25.9.2017   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 318/1

25.9.2017   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 318/2

1)

Czy klauzula „standstill” zawarta w art. 7 decyzji nr 2/76 Rady Stowarzyszenia została w pełni zastąpiona przez klauzulę „standstill” zawartą art. 13 decyzji nr 1/80 Rady Stowarzyszenia, czy też zgodność z prawem nowych ograniczeń swobody przepływu pracowników, które zostały wprowadzone między wejściem w życie decyzji nr 2/76 Rady Stowarzyszenia a rozpoczęciem obowiązywania art. 13 decyzji nr 1/80 Rady Stowarzyszenia, należy nadal oceniać zgodnie z art. 7 decyzji nr 2/76 Rady Stowarzyszenia?

2)

Jeśli na pytanie 1 należy udzielić takiej odpowiedzi, że art. 7 decyzji nr 2/76 Rady Stowarzyszenia nie został w pełni zastąpiony, to czy orzecznictwo Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej dotyczące art. 13 decyzji nr 1/80 Rady Stowarzyszenia w pełnym zakresie odnosi się do stosowania art. 7 decyzji nr 2/76 Rady Stowarzyszenia z takim skutkiem, że art. 7 decyzji nr 2/76 Rady Stowarzyszenia co do zasady obejmuje także wprowadzone z mocą od dnia 5 października 1980 r. uregulowanie krajowe, na podstawie którego dołączenie współmałżonka do tureckiego pracownika uzależnia się od wydania wizy krajowej?

3)

Czy wprowadzenie takiego uregulowania krajowego uzasadnione jest nadrzędnym względem interesu ogólnego, a zwłaszcza celem efektywnej kontroli imigracji i sterowania kierunkami migracji, jeśli szczególne okoliczności właściwe dla danego przypadku zostają uwzględnione poprzez stosowanie klauzuli dotyczącej przypadków przedstawiających nadmierne trudności?

25.9.2017   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 318/2

1)

Czy dla uznania, że osoba ubiegająca się o azyl „uciekła” w rozumieniu art. 29 ust. 2 zdanie drugie rozporządzenia (UE) nr 604/2013 (1), niezbędne jest ustalenie, że osoba ta celowo i świadomie wymyka się organom krajowym właściwym do dokonania przekazania, aby udaremnić lub utrudnić owo przekazanie, czy też wystarczy, że osoba ta od dłuższego czasu nie przebywa w przydzielonym jej lokalu mieszkalnym, a organ ten nie ma wiedzy na temat miejsca jej pobytu, wobec czego nie jest w stanie dokonać planowanego przekazania?

Czy zainteresowana osoba może powoływać się na prawidłowe stosowanie wskazanego przepisu i podnosić, w postępowaniu zmierzającym do podważenia decyzji o przekazaniu, że sześciomiesięczny termin na dokonanie przekazania upłynął, ponieważ osoba ta nie uciekła?

2)

Czy do przedłużenia terminu określonego w art. 29 ust. 1 akapit pierwszy rozporządzenia (UE) nr 604/2013 wystarczy, że dokonujące przekazania państwo członkowskie już przed upływem tego terminu powiadomi odpowiedzialne państwo członkowskie o tym, że dana osoba uciekła, wyznaczając przy tym konkretny, nie dłuższy niż 18 miesięcy termin, w którym przekazanie zostanie dokonane, czy też termin ten może zostać przedłużony jedynie w ten sposób, oba uczestniczące w procedurze państwa członkowskie wspólnie ustalą nowy termin?

3)

Czy przekazanie osoby ubiegającej się o azyl odpowiedzialnemu państwu członkowskiemu jest niedozwolone, jeśli w wypadku przyznania tej osobie międzynarodowej ochrony, ze względu na warunki życia, jakich można spodziewać się w tym państwie, istnieje poważne ryzyko, że osoba ta byłaby traktowana w sposób, o którym mowa w art. 4 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej?

Czy kwestia ta należy jeszcze do zakresu zastosowania prawa Unii?

Według jakich kryteriów prawa Unii należy oceniać warunki życia osoby, której zostało przyznane prawo do międzynarodowej ochrony?

25.9.2017   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 318/3

25.9.2017   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 318/4

1)

Czy art. 3 ust. 3 w związku z załącznikiem A lit. b) i c) do dyrektywy 2003/55/WE (1) Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 26 czerwca 2003 r. dotyczącej wspólnych zasad rynku wewnętrznego gazu ziemnego i uchylającej dyrektywę 98/30/WE należy interpretować w ten sposób, że nieudzielenie informacji w odpowiednim czasie i bezpośrednio odbiorcom gazu o warunkach, przyczynach i zakresie mających nastąpić zmian cen gazu stoi na przeszkodzie skuteczności takiej zmiany cen?

2)

W razie udzielenia na to pytanie odpowiedzi twierdzącej:

Czy art. 3 ust. 3 w związku z załącznikiem A lit. b) i c) do dyrektywy 2003/55/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 26 czerwca 2003 r. dotyczącej wspólnych zasad rynku wewnętrznego gazu ziemnego i uchylającej dyrektywę 98/30/WE znajduje bezpośrednie zastosowanie od dnia 1 lipca 2004 r. w stosunku do przedsiębiorstwa użyteczności publicznej zorganizowanego jako podmiot prawa prywatnego (jako niemiecka spółka z ograniczoną odpowiedzialnością), z tego względu, że przytoczone przepisy tej dyrektywy są, z punktu widzenia ich treści, bezwarunkowe i tym samym mogą być stosowane bez ustawy krajowej dokonującej ich transpozycji i przyznają obywatelom prawa w stosunku do podmiotu, który pomimo formy prawnej podmiotu prawa prywatnego podlega państwu, ponieważ jest ono jedynym udziałowcem przedsiębiorstwa?

25.9.2017   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 318/4

25.9.2017   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 318/5

25.9.2017   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 318/5

1)

Czy przedsiębiorstwo, które współpracując z przedsiębiorstwem oferującym pojazdy do wynajęcia dopuszczone do przewozu osób udostępnia aplikację na smartfony, dzięki której użytkownicy mogą zamówić samochód do wynajęcia wraz z kierowcą, oferuje w istocie usługę przewozu w rozumieniu art. 58 ust. 1 TFUE oraz art. 2 ust. 2 lit. d) dyrektywy 2006/123, jeżeli organizacja tego przedsiębiorstwa jest ściśle związana z usługą przewozu, w szczególności gdy przedsiębiorstwo to

oraz

W przypadku udzielenia na pytanie pierwsze odpowiedzi przeczącej:

2)

Czy można uznać za usprawiedliwione zakazanie świadczenia usług takiego rodzaju, jak w niniejszym sporze, na podstawie celu, jakim jest utrzymanie konkurencyjności oraz możliwości funkcjonowania transportu taksówkowego i przy uwzględnieniu aspektu ochrony porządku publicznego zgodnie z art. 16 ust. 1 dyrektywy 2006/123 oraz przy uwzględnieniu aktualnych uwarunkowań transportu?

25.9.2017   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 318/6

25.9.2017   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 318/6

1.

Czy przesłanka proporcjonalności ustanowiona przez art. 9a dyrektywy 1999/62/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 17 czerwca 1999 r. w sprawie pobierania opłat za użytkowanie niektórych typów infrastruktury przez pojazdy ciężarowe (1) w wykładni Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej zawartej w wyroku z dnia 22 marca 2017 r., wydanym w sprawach połączonych C-497/15 i C-498/15 Euro-Team (EU:C:2017:229), stanowi przepis dyrektywy o bezpośrednim stosowaniu?

2.

W przypadku, gdyby przesłanka proporcjonalności ustanowiona przez art. 9a dyrektywy 1999/62/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 17 czerwca 1999 r. w sprawie pobierania opłat za użytkowanie niektórych typów infrastruktury przez pojazdy ciężarowe w wykładni Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej zawartej w wyroku z dnia 22 marca 2017 r., wydanym w sprawach połączonych C-497/15 i C-498/15 Euro-Team (EU:C:2017:229), nie stanowiła przepisu dyrektywy o bezpośrednim stosowaniu:

to czy wykładnia prawa krajowego zgodna z prawem Unii pozwala i wymaga, aby sąd krajowy i krajowy organ administracyjny – w braku działalności ustawodawczej w krajowych ramach prawnych – uzupełnili właściwe uregulowanie węgierskie w niniejszej sprawie materialnymi kryteriami przesłanki proporcjonalności ustanowionymi w wyroku Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej z dnia 22 marca 2017 r., wydanym w sprawach połączonych C-497/15 i C-498/15,Euro-Team (EU:C:2017:229)?

25.9.2017   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 318/7

1)

Czy art. 31 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej i art. 7 ust 1 dyrektywy 2003/88/WE (1) z dnia 4 listopada 2003 r. dotyczącej niektórych aspektów organizacji czasu pracy należy interpretować w ten sposób, że stoją one na przeszkodzie przepisom ustawy krajowej, zgodnie z którymi postanowienia układu zbiorowego mogą przewidywać, iż obniżenie wynagrodzenia, następujące w okresie rozliczeniowym w wyniku zatrudnienia w skróconym wymiarze czasu pracy wpływa na obliczenie wynagrodzenia za urlop w taki sposób, że pracownik za minimalny okres corocznego urlopu w wymiarze czterech tygodni otrzymuje niższe wynagrodzenie lub po zakończeniu stosunku pracy otrzymuje niższy ekwiwalent pieniężny za urlop niż uzyskałby, gdyby obliczenie wynagrodzenia za czas urlopu było oparte na przeciętnym wynagrodzeniu za pracę, które pracownik otrzymałby w tym okresie rozliczeniowym bez obniżenia wynagrodzenia? Jeżeli tak, to jaki udział procentowy w odniesieniu do nieobniżonego przeciętnego wynagrodzenia pracownika może maksymalnie stanowić dopuszczone przez krajowe przepisy ustawowe obniżenie w drodze układu zbiorowego wynagrodzenia za czas urlopu w wyniku zatrudnienia w skróconym wymiarze czasu pracy w danym okresie rozliczeniowym, aby można było przyjąć zgodną z prawem Unii wykładnię tych przepisów krajowych?

2)

W wypadku udzielenia odpowiedzi twierdzącej na pytanie pierwsze: czy ogólna unijnoprawna zasada pewności prawa oraz zakaz działania prawa wstecz nakazują ograniczenie w czasie ze skutkiem wobec wszystkich zainteresowanych możliwości powołania się na wykładnię, którą Trybunał w orzeczeniu prejudycjalnym wydanym w niniejszym postępowaniu nada postanowieniom art. 31 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej i art. 7 ust 1 dyrektywy 2003/88/WE z dnia 4 listopada 2003 r. dotyczącej niektórych aspektów organizacji czasu pracy, ponieważ w krajowym orzecznictwie sądów najwyższych wcześniej stwierdzono, że odpowiednie krajowe przepisy ustawowe i postanowienia układu zbiorowego nie mogą podlegać wykładni zgodnej z prawem Unii? W wypadku udzielenia przez Trybunał odpowiedzi przeczącej na to pytanie: czy zgodna z prawem Unii jest sytuacja, w której sądy krajowe na podstawie prawa krajowego przyznają pracodawcom, którzy spodziewali się utrzymania krajowego orzecznictwa sądów najwyższych, ochronę uzasadnionych oczekiwań, czy też zapewnienie ochrony uzasadnionych oczekiwań jest zastrzeżone dla Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej?

25.9.2017   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 318/7

—

stwierdzenie, że poprzez brak wyrównania utraty danej kwoty zasobów własnych, która powinna była zostać ustalona i udostępniona budżetowi Unii na podstawie art. 2, 6, 10, 11 i 17 rozporządzenia 1552/1989 (1) (art. 2, 6, 10, 12 i 13 rozporządzenia 609/2014 (2)), gdyby świadectwa wywozowe w odniesieniu do przywozu aluminium z Anguilli w latach 1999-2000 nie zostały wydane niezgodnie z art. 101 ust. 2 decyzji 91/482/EWG (3), Zjednoczone Królestwo Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej uchybiło zobowiązaniom ciążącym na nim na mocy art. 5 (następnie art. 10) Traktatu ustanawiającego Wspólnotę Europejską (obecnie art. 4 ust. 3 Traktatu o Unii Europejskiej), oraz

—

obciążenie Zjednoczonego Królestwa Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej kosztami postępowania.

1.

W okresie od marca 1999 r. do czerwca 2000 r. aluminium pochodzące z państw trzecich i najpierw przywożone do Anguilli było, po dokonaniu ponownego wywozu z Anguilli, przywożone do Włoch. Władze Anguilli zapewniały dotację dla transportu w zakresie wywozu w kwocie 25 USD za tonę metryczną (zwaną dalej „pomocą w zakresie transportu”) w odniesieniu do towarów przewożonych tranzytem przez Anguillę. Ta „pomoc w zakresie transportu” zapewniona przez Anguillę dla przewożonych tranzytem towarów i odpowiadająca zwrotowi cła powodowałaby stwierdzenie niedopuszczalności zwolnienia celnego w przypadku ponownego wywozu z Anguilli i przywozu do UE. Władze Anguilli błędnie zastosowały art. 101 ust. 2 decyzji 91/482/EWG poprzez wydanie świadectw wywozowych, pomimo że przesłanki ku temu nie zostały spełnione. W następstwie naruszenia art. 101 ust. 2 decyzji 91/482/EWG wynikającego z błędnego wydania przez Anguillę świadectw wywozowych Włochy miały trudności w pobraniu cła na podstawie art. 24 WE (obecnie art. 29 TFUE).

2.

Zjednoczone Królestwo jest finansowo odpowiedzialne za utratę tradycyjnych zasobów własnych spowodowaną przez wydanie świadectw wywozowych niezgodne z art. 101 ust. 2 decyzji 91/482/EWG. Władze Zjednoczonego Królestwa nie podjęły wszystkich właściwych środków w celu ochrony finansowych interesów Unii oraz w celu zapewnienia prawidłowego zastosowania decyzji 91/482/EWG przez organy Anguilli. Każde państwo członkowskie ma obowiązek zapewnić, że jego terytoria zamorskie prawidłowo stosują wszelkie obowiązujące je akty prawne, takie jak decyzja 91/482/EWG, w celu skutecznej ochrony finansowych interesów UE.

3.

W przypadku gdy działanie lub zaniechanie organów danego państwa członkowskiego prowadzi do utraty zasobów własnych, Unia powinna otrzymać równowartość kwoty utraconych zasobów własnych. Tym samym Zjednoczone Królestwo powinno zrekompensować budżetowi Unii całkowitą kwotę utraconych zasobów własnych oraz uiścić odsetki za zwłokę na podstawie art. 11 rozporządzenia nr 1150/2000 (4).

25.9.2017   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 318/8

1)

Czy art. 11 dyrektywy 2001/83 (1) lub inny przepis prawa Unii należy interpretować w ten sposób, że powiadomienie, w drodze którego osoba wnioskująca o wydanie pozwolenia na dopuszczenie do obrotu produktu generycznego w rozumieniu art. 10 dyrektywy 2001/83 lub będąca posiadaczem takiego pozwolenia informuje urząd, iż w charakterystyce produktu leczniczego i ulotce informacyjnej produktu generycznego nie umieszcza tych części charakterystyki referencyjnego produktu leczniczego, które odnoszą się do wskazań lub dawkowania i objęte są wynikającym z patentu prawem osoby trzeciej, należy uznać za wniosek o ograniczenie pozwolenia na dopuszczenie do obrotu, który musi skutkować tym, że pozwolenie na dopuszczenie do obrotu nie obowiązuje lub przestaje obowiązywać w odniesieniu do chronionych patentem wskazań lub dawkowania?

2)

W razie odpowiedzi przeczącej na pytanie pierwsze: czy art. 11 i art. 21 ust. 3 dyrektywy 2001/83 lub inne przepisy prawa Unii sprzeciwiają się temu, by w ramach pozwolenia wydanego na podstawie art. 6 w związku z art. 10 dyrektywy 2001/83 właściwy organ publikował charakterystykę produktu leczniczego i ulotkę informacyjną wraz z częściami odnoszącymi się do wskazań lub dawkowania, objętymi wynikającym z patentu prawem osoby trzeciej, w sytuacji gdy osoba wnioskująca o wydanie pozwolenia na dopuszczenie do obrotu lub będąca posiadaczem takiego pozwolenia zawiadomiła urząd, iż w charakterystyce produktu leczniczego i ulotce informacyjnej nie umieszcza tych części charakterystyki referencyjnego produktu leczniczego, które odnoszą się do wskazań lub dawkowania i objęte są wynikającym z patentu prawem osoby trzeciej?

3)

Czy dla odpowiedzi na pytanie drugie ma znaczenie fakt, że właściwy organ wymaga od posiadacza pozwolenia, aby zamieścił w ulotce informacyjnej, którą musi dołączyć do opakowania produktu leczniczego, odesłanie do strony internetowej tego organu, na której opublikowana jest charakterystyka produktu leczniczego włącznie z tymi częściami, które odnoszą się do wskazań lub dawkowania i objęte są wynikającym z patentu prawem osoby trzeciej, podczas gdy na podstawie art. 11 dyrektywy 2001/83 części te nie są umieszczane w ulotce informacyjnej?

25.9.2017   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 318/9

25.9.2017   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 318/10

25.9.2017   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 318/10

1)

Czy koncesjonowane przez rząd flamandzki towarzystwo socjalnego budownictwa mieszkaniowego, które wynajmuje mieszkanie socjalne konsumentowi w zamian za czynsz – zależący z jednej strony od wartości rynkowej, którą rzeczone towarzystwo samo ustaliło, i, z drugiej strony od dochodu i składu rodziny najemcy – należy uważać za przedsiębiorcę w rozumieniu prawa [Unii]?

2)

Czy w przypadku najmu mieszkania socjalnego przez konsumenta stosunek między koncesjonowanym towarzystwem budownictwa socjalnego i konsumentem, a w szczególności art. 11 umowy formularzowej, który stanowi element tego stosunku, jest umową w rozumieniu dyrektywy Rady 93/13/EWG z dnia 5 kwietnia 1993 r. w sprawie nieuczciwych warunków w umowach konsumenckich (1)?

3)

Czy umowa lub stosunek prawny uregulowany przez przepisy o charakterze generalnym i abstrakcyjnym, w ramach którego koncesjonowane towarzystwo socjalnego budownictwa mieszkaniowego wynajmuje mieszkanie socjalne konsumentowi, są objęte zakresem zastosowania dyrektywy 93/13/EWG […], i czy takie koncesjonowane towarzystwo socjalnego budownictwa mieszkaniowego, które wynajmuje mieszkanie socjalne konsumentowi w zamian za czynsz, zależący z jednej strony od wartość rynkowej, którą rzeczone towarzystwo samo ustaliło, i, z drugiej strony, od dochodu i składu rodziny najemcy – należy w kontekście tego wynajmu uważać za sprzedawcę lub dostawcę w rozumieniu przywołanej powyżej dyrektywy?

25.9.2017   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 318/12

—

uznanie niniejszej skargi na decyzję izby odwoławczej EUIPO z dnia 13 marca 2017 r. (sprawa R 1506/2016-5) za dopuszczalną i jej uwzględnienie poprzez stwierdzenie nieważności decyzji izby odwoławczej EUIPO oraz poprzez przywrócenie i stwierdzenie ważności znaku towarowego nr 11 703 568 „YATEKOMO” dla ogółu towarów z klas 29 i 30, dla których pierwotnie wnoszono o rejestrację;

—

orzeczenie, że znak towarowy „YATEKOMO” jest powszechnie znany;

—

nakazanie EUIPO udostępnienia Sądowi wszystkich dokumentów złożonych przez stronę skarżącą, a składających się na akta prowadzonego przed EUIPO postępowania w sprawie unieważnienia prawa do znaku towarowego, co umożliwi zbadanie całości dokumentacji przedłożonej w sprawie.

—

obciążenie EUIPO kosztami postępowania zgodnie z art. 134 regulaminu postępowania przed Sądem.

—

Znak towarowy „YATEKOMO” nie narusza art. 8 rozporządzenia nr 207/2009. Słowny unijny znak towarowy nie koliduje z wcześniejszym hiszpańskim znakiem towarowym o charakterze mieszanym „ya te comeré el vacío que te llena”.

—

Powszechna znajomość nabyta przez znak towarowy nr 11 703 568 „YATEKOMO”.

25.9.2017   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 318/13

—

stwierdzenie nieważności art. 2 ust. 1 lit. b) decyzji Komisji C(2017) 900 final, zmienionej w dniu 6 kwietnia 2017 r. decyzją C(2017) 2223 final z dnia 6 kwietnia 2017 r., w sprawie AT.40018 – Recykling akumulatorów samochodowych oraz obniżenie grzywny nałożonej na stronę skarżącą, tak aby uwzględniała ona reprezentatywną wartość zakupów w okresie naruszenia orz prawidłowy czas trwania uczestnictwa strony skarżącej w przejawach naruszenia we Francji, a także zniesienie wynoszącej 10 % podwyżki zastosowanej na podstawie pkt 37 wytycznych w sprawie metody ustalania grzywien (1); oraz

—

obciążenie Komisji kosztami postępowania.

1.

Zarzut pierwszy, w ramach którego strona skarżąca twierdzi, że Komisja naruszyła zasadę dobrej administracji oraz jej prawo do obrony w ten sposób, że w zaskarżonej decyzji po raz pierwszy określiła wartość zakupów mającą posłużyć za podstawę obliczenia grzywny.

2.

Zarzut drugi, w ramach którego strona skarżąca utrzymuje, że Komisja naruszyła zasadę proporcjonalności, przyjmując za punkt odniesienia przy ustalaniu grzywny wartość zakupów strony skarżącej z 2011 r.

3.

Zarzut trzeci, w ramach którego strona skarżąca podnosi, że Komisja naruszyła zasady odpowiedzialności osobistej, równego traktowania i proporcjonalności, a także obowiązek uzasadnienia, poprzez nieuwzględnienie mniejszego zaangażowania strony skarżącej w przejawy działalności kartelu we Francji.

4.

Zarzut czwarty dotyczący naruszenia przez Komisję obowiązku uzasadnienia, a także zasad pewności prawa i ochrony uzasadnionych oczekiwań, poprzez brak odpowiedniego uzasadnienia, dlaczego zastosowano pkt 37 wytycznych i dokładnie taką podwyżkę grzywny.

5.

Zarzut piąty dotyczący naruszenia przez Komisję zasad proporcjonalności i równego traktowania poprzez odmienne potraktowanie karteli w zakresie zakupów i karteli w zakresie sprzedaży.

6.

Zarzut szósty, w ramach którego strona skarżąca twierdzi, ze Komisja naruszyła jej prawo do obrony poprzez zastosowanie podwyżki grzywny na podstawie pkt 37 wytycznych bez zasygnalizowania tej okoliczności w piśmie w sprawie przedstawienia zarzutów oraz poprzez brak wydania uzupełniającego pisma w sprawie przedstawienia zarzutów i brak zorganizowania ponownego przesłuchania.

7.

Zarzut siódmy dotyczący naruszenia przez Komisję zasady dobrej administracji poprzez brak zasygnalizowania zamiaru zastosowania pkt 37 wytycznych na wcześniejszym etapie postępowania administracyjnego.

25.9.2017   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 318/14

—

stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji;

—

obciążenie EUIPO i drugiej strony w postępowaniu przed izbą odwoławczą własnymi kosztami oraz kosztami poniesionymi przez stronę skarżącą.

—

Naruszenie art. 15 ust. 1 rozporządzenia nr 207/2009;

—

Naruszenie art. 65 ust. 6 rozporządzenia nr 207/2009.

25.9.2017   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 318/14

—

stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji;

—

obciążenie EUIPO kosztami związanymi z niniejszą skargą i przez nią spowodowanymi, a także kosztami poniesionymi przez skarżącą w postępowaniu przed Izbą Odwoławczą; lub w razie wstąpienia do postępowania przez drugą stronę postępowania przed Izbą Odwoławczą w charakterze interwenienta solidarne obciążenie EUIPO i drugiej strony postępowania przed Izbą Odwoławczą kosztami związanymi z niniejszą skargą i przez nią spowodowanymi, a także kosztami poniesionymi przez skarżącą w postępowaniu przed Izbą Odwoławczą.

—

Naruszenie art. 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia nr 207/2009, jako że Izba popełniła błąd w odniesieniu do poziomu uwagi właściwego kręgu odbiorców i podobieństwa rozpatrywanych znaków towarowych.

25.9.2017   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 318/15

—

stwierdzenie nieważności komunikatu Komisji o numerze rejestracyjnym BK/abd/ener.c.1(2017)2122195 w zakresie, w jakim na stronie 5 nakazuje stosowanie wartości emisyjnej w wysokości 99,57 g CO2eq za MJ metanolu do celów obliczenia emisji gazów cieplarnianych w przypadku biodiesla; oraz

—

obciążenie pozwanej kosztami postępowania.

1.

Zarzut pierwszy dotyczący naruszenia dyrektywy 2009/28/WE (1) poprzez odejście od przepisanej metodologii obliczania

2.

Zarzut drugi dotyczący naruszenia obowiązujących w prawie Unii zasad proporcjonalności, pewności prawa i ochrony uzasadnionych oczekiwań wskutek wyznaczenia nieodpowiednio krótkiego terminu przejściowego dla systemów certyfikacyjnych w celu wdrożenia sprzecznej z dyrektywą metodologii obliczania do dnia 1 września 2017 r.

25.9.2017   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 318/16

—

stwierdzenie nieważności decyzji Komisji C(2017) 4112 final z dnia 16 czerwca 2017 r. zmieniającej decyzję Komisji C(2014) 9295 final z dnia 10 grudnia 2014 r. dotyczącą postępowania na podstawie art. 101 TFUE i art. 53 porozumienia EOG (AT.39780 – Koperty);

—

posiłkowo, w wykonaniu nieograniczonego prawa orzekania, obniżenie kwoty grzywny nałożonej w art. 1 zaskarżonej decyzji, a mianowicie i) obniżenie kwoty podstawowej grzywny o 95,3671 % na podstawie pkt 37 wytycznych w sprawie ustalania wysokości grzywien, oraz ii) dodatkowo, obniżenie kwoty grzywny, po obniżkach ze względu na współpracę i postępowanie ugodowe, o co najmniej 33 %;

—

obciążenie Komisji kosztami niniejszego postępowania.

1.

Zarzut pierwszy dotyczący naruszenia zasad pewności prawa, ochrony uzasadnionych oczekiwań oraz ne bis in idem.

2.

Zarzut drugi dotyczący naruszenia równego traktowania przy ustalaniu wysokości grzywien

3.

Zarzut trzeci dotyczący naruszenia zasad proporcjonalności i niedyskryminacji przy ustalaniu kwoty grzywny

25.9.2017   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 318/17

—

stwierdzenie nieważności decyzji Komisji z dnia 20 czerwca 2017 r., posiłkowo decyzji z dnia 11 lipca 2007 r., oddalającej drugi wniosek z dnia 29 maja 2007 r. (Nr. 2017/1788), oraz

—

obciążenie Komisji kosztami postępowania.

1.

Zarzut pierwszy, dotyczący spełnienia przesłanek prawa dostępu do dokumentów.

2.

Zarzut drugi, dotyczący braku wyjątku określonego w art. 4 rozporządzenia nr 1049/2001.

3.

Zarzut trzeci, dotyczący uchybienia proceduralnego, jakiego dopuściła się Komisja.

25.9.2017   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 318/18

—

Stwierdzenie nieważności decyzji Junta Única de Resolución z dnia 7 czerwca 2017 r. (SRB/EES/2017/08).

—

Obciążenie strony pozwanej kosztami postępowania.

1.

Zarzut pierwszy dotyczący braku uzasadnienia zaskarżonej decyzji, a w konsekwencji naruszenia prawa do dobrej administracji i skutecznego środka prawnego [art. 41 ust. 2 lit. b) i c) i art. 17 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej]

2.

Zarzut drugi dotyczący naruszenia prawa do obrony (art. 41 ust. 2 KPPUE).

3.

Zarzut trzeci dotyczący naruszenia prawa własności (art. 17. ust. 1 KPPUE) i zasady swobody przedsiębiorczości (art. 16 KPPUE).

4.

Zarzut czwarty dotyczący naruszenia prawa do skutecznego środka prawnego uznanego w art. 47 KPPUE i art. 6 Europejskiej konwencji o ochronie praw człowieka i podstawowych wolności, poprzez naruszenie zasady równości broni i w konsekwencji, prawa do sprawiedliwego postępowania.

5.

Zarzut piąty skargi dotyczący naruszenia art. 18 ust. 1 rozporządzenia (UE) nr 806/2014 i art. 32 dyrektywy 2014/59/UE, ponieważ Junta Única de resolución dopuściła się oczywistego błędu w ustaleniach faktycznych, ponieważ nie zostały spełnione przesłanki przewidziane w ww. przepisach dla przyjęcia wspomnianej decyzji.

6.

Zarzut szósty skargi dotyczący naruszenia zasady ostrożności bankowej (zasada ostrożności), ponieważ istnieją inne alternatywne środki niż wymienione w zaskarżonej decyzji, w tym wczesna interwencja, które sprzeciwiały się przyjęciu decyzji, o treści, takiej jak zaskarżona.

7.

Zarzut siódmy skargi oparty na naruszeniu zasady ochrony uzasadnionych oczekiwań.

8.

Zarzut ósmy skargi dotyczący naruszenia zasady proporcjonalności w odniesieniu do prawa własności.

9.

Zarzut dziewiąty dotyczący naruszenie art. 20 ust. 1 rozporządzenia (UE) nr 806/2004, ponieważ nie można uznać oceny niezależnego biegłego jako „rozsądnej, ostrożnej i realistycznej”.

10.

Zarzut dziesiąty dotyczący naruszenia art. 24 rozporządzenia (UE) nr 806/2004 i art. 39 ust. 2 lit. a), b) i f) dyrektywy 2014/59/UE ze strony pozwanej, ponieważ przepisy dotyczące procedury konkurencyjnej sprzedaży podmiotu ustalone przez Sesión Ejecutiva Ampliada w dniu 3 czerwca 2017 r. nie są przejrzyste, ponieważ sprzyjały potencjalnemu nabywcy (Banco Santander) poprzez brak maksymalizacji ceny sprzedaży.

25.9.2017   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 318/19

—

stwierdzenie nieważności decyzji Junta Única de Resolución z dnia 7 czerwca 2017 r. (SRB/EES/2017/08);

—

obciążenie strony pozwanej kosztami postępowania.

25.9.2017   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 318/20

—

stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji;

—

obciążenie EUIPO kosztami postępowania.

—

Naruszenie art. 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia nr 207/2009.

25.9.2017   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 318/20

—

stwierdzenie nieważności decyzji wydanej w dniu 19 września 2019 r. przez dyrektora dyrekcji „Zasoby ludzkie” Europejskiej Służby Działań Zewnętrznych (ESDZ), działającego w charakterze organu uprawnionego do zawierania umów o pracę, rozwiązania umowy skarżącego o pracę na czas nieokreślony ze skutkiem od dnia 19 czerwca 2017 r. (zgodnie z brzmieniem decyzji o rozwiązaniu wynikającej z oddalenia zażalenia skarżącego wniesionego w dniu 19 kwietnia 2017 r.);

—

nakazanie ESDZ zapłaty na rzecz skarżącego, tytułem naprawienia wyrządzonej mu krzywdy, odpowiedniej kwoty, której dokładną wysokość określi Sąd według swego uznania;

—

obciążenie ESDZ kosztami postępowania.

1.

Zarzut pierwszy dotyczący oczywistego błędu w ocenie popełnionego przez Europejską Służbę Działań Zewnętrznych (ESDZ).

2.

Zarzut drugi dotyczący naruszenia przez ESDZ obowiązku staranności, zasady dobrej administracji (artykuł 41 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej), zasady proporcjonalności, a także ochrony przed nieuzasadnionym zwolnieniem (artykuł 30 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej).

3.

Zarzut trzeci dotyczący naruszenia prawa do bycia wysłuchanym, określonego w art. 41 ust. 1 i 2 lit. a) Karty praw podstawowych Unii Europejskiej.

25.9.2017   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 318/21

—

(A) co do istoty sprawy: stwierdzenie nieważności/niezgodności z prawem aktu niekorzystnego dla skarżącej, jakim było zwolnienie z pracy, o którym to akcie poinformowano ją ustnie w dniu 10 stycznia 2017 r., wraz z natychmiastowym przywróceniem stosunku pracy i nakazaniem pozwanej zapłaty całego wynagrodzenia, które powinno zostać wypłacone w okresie przejściowym;

—

(B) co do istoty sprawy: stwierdzenie nieważności aktu niekorzystnego dla skarżącej, jakim była decyzja z dnia 28 października 2016 r. w sprawie przedłużenia okresu próbnego oraz stwierdzenie, że po 1 listopada 2016 r. nie istniała umowa w sprawie okresu próbnego;

—

(C) co do istoty sprawy: stwierdzenie nieważności/niezgodności z prawem ostatecznego sprawozdania z dochodzenia administracyjnego CMS 16/035 z dnia 7 listopada 2016 r., doręczonego w dniu 16 listopada 2016 r., ze wszystkich wskazanych powodów, oraz nakazanie, aby sprawozdanie z dochodzenia administracyjnego zostało usunięte z systemu Sysper oraz z jakiejkolwiek innej bazy danych w instytucjach UE;

—

(D) co do istoty sprawy: stwierdzenie nieważności/niezgodności z prawem aktu niekorzystnego dla skarżącej, jakim było zwolnienie z pracy z dnia 22 grudnia 2016 r., zwane „pismem kierowanym do Pani Cataliny Stancu”, które dotarło do skarżącej w dniu 24 stycznia 2017 r. ze wszystkich wskazanych powodów, wraz z natychmiastowym przywróceniem stosunku pracy i nakazaniem pozwanej zapłaty odszkodowania obejmującego wynagrodzenie, które powinno zostać wypłacone w okresie od dnia zwolnienia z pracy do dnia wydania wyroku. Alternatywnie, w razie, gdyby skarżąca nie mogła zostać przywrócona do pracy, nakazanie ERCEA wypłaty odszkodowania za utracone wynagrodzenie do chwili wygaśnięcia umowy (styczeń 2018) w wysokości 39 000 EUR;

—

(E) co do istoty sprawy: w każdym razie, nakazanie ERCEA wypłacenia pracownikowi kwoty 300 000 EUR albo jakiejkolwiek innej (wyższej lub niższej) kwoty, jaką Sąd może uznać za słuszną, jako odszkodowania za poważne naruszenie dobrego imienia skarżącej oraz jej osobistej i zawodowej reputacji.

1.

Rozwiązanie stosunku pracy, o którym poinformowano ustnie i bez podania przyczyny narusza art. 25 regulaminu pracowniczego, który stanowi, że „Każda decyzja indywidualna, która jest podejmowana na podstawie przepisów niniejszego regulaminu pracowniczego, jest niezwłocznie przekazywana na piśmie zainteresowanemu urzędnikowi. Jakakolwiek decyzja powodująca negatywne skutki dla urzędnika powinna zawierać uzasadnienie.[…]”. Pisemne powiadomienie pracownika gwarantuje, że ten ostatni ma świadomość decyzji dotyczących jego stosunku pracy.

2.

Akt przedłużenia umowy w sprawie okresu próbnego po pierwsze, narusza art. 84 regulaminu pracowniczego – WZIP, bowiem w art. 84 ust. 3 jest przewidziane, że okres próbny zostaje przedłużony w wyjątkowych przypadkach „[…] zgodnie z ust. 1[…]”, które jest konkretnym odesłaniem nieuzasadniającym przedłużenia na czas nieokreślony lub niepewny; po drugie, narusza art. 84 ust. 2 WZIP, który przewiduje, że stosunek pracy na okres próbny może zostać rozwiązany w dowolnym czasie przed upływem okresu próbnego, pozostawiając osiem dni na sformułowanie uwag dotyczących wniosku o zwolnienie z pracy, a w każdym razie „[…] z zachowaniem jednomiesięcznego okresu wypowiedzenia […]”.

3.

Sprawozdanie z dochodzenia administracyjnego jest niezgodne z prawem, ponieważ opiera się na e-mailu wysłanym przez pracownika, którego treść – jak przyznaje strona przeciwna – została zmieniona i ponieważ wyraża jedynie subiektywne wątpliwości co do prawdziwości dokumentów złożonych przez pracownika bez zlecenia dokonania oceny technicznej.

4.

Decyzja pracodawcy z dnia 22 grudnia 2016 r. jest w sposób oczywisty nieważna, ponieważ ma na celu zakończenie stosunku pracy, który już nie istniał, gdyż został rozwiązany wskutek ustnego zwolnienia z pracy. Ponadto: A) rozwiązanie stosunku pracy z pracownikiem z powodu niepomyślnego ukończenia okresu próbnego jest niezgodne z prawem, ponieważ od dnia 1 listopada 2016 r. nie było już okresu próbnego; B) niezgodny z prawem charakter zarzutów zawartych w sprawozdaniu z dochodzenia administracyjnego, dokonanych na podstawie oceny niepomyślnego ukończenia okresu próbnego powoduje, że rozpatrywany akt zwolnienia z pracy jest całkowicie i absolutnie arbitralny i niezgodny z prawem.

25.9.2017   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 318/22

—

stwierdzenie nieważności decyzji Jednolitej Rady ds. Restrukturyzacji i Uporządkowanej Likwidacji nr SRB/ES/SRF/2016/06 z dnia 15 kwietnia 2016 r., jak również wszystkich późniejszych decyzji tego organu, na podstawie których Banca d’Italia przyjął następujące decyzje: nr 1547337/16 z dnia 29 grudnia 2016 r.; nr 0333162/17 z dnia 14 marca 2017 r.; nr 0334520/17 z dnia 14 marca 2017 r.; nr 1249264/15 z dnia 24 listopada 2015 r.; nr 1262091/15 z dnia 26 listopada 2015 r.;

—

naprawienie szkody wyrządzonej Iccrea Banca przez Jednolitą Radę ds. Restrukturyzacji i Uporządkowanej Likwidacji podczas wykonywania jej funkcji ustalania składek należnych od skarżącej i polegającej na wyższych wydatkach poniesionych przez Iccrea Banca;

—

pomocniczo, na wypadek nieuwzględnienia powyższych żądań, stwierdzenie nieważności art. 5 ust. 1 lit. a) i f) [rozporządzenia 2015/63] (lub ewentualnie całego rozporządzenia) z powodu sprzeczności z podstawowymi zasadami równości, niedyskryminacji i proporcjonalności;

—

w każdym wypadku, obciążenie Jednolitej Rady ds. Restrukturyzacji i Uporządkowanej Likwidacji kosztami postępowania.

1.

Zarzut pierwszy dotyczący braku przekazania decyzji, naruszenia zasady przejrzystości, naruszenia i błędnego zastosowania art. 15 TFUE, a także naruszenia zasady uzasadnionych oczekiwań.

2.

Zarzut drugi dotyczący braku należytego badania, błędnej oceny sytuacji faktycznej, naruszenia i błędnego zastosowania art. 5 [ust. 1] lit. a) rozporządzenia 2015/63, a także naruszenia zasad niedyskryminacji i dobrej administracji.

3.

Zarzut trzeci dotyczący braku należytego badania, błędnej oceny sytuacji faktycznej, naruszenia i błędnego zastosowania art. 5 [ust. 1] lit. a) rozporządzenia 2015/63, a także naruszenia zasad niedyskryminacji i dobrej administracji.

4.

Zarzut czwarty dotyczący bezprawnego zachowania organu Unii, a także żądania dotyczącego odpowiedzialności pozaumownej na mocy art. 268 TFUE.

5.

Zarzut piąty, pomocniczy i incydentalny, dotyczący naruszenia zasady skuteczności, równoważności i równego traktowania, skutkującego brakiem stosowania rozporządzenia 2015/63.

6.

Zarzut szósty dotyczący naruszenia art. 15 TFUE, braku możliwości zapoznania się przez skarżącą z decyzjami Rady, a także wniosku o udostępnienie tych decyzji.

25.9.2017   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 318/24

—

zgodnie art. 68 regulaminu postępowania przed Sądem połączenie sprawy, której dotyczy niniejsza skarga, ze sprawą, której dotyczy skarga na decyzję EUIPO w sprawie R 506/2017-2, do celów rozpoznania w ramach ustnego etapu postępowania ze względu na ich powiązanie;

—

uznanie skargi za dopuszczalną i zasadną, a w związku z tym:

—

obciążenie EUIPO kosztami postępowania.

—

Naruszenie art. 7 ust. 1 lit. b) oraz art. 7 ust. 2 rozporządzenia nr 207/2009;

—

Naruszenie ogólnych zasad prawa Unii.

25.9.2017   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 318/24

—

połączenie na podstawie art. 68 regulaminu postępowania przed Sądem niniejszej sprawy ze skargą na decyzję EUIPO w sprawie R 507/2017-2 ze względu na ich powiązanie do celów łącznego rozpoznania w ramach ustnego etapu postępowania;

—

uznanie skargi przedstawionej w piśmie wszczynającym postępowanie za dopuszczalną oraz zasadną i w rezultacie

—

obciążenie EUIPO kosztami postępowania.

—

Naruszenie art. 7 ust. 1 lit. b) i art. 7 ust. 2 rozporządzenia nr 207/2009;

—

Naruszenie ogólnych zasad prawa Unii.

25.9.2017   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 318/25

—

stwierdzenie nieważności rozporządzenia wykonawczego Komisji (UE) 2017/804 z dnia 11 maja 2017 r. nakładającego ostateczne cło antydumpingowe na przywóz niektórych rur i przewodów rurowych bez szwu z żelaza innego niż żeliwo lub stali innej niż nierdzewna, o przekroju okrągłym i o średnicy zewnętrznej przekraczającej 406,4 mm pochodzących z Chińskiej Republiki Ludowej (Dz.U. 2017, L 121, s. 3), przynajmniej w zakresie, w jakim dotyczy ono strony skarżącej, oraz

—

obciążenie Komisji Europejskiej kosztami postępowania.

1.

Zarzut pierwszy dotyczący naruszenia przez Komisję art. 3 ust. 2 i 3 rozporządzenia podstawowego (1), a także art. 3.1 i 3.2 porozumienia antydumpingowego WTO przy ustalaniu podcięcia cenowego. Zdaniem strony skarżącej Komisja ograniczyła się do przeprowadzenia porównania matematycznego cen za rok 2015 bez uwzględnienia dynamicznej oceny zmian i trendów cenowych w stosunkach pomiędzy cenami w przywozie a cenami krajowymi. Strona skarżąca podnosi ponadto, iż Komisja nie ustaliła podcięcia cenowego dla całego produktu.

2.

Zarzut drugi dotyczący naruszenia przez Komisję art. 3 ust. 6 rozporządzenia podstawowego (i art. 3.5 porozumienia antydopingowego WTO) poprzez oparcie analizy związku przyczynowego na niezgodnym z prawem ustaleniu podcięcia cenowego.

3.

Zarzut trzeci dotyczący tego, że przy ustalaniu związku przyczynowego pomiędzy przywozem towarów po cenach dumpingowych a szkodą dla przemysłu Unii Komisja popełniła oczywisty błąd, uznając, że 1) istniało powiązanie między przywozem towarów po cenach dumpingowych a szkodą dla przemysłu Unii; oraz że 2) inne czynniki (spadek wyników eksportowych i popytu oraz wzrost przywozu z innych krajów) nie przerywają, indywidualnie lub łącznie, tego związku przyczynowego.

4.

Zarzut czwarty dotyczący uchybienia przez Komisję spoczywającego na niej zobowiązaniu do zachowania należytej staranności i przestrzegania zasady dobrej administracji poprzez odmówienie przeprowadzenia analizy szkody i związku przyczynowego w podziale na segmenty, przez co Komisja nie zapewniła, że jej ustalenia w z zakresie szkody i związku przyczynowego nie były niezniekształcone.