29.5.2017

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 168/2

DECYZJA TRYBUNAŁU SPRAWIEDLIWOŚCI

z dnia 7 marca 2017 r.

w sprawie świąt urzędowych i wakacji sądowych

(2017/C 168/02)

TRYBUNAŁ

uwzględniając art. 24 § 2, 4 i 6 regulaminu postępowania,

zważywszy, że na podstawie wskazanego przepisu należy ustanowić wykaz świąt urzędowych i ustalić terminy wakacji sądowych,

PRZYJMUJE NINIEJSZĄ DECYZJĘ:

Artykuł 1

Ustanawia się następujący wykaz świąt urzędowych w rozumieniu art. 24 § 4 i 6 regulaminu postępowania:

—

Nowy Rok,

—	drugi dzień Wielkiej Nocy,

—

1 maja,

—	Wniebowstąpienie Pańskie,

—	drugi dzień Zielonych Świątek,

—	23 czerwca,

—	15 sierpnia,

—	1 listopada,

—	25 grudnia,

—	26 grudnia.

Artykuł 2

Na okres od dnia 1 listopada 2017 r. do dnia 31 października 2018 r. ustala się następujące terminy wakacji sądowych w rozumieniu art. 24 § 2 i 6 regulaminu postępowania:

—	Boże Narodzenie 2017: od poniedziałku, dnia 18 grudnia 2017 r. do niedzieli, dnia 7 stycznia 2018 r. włącznie,

—	Wielkanoc 2018: od poniedziałku, dnia 26 marca 2018 r. do niedzieli, dnia 8 kwietnia 2018 r. włącznie,

—	Wakacje letnie 2017: od poniedziałku, dnia 16 lipca 2018 r. do piątku, dnia 31 sierpnia 2018 r. włącznie.

Artykuł 3

Niniejsza decyzja wchodzi w życie z dniem jej opublikowania w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej.

Sporządzono w Luksemburgu dnia 7 marca 2017 r.

A. CALOT ESCOBAR

Sekretarz

K. LENAERTS

Prezes

29.5.2017

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 168/4

DECYZJA SĄDU

z dnia 5 kwietnia 2017 r.

w sprawie wakacji sądowych

(2017/C 168/03)

SĄD,

uwzględniając art. 41 § 2 regulaminu postępowania,

PRZYJMUJE NINIEJSZĄ DECYZJĘ:

Artykuł 1

Na rok sądowy rozpoczynający się dnia 1 września 2017 r. ustanawia się następujące terminy wakacji sądowych w rozumieniu art. 41 § 2 i 6 regulaminu postępowania:

—	Boże Narodzenie 2017: od poniedziałku, dnia 18 grudnia 2017 r. do niedzieli, dnia 7 stycznia 2018 r. włącznie;

—	Wielkanoc 2018: od poniedziałku, dnia 26 marca 2018 r. do niedzieli, dnia 8 kwietnia 2018 r. włącznie;

—	Wakacje letnie 2018: od poniedziałku, dnia 16 lipca 2018 r. do piątku, dnia 31 sierpnia 2018 r. włącznie.

Artykuł 2

Niniejsza decyzja wchodzi w życie z dniem jej opublikowania w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej.

Sporządzono w Luksemburgu dnia 5 kwietnia 2017 r.

E. COULON

Sekretarz

M. JAEGER

Prezes

29.5.2017

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 168/5

Wyrok Trybunału (druga izba) z dnia 5 kwietnia 2017 r. – Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej/Gilbert Szajner, Forge de Laguiole

(Sprawa C-598/14 P) (1)

([Odwołanie - Znak towarowy Unii Europejskiej - Postępowanie w sprawie unieważnienia prawa do znaku - Rozporządzenie (WE) nr 207/2009 - Artykuł 8 ust. 4 - Artykuł 65 ust. 1 i 2 - Słowny znak towarowy LAGUIOLE - Wniosek o unieważnienie prawa do znaku oparty na wcześniejszym prawie nabytym na mocy prawa krajowego - Stosowanie prawa krajowego przez EUIPO - Rola sądu Unii])

(2017/C 168/04)

Język postępowania: francuski

Strony

Wnoszący odwołanie: Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (EUIPO) (przedstawiciel: A. Folliard-Monguiral, pełnomocnik)

Druga strona postępowania: Gilbert Szajner (przedstawiciel: A. Sam-Simenot, avocate), Forge de Laguiole (przedstawiciel: F. Fajgenbaum, avocate)

Sentencja

1)	Odwołanie zostaje oddalone.

2)	Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (EUIPO) zostaje obciążony kosztami.

3)	Forge de Laguiole SARL pokrywa własne koszty.

(1) Dz.U. C 96 z 23.3.2015.

29.5.2017

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 168/5

Wyrok Trybunału (czwarta izba) z dnia 5 kwietnia 2017 r. (wnioski o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożone przez Tribunale di Santa Maria Capua Vetere – Włochy) – postępowania karne przeciwko Massimowi Orsiniemu (C-217/15), Lucianowi Baldettiemu (C-350/15)

(Sprawy połączone C-217/15 i C-350/15) (1)

((Odesłanie prejudycjalne - Podatki - Podatek od wartości dodanej - Dyrektywa 2006/112/WE - Artykuły 2 i 273 - Ustawodawstwo krajowe przewidujące sankcję administracyjną i sankcję karną za te same czyny w związku z niezapłaceniem podatku od wartości dodanej - Karta praw podstawowych Unii Europejskiej - Artykuł 50 - Zasada ne bis in idem - Tożsamość osoby podejrzanej lub ukaranej - Brak))

(2017/C 168/05)

Język postępowania: włoski

Sąd odsyłający

Tribunale di Santa Maria Capua Vetere

Strony w postępowaniach karnych

Massimo Orsi (C-217/15), Luciano Baldetti (C-350/15)

Sentencja

Artykuł 50 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej należy interpretować w ten sposób, że nie sprzeciwia się on obowiązywaniu przepisu krajowego takiego jak będący przedmiotem postępowania głównego, który umożliwia prowadzenie postępowań karnych w związku z niezapłaceniem podatku od wartości dodanej po tym, jak za te same czyny nałożona została ostateczna sankcja podatkowa, w sytuacji gdy sankcja ta została nałożona na spółkę posiadającą osobowość prawną, a wskazane postępowania karne zostały wszczęte przeciwko osobie fizycznej.

(1) Dz.U. C 245 z 27.7.2015.

Dz.U. C 311 z 21.9.2015.

29.5.2017

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 168/6

Wyrok Trybunału (piąta izba) z dnia 5 kwietnia 2017 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Lietuvos Aukščiausiasis Teismas – Litwa) – UAB „Borta”/Klaipėdos valstybinio jūrų uosto direkcija VĮ

(Sprawa C-298/15) (1)

((Odesłanie prejudycjalne - Zamówienia publiczne - Dyrektywa 2004/17/WE - Wartość zamówienia leżąca poniżej progu przewidzianego przez tę dyrektywę - Artykuły 49 TFUE i 56 TFUE - Ograniczenie korzystania z podwykonawstwa - Złożenie wspólnej oferty - Zdolności zawodowe oferentów - Zmiany specyfikacji istotnych warunków zamówienia))

(2017/C 168/06)

Język postępowania: litewski

Sąd odsyłający

Lietuvos Aukščiausiasis Teismas

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: UAB „Borta”

Strona pozwana: Klaipėdos valstybinio jūrų uosto direkcija VĮ

Sentencja

W odniesieniu do zamówienia publicznego, które nie wchodzi w zakres stosowania dyrektywy 2004/17/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 31 marca 2004 r. koordynującej procedury udzielania zamówień przez podmioty działające w sektorach gospodarki wodnej, energetyki, transportu i usług pocztowych, zmienionej rozporządzeniem Komisji (UE) nr 1336/2013 z dnia 13 grudnia 2013 r., lecz które ma niewątpliwe znaczenie transgraniczne, art. 49 i 56 TFUE należy interpretować w ten sposób, że stoją one na przeszkodzie uregulowaniu krajowemu takiemu jak art. 24 ust. 5 Lietuvos Respublikos viešųjų pirkimų įstatymas (litewskiej ustawy o zamówieniach publicznych), który przewiduje, że w przypadku korzystania z podwykonawców w celu wykonania zamówienia na roboty budowlane wybrany oferent jest zobowiązany do wykonania we własnym zakresie prac głównych określonych jako takie przez podmiot zamawiający.

W odniesieniu do takiego zamówienia publicznego wynikające w szczególności z art. 49 i 56 TFUE zasady równego traktowania i niedyskryminacji, a także obowiązek przejrzystości należy interpretować w ten sposób, że nie stoją one na przeszkodzie temu, aby podmiot zamawiający zmieniał po opublikowaniu ogłoszenia o zamówieniu postanowienie specyfikacji istotnych warunków zamówienia dotyczące warunków i zasad łączenia zdolności zawodowych, takie jak rozpatrywana w postępowaniu głównym klauzula 4.3, pod warunkiem, po pierwsze, że dokonane zmiany nie są na tyle znaczące, by przyciągnąć potencjalnych oferentów, którzy wobec braku tych zmian nie mogliby złożyć oferty, po drugie, że rzeczone zmiany są odpowiednio ogłoszone, po trzecie, że zmiany te są dokonywane przed składaniem ofert przez oferentów, że termin na składanie tych ofert jest przedłużany, w przypadku gdy zmiany te są znaczne, że przedłużenie to jest dostosowane do znaczenia owych zmian oraz że przedłużenie to jest wystarczająco długie, aby pozwolić zainteresowanym podmiotom gospodarczym na będące konsekwencją tych zmian dostosowanie ich ofert, czego zbadanie należy do sądu odsyłającego.

Artykuł 54 ust. 6 dyrektywy 2004/17, zmienionej przez rozporządzenie nr 1336/2013, należy interpretować w ten sposób, że stoi on na przeszkodzie postanowieniu specyfikacji istotnych warunków zamówienia, takiemu jak rozpatrywana klauzula 4.3, która w przypadku złożenia przez kilku oferentów wspólnej oferty wymaga, aby udział każdego z nich w spełnianiu odpowiednich wymogów w zakresie zdolności zawodowych odpowiadał proporcjonalnie części robót, którą każdy z nich rzeczywiście zrealizuje w wypadku udzielenia danego zamówienia.

(1) Dz.U. C 311 z 21.9.2015.

29.5.2017

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 168/7

Wyrok Trybunału (dziesiąta izba) z dnia 6 kwietnia 2017 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Arbetsdomstolen – Szwecja) – Unionen/Almega Tjänsteförbunden, ISS Facility Services AB

(Sprawa C-336/15) (1)

((Odesłanie prejudycjalne - Polityka społeczna - Dyrektywa 2001/23/WE - Artykuł 3 - Ochrona praw pracowniczych w przypadku przejęcia przedsiębiorstw - Układy zbiorowe obowiązujące u przejmującego i zbywającego - Dodatkowy okres wypowiedzenia przyznawany zwolnionym pracownikom - Uwzględnienie stażu pracy nabytego u zbywającego))

(2017/C 168/07)

Język postępowania: szwedzki

Sąd odsyłający

Arbetsdomstolen

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: Unionen

Strona pozwana: Almega Tjänsteförbunden,

ISS Facility Services AB

Sentencja

Artykuł 3 dyrektywy Rady 2001/23/WE z dnia 12 marca 2001 r. w sprawie zbliżania ustawodawstw państw członkowskich odnoszących się do ochrony praw pracowniczych w przypadku przejęcia przedsiębiorstw, zakładów lub części przedsiębiorstw lub zakładów należy interpretować w ten sposób, że w okolicznościach takich jak te zaistniałe w sprawie w postępowaniu głównym przejmujący, wypowiadając umowę o pracę po upływie ponad roku od przejęcia przedsiębiorstwa, jest zobowiązany uwzględnić – przy obliczaniu okresu zatrudnienia pracownika istotnego z punktu widzenia ustalenia długości okresu wypowiedzenia, do którego pracownik ten jest uprawniony – staż pracy nabyty przez owego pracownika u zbywającego.

(1) Dz.U. C 311 z 21.9.2015.

29.5.2017

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 168/8

Wyrok Trybunału (wielka izba) z dnia 4 kwietnia 2017 r. – Europejski Rzecznik Praw Obywatelskich/Staelen

(Sprawa C-337/15 P) (1)

((Odwołanie - Odpowiedzialność pozaumowna Unii Europejskiej - Rozpatrywanie przez Europejskiego Rzecznika Praw Obywatelskich skargi dotyczącej administrowania listą odpowiednich kandydatów, sporządzoną w wyniku konkursu otwartego - Naruszenie obowiązku staranności - Pojęcie „wystarczająco istotnego” naruszenia normy prawa Unii - Krzywda - Utrata zaufania do urzędu Europejskiego Rzecznika Praw Obywatelskich))

(2017/C 168/08)

Język postępowania: francuski

Strony

Wnoszący odwołanie: Europejski Rzecznik Praw Obywatelskich (przedstawiciele: początkowo G. Grill, następnie L. Papadias, P. Dyrberg, pełnomocnicy)

Druga strona postępowania: Claire Staelen (przedstawiciel: adwokat V. Olona)

Sentencja

1)	Żądanie przedstawione przez Claire Staelen w odpowiedzi na odwołanie, mające na celu zasądzenie od Europejskiego Rzecznika Praw Obywatelskich na jej rzecz odszkodowania w wysokości 50 000 EUR, jest niedopuszczalne.

2)	Punkty 1, 3 i 4 sentencji wyroku Sądu Unii Europejskiej z dnia 29 kwietnia 2015 r., Staelen/Rzecznik (T 217/11, EU:T:2015:238), zostają uchylone.

3)	Europejski Rzecznik Praw Obywatelskich wypłaci Claire Staelen zadośćuczynienie w wysokości 7 000 EUR.

4)	Claire Staelen zostaje obciążona własnymi kosztami oraz kosztami Europejskiego Rzecznika Praw Obywatelskich poniesionymi w związku z odwołaniem wzajemnym, odrzuconym postanowieniem z dnia 29 czerwca 2016 r., Rzecznik/Staelen (C 337/15 P, niepublikowanym, EU:C:2016:670).

5)	Europejski Rzecznik Praw Obywatelskich zostaje obciążony swoimi kosztami, a także kosztami Claire Staelen poniesionymi w postępowaniu zarówno w pierwszej instancji, jak i w postępowaniu odwoławczym.

(1) Dz.U. C 294 z 7.9.2015.

29.5.2017

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 168/8

Wyrok Trybunału (czwarta izba) z dnia 5 kwietnia 2017 r. – Changshu City Standard Parts Factory, Ningbo Jinding Fastener Co. Ltd/Rada Unii Europejskiej, Komisja Europejska, European Industrial Fasteners Institute AISBL (EIFI)

(Sprawy połączone C-376/15 P i C-377/15 P) (1)

([Odwołanie - Dumping - Rozporządzenie wykonawcze (UE) nr 924/2012 - Przywóz niektórych elementów złącznych z żeliwa lub stali pochodzących z Chińskiej Republiki Ludowej - Rozporządzenie (WE) nr 1225/2009 - Artykuł 2 ust. 10 i 11 - Wykluczenie niektórych transakcji wywozu do celów obliczenia marginesu dumpingu - Obiektywne porównanie między ceną eksportową a wartością normalną w przypadku przywozu pochodzącego z kraju nieposiadającego gospodarki rynkowej])

(2017/C 168/09)

Język postępowania: angielski

Strony

Wnoszące odwołanie: Changshu City Standard Parts Factory, Ningbo Jinding Fastener Co. Ltd (przedstawiciele: R. Antonini i E. Monard, adwokaci)

Pozostali uczestnicy postępowania: Rada Unii Europejskiej (przedstawiciele: B. Driessen i S. Boelaert, pełnomocnicy, wspierani przez adwokat N. Tuominen), Komisja Europejska (przedstawiciele: T. Maxian Rusche i M. França, pełnomocnicy), European Industrial Fasteners Institute AISBL (EIFI)

Sentencja

1)	Wyrok Sądu Unii Europejskiej z dnia 29 kwietnia 2015 r., Changshu City Standard Parts Factory i Ningbo Jinding Fastener/Rada (T-558/12 i T-559/12, EU:T:2015:237) zostaje uchylony.

Stwierdza się nieważność rozporządzenia wykonawczego Rady (UE) nr 924/2012 z dnia 4 października 2012 r. zmieniającego rozporządzenie (WE) nr 91/2009 nakładające ostateczne cło antydumpingowe na przywóz niektórych elementów złącznych z żeliwa lub stali pochodzących z Chińskiej Republiki Ludowej w zakresie, w jakim dotyczy Changshu City Standard Parts Factory i Ningbo Jinding Fastener Co. Ltd.

3)	Odwołanie w sprawie C-377/15 P zostaje odrzucone.

Rada Unii Europejskiej zostaje obciążona poza własnymi kosztami również kosztami poniesionymi przez Changshu City Standard Parts Factory i Ningbo Jinding Fastener Co. Ltd, zarówno w postępowaniu w pierwszej instancji w sprawach T-558/12 i T-559/12, jak też w postępowaniu odwoławczym w sprawie C-376/15 P.

5)	Changshu City Standard Parts Factory i Ningbo Jinding Fastener Co. Ltd zostają obciążone poza własnymi kosztami również kosztami poniesionymi przez Radę Unii Europejskiej w postępowaniu odwoławczym w sprawie C-377/15 P.

6)	Komisja Europejska pokrywa własne koszty poniesione w postępowaniu w pierwszej instancji w sprawach T-558/12 i T-559/12, a także w postępowaniach odwoławczych w sprawach C-376/15 P i C-377/15 P.

(1) Dz.U. C 381 z 16.11.2015

29.5.2017

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 168/9

Wyrok Trybunału (czwarta izba izba) z dnia 5 kwietnia 2017 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Tribunal Superior de Justicia de Andalucía – Hiszpania) – Marina del Mediterráneo SL i in./Agencia Pública de Puertos de Andalucía

(Sprawa C-391/15) (1)

((Odesłanie prejudycjalne - Zamówienia publiczne - Procedury odwoławcze - Dyrektywa 89/665/EWG - Artykuł 1 ust. 1 - Artykuł 2 ust. 1 - Decyzja instytucji zamawiającej dopuszczająca wykonawcę do udziału w przetargu - Decyzja, od której zgodnie z mającymi zastosowanie przepisami krajowymi nie przysługuje środek odwoławczy))

(2017/C 168/10)

Język postępowania: hiszpański

Sąd odsyłający

Tribunal Superior de Justicia de Andalucía

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: Marina del Mediterráneo SL, Marina del Mediterráneo Duquesa SL, Marina del Mediterráneo Estepona SL, Marina del Mediterráneo Este SL, Marinas del Mediterráneo Torre SL, Marina del Mediterráneo Marbella SL, Gómez Palma SC, Enrique Alemán SA, Cyes Infraestructuras SA, Cysur Obras y Medioambiente SA

Strona pozwana: Agencia Pública de Puertos de Andalucía

Przy udziale: Consejería de Obras Públicas y Vivienda de la Junta de Andalucía, Nassir Bin Abdullah and Sons SL, Puerto Deportivo de Marbella SA, Ayuntamiento de Marbella

Sentencja

Artykuł 1 ust. 1 i art. 2 ust. 1 lit. a) i b) dyrektywy Rady 89/665/EWG z dnia 21 grudnia 1989 r. w sprawie koordynacji przepisów ustawowych, wykonawczych i administracyjnych odnoszących się do stosowania procedur odwoławczych w zakresie udzielania zamówień publicznych na dostawy i roboty budowlane, zmienionej dyrektywą 2007/66/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 11 grudnia 2007 r., należy interpretować w ten sposób, że w sytuacji takiej jak ta rozpatrywana w postępowaniu głównym stoją one na przeszkodzie obowiązywaniu przepisów krajowych, na mocy których decyzja o dopuszczeniu oferenta do przetargu, której zarzuca się naruszenie prawa Unii w dziedzinie zamówień publicznych lub transponujących je uregulowań krajowych, nie należy do czynności przygotowawczych instytucji zamawiającej, które mogą podlegać autonomicznemu zaskarżeniu do sądu.

2)	Artykuł 1 ust. 1 oraz art. 2 ust. 1 lit. a) i b) dyrektywy 89/665 zmienionej dyrektywą 2007/66 mają bezpośrednią skuteczność.

(1) Dz.U. C 346 z 19.10.2015.

29.5.2017

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 168/10

Wyrok Trybunału (dziewiąta izba) z dnia 22 marca 2017 r. (wnioski o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożone przez Finanzgericht Hamburg – Niemcy, Rechtbank Noord-Holland – Niderlandy) – GROFA GmbH/Hauptzollamt Hannover (C-435/15), X, GoPro Coöperatief UA/Inspecteur van de Belastingdienst/Douane kantoor Rotterdam Rijnmond (C-666/15)

(Sprawy połączone C-435/15 i C-666/15) (1)

((Odesłanie prejudycjalne - Wspólna taryfa celna - Pozycje taryfowe - Klasyfikacja towarów - Rejestrujące kamery wideo - Nomenklatura scalona - Podpozycje 8525 80 30, 8525 80 91 i 8525 80 99 Nomenklatury scalonej - Noty wyjaśniające - Wykładnia - Rozporządzenia wykonawcze (UE) nr 1249/2011 i (UE) nr 876/2014 - Wykładnia - Ważność))

(2017/C 168/11)

Języki postępowania: niemiecki i niderlandzki

Sądy odsyłające

Finanzgericht Hamburg, Rechtbank Noord-Holland

Strony w postępowaniu głównym

Strony skarżące: GROFA GmbH (C-435/15), X, GoPro Coöperatief UA (C-666/15)

Strony pozwane: Hauptzollamt Hannover (C-435/15), Inspecteur van de Belastingdienst/Douane kantoor Rotterdam Rijnmond (C-666/15)

Sentencja

Rozporządzenie wykonawcze Komisji (UE) nr 1249/2011 z dnia 29 listopada 2011 r. dotyczące klasyfikacji niektórych towarów według Nomenklatury scalonej należy interpretować w ten sposób, że nie ma ono zastosowania w drodze analogii do produktów posiadających cechy trzech modeli kamer gamy GoPro Hero 3 Black Edition rozpatrywanych w sprawie C-435/15.

Rozporządzenie wykonawcze Komisji (UE) nr 876/2014 z dnia 8 sierpnia 2014 r. dotyczące klasyfikacji niektórych towarów według Nomenklatury scalonej należy interpretować w ten sposób, że ma ono zastosowanie w drodze analogii do produktów posiadających cechy trzech modeli kamer gamy GoPro Hero 3 Black Edition rozpatrywanych w owej sprawie, jednakże jest ono nieważne.

Podpozycje 8525 80 30, 8525 80 91 i 8525 80 99 Nomenklatury scalonej zawartej w załączniku I do rozporządzenia Rady (EWG) nr 2658/87 z dnia 23 lipca 1987 r. w sprawie nomenklatury taryfowej i statystycznej oraz w sprawie Wspólnej taryfy celnej, w brzmieniu wynikającym kolejno z rozporządzenia wykonawczego Komisji (UE) nr 1006/2011 z dnia 27 września 2011 r., rozporządzenia wykonawczego Komisji (UE) nr 927/2012 z dnia 9 października 2012 r. i rozporządzenia wykonawczego Komisji (UE) nr 1001/2013 z dnia 4 października 2013 r., należy, w świetle not wyjaśniających do Nomenklatury scalonej dotyczących tych podpozycji, interpretować w ten sposób, że sekwencję wideo o długości ponad 30 minut zarejestrowaną w różnych plikach o indywidualnej długości poniżej 30 minut należy uznać za nagranie co najmniej 30 minut pojedynczej sekwencji wideo, niezależnie od tego, czy użytkownik nie może podczas ich odczytu dostrzec przejścia z jednego pliku do drugiego, czy też przeciwnie, użytkownik musi podczas odczytu otworzyć zasadniczo każdy z tych plików oddzielnie.

Nomenklaturę scaloną zawartą w załączniku I do rozporządzenia nr 2658/87, w brzmieniu wynikającym kolejno z rozporządzeń wykonawczych nr 1006/2011, nr 927/2012 i nr 1001/2013, należy interpretować w ten sposób, że rejestrująca kamera wideo umożliwiająca zapis sygnałów z zewnętrznych źródeł, jednak bez możliwości ich odtworzenia poprzez odbiornik telewizyjny lub zewnętrzny monitor, jako że owa kamera może odtwarzać na zewnętrznym ekranie lub monitorze jedynie pliki zapisane za pomocą swojej soczewki, nie może być sklasyfikowana w ramach podpozycji taryfowej 8525 80 99 tej nomenklatury.

(1) Dz.U. C 363 z 3.11.2015.

Dz.U. C 106 z 21.3.2016.

29.5.2017

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 168/11

Wyrok Trybunału (trzecia izba) z dnia 5 kwietnia 2017 r. – Komisja Europejska/Republika Bułgarii

(Sprawa C-488/15) (1)

((Uchybienie zobowiązaniom państwa członkowskiego - Środowisko - Dyrektywa 2008/50/WE - Jakość powietrza - Artykuł 13 ust. 1 - Załącznik XI - Dzienne i roczne dopuszczalne wartości stężeń PM10 - Systematyczne i trwałe przekroczenie wartości dopuszczalnych - Artykuł 22 - Odroczenie terminów wyznaczonych na osiągnięcie określonych wartości dopuszczalnych - Przesłanki stosowania - Artykuł 23 ust. 1 - Plany ochrony jakości powietrza - Okres przekroczenia „jak najkrótszy” - Odpowiednie środki - Elementy oceny))

(2017/C 168/12)

Język postępowania: bułgarski

Strony

Strona skarżąca: Komisja Europejska (przedstawiciele: E. Kružíková, S. Petrova, P. Mihaylova i E. Manhaeve, pełnomocnicy)

Strona pozwana: Republika Bułgarii (przedstawiciele: E. Petranova i M. Georgieva, pełnomocnicy)

Interwenient popierający stronę pozwaną: Rzeczpospolita Polska (przedstawiciele: A. Gawłowska, B. Majczyna i D. Krawczyk, pełnomocnicy)

Sentencja

Republika Bułgarii:

—

z powodu systematycznego, trwającego od 2007 r. do co najmniej 2014 r. włącznie, nieprzestrzegania dziennych i rocznych dopuszczalnych wartości stężeń PM10 w strefach i aglomeracjach: BG0001 AG Sofia, BG0002 AG Płowdiw, BG0004 północnej, BG0005 południowo-zachodniej oraz BG0006 południowo-wschodniej;

—

z powodu systematycznego, trwającego od 2007 r. do co najmniej 2014 r. włącznie, nieprzestrzegania dziennej dopuszczalnej wartości stężeń PM10 w strefie BG0003 AG Warna oraz nieprzestrzegania rocznej wartości dopuszczalnej w latach 2007, 2008 i 2010–2014 włącznie w tej samej strefie BG0003 AG Warna,

uchybiła zobowiązaniom spoczywającym na niej na mocy art. 13 ust. 1 dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2008/50/WE z dnia 21 maja 2008 r. w sprawie jakości powietrza i czystszego powietrza dla Europy w związku z załącznikiem XI do niej oraz

—

ze względu na to, że przekroczenia dziennych i rocznych dopuszczalnych wartości stężeń PM10 utrzymywały się we wszystkich wyżej wskazanych strefach i aglomeracjach, uchybiła zobowiązaniom spoczywającym na niej na mocy art. 23 ust. 1 akapit drugi tej dyrektywy, a w szczególności zobowiązaniu do zapewnienia, aby okres naruszenia był jak najkrótszy, w odniesieniu do okresu od dnia 11 czerwca 2010 r. do roku 2014 włącznie.

2)	Republika Bułgarii zostaje obciążona, poza kosztami własnymi, kosztami poniesionymi przez Komisję Europejską.

3)	Rzeczpospolita Polska pokrywa własne koszty.

(1) Dz.U. C 389 z 23.11.2015.

29.5.2017

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 168/12

Wyrok Trybunału (dziesiąta izba) z dnia 22 marca 2017 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Szegedi Közigazgatási és Munkaügyi Bíróság – Węgry) – Euro-Team Kft. (C-497/15), Spirál-Gép Kft. (C–498/15)/Budapest Rendőrfőkapitánya

(Sprawy połączone C-497/15 i C-498/15) (1)

((Odesłanie prejudycjalne - Zbliżanie ustawodawstw - Transport drogowy - Postanowienia podatkowe - Dyrektywa 1999/62/WE - Pobieranie opłat za użytkowanie niektórych typów infrastruktury przez pojazdy ciężarowe - Opłata za przejazd - Obowiązek państw członkowskich ustanowienia skutecznych, proporcjonalnych i odstraszających sankcji - Grzywna ryczałtowa - Proporcjonalność))

(2017/C 168/13)

Język postępowania: węgierski

Sąd odsyłający

Szegedi Közigazgatási és Munkaügyi Bíróság

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: Euro-Team Kft. (C-497/15), Spirál-Gép Kft. (C-498/15)

Strona pozwana: Budapest Rendőrfőkapitánya

Sentencja

Artykuł 9a dyrektywy 1999/62/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 17 czerwca 1999 r. w sprawie pobierania opłat za użytkowanie niektórych typów infrastruktury przez pojazdy ciężarowe, zmienionej dyrektywą Parlamentu Europejskiego i Rady 2011/76/UE z dnia 27 września 2011 r., należy interpretować w ten sposób, że określony w tym przepisie wymóg proporcjonalności stoi na przeszkodzie systemowi sankcji takiemu jak rozpatrywany w postępowaniach głównych, który przewiduje nałożenie grzywny o zryczałtowanej wysokości za wszelkie naruszenia – niezależnie od ich charakteru i wagi – przepisów dotyczących obowiązku uprzedniego uiszczenia opłaty za przejazd związanej z korzystaniem z infrastruktury drogowej.

Artykuł 9a dyrektywy 1999/62, zmienionej dyrektywą 2011/76, należy interpretować w ten sposób, że określony w tym przepisie wymóg proporcjonalności nie stoi na przeszkodzie systemowi sankcji takiemu jak rozpatrywany w postępowaniach głównych, który ustanawia odpowiedzialność obiektywną. Natomiast wymóg ów należy interpretować jako stojący na przeszkodzie wysokości sankcji przewidzianej w tym systemie.

(1) Dz.U. C 27 z 25.1.2016.

29.5.2017

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 168/12

Wyrok Trybunału (wielka izba) z dnia 4 kwietnia 2017 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Verwaltungsgericht Berlin – Niemcy) – Sahar Fahimian/Bundesrepublik Deutschland

(Sprawa C-544/15) (1)

([Odesłanie prejudycjalne - Przestrzeń wolności, bezpieczeństwa i sprawiedliwości - Dyrektywa 2004/114/WE - Artykuł 6 ust. 1 lit. d) - Warunki przyjmowania obywateli państw trzecich - Odmowa przyjęcia - Pojęcie „zagrożenia dla bezpieczeństwa publicznego” - Zakres uznania])

(2017/C 168/14)

Język postępowania: niemiecki

Sąd odsyłający

Verwaltungsgericht Berlin

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: Sahar Fahimian

Strona pozwana: Bundesrepublik Deutschland

przy udziale: Stadt Darmstadt

Sentencja

Artykuł 6 ust. 1 lit. d) dyrektywy Rady 2004/114/WE z dnia 13 grudnia 2004 r. w sprawie warunków przyjmowania obywateli państw trzecich w celu odbywania studiów, udziału w wymianie młodzieży szkolnej, szkoleniu bez wynagrodzenia lub wolontariacie należy interpretować w ten sposób, że właściwe organy krajowe, gdy rozpatrują wniosek obywatela państwa trzeciego o wydanie wizy w celu odbywania studiów, dysponują szerokim zakresem uznania w celu zweryfikowania – w świetle wszystkich istotnych okoliczności charakteryzujących sytuację tego obywatela – czy obywatel ów stanowi zagrożenie, nawet jedynie potencjalne, dla bezpieczeństwa publicznego. Przepis ten należy także interpretować w ten sposób, że nie stoi on na przeszkodzie temu, aby właściwe organy krajowe odmówiły przyjęcia na terytorium danego państwa członkowskiego, dla takich celów, obywatela państwa trzeciego, który jest absolwentem uniwersytetu objętego środkami ograniczającymi Unii ustanowionymi ze względu na istotny poziom zaangażowania tego uniwersytetu na rzecz rządu irańskiego w dziedzinie wojskowej lub w dziedzinach powiązanych i który to obywatel zamierza prowadzić w tym państwie członkowskim badania w dziedzinie wrażliwej dla bezpieczeństwa publicznego, gdy informacje, jakimi dysponują te organy, uzasadniają obawę, iż wiedza, jaką zdobędzie ta osoba w ramach badań, może następnie zostać wykorzystana dla celów sprzecznych z bezpieczeństwem publicznym. Sąd krajowy rozpatrujący skargę na decyzję właściwych organów krajowych w sprawie odmowy wydania żądanej wizy powinien ustalić, czy ta decyzja opiera się na wystarczającym uzasadnieniu i wystarczająco solidnej podstawie faktycznej.

(1) Dz.U. C 429 z 21.12.2015.

29.5.2017

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 168/13

Wyrok Trybunału (szósta izba) z dnia 6 kwietnia 2017 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Nejvyšší správní soud – Republika Czeska) – Eko-Tabak s.r.o./Generální ředitelství cel

(Sprawa C-638/15) (1)

([Odesłanie prejudycjalne - Dyrektywa 2011/64/UE - Artykuł 2 ust. 1 lit. c) - Artykuł 5 ust. 1 lit. a) - Pojęcia „tytoniu do palenia”, „tytoniu pociętego lub inaczej podzielonego” i „przetwarzania przemysłowego”])

(2017/C 168/15)

Język postępowania: czeski

Sąd odsyłający

Nejvyšší správní soud

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: Eko-Tabak s.r.o.

Strona pozwana: Generální ředitelství cel

Sentencja

Artykuł 2 ust. 1 lit. c) i art. 5 ust. 1 dyrektywy Rady 2011/64/UE z dnia 21 czerwca 2011 r. w sprawie struktury oraz stawek podatku akcyzowego stosowanych do wyrobów tytoniowych powinny być interpretowane w ten sposób, że wysuszone, sprasowane, nieregularne, częściowo odżyłowane liście tytoniu, które zostały poddane procesowi wstępnego suszenia, a następnie kontrolowanego zwilżania i które zawierają glicerynę i nadają się do palenia po prostym przygotowaniu poprzez rozgniatanie lub ręczne cięcie, wchodzą w zakres pojęcia „tytoniu do palenia” w rozumieniu tych przepisów.

(1) Dz.U. C 98 z 14.3.2016.

29.5.2017

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 168/14

Wyrok Trybunału (dziewiąta izba) z dnia 22 marca 2017 r. – Komisja Europejska/Republika Portugalska

(Sprawa C-665/15) (1)

((Uchybienie zobowiązaniom państwa członkowskiego - Transport - Prawa jazdy - Europejska Sieć Praw Jazdy - Korzystanie z sieci Unii i przyłączenie do niej))

(2017/C 168/16)

Język postępowania: portugalski

Strony

Strona skarżąca: Komisja Europejska (przedstawiciele: J. Hottiaux, M. Farrajota i P. Guerra e Andrade, pełnomocnicy)

Strona pozwana: Republika Portugalska (przedstawiciele: L. Inez Fernandes, M. Figueiredo i C. Guerra Santos, pełnomocnicy)

Sentencja

1)	Poprzez brak realizacji przyłączenia do Europejskiej Sieci Praw Jazdy Republika Portugalska uchybiła zobowiązaniom ciążącym na niej na mocy art. 7 ust. 5 lit. d) dyrektywy 2006/126/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 20 grudnia 2006 r. w sprawie praw jazdy.

2)	Republika Portugalska zostaje obciążona kosztami postępowania.

(1) Dz.U. C 59 z 15.2.2016.

29.5.2017

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 168/14

Wyrok Trybunału (pierwsza izba) z dnia 6 kwietnia 2017 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Vestre Landsret – Dania) – Jyske Finans A/S/Ligebehandlingsnævnet, działająca w imieniu Ismara Huskica

(Sprawa C-668/15) (1)

((Odesłanie prejudycjalne - Równe traktowanie osób bez względu na pochodzenie rasowe lub etniczne - Dyrektywa 2000/43/WE - Artykuł 2 ust. 2 lit. a) i b) - Instytucja kredytowa wymagająca okazania dodatkowego dowodu tożsamości w postaci kopii paszportu lub zezwolenia na pobyt od ubiegających się o kredyt na zakup pojazdu silnikowego osób, które wylegitymowały się za pomocą prawa jazdy wymieniającego kraj urodzenia inny niż państwo członkowskie Unii Europejskiej lub Europejskiego Stowarzyszenia Wolnego Handlu))

(2017/C 168/17)

Język postępowania: duński

Sąd odsyłający

Vestre Landsret

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: Jyske Finans A/S

Druga strona postępowania: Ligebehandlingsnævnet, działająca w imieniu Ismara Huskica

Sentencja

Artykuł 2 ust. 2 lit. a) i b) dyrektywy Rady 2000/43/WE z dnia 29 czerwca 2000 r. wprowadzającej w życie zasadę równego traktowania osób bez względu na pochodzenie rasowe lub etniczne należy interpretować w ten sposób, że nie stoi on na przeszkodzie praktyce instytucji kredytowej nakładającej na klienta, w którego prawie jazdy podano kraj urodzenia inny niż państwo członkowskie Unii Europejskiej lub Europejskiego Stowarzyszenia Wolnego Handlu, wymóg dodatkowego potwierdzenia tożsamości poprzez przedstawienie kopii paszportu lub zezwolenia na pobyt.

(1) Dz.U. C 68 z 22.2.2016.

29.5.2017

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 168/15

Wyrok Trybunału (ósma izba) z dnia 6 kwietnia 2017 r. – Komisja Europejska/Republika Federalna Niemiec

(Sprawa C-58/16) (1)

((Uchybienie zobowiązaniom państwa członkowskiego - Wzmocnienie ochrony portów - Dyrektywa 2005/65/WE - Artykuł 2 ust. 3 oraz art. 6, 7 i 9 - Naruszenie - Brak oceny stanu ochrony portów - Granice portów, plan ochrony portów i oficer ochrony portów - Brak ustalenia))

(2017/C 168/18)

Język postępowania: niemiecki

Strony

Strona skarżąca: Komisja Europejska (przedstawiciele: W. Mölls i L. Nicolae, pełnomocnicy)

Strona pozwana: Republika Federalna Niemiec (przedstawiciele: T. Henze i R. Kanitz, pełnomocnicy)

Sentencja

Nie zapewniając, w odniesieniu do niemieckich portów: Düsseldorf, Kolonia-Niehl I, Godorf, Duisburg-Rheinhausen, Neuss, Duisburg Außen-/Parallelhafen, Krefeld-Linn, Stromhafen Krefeld, Duisburg Ruhrort-Meiderich, Gelsenkirchen i Mülheim w kraju związkowym Nadrenia Północna-Westfalia (Niemcy), ustalenia granic portów, zatwierdzenia oceny stanu ochrony i plany ochrony portów, jak też powołania oficera ochrony portów, Republika Federalna Niemiec uchybiła zobowiązaniom ciążącym na tym państwie na mocy art. 2 ust. 3, a także art. 6, 7 i 9 dyrektywy 2005/65/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 26 października 2005 r. w sprawie wzmocnienia ochrony portów.

2)	Republika Federalna Niemiec zostaje obciążona kosztami postępowania.

(1) Dz.U. C 118 z 4.4.2016.

29.5.2017

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 168/15

Wyrok Trybunału (piąta izba) z dnia 22 marca 2017 r. (wnioski o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożone przez Amtsgericht München, Landgericht München I – Niemcy) – postępowania karne przeciwko Ianosowi Trance (C-124/16), Tanji Reiter (C-213/16), Ionelowi Oprii (C-188/16)

(Sprawy połączone C-124/16, C-188/16 i C-213/16) (1)

((Odesłanie prejudycjalne - Współpraca wymiarów sprawiedliwości w sprawach karnych - Dyrektywa 2012/13/UE - Prawo do informacji w postępowaniu karnym - Prawo do informacji dotyczących oskarżenia - Doręczenie wyroku nakazowego - Szczegółowe zasady - Obowiązkowe ustanowienie pełnomocnika - Oskarżony niemający miejsca zamieszkania ani miejsca pobytu - Termin do złożenia sprzeciwu biegnący od momentu doręczenia wyroku pełnomocnikowi))

(2017/C 168/19)

Język postępowania: niemiecki

Sądy odsyłające

Amtsgericht München, Landgericht München I

Strony w postępowaniach karnych przed sądami krajowymi

Ianos Tranca (C-124/16), Tanja Reiter (C-213/16), Ionel Opria (C-188/16)

przy udziale: Staatsanwaltschaft München I

Sentencja

Wykładni art. 2, art. 3 ust. 1 lit. c) oraz art. 6 ust. 1 i 3 dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2012/13/UE z dnia 22 maja 2012 r. w sprawie prawa do informacji w postępowaniu karnym należy dokonywać w ten sposób, że nie stoją one na przeszkodzie przepisom państwa członkowskiego takim jak przepisy rozpatrywane w postępowaniach głównych, które w kontekście postępowania karnego przewidują, że oskarżony, który w tym państwie członkowskim nie ma miejsca pobytu, ani też w tym państwie lub państwie członkowskim pochodzenia nie ma miejsca zamieszkania, ma obowiązek wyznaczyć pełnomocnika do doręczeń dla celów wydanego wobec niego wyroku nakazowego, oraz że bieg terminu na wniesienie sprzeciwu od takiego wyroku – po upływie którego staje się on wykonalny – rozpoczyna się już z chwilą doręczenia tego wyroku wspomnianemu pełnomocnikowi.

Artykuł 6 dyrektywy 2012/13 wymaga jednak, aby – na etapie wykonywania wyroku nakazowego – z chwilą gdy zainteresowana osoba rzeczywiście dowie się o wydaniu wobec niej tego wyroku, jej sytuacja prawna została zrównana z sytuacją, w której ta osoba znalazłaby się, gdyby ów wyrok został jej doręczony osobiście, a w szczególności aby dysponowała pełnym terminem do wniesienia sprzeciwu, w stosownym wypadku w następstwie przywrócenia jej terminu.

Do sądów odsyłających należy zapewnienie, aby krajowe przepisy regulujące postępowanie w sprawie przywrócenia terminu, jak też przesłanki, które muszą być w tym celu spełnione, były stosowane w sposób zgodny z tymi wymogami oraz aby w ramach tego postępowania była zapewniona możliwość rzeczywistego korzystania z praw przewidzianych w tym art. 6.

(1) Dz.U. C 260 z 18.7.2016.

29.5.2017

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 168/16

Wyrok Trybunału (siódma izba) z dnia 6 kwietnia 2017 r. – Komisja Europejska/Republika Słowenii

(Sprawa C-153/16) (1)

((Uchybienie zobowiązaniom państwa członkowskiego - Nieodpowiednie składowanie znacznych ilości zużytych opon - Składowisko odpadów nieprzestrzegające wymogów określonych w dyrektywach 2008/98/WE i 1999/31/WE - Ciągły i utrzymujący się brak bezpieczeństwa środowiskowego i dla zdrowia ludzkiego))

(2017/C 168/20)

Język postępowania: słoweński

Strony

Strona skarżąca: Komisja Europejska (przedstawiciele: E. Sanfrutos Cano i D. Kukovec, pełnomocnicy)

Strona pozwana: Republika Słowenii (przedstawiciel: A. Grum, pełnomocnik)

Sentencja

Tolerując w żwirowni położonej na obszarze gminy Lovrenc na Dravskem polju (Słowenia) istnienie ciągłego i utrzymującego się braku bezpieczeństwa środowiskowego i dla zdrowia ludzkiego, wobec nieodpowiedniego składowania znacznych ilości zużytych opon, ich mieszaniny z innymi odpadami oraz ich składowania niezgodnego z wymogami dyrektywy Rady 1999/31/WE z dnia 26 kwietnia 1999 r. w sprawie składowania odpadów, Republika Słowenii naruszyła obowiązki ciążące na niej na mocy art. 5 ust. 3 lit. d) tej dyrektywy oraz art. 12 i 13 i art. 36 ust. 1 dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2008/98/WE z dnia 19 listopada 2008 r. w sprawie odpadów oraz uchylającej niektóre dyrektywy.

2)	Skarga zostaje oddalona w pozostałym zakresie.

3)	Republika Słowenii pokrywa własne koszty oraz dwie trzecie kosztów poniesionych przez Komisję Europejską.

4)	Komisja Europejska pokrywa jedną trzecią własnych kosztów.

(1) Dz.U. C 222 z 20.6.2016.

29.5.2017

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 168/17

Postanowienie Trybunału (siódma izba) z dnia 2 marca 2017 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Administrativen sad Sofia-grad – Bułgaria) – Heta Asset Resolution Bulgaria OOD/Nachalnik na Mitnitsa Stolichna

(Sprawa C-83/16) (1)

((Odesłanie prejudycjalne - Artykuł 53 § 2 i art. 99 regulaminu postępowania przed Trybunałem - Kodeks celny - Zgłoszenie wywozowe z mocą wsteczną - Pojęcie „wystarczającego dowodu” - Ocena wystarczającego charakteru dowodów))

(2017/C 168/21)

Język postępowania: bułgarski

Sąd odsyłający

Administrativen sad Sofia-grad

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: Heta Asset Resolution Bulgaria OOD

Strona przeciwna: Nachalnik na Mitnitsa Stolichna

Sentencja

Artykuł 161 ust. 5 rozporządzenia Rady (EWG) nr 2913/92 z dnia 12 października 1992 r. ustanawiającego Wspólnotowy Kodeks Celny i art. 788 rozporządzenia Komisji (EWG) nr 2454/93 z dnia 2 lipca 1993 r. ustanawiającego przepisy w celu wykonania rozporządzenia Rady (EWG) nr 2913/92 ustanawiającego Wspólnotowy Kodeks Celny, zmienionego rozporządzeniem Komisji (UE) nr 430/2010 z dnia 20 maja 2010 r., należy interpretować w ten sposób, że sprzedawcę z siedzibą na terytorium celnym Unii Europejskiej uznaje się za osobę dokonującą wywozu w rozumieniu tego pierwszego przepisu, w wypadku gdy w następstwie zawarcia umowy sprzedaży danych towarów, własność tych towarów zostaje przeniesiona na nabywcę z siedzibą poza tym terytorium celnym.

Artykuł 795 ust. 1 akapit trzeci lit. b) rozporządzenia nr 2454/93, zmienionego rozporządzeniem nr 430/2010, należy interpretować w ten sposób, że organy celne państw członkowskich mają możliwość wymagania dowodów – obok umowy sprzedaży jachtu osobie z siedzibą w państwie trzecim i potwierdzenia wykreślenia tego jachtu z rejestru okrętowego danego państwa członkowskiego – pod warunkiem że taki wymóg jest zgodny z zasadą proporcjonalności.

Artykuł 795 rozporządzenia nr 2454/93, zmienionego rozporządzeniem nr 430/2010, należy interpretować w ten sposób, że organ celny, do którego skierowano zgłoszenie wywozowe z mocą wsteczną w rozumieniu tego przepisu, w okolicznościach takich jak rozpatrywane w postępowaniu głównym nie jest związany dokonaną przez inny organ celny oceną wystarczającego charakteru dowodów w rozumieniu art. 796da ust. 4 wspomnianego rozporządzenia.

(1) Dz.U. C 136 z 18.4.2016.

29.5.2017

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 168/17

Postanowienie Trybunału (szósta izba) z dnia 9 marca 2017 r. – Simet SpA/Komisja Europejska

(Sprawa C-232/16 P) (1)

([Odwołanie - Artykuł 181 regulaminu postępowania przed Trybunałem - Pomoc państwa - Sektor transportu - Usługi w zakresie międzyregionalnych przewozów autokarowych - Rozporządzenie (EWG) nr 1191/69 - Prawo do rekompensaty za obciążenia finansowe wynikające z wykonywania zobowiązań z zakresu usług publicznych - Orzeczenie sądu krajowego - Pomoc niezgodna z rynkiem wewnętrznym])

(2017/C 168/22)

Język postępowania: włoski

Strony

Wnosząca odwołanie: Simet SpA (przedstawiciele: A. Clarizia, C. Varrone i P. Clarizia, avvocati)

Druga strona postępowania: Komisja Europejska (przedstawiciele: G. Conte, D. Grespan i P.J. Loewenthal, pełnomocnicy)

Sentencja

1.	Odwołanie zostaje oddalone.

2.	Simet SpA zostaje obciążona kosztami postępowania.

(1) Dz.U. C 232 z 27.6.2016.

29.5.2017

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 168/18

Postanowienie Trybunału (ósma izba) z dnia 2 marca 2017 r. – (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Nejvyšší soud České republiky – Republika Czeska) – postępowanie karne przeciwko Jurajowi Sokáčowi

(Sprawa C-497/16) (1)

([Odesłanie prejudycjalne - Artykuł 99 regulaminu postępowania przed Trybunałem - Prekursory narkotykowe - Rozporządzenie (WE) nr 273/2004 - Artykuł 2 lit. a) - Pojęcie „substancji sklasyfikowanej” - Wyłączenie produktów leczniczych - Dyrektywa 2001/83/WE - Artykuł 1 ust. 2 - Pojęcie „produktu leczniczego” - Produkt leczniczy zawierający efedrynę lub pseudoefedrynę - Rozporządzenie (WE) nr 111/2005 - Artykuł 2 lit. a) - Pojęcie „substancji sklasyfikowanej” - Załącznik - Włączenie produktów leczniczych zawierających efedrynę lub pseudoefedrynę - Brak wpływu na zakres stosowania rozporządzenia (WE) nr 273/2004])

(2017/C 168/23)

Język postępowania: czeski

Sąd odsyłający

Nejvyšší soud České republiky

Strona w postępowaniu karnym przed sądem krajowym

Juraj Sokáč

Sentencja

„Produkty lecznicze” w rozumieniu art. 1 ust. 2 dyrektywy 2001/83/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 6 listopada 2001 r. w sprawie wspólnotowego kodeksu odnoszącego się do produktów leczniczych stosowanych u ludzi, zmienionej dyrektywą 2004/27/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 31 marca 2004 r., w skład których wchodzą „substancje sklasyfikowane” w rozumieniu art. 2 lit. a) rozporządzenia (WE) nr 273/2004 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 11 lutego 2004 r. w sprawie prekursorów narkotykowych, zmienionego rozporządzeniem (UE) nr 1258/2013 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 20 listopada 2013 r., takie jak efedryna i pseudoefedryna, pozostają wyłączone z zakresu stosowania tego rozporządzenia po wejściu w życie rozporządzenia nr 1258/2013 i rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1259/2013 z dnia 20 listopada 2013 r. zmieniającego rozporządzenie Rady (WE) nr 111/2005 określające zasady nadzorowania handlu prekursorami narkotyków pomiędzy Unią a państwami trzecimi.

(1) Dz.U. C 22 z 23.1.2017.

29.5.2017

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 168/19

Postanowienie Trybunału (piąta izba) z dnia 15 marca 2017 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Cour d'appel de Versailles – Francja) – Enedis, SA/Axa Corporate Solutions SA, Ombrière Le Bosc SAS

(Sprawa C-515/16) (1)

((Odesłanie prejudycjalne - Artykuł 99 regulaminu postępowania przed Trybunałem - Artykuły 107 i 108 TFUE - Pomoc państwa - Pojęcie pomocy przyznawanej przez państwo lub przy użyciu zasobów państwowych - Energia elektryczna z promieniowania słonecznego - Obowiązek zakupu po cenie wyższej niż rynkowa - Całkowita rekompensata - Brak uprzedniego zgłoszenia))

(2017/C 168/24)

Język postępowania: francuski

Sąd odsyłający

Cour d'appel de Versailles

Strony w postępowaniu głównym

Strona wnosząca apelację: Enedis, SA

Druga strona postępowania: Axa Corporate Solutions SA, Ombrière Le Bosc SAS

Sentencja

Artykuł 107 ust. 1 TFUE należy interpretować w ten sposób, że mechanizm taki jak ten ustanowiony w rozpatrywanych w postępowaniu głównym przepisach, przewidujący obowiązek zakupu energii elektrycznej wytworzonej przez instalacje korzystające z energii słonecznej po cenie wyższej od ceny rynkowej, który jest finansowany przez odbiorców końcowych energii elektrycznej, należy uznać za pomoc przyznawaną przez państwo lub przy użyciu zasobów państwowych.

Artykuł 108 ust. 3 TFUE należy interpretować w ten sposób, że w przypadku braku uprzedniego zgłoszenia Komisji Europejskiej stanowiącego pomoc państwa środka krajowego sądy krajowe mają obowiązek wyciagnięcia konsekwencji tej niezgodności z prawem, w szczególności w zakresie ważności aktów wykonawczych skutkujących wprowadzeniem tego środka pomocy w życie.

(1) Dz.U. C 475 z 19.12.2016.

29.5.2017

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 168/19

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Consiglio di Stato (Włochy) w dniu 11 stycznia 2017 r. – VAR Srl/Iveco Orecchia Spa

(Sprawa C-14/17)

(2017/C 168/25)

Język postępowania: włoski

Sąd odsyłający

Consiglio di Stato.

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: VAR Srl.

Strona pozwana: Iveco Orecchia Spa.

Pytania prejudycjalne

1)	Tytułem głównym: czy art. 34 ust. 8 dyrektywy 2004/17/WE (1) należy rozumieć w ten sposób, że nakłada on obowiązek udowodnienie równoważności z oryginałem produktów będących przedmiotem dostawy już w toku przedstawiania ofert?

Posiłkowo w stosunku do pytania pierwszego, w sytuacji gdyby odpowiedź na pytanie zawarte w [pkt 1] powyżej była przecząca: w jaki sposób należy zagwarantować poszanowanie zasad równego traktowania i bezstronności, pełnej konkurencyjności i prawidłowego przebiegu działań administracji, a także prawa do obrony i kontradyktoryjności innych uczestników przetargu?

(1) Dyrektywa 2004/17/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 31 marca 2004 r. koordynująca procedury udzielania zamówień przez podmioty działające w sektorach gospodarki wodnej, energetyki, transportu i usług pocztowych (Dz.U L 134, s. 1, wyd. spec. w jęz. polskim – rozdz. 6, t. 7, s. 131).

29.5.2017

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 168/20

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Oberster Gerichtshof (Austria) w dniu 15 lutego 2017 r. – KP, reprezentowany przez matkę/LO

(Sprawa C-83/17)

(2017/C 168/26)

Język postępowania: niemiecki

Sąd odsyłający

Oberster Gerichtshof

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: KP, reprezentowany przez matkę

Strona pozwana: LO

Pytania prejudycjalne

Czy zasadę subsydiarności określoną w art. 4 ust. 2 Protokołu haskiego z 2007 r. o prawie właściwym dla zobowiązań alimentacyjnych należy interpretować w ten sposób, że znajduje ona zastosowanie tylko w sytuacji, gdy wniosek wszczynający postępowanie w sprawie dotyczącej zobowiązań alimentacyjnych zostaje wniesiony w innym państwie niż miejsce zwykłego pobytu wierzyciela?

W razie udzielenia na to pytanie odpowiedzi przeczącej:

Czy art. 4 ust. 2 Protokołu haskiego z 2007 r. o prawie właściwym dla zobowiązań alimentacyjnych należy interpretować w ten sposób, że sformułowanie „nie może uzyskać […] świadczeń alimentacyjnych” odnosi się także do sytuacji, w których prawo dotychczasowego miejsca pobytu nie przewiduje roszczeń alimentacyjnych za okres wsteczny jedynie z powodu niespełnienia określonych ustawowych przesłanek?

29.5.2017

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 168/20

Odwołanie od wyroku Sądu (piąta izba) wydanego w dniu 15 grudnia 2016 r. w sprawie T-758/14: Infineon Technologies AG/Komisja Europejska, wniesione w dniu 24 lutego 2017 r. przez Infineon Technologies AG

(Sprawa C-99/17 P)

(2017/C 168/27)

Język postępowania: angielski

Strony

Wnoszący odwołanie: Infineon Technologies AG (przedstawiciele: M. Klusmann, Rechtsanwalt, T. Lübbig, Rechtsanwalt)

Druga strona postępowania: Komisja Europejska

Żądania wnoszącego odwołanie

Wnoszący odwołanie wnosi do Trybunału o:

—	uchylenie wyroku Sądu (piąta izba) z dnia 15 grudnia 2016 r. w sprawie T-758/14;

—	stwierdzenie nieważności decyzji Komisji Europejskiej C(2014) 6250 final z dnia 3 września 2014 r. (sprawa AT.39574- Czipy do kart) w zakresie, w jakim dotyczy ona Infineon Technologies AG;

—	tytułem żądania ewentualnego, obniżenie nałożonej na wnoszącego odwołanie zgodnie z pkt 457 lit. a) decyzji Komisji C(2014) 6250 z dnia 3 września 2014 r. grzywny w kwocie 82 874 000 EUR do proporcjonalnej kwoty;

—	tytułem żądania ewentualnego, przekazanie sprawy Sądowi do ponownego rozpoznania;

—	obciążenie Komisji kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Wnoszący odwołanie podnosi w istocie, że:

—

Sąd uchybił ciążącemu na nim na podstawie art. 263 TFUE obowiązkowi dokonania wystarczającej kontroli zaskarżonej decyzji, w szczególności z uwagi na przyjęcie przez Sąd w niniejszej sprawie błędnego podejścia polegającego na dokonaniu niepełnej i wybiórczej kontroli sądowej. Mimo, że wszystkie kontakty rozpatrywane w decyzji zostały zakwestionowane przez wnoszącego odwołanie, Sąd dokonał jedynie kontroli mniej niż połowy tych przypadków kontaktów, nie przedstawiwszy wystarczającego uzasadnienia dotyczącego doboru poszczególnych przypadków kontaktów podlegających kontroli i bez żadnej podstawy prawnej;

—

Komisja i Sąd naruszyły prawo w odniesieniu do stosowania art. 101 TFE w szczególności, ponieważ stwierdziły „całościowe” ograniczenie konkurencji ze względu na cel ze strony wnoszącej odwołanie oparte głównie na wymianie dotyczącej ogólnych tendencji na rynku i prognoz dotyczących zmian cen. Ponadto Komisja i Sąd błędnie oceniły przesłanki umożliwiające stwierdzenie jednolitego i ciągłego naruszenia takie jak stosowane przez Trybunał w orzecznictwie;

—

Komisja i Sąd naruszyły prawo w odniesieniu do obliczenia grzywny nałożonej na wnoszącego odwołanie. Sąd w szczególności nie zbadał skutków wynikających z dokonanej przez siebie niepełnej i wybiórczej kontroli (sprawdził jedynie kilka przypadków spornych kontaktów) a w konsekwencji, nie skorzystał z przysługującego mu nieograniczonego prawa orzekania w odniesieniu do nałożonej grzywny. Sąd popełnił ponadto błąd i nie przedstawił wystarczającego uzasadnienia, gdy uwzględnił przy obliczeniu dochody wnoszącego odwołanie z produktów niebędących SIM, co doprowadziło do nałożenia na niego nadmiernej, a zatem nieproporcjonalnej grzywny.

Pozostałe argumenty dotyczą szeregu przypadków przeinaczenia dowodów przez Sąd, błędnego rozłożenie ciężaru dowodu w odniesieniu do ewentualnych niewiarygodnych dowodów i naruszeń prawa dotyczących dowodów przedstawionych przez Komisję przeciwko wnoszącemu odwołanie, które nie zostały ujawnione przez cały czas trwania postępowania przed Komisją.

—

Posiłkowo, zaskarżony wyrok został wydany z naruszeniem zasady proporcjonalności w szczególności w zakresie, w jakim Sąd nie przyznał wnoszącemu odwołanie wystarczającego obniżenia nałożonej na niego grzywny ze względu na jego ograniczony udział w spornym naruszeniu, nie uwzględnił on dostatecznie okoliczności łagodzących a całkowita kwota nałożonej na wnoszącego odwołanie grzywny jest nieproporcjonalna.

29.5.2017

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 168/21

Odwołanie od wyroku Sądu (piąta izba) wydanego w dniu 15 grudnia 2016 r. w sprawie T-199/04 RENV, Gul Ahmed Textile Mills Ltd/Rada Unii Europejskiej, wniesione w dniu 24 lutego 2017 r. przez Gul Ahmed Textile Mills Ltd

(Sprawa C-100/17 P)

(2017/C 168/28)

Język postępowania: angielski

Strony

Wnosząca odwołanie: Gul Ahmed Textile Mills Ltd (przedstawiciele: L. Ruessmann, avocat, J. Beck, Solicitor)

Druga strona postępowania: Rada Unii Europejskiej, Komisja Europejska

Żądania wnoszącej odwołanie

Wnosząca odwołanie wnosi do Trybunału o:

—	stwierdzenie dopuszczalności i zasadności odwołania;

—	uchylenie wyroku Sądu;

—	orzeczenie co do istoty i stwierdzenie nieważności rozporządzenia nr 397/2004 (1) lub skierowanie sprawy do ponownego rozpoznania przez Sąd w celu wydania orzeczenia co do istoty w przedmiocie skargi o stwierdzenie nieważności, oraz

—	obciążenie Rady kosztami postępowania w pierwszej instancji oraz kosztami postępowania odwoławczego.

Zarzuty i główne argumenty

Na poparcie odwołania wnosząca odwołanie podnosi następujące argumenty:

—

Sąd naruszył prawo orzekając, że wnosząca odwołanie nie ma już interesu prawnego w odniesieniu do drugiego i trzeciego zarzutu. Rozstrzygając, czy wnosząca odwołanie zachowuje interes prawny w sprawie, Sąd powinien uwzględnić wszystkie przedłożone mu dowody i informacje oraz zbadać ogólny kontekst sprawy. Błędy popełnione przez Radę przy obliczaniu marginesu dumpingu mają charakter metodologiczny i mogą powtórzyć się w przyszłości.

—

Sąd naruszył prawo stwierdzając, bez należytego uwzględnienia (a w niektórych przypadkach, bez uwzględnienia w ogóle) argumentów wnoszącej odwołanie, że przesunięcie produkcji przez przemysł Unii w stronę unijnego segmentu rynku bielizny pościelowej wysokiej jakości oraz wzrost unijnego przywozu bielizny pościelowej pochodzącej od tureckich producentów powiązanych z przemysłem Unii nie spowodowało zerwania związku przyczynowego między zarzucanym dumpingiem a istotną szkodą jaką miałby ponieść przemysł unijny. Ponadto ustalenia Sądu wynikają z przeinaczenia okoliczności faktycznych przedstawionych w rozporządzeniu nr 397/2004 i błędnej kwalifikacji prawnej okoliczności faktycznych.

(1) Rozporządzenie Rady (WE) nr 397/2004 z dnia 2 marca 2004 r. nakładające ostateczne cło antydumpingowe na przywóz bawełnianej bielizny pościelowej pochodzącej z Pakistanu (Dz.U. 2004, L 66, s. 1).

29.5.2017

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 168/22

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Curtea de Apel Pitești (Rumunia) w dniu 27 lutego 2017 r. – SC Cali Esprou SRL/Administraţia Fondului pentru Mediu

(Sprawa C-104/17)

(2017/C 168/29)

Język postępowania: rumuński

Sąd odsyłający

Curtea de Apel Pitești

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: SC Cali Esprou SRL

Strona pozwana: Administraţia Fondului pentru Mediu

Pytania prejudycjalne

Czy art. 15 dyrektywy 94/62/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 20 grudnia 1994 r. w sprawie opakowań i odpadów opakowaniowych (1) można interpretować w ten sposób, że stoi on na przeszkodzie przyjęciu przez państwo członkowskie Unii Europejskiej uregulowań, ustanawiających obowiązek uiszczenia opłaty przez podmiot gospodarczy, który wprowadza do obrotu krajowego opakowane wyroby i opakowania, ale nie ingeruje w żaden sposób w te wyroby i opakowania, tylko zbywa je w tej samej postaci podmiotowi gospodarczemu, który z kolei sprzedaje je końcowemu konsumentowi, przy czym wysokość tej opłaty ustala się od każdego kilograma (kg) różnicy między ilością odpadów opakowaniowych odpowiadającą wielkości docelowej odzysku i spalania w zakładach spalania z odzyskiem energii i odzysku poprzez recykling a ilością odpadów opakowaniowych faktycznie odzyskanych lub spalonych w zakładach spalania z odzyskiem energii i odzyskanych poprzez recykling?

(1) Dyrektywa 94/62/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 20 grudnia 1994 r. w sprawie opakowań i odpadów opakowaniowych (Dz.U. 1994, L 365, s. 10).

29.5.2017

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 168/23

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Najvyšší súd Slovenskej republiky (Słowacja) w dniu 6 marca 2017 r. – QJ/Ministerstvo vnútra SR, Migračný úrad

(Sprawa C-113/17)

(2017/C 168/30)

Język postępowania: słowacki

Sąd odsyłający

Najvyšší súd Slovenskej republiky

Strony

Strona skarżąca: QJ

Strona pozwana: Ministerstvo vnútra SR, Migračný úrad

Pytania prejudycjalne

Czy art. 46 ust. 3 dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2013/32/UE (1) z dnia 26 czerwca 2013 r. w sprawie wspólnych procedur udzielania i cofania ochrony międzynarodowej (wersja przekształcona) (zwanej dalej: „dyrektywą w sprawie procedur azylowych”) należy interpretować w taki sposób, że sąd krajowy, który ocenia zasadność potrzeby udzielenia ochrony międzynarodowej w odniesieniu do wnioskodawcy może z powodu tego, że decyzja odmowna była poprzednio wielokrotnie uchylana, z odesłaniem akt organowi administracyjnemu w następstwie wielokrotnego uwzględnienia odwołania – które, tym samym okazuje się nieskuteczne – samodzielnie zdecydować o udzieleniu wnioskodawcy ochrony międzynarodowej, chociaż taka właściwość organu sądowego nie wynika z przepisów prawa krajowego?

2)	O ile odpowiedź na pytanie poprzednie jest twierdząca, czy właściwość ta przysługuje także sądowi (najwyższemu) odwoławczemu?

(1) Dz.U. 2013, L 180, s. 60.

29.5.2017

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 168/23

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Satversmes tiesa (Łotwa) w dniu 7 marca 2017 r. – Administratīvā rajona tiesa/Ministru kabinets

(Sprawa C-120/17)

(2017/C 168/31)

Język postępowania: łotewski

Sąd odsyłający

Satversmes tiesa

Strony w postępowaniu głównym

Wnioskodawca: Administratīvā rajona tiesa

Druga strona postępowania: Ministru kabinets

Pytania prejudycjalne

Czy, mając na uwadze kompetencje dzielone między Unię Europejską i państwa członkowskie w obszarze rolnictwa, przepisy rozporządzenia nr 1257/1999 (1), w świetle jednego z jego celów — by rolnicy uczestniczyli w środku wsparcia przechodzenia na wcześniejszą emeryturę w gospodarce rolnej— należy interpretować w ten sposób, że stoją one na przeszkodzie temu, by w ramach środków wykonawczych do tego rozporządzenia państwo członkowskie przyjęło uregulowania umożliwiające dziedziczenie wsparcia przechodzenia na wcześniejszą emeryturę w gospodarce rolnej?

Czy w przypadku odpowiedzi twierdzącej na pierwsze pytanie prejudycjalne, czyli takiej, że przepisy rozporządzenia nr 1257/1999 wykluczają możliwość dziedziczenia wsparcia przechodzenia na wcześniejszą emeryturę w gospodarce rolnej, możliwe jest, by w sytuacji, w której norma prawna państwa członkowskiego została uznana przez Komisję Europejską w toku odpowiedniego postępowania za zgodną z przepisami rozporządzenia nr 1257/1999, a rolnicy przystąpili do środka wsparcia przechodzenia na wcześniejszą emeryturę w gospodarce rolnej zgodnie z praktyką krajową, nabyte zostało prawo podmiotowe do dziedziczenia wsparcia przyznanego w ramach tego środka?

Czy w przypadku odpowiedzi twierdzącej na drugie pytanie prejudycjalne, czyli takiej, że możliwe jest, by nastąpiło nabycie takiego prawa podmiotowego, można uznać, że wniosek wypracowany na posiedzeniu Komitetu ds. Rozwoju Obszarów Wiejskich w dniu 19 października 2011 r., zgodnie z którym wsparcie przechodzenia na wcześniejszą emeryturę w gospodarce rolnej nie może przejść na spadkobierców osoby przekazującej gospodarstwo, stanowi podstawę przedterminowego wygaśnięcia wyżej wspomnianego nabytego prawa podmiotowego?

(1) Rozporządzenie Rady (WE) nr 1257/1999 z dnia 17 maja 1999 r. w sprawie wsparcia rozwoju obszarów wiejskich z Europejskiego Funduszu Orientacji i Gwarancji Rolnej (EFOGR) oraz zmieniające i uchylające niektóre rozporządzenia (Dz.U. 1999, L 160, s. 80).

29.5.2017

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 168/24

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Tribunal da Relação do Porto (Portugalia) w dniu 13 de marca 2017 r. – Hélder José Cunha Martins/Fundo de Garantia Automóvel

(Sprawa C-131/17)

(2017/C 168/32)

Język postępowania: portugalski

Sąd odsyłający

Tribunal da Relação do Porto

Strony w postępowaniu głównym

Strona wnosząca odwołanie: Hélder José Cunha Martins [dłużnik w postępowaniu egzekucyjnym]

Druga strona postępowania: Fundo de Garantia Automóvel [podmiot wszczynający egzekucję]

Pytania prejudycjalne

Czy orzeczenie odpowiedzialności solidarnej przez sąd wyższej instancji w postępowaniu odwoławczym, u którego podstaw leży powództwo dotyczące odpowiedzialności cywilnej w wypadku komunikacyjnym i w ramach którego uchybiono zasadzie bezpośredniości dowodów oraz nie skorzystano ze wszystkich środków obrony należy uznać za wydane w sprawiedliwy i rzetelny sposób zgodnie z postanowieniami zawartymi w art. 47 Karty [praw podstawowych Unii Europejskiej]?

2)	Czy dokonane w ramach postępowania egzekucyjnego zajęcie w przypadku, gdy nie dokonano uprzedniego wniesienia roszczenia regresowego, jest sprzeczne z art. 47 tej Karty?

29.5.2017

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 168/24

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Conseil d’État (Francja) w dniu 15 marca 2017 r. – G. C., A. F., B. H., E. D./Commission nationale de l'informatique et des libertés (CNIL)

(Sprawa C-136/17)

(2017/C 168/33)

Język postępowania: francuski

Sąd odsyłający

Conseil d’État

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: G. C., A. F., B. H., E. D.

Strona pozwana: Commission nationale de l'informatique et des libertés (CNIL)

Pytania prejudycjalne

Uwzględniając szczególne zobowiązania, kompetencje i możliwości operatora wyszukiwarki, czy zakaz nałożony na innych administratorów danych przetwarzania danych objętych art. 8 ust. 1 i 5 dyrektywy z dnia 24 października 1995 r. (1), z zastrzeżeniem wyjątków przewidzianych w tym akcie, ma również zastosowanie do tego operatora jako administratora danych odpowiedzialnego za ich przetwarzanie, dokonywane w ramach tej wyszukiwarki?

W przypadku udzielenia odpowiedzi twierdzącej na pytanie przedstawione w pkt 1):

—

czy przepisy art. 8 ust. 1 i 5 dyrektywy z dnia 24 października 1995 r. należy interpretować w ten sposób, że nałożony w nich na operatora wyszukiwarki, z zastrzeżeniem wyjątków przewidzianych w tej dyrektywie, zakaz przetwarzania danych objętych tymi przepisami zobowiązuje go do systematycznego uwzględniania żądań usunięcia linków prowadzących do stron internetowych przetwarzających takie dane?

—

w tym kontekście, jak należy interpretować wyjątki przewidziane w art. 8 ust. 2 lit. a) i e) dyrektywy z dnia 24 października 1995 r., kiedy mają one zastosowanie do operatora wyszukiwarki biorąc pod uwagę jego szczególne zobowiązania, kompetencje i możliwości? W szczególności, czy taki operator może odmówić uwzględnienia żądania usunięcia linków, jeśli stwierdzi, że rozpatrywane linki prowadzą do treści, które jakkolwiek zawierają dane objęte kategoriami wymienionymi w art. 8 ust. 1, to jednak objęte są również zakresem wyjątków przewidzianych w ust. 2 tego samego artykułu, w szczególności w lit. a) i e)?

—

podobnie, czy przepisy dyrektywy z dnia 24 października 1995 r. należy interpretować w ten sposób, że kiedy linki, których usunięcia się żąda, prowadzą do przetwarzania danych osobowych dokonywanego wyłącznie w celach dziennikarskich lub w celu uzyskania wyrazu artystycznego lub literackiego, a więc zgodnie z art. 9 dyrektywy z dnia 24 października 1995 r., możliwe jest gromadzenie i przetwarzanie tych danych należących do kategorii wymienionych w art. 8 ust. 1 i 5 tej dyrektywy, operator wyszukiwarki może z tego powodu odmówić uwzględnienia żądania usunięcia linków?

W przypadku udzielenia odpowiedzi przeczącej na pytanie przedstawione w pkt 1):

—	jakie szczególne wymogi zawarte w dyrektywie z dnia 24 października 1995 r. powinien spełnić operator wyszukiwarki, biorąc pod uwagę jego obowiązki, kompetencje i możliwości?

—

czy jeśli stwierdzi on, że strony internetowe, do których prowadzą linki, których usunięcia się żąda, zawierają dane, których publikacja na omawianych stronach jest niezgodna z prawem, przepisy dyrektywy z dnia 24 października 1995 r. należy interpretować w ten sposób:

—	że nakazują one operatorowi wyszukiwarki usunięcie tych linków z wyświetlonej listy wyników wyszukiwania dokonanego za pomocą nazwiska wnioskującego?

—	lub że wymagają one jedynie, aby uwzględnił on tę okoliczność przy dokonywaniu oceny zasadności żądania usunięcia linków?

—	lub że okoliczność ta nie ma wpływu na ocenę, jaką winien on przeprowadzić?

Ponadto, jeśli ta okoliczność nie jest bez znaczenia, jak należy oceniać zgodność z prawem publikacji spornych danych na stronach internetowych, pochodzących z przetwarzania nieobjętego terytorialnym zakresem stosowania dyrektywy z dnia 24 października 1995 r., a w konsekwencji ustawodawstwa krajowego transponującego je?

Bez względu na odpowiedź udzieloną na pytanie przedstawione w pkt 1):

—

niezależnie od zgodności z prawem publikacji danych osobowych na stronach internetowych, do których prowadzą sporne linki, czy przepisy dyrektywy z dnia 24 października 1995 r. należy interpretować w ten sposób, że:

—	kiedy wnioskujący wykaże, iż te dane stały się niekompletne, niedokładne lub nieaktualne, czy operator wyszukiwarki jest zobowiązany do uwzględnienia żądania usunięcia odpowiednich linków?

—

dokładniej rzecz ujmując, kiedy wnioskodawca wykaże, że biorąc pod uwagę przebieg postępowania sądowego, informacje dotyczące wcześniejszego etapu postępowania nie odpowiadają już jego rzeczywistej sytuacji, czy operator wyszukiwarki jest zobowiązany do usunięcia linków prowadzących do stron internetowych zawierających takie informacje?

—

czy przepisy art. 8 ust. 5 dyrektywy z dnia 24 października 1995 r. należy interpretować w ten sposób, że informacje dotyczące postępowania prowadzonego wobec jednostki lub relacjonujące proces oraz wyrok skazujący, który w nim zapada, stanowią dane dotyczące przestępstw i wyroków skazujących? Ogólnie rzecz ujmując, kiedy strona internetowa zawiera dane informujące o wyrokach skazujących lub o postępowaniach sądowych, których przedmiotem jest osoba fizyczna, czy są one objęte zakresem tych przepisów?

(1) Dyrektywa 95/46/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 24 października 1995 r. w sprawie ochrony osób fizycznych w zakresie przetwarzania danych osobowych i swobodnego przepływu tych danych (Dz.U. L 281, s. 31).

29.5.2017

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 168/26

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Hoge Raad der Nederlanden (Niderlandy) w dniu 27 marca 2017 r. – Köln-Aktienfonds Deka/Staatssecretaris van Financiën

(Sprawa C-156/17)

(2017/C 168/34)

Język postępowania: niderlandzki

Sąd odsyłający

Hoge Raad der Nederlanden

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: Köln-Aktienfonds Deka

Strona pozwana: Staatssecretaris van Financiën

Przy udziale: Nederlandse Orde van Belastingadviseurs, Loyens en Loeff NV

Pytania prejudycjalne

Czy art. 56 WE (obecnie art. 63 TFUE) sprzeciwia się temu, by funduszowi inwestycyjnemu z siedzibą poza Niderlandami, jako że nie jest on zobowiązany do poboru u źródła niderlandzkiego podatku od dywidend, nie był zwracany niderlandzki podatek pobrany od dywidend, które ów fundusz uzyskał od spółek z siedzibą w Niderlandach, podczas gdy podatek od dywidend jest zwracany przedsiębiorstwu zbiorowego inwestowania z siedzibą w Niderlandach, które corocznie wypłaca dochody z inwestycji na rzecz swych udziałowców lub uczestników dokonując poboru niderlandzkiego podatku od dywidend?

Czy art. 56 WE (obecnie art. 63 TFUE) sprzeciwia się temu, by funduszowi inwestycyjnemu z siedzibą poza Niderlandami, jako że nie uprawdopodobnił on, że jego udziałowcy lub uczestnicy spełniają przesłanki ustanowione przez przepisy niderlandzkie, nie był zwracany niderlandzki podatek pobrany od dywidend, które ów fundusz uzyskał od spółek z siedzibą w Niderlandach?

Czy art. 56 WE (obecnie art. 63 TFUE) sprzeciwia się temu, by funduszowi inwestycyjnemu z siedzibą poza Niderlandami, jako że nie wypłaca swym udziałowcom lub uczestnikom corocznie, najpóźniej w ósmym miesiącu po upływie roku obrotowego, w pełni dochodów z inwestycji, nie był zwracany niderlandzki podatek pobrany od dywidend, które ów fundusz uzyskał od spółek z siedzibą w Niderlandach, również wówczas, gdy w państwie siedziby, ze względu na obowiązujące w nim przepisy ustawowe, jego dochody z inwestycji, o ile nie zostały wypłacone (a) są uznane za wypłacone lub (b) są uwzględniane przez państwo siedziby w ramach opodatkowania udziałowców lub uczestników tak, jakby wypłacony został zysk, podczas gdy podatek od dywidend jest zwracany przedsiębiorstwu zbiorowego inwestowania z siedzibą w Niderlandach, które corocznie wypłaca w pełni dochody z inwestycji na rzecz swych udziałowców lub uczestników dokonując poboru niderlandzkiego podatku od dywidend?

29.5.2017

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 168/27

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Hoge Raad der Nederlanden (Niederlandy) w dniu 27 marca 2017 r. – X/Staatssecretaris van Financiën

(Sprawa C-157/17)

(2017/C 168/35)

Język postępowania: niderlandzki

Sąd odsyłający

Hoge Raad der Nederlanden

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: Staatssecretaris van Financiën

Strona pozwana: Nederlandse Orde van Belastingadviseurs, Loyens en Loeff NV

Pytania prejudycjalne

Czy art. 56 WE (obecnie art. 63 TFUE) sprzeciwia się temu, by funduszowi inwestycyjnemu z siedzibą poza Niderlandami odmówiono zwrotu niderlandzkiego podatku od dywidend – udzielanego przedsiębiorstwu zbiorowego inwestowania z siedzibą w Niderlandach – jeżeli narusza to atrakcyjność funduszu dla udziałowców zamieszkałych lub mających siedzibę w Niderlandach?

29.5.2017

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 168/27

Odwołanie od wyroku Sądu (czwarta izba) wydanego w dniu 25 stycznia 2017 r. w sprawie T-768/14, ANKO/Komisja Europejska, wniesione w dniu 5 kwietnia 2017 r. przez ANKO A.E. Antiprosopeion, Emporeiou kai Viomichanias

(Sprawa C-172/17 P)

(2017/C 168/36)

Język postępowania: grecki

Strony

Wnosząca odwołanie: ANKO A.E. Antiprosopeion, Emporeiou kai Viomichanias (przedstawiciel: adwokat Stavroula Paliou)

Druga strona postępowania: Komisja Europejska

Żądania wnoszącej odwołanie

Wnosząca odwołanie ma zaszczyt wnosić do Trybunału o:

—	uchylenie wyroku wydanego przez Sąd w dniu 25 stycznia 2017 r. w sprawie T-768/14 i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania przez Sąd co do istoty;

—	obciążenie Komisji kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Wnosząca odwołanie utrzymuje, że wyrok wydany przez Sąd w dniu 25 stycznia 2017 r. w sprawie T-768/14 zawiera oceny prawne, które naruszają przepisy prawa Unii, i które podważa ona w swoim odwołaniu.

Zdaniem wnoszącej odwołanie zaskarżony wyrok powinien zostać uchylony:

i.	po pierwsze , z powodu przeinaczenia okoliczności faktycznych związanych z wiarygodnością systemu ewidencjonowania czasu pracy;

ii.	po drugie , z powodu naruszenia prawa w związku z normami, które regulują przedmiot i ciężar dowodu w odniesieniu do skargi;

iii.	po trzecie, z powodu naruszenia prawa w związku z normami, które regulują rozdział ciężaru dowodu w odniesieniu do skargi wzajemnej;

iv.	po czwarte , z powodu istotnego uchybienia proceduralnego, a w szczególności z powodu braku uzasadnienia w odniesieniu do okoliczności, że wierzytelność Komisji jest pewna, oznaczona liczbowo i wymagalna.

29.5.2017

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 168/28

Odwołanie od wyroku Sądu (czwarta izba) wydanego w dniu 25 stycznia 2017 r. w sprawie T-771/14, ANKO/Komisja Europejska, wniesione w dniu 5 kwietnia 2017 r. przez ANKO A.E. Antiprosopeion, Emporeiou kai Viomichanias

(Sprawa C-173/17 P)

(2017/C 168/37)

Język postępowania: grecki

Strony

Wnosząca odwołanie: ANKO A.E. Antiprosopeion, Emporeiou kai Viomichanias (przedstawiciel: adwokat Stavroula Paliou)

Druga strona postępowania: Komisja Europejska

Żądania wnoszącej odwołanie

Wnosząca odwołanie ma zaszczyt wnosić do Trybunału o:

—	uchylenie wyroku wydanego przez Sąd w dniu 25 stycznia 2017 r. w sprawie T-771/14 i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania przez Sąd co do istoty;

—	obciążenie Komisji kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Wnosząca odwołanie utrzymuje, że wyrok wydany przez Sąd w dniu 25 stycznia 2017 r. w sprawie T-771/14 zawiera oceny prawne, które naruszają przepisy prawa Unii, i które podważa ona w swoim odwołaniu.

Zdaniem wnoszącej odwołanie zaskarżony wyrok powinien zostać uchylony:

i.	po pierwsze , z powodu przeinaczenia okoliczności faktycznych związanych z wiarygodnością systemu ewidencjonowania czasu pracy;

ii.	po drugie , z powodu naruszenia prawa w związku z normami, które regulują przedmiot i ciężar dowodu w odniesieniu do skargi;

iii.	po trzecie, z powodu naruszenia prawa w związku z normami, które regulują rozdział ciężaru dowodu w odniesieniu do skargi wzajemnej;

iv.	po czwarte , z powodu istotnego uchybienia proceduralnego, a w szczególności z powodu braku uzasadnienia w odniesieniu do okoliczności, że wierzytelność Komisji jest pewna, oznaczona liczbowo i wymagalna.

29.5.2017

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 168/29

Odwołanie od wyroku Sądu (piąta izba) wydanego w dniu 2 lutego 2017 r. w sprawie T-381/15 IMG/Komisja, wniesione w dniu 11 kwietnia 2017 r. przez International Management Group (IMG)

(Sprawa C-184/17 P)

(2017/C 168/38)

Język postępowania: francuski

Strony

Wnosząca odwołanie: International Management Group (przedstawiciel: L. Levi, adwokat)

Druga strona postępowania: Komisja Europejska

Żądania wnoszącej odwołanie

—	Uchylenie wyroku Sądu z dnia 2 lutego 2017 r. w sprawie T-381/15;

—

W rezultacie, uwzględnienie żądań podniesionych przez wnoszącą odwołanie w pierwszej instancji, sformułowanych ponownie i, w związku tym:

—	stwierdzenie nieważności decyzji Komisji z dnia 8 maja 2015 r. o odmówieniu IMG statusu organizacji międzynarodowej w rozumieniu rozporządzenia finansowego,

—	zasądzenie od Komisji odszkodowania i zadośćuczynienia oszacowanych, odpowiednio, na kwotę 28 milionów EUR oraz 1 EUR,

—	obciążenie Komisji kosztami postępowania.

—	Obciążenie Komisji kosztami postępowania w pierwszej instancji oraz kosztami postępowania odwoławczego.

Zarzuty i główne argumenty

Na poparcie odwołania wnosząca odwołanie podnosi pięć zarzutów dotyczących:

—

pierwszy, naruszenia regulaminu postępowania przed Sądem, praktycznych przepisów wykonawczych do regulaminu postępowania przez Sądem oraz prawa do obrony; naruszenia przez Komisję obowiązku uzasadnienia; naruszenia przez sąd pierwszej instancji obowiązku uzasadnienia oraz przeinaczenia informacji zawartych w aktach sprawy;

—	drugi, naruszenia rozporządzenia finansowego z 2012 r. i delegowanego rozporządzenia finansowego, oczywistego błędu w ocenie, naruszenia przez sąd pierwszej instancji obowiązku uzasadnienia oraz przeinaczenia informacji zawartych w aktach sprawy;

—	trzeci, naruszenia prawa do obrony; naruszenia przez sąd pierwszej instancji obowiązku uzasadnienia oraz przeinaczenia informacji zawartych w aktach sprawy;

—	czwarty, naruszenia zasady proporcjonalności; naruszenia przez sąd pierwszej instancji obowiązku uzasadnienia oraz przeinaczenia informacji zawartych w aktach sprawy;

—	piąty, naruszenia zasady pewności prawa; naruszenia przez sąd pierwszej instancji obowiązku uzasadnienia oraz naruszenia art. 61 rozporządzenia finansowego z 2012 r.

Ponadto, wnosząca odwołanie kwestionuje rozstrzygnięcie Sądu o oddaleniu jej żądania zasądzenia odszkodowania i zadośćuczynienia z uwagi na brak zawinienia.

Wreszcie, wnosząca odwołanie podważa rozstrzygnięcie Sądu uznające za niedopuszczalną opinię służby prawnej Komisji i odmawiające załączenia jej do akt sprawy.

29.5.2017

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 168/30

Skarga wniesiona w dniu 31 marca 2017 r. – Printeos/Komisja

(Sprawa T-201/17)

(2017/C 168/39)

Język postępowania: hiszpański

Strony

Strona skarżąca: Printeos, SA (Alcalá de Henares, Hiszpania) (przedstawiciele: H. Brokelmann i P. Martínez-Lage Sobredo, abogados)

Strona pozwana: Komisja Europejska

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu Unii Europejskiej, aby ten:

na podstawie art. 266 akapit pierwszy TFUE i, tytułem ewentualnym, na podstawie art. 266 akapit pierwszy, art. 268 i 340 akapit drugi TFUE oraz art. 41 ust. 3 Karty Praw Podstawowych Unii Europejskiej zasądził od Komisji zadośćuczynienie pieniężne w wysokości odpowiadającej odsetkom odszkodowawczym od kwoty 4 729 000 EUR według stopy oferowanej przez Europejski Bank Centralny dla operacji refinansujących, powiększonej o dwa punkty procentowe, naliczonej dla okresu od dnia 9 marca 2015 r. do dnia 1 lutego 2017 r., co daje kwotę 184 592,95 EUR, bądź też kwotę, którą Sąd uzna za właściwą; oraz

zasądził odsetki za zwłokę od ww. odsetek naliczonych dla okresu od dnia 1 lutego 2017 r. do dnia rzeczywistej zapłaty przez Komisję żądanej w lit. a) kwoty w wykonaniu orzeczenia uwzględniającego niniejszą skargę według stopy oferowanej przez Europejski Bank Centralny dla operacji refinansujących, powiększonej o trzy i pół punkta procentowego, bądź też kwotę, którą Sąd uzna za właściwą;

—	tytułem żądania ewentualnego, stwierdził na podstawie art. 263 TFUE nieważność decyzji Komisji z dnia 26 stycznia 2017 r. dotyczącej zwrotu jedynie tej głównej kwoty grzywny, uiszczonej przez nią nienależnie w wykonaniu tzw. decyzji o kopertach, z wyłączeniem wszelkich odsetek;

—	w każdym razie, zasądzenie od Komisji kosztów niniejszego postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

W ramach niniejszego postępowania skarżąca wnosi przede wszystkim skargę odszkodowawczą żądając zadośćuczynienia pieniężnego odpowiadającego odsetkom, jakie Komisja winna była jej zapłacić przy zwrocie grzywny uiszczonej przez nią nienależnie w wykonaniu wydanej przez tę instytucję decyzji C (2014) 9295 final z dnia 10 grudnia 2014 r. dotyczącej postępowania przewidzianego w art. 101 [TFUE] oraz w art. 53 porozumienia EOG (AT.39780 – Koperty) (tzw. decyzji o kopertach), a której to decyzji nieważność została stwierdzona przez Sąd Unii Europejskiej w wyroku z dnia 13 grudnia 2016 r. wydanym w sprawie T-95/15 Printeos S.A. i in./Komisja (tzw. wyroku Printeos). Tytułem żądania ewentualnego skarżąca wnosi o stwierdzenie nieważności decyzji Komisji z dnia 26 stycznia 2017 r., w której insytucja ta odrzuciła jej wniosek o zapłatę odsetek.

—

Na poparcie swej skargi odszkodowawczej skarżąca twierdzi, że jej żądanie zadośćuczynienia pieniężnego opiera się na art. 266 akapit pierwszy TFUE ze względu na to, iż Komisja nie wykonała w pełni ww. wyroku Printeos, gdyż nie wypłaciła jej odpowiednich odsetek; tytułem ewentualnym skarżąca opiera swą skargę na art. 266 akapit pierwszy, art. 268 i 340 akapit drugi TFUE oraz art. 41 ust. 3 Karty Praw Podstawowych Unii Europejskiej ze względu na szkodę wyrządzoną wydaniem tzw. decyzji decyzji o kopertach i niewykonaniem w pełni wyroku Printeos.

Skarżąca twierdzi w tym względzie, że bezprawnemu działaniu Komisji brakowało podstawy prawnej, gdyż powołane przez Komisję w jej decyzji z dnia 26 stycznia 2017 r. jej rozporządzenie (WE, EURATOM) nr 2342/2002 z dnia 23 grudnia 2002 r. ustanawiające szczegółowe zasady wykonania rozporządzenia Rady (WE, Euratom) nr 1605/2002 w sprawie rozporządzenia finansowego mającego zastosowanie do budżetu ogólnego Wspólnot Europejskich (Dz.U. 2002 L 357, s. 1), było już uchylone, a rozporządzenie delegowane Komisji (UE) 1268/2012 z dnia 29 października 2012 r. w sprawie zasad stosowania rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE, Euratom) nr 966/2012 w sprawie zasad finansowych mających zastosowanie do budżetu ogólnego Unii (Dz.U. 2012 L 362, s.1) należy uznać za sprzeczne z art. 266 i 340 TFUE oraz art. 41 ust. 3 i art. 47 Karty Praw Podstawowych Unii Europejskiej.

—	Na poparcie swej podniesionej tytułem ewentualnym skargi o stwierdzenie nieważności skarżąca twierdzi, że decyzja Komisji z dnia 26 stycznia 2017 r. oparta została na uchylonej już i niemającej zastosowania podstawie prawnej oraz że w każdym razie należy uznać ją za bezprawną.

29.5.2017

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 168/31

Skarga wniesiona w dniu 5 kwietnia 2017 r. – Senetic/EUIPO – HP Hewlett Packard Group (hp)

(Sprawa T-207/17)

(2017/C 168/40)

Język skargi: angielski

Strony

Strona skarżąca: Senetic S.A. (Katowice, Poland) (przedstawiciel: adwokat M. Krekora)

Strona pozwana: Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (EUIPO)

Druga strona w postępowaniu przed izbą odwoławczą: HP Hewlett Packard Group LLC (Houston, Texas, Stany Zjednoczone)

Dane dotyczące postępowania przed EUIPO

Właściciel spornego znaku towarowego: Druga strona w postępowaniu przed izbą odwoławczą

Sporny znak towarowy: Graficzny unijny znak towarowy zawierający litery „hp”– unijny znak towarowy nr 8 579 021

Postępowanie przed EUIPO: Postępowanie w sprawie unieważnienia prawa do znaku

Zaskarżona decyzja: Decyzja Piątej Izby Odwoławczej EUIPO z dnia 1 lutego 2017 r. w sprawie R 1001/2016-5

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—	stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji;

—	obciążenie interwenienta i EUIPO kosztami postępowania sądowego.

Podniesione zarzuty

—	Naruszenie art. 52 ust. 1 lit. a) w związku z art. 7 rozporządzenia nr 207/2009;

—	Naruszenie art. 52 ust. 1 lit. b) rozporządzenia nr 207/2009.

29.5.2017

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 168/31

Skarga wniesiona w dniu 5 kwietnia 2017 r. – Senetic/EUIPO – HP Hewlett Packard Group (HP)

(Sprawa T-208/17)

(2017/C 168/41)

Język skargi: angielski

Strony

Strona skarżąca: Senetic S.A. (Katowice, Poland) (przedstawiciel: adwokat M. Krekora)

Strona pozwana: Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (EUIPO)

Druga strona w postępowaniu przed izbą odwoławczą: HP Hewlett Packard Group LLC (Houston, Texas, Stany Zjednoczone)

Dane dotyczące postępowania przed EUIPO

Właściciel spornego znaku towarowego: Druga strona w postępowaniu przed izbą odwoławczą

Sporny znak towarowy: Graficzny unijny znak towarowy zawierający litery „HP”– unijny znak towarowy nr 52 449

Postępowanie przed EUIPO: Postępowanie w sprawie unieważnienia prawa do znaku

Zaskarżona decyzja: Decyzja Piątej Izby Odwoławczej EUIPO z dnia 1 lutego 2017 r. w sprawie R 1002/2016-5

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—	stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji;

—	obciążenie interwenienta i EUIPO kosztami postępowania sądowego.

Podniesione zarzuty

—	Naruszenie art. 52 ust. 1 lit. a) w związku z art. 7 rozporządzenia nr 207/2009;

—	Naruszenie art. 52 ust. 1 lit. b) rozporządzenia nr 207/2009.

29.5.2017

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 168/32

Skarga wniesiona w dniu 4 kwietnia 2017 r. – ZGS/EUIPO (Schülerhilfe1)

(Sprawa T-209/17)

(2017/C 168/42)

Język postępowania: niemiecki

Strony

Strona skarżąca: ZGS Bildungs-GmbH (Gelsenkirchen, Niemcy) (przedstawiciel: adwokat T. Remmerbach)

Strona pozwana: Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (EUIPO)

Dane dotyczące postępowania przed EUIPO

Sporny znak towarowy: Słowny unijny znak towarowy „Schülerhilfe1” – zgłoszenie nr 15 113 038

Zaskarżona decyzja: Decyzja Czwartej Izby Odwoławczej EUIPO z dnia 6 lutego 2017r. w sprawie R 1789/2016-4

Żądanie

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—	stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji;

—	nakazanie EUIPO pokrycia własnych kosztów oraz kosztów poniesionych przez ZGS Bildungs-GmbH.

Podniesione zarzuty

—	Naruszenie art. 7 ust. 1 lit. c) rozporządzenia nr 207/2009;

—	Naruszenie art. 7 ust. 1 lit. b) rozporządzenia nr 207/2009.

29.5.2017

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 168/33

Skarga wniesiona w dniu 5 kwietnia 2017 r. – Romantik Hotels & Restaurants/EUIPO – Hotel Preidlhof (ROMANTIK)

(Sprawa T-213/17)

(2017/C 168/43)

Język skargi: niemiecki

Strony

Strona skarżąca: Romantik Hotels & Restaurants (Frankfurt nad Menem, Niemcy) (przedstawiciele: adwokaci S. Hofmann i W. Göpfert)

Strona pozwana: Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (EUIPO)

Druga strona w postępowaniu przed izbą odwoławczą: Hotel Preidlhof GmbH (Naturns, Włochy)

Dane dotyczące postępowania przed EUIPO

Właściciel spornego znaku towarowego: Strona skarżąca

Sporny znak towarowy: Słowny unijny znak towarowy „ROMANTIK” – unijny znak towarowy nr 2 527 109

Postępowanie przed EUIPO: Postępowanie w sprawie unieważnienia prawa do znaku

Zaskarżona decyzja: Decyzja Czwartej Izby Odwoławczej EUIPO z dnia 3 lutego 2017 r. w sprawie R 1257/2016-4

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—	stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji, w zakresie, w jakim w decyzji tej utrzymano w mocy stwierdzenie, że unijny znak towarowy nr 2 527 109 „ROMANTIK” (słowny znak towarowy) jest nieważny;

—	obciążenie EUIPO kosztami postępowania.

Podniesione zarzuty

—	Naruszenie art. 7 ust. 1 lit. b) rozporządzenia nr 207/2009 w związku z art. 52 ust. 1 lit. a) tego rozporządzenia;

—	Naruszenie art. 7ust. 3 rozporządzenia nr 207/2009 w związku z art. 52 ust. 2 tego rozporządzenia.

29.5.2017

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 168/33

Skarga wniesiona w dniu 7 kwietnia 2017 r. – Pear Technologies/EUIPO – Apple (PEAR)

(Sprawa T-215/17)

(2017/C 168/44)

Język skargi: angielski

Strony

Strona skarżąca: Pear Technologies Ltd (Makao, Chiny) (przedstawiciel: J. Coldham, solicitor, i E. Himsworth, QC)

Strona pozwana: Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (EUIPO)

Druga strona w postępowaniu przed izbą odwoławczą: Apple Inc. (Cupertino, Kalifornia, Stany Zjednoczone)

Dane dotyczące postępowania przed EUIPO

Zgłaszający: Strona skarżąca

Przedmiotowy sporny znak towarowy: Graficzny unijny znak towarowy zawierający element słowny „PEAR” – zgłoszenie nr 13 115 076

Postępowanie przed EUIPO: Postępowanie w sprawie sprzeciwu

Zaskarżona decyzja: Decyzja Piątej Izby Odwoławczej EUIPO z dnia 18 stycznia 2017 r. w sprawie R 860/2016-5

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—	stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji; albo

—	przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania przez Izbę Odwoławczą;

—	obciążenie EUIPO kosztami postępowania, w tym kosztami poniesionymi przez stronę skarżącą przed Izbą Odwoławczą;

—	obciążenie drugiej strony postępowania przed Izbą Odwoławczą, na wypadek gdyby przystąpiła do sprawy w charakterze interwenienta, kosztami postępowania, w tym kosztami poniesionymi przez stronę skarżącą przed Izbą Odwoławczą.

Podniesione zarzuty

—	Naruszenie art. 8 ust. 5 rozporządzenia nr 207/2009.

		ISSN 1977-1002
Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej		C 168

Wydanie polskie	Informacje i zawiadomienia	Rocznik 60 29 maja 2017

Powiadomienie nr	Spis treśći	Strona
	IV Informacje
	INFORMACJE INSTYTUCJI, ORGANÓW I JEDNOSTEK ORGANIZACYJNYCH UNII EUROPEJSKIEJ
	Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej
2017/C 168/01	Ostatnie publikacje Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej	1
	Trybunał Sprawiedliwości
2017/C 168/02	Decyzja Trybunału Sprawiedliwości z dnia 7 marca 2017 r. w sprawie świąt urzędowych i wakacji sądowych	2
	Sąd
2017/C 168/03	Decyzja Sądu z dnia 5 kwietnia 2017 r. w sprawie wakacji sądowych	4

	V Ogłoszenia
	POSTĘPOWANIA SĄDOWE
	Trybunał Sprawiedliwości
2017/C 168/04	Sprawa C-598/14 P: Wyrok Trybunału (druga izba) z dnia 5 kwietnia 2017 r. – Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej/Gilbert Szajner, Forge de Laguiole [Odwołanie — Znak towarowy Unii Europejskiej — Postępowanie w sprawie unieważnienia prawa do znaku — Rozporządzenie (WE) nr 207/2009 — Artykuł 8 ust. 4 — Artykuł 65 ust. 1 i 2 — Słowny znak towarowy LAGUIOLE — Wniosek o unieważnienie prawa do znaku oparty na wcześniejszym prawie nabytym na mocy prawa krajowego — Stosowanie prawa krajowego przez EUIPO — Rola sądu Unii]	5
2017/C 168/05	Sprawy połączone C-217/15 i C-350/15: Wyrok Trybunału (czwarta izba) z dnia 5 kwietnia 2017 r. (wnioski o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożone przez Tribunale di Santa Maria Capua Vetere – Włochy) – postępowania karne przeciwko Massimowi Orsiniemu (C-217/15), Lucianowi Baldettiemu (C-350/15) (Odesłanie prejudycjalne — Podatki — Podatek od wartości dodanej — Dyrektywa 2006/112/WE — Artykuły 2 i 273 — Ustawodawstwo krajowe przewidujące sankcję administracyjną i sankcję karną za te same czyny w związku z niezapłaceniem podatku od wartości dodanej — Karta praw podstawowych Unii Europejskiej — Artykuł 50 — Zasada ne bis in idem — Tożsamość osoby podejrzanej lub ukaranej — Brak)	5
2017/C 168/06	Sprawa C-298/15: Wyrok Trybunału (piąta izba) z dnia 5 kwietnia 2017 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Lietuvos Aukščiausiasis Teismas – Litwa) – UAB Borta/Klaipėdos valstybinio jūrų uosto direkcija VĮ (Odesłanie prejudycjalne — Zamówienia publiczne — Dyrektywa 2004/17/WE — Wartość zamówienia leżąca poniżej progu przewidzianego przez tę dyrektywę — Artykuły 49 TFUE i 56 TFUE — Ograniczenie korzystania z podwykonawstwa — Złożenie wspólnej oferty — Zdolności zawodowe oferentów — Zmiany specyfikacji istotnych warunków zamówienia)	6
2017/C 168/07	Sprawa C-336/15: Wyrok Trybunału (dziesiąta izba) z dnia 6 kwietnia 2017 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Arbetsdomstolen – Szwecja) – Unionen/Almega Tjänsteförbunden, ISS Facility Services AB (Odesłanie prejudycjalne — Polityka społeczna — Dyrektywa 2001/23/WE — Artykuł 3 — Ochrona praw pracowniczych w przypadku przejęcia przedsiębiorstw — Układy zbiorowe obowiązujące u przejmującego i zbywającego — Dodatkowy okres wypowiedzenia przyznawany zwolnionym pracownikom — Uwzględnienie stażu pracy nabytego u zbywającego)	7
2017/C 168/08	Sprawa C-337/15 P: Wyrok Trybunału (wielka izba) z dnia 4 kwietnia 2017 r. – Europejski Rzecznik Praw Obywatelskich/Staelen (Odwołanie — Odpowiedzialność pozaumowna Unii Europejskiej — Rozpatrywanie przez Europejskiego Rzecznika Praw Obywatelskich skargi dotyczącej administrowania listą odpowiednich kandydatów, sporządzoną w wyniku konkursu otwartego — Naruszenie obowiązku staranności — Pojęcie wystarczająco istotnego naruszenia normy prawa Unii — Krzywda — Utrata zaufania do urzędu Europejskiego Rzecznika Praw Obywatelskich)	8
2017/C 168/09	Sprawy połączone C-376/15 P i C-377/15 P: Wyrok Trybunału (czwarta izba) z dnia 5 kwietnia 2017 r. – Changshu City Standard Parts Factory, Ningbo Jinding Fastener Co. Ltd/Rada Unii Europejskiej, Komisja Europejska, European Industrial Fasteners Institute AISBL (EIFI) [Odwołanie — Dumping — Rozporządzenie wykonawcze (UE) nr 924/2012 — Przywóz niektórych elementów złącznych z żeliwa lub stali pochodzących z Chińskiej Republiki Ludowej — Rozporządzenie (WE) nr 1225/2009 — Artykuł 2 ust. 10 i 11 — Wykluczenie niektórych transakcji wywozu do celów obliczenia marginesu dumpingu — Obiektywne porównanie między ceną eksportową a wartością normalną w przypadku przywozu pochodzącego z kraju nieposiadającego gospodarki rynkowej]	8
2017/C 168/10	Sprawa C-391/15: Wyrok Trybunału (czwarta izba izba) z dnia 5 kwietnia 2017 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Tribunal Superior de Justicia de Andalucía – Hiszpania) – Marina del Mediterráneo SL i in./Agencia Pública de Puertos de Andalucía (Odesłanie prejudycjalne — Zamówienia publiczne — Procedury odwoławcze — Dyrektywa 89/665/EWG — Artykuł 1 ust. 1 — Artykuł 2 ust. 1 — Decyzja instytucji zamawiającej dopuszczająca wykonawcę do udziału w przetargu — Decyzja, od której zgodnie z mającymi zastosowanie przepisami krajowymi nie przysługuje środek odwoławczy)	9
2017/C 168/11	Sprawy połączone C-435/15 i C-666/15: Wyrok Trybunału (dziewiąta izba) z dnia 22 marca 2017 r. (wnioski o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożone przez Finanzgericht Hamburg – Niemcy, Rechtbank Noord-Holland – Niderlandy) – GROFA GmbH/Hauptzollamt Hannover (C-435/15), X, GoPro Coöperatief UA/Inspecteur van de Belastingdienst/Douane kantoor Rotterdam Rijnmond (C-666/15) (Odesłanie prejudycjalne — Wspólna taryfa celna — Pozycje taryfowe — Klasyfikacja towarów — Rejestrujące kamery wideo — Nomenklatura scalona — Podpozycje 8525 80 30, 8525 80 91 i 8525 80 99 Nomenklatury scalonej — Noty wyjaśniające — Wykładnia — Rozporządzenia wykonawcze (UE) nr 1249/2011 i (UE) nr 876/2014 — Wykładnia — Ważność)	10
2017/C 168/12	Sprawa C-488/15: Wyrok Trybunału (trzecia izba) z dnia 5 kwietnia 2017 r. – Komisja Europejska/Republika Bułgarii (Uchybienie zobowiązaniom państwa członkowskiego — Środowisko — Dyrektywa 2008/50/WE — Jakość powietrza — Artykuł 13 ust. 1 — Załącznik XI — Dzienne i roczne dopuszczalne wartości stężeń PM10 — Systematyczne i trwałe przekroczenie wartości dopuszczalnych — Artykuł 22 — Odroczenie terminów wyznaczonych na osiągnięcie określonych wartości dopuszczalnych — Przesłanki stosowania — Artykuł 23 ust. 1 — Plany ochrony jakości powietrza — Okres przekroczenia jak najkrótszy — Odpowiednie środki — Elementy oceny)	11
2017/C 168/13	Sprawy połączone C-497/15 i C-498/15: Wyrok Trybunału (dziesiąta izba) z dnia 22 marca 2017 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Szegedi Közigazgatási és Munkaügyi Bíróság – Węgry) – Euro-Team Kft. (C-497/15), Spirál-Gép Kft. (C–498/15)/Budapest Rendőrfőkapitánya (Odesłanie prejudycjalne — Zbliżanie ustawodawstw — Transport drogowy — Postanowienia podatkowe — Dyrektywa 1999/62/WE — Pobieranie opłat za użytkowanie niektórych typów infrastruktury przez pojazdy ciężarowe — Opłata za przejazd — Obowiązek państw członkowskich ustanowienia skutecznych, proporcjonalnych i odstraszających sankcji — Grzywna ryczałtowa — Proporcjonalność)	12
2017/C 168/14	Sprawa C-544/15: Wyrok Trybunału (wielka izba) z dnia 4 kwietnia 2017 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Verwaltungsgericht Berlin – Niemcy) – Sahar Fahimian/Bundesrepublik Deutschland [Odesłanie prejudycjalne — Przestrzeń wolności, bezpieczeństwa i sprawiedliwości — Dyrektywa 2004/114/WE — Artykuł 6 ust. 1 lit. d) — Warunki przyjmowania obywateli państw trzecich — Odmowa przyjęcia — Pojęcie zagrożenia dla bezpieczeństwa publicznego — Zakres uznania]	12
2017/C 168/15	Sprawa C-638/15: Wyrok Trybunału (szósta izba) z dnia 6 kwietnia 2017 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Nejvyšší správní soud – Republika Czeska) – Eko-Tabak s.r.o./Generální ředitelství cel [Odesłanie prejudycjalne — Dyrektywa 2011/64/UE — Artykuł 2 ust. 1 lit. c) — Artykuł 5 ust. 1 lit. a) — Pojęcia tytoniu do palenia, tytoniu pociętego lub inaczej podzielonego i przetwarzania przemysłowego]	13
2017/C 168/16	Sprawa C-665/15: Wyrok Trybunału (dziewiąta izba) z dnia 22 marca 2017 r. – Komisja Europejska/Republika Portugalska (Uchybienie zobowiązaniom państwa członkowskiego — Transport — Prawa jazdy — Europejska Sieć Praw Jazdy — Korzystanie z sieci Unii i przyłączenie do niej)	14
2017/C 168/17	Sprawa C-668/15: Wyrok Trybunału (pierwsza izba) z dnia 6 kwietnia 2017 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Vestre Landsret – Dania) – Jyske Finans A/S/Ligebehandlingsnævnet, działająca w imieniu Ismara Huskica (Odesłanie prejudycjalne — Równe traktowanie osób bez względu na pochodzenie rasowe lub etniczne — Dyrektywa 2000/43/WE — Artykuł 2 ust. 2 lit. a) i b) — Instytucja kredytowa wymagająca okazania dodatkowego dowodu tożsamości w postaci kopii paszportu lub zezwolenia na pobyt od ubiegających się o kredyt na zakup pojazdu silnikowego osób, które wylegitymowały się za pomocą prawa jazdy wymieniającego kraj urodzenia inny niż państwo członkowskie Unii Europejskiej lub Europejskiego Stowarzyszenia Wolnego Handlu)	14
2017/C 168/18	Sprawa C-58/16: Wyrok Trybunału (ósma izba) z dnia 6 kwietnia 2017 r. – Komisja Europejska/Republika Federalna Niemiec (Uchybienie zobowiązaniom państwa członkowskiego — Wzmocnienie ochrony portów — Dyrektywa 2005/65/WE — Artykuł 2 ust. 3 oraz art. 6, 7 i 9 — Naruszenie — Brak oceny stanu ochrony portów — Granice portów, plan ochrony portów i oficer ochrony portów — Brak ustalenia)	15
2017/C 168/19	Sprawy połączone C-124/16, C-188/16 i C-213/16: Wyrok Trybunału (piąta izba) z dnia 22 marca 2017 r. (wnioski o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożone przez Amtsgericht München, Landgericht München I – Niemcy) – postępowania karne przeciwko Ianosowi Trance (C-124/16), Tanji Reiter (C-213/16), Ionelowi Oprii (C-188/16) (Odesłanie prejudycjalne — Współpraca wymiarów sprawiedliwości w sprawach karnych — Dyrektywa 2012/13/UE — Prawo do informacji w postępowaniu karnym — Prawo do informacji dotyczących oskarżenia — Doręczenie wyroku nakazowego — Szczegółowe zasady — Obowiązkowe ustanowienie pełnomocnika — Oskarżony niemający miejsca zamieszkania ani miejsca pobytu — Termin do złożenia sprzeciwu biegnący od momentu doręczenia wyroku pełnomocnikowi)	15
2017/C 168/20	Sprawa C-153/16: Wyrok Trybunału (siódma izba) z dnia 6 kwietnia 2017 r. – Komisja Europejska/Republika Słowenii (Uchybienie zobowiązaniom państwa członkowskiego — Nieodpowiednie składowanie znacznych ilości zużytych opon — Składowisko odpadów nieprzestrzegające wymogów określonych w dyrektywach 2008/98/WE i 1999/31/WE — Ciągły i utrzymujący się brak bezpieczeństwa środowiskowego i dla zdrowia ludzkiego)	16
2017/C 168/21	Sprawa C-83/16: Postanowienie Trybunału (siódma izba) z dnia 2 marca 2017 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Administrativen sad Sofia-grad – Bułgaria) – Heta Asset Resolution Bulgaria OOD/Nachalnik na Mitnitsa Stolichna (Odesłanie prejudycjalne — Artykuł 53 § 2 i art. 99 regulaminu postępowania przed Trybunałem — Kodeks celny — Zgłoszenie wywozowe z mocą wsteczną — Pojęcie wystarczającego dowodu — Ocena wystarczającego charakteru dowodów)	17
2017/C 168/22	Sprawa C-232/16 P: Postanowienie Trybunału (szósta izba) z dnia 9 marca 2017 r. – Simet SpA/Komisja Europejska [Odwołanie — Artykuł 181 regulaminu postępowania przed Trybunałem — Pomoc państwa — Sektor transportu — Usługi w zakresie międzyregionalnych przewozów autokarowych — Rozporządzenie (EWG) nr 1191/69 — Prawo do rekompensaty za obciążenia finansowe wynikające z wykonywania zobowiązań z zakresu usług publicznych — Orzeczenie sądu krajowego — Pomoc niezgodna z rynkiem wewnętrznym]	17
2017/C 168/23	Sprawa C-497/16: Postanowienie Trybunału (ósma izba) z dnia 2 marca 2017 r. – (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Nejvyšší soud České republiky – Republika Czeska) – postępowanie karne przeciwko Jurajowi Sokáčowi [Odesłanie prejudycjalne — Artykuł 99 regulaminu postępowania przed Trybunałem — Prekursory narkotykowe — Rozporządzenie (WE) nr 273/2004 — Artykuł 2 lit. a) — Pojęcie substancji sklasyfikowanej — Wyłączenie produktów leczniczych — Dyrektywa 2001/83/WE — Artykuł 1 ust. 2 — Pojęcie produktu leczniczego — Produkt leczniczy zawierający efedrynę lub pseudoefedrynę — Rozporządzenie (WE) nr 111/2005 — Artykuł 2 lit. a) — Pojęcie substancji sklasyfikowanej — Załącznik — Włączenie produktów leczniczych zawierających efedrynę lub pseudoefedrynę — Brak wpływu na zakres stosowania rozporządzenia (WE) nr 273/2004]	18
2017/C 168/24	Sprawa C-515/16: Postanowienie Trybunału (piąta izba) z dnia 15 marca 2017 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Cour d'appel de Versailles – Francja) – Enedis, SA/Axa Corporate Solutions SA, Ombrière Le Bosc SAS (Odesłanie prejudycjalne — Artykuł 99 regulaminu postępowania przed Trybunałem — Artykuły 107 i 108 TFUE — Pomoc państwa — Pojęcie pomocy przyznawanej przez państwo lub przy użyciu zasobów państwowych — Energia elektryczna z promieniowania słonecznego — Obowiązek zakupu po cenie wyższej niż rynkowa — Całkowita rekompensata — Brak uprzedniego zgłoszenia)	19
2017/C 168/25	Sprawa C-14/17: Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Consiglio di Stato (Włochy) w dniu 11 stycznia 2017 r. – VAR Srl/Iveco Orecchia Spa	19
2017/C 168/26	Sprawa C-83/17: Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Oberster Gerichtshof (Austria) w dniu 15 lutego 2017 r. – KP, reprezentowany przez matkę/LO	20
2017/C 168/27	Sprawa C-99/17 P: Odwołanie od wyroku Sądu (piąta izba) wydanego w dniu 15 grudnia 2016 r. w sprawie T-758/14: Infineon Technologies AG/Komisja Europejska, wniesione w dniu 24 lutego 2017 r. przez Infineon Technologies AG	20
2017/C 168/28	Sprawa C-100/17 P: Odwołanie od wyroku Sądu (piąta izba) wydanego w dniu 15 grudnia 2016 r. w sprawie T-199/04 RENV, Gul Ahmed Textile Mills Ltd/Rada Unii Europejskiej, wniesione w dniu 24 lutego 2017 r. przez Gul Ahmed Textile Mills Ltd	21
2017/C 168/29	Sprawa C-104/17: Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Curtea de Apel Pitești (Rumunia) w dniu 27 lutego 2017 r. – SC Cali Esprou SRL/Administraţia Fondului pentru Mediu	22
2017/C 168/30	Sprawa C-113/17: Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Najvyšší súd Slovenskej republiky (Słowacja) w dniu 6 marca 2017 r. – QJ/Ministerstvo vnútra SR, Migračný úrad	23
2017/C 168/31	Sprawa C-120/17: Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Satversmes tiesa (Łotwa) w dniu 7 marca 2017 r. – Administratīvā rajona tiesa/Ministru kabinets	23
2017/C 168/32	Sprawa C-131/17: Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Tribunal da Relação do Porto (Portugalia) w dniu 13 de marca 2017 r. – Hélder José Cunha Martins/Fundo de Garantia Automóvel	24
2017/C 168/33	Sprawa C-136/17: Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Conseil d’État (Francja) w dniu 15 marca 2017 r. – G. C., A. F., B. H., E. D./Commission nationale de l'informatique et des libertés (CNIL)	24
2017/C 168/34	Sprawa C-156/17: Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Hoge Raad der Nederlanden (Niderlandy) w dniu 27 marca 2017 r. – Köln-Aktienfonds Deka/Staatssecretaris van Financiën	26
2017/C 168/35	Sprawa C-157/17: Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Hoge Raad der Nederlanden (Niederlandy) w dniu 27 marca 2017 r. – X/Staatssecretaris van Financiën	27
2017/C 168/36	Sprawa C-172/17 P: Odwołanie od wyroku Sądu (czwarta izba) wydanego w dniu 25 stycznia 2017 r. w sprawie T-768/14, ANKO/Komisja Europejska, wniesione w dniu 5 kwietnia 2017 r. przez ANKO A.E. Antiprosopeion, Emporeiou kai Viomichanias	27
2017/C 168/37	Sprawa C-173/17 P: Odwołanie od wyroku Sądu (czwarta izba) wydanego w dniu 25 stycznia 2017 r. w sprawie T-771/14, ANKO/Komisja Europejska, wniesione w dniu 5 kwietnia 2017 r. przez ANKO A.E. Antiprosopeion, Emporeiou kai Viomichanias	28
2017/C 168/38	Sprawa C-184/17 P: Odwołanie od wyroku Sądu (piąta izba) wydanego w dniu 2 lutego 2017 r. w sprawie T-381/15 IMG/Komisja, wniesione w dniu 11 kwietnia 2017 r. przez International Management Group (IMG)	29
	Sąd
2017/C 168/39	Sprawa T-201/17: Skarga wniesiona w dniu 31 marca 2017 r. – Printeos/Komisja	30
2017/C 168/40	Sprawa T-207/17: Skarga wniesiona w dniu 5 kwietnia 2017 r. – Senetic/EUIPO – HP Hewlett Packard Group (hp)	31
2017/C 168/41	Sprawa T-208/17: Skarga wniesiona w dniu 5 kwietnia 2017 r. – Senetic/EUIPO – HP Hewlett Packard Group (HP)	31
2017/C 168/42	Sprawa T-209/17: Skarga wniesiona w dniu 4 kwietnia 2017 r. – ZGS/EUIPO (Schülerhilfe1)	32
2017/C 168/43	Sprawa T-213/17: Skarga wniesiona w dniu 5 kwietnia 2017 r. – Romantik Hotels & Restaurants/EUIPO – Hotel Preidlhof (ROMANTIK)	33
2017/C 168/44	Sprawa T-215/17: Skarga wniesiona w dniu 7 kwietnia 2017 r. – Pear Technologies/EUIPO – Apple (PEAR)	33