji (UE) 2017/1246 z dnia 7 czerwca 2017 r. zatwierdzającej program restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji w odniesieniu do Banco Popular Español S.A.

Zarzuty i główne argumenty

23.10.2017

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 357/21

Skarga wniesiona w dniu 4 sierpnia 2017 r. – Grúas Roxu/Komisja i SRB

(Sprawa T-517/17)

(2017/C 357/27)

Język postępowania: hiszpański

Strony

Strona skarżąca: Grúas Roxu S.A. (Meres, Hiszpania) (przedstawiciele: adwokaci B. Gutiérrez de la Roza Pérez, P. Rubio Escobar, R. Ruiz de la Torre Esporrín, i B. Fernández García)

Strona pozwana: Komisja Europejska i Jednolita Rada ds. Restrukturyzacji i Uporządkowanej Likwidacji

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o stwierdzenie nieważności następujących aktów:

—	Decyzji Jednolitej Rady ds. Restrukturyzacji i Uporządkowanej Likwidacji (SRB/EES/2017/08) podjętej na sesji wykonawczej w dniu 7 czerwca 2017 r., którą przyjęto program restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji w odniesieniu do instytucji Banco Popular Español S.A.

—	Decyzji Komisji (UE) 2017/1246 z dnia 7 czerwca 2017 r. zatwierdzającej program restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji w odniesieniu do Banco Popular Español S.A.

Zarzuty i główne argumenty

23.10.2017

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 357/21

Skarga wniesiona w dniu 7 sierpnia 2017 r. – Folch Torrela i in./SRB

(Sprawa T-524/17)

(2017/C 357/28)

Język postępowania: hiszpański

Strony

Strona skarżąca: Ángel Folch Torrela (Terrassa, Hiszpania) i 42 innych skarżących (przedstawiciele: adwokaci V. Clavell Hernández, C. de Santiago Álvarez i J. Redondo Martín)

Strona pozwana: Jednolita Rada ds. Restrukturyzacji i Uporządkowanej Likwidacji

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—	stwierdzenie, że poprzez wydanie na sesji wykonawczej w dniu 7 czerwca 2017 r. decyzji SRB/EES/2017/08, którą przyjęto program restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji w odniesieniu do instytucji finansowej Banco Popular Español S.A., SRB naruszył prawo Unii;

—	w konsekwencji stwierdzenie nieważności ze skutkiem ex tunc tej decyzji oraz późniejszych aktów wykonawczych, które mógł przyjąć SRB.

Zarzuty i główne argumenty

23.10.2017

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 357/22

Skarga wniesiona w dniu 7 sierpnia 2017 r. – Taberna Ángel Sierra i in./SRB

(Sprawa T-525/17)

(2017/C 357/29)

Język postępowania: hiszpański

Strony

Strona skarżąca: Taberna Ángel Sierra SL (Madryt, Hiszpania) i 67 innych skarżących (przedstawiciele: adwokat P. Rúa Sobrino)

Strona pozwana: Komisja Europejska i Jednolita Rada ds. Restrukturyzacji i Uporządkowanej Likwidacji

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—	stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji;

—	stwierdzenie niezgodności z prawem i nieskuteczności art. 18 i 29 rozporządzenia (UE) nr 806/2014;

—	obciążenie Jednolitej Rady ds. Restrukturyzacji i Uporządkowanej Likwidacji kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Niniejsza skarga dotyczy decyzji Jednolitej Rady ds. Restrukturyzacji i Uporządkowanej Likwidacji (SRB/EES/2017/08) z dnia 7 czerwca 2017 r. o restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji Banco Popular Español S.A.

23.10.2017

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 357/22

Skarga wniesiona w dniu 11 sierpnia 2017 r. – Coral Venture/SRB

(Sprawa T-532/17)

(2017/C 357/30)

Język postępowania: hiszpański

Strony

Strona skarżąca: Coral Venture S.L. (Madryt, Hiszpania) (przedstawiciel: adwokat M. Niño Camazón)

Strona pozwana: Jednolita Rada ds. Restrukturyzacji i Uporządkowanej Likwidacji

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—

uwzględnienie skargi o stwierdzenie nieważności decyzji wydanej przez SRB w dniu 7 czerwca 2017 r. (SRB/EES/2017/08) uznającej restrukturyzację i uporządkowaną likwidację instytucji Banco Popular oraz zatwierdzającej program restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji zawierający działania w ramach restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji, które należy zastosować do tej instytucji i uwzględnienie w pełni żądań skarżącej po przeprowadzeniu właściwych czynności procesowych.

Zarzuty i główne argumenty

23.10.2017

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 357/23

Skarga wniesiona w dniu 12 sierpnia 2017 r. – Troszczynski/Parlament

(Sprawa T-550/17)

(2017/C 357/31)

Język postępowania: francuski

Strony

Strona skarżąca: Mylène Troszczynski (Noyon, Francja) (przedstawiciel: F. Wagner, avocat)

Strona pozwana: Parlament Europejski

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—	stwierdzenie nieważności decyzji Parlamentu Europejskiego z dnia 14 czerwca 2017 r. w sprawie wniosku o uchylenie immunitetu Mylène Troszczynski 2017/2019(IMM);

—	zasądzenie od Parlamentu Europejskiego na rzecz Mylène Troszczynski kwoty 35 000 EUR tytułem zadośćuczynienia za poniesioną krzywdę;

—	zasądzenie od Parlamentu Europejskiego na rzecz Mylène Troszczynski kwoty 5 000 EUR tytułem zwrotu wydatków podlegających zwrotowi;

—	obciążenie Parlamentu Europejskiego całością kosztów postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Na poparcie skargi strona skarżąca podnosi cztery zarzuty.

1.	Zarzut pierwszy dotyczący art. 8 protokołu 7 w sprawie przywilejów i immunitetów Unii Europejskiej (Dz.U. 2010, C 83, s. 266, zwanego dalej „protokołem”).

2.	Zarzut drugi dotyczący naruszenia art. 9 protokołu.

3.	Zarzut trzeci dotyczący naruszenia zasady równego traktowania oraz zasady dobrej administracji.

4.	Zarzut czwarty dotyczący naruszenia prawa do obrony i niezgodności z prawem zaskarżonej decyzji.

23.10.2017

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 357/24

Skarga wniesiona w dniu 17 sierpnia 2017 r. – Liaño Reig/SRB

(Sprawa T-557/17)

(2017/C 357/32)

Język postępowania: hiszpański

Strony

Strona skarżąca: Carmen Liaño Reig (Alcobendas, Hiszpania) (przedstawiciel: adwokat F. López Antón)

Strona pozwana: Jednolita Rada ds. Restrukturyzacji i Uporządkowanej Likwidacji

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—

na podstawie przedstawionych w motywach 3.1–3.4 niniejszej skargi względów stwierdzenie nieważności aktu, o którym mowa w art. 6 pkt 1 lit. d) zaskarżonej decyzji, nakazującego zamianę na akcje nowej emisji Banco Popular Español S.A. instrumentu w Tier II związanego z obligacjami podporządkowanymi wyemitowanymi przez BPE Financiaciones S.A. o numerze ISIN XS0550098569 wskazanymi jako #4, w zakresie w jakim akt ten jest niedopuszczalny i sprzeczny z rozporządzeniem i z Kartą praw podstawowych Unii Europejskiej;

—

w wypadku gdyby Sąd uwzględnił żądanie podniesione w poprzednim punkcie, zważywszy, że na podstawie motywu 91 i art. 85 ust. 4 akapit ostatni dyrektywy unieważnienie decyzji organu ds. restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji pozostaje bez wpływu na wszelkie późniejsze czynności administracyjne lub transakcje na podstawie unieważnionej decyzji, zgodnie z przepisami tego artykułu, zasądzenie od SRB na podstawie art. 87 ust. 3 rozporządzenia zapłaty na rzecz skarżącej odszkodowania za stratę poniesioną z powodu stwierdzenia nieważności decyzji, o której mowa w poprzednim punkcie.

W tym celu poniesiona przez skarżącą szkoda jest określona na bieżącą wartość w dniu zapłaty kwoty 50 000 EUR odpowiadającej wartości nominalnej obligacji z datą wykupu w dniu 22 października 2020 r. wyemitowanej przez BPE Financiaciones S.A. o numerze ISIN XS0550098569, będącą w posiadaniu skarżącej w dniu wydania decyzji, powiększonej o odsetki obliczone według stałej rocznej stopy oprocentowania w wysokości 6,873 %, którą przyniosłaby wspomniana obligacja od dnia 7 czerwca 2017 r. (data wydania decyzji) do dnia 22 października 2020 r. (data wykupu tej obligacji);

—

tytułem ewentualnym względem żądań wskazanych w poprzednich punktach i na podstawie motywu 3.5 niniejszej skargi, zasądzenie od SRB zapłaty odszkodowania na rzecz skarżącej odpowiadającego kwocie, jaką skarżąca otrzymałaby jako posiadacz obligacji o numerze ISIN XS0550098569 wyemitowanej przez BPE Financiaciones S.A., gdyby spółka ta została zlikwidowana w dniu wydania decyzji z powodu standardowego postępowania upadłościowego, uwzględniając, że skarżąca nie otrzymała żadnego rekompensaty lub wynagrodzenia ani w następstwie zamiany na akcje nowej emisji Banco Popular Español S.A. wspomnianej obligacji, której była posiadaczem, ani na podstawie przeniesienia tych akcji na rzecz Banco Santander S.A.;

—

w przypadku gdyby BPE Financiaciones S.A. nie spełniał (jak twierdzi skarżąca) określonych w hiszpańskich przepisach przesłanek wszczęcia w odniesieniu do wspomnianej spółki standardowego postępowania upadłościowego zakończonego jej likwidacją w dniu wydania decyzji, kwota odszkodowania, którą powinna otrzymać skarżąca, jest ustalona na 50 000 EUR i odpowiada wartości nominalnej wspomnianej obligacji wyemitowanej przez wspomnianą spółkę, której to obligacji spółka ta była posiadaczem;

—

w przypadku gdyby były spełnione określone w hiszpańskich przepisach przesłanki wszczęcia standardowego postępowania upadłościowego zakończonego likwidacją BPE Financiaciones S.A w dniu wydania decyzji, żądana kwota odszkodowania będzie odpowiadała kwocie wynikającej z wyceny, którą należy przeprowadzić zgodnie z art. 20 ust. 16–18 rozporządzenia;

—

tytułem ewentualnym względem żądań wskazanych w poprzednich punktach i na podstawie motywu 3.6 niniejszej skargi, zasądzenie od SRB zapłaty tytułem odszkodowania na rzecz skarżącej proporcjonalnej kwoty, która byłaby jej należna w przypadku gdyby zostały zamienione na akcje Banco Popular Español S.A. wszystkie wyemitowane przez Banco Popular Español S.A. Istniejące w dniu wydania decyzji obligacje podporządkowane, które nie zostały zamienione na akcje tej instytucji zgodnie z art. 6 ust. 1 lit. d) decyzji.

Zarzuty i główne argumenty

23.10.2017

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 357/25

Skarga wniesiona w dniu 22 sierpnia 2017 r. – UG/Komisja

(Sprawa T-571/17)

(2017/C 357/33)

Język postępowania: francuski

Strony

Strona skarżąca: UG (przedstawiciele: adwokaci M. Richard i P. Junqueira de Oliveira)

Strona pozwana: Komisja Europejska

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—	stwierdzenie nieważności decyzji Komisji Europejskiej z dnia 18 maja 2017 r. (No R/40/17) i wszystkich decyzji utrzymujących ją w mocy;

—	nakazanie przywrócenia skarżącej do pracy;

—	zasądzenie od Komisji Europejskiej wypłaty zaległego wynagrodzenia i odszkodowania w kwocie 40 000 EUR;

—	stwierdzenie nieważności bezprawnie zastosowanych potrąceń z wynagrodzenia;

—	zwrot kwoty 6 818,81 EUR tytułem bezprawnie zastosowanych potrąceń z wynagrodzenia;

—	obciążenie Komisji Europejskiej całością kosztów postępowania i honorariów adwokackich szacowanych wstępnie na 10 000 EUR.

Zarzuty i główne argumenty

Na poparcie skargi strona skarżąca podnosi pięć zarzutów.

1.	Zarzut pierwszy dotyczący naruszenia prawa do bycia wysłuchanym, ponieważ Komisja przeprowadziła jedynie pozorne postępowanie poprzedzające zwolnienie.

2.	Zarzut drugi dotyczący błędów materialnych obarczających zaskarżoną decyzję, w zakresie w jakim podstawy jej uzasadnienia są niedokładne, nierzeczywiste i niepoważne.

3.	Zarzut trzeci dotyczący nadużycia władzy, ze względu na to, że Komisja zwolniła skarżącą z racji jej funkcji związkowych oraz tego, że wzięła urlop rodzicielski.

Zarzut czwarty dotyczący naruszenia art. 42 regulaminu pracowniczego urzędników, klauzuli 5.4 zmienionego porozumienia ramowego dotyczącego urlopu rodzicielskiego zawartego w dyrektywie Rady 2010/18/UE z dnia 8 marca 2010 r. w sprawie wdrożenia zmienionego porozumienia ramowego dotyczącego urlopu rodzicielskiego zawartego przez BUSINESSEUROPE, UEAPME, CEEP i ETUC oraz uchylającej dyrektywę 96/34/WE (Dz.U. 2010, L 68, s. 13), art. 7 dyrektywy 2002/14/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 11 marca 2002 r. ustanawiającej ogólne ramowe warunki informowania i przeprowadzania konsultacji z pracownikami we Wspólnocie Europejskiej – Wspólna deklaracja Parlamentu Europejskiego, Rady i Komisji w sprawie reprezentacji pracowników (Dz.U. 2002, L 80, s. 29) oraz załącznika IX regulaminu pracowniczego, ze względu na nieprzestrzeganie postępowania dyscyplinarnego.

5.	Zarzut piąty dotyczący niewspółmiernego charakteru sankcji.

23.10.2017

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 357/26

Skarga wniesiona w dniu 24 sierpnia 2017 r. – Mas Que Vinos Global/EUIPO – JESA (EL SEÑORITO)

(Sprawa T-576/17)

(2017/C 357/34)

Język skargi: hiszpański

Strony

Strona skarżąca: Mas Que Vinos Global, SL (Dobarrios, Hiszpania) (przedstawiciele: adwokat M. Sanmartín Sanmartín)

Strona pozwana: Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (EUIPO)

Druga strona w postępowaniu przed izbą odwoławczą: Jose Estevez, SA (JESA) (Jerez de la Frontera, Hiszpania)

Dane dotyczące postępowania przed EUIPO

Zgłaszający: Strona skarżąca

Sporny znak towarowy: Słowny unijny znak towarowy „EL SEÑORITO” – zgłoszenie nr 13 502 166

Postępowanie przed EUIPO: Postępowanie w sprawie sprzeciwu

Zaskarżona decyzja: Decyzja Czwartej Izby Odwoławczej EUIPO z dnia 9 czerwca 2017 r. w sprawie R 1775/2016-4

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—	stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji;

—	obciążenie EUIPO jego własnymi kosztami postępowania oraz kosztami strony skarżącej.

Podniesione zarzuty

—	Naruszenie art. 42, 60, 63, 75 i 76 rozporządzenia nr 207/2009 oraz art. 8 ust. 1 lit. b) tego samego rozporządzenia.

23.10.2017

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 357/26

Skarga wniesiona w dniu 4 września 2017 r. – Demp/EUIPO (Przedstawienie kombinacji kolorów szarego i żółtego)

(Sprawa T-595/17)

(2017/C 357/35)

Język postępowania: niemiecki

Strony

Strona skarżąca: Demp BV (Vianen, Niderlandy) (przedstawiciel: adwokat C. Gehweiler)

Strona pozwana: Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (EUIPO)

Dane dotyczące postępowania przed EUIPO

Sporny znak towarowy: Kolorowy znak towarowy (przedstawienie kombinacji kolorów szarego i żółtego) – zgłoszenie nr 15 439 987

Zaskarżona decyzja: Decyzja Piątej Izby Odwoławczej EUIPO z dnia 10 czerwca 2017 r. w sprawie R 1624/2016-5

Żądanie

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—	stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji;

—	obciążenie EUIPO kosztami postępowania.

Podniesione zarzuty

—	Naruszenie art. 7 ust. 1 lit. b) i art. 4 rozporządzenia nr 207/2009.

23.10.2017

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 357/27

Skarga wniesiona w dniu 5 września 2017 r. – Włochy/Komisja

(Sprawa T-598/17)

(2017/C 357/36)

Język postępowania: włoski

Strony

Strona skarżąca: Republika Włoska (przedstawiciele: G. Palmieri, pełnomocnik, i P. Pucciariello, avvocato dello Stato)

Strona pozwana: Komisja Europejska

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—

stwierdzenie nieważności, w części będącej przedmiotem niniejszej skargi, decyzji wykonawczej Komisji Europejskiej 2017/1144 z dnia 26 czerwca 2017 r. (notyfikowanej tego samego dnia) wyłączającej z finansowania Unii Europejskiej niektóre wydatki poniesione przez państwa członkowskie z tytułu Europejskiego Funduszu Rolniczego Gwarancji [(EFRG)] oraz Europejskiego Funduszu Rolnego na rzecz Rozwoju Obszarów Wiejskich (EFRROW);

—	obciążenie Komisji kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Na poparcie skargi strona skarżąca podnosi jako jeden jedyny zarzut naruszenie art. 7 ust. 4 rozporządzenia Rady (WE) nr 1258/1999 z dnia 17 maja 1999 r. w sprawie finansowania wspólnej polityki rolnej (1) oraz art. 31 rozporządzenia Rady (WE) nr 1290/2005 z dnia 21 czerwca 2005 r. w sprawie finansowania wspólnej polityki rolnej (2).

W ramach tego zarzutu strona skarżąca kwestionuje zastosowanie korekt finansowych dokonanych w zaskarżonej decyzji ze względu na nielogiczności w ustaleniach dowodowych.

Ponadto strona skarżącą kwestionuje wysokość tych korekt, jako że ich konkretne ustalenie wydaje się nieproporcjonalne i oczywiście nielogiczne, gdyż jest znacznie wyższe od potencjalnej szkody wynikającej z zachowania zarzucanego organom włoskim.

(1) Dz.U. 1999 L 160, s. 103.

(2) Dz.U. 2005 L 209, s. 1

23.10.2017

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 357/27

Skarga wniesiona w dniu 4 września 2017 r. – Hiszpania/Komisja

(Sprawa T-602/17)

(2017/C 357/37)

Język postępowania: hiszpański

Strony

Strona skarżąca: Królestwo Hiszpanii (przedstawiciele: M. Sampol Pucurull i A. Gavela Llopis, pełnomocnicy)

Strona pozwana: Komisja Europejska

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o stwierdzenie nieważności decyzji wykonawczej Komisji C (2017) 4136 final z dnia 26 czerwca 2017 r. wyłączającej z finansowania Unii Europejskiej niektóre wydatki poniesione przez państwa członkowskie z tytułu Europejskiego Funduszu Rolniczego Gwarancji (EFRG), sektor owoców i warzyw, fundusze operacyjne, w zakresie dotyczącym Królestwa Hiszpanii.

Zarzuty i główne argumenty

Na poparcie swej skargi strona skarżąca podnosi cztery zarzuty.

Zarzut pierwszy dotyczący naruszenia art. 26 ust. 2 rozporządzenia wykonawczego Komisji (UE) nr 543/2011 z dnia 7 czerwca 2011 r. ustanawiającego szczegółowe zasady stosowania rozporządzenia Rady (WE) nr 1234/2007 w odniesieniu do sektora owoców i warzyw oraz sektora przetworzonych owoców i warzyw (1).

—	Skarżąca twierdzi w tym względzie, że Komisja dopuściła się oczywistego błędu w ocenie braku kontroli kryterium uznania działalności głównej organizacji producentów ze względu na to, iż kontrola ta jest zapewniana poprzez odpowiednią weryfikację wartości sprzedanej produkcji.

—	Twierdzi ona również, że Komisja naruszyła zasadę [ochrony] uzasadnionych oczekiwań ze względu na brak spójności wniosku Komisji z czynnościami przeprowadzonymi wcześniej w ramach dochodzenia FV/2010/004.

Zarzut drugi dotyczący naruszenia art. 104 ust. 2 lit. d) rozporządzenia (UE) nr 543/2011 i zasady [ochrony] uzasadnionych oczekiwań.

—

Skarżąca twierdzi w tym względzie, że Komisja dopuściła się oczywistego błędu w przewidzianej w tym przepisie ocenie słabych stron kontroli kryterium spójności i jakości technicznej inwestycji w związku z wnioskami o wprowadzenie zmian do programów operacyjnych. Wyjaśnia ona w tym względzie, że przepis ten nie przewiduje analizy dotyczącej strategii handlowej organizacji producentów.

—	Twierdzi ona również, że Komisja dopuściła się naruszenia zasady [ochrony] uzasadnionych oczekiwań ze względu na brak spójności włączenia z czynnościami przeprowadzonymi w ramach dochodzenia FV/2010/004.

Zarzut trzeci dotyczący naruszenia art. 59 lit. c) iv), art. 60 ust. 2, 5 i art. 65 rozporządzenia (UE) nr 543/2011 oraz zasady [ochrony] uzasadnionych oczekiwań.

—	Skarżąca twierdzi w tym względzie, że Komisja dopuściła się oczywistego błędu w ocenie słabych stron kontroli kwalifikowalności programu operacyjnego, zaś w ww. rozporządzeniu nie ustanowiono zakazu przenoszenia wydatków poniesionych na inwestycje na inny rok tego samego programu operacyjnego.

—

Również jej zdaniem Komisja dopuściła się naruszenia zasady [ochrony] uzasadnionych oczekiwań ze względu na brak spójności wyciągniętego przez nią wniosku z odpowiedzią udzieloną przez Dyrektora Generalnego Dyrekcji Generalnej ds. Rolnictwa Komisji Europejskiej z dnia 19 listopada 2013 r. w ramach przeprowadzonych z władzami hiszpańskimi konsultacji w przedmiocie zastosowania art. 65 ww. rozporządzenia.

Zarzut czwarty dotyczący naruszenia art. 52 ust. 2 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1306/2013 z dnia 17 grudnia 2013 r. w sprawie finansowania wspólnej polityki rolnej, zarządzania nią i monitorowania jej oraz uchylającego rozporządzenia Rady (EWG) nr 352/78, (WE) nr 165/94, (WE) nr 2799/98, (WE) nr 814/2000, (WE) nr 1290/2005 i (WE) nr 485/2008 (2), oraz zawartych w dokumencie VI/5530/97 wytycznych dotyczących obliczania skutków finansowych.

—

Skarżąca twierdzi, że idąca tak daleko korekta nie znajduje sobie podobnej w dotychczasowej praktyce, ponieważ nie stwierdzono dotąd słabych punktów przeprowadzanych kontroli. Tytułem ewentualnym podnosi ona, że korekta ta jest nieproporcjonalna i że nie należało dokonywać żadnej korekty czy też, co najwyżej, dokonać korekty w wysokości 2 %, biorąc pod uwagę szczególne okoliczności i podejście przyjęte przez Komisję w niniejszej sprawie.

(1) Dz.U. 2011 L 157, s.1.

(2) Dz.U. 2013 L 347, s. 549.

23.10.2017

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 357/29

Skarga wniesiona w dniu 5 września 2017 r. — Republika Litewska / Komisja Europejska

(Sprawa T-603/17)

(2017/C 357/38)

Język postępowania: litewski

Strony

Strona skarżąca: Republika Litewska (przedstawiciele: D. Kriaučiūnas, R. Krasuckaitė, R. Dzikovič i M. Palionis)

Strona pozwana: Komisja Europejska

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—

stwierdzenie nieważności decyzji wykonawczej Komisji (UE) 2017/1144 z dnia 26 czerwca 2017 r. wyłączającej z finansowania Unii Europejskiej niektóre wydatki poniesione przez państwa członkowskie z tytułu Europejskiego Funduszu Rolniczego Gwarancji (EFRG) oraz Europejskiego Funduszu Rolnego na rzecz Rozwoju Obszarów Wiejskich (EFRROW) (1) w zakresie, w jakim przewidziano w niej odnoszącą się do Litwy korektę finansową na kwotę 4 207 894,93 EUR;

—	obciążenie Komisji Europejskiej kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Na poparcie skargi strona skarżąca podnosi trzy zarzuty.

Stosując ze względu na niedociągnięcia w kluczowych mechanizmach kontroli wynoszącą 5 % zryczałtowaną finansową korektę w wysokości 4 207 894,93 EUR Komisja Europejska (zwana dalej „Komisją”) dopuściła się naruszenia art. 52 ust. 2 rozporządzenia (UE) nr 1306/2013 (2) ze względu na to, że wydając rozstrzygnięcie w przedmiocie zakresu niezgodności, charakteru naruszeń i wyrządzonej Unii Europejskiej szkody finansowej:

instytucja ta zajęła błędnie stanowisko, że jakość kontroli na miejscu przeprowadzonych na Litwie była nieodpowiednia i należy to uznać za niedociągnięcie w kluczowych mechanizmach kontroli, a to dlatego, iż:

1.1.

błędnie zinterpretowała ona i zastosowała art. 26 ust. 1 a) rozporządzenia (UE) nr 65/2011 (3), i przyjęła bezzasadnie na podstawie tej interpretacji za wykazane, że podczas przeprowadzanej na miejscu kontroli litewskie władze nie sprawdziły tego, czy złożone przez beneficjentów wsparcia wnioski o płatność były poparte dokumentami księgowymi oraz inną odpowiednią dokumentacją;

1.2.

błędnie zinterpretowała ona i zastosowała art. 26 ust. 1 a) rozporządzenia (UE) nr 65/2011 i przyjęła bezzasadnie na podstawie tej interpretacji za wykazane, że podczas przeprowadzanej na miejscu kontroli litewskie władze nie sprawdziły tego, czy operacje będące przedmiotem finansowania publicznego zostały przeprowadzone w szczególności zgodnie z przepisami dotyczącymi zamówień publicznych;

1.3.	błędnie zinterpretowała ona art. 25 ust. 4 rozporządzenia (UE) nr 65/2011 i w oparciu o tę interpretację uznała, że inspektorzy przeprowadzający kontrolę na miejscu nie spełniali wymogu niezależności od pracowników zaangażowanych w przeprowadzanie kontroli administracyjnych tej samej operacji;

zajęła błędnie stanowisko, że jakość kontroli wydatków dokonanych na Litwie była nieodpowiednia i należy to uznać za niedociągnięcie w kluczowych mechanizmach kontroli, a to dlatego, iż:

2.1.	błędnie zinterpretowała ona art. 24 ust. 2 lit. d) rozporządzenia (UE) nr 65/2011 2011 i przyjęła bezzasadnie na podstawie tej interpretacji za wykazane, że nie zweryfikowano odpowiednio racjonalności zaproponowanych kosztów;

2.2.	w każdym razie w nieuzasadniony sposób zastosowała ona wynoszącą 5 % korektę finansową, a to dlatego, że ustalona skala potencjalnej niezgodności z systemem służącym kontroli ważności dokonanych wydatków jest znacznie mniejsza;

nie wzięła ona pod uwagę, na szkodę Unii Europejskiej, wydatków związanych z pracą wolontariuszy i błędnie zajęła stanowisko, iż nieodpowiednio sprawdzono to, czy wydatki poniesione na czynności związane z nieruchomościami spełniają ustanowione wymogi i, co za tym idzie, popełniła błąd przy ustaleniu tego, czy miały miejsce niedociągnięcia w kluczowych mechanizmach kontroli, a to dlatego, iż:

3.1.

błędnie nie uwzględniła ona dostarczonych przez litewskie instytucje danych odnoszących się do nakazanej przez Agencję i dokonanej przez niezależnych ekspertów weryfikacji, w trakcie której ustalono, że mogło w rzeczywistości dojść do wyrządzenia szkody w funduszach UE i jaka była jej wielkość tej szkody, a także, że ta szkoda była związana z niedociągnięciami w systemie kontroli wkładów rzeczowych (pracy świadczonej nieodpłatnie przez wolontariuszy), i w nieuzasadniony sposób zastosowała wynoszącą 5 % zryczałtowaną korektę finansową;

3.2.	nieprawidłowo uznała, że przy administracyjnej kontroli wniosków o wsparcie i weryfikacji wydatków poniesionych w ramach projektów – wkłady rzeczowe (nieruchomości) nie przestrzegano art. 24 ust. 2 lit. c) i d) rozporządzenia (UE) nr 65/2011.

(1) Dz.U. 2017 L 165, s. 37.

(2) Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1306/2013 z dnia 17 grudnia 2013 r. w sprawie finansowania wspólnej polityki rolnej, zarządzania nią i monitorowania jej oraz uchylające rozporządzenia Rady (EWG) nr 352/78, (WE) nr 165/94, (WE) nr 2799/98, (WE) nr 814/2000, (WE) nr 1290/2005 i (WE) nr 485/2008 (Dz.U. 2013 L 347, s. 549).

(3) Rozporządzenie Komisji (UE) nr 65/2011 z dnia 27 stycznia 2011 r. ustanawiające szczegółowe zasady wykonania rozporządzenia Rady (WE) nr 1698/2005 w odniesieniu do wprowadzenia procedur kontroli oraz do zasady wzajemnej zgodności w zakresie środków wsparcia rozwoju obszarów wiejskich (Dz.U. 2011 L 25, s. 8).

23.10.2017

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 357/30

Skarga wniesiona w dniu 6 września 2017 r. – ICL-IP Terneuzen i ICL Europe Coöperatief/Komisja

(Sprawa T-610/17)

(2017/C 357/39)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: ICL-IP Terneuzen, BV (Terneuzen, Niderlandy) i ICL Europe Coöperatief UA (Amsterdam, Niderlandy) (przedstawiciele: adwokaci R. Cana i E. Mullier)

Strona pozwana: Komisja Europejska

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—	uznanie skargi za dopuszczalną i zasadną;

—

stwierdzenie nieważności rozporządzenia Komisji (UE) 2017/999 z dnia 13 czerwca 2017 r. zmieniającego załącznik XIV do rozporządzenia (WE) nr 1907/2006 Parlamentu Europejskiego i Rady w sprawie rejestracji, oceny, udzielania zezwoleń i stosowanych ograniczeń w zakresie chemikaliów (REACH) (Dz.U. 2017, L 150, s. 7) w zakresie, w jakim Komisja włączyła bromek n-propylu do załącznika XIV do rozporządzenia REACH;

—	obciążenie strony pozwanej kosztami niniejszego postępowania; oraz

—	zastosowanie wszelkich innych środków, jakich wymagają względy słuszności.

Zarzuty i główne argumenty

Na poparcie skargi strona skarżąca podnosi sześć zarzutów.

Zarzut pierwszy, dotyczący popełnienia przez Komisję Europejską oczywistego błędu w ocenie ze względu na nieuwzględnienie wszystkich istotnych okoliczności faktycznych i naruszenia zasady dobrej administracji.

—

Skarżący podnoszą, że Komisja Europejska popełniła oczywisty błąd w ocenie nie analizując w sposób dokładny i bezstronny przedłożonych jej przez skarżących istotnych informacji wskazujących, iż omawiana substancja nie spełniała kryteriów uznania za substancje priorytetowe i włączenia do załącznika XIV do rozporządzenia REACH. Skarżący twierdzą, że, gdyby Komisja Europejska wzięła te informacje pod uwagę, wynik otrzymany przez omawianą substancję byłby niższy od wyniku innych substancji, które nie zostały uznane za substancje priorytetowe w tej samej rundzie ustalania pierwszeństwa i substancja ta nie zostałyby włączona zaskarżonym rozporządzeniem do załącznika XIV do rozporządzenia REACH.

Zarzut drugi, oparty na tym, że zaskarżone rozporządzenie narusza art. 55 rozporządzenia REACH i jest sprzeczne z celem rozporządzenia REACH służącym zapewnieniu konkurencyjności, a także ingeruje w prawo do prowadzenia wymiany handlowej.

—

Skarżący podnoszą, że zaskarżone rozporządzenie jest sprzeczne z celem rozporządzenia REACH służącym zapewnieniu konkurencyjności, a w szczególności z celem tytułu VII tego rozporządzenia, zatytułowanego „Procedura zezwoleń”, co tym samym ma wpływ na sytuację konkurencyjną skarżących, a także stoi na przeszkodzie prawu skarżących do prowadzenia wymiany handlowej ze względu na uznanie tej substancji za priorytetową mimo informacji wskazujących, że substancja ta nie spełniała kryteriów uznania za substancje priorytetowe i włączenia do załącznika XIV.

Zarzut trzeci, oparty na naruszeniu przez Komisję Europejską prawa skarżących do obrony i na uchybieniu ciążącemu na niej obowiązkowi uzasadnienia

—

Skarżący podnoszą, że Komisja Europejska naruszyła ich prawo do obrony i uchybiła ciążącemu na niej obowiązkowi uzasadnienia, nie wyjaśniając przyczyn „zgrupowania” tej substancji z trichloroetylenem, pomimo iż Europejska Agencja Chemikaliów wyraźnie uznała (w „Wytycznych dotyczących ustalania pierwszeństwa”), że, w wypadku gdy uwzględniane są czynniki takie jak „grupowanie”, które nie zaliczają się do formalnych kryteriów art. 58 ust. 3, powody ustalania substancji priorytetowych powinny być jasno określone i zgodne z rolą i celem etapu zalecenia w procedurze wydawania zezwoleń.

Zarzut czwarty, oparty na naruszeniu przez Komisję w zaskarżonym rozporządzeniu uzasadnionych oczekiwań skarżących.

—

Skarżący podnoszą, że przyjęcie zaskarżonego rozporządzenia narusza ich uzasadnione oczekiwania w zakresie, w jakim nie jest ono zgodne z wytycznymi dotyczącymi ustalania pierwszeństwa. Skarżący twierdzą w szczególności, że ustalanie substancji priorytetowych i włączenie bromku n-propylu do załącznika XIV naruszyło ich uzasadnione oczekiwania, iż zostaną zastosowane kryterium ilości i względy grupowania, jakie określono w wytycznych dotyczących ustalania pierwszeństwa i wytycznych dotyczących ogólnego podejścia.

Zarzut piąty, oparty na naruszeniu przez Komisję w zaskarżonym rozporządzeniu zasady proporcjonalności.

—

Skarżący podnoszą, że Komisja Europejska powinna była uznać za właściwe zawieszenie włączenie bromku n-propylu do załącznika XIV do zaskarżonego rozporządzenia, i że byłby to mniej uciążliwy środek, ponieważ skarżący nie musieliby ponosić natychmiast konsekwencji włączenia omawianej substancji do załącznika XIV, lecz jedynie wtedy, gdy bromek n-propylu zostałby właściwie włączony do załącznika XIV w świetle rzeczywistego względnego pierwszeństwa.

Zarzut szósty, oparty na naruszeniu przez Komisję w zaskarżonym rozporządzeniu zasady równego traktowania i niedyskryminacji

—

Skarżący podnoszą, że Komisja naruszyła w zaskarżonym rozporządzeniu zasadę równego traktowania i niedyskryminacji, traktując omawianą substancję odmiennie od pozostałych substancji, w tym w szczególności żółcienia antymonu i ołowiu, i włączając ją do załącznika XIV rozporządzenia REACH. Zdaniem skarżących obydwie substancje znajdowały się w podobnej sytuacji: obydwie były uznane za zaliczające się do tej samej rundy ustalania pierwszeństwa, obydwie otrzymały (lub powinny były otrzymać) całkowity wynik pierwszeństwa wynoszący 17 i w obydwu wypadkach ich ocena pierwszeństwa wymagała rozważenia grupowania. Niemniej jednak, jak wskazują skarżący, substancje te zostały potraktowane przez ECHA i Komisję Europejską odmiennie, gdyż zalecono zawarcie omawianej substancji w załączniku XIV, a następnie włączono ją do tego załącznika, podczas gdy nie zalecono zawarcia w załączniku XIV żółcienia antymonu i ołowiu, wobec czego nie włączono go do tego załącznika.

		ISSN 1977-1002
Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej		C 357

Wydanie polskie	Informacje i zawiadomienia	Rocznik 60 23 października 2017

Powiadomienie nr	Spis treśći	Strona
	IV Informacje
	INFORMACJE INSTYTUCJI, ORGANÓW I JEDNOSTEK ORGANIZACYJNYCH UNII EUROPEJSKIEJ
	Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej
2017/C 357/01	Ostatnie publikacje Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej	1

	V Ogłoszenia
	POSTĘPOWANIA SĄDOWE
	Trybunał Sprawiedliwości
2017/C 357/02	Sprawa C-139/17 P: Odwołanie od wyroku Sądu (druga izba) wydanego w dniu 17 stycznia 2017 r. w sprawie T-225/15 QuaMa Quality Management GmbH/Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej, wniesione w dniu 20 marca 2017 r. przez QuaMa Quality Management GmbH	2
2017/C 357/03	Sprawa C-421/17: Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Naczelny Sąd Administracyjny (Polska) w dniu 13 lipca 2017 r. – Szef Krajowej Administracji Skarbowej przeciwko Polfarmex Spółka Akcyjna w Kutnie	3
2017/C 357/04	Sprawa C-422/17: Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Naczelny Sąd Administracyjny (Polska) w dniu 13 lipca 2017 r. – Szef Krajowej Administracji Skarbowej przeciwko Skarpa Travel sp. z o.o. w Krakowie	3
2017/C 357/05	Sprawa C-477/17: Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Centrale Raad van Beroep (Niderlandy) w dniu 8 sierpnia 2017 r. – Raad van bestuur van Sociale verzekeringsbank/D. Balandin i in.	4
2017/C 357/06	Sprawa C-482/17: Skarga wniesiona w dniu 9 sierpnia 2017 r. – Republika Czeska/Parlament Europejski, Rada Unii Europejskiej	4
2017/C 357/07	Sprawa C-490/17: Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Sąd Okręgowy w Warszawie (Polska) w dniu 11 sierpnia 2017 r. – Passenger Rights sp. z o.o. przeciwko Deutsche Lufthansa AG	5
2017/C 357/08	Sprawa C-506/17: Skarga wniesiona w dniu 18 sierpnia 2017 r. – Komisja Europejska/Republika Słowenii	6
	Sąd
2017/C 357/09	Sprawa T-411/10 RENV: Wyrok Sądu z dnia 12 września 2017 r. – Laufen Austria/Komisja (Konkurencja — Porozumienia, decyzje i uzgodnione praktyki — Belgijski, niemiecki, francuski, włoski, niderlandzki i austriacki rynek instalacji sanitarnych do łazienek — Decyzja stwierdzająca naruszenie art. 101 TFUE i art. 53 porozumienia EOG — Grzywny — Solidarne nałożenie grzywny na spółkę dominującą i spółkę zależną — Pułap 10 % obrotu — Obliczenie pułapu w odniesieniu do samego tylko obrotu spółki zależnej w odniesieniu do okresu naruszenia poprzedzającego nabycie tej spółki przez spółkę dominującą)	8
2017/C 357/10	Sprawa T-671/14: Wyrok Sądu z dnia 12 września 2017 r. – Bayerische Motoren Werke/Komisja [Pomoc państwa — Regionalna pomoc inwestycyjna — Pomoc Niemiec dla BMW na duży projekt inwestycyjny w Lipsku dotyczący produkcji dwóch modeli samochodów elektrycznych (i3 i i8) — Decyzja uznająca pomoc za częściowo zgodną, a częściowo za niezgodną z rynkiem wewnętrznym — Artykuł 107 ust. 3 lit. c) TFUE — Artykuł 108 ust. 2 i 3 TFUE — Zachęcający skutek pomocy — Konieczność pomocy]	8
2017/C 357/11	Sprawa T-374/15: Wyrok Sądu z dnia 7 września 2017 r. – VM/EUIPO – DAT Vermögensmanagement (Vermögensmanufaktur) [Znak towarowy Unii Europejskiej — Postępowanie w sprawie unieważnienia prawa do znaku — Słowny unijny znak towarowy Vermögensmanufaktur — Bezwzględne podstawy odmowy rejestracji — Charakter opisowy — Brak charakteru odróżniającego — Artykuł 7 ust. 1 lit. b) i c) rozporządzenia (WE) nr 207/2009 — Artykuł 52 ust. 1 lit. a) rozporządzenia nr 207/2009]	9
2017/C 357/12	Sprawa T-451/15: Wyrok Sądu z dnia 7 września 2017 r. – AlzChem/Komisja [Dostęp do dokumentów — Rozporządzenie (WE) nr 1049/2001 — Dokumenty dotyczące postępowania w sprawie kontroli pomocy państwa — Odmowa dostępu — Wyjątek dotyczący ochrony celów kontroli, dochodzenia i audytu — Obowiązek przeprowadzenia konkretnego i indywidualnego badania — Nadrzędny interes publiczny]	10
2017/C 357/13	Sprawa T-572/15: Wyrok Sądu z dnia 8 września 2017 r. – Aldi/EUIPO – Rouard (GOURMET) [Znak towarowy Unii Europejskiej — Postępowanie w sprawie sprzeciwu — Zgłoszenie graficznego unijnego znaku towarowego GOURMET — Wcześniejszy graficzny unijny znak towarowy ORIGINE GOURMET — Względna podstawa odmowy rejestracji — Prawdopodobieństwo wprowadzenia w błąd — Artykuł 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia (WE) nr 207/2009 — Zawieszenie postępowania administracyjnego — Zasada 20 ust. 7 lit. c) rozporządzenia (WE) nr 2868/95]	10
2017/C 357/14	Sprawa T-578/16: Wyrok Sądu z dnia 8 września 2017 r. – Gillet/Komisja (Służba publiczna — Personel kontraktowy — Były pracownik najemny prawa belgijskiego — Dodatek wyrównawczy przysługujący na podstawie art. 6 et 7 decyzji C(2005) 1287 — Ponowne przeliczenie kwoty dodatku wyrównawczego przez administrację w ramach aktualizacji procedur zarządzania — Akt niekorzystny — Akt wyłącznie potwierdzający — Obowiązek uzasadnienia — Zwrot nienależnych kwot)	11
2017/C 357/15	Sprawa T-678/16 P: Wyrok Sądu z dnia 12 września 2017 r. – Siragusa/Rada (Odwołanie — Służba publiczna — Urzędnicy — Zakończenie służby — Wniosek o przejście na emeryturę — Zmiana przepisów regulaminu pracowniczego po złożeniu wniosku — Cofnięcie wcześniejszej decyzji — Kwalifikacja prawna zaskarżonej decyzji)	12
2017/C 357/16	Sprawa T-835/16: Postanowienie Sądu z dnia 8 września 2017 r. – Louvers Belgium/Komisja (Skarga o stwierdzenie nieważności i o odszkodowanie — Zamówienia publiczne na dostawy i usługi — Procedura przetargowa — Dostawa firanek, obić ściennych i zasłon wewnętrznych oraz powiązane usługi zakładania, czyszczenia i konserwacji — Odrzucenie oferty jednego z oferentów — Umorzenie postępowania przetargowego — Umorzenie postępowania — Skarga prawnie oczywiście bezzasadna)	12
2017/C 357/17	Sprawa T-451/17 R: Postanowienie Prezesa Sądu z dnia 29 sierpnia 2017 r. – Verband der Deutschen Biokraftstoffindustrie/Komisja [Postępowanie w przedmiocie środka tymczasowego — Obliczanie poziomu emisji gazów cieplarnianych — Biodiesel — Komunikat Komisji Europejskiej BK/abd/ener.c.1(2017)2122195 — Wniosek o zawieszenie wykonania — Brak pilnego charakteru]	13
2017/C 357/18	Sprawa T-181/17: Skarga wniesiona w dniu 18 sierpnia 2017 r. – PC/EASO	13
2017/C 357/19	Sprawa T-446/17: Skarga wniesiona w dniu 15 lipca 2017 r. – TK/Parlament	15
2017/C 357/20	Sprawa T-450/17: Skarga wniesiona w dniu 18 lipca 2017 r. – Eurosupport – Fineurop support/EIGE	16
2017/C 357/21	Sprawa T-474/17: Skarga wniesiona w dniu 1 sierpnia 2017 r. – Portugalia/Komisja	16
2017/C 357/22	Sprawa T-476/17: Skarga wniesiona w dniu 27 lipca 2017 r. – Arysta LifeScience Netherlands/Komisja	17
2017/C 357/23	Sprawa T-480/17: Skarga wniesiona w dniu 3 sierpnia 2017 r. – Grecja/Komisja	18
2017/C 357/24	Sprawa T-487/17: Skarga wniesiona w dniu 3 sierpnia 2017 r. – UE/Komisja	19
2017/C 357/25	Sprawa T-511/17: Skarga wniesiona w dniu 7 sierpnia 2017 r. – Corra González i in./SRB	19
2017/C 357/26	Sprawa T-516/17: Skarga wniesiona w dniu 4 sierpnia 2017 r. – Imasa, Ingeniería y Proyectos/Komisja i SRB	20
2017/C 357/27	Sprawa T-517/17: Skarga wniesiona w dniu 4 sierpnia 2017 r. – Grúas Roxu/Komisja i SRB	21
2017/C 357/28	Sprawa T-524/17: Skarga wniesiona w dniu 7 sierpnia 2017 r. – Folch Torrela i in./SRB	21
2017/C 357/29	Sprawa T-525/17: Skarga wniesiona w dniu 7 sierpnia 2017 r. – Taberna Ángel Sierra i in./SRB	22
2017/C 357/30	Sprawa T-532/17: Skarga wniesiona w dniu 11 sierpnia 2017 r. – Coral Venture/SRB	22
2017/C 357/31	Sprawa T-550/17: Skarga wniesiona w dniu 12 sierpnia 2017 r. – Troszczynski/Parlament	23
2017/C 357/32	Sprawa T-557/17: Skarga wniesiona w dniu 17 sierpnia 2017 r. – Liaño Reig/SRB	24
2017/C 357/33	Sprawa T-571/17: Skarga wniesiona w dniu 22 sierpnia 2017 r. – UG/Komisja	25
2017/C 357/34	Sprawa T-576/17: Skarga wniesiona w dniu 24 sierpnia 2017 r. – Mas Que Vinos Global/EUIPO – JESA (EL SEÑORITO)	26
2017/C 357/35	Sprawa T-595/17: Skarga wniesiona w dniu 4 września 2017 r. – Demp/EUIPO (Przedstawienie kombinacji kolorów szarego i żółtego)	26
2017/C 357/36	Sprawa T-598/17: Skarga wniesiona w dniu 5 września 2017 r. – Włochy/Komisja	27
2017/C 357/37	Sprawa T-602/17: Skarga wniesiona w dniu 4 września 2017 r. – Hiszpania/Komisja	27
2017/C 357/38	Sprawa T-603/17: Skarga wniesiona w dniu 5 września 2017 r. — Republika Litewska / Komisja Europejska	29
2017/C 357/39	Sprawa T-610/17: Skarga wniesiona w dniu 6 września 2017 r. – ICL-IP Terneuzen i ICL Europe Coöperatief/Komisja	30
2017/C 357/40	Sprawy połączone: T-481/13 i T-421/15: Postanowienie Sądu z dnia 6 września 2017 r. – Systran/Komisja	31
2017/C 357/41	Sprawa T-548/16: Postanowienie Sądu z dnia 6 września 2017 r. – Clarke/EUIPO	32
2017/C 357/42	Sprawa T-549/16: Postanowienie Sądu z dnia 6 września 2017 r. – Papathanasiou/EUIPO	32
2017/C 357/43	Sprawa T-550/16: Postanowienie Sądu z dnia 6 września 2017 r. – Dickmanns/EUIPO	32