30.5.2017   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 169/1

—

w dziale dotyczącym połączeń przedsiębiorstw na stronie internetowej Komisji poświęconej konkurencji (http://ec.europa.eu/competition/mergers/cases/). Powyższa strona została wyposażona w różne funkcje pomagające odnaleźć konkretną decyzję w sprawie połączenia, w tym indeksy wyszukiwania według nazwy przedsiębiorstwa, numeru sprawy, daty i sektora,

—

w formie elektronicznej na stronie internetowej EUR-Lex (http://eur-lex.europa.eu/homepage.html?locale=pl) jako dokument nr 32017M8346. Strona EUR-Lex zapewnia internetowy dostęp do europejskiego prawa.

30.5.2017   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 169/1

—

w dziale dotyczącym połączeń przedsiębiorstw na stronie internetowej Komisji poświęconej konkurencji (http://ec.europa.eu/competition/mergers/cases/). Powyższa strona została wyposażona w różne funkcje pomagające odnaleźć konkretną decyzję w sprawie połączenia, w tym indeksy wyszukiwania według nazwy przedsiębiorstwa, numeru sprawy, daty i sektora,

—

w formie elektronicznej na stronie internetowej EUR-Lex (http://eur-lex.europa.eu/homepage.html?locale=pl) jako dokument nr 32017M8466. Strona EUR-Lex zapewnia internetowy dostęp do europejskiego prawa.

30.5.2017   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 169/2

—

w dziale dotyczącym połączeń przedsiębiorstw na stronie internetowej Komisji poświęconej konkurencji (http://ec.europa.eu/competition/mergers/cases/). Powyższa strona została wyposażona w różne funkcje pomagające odnaleźć konkretną decyzję w sprawie połączenia, w tym indeksy wyszukiwania według nazwy przedsiębiorstwa, numeru sprawy, daty i sektora,

—

w formie elektronicznej na stronie internetowej EUR-Lex (http://eur-lex.europa.eu/homepage.html?locale=pl) jako dokument nr 32017M8411. Strona EUR-Lex zapewnia internetowy dostęp do europejskiego prawa.

30.5.2017   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 169/3

Council of the European Union (Attn: COMET designations)

Rue de la Loi/Wetstraat 175

1048 Bruxelles/Brussel

BELGIQUE/BELGIË

adres elektroniczny: sanctions@consilium.europa.eu.

30.5.2017   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 169/4

Council of the European Union

General Secretariat

DG C 1C

Rue de la Loi/Wetstraat 175

1048 Bruxelles/Brussel

BELGIQUE/BELGIË

Adres poczty elektronicznej: sanctions@consilium.europa.eu.

30.5.2017   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 169/5

Council of the European Union

General Secretariat

DG C 1C

Rue de la Loi/Wetstraat 175

1048 Bruxelles/Brussel

BELGIQUE/BELGIË

Adres poczty elektronicznej: sanctions@consilium.europa.eu.

30.5.2017   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 169/6

Council of the European Union

General Secretariat

DG C 1C

Rue de la Loi/Wetstraat 175

1048 Bruxelles/Brussel

BELGIQUE/BELGIË

Email: sanctions@consilium.europa.eu

30.5.2017   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 169/7

Council of the European Union

General Secretariat

DG C 1C

Rue de la Loi/Wetstraat 175

1048 Bruxelles/Brussel

BELGIQUE/BELGIË

E-mail: sanctions@consilium.europa.eu

30.5.2017   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 169/8

30.5.2017   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 169/9

30.5.2017   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 169/10

30.5.2017   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 169/11

(1)

Rozporządzeniem (WE) nr 1005/2008 (rozporządzeniem w sprawie połowów NNN) ustanowiono unijny system zapobiegania nielegalnym, nieraportowanym i nieuregulowanym połowom (połowom NNN) oraz ich powstrzymywania i eliminowania.

(2)

W rozdziale VI rozporządzenia w sprawie połowów NNN określono procedury dotyczące uznania państw trzecich za niewspółpracujące, działań wobec takich państw, sporządzania wykazu takich państw, usunięcia z tego wykazu, publicznego dostępu do niego i wszelkich środków nadzwyczajnych.

(3)

Zgodnie z art. 31 rozporządzenia w sprawie połowów NNN Komisja powinna wskazać państwa trzecie, które uznaje za niewspółpracujące w zakresie zwalczania połowów NNN. Państwo trzecie należy uznać za niewspółpracujące, jeżeli nie wypełnia ono swoich obowiązków spoczywających na nim na mocy prawa międzynarodowego jako na państwie bandery, państwie portu, państwie nadbrzeżnym lub państwie zbytu, polegających na podejmowaniu działań w celu zapobiegania połowom NNN oraz ich powstrzymywania i eliminowania.

(4)

Przed uznaniem państw trzecich za niewspółpracujące państwa trzecie zgodnie z art. 31 rozporządzenia w sprawie połowów NNN Komisja ma obowiązek powiadomić państwa trzecie o możliwości uznania ich za niewspółpracujące państwa trzecie zgodnie z art. 32 tego rozporządzenia. Takie powiadomienie ma charakter wstępny. Powiadomienie opiera się na kryteriach określonych w art. 31 rozporządzenia w sprawie połowów NNN. Komisja powinna również podjąć wobec powiadamianych państw trzecich wszelkie działania określone w art. 32 rozporządzenia w sprawie połowów NNN. W szczególności Komisja powinna zawrzeć w powiadomieniu informacje dotyczące istotnych faktów i ustaleń leżących u podstaw takiego uznania, a także zapewnić tym państwom możliwość udzielenia odpowiedzi i dostarczenia dowodów przemawiających przeciwko takiemu uznaniu lub, w stosownych przypadkach, przedstawienia planu działania na rzecz poprawy sytuacji oraz środków już podjętych w celu jej naprawy. Komisja powinna wyznaczyć powiadamianym państwom trzecim odpowiedni czas na przedstawienie odpowiedzi na powiadomienie, a także wystarczający czas na naprawę sytuacji.

(5)

Uznanie państw trzecich za niewspółpracujące zgodnie z art. 31 rozporządzenia w sprawie połowów NNN powinno opierać się na przeglądzie wszelkich informacji określonych w art. 31 ust. 2 tego rozporządzenia.

(6)

Zgodnie z art. 33 rozporządzenia w sprawie połowów NNN Rada powinna sporządzić wykaz niewspółpracujących państw trzecich. W odniesieniu do tych państw mają zastosowanie między innymi środki określone w art. 38 rozporządzenia w sprawie połowów NNN.

(7)

Zgodnie z art. 20 ust. 1 rozporządzenia w sprawie połowów NNN świadectwa połowowe zatwierdzone przez państwa trzecie bandery są akceptowane, pod warunkiem że Komisja otrzymała powiadomienie o rozwiązaniach dotyczących wdrożenia, kontroli i egzekwowania przepisów ustawowych i wykonawczych oraz środków ochrony i zarządzania, których muszą przestrzegać statki rybackie tych państw trzecich.

(8)

Zgodnie z art. 20 ust. 4 rozporządzenia w sprawie połowów NNN Komisja ma prowadzić współpracę administracyjną z państwami trzecimi w obszarach związanych z wdrożeniem przepisów tego rozporządzenia.

(9)

Republika Liberii (zwana dalej „Liberią”) nie przedłożyła Komisji powiadomienia jako państwo bandery zgodnie z art. 20 rozporządzenia w sprawie połowów NNN.

(10)

Od dnia 5 lutego 2014 r. do chwili obecnej Komisja współpracowała z władzami Liberii w ramach współpracy administracyjnej przewidzianej w art. 20 ust. 4 rozporządzenia w sprawie połowów NNN. Współpraca ta obejmowała kwestie dotyczące wdrożenia, kontroli i egzekwowania przepisów ustawowych i wykonawczych oraz środków ochrony i zarządzania przez Liberię. Obejmowała ona ustną i pisemną wymianę uwag oraz wizytę w Liberii w okresie od 19 do 23 października 2015 r., podczas której Komisja poszukiwała wszelkich informacji uznanych za potrzebne, dotyczących środków stosowanych przez Liberię w celu wypełnienia jej obowiązków w zakresie zwalczania połowów NNN, oraz sprawdzała te informacje.

(11)

Liberia jest umawiającą się stroną Międzynarodowej Komisji ds. Ochrony Tuńczyka Atlantyckiego (ICCAT), niebędącą umawiającą się stroną współpracującą stroną Komisji ds. Tuńczyka na Oceanie Indyjskim (IOTC), Komisji ds. Rybołówstwa Północno-Wschodniego Atlantyku (NEAFC) i Regionalnej Organizacji ds. Zarządzania Rybołówstwem na Południowym Pacyfiku (SPRFMO), oraz niebędącą umawiającą się stroną współpracującą stroną Komisji ds. Rybołówstwa na Zachodnim i Środkowym Pacyfiku (WCPFC) oraz Międzyamerykańskiej Komisji ds. Tuńczyka Tropikalnego (IATTC). Liberia ratyfikowała Konwencję Narodów Zjednoczonych o prawie morza z 1982 r. (konwencja UNCLOS) i porozumienie ONZ w sprawie zasobów rybnych (porozumienie UNFSA). (2)

(12)

W celu przeprowadzenia oceny przestrzegania przez Liberię międzynarodowych zobowiązań spoczywających na niej jako na państwie bandery, państwie portu, państwie nadbrzeżnym lub państwie zbytu, określonych w międzynarodowych porozumieniach, o których mowa w motywie(11), i ustanowionych przez odpowiednie regionalne organizacje ds. zarządzania rybołówstwem, Komisja pozyskała, zgromadziła i przeanalizowała wszystkie potrzebne informacje.

(13)

Zgodnie z art. 31 ust. 3 rozporządzenia w sprawie połowów NNN Komisja przeprowadziła analizę obowiązków spoczywających na Liberii jako na państwie bandery, państwie portu, państwie nadbrzeżnym lub państwie zbytu. Do celów tego przeglądu Komisja wzięła pod uwagę kryteria określone w art. 31 ust. 4–7 rozporządzenia w sprawie połowów NNN.

(14)

W liberyjskich krajowych ramach prawnych w dziedzinie rybołówstwa („przepisy dotyczące rybołówstwa z 2010 r.”) statek rybacki zdefiniowano jako „dowolny statek wykorzystywany do połowów lub związanej z nimi działalności”. Zakres stosowania przepisów dotyczących rybołówstwa z 2010 r. obejmuje wszelką działalność połowową i związaną z rybołówstwem w wodach podlegających jurysdykcji Liberii, a także działalnością wszystkich liberyjskich statków i podmiotów we wszystkich obszarach poza jurysdykcją Liberii, pod warunkiem że nie jest to sprzeczne z jurysdykcją innego państwa.

(15)

Liberyjski organ krajowy odpowiedzialny za rejestrację statków krajowych konsultuje się wprawdzie z krajowymi organami ds. rybołówstwa w kwestii rejestracji nowych statków rybackich, które będą prowadzić działalność na wodach krajowych, ale podmiot odpowiedzialny za międzynarodowy rejestr statków (Urząd Morski Liberii) (3) nie konsultuje się z krajowymi organami ds. rybołówstwa (4) przed zarejestrowaniem statków rybackich, które będą prowadzić działalność poza w.s.e. Liberii. Uniemożliwia to stworzenie skonsolidowanego wykazu obejmującego wszystkie statki rybackie pływające pod banderą Liberii. Okazuje się, że krajowy organ ds. rybołówstwa nie posiada żadnych informacji na temat liberyjskich statków działających poza w.s.e. Liberii. Widoczny brak współpracy między Urzędem Morskim Liberii a organami krajowymi ds. rybołówstwa można by uznać za przyczynę ograniczenia zdolności Liberii do monitorowania wielkości i działalności jej floty, które to ograniczenie umożliwia nielegalnym operatorom wykorzystywanie bandery Liberii bez właściwej kontroli.

(16)

Komisja ustaliła, że ponad sto statków rybackich pod banderą Liberii prowadzi połowy poza liberyjską w.s.e. bez upoważnienia właściwych organów tego państwa. Liberyjskie organy odpowiedzialne za rybołówstwo przyznały, że Urząd Morski Liberii monitoruje wprawdzie międzynarodową flotę statków pływających pod banderą Liberii, ale statki rybackie prowadzące połowy poza w.s.e. nie są objęte monitorowaniem, kontrolą ani nadzorem ze strony organów ds. rybołówstwa. Statki te nie zgłaszają swojej pozycji do centrum monitorowania rybołówstwa Liberii ani nie przekazują organom ds. rybołówstwa tego państwa informacji dotyczących połowów, wyładunków i przeładunków.

(17)

Zgodnie z art. 31 ust. 4 lit. b) rozporządzenia w sprawie połowów NNN Komisja zbadała również środki zastosowane przez Liberię w odniesieniu do dostępu produktów rybnych pochodzących z połowów NNN do jej rynku.

(18)

Liberyjskie statki prowadzące działalność poza w.s.e. Liberii nie podlegają żadnej kontroli ze strony organów ds. rybołówstwa w tym państwie. Statki te nie zgłaszają liberyjskim organom ds. rybołówstwa swojej działalności, wyładunków i przeładunków ani nie przekazują żadnych informacji na ten temat. Dlatego też możliwość zagwarantowania identyfikowalności ryb lub produktów rybołówstwa pochodzących z tych statków jest mało prawdopodobna.

(19)

Wyniki działalności Liberii opisane w motywach 15–(17) nie odpowiadają wymogom art. 94 ust. 1 i 2 konwencji UNCLOS, w których określono, że każde państwo musi skutecznie sprawować jurysdykcję i sprawować kontrolę nad statkami pływającymi pod jego banderą. Wyniki te nie są również zgodne z pkt 24 planu działania FAO na rzecz zapobiegania nielegalnym, nieraportowanym i nieuregulowanym połowom oraz ich powstrzymywania i eliminowania (MPD-NNN) (5), w którym określono obowiązek prowadzenia całościowej i skutecznej kontroli działalności połowowej, oraz z pkt 35 MPD-NNN, który stanowi, że przed dokonaniem rejestracji statku państwo bandery powinno zagwarantować, iż będzie w stanie wykonywać swoje obowiązki w celu zapewnienia, by statek nie angażował się w połowy NNN. Działania Liberii stoją również w sprzeczności z pkt 36 MPD-NNN, który stanowi, że państwa bandery powinny unikać rejestrowania pod swoją banderą statków, które w przeszłości nie przestrzegały przepisów, oraz z pkt 42 MPD-NNN, zgodnie z którym każde państwo powinno prowadzić rejestr statków zawierający nazwy i szczegółowe dane statków pływających pod jego banderą. Liberia naruszyła także pkt 71 MPD-NNN, w którym zaleca się państwom, aby podjęły działania prowadzące do poprawy przejrzystości swoich rynków w celu umożliwienia identyfikowalności ryb lub produktów rybołówstwa. Liberia nie zachowała też zgodności z art. 11 Kodeksu odpowiedzialnego rybołówstwa FAO (kodeks postępowania FAO), w którym określono dobre praktyki w zakresie zagospodarowania połowu oraz odpowiedzialnego handlu międzynarodowego.

(20)

Uwzględniając rozważania zawarte w niniejszej części decyzji oraz na podstawie stanu faktycznego ustalonego przez Komisję i oświadczeń wydanych przez Liberię, można stwierdzić zgodnie z art. 31 ust. 3 oraz art. 31 ust. 4 lit. a) i b) rozporządzenia w sprawie połowów NNN, że państwo to nie wypełniło obowiązków spoczywających na nim na mocy prawa międzynarodowego jako na państwie bandery, państwie portu, państwie nadbrzeżnym i państwie zbytu w odniesieniu do statków prowadzących połowy NNN i połowów NNN prowadzonych lub wspieranych przez statki rybackie pływające pod banderą Liberii lub przez jej obywateli, ani obowiązków polegających na uniemożliwieniu dostępu produktów rybołówstwa pochodzących z połowów NNN do jego rynku.

(21)

Organy Liberii odpowiedzialne za rybołówstwo były wprawdzie generalnie gotowe do współpracy z Komisją i odpowiadały na prośby o informacje oraz dostarczały informacji zwrotnych, ich zdolność do udzielenia odpowiedzi na niektóre wnioski była jednak ograniczona na skutek stanu międzynarodowego rejestru statków oraz braku współpracy między Urzędem Morskim Liberii a organami krajowymi, jak wykazano w części 3.1.

(22)

Liberia jest ważnym państwem bandery, które prowadzi drugi co do wielkości międzynarodowy rejestr na świecie, przyciągający statki z państw trzecich, które nie są bezpośrednio powiązane z tym państwem. Jak wyjaśniono w motywie (16), statki te prowadzą działalność poza w.s.e. Liberii, na morzu pełnym i na wodach państw trzecich. Liberia jest również członkiem lub stroną sześciu regionalnych organizacji ds. zarządzania rybołówstwem i współpracuje z innymi państwami na szczeblu subregionalnym na forum Komitetu ds. Rybołówstwa w Środkowo-Zachodniej Części Zatoki Gwinejskiej (FCWC). Komisja stwierdziła jednak, że liberyjskie organy ds. rybołówstwa nie są chętne do współpracy lub nie są w stanie współpracować z państwami trzecimi we wszystkich regionach, w których statki pod banderą Liberii prowadzą działalność, poza wschodnim Atlantykiem. Ten widoczny brak współpracy utrzymuje się pomimo tego, że Liberia jest członkiem lub stroną sześciu regionalnych organizacji ds. zarządzania rybołówstwem. Jego przyczyną jest fakt, że – jak się wydaje –liberyjskie organy ds. rybołówstwa nie posiadają informacji o statkach pływających pod banderą tego państwa prowadzących działalność poza jego w.s.e. oraz obszarem kompetencji Międzynarodowej Komisji ds. Ochrony Tuńczyka Atlantyckiego, a to w wyniku braku wewnętrznej koordynacji administracyjnej ze statkami zarejestrowanymi przez Urząd Morski Liberii.

(23)

Przepisy dotyczące rybołówstwa z 2010 r. są przestarzałe i wymagają przeglądu w celu zapewnienia spójności między prawem krajowym a obowiązującymi przepisami międzynarodowymi i regionalnymi. Definicja działalności połowowej zawarta w przepisach z 2010 r. obejmuje poszukiwanie, łowienie, odławianie i pozyskiwanie ryb, jak również wszelkie działania wspierające lub przygotowawcze w stosunku do tych działań, także z wykorzystaniem statków powietrznych. Definicja statku rybackiego obejmuje statki prowadzące działalność związaną z połowami. Działalność związana z połowami obejmuje przeładunek, przechowywanie, przetwarzanie, transport i uzupełnianie paliwa oraz zaopatrywanie statków rybackich. System sankcji jest sklasyfikowany pod względem wagi naruszenia prawa odzwierciedlonej przez wysokość grzywny za każdego rodzaju naruszenie i sankcje mogą być odstręczające i proporcjonalne, czego wymagają zobowiązania międzynarodowe. Teksty te nie zawierają jednak odrębnej definicji połowów NNN i poważnego naruszenia przepisów zgodnie z określeniem w prawie międzynarodowym.

(24)

Liberyjskie Krajowe Biuro Rybołówstwa prowadzi Centrum Monitorowania Rybołówstwa (CMR) w celu wypełnienia obowiązków zawiązanych z monitorowaniem połowów, ich kontrolą i nadzorem. CMR jest odpowiednio wyposażone do wykonywania funkcji w tym zakresie. Jednakże tylko statki upoważnione do prowadzenia połowów w w.s.e. Liberii są objęte monitorowaniem przez CMR. Statki pod banderą Liberii na morzu pełnym lub na wodach państw trzecich nie są monitorowane przez CMR. Ponadto z uwagi na ograniczone środki finansowe, zwłaszcza na nadzór z powietrza, wykonywanie przez CMR niektórych zadań wydaje się ograniczone. Przeszkadza to Liberii w zapewnieniu skutecznego i kompleksowego systemu monitorowania, kontroli i nadzoru w odniesieniu do statków rybackich pływających pod jej banderą. Dlatego wydaje się, że Liberia nie ma lub nie przydziela odpowiednich zasobów, aby zwalczać połowy NNN.

(25)

Wydaje się, że liberyjskie ramy prawne i środki egzekucyjne nie spełniają podstawowych wymogów określonych w art. 61, 62 i 117–119 konwencji UNCLOS. Fakty opisane w motywach (20)–(23) wskazują, że Liberia nie spełnia warunków określonych w art. 94 konwencji UNCLOS, który stanowi, że państwo bandery poddaje swojej jurysdykcji zgodnie ze swoim prawem krajowym każdy statek pływający pod jego banderą oraz jego kapitana, oficerów i załogę; a także narusza art. 18 ust. 3 porozumienia UNFSA, w którym określono środki, które państwo powinno zastosować wobec statków pływających pod jego banderą. Wydaje się, że Liberia nie uwzględniła również zaleceń zawartych w punkcie 24 MPD-NNN, w którym zaleca się państwom bandery, aby zapewniły kompleksowe i skuteczne monitorowanie, kontrolę i nadzór, poczynając od połowów, przez miejsce wyładunku, po ostateczne miejsce przeznaczenia, w tym za pomocą stosowania VMS na statkach rybackich zgodnie z właściwymi normami krajowymi, regionalnymi i międzynarodowymi.

(26)

Uwzględniając rozważania przedstawione w niniejszej części oraz na podstawie stanu faktycznego ustalonego przez Komisję i oświadczeń złożonych przez Liberię, można stwierdzić zgodnie z art. 31 ust. 3 i 5 rozporządzenia w sprawie połowów NNN, że Liberia nie wypełniła obowiązków spoczywających na niej na mocy prawa międzynarodowego w odniesieniu do współpracy oraz działań egzekucyjnych.

(27)

Komisja przeanalizowała wszystkie informacje, które uznała za istotne w odniesieniu do statusu Liberii jako umawiającej się strony konwencji UNCLOS, porozumienia UNFSA oraz ICCAT; jako niebędącej umawiającą się stroną współpracującej strony NEAFC, SPRFMO i IOTC oraz jako współpracującego podmiotu niebędącego członkiem WCPFC i IATTC.

(28)

Między rokiem 2014 a 2016 Liberia została umawiającą się stroną, niebędącą umawiającą się stroną współpracującą stroną lub współpracującym podmiotem niebędącym członkiem sześciu regionalnych organizacji ds. zarządzania rybołówstwem (6). Podczas wizytacji w Monrowii w dniach 19–23 października 2015 r. wyszło jednak na jaw, że to Urząd Morski Liberii podjął kroki zmierzające do przystąpienia do wszystkich tych organizacji – poza ICCAT, nie konsultując tego z krajowymi organami ds. rybołówstwa. Krajowe organy ds. rybołówstwa były odpowiedzialne za przystąpienie do ICCAT. Sytuacja ta może ograniczać zdolność Liberii do wypełnienia przez nią zobowiązań w ramach każdej regionalnej organizacji ds. zarządzania rybołówstwem i spowodowała opóźnienie w przedłożeniu sprawozdania (ICCAT) lub jego niezłożenie (SPRFMO) z naruszeniem zobowiązań tego państwa w ramach odnośnej organizacji.

(29)

Liberia ratyfikowała dwa międzynarodowe instrumenty prawne odnoszące się do zarządzania rybołówstwem: konwencję UNCLOS i porozumienie UNFSA. Skuteczność Liberii w zakresie wdrażania instrumentów międzynarodowych nie jest również zgodna z zaleceniami zawartymi w pkt 11 MPD-NNN, w którym zachęca się państwa, aby potraktowały jako kwestię priorytetową ratyfikację, przyjęcie lub przystąpienie nie tylko do konwencji UNCLOS i porozumienia UNFSA, ale także do Porozumienia FAO o wspieraniu przestrzegania przez statki rybackie międzynarodowych środków ochrony i zarządzania na pełnym morzu. Liberia narusza także postanowienia pkt 14 MPD-NNN, który stanowi, że państwa powinny w pełni i skutecznie stosować Kodeks postępowania FAO i związane z nim międzynarodowe plany działania.

(30)

Liberia nie ratyfikowała również umowy FAO o środkach stosowanych przez państwo portu z 2009 r. Wprawdzie bezpośrednie wyładunki produktów rybołówstwa w Liberii nie są obecnie częste, czasem się jednak zdarzają i Liberia buduje w ramach międzynarodowego projektu urządzenia wyładunkowe. Będzie ona wówczas zobowiązana do wypełniania obowiązków państwa portu.

(31)

Wbrew zaleceniom zawartym w pkt 25–27 MPD-NNN Liberia nie opracowała krajowego planu działania na rzecz zwalczania połowów NNN.

(32)

Poza tym władze Liberii wyjaśniły Komisji w trakcie spotkania ewaluacyjnego w dniu 24 marca 2015 r., że liberyjskim międzynarodowym rejestrem statków zarządza prywatne przedsiębiorstwo z siedzibą poza terytorium Liberii. Podczas tego spotkania oraz w prowadzonej po nim korespondencji Liberia nie zdołała wykazać, w jaki sposób zapewnia, aby statki rybackie pływające pod jej banderą miały faktyczny związek z tym państwem. Stanowi to naruszenie art. 91 konwencji UNCLOS, który stanowi, że między państwem bandery a jego statkami powinien istnieć rzeczywisty związek.

(33)

Uwzględniając sytuację wyjaśnioną w niniejszej części decyzji oraz na podstawie stanu faktycznego ustalonego przez Komisję i oświadczeń złożonych przez Liberię, można stwierdzić zgodnie z art. 31 ust. 3 i 6 rozporządzenia w sprawie połowów NNN, że Liberia nie wypełniła obowiązków spoczywających na niej na mocy prawa międzynarodowego w odniesieniu do międzynarodowych przepisów, regulacji oraz środków ochrony i zarządzania.

(34)

Według wskaźnika rozwoju społecznego ONZ (UNHDI) (7) Liberię w 2015 r. uznano za państwo o niskim stopniu rozwoju społecznego (177. miejsce wśród 188 państw).

(35)

Pomimo szczególnych ograniczeń możliwości, które mogą występować w odniesieniu do monitorowania, kontroli i nadzoru, szczególne ograniczenia Liberii związane z jej poziomem rozwoju nie uzasadniają braków opisanych w poprzednich częściach. Dotyczy to w szczególności braku koordynacji wewnętrznej w odniesieniu do rejestrowania statków rybackich w ramach liberyjskiego międzynarodowego rejestru oraz braku skonsolidowanych informacji na temat tożsamości tych statków, co prowadzi do braku zdolności sprawowania nad nimi skutecznej kontroli.

(36)

Wydaje się, że stwierdzone niedociągnięcia wynikają przede wszystkim z braku niezbędnego otoczenia administracyjnego, które pozwoliłoby zapewnić skuteczne wypełnianie przez Liberię jej obowiązków jako państwa bandery, państwa nadbrzeżnego, państwa portu i państwa zbytu. Liberia otrzymała wsparcie ze strony inicjatyw regionalnych, mające na celu wzmocnienie sprawowania rządów i zwalczania połowów NNN za pomocą udoskonalonego CMR, a także wsparcie sektorowe w ramach umowy o partnerstwie w sprawie zrównoważonych połowów zawartej z Unią Europejską. Państwo to uzyskało także pomoc na nadzór z powietrza za pośrednictwem Misji Organizacji Narodów Zjednoczonych w Liberii. Likwidacja misji spowodowała jednak zakończenie tej pomocy i nie udzielono żadnej pomocy krajowej, aby utrzymać tę formę działalności CMR, przez co uniemożliwiono skuteczne działanie liberyjskiego CMR.

(37)

Uwzględniając rozważania przedstawione w niniejszej części oraz na podstawie stanu faktycznego ustalonego przez Komisję i oświadczeń wydanych przez Liberię, można stwierdzić zgodnie z art. 31 ust. 7 rozporządzenia w sprawie połowów NNN, że poziom rozwoju tego państwa może wywierać negatywny wpływ na stopień zaawansowania działalności w odniesieniu do zarządzania rybołówstwem i jej ogólną skuteczność. Biorąc jednak pod uwagę charakter stwierdzonych w Liberii uchybień, poziom rozwoju tego państwa nie może całkowicie usprawiedliwiać lub w inny sposób uzasadniać ogólnych wyników działalności Liberii jako państwa bandery, państwa portu, państwa nadbrzeżnego lub państwa zbytu w odniesieniu do rybołówstwa ani niewystarczającego zakresu jego działań służących zapobieganiu połowom NNN, ich powstrzymywaniu i eliminowaniu.

(38)

Biorąc pod uwagę wnioski wyciągnięte w odniesieniu do niewywiązania się przez Liberię z obowiązków spoczywających na niej na mocy prawa międzynarodowego jako na państwie bandery, państwie portu, państwie nabrzeżnym lub państwie zbytu oraz w odniesieniu do niepodjęcia działań w celu zapobiegania połowom NNN oraz ich powstrzymywania i eliminowania, zgodnie z art. 32 rozporządzenia w sprawie połowów NNN, Liberię należy powiadomić o możliwości uznania jej przez Komisję za niewspółpracujące państwo trzecie w zakresie zwalczania połowów NNN.

(39)

Komisja powinna również podjąć wobec Liberii wszelkie działania określone w art. 32 rozporządzenia w sprawie połowów NNN. W celu zapewnienia sprawnego zarządzania należy ustalić okres, w którym wymienione państwo może odpowiedzieć na piśmie na powiadomienie i dokonać naprawy sytuacji.

(40)

Ponadto należy stwierdzić, że powiadomienie Liberii o możliwości uznania jej za państwo, które zdaniem Komisji jest państwem niewspółpracującym, do celów niniejszej decyzji, nie wyklucza ani nie powoduje automatycznie żadnego późniejszego działania podejmowanego przez Komisję lub Radę na potrzeby określenia i ustanowienia wykazu państw niewspółpracujących,

30.5.2017   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 169/17

1.

Komitet Doradczy zgadza się z Komisją, że na zachowanie antykonkurencyjne, którego dotyczy projekt decyzji, składają się cztery osobne przypadki porozumień lub praktyk uzgodnionych między przedsiębiorstwami, stanowiące cztery naruszenia w rozumieniu art. 101 TFUE.

2.

Komitet Doradczy zgadza się z dokonaną przez Komisję oceną zakresu produktowego i geograficznego dla każdego z czterech naruszeń, zawartą w projekcie decyzji.

3.

Komitet Doradczy zgadza się z Komisją, że przedsiębiorstwa, których dotyczy projekt decyzji, uczestniczyły w czterech pojedynczych i ciągłych naruszeniach art. 101 TFUE, jak opisano w projekcie decyzji.

4.

Komitet Doradczy zgadza się z Komisją, że celem przedmiotowych czterech naruszeń było ograniczenie konkurencji w rozumieniu art. 101 TFUE, w postaci koordynacji cen lub koordynacji rynku.

5.

Komitet Doradczy zgadza się z Komisją, że przedmiotowe cztery naruszenia mogły mieć znaczny wpływ na handel między państwami członkowskimi UE.

6.

Komitet Doradczy zgadza się z oceną Komisji dotyczącą czasu trwania przedmiotowych czterech naruszeń.

7.

Komitet Doradczy zgadza się z projektem decyzji Komisji odnośnie do adresatów każdego z czterech naruszeń.

8.

Komitet Doradczy zgadza się z Komisją, że na adresatów projektu decyzji należy nałożyć grzywnę za każde z czterech naruszeń, w których uczestniczyli.

9.

Komitet Doradczy zgadza się z Komisją co do zastosowania wytycznych z 2006 r. w sprawie metody ustalania grzywien nakładanych zgodnie z art. 23 ust. 2 lit. a) rozporządzenia (WE) nr 1/2003.

10.

Komitet Doradczy podziela stanowisko Komisji w sprawie podstawowych kwot grzywien.

11.

Komitet Doradczy zgadza się z określeniem czasu trwania naruszenia na potrzeby obliczenia grzywien.

12.

Komitet Doradczy zgadza się z Komisją, że w przedmiotowej sprawie nie występują okoliczności obciążające ani łagodzące.

13.

Komitet Doradczy zgadza się z Komisją, że w odniesieniu do dwóch przedsiębiorstw, których dotyczy projekt decyzji, należy zastosować mnożnik służący zapewnieniu skutku odstraszającego.

14.

Komitet Doradczy zgadza się z opinią Komisji dotyczącą zmniejszenia grzywien w oparciu o obwieszczenie w sprawie łagodzenia kar z 2006 r.

15.

Komitet Doradczy zgadza się z opinią Komisji dotyczącą zmniejszenia grzywien w oparciu o obwieszczenie o postępowaniach ugodowych z 2008 r.

16.

Komitet Doradczy zgadza się z Komisją w sprawie ostatecznej kwoty grzywien.

17.

Komitet Doradczy zaleca publikację swojej opinii w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej.

30.5.2017   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 169/18

30.5.2017   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 169/19

(1)

W dniu 8 marca 2017 r. Komisja przyjęła decyzję dotyczącą czterech pojedynczych i ciągłych naruszeń art. 101 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej i art. 53 Porozumienia EOG. Naruszenia te polegały na koordynacji cen lub dzieleniu się rynkiem w odniesieniu do sprzedaży układów klimatyzacji i układów chłodzenia silnika do samochodów osobowych producentom samochodów na terenie EOG.

(2)

Wbudowane układy kontroli klimatyzacji (AC) służą ochronie pasażerów przed zewnętrzną temperaturą i umożliwiają regulowanie temperatury wewnątrz pojazdu. Trzy główne funkcje układów kontroli klimatyzacji to: ogrzewanie, wentylacja i klimatyzacja. Układy kontroli klimatyzacji składają się z trzech głównych elementów:

(3)

Moduły chłodzenia silnika (ECM) służą usuwaniu ciepła odpadowego uwalnianego przez wewnętrzne spalanie w silniku. Składają się one głównie z chłodnicy, wentylatora, chłodnic międzystopniowych i chłodnic oleju.

(4)

Adresatami niniejszej decyzji są: Denso (2), Valeo (3), Behr (4), Sanden (5), Panasonic (6) i Calsonic (7) („strony”).

(5)

W związku z wnioskiem o zwolnienie z sankcji złożonym przez Panasonic (tylko w odniesieniu do sprzedaży e-kompresorów dla Nissan/Renault) i przez Denso na podstawie obwieszczenia w sprawie łagodzenia kar z 2006 r. Komisja wystosowała w dniu 22 lipca 2011 r. wnioski o udzielenie informacji skierowane do przedsiębiorstw działających w branży. W dniu 8 sierpnia 2011 r. przedsiębiorstwo VALEO złożyło wniosek o złagodzenie kary. W dniu 12 października 2011 r. przedsiębiorstwo CALSONIC złożyło wniosek o złagodzenie kary. W dniu 31 stycznia 2012 r. przedsiębiorstwo SANDEN złożyło wniosek o złagodzenie kary. W dniach 22-25 maja 2012 r. Komisja przeprowadziła niezapowiedziane inspekcje w siedzibach przedsiębiorstw VALEO i BEHR zgodnie z art. 20 ust. 4 rozporządzenia (WE) nr 1/2003. W dniu 25 maja 2012 r. przedsiębiorstwo BEHR złożyło wniosek o złagodzenie kary.

(6)

W dniu 21 grudnia 2015 r. Komisja wszczęła postępowanie na podstawie art. 11 ust. 6 rozporządzenia (WE) nr 1/2003 przeciwko stronom w celu podjęcia z nimi rozmów ugodowych. Rozmowy ugodowe odbyły się w okresie od stycznia do listopada 2016 r. Następnie strony przedłożyły Komisji formalne wnioski ugodowe zgodnie z art. 10a ust. 2 rozporządzenia (WE) nr 773/2004 (8).

(7)

W dniu 16 stycznia 2017 r. Komisja przyjęła pisemne zgłoszenie zastrzeżeń skierowane do wymienionych stron. Wszystkie strony odniosły się do pisemnego zgłoszenia zastrzeżeń i potwierdziły, że jego treść odzwierciedla przedłożone przez nie propozycje ugodowe oraz że zobowiązują się do udziału w postępowaniu ugodowym.

(8)

Komitet Doradczy ds. Praktyk Ograniczających Konkurencję i Pozycji Dominujących wydał w tym zakresie pozytywną opinię w dniu 27 lutego 2017 r.

(9)

Komisja przyjęła decyzję w dniu 8 marca 2017 r.

(10)

Wszystkie cztery oddzielne naruszenia dotyczyły sprzedaży elementów systemów cieplnych do samochodów osobowych na terenie EOG. Zakres naruszeń przedstawia się następująco:

(11)

Przedsiębiorstwa DENSO, VALEO i BEHR utrzymywały kontakty o znamionach zmowy w zakresie dostaw HVAC dla VW, Daimlera i BMW na terenie EOG. Odbywały one spotkania trójstronne i utrzymywały między sobą kontakty dwustronne w ogólnym celu koordynacji strategii cenowej względem swoich klientów. Omawiały one kwestie dotyczące klientów i wymieniały się informacjami szczególnie chronionymi.

(12)

Przedsiębiorstwa DENSO, VALEO i SANDEN utrzymywały ze sobą kontakty o znamionach zmowy w zakresie dostaw kompresorów dla VW i PAG na terenie EOG. Ich kontakty miały charakter dwustronny, z wyjątkiem jednego trójstronnego spotkania trójstronnego w listopadzie 2004 r. i miały na celu koordynację cen.

(13)

PANASONIC i DENSO utrzymywały kontakty o znamionach zmowy w zakresie dostaw e-kompresorów na zapytanie ofertowe Nissan/Renault dla modelów Nissan Leaf i Renault EV. Przedsiębiorstwa uzgodniły, że DENSO dostarczy e-kompresory w odpowiedzi na zapytanie ofertowe Renault, a PANASONIC – na zapytanie ofertowe Nissana. E-kompresory stosowane są w samochodach elektrycznych i hybrydowych.

(14)

DENSO, CALSONIC i SANDEN utrzymywały kontakty o znamionach zmowy w zakresie dostaw HVAC na terenie EOG dla trzeciej generacji Suzuki Swift oraz, wraz z VALEO, dla drugiej generacji Suzuki SX4. DENSO i CALSONIC utrzymywały również kontakty w zakresie dostaw chłodnic i wentylatorów dla trzeciej generacji Suzuki Swift. Strony wymieniały się informacjami dotyczącymi cen i rozważały geograficzny podział rynku.

(15)

Czas trwania udziału każdej strony w naruszeniach był następujący:

Tabela 1

(16)

Odpowiedzialność za naruszenia została przypisana przedsiębiorstwu DENSO w następujący sposób:

(17)

Odpowiedzialność za naruszenia przypisano przedsiębiorstwu VALEO w następujący sposób:

(18)

Odpowiedzialność za naruszenie 1 przypisano MAHLE Behr GmbH & Co. KG.

(19)

Odpowiedzialność za naruszenia została przypisana przedsiębiorstwu SANDEN w następujący sposób:

(20)

Odpowiedzialność za naruszenie 3 przypisano Panasonic Corporation.

(21)

Odpowiedzialność za naruszenie 4 przypisano Calsonic Kansei Corporation.

(22)

W przypadku niniejszej decyzji mają zastosowanie wytyczne w sprawie grzywien z 2006 r. (9).

(23)

W odniesieniu do naruszenia 1 wartość sprzedaży jest obliczana na podstawie rocznej średniej wielkości sprzedaży systemów HVAC na terenie EOG na rzecz VW, Daimlera i BMW w okresie naruszenia.

(24)

W odniesieniu do naruszenia 2 wartość sprzedaży jest obliczana na podstawie rocznej średniej wielkości sprzedaży kompresorów na terenie EOG na rzecz VW i PAG w okresie naruszenia.

(25)

W odniesieniu do naruszenia 3 wartość sprzedaży jest obliczana na podstawie rocznej średniej wielkości sprzedaży e-kompresorów na rzecz Nissan/Renault na terenie EOG w okresie trwania umowy z Nissan/Renault, której dotyczy naruszenie. Ponieważ Panasonic nie prowadził bezpośredniej sprzedaży w EOG, jego wartość sprzedaży jest obliczana jako odsetek sprzedaży przedsiębiorstwa Denso na terenie EOG na podstawie światowego udziału przedsiębiorstwa Panasonic we właściwej sprzedaży e-kompresorów.

(26)

W odniesieniu do naruszenia 4 wartość sprzedaży jest obliczana na podstawie sprzedaży systemów HVAC oraz chłodnic i wentylatorów na rzecz Suzuki dla modeli, których dotyczy naruszenie z 2008 r. Ponieważ tylko przedsiębiorstwo Denso prowadziło sprzedaż właściwych modeli na terenie EOG, a niektóre ze stron nie prowadziły żadnej sprzedaży tych modeli, wartość sprzedaży innych stron jest obliczana na podstawie równych udziałów w wartości sprzedaży Denso w EOG w zakresie, w jakim te inne strony uczestniczyły w naruszeniu.

(27)

Biorąc pod uwagę charakter naruszeń i ich zakres geograficzny, stawkę procentową na potrzeby ustalenia kwoty zmiennej grzywien, jak również kwoty dodatkowej („opłata za przystąpienie do porozumienia”) ustalono na poziomie 16 % wartości sprzedaży, której dotyczyły naruszenia.

(28)

Kwota zmienna zostaje pomnożona przez liczbę lat lub ułamek roku, w ciągu których/którego dana strona uczestniczyła w naruszeniu (naruszeniach). Podwyższenie kwoty grzywny z tytułu czasu trwania naruszenia obliczone jest na podstawie dni.

(29)

W niniejszej sprawie nie występują okoliczności obciążające ani łagodzące.

(30)

Ze względu na stosunkowo duży rozmiar tych przedsiębiorstw, zastosowano mnożnik mający zapewnić skutek odstraszający wynoszący 1,2 w przypadku PANASONIC i 1,1 w przypadku DENSO.

(31)

Żadna z obliczonych grzywien nie przekracza 10 % całkowitego obrotu właściwych przedsiębiorstw w latach 2015–2016 lub w 2016 r., zależnie od przypadku.

(32)

DENSO było pierwszym przedsiębiorstwem, które przedłożyło informacje i dowody, spełniając tym samym postanowienia pkt 8 lit. a) obwieszczenia w sprawie łagodzenia kar z 2006 r. w odniesieniu do naruszeń 1, 2 i 4. Przedsiębiorstwu DENSO przyznano zatem zwolnienie z grzywien w odniesieniu do naruszeń 1, 2 i 4.

(33)

DENSO było pierwszym przedsiębiorstwem, które spełniło postanowienia pkt 24 i 25 obwieszczenia w sprawie łagodzenia kar z 2006 r. w odniesieniu do naruszenia 3. Przedsiębiorstwu DENSO przyznano zatem zmniejszenie grzywny w wysokości 40 % w odniesieniu do naruszenia 3.

(34)

PANASONIC było pierwszym przedsiębiorstwem, które przedłożyło informacje i dowody, spełniając tym samym postanowienia pkt 8 lit. a) obwieszczenia w sprawie łagodzenia kar z 2006 r. w odniesieniu do naruszenia 3. Przedsiębiorstwu PANASONIC przyznano zatem zwolnienie z grzywny w odniesieniu do naruszenia 3.

(35)

VALEO było pierwszym przedsiębiorstwem, które spełniło postanowienia pkt 24 i 25 obwieszczenia w sprawie łagodzenia kar z 2006 r. w odniesieniu do naruszeń 1, 2 i 4. Przedsiębiorstwu VALEO przyznano zatem zmniejszenie grzywny w wysokości 40 % w odniesieniu do naruszenia 1, zmniejszenie grzywny w wysokości 45 % w odniesieniu do naruszenia 2 i zmniejszenie grzywny w wysokości 50 % w odniesieniu do naruszenia 4.

(36)

VALEO było pierwszym przedsiębiorstwem, które przedłożyło przekonujące dowody w rozumieniu pkt 25 obwieszczenia w sprawie łagodzenia kar z 2006 r. umożliwiające Komisji włączenie sprzedaży na rzecz klienta do naruszenia 1 i sprzedaży na rzecz klienta do naruszenia 2. Zgodnie z pkt 26 obwieszczenia w sprawie łagodzenia kar z 2006 r. wartość sprzedaży na rzecz tych klientów nie została uwzględniona podczas ustalania grzywny dla VALEO odpowiednio za naruszenie 1 i naruszenie 2.

(37)

BEHR było drugim przedsiębiorstwem, które spełniło postanowienia pkt 24 i 25 obwieszczenia w sprawie łagodzenia kar w odniesieniu do naruszenia 1. Przedsiębiorstwu BEHR przyznano zatem zmniejszenie grzywny w wysokości 30 % w odniesieniu do naruszenia 1.

(38)

SANDEN było drugim przedsiębiorstwem, które spełniło postanowienia pkt 24 i 25 obwieszczenia w sprawie łagodzenia kar z 2006 r. w odniesieniu do naruszenia 2 i trzecim przedsiębiorstwem, które spełniło postanowienia pkt 24 i 25 obwieszczenia w sprawie łagodzenia kar z 2006 r. w odniesieniu do naruszenia 4. Przedsiębiorstwu SANDEN przyznano zatem zmniejszenie grzywny w wysokości 25 % w odniesieniu do naruszenia 2 i zmniejszenie grzywny w wysokości 15 % w odniesieniu do naruszenia 4.

(39)

CALSONIC było drugim przedsiębiorstwem, które spełniło postanowienia pkt 24 i 25 obwieszczenia w sprawie łagodzenia kar z 2006 r. w odniesieniu do naruszenia 4. Przedsiębiorstwu CALSONIC przyznano zatem zmniejszenie grzywny w wysokości 30 % w odniesieniu do naruszenia 4.

(40)

W wyniku zastosowania obwieszczenia o postępowaniach ugodowych grzywny nałożone na wszystkie strony zmniejsza się o 10 %. Zmniejszenie to zostało dodane do zmniejszenia grzywny uzyskanego na podstawie obwieszczenia w sprawie łagodzenia kar

(41)

Na podstawie art. 23 ust. 2 rozporządzenia (WE) nr 1/2003 nałożono następujące grzywny:

Za naruszenie 1:

Za naruszenie 2:

Za naruszenie 3:

Za naruszenie 4:

30.5.2017   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 169/25

30.5.2017   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 169/26

30.5.2017   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 169/50

1.

W dniu 18 maja 2017 r., zgodnie z art. 4 rozporządzenia Rady (WE) nr 139/2004 (1), Komisja otrzymała zgłoszenie planowanej koncentracji, w wyniku której przedsiębiorstwo HNA Group Co., Ltd. („HNA Group”, Chiny) przejmuje, w rozumieniu art. 3 ust. 1 lit. b) rozporządzenia w sprawie kontroli łączenia przedsiębiorstw, wyłączną kontrolę nad przedsiębiorstwem CWT Limited („CWT”, Singapur) w drodze dobrowolnej warunkowej oferty.

2.

Przedmiotem działalności gospodarczej przedsiębiorstw biorących udział w koncentracji są:

—   w przypadku HNA Group: inwestycje w przedsiębiorstwa lotnicze na zasadzie konglomeratu, nieruchomości i spółki holdingowe, hotele, transport morski, logistyka, zarządzanie kapitałem, technologie ekologiczne i firmy leasingowe. HNA Group prowadzi główną działalność w Chinach i innych państwach azjatyckich, a pewną jej część – w Unii Europejskiej.

—   w przypadku CWT: spółka ta jest notowana na Giełdzie Papierów Wartościowych w Singapurze i dostarcza zintegrowanych rozwiązań logistycznych i powiązanych usług pomocniczych w stosunku do podstawowej działalności spółki w dziedzinie logistyki. Większość swej działalności prowadzi w regionie Azji i Pacyfiku. Działalność spółki w Unii Europejskiej związana jest głównie z usługami logistycznymi i rynkiem towarowym.

3.

Po wstępnej analizie Komisja uznała, że zgłoszona transakcja może wchodzić w zakres rozporządzenia w sprawie kontroli łączenia przedsiębiorstw. Jednocześnie Komisja zastrzega sobie prawo do podjęcia ostatecznej decyzji w tej kwestii. Należy zauważyć, iż zgodnie z zawiadomieniem Komisji w sprawie uproszczonej procedury rozpatrywania niektórych koncentracji na podstawie rozporządzenia Rady (WE) nr 139/2004 (2) sprawa ta może kwalifikować się do rozpatrzenia w ramach procedury określonej w tym zawiadomieniu.

4.

Komisja zwraca się do zainteresowanych osób trzecich o zgłaszanie ewentualnych uwag na temat planowanej koncentracji.

Komisja musi otrzymać takie uwagi w nieprzekraczalnym terminie dziesięciu dni od daty niniejszej publikacji. Można je przesyłać do Komisji faksem (+32 22964301), pocztą elektroniczną na adres: COMP-MERGER-REGISTRY@ec.europa.eu lub listownie, podając numer referencyjny: M.8474 – HNA/CWT, na poniższy adres Dyrekcji Generalnej ds. Konkurencji Komisji Europejskiej:

30.5.2017   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 169/51

1.

W dniu 18 maja 2017 r., zgodnie z art. 4 rozporządzenia Rady (WE) nr 139/2004 (1), Komisja otrzymała zgłoszenie planowanej koncentracji, w wyniku której przedsiębiorstwo Chrysaor Holdings Limited („CHL”, Zjednoczone Królestwo) kontrolowane przez przedsiębiorstwo EIG Global Energy Partners („EIG”, Stany Zjednoczone) przejmuje, w rozumieniu art. 3 ust. 1 lit. b) rozporządzenia w sprawie kontroli łączenia przedsiębiorstw, kontrolę nad portfelem aktywów usytuowanych w północnej części Morza Północnego („przejmowane aktywa”), będącym obecnie własnością przedsiębiorstwa Shell Group (Niderlandy), w drodze zakupu udziałów/akcji i aktywów.

2.

Przedmiotem działalności gospodarczej przedsiębiorstw biorących udział w koncentracji jest:

—   w przypadku CHL: pozyskiwanie i komercjalizacja dodatkowych rezerw ropy naftowej i gazu. Przedsiębiorstwo CHL jest pośrednio kontrolowane przez EIG, fundusz inwestycyjny działający na skalę światową, specjalizujący się w dziedzinie energii i infrastruktury energetycznej,

—   w przypadku przejmowanych aktywów: poszukiwanie ropy naftowej i gazu ziemnego oraz wydobycie, produkcja i sprzedaż ropy naftowej.

3.

Po wstępnej analizie Komisja uznała, że zgłoszona transakcja może wchodzić w zakres rozporządzenia w sprawie kontroli łączenia przedsiębiorstw. Jednocześnie Komisja zastrzega sobie prawo do podjęcia ostatecznej decyzji w tej kwestii. Należy zauważyć, iż zgodnie z zawiadomieniem Komisji w sprawie uproszczonej procedury rozpatrywania niektórych koncentracji na podstawie rozporządzenia Rady (WE) nr 139/2004 (2) sprawa ta może kwalifikować się do rozpatrzenia w ramach procedury określonej w tym zawiadomieniu.

4.

Komisja zwraca się do zainteresowanych osób trzecich o zgłaszanie ewentualnych uwag na temat planowanej koncentracji.

Komisja musi otrzymać takie uwagi w nieprzekraczalnym terminie dziesięciu dni od daty niniejszej publikacji. Można je przesyłać do Komisji faksem (+32 22964301), pocztą elektroniczną na adres: COMP-MERGER-REGISTRY@ec.europa.eu lub listownie, podając numer referencyjny: M.8461 – Chrysaor (Harbour Energy Group)/Target Assets, na poniższy adres Dyrekcji Generalnej ds. Konkurencji Komisji Europejskiej:

30.5.2017   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 169/52

1.

W dniu 17 maja 2017 r., zgodnie z art. 4 rozporządzenia Rady (WE) nr 139/2004 (1), Komisja otrzymała zgłoszenie planowanej koncentracji, w wyniku której przedsiębiorstwa Softbank Group Corp. (Softbank, Japonia), Bharti Overseas Private Limited (Bharti, Indie) oraz Hon Hai Precision Industry Co. (Hon Hai, Tajwan) przejmują, w rozumieniu art. 3 ust. 1 lit. b) rozporządzenia w sprawie kontroli łączenia przedsiębiorstw, wspólną kontrolę nad przedsiębiorstwem SB Energy Holdings Limited (SB Energy), nad którym wyłączną kontrolę sprawuje obecnie przedsiębiorstwo SoftBank.

2.

Przedmiotem działalności gospodarczej przedsiębiorstw biorących udział w koncentracji jest:

3.

Po wstępnej analizie Komisja uznała, że zgłoszona transakcja może wchodzić w zakres rozporządzenia w sprawie kontroli łączenia przedsiębiorstw. Jednocześnie Komisja zastrzega sobie prawo do podjęcia ostatecznej decyzji w tej kwestii. Należy zauważyć, iż zgodnie z zawiadomieniem Komisji w sprawie uproszczonej procedury rozpatrywania niektórych koncentracji na podstawie rozporządzenia Rady (WE) nr 139/2004 (2), sprawa ta może kwalifikować się do rozpatrzenia w ramach procedury określonej w tym zawiadomieniu.

4.

Komisja zwraca się do zainteresowanych osób trzecich o zgłaszanie ewentualnych uwag na temat planowanej koncentracji.

Komisja musi otrzymać takie uwagi w nieprzekraczalnym terminie dziesięciu dni od daty niniejszej publikacji. Można je przesyłać do Komisji faksem (+32 22964301), pocztą elektroniczną na adres: COMP-MERGER-REGISTRY@ec.europa.eu lub listownie, podając numer referencyjny: M.8502 – Softbank/Bharti/Hon Hai/SB Energy, na poniższy adres: