29.8.2017   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 285/1

29.8.2017   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 285/2

—

uwzględniając art. 225 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej (TFUE),

—

uwzględniając art. 2 i 3 Traktatu o Unii Europejskiej (TUE),

—

uwzględniając Kartę praw podstawowych Unii Europejskiej, w szczególności jej art. 23, 24 i 25,

—

uwzględniając swoją rezolucję z dnia 24 marca 2009 r. w sprawie walki z okaleczaniem żeńskich narządów płciowych praktykowanym w UE (1) oraz swoją rezolucję z dnia 14 czerwca 2012 r. w sprawie położenia kresu okaleczaniu żeńskich narządów płciowych (2),

—

uwzględniając swoje oświadczenie z dnia 22 kwietnia 2009 r. w sprawie kampanii „Powiedz NIE przemocy wobec kobiet” (3),

—

uwzględniając swoją rezolucję z dnia 26 listopada 2009 r. w sprawie eliminacji przemocy wobec kobiet (4),

—

uwzględniając swoją rezolucję z dnia 5 kwietnia 2011 r. w sprawie priorytetów oraz zarysu ram nowej polityki UE w dziedzinie walki z przemocą wobec kobiet (5),

—

uwzględniając swoją rezolucję z dnia 6 lutego 2013 r. w sprawie 57. sesji Komisji ds. Statusu Kobiet ONZ: likwidacja wszelkich form przemocy wobec kobiet i dziewcząt i zapobieganie wszelkim jej formom (6),

—

uwzględniając swoją rezolucję z dnia 11 października 2007 r. w sprawie zabójstw kobiet (kobietobójstwa) w Ameryce Środkowej i Meksyku oraz roli Unii Europejskiej w zwalczaniu tego zjawiska (7),

—

uwzględniając strategię Komisji na rzecz równouprawnienia kobiet i mężczyzn na lata 2010–2015, która została przedstawiona w dniu 21 września 2010 r.,

—

uwzględniając opracowany przez Komisję Plan działań służący realizacji programu sztokholmskiego (COM(2010)0171),

—

uwzględniając program „Prawa i obywatelstwo” na okres 2014–2020;

—

uwzględniając konkluzje Rady EPSCO z dnia 8 marca 2010 r. w sprawie zwalczania przemocy wobec kobiet,

—

uwzględniając dyrektywę Parlamentu Europejskiego i Rady 2011/93/UE z dnia 13 grudnia 2011 r. w sprawie zwalczania niegodziwego traktowania w celach seksualnych dzieci oraz pornografii dziecięcej, zastępującą decyzję ramową Rady 2004/68/WSiSW (8),

—

uwzględniając opinię Europejskiego Komitetu Ekonomiczno- Społecznego z dnia 18 września 2012 r. w sprawie zwalczania przemocy domowej wobec kobiet (9),

—

uwzględniając wytyczne UE w sprawie zwalczania przemocy wobec kobiet i dziewcząt oraz zwalczania wszelkich form ich dyskryminacji,

—

uwzględniając Konwencję Rady Europy w sprawie zapobiegania i zwalczania przemocy wobec kobiet i przemocy domowej (konwencja stambulska),

—

uwzględniając art. 11 ust. 1 lit. d) Konwencji w sprawie eliminacji wszelkich form dyskryminacji kobiet, przyjętej rezolucją nr 34/180 Zgromadzenia Ogólnego ONZ w dniu 18 grudnia 1979 r.,

—

uwzględniając postanowienia instrumentów prawnych ONZ dotyczących praw człowieka, a w szczególności praw kobiet, takich jak karta ONZ, Powszechna deklaracja praw człowieka, Międzynarodowy pakt praw obywatelskich i politycznych oraz Międzynarodowy pakt praw gospodarczych, społecznych i kulturalnych, Konwencja w sprawie zwalczania handlu ludźmi i eksploatacji prostytucji, Konwencja w sprawie likwidacji wszelkich form dyskryminacji kobiet oraz fakultatywny protokół do niej, jak również Konwencja w sprawie zakazu tortur oraz innego okrutnego, nieludzkiego lub poniżającego traktowania lub karania, Konwencja dotycząca statusu uchodźców z 1951 r. i zasada non-refoulement, Konwencja ONZ o prawach osób niepełnosprawnych,

—

uwzględniając inne instrumenty ONZ dotyczące przemocy wobec kobiet, takie jak deklaracja wiedeńska i program działań z dnia 25 czerwca 1993 r. przyjęty na Światowej Konferencji Praw Człowieka (A/CONF. 157/23) oraz Deklaracja Zgromadzenia Ogólnego ONZ o likwidacji przemocy wobec kobiet z dnia 20 grudnia 1993 r. (A/RES/48/104),

—

uwzględniając rezolucję Zgromadzenia Ogólnego ONZ z dnia 12 grudnia 1997 r. zatytułowaną „Środki przeciwdziałania przestępczości i środki prawa karnego mające na celu eliminację przemocy wobec kobiet” (A/RES/52/86), rezolucję z dnia 18 grudnia 2002 r. zatytułowaną „Prace nad eliminacją przestępstw przeciw kobietom popełnianych w imię honoru” (A/RES/57/179) oraz rezolucję z dnia 22 grudnia 2003 r. zatytułowaną „Eliminacja przemocy domowej wobec kobiet” (A/RES/58/147), a także rezolucję Zgromadzenia Ogólnego ONZ z dnia 5 marca 2013 r. zatytułowaną „Zwiększenie globalnych wysiłków na rzecz zaprzestania praktyki okaleczania żeńskich narządów płciowych” (A/RES/67/146),

—

uwzględniając sprawozdania specjalnych sprawozdawców Wysokiego Komisarza ONZ ds. Praw Człowieka dotyczące przemocy wobec kobiet oraz zalecenie ogólne nr 19 przyjęte przez Komisję ds. Likwidacji Dyskryminacji Kobiet (XI sesja, 1992 r.),

—

uwzględniając deklarację pekińską i platformę działań przyjęte na IV Światowej Konferencji na temat Kobiet dnia 15 września 1995 r., a także swoje rezolucje: z dnia 18 maja 2000 r. w sprawie skutków przyjęcia platformy działania z Pekinu (10), z dnia 10 marca 2005 r. w sprawie wniosków z IV Światowej Konferencji na temat Kobiet – Platforma działania (Pekin + 10) (11), a także z dnia 25 lutego 2010 r. w sprawie Pekinu + 15 – Platformy działania ONZ na rzecz równości płci (12),

—

uwzględniając rezolucję Zgromadzenia Ogólnego ONZ z dnia 19 grudnia 2006 r. zatytułowaną „Zintensyfikowanie wysiłków w celu wyeliminowania wszelkich form przemocy wobec kobiet” (A/RES/61/143) oraz rezolucje nr 1325 i 1820 Rady Bezpieczeństwa ONZ w sprawie kobiet, pokoju i bezpieczeństwa,

—

uwzględniając konkluzje z 57. sesji Komisji ds. Statusu Kobiet ONZ dotyczące likwidacji wszelkich form przemocy wobec kobiet i dziewcząt i zapobieganiu wszelkim jej formom,

—

uwzględniając raport Specjalnego Sprawozdawcy ONZ ds. Przemocy wobec Kobiet, Rashidy Manjoo z dnia 16 maja 2012 r.,

—

uwzględniając art. 5 przyjętego w Madrycie międzynarodowego planu działania w sprawie starzenia się,

—

uwzględniając ocenę kosztów braku działań na szczeblu europejskim (13),

—

uwzględniając art. 42 i 48 Regulaminu,

—

uwzględniając sprawozdanie Komisji Praw Kobiet i Równouprawnienia oraz opinię Komisji Wolności Obywatelskich, Sprawiedliwości i Spraw Wewnętrznych (A7-0075/2014),

A.

mając na uwadze, że zgodnie z dyrektywą 2012/29/UE (14) ustanawiającą normy minimalne w zakresie praw, wsparcia i ochrony ofiar przestępstw, przemoc na tle płciowym określana jest jako przemoc, która jest skierowana przeciwko osobie ze względu na jej płeć, tożsamość płciową lub ekspresję płciową lub której ofiarami stają się w przeważającej mierze osoby danej płci; mając na uwadze, że może ona powodować krzywdę o charakterze fizycznym, seksualnym, emocjonalnym lub psychologicznym lub szkodę o charakterze ekonomicznym, jest rozumiana jako forma dyskryminacji oraz pogwałcenie podstawowych wolności ofiary oraz obejmuje przemoc w bliskich związkach, przemoc seksualną (w tym gwałt, napaść na tle seksualnym i molestowanie seksualne), handel ludźmi i niewolnictwo oraz różne formy krzywdzących praktyk, takich jak przymusowe małżeństwa, okaleczanie żeńskich narządów płciowych i tak zwane przestępstwa popełniane „w imię honoru”;

B.

mając na uwadze, że przemoc na tle płciowym jest zjawiskiem dotyczącym ofiar i sprawców niezależnie od wieku, wykształcenia, poziomu dochodów czy statusu społecznego i związanym z nierównym podziałem władzy między kobietami a mężczyznami w naszym społeczeństwie, które to zjawisko należy zwalczać na jak najwcześniejszym etapie w celu zmiany postaw;

C.

mając na uwadze, że coraz częstsze są formy przemocy wobec kobiet ze strony mężów, partnerów lub byłych mężów czy byłych partnerów, mając na uwadze, że w niektórych krajach liczba ofiar wyraźnie wzrosła, a dotykające je konsekwencje pokazują tendencję do przyjmowania coraz poważniejszych rozmiarów, aż po śmierć, zaś statystyki pokazują, że wzrasta liczba zabitych kobiet na tle ogółu zabójstw;

D.

mając na uwadze, że w niektórych państwach dane statystyczne wykazały, że chociaż liczba całkowita zabójstw nie wzrosła, wzrosła jednak liczba zabitych kobiet na tle ogółu zabójstw, co potwierdza nasilenie się przemocy wobec kobiet;

E.

mając na uwadze, że sytuacje skrajnej biedy zwiększają ryzyko uciekania się do przemocy oraz do innych form wykorzystywania, co utrudnia pełne uczestnictwo kobiet we wszystkich obszarach życia oraz osiągnięcie sytuacji równości płci;

F.

mając na uwadze, że poprawa niezależności ekonomiczno-społecznej kobiet oraz ich uczestnictwa w życiu gospodarczym i społecznym umożliwia zmniejszenie ich narażenia na przemoc na tle płciowym;

G.

mając na uwadze, że ostatnio pojawiły się nowe formy dyskryminacji i przemocy w związku z coraz częstszym korzystaniem z internetowych sieci społecznościowych, takie jak praktyki uwodzenia nakierowane zwłaszcza na nastolatków;

H.

mając na uwadze, że seksistowskie postawy wśród młodszego pokolenia odnoszące się do roli płci są trwałe; młode kobiety, które są ofiarami przemocy nadal są obwiniane oraz stygmatyzowane przez swoich rówieśników oraz pozostałą część społeczeństwa;

I.

mając na uwadze, że przemoc to traumatyczne doświadczenie dla każdego mężczyzny, kobiety lub dziecka, jednak przemoc na tle płciowym częściej stosowana jest przez mężczyzn wobec kobiet i dziewcząt i zarówno odzwierciedla, jak i umacnia nierówności pomiędzy mężczyznami i kobietami, a także narusza zdrowie, godność, bezpieczeństwo i autonomię jej ofiar;

J.

mając na uwadze, że należy mieć na uwadze dzieci, które były świadkami przemocy wobec bliskich krewnych, i otoczyć je niezbędną opieką psychologiczną i społeczną, a ponadto mają cna uwadze, że dzieci, które stały się świadkami przemocy, są w dużym stopniu narażone na problemy emocjonalne i relacyjne;

K.

mając na uwadze, że kobiety będące ofiarami przemocy na tle płciowym oraz ich dzieci często wymagają szczególnego wsparcia i szczególnej ochrony ze względu na występujące w przypadku takiej przemocy wysokie ryzyko wtórnej oraz ponownej wiktymizacji, zastraszania i odwetu;

L.

mając na uwadze, że kobiety i dzieci doświadczające przemocy potrzebują specjalistycznych schronisk, w których zaoferowano by im właściwą opiekę zdrowotną, pomoc prawną oraz porady psychologiczne i możliwość odbywania terapii; schroniska powinny otrzymywać wystarczające środki finansowe od państw członkowskich;

M.

mając na uwadze, że przemoc mężczyzn wobec kobiet zmienia miejsce kobiet w społeczeństwie oraz ma wpływ na ich samostanowienie: ich zdrowie, dostęp do zatrudnienia i oświaty, udział w działalności społecznej i kulturalnej, niezależność ekonomiczną, udział w życiu publicznym i politycznym oraz w podejmowaniu decyzji, a także stosunki z mężczyznami i szacunek dla własnej osoby;

N.

mając na uwadze, że przemoc wobec kobiet może spowodować głębokie urazy fizyczne oraz psychiczne, zrujnować ogólny stan zdrowia kobiet i dziewcząt, w tym ich zdrowie reprodukcyjne i seksualne, a w niektórych przypadkach prowadzić do śmierci, zwanej również kobietobójstwem;

O.

mając na uwadze, że edukacja i szkolenie od bardzo młodego wieku są potrzebne do zwalczania przemocy wobec kobiet oraz przemocy na tle płciowym w ogóle, ponieważ rozwijają u młodych ludzi umiejętności potrzebne do traktowania swoich partnerów z szacunkiem niezależnie od ich płci oraz świadomość zasad równości;

P.

mając na uwadze, że przemoc wobec kobiet przyjmuje coraz bardziej nieakceptowalne formy, m.in. włączanie kobiet w działalność grup organizujących handel kobietami w celach wykorzystywania seksualnego;

Q.

mając na uwadze, że w badaniach nad przemocą wobec kobiet szacuje się, że 1/5 do ¼ wszystkich kobiet w Europie przynajmniej raz w ciągu dorosłego życia doświadczyła aktów przemocy fizycznej, a ponad 1/10 doświadczyła przemocy seksualnej z użyciem siły (15);

R.

mając na uwadze, że zgodnie z oceną kosztów braku działań na szczeblu europejskim w 2011 r. roczny koszt, jaki Unia Europejska poniosła z uwagi na przemoc na tle płciowym wobec kobiet szacuje się na 228 mld EUR (tj. 1,8 % unijnego PKB), z czego 45 mld EUR rocznie wyniósł koszt w zakresie służb pomocy społecznej i służb państwowych, a 24 mld EUR to koszt związany z utratą potencjału gospodarczego;

S.

mając na uwadze, że Agencja Praw Podstawowych przedstawiła w marcu 2013 r. część wstępnych wyników swoich europejskich badań dotyczących przemocy wobec kobiet, pokazujących między innymi, że: cztery na pięć kobiet będących ofiarami bardzo poważnych przypadków użycia przemocy ze strony osób niebędących ich partnerami nie zwróciło się do żadnych służb, takich jak służba zdrowia, opieka społeczna lub służby pomocy ofiarom; kobiety, które szukały pomocy najczęściej zwracały się do służb medycznych, co podkreśla potrzebę zadbania, aby pracownicy służby zdrowia umieli się właściwie zająć potrzebami ofiar przemocy; dwie na pięć kobiet nie miało świadomości praw lub inicjatyw politycznych chroniących je w sytuacjach przemocy domowej, a połowa z nich nie posiadała wiedzy w zakresie jakichkolwiek prewencyjnych uregulowań prawnych lub inicjatyw;

T.

mając na uwadze, że w strategii na rzecz równości kobiet i mężczyzn na lata 2010–2015 Komisja podkreśliła, że przemoc na tle płciowym jest jednym z najważniejszych problemów do rozwiązania na drodze do osiągnięcia rzeczywistej równości płci;

U.

mając na uwadze, że ramy prawne określone w Traktacie z Lizbony dają nowe możliwości zacieśniania współpracy dotyczącej polityki sprawiedliwości w sprawach karnych na szczeblu Unii Europejskiej, przyznając instytucjom i państwom członkowskim prawo do współpracy na solidnych podstawach, tworząc wspólną kulturę prawną Unii w zakresie walki ze wszelkimi rodzajami przemocy i dyskryminacji wobec kobiet, z uwzględnieniem krajowych systemów i tradycji prawnych bez ich zastępowania;

V.

mając na uwadze, że zwiększanie świadomości oraz mobilizacji, przy pomocy mediów oraz mediów społecznościowych, jest ważnym elementem skutecznej strategii prewencyjnej;

W.

mając na uwadze, że eliminacja przemocy wobec kobiet możliwa jest nie dzięki pojedynczemu działaniu, ale dzięki szeregowi działań o charakterze infrastrukturalnym, prawnym, sądowym, wykonawczym, kulturowym, oświatowym, społecznym, zdrowotnym oraz wszelkich innych działań związanych z usługami, które mogą w znacznym stopniu zwiększyć wiedzę o problemie i ograniczyć tę przemoc i jej konsekwencje;

X.

mając na uwadze sześć nierozdzielnych celów leżących u podłoża wszelkich działań mających na celu przeciwdziałanie przemocy wobec kobiet to: polityka, zapobieganie, ochrona, ściganie, zabezpieczenie i partnerstwo;

Y.

mając na uwadze, że istotne jest przyspieszenie działań przeciwko branży, która postrzega młode dziewczęta i kobiety jako obiekty seksualne;

Z.

mając na uwadze, że kobiety w Unii Europejskiej nie są w równym stopniu chronione przed przemocą ze strony mężczyzn ze względu na rozbieżną politykę i przepisy w państwach członkowskich, m.in. definicje przestępstw i zakres uregulowań prawnych, przez co są narażone na taka przemoc;

AA.

mając na uwadze, że z uwagi na czynniki takie jak rasa, pochodzenie etniczne, wyznawana religia lub przekonania, stan zdrowia, stan cywilny, warunki mieszkaniowe, status migracyjny, wiek, stopień niepełnosprawności, pochodzenie społeczne, orientacja seksualna oraz tożsamość płciowa kobiety mogą mieć specjalne potrzeby i być bardziej narażone na wielorakie rodzaje dyskryminacji;

AB.

mając na uwadze, iż kobiety często nie zgłaszają aktów przemocy na tle płciowym, jakich się wobec nich dopuszczono, z rozmaitych i złożonych przyczyn natury psychologicznej, finansowej, społecznej i kulturowej, a czasami z powodu braku zaufania do możliwości podjęcia działań przez policję, wymiar sprawiedliwości lub służby pomocy społecznej oraz służby medyczne, które przyniosłyby im konkretną pomoc; mając na uwadze, że w niektórych przypadkach organy te uznają taki rodzaj przemocy za sprawę rodzinną, a więc i przez rodzinę rozwiązywaną;

AC.

mając na uwadze, że pierwszoplanowe miejsce w tej debacie musi zajmować polityka w zakresie zdrowia reprodukcyjnego;

AD.

mając na uwadze, że w celu zrozumienia faktycznego zasięgu zjawiska przemocy wobec kobiet w Unii i jego konsekwencji, a zatem w celu opracowywania skutecznych strategii polityki, niezbędne jest gromadzenie segregowanych, jakościowych i ilościowych, obejmujących wszystkie aspekty problemu, porównywalnych i regularnie aktualizowanych danych;

AE.

mając na uwadze, że odrzucenie przez Parlament Europejski w dniu 12 grudnia 2012 r. wniosku Komisji dotyczącego rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady w sprawie europejskiej statystyki zagrożenia przestępczością (16) rodzi potrzebę ponownego wystosowania nowego wniosku dotyczącego przepisów unijnych ustanawiających spójny system gromadzenia danych statystycznych dotyczących przemocy wobec kobiet w państwach członkowskich, a także mając na uwadze, że w swoich konkluzjach z grudnia 2012 r. Rada wezwała do usprawnienia, zarówno na szczeblu krajowym, jak i unijnym, gromadzenia i rozpowszechniania porównywalnych, wiarygodnych i regularnie aktualizowanych danych dotyczących form przemocy wobec kobiet;

AF.

mając na uwadze, że okaleczanie żeńskich narządów płciowych jest międzynarodowo uznawane za naruszenie praw człowieka, będąc formą tortur stosowanych wobec dziewcząt i kobiet, a także odzwierciedla głęboko zakorzenioną nierówność między płciami; mając na uwadze, że okaleczanie żeńskich narządów płciowych stanowi skrajną formę dyskryminacji kobiet, prawie zawsze dokonywane jest u nieletnich i stanowi naruszenie praw dzieci;

AG.

mając na uwadze, iż prostytucję można uważać za formę przemocy wobec kobiet ze względu na jej wpływ na zdrowie fizyczne i psychiczne, zwłaszcza w przypadku przymusowej prostytucji i handlu kobietami dla prostytucji;

AH.

mając na uwadze, że zabójstwa popełniane „w imię honoru” są niebezpiecznym trendem stale wzrastającym w granicach Unii Europejskiej, który dotyczy głównie młodych dziewcząt;

AI.

mając na uwadze, że nadużycia wobec osób starszych są międzynarodowo uznawane za naruszenie praw człowieka należnych starszym kobietom oraz mając na uwadze potrzebę zapobiegania nadużyciom wobec osób starszych i ich zwalczania we wszystkich krajach UE;

AJ.

mając na uwadze, że przyjmując wytyczne UE w sprawie zwalczania przemocy wobec kobiet i dziewcząt oraz zwalczania wszelkich form ich dyskryminacji, jak również konkretny rozdział dotyczący ochrony kobiet przed przemocą na tle płciowym, znajdujący się w strategicznych ramach oraz w planie działań UE, dotyczących praw człowieka zaznaczają wyraźną wolę UE, by traktować temat praw kobiet jako jeden z priorytetów i podjąć długoterminowe działania w tym zakresie; mając na uwadze, że w zakresie strategii politycznych dotyczących praw człowieka spójność wymiaru wewnętrznego i zewnętrznego może czasami stwarzać rozbieżności między retoryką a postępowaniem;

AK.

mając na uwadze, że zgodnie ze sprawozdaniami Amnesty International okaleczanie żeńskich narządów płciowych dotyka setek tysięcy kobiet i dziewcząt w Europie, przy czym podaje się powszechnie liczbę 500 000 ofiar; mając na uwadze, że rozbieżności między przepisami w państwach członkowskich prowadzą do zjawiska tak zwanej transgranicznej „turystyki okaleczania żeńskich narządów płciowych” w UE;

AL.

mając na uwadze, że istnieje ciągła potrzeba współpracy UE z państwami trzecimi w celu zwalczania brutalnych praktyk okaleczania żeńskich narządów płciowych; mając na uwadze, że te państwa członkowskie oraz państwa trzecie, których uregulowania prawne uznają okaleczanie żeńskich narządów płciowych za niezgodne z prawem, muszą działać zgodnie z tymi uregulowaniami;

1.

zwraca się do Komisji o przedłożenie do końca 2014 r., na podstawie art. 84 TFUE, wniosku dotyczącego aktu prawnego w sprawie środków na rzecz promowania i wspierania działań państw członkowskich w obszarze zapobiegania przemocy wobec kobiet i dziewcząt (VAWG), w oparciu o szczegółowe zalecenia zawarte w załączniku;

2.

wzywa Komisję do przedstawienia poprawionego wniosku dotyczącego rozporządzenia w sprawie europejskiej statystyki, który ukierunkowany byłby na przestępstwa z użyciem przemocy i w którym uwzględniono by spójny system gromadzenia danych statystycznych dotyczących przemocy na tle płciowym w państwach członkowskich;

3.

zwraca się do Rady o uruchomienie klauzuli pomostowej przez przyjęcie jednomyślnej decyzji określającej przemoc wobec kobiet i dziewcząt (oraz inne formy przemocy na tle płciowym) jako dziedzinę przestępczości wymienioną w art. 83 ust. 1 TFUE;

4.

wzywa Komisję do promowania ratyfikacji przez państwa członkowskie konwencji stambulskiej w sprawie przemocy wobec kobiet i rozpoczęcia procedury przystąpienia UE do tej konwencji, po uprzednim dokonaniu oceny skutków z tą procedurą związanych oraz wynikającej z przystąpienia wartości dodanej;

5.

zwraca się do Komisji o przedstawienie ogólnounijnej strategii i planu działania w zakresie zwalczania przemocy wobec kobiet i dziewcząt, jak przewidziano w 2010 r. w planie działania wdrażającym program sztokholmski, w celu zapewnienia konkretnej i skutecznej ochrony integralności kobiet, ich równości (art. 2 TUE) i dobrobytu (art. 3 ust. 1 TUE) w przestrzeni wolności, bezpieczeństwa i sprawiedliwości, ze zwróceniem szczególnej uwagi na skierowane do kobiet środki zapobiegania poprzez zaznajomienie ich z przysługującymi im prawami oraz na uwrażliwienie również mężczyzn, a także chłopców od najmłodszych lat, w zakresie poszanowania nietykalności cielesnej i psychologicznej kobiet, na odpowiednie szkolenia dla służb policyjnych i służb wymiaru sprawiedliwości przy uwzględnieniu specyfiki przemocy na tle płciowym, a także na zachęcanie państw członkowskich do brania pod uwagę towarzyszenia ofiarom w celu określenia perspektyw życiowych danej osoby i odzyskania przez nią zaufania, aby nie znalazła się ponownie w sytuacji narażenia lub zależności; uważa, że w strategii tej należy zwrócić szczególną uwagę na grupy wrażliwe – osoby starsze, niepełnosprawne, imigrantów oraz LGBT (gejów, lesbijki, osoby biseksualne i transpłciowe) – oraz że strategia ta powinna także uwzględniać środki umożliwiające wspieranie dzieci, które były świadkami przemocy, a także uznawać je za ofiary;

6.

wzywa Komisję do promowania współpracy między państwami członkowskimi a kobiecymi organizacjami pozarządowymi i innymi organizacjami, mającej na celu przygotowanie i wprowadzenie w życie skutecznej strategii likwidującej przemoc wobec kobiet;

7.

zachęca Komisję, aby poczyniła pierwsze kroki w kierunku ustanowienia europejskiego obserwatorium ds. przemocy wobec kobiet i dziewcząt, korzystając z istniejących struktur instytucjonalnych (Europejski Instytut ds. Równości Kobiet i Mężczyzn) i pod zarządem koordynatora ds. przemocy wobec kobiet i dziewcząt;

8.

wzywa Komisję, aby w celu zwiększenia świadomości wśród obywateli oraz wszystkich polityków o tym szeroko występującym problemie, który dotyczy wszystkich państw członkowskich, ustanowiła w ciągu najbliższych trzech lat europejski rok działania na rzecz zwalczania przemocy wobec kobiet i dziewcząt, żeby przedstawić jednoznaczny plan działania, który położy kres przemocy wobec kobiet;

9.

wzywa państwa członkowskie do zwalczania zabójstw popełnianych „w imię honoru” poprzez edukację oraz tworzenie schronisk dla potencjalnych ofiar, oraz do organizowania kampanii dotyczących ekstremalnych form łamania praw człowieka i ilości zgonów spowodowanych zabójstwami popełnianymi „w imię honoru”;

10.

wzywa państwa członkowskie oraz zainteresowane strony, aby w drodze współpracy z Komisją przyczyniały się do rozpowszechniania informacji na temat programów Unii Europejskiej oraz oferowanych przez nie możliwości finansowania w ramach zwalczania przemocy wobec kobiet;

11.

stwierdza, iż zalecenia te są zgodne z prawami podstawowymi i zasadami pomocniczości i proporcjonalności;

12.

uznaje, że skutki finansowe wymaganego wniosku powinny zostać pokryte z budżetu unijnego, Dział III (zapewniając pełną komplementarność z istniejącą pozycją w budżecie wiążącą się z przedmiotem wniosku);

13.

zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji oraz szczegółowych zaleceń zawartych w załączniku Komisji i Radzie oraz parlamentom i rządom państw członkowskich, Radzie Europy oraz Europejskiemu Instytutowi ds. Równości Kobiet i Mężczyzn.

29.8.2017   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 285/11

—

uwzględniając art. 290 i 291 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej (TFUE),

—

uwzględniając rozporządzenie (UE) nr 182/2011 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 16 lutego 2011 r. ustanawiające przepisy i zasady ogólne dotyczące trybu kontroli przez państwa członkowskie wykonywania uprawnień wykonawczych przez Komisję (1),

—

uwzględniając wspólne porozumienie w sprawie aktów delegowanych, zatwierdzone przez Konferencję Przewodniczących w dniu 3 marca 2011 r.,

—

uwzględniając porozumienie ramowe w sprawie stosunków między Parlamentem Europejskim a Komisją Europejską (2), w szczególności jego punkt 15 oraz załącznik 1,

—

uwzględniając wyrok Trybunału Sprawiedliwości z dnia 5 września 2012 r. w sprawie C-355/10, Parlament przeciwko Radzie (dotychczas niepublikowany), oraz toczącą się sprawę C-427/12, Komisja przeciwko Parlamentowi Europejskiemu i Radzie Unii Europejskiej,

—

uwzględniając swoją rezolucję z dnia 5 maja 2010 r. w sprawie kompetencji w zakresie przekazywania uprawnień ustawodawczych (3),

—

uwzględniając raport informacyjny Europejskiego Komitetu Ekonomiczno-Społecznego przyjęty w dniu 19 września 2013 r. zatytułowany „Lepsze stanowienie prawa: akty wykonawcze i akty delegowane”,

—

uwzględniając pismo z dnia 26 listopada 2012 r. skierowane przez przewodniczącego Parlamentu do przewodniczącego Konferencji Przewodniczących Komisji dotyczące horyzontalnych zasad stosowania aktów delegowanych w odniesieniu do programów ustawodawczych objętych wieloletnimi ramami finansowymi (WRF), zatwierdzone przez Konferencję Przewodniczących na posiedzeniu w dniu 15 listopada 2012 r.,

—

uwzględniając pismo z dnia 8 lutego 2013 r. skierowane przez przewodniczącego Parlamentu do przewodniczących Rady i Komisji w sprawie braku postępów w Radzie w zakresie propozycji dostosowawczych w obszarze rolnictwa i rybołówstwa,

—

uwzględniając art.48 Regulaminu,

—

uwzględniając sprawozdanie Komisji Prawnej oraz opinie Komisji Rozwoju, Komisji Gospodarczej i Monetarnej, Komisji Zatrudnienia i Spraw Socjalnych, Komisji Ochrony Środowiska Naturalnego, Zdrowia Publicznego i Bezpieczeństwa Żywności, Komisji Przemysłu, Badań Naukowych i Energii, Komisji Transportu i Turystyki, Komisji Rolnictwa i Rozwoju Wsi, Komisji Rybołówstwa oraz Komisji Wolności Obywatelskich, Sprawiedliwości i Spraw Wewnętrznych (A7-0435/2013),

A.

mając na uwadze, że Traktat z Lizbony umożliwia Parlamentowi i Radzie („określanym łącznie jako prawodawca”) przekazywanie części swoich uprawnień Komisji w formie aktu ustawodawczego („akt podstawowy”); mając na uwadze, że przekazywanie uprawnień to delikatna operacja, w której Komisja otrzymuje polecenie wykonania uprawnień będących nieodłączną częścią zadań prawodawcy; mając na uwadze, że w związku z tym konieczne jest dopilnowanie właściwego stosowania postanowień Traktatu, aby zagwarantować dostateczny poziom legitymacji demokratycznej również w odniesieniu do aktów delegowanych; mając na uwadze, że punktem wyjścia w analizie kwestii przekazywania uprawnień musi zatem być zawsze swoboda prawodawcy; mając na uwadze, że zgodnie z ustalonym orzecznictwem przyjmowanie istotnych norm w rozpatrywanej dziedzinie jest zastrzeżone dla prawodawcy, co oznacza, że nie można przekazywać uprawnienia do przyjęcia przepisów wymagających decyzji politycznych, które należą do zakresu kompetencji prawodawcy; mając na uwadze, że przekazane uprawnienia mogą obejmować wyłącznie uzupełniające lub zmieniające części aktu ustawodawczego, które są inne niż istotne; mając na uwadze, że przyjmowane przez Komisję akty delegowane będące wynikiem przekazywania uprawnień będą aktami ogólnymi o charakterze nieustawodawczym; mając na uwadze, że akt podstawowy musi wyraźnie określać cel, zawartość, zakres i czas trwania przekazania uprawnień oraz definiować warunki, jakim podlega przekazanie uprawnień;

B.

mając na uwadze, że w celu dokonania ustaleń praktycznych oraz uzgodnionych uściśleń i preferencji dotyczących przekazywania uprawnień ustawodawczych zgodnie z art. 290 TFUE, Parlament, Rada i Komisja zawarły wspólne porozumienie w sprawie aktów delegowanych w celu zapewnienia sprawnego wykonywania przekazanych uprawnień oraz skutecznej kontroli takich uprawnień przez Parlament Europejski i Radę;

C.

mając na uwadze, że zgodnie z Traktatami państwa członkowskie przyjmują wszelkie środki prawa krajowego niezbędne do wprowadzenia w życie prawnie wiążących aktów Unii; mając na uwadze, że gdy istnieje konieczność zastosowania jednolitych warunków wykonywania prawnie wiążących aktów Unii, akty te powierzają Komisji (a w wyjątkowych przypadkach Radzie) uprawnienia wykonawcze zgodnie z art. 291 TFUE; mając na uwadze, że gdy akt podstawowy wymaga, aby przyjęcie aktów wykonawczych przez Komisję podlegało kontroli państw członkowskich, akt podstawowy powinien powierzać Komisji uprawnienia wykonawcze zgodnie z rozporządzeniem (EU) Nr 182/2011; mając na uwadze, że najważniejszym zobowiązaniem podjętym przez Komisję w oświadczeniu załączonym do wspomnianego rozporządzenia było jak najszybsze dostosowanie dorobku do nowego systemu aktów delegowanych i wykonawczych podczas obecnej kadencji, w tym aktów podstawowych odnoszących się do procedury regulacyjnej połączonej z kontrolą;

D.

mając na uwadze, że to prawodawca w każdym przypadku określa poziom szczegółowości aktu ustawodawczego, a tym samym decyduje, czy przekazać Komisji uprawnienia do przyjęcia aktów delegowanych, jak również ustala, czy konieczne będą uprawnienia zapewniające jednolite warunki wykonania aktu ustawodawczego; mając na uwadze, że nie ma obowiązku powierzenia takich uprawnień delegowanych lub wykonawczych; mając na uwadze, że takie powierzenie powinno być jednak uwzględniane, w przypadku gdy konieczne jest zapewnienie elastyczności i skuteczności, a nie można ich osiągnąć za pośrednictwem zwykłej procedury ustawodawczej; mając na uwadze, że decyzja w sprawie powierzenia uprawnień delegowanych lub wykonawczych musi być oparta na obiektywnych przesłankach umożliwiających sądową kontrolę przyjętego rozwiązania; mając na uwadze, że brak orzecznictwa w związku z art. 290 TFUE i ustalonymi w nim kryteriami utrudnił Parlamentowi Europejskiemu i Radzie osiąganie porozumienia w sprawie rozgraniczenia aktów wykonawczych i delegowanych;

E.

mając na uwadze, że przekazanie uprawnień Komisji jest nie tylko zagadnieniem technicznym, ale może obejmować kwestie o wielkim znaczeniu politycznym dla obywateli Unii i konsumentów, przedsiębiorstw i całych sektorów gospodarki z powodu potencjalnego wpływu na kwestie społeczno-ekonomiczne, kwestie dotyczące środowiska i zdrowia;

F.

mając na uwadze, że negocjacje ustawodawcze w sprawie różnych dokumentów wykazały rozbieżne interpretacje wśród instytucji odnośnie do określonych kwestii; mając na uwadze, że zgodnie z art. 37a Regulaminu przy kontroli wniosku przewidującego akty delegowane komisje Parlamentu mogą zwracać się do Komisji Prawnej o wydanie opinii; mając na uwadze, że dnia 13 stycznia 2012 r. Konferencja Przewodniczących przyjęła wspólne stanowisko, a 19 kwietnia 2012 r. przyjęła podejście przekrojowe służące poszczególnym komisjom do przezwyciężania rozbieżności opinii; mając na uwadze, że konieczne jest rozszerzenie działań w ramach wspólnego stanowiska polegające na określeniu przez Parlament własnych kryteriów stosowania art. 290 i 291 TFUE oraz dążeniu do ustalenia takich kryteriów z Radą i Komisją;

1.

uważa, że Parlament powinien przyjąć następujące niewiążące kryteria przy stosowaniu art. 290 i art. 291 TFUE: poniższego wykazu kryteriów nie należy traktować jako wyczerpującego:

2.

wzywa Komisję i Radę do przystąpienia do negocjacji z Parlamentem w celu osiągnięcia porozumienia w sprawie kryteriów, o których mowa powyżej; uważa, że można to osiągnąć w ramach zmiany Porozumienia międzyinstytucjonalnego w sprawie lepszego stanowienia prawa, uwzględniającej takie kryteria;

3.

ponownie zwraca uwagę na decyzje w sprawie aktów delegowanych i wykonawczych podjęte na posiedzeniu Konferencji Przewodniczących w dniach 13 stycznia 2011 r. i 19 kwietnia 2012 r. oraz podkreśla, że Parlament powinien zawsze nalegać na stosowanie aktów delegowanych w przypadku wszystkich uprawnień przekazywanych Komisji, które spełniają kryteria określone w art. 290 TFUE, oraz iż dokumenty, w których nie zabezpiecza się przysługujących Parlamentowi praw instytucjonalnych w zakresie aktów delegowanych, nie powinny być włączane do porządku obrad ani poddawane pod głosowanie prowadzące do porozumienia; podkreśla, że Parlament powinien już na początku negocjacji podnosić kwestię aktów delegowanych i wykonawczych jako mającą dla Parlamentu kluczowe znaczenie instytucjonalne;

4.

wzywa Komisję, aby w przyszłości uzasadniała w sposób wyraźny i dogłębny powody przedstawienia we wniosku ustawodawczym propozycji aktu delegowanego lub aktu wykonawczego oraz uznania w ten sposób, że jego treść normatywna odnosi się do elementów innych niż istotne; przypomina, że z postanowień art. 290 i 291 TFUE jasno wynika, że akty delegowane i akty wykonawcze odpowiadają na różne potrzeby, nie można ich zatem wzajemnie zastępować;

5.

uważa, że aby umocnić pozycję sprawozdawców w negocjacjach ustawodawczych należy w większym stopniu korzystać z możliwości zwracania się o opinię do Komisji Prawnej zgodnie z art. 37a Regulaminu;

6.

wyraża poważne zaniepokojenie, że dostosowanie dorobku do Traktatu z Lizbony jest tylko częściowo realne po upływie czterech lat od jego wejścia w życie; z zadowoleniem przyjmuje niedawne zaprezentowanie przez Komisję propozycji dotyczących dostosowania pozostałych aktów ustawodawczych zakładających zastosowanie procedury regulacyjnej połączonej z kontrolą; podkreśla jednak potrzebę jak najszybszego rozpoczęcia negocjacji w sprawie powyższych propozycji w celu sfinalizowania tego zadania do końca bieżącej kadencji Parlamentu; uważa, że przynajmniej wszystkie sprawy, które wcześniej rozstrzygane były na podstawie procedury regulacyjnej połączonej z kontrolą, powinny obecnie zostać dostosowane do art. 290 TFUE, ponieważ środki procedury regulacyjnej połączonej z kontrolą są również środkami o zakresie ogólnym opracowanymi w celu wprowadzania poprawek do elementów innych niż istotne aktu podstawowego, między innymi poprzez usuwanie niektórych z tych elementów lub uzupełnianie aktu podstawowego wskutek dodania nowych elementów innych niż istotne; jednocześnie wzywa Radę do dołożenia wszelkich starań w celu osiągnięcia postępu w znajdujących się obecnie w impasie rozmowach z Radą na temat propozycji dostosowania, włączając propozycje w zakresie rolnictwa i rybołówstwa;

7.

wyraża zaniepokojenie, że pomimo faktu, iż może być to dobrym rozwiązaniem w niektórych przypadkach, systematyczne utrzymywanie wszystkich elementów strategii politycznej w akcie podstawowym mogłoby, w odpowiednim czasie, uniemożliwić stosowanie art. 290 TFUE jako ważnego środka racjonalizacji procesu ustawodawczego, stanowiącego jego pierwotne założenie, aby uniknąć mikrozarządzania oraz złożonej i długiej procedury współdecyzji; podkreśla, że stosowanie tego podejścia mogłoby być wyjątkowo trudne w niektórych przypadkach, np. w sektorach, w których technologie są nadal rozwijane;

8.

podkreśla, że w tych przypadkach, w których podjęto decyzję o zastosowaniu aktów wykonawczych, parlamentarny zespół negocjatorów powinien uważnie ocenić, jaki rodzaj kontroli ze strony państw członkowskich jest potrzebny oraz czy należy zastosować procedurę doradczą czy procedurę sprawdzającą; podkreśla, że w przypadku zastosowania procedury sprawdzającej parlamentarne zespoły negocjatorów powinny akceptować brak opinii wyłącznie w wyjątkowych i należycie uzasadnionych przypadkach, ponieważ jeśli komisja złożona z przedstawicieli państw członkowskich i obradująca pod przewodnictwem Komisji nie wyda żadnej opinii, uniemożliwia to Komisji przyjęcie projektu aktu wykonawczego;

9.

zaleca Komisji, aby nie nadużywała aktów delegowanych w celu ponownego otwierania dyskusji w sprawach uzgodnionych na szczeblu politycznym w rozmowach trójstronnych; zwraca uwagę, że uprawnienia do przyjęcia aktów delegowanych należałoby najlepiej przekazywać Komisji na czas określony;

10.

zachęca swoje komisje do ścisłego monitorowania korzystania z aktów delegowanych i aktów wykonawczych w zakresie stosownej sfery odpowiedzialności; w tym celu zwraca się do Komisji o udoskonalenie ustaleń administracyjnych w zakresie przekazywania i wypełniania dokumentów związanych z aktami delegowanymi, w tym dokumentów przygotowawczych, w celu zapewnienia co najmniej takiego samego poziomu informacji i przejrzystość jak w przypadku istniejącego rejestru aktów wykonawczych oraz zapewnienia jednoczesnego przepływu informacji do Parlamentu Europejskiego i Rady jako współprawodawców;

11.

uważa, że dokonano znacznych postępów w dążeniu do zapewnienia sprawnego przekazywania aktów delegowanych komisjom przedmiotowo właściwym, co z kolei pozytywnie wpłynęło na egzekwowanie przez posłów uprawnień kontrolnych;

12.

w związku z tym przypomina o politycznej odpowiedzialności prawodawcy oraz o konieczności regularnego i terminowego angażowania Parlamentu na etapie prac przygotowawczych nad aktami delegowanymi; wzywa Komisję do pełnego informowania Parlamentu, w tym sprawozdawcy odpowiedzialnego za daną sprawę, o planowanym harmonogramie, wyznaczonych posiedzeniach grup ekspertów i treści przewidywanych aktów delegowanych, m.in. poprzez udostępnianie odpowiednich baz danych Komisji, np. CIRCA;

13.

wzywa Komisję do przestrzegania w pełni ust. 15 porozumienia ramowego w sprawie stosunków między Parlamentem Europejskim a Komisją Europejską, między innymi poprzez uproszczenie procedury zapraszania ekspertów Parlamentu na posiedzenia z ekspertami krajowymi, jeśli właściwa komisja parlamentarna zgłosi taki wniosek; przyznaje, że w wyniku uczestnictwa ekspertów Parlamentu w takich posiedzeniach Komisja może zostać zaproszona na posiedzenia odbywające się w Parlamencie w celu dalszej wymiany poglądów na temat przygotowywania aktów delegowanych; wzywa Komisję do stosowania ust. 15 porozumienia ramowego również w przypadku tych części posiedzeń państw członkowskich i Komisji, podczas których omawiane są inne kwestie niż akty wykonawcze w rozumieniu rozporządzenia (UE) nr 182/2011;

14.

jest zdania, że czas między przekazaniem ostatecznego projektu aktu wykonawczego a jego przyjęciem przez Komisję jest często zbyt krótki, co uniemożliwia Parlamentowi odpowiednią kontrolę; wzywa zatem Komisję, aby w pełni przestrzegała prawa Parlamentu do kontroli nad ostatecznym projektem aktu wykonawczego w terminie jednego miesiąca zgodnie z porozumieniem z 2008 r. między Parlamentem i Komisją w sprawie procedur komitetowych;

15.

wzywa do przydzielenia dostatecznych zasobów technicznych i ludzkich na potrzeby związane z aktami delegowanymi i wykonawczymi między innymi w celu zapewnienia sprawnego przebiegu wewnętrznego procesu przekazywania informacji; uważa, że przekazywanie posłom aktów delegowanych za pośrednictwem biuletynu ułatwia kontrolę takich aktów i umożliwia posłom zgłoszenie ewentualnych zastrzeżeń we właściwym czasie;

16.

zaleca, aby w każdej komisji wyznaczono stałych sprawozdawców ds. aktów delegowanych i aktów wykonawczych, co zagwarantowałoby spójność w danej komisji i pomiędzy komisjami; uważa, że podobnymi kwestiami należy zajmować się w spójny sposób, zachowując jednocześnie niezbędną elastyczność;

17.

wyraża zadowolenie, iż eksperci Komisji są gotowi uczestniczyć w posiedzeniach informacyjnych z udziałem posłów, gdyż organizacja takich spotkań w odpowiednim czasie przed przyjęciem aktów delegowanych jest przydatna dla wyjaśnienia kluczowych aspektów takich aktów oraz ułatwienia Parlamentowi dokonania ich oceny;

18.

nadal wzywa w szczególności członków zespołów negocjacyjnych do zwracania szczególnej uwagi na akty delegowane i akty wykonawcze podczas składania sprawozdań we właściwej komisji po każdym posiedzeniu trójstronnym zgodnie z art. 70 ust. 4 Regulaminu Parlamentu Europejskiego;

19.

wyraża ubolewanie w związku z faktem, że procedury dostosowujące istotne przepisy dotyczące rolnictwa i rybołówstwa zostały zablokowane przez Radę po niepowodzeniu negocjacji prowadzonych w ramach nieformalnych rozmów trójstronnych oraz pierwszego czytania w Parlamencie; podkreśla, że powodem takiej sytuacji jest często brak gotowości ze strony Rady do stosowania aktów delegowanych; odnotowuje, że jedynie w kontekście pełnych procedur ustawodawczych związanych z reformą WPR i WPRyb możliwe było znalezienie rozwiązania pozwalającego na dostosowanie dorobku, które było do przyjęcia dla obu stron, mimo że porozumienie w odniesieniu do niektórych przepisów było możliwe jedynie pod warunkiem, że nie będzie stanowiło precedensu; domaga się, by Rada dokonała postępów w zakresie aktów oczekujących na dostosowanie, tak by procedury zostały zakończone przez upływem bieżącej kadencji Parlamentu;

20.

przypomina, że zwłaszcza w przypadku instrumentu finansowania współpracy na rzecz rozwoju Parlament od 2006 r. sprawuje demokratyczną kontrolę w postaci politycznego dialogu z Komisją, który dotyczy proponowanych środków; zwraca jednak uwagę, że doświadczenia Parlamentu związane z tą praktyką są mieszane, a jego wpływ na decyzje Komisji jest ograniczony;

21.

zauważa, że w dziedzinie współpracy na rzecz rozwoju punktem wyjścia dla aktów wykonawczych są często wcześniejsze konsultacje ze stronami trzecimi, co sprawia, że wprowadzanie zmian na późniejszym etapie formalnej procedury komitetowej jest trudniejsze; wobec tego podkreśla, że wcześniejsze powiadamianie Parlamentu oraz dialog z nim stanowiłyby ważny krok na drodze do celu, jakim jest skuteczniejsze korzystanie przez Parlament z uprawnień kontrolnych;

22.

zwraca uwagę, że rozporządzenia w sprawie Europejskich Urzędów Nadzoru (EUN) wprowadzają w obszarze usług finansowych regulacyjne standardy techniczne (RST) i wykonawcze standardy techniczne (WST), a na mocy tych rozporządzeń EUN przedkładają projekty RST i WST Komisji w celu ich przyjęcia; uważa, że, kiedy to tylko możliwe, akty delegowane powinny przyjąć postać raczej RST niż zwykłych aktów delegowanych ze względu na techniczną wiedzę ekspercką i specjalistyczne umiejętności EUN; uważa również, że przed przyjęciem zwykłych aktów delegowanych Komisja powinna zwracać się o techniczną poradę do odpowiedniego EUN na temat treści tych aktów;

23.

zwraca uwagę, że w przypadku niektórych aktów ustawodawczych możliwe jest wydłużenie okresu na sprawdzenie RST o dodatkowy miesiąc z uwagi na wielkość i złożoność RST, i uważa, że tego typu elastyczność powinna stać się normą; zaznacza ponadto, że prawodawca określił okres na przeprowadzenie kontroli na trzy miesiące z możliwością przedłużenia go o kolejne trzy w odniesieniu do wszystkich aktów delegowanych w dziedzinie usług finansowych, i uważa, że ta praktyka powinna objąć wszystkie obszary o złożonym charakterze;

24.

podkreśla, że do RST powinny mieć również zastosowanie ustalenia, zgodnie z którymi żadnego aktu delegowanego nie przedkłada się w czasie przerwy wakacyjnej Parlamentu;

25.

uważa, że zaproszenie dla zainteresowanych stron do zasiadania w ich grupach w ramach EUN powinno obowiązywać odpowiednio długo (nie krócej niż dwa miesiące), być publikowane za pośrednictwem różnych kanałów i podlegać przejrzystemu i sprawnemu procesowi, ażeby ubiegała się o nie szeroka baza kandydatów; przypomina o zapotrzebowaniu na zrównoważone grupy zainteresowanych stron EUN zgodnie z przepisami odpowiednich rozporządzeń;

26.

przypomina, że w dziedzinie zatrudnienia i spraw socjalnych Parlament zakwestionował słuszność decyzji EURES przed Trybunałem Sprawiedliwości w celu obrony swoich prerogatyw;

27.

zwraca się do Komisji o uwzględnienie w swoim programie prac wniosków dotyczących zmiany wszystkich aktów prawnych z zakresu dawnego trzeciego filaru, tak aby dostosować je do nowej hierarchii norm i zapewnić poszanowanie uprawnień i kompetencji Parlamentu oraz przysługującego mu prawa do informacji w ramach przekazywania uprawnień Komisji na mocy Traktatu z Lizbony; podkreśla, że będzie to wymagało indywidualnej oceny każdego aktu prawnego w celu określenia, które decyzje, jako dotyczące elementów istotnych, muszą być podejmowane przez ustawodawcę – szczególnie gdy dotyczą podstawowych praw zainteresowanych osób, a które decyzje mogą zostać uznane za dotyczące elementów innych niż istotne (zob. wyrok Trybunału Sprawiedliwości w sprawie C-355/10);

28.

zwraca uwagę na fakt, że choć od wejścia w życie Traktatu z Lizbony upłynęło już wiele czasu, Rada nadal przyjmuje akty prawne na podstawie przepisów z zakresu dawnego trzeciego filaru, w związku z czym Parlament został zmuszony do wszczęcia postępowania przed Trybunałem Sprawiedliwości;

29.

zobowiązuje przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji Radzie, Komisji oraz parlamentom państw członkowskich.

29.8.2017   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 285/18

—

uwzględniając Traktat o funkcjonowaniu Unii Europejskiej, w szczególności jego art. 136 w powiązaniu z art. 121 ust. 2,

—

uwzględniając rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1175/2011 z dnia 16 listopada 2011 r. zmieniające rozporządzenie Rady (WE) nr 1466/97 w sprawie wzmocnienia nadzoru pozycji budżetowych oraz nadzoru i koordynacji polityk gospodarczych (1),

—

uwzględniając dyrektywę Rady 2011/85/UE z dnia 8 listopada 2011 r. w sprawie wymogów dla ram budżetowych państw członkowskich (2),

—

uwzględniając rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1174/2011 z dnia 16 listopada 2011 r. w sprawie środków egzekwowania korekty nadmiernych zakłóceń równowagi makroekonomicznej w strefie euro (3),

—

uwzględniając rozporządzenie Rady (UE) nr 1177/2011 z dnia 8 listopada 2011 r. zmieniające rozporządzenie (WE) nr 1467/97 w sprawie przyspieszenia i wyjaśnienia procedury nadmiernego deficytu (4),

—

uwzględniając rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1176/2011 z dnia 16 listopada 2011 r. w sprawie zapobiegania zakłóceniom równowagi makroekonomicznej i ich korygowania (5),

—

uwzględniając rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1173/2011 z dnia 16 listopada 2011 r. w sprawie skutecznego egzekwowania nadzoru budżetowego w strefie euro (6),

—

uwzględniając swoją rezolucję z dnia 5 lutego 2013 r. w sprawie poprawy dostępu MŚP do finansowania (7),

—

uwzględniając komunikat Komisji z dnia 6 grudnia 2012 r. w sprawie planu działania zakładającego poprawę skuteczności walki z oszustwami podatkowymi i uchylaniem się od opodatkowania (COM(2012)0722),

—

uwzględniając rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 473/2013 z dnia 21 maja 2013 r. w sprawie wspólnych przepisów dotyczących monitorowania i oceny projektów planów budżetowych oraz zapewnienia korekty nadmiernego deficytu w państwach członkowskich należących do strefy euro (8),

—

uwzględniając rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 472/2013 z dnia 21 maja 2013 r. w sprawie wzmocnienia nadzoru gospodarczego i budżetowego nad państwami członkowskimi należącymi do strefy euro dotkniętymi lub zagrożonymi poważnymi trudnościami w odniesieniu do ich stabilności finansowej (9),

—

uwzględniając swoją rezolucję z dnia 23 października 2013 r. w sprawie europejskiego semestru na potrzeby koordynacji polityki gospodarczej: realizacja priorytetów na rok 2013 (10),

—

uwzględniając komunikat Komisji z dnia 13 listopada 2013 r. pt. „Roczna analiza wzrostu na 2014 r.” (COM(2013)0800),

—

uwzględniając swoją rezolucję z dnia 21 maja 2013 r. w sprawie walki z oszustwami podatkowymi, uchylaniem się od opodatkowania i rajami podatkowymi (11),

—

– uwzględniając swoją rezolucję z dnia 12 grudnia 2013 r. w sprawie wezwania do przyjęcia wymiernego i wiążącego zobowiązania do przeciwdziałania uchylaniu się od zobowiązań podatkowych oraz unikaniu płacenia podatków w UE (12),

—

uwzględniając swoją rezolucję z dnia 12 grudnia 2013 r. w sprawie przygotowań do posiedzenia Rady Europejskiej w dniach 19–20 grudnia 2013 r. (13),

—

uwzględniając art.48 Regulaminu,

—

uwzględniając sprawozdanie Komisji Gospodarczej i Monetarnej oraz opinię Komisji Budżetowej (A7-0084/2014),

A.

mając na uwadze, że zgodnie z ostatnią jesienną prognozą Komisji w strefie euro obserwuje się powolny powrót wzrostu realnego PKB i ma on wynosić 1,1 % w 2014 r., bezrobocie ma spaść, a inflacja ma pozostać na poziomie poniżej 2 %;

B.

mając na uwadze stagnację wzrostu na rynkach wschodzących, a jednocześnie solidny wzrost w Stanach Zjednoczonych i pozytywny wskaźnik wzrostu w Japonii;

C.

mając na uwadze, że w dniach 20–22 stycznia 2014 r. Parlament Europejski uczestniczył w posiedzeniu wysokiego szczebla z posłami parlamentów narodowych (europejski tydzień parlamentarny) w celu omówienia rocznej analizy wzrostu gospodarczego na 2014 r., a także ogólnych celów polityki gospodarczej dotyczących wzrostu i miejsc pracy z zamiarem lepszego uwzględnienia skuteczności polityki i potencjalnych skutków ubocznych na innych rynkach w UE;

D.

mając na uwadze, że Komisja przyznaje, iż większość celów strategii „Europa 2020” nie zostanie osiągnięta nawet przy najbardziej optymistycznym scenariuszu;

E.

mając na uwadze, że z zadowoleniem przyjął wprowadzenie instrumentu na rzecz konwergencji i konkurencyjności jako elementu wzmocnienia systemu zarządzania;

1.

zwraca uwagę, że w UE pojawia się ożywienie gospodarcze, które jest jeszcze bardzo kruche; podkreśla, że konieczna jest sprzyjająca wzrostowi konsolidacja fiskalna i należy podtrzymać obecne wysiłki w celu przywrócenia zgodności z obecnymi ramami zarządzania gospodarczego z jednej strony i zapewnić bardziej zrównoważony wzrost i więcej miejsc pracy w perspektywie średnio- i długoterminowej z drugiej strony;

2.

z zadowoleniem przyjmuje uznanie potrzeby sprzyjającej wzrostowi konsolidacji podatkowej; wzywa Komisję do przekształcenia tego priorytetu w konkretne zalecenia dla państw członkowskich i dla całej UE, również dla tych, które są objęte programami dostosowań gospodarczych, tak aby nie dotyczyły one wyłącznie konsolidacji podatkowej, lecz również reform strukturalnych, które doprowadzą do rzeczywistego, trwałego i społecznie zrównoważonego wzrostu, zatrudnienia, lepszej konkurencyjności i większej konwergencji;

3.

zwraca uwagę, że spready oprocentowania obligacji skarbowych znacznie ograniczyły podatkowe pole manewru w zakresie polityki fiskalnej w kilku państwach członkowskich; zauważa także, ze podejście do polityki monetarnej stosowane przez Europejski Bank Centralny przyczynia się do zmniejszania spreadów oprocentowania obligacji skarbowych; zauważa, że EBC poprzez bezpośrednie wytyczne utrzyma tę politykę w krótkim i średnim okresie tym samym będzie się przyczyniać do silniejszego wzrostu;

4.

zauważa, że Komisja w zaleceniach dla poszczególnych krajów monitoruje cele Europy 2020 na szczeblu krajowym i europejskim i tym samym ściślej przygląda się celom dotyczącym zatrudnienia, badań i rozwoju, ubóstwa, energii odnawialnej i zmniejszania emisji;

5.

uważa, że cała gospodarka UE musi w dalszej mierze poprawić swą konkurencyjność kosztową i pozakosztową w gospodarce światowej, w szczególności zwiększając konkurencję w obszarach rynku towarów i usług z myślą o poprawie wydajności i niższych cenach oraz dostosowując koszty pracy do wydajności, a jednocześnie gwarantując ograniczanie wewnętrznych zakłóceń równowagi makroekonomicznej;;

6.

potwierdza ambitne reformy strukturalne wdrażane w państwach członkowskich doświadczających poważnych trudności; zachęca państwa członkowskie do dalszego podejmowania wysiłków; zaznacza, że należy nadal z determinacją podejmować wysiłki reformatorskie i monitorować je w celu zapewnienia skuteczności reformy i wykorzystywania osiągniętych postępów; zachęca do przyjęcia i wdrożenia programów reform strukturalnych, które promują konwergencję i konkurencyjność na szczeblu krajowym i europejskim oraz zwiększają zrównoważony wzrost i zatrudnienie; podkreśla znaczenie szybkiego i skutecznego wdrożenia programów i systemów do zwalczania bezrobocia, zwłaszcza wśród ludzi młodych;

7.

podkreśla znaczenie wszczęcia lub kontynuowania procesu dogłębnych i zrównoważonych reform strukturalnych zapewniających stabilność w perspektywie średnio- i długoterminowej; zaznacza, że UE nie może konkurować tylko pod względem kosztów ogólnych lub kosztów pracy, lecz musi w większym zakresie inwestować w badania, innowacje i rozwój, edukację i kwalifikacje oraz efektywne gospodarowanie zasobami, zarówno na szczeblu krajowym, jak i europejskim;

8.

ponownie wzywa do przyjęcia w drodze zwykłej procedury ustawodawczej aktu prawnego w sprawie „wytycznych dotyczących konwergencji”, przewidującego bardzo ograniczoną liczbę celów, odnoszących się do najpilniejszych reform, do realizacji w ustalonym okresie, a także ponownie domaga się od państw członkowskich zagwarantowania, że krajowe programy reform będą opracowywane na podstawie rzeczonych wytycznych; nawołuje państwa członkowskie do zobowiązania się do pełnego wdrożenia krajowych programów reform; proponuje, by na tej podstawie państwa członkowskie zawierały partnerstwa na rzecz konwergencji z instytucjami UE, oferujące możliwość finansowania reform na określonych warunkach; powtarza, że taka ściślejsza współpraca gospodarcza powinna iść w parze z mechanizmem finansowym opartym na zachętach; jest zdania, że wszelkie dodatkowe środki finansowe lub instrumenty, takie jak mechanizm solidarności, muszą stanowić integralną część budżetu UE, niepodlegającą jednak uzgodnionym puli środków finansowych ustalonych w wieloletnich ram finansowych (WRF);

9.

jest zaniepokojony ogólnym publicznym i prywatnym zadłużeniem państw członkowskich w strefie euro; zaznacza, że UE musi wykraczać poza model wzrostu oparty na nadmiernej akumulacji długu i wykorzystywaniu zasobów;

10.

wzywa zatem państwa członkowskie do zwracania szczególnej uwagi na oddziaływanie reform i polityki gospodarczej na młode pokolenia Europejczyków już na etapie ich tworzenia, tak aby nie pozbawiać młodzieży szans na starcie; podkreśla, że należy podejmować dalsze wysiłki w zakresie walki z długoterminowymi skutkami bezrobocia, zwłaszcza bezrobocia ludzi młodych;

11.

wyraża uznanie dla władz tych państw członkowskich, które pomyślnie wdrożyły makroekonomiczne programy dostosowawcze lub programy dotyczące sektora finansowego;

12.

wskazuje, że warunkiem koniecznym sukcesu programów pomocy finansowej jest połączenie solidarności i warunkowości, a także odpowiedzialność w konfiguracji ze zobowiązaniem do przeprowadzenia reform; nalega jednak na Komisję i państwa członkowskie, by jednak wprowadziła pomoc finansową i system trojki o charakterze ad hoc do usprawnionej legalnej struktury zgodnej z ramami zarządzania gospodarczego UE i prawem wspólnotowym, tym samym zapewniając demokratyczną rozliczalność;

13.

podkreśla fakt, że unia gospodarcza i walutowa (UGW) wciąż jest daleka od urzeczywistnienia, i przypomina Komisji o jej zobowiązaniach do umacniania wzrostu i konwergencji gospodarczej oraz poprawy konkurencyjności w UE; uważa, że można by to najlepiej osiągnąć, gdyby Komisja przedstawiła nareszcie propozycje dotyczące zakończenia budowy UGW, zgodnie ze wszystkimi wytycznymi zawartymi w swoim planie działania na rzecz pogłębionej i rzeczywistej unii gospodarczej i walutowej; zwraca uwagę, że urzeczywistnienie UGW powinno opierać się na metodzie wspólnotowej;

14.

uznaje wkład nowego i zmienionego rozporządzenia finansowego UE w pokonywanie kryzysu finansowego; zwraca uwagę, że urzeczywistnienie trzech filarów unii bankowej i wdrożenie nowych przepisów w sprawie wymogów kapitałowych dla banków przyczynia się do przywrócenia zaufania w stabilność europejskiego sektora bankowego;

15.

z zadowoleniem przyjmuje oświadczenie Komisji, że głównym priorytetem rocznej analizy wzrostu gospodarczego na 2014 r. jest budowanie zrównoważonego i inteligentnego wzrostu sprzyjającego włączeniu społecznemu i konkurencyjności prowadzących do tworzenia miejsc pracy;

16.

przychyla się do opinii Komisji, że państwa członkowskie muszą kontynuować sprzyjającą wzrostowi konsolidację podatkową; wzywa państwa członkowskie do uproszczenia systemów podatkowych, zmniejszania podatków i składek na ubezpieczenia społeczne, szczególnie od dochodów na niskim i średnim poziomie oraz do przeniesienia obciążeń podatkowych z pracy na konsumpcję i działania szkodliwe dla środowiska, tak by pobudzać wzrost, inwestycje prywatne i tworzenie miejsc pracy, nadać większą skuteczność wysiłkom konsolidacyjnym, usprawnić inwestycje w edukację, badania i rozwój i prowadzić aktywną politykę na rynkach pracy;

17.

zachęca państwa członkowskie do wdrażania nowych lub dalszych sprzyjających wzrostowi, zrównoważonych reform strukturalnych w ramach programu dostosowawczego, podejmując większe wysiłki na rzecz osiągnięcia przez celów strategii Europa 2020; wyraża zaniepokojenie brakiem odpowiedzialności za konkretne reformy w państwach członkowskich z nadmiernym budżetem lub deficytem obrotów bieżących; uważa za konieczne, by wszystkie środki przeznaczone na lata 2014–2020, których celem jest stymulowanie wzrostu gospodarczego, zatrudnienia oraz inwestycji strategicznych, w szczególności inicjatywa na rzecz zatrudnienia ludzi młodych, były nie tylko niezwłocznie przydzielane, lecz także uzyskiwane w drodze prefinansowania;

18.

podkreśla znaczenie monitorowania i realizacji zaleceń dla poszczególnych krajów, wielostronnego nadzoru, wymiany doświadczeń i sprawdzonych rozwiązań oraz wzajemnej oceny w celu pobudzania do debaty i zwiększania wzajemnej presji, wskazując tym samym kierunek, który pomaga stworzyć niezbędny impuls i zaakceptować reformy;

19.

zaznacza raz jeszcze, że brak ambitnych reform służących poprawie konkurencyjności europejskich gospodarek, a także utrzymaniu stabilności systemów ubezpieczeń społecznych i opieki zdrowotnej przełoży się na nadmierne obciążenie przyszłych pokoleń; zaznacza także, jak ważne jest skorygowanie sytuacji nadmiernego deficytu i nierównowagi rachunków obrotów bieżących;

20.

zwraca ponownie uwagę, że państwa i instytucje finansowe wykazują ciągłe słabości w środowisku niskiego wzrostu;

21.

podkreśla, że uzupełnieniem reform strukturalnych muszą być długoterminowe inwestycje w edukację, badania, innowacje i zrównoważoną energię; uważa, że partnerstwa publiczno-prywatne można również uważać za narzędzie promowania inwestycji i zapewniania inteligentnego i zrównoważonego wzrostu, uzupełniające publiczne programy inwestycji;

22.

wzywa do podjęcia bardziej zdecydowanych i spójniejszych działań na podstawie kompleksowego planu działania Komisji w celu usprawnienia walki z uchylaniem się od opodatkowania; wzywa Komisję do włączenia konkretnych i mierzalnych celów do strategii Europa 2020;

23.

podkreśla, że dostęp do finansowania, zwłaszcza dla MŚP, jest jedną z największych przeszkód dla wzrostu w UE; uważa, że potrzeba więcej alternatyw w stosunku do finansowania bankowego poprzez udoskonalenie skutecznej alokacji kapitału na rynkach kapitałowych, stymulowanie inwestycji długoterminowych i pełne wykorzystanie nowych innowacyjnych instrumentów finansowych UE przeznaczonych do wspierania dostępu MŚP do rynków kapitałowych; uważa, że urzeczywistnienie unii bankowej powinno poprawić dostęp do finansowania i stworzyć równe warunki dostępu MŚP do finansowania; podkreśla potrzebę dalszego ograniczania obciążeń administracyjnych dla MŚP oraz nieustannego uwzględniania zasady proporcjonalności przy opracowywaniu systemów regulacyjnych; 16. podkreśla, że dostęp do finansowania, zwłaszcza dla MŚP, jest jedną z największych przeszkód dla wzrostu w UE; jest zdania, że Europejski Bank Inwestycyjny (EBI) może odgrywać jeszcze większą rolę w dostępie do finansowania gospodarki realnej; sądzi, że propozycje dotyczące funduszy EBI wysuwane na ostatnich posiedzeniach Rady, zwłaszcza propozycje dotyczące finansowania MŚP, mogą i powinny być bardziej ambitne;

24.

przypomina o znaczeniu urzeczywistnienia jednolitego rynku dla wzrostu w UE; uważa, że państwa członkowskie i Komisja nie wywiązują się ze swojego zobowiązania do urzeczywistnienia jednolitego rynku;

25.

podkreśla fakt, że brak dobrze funkcjonującego wewnętrznego rynku pracy oraz zrównoważonego podejścia do imigracji powstrzymuje wzrost w UE; podkreśla korzyści makroekonomiczne dla państw członkowskich wynikające z modernizacji rynków pracy i zachęca Komisję i państwa członkowskie do rozważenia specjalnych środków służących usprawnieniu skutecznego wspólnego rynku pracy opartego na swobodnym przepływie pracowników, prawdziwie równych warunkach działania oraz zasadzie wzrostowej konwergencji społecznej i nowoczesnej, odpowiedniej i integracyjnej polityki imigracyjnej na szczeblu krajowym i europejskim;

26.

wzywa Komisję, aby wyjaśniła Parlamentowi, jakie konkretne środki zamierza przedsięwziąć, aby osiągnąć cele wyższego zrównoważonego wzrostu i poprawy konkurencyjności i sprzyjać im;

27.

uważa, że w ujęciu ogólnym roczna analiza wzrostu gospodarczego nie jest dostatecznie szczegółowa i nie przewiduje środków pozwalających osiągnąć wyznaczone cele;

28.

zapoznał się ze sprawozdaniem przedkładanym w ramach mechanizmu ostrzegania; zwraca uwagę na stopniowe ograniczenie wewnętrznych nierówności w gospodarce UE; zwraca również uwagę na zewnętrzne zakłócenia równowagi, w tym na nadmierne nadwyżki bilansu płatniczego i alarmujący spadek udziałów w rynku eksportowym w większości państw członkowskich;

29.

zaznacza, że celem procedury dotyczącej zakłóceń równowagi makroekonomicznej jest zapobieganie negatywnym skutkom ubocznym źle zaplanowanej polityki krajowej w innych państwach członkowskich strefy euro; wyraża zaniepokojenie w związku z tym, że Komisja nie uwzględniła w swojej interpretacji tabeli wyników tego, że strefa euro i państwa członkowskie w niej uczestniczące są współzależne i stanowią otwarte gospodarki;

30.

zwraca uwagę na ocenę Komisji, z której wynika, że niektóre istotne zakłócenia równowagi makroekonomicznej zostały skorygowane; zaznacza, że aby w dalszym stopniu wzmacniać konkurencyjność w całej UE, Komisja musi ujmować nadwyżkę na rachunkach obrotów bieżących danego państwa członkowskiego w kontekście reszty strefy euro;

31.

wyraża zaniepokojenie w związku z tym, że większość państw członkowskich wciąż traci udziały w globalnym rynku i ma zdecydowanie ujemną międzynarodową pozycję inwestycyjną netto; wyraża ubolewanie, że inne ważne aspekty, które mają silny wpływ na konkurencyjność, takie jak jednostkowe koszty kapitałowe, nie zostały dotychczas uwzględnione w tabeli wyników dotyczącej zakłóceń równowagi makroekonomicznej pomimo ponawianych wniosków Parlamentu;

32.

wciąż wyraża zaniepokojenie z powodu braku postępów w ograniczaniu poziomu zadłużenia sektora prywatnego; zaznacza, że nie jest to tylko obawa o stabilność finansową, lecz również o ograniczenie potencjału unijnego wzrostu;

33.

zaznacz, że bieżąca sytuacja nadzwyczajnie niskich stóp procentowych dobranych w różnych punktach krzywej dochodowości coraz bardziej utrudnia prywatne oszczędzanie i stanowi zagrożenie świadczeń emerytalnych dla Europejczyków;

34.

zauważa dokonaną przez Komisję pierwszą ocenę projektów planu budżetowego państw członkowskich; zaznacza, że analiza projektów planu budżetowego pozwala lepiej wszechstronnie nadzorować i monitorować sytuację budżetową państw członkowskich;

35.

wyraża zaniepokojenie w związku z tym, że tylko dwa państwa członkowskie osiągnęły cele średnioterminowe; wzywa państwa członkowskie do podejmowania dalszych wysiłków, a w razie potrzeby ich wzmożenia, ze względu na to, że istnieje potrzeba dalszej sprzyjającej wzrostowi konsolidacji w państwach członkowskich, które nie osiągnęły wspomnianych celów;

36.

podkreśla, że europejski semestr nie może w żaden sposób zaszkodzić uprawnieniom Parlamentu Europejskiego ani parlamentów narodowych; podkreśla, że powinien istnieć wyraźny podział pomiędzy kompetencjami na szczeblu UE i szczeblu krajowym oraz że to przed Parlamentem Europejskim odpowiadają inne podmioty na szczeblu Unii; zachęca Komisję do zagwarantowania właściwego i formalnego udziału Parlamentu Europejskiego na wszystkich etapach procesu europejskiego semestru, aby zwiększyć demokratyczną legitymację decyzji;

37.

podkreśla potrzebę wzmocnienia demokratycznej rozliczalności przed Parlamentem Europejskim i parlamentami narodowymi z podstawowych elementów funkcjonowania strefy euro, jak Europejski Mechanizm Stabilności, decyzje Eurogrupy oraz monitorowanie i ocena programów pomocy finansowej; zwraca się do Komisji o dokonanie wewnętrznej oceny ex post wydanych przez nią zaleceń i jej uczestnictwa w trojce oraz o opublikowanie wyników tej oceny;

38.

wskazuje, że główny problem w różnych państwach członkowskich jest taki, że fragmentacja rynków finansowych skutkuje niedoborem finansowania i wyższymi kosztami finansowania, w szczególności dla małych i średnich przedsiębiorstw; uważa, że EBC powinien utrzymać swoją aktywną rolę w defragmentacji, a EBI może dalej wspierać finansowanie MŚP, przedsiębiorczości, eksportu i innowacyjności, które mają kluczowe znaczenie dla ożywienia gospodarczego;

39.

zwraca uwagę, że roczna analiza wzrostu gospodarczego na 2014 rok bardzo nieznacznie różni się od wydania na rok 2013; wobec tego ponownie wyraża ubolewanie z powodu braku nowych wniosków Komisji w sprawie roli, jaką budżet UE może odgrywać w pobudzaniu wzrostu gospodarczego i zatrudnienia z myślą o realizacji celów strategii Europa 2020;

40.

ubolewa, że Komisja nie przedstawiła Parlamentowi wyczerpującego sprawozdania na temat wdrożenia paktu na rzecz wzrostu gospodarczego i zatrudnienia, który uzgodniono w czerwcu 2012 r.;

41.

wzywa Komisję do przedstawiania regularnie aktualizowanej tabeli wyników w odniesieniu do realizacji nowych programów, co pozwoli na porównywanie państw członkowskich i podejmowanie przez władzę budżetową bardziej świadomych decyzji w sprawie priorytetów w zakresie wydawania środków w związku z dającymi się zaobserwować tendencjami;

42.

podkreśla, że niski poziom środków na płatności i ścisły limit płatności to zasadniczy problem budżetu UE, który ma szczególnie negatywny wpływ na ożywienie gospodarcze, gdyż opóźnianie płatności szkodzi przede wszystkim bezpośrednim beneficjentom; podkreśla ponadto, że ów niski poziom płatności w budżecie UE na rok 2014 jest całkowitym zaprzeczeniem środków uzgodnionych przez współprawodawców i mających na celu tymczasowe podniesienie stóp współfinansowania przez UE programów objętych zarządzaniem dzielonym w państwach członkowskich, które doświadczają poważnych trudności związanych ze stabilnością finansową lub są zagrożone wystąpieniem takich trudności; w kontekście wykonania budżetu przypomina o potrzebie zadbania o regularne realizowanie płatności, aby nie dopuścić do nienormalnego przesunięcia zobowiązań pozostających do realizacji do budżetu na rok 2015, oraz w związku z tym przypomina o potrzebie korzystania w stosownych przypadkach z różnych mechanizmów elastyczności przewidzianych na mocy rozporządzenia w sprawie wieloletnich ram finansowych; zamierza kontynuować dogłębną analizę ogólnej sytuacji w zakresie płatności, zwłaszcza w odniesieniu do bardzo wysokiej kwoty płatności, które wciąż są potrzebne w celu zakończenia programów z poprzednich wieloletnich ram finansowych;

43.

ponownie wyraża ubolewanie, że państwa członkowskie w dalszym ciągu traktują swoje wkłady do budżetu UE jako zmienną dostosowawczą uzależnioną od działań podejmowanych na rzecz konsolidacji, co z kolei prowadzi do sztucznego zaniżania środków na płatności dostępnych w budżecie UE; wzywa Komisję do uwzględnienia tej powtarzającej się i niebezpiecznej tendencji w ramach oceny planów budżetowych państw członkowskich oraz do zaproponowania konkretnych kroków w celu jej przeciwdziałania;

44.

przypomina o swoim stanowisku, zgodnie z którym sytuację fiskalną państw członkowskich można poprawić dzięki nowemu systemowi zasobów własnych, w ramach którego finansowany byłby budżet Unii i który ograniczyłby wkłady krajowe oparte na dochodzie narodowym brutto, a tym samym umożliwił państwom członkowskim realizację celów w zakresie konsolidacji bez zagrożenia dla finansowania przez UE wsparcia na rzecz inwestycji z myślą o naprawie gospodarczej i reformach; podkreśla wobec tego znaczenie, jakie przywiązuje do działalności nowej grupy wysokiego szczebla ds. zasobów własnych, która powinna doprowadzić do prawdziwej reformy systemu finansowania UE;

45.

powtarza, że ściślejsza współpraca gospodarcza powinna iść w parze z mechanizmem opartym na zachętach; uważa, że wszelkie dodatkowe fundusze lub instrumenty, takie jak mechanizm solidarności, muszą stanowić element budżetu UE, jednak powyżej pułapów uzgodnionych w ramach wieloletnich ram finansowych;

46.

zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji Radzie Europejskiej, Radzie, Komisji, rządom i parlamentom państw członkowskich oraz Europejskiemu Bankowi Centralnemu.

29.8.2017   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 285/24

—

uwzględniając art. 9 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej (TFUE),

—

uwzględniając art. 145, 148, 152 oraz art. 153 ust. 5 TFUE,

—

uwzględniając art. 28 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej,

—

uwzględniając komunikat Komisji z dnia 13 listopada 2013 r. zatytułowany „Roczna analiza wzrostu gospodarczego na 2014 r.” (COM(2013)0800) oraz załączony do niego projekt wspólnego sprawozdania w sprawie zatrudnienia,

—

uwzględniając swoją rezolucję z dnia 23 października 2013 r. w sprawie europejskiego semestru na rzecz koordynacji polityki gospodarczej: realizacja priorytetów na 2013 r. (1),

—

uwzględniając komunikat Komisji z dnia 2 października 2013 r. zatytułowany „Wzmocnienie społecznego wymiaru unii gospodarczej i walutowej” (COM(2013)0690),

—

uwzględniając pytanie ustne O-000122/2013 – B7-0524/2013 skierowane do Komisji oraz powiązaną rezolucję z dnia 21 listopada 2013 r. w sprawie komunikatu Komisji zatytułowanego „Wzmocnienie społecznego wymiaru unii gospodarczej i walutowej (UGW)” (2),

—

uwzględniając komunikat Komisji z dnia 3 marca 2010 r. zatytułowany „Europa 2020: Strategia na rzecz inteligentnego i zrównoważonego rozwoju sprzyjającego włączeniu społecznemu” (COM(2010)2020),

—

uwzględniając swoją rezolucję z dnia 8 września 2010 r. w sprawie „wniosku dotyczącego decyzji Rady w sprawie wytycznych dla polityki zatrudnienia państw członkowskich: Zintegrowane wytyczne dotyczące strategii »Europa 2020« – część druga” (3),

—

uwzględniając komunikat Komisji z dnia 18 kwietnia 2012 r. zatytułowany „W kierunku odnowy gospodarczej sprzyjającej zatrudnieniu” (COM(2012)0173),

—

uwzględniając pytanie ustne O-000120/2012 skierowane do Komisji oraz powiązaną rezolucję z dnia 14 czerwca 2012 r. w sprawie komunikatu „W kierunku odnowy gospodarczej sprzyjającej zatrudnieniu” (4),

—

uwzględniając komunikat Komisji z dnia 23 listopada 2010 r. zatytułowany „Program na rzecz nowych umiejętności i zatrudnienia: europejski wkład w pełne zatrudnienie” (COM(2010)0682) oraz swoją rezolucję z dnia 26 października 2011 r. w tej samej sprawie (5),

—

uwzględniając komunikat Komisji z dnia 16 grudnia 2010 r. zatytułowany „Europejska platforma współpracy w zakresie walki z ubóstwem i wykluczeniem społecznym: europejskie ramy na rzecz spójności społecznej i terytorialnej” (COM(2010)0758) oraz swoją rezolucję z dnia 15 listopada 2011 r. w tej samej sprawie (6),

—

uwzględniając komunikat Komisji zatytułowany „Inicjatywa »Szanse dla młodzieży«” (COM(2011)0933),

—

uwzględniając swoją rezolucję z dnia 20 listopada 2012 r. w sprawie paktu na rzecz inwestycji społecznych – reakcja na kryzys (7),

—

uwzględniając komunikat Komisji z dnia 20 lutego 2013 r. zatytułowany „Inwestycje społeczne na rzecz wzrostu i spójności, w tym wdrażanie Europejskiego Funduszu Społecznego na lata 2014–2020” (COM(2013)0083),

—

uwzględniając pytanie ustne O-000057/2013 – B7-0207/2013 skierowane do Komisji oraz powiązaną rezolucję z dnia 12 czerwca 2013 r. w sprawie komunikatu Komisji zatytułowanego „Inwestycje społeczne na rzecz wzrostu i spójności, w tym wdrażanie Europejskiego Funduszu Społecznego na lata 2014–2020” (8),

—

uwzględniając swoją rezolucję z dnia 5 lutego 2013 r. w sprawie poprawy dostępu MŚP do finansowania (9),

—

uwzględniając art.48 Regulaminu,

—

uwzględniając sprawozdanie Komisji Zatrudnienia i Spraw Socjalnych (A7-0091/2014),

A.

mając na uwadze, że recesja w strefie euro, w wymiarze liczbowym, dobiegła końca w drugim kwartale 2013 r., przy czym roczny wzrost gospodarczy w strefie euro pozostanie w tym roku niestabilny, a bezrobocie jest nadal na bardzo wysokim poziomie; mając na uwadze, że trwały wzrost gospodarczy musi ulegać znacznej poprawie, aby powrót do formy mógł być uznany za długotrwały i aby można było osiągnąć tempo wzrostu umożliwiające UE stawienie czoła wyzwaniom społeczno-ekonomicznym;

B.

mając na uwadze, że poziom bezrobocia w UE osiągnął alarmujący poziom 26,6 mln osób, a bezrobocie długotrwałe wzrosło w większości państw członkowskich i w odniesieniu do całej UE osiągnęło najwyższy poziom w historii; mając na uwadze, że spadek zatrudnienia jest bardziej widoczny w tych państwach, które musiały przeprowadzić znaczącą reformę budżetową;

C.

mając na uwadze, że bezrobocie młodzieży osiągnęło niespotykany dotąd poziom i średnia dla całej UE wynosi 23 %, a w niektórych państwach członkowskich bezrobocie wśród młodzieży i w wieku od 16 do 25 lat wynosi ponad 50 %; mając na uwadze, że sytuacja na rynku pracy jest szczególnie trudna dla osób młodych, które często, niezależnie od ich poziomu wykształcenia, pozostają bez pracy lub którym oferuje się umowy niegwarantujące pewności zatrudnienia, nieodpłatne staże lub emigrację; mając na uwadze, że w 2011 r. stratę gospodarczą spowodowaną nieobecnością młodzieży na rynku pracy oszacowano w państwach członkowskich na 153 mld EUR, co stanowi 1,2 % unijnego PKB; mając na uwadze, że nadmierna surowość przepisów dotyczących rynku pracy w niektórych państwach członkowskich prowadzi do braku elastyczności przy skutecznym reagowaniu na wstrząsy; mając na uwadze, że obecne przepisy dotyczące rynku pracy mogą w niektórych przypadkach w nieproporcjonalny sposób chronić osoby obecne na rynku pracy i wywierać niekorzystny wpływ na proces włączenia młodzieży do siły roboczej;

D.

mając na uwadze, że była to największa i najbardziej długotrwała recesja w historii gospodarczej ostatniego stulecia, przy czym udało się uniknąć katastrofy, ale skutki kryzysu rozłożą się na wiele lat, a nawet dekad; mając na uwadze, że pośród tych skutków znajduje się stały wzrost długotrwałego bezrobocia, co może skutkować bezrobociem strukturalnym; mając na uwadze dalszy wzrost segmentacji rynków pracy, spadek średnich dochodów gospodarstw domowych w wielu państwach członkowskich, a także wskaźniki sygnalizujące przewidywaną na kilka lat tendencję polegającą na pewnym zwiększaniu się i pogłębianiu poziomu ubóstwa oraz wykluczenia społecznego, w tym ubóstwa pracujących;

E.

mając na uwadze, że Międzynarodowy Fundusz Walutowy (MFW) wskazał ostatnio, że istnieje możliwość lepszego i bardziej progresywnego nakładania podatków, co mogłoby się przyczynić do ograniczania nierówności w UE; mając na uwadze, że konieczne jest przesunięcie obciążeń podatkowych z zatrudnienia w kierunku innych form zrównoważonych podatków w celu promowania wzrostu i tworzenia miejsc pracy oraz osiąganie przy tym dodatkowych przychodów, a także zwiększanie legitymacji starań na rzecz konsolidacji budżetowej;

F.

mając na uwadze, że skutki kryzysu doprowadziły do niespotykanej dotąd i rosnącej rozbieżności wyników i zatrudnienia między krajami centralnymi a peryferyjnymi; mając na uwadze, że różnica w poziomie bezrobocia między krajami centralnymi a peryferyjnymi osiągnęła 10 punktów procentowych w 2012 r., podczas gdy w 2000 r. wynosiła zaledwie 3,5 p.p.; mając na uwadze, że prognozy wskazują na to, iż rozbieżność ta odnotuje w tym roku maksymalną wartość;

G.

mając na uwadze, że w celu zagwarantowania długoterminowej stabilności państwa opiekuńczego i finansów publicznych konieczne jest prowadzenie sprzyjającej wzrostowi i zróżnicowanej konsolidacji budżetowej;

H.

mając na uwadze, że poprawa sytuacji gospodarczej powinna być w związku z tym uznawana za zachętę do podejmowania z determinacją, działań skupionych na wzroście gospodarczym i zatrudnieniu, aby utrzymać programy reform w celu poprawy konkurencyjności i zabezpieczenia trwałego ożywienia gospodarczego;

I.

mając na uwadze, że błędy w prognozach gospodarczych Komisji w odniesieniu do wzrostu i bezrobocia w ostatnich latach świadczą o tym, że konieczny jest ulepszony model prognozowania i strategii, która umożliwi wyjście z kryzysu; mając na uwadze, że tempo konsolidacji budżetowej jest mniejsze; mając na uwadze, że tworzenie miejsc pracy w strefie euro wciąż jest na niskim poziomie; mając na uwadze, że według Eurostatu inflacja w strefie euro utrzymuje się poniżej założeń EBC;

J.

mając na uwadze presję wywieraną przez ewolucję demograficzną na krajowe budżety i systemy emerytalne; mając na uwadze ciągłe wydłużanie się średniego trwania życia:

K.

mając na uwadze, że zachodzi potrzeba uwzględnienia współczynnika średniego trwania życia w celu zapewnienia stabilności systemów emerytalnych;

L.

mając na uwadze, że koncentracja na tempie i intensywności realizacji reform strukturalnych nie była symetryczna w poszczególnych państwach członkowskich, ponieważ większe wymagania niż krajom centralnym stawiano krajom peryferyjnym; mając na uwadze, że wszystkie państwa członkowskie powinny działać w równym tempie i podejmować niezbędne reformy strukturalne w celu promowania trwałego i zrównoważonego wzrostu oraz tworzenia miejsc pracy na całym obszarze;

M.

mając na uwadze, że wszystkie państwa członkowskie muszą poprawiać swoje wyniki i konkurencyjność, a rzeczywistym wyzwaniem stojącym w obecnej chwili przed strefą euro jest rosnąca rozbieżność społeczno-ekonomiczna między państwami członkowskimi; mając na uwadze, że w interesie wszystkich państw członkowskich leży zapewnienie rozwiązania problemów dotyczących bezrobocia i problemów społecznych w odpowiednim czasie i w skuteczny sposób, tak by uniknąć pogorszenia się sytuacji gospodarczej;

N.

mając na uwadze, że inwestycje w kształcenie i szkolenie, badania naukowe i innowacje – główne obszary wzrostu gospodarczego i tworzenia miejsc pracy – w UE nadal są niższe niż inwestycje głównych partnerów gospodarczych i konkurentów UE w innych regionach świata; mając na uwadze, że produktywne inwestycje w tych obszarach są niezbędne dla zrównoważonego wyjścia z kryzysu;

O.

mając na uwadze, że wsparcie dla przedsiębiorców powinno stanowić priorytet dla państw członkowskich;

P.

mając na uwadze, że spójna kombinacja polityki, łącząca politykę makroekonomiczną, politykę strukturalną, rozsądne instytucje rynku pracy, rynek pracy niedotknięty segmentacją, rokowania zbiorowe oraz dysponujące odpowiednimi zasobami systemy opieki społecznej, jest kluczowa dla absorbowania cyklicznych wstrząsów; mając na uwadze, że system oparty na szybkiej reintegracji z rynkiem pracy i środkach towarzyszących opartych na modelu elastycznego rynku pracy i bezpieczeństwa socjalnego (flexicurity) jest również istotny dla absorbowania cyklicznych wstrząsów;

Q.

mając na uwadze, że poziom ubóstwa wzrasta od 2007 r., a 24,2 % ludności UE jest obecnie zagrożona ubóstwem lub wykluczeniem społecznym; mając na uwadze, że w prawie wszystkich państwach członkowskich ograniczono wydatki na ochronę socjalną oraz mając na uwadze, że Komitet Ochrony Socjalnej ostrzega przed tym, że coraz większej liczbie ludzi zagraża ubóstwo dochodowe, ubóstwo wśród dzieci, niezaspokojone potrzeby medyczne, pogłębiona deprywacja materialna oraz wykluczenie społeczne;

R.

mając na uwadze, że UE ma problem z osiągnięciem prawie każdego z celów strategii „Europa 2020” oraz mając na uwadze, że postępy w osiąganiu celów strategii „Europa 2020” w państwach członkowskich są rozczarowujące; mając na uwadze, że zobowiązania podjęte w krajowych programach reform na rok 2013 są niewystarczające do tego, by osiągnąć większość celów na szczeblu UE;

S.

mając na uwadze, że ważne jest promowanie demokratycznej odpowiedzialności, własności i legitymacji w stosunku do wszystkich podmiotów zaangażowanych w europejski semestr; mając na uwadze, że właściwe zaangażowanie Parlamentu stanowi kluczową część tego procesu; mając na uwadze, że parlamenty narodowe są przedstawicielami i gwarantami praw nabytych i przeniesionych przez obywateli; mając na uwadze, że ustanowienie europejskiego semestru powinno odbywać się z pełnym poszanowaniem prerogatyw parlamentów narodowych;

T.

mając na uwadze, że ustalenia nie zapewniają poszanowania przez Radę Europejską stanowiska Parlamentu przed dorocznym przyjęciem priorytetów proponowanych przez Komisję w rocznej analizie wzrostu gospodarczego;

U.

mając na uwadze, że w dniach 20–22 stycznia 2014 r. zorganizował on posiedzenia wysokiego szczebla z udziałem parlamentarzystów krajowych (Europejski Tydzień Parlamentarny), aby przedyskutować roczną analizę wzrostu gospodarczego na 2014 r., w tym jej aspekty dotyczące zatrudnienia i spraw socjalnych;

1.

z zadowoleniem przyjmuje fakt, że w tym roku po raz pierwszy projekt wspólnego sprawozdania w sprawie zatrudnienia, stanowiący załącznik do rocznej analizy wzrostu gospodarczego, zawiera tablicę wyników odnoszącą się do polityki społecznej i polityki zatrudnienia, co pomoże wzmocnić monitorowanie rozwoju sytuacji w dziedzinie zatrudnienia i spraw społecznych stanowiące element nadzoru makroekonomicznego prowadzonego w ramach europejskiego semestru; uważa, że powinno to wpłynąć na wytyczne polityczne w ramach europejskiego semestru w celu wzmocnienia społecznego wymiaru unii gospodarczej i walutowej, ponieważ jest on nie tylko pożądany, ale konieczny z perspektywy walki z kryzysem oraz zapobiegania poważnym rozbieżnościom społeczno-ekonomicznym w strefie euro, a przez to – z perspektywy wzmacniania zrównoważoności strefy euro; wyraża głębokie zaniepokojenie ograniczoną rolą Parlamentu Europejskiego w europejskim semestrze; ubolewa nad niewielkim postępem poczynionym przez Komisję i Radę w celu wzmocnienia demokratycznej kontroli wytycznych w zakresie polityki gospodarczej; jest zdania, że na mocy obowiązujących Traktatów art. 136 TFUE umożliwia Radzie przyjmowanie, na podstawie zalecenia Komisji i wyników głosowania wyłącznie państw członkowskich, których walutą jest euro, wiążących wytycznych polityki gospodarczej dla państw strefy euro w ramach europejskiego semestru; podkreśla, że mechanizm zachęt zwiększyłby wiążący charakter koordynacji polityki gospodarczej; apeluje o porozumienie międzyinstytucjonalne w celu zaangażowania Parlamentu w przygotowanie i zatwierdzenie rocznej analizy wzrostu gospodarczego oraz wytycznych polityki gospodarczej i dotyczących zatrudnienia;

2.

podkreśla, że społeczne i gospodarcze priorytety ustalone w ramach strategii „Europa 2020” są ze sobą mocno powiązane; wyraża przekonanie, że stabilności gospodarczej i równowagi makroekonomicznej nie można osiągnąć ani w perspektywie średnio-, ani długoterminowej bez poprawy zabezpieczeń społecznego wymiaru unii walutowej i gospodarczej; uważa, że społeczne i ekonomiczne aspekty Unii to dwie strony tej samej monety i obydwa odgrywają kluczową rolę w rozwoju UE;

3.

odnotowuje jednak, że wskaźniki te nie zostały określone jako wiążące, w przeciwieństwie do tablicy wyników odnoszącej się do procedury dotyczącej zakłóceń równowagi ekonomicznej; zwraca się do Komisji i państw członkowskich o dokonanie oceny sytuacji w świetle pogłębiających się różnic społecznych i w zakresie zatrudnienia w UE;

4.

ubolewa, że wskaźniki dotyczące zatrudnienia i sytuacji społecznej proponowane przez Komisje są niewystarczające, aby kompleksowo objąć sytuację w zakresie zatrudnienia i spraw społecznych w państwach członkowskich; wzywa do wprowadzenia do tablicy wyników dodatkowych wskaźników, szczególnie wskaźnika ubóstwa dzieci, dostępu do opieki zdrowotnej, bezdomności i wskaźnika godnej pracy, tak by właściwie ocenić sytuację społeczną w państwach członkowskich; uważa, że wskaźniki powinny być poddawane systematycznemu przeglądowi po zasięgnięciu opinii Parlamentu; wskazuje, że ustalenia nie zapewniają poszanowania przez Radę Europejską stanowiska Parlamentu przed dorocznym przyjęciem priorytetów proponowanych przez Komisję w rocznej analizie wzrostu gospodarczego;

5.

podkreśla znaczenie organizowania spotkań ministrów zatrudnienia i spraw społecznych państw Eurogrupy przed szczytami państw strefy euro; jest przekonany, że równie ważne są wspólne posiedzenia Rady EPSCO i ECOFIN, aby dopilnować, że kwestie społeczne i dotyczące zatrudnienia są pełniej ujmowane w dyskusjach i decyzjach władz strefy euro oraz z myślą o wniesieniu wkładu w spotkania szefów państw i rządów strefy euro;

6.

zwraca uwagę, że choć reformy strukturalne mogą przynieść efekty w perspektywie średnio- lub długookresowej, potrzeba stymulowania unijnego popytu wewnętrznego wymaga zwiększenia przez Komisję i Radę inwestycji w celu podtrzymania wzrostu i wysokiej jakości miejsc pracy w perspektywie krótkookresowej oraz zwiększenia potencjału w perspektywie średniookresowej; zauważa, że główne cele zostały już określone w strategii „Europa 2020” oraz w Pakcie na rzecz wzrostu gospodarczego i zatrudnienia w czerwcu 2012 r., przy czym należy podnieść finansowanie; zachęca zatem państwa członkowskie do ustanowienia pakietu inwestycyjnego w celu spowodowania znacznej poprawy sytuacji gospodarczej w perspektywie krótkoterminowej oraz sytuacji na rynku pracy państw członkowskich, zgodnie z zaleceniem zawartym w rezolucji Parlamentu z dnia 11 września 2013 r. w sprawie walki z bezrobociem osób młodych: możliwe rozwiązania (10),

7.

podkreśla, że konkurencyjność UE będzie zwiększona przede wszystkim dzięki zwiększającym produktywność inwestycjom w edukację, badania i rozwój, ciągłe innowacje, dalszą cyfryzację oraz usługi w chmurze obliczeniowej; uważa, że czynniki te mogą uczynić UE preferowanym kierunkiem dla światowych przedsiębiorstw, eksporterem produktów i usług o wysokiej wartości dodanej oraz dostawcą wysokiej jakości miejsc pracy;

8.

wyraża zaniepokojenie faktem, że ponad 20 państw członkowskich UE ograniczyło wydatki na edukację wyrażone względnie (jako procent PKB), przez co narażają one swój wzrost gospodarczy oraz konkurencyjność, również ze względu na rozbieżność między zapotrzebowaniem rynku pracy a faktycznymi kwalifikacjami siły roboczej; zaznacza, że ograniczenie takich inwestycji zwiększy słabości strukturalne UE, zważywszy na rosnące zapotrzebowanie na pracowników wysoko wykwalifikowanych oraz fakt, iż w wielu państwach członkowskich duża część siły roboczej to obecnie osoby posiadające niskie kwalifikacje; ostrzega, że według Eurostatu prawie połowa wszystkich dzieci, których rodzice mieli niskie wykształcenie, była zagrożona ubóstwem w UE27 w 2011 r., natomiast analogiczna wartość w odniesieniu do dzieci mieszkających z rodzicami posiadającymi średnie wykształcenie wynosi 22 %, a w odniesieniu do dzieci, których rodzice mieli wyższe wykształcenie – 7 %, przy czym największe różnice Eurostat zaobserwował w Rumunii (78 % dzieci w gospodarstwach domowych osób o niskim wykształceniu w porównaniu do 2 % w gospodarstwach domowych osób z wyższym wykształceniem), Republice Czeskiej (76 % i 5 %), Słowacji (77 % i 7 %), Bułgarii (71 % i 2 %) oraz na Węgrzech (68 % i 3 %);

9.

z zadowoleniem przyjmuje fakt, iż w rocznej analizie wzrostu gospodarczego na 2014 r. Komisja wzywa państwa członkowskie do ochrony i promowania długookresowych inwestycji w edukację, badania i innowację oraz działania na rzecz energii i klimatu; uważa jednak, że postawiony cel jest niemożliwy do osiągnięcia ze względu na i tak już napięte budżety państw członkowskich; apeluje do Komisji opracowanie planu, który pomoże państwom członkowskim w realizacji niezbędnych inwestycji produkcyjnych, na przykład inwestycji w edukację oraz badania i rozwój, ze względu na potencjał tych sektorów w generowaniu wzrostu gospodarczego i tworzeniu nowych miejsc pracy;

10.

wskazuje, że w dobie poważnych ograniczeń budżetowych i ograniczonej zdolności sektora prywatnego do udzielania pożyczek fundusze europejskie są istotnym narzędziem lewarowania, jakim dysponują państwa członkowskie przy stymulowaniu gospodarki i przyczynianiu się do realizacji zapisanych w strategii „Europa 2020” celów dotyczących wzrostu i zatrudnienia;

11.

uważa, że polityka spójności ma kluczowe znaczenie z perspektywy pomocy w ograniczaniu różnic w zakresie konkurencyjności wewnętrznej oraz nierówności strukturalnych; apeluje do Komisji o pilne przeprogramowanie niewykorzystanych funduszy strukturalnych na rzecz programów zatrudniania młodzieży oraz MŚP; apeluje do Komisji, aby ta znalazła szczególne rozwiązania dla państw członkowskich o bardzo wysokiej stopie bezrobocia, które będą zmuszone zwrócić fundusze unijne ze względu na problemy ze współfinansowaniem;

12.

wzywa Komisję do zastosowania zasady koncentracji wydatków na wstępie w odniesieniu do tych funduszy, które są kluczowe z perspektywy zwalczania kryzysu, takich jak Europejski Fundusz Społeczny na lata 2014–2020, przy jednoczesnym uważnym monitorowaniu niepożądanych skutków koncentracji wydatków na wstępie, do których należy ryzyko automatycznego umorzenia zobowiązań oraz oddziaływania na profile płatności, odnośnie do państw członkowskich wykazujących najwyższe poziomy bezrobocia oraz realizujących proces zasadniczej konsolidacji budżetowej, szczególnie w odniesieniu do programów na rzecz zwiększenia wzrostu gospodarczego, zatrudnienia i inwestycji strategicznych;

13.

uważa, że co najmniej 25 % krajowych funduszy spójności powinno być w tych państwach członkowskich o najwyższym poziomie bezrobocia i ubóstwa wykorzystanych na konkretne programy realizowane w ramach Europejskiego Funduszu Społecznego;

14.

Apeluje o bardziej elastyczne i dynamiczne rynki pracy, zdolne do przystosowania się do utrudnionej sytuacji gospodarczej bez uciekania się do zwolnień oraz nadmiernego dostosowywania płac; przypomina, że siła nabywcza wielu pracowników UE została poważnie nadwyrężona, dochody gospodarstw domowych spadły i zmniejszył się popyt wewnętrzny, przez co pogłębił się problem bezrobocia i wykluczenia społecznego, szczególnie w państwach najbardziej dotkniętych kryzysem; podkreśla, że obniżanie kosztów pracy odbijające się bezpośrednio na wynagrodzeniach/płacach nie może być jedyną strategią odzyskania konkurencyjności zauważa, że w komunikacie dotyczącym rocznej analizy wzrostu gospodarczego na 2014 r. podkreśla się, że kraje centralne mające margines swobody mogłyby podnieść wynagrodzenia jako sposób na podniesienie wydatków; apeluje, aby zalecenia były bardziej ambitne w celu promowania wzrostu i tworzenia miejsc pracy w strefie euro;

15.

zauważa, że Komisja w swoim projekcie wspólnego sprawozdania o zatrudnieniu na 2014 r. wskazuje, że ograniczenia jednostkowego kosztu pracy oraz utrzymanie płac na umiarkowanym poziomie wpływało na rozwój cen jedynie powoli i w ograniczonym stopniu, częściowo z powodu jednoczesnych podwyżek podatków pośrednich oraz cen regulowanych;

16.

zauważa, że godziwe zatrudnienie i wynagrodzenia są ważne nie tylko z perspektywy spójności społecznej i sprawiedliwości społecznej, ale również z perspektywy utrzymania silnej gospodarki; apeluje do Komisji i państw członkowskich o przedstawienie – odpowiednio do ich kompetencji – wniosku dotyczącego środków, które rozwiązywałyby problem nierówności i gwarantowałyby godziwe płace; wzywa państwa członkowskie do zwalczania ubóstwa pracujących poprzez realizację polityki rynku pracy mającej na celu zapewnienie osobom pracującym pensji wystarczającej na utrzymanie;

17.

zauważa, że za wzrostem ilości miejsc pracy w Europie stoją kobiety, dlatego też należy podjąć więcej działań mających na celu pełne wykorzystanie potencjału produkcyjnego kobiet poprzez lepsze wdrożenie polityki równości płci oraz bardziej efektywne wykorzystanie w tym celu funduszy unijnych;

18.

podkreśla znaczenie przeanalizowania możliwości zmniejszenia presji na pensje poprzez systemy płacy minimalnej zgodnie z praktyką krajową;

19.

podkreśla, że jakość miejsc pracy jest kluczowa w gospodarce wymagającej specjalistycznej wiedzy, aby promować wysoką produktywność pracy oraz szybkie innowacje poprzez wykwalifikowaną, łatwo dostosowującą się do warunków i zaangażowaną siłę roboczą, która ma zapewnione normy w zakresie bezpieczeństwa i higieny pracy, poczucie bezpieczeństwa oraz rozsądne godziny pracy;

20.

apeluje do państw członkowskich, aby prezentowały krajowe plany zatrudnienia odnoszące się do ogółu społeczeństwa i młodzieży w krajowych programach reform na 2014 r.; ubolewa, że pomimo powtarzających się wezwań Parlamentu znaczna liczba państw członkowskich nie przedstawiła takich planów w 2013 r.;

21.

ubolewa, że w swoich wytycznych na 2013 r. Rada nie uwzględniła wezwania Parlamentu do skupienia się na jakości pracy; wzywa Komisję do uwzględnienia w zaleceniach dla poszczególnych krajów opartych na rocznej analizie wzrostu gospodarczego na 2014 r. jakości pracy, szkoleń, dwutorowego systemu nauczania, dostępu do uczenia się przez całe życie, podstawowych praw pracowników, wsparcia mobilności na rynku pracy oraz samozatrudnienia poprzez zwiększenie bezpieczeństwa pracowników;

22.

podkreśla, że reformy na rynku pracy powinny być skoncentrowane na zwiększeniu wydajności i efektywności pracy, co z kolei powinno przyczynić się do poprawy konkurencyjności gospodarki UE oraz do umożliwienia zrównoważonego wzrostu gospodarczego i tworzenia miejsc pracy, przy jednoczesnym rygorystycznym poszanowaniu litery i ducha europejskiego społecznego dorobku prawnego i określonych w nim zasad; uważa, że reformy rynku pracy powinny być wdrażane w sposób propagujący wewnętrzną elastyczność i jakość pracy;

23.

uważa, że w ramach strukturalnych reform rynku pracy należy wprowadzić wewnętrzną elastyczność w celu utrzymania zatrudnienia w czasach kryzysu gospodarczego oraz zapewnić wysoką jakość pracy i bezpieczeństwo przy zmianie miejsca zatrudnienia, systemy świadczeń dla bezrobotnych oparte na wymogach aktywizacji i powiązane ze strategiami reintegracji, których celem jest zachęcanie do podejmowania pracy przy jednoczesnym zapewnieniu wystarczających dochodów, opracowanie postanowień umownych zwalczających segmentację rynku pracy, uprzedzających restrukturyzację gospodarczą, a także zapewniających dostęp do uczenia się przez całe życie; uważa, że tylko równowaga oparta na modelu flexicurity może zagwarantować konkurencyjny rynek pracy;

24.

podkreśla znaczenie aktywnej kompleksowej i sprzyjającej włączeniu społecznemu polityki rynku pracy w bieżącym kontekście; jest zaniepokojony tym, że kilka państw członkowskich – mimo wzrostu wskaźników bezrobocia – ograniczyło środki budżetowe przeznaczone na finansowanie aktywnej polityki rynku pracy; apeluje do państw członkowskich o zwiększenie zakresu i skuteczności aktywnej polityki rynku pracy w ścisłej współpracy z partnerami społecznymi;

25.

wzywa państwa członkowskie do opracowania – we współpracy z sektorem prywatnym i partnerami społecznymi zgodnie z praktyką krajową – i przedstawiania planów zatrudnienia uwzględniających konkretne środki mające na celu tworzenie nowych miejsc pracy, w tym w szczególności odnośnie do sektorów uznanych przez Komisję za mające duży potencjał, do których należą opieka zdrowotna i społeczna, sektory niskoemisyjne, gospodarka zasobooszczędna oraz sektor ICT; apeluje do państw członkowskich o wspieranie – za pomocą planów zatrudnienia – tworzenia możliwości zatrudnienia, zwłaszcza dla osób długotrwale bezrobotnych, bezrobotnych starszych obywateli, kobiet oraz innych grup priorytetowych szczególnie dotkniętych kryzysem, takich jak imigranci i osoby niepełnosprawne;

26.

podkreśla znaczenie programu Erasmus+ oraz istotny wkład, jaki europejski program w zakresie edukacji, kształcenia, młodzieży, sportu i języków może mieć w poprawę sytuacji na rynku pracy, szczególnie dla osób młodych;

27.

podkreśla znaczenie zwiększonej współpracy między publicznymi służbami zatrudnienia dla opracowania i realizowania obejmujących całą Europę i opartych na dowodach systemów wzajemnego uczenia się oraz realizowania inicjatyw europejskiego rynku pracy;

28.

jest wysoce zaniepokojony utrzymującą się bardzo wysoką stopą bezrobocia wśród młodzieży; zauważa, że sytuacja bezrobotnych osób młodych jest szczególnie niepokojąca; z tego względu wzywa Komisję oraz państwa członkowskie do podjęcia natychmiastowych działań mających na celu wprowadzenie młodzieży na rynek pracy; apeluje do państw członkowskich o wdrożenie od dawna zatwierdzonych lub nowych środków służących zwalczaniu bezrobocia młodzieży oraz zmniejszaniu liczby młodzieży niekształcącej się, niepracującej ani nieszkolącej się (NEET), z uwzględnieniem jakościowego aspektu godnej pracy z pełnym poszanowaniem podstawowych norm pracy;

29.

z zadowoleniem wita przyjęcie przez Radę gwarancji dla młodzieży oraz przeznaczenie 6 mld EUR na Inicjatywę na rzecz zatrudnienia ludzi młodych w kolejnych wieloletnich ramach finansowych; wzywa państwa członkowskie do pilnego wdrożenia programów gwarancji dla młodzieży i efektywnego wykorzystywania dostępnych zasobów przy jednoczesnym koncentrowaniu działań na osobach w najtrudniejszej sytuacji; niemniej jednak jest zaniepokojony tym, że niektóre rządy nie udostępniły funduszy niezbędnych do realizacji tego postulatu; wzywa państwa członkowskie do wprowadzenia odpowiedniego systemu monitorowania skuteczności wdrożonych środków i zaangażowanych zasobów finansowych;

30.

wyraża zadowolenie, że fundusze te można wykorzystać w pierwszych dwóch latach kolejnych wieloletnich ram finansowych; podkreśla jednak, że wspomniana kwota zupełnie nie jest wystarczająca na zwalczanie bezrobocia młodzieży w sposób trwały i powinna stanowić pierwszą transzę umożliwiającą zaradzenie problemowi; podkreśla, że według szacunków Międzynarodowej Organizacji Pracy (MOP) kwota na realizację skutecznego programu walki z bezrobociem młodzieży wynosi 21 mld EUR dla samej strefy euro, natomiast strata gospodarcza związana z nieobecnością młodzieży na rynku pracy wyniosła w 2011 r. ok. 153 mld EUR, co stanowi ok. 1,2 % unijnego PKB; wzywa Komisję do priorytetowego potraktowania gwarancji dla młodzieży oraz zwiększenia dostępnego budżetu w obiecanym śródokresowym przeglądzie wieloletnich ram finansowych;

31.

wzywa Komisję i Radę do dopilnowania, aby państwa członkowskie objęte procedurą nadmiernego deficytu również dysponowały przestrzenią fiskalną pozwalającą na skorzystanie z tych środków;

32.

z zadowoleniem przyjmuje wniosek Komisji dotyczący ram jakości staży mający na celu zwiększenie szans zatrudnienia oraz poprawę warunków pracy młodych ludzi; zauważa jednakże niepowodzenie dotyczące żądania odpowiedniego poziomu wynagrodzeń; wzywa Komisję, państwa członkowskie i europejskich partnerów społecznych do ambitnego wdrażania sojuszu na rzecz przygotowania zawodowego;

33.

jest przekonany, że zważywszy na liczbę pracowników, szczególnie młodych, opuszczających obecnie kraj pochodzenia i przenoszących się do innego państwa członkowskiego w poszukiwaniu możliwości zatrudnienia, istnieje pilna potrzeba opracowania właściwych środków; uważa, że w celu zagwarantowania możliwości przenoszenia uprawnień emerytalnych oraz kontynuowania świadczeń wynikających z zatrudnienia przez okres co najmniej trzech miesięcy, gdy świadczeniobiorca poszukuje pracy w innym państwie członkowskim, dokonuje się obecnie zmiany przepisów unijnych; zauważa, że Rada i Parlament osiągnęły porozumienie w sprawie możliwości transgranicznego przenoszenia dodatkowych praw emerytalnych;

34.

podkreśla znaczenie dwutorowego systemu edukacji, który funkcjonuje w niektórych państwach członkowskich; uważa, że dwutorowa edukacja może być wdrożona w znacznie większej liczbie państw członkowskich, z uwzględnieniem specyfiki państwa;

35.

z zadowoleniem przyjmuje zamiar Komisji, by doskonalić europejski portal mobilności zawodowej (EURES), intensyfikując i poszerzając jego zakres działań, w szczególności poprzez propagowanie mobilności młodzieży; apeluje o opracowanie wraz z państwami członkowskimi konkretnej strategii służącej temu celowi; zauważa przy tym również, że mobilność musi pozostać dobrowolna i nie może ograniczać wysiłków na rzecz tworzenia nowych miejsc pracy oraz ośrodków szkolenia na miejscu, aby nie zwiększyć problemu tzw. drenażu mózgów, zaobserwowanego już w państwach członkowskich najbardziej dotkniętych kryzysem;

36.

zauważa, że zwiększa się różnica dochodów pomiędzy państwami członkowskimi oraz w ich obrębie, szczególnie na południu UE oraz na jej obrzeżach; zauważa ponadto, że w wielu państwach kryzys zaostrzył długotrwałe tendencje polaryzacji płac oraz segmentacji rynku pracy;

37.

odnotowuje, że MFW wskazał ostatnio na możliwość lepszego i bardziej progresywnego nakładania podatków, co mogłoby się przyczynić do ograniczania nierówności w UE; podkreśla konieczność przesunięcia obciążeń podatkowych z zatrudnienia na inne formy zrównoważonych podatków w celu promowania wzrostu i tworzenia miejsc pracy oraz osiąganie przy tym dodatkowych przychodów, aby wzmocnić legitymację starań na rzecz konsolidacji budżetowej;

38.

wzywa państwa członkowskie do przyjęcia środków sprzyjających tworzeniu miejsc pracy, takich jak reformy podatku związanego z zatrudnieniem, które przewidywałyby zachęty finansowe dotyczące zatrudniania, wsparcie dobrowolnego samozatrudnienia oraz promowanie działalności w sektorach strategicznych;

39.

zauważa, jak ważne jest zmniejszanie opodatkowania pracy, zwłaszcza poprzez właściwie ukierunkowane tymczasowe redukcje składek na ubezpieczenie społeczne lub programy dofinansowania miejsc pracy dla nowych pracowników, w szczególności w odniesieniu do młodzieży, pracowników słabo opłacanych i o niskich kwalifikacjach, osób długotrwale bezrobotnych oraz innych grup znajdujących się w trudnym położeniu, przy jednoczesnym zapewnieniu stabilności publicznych systemów emerytalnych w perspektywie długoterminowej;

40.

podkreśla znaczenie podjęcia skutecznych działań, by zwalczać pracę nierejestrowaną, fikcyjne samozatrudnienie, oszustwa podatkowe i uchylanie się od opodatkowania, w szczególności w warunkach obecnej konsolidacji budżetowej, tak aby chronić pracowników oraz dochody i zapewniać zaufanie społeczne co do sprawiedliwości i skuteczności systemów podatkowych;

41.

jest zaniepokojony wzrostem poziomu ubóstwa we wszystkich grupach wiekowych; zauważa, że ubóstwo i wykluczenie społeczne wśród osób w wieku od 18 do 64 lat znacznie zwiększyło się w ostatnich latach w dwóch trzecich państw członkowskich, głównie ze względu na rosnący poziom bezrobocia, coraz większą liczbę gospodarstw domowych o małej intensywności pracy oraz ubóstwo osób pracujących; zauważa, że zagrożenie ubóstwem i wykluczeniem społecznym w 2012 r. było znacznie wyższe (48,8 %) w przypadku obywateli z krajów trzecich (w wieku od 18 do 64 lat) niż w przypadku obywateli UE; wzywa Komisję i państwa członkowskie do podjęcia pilnych działań służących realizacji celu dotyczącego ubóstwa i wykluczenia społecznego określonego w ramach strategii „Europa 2020”; apeluje do Komisji i państw członkowskich o podjęcie natychmiastowego działania służącego walce z ubóstwem dzieci ze względu na fakt, iż w 2011 r. 27 % dzieci w wieku do 18 roku życia było zagrożonych ubóstwem lub wykluczeniem społecznym; wzywa Komisję do wydania zaleceń, szczególnie państwom członkowskim, w których odsetek dzieci poniżej 18 roku życia zagrożonych ubóstwem lub wykluczeniem społecznym był najwyższy;

42.

z zadowoleniem przyjmuje odnotowanie w rocznej analizie wzrostu gospodarczego na 2014 r. potrzeby zaradzenia społecznym konsekwencjom kryzysu oraz zapewnienia stabilności finansowej ochrony socjalnej; wzywa państwa członkowskie do wzmocnienia siatek bezpieczeństwa, zapewnienia skuteczności systemów opieki społecznej oraz inwestowania w środki zapobiegawcze;

43.

z zadowoleniem przyjmuje Europejski Fundusz Pomocy Najbardziej Potrzebującym, który pomoże sprostać podstawowym potrzebom osób najbardziej dotkniętych ubóstwem; apeluje do państw członkowskich o właściwe wykorzystywanie środków i kierowanie ich do najbardziej potrzebujących;

44.

odnotowuje propozycję zaleceń dla poszczególnych państw członkowskich w odniesieniu do reform emerytalnych; ubolewa nad tym, że zalecenia Komisji zostały opracowane bez odniesienia się do zaleceń Parlamentu ujętych w zielonej i białej księdze w sprawie emerytur; podkreśla, że reformy emerytalne wymagają spójności politycznej i społecznej i jeżeli mają zakończyć się sukcesem, muszą zostać wynegocjowane z partnerami społecznymi;

45.

podkreśla, że konieczne gruntowne reformy systemów emerytalnych w państwach członkowskich powinny być planowane, opracowywane i przyjmowane z myślą o zapewnieniu stabilności, a jednocześnie nie powinny podważać odpowiedniego wymiaru emerytur, pozostając w pełnej zgodzie z gospodarczymi i społecznymi priorytetami strategii „Europa 2020”;

46.

podkreśla potrzebę przeprowadzenia niezbędnych reform w celu zapewnienia stabilności systemów emerytalnych; uważa, że jeżeli rzeczywiste podniesienie wieku emerytalnego ma zakończyć się sukcesem, reformom emerytalnym muszą towarzyszyć strategie polityczne ograniczające dostęp do systemów wczesnych emerytur i innych możliwości wczesnego przejścia na emeryturę, mające na celu rozwój możliwości zatrudnienia osób starszych, zapewnienie dostępu do uczenia się przez całe życie, wdrożenie polityk obejmujących korzyści podatkowe oferujące zachęty do kontynuacji pracy zawodowej, a także wsparcie aktywnego starzenia się w dobrym zdrowiu; podkreśla zwiększenie presji, jaką obecnie wywierają zmiany demograficzne na budżety narodowe i systemy emerytalne, odkąd na emeryturę przechodzą szeregi przedstawicieli tzw. pokolenia baby boom; zwraca uwagę na nierówny postęp i poziom ambicji państw członkowskich w opracowywaniu i wdrażaniu reform strukturalnych mających na celu podniesienie zatrudnienia, stopniowe wycofywanie systemów wcześniejszego przechodzenia na emeryturę i ocenianie na poziomie państwa członkowskiego i z udziałem partnerów społecznych potrzeby zrównoważonego skorelowania zarówno ustawowego, jak i rzeczywistego wieku emerytalnego ze wzrostem średniej długości życia. podkreśla, że państwa członkowskie, którym nie udaje się stopniowe wdrażanie reform, mogą w późniejszym okresie znaleźć się w sytuacji, w której będą zmuszone do wprowadzenia ich w trybie pilnym, co może wiązać się ze znaczącymi konsekwencjami społecznymi;

47.

jest zaniepokojony ryzykiem nieadekwatnych emerytur dla pokolenia młodych Europejczyków, którzy obecnie są bezrobotni lub mają niepewne zatrudnienie oraz wobec których będzie miał zastosowanie coraz wyższy wiek emerytalny oraz wydłużający się okres naliczania emerytur;

48.

zauważa, że polityka ochrony socjalnej, w szczególności świadczenia dla osób bezrobotnych, minimalne wynagrodzenie i opodatkowanie progresywne, początkowo pomagały ograniczyć recesję i ustabilizować rynek pracy oraz konsumpcję. podkreśla jednak, że potencjał tych kluczowych gospodarczych i socjalnych mechanizmów stabilizujących został w niepokojącym stopniu ograniczony w tych państwach członkowskich, w których tego typu mechanizmy stabilizujące są najbardziej potrzebne. zauważa, że w związku z tym osłabia się ochrona dochodów gospodarstw domowych, a przez to również popyt wewnętrzny.

49.

jest przekonany, że wprowadzone systemy „bonus-malus” sprawiają, że sytuacja jest korzystna dla wszystkich zainteresowanych stron;

50.

podkreśla, że politykę społeczną oraz normy socjalne szeroko wykorzystywano jako czynniki korygujące z powodu zastosowania wymagań konsolidacji budżetowej; wzywa Komisję do oceny konsekwencji tych procesów dla państw opiekuńczych i ich obywateli; wzywa państwa członkowskie do zwiększenia adekwatności i skuteczności systemów zabezpieczenia społecznego oraz do dopilnowania, aby nadal funkcjonowały one jako zabezpieczenia przed ubóstwem i wykluczeniem społecznym;

51.

podkreśla konieczność uznania przez Komisję znaczenia – zarówno dla świadczenia opieki, jak i dla całej gospodarki i społeczeństwa – opiekunów, przypominając, że ich interesy są rzadko uwzględniane w sposób spójny i uniwersalny w strategiach mających na nich wpływ;

52.

uważa, że fundusze unijne mogłyby przyczynić się do budowania potencjału opiekunów w związku z zapewnianiem wsparcia (np. wsparcie psychologiczne, wymiana i informacje) oraz rzecznictwa oraz że mogłyby również służyć wspieraniu wymiany informacji, badań i sieci kontaktów; jest również przekonany, że można by przeanalizować środki ustawodawcze – w oparciu o poszanowanie krajowych kompetencji i zasady pomocniczości – oraz że mogłoby to mieć postać np. dyrektywy w sprawie urlopów dla opiekunów;

53.

podkreśla nadchodzące zapotrzebowanie na wykwalifikowanych opiekunów ze względu na zmiany demograficzne oraz potrzebę zapewnienia szkoleń i edukacji dla przyszłych opiekunów w celu zapobieżenia upadkowi całego systemu opieki i zabezpieczenia społecznego; uznaje również za ważne maksymalne wsparcie dla opiekunów (szczególnie opiekunów nieformalnych), których rola musi zostać doceniona;

54.

podkreśla znaczenie usług opieki hospicyjnej i paliatywnej w ramach opieki długoterminowej; zwraca uwagę, że ze względu na wielozawodowy skład, elastyczność oraz współpracę z innymi sektorami opiekunowie i użytkownicy mobilnych zespołów opieki paliatywnej mają możliwość uzupełnienia istotnych luk systemów opieki długoterminowej;

55.

podkreśla, że wszystkie reformy rynku pracy powinny opierać się na wzmocnionej koordynacji dialogu społecznego;

56.

podkreśla, że trojka potwierdziła, iż wysokiej jakości uczestnictwo partnerów społecznych oraz mocny dialog społeczny, również na szczeblu krajowym, są kluczowe dla sukcesu wszelkich reform oraz że – szczególnie przy reformach UGW – należy zwiększać udział partnerów społecznych w procesie nowego zarządzania gospodarką, zwłaszcza w europejskim semestrze; z zadowoleniem przyjmuje propozycję Komisji dotyczącą pełniejszego zaangażowania partnerów społecznych w proces semestru europejskiego, m.in. w komisji dialogu społecznego przed corocznym przyjęciem rocznej analizy wzrostu gospodarczego;

57.

wzywa Radę Europejską i państwa członkowskie do zapewnienia ścisłego zaangażowania parlamentów narodowych i regionalnych, partnerów społecznych, władz publicznych oraz społeczeństwa obywatelskiego w realizację i monitorowanie wytycznych polityki w ramach strategii „Europa 2020” oraz w proces zarządzania gospodarką, aby zapewnić ich poczucie współodpowiedzialności; wzywa Radę Europejską i Komisję do skuteczniejszego uwzględnienia monitorowania i oceny osiągania celów w zakresie zatrudnienia, celów społecznych i celów w zakresie kształcenia, określonych w strategii „Europa 2020”, w europejskim semestrze w roku 2014;

58.

zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji Radzie i Komisji.

29.8.2017   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 285/40

—

uwzględniając komunikat Komisji z dnia 13 listopada 2013 r. zatytułowany „Roczna analiza wzrostu gospodarczego na 2014 r.” (COM(2013)0800) oraz sprawozdanie Komisji zatytułowane „Jednolity rynek na rzecz wzrostu gospodarczego i zatrudnienia: analiza poczynionych postępów i utrzymujących się przeszkód w państwach członkowskich – Wkład do rocznej analizy wzrostu gospodarczego na 2014 r.” (COM(2013)0785), oraz załączoną analizę prospektywną tego sprawozdania zatytułowaną „Międzynarodowe łańcuchy wartości w UE i poza nią”,

—

uwzględniając pierwsze sprawozdanie Komisji z dnia 28 listopada 2012 r. zatytułowane „Stan integracji jednolitego rynku na 2013 r. – Wkład do rocznej analizy wzrostu gospodarczego na 2013 r.” (COM(2012)0752),

—

uwzględniając komunikat Komisji z dnia 3 października 2012 r. zatytułowany „Akt o jednolitym rynku II – Razem na rzecz nowego wzrostu gospodarczego” (COM(2012)0573),

—

uwzględniając komunikat Komisji z dnia 8 czerwca 2012 r. zatytułowany „Lepsze zarządzanie jednolitym rynkiem” (COM(2012)0259),

—

uwzględniając dokument roboczy służb Komisji z dnia 24 lutego 2012 r. zatytułowany „Wprowadzanie jednolitego rynku – Coroczna kontrola sprawowania rządów 2011” (SWD(2012)0025),

—

uwzględniając komunikat Komisji z dnia 13 kwietnia 2011 r. pt. „Akt o jednolitym rynku – Dwanaście dźwigni na rzecz pobudzenia wzrostu gospodarczego i wzmocnienia zaufania – »Wspólnie na rzecz nowego wzrostu gospodarczego«” (COM(2011)0206),

—

uwzględniając komunikat Komisji z dnia 3 marca 2010 r. zatytułowany „Europa 2020 – Strategia na rzecz inteligentnego i zrównoważonego rozwoju sprzyjającego włączeniu społecznemu” (COM(2010)2020),

—

uwzględniając internetową tabelę wyników jednolitego rynku podaną do wiadomości publicznej dnia 4 lipca 2013 r.,

—

uwzględniając tabelę wyników rynku wewnętrznego nr 26 (z lutego 2013 r.),

—

uwzględniając konkluzje Rady Europejskiej z dni 27–28 czerwca 2013 r.,

—

uwzględniając konkluzje Rady ds. Konkurencyjności z dni 29–30 maja 2013 r. w sprawie inteligentnych regulacji,

—

uwzględniając konkluzje Rady Europejskiej z dni 14–15 marca 2013 r.,

—

uwzględniając obrady Rady ds. Konkurencyjności w dniach 18–19 lutego 2013 r. na temat rocznej analizy wzrostu gospodarczego na 2013 r. i Aktu o jednolitym rynku,

—

uwzględniając swoją rezolucję z dnia 7 lutego 2013 r. zawierającą zalecenia dla Komisji w sprawie zarządzania jednolitym rynkiem (1) oraz odpowiedź Komisji przyjętą w dniu 8 maja 2013 r.,

—

uwzględniając konkluzje Rady Europejskiej z dni 24-25 października 2013 r.,

—

uwzględniając swoją rezolucję z dnia 14 czerwca 2012 r. zatytułowaną „Akt o jednolitym rynku – następne kroki na ścieżce wzrostu” (2) oraz odpowiedź Komisji przyjętą w dniu 26 września 2012 r.,

—

uwzględniając swoją rezolucję z dnia 6 kwietnia 2011 r. w sprawie zarządzania i partnerstwa na jednolitym rynku (3),

—

uwzględniając art.48 Regulaminu,

—

uwzględniając sprawozdanie Komisji Rynku Wewnętrznego i Ochrony Konsumentów (A7-0066/2014),

A.

mając na uwadze, że roczna analiza wzrostu gospodarczego na 2013 r. zapoczątkowała trzeci cykl europejskiego semestru oraz po raz pierwszy obejmuje sprawozdanie roczne dotyczące stanu integracji jednolitego rynku;

B.

mając na uwadze, że skuteczny i dobrze funkcjonujący jednolity rynek oparty na wysoce konkurencyjnej społecznej gospodarce rynkowej ma istotne znaczenie dla trwałego wzrostu gospodarczego sprzyjającego włączeniu społecznemu;

C.

mając na uwadze, że Parlament zwrócił się o pełne włączenie filaru jednolitego rynku do cyklu europejskiego semestru;

D.

mając na uwadze, że lepsze zarządzanie jednolitym rynkiem powinno być ukierunkowane na zapewnienie lepszej i szybszej transpozycji oraz lepszego i szybszego wdrożenia dotyczących go dyrektyw i rozporządzeń, zwłaszcza w połączeniu ze wskazanymi kluczowymi sektorami;

E.

mając na uwadze, że jakość krajowych programów reform w ramach europejskiego semestru jest znacznie zróżnicowana pod względem treści, przejrzystości i wykonalności;

F.

mając na uwadze, iż jednolity rynek powinien być postrzegany jako ściśle związany z innymi horyzontalnymi strategiami politycznymi w dziedzinach takich jak ochrona konsumentów i pracowników, prawa socjalne, ochrona środowiska i zrównoważony rozwój;

G.

mając na uwadze, że Akty o jednolitym rynku I i II są dobrze sformułowaną strategią horyzontalną, która określiła konkretne środki o charakterze ustawodawczym i nieustawodawczym stwarzające możliwości uwolnienia niewykorzystanego potencjału wzrostu gospodarczego, który oferuje jednolity rynek, oraz usunięcia przeszkód dla jednolitego rynku;

H.

mając na uwadze, że Komisja wskazała usługi, usługi finansowe, transport, energię i rynek cyfrowy jako obszary najważniejsze dla poprawy funkcjonowania i pogłębienia jednolitego rynku; mając na uwadze, że metodykę określania tych obszarów należy regularnie poddawać ocenie i przeglądowi, biorąc pod uwagę cele i perspektywy wzrostu gospodarczego oraz kryteria dotyczące zapewnienia niezbędnej ochrony obywateli, a w szczególności konsumentów, przedstawicieli wolnych zawodów i pracowników;

I.

mając na uwadze, że nie udało nam się jeszcze stworzyć w pełni funkcjonującego jednolitego rynku usług internetowych i łączności w Europie; mając na uwadze, że swobodny przepływ usług cyfrowych i transgraniczny handel elektroniczny jest dziś utrudniony przez niejednolite zasady na poziomie krajowym; mając na uwadze, że europejskie spółki i usługi publiczne odniosą korzyści gospodarcze i społeczne dzięki wykorzystaniu zaawansowanych usług i aplikacji z zakresu ICT;

J.

mając na uwadze, że dla jednolitego rynku UE istotne znaczenie ma dostępna i sprawna europejska infrastruktura transportowa, ambitna europejska polityka przemysłowa i utworzenie jednolitego rynku energii, co ma na celu zarówno wsparcie konkurencyjności przedsiębiorstw w UE, jak i zapewnienie gospodarstwom domowym i konsumentom powszechnego i przystępnego cenowo dostępu do energii; mając na uwadze, że z tego względu niezbędne jest określenie działań priorytetowych w tych dziedzinach;

1.

ponownie wzywa Komisję do wzmocnienia zarządzania jednolitym rynkiem poprzez wprowadzenie – jako szczególnego filaru europejskiego semestru – rocznego cyklu zarządzania jednolitym rynkiem, który obejmie tabelę wyników rynku wewnętrznego, roczne sprawozdanie w sprawie stanu integracji jednolitego rynku w ramach rocznej analizy wzrostu gospodarczego, wytyczne Rady Europejskiej dla państw członkowskich, krajowe plany działania mające na celu wdrażanie wytycznych jednolitego rynku oraz określone zalecenia dla poszczególnych krajów; wzywa ponadto Komisję, by w pełni uwzględniła kluczowe obszary wzrostu, za jakie uznano sektor usług, sektor energetyczny, sektor transportu i jednolity rynek cyfrowy, oraz środki uwzględnione w Aktach o jednolitym rynku I i II;

2.

podkreśla konieczność określenia jednolitego rynku jako trzeciego filaru europejskiego semestru w celu uwzględnienia jasnego zbioru nadrzędnych celów związanych z gospodarką realną; uważa, że określenie i osiągnięcie tych nadrzędnych celów ma istotne znaczenie dla pobudzenia wzrostu gospodarczego i wypełnienia obecnej luki dzielącej od osiągnięcia celów strategii „Europa 2020”, przy jednoczesnym zapewnieniu konwergencji gospodarczej państw członkowskich w obrębie strefy euro i poza nią oraz na centralnych i peryferyjnych obszarach UE;

3.

przypomina swoją opinię, że pierwsze sprawozdanie dotyczące stanu integracji jednolitego rynku było niewystarczające i niepełne; uważa zatem, że w przyszłych sprawozdaniach należy precyzyjniej określić obecne braki w poszczególnych państwach członkowskich, przedstawić bardziej konkretne wytyczne dotyczące możliwych środków zaradczych i oczekiwanych korzyści oraz wskazać efektywne dźwignie na rzecz pobudzenia wzrostu gospodarczego i konkurencyjności, a tym samym tworzenia miejsc pracy, które łącznie zapewnią konkretne możliwości reagowania na obecny kryzys społeczny i gospodarczy;

4.

z zadowoleniem przyjmuje sprawozdanie na temat stanu integracji jednolitego rynku na 2014 r. (COM(2013)0785) i zdecydowanie popiera działania Komisji na rzecz dalszej integracji jednolitego rynku w ramach europejskiego semestru; docenia fakt, że sprawozdanie w sprawie stanu jednolitego rynku w 2014 r. uwzględnia niektóre elementy szczególne dotyczące działań podjętych przez poszczególne państwa członkowskie; uważa jednak, że w sprawozdaniu nadal brakuje oceny jakościowej dotyczącej skuteczności powziętych środków, postępów oraz faktycznych wyników strategii politycznych; wzywa do opracowania narzędzia analitycznego do mierzenia integracji jednolitego rynku w ramach filaru jednolitego rynku europejskiego semestru w odniesieniu do zaleceń dla poszczególnych krajów; uważa, że to narzędzie analityczne może dodatkowo uzupełniać tabelę wyników rynku wewnętrznego;

5.

uważa, że konieczna jest bardziej horyzontalna koordynacja i spójność prac nad przygotowaniem wniosków ustawodawczych mających znaczenie dla jednolitego rynku; uważa, że w ramach zarządzania jednolitym rynkiem należy odpowiednio uwzględnić potrzeby wszystkich zainteresowanych stron, oraz że do pobudzenia wzrostu gospodarczego i egzekwowania praw obywateli na jednolitym rynku konieczne jest silniejsze i wcześniejsze zaangażowanie partnerów społecznych, społeczeństwa obywatelskiego i innych zainteresowanych stron w opracowywanie, przyjmowanie, wdrażanie i monitorowanie środków;

6.

podkreśla konieczność przeprowadzenia kompleksowych konsultacji oraz gruntownej oceny skutków przed przyjęciem wniosku przez Komisję; podkreśla, że wnioski Komisji muszą być spójne z zasadami inteligentnych regulacji i sprawności regulacyjnej oraz powinny obejmować ocenę skutków wobec MŚP, muszą ponadto zostać zatwierdzone przez Radę ds. Ocen Skutków Komisji; podkreśla ponadto, że oceny skutków muszą zawierać ocenę skutków nowego ustawodawstwa wobec perspektywy wzrostu oraz konkurencyjności Europy;

7.

uważa, że europejski semestr powinien być osadzony w głębszym procesie demokratycznym z większym udziałem parlamentów narodowych, przy jednoczesnym wzmocnieniu prerogatyw Parlamentu Europejskiego;

8.

uważa, że w wydawanych w ramach tego procesu zaleceniach dla poszczególnych krajów należy uwzględnić postępy osiągnięte przez poszczególne państwa członkowskie, a krajowe ustalenia dotyczące wdrażania prawodawstwa w dziedzinie jednolitego rynku nie muszą być zgodne z podejściem uniwersalnym, ale powinny skupić się na rzeczywistej skuteczności powziętych środków oraz na faktycznych rezultatach wdrożonych strategii politycznych;

9.

apeluje, aby przyszłe zalecenia dla poszczególnych krajów w ramach europejskiego semestru 2014 odzwierciedlały ustalenia zawarte w sprawozdaniu na temat stanu integracji jednolitego rynku w dużo bardziej precyzyjny i kategoryczny sposób niż zalecenia dla poszczególnych krajów na rok 2013;

10.

jest zdania, że trzeci filar europejskiego semestru, poświęcony integracji jednolitego rynku, powinien mieć na celu określenie priorytetowych strategii politycznych i środków służących do pobudzenia i ożywienia gospodarki realnej; uważa, że cel ten można skutecznie osiągnąć, wyłącznie jeśli wszystkie instytucje UE będą go podzielać i popierać w sposób spójny; z tego powodu zachęca do organizacji prac Rady ds. Konkurencyjności w sposób jednoznacznie skoncentrowany na uwzględnieniu tych nadrzędnych celów mających znaczenie dla gospodarki realnej w europejskim semestrze;

11.

uważa, że kluczowe sektory wskazane przez Komisję – usługi, usługi finansowe, transport, energia i rynek cyfrowy – mają decydujące znaczenie dla pełnej integracji jednolitego rynku; uważa ponadto, że aby ożywić wzrost gospodarczy, ponowne podjęcie realizacji spójnej i zintegrowanej polityki przemysłowej skupiającej się na tych sektorach powinno obejmować również starania na rzecz zwiększenia ochrony praw obywatelskich, w tym praw konsumentów i pracowników, oraz model konkurencyjności oparty na wiedzy i innowacjach w oparciu o unijne środki zachęty stymulujące inwestycje i dostęp do finansów, badania i rozwój oraz wspieranie szkolnictwa wyższego;

12.

wzywa Komisję do opracowania autentycznej europejskiej polityki przemysłowej; uważa, że reindustrializacja powinna być dla Unii nadrzędnym celem międzysektorowym; uważa, że ta nowa polityka przemysłowa powinna obejmować egzekwowanie przepisów dotyczących jednolitego rynku, całościową strategię dotyczącą zewnętrznego wymiaru jednolitego rynku, ze szczególnym naciskiem na spójną politykę ochrony konsumentów oraz lepszy dostęp do kapitału i infrastruktur w celu zwiększenia konkurencyjności przedsiębiorstw i ułatwienia im dostępu do rynków na całym świecie;

13.

podkreśla, że jednolity rynek poprzez usunięcie ograniczeń w swobodnym przepływie osób, towarów, usług i kapitału, zapewnia przedsiębiorstwom możliwość działania na większą skalę, zwiększając tym samym ich zdolność do innowacji, inwestycji, poprawy wydajności i tworzenia miejsc pracy;

14.

apeluje do Komisji o przedstawienie szczegółowego planu działania dotyczącego środków służących stworzeniu w pełni zintegrowanego i wzajemnie połączonego jednolitego rynku energii; podkreśla konieczność zapewnienia konsumentom przejrzystych i porównywalnych cen energii przy jednoczesnym zapewnieniu ochrony, w tym ochrony wrażliwych odbiorców; podkreśla potrzebę znacznych inwestycji w infrastrukturę energetyczną i uważa, że postępom poczynionym w sektorze energetycznym powinny odpowiadać podobne kroki w innych sektorach usług;

15.

podkreśla kluczowe znaczenie udoskonalenia infrastruktury, w szczególności połączeń transgranicznych i interoperacyjności, aby zagwarantować skuteczne funkcjonowanie jednolitego rynku; uważa, że jednolity, wzajemnie połączony i sprawny europejski system transportowy jest kluczowy dla swobodnego przepływu towarów, osób i usług w ramach jednolitego rynku; uważa, że dalsze inwestycje mają kluczowe znaczenie dla osiągnięcia tych celów, i powtarza, że należy wprowadzić szeroką gamę instrumentów finansowych na potrzeby finansowania tych projektów;

16.

podkreśla, że spójne wdrażanie bieżącego ustawodawstwa i dalszych wniosków Komisji w sprawie usług cyfrowych może pomóc Europie w pełnym wykorzystaniu rynku wewnętrznego; wzywa do przyjęcia skutecznej polityki w zakresie jednolitego rynku cyfrowego, która zwiększy konkurencyjność, transgraniczność i przejrzystość usług internetowych w Europie, zapewniając wysoki poziom dostępności i ochrony konsumentów; podkreśla znaczenie ukierunkowanych inwestycji i zauważa, że prace nad wnioskiem dotyczącym łączności na całym kontynencie pomogą zredukować różnice cen między państwami członkowskimi poprzez wspieranie konkurencji w sektorze telekomunikacji;

17.

apeluje o ambitną realizację Europejskiego programu na rzecz konsumentów, w tym środków ustawodawczych i środków programowania, w celu zwiększenia ochrony konsumentów i ich zaufania do jednolitego rynku, wzmocnienia pozycji konsumentów, zachęcenia przeciętnego konsumenta do odpowiedzialnego zachowania i zwiększenia ochrony słabszych konsumentów;

18.

uważa, że poprawa dostępu MŚP do finansowani przyczyni się do zmniejszania ograniczeń płynności i wzmocnienia kapitału obrotowego małych i średnich przedsiębiorstw; z zadowoleniem przyjmuje fakt, że wśród priorytetów wyznaczonych przez Komisję w rocznej analizie wzrostu gospodarczego na 2014 r. i sprawozdaniu na temat stanu integracji jednolitego rynku rozwój form alternatywnego finansowania MŚP zajmuje wysoką pozycję; popiera zamiar rozwoju obligacji dla MŚP oraz alternatywnych rynków akcji i wzywa Komisję i państwa członkowskie do praktycznych działań w celu realizacji tych zamiarów; popiera ponadto inicjatywy podjęte na szczeblu UE w celu uzupełnienia krajowych wysiłków na rzecz zwiększenia możliwości otrzymania mikrokredytu i pobudzenia przedsiębiorczości społecznej, w tym wspieranie banków rozwoju oferujących pożyczki na korzystniejszych warunkach niż banki komercyjne; zwraca uwagę na szczególne znaczenie wspierania MŚP w ramach programów COSME i „Horyzont 2020”;

19.

podkreśla negatywne skutki fragmentacji rynku detalicznych usług finansowych dla funkcjonowania jednolitego rynku, na co zwróciła uwagę wcześniej również Komisja w sprawozdaniu na temat stanu integracji jednolitego rynku, zwłaszcza w odniesieniu do silnie zróżnicowanych stawek oprocentowania pożyczek bankowych mających duże znaczenie dla konsumentów, gospodarstw domowych i MŚP; jest przekonany, że te różnice utrudniają skuteczny dostęp do usług finansowych i negatywnie wpływają na gospodarkę realną; jest zaniepokojony, w świetle fragmentacji i niesatysfakcjonującej skuteczności detalicznych usług finansowych, formułowaną przez konsumentów negatywną oceną zwłaszcza takich produktów, jak konta bankowe, hipoteki, prywatne plany emerytalne i instrumenty inwestycji w papiery wartościowe;

20.

uważa, że regulacje dotyczące usług finansowych powinny przewidywać lepsze informowanie konsumentów, ich większą ochronę i możliwości skutecznego dochodzenia przez nich roszczeń; podkreśla konieczność szybkiego i pozytywnego ukończenia prac nad wnioskami ustawodawczymi dotyczącymi rynku usług konsumenckich i detalicznych usług finansowych, zwłaszcza porównywalności opłat za prowadzenie rachunku płatniczego, przenoszenia rachunku płatniczego oraz dostępu do podstawowego rachunku płatniczego; jest zdania, że w celu zachęcenia do bezpiecznego inwestowania oszczędności prywatnych w gospodarkę realną należy przedstawić dodatkowe wnioski, np. szczególne przepisy dotyczące systemu upadłości konsumenckiej, stanowiące alternatywę dla aktualnego podejścia, które jest fragmentaryczne i niewystarczające;

21.

ubolewa, że pomimo istniejących mocnych dowodów świadczących o znaczeniu jednolitego rynku w przezwyciężaniu kryzysu, swobodny przepływ obywateli, a w szczególności pracowników i przedstawicieli wolnych zawodów w Europie nie funkcjonuje w pełni, oraz że konieczne są bardziej zdecydowane środki, aby usunąć pozostałe przeszkody i stymulować wzrost gospodarczy z poszanowaniem praw obywatelskich i praw pracowników; podkreśla potrzebę zrównoważonego rozwoju wewnętrznego rynku w oparciu o pełne wdrożenie swobód gospodarczych zgodnie z koncepcją społecznej gospodarki;

22.

przypomina, że cykliczna metoda przedstawiania aktów o jednolitym rynku stworzyła możliwości regularnego określania i omawiania nadrzędnych celów w zakresie rozwoju jednolitego rynku; uważa, że metodę tę należy ulepszyć i rozwinąć;

23.

z zadowoleniem przyjmuje pakiet wniosków ustawodawczych dotyczących rozporządzenia w sprawie bezpieczeństwa produktów konsumpcyjnych, wniosek dotyczący rozporządzenia w sprawie bezpieczeństwa produktów konsumpcyjnych i rozporządzenia w sprawie nadzoru rynku oraz wniosek dotyczący ujawniania informacji niefinansowych i informacji dotyczących różnorodności przez niektóre duże spółki oraz grupy; uważa, że inicjatywy te mogą spowodować poprawę praw konsumentów, lepiej zagwarantować zdrowie i bezpieczeństwo konsumentów, ułatwić handel towarami i usługami oraz zachęcić do utworzenia nowego modelu konkurencyjności; zwraca się zatem do Komisji o ścisłą współpracę z Parlamentem i Radą w celu ich ukończenia w rozsądnym terminie;

24.

podkreśla znaczenie porozumień politycznych osiągniętych w sprawie zmian dyrektywy w sprawie wzajemnego uznawania kwalifikacji zawodowych, pakietu dotyczącego zamówień publicznych i koncesji oraz dyrektywy w sprawie alternatywnych metod rozwiązywania sporów i rozporządzenia w sprawie internetowego rozstrzygania sporów; wzywa zatem Komisję i państwa członkowskie, by rozpoczęły szybkie i całościowe wdrażanie wszystkich nowych przepisów;

25.

uważa, że niezbędna jest odpowiednia transpozycja przepisów dotyczących zamówień publicznych oraz koncesji; podkreśla znaczenie zamówień publicznych jako kluczowego motoru wzrostu, w szczególności dla MŚP; uważa, że wdrożenie tej reform stworzy ogromne możliwości jeśli chodzi o modernizację administracji publicznej przez strategiczne wykorzystanie zamówień publicznych pod względem innowacji, trwałości i poprawy jakości i wydajności wydatków publicznych w odpowiedzi na szczególne potrzeby administracji oraz władz lokalnych i krajowych; uważa, że są to kluczowe czynniki dla skutecznego wdrażania przepisów dotyczących zamówień publicznych i koncesji;

26.

uważa, że, szczególnie w celu zwalczania bezrobocia wśród młodych, istotnym krokiem na drodze do wzmocnienia swobody przepływu pracowników i przedstawicieli wolnych zawodów są nowe przepisy dotyczące kwalifikacji zawodowych (przyjęte w listopadzie 2013 r. i zmieniające dyrektywę 2005/36/WE i rozporządzenie IMI) przewidujące wysoki poziom szkoleń i sprzyjające korzystaniu z europejskiej legitymacji zawodowej; podkreśla, że pełne i właściwe wdrożenie dyrektywy w sprawie wzajemnego uznawania kwalifikacji zawodowych, (oraz dyrektywy usługowej) jest kluczowym motorem wzrostu gospodarczego w UE; jednocześnie uważa, że niezbędna jest reforma w zakresie zawodów regulowanych umożliwiająca lepszy dostęp osób młodych do tych zawodów oraz dająca możliwość stworzenia bardziej dynamicznego rynku zapewniającego konsumentom odpowiednie gwarancje;

27.

odnotowuje odpowiedź Komisji na rezolucję Parlamentu z dnia 7 lutego 2013 r. w odniesieniu do podstawy prawnej postulowanego wniosku ustawodawczego, który będzie zawierać elementy wymienione w tej rezolucji; uważa, że treść poszczególnych przedstawionych w niej zaleceń nadal stanowi cenne pomysły dotyczące lepszego zarządzania jednolitym rynkiem;

28.

przyjmuje do wiadomości zmodyfikowaną strukturę drugiego wydania sprawozdania na temat stanu integracji jednolitego rynku (COM(2013)0785)); z zadowoleniem przyjmuje udzieloną w ten sposób przez Komisję odpowiedź na pytania Parlamentu sformułowane w rezolucji z dnia 7 lutego 2013 r.; stwierdza, że środki wyszczególnione w tej rezolucji potwierdziły w praktyce swoją skuteczność w zakresie lepszej implementacji i egzekwowania prawa UE, w tym bardziej rygorystycznego wykorzystywania projektu pilotażowego EU Pilot;

29.

z zadowoleniem przyjmuje internetową tabelę wyników jednolitego rynku, a zwłaszcza wizualny i informacyjny sposób przedstawienia wyników państw członkowskich w odniesieniu do prawodawstwa UE mającego znaczenie dla funkcjonowania rynku wewnętrznego; uważa, że internetowa tabela wyników jednolitego rynku powinna być dostępna we wszystkich językach Unii, jeżeli ma ułatwić wszystkim obywatelom europejskim zrozumienie cyklu jednolitego rynku i zapewnić im możliwość czynnego udziału w nim;

30.

uważa, że należy podjąć wysiłki na rzecz zwiększenia przejrzystości wdrażania i jednolitego stosowania prawa Unii w państwach członkowskich; zwraca uwagę, że terminy transpozycji zostały przekroczone średnio o dziewięć miesięcy, wzrasta również liczba dyrektyw, których transpozycja jest opóźniona o dwa lata i więcej; uważa, że transpozycja każdej dyrektywy powinna przebiegać w sposób spójny oraz że należy przyjąć wszystkie środki transpozycji w celu odzwierciedlenia kompromisów osiągniętych na szczeblu Unii;

31.

uważa jednak, że wyłącznie ilościowe dane statystyczne dotyczące wdrożenia prawodawstwa w dziedzinie jednolitego rynku nie są wystarczające, oraz że konieczna jest koncentracja na jakości wdrażania prawodawstwa w państwach członkowskich, oparta na określonych kluczowych wskaźnikach, opracowanych na szczeblu europejskim, dotyczących sektorów jednolitego rynku;

32.

z zadowoleniem przyjmuje sprawozdanie zatytułowane „międzynarodowe łańcuchy wartości wewnątrz i na zewnątrz UE” jako pozytywny przykład stosowania konkretnych wskaźników do oceny stopnia integracji jednolitego rynku ze szczególnym uwzględnieniem rozmieszczenia systemów produkcji w UE; uważa, że wspieranie dalszych inicjatyw mających na celu rozwój transgranicznych łańcuchów dostaw będzie stymulowało usuwanie utrzymujących się barier na drodze do ukończenia jednolitego rynku oraz może pomóc w poprawieniu wydajności i konkurencyjności przedsiębiorstw europejskich w gospodarce światowej;

33.

pozytywnie ocenia obniżenie się poziomu średniego deficytu transpozycji, który wynosi obecnie 0,6 %; podkreśla, że nawet niewielki deficyt w istotnym obszarze polityki może wywrzeć bardzo szkodliwe skutki na możliwości konsumentów i przedsiębiorstw, a zatem na całą gospodarkę europejską;

34.

ubolewa nad średnim czasem trwania postępowań w sprawie uchybienia zobowiązaniom państwa członkowskiego, a w szczególności nad tym, że sprawy dotyczące usług trwają najdłużej (średnio 49,8 miesiąca); uważa, że postępowania w sprawie uchybienia zobowiązaniom państwa członkowskiego ujawniły szereg ograniczeń pod względem szybkiego zajmowania się brakami w zakresie wdrażania i stosowania przepisów dotyczących jednolitego rynku oraz rozwiązywania ich; wzywa państwa członkowskie do bardziej skutecznej pracy z Komisją w celu przyspieszenia rozwiązywania spraw oraz wzywa Komisję do przeprowadzenia dalszych kontroli środków krajowych, które szkodzą jednolitemu rynkowi;

35.

jest zdania, że postępowanie w sprawie uchybienia zobowiązaniom państwa członkowskiego powinno być uważane za ostateczność i powinno być prowadzone dopiero po podjęciu prób skoordynowania i naprawienia sytuacji, oraz że w związku z powyższym Komisja przed postawieniem państwa członkowskiego przed Trybunałem Sprawiedliwości powinna popierać wykorzystanie unijnych postępowań pilotażowych i innych; ponadto nalega, aby dołożyć wszelkich starań w celu zwiększenia skuteczności zastosowania postępowań w sprawie uchybienia zobowiązaniom państwa członkowskiego wskutek naruszenia przepisów prawa unijnego w zakresie jednolitego rynku, oraz aby państwa członkowskie i Rada Europejska kontynuowały prace mające na celu dalszy rozwój postępowań w sprawie uchybienia zobowiązaniom państwa członkowskiego w ramach przyszłych zmian do Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej;

36.

popiera działania Komisji na rzecz poprawy współpracy władz krajowych w zakresie funkcjonowania jednolitego rynku; zgadza się, że stały mechanizm informatyczny ułatwiający wymianę odpowiednich informacji mógłby znacznie poprawić sytuację, ponieważ grupa ekspertów krajowych spotykających się kilka razy do roku raczej nie jest właściwym sposobem działania w tak ważnej sprawie;

37.

ponownie zwraca uwagę na znaczenie właściwego funkcjonowania systemu wymiany informacji na rynku wewnętrznym (IMI), który ostatnio zyskał właściwą podstawę prawną i jest obecnie rozszerzany na nowe obszary polityki i sektory; zwraca się do Komisji o poinformowanie Parlamentu o działaniu narzędzia tłumaczenia maszynowego wprowadzonego w celu ułatwienia komunikacji między władzami krajowymi, regionalnymi i lokalnymi;

38.

wzywa państwa członkowskie do pełnego wdrożenia środków przewidzianych w ramach agendy cyfrowej oraz do wzmożenia wysiłków na rzecz unowocześnienia organów administracji publicznej – przede wszystkim poprzez szybkie wdrożenie środków dotyczących administracji elektronicznej, e-zdrowia, fakturowania elektronicznego i elektronicznych zamówień publicznych – w celu świadczenia obywatelom i przedsiębiorstwom w całej Europie większej liczby lepszych usług cyfrowych oraz ograniczenia kosztów i zwiększenia efektywności sektora publicznego;

39.

zauważa, że system rozwiązywania problemów rynku wewnętrznego SOLVIT nadal nie jest w pełni wykorzystywany; wzywa państwa członkowskie do zapewnienia odpowiednich zasobów sieci SOLVIT i pojedynczym punktom kontaktowym – zgodnie z wymaganiami określonymi w dyrektywie usługowej; wzywa Komisję oraz państwa członkowskie do podjęcia dalszych kroków w celu rozpowszechnienia informacji na temat dostępności tych instrumentów wśród przedsiębiorstw i przedsiębiorców; ponadto uważa, że państwa członkowskie powinny zainicjować intensywniejszą i szerszą wymianę najlepszych praktyk;

40.

odnotowuje stale zwiększające się wykorzystanie portali Twoja Europa i Twoja Europa – Porady, które powinny umożliwiać przekazanie niezbędnych informacji każdej osobie przemieszczającej się w Unii Europejskiej;

41.

z zadowoleniem przyjmuje inicjatywę Miesiąc Jednolitego Rynku, która między 23 września a 23 października połączyła obywateli Europy, decydentów, ekspertów oraz liderów UE w internetowej debacie oraz w towarzyszących jej wydarzeniach krajowych, mających na celu dyskusję na temat osiągniętych do tej pory postępów, pozostałych wyzwań oraz pomysłów na przyszłość jednolitego rynku, wzywa również Komisję do zachowania i wykorzystania obaw i sugestii zgłoszonych przez uczestników; wzywa Komisję do oceny formatu i skuteczności edycji z 2013 r., z uwzględnieniem jej potencjału dotarcia do obywateli, przedsiębiorstw i konsumentów oraz faktycznego umożliwienia im pomocy w kształtowaniu jednolitego rynku;

42.

zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji Komisji i Radzie oraz Radzie Europejskiej, a także parlamentom i rządom państw członkowskich.

29.8.2017   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 285/47

—

uwzględniając sprawozdanie Organizacji Narodów Zjednoczonych ds. Wyżywienia i Rolnictwa (FAO) z 2009 r. pt. „Jak wyżywić świat w 2050 r.?”,

—

uwzględniając Międzynarodową konwencję o ochronie nowych odmian roślin (Konwencja UPOV),

—

uwzględniając Międzynarodowy traktat o zasobach genetycznych roślin dla wyżywienia i rolnictwa przyjęty przez FAO,

—

uwzględniając sprawozdanie Ivara Virgina pt. „Ku 9 mld – Czy Europa może sobie pozwolić na niewykorzystanie potencjału upraw zmodyfikowanych genetycznie?”, Instytut Środowiska w Sztokholmie, Timbro, kwiecień 2013 r.,

—

uwzględniając raport FAO z 1993 r. pt. „Plony różnorodności w przyrodzie”,

—

uwzględniając stronę internetową Globalnego Banku Nasion (1),

—

uwzględniając komunikat Komisji z 27 marca 2001 r. pt. „Plan działania na rzecz różnorodności biologicznej w celu ochrony zasobów naturalnych” (COM(2001)0162),

—

uwzględniając rozporządzenie (WE) nr 1829/2003 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 22 września 2003 r. w sprawie genetycznie zmodyfikowanej żywności i paszy (2),

—

uwzględniając dyrektywy Rady 2002/53/WE z dnia 13 czerwca 2002 r. w sprawie Wspólnego katalogu odmian gatunków roślin rolniczych (3) oraz 2002/55/WE z dnia 13 czerwca 2002 r. w sprawie obrotu materiałem siewnym warzyw (4),

—

uwzględniając rozporządzenie (WE) nr 1830/2003 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 22 września 2003 r. dotyczące możliwości śledzenia i etykietowania organizmów zmodyfikowanych genetycznie oraz możliwości śledzenia żywności i produktów paszowych wyprodukowanych z organizmów zmodyfikowanych genetycznie i zmieniające dyrektywę 2001/18/WE (5),

—

uwzględniając rozporządzenie Rady (WE) nr 2100/94 z dnia 27 lipca 1994 r. w sprawie wspólnotowego systemu ochrony odmian roślin (6),

—

uwzględniając komunikat Sekretarza Generalnego ONZ pt. „The right to food; Seed policies and the right to food: enhancing agrobiodiversity and encouraging innovation” („Prawo do żywności. Polityka dotycząca nasion i prawo do żywności: zwiększenie różnorodności biologicznej w rolnictwie i zachęcanie do innowacyjności”), Zgromadzenie Ogólne ONZ, A/64/170, 2009 r.,,

—

uwzględniając konkluzje zespołu ds. międzynarodowej oceny wpływu nauk i technologii rolniczych na rozwój (IAASTD), który jest międzynarodowym procesem wspieranym przez FAO, Fundusz na rzecz Globalnego Środowiska, Program Narodów Zjednoczonych ds. Rozwoju, Program Narodów Zjednoczonych ds. Ochrony Środowiska, UNESCO, Bank Światowy i WHO,

—

uwzględniając art.48 Regulaminu,

—

uwzględniając sprawozdanie Komisji Rolnictwa i Rozwoju Wsi (A7-0044/2014),

A.

mając na uwadze, że Komisja Rolnictwa i Rozwoju Wsi PE zamierza dzięki temu sprawozdaniu rozpocząć gruntowną debatę i badania na temat ogólnej sytuacji uprawy roślin w rolnictwie europejskim i światowym;

B.

mając na uwadze, że sektor roślin ma zasadnicze znaczenie dla produktywności, różnorodności, zdrowia oraz jakości rolnictwa, ogrodnictwa, produkcji żywności i pasz, a także środowiska;

C.

mając na uwadze, że według sprawozdań zwłaszcza przedstawianych przez instytucje ONZ takie jak FAO i WHO, a także przez Zespół ONZ ds. Zmian Klimatu, oczekuje się wzrostu liczby ludności świata z obecnych 7 mld do ok. 9 mld w latach 2040-2050, przy czym liczba ta może wynieść nawet do 10-11 mld;

D.

mając na uwadze, że ten wzrost liczby ludności spowoduje skrajne zapotrzebowanie w rolnictwie, szczególnie konieczne będzie zwiększenie wydajności produkcyjnej, żeby sprostać znacznemu wzrostowi popytu na żywność; mając na uwadze, że według FAO w kolejnych 30-40 latach dostawy żywności muszą zwiększyć się o 70 %;

E.

mając na uwadze, że ponieważ od 30 % do 50 % żywności wyprodukowanej w UE marnuje się, przy średniej światowej na poziomie około 30 %, znaczną część zwiększonych potrzeb żywnościowych można by zaspokoić dzięki lepszym, wydajniejszym i bardziej zrównoważonym praktykom produkcji żywności w krajach rozwiniętych w połączeniu z rozbudowanymi systemami magazynowania i dystrybucji w krajach rozwijających się;

F.

mając na uwadze, że główny problem nadal polega na tym, w jaki sposób ludność w różnych częściach świata będzie w stanie siebie wyżywić, skoro tereny uprawne zmniejszają się z powodu nieodpowiedniego użytkowania gruntów, w tym z powodu nieudolnych praktyk rolniczych, i że problem ten pogłębiła zmiana klimatu; mając na uwadze, że możliwości powiększenia terenów uprawnych są skrajnie ograniczone, ponieważ w wielu częściach świata wychodzi się z założenia, że raczej niemożliwe jest użytkowanie nowych terenów rolniczych;

G.

mając na uwadze, że według szacunków FAO będzie można zwiększyć produkcję rolną o około 10 % dzięki uprawie nowych terenów rolnych, co oznacza, że ok. 90 % trzeba będzie uzyskać przez zwiększenie wydajności na istniejących obszarach rolnych, przy czym plony muszą też zachować wysoką jakość;

H.

mając na uwadze, że nadmierne użytkowanie terenów rolnych może zubożyć glebę, a w najgorszym razie doprowadzić do erozji i pustynnienia; mając na uwadze, że to samo dotyczy terenów leśnych, ponieważ przekształcenie ich w tereny rolne miałoby tak poważny wpływ na klimat, gospodarkę wodną i różnorodność biologiczną, że jest ono nie do przyjęcia jako sposób na zwiększenie produkcji żywności;

I.

mając na uwadze, że poza zmniejszeniem powierzchni terenów rolnych obniżył się poziom wydajności w rolnictwie i dają się zauważyć niepokojące tendencje, w tym spadek wydajności, które będą miały w przyszłości bardzo negatywny wpływ na rolnictwo i potrzeby żywnościowe człowieka;

J.

mając na uwadze, że produkcja żywności zależy nie tylko od posiadania wystarczającej powierzchni gruntów, ale również od czynników takich jak klimat, woda, energia i dostęp do składników odżywczych; mając na uwadze, że w przyszłości zasoby te będą jeszcze bardziej ograniczone, a ich brak może mieć negatywny wpływ na wzrost popytu na wykorzystanie gruntów rolnych, produkcję i rentowność;

K.

mając na uwadze, że prawdopodobnie w przyszłości nastąpią duże zmiany klimatu; mając na uwadze, że dla Europy oznacza to znacznie suchszy klimat w regionach południowych, które mają wielkie znaczenie dla produkcji owoców i warzyw; mając na uwadze, że jednocześnie na centralnych i północnych szerokościach geograficznych w Europie oczekuje się łagodniejszych zim i okresów letnich o wyraźnie większych opadach deszczu niż obecnie; mając na uwadze, że bardzo prawdopodobnie skutkować to będzie m.in. zwiększeniem liczby chorób roślin i zwierząt oraz zapotrzebowaniem na nowe techniki upraw;

L.

mając na uwadze, że europejskie rolnictwo stoi niewątpliwie przed olbrzymimi wyzwaniami, a przy skrajniejszych warunkach pogodowych, takich jak susze, powodzie i inne klęski żywiołowe, trzeba będzie dostosować rolnictwo, żeby zabezpieczyć produkcję; mając na uwadze, że rośliny uprawne występujące obecnie na naszych polach w przyszłości nie będą mogły pozostać takie same, jeżeli mamy sprostać zwiększonemu zapotrzebowaniu na żywność;

M.

mając na uwadze, że długość okresu ochrony odmian tych roślin, których wyhodowanie wymaga dłuższego czasu przed fazą komercjalizacji, jest niewystarczająca do tego, aby zachęcić do inwestycji komercyjnej w ich badania i rozwój;

1.

podkreśla, że w celu sprostania nadchodzącym wyzwaniom, takim jak przyszłe zapotrzebowanie na dostawy żywności i zmiany klimatu, wyjątkowo istotne jest posiadanie sprawnego i konkurencyjnego sektora uprawy roślin;

2.

niezależnie od wielkiej wagi, jaką ma zdrowa gleba i różnorodność przy zapewnieniu odporności ekosystemu rolniczego, podkreśla, jak istotne jest rozwijanie odmian, które mogą sprostać warunkom, jakich spodziewamy się w przyszłości, np. większe opady i przypuszczalnie częściej występujące choroby roślin; zauważa, że istotne jest też zachowanie i rozwijanie istniejącej różnorodności w Europie, zarówno w obrębie ekosystemu rolniczego jako całości, jak i różnorodności genetycznej w obrębie szczepów i bezwzględnej liczby upraw i populacji, ponieważ wszystkie te elementy są potrzebne do zapewnienia dostosowania się do wyzwań związanych ze zmianą klimatu;

3.

zauważa zapotrzebowanie na rośliny uprawne, które np. skutecznie absorbują azot i fosfor, lepiej znoszą susze i większe opady, są odporne na szkodniki i potrafią znosić zmiany temperatury; zauważa, że należy także hodować rośliny wieloletnie; zauważa, że przy roślinach wieloletnich nie trzeba każdego roku zmieniać upraw, co nadaje rolnictwu korzystniejszy środowiskowo charakter;

4.

podkreśla, że skoro wyhodowanie nowej odmiany od etapu badań do gotowego nasiona zajmuje średnio 10 lat i potrzebny jest dodatkowy czas na wykonanie prób i rozpowszechnienie tej odmiany w handlu, nawet obecnie potrzeba zachęcenia do znacznie większych inwestycji w badania, żeby sprostać w przyszłości zapotrzebowaniu na żywność i zaradzić zmianie klimatu;

5.

podkreśla, że w obliczu bardzo ograniczonych szans na zajęcie nowych gruntów z przeznaczeniem pod uprawę rolną zasadnicze znaczenie ma wyhodowanie nowych roślin uprawnych charakteryzujących się umiejętnością przystosowania się do warunków środowiskowych, umiejętnością przetrwania w warunkach ograniczonych zasobów, wspieraniem celów zrównoważoności, wystarczającą wydajnością i wysoką jakością; podkreśla też znaczenie rozwoju już powszechnie stosowanych roślin uprawnych w celu zapewnienia elastyczności w zakresie przyszłego postępu technicznego i naukowego w sektorze upraw;

6.

zwraca uwagę, że ciągła utrata specjalnych środków ochrony roślin dla drobnych zastosowań ma bardzo znaczący wpływ na jakość i wielkość zbiorów owoców i warzyw, a także zagraża produkcji niektórych roślin specjalnych; zaznacza, że ważna jest potrzeba znalezienia rozwiązań zarówno krótko-, jak i długoterminowych dla uprawy tych roślin;

7.

zauważa, że średnio dziesięć lat zajmuje wyhodowanie nowej odmiany pszenicy, rzepaku czy innej rośliny uprawnej i że w związku z tym ważne jest, aby opracować i stosować nowe techniki uprawy roślin, które odpowiadają potrzebom obywateli i rolnictwa, oraz być otwartym na dostępne technologie w celu zaspokojenia tych potrzeb i zwiększenia konkurencyjności sektorów rolnictwa i ogrodnictwa; jest zaniepokojony tym, że Komisja spóźnia się z oceną nowych technik upraw, i apeluje do Komisji, aby wyjaśniła w trybie pilnym ich status regulacyjny;

8.

wzywa Komisję do użycia programu ramowego w zakresie badań naukowych i innowacji „Horyzont 2020” do sfinansowania badań stosowanych, które służą rozwojowi nowych i innowacyjnych technik uprawy roślin, takich jak przyspieszona uprawa;

9.

zwraca uwagę na szacunki FAO, według których różnorodność roślin uprawnych zmniejszyła się w XX w. o 75 %, a jedna trzecia dzisiejszej różnorodności może zaniknąć do 2050 r.; podkreśla, że w celu zapewnienia długoterminowego bezpieczeństwa żywnościowego rosnącej populacji światowej oraz odporności systemów produkcji żywności kluczowe znaczenie ma ochrona i zachowanie europejskiej różnorodności biologicznej i genetycznej; uważa zatem za istotne, aby zachować znaczną większość lokalnych i regionalnych odmian in situ i w gospodarstwach w celu utrzymania i zwiększenia genetycznej i kulturowej różnorodności zarówno szczepów, jaki i upraw oraz pod względem ich bezwzględnej liczby;

10.

podkreśla, że do wyhodowania nowych odmian konieczne jest posiadanie bardzo zróżnicowanego materiału genetycznego; uważa zatem, że ten nagły spadek jest powodem do poważnego zaniepokojenia;

11.

z zadowoleniem przyjmuje zarówno rozwój partnerstwa między administracją publiczną, branżą i organizacjami badawczymi, np. w dziedzinie współuczestnictwa w hodowli, w celu stymulowania badań we wczesnej hodowli i hodowli oraz charakterystykę i utrzymanie zasobów genetycznych; wskazuje na korzyści wypływające ze wzmocnienia i rozszerzenia takiego partnerstwa oraz międzynarodowych inicjatyw w tym zakresie, a także podkreśla potrzebę dopilnowania, aby programy wsparcia były zorganizowane w sposób pozwalający na zmaksymalizowanie ogólnego oddziaływania i spójności wykorzystywanych środków;

12.

mając na względzie przyszłość Europy, uważa, że niezbędne jest poważne działanie w celu zachowania naszego dziedzictwa genetycznego, a szczególnie ważne jest zachowanie lokalnych i regionalnych odmian, aby przetrwała różnorodność zarówno genetyczna, jak i kulturowa;

13.

zauważa, że różne banki genetyczne na całym świecie gromadzą materiał nasienny i roślinny, próbując przez to zachować i utrzymać różnorodność genetyczną w rolnictwie i uprawie roślin; zwraca w szczególności uwagę, że na archipelagu Svalbard istnieje bank genetyczny posiadający materiał genetyczny z całego świata, i podkreśla, że jest to bardzo ważny i ambitny projekt mający na celu zabezpieczenie różnorodności genetycznej na przyszłość;

14.

uważa, że ważne jest, aby zachować znaczną większość odmian i zasobów genetycznych roślin in-situ i w gospodarstwach rolnych; zwraca uwagę na fakt, że instytucje publiczne nie podejmują obecnie dostatecznych starań lub nie udzielają wystarczającego wsparcia, by ułatwić realizację tego celu;

15.

podkreśla, że projekt ten, jak i inne podobne przedsięwzięcia mają kluczowe znaczenie dla przyszłości uprawy roślin, produkcji rolnej i dostaw żywności;

16.

podkreśla, że badania i praktyka w zakresie uprawy roślin, zwłaszcza prace nad rozwojem istniejących i nowych odmian, mają decydujące znaczenie dla przyszłości produkcji rolnej, gdyż są niezbędne do zapewnienia dostaw żywności w przyszłości;

17.

uznaje znaczenie zagwarantowania dostępu do zasobów genetycznych jako podstawy uprawy roślin; w szczególności podtrzymuje podstawową zasadę międzynarodowego systemu praw hodowców roślin zawartą w Międzynarodowej konwencji o ochronie nowych odmian roślin i podkreśla, że używanie chronionej odmiany rośliny do dalszej uprawy oraz wykorzystywanie nowo wyhodowanej odmiany nie może być wstrzymane przez posiadacza prawa do uprawy danej rośliny; zauważa, że ta podstawowa zasada jest również uznana w art. 13 ust. 2 lit d) ppkt (ii) Międzynarodowego traktatu o zasobach genetycznych roślin dla wyżywienia i rolnictwa przyjętego przez FAO;

18.

rozumie, że hodowanie nowych ulepszonych odmian jest zarówno zbyt kosztowne, jak i czasochłonne, ale podkreśla jego konieczność, aby zachować konkurencyjność Europy w tej dziedzinie; proponuje, aby w ramach rekompensaty za takie koszty przedłużać okres ochrony praw do danej odmiany po przeprowadzeniu odpowiedniej oceny wpływu;

19.

jest zaniepokojony faktem, że światowy rynek hodowli roślin jest zdominowany przez zaledwie kilka dużych przedsiębiorstw międzynarodowych, które inwestują jedynie w ograniczoną liczbę odmian, podczas gdy europejski rynek hodowli roślin jest nadal bardziej zróżnicowany w porównaniu do sytuacji na świecie, a znaczną część tego sektora stanowią małe i średnie przedsiębiorstwa; podkreśla, że w interesie zdrowej konkurencji należy dalej usprawnić europejski rynek hodowli roślin;

20.

jest zdania, że duże światowe przedsiębiorstwa zajmujące się uprawą roślin zdobyły niepokojący poziom wpływu na światowe rolnictwo i światową politykę rolną; podkreśla rolę publicznie finansowanych niezależnych badań naukowych prowadzonych w długoterminowym interesie publicznym pod względem długoterminowego bezpieczeństwa żywnościowego;

21.

uważa ponadto, że większe przedsiębiorstwa powinny lepiej wykorzystywać i udostępniać swoje techniki uprawy roślin, które, gdyby były wykorzystywane właściwie, mogłyby przyczynić się do rozwiązania problemów związanych ze środowiskiem, klimatem i dostawami żywności;

22.

zaznacza, że MŚP mają do odegrania ważną rolę na rynku nasion i w sektorze uprawy roślin w UE z uwagi na ich istotny wkład w komercyjną uprawę roślin, oraz podkreśla ich potencjał w zakresie przekładania badań i wiedzy na nowe produkty handlowe; jednak ponieważ uprawa roślin staje się sektorem coraz intensywniej korzystającym z badań i zaawansowanych technologii, zwraca uwagę, że koszty i narzędzia potrzebne do wyhodowania i wprowadzenia na rynek nowej odmiany rośliny mogą stanowić przeszkodę dla mniejszych przedsiębiorstw; uważa, że odpowiednia długość ochrony ich praw do danych odmian roślin oraz pełny dostęp do wyników badań mogłyby przyczynić się znacząco do wyrównania szans, podkreśla też, że kluczowe znaczenie ma kontynuowanie w przyszłości inwestycji w te firmy;

23.

podkreśla znaczenie przywrócenia i dalszego rozwoju w Europie badań i praktyk w dziedzinie uprawy roślin;

24.

podkreśla znaczenie różnorodności gatunków w Europie oraz europejskich badań w dziedzinie uprawy roślin skupiających się na europejskich potrzebach, w tym roślin, zbóż i owoców, które są odpowiednie dla warunków lokalnych i regionalnych; zaznacza, że wszelki rozwój w tej dziedzinie pomoże europejskim rolnikom zwiększyć ilość i jakość produkcji żywności i pasz;

25.

podkreśla, że w Europie potrzeby jest szereg różnych podmiotów w sektorze uprawy roślin i że należy umożliwić większej liczbie przedsiębiorstw i ośrodków badawczych realizowanie projektów badawczych i działanie w sektorze uprawy roślin;

26.

jest zdania, że badania w dziedzinie uprawy roślin, o ile będą kontynuowane, wymagają długotrwałego wsparcia finansowego oraz że przyznanie wsparcia finansowego projektowi badawczemu w dziedzinie uprawy roślin jedynie na stosunkowo krótki okres jest niewskazane, ponieważ wyhodowanie nowej odmiany zajmuje średnio 10 lat;

27.

podkreśla, że w ramach wspólnej polityki rolnej na UE spoczywa odpowiedzialność za stawienie czoła przyszłym wyzwaniom w dziedzinie rolnictwa i uprawy roślin w Europie; uważa, że UE powinna odgrywać wiodącą rolę w rozwoju zrównoważonych technik uprawy roślin i w promowaniu badań i praktyk w zakresie rolnictwa i uprawy roślin;

28.

podkreśla, że najważniejsze badania w dziedzinie uprawy roślin w UE powinny być finansowane przez UE i jej państwa członkowskie; nie uważa, aby małe i średnie przedsiębiorstwa zajmujące się uprawą roślin w UE były w stanie same finansować znaczną część badań i utrzymać jednocześnie konkurencyjność;

29.

wzywa Komisję do przeznaczenia odpowiednich zasobów finansowych oraz do stworzenia spójnej struktury badań i praktyk w dziedzinie uprawy roślin w ramach programów badawczych i innych odpowiednich instrumentów politycznych, aby można było zachować i rozwinąć europejską różnorodność; za szczególnie istotne uważa przeznaczenie na projekty badawcze dostatecznego czasu i wystarczających funduszy, aby można było osiągnąć dobre wyniki; podkreśla, że bardzo ważne jest również zapewnienie przedsiębiorstwom zajmującym się uprawą roślin nieograniczonego dostępu do wyników badań oraz że powinien istnieć szereg różnych projektów badawczych, co pozwoliłoby zmniejszyć skutki niepowodzeń;

30.

podkreśla fakt, że będzie istniało stałe zapotrzebowanie na wysoko wykwalifikowanych pracowników, by zaspokoić przyszłe potrzeby w badaniach dotyczących uprawy roślin oraz że nauka o roślinach i uprawie roślin powinna być w dalszym ciągu promowana w szkołach, na uniwersytetach i w społeczeństwie; zwraca szczególnie uwagę na sukces akcji „Fascynujący Świat Roślin” przypadającej na dzień 18 maja 2013 r.;

31.

podkreśla, że ostatecznym celem ustawodawstwa w dziedzinie uprawy roślin powinno być ułatwienie zarówno stosowania technik uprawy roślin, jak i badań w dziedzinie rolnictwa i uprawy roślin; uważa, że powinny dzięki niemu powstawać produkty lepiej dostosowane do lokalnego klimatu i lokalnych warunków geograficznych, które ostatecznie prowadziłyby do dużych plonów bezpiecznych dla zdrowia człowieka i środowiska;

32.

zauważa, że przy dzisiejszym ustawodawstwie w dziedzinie uprawy roślin dotyczącym poszczególnych technik, trudne okazało się również, po fakcie, ustalenie, jakiej techniki użyto w trakcie uprawy danej rośliny, co potwierdza trudności, jakie stwarzają ustawy dotyczące poszczególnych technik;

33.

wzywa Komisję, aby z uwagi na opisane powyżej wyzwania i obecny stan europejskiego i światowego sektora uprawy roślin dokładnie zbadała i przeanalizowała sytuację oraz zaproponowała skuteczne i praktyczne środki w celu stawienia czoła tym ogromnym wyzwaniom stojącym przed europejskimi hodowcami i rolnikami;

34.

zachęca Komisję do opracowania ogólnej strategii dotyczącej środków produkcji w rolnictwie, szczególnie odnośnie do uprawy roślin; wzywa Komisję do zapewnienia ram politycznych wspierających sektor rolniczych środków produkcji, jako jednego z głównych obszarów koniecznych do rozwoju wydajności i zrównoważoności w rolnictwie;

35.

zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji Radzie i Komisji.

29.8.2017   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 285/52

—

uwzględniając sprawozdanie Komisji pt. „Siódme sprawozdanie z postępów w dziedzinie spójności gospodarczej, społecznej i terytorialnej” z dnia 24 listopada 2011 r. (COM(2011)0776) oraz towarzyszący mu dokument roboczy służb Komisji (SEC(2011)1372),

—

uwzględniając sprawozdanie Komisji pt. „Ósme sprawozdanie z postępów w dziedzinie spójności gospodarczej, społecznej i terytorialnej – Regionalny i miejski wymiar kryzysu” z dnia 26 czerwca 2013 r. (COM(2013)0463) oraz towarzyszący mu dokument roboczy służb Komisji (SWD(2013)0232),

—

uwzględniając sprawozdanie Komisji pt. „Polityka spójności: sprawozdanie strategiczne 2013 dotyczące realizacji programów na lata 2007–2013” z dnia 18 kwietnia 2013 r. (COM(2013)0210) oraz towarzyszący mu dokument roboczy służb Komisji (SWD(2013)0129),

—

uwzględniając wniosek Komisji z dnia 6 października 2011 r. dotyczący rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady ustanawiającego wspólne przepisy dotyczące Europejskiego Funduszu Rozwoju Regionalnego, Europejskiego Funduszu Społecznego, Funduszu Spójności, Europejskiego Funduszu Rolnego na rzecz Rozwoju Obszarów Wiejskich oraz Europejskiego Funduszu Morskiego i Rybackiego objętych zakresem wspólnych ram strategicznych oraz ustanawiającego przepisy ogólne dotyczące Europejskiego Funduszu Rozwoju Regionalnego, Europejskiego Funduszu Społecznego i Funduszu Spójności, oraz uchylającego rozporządzenie (WE) nr 1083/2006 (COM(2011)0615),

—

uwzględniając swoją rezolucję z dnia 11 marca 2009 r. w sprawie polityki spójności: inwestowanie w realną gospodarkę (1),

—

uwzględniając swoją rezolucję z dnia 7 października 2010 r. w sprawie polityki spójności i polityki regionalnej UE po 2013 r. (2),

—

uwzględniając swoją rezolucję z dnia 20 maja 2010 r. w sprawie wkładu polityki spójności w osiągnięcie celów lizbońskich i celów „UE 2020” (3),

—

uwzględniając wniosek Komisji z dnia 6 października 2011 r. dotyczący rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady w sprawie przepisów szczegółowych dotyczących Europejskiego Funduszu Rozwoju Regionalnego i celu „Inwestycje na rzecz wzrostu gospodarczego i zatrudnienia” oraz w sprawie uchylenia rozporządzenia (WE) nr 1080/2006 (COM(2011)0614),

—

uwzględniając 4. sprawozdanie monitorujące Komitetu Regionów w sprawie strategii „Europa 2020” (Komitet Regionów, październik 2013 r.),

—

uwzględniając wspólny dokument Dyrekcji Generalnej ds. Polityki Regionalnej i Miejskiej oraz Dyrekcji Generalnej ds. Zatrudnienia, Spraw Społecznych i Włączenia Społecznego Komisji zatytułowany „Polityka spójności UE na rzecz zatrudnienia i wzrostu w Europie” (lipiec 2013 r.),

—

uwzględniając ekspertyzę opublikowaną przez Parlament Europejski „Polityka spójności po 2013 r.: ocena krytyczna wniosków ustawodawczych” (czerwiec 2012 r.),

—

uwzględniając art. 48 Regulaminu,

—

uwzględniając sprawozdanie Komisji Rozwoju Regionalnego i opinie Komisji Zatrudnienia i Spraw Socjalnych oraz Komisji Praw Kobiet i Równouprawnienia (A7-0081/2014),

A.

mając na uwadze, że dowody empiryczne wykazują, że kryzys gospodarczy, finansowy i społeczny doprowadził do zatrzymania procesu konwergencji, a nawet do jego cofnięcia, w ten sposób pogłębiając różnice między regionami i kończąc długi okres, w którym różnice regionalne PKB na jednego mieszkańca oraz bezrobocie w UE stale się zmniejszały, jednocześnie niosąc poważne konsekwencje dla słabszych regionów Unii;

B.

mając na uwadze wzrost deficytu środków publicznych oraz coraz większą presję, jakiej poddawane są te środki, zarówno na szczeblu państw członkowskich, jak i na szczeblu UE, podczas gdy kryzys i spowodowana przez kryzys recesja, jak również kryzys zadłużeniowy w kilku państwach członkowskich, zmusiły ostatecznie państwa członkowskie do przeprowadzenia istotnych i potrzebnych reform strukturalnych, które przyczyniły się do przywrócenia wzrostu gospodarczego i stworzenia nowych miejsc pracy, prowadząc czasami do cięcia wydatków w zakresie współfinansowania funduszy strukturalnych i Funduszu Spójności;

C.

mając na uwadze, że polityka konsolidacji fiskalnej spowodowała wzrost znaczenia i roli polityki spójności jako źródła inwestycji publicznych, szczególnie poniżej szczebla krajowego, jako że finansowanie tej polityki stanowi ponad połowę ogółu inwestycji publicznych w znacznej liczbie państw członkowskich i regionów;

D.

mając na uwadze, że negatywne skutki kryzysu odczuwalne są we wszystkich regionach i miastach europejskich, zatem finansowanie polityki spójności jest coraz ważniejsze również w regionach znajdujących się w okresie przejściowym oraz w regionach lepiej rozwiniętych;

E.

mając na uwadze, że udział w realizacji celów strategii „Europa 2020” ma bardzo zdecydowany wymiar regionalny, który należy brać pod uwagę przy przygotowywaniu i wdrażaniu programów kolejnej generacji w ramach polityki spójności i innych dziedzin polityki inwestycyjnej UE;

F.

mając na uwadze, że w ramach polityki spójności nacisk kładziono dotychczas raczej na absorpcję niż na definiowanie i monitorowanie celów oraz ocenę ich realizacji, a jednocześnie systemy monitorowania i oceny nie doprowadziły do pełnego osiągnięcia celów w postaci lepszego zdefiniowania zróżnicowanych założeń dostosowanych do specyfiki regionalnej, cech charakterystycznych i potrzeb lokalnych, regionalnych i międzyregionalnych;

G.

mając na uwadze, że polityka spójności w dalszym ciągu pozostanie głównym źródłem finansowania publicznego w UE w kontekście wieloletnich ram finansowych 2014–2020 oraz mając na uwadze, że w nowych ramach polityki spójności cały nacisk położono na konieczność skoncentrowania inwestycji w kilku uznawanych za najważniejsze obszarach, takich jak zatrudnienie (szczególnie zatrudnienie młodzieży) oraz mobilność pracowników, edukacja i szkolenia, MŚP, badania, rozwój technologiczny i innowacje, ICT, zrównoważony transport i usuwanie wąskich gardeł, zrównoważona energia, środowisko, promocja zdolności instytucjonalnych organów publicznych oraz skuteczności organów administracji państwowej, rozwój obszarów miejskich i dużych miast;

H.

mając na uwadze, że potrzeba osiągania lepszych wyników przy użyciu mniejszej ilości zasobów doprowadziła do włączenia inteligentnej specjalizacji do nowych ram polityki spójności (rozporządzenie w sprawie wspólnych przepisów (4)), aby regiony mogły przyjąć strategiczne i mniej fragmentaryczne podejście do rozwoju gospodarczego poprzez wsparcie skoncentrowane na badaniach i innowacji;

I.

mając na uwadze, że partnerstwo i wielopoziomowe sprawowanie rządów stanowią ogólne zasady horyzontalne zmierzające do realizacji unijnej strategii na rzecz inteligentnego, trwałego wzrostu gospodarczego sprzyjającego włączeniu społecznemu w kontekście kolejnych ram prawnych polityki spójności;

J.

mając na uwadze, że oceny dokonane w ramach okresu programowania 2007–2013 nie obejmują całego cyklu oceny uwzględniającego efektywność, skuteczność i skutki;

K.

mając na uwadze, że poziom absorpcji środków z funduszy w państwach członkowskich wynosi około 50 %, a w ostatnim roku tego okresu wyniósł około 30 %;

L.

mając na uwadze, że MŚP mają trudności z oceną finansowania pochodzącego z sektora bankowego;

1.

przyjmuje z zadowoleniem siódme i ósme sprawozdanie z postępów, jak również sprawozdanie strategiczne za rok 2013, i wzywa Komisję, która rozpoczyna właśnie ocenę ex post 2007–2013, oraz państwa członkowskie do oparcia tejże oceny na wiarygodnych danych, do pochylenia się nad wydajnością, skutecznością i skutkami działań, a także do zakończenia oceny do 2015 r., jak przewidziano w poprzednim rozporządzeniu ogólnym, aby wyciągnąć jasne wnioski, które zostaną wykorzystane przy wdrażaniu w nowym okresie programowania;

2.

uważa, że sama polityka konsolidacji budżetowej nie wystarczy do umocnienia wzrostu i wspierania inwestycji, które prowadzą do tworzenia trwałych miejsc pracy wysokiej jakości, co wymaga również środków wsparcia gospodarki i sprzyjania rozwojowi, który w dalszym ciągu jest skromny i niepewny, zmierzającemu do ożywienia gospodarczego;

3.

wzywa Komisję oraz państwa członkowskie do zwiększania inwestycji w obszarach przedsiębiorczości, nowo powstających przedsiębiorstw i samozatrudnienia, które służą tworzeniu nowych miejsc pracy, zważywszy szczególnie na fakt, że MŚP i mikroprzedsiębiorstwa zapewniają ponad dwie trzecie miejsc pracy w sektorze prywatnym UE; uważa, że należy położyć szczególny nacisk na poziom regionalny i lokalny; ponadto jest zdania, że inwestowanie w przedsiębiorstwa społeczne i przedsiębiorczość społeczną oferuje dodatkową i korzystną możliwość wyjścia naprzeciw potrzebom społecznym, których nie zaspokajają dobra i usługi publiczne;

4.

wyraża zaniepokojenie z powodu braku wystarczających publicznych środków finansowych, w szczególności poniżej szczebla krajowego, przeznaczonych na należyte wdrożenie strategii „Europa 2020”, ze względu na skutki kryzysu gospodarczego oraz z powodu znacznego uzależnienia licznych mniej rozwiniętych państw członkowskich i regionów od środków przeznaczonych na finansowanie polityki spójności; uważa, że przed podjęciem jakiejkolwiek decyzji dotyczącej potencjalnych sankcji makroekonomicznych należy uważnie rozpatrzyć olbrzymią zależność rozwoju niektórych państw członkowskich od środków przeznaczonych na finansowanie polityki spójności;

5.

uważa, że chociaż środki przeznaczone na politykę spójności w bieżących wieloletnich ramach finansowych są stosunkowo niewielkie w obliczu potrzeb w terenie, zapewnienie większej efektywności, jak również synergii między budżetem UE a budżetami krajowymi może niemniej jednak stanowić istotny bodziec dla strategii umacniania wzrostu;

6.

uważa, że aby przyczynić się do realizacji strategii „Europa 2020” na rzecz inteligentnego i zrównoważonego rozwoju sprzyjającego włączeniu społecznemu, zgodnie z celami spójności gospodarczej, społecznej i terytorialnej, niezależnie od potrzeby skoncentrowania się na sektorach o długoterminowym potencjale w zakresie tworzenia miejsc pracy i innowacji, istotne jest uwzględnienie znacznych potrzeb słabiej rozwiniętych regionów w zakresie inwestycji w projekty infrastruktury w podstawowych sektorach, takich jak transport, telekomunikacja i zrównoważona energia;

7.

uważa, że bez względu na dowody zaangażowania władz lokalnych i regionalnych w przygotowanie umów o partnerstwie, konieczne jest podjęcie dalszych działań na rzecz umocnienia terytorialnego wymiaru systemu zarządzania polityką spójności, strategią „Europa 2020” oraz europejskim semestrem, przez zapewnienie po pierwszego rzeczywistego dialogu i komplementarności różnych szczebli zarządzania, a po drugie zgodności priorytetów przyjmowanych na tych szczeblach ze specyfiką oraz potrzebami na szczeblu krajowym, regionalnym i lokalnym; podkreśla w tym względzie znaczenie zadbania o to, by gminy i regiony były należycie zaangażowane w ustanowienie strategii krajowych oraz wskazanie specyficznych problemów i wyzwań, przy jednoczesnym uniknięciu zwiększenia obciążeń administracyjnych;

8.

uważa, że polityka spójności umożliwia najlepiej nadanie strategii „Europa 2020” wymiaru terytorialnego, niezbędnego do rozwiązania bardzo istotnych różnic wzrostu w ramach Unii i wewnątrz państw członkowskich, oraz że zapewnia, iż potencjał wzrostu wykorzystywany jest również na najbardziej oddalonych i najrzadziej zaludnionych terytoriach unijnych, a także umożliwia zaradzenie sytuacji, w której rozbieżne zdolności instytucjonalne oznaczają, że różne regiony nie mogą w ten sam sposób wykorzystywać danych celów jako punktu odniesienia;

9.

jest szczególnie zaniepokojony faktem, że z powodu kryzysu znacznie wzrósł odsetek ludności zagrożonej ubóstwem lub wykluczeniem społecznym, znajdującej się w złej sytuacji materialnej, doświadczającej degradacji środowiska i złych warunków mieszkaniowych, wykazującej się bardzo małą intensywnością pracy, zagrożonej wykluczeniem i ubóstwem energetycznym, przy czym odnotowuje się to szczególnie w regionach i miastach objętych celem konwergencji, a w szczególności w regionach wokół miast stołecznych, które zgodnie ze wskaźnikami są sklasyfikowane jako rozwinięte, przy czym problemy te dotykają w większym stopniu kobiet, rodzin niepełnych, rodzin wielodzietnych z przynajmniej czworgiem dzieci, opiekunów (zwłaszcza osób opiekujących się osobami niepełnosprawnymi), członków marginalizowanych społeczności lub osób starszych, zbliżających się do wieku emerytalnego, dla których możliwość korzystania z równych szans jest utrudniona;

10.

uważa, iż kwestie te należy pilnie rozwiązać – gdyż powodują one znaczne zmniejszenie spójności między regionami i mogą stanowić zagrożenie dla konkurencyjności Unii w perspektywie średnio- i długookresowej – poprzez skoncentrowanie się na dziedzinach polityki, które zapewniają trwałe zatrudnienie dobrej jakości oraz włączenie społeczne, w szczególności w odniesieniu do ludzi młodych, poprzez promowanie roli ŚMP w tym zakresie, ograniczenie rozdrobnienia i ułatwienie zmiany pracy, przy czym należy skoncentrować się na programach przekwalifikowania osób długotrwale bezrobotnych, wykorzystaniu doświadczeń osób u schyłku kariery zawodowej oraz wspieraniu w równej mierze niezależności gospodarczej kobiet i mężczyzn; uważa, że istotne jest także wspieranie fizycznej dostępności i dostępu do informacji i środków przekazu, których osiągnięcie musi zostać ocenione przy wykorzystaniu wiarygodnych, obiektywnych i porównywalnych wskaźników oraz rozważeniu zmian demograficznych;

11.

podkreśla rolę Europejskiego Funduszu Społecznego (EFS) w zmniejszeniu różnic w kapitale ludzkim między regionami oraz we wspieraniu działań na rzecz zmniejszenia bezrobocia, gdyż ten fundusz, równolegle z Europejskim Funduszem Rozwoju Regionalnego (EFRR) i w połączeniu z nim, przyczynia się do realizacji niektórych najważniejszych obecnie priorytetów Unii, takich jak zwiększenie zatrudnienia młodzieży i poprawa sytuacji na rynku pracy, wspieranie zrównoważonej gospodarki i wzrostu, zmniejszenie liczby uczniów przedwcześnie kończących naukę oraz zwalczanie ubóstwa, dyskryminacji i wykluczenia społecznego; dlatego nalega, aby kłaść większy nacisk na zasadę należytego zarządzania finansami, ze szczególnym uwzględnieniem efektywności i skuteczności działań w ramach EFS, a także wzywa Komisję do przeanalizowania wpływu wywieranego przez EFS na bezrobocie i tworzenie miejsc pracy;

12.

przyznaje, że znaczna część wydatków z EFS przeznaczana jest na wspieranie nowych i lepszych miejsc pracy, promowanie integracji i udziału grup defaworyzowanych, w tym osób niepełnosprawnych, oraz na rozwój dostępnego dla wszystkich społeczeństwa integracyjnego; podkreśla jednak, że w dobie kryzysu należy położyć większy nacisk na skuteczne wykorzystanie środków EFS w celu zwalczania lokalnych i regionalnych nierówności oraz wykluczenia społecznego, ułatwiania dostępu do zatrudnienia, zwłaszcza dla najbardziej zagrożonych grup i młodzieży, a także ułatwienia kobietom powrotu na rynek pracy poprzez zmniejszenie segregacji ze względu na płeć;

13.

zauważa, że duża liczba osób przedwcześnie kończących naukę w niektórych regionach jest o wiele wyższa od zakładanych 10 % oraz że osoby przedwcześnie kończące naukę muszą otrzymać ofertę kształcenia, szkolenia lub pracy, która będzie odpowiadała ich potrzebom; w tym kontekście odnosi się do znaczenia gwarancji dla młodzieży dla osób przedwcześnie kończących naukę; podkreśla znaczenie integracyjnego – gwarantującego wszystkim młodym osobom równe szanse – systemu edukacji, który umożliwi zmniejszenie liczby osób przedwcześnie kończących naukę; podkreśla w związku z tym, że należy znaleźć sposób na integrację słabo wykształconych młodych ludzi na rynku pracy poprzez zapewnienie nieograniczonych, dostępnych, wysokiej jakości szkoleń zawodowych i szkoleń w miejscu pracy oraz umożliwienie zdobywania umiejętności, biorąc pod uwagę fakt, że brak kwalifikacji może zwiększyć zagrożenie bezrobociem, które z kolei zwiększa ryzyko ubóstwa i pociąga za sobą ogrom problemów społecznych związanych z wykluczeniem społecznym, wyobcowaniem i nieudanymi próbami budowania samodzielnego życia; zaznacza w związku z tym, że wkład EFS jest niezbędny, aby pomóc większej liczbie młodych osób kontynuować naukę i zdobywać odpowiednie, potrzebne do pracy kwalifikacje oraz by zapewnić szerszy dostęp do wysokiej jakości kształcenia dzięki specjalnym projektom skierowanym do dzieci pochodzących z defaworyzowanych grup i mniejszości, w tym osób niepełnosprawnych; wzywa państwa członkowskie do promowania odpowiednich szkoleń zawodowych i szkoleń w miejscu pracy wśród osób, które będą czerpały z nich korzyści;

14.

podkreśla, że sytuacja młodych osób na rynku pracy w dużym stopniu zależy od ogólnej sytuacji gospodarczej, w związku z czym niezwykle istotne jest, aby wspierać młodych ludzi, udzielać im porad i nadzorować ich w procesie przechodzenia od kształcenia do życia zawodowego; jest zdania, że Komisja mogłaby zatem dostosować wszelkie przyszłe propozycje działań politycznych dotyczące tej dziedziny do inicjatyw „Mobilna młodzież” oraz „Szanse dla młodzieży”;

15.

podkreśla, że w niektórych regionach poziom zatrudnienia nie przekracza 60 %, przy czym w niektórych regionach poziom ten jest nawet o 20–25 % niższy od krajowych wartości docelowych, co wywiera negatywny wpływ szczególnie na młodzież, kobiety, ludzi starszych, opiekunów oraz osoby niepełnosprawne; podkreśla, że niektóre działania antykryzysowe przyniosły odwrotny skutek w odniesieniu do spójności i w dużym stopniu przyczyniły się do zwiększenia nierówności w UE; podkreśla, że zapewnienie zatrudnienia dla grup wysokiego ryzyka lub stwarzanie im możliwości pracy wymaga ukierunkowanych działań w zakresie tworzenia i utrzymywania miejsc pracy oraz zapewniania możliwości szkolenia; podkreśla, że w niektórych odosobnionych osadach kolejne pokolenia żyją bez pracy, co stanowi szczególne niebezpieczeństwo dla społeczności zmarginalizowanych;

16.

zaznacza, że wskaźniki zatrudnienia pozostają daleko poniżej celu strategii „Europa 2020”, zakładającego osiągnięcie do 2020 r. poziomu zatrudnienia w wysokości co najmniej 75 % dla osób w przedziale wiekowym od 20 do 64 lat; zauważa, że mimo braku określenia na szczeblu regionalnym docelowych poziomów zatrudnienia, państwa członkowskie wyznaczyły indywidualne cele krajowe, które w większości przypadków nie zostały osiągnięte ze względu na silny i asymetryczny wpływ kryzysu gospodarczego na regionalne rynki pracy, szczególnie w Europie Południowej, co spowodowało znaczny wzrost bezrobocia młodzieży;

17.

uważa, że wszystkie regiony stoją przed wyzwaniem zapewnienia trwałego wzrostu i poprawy wydajności wykorzystania zasobów; podkreśla w tym kontekście, że potrzebne są strategie polityczne, które przewidują priorytety w zakresie wydatków w dziedzinie edukacji, uczenia się przez całe życie, badań, innowacji i rozwoju, efektywności energetycznej i przedsiębiorczości na szczeblu lokalnym, a także tworzenia nowych instrumentów finansowych dla wszystkich typów przedsiębiorstw, a w szczególności dla MŚP;

18.

przypomina o potencjale MŚP dla tworzenia miejsc pracy i apeluje do państw członkowskich o opracowanie strategii służących poprawie dostępu MŚP do finansowania oraz poprawie warunków finansowych; nawołuje Komisję do współpracy z państwami członkowskimi w celu zwiększania przejrzystości zaproszeń do składania ofert i ich przewidywalności, a także do ograniczenia okresu upływającego między opublikowaniem zaproszeń a udzielaniem zamówień publicznych, w szczególności w odniesieniu do MŚP, które konkurują w szybko zmieniającym się środowisku;

19.

wzywa do zwrócenia szczególnej uwagi na sektor przedsiębiorstw kulturalnych i kreatywnych, które przyczyniają się do realizacji celów strategii „Europa 2020”, w szczególności do tworzenia miejsc pracy; podkreśla zasadniczy wpływ tych przedsiębiorstw na rozwój regionów i miast; wzywa do trwałego promowania kształcenia ustawicznego przeznaczonych specjalnie dla kobiet w tych sektorach, aby skutecznie promować wykorzystanie ich umiejętności oraz tworzyć nowe możliwości zatrudnienia.

20.

przypomina, że mimo mocnych dowodów na przyspieszenie wdrażania polityki spójności oraz mimo istotnego wkładu wnoszonego przez utworzone w konsekwencji programy w wielu dziedzinach, w których inwestycje są niezbędne dla zmodernizowania gospodarki i podniesienia jej konkurencyjności (takich jak badania i rozwój, wspieranie MŚP, ponowne uprzemysłowienie, włączenie społeczne oraz edukacja i szkolenie), wdrożenie programów w wielu państwach członkowskich przed końcem obecnego okresu programowania jest zagrożone; apeluje w związku z powyższym do Komisji o dogłębne przeanalizowanie przyczyn niskiego poziomu absorpcji i nawołuje państwa członkowskie do zapewnienia współfinansowania w celu przyspieszenia wdrażania funduszy;

21.

zachęca państwa członkowskie do zbadania synergii między finansowaniem polityki spójności a innymi źródłami finansowania w UE (takimi jak TEN-T, TEN-E, instrument „Łącząc Europę”, inicjatywa „Horyzont 2020”, COSME i inne programy), jak również środkami udzielanymi przez Europejski Bank Inwestycyjny oraz Europejski Bank Odbudowy i Rozwoju; ponagla państwa członkowskie do przyspieszenia wdrażania i do uproszczenia i poprawienia dostępu do środków pozostających do dyspozycji, aby zachęcić MŚP, organizacje społeczeństwa obywatelskiego, gminy miejskie i innych zainteresowanych beneficjentów do ich wykorzystania;

22.

uważa, że ocena odrywa kluczową rolę w debacie politycznej i zdobywaniu doświadczenia, jednak wyraża zaniepokojenie, że chociaż dostarczanie danych kontrolnych i informacji dotyczących wdrażania poprawia jakość wyznaczanych celów, to w wielu przypadkach składania sprawozdań z postępu, nierówna jakość utrudnia uzyskanie pełnego obrazu postępu na drodze do tych celów na szczeblu regionalnym i lokalnym; podkreśla, że w ramach oceny należy również przeanalizować i zaproponować środki w celu wyeliminowania zbędnych obciążeń spoczywających na beneficjentach, w tym MŚP, władzach lokalnych i regionalnych oraz organizacjach pozarządowych; uważa, że nie należy nakładać żadnych dodatkowych obciążeń związanych z kontrolą;

23.

uważa, że sprawozdania z postępów nie prezentują w pełni jasnego obrazu postępów osiąganych we wdrażaniu polityki spójności i realizacji przyjętych celów, ze względu albo na brak dostępnych danych na właściwym szczeblu, albo nie dość jasne powiązanie między przekazanymi danymi statystycznymi a stopniem realizacji celów polityki spójności, które wymagają monitorowania;

24.

zwraca się do Komisji i do państw członkowskich, aby w celu poprawy przejrzystości sprawozdawczości i jakości sporządzania programów i ich wdrażania wykorzystywały w pełni instrumenty monitorowania i oceny dostępne w kontekście obowiązujących ram prawnych (większe zorientowanie na wyniki, użycie wspólnego wskaźnika produktu, wybór wskaźników wyników pod kątem konkretnych programów oraz klarowne ramy funkcjonowania);

25.

uważa, że chociaż z oceny programów polityki spójności współfinasowanych w ramach EFRR i Funduszu Spójności w okresie 2007–2013 wynika, że państwa członkowskie ogólnie są dobrze poinformowane o wymogach w zakresie równości kobiet i mężczyzn, jakie należy spełniać przy opracowywaniu takich programów (70 % (5)), to sprawozdania pokazują też, że równość kobiet i mężczyzn jest mało skutecznie uwzględniana w tych programach (mniej niż 8 %) poprzez jasne określenie problemów lub ilościowych celów; wzywa Komisję, aby nadal działała na rzecz usprawnienia systemów sprawozdawczości państw członkowskich poprzez wprowadzenie i wykorzystanie wskaźników, aby umożliwić ocenę postępów w zakresie równości kobiet i mężczyzn, osiąganych dzięki wsparciu udzielanemu w ramach polityki spójności, oraz określić stopień, w jakim cele zostały zrealizowane;

26.

nawołuje Komisję do sprawdzenia, czy instytucje zarządzające stosują dyrektywę dotyczącą opóźnień w płatnościach w stosunku do beneficjentów projektów, a także do podjęcia stosownych środków w celu zmniejszenia opóźnień w płatnościach;

27.

wzywa Służbę Audytu Wewnętrznego Komisji oraz Trybunał Obrachunkowy Unii Europejskiej do poprawy kontroli wykonania zadań w ramach Funduszu Spójności i funduszy strukturalnych, a w szczególności EFS;

28.

zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji Radzie, Komisji i państwom członkowskim.

29.8.2017   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 285/58

—

uwzględniając art. 349 i 355 ust. 1 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej (traktatu TFUE), w którym uznano szczególny status regionów najbardziej oddalonych i w którym przewidziano przyjęcie „specyficznych środków” pozwalających na pełne wdrożenie traktatów oraz wspólnych strategii politycznych,

—

uwzględniając art. 107 ust. 3 lit. a) traktatu TFUE dotyczący systemu pomocy państwa dla tych regionów,

—

uwzględniając art. 174 i następne TFUE, ustanawiające jako cel spójność gospodarczą, społeczną i terytorialną i definiujące strukturalne instrumenty finansowe służące osiągnięciu tego celu,

—

uwzględniając wszystkie komunikaty Komisji Europejskiej w sprawie regionów najbardziej oddalonych, szczególnie komunikat z dnia 17 października 2008 r. zatytułowany „Regiony najbardziej oddalone atutem Europy” (COM(2008)0642),

—

uwzględniając wszystkie rezolucje w sprawie regionów najbardziej oddalonych, szczególnie rezolucję z dnia 20 maja 2008 r. w sprawie strategii w sprawie regionów najbardziej oddalonych: osiągnięcia i plany na przyszłość (1),

—

uwzględniając dokument roboczy służb Komisji pt.: „Regiony 2020 – ocena przyszłych wyzwań dla regionów Unii” (SEC(2008)2868),

—

uwzględniając komunikat wyspy Reunion z dnia 7 lipca 2008 r. z konferencji na temat „Unia Europejska i jej terytoria zamorskie: strategie przyjmowane w obliczu zmiany klimatu i utraty różnorodności biologicznej” oraz uwzględniając konkluzje Rady Unii Europejskiej z dnia 25 czerwca 2009 r. dotyczące „Śródokresowej oceny wykonania unijnego planu działania na rzecz różnorodności biologicznej” i „W kierunku strategii Unii Europejskiej w sprawie egzotycznych gatunków inwazyjnych”;

—

uwzględniając wspólne memorandum regionów najbardziej oddalonych z dnia 14 października 2009 r. zatytułowane „Regiony najbardziej oddalone do roku 2020”,

—

uwzględniając wspólną platformę z dnia 6 lipca 2010 r. przesłaną do przewodniczącego Komisji Europejskiej José Manuela Durão Barroso przez konferencję posłów do Parlamentu Europejskiego z regionów najbardziej oddalonych,

—

uwzględniając wspólne memorandum Hiszpanii, Francji, Portugalii i regionów najbardziej oddalonych z dnia 7 maja 2010 r. w sprawie odnowionej wizji europejskiej strategii w zakresie regionów najbardziej oddalonych,

—

uwzględniając wspólny wkład regionów najbardziej oddalonych z dnia 28 stycznia 2011 r. dotyczący piątego sprawozdania w sprawie spójności gospodarczej, społecznej i terytorialnej,

—

uwzględniając sprawozdanie dla komisarza Michela Barniera z dnia 12 października 2011 r. zatytułowane „Najbardziej oddalone regiony Europy a jednolity rynek: wpływ UE na świat”, przedstawione przez Pedra Solbesa Mirę,

—

uwzględniają rezolucję z dnia 18 kwietnia 2012 r. w sprawie roli polityki spójności w najbardziej oddalonych regionach Unii Europejskiej w kontekście strategii „Europa 2020” (2),

—

uwzględniając komunikat Komisji z dnia 20 czerwca 2012 r. zatytułowany „Najbardziej oddalone regiony Unii Europejskiej: w kierunku partnerstwa na rzecz inteligentnego, trwałego wzrostu sprzyjającego włączeniu społecznemu” (COM(2012)0287),

—

uwzględniające sprawozdanie przygotowane przez posła Serge’a Letchimy’ego dla premiera Republiki Francuskiej, zatytułowane „Art. 349 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej: wkład w stosowanie trybu odstępstw w służbie ogólnej koncepcji rozwoju regionów najbardziej oddalonych”,

—

uwzględniając cały wspólny wkład oraz wszystkie dokumenty techniczne i polityczne przyjęte podczas konferencji prezydentów najbardziej oddalonych regionów Unii Europejskiej, to jest deklarację końcową przyjętą podczas 19. Konferencji Prezydentów najbardziej oddalonych regionów Unii Europejskiej, która miała miejsce w dniach 17–18 października 2013 r.,

—

uwzględniając art. 48 Regulaminu,

—

uwzględniając sprawozdanie Komisji Rozwoju Regionalnego (A7-0121/2014),

A.

mając na uwadze, że przedstawione przez Komisję Europejską w strategii z 2008 r. i komunikacie z 2012 r. atuty, zasoby i możliwości regionów najbardziej oddalonych wykazują zgodność z kluczowymi dla Unii Europejskiej dziedzinami w przedmiocie badań, innowacji i wzrostu, oraz mając na uwadze niewystarczający poziom ich wspierania i finansowania z funduszy i programów europejskich;

B.

mając na uwadze, że regiony najbardziej oddalone są zbudowane z grup archipelagów, wysp oraz regionu położonego w dżungli amazońskiej i występują w nich wspólne, specyficzne utrudnienia, które odróżniają je od innych specyficznych regionów geograficznych Unii (wysp, obszarów górskich i regionów z niską gęstością zaludnienia);

C.

mając na uwadze, że w kontekście zadań, które Unia wyznaczyła sobie w celu zrealizowania strategii „Europa 2020” na rzecz wzrostu, strategii „Horyzont 2020”, strategii „Enegia 2020”, programów LIFE+ i Natura 2000, transeuropejskich sieci telekomunikacyjnych, transportowych i energetycznych, regiony najbardziej oddalone to obszary o szczególnej wartości, które mogą w sposób znaczący przyczynić się do sprostania tym wyzwaniom;

D.

mając na uwadze, że z tego względu należy popierać inwestycje długoterminowe i promować innowacyjność regionów najbardziej oddalonych w celu trwałego wzmocnienia ich rozwoju gospodarczego i społecznego oraz zwiększenia szans powodzenia poszczególnych strategii unijnych;

E.

mając na uwadze, że aby zrealizować te strategie przeznaczone dla regionów najbardziej oddalonych środki z funduszy strukturalnych i Europejskiego Funduszu Inwestycyjnego muszą być dostosowywane lub uzupełniane, aby zapewnić tym regionom możliwość partycypowania w najważniejszych wyzwaniach Unii Europejskiej w stopniu odpowiadającym ich potencjałowi i zgodnie z ich dążeniami;

F.

mając na uwadze, że aktualnie odczuwany kryzys gospodarczy i społeczny ma szczególnie negatywne skutki w najbardziej oddalonych regionach Unii Europejskiej, zwłaszcza w kontekście konkurencyjności i zatrudnienia, oraz że zarówno potrzeba wzrostu gospodarczego, jak i utrzymujące się bezrobocie wymagają szybkiej i właściwej odpowiedzi w następnym okresie finansowania i programowania;

G.

mając na uwadze, że art. 349 należy również użyć jako podstawy prawnej w celu zapewnienia regionom najbardziej oddalonym, za pomocą specjalnych środków, należnej im pozycji w programach Unii stwarzających możliwość konkretnego rozwoju ich uznanego potencjału;

H.

mając na uwadze, że regiony najbardziej oddalone mogą stać się obszarami prowadzenia programów pilotażowych oraz obszarami, które mogą dać doskonałą sposobność do czerpania ogólnounijnych korzyści w dziedzinach takich jak: różnorodność biologiczna, środowisko, przystosowanie do zmiany klimatu i jej łagodzenie, obserwacja ekstremalnych zjawisk klimatycznych i zarządzanie takimi zjawiskami, działalność badawcza, innowacje, przestrzeń kosmiczna, astronautyka, oceanografia, „niebieski” wzrost, gospodarowanie przestrzenią morską i gospodarka morska, sejsmologia, wulkanologia, nowo pojawiające się choroby, energie odnawialne, transport, telekomunikacja, zdolność do natychmiastowych interwencji humanitarnych w państwach trzecich oraz kultura;

I.

mając na uwadze, że regiony najbardziej oddalone położone są w basenach Morza Karaibskiego, Oceanu Indyjskiego i Oceanu Atlantyckiego, oraz że dzięki nim Unia Europejska ma status światowej potęgi morskiej i że ich geostrategiczne położenie wzmacnia pozycję UE na świecie, a co więcej charakteryzują się one wyjątkowością zasobów naturalnych, morskich i rybnych, stanowiących ponad 50 % różnorodności biologicznej świata;

J.

mając na uwadze, że regiony najbardziej oddalone znajdują się w wyjątkowej sytuacji i tworzą wspólną całość zarówno w ramach Unii Europejskiej, jak i poza nią, którą Komisja Europejska powinna promować i wspierać zawłaszcza poprzez wdrażanie wspólnych strategii politycznych;

K.

mając na uwadze, że optymalizacja potencjału regionów najbardziej oddalonych wymaga osiągnięcia maksymalnego stopnia synergii między wszystkimi instrumentami, funduszami i programami unijnymi;

1.

wyraża przekonanie, że potencjał, atuty, zasoby i doświadczenie regionów najbardziej oddalonych stwarzają dodatkową szansę podjęcia wyzwań, które stoją przed Unią i państwami członkowskimi w dziedzinie globalizacji, zdolności innowacyjnych, wzrostu, spójności społecznej, presji demograficznych, zmiany klimatu, zapobiegania istotnym czynnikom, ryzyka wystąpienia katastrof, energii, zrównoważonego zarządzania zasobami naturalnymi i ochrony różnorodności biologicznej;

2.

wyraża przekonanie, że polepszenie dostępu regionów najbardziej oddalonych do poszczególnych programów i funduszy unijnych dokonuje się w perspektywie krótko i długoterminowej oraz działa na korzyść całej Unii; ubolewa z powodu zalecanego na szczeblu europejskim podejścia polegającego na korzystaniu wyłącznie z polityki spójności w celu finansowania prawie wszystkich projektów na rzecz rozwoju regionów najbardziej oddalonych;

3.

popiera Komisję Europejską, która zamierza realizować strategie polityczne na rzecz wzmocnienia autonomii, konsolidacji gospodarczej i tworzenia stałych miejsc pracy w regionach najbardziej oddalonych poprzez wykorzystanie ich atutów oraz stosowanie praktycznych i innowacyjnych środków w oparciu o art. 349 TFUE i instrumenty ad hoc przewidziane dla każdego z funduszy i programów, zwłaszcza w obszarach energetyki, transportu i technologii informacyjno-komunikacyjnych, których cele mogą przyczynić się do waloryzacji atutów tych regionów, sprzyjając trwałemu rozwojowi;

4.

podkreśla również niezbędny charakter i znaczenie, jakie dla regionów najbardziej oddalonych ma udział polityki europejskiej – między innymi za pomocą specjalnych instrumentów podatkowych i celnych – w promocji i dywersyfikacji podstaw ekonomicznych gospodarek regionów najbardziej oddalonych oraz w tworzeniu miejsc pracy;

5.

wyraża przekonanie, że art. 349 traktatu TFUE jest odpowiednią podstawą prawną do podjęcia odpowiednich działań na rzecz regionów najbardziej oddalonych, ubolewa jednak, że istnieje jedynie ograniczona możliwość skorzystania tylko ze wspomnianego przepisu traktatu przewidującego możliwość przyjęcia specyficznych środków w związku ze statusem regionów najbardziej oddalonych;

6.

wzywa Komisję do utworzenia grupy kontaktowej łączącej właściwych komisarzy europejskich, międzywydziałową grupę roboczą, która koordynuje politykę związaną z regionami najbardziej oddalonymi i posłów do Parlamentu Europejskiego z regionów najbardziej oddalonych, która to grupa dokonywałaby oceny planowanych i wdrażanych programów w tych regionach;

7.

podkreśla, że regiony najbardziej oddalone są, z uwagi na oddalenie od kontynentu europejskiego, narzędziem oddziaływania Unii Europejskiej, która zyskuje świadomość swojego globalnego wymiaru i roli w świecie ulegającym głębokim przeobrażeniom;

8.

podkreśla, że szczególną uwagę należy zwrócić na regiony najbardziej oddalone w przypadku katastrofy naturalnej, zważywszy na ich wyjątkowy charakter oraz treść art. 349 TFUE, na mocy którego istnieje możliwość przyjęcia specyficznych środków oraz przypomina jednocześnie o znaczeniu koordynacji pomiędzy funduszami strukturalnymi a Funduszem Solidarności Unii Europejskiej;

9.

wzywa, aby inwestycje w technologie informacyjno-komunikacyjne poprzez usługi świadczone w ogólnym interesie gospodarczym w dziedzinie transportu, gospodarki wodnej i energetycznej stały się w tych regionach priorytetem, a także wzywa do działań na rzecz większej spójności w ustanawianiu pomocy państwa w regionach najbardziej oddalonych w celu wdrożenia strategii „Europa 2020”;

10.

jest przekonany o istnieniu ścisłej współzależności między świadomością roli, jaką Unia może odegrać w świecie, a uwagą poświęcaną regionom najbardziej oddalonym; stwierdza, że uwzględnienie przez Unię i państwa członkowskie wagi i znaczenia, jakie dla przyszłości mają ich strategiczne wybory inwestycyjne w regionach najbardziej oddalonych, wskazuje na niedoinwestowanie przez Unię jej własnego międzynarodowego i globalnego wymiaru; uważa, że dla regionów najbardziej oddalonych kluczowe jest pogłębienie synergii pomiędzy instrumentami i programami w celu promocji współpracy międzynarodowej tych regionów na świecie;

11.

przypomina o znaczeniu propagowania tworzenia synergii między funduszami strukturalnymi i innymi programami unijnymi, przyjęcia perspektywy makroregionalnej i opracowania strategii dla makroregionów, w tym regionów najbardziej oddalonych, korzystając z charakterystyk i środków, jakimi dysponują te regiony;

12.

wzywa władze państwowe i regionalne do przyjęcia podejścia polegającego na korzystaniu z różnych źródeł oraz, zawsze, gdy to będzie możliwe i bardziej wydajne, do łączenia funduszy strukturalnych z instrumentami finansowymi pozostałych programów Unii Europejskiej;

13.

wzywa Komisję do pogłębiania europejskiej strategii na rzecz regionów najbardziej oddalonych, w taki sposób, aby umożliwić rozwój kapitału tych regionów, biorąc jednocześnie pod uwagę ich strukturalne i trwałe ograniczenia; wzywa w związku z tym Komisję do uwzględnienia propozycji przedstawionych przez regiony najbardziej oddalone, zawartych zwłaszcza w ich planach działania;

14.

uważa, że regiony najbardziej oddalone mają możliwość osiągnięcia szczytowego poziomu badawczego i technologicznego w dziedzinach objętych celami programu „Horyzont 2020”, takich jak: przestrzeń kosmiczna, aeronautyka, biotechnologie, obserwacja zagrożeń naturalnych, badania morskie, różnorodność biologiczna, energie odnawialne, zdrowie, przystosowanie do zmiany klimatu i inteligentny transport;

15.

przypomina, że wsparcie działalności badawczej, rozwoju technologicznego i innowacyjności jest jednym z celów polityki spójności na lata 2014–2020;

16.

wyraża ubolewanie, iż ze względu na to, że projekty regionów najbardziej oddalonych – z uwagi na szczególne cechy tych regionów – jedynie w niewielkim stopniu spełniają wymogi uzyskania finansowania wspólnotowego, regiony te w niskim stopniu skorzystały z programu ramowego na rzecz badań naukowych i rozwoju na lata 2007–2013 i w związku z tym ich poziom uczestnictwa i osiągniętych sukcesów jest niewielki, a także nieznaczna jest obecność tych regionów na forum europejskich sieci badawczych; w tym kontekście zwraca się do Komisji o podjęcie działań w celu wsparcia badań naukowych w regionach najbardziej oddalonych oraz o sprzyjanie osiągnięciu masy krytycznej;

17.

uważa, że sam EFRR nie będzie mógł umożliwić regionom najbardziej oddalonym osiągnięcia celów polityki spójności oraz strategii „Europa 2020” i „Horyzont 2020”; w związku z tym uważa, że Komisja powinna dostosować i zagwarantować dostęp regionów najbardziej oddalonych do programu „Horyzont 2020” poprzez stworzenie ukierunkowanych programów sprzyjających integracji regionów najbardziej oddalonych w europejskich i międzynarodowych sieciach badań naukowych i innowacji; w tym celu przypomina, że strategia „Horyzont 2020” w dziale dotyczącym programu „Upowszechnianie doskonałości i rozszerzanie uczestnictwa” wskazuje na istnienie znaczących rozbieżności w postępach badań i innowacyjności określonych przez europejską tablicę wyników innowacji, a także specjalnych środków przeznaczonych na upowszechnianie doskonałości i rozszerzanie uczestnictwa w państwach członkowskich i regionach najbardziej oddalonych z niskimi wskaźnikami postępu w badaniach i innowacyjności;

18.

wzywa do uwydatnienia roli i strukturalnej rozbudowy uniwersytetów w regionach najbardziej oddalonych w celu zwiększenia, w interakcji z programem „Horyzont 2020”, europejskiego i międzynarodowego oddziaływania uniwersytetów w tych regionach, ich ośrodków badawczych, naukowców i studentów; przypomina, że wszystkie programy promujące mobilność w kontekście międzyuniwersyteckim (związane ze studentami, wykładowcami i pozostałymi pracownikami) w regionach najbardziej oddalonych są znacząco zagrożone z uwagi na podwyższone koszty związane z izolacją i oddaleniem tych regionów;

19.

przypomina, że programy badawcze i innowacyjne muszą być w znacznym stopniu elastyczne, aby dostosować się do nowych granic i nowych wyzwań dla wiedzy, takich jak przedstawiające duży potencjał badanie dna morskiego;

20.

zwraca uwagę na rosnące znaczenie ekonomiczne ogromnego bogactwa dna morskiego oraz ogromny potencjał biogenetyczny, mineralny i biotechnologiczny regionów najbardziej oddalonych w tych obszarach, który należy włączyć w ramy „Nowej strategii dla regionów najbardziej oddalonych” w celu rozwoju gospodarki opartej na wiedzy na temat morza i stworzenia działalności gospodarczych z wartością dodaną między innymi w takich dziedzinach jak medycyna, farmacja i energetyka;

21.

wzywa Komisję do uwzględnienia poszczególnych wniosków ze sprawozdania Pedra Solbesa Miry w celu zwiększenia integracji regionów najbardziej oddalonych z rynkiem wewnętrznym i pogłębienia ich rozwoju w obrębie tego rynku;

22.

podkreśla, że konkurencja w regionach najbardziej oddalonych nie objawia się w taki sam sposób, jak na pozostałym terytorium europejskim, gdyż swobodne funkcjonowanie rynku w tych regionach nie było możliwe w większości sektorów usług świadczonych w ogólnym interesie gospodarczym, których działalność nie jest atrakcyjna dla inwestycji prywatnych; podkreśla, że zaoferowanie produktów wysokiej jakości po konkurencyjnych cenach w regionach najbardziej oddalonych jest możliwe jedynie przy odpowiedniej dotacji ze strony państwa oraz że świadczenie takich usług w regionach najbardziej oddalonych wymaga pilnej oceny Komisji, dokonanej w taki sposób, aby umożliwić większą elastyczność oraz dostosowanie aktualnych ram prawnych UE do tej rzeczywistości;

23.

wzywa Komisję do skuteczniejszego egzekwowania przepisów dotyczących konkurencji w celu przeciwdziałania zjawisku monopolu i zawieraniu nielegalnych porozumień w regionach najbardziej oddalonych;

24.

wzywa Komisję do opublikowania przewodnika dla małych i średnich przedsiębiorstw (MŚP) w regionach najbardziej oddalonych, mając na uwadze ich wkład w rynek wewnętrzny oraz liczne programy i fundusze europejskie istniejące w tych regionach;

25.

wzywa Komisję do zbadania kwestii kosztów dodatkowych i problemów związanych z wysokimi kosztami życia w regionach najbardziej oddalonych, a także do wzięcia ich pod uwagę przy opracowywaniu europejskich strategii politycznych;

26.

uważa, że potencjał regionów najbardziej oddalonych w zakresie zarządzania różnorodnością biologiczną, ochrony i odnowy różnorodności biologicznej, przystosowania do zmiany klimatu oraz rozwoju energii odnawialnych może zostać zoptymalizowany i jednocześnie może pozwolić Unii na osiągnięcie jej własnych celów w wyniku wytworzenia komplementarnych efektów synergii i cyrkulacji środków finansowych między polityką spójności, programem LIFE+ i strategią „Energia 2020”;

27.

zauważa, że celem programu LIFE+ na lata 2014–2020 jest współfinansowanie innowacyjnych projektów w zakresie ochrony środowiska i walki ze zmianą klimatu; podkreśla, że istotne znaczenie ma uzyskanie synergii z celami 5 i 6 polityki spójności na lata 2014–2020, biorąc pod uwagę, że w tym kontekście niezbędne jest wzmocnienie udziału regionów najbardziej oddalonych w programie LIFE+;

28.

wyraża ubolewanie, że wbrew opinii Parlamentu Europejskiego i konkluzjom Rady z dnia 25 czerwca 2009 r. nie przekształcono działania przygotowawczego BEST w pełnowartościowy program przeznaczony dla regionów najbardziej oddalonych oraz krajów i terytoriów zamorskich;

29.

wyraża ubolewanie, że podlegające ochronie siedliska oraz gatunki roślin i zwierząt zamieszkujące francuskie regiony najbardziej oddalone nie zostały wymienione w załączniku I do dyrektywy 92/43/EWG w sprawie ochrony siedlisk przyrodniczych oraz dzikiej fauny i flory, co uniemożliwiło wykonanie postanowień dyrektywy we francuskich regionach najbardziej oddalonych i wykluczyło możliwość uczestnictwa tych regionów w sieciach i programach NATURA 2000;

30.

wzywa Komisję do opracowania programu Natura 2000 przeznaczonego dla regionów najbardziej oddalonych w oparciu o art. 349;

31.

wzywa Komisję do propagowania, w oparciu o pozytywne przykłady i wyniki osiągnięte w dziedzinie energii odnawialnej przez niektóre regiony najbardziej oddalone, środków mających na celu uzyskanie autonomii energetycznej i zrealizowanie celów strategii „Energia 2020” oraz przypomina Komisji o jej wniosku dotyczącym stworzenia specjalnego programu w obszarze energetyki mającego na w celu zmniejszenie kosztów zaopatrzenia, kosztów infrastrukturalnych i kosztów usług w regionach najbardziej oddalonych, aby zachęcić do tworzenia polityk w obszarze energii odnawialnych na podstawie programów POSEI, osiągając najwyższy możliwy poziom synergii z innymi osiami działania Unii;